ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE A N . ET V O L , L X V TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS M-DCCCC-LXXIII An. ei^vol. LXy 30 Ianuam 1973_ N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIO APOSTOLICA De Sacramento Unctionis Infirmorum P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM unum esse e septem Sacramentis Novi Testamenti profitetur et docet Ecclesia Catholica, a Christo Domino nostro institutum, « apud Marcum quidem insinuatum (Me 6, 13), per Iacobum autem Apostolum ac Domini fratrem fidelibus commendatum ac promulgatum. Infirmatur, inquit, quis in vobis? Inducat presbyteros Ecclesiae, et orent super eum, ungentes eum oleo in nomine Domini; et oratio fidei salvabit infirmum, et alleviabit eum Dominus; et si in peccatis sit, dimittentur ei (lac 5, 14-15) n. SACRAM UNCTIONEM INFIRMORUM 1 Unctionis infirmorum iam ab antiquis temporibus habentur testimonia in Traditione Ecclesiae, praesertim liturgica, tum in Oriente tum in Occidente. Specialiter sunt memorandae Epi1 Conc. Trid., Sess. XIV, De extr. unct., cap. I (cf. ibid. can. 1): OT VII, 1, 355-356; Denz.-Schön. 1965, 1716. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6 stula, quam Innocentius I, Decessor Noster, ad Decentium Episcopum Eugubinum conscripsit, necnon venerabilis illa oratio ad benedicendum Oleum infirmorum adhibita: «Emitte, Domine, Spiritum Sanctum tuum Paraclitum », in Precem Eucharisticam inserta et hucusque in Pontificali Romano servata. Decursu autem saeculorum in Traditione liturgica pressius definiebantur, vario quidem modo, eae partes corporis infirmi, quae sacro Oleo essent ungendae, adiectis pluribus formulis ad unctiones oratione comitandas, quae in libris ritualibus variarum Ecclesiarum continentur. In Ecclesia autem Romana medio aevo consuetudo invaluit ungendi infirmos in locis sensuum, adhibita formula : « Per istam sanctam Unctionem, et suam piissimam misericordiam, indulgeat tibi Dominus quidquid deliquisti », unicuique sensui aptata. 2 3 4 5 Praeterea doctrina de Sacra Unctione exponitur in documentis Conciliorum Oecumenicorum, Florentini scilicet, Tridentini praesertim et Vaticani I I . Postquam Concilium Florentinum descripsit elementa essentialia Unctionis infirmorum, Concilium Tridentinum divinam eiusdem institutionem declaravit et ea quae de Sacra Unctione in Epistula Beati Iacobi traduntur enucleavit, praesertim quoad rem et effectus sacramenti : « Res etenim haec 6 2 Epist. Si Instituta Ecclesiastica, cap. 8: PL 20, 559-561; Denz.-Schön. 216. Liber Sacramentorum Romanae Aeclesiae Ordinis Anni Circuli, ed. L. C. Moniberg (Berum Ecclesiasticarum Documenta, Fontes, I V ) , Roma 1960, p. 61: Le Sacramentaire Grégorien, ed. J. Deshusses (Spicilegium Friburgense, 16), Fribourg 1971, p. 172; cf. La Tradition Apostolique de Saint-Hippolyte, ed. B. Botte (Liturgiewissenschaftliche Quellen und Forschungen, 39), Münster in W. 1963, pp. 18-19; Le Grand Euchologe du Monastère Blanc, ed. E. Lanne (Patrologia Orientalis X X V I I I , 2), Paris 1958, pp. 392-395. Cf. Pontificale Romanum: Ordo benedicendi Oleum Catechumenorum et Infirmorum et conficiendi Chrisma, Città del Vaticano 1971, pp. 11-12. Cf. M. Andrieu, Le Pontifical Romain au Moyen-Age, t. 1, Le Pontifical Romain du XII siècle (Studi e Testi, 86), Citta del Vaticano 1938, pp. 267-268; t. 2, Le Pontifical de la Curie Romaine au XIII siècle (Studi e Testi, 87), Città del Vaticano 1940, pp. 491-492. Decr. pro Armeniis, G. Hofmann, Conc. Florent., I - I I , p. 130; Denz-Schön. 1324 s. 3 4 5 e e 6 7 Acta Pauli Pp. VI gratia est Spiritus Sancti, cuius unctio delicta, si quae sint adhuc expianda, ac peccati reliquias abstergit, et aegroti animam alleviat et confirmat, magnam in eo divinae misericordiae fiduciam excitando, qua infirmus sublevatus et morbi incommoda ac labores levius fert, et tentationibus daemonis calcaneo insidiantis (Gn 3, 15) facilius resistit, et sanitatem corporis interdum, ubi saluti animae expedierit, consequitur » . Pronuntiavit insuper Sancta Synodus illis verbis Apostoli haud obscure edici (( hanc unctionem infirmis adhibendam, illis vero praesertim, qui tam periculose decumbunt, ut in exitu vitae constituti videantur, unde et sacramentum exeuntium nuncupatur )). Denique ad proprium ministrum quod attinet, declaravit eum esse presbyterum. 7 8 9 Concilium vero Vaticanum II haec ulterius habet: «"Extrema Unctio ", quae etiam et melius " Unctio infirmorum " vocari potest, non est Sacramentum eorum tantum qui in extremo vitae discrimine versantur. Proinde tempus opportunum eam recipiendi iam certe habetur cum fidelis incipit esse in periculo mortis propter infirmitatem vel senium » . Ad sollicitudinem autem totius Ecclesiae usum huius Sacramenti pertinere his verbis ostenditur : « Sacra infirmorum unctione atque oratione presbyterorum Ecclesia tota aegrotantes Domino patienti et glorificato commendat, ut eos alleviet et salvet (cf. I ac 5, 14-16), immo eos hortatur ut sese Christi passioni et morti libere sociantes (cf. Rom 8, 17; Col 1, 24; 2 Tim 2, 11-12; 1 P t 4, 13), ad bonum Populi Dei conferant » . 1 0 u 7 Conc. Trid., Sess. XIV, De extr. unct., cap. I I : CT V I I , 1, 356; Denz.-Sehön. 1696. Ibid., cap. I I I : CT, ibid.; Denz-Sehön. 1698. Ibid., cap. I I I , can. 4: CT, ibid.; Denz.-Schön. 1697, 1719. Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, 73: A.A.S. 56 (1964), pp. 118-119. Ibid., Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 11: A.A.S. 57 (1965), p. 15. 8 9 10 11 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8 «XA. .AA. AL. VV" 7V- "7V J Quae omnia prae oculis habenda erant in ritu Sacrae Unctionis ita recognoscendo, ut quae essent mutationibus obnoxia, ad nostrae aetatis condiciones melius accommodarentur. 12 Formulam sacramentalem ita mutare censuimus ut, verbis Iacobi relatis, effectus sacramentales satius exprimerentur. Cum autem oleum olivarum, quod hucusque ad valorem Sacramenti conficiendi praescribebatur, in nonnullis regionibus deficiat vel difficile comparetur, decrevimus, petentibus pluribus Episcopis, ut, pro opportunitate, etiam aliud oleum in posterum adhiberi possit, quod tamen e plantis sit expressum, utpote oleo ex oliva similius. Ad numerum unctionum et ad membra ungenda quod attinet, opportunum visum est ritum simpliciorem reddere. «A> *7C* ^ W -ii- Quapropter, cum haec recognitio in quibusdam rebus ipsuu etiam ritum sacramentalem tangat, Auctoritate Nostra Apostolica constituimus, ut ea, quae sequuntur, in Ritu Latino in posterum serventur: SACRAMENTUM UNCTIONIS INFIRMORUM CONFERTUR INFIRMIS PERICULOSE AEGROTANTIBUS, EOS LINIENDO IN FRONTE ET IN MANIBUS OLEO OLIVARUM AUT, PRO OPPORTUNITATE, ALIO OLEO E PLANTIS, RITE BENEDICTO, HAEC VERBA, UNA TANTUM VICE, PROFERENDO : « PER ISTAM SANCTAM UNCTIONEM ET SUAM PIISSIMAM MISERICORDIAM ADIUVET TE DOMINUS GRATIA SPIRITUS SANCTI, UT A PECCATIS LIBERATUM TE SALVET ATQUE PROPITIUS A L L E V E T » . In casu tamen necessitatis, sufficit, ut peragatur unica unctio in fronte vel, propter peculiarem infirmi condicionem, in alia parte corporis aptiore, integra formula prolata. 12 Cf. Conc. Vat. II, Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, 1: A.A.S- 56 (1964), p. 97. Acta, Pauli Pp. VI 9 Hac Sacramentum iterari potest, si infirmus, post susceptam Unctionem, convaluerit et rursus in morbum inciderit, aut si, eadem infirmitate perdurante, discrimen gravius fiat. His de essentiali Sacramenti Unctionis infirmorum ritu statutis ac declaratis, Ordinem etiam Unctionis infirmorum eorumque pastoralis curae, a Sacra Congregatione pro Cultu Divino recognitum, Nos Apostolica Nostra Auctoritate approbamus, simul, si casus fert, derogando praescriptis Codicis Iuris Canonici aliisve legibus hucusque vigentibus, vel illa abrogando, ceteris vero praescriptis et legibus, quae eodem Ordine nec abrogantur nec mutantur, validis ac firmis manentibus. Cuius Ordinis, novam formam continentis, editio Latina, statim ac prodierit, editiones vero vulgares, a Conferentiis Episcopalibus apparatae et ab Apostolica Sede confirmatae, die quae a singulis eiusmodi Conferentiis statuetur, vigere incipient; vetus autem Ordo usque ad 31 diem mensis Decembris anni 1973 poterit adhiberi. A die tamen 1 Ianuarii 1974 novo tantum Ordine omnibus, ad quos pertinet, erit utendum. Nostra haec statuta et praescripta in Ritu Latino firma et efficacia esse et fore volumus, non obstantibus, quatenus opus sit, Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis a Decessoribus Nostris editis, ceterisque praescriptionibus etiam peculiari mentione dignis. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxx mensis Novembris anno MCMLXXII, Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. VI Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 10 EPISTULAE I Exc.mo P. D. Stanislao Lokuang, Archiepiscopo Taipehensi, ob Eucharisticum Conventum e tota Formosa insula Taipehae celebrandum. Nuntius sane iucundissima allatus est Nobis, nempe Taipehae, in urbe nobilissima, sub exitum vertentis huius anni, Eucharisticum Conventum e tota Formosa insula celebratum iri. Ad quem apparandum cum iam diu studiosa impendatur diligentia, aemula certatione in id annitentibus clero populoque sub ductu et auspicio sacrorum Antistitum, laeta affulget spes fore, ut huiusmodi sollemnia Eucharistica magnopere ad Dei gloriam conferant et Ecclesiae utilitates afferant nec paucas nec leves. Tam pia et salutifera celebratio in honorem augusti Sacramenti Eucharistiae Nos vehementer movet, ut aliquo modo per has Litteras eiusdem partem capiamus, hoc quidem consilio, ut in coetu fidelium, altare Domini circumstantium, etiam Vicarii Christi vox exsonet, quae vos in fide sancta et susceptis propositis confirmet. Minime Nos fugit magnum huius celebrationis momentum, in qua agnoscere placet testimonium luculentissimum non modo catholicae fidei florescentis in hac insula, quam habemus carissimam et ad christianae vitae incrementa alacriter progredi videmus, sed sollertis etiam sollicitudinis sacrorum Pastorum, qui, Eucharisticum cultum promoventes, praeclarum in modum in christianam illam incumbunt renovationem, quae a Concilio Oecumenico Vaticano Secundo initium ductumque suscepit ; siquidem « ex Eucharistia, ut e fonte, gratia in nos derivatur et maxima cum efficacia obtinetur illa in Christo hominum sanctificatio et Dei glorificatio, ad quam, ut ad finem, omnia alia Ecclesiae opera contendunt». 1 In hoc autem mirabile Sanctissimae Eucharistiae mysterium mentem intendentes, fideles vestrae curae concrediti habent profecto, cur magis magisque perpendant inaestimabilem huiusmodi caelestium gratiarum thesaurum, ac propterea ad altitudinem divini consilii circa genus humanum et ad infinitae caritatis plenitudinem admirandam salutariter incitentur. 1 Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 10. Acta Pauli Pp. VI 11 Deus, enim, qui ob inenarrabilem caritatem suam homines secum iungere voluit vitaeque divinae participes reddere, nihil fructuosius, excelsius nihil invenire potuit Eucharistiae Sacramento, quo non solum actio Christi animas salubriter attingit, sed sanctitatis Auctor recipitur ; quo non modo gratiae donum praebetur, sed ipse fons gratiae communicatur, ad enutriendam perficiendamque vitam divinam, sive in singulis christifidelibus sive in mystico Corpore Christi universo. Non solum autem SS.ma Eucharistia Sacramentum est, et quidem omnium praestantissimum, sed etiam verum et perfectum sacrificium, in quo (( idem ille Christus, continetur et incruente immolatur, qui in ara crucis semel se ipsum cruente obtulit » . Certa fide credimus id evenire per geminam consecrationem panis et vini, qua fit conversio totius substantiae panis in substantiam corporis Christi et totius substantiae vini in sanguinem eius. Ex quo consequitur, ut post mirabilem illam et singularem conversionem, non amplius panis et vinum, sed horum tantum species habeantur, sitque totus Christus cum natura sua divina et humana sub utraque specie (( vere, realiter et substantialiter » praesens, donec utraque perdurat, panis scilicet vitae, qui de caelo descendit, sub eucharisticis velamentis dignus prorsus divini cultus reverentia et adorationis obsequio. 2 3 4 Meminisse quoque iuvabit caelesti hoc munere unitatem inter christifideles mirandum in modum effici, secundum illud S. Pauli : (( unus panis, unum corpus multi sumus, omnes, qui de uno pane participamus ) ) . Quo fit, ut SS.ma Eucharistia valde conferat ad instaurandam fraternam illam sinceramque inter homines necessitudinem, quam aetate nostra homines bona voluntate praediti expetunt, cuius vero praecipui effectores christifideles esse debent, utpote quibus datum sit divino hoc pabulo vesci. 5 Hoc igitur caritatis mysterium, hunc fontem praecipuum gratiae et pacis, hoc salutis ineffabile pignus incensis animis recolatis velimus. Plena et decora sit laus vestra in augustum altaris Sacramentum eademque late resonet per istas immensas extremi Orientis oras, ubi innumerae hominum multitudines adhuc sunt Evangelii luminis expertes. Incensissimis Nostris in optatis est, ut per istum Conventum catholica fides, quae inter vos tam laeta cepit incrementa, eucharistica magis 2 3 4 5 Conc. Trid. Sess. XXII, 2. Cf. ib., Sess. X I I I , 4. Cf. ib., 8. 1 Cor. 10, 17. 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale magisque exardescente pietate, novam lucem istic effundat hominesque vehementius trahat ad Christum. Interea, dum mentem cogitationemque ad urbem Taipeham amanter convertimus, Christum Dominum « panem vivum et vitalem » supplicibus rogamus precibus, ut piis vestris benignus afflet inceptis, atque lumen et robur suum large diffundat. Quae ut feliciter eveniant, tibi, Venerabilis Frater, Apostolicam Benedictionem ex animo impertimus, quam pertinere etiam volumus ad ceteros sacrorum Antistites, ad civiles potestates, ad sacerdotes et fideles universos, qui celebrando Conventui intererunt. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xv mensis Decembris, anno MCMLXXII, Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. V I II Ad Exc.mum P. D. Ioannem Badé, Baiocensem et Lexoviensem episcopum, prima centenaria redeunte memoria ab ortu Sanctae Theresiae a Iesu Infante. En cette année 1973, le centenaire de la naissance sur terre de Thérèse Martin s'offre comme une lumière providentielle. Que sa proximité de Dieu, la simplicité de sa prière, entraînent les cœurs à rechercher l'essentiel! Que son espérance ouvre la voie à ceux qui doutent de Dieu ou souffrent de leurs limites ! Que le réalisme de son amour soulève nos tâches quotidiennes, transfigure nos relations, dans un climat de confiance en l'Eglise ! Et du haut du Ciel, Nous n'en doutons pas, sainte Thérèse de l'Enfant-Jésus elle-même ne cessera pas, en cette année jubilaire, de réaliser sur terre le bien qu'elle a promis. A notre époque, l'intimité avec Dieu demeure comme un objectif capital mais difficile. On a en effet jeté le soupçon sur Dieu ; on a qualifié d'aliénation toute recherche de Dieu pour lui-même; un monde largement sécularisé tend à couper de leur source et de leur finalité divines l'existence et l'action des hommes. Et pourtant la nécessité d'une prière contemplative, désintéressée, gratuite, se fait de plus en plus sentir. L'apostolat lui-même, à tous ses niveaux, doit s'enraciner dans la prière, rejoindre le Cœur du Christ, sous peine de se dissoudre Acta Pauli Pp. VI 13 dans une activité qui ne conserverait d'évangélique que le nom. Face à cette situation, Thérèse demeure avant tout celle qui a cru passionnément en l'Amour de Dieu, qui a vécu sous son regard les moindres détails quotidiens, marchant en sa présence, qui a fait de toute sa vie un colloque avec le Bien-Aimé, et qui a trouvé là, non seulement une aventure spirituelle extraordinaire, mais le lieu où elle rejoignait les horizons les plus vastes et communiait intimement aux soucis et aux besoins missionnaires de l'Eglise. Tous ceux qui sont aujourd'hui en quête de l'essentiel, qui pressentent la dimension intérieure de la personne humaine, qui recherchent le Souffle capable de susciter une vraie prière et de donner une valeur théologale à toute leur vie, Nous les invitons, qu'ils soient contemplatifs ou apôtres, à se tourner vers la carmélite de Lisieux : au-delà d'un langage nécessairement marqué par son époque, elle constitue un guide incomparable sur les chemins de l'oraison. De même aujourd'hui, il importe de raviver l'espérance. Beaucoup éprouvent durement les limites de leurs forces physiques et morales. Ils se sentent impuissants devant les immenses problèmes du monde dont ils s'estiment à juste titre solidaires. Le travail quotidien leur semble écrasant, obscur, inutile. Bien plus, parfois, la maladie les condamne à l'inaction, la persécution étend sur eux un voile étouffant. Les plus lucides ressentent davantage encore leur propre faiblesse, leur lâcheté, leur petitesse. Le sens de la vie peut ne plus apparaître clairement, le silence de Dieu, comme on dit, peut se faire oppressant. Certains se résignent avec passivité; d'autres se referment sur leur égoïsme ou sur la jouissance immédiate; d'autres se durcissent ou se révoltent; d'autres enfin désespèrent. Aux uns et aux autres, Thérèse « de l'Enfant-Jésus et de la Sainte Face » apprend à ne pas compter sur soi-même, qu'il s'agisse de vertu ou de limite, mais sur l'Amour mystérieux du Christ qui est plus grand que notre cœur et nous associe à l'offrande de sa Passion et au dynamisme de sa Vie. Puisse-t-elle enseigner à tous la (( petite voie royale )) de l'esprit d'enfance, qui est aux antipodes de la puérilité, de la passivité, de la tristesse! De cruelles épreuves de famille, des scrupules, des peurs, d'autres difficultés encore semblaient bien de nature à perturber son épanouissement ; la maladie n'a pas épargné sa jeunesse ; bien plus, elle a expérimenté profondément la nuit de la foi. Et Dieu lui a fait trouver, au sein même de cette nuit, l'abandon confiant et le courage, la patience et la joie, en un mot la vraie liberté. Nous invitons tous les hommes 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de bonne volonté, particulièrement les petits et les humiliés, à méditer ce paradoxe d'espérance. Enfin, l'insertion réaliste dans la communauté chrétienne où l'on est appelé à vivre dans l'instant présent Nous apparaît comme une grâce éminemment souhaitable pour notre temps. Beaucoup de chrétiens voient mal comment concilier concrètement l'épanouissement personnel et les exigences de l'obéissance religieuse ou de la vie en commun : la liberté et l'autorité ; la sainteté et l'institution ; la vérité des rapports et la charité; la diversité des charismes et l'unité; le réalisme quotidien et la contestation «prophétique» du présent... Sainte Thérèse s'est trouvée constamment confrontée à de tels problèmes. Il serait vain, certes, de chercher chez elle une formulation moderne de ces questions, encore moins des solutions systématiques. Mais on ne peut nier les intuitions lumineuses qui ont présidé à ses rapports journaliers avec ses Sœurs — notamment les novices qui furent ses compagnes — et à son insertion dans le cadre étroit de sa vie conventuelle. Avec la finesse de sa sensibilité, la lucidité de son jugement, son désir de simplification, son attachement à l'essentiel, on peut dire qu'elle a suivi l'Esprit, frayé une voie originale, épanoui sa propre personnalité spirituelle, et permis à bien des âmes de prendre un essor nouveau et adapté à chacune d'elles. Mais pour ce faire, elle ne s'est pas éloignée de l'obéissance; elle a su utiliser avec réalisme les humbles moyens que lui offrait sa communauté et que l'Eglise mettait à sa disposition. Elle n'a point attendu, pour commencer à agir, un mode de vie idéal, un entourage plus parfait; disons plutôt qu'elle a contribué à les changer du dedans. L'humilité est l'espace de l'amour. La valeur des actes se mesure à leur charge d'amour. Sa quête de l'Absolu et la transcendance de sa charité lui ont permis de franchir les obstacles, ou plutôt de transfigurer ces limites. C'est avec confiance qu'elle a rejoint d'emblée l'essentiel de l'Eglise, son Cœur, qu'elle n'a point séparé du Cœur de Jésus. Puisse-t-elle obtenir aujourd'hui, à tous ses frères et sœurs catholiques, cet amour de l'Eglise notre Mère! Oui, de son exemple, de son intercession, Nous espérons de grandes grâces. Que les laïcs y puisent le goût de la vie intérieure, le dynamisme d'une charité sans faille, sans jamais disjoindre leur œuvre terrestre de la réalité du Ciel. Que les religieux et les religieuses se sentent raffermis dans leur donation totale au Seigneur. Que les prêtres, pour lesquels elle a tant prié, comprennent la beauté de leur Acta Pauli Pp. VI 15 ministère au service de l'Amour divin. Et que les jeunes dont la générosité ou la foi hésite aujourd'hui devant la perspective d'une consécration absolue et définitive, découvrent la possibilité et le prix hors pair d'une telle vocation, près de celle qui tenait, dès avant quinze ans, à renoncer à tout ce qui n'était pas Dieu, pour mieux vouer sa vie à « aimer Jésus et à le faire aimer ». Elle ne s'est pas repentie, a-t-elle dit sur son lit de mort, de (( s'être livrée à l'Amour ». Dieu le Père est fidèle; l'amour de Jésus ne trompe pas; l'Esprit-Saint vient au secours de notre faiblesse. Et l'Eglise a besoin, avant tout, de sainteté. En formulant ces vœux d'un cœur ardent, Nous vous encourageons donc, cher Frère dans l'épiscopat, à tout mettre en œuvre pour que le message de la sainte de Lisieux soit à nouveau proposé, médité, approfondi, en correspondance avec les besoins spirituels de notre temps. Nous vous félicitons de l'accueil que votre diocèse prépare aux pèlerins, dans l'atmosphère de joie, de simplicité et de recueillement qui sied à cet événement religieux. Nous exhortons les prêtres, les éducateurs, les prédicateurs, à en faire le thème de leurs homélies, de leur catéchèse, de leurs retraites, de leurs pèlerinages, et aussi les théologiens à scruter la doctrine spirituelle de Sainte Thérèse de l'Enfant-Jésus. C'est une joie pour Nous d'apprendre que des publications nombreuses et de qualité contribuent à mettre davantage encore en lumière cette âme sainte, à donner un écho profond à son aventure spirituelle, dans le respect nécessaire de l'authenticité des faits et du rôle mystérieux de la grâce. Nous invitons aussi les pèlerins d'Alençon et de Lisieux à prier pour notre ministère de Pasteur universel. Et à vous-même, à tous ceux qui s'efforceront d'entrer plus avant dans la voie ouverte par sainte Thérèse de l'Enfant-Jésus, et surtout aux chères religieuses carmélites, Nous adressons, avec nos paternels encouragements notre Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 2 Janvier 1973. PAULUS PP. V I Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 16 NUNTII GRATULATOMI I Ad E.mum P. D. Laurentium Iosephum S. R. E. Cardinalem Shehan, Baltimorensem Archiepiscopum, quinquagesimo exacto anno ex quo sacerdotio est auctus. Auditu quidem fuit Nobis iucundum fore, ut hoc Decembri mense tibi, Venerabilis Frater Noster, translaticio more celebrandus sollemnis anniversarius recurrat dies : decem enim complebuntur lustra, ex quo ordinatus fuisti sacerdos. Grato animo et religioso mentis obsequio fas est tibi recolere sacratissimo ritu accepta beneficia caelestia. Etenim, ad singularia consilia in regno Dei socia pacis, amoris, iustitiae praeparatus, tunc ipse abunde unctus es illo oleo, de quo Isaias, mansuetudinem divini Redemptoris prospiciens, dixit : « Spiritus Domini super me, eo quod unxerit Dominus me, ad annuntiandum mansuetis misit me, ut mederer contritis corde »/ Amantis curae studio moti, qua continenter volumus Romana purpura honestatorum adiutorum Nostrorum laeta maestave participare, temperare Nobis non possumus, quin in auctum gaudii sancti festae tuae commemorationi Nos quoque quodam modo adsimus. Accipe igitur hasce Litteras Nostras, testes et nuntias bene ominantis animi sensus, quo impulsi ab omnium bonorum Principio et Fonte quidquid est sincerum, faustum, salutare, felix, tibi percupimus. Neque gratulationibus praeconium laudis deesse oportet. Enimvero Nos minime latent diligenter et naviter a te collocati labores in, catholico nomine perillustri, Baltimorensi Archidioecesi moderanda, etiam aspera inter discrimina rerum, quibus viriliter obluctatus es. Praeter alia ob oculos habemus ecclesialem compagem iuxta placita Oecumenici Concilii Vaticani secundi a te concinnatam, complures sacras aedes nec minore numero collegia scholasque exstructa, tria sacrorum alumnorum, qui sint melioris spei Ecclesiae haud defuturum auspicium, Seminaria e solo excitata, sacri ministerii adiumenta singulis in populi coetibus, etiam — idque attentiore studio — Nigritis impensa. Haud exigui inde maturuerunt fructus, quibus gratia Christi curas et vigilias tuas fecit esse fecundas; quin etiam hisce ampliores in posterum editum iri, si 1 Is. 61, 1. Acta Pauli Pp. VI 17 concordiae validae supererant vires ac integerrimae fidei sacra iura semper a te defensa tectaque erunt, haud fallaci exspectatione portenditur. Hanc ob rem magnis precibus tibi Spiritus Sancti septemplex donum invocamus, ut semper eius consolatione et caelestium rerum gustu fruaris, sapientiae haustu magis magisque ditatus, ita ut possint ad te referri perfecti hominis Dei lineamenta pulcherrima : (( Aqua profunda verba ex ore vivi, et torrens redundans fons sapientiae » . Enixe denique orantes, ut Dominus misereatur tui et benedicat tibi, illuminet vultum tuum super te et misereatur tui ac tribuat invocanti nomen suum sine perturbatione evangelicae divitias pacis, auspice Beatissima Virgine Maria, Begina pacis, matre sanctae spei et pulchrae dilectionis, Apostolicam denique Benedictionem tibi, Venerabilis Frater Noster, perlibenter et peramanter impertimus ; hancque volumus Antistitibus Auxiliaribus tuis et cuncto gregi, moderationi tuae commisso, atque universis sacro anniversario tuo interfuturis concedi. Ex Aedibus Vaticanis, die i x mensis Decembris, anno MCMLXXII, Pontificatus Nostri decimo. 2 3 PAULUS PP. V I II Ad E.mum P. D. Patricium Aloisium S. R. E. Cardinalem O'Boyle, Vashingtonensem Archiepiscopum, quinque condentem lustra a suscepta ordinatione episcopali. In fastis operosae vitae tuae candida gemma signatus, fugacis temporis cursu revectus mox redibit dies, tibi semper iucundus, paulo subinde iucundiore celebrandus recordatione : quinque enim implebuntur lustra, ex quo ipse, Venerabilis Frater Noster, Divinae Providentiae nutu ad maiora in Ecclesia obeunda officia natus, ordinationem episcopalem suscepistis Ad festo ritu, ut communis mos est, huiusmodi recolendam anniversariam memoriam, plane iusteque cogitas convocandum esse populum, quem sacri iuris potestate regis. Quapropter probe ad te convenire potest vibratilis magnificusque hortatus Davidicae vocis : (( Confitebor tibi in 2 3 Prov. 18, 4. Cf. Ps. 66, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 18 1 ecclesia magna, in populo gravi laudabo t e ) ) . Patri scilicet misericordiarum et Deo totius consolationis, ex quo omnis paternitas in caelis et in terris nominatur consona gratiarum actione adscribendae sunt salus, felicitas, vita, quibus conlata tibi dignitas in gloriam vertit omnium bonorum Auctoris et Datoris, aeque atque in evangelicum profectum populi curis tuis commissi, ut sub tuo magisterio fieret ecclesia magis conspicua adeuntium frequentia, et in exercendarum virtutum aemulo studio praestantior. Laetitiae autem sanctae, qua haec praeteriti eventus primordia recensebis, benevolentia et bona existimatione permoti, quibus Nos erga te afficimur, libenter volumus esse participes. Ob id Nostram in te impensam voluntatem manifesta faciant diligentiae plena vota, quae tibi, Episcopo de catholico nomine egregie merito, cuncta salutaria, prospera, profutura orant et poscunt. Dulce sane tibi erit in praesens recolere evigilata consilia, arduos labores, quibus, officii tui retinentissimus, illustris Archidioecesis tuae moderationi creditae maiori emolumento cum veteris disciplinae vigore prospexisti. Opera in re religiosa, civili, sociali excitata, tua acerrima integrae fidei et legis moralis tuitio, divini cultus exornatio, complurium catholicarum scholarum extructio, curvae senectuti ac tot auxiliis indigenti puerili aetati exquisita adhibita sollicitudo diligentiam tuam patris, pastoris, magistri ostendunt, in discriminibus rerum impavidam, ac merito sunt causa, cur tuum nomen perenniter in laude et exemplo sit. In hisce tuis aestimatoribus Nos quoque cum simus adlecti, eorum salutaribus precationibus quasi cumulum imponere studemus, atque adeo enixas pro te fundimus Deo supplices preces, ut, perpetua ei caritate coniunctus, diu felix vivas in terris, semper in caelis. Quare ut perfectus homo Dei die noctuque legem Altissimi fac mediteris; fac immurmuret ori tuo illud sacri Psaltae hortativum effatum: «Paratum cor meum...; cantabo et psalmum dicam», ad omnia facienda quae supernae voluntati placeant, ad omnia toleranda quae maiori Ecclesiae et patriae bono sunt conducibilia, praepara cor tuum tamquam in Sancto sanctorum propitiatorium, quod offunditur nube divinae praesentiae et a duobus Cherubim sustentatur. 2 3 4 1 2 3 4 Ps. Cf. Ps. Cf. 34, 18. 2 Cor. 1, 3; Eph. 3, 15. 56, 8. Ex. 25, 17; Rom. 3, 25. Acta Pauli Pp. VI 19 Haec fiagrantibus ominatis vocibus, hoc Nobis postremum manet ut tibi, Venerabilis Frater Noster, sollertibus Antistitibus Auxiliaribus tuis et iis omnibus, qui sacris anniversariis sollemnibus tuis utcumque intererunt, Apostolicam Benedictionem, caritatis Nostrae pignus et auspicem, libentissime impertiamus. Ex Aedibus Vaticanis, die x v m mensis Decembris, anno MCMLXXII, Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. V I ALLOCUTIONES I Ad E.mos Patres Cardinales, ad Romanae Curiae Pontificalisque Domus Praelatos, per E.mum Sacri Collegii Decanum Summo Pontifici felicia ac fausta ominatos, Nativitatis Domini nostri Iesu Christi festo recurrente.* Accogliamo con commossa riconoscenza, Signor Cardinale, i voti che la prossima festività del santo Natale ispira al suo animo cortese e pio, e che vogliono interpretare anche quelli del Sacro Collegio, che ci onora ancora una volta in questa ricorrente felice occasione, propizia alla effusione di quei sentimenti che rendono solidale, valida e religiosa la collaborazione, fiduciosa la comune fatica. Ringraziamo di cuore di cotesto prezioso attestato di spirituale comunione, e lo ricambiamo di cuore col nostro : quante volte noi, pensando al loro lavoro, che le presenti condizioni della Chiesa e del mondo, rendono più intenso e più grave, vorremmo subito manifestare la nostra gratitudine e confortare la loro operosità, mentre la pressione degli impegni non ce ne concede il tempo necessario, né la congrua tranquillità, e affidiamo all'interiore colloquio col Signore la parola del cuore, dovuta a così generoso servizio. Giunge pertanto opportuno un momento di confidenziale colloquio, come questo, per assicurare cotesto Sacro Collegio, e quanti sono a lui cooperatori nei Dicasteri e negli unici della Curia Romana, del nostro alto apprezzamento dell'animo e dell'opera, con cui è sostenuta la nostra ardua ed umile missione a benefìcio della santa Chiesa, non che dell'umanità in cui siamo inseriti. E favorevole il presente momento sarebbe per aprire l'animo a qualche considerazione sulle condizioni presenti della Chiesa e sull'andamento * Die 22 mensis decembris a. 1972. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 20 generale delle cose, viste da questo osservatorio vaticano, come già altra volta, in questa ricorrenza, ci sembrò doveroso di fare, ma oggi, pervasi come siamo da un soverchiante pensiero, quello della pace, a questo soltanto si limita il nostro discorso, e, come intorno a punto focale, raggruppa e condensa alcune osservazioni, che ci pare conveniente esporre a loro, Signori Cardinali, e a quanti può giungere la eco della nostra voce ; sì, intorno a questo dominante tema, la pace, che, da un lato, il Natale ancora diffonde nel mondo e nei cuori, come messaggio celeste, e, dall'altro, il nostro ufficio apostolico rende di emergente ed urgente attualità. La pace sia dunque, innanzi tutto, il nostro augurio cordiale per gli animi vostri, per gli animi di quanti, fratelli e figli, celebrano con fede amorosa la santa festività del Natale, che con la gloria a Dio porta l'annuncio della pace all'umanità. Questo sacro carisma della pace, frutto del ristabilito rapporto vitale fra noi e Dio, secondo un soprannaturale disegno di misericordia e di bontà, emanazione interiore dello Spirito, esperienza che sorpassa ogni intendimento, noi lo possiamo sperare come privilegiato tesoro, se davvero seguaci di Cristo noi lasciamo ch'Egli lo faccia esultare nei nostri cuori. Vi è, ci dicono e noi stessi ne abbiamo documenti, qua e là, una rinascita di vita contemplativa religiosa nella Chiesa, ed anche vicino a lei : questo è già segno del regno della pace, che si conferma e si diffonde dentro e d'intorno al mistico cenacolo di Cristo, eh'è la Chiesa orante e vivente : salutiamo con gioia e con augurio il consolante fenomeno. Ma un altro ben diverso fenomeno si è pronunciato in questi ultimi anni in seno alla Chiesa, come tutti sappiamo : quello della contestazione. Non è questo il momento di farne l'analisi. Basti dire che esso, a quanto a noi pare, è innanzi tutto un fenomeno proveniente da un processo contagioso della insoddisfazione generale e patologica, che ha invaso la presente generazione. Sempre un fenomeno analogo avviene storicamente, come fatto naturale dei cicli pedagogici e mentali delle diverse età, che si succedono Puna all'altra : l'età nuova si stacca dalla precedente mediante contestazione e mediante avanzata verso nuove forme di pensiero e di costume. Tale fenomeno ha causato tante situazioni spirituali e pratiche 1 2 3 4 1 2 3 4 Cf. Eph. 2, .4-7. Gal. 5, 22. Phil. 4, 7. Cf. Col. S, 15. Acta Pauli Pp. VI 21 nell'ordinamento ecclesiastico tutt'altro che pacifiche, e per lo più riducibili ad un'unica e generica classifica : crisi di obbedienza. La formula, tanto cara al nostro venerato predecessore, Papa Giovanni X X I I I : « oboedientia et pax », in non pochi casi e in diverse misure, si è spezzata, con pregiudizio non solo del primo termine, l'obbedienza, ma altresì del secondo, la pace. Ma ci sostengono, a questo proposito, l'ammirazione ed il conforto di vederlo tuttora realizzato questo binomio dell'obbedienza e della pace dalla grande, ed oggi più cosciente, maggioranza degli ecclesiastici, dei religiosi e dei fedeli, ai quali l'obbedienza, imbevuta dallo spirito pastorale scaturito in nuova abbondanza dal Concilio, restituisce, con quel senso di comunione, che la fede e la carità fanno coincidere col supremo desiderio di Cristo, l'unità, il gaudio della pace. 5 Questa unità e questa pace nel supremo desiderio di Cristo, pur volto direttamente e principalmente al mondo trascendente dello spirito, debbono essere altresì un bene e una conquista dei membri dell'umana famiglia nella loro terrena esistenza di fratelli, figli dello stesso Padre che sta nei cieli, partecipi della stessa naturale e sovrannaturale vocazione, pellegrinanti con pari diritti e con pari doveri di mutuo aiuto verso la comune casa paterna. La missione, la passione di pace della Chiesa trabocca così dai suoi confini e si protende, per quasi spontaneo e necessario movimento, alla società civile, nelle singole Nazioni e nei rapporti fra di esse. Passione di pace, dicevamo; passione soprattutto, nel senso più proprio della parola, laddove la pace, sospiro dei popoli, è ferita e pericolante: talvolta per obiettive gravi situazioni di conflitto, e talvolta, in parte almeno, per insufficienza d'impegno — Dio non voglia per mancanza di buona e sincera volontà — da parte di quanti ne hanno la responsabilità. A chi conservi il ricordo di conflagrazioni non lontane, che ancora oggi lasciano impresse nelle carni dei popoli le cicatrici, dolorose tuttora, delle loro conseguenze, parrà risultato già sufficientemente prezioso che l'umanità o interi Continenti siano stati preservati, per un periodo ormai notevole di anni, dal ripetersi di analoghe immani tragedie. Considerazione non trascurabile, certo. Ma chi non si rende conto s Col. 3, 15. 22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale che questa pace, poggiante in gran parte su un vero o presunto equilibrio di forze, ha troppo labile e pericolante fondamento? E chi non trepida al pensiero che il prevalere di passioni o un errato calcolo possano imprevedibilmente mettere a disposizione dell'offesa il pauroso arsenale che ora si vuole accumulato a difesa? A questa trepidazione abbiamo dato voce ancor una volta nel nostro recentissimo Messaggio per la prossima giornata mondiale della pace; Messaggio che, nella sua fondamentale ispirazione di positivo ottimismo, non poteva non rispecchiare la complessità di una realtà e di una problematica ricca di troppi chiaroscuri, di drammatica e sanguinante evidenza. Se, ciò nonostante, abbiamo voluto ricordare al mondo che la pace è pur sempre possibile, non è stato soltanto per illuminare d'una qualche luce di speranza sofferenze in atto o angosce insorgenti, ma per richiamare, insieme, tutti al senso delle loro responsabilità; perché nessuno sia tentato di ricercare in supposte ineluttabilità storiche un alibi morale, che scusi dalla ricerca volenterosa e instancabile delle vie, difficili ma non chiuse, della pace. Ed a questo riguardo ci piace, ed è per noi doveroso, rendere qui rinnovata testimonianza a quanti, in posizione di guida nei rispettivi Stati o nelle grandi Organizzazioni internazionali, stanno mettendo i loro sforzi, duri assai spesso, non sempre debitamente riconosciuti, né sempre coronati dagli auspicabili successi, al servizio della grande causa della pace. Ad essi il nostro cordiale riconoscimento, il nostro incoraggiamento ; per essi le nostre preghiere perché il Signore dia loro saggezza e fermezza sufficienti alla nobile ed ardua impresa. Limitazione e controllo degli armamenti, e specialmente dei mezzi bellici più pericolosi e ripugnanti a quel senso d'umanità che non dovrebbe mancare neppure durante i più aspri conflitti; preparazione e progressiva attuazione di un vero e generale disarmo ; ricerca di nuove forme, mondiali o regionali, per prevenire e comporre i dissidi che turbano la pace e la sicurezza dei popoli : tutti questi sforzi non possono non avere il plauso, l'appoggio e — nella misura consentita dalla loro natura e dalla nostra missione — la collaborazione della Chiesa e della Sede Apostolica. Né crediamo sia lecito cedere al senso di sfiducia che ricorrentemente pervade l'umanità quando, sfiorite le speranze di una stabile pace, che sorgono dopo la conclusione d'ogni grande conflitto, si Acta Patiti Pp. VI 23 assiste al graduale addensarsi di nuove rivalità e di nuove tensioni, foriere di più minacciosi pericoli. È dovere invece, di quanti ne hanno, in qualche pur modesta misura, responsabilità e mezzi, non lasciar mancare sforzo alcuno perché le situazioni di conflitto che a mano a mano si presentano, possano avere, mentre ancora sono circoscritte, una equa e sollecita soluzione, nella considerazione e nel rispetto dei diritti e dei legittimi interessi reciproci, ma avendo di mira, insieme, l'interesse comune e superiore della pace. E qui il nostro discorso deve soffermarsi, o meglio ritornare su alcune situazioni di tale genere, delle quali tante volte, in questi ultimi anni, abbiamo dovuto fare parola e che giungono, anche per questo, a dare l'impressione che non vi sia per esse una possibilità di soluzione all'infuori forse di quella, deprecabile e illusoria, della forza. Consapevoli delle difficoltà che si frappongono, e dando debito riconoscimento alla somma degli sforzi che già sono stati compiuti, non vorremmo però che un senso pericoloso di scontento e d'impotenza facesse venir meno, nelle parti interessate, l'animo e la volontà del ricorso alle vie del negoziato leale e tenace. Se a qualche cosa può valere la nostra umile ma sincera ed appassionata parola, sia essa di incitamento e di incoraggiamento a tutti coloro sulle cui spalle, di fronte ai popoli e alla storia, grava il peso di così difficili decisioni. L'attenzione e la comprensione degli uomini di buona volontà li spingono a non darsi per vinti nella nobile battaglia della pace. Questi sentimenti abbiamo ultimamente manifestati, quando l'attesa della sospirata sospensione delle ostilità nel Vietnam è andata delusa, senza che apparissero sufficientemente palesi i motivi della interruzione del negoziato; ed abbiamo espresso il voto e la speranza che questo ritardo doloroso valga, non a mettere in pericolo il raggiungimento della pace in quelle martoriate regioni, ma ad assicurare ad essa un più stabile e solido fondamento. L'improvviso precipitare degli eventi ha poi aggravato nell'opinione del mondo l'amarezza e la preoccupazione. Tanto più fervida si leva pertanto la nostra preghiera perché il duro conflitto possa avere al più presto equa e soddisfacente conclusione. Il prolungarsi di fatto della sospensione quasi completa di azioni belliche nel Medio Oriente va senza dubbio valutato come fatto positivo. 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ma questo protrarsi dello stato di guerra, senza passi effettivi verso la ricerca di soluzioni pacifiche, mentre immutato resta lo sforzo diretto ad aumentare il rispettivo potenziale bellico, costituisce un permanente e grave pericolo, in una zona così sensibile e delicata, che minaccia, oltre la tranquillità e la sicurezza di quelle popolazioni, valori cari, per diversi motivi, a tanta parte dell'umanità. Senza dire che il progressivo affermarsi di situazioni prive d'un chiaro fondamento giuridico, internazionalmente riconosciuto e garantito, non potrà che rendere più difficoltosa poi, anziché facilitarla, una equa ed accettabile composizione, che tenga il dovuto conto dei diritti di tutti : pensiamo qui, in particolare, alla Città Santa, Gerusalemme, alla quale va con più intenso pensiero in questi giorni il ricordo dei seguaci di Cristo, e nella quale anch'essi debbono potersi sentire pienamente « cittadini ». Rinnoviamo pertanto il nostro voto, la nostra fervida esortazione a uno sforzo sincero e volenteroso per una giusta e sollecita pace. Lo chiedono con noi fra gli altri, ma con urgenza ancora maggiore e più giustificata, i figli del popolo palestinese che da tanti anni attendono ed invocano un equo riconoscimento delle loro aspirazioni, non in contrasto, ma nella necessaria armonia con i diritti di altri popoli. A un'altra regione, a noi non meno cara, si rivolge ora il nostro pensiero, affettuoso e profondamente addolorato : l'Irlanda del Nord. Faccia il Signore che sentimenti di civile comprensione e di cristiana carità prevalgano finalmente in tutti — come già sappiamo che prevalgono nella maggior parte di quelle laboriose e fedeli popolazioni — sopra risentimenti, pur giustificati, e sulle tentazioni del rancore e della vendetta. Superato ogni motivo di antiche rivalità, a tutti apparisca con chiarezza quali siano oggi le esigenze della giustizia — fondamento insostituibile d'ogni pace genuina — e di una rispettosa e cordiale convivenza. Altre situazioni purtroppo, nel vasto panorama della vita internazionale, si presentano a noi, che non sono di pace, anche se non sembrano costituire imminente pericolo di più vasti conflitti; tutte dolorose, però, e deplorevoli, e perché causa di tanti lutti e sofferenze, e perché frutto per lo più di ingiustificabili condizioni di oppressione, di rivalità razziali, politiche, tribali o del mancato riconoscimento di legittime aspirazioni degli individui o dei popoli. Ma insieme non vorremmo lasciare senza un accenno, almeno, i segni confortanti e promettenti che è dato qua e là rilevare, vòlti a Acta Pauli Pp. VI 25 risanare lacerazioni residue o a ricomporre i rapporti interrotti. Desideriamo ricordare, a titolo di esempì, i colloqui intrapresi nell'anno in corso fra le Croci Rosse delle due Coree, del Nord e del Sud, e i recenti scambi di prigionieri — di guerra o civili — fra il Pakistan da una parte e l'India e il Bangladesh dall'altra. Si tratta di gesti limitati, ancora, ma che dimostrano una buona volontà per la quale esprimiamo la nostra soddisfazione. Voglia Iddio che essi preludano a un pronto ritorno anche delle migliaia e migliaia di persone, che ancora rimangono forzatamente lontane dalle proprie terre! Sappiamo che il problema è complesso, ma confidiamo nella magnanimità e nella generosità di quei popoli, che geografia e tanti antichi legami consigliano di avanzare insieme sulle vie del benessere e del progresso. Annunciatrice di pace, pronta sempre ad incoraggiare e a dare la propria leale cooperazione alle opere di pace, la Chiesa può ben chiedere pace anche per se stessa, da parte degli Stati nei cui territori essa vive ed opera. Una pace che le assicuri non privilegi, ma il rispetto dei suoi diritti nativi e di quelli che — anche in forza dei principi sanciti dal mondo civile in atti solenni, quale la Dichiarazione Universale delle Nazioni Unite sui Diritti dell'Uomo — sono da riconoscersi ai cittadini che si proclamano suoi figli. Che le consenta di condurre serenamente e in legittima libertà la sua esistenza, insegnare la sua dottrina, esercitare le sue attività, indirizzate solo al bene. Che la faccia considerare e trattare, non come una estranea e una nemica da osteggiare, o un pericolo da combattere, ma come una forza alleata in tutto ciò che è buono, e nobile, e bello. Per parte sua questa Sede Apostolica sta da tempo conducendo un'azione leale, paziente, fiduciosa nell'assistenza divina e nella forza della verità e del diritto, per stabilire o ristabilire dappertutto — pur tra le difficoltà create da particolari sistemi ideologici o di governo — un chiaro ed onesto rapporto, tale che alla Chiesa sia garantito, come suol dirsi, il sufficiente spazio vitale. Non è nostra intenzione stabilire qui dei bilanci. Non possiamo però tacere di qualche porzione della Chiesa di Cristo, alla quale sembra ancor oggi riservata la pace, non della silenziosa sofferenza soltanto, ma — si direbbe — della tomba. Lasciateci aprire l'animo nostro sulla desolazione che ci procura il pensiero di una nazione, piccola di territorio, ma ricca di gloriose tradizioni, civili e religiose, vicina a noi per la posizione geografica, e ancor più per l'affetto rispettoso che le portiamo, ma tenuta da noi 26 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lontana da barriere che la fanno apparire quasi separata dalla vastità di un oceano : l'Albania. Non ne avevamo mai fatto pubblicamente il nome; non per oblìo, bensì — come avviene per altre analoghe situazioni — per un sentimento di amoroso riguardo, e per non aggravare, forse, condizioni di vita ivi già estremamente penose, per la Chiesa Cattolica come del resto per altre confessioni religiose. Percossi i Pastori e disperso il gregge, non si vede quale umana speranza rimanga là alla Chiesa. Ma noi vogliamo sperare ancora, anche « contra spem », mentre al popolo albanese, racchiuso nei confini della sua terra o vivente fuori di essa, desideriamo esprimere il rispetto, l'ammirazione, l'amicizia che la sua storia e le sue presenti vicende ci dettano; ed assicurare che siamo sempre pronti ed ansiosi di poter riprendere anche con il loro Paese un buono ed amichevole rapporto. Vi sono poi altre immense regioni, dove la vita della Chiesa Cattolica è praticamente soffocata, non solo perché essa vi sarebbe rappresentata da minoranze, statisticamente esigue, non certo però trascurabili, ma perché effettivamente impedita di esercitare la sua missione religiosa e di comunicare con la sua propria comunione gerarchica. Ma preferiamo noi stessi ora tacere di queste situazioni che parlano da sé, e che, anche queste, non spengono in noi la fiducia nella profonda ricchezza spirituale di quelle genti e nella loro immortale vocazione alla verità universale del cristianesimo. Di passione di pace abbiamo parlato. E a qualcuno potrà talvolta apparire persino eccessiva l'insistenza con la quale ritorniamo su temi che, sembra, non hanno così diretta attinenza con l'oggetto e le responsabilità del nostro ufficio apostolico. Ma non è forse, questa, una essenziale manifestazione di quella Carità di Cristo che, come già Paolo, ci sospinge e ci fa urgenza, e non ci lascia tranquilli ove qualcuno dei nostri fratelli — e Cristo in essi — soffra nello spirito o nel corpo? E non risponde essa alla volontà del Signore, che con l'augurio della pace ha voluto segnare l'inizio e la conclusione della sua vita terrena? L'ossequio a una Volontà che è per noi legge ed esempio ci fa instancabili, come a parlare e ad operare per la pace, così a sperare che essa possa divenire realtà, superando gli ostacoli molteplici e tenaci che incontra sul suo cammino. Tale speranza — paziente e fattiva — vogliamo dare alla Chiesa, al mondo, in questa trepida vigilia natalizia. Con la Nostra Benedizione. Acta Pauli Pp. VI 27 II Cuniculariis habita, nocte Nativitatis Domini, a Beatissimo Patre ad montis Soractis radices sacrum peragente.* Adesso la mia parola si rivolge principalmente a voi, uomini del cantiere, a voi lavoratori, minatori, operai, manovali, e a quanti con voi sono associati nell'ardua fatica, in quella fìsica specialmente, la quale impone alle membra del corpo sforzo, tensione, stanchezza, e intorpidisce il pensiero. Io voglio svegliare un momento la vostra attenzione, e rompere il sonno a cui avreste ben diritto, per dirvi innanzi tutto perché io sono venuto questa notte fra voi. Perché venuto? Perché ho una notizia da portare anche a voi. Vedete : io sono un messaggero ; diciamo la parola giusta : sono un apostolo. Apostolo vuole appunto significare messaggero, cioè un uomo mandato, un portatore di notizie ; nel caso mio, un portatore d'un annunzio straordinario, inviato apposta per comunicarvi una buona notizia, in termine proprio si dice un « vangelo », una comunicazione bellissima, che tutti ci riguarda, e riguarda anche voi. Io sento venire da voi due domande ; la prima : Chi ti manda? e da che parte vieni? Tu non sei il Papa, che sta a capo degli altri? chi può comandare al Papa, e mandarlo come un inviato qualunque? Ebbene, voi sapete come sono andate le cose: è stato Gesù Cristo, il Verbo di Dio fatto uomo (del Quale parleremo subito), che ha scelto dodici suoi apostoli e li ha specializzati in una particolarissima funzione, quella appunto d'essere i portatori della sua Parola e dei suoi ordini, e per ciò li ha chiamati « apostoli » - Primo fra gli apostoli fu scelto Simone, a cui Gesù cambiò il nome : « Tu ti chiamerai Pietro ! » , per significare la solidità e la perennità della funzione a lui affidata. Ebbene chi è il successore di Pietro? Voi lo sapete, è il Papa. Ebbene, ecco allora Chi mi manda ; mi manda il Signore, Gesù Cristo, del quale, sì, sono l'apostolo e il vicario, ma sono nello stesso tempo il servitore, anzi, proprio in forza del ministero, cioè del servizio a me affidato, sono anche il servitore di tutti, il vostro servitore. Un servitore, che non ha altro scopo che il bene di tutti, il vostro bene, in questo momento. 1 2 E allora la vostra seconda domanda : Ebbene, quale notizia ci porti? * Die 25 mensis decembris a. 1972. Lc. 6, 13. Gì;. 1, 42; Mt. 16, 18. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28 Noi già la sappiamo : è la notizia che tutti sanno, la notizia che oggi è Natale. Vero, figli e fratelli carissimi : questa è la notizia, la grande notizia che io vi porto ; ed è per essa che si fa festa. Ma è tale notizia ch'è sempre nuova, perché non è mai capita abbastanza; anzi molti neppure ci pensano, e molti forse nemmeno vorrebbero ricordarla. Mentre invece essa riguarda un fatto talmente straordinario che sorpassa in importanza tutti gli avvenimenti passati e futuri della storia ; e il fatto è questo : il Verbo di Dio, cioè il Pensiero di Dio, ch'è Dio Lui stesso, si è fatto uomo, uomo come noi, nostro simile, nostro fratello, nascendo da Maria, Vergine e Madre, e venendo al mondo, come oggi ricordiamo, in una stalla, povero come nascendo nessuno lo fu, Lui padrone del mondo, umile, piccolo, debole, e subito disponibile per essere avvicinato dalla povera gente ... A pensarci, viene il capogiro, per la meraviglia, per la felicità, perché davvero è così; e perché, altro aspetto stupendo, Gesù (si chiamò così, Gesù, il Cristo, cioè il Messia), venne al mondo per salvare il mondo ; Gesù è il Salvatore del mondo. Tutto gira intorno a Lui, tutto si concentra in Lui : Lui è il Signore, Lui il Maestro, Lui la vita ... Quanto, quanto vi sarebbe da dire ! Ma ora mi preme far presto, e rispondere ad un'altra domanda, che forse voi avete in testa : sì, sì, così sarà; ma questo è un fatto antico, avvenuto 1972 anni fa, in un Paese lontano, in mezzo ad altra gente ... noi, come c'entriamo? sarà un avvenimento unico e grande, ma non ci riguarda; perché il Papa, l'apostolo di quel Signore Gesù, viene qua, da noi, a raccontarci questo avvenimento sperduto nei secoli. Noi che ne sappiamo? e infine quale interesse ne abbiamo noi? Ebbene, proprio questo a me preme di dirvi, di farvi in qualche modo capire. Occorrerebbe un lungo discorso; ma voi comprendete subito, se io vi ripeto le parole con cui l'Angelo annunziò ai Pastori quella nascita prodigiosa; disse infatti questo splendido Essere apparso nell'oscurità di quella notte: « o g g i è nato un Salvatore per voi . . . » . Io ripeto qui : Gesù Cristo è nato per voi, per ciascuno di voi ... Come può essere? così è perché la venuta di Dio nella carne umana è un tale fatto che dobbiamo dire universale, tocca tutto il genere umano! E poi Lui, Gesù, entrando nella scena della storia umana ha voluto incontrarsi di preferenza con gli uomini semplici, umili, poveri; e proprio con i lavoratori, perché poi, cresciuto, fu 3 » Lo. 2, 11. Acta Pauli Pp. VI 29 4 Lui stesso uomo di comune fatica : fu chiamato « figlio del fabbro » ; Giuseppe infatti, suo padre legale, putativo, faceva il falegname. Ogni uomo può dire : Cristo è venuto per me, proprio per me. Tanto più ciascuno di voi lo può dire : Dio è venuto al mondo per me, per incontrarsi con me, per visitare me, per salvare me ... Forse non avete mai chiaramente riflesso a questo scopo diretto del Natale. Cioè quello che io tento ora di farvi capire, di scolpire nella vostra memoria. Cristo si è fatto come uno di voi per rivelarvi un segreto che vi riguarda : voi siete amati da Lui ! voi siete l'oggetto, il punto d'arrivo della sua venuta dal cielo. Non siete gente qualsiasi; non siete dimenticati dal cuore di Cristo, non siete (( emarginati », non siete un semplice numero fra milioni d'altri numeri; siete l'Uomo, come Lui, siete la persona con cui Egli vuole trovarsi. Non dubitate : è così, è la verità. Non abbiate paura : Egli vi conosce, vi vuole bene, vi chiama per nome ; Egli è venuto a cercarvi. E se voi foste poveri figli del mondo, che hanno smarrito il sentiero del bene, e non sanno come ritornare nella casa di Dio, il Padre, Egli, se volete, vi prende per mano; anzi, come è figurato nella parabola della pecora perduta, è pronto a prendervi sulle sue spalle e a portarvi di peso nell'ovile della sua giustizia e della sua felicità. Vorrei che voi aveste a comprendere la vostra dignità proprio derivante dal Natale di Cristo. « Egli è la luce che illumina ogni uomo che viene a questo mondo » . Voi siete in prima fila. E comprendete allora quale conforto, innanzi tutto, vi può nascere nel cuore pensando : qualcuno (ed è Cristo) mi ha voluto bene, qualcuno ha un ricordo affettuoso proprio per me, qualcuno ha stima di me, qualcuno (e sempre è Cristo) riconosce il rispetto, la giustizia, il diritto, che mi sono dovuti ... È Cristo. È il Maestro, è il Liberatore, è il Salvatore; ed è mio! E potete allora comprendere come da questo rapporto fra voi e Cristo, il rapporto che nasce dal suo amore, e che vi associa alla grande famiglia umana amata e salvata da Lui, la Chiesa, può e deve nascere una nuova maniera d'essere uomini : diventiamo tutti figli di Dio, tutti fratelli ... Non dev'esserci bisogno di fare ricorso all'odio, alla guerra, alla violenza, all'intrigo per instaurare un ordine migliore nella convivenza umana, cioè nella società. Se davvero Cristo la penetra e la ce5 6 7 4 5 6 7 Mr. 6, 3. Of. Gal. 2, 20. Le. 15, 5. Gv. 1, 9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 menta col suo amore, dobbiamo e possiamo sperare che un mondo migliore finalmente nascerà. Quando? come? non è facile, né questo è il momento di rispondere ; ma questo possiamo dire : oggi comincia, oggi ricomincia. A voi lo diciamo, perché vi consideriamo i rappresentanti del mondo del lavoro, anzi del mondo di chi ha fame e sete di giustizia, di chi è povero, di chi soffre, di chi piange, di chi spera, di chi crede e prega. A voi, a tutti, e specialmente a cotesto mondo avido di salvezza e di rinnovamento, di cui oggi in voi vogliamo vedere la presenza davanti a noi, sì, davanti al vicario di Cristo (un vicario, come vedete, anche lui misero uomo e bisognoso di misericordia e di amicizia), noi annunziamo : (( questo è il giorno che il Signore ha fatto : esultiamo e rallegriamoci ) ) . È il Natale ! 8 9 III In Vaticana Basilica habita, in festo Epiphaniae Domini, cum e variis longinquis regionibus sacrorum alumni a Beatissimo Patre sacerdotio, sollemni ritu, initiati sunt.* Venerati Fratelli e Figli carissimi! Questa solenne e piissima cerimonia si iscrive in tre grandi disegni, i quali si aprono sopra di noi e d'intorno a noi, come sconfinati orizzonti. Non possiamo restringere il nostro sguardo al rito, che stiamo compiendo, senza lasciare che da tali amplissimi disegni giungano al nostro rito la luce, il significato, il mistero, di cui sono superiore sorgente. Il primo disegno, da cui l'atto religioso in via di celebrazione, acquista il senso ed il valore suo proprio, è quello liturgico. Noi celebriamo la festa dell'Epifania. Tutti sappiamo la densità di motivi cultuali, ai quali tale festa si riferisce. A noi ora basti considerarli nel loro significato sintetico, e cioè la manifestazione di Dio avvenuta mediante l'Incarnazione : la teofania che si è compiuta umanamente e storicamente in Cristo Gesù : l'apparizione di Dio nel quadro temporale e sensibile della rivelazione cristiana. <( Il mistero occultato 8 9 Cf. Lc. 4, 18, ss. Cf. Ps. 117, 24. * Die 6 mensis ianuarii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 31 1 ai secoli e alle generazioni ora è stato rivelato ... y). Il problema spirituale dell'umanità, l'attesa profetica delle religioni vaganti sulla terra e nei tempi in cerca d'un incontro autentico e felice col Dio ignoto, o soltanto conosciuto per via di processi logici negativi o superlativi, per via di segni insufficienti, atti piuttosto a suscitare il desiderio di Dio, che a conferire la gioia d'un vero e ineffabile incontro con Lui, la questione religiosa nel suo contenuto reale e profondo, e nella sua universale estensione, ha avuto la sua soluzione, la sua chiave d'intelligenza e di possesso, ha avuto il suo punto focale di spiegazione e di ordinamento concreto. La vera religione ci è stata aperta ed offerta. Merita un tale avvenimento una riflessione senza fine. L'interpretazione globale della storia è resa possibile. L'umanità ha trovato il principio della sua fratellanza, della sua unificazione. La salvezza ha inaugurato il suo dramma meraviglioso e tremendo : (( è nato per noi un Salvatore » , e si chiama Gesù ; Lui è l'immagine trascendente e pur visibile e a noi familiare del Padre; Lui è l'(( Alpha e l'Omega, il principio e la fine » . A Lui gridiamo con Tommaso : (( mio Signore e mio Dio »! Una tale visione del cielo liturgico odierno basterebbe per tenerci incantati in una indefinita contemplazione. Se non che è per noi dovere e piacere cogliere nell'immenso panorama dell'Epifania un disegno che ci tocca direttamente, quello missionario; quello cioè della diffusione della rivelazione avvenuta in Cristo Signore. Gesù è venuto in silenzio ed in umiltà, ma non per nascondersi, non per circoscrivere l'irradiazione della sua presenza nel mondo; ma piuttosto per rendere accessibili a chi lo cerca, a chi lo accoglie i sentieri più piani. Vi è un'intenzione missionaria nelle modalità stesse, con cui Gesù Cristo entrò nel mondo e svolse poi il suo disegno evangelico. Vi è un'economia storico-umana a cui certo presiede una guida divina circa la diffusione del Vangelo nel mondo. Ecco. La presenza dei Magi a Betlemme, commemorata in modo particolare oggi dalla Chiesa, indica che subito Gesù, appena nato, 2 3 4 5 6 7 8 1 Col. 1, 26. Cf. 1 Gv. 1, 1-4. Le. 2, 11. Mt. 1, 21. Cf. Gv. 14, 9. Apoc. 1, 8. Gv. 20, 28. * Cf. Ign. Ant., Ad Eph. 18-19. 2 3 4 5 6 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 32 è disponibile per alcuni, quasi fosse per tutti ; anzi piuttosto, secondo un'economia particolare, la quale sembra riservare ai più lontani i primi posti. Con la nascita di Gesù nel mondo è accesa una stella, è accesa una vocazione luminosa; carovane di popoli si mettono in cammino ; vie nuove si tracciano sulla terra ; vie che arrivano, e per ciò stesso vie che partono. Cristo è il centro. Anzi Cristo è il cuore : una circolazione nuova per gli uomini è incominciata; essa non terminerà mai più. Anzi essa è destinata a costituire un programma essenziale per la Chiesa, cioè per la comunità degli uomini credenti in Cristo e formanti corpo con Lui. Un programma, una necessità, una urgenza, uno sforzo continuo, che ha la sua ragion d'essere nel fatto che Cristo è il Salvatore, Cristo è necessario, Cristo è potenzialmente universale, e che Cristo vuole essere annunciato, predicato, diffuso da un ministero di fratelli, da un apostolato di uomini inviati apposta da Lui per recare all'umanità il messaggio della verità, della fratellanza, della libertà, della pace. Ecco l'arco dello sforzo missionario delinearsi sopra questa cerimonia; essa è di per sé missionaria, ed una circostanza speciale ne mette in gloriosa evidenza l'intenzione. Voi sapete che una data significativa, il trecentocinquantesimo anniversario dell'istituzione dell'organo specificamente missionario della santa Chiesa cattolica, ci ricorda questa legge intrinseca della fede : la necessità della diffusione del Vangelo e della fede, della Chiesa perciò ; e ci ricorda come storicamente la Sacra Congregazione « de Propaganda Fide », oggi denominata « per l'Evangelizzazione dei Popoli », abbia sapientemente, coraggiosamente, tenacemente incarnato tale legge, dando alle Missioni cattoliche impulso, direzione, sostegno, diffusione, senza più tregua, né senza mai concludere l'opera ed attenuare lo sforzo; opera e sforzo, che dopo tante esperienze, non poche rinomate per santità e illustrate da sacrifìci incalcolabili, perfino dalla testimonianza estrema del sangue, reclamano oggi nuova, anzi maggiore adesione. Le Missioni, si direbbe, sono sempre al principio ! Né le ragioni supreme della loro necessità, né i bisogni della loro attività né le difficoltà per la loro espansione sono venute meno. Crescono piuttosto, con l'evoluzione civile dei Popoli ; la quale, mentre apre la loro recettività al messaggio evangelico, ovvero in alcuni luoghi piuttosto la rende più delicata 9 10 9 10 Cf. Is. 60, lss. Cf. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus. Acta Pauli Pp. VI 33 e difficile, aumenta il loro bisogno, diciamo pure il loro morale diritto, a ricevere, e il nostro comune dovere a far loro ricevere dal missionario l'annunzio evangelico. Temi di tanta importanza e di tale ampiezza, voi ben lo sapete, meritano studio adeguato, che non certo intendiamo svolgere in questo momento, né in questa sede. Ma un atto ci sembra obbligatorio proprio in questo momento ed in questa sede : un atto d'impegno, una promessa : quella di dare, di ridare il cuore alla causa delle Missioni. Ce ne fa obbligo, dicevamo, la natura di questa causa; è quella di Cristo e dell'umanità; è quella del Vangelo, quella della salvezza cristiana di tanti uomini ancora privi della Fede ; è quella della civiltà umana abilitata a interpretare e a perseguire i destini autentici della vita umana. Ce ne fa obbligo la recente tradizione missionaria, della quale si è nello scorso anno celebrata la storia eroica, più che mai degna e bisognosa d'essere continuata e promossa. Ce ne fa obbligo altresì la felice circostanza di questa storica cerimonia, nella quale un terzo disegno provvidenziale distende le sue linee ammirabili; ed è quello che presenta al nostro ministero apostolico questi alunni delle nostre Scuole Missionarie Bomane, affinché noi conferiamo loro l'ordinazione sacerdotale ! Oh ! momento sublime e decisivo, tipicamente missionario ! Oh ! davvero come il nostro cuore sente la commozione per essere ora noi stessi ministri d'un tanto sacramento ! Oh ! dove ne cercheremo noi l'essenziale segreto, se non nelle parole stesse di Cristo, le quali non tanto echeggiano come lontano ricordo, ma risuonano con una loro identica attualità nel ministero che stiamo compiendo : « Come il Padre ha mandato me, anch'Io mando voi ... Ricevete lo Spirito Santo ... Qui è la sorgente vitale della missione evangelica. Cristo non affida soltanto un semplice incarico apostolico; Egli trasfonde la potestà, la virtù di compierlo; Egli così associa a Sé alcuni uomini da Lui scelti ed eletti, da abilitarli ad agire per sua potestà ; li segna di Sé, così che, come altri Lui stesso, possano compiere con divina efficacia una determinata funzione, quella sacerdotale, intermediaria tra Dio e gli uomini, quella propria di Cristo, unico Mediatore, la quade in loro si caratterizza ontologicamente in un modo peculiare e indelebile, rendendoli partecipi del suo unico ed eterno Sacerdozio. Oh ! prodigiosa estensione del mistero proprio di Cristo ! oh ! mo11 Gv. 20, 21-22. 3 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 34 mento generatore d'ogni altra vitalità ecclesiale ! oh ! profilo della bellezza della Chiesa, reso evidente dall'azione salvatrice di Dio operante per via di strumenti umani, fatti veicoli della sua carità ! Oh ! Epifania, che ti prolunghi nei secoli e ti diffondi per tutte le regioni della terra ! Questa è un'ora tua, questa è un'ora nostra ! ora di luce, ora di vita, ora di speranza, ora di gaudio, che mentre celebri l'universale vocazione dei Popoli all'unità della fede, tu trasformi la missione, che ne reca il felicissimo annuncio, da forestiera e pellegrina in autoctona e permanente. 12 Salutiamo con estremo interesse il fenomeno missionario, che si compie, sulla tomba del primo Apostolo, il pescatore di Galilea trasformato da Cristo in pescatore di uomini, l'entusiasta ma debole discepolo, riscattato poi dall'amore a Cristo per essere dopo di Cristo ed in sua vece, sostenuto lui stesso dal grave peso delle chiavi del regno messe nelle sue mani, il pastore buono e zelante del gregge evangelico, pronto egli pure a testimoniare di fronte alle avversità implacabili del mondo quel nome di Gesù, nel quale solo è salvezza. 13 14 15 Sacerdoti novelli di Paesi missionari, salute a voi ! Noi per primi onoriamo il carisma sacramentale del Sacerdozio di Cristo, Sacerdozio che ora a voi trasmetteremo per virtù dello Spirito Santo ! Molte, troppe cose noi vorremmo a voi dire in questo momento ! La vostra storia familiare e sociale ci è presente: vorremmo più a lungo discorrere della parentela spirituale, della comunione, che cotesta ordinazione stabilisce fra i vostri cari, la vostra gente e la Chiesa cattolica intera, e con questa romana specialmente ! Vorremmo aver tempo per ringraziare i vostri maestri e quanti hanno spiritualmente ed economicamente contribuito a fare di voi dei nuovi messaggeri del Vangelo ! Siano benedetti ! Vorremmo parlarvi del mondo al quale siete destinati, e delle prospettive affascinanti e avventurose del vostro futuro ministero. Ma ad una parola sola ora noi affideremo l'esuberanza dei nostri sentimenti, la parola tanto spesso ripetuta da Gesù ai suoi discepoli : « Non abbiate paura! » . La sproporzione delle forze umane e la grandezza della missione a voi affidata giustifica questa raccomandazione, valevole per chiunque di noi abbia ricevuto l'investitura del sacerdozio ministeriale. 1 6 12 13 14 15 16 Cf. S. T H . , Suppl. I I I , 24, 1. Mt. 4, 19. Cf. Act. 5, 41. Cf. Act. 4, 12; 1 Pt. 4, 12 ss. Cf. Mt. 10, 28; Lc. 12, 7; 12, 32; Mr. 6, 50; Gv. 6, 20; ecc. Acta, Pauli Pp. VI 35 Oggi poi è venuto il momento di ripeterla con la più cordiale energia : non abbiate paura ! una tentazione caratteristica del nostro tempo è venuta ad assalire il cuore del prete, la tentazione polimorfa del timore, dell'incertezza, del dubbio. Del dubbio sopra se stesso, pare strano! sopra la così detta identità propria, declinata in molte sottili questioni, che minacciano di abbattere la vittima, che le ha accolte come fondate entro il proprio spirito, quasi fosse infondato, anacronista, superfluo il sacerdozio cattolico, e senza scopo, senza fortuna la sua missione. Certamente voi tutti conoscete l'insidiosa fenomenologia di questa possibile corrosione interiore della certezza soprannaturale, che l'ordine sacro infonde nel ministro fedele : sono Sacerdote di Cristo ! Cristo mi ha scelto e mi ha così posseduto da compiere attraverso di me la sua ineffabile missione di salvezza, con la sua parola, con la sua azione sacramentale, con la santa Messa specialmente e l'assoluzione dei peccati, con il ministero pastorale, e, non foss'altro, con il semplice e singolare esempio d'un particolare stile di vita, la vita pura, sacrificata e santa del prete fedele. Non abbiate paura, vi ripeteremo, figli e fratelli carissimi ! abbiate sempre intatta ed insonne coscienza del vostro Sacerdozio; e la vostra vita avrà la sua nuova e vera figura ; avrà la sua forza di resistenza e di azione; avrà la sua originalità e vivacità d'amore per ogni anima, per ogni comunità, per ogni attività ordinata al bene della Chiesa, con l'adesione appassionata alla vostra Chiesa locale, e con l'ampiezza sconfinata della carità per la Chiesa universale; avrà la sua perenne Epifania di ricerca, di possesso, di annunzio di Cristo ! e sempre, oramai, con la nostra Benedizione Apostolica. IV Ad Excellentissimos Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam novo ineunte anno Beatissimo Patri felicia ac fausta ominatos.* Nous sommes très touché, Monsieur l'Ambassadeur, de ce discours que vous venez de tenir devant Nous, en votre nom et au nom de tous les membres du Corps diplomatique accrédité auprès du Saint-Siège. Il Nous plaît de Nous retrouver en cette assemblée, à l'image de la * Die 11 mensis ianuarii a. 1973. i ) 36 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale diversité du monde, réunie en ce moment pour Nous présenter les vœux de Nouvel An. Vous avez évoqué ce qui caractérise, non seulement l'activité de notre pontificat, mais ces mobiles de l'esprit et du cœur qui déterminent nos attitudes journalières, donnent le ton à nos interventions, suscitent nos initiatives. Vous cherchez notre propre image, telle qu'elle se reflète, comme en un miroir, dans nos paroles et dans nos actes; vous scrutez le sens de la fonction que Nous cherchons à accomplir au milieu de vous tous, et à l'égard des peuples dont vous êtes ici les nobles représentants. Et de fait, chers Messieurs, cette fonction n'est pas comparable à celle dont vous avez pu être les témoins en d'autres postes diplomatiques. Votre présence Nous provoque en quelque sorte à définir à nouveau le système des rapports originaux entre l'Eglise et les Etats, entre le Saint-Siège et le champ de l'activité internationale, constitué par les relations entre pays ou avec les plus hautes instances universelles. A vrai dire, il n'y aurait point besoin, aujourd'hui, d'un long discours sur ce thème. L'an dernier, Nous avions longuement précisé le rôle particulier de l'Eglise, étrangère à l'action politique en tant que telle, et pourtant très présente à la recherche des hommes sur les chemins de la justice, bien plus, travaillant au service des hommes pour éduquer leurs consciences et collaborer, à sa manière, à la promotion culturelle et sociale. Aujourd'hui, sa place tout à fait originale dans le concert des nations n'est plus à démontrer. Tout homme de bonne volonté comprend que Nous n'avons d'autre ligne de conduite que celle tracée par notre divin Fondateur : « Rendez à César ce qui est à César et à Dieu ce qui est à Dieu ) ) . Les deux ordres sont vraiment distincts, et c'est une chance de notre époque d'avoir redéfini cette distinction capitale du pouvoir temporel et du Royaume de Dieu que l'Eglise incarne, au-delà des vicissitudes et des nécessités de l'histoire qui ont pu amener les uns ou les autres à certaines confusions. En ce sens, Nous n'avons pas, en tant que porte-parole de l'Evangile, à indiquer les voies politiques, les moyens concrets, que les citoyens, en telle conjoncture précise, doivent utiliser pour réaliser le progrès de leur propre pays. x 1 Mt 22, 21. i Acta Pauli Pp. VI 37 N'allez pas en conclure, chers Messieurs, que les deux ordres n'ont pas de rapports profonds à entretenir. Votre présence ici, fruit d'un désir commun de votre pays et du Saint-Siège, n'atteste-t-elle pas le contraire? C'est sur ce point que Nous voudrions aujourd'hui insister. Même si votre fonction d'Ambassadeur près le Saint-Siège revêt un caractère singulier, vous impose une forme d'activité particulière, c'est un rôle très important, dont l'utilité se révèle chaque jour plus féconde, et qui correspond bien à la situation moderne. Nous avons d'abord, bien entendu, à mieux tracer les frontières de notre compétence respective. Vous pouvez aussi observer, en témoins amicaux, les positions ou les lignes d'action du Saint-Siège, pour vous en faire l'écho auprès de vos gouvernements. Nous avons surtout à collaborer ensemble au bien commun de chacune de vos patries et de l'humanité entière. Telle est la perspective que Nous nous permettons d'offrir à votre compréhension et à vos possibilités d'action. En ce sens, vous le savez, Nous ne sommes pas neutre. Nous voulons dire : l'Evangile Nous interdit d'être indifférent lorsque sont en cause le bien de l'homme, sa santé physique, l'épanouissement de son esprit, ses droits fondamentaux, sa vocation spirituelle; de même lorsque les conditions sociales subies par une population mettent ces biens en péril, ou encore lorsqu'une Institution internationale a besoin d'être appuyée pour jouer le rôle humanitaire qu'on attend d'elle. Le Saint-Siège, comme témoin actif et organe central de la grande famille catholique, accueille alors avec bienveillance les confidences, les souhaits, les projets, dont vous voulez bien lui faire part. Il vous sait gré aussi de faire connaître à ceux que vous représentez ses propres vœux qui sont ceux de la conscience chrétienne, cependant qu'il contribue lui-même, par les divers moyens dont il dispose, y compris ceux des communications sociales, à éduquer, dans ce sens, le cœur des hommes. Ces rapports, noués librement et au plus haut niveau entre l'Eglise et la société civile, apparaissent dès lors comme une forme nouvelle de présence de l'Eglise au monde, dans la ligne de la Constitution conciliaire « Gaudium et spes ». Une telle présence exclut subordination, concession, compromis ou confusion entre les deux institutions. Les relations qui s'établissent ici avec le Saint-Siège gardent comme but immédiat, bien sûr, le règlement des problèmes qui peuvent surgir entre l'Etat et la communauté chrétienne locale, même 38 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale si cette communauté est très réduite. Mais on ne peut aujourd'hui en rester là. Il s'agit, dans le respect réciproque des compétences, d'assurer la conjonction des efforts visant à promouvoir les initiatives humaines et les œuvres sociales bénéfiques à tous. Tel nous apparaît l'un des buts actuels de la diplomatie pontificale. Vous voyez donc ce que vous pouvez attendre de ce centre de l'Eglise. Il ne s'agit pas d'un marchandage d'intérêts, comme entre deux Etats dont les objectifs peuvent diverger ou s'opposer. Nous travaillons ici, vous et Nous, pour le bien spirituel et temporel des mêmes individus, de la même communauté. Et le Saint-Siège ne réclamera, vous le savez, aucun privilège, sinon les droits de la liberté religieuse. Pratiquement, l'Eglise est engagée avec vous à rendre plus efficients les principes capables d'éclairer et de guider au mieux la vie en société de tous ces hommes dont le sort tient à cœur aux responsables des nations comme à l'Eglise. Or les mutations de la vie moderne bouleversent tellement les mœurs qu'il nous faut, les uns et les autres, regarder hardiment les questions nouvelles, et surveiller à chaque pas le chemin que nous prenons, car il pèse lourd sur l'avenir. Comment, par exemple, garantir la liberté des individus et des groupes, encourager les initiatives libératrices, et maintenir en même temps les exigences du bien commun, ou plutôt donner le goût de ce bien commun à promouvoir? Comment établir ou rétablir la justice pour toutes les catégories sociales, sans que certaines ne demeurent lésées, ou du moins dans la misère, face à la prospérité des autres? Comment favoriser l'expansion économique, et en même temps permettre aux hommes de la maîtriser, d'assurer un équilibre écologique, d'accorder son prix au progrès qualitatif des personnes, de leur esprit, de leur cœur, de leur âme? Comment adapter la législation aux légitimes aspirations du monde moderne et aux possibilités scientifiques nouvelles, sans que l'homme lui-même, la qualité de l'amour, le respect de la vie, la valeur de la famille, la responsabilité de la conscience humaine n'en fassent les frais, aujourd'hui ou demain? Tels sont, n'est-il pas vrai, les intérêts profonds que nous avons à garantir ensemble. Ce siège Apostolique n'aspire qu'à y contribuer, et vous êtes, Messieurs les Ambassadeurs, au premier rang de ce dialogue entre lui et les gouvernements de votre pays. Vous pouvez, à côté de la recherche de ces principes communs, faire également ici l'expérience d'une fraternité appréciable, entre Acta Pauli Pp. VI 39 les divers pays du monde. Oertains de ces pays connaissent entre eux des différends qui, certes, ne peuvent trouver leur solution au Vatican. Mais le niveau auquel se situent ici les relations avec l'Eglise, passionnée de paix et respectueuse de tous les droits, et plus encore la mise en présence du Mystère de la foi chrétienne, créent un climat qui devrait contribuer à rapprocher les cœurs, à les placer devant leur plus haute responsabilité, à préparer la paix. En plus de cette atmosphère de fraternité, le Saint-Siège, vous le savez, est prêt à faire tout ce qui est en son pouvoir pour donner à la vie internationale une plus grande consistance organique. Il existe en effet un égoïsme international qui semble empêcher les Etats de traduire en action collective les bons sentiments de leurs peuples. Sur cette terre pourtant, le monde ne sera sauvé, c'est notre conviction, que par une solidarité croissante, au-delà des nationalismes ombrageux. Il f aura sans doute encore un long apprentissage pour apprendre aux nations à se respecter, à échanger dans la justice et dans la paix, à partager, à se tourner ensemble vers les objectifs prioritaires, voire à accepter, s'il en est besoin, le contrôle d'une autorité internationale. L'Eglise catholique, de par sa vocation, est particulièrement sensible à cette universalité. Si la concertation mondiale devait se ralentir ou s'atrophier, laissant les grandes décisions effectives aux mains de deux ou trois puissances, ce serait à nos yeux un recul et une menace. Les Institutions internationales, que l'humanité s'est enfin données, sont appelées, grâce à une représentation équitable de toutes les nations participantes, à exprimer et à mettre en œuvre la raison, le droit, la justice ; à réaliser, avec la coopération de tous ou du moins d'une quasiunanimité, une loi sévère et pacifique capable de régler les rapports internationaux. Elles représentent à nos yeux, Nous n'hésitons pas à le redire, « le chemin obligé de la civilisation moderne et de la paix mondiale ) ) . Nous ne cesserons d'inviter les peuples à se hausser au niveau de ce bien commun universel qui correspond au dessein du Créateur du genre humain, et qui assurerait en définitive leur propre bien. 2 3 Faut-il citer un exemple? Le monde entier commence à s'émouvoir de la recrudescence de la violence : Nous parlons du terrorisme international. C'est un problème grave et urgent, qu'il appartient à tous 2 3 Cf. Message pour la Journée de la Paix 1973. A.A.S. 64 (1972), p. 757. Discours aux Nations Unies, 4 octobre 1965, A.A.S. 57 (1965), p. 878. 40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale les partenaires de résoudre ensemble, par une loyale approche, sans omettre d'attirer aussi l'attention sur les causes de ce phénomène, ses modes et ses mobiles. Mais qui oserait soutenir que la fin justifie les moyens, que la terreur peut être une arme pour les causes légitimes, que l'action violente contre les innocents sert valablement la cause qu'on estime bonne? Nous espérons qu'on saura trouver les moyens adéquats de se faire entendre et de préparer des remèdes efficaces, dans une large concertation. Quant à l'Evangile, qui est la charte de l'Eglise, il contribue, c'est notre convinction et notre expérience, à mettre les hommes, non seulement sur le chemin de Dieu, mais sur la voie d'un humanisme plénier. Les valeurs morales auxquelles il éduque apportent un puissant remède aux maux qui défigurent le visage de l'humanité et qui atteignent son cœur : elles s'appellent vérité, justice, liberté, pardon, paix. Elles prennent leur source dans l'amour dont le dynamisme doit supplanter partout celui de la haine. Et elles apportent avec elles la confiance, bien plus, une espérance inébranlable : avec le meilleur de l'homme et le secours de Dieu, ce que nous souhaitons est possible. Pourquoi alors s'arrêter aux désillusions inévitables, se laisser décourager par certains faits, pourquoi attendre avant de reprendre patiemment les chemins de l'entente? Nous vous savons gré d'avoir rappelé cette espérance de notre ultime message : oui, la paix est possible. Telle est, chers Messieurs, au plan temporel, la signification de ce Siège Apostolique et du dialogue amical qu'il entretient avec vos gouvernements, par votre intermédiaire ; tel est aussi le sens de nos Représentations pontificales qui font pendant à vos Ambassades : aider le monde à ne faire qu'un, aplanir sans cesse les routes de son unité, de sa solidarité. Notre voix veut se faire l'écho de l'Evangile. Elle peut paraître faible, Nous le savons, elle est démunie des moyens qui sont entre les mains des Etats ; mais elle n'est pas seule : avec elle s'élève celle de nos multiples Frères dans l'épiscopat, dont la mission — faut-il le rappeler? — est inséparable de la nôtre, et la voix aussi de ceux qui partagent la foi, l'espérance et la charité chrétiennes, et qui œuvrent, à leur place, au même témoignage. A ce service de l'humanité, vous œuvrez, vous aussi, Messieurs les Ambassadeurs, dans un rôle que Nous estimons, honorons et encourageons. A travers vos personnes, Nous saluons respectueusement chacune de vos nations : Nous formons pour elles des vœux de bonheur et de paix, et Nous nous réjouissons de ce qu'elles prennent leur place Acta Pauli Pp. VI 41 active dans cette marche vers une Communauté humaine de plus en plus élargie et de plus en plus solidaire. A vous-mêmes, chers Messieurs, à vos familles, Nous présentons nos souhaits cordiaux au seuil de l'An Nouveau, invoquant sur votre mission l'assistance divine, et sur vos personnes les Bénédictions abondantes du Très-Haut. V Ad Excellentissimum Virum Ato Abate Agede, Aethiopici Imperii apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradidit.* Mr Ambassador, We are happy to welcome you and to receive the Letters of Credente by which His Imperial Majesty Haile Selassie I accredits you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary to the Holy See. We thank you for the gracious message of good wishes which you bring on this occasion from the Emperor and the people of Ethiopia and for the kind words which you nave spoken in our regard. His Imperial Majesty is well known to us : we have met him here in Rome and in Geneva. We know how eminent he is among the leaders of Africa and how his wise counsel has oftentimes served the cause of peace on the continent. We are equally aware that in the international forum the Emperor is a dedicated promoter of the interests and rights of developing nations, and we cherish a sincere regard and esteem for him. It is hardly necessary for us to speak of our own profound interest in the problems of development. The efforts of the Catholic Church in Ethiopia, especially in the fields of éducation and medicai care, testify to the seriousness of that interest and concern. We would express here our gratitude for the benevolence with which His Imperial Majesty regards the work and institutions of the Catholic Church in his country. It seems to us only natural that the friendliest of relations should exist between Ethiopia and the Holy See, by reason of the history of Ethiopia's Christian tradition. We admire that tradition, stretching as it does into the distant past and discernible today in the great an* Die 13 mensis ianuarii a. 1973. 42 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cient monasteries that keep silent watch over the heights of the vast Ethiopian mountains, guarding the secrets of centuries in their contemplation of the Word of God, in their beautiful liturgy, in their treasures of religious art and manuscripts enriched by the living expérience of Christianity. We appreciate too the spirit of understanding and ecumenism which this deep religious sense has fostered, and we look forward to a harvest of mutuai friendship and coopération between your country and the Apostolic See. Finally, we pray that God will bless His Imperial Majesty, his family and ali the beloved people of Ethiopia with every gift of prosperity, peace and happiness. To you personally, Mr Ambassador, we extend our best wishes for the happy accomplishment of your mission. NUNTIUS RADIOPHONICUS Universis Christifidelibus, die festo Nativitatis Domini nostri Iesu Christi, antequam ex externo Basilicae Vaticanae podio Urbi et Orbi Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem.* Figli di Roma e del mondo cattolico! Fratelli di tutta la terra! Buon Natale ! buon Natale ! Voi non vi aspettate altro saluto oggi da noi, non altro messaggio. Buon Natale! L'avvenimento che noi commemoriamo e festeggiamo ha in se stesso tale significato, tale virtù da valere per tutti come annunzio a tutti comprensibile, a tutti gradito. È l'annunzio che fa scaturire nei cuori i sentimenti umani più semplici e primitivi, e al tempo stesso più profondi e più ineffabili : i sentimenti della bontà, dell'amore, della felicità e della pace. Non mai come nel Natale l'uomo ha coscienza di sé, della propria natura, della propria vita. È l'ora della verità umana. Non per nulla il bambino, la madre, la famiglia hanno i primi posti in questa umanissima festa. La propria casa, la propria mensa, * Die 25 mensis decembris a. 1972. Acta Pauli Pp. VI 43 la propria terra, il proprio costume riempiono gli animi della loro dolce intimità. È un'ora di naturale contemplazione : il Natale, per chi ne sa gustare la sua autentica dolcezza, rivela il mondo interiore dell'uomo, di solito assordato o assopito, lo risveglia e lo tenta ad osare un suo canto spontaneo, il quale — singolare e bellissimo fenomeno — concorda in commovente armonia il concento delle voci umili e familiari con quelle cosmiche e lontane, che giungono a lui dal mondo esteriore. Lo spirito e la natura fanno coro insieme. È la celebrazione dell'umanesimo più vero e più bello, giunto alla espressione della sua cosciente maturità. È questo, è proprio questo il Natale? l'incantesimo della vita umana, raggiunto finalmente nella sua realtà? Sì, godiamone tutti. Ma non rifiutiamo di accogliere le istanze, anch'esse umane, che il dolce momento sollecita. Il Natale, anche gustato col palato naturalista, pone dubbi, domande, questioni, che spingono l'uomo sensibile e intelligente a riflessione più profonda che non sia il godimento naturale, ch'esso porta con sé. Chi mai ha idealizzato l'umanesimo natalizio in questo profilo che così bene interpreta la realtà umana, chi lo ha presentato questo umanesimo, il quale, tanto nelle sue linee belle e autentiche, quanto in quelle deficienti ed inferme, ci parla di una sua duplice trascendenza, che sovrasta l'uomo ; trascendenza d'immagine e somiglianza di Dio, le prime; d'implorante e misteriosa presenza di Cristo, le seconde? Cristo, Cristo stesso, Fratelli ; Lui, Cristo Figlio di Dio, Lui, Figlio dell'uomo; Lui, di cui oggi ancora celebriamo la nascita sulla nostra terra e inserito nella nostra storia ; Lui, alfa e omega, primo e ultimo fra tutti, modello del vero umanesimo, « primogenito fra noi tutti fratelli » ; Lui, immagine misteriosa e irradiante della divinità, rivelatasi amorosa Paternità celeste ; Lui, non solo tipo, a cui riferirsi e a cui guardare per avere la giusta misura d'imitazione e di confronto, il maestro cioè, la guida, ma altresì misterioso principio generatore e sorgente in ognuno di noi d'un supplemento di vita; Lui pane di vita, trasfusore in chi lo accoglie di energie intellettuali, morali, sociali; capo insomma dell'umanità fatta suo mistico corpo. È così vicino questo nostro Messia e Salvatore, che tutti oggi lo andiamo quasi obbligati cercando, non esclusi quelli che lo vogliono 1 2 1 2 Cf. Rom. 8, 29; e Col. 1, 15. Cf. Gv. 14, 9-11. 44 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale morto e dimenticato, avidi ed illusi di poterlo sostituire e di poter generare un umanesimo nuovo, senza la sua luce, senza il suo amore. L'umanesimo vero e completo non può essere che cristiano. Oh, uomini del buon volere, non temete oggi di dirvi cristiani ! Non vi accorgete che, promovendo la giustizia e la pace, andate in cerca di Lui, Cristo? non vedete che, aspirando alla liberazione, la quale non sia nemica della libertà, voi lo sognate, voi lo invocate? non sentite che, mentre voi forse studiate come evitarlo, e come sfuggirlo, Egli vi insegue? E dubitereste forse che, rivolgendo la vostra faccia verso di Lui, lo scoprireste, oggi, corrucciato e nemico, e non piuttosto il buon Pastore, fascinatore grave e soave, tale da riempire il vostro animo di pianti di gioia? e pronto ad assidersi di fianco a voi, con i vostri cari, vivi e defunti, per celebrare con voi il buon Natale? Oh ! questa candida ipotesi si faccia augurio, si faccia fiducia ! In noi essa si fa preghiera, speranza, benedizione ! Ed è così che noi abbiamo, in questo momento, voi, Romani, davanti al nostro sguardo e nel nostro cuore ! Abbiamo, la Chiesa intera, abbiamo il mondo! Con l'occhio particolarmente rivolto là, dove ancora è la guerra, e dovunque è fame e sofferenza e angustia, dovunque ancora è atteso l'avvento della giustizia e della pace. A tutti coloro che ci ascoltano, di espressione italiana : Buon Natale, con l'augurio della pace e del gaudio di Cristo. Deinde Beatissimus Pater lingua gallica, anglica, hispanica, lusitana, germanica, datava, polona, slovacha, hungarica, dacica, russica, liburnica, graeca, sinensi et vietnamensi cunctis qui Eum audieoant, felicia omina pronuntiavit. Sacra Congregatio pro Episcopis 45 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 27 Novembris 1972. — Titulari episcopali Ecclesiae Vassinassensi praefecit R. P. D. Leonem Dixneuf, Vicarium Generalem Nannetensem, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Pauli S. R. E. Cardinalis Gouyon, Archiepiscopi Rhedonensis. die 30 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Anagninae Exc. P. D. Victorium Ottaviani, Episcopum Alatrinum. die 22 Decembris. — Titulari pro hac vice Archiepiscopali Ecclesiae Salapinae Exc. P. D. Andream Collini, hactenus Episcopum Adiacensem, quem constituit Coadiutorem e i . s. Exc.mi P. D. Ioannis Guyot, Archiepiscopi Tolosani. die 23 Decembris. — Titulari Episcopali Ecclesiae Assavensi R. D. Maginum Torreblanca, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Ferreira Arreóla, Episcopi Texcocensis. die 9 Ianuarii 1973. — Metropolitanae Ecclesiae Salisburgensi R. P. D. Carolum Berg, Praelatum Honorarium Sanctitatis Suae, Decanum Capituli Metropolitani Salisburgensis. die 18 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Rotariensi R. P. D. Rainardum Lettmann, Vicarium Generalem Monasteriensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Henrici Tenhumberg, Episcopi Monasteriensis. Titulari episcopali Ecclesiae Lugurensi R. P. D. Maximum Georgium von Twickel, Delegatum Episcopalem pro regione dioecesis Monasteriensis vulgo (( Oldenburg » nuncupatae, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Henrici Tenhumberg, Episcopi Monasteriensis. Titulari episcopali Ecclesiae Thapsitanae R. D. Ludovicum Averkamp, sacerdotem dioecesis Monasteriensis, moderatorem Seminarii 46 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dioecesani, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Henrici Tenhumberg, Episcopi Monasteriensis. — Cathedrali Ecclesiae Fori S. Annae Exc. P. D. Silverium de Albuquerque, O. F. M., hactenus Episcopum Caëtitensem. die 20 Ianuarii. Cathedrali Ecclesiae Fororaphaëliensi R. D. Leonem Kruk, Vicarium Generalem archidioecesis Corrientensis. die 25 Ianuarii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Mevaniensi Exc. P. D. Iosephum de Jesu Tirado Pedraza, hactenus Episcopum Civitatis Victoriensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Alfonsi Espino y Silva, Archiepiscopi Monterreyensis. — Cathedrali Ecclesiae Limoëirensi Rev.mum P. D. Pompeum Bezerra Bessa, Vicarium Capitularem eiusdem dioecesis Limoèirensis. die 2ß Ianuarii. Archiepiscopali Ecclesiae Caietanae Exc. P. D. Aloisium Carli, hactenus Episcopum Signinum. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 15 Octobris 1971. — Titulari episcopali Ecclesiae Rucumensi praefecit R. D. Patricium Chakaipa, e clero saeculari autochthone, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Villelmi Markall, Archiepiscopi S alisburiensis. die 4 Iulii 1972. — Metropolitanae Ecclesiae Arcis Gallicae et Sancti Petri R. P. D. Mauritium Marie-Sainte, hactenus Episcopum titularem Sicilibbensem. die 19 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Kentunghensi R. P. D. Abraham Then, hactenus Episcopum titularem Tortibulanum. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 47 die lß Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Arcis Portal Exc. P. D. Serapium Bwemi Magambo, hactenus Episcopum titularem Muzucensem in Proconsulari. — Cathedrali Ecclesiae de Louis Trichardt-Tzaneen, nuper evectae dioecesi, R. P. Ioannem Thomam Durkin, Missionariorum Sacratissimi Cordis Iesu sodalem, hactenus Praefectum Apostolicum eiusdem territorii. — Titulari episcopali Ecclesiae Fallabensi, R. P. D. Rodulfum Akanlu, Vicarium Generalem Navrongensis dioeceseos, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Geraldi Bertrand, Episcopi Navrongensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Zucchabaritanae R. P. D. Ioannem Antonium Kelly, Vicarium Episcopalem pro clero archidioecesano, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Roberti Knox, Archiepiscopi Melburnensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Verronensi R. P. D. Henricum Gerardum Perkins, Vicarium Episcopalem pro actione pastorali, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Roberti Knox, Archiepiscopi Melburnensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Temunianensi R. P. D. Thomam Franciscum Little, Vicarium Episcopalem, pro laicorum apostolatu, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Roberti Knox, Archiepiscopi Melburnensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Thunigabensi R. D. Iulium Adelakun, professorem in maiori Seminario Ibadanensi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Eugenii McCoy, Episcopi Oyoënsis. die 21 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Gruardensi-McLennanpolitanae Exc. P. D. Henricum Legaré, hactenus Episcopum Labradorensem - Seheff erpolitanum. die 18 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Kuala Lumpurensi, nuper evectae Archidioecesi Metropolitanae, Exc. P. D. Dominicum Vendargon, hactenus Episcopum Kuala Lumpurensem. — Cathedrali Ecclesiae Badullanae noviter erectae dioecesi, Exc. P. D. Leonem Nanayakkara, hactenus Episcopum Kandiensem. — Cathedrali Ecclesiae Iaffnensi Exc. P. D. Iacobum Bastiampillai Deogupillai, hactenus Episcopum titularem Mozotcoritanum. — Cathedrali Ecclesiae Nahanae, noviter erectae dioecesi, R. P. Petrum Baptistam, in saeculo Tadamarum, Ishigami, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem, curionem paroeciae in Nago civitate. 48 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae Mtuaranae, nuper evectae dioecesi, iam Ndandaënsi Abbatiae Nullius, R. D. Maurum Libaba, sacerdotem indigenam, hucusque Vicarium Generalem dictae Abbatiae Nullius Ndandaënsis. — Cathedrali Ecclesiae Malacensi-Giohorensi, noviter erectae dioecesis, R. D. Iacobum Chan, e clero saeculari Pinangensis dioecesis. — Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Ignatii Glennie, Episcopi Trincomaliensis-Batticaloaënsis, Exc. P. D. Leonem Rajendram Anthony, Episcopum titularem Fissianensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Tatiltensi R. P. Ioannem, in saeculo Decimum Pellegrini, Ordinis Fratrum Minorum sodalem, quem constituit Vicarium Apostolicum Cuevensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Thibuzabetensi R. P. Eduardum, in saeculo Antonium Bösl, e Fratrum Minorum Ordine, quem constituit Vicarium Apostolicum Niuflensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Arsennaritanae R. D. Nicolaum Ravitarivao, sacerdotem dioecesis Miarinarivensis, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Hieronymi S. R. E. Cardinalis Rakotomalala, Archiepiscopi Tananarivensis. II NOMINATIONES Decretis ut infra datis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renunciavit : die 17 Novembris 1972. — R. P. Crescentinum, in saeculo Dominicum Marinozzi, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem, Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » Praefecturae Apostolicae Hosannensis. die 12 Ianuarii 1973. — Exc. P. D. Antonium Hubertum Thijssen, Episcopum Larantukanum, Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Denpasarensis. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 49 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i CABACENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Iosephi Gregorii Hernández Cisneros, viri laici professoris Athenaei Caracensis. SUPER DUBIO An introducenda sit eius Causa Inter maxime provida documenta, quibus Concilium Vaticanum II doctrinam Ecclesiae et eiusdem pastorale munus pro hoc nostro tempore illustravit et efficaciter promovit, proculdubio eminet declaratio, quae ad laicorum apostolicam actuositatem refertur, haec docens : (( Laici, muneris sacerdotalis, prophetici et regalis Christi participes effecti, suas partes in missione totius populi Dei explent in Ecclesia et in mundo », duplici quidem ratione, tum « operositate ad evangelizationem ac sanctificationem hominum », tum sollerti navitate (( ad rerum temporalium ordinem spiritu evangelico perfundendum et perficiendum » (Decr. Apostolicam actuositatem, n. 2). Hoc vero caput doctrinae, iam ante litteram, perfecte in actum deduxit tota sua vitae ratione egregius vir reipublicae Venetiolanae, in arte medica peritissimus, Iosephus Gregorius Hernández Cisneros, qui pietatem et caritatem christianam cum artis suae exercitione intime coniungens, tum de Ecclesia tum de patria optime meritus est. Natus est Servus Dei die 26 Octobris a. 1864, in oppido illius dicionis cui nomen Isnotii, et die 30 Ianuarii a. 1865 vitae gratiae regenerata. In virtutibus christianis sedulo institutus est a pia matre, quam tamen praematura morte vix octennis amisit. Humanioribus litteris optime eruditus, patris consilio morem gerens, studiis disciplinae medicae incubuit in Universitate Caracarum, civitatis principis, in qua annos viginti quattuor natus doctoris gradum maxima laude consecutus est. Pro egregio merito ab ipso Reipublicae Venetiolanae Praeside ad perficiendam suam medicae artis peritiam Lutetiam Parisiorum missus est, unde post biennium in patriam 4 - A . A . S. 50 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est reversus. Mox cathedram in Universitate Caracensi nactus, disciplinas speciales histologiae, psychologiae experimentalis ac bacteriologiae non solum discipulos docuit sed etiam sagaci investigatione non parum auxit, famam insignis magistri tum in patria tum extra patriam adeptus, libris etiam editis maxima laude ubique celebratus. Nec docendo tantum sed et medici artem in aegrotorum iuvamen exercendo, Servus Dei apud cives nomen optimum sibi promeruit : nam non solum assiduis curis infirmorum corporibus medebatur, sed et animarum saluti christiana caritate consulebat, ita ut passim dictus sit artem suam quasi sacerdotium exercuisse. Pauperum vero curam nulla accepta pecunia suscipiebat, qua de causa medici pauperum nomine appellabatur. Ceterum a pecuniae possessione maxime abhorrebat, nihil illa periculosius esse dictitans pro christiana virtute. Quapropter eius artis emolumenta in caelestes thesauros manus deportaverunt pauperum. Porro huiusmodi liberalitas ac terrestrium bonorum contemptus altius in Servi Dei animo velut in radice fundabatur : singularis nempe Dei amor et assiduum orationis studium, quibus, rebus caelestibus continenter intentus, quidquid divinae caritati contrarium esset, sedulo vitabat, solitus dicere se malle mortem obire quam Deum offendere. Divinae Eucharistiae amantissimus, pane caelesti summo mane, antequam proprii muneris officiis incumberet, reficiebatur; cultum vero in B. Mariam Virginem quotidiana Rosarii mariani recitatione fovebat. Castitatem maxime coluit, sensus vigilanti cura custodiens ; qua virtute sodalibus medicis maximae erat admirationi. Qui tamen, fama licet viri doctissimi et virtutum fulgore omnibus praeeminens, sincera humilitate omnem honorem ad Deum referebat a quo omne datum optimum et omne donum perfectum descendere noverat. Fidem catholicam non solum exemplo vitae suae promovit, sed et verbo et scripto, omni humano timore seposito, invicte profitebatur, et quidem in talibus convictus socialis adiunctis, imprimis inter cultores scientiae medicae, materialismi et agnosticismi erroribus tunc temporis plurimum indulgentes, ut vel hoc solo nomine ipse quasi exemplum viri vere catholici sit praedicandus. Hanc tamen assiduam christianae virtutis exercitionem minime sibi satis esse arbitratus, perfectioris vitae rationem amplecti bis conatus est. Anno 1908, iam annos natus quadraginta quattuor et fama viri doctissimi ubique gaudens, saecularibus rebus valedicens, inter Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 51 Cartusienses religiosos in asceterio Farneta, iuxta Lucam in Italia, ut humilis novitius solitariam vitam aggressus est ; a qua tamen, post menses octo, ob infirmam valetudinem, discedere coactus est. In civitatem Caracensem reversus et cathedram Facultatis medicae denuo conscendens, post annos quinque, scil. anno 1913, Collegium Pium Latinum in Urbe pro sacerdotio capessendo petiit, sed paulo post, pulmonum morbo affectus, ab incepto invitus destitit. Post reditum in patriam, aegrotis curandis incensiore caritate, iis imprimis qui hispanica lue affecti erant, non sine propriae salutis discrimine se dedidit, donec die 29 Iunii a. 1919, cum ad puerum infirmum se conferret, in publica via derepente autocineto perculsus, sacramentis Ecclesiae tempestive receptis, animam Christo Salvatori reddidit. Servi Dei funebria, plurimis adstantibus ecclesiasticis viris et civilis potestatis proceribus ac frequentis populi concursu, celebrata sunt. Fama viri sancti pro eximia omnium christianarum virtutum exercitione adhuc vivens gavisus est. Quae sanctitatis fama post eius obitum immensum crevit, plurimis continuo ex tota Venetiolana dicione ad eius sepulcrum confluentibus, sive ad gratias a Deo eius intercessione impetrandas, sive ob precationum suarum exauditionem ad gratias Deo agendas. Hinc factum est ut plurimi huius insignis Dei Servi glorificationem ab Ecclesia efflagitarent, missis etiam ad Sanctam Sedem Litteris Postulatoriis, quas episcopi Reipublicae Venetiolanae omnes etiam una simul ad Summum Pontificem dederunt. Quare processus informativus super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere apud archiepiscopalem Curiam Caracensem aa. 1957-1958 celebratus est, cui accessit anno 1961 processus additionalis, necnon processus rogatorialis a. 1957 in Curia episcopali S. Christophori in Venetiola instructus, quorum acta ad S. Rituum Congregationem delata sunt. Servatis itaque omnibus de iure servandis, eadem S. Congregatio Rituum, scriptis Servi Dei perpensis, ad ulteriora procedi posse edixit die 2 Aprilis anno 1964. Hinc, instante Rev. Domino Marcello Venturi, Causae huius legitimo postulatore, habitus est die 25 mensis Ianuarii a. 1972 Congressus Peculiaris S. Congregationis pro Causis Sanctorum, quem secuta est Congregatio Peculiaris Patrum Cardinalium die 11 Aprilis eodem anno, in qua Em.mus ac Rev.mus Cardinalis Carolus Confalonieri, Causae Ponens seu Relator, dubium discutiendum proposuit : An introducenda 52 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sit Causa beatificationis, in casu et ad effectum de quo agitur, deque ea rettulit. Et Patres Cardinales, omnibus mature deliberatis, affirmando responderunt de introducenda Causa, si Summo Pontifici placuisset. Quibus de rebus facta demum Summo Pontifici per subscriptum Cardinalem relatione, Sanctitas Sua sententiam Sacrae Congregationis ratam habuit et approbavit, die 4 mensis Maii anno 1972. PAULUS Card. BBRTOLI, Praefectus L. ^ S. £3 F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis II NEAPOLITANA Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Christinae ab Immaculata (in saec. Adelaidis Brando) fundatricis Congregationis Sororum Victimarum expiatricum a Sacramentato Iesu. SUPER DUBIO An eius Causa introducenda sit Ex augustissimo Eucharistiae mysterio, « ut ex fonte, gratia in nos derivatur et maxima cum efficacia obtinetur illa in Christo hominum sanctificatio et Dei glorificatio, ad quam, uti ad finem, omnia alia Ecclesiae opera contendunt » (Const. Sacrosanctum Concilium, n. 10). Quam efficax validumque incitamentum sit hoc (( immensae divinae caritatis memoriale perpetuum » (postcomm. olim d. 28 apr.), tum ad caritatis perfectionem erga Deum assequendam, tum etiam ad apostolatus fraternaeque caritatis opera inter christianum populum exercenda, plurium Servorum Dei exemplum, qui eximia virtutum laude praeclarisque factis Ecclesiam exornarunt, luculenter demonstrat. Quorum numero accensenda esse videtur humilis at fervens Dei Famula, quae recenti aetate in Neapolitana floruit Ecclesia : Maria Christina ab Immaculata, Fundatrix Congregationis Sororum Victimarum Expiatricum a Iesu in Ss.mo Sacramento praesenti. Soror Maria Christina Neapoli, parentibus Ioanne Iosepho Brando et Maria Concepta Brando, die 1 Maii 1856 nata est, in baptismo, quo Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 53 ipso terreni ortus die ad gratiam filiorum Dei regenerata est, Adelaidis indito nomine. Infantula quinque vix dierum matre orbata, sed sedulis curis in paterna domo nutrita, pie religioseque educata est. Singularem ad divina propensionem a teneris inde annis ostendit, cuius rei argumentum est quod, duodecimum aetatis annum vix assecuta, virginitatis voto sese Deo obstrinxit. Eodem tempore de amplectendo religioso Instituto cogitabat, eo praesertim consilio ut divinam Eucharistiam propensius veneraretur hominumque offensas, protractis moris, reparare posset. Itaque a. 1871, variis superatis impedimentis, Neapolitanum S. Francisci monasterium Olarissarum, quas Florentinas vocabant (Via Arco Mirelli), ingressa est : a quo tamen haud ita post, adversa obsistente valetudine, semel atque iterum abscedere debuit. Nec meliorem exitum sortita est cum, paucis post annis, die 11 Aprilis 1875, ad Sorores, quas Perpetuas Adoratrices Iesu in Ss. Sacramento praesentis vocant, convolavit : nam, biennio religiosae vitae vix exacto, gravi iterum praepedita morbo, ad saeculum redire cogitur. Nec tamen iteratae eiusmodi religiosae vitae experientiae vacuae aut inutiles eidem Dei Famulae exstitisse dicendae sunt. Ex tunc enim mature cogitare coepit de religiosa condenda Sororum Congregatione, quarum id potissimum esset — quod ipsa inter Sorores « Sacramentinas » assequi non potuerat — sanctissimae Eucharistiae venerationem quam impense promovere, necnon divini Amoris offensas piacularibus actibus assidue reparare. In hunc finem initiale experimentum cum aliquibus sodalibus in oppido v. d. Torre del Greco primum, deinde in paterno domicilio vel privata quadam Neapolitanae urbis domo, permissu dumtaxat Ordinarii loci, aggressa est, perpetuae Eucharistiae adorationi puellarum humilioris condicionis curam adiungere satagens. Tandem a. 1884, in Casauriae oppidum se recipiens, novae religiosae Congregationis, ad duplicem praedictum finem sollerter persequendum, canonica fundamenta iecit, cuius adprobationem ab Ordinario Neapolitano primum, deinde a. 1903 a Sede Apostolica, sub titulo Sororum Victimarum Expiatricum a Sacramentato Iesu, impetravit. Institutum a se conditum ipsa Famula Dei religiosis domibus necnon apostolicis operibus auxit, atque ad diem usque 20 Ianuarii 1906 sapienter gubernavit, quo nempe, brevi morbo patienter tolerato, fere quinquagenaria migravit ad Dominum. Inter praeclaras vero virtutes, quibus Famula Dei ornari visa est, 54 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fervens praeprimis eluxit pietas erga augustissimum Eucharistiae mysterium, una cum sincero mortificationis et reparationis spiritu, necnon operosa erga proximum caritas, in pauperioribus praesertim puellis adiuvandis religioseque instituendis. Quod quidem egregium exemplum, si pleniore resplendeat luce, validum providumque videtur exstiturum incitamentum tum ad Eucharistici mysterii venerationem et piacularis amoris flammam erga divinam altaris Victimam in fidelium cordibus ferventius alendam, tum ad actuosam in pauperes caritatem, in quibus Ecclesia «imaginem Fundatoris sui pauperis... agnoscit» (Const. Lumen Gentium, n. 8), impensius fovendam. Servae Dei obitum sanctitatis fama est subsecuta magis in dies, tum intra tum extra religiosi, quod ipsa condiderat, Instituti saepta, eamque supernis signis Deus visus est confirmare. Quapropter factum est ut Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta sit. Instructus est itaque auctoritate ordinaria in Curia Neapolitana annis 1927-1941 processus informativus super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere Romamque transmissus. Plures interim ad Summum Pontificem pervenerunt litterae Cardinalium, Archiepiscoporum et Episcoporum, Religiosorum necnon Laicorum introductionem Causae apud Apostolicam Sedem petentium. Servato iuris ordine, die 1 mensis Martii a. 1955 decretum prodiit S. Rituum Congregationis quo edixit ex parte scriptorum Servae Dei nihil obstare quominus ad ulteriora procederetur. Hinc, instante Rev. Domino Petro Naruszewicz, Causae legitimo Postulatore, habitus est die 22 mensis Decembris anno 1971 Congressus Peculiaris huius pro Causis Sanctorum Congregationis, in quo Quiciales Praelati Patresque Consultores Causam esse introducendam, si Summo Pontifici placuisset, affirmaverunt. Quod responsum Patres Cardinales sua sententia sanxerunt in Congregatione Peculiari diei 11 Aprilis anni 1972, relatore Pericle Cardinali Felici. Referente denique de praemissis omnibus infrascripto Cardinali, Paulus Papa VI eam sententiam ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, die 4 mensis Maii a. D. 1972. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L. m s. £¡3 F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 55 III MAIORICENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Caietanae Albertae Giménez fundatricis Congregationis Sororum a puritate B. M. Virginis. SUPER DUBIO An eius Causa introducenda sit Inter egregias mulieres, quae altera saeculi x i x parte Ecclesiam Sanctam pietate navitateque sacra illustraverunt, numeratur Serva Dei Oaietana Alberta Giménez. Femina fortis, at teneris simul sensibus, experimento variorum ditata vitae generum, eo tempore et loco vixit quo socialis condicio mulierum funditus mutari coepta est atque converti. Verum, ubi ex rerum ipsa perturbatione aliarum pietas naufragium fecit, Serva Dei vitam in Christo per sequebatur, ut clara eius virtutum existimatio ac fama non solum per totam insulam Maioricam, sed etiam omnem Hispaniae ac paeninsulam diffonderentur. In oppido Pollentiae nata insulae Maioricae die 6 Augusti anno 1837, postridie Christo Domino et Ecclesiae in fonte salutaris lavacri renata est. A piis parentibus Alberto et Apollonia optime instituta est et proinde iam puella manifesta pietatis signa prae se tulit. Postquam Barcinone cum parentibus consedit, diploma ludi magistrae obtinuit. Die autem 7 mensis Aprilis anni 1860 pientissimo viro Francisco Civera nupsit, qui et ipse magister litterarum erat; sic coniux uterque educationi puerorum in scholis operam dabat. Mox tamen domui Servae Dei caligo maeroris offusa est. Primum enim tres ex quattuor liberis tenerrima aetate mortui sunt; deinde anno 1869, nono nempe a matrimonio inito, vir quoque eius vita excessit, eamque viduam et filium duos annos natum divinae Providentiae commendavit. Caietana vero, quae tunc trigesimum tertium annum agebat, impensius precationi et operi se dedebat; immo iam ad vitam religiosam amplectendam inclinabat, cum se plenius Deo consecrare cuperet. Attamen filii aetatula eam ne ingrederetur ordinem vel congregationem religiosam impediebat. Sed cum episcopus Maioricensis ab ipsa petivisset, ut celebrem scholam puellarum a Puritate appellatam regeret, utpote quae tunc in magno discrimine versaretur, 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Serva Dei proprium et perpetuum vitae munus gradatim reperiebat, dum onus renovationis huius scholae in se recipiebat. Eius pietate permotae et operibus allectae, aliae similiter piae feminae cum ea sese consociaverunt, quibuscum ipsa anno 1874 fundamenta Congregationis Religiosarum a Puritate iecit, vita communi rite instructa et habitu religioso induto. Die 14 Septembris anni 1878 perpetua nuncupavit vota. Ab eo autem tempore vires omnes et studia in Congregatione firmanda ac dilatanda necnon in ministerio educationis christianae explendo magnanima locavit et fixit. Decem itaque Congregationis domus cum scholis inaedificatis condidit, ubi spiritum religiosum et apostolicum Sororibus instillavit. Inde factum est ut anno 1892 episcopus Maioricensis Constitutiones Congregationis approbaret ipsamque Servam Dei Moderatricem supremam destinaret, anno vero 1901 Leo X I I I decretum laudis Congregationis ederet. Serva Dei munus et officium Antistitae Generalis viginti quattuor annos magno cum Sororum plausu obiit ad annum usque 1916, cum gravitate valetudinis et aetate confecta deposuit illud. Quod ad ministerium educationis christianae attinet, ita eo exercendo de Ecclesia et patria bene merita est, ut scholae ad instituendas magistras Consilium Ministrorum Hispaniae eam praefecerit et anno 1912 Gubernium ipsum cruce regis Alphonsi X I I cohonestaverit. Postremis denique sex annis precatione, silentio et religiosa observantia ad mortem se paravit, quam placide et sedate die 21 Decembris 1922 occubuit octogesimum septimum annum agens. Percrebrescente virtutum eius laudatione, qua etiam viva circumdata erat, Processus Ordinarii super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in universum, super scriptis et super cultu liturgico eidem Servae Dei non adhibito, annis 1960-1963 in Curia Maioricensi constituti sunt, ad quos accessit Processus Rogatorialis in Curia Caesaraugustana anno 1962 instructus. Quae inquisitiones canonicae ad Sacram Rituum Congregationem una cum Litteris Postulatoriis delatae sunt. Sacra vero eadem Congregatio, scriptis Servae Dei diligenter examinatis, ut ad ulteriora procedi posset die 15 mensis Iulii anni 1965 permisit. Instante denique Rev. P. Theodoro Zamalloa, huius Causae Postulatore, habitus est die 16 Maii a. 1972 Congressus Peculiaris Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, quem secuta est Congregatio Peculiaris diei 11 Iulii eodem anno, in qua E.mus Cardinalis Arturus Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 57 Araoz Tabera, huius Causae Ponens seu Relator, dubium proposuit : An introducenda sit causa beatificationis, in casu et ad effectum de quo agitur, et de ea rettulit. Patres autem Cardinales, omnibus mature perpensis, suffragium tulerunt affirmativum, nempe causam introducendam esse, si Summo Pontifici placuisset. Quibus de rebus facta relatione Summo Pontifici Paulo VI per infrascriptum Cardinalem, die 7 Octobris 1972, Sanctitas Sua sententiam Patrum Cardinalium ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, die 7 Octobris a. D. 1972. PAULUS Card. BBRTOLI, Praefectus L. © S. £ß F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis 58 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis C A L A R I T A N A SEU R O M A N A Nullitatis matrimonii (De Sole-North) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Heather Susannae North, in causa de qua supra conventae, eandem citamus ad comparendum coram Tribunali Appellationis Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano 6, Roma), aut per se, aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 8 martii 1973, hora 12, pro concordatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Heather Susannae North, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Philippus Giannini, V. Officialis Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 4 mensis Ianuarii a. 1973. Franciscus Maggi, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Heather Suzanne North, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma) le 8 mars 1973, à 12 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Heather Suzanne North, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Pont. Commissio Decretis Concilii Vat. II interpretandis 59 ACTA C O M M I S S I O N U M PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRETANDIS Responsum ad propositum dubium (de iure accusandi matrimonium) Patres Pontificiae Commissionis Decretis Concilii Vaticani II interpretandis, proposito in plenario coetu quod sequitur dubio, respondendum esse censuerunt ut infra : D. - Utrum, attentis decretis Concilii Oecumenici Vaticani I I , atque prae oculis habitis Constitutione Apostolica Regimini Ecclesiae Universae, diei 15 augusti 1967, et Litteris Apostolicis Causas Matrimoniales, diei 28 martii 1971, vigeat adhuc responsum S.S.C.S. Ofiicii diei 27 ianuarii 1928, et art. 35, § 3 Instructionis S. Congregationis de disciplina Sacramentorum Provida Mater, diei 15 augusti 1936, vi cuius acatholici, sive baptizati sive non baptizati, actoris partes agere in causis matrimonialibus nequeunt, nisi de licentia S. Congregationis pro Doctrina Fidei, singulis in casibus impetranda. R. - Negative, seu amplius non vigere. Ss.mus Dominus Noster Paulus Pp. VI in Audientia die 8 ianuarii 1973 infrascripto impertita supradictam decisionem ratam habuit, adprobavit et publicari iussit. PERICLE Card. FELICI, Praeses tiO Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Sabato, 13 Gennaio 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il signor A T O ABATE AGEDE, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Etiopia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Il Santo Padre Paolo VI ha istituito un Comitato per la Famiglia, con l'incarico di studiare i problemi spirituali, morali e sociali della famiglia, in una visione pastorale. Del nuovo organismo, cui è stato fissato un primo periodo sperimentale di tre anni, Sua Santità, in data 11 gennaio 1973, ha nominato : Presidente: S. E. R. il Sig. Cardinale Roy Maurice, Arcivescovo di Québec (Canada) Primo Vice Presidente: S. E. R. Mons. Gagnon Edouard, già Vescovo di San Paolo dell'Alberta (Canada) Secondo Vice Presidente: Sig. Bachelet Vittorio (Italia) Assessore Teologo: R. P. Visser Jan, CssR. (Paesi Bassi) Assessore Giurista: Sig. Galichon Alain (Francia) Consigliere: Sig.ra Cavallaro Vedaldi Emma (Italia) Segretario: Sig. Dousse Michel (Svizzera) Membri : S. E. Mons. Ahr George, Vescovo di Trenton (Stati Uniti) Sig.ra Bahincinthie Eugenie (Costa d'Avorio) Sig. Chullikal Antony (India) Fr. Duffy Quentin, dei Fratelli Maristi (Australia) Sig. Keegan Patrick (Gran Bretagna) Sig. Lanctot Claude (Canada) Mons. Magnoni Antonio, Sottosegretario della S. Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti Sig. Martino Carlo (Italia) Diarium Romanae Curiae 61 Sig.ra Bottiglieri Martino Romilda (Italia) S. E. Mons. Moreira Neves Luca, Vescovo tit. di Feradi Maggiore, Ausiliare di Säo Paulo (Brasile) Mons. Pavan Pietro (Italia) Sig. Piana Agostinetti Giuseppe, della S. Congregazione per l'Educazione Cattolica Sig. Rendu Charles (Francia) Sig.ra Rendu Elisabeth (Francia) Sig.na Sallé Lucienne (Francia) S. E. Mons. Tenhumberg Heinrich, Vescovo di Munster Mons. Tomko Jozef, della S. Congregazione per la Dottrina della Fede Sig.ra Victory Carmen (Spagna) Consultori : Mons. Bodet Henri, della Segreteria di Stato Mons. Mariani Goffredo, Sotto-Segretario della S. Congregazione per i Vescovi Mons. Fiorelli Leone, della S. Congregazione per le Chiese Orientali Mons. Bovone Alberto, della S. Congregazione per il Clero Mons. Scalzotto Tiziano, della S. Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli Mons. Noè Virgilio, Sotto-Segretario della S. Congregazione per il Culto Divino Mons. Pinto Gómez José Miguel, Prelato Uditore della Sacra Romana Rota P. Theurer Wolfdieter, CssR, del Segretariato per l'Unione dei Cristiani Prof. Giacchi Orio, della Pont. Commissione per la revisione del Codice di Diritto Canonico P. de Riedmatten Henri, O.P., Segretario del Pontifìcio Consiglio «Cor Unum ». Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 19 gennaio 1973. Le LL. EE. Cirarda Lachiondo José Vescovo di Cordoba e May John Lawrence, Vescovo di Mobile, Membri della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » » » Il rev. Labelle Lucien, Presidente dell'O. C. I. C, Membro della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali «durante munere ». » » » L'avv. prof. Petroncelli Mario, Membro del Collegio degli Avvocati del Sacro Concistoro. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 62 Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato Assistenti al Soglio Pontificio: 24 marzo 1972. S. E. Mons. Noser Adolfo Alessandro, Arcivescovo di Madang. 12 maggio » S. E. Mons. Rosenthal Giovanni Battista, già Vescovo di Queenstown. 2 luglio » S. E. Mons. Van Melckebeke Carlo, Vescovo di Ningsia. 28 agosto » S. E. Mons. Démets Antonio, Vescovo tit. di Cadossia. 10 ottobre » S. E. Mons. Margéot Giovanni, Vescovo di Port-Louis. 21 novembre » S. E. Mons. Pizzoni Emilio, Vescovo tit. di Gunugo. 28 » » S. E. Mons. Fraghì Sebastiano, Arcivescovo di Oristano. Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Paolo VI ha nominato: Protonotari Apostolici soprannumerari: 26 aprile 1972. Mons. Musaka Victor (Masaka). » » » Mons. Curtin Geremia (South wark). 30 ottobre » Mons. Irizarry Raul (Ponce). 10 novembre » Mons. Cain Giacomo (Stockton) 15 gennaio 1973. Mons. Calvaresi Costantino (Ripatransone). Prelati d'onore di Sua Santità: 11 aprile » » 1972. Mons. Downey Leo Vincenzo (Auckland). Mons. Mackey Giovanni (Auckland). 6 giugno Mons. Alozipan Giuseppe A. (Cebù). » » Mons. Caballa Felino (Cebú). » » Mons. Kriekenbeek Federico (Cebú). 26 » Mons. Kaminski Leo (Köln) 25 agosto Mons. Becker Giovanni Maria Uberto (Köln). 9 settembre Mons. Ermecke Gustavo (Paderborn). 4 ottobre Mons. Engels Ermanno (Köln). 18 » Mons. Fiedler Hans (Bamberg). » » Mons. Heggelbacher Othmar (Bamberg). Mons. Reinwald Giorgio (Bamberg). » Mons. Gergen Eugenio Vincenzo (Great-Falls). Mons. Werner Martino Edoardo (Great-Falls). » Mons. Bierster Leo N. (Harrisburg). 19 Mons. Leitch Tommaso (Harrisburg). » Mons. Lentocha Giorgio V. (Harrisburg). » Mons. Overbaugh Lorenzo (Harrisburg). » Mons. Schraaf Carlo (Köln). » Mons. Kenedo Angelo (Providence). 30 Diarium Romanae Curiae 10 novembre 1972. Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. 21 » » Mons. 23 » » Mons. » » » Mons. 24 » Mons. 28 » » Mons. 30 Mons. » » 14 dicembre Mons. 20 Mons. » » 25 » » Mons. 29 » » Mons. 21 gennaio 1973. Mons. Cloherty Giacomo Kevin (Stockton). O' Rourke Bryan Tiernan (Stockton). Stare Giacomo (Stockton). Vieira-Alvernaz Emanuele (Stockton). Cunningham Antonio (Southwark). Hammerl Giuseppe (Innsbruck). Schramm Hans Gioacchino (Innsbruck). Glynn Patrizio (Galway). Tassini Francesco (Città della Pieve). Songy Donald Giuseppe (Baton Rouge). Armbruster Giovanni (Berlin). Duffy Francesco (Galloway). Peric Marco \Mostar). Chakiamury Giacobbe (Verapoly). Verzini Giuseppe (Cagli e Pergola). Cappellani di Sua Santità: 31 gennaio 1971. Mons. Oaggiano Pietro (Pompei). » » » Mons. Rendina Giuseppe (Pompei). Mons. Mahony Giovanni Patrizio (Liverpool). 1972. 12 » Mons. Festing Enrico (Paderborn). 13 giugno » Mons. Grimm Francesco (Köln). 15 luglio » Mons. Kilinski Giuliano (Köln). » » 27 » » Mons. Hanslik Erardo (Paderborn). 5 agosto » Mons. Gospos Pietro (Wroclaw). Mons. Biith Luigi (Köln). 25 » » Mons. Kempem Emilio (Köln). 4 ottobre 9 » » Mons. Ceballos Daniele (Jaro). » » Mons. Chiù Raimondo (Jaro). » Mons. Parcon Policarpo (Jaro). » » » Mons. Perez Enrico (Jaro). » Mons. Piamonte Alberto (Jaro). » » » Mons. Hävers Guglielmo (Köln). » 19 » Mons. Lessenich Pietro (Köln). » » » Mons. Loosen Massimiliano Giuseppe (Köln). » 30 » » Mons. Zielinski Carlo (Chelmno). » » » Mons. Abramski Sigismondo (Warszawa). Mons. Callaman Francesco (Southwark). 21 novembre » Mons. Moran Giovanni (Southwark). » » » Mons. Stonehill Terenzio (Arundell). 24 » » Mons. Albinger Giuseppe (Fulda). » » » Mons. Cicaloni Achille (Città della Pieve). 28 » Mons. Vetuli Licurgo (Città della Pieve). » » » Mons. Celata Pier Luigi (Sovana-Pitigliano). 1 dicembre » 2 » » Mons. Szelazek Sigismondo (Szczecin). 14 » » Mons. Allendorff Giovanni (Berlin). » » » Mons. Krajewski Felice (Berlin). » » » Mons. Popan Flavio (Maramures). 63 64 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 20 dicembre 1972. Mons. Loria Giuseppe (Oppido Mamertina). 29 » o Mons. Fernandez Francesco (Verapoly). » » » Mons. Kaniampurath Saverio (Verapoly). » » » Mons. Mavely Agostino (Verapoly). 3 gennaio 1973. Mons. Maccio Martino (Genova). » » » Mons. Massa Amedeo (Genova). » » » Mons. Rebora Angelo (Genova). 27 » » Mons. Imperati Giovanni (Amalfi). NECROLOGIO 23 dicembre 1972. Mons. Mendonça Monteiro Antonio, Vescovo di Bonfim. 24 » » Mons. Kovács Sândor, già Vescovo di Szombathely. 31 » » Mons. O'Flanagan Dermot, già Vescovo di Juneau. 2 gennaio 1973. Mons. Olalia Alejandro, Arcivescovo di Lipa. 8 » » Mons. de Aguirre José Carlos, Vescovo di Sorocaba. 12 » » Mons. Prosper Dodds, Vescovo di Saint Louis du Senegal. 13 » » E.mo Signor Cardinale Cento Fernando, del titolo della Chiesa Suburbicaria di Velletri. » » » Mons. Raballand Gustave André F., Vescovo tit. di Eguga. 16 » » Mons. Solis Fernández Juan Vicente, Vescovo tit. di Tueca di Numidia. 20 » » Mons. Torrini Antonio, Arcivescovo di Lucca. 22 » » Mons. Zucchetta Antonio Silvio, Vicario Apostolico di Mogadiscio. 27 » » Mons. Hasz Stefano, Vescovo tit. di Sura. 29 » » Mons. Lanzo Egidio Luigi, Vescovo di Saluzzo. » » » Mons. Mignani Gaetano, Vescovo di Kí-an (Cina). An. et vol. LXV 28 Februarii 1973 N. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI E P I S T U L A E I Ad Exc.mum P. D. Aloisium Lorscheider, Angelopolitanum Episcopum, Conferentiae Episcoporum Brasiliae Praesidem, eiusdem Conferentiae coacto Coetu. Apresta-se essa Conferencia Nacional dos Bispos do Brasil para mais urna Assembleia Geral. De per si, mais um encontró de procura, reflexâo e oraçâo em comum, a partir de fraterna permuta de pontos de vista e de experiencias atuadas e vividas, e do interesse com que os seus Membros acompanham no plano vital e doutrinal, a marcha do Povo de Deus no nósso tempo. Foi-nos grato tomar conhecimento do Programa Geral dos trabalhos. Nele perpassa a preocupacäo nítida de urna serena e fiel renovaçâo e atualizaçâo, ao ritmo do mundo atual. Com referencia ao II Concilio do Vaticano, a dez anos da sua abertura, e na linha de antiquissima tradiçâo — segundo a quai os Bispos de todo o orbe sempre comunicaram entre si e com o Bispo de Roma, no vínculo da unidade, da caridade e da paz, e se reuniram para decidir em comum coisas importantes, depois de ponderada a decisäo pelo parecer de muitos — vai abrir-se al um diálogo, de grande interesse e alcance, tendo como tema central « a dimensâo comunitària da Igreja particular ». Unido na oraçâo, queremos também nos inserir-nos, de algum modo, 1 1 Cfr. Concilio Ecumènico II do Vaticano, Const. dogmática Lumen Gentium, n. 22. 5 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 66 nêsse diálogo, começando por exprimir a nossa complacencia pelo acerto na escolha dos assuntos a tratar e a estudar, e urna palavra estimulante a todos ós intervenientes, a dedicarem-lhes a sua habitual e generosa atençâo. A isso os impelirá, sem dúvida, o zèlo apostólico e os propósitos de comunhâo eclesial que os animam, para tornar mais visi vel e irradiante a sua unidade em Cristo, garantía e incentivo para as comunidades de fé, de esperança e de amor, onde se desenrola a sua atividade pastoral, que, no desempenho do nosso supremo ministerio apostólico, bem conhecemos e apreciamos. A amplidào, profundidade e rapidez das transformaçôes no mundo em que vivemos e a repercussâo destas sobre os individuos e os grupos humanos, conjuntamente com a facilidade e o evidente influxo das comunicaçôes que — quase poderi amos dizer — tornam os homens, hoje, sempre presentes uns aos outros, seja quai for a latitude em que se achem, obrigam a aplicar-nos, constantemente, para, em Igreja, nos situar, aperceber e discernir os sinais dos tempos. E isso, levados por evangélico e sereno interèsse de urna presença a este mundo, atual, adaptada e operante, da mesma Igreja, multissecular « instituiçâo, sempre viva e coerente com as suas raízes, e, ao mesmo tempo, sempre receptiva daquilo que é susceptível de fazer desabrochar, em perene primavera, a linfa do Espirito Santo que sem cessar a percorre » . 2 Dada a necessària solidariedade de intentos entre os Pastores — para secundar esta continua e misteriosa açâo do Espirito Santo na Igreja, para conservar integro e vivo o Evangelho e fazer com que este responda aos apelos peculiares das situaçôes concretas onde os homens transcorrem a sua vida — no desempenho da sua tríplice funçâo de ensinar, santificar e governar, <( com Pedro e sob Pedro », hâo de os seus esforços de atualidade seguir sempre determinadas coordenadas : urnas, com caráter perene, tragadas por Cristo e pela Igreja e avivadas amiúde pelo Magisterio; outras, ditadas pela prudencia e eficacia pastorais e ateridas pela comunhâo responsável na Colegialidade Episcopal e pelo bem de toda a Igreja. Déste modo, apoiados na força da uniäo mutua e na graea do Espirito Santo e visando confirmar os homens na vivencia plena da propria condiçâo eclesial ou trazê-los à fé, os mesmos Pastores, ao renovarem-se contìnuamente, serâo exemplo e estímulo, também neste ponto, para os 2 Cfr. nosso Discurso na Audiencia Geral de 8 de Novembro de 1972: em « L ' O s servatore Romano» de 9 de Novembro de 1972. Acta Pauli Pp. VI 67 seus colaboradores e para as instituiçôes católicas, em ordern a urna sempre crescente conjugaçâo de esforcos, na irradiaeäo atual, serena e simpática da Boa-Nova, que se processa, antes de tudo, na paz e na alegría de urna santidade cada vez maior, que é sempre, (( para todo o gènero humano, o mais firme germe de unidade, esperança e salvaçâo » . Nêste sentido, porque em tudo feitos modelos do rebanho do Senhor e comprometidos, a título especial, na sequela do « Unico Mestre », convém aos encontros entre Bispos o caráter de diálogo, com Cristo a presidir, porque entabulado em seu nome, e sob o alhar complacente do Pai, porque prosseguido para a sua glorificaçâo. E assim, com as luzes do Espirito Santo, em clima de amor e de confìanca, assentes na aceitaçào e compreensâo recíprocas, brilhará a verdade aliada com a caridade, e a fortaleza com a humildade e mansidäo ; e, acima de tudo, se verá resplandecer a unidade do tao ardente anelo do Senhor, expresso em oraçâo interessada, num momento bem significativo na presença do Colegio dos Doze, continuado no tempo pelo Colegio Episcopal : que ( ( . . . também êles sejam um em nos, para que o mundo creia que tu me enviaste » . 3 4 Certo de que é nêste tom de diálogo que vai desenrolar-se a Assembleia Plenaria dos Veneráveis Irmâos Bispos do Brasil, queremos aproveitar a ocasiâo para lhes testemunhar o nosso aprêço pelos esforços generosos envidados no campo da pastoral das vocaçôes e da formaçâo do clero; igualmente, pelo modo corno acompanham, assistem e tratam os sacerdotes, que já compartilham das suas funçôes e solicitude em prol do Reino de Deus. Que, com a graça do Senhor, possam continuar e colher éxitos cada vez maiores nesta louvável aplicaçâo! Quanto aos sacerdotes, em particular, como « fìlhos e cooperadores da Ordern Episcopal » e, ao mesmo tempo, « corno irmâos e amigos », insidiados, por vezes, por nuvens que podem colhé-los desabrigados, em solidäo, com a perturbaçâo, o desalentó, ou a insatisfaçâo pessoal, que êles, encontrando no Presbitèrio estima e afeiçâo e um ambiente de confiança fraterna, de amizade franca e de caridade firme, vejam sempre, no Bispo que o preside, alguém que tem muito a peito o bem déles, quer material, quer sobretudo espiritual. Conhecemos ainda a preocupaçâo dos Membros dessa Conferencia, urgida, em nao poucos casos, por angustiante escassez de clero, por 5 3 4 5 Concilio Ecumènico II do Vaticano, Const. dogmática Lumen Gentium, n. 9. Io. 17, 20-21. Cfr. Concilio Ecumènico II do Vaticano, Decr. Presbyterorum Ordinis, n. 7. 68 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale inserir os leigos nas atividades eclesiais, dado o papel insubstituível, apesar de subsidiario do sacerdocio ministerial, que ai lhes cabe. Que continuem, assim, a atuar a exortaçâo do recente Concilio : (( apascentar os fiéis e reconhecer-lhes os serviços e carismas, de tal maneira que todos, a seu modo, cooperem unánimemente na tarefa comum ) ) . Salientamos, por firn, na agenda dos trabalhos da Assembleia, o estudo de urna melhor organizaçâo dos Tribunais Eclesiásticos, no territòrio da sua competencia. Dado que a comunhâo na realidade orgànica, que é a Igreja, nâo dispensa urna forma jurídica, do fácil acesso e bom funcionamento, sempre animado pela caridade, dos mesmos Tribunais, podem advir grandes vantagens pastorais e espirituais, para todos aqueles que deles precisam de servir-se. Na certeza do interèsse cornue constantemente acompanhamos a solicitude pastoral dos Veneráveis Irmâos Bispos desse dileto Pais, com a nossa caridade fraterna, concluímos com os votos pelos melhores frutos desta sua Assembleia Geral. Para isso, invocamos sobre todos as luzes do Espirito Santo, para que, guiados por Cristo-caminho, sintonizados com Cristo-verdade, e confortados em Cristo-vida, ai façam resplandecer o rosto sem mácula da Igreja, Mae e Mestra : com a nossa Bencáo Apostólica, extensiva a todos os fiéis brasileiros ! Vaticano, 20 de Janeiro de 1973. 6 II Ad E.mum P. D. Laurentium Iosephum S. R. E. Cardinalem Shehan, Baltimorensem Archiepiscopum, quem mittit ad Eucharisticum Conventum, ex omnibus nationibus Melburni in Australia habendum, ut celebritatibus praesideat. PAULUS P P . V I Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Melburni, in urbe egregia Australiae — quae terra continens iterum, post Sydneyensem Congressionem, eiusmodi fruitur honore et divincitur officio — mox, ut notum est, XL celebrabitur Conventus Eucharisticus ex omnibus nationibus. Qui cura et studio Venerabilis Fratris Iacobi Roberti Knox, istius sedis Archiepiscopi, peritorum opera sociata, ita paratur, praesertim renovatione pastorali, ut facile * Ibid.; Const. dogmática Lumen Gentium, n. 30. Acta Pauli Pp. VI 69 prospici possit eum fore religionis ardore insignem, decursu alacrem, prosperum exitu. Variae autem inceptiones per sacri huius coetus dies ad effectum deducentur, quibus hic, ut statutum est, peculiari quadam nota populari conspicuus, praestantior ac salubrior reddatur. Quas inter iuvat memorare eam, quae ad fideles pertinet, qui, stirpe, sermone, moribus diversi, in Australiani immigrarunt : hi enim suas habebunt liturgicas celebrationes et circa altare Domini una congregabuntur ; etiam rei oecumenicae, ut accepimus, suus locus tribuetur. Quodsi apparatus rationem probamus, summo tamen praeconio dignum arbitramur argumentum praecipuum, huic Conventui propositum ; quod est mandatum novum, quo Salvator praecipit, (( ut diligatis invicem, sicut dilexi vos w. Quod quidem aptissimum esse videtur ad rem supernaturalem in animis hominum inculcandam, qui hac aetate ob tot causas saepe inducuntur, ut naturalia potius ac temporalia respiciant. Haec autem res supernaturalis, id est caritatis nobilissima virtus, ab Eucharistia, quae est sacramentum ineffabilis amoris divini, ut e fonte uberrimo manat. Ee quidem vera mente concipi nequit arctius et validius vinculum caritatis, quam convivium illud, quod Deus ut supremum et maximum dilectionis suae testimonium et pignus instituit. Hic unus panis, quo nutriuntur, et unus potus, quem bibunt, Christi asseclas ita coagmentant et coagmentare debent, ut unam veluti familiam efficiant, illud iterato spectaculum mundo praebentes, quod in Actibus Apostolorum describitur : « Multitudinis autem credentium erat cor unum et anima una » . Sitiunt profecto hanc « caritatis unitatem » , homines, qui saepe tot discidiis, discriminibus, immo saevis dimicationibus confiictantur. Recte ergo Ioannes Chrysostomus, lumen Ecclesiae orientalis, doctrinam Apostoli explanans, secundum, quam unum corpus sumus, et membra ex carne et ossibus eius, ait : « Ut ergo hoc simus non solum per dilectionem, sed etiam re ipsa, cum illa carne commisceamur ; id enim efficitur per cibum quem ille dedit, ut ostendat nobis quanto erga nos ferveat amore. Ideo se nobis commiscuit, et in unum corpus totum constituit, 1 2 3 4 1 2 Io. 13, 34. 4, 32. 3 S. AUGUSTIN. Serm. 356; P.L. 39, 1577. 4 Cfr. Eph. 5, 30. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 70 5 ut unum simus, quasi corpus iunctum capiti » . Quibus e verbis etiam patefit non agi de pio universalis cuiusdam amoris somnio, sed de caritate, quae factis seu operibus exerceatur. Valde igitur exoptamus, ut Eucharisticus hic Conventus — quemadmodum ii, qui illum apparant, sollerter conituntur — animos inflammet ad mutuum auxilium, ad magnanimam curam advenarum, ad fraternam relevationem indigentium, derelictorum. Itaque haec omnia auctoritate et quadam quasi praesentia Nostra confirmare et corroborare volentes, te, Venerabilis Frater Noster, qui, Cardinalis dignitate spectabilis, Baltimorensi sedi es praepositus sedulumque agis Praesidem Stabilis Consilii Eucharisticis Internationalibus Conventibus provehendis, Legatum Nostrum eligimus et renuntiamus, ut, Nostram gerens personam, Melburnensi ex omnibus gentibus Congressioni Eucharisticae praesideat. Minime vero dubitamus, quin, pro impensa, qua ardes, pietate in mirabilis Sacramenti altaris mysterium, in quo Christus Redemptor incruente se immolat, animas pascit, extra haec sub sacris speciebus vere, realiter et substantialiter praesens adest, commissum tibi munus feliciter et frugifere sis impleturus. Nos denique Deum supplicibus precibus rogamus, ut proximus hic Conventus reapse ferax sit fructuum spiritualium, qui exspectantur, et ut hi in profectum terrae Australianae, cuius suavis apud Nos viget memoria, et totius orbis bene vertant. Haec ex pectore ominati, tibi, Venerabilis Frater Noster, Sacrae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, Antistitibus, sacerdotibus, religiosis universisque fidelibus, qui eucharisticis istis celebritatibus intererunt, Benedictionem Apostolicam, caelestis gratiae et solacii auspicem, amantissime impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die XXV mensis Ianuarii, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. V I 5 In Ioannem Horn. 8; P.C 59, 259; iii. I. Rouet De Journel, Enchiridion Patristicum, n. 1166. Acta Pauli Pp. VI 71 NUNTIUS GRATULATORIUS Ad E.mum P. D. Stephanum S. R. E. Cardinalem Sidarouss, Coptorum Alexandrinum Patriarcham, quinque condentem lustra ab episcopali ordinatione suscepta. Heu quam fugacibus annis labens temporis circulus mox tibi, Venerabilis Frater Noster, candido signandum lapillo revehet diem : quinque enim exacta decurrent lustra, ex quo ipse episcopalem ordinationem suscepisti. Huic praeclarae occasioni consentanea, bene precantia ultro dicimus verba, quae quemadmodum Nobis ad proferendum grata, ita tibi erunt in accipiendo iucunda. Decet sane, valde oportet, fas est, ut sollemniter a te celebranda memoria, quae a sacrorum Antistitibus solet devotae mentis observantia recoli, votis approbatione dignis clarescat, atque adeo afferat caelestis gratiae uberiora dona tibi viro desideriorum ac tecum universis qui te norunt et diligunt, ut durabili sint profectui et oblectamento. Hanc ad rem hoc potissimum pertinet, ut vos omnes aemulo studio solidam, illibatam, integram fidem, quam Apostolorum Principes, duae oli vae ad latera candelabri sancti coram dominatore universae terrae, Romae, in catholicis orbis capite, annuntiarunt et Evangelista Marcus, florentissimae Alexandriae inclita gloria sanguine suo sanxit, corde, ore, vita profiteamini. Quod quidem ut in Patriarchatus istius finibus et arduis laboribus feliciore usque exitu eveniat, in te sitas et collocatas optimae spei rationes Nos tenere persuasum prorsus habemus. Nam tu homo prisci moris, apertus et simplex, catholicae unitatis sensu eximie praeditus, dictis et factis ministerium tuum nobilitasti atque, iugi magisterio incumbens, constanti nisu id tibi praestituisti, ut agni gregis tui, imo Christi, omnes unanimes, compatientes, fraternitatis amatores, misericordes, modesti, humiles, non reddentes malum pro malo, benedictionem promissae hereditatis possideant. Haec vero quae ipse bonus pastor in populo docuisti et doces con1 2 3 1 2 3 Cfr. Dan. 10, 11. Cfr. Zach. 4, 12-14. Cfr. 1 Pe. 3, 8-9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 72 sono nitore morum confirmare persequere. Hac de causa, virtutum laude crescens, aeternitati vive et hanc in aula, mentis, ubi sol solis Logos radios emittit, meditari perge assidue, ut eius inenarrandi praemii post fructuose actum terrestre iter feliciter sis compos, auspice Beatissima Virgine Maria, decore praesidioque tuo, in qua gratia omnis viae et veritatis. Haec ominatis, nihil Nobis reliquum est nisi, ut tibi, Venerabilis Frater Noster, et universo gregi, sollerti moderationi tuae commisso, Apostolicam Benedictionem, arrham abundantium caelestium munerum, impertiamus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x x mensis Decembris, anno M C M L X X I I , Pontificatus Nostri decimo. 4 PAULUS PP. V I ALLOCUTIONES I Romanae Civitatis Magistro et Administratorum Coetui, novo ineunte anno Beatissimo Patri fausta ominantibus.* Si rinnova oggi un incontro tradizionale, e sempre molto gradito, che offre a voi l'occasione di porgerci i vostri auguri per il Nuovo anno, e a noi di ricambiarli con tutto il cuore. Ringraziamo il Signor Sindaco, per le parole che ha voluto rivolgerci anche a nome dei suoi valenti collaboratori ; e vi assicuriamo la nostra riconoscenza per tanta cortesia. Gli auguri non sono certo una pura formalità ; nel caso odierno corrispondono al desiderio, certamente reciproco — da parte sia del Vescovo di Roma, responsabile della cura spirituale di questa Città unica al mondo, sia del Sindaco e della Giunta di questa stessa Roma, responsabili del suo sviluppo civico e sociale — di gettare uno sguardo, ciascuno dalla rispettiva sfera di competenza, non separata ma complementare anche se diversa, sulla realtà, sulle esigenze, sulle aspettative della molteplice vita dell'Urbe. 4 Cfr. Eecli. 24, 25. * Die 15 mensis ianuarii a. 1978. Acta Pauli Pp. VI 73 Guardiamo dunque a questa Roma, a cui dedicate le vostre attenzioni, coadiuvati dall'efficienza dei singoli organi dell'apparato necessario a reggere tanto complessa e delicata amministrazione. Come già altre volte ne avemmo l'opportunità, vi diciamo la nostra sollecitudine e sensibilità, il nostro rispettoso e cordiale interesse per l'attività che svolgete, non certo facile né semplice, talché talora il compito ch'essa impone sembra richiedere sovrumane fatiche alla mente, che deve avere di ogni questione piena e chiara e realistica visione, come alla volontà, che è posta di fronte a formidabili problemi e a gravi decisioni, in mezzo a difficoltà di ogni genere, d'indole amministrativa e organizzativa, in ogni campo della convivenza sociale, e in primo luogo delle scuole, degli ospedali, dell'urbanistica, della circolazione stradale, ecc. Vediamo l'impegno, lodiamo lo sforzo, incoraggiamo i propositi, aftinché la popolazione di Roma non manchi di quanto è necessario per il suo ordinato sviluppo, nel moltiplicarsi quotidiano delle proprie urgenti esigenze, per essere al livello che si addice ad una città che è gloriosa e moderna, capitale di uno Stato pieno di vitalità e di progresso civile e sociale ed è nello stesso tempo il centro di una religione a raggio mondiale, quale è quella cattolica, irradiatrice senza posa del messaggio evangelico per divino mandato, anche se affidato alle deboli forze dell'umile Successore di quel Pietro, « onde Cristo è Romano ». E la costatazione di questa realtà ci pone nel dovere di esporvi con tutta semplicità due pensieri, che ci stanno particolarmente a cuore, e che vogliamo affidarvi in questo incontro. E il primo è l'appressarsi del 1975, in cui, secondo la millenaria consuetudine instaurata dai nostri Predecessori, dovrebbe cadere la celebrazione del Giubileo. La cosa non è ancora ufficialmente deliberata. Ma è da credere che avremo fra due anni l'Anno Santo, come dovrebbe normalmente avvenire. Ciò si dovrà decidere in questi giorni, data la grande complessità dei problemi ecclesiali, pastorali, organizzativi che una tale celebrazione comporta. Noi osiamo fin d'ora sperare che se l'Anno Santo sarà celebrato, Roma saprà degnamente prepararsi per quanto la riguarda ad accogliere questo avvenimento ecclesiale di dimensioni mondiali, cercando in primo luogo di far progredire la soluzione della questione bruciante dei « baraccati », e in secondo luogo di eliminare se non la triste realtà, l'ostensione almeno e la provocazione del mal costume. Sappiamo di toccare argomenti penosi che — ne siamo certi — formano l'oggetto della vostra attenta considerazione. E questo ci induce ad accennare al secondo punto, strettamente con- 74 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nesso col precedente : ed è il dovere che tutti abbiamo di non dimenticare la spiritualità propria di Roma, che le deriva da quel carattere straordinario, a cui sopra accennavamo, sia sotto l'aspetto turistico, sia sotto quello della coscienza della sua rappresentatività spirituale e morale. Dobbiamo averla presente, questa spiritualità, come oggi si pone : nella presenza tuttora parlante e suadente delle memorie storiche, che l'alimentano come uno stimolo e un invito costante; presente ancora e specialmente nella vita pastorale odierna, che si sforza di adegnarsi alle tremende responsabilità create dallo sviluppo di una città in continua espansione e mutamento; Roma, per la sua eredità di santi, per la sua missione universale, per il suo compito provvidenziale, merita uno sforzo generoso da parte di tutti i romani, specialmente dei giovani, affinché la sua impronta spirituale sia conservata ed adeguatamente messa in luce per il bene dell'intera umanità. Ecco, cari Signori, le nostre aspirazioni, che non contrastano con la piena autonomia della città, sì bene rendono onore alla sua dignità e alla sua missione storica perenne ; ecco i nostri voti : li confidiamo a voi, in questo inizio d'anno, affinché trovino nella vostra cooperazione, ne siamo ben certi, quella rispondenza che auspichiamo; ma soprattutto li affidiamo al Signore, affinché voglia continuare a benedire copiosamente questa Urbe, ch'Egli ha voluto Sede centro dell'Orbe cattolico e del suo Vicario in terra. E per voi, per i vostri collaboratori, per i vostri cari, per l'immane lavoro che siete chiamati a svolgere, preghiamo il Redentore Divino, e Maria SS.ma « Salus Populi Romani », invocando su tutti la ricchezza dei doni celesti. II Ad Excellentissimum Virum Arturum Morgan Morales, Panamensis Reipublicae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem.* Señor Embajador : Hemos escuchado con cordial interés las palabras que acaba de dirigirnos al presentar las Cartas, que lo acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de Panamá ante la Santa Sede. Agradecemos de modo particular sus expresiones de aprecio por * Die 18 mensis ianuarii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 75 nuestra acción en favor de la paz y por la actividad de la Iglesia en su País. Ella, en cuanto portadora del Mensaje divino de salvación, que abarca la totalidad del hombre en su caminar hacia Dios y en su relación con el mundo, vive una característica solidaridad con las legítimas aspiraciones y el desarrollo de la vida humana. No queda indiferente ni neutral ante los problemas del peregrinar terreno, sino que se empeña decidida y desinteresadamente en favor de la humanidad, siempre en la línea que le es propia, aportando a los esfuerzos de los individuos y de las naciones la luz de su palabra, la visión de un humanismo más pleno y la acción de sus hijos, con el fin de lograr un mundo más fraterno, más justo y más pacífico. Por eso seguimos con especial interés el trabajo que la Iglesia, bajo la guía de sus Pastores, lleva a cabo en su País, colaborando al bien de todos no sólo fomentando el espíritu religioso, sino también con su participación activa en el progreso integral, concretamente en aquellos campos que le son más característicos, como la misión educativa, la promoción de una auténtica conciencia social cristiana, la formación y la ayuda en el ámbito de la vida familiar. Tal es el espíritu de colaboración que anima a la Iglesia y bien esperamos que cualquier dificultad que pudiese surgir se resuelva en un clima de comprensión y entendimiento recíprocos. Confiamos que el espíritu cristiano, que distingue tradicionalmente a los panameños, y los deseos de progreso que les animan, a los cuales Vuestra Excelencia ha hecho referencia, contribuirán decididamente a que en Panamá las realidades vayan respondiendo cada vez más a las aspiraciones de aquellas queridas poblaciones. Como abogado de los pobres y necesitados, tenemos confianza en que les será dedicada siempre una especial atención, de manera que no solamente puedan disfrutar de las ventajas del progreso, sino que siendo cada uno más y sintiéndose más, puedan colaborar en el logro de su propio desarrollo y del de toda la comunidad. Pensamos en este momento con particular afecto en los campesinos y en los obreros, que tanto esperan y que tanto pueden dar a la sociedad. Nos permitimos también un recuerdo para los jóvenes, esperanza del futuro y estímulo del presente. A ellos la sociedad debe dedicar sus constantes esfuerzos, de manera que sus justas aspiraciones y anhelos encuentren adecuada respuesta y tengan la oportunidad de convertirse 76 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale en frutos de fraterno progreso y pacífica convivencia. La Iglesia estará siempre presente con especial interés en esta importante labor. Al corresponder con nuestro deferente saludo al que por medio de Vuestra Excelencia nos han trasmitido las más altas Autoridades de su Nación, le formulamos, Señor Embajador, nuestros mejores votos y le aseguramos nuestra benevolencia para el feliz cumplimiento de la elevada misión que ahora comienza. Con estos sentimientos invocamos sobre Vuestra Excelencia la continua asistencia divina, mientras otorgamos de corazón a todos los amadísimos hijos de Panamá la implorada Bendición Apostólica. III Sociis habita e Sodalitate v. d. « Associazione della Stampa Estera in Italia », die festo recurrente S. Francisci Salesii, diurnariorum Patroni.* Chers Messieurs, Nous vous remercions des paroles aimables et confiantes que vous venez de Nous adresser par la voix de votre Président. Vous avez voulu Nous associer au soixantième anniversaire de l ' « Associazione della Stampa Estera in Italia », célébré en octobre dernier. Nous nous y prêtons bien volontiers, en cette fête de saint François de Sales, le saint patron des journalistes, qui a voulu mettre la vie spirituelle la plus authentique à la portée de tous les laïcs, comme vous vous efforcez de mettre l'actualité à la portée du grand public. Vous êtes les bienvenus en cette maison où, voici vingt ans, notre prédécesseur Pie X I I accueillait avec honneur les membres de votre Association. Le Pape Jean avait aussi adressé, en février 1963, à votre Conseil de direction, des paroles émouvantes, simples et nettes, jaillies de son cœur d'apôtre et de son expérience des hommes, tout empreintes de confiance. C'est sur ce ton de la conversation familière que Nous abordons cette rencontre, heureux, oui, très heureux, de pouvoir Nous entretenir avec vous de votre profession qui Nous a toujours tenu très à cœur. Nous regardons d'abord avec une grande sympathie, imprégnée d'estime et de réalisme, la mission qu'il vous est donné d'assumer dans le monde moderne. C'est un fait, vous représentez une force immense * Die 24 mensis ianuarii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 77 dans notre civilisation. Aucune institution ne peut faire fi de l'opinion publique que vous contribuez singulièrement à former, avec les autres moyens de communication sociale. L'expérience confirmé chaque jour davantage ces paroles que le regretté Père Emile Gabel écrivait il y a dix ans : « L'information ... est le système nerveux de la vie moderne, par les réactions qu'elle déclenche et l'influx qu'elle propage à travers tout le corps social Il Nous revient aussi à la mémoire cette pensée judicieuse de Biaise Pascal : « Je voudrais de bon cœur voir le livre italien, dont je ne connais que le titre, qui vaut lui seul bien des livres : " Della opinione regina del mondo ". J'y souscris sans le connaître, sauf le mal, s'il y en a ) ) . La façon dont vous recueillez les faits, dont vous les groupez, les présentez, les interprétez, fournit à vos lecteurs une matière à réflexion et des critères de jugement dont l'écho et la résonance commune — c'est ainsi que Pie X I I qualifiait l'opinion publique — prennent une place capitale qu'il serait superflu de décrire. C'est dire le rôle passionnant qui vous échoit, comme aussi la responsabilité considérable attachée à ce pouvoir. 2 Mais Nous pourrions dire également que votre métier comporte des exigences, et aussi des servitudes qui ne Nous échappent pas : elles mettent les journalistes consciencieux devant une tâche lourde, délicate et difficile. La première exigence est celle de vous soumettre au réel, qu'il s'agisse de faits, de situations, de mentalités. Tous les faits ne sont certes pas des « événements », objets d'information. Mais il ne s'ensuit pas que leur choix, et à plus forte raison leur interprétation, soient laissés entièrement à votre liberté. Les lecteurs attendent de vous une documentation honnête, précise, aussi complète que possible, qui leur permettra de juger, en responsables. Quelle que soit l'initiative que vous avez à mettre en œuvre, il y a donc une certaine ascèse en face d'une réalité qui n'est pas une construction de l'esprit, et d'un public qui manifeste de justes exigences. En ce sens, vous n'apparaissez plus comme des maîtres, mais comme des serviteurs. Par ailleurs, ce travail intéressant se révèle par lui-même très astreignant, à cause du foisonnement continuel de l'actualité. Il ne vous laisse guère de repos, car vous devez être prêts à accueillir quoti1 2 Etudes, t. 318, juillet-août 1963, p. 19. Pensées, éd. Brunschvicg, n. 82. 78 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale diennement l'événement. Bien plus, il vous faut faire vite pour saisir les informations à leur meilleure source, rassembler les antécédents qui les situent, décrire le contexte, rédiger d'une plume alerte, dans un article condensé, que les responsables de la mise en pages risquent de réduire à leur tour. Nous avons bien conscience de ces difficultés. Il y a enfin et surtout les servitudes de la presse pour laquelle vous travaillez, et les goûts des lecteurs dont on cherche à capter l'intérêt, ne serait-ce que pour faciliter la vente. Cela met à rude épreuve le souci d'objectivité, disons d'indépendance, qui constitue à nos yeux l'honneur du journalisme. Il vous faut d'abord résister à la tentation du sensationnel à tout prix, qui entraîne à devancer l'actualité, à simplifier ou à déformer la réalité, voire à s'appesantir sur ses aspects les moins nobles : une telle presse se déshonore elle-même. Il existe aussi bien d'autres conditionnements, plus insidieux, qui peuvent s'exercer sur vous, d'ordre économique, politique, idéologique, ou issus de groupes de pression dont l'opinion semble faire la loi du jour et que l'on n'ose pas contrecarrer. Il y a tout simplement la concurrence implacable, qui peut vous inciter à publier vous aussi des éléments discutables dont on vous reprocherait de ne pas avoir parlé, ou à faire le silence sur des points importants qui ne passionnent malheureusement pas l'opinion publique. Toutes ces conditions actuelles des communications sociales ne font que souligner la conscience et le courage que requiert votre profession, et peut-être aussi la solidarité qu'elles vous appellent à mettre en œuvre, avec vos collègues, dans votre milieu, pour assainir toujours davantage les mœurs journalistiques et vous assurer l'indépendance nécessaire à l'objectivité. Toutes ces difficultés existent : néanmoins les impératifs de la (( déontologie » de la presse demeurent. Ils impliquent amour incorruptible de la vérité, recherche laborieuse, droiture, humilité, aptitude au dialogue. Il ne s'agit pas d'une morale négative, faite d'interdits, qui risquerait effectivement de vous décourager. Il s'agit de répondre à ce droit de tout être humain à une information objective, comme le proclamait Jean XXIII dans «Pacem in terris»; de lui permettre ainsi de savoir, de comprendre, de se cultiver, de mieux prendre en main son destin et de participer à la construction de la cité, en responsable éclairé. Cet objectif suppose un sain pluralisme de la presse, qui permet une confrontation des points de vue, une communication, un dialogue ouvert avec les lecteurs, à la recherche d'une plus grande vérité et d'un plus grand bien. Dans ce concert, vous avez pleinement Acta Pauli Pp. VI 79 le droit d'exprimer vos idées et de défendre vos préférences, mais jamais au détriment d'une information objective ni d'un jugement équitable. Ce serait une responsabilité redoutable que de répandre une conception tronquée de la réalité, qu'il s'agisse des institutions ou des personnes. Votre rôle est de susciter une formation pleinement humaine, d'être des éveilleurs, grâce à l'instrument de choix dont vous disposez. C'est dire l'honneur que Nous accordons à votre profession, l'estimant toujours capable d'un meilleur service des hommes. Dans l'Eglise également, cette importance de la presse a fait l'objet d'une réflexion mairie, notamment depuis le Concile Vatican I I , et de dispositions appréciables. Les moyens de communication sociale y ont été envisagés dans leur signification la plus positive, en dépit de leurs imperfections et de leurs risques. Le droit à l'information, qui y a été proclamé et précisé, trouve son application dans l'Eglise elle-même : en même temps qu'une institution hiérarchique agissant au nom du Christ, n'est-elle pas aussi une communauté humaine, avec la nécessité du dialogue et de la participation? Comme témoin typique de cet effort, notre Commission pontificale a publié l'Instruction pastorale « Communion et progrès » : Nous vous invitons à la méditer de nouveau et Nous sommes heureux de l'offrir en hommage à chacun d'entre vous. Témoins aussi ces initiatives que le Saint-Siège a peu à peu mis en œuvre au Vatican, et que vous avez eu la courtoisie d'évoquer : la salle de presse, près de laquelle la plupart d'entre vous sont accrédités et qui demeure en permanence à votre disposition; les nombreuses conférences de presse qui ponctuent la parution des documents pontificaux; la distribution aussi de ces textes et de leur traduction, avec embargo quand c'est possible. Vous avez reçu progressivement une information plus complète au cours du Concile, des divers Synodes d'évêques ; la salle du Synode a connu récemment des débats de qualité sur la justice et la paix ... Il demeure évidemment des limites que la discrétion et le bien commun exigent, dans l'Eglise, plus encore que dans les autres sociétés. La raison en est simple. Si l'Eglise doit bien connaître le monde auquel sa pastorale est destinée et susciter une large collaboration de ses fils, ses décisions prennent leur appui dans l'Evangile et dans sa propre Tradition vivante, non dans l'esprit du monde, ni dans l'opinion publique, à laquelle échappe souvent d'ailleurs la complexité des problèmes théologiques ou pastoraux qui sont en cause. Mais nous ne prétendons pas pour autant, en ce qui concerne le Saint-Siège, avoir réalisé tout ce qui 80 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale serait possible et souhaitable pour faciliter votre travail. De toute façon, c'est dans un climat de respect, de confiance, de sincère collaboration que pourront s'accomplir de nouveaux progrès. Et maintenant, Nous n'oublions pas que vous êtes journalistes, en quête de nouvelles, d'interviews, au cours de toutes vos rencontres, y compris de celle-ci. Et vous êtes vous-mêmes porteurs de questions, des vôtres, de celles de nos contemporains, dans le désir de contribuer à établir comme « un pont » entre l'Eglise et l'humanité. Le monde attend effectivement de Nous des réponses à sa recherche, à son inquiétude, à son espérance. Nous nous efforçons de le faire dans les actes habituels de notre ministère. Nous regrettons toutefois que, trop souvent, un seul aspect de nos paroles soit mis en relief. Ce matin, Nous nous contentons d'attirer votre attention sur quelques-unes des lignes maîtresses de notre pontificat, en faisant appel à votre collaboration. Sur le plan de l'Eglise, dont il Nous revient de confirmer la foi et de garantir l'unité, Nous veillons à appliquer fermement et intégralement le Concile Vatican I I , à marcher sur les chemins qu'il a ouverts. Nous tenons à le faire dans l'esprit de notre première encyclique « Ecclesiam suam ». A ce sujet, Nous voudrions vous dire un mot des multiples actes pontificaux, législatifs et pastoraux, qui ont jalonné ces dernières années. Mesurez-vous à quel point ils sont longuement préparés, dans leur ensemble, par une intense collaboration avec les représentants de tous nos Frères dans l'épiscopat? Si leur préparation requiert de nous, Pasteurs, une étude théologique exigeante, leur présentation au grand public, qui se fait en partie par votre intermédiaire, vous demande aussi, à vous journalistes, une réflexion sérieuse en ce domaine. Vous êtes témoins aussi des troubles qui agitent l'Eglise. Les réformes qui suivent un grand Concile nécessitent toujours un ajustement laborieux, et plus encore l'adaptation rapide aux mutations accélérées de notre époque. Mais ces conjonctures n'expliquent pas toute la profondeur des remises en question. Comme Pape, Nous en mesurons la gravité, et Nous devons, tel un veilleur, en signaler l'ambiguïté humaine, voire l'ivraie que le Malin sème dans la Royaume de Dieu. Au milieu de tant de phénomènes marginaux et contestataires, qui sont une proie facile pour le journalisme, comment ne pas souhaiter que vous sachiez discerner, vous aussi, ce qui peut être recherche loyale d'une attitude évangélique, et ce qui porte déjà la marque d'une aventure Acta Pauli Pp. VI 81 stérile, coupée de ses racines vivifiantes? Souvent le bien ne fait pas autant de bruit ! Précisément Nous ne cessons de relever ce qui manifeste un réveil authentique, un progrès dans la prière, dans l'engagement de charité, dans la participation active à l'œuvre de l'Eglise. Ces signes sont nombreux, même s'ils sont discrets : ne pourraient-ils pas faire davantage l'objet de votre regard attentif, de votre témoignage? Le journaliste, surtout le journaliste chrétien, doit, comme le théologien, avoir les yeux grands ouverts sur la chrétienté en travail. La véritable Eglise s'enfante aujourd'hui dans la fidélité et la hardiesse de l'Esprit, dans l'unité du Corps du Christ. Nous ne vous demandons pas d'en faire a priori l'apologie, mais d'accorder vraiment la place que méritent ces faits positifs. Comme le Seigneur, Nous vous disons : venez et voyez. 3 4 Sans doute le mystère de l'Eglise sera-t-il toujours difficile à saisir pour ceux qui sont chargés, comme vous, d'en relever les aspects phénoménologiques. L'Eglise est faite d'hommes, de relations sociales. Le Saint-Siège lui-même utilise un appareil extérieur dont l'opinion publique a tendance à ne voir que les détails insignifiants. Vous connaissez les (( lieux communs )) qui circulent sur le Vatican et qui donnent une image insolite et fausse de la réalité, sans laisser bien souvent la possibilité pratique de faire les rectifications nécessaires. Peut-être êtes-vous plus sensibles encore à la tentation subtile de ne chercher, dans les actes du Saint-Siège, que la portée ou même les intentions « politiques ». Mais Nous vous estimons capables de vous élever au-dessus de ces visions partielles ou déformées. La loyauté demande qu'on interroge l'Eglise sur ce qu'elle dit d'elle-même, sur ce qu'elle est en réalité : une institution dont les mobiles ne sont pas politiques, mais spirituels, dont les racines sont évangéliques, dont la visée est eschatologique. En hommes de bonne volonté, sachez en découvrir le cœur, et le manifester à vos lecteurs, comme l'exigent la vérité et l'objectivité. Nous faisons particulièrement appel à ceux qui, parmi vous, partagent la foi chrétienne : comment pourraient-ils parler de l'Eglise, comme d'une réalité extérieure, alors qu'elle est pour eux aussi une mère? Ne serait-ce pas la meilleure chance pour eux de la comprendre de façon adéquate? On ne connaît bien qu'avec le cœur. En dehors de la vie interne de l'Eglise, vous êtes témoins encore de 3 Cf. M. D. CHENU, O.P., dans La Parole de Dieu, I I , L'évangile dans le temps, Cerf, 1964, pp. 212-224. Cf. Jn 1, 39. 1 6 - A . A . S. Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 82 nos préoccupations pour tout ce qui touche l'existence de nos contemporains : les droits de l'homme, la famille, la culture, les problèmes économiques et sociaux, la construction de la communauté internationale. C'est vrai: il n'est pas de domaine humain qui ne rencontre notre sollicitude. La Constitution « Gaudium et Spes )) vous donne le secret de notre intérêt, de notre solidarité avec les espoirs ou les angoisses des hommes de notre temps. Dans tous ces secteurs les chrétiens ont un service à accomplir avec tous les autres hommes, sans perdre de vue l'achèvement dans le Royaume du Ciel; ils s'y engagent avec l'urgence de la charité. Notre vision peut vous apparaître bien optimiste : elle l'est en effet. Nous sommes sûrs que Dieu a sauvé le monde et promis aux hommes son Esprit. Puissiez-vous donner largement écho à notre espérance ! C'est d'elle que les hommes ont besoin pour entreprendre et pour bâtir un monde meilleur. Un acte d'amour généreux est un événement plus important qu'un acte de haine. Il dépend de vous aussi que l'humanité ne soit pas assombrie, mais éclairée, stimulée par la vision qu'elle puise dans vos journaux. Quant à la paix elle-même, vous connaissez nos convictions, sans cesse reprises dans nos exhortations. Si la solution pratique des conflits échappe à notre compétence, nous voulons du moins exercer ce ministère de réconciliation dont le Seigneur nous a chargé, c'est-à-dire renverser sans cesse ce mur d'indifférence et de haine que le Christ est venu détruire en son principe. Et quand nous parlons de paix, nous ne la séparons jamais de la justice. Nous vous remercions de l'écho que vous y donnez. 5 Faut-il formuler un dernier souhait? Nous vous invitons tout à l'heure à échapper à une certaine conspiration du silence qui se fait autour de problèmes, vitaux pour l'humanité comme pour l'Eglise. Il est en effet des catégories entières de gens qu'on pourrait appeler les « laissés-pour-compte de l'information », qui ne créent pas aujourd'hui de problèmes politiques sur le plan international, mais qui sont oubliés dans leur misère, lésés dans leur dignité humaine, dans leurs droits humains élémentaires, dans leur liberté, dans leurs exigences spirituelles. L'esclavage n'est pas aboli autant qu'on le croit et les prisonniers dits politiques ont rarement été si nombreux. Vous nous permettrez d'évoquer des situations qui nous tiennent particulièrement à cceur : le sort injuste et douloureux fait à l'Eglise en certains pays. Prend-on suffisamment au s Cf. Eph. 2, 14. Acta Pauli Pp. VI 83 sérieux la souffrance de ceux qui en sont victimes, qui ne peuvent y exprimer librement leur foi ni disposer des moyens normaux de la transmettre à leurs enfants? Puisque vous Nous demandez nos préoccupations, celle-là demeure essentielle. Voilà, chers amis, quelques confidences amicales que nous soumettons à votre réflexion. Elles vous manifestent notre estime et notre confiance. Nous sommes prêts à vous aider dans votre tâche difficile et prions l'Esprit-Saint de vous assister. Puissiez-vous à votre tour faire connaître le vrai visage du Saint-Siège, de l'Eglise, travailler de concert avec Nous pour les grandes causes de l'humanité, pour la paix. Nous saluons en vous chacun des pays dont vous représentez la presse en Italie. Nous formons les meilleurs vœux pour vous-mêmes comme pour vos familles, et Nous invoquons sur vous tous, avec le patronage de saint François de Sales, les Bénédictions de Celui qui nous a apporté l'Evangile, la Bonne Nouvelle. *** Nous venons d'entendre comme vous, cette nuit, l'annonce officielle de la conclusion de l'accord pour la paix au Vietnam, fait simultanément par le Président des Etats-Unis, le Gouvernement de Hanoï et celui de Saigon. Nous sommes avec tous ceux que cette nouvelle remplit de joie! Et Nous ne voulons pas tarder davantage à envoyer nos félicitations et nos vœux de paix, de liberté, de concorde et de prospérité, tant aux populations du Sud-Vietnam qu'à celles du Nord-Vietnam. Nous voulons dire notre satisfaction à tous ceux qui ont eu le mérite de vouloir mettre fin à ce conflit interminable et meurtrier. Nous leur répéterons les paroles de l'Evangile : Heureux les artisans de paix, car ils mériteront d'être appelés fils de Dieu ! Mais Nous nous sentons particulièrement proche de tous ceux qui ont souffert — ô combien — à cause de la guerre. Où sont, chers Vietnamiens, où sont vos morts? Et combien sont-ils? Le Dieu des vivants et Père de tous ne les oubliera pas, et Nous le prierons de les accueillir en son sein pour la vie éternelle. Mais Nous pensons actuellement aux veuves, aux jeunes orphelins, aux enfants sans maison, sans famille, sans 6 Cf. Mt. 5, 9. 84 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale assistance; aux blessés, aux mutilés, aux réfugiés, aux pauvres, et Nous faisons appel aux personnes de bonne volonté comme aux institutions de bienfaisance pour qu'elles apportent leurs secours à tous ces gens qui sont dans l'affliction et dans le besoin : plus que jamais, il faut aider le Vietnam ! Après une épreuve aussi longue et aussi tragique, il importe qu'il se relève rapidement et qu'on lui fournisse une aide prompte et efficace. Il s'agit non seulement de réconforter ce peuple et de rebâtir les ruines, mais aussi de restaurer chez tous les citoyens du monde le sens du bien, de la solidarité humaine, de la liberté, de l'ordre et de l'espérance. Riz, vêtements, médicaments, habitations, écoles, routes, travail, églises : rien de ce qui est nécessaire à une société ordonnée ne doit manquer à cette terre tourmentée. Nous dirons même plus : les mœurs pacifiques et l'expression artistique qui caractérisent traditionnellement le génie de ce peuple doivent refleurir. Tel est le souhait que Nous formons ; et, pour notre part, Nous continuerons, à faire tout notre possible pour que cette rénovation s^ accomplisse, depuis l'armistice jusqu'à l'établissement de la paix. L'armistice est une trêve des armes : il faut qu'elle évolue et se transforme en véritable paix. Oui. Ecoutez notre voix humble et cordiale, chers Vietnamiens, et vous tous qui prenez intérêt à la fin de ce conflit. C'est dans les cœurs que la véritable paix trouve sa source; ce n'est pas dans la victoire des armes, ni dans la domination politique, ni dans l'orgueil de race, ni même dans l'équilibre des forces et des intérêts; la véritable paix est fondée sur l'amour, sur le fait que nous sommes frères. Le grand effort à réaliser maintenant est donc celui de faire renaître l'amour, la confiance, la sympathie, la patience dans les esprits exacerbés. Chacun doit recréer la paix en lui-même pour pouvoir la rétablir avec les autres. C'est là une vérité paradoxale : pas de vengeance, mais le pardon réciproque. Cette vérité, c'est Jésus, le Christ, qui nous l'a enseignée : quant à Nous, Nous vous la transmettons, pour votre bonheur, pour votre paix. Et en vous saluant cordialement, Nous vous bénissons. Acta Pauli Pp. VI 85 IV In sacra aede S. Mariae in Vallicella habita, cum sollemnis ritus celebraretur ad Christianorum unitatem implorandam.* Figli carissimi e venerati Fratelli, Con gioia spirituale intima e profonda abbiamo voluto unirci alla preghiera per l'unità dei cristiani organizzata nella nostra diletta diocesi e trovarci qui tra voi, clero e fedeli, a pregare insieme il Signore, a ripetere la sua stessa preghiera al Padre Celeste : « ut unum sint, ut mundus credat ) ) . La celebrazione annuale delle Settimana universale di preghiera per l'unità dei cristiani ci ricorda il dovere di essere perseveranti e vigilanti nella preghiera, il dovere di rinnovare al Signore la nostra domanda, la nostra fiducia, la nostra speranza; essa ci fa rinnovare il nostro impegno a pregare sempre meglio e sempre più. « Signore, insegnaci a pregare ) ) , chiedevano con semplicità i primi discepoli di Gesù. Ed Egli insegnò loro il Padre Nostro, il modello della preghiera cristiana. La preghiera è dunque dono di Dio. Se il cristiano, strappato al suo peccato ed elevato alla dignità di figlio di Dio vive intensamente questo dono, allora è lo Spirito stesso, operante in lui, che si rivolge al Padre, « perché noi non sappiamo quello che ci conviene chiedere, ma lo Spirito stesso intercede a nostro favore, con gemiti inesprimibili ) ) . Il nostro discorso è molto breve e molto semplice, e si può riassumere in questo schema lineare : primo, la ricomposizione dell'unità integrale dei Cristiani è cosa di somma importanza : perché voluta da sempre da nostro Signore ; ce lo dicono le Parole riassuntive dei suoi desideri divini sulla missione di Salvatore e di Mediatore fra Dio Padre e l'umanità credente : questa deve essere una, e deve riflettere nella sua compagine, che la definisce Chiesa, il mistero stesso d'unità che intercede, anzi che identifica in una medesima divina natura il Figlio al Padre. E poi perché tutto il nuovo Testamento è pervaso da questa esigenza di unità fra quanti x 2 3 4 5 * Die 25 mensis ianuarii a. 1973. Io. 17, 21. * Le. 11, 1. Io. 1, .12. * Rom. 8, 26. Cfr. Io. 17, 11, 12. 1 3 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 86 sono non solo veri seguaci di Cristo, ma di Cristo viventi, nello Spirito Santo. Ed anche perché le disavventure storiche che hanno frazionato la Cristianità durante i secoli si rivelano oggi alla riflessione e all'esperienza intollerabili, sproporzionate, alla luce della fede, alle cause che vi diedero origine, esiziali per la causa della religione nel mondo moderno, insostenibili al confronto del disegno divino, tutto rivolto a fare dello sparso e multiforme gregge di Cristo « un solo ovile e un solo Pastore ) ) . Potremmo discorrere senza fine su questo punto ; il Concilio ce ne presterebbe inesauribili ragioni ; ripeteremo le sue stesse parole : « Il ristabilimento dell'unità, da promuoversi fra tutti i Cristiani, è uno dei principali intenti del sacro Concilio ecumenico » . Ricordiamo : la ricomposizione dell'unità dei Cristiani è cosa di somma importanza. 6 7 Secondo punto : è cosa difficilissima. Anche a questo riguardo gli argomenti non sono che troppi ; e, più o meno, tutti lo riconoscono ; essi sono di prima evidenza gravi e complessi, anche se oggi finalmente fra le tenebre di difficoltà, che sembrano rendere insolubile il problema della riunificazione dei Cristiani fra loro separati nell'unica Chiesa cattolica, universale cioè e organica, e perciò variamente composta, ma solidale in una sola univoca fede, in una sola espressione, visibile e sociale di carità, pari a membra diverse, ma componenti un solo corpo, il corpo comunitario, gerarchico e mistico insieme di Cristo, anche se, diciamo, qualche consolantissimo bagliore venga ad accendere e a ravvivare le nostre speranze. Cosa difficilissima, ripetiamo : si tratta, potremmo dire, di cambiare la geografia religiosa del mondo cristiano; ma, ancor più che la geografìa, la psicologia; si tratta di superare la formidabile e atavica obiezione antiromana, a nostro avviso ingiustificata, ma sempre resistente specialmente sul fronte teologico e canonico. Come stabilire la ricomposizione dell'unità dei Cristiani riconoscendo le intrinseche esigenze d'una vera unità ecclesiastica senza superare ostacoli, che il genio della divisione ha lavorato per secoli a rendere insormontabili? Occorre certamente una mentalità nuova, un rinnovamento spirituale, una riforma di studi e di comportamenti, che la buona volontà puramente umana non riuscirebbe a raggiungere senza un intervento soprannaturale, senza un aiuto divino. L'unità, che andiamo cercando, non può essere conclusa che con una grazia del Signore. 8 Ecco allora un terzo punto. Come possiamo ottenere questa grazia, 6 Io. 10, 16. Decr. de Oecum, unitatis redintegratio, n. 1. * Eph. 4, 3-7. 7 Acta Pauli Pp. VI 87 che nella questione ecumenica non può non assumere le dimensioni d'un avvenimento straordinario anche misteriosamente maturato? Pregando ! Pregando, fratelli e figli carissimi ! Pregando, amici tutti ! La preghiera aprirà al prodigio la via del suo compimento. L'unità dei Cristiani deve discendere dalla carità di Dio, lungo i sentieri che la nostra preghiera è impegnata ad aprire. Qui si porrebbe il discorso sull'efficacia della preghiera, ricordando la lezione di S. Alfonso Maria de' Liguori sul « Grande mezzo della preghiera )) (1759), e applicandola al caso nostro mediante l'analisi delle due classiche definizioni che i maestri danno all'orazione. L'orazione, la preghiera, innanzitutto, è un'elevazione della nostra mente in Dio, per Cristo Signore, nello Spirito Santo. Ora se questa elevazione a Dio, da cristiani fra loro separati, in Lui converge, in Lui si fonde, genera un'unità di spiriti al vertice ultraterreno della divinità; in Dio essi s'incontrano, essi si amano, essi ritornano fratelli ; essi, incontrandosi poi sul livello delle realtà umane e terrene, è mai possibile che dimentichino quel momento di estasi nella verità e nella carità, che appunto è la preghiera, e che non tendano con cuori nuovi a tradurre nella scena dell'esperienza storica e vissuta l'unità goduta nell'incontro verticale delle sommità spirituali? E l'altra definizione della preghiera, la supplica cioè di quei beni i quali non ci possono venire che dalla mano misericordiosa di Dio, e dei quali abbiamo primario bisogno, non c'insegna quanto essa, la preghiera, può essere atta a consumare nell'unità il nostro grande sforzo ecumenico? « Se uno di voi, insegna Gesù, domanda un pane al proprio padre, forse che questi gli darà una pietra? » . Ricordiamo quante volte nell'economia del Vangelo il Signore stesso ci raccomanda di aver fiducia nell'efficacia della preghiera. La causalità divina s'innesta nel corso delle vicende umane, non mediante (che la grazia rimane sempre incondizionata e gratuita), ma attraverso le disposizioni prodotte in noi, sia individui, che collettività, dalla preghiera. 9 10 A volte oggi si può avere l'impressione che in qualche parte la preghiera vada perdendo questo suo ruolo centrale nella vita del cristiano e che essa divenga per alcuni cosa secondaria o superata. Non vorremmo che una simile impressione trovasse rispondenza nella realtà. Mentre con soddisfazione rileviamo che nella vita della Chiesa è in atto anche 9 10 Le. 11, 10-13. Cfr. Mt. 7, 7; 19, 26; 21, 22; Io. 15, 5; 16, 23; etc. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 88 un fecondo risveglio spirituale e un vero rinnovamento della preghiera sulla base del Vangelo e delle grandi tradizioni liturgiche; in molti ambienti si riscopre anche il valore della contemplazione. Ciò è motivo di conforto per noi. Se la preghiera esprime il nostro rapporto con Dio, la relazione intima con il Padre, essa è essenziale per il Cristiano e per l'uomo di ogni tempo e in ogni circostanza. « Senza di me non potete fare nulla » , ci ammonisce con chiarezza il Signore. Quale sarebbe la nostra vita senza la preghiera? La preghiera è necessaria per la nostra esistenza, è necessaria per farci vivere nella grazia, per accrescere in noi, ogni giorno di più, la nostra fede, la preghiera è condizione per il nostro operare e il nostro agire, per poter predicare il Vangelo. La preghiera è dunque indispensabile per il ristabilimento dell'unità di tutti i cristiani. Il Concilio Vaticano II ha posto le preghiere, private e pubbliche, in quel nucleo centrale che, con la conversione del cuore e la santità di vita, « si deve ritenere come l'anima di tutto il movimento ecumenico». Questo movimento ha dato già importanti frutti, un'amicizia vera e profonda si è ristabilita fra la Chiesa cattolica e le altre Chiese e Comunità ecclesiali ; il dialogo è aperto con impegno di fede e fiduciosa speranza. Se in questo cammino si notano anche delle lentezze, ciò è dovuto alla delicatezza e all'ampiezza della materia trattata, in cui si è impegnati con la propria fede e la propria coscienza e quindi con grande senso di responsabilità. Con le venerabili Chiese d'Oriente, in particolare, abbiamo riscoperto una comunione quasi piena che ci spinge a fare tutto il possibile per completarla. Con pastorale soddisfazione notiamo che all'interno della Chiesa cattolica la preoccupazione per l'unità di tutti i Cristiani trova efficaci strumenti di azione nelle commissioni per l'ecumenismo delle Conferenze Episcopali e, sul piano locale delle diocesi, nei segretariati diocesani. Siamo stati vivamente lieti nel costatare come la commissione per l'ecumenismo della nostra diocesi ha programmato questa settimana di preghiera per l'unità, sollecitandone la pratica a tutte le parrocchie, alle comunità religiose, agli istituti e alle scuole. Esprimiamo la nostra gratitudine. 1 X 12 11 12 Io. 15, 5. Decr. unitatis Redintegratio, n. 8. Acta Pauli Pp. VI 89 È questo un chiaro segno che è stata accolta la volontà del Concilio Ecumenico Vaticano I I , secondo cui : « La cura di ristabilire l'unione riguarda tutta la Chiesa, sia i fedeli che i pastori, e ognuno secondo le proprie capacità. Inoltre, ciascun Cristiano anche se non vive in mezzo a Cristiani di altre confessioni « sempre e dovunque partecipa a questo movimento ecumenico confrontando tutta la vita cristiana allo spirito del Vangelo » . Prima di concludere vogliamo mandare un cordiale e spirituale saluto a tutti i Cristiani del mondo ; ai Cattolici, che con noi godono del dono inestimabile dell'unità della Chiesa, e che con noi devono pregare e operare per l'unità nella Chiesa; a tutti i fratelli cristiani tuttora da noi separati affinché si sappiano ricordati, amati ed attesi; ed anche vogliamo esprimere un pensiero rispettoso ed affettuoso in Cristo ai Cristiani di altre confessioni dimoranti in questa città e assicurarli della nostra stima e del nostro ricordo al Signore. Con questi sentimenti, in obbedienza alla volontà del Signore, continuiamo la nostra preghiera per ringraziare Iddio dei progressi compiuti in campo ecumenico e per invocare il dono dell'unità piena che dobbiamo rendere possibile e affrettare rimuovendo da noi ogni ostacolo e migliorando la qualità della nostra vita cristiana. 13 1 4 V In festo Praesentationis Domini, cum cerei, more antiquitus tradito, Beatissimo Patri oblati sunt.* Occursus, in latino, Ypapanté, in greco, era chiamata nella primitiva Chiesa orientale questa festività; e il nome voleva significare l'incontro, il fatto cioè dell'incontro di Gesù bambino, portato al Tempio di Gerusalemme dopo quaranta giorni dalla sua nascita, secondo la legge mosaica, per essere ivi offerto a Dio, come a Lui appartenente : sappiamo tutti che nello svolgimento di questo rito legale e religioso avvenne l'incontro con il vecchio Simeone, che, invaso dallo Spirito Santo, riconobbe in Gesù il Messia e lo proclamò « Luce per illumi13 14 Decr. Unitatis Redintegratio, n. 5. Directorium de re oecumenica, pars I, n. 21. * Die 2 mensis februarii a. 1973. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 90 nare le nazioni » ; e subito dopo avvenne anche l'incontro con la veneranda profetessa Anna, ottantaquattrenne, la quale parimente « si mise a lodare il Signore e a parlare del bambino a quanti in Gerusalemme aspettavano la redenzione » . Un incontro messianico dunque, che prende significato profetico e voce storica, e che inaugura pubblicamente, proprio nel luogo sacro al culto dell'unico e vero Dio, e alla coscienza del Popolo eletto circa i suoi misteriosi destini, l'era di Cristo. x Ebbene, cominciamo la nostra pia cerimonia dando all'incontro, che qui ci riunisce, il significato religioso e spirituale che riflette, sotto certi aspetti, quello che oggi la liturgia ci fa commemorare. Voi qua venite per compiere un atto di riconoscimento della missione affidata alla nostra umile persona per realizzare e continuare nel tempo quella di Gesù, il Cristo, luce e salvezza del mondo. Ï3 un incontro che esprime principalmente due vostri sentimenti, di fede l'uno, di fede in Cristo, nel suo Vangelo e nella sua Chiesa; di aperta adesione, di filiale ossequio l'altro al Papa, al vostro Vescovo, all'apostolo Pietro, a cui il Signore affidò le chiavi, cioè la potestà del regno dei cieli, ed insieme la funzione pastorale su tutta la Chiesa. Coscienti dei nostri limiti umani, noi saremmo tentati di fuggire a questo incontro, ma l'investitura, a noi pervenuta per legittima successione, dell'ufficio apostolico non ce lo consente, anzi essa ci fa grave e dolce obbligo di accoglierlo con tutto il cuore. Sì, benedetto sia questo incontro che ci offre la gradita occasione d'avere d'intorno a noi un'assemblea così piena, così varia, così devota, come quella che ora ci circonda, e che noi stessi abbiamo voluta accuratamente predisposta, in questa monumentale e piissima Basilica, non per nostro, ma per vostro onore, carissimi e venerati figli. L'incontro dice unità, dice armonia, dice amicizia, dice coscienza della società gerarchica ed organica ed insieme religiosa e spirituale, che insieme componiamo, amiamo e serviamo. L'incontro dice Chiesa, e qui Chiesa Romana, Chiesa apostolica. Ora a noi questa comune consapevolezza, resa attuale e quasi sperimentale per il duplice fatto della presenza di rappresentanze di tanti corpi ecclesiali, viventi nella stessa città, ma non facili a confluire nel medesimo luogo e nella medesima cerimonia; e per il fatto che ciascuna di coteste rappresentanze viene recando l'offerta d'un suo cero, simbolo ricco di molteplici significati e fra essi primo quello 1 Le. 2, 38. Acta Pauli Pp. VI 91 del vincolo cordiale, onde ogni istituzione rappresentata vuole essere nella fede e nella carità a noi collegata, reca profondo gaudio spirituale: celebriamo Cristo insieme, insieme per Lui e con Lui celebriamo la Chiesa. Quale altra cosa può più vivamente rallegrarci e confortarci? Ora noi pensiamo sovente che quel grande avvenimento, di cui il nostro secolo andrà memorabile, il Concilio ecumenico testé concluso, doveva servire, nelle intenzioni della divina Provvidenza, a ravvivare, ad approfondire, ad armonizzare quel senso della Chiesa, che le dottrine conciliari hanno nutrito di splendidi temi, e che l'evoluzione dei tempi reclama più che mai limpido e forte; siamo perciò pieni di letizia e di fiducia quando abbiamo del (( senso della Chiesa » qualche pur rapida e particolare quasi sensibile esperienza. Quanto ci piace e ci commuove gustare ora con voi la comunione ecclesiale della nostra diocesi ! Come ci è facile supporre che gli Apostoli, suoi fondatori, che i suoi martiri ed i suoi Santi, con la Madonna Santissima, salus Populi Romani, ci assistano in questo momento d'incontro spirituale, tanto espressivo; anzi pensare al mistero della segreta presenza fra noi di Cristo stesso, il Quale ha promesso di trovarsi in mezzo a quelli che sono congregati nel suo nome. 2 Non possiamo omettere di rilevare una circostanza, che caratterizza questa cerimonia, e che le conferisce una splendida nota di pietà e di solennità. Vedete chi ha la parte maggiore e migliore quest'oggi nella basilica? sono le religiose, sono le nostre suore, sono le vergini e le vedove, consacrate al Signore, dimoranti a Roma e facenti parte della nostra comunità. Salute a voi, figlie in Cristo, carissime ! Voi benedette, che avete accolto il nostro invito a questo incontro, che, come dicevamo, vuole raccoglierci intorno al mistero messianico della presentazione di Gesù bambino al Tempio ed esprimere così la rete di legami spirituali e canonici, che dà forma e consistenza all'unità religiosa e sociale nella Chiesa di Roma. Perché abbiamo voluto che in questa assemblea le religiose « romane » (così le qualifica la loro permanenza, o anche il loro temporaneo soggiorno nella nostra diocesi), abbiamo oggi un posto distinto? Oh ! per molti motivi ! fra i quali eccone alcuni. Vogliamo che la comunità diocesana abbia una volta occasione di dimostrare di quale stima e di quale affezione essa circondi queste elette sue figlie, umili e forti. Esse non sono « emarginate », no ; sono i 2 Mt. 18, 20. 92 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fiori del suo giardino. Vogliamo che lo stile della loro evangelica testificatio, della loro testimonianza evangelica sia onorato e rivendicato dinanzi alla svalutazione laicista, che vorrebbe secolarizzare anche le anime più ardenti e più fedeli della sequela di Cristo. Vogliamo che una risvegliata generosa sensibilità della comunità dei fedeli non dimentichi le necessità delle religiose più povere e prive spesso dei mezzi di sussistenza. Vogliamo che la tradizione ascetica, contemplativa, ovvero attiva, della vita religiosa sia da tutti, dalla comunità ecclesiale specialmente, riconosciuta valida ed attuale, restaurata come dev'essere secondo lo spirito del recente Concilio, e secondo le norme suggerite dai documenti di questa Sede apostolica, anzi in conformità allo sforzo rinnovatore che le singole famiglie religiose hanno saputo imprimere alle proprie consuetudini, alle volte stanche e puramente formali, mediante le sagge revisioni dei loro statuti, studiate e compiute nei loro recenti capitoli generali. Vogliamo che le vocazioni specifiche, che qualificano gli Istituti religiosi, quali la preghiera e la penitenza, l'isolamento e il silenzio in vista d'un più intenso assorbimento interiore nella ricerca della conversazione con Dio, ovvero l'infaticabile dono di sé nell'ardua e provvida attività scolastica, o nell'esperta assistenza agli infermi o ai varí bisogni sociali, oppure in ordine alle missioni cattoliche, e secondo il genio inventivo della loro pietà e della loro carità, siano onorevolmente e organicamente inserite, forse anche mediante una qualche sacra iniziazione, nella compagine ecclesiale. Vogliamo poi promuovere e perfezionare l'assegnazione delle religiose, che ne abbiano il gusto e la preparazione alla cooperazione nel ministero pastorale, specialmente dove sia scarsezza di clero, o nelle parrocchie impegnate all'assistenza religiosa e morale dei quartieri popolari e delle borgate di periferia, o delle desolate campagne. Le vogliamo insieme con la Chiesa orante, insegnante, operante, sofferente, evangelizzante, queste nostre figlie generose e coraggiose, queste nostre sorelle pie e laboriose, queste donne ornate di semplicità e di dignità, esemplari sempre, e, secondo l'appellativo attribuito ai membri sinceri delle primitive comunità cristiane, sante! Oh ! sì ! figlie predilette della santa Chiesa, lasciate che lo spirito di comunione, di cui essa vive, entri nelle vostre case, oltre i cancelli delle vostre clausure, entri nelle vostre anime, e infonda il respiro del rinnovamento voluto dal Concilio ecumenico, e dia anche a voi, anzi a voi specialmente, la visione dei grandi disegni divini che attraversano l'umanità e ne segnano i destini in ordine alla sua salvezza sopran- Acta Pauli Pp. VI 93 naturale ed escatologica, così come a noi presentano i nostri doveri e le nostre risorse per l'aiuto necessario alla elevazione, alla concordia e alla pace del mondo. Ecco che voi, beatissime figlie, non meno che gli ecclesiastici ed i laici, avete compreso, e, seguendo sul sentiero evangelico i passi della Madonna, interpretato dal rito liturgico che stiamo celebrando, venite verso l'altare portando anche voi il vostro dono simbolico, il vostro cero. Voi ci fate pensare alla parabola delle vergini del Vangelo di S. Matteo; ci ricordate i tanti significati che il linguaggio rituale e spirituale attribuisce a questa pura e primitiva sorgente di luce, il cero; e ci suggerite di raccomandare a voi stesse di fare del cero il simbolo delle vostre stesse persone : per la sua dirittura e la sua soavità, immagine d'innocenza e di purità; per la sua funzione d'ardere e d'illuminare, a cui il cero è destinato, realizzando in sé la definizione della vostra vita, tutta destinata all'amore unico, ardente e totale, al Padre, per Cristo, nello Spirito Santo, un amore-fuoco; un amore, che con la preghiera, l'esempio, l'azione rischiara provvidenzialmente la stanza ed il cammino della Chiesa e del mondo circostante; per la sua sorte infine, quella di consumarsi in silenzio, come la vostra vita nell'ormai irrevocabile dramma del vostro cuore consacrato : il sacrificio, come Cristo sulla Croce, in una carità dolente e felice, che non si spegnerà all'ultimo giorno, ma superstite risplenderà perenne nell'incontro eterno con lo Sposo divino. Per voi, per tutti i presenti, con affettuosa riconoscenza la nostra Benedizione Apostolica. VI Ad Excellentissimum Virum Ioannem Paulum de Lojendio, cum auctoritate Legatum ab Hispanica Natione ad Sedem Apostolicam missum, qui Summo Pontifici Litteras demandati muneris testes tradidit.* Señor Embajador: Le agradecemos vivamente las deferentes palabras que nos ha dirigido al presentar las Cartas que lo acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de España cerca de la Santa Sede, y las de retiro de su ilustre predecesor Don Antonio Garrigues, de cuya larga misión conservamos tan grato recuerdo. * Die 5 mensis februarii a. 1973. 94 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La misma benévola acogida y atención puede esperar Vuestra Excelencia de parte nuestra en el desempeño de su misión, que, como Usted recordaba, es de « diálogo », de « encuentro permanente y cualificado », en su condición de Representante de España cerca de la Santa Sede. Un diálogo tanto más solícito por parte nuestra y —Nos queremos esperarlo— fructuoso y benéfico, en cuanto España es acreedora del particular interés de la misma Santa Sede. Hemos escuchado con atención su referencia a las transformaciones temporales que se están operando en su Patria y a los deseos que animan al Pueblo Español en orden a lograr mayor y más armonioso progreso. La Iglesia, fiel a su misión de desinteresado servicio, no podría ser indiferente a las justas aspiraciones, que cada día bullen con mayor viveza y conciencia en el espíritu humano, ni permanecer neutral ante los procesos de cambio que se operan en el mundo, en los que están en juego valores fundamentales de orden espiritual y moral, como el amor fraterno, la justicia, la libertad cívica y religiosa. Por eso asume responsablemente el empeño de colaborar al auténtico progreso, tratando de impregnar todo el contexto social con la fuerza vital e inspiradora de su proyección eterna y de su vocación renovadora en medio del mundo. Su misión de modelar los corazones de los hombres conforme al ideal evangélico, no puede menos de traducirse en un fermento saludable de transformación en el corazón mismo de la sociedad, en la que la vivencia activa de la fe por parte de los Obispos, de los Sacerdotes y de los Fieles hace que el compromiso cristiano sea elemento eficaz de crecimiento equilibrado y de genuino perfeccionamiento. Mediante la libertad y la independencia en el cumplimiento de esta tarea de servicio, la Iglesia quiere que su voz, desinteresada y convincente, llegue con facilidad y credibilidad a lo más íntimo del alma humana para guiarla en el camino recto de la realización personal y del trabajo para el bien común. Mirando al presente y al futuro desde esta perspectiva religiosa, que nos es propia como Padre y Pastor, vemos con optimismo y confianza la acción de la Iglesia en España para el bien de toda la Nación, a la que admiramos por tantos capítulos gloriosos de su historia y a cuyos hijos estimamos cordialmente por su generosidad de espíritu, por la reciedumbre de su honradez, por el universalismo y dedicación de su servicio a la Iglesia y por su característica fidelidad Acta Pauli Pp. VI 95 a esta Sede Apostólica. Por eso nuestros deseos de prosperidad y progreso integral para España llevan la marca de una correspondencia especialmente paternal y cariñosa. Al formularle, Señor Embajador, los mejores votos para el feliz cumplimiento de su alta misión, nos complacemos en expresar nuestro deferente saludo al Excelentísimo Jefe del Estado, que ha tenido a bien confiársela. A todos los amadísimos hijos de España, a quienes tenemos siempre particularmente presentes en nuestro afecto y en nuestras plegarias, a las altas Autoridades de la Nación, a Vuestra Excelencia y a sus colaboradores con las respectivas familias impartimos de corazón la implorada Bendición Apostólica. VII Ad Praelatos Auditores et Officiales Tribunalis Sacrae Romanae Rotae, a Beatissimo Patre novo litibus iudicandis ineunte anno coram admissos.* Vivissima gioia ci procura questo incontro annuale con voi, venerati uditori e ufficiali della Sacra Romana Rota, perché oltre a darci l'opportunità di rinnovare l'espressione della nostra fiducia nella missione che, come Pastore-Vicario di Cristo, vi abbiamo affidata, ci offre altresì la possibilità di conoscere i vostri sentimenti e i vostri propositi. Abbiamo così potuto sentire riaffermata, attraverso le parole del vostro venerato decano, monsignor Boleslao Filipiak, la vostra sollecitudine pastorale ; sollecitudine che presso di voi è una tradizione di saggia equità, di « sacerdotale moderazione )),* e corrisponde pienamente allo spirito della Chiesa, alle direttive del Concilio Vaticano II e ai voti di tutto l'episcopato cattolico. In realtà le qualità del diritto che voi applicate devono apparire nell'esercizio della vostra funzione e nelle sentenze che pronunziate. Interpretando il diritto, voi fate uso dei poteri e della libertà che vi sono stati concessi; per voi, un giusto giudizio non è soltanto una sentenza dove si riscontra l'equità naturale ; esso riflette ancor più quella aequitas canonica che è frutto della vostra carità pastorale e costituisce una delle sue più delicate espressioni. Nel lavoro del legislatore canonico, come nell'opera del giudice ecclesiastico, V aequitas canonica resta un ideale sublime e una regola * Die 8 mensis februarii a. 1973. Cfr. A.A.S., 62, 1970, 112. 1 96 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale preziosa di condotta. Ciò fu richiamato assai chiaramente durante la preparazione del Concilio : In omnibus legibus ferendis eluceat spiritus caritatis et mansuetudinis Christi, qui semper aurea et perennis regula Ecclesiae est, et leges iudiciaque informare debet. Tra le norme per la revisione del codice, approvate dal primo Sinodo dei Vescovi, ancora una volta fu raccomandata questa regula aurea: Codex non tantum iustitiam sed etiam sapientem aequitatem colat quae fructus est benignitatis et caritatis ad quas virtutes exercendas Codex discretionem atque scientiam Pastorum et iudicum excitare satagat. Il diritto canonico così appare non solamente come norma di vita e regola pastorale, ma altresì come scuola di giustizia, di discrezione e di carità operante. Tutto ciò dove potrà meglio verificarsi se non presso di voi, nel vostro Tribunale, dove lo stesso diritto è applicato a servizio delle anime? 2 3 Abbiamo avuto già occasione di manifestarvi il nostro desiderio di approfondire questo concetto di aequitas canonica, per metterne in luce il valore. Oggi ci proponiamo di farlo; e a tal fine occorrerà risalire alla natura stessa del diritto della Chiesa. 4 Natura pastorale del diritto della Chiesa Indirizzandoci a giudici provenienti da ogni nazione e qui riuniti, noi recentemente abbiamo ricordato che il diritto canonico est ius societatis visibilis quidem sed supernaturalis quae verbo et sacramentis aedificatur et cui propositum est homines ad aeternam salutem perducere. Per questo motivo è un Ius sacrum, prorsus distinctum a Iure civili. Et quidem ius generis peculiaris hierarchicum idque ex ipsa voluntate Christi. Id totum inseritur in actionem salvificam qua Ecclesia opus redemptionis continuat. Così il diritto canonico è per la sua natura pastorale, espressione e strumento del munus apostolicum ed elemento costitutivo della Chiesa del Verbo Incarnato. 5 6 In quanto società visibile, la Chiesa possiede il suo diritto, fondato sulla natura stessa della Chiesa come « popolo costituito in corpo sociale, organico, in virtù di un disegno e di un'azione divina, mediante un 2 Relatio super schema Voti de Matrimonii Sacramento cum textu emendato; Typis Polygl. Vatic. 1964, p. 13. Principia quae Codicis Iuris Canonici recognitionem dirigunt, sub 3 in Communicationes, 1, 1969, 79. Cfr. A.A.S., 62, 1970, 112. Communicationes, 4, 1972, 99. * Itidem. 3 4 5 Acta Pauli Pp. VI 97 ministero di servizio pastorale — ci piace sottolinearlo — che promuove, dirige, ammaestra e santifica in Cristo l'umanità che a Lui aderisce nella fede e nella Carità » . Il Concilio ha voluto chiarire questo mistero sottolineando il carattere sacramentale della società ecclesiale : Ecclesia in Christo veluti sacramentum seu signum et instrumentum intimae cum Deo unionis totiusque generis humani unitatis. Ipse sanguine suo Eam, acquisivit, suo Spiritu replevit, aptisque mediis unionis visibilibus et socialibus instruxit* In ciò vi è una analogia misteriosa ; infatti, prosegue il Concilio, sicut natura assumpta Verbo Divino ut vivum organum salutis, Ei indissolubiliter unitum inservit, non dissimili modo socialis compago Ecclesiae Spiritui Christi Eam vivificanti ad augmentum Corporis inservit. Tale unione è così stretta da non permettere che questi due aspetti, pur distinti, siano in opposizione tra loro. La società visibile è comunità spirituale, e questa non può esistere senza e al di fuori di quella : Societas ... organis hierarchicis instructa et mysticum Christi Corpus, coetus adspectabilis et communitas spiritualis, Ecclesia terrestris et Ecclesia caelestibus donis ditata, non ut duae res considerandae sunt, sed unam realitatem complexam efformant, quae humano et divino coalescit elemento. Ideo ob non mediocrem analogiam incarnati Verbi mysterio assimilatur. Il diritto tende a strutturare e ad organizzare questa realtà organica quae iuridicam formam exigit et simul caritate animatur. Diritto e Carità non possono essere in opposizione là dove sono essenzialmente uniti. 7 9. 10 11 12 Ciò ha indotto un Padre del primo Sinodo dei Vescovi ad affermare che nella Chiesa il divino e l'umano non sono due cose che si oppongono, ma elementi che si uniscono in una sola realtà. Il loro rapporto non è sicut res ad rem. Potius ... utrumque elementum, tamquam essentialiter constitutivum, unitatem vitae Ecclesiae efformant ita ut structura externa sit ad modum signi sacramentalis quo vita interna Ecclesia significatur et creatur. Hac ratione tota Ecclesiae activitas iuridica est ad modum signi sacramenti salutis quod est Ecclesia quin hoc signum ad activitatem iuridicam restringatur. Sub hoc aspectu, activitas iuridica Ecclesiae non potest habere alium finem nisi manifestare et inser7 8 9 10 11 12 A.A.S., 62, 1970, 108. Const. dogm. Lumen gentium, n. 1. Ibid., n. 9. Ibid., n. 8. Ibid., n. 8. Ibidem. Nota praevia, n. 2. 7 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 98 13 vire vitae Spiritus scilicet vitae divinae fidelium, praesertim caritati. Ci piace rilevare che la redazione del Ius novum, che dovrà necessariamente ispirarsi al Concilio, non farà che applicare tale dottrina; ed anche i principii di questa revisione riprenderanno la dottrina stessa. La sacramentalità della Chiesa assicura la sua unione con Dio, la sua efficacia soprannaturale, il suo senso di Cristo. Essa è, inoltre, animata dallo Spirito che costruisce ed anima il Corpo Mistico di Cristo, Popolo di Dio, vi trasfigura gli uomini in figli di gloria e loro assicura la libertà dei figli di Dio ; li fa pregare con la preghiera di Gesù ed agisce nel loro apostolato. Ogni apostolato è atto di Cristo; esso non può esercitarsi che sotto l'impulso dello Spirito. E come lo Spirito scandaglia le profondità di Dio, e sa ciò che piace al Signore, così suscita in noi una preghiera ineffabile e continua l'azione salvifica di Cristo attraverso gli atti dei suoi membri, Pastori e fedeli. Se il Diritto canonico ha il suo fondamento in Cristo, Verbo Incarnato, e pertanto ha valore di segno e di strumento di salvezza, ciò avviene per opera dello Spirito che gli conferisce forza e vigore; bisogna adunque che esso esprima la vita dello Spirito, produca i frutti dello Spirito, riveli l'immagine di Cristo. Per questo è un diritto gerarchico, un vincolo di comunione, un diritto missionario, uno strumento di grazia, un diritto della Chiesa. Queste qualità sono le esigenze dello Spirito che vivifica e dirige la Chiesa, l'unisce a Cristo, la porta a Dio e agli uomini in uno stesso slancio d'amore- È questo lavoro dello Spirito che noi vorremmo ora rilevare nella evoluzione di questa aequitas canonica che conferisce al diritto della Chiesa la sua fisionomia, il suo carattere pastorale. 14 15 16 17 L'« aequitas canonica » nella sua evoluzione e nel suo avvenire La Chiesa è, come abbiamo visto, sacramento di Gesiì Cristo, come Gesù Cristo nella sua umanità è sacramento di Dio. Ë in questo mistero che dobbiamo vedere la funzione del diritto canonico, la vostra missione e quella virtù che, a poco a poco istituzionalizzata, è diventata Vaequitas canonica, definita dall'Hostiensis iustitia dulcore mi18 13 Communicationes, 1, 1969, 97-98. " Cfr. Communicationes, 1, 1969, 79. Cfr. Rom. 8, 15. Cfr. 1 Cor. 2, 10. Cfr. Rom. 8, 27. Cfr. H. de Lubac, Méditations sur l'Eglise, Paris, 1953, p. 157. 15 16 17 18 Acta Pauli Pp. VI 99 19 sericordiae temperata: definizione che sarà ripetuta da tutti i canonisti. L'Hostiensis così prosegue : Hoc autem a Cypriano sic describitur: aequitas est iustitia, est motus rationabilis regens sententiam et rigorem. Haec est enim aequitas quam iudex, qui minister est, semper debet habere prae oculis, scilicet sciat bonos remunerare, malos punire. Via regia incedens et se rationabiliter regens, non declinans ad dexteram vel sinistram. A leggere questo testo non vediamo noi forse apparire una luce, il Signore della giustizia e della grazia, il Salvatore e il Giudice degli uomini? La Chiesa fin dalla sua origine assunse nella sua vita tutto ciò che nella vita sociale e nelle aspirazioni degli uomini vi era di vero, di nobile, di giusto e di bello, facendo così risplendere la carità di Dio nell'umanità divinizzata dallo Spirito di Amore. L'equità rappresenta una delle più alte aspirazioni dell'uomo. Se la vita sociale impone le determinazioni della legge umana, tuttavia le sue norme, inevitabilmente generali ed astratte, non possono prevedere le circostanze concrete nelle quali le leggi verranno applicate. Di fronte a questo problema, il diritto ha cercato di emendare, di rettificare e anche di correggere il rigor iuris; e ciò avviene per opera dell'equità, la quale in tal modo incarna le aspirazioni umane verso una migliore giustizia. Nel diritto canonico Vaequitas, che la tradizione cristiana ricevette dalla giurisprudenza romana, costituisce la qualità delle sue leggi, la norma della loro applicazione, una attitudine di spirito e d'animo che tempera il rigore del diritto. La presenza dell''aequitas, come elemento umano correttivo e fattore di equilibrio nel processo mentale che deve condurre il giudice a pronunziare la sentenza, si riscontra nelle Decretali e in tutta la storia del diritto canonico, sia pure con denominazioni diverse. Questo elemento in modo specialissimo caratterizza la vostra giurisprudenza. La Chiesa impone al giudice ecclesiastico l'obbligo di giudicare ex aequo et bono; quest'obbligo il vostro tribunale l'ha fatto sempre suo, soprattutto nel trattare le cause affidate arbitrio Rotae: è Vaequitas iure informata. Il codice attuale ha fatto proprie le esigenze di misericordia e di umanità in vista di una giustizia più dolce, più comprensiva. Parla di aequitas naturalis, di aequitas canonica, richiamandosi al principio ultimo, a cui si farà appello, il diritto naturale o il diritto canonico. 13 Summa aurea, Lib. V, De Dispensationibus. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 100 Precisa poi la portata dell'aequitas e la funzione che le spetta : questa consiste in una giustizia superiore in vista di un fine spirituale; addolcisce il rigore del diritto, e talvolta aggrava anche certe pene ; in ogni caso si distingue dal puro diritto positivo, allorché questo non può tener conto delle circostanze. Arriva infine a raccomandare perfino, conformemente alle origini apostoliche del diritto, di evitare il processo, rimettendo la causa ad arbitri che giudichino ex bono et aequo. Oggi, l'influenza del Concilio Vaticano II si fa sentire sempre più sull'evoluzione del diritto : non si renderà forse necessario un ripensamento àe\Y aequitas canonica alla luce del Concilio stesso, per conferire ad essa un valore più cristiano e un significato più fortemente pastorale? I principi della revisione sembrano insinuarlo : la sapiens aequitas di cui essi parlano, è frutto di benignità e di carità. Un ripensamento di questa istituzione dovrà salvaguardarne lo spirito. 20 21 Valore pastorale del «munus iudicandi» È attraverso Vaequitas canonica che si afferma il carattere pastorale del vostro ufficio giudiziario, carattere anche recentemente riaffermato in maniera autorevole. Invero questo ministero della Chiesa è, nel pieno senso della parola, pastorale ; è un ministero del sacerdozio cristiano; ha le sue radici nella missione che il Signore affidò al « Primo Pietro ) ) , il quale nei suoi successori continua a governare, a insegnare e a giudicare f fa parte integrante del mandato apostolico e ne sono partecipi tutti coloro, sacerdoti e laici, che sono chiamati ad esercitare la giustizia in nome nostro e in nome dei nostri fratelli nell'episcopato. Questo potere fu esercitato dagli Apostoli, e i loro successori hanno continuato tale missione. Seguendo il consiglio dell'Apostolo delle Genti, essi hanno giudicato anche le cause civili per farvi prevalere il diritto temperato dalla carità. Lo rammenta S. Agostino: Constituit enim talibus causis ecclesiasticos cognitores, in foro <( civili » prohibens iurgari christianos. Quando il cristianesimo avrà trasfor22 23 2 4 5 26 21 2 0 Cfr. 1 Cor. 6, 1-7. Can. 1920. D . STAFFA, De natura pastorali administrationis iustitiae in Ecclesia, in Periodica 61, 1972, 3-17. " Const. dogm. Lumen gentium, n. 27. Pio X I I , Discorsi, vol. I I I , p. 209. Cfr. Conc. Vat. I , Constitutio dogmatica de Ecclesia I, DEN.SCHÖN., 3056. Cfr. 1 Cor. 6, 1-7. Enarrationes in Ps. 118, Sermo 28, 3. 2 1 2 2 2i 2 8 2 6 27 Acta Pauli Pp. VI 101 mato i costumi della società, queste cause secolari saranno rimesse al foro civile, dove pure si ama vedere la giustizia applicata secondo le norme della Verità divina. Questo ministero del giudice ecclesiastico è pastorale perché viene in aiuto ai membri del Popolo di Dio, che si trovano in difficoltà. Il giudice è per essi il buon Pastore che consola chi è stato colpito, guida chi ha errato, riconosce i diritti di chi è stato leso, calunniato o ingiustamente umiliato. L'autorità giudiziaria è così un'autorità di servizio, un servizio che consiste nell'esercizio del potere affidato da Cristo alla sua Chiesa per il bene delle anime. Tale servizio, per essere evangelico, eviterà qualsiasi forma di assolutismo o di egoismo; si compirà nel rispetto della persona, libera e responsabile; consisterà nel guidare senza opprimere, nell'amare un fratello che accetta l'obbedienza come dovere, e non come necessità estrinseca, come un bene per il cristiano e un benefìcio per la comunità. Il giudice terrà conto, grazie alV aequitas canonica, di tutto ciò che la carità suggerisce e consente per evitare il rigore del diritto, la rigidità della sua espressione tecnica ; eviterà che la lettera uccida per animare i suoi interventi con la carità che è dono dello Spirito che libera e che vivifica; terrà conto della persona umana, delle esigenze della situazione che, se impongono talvolta al giudice il dovere di applicare la legge più severamente, ordinariamente portano ad esercitare il diritto in maniera più umana, più comprensiva : bisognerà vigilare non solamente per tutelare l'ordine giuridico, ma altresì per guarire ed educare, dando prova di vera carità. L'esercizio pastorale del potere giudiziario è piuttosto medicinale che vendicativo; se vi sono delle pene, queste non dovranno apparire mai come una vendetta, ma secondo il pensiero di S. Agostino, come una espiazione desiderata. 28 Opera pastorale sarà ancora questa dottrina ponderata, costantemente rinnovata e adattata in virtù della stessa aequitas canonica che voi applicate. Le decisioni rotali sono un monumento di scienza giuridica e di saggezza cristiana, cui si aggiungono oggi come felice complemento le decisioni del Tribunale Supremo della Segnatura Apostolica, regolarmente pubblicate. Profittiamo sufficientemente di questi tesori che contengono non soltanto norme giuridiche e regole di diritto, ma altresì numerose indicazioni pastorali di carattere psicologico e sociale? Ma parlare oggi di Pastorale comporta un altro significato, che ha 28 Cfr. De Civitate Dei, 21, 13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 102 un legame profondo col compito pastorale dell'episcopato e la missione apostolica della Chiesa. La Pastorale è l'organizzazione ben ponderata dall'apostolato ; essa ha di mira la ripartizione equilibrata delle persone, favorisce una migliore collaborazione mediante un programma pastorale fondato su una informazione seria ed oggettiva, programma che tuttavia non può soffocare lo Spirito, né impedire la libertà dei suoi doni. Questa pastorale d'insieme non può diventare né un vincolo, né una forma nuova di autoritarismo, di dominio o di centralizzazione eccessiva. 29 30 Più ancora di un rinnovamento del lavoro apostolico per mezzo di una migliore collaborazione, la Pastorale si preoccupa delle persone, di coloro che sono alla ricerca della verità, di coloro che devono crescere in Cristo. È in questo senso che una Costituzione del Concilio Vaticano II fu denominata pastorale; essa costituisce uno sforzo di inserzione e di presenza della Chiesa ex eo quod, principiis doctrinalibus innixa, habitudinem Ecclesiae ad mundum et ad homines hodiernos exprimere intendit. Il diritto canonico, così come i Pastori e i giudici, deve aprirsi alle esigenze di una pastorale rinnovata. Quemadmodum omnia quae in Ecclesia sunt — così affermava il nostro venerato Predecessore Pio X I I — ita ius canonicum quoque omnino in animarum curationem contendere ... Sive cum is ecclesiasticas res administrat, sive cum iudicia exercet, sive cum sacrorum administrator aut Christi fideles consilio iuvat, assidue cogitet a se de animorum salute... rationem esse reddendam. 31 32 Siamo lieti di avere potuto svolgere queste riflessioni insieme a voi sulle esigenze della vostra missione, sulla natura del diritto canonico e sul mistero della Chiesa. Questo mistero è sempre presente al nostro spirito, l'abbiamo fatto così spesso oggetto delle nostre considerazioni, le sue divine profondità ci appaiono sempre più luminose e confortanti : Ecclesia de Trinitate. La Chiesa è questo Christus totus che, nello Spirito, unisce l'umanità alla vita divina dove il Padre dei Lumi si esprime nel Suo Verbo per unirsi ambedue in questo mutuo amore che 33 2 9 30 31 32 3 3 Cfr. 1 Cfr. 1 Const. A.A.S., Cor. 12, 11. Thess. 5, 19. past. Gaudium et spes, 1, nota 1. 45, 1953, 688. Cfr. S. CYPRIANUS, De Orat. Dom. 23; P.L. 4, 553. Acta Pauli Pp. VI 103 è lo Spirito Santo. La Chiesa è il sacramento di questo amore : ecco perché essa è madre degli uomini creati a immagine di Dio e salvati dal Verbo fatto carne; essa è segno di vita divina e strumento di salvezza. E voi, pronunziando le vostre sentenze solum Deum prae oculis habentes servite e adorate proprio questo Dio d'Amore. La giustizia che dovete esercitare con equità canonica, voi la volete più agile, più dolce, più serena. Più agile: infatti la prudenza non necessariamente si identifica con la lentezza la quale talvolta si risolve in una vera ingiustizia con grande danno delle anime; più mite: ma l'equità canonica non plus aequo urgeatur ita ut normas neglegere suadeat, perché allora diventerebbe dannosa e causa d'incertezza; più serena: ma ancora, niente più nuocerebbe all'ordine sociale di una giurisprudenza la quale, per essere pastorale, vuol fare a meno del diritto; per sanare penose situazioni, porta pregiudizio alla verità rivelata e ai dati della fede; e nel consenso matrimoniale non riesce più a scorgere quel contratto di fedeltà e quel segno di unione che nella volontà umana è il primo fiore dell'amore. Ci è nota la preoccupazione di tanti giudici che, al pari di voi, vedono diminuire il numero degli studenti nelle nostre facoltà di diritto canonico. Questa situazione pone certe Chiese particolari nella impossibilità di esercitare con competenza e rapidità il munus iudicandi loro affidato da Dio ; e può altresì recare pregiudizio al pieno esercizio delle prerogative dell'episcopato. 34 Ecco i pensieri che abbiamo creduto bene sottoporre alla vostra riflessione, nella fiducia che vi faranno comprendere sempre più che la vostra missione è importante, che la vostra responsabilità è pastorale, che le vostre sentenze possono apportare pace e conforto. In segno della nostra riconoscenza e della nostra stima, noi, di cuore impartiamo a voi tutti qui presenti e ai vostri collaboratori la nostra Apostolica Benedizione. 3 4 F . ROBERTI, De processibus, p. 99. 104 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 10 Ianuarii 1973. — Cathedrali Ecclesiae Surigensi praefecit R. P. Michaelem Cinches, e Societate Divini Verbi, moderatorem eiusdem Societatis seminarii in oppido vulgo « Tagaytay )) in Insulis Philippinis. die 17 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Buffalensi Exc. P. D. Eduardum D. Head, hactenus Episcopum titularem Ardstratensem. die 26 Ianuarii. — Titulari pro hac vice archiepiscopali Ecclesiae Zarnensi Exc. P. D. Emmanuelem Salvador, hactenus Episcopum titularem Zarnensem. die 30 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Caeciritanae R. D. Haraldum Camillum Barotto, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Bolatti, Archiepiscopi Rosariensis. — Cathedrali Ecclesiae Leonensi in Nicaragua Exc. P. D. Emmanuelem Salazar Espinosa, hactenus Episcopum titularem Civitatis Ducalis et Administratorem Apostolicum « sede vacante » eiusdem Ecclesiae Leonensis in Nicaragua. — Titulari Episcopali Ecclesiae Bononiensi R. D. Paulum Antonium Vega, Praelatum Iuigalpensem. die 8 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Hearstensi Exc. P. D. Rogerium A. Despatie, hactenus Episcopum titularem Usinazensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Subbaritanae R. P. D. Arcturum H. Krawczak, curionem ad Ascensionem D. N. I. C. in oppido vulgo Warren archidioecesis Detroitensis, quem deputavit Auxiliarem E.mi D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Dearden, Archiepiscopi Detroitensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Pomariensi R. P. D. Iosephum L. Imesch, curionem paroeciae Nostrae Dominae Perdolentis in oppido Farmington archidioecesis Detroitensis, quem deputavit Auxiliarem E.mi D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Dearden, Archiepiscopi Detroitensis. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 105 die 10 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Girardotensi R. D. Iesum M. Coronado Caro, hactenus Praefectum Apostolicum Ariariensem. — Cathedralibus Ecclesiis Interamnensi et Narniensi Exc. P. D. Sanctum Bartholomaeum Quadri, hactenus Episcopum titularem Villanovensem. — Cathedrali Ecclesiae Guastallensi Exc. P. D. Gilbertum Baroni, Episcopum Regiensem in Aemilia. — Titulari pro hac vice archiepiscopali Ecclesiae Aquavivensi Exc. P. D. Aloisium Rovigatti, deputatum Vicem Gerentem Vicariatus Urbis, hactenus Episcopum titularem Segermitanum. die 23 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Rosae in Argentina R. D. Adolfum Rochum Arana, Vicarium Episcopalem archidioecesis Bonaêrensis. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i RUMBEKENSIS - V A V E N S I S - MOPOIENSIS - IUBAËNSIS DECRETUM De finium mutatione Quo facilius et efficacius aeternae dominici gregis saluti eiusque regimini consuli possit, Exc.mi ac Rev.mi Ordinarii Conferentiae Episcopalis Sudanensis novam eamque aptiorem Vicariatus Apostolici Rumbekensis finium definitionem nuper ab Apostolica Sede expostulaverant. Quapropter, Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando, praehabito favorabili voto Exc.mi ac Rev.mi Ubaldi Calabresi, Archiepiscopi titulo Fundani et Apostolici in Sudan Pronuntii, putans huiusmodi immutationes in bonum animarum cessuras esse, vigore specialium facultatum sibi a SS.mo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit ac inter 106 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale circumscriptiones ecclesiasticas Rumbekensem, Vavensem, Mopoiensem et Iubaènsem hos, qui sequuntur, fines constituendos esse decernit : 1. Pars Vicariatus Apostolici Rumbekensis, vulgo « Moru or Meridi District » (Equatoria Province) nuncupata, a memorato Vicariatu separetur et Praefecturae Apostolicae Mopoiensi uniatur; 2. Pars Vicariatus Apostolici Rumbekensis, vulgo (( Yei District » (Equatoria Province) nuncupata, ab eodem Vicariatu separetur et Vicariatui Apostolico Iubaensi uniatur ; 3. Pars Vicariatus Apostolici Vavensis, vulgo « Jur River District, Eastern Side » nuncupata, ab eodem Vicariatu separetur et Vicariatui Apostolico Rumbekensi uniatur; ita ut Vicariatus Apostolicus Rumbekensis dehinc hos, qui sequuntur, districtus civiles comprehendat : « Jur River, Eastern Side, District », « Lakes District » et (( Yirol District ». Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando in perpetuam rei memoriam praesens decretum confici iussit et expediri. Datum Romae ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 12 mensis ianuarii, a. D. 1973. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus D. S. Lourdusamy, a Secretis II NYERIENSIS - MERUENSIS - MACHAKOSENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum ad bonum animarum provehendum expostulatum sit ut territorium, sive paroeciae, vulgo, Ithanga Hills, hucusque pars dioecesis Nyeriensis, sive paroeciae, vulgo, Ekarakara, hucusque pars dioecesis Meruensis, districtui vero civili vulgo Machakos pertinens, a memoratis dioecesibus abstrahatur et dioecesi Machakosensi adscribatur, Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, accepto favorabili voto Exc.mi ac Rev.mi Domini Petri Aloisii Sartorelli, Archiepiscopi titulo Castellani atque Apostolici in Kenya Pronuntii, itemque consensu Exc.morum Ordinariorum,quorum interest,prae oculis habito,re mature perpensa, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Qua de re haec Sacra Congregatio statuit ut territorium supra Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 107 memoratum a dioecesibus Nyeriensi et Meruensi separetur atque dioecesi Machakosensi uniatur, praesensque ad rem decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 12 mensis ianuarii a. D. 1973. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus £B D. S. Lourdusamy, a Secretis III PUSANENSIS - MASANENSIS DECRETUM De mutatione finium Quo facilius et efficacius spirituali dominici gregis saluti eiusque regimini consuli possit, Exc.mi ac Rev.mi Ordinarii dioecesium Pusanensis et Masanensis, novam eamque aptiorem inter easdem dioeceses finium definitionem nuper ab Apostolica Sede expostulaverant. Quapropter, Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando, praehabito favorabili voto Rev.mi Domini Aloisii Bressan, negotiorum gestoris Sanctae Sedis in Corea, putans huiusmodi immutationes in bonum animarum cessuras esse, vigore specialium facultatum sibi a SS.mo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit ac proinde Districtus Civiles de Chang-Nyeong-Gun, de Keo-Je-Gun, de Jin-Yeong-Eup, Jin-Rye-Myeon, Ibuk-Myeon ex Kim-Hae-Gun, et de Hanam-Myeon, Chodong-Myeon ex Miryang-Gun a dioecesi Pusanénsi ad dioecesim Masanensem transtulit. Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando in perpetuam rei memoriam praesens decretum confici iussit et expediri. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 19 mensis ianuarii a. D. 1973. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus rji Sergius Pignedoli, a Secretis 108 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM SYDNEYENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae a Cruce Mckillop, Fundatricis Congregationis Australianae Sororum S. Ioseph a Ss.mo Corde Iesu. SUPER DUBIO An introducenda sit eius Causa In Australiana continenti, quondam appellata « antiqua Spiritus Sancti australi terra », divinum ipsum Flamen, superiore saeculo exoriente, almam germinare effecit Ecclesiam, usque ad extremum orbis, re quidem vera, fidelem Iesu Christi testem (cf. Act., 1, 8) et piarum frugiferam operationum altricem. Quarum perspicuum praebet exemplum Serva Dei Maria a Cruce McKillop, eodem anno nata quo tres Australiae priores dioeceses conditae sunt. Haec igitur Dei Famula, parentibus genere Scotis Alexandro McKillop et Flora Anna McDonald, in civitate Fitzroy, cui hodie nomen Melbourne, die Io Ianuarii 1842 progenita est ac die 28 Februarii in baptismate Maria Helena vocata. Vultu decora et indole vivax, arte musica a puella erudita est, magis autem mentis in Deum elevandae studiosa fuit et adversa tolerandi firmitate suffulta. Domesticae praeceptricis et ludi magistrae officia in locis Portland et Penóla appellatis adulta aetate explevit, tanta peritia tantaque usa prudentia ut sacerdos Iulianus Tennison Woods, scholarum catholicarum moderator, illam confirmaret ad perficiendum una secum consilium, quod ipse ceperat, nempe instituendi religiosam mulierum societatem, cuius esset pueros egenos sacra praecipue doctrina excolere, ne in periculo contaminandae fidei versarentur. Hanc ergo Sororum Congregationem a S. Ioseph viro provido nuncupatam, origine et propagatione in Australia maximam, Serva Dei anno 1866 in dioecesi Adelaidensi fundavit, quam legifer Iulianus Woods regulis fulsit ab episcopo Laurentio Bonaventura Shiel approbatis. Sanctum ideo suscepit suisque sodalibus mandavit (( ministerium Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 109 quo — ut verba S. ioseph de Calasanz afferamus — pueri praesertim pauperes instituuntur, ut sic edocti vitam consequi possint aeternam ... quod autem potissimum confert Ecclesiae, in cuius multimodam vivendi agendique rationem, tamquam Christi amatores Evangeliique assertores, maturius et efficacius inseruntur » (Memoriale ad card. M. A. Tonti, a. 1621 datum). Praeter principem huiusmodi finem quo, Concilii Vaticani II sententia : (( Ecclesiae praesentia in scholarum campo ostenditur peculiari ratione per scholam catholicam » (Decr. Gravissimum educationis, 8), Maria McKillop nava et industria cum caritate saepe numero profuit auxiliandae hominum consortioni, plurium auctrix inceptorum pro cuiusque generis subsidii expertibus. Die 15 Augusti 1867 mystice Deo revincta votis, Congregationis regimine ad annum 1885 ac deinde annis 1899-1909 functa est, varias perpessa controversias et angustias, quibus iusta et tenax propositi femina suaviter et humiliter obviam ivit, Apostolicae Sedis continuo fisa tutela, quae die 21 Aprilis 1874 Constitutiones ad tempus probavit et anno 1888 in perpetuum confirmavit. Quot praeterea probrosis simultatibus et acerbis aegritudinibus petita fuerit quantove animo easdem evicerit, sola explicatur ratione quam apostolus Paulus significat scribens : « Omnia possum in Eo qui me confortât » (Phil., 4, 13). Maria a Cruce idcirco, et re et nomine cunctis ita visa, (( inter multas persecutiones facilius invenit quemadmodum coronaretur » (S. AMBROSIUS, Expositio in Ps. 118). In domo Sydneyensi, Instituti sui veluti matrice, die 8 Augusti 1909 Christi morti configurata (cf. Phil., 3, 10) spiritu caelestia penetravit, dum in eius corpus ibidem humatum venerabundae plebis excrevit obsequium. Actuosae ergo et egregiae ipsius sanctimoniae fama e memoria nec aequalium nec posterorum excidit : ideoque super ea Ordinaria Inquisitio in Curia Sydneyensi anno 1926 inchoata, anno 1951 completa et absoluta fuit; quam ultro adauxerunt sive Processus Additionalis Sydneyensis, sive Rogatoriales Brisbanensis et Adelaidensis, annis 1959-1961 constructi. Quod vero in optatis iam diu erat, anno 1962 renovarunt Postulatoriae Litterae numero 127 a cuiusvis ecclesiastici et civilis ordinis personis missae, quippe cum omnium interesset beatam renuntiari piam fortemque mulierem, de totius Australiae catholica et publica progressione bene meritam, illiusque continentis primam quae videretur caelitum honoribus efferenda. 110 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quare, post editum die 2 Aprilis 1954 super scriptis revisis decretum, instante Causae postulatore R. P. Theodoro Zamalloa, O.SS.Tr., die 4 Ianuarii 1973 habitus est S. C. 'pro Causis Sanctorum peculiaris Congressus, et die 30 sequenti peculiaris Patrum Cardinalium Congregatio adunata, in qua Rev.mus Dominus Silvius Cardinalis Oddi, Ponens seu Relator, dubium discutiendum proposuit : An introducenda sit Causa beatificationis Servae Dei Mariae a Cruce McKillop, deque ea retulit. Patres Cardinales ergo, omnibus de iure collatis, affirmantes de introducenda Causa responderunt, si Summo Pontifici visum esset. Quibus de rebus certior factus, Summus Pontifex Paulus VI sententiam Patrum Cardinalium ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis pro Causis Sanctorum, die 1 Februarii a. D. 1973. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L. ffî S. ££i F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis Diarium Romanae Curiae 111 DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì 18 Gennaio 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor A r t u r o M o r g a n M o r a l e s , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Panama. Lunedì 5 Febbraio 1973, il vuto in solenne Udienza, per Credenziali, Sua Eccellenza il Ambasciatore Straordinario e Santo Padre Paolo VI ha ricela presentazione delle Lettere Signor J u a n P a b l o de L o j e n d i o , Plenipotenziario di Spagna. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 2 febbraio 1973. S. E. Mons. Cassidy Edoardo, Arcivescovo tit. di Amanzia, Pro-Nunzio del Bangladesh. Apostolico nella Repubblica 26 » » L'E.mo Signor Cardinale Baggio Sebastiano, Prefetto » » » S. E. Mons. Gantin Bernardin, già Arcivescovo di Co- della Sacra Congregazione per i Vescovi. tonou, Segretario della Sacra Congregazione per r Evangelizzazione dei Popoli. » » » S. E. Mons. Lourdusamy Simon D., già Arcivescovo di Bangalore, Segretario della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. » » » S. E. Mons. Casoria Giuseppe, Arcivescovo tit. di Vescovio, Segretario della Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. » » » S. E. Mons. Innocenti Antonio, Arcivescovo tit. di Eclano, Segretario della Sacra Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti. 112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 10 febbraio 1973. S. E. Mons. Rovigatti Luigi, Vescovo tit. di Segerme, Vicegerente di Boma. 12 » » Mons. Cattani Ginseppe, Capo Ufficio della Sacra Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti. 16 » » Mons. Reghezza Giovanni, Sotto-Segretario della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. 19 » » Mons. Rossano Pietro e P. Mallet Jean, O.S.B., Membri della Pontificia Commissione per la NeoVolgata. » » » Mons. Virgulin Stefano, Sac. Gross Heinrich, P. Boccaccio Pietro, S.I., Consultori della Pontificia Commissione per la Neo-Volgata. ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 21 ottobre 1972. Al sig. Martelli Gisberte (Milano). La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 1 settembre 1972. Al sig. Seifriz Adalberto (Rottenburg). NECROLOGIO 1 febbraio 1973. Mons. Tubino Mongilardi Fidel Mario, Vescovo tit. di Cernizza. 2 » » Mons. Rauzi Oreste, Vescovo tit. di Argo. 10 » » Mons. García Martínez Fidel, Vescovo tit. di Sululi. 12 » » Mons. Russo Innocenzo Alfredo, Vescovo tit. di Pege. 15 » » E.mo Sig. Cardinale Liénart Achille, già Vescovo di Lille. » » » Mons. O'Reilly Michael, già Vescovo di Saint George's. 16 » » Mons. Latusek Pawel, Vescovo tit. di Anineta. » » » Mons. Cicuttini Luigi, già Vescovo di Città di Castello. » » » Mons. Elwell Clarence, Vescovo di Columbus. 17 » » Mons. Healy Farmer John, Vescovo di Gibraltar. An. et vol. LXV N. 3 31 Martii 1973 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE Munera Cancellariae Apostolicae in Secretariam Status seu Papalem transferuntur. PAULUS PP. V I Quo APTIUS Romanae Curiae ministeria necessitatibus Ecclesiae servirent, Summi Pontifices constanti studio annisi sunt, ut ea recte disponerentur, opportune immutarentur, noviter constituerentur. Neque aliud Nobismetipsis propositum fuit, cum, post Oecumenicum Concilium Vaticanum II celebratum, per Apostolicam Constitutionem « Regimini Ecclesiae universae » totam Sacrorum Dicasteriorum ordinationem definivimus, hodiernis temporibus magis congruentem. Quod quidem opus, ecclesiali quadam dynamica vi impellente, aliqua ex parte postmodum recognitum fuit atque perfectum; cui rei documento sunt sive duae Congregationes pro Cultu Divino et pro Causis Sanctorum, e vetere Sacra Rituum Congregatione exortae, sive recentius condita consilia seu instituta. Id ipsum nunc pertinere arbitramur ad Cancel1 2 1 Cf. A.A.S. LIX (1967), pp. 885 ss. Const. Apost. Sacra Rituum Congregatio: A.A.S. L X I (1969), pp. 297ss. ; Litterae Apost. Apostolicae caritatis motu proprio datae, quibus Pontificia Commissio de spirituali migratorum atque itinerantium cura constituta est: A.A.S. LXII (1970), pp. 193ss.; Epistula Amoris officio, qua Pontificium Consilium «Cor Unum» de humana et christiana progressione fovenda in Urbe conditum est: A.A.S. L X I I I (1971), pp. 669 ss. ; institutum hoc ipso anno consilium v.d. Comitato per la Famiglia: A.A.S. LXV (1973), pp. 60-61. 2 8 - A. A S 114 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lariam Apostolicam, pernobile sane et antiquissimum officialium corpus, quod olim principem locum obtinuisse egregiamque operam Romanis Pontificibus constat navavisse. Etenim, ut alia quaevis auctoritas, ita et regimen Ecclesiae prisca aetate et, augescentibus eiusdem ministeriis, magis in dies opus habebat adiutoribus ad negotia expedienda, imprimis ad epistulas et ad acta conscribenda, mittenda, servanda. Viri, huic rei dediti, appellabantur notarii et scriniarii, qui per priora medii aevi saecula, nulla quidem distinctione insignes, quamquam in collegium congregati, Romanae Ecclesiae erant administri. Cum vero munera huiusmodi, quae hodie propria esse dici possint (( secretariae generalis Summi Pontificis », etiam amplioribus auctibus crevissent, inde a saeculo xi Officium, ab aliis seiunctum, est constitutum, cui praepositus, nomine Bibliothecarii, Cancellarii, Vicecancellarii appellatus, moderabatur et nonnulli adiutores operam dabant. Huius Officii, quod Cancellaria Apostolica nuncupabatur, erat adumbrata exempla actorum componere, haec ipsa deinde perscribere, in codices seu elenchos referre, legitimo sigillo instructa emittere. Eo autem, quod actionis campus tantopere amplificabatur et negotia una cum actis ad eadem spectantibus multiplicabantur, varia munera, huic Cancellariae commissa, postmodum coepta sunt dividi, et sic factum est, ut ad illa expedienda Officia propria conderentur, ab ipsa Cancellaria separata. Quorum haec sunt praecipua : Dataria Apostolica, quae, magna parte munerum Cancellariae Apostolicae ablata, supplices libellos, Pontifici porrectos, recognoscendos et gratias concedendas, postea etiam rem ad beneficia ecclesiastica spectantem curabat ; et Secretaria Status, cuius initium saeculo xv tribuitur — Camera Secreta tunc dicebatur — quaeque saeculis xvi et x v n magis progressa est, cum Secretarius Status exsisteret, vir, cui Pontifex prorsus fidem haberet et qui eius mentem probe interpretaretur et iussa accurate exsequentur. Quae quidem Secretaria, cuius erat negotia secreta <( diplomatica » tractare epistulasque eodem pertinentes scribere, in hac ipsa re, novorum temporum rationem habens, etiam lingua vulgari utebatur. Ex eadem originem traxerunt Secretaria Brevium ad Principes et Secretaria Litterarum Latinarum, quae propria Officia postea evaserunt. Recensenda est etiam Secretaria Brevium Apostolicorum, quae, Summo Pontifici proxime subiecta, ab exeunte saeculo xiv epistulas forma minus insigni concinnatas expediebat. Sacrae vero Romanae Curiae Congregationes, saeculo xvi constitutae, quaedam acta, novam pro- Acta Pauli Pp. VI 115 vinciam suam respicientia, per se ipsas conficiebant, quae ideo dempta sunt Cancellariae Apostolicae. Itaque has ob causas aliasque res, progressione historica inductas, recentiore aetate ineunte numerus seu amplitudo munerum Cancellariae Apostolicae gradatim perquam imminuebatur et coartabatur. Etiam in renovatione Curiae Romanae, quam S. Pius X perfecit quamque Nos per memoratam Constitutionem sumus aggressi, id solum Cancellariae Apostolicae mandatum est, ut quaedam insignioris formae acta Pontificia appararet, conscriberet, emitteret. Est demum animadvertendum secundum Romanae Curiae ordinationem, quam per eandem Constitutionem suscepimus, nonnulla Officia, quae negotia, olim Cancellariae Apostolicae propria, accurabant, Secretariam dicimus Brevium Apostolicorum, Secretariam Brevium ad Principes, Secretariam Litterarum Latinarum, iam transisse ad Secretariam Status, quae nunc est quasi restituta illa vetusta Cancellaria Apostolica, novis quidem necessitatibus conformata atque disposita. Quapropter, illa praeterea attendentes, quae ad cuiusvis generis Latinas Litteras Apostolicas conficiendas pertinent, et huiusmodi publicorum actorum uniformi rationi studentes, necnon annitentes, ut hoc ministerium simplicius et efficacius reddatur ad utilitatem Ecclesiae, cui ceterum tota Romana Curia deservit, expedire censemus, ut omnia negotia, antea diversimode distributa, in unam sedem conferantur eique Dicasterio concredantur, quod suapte natura Romano Pontifici proxime adest ipsique est ab epistulis. Quae cum ita sint, cunctis mature perpensis auditisque peritorum sententiis, haec, quae sequuntur, statuimus : 1. Officium Cancellariae Apostolicae in Romana Curia uti tale esse desinit, et ea quae prius negotia eidem exsequenda committebantur circa Litteras Decretales, Constitutiones Apostolicas, Brevia maioris momenti ceteraque attribuuntur Nostrae Secretariae Status seu Papali, ubi sigillum plumbeum atque anulus Piscatoris summa cura erunt custodienda. 2. Praedicta negotia, intra Secretariam Status, curabuntur a peculiari officio, de quo in memorata Constitutione Apostolica « Regimini Ecclesiae universae », n. 22, I et 2° agitur — est autem in unum redactum — et quod Cancellaria Litterarum Apostolicarum appellabitur. o 3 Cf. A.A.S. LIX (1967), p. S96. 3 116 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 3. Quod ad Praepositos, Officiales ministrosque Cancellariae Apostolicae, quae hucusque fuit, attinet, Apostolicae Sedis erit iisdem, pro rei opportunitate, prospicere. 4. Fidei professio, quam antea in aedibus Cancellariae Praesules recens electi pronuntiabant, in posterum apud Sacram Congregationem pro Episcopis erit iis proferenda. 5. Consentanea ratione, id quod Protonotariis Apostolicis de numero participantium in eadem Cancellaria usque adhuc erat agendum, in posterum apud Secretariam Status seu Papalem ipsis erit praestandum. Quaecumque vero a Nobis hisce Litteris motu proprio datis statuta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus contrariis quibuslibet, etiam specialissima mentione dignis, nihil obstantibus; easdemque Litteras, quo die vulgentur, statim vigere. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x x v n mensis Februarii, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. V I CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I LAGOSENSIS (IJEBUODENSIS) Quibusdam detractis territoriis ab archidioecesi Lagosensi, nova conditur dioecesis « Ijebuodensis » nomine. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ecclesiarum omnium utilitati consulere cupientes, quas ab omnipotentis Dei voluntate quasi splendidas margaritas tuendas accepimus, nihil umquam intentatum relinquimus, quod aptiori earum gubernationi, atque fidelium bono conducere videatur. Libentissimo propterea animo sententiam accipiendam esse putavimus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, quae, post auditos venerabilem Fratrem Aloisium Bellotti, Archiepiscopum titulo Voncarianensem et Apostolicum in Africa Centro-Occidentali Delegatum Acta. Pauli Pp. VI 117 atque Ordinarium cuius interest, proposuit ut, certis ab archidioecesi Lagosensi distractis territoriis, nova constitueretur dioecesis. Suprema ideo usi Nostra potestate, ab Ecclesiae quam diximus territorio, partem separamus quae componitur provincia civili, cui nomen vulgo Ijebu; ex eaque dioecesim condimus Ijebuodensem nuncupandam atque metropolitanae Sedi Lagosensi subiciendam. Conditae dioecesis, quae Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione obnoxia perget esse, sedes Episcopique domicilium in urbe Ijebu-Ode erunt, cathedra quoque episcopalis auctoritatis inibi exstabit, in aede scilicet S. Sebastiano dicata, quam per has Litteras ad cathedralis templi dignitatem evehimus. Decernimus praeterea ut, pro Canonicorum collegio Consultores dioecesani deligantur, ad Codicis Iuris Canonici normas. Ea demum quae praescripsimus ut ad effectum adducantur curet venerabilis Frater Aloisius Bellotti, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui autem negotium perfecerit, congrua documenta exaranda studeat ad Sacramque Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis maii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri sexto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN 8. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXII, n. 15. 118 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II ANTEQUERENSIS (HÜAUTLENSIS) Quibusdam detractis territoriis ab archidioecesi Antequerensi, in Mexico, nova conditur praelatura, nomine Huautlensis. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad bonum animorum procurandum maximopere pro apostolico Nostro munere consulentes, precibus accedendum esse censuimus venerabilis Fratris Ernesti Corripio Ahumada, Archiepiscopi Antequerensis, qui, post auditum de more Episcoporum Mexicanorum coetum, ab Apostolica Sede petiit ut, quo aptius prospiceretur incolis civilis regionis vulgo Oaxaca, Mazatecos cognominatis, nova e peramplo Sedis suae territorio ecclesiastica circumscriptio excitaretur. De sententia ideo venerabilis Fratris Caroli Martini, Archiepiscopi titulo Abaritani et in Mexicana Eepublica Apostolici Delegati, sequentia decernimus. Ab archidioecesi Antequerensi, quam diximus, integrum territorium separamus quod complectitur paroecias vulgo S. Juan Bautista, S. Francisco de Asis, Santa María en Rio Sapo et S. José Tenango iisdemque praelaturam constituimus, Huautlensem appellandam atque iis circumscribendam finibus quibus dictae paroeciae terminantur. Praelati sedem in urbe vulgo Huautla de Jiménez statuimus ; curíale vero templum ibi exstans, Deo dicatum in honorem S. Ioannis Baptistae, ad dignitatem praelaticii evehimus, cum debitis iuribus, cuius praeterea sacrorum Antistiti congrua quoque una cum privilegiis officia imponimus, ad normam iuris communis. Eandem praelaturam metropolitanae Ecclesiae Antequerensis suffraganeam facimus ; item eius Praelatus Antequerensi Metropolitae subdatur. Mandamus insuper ut mensa praelaticia Curiae emolumentis constituatur, fidelium sponte oblatis pecuniis bonisque ad canonem 1500 Codicis Iuris Canonici ei obvenientibus. Ad Seminarium quod attinet, idem struatur servatis normis iuris communis, decreto (( Optatam totius » Concilii Vaticani II atque peculiari documento Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, cui index Ratio fundamentalis. Seminarii autem selecti iuvenes Romam mittantur apud Pontificium Colle- Acta Pauli Pp. VI 119 gium Mexicanum, philosophicis theologicisque disciplinis imbuendi. Quod spectat praelaturae regimen, administrationem, Vicarii Capitularis electionem aliaque id genus, quod sacri canones praescribunt adamussim serventur. Simul ac Apostolicae hae Litterae ad effectum adductae fuerint, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adstricti in cuius territorio officium ecclesiasticum habeant; ceteri autem sacerdotes, clerici Seminariique tirones ei, in qua legitime degant. Acta denique et documenta quae praelaturae Huautlensis constitutionem respiciunt eiusdemque clericos, fideles ac bona temporalia, a Curia Antequerensi ad Huautlensem mittantur, in tabulario religiose custodienda. Haec quae praescripsimus ad effectum adducat venerabilis Frater Carolus Martini, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos, perfectique negotii documenta ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo secundo, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius £B CAROLUS Card. CONFALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLII, n. 58. 120 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III DE LOUIS T R I C H A R D T (DE LOUIS TRICHARDT - T Z A N E E N ) Praefectura apostolica de Louis Trichardt ad gradum dioecesis evehitur nomine de Louis Trichardt-Tzaneen. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Christi iussum, eundi nempe in mundum universum Evangelii praedicandi causa (cf. Me. 16, 15), quemadmodum beatos apostolos eorumque successores, sic Nos quoque urget, ut divini Redemptoris nostri propagandae fidei finem nullum faciamus, quin immo, humanis divinisque opibus freti, opus illud intendamus : non solum enim id iussum divinum mandatum est, sed etiam tale, in quo aeterna hominum salus consistat atque idcirco immortalium bonorum adeptio. Quam ob rem, cum Sacrae Congregationi Christiano Nomini Propagando visum fuerit Praefecturam apostolicam De Louis Trichardt ad dignitatem dioecesis evehere, per quam rem sive christianae religionis nuntiis ibidem laborantibus meritae laudis praemium attribueretur, sive stimuli admoverentur ad maiores pro Christo labores, Nos bene negotio reputato consilioque petito a venerabili Fratre Alfredo Poledrini, Archiepiscopo titulo Vazaritano et in Africa meridionali apostolico Delegato, haec statuimus. Praefecturam apostolicam de Louis Trichardt ad gradum atque dignitatem dioecesis tollimus, quae de Louis Trichardt-Tzaneen appellabitur metropolitanae Sedi Praetoriensi subiecta atque Sacrae Congregationi Pro Gentium Evangelizatione seu De Propaganda Fide obnoxia. Episcopalem Sedem dioecesis in urbe Tzaneen collocamus, in cuius templo SS. Trinitati sacro Praesul cathedram docendae doctrinae ponet. Si praeterea ad praesens Canonicorum Collegium condi nequeat, indulgemus ut eorum loco Consultores dioecesani deligantur, qui Episcopo opera atque consilio assint, ab officio cessaturi, eo Collegio constituto. Cetera ad iuris Canonici praescripta agantur. Quae autem per has Litteras iussimus, venerabilis Frater Alfredus Poledrini ad exitum adducet, vel quem ipse delegaverit, factis necessariis potestatibus. Re vero acta documenta exarentur, atque Sacrae Congregationi sinceris exemplis tradantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti- Acta Pauli Pp. VI 121 tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo secundo, Pontificatus Nostri decimo. £& ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco jji Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLII, n. 62. IV GORZOVIENSIS In dioecesi Gorzoviensi Canonicorum Collegium constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cathedralia Collegia, seu Canonicorum Capitula, quantopere Dei gloriae procurandae conducant, quantoque sacris Episcopis sint auxilio, id cum omnibus tum praesertim venerabilibus Ecclesiae pastoribus notum est, quorum sacrarum caerimoniarum splendorem maiestate sua Canonici augent, quorumque consilia prudentia ac sapientia sua confirmant. Quae sane causa est, cur singularum dioecesium Praesules, de summi Numinis honore solliciti deque animorum salute, saepe ab apostolica Sede collegia illa in sua ipsorum dicione constitui postulent. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Villelmus Pluta, Episcopus Gorzoviensis, quam dioecesim die duo de tricesimo mensis iunii, hoc anno, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 122 constituimus, apostolicis datis Litteris « Episcoporum Poloniae », a Nobis id petierit, ut in sua cathedrali aede tale collegium conderetur, idque a Sacra Congregatione pro Clericis, factis olim a Nobis facultatibus, statutum esset, Nos, re bene reputata, admotae expostulationi concedimus. Cathedrale igitur Canonicorum Collegium in dioecesi Gorzoviensi constitui placet, iuxta ea quae Sacra Congregatio pro Clericis statuerit, ea lege, ut tribus dignitatibus coalescat, quae sunt Praepositus, Decanus et Parochus, atque novem Canonicis, quorum duo theologi ac paenitentiarii officia tueantur. Dignitates et canonicatus ad praescripta iuris communis conferantur. Item Collegii leges conficiantur, eademque diligenter serventur iuxta statuta canonum C.I.C. atque Oecumenici Concilii Vaticani I I , eiusque normas exsecutivas, ut dicunt. Scilicet omnia iura et privilegia quae iure communi huiusmodi Collegiorum propria sunt, etiam Capitulo Gorzoviensi facimus aequo animo. Ceterum ea quae per has Litteras iussimus, venerabilis Frater Villelmus Pluta ad exitum adducet, vel quem ipse delegaverit, factis ad id necessariis facultatibus; qui profecto, re acta, documenta exarari faciet eademque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Clericis cito mittet. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die duo de tricesimo mensis novembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo secundo, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA R. E. Cancellarius IOANNES IOSEPHUS Card. W R I G H T S. Congr. pro Clericis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Eugenius Sevi, Proton. Apost. Gaspar Cantagalli, Proton. Apost. s. n. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CZLII, n. Iß. Acta Pauli Pp. VI 123 V OKLAHOMENSIS ET TULLENSIS ET A L I A R U M Quibusdam territoriis dioecesis Oklahomensis et Tulsensis nova alia conditur, Tulsensis nomine. Provincia praeterea ecclesiastica Oklahomensis constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM De sanctae Christi Ecclesiae utilitate maximopere solliciti fideliumque bono omnimode comparando magis in dies studentes, precibus accedendum esse censuimus Coetus seu Conferentiae Episcopalis Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis quae, de sententia sacrorum quorum negotium interesset Praesulum, ab Apostolica Sede petiit ut nova ibi locorum sive dioecesis excitaretur sive provincia ecclesiastica. Audito ideo venerabili Fratre Aloisio Raimondi, Archiepiscopo titulo Tarsensi atque in Civitatibus quas diximus Apostolico Delegato, deque consilio venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis Sacrae Congregationis pro Episcopis Praefecti, Nostra auctoritate sequentia decernimus. A dioecesi Oklahomensi et Tulsensi territoria separamus comitatuum, vulgo Adair, Atoka, Bryan, Cherokee, Choctaw, Coal, Craig, Creek, Delaware, Haskell, Hughes, Latimer, LeFlore, McCurtain, Mclntosh, Mayes, Muskogee, Nowata, Okfuskee, Okmulgee, Osage, Ottawa, Pawnee, Payne, Pittsburg, Pushmataha, Rogers, Sequoyah, Tulsa, Wagoner et Washington iisque dioecesim condimus Tulsensem appellandam iisdemque cingendam finibus ac comitatus, quos nominavimus. Novae dioecesis sedes in urbe Tulsa ponatur, Episcopi vero cathedra in sacra aede ea in urbe exstante, Deo dicata in honorem Sacrae Familiae, adhuc titulo concathedralis Oklahomensis et Tulsensis ornata, quae dehinc cathedralis habebitur cum iustis iuribus. Episcopus autem una cum iuribus officia praeterea habebit, muneris episcopalis propria. Mandamus insuper ut constitutae dioecesis mensa episcopalis Curiae emolumentis constituatur, fidelium sponte oblatis pecuniis, bonorumque parte quae ad normam canonis 1500 Codicis Iuris Canonici ad eam pertinent; ut consultores dioecesani in ea eligantur, quoadusque videlicet Canonicorum Collegium non condatur ; ut ad seminarii erectionem quod spectat alumnorumque educationem, praescripta iuris communis serventur, decreta Concilii Vaticani II peculiaresque normae Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica; ut, dioecesi constituta, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur addicti in cuius territorio beneficium Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 124 vel officium ecclesiasticum habeant, ceteri vero sacerdotes, clerici seminariique tirones ei, in qua legitime degant; ut documenta quae novam dioecesim respiciant, clerum, fideles bonaque temporalia a Curia episcopali Oklahomensi et Tulsensi ad eam mittantur, in tabulario custodienda. Item mandamus ut dioecesis, quae, antea Oklahomensis et Tulsensis, dehinc vero Oklahomensis appellabitur, a provincia ecclesiastica Sancti Antonii separetur eademque metropolitana fiat, cum debitis iuribus et privilegiis, ita videlicet ut una cum suffraganeis sedibus Tulsensi, hodie condita, et Petriculana, a provincia ecclesiastica Novae Aureliae separata, novam provinciam ecclesiasticam constituat. Per has denique easdem Litteras Apostolicas venerabilem Fratrem Ioannem R. Quinn, adhuc Episcopum Oklahomensem et Tulsensem, ad Archiepiscopi dignitatem evehimus, cum iuribus et obligationibus quae ad normas sacrorum Canonum Archiepiscopos Metropolitas ornant et onerant. Haec quae praescripsimus ad effectum adducat venerabilis Frater Aloisius Raimondi, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos, effectique negotii documenta ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertiodecimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo secundo. Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius £ß CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens £B Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco gß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLII, n. 70. Acta Pauli Pp. VI 125 VI KAGOSHIMAENSIS ( N A H A N AB) Territoriis nonnullis a dioecesi Kagoshimaensi detractis, nova quaedam dioecesis conditur, Nahana nomine. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Iaponica Terra, Nobis summe cara, tum ingenio civium, tum rerum gestarum gloria, tum praesertim ob christianae fidei data testimonia, cum sanctissimae religionis Christi latius propagandae spes alat, idcirco persaepe in cogitationibus Nostris, in curis, in coeptis versatur. Qui, si cogitando, curando, nationi atque ecclesiae illi prodesse potuimus, summi simul Numinis gloriae Nos consuluisse putamus. Quam ob rem, cum venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales, Sacrae Congregationi Fidei Propagandae praepositi, post negotium bene reputatum atque consilium petitum a venerabili Fratre Brunone Wuestenberg, Archiepiscopo titulo Tyrensi et in Iaponia Pronuntio, recte fieri censuerint, si in ea terra nova dioecesis constitueretur, Nos expostulationi concedentes, haec statuimus. A dioecesi Kagoshimaensi territoria civilia quae populus (( Ryu-Kyu » cognominat separamus ; quibus terris novam dioecesim condimus, a principe regionis illius urbe Nahanam appellandam, atque archidioecesi Nagasakiensi suffraganeam. In qua urbe nempe Sedem Episcopi collocamus, cathedramque ponimus episcopalis auctoritatis in templo eius praecipuo, quod dignitate templi cathedralis ornamus. Placet etiam consultores dioecesanos constitui, qui sacro Praesuli assint consilio, opera, ad iuris Canonici praescripta. Cetera, legibus ecclesiasticis temperentur. Quae autem per praesentes Litteras decrevimus, venerabilis Frater Bruno Wuestenberg ad exitum deduci curabit, factis ad id facultatibus, quas poterit, si visum, alii delegare, modo in ecclesiastica dignitate constituto. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 126 terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Eomae, apud S. Petrum, die duo de vicesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo secundo, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLII, n. 88. VII K U A L A L U M P U R E N S I S - MALACENSIS GIOHORENSIS-SINGAPORENSIS In Malaysia occidentali nova provincia ecclesiastica conditur; in Republica Singapore archidioecesis Singaporensis Sedi Apostolicae recto subicitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Spe certa ducti fore ut aliquando quae Daniel propheta providit (cf. Dan. 2, 35) ad rem adducantur, Ecclesiam nempe, Christi regnum in terris, fines ad omnes gentes esse prolaturam in omnium populorum salutem, nihil omnino omittimus, quin immo in hoc omni cogitatione curaque incumbimus, ut, quantum fieri maxime potest, diem illam, missis qui praedicent, delectis qui regant, Ecclesiis solide constitutis, matüremus. Quam ob rem, cum res christiana in Malaysia occidentali Acta Pauli Pp. VI 127 magna suscepisse^ incrementa, atque maiora futura praevideantur > bene fieri visum est, si ibi loci nova provincia ecclesiastica constitueretur ac nonnullarum ecclesiarum fines aliter disponerentur. Qua re, venerabili Fratre Ioanne Moretti, Archiepiscopo titulo Vartanensi atque in Thailandia Pronuntio et in Laos, Malaysia ac Singapore Apostolico Delegato, sententiam rogato; item Coetu Episcoporum Malaysiae et Singapore ante audito Consilio et Patrum Cardinalium Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, haec decernimus : In Malaysia occidentali nova conditur provincia ecclesiastica, quae constabit : metropolitana atque residentiali Ecclesia Kualalumpurensi, hactenus cathedrali Sede Kuala Lumpurensi, quae suffraganea fuit Ecclesiae Malacensi-Singaporensi ; et suffraganeis dioecesibus : Pinangensi, adhuc suffraganea archidioecesi Malacensi-Singaporensi, Malacensi-Giohorensi, per has apostolicas Litteras condita, cuius nempe sedes erit in urbe Johore Bahru, cathedra in templo B. M. V. Immaculatae Conceptioni sacro, in eadem civitate, ac territorium tam patebit, quam regio eius partis Malaysiae quae est ab archidioecesi Malacensi-Singaporensi separata. Ad Ecclesiam Singaporensem quod attinet, archiepiscopalem atque residentialem, erit eadem Sanctae Sedi recto subiecta, toto atque solo territorio Rei publicae Singaporensis coalescet, iusque retinebit sacri Pallii postulandi. Praeterea decernimus ut circumscriptiones omnes quas recensuimus sint Sacrae Congregationi De Propaganda Fide obnoxiae; earum Praesules ita promoveantur aut transferantur, ut venerabilis Frater Michael Olçomendy, adhuc Archiepiscopus Metropolita Malacensis-Singaporensis, sit Archiepiscopus Singaporensis; venerabilis Frater vero Dominicus Vendargon, hactenus Episcopus Kuala Lumpurensis, sit Archiepiscopus Metropolita Kualalumpurensis. Cetera ad ius commune fiant. Hae autem Litterae ad exitum adducantur a venerabili Fratre Ioanne Moretti, cuius mentionem fecimus, vel ab eo qui fuerit ab ipso delegatus. Actae vero rei documenta exarentur, sincerisque exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu De Propaganda Fide cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 128 impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die duo de vicesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo secundo, Pontificatus Nostri decimo. £B ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £& Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLII, n. 76. VIII NDANDAËNSIS (MTUARANAE) Abbatia nullius Ndandaënsis ad gradum dioecesis evehitur, indito nomine Mtuarana. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum omnibus perspectum sit efficentius ibi Evangelii praecones operari ubi aptius sint ecclesiasticae circumscriptiones dispositae, sententiam accipiendam esse putavimus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, quae, christifidelium utilitati prospiciens, id Nobis proposuit, ut Abbatiam nullius Ndandaënsis, in Tanzania, ad dioecesis dignitatem eveheremus; qua quidem elatione non solum catholicae rei magis magisque allata incrementa significari et probari, verum etiam debitam tribui sodalibus Congregationis Ottiliensis Sancti Benedicti laudem, tandiu ibi locorum tamque impense ad hunc usque diem labo- Acta Pauli Pp. VI 129 rantibus. Auditis igitur hoc super negotio venerabilibus Fratribus Francisco Brambilla, Archiepiscopo titulo Viminaciensi atque in Tanzania Apostolico Pronuntio, et Antonio Victore Haelg, Episcopo titulo Baianensi atque Abbate nullius Ndandaënsi, apostolica Nostra potestate Abbatiam quam diximus ad dioecesis gradum attollimus, nomine Mtuarana, quae metropolitanae Sedi Daressalaamensi suffraganea erit atque Sacrae Congregationi pro gentium Evangelizatione obnoxia. Episcopi sedes in urbe vulgo Mtwara praeterea erit ; episcopalis vero magisterii cathedra in sacra eiusdem urbis aede principe ponetur. Hae Nostrae sub plumbo Litterae ad effectum adducantur a venerabili Fratre Francisco Brambilla, quem diximus, vel ab eo delegato sacerdote, perfectique negotii sueta documenta ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodevicesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo secundo, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius AGNELLUS Card. ROSSI 8. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens £& Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tai., vol. CXLII, n. 77. 9 - A . A . S,. •1.30 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IX BOIANENSIS - CAMPOBASSENSIS Cathedralis Ecclesia Boianensis-Campobassensis ad archiepiscopalis gradum evehitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Pontificalis Nostri officii curas eo praecipue intendimus ut Ecclesiis omnibus, quantum in Nobis est, apte consulamus ac proinde perlibenter honores et dignitates illis Sedibus largimur quae, antiquitate illustres, virtutibus, religionis studio erga Petri cathedram amore renident. Cuius rei testimonio dioecesis Boianensis-Campobassensis est quam ad potioris dignitatis gradum extollendam censemus. Ideo precibus dicionis Molisanae Episcoporum benigne annuentes et iis omnibus auditis quos oporteret, Apostolica Nostra potestate cathedralem Ecclesiam BoianensemCampobassensem, hactenus metropolitanae Ecclesiae Beneventanae suffraganeam, ad archiepiscopalis titulum attollimus, Sanctae Sedi immediate subiectam declaramus, eidem simul omnia iura et privilegia tribuimus, archiepiscopalium Sedium propria. Item Boianensem-Campobassensem sacrorum Antistitem Archiepiscopi titulo augemus eique concedimus ut, praeter cetera archiepiscopalia insignia et honores, possit in suo territorio et Crucem ante se ferre in caeremoniis peragendis, et Pallio uti, postquam tamen illud in publico Consistorio impetraverit. Canonicorum vero collegium ad honorem et dignitatem evehimus archiepiscopalem, cum omnibus simul iuribus et privilegiis, quibus eiusdem ordinis collegia iure communi fruuntur. Decernimus praeterea ut, apostolicis his iisdem Litteris, venerabilis Prater Albertus Carinci, qui modo episcopalem Sedem Boianensem-Campobassensem regit, ad Archiepiscoporum ordinem promoveatur, factis eiusdem dignitatis iuribus, impositis obligationibus. Haec denique quae praescripsimus ad effectum adducat venerabilis Prater Romulus Carboni, Archiepiscopus titulo Sidoniensis atque in Italia Apostolicus Nuntius, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui vero negotium perfecerit, sueta documenta exaranda curet Acta Pauli Pp. VI 131 ad Sacramque Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. I$l ALOISIUS Card. TRAGLIA £ß CAROLUS Card. CONFALONIBRI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco 83 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 27. X POTENTINAE Cathedralis Ecclesia Potentina ad archiepiscopalis gradum evehitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum Italicas inter civitates, insignis iure meritoque Potentina censeatur, quae videlicet vetustate praestet, firma christiani populi fide 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale inque Romanos Pontifices veneratione constanti atque integra, visum est Nobis propensiorem esse Nostram in eiusdem clerum et populum significandam voluntatem, qui suam dioecesim petierunt ut ad archiepiscopalis gradum dignitatemque eveberemus. Hac enim elatione non solum publicam meritae laudis commendationem tribuere putamus, verum etiam ad maiora in dies catholica incepta provehenda allicere. Iis ideo auditis quos oporteret, Apostòlica Nostra potestate cathedralem Ecclesiam Potentinam, hactenus metropolitanae Acheruntinae suffraganeam, ad archiepiscopalis titulum attollimus, Sanctae Sedi recto subiectam declaramus, eidem simul omnia iura et privilegia tribuimus, archiepiscopalium Sedium propria. Item Potentinum sacrum Antistitem titulo Archiepiscopi augemus eique concedimus, ut, praeter cetera archiepiscopalia insignia et honores, possit in suo territorio et Crucem ante se ferre in caerimoniis peragendis, et Pallio uti, postquam tamen illud in publico Consistorio impetraverit. Canonicorum vero collegium ad honorem et dignitatem evehimus archiepiscopalem, cum omnibus simul iuribus et privilegiis, quibus eiusdem ordinis collegia iure communi fruuntur. Decernimus praeterea ut, Apostolicis his iisdem Litteris, venerabilis Frater Aurelius Sorrentino, qui modo episcopalem Sedem Potentinam regit, ad Archiepiscoporum ordinem promoveatur, factis eiusdem dignitatis iuribus, impositis obligationibus. Haec denique quae praescripsimus ad effectum adducat venerabilis Frater Romulus Carboni, Archiepiscopus titulo Sidoniensis atque in Italia Apostolicus Nuntius, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui vero negotium per r fecerit, sueta documenta exaranda curet ad Sacramque Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione Acta Pauli Pp. VI 133 sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £B ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius £& CAROLUS Card. CONPALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 28. XI URBIS Curiale templum S* Antonii Patavini in via Tusculana Titulo Cardinalicio ditatur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Purpuratis Patribus assignandi cum haud iam sufficiant presbiterales qui in Urbe eminent Cardinalicii tituli, cumque ideo oporteat ut novos, novis cooptatis Sanctae Romanae Cardinalibus, creemus, visum est Nobis templum etiam S. Antonii Patavini in via Tusculana ad eam dignitatem attolli posse. Praestat enim christiani populi frequentia rerumque catholicarum coeptis egregiis. Apostolica igitur Nostra potestate, sacram aedem quam diximus, Deo dicatam in honorem S. Antonii Patavini, in via Tusculana, ad gradum presbyteralis tituli Cardinalicii evehimus, datis iuribus privilegiisque, ad huiusmodi templa pertinentibus. Mandamus praeterea ut hae Litterae Nostrae clero ac populo publice legantur, die recurrente festo de praecepto, perfectaeque rei documentum ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur, de more signatum sigilloque ; impressum. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 134 Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA S. B. E. Cancellarius £& CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco ffi Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 48- XII URBIS Titulus Cardinalibus Presbyteralis S. Emerentianae ad Turrim « Fiorenza » in Urbe constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ab antiquis quidem temporibus huius Romanae et Apostolicae Sedis positum est in more ut S. R. E. Patribus Cardinalibus unum e praecipuis Urbis templis tribueretur quae vel antiquitate, vel artis magnificentia vel catholicarum rerum inceptis egregiis praestarent. Nos Acta Pauli Pp. VI 135 igitur mox eligendis Purpuratis Patribus proprium titulum assignare volentes nec tamen satis pro eorum numero habentes, templum quoque 8. Emerentianae ad Turrim « Fiorenza », suprema et apostolica Nostra potestate, presbyterali cardinalicio titulo honestamus, datis iuribus et privilegiis, quae huiusmodi Romanae sacrae aedes habent. Mandamus autem ut hae Nostrae sub plumbo Litterae, eius cura qui templo S. Emerentianae ad Turrim « Fiorenza » praeest, publice clero atque populo legantur, die recurrente festo de praecepto, peractaeque rei congruum documentum ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur, de more signatum sigilloque impressum. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius £8 CAROLUS Card. CONPALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco gß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 89. 136 Acta Apostolicae. Sedis - Commentarium Officiale XIII URBIS Templum SS. Fabiani et Venantii in Urbe ad dignitatem Tituli Presbyteralis Cardinalicii evehitur. PAULUS SERVUS AD EPISCOPUS SERVORUM DEI PERPETUAM REI MEMORIAM Ecclesiae Sanctae Principibus, seu Patris Cardinalibus, Titulos deferri, quibus vinculis Romanae Sedi, quasi matri Ecclesiarum, arctius coniungerentur, iam pridem in usu esse coepit in Ecclesia; quod institutum Romani Pontifices, optimarum consuetudinum tenaces, usque servaverunt. Quando autem Tituli, dari sueti, iam ob auctum Purpuratorum Patrum numerum ad hoc non sufficeret, ut unicuique eorum proprius attribueretur, visum est Nobis eos augere, de Romanis templis clariora eligentibus. Cum autem in his et illud annumeraretur, quod est SS. Fabiano et Venantio ad Villam « Fiorelli )), in Urbe, dicatum, bene fieri existimavimus, si idem ad Tituli dignitatem eveheremus, novo honore illustre. Placet ergo templum 88. Fabiani et Venantii ad Villam (( Fiorelli )), in Urbe, apostolica Nostra potestate, ad gradum Tituli Presbyteralis Cardinalicii in perpetuum tolli, cum iuribus et privilegiis, quae talibus fieri solent. Id autem curabit eiusdem sacrae aedis praeses, ut hae Litterae Nostrae clero populoque suae dicionis perlegantur, diem festum ,de praecepto celebrantibus; cuius rei documentum exarari faciat, sincerisque exemplis ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittat. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione Acta Pauli Pp. VI 137 sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E, Cancellarius CAROLUS Card. CONPALONIBRI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIll, n. U- XIV URBIS Templum S. Gregorii Barbadici ad Aquas Salvias Titulo Cardinalicio ornatur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum ob proxime Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium numerum amplificandum, templorum etiam tituli essent augendi, quos iisdem de more tribueremus, visum est Nobis nonnulla alia in Urbe exstantia eademque prae aliis insignia ad debitam dignitatem attolli posse. In quibus, quoniam curiale illud templum S. Gregorii Barbadici merito est, quod, tam excellenti arte exstructum, frequentissimis fidelium coetibus recipiendis ad Aquas Salvias magnificum patet, eo ipsum honore decorare placet. Apostolica ideo Nostra potestate, sacram quam diximus aedem in cardinalicium presbyteralem titulum evehimus, factis scilicet iuribus privilegiisque congruis. Mandamus praeterea ut hae Litterae Nostrae, eius cura qui huic templo praeest, clero ac populo perlegantur, die festo de praecepto, utque perfecti negotii documentum, rite signatum sigilloque impressum, ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 138 est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £B ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £& Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIH, n. XV URBIS Titulus Cardinalibus S. Luciae ad locum « Piazza d'Armi » in Urbe constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quandoquidem, auctis pro Ecclesiae sanctae necessitatibus, quae ubique terrarum et gliscunt quotidie, et magna Nos sollicitudine afficiunt, numero Patrum Cardinalium, etiam templa, quae iisdem in Titulum conferri solerent, accrescere oportuit, profecto visum est in eo numero ponere templum quoque S. Luciae ad locum « Piazza d'Armi », quod sive christiani populi in Deum colendum assiduitate sive catholicarum rerum inceptis egregiis fama praestat. Suprema ideo et apostolica Nostra potestate templum illud presbyterali cardinalicio titulo honestamus, datis iuribus et privilegiis quibus huiusmodi Romanae sacrae aedes fruun- Acta Pauli Pp. VI 139 tur. Mandamus autem ut hae Nostrae sub plumbo Litterae, eius cura qui eidem templo praeest, publice clero atque populo legantur, die recurrente festo de praecepto, peractaeque rei congruum documentum ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur, de more signatum sigilloque impressum. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. SS ALOISIUS Card. TRAGLIA Si. R. E. Cancellarius fß CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 40. XVI URBIS Titulus Cardinalibus Presbyteralis S. Marci in Agro Laurentino in Urbe constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum pro auctis ubique terrarum Ecclesiae sanctae negotiis etiam Purpuratorum Patrum numerum amplificare oporteret, quibus in agen- Acta Apostolicae Sedis -. Commentarium Officiale 140 dis et ad exitum perducendis rebus Romani Pontifices uti consueverunt, et cum vero Cardinalicii Tituli ac Diaconiae satis non essent omnibus Patribus, aeque fieri existimavimus, si iis Urbis templis, Titulo dari solitis, templum etiam 8. Marci in Agro Laurentino adderemus, quod non una de causa egregium habetur. Suprema ideo et apostolica Nostra potestate templum illud presbyterali cardinalicio titulo honestamus, datis iuribus et privilegiis, quae huiusmodi Romanae sacrae aedes habent. Mandamus praeterea ut hae Nostrae sub plumbo Litterae, eius cura qui templo S. Marci in Agro Laurentino praeest, publice clero atque populo legantur, die recurrente festo de praecepto, peractaeque rei congruum documentum ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur, de more signatum sigilloque impressum. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £9 ALOISIUS Card. TRAGLIA Si. R. E. Cancellarius £B CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius. Sevi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 45. Acta Pauli Pp. VI 141 XVII URBIS Templum S. Mariae Matris Providentiae, in Monte Viridi, in Urbe, ad dignitatem Tituli Presbyteralis Cardinalicii evehitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Gliscentibus fere cotidie hac nostra aetate Ecclesiae sanctae negotiis et coeptis, Decessori Nostro atque Nobis visum est bene fieri, si numerus Patrum Cardinalium, qui christianae religionis administrandae ac procurandae labores Nobiscum participant, adaugeretur. Cum autem antiqui Tituli ex consuetudine sacris iisdem Patribus assignandi non satis essent ut unusquisque eorum suum haberet, per quem Romanae Sedi tamquam columnae et firmamento veritatis, artius adhaeresceret, oporteretque pro rerum necessitate eos augere, iure templum S. Mariae Matris Providentiae, in Monte Viridi, in Urbe, Cardinaliciis Titulis annumerari posse iudicavimus, pietate insigne, religione venerabile. Quod per has Litteras facimus. Placet ergo templum B. Mariae Matris Providentiae, quod est in Monte Viridi, Romae, apostolica Nostra potestate in perpetuum Cardinaliciis Presbyteralibus Titulis accenseri, factis iuribus cum privilegiis, quae lege Canonica huiusmodi aedes spectant. Eius autem qui eidem templo praeest, munus proprium erit has litteras tum clero tum populo perlegendas curare, die festo de praecepto ; cuius rei documentum exarabit sincerisque exemplis ad Sacram Congre* gationem pro Episcopis mittet. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 142 Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS 83 Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco 83 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. Iß. XVIII URBIS Titulus Cardinalibus S. Mariae Reginae Pacis ad litus Ostiense constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Hac nostra aetate auctis huius Apostolicae Sedis negotiis, cum visum sit numerum etiam Patrum Cardinalium augere, quibus Romani Pontifices sollicitudinum suarum sociis utantur, hanc ob causam etiam alios Titulos constituere oportet, qui Purpuratis Patribus attribuantur, inter templa quae sive artis pulchritudine sive cleri et populi pietate, industria et labore praestare perhibentur. Quas inter illustriores sacras aedes cum annumerandum etiam sit templum 8. Mariae Reginae Pacis ad litus Ostiense, suprema et apostolica Nostra potestate illud presbyterali titulo cardinalicio honestamus, datis iuribus et privilegiis, quibus huiusmodi Romanae sacrae aedes fruuntur. Mandamus autem ut hae Nostrae sub plumbo Litterae, eius cura qui eidem templo S. Mariae Reginae Pacis ad litus Ostiense praeest, publice clero atque populo legantur, die recurrente festo de praecepto, peractaeque rei congruum documentum ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur, de more signatum sigilloque impressum. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi- Acta Pauli Pp. VI 143 cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. 83 83 ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. B. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. Jß. XIX URBIS Templum S. Mariae Odigitriae Siculorum in Urbe constituitur Diaconia. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Romana templa, sacris Ecclesiae Cardinalibus vel in titulum de more assignanda vel in diaconiam, cum satis iam non essent quae novis ex universo terrarum orbe eligendis committerentur, opportunum Nobis visum est ad hunc gradum et dignitatem alia attollere, vel vetustate miraeque artis claritate prae aliis insignia, vel pastoralibus omne genus operibus a fidelibus presbyterisque initis. Quas inter sacras aedes, cum illa sit quae S. Mariae Odigitriae Siculorum est dicata, suprema et apostolica Nostra potestate eam ad diaconiae dignitatem evehimus, datis iuribus et privilegiis, quae Romanae eiusdem ordinis sacrae aedes habent. Mandamus autem ut hae Nostrae sub plumbo Litterae, eius 144 Acta Apostolicae'Sedis + Commentarium Officiale cura qui templo quod diximus praeest, publice clero ac populo legantur, die festo de praecepto; peractaeque rei documentum ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur, signatum atque sigillo impressum. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. 83 83 ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 37. XX URBIS Diaconia S. Petri Damiani ad Montes S. Pauli constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Augescentibus in dies Ecclesiae sanctae negotiis, quae christianae familiae administratio et procuratio intulit, visum est profecto tum Decessori Nostro tum etiam Nobis Patrum Cardinalium numerum au- Acta Pauli Pp. VI 145 gere, qui christiani populi gubernandi pastorales labores una Nobiscum susciperent. Quibus tamen cum Tituli seu Diaconiae assignanda satis non essent, oportuit etiam horum numerum multiplicare, ut unicuique eorum ad antiquissimum morem et consuetudinem, proprium templum, quasi vinculum cum hac Romana et apostolica Sede, daretur. Cumque in templis Urbis augustis atque sanctis illud esset S. Petro Damiani dicatum, ad Montes S. Pauli, aeque fieri existimavimus, si et ipsum in Diaconiarum ordinem redigeremus, ampliore honore decorantes. Placet ergo templum #. Petri Damiani ad Montes S. Pauli, Romae, suprema et apostolica Nostra potestate in Cardinalicias Diaconias perpetuo referri factis scilicet iuribus cum ea dignitate coniunctis. Volumus etiam ut hae Litterae Nostrae eius cura qui huic sacrae aedi praeest, tum clero eius templi tum populo perlegantur, die festo de praecepto, cuius rei documentum, sincere conscriptum, ad S. Congregationem pro Episcopis cito mittatur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius £8 CAROLUS Card. CONPALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco @ Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 35. 10 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 146 XXI URBIS Diaconia S. Pii V ad villam vulgo « Carpegna » in Urbe constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Siquidem peculiaria Romae exstantia templa, quae Patribus Cardinalibus vel in titulum vel in diaconiam ex antiquitate assignantur, haud iam ob auctum denuo eorum numerum sufficiunt, visum est Nobis quaedam alia, aliis praestantia, esse huius generis privilegio decoranda. Quas inter cum sacra etiam aedes annumeretur Deo dicata in honorem 8. Pii V ad Villam vulgo « Carpegna », suprema et apostolica Nostra potestate illam ad cardinaliciam diaconiam evehimus, datis iuribus et privilegiis, quae huiusmodi Romana templa habent. Mandamus autem ut hae Nostrae sub plumbo Litterae, eius cura qui eidem templo praeest, publice clero ac populo legantur, die recurrente festo de praecepto, utque peracti negotii congruum documentum ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur, de more signatum sigilloque impressum. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. 83 ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius 83 CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £g Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 38. Acta Pauli Pp. VI 147 XXII URBIS Templum S. Sebastiani in Monte Palatino ad dignitatem Diaconiae evehitur. PAULUS SERVUS AD EPISCOPUS SERVORUM DEI PERPETUAM REI MEMORIAM Auctis pro Ecclesiae necessitatibus S. R. E. Cardinalibus, oportuit sane ut etiam Tituli seu Diaconiae augerentur, quae ex antiquo instituto iisdem Ecclesiae sanctae Patribus Purpuratis attribueretur. Cumque nulla umquam dignitas in ipsa Ecclesia fuerit amplior aut excellentior honor quam eorundem sacrorum Patrum, ita haec Romana Sedes, paria cum paribus sociando, illustriora sive arte, sive religione, sive maiestate Urbis templa semper eis detulit ; ut et Purpura sacris illis aedibus decori esset, templa ipsa Patribus ornamento. Quam ob rem, cum templum S. Sebastiani in Monte Palatino in primis esset nobile atque celebratum, visum est illud bene Diaconus Urbis annumerari posse, in amplioreque dignitatis gradu locari. Placet ergo templum 8. Sebastiani in Monte Palatino suprema et apostolica Nostra potestate perpetuo in Cardinalicias Diaconias referri, factis nempe iuribus et privilegiis, quae ad sacras has aedes respiciant. Mandamus etiam ut hae Litterae, eius cura qui eidem templo praeest, sive clero sive populo perlegantur, die festo de praecepto; cuius rei documentum recte subscriptum atque sigillo impressum ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittatur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 148 sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius £8 CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXLIII, n. 86. LITTERA APOSTOLICA S. Gabriel Archangelus patronus tabellariae rei declaratur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. - Quandoquidem mortalium vita, tot undique prementibus difficultatibus, tot periculis ab omni parte imminentibus, est summe fragilis atque instabilis, idcirco homines de sua miseria conscii casusque adversos superare impotentes, semper nimirum auxilium et munimentum superum comparare studuerunt : hoc enim sibi persuasum habebant humana consilia felicius cedere, si tanto Dei. amicorum praesidio tegi impetrassent. Sacrarum autem Litterarum paginae, certum divinae bonitatis documentum, haud semel de allato hominibus praesidio per caelestes docent, atque in medio sunt sanctorum angelorum missiones, maxime Gabrielis archangeli, rerum altissimarum nuntii. Qui sane, hoc ipso quod e stellato caelorum tabernaculo tanta in terram attulisset, anno MDCCCCLI, patronum « telecommunicationum » , seu ut Italice loquamur, telecomunicazioni, populorum inter se electus est : putabatur enim ille felix Dei angelus quam aptissime posse tanti momenti provinciae dari patronum, in qua res eventus cum hominibus homo omnium opinione celerius communicat, et continens cum continen- Acta Pauli Pp. VI 149 tibus, et sidus cum sideribus. Atqui, cum res tabellaría, quam « p o s t e » dicunt, similem cum telecommunicationibus naturam participet ; atque ea de causa petiisset dominus Grimm, Sodalitatis omnium gentium a S. Gabriele archangelo Praeses, per venerabilem Fratrem Nostrum S. R. E. Cardinalem Franciscum König, Archiepiscopum Viennensem, ut hunc augustissimum Dei nuntium, praeterquam telecommunicatiohum, etiam rei tabellariae patronum declararemus, aeque Nobis fieri visum est, post auditam Sacram Congregationem pro Cultu Divino, si admotis precibus concederemus. Placet ergo S. Gabrielem archangelum rei tabellariae, Nostra apostolica potestate, caelestem apud Deum constitui ac declarari patronum, contrariis nihil obstantibus, cum iuribus et privilegiis iuxta rubricas. Has vero Litteras firmas atque ratas esse decernimus, sive nunc sive in posterum. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Decembris, anno MDCCCCLXXII, Pontificatus Nostri decimo. £9 ALOISIUS Card. TRAGLIA, $ . R. E. Cancellarius Loco £g Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. II, n. 37. EPISTULAE I E.mo P. D. Stephano S. R. E. Cardinali Wyszynski, Gnesnensi et Varsaviensi Archiepiscopo, quinquies centenaria redeunte memoria ab ortu Nicolai Copernici. (( Caeli enarrant gloriam Dei, et opera manuum eius annuntiat firmamentum » : haec profecto sacri Psaltae verba ad astronomicam referri possunt disciplinam, cuius cultoribus, dum universum pervestigant, datur immensitatem et celsitatem mentis divinae, quam res conditae testantur, singulariter ac veluti proprius intueri et admirari. Inter quos locum obtinet eximium Nicolaus Copernicus, Ecclesiae catholicae filius, copia et magnitudine scientiae praecellens, cuius honori, cum ante quinque saecula in urbe Toruno, intra fines Culmensis 1 1 Ps. 18, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 150 dioecesis, sit natus, pluribus locis merito sollemnia hoc anno celebrabuntur. Is enim, nonnullarum quidem disciplinarum, ut doctrinae iuris, medicinae, geographiae peritus, eo summo praeconio dignus evasit, quod, quemadmodum notum est, suo cogitati! mundi universi rationem seu systema detexit, quod heliocentricum vocant. Hoc, postea a Ioanne Keplero, Galilaeo Galilei et Isaac Newton perfectum et certius comprobatum, fundamentum est notionis nostrae de cosmo. Quodsi ille ut rutilans lumen in doctorum re publica et alias effertur, Nobis idem etiam ut vir ecclesiasticus obversatur, quippe qui fidem cum scientia fecundo et mirabili nexu coniunxerit. Vetus ac trita est quaestio, utrum hae, id est fides ac scientia, inter se seiunctae sint aut seiungendae, aut sibimet adversentur, an altera alteri congruat et adiutricem operam possit praebere. Aperte ac dilucide edicere oportet nullam esse inter veritatem, quae fide accipiatur, et veritatem, quae ratione cognoscatur, repugnantiam obiectivam et insanabilem. Dissensiones ac discrepantiae, si quae forsitan inter utramque oriantur, infirmitati sunt tribuendae, qua humana iudicia facile tenentur. Quin immo doctrinae studia suapte natura capacia sunt ad fidem et revelationem divinam confirmandam. Ecclesia reveretur, honorât, admiratur progressiones, quas in variis disciplinis fieri contingit, atque asseverare non dubitat provinciam, in qua altior inquisitio versetur, suis legibus et proprio ordine esse instructam et quadam veluti autonomia uti, quatenus id Creatoris voluntati respondeat. Haec omnia sollemniter Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum affirmavit, quod in hanc est sententiam locutum : « inquisitio methodica in omnibus disciplinis, si modo vere scientifico et iuxta normas morales procedit, numquam fidei revera adversabitur, quia res profanae et res fidei ab eodem Deo originem ducunt. Immo, qui humili et constanti animo abscondita rerum perscrutari conatur, etsi inscius quasi manu Dei ducitur, qui, res omnes sustinens, facit ut sint id quod sunt ) ) . Si alacritas ac diligentia Nicolai Copernici in rerum naturae inquisitione consideratur, extollenda est etiam utilitas, quam ipse attulit et ii afferunt, qui recondita studia colunt. Hi saepe diuturno labore se frangunt, quod condicio esse solet novi profectus, et sic benefactores humanae societatis efficiuntur. 2 2 Const. past. Gaudium et spes, 36. Acta Pauli Pp. VI 151 Inest autem in eiusmodi arduo opere non levis felicitas, siquidem cognitio veri gaudium parit. Quod perfectum erit et mentis vires plene satiabit, cum umbrae cadent ac lux divina, non amplius subobscure ut hic in terra, sed clarissime splendebit. Id sensit Sanctus Augustinus, cum diceret : « Beata quippe vita est gaudium de veritate. Hoc est enim gaudium de te, qui veritas es, Deus » . Haec fulgida meta nobiles conatus et labores eorum illuminet, qui arcana naturae, exemplo Nicolai Copernici, scrutantur vel universe doctrinae studiis sunt dediti. Itaque haec saecularis memoria hunc virum egregium, qui siderum motus ingenii acumine intellexit, quasi ipsum sidus micantissimum revenit, quod homines, eruditione ornati, contueantur, unde rationem itineris, saepe praepediti, expetant fidenter. Haec dum animum pulsant Nostram, tibi Venerabilis Frater Noster, et cunctis, qui ubivis eiusdem viri laudes sincere celebrabunt, Benedictionem Apostolicam, superni luminis, roboris, solacii pignus, amanti animo impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x i n mensis Ianuarii, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri decimo. 3 PAULUS PP. V I II E.mo P. D. Carolo S. R, E. Cardinali Confalonieri, Sacrae Congregationis pro Episcopis Praefecto, edito volumine quod « Directorium de Pastorali Ministerio Episcoporum » inscribitur. Plurimas tibi gratias ex animo referimus de egregiis amoris sensibus, quibus magni sane pretii volumen apud Nos deposuisti, quod secundum praecepta Concilii Vaticani II compositum, iure meritoque « Directorium de Pastorali Ministerio Episcoporum » inscriptum est. Vere vehementerque admirati sumus sedulam curam sapientiamque, quibus hae paginae exaratae dispositaeque sunt, illa profecto refertae doctrina, quam ipsa Ecclesia, Evangelio semper fidelis, sive per magisterium suum, sive per vocem et exempla complurium praestantiumque Sanctorum suorum — qui Pastores et ipsi exstiterunt vel Doctores in 1 8 Conf. X, 23; P.L. 32, 794. 1 Cfr. Decr. Christus Dominus, 44. 152 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rebus divinis humanisque versati — decursu tot saeculorum constantis traditionis suae disseminavit et sparsit, in commodum atque emolumentum administrorum suorum, qui ad sacrum et arduum episcopatus officium sunt destinati. His praeterea in paginis vetus sapientia cum intellegentia atque experientia temporum nostrorum mire consociatur; hic etiam oculis longe in posterum prospicientibus imago exhibetur praesentium necessitatum et quasi vaticinium profertur de futuris postulatis peregrinantis Populi Dei. His itaque in paginis reperire valemus apte convenienter que expositam artem docendi hodiernam Ecclesiae Catholicae, quae cum caritate et observantia consulit institutioni ac custodiae eorum ministrorum, quibus ex peculiari Dei voluntate concreditum est docendi, sanctificandi, regendique gregis Christi munus, Pastorum videlicet, uti sunt secundum exemplar et per Iesu Pastoris gratiam. Prodeat igitur hoc prudens providumque « Directorium » ad universos Venerabiles, in episcopatu Fratres, tamquam documentum illius permagnae curae, qua haec Apostolica Sedes contendit recentis Concilii monita et consilia plene efficienterque exsequi; prodeat secumque afferat non tam leges ac normas novorum multipliciumque officiorum, quam potius admonitiones atque cohortationes, quae efficiant ut gravia et difficilia munera episcopalis ministerii propria facilius expeditiusque impleantur; prodeat velut nuntius excerptus ex Fratrum vocibus, qui ad Fratres se convertunt, ut solacium, adiumentum, gaudium praebeant illius communionis collegialis, quae inter Apostolorum successores — quibus postremum id Iesus Christus optavit ac mandavit tamquam testamentum suum, ut nempe unum essent — gignit animorum consensum, inceptorum conspirationem, aemulationem virtutum : brevi, coniunctionem atque cohaerentiam Mystici Corporis, quod membris varium est et multiplex, uno autem eodemque Spiritu animatum vivit. Prodeat denique a te ipso emissum, Venerabilis Frater Noster, qui huius « Directorii » compositionis primarias sustinuisti partes, atque perferat singulis suis spectatissimis lectoribus salutationem gratiae et pacis et laetitiae Servi Servorum Dei, Episcopi Urbis Romae. Haec vota Apostolica Benedictione peramanter in Domino communimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x n mensis Februarii, festo die Cathedrae Sancti Petri, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. V I Acta Pauli Pp. VI 153 NUNTIUS GRATULATORIUS E.mo P. D. Iosepho S. R. E. Cardinali Ferretto, Paenitentiario Maiori, decem condenti lustra ex quo sacerdotio est auctus, recens autem vita functo. Quamvis numquam intermitiendo religiosa mens teneatur obsequio, ut immoletur Deo sacrificium laudis, quia nullum tempus beneficiis caret caelestibus, tamen impensiore exsultatione gratiarum actiones agendae sunt Summo bonorum Auctori et Largitori, cum post longam iam emensam viam in scandendi montis apicem pervenimus, unde spectabundis oculis acceptorum donorum patentior magnitudo apparet. Hoc tibi, Venerabilis Frater Noster, ob fausti eventus recolendam memoriam auspicato continget, cum adventante mense Februario decem a suscepto sacerdotio conditurus sis lustra. Accipe igitur vota, diligentiae plena, quibus tibi cuncta felicia, cuncta salutaria, cuncta prospera corporis et animi valetudini et profectui exoptamus. Decet autem salutaribus precationibus gratulationes interserí. Nam catholicae religionis studio incensus, ingenio acer, ingenuarum artium et antiquitatum amator et cultor, complura tibi commissa officia explevisti. In Romana Curia praegravibus functus es muneribus, praesertim apud Sacram Congregationem pro Episcopis, ubi Substitutus ac dein Assessor fuisti, atque, sacro Cardinalium Collegio adscitus, Paenitentiarii Maioris partes sustines. Quare occasionem nunc oblatam libenter nanciscimur, ut de adiutrice opera apostolico ministerio adhibita gratiam tibi referamus. Huius tui memores meriti, nunc oramus pro te Deum, ut in te impleat omnem voluntatem bonitatis et opus fidei in virtute; et tuaque omnia commendamus patrocinio Beatissimae Virginis a fiducia, in qua singulari observantia secure confidis, ut te, in exemplum sibi devotum, lumine arridentis vultus sospitet, protegat, exspectet. Haec imo e pectore ominati, tibi, Venerabilis Frater Noster, et universis, qui anniversarii natalis sacerdotii tui commemorandi utcumque erunt participes, Apostolicam Benedictionem volenti animo impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die xvni mensis Ianuarii, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri decimo. 1 2 PAULUS PP. V I 1 2 Cfr. Ps. 49, 14. Cfr. II Thess, l, 11. 154 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTIUS RADIOTELEVISIFICUS Australiae caeterisque Christifidelibus quadragesimum Conventum Eucharisticum ex omnibus nationibus Melburni celebrantibus. * Dear sons and daughters of Australia, dearly beloved in Jesus Christ. On this final day of the International Eucharistie Congress, a day especially dedicated to peace in the world, we are happy to send our greetings to you f rom the Vatican. Though very many miles separate us at this moment, we are glad to be able to speak to you and to assure you that we have been praying with you and for you during these days of grace. Most especially we have prayed that the general thème of the Congress—" Love one another as I have loved you "—would become very real in your hearts, that you would see ever more clearly how you are loved by the Saviour and how, loving him in return, you must love one another. If these days have brought this grace, then they have been wonderful days indeed, days which have given glory to God, refreshment to your spirit and new substance to man's hope for peace in this world. If men were truly to pattern their love for each other upon Christ's love for them as shown in the Eucharist, where would there be room for hatred? Where could there be violence and social injustice? How could indignity, discrimination, and lack of respect possibly be part of men's lives? The pattern is clear enough : Jesus has loved us and continues to love us with a love that is complete, understanding, sacrificing, ennobling, a simple love which knows no bounds and sets no limits. We earnestly hope that the Eucharistie Congress has taught well the lesson of love. We hope that men and women the world over have seen and heard the challenge of the Congress, and that they will put it into practice in their lives, since this challenge carries within it the key to peace. We have said that peace is possible. Peace is possible because love is possible ; and we know that love is possible because we have been given an example by the Eucharistie Lord. This then has been our wish for you, and for the world. We thank God for the many grâces given and we pray that he will r e ward all those who have cooperated in promoting the Congress and all those who have taken part in it. To all of you — beloved Australian people and all who have come from around the world to render homage to Jesus Christ — we gladly impart our Apostolic Blessing. In the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit. * Die 25 mensis februarii a. 1973. Sacra Congregatio pro Episcopis 155 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. "VT, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 1 Februarii 1973. — Cathedrali Ecclesiae Ferentinae praefecit Exc. P. D. Humbertum Florenzani. die 16 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Fidolomensi R. D. Ceslaum Lewandowski, sacerdotem dioecesis Vladislaviensis, moderatorem spiritus seminarii eiusdem dioecesis quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Zareba, Episcopi Vladislaviensis. die 19 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Nitriensi R. D. Ioannem Pasztor, e clero eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Neosoliensi R. D. Iosephum Feranec, sacerdotem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Decorianensi R. D. Iulium Gabris, e Clero Administrationis Apostolicae Tyrnaviensis, ipsumque constituit Administratorem Apostolicum seu Praelatum eiusdem Administrationis Apostolicae Tyrnaviensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Octabiensi R. D. Iosephum Vrana, sacerdotem Archidioecesis Olomucensis, quem constituit Administratorem Apostolicum Sede vacante ad nutum Sanctae Sedis eiusdem Archidioecesis Olomucensis. die 2Jf Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Pagadianensi, noviter erectae, R. P. D. Iesum Tuquib, e clero dioecesis Tagbilaranae. die 26 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Fortalexiensi Exc. P. D. Aloisium Lorscheider, hactenus Episcopum Angelopolitanum. — Titulari episcopali Ecclesiae Precausensi R. D. Rosalium Iosephum Castillo Lara, sodalem Societatis S. Francisci Salesii, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Iosephi Leonis Rojas Chaparro, Episcopi Truxillensis in Venetiola. 156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 30 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Casensi in Numidia Rev.mum D. Radulfum López Mayorga, curionem Ecclesiae Cathedralis Ambatensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Candidi Rada Senosiain, Episcopum Guarandensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Rusticianensi R. D. Horatium Albertum Bozzoli, adsessorem ecclesiasticum curiae metropolitanae Bonaërensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Emmanuelis Menéndez, Episcopi Foromartiniensis. II RIPANAE DECRETUM De Concathedralis erectione In dioecesi Ripana urbs vulgo San Benedetto del Tronto sive fidelium numero sive religionis operibus et incolarum industria prospera suscepit hac nostra aetate incrementa. Sacra autem Congregatio pro Episcopis, auditis locorum Ordinariis Episcopis quorum interest, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia Pp. V I , sibi tributarum, templum in eadem urbe exstans, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis <( delia Marina » dicatum, ad dignitatem Concathedralis evehendum censuit cum vero id, perspectis illis adiunctis, magnopere deceat et in animarum bonum cessurum merito videatur. Quapropter praesenti Sacrae Congregationis pro Episcopis decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, praefatum templum in urbe supra memorata exstans et Deo in honorem Beatae Mariae Virginis « della Marina » dicatum, ad dignitatem et fastigium ecclesiae concathedralis evehit, ita ut in eadem ecclesia cathedra episcopalis erigi possit et Episcopus Ripanus pro tempore, prout ipsi magis expedire videatur, solemnia quae maluerit pontificalia exercere queat. Ad haec omnia executioni mandanda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat Excmum P. D. Vincentium Radicioni, Episcopum Ripanum, eidem tribuens facultates necessarias et opportunas etiam IS acra Congregatio pro Episcopis 157 subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, facto ei onere mittendi quam primum ad banc Sacram Congregationem authenticum exemplar peractae executionis actus. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 11 Februarii 1973 in memoria Beatae Mariae Virginis de (( Lourdes ». £ß CAROLUS Card. CONFALONIERI, Praefectus L.-ffî S. E8 Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis 158 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Oon Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 27 febbraio 1973. Il Rev.mo Mons. Dossena Luigi, Pro-Nunzio Apostolico in Corea. 28 » » Il Rev.mo Padre Hamer Jérôme, O.P., Segretario della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. 6 marzo » L'E.mo Signor Card. Philippe Paolo, Prefetto della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali. » » » L'E.mo Signor Card. Pignedoli Sergio, Presidente del Segretariato per i Non Cristiani. 21 » » L'E.mo Signor Card. Raimondi Luigi, Prefetto della Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. » » » L'E.mo Signor Card. Paupini Giuseppe, Penitenziere Maggiore. S. E. Mons. Romero Lema Maximino, Segretario della » » » Sacra Congregazione per il Clero. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 28 febbraio 1973. Il Rev. Mons. Moeller Charles, Segretario del Segretariato per l'Unione dei Cristiani. 21 marzo » S. E. Mons. Descamps Albert, Segretario della Pontificia Commissione Biblica. 26 » » Le LL.EE. i Signori Cardinali: Krol John Joseph, Arcivescovo di Philadelphia e Baggio Sebastiano, Prefetto della Sacra Congregazione per i Vescovi; le LL.EE. i Monsignori Ziadé Ignace, Arcivescovo di Beirut dei Maroniti, Zoa Jean, Arcivescovo di Yaounde, Philbin William, Arcivescovo di Down e Connor, Rusch Paulus, Vescovo di Innsbruck, Roca Cabanellas Miguel, Vescovo di Cartagena (Spagna), Heuschen Ioseph, Vescovo di Hasselt, Membri della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. » » » S. E. Mons. Mayer Augustin, Segretario della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari, S. E. Mons. Descamps Albert, Se- Diarium Romanae Curiae 26 marzo 159 gretario della Pontificia Commissione Biblica, Mons. Delhaye Philippe, Segretario della Commissione Teologica, Consultori della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. 1973. S. E. il Signor Cardinale Poletti Ugo, Suo Vicario Generale per la diocesi di Boma, Arciprete della Patriarcale Arcibasìlica Lateranense del Santissimo Salvatore. ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda dell'Ordine Piano : 24 novembre 1972. Al sig. Vetulani Adam (Krakow). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 28 23 3 3 settembre 1972. Al sig. Büchner Francesco (Freiburg im Breisgau). novembre » Al sig. Prindiville Bernardo Francesco (Perth). gennaio 1973. Al sig. Hofmann Carlo (Valencia). febbraio » Al sig. Keller - Sarmiento Carlos O. (Argentina). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 21 ottobre 1972. Al sig. Cruciani Umberto (Milano). 28 novembre » Al sig. Granati Angelo (Roma). La Commenda dell'ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 6 giugno 1972. Al sig. Taylor Cristoforo (Liverpool). 18 ottobre » Al sig. Sabani Eligio (Roma). 19 » » Al sig. Bassotto Camillo (Venezia). 21 » » Al sig. Aliverti Pierino (Milano). » » » Al sig. Annoni Eraldo (Milano). » » Al sig. Cassi Ramelli Antonio (Milano). » » Al sig. Pincipi Geremia (Milano). » » » » Al sig. Vergani Ottavio (Milano). 1 novembre » Al sig. Lorenzon Romano (Udine). Al sig. Terenzani Ezio (Udine). » » Al sig. Longo Giorgio (Venezia). 9 » 10 » » Al sig. Catoire Giulio (Arras). Al sig. Ferretti Pietro (Siena). » » 23 » » Al sig. Longoni Federico (Bergamo). Al sig. Sella Arturo Benedetto (Albenga) 5 dicembre 14 » » Al sig. Müller Gerardo (Fulda). 25 » » Al sig. Devriendt Cirillo (Arras). 31 » » Al sig. Aillot About Carlo (Abidjan). 23 gennaio 1973. Al sig. Hollenbach Giorgio (Turchia). Al sig. Secchi Albino (Arezzo). 22 febbraio » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 160 II Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: é » » » » » » » » » » » » » luglio » » » » » » » » » » » » » » » 15 » 19 agosto » » 1972. » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » » » Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Burke Séan Giuseppe (San Antonio). Cárdenas Jesus Mauro (San Antonio). Cegelski Giovanni Giuseppe (San Antonio); Cordts Vernon Edoardo (San Antonio). Falbo Giacomo Giovanni (San Antonio). Guerra Enrico Alessio (San Antonio). O'Neill Francesco Edoardo (San Antonio). Stevenson Rufus Alfredo (San Antonio). Steves Sam Bell (San Antonio). Sullivan Cullen Francesco (San Antonio). Treviño Rogelio Salvador (San Antonio). Van De Walle Enrico Lenard (San Antonio). Volz Giorgio Alfredo (San Antonio). Watzlavick Augusto Giuseppe Alfredo (San Antonio). Welch Lee Giuseppe (San Antonio). Von Loevenich Ferdinando (Köln). de Bruin Giuseppe W. A. (Utrecht). de Mol Bastiano C. J. (Utrecht). NECROLOGIO 27 febbraio 1973. Mons. Ribeiro de Santana Aitino, Vescovo di Beira. 28 » » Mons. Mu Hui-ching Thomas, Vescovo di Yangku. 7 marzo » Mons. Spence John S., Vescovo tit. di Aggersei. » » » Mons. Han Kong-ryel Peter, Arcivescovo di Kwang Ju. 8 » » L'E.mo Signor Card, de Arriba y Castro Benjamín, già Arcivescovo di Tarragona. 11 » » Mons. Fedders Edward L., Vescovo tit. di Antiochia al Meandro, Prelato di Juli. 17 » » L'E.mo Signor Card. Ferretto Giuseppe, del Titolo della Chiesa Suburbicaria di Sabina e Poggio Mirteto. 22 » » Mons. Bottino Francesco, Vescovo tit. di Sebaste di Palestina. 23 » » Mons. Kinsch Nicolas, già Arcivescovo di Kisangani. 26 » » Mons. Van den Bosch Alphonse Marie, Vescovo tit. di Tubusuptu. 29 » » Mons. Zemplén Gyorgy, Vescovo tit. di Arena. An. et vol. LXV 30 Aprilis 1973 N. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI SACRA CONSISTORIA CONSISTORIUM SECRETUM Feria secunda, die v mensis martii anno MCMLXXIII, in Aula Consistoriali Palatii Apostolici Vaticani habitum est Consistorium Secretum, cuius acta ex ordine referuntur. I - CAMERARIUS SACRI COLLEGII Reverendissimus Cardinalis Alfredus Ottaviani detulit ac reddidit perù]am Sacri Collegii S. R. E. Cardinalium Summo Pontifici, qui eam tradidit Rev.mo Cardinali Arcadio Mariae Larraona, pro hoc anno, ipsius Sacri Collegii S. R. E. Cardinalium Camerario. II - SUMMI PONTIFICIS ALLOCUTIO ET NOVORUM CARDINALIUM CREATIO Venerabiles Fratres Nostri, Sanctae Romanae et Catholicae Ecclesiae Cardinales Episcopi, Presbyteri atque Diaconi, congregati hodie in nomine Domini ad hoc celebrandum Consistorium, mentes nostras intendamus oportet in ipsum venerandum coetum, quem vosmet efficitis, quemque nomine Sacri Cardinalium Collegii appellare consuevimus. Secundum historiam Ecclesiae et ius canonicum illud eius Membris munus mandatur, ex quo Summo Pontifici adsint ut praecipui conti - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 162 siliarii et cooperatores, eum adiuvantes ad apostolicum officium regendae Ecclesiae implendum. Ita fit, ut iidem Cardinales quasi Senatum constituant, qui Successori Petri assistit, quem apostolum Christus voluit esse « perpetuum ac visibile unitatis fidei et communionis principium et fundamentum » . Quapropter hoc ipsum Sacrum Collegium quodammodo dici potest <( pars corporis nostri », ut in antiquis documentis ecclesiasticis scriptum invenimus ; atque iam notam et nunc accuratius definitam indolem induere potest eximii « Presbyterii » Romanae Ecclesiae, in medio quidem et in comparatione collegii Episcoporum, cuius amplissimam potestatem in hierarchica communione exercendam cum potestate Nostra ut Pastoris universalis Concilium Oecumenicum recens peractum dilucide exposuit. Quodsi hoc institutum ecclesiasticum, Presbyterium dicimus, ab eodem Concilio ut instrumentum ad implicatum munus pastorale Episcoporum adimplendum aperte memoratum est, id ipsum Nobis videtur modo certo atque recte disposito comprobare causam cur Nostrum et vestrum Sacrum Collegium exsistat et variam eius et uniformem compositionem, quae ex libera et sola electione, quam perficit Romanus Pontifex, oritur. Hoc etiam dignitatem confirmat, qua idem Sacrum Collegium ornatur et, quibus fruitur, praerogativas, quarum prima est, cum Apostolica Sedes vacat, electio successoris Episcopi Urbis Romae atque adeo Romani Pontificis, altera vero eo pertinet ut vestras Ecclesias peculiari ratione repraesentetis. Hae enim per vosmet ipsos — quemadmodum tituli cardinales vobis attributi symbolice ostendunt — unitatem et « catholicitatem » Ecclesiae universalis originaliter et significanter participant, hic, ubi ex voluntate Christi eadem apparet ut « Mater et Caput ». Ne ergo admirationem moveat, quod Nos, exemplum Ioannis X X I I I , Decessoris Nostri recolendae memoriae, secuti, opportunum duximus, ut Sacri Cardinalium Collegii traditum numerum nonnihil augeremus in idem cooptando nova Membra, eaque dignissima, quorum nomina, vobis iam cognita, x 2 1 2 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 18. Cfr. Wernz, I I , 459. Acta Pauli Pp. VI 163 mox e tabulis publicis legemus. Cum enim Ecclesiae compages dilatata sit et incrementis amplificata, expedit ut, ad decorem et adiutorium non solum totius collegii Episcoporum sed etiam Nostrum, ipsi Patrum Cardinalium Collegio vigor accrescat. Hoc sane moti consilio, eiusdem Collegii Membra hodie sic adaugemus, ut numerum attingat, qui usque adhuc numquam est effectus. Verumtamen visum est Nobis normam statuere, quod ad Cardinales attinet, qui iure fruuntur Romanum Pontificem eligendi; scilicet decernimus, ne numerus Purpuratorum Patrum facultate praeditorum illam electionem participandi centum viginti personas transgrediatur. Exoptamus praeterea, ut huiusmodi norma, probe perpensa, diutinam vim habeat utque in apostolico officio Successores Nostri eam velint servare. In indice Cardinalium, quem brevi, ut dictum est, proferendis, non continentur hodie nomina Patriarcharum Ecclesiarum Orientalium. Hoc etiam propterea evenit, quod desiderio, a quibusdam ex ipsis significato, satisfacere voluimus. Nihilominus, occasionem nanciscemur magis in dies utendi eorum consiliis, quae magni aestimamus, atque fraterna eorundem cooperatione; quin immo quaestionem nobiscum ponimus, num conveniat opportunitatem expendere eorum opera fruendi, quam ad electionem Summi Pontificis forsitan possint conferre. Item Nobiscum quaerimus, num expediat facultatem considerare associandi Sacro Cardinalium Collegio, ad tanti ponderis munus, illos, quos Synodus Episcoporum, e totius orbis sacrorum Pastorum corpore veluti manans, elegit — iis non exceptis, qui a Romano Pontifice designantur — ut, in ipsam Synodum repraesentantes, Consilium Secretariae Generalis eiusdem Synodi constituerent. Sed antequam nomina novorum Cardinalium recitemus, nolumus omittere quominus illos commemoremus Collegas vestros, qui tempore proxime praeterito ex hac vita ad patriam migrarunt, sui desiderium et vitae exemplum, grata recordatione dignum, relinquentes. Inter eos liceat Nobis meminisse nomina trium Cardinalium vita functorum, ad quos ipsa cogitatio Nostra pie et amanter advolat: Cardinalem dicimus Eugenium Tisserant, qui multos 164 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale annos Decanum Sacri huius Collegii egit, virum non uno nomine bene meritum et illustrem, et a quo ordinationem episcopalem accepimus ; Cardinalem Iosephum Pizzardo, qui impigra navitate innotuit, et a quo ad ministerium huius Apostolicae Sedis sumus adsciti; Cardinalem denique Angelum Dell'Acqua, qui fuit Noster Vicarius Generalis pro Romana Dioecesi, et, cum sacrae peregrinationis causa Lapurdi commoraretur, elapso mense Augusto repentina morte abreptus est. Horum ceterorumque Cardinalium, qui de vita exierunt, gratam memoriam retinemus iisque religiosa suffragia impertimus. Sed alia res eaque singularis est Nobis nunc vulganda : volumus enim vos revocare ad nuntium, quod in superiore Consistorio, acto die vigesima octava mensis Aprilis anno millesimo nongentesimo sexagesimo nono, edidimus circa duo Membra in Sacrum Collegium cooptata, quorum nomina tunc « in pectore » reservavimus. Nunc vero primum illorum renuntiare gaudemus : Venerabilem Fratrem Stephanum Trochta, Episcopum Litomericensem in Cecoslovachia. Hunc in Collegium vestrum adlegere statuimus non solum ut merita eiusdem Pastoris fidelis animarumque studio incensi palam agnosceremus, sed etiam ut amoris affectum testaremur, quo inditam regionem illam, cuius ipse est filius, prosequimur quamque pluribus de causis carissimam Nobis habemus. Ne statim vero tunc eius nomen patefaceremus, retinuit Nos, quod Iosephus Cardinalis Beran, venerandus ille Praesul, adhuc vivebat, quamquam gravi morbo erat correptus, ex quo non post multum temporis mortuus est; qui quidem, etsi extra patriae fines degebat, titulum servabat praeclarae archidioecesis Pragensis; retinuerunt Nos potissimum desiderium et spes, quae Sedes Apostolica neque tum deposuit neque deponit in praesenti, eo spectantia, ut interim conatus proficerent suscepti ad recte componendam condicionem Ecclesiae in Cecoslovachia et regimen canonicum dioecesium ibidem existentium. Quoniam his diebus proxime praeteritis, per nominationem et ordinationem quattuor Episcoporum illius regionis, ad huius rei exitum, inchoatum quidem ideoque non absolutum, perve- Acta Pauli Pp. VI 165 nimiis — spe autem tenemur fore, ut optata Nostra mox progressione quadam ad effectum feliciter deducantur — laetantes hoc nuntium proferimus, quod, ut nihil dubitamus, laetitiam ac delectationem praebebit non modo catholicis sed etiam universo populo Cecoslovachiae. Alterum etiam in animo fuit eligere egregium Ecclesiae ministrum, qui de ea optime meruit fidelitate, diuturnis cruciatibus et acerbitàtibus, quarum illa, id est fidelitas, erat origo; fuit ipse quasi signum et lumen huiusce fidelitatis tot Episcoporum, sacerdotum, religiosorum, religiosarum et fidelium Ecclesiae Dacoromanae ritus Byzantini. Loquimur de Venerabili Fratre Iulio Hossu, Episcopo Claudiopolitano-Armenopolitano, qui die vicesima octava mensis Maii anno millesimo nongentesimo septuagesimo e vita discessit. Hic autem, cum de proposito Nostro certior factus esset, Nos enixe rogavit, ne id exsequeremur, causas afferens, quae tantam dignitatem testabantur et virum ostendebant insigni exemplo sui ipsius prorsus immemorem, nec non Ecclesiae suae servitio modo animos commovente deditum, ut officio Nos obstringi sentiremus optatis eius obsequendi saltem sic ut eius in Cardinalium Collegium cooptationem tunc non annuntiaremus. Nunc vero, cum is morte decesserit ex hominum conspectu, apud quos grata eius memoria ac triste desiderium adhuc vigent, paene obligari Nos putamus, ut universa Ecclesia, maxime Ecclesia Dacoromana, hanc voluntatem Nostram cognoscat, unde solacium capiat et animorum hauriat confirmationem, itemque intellegat quibus de causis idem propositum Nostrum non prius quam hodie enuntietur. Nunc autem recensere iuvat lectissimos Praesules, quos ob cuiusque promerita, dignos existimavimus, qui amplissimo Collegio vestro in hoc Sacro Consistorio aggregarentur : Hi sunt: Patriarcha Venetiarum; A N T O N I U S R I B E I R O , Patriarcha Lisbonensis; SERGIUS P I G N E D O L I , Archiepiscopus titulo Iconiensis; IACOBUS ROBERTUS K N O X , Archiepiscopus Melburnensis; A L O I S I U S R A I M O N D I , Archiepiscopus titulo Tarsensis; ALBINUS LUCIANI, 166 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Archiepiscopus titulo Sidetanus; V I L E L A , Archiepiscopus Sancti Salvato- H U M B E R T U S MOZZONI, A V E L A R I U S BRANDÄO ris in Brasilia; Archiepiscopus Karachiensis; H A N N I B A L M U Ñ O Z D U Q U E , Archiepiscopus Bogotensis; BOLESLAUS K O M I N E K , Archiepiscopus Vratislaviensis; P A U L U S P H I L I P P E , Archiepiscopus titulo Heracleopolitanus; P E T R U S P A L A Z Z I N I , Archiepiscopus titulo Caesariensis in Cappadocia; A L O I S I U S A P O N T E M A R T Í N E Z , Archiepiscopus Sancti Ioannis Portoricensis; R A D U L F U S F R A N C I S C U S P R I M A T E S T A , Archiepiscopus Cordubensis ; SALVATOR P A P P A L A R D O , Archiepiscopus Panormitanus; FERDINANDUS I O S E P H U S A N T O N E L L I , Archiepiscopus titulo Idicrensis ; M A R C E L L U S GONZÁLEZ M A R T Í N , Archiepiscopus Toletanus; LUDOVICUS I O A N N E S G U Y O T , Archiepiscopus Tolosanus; H U G O P O L E T T I , Archiepiscopus titulo Aemoniensis seu Civitatis novae; T I M O T H E U S M A N N I N G , Archiepiscopus Angelorum in California ; P A U L U S YOSHIGORO T A G U C H I , Archiepiscopus Osakensis; M A U R I C I U S O T U N G A , Archiepiscopus Nairobiensis; IOSEPHUS SALAZAR LÓPEZ, Archiepiscopus Guadalaiarensis ; A E M I L I U S BIAYENDA, Archiepiscopus Brazzapolitanus; H U M B E R T U S S. MEDEIROS, Archiepiscopus Bostoniensis ; P A U L U S E V A R I S T U S A R N S , Archiepiscopus Sancti Pauli in Brasilia; IACOBUS DARCY F R E E M A N , Archiepiscopus Sydneyensis; N A R C I S S U S J U B A N Y A R N A U , Archiepiscopus Barcinonensis; H E R M A N N S V O L K , Episcopus Moguntinus; P I U S T A O F I N U ' U , Episcopus Apianus. I O S E P H U S CORDEIRO, Itaque auctoritate Omnipotentis Dei, Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra creamus et sollemniter renuntiamus Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinales, Praesules, quorum nomina modo protulimus. Acta Pauli Pp. VI 167 Ex his ad ordinem Diaconorum pertineant : SERGIUS P I G N E D O L I , ALOISIUS RAIMONDI, H U M B E R T U S MOZZONI, PAULUS PHILIPPE, PETRUS PALAZZINI, FERDINANDUS I O S E P H U S A N T O N E L L I . Ceteros vero pertinere volumus ad Ordinem Presbyterorum. Cum dispensationibus, derogationibus, et clausulis necessariis et opportunis. In nomine Pa tris et Fi £B Iii et Spiritus £ß Sancti. Amen. m - OPTIONES Postea, Reverendissimus Cardinalis Carolus Journet, Diaconus S. Mariae in Porticu, optavit ad Ordinem Presbyterorum, Diaconia S. Mariae in Porticu, pro hac vice, in Titulum Presbyteralem evecta. Reverendissimus Cardinalis Aegidius Vagnozzi, Diaconus S. Iosephi ad Viam Triumphalem, optavit ad Ordinem Presbyterorum, Diaconia S. Iosephi ad viam Triumphalem, pro hac vice, in Titulum Presbyteralem evecta. Reverendissimus Dominus Cardinalis Paulus Bertoli, Diaconus S. Hieronymi a Caritate in via Monte Serrato, optavit ad Ordinem Presbyterorum. Ideoque, dimissa diaconia supra commemorata, ei Titulus S. Hieronymi Illyricorum est assignatus. IV - PROVISIO ECCLESIARUM Deinde, Beatissimus Pater sequentes proposuit Ecclesias : Metropolitanae Ecclesiae Vashingtonensi praefecit Exc. P. D. Villelmum V. Baum, hactenus Episcopum Campifontis-Capiti Girardeaunensis. Metropolitanae Ecclesiae Brisbanensi Exc. P. D. Franciscum Robertum Rush, hactenus Episcopum Rockhamptoniensem. Cathedraliis Ecclesiis Melphitensi, Rapollensi et Venusinde Exc. P. D. Iosephum Vairo, hactenus Archiepiscopum Acheruntinum. Cathedrali Ecclesiae Muranae Exc. P. D. Aurelium Sorrentino hactenus Archiepiscopum Potentinum et Episcopum Marsicensem. 168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cathedrali Ecclesiae Cremonensi R. D. Iosephum Amari, Seminarii dioecesis Mantuanae moderatorem. Cathedrali Ecclesiae Savannensi R. D. Raimundum Valtherum Lessard, e dioecesi Fargensi, Sacrae Congregationis pro Episcopis Officialem. Titulari episcopali Ecclesiae Civitatis Ducalis R. D. Franciscum Franzi, Convicti Ecclesiastici dioecesis Novariensis moderatorem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Aldonis Dei Monte, Episcopi Novariensis. Titulari episcopali Ecclesiae Villanovensi R. D. Antonium F. Mestice, curionem Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, in civitate vulgo « Poughkeepsie » archidioecesis Neo-Eboracensis, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Terendi Iacobi S. R. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi Neo-Eboracensis. Titulari episcopali Ecclesiae Summensi R. D. Iacobum S. Rausch, e clero dioecesis S. Clodoaldi, Secretarium Generalem Conferentiae Episcopalis Foederatarum Septemtrionalis Americae Civitatum, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Georgii H. Speltz, Episcopi S. Clodoaldi. Postea, Summus Pontifex Sacrorum Antistites a Se per Apostolicas sub plumbo Litteras iam renuntiatos publicavit, videlicet : ARCHIEPISCOPOS Lisbonensem, Antonium Ribeiro, iam Episcopum Tigillavensem. Gabinum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Iacobum Hayes, iam Archiepiscopum Cagayanum. Silensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Albertum Rencoret Donoso, iam Archiepiscopum Portus Montt. Diahartanum, Leonem Soekata. Volsiniensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Hadrianum Djajasepoetra, iam Archiepiscopum Diakartanum. ñipontinum, Valentinum Vailati, iam Episcopum Sancti Severi. Changanacherrensem, Antonium Padiyara, iam Episcopum Ootacamundensem. Acta Pauli Pp. VI 169 Buxentinum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Michaelem Pusic, iam Archiepiscopum-Episcopum Pharensem. Ss.mae Assumptionis, Ismaëlem Blas Bolón Silvero, iam Episcopum Caacupensem. Zagrebiensem, Franciscum Kuharic, iam Episcopum Metensem. Mustitanum, Ecclesia pro hac vice ad Archiepiscopalem evecta, Iosephum Hannibalem Mena Porta, iam Archipeiscopum Ss.mae Assumptionis. Tharrensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Iosephum Uhaô, Pro-Nuntium Apostolicum in Republica Pakistana. Voncariensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Iosephum Urtasum, iam Archiepiscopum Avenionensem. Davaensëm, dioecesi ad archidioecesim evecta, Clodoveum Thibault, iam Episcopum Davaênsem. Ferentiensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Iosephum Garcia et Goldáraz, iam Archiepiscopum Vallisoletanum. VallisoletanUm, Felicem Romero Menjibar, iam Episcopum Giennensem. Sancti Iacobi in Cuba, Petrum Meurice Estiu, iam Episcopum Teglatensem in Numidia. Emeritensem Augustanum, Soterum Sanz Villalba, Nuntium Apostolicum in Republica Chilensi. Ravardscirensem, Iosephum Oheikho, iam Archiepiscopum Amidenum Syrorum. Bostoniensem, Humbertum S. Medeiros, iam Episcopum Brownsvillensem. Hirinensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Ugonem Camozzo, iam Archiepiscopum Pisanum. Pulcheriopolitanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Bernardum Meis, iam Archiepiscopum-Episcopum Ludóvicanum. Cagayanum, Patricium Cronin, iam Episcopum Ubazensem et Praelatum Ozamisanum. Panormitanum, Salvatorem Pappalardo, iam Archiepiscopum Milesiensem. 170 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Amantianum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Eduardum Cassidy, Pro-Nuntium Apostolicum in Sinis. Loriensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Ioannem Iosephum McEleney, iam Archiepiscopum Regiopolitanum in Iamaica. Regiopolitanum in Iamaica, Samuelem Emmanuelem Carter, iam Episcopum Cenculianensem. Liberae Urbis et Boënsem, Ecclesia ad Metropolitanam noviter evecta, Thomam Iosephum Brosnahan, iam Episcopum eiusdem dioeceseos. Tarraconensem, Iosephum Pont et Gol, iam Episcopum Segobricensem - Castellionensem. Acheruntinum, Iosephum Vairo, iam Episcopum Gravinensem et Montis Pelusii. Massiliensem, Rogerium Etchegaray, iam Episcopum Gemellensem in Numidia. Vibomensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Lucianum Angeloni, Pro-Nuntium Apostolicum in Zambia et in Malawi. Viminaciensem, Franciscum Brambilla, Pro-Nuntium Apostolicum in Tanzanica Republica. Curitibensem, Petrum Antonium Fedalto, iam Episcopum Castellotatroportensem. Pisanum, Beneventum Matteucci, iam Episcopum Foropopuliensem. ~Verapolitanum, Iosephum Kelanthara. Aracaiuensem, Lucianum Iosephum Cabrai Duarte, iam Episcopum Gadiauf alensem. S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, Eugenium S. R. E. Cardinalem de Araújo Sales, iam Archiepiscopum S. Salvatoris in Brasilia. 8. Salvatoris in Brasilia^ Avelarium Brandâo Vilela, iam Archiepiscopum Teresianum. Dionysopolitanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Ioannem Rupp, iam Episcopum Monoecensem, Pro-Nuntium Apostolicum in Iraq. Beroeensem, Dominicum Picchinenna, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi Acta Pauli Pp. YI 171 P. D. Vidonis Aloisii Bentivoglio, Archiepiscopi Catanensis, iam Archiepiscopum Consentinum. Euancayensem, Eduardum Picher Pena, iam Episcopum Caliensem. Veleousdiensem, Eugenium Klein, iam Episcopum Bereinitanum, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Petri Martin, Archiepiscopi Numeani, necnon Administratorem Apostolicum « sede plena » archidioeceseos Numeanae. Thubunensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Haraldum Villelmum Henry, iam Archiepiscopum Kvangiuensem. Kvangiuensem, Petrum Han Kong-ryel, iam Episcopum Ieoniunensem. Castri Maris, Raphaelem Pellecchia, iam Episcopum Arpinum. Risinitanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Reginaldum Iosephum Mariam Addazi, iam Archiepiscopum Tranensem et Barolensem. Sydneyensem, Iacobum Darcy Freeman, iam Episcopum Armidalensem. Cotonuensem, saënsem. Christophorum Adimou, iam Episcopum Lokos- Medelitanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Carolum Curis, Delegatum Apostolicum in Ceylon. Tauromentanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Eduardum Rovida, Nuntium Apostolicum in Republica Panamensi. Acridensem, Marium Schierano, Ordinarium Militum Italiae. Consentinum, Aeneam Seiis, iam Episcopum Caesariensem in Mauretania. Vartanensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Ioannem Moretti, Pro-Nuntium Apostolicum in Thailandiae Regno ac Delegatum Apostolicum in Regionibus Laosiensi, Malacensi et Singaporensi. Rossanensem, Antonium Cantisani. Nairooiensem, Mauricium Otunga, iam Archiepiscopum Polymartiensem. 172 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Matritensem-Complutensem, Vincentium S. B. E. Cardinalem Enrique et Tarancón, iam Archiepiscopum Toletanum. Toletanum, Marcellum Gonzalez Martín, iam Archiepiscopum Barcinonensem. Barcinonensem, Narcissum Jubany Arnau, iam Episcopum Gerundensem. Pampilonensem, Iosephum Méndez Asensio, iam Episcopum Tirasonensem. Bangalorensem, Packiam Arokiaswamy. Hyderabadensem, Saminini Arulappa. Gumanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Eduardum Pecoraio, Nuntium Apostolicum in Melitensi Dicione. Dublinensem, Dermot Ryan. Satrianensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Augustinum Mayer, Sacrae Congregationis pro Religiosis et Institutis Saecularibus Secretarium. Foronovanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Iosephum Casoria, Sacrae Congregationis de Disciplina Sacramentorum Secretarium. Diocletianensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Hannibalem Bugnini, Sacrae Congregationis pro Cultu Divino Secretarium. Aquavivensem, Fridericum Limón, Coadiutorem c.i.s, venerabilis fratris Mariani Madriaga, Archiepiscopi Lingayensis-Dagupanensis. Massalubrensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Iacobum L. Sin, Coadiutorem c.i.s, venerabilis fratris Iosephi Mariae Cuenco, Archiepiscopi Iarensis. Babylonensem Latinorum, Ernestum Carolum Albertum Nyary. Corrientensem, Georgium Emmanuelem López, iam Episcopum Ausafanensem. Sinus Albi, Georgium Mayer, iam Episcopum Sanctae Rosae in Argentina. Meraukensem, Iacobum Duivenvoorde. Acta Pauli Pp. VI 173 Velebusdiensem, Petrum Yariyok Jatau, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Ioannis MacCarthy, Archiepiscopi Kadunaènsis. Vratislaviensem, Boleslaum Kominek, iam Archiepiscopum Euchaitenum. Arcis Gallicae, Mauritium Mariae-Sainte, iam Episcopum Siculi bensem. Voncariensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Iosephum Ali Lebrún Moratinos, Coadiutorem c.i.s. E.mi P. D. Iosephi Humberti S. R. E. Cardinalis Quintero, Archiepiscopi Caracensis. Amalphitanum, Alfredum Vozzi, iam Episcopum Cavensem. Melitenensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Nerses Tayroyan, iam Archiepiscopum Babylonensem Armenorum. Castellanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Petrum Aloisium Sartorelli, iam Archiepiscopum Seminensem. Coadiutorem Exc.mi P. D. Mauritii Baudoux, Archiepiscopi Sancti Bonifacii, Antonium Hacault, Episcopum Mediensem. Cincinnatensem, Iosephum L. Bernardin, iam Episcopum Lugurensem. Gruardensem-McLennanpolitanum, Henricum Legaré, iam Episcopum Labradorensem-Schefferpolitanum. Utinensem, Alfredum Battisti. Kuala Lumpurensem, dioecesi ad Metropolitanam evecta, Dominicum Vendargon, iam Episcopum eiusdem dioeceseos. Salapinum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Andream Collini, iam Episcopum Adiacensem, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Ioannis Guyot, Archiepiscopi Tolosani. Salisburgensem, Carolum Berg. Caietanum, Aloisium Carli, iam Episcopum Signinum. Aquavivensem, Aloisium Rovigatti, iam Episcopum Segermitanum, Vicem Gerentem Urbis Vicariatus. Boianensem-Campobassensem, dioecesi ad archidioecesim evecta, Albertum Carinci, iam Episcopum eiusdem dioeceseos. Potentinum, dioecesi ad archidioecesim evecta, Aurelium Sorrentino, iam Episcopum eiusdem dioeceseos. 174 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Valariensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Antonium Mabutas y Lloren, iam Episcopum Laoagensem, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Clodovei Thibault, Archiepiscopi Davaensis, qui iam successit. Mesembrianum, Lorim Franciscum Capovilla, iam Archiepiscopum Theatinum, Delegatum Pontificium Sanctuarii Lauretani et Praelatum ab Alma Domo Lauretana. Carpitanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Aloisium Dossena, in Corea Pro-Nuntium. EPISCOPOS Mugensem, Iacobum Moynagh, iam Episcopum Calabarensem. C alabar ens em, Brian Davis Usanga, iam Episcopum Ubabensem. Bullensem, Fridericum Bonifatium Madersbacher, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Iosephi Calasanctii Rosenhammer, Vicarii Apostolici Chiquitosensis. Sullectinum, Iosephum Dalvit, iam Episcopum Sancti Matthaei. Labicanum, Antonium Bosco, Auxiliarem Exc.mi P. D. Vincentii M. Leonard, Episcopi Pittsburgensis. Zacatecensem, Paulum Rovaio Azcué. Vallipolitanum, Iosephum Melgoza Osorio. Lamsortensem, Michaelem Georgium Bowen, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Davidis Cashman, Episcopi Arundelliensis-Brichtelmestunensis. Glonerdensem, Renatum Toussaint, iam Episcopum Idiofaënsem. Idiofaënsem, Eugenium Biletsi. Maturbensem, Alphonsum Streit, iam Episcopum Collis Mariae seu Mariannhillensem, nunc vita functum. Collis Mariae seu Mariannhillensem, Martinum Elmar Schmid. Kiayensem, Matthaeum Kia Yen-Wen. Dibrugarhensem, Robertum Kerketta. Themisonensem, Rudisendum Huesca, Auxiliarem Exc.mi P. D. Octaviani Márquez et Tóriz, Archiepiscopi Angelorum. Acta Pauli Pp. VI 175 Nonensem, Richardum Guizar Díaz, Auxiliarem Exc.mi P. D. Octaviani Márquez et Tóriz, Archiepiscopi Angelorum. S. Georgii Terrae Novae, Richardum T. McGrath. Irenopolitanum in Isauria, Georgium Alapatt, iam Episcopum Trichuriensem. Trichuriensem, Iosephum Kundukulam. Iericoënsem, Ioannem Eliseum Maojica, iam Episcopum Balianensem. Cephaludensem, Calogerum Lauricella, iam Episcopum Salensem. Banarensem, noviter evecta dioecesi, nunc Varanasiensi nuncupata, Patricium D'Souza. Mutilensem et Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Iosephi Battaglia, Episcopi Faventini, Marinum Bergonzini, iam Episcopum Volaterranum. Bidensem, JSTormannum F. McParland, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi McGucken, Archiepiscopi S. Francisci in California. Banguelensem, noviter erecta dioecesi, Armandum Amaral dos Santos. BisuldÁnensem, Thaddaeum Baszkiewicz, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ignatii Tokarczuk, Episcopi Premisliensis Latinorum. Alamiliarensem, Antonium Adamiuk, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Jop, Episcopi Dauliensis atque eiusdem territorii Administratoris Apostolici. Dagnensem, Ceslaum Domin, Auxiliarem Exc.mi P. D. Herberti Bednorz, Episcopi Katovicensis. Yiterbiensem, Tuscaniensem et S. Martini ad Montem Giminum, Aloisium Boccadoro, Episcopum Montis Falisci et Ecclesiae Aquipendiensis. Larinensem, Petrum Santoro, iam Episcopum Veliensem. Thermularum, Petrum Santoro, iam Episcopum Veliensem. Hadrumetinum, Michaelem Skvork, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Kuharic, Archiepiscopi Zagrebiensis. Balianensem, Iosephum Salae, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Kuharic Archiepiscopi Zagrebiensis. 176 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Glientensem, Octavium Iosephum Calderón et Padilla, iam Episcopum Matagalpensem. Matagalpensem, Iulianum Barni, iam Episcopum Coracesiotanum et Praelatum Iuigalpensem. Taciamontanensem, Aloisium Boffet, Auxiliarem E.mi P. D. Alexandri S. R. E. Cardinalis Renard, Archiepiscopi Lugdunensis. Allahabadensem, Alfredum Fernández, iam Episcopum Simlensem et Chandigarhensem. Trium Tabernarum, Iosephum Brendan Whelan, iam Episcopum Overriensem. Overriensem, Marcum Unegbu. Cheongiuensem, Nicholaum Jin-Suk Cheong. Mahengensem, Mkasium Kipengele, vita functum. Iamshedpurensem, Iosephum Rodericks. Flumenpiscensem, Salvatorem Schlaefer, Bluefieldensem. Vicarium Apostolicum Notensem, Salvatorem Mcolosi, iam Episcopum Liparensem. Yergensem, Angelum Calabretta, iam Episcopum Notensem. Sancti Severi, Angelum Criscito. Lucerinum, Angelum Criscito. Imae Telluris et Petrirostrensem, Simeonem Oualli. Mindoniensem-Ferrolensem, Michaelem Araujo Iglesias. Frequentinum, Faustum Vallainc, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ismaelis Marii Castellano, Archiepiscopi Senensis, Administratoris Apostolici dioecesium Clusinae et Pientinae, Collensis, Ilcinensis, Montis Politiani. Cissensem, Anastasium Hurtado y Robles, iam Episcopum Tepicensem. Grumentinum, Nicolaum Mondejar, Auxiliarem E.mi P. D. Iulii S. R. E. Cardinalis Rosales, Archiepiscopi Caebuani. Nasbineensem, Abraham Freschi, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Victoris De Zanche, Episcopi Concordiensis. Bleranum, Laurentium Glenn, iam Episcopum Crookstoniensem. Acta Pauli Pp. VI 177 Golumnatensem, Paulum Correa León, iam Episcopum Cucutensem. Misentensem, Gualterium Foery, iam Episcopum Syracusensem. Barbastrensem, Damianum Iguaeen Borau. Bamendanum, noviter erecta dioecesi, Paulum Verdzekov. Garolinapolitanum, Franciscum Spence, iam Episcopum Novensem. Megalopolitanum in Proconsulari, Germanium Schmitz Sauerborn, Auxiliarem E.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Landázuri Ricketts, Archiepiscopi Limani. Zamorensem in Mexico, Adulfum Hernández Hurtado, iam Episcopum Tapacolensem. Edmundstonensem, Fernandum Lacroix. Naraggaritanum, Iesu Clementem Alba Palacios, iam Episcopum Tehuantapecensem. Burutanum, Secundum Tagliabue, iam Episcopum AnglonensemTursiensem. Anglonensem-Tursiensem, Dinum Tomassini, iam Episcopum Isclanum. Dianensem, Humbertum Lucianum Altomare, iam Episcopum Muranum. Thunusudensem, Theodorum Ubeda Gramaje, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Planas Muntaner, Episcopi Ebusitani. Aucopolitanum, Reginaldum Ioannem Delargey, iam Episcopum Hirinensem. Nigrensem, Andream Creemers, iam Episcopum Bondoènsem, vita functum. Bondoènsem, Emmanuelem Marcellum Mbikanye. Acellensem, Petrum Chung Wang Ting, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Iacobi Buis, Episcopi Astypalaeensis, Vicarii Apostolici Kotakinabaluensis. Lestronensem, Eugenium Moke, Auxiliarem E.mi P. D. Iosephi S. R. E. Cardinalis Malula, Archiepiscopi Kinshasani. Scampinum, Tharsicium Tshibangu, Auxiliarem E.mi P. D. Iosephi S. R. E. Cardinalis Malula, Archiepiscopi Kinshasani. 12 • A. A.. S. 178 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Zamensem Minorem, Gustavum Iosephum Bouve, iam Episcopum Kongoloënsem. Montis Albani, Rogerium Tort. Gumanum, Aloisium de Courrèges d'Ustou, iam Episcopum Montis Albani. M as sanum, Laurentium Vivaldo. Chachapoyasensem, Emmanuelem Prado Pérez Rosas. Trebulanum in Latio, Ioannem Pirastrum, iam Episcopum Ecclesiensem. Ecclesiensem, Ioannem Oogoni. Veliensem, Danielem Perrari, Auxiliarem Exc.mi P. D. Laurentii Gargiulo, Archiepiscopi Oaietani. Fargensem, Iustinum Driscoll. Metensem, Leonem Dworschak, iam Episcopum Fargensem. Misnensem, Gerardum Schaffran, iam Episcopum Semmeaensem. Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Felicis Bonomini, Episcopi Comensis, Teresium Ferraroni, Episcopum Gaurianensem. Novensem, Ioannem Kleineidam, Auxiliarem E.mi P. D. Alfredi S. R. E. Cardinalis Bengsch, Archiepiscopi-Episcopi Berolinensis. Cenculianensem, Laurentium Pullen Zombaënsem. Hardman, iam Episcopum Zombaënsem, Matthiam Chimóle. Kulnensem, Michaelem D'Rozar io. Portus Novi, Vincentium Mensah. Tolaënsem, Patricium Franciscum Sheehan. Capsensem, Laurentium Yapi, Auxiliarem Exc.mi P. D. Bernardi Yago, Archiepiscopi Abidianensis. Culusitanum, Ludovicum Vangeke, Auxiliarem Exc.mi P. D. Virgini Patricii Copas, Archiepiscopi Portus Moresbiensis. Altinensem, Liberum Tresoldi, Auxiliarem E.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Colombo, Archiepiscopi Mediolanensis. Mammillensem, Patricium 0'Boyle, iam Episcopum Alladensem. Alladensem, Thomam Me Donnell. Acta Pauli Pp. VI 179 Albanensem, Iulium Harle, Auxiliarem Exc.mi P. D. Gerardi Huyghe, Episcopi Atrebatensis. Thigensem, Georgium Moser, Auxiliarem Exc.mi P. D. Caroli Iosephi Leiprecht, Episcopi Eottenburgensis. Calatinum, Antonium Herre, Auxiliarem Exc.mi P. D. Caroli Iosephi Leiprecht, Episcopi Eottenburgensis. Simitthensem, Iosephum Mueller, iam Episcopum Siopolitanum. Siopolitanum, Franciscum H. Greteman, iam Episcopum Vissalsensem. Saelesiensem, Gualterium Sullivan, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Iosephi Kussel, Episcopi Eichmondensis. Rosgrensem, Dominicum Conway, Auxiliarem Exc.mi P. D. Vincentii Hanly, Episcopi Elphinensis. Chunaviensem, Iosephum Brendan Houlihan, iam Episcopum Eldoretensem. Eldoretensem, Ioannem Njenga. Pontipolitanum-Regalitanum, Hampden Dickson. noviter erecta dioecesi, Antonium Obbitanum, Henricum Derouet, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Andreae Pioger, Episcopi Sagiensis. Croensem, Evelium Ramos Díaz, Auxiliarem Ec.mi P. D. Francisci Richardi Oves Fernández, Archiepiscopi S. Christophori de Habana. Mullitanum, Eliam Yanes Alvarez, Auxiliarem Exc.mi P. D. Gabini Díaz Merchan, Archiepiscopi Ovetensis. Vissalsensem, Antoninum Catarella, iam Episcopum Platiensem. Thibuzatensem, Iacobum Connolly, iam Episcopum River or mensem. Riverormensem, Danielem Cronin, iam Episcopum Egnatiensem. Novoraniensem, Emmanuelem Guirao. Octavensem, Ignatium Cannavo, Auxiliarem Exc.mi P. D. Paschalis Bacile, Episcopi Iaciensis. Ubazensem, Eduardum Herrera Riera, iam Episcopum Guanarensem, Auxiliarem Exc.mi P. D. Crispuli Benítez Fonturvel, Archiepiscopi Barquisimetensis. 180 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nuorensem, Ioannem Melis Fois, iam Episcopum Ampuriensem et Templensem. Kenemaënsem, noviter erecta dioecesi, Iosephum Ganda. Chipatensem, Medardum Iosephum Mazobwe. Btrumnitzensem, Iesum Aemilium Jaramillo Monsalve, Vicarium Apostolicum nuper evecti Vicariatus Apostolici Araucensis. Memphitanum in Tennesia, noviter erecta dioecesi, Carolum Dozier. Moglaenensem, Eduardum 0'Leary, Auxiliarem Exc.mi P. D. Petri Gerety, Episcopi Portlandensis. Morosbisdensem, Ioannem McGann, Auxiliarem Exc.mi P. D. Gualterii Kellenberg, Episcopi Petropolitani. Vegeselitanum in Numidia, Fernandum Prego Casal. Chimaerensem, Franciscum Iosephum Maurer, Vicarium Apostolicum nuper evecti Vicariatus Apostolici Insularum S. Petri et Miquelonensis. Rhasensem, Octavium Nicolaum Derisi, Auxiliarem Exc.mi P. D. Antonii Iosephi Plaza, Archiepiscopi Platensis. Horaeensem, Marium Picchi, Auxiliarem Exc.mi P. D. Eugenii Peyrou, Episcopi Rivadaviae. Aquensem in Dacia, Tomislaum Jablanovié, Auxiliarem Exc.mi P. D. Smiljan Francisci öekada, Archiepiscopi Vrhbosnensis seu Seraiensis. Horreomargensem, Sbigniew Kraszewski, Auxiliarem E.mi P. D. Stephani S. R. E. Cardinalis Wyszyiiski, Archiepiscopi Varsaviensis. Platiensem, Sebastianum Rosso. Kottarensem, Marianum Arokiasamy. Vellorensem, Royappanum Anthonimuthu. Tiruchirapolitanum, Thomam Fernando, iam Episcopum Tuticorensem. Germaniensem, Octavium Betancourt, Auxiliarem Exc.mi P. D. Botero Salazar, Archiepiscopi Medellensis. Urgellensem, Ioannem Marti Alanis. Auratopolitanum, Theodardum Leitz. Acta Pauli Pp. VI 181 Edistianensem, Paulum Zanic, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Petri Öule, Episcopi Mandetriensis-Dumnensis. Roterodamensem, Adrianum Simonis. Lausannensem, Genevensem et Friburgensem, Petrum Maniie, iam Episcopum Otriculanum. Mustitanum, Aldonem Dei Monte, Administratorem Apostolicum «sede plena » Aquensem. Mosae Traiectensem, Petrum Ioannem Moors, iam Episcopum Ruremondensem. Glavinitzensem, Gabrielem Bullet, Auxiliarem Exc.mi P. D. Petri Mamie, Episcopi Lausannensis, Genevensis et Friburgensis. Suacinensem, Carolum Koester, Auxiliarem E.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Carberry, Archiepiscopi S. Ludovici. Gaudinum, Franciscum Frétellière, Auxiliarem Exc.mi P. D. Marii Maziers, Archiepiscopi Burdigalensis. Nucerinum Paganorum, Iolandum Nuzzi, iam Episcopum Campaniensem. Vinhensem, Petrum Mariam Nguyen Van JSang. Derthonensem, Ioannem Canestri, iam Episcopum Tenediensem. Civitatis Altamirensis, Emmanuelem Samaniego Barriga, iam Episcopum Curensem. Ilheosensem, Valfridum Bernardum Tepe, iam Episcopum Thasbaltensem. Sancti Ioannis, noviter erecta dioecesi, Iosephum Oliverium Bowers, iam Episcopum Accraënsem. Farafanganensem, Victorem Razafimahatratra. Ootacamundensem, Packianum Arokiasamy. Kongoloënsem, Hieronymum Ndaye. Niombenum, Raimundum Mwanyika. Yijayapuramensem, Cornelium Elanjikal. Casilinum seu Marcellianensem, Raimundum Mantilla Duarte, Vicarium Apostolicum Sibundoyensem. 182 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Arsennaritanum, Benedictum Singh, Auxiliarem Exc.mi P. D. Richardi Lester Guilly, Episcopi Georgiopolitani. Egnatiensem, Michaelem Purugganan, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Sison, Archiepiscopi Novae Segobiae. Aquensem, Ivonem Bescond, Auxiliarem Exc.mi P. D. Roberti Malbois, Episcopi Oorbiliensis. Celenensem, Henricum L'Heureux, Auxiliarem Exc.mi P. D. Joèlis Bellec, Episcopi Elnensis. Brigantiensem in Brasilia, Iosephum Lafayette Ferreira Alvares, iam Episcopum Carcabiensem. Laoagensem, Raphaelem Lim. Auzegerensem, Pium Awa, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Iulii Peeters, Episcopi Bueaensis. Fallabensem, Alexium Makozi, Auxiliarem Exc.mi P. D. Augusti Delisle, Episcopi Lokoiani. Ammoniacensem, Aloisium Mariam Blasium Maestu Ojanguren, Vicarium Apostolicum Sancti Raymundi. AMhugnitanum, Felicem Alaba Adeosin Job, Auxiliarem Exc.mi P. D. Richardi Finn, Episcopi Ibadanensis. Pergamenum, Ioannem Stock, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ambrosii Senyshyn, Archiepiscopi Philadelphiensis Ucrainorum, iam vita functum. Sancti Stephani, noviter erecta dioecesi, Paulum Mariam Rousset, iam Episcopum Utimmensem. Bosetanum, Alfonsum López Trujillo, Auxiliarem Exc.mi P. D. Hannibalis Muñoz Duque, Archiepiscopi Carianensis, Coadiutoris c.i.s. Bogotensis. Aquaeflaviensem, Ruben Buitrago, Auxiliarem Exc.mi P. D. Hannibalis Muñoz Duque, Archiepiscopi Carianensis, Coadiutoris c.i.s. Bogotensis. Casalensem, Carolum Cavalla. Ampuriensem et Templensem, Carolum Urru. Luganensem, Iosephum Martinoli, iam Episcopum Camplensem. Francopolitanum, Matthes. noviter erecta dioecesi, Diogenem da Silva Acta Pauli Pp. VI 183 Hierpinianensem, Constantinum Amstalden, Coadiutorem c.i.s, venerabilis fratris Roderici Serra, Episcopi S. Caroli in Brasilia. Koluezensem, noviter erecta dioecesi, Victorem Petrum Keuppens, iam Episcopum Kaminaênsem. Kaminaënsem, Bartholomaeum Malunga, iam Episcopum Thuburnicensem. Simlensem et Chandigarhensem, Gilbertum Rego. Hyderabadensem in Pakistan, Bonaventuram Patritium Paul. Gagnoaensem, Natalem Tékry. Agbiensem, Iacobum Mayr, Auxiliarem Exc.mi P. D. Eduardi Macheiner, Archiepiscopi Salisburgensis. Arcadiopolitanum in Asia, Basilium Losten, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ambrosii Senyshyn, Archiepiscopi Philadelphiensis Ucrainorum. Nolanum, Guerinum Grimaldi, iam Episcopum Salapinum. Timminensem, Iacobum Landriault, iam Episcopum Hearstensem. Baretensem, Iesum Pia Gandía, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Mariae García Lahiguera, Archiepiscopi Valentini. Arensem in Numidia, Iosephum Gea Escolano, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Mariae García, Lahiguera, Archiepiscopi Valentini. Guanarensem, Angelum Adolfum Polachini, iam Episcopum Rusticianensem et Praelatum S. Ferdinandi Apurensis. lomnitensem, Ioannem Rodulfum Laise, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Caroli Caffarata, Episcopi S. Ludovici in Argentina. Ferentiensem in Etruria, Blasium a Fiuggi, Auxiliarem E.mi P. D. Angeli S. R. E. Cardinalis Dell'Acqua, in Urbe Vicarii. Brovnsvillensem, Ioannem I. Fitzpatrick, iam Episcopum Cenensem. Tianguensem, noviter erecta dioecesi, Timotheum a Canindé. Quiœadensem, noviter erecta dioecesi, Ioachimum Rufino do Rego. Rotariensem, Vincentium Harris, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Aloisii Reicher, Episcopi Austinensis. Raigarhensem-Ambikapurensem, Franciscum Ekka, iam Episcopum Ialpaiguriensem. Aganiensem, Felixbertum Comacho Flores, iam Episcopum Stagnensem. 184 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ialpaiguriensem, Iacobum Toppo. Gastellominoritanum, Antonium de Hornedo Correa, Vicarium Apostolicum nuper evecti Vicariatus Apostolici Sancti Francisci Xaverii. Cenculianensem, Raphaelem Lubaki, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Simonis N'Zita, Episcopi Matadiensis. Ghullitanum, Iosephum Ukpo, Auxiliarem Exc.mi P. D. Thomae McGettrick, Episcopi Ogogiaehsis. Trofimianensem, Aemilianum Madangeng, Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Brasseur, Episcopi Agathoniciani et Vicarii Apostolici Montani. Itabirensem, Marium Texeira Gurgel, iam Episcopum Sestensem. Bakeriensem, Thomam Connolly. Gissensem, Euricum Kräutler, Praelatum Xinguensem. Sanctae Mariae, Henricum Ferrari. Giennensem, Michaelem Peinado Peinado. Papantlensem, Sergium Obeso Rivera. Tehuantepecensem, Arturum Lona Reyes. Columnatensem, Franciscum Villalobos, Auxiliarem Exc.mi P. D. Aloisii Guizar Barragan, Episcopi Saltillensis. Maximianensem in Numidia, Iosephum Rozier, Auxiliarem Exc.mi P. D. Petri de la Chanonie, Episcopi Claramontani. Tepicensem, Adolfum Suárez Rivera. Arensem in Mauretania, Antóniu Sarto, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Ioannis Baptistae Costa, Episcopi Scilitani, Praelati Portus Veteris. Sancti Matthaei, Aldonem Gerna. Cdstellotatroportensem, Valentinum a Cologno, Praelatum S. Iosephi de Grajau. Peoriensem, Eduardum 0'Rourke. Vestphalenianum, Brunonem Maldaner, iam Episcopum Aquensem in Mauretania. Ereximensem, noviter erecta dioecesi, Ioannem Hoffman, iam Episcopum Vestphalenianum. Acta Pauli Pp. VI 185 Crucis Altae, noviter erecta dioecesi, Walmor Battu Wichrowski, iam Episcopum Phelbesianum. Hipponensem, Albertum Decourtray, Auxiliarem Exc.mi P. D. Andreae Caroli de la Brousse, Episcopi Divionensis. Aquinatensem, Soranum et Pontiscurvi, Carolum Minchiatti, iam Episcopum Vartanensem. Britoniensem, Ioannem Brewer, Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Grasar, Episcopi Salopiensis. Sufaritanum, Ernestum Gutting, Auxiliarem Exc.mi P. D. Friderici Wetter, Episcopi Spirensis. Cucutensem, Petrum Rubiano Saenz. Sanctae Marthae, Xaverium Naranjo Villegas. V illare g ens em, Darium Castrillón Hoyos, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Malthasaris Alvarez Restrepo, Episcopi Pereirani. Bellomontensem, Guarinum Boudreaux, iam Episcopum Calyndensem. Apollonidensem, Michaelem Mondésert, Auxiliarem Exc.mi P. D. Gabrielis Mariae Iosephi Matagrin, Episcopi Gratianopolitani. Macomadensem, Georgium Martínez Martínez, Auxiliarem E.mi P. D. Darii S. R. E. Cardinalis Miranda et Gómez, Archiepiscopi Mexicani. Lucknovensem, Caecilium D'Sa. Daltonganiensem, noviter erecta dioecesi, Georgium Saupin. Castabalensem, Patricium Ebosele Ekpu, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Patricii Iosephi Kelly, Episcopi Urbis Beninensis. Bocconiensem, Simonem Ignatium Pimenta, Auxiliarem E.mi P. D. Valeriani S. R. E. Cardinalis Gracias, Archiepiscopi Bombayensis. Masculitanum, Antonium Okogie, Auxiliarem Exc.mi P. D. Eugenii Me Coy, Episcopi Oyoènsis. Scebanatiensem, Florentinum Zabalza Iturri, Praelatum Labreanum. Maraguiensem, Iosephum Crowley, Auxiliarem Exc.mi P. D. Leonis Pursley, Episcopi Castrensis-Southbendensis. Tapacolensem, Bartholomaeum Carrasco, iam Episcopum Claternensem. 186 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Kalamazuensem< noviter erecta dioecesi, Paulum Donovan. 3 Gaylordensem, noviter erecta dioecesi, Edmundum Szoka. Caacupensem, Demetrium Ignatium Aquino. Adigratensem, Sebbatu Worku. Aquensem in Mauretania, Ioannem Orchampt, Auxiliarem Exc.mi P. D. Cypriani Tourel, Episcopi Montis Pessulani. Lilybaetanum, Nicolaum Cavanna, iam Episcopum Reatinum, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Iacobi Cannonerò, Episcopi Astensis. Apamiensem, Leonem Soulier. Itapipocanum, Paulum Eduardum Andrade Ponte. 8. Hieronymi Terraebonae, Bernardum Hubert. Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Luciani Marcante, Episcopi Valvensis et Sulmonensis, Franciscum Amadio, Episcopum Forconiensem. Titulanum in Proconsulari, Petrum Bach, Vicarium Apostolicum Savannakhetensem. Casanigrensem, Michaelem Patritium Fagum, Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Richardi Field, Episcopi Ondoënsis. Iuncensem, Ephraim Silas Obot, Auxiliarem Exc.mi P. D. Dominici Ekandem, Episcopi de Ikot Ekpenet. Misenensem, Remigium Ragonesi, Auxiliarem E.mi P. D. Angeli S. R. E. Cardinalis Dell'Acqua, in Urbe Vicarii. Chanthaburiensem, Laurentium Thienchai Samanchit. Accraënsem, Dominicum Kodwo Andoh. Mansaënsem, Eliam Mutale. Mbuluensem, Nicodemum Basili Hhando. Octabensem, Petrum Wang-kei Lei, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Xaverii Chen-Ping Hsu, Episcopi Sciiamchiamensis. Badiensem, Simeonem Pereira, Auxiliarem Exc.mi P. D. Nicolai Hettinga, Episcopi Ravalpindensis. Legionensem, Aloisium-Mariam de Larrea et Legarreta. Metensem, Raymundum Lucker, Auxiliarem Exc.mi P. D. Leonis Binz, Archiepiscopi Paulopolitani et Minneapolitani. Acta Pauli Pp. VI 187 Genensem, Ioannem Roach, Auxiliarem Exc.mi P. D. Leonis Binz, Archiepiscopi Paulopolitani et Minneapolitani. Iunellensem, Franciscum Hurley, iam Episcopum Davligensem. Rivograndensem, noviter erecta dioecesi, Fridericum Didonet. Nicivensem, Abelem Alonsum Nuñez, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Vásquez Diaz, Episcopi Usulensis et Praelati Boni Iesu de Piaui. Senogalliensem, Oddonem Fusi Pecci. Gemellensem in Byzacena, Robertum Pinarello de Almeida, iam Episcopum Ilheosensem, Auxiliarem Exc.mi P. D. Gabrielis Paolini Bueno Couto, Episcopi Iundiaiensis. Centumfocensem, Fernandum Prego Casal, iam Episcopum Vegeselitanum in Numidia. Viglevanensem, Marium Rossi. Gatabitanum, Gabrielem Lee Kap-Sou, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Choi, Episcopi Pusanensis. Chunaviensem, Andream Bossuyt, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Mariae Maury, Archiepiscopi Remensis. Parmensem, Hamilcarem Pasini, iam Episcopum Zallatensem. Gemmensem, Osorium Villebaldo Stoffel, Praelatum Rondopolitanum. Lyddensem, Marcellinum a Mediolano, Administratorem Apostolicum « sede vacante )) Praelaturae Carolinensis in Brasilia. Eucarpensem, Stephanum Cardoso de Avelar, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Aloisii Antonii Palha Teixeira, Praelati Marabensis. Zamorensem, Raymundum Buxarrais Ventura. Altavensem, Petrum Casaldaliga, Praelatum Sancti Felicis. Tutieorensem, Mathaliamuthu Ambrose. Paramariboënsem, Aloisium Zichem, iam Episcopum Fortisventurae. NaJcurensem, Raphaelem Ndingi, iam Episcopum Machakosensem. Ludovicanum, Godefridum Mukenge. 188 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Flenucletensem, Antonium Mayala, Coadiutorem ei.s. Exc.mi P. D. Petri Kimbondo, Archiepiscopi-Episcopi Kisantuensis. Claternensem, Richardum Vidal, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Emmanuelis Dei Rosario, Episcopi Malolosini. Gallaënsem, Aloisium Valle jos Santoni. Huarazensem, Pernandum Vargas Ruiz de Somocurcio. Grossetanum, Primum Gasbarri, iam Episcopum Thennesiensem. Paulalf onsanensem, noviter erecta dioecesi, Jackson Berenguer Prado, iam Episcopum Fori S. Annae. Equialbensem, Hubertum Patricium 0'Connor. Korhongensem, noviter erecta dioecesi, Augustum Nogbou. Aurusulianensem, Patricium Punou-Ki-Hihifo Finau, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Ioannis Huberti Maeey Rodgers, Episcopi Tongani. Rucumensem, Patricium Chakaipa, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Gulielmi Markall, Archiepiscopi Salisburiensis. Alleghenensem, Georgium Leech, iam Episcopum Harrisburgensem. Lugmadensem, Thomam Winning, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Scanlan, Archiepiscopi Glasguensis. Assidonensem, Dantem Bernini, Auxiliarem Exc.mi P. D. Raphaelis Macario, Episcopi Albanensis. Tasaccorensem, Bernardum Huhn. OMaJiomensem et Tulsensem, Ioannem Quinn, iam Episcopum Thisiduensem. Teresianum, Iosephum Falcáo Freiré, iam Episcopum Limoëirensem. Garolinanum, noviter erecta dioecesi, Michaelem Begley. Sinnadensem in Mauretania, Antonium Soares Costa, Auxiliarem Exc.mi P. D. Mvaldi Monte, Archiepiscopi Natalensis. Breiensem, noviter erecta dioecesi, Alphonsum de Oliveira Lima. Bitectensem, Benedictum de Ulhoa Vieira, Auxiliarem Exc.mi P. D. Evaristi Arns, Archiepiscopi Sancti Pauli in Brasilia. Gedanensem, Lech Kaczmarech, iam Episcopum Aliensem. Iomnitensem, Henricum Fraehlich, Praelatum Diamanteae. Acta Pauli Pp. VI 189 Cajfenum, Efrem Basilium Krevei, Coadiutorem c.i.s. S. Ioannis Baptistae Curitibensis Ucrainorum. Saneti Maronis Detroitensis Pro Maronitis, noviter erecta Ecclesia, Franciscum Zayek, iam Episcopum Callinicensem Maronitarum. S. Ioannis Baptistae Curitibensis Ucrainorum, Ecclesia noviter erecta, Iosephum Martenetz, iam Episcopum Sodaiensem. Dominae Nostrae Libanensis, Ecclesia noviter erecta, Ioannem Chedid, iam Episcopum Arcenum. Dominae Nostrae Paradisi, Ecclesia noviter erecta, Eliam Coueter, iam Episcopum Tauitanum. Davligensem, Laurentium Riley, Auxiliarem Exc.mi P. D. Humberti S. Medeiros, Archiepiscopi Bostoniensis. Mactaritanum, Iosephum Maguire, Auxiliarem Exc.mi P. D. Humberti S. Medeiros, Archiepiscopi Bostoniensis. Cordubensem, Iosephum Mariam Cirarda Lachiondo, iam Episcopum S antanderiensem. Santanderiensem, Ioannem Antonium Del Val Gallo, iam Episcopum Sanctae Iustae. Flaviobrigensem, Antonium Añoveros Ataún, iam Episcopum Gadicensem et Septensem. Masuccabensem, Renatum Gracida, Auxiliarem Exc.mi P. D. Colemani Carroll, Archiepiscopi Miamensis. Providentiensem, Ludovicum Gelinau. Armidalensem, Henricum Iosephum Kennedy, iam Episcopum Simingitanum, Auxiliarem Exc.mi P. D. Patricii 0'Donnell, Archiepiscopi Brisbanensis. Iullundurensem, noviter evecta dioecesi, Symphorianum Thomam Keeprath. S.-Marci in Cuatimala, Prosperum Penados del Barrio, iam Episcopum Ammeniensem. Febianensem, Carolum Iosephum Ruiseco, Auxiliarem Exc.mi P. D. Germani Villa Gaviria, Archiepiscopi Barranquillensis. Garbensem, Ferdinandum Velásquez Lotero, Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Angeli Arce Vivas, Archiepiscopi Popayanensis. 190 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Alfridi Obviar et Aranda, Episcopi Lucenensis, Iosephum Sánchez, Episcopum Lesvitanum. Burlingtonensem, Ioannem Marshall. Segobricensem-Castellionensem, Iosephum Mariam Cases Deordal. Castellanuwi in Numidia, Thomam Jung, Administratorem Apostolicum Banati. Laritanum, Michaelem Giordano, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Palombella, Archiepiscopi Materanensis. Astigitanum, Antonium Jakab, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Aaronis Marton, Episcopi Albae Iuliensis. Uthinensem, Carolum Brand, Auxiliarem Exc.mi P. D. Aegidii Barthe, Episcopi Foroiuliensis-Tolonensis. Dionysianensem, Rodulfum Schmid, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Stimpfle, Episcopi Augustani Vindelicorum. lubaltianensem, Manfredum Müller, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Stimpfle, Episcopi Augustani Vindelicorum. Belalitanum, Henricum von Soden-Fraunhofen, Auxiliarem E.mi P. D. Iulii S. R. E. Cardinalis Döpfner, Archiepiscopi Monacensis et Frisingensis. Vageatensem, Franciscum Schwarzenböck, Auxiliarem E.mi P. D. Iulii S. R. E. Cardinalis Döpfner, Archiepiscopi Monacensis et Frisingensis. Thasbaltensem, Ioannem Gurda, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Jaroszewicz, Episcopi Kielcensis. Nonceiensem, Ioannem Bernard, iam Episcopum Vicoturrensem. Caesariensem Philippi, Iosephum Pawathil, Auxiliarem Exc.mi P. D. Antonii Padiyara, Archiepiscopi Changanacherrensis. Novariensem, Aldonem Dei Monte, iam Episcopum Mustitanum. SebastopolitoMum in Armenia, Leontium Tchantayan, iam Episcopum Hispaniensem Armenorum. Buremondensem, Ioannem Baptistam Gijsen. Buxentinum, Desiderium Elsum Collino, Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Bolatti, Archiepiscopi Rosariensis. Bugubinum, Caesarem Pagani. Acta Pauli Pp. VI 191 Civitatis Castelli, Caesarem Pagani. Caesariensem in Mauretania, Iosephum Moizo, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Iosephi Dell'Omo, Episcopi Aquensis. Thisiduensem, Eduardum 0'Meara, Auxiliarem E.mi P. D. Ioannis, S. R. E. Cardinalis Carberry, Archiepiscopi S. Ludovici. Camplensem, Celsum Pereira de Almeida, Auxiliarem Exc.mi P. D. Alani Mariae Du Noday, Episcopi Portus Nationalis. Cornubiensem, Iacobum McGuiness, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Eduardi Ellis, Episcopi Nottinghanensis. Elnensem, Henricum L'Heureux, iam Episcopum Celenensem. Coimbaturensem, Emmanuelem Visuvasam. Civitatis Reginae seu Queenstovnensem, Ioannem Rosner. Obbensem, Hervinum Hecht, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Bokenfohr, Episcopi Kimberleyensis. Pauzerensem, Iosephum Augustinum Ganuza García, Praelatum Buccae Taurinae. Armeniensem, Libardum Ramírez Gómez. Girensem Tarasii, Ladislaum Lekai, Administratorem Apostolicum Veszprimiensis. Basticensem, Carolum Alexandrum Klempa. Clypiensem, Arpad Fabian, Administratorem Apostolicum Sabariensem. Bitabensem, Ladislaum Kàdàr, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ladislai Lekai, Episcopi Girensis Tarasii, Administratoris Apostolici Veszprimiensis. Bugellensem, Victorium Piola, iam Episcopum Atellanum. Novae Lisbonae, Americum Henriques, iam Episcopum Lamacensem. Belopolitanum, Felicem Niza Ribeiro, iam Episcopum Tetiensem. Teriensem, Augustum Caesarem Alves Ferreira da Silva. Sadabandeiropolitanum, Euricum Dias Nogueira, iam Episcopum Cabralopolitanum. 192 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Beirensem, Altinum Ribeiro de Santana, iam Episcopum Sadabandeiropolitanum. Elvensem, Raimundum Bouchet, Auxiliarem Exc.mi P. D. Caroli De Provenchères, Archiepiscopi Aquensis in Gallia. Bellicastrensem, Iosephum Gottardi, Auxiliarem Exc.mi P. D. Henrici Laurentii Cabrera Urdangarin, Episcopi Mercedaniani. BirtJiensem, Carolum Mullin, Auxiliarem Exc.mi P. D. Edmundi Quaglia, Episcopi Fodinensis. Lokossaënsem, Robertum Sastre. Bagaiensem, Laurentium Puahea, Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Darmancier, Episcopi Vallisiensis et Futunensis. Pinhelensem, Alexandrum Merwin, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Eduardi Rudderham, Episcopi Cliftonensis. Gemellensem in Numidia, Ioannem Carolum Thomas, Auxiliarem Exc.mi P. D. Roberti Bézac, Episcopi Aturensis-Aquae Augustae. Algarensem, Franciscum Spanedda, Episcopum Bosanensem. Triventinum, Achillem Palmerini, Episcopum Aeserniensem et Venafranum. Ihosiensem, Ioannem Vidonem Rakotondravahatra. Singidaënsem, noviter erecta dioecesi, Bernardum Mabula, iam Episcopum Fidolomensem. Tamatavensem, Hieronymum Razafìndrazaka. Elotonensem, Michaelem Irizar Campos, Vicarium Apostolicum Yurimaguaensem. Umbriaticensem, Renatum Iosephum Rakotondrabe, Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Henrici Canonne, Episcopi Tulearensis. Gadiaufalensem, Rodulfum Quezada Toruno, Auxiliarem Exc.mi P. D. Constantini Christiani Luna, Episcopi Zacapensis. Selendetensem, Atilanum Vidal, Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Bolatti, Archiepiscopi Rosariensis. Caput Cillensem/ Ioannem Hubertum Macey Rodgers, iam Episcopum Tonganum. Bubicensem, Ansgarium Saier, Auxiliarem Exc.mi P. D. Hermanni Schaufele, Archiepiscopi Friburgensis. Acta Pauli Pp. VI 193 Sancti Miniati, Paulum Ghizzoni, iam Episcopum Thenitanum. Cannensem, Salvatorem Delogu, Auxiliarem E.mi P. D. Sebastiani S. R. E. Cardinalis Raggio, Archiepiscopi Calaritani. Maris Platensis, Eduardum Pironio, iam Episcopum Caeciritanum. Hinchensem, Ioannem Baptistam Décoste, iam Episcopum Siguitanum. Ieremiopolitanum, Carolum Eduardum Peters, iam Episcopum Castellomedianitanum. Ausafensem, Radulfum Vela Chiriboga, Auxiliarem Exc.mi P. D. Bernardini Echeverría Ruiz, Archiepiscopi Guayaquilensis. Gusmanopolitanum, noviter erecta dioecesi, Leonardum Viera Contreras, iam Episcopum Colimensem. Ioannopolitanum a Locutus, noviter erecta dioecesi, Xaverium Ñuño Guerrero, iam Archiepiscopum Garellensem, titulo Archiepiscopi « ad personam » servato. Marazanensium Regionum, Agapitum Simeoni, Auxiliarem Exc.mi P. D. Paschalis Venezia, Episcopi Abellinensis. Aucensem, Ferdinandum Rojas Ramírez, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Hyacinthi Vásquez Ochoa, Episcopi Espinalensis. Nur'sinum, Iulianum Agresti, Archiepiscopum Spoletanum. Sancti Pauli in Alberta, Raymundum Roy. Diaiapuraënsem, Hermanum Ferdinandum Mariam Münninghoff. Lilongvensem, Patricium Augustinum Kalilombe. Manonensem, Gerardum Kabwe. Portus Elizabethensis, Ioannem Patricium Murphy. Horreacoeliensem, Ambrogium Urna, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Francisci Oddonis De Wilde, Episcopi Isirensis-Niangaraënsis. Afufeniensem, Paulum Vieri Andreotti, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Benedicti Cialeo, Episcopi Lyallpurensis. Hiltensem, Casimirum Kluz, Auxiliarem Exc.mi P. D. Lech Kaczmarek, Episcopi Gedanensis. Sancti Caroli in Venetiola, Medardum Luzardo Romero. 13 - A . A., S. 194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Absiritanum, Vincentium Guggenberger, Auxiliarem Exc.mi P. D. Rodulfi Graber, Episcopi Ratisbonensis. Arcis Rousset, Georgium Singha. Urcitanum, Philippum Salumeti, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis de Reeper, Episcopi Kisumuensis. Tahorentensem, Volfgangum Rolly, Auxiliarem Exc.mi P. D. Hermanni Volk, Episcopi Moguntini. Maronensem, Stanislaum Amadeum Kreutz, Auxiliarem Exc.mi P. D. Aloisii Lorscheider, Episcopi Angelopolitana Mutugennensem, Matthiam Schmidt, Auxiliarem Exc.mi P. D. Benedicti Dominici Coscia, Episcopi Istaiensis. Menevensem, Langton Fox, iam Episcopum Maurensem. Aurusulianensem, Robertum Dávila Uzcátegui, Praelatum S. Ferdinandi Apurensis. Dodomaënsem, Matthiam Iosephum Isuja. Lamphuensem, Philippum Franciscum Smith, Vicarium Apostolicum Ioloënsem. Vannidensem, Celsum Guevarra, Auxiliarem Exc.mi P. D. Aemiliani Cinense, Episcopi Sancti Ferdinandi. Monoecensem, Edmundum Abele. Coslinensem-Golubreganwm, Ignatium Jez, iam Episcopum Albensem maritimum. Sedinensem-Caminensem, Georgium Stroba, iam Episcopum Aradiensem. Gorzoviensem, Villelmum Pluta, iam Episcopum Leptimagnensem. Opoliensem, Franciscum Jop, iam Episcopum Dauliensem. Yarmiensem, Iosephum Drzazga, iam Episcopum Siniandenum. Lamacensem, Antonium de Castro Xavier Monteiro, iam Archiepiscopum Mitylenensem, titulo Archiepiscopi (( ad personam » servato. Pharaonensem, Florentinum de Andrade et Silva, iam Episcopum Heliosebastenum. Gonimbricensem, Ioannem Antonium da Silva Saraiva, iam Episcopum Funchalensem. Acta Pauli Pp. VI 195 Leiriensem, Albertum Oosimum do Amaral, iam Episcopum Tagariensem. Petriculanum, Andream McDonald. Siccessitanum, Iacobum Sullivan, Auxiliarem Exc.mi P. D. Alexandri Zaleski, Episcopi Lansingensis. Epagrensem, Iacobum Mahoney, Auxiliarem E.mi P. D. Terentii S. R. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi Neo-Eboracensis. Gaudisiensem, Nicolaum Cauchi, iam Episcopum a Vico Augusti. Zacatecensem, Raphaelem Muñoz Nuñez. Golimensem, Rogerum Sánchez González. Oeaniensem, Ignatium Gómez Aristizábal. Eleplensem, Cyrum Alfonsum Gómez Serrano, iam Episcopum Girar dotensem, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Petri Iosephi Rivera Mejia, Episcopi Succursensis et Sancti Aegidii. Neivensem, noviter erecta dioecesi, Raphaelem Sarmiento Peralta, iam Episcopum Oeaniensem. Insulae Grandis, Ioannem Sullivan. Achyraënsem, Augustinum Van Aaken, Superiore. Praelatum de Parania Lokoianum, Alexium Makozi, iam Episcopum Fallabensem. AdoëMtiensem, noviter erecta dioecesi, nunc Ekitiensi nuncupata, Michaelem Patricium Olatunji Pagun, iam Episcopum Casanigrensem. Elephantariensem in Proconsulari, Petrum Ioannem Butelezi, Auxiliarem Exc.mi P. D. Hugonis Boyle, Episcopi Iohannesburgensis. Tigamibenensem, Patricium Kla Juwle, Vicarium Apostolicum Capitis Palmensis. Georgiopolitanum, Benedictum Singh, iam Episcopum Arsennaritanum. Tubernecensem, Albertum Iniesta Jiménez, Auxiliarem E.mi P. D. Vincentii S. R. E. Cardinalis Enrique et Tarancón, Archiepiscopi Matritensis-Complutensis. Limisensem, Victorium Oliver Domingo, Auxiliarem E.mi P. D. Vincentii S. R. E. Cardinalis Enrique et Tarancón, Archiepiscopi Matritensis - C ompluten sis. 196 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Tisilitanum,, Iosephum Emmanuelem Estepa Llaurens, Auxiliarem E.mi P. D. Vincentii S. R. E. Cardinalis Enrique et Tarancón, Archiepiscopi Matritensis-Complutensis. Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Iosephi Heuschen, Episcopi Hasseletensis, Paulum Schruers, Episcopum Slebtensem. Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Renati Iosephi Piérard, Episcopi Catalaunensis, Lucianum Aemilium Bardonne, Episcopum Thimidorum regionum. Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Rogerii Johan, Episcopi Agennensis, Sabinum Saint-Gaudens, Episcopum Lapdensem. Zamensem Minorem, Iosephum Mariam Setién Alberro, Auxiliarem Exc.mi P. D. Hyacinthi Argaya Goicoechea, Episcopi S. Sebastiani. Forconiensem, Paulum Lee, alias Ri Moun-Hi, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Baptistae Bong-kil Sye, Archiepiscopi Taeguensis. Kentunghensem, Abraham Than, iam Episcopum Tortibulanum. ßarnensem, Iolandum Nuzzi, Episcopum Nucerinum Paganorum. Zamensem, Emmanuelem Salvador, Coadiutorem c.i.s. E.mi P. D. Iulii S. R. E. Cardinalis Rosales, Archiepiscopi Caebuani. Auximanum, Carolum Maccari, Archiepiscopum Anconitanum et Numanensem. Laudensem, Iulium Oggioni. Kilmorensem, Franciscum McKierman. Trecalitanum, Carolum Iosephum Henderson, Auxiliarem Exc.mi P. D. Cyrilli Cowderoy, Archiepiscopi Southvarcensis. Hieracensem-Locrensem, Franciscum Tortora, iam Episcopum Liviadensem et Praelatum S. Luciae. Dumiensem, Emmanuelem Ferreira Cabrai, iam Episcopum Beirensem, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci da Silva, Archiepiscopi Bracarensis. Ebroicensem, Ioannem Honoré. Lafayettensem, Gerardum Frey, iam Episcopum Savannensem. Tabaicarensem, Valerianum Zondaks, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iuliani Vaivods, Administratoris Nostri Rigensis et Liepaiensis. Puniensem, Iesum Calderón Barrueto, iam Episcopum Bevaniensem. Acta Pauli Pp. VI 197 Clivi Zamoerensis, Desiderium Elsum Collino, iam Episcopum Buxentinum. Maxitensem, Iosephum Howze, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Brunini, Episcopi Natehetensis-Iaksoniensis. Valentinum in Venetiola, Aloisium Eduardum Henríquez Jiménez, iam Episcopum Lamdiensem. Cabralopolitanum, Aloisium Gonzaga Ferreira da Silva. Phelbesianum, Walmor Battú Wichrowski, iam Episcopum Crucis Altae. Crucis Altae, Nei Paulum Moretto. Arcis Portal, Serapium Bwemi Magamho, iam Episcopum Muzucensem in Proconsulari. de Louis Trichardt-Tzaneen, noviter evecta dioecesi, Ioannem Thomam Durkin. Fallabensem, Rodulfum Akanlu, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Geraldi Bertrand, Episcopi Navrongensis. Zucchabaritanum, Ioannem Antonium Kelly, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Roberti Knox, Archiepiscopi Melburnensis. Verronensem, Henricum Gerardum Perkins, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Roberti Knox, Archiepiscopi Melburnensis. Temunianensem, Thomam Franciscum Little, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Roberti Knox, Archiepiscopi Melburnensis. Thunigabensem, Iulium Babatunde Adelakun, Auxiliarem Exc.mi P. D. Eugenii McCoy, Episcopi Oyoënsis. Adanensem Armenorum, Iosephum Gennangi, iam Episcopum Kamecliensem Armenorum. Ammeniensem, Franciscum Favreau, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Pauli Mariae Vincent, Episcopi Baionensis. Cfrandfallensem, Alphonsum Penney. Saneti Ludovici Potosiensis, Ezechielem Perea Sánchez. Vassinassensem, Leonem Dixneuf, Auxiliarem E.mi P. D. Pauli S. R. E. Cardinalis Guyon, Archiepiscopi Rhedonensis. Quicensem, Iosephum Iulium Aguilar Garcia, iam Episcopum Bononiensem et Praelatum Escuintlensem. 198 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Carianensem, Martialem Augustum Ramírez Ponce, iam Episcopum Guairiensem, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Ali Lebrun Moratinos, Archiepiscopi Voncariensis, Coadiutoris c.i.s. Caracensis. Vazaritanum Diddensem, Gilbertum Valbuena, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Abrahae Martínez Betancourt, Episcopi Tacambarensis. Loianum, Albertum Zambrano Palacios, iam Episcopum Casensem in Numidia, Vicarium Apostolicum Canelosensem. Tulsensem, Bernardum Ganter. Foropopuliensem, Ioannem Snyder, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Mugavero, Episcopi Bruklyniensis. Monteriensem, Samuelem Silverium Buitrago, iam Episcopum Aquaenovensem in Numidia. Iaffnensem, Iacobum Bastiampillai Deogupillai, Mozotcoritanum. iam Episcopum Badullanum, noviter erecta dioecesi, Leonem Nanayakkara, iam Episcopum Kandiensem. Nahanum, noviter erecta dioecesi, Petrum Ioannem Baptistam Thadamarum Ishigami. Mtuaranum, noviter evecta dioecesi, iam Abbatia Ndandaënsi, Maurum Libaba. Malacensem-Giohorensem, noviter erecta dioecesi, Iacobum Chan. Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Ignatii Glennie, Episcopi Trincomaliensis-Batticaloënsis, Leonem Rajendram Anthony, Episcopum Fissianensem. Tatiltensem, Ioannem Decimum Pellegrini, Vicarium Apostolicum Cuevensem. Thibuzabetensem, Eduardum Antonium Bösl, Vicarium Apostolicum Niuflensem. Arsenrmritanum, Nicolaum Ravitarivao, Auxiliarem E.mi P. D. Hieronymi S. R. E. Cardinalis Rakotomalala, Archiepiscopi Tananarivensis. Assavensem, Maginum Toreblanca, Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Ferreira Arreóla, Episcopi Texcocensis. Surigensem, Michaelem Cinches. Acta Pauli Pp. VI 199 Buffalensem, Eduardum Head, iam Episcopum Ardstratensem. Fori S. Annae, Silverium de Albuquerque, iam Episcopum Caëtitensem. Rotariensem, Rainardum Lettmann, Auxiliarem Exc.mi P. D. Henrici Tenhumberg, Episcopi Monasteriensis. Lugurensem, Maximum Georgium von Twickel, Auxiliarem Exc.mi P. D. Henrici Tenhumberg, Episcopi Monasteriensis. Thapsitanum, Ludovicum Averkamp, Auxiliarem Exc.mi P. D. Henrici Tenhumberg, Episcopi Monasteriensis. Fororaphaëliensem, Leonem Kruk. Limoeirensem, Pompeium Bezerra Bessa. Mevaniensem, Iosephum de Iesu Tirado Pedraza, iam Episcopum Civitatis Victoriensis, Auxiliarem Exc.mi P. D. Alfonsi Espino et Silva, Archiepiscopi Monterreyensis. Ieoniuensem, Augustinum Kim Jáe Deok. Casanigrensem, Herbertum Correa Yepes, Vicarium Apostolicum Bonaventurensem. Rosgrensem, Philippum Iacobum Antonium Kennedy, Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Villelmi Gleeson, Archiepiscopi Adelaidensis. Leonensem in Nicaragua, Emmanuelem Salazar Espinosa, iam Episcopum Civitatis Ducalis. Bononiensem, Paulum Antonium Vega, Praelatum Iuigalpensem. Caeciritanum, Haraldum Camillum Barotto, Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Bolatti, Archiepiscopi Bosariensis. Ferentinum, Humbertum Florenzani. Hearstensem, Rogerium Despatis, iam Episcopum Usinazensem. Sabbaritanum, Arcturum Krawczak, Auxiliarem E.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Dearden, Archiepiscopi Detroitensis. Pomariensem, Iosephum Imesch, Auxiliarem E.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Dearden, Archiepiscopi Detroitensis. Interamnensem et Narniensem, Sanctum Bartholomaeum Quadri, iam Episcopum Villanovensem. 200 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Girardotensem, Iesum Coronado Caro, iam Praefectum Apostolicum Ariariensem. Guastallensem, Gilbertum Baroni, Episcopum Regiensem in Aemilia. Fidolomensem, Celsum Lewandowski, Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Zareba, Episcopi Vladislaviensis. Neosoliensem, Iosephum Feranec. Nitriensem, Ioannem Pasztor. Octabiensem, Iosephum Vrána, Administratorem Apostolicum Olomucensem. Decorianensem, Iulium Gábris, Administratorem Apostolicum seu Praelatum Administrationis Tyrnaviensis. Sanctae Rosae in Argentina, Adolfum Rochum Arana. Pagadianensem, Iesum Tuquib. Glavarensem, Danielem Perrari, iam Episcopum Veliensem. Gabinum, Georgium Rol, Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Renati Kérautret, Episcopi Engolismensis. PRAELATOS luganensem, Benvenutum Solonem Tudtud, Episcopum Thimidensem. Iuigalpensem, Paulum Antonium Vega. Rondonopolitanum, Osorium Villibaldum Stoffel. Praeterea Summus Pontifex Suum dixit assensum dedisse electionibus canonice factis : — in Synodo Episcoporum Maronitarum: R. P. Iosephi Merchi, ad Cathedralem Ecclesiam Cahirensem Maronitarum ; — in Synodo Episcoporum Melchitarum: Exc.mi P. D. Sabae Youakim ad Archiepiscopalem Ecclesiam Petrensem et Philadelphiensem ; P. D. Dionysii Gaith ad Archiepiscopalem Ecclesiam Hemesenam Melchitarum ; Exc.mi P. D. Ioannis Bassoul ad Archiepiscopalem Ecclesiam Mariamnensem; R. P. Eliae Mjmé ad titularem « p r o hac vice » Archiepiscopalem Ecclesiam Palmyrenam Melchitarum cum munere Auxiliaris Exc.mi P. D. Maximi V Hakim, Patriarchae Antiocheni MeL Acta Pauli Pp. VI 201 chitarum ; Exc.mi P. D. Eftimii Youakim iam vita functi, ad titularem Archiepiscopalem Ecclesiam Scythopolitanam ; — in Synodo Episcoporum Syrorum: R. D. Iosephi Iacobi Abiad ad Archiepiscopalem Ecclesiam Hemesenam Syrorum; R. D. Georgii Chelhot ad Archiepiscopalem Ecclesiam Damascenam Syrorum; R. D. Iosephi Mounayer ad titularem Episcopalem Ecclesiam Hierapolitanam in Syria cum munere Auxiliaris Exc.mi P. D. Ignatii Antonii Hayek, Patriarchae Antiocheni Syrorum; — in Synodo Episcoporum Chaldeorum: R. P. Samuelis Chauriz ad Archiepiscopalem Ecclesiam Ahvasiensem Chaldaeorum ; Exc.mi P. D. Thomae Bidawid ad titularem Archiepiscopalem Ecclesiam Msibenam, cum munere Vicarii Patriarcalis Chaldaeorum in civitate Cahirensi ; — in Synodo Episcoporum Armenorum: R. D. Ioannis Kasparian ad Archiepiscopalem Ecclesiam Babylonensem Armenorum; R. P. Hemaiagh Ghedighian ad titularem Archiepiscopalem Ecclesiam Chersonesitanam in Zechia, cum munere Vicarii Ecclesiae Berytensis Armenorum ; R. D. Vartan Tekeyan ad Cathedralem Ecclesiam Hisphaaniensem Armenorum ; R. D. Gregorii Ayvazian ad Cathedralem Ecclesiam Kamechliensem Armenorum ; R. D. Andreae Bedoglouyan ad titularem Episcopalem Ecclesiam Comanensem in Armenia, cum munere Auxiliaris Exc.mi P. D. Ignatii Petri XVI Batanian, Patriarchae Ciliciae Armenorum. CONSISTORIUM UNICUM Consistorio secreto absoluto, statim in eadem Aula habitum est Consistorium unicum (loco duorum Consistoriorum, publici et semipublici), cuius acta referuntur. I - POSTULATIO PALLIORUM Deinde personaliter sacrum Pallium postulaverunt: E.mus P. D. Amletus Ioannes Cicognani pro Ecclesia Suburbicaria Ostiensi; E.mus P. D. Cardinalis Eugenius De Araújo Sales pro Metropolitana Ecclesia S. Sebastiani Fluminis Ianuarii. Per procuratorem vero postulatio Pallii, nomine novorum Patrum Cardinalium facta est, pro Patriarchali Ecclesia Lisbonensi; pro Metropolitanis Ecclesiis : Bostoniensi, Panormitana, S. Pauli in Brasilia, 202 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. Salvatoris in Brasilia, Vratislaviensi, Toletana, Bogotensi, Brazzapolitana, Sydneyensi, Nairobiensi atque pro Archiepiscopali Ecclesia Barcinonensi. Deinde personaliter sacrum Pallium postulaverunt : — pro Metropolitanis Ecclesiis : Sipontina, Exc. P. D. Valentinus Vailati; Acheruntino, Exc. P. D. Iosephus Vairo; Pisano,'Exc. P. D. Benvenutus Mattèucci; Tranensi et Barolensi, Exc. P. D. Iosephus Carata ; Consentina, Exc. P. D. Aeneas Selis ; Theatina, Exc. P. D. Vincentius Fagiolo ; Aquilana (per elevationem sedis), Exc. P. D. Constantinus Stella; Anconitana (per elevationem sedis), Exc. P. D. Carolus Maccari; Oklahomensi (per elevationem sedis), Ioannes R. Quinn; Salisburgensi, Exc. P. D. Carolus Berg; — pro Archiepiscopalibus Ecclesiis : Rossanensi, Exc. P. D. Antonius Cantisani; Amalphitana, Exc. P. D. Alfredus Vozzi; BoianensiCampobassensi (per elevationem sedis), Exc. P. D. Albertus Carinci; Potentina (per elevationem sedis), Exc. P. D. Aurelius Sorrentino; — pro Episcopalibus Ecclesiis : Varmiensi (ex privilegio), Exc. P. D. Iosephus Drzazga; Anagnina (ex privilegio), Exc. P. D. Victorius Ottaviani. Per procuratorem vero postulatio Pallii facta est pro Metropolitanis Ecclesiis : Diakartana; Zagrebiensi; St. Assumptionis; Avenionensi (per successionem) ; Vallisoletana; S. Iacobi in Cuba; Banguensi (per successionem) ; Regiopolitana in lamaica; Cagayana; Liberae Urbis et Boënsi; Tarraconensi; Londrinensi; Curitibensi; Verapolitana; Aracaiuensi; Torontina (per successionem) ; Conchensi in Aequatore (per successionem) ; Adelaidensi (per successionem) ; Huancayensi; Rangunensi (per successionem) ; Cotonuensi; Kvangiuensi; Teresiana; Bangalorensi; Hyderabadensi; Dublinensi; Numeana (per successionem); Corrientensi; Sinus Albi; Meraukensi; Moreliensi; Arcis Gallicae; Rivi Nigri (per successionem) ; Surrentina (per successionem) ; Perusina (per elevationem sedis) ; Èmeritensi in Venezuela (per successionem) ; larensi (per successionem) ; Cincinnatemi; Gruardensi-McLennanpolitana; Davaënsi (per successionem) ; Utinensi; Kualalumpurensi (per elevationem sedis) ; Lucensi (per successionem) ; Lingayensi-Dagupanensi (per successionem) ; Vashingtonensi; Brisbanensi; Monctoniensi; Papeetensi (per successionem) ; —- pro Archiepiscopalibus Ecclesiis : Massiliensi; Matritensi; Babylonensi Latinorum; Caietana. Acta Pauli Pp. VI 203 Interiecto haud magno spatio, in Audientiae Aula Summus Pontifex Paulus Pp. VI Biretum rubrum, « ornamentum Cardinalatus dignitatis insigne », novensilium Purpuratorum Patrum capiti sollemni ritu imposuit singulisque Titulum vel Diaconiam adsignavit, scilicet: ALBINO LUCIANI, Titulum Sancti Marci. A N T O N I O RIBEIRO, Titulum Sancti Antonii Patavini de Urbe. IACOBO ROBERTO K N O X , Titulum Sanctae Mariae in Vallicella. Titulum Sanctorum Bonifacii et A VELARIO B R A N D I O V I L E L A , Alexii. IOSEPHO CORDEIRO, Titulum Sancti Andreae Apostoli de Hortis. Titulum Sancti Bartolomaei in H A N N I B A L I MUÑOZ DUQUE, Insula. BOLESLAO K O M I N E K , Titulum Sanctae Crucis in via Flaminia. Titulum Sanctae Mariae Matris ALOISIO APONTE MARTÍNEZ, Providentiae in Monte Viridi. RADULFO FRANCISCO P R I M A T E S T A , Titulum Beatae Mariae Virginis Perdolentis ad forum Bonaerense. Titulum, « pro hac vice », Sanctae Mariae Odigitriae Siculorum. SALVATORI PAPPALARDO, MARCELLO GONZÁLEZ M A R T Í N , ALOISIO IOANNI GUYOT, Titulum Sancti Augustini. Titulum Sanctae Agnetis extra moenia. HUGONI POLETTI, Titulum Sanctorum Ambrosii et Caroli ad viam Latam. TIMOTHEO MANNTNG, Titulum Sanctae Luciae ad locum vulgo « Piazza d'Armi ». P A U L O YOSHIGORO T A G U C H I , MAURICIO OTUNGA, Titulum Sanctae Mariae in Via. Titulum Sancti Gregorii Barbadici ad Aquas Salvias. Titulum Sanctae Emerentianae ad locum vulgo « Tor Fiorenza ». IOSEPHO SALAZAR LÓPEZ, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 204 A E M I L I O BIAYENDA, HUMBERTO S. Titulum Sancti Marci in Agro Laurentino. MEDEIROS, P A U L O EVARISTO A R N S , Titulum Sanctae Susannae. Titulum Sancti Antonii Patavini in via Tusculana. IACOBO DARCY E R E E M A N , Titulum Sanctae Mariae Reginae Pacis ad litus Ostiense. Titulum Sanctorum Fabiani et Venantii ad locum vulgo « Villa, Fiorelli ». HERMANNO VOLK, Pio TAOFINU'U, Titulum Sancti Honuphrii in Ianiculo. SERGIO P I G N E D O L I , Diaconiam Sancti Georgii in V elabro. ALOISIO RAIMONDI, Diaconiam Sanctorum Blasii et Caroli ad Catinarios. H U M B E R T O MOZZONI, PAULO PHILIPPE, Diaconiam Sancti Eugenii Papae. Diaconiam Sancti Pii V ad locum vulgo « Villa Carpegna ». PETRO PALAZZINI, Diaconiam Sancti Petri Damiani ad Mon- tes S. Pauli. FERDINANDO IOSEPHO A N T O N E L L I , Diaconiam Sancti Sebastiani in Monte Palatino. Antequam novensilibus Cardinalibus Biretum impositum est, E.mus Pater Albinus Luciani, primus e Purpuratis Patribus recens creatis, collegarum etiam nomine grati animi sensus aperuit Beatissimo Patri, qui postea hanc habuit Allocutionem : Salute a voi, venerati Fratelli Nostri, che abbiamo teste chiamati a far parte del Sacro Collegio dei Cardinali! Salute a voi, sacerdoti e fedeli, venuti da tutto il mondo a far corona ai vostri Pastori ! Salute a voi, elette rappresentanze governative e civili di varie Nazioni, che con la vostra presenza dimostrate quale partecipazione di letizia e di riconoscenza abbia suscitato nei vostri Paesi la nomina di eletti membri dei vostri Popoli, inseriti nel vetusto consesso dei collaboratori del Papa ! Acta Pauli Pp. VI 205 A tutti voi, che gremite quest'Aula delle Udienze, conferendole un'atmosfera tutta particolare, che Ci riempie di ammirazione e di stupore, il Nostro cordiale aperto benvenuto! Siamo venuti con grande gioia a salutare qui i novelli Cardinali, che, qualche ora fa — come v'è stato annunciato dai Biglietti a voi consegnati dal Nostro Segretario di Stato — Noi abbiamo cooptato nel Sacro Collegio, durante il Concistoro Segreto. Abbiamo desiderato di non tardare il Nostro primo incontro con voi, chiamati d'ora in avanti a partecipare, a titolo più stretto e pieno di responsabilità, alla Nostra universale missione, al Nostro umile servizio di tutto il gregge affidatoci da Cristo. E questo primo incontro avviene non soltanto con voi, ma con i membri, tanto numerosi, delle vostre singole Chiese, con le Autorità religiose e civili, con i vostri familiari, che vi fanno corona in questo momento, per esprimervi la loro commozione e il loro affetto. La festosità distesa del momento non richiede certo un discorso formale ; ma non vogliamo tuttavia esimerci dal cogliere il senso profondo che offre questa occasione, straordinaria nella vita della Chiesa contemporanea, e questa accolta pacifica e significativa di tutte le genti e di tutte le favelle, qui presso il Sepolcro di Pietro. E non abbiamo che da lasciar parlare la circostanza, che di per sé stessa è tanto eloquente. Lo spettacolo che voi, venerati Fratelli, offrite con le elette rappresentanze delle vostre Chiese è anzitutto quello della unità, della comunione che vive nella Chiesa, di cui la Chiesa è segno visibile nel mondo. Il fatto che i vostri fedeli vi abbiano seguiti fin qui, simboleggiando l'intera famiglia delle singole diocesi a voi affidate, dimostra com'esse vi siano unite, come vogliano vivere con voi questa tappa così onorifica e importante tanto della loro comunità ecclesiale quanto della vostra vita. Si rivive così quella koinonia, che nella primitiva Chiesa di Gerusalemme fondeva gli animi dei cristiani con gli Apostoli, ed era nutrita di Eucaristia, di preghiera, di amore fraterno : erant perseverantes in doctrina Apostolorum et communicatione fractionis panis et orationibus. Si rinnova l'antica disciplina, « nella quale — come ha detto il Vaticano II — i Vescovi di 1 2 1 2 Cfr. Io. 21, 15-17. Act. 2. 42. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 206 tutto il mondo comunicavano tra loro e col Vescovo di Roma nel vincolo dell'unità, della carità e della pace » . E si realizza visibilmente l'unità del Popolo di Dio, stretto con i propri Pastori, nella comunione della fede e dell'amore. Questo spettacolo oggi voi offrite a Noi e a tutta la comunità credente, anzi a tutta l'umanità: come offrite altresì un quadro splendido e commovente dell'universalità della Chiesa. Questa realtà noi troviamo oggi qui resa visibile, quasi tangibile. Vi sono le antiche Chiese, di veneranda tradizione che risale fino ai tempi apostolici o alle vicende più gloriose dell'antichità cristiana, il cui solo nome richiama illustri vicende di storia religiosa e civile : ecco Palermo, Toledo, Tolosa e Magonza, dei primi secoli; ecco Lisbona e Barcellona — al cui Arcivescovo, impossibilitato ad essere fra noi oggi per motivi di salute, desideriamo far giungere i Nostri voti più cordiali — del quarto secolo; e poi Wrociaw e Venezia, il cui Patriarcato, benché più recente, si gloria del nome di Marco evangelista e interprete di Pietro; accanto ad esse, ecco le Chiese del Nuovo Mondo, San Juan de Puerto Rico (1511), il cui Arcivescovo è venuto qui con la vecchia genitrice, madre di 18 figli; e poi Guadalajara nel Messico (1548), Sao Salvador de Bahia in Brasile (1551), Bogotá in Colombia (1564), Cordoba in Argentina (1570), Sao Paulo ancora in Brasile (1745); e poi, nel secolo scorso, Boston e Los Angeles, negli Stati Uniti d'America; e Osaka nel moderno e fascinoso Giappone; e Sydney e Melbourne, in Australia. Ma sono soprattutto le giovani Chiese, nate dal contemporaneo sforzo missionario di tante energie nascoste, che, con questo Concistoro, vengono ad essere più largamente rappresentate : ecco il Pakistan, con l'Arcivescovo di Karachi, il Kenya con quello di Nairobi, il Congo col Presule di Brazzaville, e infine l'ampio e sperduto Pacifico, col Vescovo di quella isola di Apia, che visitammo nel corso del Nostro viaggio in Estremo Oriente e nel Pacifico di tre anni fa, vedendone da vicino la vitalità generosa, e da cui abbiamo mandato al mondo il Nostro appello per la collaborazione missionaria. Ë qui presente, pertanto, la Chiesa delle avanguardie, la Chiesa missionaria, « chiamata in ma3 3 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 22. Acta Pauli Pp. VI 207 niera più urgente a salvare e rinnovare ogni creatura, affinché tutte le cose siano instaurate in Cristo e gli uomini in Lui costituiscano una sola famiglia e un solo popolo di Dio » . E nei Pastori che qui vediamo, attorniati dai loro fedelissimi diocesani, giunti da tanto lontano, Noi abbiamo voluto onorare tutti gli altri Pastori, tutti i sacerdoti autoctoni e gli ammirevoli missionari, tutti i fedeli di quei carissimi popoli, affinché brillasse più viva nel mondo la bellezza della loro missione, l'esempio della loro fede, l'ardore genuino della loro carità apostolica. Accanto a questi dobbiamo far menzione di quei Nostri collaboratori che, per lunghi anni, hanno portato alla Sede Apostolica, in un esemplare, fedele, nascosto servizio, il contributo della loro esperienza e delle loro migliori energie: sono vite dedicate alla Chiesa, che tutto hanno dato, e ancora daranno, per la sua irradiazione nel mondo. Mentre ancora porgiamo il Nostro rispettoso omaggio alle autorità dei vostri singoli Paesi e Città, facciamo voti che questa pagina di storia, che oggi si scrive, torni a vantaggio della unità e della fraternità del mondo, e soprattutto a splendore e a consolazione della Santa Chiesa. Conforti il Signore i propositi di questo giorno: e nel suo Nome, di cuore vi benediciamo, unitamente a quanti sono qui spiritualmente presenti, partecipi della nostra comune letizia. 4 Post meridiem Summus Pontifex in Basilica Vaticana, cum E.mis Cardinalibus, quibus in Aula Audientiae Biretum rubrum mane sollemni ritu imposuerat, Sacrum concelebravit, hanc habens post lectum Evangelium Allocutionem : Fratelli ! Solleviamo un istante il capo curvo su l'altare e grave per le parole penetranti e solenni, che la liturgia ci fa ascoltare, e guardiamoci intorno, guardiamo specialmente a voi Fratelli concelebranti. Lasciamo che un'onda di riverenza e di affezione 4 Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 208 corra sui nostri volti, commensali come ora siamo della mensa del Signore, e riflettiamo a quale titolo. Un vincolo originale, e profondamente ecclesiale, offre questo titolo: voi celebrate con noi ora questo santo Sacrifìcio, perché siete stati da noi chiamati a fare parte di quel sacro Collegio Cardinalizio che è storicamente definito non solo per la sua fondamentale e peculiare posizione canonica in questa Chiesa Romana, ma altresì per la sua funzione spirituale ed operativa a voi affidata, quella d'essere vicini alla nostra persona, di assistere e coadiuvare la missione che a noi da Cristo deriva, di guidare cioè pastoralmente il gregge di Lui, Cristo, la Chiesa, ora tanto cresciuta di estensione, di bisogni, di problemi. Grazie a voi, Fratelli, e pace a voi, che accogliendo il nostro invito, siete venuti, e subito vi disponete d'intorno alla nostra umile persona, pronti a condividerne « la sollecitudine di tutte le Chiese a servizio cioè ed a conforto di questa Sede Apostolica e d'un altro ben più largo Collegio, quello Episcopale, e con esso di tutto il Popolo di Dio. Qui, su la tomba dell'Apostolo Pietro, convalidiamo il comune proposito di rispondere insieme col cuore e con l'opera alla domanda incalzante del Signore, che sì, noi lo amiamo, lo ameremo, non ameremo che Lui, solo e per sempre, fino alla nostra dedizione totale : il sacro Collegio, con noi e con quanti lo compongono, dev'essere, in mezzo alla Chiesa, un focolare ardente di carità, luce ed amore, d'autorità e di servizio, di fedeltà al vangelo. Oh! esulti il nostro cuore, esulti il vostro, in questo incontro dei nostri sguardi e dei nostri animi ! noi vorremmo riavere sulle nostre labbra i nomi delle vostre persone e ancor più quelli delle vostre Chiese, dei vostri rispettivi Popoli; che se il tempo ci concedesse di proferirli, sembrerebbe così a noi di far eco alla pagina degli Atti degli Apostoli, che ci dà la lista variopinta dei Popoli rappresentati all'avverarsi del prodigio della Pentecoste. Non dobbiamo noi godere come di festa neh" avvertire che le vostre singole Persone, novelli Cardinali, assurgono in questo momento a rappresentanti delle vostre Diocesi e delle vostre Nazioni? e non possiamo noi con2 1 2 2 Cor. 11, 28. Cfr. Act. 2, 9, ss. Acta Pauli Pp. VI 209 fidarvi che cotesta pluralità geografica ed etnica è stata intenzionale nella scelta delle vostre persone, e più avrebbe voluto estendersi, se ne avesse avuto possibilità? Il genio della Chiesa non è forse la cattolicità? Vogliamo anche supporre che in questa stessa cerimonia voi, e coloro che vi assistono, anzi quanti hanno occhi limpidi per cogliere il senso di questo avvenimento, sappiano scorgere un segno di cattolicità, cioè di amore universale. Così ama la Chiesa Romana. Ma a questo punto, cioè al confronto, che ci si prospetta davanti, di questo fatto, di questo rito, compiuto nella Basilica di S. Pietro, con il mondo che ci circonda, e in cui noi stessi viviamo, un problema sorge nel nostro spirito, e forse anche nel vostro, il problema che si chiede se noi siamo all'unisono col nostro tempo, se vi è rapporto plausibile fra la Chiesa e il mondo, come tanto autorevolmente ci fu raccomandato dal recente Concilio ecumenico. Chi di noi si abbandona alla visione di questo tempio, ai ricordi, alle emozioni ch'esso suscita nell'animo, commosso dal rito suggestivo che stiamo celebrando, entra in uno stato di sogno, dimentica la realtà storica e profana, teatro della nostra vita presente, e si sente trasportato in un altro mondo, fuori dell'ora attuale. Ci sembra di arretrare nei secoli, o meglio di vivere fuori del tempo. Una questione, e questione grave, tiene vigilante la nostra coscienza; ed è questa: la Chiesa vive dentro, o fuori della storia? La Chiesa, con questi suoi incantesimi tradizionali, — perché tali ci sembrano forse i suoi riti, i suoi costumi, i suoi istituti presenti —, non ci rende forse estranei alla realtà della storia? non sarebbe essa stessa un anacronismo? e questa sua superstite fedeltà a concezioni e a istituzioni d'altri tempi non ci distoglie dal movimento universale, innovatore del progresso, dell'attualità fuggente? Non ci rende timidi, e solo solleciti di conservare il passato e di frenare la corsa verso l'avvenire? Il problema esiste ; ed ha in questo istante una sua urgenza che potrebbe avere due contrarie ed entrambe false risposte : quella dell'immobilismo, o quella del relativismo. II rapporto fra Chiesa e storia non si fìssa ciecamente alle forme del passato, straniando la Chiesa dal flusso della storia che si evolge e che muta, che conquista sempre mirando a mete future e 14 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 210 escatologiche, come non concede alia Chiesa di disperdere i tesori del suo cammino nel tempo, uno soprattutto, inalienabile, la fede, per mettersi affannosamente al passo insensato di una società, che precipita la sua corsa non trovando altrimenti alcuno equilibrio e alcuna pace : la rivoluzione è la sua meta, e con essa la perdita della libertà. La Chiesa, invece, ringraziamone Iddio, quand'è fedele a se stessa, ha il duplice e simultaneo carisma della fissità e della velocità, perché possiede la Verità divina ed eterna, estratemporale ed ultratemporale, che, mentre la conserva nella sua vivente identità, la spinge a sempre continuo perfezionamento e rinnovamento. Cose da voi sapute. E cose da voi oggi vissute. Perché non è vero che le strutture costituzionali e le autentiche tradizioni collaudate dai secoli siano catene che inceppino il cammino della Chiesa nel tempo; esse ne sono insieme il sostegno e lo stimolo. Lo ricordiamo a voi, Fratelli Cardinali, a Voi Fratelli Vescovi e Sacerdoti e Diaconi, affinché non vi facciate vittime di voi stessi, cioè delle dignità e delle potestà, che la Chiesa vi conferisce, quasi fossero pesanti fardelli, che vi obbligano a difenderne il carattere a scapito della funzione, e quasi fossero d'intralcio, per lo stile nobile e sacro, che esse impongono alla vostra vita raffigurata su quella di Cristo, agli ardimenti liberi e audaci d'un più valido apostolato. Non pensate giammai d'essere fuori della vita vissuta, fuori della storia, per il fatto che le vostre persone e le vostre idee hanno una forma propria modellata sull'esperienza autorevole della Chiesa; pensate piuttosto come voi, così compaginati con la Chiesa di Pietro, siete all'avanguardia dei grandi movimenti, che trascinano l'umanità verso i suoi evidenti e per essa così difficili destini, vogliamo dire l'unità, la fratellanza, la giustizia, la libertà nell'ordine, la dignità personale, il rispetto alla vita, il dominio della terra senza rimanervi impaniati, la cultura senza rimanervi smarriti... Ed ancora più; ci confidava, or non è molto, un alto esponente dello sviluppo industriale moderno : « il mondo del lavoro, nel fondo della sua anima inquieta, avida e sofferente, oggi ha bisogno di trascendenza; ha bisogno di chi gliene dia l'annuncio e il segno vissuto nel 3 3 Cfr. 1 Cor. 4, 10; 1 Thes. 2, 14. Acta Pauli Pp. VI 211 proprio esempio ... Perché non glieli date, voi ministri di Cristo? perché temete? non conoscete il fascino del vostro messaggio e del vostro ministero? » . E quanto più convincente si fa questo discorso, quando pensiamo, come il Maestro ci ha insegnato, che tanto più efficace sarà la testimonianza, se convalidata dall'insuccesso e dalla sofferenza! Ecco allora i pronostici delle buone, delle sante fortune per la causa del Vangelo e per l'incremento della Chiesa salire da questo rito nell'orizzonte dell'avvenire: quanti di voi sono oggi associati al nostro ministero pontificio con questo vincolo strettissimo e peculiarissimo del Cardinalato conforteranno tale ministero alla fermezza, al rinnovamento, alla fecondità e ne faranno proprio la testimonianza in questa Poma cattolica e fino ai confini della terra. Questo auguriamo, questo chiediamo, nel nome di Cristo e nella veste di Pietro, tutti di cuore benedicendo. 4 Nous saluons spécialement les Autorités et les pèlerins des pays de langue française, ici rassemblés pour cette célébration vraiment ecclésiale, et Nous comptons sur les nouveaux Cardinaux qu'ils sont venus entourer, pour Nous aider dans notre mission. A tous, Nous donnons notre Bénédiction Apostolique. We wish to extend our greetings to the représentatives and pilgrims of English-speaking nations. You have witnessed today the wonderful universality of the Catholic Church. May the memories of this historie occasion make you ever stronger in your faith and give you much Joy in the Lord Jesus Christ. We give to ail our Apostolic Blessing. Unser herzlicher Gruss gilt in dieser Stunde den Priestern und Gläubigen aus dem Bistum Mainz, den Vertretern der staatlichen und städtischen Autoritäten. Alle sind hierher gekommen, um dieses freudige Ereignis mit Uns und ihrem Oberhirten zu feiern. Ihnen und allen Pilgern aus den Ländern deutscher Sprache Unser Apostolischer Segen. A las Misiones officiales, a los queridos sacerdotes, religiosos y fieles de lengua castellana, que vemos congregados 4 Cfr. Mt. 8, 26 ; Io. 15, 20. 212 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale en torno a los nuevos Cardenales, nuestro saludo gozoso de congratulación y el deseo de que este encuentro, ante la Tumba del Apóstol San Pedro, os aumente los vínculos de comunión en la misma fe, corroborada por una caridad profunda, y plasmada en un ardiente servicio a la Iglesia. Así lo invocamos del Señor, con Nuestra Bendición Apostólica. Aos fiéis de lingua portuguesa, diremos: em tres palavras — alegría, pela vossa presença, congratulaçao, pelos vossos novos Cardeais e felicidades, para todos — levai deste encontró as lembranças do Papa, para as vossas patrias, as vossas terras e familias, com a nossa Bênçao. Subinde Beatissimus Pater anulum tradidit E.mis Purpuratis Patribus recens creatis. *** Feria quinta, die xn mensis aprilis, in Aula Consistoriali Palatii Apostolici Vaticani, Summus Pontifex Paulus Pp. VI Biretum rubrum imposuit atque anulum tradidit E.mo Cardinali Stephano Trochta, Litomericensi Episcopo, eique Titulum, « pro hac vice », Sancti Ioannis Bosco in via Tusculana adsignavit. Antequam novensili Cardinali Biretum impositum est, ipse Eminentissimus Trochta grati animi sensus Beatissimo Patri aperuit, qui postea hanc habuit Allocutionem : Siamo assai lieti di ricevere cotesto cospicuo e distinto gruppo, venuto a far corona a Lei, Signor Cardinale, in una circostanza così importante e significativa della sua vita. Vediamo con piacere che è qui rappresentata anche l'Autorità civile del suo Paese, a cui rivolgiamo il nostro deferente saluto. A tutti diciamo il nostro grazie ed il nostro benvenuto. Abbiamo ascoltato con animo commosso e attento il nobile indirizzo che Ella, Signor Cardinale, ha testé letto, nel quale ha effuso i sentimenti del suo cuore. E ne prendiamo volentieri lo spunto per esprimere a nostra volta quanto, in questo particolare momento di letizia, sentiamo sgorgarci nell'animo; come pegno di fiducia verso la sua persona; di benevolenza e di amore verso la comunità ecclesiale e civile della Cecoslovacchia; e di speranza per un sereno domani. Acta Pauli Pp. VI 213 1. La sua elevazione alla dignità cardinalizia, da noi decisa — come annunciammo nel Concistoro Segreto del 5 marzo scorso — già fin dal 1969, è stata anzitutto un segno di fiducia per Lei, venerato e caro Signor Cardinale, per la sua persona. La Provvidenza Divina l'ha tratta da un'umile famiglia, dotata di integerrime virtù, per fare di Lei un Pastore del Popolo di Dio. Come guidate da un filo d'oro, le tappe della sua vita si sono succedute, dimostrando chiaramente il disegno di Dio su di L e i : rispondendo alla vocazione, Ella ha ubbidito alla voce del Signore con generosità assoluta, ponendo le sue forze al servizio della Chiesa; nella famiglia Salesiana, seguendo da vicino le orme di Don Bosco e di Don Rua, Ella ha trovato il significato della sua consacrazione a Dio, il quale La poneva, come i suoi Confratelli, al servizio dei più poveri, dei giovani, dei lavoratori. La Provvidenza L'ha inoltre formata alla severa e purificatrice scuola della sofferenza, dandoLe anche segni visibili di un'assistenza che ha del meraviglioso, e L'ha sempre accompagnata, fino all'Episcopato, che Ella ha accettato con spirito di servizio in una situazione non priva di difficoltà. E in tutti questi anni, quella mano L'ha sostenuta e confortata, maturando la sua personalità attraverso vicissitudini, che non hanno scalfito la sua disponibilità al dono di sé per i fratelli, e la sua fiducia nella Provvidenza Divina, alla cui azione Ella si è sempre abbandonata. 2. Questo riconoscimento dovuto alla sua persona, si estende peraltro al di là di essa per abbracciare la sua diletta Patria: e vuol essere perciò un segno di benevolenza e di amore verso la Cecoslovacchia, che è sempre tanto vicina al nostro cuore. Essa ha dato grandi figure di Santi, come Venceslao e Adalberto; ha avuto esemplari Vescovi e Cardinali, dei quali, ne siamo certi, Ella saprà essere degno continuatore. Con la dignità a Lei conferita abbiamo perciò voluto dimostrare il nostro affetto verso la comunità dei sacerdoti e dei fedeli della Cecoslovacchia : è tutta la Chiesa, nella sua Patria, che abbiamo inteso onorare, e che sentiamo presente in questo momento; ad essa vogliamo assicurare che partecipiamo alle sue gioie come alle sue pene, alle sue speranze come alle sue ansie, per confortarla e per incoraggiarla nel suo cammino di fedeltà a Cristo Signore. 214 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ma il nostro sguardo si allarga in cerchio più vasto : e pertanto vorremmo che, tornando a casa. Ella dicesse a tutti quanti, nella sua cara Patria, che il Papa è ad essi vicino, li ama e li apprezza, li stringe in un unico abbraccio spirituale come un padre verso i figli amatissimi: e tutti davvero, non soltanto i credenti, vorremmo che avessero quest'assicurazione. 3. Aggiungiamo, infine, una parola di speranza, sentimento che nasce strettamente congiunto alla benevolenza, e di cui la nomina del Vescovo di Litomerice al supremo Senato della Chiesa ha voluto essere un lietissimo auspicio. Noi confidiamo, cioè, che questo atto di distinzione della Santa Sede verso uno dei più eletti figli della sua nobile terra possa portare un serio contributo alla soluzione di quei problemi che la Chiesa ha il dovere di affrontare. Come bene sapete, si tratta soltanto di assicurare alla Chiesa la possibilità di svolgere convenientemente la sua missione, essenzialmente spirituale, che pur ridonda al bene totale della comunità. Come sottolineammo nel Concistoro del 5 marzo scorso, la nomina di quattro nuovi Vescovi ci è apparsa come un primo passo nel processo in corso « per avviare a normalità la situazione della Chiesa nella Repubblica cecoslovacca e il governo canonico di quelle diocesi » ; e così la pubblicazione della sua elevazione al Collegio dei Cardinali è stata come il coronamento degli iniziali e promettenti risultati di tanti pazienti e prudenti sforzi. Sono segni di speranza che per noi, come certo anche per voi, è bello raccogliere, in pegno di un sereno e costruttivo avvenire. Con questi sentimenti, noi invochiamo le copiose grazie del Signore per il costante, ordinato progresso civile e sociale della sua Patria, mentre di gran cuore impartiamo a Lei, caro e venerato Signor Cardinale, a voi qui presenti ed a tutti i figli della Chiesa in Cecoslovacchia la nostra confortatrice Benedizione Apostolica. Acta Pauli Pp. VI 215 LITTERAE APOSTOLICAE E.mus P. D. Hugo Titulo Sanctorum Ambrosii et Caroli ad Viam Latam S. R. E. Presbyter Cardinalis Poletti Vicarius Generalis Summi Pontificis in Urbe eiusque suburbiis et districtu eligitur. PAULUS PP. V I Venerabilis Prater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Positum est in Romanorum Pontificum instituto, ut uni e Purpuratis Patribus munus committatur Vicarii Generalis, qui nempe vicaria sed ordinaria potestate almae Urbis Dioecesim regat. Quod quidem officium tuis humeris imponere statuimus, Venerabilis Prater Noster, quem modo in Cardinalium Collegium cooptavimus. Probe novimus quidem onus non leve esse, sed compertum habemus pastorale studium tuum, ad quod alia ornamenta animi accedunt; quod quidem ipse testatus es in hac Dioecesi, sive prius ut Vices Gerens, sive deinde, post obitum desideratissimi Cardinalis Angeli Dell'Acqua, ut Pro-Vicarius Generalis. Spes ergo Nos tenet fore, ut haec inclita Urbs, in qua est sedes Petri, te annitente, spiritualibus incrementis augeatur lucemque Christi quoquoversus latius effundat. Quare, motu proprio, certa scientia Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, officium praedictum tibi, per te vel per legitimos officiales tuos exercendum, cum omnibus et singulis privilegiis, facultatibus, praerogativis, immunitatibus, iuribus, honoribus quoque et oneribus atque emolumentis, quibus alii in eadem hac Urbe eiusque suburbiis et districtu Vicarii in spiritualibus Generales Romanorum Pontificum, Decessorum Nostrorum, uti, frui potuerunt seu etiam debuerunt, harum Litterarum vi concedimus ac tribuimus. Te idcirco Nostrum Urbis, suburbiorum et districtus Vicarium in spiritualibus et Iudicem constituimus ac renuntiamus, curam, regimen, administrationem, liberumque praedicti muneris exercitium plenarie tibi committentes. Hinc Nos tibi, Venerabilis Frater Noster, mandamus, ut, vigore praesentium, quam primum per te vel per procuratorem tuum possessionem seu quasi possessionem officii Vicariatus et illi adnexorum quorumlibet appréhendas ac retineas, officiumque ipsum Vicariatus eadem forma, qua decessores tui illud exercuerunt vel exercere potuerunt ac debuerunt, similiter exerceas, ceteraque omnia et singula ad officium huiusmodi ex iuris praescripto vel usu et con- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 suetudine spectantia facias, geras, ordines, exsequaris. Te igitur, Venerabilis Frater Noster, rogamus, ut, regiminis et administrationis huiusmodi onus prompta animi devotione suscipiens, munus ipsum secundum datam tibi a Domino prudentiam sic exerceas, ut exinde fructus, quos speramus, proveniant ac divinae retributionis praemium consequi merearis. Dilectis autem filiis Nostris tum e clero tum e populo huius Almae Urbis praecipimus, ut te ea, quae par est, cum reverentia recipiant, tibi faveant, praesto sint ac pareant. Contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vi mensis Martii, anno M C M L X X i i i , Pontificatus Nostri decimo. EPISTULA Ad Exc.mum P. D. Aloisium Lorscheider, Angelopolitanum Episcopum, Conferentiae Episcoporum Brasiliae Praesidem, cum annuum ea in Natione Fraternitati Conciliandae Coeptum initium habuit. Na perspectiva da Páscoa do Senhor, vai iniciar-se a Companha da Fraternidade - 1973. Com eia, como de há dez anos a esta parte, procura-se animar cristâmente a Quaresma nesse dileto País, interpelando os fiéis brasileiros, para que, a sua aprofundada conversáo, par um maior empenhamento na oraçâo e na penitencia, desabroche em generosa solidariedade, interesse apostólico e gestos concretos de caridade. Que o Deus da paz a todos torne aptos, com toda a especie de bem, para cumprirem a sua vontade, por Jesus Cristo, ao qual seja dada gloria ! (( O egoísmo escraviza, o amor liberta » : foi o tema bem escolhido, para o diálogo, a reflexâo e as preces dos fìlhos da Igreja, empenhados, com o firn de bem e para edificaçâo dos irmâos, na vivencia e testemunho do Misterio Pascal, ou do sumo amor de Deus para com os homens, concretizado em Cristo, Redentor e Salvador. Amor que liberta : realidade, promessa e esperança, na primeira Páscoa, vivida pelo Povo eleito, durante e após dura provoçâo. Eia o marca e o faz renitente ao apelo divino para o diálogo amoroso, 1 1 Cfr. Hebr. 13, 20-21. Acta Pauli Pp. VI 217 traduzido em vida. E Moisés tem de lhe explicar : « Nao temáis, pois Deus veio para vos provar... para que nao pequéis » . Sim, o pecado : ele é mau uso e perda da autentica liberdate, frente a Deus e aos outros. De facto, « foi para que fôssemos livres, que nos libertou Cristo » , hörnern perfeito e sem pecado. Com a sua vida, morte e ressurreiçâo, Ele veio inaugurar a Nova Lei, ou « lei da liberdade », cujo código enuncia com simplicidade, confirma e aperfeiçoa, com o « mandamento novo » : « O Senhor, nosso Deus, é o único Senhor ; ama-o, portante, com toda a tua alma, com toda a tua mente e com todas as tuas forças... E ama ao próximo, como a ti mesmo ». Este amor « v a l e mais do que todos os holocaustos e sacrificios » ; e quem o vive <( näo está longe do Reino de Deus » ; para nele entrar, falta-lhe apenas aceitar e observar o « mandamento novo » — amar, corno Cristo nos amou e amou a inteira familia humana. Para tanto, Eie « näo procurou o que lhe era agradável » , porque o egoísmo escraviza ; mas, tendo amado, amou até ao ultimo sinal : dar a vida por aqueles a quem amava. E assim o amor que liberta. E foi na base déste amor que Ele estabeleceu o seu Reino, destinado, segundo o designio divino, a desenvolcer-se cada dia, até á consumaçâo final, em todas as suas dimensöes : graça, justiça, solidariedade fraterna e paz. E isso, pelo poder de Deus e pelo poder comunicado aos seus discípulos, assumidos doravante corno « istrumentos de redençao universal » : (( Eu deixo-vos o exemplo, para que, como Eu fiz, vos façais também » . Grandioso e belo é, pois, o programa traçado pela Campanha da Fraternidade - 1973 ; mas, ao mesmo tempo, exigente : abnegar-se a si mesmo, porque o egoísmo escraviza ; e, com santidade de vida, atuar o amor que liberta, em si e no pròprio ambiente, de maos dadas com todos os irmâos de boa-vontade, de modo paciente, benigno, desinteressado, corajoso e positivo. Programa para todos, sem exceçâo, ele faz um apelo particular á generosidade dos jovens brasileiros : que todos saibam, portanto, 2 3 4 5 6 2 3 4 5 6 Ex. 20, 20. Gal. 5, 1. Cfr. Aie. 12, 29-34. Rom., 15, ii. Jo. 13, 15. 218 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale responder-lhe, ao afirmar a propria fé no Misterio Pascal, com nm amor como o de Cristo. Este amor encerra o germe da integral verdade humana, que torna livres os que a seguem a lhes proporciona as alegrias da comunhâo no triunfo da Ressurreiçâo com Cristo. Oxolá sejam estes os sentimentos que suscite e os frutos que faça brotar, em todos os comprometidos e interpelados, a Campanha da Fraternidade ; é o que instantemente pedimos a Deus, ao conceder aos Veneráveis Irmâos Bispos e a todos os amados filhos da dileta Naçâo brasileira, a nossa Bênçâo Apostólica. Vaticano, 2 de Fevereiro de 1973. PAULUS PP. V I Acta Secretariae Statu« 219 ACTA SECRETARIAE STATUS NOTIFICATIO Institutum cui nomen « Pontificia Opera di Assistenza » in Italia a suis muneribus cessavisse declaratur. Sua Santità Paolo VI nell'Udienza del 24 Aprile 1973, concessa al sottoscritto Cardinale Segretario di Stato, ha ordinato che — in seguito alla istituzione della (( Caritas Italiana », che è l'ente dell'Episcopato Italiano per le attività assistenziali — la Pontificia Opera di Assistenza in Italia, istituita in data 15 Giugno 1953, sia da considerarsi soppressa a tutti gli effetti. Dal Vaticano, 24 Aprile 1973. G. Card. VILLOT 220 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA C O M M I S S I O N U M PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRETANDIS Responsa ad proposita dubia Patres Pontificiae Commissionis Decretis Concilii Vaticani II interpretandis, propositis in plenario coetu quae sequuntur dubiis, respondendum esse censuerunt ut infra : I (de poena excommunicationis l.s. declaranda) D. - Utrum vigore facultatis n. 13 Rescripti Pontificii Cum admotae, diei 6 mensis novembris anni 1964, Moderator Supremus Congregationis clericalis iuris pontificii uti valeat facultate ponendi actus iurisdictionis pro regimine et disciplina interna ad declarandam excommunicationem latae sententiae in proprios subditos, qui delictum commiserint, quod in sacris canonibus describitur et illa poena punitur. R. - Affirmative. II (de cessatione post quinquennium a commisso munere) D. - 1) Utrum in norma, de qua in n. 2 § 5 Constitutionis Apostolicae Regimini Ecclesiae universae, praeter Praefectos, Membra et Secretarios Sacrarum Congregationum, comprehendantur quoque Praefecti, Praesides vel aequiparati, Propraesides et Vicepraesides, Membra et Praelati Superiores caeterorum Dicasteriorum et Coetuum seu Ordinum collegialium Romanae Curiae (ut Tribunalia, Secretariatus, Officia, Commissiones et Comitatus permanentes) ; Pont. Commissio Decretis Concilii Vat. II interpretandis 221 2) Utrum cessatio post quinquennium a commisso munere Consultorum Dicasteriorum, de qua in n. 5 § 1 eiusdem Constitutionis Apostolicae Regimini Ecclesiae universae, respiciat quoque Consultores caeterorum Coetuum seu Ordinum Romanae Curiae, necnon Votantes, Referendarios, Consulentes, Commissarios et Peritos Dicasteriorum et Coetuum seu Ordinum, de quibus dictum est. R. - Affirmative ad utrumque, exceptis tamen Coetibus seu Ordinibus Romanae Curiae qui lege propria hac in re regantur (hoc est nominatim Sacra Romana Rota, Camera Apostolica et Collegium Protonotariorum Apostolicorum de numero participantium) necnon, ob peculiarem sui naturam, Secretaria Status seu Papalis, quae ad nutum est Summi Pontificis. Ss.mus Dominus Noster Paulus Pp. VI in Audientia die 18 aprilis 1973 infrascripto impertita supradictas decisiones ratas habuit, adprobavit et publicari iussit. PERICLES Card. FELICI, Praeses 222 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 31 marzo 1973. Le Loro Eccellenze Rev.me i Monsignori : Etchegary Roger, Arcivescovo di Marsiglia; Bernardin Joseph, Arcivescovo di Cincinnati; Dwyer George Patrick, Arcivescovo di Birmingham; Pogaènik Joze, Arcivescovo di Ljubljana; Lorscheider Aloisio, Arcivescovo di Fortaleza; Baroni Gilberto, Vescovo di Reggio Emilia, Membri della Sacra Congregazione per i Vescovi. » » » S. E. Mons. Romero de Lema Maximino, Segretario della S. Congregazione per il Clero; P. Hamer Jérôme O.P., Segretario della S. Congregazione per la Dottrina della Fede, Consultori della Sacra Congregazione per i Vescovi. » » » Gli E.mi Signori Cardinali: Muñoz Duque Aníbal; Palazzini Pietro; Otunga Maurice; Volk Hermann, Membri della Sacra Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti. » » » S. E. Mons. Casoria Giuseppe, Segretario della S. Congregazione per le Cause dei Santi; P. Trapè Agostino, O.S.A. ; P. Dezza Paolo, S.I., Consultori della Sacra Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti. » » » Gli E.mi Signori Cardinali: Conway William; Rosales Julio; Wojtyla Karol; Baggio Sebastiano; Pignedoli Sergio; Ribeiro Antonio; Medeiros Humberto S. ; Primatesta Raul Francisco ; le Loro Eccellenze Rev.me Baum William W., Arcivescovo di Washington; Daem Jules Victor, Vescovo di Antwerpen; Picado Tre jos Ignacio, Vescovo tit. di Acque Albe di Mauritania; Salac Josip, Vescovo tit. di Baliana; Brewer John, Vescovo tit. di Britonia, Membri della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica. Diarium Romanae Curiae 223 31 marzo 1973. S. E. Mons. Villa Gaviria Germán, Arcivescovo di Barranquilla; D. Medina Jorge; D. Restrepo Diego; P. Gutiérrez Anastasio, C.M.F.; P. Luvten Norbert, O.P. ; P. Latourelle René, S.I. ; P. Sánchez Vega Miguel, S.M. ; Suor Hermann Claire, F.d.C; Sig. Lazzati Giuseppe; Sig. Agazzi Aldo, Consultori della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica. » » » Gli E.mi Signori Cardinali: Wyszyúski Stefan; Mozzoni Umberto; Palazzini Pietro; Pappalardo Salvatore; gli Eccellentissimi Monsignori : Senyshyn Am brozij, Metropolita di Philadelphia degli Ucraini; Worku Sebhatu, Eparca di Adigrat; Dudick Michael Joseph, Eparca di Passaic dei Ruteni; Stratiew Metodij Dimitrov, Vescovo tit. di Dioclezianopoli di Tracia; Starnati Giovanni, Amministratore Apostolico dell'Eparchia di Lungro; Nyary Ernest Charles Albert, Arcivescovo di Bagdad dei Latini, Membri della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali. » » » S. E. Mons. Doumith Michel, Vescovo di Sarba; Mons. Moeller Charles, Segretario del Segretariato per l'Unione dei Cristiani; Mons. Marusyn Miroslav Stefan; Mons. Joubeir Antoine; Mons. Virgulin Stefano; Mons. Hirka Jan, Ordinario dell'Eparchia di Presov; P. Zuzek Ivan, S.I.; P. de S. José Miguel Angel, S.C.; P. Caloyeras Dominique, O.P. ; D. Lanne Emmanuel, O.S.B.; P. Chimy Jeronim, dei Basiliani di S. Giosafat; P. Asghedom Samuel, O.C. ; P. Dumont Christophe, O.P., Consultori della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali. » » » Mons. Sauget Joseph Marie; Rev. Eman Ghebre Mariam, dell'Eparchia di Asmara; P. Macomber William, S.I. ; D. Raquez Olivier, O.S.B. ; P. van De Paverd Frans, O.S.A. ; P. Wawryk Mychajlo, dei Basiliani di S. Giosafat, Consultori della Commissione Speciale per la Liturgia nella Sacra Congregazione per le Chiese Orientan. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 224 NECROLOGIO 31 marzo 2 aprile 7 » » 13 » » 16 » 27 28 29 » » » 1973. Mons. Filippini Francesco Venanzio, Vescovo tit. di Tinisa di Numidia. » L'E.mo Signor Cardinale Lefebvre, già Arcivescovo di Bourges. » Mons. McQuaid John Charles, già Arcivescovo di Dublino. » Mons de Sá Leào y Seabra Pompeu, Vescovo di Malanje. » Mons. Anglim Mario Roberto Emett, Vescovo tit. di Gaguari, Prelato di Coari. » Mons. Moussess Curiacos, Vescovo di Amadiyah dei Caldei. » Mons. Rayappa Peter Francis, Vescovo tit. di Arabisso. » Mons. Zaplana Bellizza Alfonso, Vescovo di Tacna. » Mons. Ferrari Erico, Vescovo di Santa Maria. An. et vol. LXV 31 Maii 1973 N. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I MARUANAE-MOKOLENSIS Praefectura Apostolica Maruana-Mokolensis ad gradum dioecesis evehitur. PAULUS SERVUS EPISCOPUS S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Qui Sanctissimi Numinis consilio universae Ecclesiae gubernandae praepositi sumus Petri successores, in hac sane re curas Nostras omnes defigimus studiumque omne consumimus, ut videlicet divina Christi religio et fides, quam Apostoli per universum terrarum orbem praedicarunt, Patres illustrarunt, maiores Nostri Romani Pontifices ut pupillam oculorum tuiti sunt, fines usque proferat inter gentes ac laetissimae messis more ac modo fructus amplissimos redderet. Quam ob rem, cum Praefectura Apostolica Maruana-Mokolensis haud parva suscepisset incrementa, maioraque suscipere posse videretur si in formam dioecesis redigeretur, atque simul bene fieri existimavimus, si id ageremus, hanc etiam ob causam, ut Patribus ibi laborantibus et merita laus tribueretur, et animus adderetur ad novos labores. Quae cum ita sint, venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione praepositis sententiam 15 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 226 rogatis ; item venerabili Fratre audito Ioanne Jadot, Archiepiscopo titulo Zuritano atque in Camerunensi Re publica Pro-Nuntio, Apostolica Nostra auctoritate Praefecturam Apostolicam Maruanam-Mokolensem in dioecesis formam redigimus, eodem nomine iisdemque finibus, factis nempe iuribus quae ad dioeceses pertinent. Quam profecto dioecesim metropolitanae Sedi Yaundensi subicimus suffraganeae, simul constituentes, ut Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione sit obnoxia. Sedem episcopalem in urbe Maruana statuimus, cum iuribus et oneribus propriis. Indulgemus praeterea ut Canonicorum loco Consultores dioecesanos ad tempus deligantur, qui Episcopo consilio et opera assint. Cetera autem, administratio dioecesis, iura et onera cleri ac populi, similia, iure Canonico temperentur. Ultimum mandamus, ut has litteras Nostras venerabilis Frater Ioannes Jadot, cuius mentionem fecimus, ad rem adducat, actaeque rei documenta exaret atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittat, facta facultate alium virum legandi ad hanc rem, si visum fuerit. Ceterum hanc constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiosae serventur atque igitur vim suam obtineant. Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £B ALOISIUS Card. TRAGLIA S. B. E. Cancellarius AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmirenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £g Plumbi In Secr. Status tal., n. 281262. Acta Pauli Pp. VI 227 II YAGUANAE Praefectura Apostolica Yaguana in Camerunensi Republica ad gradum dioecesis evehitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ut apostolicum Nostrum postulat Magistri ac Pastoris officium, aptiore nempe in dies ratione Christi evangelio proferendo consulendi, censuimus iam esse praefecturam apostolicam Yaguanam ad dioecesis dignitatem attollendam. Id enim non solum requirunt pastorales ibi locorum suscepti labores rerumque religiosarum feliciter capta incrementa, verum etiam quae maiora in posterum fieri praevidentur. De sententia igitur Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, audito quid hoc super negotio sentiret Venerabilis Frater Ioannes Jadot, Archiepiscopus titulo Zuritanus atque in Camerunensi Republica Apostolicus ProNuntius, summa Nostra potestate praefecturam apostolicam Yaguanam ad gradum dioecesis attollimus, eodem nomine iisdemque finibus, factis nempe iuribus quae ad dioeceses pertinent. Quam profecto Sedi metropolitanae Yaundensi subicimus suffraganeam, simul statuentes ut Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione sit obnoxia. Sedem episcopalem in urbe Yaguana statuimus, cum iuribus et oneribus propriis. Indulgemus praeterea ut Canonicorum loco consultores dioecesani ad tempus deligantur, qui Episcopo consilio et opera assint. Cetera autem, administratio dioecesis, iura et onera cleri ac populi, similia, iure Canonico temperentur. Mandamus etiam ut has Litteras Nostras Venerabilis Frater Ioannes Jadot, cuius mentionem fecimus, ad rem adducat, vel ab eo delegatus sacerdos, actaeque rei documenta exaret atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittat. Ceterum hanc Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 228 et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur atque igitur vim suam obtineant. Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £B ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secr. Status tab., n. 231261. III TELLICHERRIENSIS (MANANTODDYENSIS) Quibusdam detractis territoriis ab Eparchia Tellicherriensi, nova constituitur, nomine « Manantoddyensis ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quanta gloria Ecclesiae Orientales usquequaque floruerunt ac floreant, tum felix sanctorum Patrum abundantia et sanctitas ostendit, tum concilia, omnium celeberrima, ex universa christiana re publica ibi acta, in quibus praecipua sanctissimae religionis nostrae capita definita sunt, tum ubique constituta coenobia, ad virtutem colendam moresque conformandos aptissima, cetera. Quae sane causa est, cur haec Romana et Apostolica Sedes et summa semper admiratione ad easdem respexerit, et, quantum maxime potuit, earum rebus ac necessitatibus providere studuerit. Cum igitur Sacrae Congregationi pro Ecclesiis Orientalibus visum fuerit e territorio Eparchiae Tellicherriensis, nimis patentis, novam condi Eparchiam, Nos re bene conside- Acta Pauli Pp. VI 229 rata, haec quae sequuntur, decernimus atque iubemus. Ab Eparchia Tellicherriensi civiles districtus detrahimus, quibus sunt nomina vulgaria : Nord Wyanad, Sud Wyanad, Shimoga, Chigmagalur, Hassan, Mandya, Mysore, Nilgiris, iisque novam Eparchiam constituimus, cuius erit appellatio Manantoddyensis, ab urbe regionis principe Manantoddy. Huius Ecclesiae Sedem atque Episcopi domicilium in hac eadem urbe ponimus, cathedramque docendae doctrinae in templo praecipuo loci, quod nempe iuribus debitis insignimus. Tum Eparchiam praeterea, tum eius Eparchum metropolitanae Sedi Ernakulamensi eiusque Metropolitae subicimus suffraganeos. Ad cetera quod attinet, scilicet regimen atque administrationem Eparchiae, iura cleri et populi, similia, id servandum statuimus, quod ius Orientale praescribit. Ceterum hanc Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. Pro S. Congr. pro Eccl. Orient. Praefecto IOANNES Card. V I L L O T Secretarius Status £& MARIUS BRINI Archiep. tit. Algizen., a Secretis EDUARDUS MARTÍNEZ Adsessor Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £& Plumbi In Secr. Status tab., n. 230713. LITTERAE APOSTOLICAE I Liviae Pietrantoni, quae et Soror Augustina, beatorum honores decernuntur. Sacrarum Litterarum voces, quae ab adorando Filii Dei ore prodierunt : « Estote ergo perfecti, sicut et pater vester caelestis perfectus est » (Matth. 5, 48) ; item aliae : « Qui fidelis est in minori, et in 230 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale maiori fidelis est » (Luc. 16, 10), paene summam exhibent tum vitae tum etiam pietatis famulae Dei Augustinae, Sororis a Caritate. Cuius profecto virtutem praestantem et admirabilem iudicio Nostro con^ firmare consilium est, atque universae populi Dei multitudini ad imitandum proponere. Tam sancta enim femina, nullis ambagibus, mira constantia ad Deum, principium suum, usquequaque contendit, perfectione et absolutione optimi in omnibus rebus. Quod sane, quasi palaestra recte agendi, intentum ad virtutem animum ita instruxit atque comparavit, ut ferro tandem lacessita pia Soror neque amore vitae repugnaret, et fuso aeque sanguine opprimeretur. Beata Dei famula « Pozzaliae », qui est regionis Sabinae pagus, in lucem edita est, die xxvn, mense martio, anno MDCCCLXIV, Francisco Pietrantoni et Catharina Costantini parentibus, de undecim fratribus secunda. Eodem autem die, quo nata, fuit sacra Baptismi aqua abluta, Liviae, Ulpiae, Candidae nominibus impositis. Maiorum, parentum insignis pietas," ac divini reverentia cultus. Amplius autem quattuor annos nata, chrismatis sacramento firmata est ; quae etiam litterarios ludos, seu scholas, frequentavit pulcherrimo fructu, tametsi saepe abesse invita cogebatur, ut absentis forte matris vice fungeretur, domum administraret. Catechismi diligentissima fuit, quem et longe facile memoriae mandabat, et aequales docebat, maxime fraterculos ; quin, cum hora religiosae institutionis propinquabat, Livia eundi desiderio flagrabat. Cum autem secundum aut tertium decimum annum ageret, ut tum mos erat, sacrosanctum Christi Corpus primum suscepit, idque eximia pietate. Interim avi sui, senescentis, et patris, saepius aegrotantis, curam sustinebat cara ac iucunda filia, aut agros petebat, suis operam datura, ceterisque officiis fungebatur, quae multa fratrum cohors et ruris opera poscerent. Erat, cum tantus esset agendarum rerum et laborum cumulus, sive domesticorum sive externorum, ut Livia pallesceret et extenuata languescere!, nulla prorsus querela. Erat etiam, cum ob singularem eius operam tum ipsa tum sociae ab opere ante tempus cessare possent, ut una simul rebus divinis assisterent : semper enim ei multo iucundissimum fuit et Dei templa frequentare, et divinas canere laudes, et preces fundere. Adulescente autem aetate, cum sibi firmiter proposuisset uni Deo omni cum castitate servire, delatas condiciones omnino recusavit. Quia tamen incertum et obscurum qua via, in qua religione, quibus subsidiis, idcirco sermonem hac de re cum nullo communicabat. Acta Pauli Pp. VI 231 At caelorum Pater haesitanti affuit, ope cuiusdam viri religiosi, Sodalis a Misericordia, matris ipsius consanguinei. Qui cum studiosam puellam audisset, curam tantam negotii suscepit, ut Livia, omnibus quae impedimento essent superatis, tandem Instituto Sororum a Caritate, quas a S. Ioanna Antida Thouret cognominant, Romae exciperetur, anno videlicet MDCCCLXXXVI, mense martio. In initio vero consilio tam acquievit, ut parentibus constanter scriberet se eo vitae instituto, quod cepisset, esse beatissimam, et cotidie Deo gratias persolvere, quod ad id vocasset. Ante autem inceptum noviciatum, interroganti magistro pietatis quo consilio Institutum ingressa esset, respondit candida iuvenis se ea mente venisse, ut sancta fieret. Quae habitu religiosarum suo tempore induto acceptoque nomine Augustinae sane plurimum in virtute profecit. Diceres eam cum veste novum hominem induisse, in iustitia et sanctitate veritatis creatum (cf. Eph. 4, 24) ; quae et molestias et incommoda aequo animo caperet, et officia egregie tueretur, et dignitati religiosae condicionis serviret. Eo interim spatio, quod inter noviciatum et religiosa vota intercedit, partes ei datae, ut Romae, in valetudinario a Sancto Spiritu, aegris assiderei. Neque ibi tum rerum religiosarum status quietus et placatus. Etenim post annum MDCCCLXX, quo anno cives Ecclesiae hostiles rerum summam Romae habuerant, res in peius verterant omnisque in valetudinariis vel species alendae aut excitandae fidei in animis fuerat inhibita. In tam iniqua temporum fortuna Dei famula prudentiae atque caritatis praesidia sibi comparavit. Atque initio puerulis curandis praeposita, tanto amore officia exhibuit, ut innocentes matrem dicerent. In ea vero re, sane quam profuit usus quem magnum in domo sua consecuta erat, atque adhibita semper cum fratribus lenitas et aequabilitas. Brevi autem est Augustina in alios aegrotorum ordines translata, quibus eadem prorsus alacritate inserviit. Gravi tum ac pernicioso morbo correpta, beatae Mariae Virginis beneficio convaluit; quam ob rem, novum ei graviusque officium datum est, ut tabe laborantibus assiderei, tunc primum in valetudinario a S. Spiritu exceptis; cuius rei laetitia etiam in vultum erupit. Interim die x x i x mensis septembris, anno MDCCCXCIII^ voti religione se obstrinxit ; quae causa fuit, ut ceu hostia Deo sacra, studia sua in Deum proximumque accenderet. « Sum Christi sponsa, exclamabat eo die, cui soli placere volo, vel impendio vitae ». 232 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quanta autem virtute, fortitudine, robore ibi opus esset, ubi morosissimi quique homines, indociles, corpore et animo fracti iacerent, id soli Deo notum et illis, qui praesentes, testes ac spectatores fuerunt. Augustina ergo, iustitiae et lucis armis induta ad beati Pauli verba (cf. Rom. 6, 13; 13, 12), probris, conviens, maledictis, minis, ingestis interdum manibus, aequitatem, gratiam, benevolentiam interponere. Cum tamen et ipsa in eundem phthisis morbum implicita esset, cumque minae ac terrores a quibusdam aegrotis iam saepius iactarentur, susceptum est consilium ab iis qui rei praesidebant, sedis eius alio transferendae. In qua re tamen Dei famula haud facile acquievit ; sed sui prodiga : « Mater, inquit antistitae suae, iam me patere infectis huius modi adhuc servire unam ; si enim aliam huc, mei loco, suffeceris, timendum, ne et ipsa morbo eodem infestari incipiat, atque idcirco non una, sed duae victimae simus ». Itaque, facta potestate, in gradu stetit. Ceterum, die x i n novembris, anno MDCCCXCIV, coorta procella est. Quidam enim aegrotus, cum in eam opinionem venisset falso, eam in illum delationis libellum composuisse, tamquam sicarius audacissimus inermem aggressus, septies cultro percussam oppressif. Quae, cum vix : « Maria, auxiliare ! » admurmurasset, nullo pro vita certamine, sereno ore de medio decessit. Augustinae vita non miraculis aut operibus nitet egregiis, sed plane communis fuit, quin etiam umbratilis, qualis solet esse obscurae puellae, Sororis, nosocomae vita. Atqui .singularis et egregius fuit amor, et perfectio, et religio, et fides, quibuscum usitata cotidianae vitae opera intexebat. Hinc igitur, qua erat animi simplicitate ac sinceritate, culpas omne genus studiose vitabat ; hinc, qua erat erga Deum caritate, incredibili desiderio tenebatur sui donandi, quod eius agendi rationem totam afficeret, quodque ceu vivax ignis et avidus, in flammae speciem glisceret. Qua studio mota, iam tum, cum domi suae esset, aiebat : « Ego autem eam religionem ingrediar, in qua nihil umquam habeam requietis, neque die, neque noctu; via enim quae ducit ad beatam aeternitatem, aspera. In quam qui contendere velit, nullum totius est iter, quam Iesu Christi patientis ». Desiderium autem hoc, quo alios sibi in omnibus anteponebat et sibi uni damna et incommoda potius servabat, maxime in assistendo aegrotis nituit; quos, ut mos fuit omnium sanctorum iudicare, verissima Christi membra reputabat. Nempe horum sputa et sanguinem tergere, et officiis fungi ingratis suum esse ducebat, etiam tum, cum Acta Pauli Pp. VI 233 muneris alius hoc esset. Frequenter totam noctem ad aegrotorum custodiam pro ceteris vigilabat, ut hi plus quietis caperent. Itaque caritas amplissime atque honestissime triumphabat, ut propositum erat Instituto suo atque tritum illud significabat : « Solus Deus » ! Augustum vero caritatis templum fides spesque fulciebant. Fides videlicet, qua non solum verbis et promissis Dei auctoritatem tribuebat, sed etiam praesentem illum et auctorem in omnibus seu rebus seu eventibus percipiebat, praecipue in egentibus, secundum Evangelii placita (cf. Matth. 25, 40). Spes deinde, quam varii vitae casus, loca, tempora manifesto patefaciebant. Quod enim tam crebro de caeli beatitudine elocuta fuerit, id arguit studia et consilia sua cuncta, humanis omnibus posthabitis, eo semper spectasse, ubi animus Deo perpetuo frueretur. Ceterum facile efficitur eius generis vitam, gloriae Dei procurandae unice deditam, atque proximi bono mirifice mancipatam, nonnisi fide sanctissima, et spe bona, et caritate perpetua niti potuisse iisque ali. Ad eius autem pietatem quod attinet, ea quidem in omnibus elucebat, maxime vero in precibus; quibus fundendis adhuc puerula ita instabat, ut interdum in serum noctis et ad lucem usque extraheret, genibus flexis, ad lectuli sui pedes. Cum vero ruri esset, ubi poterat, a reliquis omnibus paulum decedebat, ut apud se commode precaretur. Quin etiam puellas, laboris socias, ad idem invitabat. Nonnumquam, cum a communi opere cessatum esset, exemplo et gratia comitatum redeuntium, et in his viros, inducebat, ut una Deo preces admoverent. Postquam vero professa est Instituti sui religionem, nulla aut quietem aut otium iucundiora putabat, quam quae sibi daret coram SS. sacramento altaris. Eucharistia erat ei panis et amor. Christi Redemptoris passionem sancte colebat, potissimum pio Viae Crucis exercitio, ut dicunt. Praeter Christi et beatissimae Virginis Mariae, Sanctorum etiam nomina et patrocinia ingenue invocabat : S. Ioseph, nempe, S. Aloisii Gonzagae, S. Vincentii a Paulo, aliorum. Castitas praeterea, temperantia, prudentia, paupertas, aequitas animi, summa. Cum homicidae furor in Augustinam efferbuit, sane hic ignorabat se inscium ad lucernam, quae semper latuisset, super candelabrum collocandam profuturum. Ceterum sollemnia ipsa funeris honestissima 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale evincunt unam fuisse omnium opinionem : Sororem Augustinam iam Sanctorum degere vitam, aeterna luce beatam. Increbrescente autem famulae Dei fama sanctimoniae, quam Deus miraculis etiam visus est comprobare, Causa de Beatorum caelitum honoribus ei decernendis est acta; atque post ordinarios, ut appellant, processus tum in Romana, annis M D C C C C X X X V i - M D C C C C X X x r x , tum in Tiburtina dioecesi, annis MDCCCCXXXVI-MDCCCCXXXVIII, habitos, Commissio introductionis Causae, apud Sacram Rituum Congregationem instituendae, die x i v mensis decembris, anno MDCCCCXLV, a Pio X I I , Decessore Nostro fel. rec, est obsignata. Apostolicis deinde inquisitionibus absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus venerabilis Augustinae est disceptatum; quas, omnibus perspectis et expensis, a famula Dei heroum in modum cultas esse Nos Ipsi, lato decreto die x i x mensis septembris, anno MDCCCCLXVIII, ediximus. Exercita deinde quaestione de miraculis, quae eiusdem famulae Dei nomine invocato, a Deo ferebantur patrata, omnique re in suetis comitiis diligenter exquisita, Nos die x x n mensis iunii, hoc anno, de duobus pronuntiavimus constare. Deinde diem statuimus, quo ad sollemnem beatificationem deveniatur, videlicet xn huius ipsius mensis et anni. Quo feliciter orto, sacra in Petriano templo facientes coram amplissimo Patrum Cardinalium atque Episcoporum coetu, Romanae praeterea Curiae Officialibus, Sodalibus Instituti Sororum a Caritate quam plurimis, ac frequentissimo undique venientium christianorum congressu, precibus accedendum esse censuimus Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, ac tam ab omnibus exspectata verba pronuntiavimus, quae sequuntur : « Nos, vota multorum Fratrum Nostrorum Episcoporum, totius Congregationis Sororum a Caritate S. Ioannae Antidae Thouret pluriumque christifidelium explentes; Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum praehabito consulto; matura interposita deliberatione et superna luce pie implorata, vi et auctoritate Nostra apostolica venerabilem servam Dei Augustinam Pietrantoni, Sororem Congregationis praedictae Sororum a Caritate, in album Beatorum ascribimus, facultatem facientes, ut eius festum die eius natali x i n mensis novembris, in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Acta Pauli Pp. VI 235 Postquam vero novam Beatam precatione propria invocavimus, eiusdem laudes sermone celebravimus, exempla sancta cunctis ad meditandum proposuimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo eorum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae his haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xn mensis novembris, anno MDCCCCLXXII, Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. V I Loco £& Sigilli In Cane. Ap. tab., vol. II, n. !,. II In insula Cypro Nuntiatura Apostolica constituitur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Id semper fuit huius Apostolicae Sedis proprium : cum omnibus populis atque nationibus vinculis coniunctionis et amicitiae coniungi. Hoc autem non solum natura sua et indole facere consuevit, cum Ecclesia a pacis aeternae Rege nata et orta sit, sed hac de causa praeterea, quod pax et concordia inter Ecclesiam et gentes constituta tum sacri Evangelii propagatione obsecundat, in quam rem sunt apostoli missi et Ecclesia condita, tum civium prosperità ti ac felicitati favet, quorum ingenia acuit, industriam auget, mores ad leges aeternas conformat. His de rebus bene fieri visum est, si etiam in insula Cypro Nuntiatura Apostolica constitueretur, in qua insula eae sunt condiciones rerum, ut non solum et commoda comparari posse spes sit, quae innuimus, sed etiam sanctiores cum fratribus ab Ecclesia separatis necessitudines fieri praevideantur, quod quantum utilitatis afferre possit nemo non videt. Placet ergo in insula Cypro Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 236 Nuntiaturam Apostolicam condi atque constitui, cum iuribus et oneribus quae huiusmodi legationum sunt propria. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum, volumus ut haec quae mandavimus sive nunc sive in posterum valeant suosque effectus habeant. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x i n mensis Februarii, anno MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA, S. R. E. Cancellarius Loco -jJB Sigilli In Apost. Cane, tab., vol II, n. 39. III Nuntiatura Apostolica in Bangladesa constituitur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Catholica Ecclesia, Christo, pacis Rege, nata, quae naturale habet concordiam gignere gentibus, id semper sanctum ac sollemne duxit cum omnibus populis amicitiae iungere foedus resque communes cum illis ita componere, ut simul magna sibi propagandae religionis facultas fieret, simul cives maioris progressionis commoditates perciperent; ad quam rem profecto unus omnium consensus, religiosae videlicet atque civilis potestatis, quam multum conferat, nemo non videt. Cum ergo iam Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione, seu de Propaganda Fide, publicis ab Apostolica Sede cum Bangladesa initis rationibus, utile visum sit ibi loci Nuntiaturam Apostolicam condere, Nos, eo potissimum consilio, ut vita catholica, disciplina, industria augeantur, Sacrae Congregationis sententiam probantes, praesentibus litteris in nobili Bangladesana Re publica Nuntiaturam Apostolicam auctoritate Nostra constituimus, cuius sedem in urbe Dacca ponimus, factis iuribus debitis. Ceterum volumus, ut hae litterae Nostrae, sive nunc sive in posterum ratae habeantur, suosque effectus promereant. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die II mensis Martii, anno Domini MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. V I L L O T , a publicis Ecclesiae negotiis Loco £& Sigilli In Secr. Status tab., n. 23181,5 Acta Pauli Pp. VI 237 IV Nuntiatura Apostolica in Australia conditur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Quoniam universae Ecclesiae regendae sunt Nobis cum Romano Pontificatu impositae partes, omni idcirco diligentia studemus, ut ea proposita et consilia exsequamur, quae ad maiorem christiani populi, immo universi humani generis procurandam utilitatem conducant. Libenti igitur animo ac spei pienissimo sententiam accipiendam esse censuimus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, quae proposuit ut Nuntiatura Apostolica in Australia conderetur. Non dubitamus enim quin artior inter Sanctam Sedem et Foederatas Australiae Civitates excitata necessitudo catholicae rei provehendae maxime ibi locorum faveat. Quae cum ita sint, Nos, certa scientia ac matura deliberatione, harum Litterarum vi Nuntiaturam Apostolicam in Australia constituimus eidemque omnia et singula deferimus iura, privilegia, honores et praerogativas, quae huiusmodi Legationum sunt propria. Decernimus praeterea ut conditae Nuntiaturae sedes in urbe Australiae principe, vulgo Canberra, ponatur. Quae vero per praesentes Litteras statuimus firma sint omnino nunc et in posterum, vimque suam habeant, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Martii, anno MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. V I L L O T , a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secr. Status tab., n. 2kW0. V Beata Maria Virgo Perdolens patrona Congregationis Passionis Iesu Christi declaratur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Quam ardens usque fuerit fratrum sodaliumque Congregationis Passionis Iesu Christi in Sanctissimam Dei Matrem religio, studium quam adsiduum ad eiusdem inter chri- Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale 238 stianos fideles proferendam pietatem, sive sancti Conditoris ipsius vita sanctaeque actiones significanter produnt, sive quae eius filii per decursum temporis multa ac praeclara aggressi sunt et perfecerunt opera. Quapropter, libentissimo Nos animo cedendum esse censuimus votis et precibus fratrum illorum omnium, petentium videlicet ut Beata Virgo Maria Perdolens praecipua apud Deum Congregationis suae Patrona confirmaretur. De sententia igitur Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, deque Nostrae Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem Perdolentem praecipuam apud Deum Patronam totius Congregationis Passionis Iesu Christi confirmamus, seu iterum constituimus ac renuntiamus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae talibus Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque effectus sive nunc sive in posterum habeant. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die VIII mensis Martii, anno Domini MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £& Sigilli In Secr. Status tab., n. 280690. EPISTULAE I Ad E.mum P. D. Villelmum S. R. E. Cardinalem Conway, Archiepiscopum Armachanum, Episcopalis Conferentiae Hiberniae Praesidem, pecunia adsistentiae socialis causa constituta. The décision of the Irish Episcopal Conference to establish a special Fund to be known as " Trocaire ", for works of social assistance especially in developing countries, is a most worthy initiative. On the ève of its inauguration we are pleased to teli you how highly we regard the undertaking, coming as it does at a time when we are making an appeal to the entire Church to be sentive and responsive to the needs of mankind. Acta Pauli Pp. VI 239 By instituting this Fund, the Irish Church is giving further expression to that concern which, according to the Gospel, Christians must have for their brothers and sisters in need. It is by no means the first time that your people have demonstrated such concern : on several recent occasions they have shown themselves most generous in relief works. Every year, moreover, they willingly contribute in various ways to the missions. But it will indeed be most praiseworthy if while continuing their commitment to the missions and without lessening in any way their much needed support for the works of the Propagation of the Faith, the Catholics of Ir eland can also maintain a new agency that has funds readily available for a variety of other human needs. In this way their desire to render loving service will become all the more operative. Furthermore since it is the nature of all social organizations to exercise a formative influence upon the community which créâtes them, Trocaire can be valuable not only because of its material contribution towards human betterment, but also because of the spiritual influence it can have upon the Irish people themselves, and especially upon the younger generation, by fostering ever greater good will and love towards others. The law of Christian maturity demands that we lose ourselves in concern for others. One must not wait until ali problems at home are solved before beginning to address oneself to those of the neighbour. In fact an awareness of the immensity of the tasks and problems of progress which face humanity as a whole can stir individuáis to work more seriously for progress in their own society. We pray for the success of this courageous enterprise undertaken in the name of Jesus Christ. May it serve both as an inspiration to your people and as an example to others of that fraternity and solidarity which is especially necessary at this time. May it be indeed an effective expression of the Christian vir tues of justice, compassion and love. To you, to your brother bishops, and to ali associated in the founding and support of Trocaire we cordially impart our Apostolic Blessing. From the Vatican, 3 March 1973. PAULUS PP. V I Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 240 II Ad Rev.mum P. D. Vincentium Minciacchi, Congregationis S. Ioseph Moderatorem Generalem, centesimo expleto anno ex quo Institutum a S. Leonardo Murialdo conditum est. PAULUS PP. V I Dilecte Fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — « Facere et tacere » : ad haec verba S. Leonardus Murialdo, Congregationis, cui praees, inclitus Conditor, vitam suam composuisse cognoscitur, haec filiis suis, operis sui sociis et charismatis heredibus, quasi eximium documentum reliquit, exemplo edoctus S. Ioseph, castissimi Sponsi Mariae, quippe qui fuisset « vir iustus, alienus a strepitu, sed opere alacer, divinae voluntatis fidelis exsecutor )).* Haec legiferi patris sententia, qua caritas actuosa et humilitas silens significantur, Congregationi ipsi per hos centum annos visa est obversari estque cum laude asseverandum hanc fideliter annisam esse, ut tam salubre mandatum exsequeretur. Itaque tibi, dilecte fili, et cunctis sodalibus tuis expletum saeculum, ex quo S. Leonardus, cui quidem Nosmet ipsi Beatorum Sanctorumque Caelitum honores laetanter decrevimus, Institutum vestrum Augustae Taurinorum con didit, tenuem surculum in campo Ecclesiae deponens, qui in nobilem arborem Dei beneficio excrevit, ex animo gratulamur. Etenim, post illum ortum paene occultum, paulatim variae domus in Italia et in urbe Iadere sunt constitutae, dum ipse vir Dei vitam agebat. Studio deinde eius in munere regendae Congregationis successorum haec ipsa in alias regiones, praesertim in Americam Meridianam, in Hispaniam et in Foederatas Americae Septemtrionalis Civitates est feliciter propagata; nec praetermittendum huc pertinere etiam plagam, ubi missionale opus eadem impigre exerceat. Id animadvertendum censemus istius Congregationis fuisse et esse, ex S. Leonardi voluntate, proprium et peculiare, ut humilibus populi ordinibus, caritate Christi urgente, penitus deserviat; atque eo quod pueros et adulescentes natos e vulgo instituat, foveat, adiuvet, atque impensas curas praesertim opificibus adhibeat, Matris Ecclesiae sollicitudinem de iis, qui operi sunt dediti, luculenter testari. Cui quidem 1 Cfr. Litt. Apost. Vos estis, 3 Nov. 1963: A.A.S. 55 (1963), p. 1002. Acta Pauli Pp. VI 241 rei plurimum tribuimus, siquidem maxime est dolendum, quod tot homines minus fortunati et labore victum quaeritantes alieni sunt ab eadem Ecclesia, cuius, Salvatoris exemplo, est potissimum «evangelizare pauperibus » . In his ergo sollemnibus, quae id, quod S. Leonardus ante centum annos non sine magno labore effecit, egregie confirmare videntur, hic spiritualiter inter vos praesens adest : pater filios admonet, ne umquam eo contendere desistant, ut sanctimoniam quasi primum negotium omnibus viribus expetant. « Sanctificamini, idque facite cito » ! His ipsis verbis, quibus ille suos est olim allocutus, eos nunc non desinit adhortari. Ad hoc praeceptum si sodales Congregationis istius vitam totam conforment, locum, quem divina Providentia iis in Corpore Mystico Ecclesiae assignavit, ad veram huius utilitatem et incrementum, reapse obtinent; tunc caritas, tamquam vis mundum transformans, apud eos viget; tunc opera perficiuntur, quae fortasse sunt minus aspectabilia, sed arcana pollent fecunditate. Ecclesia vobis fidit : non dubitamus, quin hac saeculari memoria adducamini, ut in posterum quoque ea, quae apud vos sunt egregia, servetis atque etiam « aemulemini charismata meliora». Haec habuimus, quae, hac laeta data opportunitate, scriberemus. Tibi denique, dilecte fili, et universis sodalibus Congregationis S. Ioseph, Benedictionem Apostolicam, caelestis roboris et solacii auspicem, volentes impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die iv mensis Martii, anno M C M L X X i i i , Pontificatus Nostri decimo. 2 3 PAULUS PP. V I III Ad Exc.mum P. D. Franciscum Tomasek, Administratorem Apostolicum Pragensem, millesimo exacto anno ex quo ea Ecclesia condita est. Venerabilis Frater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Quamvis religiosum animum semper oporteat beneficia praedicare divina, ut laudando eo accepta referantur dona, ubi habuerint principium, 2 3 Cfr. Lc. 4, 18. Cfr. 1 Cor. 12, 31. 16 - A. A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 242 instantior tamen est causa Deo gratias agendi, cum Ecclesiae ipsae certis temporibus sollemniore ritu ortus sui recolunt memoriam. Quod sane pertinet ad inditam Pragensem Ecclesiam, propterea quod mox mille transactos annos, te auspice, Venerabilis Prater, çommemorabit, ex quo a Decessore Nostro Benedicto V I f. r., anno scilicet DCCCCLXXIII, condita est. Paterno caritatis affectu, quo vos complectimur, vehementer, movemur, ut in gaudii vestri partem veniamus, eo quidem consilio, ut per hanc Epistulam vox Nostra tamquam praesens vobis gratulabunda resonet, vosque in fide et sanctis susceptis propositis roboret atque confirmet. Ecclesiasticorum annalium memoriam replicantibus prorsus patet, quam providus ac salutifer fuerit conditae istius sedis eventus, Christi Evangelio atque rei civili ipsi summopere profuturus. Siquidem — quod sane vestrae imperiturae vertitur laudi — pretiosa illa spiritualis hereditas, quae Slavorum gentibus a Sanctis Cyrillo et Methodio tradita est, non solum apud vos sacra fuit, verum etiam praeclaris auctibus floruit sive intra, sive extra ecclesiasticae istius dicionis fines. Consilium sane Nobis non est Pragensis archidioecesis glorias in recordationem nunc revocare, cum eae alte in animis vestris insideant. Meminisse tamen iuvat pulcherrimos sanctitudinis flores ex Ecclesia vestra editos, S. Adalbertum in primis dicimus et S. Ioannem Nepomucenum ; studiorum civilisque cultus incrementa feliciter apud vos, Ecclesia auspice, suscepta ; firmissima catholicae fidelitatis atque obsequii erga Apostolicam Sedem testimonia per omne tempus istic exhibita, etiam inter graviora rerum discrimina ; denique longam insignium sollertiumque Pastorum seriem, quorum intrepida fides et invicta animi fortitudo non minus universam Ecclesiam, quam patriam vestram nitido adhuc lumine illustrant. Habetis, igitur, cur Summo Deo, a quo bona cuncta procedunt, immortales referatis gratias; habetis, cur nascentis Ecclesiae vestrae primordia commoto ac religiosissimo animo recensentes, christianae fidei propositum fortiter insistatis, eiusque salutaria praecepta in moribus et institutis, sive singulorum, sive familiarum, sive societatis, profiteamini. Fides, enim, (( sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium dum ore profertur, in actionem etiam vitae sese extendat oportet, ut egregie scribit S. Augustinus : « Non solum vox tua sonet 1 Hebr. lì, Ì. 243 Acta Pauli Pp. VI laudes Dei, sed opera tua concordent cum voce tua- Cum voce canta veris, silebis aliquando : vita sic canta, ut numquam sileas ) ) . Quare multum cupientes, ut, supernae gratiae munere, ex statis celebritatibus opimam bonis fructibus colligatis messem, enixas Deo preces admovemus, ut, patrum vestrorum hereditate sancte servata, Ecclesia vestra pleniore vitae ubertate floreat. Hinc incitamentum haurite ad christianae renovationis opus perficiendum, a Concilio Vaticano II inchoatum, in quod laudabiliter incumbitis ; sensus fraternitatis inter vos emergat; stabilior firmetur ecclesiasticae disciplinae robur; crescant sacerdotii candidatorum numerus et virtus ; morum sanctitas exornet domesticos convictus ; magis magisque solidentur arcta vincula, quae vos cum Petri Cathedra coniungunt. Qua profecto agendi ratione, et vestrorum maiorum exempla imitabimini et vestra Ecclesia novam aetatem, priore plane dignam, feliciter ingredietur. Propitia vobis adsit Beatissima Virgo Maria, quam in templis (( Svatá Hora » et « Starà Boleslav » tamquam vestrarum gentium palladium columenque impense colitis, et in qua sita fiducia numquam in vacuum cecidit; adsint caelestes Patroni S. Venceslaus et S. Ioannes Nepomucenus, ut supernis semper solaciis abundetis « instructi in caritate et in omnes divitias plenitudinis intellectus, in agnitionem mysterii Dei Patris et Christi Iesu » . Quarum gratiarum auspicium Apostolicam Benedictionem tibi, Venerabilis Frater, universis archidioecesis sacerdotibus, religiosis viris, sanctimonialibus cunctoque dilectissimo christiano populo peramanter impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x mensis Aprilis, anno M C M L X X i n , Pontificatus Nostri decimo. 2 3 PAULUS PP. V I 2 5 Enarr. in Ps. 146, 2. Col. 2. 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 244 HOMILIA In Patriarchali Archibasilica Lateranensi habita, feria quinta « in Cena Domini », Beatissimo Patre Sacrum pontificali ritu peragente. * Fratelli, Siate i benvenuti a questa cerimonia del Giovedì Santo, alla quale sentiamo di dovere tutti assistere con totale adesione. Il fatto stesso che la celebriamo in questa basilica, cuore della Chiesa cattolica, e che siamo volutamente insieme, tutti penetrati del senso interiore della solennità del rito, e avidi di congiungere in noi stessi la partecipazione alla comprensione di ciò che stiamo facendo, ci mette alla ricerca, quasi ansiosa, fervorosa certamente, del suo significato. Diremo molto brevemente, concentrando la nostra attenzione su alcune parole di Gesù, l'ospite protagonista di quell'ultima cena. Che per Lui fosse l'ultima lo disse Egli stesso, e lo fece comprendere lungo tutti i discorsi di quella intima e mestissima riunione conviviale, motivata dalla celebrazione della pasqua rituale ebraica, la quale culminò, come sappiamo, nelle misteriose parole dell'istituzione della santissima Eucaristia, concluse con quelle precettive ed esse stesse istitutive d'un altro sacramento, l'Ordine sacro, generatore ministeriale dell'Eucaristia medesima : « Questo fate in memoria di me ) ) , Egli disse. È in virtù di queste parole che noi questa sera siamo qui riuniti. Sono parole testamentarie. Saranno vere ed efficaci fino all'ultima sua venuta, al termine del presente ordine temporale, alla fine dei secoli : donec veniat, fino a quando Egli, Gesù, non abbia a ritornare, dichiara S. Paolo. È dunque l'atto memoriale per eccellenza che noi ricordiamo e ripetiamo in questo momento, adempiendo il precetto che lo rende perenne durante lo svolgimento della storia ; è la presenza del Signore che accompagna il cammino della sua Chiesa nel tempo, nel « mistero della fede », il quale suppone la presenza reale di Gesù nell'involucro sacramentale, ed esige un'intelligenza obbediente, una accoglienza di fede da parte nostra, l'omaggio amoroso d'una nostra qualificata memoria. 1 2 3 * Die 19 mensis aprilis a. 1973. Lc. 22, 15-16. Cf. Io. 16, 5-7; etc. Lc. 22, 19; 1 Cor. 11, 24-25. 1 2 3 Acta Pauli Pp. VI 245 Questo sforzo di memoria è essenziale alla nostra celebrazione. La prodigiosa facoltà della memoria è posta in esercizio come stimolo della nostra capacità recettiva dell'Eucaristia. Essa influisce su chi la riceve per virtù propria ex opere operato, ma la sua azione è orientata all'esercizio del nostro ricordo, cioè all'accoglienza di Cristo ricevuto e pensato dentro di noi, alla sua permanenza personale, viva e reale dentro di noi, ma insieme concettuale e rispecchiata nella nostra mente, nella nostra psicologia, nel nostro cuore, secondo l'attitudine nostra ad assimilarlo, ad accettarlo, ad amarlo, a coincidere, per così dire, con lui : donec formetur Christus in vobis, fino a che Cristo si formi in voi, dice S. Paolo. Una intenzione fondamentale di permanenza domina il mistero dell'Eucaristia; di permanenza cioè di Gesù fra noi oltre il limite abissale della sua passione e della morte, di permanenza vera, ma sotto lo schermo sacramentale, che mentre toglie a noi la gioia della sua visione sensibile, offre a noi la sicurezza della sua effettiva presenza, ed insieme l'altro inestimabile vantaggio della sua indefinita e univoca moltiplicabilità, nei tempi e nei luoghi, quanto occorra per saziare la fame di coloro che rimarranno nella sua fede e nel suo amore. Rimanere è l'intenzione sacramentale dell'Eucaristia, cioè riguardo a Gesù ; rimanere è l'intenzione morale, cioè riguardo a noi, ai quali Gesù vuol essere per tutto il nostro pellegrinaggio nel tempo il viatico, il compagno, l'alimento : dobbiamo rimanere così nella sua dilezione. Vedete a suffragio di questa affermazione, quante volte la parola « rimanere » è ripetuta nei discorsi di Gesù in quell'ultima cena. 4 5 Perciò un dovere, Fratelli, dobbiamo ravvivare nei nostri animi, quello di (( ricordare )) Gesù, com'Egli ha voluto esserlo; ed ecco che da questo nostro specifico memoriale sgorga con impetuosa, cioè amorosa abbondanza il nostro culto eucaristico, al quale la Chiesa, con indefessa premura, ci invita e ci esorta. Poi, sempre limitando la nostra ricerca al significato essenziale di quel convito pasquale, con cui Cristo volle congedarsi dai suoi discepoli, noi non potremo preterire il trapasso dalla figura dell'agnello alla realtà della vittima vera per la nostra Pasqua, ch'è Cristo medesimo immolato, trapasso operato con la istituzione dell'Eucaristia, che nella figura del pane e del vino, rappresenta e rinnova in modo incruento il 6 • Gal. 4, 19. Of. specialmente Io. 15. Cf. 1 Cor. 5, 7. 5 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 246 sacrificio redentore di Gesù. Come discorrere in questo troppo breve momento di così alta e drammatica teologia? beati noi se alla deficienza del nostro discorso e ancor più del nostro pensiero, supplisce, dopo l'atto di fede a cui abbiamo accennato, supplisce l'amore. L'Eucaristia è il punto privilegiato dell'incontro dell'amore di Cristo verso di noi; un amore che si rende disponibile per ciascuno di noi, un amore che si fa agnello sacrificale e cibo per la nostra fame di vita, un amore che si esprime nella forma e nella misura della sua specifica e più alta ed esclusiva autenticità, cioè un amore che tutto si dona : dilexit me — dice l'Apostolo — et tradidit semetipsum pro me, amò me e sacrificò se stesso per me ; e dell'incontro del nostro povero e vacillante amore per Lui, che a tanta sua incalzante carità trova finalmente l'ardire di superare ogni timidezza, ogni debolezza e di rispondere con Pietro : « Signore ... Tu sai che io ti amo ! » . L'amore avrà la fortuna di penetrare in qualche suo mistico intuito e con qualche sua anticipata pienezza nel mistero di carità, che oltrepassa ogni intelligenza, il mistero del sacrificio eucaristico, e d'inabissarvi se stesso partecipando a quell'umile, incommensurabile rito, ch'è la nostra santa Messa. Fratelli, non vi diciamo di più. Ma non concluderemo queste balbettanti parole senza confidarvi che un'altra ne teniamo nel cuore, desunta anche essa da quelle indimenticabili della Cena del Signore, ed è questa : « Io vi do il comandamento nuovo : amatevi gli uni con gli altri, come Io ho amato voi » . QuelP« Io » è Gesù, il Cristo, nostro Signore ; quel « voi », sono gli Apostoli, sono tutti i fedeli che hanno creduto a Lui, <( secondo la loro parola » ; siamo noi, Chiesa Romana e Chiesa Cattolica, noi, figli della terra e del secolo, che oggi, Giovedì Santo, dobbiamo tutti sentirci folgorati dall'amore crocifisso ed eucaristico di Cristo; e dobbiamo ancora tanto imparare ad amarci gli uni gli altri, secondo il suo esempio e il suo precetto. 7 8 9 1 0 1 1 7 8 9 Gal. 2, 2 0 ; Io. 21, Eph. 5, 2 ; 5, 25. 15-17. Cf. Eph. 3, 17, 19. Io. 13, 34; 15, 12. " Io. 17, 20. 10 Acta Pauli Pp. VI 247 ALLOCUTIONES I E.mis Patribus et Exc.mis Praesulibus e Consilio Secretariae generalis Synodi Episcoporum, qui Conventui Romae habito interfuerunt. * Venerabiles Fratres, Gaudemus sane de conspectu vestro, qui per temporis intervalla iam Nobis solet praeberi, vobisque salutem ex animo dicimus, qui per aliquot dies in opus incubuistis, ad vitam universae Ecclesiae pertinens. Disceptationes enim vestrae ad apparandum proximum Coetum Synodi Episcoporum spectabant, quae ut institutum ecclesiale feliciter invalescit, utpote cum certis temporibus, ac quidem secundum optatum multarum Conferentiarum episcopalium, singulis trienniis sit celebranda, ut praevidetur; sed hac de re sententia Sodalium proximi Synodi Coetus iterum poscetur. Eiusdem Synodi vigor etiam perspicitur quodam modo ex ipsis gravibus argumentis ei propositis ad tractandum. Argumentum profecto, quod in proximo Synodi Conventu expendetur, est ex hoc genere : agetur enim de evangelizatione mundi nostrae aetatis. Non est dubium, Venerabiles Fratres, quin saepe hominum convictus et conversatio hodie saeculo sint conformia et a religione aliena. Est ergo sedulo ponderandum, quomodo normae, sapientiae plenae, quae in Constitutione Gaudium et spes et in Decreto Ad gentes divinitus Concilii Vaticani Secundi continentur, nunc post decem fere annos in humanam vitam translatae sint vel transferantur oporteat. Item disceptandum erit de methodis ad rem aptis, de earum comparatione de earumque coniunctione et nexu. Ut breviter dicamus, sollicite ac sollerter cogitandum erit, quae sit vis Evangelii, quod hominibus nostrorum temporum annuntiamus, et quomodo eos reapse valeat transformare. Quibus dictis, quaedam proferenda esse videntur de iis, quae significavimus, cum Patres Cardinales die quinta huius mensis Martii in Secreto Consistorio alloqueremur : perpendi scilicet recognitionem — nostrae aetati congruentem — legum de electione Romani Pontificis lata* Die 24 mensis martii a. 1973. 248 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rum. Quod quidem studium nondum est absolutum, cum hoc negotium multam postulet prudentiam propter res historicas et iuridicas, quas secum fert. Itaque etiam coram vobis quaestionem ponimus, in Consistorio illo allatam, circa opportunitatem associandi Membris Sacri Collegii Cardinalium, qui ius habent Conclave ingrediendi ut electores Romani Pontificis, Sodales Consilii Secretariae Generalis Synodi Episcoporum, dummodo hi, cum idem Conclave celebratur, munere suo actu fungantur et octogesimo aetatis anno sint minores. Ut notum est, quindecim Membra istius Consilii vestri — e quibus duodecim ab omnibus Sodalibus Synodi libere eliguntur, tres a Romano Pontifice nominantur — officium suum gerunt usque ad subsequentem Synodi Coetum Generalem, ac quidem, quo accuratius rem declaremus, donec ab eodem Pontifice electi confirmentur ac tres secundum Synodi ordinem ab eo nominentur. Hos ergo, si quod proponitur ad effectum deducetur, idoneos volumus ad participandam electionem Summi Pontificis quam forte tempore muneris eorum fieri contingat ; id est, hoc iure tantummodo fruentur, si eorum designatio, qua fiunt Membra Consilii Secretariae Generalis Synodi Episcoporum, pontificia auctoritate explicite ac nominatim approbata fuerit. Hoc consilium Nostrum, quod iam diu agitamus quodque Nobis consentaneum esse videtur historiae Sacri Cardinalium Collegii et cum desideriis, post recens Concilium Oecumenicum Vaticanum vario modo enuntiatis, congruere, duplex commodum inferre putamus : etenim Sacro Collegio associarentur, in Romani Pontificis electione, viri ecclesiastici, qui, peculiaribus animi dotibus ornati, partes agunt Synodi Episcoporum, et qui coetum efficiunt, cuius sodales crebro mutantur. Quae res si ita eveniet, Secretarius Generalis Synodi Episcoporum, qui non est membrum Consilii istius, Conclave ingredietur ut Secretarius Adiunctus, in hoc negotio, Secretario Sacri Collegii. Item, cum a nonnullis minus probetur eos, qui praecelsum munus patriarchale obeant, aggregari Sacro Cardinalium Collegio, quod est institutum Romanum atque Latinum, perpenditur, an conveniat Venerabilibus Patriarchis Ecclesiarum Orientalium, cum hac Apostolica Sede communionem habentium, parem participationem electionis Romani Pontificis proponere, qui, ut nemo ignorat, non est solum Patriarcha Ecclesiae Latinae, verum etiam ut successor Petri, caput totius Ecclesiae et, iuxta sententiam Concilii Vaticani Secundi, unitatis tum Episcoporum tum fidelium multitudinis perpetuum ac visibile princi- Acta Pauli Pp. VI 249 1 pium et fundamentum. Praedicti vero Patriarchae, si casus ferat, electionem huiusmodi solummodo participare poterunt, si, legitime electi, a Summo Pontifice communionem explicite acceperint. Haec habuimus, quae ad vos, Venerabiles Fratres, diceremus, egregiam existimationem et fraternam dilectionem Nostram vobis testantes. Vota autem, quae pro vobis suscipimus, confirmet Apostolica Benedictio, quam vobis et gregibus vestris amanter impertimus. Alia fine di questo gradito e cordiale incontro amiamo esprimervi un particolare ringraziamento per la vostra apprezzata collaborazione e rivolgervi un fervido augurio per il vostro ritorno nelle rispettive sedi e per una felice e profìcua ripresa del vostro ministero pastorale. Desideriamo anche che portiate il Nostro saluto beneaugurante ai vostri sacerdoti e fedeli. II Ad Excellentissimum Virum Faisal Al Saleh Al Mutawa, Nationis « Kuwait » appellatae primum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Mr Ambassador, It gives us great pleasure to welcome you and to receive the Letters of Credence by which His Highness the Emir of Kuwait accredits you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the State of Kuwait to the Holy See. The formality of the moment does not prevent us from telling you why we find the establishment of diplomatie relations between your country and the Holy See a source of satisfaction. We regard it as an important sign of the times in which we live and we consider our meeting today as an example of the growing communication, understanding and mutual esteem which is drawing men of every race, héritage and tradition closer together. This spirit of openness and universality is indeed of source of great hope for the future. It is because mutual esteem and respect must find their expression 1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 23. * Die 21 mensis martii a. 1973. 250 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in practical collaboration that we can truly regard the establishment of relations as a step along the path to I>rotherhood, peace and justice in the world. It is the resolute desire of the Holy See to collaborate according to its possibilities for the achievement of these goals, and in this connection we thank Your Excellency for your complimentary remarks regarding the efforts of the Holy See to promote these essential values. At the local level, we can assure you that the Catholic Church in Kuwait will continue to work for the betterment of ail, and we express the hope that the Church in your country will ever enjoy the freedom granted to it for the fulfilment of its religious and educational work. Finally we ask you to convey our greetings to His Highness the Emir of Kuwait, together with our sincere good wishes that the people of Kuwait may continue to progress in tranquillity and peace. While we invoke every divine favour upon the people of your land, we would assure Your Excellency of every assistance on our part for the happy fulfilment of your duties as Ambassador. III Ad Excellentissimum Virum Gustavum Heinemann, Reipublicae Foederatae Germaniae Praesidem. * Hochgeehrter Herr Bundespräsident! Wir entbieten Ihnen wie den Persönlichkeiten Ihrer Begleitung Unseren ehrerbietigen Gruss und danken Ihnen für die Worte, die Sie, auch im Namen der Bundesrepublik Deutschland, an Uns gerichtet haben. Ihr Besuch ist, wie Sie hervorgehoben haben, ein erneuter Beweis der freundschaftlichen Beziehungen, die die Bundesrepublik Deutschland und den Heiligen Stuhl seit langem verbinden. Diese auch vertraglich bestätigten Beziehungen gründen sich auf gegenseitige Wertschätzung und lang erprobtes harmonisches Zusammenwirken im nationalen und internationalen Bereich. Unser herzlicher Gruss gilt in dieser Stunde Ihrer Heimat, die Wir vor Jahren besucht haben. Mit Freude denken Wir an die schöne deut* Die 26 mensis martii a. 1973. Acta Pauli Pp. TI 251 sehe Landschaft zurück, an die Städte mit den altehrwürdigen Domen und Kirchen, an die arbeitsamen und zielstrebigen Menschen. Wir möchten hier aber auch die deutschen Universitäten und Hochschulen erwähnen, die Ihrem Volk einen ehrenvollen Platz in der Kultur- und Geistesgeschichte der Menschheit einräumen und einen wesentlichen Beitrag für Europa, ja für die Welt leisten. Gleichermassen verdient der wirtschaftliche und technische Fortschritt Ihres Landes Unsere aufrichtige Bewunderung. Es ist Unser Wunsch, dass die geistige Entwicklung mit der technischen Schritt halte ! Die Geschichte aller Jahrhunderte lehrt den Menschen, dass das wahre Wohl eines Volkes, seine berechtigten politischen, wirtschaftlichen und kulturellen Bestrebungen notwendig auf sittlicher Grundlage aufbauen müssen. Es sind jene von Unserem Vorgänger Papst Johannes dem Dreiundzwanzigsten in seiner Enzyklika « Pacem in terris » aufgezeigten Prinzipien der Wahrheit, der Gerechtigkeit, der Liebe und der Freiheit. Auf dieser Grundlage sind auch die Voraussetzungen für einen wahren, menschenwürdigen und dauerhaften Frieden gegeben. Wir setzen deshalb grosse Hoffnung in das deutsche Volk und hegen die Zuversicht, dass es einen wertvollen und wichtigen Beitrag zur Erhaltung des Friedens in Europa und in der Welt leisten werde. In diesem Zusammenhang möchten Wir einen weiteren Gedanken, der Uns sehr am Herzen liegt, hervorheben. Die weitaus grössere Zahl der Bundesbürger bekennt sich zu den christlichen Konfessionen. Diese Tatsache wird der Staat nicht unbeachtet lassen dürfen. Denn wenn wir auch heute in einer pluralistisch geformten und orientierten Gesellschaft leben, so bleiben doch die sittlichen Grundsätze bestehen, die Gott in die Natur des Menschen hineingelegt hat, in erster Linie die Würde und Rechte jeder menschlichen Person. Wir geben dem Wunsche Ausdruck, auch die jungen Menschen in Deutschland möchten sich stets nach diesen Grundsätzen richten. Die Jugend, der Unsere besondere Zuneigung und Unser besonderes Veständnis gilt, steht der Kirche und dem heutigen Staatsgefüge oft sehr kritisch gegenüber. Sie sieht hier oft nur eine Summe von Vorschriften und Verboten, ein Festhalten an veralteten Konzeptionen. Sie sucht nach neuen Wegen, mit der Begeisterung und dem selbstlosen Einsatz, deren nur sie fähig ist. Die Gefahr ist gross, dass sie ihre Kraft ver1 1 Vgl. A.A.S. 55 (1963), S. 257-304. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 252 geudet, dass sie Scheinzielen nachjagt. Es muss deshalb Aufgabe aller sein, den jungen Menschen Werte vor Augen zu stellen, für die sich der Einsatz lohnt. Wir möchten Ihnen, hochgeehrter Herr Bundespräsident, auch ein Wort der Anerkennung aussprechen für die grosse Hilfe, die die deutsche Bevölkerung schon seit Jahren in echt christlicher Bruderliebe für die aufstrebenden Länder der Dritten Welt leistet. Wir danken auch für alle Massnahmen zugunsten der vielen tausend Gastarbeiter, die in Deutschland leben und arbeiten. Auch für sie gilt das Wort, unter das Wir einen der vergangenen Weltfriedenstage gestellt haben : (( Jeder Mensch ist mein Bruder » ! Es möge Uns gestattet sein, Ihnen, hochgeehrter Herr Bundespräsident, und Ihrer Frau Gemahlin sowie dem Herrn Aussenminister mit Gattin und dem Herrn Botschafter beim Heiligen Stuhl zum Abschluss dieser Begegnung nochmals Unsere aufrichtige Hochschätzung zu bekunden. In der Zuversicht, dass Ihrem Lande weiterhin Frieden und Wohlstand erhalten bleiben, erflehen Wir Ihnen und der Regierung der Bundesrepublik Deutschland sowie dem von Uns hochgeschätzten deutschen Volk von Herzen Gottes bleibenden Schutz und Segen. NUNTIUS RADIOTELEVISIFICAS Universis Urbis et Orbis Christifidelibus cunctisque hominibus, die Paschatis Resurrectionis Domini nostri Iesu Christi, antequam ex externo Petrianae Basilicae podio Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem. * Fratelli, Figli, Uomini tutti, Il nostro annuncio di Pasqua, quest'anno millenovecentosettantatre, giungerebbe a fatica alle nostre labbra, giungerebbe a stento alle vostre orecchie, se la verità, la realtà del fatto sconvolgente non venisse in nostro soccorso, e ci obbligasse a ripresentarci al mondo e a ripetere, con la primitiva sicurezza, temprata anzi dai nuovi conflitti d'una critica corrosiva, l'antico inaudito messaggio, l'inverosimile ma vittoriosa * Die 22 mensis aprilis a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 253 testimonianza : è risorto, sì, Gesù il Cristo è risorto, risorto da morte, dalla nostra morte fatale e orrenda, e ha inaugurato una nuova vita, la nostra stessa vita, ma rifusa in una metamorfosi soprannaturale, dominata dalle celesti energie dello Spirito. Sì, Fratelli. Veramente Cristo è risorto. E questo annuale ricorrente messaggio è la forza del nostro augurio pasquale, per voi che qui ci ascoltate, per i popoli diffusi su tutta la terra, che attendono se ancora il fatidico annuncio giunge ancora da Pietro, sicuro. È risorto ; e noi cediamo a Lui stesso, a Cristo, la parola che a noi tutti ripete il beatissimo saluto : (( La pace sia con voi » . Vada il nostro augurio pasquale di pace, a tutti diretto, particolarmente là dove pace ancora non esiste, e dove essa è più incerta e pericolante ! La nostra voce vibra secondo le presenti segnalazioni del cuore! Vada perciò l'augurio all'Indocina, per così lungo tempo oggetto dell'attenzione e delle trepidazioni del mondo. Le speranze d'una fine dell'annoso conflitto, solo di recente accese, sono tuttora esposte ai venti contrari di un'incerta situazione che le rendono fragili e vacillanti. Vada l'augurio alla terra dove nacque, insegnò, sofferse, morì e risorse il Signore Gesù ! Là, dove il suo saluto di pace è risuonato tante volte, e di dove esso si è esteso per tutta la terra, insieme al suo messaggio di amore e di giustizia, là purtroppo dove ancora la pace non regna. Pace auguriamo parimente alle dilette popolazioni dell'Irlanda del Nord ! L'intollerabile e doloroso stato di cose che colà disgraziatamente si prolunga, contro le aspirazioni e la volontà della più gran parte delle popolazioni stesse, suona offesa, oltre che all'umanità, al nome cristiano. Taccia la voce della violenza, e parli invece quella della saggezza e della buona volontà; e possano le recenti note e autorevoli proposte offrire base favorevole ad uno sforzo congiunto, che apra il cammino ad una vera riconciliazione nella giustizia e nella carità. Il nostro sguardo spazia nel mondo e vede tanti altri focolai di contese e situazioni di ingiustizia che provocano reazioni e rivolte. 1 2 1 2 Cf. 1 Cor. 15. Io. 20, 19 e 26. 254 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Giunga anche là il nostro augurio e la nostra esortazione, con la preghiera nostra e la cooperazione di tutti gli uomini amanti della pace. A tutti gli operatori di pace, il nostro incoraggiamento e la nostra benedizione! E insieme la sicurezza delle preghiere dell'intera Chiesa, stretta attorno a Cristo suo Salvatore, vincitore dell'odio e della morte, Re di amore e di pace. Ed a quanti sono impazienti di veder realizzato nel mondo ciò che ad essi sembra giusto e benefico noi desideriamo ripetere : Non è con la violenza che si opera il bene! Tanto meno può stabilirsi un giusto ordine umano correndo le vie dell'ingiustizia ! Solo l'amore, forte, generoso, tenace, ma insieme paziente e rispettoso delle leggi della giustizia e dei diritti di tutti, può assicurare ai popoli e alla umanità un avvenire migliore. Ma la pace pasquale non circoscrive il suo intervento a questi punti dolenti dell'umanità. Essa è così gonfia di speranza e di gioia, che, venendo a noi dal cuore di Cristo risorto, dilaga e si effonde su tutta la terra, su tutti gli uomini. Essa incontra ben altri fenomeni che quelli ora accennati. Incontra tentativi già molto avanzati per rispondere al bisogno che il mondo sempre più, a suo onore, manifèsta d'un ordine universale, ove ogni popolo trovi la sua originale espressione di vivere nel concerto unitario del mutuo rispetto, anzi nella collaborazione fraterna, che dia sempre all'umanità la possibilità di sperare e di amare; e Cristo, la Vita risorta, saluta ed accoglie, corrobora e finalizza questo universale e gigantesco sforzo di unità e di pace. Ancor più la sua pace gioiosa, sorvolando le folle delle nuove generazioni, incontra l'oceano immenso della gioventù, che cresce e che sale ; e cerca la via, e cerca la verità, e cerca la vita, verso cui muovere i suoi passi incerti ed inquieti, ma pieni di vivacità. Sì, giovani del nuovo tempo ; Cristo viene a voi incontro col suo lieto saluto pasquale : pace a voi ! pace e sapienza, pace e autenticità umana e sovrumana, pace e pienezza nella gioia di vivere e di amare; così Egli a voi si rivolge perché è pronto a svelarvi il significato delle cose e della vita; e così Egli vi attende alla sua scuola divina e alla sua mensa di carità. E pace a tutti i fratelli cristiani ancora da noi separati, perché l'unità si faccia in Cristo nel più felice incontro. E a tutti, a ciascuno il beatificante saluto della pace pasquale ; a voi, che soffrite, a voi che siete soli e cercate conforto; a voi, che Acta Pauli Pp. VI 255 nascondete nel cuore la silenziósa, ma crudele disperazione dell'indifferenza, dello scetticismo; a voi, che intravedete la vetta della grandezza umana, il sacrificio per amare e servire, e ignorare quando e per chi consumarlo : Cristo risorto, col trofeo della sua Croce, viene anche verso di voi, e, come a tutti, vi tende le braccia, e vi attrae, con il suo saluto : Pace anche a voi ! Sono Io ; non abbiate timore. Ed affinché questo saluto vivificante di Gesù risorto sia davvero messaggero di pace, di letizia, di vita, ecco a tutti la nostra Apostolica Benedizione. 3 Deinde Beatissimus Pater lingua italica, gallica, anglica, germanica, hispanica, lusitana, graeca, polona, russica, sinensi et vietnamensi cunctis qui Eum audiebant, felicia omina pronuntiavit. NUNTII SCRIPTO DATI I Episcopis Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, annua, quadragesimali tempore, ea in Natione stipe collecta. Düring the season of Lent it is your practice to address an appeal to the Catholics of the United States in order to encourage them to contribute generously to the agency which provides aid and assistance for needy people around the world. In view of the immense work of charity that has been accomplished by this agency in the past and continues to be carried out in the présent, how could we not associate ourseif with you in this appeal? We have already addressed a message to the universal Church inviting all Catholics to a spirit of generous sacrifice in this holy season. But the great sufferings of which our times are the sad witness urge us to speak without ceasing and at every possible opportunity on behalf of the so often voiceless afflicted and destitute people of today's world. And indeed, is not constant concern for the alleviation of suffering, where ver it is found, a task incumbent upon our apostolic office? The New Testament provides numerous examples of the Apostles' insistence that the followers of the Lord must be compassionate towards all in need and assist them even materially. 1 3 Cf. Mr. 6, 50. 1 B. g. 2 Cor 9, 13; / Jn 3:17; Jas 2:20. 256 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In our recent message, dear brothers, we emphasized that the giving of fìnancial assistance must he based upon motives provided by faith. In this context it is helpful to recali one of the lessons contained in our Lord's answer to the messengers of John the Baptist, when they asked him : " Are you ' He who is to come ' or do we look for another? " Jesus said to them : " Go back and report to John what you hear and see : the blind recover their sight, cripples walk, lepers are cured, the deaf hear, dead men are raised to life, and the poor have the good news preached to them " . By these words our Lord taught us that bringing salvation to mankind involves not only man's spirit but his body as well. Imitation of the Lord must always in vol ve concern for both the spiritual and material well-being of mankind. 2 We know how much your people have done already. The spiritual treasure of grace and salvation which they have received has overflowed into a great generosity on behalf of the needy. But much stili remains to be done. - We are confident that your people will continue to be generous, so that suffering everywhere may be alleviated ; we are confident that their contributions will always be a sign of their gratitude to the Father for the great love he has shown through the death and Résurrection of his êon Jesus Christ. Invoking upon all of you the grace of God our Father, the peace of our Savior and the joy of fellowship in the Holy Spirit, we cordially impart to the Church in the United States our special Apostolic Blessing. From the Vatican, March 7, 1973. PAULUS PP. V I II Universis Christifidelibus cunctoque Clero, ob diem celebrandum ecclesiasticis iuvandis vocationibus per totum terrarum orbem dicatum. La Giornata Mondiale di preghiere per le vocazioni è giunta alla sua decima celebrazione. Ancora una volta abbiamo la gioia, e sentiamo la responsabilità, di rivolgerci a tutti voi, figli dilettissimi, in questo giorno benedetto che cade a metà percorso del tempo pasquale, nella Acta Pauli Pp. VI 257 luce di Cristo risorto e nell'attesa della Pentecoste. Diciamo a voi, venerabili Fratelli nell'Episcopato, a voi sacerdoti e diaconi, a voi religiosi e religiose, a voi membri di Istituti Secolari, a voi missionari in ogni terra, a voi genitori ed educatori credenti, e a voi, soprattutto, giovani carissimi, che state cercando le strade del vostro avvenire. La nostra voce forse vi raggiunge durante l'assemblea liturgica, nel momento più intimo e profondo della comune partecipazione al mistero eucaristico, dove Cristo è presente tra voi nel suo Sacrifìcio e nell'annuncio della sua Parola. Vorremmo dunque prendere ispirazione dal Vangelo, affinché sia Lui che vi parla, mentre noi vi parliamo. Lo facciamo seguendo il nostro rito romano, certi però che i dilettissimi figli appartenenti ad altri riti troveranno eguale ispirazione meditando la Parola del Signore secondo le venerande tradizioni delle loro Chiese. Quale ricchezza di insegnamenti ci è offerta dalla indimenticabile pagina evangelica, che ci presenta la figura del buon pastore, anzi, del vero pastore, dell'unico pastore ! La figura del Signore Gesù che offre la sua vita — e liberamente la offre — per le sue pecore ; che le conosce, e da esse è conosciuto ; che pensa a quelle che non sono ancora del suo ovile, e che pure deve condurre, e che ascolteranno la sua voce, e diventeranno un solo gregge e un solo pastore. Ma da tanta ricchezza di pensieri vorremmo sceglierne uno solo, che sia come il tema e il ricordo della decima Giornata Mondiale. Questo: Io offro la mia vita ... ma la offro da me stesso. È impressionante vedere come il nostro Vangelo ritorna ed insiste su questo punto : generosità piena nel donarsi, in perfetta libertà. Quale lezione, figli carissimi, quale esempio! Come voi sapete, la « vocazione », nel senso completo che noi cristiani riconosciamo a questa parola, è un mistero grande di fede. È infatti Dio Padre, Creatore e Signore del cielo e della terra, che chiama ogni cosa all'esistenza, ogni creatura vivente alla vita, ogni essere spirituale alla conoscenza e all'amore di Lui. E chiama anche l'uomo a collaborare con Lui per dominare e completare la creazione : U hai fatto poco meno degli angeli, di gloria e di onore lo hai coronato: gli hai dato potere sulle opere delle tue mani.* È Gesù Salvatore che chiama tutti al 1 2 3 1 Of. Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 7. Gv. 10, 11-18. L. c. 17 s. Sal. 8, 6s.; cf. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 12 e 67. 2 3 4 17 - A . A . S. 258 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5 suo Regno : Venite a me, voi tutti ..., e chiama alcuni a partecipare più direttamente alla sua missione di salvezza : Seguitemi, vi farò diventare pescatori di uomini. È lo Spirito del Padre e di Gesù, che continua a far risonare nell'intimo di ciascuno le chiamate più personali : « lo Spirito Santo che, distribuendo a ciascuno i suoi doni come vuole," dispensa pure tra i fedeli di ogni ordine grazie speciali, con le quali li rende adatti e pronti ad assumersi varie opere e uffici per il rinnovamento e la più ampia edificazione della Chiesa, poiché a ciascuno è data una manifestazione particolare dello Spirito per l'utilità comune x>. 6 1 8 Tutto, dunque, il Signore ha affidato a voi, tutto ha deposto nelle vostre mani : le cose che riguardano questo mondo, e quelle che riguardano l'edificazione della sua Chiesa e l'annuncio del suo Vangelo di salvezza universale. Ora una cosa è necessaria : che a tanta generosità di Dio nell'offrire, corrisponda la vostra generosità nel collaborare. Come ha fatto, per primo, Cristo : Io offro la mia vita ... È un invito alla generosità, che vi riguarda tutti, quale che sia la scelta che avete compiuta o che vorrete compiere, perché è dal mistero stesso del vostro Battesimo che giunge incessante la chiamata ad una vita cristiana piena, nella fede e nelle opere : Siate perfetti come è perfetto il Padre vostro celeste^. È un invito alla generosità, che riguarda, in modo speciale, voi che avete scelto una consacrazione a servizio della Chiesa, in forza di una singolare chiamata. E ora questa chiamata vi segue, vi incalza, perché la vostra risposta sia ogni giorno migliore del giorno che è passato : In questo è glorificato il Padre mio : che portiate molto frutto. Dovete dare molto, perché molto vi è stato dato. Se vi diciamo questo, è anche perché sappiamo che i giovani guardano a voi. È infine un invito alla generosità che rivolgiamo, con particolare affetto, a voi giovani, che non avete ancora compiuto una scelta definitiva. Molte sono le chiamate, molte le strade che si aprono davanti a voi, anche nel servizio alla Chiesa, Popolo di Dio. Ve ne hanno parlato. Le conoscete. Saranno chiamate senza risposta? Strade deserte? Di chi e di che cosa avete paura? Voi siete generosi : siate generosi anche in questo. 9 10 11 5 6 7 8 9 10 11 Mt. 11, 28. Me. 1, 17. 1 Cor. 12, 11. 1 Cor. 12, 7; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 12. L. c. Mt. 5, 48. Io. 15, 8. Acta Pauli Pp. 17 259 Nulla sembra poter resistere a Dio che chiama : Chi può infatti resistere al suo volere? Eppure non è così. Dio si ferma con rispetto di fronte alla libertà dei suoi figli, che ha creato liberi. La sua chiamata, ogni chiamata, riveste dunque la forza e la dolcezza di un invito, che nulla perde della sua divina potenza e nulla toglie alla vostra libertà. Voi siete liberi : dunque, decidete. Come ha fatto, per primo, Cristo : la mia vita la offro da me stesso. 12 13 Diciamo a tutti voi, figli dilettissimi, giovani e meno giovani : non permettete che persone o idee o avvenimenti riescano a bloccare le vostre scelte e le vostre decisioni. Perchè fermarvi ed attendere? Intanto l'immagine di questo mondo si trasforma rapidamente. Altre schiere di uomini arrivano su questa terra. Il Vangelo deve essere annunciato a tutti. Ai poveri di ieri si aggiungeranno quelli di domani. Ci sono e ci saranno gli affamati, gli assetati, i carcerati, i malati nel corpo e nello spirito. Essi vi attendono : in essi vi attende Cristo. C'è lavoro per tutti. C'è un posto anche per voi. 14 Che il Signore vi benedica in questo giorno di meditazione e di preghiera. Vi benedica nella vostra generosità e nella vostra libertà. Renda più grande la vostra generosità e liberi la vostra libertà da ogni ostacolo che la possa trattenere. E come pegno vi giunga, piena di affetto, la nostra Apostolica Bene dizione. Dal Vaticano, 10 marzo 1973, decimo del nostro Pontificato. PAULUS PP. V I 12 13 14 Rm. 9, 19. L. c. Of. Mt. 25, 35 ss. 260 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 6 Martii 1973. — Titulari episcopali Ecclesiae Zertensi praefecit R. D. Iacobum Kavanagh, sacerdotem archidioecesis Dublinensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Dermot I. Ryan, Archiepiscopi Dublinensis. die IJf Martii. — Archiabbatiae nullius S. Martini in Monte Pannoniae R. P. D. Andream Iosephum Szennay, O.S.B. die 16 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Culmensi Exc. P. D. Bernardum Czaplinski, hactenus Episcopum tit. Paustinopolitanum. die 21 Martii. — Titulari pro hac vice Archiepiscopali Ecclesiae Aemoniensi Exc. P. D. Maximinum Romero Lema, hactenus Episcopum Abulensem. die 25 Martii. — Archiepiscopali Ecclesiae Lucensi Exc. P. D. Iulianum Agresti, hactenus Archiepiscopum Spoletanum atque Episcopum Nursinum. die 12 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuccensi in Numidia R. P. Fridericum Richter Fernández-Prada, sodalem Ordinis Fratrum Minorum, quem deputavit Auxiliarem P. D. Herasmi Hiño josa Hurtado, Archiepiscopi Piurensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Curensi seu S. Anthimi R. D. Augustum Beuzeville Ferro, vices cancellarii agentem Curiae metropolitanae Limanae, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Ioannis S.R.E. Cardinalis Landázuri Ricketts, Archiepiscopi Limani. die 13 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Itumbierensi R. D. Iosephum de Lima, curionem paroeciae S. Godehardi in civitate et dioecesi Luceatina. Sacra Congregatio pro Episcopis 261 — Titulari episcopali Ecclesiae Vallispostanae R. P. Constantinum Iosephum Luers, ex Ordine Fratrum Minorum, quem constituit Praelatum et Pastorem Praelaturae Obidensis. die 17 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Calaritanae, Exc. P. D. Iosephum Bonfilioli, hactenus Archiepiscopum Syracusanum. die 25 Aprilis. — Titulari « pro hac vice » archiepiscopali Ecclesiae Equiliensi Exc. P. D. Miltonium Correa Pereira, hactenus Episcopum Garanhunensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Ioannis de Sousa Lima, Archiepiscopi Manaënsis. — Cathedrali Ecclesiae Barretensi, noviter erectae, R. P. Iosephum de Matos Pereira, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B. M. V. die 27 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Facatativensi Exc. P. D. Ferdinandum Velázquez Lotero, hactenus Episcopum titularem Garbensem. II AQUIPENDIENSIS, BALNEOREGIENSIS, C I V I T A T I S PLEBIS, U R B E V E T A N A E DECRETUM De mutatione finium dioecesium Quo facilius christiani gregis fidelium spirituali bono consuleretur fieretque sacrorum Antistitum fructuosior labor, nuper ab Apostolica Sede expostulatum est ut Ecclesiarum Aquipendiensis, Balneoregiensis, Civitatis Plebis et Urbevetanae fines aliquantulum immutarentur aptiusque disponerentur. Sacra autem Congregatio pro Episcopis, auditis hoc super negotio locorum Ordinariis, quorum id interesset, ac rata huiusmodi immutationes in bonum animarum vere cessuras, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia Pp. V I , tributarum, porrectas preces accipiendas esse censuit. Quapropter praesenti Sacrae Congregationi pro Episcopis decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit : 1) pars municipii Aquipendii, quae Trevinano vulgato nomine 262 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale appellatur, a dioecesi Civitatis Plebis separetur et dioecesi Aquipendiensi adnectatur; 2) pars municipii Aquipendii, vulgo Torre Alfina appellata, a dioecesi Urbevetana distrahatur et dioecesi Aquipendiensi ascribatur; 3) partes municipii Urbiventi, quae vulgo Tordimonte et Sant'Egidio cognominantur, a dioecesi Balneoregiensi disiungantur et dioecesi Urbevetanae uniantur. Decernit quoque eadem Sacra Congregatio ut, una cum territorio ecclesiae, adnectantur oratoria, domus et coemeteria paroecialia, piae fundationes et quaecumque alia ecclesiastica bona quomodocumque ad paroecias vel ecclesias illorum territoriorum spectantia. Documenta et acta, singulas de quibus agitur paroecias respicientia, a curia a qua ad curiam dioecesis, cui paroeciae aggregandae sunt, transmittantur. Ad clerum vero quod attinet, simul ac praesens decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes dioecesi illi censeantur adscripti in cuius territorio beneficium aut officium legitime detinent; ceteri autem clerici dioecesi illi incardinati maneant, in cuius territorio legitimum habent domicilium. Utriusque tamen dioecesis Episcopis Ordinariis fas erit — ob congruas rationes — collatis consiliis cum sacerdotibus et clericis quorum interest, aliter eorum incardinationem disponere. Ad haec omnia perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum Ferdinandum Lambruschini, Archiepiscopum Perusinum atque Administratorem Apostolicum Civitatis Plebis, eidem necessarias et opportunas tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere ipsi imposito ad eandem Sacram Congregationem quam primum remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 24 martii 1973. SEBASTIANUS Card. RAGGIO, Praefectus L. © S. i£ Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 263 SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS A I M E R E N S I S - I A I P U R E N S I S ET SAGARENSIS DECRETUM De mutatione finium De bono animarum solliciti Exc.mus P. D. Leo D'Mello, Episcopus Aimerensis et Iaipurensis, et Rev.mus P. Clemens Thottungal, Exarchus Apostolicus Sagarensis, concordi voto postulaverunt, ut districtus civilis, cui nomen est Guna, qui quidem dioecesi latinae AimerensiIaipurensi pertinet, Exarchatui Apostolico Sagarensi, ritus malabarensis, assignetur, ita ut ecclesiastici fines cum propria Statuum civilium circumscriptione aptius convenirent. Attento favorabili voto Exc.mi P. D. Ioannis Gordon, Archiepiscopi tit. Mcopolitani ad Nestum, Apostolici in India Pro-Nuntii, annuente ac favente Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione, haec Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus, vigore facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo Pp. VI tributarum, praesenti decreto — perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae fuissent —, districtum civilem, qui Guna appellatur, a dioecesi AimerensiIaipurensi separat et Exarchatui Apostolico Sagarensi adscribit. Ad haec perficienda Sacra Congregatio memoratum P. D. Ioannem Gordon deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, cum onere, quamprimum, authenticum exemplar actus peractae executionis remittendi, sive ad hanc Sacram Congregationem, sive ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, die 2 mensis Aprilis anno 1973. PAULUS Card. P H I L I P P E , Praefectus £B Marius Brini, Archiep. tit. Algizen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 264 SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM INSTRUCTIO DE COMMUNIONE SACRAMENTALI QUIBUSDAM IN ADIUNCTIS FACILIORE REDDENDA Immensae caritatis testamentum, quod Christus Dominus Ecclesiae sponsae suae reliquit, ineffabile nempe Eucharistiae donum, quod est omnium maximum, postulat ut tantum mysterium altius in dies agnoscatur eiusque virtus salutifera uberius participetur. Quapropter Ecclesia, pietatis fovendae causa erga Eucharistiam, quae christiani cultus est caput et centrum, non semel pastorali studio ac sollicitudine permota idoneas edidit leges opportunaque documenta. Nova autem temporum adiuncta ampliorem aditum, salva semper summa quae tanto sacramento debetur reverentia *, ad s. Communionem postulare videntur, ut fideles, fructus sacrificii Missae copiosius participando, se Deo et Ecclesiae hominumque bono promptius et operosius devoveant. In primis providendum est ne, deficiente copia ministrorum s. ComCfr. Conc. Trid., Sess. I S , Decretum de SS. Eucharistiae Sacramento, cap. 7; Denz. 880 (1646-1647): « S i non decet ad sacras ullas functiones quempiam accedere nisi sancte, certe, quo magis sanctitas et divinitas caelestis huius sacramenti viro christiano comperta est, eo diligentius cavere ille debet, ne absque magna reverentia et sanctitate ad id percipiendum accedat, praesertim cum illa plena formidinis verba apud Apostolum legamus: Qui manducat et bibit indigne, iudicium sibi manducat et bibit non diiudicans corpus Domini (1 Cor. 11, 29). Quare communicare volenti revocandum est in memoriam eius praeceptum: Probet autem seipsum homo (1 Cor. 11, 28). Ecclesiastica autem consuetudo declarat, eam probationem necessariam esse, ut nullus sibi conscius peccati mortalis, quantumvis sibi contritus videatur, absque praemissa sacramentali confessione ad sacram Eucharistiam accedere debeat. Quod a Christianis omnibus, etiam ab iis sacerdotibus, quibus ex officio incubuerit celebrare, haec sancta Synodus perpetuo servandum esse decrevit, modo non desit illis copia confessoris. Quod si necessitate urgente sacerdos absque praevia confessione celebraverit, quam primum confiteatur». S. Congr. Concilii, Decr. Sacra Tridentina Synodus, 20 Dec. 1905: A.S.S. 38 (1905-1906), pp. 400-406; S. Congr. pro Doctrina Fidei, Normae pastorales circa absolutionem sacramentalem generali modo impertiendam, 31 iulii 1972, Norma I: A.A.S. 64 (1972), p. 511. 1 Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 265 niunionis, receptio aut impossibilis aut difficilis evadat; deinde ne infirmi lege ieiunii, quam servare non possint, licet eadem iam untissima sit, a tanto animi solamine seu a s. Communione recipienda prohibeantur. Tandem convenire videtur quibusdam in adiunctis fidelibus id petentibus permitti, ut altera vice eadem die sacramentalem Communionem rite percipiant. Ideo quarundam Conferentiarum Episcopalium votis exceptis, sequentes eduntur normae : 1. de ministris extraordinariis s. Communionis distribuendae; 2. de ampliore facultate bis eadem die communicandi; 3. de ieiunii eucharistici mitigatione pro infirmis et senibus ; 4. de pietate ac reverentia erga SS.mum Sacramentum quoties Panis eucharisticus in fidelis manu deponitur. 1. DE MINISTRIS EXTRAORDINARIIS S. COMMUNIONIS DISTRIBUENDAE Rerum adiuncta, in quibus ministrorum s. Communionis distribuendae copiam deficere animadvertitur, varia sunt : — infra Missam, ob magnum populi concursum vel peculiarem celebrantis difficultatem ; — extra Missam, cum ob dissita loca difficile est sacras Species afferre, praesertim ad modum Viatici, infirmis in periculo mortis constitutis, vel cum ipse infirmorum numerus, praesertim in nosocomiis vel similibus institutis, plures ministros postulat. Ne ergo fideles, qui in statu gratiae ac recta piaque mente sacrum convivium participare cupiunt, hoc sacramentali adiutorio solacioque careant, Summo Pontifici opportunum visum est extraordinarios constituere ministros, qui sibi aliisque fidelibus s. Communionem praebere valeant, certis his definitisque condicionibus : I. Ordinarii locorum facultate gaudent qua personae idoneae, nominatim selectae uti ministro extraordinario, valeant permittere, ad actum vel ad tempus, vel, necessitate cogente, stabili quoque modo, sive seipsam pane caelesti cibare, sive hunc aliis fidelibus porrigere et aegrotis domi degentibus afferre, quoties : a) sacerdos, diaconus et acolythus desint; Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 266 b) iidem s. Communionem administrare impediuntur propter aliud pastorale ministerium, adversam valetudinem ac provectam aetatem ; c) fideles s. Communionem petentes tot sint ut Missae celebratio vel Eucharistiae extra Missam distributio nimis protrahantur. I I . Iidem Ordinarii locorum facultate fruuntur permittendi singulis sacerdotibus sacra munera exercentibus ut deputare valeant personam idoneam, quae in casibus verae necessitatis, ad actum, s. Communionem distribuat. I I I . Praedicti Ordinarii locorum has facultates delegare possunt Episcopis Auxiliaribus, Vicariis Episcopalibus et Delegatis Episcopalibus. I V . Persona idonea, de qua in nn. I et I I , designabitur iuxta ordinem, mutabilem tamen de prudenti Ordinarii loci iudicio, ex quo recensentur lector, seminarii maioris alumnus, religiosus, religiosa, catechista, christifidelis : vir vel mulier. V. In oratoriis Communitatum religiosarum utriusque sexus munus distribuendi s. Communionem in adiunctis, de quibus supra sub n. I, recte committi potest Superiori sacro ordine carenti vel Antistitae aut eorum vicariis. V I . Persona idonea ad s. Communionem administrandam ab Ordinario loci nominatim selecta, et persona, de qua sub n. I I , a sacerdote facultatem habente deputata, expedit, si tempus adest, ut mandatum accipiant iuxta ritum huic Instructioni adiunctum ; distributionem autem s. Communionis peragat iuxta liturgicas normas. 2 Cum hae facultates tantummodo in bonum spirituale fidelium et pro casibus verae necessitatis concessae sint, meminerint sacerdotes per eas se non eximi a munere fidelibus legitime petentibus divinam Eucharistiam distribuendi et praesertim aegrotis afferendi ac porrigendi. Christifidelis, minister extraordinarius s. Communionis, rite instructus, vita christiana, fide moribusque commendetur oportet. Se huic magno muneri non imparem esse contendat, pietatem colat erga Ss.mam Eucharistiam et exemplum se praebeat ceteris fidelibus devotione ac reverentia erga augustissimum altaris Sacramentum. Nemo seligatur cuius designatio fidelium admirationem excitare possit. 2 Qui ritus adiunctus continetur in editione typica seorsum impressa. Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 267 2. DE AMPLIORE F A C U L T A T E BIS EADEM DIE COMMUNICANDI Secundum disciplinam nunc vigentem, fideles ad s. Communionem eadem die altera vice accedere possunt : — vespere sabbati vel diei praecedentis festum de praecepto, Missae audiendae obligationem implere cupientes, etsi mane iam communicaverunt ; — in secunda Missa Dominicae Paschae et in una ex Missis quae die Nativitatis Domini celebrantur, etsi in Missa Vigiliae Paschalis et in Missa in nocte Nativitatis Domini communicaverunt ; 3 4 — item in Missa vespertina feriae V in Cena Domini, etsi in Missa Chrismatis pariter communicaverunt . Cum vero alia, praeter ea quae recensita sunt, eiusdem generis adiuncta habeantur alteram Communionem suadentia, pressius hic determinandae sunt rationes novae facultatis, quae conceditur. Norma, quam providentissima Mater Ecclesia e saeculari consuetudine induxit et in legem canonicam recepit, vi cuius fidelibus ad sacram mensam accedere licet semel tantum in die, integra manet neque permittitur ut ex sola devotione neglegatur. Cuidam inconsiderato desiderio Communionem iterandi opponi debet eo maiorem esse vim sacramenti, qua virtutes fidei, caritatis ceteraeque alantur, roborentur, exprimantur, quo devotius quis ad sacram mensam accedat . Oportet enim fideles a celebratione liturgica ad opera caritatis, pietatis et apostolatus transire ut « moribus et vita teneant quod fide et sacramento perceperunt » . 5 6 7 3 Cfr. Congr. Rituum, Instr. Eucharisticum mysterium, 25 maii 1967, n. 28: A.A.S. 59 (1967), p. 557. « Cfr. Ibid., I. c. Cfr. Ibid., I. c.; S. Congr. Rituum, Instr. Inter Oecumenici, 26 sept. 1964, n. 60: A.A.S. 56 (1964), p. 891; Instr. Tres abhinc annos, 4 maii 1967, n. 14: A.A.S. 59 (1967), p. 445. Cfr. S. Thomas, Summa Theol. I I I , q. 79, a. 7 ad 3 et a. 8 ad 1. S. Congr. Rituum, Instr. Eucharisticum mysterium, 25 maii 1967, n. 13: A.A.S. 59 (1967), p. 549. 5 6 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 268 Speciales tamen circumstantiae contingere possunt in quibus fideles, qui eadem die s. Communionem iam receperunt, vel etiam sacerdotes qui iam Missam litaverunt, alicui communitariae celebrationi intersint. Iisdem licebit s. Communionem altera vice recipere bis in adiunctis : 1. in iis Missis ritualibus in quibus Sacramenta Baptismatis, Confirmationis, Unctionis infirmorum, Sacrorum Ordinum et Matrimonii administrantur et in Missa in qua Prima Communio distribuitur ; 8 2. in Missis consecrationis Ecclesiae vel Altaris, professionis religiosae, collationis « missionis canonicae » ; 3. in sequentibus Missis defunctorum: exsequiali, post acceptum mortis nuntium, in ultima defuncti sepultura, in prima anniversaria die; 4. in Missa principali celebrata in Ecclesia cathedrali vel paroeciali in sollemnitate SS. Corporis et Sanguinis Christi ac die visitationis pastoralis; in Missa a Superiore maiore religioso occasione data canonicae visitationis, peculiarium conventuum vel Capitulorum celebrata ; t 5. in Missa principali conventus eucharistici vel marialis, internationalis aut nationalis, regionalis aut dioecesani ; 6. in Missa principali alicuius conventus, sacrae peregrinationis vel praedicationis quae dicitur popularis; 7. in administratione Viatici, in qua Communio distribui potest familiaribus et amicis infirmi coram adstantibus. 8. Ordinariis locorum fas est, praeterquam in casibus supra memoratis, concedere ad actum facultatem s. Communionem bis eadem die recipiendi, quoties iteratam susceptionem ab iisdem Ordinariis, propter vere peculiaria adiuncta, ad normam huius Instructionis, legitimam esse comprobetur. 8 Cfr. Missale Romanum, Institutio generalis Missalis Romani, n. 329 a, ed. typ. 1970, p. 90. Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 269 3. DE I E I U N I I EUCHARISTICI M I T I G A T I O N E PRO I N F I R M I S ET SENIBUS Manet imprimis firmum statutumque nullo ieiunii praecepto teneri fidelem, cui urgente mortis periculo Viaticum ministratur . Vigere item pergit concessio iam a Pio X I I data, qua « infirmi, quamvis non decumbant, potum non alcoholicum et medicinas, sive liquidas sive solidas, ante Missae celebrationem et Eucharistiae receptionem sine temporis limite sumere possunt » . Quoad cibos et potus rationem nutrimenti habentes, veneranda est traditio ex qua Eucharistia « ante omnem cibum », ut ait Tertullianus , sumenda erat, ita ut cibi sacramentalis excellentia significaretur. Ad sacramenti dignitatem agnoscendam et gaudium excitandum de Domino adveniente, ante sumptionem s. Communionis tempus silentii et recollectionis opportune inducitur. In infirmis autem sufficiens pietatis ac obsequii signum erit si per aliquod breve tempus ad tantum mysterium animum intendant. Tempus ieiunii eucharistici seu abstinentiae a cibo vel potu alcoholico redigitur ad quartam circiter horae partem pro : 9 10 n 1. infirmis in valetudinariis vel domibus degentibus, etiamsi non decumbant; 2. fidelibus aetate provectioribus, sive ob senectutem domi detineantur, sive gerontocomium incolant ; 3. sacerdotibus infirmis, etsi non decumbunt, vel aetate provectis, sive sint Missam celebraturi sive s. Communionem recepturi; á. personis curae infirmorum vel senum addictis eorumque propinquis una cum illis s. Synaxim recipere cupientibus, quoties sine incommodo ieiunium unius horae observare non possint. 9 Cfr. CIC, can. 858 § 1. Litterae Apostolicae motu proprio datae Sacram Communionem, 19 martii 1957, n. 4: A.A.S. 49 (1957), p. 178. Ad uxorem, 2, 5: PL 1, 1408. 10 11 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 270 4. DE P I E T A T E AO R E V E R E N T I A ERGA SS.MUM SACRAMENTUM QUOTIES P A N I S EUCHARISTICUS I N F I D E L I S M A N U DEPONITUR Inde ab Instructione « Memoriale Domini », tres abhinc annos edita, quaedam Conferentiae Episcopales facultatem a Sede Apostolica impetrarunt permittendi ut ministri s. Communionis distribuendae eucharisticas Species in manibus fidelium ponerent. Ut eadem Instructio meminit, « praescripta Ecclesiae Patrumque documenta copiose testantur maximam reverentiam summamque prudentiam erga sacram Eucharistiam adhibitam » et adhibendam esse. Praesertim ergo in hoc communicandi modo quaedam adamussim attendenda sunt, quae experientia ipsa suadentur. Assidua diligentia ac studium habeantur, speciatim quoad fragmenta quae forsitan ex hostiis deciderint, quod attinet sive ad ministrum sive ad fidelem quoties sacra Species in manu communicantis ponitur. * Ad usum s. Communionis in manu fidelium accedat necesse est opportuna institutio seu catechesis de doctrina catholica, quae respicit tum realem ac permanentem Christi praesentiam sub Speciebus eucharisticis tum debitam reverentiam erga hoc Sacramentum . 1 2 13 Christifideles doceri oportet Iesum Christum Dominum esse et Salvatorem eique sub Speciebus sacramentalibus praesenti eundem deberi latriae seu adorationis cultum, qui Deo tribuendus est. Admonebuntur deinde fideles, ne post convivium Eucharisticum sinceram et consentaneam praetermittant gratiarum actionem, quae uniuscuiusque viribus, statui, occupationibus congruat . 14 12 S. Congr. pro Cultu Divino, Instr. Memoriale Domini, 29 maii 1969: A.A.S. 61 (1969), p. 542, quae adhuc vigere pergit. Cfr. Conc. Vat. I I , Const. de Sacra Liturgia, Sacrosanctum Concilium, n. 7: A.A.S. 56 (1964), pp. 100-101; S. Congr. Rituum, Instr. Eucharisticum mysterium, 25 maii 1967, n. 9: A.A.S. 59 (1967), p. 547; S. Congr. pro Cultu Divino, Instr. Memoriale Domini, in qua legitur: « . . . quodvis praecaveatur periculum, ne reverentiae defectus vel falsae de SS.ma Eucharistia opiniones irrepant in animos»: A.A.S. 61 (1969), p. 545. Paulus V I , Alloc, ad Membra Consilii Eucharisticis ex omnibus Nationibus conventibus moderandis habita: A.A.S. 64 (1972), p. 287. 13 14 Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 271 Ut denique accessus ad hanc mensam caelestem dignus omnino et frugifer sit, ita illustranda sunt fidelibus bona eius atque fructus tam pro singulis quam pro societate ut familiaris habitudo maximam ostendat reverentiam, intimum foveat amorem erga Patremfamilias (( panem cotidianum » nobis praestantem et ad vivam ducat coniunctionem cum Christo, cuius communicamur sanguini et carni . 15 16 Hanc Instructionem Summus Pontifex Paulus VI approbare et auctoritate sua confirmare dignatus est et publici iuris fieri iussit decernens ut a die, quo edita esset, vigere inciperet. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis de disciplina Sacramentorum, die 29 mensis Ianuarii anni M C M L X X I I I . A . Card. S AMORE, Praefectus £8 I. Casoria, a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 18 Decembris 1972. — Metropolitanae Ecclesiae Bangkokensi praefecit R. D. Michaelem Michai Kitbunchu, e clero saeculari locali, seminarii minoris rectorem. — Cathedrali Ecclesiae Indorensi R. P. Georgium Anathil, e Societate Verbi Divini, rectorem minoris seminarii in civitate vulgo Palda siti. die 29 Ianuarii 197S. — Cathedrali Ecclesiae Maruanae-Mokolensi, 15 Cfr. Lc. 11, 3. » Cfr. Hebr, 2, 14. 272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nuper evectae dioecesi, R. P. Iacobum Iosephum Franciscum De Bernon, e Congregatione Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae, hactenus Praefectum Apostolicum eiusdem territorii. — Cathedrali Ecclesiae Yaguanae, nuper evectae dioecesi, R. P. Ludovicum Charpenet, Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae Congregationis sodalem, hactenus Praefectum Apostolicum eiusdem territorii. — Titulari episcopali Ecclesiae Lupercianensi R. D. Thomam Nkuissi, sacerdotem indigenam, Cancellarium episcopalis Curiae Nkongsambensis, quem constituit Administratorem Apostolicum « Sede vacante » et (( ad nutum Sanctae Sedis )) Nkongsambensis dioecesis. die 1 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Rarotonganae Exc. P. D. Ioannem Hubertum Macey Rodgers, hactenus Episcopum titularem Caput Cillensem. — Cathedrali Ecclesiae Malangensi R. P. Franciscum Xaverium Sudar tanto Hadisumarto, e Ordine Fratrum B. Mariae V. de Monte Carmelo, Priorem Carmelitarum Provinciae Indonesianae. — Cathedrali Ecclesiae Taiohaënae R. P. Hervé-Mariam Dionysium Le Cléac'h, Congregationis Sacrorum Cordium Iesu et Mariae sodalem, hactenus eiusdem dioecesis Administratorem Apostolicum. — Cathedrali Ecclesiae Sunyaniensi, noviter erectae dioecesi, R. P. D. Iacobum Kwadwo Owusu, e clero saeculari autochthone, Praelatum honorarium Sanctitatis Suae, necnon militum Cappellanum. die 17 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Pondicheriensi et Cuddalorensi Exc. P. D. Venmani S. Selvanather, hactenus Episcopum Salemensem. — Cathedrali Ecclesiae Rutengensi R. P. Vitalem Djebarus, e Societate Verbi Divini, hactenus Administratorem Apostolicum eiusdem dioecesis. II NOMINATIONES Decretis ut infra datis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renunciavit : die 26 Ianuarii 1973. — R. P. Bernardum M. Ngawiliau, e Congregatione Sancti Spiritus, Administratorem Apostolicum Administrationis Apostolicae Zanzibarensis et Pembaënsis. — Exc. P. D. Vergilium Patricium Copas, Archiepiscopum Portus Moresbiensis, Administratorem Apostolicum « sede vacante » dioecesis Bereinitanae. die 16 Februarii. — R. P. Armidum Gasparini, Congregationis Filiorum S. Cordis Iesu sodalem, Administratorem Apostolicum Praefecturae Apostolicae Avasanae. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 273 die 19 Februarii. — E. P. Gerardum Boulanger, socium Congregationis Missionariorum Oblatorum B. V. M. Immaculatae, Administratorem Apostolicum « sede vacante » et « ad nutum Sanctae Sedis » Labradorensis-Schefferpolitanae dioeceseos. die 22 Februarii. — Exc. P. D. Eliam Mutale, Episcopum Mansaënsem, Administratorem Apostolicum a sede vacante » archidioecesis Kasamaënsis. die 1 Martii. — Exc. P. D. Orestem Marengo, Episcopum Arsacalitanum, Administratorem Apostolicum B Sigilli In Secr. Status tab., n. 282481. DECLARATIO COMMUNIS A Summo Pontifice Paulo Pp. VI et a S. S. Shenouda III, Patriarcha Sedis Sancti Marci Alexandriae, subscripta. Paul V I , Bishop of Rome and Pope of the Catholic Church, and Shenouda I I I , Pope of Alexandria and Patriarch of the See of St. Mark, give thanks in the Holy Spirit to God that, after the great event of the return of relies of St. Mark to Egypt, relations have further developed between the Churches of Rome and Alexandria so that they have now been able to meet personally together. At the end of their meetings and conversations they wish to state together the following : We have met in the desire to deepen the relations between our Churches and to find concrete ways to overeóme the obstacles in the way of our real coopération in the service of our Lord Jesus Christ who has given us the ministry of reconciliation, to reconcile the world to Himself. In accordance with our apostolic traditions transmitted to our Churches and preserved therein, and in conformity with the early three ecumenical Councils, we confess one faith in the One Triune God, the divinity of the Only Begotten Son of God, the Second Person of 1 1 2 Cor. 5:18-20. 300 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale the Holy Trinity, the Word of God, the effulgence of His glory and the express image of His substance, who for us was incarnate, assuming for Himself a real body with a rational soul, and who shared with us our humanity but without sin. We confess that our Lord and God and Saviour and King of us all, Jesus Christ, is perfect God with respect to His divinity, perfect man with respect to His humanity. In Him His divinity is united with His humanity in a real, perfect union without mingling, without commixtion, without confusion, without altération, without division, without séparation. His divinity did not separate f rom His humanity for an instant, not for the twinkling of an eye. He who is God eternai and invisible became visible in the flesh, and took upon Himself the form of a servant. In Him are preserved ali the properties of the divinity and ali the properties of the humanity, together in a real, perfect, indivisible and inseparable union. The divine life is given to us and is nourished in us through the seven sacraments of Christ in His Church : Baptism, Chrism (Confirmation), Holy Eucharist, Penance, Anointing of the Sick, Matrimony and Holy Orders. We venerate the Virgin Mary, Mother of the True Light, and we confess that she is ever Virgin, the God-bearer. She intercedes for us, and, as the Theotokos, excels in her dignity all angelic hosts. We have, to a large degree, the same understanding of the Church, founded upon the Apostles, and of the important role of ecumenical and locai Councils. Our spirituality is well and profoundly expressed in our rituals and in the Liturgy of the Mass which comprises the centre of pur public prayer and the culmination of our incorporation into Christ in His Church. We keep the fasts and feasts of our faith. We venerate the relies of the saints and ask the intercession of the angels and of the saints, the living and the departed. These compose a cloud of witnesses in the Church. They and we look in hope for the Second Coming of our Lord when His glory will be revealed to judge the living and the dead. We humbly recognize that our Churches are not able to give more perfect witness to this new life in Christ because of existing divisions which have behind them centuries of difficult his tory. In fact, since the year 451 A . D . , theological différences, nourished and widened by nontheological factors, have sprung up. These différences cannot be ignored. In spite of them, however, we are rediscovering ourselves as Churches with a common inheritance and are reaching out with de- Acta Pauli Pp. VI 301 termination and confidence in the Lord to achieve the fullness and perfection of that unity which is His gift. As an aid to accomplishing this task, we are setting up a joint commission representing our Churches, whose function will he to guide common study in the fìelds of Church tradition, patristics, liturgy, theology, history and practical problems, so that by coopération in common we may seek to résolve, in a spirit of mutual respect, the différences existing between our Churches and be able to proclaim together the Gospel in ways which correspond to the authentic message of the Lord and to the needs and hopes of today's world. At the same time we express our gratitude and encouragement to other groups of Catholic and Orthodox sholars and pastor s who devote their efforts to common activity in these and related fìelds. With sincerity and urgency we recali that true charity, rooted in total fidelity to the one Lord Jesus Christ and in mutual respect for each one's traditions, is an essential élément of this search for perfect communion. In the name of this charity, we reject all forms of proselytism, in the sense of acts by which persons seek to disturb each other's communities by recruiting new members from each óther through methods, or because of attitudes of mind, which are opposed to the exigencies of Christian love or to what should characterize the relationships between Churches. Let it cease, where it may exist. Catholics and Orthodox should strive to deepen charity and cultívate mutual consultation, reflection and coopération in the social and intellectual fìelds and should humble themselves before God, supplicating Him who, as He has begun this work in us, will bring it to fruition. As we rejoice in the Lord who has granted us the blessings of this meeting, our thoughts reach out to the thousands of suffering and homeless Palestinian people. We deplore any misuse of religious arguments for politicai purposes in this area. We earnestly desire and look for a just solution for the Middle East crisis so that true peace with justice should prevail, especially in that land which was hallowed by the preaching, death and résurrection of our Lord and Saviour Jesus Christ, and by the life of the Blessed Virgin Mary, whom we venerate together as the Theotokos. May God, the giver of all good gifts, hear our prayers, and bless our endeavours. From the Vatican, 10 May 1973. 302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EPISTULAE I Ad E.mum P. D. Ioannem S. R. E. Cardinalem Colombo, Mediolanensem Archiepiscopum, centenaria redeunte memoria Alexandri Manzoni obitus. Signor Cardinale, Apprendiamo dalla sua lettera che la Città di Milano sta per celebrare, in maniera degna delle sue tradizioni di spiritualità e di cultura, il 1° Centenario della morte di Alessandro Manzoni. Nel compiacerci di cuore per questo avvenimento, che raccoglierà l'adesione di personalità e di studiosi italiani ed esteri, desideriamo in qualche modo partecipare a quanto è stato predisposto per onorare noi pure l'insigne Uomo, che ha dato alla fede cattolica una così alta testimonianza con la convinzione vissuta del credente e col sommo magistero letterario dell'incomparabile artista. Il Manzoni si trovò in un momento decisivo della storia : di fronte alla ideologia dell'illuminismo razionalistico, Egli prospettò, con (( La morale cattolica », una visione teologica della vita umana e affermò l'inscindibilità del fatto morale da quello dottrinale; di fronte al laicismo della rivoluzione sostenne, con accenti squisitamente religiosi negli « Inni sacri » specialmente, i valori del culto cattolico e la commossa partecipazione del popolo alle festività liturgiche; in mezzo al dramma umano delle guerre di allora celebrò il soccorso della fede con le sue composizioni liriche sul risorgimento italiano e sul declino napoleonico. Le sue tragedie portarono sulla scena le vicende dei condottieri e la storia franco-longobarda, penetrandole del respiro di umanissimi sentimenti e inserendole nel quadro più vasto di un'esperienza vitale, dove accanto ai grandi anche ai semplici è assegnato un posto degno di rispetto e di umana pietà. Egli pertanto sentì che la letteratura è strettamente congiunta alla vita e la vita alla verità religiosa, e che non si può dare una risposta al segreto dell'arte se prima non sia intuita la risposta al senso della vita. Per questo volle riproporre, nella visione di un tempo storico quale è il Seicento, i ricorrenti problemi che l'uomo incontra nelle sue diverse età. I « Promessi Sposi », che sono il naturale sbocco di questa cristiana meditazione sull'esistenza, vivono in uno spazio sociale e spirituale senza confini, non circoscritto alle terre, pur così suggestive, a specchio del lago di Como, e generazioni di uomini, ormai da più decenni, si sono Acta Pauli Pp. VI 303 soffermate su quelle pagine, e vi hanno trovato riflesso un aspetto della loro propria vita, o, diciamo meglio, la risposta animata a tanti loro problemi. Per la città di Milano, che sempre noi ricordiamo con partecipe affetto, quei personaggi sembrano di casa : essi conservano una fisionomia simbolica che ha preso il carattere dei luoghi, e nonostante la metamorfosi indotta dai nuovi tempi, essi posseggono ancora un accento che si adatta mirabilmente al cielo e al lavoro della città e delle campagne lombarde. In questa rappresentazione, tutti i personaggi di scena assurgono a figure tipiche di perenne eloquenza; ed Ella può ben comprendere come sia per noi motivo di vera commozione il ricordo del Cardinale Federigo Borromeo, che lasciò nell'Arcidiocesi ambrosiana, tanto legata al veneratissimo San Carlo, fondazioni e memorie giunte vive sino a noi. Un Padre Cristoforo che si pone a contrastare con i potenti e che, a prima vista, sembra l'uomo sconfìtto, i protagonisti che devono lasciare il paesello, dopo l'addio ai monti, in cerca di rifugio in un mondo sconosciuto, e tutto l'insieme dei fatti tra la carestia, i disordini e la peste, sono continui richiami a situazioni storiche passate, ma non trascorse, diremmo col Manzoni, e che si ripetono nella storia dei popoli, anche di recente. Guardare più in alto per trovare i legami della vita umana con un disegno della Provvidenza è un dovere trasparente dalle pagine semplici e sublimi dell'immortale romanzo, dovere che ciascuno ha verso se stesso e verso il prossimo, proprio in ordine alla legge di Dio e ai precetti della carità. Questo, a noi pare, è il grandissimo merito che ha avuto il Manzoni, riproponendo, con la pacata suggestività dell'arte, il significato più profondo della umana esistenza. Se volessimo rievocare le cose innumerevoli che lo scrittore ha voluto dire, non dovremmo passare sotto silenzio le circostanze, quasi marginali, e spesso inosservate, che sono la lezione segreta e persistente del Manzoni più intimo; si pensi, ad esempio, alla predica di Padre Felice al lazzaretto : c'è in quella invocazione alle Beatitudini del Vangelo un cristianesimo puro e semplice, una verità sofferta tra una popolazione di derelitti e di consacrati alla morte ; quando la Croce s'inalbera e ha inizio la processione, ci vien fatto di pensare a questo cammino del mondo e dell'età presente, che ha bisogno, per avanzare, che la Croce apra il cammino e sia sempre di guida. Nel Manzoni, a noi sembra, non esistono zone morte, né pagine di ripiego. Ci sembra di scorgere, nel gran teatro del mondo che là si riflette, un richiamo 304 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale continuo e insistente alle leggi umane, alle leggi divine, a quelle infine della Chiesa, per cui, coerentemente, lo Scrittore stesso confidò al P. Cesari : « Colla Chiesa voglio sentire, esplicitamente dove conosco le sue decisioni, implicitamente dove non le conosco: sono e voglio essere colla Chiesa fin dove lo so, fin dove veggo e oltre ». In tale luce, la conclusione del romanzo è, effettivamente, il succo di tutta la storia : i dolori vengono e vanno ; così le sofferenze si succedono negli individui, nelle famiglie e nei popoli, ma la fiducia in Dio raddolcisce tante pene e « le rende utili per una vita migliore ». Al termine della « Pentecoste », il più ispirato dei suoi Inni, il Poeta si sofferma a guardare la fede che brilla nello sguardo di chi muore, sperando : così ci par di vedere il Manzoni nelle giornate ultime della sua vita, accanto alla sua cara Chiesa di San Fedele. Il romanzo è una «consolazione per l'umanità », e così lo giudicò il Verdi, che celebrò degnamente il transito del grande artista con la « Messa da Requiem ». Crediamo che di questa consolazione anche la società odierna abbia un sincero bisogno. Si discuteva tanto, nell'età manzoniana, del terzo stato : lo Scrittore lo pose al centro dei « Promessi Sposi », e mostrò un interesse singolarissimo per la vita degli umili, che sembrano destinati a restar fuori dalla storia, mentre per la loro fede e la loro sanità morale ne sono la base e il fermento. In questo Centenario, in cui gli studiosi più qualificati interverranno con nuove esegesi, sembra perciò opportuno che sia stabilito un contatto tra la dottrina dei critici ed il popolo, quello per primo pastoralmente affidato alle Sue sollecite cure. Le iniziative prese in tale circostanza, dalle Autorità civiche come dall'Arcidiocesi, ne sono un segno consolante. Il Manzoni tornerà così tra la sua gente ambrosiana, che lo conobbe e lo amò in ogni tempo, e che prosegue a vedere in Lui, con affettuosa stima, l'uomo, lo scrittore, il cristiano. Auspichiamo altresì che l'occasione celebrativa ne richiami e riproponga più universalmente il messaggio consolatore, il quale indica nella fitta e confusa trama degli eventi umani l'azione segreta, di cui dicevamo, della Provvidenza di Dio, la quale tutto guida, alla fine, per il bene dei suoi figli. Con questi voti a Lei e alle Autorità che promuovono le solenni celebrazioni nella diletta Arcidiocesi, giunga l'augurale saluto della nostra Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 14 aprile 1973. PAULUS P P . V I Acta Pauli Pp. VI 305 II Ad Exc.mum P. D. Caietanum Pollio, Salernitanum Archiepiscopum, nono expleto saeculo a provectione Sancti Gregorii VII ad Petri sedem. (( Sancta et universalis mater nostra, Romana scilicet ecclesia ) ) , ' S. Gregorium V I I , virum praeclarissimum et sanctimonia vitae et fortitudine animi et studio libertatis iustitiaeque, merito celebrat, cuius a provectione ad Sedem Petri nonum saeculum expletur. Ille, quem, cum viveret, et etiam postea, alii valde sunt admirati, alii infensissime impugnaverunt, nunc, mente ad ipsum post tantum temporis spatium et post assiduas historicorum investigationes redeunte, aequiore luce splendescit. Recte igitur Salerni, ubi exsul e terrenae vitae certamine ad placidam aulam caelestem migravit et in cuius urbis ecclesia cathedrali egregio conditus est sepulcro, sollemnia eius honori proximo mense Maio agentur. Quorum Nos participes esse volumus per hasce saltem Litteras, quibus, si tanti Decessoris Nostri personam non omni ex parte datur considerare, nihilominus quaedam iuvat attingere. Hildebrandus — ita enim, ut notum est, appellabatur, antequam ad supremum Pontificatum eveheretur — a teneris fere annis singulari necessitudine cum Sede Apostolica coniungebatur ; etenim, in Palatio Lateranensi eruditus, mature Romanis Pontificibus operam dedit, veluti Gregorio V I , quem in exsilium est secutus, Clementi I I , Sancto Leoni IX, Victori I I , Stephano IX, potissimum vero Nicolao II et Alexandro I I . Quorum non raro legationibus est functus, propter eximias mentis animique dotes ad munus ac dignitatem archidiaconi Sanctae Romanae Ecclesiae ascitus. Illo quidem spiritu erat penitus imbutus, qui eo contendebat, ut Ecclesia, « mater et magistra » , « non haberet maculam aut rugam aut aliquid huiusmodi, sed ut esset sancta et immaculata » . Quae quidem « in via peregrinans vocatur a Christo ad hanc reformationem qua ipsa, qua humanum institutum, perpetuo indiget » ; illa tamen aetate salutare eiusmodi opus singularem in modum expetebatur, siqui2 3 4 ' Registrum V, 10, p. 361. S. Greg. V I I , Ep. 64; PL 148, 710 - St. Petrus Damiani, Ep. 1, 20; PL 144, 243. Cfr. Eph. 5, 27. Conc. Vat. I I , Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 5. 2 3 4 20 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 306 dem malis gravissimis eadem Ecclesia affligebatur, praesertim simonia et Mcolaismo et illa consuetudine, ex qua civilis potestas negotiis ecclesiasticis se interponebat. Cum igitur Apostolicae Sedi multos annos alacer deserviisset, Hildebrandus die X X I I mensis Aprilis anno M L X X I I I , populo acclamante et plaudente, electus est supremus Ecclesiae Antistes. Quo in amplissimo munere constitutus, quasi gigas viam percurrit, ea, quae viginti amplius annos annisus erat patrare, omnium virium contentione perficere studens : scilicet labem simoniacam auferre, sacrum cleri caelibatum restituere, libertatem electionis Romani Pontificis aliorumque Praesulum in tuto collocare, in officiis et beneficiis ecclesiasticis conferendis iura auctoritatis hierarchicae vindicare, doctrinam catholicam ab erroribus servare immunem. Ei etiam cordi fuit, ut unitas inter Ecclesiam Orientalem et Romanam redintegraretur. Fide ardens, Salvatorem, cuius vices in terris gerebat, mystica pietate amabat, quemadmodum potissimum ex eius epistulis patefit. Cum in vita duae tantum viae paterent, altera Christi, altera diaboli, priorem prorsus ferendam docebat atque continenter de ipso Redemptore reddendum testimonium; praeterea caritatem impellere, ut in mundo ac quidem in omni statu et officiorum ordine pro populo Dei decertaretur. Ecclesiam, matrem totius christianitatis, impensissimo colebat, cuius Maria Virgo esset nobilis patrona, maternae dilectionis affectu sollicita, asserens etiam « beatum Petrum, apostolorum principem, esse omnium christianorum patrem, et primum post Christum pastorem » . 5 Itaque non immerito eiusdem Pontificis demortui hoc elogium versibus concinnatum in Gesta Roberti Wiscardi est insertum : (( Vir venerabilis hoc in tempore papa Salerni / Gregorius moritur, quem nec persona nec auri / Umquam flexit amor ; iustum servare rigorem / Semper proposuit... / Solator moesti, lucis via, doctor honesti, / Legibus arcebat túmidos, humilesque fovebat / ... Atque salutiferi spargendo semina verbi, / Numquam cessavit populum revocare fidelem / A vitiis ad eos quibus itur ad aethera mores ; / Vitaque doctrinae non discordare solebat ) ) . Inclitus hic vivendi magister adhuc quodammodo loquitur et in 6 5 6 Ep. 64; PL 148, 710. Lib. V, 255ss.; Mon. Germ. Hist., Script IX, pp. 295-296. Acta Pauli Pp. VI 307 his praesertim sollemnibus ac turbatis hisce temporibus — perdifficili aetate et ipsum pro Christo laboravisse constat — monet, ut clariorem plenioremque conscientiam Ecclesiae, sacramenti salutis, omnes consequamur, maxime post celebratum Concilium Vaticanum Secundum, quod eius naturam et munus universale pressius et significantius declaravit. Idem Sanctus Pontifex clerum ac fideles cohortari videtur, ut Magisterio Ecclesiae inhaereant, cui ex divina institutione officium creditum est Fidei depositum fideliter custodiendi et infallibiliter proponendi. Integritas morum, ut iam significatum est, una e magnis curis fuit, quibus eximius hic Pastor urebatur ; in hunc ergo sacri caelibatus acerrimum propugnatorem intueantur ii, qui ad sacerdotium contendunt, et presbyteri, memores eundem caelibatum « aptissime congruere cum suscepto proposito sese Christo eiusque Ecclesiae devovendi ) ) . In mundo quidem viventes, sed non huic saeculo conformes, illas colere et exercere studeant virtutes, quas tantum postulat munus, ut sit Deo gratum et populo utile. Fideles quoque e laicorum ordine salubriter incitantur, ut, Sancti huius Caelitis documentis obsecuti, mundum christiano spiritu imbuere atque, in media humana consortione, Christi testes esse nitantur. Deum igitur enixe rogantes, ut statuta sollemnia ad eiusmodi spiritualem renovationem efficiendam feliciter conferant, tibi, Venerabilis Frater, Praesulibus, qui iis intererunt, necnon clero, religiosis, fidelibus, tuae curae commissis, Benedictionem Apostolicam, caelestis roboris pignus, amanti animo impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x n mensis Aprilis, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri decimo. 7 8 9 PAULUS PP. V I 7 Litt. Enc. Sacerdotalis Caelibatus, 35; A.A.S. 59 (1907), p. 671. Cfr. Rom. 12, 2. Cfr. Conc. Vat. I I , Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 43. 8 9 308 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Ad clarissimum Virum Marcolinum Candau, Instituti Internationalis compendiariis litteris v.d. OMS Moderatorem Generalem, quinto et vicesimo volvente anno ex quo Institutum conditum est. Monsieur le Directeur Général, A plusieurs reprises, notamment en février 1966 lors de la visite que vous nous fîtes au Vatican, et en 1968 à l'occasion du vingtième Anniversaire de l'Organisation Mondiale de la Santé, Nous vous avons exprimé l'estime et l'intérêt avec lesquels Nous suivons les activités de celle-ci. En ce vingt-cinquième Anniversaire de l'entrée en vigueur de sa Constitution, Nous tenons à associer nos hommages et nos vœux à ceux qui lui parviennent de tous les secteurs de la Communauté Internationale. C'est une fonction capitale que celle qui échoit à l'Organisation Mondiale de la Santé dans l'effort concerté de la famille des Nations Unies et des Institutions Spécialisées en vue du développement intégral de l'humanité, — (( de tout homme et de tous les hommes », — pour reprendre la formule qui Nous a servi de fil conducteur dans Notre Encyclique (( Populorum Progressio » sur le développement des peuples. L'article premier de votre Constitution vous assigne comme but «d'amener tous les peuples au niveau de santé le plus élevé possible » ; d'assurer l'exercice pour tout être humain de ce droit fondamental, « la possession du meilleur état de santé qu'il est capable d'atteindre», comme dit le Préambule de cette même Constitution. Veiller à la santé de l'homme, l'améliorer, prévenir les défaillances, y pourvoir le cas échéant, n'est-ce pas se trouver voué au service du premier don du Créateur à l'homme : la vie? cette vie, source de joie lorsqu'elle jaillit, départ d'un destin chaque fois unique et, malgré les apparences, toujours admirable, puisqu'elle est appelée à s'épanouir en une félicité sans fin ! C'est pourquoi les professions adonnées à la santé des corps exercent une tâche haute et redoutable et constituent une des plus nobles vocations au service de l'homme. Sans doute, le travail propre de l'Organisation Mondiale de la Santé concerne la santé publique : vous abordez les problèmes de la vie humaine, de sa promotion et de sa protection, en données d'administration sanitaire, de formation et de recherches, d'epidemiologie et d'assainisse- Acta Pauli Pp. VI 309 ment, de mesures prophylactiques à vaste échelle. Mais vous êtes bien conscients de n'être jamais qu'au service d'individus dont la vie, ou en tout cas sa « qualité » comme on dit aujourd'hui, dépend souvent de vos démarches, de vos activités et de vos décisions. Le prix et le respect de la vie individuelle aux yeux de l'Organisation Mondiale de la Santé, ne l'illustrerait-on pas à juste titre par la place qu'elle fait dans ses programmes à ces (( marginaux » de la société que sont les retardés, les handicapés, les victimes de la pharmacodépendance et tant d'autres? Vous parliez, Monsieur le Directeur Général, dans l'Avant-Propos du livre édité par l'Organisation au terme de sa seconde Décennie d'existence, du « sens de la valeur irremplaçable de toute vie humaine » ; c'est ce sens qui, après vingt-cinq ans d'existence, doit valoir à une Organisation comme celle que vous dirigez, la gratitude de beaucoup, l'estime de tous. En un moment où le déchaînement de violences sur tant de points du globe d'une part; où d'autre part le vertige auquel se trouve souvent livrée la société contemporaine et qui obscurcit les vraies valeurs, semblent faire si bon marché de la vie, de toute vie, dès son origine et jusqu'à son déclin, c'est notre souhait le plus fervent en ce vingt-cinquième Anniversaire, que l'Organisation Mondiale de la Santé à qui la Communauté Internationale a confié la conservation et la promotion de la santé des hommes, maintienne en toutes les occasions le primat de la vie et garde à l'humanité la contribution intégrale d'une authentique déontologie à son égard. Nous n'ignorons pas, Monsieur le Directeur Général, qu'au cours de cette Assemblée, vous vous apprêtez à remettre à d'autres mains une Direction Générale qui vous a identifié pour vingt ans avec l'Organisation. Aussi, voudrions-Nous, en terminant, formuler à votre intention et à celle de celui qui sera appelé à vous succéder, nos vœux les plus fervents que Nous accompagnons pour toute l'Organisation et pour vos personnes de Notre Prière au Seigneur, afin qu'il bénisse l'œuvre commencée il y a vingt-cinq ans. Du Vatican, le 30 avril 1973. PAULUS PP. V I 310 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV Ad Rev.mum P. D. Iosephum Sielski, Congregationis Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis B. Virginis Mariae Moderatorem Generalem, ob tertium volventem saeculum ex quo Institutum in Polonia conditum est. Grata exspectataque occurrit Congregationi, cui praees, sacrae celebrationis festaeque laetitiae occasio, siquidem mox tertium revolvetur saeculum, ex quo Famulus Dei Stanislaus Papczynski religiosum istud institutum in Polonia provide condidit, cuius esset cultum Deiparae Virginis ab origine Immaculatae provehere, animas piaculari igni addictas spiritualibus subsidiis adiuvare, apostolica operositate iis consulere, qui in maxima necessitate, ad religionem quod spectat, versarentur. Inter haec sollemnia praeteritum tempus sine dubio respicietis et imprimis patres illos memorabitis, quorum virtutibus et opera Familia est illustrata et aucta : praedictum videlicet conditorem vestrum et magistrum, deinde Servum Dei Casimirum Wyszynski, qui illius proposita circa Congregationem est persecutus, ac denique Famulum Dei Gregorium Matulewicz seu Matulaitis, qui eam prope exstinctam servavit, nova ratione disposuit, felicibus locupletavit incrementis. Hic vir eximius, quem vos ut renovatorem instituti vestri, quod ex Ordine in Congregationem votis simplicibus astrictam, Sede Apostolica probante, mutavit, colitis, postmodum electus est Episcopus Vilnensis. Si autem plura aspera, lugenda, difficilia in horum trium saeculorum recordatione mentes vestras subeunt, tamen est, cur gaudeatis Deoque humiliter gratias agatis, quod Familiam religiosam vestram, quae, ut olim ita et nunc, sodales comprehendit e Polonia aliisque regionibus Europae orientalis vel ex iis, qui inde demigraverant, ortos, providentiae suae amplis muneribus cumulavit. Quod quidem gaudium in his sollemnibus ex animo participantes faustaque omina proferentes, unde sacros Pastores vestros haud alienos esse novimus, confirmare vos cupimus ad spiritualem hereditatem praestantium illorum, quos supra memoravimus, virorum tuendam novoque vigore frugiferam reddendam, idque luce affulgente Concilii Vaticani Secundi et subsequentium documentorum a Magisterio Ecclesiae de vita religiosa editorum. Acta Pauli Pp. VI 311 Etenim « arctiore via ad sanctitatem tendentes » , * Ecclesiae eiusque mysterio peculiarem in modum coniungimini ; ac singulare testimonium vobis est reddendum mundum transfigurará non posse sine spiritu beatitudinum. Non desciscentes a spiritu primigenio instituti vestri, annitamini, ut plurimum studii ad cultum Beatae Mariae Virginis Immaculatae conferatis, memores eius « vitam omnium esse disciplinam )), praesertim religiosorum. Animabus, quae post terrenam hanc peregrinationem adhuc purificantur, spiritualia auxilia afferentes, simul homines edoceatis se hic non habere manentem civitatem sed futuram sibi esse inquirendam. Itaque conversatio vere spiritualis et religiosa vires vobis suppeditabit ad illum apostolatum obeundum, fructibus sane uberem, qui Familiae vestrae est commissus. Sic profecto eritis lapides vivi in aedificio Ecclesiae, quae «non ad aliud nata ... est, nisi ut, regno Christi ubique terrarum dilatando, universos homines salutaris redemptionis participes efficiat )). 2 3 4 5 6 Deum enixe deprecantes, ut haec optato contingant, ac paternam caritatem, qua istam Congregationem complectimur, declarantes, tibi, dilecte fili, cunctisque sodalibus tuae moderationi et curae concreditis, necnon omnibus, qui sollemnibus ob hanc anniversariam memoriam indictis intererunt, Apostolicam Benedictionem, caelestis roboris et solacii auspicem, libenter impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die V I I I mensis Maii, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. V I 1 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 13. Cfr. ibid., 44. Cfr. ibid., 31. Cfr. Conc. Vat. I I , Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 25. S. Ambros. De Virginitate, I I , 2, 15. Cfr. Hebr. 13, 14. Pius X I , Litt. Enc. Rerum Ecclesiae; A.A.S. 18 (1926), p. 65. Cfr. Conc. Vat. I I , Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 1. 2 3 4 5 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 312 V Ad Excellentissimum Virum Ioannem Leone, Reipublicae Italicae Praesidem, universali Iubilaeo in annum MCMLXXV indicto. Signor Presidente, Abbiamo Ponore di darLe notizia ufficiale che abbiamo testé stabilito di indire la solenne celebrazione del Giubileo Maggiore per Panno 1975. Si rinnoverà pertanto, a Dio piacendo, la antica tradizione, che si è affacciata alla storia sotto il pontificato del Nostro Predecessore Bonifacio V I I I , nel 1300, in seguito al vasto movimento di folle convenute a Roma per pregare sulle tombe degli Apostoli Pietro e Paolo, e che, con alterne vicende, si è tramandata fino all'epoca nostra, con suggestiva e significativa continuità secolare. Di conseguenza, come si prevede, verranno più numerosi i pellegrini, con la fede degli antichi « romei )) — mirabilmente descritta, nell'italiche lettere, dai versi di Dante — per ripercorrere il cammino penitenziale delle vetuste Basiliche Maggiori dell'Urbe, e per ritemprare la loro fede cristiana. Nell'informarLa di questo avvenimento, che tocca tanto da vicino la nobile Nazione italiana, e in particolare la città di Roma, Noi amiamo esprimerLe la Nostra certezza che il Popolo italiano, a Noi carissimo, saprà degnamente accogliere i fratelli di ogni provenienza, offrendo ad essi, con la connaturata gentilezza ed ospitalità, l'aiuto servizievole e l'esempio della sua civile ed operosa dignità. Ci auguriamo inoltre che l'afflusso straordinario di tante genti, porti ad esso Popolo occasione non di disagio, bensì di letizia e di edificazione. E desideriamo infine porgere fin d'ora il Nostro vivo e cordiale ringraziamento per quanto le degnissime Autorità e la popolazione italiane vorranno disporre e compiere in vista della prossima occasione, che non mancherà certo, come fermamente confidiamo, di produrre frutti di comune soddisfazione, non solo per l'incremento della sanità dei costumi, per cui è espressamente istituito l'Anno Santo, ma anche per l'incremento della fratellanza e della mutua conoscenza fra i popoli, per la pace universale, e per il bene dell'umana famiglia. 1 1 Cf. Const. Ap. Infinita Dei misericordia, 29 maggio 1924; A.A.S. 16 (1924), p. 209. Acta Pauli Pp. VI 313 Con tali voti siamo lieti di invocare su di Lei, Signor Presidente, su tutti i diversi Organi dello Stato e sull'intera Nazione italiana la costante benedizione del Signore. Dal Vaticano, 9 maggio 1973, decimo del Nostro Pontificato. PAULUS PP. V I NUNTIUS GRATULATORIUS E.mo P. D. Francisco S. R. E. Cardinali Dearden, Archiepiscopo Detroitensi, quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali. Quamvis in te, Venerabilis Frater Noster, saepius memorem animum habeamus, candida notanda gemma, quae nunc instat, occasio prorsus facit, ut ad te intentior advolet cogitatio Nostra. Laeti enim laetum nuntium accepimus proxime fore, ut quinque plena celebres lustra, ex quo, consecratus Episcopus, tu adscitus es primoribus et magistris populi sancti Dei. Benevolentiae caritas, qua te complectimur, sane poscit et exigit, ut tibi natalicia huiusmodi peragenti adsimus bene ominantibus votis, quibus a fonte et principio bonorum, a quo omne donum perfectum descendit, quaecumque sunt salutaria, candida, bonae valetudini et profectui in virtute consentanea, impetramus. Deo sane accepta referre debemus omnia nostra, et ob ea ipsum laudare secundum illud sacri Psaltae : « Laudate nomen Domini, laudate, servi, Dominum » ; potissimum vero gratias agere ei debes tu, quem, episcopali dignitate suscepta, cum Iesu Christo Pontifice aeterno configurandum, Dominus unxit, ut medereris contritis corde et praedicans captivis indulgentiam, Evangelii inenarrabilem eam, quae superat omnem sensum, pacem. Hoc in praesens a te quam maxime fieri oportet, dum, longa emetiens temporis spatia, quae in sacro ministerio decurristi, rectae conscientiae impleto officio probe frui potes. Enimvero in dioecesi Pittsburgensi ac postea in Detroitensi Archidioecesi, moderationi tuae traditis, pastoralia munera studiose obiisti. Romanae vero Purpurae decore exornatus, magis magisque virum 1 2 1 2 Ps. 134, 1. Is. 61, 1; Phil. 4, 7. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 314 strenuum te praebere studeas, quem labor non frangit; atque catholici dogmatis et legis custos, Oecumenici Concilii Vaticani II placita et decreta ad effectum plane deducens, fac ut in sentiendo et agendo cum optimis Antistitibus aemuleris; atque adeo praemia praemiis coronae tuae adnectes. Quod autem hactenus fecisti, sacerdotibus, quos tuum gaudium tuumque sertum reputas, diligentiores usque fac impendas curas, ut ii, sanctissimae religionis causae adstricti, eandem caritatem habentes, unanimes ad consummationem sanctorum in opus ministerii, in aedificationem corporis Christi adspirent, semper firmi in fide, in opere efficaces, concordiae amatores, amicitiae sanctae cultores. Ita ii erunt adiutores gaudii tui, quo Deus omni spe te repleat multos porro per annos. Beatissima Virgo Maria, Mater Ecclesiae, Apostolorum Regina, cuius patrocinio te tuaque committimus, benignum praestet auditum Nostris optatis et votis, quae pro te nunc fundimus. Haec salutariter precati, tibi, Venerabilis Frater Noster, ac per te Auxiliaribus Antistitibus tuis, et cunctis Christi gregis ovibus, moderamini tuo concreditis, Apostolicam Benedictionem peramanter impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die xvin mensis Aprilis, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri decimo. 3 4 5 PAULUS PP. V I ALLOCUTIONES I Ad Sanctitatem Suam Shenouda III, Patriarcham Sedis Sancti Marci Alexandriae. * Dear Brother in Christ, The words you have addressed to us have been particularly moving ones. We are truly happy to welcome Your Holiness to our home. From the day of your élévation to your position as Father and Head 3 4 5 Cfr. Phil. 2, 2. Cfr. Eph. 4, 12. Cfr. 2 Cor. 1, 23. Die 5 mensis maii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 315 of the Coptic Orthodox Church, God has granted us the grace to maintain fréquent relations through letters and through the ministry of our représentatives. ìsow we have this opportunità to meet face to face. It is a solemn moment and a joyful one. It is also a joy for us to greet the distinguished members of your délégation and through them the entire community of the Coptic Orthodox Church. In his goodness, God has been wisely and patiently following out the plan of his grace for us. We meet at a time when Christians are asking themselves about the meaning of the faith they profess and the mission they have to the world. You come to this ancient See of Rome, hearing with you the traditions of the ancient See of Alexandria, of its apostles, its martyrs, its doctors, its holy monks and the vast army of its people, who have given witness to their faith in periods of joy and in periods of great darkness. It is our hope that through our discussions and prayer we may make a significant contribution towards under standing each other better, thus making it possible to help Christians find valid answers to the questions they are asking themselves today. We realize that God is presenting us with a great challenge. We do not expect to overeóme immediately the difficulties that fifteen centuries of history have created for us. But we do hope to be able to set out upon a way which will lead to our overcoming these difficulties. For our part, we approach these meetings in a spirit of great confidence. We are confident that our Churches are determined to reach out to each other in an effort to carry out better the mission God has entrusted to us. We stri ve to be faithful servants of the tradition which has been handed on to us from the Apostles through the Fathers and great spiritual leaders of this Church. But that tradition is a living one. The efforts at renewal which are going on in the Catholic Church and in the Coptic Church give testimony to this. We are confident therefore that our meetings during these days will strengthen the bonds of brotherly love between us and between our people. May God enlighten us and guide us and grant us new insights as we strive together to see how we may attain that full unity of the Spirit in the bond of peace which Christ asks of us and which is his gif t. 316 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II In Basilica Vaticana habita cum Sacrum adstante Pontifice Maximo celebraretur, sedecies centenaria pientissimi obitus Sancti Athanasii redeunte memoria. * (( Questo è un giorno stabilito dal Signore : esultiamo e rallegriamoci per esso ». Noi volentieri ripetiamo questa acclamazione liturgica motivata dalla festività della Pasqua in questa presente occasione, nella quale la presenza del Patriarca Shenouda I I I , — onorato lui stesso del titolo di « Papa » della venerata e antichissima Chiesa copta, avente il suo centro ad Alessandria d'Egitto, — solleva nel nostro animo una commozione profonda. Ecco qui il Capo d'una Chiesa, tuttora da noi ufficialmente separata e da secoli assente dalla celebrazione d'una comunitaria preghiera con questa Chiesa romana, ma Capo, diciamo, d'una Chiesa, la quale fa ascendere la sua origine a quell'Evangelista Marco, che San Pietro chiama suo figlio, e la quale ebbe in Sant'Atanasio, di cui oggi noi celebriamo il X V I centenario della beata morte, l'assertore invitto della nostra comune fede nicena, fede cioè nella divinità di nostro Signore Gesù Cristo, proclamata da Simone, figlio di Giona, per divino intuito, e perciò tramutato da Cristo stesso nell'immobile Pietro, e da lui posto a fondamento di tutta la Chiesa; egli è qui, è qui apposta e spontaneamente venuto per riannodare il vincolo della carità, felice presagio di quella perfetta unità dello spirito, che dopo il recente Concilio ecumenico vaticano secondo, noi andiamo umilmente, ma sinceramente cercando di ricomporre; è qui, con noi, con questa grande assemblea di fedeli, sulla tomba dell'Apostolo Pietro... oh! come non dovremmo noi esultare, e invitare voi tutti, figli di questa Chiesa romana e cattolica, a benedire con noi il Signore in questo giorno straordinario? Non avvertiamo noi che il volume della storia della Chiesa, nel quale la mano misteriosa del Signore principalmente guida le mani degli uomini a scrivervi « nova et vetera » , apre davanti a noi pagine antiche di secoli, e altre ancora candide ne distende davanti a noi, pronte a 1 2 3 4 * Die 6 mensis maii a. 1973. 1 Pet. 5, 13. Of. Col. 3, 14. Cf. Eph. 4, 3. Cf. Mt. 13, 52. 1 2 3 4 Acta Pauli Pp. VI 317 registrare avvenimenti, Dio voglia !, migliori, i fasti cioè dèlia Provvidenza misericordiosa di Dio nelle vicende della Chiesa ancora pellegrina nel tempo? Come non saluteremo noi questo venerabile e grande Fratello lontano, oggi a noi tanto vicino, nostro visitatore, nostro ospite, oggi qui, presso il nostro altare e unito alla nostra pontificale preghiera? e con lui il copioso e rappresentativo suo nobilissimo seguito? La lettura del Santo Vangelo che noi abbiamo ora ascoltata, ci invita a riflettere sul tema fondamentale della nostra fede, il tema della risurrezione del Signore nostro Gesù. Non dice forse San Paolo : <( Se tu confessi con la tua voce il Signore Gesù, e nel tuo cuore hai fede che Dio lo ha risuscitato da morte, sarai salvo » ? E la narrazione evangelica della S. Messa, che stiamo celebrando, sembra proprio che voglia attestarci la realtà del fatto della risurrezione di Cristo, realtà oggettiva, storica, comprovata perfino dall'esperienza diretta e tangibile dei sensi, anche se appartenente ad un ordine soprannaturale, e voglia stimolarci a derivare subito dall'osservazione di questa inaudita realtà la nostra irrefrenabile e vivacissima fede, quale quella di Tommaso, l'uomo positivo della critica, del dubbio, della verifica, con le sue parole ancora sonanti : « Signore mio ! e Dio mio ! » . E com'è propizia questa odierna riflessione liturgica celebrando la gloriosa memoria, come dicevamo, di S. Atanasio, fiero ed impavido assertore della fede! S. Atanasio è padre e dottore della Chiesa universale e merita perciò il nostro comune ricordo. Il ricordo migliore di un Santo, che ha dato un contributo straordinario alla vita della Chiesa in un momento decisivo della sua storia, allorché gli eretici negavano la stessa consostanziale divinità del Verbo e quindi di Cristo, ci sembra quello di riflettere sull'eredità che ci ha lasciato : la testimonianza di fede nella sua vita e nel suo pensiero. Quando riflettiamo sulla sua vicenda umana, incontriamo un credente solidamente fondato sulla fede evangelica, e convinto assertore e difensore della verità, pronto a subire ogni calunnia, persecuzione, violenza. Dei suoi quarantacinque anni di episcopato una ventina li trascorse in ripetuti esili; e questa stessa nostra città di Roma lo ospitò, essendo Papa Giulio, per tre anni durante il suo secondo esilio, che lo colpì dall'aprile del 339 all'ottobre del 346. 5 6 7 8 5 Le. 24, 35-48. 6 Rom. 10, 9. Io. 20, 28. 7 4 337-352. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 318 Sempre dappertutto e di fronte a tutti, a potenti ed erranti, professò la fede nella divinità di Gesù Cristo, vero Dio e vero uomo, tanto che la tradizione liturgica orientale lo definisce « colonna della vera fede ) ) , mentre la Chiesa cattolica lo annovera tra i dottori della Chiesa. Egli fu infatti un uomo di Chiesa; pastore vigile e attento, dedicò l'intera vita al suo esclusivo servizio : non solo al servizio della sua Chiesa di Alessandria, ma della Chiesa intera, portando dovunque il calore della sua fede, l'esempio edificante della sua vita intransigentemente coerente, il richiamo alla preghiera appresa tra i monaci del deserto, presso cui si dovette più volte rifugiare. La divinità di Cristo è il nucleo centrale della predicazione di S. Atanasio di fronte agli uomini del suo tempo, tentati dalla crisi ariana. La definizione del primo Concilio ecumenico di Mcea, secondo cui Gesù Cristo è figlio di Dio, della stessa sostanza del Padre, Dio vero da Dio vero, costituisce il punto di riferimento costante della sua dottrina. Solo se si accetta questo insegnamento si può parlare di redenzione, di salvezza, di ristabilimento della comunione tra uomo e Dio. Solo il Verbo di Dio redime perfettamente; senza l'incarnazione, l'uomo rimarrebbe nello stato di natura corrotta, da cui la stessa penitenza non potrebbe liberarlo. Liberato da Cristo dalla corruzione, salvato dalla morte, l'uomo rinasce a nuova vita e riacquista la primitiva immagine di Dio, secondo cui era stato creato sin dall'inizio e che il peccato aveva corrotto. « Il Verbo di Dio — afferma S. Atanasio — è venuto lui stesso affinché, essendo lui immagine del Padre, possa nuovamente creare l'uomo ad immagine di Dio » . S. Atanasio evolve questa teologia, incentrandola sulla partecipazione dell'uomo redento alla vita stessa di Dio, mediante il battesimo e la vita sacramentale, giungendo ad affermare con ardita espressione che il Verbo di Dio « si è fatto uomo perché noi fossimo divinizzati ) ) . Questa (( nuova creazione )) comporta la restituzione di ciò che il peccato aveva compromesso : la conoscenza di Dio e un radicale cambiamento di costumi. Gesù Cristo ci rivela e ci rende conoscibile il Padre : « Il Verbo 9 10 11 1 2 13 9 10 11 12 13 Apolytikion del 2 maggio. 325. Cf. De Incarnatione, PC 25, 144, 119. De Incarnatione, ibidem. De Incarnatione, ibidem. Acta Pauli Pp. VI 319 di Dio si è reso visibile con nn corpo perché noi potessimo farci una idea del Padre invisibile » . Da questa nuova conoscenza di Dio consegue l'esigenza di rinnovamento morale, che S. Atanasio richiama fortemente : « Chi vuole comprendere il discorso attorno a Dio, deve nel suo modo di vivere purificarsi, rendersi simile ai Santi con la somiglianza delle proprie azioni, affinché unito a loro con la condotta della propria vita, possa comprendere ciò che loro è stato rivelato da Dio ) ) . Siamo così portati al centro dell'avvenimento cristiano : la redenzione per opera di Gesù Cristo, il radicale rinnovamento dell'uomo con la sua restaurazione ad immagine e somiglianza di Dio, la ristabilita comunione di vita tra l'uomo e Dio, che si esprime anche in un profondo cambiamento etico. È questo il sublime messaggio, che anche a noi indirizza oggi S. Atanasio il Grande : essere forti nella fede e coerenti nella pratica della vita cristiana, anche a costo di gravi sacrifìci; sta a noi accoglierlo questo messaggio, meditarlo, approfondirlo e realizzarlo nella nostra vita. Per le preghiere di S. Atanasio, Padre e Dottore della Chiesa, ci conceda Iddio di poter degnamente confessare, anche noi nel nostro tempo, che Gesù Cristo è il Signore e il Salvatore del mondo. 1 4 15 III In Petriana Basilica ad Sanctitatem Suam Shenouda III, Patriarcham Sedis Sancti Marci Alexandriae. * Fratello in Cristo carissimo, È con gioia che estendiamo a Lei il nostro cordiale saluto nel Signore e il nostro benvenuto in questa grande Basilica, dedicata all'apostolo Pietro, che fino alla morte ha dato testimonianza della sua fede ardente nel Figlio incarnato di Dio Gesù Cristo e che, con San Paolo, noi veneriamo come fondatore della Chiesa di Roma. Salutiamo anche i vescovi vostri fratelli, il clero ed i laici, distinti rappresentanti dell'intera comunità della Chiesa copto-ortodossa. Sa14 15 De Incarnatione, ibidem. De Incarnatione, ibidem. * Die 6 mensis maii a. 1973. 320 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lutiamo inoltre i due venerabili vescovi della Chiesa etiopica, che sono degna parte della vostra delegazione. Siano i benvenuti nella nostra casa e nei nostri cuori. Non è solo in nome nostro che stiamo parlando. Intorno a noi ci sono i nostri fratelli dell'episcopato cattolico, e migliaia di sacerdoti e laici, riuniti qui alla tomba dell'apostolo per onorare un altro grande testimone di fede, Atanasio di Alessandria. In questo giorno solenne la Chiesa di Roma saluta la Chiesa di Alessandria con gesto fraterno di amore e di pace. Più di milleseicento anni fa il grande Sant'Atanasio fu ricevuto dal nostro predecessore Giulio I, il quale vedeva in lui un sostenitore di quella fede, che stava per essere compromessa ed anche negata da gente più forte di lui nel potere politico, ma più debole nella fede e nella comprensione. La Chiesa di Roma lo appoggiava fermamente. Egli, a sua volta, riconosceva nella Chiesa dell'occidente una sicura identità di fede, anche se vi erano alcune diversità sia di vocabolario, sia nel modo teologico di approfondire il mistero di Dio Trino. Il suo successore Pietro trovava una simile accoglienza ed appoggio fraterno dal nostro predecessore Damaso. Mezzo secolo dopo le Chiese di Alessandria e di Roma, nelle persone dei loro vescovi Cirillo e Celestino, ancora una volta apparivano come un raggio di luce, quando la fede nel Dio uomo, Gesù Cristo, fu oscurata da coloro che rifiutavano di rendere alla santa Madre di Dio il titolo glorioso di « Theotokos ». Questi sono i nostri grandi Padri, dottori di fede e pastori di uomini. Umilmente consci delle nostre debolezze, chiediamo le loro intercessioni, affinché ci sia data la forza di rimanere fedeli alla vocazione, alla quale Dio ci ha chiamati. Veramente Dio ci ha chiamati a cose grandi. In modo particolare vuole che noi apportiamo al mondo il suo dono di fede, di riconciliazione e di pace. Gli uomini, alienati da lui e fra loro stessi, devono essere riconciliati per mezzo del nostro umile ministero. Prima di tutto, tuttavia, dobbiamo domandarci fino a qual punto possiamo fare questo, se noi cristiani non siamo riconciliati fra noi. La questione è importante per noi. Per grazia di Dio noi, insieme con voi, condividiamo la fede nel Dio Uno, Padre, Figlio e Spirito Santo. In Gesù Cristo professiamo il Figlio di Dio incarnato, che per noi e la nostra salvezza è nato dalla Vergine Maria, ha sofferto, è morto ed è risorto. Incorporati in Lui nel battesimo, condividiamo la sua vita divina nei sacramenti della sua Chiesa; condividiamo le tradi- Acta Pauli Pp. VI 321 zioni apostoliche, trasmesseci dai nostri Padri comuni; la nostra vita liturgica, teologica, spirituale e devozionale è nutrita dalle stesse fonti, anche se si esprimono in diverse forme legittime. Siamo in particolare consci che i principi della vita spirituale provenienti dai grandi Padri del deserto egiziano, a partire da Sant'Antonio, hanno influito su tutto il mondo cristiano. Nondimeno con umiltà e con dolore dobbiamo riconoscere che nella storia delle nostre Chiese vi sono state aspre dispute sulle formóle dottrinali, dispute che hanno offuscato l'accordo sostanziale sulla realtà che le parole volevano esprimere. Metodi estranei al Vangelo di Cristo talora sono stati usati da alcuni per imporre quel Vangelo. Ragioni di carattere culturale, politico, oltre che teologico sono state usate per giustificare ed anche per approfondire una divisione, che non avrebbe dovuto mai esistere. Non possiamo ignorare questa triste eredità. Riconosciamo che dobbiamo fare molto per superare i suoi effetti nefasti. Siamo tuttavia decisi ad impedire che questa triste eredità continui ad influire sui nostri rapporti. Stiamo costatando un nuovo fenomeno, di cui il nostro incontro di oggi dà una testimonianza eloquente. Nella mutua fedeltà al nostro stesso Signore stiamo riscoprendo i molteplici legami che ancora ci uniscono. In risposta all'invito fraterno rivoltogli dal nostro venerato predecessore Giovanni X X I I I , il vostro predecessore di felice memoria Kyrillos VI ha mandato osservatori a tutte le sessioni del Concilio Vaticano I I . Questi osservatori hanno potuto costatare gli sforzi compiuti da quella grande assemblea per promuovere la riforma e l'aggiornamento nella Chiesa cattolica. Siamo lieti di salutare due di essi che sono ritornati oggi con voi in questa Basilica, come vescovi della vostra Chiesa. Nel 1968 partecipavamo insieme alla gioia del ritorno di reliquie dell'evangelista San Marco da Venezia alla venerabile Chiesa di Alessandria. Nel 1969 abbiamo avuto il piacere di accogliere un numeroso pellegrinaggio, composto dal clero e dai laici della Chiesa copto-ortodossa; più di recente una nostra delegazione speciale ha assistito alla intronizzazione solenne di Vostra Santità come Padre e Capo della vostra Chiesa. Noi riconosciamo, in questi eventi, i segni di Dio. Questo è il momento favorevole che il Signore ci accorda; condividiamo con Vostra Santità la risoluzione di approfittarne, con la piena consape21 - A . A . S. 322 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale volezza che esistano ancora ostacoli di ordine teologico, psicologico ed istituzionale da superare. Non li neghiamo, ma ci rifiutiamo di averne paura. Una volta il mondo cristiano, sconvolto da dissensi e da scismi, ha potuto finalmente riconoscere nella fede, predicata insieme da Damaso di Roma e da Pietro di Alessandria, la fede cattolica genuina. Con fiducia nella grazia di Dio e muovendoci nel suo spirito, tenteremo di superare gli ostacoli esistenti, affinché le nostre Chiese possano ancora una volta dare una testimonianza comune più perfetta, al mondo che ha tanto bisogno di Lui. Venerabile Fratello, ci siamo incontrati in questa solenne e felice occasione, in cui la Chiesa di Roma celebra il sedicesimo centenario della morte di Sant'Atanasio, vescovo di Alessandria. Egli è stato un uomo di fede costante, di ottimistica speranza e di cuore generoso ed aperto anche per i suoi oppositori. Perché egli era costante nella sua fede, poteva sperare contro la speranza. E dopo un amaro esilio, quando Dio gli permise di ritornare al suo gregge, egli aprì il suo cuore a tutti gli uomini, sempre cercando quella riconciliazione e quella pace, che sono i doni di Dio nel suo Figlio incarnato. Che Atanasio, il nostro Padre comune, interceda affinché possiamo essere più fedeli servi di Dio nella sua Chiesa, e pastori più efficaci di coloro per i quali Cristo ci ha dato la missione di spezzare il pane del suo Corpo e della sua Parola. IV Christifidelibus in Basilica Vaticana coram admissis Beatissimus Pater nuntiat Se universale Iubilaeum in annum MCMLXXV indicturum. * Vogliamo oggi dare a voi una notizia, che crediamo importante per la vita spirituale della Chiesa; ed è questa. Dopo aver pregato e pensato, noi abbiamo deliberato di celebrare nel prossimo 1975 l'Anno Santo, secondo la scadenza venticinquennale fissata dal nostro predecessore Paolo I I , con la Bolla pontifìcia « Ineffabilis Providentia » del 17 aprile 1470. L'Anno Santo, che si chiama, nel linguaggio canonico, Giubileo, consisteva nella tradizione biblica dell'Antico Testamento in un anno di vita pubblica speciale, con l'astensione dal lavoro nor* Die 9 mensis maii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 323 male, col ripristino della distribuzione originaria della proprietà terriera e con la remissione dei debiti in corso e la liberazione degli schiavi ebrei. Nella storia della Chiesa, come si sa, il Giubileo fu istituito da Bonifacio V I I I , ma con scopi puramente spirituali, nel 1300; e consìsteva in un pellegrinaggio penitenziale alle tombe degli Apostoli Pietro e Paolo ; vi partecipò anche Dante, che ne descrive la moltitudine circolante in Roma ; poi, al Giubileo del 1500, si aggiunse l'apertura delle Porte Sante delle basiliche da visitare, non solo per facilitarvi l'afflusso dei penitenti, ma anche per simboleggiare il più facile accesso alla misericordia divina con l'acquisto dell'indulgenza giubilare. 1 2 Ci siamo domandati se una simile tradizione meriti d'essere mantenuta nel tempo nostro, tanto diverso dai tempi passati, e tanto condizionato, da un lato, dallo stile religioso impresso dal recente Concilio alla vita ecclesiale, e, dall'altro, dal disinteresse pratico di tanta parte del mondo moderno verso espressioni rituali d'altri secoli; e ci siamo subito convinti che la celebrazione dell'Anno Santo, non solo può innestarsi nella coerente linea spirituale del Concilio stesso, alla quale preme a noi di dare fedele svolgimento, ma può benissimo corrispondere e contribuire altresì allo sforzo indefesso e amoroso che la Chiesa rivolge ai bisogni morali della nostra età, all'interpretazione delle sue profonde aspirazioni, ed anche alla onesta condiscendenza verso certe forme delle sue espressioni esteriori preferite. È necessario a questo molteplice scopo mettere in evidenza la concezione essenziale dell'Anno Santo, ch'è il rinnovamento interiore dell'uomo : dell'uomo che pensa, e pensando ha smarrito la certezza nella Verità; dell'uomo Che lavora, e lavorando ha avvertito d'essersi tanto estroflesso da non possedere più abbastanza il proprio personale colloquio; dell'uomo che gode e si diverte e tanto fruisce dei mezzi eccitanti una sua gaudente esperienza da sentirsene presto annoiato e deluso. Bisogna rifare l'uomo dal di dentro. È ciò che il Vangelo chiama conversione, chiama penitenza, chiama metanoia. È il processo di autorinascita, semplice come un atto di lucida e coraggiosa coscienza, e complesso come un lungo tirocinio pedagogico riformatore. È un momento di grazia, che di solito non si ottiene se non a capo chino. E noi pensiamo di non errare scoprendo nell'uomo d'oggi una profonda 1 2 Cf. Lev. 25, 8 ss. Cf. Inf. 18, 28-33. 324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale insoddisfazione, una sazietà nnita ad un'insufficienza, una infelicità esasperata dalle false ricette di felicità dalle quali è intossicato, uno stupore di non saper godere dei mille godimenti che la civiltà gli offre in abbondanza. Cioè egli ha bisogno di un rinnovamento interiore, quale il Concilio ha auspicato. Ora, a questo rinnovamento personale, interiore, e quindi, sotto certi aspetti, anche esteriore, tende precisamente l'Anno Santo, questa terapia, facile e straordinaria insieme, che dovrebbe portare il benessere spirituale ad ogni coscienza, e di riflesso, in qualche misura almeno, alla mentalità sociale. Questa l'idea generale del prossimo Anno Santo, polarizzata in un'altra idea centrale particolare e rivolta alla pratica : la riconciliazione. Il termine « riconciliazione » richiama il concetto opposto di rottura. Quale rottura dovremmo aggiustare per raggiungere quella riconciliazione, ch'è condizione dell'auspicato rinnovamento giubilare? Quale rottura? Ma non basta forse porre questa parola programmatica di riconciliazione per accorgerci che la nostra vita è turbata da troppe rotture, da troppe disarmonie, da troppi disordini per poter godere dei doni della vita personale e collettiva secondo la loro ideale finalità? Abbiamo innanzi tutto bisogno di ristabilire rapporti autentici, vitali e felici con Dio, d'essere riconciliati, nell'umiltà e nell'amore, con Lui, affinché da questa prima, costituzionale armonia tutto il mondo della nostra esperienza esprima una esigenza ed acquisti una virtù di riconciliazione, nella carità e nella giustizia con gli uomini, ai quali subito riconosciamo il titolo innovatore di fratelli. Eccetera : la riconciliazione si svolge su altri piani vastissimi e realissimi : la stessa comunità ecclesiale, la società, la politica, l'ecumenismo, la pace ... L'Anno Santo, se Dio ci concederà di celebrarlo, avrà molte cose da spiegarci al riguardo. Limitiamoci ora ad anticipare un rilievo importante circa la struttura del prossimo Anno Santo, il quale, secondo la secolare consuetudine, ha in Roma il suo punto focale e l'avrà ancora, ma con questa novità. Le condizioni prescritte per acquistare particolari frutti spirituali saranno questa volta anticipate e accordate alle Chiese locali, affinché tutta la Chiesa sparsa sulla terra possa incominciare subito a godere di questa grande occasione di rinnovamento e di riconciliazione, e meglio prepararne così il momento culminante e conclusivo che si celebrerà a Roma nell'anno 1975, il quale conferirà al classico pellegrinaggio alle tombe degli Apostoli, per coloro che lo possono e lo vogliono com- Acta Pauli Pp. VI 325 piere, il suo consueto significato. E questo importante e salutare movimento spirituale e penitenziale, che interessa tutta la Chiesa e che sarà accompagnato dalla elargizione di speciali indulgenze, avrà inizio nella prossima festa di Pentecoste, 10 giugno. Nei precedenti Anni Santi l'estensione di essi avveniva dopo le celebrazioni romane; ora invece le precederà. Ognuno può comprendere come in questa innovazione vi sia anche un'intenzione di onorare con più evidente ed efficace comunione le Chiese locali, membra vive dell'unica ed universale Chiesa di Cristo. Basti così, per ora. Ma, a Dio piacendo, avremo in proposito molte altre cose da dire. Sia con voi tutti la nostra Apostolica Benedizione. V Moderatoribus e singulis nationibus et Membris summorum Consiliorum Pont. Operum Missionalium, Romae annuum Coetum habentibus. * Cher Monsieur le Cardinal, Vénérés Frères et Fils, Vous devinez la joie que Nous éprouvons chaque année à vous recevoir à l'occasion de l'Assemblée plénière des Conseils Supérieurs des Œuvres Pontificales Missionnaires. Sachez lire notre intérêt et notre encouragement bien au delà de nos brèves paroles : l'évangélisation des peuples demeure au premier plan de notre mission apostolique. N'est-il pas significatif que ce thème ait été retenu pour le prochain Synode des Evêques? Mais toute l'œuvre missionnaire serait bien fragile si l'esprit missionnaire s'émoussait, si la générosité s'essouflait dans le peuple de Dieu, chez les prêtres, religieux, laïcs. Or vous contribuez grandement à soutenir cette vitalité missionnaire de l'Eglise comme Directeurs nationaux ou Conseillers romains de l'Œuvre de la Propagation de la Foi, de l'Œuvre de Saint-Pierre Apôtre, de l'Union Pontificale Missionnaire. De même le bilan des subsides recuellis puis répartis par vos soins en 1972, aux quatre coins du monde, s'avère impressionnant et réconfortant. Nous vous en félicitons. Les commémoraisons missionnaires de l'an dernier Nous ont permis à plusieurs reprises de souligner le mérite et la nécessité de votre travail. C'est d'abord une question d'esprit. Dimanche prochain, le Christ * Die 11 mensis maii a. 1973. 326 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nous sera présenté dans la liturgie comme le Bon Pasteur, soucieux, avec un amour extrême, de chacune des brebis qui le suivent, soucieux aussi de celles qui ne sont pas de ce bercail, donnant sa vie pour rassembler autour du Père les enfants de Dieu dispersés et leur procurer en abondance une Vie qu'ils ne peuvent tirer d'eux-mêmes. Voilà où il faut puiser notre conviction et notre méthode. Autrement l'esprit missionnaire ne résiste pas aux remises en question ni aux graves difficultés que notre temps ne lui ménage pas. Pire encore, il se déforme au gré de perspectives purement humanitaires. Mais cette foi nous fait un devoir d'être réaliste et de prendre des mesures pratiques, de se donner des instruments adéquats, pour faire face à l'immensité du champ missionnaire et à ses multiples aspects : théologie de la mission, animation pastorale, formation des prêtres, des séminaristes, des religieux, des religieuses, des novices, des catéchistes... Pour mieux cerner ce travail, les différentes Œuvres que vous représentez, nées d'initiatives diverses, constituent autant de secteurs dont les axes de préoccupation, de réflexion et d'activité sont à la fois nécessaires et complémentaires. Nous saluons avec une chaleur toute particulière autour de notre proche collaborateur le cher Cardinal Rossi, Monseigneur Gantin et Monseigneur Lourdusamy, chargés l'un et l'autre de suivre ces différents secteurs et d'assurer leur coordination au niveau du Conseil Suprême. Toute cette activité diversifiée, que vous promouvez au sein de vos pays respectifs et selon la ligne de l'Œuvre pontificale pour laquelle vous travaillez, a besoin de trouver aussi son juste agencement avec notre Congrégation pour l'évangélisation des peuples, comme avec les diocèses. C'est avec joie que Nous voyons en effet les Eglises locales décidées à prendre la part active qui leur revient dans l'œuvre universelle d'évangélisation. Et la Congrégation elle-même, dans la conclusion de son Assemblée plénière d'avril 1971, précisait justement que c'était une tâche primordiale pour elle de continuer à stimuler, soutenir et encourager la vie et le fonctionnement des Conférences episcopales, et d'institutionaliser ses rapports avec leur Commission pour les missions. C'est dans ce contexte que se situe aujourd'hui le service eminent que les (Euvres pontificales sont appelées à rendre, avec leur dynamisme propre, en union étroite avec la Congrégation chargée d'harmoniser la pastorale d'ensemble. De cette conjugaison d'efforts, Nous attendons les meilleurs fruits. Et Nous souhaitons qu'elle trouve une assise juridique dans les nouveaux statuts qui s'élaborent. 327 Acta Pauli Pp. VI A cette croissance cohérente de l'Eglise, nous avons tous l'honneur de participer, chacun à notre place. Ainsi, comme le disait l'Apôtre Paul : « Par la pratique d'une charité sincère, nous grandirons de toute manière en nous élevant vers Celui qui est la tête, le Christ, dont le corps tout entier, grâce à tous les ligaments qui le desservent, tire cohésion et unité, et par l'activité assignée à chacun de ses organes, opère sa croissance propre pour s'édifier lui-même dans la charité » Que le Christ ressuscité vous donne à chacun, comme à toutes les âmes généreuses que vous représentez, sa lumière et sa force. Et que notre Bénédiction Apostolique vous accompagne. 1 VI Ad sacrarum virginum Maiores Antistitas, quae e tota Italia Conventui Romae habito interfuerunt. * È una parentesi per noi lieta e ristoratrice, questa di oggi, in cui, accogliendo ben volentieri il vostro invito, riceviamo voi, Superiore Maggiori d'Italia, che avete partecipato all'Assemblea generale elettiva del Consiglio di Presidenza e del Consiglio Centrale dell'Unione. Salutiamo le Madri elette, e quelle che hanno terminato il loro ufficio : e a voi tutte, come alle consorelle che qui rappresentate, diamo il Nostro benvenuto. Ci fa piacere soffermarci, anche se brevemente, tra voi, perché ci portate davanti agli occhi l'immagine delle schiere di Religiose italiane che, su tutti i fronti — insegnamento, sostegno al ministero sacerdotale, cooperazione missionaria, opere di misericordia corporali e spirituali, eccetera — offrono alla Chiesa un aiuto insostituibile, e alla comunità dei fratelli una continua lezione di bontà, di disinteresse, di abnegazione. Di questa « testimonianza evangelica », data con intatto fervore, noi vi ringraziamo ; e vi rivolgiamo una parola di consolazione : abbiate fiducia! In questo momento, in cui molto vien messo in discussione, nell'intento peraltro lodevole di riscoprire e di seguire la propria « identità », in conformità col Vangelo e con le origini di ciascun Istituto 1 Ep. 4, 15-16. * Die 12 mensis maii a. 1973. Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 328 Religioso, vi è bisogno di una certezza superiore, cbe guidi e illumini questo sforzo di assoluta autenticità. Ebbene, sì, abbiate fiducia ! 1) Fiducia nella scelta della vocazione religiosa, che avete fatta con piena libertà e in serena rispondenza alla grazia di Dio, dando il significato più alto e profondo alla vita cristiana. Che cos'è infatti la vita religiosa se non l'aver portato alle sue estreme conseguenze — morte al peccato e alle sue radici, consacrazione a Dio, unione a Cristo risorto — le consegne del Battesimo? Se non l'aver portato a totale maturazione i germi ricevuti in quel decisivo incontro sacramentale con la Trinità che ci ama e che ci salva? È questo l'insegnamento antico che il recente Concilio ha richiamato, quando ha detto che, nella vita religiosa, ogni fedele, « per poter raccogliere più copioso il frutto della grazia battesimale, con la professione dei consigli evangelici nella Chiesa intende liberarsi dagli impedimenti, che potrebbero distoglierlo dal fervore della carità e dalla perfezione del culto divino, e si consacra più intimamente al servizio di Dio » . * Voi pertanto, con la fedeltà al Vangelo, preso alla lettera, indicate che le realtà che contano, quelle che permarranno al di là del contingente fluire del tempo, sono quelle spirituali. La vita religiosa è segno e presenza della realtà escatologica del Regno di Dio. In questa luce acquista pieno significato la vostra vita di consacrate, nelle sue forme, nei suoi impegni essenziali rappresentati dai tre voti, nel suo stile forte, lieto, sacrificato, amorevole, accogliente, guidato dall'unico pensiero dell'amore di Dio e dei fratelli, specie dei più abbandonati, come nel suo accrescimento spirituale, alimentato alle fonti cristalline della preghiera e dell'unione con Dio, del silenzio e della contemplazione, specialmente dell'Eucaristia e della vita liturgica, secondo i punti che abbiamo sviluppato nella Esortazione Apostolica « Evangelica testificatio )) ; vi invitiamo a meditarla sempre di più, perché dettata unicamente dal desiderio di facilitare quel rinnovamento della vita religiosa, che è stato fra i frutti più cospicui del Concilio Vaticano I I . 2) Abbiate poi fiducia nella « Madre Chiesa », che per prima ha dato a voi la sua piena fiducia. Voi avete un particolare rapporto di amore verso la Chiesa, come lo avete per Maria. Il mistero di Maria e quello della Chiesa sono strettamente congiunti, e si illuminano l'uno con l'altro: « l a Chiesa ... diventa anch'essa madre, poiché con la predica1 Const. dogai, de Ecclesia Lumen gentium, n. 44. Acta Pauli Pp. VI 329 zione e il battesimo genera a una vita nuova e immortale figliuoli concepiti ad opera dello Spirito Santo e nati da Dio. Essa pure è vergine, che custodisce integra e pura la fede data allo Sposo, e ad imitazione della Madre del suo Signore, con la virtù dello Spirito Santo, conserva verginalmente integra la fede, solida la speranza, sincera la carità » . Voi, che siete così intimamente legate a queste realtà, che misteriosamente si devono riprodurre e continuare nelle vostre vite consacrate, dovete perciò sentirvi sempre mosse da un particolare amore verso la Chiesa. Il fervore degli studi ecclesiologici, alla luce dell'insegnamento conciliare, e, soprattutto, il ripensamento personale nella vita di orazione, devono stimolare in tutte le Religiose una nuova stima, un nuovo abbandono, una nuova fiducia nella Chiesa; e animare tutti gli Istituti a cercare nuovi servizi, sempre più aperti e disponibili, perché essa giunga ovunque nel mondo, per il quale è stabilita sacramento dell'amore, con cui Dio incontra l'umanità in Cristo, e la salva in ogni epoca, in ogni latitudine. 2 3) E infine abbiate fiducia anche nel nostro tempo, così pieno di aspirazioni e di tensioni, di grandezze e di miserie, di bisogni e di speranze. La Costituzione conciliare Gaudium et Spes le ha messe in luce in una sintesi puntuale, che deve essere presente a quanti, nella Chiesa, vogliono essere al servizio delle necessità del mondo. La vostra vocazione vi pone in un rapporto singolare col mondo, di cui conoscete tante sofferenze e tante piaghe, ma anche tante ricchezze segrete, nell'avanzare delle nuove generazioni, nella fedeltà delle famiglie, nei sacrifìci dei lavoratori, nelle pene degli ammalati e degli anziani. Davanti a loro voi dovete essere degli « indicatori di direzione ». E avete, in questo, una grande responsabilità. La gente vi guarda, e giudica se la vostra fedeltà al Vangelo è genuina e sincera. Per essi dovete essere nel mondo il segno che il Vangelo è vivo, che il Regno di Dio è in mezzo a noi. Mossi da tale sollecitudine, vi abbiamo richiamate a questo impegno di testimonianza nella menzionata Esortazione, quando abbiamo scritto che (( questo mondo, oggi più che mai, ha bisogno di vedere in voi uomini e donne, che hanno creduto alla Parola del Signore, alla sua Risurrezione ed alla vita eterna, fino al punto di impegnare la loro vita terrena per testimoniare la realtà di questo amore, che si offre a tutti gli uomini ... Questa grazia non è per l'uomo 3 2 3 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 64. Cf. Le. 17, 21. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 330 d'oggi come un soffio vivificante venuto dall'infinito, come una liberazione di sé, nella prospettiva di una gioia eterna e assoluta? ) ) . Ecco : in questo triplice invito alla fiducia, noi auspichiamo all'Unione un rinnovato sforzo affinché tali consegne siano vissute con crescente consapevolezza da tutte le Religiose italiane. Lo esige lo stato della vita consacrata; lo richiede il dovere dell'ora, quando una grande fiammata di luce e di grazia sta per passare sulle Chiese locali, in preparazione all'Anno Santo. Siate in prima linea nel lavoro di riconciliazione e di rinnovamento interiore, come di revisione della propria vita sociale, che noi attendiamo da tutti i fedeli di buona volontà. La prossima Pentecoste sarà l'inizio di una novella effusione dello Spirito su tutta la Chiesa : preparatevi, e aiutate capillarmente le varie categorie di persone, a cui si dirige il vostro ministero, a comprendere quest'ora di grazia, e ad assecondarla. Noi vi ringraziamo fin d'ora, mentre, in pegno della particolare protezione della Vergine Santa, modello incomparabile di donazione totale, impartiamo di cuore a voi e alle Consorelle dei vostri Istituti, la particolare Benedizione Apostolica. 4 VII Ad summos Moderatores Institutorum Religiosorum, annitente Sacra Congregatione pro Religiosis et Institutis Saecularibus, Romae Coetum habentes. * Venerabiles Fratres ac dilecti -filii, Ex animo salutem vobis impertimus, qui, annitente Sacra Congregatione pro Religiosis et Institutis Saecularibus et praeeunte digno eius Cardinali Praefecto, conventum agitis, de non levis ponderis argumentis, quae ad vitam Deo consecratam pertinent, disserentes. Cum vos hic conspicimus Moderatores Generales tot Familiarum religiosarum, quarum sodales in toto degunt orbe terrarum, cumque opera vestra mente consideramus, quae item in cunctas mundi partes pervaserunt, conventui isti vestro et huic congressioni nostrae momentum quoddam ecclesiale tribuatur oportet. Ante duos annos, ut probe nostis, Adhortationem Apostolicam edi4 N. 53; A.A.S. 63 (1971), p. 524. * Die 25 mensis maii a. 1973. 331 Acta Pauli Pp. VI dimus, a verbis « Evangelica testificatio » incipientem, qua religiosa instituta commonuimus de vita secundum Concilii Vaticani Secundi praeceptiones renovanda. Nunc vero, sermonem illum veluti confirmantes et persequentes, nonnulla volumus proferre, quae paterna, qua premimur, sollicitudo de iisdem institutis vestris suadere videtur. Concilium Vaticanum Secundum indolem charismaticam vitae religiosae declaravit, asserens consilia evangelica esse « donum divinum, quod Ecclesia a Domino suo accepit )).* Quo dono seu charismate, ex ipsius eius natura, religiosi (( Ecclesiae eiusque mysterio speciali modo coniunguntur » . Unde consequitur, ut illi intimo et arctissimo nexu ex Ecclesiae auctoritate pendeant, quae regulas eorundem authentice approbat, profitentium vota suscipit, ipsam professionem ad status canonici dignitatem erigit, et eos participes reddit muneris sui salvifici implendi ; nam religiosorum ad sanctitatem adipiscendam nisus in omnium hominum utilitatem et spiritualem fructum pertinent : ii enim, ((cum ... suiipsius donatio ab Ecclesia suscepta sit, eius etiam servitio sese sciant addictos ) ) . Spiritus Sanctus, largitor charismatum simulque Ecclesiae animator, efficit, ut inspiratio charismatica et compago iuridica Ecclesiae apte inter se conveniant, eo vel magis quod, ut idem Concilium Vaticanum Secundum docuit, pastorum est de charismatum (( germana natura et ordinato exercitio iudicium ferre, non quidem ut Spiritum exstinguant sed ut omnia probent et quod bonum est teneant » . 2 3 4 5 In hoc ipso coetu iuvat Nos iterum dicere Ecclesiam non posse carere religiosis, id est testibus amoris, quo Christus homines prosequitur quique naturam prorsus transcendit, neque mundum posse sine sui detrimento his luminibus privari. Hac de causa eadem Ecclesia iis egregiam testatur existimationem, constanti eos complectitur dilectione nec desinit iis adesse eosque (( dirigere in semitam rectam » . Illa autem multum exspectat a religiosis, per quos oportet « augeatur venusta ipsius perfectio et sanctimonia, quae nonnisi Iesu Christi imi6 7 1 2 3 4 s Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 43. Ibid., n. 44. Ibid., n. 45. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 5. Cfr. 1 Thess. 5, 12.19.21 - Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 3. 6 7 Cfr. Ev. test., 3. Cfr. Ps. 26, 11. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 332 8 tatio et mystica cum eo coniunctio praebere possunt )). Ecclesia religiosos per Concilii Oecumenici magisterium, quod est gravissimae auctoritatis, ad renovationem praesertim spiritualem vocavit. Scimus non paucos annisos esse et anniti, ut magnae huic exspectationi respondeant, est tamen fatendum nonnullos clare sonantem vocem illam non audivisse vel minus recte esse interprétâtes. Quapropter sinite Nos denuo commonefacere vos officii praedictae renovationis spiritualis, cui (( etiam in operibus externis promovendis primae partes sunt tribuendae». E fontibus gratiae baptismalis et charismatis, quod est cuiusque instituti vestri proprium, novas oportet lymphas educatis, quibus vita Deo consecrata optatam virium copiam sumat. 9 Sed ad peculiarem quendam eventum ecclesialem Nobis liceat nunc transire, quem etiam religiosorum non paulum interesse merito censemus. Etenim, ut notum est vobis, universale Iubilaeum nuntiavimus, prius in Ecclesiis localibus, deinde in hac Urbe celebrandum. Cui cum proposita sit interior renovatio, quae et conversio, metanoia, paenitentia appellatur, Ecclesia adiutrici operae religiosorum multum confidit. Itaque vestrum erit, dilecti Moderatores Generales, curare, ut Familiae, quibus praeestis, eiusdem Iubilaei incepta secundent et provehant, praecipue cum sacra Hierarchia cooperantes, adeo ut illa renovatio animorum efficiatur, ex qua non solum vita privata cuiusque sed et publici mores christianis praeceptis conformentur. Religiosi vero ipsi hoc sacrum tempus habeant occasionem, divinitus sibi oblatam, de suo vivendi cursu et forma recogitandi ; id est impelli se sentiant, ut conversationem suam comparent cum iis, quae Concilium Vaticanum Secundum et Apostolica Adhortatio « Evangelica testificatio » postulant ab ipsis, utque videant, an necessitatibus hodiernis occurrant et Salvatorem in humana consortione quasi evidenter reddant praesentem. Ut autem hoc testimonium religiosorum reapse sit efficax et amplificetur, haec imprimis animadvertenda sunt seu potius in memoriam revocanda : Non desistimus vim et necessitatem orationis extollere, sine qua intimam veramque Dei cognitionem gustare non possumus neque 10 8 9 10 Cfr. Alloc, ad Patres Conc. d. 29 sept. 1963 habita; A.A.S. 55 (1963), p. 851. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 2 e. Cfr. Ev. test., 43. Acta Pauli Pp. VI 333 viribus pollemus ad iter perfectionis percurrendum. Concilio docente, momentum et utilitas precationis, quae a communitate fit, recte ac merito praedicantur. Sed praeter hanc colenda est etiam oratio privata, qua cuiusque vigor spiritualis servatur et augetur et quae ad precationem communem, praesertim liturgicam, animos salubriter disponit et ab hac ipsa alimoniam et incrementum potest accipere. Asseverari autem licet religiosos, quorum vita spiritualis floreat et pro aliis sit fecunda, esse religiosos « orantes », eos autem, qui quoad hanc vitam languescant aut ipsum statum suum misere relinquant, fere semper segnes esse in facienda precatione. Qua de causa verum exstat omnino «fidelitatem... orationi servatam aut eius neglectionem esse veluti paradigma vigoris aut occasus vitae religiosae » . " Christus vos ad perfectiorem sui sequelam ideoque ad crucem portandam vocavit; haec enim a condicione vestra nequit seiungi. Sit autem haec crux non solum singulare quoddam instrumentum animos purificans et eximia apostolatus forma, sed etiam manifesta comprobatio amoris, non deprimens sed erigens. « Nonne arcana quaedam coniunctionis necessitudo inter renuntiationem atque laetitiam intercedit... inter disciplinam atque spiritualem laetitiam»? Denique vita communis est unum ex elementis potioribus renovandae vitae religiosae. Oportet relegere, immo lectitare, et crebro regustare locos illos sane pulcherrimos Decreti Perfectae caritatis/ ubi de hac communi vita non mera legis praecepta traduntur, sed pars eius theologica, spiritualis, ecclesialis, apostolica, humana praeclare explanatur. Haud leve igitur officium vobis, dilecti filii, est impositum annitendi, ut illae vivendi condiciones in domibus vestris instituantur, quae « aptae sint ad spiritualem profectum cuiusque sodalis fovendum » . Haec fraternitas vere evangelica est etiam firmum praesidium sodalium, eorum praesertim, qui forte animo sunt fracti, qui in discrimine versantur, qui aegritudine vel senio affliguntur. Cum hodie plurima in dubium vocentur, etiam vita religiosa non paucis est obnoxia difficultatibus, ut vosmet ipsi cotidiano usu com12 3 1 4 11 12 13 14 Ev. test., 42. Ev. test., 29. N. 15. Ev. test., 39. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 334 pertum habetis. Sunt ergo, qui anxie quaerant, quomodo illa futuris annis sit progressura, utrum felicior an deterior sors eius praevideatur. Ad haec quod pertinet, multi ex vobis etiam anguntur penuria vel carentia candidatorum vel lugenda sodalium defectione. Haec autem sors futura in cuiusque instituti fidelitate posita est, qua vocationem suam sequatur, id est quatenus consecrationem, qua Deo est devota, vivendo exprimat. Maxime exemplum conversationis, quae gaudio spiritali et inconcussa voluntate Deo et fratribus serviendi commendetur, candidatos nostris quoque temporibus allicit. Adulescentes enim huius aetatis, cum Deo se devovent, plerumque (( totum pro toto dare » intendunt, ideoque illis institutis libentius se addicunt, in quibus viget et floret illud « genus vitae virginalis et pauperis, quod sibi elegit Christus Dominus, quodque Mater Eius Virgo amplexa est ) ) . 15 16 Liceat ergo paterno huic alloquio finem imponere verbis Sancti Augustini, qui et ipse fuit vitae religiosae praestantissimus fautor atque laudator : « Vos autem, fratres, exhortamur in Domino ut propositum vestrum custodiatis, et usque in finem perseveretis : ac si quam operam vestram mater Ecclesia desideraverit, nec elatione avida suscipiatis, nec blandiente desidia respuatis; sed miti corde obtemperetis Deo, cum mansuetudine portantes eum qui vos regit, qui dirigit mites in iudicio, qui docet mansuetos vias suas ) ) . 17 Vota denique facientes, ut hic conventus vester prosperos salutaresque exitus habeat, vobis et sodalibus, curae vestrae commissis, Benedictionem Apostolicam, certissimae dilectionis Nostrae testem, volentes largimur. 15 16 17 Cfr. Imit. Christi, I I I , 37, 13. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 46. Ps. 24, 9 - Ep. 48, 2; PL 33, 188. Acta Pauli Pp. VI 335 NUNTIUS SCRIPTO DATUS Universis Christifidelibus et bonae voluntatis hominibus, die recurrente recto instrumentorum communicationis socialis usui provehendo per totum terrarum orbem dicato. Venerable Brothers, Bear sons and daughters, and nien of good will every where, Today, for the seventh time, we celebrate the animal World Communications Day. We invite ail of you to refiect with us on the thème chosen for this year's célébration : The Mass Media and the Affirmation and Promotion of Spiritual Values For centuries man has been seeking what is true and good and beautiful. Through this search he has been striving to reach the Ab solute and to express a relationship with his Creator, often through sacrifice and prayer. He has hoped for a life beyond this life, and the hope for immortality has infiueneed his attitudes and behaviour in this world. With varying degrees of success his quest has likewise been for justice and freedom, for fraternal solidarity and brotherly love. Man has longed for peace within his heart, in his family and in his community. These and the other spiritual values of mankind are a héritage that is passed on by each succeeding generation, one that is the common treasure of all. This héritage is, however, in a special way the responsibility of Christians. For the Gospel of Christ has confirmed these spiritual values and has extended their meaning and application. Christ himself, by his living, dying and rising from the dead, has given added significance to the life of every man. ^He has inspired men to even higher goals and made them conscious of the fact that they are called and really are the sons of God, sharing in the fellowship of his Holy Spirit. Indeed the Church has received the mission, of affirming the spiritual values of the complete Christian message. Christ the Lord has challenged the Church to take this message to the ends of the earth. His u 1 2 1 2 Cf. 1 Jn 3:1; 2 Cor 13:14. Cf. Acts 1:8; Mt 28:19. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 336 Apostles were to preach the love of God and man, forgiveness and reconciliation, and to proclaim a message of peace. They were to go out and be concerned about the sick and the oppressed and like their Master bring the uplifting Gospel to the poor. Enlightened by God's guidance, and uniquely rich in human expérience, the Church knows and proclaims that the true advancement of man, the true progress of peoples, can be realized only when the spiritual values which answer their highest aspirations receive due emphasis. And so the Church throughout the ages has communicated these values and promoted initiatives for the development of peoples, initiatives aimed at embracing every man and the whole man. The Church must then continue to affirm ali the values of a truly human life, showing at the same time that our hearts are restless until they rest in God. Christians of every age have given witness by their lives and often by their death to the spiritual values which they hold as children of God destined for eternai life. The great Martyrs have found successors in every culture to testify with them to the values that make life worth living and show the true meaning of death. By a happy coincidence, this World Communications Day is also the feast of Saint Charles Lwanga and his Companions. They were certain of the spiritual values in which they believed and their willingness to die for their convictions shows how deeply spiritual values can be rooted. These sons of Africa are now held in honour by the entire world precisely because they affirmed spiritual values. Every Christian of every age, like these courageous saints, is bound to give the witness of his good example and to show reasons for the hope within him. It has always been thus. One of the greatest blessings of our age, however, is the advance of technology and the great progress made in social communications. Now as never before spiritual values can be affirmed and spread from one end of the earth to the other. The marvellous providence of God has reserved this wonder for our age. Men of good will are disturbed to see how these social communications are so often used to contradict or corrupt the fundamental values of human life and produce discord and evil. The abuses and the 3 4 5 6 3 4 5 6 Cf. Luhe 4:18. Cf. Populorum Progressio, 14. Cf. 1 Peter 3:15. Communio et Progressio, 9. Acta Pauli Pp. VI 337 harm they cause are well known. The spread of false idéologies and excessive préoccupation with mere material progress frequently detrae t from concern for true wisdom and lasting values. But what we are asking for today is positive action on the part of ali Catholics and especially those engaged in the mass media, to diffuse in ali their fullness the values of Christ's life-giving message and to make the world ring with their conviction, with the voice of their belief and with the Word of God. This is indeed an important vocation and a great service to the world. And we appeal likewise for a full measure of partnership with all brother Christians and with ali men of good will in every land to affìrm effectively the common principies upon which the dignity of man dépends. We are asking ali those engaged in social communications to teli the story of the sacrifice and dedication that exists in the world, to make known the good that abounds, and the dynamism, enthusiasm and selflessness of so many, especially among the young. We know that there are numerous " Media Men " of good will who burn with the desire and détermination to turn their " lifeless instruments " to the benefit of their fellowmen. We ask them ali to renew their résolve to transform the mass media into burning torches and powerful beacons illuminating the path to the only true happiness. The world needs the affirmation of spiritual values as seen in their concrete expression. To reach this goal those who are able to use social communications in ali their expressions must do so. The language of image and print, of light, music and sound must help to convey the message of goodness, beauty and truth. !£he press, the radio, television, the cinema, the théâtre and advertising must be utilized to the full in this mission of conveying a meaningful message to the world. 7 As the mass media affirm and promote the spiritual values of an everstriving humanity, they help to prepare for the day when there will be a new création, in which the Fatherhood of God will be universally acknowledged and brotherhood, justice and peace will prevail. And so with the challenge that we offer goes the expression of our gratitude to all men of good will who endeavour to make this contribution. In this regard we wish to express our deep appréciation to ali the radio and television stations as well as to the press which présent the news about the Church and the Holy See and their essential mission of affirming and promoting spiritual values. In a special way we thank our own sons 7 Cf. Communio et Progressio, 72. 22 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 338 and daughters of the Catholic Church who through a more effective use of the mass media and through a greater dedication to this apostolate collaborate with us in spreading the Gospel. For the success of the great programme based on the thème of this World Communications Day — "the Mass Media and the Affirmation and Promotion of Spiritual Values " — we invoke the assistance of the Word made Flesh, and in his name we impart our Apostolic Blessing. From the Vatican, 1 May 1973. 8 PAULUS PP. V I 8 Cf. Phil 1:5. Sacra Congregatio pro Episcopis 339 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 11 Aprilis 1978. — Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Henrici Vion, Episcopi Pictaviensis, constituit Exc. P. D. Iosephum Rozier, Episcopum tit. Maximianensem in Numidia. die 13 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Compostellanae praefecit Exc. P. D. Angelum Suquia Goicoechea, hactenus Episcopum Malacitanum. — Cathedrali Ecclesiae Maioricensi Exc. P. D. Theodorum Ubeda Gramaje, hactenus Episcopum tit. Thunausudensem. — Cathedrali Ecclesiae Conchensi Exc. P. D. Iosephum Guerra Campos, hactenus Episcopum tit. Mutiensem. — Cathedrali Ecclesiae Malacitanae Exc. P. D. Raimundum Buxarrais Ventura, hactenus Episcopum Zamorensem. — Cathedrali Ecclesiae Tirasonensi R. D. Franciscum Alvarez Martínez, Archidiaconum Capituli Metropolitani Ovetensis. die 6 Iunii. — Titulari « pro hac vice » archiepiscopali Ecclesiae Numidensi R. D. Marium Pium Gaspari, e clero archidioecesis Bononiensis, Antistitem Urbanum, Subsecretarium Consilii pro Publicis Ecclesiae Negotiis, quem deputavit Delegatum Apostolicum in Republica Mexicana. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 340 SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO LITTERAE CIRCULARES ad Conferentiarum Episcopalium Praesides de Precibus eucharisticis 1. Eucharistiae participationem fidelibus conscie, pie et actuose praestandam potissimum assequi contendit sacrae Liturgiae instauratio, praesertim vero Missalis Romani recognitio, iuxta Concilii Vaticani II praecepta recens effecta. Huiusmodi autem Missalis Romani auctoritate Papae Pauli VI promulgati nota propria certe est habenda copia textuum inter quos seligendi haud raro datur facultas, tum quoad lectiones e Sacra Scriptura depromptas, tum quoad cantus, preces et acclamationes universae communitati fidelium proferendas, tum quoad ipsas orationes praesidentiales, Prece eucharistica minime excepta, cuius tres novi textus, praeter Canonem Romanum venerabilis traditionis, in usum sunt recepti. 1 2 3 2. Ratio propter quam huiusmodi ampla varietas textuum praebetur, et finis ad quem innovatio formularum tendit, indolis pastoralis sunt : nempe ut unitati et varietati precationis liturgicae consulatur. Eosdem enim textus adhibendo in Missali Romano propositos, variae communitates christianae quae ad Eucharistiam celebrandam in unum conveniunt, et se unam Ecclesiam eadem fide eademque oratione precantem efficere sentiunt, et congrua simul facultate gaudent — praesertim cum sermo vernaculus adhibetur — ex qua idem mysterium Christi multis modis nuntietur et singuli fideles facilius corda ad Dominum in oratione et gratiarum actione elevent necnon maiore fructu spiritali celebrationes participent. 4 1 Cf. Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 48: A.A.S. 56 (1984), p. 113. Cf. Paulus V I , Const. Apostolica Missale Romanum, 3 aprilis 1969: A.A.S. 61 (1969), pp. 217-222. Cf. ibid., p. 219. Cf. Institutio generalis Missalis Romani, n. 54. 2 3 4 Sacra Congregatio pro Cultu Divino 341 3. Novum Missale Romanum, aliquibus annis post eius promulgationem iam elapsis, nondum ubique plene in celebrationem cum populo induci potuit, quia ingens opus versionis in linguas vernaculas apud plurimas nationes aliquod spatium temporis requirit. Insuper copia augendi efficacitatem pastoralem celebrationis saepius ignoratur neque, in ordinanda Missa, ad commune bonum spirituale coetus satis attenditur. 5 6 4. Interim tamen apud non paucos desiderium exortum est celebrationem eucharisticam ulterius aptandi per novarum formularum compositionem, non exceptis novis Precibus eucharisticis. Dicunt enim electionem inter orationes praesidentiales ipsasque quattuor Preces eucharisticas hodierni Ordinis Missae multimodis postulatis diversorum coetuum, regionum, populorum adhuc plene non satisfacere. Ideo pluries ab hac Sacra Congregatione petitum est ut approbarentur, aut facultas daretur ex qua possent approbari, et in usum reciperentur novi textus tum orationum tum Precum eucharisticarum, iuxta rationem sentiendi et modum loquendi nostrae aetatis exarati. Insuper non pauci auctores diversarum linguarum et nationum, proxime praeteritis annis, Preces eucharisticas ab ipsis studiorum causa compositas publici iuris fecerunt. Frequenter etiam accidit ut sacerdotes, non obstantibus praescripto Concilii Vaticani I I et vetitis Episcoporum, textibus privatim concinnatis in celebrationibus utantur. 7 5. His attentis, haec Sacra Congregatio, de mandato Summi Pontificis et peritis adhibitis ex variis orbis regionibus, diligenter studuit quaestioni de novis Precibus eucharisticis componendis aut de facultate Conferentiis Episcopalibus tribuenda eas approbandi, una cum quaestionibus adnexis eorumque consectariis. Eiusmodi autem studii conclusiones Patribus huius Dicasterii in plenario coetu congregatis, necnon iudicio aliarum Sacrarum Congregationum, ad quas res pertinet, ac tandem Summo Pontifici sunt propositae. Omnibus denique mature perpensis, visum est hoc tempore non convenire ut Conferentiis Episcopalibus facultas generalis concedatur exarandi aut appro5 Quoad principia secundum quae versiones fieri debent, cf. Consilium ad exsequendam Const. de s. Liturgia, Instruction sur la traduction des textes liturgiques pour la célébration avec le peuple, 25 ianuarii 1960: Notitiae 5 (1969), pp. 3-12. Cf. Institutio generalis Missalis Romani, n. 313. Cf. Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 22, par. 3: A.A.S. 56 (1964), p. 106. 6 7 342 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bandi novas Preces eucharisticas. E contra, opportunius visum est monere ut amplior catechesis urgeatur circa Precis eucharisticae naturam et rem ; quae enim culmen est celebrationis, culmen quoque profundioris catecheseos esse debet. Itemque necessarium esse videtur, ut amplior institutio tradatur de possibilitatibus, quae sacerdotibus praebentur ad plenam participationem fidelium excitandam, adhibitis normis quas vigentes leges liturgicae inferunt formulisque quas Missale Romanum exhibet. 8 6. Quapropter quattuor nunc manent Preces eucharisticae, eae nempe quae in Missali Romano instaurato continentur, nullamque aliam sine venia Apostolicae Sedis compositam vel ab ipsa non approbatam adhiberi licet. Conferentiae autem Episcopales singulique Episcopi enixe rogantur ut, congruis rationibus adhibitis, sacerdotes sapienter adducant ad unam disciplinam Ecclesiae Romanae servandam ; quod bono ipsius Ecclesiae et celebrationis liturgicae rectae ordinationi favebit. Ius moderandi rem tanti momenti, cuius modi est disciplina Precum eucharisticarum, Apostolica Sedes, pastorali unitatis amore impulsa, sibi reservat. In unitate ritus Romani legitimas postulationes considerare non renuet, et petitiones a Conferentiis Episcopalibus sibi allatas ad novam Precem eucharisticam peculiaribus in adiunctis forte exarandam et in liturgiam inducendam benigne perpendet ; normas vero singulis in casibus servandas proponet. 7. Hac decisione significata, utile videtur nonnullas proponere considerationes quae eius sensum et exsecutionem magis perspicuam et facilem reddere possunt. Ex his aliae naturam et momentum respiciunt Precis eucharisticae in traditione liturgica, praesertim Romana; aliae autem ea quae fieri possunt ad celebrationem singulis coetibus accommodandam, textu Precis eucharisticae nullatenus mutato. S. Prex eucharistica quae natura sua est quasi « culmen totius celebrationis », est « prex gratiarum actionis et sanctificationis », eoque tendit, « ut tota congregatio fidelium se cum Christo coniungat in confessione magnalium Dei et in oblatione sacrificii » . Quae quidem prex 9 8 Cf. Benno Card. Gut, Epist, ad Praesides Conferentiarum Episcopalium, 2 iunii 1968: Notitiae 4 (1968) pp. 146-148; Indications pour faciliter la catéchèse des •anaphores de la Messe, ibid., pp. 148-155. Institutio generalis Missalis Romani, n. 54. 9 Sacra Congregatio pro Cultu Divino 343 a sacerdote ministeriali profertur, qui interpretatur et vocem divinam, quae ad populum dirigitur, et vocem populi, qui ad Deum animos elevat. Ea igitur sola insonare debet, dum coetus ad sacram liturgiam celebrandam congregatus religiose silentium servat. In ea ergo, super indolem catecheticam, quae notas peculiares alicuius celebrationis in luce ponere contendit, praevalet indoles gratiarum actionis pro universo mysterio salutis aut pro eius ratione particulari quae, secundum diversitatem diei, festi, temporis vel ritus, in actione liturgica celebratur. Hac de causa, ut Eucharistiam participantes melius Deo gratias agerent eumque benedicerent, iam in Missalis Romani instauratione (( aucta est copia Praefationum, vel ex antiquiore Romanae Ecclesiae traditione sumptarum, vel nunc primum compositarum, quibus et peculiares partes mysterii salutis clarius patefierent, et plura uberioraque gratias agendi argumenta praeberentur Hac eadem de causa, sacerdos qui Eucharistiae praesidet facultate pollet Precem eucharisticam brevi monitione introducendi, qua eiusdem gratiarum actionis argumenta fidelibus proponat, eorum coetui hic et nunc magis accommodata, ita ut communitas persentiat propriam vitam cum historia salutis coniunctam esse et maiora emolumenta ex Eucharistiae celebratione capiat. 10 12 9. Item, quod attinet ad finem quo Prex eucharistica spectat, et ad eius compagem seu structuram, secundarius est habendus aspectus qui petitionis seu intercessionis dicitur. In liturgia instaurata hic aspectus explicatur praesertim in oratione universali qua, forma magis libera et circumstantiis aptata, supplicationes pro Ecclesia universisque hominibus eorumque necessitatibus exprimuntur ; attamen novi libri liturgici varias etiam intercessionis formulas exhibent, singulis Precibus eucharisticis iuxta uniuscuiusque structuram inserendas, in peculiaribus celebrationibus, imprimis vero in Missis ritualibus. Hoc modo, et ratio 13 10 Cf. ibid., n. 55 a. Paulus V I , Const. Apostolica Missale Romanum, 3 aprilis 1969: A.A.S. 61 (1969), p. 219. Cf. Institutio generalis Missalis Romani, n. 11. Quoad Precem eucharisticam I seu Canonem Romanum praeter facultatem introducendi nomina in Memento (N.N.), cf. Memento peculiare pro patrinis in Missis initiationis christianae adultorum et formulas Hanc igitur a Missa Vigiliae paschalis usque ad dominicam II Paschae, in Missis pro baptizandis vel neophytis adultis, pro confirmatis, pro ordinatis, pro sponsis, pro professis, pro virginibus consecratis; quoad 11 12 13 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 344 habetur certae ac definitae alicuius celebrationis et significatur hanc precationem offerri in communione cum tota Ecclesia. 14 10. Praeter variationes supra recensitas, quae eo contendunt ut gratiarum actio et intercessiones propius arctiusque cum celebratione conectantur, traditio Eomana peculiares quoque aliquas formulas continet in praecipuis sollemnitatibus anni liturgici « infra actionem » adhibendas, quo apertior fiat memoria mysterii Domini quod celebratur. Ex his patefit proprium esse eiusdem traditionis et immutabilitatem textus magni facere et opportunas variationes non excludere. Si enim fideles eundem textum pluries percipiendo facilius quodammodo cum sacerdote celebrante in oratione sociantur, illius textus aliquae, sed numero paucae, variationes gratae et utiles evadunt, eo quoa attentionem excitant, pietatem movent et orationem peculiari quodam colore ornant. - Neque obstat quominus Conferentiae Episcopales pro sua regione, Episcopus quoad Proprium dioeceseos vel auctoritas competens quoad Proprium familiae religiosae, quod attinet ad elementa supra (nn. 8-10) memorata quae variari possunt, idem provideant et inde confirmationem Apostolicae Sedis petant. 15 11. Momentum ecclesiale in celebratione eucharistica quam plurimum aestimandum est. Dum enim in Eucharistiae celebratione (( repraesentatur et efficitur unitas fidelium, qui unum corpus in Christo constituunt » , « Missae celebratio in se ipsa est iam professio fidei in qua Ecclesia tota se ipsam agnoscit et exprimit » . Quae omnia egregie apparent in ipsa Prece eucharistica, in qua non persona aliqua privata vel communitas localis tantummodo, sed « una et unica Ecclesia catholica », exsistens in quibusvis Ecclesiis particularibus, sese ad Deum dirigit. 1 6 1 7 18 Preces eucharisticas I I , I I I et IV cf. Embolismos pro neophytis adultis, professis et virginibus consecratis. Cf. Institutio generalis Missalis Romani, n. 55 g. Cf. Communicantes propria in Nativitate Domini et per octavam, in Epiphania Domini, a Missa Vigiliae paschalis usque ad dominicam II Paschae, in Ascensione Domini, in dominica Pentecostes. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 3: A.A.S. 57 (1965), p. 6. Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam, Instructio In quibus rerum circumstantiis, 1 iunii 1972, n. 2b: A.A.S. 64 (1972), p. 520. Cf. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 23: A.A.S. 57 (1965), p. 27. 14 15 16 17 18 Sacra Congregatio pro Cultu Divino 345 Ubi vero Preces eucharisticae sine ulla approbatione auctoritatis competentis Ecclesiae adhibentur, haud raro inter sacerdotes et in ipsis communitatibus inquietudines et dissensiones oriuntur, dum e contra Eucharistia debet esse (( signum unitatis » et (( vinculum caritatis ) ) . Non pauci enim conqueruntur de nimis subiectiva indole illorum textuum. Re quidem vera qui celebrationem participant ius habent quo fiat, ne Prex eucharistica, quam « Amen » finali quasi ratam habent, permisceatur aut omnino perfundatur personali propensione animi illius qui eam scripsit vel profert. Hinc necessitas infertur eos tantummodo textus Precis eucharisticae adhibendi, qui, a legitima Ecclesiae auctoritate approbati, sensum ecclesialem clarius et plenius manifestent. 19 12. Accuratior tamen aptatio celebrationis ad diversitatem coetuum et adiunctorum, atque plenior notae catecheticae expressio quae in Prece eucharistica, ob eius naturam, non semper neque convenienter fieri potest, facienda erit in illis actionis liturgicae partibus et formulis, quae variationem admittunt vel exigunt. 13. Primo quidem in memoriam eorum qui celebrationes praeparant iisque praesunt revocatur facultas, per Institutionem generalem Missalis Romani concessa, eligendi quibusdam in casibus formularia Missae necnon textus diversarum partium Missae, cuius modi sunt lectiones, orationes, cantus, ita ut (( necessitatibus et praeparationi animi et ingenio participantium apte, quantum fieri potest », respondeant. Neque oblitterari fas est alia documenta post editam praefatam Institutionem generalem promulgata ulteriores normas et indicationes pro celebrationibus vividis et ad necessitates pastorales aptatis praebere. 20 21 22 14. Inter ea vero quae pleniori accommodationi prosunt quaeque in facultate sunt singulorum celebrantium, memorare expedit monitiones, homiliam, orationem universalem. 19 Augustinus, In Ioannis Evangelium Tractatus 26, 13: CCL 36, 266; cf. Conc Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 47: A.A.S. 56 (1964), p. 113. Cf. Institutio generalis Missalis Romani, nn. 314-324. Ibid., n. 313. Cf. S. Congr. pro Cultu Divino, Instructio Actio pastoralis, 15 maii 1969: A.A.S 61 (1969), pp. 806-811; Instructio Memoriale Domini, 29 maii 1969: A.A.S. 61 (1969), pp. 541-547; Instructio Sacramentali Communione, 29 iunii 1970: A.A.S. 62 (1970), pp. 664-667. 20 21 22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 346 Primo quidem monitiones, quibus fideles ad penitius intellegendum sensum actionis sacrae vel aliquarum eius partium, et ad eas vero ipsarum spiritu participandas adducuntur. Ex his monitionibus illae singulare momentum habent quas Institutio generalis Missalis Eomani ipsi sacerdoti conficiendas et proferendas committit, ut introducat fideles in Missam diei, antequam celebratio inchoetur; in liturgiam verbi, ante lectiones; in Precem eucharisticam, ante praefationem; necnon universam actionem sacram, ante dimissionem, concludat. Sed et illae magni faciendae sunt quae in ipso Ordine Missae pro quibusdam ritibus, veluti ante actum paenitentialem vel ante orationem dominicam, proponuntur. Natura sua hae monitiones non exigunt ut omnino ad verbum proferantur forma qua in Missali exhibentur ; unde expedire poterit, saltem in aliquibus casibus, veris communitatis condicionibus aliquatenus eas aptare. At in omnibus monitionibus proponendis servetur earum indoles peculiaris, ne in sermonem vel homiliam transmutentur ; curetur de brevitate et vitetur verbositas, quae taedio afficeret participantes. 23 15. Praeter monitiones memoranda est homilia quae « pars ipsius liturgiae » est et qua verbum Dei in coetu liturgico proclamatum pro communitate praesenti et iuxta eius capacitatem et vitae rationem, attentis celebrationis adiunctis, explanatur. 2 4 16. Denique magni facienda est oratio universalis qua communitas verbo Dei explanato et recepto quodammodo respondet. Ad eius efficacitatem procurandam, curetur ut in petitiones quae pro variis totius mundi necessitatibus proferuntur coetui congregato consentaneae evadant, illa sapienti libertate in iis componendis adhibita, quae huius precationis naturae respondet. 17. Sane celebratio, ut sit communitaria et viva, praeter selectionem partium, requirit ut praeses aliique munus peculiare implentes diligenter perpendant diversa genera communicandi per verba cum ipsa congregatione, ex quibus sunt lectio, homilia, monitio, introductio et his similia. In orationibus, praesertim Prece eucharistica, proferendis, sacerdos 25 23 Cf. Institutio generalis Missalis Romani, n. 11. Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 52: A.A.S. 56 (1964), P- 114. Cf. Institutio generalis Missalis Romani, n. 18. 24 25 Sacra Congregatio pro Cultu Divino 347 devitet ex una parte modum siccum omnique varietate carentem legendi, ex altera parte modum nimis subiectivum et patheticum dicendi et agendi. Ut praeses actionis, legendo aut cantando aut agendo sedula cura iuvet participantes ut veram communitatem efficiant quae celebrat et vivit memoriale Domini. 18. Ad pleniorem insuper vim verborum et maiorem fructum spiritalem obtinendum semper attendatur, ut est in votis multorum, sacrum silentium quod statis temporibus, ut actionis liturgicae pars, servari debet, ut singuli, pro natura et momento quo inducitur, vel ad seipsos convertantur, vel ea quae audierint breviter meditentur, vel in corde suo Deum laudent et orent. 26 27 19. His omnibus perspectis, exoptare et sperare licet fore ut animarum pastores potius quam novitatibus quoad textus et ritus in sacras actiones inducendis, sedula cura incumbant fidelibus docendis, ut hi indolem, structuram, elementa celebrationis, praesertim vero Precis eucharisticae, melius intellegant et ipsam celebrationem plenius semper et magis conscie participent. Vis enim et efficacitas sacrae liturgiae non unice in novitate et varietate elementorum consistit, sed in profundiore communione mysterii salutis quod in actione liturgica praesens efficitur et operatur. Hac ratione tantummodo fideles valent, in una fide profitenda unaque oratione ad Deum fundenda, salutem suam consequi et cum fratribus suis communicare. Ea ergo quae his Litteris circularibus, ab hac Sacra Congregatione apparatis, continentur, Summus Pontifex Paulus V I , die 18 aprilis 1973 approbavit et confirmavit easdemque Litteras publici iuris fieri iussit. Ex aedibus Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, die 27 aprilis 1973. Card. TABERA Praefectus ARTURUS ® H. Bugnini Archiep. tit. Diocletianen. a Secretis 26 Of. Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 30: A.A.S. 56 (1964), p. 108; S. Congr. Rituum, Instructio Musicam sacram, 5 martii 1967, n. 17: A.A.S. 59 (1967), p. 305. Cf. Institutio generalis Missalis Romani, n. 23. 27 348 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (Costi Liliana - Ciolini Elio) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Ciolini Elii, in causa de qua supra conventi, eundem citamus ad comparendum in H. S. T. Vicariatus Urbis (Roma, Palazzo Apostolico dei Laterano, Piazza S. Giovanni in Laterano, 6), aut per se, aut per procuratorem legitime constitutum, die 22 Septembris 1973, hora 9, pro dubii contestatione nullitatis matrimonii de quo agitur. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedicti Elii Ciolini, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. Albanus Milioni, Iudex Instructor Ex Aedibus H. S. T. die 11 iunii 1973. Angelus Caravella, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Elio Ciolini, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma), le 22 septembre 1973, à 9 heures, pour concorder le dout ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Elio Ciolini, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 349 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Oon Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 23 maggio 1973. S. E. Mons. Rocco Carmine, Arcivescovo tit. di Giustinianopoli di Galazia, Nunzio Apostolico in Brasile. » » » S. E. Mons. Jadot Jean, Arcivescovo tit. di Zuri, Delegato Apostolico negli Stati Uniti d'America. 28 » » S. E. Mons. Laghi Pio, Arcivescovo tit. di Mauriana, Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica di Cipro. 6 giugno » S. E. Mons. Torpigliani Bruno, Arcivescovo tit. di Malliana, Nunzio Apostolico nelle Isole Filippine. » » » Il Rev.mo Mons. Gaspari Mario Pio, Delegato Apostolico nel Messico. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Membri della Pontificia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico: 31 marzo 1973. gli E.mi Signori Cardinali: Trochta Stepán; Philippe Paul; Palazzini Pietro; Jubani Arnau Narciso. Consultori della Pontifìcia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico: 31 marzo 1973. gli Ecc.mi Monsignori : Benelli Giovanni, Arcivescovo tit. di Tusuro; Carli Luigi, Arcivescovo di Gaeta; Maloney David M., Vescovo di Wichita; Casoria Giuseppe, Arcivescovo tit. di Vescovio; Mayer Augustin, Arcivescovo tit. di Satriano; — il Rev.mo P. Hamer Jerome, O.P. ; — i Rev.di: Prof. Connolly Thomas; Maida Adam; — il Sig. Plöchl Wilhelm. Membro della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali: 31 marzo 1973. PE.mo Sig. Cardinale Ribeiro Antonio. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 350 Consultori della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali: 31 marzo 1973. S. E. Mons. Pangrazio Andrea, Arcivescovo-Vescovo di Porto e Santa Rufina; — i Rev.di Monsignori: Ohiavazza Carlo; Fitzgibbon Edmund; Irigoyen Jesús; Jarque y Jutglar Ioan; Bernard Jean; — i Rev.di: Benedict Ruf us; Berthier René; Fihey Jean; Hasbún Raúl; Luchia-Puig Agustin; Mukwaya Joseph; Orszulik Alojzy; Schaetzler Wilhelm; Bamberger Stephan, S.I. ; Eilers Franz Josef, S.V.D. ; Mazloum Joseph, O.F.M.; — i Sigg. : Dwyer John; Kawanaka Tasuhiro; Kouwenhoven Henk ; Kraemer Konrad ; Mac Luhan Marshall ; Manzini Raimondo ; Meerts Louis ; Miles Board David ; — la Rev.da Suor Balla Ignazia, F.S.P. ; — la Sig.na Bernizon Eguren Teresa. 21 maggio 1973. 28 » 6 giugno 11 » » » » Il Rev.mo Mons. Bovone Alberto, Sottosegretario della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. Il Prof. Santoro-Passarelli Francesco; l'Ing. Rodino di Miglione Marcello; la Prof. Badaloni Maria, Membri della Consulta dello Stato della Città del Vaticano. Il Sig. McDevitt John W., Membro onorario della Consulta dello Stato della Città del Vaticano. Il Sig. Avv. Spagnoletti Luigi, Membro del Collegio degli Avvocati del Sacro Concistoro. Il Rev.do Mons. Mester István, Capo dell'Ufficio I della Sacra Congregazione per il Clero. Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Assistente al Soglio Pontificio: 3 febbraio 1973. S. E. Mons. Carraro Giuseppe, Vescovo di Verona. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre ha nominato : Protonotari Apostolici soprannumerari: 9 ottobre 1972. 9 novembre » 23 » » 25 marzo 1973. Mons. Babulik Francesco C. (Nagoya). Mons. Blanco Giuseppe Stefano (Jujuy). Mons. Cremata Carlo (La Piata). Mons. Sitzia Elvio (Cagliari). Prelati d'onore di Sua Santità: 20 dicembre 1972. Mons. Colleran Giacomo (Achonry). 3 gennaio 1973. Mons. Sheeran Tommaso (Ardagh). Diarium Romanae Curiae 351 17 gennaio 1973. Mons. Mouton Burton Carlo (Lafayette). 27 » » Mons. Bauderer Giovanni (Wien). 16 febbraio » Mons. Silba Antonio (Ascoli Satriano). » » » Mons. Occhionegrelli Antonio (Cerignola). » » » Mons. Vitulli Franco (Cerignola). 19 » » Mons. Cenarruzabeitia Giuliano (San Luis). 2 marzo » Mons. Caiazza Giuseppe (Cava dei Tirreni). » » » Mons. Ambrosanio Antonio (Napoli). » » » Mons. Pritz Giuseppe (Sankt Pölten). 11 » » Mons. Lucchesi Giovanni (Faenza). » » » Mons. Mazzotti Mario (Ravenna). 25 » » Mons. Casu Salvatore (Cagliari). » » » Mons. Faraone Antonio (Cagliari). » » Mons. Manno Enrico (Cagliari). » » Mons. Tiddia Piergiuliano (Cagliari). 13 aprile Mons. De Andrea Giovanni (Ivrea). Cappellani di Sua Santità: 30 28 13 14 » » » 3 15 » ottobre 1972. novembre » dicembre » » » » » » » » » gennaio 1973. » » 27 » 2 febbraio » » 12 16 25 25 » » » » » 29 » » » » » marzo » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Lahart Giacomo Francesco (Leeds). Wiesner Francesco (Münster). Van Houten Bernardo Giovanni (Rotterdam). Fleckenstein Francesco (Regensburg). Mai Paolo (Regensburg). Bianchi Ezio (San Nicolás de los Arroyos). Mancuso Roberto (San Nicolás de los Arroyos). Faughnan Giacomo (Ardagh). Dunne Giovanni Tommaso (Leeds). Quaglietti Pietro (Norcia). Bertin Giovanni (Trieste). Colafrancesco Giovanni Battista (Aquino-SoraPontecorvo). Paetz Giulio (Poznan). Montanaro Sante (Roma). Galimberti Dino (Città della Pieve). D'Alessandro Filippo (Ascoli Satriano). Cabana Viia Giuseppe (Barcelona di Venezuela). Cara Giovanni (Cagliari). Fozzi Elio (Cagliari). Monni Pietro (Cagliari). Pala Giovanni Francesco (Cagliari). Pisano Mario (Cagliari). Piseddu Antioco (Cagliari). Tagliaferri Antonio (Cagliari). Whalen Giuseppe M. (Alientown). Gentiluomo di Sua Santità, 25 marzo 1973. Sig. De Magistris Paolo (Cagliari). 352 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito : II Collare dell'Ordine Piano: 21 marzo 1973. A S. E. Dr. Heinemann Gustavo (Repubblica Federale di Germania). La Gran Croce dell'Ordine Piano: 21 » marzo 1973. A S. E. Scheel Gualtiero (Repubblica Federale di Germania) . » » A S. E. Böker Alessandro (Repubblica Federale di Germania) . La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 21 marzo 1973. A S. E. Spangerberg Teodorico (Repubblica Federale di Germania). La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 14 febbraio 1973. Al sig. Le Clerq Pietro E. ('s-Hertogenbosch). 21 marzo » Al sig. Caspari Federico (Repubblica Federale di Germania). » » » Al sig. Graf Podewils Massimiliano (Repubblica Federale di Germania). NECROLOGIO 2 giugno 1973. Mons. Petit John Edward, già Vescovo di Menevia. 12 » » Mons. Tavares Paulo José, Vescovo di Macau. A.n. et vol. LXV 31 Iulii 1973 N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI EPISTULAE I Ad Rev.mum P. D. Constantinum Koser, ministrum generalem Ordinis Fratrum Minorum, ob Capitulum Generale eiusdem Ordinis Matriti celebrandum. Quoniam proxime Capitulum Generale Ordinis Fratrum Minorum Matriti celebrabitur, expedire arbitramur, ut per hasce Litteras veluti vox Nostra animos confirmans, exhortans, dirigens, ad coetum istum atque etiam ad universos eiusdem Franciscalis Familiae sodales pertingat. Qui quidem conventus est « quasi synodus generalis, quae ex omni parte mundi sub una forma vivendi convenit ideoque eventus est, ad vitam tam late diffusi instituti magnum habens momentum. Ad vos ergo illam, qua urgemur, « sollicitudinem omnium Ecclesiarum » merito volumus pertinere. Quae Concilium Vaticanum Secundum de renovanda religiosorum conversatione graviter salubriterque docuit, et quae Nosmet ipsi, illius normis ducti, Adhortatione Apostolica a verbis Evangelica testificatio incipiente proposuimus, non videntur Nobis hic iteranda, cum persuasum habeamus vos eiusmodi praeceptiones obsequenter accepisse operamque dedisse et etiamnum dare, ut pro viribus eas in vitae usum transferatis. Hoc sentientibus libet Nobis confirmare ea, quae post 2 1 Cfr. Th. a Celano, Vita secunda Sancti Francisci, n. 192: Analecta Franciscana, X, ad Claras Aquas 1926; 941, p. 240. Cfr. % Cor. 11, 28. 2 23 - A. A. S. 354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale celebratum Asisii superius Capitulum Generale ad eius membra sumus locuti, scilicet Ecclesiae honori esse istius Ordinis per orbem terrarum propagationem, exempla vitae eius evangelicae, apostolatum magnanimiter susceptum. Volumus autem vobiscum quaestionem ponere, quod sit munus, quae sit vocatio Familiae vestrae hac ipsa aetate, eo consilio ut ad illam responsionem vos perducamus, quam Ecclesia exspectat. Haec enim nunc, id est pertürbatis tempòribus nostris, quam maxime optat atque sollerter annititur, ut instituta religiosa « secundum spiritum fundatorum crescant atque floreant » . Sit ergo — ut olim evenisse traditur — iam in ipso initio sessionum vestrarum quasi praesens apud vos Sanctus Franciscus, legifer pater, stans ad ostium capituli et singulis universis benedicens : in eum respicite ! 3 4 5 Quod vero mater Ecclesia a vobis postulat — et ante actis temporibus semper postulabat — id hac una sententia continetur : « sequimini vestigia Christi » . Nonne in hac sequela consistit mirabilis vivendi doctrina et exemplum, quae Sanctus Franciscus vobis praebet, qui, « omnis singularitatis et iactantiae specie relegata » , Christo totum se dedidit et in monte Alvernia huius rei veluti culmen est assecutus, ita ut cum Sancto Apostolo Paulo dicere posset: « Mihi autem absit gloriari, nisi in cruce Domini nostri Iesu Christi, per quem mihi mundus crucifixus est et ego mundo »? Itaque « inspicite, et facite secundum exemplar quod vobis in monte monstratum est » ! Vita vestra quo verior imago fiet Salvatoris, virginis, pauperis, oboedientis, eo magis salutem ab eo patratam testabitur animisque impertiet. 6 7 8 9 Haec veritas primaria, ut in rerum cursu accidere solet, variis modis interdum obnubilatur. Quotiescumque — ut ex historia Ordinis vestri, plura saecula complectente, experiundo novistis — vita Franciscalis ab hac semita declinabat, conversum est in detrimentum quod cunctis esse debuerat in exemplum. Verumtamen id, quod Sanctus Bonaven10 3 Cfr. A.A.S. 59 (1967), p. 782. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 45. Cfr. S. Bonaventura, Legenda maior S. Francisci, I V , 10: Analecta Franciscana op. mem., p. 576. Cfr. 1 Pt. 2, 21. Cfr. Th. a Celano, op. mem., n. 144, p. 213. Oal. 6, 14. Cfr. Ex. 25, 40. Cfr. S. Bonaventura, Opuse. XIX, Epist. 2, n. 1: Opera omnia, Ad Claras Aquas, V I I I , p. 470. 4 5 6 7 8 9 10 Acta Pauli Pp. VI 355 tura universe dicit, scilicet veritatem posse ad tempus prosterni, oportere tamen, quod resurgat, ad domesticas res gestas vestras potest feliciter referri. Est ergo vehementer exoptandum, ut hoc principium etiam his temporibus, quatenus opus est, vim totam obtineat, sive in mentis habitu et agendi ratione, sive in declarationibus et propositis vestris, sive in legibus renovandis. Sed fidelitas in sequela Christi servanda aliam necessario postulat: fidelitatem erga Ecclesiam. Inter utramque ea ratio intercedit, ut altera ex altera possit dignosci. Hac de causa Sanctus Franciscus, « fide catholica integer totus », fratribus suis praecepit, ut reverenda vestigia sanctae Romanae Ecclesiae complecterentur, quae, quavis difficultate suborta, caritatis et pacis vincula inter illos est tutata. Ita factum est, ut Franciscalis vita et actio quasi flumen evaserit, quod laetificat civitatem Dei : satis est commemorare de singularibus consiliis perspicaciter initis, de vulgi evangelizatione, de operibus socialibus et caritativis, de vi illa alliciente, quae fines instituti vestri transgreditur. Est ergo sensus et famulatus Ecclesiae vocatio vestra primigenia atque nativa. Haec vero vitiaretur et violaretur, si eam haberetis solum eventum quendam temporis praeteriti. Contra, oportet sit semper « in actu », id est nunc Deo obsequi debetis, « quid vocat vos » , officia et onera sunt vobis suscipienda, quae nunc Ecclesia poscit a vobis. Hac ipsa aetate magnus animus postulatur, maxime quod attinet ad veritatem enuntiandam. Nonne hic et illic sunt, qui « volunt con vertere Evangelium Christi »? Item, prementibus non paucis, quibuscum vita agitur, hominibus, persuasio quaedam inducitur, ex qua obtemperatio rectae fidei et honestae operationis diligentia non amplius conferre dicuntur ad communionem ecclesialem promovendam, sed libertati — quam male interpretantur — obniti. Cum igitur res ita se habeant, unusquisque Frater Minor sentiat se — sic probe confidimus — (( in defensionem Evangelii positum esse » . Nemo ex ista Familia illecebris favoris popularis, tam fluxi et evanidi, irretiri se patiatur, nemo pavide sequatur illam, quae in morem venit, inclinationem saeculo se conformandi. 11 12 13 1 4 15 1 6 11 12 13 14 15 16 Cfr. Commentar, in Evang. Luc. 21, n. 23: Opera omnia, ibid., V I I , p. 528. Cfr. Th. a Celano, op. mem., nn. 8 et 24, pp. 135 et 145. Cfr,. Ps. 45, o. 1 Thess. 5, 24. Gal. 1, T. Cfr. Phil. 1, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 356 Quodsi omnes baptismate regenerati « fidem quam a Deo per Eecle siam acceperunt coram hominibus profiteri tenentur » , hoc officio vos multo arctius devincimini, quibus hoc communiter implendum mandatum Sanctus Franciscus dedit : « Obedite voci Filii Dei ... quoniam ideo misit vos in universo mundo, ut verbo et opere detis testimonium voci eius ) ) . Exardescat igitur studium vestrum propagandi « Evangelii pacis » , quod quidem fieri nequit nisi « veritas Evangelii permanet apud vos » . Sine dubio persuasum est vobis hunc faustum nuntium diffundi (( non ... in sermone tantum, sed et in virtute et in Spiritu Sancto et in plenitudine multa ) ) . Quapropter, praeclara maiorum vestrorum exempla intuentes, oportet in mundo praesentes adsitis suavitate illa, quae efficit, ut intima ratio inter Christum et Ecclesiam exsistens palam manifestetur, siquidem haec Redemptoris opus visibile reddit, applicat et continuat. Huic communitati ecclesiali viri ex vobis praesto sint, qui, congruentibus animi mentisque dotibus praediti, populum pastorali studio suique exemplo adducant ad sequendum Christum pauperem, ac quidem in fide Spiritus Sancti. 1 7 18 1 9 2 0 21 Homines a vobis non petunt, ut cum saeculo ambigue consentiatis, cum poscant, ut sibi vitae vestrae celsitatem commonstretis, quam intuentes de viis suis incipiant dubitare et civitatem futuram inquirant. Homines enim etiamnum absolutum quiddam, naturam transcendens, in animi penetralibus expetunt; etiamnum rebus universis, quae per Christum sunt reconciliatae ac de Deo loquuntur, adduci possunt ad eum. Disciplinae autem spirituali vestrae Sanctus Franciscus hanc notam peculiarem indidit, qua ostenderetur mundum hoc modo transfigurai, ut labor appellari posset gratia et mors etiam soror. 22 23 Itaque, Evangelium annuntiantes, primas partes tribuite doctrinae, quae in sermone de Beatitudinibus continetur, et secundum quam paupertas vertitur in divitias, fletus in gaudium, humilitas in exaltationem. Sic profecto licet humana infirmitas et malitia non desint, bonum affirmate et promovete, ut in omnibus et apud omnes tandem 24 17 18 19 20 21 22 23 24 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 11. Epist, ad Capitulum: Opuscula, Ad Claras Aquas 1904, p. 100. Eph. 6, 15. Oal. 2, 5. Cfr. 1 Thess. 1, 5. Cfr. Hebr. 13, 14. Cfr. Hebr. 1, 19 ss. Cfr. Luc. 6, 20-23. 357 Acta Pauli Pp. VI primum locum obtineat, et spes effulgeat saeculi futuri, quae est Christi discipulorum propria et peculiares. Estote ergo in mundo huius spei custodes! Dilecti nobis Fratres Minores ! (( Tamquam filiis diximus, dilatamini et vos » ! Libenter audite, quae Ecclesia a vobis exspectat, libenter eius optata implete, secundum formam vocationis vestrae vosmet ipsos sanctificantes et ad Regnum Christi in animis roborandum et ad omnes plagas dilatandum laborantes. Deo enixas preces adhibentes, ut Capitulo Generali vestro propitius adsit idque prosperos exitus habeat, tibi, dilecte fili, cunctisque Ordinis istius sodalibus Benedictionem Apostolicam, paternae benevolentiae Nostrae testem, amanter impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die xxvi mensis Maii, anno M C M L X X H I , Pontificatus Nostri decimo. 25 2 6 27 PAULUS PP. V I II Ad E.mum P. D. Maximilianum S. R. E. Cardinalem de Fürstenberg ob indictum universale maximumque iubilaeum in annum MCMLXXV. Signor Cardinale, Iniziandosi ufficialmente domenica 10 giugno p.v., solennità di Pentecoste, in tutte le Chiese del mondo, quel vasto movimento di rinnovamento spirituale, che avrà il suo culmine a Roma nel 1975, vogliamo esporre brevemente a Lei, Signor Cardinale, che Noi abbiamo preposto al Comitato Centrale per l'Anno Santo, quali siano gli obiettivi a cui miriamo con tale iniziativa, quale spirito vorremmo regnasse in coloro che risponderanno al nostro invito, e quali frutti speriamo se ne possano raccogliere con la grazia dello Spirito Santo, nel cui nome e alla cui luce ci mettiamo ora in cammino. Come abbiamo dichiarato fin dal nostro primo annunzio, il 9 maggio U.S., col Giubileo Noi ci proponiamo il rinnovamento dell'uomo e la sua riconciliazione con Dio, che avvengono anzitutto a livello di profondità, nel sacrario interiore, dove la coscienza è chiamata a operare la sua 25 26 27 Cfr. 1 Thess. 4, 13. Cfr. 2 Cor. 6, 13. Cfr. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 45. 358 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1 conversione, o « metanoia », mediante la fede e la penitenza, e a tendere alla pienezza della carità. Dio stesso, infinitamente misericordioso, dopo aver redento il mondo mediante Gesù Cristo suo Figlio, chiama tutti gli uomini, nessuno escluso, a partecipare ai frutti della redenzione e interviene col suo Santo Spirito per operare in essi la salvezza. La Chiesa è convinta che solo da questa operazione interiore può derivare anche la riconciliazione tra gli uomini, come dimensione sociale del nuovo patto di alleanza, che deve abbracciare tutti i settori e i livelli della vita, nei rapporti tra gli individui, le famiglie, i gruppi, le categorie, le nazioni ; per divenire, in quanto è possibile alla fragilità dell'uomo e alla imperfezione delle istituzioni terrene, fermento di pace e di unità universale. 2 3 Essa, perciò, s'impegna a far sì che la forza della redenzione operata da Cristo rinsaldi nei fedeli, nelle diocesi, nelle parrocchie, nelle comunità religiose e negli altri centri di vita cristiana e di apostolato, come anche nelle Chiese finora da noi separate, i vincoli della fede e della carità nel Sangue di Cristo. La Pentecoste della grazia potrà così diventare anche la Pentecoste della nuova fraternità. Questo è lo spirito che Noi speriamo di veder fiorire in tutta la celebrazione dell'Anno Santo. Pertanto, Noi auspichiamo che sia riscoperto il valore delle pratiche penitenziali, come segno e via della grazia, e impegno per l'intimo rinnovamento che riceve la sua piena efficacia nel Sacramento della Penitenza, da usare e amministrare secondo le disposizioni della Chiesa, per una ripresa individuale e comunitaria del cammino sulla via della salvezza. 4 5 A Noi sembra che l'espressione, l'occasione e quasi la sintesi di queste pratiche, le quali avranno il loro coronamento nella celebrazione eucaristica, possa essere il Pellegrinaggio, che nella tradizione autentica dell'ascetica cristiana, è stato sempre effettuato per motivi di pietà e di espiazione. Ancora oggi esso può ispirarsi a tali moventi, sia quando avvenga nelle forme più simili a quelle degli antichi romei, sia quando impieghi i moderni mezzi di comunicazione. 1 2 3 4 5 Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Me. 1, 15. 1 Tim. 2, 4. Rom. 8, 10 ss. Col. i, 20. Atti 10, 17. Acta Pauli Pp. VI 359 È necessario però che il Pellegrino sia accompagnato, oltre che dalla preghiera e dalla penitenza, anche dall'esercizio della carità fraterna, che è chiara dimostrazione dell'amore di Dio, e deve esprimersi, da parte dei singoli fedeli, delle loro associazioni, delle comunità e istituzioni ecclesiali, in opere di misericordia spirituale e corporale, in favore dei fratelli più bisognosi. Così l'Anno Santo dilaterà veramente gli spazi della carità della Chiesa, e sarà foriero di un rinnovamento e di una riconciliazione di dimensioni universali. Perché queste finalità siano raggiunte più facilmente, facciamo voti che la pratica del Pellegrinaggio sia realizzata in tutte le Chiese locali, nelle Cattedrali o nei Santuari, diocesani e nazionali, quasi tappe intermedie per convergere infine, nel 1975, a Roma, centro visibile della Chiesa universale. Qui le rappresentanze delle Chiese locali concluderanno il cammino del rinnovamento e della riconciliazione, venereranno le tombe degli Apostoli, rinnoveranno la loro adesione alla Chiesa di Pietro, e Noi, a Dio piacendo, avremo la gioia di riceverle a braccia aperte e insieme con loro renderemo testimonianza all'unità della Chiesa nella fede e nella carità. È Nostro ardente desiderio, che in questo cammino verso le (( fonti della salvezza » , si associno, nelle forme a loro possibili, ai Nostri figli pienamente uniti alla Chiesa di Pietro, anche gli altri seguaci di Cristo e tutti coloro che, su vie diverse e apparentemente lontane, cercano con retta coscienza e buona volontà l'unico Dio. I programmi concreti del Pellegrinaggio e di altre pratiche, dirette a favorire il rinnovamento e la riconciliazione, saranno certo indicati per le Chiese locali dalle Conferenze Episcopali, tenuto conto sia della mentalità e delle costumanze dei luoghi, sia delle vere finalità dell'Anno Santo, che abbiamo or ora illustrato. Da parte Nostra domandiamo ai pellegrini che, dopo d'aver pregato secondo le intenzioni Nostre e di tutto il Collegio Episcopale, partecipino, localmente, a una solenne funzione comunitaria, o facciano una sosta di riflessione dinnanzi al Signore, concludendola con la recita o col canto del Pater e del Credo, e con una invocazione alla Vergine Santissima. Quasi in risposta a queste manifestazioni semplici e sincere me6 7 8 6 7 8 Cfr. 1 Gv. 4, 20, 21 ; 3, 14. Cfr. Is. 12, 0. Cfr. Atti 17, 27. 360 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale diante le quali i fedeli, nelle Chiese locali, attueranno una reale conversione e professeranno di voler permanere e rafforzarsi nella carità verso Dio e verso i fratelli, Noi, come umili ministri di Cristo Redentore, concederemo, nelle debite forme, il dono dell'Indulgenza. Di tale dono beneficeranno anche quei Nostri figli che, non potendo partecipare al Pellegrinaggio perché impediti da malattia o da altra grave causa, vi si uniranno spiritualmente con l'offerta delle loro orazioni e delle loro sofferenze. Con l'Anno Santo la Chiesa, esercitando il « ministero della riconciliazione ) ) , offre occasioni privilegiate, richiami speciali, perché tutti coloro che saranno raggiunti dalla sua parola e, più ancora, come è nei Nostri voti e nelle Nostre preghiere più ardenti, dal tocco interno e ineffabile della grazia, abbiano a partecipare alla gioia cristiana, frutto delle virtù salvifiche del Redentore. Concludiamo questa lettera con l'esprimere le speranze che riponiamo nella celebrazione del prossimo Anno Santo. Esse sono, lo ripetiamo, il rinnovamento e la riconciliazione come fatti interiori e come attuazioni di unità, di fraternità, di pace che si espandono, dagli animi rinnovati e riconciliati in Cristo, in tutta la Chiesa, e verso tutta la società umana, sulle vie della carità, il cui frutto è la giustizia, la bontà, il perdono reciproco, il dono di sé e dei propri beni per i fratelli. In una parola, Noi speriamo e auspichiamo che un rinnovato senso cristiano della vita affini gli animi e si diffonda ampiamente nel mondo, per la comune salvezza. Ecco, Signor Cardinale, quanto volevamo farLe conoscere in questa vigilia di un importante periodo della storia della Chiesa nei nostri giorni, di cui sarà simbolo, a suo tempo, l'apertura della Porta Santa, e quanto La preghiamo di comunicare ai Nostri Fratelli nell'Episcopato, mentre benediciamo Lei e tutti coloro ai quali giungerà il Nostro appello, con la più ampia effusione del Nostro cuore di padre e di umile servo dei servi di Dio. Dal Palazzo Apostolico Vaticano, il 31 maggio 1973, Festa dell'Ascensione di Nostro Signore, decimo anno del Nostro Pontificato. 9 PAULUS PP. V I 9 Cfr. 2 Cor. 5, 18. Acta Pauli Pp. VI 361 III Ad E.mum P. D. Hugonem S. R. E. Cardinalem Poletti, vicaria potestate Urbis Antistitem, cum sollemnis ritus in Lateranensi Archibasilica celebratur ut Iubilaeum maximum in annum MCMLXXV indictum fructus afferat salubérrimos. Signor Cardinale, La solenne celebrazione liturgica, che avrà luogo domenica prossima in S. Giovanni in Laterano, Ci sollecita a far Le giungere la Nostra parola per essere spiritualmente vicini alla Comunità della Chiesa di Roma, Nostra sede episcopale, nel momento in cui in tutte le diocesi del mondo cattolico prende avvio quel moto di interiore rinnovamento, che culminerà nell'Anno Santo del 1975. Penseremmo di mancare al Nostro dovere verso questa porzione eletta del gregge di Cristo, se non rivolgessimo a Lei, che Ci rappresenta e coadiuva in tale funzione, e, per suo tramite, al Clero ed ai fedeli dell'Urbe un invito di particolare urgenza, perché l'evento, al quale ci si sta preparando, abbia una piena accettazione e una profonda maturazione a livello personale e comunitario. Pine primario dell'Anno Santo vuol essere — come abbiamo già avuto occasione di annunciare — la riconciliazione degli uomini con Dio e tra di loro, da attuare nello spirito genuino della penitenza cristiana, che è riforma di se stessi, abbandono del peccato, conversione al bene. È questo, certo, un obiettivo permanente nell'azione apostolica della Chiesa, ma l'insistervi, il richiamarlo e il proporlo con più lucida incisività è una rispondenza ad un maggiore e più avvertito bisogno del nostro tempo e della nostra società, inserita ormai in un complesso e irreversibile processo di trasformazione, che può avere ed ha anzi, talvolta, pericolose ripercussioni sul piano religioso e morale. Anche l'Anno Santo, del resto, può sembrare un avvenimento abituale per la sua periodicità, consacrata ormai da una consuetudine plurisecolare ; ma pure tale cadenza venticinquennale è scelta sapiente, è senso di tempestività, è aderenza alle necessità delle generazioni che si succedono e si rinnovano. Se, dunque, antica e connaturata alla missione ecclesiale è questa offerta di spirituale purificazione, nuova e originale e fresca di energie e di propositi dev'essere, da parte dei singoli fedeli e d'ogni singola Comunità, l'accettazione della stessa 362 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale offerta per avere accesso ai tesori della pace, della grazia e della vita divina. In questo moto dinamico la Chiesa di Roma non può non esser la prima : lo esige la sua posizione « unica » nel contesto della Chiesa di Cristo ; lo vogliono le altre Chiese, che a lei guardano come ad esempio e guida; lo suggerisce la tradizione stessa dei precedenti Anni Santi, che l'han vista non solo ricettiva e ospitale verso i pellegrini, ma salda nella fede e coerente nel suo comportamento religioso. Mentre Ella presiederà, a Nostro nome, la concelebrazione nella Basilica Lateranense, « omnium totius orbis Ecclesiarum mater et caput », Ci piace pensare che nel medesimo giorno, sacro allo Spirito Santo, tante altre assemblee liturgiche si terranno nelle Chiese Cattedrali sotto la presidenza dei rispettivi Pastori. Sarà come il preludio della « diaconia della riconciliazione », che essi — come insegna l'Apostolo — son sempre tenuti a prestare perché sono ambasciatori di Cristo, ma che ora li spinge ad un impegno pastorale ancor più generoso. Sarà uno spettacolo molteplice ed insieme armonico in vista dell'evento giubilare, che dovrà, sì, manifestare, ma anche rinsaldare, mediante il rinnovamento interiore, l'unità invisibile e reale di tutta la Chiesa. Sarà un coro di preghiera che si leverà a Dio, perché infonda il suo Spirito nei cuori degli uomini e li apra alla grazia che discende dall'alto. 1 Noi vogliamo essere spiritualmente presenti nella comune implorazione di queste assemblee ecclesiali, ma in codesta Basilica lo saremo ad un titolo del tutto speciale. Invochiamo fin d'ora su di Lei, signor Cardinale, sul Vicegerente e sui Vescovi Ausiliari, sui membri del Comitato diocesano per l'Anno Santo, la protezione del Signore, perché confermi e fecondi le iniziative pastorali che saranno promosse nell'Urbe, ed avvaloriamo l'espressione del Nostro incoraggiamento e della Nostra fiducia con la Benedizione Apostolica, che estendiamo ben volentieri ai sacerdoti, religiosi e fedeli che converranno presso la Nostra Cattedrale. Dal Vaticano, 8 Giugno dell'anno 1973, decimo del Nostro Pontificato. PAULUS PP. V I 1 Cfr. 2 Cor. 5, 19-20. Acta Pauli Pp. VI 363 IV Ad E.mum P. D. Leonem Iosephum S. R. E. Cardinalem Suenens, Mechliniensem-Bruxellensem Archiepiscopum, quem Missum Extraordina- rium deligit, ut in urbe Augusta Vindelicorum celebritatibus praesideat, millesimo expleto anno e pientissimo obitu Sancti Udalrici eiusdem civitatis Episcopi. Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Augusta Vindelicorum, urbs antiquitate spectabilis, rebus gestis insignis, artis operibus praeclara, eo etiam, ac quidem haud modice, commendatur, quod Sancti Udalrici, Episcopi, pastorali studio fuit erudita, vitae exemplis illustrata, sepulcro nobilis effecta. Quem Ioannes XV, Decessor Noster, Sanctorum Caelitum honoribus auxit, decernens (( memoriam illius ... affectu piissimo, et devotione fidelissima venerandam )).* Ibidem mox festae celebritates agentur propter millesimum expletum annum ab incliti huius sacrorum Antistitis obitu, cuius apostolica navitas non solum in commodum et profectum vertit dioecesis Augustanae Vindelicorum, sed etiam est latius pervagata. Recte ergo Venerabilis Frater Iosephus Stimpfle, istius sedis Episcopus, Patres Cardinales aliosque Praesules ex Europae regionibus ad haec sollemnia vocavit. His autem, quae, eodem Pastore annitente, sedulo apparantur, hoc argumentum est propositum : « Crux victorialis ». Etenim Sancti Udalrici mens et vita intellegi possunt solum affulgente luce huius crucis victricis ; cuius signo ipse in campo ad Licum Fluvium patente victoriam est adeptus, quae maximi momenti esset ad rem christianam in Europa servandam provehendamque. Eodem signo ductus, vir hic eximius per multorum annorum cursum dioecesi suae curas saluberrimas impendit, siquidem vires inde hausit, ut iniuste repugnantibus obniteretur, Apostolicae Sedi ac beati Petri successoribus fidelitate haereret inconcussa, longa itinera, nulli parcens labori, gregis sui causa susciperet, verbum Dei assidue disseminaret, erudiret indoctos, primoribus esset optimorum auctor consiliorum. Aetate, qua Sanctus Udalricus vixit, quamvis tempus nobis fuisse videatur bona spe plenum et quasi quoddam ver christianitatis, tamen difficultates non leves et quaestiones arduae exstiterunt. Non solum 1 Bullar. Ampi. Coll., t. I, Romae 1739, p. 288. 364 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale enim agebatur de integre custodiendo deposito fidei ac de clericorum tuenda disciplina, sed etiam acriter certandum erat pro libertate ecclesiastica et, hac de causa, cum civili potestate conflictandum. Verumtamen ille, nihil haesitans spemque totam in sancta collocans cruce, haec verba ad se potuit referre : « In hoc signo vinces », et « haec est victoria quae vincit mundum, fides nostra » . Nos quidem vitam degimus tempore, quod multi malum esse arbitrantur, cum tot graves quaestiones ponantur, res sint incertae, necessitates increscant. Praesertim illa vitae ratio, quae, materialismo infecta, non raro hodie viget, Ecclesiae damna affert haud levia. Qui, cum haec intuentur, franguntur seseque abiciunt, noverint a Sancto Udalrico sibi petendum esse exemplum et, hoc praefulgente, viam explicandam vitamque gubernandam. « In cruce salus » ! Crux non est lignum mortis vel desperationis imago, sed arbor vitae et spei. Forti ergo animo nos cruci Christi addicamus neque eam a conversatione humana deesse patiamur. Cum Christo coniuncti eiusque crucem portantes, ardua et aspera toleremus, fore confisi, ut resurrectionis dies, nesciens occasum, tandem illucescat. Nec solum questiones ac difficultates, quibus Ecclesia nunc premitur, aspiciamus, sed mentes etiam convertamus ad novam orientem formam spiritualem, ad voluntatum conspirationem, terrarum orbem complectentem, quae impellit, ut tot necessitatibus corporum et animarum efficaciter occurratur. Agnoscamus etiam nisus illos, quibus homines, praesertim iuniores, veritatem exquirunt, atque studium dogmata fidei perspiciendi et Christianorum unitatem restituendi. Itaque crucis vi et sapientia roborati, mentes erigamus, Ecclesiam aedificemus, salubria incepta iteremus, superemus res adversas, sacrificia toleremus offeramusque, preces fundamus. Qua in re eum contueamur, qui dixit : « confidite, ego vici mundum » ; nam « omnia possumus in eo qui nos confortât » . Agamus ergo, ne terror incidat nobis, ne labemus, verborum memores quibus Christus resuscitatus discipulos castellum Emmaus petentes est allocutus : « Nonne haec oportuit pati Christum et ita intrare in gloriam suam »? Sunt etiam haec attendenda : (( Non est servus maior 2 3 4 5 2 3 4 5 1 Io. 5, 4. Io. 16, 33. Cfr. Phil. 4, 13. Luc. 24, 26. Acta Pauli Pp. VI 365 6 domino suo. Si me persecuti sunt, et vos persequentur » . Vitae ergo Christi quodam modo consortes, aevum oportet transigamus, summa cum fidelitate erga eius Ecclesiam, quae quidem ad tempus potest turbari, sed adversus quam « portae inferi non praevalebunt » . Crux est manetque victrix ! Hunc nuntium Sanctus Udalricus huic saeculo affert. Cuius honori indictis sollemnibus maius pondus tribuere cupientes, te, Venerabilis Prater Noster, Missum Extraordinarium Nostrum constituimus ac renuntiamus, tibique committimus, ut Nostram in iis geras personam coetibusque praesideas, pro certo habentes egregiam te operam esse daturum, ut animi per sacrum hoc tempus ad religionem in vitae usum traducendam exardescant. Deum denique impensis precibus rogantes, ut haec optato contingant, tibi, ceteris Patribus Cardinalibus, praedictae Augustanae Ecclesiae Pastori eiusque Episcopis Auxiliaribus, sacrorum Antistitibus, Magistratibus, clero, fidelibus, qui celebritatibus intererunt, Benedictionem Apostolicam, superni roboris auspicem Nostraeque benevolentiae testem, volentes impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x mensis Iunii, in sollemnitate Pentecostes, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri decimo. 7 PAULUS PP. V I NUNTIUS GRATULATORIOS Ad E.mum P. D. Iacobum S. R. E. Cardinalem Violardo, decem a suscepta ordinatione sacerdotali implentem lustra. Nuntium quidem accepimus, qui auditu fuit Nobis iucundus, tibi, Venerabilis Frater Noster, fausti diei semper a te cultam, mox honorabilius recolendam, hoc mense Iunio recursare memoriam. Etenim sacratissimo Apostolis Petro et Paulo dicato festo tibi a suscepta sacerdotali ordinatione decem completa decurrent lustra. Pro benevolentia, quam tibi crebris manifestavimus indiciis, quamque apertius nunc pandere cupimus, gratum sane ducimus bene precantis humanitatis Nostrae officium, ut piis celebritatibus tuis prae6 7 Io. 15, 20. Matth. 16, 18. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 366 sentes aliquo modo adsimus, easque religiosae laetitiae maiore r ore et nitore adspergamus. Cuius sollemnis tui recordationis ut Nos participes efficiamur, haec praecipua est causa, quod tu, Sacrae Romanae Purpurae honestatus dignitate, Apostolici Nostri ministerii es adiutor, et abs te praesertim iuris disciplinis egregie erudito expensius dandam petimus sapientiam iudiciorum et operae alacritatem. Hoc tibi Apostolicae Sedis utilitatibus addicto pie, strenue, sollerter agendi est et erit meritorum fertilis messis. Divitias bonitatis suae tibi ubertim largiatur caelestis pietatis dignatio, ut tibi promptior revirescat in Ecclesiae famulatu operandi omni munere probanda voluntas. Ex quo tibi cum sacro Psalte licebit religioso mentis obsequio concinere : «Robur meum tibi psallam, quia, Deus, praesidium meum es, Deus meus misericordia mea » Haec salutariter precati, tibi, Venerabilis Frater Noster, et per te universis anniversario eucharistico sacro tuo interfuturis Apostolicam Benedictionem peramanter impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x i u mensis Iunii, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri undecimo. 1 PAULUS PP. V I ALLOCUTIONES I Ad E.mum P. D. Narcissum Jubani Arnau, Barcinonensem Archiepiscopum, in Bireti rubri impositione et anuli traditione. * Con fraterno gozo le damos la bienvenida, Señor Cardenal, al ver cumplidos hoy los deseos, que expresamos en el Consistorio del cinco de marzo pasado, de poder encontrarlo pronto y ya restablecido en su salud. Su elevación a la dignidad cardenalicia, de la que le entregamos las insignias en esta ceremonia tan íntima, es una demostración de cordial 1 Ps 58, 18. * Die 7 mensis iunii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 367 aprecio y afecto por Usted, que se ha distinguido como celoso pastor y fiel servidor de la Iglesia. Por eso tenemos puesta una gran confianza en la generosa colaboración que nos prestará siempre como Miembro del Colegio Cardenalicio, en nuestra misión de servicio a la Iglesia universal. Pero además, nuestro reconocimiento a su persona se extiende también a su Archidiócesis de Barcelona y a los queridísimos hijos catalanes y españoles todos. Es Usted el Pastor de una de las Diócesis más importantes del mundo por el número de fieles, y por la tradición y la vitalidad de su fe. Está constituida a la vez por una gran Ciudad y por una constelación de Ciudades que, pensando en el presente y en el futuro, podemos considerar como característico campo de encuentro entre la fe y la técnica, la perspectiva cristiana y el progreso humano, la justicia y el adelanto económico, el amor de hermanos y la masificación social. Tenemos especial confianza en Usted y también en la fidelidad cristiana y en el dinamismo eclesial de la Archidiócesis barcelonesa, esperando que sabrán ir encontrando los caminos nuevos de presencia evangélica que el mundo busca. Por eso a los Obispos Auxiliares, Sacerdotes y Fieles que le acompañan, y en ellos a toda la Archidiócesis de Barcelona, queremos expresar nuestro paternal aprecio y afecto. Los mismos sentimientos extendemos a la Diócesis de Gerona que, habiéndole querido tanto como Obispo y Administrador Apostólico, no podía menos de estar hoy aquí representada. En su persona, Señor Cardenal, expresamos nuestra particular benevolencia a todos nuestros hijos de Cataluña y de España entera : lléveles Usted nuestro saludo que brota del corazón y quiere ser una palabra de ánimo, de cariño y de paz, a la vez que un estímulo para una constante renovación cristiana en todos los campos de la vida. Mientras invocamos sobre Usted, Señor Cardenal, la continua asistencia divina en el cumplimiento de su alta misión pastoral, así como sobre los venerables Hermanos en el Episcopado que le acompañan, nos complacemos en impartir de corazón a todos los presentes nuestra paternal Bendición Apostólica. 368 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II E.mo Patri Dhammayana Mahathera, in Laotiano regno Buddhae sectatorum Summo Patriarcha. * Vénérable Patriarche, La visite que vous avez bien voulu Nous faire, en compagnie de personnalités distinguées de la Sangha et du gouvernement laotien, et votre agréable présence ici dans notre maison Nous remplissent le cœur de joie et de reconnaissance. Aussi soyez remerciés pour la sympathie et l'estime qui vous ont amenés à entreprendre un voyage aussi long pour Nous rendre visite. Que la paix et l'amour du Christ, dont Nous sommes l'humble représentant sur terre, soient avec vous et vous gardent, ainsi que vos dignes gouvernants et le cher et aimable peuple laotien. Nous savons que les douloureux événements de ces dernières années vous ont imposé de longues et pénibles souffrances auxquelles notre cœur de Père n'a pas été insensible. Mais Nous sommes resté en même temps dans l'admiration en voyant la dignité et la force d'âme avec lesquelles vous les affrontez. Soyez assurés que votre volonté de paix et de progrès social coïncide avec la nôtre; c'est la raison pour laquelle Nous n'avons jamais rien négligé de ce qui est en notre pouvoir pour que se lève enfin une aurore de paix sur l'Indochine entière, pour que le dialogue et la bonne volonté d'entente se substituent à la violence des armes et des oppositions. Vous êtes, au sein de votre peuple, le dépositaire du patrimoine religieux et civil du Bouddhisme. Vous rendez un vivant témoignage de son esprit dans votre nation. Or, l'Eglise Catholique considère avec estime et respect ses richesses spirituelles ; elle s'en reconnaît solidaire sous bien des aspects et désire collaborer avec vous, en tant qu'hommes religieux, pour la réalisation de la paix véritable et du salut de l'homme. « Paix » et (( salut )) sont deux idéaux profondément enracinés dans l'Evangile de Jésus-Christ, que Nous avons mission d'annoncer, comme aussi, à certains égards, dans la tradition bouddhiste que vous suivez; ils nous renvoient l'un et l'autre à l'Eternel, au Supraterrestre (lokuttara), et requièrent de l'homme une attitude de détachement, de libéra * Die 8 mensis iunii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 369 tion intérieure, de vérité, de justice et de bienveillance comme condition indispensable pour parvenir à la vraie paix et au salut. Puissent un dialogue toujours plus amical et une collaboration toujours plus étroite régner entre les traditions antiques que vous représentez et l'Eglise Catholique. Celle-ci est présente et active aussi dans votre pays ; bien que faible encore et d'une présence presque symbolique, elle y partage cependant en tout vos souffrances comme vos espérances, ne visant à rien d'autre qu'à aimer et servir, suivant en cela l'exemple de son Maître et Fondateur, « venu Lui aussi pour servir et pour donner sa vie pour les autres )).' En vous remerciant de la courtoisie de votre visite comme aussi des nobles sentiments que vous Nous avez exprimés, je souhaite que votre séjour à Rome et en Italie soit pour vous, Vénérable Patriarche, riche de joies et d'expériences; que votre rencontre avec notre Secrétariat soit l'occasion d'une plus profonde connaissance et collaboration réciproques et que le « mérite » et les fatigues de votre voyage portent des fruits pour un avenir meilleur. C'est en formant ces vœux que nous invoquons sur votre vénérable personne et sur votre chère nation, les plus abondantes bénédictions d'En-Haut. III Ad Excellentissimum Virum Abdelmalek Bergaoui, Tunetanae Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Monsieur V Ambassadeur, Nous remercions Votre Excellence des aimables paroles qu'elle vient de Nous adresser, et Nous sommes heureux de vous dire combien Nous sommes sensible à l'hommage délicat et aux nobles propos que vous exprimez, au moment où vous inaugurez votre haute fonction d'Ambassadeur de la République tunisienne près le Saint-Siège. Nous agréons aussi avec une particulière satisfaction les sentiments cordiaux de Son Excellence Monsieur le Président Habib Bourguiba, 1 Matt. 20, 28. * Die 31 mensis iunii a. 1973. 24 - A. A. S.. 370 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dont vous vous êtes fait l'interprète, et Nous vous confions le soin de lui renouveler dès maintenant les vœux que Nous formons pour sa personne comme pour le peuple tunisien qui Nous est cher. Nous savons les efforts que déploient la République de Tunisie et ses dirigeants pour faire prévaloir l'idéal de paix dans la justice que vous avez si justement souligné. A cette œuvre de concorde, la communauté chrétienne de votre pays se préoccupe de coopérer pleinement. Comme Nous le rappelions en recevant votre prédécesseur, le premier Ambassadeur de Tunisie près le Saint-Siège, l'expression authentique de la foi chrétienne conduit, dans une estime sincère et une volonté de dialogue, à contribuer de manière désintéressée, conformément à l'enseignement de l'Evangile, à la promotion culturelle et spirituelle de tous. Quand il s'agit de bâtir une civilisation, le respect des valeurs morales et de la dignité humaine, auxquelles vous vous êtes référé, ont une place de choix. La poursuite du progrès social dans la justice et la concorde réclame, à notre époque, un autre souci chez ceux qui assurent la lourde tâche de gouverner leur propre pays. Les rapports de plus en plus étroits entre les peuples imposent l'obligation d'unir les efforts de tous pour assurer la paix et la stabilité de la communauté mondiale. C'est un objectif toujours à reprendre, même s'il semble parfois se heurter à des difficultés insurmontables. Nous pensons qu'avec la grâce de Dieu et la bonne volonté des hommes, la paix est possible. Elle doit être le fruit de négociations qui tiennent compte des droits des personnes, des minorités et des peuples. Et Nous sommes heureux que votre Gouvernement manifeste son intérêt pour cette voie de la sagesse et ne craigne pas de s'en inspirer dans son action diplomatique. Nous espérons que, grâce à la contribution de Votre Excellence, les bons rapports inaugurés entre la République tunisienne et le Saint-Siège se développeront pour le plus grand bien de tous. Nous formons les meilleurs vœux pour l'accomplissement de la mission qui vous est aujourd'hui confiée et Nous implorons de grand cœur sur votre personne, sur les vôtres et sur tout le peuple tunisien, l'assistance du Dieu toutpuissant. Acta Pauli Pp. VI 371 IV In Aede Sixtina habita, Beatissimo Patre sacrum concelebrante, ad E.mos Cardinales et Exc.mos Praesules ex Italico Episcopali Coetu, qui decimo generali Conventui Romae interfuerunt. * Venerati e diletti Confratelli! Prima di proseguire nella celebrazione del sacro rito la norma stessa che lo regge ci obbliga ad una pausa di riflessione sul fatto che qui ci riunisce, sull'atto che stiamo compiendo, sul confronto della nostra singola vita con le parole evangeliche, testé ascoltate, sulla somma di questioni e di doveri a cui è impegnato il nostro ministero episcopale. Riflessione per ogni verso straripante, ma che ora cerchiamo di contenere nei limiti delle immediate finalità, che hanno dato occasione a questo incontro spirituale. Due a noi sembrano essere queste finalità. La prima, — perché tacerla? — è la vostra intenzione, veramente pia e fraterna, di ricordare il decennio, che si compie in questi giorni, del nostro Pontificato; l'altra è la riunione dell'Assemblea generale dell'Episcopato Italiano, la quale prende inizio appunto da questa straordinaria concelebrazione. Quanto alla prima finalità, voi lo indovinate, venerati fratelli, noi avremmo preferito ch'essa passasse inosservata, o almeno senza alcun segno di particolare interesse da parte vostra. Voi ci obbligate a ripensare non solo davanti al Signore alle responsabilità conturbanti del nostro apostolico ufficio, ma altresì davanti a voi stessi, verso i quali ci sentiamo, per ogni riguardo, debitori ed inferiori ad ogni nostro dovere di esempio, di guida e di servizio, e tanto bisognosi della vostra indulgenza e della vostra collaborazione. Ma dal momento che il silenzio è rotto sopra questa decennale ricorrenza, non taceremo noi stessi la nostra viva e fraterna riconoscenza per il modo sacerdotale con cui avete voluto ricordare con noi la data decennale del nostro ministero apostolico, pregando insieme, anzi effondendo insieme, mediante l'offerta di questo sacrificio eucaristico, la carità che a Cristo ci unisce, e che ci rende fratelli nel solidale impegno pastorale verso il Popolo di Dio. Siate tutti ringraziati per cotesta bontà e per cotesta pietà, e voglia il Signore stesso, intorno al quale ci stringiamo per celebrare i suoi * Die 11 mensis iunii a. 1973. 372 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale misteri e per implorare la sua misericordia, rimunerare un atto di tanta cortesia verso l'umile nostra persona, e di tanta fiducia nella incomparabile missione a noi affidata nella sua Chiesa, da sostenere e da edificare, con primaria e universale sollecitudine, nella unità della fede e dell'amore, ispirante e suffragante lo Spirito Santo. Quanto poi alla seconda finalità, ottenere una speciale assistenza divina sulla prossima vostra decima assemblea generale, vi diremo, venerati fratelli, che noi per primi ci sentiamo interessati al suo conseguimento. Un'assemblea come la vostra, cospicua per il numero dei suoi componenti, per la dignità delle sue persone, per il fervore dei suoi propositi, per la complessità dei suoi problemi, per la sofferenza delle sue difficoltà, ed anche per i vincoli canonici che ad essa ci uniscono, riempie il nostro animo di intensa commozione e di vivissima attenzione. Siate innanzi tutto salutati, ognuno personalmente, e quanti voi siete, collegialmente. Al vostro presidente e fratello nostro carissimo, il signor cardinale Antonio Poma, che alle gravi cure pastorali della sua arcidiocesi, la storica e amatissima Bologna, aggiunge, per nostro mandato e vostro consenso, le molteplici e responsabili attività presidenziali della Conferenza Episcopale Italiana, esprimiamo la nostra devota accoglienza e la nostra cordiale e solidale collaborazione. Abbiamo il nuovo segretario della Conferenza medesima, monsignor Enrico Bartoletti, parimente da salutare in questo primo incontro comunitario nell'esercizio delle sue funzioni ; la sua presenza ci ricorda la riconoscenza e la stima, che noi dobbiamo al suo valente predecessore, monsignor Andrea Pangrazio ; e ci fa pensare alla pronta generosità, con cui mons. Bartoletti, lasciando la sede eletta di Lucca, ha assunto, con la saggezza e l'alacrità che tutti conoscono, l'ufficio non semplice, né lieve della Segreteria della vostra Conferenza. Grazie e incoraggiamento anche a lui, ai confratelli che hanno accettato di far parte delle varie commissioni della Conferenza e a quanti vi prestano opera, favore e fiducia. Noi non intendiamo in questo momento entrare nel merito o nel commento dei vostri prossimi lavori. Vi basti in questa sede sapere che noi li abbiamo presenti durante quest'ora di preghiera, nei loro programmi, i quali sembrano a noi bene studiati ed elaborati e promettenti felici risultati : come abbiamo presenti i primi saggi della vostra nuova attività liturgica e catechistica ; e, come lo sono a noi, ci compiacciamo di rilevare che sono a voi presenti i temi di comune e continuo interesse, come i Consigli presbiterali e pastorali, come le vocazioni sacer- Acta Pauli Pp. VI 373 dotali, la formazione liturgica dei fedeli, il canto sacro del popolo, le associazioni cattoliche ; come l'assistenza al mondo del lavoro, la diffusione della stampa cattolica; come lo studio dei grandi temi programmatici circa i problemi della Famiglia, l'Evangelizzazione e Sacramenti, la Pastorale dell'iniziazione cristiana, eccetera. Tutto dice il vostro zelo e dice l'intelligenza dei bisogni spirituali e morali del nostro tempo. Noi fin d'ora benediciamo i vostri lavori. Ci piace piuttosto in questo momento cogliere alcuni aspetti spirituali di cotesta attività, aspetti che confortano la nostra presente meditazione e danno stimolo alla nostra azione sacrificale. Il primo aspetto dell'attività della Conferenza Episcopale Italiana siete voi stessi, cari e venerati confratelli. È la vostra presenza, è la vostra assemblea. È l'affermazione ordinata e progressiva dell'Episcopato Italiano, come corpo coscientemente, fraternamente unito ed operante, consapevole della sua responsabilità collettiva, disposto a sommare le proprie forze per un lavoro programmato ed organico, e convinto di poter non solo conservare, ma stimolare altresì in ciascun Vescovo la sua personalità ecclesiale, la sua relativa autonomia, il suo spirito d'iniziativa locale, la sua originale derivazione apostolica. È la celebrazione della collegialità, che ci riporta all'ammirazione teologica e all'attuazione pratica della ecclesiologia, che il recente Concilio ha messo in migliore evidenza, senza nulla derogare alla sua costituzione unitaria, quale lo stesso antico Cipriano aveva delineato. L'istituzione delle Conferenze Episcopali, dove ancora non esistevano, è grande merito del Concilio ed è grande progresso non soltanto organizzativo e canonico della Chiesa, ma istituzionale e mistico, che deve accrescere la nostra fiducia e la nostra affezione verso la Chiesa e la sua meravigliosa compagine. Non indarno ciascuno di noi potrà soffermarsi in cuor suo a contemplare con gaudio interiore il fenomeno umano e spirituale d'un'assemblea come la vostra, vera espressione di fraternità, di unità, di carità, dove la presenza di Cristo, immancabile fra coloro che sono congregati nel suo nome, ci dà l'ineffabile conforto della nostra missione e del nostro destino. Ne abbiamo bisogno, venerati fratelli, perché mentre la Chiesa dispiega le sue tende nella storia contemporanea, quasi a segno della sua perenne vitalità, anzi della sua capacità ad effondersi in sempre 1 2 1 2 Cfr. de Unit. Eccl., PL, 4, 515. Cfr. Mt. 18, 20. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 374 nuova giovinezza, nuove difficoltà assediano la sua esistenza nel mondo contemporaneo. È questo un altro aspetto, che ci sembra scorgere nell'esercizio della vostra attività pastorale. Il buon Pastore, cioè il Vescovo e chi con lui condivide il suo ministero, oggi, non è affatto nella condizione arcadica e serena, che quel suo titolo sembra assicurargli. Tutto oggi è messo in questione; tutto è tensione, tutto è pressione. Ditelo voi : è facile oggi fare il Vescovo? Diciamo il Vescovo, che guida il suo gregge, aprendogli il cammino buono, non quello che riduce il proprio dovere a seguire il suo vagare secondo il vento che tira, il Vescovo vigilante, maestro, educatore, rettore, santifìcatore ; il Vescovo, che si sente, dentro e fuori della Chiesa, stimolato a dare alla sua vita uno stile, una virtù secondo il Vangelo ; il Vescovo, che guarda e conosce il mondo nel suo aggressivo processo di secolarizzazione, che spoglia l'uomo non solo delle sue esteriori vestigia di costume cristiano, ma che lo corrode altresì in ogni superstite certezza morale e religiosa, e lo lascia, secondo un'equivoca terminologia di moda, « libero » come un cieco di andare dove vuole. Dov'è più nel figlio del secolo il senso di Dio, il fermo criterio discriminante fra il bene ed il male? ed anche nell'alunno e nel maestro di certe nostre scuole, dov'è la sicurezza di un'ermeneutica garante del contenuto autentico e stabile della rivelazione; dov'è la fiducia istituzionale per il messaggio evangelico nell'autorità dottrinale e direttiva della Chiesa? Custos, quid de nocte?, domanderemo a noi stessi con la parola del Profeta : come vanno le cose? La vostra stessa presenza, venerati Fratelli, provoca la denuncia delle avverse condizioni della mentalità moderna nei riguardi del Vangelo, mentalità penetrata per tante vie anche nella psicologia delle nostre popolazioni; e ci lascia intravvedere l'amarezza e la sterilità di tante vostre fatiche pastorali, così che spingendo la diagnosi della vita moderna rispetto alla vocazione cristiana tradizionale nella nostra gente dovremmo registrare risultati negativi, già allo stato attuale e tanto più a quello potenziale, dolorosamente impressionante. Il vento della metamorfosi sociale non sembra spirare in nostro favore. Quante statistiche stringono il cuore ! Quanti fenomeni culturali e sociali, che sembrano ostili e irreversibili, ci darebbero la cattiva esperienza della sfiducia senza rimedio, se, da un lato, la nostra fiducia si appoggiasse sulle nostre povere forze umane, e dall'altro non avessimo a nostro con3 4 3 4 Cfr. Eph. 4, 14. Is. 21, 11. Acta Pauli Pp. VI 375 forto, anche umano, una quantità di sintomi positivi derivanti da quello stesso mondo moderno donde hanno origine le nostre angustie, i quali ci accusano di poca fede, se non ne sappiamo scorgere la presenza, la fecondità e spesso la tacita implorazione dell'insostituibile opera nostra. La fiducia, che in altra occasione, in omaggio alla specifica nostra missione di « confermare i nostri fratelli » , vi abbiamo raccomandata come coefficiente indispensabile del nostro ministero, l'annunciamo ancora, più che come augurio, come dovere, dovere della fiducia; ma questa volta vi aggiungeremo un complemento, anch'esso indispensabile per l'efficacia dello stesso nostro ministero episcopale, complemento che noi già ammiriamo commossi nella vostra attività di pastori : lo spirito di sacrifìcio, che compenetra quello di amore e di servizio : « il buon pastore offre la vita sua per il suo gregge » . Non turbetur cor vestrum, neque formidet, ci ha detto il Maestro Gesù nella pagina evangelica testé da noi ascoltata. Procureremo di ricordarla, svolgendo i paragrafi dei nostri programmi; ed ancor più sperimentando la drammatica e perenne dialettica del nostro essere nel mondo, ma non del mondo. L'inizio dell'Anno Santo, ieri dappertutto localmente inaugurato, ci offre appunto questa prospettiva di rinnovamento e di riconciliazione, nella sofferenza e nella speranza, nello sforzo sofferto e nell'ottimismo fin da ora goduto, nella intelligenza dell'economia della salvezza, fondata sulla fecondità del grano che si dissolve per dare il suo frutto moltiplicato, sulla croce cioè e sulla risurrezione di di Cristo ; e di noi con Lui. 5 6 7 V Ad Excellentissimum Virum Reide Wiles, Liberianae Reipublicae cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Mr Ambassador, It is a pleasure for us to receive you today and to accept the Letters of Credence appointing you as Ambassador Extraordinary and Pienipotentiary of the Republic of Liberia to the Holy See. We extend to 5 6 7 Lc. 22, 32. Cfr. Io. 10, 11. Cfr. Io. 17. * Die 15 mensis iunii a. 1973. 376 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale you a cordial welcome, and thank you for conveying the greetings and good wishes of your esteemed President, His Excellency Dr. William R. Tolbert, Jr. These sentiments we warmly reciprocate. As you have so rightly said, we live in a world in which distances have been reduced to insignificans by the marvellous achievements of modern science. The peoples of all nations have been brought closer together than has ever before been possible. To match this conquest of distances we have to strive to attain that harmony of thought and intent which alone can ensure that the new contacts and communications will contribute to the true progress of the human race in a world governed by the ideáis of peace and justice. We therefore gladly avail ourself of the occasion to confirm the desire of the Holy See to continue to contribute as far as possible both to the spiritual well-being and integrai development of your country, and to offer its assistance in furthering the programmes to which you have alluded. In off ering this coopération the Catholic Church is guided solely by the command given to her by her Founder, Jesus Christ, namely to bring all men to the knowledge of their true destiny and to help them to attain it. We are pleased that this aim is fully appreciated and shared by the Government of the Republic of Liberia and by its people. As we reiterate our welcome, we would ask you to assure the Authorities of your country that we keep them in our prayers, invoking upon them and those whom they serve the abundant blessings of Almighty God. We assure Your Excellency that the Holy See is ever at your disposai to aid you in your task, and we extend our personal good wishes for the happy and successful accomplishment of your mission. VI Ad Excellentissimum Virum Sangoulé Lamisana, Reipublicae v. d. « Haute Volta » Praesidem. * Monsieur le Président, La rencontre de ce jour, dont le caractère solennel entend traduire le prix qui y est attaché de notre part et de la vôtre, donne aussi l'occasion de dire la joie que Nous éprouvons à recevoir Votre Excellence. * Die 18 mensis iunii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 377 Vous montrez, Monsieur le Président, une grande ouverture d'esprit, un souci de respecter les aspirations et les requêtes légitimes d'où qu'elles viennent, une préoccupation constante pour les problèmes vitaux du développement et de la paix. Qu'il Nous soit encore permis, à travers votre personne, de saluer tous les habitants de votre pays. Nous pensons souvent à eux, à leur courage pour dominer les vicissitudes géographiques, à leur ardeur pour la grande entreprise de l'amélioration des conditions de vie, à leur lutte pour faire accéder votre pays à une plus grande prospérité. Nous pensons également à la diversité des ethnies auxquelles ils appartiennent; elle pourrait devenir, plus qu'un problème parfois délicat à résoudre, une qualité de civilisation incomparable, un des éléments de cette harmonie humaine qui fait la grandeur d'un Etat. Nous pensons enfin à l'esprit vraiment religieux qu'on remarque dans votre peuple et plus spécialement à la jeune communauté catholique, animée par le Cardinal Zoungrana, premier Cardinal de l'Afrique de l'Ouest. Bénéficiant de tolérance et de liberté, le dynamisme de cette communauté peut être donné en exemple à bien des chrétiens. Sans aucun doute, par votre visite, c'est bien la Haute-Volta tout entière qui emplit notre cœur. Vers elle se tournent notre affection et notre sollicitude pastorale. Au-delà d'elle, Nous pouvons regarder le vaste continent africain, plein de promesses, chargé d'espérances, que Nous sommes allé une fois bénir et encourager à Kampala. Comment alors ne pas rappeler, face à cet horizon, les lignes de conduite que l'Eglise se propose de suivre pour servir l'homme et tout l'homme? Si sa fonction première est d'ordre spirituel, elle ne saurait se désintéresser de la promotion de la personne ni de la transformation de son cadre de vie. Elle s'efforce donc de contribuer à la construction d'un monde meilleur, dans la certitude que celle-ci fait partie intégrante du plan divin. Elle est ainsi amenée à soutenir parfois tel ou tel projet d'ordre temporel ; elle essaye d'œuvrer toujours en faveur de la justice sociale; elle voit en outre, dans une participation loyale à l'effort de scolarisation ou d'éducation permanente, un objectif eminent pour les capacités dont elle dispose. Mais la tâche dont le Saint-Siège, au nom de l'Eglise, doit aussi s'acquitter, dans la mesure de ses possibilités, est d'attirer l'attention des pouvoirs publics et de réveiller la conscience des chrétiens de tous les pays, lorsque se pose dans le monde l'un de ces problèmes angoissants et souvent imprévisibles qu'il faut résoudre immédiatement, avec tous 378 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale les moyens à portée, si Pon vent assurer la survie des populations. A cet égard, la terrible catastrophe de la sécheresse qui sévit en Afrique de l'Ouest et qui Nous émeut si fortement, ne doit laisser personne indifférent. Elle demande que soient trouvées des ressources considérables, que tout soit fait pour permettre la distribution des secours, qu'enfin des études à plus long terme soient réalisées sur la manière de déjouer à l'avenir les conséquences néfastes d'un semblable fléau. Aussitôt informé de l'ampleur des dégâts, Nous avons lancé de vibrants appels pour y faire face. Tout dernièrement encore, Nous avons invité notre Cardinal Secrétaire d'Etat, qui se trouve être en même temps le Président du Conseil pontifical « Cor Unum », à coordonner de façon prompte et efficace les initiatives des organisations catholiques d'assistance, afin de rendre plus rapide et pleinement adaptée leur intervention pour adoucir les souffrances de tant de victimes innocentes. Nous souhaitons de tout cœur que ceci contribue, dans le concert de la solidarité mondiale, à répondre au moins aux nécessités les plus urgentes et à ranimer l'espérance. En terminant cette allocution de bienvenue, Nous disons notre certitude de voir se resserrer encore la compréhension et les liens d'amitié entre la Haute-Volta et le Saint-Siège. S'il fallait en apporter une preuve, l'on pourrait avancer la toute récente décision commune d'établir des relations diplomatiques, instrument de dialogue qui se révélera sûrement d'un grand profit. Dans cette assurance, Nous appelons de grand cœur sur Votre Excellence, sur les hautes personnalités qui L'accompagnent, ainsi que sur la noble nation voltaïque, l'abondance des bénédictions du Dieu Tout-Puissant. VII Membris e Consilio Familiae tuendae, Romae primum coetum habentibus. * Cher et vénéré Monsieur le Cardinal, Vénérables Frères, Chers Fils et Filles, C'est pour nous une grande joie de rencontrer, à l'occasion de sa première assemblée plénière, le Comité pour la famille que Nous avons institué au début de cette année. Vous êtes venus pour nous confirmer votre adhésion et votre collaboration et Nous tenons à vous en remercier. * Die 20 mensis iunii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 379 Dans le domaine où vous Nous apportez votre aide, des problèmes nombreux et urgents se font jour. Aussi Nous nous félicitons de voir comment, dès ses premiers échanges, votre Comité a relevé la nécessité d'orienter son travail vers la recherche des réalités permanentes qui sont constitutives de la famille, afin de mettre en valeur ce qui lui est essentiel dans l'ordre de la nature comme dans celui de la grâce. Lorsqu'elle souligne sans se lasser la valeur particulière et eminente de l'institution familiale, l'Eglise prend en fait concrètement la défense de la vie humaine dans toute son ampleur et dans sa conception la plus élevée. En voulant déterminer son sens et ses besoins essentiels, nous nous trouvons dans un de ces domaines où la signification profonde de la nature humaine ne peut se découvrir qu'à la lumière de la révélation. De toutes les institutions humaines, le mariage est peut-être celle qui permet le mieux de saisir la pensée du Dieu créateur et la manière dont il appelle l'homme à coopérer à son œuvre. De là découle l'aspect sacral qui appartient au mariage. De là découle aussi sa véritable structure qui comporte l'exclusivité et la pérennité de l'union qui le constitue. Dans cette foi mutuelle qui est celle des époux, dans leur responsabilité commune envers leurs enfants qu'ils ont la charge d'accueillir, d'éduquer et de conduire à l'âge adulte, les foyers chrétiens trouvent une participation mystérieuse mais réelle à l'action par laquelle le Christ s'unit à son Eglise et la fait grandir. C'est dire la dignité du sacrement de mariage qui devient le signe de cette union et la source de toutes les grâces dont les époux ont besoin. Engendrée par l'amour, la société constituée par la famille se conserve et se renforce grâce à l'amour mutuel de ses membres. Ainsi, qu'il s'agisse de la croissance psychologique et morale de l'enfant, ou de l'épanouissement du couple dans l'amour conjugal et l'exercice de ses responsabilités propres, la cellule familiale est au service d'une vie pleinement humaine; et elle est au point de départ d'une vie sociale équilibrée dans laquelle le respect de soi est inséparable du respect d'autrui. Ces quelques paroles suffisent à mettre en lumière le but du Comité que Nous avons fondé. Le Concile avait déjà relevé combien les déséquilibres du monde moderne pesaient lourdement sur l'institution familiale. Les risques qu'elle court, vous ne l'ignorez pas, vont chaque 1 1 Cfr. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 8. 380 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale jour s'accentuant, encore augmentés trop souvent par une utilisation des ressources de la science en dehors des exigences morales chrétiennes. Face à ces difficultés et en vue de promouvoir une pastorale familiale adaptée, la tâche confiée au Comité s'avère d'une importance capitale. Il appartient tout d'abord à celui-ci de cerner et d'étudier les problèmes actuels dans toute leur ampleur, en observant attentivement les divers visages que prend l'institution familiale selon les cultures et les civilisations, avec ses valeurs et ses déficiences. Cette analyse objective doit aussi lui permettre d'être un lieu privilégié d'échange et de confrontation, d'où pourront résulter à la fois un approfondissement des questions doctrinales et pastorales qui se posent aujourd'hui, et une concertation visant à favoriser une action pastorale efficace. Nous savons le travail déjà accompli en ce sens et nous vous en félicitons. L'importance des réalités en cause suffit à stimuler vos efforts. Est-il besoin de vous encourager, devant la gravité de certaines situations, à poursuivre vos recherches à un rythme soutenu, en union avec les autres organismes de la Curie romaine? La prochaine « Année de la Population », en 1974, vous donnera l'occasion de faire la preuve de votre efficience. Le Comité pourra ainsi offrir une précieuse collaboration aux Pasteurs, et à toutes les Organisations catholiques qui sont particulièrement engagées dans l'étude de ces problèmes. Les graves sujets que Nous venons d'évoquer nous tiennent à cceur : il y va d'une de ces réalités fondamentales dont dépend, pour une grande part, la conception même de l'existence et de son rapport avec Dieu. C'est pourquoi nous prions l'Esprit Saint de vous accorder en abondance la lumière et la force nécessaires pour accomplir cette oeuvre d'Eglise et de civilisation humaine. Nous tenons à remercier Monsieur le Cardinal Eoy qui, malgré les lourdes responsabilités qui sont les siennes par ailleurs, a voulu présider personnellement cette première et importante assemblée. Nous remercions aussi celui qui, en son absence, assume immédiatement la responsabilité du Comité, c'est-à-dire Monseigneur Gagnon, premier Vice-Président, et tous ceux, du laïcat et du clergé, qui collaborent avec lui d'une manière plus directe au sein du « groupe de coordination ». A vous tous, enfin, Membres et Consulteurs du Comité, réunis pour cette première assemblée plénière, Nous exprimons notre gratitude pour votre apport si apprécié et nous vous donnons de grand cœur, en gage de l'assistance divine pour vos travaux, notre affectueuse Bénédiction Apostolique. Acta Pauli Pp. VI 381 VIII Eminentissimis Sacri Collegii Cardinalium Patribus, Summo Pontifici die Eius nominali felicia ac fausta ominantibus. * Siamo assai grati a Lei, Signor Cardinale Decano, come a tutto il Sacro Collegio, per questo gesto di affetto verso la Nostra persona, in prossimità del nostro onomastico e nell'anniversario della nostra elezione alla Cattedra di Pietro. La ringraziamo altresì per le nobili parole che ha avuto la bontà di rivolgerci in questa occasione, richiamandosi con troppa benevolenza a ciò che abbiamo fatto in questi dieci anni del nostro Pontificato. Avremmo preferito che questa data passasse sotto silenzio. Se sempre abbiamo presente la parola del Salmo, tanto più quest'anno ne sentiamo il dovere e la forza liberatrice : Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini tuo da gloriam! Solo la gloria del suo Nome abbiamo cercato; solo la diffusione del suo Eegno, il progresso della sua Chiesa, la trasmissione della sua Parola, la proclamazione della sua verità e della sua Pace. Ci affidiamo totalmente alla misericordia del Signore; e chiediamo a voi, che più da vicino partecipate ai programmi, alle ansie e alle speranze del nostro pontificato, di aiutarci con le vostre preghiere. In questo incontro di fratelli, non vogliamo tuttavia fermarci al ricordo del passato ; guardiamo piuttosto all'avvenire : a quanto la Chiesa è chiamata a compiere nel futuro che si apre ai nostri occhi. Il traguardo che abbiamo raggiunto ci stimola a pensare a ciò che la Chiesa e il mondo si attendono da noi ; e i formidabili problemi che ci pone « il ministero della riconciliazione » in questo particolare momento, aperto sull'ultimo quarto di secolo, in tanto li possiamo affrontare in quanto, crediamo, abbiam lavorato, in completa fedeltà al Concilio Vaticano I I . Se qualcosa si è potuto fare, col concorso di tutte le magnifiche energie nella Chiesa e nel mondo, ciò è stato soltanto una premessa, una preparazione per un nuovo incremento, per un nuovo periodo, in cui compiere un balzo in avanti, in assoluta docilità allo Spirito Santo, per realizzare i disegni di Dio sulla umanità. L'insegnamento del Concilio è lungi dall'essere diventato realtà vivente per molti, che pur ad esso si richiamano; perciò la piena ade1 2 * Die 22 mensis iunii a. 1973. Ps. 113, 1. Cfr. 2 Cor. 5, 18. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 382 sione all'insegnamento conciliare continua ad essere il programma che vogliamo perseguire con umile fermezza in questa nuova tappa. Ed esso vuol condurre propriamente a instaurare stabilmente uno stile e una sostanza di vita, di cui le prescrizioni, i programmi e le intuizioni conciliari diventino movente continuo e connaturato, luce perenne, stimolo consapevole per quel vero rinnovamento^ a cui pensava il nostro predecessore Giovanni X X I I I nell'indire il Concilio, e di cui la celebrazione del prossimo Anno Santo ha fatto proprio programma. Con la riforma liturgica sono state introdotte e sostenute fermamente le indicazioni della Costituzione Sacrosanctum Concilium, moltiplicando con spirito pastorale i provvedimenti, affinché, secondo il voto dei Padri, « l'ordinamento dei testi e dei riti fosse condotto in modo che le sante realtà, da essi significate, fossero espresse più chiaramente, il popolo cristiano potesse capirne per quanto è possibile il senso, e parteciparvi con una celebrazione piena, attiva e comunitaria. Tale movimento ci ha condotto al nuovo Messale e alla Liturgia delle Ore, oltre alle altre rilevanti revisioni e innovazioni nei riti. Ma tutto ciò non è che un'introduzione : quello a cui dobbiamo mirare noi Pastori della Chiesa, senza dirci mai soddisfattile che i nostri sforzi in campo liturgico debbono aiutare l'uomo contemporaneo a veracemente pregare ; debbono insegnargli il contatto vivo e personale del suo essere con colui che di quest'essere è fonte e principio, con colui che è il Padre nostro, e, con Cristo, ci ha dato la salvezza, nello Spirito Santo. A nulla servirebbe la riforma liturgica se non aumentassero nella Chiesa i veri adoratori del Padre in spirito e verità, consapevoli della loro dignità di membra di Cristo, che è presente in modo eminente nella comunità di culto e offre con noi il suo sacrificio a Dio. Il mondo non si salva oggi senza la preghiera. Tanto più è vivo questo bisogno di interiore rinnovamento, quanto più ci rendiamo conto di vivere in un mondo, come oggi si dice, secolarizzato, chiuso in se stesso e nella sua autosufficienza, che non postula Dio, e dice di non avere né sentir bisogno di lui, pago delle proprie affermazioni e lacerato dalle proprie nevrosi. A questo mondo si rivolge il Vangelo : ma dobbiamo chiederci con quale efficàcia, con quale inci3 4 5 3 Cfr. ib., 21. Cfr. lo. 4, 23. Cfr. Joseph G. Jungmann, De praesentia Domini in communitate cultus, in Acta Congressus Internationalis de Theologia Concilii Vaticani II, Città del Vaticano, 1968, p. 298. 4 5 Acta Pauli Pp. VI 383 si vita, con quale mordente noi rispondiamo a questo compito, quasi sovrumano. I nostri metodi pastorali forse non si adattano sempre alle esigenze dell'uomo contemporaneo, che pure ha fame di Dio e nostalgia della sua casa, senza sapere od osare di riconoscerlo. Le nostre parole lo lasciano forse indifferente. I sistemi di un tempo, rispondenti alle necessità di un diverso contesto sociologico, non fanno più altrettanta presa su di una società e mentalità, profondamente mutate. Ora, l'aggiornamento dei metodi pastorali è stato uno degli scopi del Vaticano I I , e noi non abbiamo mancato di richiamarne continuamente la necessità nel nostro magistero : ma se vogliamo fare un franco e sereno esame di coscienza, non possiamo dire che quell'aggiornamento abbia ancora pienamente conseguito quegli obbiettivi, a cui sono stati chiamati i Vescovi, i sacerdoti e il laicato. Le condizioni della società in cui viviamo ci obbligano perciò tutti a rivedere i metodi, a cercare con ogni mezzo di studiare come portare all'uomo moderno il messaggio cristiano, nel quale, soltanto, egli può trovare la risposta ai suoi interrogativi e la forza per il suo impegno di solidarietà umana : per questo abbiamo chiesto ai Nostri fratelli nell'episcopato di studiare insieme, nel prossimo Sinodo dei Vescovi, l'evangelizzazione nel mondo contemporaneo: è un modo per richiamare e per rispondere alle consegne conciliari, che tutti ci interpellano per la nostra totale fedeltà al dovere di ministri di Cristo e di dispensatori dei misteri di Dio. In tal modo, pensiamo, si potrà continuare in quello sforzo, che tanto ci sta a cuore, di contribuire alla sintesi felice di (( nova et vetera », di tradizione e di riforma, di conservare e aggiornare il patrimonio della fede affinché la sua intangibile ricchezza sia presentata in modo convincente agli uomini del tempo nostro. 6 7 8 9 È perciò evidente che lo sforzo di adeguamento alle nuove esigenze non si può compiere a prezzo di un travisamento dell'immutabile messaggio della Rivelazione, del sacro deposito che dobbiamo custodire, evitando profanus vocum novitates. Abbiamo assistito dopo il Concilio, come continuazione e integrazione della magnifica tradizione precedente, al fiorire di una ricca ecclesiologia, che, accanto alla cristologia, ha approfondito le verità proposte dai documenti conciliari. Non 10 6 7 8 9 10 Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 17. Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 13. Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam Actuositatem, nn. 6, S, 14. Cfr. 1 Cor. 4, 1. Cfr. 1 Tim. 6, 20. 384 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sempre questo processo è andato di pari passo col sano senso critico, col criterio pastorale, con la ricerca disinteressata e con la probità scientifica necessaria nei momenti di grande travaglio. Di qui il duplice dovere, di riaffermare l'eterna e intangibile verità pur nel contesto cambiato della ricerca, del progresso scientifico, della facilità degli scambi e delle divulgazioni, e di esprimere nella sua validità transtemporale, adattandola al linguaggio moderno e alla sensibilità nuova la ricchezza antica e perenne del messaggio della salvezza. I nostri documenti, la introduzione di nuove istituzioni come la Commissione Teologica internazionale, hanno cercato di rispondere a questa urgente necessità; ma occorre guardare avanti, per convalidare la integrità di tutta la dottrina, senza nessuna mutevolezza corriva alle mode caduche, nelle forme del linguaggio nuovo, al quale, a sua volta, non si pongono preclusioni se non quelle della assoluta fedeltà alla Rivelazione e al Magistero infallibile della Chiesa, del rispetto del sensus fidelium e della edificazione nella carità. Noi ci attendiamo tanto dalla collaborazione leale e costruttiva dei teologi di oggi per contribuire all'accostamento del Vangelo alla cultura moderna, com'è avvenuto in altri secoli cruciali nella storia della Chiesa. Da questa intesa deve continuare su scala sempre più vasta il dialogo con tutti gli uomini, che è stato il programma del nostro Pontificato enunciato nella nostra prima Enciclica Ecclesiam suam e portato finora avanti nel nome del Signore, sia all'interno della Chiesa, sia nei contatti col mondo — non credente, non cristiano, non cattolico — per l'instaurazione di rapporti umani, basati sulla collaborazione reciproca, sulla sincerità costruttiva, sulla mitezza, sulla prudenza. Il mondo guarda alla Chiesa, ed essa deve avere la capacità, la preparazione, e i metodi adatti per instaurare e portare avanti il colloquio che conduce all'annuncio del Vangelo di Cristo. Tale impegno nella evangelizzazione deve infondere maggiore fiducia anche al nostro dilettissimo clero diocesano e regolare, prezioso collaboratore dei Vescovi, chiamato, per mandato specifico e insostituibile del sacerdozio ministeriale, ad essere tra i fedeli il tramite della grazia di Cristo, a spezzare il pane del suo Corpo sacramentale e della sua Parola, a continuare la sua Presenza. I sacerdoti hanno attraversato e tuttora, qua e là, attraversano un periodo di disagio, di pena, di disorientamento, proprio perché si rendono ben conto che i mezzi pastorali sono spesso inadeguati alle istanze di oggi. Dobbiamo compiere un nuovo sforzo per aiutarli a superare questo momento, e soddisfare al- Acta Pauli Pp. VI 385 l'obbligo che ha la Chiesa di andare incontro, ai vari ministeri, di facilitarli in tutti i modi, di offrire loro i mezzi efficaci per tale esercizio. Il Concilio ha fatto obbligo ai Vescovi di dedicare particolari cure ai propri sacerdoti : e in questa linea occorre che il clero si sappia sempre più amato, seguito, ascoltato, messo a parte della azione pastorale, e sia peraltro aiutato ad avvalorare sempre più i metodi pastorali, che hanno pur sempre funzione di strumento, con l'unica realtà che conta, con la preghiera e l'unione con Dio, « l'anima di ogni apostolato» , ottenuta con la vissuta pietà eucaristica e mariana, e con la consuetudine, assidua e fervorosa, con la Parola di Dio. 11 12 Per quest'opera di evangelizzazione della Chiesa nel mondo noi vogliamo essere in primo luogo al fianco dei nostri fratelli nell'episcopato, per agevolare il loro ministero. Le ansie e le sollecitudini pastorali dei Vescovi sono anche le nostre ; e se abbiamo introdotto le note modificazioni nella nostra benemerita Curia Romana, ciò non è stato che per rendere sempre più stretti e fecondi il contatto e la collaborazione col corpo dei Vescovi, che Spiritus Sanctus posuit ... regere Ecclesiam Dei, quam adquisivit sanguine suo. 13 Uniti con essi, come Pietro con gli Apostoli, noi guardiamo alle possibilità stupende che si aprono all'azione pastorale della Chiesa nel mondo. Ad esso si schiude un campo sterminato, per coltivare il quale tutte le forze valide debbono essere tese con instancabile generosità e vigile comprensione dei segni dei tempi. Vi sarebbe e v'è da tremare, se non ci soccorressero le virtù teologali della fede e della speranza in Dio. Vi sono nel mondo oltre tre miliardi e mezzo di uomini, di nostri fratelli, verso i quali il Signore ci comanda di andare a predicare il Vangelo : eppure, in confronto con essi, noi siamo una piccola minoranza, il pusillus grex/ che tuttavia nella sua piccolezza deve trovare non la giustificazione a rinunciataria acquiescenza, bensì l'umiltà e l'ardire per la sua obbedienza al comando missionario di Cristo. 14 5 A tale proposito, ci rivolgiamo con grande speranza al laicato cattolico e soprattutto ai giovani, ai quali vanno le nostre vive simpatie e il nostro affetto paterno. A dispetto di apparenze contrastanti e di atteggiamenti esibizionistici o contestatori, noi abbiamo fiducia nei gio11 12 13 14 15 Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 16. Cfr. 1 Tim. 4, 16. Act. 20, 28. Mt. 28, 19. Lc. 12, 32. 25 - A . A . S. 386 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vani. Ad essi, che talora cercano vie nuove di impegno personale, vorremmo ripetere la frase inquietante del Vangelo : Quid hic statis tota die otiosi?. La loro sete di assoluto non può essere placata dai surrogati di ideologie o di esperienze pratiche aberranti. No, i giovani hanno in sé la capacità, l'ingegno, l'inventiva, la fantasia, la forza, lo spirito di dedizione e di sacrificio, per poter dare il loro contributo alla salvezza dei fratelli : Ite et vos in vineam meam. Il Concilio Vaticano II ha chiamato il laicato e la gioventù all'opera dell'evangelizzazione. Ci rallegriamo di veder attuate queste direttive da un numero crescente di comunità, mentre auspichiamo per il futuro che tale azione sia più vasta di quanto non è stata finora. A ciò dovremo guardare, affinché l'azione evangelizzatrice trovi i suoi volenterosi operai in tutti gli strati della vita ecclesiale. Più fatti e meno parole : è l'invito che facciamo a quanti oggi ci ascoltano. 16 11 18 Altrettanto sia detto sull'attività caritativa della Chiesa nel mondo, oggi chiamata a essere presente su frontiere smisurate per aiutare tutti coloro che soffrono. Una magnifica fioritura di iniziative e di opere ci dice col linguaggio consolante della realtà che i figli della Chiesa vivono col cuore aperto a tutte le tragedie del mondo. I nostri appelli non sono rimasti inascoltati. I numerosi organismi di carità, esistenti nei vari Paesi, compiono uno sforzo commovente. E nel coordinare le comuni iniziative e renderle perciò più utili e tempestive, non per sostituirsi ad esse, il Pontificio Consiglio Cor Unum, trova la sua natura e finalità. Esso permette di poter prevedere per il futuro che l'azione caritativa della Chiesa sarà sempre più efficace : a tale sintonia di azione e di generosità noi invitiamo tutti i nostri figli, anzi tutti gli uomini di buona volontà, perché si venga incontro alle tragiche e drammatiche richieste di aiuto — quelle, ad esempio, che in questi giorni ci giungono dall'Africa — per manifestare la vitalità e la credibilità della propria fede, e lo sforzo congiunto per il progresso civile dei popoli. (( Lo sviluppo è il nuovo nome della pace », abbiamo scritto a conclusione dell'Enciclica Populorum progressio, n. 87; e questo nome è l'equivalente della carità. La Chiesa è chiamata a favorire la pace e il progresso, nell'amore che nasce dal Cuore di Cristo ; essa ben sa che è 16 Mt. 20, 6. Ib. 20, 7. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, nn. 15, 21; Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam Actuositatem, nn. 12, 22. 17 18 Acta Pauli Pp. VI 387 al Cristo, nascosto nel più piccolo dei fratelli, che vanno tutte le pur oscure e umili attenzioni rivolte a chi ha fame, a chi ha sete, a chi è privo di vestito e di casa, e chi è malato e prigioniero ; a chi è senza istruzione e senza dignità, agli umiliati, agli oppressi, agli emarginati per pregiudizi etnici o razziali. Poiché la Chiesa sa che il giudizio finale verterà sulla carità e sulla giustizia, essa, da sempre, è al servizio degli uomini suoi figli e fratelli : cerca di favorire con ogni suo mezzo la pace, lo sviluppo dei popoli meno fortunati, meno provvisti economicamente, lottando con pazienza e con speranza, nella mansuetudine del Cristo, per l'avvento di tempi migliori. Essa agisce come il lievito nella pasta, facendo prendere sempre più coscienza, all'umanità, di questa necessaria solidarietà interpersonale. Come abbiamo scritto nella già citata Enciclica, « l'ora dell'azione è già suonata : la sopravvivenza di tanti bambini innocenti, l'accesso a una condizione umana di tante famiglie sventurate, la pace nel mondo, l'avvenire della civiltà sono in gioco. A tutti gli uomini e a tutti i popoli di assumersi la loro responsabilità » . Su questa strada la Chiesa è al fianco di quanti si prendono disinteressatamente a cuore le sorti dell'umanità. 1 9 2 0 In tale contesto, pur rivolgendosi questo nostro discorso piuttosto agli aspetti interni della vita ecclesiale, vorremmo qui far un cenno fugace alle relazioni ufficiali che la Sede Apostolica intrattiene con molti degli Stati nei quali si organizza la comunità dei popoli : alla loro motivazione profonda, cioè, e alle loro caratteristiche. Dall'anno nel quale assumemmo l'ufficio pontificale ad oggi, il numero di tali Stati è andato gradualmente aumentando, sino a giungere poco meno che a raddoppiarsi. Ed è da rilevare che i Paesi che si sono così aggiunti a quelli già legati alla Santa Sede da rapporti diplomatici, di antica tradizione cattolica per la maggior parte, sono invece per lo più di civiltà non occidentale e non cristiana. A rispondere affermativamente alla proposta di allacciare sempre più numerosi rapporti di tal genere Ci induce, non soltanto la cortesia o le motivazioni spesso generosamente lusinghiere addotte da chi ne prende cortesemente l'iniziativa; tanto meno un desiderio di affermazione umana, o la tentazione di intrometterci in un campo alieno alla missione della Chiesa e della Sede Apostolica ; ma la consapevolezza, 19 20 Cfr. Mt. 25, 34-36. Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 80. 388 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale appunto, di un dovere — o almeno di un titolo — che a quest'ultima spetta proprio per la sua vocazione spirituale e religiosa. Sembra a noi, infatti, che popoli così diversi, i quali non possono certo da noi attendersi appoggio d'ordine politico o aiuti di valore materiale, chiedano però alla Sede di Pietro qualcosa che questa può, né deve rifiutarsi di dare, e che forse Essa sola è in grado di dare con tanta indiscussa chiarezza e con l'autorità che le viene dalla sua storia, non meno che dalla sua natura : un afflato, cioè, un orientamento, un'ispirazione morale che tutti, confusamente talvolta, sentono dover animare e guidare la vita delle Nazioni e i loro vicendevoli rapporti. Il che la Santa Sede fa, non solo proclamando princìpi, ma partecipando, anche come membro di pieno diritto, ancorché con caratteristiche del tutto particolari alla vita della comunità internazionale e condividendone, nel modo che le si addice, i concreti problemi e le responsabilità. Senza andarne alla ricerca, la Santa Sede non respinge, di norma, anzi è lieta di accettare l'invito ad un rapporto nel quale Essa vede un mezzo di servizio, congeniale alle sue possibilità e alle sue funzioni. Rapporto che Essa vuole, per parte sua, fiducioso e leale ; rispettoso della sovranità e dei diritti di tutti gli Stati, ma libero nell'espressione del suo giudizio per la salvaguardia dei diritti e della vita della Chiesa, così come per il riconoscimento delle prerogative della persona umana, ed il rispetto di ogni legittima esigenza dello spirito e dell'ordine morale ; rapporto tale pertanto da consentire una valida collaborazione al servizio dei grandi interessi comuni a tutti gli Stati e alla intera comunità dei popoli. È questo lo spirito che ha guidato la Santa Sede nella sua azione di pace. Non crediamo di poterci limitare ad appoggiare, in questo campo, iniziative altrui : che, del resto, se buone noi incoraggiamo, benediciamo, e che sul nostro appoggio volonteroso sempre possono contare. Riteniamo nostro dovere farci com'è possibile, attivi promotori di pace e di pacificazione, là, soprattutto, dove manchi, o venga meno, o sia insufficiente l'opera di altri : non per sostituirci ai più diretti responsabili, ma perché consapevoli che nessuno più di noi ne ha responsabilità davanti a Dio. Non ci tratterranno su questa strada, né la coscienza della modestia dei nostri mezzi, né lo scoramento per la scarsezza dei risultati o per gli ostacoli tenacemente insorgenti. Ma ci sosterrà il pensiero del dovere compiuto; e la fiducia che la pace, possibile benché difficile, conquisterà finalmente le menti e le volontà degli uomini. Acta Pauli Pp. VI 389 Questa consapevolezza ha indotto la Sede Apostolica, proprio in questi giorni, ad accogliere positivamente l'invito a prender parte alla Conferenza per la sicurezza e la cooperazione in Europa che si aprirà ad Helsinki agli inizi del prossimo luglio : iniziativa che interessa non l'Europa soltanto ma, per ciò che questa significa, l'intera famiglia delle Nazioni. La partecipazione della Santa Sede, discreta, senza dubbio, come è richiesto dalla sua stessa condizione, vuol esprimere incoraggiamento all'ardua impresa e sottolineare l'importanza preminente dei fattori morali e di diritto fra le condizioni che possono assicurarne la felice riuscita. Ciò si collega, a nostro avviso, benché su un piano distinto, a quel campo vastissimo di azione pastorale, educativa, missionaria, sociale e internazionale, che la Chiesa è chiamata a compiere per la santificazione dei suoi membri, per la salvezza spirituale del mondo e per il progresso dei popoli ; tutte le forze valide debbono sentirsi impegnate. Un nuovo fremito di vita e di generosità, un nuovo slancio di fede e di opere deve pervadere l'intera comunità ecclesiale per i traguardi che le si aprono dinanzi. Dobbiamo avere coscienza che un'ora particolare batte al quadrante della storia del mondo. E tutti, uniti nell'amore, e mossi da profonda concordia di intenti, dobbiamo saperci chiamati a collaborare all'opera che Dio vuole da ciascuno di noi, per la gloria del suo Nome, per l'avvento del suo Regno. La Chiesa, uscita dal Concilio col volto rinnovato, se è stata a volte turbata dagli opposti schieramenti, porta in sé nuovi semi di vitalità, che fanno bene sperare per una vigorosa fioritura di santità e di opere, nella grazia di Dio. Non sono le divisioni, le incomprensioni, i sospetti reciproci che favoriscono l'opera della Chiesa nel momento presente ; essi, invece la intralciano e la paralizzano. La confusione dottrinale e l'indisciplina fanno impallidire dal volto della Chiesa la sua fulgida bellezza di Sposa di Cristo, e ne intorbidano i contorni davanti agli occhi sereni dei fedeli e di quanti ad essa guardano come alla città posta sul monte come al Vessillo levato sulle Nazioni. Non così, non così si può offrire al mondo di oggi, minato all'interno da ideologie e da prassi contrarie non solo al Vangelo ma alla stessa dignità umana, quell'esempio di cui esso ha bisogno, mostrandogli le virtù evangeliche della povertà, dell'umiltà, della purezza, della pazienza, della carità, dell'eroismo. Di qui la necessità di un 21 22 21 22 Cfr. Mt. 5, 14. Cfr. Is. 5, 26. 390 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rilancio vigoroso dello spirito evangelico, che noi amiamo vedere nell'iniziativa dell'Anno Santo : movimento di purificazione, di riconciliazione^ di santità interiore e di solidarietà fraterna,. che culminerà a Roma nel prossimo 1975, e che già si sta attuando in tutte le Chiese locali, a partire dalla scorsa Pentecoste. Un profondo rinnovamento spirituale deve animare i cristiani, far sentire loro il dovere di essere il sale della terra, la luce del mondo. La Chiesa ! Quale dono ci ha fatto il Signore con la sua Chiesa ! « È umile e maestosa. Professa di integrare ogni cultura e di assumere in sé ogni valore, e vuol essere nel medesimo tempo il focolare dei piccoli, dei poveri, della moltitudine semplice e miserabile. Non cessa un istante ... di contemplare Colui che è insieme il Crocifisso e il Risorto, l'uomo del dolore e il Signore della gloria — il Vinto dal Mondo e il Salvatore del Mondo » . La Chiesa! È questo l'anelito profondo di tutta la nostra vita, il sospiro incessante, intrecciato di passione e di preghiera, di questi anni di Pontificato, da quando il Signore ha voluto affidarci la cura degli agnelli e delle pecore, in pegno di un amore misterioso di cui scopriremo il filo segreto solo in Cielo, e che a nostra volta ci obbliga giorno per giorno a una risposta d'amore : Tu sois, quia amo te. Questo amore per Cristo e per la Chiesa ci ha spinti a conservarne e a garantirne in questi anni l'unità, la piena concordia. La grazia di Dio ci ha dato aiuto : ma dobbiamo far di tutto, insieme con i Fratelli nell'episcopato, con i sacerdoti, con i laici, affinché questa unità, che è frutto consolantissimo e segno di riconoscimento per il mondo, rimanga, si raffermi, ingigantisca. È il comando estremo del Cristo, dall'altare dell'ultima Cena : Ut omnes unum sint! Ut sint consummati in unum. * Tale comando, come continuerà a muovere e a sorreggere con la franca collaborazione dei nostri fratelli separati, l'azione ecumenica finora svolta con tanta speranza e con sicuro progresso, così deve sostenere il cammino della Chiesa, alla quale abbiamo dato il cuore e la vita. Ad essa il nostro comune amore, i nostri pensieri, il nostro servizio, per23 2 4 25 26 27 23 2 Mi. 5, 13-14. H. De Lubac, Meditazione sulla Chiesa, in La Teologia dopo il Vaticano II, Brescia 1867, p. 327. Io. 21, 15-17. Cfr. Io. 17, 21-23. Io. 17, 21. Ib. 17, 23. 24 25 26 27 28 Acta Pauli Pp. VI 391 che è il disegno visibile dell'amore di Dio per l'umanità, il sacramento della salvezza: Madre dei Santi, immagine / della città superna; / del Sangue incorruttibile / conservatrice eterna ... / campo di quei che sperano, f Chiesa del Dio vivente!. Sono parole profonde di un genio della letteratura, di cui celebriamo in questo 1973 il centenario della morte, Alessandro Manzoni. Ma, per esprimere il nostro amore alla Chiesa, diremo, con un genio della santità, che anche quest'anno abbiamo commemorato, Suor Teresa di Gesù Bambino : Io amo la Chiesa, mia madre! Tutti ci rafforzi in questo amore, la Vergine Santissima, Madre della Chiesa, a cui affidiamo con trepida speranza il Nostro servizio pontificale e tutti voi, fratelli e figli carissimi. E per tutti confortarci nei comuni propositi di fedeltà, scendano le benedizioni divine, delle quali la Nostra vuol essere pegno e riflesso : in Nomine Patris, et Filii et Spiritus Sancti ! 29 30 IX In Aede Sixtina habita bonarum artium cultoribus ob inauguranda religiosa Artis opera huius aetatis apud Vaticanum Museum collecta. * Signori! Voi vedete, questa apertura d'una nuova Collezione d'Arte religiosa moderna in Vaticano assume subito l'aspetto d'una cerimonia sacra : pregando, cantando, noi varchiamo le soglie di questo ultimo reparto dei Musei Vaticani, or ora allestito per raccogliere opere d'arte, che il genio espressivo del nostro tempo ha prodotto non certo pensando alla loro presente collocazione, e nemmeno intendendo, per la maggior parte almeno di esse, di destinarle precisamente al culto religioso ufficiale. Pensate intanto : i nostri passi muovono da questa Cappella Sistina, luogo, se altro mai fu, dove l'Arte religiosa diede saggio della sua potenza, dispiegando nelle sue immagini quel concerto di grandezza ideale e di bellezza estetica, che ancora forma e formerà, finché i secoli 29 A. Manzoni, Inni Sacri, La Pentecoste. Cfr. Manuscrits autobiographiques de sainte Thérèse de l'Enfant Jésus, Lisieux 1957, p. 229. 30 * Die 23 mensis iunii a. 1973. 392 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ne rispetteranno la pur caduca materia, uno degli incantesimi più suggestivi e stimolanti dell'umana civiltà. Muovono dalla Cappella Sistina, non solo per l'ubicazione della nuova Galleria, localmente contigua alla Cappella Sistina medesima, ma perché l'idea d'onorare arte ed artisti di questa nostra età, che al soggetto religioso hanno rivolto opera libera e degna, sorse appunto, come ognuno sa, proprio in questo esaltante cenacolo, durante una memorabile cerimonia, sotto la martellante interrogativa questione : l'Arte religiosa è frutto d'altra e ormai sorpassata stagione dello spirito umano, ovvero è e può esserlo anche di questa nostra moderna stagione, ove la radice religiosa sembra aver perduto tanto della sua magica virtù ispiratrice? Formulando questa domanda noi sceglievamo, fino da quel primo momento generatore, il criterio direttivo, che poi ha presieduto alla composizione della collezione, che ora stiamo per inaugurare ; e cioè : noi ora intendiamo occuparci delle espressioni artistiche, dalle quali tacitamente traspare, o palesemente si afferma un riferimento, un'intenzione, un soggetto religioso, liberamente concepito dall'Artista, e lasciamo da parte di proposito le opere, che pur dall'Arte prendono nome e ispirazione, ma che decisamente sacre si chiamano, perché destinate e qualificate per il culto sacro. Ebbene, chiedevamo allora collettivamente a noi stessi : esiste oggi, proprio nel quadro della nostra vissuta esperienza, un'Arte religiosa, attuale, moderna, figlia del nostro tempo e gemella dell'Arte profana, che ancora assilla ed incanta l'occhio, ed anche lo spirito dell'uomo del nostro secolo? Vi era sì, un'improvvisa risposta rassicurante e positiva, ma non priva di dubbio e di mortificazione, dovendosi restringere tale risposta a qualche caso e a qualche nome, ben degno del suffragio della stima comune, quasi che si trattasse di casi e di nomi isolati, e sotto certi aspetti, velati da qualche timidezza, schiva di confrontarsi con le superbe tradizioni del passato, ovvero con le più qualificate affermazioni dell'Arte contemporanea. Sì, dicevamo allora; ancor oggi abbiamo Artisti capaci di misurarsi con le pretese dei soggetti religiosi, e abbiamo opere d'Arte religiosa, anche se non propriamente sacra, che fanno a buon diritto parlare di sé ; ma Artisti ed opere di tal genere dove sono? Quanti e quante sono? E la Chiesa, sempre legittima arbitra di giudicare quanto alla sua religione si riferisce, che cosa ne pensa? Che cosa ne dice? Due fenomeni balenarono allora, non senza provocare un certo disagio, ai nostri spiriti ; primo : la Chiesa fu maestra di Arte, e cultrice nel passato e conservatrice del passato ; la sua grande tradizione s'è poi rallentata e quasi Acta Pauli Pp. VI 393 isterilita ; dov'è, ad esempio, in questo domicilio delle sue glorie artistiche dei secoli andati un posto per noi moderni? La Chiesa avrebbe solo musei, gelosi custodi dei lavori degli antichi artisti, solo perciò superbi e magnifici cimiteri, da offrire alla nostra ammirazione e alla nostra imitazione? La Chiesa s'è fermata alla storia ormai spenta dei tempi trascorsi? E secondo : se una cittadinanza nei nobili recinti della Chiesa ufficiale anche per i figli dell'Arte del nostro secolo potesse venire in discussione, non sarebbe negativa la risposta? Noi, dicono questi figli, quasi tuttora estranei a queste stanze privilegiate, abbiamo fatto molto cammino, allontanandoci dai sentieri, che soli sembrano condurre a queste porte : i sentieri della perfezione classica, i sentieri dove la bellezza estetica, dove la dignità intuitiva della forma, dove un pensiero chiaro, sia pure drammatico e romantico, si pronuncia ; i sentieri rivolti all'altrui immediata comprensione, non sono più, in un certo senso almeno, i nostri sentieri ; non entreremo dunque noi mai più in questo regno del Bello, che solo al vederlo conquide, del Vero che solo dall'occhio esperto della fede ha la sua beata attenzione, del Buono, che solo ragioni trascendenti e universali possono sostenere? La filosofia dell'Arte per noi, si pensava, non ha più a sua guida alcuna lampada valida. E allora? E allora, ci siamo chiesti noi custodi di questo giardino terrestre dell'Arte religiosa, quali vostri titoli, quali vostri valori potrebbero tuttora giustificare l'ammissione entro queste soglie? Ecco la risposta offerta da questa nuova collezione, la quale, aprendo le porte ad opere moderne di arte religiosa, intende porre in evidenza alcuni canoni della concezione della Chiesa in ordine all'arte religiosa stessa; sarebbe lungo parlarne; vi accenniamo appena, non foss'altro per giustificare noi stessi di fronte a questa novità. Innanzi tutto, non è vero che solo alcuni determinati criteri dell'Arte dei tempi passati abbiano qui libero ed esclusivo ingresso; secondo, non è vero, a noi sembra, che i criteri direttivi dell'arte contemporanea siano segnati soltanto dall'impronta della follia, della passionalità, dell'astrattismo puramente cerebrale e arbitrario ; sì, l'Artista moderno è soggettivo, cerca più in se stesso, che fuori di sé i motivi dell'opera sua, ma proprio per questo è spesso eminentemente umano, è altamente apprezzabile. Molti Artisti hanno sostituito la psicologia all'estetica ; questa è certamente un'evoluzione, spesso pericolosa e sconcertante, ma più spesso si fa idonea a penetrare nel santuario dello spirito e ad essere da noi, alunni e maestri di Spirito, maggiormente apprezzata. In ogni caso, cotesta Arte, che nasce più dal di dentro che dal di fuori, è documento che non solo ci interessa, ma ci 394 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale obbliga a conoscerla; vogliamo dire, a leggervi dentro l'anima dell'Artista, anzi l'anima contemporanea, di cni egli, sciente o no, si fa interprete e specchio sensibile. Diciamo di più : anche in cotesta anima, quella dell'uomo spontaneamente religioso (perché religiosi siamo tutti, metafisicamente, in qualche misura), si dispiega talora qualche voce estremamente originale, alcune volte con virgineo candore, altre volte con straordinario vigore. Cioè diciamo apertamente : esiste ancora, esiste anche in questo nostro arido mondo secolarizzato, e talvolta perfino guasto di profanazioni oscene e blasfeme, una capacità prodigiosa (ecco la meraviglia che andiamo cercando!) di esprimere, oltre l'umano autentico, il religioso, il divino, il cristiano. Chi riflette a queste nostre ragioni, forse più pastorali, che filosofiche ed estetiche, vorrà accogliere, noi speriamo, con riverenza e con simpatia l'iniziativa, che oggi inauguriamo, umili e fieri che ciò avvenga in questa nostra Casa, dove l'Arte, la grande Arte, ha avuto e conserva i suoi più insigni documenti, ma dove essa certo non disdegna, in virtù della parentela religiosa, d'avere accanto come nuova sorella, l'Arte contemporanea. Ebbene, la Galleria, che noi oggi offriamo allo sguardo curioso o critico del pubblico, ha per ora una pretesa dominante, quella d'essere documentaria. Documentaria, ancor più che dell'Arte, dell'Artista moderno, il quale è Profeta e Poeta, a suo modo, dell'uomo d'oggi, della sua mentalità, della società moderna ; e se la presente documentazione artistica nostra ci attesta che i valori religiosi vi sono liberamente e felicemente espressi, noi siamo felici e pieni di speranza. Porse non tutti i visitatori condivideranno egualmente la nostra felicità, ma tutti la speranza, sì. Perché nasce spontaneo e convalidato l'auspicio che da questa prima rassegna d'Arte religiosa moderna, posta accanto, se non a confronto, con lo sfoggio circostante dei capolavori vaticani, scaturisca una novella tradizione artistica, e si avvalori nei cuori degli Artisti la convinzione che la Chiesa cattolica è tuttora e sempre loro estimatrice, fautrice e protettrice ; e che onorando le opere qui esposte, ella attende sull'amplissimo orizzonte del mondo odierno la fioritura di una primavera nuova dell'Arte religiosa postconciliare. Noi sentiamo il dovere di ringraziare tutti coloro che hanno favorito questa iniziativa ; e primi lo siano gli Artisti, specialmente quelli che generosamente hanno offerto opere loro alla nascente collezione, e quelli che ne hanno agevolato la raccolta. E poi ringraziamo quelli che in possesso di quadri o di oggetti d'arte qui esposti ce ne hanno fatto Acta Pauli Pp. VI 395 munifico dono, come quanti hanno contribuito con offerte, con aiuti e prestazioni di vario genere all'esito dell'impresa. Basti dire ch'essa giunge a compimento, senza che ne sia stato gravato il già difficile bilancio della Santa Sede, né tanto meno il peculio destinato alle opere buone. In particolare la nostra riconoscenza si rivolge ai promotori della impresa medesima, come gli operatori ausiliari : sacrifici personali, viaggi, ricerche, studi, esperimenti, preparativi, fatiche e lavoro senza risparmio meritano il nostro plauso e la nostra gratitudine. Confidiamo che ciò sia anche da parte vostra. Salutiamo infine con animo grato e riverente le Personalità, le quali hanno accolto l'invito a partecipare a questa apertura della Collezione; la loro presenza, mentre compensa le laboriose cure dei promotori, costituisce un collaudo prezioso all'opera compiuta. Grazie di cuore anche da parte nostra personale. E nella fiducia che il Signore voglia tutto accogliere come omaggio a Lui reso, passiamo insieme alla visita inaugurale della Collezione d'Arte religiosa moderna, che si apre davanti a noi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 396 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI DECLARATIO circa Catholicam Doctrinam de Ecclesia contra nonnullos errores hodiernos tuendam. Mysterium Ecclesiae, a Concilio Vaticano II nova luce illustratum, iterum iterumque considerationi subiectum est in pluribus theologorum editis scriptis. Ex quibus haud pauca profecto iuvarunt ad illud mysterium magis intellegendum; sed quaedam sermone ambiguo aut etiam erroneo doctrinam catholicam obscuraverunt, ac nonnunquam eo usque processerunt, ut etiam in rebus fundamentalibus fidei catholicae repugnarent. Cum igitur opus fuit, non defuerunt plurium nationum Episcopi qui, pro suo officio « depositum fidei purum et integrum servandi )) suoque munere « Evangelium indesinenter annuntiandi » , declarationibus inter se affinibus, christifideles suae curae commissos a periculo errandi defenderent. Ac praeterea, secundus Synodi Episcoporum Generalis Coetus, de sacerdotio ministeriali tractans, aliqua doctrinae capita haud levis ponderis, ad constitutionem Ecclesiae quod attinet, exposuit. Sacra pariter Congregatio pro Doctrina Fidei, cuius officium est (( doctrinam de fide et moribus in universo orbe catholico tutari » , nonnullas veritates ad mysterium Ecclesiae pertinentes et hodie negatas aut in periculum adductas, vestigia in primis sequens utriusque Concilii Vaticani, colligere atque declarare intendit. 1 2 1 DE UNICA CHRISTI ECCLESIA Unica est Ecclesia, « quam Salvator noster, post resurrectionem suam Petro pascendam tradidit (cf. Io. 21, 17), eique ac ceteris Apo1 2 Paulus VI, Adhort. apost. Quinque iam anni, A.A.S. 63 (1971), p. 99. Paulus V I , Const. apost. Regimini Ecclesiae universae, A.A.S. 59 (1967), p. 897. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 397 stolis diffundendam et regendam commisit (cf. Mt. 18, 18 ss.) et in perpetuum ut columnam et firmamentum veritatis erexit (cf. 1 Tim. 3,15) » ; atque haec Christi Ecclesia, « in hoc mundo ut societas constituta et ordinata, subsistit in Ecclesia catholica, a Successore Petri et Episcopis in eius communione gubernata ) ) . Haec Concilii Vaticani II declaratio illustratur eiusdem Concilii verbis, secundum quae « per solam ... catholicam Christi Ecclesiam, quae generale auxilium salutis est, omnis salutarium mediorum plenitudo attingi potest » , atque eadem catholica Ecclesia « omni a Deo revelata veritate et omnibus mediis gratiae ditata est ) ) , quibus Christus suam communitatem messianicam pollere voluit. Quod non impedit, quominus eadem Ecclesia, in hac sua terrena peregrinatione, « in proprio sinu peccatores complectens, sancta simul et semper purificanda » sit, et quominus (( extra eius compaginem », nominatim in Ecclesiis vel communitatibus ecclesialibus, quae imperfecta communione cum Ecclesia catholica coniunguntur, « elementa plura sanctificationis et veritatis inveniantur, quae ut dona Ecclesiae Christi propria, ad unitatem catholicam impellunt » . Quae cum ita sint, « necessarium est catholicos cum gaudio agnoscere et aestimare bona vere christiana, a communi patrimonio promanantia, quae apud fratres a nobis seiunctos inveniuntur » , atque studiosos esse redintegrandae unitatis inter universos christianos, communi conatu purificationis atque renovationis, ut voluntas Christi adimpleatur et christianorum divisio desinat officere Evangelio per orbem proclamando. Confiteri tamen iidem catholici debent se divinae misericordiae dono ad illam Ecclesiam pertinere, quam Christus condidit et quae a successoribus Petri ceterorumque Apostolorum dirigitur, penes quos integra ac viva perstat primigenia communitatis apostolicae institutio atque doctrina, perenne eiusdem Ecclesiae veri3 4 5 6 7 8 9 10 3 Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 8; Constitutiones Decreta Declarationes, editio Secretariae Generalis, Typis Polyglottis Vaticanis, 1966, p. 104 s. Conc. Vat. I I : Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 3; Const. Decr. Decl., p. 250. Ibid., n. 4; Const. Decr. Decl., n. 252. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 8; Const. Decr. Decl., p. 106. Ibid.; Const. Decr. Decl., p. 105. Conc. Vat. I I : Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 4; Const. Decr. Decl., p. 253. Cf. ibid., n. 6-8; Const. Decr. Decl., pp. 255-258. Cf. ibid., n. 1; Const. Decr. Decl., p. 243. 4 5 6 7 8 9 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 398 11 tatis et sanctitatis patrimonium. Quare christifidelibus sibi fingere ñon licet Ecclesiam Christi nihil aliud esse quam summam quamdam — divisam quidem, sed adhuc aliqualiter unam —- Ecclesiarum et communitatum ecclesialium ; ac minime iis liberum est tenere Christi Ecclesiam hodie iam nullibi vere subsistere, ita ut nonnisi finis existimanda sit, quem omnes Ecclesiae et communitates quaerere debeant. 2 DE INFALLIBILITATE ECCLESIAE UNIVERSAE (( Quae Deus ad salutem cunctarum gentium revelaverat, eadem benignissime disposuit ut in aevum integre permanerent » . Quapropter Ecclesiae commisit thesaurum verbi Dei, in quo servando, scrutando atque vitae applicando Pastores et plebs sancta conspirant. Ipse igitur omnimode infallibilis Deus Populum suum novum, qui est Ecclesia, dignatus est participata quadam infallibilitate donare, quae intra limites continetur rerum fidei et morum, quaeque valet cum universus ille populus aliquod caput doctrinae, ad eas res pertinens, indubitanter tenet; quae demum iugiter pendet e sapienti providentia et unctione gratiae Sancti Spiritus, qui Ecclesiam usque ad gloriosum Domini eius adventum, in omnem inducit veritatem. De hac Populi Dei infallibilitate Concilium Vaticanum II declarat : « Universitas fidelium, qui unctionem habent a Sancto (cf. 1 Io. 2, 20 et 27), in credendo falli nequit, atque hanc suam peculiarem proprietatem mediante supernaturali sensu fidei totius populi manifestat, cum "ab Episcopis usque ad extremos laicos fideles " (S. Augustinus, De Praed. Sanet. 14, 27) universalem suum consensum de rebus fidei et morum exhibet » . Sanctus autem Spiritus Populum Dei illuminat et auxilio suo iuvat, prout est corpus Christi hierarchica communione unitum. Quod Concilium Vaticanum II indicat addendo verbis suis modo allatis : « Illo enim sensu fidei, qui a Spiritu veritatis excitatur et sustentatur, Po1 2 13 14 1 5 11 Cf. Paulus V I , Litt. encycl. Ecclesiam suam, A.A.S. 56 (1964), p. 629. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de divina Revelatione Dei verbum, n. 7; Const. Decr. Decl., p. 428. Cf. ibid., n. 10; Const. Decr. Decl., p. 431. Cf. ibid., n. 8; Const. Decr. Decl., p. 430. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 12; Const. Decr. Decl., p. 113 s. 12 13 14 15 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 399 pulus Dei sub ductu Sacri Magisterii cui fideliter obsequens, iam non verbum hominum, sed vere accipit verbum Dei (cf. 1 Thess. 2, 13), " semel traditae sanctis fidei " (lud. 3) indefectibiliter adhaeret, recto iudicio in eam profundius penetrat eamque in vita plenius applicat » . Profecto christifideles, muneris prophetici Christi suo modo participes, multifarie ad id operam conferunt, ut intellegentia fidei in Ecclesia incrementum capiat. « Crescit enim — ita ait Concilium Vaticanum II — tam rerum quam verborum traditorum perceptio, tum ex contemplatione et studio credentium, qui ea conferunt in corde suo (cf. Lc. 2, 19 et 51), tum ex intima rerum spiritualium quam experiuntur intelligentia, tum ex praeconio eorum qui cum episcopatus successione charisma veritatis certum acceperunt » . Ac Summus Pontifex Paulus VI animadvertit Ecclesiae Pastores suum « testimonium » proferre « positum et infixum in sancta Traditione sacrisque Bibliis atque totius Populi Dei vita alitum » . Sed ad solos hos Pastores, Petri ceterorumque Apostolorum successores, ex divina institutione pertinet authentice, id est auctoritate Christi diversis modis participata, docere fideles; quibus satis habere non licet eos audire velut doctrinae catholicae peritos, sed qui iis nomine Christi docentibus obsequi debent adhaesione congrua mensurae auctoritatis, qua pollent et qua uti intendunt. Ideo Concilium Vaticanum I I , vestigia Concilii Vaticani I persequens, docuit Christum in Petro instituisse (( perpetuum ac visibile unitatis fidei et communionis principium et fundamentum » : ac Summus Pontifex Paulus VI asseruit : « Magisterium Episcoporum credentibus signum est ac via qua verbum Dei recipiant atque agnoscant v. Quantumvis igitur Sacrum Magisterium ex contemplatione, vita et investigatione fidelium fructus percipiat, eius munus non reducitur ad sanciendum eorum iam expressum consensum; quin potius, in verbo Dei scripto vel tradito 1 6 17 1 8 1 9 20 21 22 16 Ibid.; Const. Decr. Decl., p. 114. Cf. ibid., n. 35; Const. Decr. Decl., p.. 157. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de divina Revelatione Dei Verbum, n. 8; Const. Decr. Decl., p. 430. Paulus V I , Adhort. apost. Quinque iam anni, A.A.S. 63 (1971), p. 99. Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 25; Const. Decr. Decl., p. 138 s. Ibid., n. 18; Const. Decr. Decl., p. 124 s. Cf. Conc. Vat. I: Const. dogm. Pastor aeternus, Prologus; Conciliorum Oecumenicorum Decreta , ed. Istituto per le Scienze Religiose di Bologna, Herder, 1973, p. 812 (Denz.-Schön. 3051). Paulus V I , Adhort. apost. Quinque iam anni, A.A.S. 63 (1971), p. 100. 17 18 19 20 21 ì 22 400 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale interpretando et explicando, illum consensum etiam praevenire et requirere potest. Ipse demum Populus Dei, ne, in uno corpore Domini sui, unius fidei communionem deperdat (cf. Eph. 4, 4 et 5), interventu et auxilio Magisterii tum maxime indiget, cum in eius sinu circa doctrinam credendam aut tenendam dissensiones oriuntur et manant. 23 3 DE INFALLIBILITATE MAGISTERII ECCLESIAE Iesus Christus autem Magisterium Pastorum, quibus munus commisit docendi Evangelium universo Populo suo totique familiae humanae, congruo infallibilitatis charismate circa res fidei et morum instructum esse voluit. Quod, cum non procedat ex novis revelationibus, quibus Successor Petri Collegiumque Episcoporum fruantur, ipsos non eximit a cura perscrutandi, aptis mediis adhibitis, divinae revelationis thesaurum in Sacris Litteris, quibus veritas incorrupte docetur, quam Deus salutis nostrae causa conscribi voluit, atque in viva, quae est ab Apostolis, Traditione. In munere autem suo adimplendo, Ecclesiae Pastores assistentia Spiritus Sancti gaudent, quae apicem suum attingit, quando Populum Dei tali modo erudiunt, ut, ex promissionibus Christi in Petro ceterisque Apostolis datis, doctrinam necessario immunem ab errore tradant. 24 25 26 Quod quidem evenit, cum Episcopi per orbem dispersi, sed in communione cum Successore Petri docentes, in unam sententiam tamquam definitive tenendam conveniunt. Quod manifestius etiam habetur, et quando Episcopi actu collegiali — sicut in Conciliis Oecumenicis — una cum visibili eorum Capite, doctrinam tenendam definiunt, et 27 28 23 3 Cf. Conc. Vat. I: Const. dogm. Pastor aeternus, cap. 4; Conc. Oec. Decr. , p. 815 s. (Denz.-Sctiön. 3069, 3074). Cf. etiam Decr. S. Congr. S. Off. Lamentabili, n. 6, A.S.S. 40 (1907), p. 471 (Denz.-Schön. 3406). Conc. Vat. I: Const. dogm. Pastor aeternus, cap. 4; Conc. Oec. Decr. , p. 816 (Denz.-Schön. 3070). Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 25, et Const. dogm. de divina Revelatione Dei Verbum, n. 4; Const. Decr. Decl., p. 141 et 426. Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de divina Revelatione Dei Verbum, n. i l ; Const. Decr. Decl., p. 434. Cf. ibid., n. 9 s.; Const. Decr. Decl., pp. 430-432. Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 25; Const. Decr. Decl., p. 139. Cf. ibid., n. 25 et 22; Const. Decr. Decl., pp. 139 et 133. 24 25 26 27 28 3 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 401 quando Romanus Pontifex « ex cathedra loquitur, id est, cum omnium christianorum Pastoris et Doctoris munere fungens, pro suprema sua apostolica auctoritate doctrinam de fide vel moribus ab universa Ecclesia tenendam definit w. Secundum autem catholicam doctrinam, infallibilitas Magisterii Ecclesiae non solum ad fidei depositum se extendit, sed etiam ad ea, sine quibus hoc depositum rite nequit custodiri et exponi. Extensio vero illius infallibilitatis ad ipsum fidei depositum, est veritas quam Ecclesia inde ab initiis pro comperto habuit in promissionibus Christi esse revelatam. Qua nixum veritate, Concilium Vaticanum I materiam fidei catholicae definivit : « Fide divina et catholica ea omnia credenda sunt, quae in verbo Dei scripto vel tradito continentur et ab Ecclesia sive sollemni iudicio, sive ordinario et universali magisterio tamquam divinitus revelata credenda proponuntur ) ) . Ea ergo fidei catholicae obiecta — quae dogmatum nomine nuncupantur — necessario sunt et quovis tempore fuerunt incommutabilis norma, sicut pro fide, ita etiam pro scientia theologica. 29 30 31 4 DE DONO INFALLIBILITATIS ECCLESIAE NON EXTENUANDO Ex iis quae dicta sunt de extensione et condicionibus infallibilitatis Populi Dei ac Magisterii Ecclesiae, consequitur nequaquam christifidelibus fas esse agnoscere in Ecclesia fundamentalem tantum, ut quidam contendunt, in vero permanentiam, quae componi possit cum erroribus passim diffusis in sententiis, quas Ecclesiae Magisterium definitive tenendas docet, aut in Populi Dei indubitanti consensu de rebus fidei et morum. Verum quidem est fide salutari homines sese con vertere ad Deum, qui in Iesu Christo Filio suo se revelat ; sed perperam quis inde inferat Ecclesiae dogmata, quae alia mysteria exprimunt, parvi fieri aut etiam 32 29 3 Conc. Vat. I: Const. dogm. Pastor aeternus, cap. 4; Conc. Oec. Decr. , p. 816 (Denz.-Schön. 3074). Cf. Conc. Vat. I I : ibid., n. 25; Const. Decr. Decl., pp. 139-141. Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 25; Const. Decr. Decl., p. 139. Conc. Vat. I: Const. dogm. Dei Filius, cap. 3; Conc. Oec. Decr?, p. 807 (Denz.Schön. 3011). Cf. C.I.C., can. 1323, § 1 et 1325, § 2. Cf. Conc. Trid. Sess. 6: Decr. de Iustificatione, cap. 6; Conc. Oec. Decr. , p. 672 (Denz.-Schön. 1526); cf. etiam Conc. Vat. I I : Const. dogm. de divina Revelatione Dei Verbum, n. 5; Const. Decr. Decl., p. 426. 30 31 32 26 - A. A.. S. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 402 negari posse. Quinimmo conversio ad Deum, quam fide praestare debemus, oboeditio quaedam est (cf. Rom. 16, 26), quae aptetur oportet naturae Revelationis divinae eiusque exigentiis. Haec autem Revelatio in toto ordine salutis enarrat, et christianorum moribus applicandum docet, mysterium Dei, qui Filium suum misit in mundum (cf. 1 Io. 4, 14) ; ac praeterea ipsa postulat, ut, plenum intellectus et voluntatis obsequium Deo revelanti praestantes, bono nuntio salutis assentiamur prout a Pastoribus Ecclesiae infallibiliter docetur. Christifideles igitur per fidem sese convertunt, sicut oportet, ad Deum in Christo sese revelantem, cum adhaerent ipsi in tota fidei catholicae doctrina. Exsistit profecto ordo ac veluti hierarchia dogmatum Ecclesiae, cum diversus sit eorum nexus cum fundamento fidei. Haec autem hierarchia significat quaedam ex dogmatibus inniti aliis tamquam principalioribus iisdemque illuminari. Omnia autem dogmata, quippe quae revelata sint, eadem fide divina credenda sunt. 33 34 35 5 DE NOTIONE INFALLIBILITATIS ECCLESIAE NON CORRUMPENDA Transmissio Revelationis divinae ab Ecclesia in difficultates varii generis incurrit. Hae autem oriuntur ex eo, quod arcana Dei mysteria (( suapte natura intellectum humanum sic excedunt, ut etiam revelatione tradita et fide suscepta, ipsius tamen fidei velamine contecta et quasi caligine obvoluta maneant )) ; atque etiam ex historica exprimendae Revelationis condicione. Ad hanc historicam condicionem quod attinet, initio observandum est sensum, quem enuntiationes fidei continent, partim pendere e linguae adhibitae vi significandi certo quodam tempore certisque rerum adiunctis. Praeterea, nonnumquam contingit, ut veritas aliqua dogmatica primum modo incompleto, non falso tamen, exprimatur, ac 36 33 Cf. Conc. Vat. I: Const. de Fide Catholica Dei Filius, cap. 3; Conc. Oec. Decr?, p. 807 (Denz.-Schön. 3008); cf etiam Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, n. 5; Const. Decr. Decl., p. 426. Cf. Conc. Vat. I I : Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 11; Const. Decr. Decl., p. 260. Réflexions et suggestions concernant le dialogue œcuménique, IV, 4 b. in Secrétariat pour l'Unité des Chrétiens: Service d'information, n. 12 (déc. 1970, I V ) p. 7 s.; Reflections and Suggestions Concerning Ecumenical Dialogue, I V , 4 b, in The Secrétariat for Promoting Christian Unity: Information Service, n. 12 (Dec. 1970, I V ) , p. 8. Conc. Vat. I: Const. dogm. Dei Filius, cap. 4; Conc. Oec. Decr?, p. S08 (Denz.-Schön. 3016). 34 35 36 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 403 postea, in ampliore contextu fidei aut humanarum cognitionum considerata, plenius et perfectius significetur. Deinde, Ecclesia novis suis enuntiationibus, ea quae in Sacra Scriptura aut in praeteritis Traditionis expressionibus iam aliquomodo continentur, confirmare aut dilucidare intendit, sed simul de certis quaestionibus solvendis erroribusve removendis cogitare solet; quarum omnium rerum ratio habenda est, ut illae enuntiationes recte explanentur. Denique, etsi veritates, quas Ecclesia suis formulis dogmaticis reapse docere intendit, a mutabilibus alicuius temporis cogitationibus distinguuntur et sine iis exprimi possunt, nihilominus interdum fieri potest, ut illae veritates etiam a Sacro Magisterio proferantur verbis, quae huiusmodi cogitationum vestigia secumferant. His consideratis, dicendum est formulas dogmaticas Magisterii Ecclesiae veritatem revelatam ab initio apte communicasse et, manentes easdem, eam in perpetuum communicaturas esse recte interpretantibus ipsas. Exinde tamen non consequitur singulas earum pari ratione ad id efficiendum aptas fuisse aut aptas mansuras esse. Qua de causa theologi accurate circumscribere satagunt intentionem docendi, quam diversae illae formulae reapse continent, atque hac opera sua vivo Magisterio Ecclesiae, cui subduntur, conspicuum praestant auxilium. Eadem insuper de causa fieri solet, ut antiquae formulae dogmaticae et aliae iis veluti proximae, in consueto Ecclesiae usu, vivae ac frugiferae permaneant, ita tamen ut iis opportune novae expositiones enuntiationesque adiungantur, quae congenitum illarum sensum custodiant et illustrent. Porro aliquando etiam factum est, ut in consueto illo Ecclesiae usu, quaedam ex illis formulis cederent novis dicendi modis qui, a Sacro Magisterio propositi vel approbati, eundem sensum clarius pleniusve exhibebant. Ipse autem sensus formularum dogmaticarum semper verus ac secum constans in Ecclesia manet, etiam cum magis dilucidatur et plenius intellegitur. Christifideles ergo se avertant oportet ab opinione secundum quam : primum quidem formulae dogmaticae (aut quaedam earum genera) non possint significare determinate veritatem, sed tantum eius commutabiles approximationes, ipsam quodammodo deformantes seu alterantes; deinde eaedem formulae veritatem indetermi37 37 Cf. Pius IX, Breve Eximiam tuam, A.S.S. 8 (1874-75), p. 447 (Denz.-Schön. 2831); Paulus V I , Litt. encycl. Mysterium fidei, A.A.S. 57 (1965), p. 757 s., et L'Oriente cristiano nella luce di immortali Concili, in Insegnamenti di Paolo VI, vol. 5, Tip. Poligl. Vatic, p. 412 s. 404 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nate tantum significent iugiter quaerendam per supradictas approximationes. Qui talem opinionem amplectantur, relativismum dogmaticum non effugiunt et infallibilitatis Ecclesiae conceptum corrumpunt, qui ad veritatem determinate docendam et tenendam refertur. Dissidet certe huiusmodi opinio a declarationibus Concilii Vaticani I, quod, etsi conscium progressus Ecclesiae in cognoscenda veritate revelata, nihilominus docuit r « Sacrorum ... dogmatum is sensus perpetuo est retinendus quem semel declaravit sancta mater Ecclesia, nec umquam ab eo sensu, altioris intelligentiae specie et nomine, recedendum » ; et quod sententiam damnavit iuxta quam fieri posset (( ut dogmatibus ab Ecclesia propositis aliquando secundum progressum scientiae sensus tribuendus sit alius ab eo quem intellexit et intellegit Ecclesia w. Dubium non est quin, iuxta illos Concilii textus, sensus dogmatum, quem Ecclesia declarat, determinatus et irreformabilis sit. Discrepat quoque praefata opinio ab iis quae, cum inauguraret Concilium Vaticanum I I , Summus Pontifex Ioannes X X I I I de doctrina christiana enuntiavit : « Oportet ut haec doctrina certa et immutabilis, cui fidele obsequium est praestandum, ea ratione pervestigetur et exponatur, quam tempora postulant nostra. Est enim aliud depositum fidei, seu veritates quae doctrina veneranda continentur, aliud modus quo eaedem enuntiantur, eodem tamen sensu eademque sententia ) ) . Cum Successor Petri hic loquatur de doctrina christiana certa et immutabili, de deposito fidei quod idem sit ac veritates in hac doctrina contentae, de his veritatibus denique eodem sensu servandis, liquet eum agnoscere sensum dogmatum nobis dignoscibilem, verum et immutabilem. Novitas autem quam ipse, pro temporum nostrorum necessitate, commendat, pertinet tantum ad modos pervestigandi, exponendi et enuntiandi illam doctrinam cum eius permanenti sensu. Haud dissimili modo Summus Pontifex Paulus VI Ecclesiae Pastores exhortans declaravit : « Nunc autem acriter anniti debemus ut doctrina fidei plenitudinem suae significationis suique ponderis servet, licet ea ratione enuntietur, quae mentes et corda hominum, quibus traditur, contingat » . 38 3 9 40 41 4 2 38 3 Cf. Conc. Vat. I: Const. Dei Filius, cap. 4; Conc. Oec. Decr. , p. 809 (Denz.Schön. 3020). Ibid. Ibid., can. 3; Conc. Oec. Decr. , p 811 (Denz.-Schön. 3043). Ioannes X X I I I , Alloc, in Concilii Vaticani inauguratione, A.A.S. 54 (1962), p. 792. Cf. Conc. Vat. I I : Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 62; Const. Decr. Decl., p. 780. Paulus V I , Adhort. apost. Quinque iam anni, A.A.S. 63 (1971), p. 100 s. 39 40 41 42 3 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 405 6 DE ECCLESIA CUM SACERDOTIO CHRISTI CONSOCIATA Christus Dominus, novi et aeterni foederis Pontifex, populum quem suo sanguine acquisivit, cum perfecto suo sacerdotio (cf. Hebr. 7, 20-22 et 26-28 ; — 10, 14 et 21) consociare et configurare voluit. Donavit ergo Ecclesiam suam participatione sacerdotii sui, nempe sacerdotio communi fidelium et sacerdotio ministeriali seu hierarchico, quae, etsi non tantum gradu sed essentia differunt, mutuo tamen in Ecclesiae communione ordinantur. Commune fidelium sacerdotium, quod iure etiam regale appellatur (cf. 1 Petr. 2, 9 ; Apoc. 1, 6 ; — 5, 9 s.), quia per ipsum christifideles, ut membra populi messianici, cum Rege suo caelesti coniunguntur, confertur sacramento baptismi. Hoc sacramento fideles « in Ecclesia incorporati, ad cultum religionis christianae ... deputantur », per signum inamissibile, characterem appellatum, et ipsi (( in filios Dei regenerati, fidem quam a Deo per Ecclesiam acceperunt, coram hominibus profiteri tenentur w. Qui igitur baptismo sunt renati, « vi regalis sui sacerdotii, in oblationem Eucharistiae concurrunt, illudque in sacramentis suscipiendis, in oratione et gratiarum actione, testimonio vitae sanctae, abnegatione et actuosa caritate exercent » . 43 44 4 5 Praeterea Christus, Ecclesiae, sui mystici corporis Caput, ministros sui sacerdotii, qui personam eius in Ecclesia gererent, constituit Apostolos suos et, per eos, successores eorum Episcopos, qui susceptum hoc sanctum ministerium, subordinato gradu, Presbyteris quoque legitime tradiderunt. Sic in Ecclesia orta est apostolica sacerdotii ministerialis successio ad gloriam Dei et in servitium Populi eius totiusque familiae humanae ad Deum convertendae. Hoc sacerdotio Episcopi et Presbyteri « quodam modo in sinu Po46 47 43 Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 10; Const. Decr. Decl., p. 110. Ibid., n. 11; Const. Decr. Decl., p. 111. Ibid., n. 10; Const. Decr. Decl., p. 111. Cf. Pius XI, Litt. encycl. Ad catholici sacerdotii, A.A.S. 28 (1936), p. 10 (Denz.Schön. 3755). Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. Lumen gentium, n. 10, et Decr. de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 2; Const. Decr. Decl., p. 110 s., p. 622 s. Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28; Const. Decr. Decl., n. 145. 44 45 46 47 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 406 puli Dei segregantur, non tamen ut separentur, sive ab eo, sive a quovis homine, sed ut totaliter consecrentur operi ad quod Dominus eos assumit w, operi nempe sanctificandi, docendi et regendi, cuius exercitium hierarchica communione pressius determinatur. In hoc multiformi opere indolem principii et fundamenti habet non intermissa praedicatio Evangelii, indolem vero culminis et fontis totius vitae christianae, sacrificium eucharisticum, quod sacerdotes, personam Christi Capitis gerentes, ipsius et membrorum eius corporis mystici nomine, in Spiritu Sancto offerunt Deo Patri; quodque sacra cena integratur, qua christifideles, unum Christi corpus participantes, unum corpus omnes efficiuntur (cf. 1 Cor. 10, 16 s.). 48 49 50 51 52 Ecclesia magis magisque scrutata est indolem sacerdotii ministerialis, quod, ab aetate apostolica stabili modo sacro ritu collatum, in conspectu est (cf. 1 Tim. 4, 14; 2 Tim. 1, 6). Assistente igitur Spiritu Sancto, ipsa clarius in dies perspexit Deum ei significare voluisse hunc ritum non tantum conferre sacerdotibus augmentum gratiae ad ecclesiastica munia sancte obeunda, sed etiam inamissibilem Christi obsignationem, seu characterem, quo ad sua munera deputarentur, idonea potestate ditati, e suprema Christi potestate derivata. Permanens autem existentia huius characteris, cuius naturam theologi aliter atque aliter explicant, a Concilio Florentino tradita est et a Concilio Tridentino in duobus decretis confirmata. Recens vero Concilium Vaticanum II non semel eam memoravit, et secundus Generalis Coetus Synodi Episcoporum iure notavit ad doctrinam fidei pertinere existentiam characteris sacerdotalis per totam vitam perma53 54 55 48 Conc. Vat. I I : Decr. de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 3; Const. Decr. Decl., p. 625. Cf. Conc. Vat. I I : Const. dogm. Lumen gentium, nn. 24, 27 s.; Const. Decr. Decl., pp. 137, 143-149. Conc. Vat. I I : Decr. de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 4; Const. Decr. Decl., p. 627. Cf. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 11; Const. Decr. Decl., p. 111 s. Cf. etiam Conc. Trid. Sess. 22: Doctrina de Missae Sacrificio, cap. 1 et 2; Conc. Oec. Decr.*, pp. 732-734 (Denz.-Schön. 1739-1743). Cf. Paulus V I , Sollemnis Professio fidei, n. 24, A.A.S. 60 (1968), p. 442. Conc. Flor.: Bulla unionis Armenorum Exsultate Deo; Conc. Oec. Decr. , p. 546 (Denz.-Schön. 1313). Conc. Trid.: Decr. de Sacramentis, can. 9 et Decr. de Sacramento ordinis, cap. 4 et can. 4; Conc. Oec. Decr. , pp. 685, 742, 744 (Denz.-Schön. 1609, 1767, 1774). Cf. Conc., Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 21, et Decr. de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 2; Const. Decr. Decl.. pp. 130, 622 s. 49 50 51 52 53 3 54 3 ss ¡Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 407 56 nentis. Haec stabilis characteris sacerdotalis existentia a fidelibus agnoscenda est atque ad ipsam attendere oportet, ut recte iudicetur de natura sacerdotalis ministerii et de congruis eius exercitii modis. Sacrae autem Traditioni et pluribus Magisterii documentis inhaerens, Concilium Vaticanum II de potestate, quae sacerdotii ministerialis est propria, haec docuit : « Si quilibet credentes baptizare potest, sacerdotis tamen est aedificationem Corporis sacrificio eucharistico perficere » f atque : « Idem vero Dominus, inter fideles, ut in unum coalescerent corpus in quo "omnia membra non eundem actum habent " (Rom. 12, 4), quosdam instituit ministros qui, in societate fidelium, sacra Ordinis potestate pollerent Sacrificium offerendi et peccata remittendi ) ) . Haud dissimili modo secundus Generalis Coetus Synodi Episcoporum iure asseruit solum sacerdotem valere personam Christi agere ad praesidendum sacrificali convivio idque perficiendum, in quo Populus Dei oblationi Christi consociatur. Praetermissis nunc quaestionibus de singulorum sacramentorum ministris, e Sacrae Traditionis et Sacri Magisterii testificatione constat christifideles qui, ordinatione sacerdotali non suscepta, proprio ausu munus sibi sumant eucharistiam conficiendi, id non solum prorsus illicite, sed etiam invalide tentare. Huiusmodi autem abusus, sicubi irrepserint, a Pastoribus Ecclesiae reprimendos esse patet. 1 58 59 * * * Praesens Declaratio neque spectavit neque spectare debebat, ut investigatione de fundamentis nostrae fidei comprobaret divinam Reves * Cf. Documenta Synodi Episcoporum: /. De sacerdotio ministeriali, pars prima, n. 5, A.A.S. 63 (1971), p. 907. Conc. Vat. I I : Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 17; Const. Decr. Decl., p. 123. Conc. Vat. I I : Decr. de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 2; Const. Decr. Decl., p. 621 s. Cf. etiam: 1) Innocentius I I I , Epistola Eius exemplo cum Professione fidei Waldensibus imposita, PL, vol. 215, col. 1510 (Denz.-Schön. 794); 2) Conc. Lat. I V : Const. 1: De Fide catholica; Conc. Oec. Decr?, p. 230 (Denz.-Schön. 802), locus citatus de sacramento altaris legendus est cum contextu sequenti de sacramento baptismi; 3) Conc. Flor.: Bulla unionis Armenorum Exsultate Deo; Conc. Oec. Decr?, p. 546 (Denz.Schön. 1321), locus citatus de ministro Eucharistiae conferendus est cum locis vicinis de ministris aliorum sacramentorum; 4) Conc. Trid. Sess. 23: Decr. de Sacramento ordinis, cap. 4; Conc. Oec. Decr?, p. 742 s. (Denz.-Schön. 1767, 4469); 5) Pius X I I , Litt. encycl. Mediator Dei, A.A.S. 39 (1947), pp. 552-556 (Denz.-Schön. 3849-3852). Documenta Synodi Episcoporum: /. De Sacerdotio ministeriali, pars prima, n. 4, A.A.S. 63 (1971), p. 906. 57 58 59 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 408 lationem commissam esse Ecclesiae, per quam deinceps incorrupte in mundo servaretur. Sed hoc dogma, a quo fides catholica exordium sumit, in memoriam revocatum est una cum aliis veritatibus ad mysterium Ecclesiae pertinentibus, ut in hodierna mentium perturbatione clare appareat quaenam sit fides doctrinaque christifidelibus amplectenda. Sacra Congregatio pro Doctrina Fidei gaudet quod magno studio theologi mysterium Ecclesiae magis magisque explorant. Agnoscit quoque eos in opera sua pluries incidere in quaestiones, quae tantum inquisitionibus sese mutuo complentibus variisque tentaminibus et coniecturis dilucidari possint. Attamen iusta theologorum libertas contineri semper debet verbo Dei, prout in Ecclesia fideliter servatum et expositum est et a vivo Magisterio Pastorum, imprimisque Pastoris universi Populi Dei, docetur et explicatur. Eadem Sacra Congregatio praesentem Declarationem concredit diligenti curae Sacrorum Antistitum eorumque omnium, qui officium quadam ratione participant tutandi patrimonium veritatis, a Christo et Apostolis commissum Ecclesiae. Ipsa tandem suam Declarationem fidenter dirigit ad christifideles ac speciatim, propter grave munus quo in Ecclesia funguntur, ad sacerdotes et ad theologos, ut omnes in fide sint unanimes et cum Ecclesia sincere sentiant. 60 Declarationem hanc circa catholicam doctrinam de Ecclesia contra nonnullos errores hodiernos tuendam Summus Pontifex Paulus div. Prov. Pp. VI, in Audientia concessa infrascripto Praefecto Sacrae Congregationis pro Doctrina Fidei, die 11 mensis maii a. 1973, ratam habuit, confirmavit atque evulgari iussit. Datum Romae, ex aedibus S. Congr. pro Doctrina Fidei, die xxiv mensis iunii, in festo Sancti Ioannis Baptistae, a. D. MCMLXXIII. FRANCISCUS Card. SEPER Praefectus ffc Hieronymus Hamer Archiepiscopus tit. Lorensis a Secretis 60 Cf. Synodus Episcoporum (1967), Relatio Commissionis Synodalis constitutae ad examen ulterius peragendum circa opiniones periculosas et atheismum, I I , 4: De theologorum opera et responsabilitate, Typis Polyglottis Vaticanis, 1967, p. 11 (L'Osservatore Romano, 30-31 oct. 1967, p. 3). Sacra Congregatio pro Episcopis 409 SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 12 Aprilis 1973. — Cathedrali Ecclesiae Palensi praefecit Exc. P. D. Ciprianum Urgel Villahermosa, hactenus Episcopum Calbayoganum. die 25 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Thunusudensi R. P. D. Concordium Sarte, e clero archidioecesis Cacerensis, curionem ad Sanctam Mariam Magdalenam in oppido vulgo Bula, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Theopisti Alberto, Archiepiscopi Cacerensis. die 27 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Germani, Exc. P. D. Iosephum Aegidium Ouellet, hactenus Episcopum Gaspesiensem. die 10 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Alexandrinae Exc. P. D. Laurentium P. Graves, hactenus Episcopum titularem Vinensem. die 12 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Hospitensi R. D. Thaddaeum Iosephum Zawistowski, sacerdotem dioecesis Lomzensis, moderatorem seminarii dioecesani, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Nicolai Sasinowski, Episcopi Lomzensis. die 16 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Cadurcensi R. D. Iosephum Rabine, Canonicum Capituli Cathedralis Nannetensis. die 12 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Umuaramensi, noviter erectae, R. D. Iosephum Mariam Maimone, e Societate Apostolatus Catholici, consultorem generalem eiusdem Societatis. die 14 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Procopiensi, noviter erectae, Exc. P. D. Iosephum Ioachim Gonçalves, hactenus Episcopum titularem Tanitanum. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaenovensi in Numidia R. D. Albanum Bortoletto Cavallin, directorem spiritus seminarii maioris Curitibensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Petri Antonii Fedalto, Archiepiscopi Curitibensis. 410 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM SACRA CONGREGATIO PRO CLERICIS DECLARATIO de praemittendo sacramento Poenitentiae primae puerorum Communioni. Sanctus Pontifex Pius X, Decreto « Quam Singulari » diei 8 Augusti 1910 (A.A.S., pp. 577-583), praescripto canonis XXI Concilii Lateranensis IV innixus, statuit ut pueri, iam a discretionis aetate, sacramenta Poenitentiae et Eucharistiae reciperent. Quod praeceptum, per universam Ecclesiam in praxim deductum, plurimos vitae christianae et perfectionis spiritualis fructus attulit et etiam nunc affert. « Addendum » vero Directorii Catechistici Generalis a Sacra Congregatione pro Clericis die 11 Aprilis 1971 promulgati (A.A.S. 1972, pp. 97-176) consuetudinem praemittendi sacramentum Poenitentiae primae puerorum Communioni his verbis firmat : « Omnibus perpensis, prae oculis habita praxi communi et generali cui per se derogari nequit sine Sedis Apostolicae beneplacito, auditis Conferentiis Episcopalibus, eadem Sancta Sedes expedire iudicat ut vigens in Ecclesia consuetudo praemittendi Confessionem primae Communioni servetur» (n. 5). Idem documentum consideravit quasdam novas praxes alicubi introductas primum accessum ad Eucharistiam permittentes absque Poenitentiae sacramenti susceptione, sinens tantum ut illa experimenta ad tempus quidem protrahi possent « sermone cum Sede Apostolica prius habito atque cum eadem Sede... animo uno» (ibidem). Re attente considerata ac prae oculis habitis Episcoporum optatis, Sacrae Congregationes de Disciplina Sacramentorum et pro Clericis, praesenti hoc documento, adprobante Summo Pontifice Paulo V I , declarant huiusmodi experimentis, iam duobus transactis annis, finem imponendam esse una cum conclusione anni scholaris 1972-1973, ac proinde obtemperandum ubicumque et ab omnibus Decreto « Quam Singulari » . Datum Romae, die 24 Maii 1973. ANTONIUS Card. S AMORE, Praefectus IOHANNES Card. WRIGHT, Praefectus Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 411 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 29 Ianuarii 1973. — Cathedrali Ecclesiae Kohimaënsi-Imphalensi, noviter erectae dioecesi, praefecit R. P. Abraham Alamgimattathil, Societatis Sancti Ioannis Bosco sodalem, Dibrugarhensis dioeceseos Vicarium Generalem. die 23 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Egugensi Exc. P. D. Antonium Hubertum Thijssen Administratorem Apostolicum (( ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Denpasarensis, hactenus Episcopum Larantukanum. die 1 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Abakalikiensi, nuper erectae dioecesi, Exc. P. D. Thomam McGettrick, hactenus Episcopum Ogogiaensem. — Cathedrali Ecclesiae Ogogiaensi Exc. P. D. Iosephum Ukpo, hactenus Episcopum titularem Chullitanum. — Cathedrali Ecclesiae Caiennensi R. P. Franciscum Morvan, Congregationis Sancti Spiritus sodalem. die 13 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Lagosensi Exc. P. D. Antonium Okogie, hactenus Episcopum titularem Masculitanum. — Cathedrali Ecclesiae Oyoënsi Exc. P. D. Iulium Adelakun, hactenus Episcopum titularem Thunigabensem. — Cathedrali Ecclesiae Ruyigiensi, noviter erectae dioecesi, R. D. Ioachimum Ruhuna, e clero saeculari autochthone, rectorem maioris Seminarii Buiumburaënsis. die 17 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Buakensi R. D. Vitalem Komenan Yao, e clero saeculari dioecesis Buakensis eiusdem Seminarii maioris professorem. 412 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae Kandiensi R. D. Appasinghe Paulum Perera, nuper Vicarium Episcopalem necnon et curionem Sanctae Mariae in Badullana civitate. — Titulari episcopali Ecclesiae Cuiculitanae R. D. Gabrielem Gonsun Ganaka, sacerdotem saecularem autochthonem, Secretariatus Episcopatus nigeriani directorem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis I. Reddington, Episcopi Iosensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Masculitanae R. D. Franciscum Kofi Anani Lodonu, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Antonii Konings, Episcopi Ketaënsis. die lJf Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Mahengensi R. D. Patricium Iteka, e clero saeculari, eiusdem dioecesis Vicarium Capitularem. — Titulari episcopali Ecclesiae Arenensi R. P. Rogerum Aemilium Aubry, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, quem deputavit Vicarium Apostolicum Reyesensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Castulonensi R. P. Henricum Bartolucci, Congregationis Filiorum S. Cordis Iesu sodalem, quem deputavit Vicarium Apostolicum Esmeraldensem. NOMINATIONES Decretis ut infra datis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renunciavit : die 18 Aprilis 1973. — R. D. Iosephum Gasi, e clero saeculari autochthone, Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » Praefecturae Apostolicae Mopoiensis. die 7 Maii. — R. P. Danielem Martinum Spraggon, Societatis Missionariorum S. Ioseph de Mill Hill sodalem, Praefectum Apostolicum de Insulis Falkland seu Malvinis. die 25 Maii. — R. P. Iosephum Albertum Llaguno, Societatis Iesu, Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » Vicariatus Apostolici Tarahumarensis. die 15 Iunii. — Exc. P. D. Eugenium Kabanga, Archiepiscopum Lubumbashiensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante » dioecesis SaJcaniensis. Tribunal Vicariatus Urbis 413 ACTA TRIBUNALIUM TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (Tramo - Matuglia) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Ivankae Matuglia in causa de qua supra conventae, eandem citamus ad comparendum, in sede Tribunalis Vicariatus Urbis (Roma, Piazza S. Giovanni in Laterano, 6), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 30 octobris 1973, hora 12, pro concordatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Ivankae Matuglia, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. Philippus Giannini, V. Off. Iudex Instructor Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 5 mensis iulii a. 1973. Franciscus Maggi, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Ivanka Matuglia, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma), le 30 octobre 1973, à 12 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Ivanka Matuglia, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 414 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Lunedì 11 Giugno 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor ABDELMALEK BERGAOUI, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica di Tunisia. Venerdì 15 Giugno 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor REIDE W I L E S , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica di Liberia. Lunedì 18 Giugno 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Visita Ufficiale Sua Eccellenza SANGOULÉ LAMIZANA, Presidente della Repubblica dell'Alto Volta. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 30 giugno 1973. S. E. Mons. Storero Luciano, Arcivescovo tit. di Tigimma, Pro-Nunzio Apostolico nelle Repubbliche del Camerun e del Gabon, e Delegato Apostolico nella Repubblica della Guinea Equatoriale. 2 luglio » S. E. Mons. Antonetti Lorenzo, Arcivescovo tit. di Roselle, Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica dello Zaire. 4 » » S. E. Mons. Paro Gino, Arcivescovo tit. di Torcello, Pro-Nunzio Apostolico in Australia. 11 » » S. E. Mons. Mees Joseph, Arcivescovo tit. di Ieper, Nunzio Apostolico in Paraguay. li » » S. E. Mons. Graveiii Giovanni, Arcivescovo tit. di Suas, Nunzio Apostolico nella Repubblica Dominicana. Diarium Romanae Curiae 415 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica : 31 marzo 1973. gli E.mi Signori Cardinali: Bertoli Paolo; Mozzoni Umberto; Palazzini Pietro. Votante del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica: — il Rev. P. Varalta Zaccaria, O.F.M. Cap. Membri del Segretariato per i Non Cristiani: 31 marzo 1973. gli E.mi Signori Cardinali: Yoshigoro Taguchi Paul; Darcy Freeman James; — gli Ecc.mi Monsignori : D'Souza Patrick, Vescovo di Varanasi ;Mudartha Baptist, Vescovo di Jhansi; Colman Gomis Oswald Thomas, Vescovo tit. di Mulia; Carretto Peter M., Vescovo di Surat Thani; Lokuang Stanislaus, Arcivescovo di Taipeh; Dalmais Paul, Arcivescovo di Fort-Lamy; Wakefìeld Baum William, Arcivescovo di Washington ; Tshibangu Tharcisse, Vescovo tit. di Scampa; Teissier Henri, Vescovo di Oran ; Collini André, Arcivescovo tit. di Salpi ; Teixeira Gurgel Mario, Vescovo di Itabira. Consultori del Segretariato per i Non Cristiani: 31 marzo 1973. P. Chiocchetta Pietro, F.S.C.I. ; D. Dirven Peter; P. Jomier Jacques, O.P.; P. Lelong Michel, P.B.; P. Mwya Paul, S.I.; P. Fitzgerald Michael, P.B. ; P. Borrmans Maurice, P.B. ; P. Roest Orollius Ary, S.I. ; P. Gómez Nogales Salvador, S.I. ; P. Shih Ioseph S.I.; P. Sirieda Giovanni, S.D.S.; P. Zago Marcello, O.M.I. ; D. Nambiaparambil Albert; D. Amalorpavadass D. Simon; D. de Smet Richard; D. Diouf Leon; P. Arboleda José Raphael, S.I. ; P. Shorter Aylward, P. B. ; D. Sanon Anselme; D. Mulago Vincent; Sig. Botto Oscar ; Sig. Oberhammer Gerhard ; sig. Grottanelli Vinigio ; Sig.ra Scalabrino Borasani G. ; Sig.na Siauve Suzanne. Membri del Segretariato per l'Unione dei Cristiani: 31 marzo 1973. gli E.mi Signori Cardinali : Philippe Paul ; Pignedoli Sergio; Volk Hermann; — gli Ecc.mi Monsignori : Bartoletti Enrico, Arcivescovo già di Lucca; Yago Bernard, Arcivescovo di Abidjan; Soekata Leo, Arcivescovo di Djakarta; Teixeira Gurgel Mario, Vescovo di Itabira; Brendan Daly Cathal, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 416 Vescovo di Ardagh ; Trabalzini Dino, V escovo di Rieti ; Miziolek Wladyslaw, Vescovo tit. di Presidio. Consultori del Segretariato per VUnione dei Cristiani: 31 marzo 1973. S. E. Mons. Gantin Bernardin, Segretario della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli; S. E. Mons. Muga vero Francis J., Vescovo di Brooklyn; S. E. Mons. Braun Johannes Georg, Vescovo tit. di Puzia di Bizacena; Mons. Mahowald Bichard; D. Coughlin Peter; D. Hotchkin John; D. Stranski Thomas ; D. Marins José; D. Desseaux Jacques; D. Stewart Richard; D. Scheele Werner Paul; D. Salachas Dimitri; P. Mweng Charles, S.I.; P. Dognin Paul, O.P. ; P. Tucci Roberto, S.I. ; P. De Vries Wilhelm, S.I.; P. Kempf Friedrich, S.I. ; P. de la Potterie Ignace, S.I. ; P. O'Connell Patrick, S.I.; P. Le Deault Roger, C.S.Sp. ; P. Bonadio Jean de la Croix; P. van Asdonk Godfrey, S.M.M. Membri della Pontifìcia Commissione per l'interpretazione dei Decreti del Concilio Vaticano II: 31 marzo 1973. gli E.mi Signori Cardinali: Tabera Araoz Arturo; Wright John Joseph; Palazzini Pietro; gli Ecc.mi Monsignori : Lourdusamy D. Simon, Arcivescovo già di Bangalore; Sabattani Aurelio, Arcivescovo tit. di Giustiniana Prima; Oasoria Giuseppe, Arcivescovo tit. di Vescovio. 10 luglio 1973. 16 » » il Rev.mo Mons. Rossano Pietro, Segretario del Segretariato per i Non Cristiani; S. E. Mons. Enrici Domenico, Arcivescovo tit. di Ancusa, Delegato per le Rappresentanze Pontificie. NECROLOGIO 21 giugno 1973. Mons. Guffens Joseph, Vescovo tit. di Germaniciana. 27 » » Mons. Dixneuf Léon, Vescovo tit. di Vassinassa. 28 » » Mons. Ménard Jean Ernest, Vescovo di Rodez. Mons. Vos Jan, Vescovo tit. di Cnido. 29 » 10 luglio Mons. García y Goldáraz José, già Arcivescovo di Va » lladolid. 11 » » E.mo Signor Cardinale Zerba Cesare, del Titolo di Nostra Signora del Sacro Cuore in Piazza Na vona. Mons. O'Connor William Patrick, già Vescovo di Ma 13 dison. An. et rol. LXV 31 Augusti 1973 N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I KOHIMAENSIS - I M P H A L E N S I S Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Dibrugarhensi nova conditur Sedes nomine « Kohimaënsis - Imphalensis ». PAULUS SERVUS AD EPISCOPUS SERVORUM DEI PERPETUAM REI MEMORIAM Christi iussum : « Euntes in mundum universum, praedicate evangelium omni creaturae » cetera (Marc. 16, 15), etsi stimulis haud mollibus eos excitat omnes, qui sanctorum Apostolorum dignitatem participant, acrius tamen Nos impellit et urget, qui, beatissimi Petri successores, iidemque Ecclesiae sanctae naviculae gubernatores, cum eodem Christi Apostolo et auctoritatem, et potestatem, et sollicitudines societatis christianae universae administrandae communicamus. Quam ob rem, cum Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione visum sit in India novam constituere dioecesim, Nos id rati haud parum prodesse fidei christianae ibi loci propagandae, post venerabilem Fratrem auditum Ioannem Gordon, Archiepiscopum titulo Nicopolitanum ad Nestum, eundemque in India Pro-Nuntium, atque Ordinarium cuius interesset, re bene reputata, haec statuimus. A dioecesi Dibrugarhensi eam partem 27 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 418 detrahimus quae civiles districtus, quos dicunt, Nagaland et Manipur complectitur; quo territorio novam dioecesim constituimus, Kohimaënsem-Imphalensem appellandam ab eius territorii civitatibus principibus. Eius autem limites iidem erunt atque duorum districtuum e quibus coalescit ; fines, qui sequuntur : ad septemtrionem, regio Nagaland, ut civili lege determinatur; ad orientem solem, Mandalayensis archidioecesis; ab ortu solis ad occidentem, Ecclesia Silcharina; ad occidentem vero, regio Tezpurensis dioecesis. Nova Ecclesia praeterea subiecta erit tamquam suffraganea metropolitanae Sedi Shillongensi-Gauhatinae ; eius cathedra in urbe Kohima erit, in templo nempe eius praecipuo. Statuimus etiam ut Canonicorum loco Consultores dioecesani deligantur, qui Episcopo assint consilio, opera. Cetera iure Canonico temperentur. Quae autem his Litteris iussimus, venerabilis Frater Ioannes Gordon ad exitum deducet, vel quem ipse legaverit, factis necessariis facultatibus. Re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Ultimum, volumus, ut hae Litterae Nostrae sive nunc sive in posterum vim suam habeant rataeque habeantur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. £8 ALOISIUS Card. TRAGLIA AGNELLUS Card. Rossi S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Rodomons Galligani pro Apostolicae Cancellariae Regente Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Ioannes Coppa, Proton. Apost. s.n. Loco © Plumbi In Secr. Status tab., n. 281157. Acta Pauli Pp. VI 419 II ABAKALIKIENSIS Detracta quadam parte a dioecesi Ogogiaensi, nova dioecesis constituitur, « Ahakalikiensis » nomine. PAULUS SERVUS AD EPISCOPUS SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Inter tot acerbitates, quae animo Nostro sollicitudines afferunt haud minimas, id Nobis, sanctae Christi plebis rectori, magno est solacio : cognoscere nempe de perpetua atque constanti fidei nostrae progressione apud varios terrae populos, qua et christiana religio feliciter propagatur, et lux divina terris redditur, et salus, per Christi dolores et cruciatus redimendis hominibus parta, cum ipsis communicatur. Quam ob rem, cum id etiam in Nigeriae regione factum sit, atque igitur S. Congregatio pro Gentium Evangelizatione, audito venerabili Fratre Amelio Poggi, Archiepiscopo titulo Cercinitano atque in Africa Media et Occidentali Apostolico Delegato, in eam opinionem venerit, ut detracto aliquo territorio ab Ecclesia Ogogiaensi novam dioecesim conderet, Nos, negotio bene reputato, haec statuimus atque censemus. A dioecesi Ogogiaensi eam partem separamus, quae ad foederatas civitates Nigeriae pertinet, quaeque populari lingua East Central State cognominatur, cum eaque dioecesim novam constituimus, ab urbe eius praecipua Abalcalikiensem appellandam atque metropolitanae Sedi Onitshaënsi subiciendam tamquam suffraganeam. Conditae Ecclesiae Sedem atque Episcopi domicilium in eadem urbe Abakaliki collocamus, cathedramque in templo eius principe poni statuimus, S. Teresiae a Iesu Infante sacro, factis nempe iuribus talium templorum propriis. Item decernimus, ut si Canonicorum collegium condi nequeat, eorum loco Consultores dioecesani deligantur, ad tempus, qui Episcopo consilio, opera assint. Cetera ad iuris communis normam omnino temperentur. Hae autem Litterae Nostrae ad exitum deducantur a Venerabili Fratre Amelio Poggi, cuius mentio incidit, vel ab eo quem ipse delegaverit, factis ad rem facultatibus necessariis. Qui vero negotium confecerit, documenta exaranda curet, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittat. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 420 Ceterum volumus, ut hae Litterae sive nunc sive in posterum vim suam habeant, item et effectus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT AGNELLUS Card. Rossi Secretarius Status S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Eduardus Martínez Adsessor Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secr. Status tab., n. 234572. III BARRETENSIS Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Iaboticaballensi nova quaedam conditur, nomine « Barretensis ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Adsiduum studium ad id pro apostolico officio Nostro conferentes, ut salutifera Christi lex et latius et aptius in hominum cognitionem perferatur inque eorum mentibus stabiliatur, iis libenter obsecundamus inceptis, quae catholicarum rerum incremento inservire censeamus. De sententia igitur sive venerabilis Fratris Humberti Mozzoni, olim Archiepiscopi titulo Sidetani et in Brasilia Apostolici Nuntii, sive Sacrae Congregationis pro Episcopis, precibus accendendum esse statuimus Venerabilis Fratris Iosephi Verani, Episcopi Iaboticaballensis, qui, audita Conferentia Episcopali Brasiliana, ab Apostolica Sede petiit, ut certis e sua dioecesi detractis territoriis alia constitueretur, ac sequentia decernenda. A dioecesi Iaboticaballensi territoria separamus municipiorum, vulgo Barretos, Olimpia, Guaira, Miguelópolis, Morro Agudo, Colina, Ipuä, Severínia, Cajobí, Guarací, Jaborandí, Colombia iisque dioecesim constituimus, Barretensem appellandam iisdemque terminandam finibus ac municipia, quae diximus. Novae dioecesis sedes episcopalis in urbe vulgo Barretos erit, episcopalis vero magisterii cathedra Acta Pauli Pp. VI 421 in templo curiali ibidem exstante, Spiritui Sancto dicato, cui cathedralium sacrarum aedium iura tribuimus. Episcopo autem, praeterquam iura damus, obligationes etiam congruas imponimus, Episcoporum proprias. Mandamus praeterea ut eadem dioecesis suffraganea sit metropolitanae Sedi Rivi Nigri, sic ut Episcopus eiusdem Metropolitae ; ut Canonicorum collegium condatur, ad normas per alias Apostolicas Litteras edendas, utque interea consultores dioecesani deligantur, Episcopum iuvaturi ; ut mensam episcopalem, quae dicitur, Curiae emolumenta constituant, a fidelibus sponte oblatae pecuniae, bona dioecesi Barretensi obvenientia ad normam canonis 1500 Codicis Iuris Canonici ; ut seminarium struatur, servatis praescriptis iuris communis, normis Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius » peculiaribusque regulis Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, utque iuvenes qui animi virtutibus ingeniique acie praestent Romam mittantur, in Pontificium Collegium Pianum Brasilianum, philosophicis theologicisque disciplinis imbuendi ; ut quod dioecesis regimen spectat, administrationem, vicarii capitularis electionem, fidelium iura et onera, aliaque id genus praescripta Iuris Canonici serventur diligenter; ut, dioecesi rite constituta, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur addicti in cuius territorio beneficium vel officium habeant, ceteri autem clerici seminariique tirones ei, in qua legitime degant ; ut denique acta et documenta novam dioecesim spectantia, ad eius Curiam mittantur, in tabulario custodienda. Haec quae praescripsimus ad effectum adducat qui Nuntiaturam Apostolicam in Brasilia regit, vel ab eo delegatus sacerdos ; qui vero negotium perfecerit sueta documenta exaret et ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus eiusque decreta religiose servari vimque suam habere. Datum Romae, apud S. Petrum, die quartodecimo mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Eduardus Martínez Adsessor Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secr. Status tab., n. 235187. 422 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV U M U A R AMENSIS Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Campi Moranensis, nova conditur nomine « Umuaramensis ». PAULUS SERVUS AD EPISCOPUS SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Apostolico officio, quod Nobis divinitus commissum est, perquam diligenter fungi studentes, in id peculiari sedulitate incumbimus, ut, ad aptius fidelium necessitatibus consulendum, novas in Ecclesia dioeceses quandoque constituamus. Petenti ideo Venerabili Fratri Eliseo Simoes Mendes, Episcopo Campi Moranensis, qui hoc super negotio Conferentiam Episcopalem Brasilianam audivit, ut e dismembrata dioecesi sua alia excitaretur, accedendum esse censuimus atque, de sententia sive Sacrae Congregationis pro Episcopis sive Venerabilis Fratris Nostri Humberti S.R.E. Cardinalis Mozzoni, olim in Brasilia Apostolici Nuntii, sequentia decernimus. Summa Nostra potestate a dioecesi Campi Moranensis territoria municipiorum separamus, quae vulgo appellantur Altönia, Alto Piriquí, Cianorte, Cidade Gaucha, Cruzeiro de Oeste, Guaporema, Icaraíma, Indianópolis, Iporá, Japurá, Maria Helena, Nova Olimpia, Pérola, Rondón, Sao Tomé, Tapejara, Tapira, Tunéiras de Oeste, Umuarama et Xanbrê, iisque novam dioecesim condimus, Umuaramensem appellandam iisdemque terminandam finibus ac simul sumpta municipia quae diximus lege civili terminan tur. Statuimus praeterea ut novae dioecesis sedes in urbe Umuarama sit, templum vero cathedrale sacra aedes ibidem extans atque Sancto Spiritui dicata, habeatur, cum iustis iuribus ; ut suffraganea sit metropolitanae Sedi Londrinensi, itemque Episcopus sacro eiusdem Ecclesiae Metropolitae; ut in eadem Canonicorum collegium, per alias tamen sub plumbo Litteras, condatur, utque interea consultores dioecesanos Episcopus deligat, ad normam iuris communis; ut mensa episcopalis constituatur Curiae emolumentis, fidelium sponte oblatis pecuniis atque bonorum parte, quae ei iuxta canonem 1500 C.I.C. obvenient ; ut ad seminarii aedificationem quod attinet, praescripta iuris canonici serventur, prae oculis habitis normis decreti « Optatam totius » Concilii Vaticani I I , atque peculiares Acta Pauli Pp. VI 423 regulae Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, eiusdemque alumni sive virtute sive ingenii acie praestantes Romam mittantur, in Pontificium Collegium Pianum Brasilianum, philosophicis theologicisque disciplinis imbuendi; ut ad regimen et administrationem quod spectat, Vicarii Capitularis electionem, fidelium iura et onera, alia id genus sacri canones serventur ; ut simul ac dioecesis IJmuaramensis rite constituta sit, eo ipso sacerdotes Sedi illi censeantur addicti, in cuius territorio beneficium vel officium habeant ; ceteri vero clerici seminariique tirones ei, in qua legitime degant; ut denique acta et documenta quae eiusdem dioecesis clericos, fideles et bona temporalia respiciant, in eius Curiam mittantur, in tabulario religiose custodienda. Haec quae praescripsimus ut ad effectum adducantur ille curet qui exsecutionis tempore Nuntiaturam Apostolicam in Brasilia regit, vel ab eo delegatus sacerdos ; qui autem negotium perfecerit congrua documenta ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT SEBASTIANUS Card. BAGGIO Secretarius Status S. Congr. pro Episcopis Praefectus Eduardus Martínez Adsessor © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco Plumbi In Secret. Status tab., n. 2S8102. 424 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V PROCOPIENSIS Quibusdam detractis territoriis a dioecesi Iacarezinhoënsi nova alia conditur, nomine « Procopiensis ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Votis et precibus concedere cupientes Venerabilis Fratris Petri Filipak, Episcopi Iacarezinhoënsis, qui, post auditam Conferentiam Episcopalem Brasilianam, ab Apostolica Sede petiit, ut e perampla sua alia excitaretur dioecesis, Nos, de sententia sive Venerabilis Fratris Nostri Humberti S. R. E. Cardinalis Mozzoni, olim in Brasilia Apostolici Nuntii, sive Sacrae Congregationis Pro Episcopis, apostolica Nostra potestate haec, quae sequuntur decernimus et iubemus. A dioecesi Iacarezinhoënsi territoria separamus municipiorum, quae vulgo appellantur Assai, Congonhinhas, Cornelio Procopio, Curiuva, Jataizinho, Leópoli, Nova Fatima, Nova América da Colina, Rancho Alegre, Santa Cecilia do Pavâo, Santa Mariana, Santo Antonio do Paraíso, Sao Geronimo do Amoreiral, Sapopema, Sertaneja et Urai, iisque novam dioecesim constituimus Proeopiensem appellandam iisdemque terminandam finibus ac municipia, quae diximus, per legem civilem terminantur. Mandamus praeterea ut Episcopi sedes in urbe vulgo Cornelio Procopio ponatur, magisterii vero episcopalis cathedra in templo ibidem exstante, Christo Regi dicato, quod cathedrale habebitur, cum iustis iuribus, sic ut Episcopo obligationes imponimus, eius officii proprias ; ut suffraganea sit metropolitanae Sedi Londrinensi, itemque Episcopus eiusdem Sedis Metropolitae ; ut Canonicorum collegium condatur, per alias tamen sub plumbo Litteras, intereaque consultores dioecesanos ad normam iuris deligantur ; mensam episcopalem constituant Curiae emolumenta, a fidelibus sponte oblata pecunia bonorumque pars conditae dioecesi obveniens ad normam canonis 1500 C.I.C. ; ut ad seminarii erectionem alumnorumque educationem quod attinet serventur normae iuris communis atque Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, prae oculis habito decreto Concilii Vaticani II « Optatam totius », iuvenesque qui sive animi Acta Pauli Pp. VI 425 virtutibus sive ingenii acie praestent Romam mittantur, in Pontificium Collegium Pianum Brasilianum, philosophicis theologicisque disciplinis imbuendi ; ut ad dioecesis regimen et administrationem quod spectat, Vicarii Capitularis electionem, fidelium iura et onera, quae sacri canones praescribunt ad amussim serventur; ut, his Litteris ad effectum adductis, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur addicti, in cuius territorio beneficium vel officium habeant ; ceteri vero clerici seminariique tirones ei, in qua legitime degant; ut acta denique et documenta dioecesim Procopiensem respicientia, ad eius Curiam mittantur, in tabulario religiose custodienda. Haec quae praescripsimus ad effectum adducat qui tempore exsecutionis Apostolicam Nuntiaturam in Brasilia regat, vel ab eo delegatus sacerdos; qui vero negotium perfecerit congrua documenta exaret et ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur atque igitur vim suam habeant. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Eduardus Martínez Adsessor ffi Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 288265 426 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Templo Beatae Mariae Virginis in Caelum Assumptae in archidioecesi Ovetensi titulus Basilicae Minoris defertur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Qui in beatissimi Petri locum benigno Dei consilio successimus, in omnibus sane quae sive cogitamus sive agimus, eo studia Nostra spectant, ut nullius rei, praeter maius christiani populi commodum, rationem habeamus. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Gabinius Díaz Merchán, Archiepiscopus Ovetensis, suo ipsius nomine atque cleri ac populi totius archidioecesis id a Nobis petierit, ut templum paroeciale Beatae Mariae Virgini sacrum titulo Basilicae Minoris decoraremus, Nos, tum tanti Praesulis optatum respicientes, tum templi ipsius antiquitatem ac maiestatem, tum denique insignem populi pietatem, quae vivax ibidem alitur, scilicet ea probantes quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino hac de re decreverit, factis a Nobis facultatibus, admotis precibus aeque concedimus. Placet ergo templum Beatae Mariae Virginis in Caelum Assumptae, cuius mentio facta est, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris tolli, omnibus cum iuribus atque liturgicis concessionibus rite competentibus, servatis nempe iis, quae iuxta decretum « de Titulo Basilicae Minoris » , die vi mensis Iunii, anno MCMLXVIII factum, servanda sunt. Ceterum ea quae iussimus volumus ut rata atque firma sint, sive nunc sive in posterum, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXV mensis Aprilis, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco £B Sigilli In Secr. Status tab., n. 282482. Acta Pauli Pp. VI 427 II Templum S. Zenonis, in dioecesi Veronensi, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Venerabilis Frater Iosephus Carraro, Veronensis dioecesis Antistes, de sua Ecclesia sollicitus, sic ut Patrem frequentissimi gregis addecet, a Nobis petiit, idque suo suorumque tum cleri tum populi nomine, ut S. Zenonis templum, in sua dioecesi sanctissimum, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris eveheremus. De templo, enim, agitur antiquitate venerabili, arte et maiestate admirabili, monumentis omne genus insigni, fama egregiorum virorum celeberrimo. Accedit quod flamma pietatis, a Sancto illo Ecclesiae Veronensis patre excitata, et crevit per saecula, et, nostra adhuc aetate, viva splendescit. Quae cum ita sint, Nos, quibus sollemne semper fuit quidquid in Dei gloriam Sanctorumque honorem cederet curare, certa spe augendae populi pietatis, ea quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino hac in re statuerit libenti animo probantes, Veronensis Pastoris precibus concedimus. Quam ob rem, placet templum paroeciale et abbatiale S. Zenoni dicatum in dioecesi Veronensi titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestari, factis iuribus atque liturgicis concessionibus talium aedium sacrarum propriis, servatis tamen iis quae servanda sunt, iuxta Decretum « De titulo Basilicae Minoris », die vi mensis Iunii anno MDCCCCLXVIII factum. Ceterum volumus, ut hae Litterae Nostrae sive nunc sive in posterum efficaces sint, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die xvi mensis Maii, anno MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco ££ Sigilli In Secr. Status tab., n. 234588. 428 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Templum paroeciale S. Annae in urbe Kodén in dioecesi Siedlcensi, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Tum Romani Pontifices, maiores Nostri, per saecula, tum etiam Nos, qui Dei consilio et voluntate Ecclesiae sanctae, seu ((chiaritati)) (S. Ignatius, Ad Rom., Prol.), praesidemus, nobilissimum Poloniae populum singulari semper amore et studio prosecuti sumus; quod sane poscebant tum fides huius gentis sancta et incorrupta, tum perpetua erga Romanam Ecclesiam cultus et reverentia, tum denique summa in Deum in eiusque Sanctos pietas, quae christifidelium animos nullo non tempore imbuit. Quam ob rem, cum Venerabilis Frater Ioannes Mazur, Episcopus Siedlcensis, seu Podlachiensis, ab hac Apostolica Sede suo clerique populique nomine id petiisset, ut templum S. Annae in pago vulgo Kodén, qui est in sua circumscriptione, ad dignitatem Basilicae Minoris tolleretur, Nos, ratione habita tum sacri Antistitis, qui poposcit, tum templi, antiquitate, arte, religione in Deum, pietate in castissimum Christi Matrem insignis, bene fieri censuimus, si admotis precibus concederemus. Eo ergo probantes, quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino, factis a Nobis facultatibus, statuit, quam libenter templum Beatae Annae, in urbe Kodén, titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestamus, cum omnibus iuribus atque liturgicis concessionibus rite competentibus, servatis tamen iis quae iuxta decretum « De titulo Basilicae Minoris », die vi mensis Iunii, anno MDCCCCLXVIII, factum, servanda sunt. Ceterum quae per has Litteras iussimus, sive nunc sive in posterum firma erunt, suosque effectus habebunt. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die x i x mensis Maii, anno MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco £B Sigilli In Secr. Status tab., n. 237077. Acta Pauli Pp. VI 429 IV Collegio Slovenico in Urbe Pontificii nomen tribuitur. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Maternas curas in sacra seminaria similesque pietatis ac doctrinae sedes Ecclesia intendit, quippe quibus spes eius non paulum contineatur. Cuius modi domibus praesertim haec alma Urbs honestatur, ut alumni, e variis orbis catholici regionibus oriundi, in ipso veluti Ecclesiae centro instituantur. Quarum in numero est Collegium Slovenicum, impigro labore et benef actor um liberalitate anno MCMLX conditum. Cupiens vero hoc opus, Apostolicae Sedis munere, magis ornare et augere et Petrianae Cathedrae arctius devincire, Venerabilis Frater Iosephus Pogacnik, Archiepiscopus Labacensis, nomine Episcoporum Sloveniae, Nos rogavit, ut iis aedibus nomen Pontificii Collegii benigne tribueremus. Quibus precibus libenter admissis, hisce Litteris Nostraque auctoritate, certa scientia ac matura deliberatione Nostra Collegium Slovenicum, in hac Urbe extans, Pontificium edicimus idemque omnibus honoribus et privilegiis, quae huiusmodi titulo respondent afficimus. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque effectus plenos et integros sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x i x mensis Iunii, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 235999. 430 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V In Nova Zelandia Apostolica Nuntiatura constituitur, Sede in urbe vulgo Wellington posita. PAULUS PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Qui in beatissimi Petri locum ad hoc suffecti sumus, ut quantum maxime posset, susceptam causam christiani populi regendi tuer emus, id semper et consilio et prospicientia Nostra curavimus, ut cum omnibus gentibus communes necessitudines constitueremus. Amicitia enim sancte comparata, et assiduus inter Apostolicam Sedem et nationes usus, et arctius coniunctionis vinculum, quantum pacis, et prosperitatis, et concordiae quantaque progressionis semina tum societati civili tum ipsi Ecclesiae inferant, nemo non videt. Quam ob rem, volentes amicitiam confirmare, quae huic beati Petri Sedi cum Civitate Novae Zelandiae iam pridem esset, bene fieri censuimus, si in eadem Republica Nuntiaturam Apostolicam, Delegationis loco, constitueremus. Qua de causa, re bene considerata, auctoritate Nostra Apostolicam Nuntiaturam in Nova Zelandia condimus, Sede in urbe Vellingtonio collocata, factis nempe talis instituti iuribus impositis obligationibus; id simul statuentes, ut Delegatio Apostolica quae in eadem urbe est, in posterum Delegatio Apostolica Oceani Pacifici cognominetur. Quae autem per has Litteras Nostras iussimus sive nunc sive in posterum rata habeantur suosque effectus promereant. Datum Romae, apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die xx mensis Iunii, anno MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco © Sigilli in Secret. Status tab., n. 227618. Acta Pauli Pp. VI 431 EPISTULAE I Rev.mo P. D. Constanti Bouchaud, Presbyterorum a S. Sulpitio summo moderatori, Capitulo generali eiusdem Societatis celebrato. Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Quae ad Nos scripsisti de consultis et propositis Societatis, cui praees, Presbyterorum a S. Sulpitio, postquam Capitulum Generale celebratum est, quod, affulgente lumine decretorum a Concilio Vaticano Secundo latorum, vitam ipsius novis viribus studuit augere ad novasque necessitates accommodare, ea fuerunt Nobis laetitiae causa et spem confirmarunt circa opus summi momenti, quod in sacerdotali institutione versatur. Institutum vestrum Ioannes Iacobus Olier, vir praestantissimus, saeculo xvn, difficilibus quidem temporibus excitavit, ut, secundum mentem Patrum Concilii Tridentini, sacerdotii candidatos in seminariis recte formaret ; videlicet ut imprimis educatores, specialibus mentis animique dotibus ornati, componerentur ad tanti ponderis negotium. Etenim si, ut Concilium Vaticanum Secundum asseveravit, seminarium est (( cor dioecesis », opus Presbyterorum a S. Sulpitio ad ipsum cor Ecclesiae pertinet. Societas ergo, felicibus aucta incrementis et in nonnullas nationes propagata, optime meruit et actionem suam salutarem per sacerdotes, quos instituerat, magnopere amplificavit. Ea autem munera sua exsequitur hac aetate, qua sacerdotium ministeriale aliaque bona religionis non raro in dubitationem vocantur et auctoritati probatisque institutis nonnumquam repugnatur. Noverint ergo Presbyteri a S. Sulpitio his ipsis temporibus se esse debere testes sacerdotii Iesu Christi et hoc spiritu imbuendos sibi sacrorum alumnos. Ex eodem sacerdotio derivandae sunt virtutes, quas colant oportet ii, qui in sortem Domini sunt vocati. In quibus memoranda videtur oboedientia, supernaturali ratione accepta; ad hanc enim quod attinet, recogitentur verba, quae in Ratione Fundamentali Institutionis sacerdotalis, anno 1970 edita, continentur: « A d Moderatores ... spectat iuvenes ad veram maturamque oboedientiam instituere, Christo confisos, qui oboedientiam a suis quidem quaesivit, sed prius sese exemplar eiusdem virtutis exhibuit, idemque gratia sua semetipsum in nobis oboedientiae principium fecit » 1 1 A.A.S. 62 (1970), p. 355. 432 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Verumtamen in oboedientia tota seminarii communitas, sive moderatores, qui auctoritatem suam, caritate serviente felices, oportet exerceant, sive alumni, Dei voluntatem exquirere debet atque implere. Omnes igitur circa eam conscientiae officio tenentur, quamvis in diversis gradibus sint constituti. Curandum etiam erit, ut haec oboedientia, plena et sincera, Ecclesiae visibili capiti et proprio Episcopo a candidatis praestetur, « ut per sacerdotium fiant eius fidi cooperatores » . 2 Conitendum est quoque, ut alumni sibi penitus persuasum habeant sacrum caelibatum peculiare esse donum Dei, cum sacerdotio ministeriali in Ecclesia ritus Romani coniunctum, eumque sibi esse libere nullaque condicione interposita eligendum. Hoc vero donum supernum nequit custodiri nisi vita vere spirituali, precatione, privata et liturgica, ac Sacramentorum usu, necnon prudentia suique voluntaria abnegatione. Quod ad Sacramentorum usum pertinet, est maxime commendanda SS. Eucharistia, qua auctor gratiae ipse continetur atque recipitur. Ad quod divinum Sacramentum proxime ordinatur sacerdotium, siquidem presbyter est, virtute superna, illius generator ac distributor. Pietas etiam erga Deiparam Mariam, quae cum sacerdotio tot habet necessitudines, maximam affert utilitatem « paedagogicam ». Si enim recte intellegitur et exercetur, voluntatem promptam reddit ad ea implenda, quae officium, utpote manifestatio voluntatis divinae, importat, adigit ad Christum imitandum, singulare confert patrocinium illius, quae praedicata est « gratia plena ». Novimus quidem vos huic institutioni spirituali primas partes merito tribuere, ut vocatio, in qua interventus divinus deprehenditur — hunc etiam per totius vitae cursum fieri contingit — maturescat et fructus uberes edat. Quodsi alumni seminarii cum praepositis unam quasi communitatem oportet efficiant, tamen singuli candidati habeant, secundum Instituti vestri normas et consuetudines, suum spiritus moderatorem . Sed etiam doctrinae pabulum a vobis est alumnis sacrorum porrigendum : qua ex parte iuvat id in lumine ponere, quod cordi est vobis, scilicet ut magister imprimis amorem veritatis animis inculcet neque umquam obliviscatur se esse debere candidatis testem fidei et institutorem ad fidem. Itaque magistris in seminario haec duo erunt atten3 2 3 Cfr. Inst. Fundam., ibid. Cfr. Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 5. Acta Pauli Pp. VI 433 denda : et fidelitas servenda doctrinae revelatae, cuius quidem interpretatio authentica est penes Ecclesiae Magisterium, et mens patens quaestionibus, quae in hoc mundo, qui continenter mutatur, agitantur. Ad Magisterium quod attinet, liceat iterare ea, quae olim ad sodales Conventus spectantis ad theologiam Concilii Vaticani Secundi diximus, siquidem non raro arcta illa ratio inter Theologiam et Magisterium extenuatur : « illud maximi momenti est, quod magisterio et Theologiae communis est radix scilicet divina Revelatio, quae per Spiritum Sanctum Catholicae Ecclesiae tradita est, in eaque asservatur. Etenim probe nostis Ecclesiam, cum a Conditore suo mandatum accepisset nuntiandi Evangelium omnibus gentibus, ad huiusmodi munus rite explendum constitutam esse fidissimam veritatis magistram et charismate indefectibilis veritatis vigere » . 4 Presbyter autem omnibus numeris non est perfectus, cum seminarium post emensa studiorum curricula relinquit, sed ei auxilia praebeantur oportet per vitae sacerdotalis decursum, ita ut doctrinam valeat amplius et penitius pervestigare et studium vitae spiritualis et pastoralis renovare. Gaudemus sane, quod vobis propositum est, ut ad hanc rem curas intendatis et ut nonnulli ex vobis speciali ratione ad eiusmodi rem agendam praeparentur. Quod quidem postulationibus Concilii Vaticani Secundi plane respondet. 5 Cum igitur virtutes e Christi sacerdotio manantes iis, qui curae vestrae sunt commissi, ingerere earumque mentes doctrina excolere studetis, fidem profitemini in munus Ecclesiae eademque illos infiammare satagitis. Huius profecto fidei luce collustretur oportet opus institutionis, ut vere sit efficax animosque accendat. Simul vero persuasum sit vobis, quamvis difficultatibus quibusdam in praesenti laboretis, Institutum vestrum his ipsis temporibus nihil momenti, nihil utilitatis, nihil necessitatis amisisse. Qui servi fideles Ecclesiae fuistis superioribus saeculis, scitote hanc peculiare ministerium vestrum etiamnum tanti facere, ut eo se nullatenus privari posse arbitre tur. Flagrantia ergo proferimus vota, ut Societas vestra a S. Sulpitio spiritum primigenium inconcusse servet, eius sodalium voluntates, quemadmodum ante actis aetatibus evenit, ita et nunc inter se conglutinentur, id est caritate compaginentur, itemque ne desinat exemplum 4 5 A.A.S. 58 (1966), pp. 890-891. Cfr. Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 22. 28 - A . A . S . 434 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale praebere puritatis quoad doctrinam, quo sacrorum alumnis et administris salubriter praefulsit atque praefulget. Declarantes igitur Nos multum confidere charismati Societatis Sulpitianae, quod operetur et vigeat et sic in bonum ac profectum Ecclesiae vertat, tibi, dilecte fili, et sodalibus tuis universis Benedictionem Apostolicam, superni auxilii et roboris auspicem Nostraeque benevolentiae ac dilectionis testem, libenter impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vi mensis Iulii, anno M C M L X X i i i , Pontificatus Nostri undecimo. PAULUS PP. V I II Ad Rev.mum P. D. Iosephum Zambernardi, Congregationis Vallis Umbrosae O.S.B. Abbatem generalem, novies impleto saeculo e pientissimo obitu S. Ioannis Gualberti, eiusdem monastici Instituti Patris Legiferi. Alacre studium, quo tu, dilecte Fili, ceterique sodales tui incensi estis ad celebrandum post novies impletum saeculum obitum S. Ioannis Gualberti, monastici istius Instituti Patris Legiferi, libenter quidem novimus, ac stata sollemnia aliquo modo per hasce Litteras cupimus participare. Non potest enim non esse Nobis gratissimum saecularem hanc memoriam celebrari, quippe quae eiusmodi sit, ut non solum sancti huius viri imago veluti ante oculos opportune ponatur, sed etiam ut eius recordatio ad religionis studium incitandum fovendumque plurimum valeat. Siquidem difficillimis ipse temporibus vixit, nempe aetate qua « Simoniaca et Nicolaitarum haereses per Tusciam et pene per totam Italiam ... Ecclesiam catholicam in locis plerisque foedabant )>.* Ad quas plagas ab Ecclesia removendas strenue adlaborans, S. Ioannes Gualbertus sponsae Christi defensorem fortissimum se praestitit; immo ex eorum virorum numero fuit, quibus potissimum tribuendum est, si Ecclesia saeculo xi ingressa est viam ad collapsam cleri erigendam disciplinam et ad interiorem suam restaurationem perficiendam. Hoc ipse praesertim effecit, inditam vestram instituendo Valiumbrosanam familiam. Superno Dei instinctu permotus atque etiam hortanti Camaldulensium monachorum Priori obsecutus, sibi proposuit « novum institutum » condere, ut monastica disciplina in pristinum 1 Attho, S. Ioliannis Gualberti vita, PL 146, 671. Acta Pauli Pp. VI 435 2 splendorem restitueretur secundum regulam Sancti Benedicti ; ac reveraqui primi hanc « novam conversionem » elegerunt, statim eam veluti uberrimum evangelicae perfectionis fontem experti sunt, qui postea quasi quoddam novae vitae fermentum in Ecclesia evasit. Quoniam vero primigenius benedictinae familiae spiritus celebratissimo illo effatu contineatur (( ora et labora », mirum non est, si S. Gualbertus non solum precationi, divinarum Scripturarum studio, sacrae liturgiae, caritatis operibus sed etiam manuum labori magnum tribueret momentum. Qua in re S. Gualberti suboles per saeculorum decursum egregia sibi comparavit promerita, praesertim agrorum silvarumque culturam promovendo ; iure merito igitur Legifer Pater vester a Decessore Nostro Pio X I I f. r. dignus habitus est, qui publicorum silvarum custodum in Italia caelestis Patronus declararetur. At umbratilis vita, quam sanctus hic vir sibi suisque sodalibus quaesivit in solitudine ac silentio silvarum Appenninorum montium, quo melius Deo vacare possent, non intellegenda est ut quoddam mundi effugium vel aliqua spiritus recreatio, quae mentem averterei ab officiis erga Ecclesiam atque hominum societatem implendis. Revera, quamvis monachus, ipse Ecclesiae vitam plene ac verissime participavit, atque una cum suis sodalibus primas partes egit inter gravissimas vicissitudines, quibus ob supra memoratas causas Florentina Ecclesia praesertim affligebatur. E Vallumbrosana sede, veluti ab excelsa specula, immensas attendebat Ecclesiae necessitates, atque intellegebat renovationem, quae tunc optimi cuiusque in optatis erat, ante omnia clerum attingere debere, ut Ecclesia vere Christi sponsam sese ostenderet sine macula et sine ruga. Quas igitur curas habuit in monastica disciplina instauranda, easdem adhibuit cleri moribus reformandis, vitam inculcando communem et absolutam evangelicam paupertatem, dum ipse interea « tantam circa omnes ecclesiasticos gradus reverentiam semper habuit, ut nullatenus aliquando potuerit cogi nec etiam hostiarius fieri » . 3 4 Quare Vallis Umbrosa, ubi Ioannes Gualbertus pro Sanctae Matris Ecclesiae causa usque ad extremum vitae suae pernobile certamen certavit, fide intrepida nullisque victus difficultatibus, quasi spiritualis renovationis pharus evasit, cuius lux animos ad celsiora nitentes adhuc illuminare non desinit. Optimo igitur consilio statuisti, dilecte Fili, ut haec omnia ante 2 3 4 Cfr. Andreas Strumensis, Vita S. Iohannis Gualberti, MGH, Script. XXX, 2, p. 1082. Cfr. A.A.S. 43 (1951), pp. 458-459. Andreas Strumensis, Vita S. Iohannis Gualberti, MGH, Script. XXX, 2, p. 1082. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 436 oculos confratrum tuorum et sacerdotum, immo etiam fidelium cunctorum proponerentur. Quamvis sanctus hic vir temporibus longe remotis et caliginosis degerit, tamen eius spiritualis nuntius haud alienus putandus est ab hac aetate. Scilicet non minus quam illius temporibus, Ecclesia hodie strenuis indiget praeconibus, qui, intrepida fidelitate ornati atque ardua quaeque perpeti parati, hominibus nostrae aetatis praeclarum germanumque testimonium reddant christianae vocationis suae. Ac praesertim vos, qui eius religiosae vitae formam amplexi estis, in eius imaginem respiciatis oportet, cum Ecclesia hodie maxime optet atque sollerter annitatur, ut religiosae familiae crescant et floreant redeundo « ad omnis vitae christianae fontes primigeniamque institutorum inspirationem et aptationem ipsorum ad mutatas temporum condiciones » . Ita feliciter eveniet, ut vos, haud secus ac ceteri religiosorum institutorum sodales, ad incrementum opusque, quod instat, Ecclesiae renovandae singulariter conferatis, secundum peculiare vocationis vestrae charisma. 5 Haec ex imo pectore ominati, vobis omnibus, ac praesertim tibi, dilecte Fili, Apostolicam Benedictionem, superni constantisque auxilii conciliatricem peramanter dilargimur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x mensis Iulii, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri undecimo. PAULUS PP. V I ALLOCUTIONES I Ad Excellentissimum Virum Soebagio Soerianingrat, Indonesianae Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Mr Ambassador, It gives us great pleasure to receive the Letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the Republic of Indonesia to the Holy See. We welcome you here as the worthy représentative of your Government and people and we wish to assure you of ali the deep affection and regard we have for your country. s Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 2. * Die 5 mensis iulii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 437 As you have mentioned, last year we had the pleasure of receiving a State Visit from His Excellency General Soeharto, President of Indonesia, who thus honoured us by repaying the visit which we ourself had the good fortune to make to your country in 1970. This exchange of visits has, we believe, contributed greatly to a deeper understanding and friendship between your nation and the Holy See, and we cherish the most positive memories of these significant occasions. Today we are pleased to accept and reciprocate once again the greetings and good wishes of President Soeharto. You have kindly referred to our mission as a « holy task ». The Church is indeed always présent to serve : this is the (( holy task » that God has laid upon our Shoulders. The Catholic Church is always seeking to find a true expression in each nation's culture and religious spirit; only thus can her works of service be fully beneficiai. This is how we wish to see the Church in Indonesia, and it is in this spirit that we shall continue in our efforts and to the extent of our possibilities to contribute to the integrai development of your people. In this regard ~we rely especially on the generous and selfless dedication of Indonesian and missionary clergy and religious. We greatly appreciate that distinctive feature of your programme of development which insists that spiritual growth must go hand in hand with economie and social progress. This conviction surely has its roots in the prevailing faith of your people in the One Supreme God. We would add how happy we are that there is in Indonesia a spirit of interreligious harmony that contributes so much to the good relations between the Church and State and among peoples of différent religious creeds. We likewise wish to mention how pleased we are to see Indonesia take her share of responsibility in supporting the recently established peace in Vietnam. This is a manifestation of her commitment to the cause of world peace and an indication of the peaceful relations she enjoys with other countries; moreover it shows her readiness to contribute to the well-being of her Asian neighbours. Finally, upon ali the Authorities of your country and upon its beloved people we cordially invoke the choicest favours of the Almighty, praying that every citizen may enjoy to the full the blessings of human dignity and brotherhood under God. To you personally we extend our good wishes for the happy and fruitful accomplishment of your mission. 438 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Ad Excellentissimum Virum Reid Willie Katenga-Kaunda, Malawianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Mr Ambassador, It gives us pleasure to welcome you today and to receive the Letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the Republic of Malawi. We thank you for your kind words, and would ask you to reciprocate the cordial greetings of your President, His Excellency Dr Hastings Kamuzu Banda. You have affirmed your Intention of working to strengthen the ties already existing between the Republic of Malawi and the Holy See, and you may be assured that this aim is fully shared. You have likewise spoken of your country's development programme and of the efforts being made to combat ignorance, poverty, disease and the other obstacles that must be overeóme if the well-being, both spiritual and material, of all Citizens is to be ensured. We appreciate the acknowledgment given to the Church's contribution to this work, and we avail ourseif of the occasion to reiterate the Holy See's firm intention to continue to collaborate, as far as it is able, in the furthering of these worthy aims. The Church's mission is a spiritual one, and the Church has ever been aware that spiritual development and the full flowering of human potential can scarcely be attained unless the basic requirements for a peaceful and prosperous existence are first secured. Such are the motives that impel us to devote our énergies to the pursuit of peace and justice in ali parts of the world. The support of your President for our efforts in this sphère is deeply appreciated. Invoking upon the Authorities and the beloved people of the Republic of Malawi abundant divine blessings, we express to you personally our cordial good wishes for the happy and successful accomplishment of your mission. * Die 14 mensis iulii a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 439 NUNTIUS Universis sacris Praesulibus et catholicis Christifidelibus, die rei missionali provehendae per totum Orbem dicato recurrente. La solennità di Pentecoste Ci ha sempre offerto l'occasione di indirizzare ai Pastori ed ai fedeli il nostro Messaggio per la Giornata Missionaria Mondiale, nella convinzione che tale data fosse quant'altre mai significativa e propizia per richiamare l'attenzione sul problema della predicazione del Vangelo, che è missione essenziale e primaria della Chiesa. Pensavamo, infatti, e pensiamo che, nel giorno sacro allo Spirito Santo, fossero più disposti ed aperti i cuori e le menti ad accogliere il suo soffio divino, che solo suscita ed alimenta il fervore missionario. E se in quello stesso giorno è stato dato inizio nelle Chiese locali al movimento spirituale dell'Anno Santo, che culminerà a Roma nell'Anno Santo 1975, ciò non distoglie il nostro pensiero dalla causa missionaria, che non è né avulsa né estranea alla finalità di quell'importante evento religioso. Il tema del rinnovamento e della riconciliazione degli uomini con Dio e tra di loro dovrà fin d'ora polarizzare l'interesse, la riflessione e le iniziative sia delle Chiese di antica tradizione cristiana, sia delle Chiese giovani esistenti nei Paesi di missione : sarà esso materia di comune ricerca, sarà indirizzo convergente, sarà come la traccia coordinatrice ed unificatrice di energie e di propositi. Il rinnovamento comprende di certo il rinnovamento dello spirito missionario della Chiesa, e, del resto, la meta ultima e finalistica della sua azione evangelizzatrice non è forse la riconciliazione? E non è la riconciliazione l'aspetto saliente che configura e definisce e rivela l'avvenuta « conversione »? Diciamo conversione non già nel senso desueto ed improprio di un'estrinseca e trionfalistica conquista o di un superficiale proselitismo, ma in quello autenticamente evangelico dell'orientamento dell'anima verso Dio, sotto la spinta della fede che in lui vede il vertice di tutta la realtà e l'autore dell'ordine morale e, più ancora, per la forza della carità che lo riconosce Padre amoroso e misericordioso. Questo Messaggio per la Giornata Missionaria si colloca, dunque, in esatta prospettiva con l'avviata celebrazione del Giubileo, e Noi vogliamo sperare che quanti lo ascolteranno, proprio intuendo tale fonda- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 440 mentale consonanza tematica, sapranno condividere le nostre ansie e corrispondere, secondo le loro concrete possibilità, all'invito che esso contiene. C'è, infatti, quest'anno un argomento particolare che Ci sta molto a cuore e richiama, ad un titolo speciale, la nostra sollecitudine di Pastore della Chiesa, perché nasce dalla costatazione di un fenomeno doloroso, che è da qualche tempo sotto gli occhi di tutti. Intendiamo il diminuito numero delle vocazioni missionarie, che si verifica proprio nel momento in cui più necessario è l'apporto di forze nelle nostre missioni. È superfluo ricorrere ora al linguaggio delle cifre e delle statistiche, né vogliamo tentare dei calcoli comparativi o interpretativi. Ci basta la scoperta del fatto, per valutare il significato ed i pericoli di questa carenza di « personale » in un settore vitale per lo sviluppo della fede e per la crescita della Chiesa. Ci basta la realtà del dato, per farCi ripetere, con senso di profonda trepidazione, la parola di Cristo Salvatore : Messis quidem multa, operarii autem pauci. 1 Non mancano certamente le ragioni di ordine storico e sociologico che spiegano questa carenza; qualcuno dirà che è la crisi religiosa del mondo secolarizzato, che è la critica sistematica di certi valori spirituali, che è la contestazione di certi metodi, usati in passato, che hanno determinato il grave fenomeno. Diminuiscono un po' dappertutto i Sacerdoti, e non meraviglia, quindi, che diminuiscano anche i Missionari ed i loro collaboratori. Si tratta allora di un'eclissi di fede o di un esaurimento dell'annuncio evangelico? Non sarebbe un sano atteggiamento intristire nella denuncia dei fatti negativi, per dispensarsi, poi, dall'azione personale e dall'impegno responsabile. La carenza deve esser, piuttosto, motivo per riflettere, per stimolare alla generosità, per rinnovare all'intera comunità ecclesiale l'appello del Cristo a pregare il padrone della messe, perché mandi operai nella sua messe. 2 C'è un'espressione del Concilio Vaticano II che ci illumina in proposito e ci aiuta a considerare quali siano i nostri doveri in ordine alle Missioni : (( La Chiesa, per essere in grado di offrire a tutti il mistero della salvezza e la vita apportata da Dio, deve inserirsi in tutti i raggruppamenti umani con lo stesso movimento — eodem motu — con cui Cristo stesso, mediante la sua Incarnazione, si legò a quel determinato 1 2 Mt. 9, 37-38; cfr. Lc. 10, 2. Ibid. Acta Pauli Pp. VI 441 3 ambiente socio-culturale degli uomini, in mezzo ai quali Egli visse » . Anche in questo Gesù è il nostro Maestro, indicandoci quale dev'esser la via perché la missione sia efficace e feconda : quella del contatto diretto, dell'affinità psicologica, della consuetudine di vita con le popolazioni a cui è portato l'annuncio del suo Vangelo. Bisogna riconoscere che, dall'inizio dell'era cristiana fino ad oggi, i Missionari hanno compiuto sforzi ammirevoli, predicando il Vangelo secondo la mentalità ed il linguaggio degli uomini, ai quali erano mandati. Essi han posto le fondamenta su cui poggiano l'esistenza e l'indipendenza delle Chiese giovani, di cui Noi stessi abbiamo ammirato l'originale e consolante vitalità durante i nostri viaggi in Africa, in Asia ed in Oceania. Ma oggi, sotto l'incalzare di tante trasformazioni sociali e culturali, sono molti i Missionari che si domandano con cuore angosciato : « Quale sarà lo sviluppo dell'opera, da noi cominciata? ». Certo, il seme evangelico ha fruttificato e, in rapporto al passato, son più numerosi i Missionari indigeni che proclamano il Vangelo, ma ancora per tanto tempo i Paesi africani e asiatici avranno bisogno di vocazioni, cioè di Sacerdoti, di Suore e di laici per soddisfare alle esigenze dell'evangelizzazione. Sentiamo tuttora tanti Vescovi che ripetono l'invito : « Venite, voi Missionari, venite dai vostri nei nostri Paesi ad aiutarci ! ». L'aumento proporzionale degli indigeni che compiono il mandato missionario si intreccia, così, con la diminuzione in assoluto dei Missionari di origine europea, americana e canadese che si decidono a lasciare il loro Paese. Si aggiunge il fatto, anch'esso inquietante, del limite di età, perché la metà del personale di origine straniera è già avanzata negli anni, mentre son pochi i giovani che prendono il loro posto. Che cosa si deve fare in questa situazione? Vogliamo richiamare, anzitutto, i termini del problema : c'è il personale autoctono, il quale è chiamato ad assumere un ruolo crescente nell'evangelizzazione della propria gente ; c'è il personale originario di altre Chiese che, animato da sincero spirito di servizio, deve continuare nel suo impegno missionario. Non è soltanto questione di equilibrio : la causa comune del Regno di Dio associa strettamente l'una e l'altra schiera dei messaggeri evangelici per una collaborazione sempre necessaria e indubbiamente fruttuosa. Non diciamo, perciò, un semplice rapporto di « forze di lavoro », ma, piuttosto, la loro armonica coordinazione che è anche, dev'essere, anzi, 3 Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 10. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 442 esemplare espressione della comunione ecclesiale. Per questo, Noi rinnoviamo ai Nostri Fratelli nell'Episcopato l'urgente invito a considerare se le diocesi non possano e non debbano favorire l'invio di Sacerdoti, in modo che il loro numero sia meglio distribuito nelle diverse Chiese. È, questa, un'opera di programmazione pastorale che ormai si impone, al di là dei limiti nazionali o regionali, ed avrà il suo riflesso nel futuro ordinamento canonico. Ma lo stesso appello rivolgiamo, altresì, in favore delle vocazioni indigene, perché esse abbiano una formazione adeguata e non siano mai spente o soffocate per ragioni di ordine economico o ambientale. Nessuna vocazione deve andare perduta, nessuna deve restare nell'incertezza, nessuna deve mancare di maturazione per difetto di mezzi ! Tocchiamo, qui, un altro aspetto del problema. Le Chiese giovani, per la maggior parte, condividono la condizione di povertà e di precarietà economica degli uomini e dei popoli, tra i quali compiono la loro missione. Sorge, così, per tutti i cristiani il dovere di aiutare e di render giustizia ai Sacerdoti, ai Religiosi, alle Religiose ed ai fratelli ed ai catechisti che lavorano, senza mezzi o con mezzi scarsissimi, per il bene dei loro connazionali. Già nell'Enciclica Populorum Progressio abbiamo detto che lo sviluppo è il nuovo nome della pace. Ora non si deve dimenticare che, nell'impresa gigantesca per lo sviluppo sociale ed economico dei popoli nuovi, son proprio i Missionari tra i primi collaboratori e assistenti, perché meglio conoscono i bisogni dei propri concittadini, ed inscrivono anche questo servizio nel loro mandato missionario. Sono essi che, nella misura degli aiuti che ricevono, accolgono i malati negli ospedali, dirigono le scuole, promuovono, per tanta parte, lo sviluppo spesso faticoso della loro gente. Prendersi cura della formazione del personale indigeno significa, dunque, servire la causa evangelica ed insieme la causa del progresso e della pace. 4 Se abbiamo, finora, delineato il quadro delle necessità più urgenti, dobbiamo pure ricordare, perché sia completa l'analisi e sereno il giudizio, gli elementi che fondano la nostra fiducia. C'è sempre Dio dietro i nostri sforzi, perché sua è la causa del Vangelo : tutta la nostra fiducia è in Lui, e soprattutto per il lavoro apostolico sufficientia nostra 4 N. 76-77. Acta Pauli Pp. VI 443 5 ex Deo est. Ma ci piace, altresì, richiamare quanto di positivo già si intravede nell'orizzonte della Chiesa missionaria. Pensiamo, anzitutto, con vivo compiacimento a tanti giovani dei vecchi Paesi che si recano, sia pure ad tempus, nelle parrocchie e nei posti di missione, dove offrono una magnifica espressione della loro personalità e raccolgono esperienze preziose : lì conoscono senza schermi deformanti i problemi veri e concreti dello sviluppo, lì esercitano le loro capacità creatrici, mentre apportano alle popolazioni indigene utili contributi in campo organizzativo, culturale e sociale. Pensiamo, poi, ai Sacerdoti, regolari e secolari, che dalle diocesi o dalle sedi dei loro Istituti si portano nei Paesi dell'America Latina e dell'Africa, stabilendo e sviluppando singolari rapporti di « gemellaggio » tra i luoghi di origine ed i luoghi di missione : dietro di loro ci sono le antiche Chiese e parrocchie, che ne sostengono il lavoro ed aiutano, con impegno diretto, le loro iniziative apostoliche e caritative. Pensiamo, infine, ai contatti, a livello ecumenico, dei missionari cattolici con i missionari di altre Comunità ecclesiali : ispirati alla carità evangelica, questi contatti, specialmente nel campo dell'assistenza sanitaria e civile, come in quello della cultura e dello sviluppo, servono a cancellare la cattiva impressione delle residue divisioni della famiglia cristiana e ad accelerare — speriamo — la ricomposizione di quell'unità, a cui tendono gli uni e gli altri per una univoca e convincente testimonianza di fede. Era necessario, era giusto dire anche questo, perché il doloroso fenomeno, che è stato oggetto del presente Messaggio, fosse convenientemente inquadrato e non offuscasse la visione della realtà missionaria. La Giornata Missionaria, che si celebrerà nel prossimo ottobre, deve avere un effetto stimolante e salutare, come un colpo d'ala che ridesti nel cuore dei fedeli il dinamismo missionario, che è elemento immanente della nostra fede. Questo rinnovato spirito missionario non solo porterà ad offrire a Dio preghiere ed opere di penitenza, ma farà sbocciare nuove vocazioni con l'afflusso di quegli aiuti, di cui le Missioni han bisogno. Ma ancora una volta, a conclusione delle nostre considerazioni, torniamo a raccomandare le Pontificie Opere Missionarie, come istituzioni 6 5 6 Cfr. 2 Cor. 3, 4-6. Cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 36. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 444 che, al servizio del Papa e dei Vescovi, favoriscono le fraterne relazioni tra le Chiese locali e sono particolarmente adatte per accrescere lo spirito missionario di tutto il Popolo di Dio. Lo scopo principale di tali Opere è appunto la formazione della coscienza missionaria e, se son dette pontificie, non è perché siano distaccate dal quadro diocesano, ma perché la Chiesa locale, grazie al loro servizio, possa meglio esplicare la sua funzione nell'insieme della Chiesa missionaria. Se ora sottolineiamo la loro importanza, è per rispondere alle dichiarazioni del Concilio, che ad esse ha assegnato una posizione di più rilevante responsabilità. Esortiamo, perciò, tutti i cristiani a sostenerle ed a seguirne il lavoro, che è veramente universale, mentre sollecitiamo i Vescovi e i Sacerdoti a promuoverle nelle rispettive Chiese e parrocchie, dando ad esse la necessaria articolazione. 7 Benedica il Signore la Giornata Missionaria, in favore della quale rivolgiamo questo insistente appello. Vogliamo metterla sotto la speciale protezione di S. Teresa del Bambin Gesù, della quale celebriamo il centenario della nascita, e la collochiamo nelle prospettive pastorali del nuovo Anno Santo. Per la Chiesa non è ancora passata l'ora della missione, anzi per molti popoli essa comincia proprio adesso. Valgono, nell'ora attuale della Chiesa, le parole sapienti del nostro Predecessore Pio XI di v. m. : Nihil actum, si quid agendum. Nulla è fatto, se tante, troppe cose restano ancora da fare ! Dal Vaticano, nella solennità degli Apostoli Pietro e Paolo, 29 Giugno dell'anno 1973, undicesimo del nostro Pontificato. PAULUS PP. V I 7 Cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad Gentes divinitus, n. 38. Sacra Congregatio pro Episcopis 445 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 8 Iunii 1973. — Titulari episcopali Ecclesiae Veliensi praefecit R. D. Antonium Mazza, e clero dioecesis Bobiensis, Secretarium Generalem primarii coetus Anno Sacro apparando. die 1// Iunii. — Titulari « pro hac vice )) archiepiscopali Ecclesiae Loriensi, R. P. Hieronymum Hamer, sodalem Ordinis Praedicatorum, a Secretis Sacrae Congregationis pro Doctrina Fidei. die 14 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Germanicianensi R. D. Marcum Renatum Revelo Contreras, curionem paroeciae vulgo (( S. José de la Montana », in urbe S. Salvatoris in America, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Beniamini Barrera y Reyes, Episcopi S. Annae. II GORLICENSIS DECRETUM De erectione templi pro-cathedralis Gorlicensi Administratione Apostolica nuper erecta, Exc.mus P. D. Bernardus Huhn, Episcopus tit. Tasaccorensis et Administrator Apostolicus Gorlicensis, ab Apostolica Sede expostulavit ut templum Deo in honorem S. Iacobi Apostoli in urbe Gorlicensi exstans, ad dignitatem et fastigium ecclesiae pro-cathedralis eveheretur. Porro Summus Pontifex Paulus, Divina Providentia P P . V I , probe existimans id in divini cultus splendorem et in animarum bonum cessurum esse, porrectis precibus annuendum censuit. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 446 Quapropter praesenti decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, praefatum templum urbis Gorlicensis Deo in honorem S. Iacobi Apostoli dicatum, Apostolica Auctoritate in procathedralem erigit, eidemque Sacrae Aedi insignia et privilegia tribuit quibus cathedrales ecclesiae iure communi fruuntur; atque ibi cathedram episcopalem statuit. Capitulum vero canonicorum, quum per aliud decretum conditum fuerit, officia divina ad normam iuris ibidem persolvet. Ad haec perficienda Sanctitas Sua E.mum P. D. Alfredum S. E. E. Cardinalem Bengsch, Archiepiscopum-Episcopum Berolinensem, deputat eidem tribuens necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Sacram Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 7 Aprilis, anno 1973. SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. ffi Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis SACRA PRO CONGREGATIO INSTITUTIONE CATHOLICA DECRETUM Universitas Catholica Campinensis in Brasilia Pontificio titulo decoratur. Catholica Studiorum universitas Campinensis in Brasilia, quae per longum annorum decursum bonum egregium que nomen, sive in scientiis excolendis sive in Ecclesiae civium que consortii incremento provehendo, penes catholicos coetus merito sibi comparavit, secundum probatum institutumque morem digna aestimatur, quae Pontificio titulo decoretur. Cum itaque perillustris haec Catholica Studiorum Universitas — die VIII mensis Septembris a. D. MCMLVI ad normam can. 1376 C.I.C. erecta — decem et sex iam annos humanarum artium ac disciplinarum Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 447 promovere sui officii duxerit ita ut revera christianae sapientiae domicilium facta sit, nihil magis congruum videtur, nihil dignius, quam ut illa hoc iuris officium sibi tribuendum putet. Quapropter, attentis rerum temporumque adiunctis, Sacra haec Congregatio pro Institutione Catholica, precibus Rev.mi D.ni Antonii Mariae Alves de Siqueira, Archiepiscopi Campinensis, Magni illius Universitatis Cancellarii, benigne indulgens, potestate a Paulo div. Prov. Pp. V I sibi peculiariter collata, CATHOLICAM STUDIORUM UNIVERSITATEM CAMPINENSEM I N BRASILIA PONTIFICIO TITULO hoc Decreto exornat atque denotat, omnibus ipsi agnitis tributisque iuribus, honoribus atque officiis, quibus studiorum Universitates hoc auctae titulo fruuntur vel frui poterunt, contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis, die VIII mensis Septembris anno Domini M C M L X X I I . GABRIEL M. Card. GARRONE, Praefectus ® Iosephus Schroffer, Archiep. tit. Voltura., a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM I MARIANOPOLITANA Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Rosae Durocher, fundatricis Congregationis Sororum a SS. Nominibus Iesu et Mariae in Canadia. SUPER DUBIO An introducenda sit eius Causa « Illarum Virginum quae, accensis lampadibus, exierunt obviam Sponso et intraverunt cum eo ad nuptias, sublimem gloriam condignis honoribus in terris celebrari decet, ut ... luctanti cum saeculi tenta- 448 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tionibus infirmitati nostrae adiutorii caelestis opem atque praesidium a Sponso iugiter impetrare dignentur )) (Benedictus X I V , De Causis lib. I, append. I V ) . Harum Virginum numero, quae prudentiae vigilantisque caritatis laude commendantur, Soror Maria Rosa Durocher, cuius beatificationis causae introducenda proponitur, iure merito accensenda videtur. Famula Dei in pago v. d. St. Antoine-sur-Richelieu, dioecesis Marianopolitanae in Canadiensi dicione, die 6 Octobris a. 1811 honestis parentibus Olivario et Genovefa Durocher orta est, eadem die baptismi gratia regenerata et Melaniae nomine appellata est. Sub optima matris disciplina educata, christianis moribus ac pietate a teneris usque annis enituit, simulque sincerum castitatis cultum ex animo fovere visa est. Humilis ac pudica, eloquio gravis, in agendo prudens, orandi studiosissima, caritatis operibus iugiter intenta, quae Dei sunt quaerere et exsequi unice studuit. Quam quidem vitae rationem, progrediente aetate constanter tenuit inter adversa saepe adiuncta quae, ob incertam praesertim valetudinem, a religiosa vita citius, prout in animo erat, amplectenda, eam arcebant. Per duodecim fere annos fratri suo sacerdoti, in apostolatus operibus in bonum paroeciae promovendis, valido fuit auxilio : quo tempore, pietatis exercitiis instanter vacans, beatae Mariae Virgini perpetuo se devovit, privatim religiosis votis sese obstringens, atque primam piam consociationem Marianam in Canadia condendam curavit. Voti tandem compos facta, a. 1843, cum secundum supra trigesimum annum attigisset, in pago cui nomen vernaculum Longueil, Marianopolitano Episcopo adprobante, fundamenta iecit Congregationis Sororum a SS. Nominibus Iesu et Mariae, puellarum curae et institutioni potissimum deditae, in qua die 8 Decembris a. 1844 religiosam professionem emisit, Mariae Rosae assumpto nomine. Quam Congregationem, ab eodem Ordinario in superiorissam designata, prudenter ac sapienter gubernavit usque ad diem 6 Octobris a. 1849, quo praematura at piissima iustorum morte actuosam vitam, vix triginta octo annorum aetate, consummavit, magnum sui desiderium reliquens gratamque memoriam. Non solum enim sollerti opere et actione, tum per seipsam tum per religiosum Institutum a se conditum, de christiana puellarum educatione egregie merita est, sed et praeclaro virtutum exemplo, Christi bonus odor effecta (cfr. 2 Cor., 2, 15), singularis sanctitatis fama ad nostros usque dies continuatam assecuta est, prout iugi Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 449 populi veneratione necnon caelestibus gratiis eius intercessionis obtentis, uti fertur, evincitur. Itaque Ordinarii Processus apud curiam Marianopolitanam annis 1927-1929, instructi fuere, quibus et amplissima Disquisitio critica, opera ac studio Officii Historici sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum, tum ad praefatam sanctitatis famam plenius probandam tum ad universam Famulae Dei vitam et gesta penitius ad documentorum fidem illustrandam accessit. Inter eximias vero virtutes, quibus Famulae Dei vita ornatur, vividiore quadam luce fervens eius pietas praesertim in augustissimum Eucharistiae sacramentum, flagrans caritas cum apostolico zelo coniuncta ad divinam gloriam et animarum salutem promovendam splendere videntur, item profunda humilitas docilisque oboedientia cum fideli regularum Instituti observantia, sincerus paupertatis et abnegationis spiritus, singularis quoque animi fortitudo in arduis aggrediendis adversisque sustinendis. Quod autem humilis Dei Famula ad initia fere civilis Canadiensis regionis historiae, inter difficiliora temporum locorumque adiuncta, tam praeclaros sanctitatis operisque apostolici fructus edidit, id profecto admirandae Christi Ecclesiae fecunditatis testimonium est; quod et spem adauget uberiora exspectari posse fidei religionisque incrementa, si eiusdem Famulae Dei virtutes summo perfectionis gradu exercitas fuisse in posterum disceptationes iure peragendae demonstraverint. Servatis ergo de iure servandis, die 22 mensis Februarii a. 1933 S. Rituum Congregatio, probante Pio Papa XI, decretum edidit nihil obstare ex parte scriptorum Servae Dei quominus in Causa ipsa ad ulteriora procederetur. Hinc instante Rev. P. Angelo Mitri, Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae atque postulatore legitime constituto, attentis quoque plurimis litteris Cardinalium, Archiepiscoporum et Episcoporum necnon Moderatorum religiosorum ordinum et institutorum piarumque societatum, studiorum universitatum ac civilium auctoritatum praepositorum, qui omnes Summum Ecclesiae Pontificem rogarunt ut Causa haec apud Sanctam Sedem institueretur, habitus est die 2 Maii a. 1972 Congressus Peculiaris, in quo huius Sacrae Congregationis Praelati Patresque Consultores disceptarunt super dubio an Causa Servae Dei introducenda esset. Quod quidem iterum, die 11 mensis Iulii anni eiusdem, expensum est in Congregatione Peculiari, ponente seu relatore Causae E.mo ac Rev.mo Domino Gabriele Maria Cardinali Garrone. Et Patres Cardinales, omni29 - A . A . S . 450 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bus mature perpensis, affirmantes responderunt Causam Servae Dei Mariae Rosae Durocher esse introducendam, si Summo Pontifici placuisset. Super quibus omnibus facta, die 7 mensis Octobris a. 1972, Paulo Papae VI relatione per subscriptum Cardinalem, Sanctitas Sua sententiam S. Congregationis pro Causis Sanctorum ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, die 7 Octobris a. D. 1972. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L. © S. © F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis II ALEXANDRINA STATIELLORUM Beatificationis et canonizationis Servae Dei Teresiae Grillo Vid. Michel, fundatricis Parvarum Sororum a Divina Providentia. SUPER DUBIO An introducenda sit eius Causa Eas inter regiones, in quibus saeculo x i x Ecclesia Christi multos egregiae sanctitatis fructus collegit, eminet Pedemontana. Ibi enim eodem fere tempore vixerunt Sanctus Iosephus Benedictus Cottolengo, Sanctus Ioannes Bosco, Sancta Maria Mazzarello et Sanctus Dominicus Savio, Beati quoque complures et Venerabiles necnon Servi Dei, veluti Aloisius Orione, quorum Causae beatificationis vel canonizationis apud hanc Sacram Congregationem in praesentiarum aguntur. Eandem patriam sortita est et Serva Dei Teresia Grillo Michel, de cuius Causa introducenda nuper disceptatum est. Ea ortum habuit die 25 mensis Septembris anno 1855 in pago, cui vulgare nomen Spinetta Marengo, intra fines dioeceseos Alexandrinae Statiellorum, parentibus Iosepho Grillo medico et Antonia Parvopassu ; insequenti autem die sacramento baptismatis Ecclesiae Sanctae incorporata est. Pietatem et timorem Domini, quae in sinu familiae fiorebant, cito sibi comparavit, ita ut matrem saepe ac libenter ecclesiam frequen- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 451 tantem sequens, ferventi religione coeperit elucere. Cum undecimum agens annum patre orbata esset, virginibus Deo sacris in Collegio a Gratiis Laude Pompeia tradita est, ut et vitam in Christo roboraret et humanam institutionem reciperet. Die 21 mensis Iunii a. 1868 primum ad eucharisticam mensam accessit, et exinde sacrosanctum Christi corpus saepe suscipere consueverat. Absoluto curriculo institutionis et educationis, quod lectam adulescentulam deceret, die 2 Augusti a. 1877 probo et integerrimo nupsit viro, Ioanni Michel, militum duci, qui ampliorem in militia dignitatem adeptus est. Ipsi christianam familiam constituerunt in qua religio, evangelicae virtutes et observantia praeceptorum Ecclesiae vigebant. Quattuordecim annis in felici conubio, prole tamen carente, transactis, Ioannes Michel maritus die 13 Iunii a. 1891 improviso e vivis sublatus est. Famula Dei, vidua tristis ac desolata in urbem Alexandriam venit, quaerens animae suae solacium, ibique orationibus ac piis operibus vacans, et internam vocem, qua ad opera misericordiae exercenda vocabatur, persentiens, de prudentum virorum consilio, toto corde, tota anima totisque viribus, omnibus bonis suis temporalibus, non quidem paucis, in iuvamen pauperum renuntians, totam se dedit puellis indigentibus ac feminis aetate provectis ac derelictis, quae alibi refugium invenire non poterant, sublevandis. Cuius rei gratia domum emit idoneam in eaque communitatem ex puellis derelictis primisque sociabus constantem formavit. Itaque, facultate obtenta ab Episcopo celebrandae et asservandae Eucharistiae in eodem domo, fundamenta futurae Congregationis anno 1893 iecit. Die vero 8 mensis Maii a. 1899 Congregationem condidit Parvarum Sororum a Divina Providentia, eo consilio ne quod coepisset ministerium pro pauperibus periret. Alias deinde domos exstruxit extra Alexandrinae Statiellorum dioeceseos fines; tandem ab Episcopo Marianae vocata, in Brasiliam perrexit ibique plures communitates fundavit, quod et in Republica Argentina fecit. Magna constantia propriam Congregationem dilatare et firmare studuit, quapropter non solum innumera itinera per Italiam aggressa est, sed etiam sexties ab anno 1901 ad annum 1928 Americae Meridionalis oras petivit. Graves angustias et magnas superavit difficultates in amplificanda Congregatione, in orphanis colligendis, in infirmis curandis. In quibus omnibus peragendis non parvum spirituale auxilium ei praestitit Servus Dei Aloisius Orione, conscientiae eius moderator. 452 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Congregationem igitur, cuius prima exstitit Antistita Generalis, Famula Dei adeo firmavit ut anno 1935 Decretum laudis, quod vocant, ab Apostolica Sede mereretur. Constitutiones quoque pro suis Sororibus exaravit quas, ulterius recognitas, eadem Sedes Apostolica a. 1942 approbavit. Tandem meritis plena, die 25 mensis Ianuarii a. 1944, aetatis suae octogesimo nono, piissime in Domino requievit. Cum vero sanctitatis fama, qua etiam viva ornabatur, apud Christifideles plurium nationum magis in dies cresceret, de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis Causa agi coepta est. Instructi itaque sunt processus ordinaria auctoritate annis 1953-1959 in Curia episcopali Alexandrina Statiellorum, quibus accesserunt litterae, per quas plures Patres Cardinales, Archiepiscopi et Episcopi Italiae, Brasiliae et Argentinae, Moderatores et Moderatrices Generales ordinum et congregationum Religiosorum adprecati sunt Summum Pontificem ut Causa beatificationis Servae Dei apud Sanctam Sedem institueretur. Sacra vero Rituum Congregatio die 6 Iulii a. 1963 super scriptis Famulae Dei tributis decretum edidit. Instante denique Rev. Domino Ioanne Pirani, Congregationis Parvi Operis Divinae Providentiae, huius Causae Postulatore, habitus est die 16 mensis Maii a. 1972 Congressus peculiaris S. Congregationis pro Causis Sanctorum, quem secuta est die 14 Novembris eodem anno Congregatio peculiaris Patrum Cardinalium, in qua E.mus ac Rev.mus Dominus Silvius Cardinalis Oddi, Causae Ponens, dubium discutiendum proposuit : An introducenda sit Causa beatificationis in casu et ad effectum de quo agitur, deque ea rettulit. Et iidem Patres Cardinales, omnibus perpensis, suffragium tulerunt affirmativum, nempe Causam introducendam, si Summo Pontifici placuisset. Quibus de rebus facta Paulo Papae VI die subscripto relatione, Sanctitas Sua sententiam Patrum Cardinalium ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, die 16 Decembris a. D. 1972. PAULUS Card. BBRTOLI, Praefectus L. © S. © F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 453 III CORDUBENSIS I N A R G E N T I N A Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iosephi Leonis Torres, Sacerdotis professi ordinis B. Mariae de Mercede, fundatoris Sororum ab Infante Iesu e tertio ordine de Mercede. SUPER DUBIO An introducenda sit eius Causa Latissimae feracesque Americae regiones non longe postquam christiana fides ad earum oras appulit, flores fructusque sanctitatis ferre ceperunt. Qui virtutum flos ad nostram usque aetatem perseverat. Servus Dei Iosephus Leo Torres in pago Luyaba, Provinciae Cordubensis in Republica Argentina, natus est die 18 Martii anno 1819. Paulo post Deo et Ecclesiae sacramento baptismatis renatus, anno 1860 die festo Transfigurationis Domini sacramentum Chrismatis recepit. Quaenam fides ac pietas in eius familia viguerint, ex eo conici potest quod prius duae Famuli Dei sorores vitam religiosam amplexae fuerant, deinde anno 1863 cum decimum quintum aetatis annum ageret, ipse in Ordinem B. Mariae V. de Mercede admitti postulavit. Et quidem, inter adspirantes cooptatus, et studiorum gymnasialium curriculum emensus, in Novitiatum die 30 Octobris anni 1867 receptus est. Hoc probationis tempore indubia fidelitatis et perseverantiae signa praebuit, nam cum crudelissimus morbus, cholera dictus, urbem Cordubam conflictaret, et ipsa domus novitiatus in publicum valetudinarium conversa esset, Servus Dei, ceteris fugientibus in ea permansit. Inde meruit die festo Omnium Sanctorum anni 1868 prima vota emittere coram P. Commendatore Ordinis. Ordinis itaque de Mercede sodalis factus, studiis philosophicis ac theologicis operam dedit. Anno 1872 inter clericos receptus, insequenti anno primum diaconus, dein sacerdos ordinatus est. Quam opinionem de iuvene presbytero Superiores Ordinis de Mercede habuerint ex eo patet quod sequenti anno eum Magistrum Novitiorum elegerunt et post tres tantum annos Magister Generalis eum Vicarium Provincialem totius Argentinae nominavit. Exinde Famulus Dei toto corde ac viribus se restaurandae religiosae disciplinae dedit, canonicam visitationem communitatum peragens, litteras circulares mittens, monita et praecepta suis fratribus tradens. 454 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Eius scripta ad regimen spectantia prudentiam, caritatem, fidelitatem erga spiritum religiosum necnon firmitatem animi in abusibus corrigendis patefaciunt. Circa quod animadvertendum est tunc temporis in illa Provincia, ob plures, etiam externas, circumstantias, disciplinam religiosam in gravi discrimine positam esse. Hinc Servus Dei non parum adlaborare debuit ut observantiam votorum et constitutionum ad pristinum fervorem revocaret. Munere Provincialis magno plausu Superiorum et sodalium functus est, quippe qui sexies ad idem officium sit ascitus. Labores autem quos in Ecclesiae servitium et Ordinis sui ut Superior sustinuit, minime obstabant, quominus simul ministerium sacerdotale, praesertim praedicationis ac confessionum, exerceret. Ad puellas et adulescentulas divina humanaque scientia imbuendas et ad optimos mores rectamque vivendi rationem formandas, die 1 Octobris anno 1887 Servus Dei Congregationem Sororum a Iesu Infante e Tertio Ordine de Mercede condidit, habitu Ordinis coram Archiepiscopo Cordubensi decem devotas feminas induens. Ab illa die, ut Director, bonum spirituale et materiale huius Congregationis indefesso animo promovit, quam Magister Generalis inter Instituta ad Ordinem pertinentia adnumeravit. Servus Dei ad Sorores spirituales exhortationes, atque haud pauca monita et praecepta ad regimen et disciplinam spectantia misit, tandem pro eis Constitutiones exaravit. Eius opera Congregatio Sororum varias Reipublicae Argentinae et Uruguayanae regiones, adhuc eo vivente, diffundebatur. Et tanto spirituali vigore ac soliditate eandem Congregationem relinquit, ut anno 1931 Sedes Apostolica earum Institutum decreto laudaverit. Tandem post vitam in laboribus et sollicitudinibus regiminis transactam, indefatigatus ac sollers operarius, cum octogesimum primum aetatis annum ageret, spiritum Deo reddidit die 15 Decembris anno 1930. Sanctitatis fama, qua etiam vivens fulgebat, in dies percrebrescente, Processus ordinaria potestate super eadem sanctimoniae fama illiusque scriptis et cultu publico eidem non praestito instructi sunt in Curia Cordubensi in Argentina annis 1957-1959 atque ad Sacram Rituum Congregationem transmissi. Postulatoriae etiam litterae Summo Pontifici adhibitae sunt, quibus Patres Cardinales, Archiepiscopi, Episcopi plures, virique tam ecclesiastica quam civili dignitate insignes, efflagitabant ut causa beatificationis Servi Dei introduceretur. Sacra vero Rituum Congregatio die 27 mense Ianuario anno 1962 scriptis eiusdem Servi Dei perpensis, nihil obstare decrevit quominus ad ulteriora procederetur. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 455 Instante demum Rev. P. Aloisio Aquatias a S. Corde, Postulatore Generali Ordinis B. Mariae Virginis de Mercede, habitus est die 21 Iunii anni 1972 Congressus peculiaris S. Congregationis pro Causis Sanctorum, quem secuta est Congregatio peculiaris die 4 Novembris 1972, in qua E.mus Cardinalis Arturus Tabera Araoz, loco ac vice Cardinalis Ferdinandi Cento, Causae Ponentis, dubium proposuit discutiendum : an introducenda sit causa beatificationis, in casu et ad effectum de quo agitur, et de ea rettulit. Patres autem Cardinales, qui convenerant, omnibus coram Domino mature perpensis, suffragium tulerunt affirmativum, causam videlicet introducendam esse, si Summo Pontifici placuisset. Et subsignata die, referente de praemissis omnibus infrascripto Cardinali, Paulus Papa VI hanc sententiam ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, die 16 Decembris a. D. 1972. PAULUS Card. BBRTOLI, Praefectus L. © S. © E. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis IV LAUDENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Petri Dominici Trabattoni, Sacerdotis saecularis fundatoris Domus Divinae Providentiae in pago v. « Maleo ». SUPER DUBIO An introducenda sit eius Causa Sacramento ordinis Christo configurati, sacerdotes peculiari tenentur officio illam perfectionem acquirendi, quam omnes Christifideles persequi debent. Illi enim, gratia sacerdotali consecrati, non solum viva Aeterni Sacerdotis instrumenta fiunt in bonum fratrum, sed etiam, dummodo docibiles sint Spiritui Christi qui eos vivificat, in vita spiritus firmantur (Cf. Conc. Vat. I I , Presbyterorum Ordinis, n. 12). Itaque mirum non est Ecclesiam, Christi Sponsam, non solum plurimos pios sacerdotes sed etiam non paucos clara virtutum laude ornatos suscitare. Inter quos recensendus est Servus Dei Petrus Dominicus Trabattoni. 456 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Famulus Dei natus est Sebini, dioecesis Brixiensis intra fines, die 26 Februarii anno 1848, prope eiusdem nominis lacum, tertius e septem filiis a Caietano et Teresia Bersani Dossena generalis, ac post tres dies sacramento baptismi Ecclesiae renatus. Pater proprio labore uxorem et filios nutriebat. Pietas tamen et morum integritas parentum paucitatem opum longe superabant, quapropter filii in convictu amoris et serenitatis animorum pleno crescebant. Cum vero Petrus Dominicus septimum aetatis annum ageret, fere eodem tempore, primum patre, dein matre orbatus est et in domum avorum receptus. Prima institutione peracta, adulescens operam locavit in quadam aromatum taberna. Sed iam tunc et pietate augescebat et intimo corde ad sacerdotium se vocatum sentiebat, unde scholae publicae ab avo traditus studia litterarum persecutus est, donec sexdecim annos natus in seminarium Laúdense ingressus est ac vestem clericalem induit. Disciplinae seminarii amanter se subiciens, tanta assiduitate virtutibus et scientiarum studiis vacavit, ut iam sequenti anno meruerit tonsuram recipere. Die 21 Augusti anni 1870, vigintiduos vix annos natus, presbyter ordinatus est et exinde, gratia sacerdotali roboratus, se totum in servitium Ecclesiae impendit. Primum enim rector ecclesiae ruralis Sancti Francisci prope oppidum Maleo nominatus, non solum cultui fovendo divino ac spirituali fidelium curae institit, sed etiam zelo gloriae Dei impulsus Evangelium Domini extra dioecesis fines praedicare coepit, in quibus laboribus apostolicis interdum Servum Dei Vincentium Grossi socium habuit. Parochus pagi v. Maleo ac Vicarius foraneus renuntiatus, die 29 Septembris anno 1884, muneris possessionem cepit ac deinceps novo vigore ministerio sacerdotali et saluti animarum procurandae operam dedit. Mira pietate coniunctionem cum Deo colebat non solum cum in persona Christi Eucharisticum sacrificium litabat, vel Ecclesiae nomine Divinum Officium persolvebat, sed etiam in quotidiana oratione mentali et in ipso ministerio cor in Deum elevans. Mortificationis et paenitentiae clara exempla dabat, sed praesertim pastoralis zeli in verbo Dei praedicando, in confessionibus fidelium assidue audiendis, in visitandis infirmis, in pueris catechesi imbuendis. Peculiarem curam adhibebat iis qui ad exteras regiones, paupertate coacti, migrabant. Aliquas pias associationes instituit, quas inter Consociationem Filiarum B. Mariae Virginis, necnon Collationes Sancti Vincentii a Paulo, simulque in puerorum institutionem amplum Oratorium exstruxit et apparavit. Ita effecit, ut fideles quos in servitio Dei tepidos vel erga Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 457 Ecclesiam non recte dispositos invenerat, paulatim ad vitam christianam et ad amorem Ecclesiae converteret. Quem ad finem haud parum contulit illa sollicitudo, qua pius parochus de precaria et infirma condicione oeconomica fidelium urgebatur. Vocem Leonis Papae X I I I audiens, qui in Litteris Encyclicis quae a verbis incipiunt Berum Novarum, dignitatem laboris et iura opificum proclamaverat, Servus Dei voluit non solum effectus iniustitiae operibus caritatis lenire, sed etiam eadem caritate impulsus pro iuribus eorum viriliter pugnare, qui duro gravique labore propriam quidem familiam sustentabant sed ad progressum totius societatis aliorumque opes cumulandas efficaciter cooperabantur. Societates agricolarum instituit et mulierum, quae in opifìcio stamina netebant, ut consociati validius propria iura propugnare valerent. Similiter mensam pecuniae instituit in auxilium agricolarum, una cum consociatione pro operariis ; tandem Domum Divinae Providentiae erexit in quam senes derelicti fraterno amore reciperentur. In his omnibus condendis et moderandis magna fortitudine adversa riis restitit qui vel sacerdotem nolebant de bono opificum sollicitum, vel eius opera in unam vel alteram partem trahere conabantur. Dum vero pro bono materiali fidelium laborabat, impensius Evangelium Christi praedicabat, fideles ad amorem Dei et caelestium bonorum hortando et proprio vitae exemplo praedicationem confirmando. Notitia eius vitae et inceptorum extra fines dioecesis Laudensis diffusa est, ita ut anno 1916 inter Praelatos domesticos a Romano Pontifice adnumerari mereretur. Senio et labore confectus Kalendis Februarii anno 1929 munere parochi se abdicavit, quo per quadraginta annos in eadem paroecia perfunctus erat, et se in Domum Divinae Providentiae a se ipso conditam recepit. Tandem, sequenti anno 1930, die 14 Septembris, postquam Deo et Ecclesiae sexaginta annos ut sacerdos ferventi pietate clarisque operibus servierat, spiritum exhalavit. Cuius mors omnes fideles summo maerore affecit, qui magna frequentia ei parentarunt. Sanctitatis fama, qua vivens fruebatur, post eius obitum clarius erupit, confirmata gratiis quae eius intercessione obtentae dicebantur. Itaque Processus Informativus Ordinarius super eadem fama sanctitatis in Curia Laudensi instructus est a die 23 Octobris anni 1957 ad diem 8 Octobris anni 1958. Quibus inquisitionibus Romam delatis, Sacra Rituum Congregatio, scriptis Servi Dei perpensis, ut ad ulteriora procedi posset die 21 Octobris anni 1965 edixit. Quapropter, instante Rev. 458 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale P. Theodore- Zamalloa, O. Ss.mae Trinitatis et huius Causae Postulatore, die 12 Iulii 1972 habitus est peculiaris Congressus S. Congregationis pro Causis Sanctorum, quem secuta est Congregatio peculiaris die 14 Novembris a. 1972, in qua E.mus Cardinalis Silvius Oddi, Causae Ponens seu Relator, dubium proposuit discutiendum : An introducenda sit Causa beatificationis, in casu et ad effectum de quo agitur, et de ea rettulit. E.mi Patres Cardinales, qui aderant, omnibus mature perpensis, affirmative responderunt, seu Causam introducendam esse, si Summo Pontifici placuisset. Quibus de rebus facta demum subscripto die Summo Pontifici Paulo Papae VI relatione per infrascriptum Cardinalem, Sanctitas Sua sententiam Patrum Cardinalium ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, die 16 Decembris a. D. 1972. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L. © S. © F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis V NEAPOLITANA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iosephi Moscati, Viri laici medici atque professoris in Neapolitano Athenaeo. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Concilium Vaticanum II laicorum partes « in missione Ecclesiae proprias et omnino necessarias » agnoscens et dilaudans, eosdem « ad impensiorem et latiorem apostolatum », prout hodiernae condiciones poscunt, exercendum, enixe adhortatur, cum « suas partes in missione populi Dei » explentes, (( ad rerum temporalium ordinem spiritu evangelico perfundendum ac perficiendum » valde efficaciterque conferre possint (Decr. Apostolicam Actuositatem, nn. 1 et 2). Profecto, haud pauci recentiore aetate exstiterunt viri laici, seien- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 459 tia ac religione praestantes, qui Oecumenici Concilii monita et vota quodammodo praevenientes, vitae sanctimonia aliisque rebus praeclare gestis, insigne Christi testimonium mundo perhibuerunt, tum ad christiani populi aedificationem tum ad spiritualem civilis societatis provectionem. Quos inter, Iosephum Moscati, medicinae scientia et arte clarissimum, vividiore quadam luce splendere conspicimus, prout ex iis, quae dicentur patebit. Natus est Dei Servus in urbe Benevento die 25 Iulii anno 1880, atque, in sacro baptismi fonte die 31 Iulii regeneratus, parentibus morum honestate ac religione conspicuis Francisco Moscati et Rosa De Luca, qui novem quos genuerant filios in via Domini optime educarunt. Acris ingenii puer, sicut animi suavitate ita et spectatissimis moribus ac pietate ornatus cunctis videbatur. Catecheticae enim interesse institutioni, instanter orationi vacare, obsequiosam parentibus reddere vicem, sedulam studiis impendere operam, verae vitae addiscere modos, pauperes egenosque piis caritatis fovere subsidiis : haec eius fuit, adolescente aetate, constans vitae regula ac norma. Lycei studiorum emenso curriculo, Neapolitano Athenaeo, artem medicam excolendi causa, nomen dedit ; atque, cum doctoris lauream summa cum laude anno 1903 esset assecutus, in eiusdem pernobilis artis exercitatione per quinque ferme lustra, quoad vixit, nobile ingenium viresque insumpsit, magnam de se excultorum hominum admirationem excitans gratamque populi memoriam. Postquam autem celebri Neapolitano nosocomio, quod degli Incurabili nuncupatur, medicus primarius est praefectus, cotidianam et indefessam operam in infirmis cuiusvis generis pauperioribus praesertim vel in domibus privatis curandis numquam intermisit, quos sollicita caritate tamquam amicus et pater complectebatur, fidei etiam rudimentis imbuebat, optimis consiliis et adhortationibus fovebat, devios ad meliorem frugem revocare, bonos in christianae vitae propositis firmare satagens. Quae omnia non terreni lucri aut emolumenti, sed certi ac definiti apostolatus gratia Servus Dei constanter persecutus est, de corporali haud minus ac spirituali proximorum salute sollicitus, ut dum corporibus mederetur, animos etiam sauciatos vitiis vel vitae angoribus exacerbatos peramanter curaret et erigeret. Insuper, qua eximia pollebat humanarum disciplinarum scientia ac peritia, Neapolitano studiorum Universitatem tum egregio cathe- 460 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale drae magisterio inde ab anno 1911 et per subsequentes sexdecim vitae annos, tum scientificis de re medica et tberapeutica pervestigationibus, tum libris ac dissertationibus haud minus triginta, alta rerum intuitione conspicuis validisque ad artis salutaris progressum adiumentum praebentibus ideoque, meritis laude cumulatis, egregie illustravit. In his omnibus Dei Servus alacrem coniungens cum religiosa pietate navitatem, spiritu vere a caducis rebus ac cupiditatibus penitus abstractus, vitam duxit absconditam cum Christo (cf. Col. 3, 3), ac Dei gloriam fratrumque suorum salutem unice intendit. Quod autem perfectam eiusmodi vitae christianae rationem Iosephus Moscati in saeculari condicione inierit constanterque tenuerit, inter mundi pericula ac tentationes plane innumera, in iis temporum locorumque adiunctis quae apertae fidei pietatisque professioni haud levi impedimento erant, id profecto amplioris laudis et admirationis argumentum est. Servus Dei ad actuosissimae vitae finem immaturae, veluti repentina morte, Neapoli die 12 Aprilis anno 1927 adductus est, dum visitandis curandisque infirmis, ut cotidie ei moris erat, peramanter intenderet. Nec tamen improvidus ad extremum vitae terminum accessisse dicendus est, qui in universa vita sua Deum summe dilexit, divinae voluntati fidelissime inhaerens, eoque ipso mane, ut suavissimus ac cotidianus usus inde ab adolescentia fuerat, Eucharistico pane devotissime refectus ac roboratus. Itaque Servus Dei, qui propriam missionem inter saecularia munera et officia accuratissime explevit, atque in Dei amore proximorumque servitio constantissime perseveravit, genuinam ac praefulgidam praefert hominis Dei imaginem, huic nostrae aetati apprime congruentem et aptam, iis praesertim qui inter saeculares curas vitam agere debent, praeclarum exsistens exemplum bonorum operum « in scientia, in longanimitate, in suavitate, in caritate non ficta, in virtute Dei per arma iustitiae » (cf. Tit. 2, 7; 2 Cor. 6, 6-7). Sanctitatis fama, qua Servus Dei vivens fruebatur, magis post eius obitum increvit, adeo ut, quadriennio vix elapso, Ordinariae Inquisitiones apud Neapolitanam Curiam a. 1931 inchoatae fuerint, ac deinde, Commissione Introductionis Causae die 6 Martii a. 1949 signata, Apostolicus Processus super virtutibus annis 1950-1952 rite adornatus. Eiusmodi virtutes tum theologicas tum cardinales aliasque iis adnexas, pro eius vitae statu ac condicione, supra communem aliorum christifidelium modum, qui heroicus dicitur, Servum Dei continenter Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 461 exercuisse, testes omnes nno ore praedicant ; quod et unanimi voto feliciter comprobatum est tum in Peculiari Praelatorum ac Patrum Consultorum Congressu die 7 mensis Novembris a. 1972 habito, cum in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium die 19 Decembris eodem anno celebrata, Causae ponente seu relatore Rev.mo Pericle Cardinali Felici. Summus autem Pontifex Paulus V I , cui praedicta omnia relata sunt, sententiam Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum ratam habuit et confirmavit iussitque decretum super Servi Dei virtutibus heroicis conscribi. Hoc denique die Sanctitas Sua, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto et Pericle Felici, Causae ponente, meque Antistite a secretis aliisque vocari solitis, iisque adstantibus, sollemniter edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de Cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Moscati, medici atque professoris in Neapolitano Athenaeo, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta huius S. Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 10 Maii a. D. 1973. ALOISIUS Card. RAIMONDI, Praefectus L. & S. 83 Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis VI ROMANA Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Teresiae Zonfrilli, Sororis professae congregationis Filiarum a Domina Nostra ad montem Calvariae. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Perplurimos Christi asseclas sanctitatis viam in humilitate et simplicitate cordis tereré hoc nostro volvente saeculo edocuit Sancta Te- 462 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale resia a Iesu Infante, dictum Salvatoris eorum in mentem revocans : (( Nisi efficiamini sicut parvuli, non intrabitis in regnum caelorum » (Mt. 18, 3). Quos inter humilis se nobis offert sodalis Congregationis Filiarum Dominae Nostrae ad Montem Calvariae, Soror Maria Teresia Zonfrilli, quae et nomine assumpto et tota vitae ratione sanctae virginis Lexoviensis vestigia sectari sibi proposuit. Ipsa, in Italica urbe episcopali Ponte Curvo, die 5 mensis Februarii anno 1899 nata est e Caietano et Teresia Zonfrilli, novem liberorum parentibus, fortunis sat bonis ditatis vitaeque probitate ac religione commendatis. Baptismi lavacro die a nativitate tertio Deo renata, nomen accepit Mariae Franciscae. Sub matris disciplina ad pietatem optime informata, puella sex annorum Sororibus Dominae Nostrae ad Montem Calvariae in eodem loco commorantibus litterarum elementis imbuenda traditur; apud quas docilem, oboedientem, sedulam, modestam caritateque plenam se praebuit. Cum octavum ageret aetatis annum, Christi Corpus primo suscepit. Schola sexta, ea tempestate postrema curriculi litterarii, rite absoluta, suendi et acu pingendi artem didicit. Matri adiumento fuit ad domus negotia, vel ingrata, expedienda, fratribus natu minoribus sedulam curam et custodiam adhibendo. Vivaci praedita indole, se prompte coërcebat ita ut, divina auxiliante gratia, hilarem se ostenderet semper, comem, patientem, humilem. Ad saeculi amores eiusque pompas numquam deflexit, cultu semper modesto ornata, illas tantum sibi aequales amicitia devinciebat quae virtute essent praestantes. Quotidianas fundere preces numquam omittebat ; quinimmo, singulari iam tum pietate fulgens, singulis diebus ecclesiam adibat ut Missae sacrificium participaret et eucharistico se reficeret pane, vel ut Christum sub sacramenti speciebus latentem adoraret et de eius nostrae salutis causa perpessis doloribus meditaretur. Paenitentiae sacramentum octavo quoque die obibat, conscientiae moderatorum praeceptis apprime parens. In tradenda pueris christiana doctrina parocho erat auxilio, cumque loci sanctimonialibus arctam servavit consuetudinem, ipsarum apostolicae navitatis socia. Honestas semel et iterum oblatas sibi nuptias praefracte refugii, ut uni Deo placeret ac serviret. Quae, dum in saeculo viveret, se totam Deo permittebat, religiosae vitae desiderium iampridem versaverat animo; sed hoc consilium suum nemini palam fecit, ne praepropera manifestatione ipsi rei detrimentum pararet. Cum undevicesimum aetatis annum complevisset, divinam vocationem suis demum patefecit ; qui vero fere omnes, imprimis pater et matertera, nihil reliquerunt intentatum ut eam a sancto proposito remo- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 463 verent. Sed incassum ; nam ipsa, parentum consensu tandem obtento, die 23 mensis Novembris a. 1918 Romam petiit ut Congregationi Filiarum Dominae Nostrae ad Calvariae Montem nomen daret, inter cuius sodales soror eius natu maior adscripta erat. Probationis tempore transacto, Serva Dei religionis habitum, nomine Mariae Teresiae imposito, die 23 mensis Martii a. 1920 induit; atque tirocinio emenso, die 30 mensis Novembris a. 1921 votis paupertatis, castimoniae et oboedientiae Christo Domino se obligavit, quae anno 1933 mense Maio in perpetuum renovavit. Post emissam professionem, Superiorissae oboediens voluntati, scholam magistris instituendis adiit, ut ludi magistrae diploma assequeretur, sed paucis mensibus post aegrotare coepit et studia intermittere coacta est. Sanitatis recuperandae causa ad varias sui Instituti domos missa et varia hic illic officia adimplens : puellis adsistebat, quas ad Deum attrahere satagebat et ad virtutis exercitium assidue alliciebat ; in nosocomio Viterbiensi velut angelus consolationis aegrotis aderat; mox tabernae medicamentariae addicta, Oeconomae generali suae Familiae ut adiutrix attributa, orphanis regendis addicta ; ubique ancillam Dei fidelissimum se praebuit et religiosae perfectionis exemplar. Deo intima unione coniuncta et orationis spiritu in seipsa semper collecta erat. Erga Ss. Trinitatem nec non Eucharistiae Sacramentum admodum flagrans pietate, divinae voluntati peramanter adimplendae se peculiari voto adstrinxit. Deiparam Virginem filiali cultu prosecuta, rosarii marialis preces fundere in deliciis habebat. Caelesti Patri veluti filia fiducialiter se committebat atque in Iesum Infantem et Christi Passionem ferventi devotione ferebatur. Ecclesiae catholicae ex animo dedita, pro illius necessitatibus, imprimis pro sacerdotibus atque pro religiosis vocationibus Deo continenter supplicabat; illiusque Summum Pontificem et administros obsequio peculiari colebat. In sodales sorores caritatem sedulo exercebat. Micuit praesertim in ipsa regularis disciplinae assidua observantia atque talis vitae communis amor ut a quavis singularitate longe refugeret. Eluxere autem Servae Dei virtutes splendidiores in perferendis diutinis infirmitatibus acutisque doloribus, quibus per plures annos ad mortem usque cruciabatur. Etenim, vota temporaria vix nuncuparat et studiorum curriculum inierat, cum ab his exercendis ob labef acta tam salutem desistere coacta est. Post varias, quas diximus, commorationes valetudinis causa susceptas, Romam anno 1927 revocata est, ubi, ut a gastrica ptosi curaretur chirurgicae sectioni subiecta fuit, sed frustra. Quapropter in infirmorum sede Domus pri- 464 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mariae Instituti ab anno 1930 ad annum usque 1934 lecto degens, veluti amoris victimam Deo se offerens, invicta patientia, nulla prorsus querela, tum corporis dolores tum quarundam sodalium, quin et superiorum, haud rectam aestimationem morbi silens et amans toleravit. In huiusmodi virtutum fulgore perseverans, die tandem 20 mensis Ianuarii a. 1934, aetatis suae trigesimo quinto, morientium recreata sacramentis, animam placidissime Deo reddidit. Quamvis in vita huius Famulae Dei singulares desint res gestae atque insolita et extraordinaria desiderentur facta, quae hominum mentem stupore percellant, ipsa tamen christianas virtutes eum coluit in modum ut heroica praeditae sint qualitate tum ob fidelem et continuatam divinorum praeceptorum custodiam, tum ob perfectam eorum omnium, quae proprii muneris essent, observantiam. Quapropter praeclarum se praebet ipsa adulescentulas et iuvenibus, ac potissimum virginibus Deo sacris, exemplar imitandum, nuntiumque christifidelibus omnibus ac testimonium affert arctae cum Deo unionis filialisqne in caelestem Patrem fiduciae, quibus etiam aegritudines ac dolores non solum immutata patientia, verum etiam hilari vultu laetoque animo perferantur eaeque salutarem efficiant apostolatum. Sanctitatis fama, qua tum apud sodales sui Instituti tum apud externos vivens gaudebat, in dies percrebrescente, quam Deus miris rebus visus est confirmare, Causa de beatorum Caelitum honoribus Famulae Dei decernendis coepta est agi. Instructis itaque processibus, quos ordinarios vocabant, inde ab anno 1940 apud Urbis Vicariatum, qui post annos quattuor absoluti sunt. Rogatorialis quoque processus in loco natali Servae Dei, Ponte Curvo, adornatus est ; qui omnes ad S. Rituum Congregationem delati fuerunt. Servatis itaque de iure servandis, post decretum super scriptis die 2 Ianuarii a. 1949, Servae Dei causam apud Apostolicam Sedem esse introducendam Pius Papa X I I die 19 mensis Novembris a. 1957 edixit. Apostolicis subinde processibus super virtutibus in specie constructis iisque validis agnitis, quaestio apud S. Congregationem pro Causis Sanctorum super iisdem virtutibus theologalibus et cardinalibus Servae Dei agitata est, primum in Congressu Peculiari die 18 mensis Aprilis a. 1972, deinde eodem anno die 4 Iulii mensis in Plenaria Patrum Cardinalium Congregatione, in qua Rev.mus Cardinalis Pericles Felici, Causae Ponens seu Relator, sequens dubium discutiendum proposuit : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 465 rantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Rev.mi Patres Cardinales, S. Congregationi pro Causis Sanctorum praepositi, omnes affirmando responderunt. De hisce omnibus facta, die 7 mensis Octobris anno eodem 1972, Summo Pontifici Paulo VI relatione, Sanctitas Sua sententiam eiusdem Sacrae Congregationis ratam habuit et confirmavit iussitque decretum apparari super heroicis virtutibus Servae Dei. Et hodierno tandem die idem Summus Pontifex ad se accivit subscriptum Cardinalem necnon Cardinalem Periclem Felici, Causae Ponentem, meque Antistitem a secretis ceterosque vocari solitos, eisque adstantibus praesens decretum confirmavit et promulgavit edicens : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Teresiae Zonfrilli, Sororis Congregationis Filiarum a Domina Nostra ad Montem Calvariae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 10 Maii a. D. 1973. ALOISIUS Card. RAIMONDI, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis VII R O M A N A SEU A L B A N E N S I S Beatificationis et canonizationis Servi Dei Ioannis Merlini, Moderatoris Generalis Congregationis Missionariorum Pretiosissimi Sanguinis D.N.I.C. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Erit sanguis agni vobis in signum. Hanc sententiam, de libro Exodi (12, 13) depromptam, qua Sanguis Christi per imaginem egregie significatur, Servus Dei Ioannes Merlini, tertius moderator generalis 30 - A. A . S. 466 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Congregationis Missionariorum Pretiosissimi Sanguinis, perinde ac legifer pater et magister eius, S. Gaspar Del Bufalo, libenter usurpabat. Quae quidem sententia quasi in vexillo erat inscripta eorundem, qui contra mala aetatis suae pugnabant. Sub signo Sanguinis Christi Famulus Dei vitam transegit, conatus animose suscepit ad perfectionem consequendam, mirabilem operositatem apostolicam exercuit. Ioannes Merlini intra fines Civitatis Pontificiae, post infractam Napoleonis potentiam, vitam duxit et sedulo naviterque fecit. Temporibus vero illis seditiones exoriebantur, opinationes minus rectae, sed animum allicientes, serpebant, praedatores grassabantur in Latio inferiore, Italicae unitatis componendae studia et incepta fervebant. Tot ac tam asperi motus afferebant difficultates non leves vitae Ecclesiae in Italia, efficientes, ut religio et mores populi imminuerentur. Servus Dei, una cum Sanctis, qui illa aetate fuerunt, multum contulit, ut christiana vita refloresceret et civitas Dei defenderetur. Affuit Summo Pontifici, supremum eius ministerium precibus, consilio, actione suffulciendo. Qui cum eruditione et doctrina floreret, fide penitus esset imbutus, necessitates temporis pernosceret, prospiceret futurum, perfectam quandam imaginem missionarii, ad rationem Fundatoris conformati, prae se ferebat. Multiformi deditus apostolatui, non solum illud veluti patrimonium religiosum et civile prudenter restituit, sed et sagacem se praebuit in aedificando, siquidem et opera pietatis caritatisque excitavit et, per totius fere vitae cursum, id maxime est persecutus, ut certo stabilique modo disponeret, solidaret, incrementis augeret instituta a S. Gaspare condita : Missionariorum et Adoratricum Pretiosissimi Sanguinis. Ioannes Merlini, tertius e tredecim filiis, natus est Spoleti die 28 mensis Augusti anno 1795, ex Aloisio et Antonia Claudi Arcangeli, qui christianis praefulgebant virtutibus. Postero vero die per baptismi lavacrum renatus est Deo. Ad instituendum pietate animum praesertim sodalibus Oratorii S. Philippi Nerii est usus magistris. In quorum schola didicit praefervidam compescere indolem ac Deo servire cum libertate atque laetitia. Ad capessendum sacerdotium propensus, anno 1809 vestem induit clericorum. Parentes autem eum noluerunt esse seminarii alumnum, sed statuerunt, ut pontificium obiret gymnasium, quod tum potissimum commendabatur et docentium eruditione et studiorum gravitate. Ibi puer enituit acri ingenio, diligentia bonisque moribus. Tempus honesto otio destinatum in catechesi tradenda adulescentibus Sacra Congregatio pro Causis Sanetorum 467 et pauperibus insumpsit. Die demum 19 mensis Decembris anno 1818 sacerdos inauguratus, postridie in ecclesia S. Philippi Nerii primum hostia divina litavit, multitudine fidelium astante, qui eius virtutem zelumque admirabantur. Postquam annum et dimidium in ministerio dioecesis ut sacer orator et iuventutis spiritualis curator est impigre versatus, in pagum S. Felicis a Iano, prope Spoletum, se contulit, fama S. Gasparis adductus, ut ibi ad spirituales exercitationes, illo moderante, incumberet. Hac congressione vita eius est prorsus mutata : etenim die 15 Augusti anno 1820 Missionariis Pretiosissimi Sanguinis se aggregavit, apud quos moderationi sancti conditoris se commisit, non paucos inde fructus percepturus. Etenim maiorem assecutus est spiritus libertatem et rectius ac iustius de hominibus et rebus valuit aestimare, quippe qui ad severitatem esset proclivior ; imprimis vero adiumentum accepit ad superandum impedimentum, quo ei in via perfectionis maxime obstabat : iracundiam, in quam erat praeceps ingenio. Vitam igitur magistri in se referre annisus, eo progressus est, ut lenitas ipsa esse videretur et a Fundatore Congregationi tamquam exemplum proponeretur. Ioannes Merlini veri nominis missionarius, dotibus naturalibus et supernaturalibus affatim ornatus, paulatim evasit, qui testimonium mandati divini credibile redderet ; elucebat in eo vita interior impensa, absoluta morum integritas, sapientia, mens aequabilis et constans, animus pronus ad genuina bona humana fovenda, artibus non exceptis. Callens enim architecturam, ecclesias ac domos Congregationis suae ipse delineavit; et dum aedificium aliquod exstruebatur, opificibus libenter se adiungebat, de laboribus eorum cognoscens et, opportunitate temporis oblata, de rebus spiritualibus serens sermonem. Ex quo Fundatorem convenit, eius animae vita aliam etiam lucem aliamque alimoniam hauriebat ex mediatione mysterii primarii salutis nostrae, quod Sanguine Christi continetur. Ut S. Gaspar, et ipse hunc habuit supremam amoris divini significationem, fontem omnis purificationis et veniae, cunctorum remedium maiorum, pignus vitae aeternae. Hic amor eius in Sanguinem Christi in celebrando Sacrificio Eucharistico effulgebat, quod animo ferventi semper immolabat. Testis quidam haec de eo dixit : « Satis est eum Missam celebrantem videre, ut Sanctus prorsus existimetur ». Sacris praedicationibus et scriptis editis huius salutiferi Sanguinis effectus est apostolus. Eius quidem opera et studio evenit, ut festum Sanguinis D. N. I. C. in Calendarium Ee- 468 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale clesiae universae induceretur; quod a Pio IX, Caietae exsulante, die 10 Augusti anno 1849 impetravit. Vita eius interior etiam amore erga Deiparam Virginem nutriebatur. Quae pietas erat solida ac tenera, sed aliena ab inani animi mollitia, ut qui esset vir firmus et constanti praeditus voluntate. Eius laudes et misericordiae munera praedicabat, eius frequentabat sanctuaria, ex quibus duorum aedificandorum rationem ipse delineando instituit. Neque eius animo defuit obsequium in Summum Pontificem, pro quo preces ad Deum fundebat et fundere iubebat, exemplo motus S. Gasparis, qui Supremi Ecclesiae Pastoris causa exsilium et carcerem sustinuerat. Consueverat ipse dicere : (( si quis a Papa stat, errat numquam ». Omni ergo, quo poterat, modo temporibus illis perdifficilibus Pium IX studuit consolari, qui vicissim magna eum prosequebatur dilectione. Mutua vero opera inter S. Gasparem et Servum Dei diuturna fuit atque frugifera. Ille enim, postquam hunc quibusdam Missionariorum communitatibus praeposuit, secretarium generalem nominavit et, praesertim postremo vitae tempore, eius adiutorio magis magisque est usus. Ei regulam dictavit, quae anno 1841 a Gregorio XVI fuit approbata. S. Gaspar, Ioannis praestabilem vitam interiorem et peritiam in moderandis animabus agnoscens, anno 1824 B. Mariam De Mattias, Fundatricem Adoratricum Pretiosissimi Sanguinis, dirigendam in viam perfectionis ei concredidit. Servus autem Dei diligens ac sollers magister eiusdem fuit, donec anno 1866 ipsa Romae de vita decessit. Instituto etiam eius, anno 1834 condito, curas adhibuit regulasque conscripsit, (( articulis primariis » usus, quos S. Gaspar ipse composuerat. Hic Servo Dei etiam illos, qui futuri essent missionarii, instituendos commisit. Fide certa dives et promptus, spe viva erectus, caritate, limitum nescia, incensus, verus hic missionarius 50 fere annos Italiam mediam, a regione Flaminia usque ad Campaniam perlustravit, populum sacris missionibus erudiens, sacerdotes, religiosos et laicos spiritualibus exercitationibus salubriter corroborans aliusque generis praedicationibus promovens pietatem ; e quibus fructus percepti sunt uberes. Tam prosperi autem exitus profìciscebantur a coniunctione cum Deo, quae ex eius vultu et verbis apparebat. Oratione, paenitentia, studio ad eiusmodi opera se composuit ; in dicendo doctrina firma sociabatur rari exempli simplicitati, ita ut ab omnibus, etiam humillimis, ipse intellegeretur. Mira fuit benignitate erga peccatores, ac singulariter capax Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 469 ad tollendas discordias et ad odia restinguenda ; quapropter « angelus pacis » passim appellabatur. Praedicationi vero iunxit colloquia in confessionum sede et extra, quippe qui ut moderator conscientiae plurimum expeteretur. Normas quoque, sapientiae plenas, confessariis suae Congregationis reliquit. Summa cum prudentia per 25 annos eidem praefuit Congregationi, quam spiritali et apostolico vigore provexit. Quo in munere gerendo vebementissimum amorem in pauperes ostendit, statuens, ut caritas, sive spiritualis sive materialis, in omnibus communitatibus coleretur, et ut hae essent quasi missiones continuae in populo. Sed et ipse fuit studiosissimus paupertatis, qui, cum moreretur, vestes suas omnes inter egenos distribuisset. Cum igitur uni Deo solisque animabus dixisset, Romae adverso casu in extremum discrimen est adductus. Cum enim in vigilia Nativitatis Domini anno 1872 ad ecclesiam S. Andreae Apostoli de Hortis se conferret, curru quodam est obtritus. Sacramentis Ecclesiae refectus et Benedictione Summi Pontificis recreatus, die 12 mensis Ianuarii anno 1873 e vita migravit. Pius IX, obitus nuntio accepto, ad astantes dixit : « Audistis Ioannem Merlini, moderatorem generalem Missionariorum Pretiosissimi Sanguinis, esse demortuum. Fuit praeclarus Servus Dei; sane magnum damnum capimus ex amissione huiusmodi hominum, qui tantum valent apud Deum ». Hoc praeconium Summi Pontificis temporum decursu non est extenuatum, sed adhuc vim suam obtinet totam. Ioannes sacerdotibus, qui nunc sunt, exemplo praelucet germani sacrorum administri, utpote qui fidelis fuerit Christo eiusque Ecclesiae, vitam interiorem duxerit eximiam, amore animarum arserit. Populo vero Dei universo, saepe turbato rebusque diffidenti, fontem demonstrat spei causamque victoriae, id est Sanguinem Christi, haec veluti iterans verba Sacrae Scripturae : Et ipsi vicerunt (draconem) propter sanguinem Agni (Apoc. 12,11). Septem annis ab eius morte exactis, instructus est Processus Ordinarius Albani, qui ab anno 1880 ad annum 1883 est actus, et 1905 iuris publici factus. Causae autem introductio die 26 mensis Ianuarii anno 1927 est obsignata. Apostolicis deinde Processibus Romae, Arimini, Barii institutis, decretum de eorum iuridica vi die 28 Iunii anno 1957 est editum. De dubio vero, An constet de virtutibus, de quo supra, die 7 Iulii anno 1971 in peculiari Congressu Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum est 470 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale disceptatum, ac die 9 Maii anno 1972 in Congregatione plenaria Patrum Cardinalium, referente Eev.mo Cardinali Aloisio Traglia loco et vice Cardinalis Pauli Giobbe, Causae Ponentis. Die autem 22 subsequentis mensis Iunii Summus Pontifex Paulus VI sententiam affirmantem Congregationis plenariae Patrum Cardinalium confirmavit, mandans, ut decretum de hac re conficeretur. Hoc denique die Sanctitas Sua, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto et Aloisio Traglia, Causae relatore, meque a secretis ceterisque vocari solitis, eisque adstantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Ioannis Merlini, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta huius Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 10 Maii a. D. 1973. ALOISIUS Card. RAIMONDI, Praefectus L. & S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis VIII VICENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Paulae Delpuig a S. Aloisio, moderatricis generalis Sororum Carmelitarum a Caritate. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Cum caritas, iuxta Apostolum, sit vinculum perfectionis (Col. 3, 14) et plenitudo legis (Rom. 13, 10), verus Christi discipulus caritate signatur cum in Deum tum in proximum (cf. CONC. V A T . I I , Lumen Gentium, n. 42). Id luculenter apparet in humili virgine Paula Delpuig a S. Aloisio, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 471 quae, ad artiorem Christi sequelam in Instituto Carmelitarum a Caritate vocata, amorem erga Deum usque ad unionem cum eo in mystica contemplatione cum multiplici navitate caritativa erga proximum mire sociavit, ita ut inter se apte convenirent tempora orationi et paenitentiae in solitudine dicata et tempora externis operibus destinata, uno in Deum et in proximum impellente amore. Nata est Dei Famula die 3 mensis Februarii a. 1811 in oppido Malgrat de Mor, intra Gerundensis fines dioeceseos in Hispania, parentibus Ioanne Delpuig et Matrona Gelabert, non bonorum copia sed vitae probitate et christiana pietate conspicuis. Eodem nativitatis die, sacro baptismatis lavacro regenerata est Deo, impositis Paulae Magdalenae nominibus. Indole cum esset miti et docili, a parentibus morum honestatem, diligentiam in rebus domesticis conficiendis, ac praesertim christianam pietatem, facile didicit. Caelestium meditationi rerum adhuc puellula mira spiritus dulcedine instabat et quos in se experiebatur religionis sensus, suis quoque fratribus aliisque aequalibus ingerere conabatur, timorem Dei, bonos mores et catechesim docendo, atque verbo et exemplo adducere ut Dei templum assidue frequentantes, Missam et devotionis exercitia participarent. Chrismatis sacramentum die 6 mensis Maii a. 1820 recepit ; et subsequenti anno ad sacram mensam accedens, caelesti dape primum refecta est, indeque magis in dies in virtutibus excolendis progrediebatur. In impensioris signum amoris erga Deum, puella duodecim annorum virginitatis votum edidit. De parochi consilio quasdam sibi sociavit puellas ad cultum in B. V. Mariam de Monte Carmelo provehendum et ad pauperes puellas educandas infirmosque iuvandos. Hinc nihil mirum si religiosae vitae fovebat in se desiderium ut plenius Deo et propter Deum proximis vitam consecraret. Qua de causa se Barcinonem contulit ubi, dum locata apud honestam familiam opera dotem sibi apparabat postulantibus Religionem requisitam, varia frequentabat mulierum Instituta, ut cuinam daret nomen aptius dignoscere valeret. Tres iam egerat ibi annos, cum ecce die quadam Paulae nostrae per urbis vias obviam occurrit Sancta Ioachima de Vedruna, fundatrix Congregationis Sororum Carmelitarum a Caritate, quae Famulam Dei proprio nomine, antea sibi ignoto, appellans, eidem significavit Dei esse voluntatem ut recens ab ipsa conditum Institutum ingrederetur. De Dei placitis ita certior facta, ac superatis, quae 472 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale obstabant, difficultatibus, praedictam Congregationem die 18 mensis Decembris anno 1830, Vici, undeviginti annos nata amplexata est. Noviciatus tempore sodales anteibat pietate, oboedientia, spiritu paupertatis, laboris et paenitentiae. Probationis tempore duodeviginti mensium feliciter exacto, religiosam professionem emisit tribus nuncupatis votis atque ibidem servitio domus addicta decem annos permansit. Multiplices, quibus gravabatur, labores sollerter perficiebat. Animam in Deum iugi oratione, cui nocturnis quoque horis vacabat, et humilitatis, subiectionis et voluntariae corporis eastigationis operibus erigebat. Graves insectationes resque adversas invicto hilarique animo perferebat, Deo ipsam etiam mirum in modum, uti ferunt, auxiliante. Eiusdem deinde domus Antistitae munus magna prudentia et diligentia tredecim annos exercuit, eximia omnibus praebens sincerae exempla pietatis et actuosae caritatis. Veluti mater amore subditas prosequebatur incolasque hospitii ; collapsam in eo hospitio disciplinam restituit, rectum ordinem induxit, pacem et concordiam stabilivit pluresque peccatores ad bonam frugem convertit. Ipsa Congregationis conditrix summi eam faciebat eiusque consilio et opera in novis domibus excitandis et in gubernando Instituto libenter utebatur. Immo, cum videret sibi deficere vires, voluit ut Famula Dei vices suas in regimine universae Congregationis Sororum gereret. Tandem die 28 mensis Augusti a. 1854, sancta fundatrice e vivis erepta, Paula Delpuig Antistita generalis designata est, quo in officio auctoritate Pii Papae IX anno 1866 confirmata usque ad obitum perstitit. Quo munere ac potestate egregie functa est. Nullo pepercit labori nullique studio pro ipsius Instituti incremento. Velut altera fundatrix, centum amplius religiosas domos noviter erexit, varias iam exstantes consolidavit et definitivam legum Instituti approbationem ab Apostolica Sede impetravit. Summa instabat cura ut sodales apte formarentur, solida pietate imbutae et regularis observantiae amantes atque ad caritatis exercitia et opera promptae parataeque. Ad quod adipiscendum frequentes instituebat domorum omnium visitationem atque tum verbo tum scriptis spirituales filias adhortabatur ut sanctam servarent conversationem pietate et regularis vitae observatione suffultam atque iuvenibus educandis aegrotisque pauperibus curandis caritativa navitate spectabilem. Cum praeclara multa gessisset per triginta duos supremi sui regiminis annos, gravi tandem pulmonum morbo correpta, persentiens se morti iam proximam, Ecclesiae extremis sacramentis piissime receptis, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 473 Sorores adstantes fervide adhortata est, ut Cor Iesu sacratissimum devote colerent, regularem sancte custodirent disciplinam atque in Dei gloriam animarumque salutem aeternam alacres allaborarent. Perlectis ipsius rogatu septem a Christo Domino cruci affixo prolatis verbis, omnibus benedicens placidissime obdormivit in Domino, die 23 Ianuarii mensis anno 1889, aetatis suae septuagesimo octavo. Eius corpus, quod per triduum fidelium reverentiae mansit expositum, iustis funebribus sollemniter in cathedrali ecclesia persolutis, magno comitante hominum concursu, sepultum fuit in urbis coemeterio. Post septem autem a sepultura annos translatum fuit in cryptam sacelli Domus principis Congregationis Carmelitidum a Caritate. Humili licet genere nata, litterarum fere expers et valetudine minus commoda semper usa, Famula Dei Paula Delpuig veram et dignam se praebuit aemulam Sanctae Ioachimae de Vedruna, cuius prius discipula exstitit, cuique deinde in supremo Instituti regimine successit. Diceres requievisse super eam sanctae fundatricis spiritum, quemadmodum « requievit spiritus Eliae super Eliseum » (7/ Reg. 2, 15). Ipsa namque moderante secundum spiritum Fundatricis, Institutum crevit admodum et floruit interius exteriusque. Firma ipsius fide, intima constantique pietate, sui ipsius suorumque sensum ac cupiditatum laeta semper refrenatione, spiritu paupertatis insigni profundaque humilitate, spectata in proximum caritate, quae a Dei amore proficiscebatur, immutata fortitudine spe animoque impleta, Serva Dei validum praeclarumque praebet exemplum cuiuslibet nostra quoque aetate Instituti sodalibus, « qui Deum prae omnibus quaerentes, contemplationem, qua Eum mente et corde adhaereant, cum amore apostolico, quo operi Redemptoris associari Regnumque Dei dilatare nitantur, coniungant oportet » (CONC. V A T . I I , Decr. Perfectae Caritatis, n. 5). Sanctitatis fama, qua vivens quoque Serva Dei honestata fuerat, post eius obitum percrebrescens in dies, caelestibus signis visa est confirmari. Quapropter constructio ordinaria auctoritate in Curia Vicensi processibus, Causa beatificationis introducta est apud Apostolicam Sedem die 13 mensis Aprilis anno 1932. Post instructum deinde annis 1931-1935 apostolicum processum, de virtutibus in specie disceptatum est apud hanc S. Congregationem pro Causis Sanctorum et quidem primum in Congressu Peculiari die 2 Martii anno 1971 habito, deinde die 20 mensis Iunii a. 1972 in Congregatione Plenaria, in qua Rev.mi Patres Cardinales, relatore Arturo Cardinali Tabera Araoz 474 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale loco et vice Cardinalis Pauli Giobbe, Causae Ponentis, attentis quoque peculiaribus dilucidationibus ab Officio Historico concinnatis, censuerunt et edixerunt Servam Dei cunctas christianas virtutes heroicum in modum excoluisse. Quae omnia Summo Pontifici Paulo VI Cardinalis Paulus Bertoli, S. Congregationis pro Causis Sanctorum tunc Praefectus, die 22 eiusdem mensis Iunii a. 1972 rettulit. Et Sanctitas Sua sententiam Patrum Cardinalium ratam habuit et confirmavit iussitque decretum apparari super Servae Dei heroicis virtutibus. Quod cum factum esset, idem Summus Pontifex, accitis subscripto Cardinali Praefecto meque Antistite a secretis aliisque vocari solitis, iisque adstantibus, sollemniter edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Paulae Delpuig a S. Aloisio, Moderatricis generalis Sororum Carmelitarum a Caritate, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta huius S. Congregationis referri praecepit. Datum Romae, die 10 Maii a. D. 1973. ALOISIUS Card. RAIMONDI, Praefectus L. & S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 475 DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì, 5 Luglio 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor SOEBAGIO SOERIANTNGRAT, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Indonesia. Sabato, 14 Luglio 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor R A I D W I L L I E K A T E N G A K A U N D A , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Malawi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 17 luglio 1 agosto 3 » » « 9 » 1973. S. E. Mons. Heim Bruno, Arcivescovo tit. di Xanto, Delegato Apostolico in Gran Bretagna. » Il Rev.mo Mons. Fumo Carlo, Nunzio Apostolico nel Perù. » S. E. Mons. Glorieux Achille, Arcivescovo tit. di Beverley, Pro Nunzio Apostolico nella Repubblica Araba d'Egitto. » Il Rev.mo Mons. Laigueglia Giuseppe, Nunzio Apostolico in Bolivia. » Il Rev.mo Mons. Farano Vincenzo, Pro Nunzio Apostolico in Indonesia. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Membri della Sacra Congregazione per il Clero: 31 marzo 1973. — gli E.mi Signori Cardinali: Brandâo Vilela Avelar; Guyot Louis Jean; Poletti Ugo; Biayenda Emile; — gli Ecc.mi Monsignori : Fernandes Bijos Gerald, Arcivescovo di Londrina ; Bartoletti Enrico, Arcivescovo già di Lucca; Maloney Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 476 David M., Vescovo di Wichita; Vonderach Johannes, Vescovo di Chur ; Hengsbach Franz, Vescovo di Essen ; Calderón José Gabriel, Vescovo di Cartago; Do Amarai Alberto Cosme, Vescovo di Leiria. Consultori della Sacra Congregazione per il Clero: Per l'Ufficio I : 31 marzo 1973. Mons. Badini Ginseppe; Mons. Bonicelli Gaetano; Mons. Mercep Vladimir; Mons. Mörsdorf Klaus; D. Foresi Pasquale; D. Bussi Natale; D. Canciani Mario; P. Beyer Jean, S.I.; P. Galot Jean, S.I.; D. Ledere Gustave; P. Rambaldi Giuseppe; Per l'Ufficio II : S. E. Mons. Dei Monte Aldo, Vescovo di Novara; S. E. Mons. Orchampt Jean, Vescovo titolare di Acque di Mauritania; S. E. Mons. Agresti Giuliano, Arcivescovo di Lucca; Mons. Gherardini Brunero; D. Várela Antonio Rouco; D. Guillocheau Victor; P. Mondin Giovanni Battista; D. Neuhseuser Burckhard, O.S.B.; P. Weissgerber Stanislaus, S.I.; P. Zalba Marcelino, S.I.; P. Auman Jordan, O.P.; P. Ubeda Purkis Manuel, O.P.; Sig.a Badaloni Maria; Per rufficio I I I : Mons. Di Felice Angelo; D. Pinero Carion José M.; Sig. Boitani Edoardo; Sig. Verrotti di Pianella Alberto. Membri del Segretariato per i non Credenti: 31 marzo 1973. — gli E.mi Signori Cardinali: Trochta Stepan; Kominek Boleslaw; Arns Paulo Evaristo ; — gli Ecc.mi Monsignori: Khoury Joseph, Arcivescovo di Tiro dei Maroniti; Kabanga Eugène, Arcivescovo di Lubumbashi; Matteucci Benvenuto, Arcivescovo di Pisa; Mudartha Baptist, Vescovo di Jhansi; Palenzuela Velásquez Antonio, Vescovo di Segovia; Pezeril Daniel, Vescovo tit. di Reperi; Alexander Mervyn Alban, Vescovo tit. di Pinhel; López Trujillo Alfonso, Vescovo tit. di Boseta; Butelezi Peter John, Vescovo tit. di Elefantaria di Proconsolare; Skvorc Mijo, Vescovo tit. di Adrumeto; Cullinane John Neil, Vescovo tit. di Flu menzer; Hacault Antoine, Vescovo tit. di Media; Claver Francisco F., Vescovo tit. di Naziona, Prelato di Malaybalay. Diarium Romanae Curiae all Consultori del Segretariato per i non Credenti: 31 marzo 1973. Mons. Diouf Leon; Mons. Extross Ivan; D. Majka Joseph; D. Dick Ignace; D. Ngoyagoye Evariste; D. Rode Franc; P. Brungs Robert, S.I.; J. Gómez Oaffarena José, S.I. ; P. Hasche Renato; P. Lonergan Bernard, S.I.; P. Rubianes Eduardo, S.I.; P. San Juan Vicente, S.I.; Sig. Biser Eugen; Sig. Casper Berhard; Sig. Deegan Geoffrey; Sig. Gaudry Harmel; Sig. Harper Harold; Sig. Hemmerle Klaus; Sig. McLellan David; Sig. Ojo Gabriel; Sig. Seybold Michael. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 1 luglio 1973. L'E.mo Signor Cardinale Raggio Sebastiano, Prefetto della Sacra Congregazione per i Vescovi, Membro della Commissione Cardinalizia per i Pontifici Santuari di Pompei e Loreto. » » » S. E. Mons. Romero Lema Maximino, Segretario della Sacra Congregazione per il Clero, Segretario della Commissione Cardinalizia per i Pontifici Santuari di Pompei e Loreto. 26 » » S. E. il Signor Cardinale Volk Hermann, Vescovo di Mainz, Membro della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. 27 » » Il Rev.mo Mons. Cheli Giovanni, Osservatore Permanente della Santa Sede presso l'Organizzazione delle Nazioni Unite. 28 » » Il Rev.mo Mons. Silvestrini Achille, Sotto-Segretario del Consiglio per gli Affari Pubblici della Chiesa. Il Santo Padre Paolo VI ha destinato al Consiglio per gli Affari Pubblici della Chiesa, in qualità di Nunzio Apostolico con incarichi speciali, 1 agosto 1973. S. E. Mons. Poggi Luigi, Arcivescovo tit. di Forontoniana, sinora Nunzio Apostolico nel Perù. ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine Piano: 5 dicembre 1972. Al sig. Von Twickel Rodolfo (Münster). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 21 marzo » » 1973. Al sig. Simon Klaus (Repubblica Federale di Germania). » Al sig. Schaad Dieter (Repubblica Federale di Germania). 478 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 14 febbraio 1973. Al sig. Olarizio Venanzio (Roma). 11 marzo Al sig. Arseni Silvio (Roma). » » » Al sig. Casciani Averaldo (Roma). 17 30 5 » 13 » 5 2 5 6 16 19 25 21 » » 25 » La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: agosto 1972. Al sig. Richards Roberto (Westminster). ottobre » Al sig. Piombini Giuseppe (Firenze). dicembre » Al sig. Hardy Paolo (Antwerpen). » » Al sig. Libbrecht Lodovico (Brugge). » » Al sig. O'Brien Roberto (Arundel and Brighton). Al sig. Munst Giuseppe (Rottenburg). » gennaio 1973. Al sig. Zajicek Erwin (Wien). febbraio » Al sig. Scalfari Carlo (Teramo ed Atri). » » Al sig. Brunetti Paolo (Perugia). » » Al sig. Dellenda Antonio (Athenai). » Al sig. Della Rotta Ottemi (Milano). Al sig. Delgado Padilla Giovanni (Cali). » » » Al sig. Vagarmi Cesare (Colle Val D'Elsa). marzo » Al sig. Popitz Peter (Repubblica Federale di Germania.) » » Al sig. Deubner Otfried R. (Repubblica Federale di Germania) . Al sig. Geese Heinz (Repubblica Federale di Germania) » » Al sig. Vogt Ernest (Repubblica Federale di Germania) » » Al sig. Corda Domenico (Cagliari). » » Al sig. Solinas Giovanni (Cagliari). » » La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 25 marzo 1973. Al sig. Bodio Achille (Italia). » Al sig. Monti Giovanni (Italia). » » 10 » » 5 5 15 » 12 24 21 » Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: novembre 1972. Al sig. Painblanc Ferdinando (Antwerpen). » » Al sig. Rombouts Luigi (Antwerpen). » » Al sig. Van Den Bogaert Modesto (Antwerpen). dicembre » Al sig. Compernolle Enrico (Brugge). gennaio 1973. Al sig. Kuijlaars Arnoldo Giovanni ('s-Hertogenbosch) » » Al sig. De Béthune Giovanni (Brugge). » » Al sig. Vandeputte Gabriele (Brugge). febbraio Al sig. Cols Antonio (Antwerpen). Al sig. Masao Kubota (Giappone). » marzo » Al sig. Schneider Lothar (Repubblica Federale di Ger mania). Al sig. Poggel Günter (Repubblica Federale di Germania). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 2 marzo 1973. Al sig. Addario Tommaso (Roma). 21 » » Al sig. Hofmann Harald (Repubblica Federale di Germania) . Diarium Romanae Curiae 479 La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 22 gennaio 1973. Al 24 » » Al Al 27 Al » » » » Al 28 » » Al 6 febbraio Al » » Al 12 Al » » » Al » » » Al 19 Al » Al » Al » 25 Al » Al Al » 2 marzo » Al 2] » Al Bellatore Angelo (Casale Monferrato). Thaller Francesco (Graz-Seckau). Cingoli Nicola (Teramo). Hann Ludovico (Augsburg). Kraff Carlo (Ausburg). Giannone Sergio (Veìletri). Barbier Giuseppe (Liège). Felicetti Donato (Roma). D'Agostino Tommaso (Matera). Plasmati Emmanuele (Matera). Sarra Vincenzo (Matera). Di Battista Tommaso (Conversano). Carnevale Aldo (Milano). Di Giuseppe Antonio (Roma). Trinci Raffaele (Roma). Mayer Rodolfo (Italia). Pandolfelli Paolo (Italia). Garoldini Pietro (Vicenza). Borowsky Peter (Repubblica Federale di Ger mania). Al sig. Gruner Werner (Repubblica Federale di Germa )) » » » » » » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al sig. Munz Hermann (Repubblica Federale di Germania). Al sig. Schmid Walter (Repubblica Federale di Germania) . Al sig. Schmidt-Dornedden Horst (Repubblica Federale di Germania). Al sig. Von Pachelbel-Gehag Rüdiger (Repubblica Federale di Germania). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 1972. Al » » Al 10 novembre » Al » » » Al 23 » » Al Al dicembre » 13 » » Al 20 » Al 5 gennaio 1973. Al » » » Al » » » Al 15 Al » » » » » Al » » Al 24 » Al Ol 12 luglio sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Dubon Quintanal Guglielmo Augusto (Guatemala) Padilla y Padilla Carlo (Guatemala). Struye de Swielande Giovanni (Antwerpen). Van Den Bogaert Giacomo (Antwerpen). Schmitz Giovanni Pietro (Trier). Cosyns Stefano (Antwerpen). De Goede Endrigo Giovanni (Utrecht). Stevens Cornelio Enrico Teodoro (Rotterdam). Valeriani Renzo (Albano). Vermaat Pietro Nicola Giovanni (Rotterdam). Zeilinger Luigi (Wien). Caridi Bruno (Reggio Calabria). Clementi Benito (Reggio Calabria). Panuccio Alberto (Reggio Calabria). Minutillo Carlo (Graz-Seckau). 480 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 24 gennaio 1973. Al sig. Jochem Paolo (Speyer). 6 febbraio » Al sig. Giardini Pasquale (Città della Pieve). 12 » » Al sig. Rott Walter (Innsbruck). 19 » » Al sig. Tabanelli Crispino (Faenza). » » » Al sig. Mannocchi Bruno (Massa Marittima). » » » Al sig. Marchetti Mario Gaetano (Massa Marittima). » » » Al sig. Serena Umberto (Massa Marittima). » » » Al sig. Waldner Antonio (Nepi e Sutri). » » » Al sig. Di Luccia Pompeo (Roma). » » » Al sig. Böhm Giovanni (Sankt Pölten). 25 » » Al sig. Casoli Luciano (Chieti). » » » Al sig. Patricelli Sergio (Roma). 11 marzo » Al sig. Marchioni Oreste (Camerino). 21 » » Al sig. Stackfleth Otto (Repubblica Federale di Germa nia). » » » Al sig. Hoven Karl (Repubblica Federale di Germania). » » » Al sig. Mantwitz Aldred (Repubblica Federale di Germania). » » » Al sig. Eickenbrock Bernhard (Repubblica Federale dì Germania). » » » Al sig. Hafner Thomas (Repubblica Federale di Germania). » » » ÀI sig. Maier Josef (Repubblica Federale di Germania). NECROLOGIO 22 luglio 24 25 2 » » agosto » 6 9 10 14 » 18 » 24 27 » » 29 » » » » » » » » » » » » » 1973. Mons. Borge y Castrino Carlos de la Trinidad, Vescovo tit. di Lappa. » Mons. Bilgeri Joseph Aurelian, Vescovo di Eshowe. » Mons. Willinger Aloysius Joseph, Vescovo tit. di Tiguala. » Mons. Harrington Michael Alphonsus, Vescovo di Kamloops. » Mons. Souto Vizoso José, già Vescovo di Palencia. » Mons. Bonhomme Joseph, Vescovo tit. di Tulana. » Mons. Bäuerlein Stjepan, Vescovo di Djakovo i Srijem. » Mons. Marafìni Giuseppe, Vescovo di Veroli-Frosinone. » Mons. Minihan Jeremiah Francis, Vescovo tit. di Pafo. » Mons. Nowicki Jan, Vescovo tit. di Pupiana. » Mons. Cowley Leonard P., Vescovo tit. di Pertusa. » Mons. Kla Juwle Patrick, Vescovo tit. di Tigamibena. » Mons. Zuccarino Pietro, Vescovo di Bobbio. » Mons. Nicodemo Enrico, Arcivescovo di Bari. » Mons. Budelacci Biagio, Vescovo tit. di Nissa. » Mons. Sola y Farrell Matías, Vescovo tit. di Colofone. » Mons. Borie Vladimiro, Vescovo di Punta Arenas. An. et vol. LXV 30 Septembris 1973 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE Pontificium Athenaeum Salesianum Studiorum Universitatis titulo et honore decoratur. PAULUS PP. VI Magisterium vitae, quo animi, praesertim iuniorum, et christianis virtutibus excolerentur et perpolirentur doctrinis, Societas S. Francisci Salesii quasi praeclaram hereditatem a S. Ioanne Bosco, conditore suo ac legifero patre, accepit ac per temporum cursum sedulo exercere nisa est et amplificare, neque in praesenti id agere desinit. Nam egregius ille Christi sacerdos ad quemdam traditur scripsisse: « Studium et pietas verum te reddent Salesianum » . Ipse enim, « gravissimum educationis momentum in vita hominis eiusque influxum semper maiorem in socialem huius aetatis progressum » praesentiens, ita suorum munus anno MDCCCLXXIV in prooemio Constitutionum Societatis Salesianae effinxit: « Catholicae religionis ministris persuasum semper fuit in adulescentulis instituendis maximam esse sollicitudinem adhibendam. Etenim iuventute malis aut bonis moribus imbuta, bona aut mala ipsa hominum societas fiet. Ipse Christus Dominus huius rei veritatis nobis clarum exemplum suppeditavit praesertim cum parvulis ad se advocatis divinis manibus 1 2 1 2 Cfr. B. Ceria, Memorie Biografiche del Beato D. Bosco, Torino 1934, XV, p. 28. Conc. Vat. I I , Decl. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 1. 31 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 482 1 benediceret, atque clamaret; sinite parvulos venire ad me '. Nostris vero temporibus longe maior urget necessitas » . Sodales vero Societatis Salesianae mirum illud a Sancto Fundatore et patre traditum artis educandi charisma pie receperunt non modo quasi quoddam sacrum depositum custodiendum, sed etiam tamquam uberrimum germen fideliter excolendum. Quod quidem altiora et diligentiora studia superiore et organica, ut aiunt, institutione exercenda deposcit, quibus omnia, quae in fontibus continentur, et catholico sermone methodoque scientifica explicentur et novis postulatis apte respondeatur. Propterea, tanti parentis vestigia secutus, B. Michael Bua, proximus eiusdem in regenda Societate successor, cui non ita pridem Beatorum Caelitum honores Nosmet decrevimus, mature, id est anno MCMIV, Fulgitii in Salassis, quem pagum Foglizzo Canavese vulgo appellant, prope Augustam Taurinorum Institutum Theologicum Internationale a S. Michaele condidit, quod esset Salesianis sodalibus primaria domus studiorum. Cui annis MCMXII et MCMXIV a Sede Apostolica est concessa facultas alumnos ad gradus academicos Baccalaureatus et Licentiae in sacra theologia promovendi. Praeter hanc sedem studiorum theologicorum, anno MOMXXIII in ipsam urbem Augustam Taurinorum, nomine indito S. Ioannis Bosco, translatant, etiam Institutum philosophicum scholasticos Salesianos excipiebat. 3 Denique anno MCMXL hoc doctrinarum domicilium, eiusdem Apostolicae Sedis auctoritate, ad dignitatem Pontificii Athenaei, ad Salesianos discipulos pertinentis, est provectum, quod Facultates theologiae, philosophiae, iuris canonici complecteretur. Quod cum laetis esset auctum incrementis — iuvat potissimum memorare Institutum disciplinarum paedagogicarum, omnibus patens, eidem accrevisse — anno MCMLXV, Augusta Taurinorum relicta, in aedibus permagnis, ornatis, instructis Bomae est feliciter collocatum. Huic Athenaeo Nosmet ipsi, optatum Ioannis X X I I I , Decessoris Nostri rec. mem., ad effectum deducentes, Pontificium Institutum Altioris Latinitatis commisimus ac deinde addidimus, quo responderetur « ei, qua Ecclesia angitur, sollicitudini inter clericos studia Latinitatis promovendi eiusque magistros instituendi » . Utroque eiusmodi Instituto, Paedagogico scilicet, quo « ars artium » a Salesianis, quasi domestico usu 4 3 A. Amadei, Memorie Biografiche di S. Giovanni Bosco, Torino 1939, X, p. 896. Alloc, ad Salesianos sodales in Pont. Athenaeo eorum habita 29 oct. 1966: A.A.S. 5S (1966), pp. 1164-1165. 4 Acta Pauli Pp. VI 483 in ipsam assuetis, docetur quodque hac aetate florere cognoscitur, et Latinitatis schola, quae, nonnullis difficultatibus pro huius saeculi moribus circumsaepta, ad exoptatum profectum niti videtur, eidem magno disciplinarum domicilio Salesiano peculiaris indoles et commendatio inter consimiles Romanos doctrinarum sedes accedunt. Cuius quidem Athenaei Facultates omni sollertia et industria praestarunt operam ad illam studiorum superiorum promovendam renovationem ac progressionem, quam Sacra Congregatio pro Institutione Catholica, attentis auspiciis ac praeceptis Concilii Vaticani I I , diligenter efficiendam ac provehendam constituit. Nec praetereundum hoc esse videtur, quod ad eius vitalitatem pertinet: praeter scilicet quinque Romae erectas Facultates, in numerum conferri etiam Sacrae Theologiae sectionem, quam dicunt, Augustae Taurinorum conditam, Pontificiam Facultatem Disciplinarum Educationis a Filiabus Mariae Auxiliatricis in eadem urbe Augusta Taurinorum institutam atque cum Pontificio Athenaeo Salesiano consociatam, decem deinde Salesianorum Instituta ad theologieos cursus peragendos destinata, sacrae theologiae Facultati ipsius Athenaei « affiliata », et in variis Europae, Asiie et Americae regionibus distributa; atque fore spes est ut et alia proxime his annumerentur. Pontificium igitur Athenaeum Salesianum efficacem vitam exercet et naviter operatur in toto fere terrarum orbe ea mente, ut viis et rationibus, quae proprie ad Studiorum Universitatum magisteria spectent, doctrinis iam quadamtenus formatorem institutionem promoveat iuxta peculiarem illum sancti Fundatoris spiritum, qui « systemate praeventivo », quod vocant, explicatur, quique germanam suam naturam et vim ex Evangelio non sine divino consilio haurit. Denique recens Speciale Salesianorum Capitulum Generale decrevit, ut Pontificium Athenaeum Salesianum, pastoralibus obtemperando Concilii Vaticani II praeceptis, singulari ratione sibi proprium haberet doctrinas, ad apostolatum maxime pertinentes, penitus pervestigare et collustrare, instante spectata necessitate iuventutem christiane instituendi, necnon postulationibus attentis hanc institutionem scientifice fulciendi, ita ut fructuosus dialogus cum mundo hodierno instaurari possit. Cum ergo religiosa ista Familia de optimis studiis bene meruerit et spes effulgeat fore, ut, novo sibi Pontificiae benignitatis munere collato, novas utilitates ea in hac regione Ecclesiae et humanae afferat consortioni, Nos motu proprio et Apostolica auctoritate decernimus atque pronuntiamus Pontificium Athenaeum Salesianum, legitime erectum atque 484 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale iisdem S. Ioannis Bosco filiis creditum, nunc et in posterum PONTDZJCIAM STUDIORUM UNIVERSITATEM SALESIANAM esse nuncupandum; pariterque praecipimus, ut nova haec appellatio in Statuta et leges Athenaei, quod usque adhuc dicebatur, inducatur, quae quidem vi sua pergunt valere. Quaecumque vero a Nobis hisce Litteris motu proprio datis decreta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus, contrariis quibusvis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, in festo Beatae Mariae Virginis Auxiliatricis, die xxiv mensis Maii, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri decimo. PAULUS PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I PALAYAMKOTTAIENSIS Detractis nonnullis territoriis ab archidioecesi Maduraiensi, nova dioecesis constituitur, « Palayamkottaiensis » cognominanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Romani Pontifices, Decessores Nostri, Nosque Ipsi, universae Ecclesiae praesidentes, ad nobilissimam Indorum Nationem aequissimis oculis usquequaque respeximus: semper enim spes animum subiit fore ut non solum ibi sermo Dei curreret et clarificaretur (cfr. 2 Thess. 3,1), sed etiam ut populus ille frequentissimus, antiquitate et cultu sapientiae illustris, tandem aliquando ad christianam religionem Dei munere aggregaretur; e qua re sane tum ipsi Deo amplissima gloria manaret, tum Ecclesiae ingentis causa laetitiae oreretur. Quam ob rem, cum venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositi bene fieri censuerint, si divisa archidioecesi Maduraiensi nova Ecclesia excitaretur, Nos, auditis sive venerabili Fratre Ioanne Gordon, Archiepiscopo titulo Nicopolitano ad Nestum, et in India Pronuntio, sive Ordinario cuius interesset, haec, quae sequuntur, decernimus Acta Pauli Pp. VI 485 et constituimus. Ab archidioecesi Maduraiensi partem meridionalem detrahimus in novaeque dioecesis formam redigimus, cuius nomen erit Palayamlcottaiensis, ab urbe loci principe, cathedra in praecipuo templo huius ipsius urbis collocata, in qua urbe Episcopus sedem suam collocabit. Fines inter conditam dioecesim atque Ecclesiam Maduraiensem iidem erunt atque civilis territorii populari lingua « Tirunelvelli » cognominati, firmis manentibus ceteris limitibus. Novam dioecesim praeterea > suffraganeam facimus Sedi Maduraiensi, cuius sacro Praesuli Episcopus Palayamkottaiensis ad normam canonum obnoxius erit. Postremo Praesul, cui constituta Ecclesia gubernanda obtigerit, dioecesanos Consultores eliget iuxta leges ecclesiasticas, usque dum Canonicorum Collegium condatur. Cetera, sive nempe iura cleri atque populi eorumque onera, sive electio Vicarii Capitularis, Sede vacante, similia, iure Canonico temperentur. Quae vero per has Litteras decrevimus venerabilis Frater Ioannes Gordon ad exitum deducet, vel quem ipse delegaverit, factis ad id necessariis facultatibus. Re vero acta, documenta exarentur eorumque sincera exempla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittantur. Hanc autem constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo septimo, mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri decimo. IOANNES Card. V I L L O T Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Eugenius Sevi, Proton. Apost. Ioannes Coppa, Proton. Apost. s.n. Eduardus Martínez Adsessor Loco £g Plumbi In Secr. Status tab., n. 241098. 486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II SANCTI MAEONIS S Y D N E Y E N S I S Eparchia S. Maronis Sydneyensis in Australia pro fidelibus ritus antiocheni Maronitarum constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Illo fretis Concilii Vaticani II decreto, quod Orientalium Ecclesiarum causam agit (cfr. Orient. Eeel., n. 4), ut videlicet eundem ritum profitentibus fidelibus peculiari ratione usque provideretur, visum est Nobis sententiae esse accedendum Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus de nova, ad Maronitarum coetus aptius fovendos, in Australiae finibus constituenda eparchia. Referente igitur Venerabili Fratre Nostro S. R. E. Cardinali Praefecto S. Congregationis, quam diximus, quid hoc super negotio sentirent sive Patriarcha Antiochenus Maronitarum, sive Conferentia Episcopalis Australiana, sive denique Delegatus Apostolicus inibi residens, apostolica potestate Nostra sequentia decernimus ac iubemus. Eparchiam seu dioecesim pro fidelibus Maronitis ritus antiocheni in Australia constituimus, cuius appellatio erit Sancti Maronis Sydneyensis. Eadem recto Apostolicae Sedi subiciatur, firma declaratione Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus de rationibus habendis cum Patriarchatu, die xxv mensis Martii edicta, anno MOMLXX; eparchialis sedes in urbe Sydneyo sit, in qua domicilium sacer Praesul ponet, itemque templum cathedrale habeatur sacra aedes eadem in urbe exstans, Sancto Maroni sacra. Eparchiales praeterea consultores Eparchus deligat, qui ei consilio et subsidio assint; mensamque constituat bonis ad eparchiam pertinentibus, paroeciarum tributis a fldelibusque sponte oblatis pecuniis. Ceterum eparchiae Sancti Maronis eiusque sacri Praesulis iura et officia a Litteris Apostolicis « Cleri Sanctitati », quae de ritibus orientalibus et de personis agunt, a canone 392 ad 526 sumi decernimus, servatis insuper decretis Sacrosancti Concilii Vaticani II ceterisque Apostolicae Sedis praescriptis. Haec autem quae praescripsimus ad effectum de more adducantur atque effecti negotii congrua documenta ad S. Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mittantur, rite signata sigilloque impressa. Acta Pauli Pp. VI 487 Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto et vicesimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri undecimo. PAULUS Card. P H I L I P P E S. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus IOANNES Card. V I L L O T Secretarius Status Iosephus Massimi, Proton. Apost. Ioannes Coppa, Proton. Apost, s.n. Eduardus Martínez Adsessor Loco £B Plumbi In Secr. Status tab., n. 239082. III ISSELEUKUANAE Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Urbis Beninensis alia conditur, nomine « Isseleukuana ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui pastoris ac patris Ecclesiae universae divinitus partes suscepimus, nihil in eo munere gerendo officii, nihil diligentiae non adhibemus, quo aptiorem in modum christifidelium coetibus subveniamus, novis etiam, si oporteat, conditis ubique terrarum dioecesibus. Quapropter Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione sententiae accedendum esse censuimus, quae, post auditum Venerabilem Fratrem Amelium Poggi, Archiepiscopum titulo Cercinitanum et in Africa Media et Occidentali Apostolicum Delegatum, proposuit ut nova in Nigeriae partibus dioecesis conderetur. Apostolica igitur Nostra potestate a dioecesi Urbis Beninensis territorium civilium districtuum separamus, quibus vulgo Asaba et Ika est appellatio, iisque dioecesim constituimus, IsseleuJcuanam appellandam. Ea autem, quae Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione perget esse obnoxia, suffraganea erit metropolitanae Sedi Lagosensi, Episcopi sedem in urbe vulgo Issele-Uku habebit atque episco- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 488 palis magisterii cathedram in sacra aede, eadem in urbe exstante, Sancto Paulo Apostolo sacra, quae templum cathedrale dehinc erit, cum iuribus congruis. Mandamus praeterea ut, Canonicorum loco, consultores dioecesani ad tempus eligantur, ad normam iuris canonici. Haec autem quae praescripsimus ad effectum adducat Venerabilis Frater Amelius Poggi, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos, effectique negotii sueta documenta exaranda curet, de more signata sigilloque impressa, quae ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittat. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis quibuslibet non ostantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri undecimo. IOANNES Card. VILLOT AGNELLUS Card. Rossi Secretarius Status S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus B Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyren., Proton. Apost. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eduardus Martínez Adsessor Loco £g Plumbi In Secr. Status tab., n. 238777 LITTERAE APOSTOLICAE I Templum Dominae Nostrae de Sri Lanka ad Basilicae Minoris dignitatem evehitur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Quandoquidem est Beatissima Virgo Maria vera Christi Mater, hoc est Unigeniti Filii Dei parens, qui est in sinu Patris (Io. 1,18), quin etiam quodammodo et hominum (cfr. Io. 19, 27), quorum necessitatibus sollicita inservit (cfr. Io. 2, 3 sqq.), idcirco ubicumque locorum sancta Christi religio innotuit, ibi etiam castissima e Acta Pauli Pp. VI 489 matris Eius pietas pectora imbuit et officium et diligens cultus ei tributa sunt. Quod non modo Ecclesia catholica recte fieri censuit, sed eam religionem coluit auxit, cum quicquid honoris, dignitatis, laudis in matrem confluat, id in divini Filii gloriam feliciter cedat. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Thomas Beniaminus Cooray, Archiepiscopus Columbensis in Taprobane, datis Litteris, suo clerique populique suae circumscriptionis nomine id ab Apostolica Sede postulaverit, ut templum Dominae Nostrae « de Sri Lanka » dicatum et apud « Tewatta », in . Oolumbensi archidioecesi situm, ad Basilicae Minoris dignitatem eveheretur: id enim poscere tum templi ipsius magnificentia et nobilitas, tum pietas fidelium egregia et liberalitas, tum denique Sacrae Congregationis de Propaganda Fide curae assiduae, cetera, Nos, rati tum Deo, tum Eius Matri honori rem vertere posse, ea quae a Sacra Congregatione pro Cultu Divino de hoc negotio statuta sunt, aequo animo probamus ac rata habemus. Placet ergo templum Dominae Nostrae « de Sri Lanka » ad dignitatem Basilicae Minoris tolli, factis iuribus atque liturgicis concessionibus rite competentibus, servatis vero quae per Decretum « De titulo Basilicae Minoris » iussa sunt, die vi Iunii, anno MDCOCOLXVIII, editum. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Eomae, apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die xxii mensis Augusti, anno MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri undecimo. IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco £B Sigilli In Secr. Status tab., n. 2^1666. II Templum Matritense Iesu Nazareno dicatum ad Basilicae Minoris gradum attollitur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Morem tuentes Apostolicae huius et Bomanae Sedis, peculiare putamus Nostrum esse munus eas praecipue sacras aedes congruo honoris titulo decorare, quae vel structura vel mira arte pictis sculptisque operibus vel apostolica sive sacerdotum sive laici ordinis fidelium actuositate insignes aliis antecellunt. In quibus cum sit merito accensendum paroeciale templum, quod Matriti, in Hispaniarum 490 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale urbe principe, Iesu Nazareno sacrum exstat; cumque dilectus Filius Rosarius Franciscus Pasquale, Procurator Generalis ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, paroeciae illius cleri fideliumque nomine, enixe postulaverit ut ea sacra aedes ad Basilicae Minoris dignitatem eveheretur, libenti Nos animo huiusmodi precibus accedendum esse putavimus; spe enim optima ducti sumus ut eo in templo divina Iesu Christi celebrata exempla magis in dies splendeant christianorumque fidelium coetus ad eadem imitanda trahantur. De sententia igitur Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum templum paroeciale Matritense Iesu Nazareno sacrum vulgo de Medinaceli ad titulum ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis liturgicis, quae templis hoc nomine insignibus rite competunt; servatis tamen iis, quae iuxta decretum «De titulo Basilicae Minoris», die vi mensis Iunii, anno MCMLXVIII, datum, servanda sunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque effectus sive nunc sive in posterum habeant. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die i mensis Septembris, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri undecimo. IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco SS Sigilli In Secr. Status tab., n. 239155. III Templum SS. Salvatoris dioecesis Iuiuyensis, in Argentina, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Siquis animo reputet nomen Salvatoris a Deo ipso adorando Filio suo per Angelum impositum esse (cfr. Lc. 2, 1 sqq.); nihilque profecto mortalibus nasci profuturum fuisse, nisi etiam redempti essent (cfr. Praec. Paschale)', neque « aliud nomen esse sub caelo datum hominibus, in quo oporteat nos salvos fieri » (cfr. Act. 4, 12), is facile intelleget cur nomen illud semper Christi sequacibus dulce fuerit, et cur templorum maiestate, imaginum decore, signorum perpe- Acta Palili Pp. VI 491 tuitate, Ecclesia duce, tantopere honoraverint, ac vel urbibus et nationibus imposuerint. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Iosephus M. Medina, Episcopus Iuiuyensis, suo suorumque tum fidelium tum cleri nomine, ab hac Apostolica Sede petierit, ut cathedrale templum SS. Salvatori in eadem urbe dicatum, Basilicae Minoris titulo cohonestaretur, Nos ratione habita sive Praesulis, qui poposcit, sive ipsius templi, ob maiestatem, artem, religionem, historiae casus venerabilis, bene fieri censuimus, si admotae expostulationi concederemus, ea nempe spe, ut aucto sacrae aedis honore, etiam pietas cresceret, ceu alita flamma. Placet ergo templum SS. Salvatoris, cuius mentionem fecimus, titulo Basilicae Minoris insigniri, factis iuribus omnibus atque liturgicis concessionibus quae huiusmodi templis propria sunt, iisque servatis, quae iuxta Decretum « De titulo Basilicae Minoris », die vi mensis Iunii factum, anno MDCCCCLXVIII, servanda sunt. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Bomae, apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die i mensis Septembris, anno Domini MOMLXXIII, Pontificatus Nostri undecimo. IOANNES Card. V I L L O T , Secretarius Status Loco £& Sigilli In Secr. Status tab., n. 23915',. ALLOCUTIONES I Ad Excellentissimum Virum Antonium Borges Leal Castello Branco Filho, Foederatarum Brasiliae Civitatum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem. * Monsieur V Ambassadeur, Votre Excellence vient de Nous exprimer les sentiments élevés qui L'inspirent au seuil de sa mission d'Ambassadeur extraordinaire et plénipotentiaire du Brésil près le Saint-Siège. Nous l'en remercions vivement, ainsi que Son Excellence le Général Emilio Garrastazu Medici, Président de la République, dont Elle Nous a transmis les nobles souhaits. * Die 2S mensis augusti a. 1973. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 492 En termes généreux, vous avez évoqué les aspirations à la justice, à la paix, à la liberté et au progrès que partagent vos chers compatriotes. Oui, votre pays constitue une grande nation, dont l'importance dans le concert des peuples est de plus en plus manifeste. Les catholiques brésiliens, pour leur part, occupent une place de choix dans l'Eglise universelle, par le nombre de leurs baptisés, de leurs évêques, comme par les ressources de leur profond sentiment religieux qu'ils sont appelés à faire fructifier. Nous suivons avec une affection particulière les efforts méritoires de ces fils et de ces frères pour approfondir leur propre foi et en réaliser les exigences familiales, professionnelles et civiques. Nous sommes aux côtés de leurs Pasteurs, des prêtres, religieux, religieuses et laïcs qui collaborent avec eux, pour confirmer leur espérance: épanouir tous les dons spirituels et humains que Dieu à déposés dans votre Peuple, à l'honneur de celui-ci et au service de l'Eglise entière. Votre pays, disiez-vous, travaille avec décision pour le progrès, le bien-être, l'élévation du niveau de vie et de l'éducation. Nous savons en effet les vastes transformations qui y sont entreprises pour augmenter la production agricole et industrielle, aménager votre immense territoire, satisfaire la faim d'instruction. L'Eglise comprend la nécessité de promouvoir de telles initiatives. Elle encourage ses fils à y œuvrer hardiment, avec désintéressement, dans le souci de voir les diverses catégories de citoyens participer aux responsabilités et aux fruits de cette expansion. Car, lorsqu'on parle de développement, le progrès social importe autant que la croissance économique. Le bien commun lui-même ne saurait être atteint que dans la mesure où sont garantis les divers droits et devoirs de la personne humaine, dont notre Prédécesseur Jean X X I I I dressait un tableau saisissant, voilà juste dix ans, dans l'Encyclique Pacem in terris. En dehors de la justice et du respect de la dignité de tous les hommes sans distinction, comme Votre Excellence le soulignait, il n'y aurait point de paix durable, point non plus de progrès authentique. La vitalité chrétienne des croyants, leur piété inséparable de la charité, apparaissent dès lors comme une contribution capitale pour la recherche des solutions profondément humaines et pour la mise en place d'une véritable fraternité selon les normes évangéliques. Nous ne doutons pas que votre pays, aux traditions chrétiennes, n'accède à cette qualité d'humanisme dont notre monde a si grand besoin. 1 Tels sont les vœux cordiaux que Nous formons pour votre Peuple 1 Cf. Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 34. Acta Pauli Pp. VI 493 et ses gouvernants, dans le respect de leur compétence, en les assurant de l'assistance spirituelle qui est en notre pouvoir pour éclairer et fortifier la conscience des chrétiens et des hommes de bonne volonté. A vousmême, Monsieur l'Ambassadeur, Nous souhaitons, auprès du Siège Apostolique, une mission heureuse et bénéfique. De grand cœur, Nous implorons sur Votre Excellence, sur toutes les populations du Brésil et sur les dirigeants de ce cher pays, les Bénédictions du Très-Haut. II Instituti Iuris Internationalis sodalibus Romae Coetum habentibus. * Monsieur le Président, CJiers Messieurs, Nous apprécions vivement la visite que vous Nous réservez ce matin, au cours de la Session qui réunit en ce moment à Rome les Membres et Associés de l'Institut de droit international. Notre Prédécesseur Benoît X V , qui avait tant souffert des horreurs de la première guerre mondiale, avait déjà salué votre Institut avec satisfaction, comme une contribution de choix à un ordre international plus juste et plus stable. Devant une telle Académie de juristes, dont la compétence et l'expérience sont reconnues au forum international, Nous sommes heureux, à notre tour, d'exprimer notre estime et nos encouragements. Oui, le travail que vous accomplissez est bien digne de susciter l'éloge et l'intérêt de tous ceux qui prennent à cœur les droits des personnes physiques et morales, des communautés nationales, et leur harmonie avec le bien commun universel. Et vous savez que le Saint-Siège, dans sa mission spirituelle, se sent étroitement solidaire d'une œuvre qui importe si grandement à l'établissement et au développement de la justice et de la paix dans la famille humaine. Votre illustre Président l'a du reste rappelé, lors de l'ouverture de votre session, en de nobles paroles que Nous avons lues avec grand plaisir et dont Nous le remercions vivement. Vous fêtez précisément le centenaire de votre Institut. Le bilan que vous avez pu établir à cette occasion, et dont Nous avons pris connaissance avec attention, ne laisse pas d'être impressionnant. Certes, vos débats et les résolutions qui en sont le fruit n'ont pas toujours reçu la * Die 10 mensis septembris a. 1973. 494 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale consécration du droit positif et encore moins sans doute leur application dans les mœurs internationales, car cela dépasse votre pouvoir. Mais, de session en session aux quatre coins du monde, votre labeur patient et hautement spécialisé a grandement contribué, Nous n'en doutons pas, à mûrir bien des questions de droit international, soit public, soit privé; il a suscité de fécondes confrontations et préparé les esprits à élaborer, à ratifier des instruments juridiques qui ont fait progresser la justice. Nous pourrions évoquer, par exemple, tout ce qui touche aux droits de l'homme, particulièrement ceux des apatrides, des réfugiés, des populations civiles en temps de guerre: qu'il suffise de citer le fameux manuel d'Oxford rédigé dès 1880, qui énumère les principes humanitaires à respecter en tout conflit et qui a donné une des premières impulsions à l'élaboration d'un thème toujours plus complexe et très actuel. Nous pensons par ailleurs à tout ce que vous avez fait pour la protection du patrimoine commun des mers, aujourd'hui de l'espace. Plutôt que d'en dresser la liste, Nous préférons souligner ce qui caractérise l'ensemble de votre travail auquel Nous rendons hommage. Car c'est une œuvre ardue qui vous échoit. D'une part, vous devez vous attacher'fermement aux droits fondamentaux des personnes et au bien commun qui les garantit, à cet idéal de justice qui correspond à la conscience juridique d'un monde civilisé et qui, pour Nous, repose sur un droit naturel inspiré par le Créateur, sur 1'« ordre naturel de justice » comme se plaisait à dire notre Prédécesseur Pie X I I . Et en même temps, vous devez être réalistes, en un sens même pragmatistes: les principes doivent pouvoir trouver dès maintenant, dans le monde tel qu'il est, une application concrète, efficace, et donc se référer à des systèmes juridiques différents, obtenir si possible l'assentiment des Etats, bien que la force obligatoire des règles du droit ait par elle-même une vigueur qui ne saurait dépendre de ceux-ci. Yous vous trouvez aussi en face de données nouvelles, imprévues, comme ces actes de violence qui se multiplient dangereusement. C'est dire les qualités dont il vous faut faire preuve: ténacité, collaboration, souplesse, prudence, et par dessus tout une invincible confiance dans le sens du droit, pour inscrire toujours davantage celui-ci dans les rapports entre les hommes et entre les peuples. Demeurezen bien convaincus: plus le droit semble oublié, voire méprisé, plus deviennent évidentes sa grandeur, son absolue nécessité pour la vie en commun ordonnée de la société. Une autre caractéristique qui Nous est très chère, c'est l'universalité du droit que vous cherchez à mettre en œuvre. Une Eglise « catholique » Acta Pauli Pp. VI 495 y demeure évidemment très sensible. Cet esprit d'universalité Nous semble inspirer votre activité dans les deux secteurs où elle se déploie, au bénéfice du droit privé comme du droit public. Vu les multiples échanges d'aujourd'hui, il apparaît en effet indispensable de pouvoir dirimer les conflits qui surgissent entre les divers systèmes du droit privé, chargés de réglementer les contrats entre les personnes physiques ou entre les personnes morales. En respectant les lois nationales qui codifient ce droit selon le génie et les coutumes de chaque peuple, la justice demande de promouvoir une certaine unification, ou du moins de dégager des critères susceptibles d'être admis par tous. A plus forte raison, le droit public ne saurait rester sourd à un certain nombre d'exigences qui dépassent le bien et les intérêts de chaque Etat: il existe un bien commun universel, c'est de plus en plus manifeste. Et seul un droit international peut en fixer les normes. Pie X I I soulignait déjà à ce propos: « Chaque Etat est inséré dans l'ordre du droit international et par là dans l'ordre du droit naturel qui soutient et couronne le tout... Chaque Etat est immédiatement sujet du droit international». Et plus récemment le Concile Vatican II notait ce qui vous est familier: « Le bien commun, c'est-à-dire cet ensemble de conditions sociales qui permettent, tant aux groupes qu'à chacun de leurs membres, d'atteindre leur perfection d'une façon plus totale et plus aisée, prend aujourd'hui une extension de plus en plus universelle, et par suite recouvre des droits et des devoirs qui concernent tout le genre humain. Tout groupe doit tenir compte... du bien commun de l'ensemble de la famille humaine » . On pense évidemment à la sauvegarde d'un patrimoine commun à toute l'humanité et l'écologie nous en fera prendre de plus en plus conscience. Mais l'ordre des choses restant subordonné à l'ordre des personnes, le bien commun universel ne vise pas moins la garantie des droits imprescriptibles de la personne humaine et des conditions générales de leur exercice. Il y va d'ailleurs de la paix internationale, et Nous sommes heureux de lire dans une résolution de votre Institut, à la Session de Lausanne de 1947: « Un ordre juridique efficace entre Etats est inséparable du respect de la personne humaine dans l'ordre interne de chaque Etat ». C'est votre honneur de contribuer à l'élaboration d'un droit public international, et d'ouvrir ainsi la voie à des mesures 1 2 3 1 2 3 Discours à des juristes italiens, 6-12-1953, cf. A.A.8. 45 (1953), p. 796. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 26 § 1. Cfr. ibid., n. 26 § 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 496 qui en permettront l'application sous forme de traités, pactes, accords, conventions ou tout autre instrument juridique adéquat. Certes ce droit public international demeure encore aujourd'hui vulnérable et précaire, car il ne trouve pas, au niveau universel, une autorité publique analogue à celle qui garantit le bien commun de chaque Etat. C'est ce qui amenait Jean X X I I I , dans l'encyclique «Pacem in terris » dont nous célébrons le dixième anniversaire, à appeler de ses vœux la constitution d'une autorité publique de compétence universelle, en même temps bien sûr qu'un progrès moral des consciences. Une telle autorité devrait être reconnue par tous et jouir d'une puissance efficace susceptible d'assurer à tous la sécurité, le respect de la justice et la garantie des droits. Il s'agit là d'un projet délicat, qui semble dépasser les perspectives immédiates et les possibilités concrètes d'aujourd'hui, mais dans lequel l'humanité voit de plus en plus un idéal à poursuivre. Nousmême, Nous encourageons, vous le savez, les instances suprêmes internationales qui en sont les premières esquisses et qui Nous apparaissent comme le chemin obligé de la civilisation moderne et de la paix mondiale. Mais c'est un problème qui, tout en demeurant posé par vos recherches juridiques et peut-être sous-jacent à vos vœux, ne rentre pas directement dans le cadre de votre pouvoir et de votre compétence. A juste titre par contre, votre session va vous permettre d'étudier l'avenir du droit public international. Pour l'heure, il s'agit, semble-t-il, d'aménager pas à pas, avec l'assentiment des parties en cause et par l'entremise des nombreuses organisations internationales auxquelles elles adhèrent, ces multiples garanties qui limitent les atteintes au droit des gens et sauvegardent, promeuvent le bien commun universel. En même temps, vous contribuez à fortifier une conscience du droit international, qui trouve un écho non négligeable dans l'opinion publique. 4 Votre noble Académie, chers Messieurs, rassemble des experts d'horizons culturels et spirituels très différents. Et cependant, une passion commune vous habite: celle de rechercher, dans tous les domaines, des solutions de raison, de justice, d'impartialité; celle de promouvoir un règlement pacifique des conflits, de bannir les solutions de force, en vous référant aux droits fondamentaux inscrits dans la nature et la conscience de l'homme, à ses devoirs aussi et aux nécessités du bien commun universel. Une telle recherche désintéressée rejoint, pour sa part, le dessein de Dieu sur l'humanité, qui est un dessein de justice et de paix. Elle 4 Cfr. Const. past. de EccL in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 82 § 1. Acta Pauli Pp. VI 497 rejoint le souci de l'Eglise qui précisait en son Assemblée pleniore de Vatican I I : « L'ordre (dont la société a besoin) doit sans cesse se développer, avoir pour base la vérité, s'édifier dans la justice, et être vivifié par l'amour: il doit trouver dans la liberté un equilibre toujours plus humain » . Aussi prions-Nous le Seigneur d'inspirer toujours davantage votre travail et de le faire fructifier au bénéfice de tous vos frères. Sur vos personnes et ceux qui vous sont chers, Nous implorons de grand cœur ses Bénédictions. 5 III Iis, qui interfuerunt conventui Instituti rei aeronauticae civili internationali accurandae. * Monsieur le Secrétaire général, chers Messieurs, C'est bien volontiers que Nous avons accueilli le désir de cette rencontre que vous avez manifesté au nom des participants à la Session extraordinaire de l'Organisation de l'Aviation Civile Internationale et à la Conférence diplomatique internationale de droit aérien. Vos paroles, Monsieur le Secrétaire général, indiquent bien l'enjeu du débat humain qui retient toute notre attention. Certes, de par sa nature tout à fait particulière, le Saint-Siège semblerait moins concerné, pour lui-même, par les dispositions pratiques que vous élaborez pour les Etats, sur la répression de la capture illicite d'aéronefs. Nous vous remercions d'autant plus de l'avoir invité à vos travaux, comme observateur à l'Assemblée générale et plénipotentiaire à la table de la Conférence. Vous êtes bien convaincus, en effet, qu'étaient en péril le bien de l'homme, non seulement les droits des personnes innocentes — droits qui à nos yeux demeurent toujours inviolables —, mais aussi ce qu'on peut appeler le bien commun international: la sécurité que tous les passagers de l'aviation civile internationale sont en droit d'attendre d'un tel service, aujourd'hui capital pour les relations internationales, la possibilité aussi d'arriver à la paix par des moyens qui excluent la violence. Or, vous savez comment ces objectifs de justice et de paix, de droit international, rencontrent, à leur niveau le plus élevé, le message de l'Eglise catholique, et combien ils tiennent à cœur au Saint-Siège. Vous n'attendez pas de Nous que Nous entrions ce matin dans la complexité des travaux que vous avez tenu à mener constamment sur les deux 5 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 26 § 3. * Die 19 mensis septembris a. 1973. 32 - A. A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 498 plans complémentaires. Les termes sont difficiles à définir, les processus difficiles à mettre en œuvre. Cette recherche des instruments juridiques les plus adéquats, c'est-à-dire les plus justes et les plus efficaces, compte tenu de l'adhésion, effective et de l'engagement assuré des participants, aura été, au cours de ce mois, une tâche de patience. Mais Nous pensons utile de réaffirmer ici les principes de droit international qui, dans la conscience d'un monde civilisé et à plus forte raison dans la conscience chrétienne, devraient toujours inspirer les solutions techniques. Et d'abord, Nous déplorons, Nous condamnons la violence. C'est pour Nous une aberration d'y recourir de façon générale, mais spécialement lorsqu'il s'agit de cette forme spécifique de violence que certains appellent terrorisme international et piraterie aérienne. Dans ces excès se trouvent en effet impliquées des personnes étrangères au conflit que l'on veut exacerber, comme peuvent l'être des femmes et des enfants. Ils compromettent la sécurité des transports internationaux, augmentent les ruines et les ressentiments. Ils ralentissent la marche vers la paix. «Comme d'autres faits, ajoutions-Nous le 13 septembre 1970, que le monde civilisé tout entier condamne aujourd'hui — séquestrations de créatures innocentes, tortures de prisonniers politiques, trafics clandestins et lucratifs de la drogue... —, ces actes énormes de piraterie, d'injustes représailles et d'inadmissible chantage ne devraient plus jamais se reproduire » . Dieu merci, du reste, la réprobation, non seulement d'individus, mais aussi, de multiples collectivités, semble de plus en plus nette et unanime. Nous voulons y voir une sagesse prometteuse, celle qui cherche d'autres voies plus conformes à la raison et à la justice. Puisse être aussi unanime la recherche des causes de semblables aber-" rations! «C'est un problème grave et urgent, disions-Nous au début de cette année aux membres du Corps diplomatique accrédité près le SaintSiège, qu'il appartient à tous les partenaires de résoudre ensemble, par une loyale approche, sans omettre d'attirer aussi l'attention sur les causes de ce phénomène, ses modes et ses mobiles » . Ceux-ci peuvent être bien lamentables et recouvrir des intérêts très particuliers. Ils peuvent aussi être suscités par la misère, la frustration, le désespoir qui résultent de conditions estimées intolérables au point de vue social, politique et économique: ainsi éclate une révolte, anarchique ou organisée, que l'on espère fructueuse dans ses résultats immédiats ou au moins dans l'opinion publique internationale. Tous les pays du monde doivent reconnaître éventuellement de telles causes, pour y porter remède avant qu'elles ne dégénèrent en violence: bien fragile serait la lutte contre le terrorisme sans cette prise 1 2 1 2 Cfr. L'Osservatore Romano, 14-15 septembre 1970. A.A.S. 65 (1973), pp. 39-40. Acta Pauli Pp. VI 499 de conscience, et sans la volonté tenace d'en éloigner les raisons, autant que faire se peut, et par des voies appropriées qui n'aggravent pas l'injustice. Cependant, Nous le déclarons avec netteté, de telles causes ne sauraient justifier le recours à la violence exercée sur les aéronefs civils, sur 1 eurs pilotes et leurs passagers. Non, la fin ne justifie pas les moyens, en ce domaine comme dans les autres. C'est particulièrement évident lorsqu'on met en œuvre des moyens si injustes et si dangereux pour l'ensemble de la navigation aérienne. Ce grave problème ne saurait non plus passer du domaine civil au domaine politique. Nous voulons dire se laisser grever de considérations politiques partielles. Ou alors, il faut envisager la politique au sens le plus élevé, celui de la sauvegarde du bien commun international, garanti par des Conventions ou par des accords internationaux, si possible multilatéraux, à défaut d'une autorité publique internationale. Nous formons le vœu que tous les membres de la communauté internationale en viennent à ratifier de tels accords, dans la conviction qu'il y va aussi, finalement, de leur propre intérêt. Est-ce rêver de penser que l'humanité est capable de se hausser à une telle conscience, avec le secours du Très-Haut qui inspire ce vœu au cœur de tout être humain digne de ce nom? Nous ne le croyons pas. C'est ce que Nous appelions dans notre message pour la Journée mondiale de la paix, le premier janvier 1973, « une loi sévère et pacifique pour régir les rapports internationaux ». N'êtes-vous pas fondamentalement à la recherche d'une telle loi? L'Eglise, pour sa part, n'aura de cesse qu'elle ne forme la conscience de tous ses fils, qu'elle n'invite tous les hommes de bonne volonté à promouvoir cette sécurité, à protéger les droits humains universels, à les défendre courageusement, à réaliser une justice pour tous, pour les victimes innocentes comme pour les populations injustement opprimées. Tout homme à droit au respect de sa dignité inviolable, tout homme est frère. La violence est un langage inhumain pour résoudre les conflits humains. La règle d'or demeure la raison et l'amour. Voilà le dessein du Créateur. Sans cet apport d'ordre moral, les instruments juridiques les plus perfectionnés risquent un jour ou l'autre d'être tournés et inopérants. C'est dans ce sentiment que Nous encourageons aussi, avec une particulière admiration, les instances qualifiées comme les vôtres, qui mettent en œuvre la solidarité internationale en ce domaine particulièrement important et vulnérable. Votre responsabilité est grande, grande aussi celle des Gouvernements. De tout cœur Nous implorons sur votre entreprise l'Esprit de justice et de paix du Très-Haut. 500 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO P R O DOCTRINA FIDEI DECRETUM De sepultura ecclesiastica Patres Sacrae Congregationis pro Doctrina Fidei in Plenariis Comitiis dierum 14-15 novembris 1972 de sepultura ecclesiastica decreverunt: ne prohibeantur exsequiae peccatoribus manifestis, si ante mortem aliqua signa dederint poenitentiae et absit publicum aliorum fidelium scandalum. Sanctissimus Dominus Noster Paulus Pp. VI in Audientia die 17 novembris 1972 infrascripto Praefecto impertita praedictam Patrum decisionem, abrogando quatenus opus est can. 1240 par. 1 et contrariis quibuslibet non obstantibus, ratam habuit, approbavit et publicari iussit. Romae, die 20 Septembris 1973. Card. SEPER Praefectus FRANCISCUS £B Hieronymus Hamer Archiepiscopus tit. Lorensis a Secretis Sacra Congregatio pro Episcopis 501 SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum: die 22 Maii 1973. — Cathedrali Ecclesiae Salutiarum praefecit Exc. P. D. Antonium Fustella, hactenus Episcopum titularem Sebanensem. die 30 Maii. — Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Iulii Bianconi, Episcopi Tarquiniensis et Centumcellarum, constituit Exc. P. D. Philippum Franceschi, Episcopum titularem Sillitanum. die 1 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Fanensi praefecit Exc. P. D. Constantium Micci, hactenus Episcopum titularem Maiucensem, qui simul constitutus est Episcopus Forosemproniensis. — Cathedrali Ecclesiae Forosemproniensi Exc. P. D. Constantium Micci, hactenus Episcopum titularem Maiucensem, qui simul constitutus est Episcopus Fanensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Usinazensi Exc. P. D. Victorium Cecchi, hactenus Episcopum Forosemproniensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ersilii Tonini, Episcopi Maceratensis et Tolentini ac Administratoris Apostolici Cingulani, Recinetensis, Treiensis. die 2 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Aquilanae Exc. P. D. Carolum Martini, hactenus Archiepiscopum titularem Abaritanum. die 20 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Nigrensi Exc. P. D. Emmanuelem Romano, Vicarium Generalem archidioecesis Montis Regalis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Conradi Mingo, archiepiscopi eiusdem archidioecesis. die 4 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Idicrensi R. D. Georgium Weinhold, sacerdotem dioecesis Misnensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Gerardi Schaffran, Episcopi Misnensis. die 7 Iulii. — Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Norberti Perini, Archiepiscopi Firmani, constituit Exc. P. D. Cletum Bellucci, Episcopum titularem Melzitanum atque Administratorem Apostolicum « sede plena » illius archidioecesis. — Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Aloisi Caroli Borromeo, Episcopi Pisaurensis, Exc. P. D. Caietanum Michetti, Episcopum 502 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale titularem Ieronopolitanum in Cilicia atque Administratorem Apostolicum « sede plena » illius dioecesis. die 11 Iulii. — Cathedralibus Ecclesiis Nicotriensi et Tropiensi praefecit Exc. P. D. Vincentium De Chiara, Episcopum Miletensem. die 13 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Eemensi Exc. P. D. Iacobum Eugenium Aloisium Ménager, hactenus Episcopum Meldensem. die 20 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Druensi R. D. Carolum Ebert, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Hugonis Aufderbeck, Episcopi titularis Arceni, Administratoris Apostolici territoriorum vulgo Erfurt et Meiningen. — Titulari episcopali Ecclesiae Vegeselitanae in Numidia E. P. Moacyr Grechi, sodalem Ordinis Servorum Mariae, Praelatum Acrensem et Puruensem. die 1 Augusti. — Titulari pro hac vice archiepiscopali Ecclesiae Abaritanae R. D. Carolum Fumo, e clero dioecesis Eporediensis, Antistitem Urbanum, quem deputavit Nuntium Apostolicum in Republica Peruviana. die 3 Augusti. — Titulari pro hac vice archiepiscopali Ecclesiae Aeliensi R. D. Iosephum Laigueglia, e clero dioecesis Ventimiliensis, Antistitem Urbanum, quem deputavit Nuntium Apostolicum in Bolivia. die 4 Augusti. — Metropolitanae Ecclesiae Compsanae et Cathedralibus Ecclesiis S. Angeli de Lombardis et Bisaciensi Exc. P. D. Gastonem Mojaisky-Perrelli, Archiepiscopum-Episcopum Nuscanum. — Cathedrali Ecclesiae Campaniensi Exc. P. D. Caietanum Pollio, Archiepiscopum Salernitanum. — Titulari episcopali Ecclesiae Sebargensi R. D. Mauricium Gaidon, superiorem seminarii maioris dioecesis Divionensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Marci Lallier, Archiepiscopi Bisuntini. die 7 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Segermitanae R. D. Ioannem Cadilhac, presbyterum dioecesis Montis Albani, curionem oppidi, quod Castelsarassin cognominant, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Eugenii Polge, Archiepiscopi Avenionensis. die 18 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Bovensi Exc. P. D. Ioannem Eerro, Archiepiscopum Rheginensem. die 27 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Zabensi R. D. Sergium Valech Aldunate, canonicum Capituli metropolitani et Vicarium Generalem Sancti Iacobi in Chile, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Radulfi S. R. E. Cardinalis Suva Henríquez, archiepiscopi Sancti Iacobi in Chile. Sacra Congregatio pro Episcopis 503 II CAMPANIENSIS - POTENTINAE - MUEANAE DECRETUM De mutatione finium dioecesium Quo aptius Christifidelium spirituali bono consuleretur, Exc.mi Patres Domini Caietanus Pollio, Administrator Apostolicus dioecesis Campaniensis, et Aurelius Sorrentino, Archiepiscopus Potentinus et Episcopus Muranus, ab Apostolica Sede enixe expostulaverunt ut limites quibus in praesens memoratae dioeceses circumscribuntur aliquantulum immutarentur, ita quidem ut ecclesiastici fines cum illis civilium regionum deinde convenirent. Sacra Congregatio pro Episcopis, omnibus rite perpensis, ac rata huiusmodi immutationum rationes bene probari, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter praesenti decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent : 1. a dioecesi Campaniensi separat territoria paroeciarum : Sacri Cordis Iesu et S. Michaelis ad municipium vulgo S. Angelo Le Fratte pertinentium, S. Petri Apostoli in municipio vulgo Satriano di Lucania extantis, S. Nicolai Barensis municipii vulgo Savoia di Lucania, atque S. Nicolai Myrensis in municipio vulgo Vietri di Potenza constitutae, eademque perpetuo adnectit archidioecesi Potentinae; 2. a dioecesi Murana distrahit territoria paroeciarum S. Petri Apostoli in municipio Ricigliano et B. M. V. a Sacratissimo Rosario municipii Romagnano al Monte, illaque dioecesi Campaniensi attribuit. Decernit quoque eadem Sacra Congregatio ut, una cum territorio paroeciarum, adnectantur oratoria, domus et coemeteria paroecialia, piae fundationes et quaecumque alia ecclesiastica bona quomodocumque ad paroecias vel ecclesias illorum territoriorum spectantia. Mandat insuper ut documenta et acta, singulas de quibus agitur paroecias respicientia, a Curia a qua ad Curiam dioecesis cui paroeciae aggregandae sunt, transmittantur. Ad clerum vero quod attinet, simul ac praesens decretum ad effectum 504 Acta Apostolicae Sedis -. Commentarium Officiale deductum fuerit, sacerdotes dioecesi illi censeantur adscripti in cuius territorio beneficium aut officium legitime detinent, ceteri autem clerici dioecesi illi incardinati maneant, in cuius territorio legitimum habent domicilium. Utriusque tamen dioecesis Episcopis Ordinariis fas erit — ob congruas rationes — collatis consiliis cum sacerdotibus et clericis quorum interest, aliter de eorum incardinatione disponere. Ad haec omnia perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum Caietanum Pollio, Archiepiscopum Salernitanum atque Administratorem Apostolicum Campaniensem, eidem necessarias et opportunas tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere ipsi imposito ad eandem Sacram Congregationem quam primum mittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 31 maii 1973. SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. œ s. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis III CIVITATIS CASTELLANAE HORTANAE ET GALLESINAE ATQUE BALNEOREGIENSIS DECRETUM De finium immutatione Quo efficacius animarum sibi commissarum curae consuli possent Exc.mi P P . DD. Aloisius Boccadoro, Episcopus Viterbiensis, Tuscanensis, Faliscodunensis et Aquipendiensis necnon Administrator Apostolicus Balneoregiensis, atque Robertus Massimiliani, Episcopus Civitatis Castellanae Hortanus et Gallesinus ut aptior inter Balneoregiensem et Hortanam dioeceses finium terminatio fieret ab Apostolica Sede postulavere. Sacra Congregatio pro Episcopis, huiusmodi immutationem rata spirituali dominici gregis utiliori regimini profuturam, vigore facul- Sacra Congregatio pro Episcopis 505 tatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, concordia utriuslibet Episcopi Ordinarii optata admittenda esse censuit. Quapropter, suppleto quatenus opus sit eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, a dioecesi Balneoregiensi omne territorium separat quod lege civili ad municipium vulgo Soriano nel Cimino pertinet idque dioecesi Hortanae perpetuo adscribit. Una cum territorio adnectantur ecclesiae, oratoria, coemeteria paroecialia, piae fundationes et quaelibet alia ecclesiastica bona ad eadem ecclesias et oratoria quomodocumque spectantia, si quae ibi sint. Documenta et acta ecclesias, bona, incolas memorati territorii respicientia a Curia Balneoregiensi ad Curiam Hortanam transmittantur. Ad haec omnia perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum, quem supra memoravimus, Robertum Massimiliani, opportunas et necessarias eidem tribuens facultates, etiam delegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere pariter imposito authenticum exemplar actus peractae exsecutionis ad eandem sacram Congregationem mittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die prima mensis Iulii, anno M C M L X X I I I . SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. « S. Godefridus Mariani, Subsecretarius IV CLUSINAE ET P I E N T I N A E - C I V I T A T I S PLEBIS DECRETUM De finium immutatione De animarum profectu apprime sollicita, quaecumque pastorale ministerium rectius componendum poscit perlibenter Apostolica Sedes iisdem favere satagit. Quapropter cum Exc.mus P. D. Marius Castellano, Archiepiscopus Senensis et Administrator Apostolicus Clusinus et Pientinus, postu- 506 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale laverit, atque Exc.mus P. D. Ferdinandus Lambruschini, Archiepiscopus Perusinus et Administrator Apostolicus Civitatis Plebis, postulationi consenserit, ut paroeciae vulgo San Lazzaro alle Piazze et Gamporsevoli in finibus municipii civilis vulgo Getona in Etruria regione exsistentes, ad dioecesim tamen Civitatis Plebis, Umbrae regionis, pertinentes, in iurisdictionem transferantur Episcopi Ordinarii Clusensis et Pientini, Sacra Congregatio pro Episcopis, vigore facultatum a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI sibi tributarum, re mature perpensa, memoratas paroecias San Lazzaro alle Piazze et Gamporsevoli a dioecesi Civitatis Plebis separat et finitimae dioecesi Clusensi et Pientinae perpetuo adscribit, mutatis hac ratione utriusque dioecesis limitibus. Simul cum territorio paroeciarum, ecclesiae adnectuntur, oratoria, domus, piae fundationes et quaelibet alia bona ad paroecias spectantia. Documenta et acta easdem paroecias et bona respicientia a Curia Civitatis Plebis ad Curiam Clusinam et Pientinam transmittantur. Archiepiscopis Ordinariis, quatenus Administratoribus Apostolicis, fas erit de praesentis earundem paroeciarum curionis incardinatione et ministerio disponere. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis quem supra memoravimus Exc.mum Marium Castellano deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis quam primum mittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 16 mensis Iulii anno 1973. SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. Godefridus Mariani, Subsecretarius Sacra Congregatio pro Episcopis 507 V BONONIENSIS, F L O B E N T I N A E ET MUTILENSIS DECRETUM Mutilensis Ecclesia regioni ecclesiasticae Romandiolae adnectitur Concilii Oecumenici Vaticani II aptiorem dioecesium et ecclesiasticarum provinciarum compositionem suadentis votis obsecundans, Exc.mus P. D. Marinus Bergonzini, Episcopus Mutilensis, ab Apostolica Sede postulavit, ut Mutilensis Ecclesia regioni ecclesiasticae Romandiolae adnecteretur. Mutilensis enim dioecesis in Romandiolam regionem fere integre patet; apostolatus exigentiae atque sociales rationes eidem regioni consentaneae censentur, ideo unitas organica evidentior efficitur. Summus Pontifex PAULUS, Divina Providentia Pp. V I , praehabito favorabili voto Em.morum Patrum quorum interest, Hermenegildi S. R. E. Cardinalis Florit, Archiepiscopi Florentini et Antonii S. R. E. Cardinalis Poma, Archiepiscopi Bononiensis, de consilio infrascripti Cardinalis Sacrae Congregationis pro Episcopis Praefecti, ratus huiusmodi immutatione apostolatus rationes efficentiores reddi, exhibitas preces excipiendas censuit. Quapropter, praesenti Decreto, dioecesim Mutilensem suffraganeam constituit Metropolitanae Ecclesiae Bononiensis et proinde a metropolitico iure subtrahit Archiepiscopi Fiorentini; regioni ecclesiasticae Romendiolae ascribit ita ut Mutilensi Episcopo ius sit Conferentiae Episcopali Romandiolae interesse. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 8 mensis Septembris anno 1973. SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. & S. £8 Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 508 SACRA PRO CONGREGATIO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i INDONESIAE DECRETUM De mutatione nominum aliquarum Archidioecesium et Dioecesium Cum propositum sit ut denominationes aliquarum Archidioecesium et Dioecesium in Indonesia permutar entur, Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, audita Episcopali Conferentia Indonesiana, necnon obtento favorabili voto Exc.mi ac Rev.mi Domini Iosephi Mees, Archiepiscopi titulo Yprensis atque tunc Apostolici in Indonesia Pro Nuntii, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Pp. VI concessarum, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, quae sequuntur decernit : 1) ut Metropolitana Ecclesia hucusque Diakarta nuncupata, deinceps a civitate vulgo Jakarta, Giakartana denominetur ; item eiusdem loci Ordinarius titulo ornetur Giakartano; 2) ut Metropolitana Ecclesia hucusque Makassarensis nuncupata, deinceps a civitate vulgo Ujung Pandang, Ugiungpandangana denominetur; item eiusdem loci Ordinarius titulo ornetur Ugiungpandangano; 3) ut Cathedralis Ecclesia hucusque Bandiarmesinensis nuncupata, deinceps a civitate vulgo Banjarmasin, Bangiarmasina denominetur; item eiusdem loci Ordinarius titulo ornetur Bangiarmasino ; 4) ut Cathedralis Ecclesia hucusque Surabaiensis nuncupata, deinceps a civitate vulgo Surabaya, Surabayana denominetur; item eiusdem loci Ordinarius titulo ornetur Surabayano; 5) ut Cathedralis Ecclesia hucusque de Tandiung-Karang nuncupata, deinceps a civitate vulgo Tanjungkarang, Tangiungkarangana dominetur; item eiusdem loci Ordinarius titulo ornetur Tangiungkarangano; 6) ut Cathedralis Ecclesia hucusque Diaiapuraënsis nuncupata, deinceps a civitate vulgo Jayapura, Giayapurana denominetur; item eiusdem loci Ordinarius titulo ornetur Giayapurano. Sacra Congregatio pro G-entium Evangelizatione 509 Ad haec perficienda, Sacrum hoc Dicasterium deputat Exc.mum ac Rev.mum Dominum Vincentium Farano, Archiepiscopum titulo Cluentensem, nuper Apostolicum in Indonesia Pro Nuntium nominatum; idcirco hisce super omnibus praesens edidit Decretum. Datum Romae, ex Aedibus eiusdem Sacrae Congregationis, die vicesima secunda mensis Augusti anno Domini 1973. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus ffî D. S. Lourdusamy, a Secretis II N Y E R I E N S I S - MERUENSIS DECRETUM De mutatione finium Quo facilius et^efficacius aeternae dominici gregis saluti eiusque regimini consuli possit, Exc.mi ac Rev.mi Ordinarii Conferentiae Episcopalis Kenyaensis novam eamque aptiorem inter dioeceses Nyeriensem. et Meruensem finium definitionem nuper ab Apostolica Sede expostulaverant. Quapropter Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, accepto favorabili voto Exc.mi ac Rev.mi Domini Petri Aloisii Sartorelli, Archiepiscopi titulo Castellani atque Apostolici in Kenya Pro Nuntii, itemque consensu Exc.morum Ordinariorum, quorum interest, prae oculis habito, re mature perpensa, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, oblatis precibus obsecundare censuit ac inter circumscriptiones ecclesiasticas Nyeriensem et Meruensem, hos, qui sequuntur, fines constituendos esse decernit: « That part of the territory of the civil District of Meru, which now belongs to the Diocèse of Nyeri and in which the town of Timau is located, shall be separated from the aforementioned diocèse so as to belong henceforth to the Diocèse of Meru, except for the area nearer to Nanyuki and lying west of the river Oltulili, which shall remain in the Diocèse of Nyeri ». Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando in perpetuam rei memoriam praesens Decretum confici et expediri iussit. DatumjRomae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de_Propaganda Eide, die 31 mensis Augusti a. D. 1973. AGNELLUS, Card. Rossi, Praefectus & D. S. Lourdusamy, a Secretis 510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA PRO CONGREGATIO CAUSIS SANCTORUM I SANCTI HYACINTHI Beatificationis et canonizationis Servi Dei Ludovici Zephyrini Moreau, Episcopi S. Hyacinthi. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Gregis Christi Pastores imprimis oportet ut ad imaginem summi et aeterni Sacerdotis, Pastoris et Episcopi animarum nostrarum, sancte et alacriter, humiliter et fortiter exsequantur ministerium suum, quod ita adimpletum, etiam pro eis erit praecelsum sanctificationis medium. Ad plenitudinem sacerdotii electi, sacramentali gratia donantur, ut orando, sacrificando et praedicando, per omnem formam episcopalis curae et servitii, perfectum pastoralis caritatis munus exerceant, animam suam pro ovibus ponere ne timeant et forma facti gregis (cfr. 1 Pt. 5, 3), Ecclesiam etiam exemplo suo ad maiorem in dies sanctitatem promoveant » (Const. Lumen Gentium, n. 41). Quam compendiosam et pulchram Concilii Vaticani Secundi imaginem episcoporum, quos « Spiritus Sanctus posuit regere Ecclesiam Dei » (Act. 20, 28), dilucide expressam invenimus et in Servo Dei Ludovico Zephyrino Moreau, Episcopo Sancti Hyacinthi in Canadia. Quod ut pateat, satis erit de eius vita rebusque gestis breviter exponere. Qui in oppido quod Béçancour vulgo nuncupant, in finibus tunc archidioeceseos Quebecensis, nunc vero dioeceseos Nicoletanae sito, ortum habuit Calendis Aprilibus anno 1824, e tredecim fratribus quintus, eodemque nativitatis die sacris Baptismi aquis membrum Ecclesiae Christi est effectus. Parentes ei fuerunt Aloisius Zephyrinus Moreau et Maria Margarita Champoux, humiles quidem progenie ruriculae, sed fide ac pietate in Deum praestantes. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 511 Duodecim annos natus, litterarum primordiis absolutis, ad prima humaniora studia exercenda commissus est cuidam claro eiusdem oppidi magistro, loci parocho hospitium adulescentulo praebente Latinique sermonis eumdem docente rudimenta. Ea quidem tempestate, pius, bonus et modestus ad Eucharisticum Convivium primo accessit. Mense autem Septembri anno 1839, Mcoletanum seminarium ingressus est, ubi, inter diligentiores primus, humanitatis studia perfecit anno 1844 et tunc sacerdotalis vitae capessendae desiderium et consilium aperuit. Quapropter die 10 mensis Maii eodem anno clericorum induit vestem tonsuraque est auctus. Tum vicennis dignus est inventus qui Seminarii magistrum disciplinae versuum condendorum valetudine affectum suppleret atque insequenti autumno humaniorum litterarum praecepta alumnis traderet. Atvero, simul alios docens, simul suis incumbens theologicis studiis, labore adeo defaticatus est, ut mense Novembri a. 1845 Seminarium relinquere coactus sit. Ad natalem igitur locum valetudinis reficiendae causa remeavit, sed quia ad sacerdotium vehementissime pervenire cupiebat, sub parochi ductu sacrae theologiae studiis vacavit. Et insequenti anno 1846, mense Septembri, se Quebecum contulit licentiam ab archiepiscopo petiturus ut, talari servata veste, studia extra Seminarii saepta, cum nondum ad salutem esset plene reductus, exercere et persequi valeret. Ordinarius vero, visa imbecilliore corporis valetudine, Famulum Dei adhortatus est ut, talari deposita veste, ad paternam rediret domum. Quod responsum animum Servi Dei non perturbavit neque spem ei eripuit ; ideoque sub eiusdem mensis Septembris finem petiit obtinuitque ab episcopo Marianopolitano ut in eiusdem dioeceseos clerum cooptaretur. Porro, episcopus coadiutor, Ioannes Carolus Prince, Dei Servum ipsis episcopalibus aedibus hospitem excepit atque, qua erat doctrina et eruditione clarus, cotidie eidem aderat in studiis perficiendis; cumque eum in sacra doctrina reperisset sat instructum, die 19 mensis Decembris eodem anno 1846 ad presbyteratum ordinem promovit. Christi minister effectus, anno 1847 caerimoniarum magister ecclesiae cathedralis atque cappellanus designatus est ; spiritualis quoque cura pauperum Conventus a Providentia atque moderatoris officium Communitatis a Bono Pastore ei concredita sunt fuitque Cancellariae curiae dioecesanae praepositus. Hisce in muneribus obeundis optimas animi mentisque dotes exhibuit floruitque omni virtutum genere, ita ut iam tum h onus dominus Moreau vulgo appellaretur. Contigit autem ut anno 1852 nova conderetur dioecesis in Cana- 512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dia a S. Hyacintho nuncupata, ad quam regendam ascitus est Coadiutor ipse Marianopolitanus; qui Servum Dei, quem olim sacerdotio insigni verat, sibi Secretarium adlegit et secum ad novae dioeceseos Cancellariam moderandam duxit. Praeter Cancellariae negotia expedienda, curionis minoris adimplebat munus apud varia Sororum Instituta et apud civile nosocomium; deinde bis (annis nempe 1854-1860 et 1869-1875) parochum ecclesiae cathedralis egit. Fuit quoque multarum Religiosarum, utpote pius, prudens et firmus, conscientiae moderator exquisitus. Anno 1869 membrum et secretarius dioecesani Consilii recens conditi renuntiatus est, necnon dioeceseos Vicarius generalis. Dioecesim universam pluries, vel sede vacante vel episcopo per longius tempus absente, moderatus est. Vita functo tertio dioeceseos episcopo, mense quidem Iulio a. 1875, Servus Dei quinto, uti Vicarius Capitularis, dioecesim administravit. Clarius tunc innotuit quanta ipse apud omnes, clericos et laicos, gauderet aestimatione, adeo ut eum sibi exoptarent episcopum, quandoquidem dotibus omnibus animique ornamentis praeditum scirent tanto obeundo muneri necessariis. Sacrorum quoque Canadiae Antistites egregium de eo ad Summum Pontificem miserunt testimonium. Pius IX ardentibus eiusmodi votis annuens, Ludovicum Zephyrinum Moreau dignum habuit quem ad episcopalem dignitatem eveheret daretque dioecesi Sancti Hyacinthi Praesulem. Itaque die 16 mensis Ianuarii a. 1876, omnium plausu et gratulatione, episcopus fuit ordinatus. Cum autem novisset Famulus Dei se posse nihil nisi supernae opis auxilio fretum, Apostoli sententiam Omnia possum in eo qui me confortât (Phil. 4, 13) sibi ut insigne altissimi muneris sumpsit, quo spiritualis vitae suae et pastoralis operis peculiares notas exprimere intendebat, plenam videlicet in Deo fiduciam, humilitatem, constantem in suscipiendis adimplendisque officiis voluntatem. Porro, cum creditam sibi dioecesim optime cognosceret, statim moliri coepit, ut bonus pastor, ea opera quibus dioecesis nova caperet bonorum spiritualium et temporalium incrementa. Quae autem ut efficaciora essent, Servus Dei cor unum et animam unam (cf. Act. 4, 32) cum dioecesano clero esse voluit. Hinc, ab initio fere episcopatus, cathedrale capitulum, presbyterii instar, instituit, ut consociatis viribus dioecesim regeret. Presbyteros appellare solebat suos adiutores, cooperatores, consiliarios, fratres, amicos. Quapropter eos peculiari complectebatur et prosequebatur caritate ; eos libenter audiebat et consulebat. Sategit quoque artius sibi devincire sacerdotes celebratione Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 513 decem synodorum dioecesanarum crebrisque pastoralibus visitationibus annuisque collationibus et conventibus, quorum disceptanda argumenta ab iisdem appararentur. Condiciones quoque materiales cleri curabat, ut necessaria ad vitam honeste et digne ducendam subsidia a fidelibus procurarentur. Sollicitus etiam fuit erga sacerdotes aetate provectos, aegrotos et inválidos eorumque honestae sustentationi consuluit. Collegialem cum Canadiae episcopis unionem studiose servavit provexitque ; sapientibus consiliis et stimulationibus in spiritu fraternae caritatis iisdem praesto fuit, prudentemque se praebuit in negotiis politicae ac scholasticae indolis conciliatorem. Sentire cum Ecclesia constans et perpetua fuit eius voluntas; hinc arcte cum Summo Pontifice coniunctus, operam dabat ut eius magisterii documenta a clero et a fidelibus statim cognoscerentur utque amor et fidelitas erga Christi in terris Vicarium et erga Apostolicam Sedem altas in animis radices agerent et firmarentur. Sollertem intendit curam in vocationes sacerdotales fovendas. Paroecias plures erexit aliarumque aptius fines definivit; cathedrale quoque templum exaedificavit. Cunctam dioecesim per impervia itinera caelique asperitates sacra visitatione crebrius peragravit. Pari studio ac diligentia necessitatibus et rationibus religiosarum familiarum in dioecesi exstantium consulebat. Veluti pater invigilabat ut ibidem praescripta disciplina servaretur. Ad Christifidelium autem spirituale bonum eorumque religionem augendam et ad caritatis opera exercenda varias pias consociationes instituit, aliaeque iam exstantes ut florerent magnopere procuravit. Ut pueri et adulescentes ab omni in fide moribusque contaminatione praeservarentur totum se impendit. Quem in finem Congregationem Sororum a S. Ioseph die 12 mensis Septembris a. 1877 condidit. Sororum quoque Institutum a S. Martha fundavit die 21 Novembris a. 1890, ut in seminariis, episcopus et in educationis iuventae domibus servitium praestarent. Scholas omne genus, etiam ad commercii scientias et leges condiscendas, excitavit et sustinuit. Ad hoc varias religiosas Congregationes in dioecesim accivit. Prosperitati quoque materiali gregis sibi concrediti studuit, sacerdotibus praecipiendo ut fideles ad socialem et oeconomicum progressum efficaciter cohor taren tur. Pauperes eximia caritate prosequebatur ; huic Opus Conferentiarum S. Vincentii a Paulo in urbem S. Hyacinthi inductum est. Sciens probe episcopos pastorali munere constitui aliorum perfecto33 - A . A . S. 514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale res ideoque officio teneri procurandi, ut et Angelicus Doctor memorat, subditorum salutem (cf. 8. Theol. I I - I I , p. 185, a. 5), Famulo Dei persuasissimum erat grave ac praecipuum onus sibi incumbere gregem suum ad christianam perfectionem perducendi. Quapropter imprimis sacerdotes crebrius adhortabatur, ut ad illam sanctitatem semper niterentur qua, non solum Dei voluntatem implerent (cf. Mt. 5, 48 et 1 Thess. 4, 3), verum etiam et ipsi aptiora in dies instrumenta in Populi Dei sanctificationem et servitium evaderent. Alia inter sanctificationis subsidia inde ab initio episcopali munere religionem in Ss.mum Iesu Cor, quod et ipse summopere colebat, studiose ostendit omnibusque valde commendavit; inde episcopus 8. Cordis appellatus est. Memor sane erat Servus Dei se prae ceteris teneri obligatione sanctitatis exemplum cuncto sibi commisso gregi praebendi. Omnibus igitur nervis et viribus contendit ut, gratia Dei opitulante, sanctitatem in caritate, humilitate vitaeque simplicitate assequeretur. Re quidem vera testes uno affirmant ore Famulum Dei episcopum factum permansisse qualem antea fuisset, humilem, simplicem in tota vivendi agendique ratione, a pecunia rebusque mundanis alienum, frugalem ; eumdem usum esse minimo episcopii cubiculo, quolibet superfluo ornatu ac supellectile experti. Dictus quoque est Famulus Dei maioris temporis partem in oratione, in studio doctrinae sacrae et in clero et fidelibus excipiendis et audiendis consumpsisse, dioecesimque magis pietate quam imperio gubernasse. Nec tandem praetereundae innumerae, viginti ferme milia, litterae et epistulae ad presbyteros, religiosos et laicos datae, quae praeclarum spiritualis vitae ac disciplinae atque apostolicae operositatis exstant monumentum Servi Dei eiusque intima imago. Postremis autem vitae annis, ingravescente corporis incommoda infirmitate, Dei Servus petiit a Summo Pontifice obtinuitque episcopum coadiutorem, ac quidem Rev.mum Dominum Maximum Decelles. Die demum 24 mensis maii a. 1901, extremis Ecclesiae sacramentis munitus, defletus ac desideratus uti Canadensium sacrorum Antistitum decus et gloria, placide obdormivit in Domino, aetatis suae septimo supra septuagesimum anno, sacerdotii sui quinquagesimo quarto, atque episcopatus quinto supra vicesimum. Exsequiae sollemniores, adstante ingenti episcoporum, presbyterorum ac fidelium multitudine, peractae sunt. Servum Dei Ludovicum Zephyrinum Moreau reliquisse dicas tum sacerdotalis vitae tum pastoralis sollicitudinis exemplar, quod Oecu- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 515 menici Concilii Vaticani Secundi documenta penitius describunt atque pro bac nostra exoptant aetate praebendum. Sanctitatis fama, qua vivus fuit decoratus, post Servi Dei obitum non deferbuit, immo in dies magis succrevit sive ob virtutum, quibus inclaruerat, fulgorem, sive ob gratias eius invocato nomine a Deo concessas. Hinc factum est ut de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis Causa agi coepta sit. Canonicis igitur annis 1929-1934 ordinaria auctoritate instructis, processibus, Pius Papa X I I commissionem introductionis Causae die 27 mensis Iunii a. 1952 propria signavit manu. Adornati sunt deinde annis 1953-1955, apostolica potestate processus, quorum iuridica vis per decretum S. Rituum Congregationis diei 31 Ianuarii mensis a. 1959 agnita est. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instituta est apud S. Congregationem pro Causis Sanctorum disceptatio super virtutibus theologalibus et cardinalibus eisque adnexis Servi Dei, et quidem primum in Congressu Peculiari die 6 mensis Octobris a. 1970 habito ; deinde, praemissis peculiaribus dilucidationibus ab Officio Historico eiusdem Sacrae Congregationis concinnatis, celebratus est die 31 Octobris anno 1972 Coetus Plenarius Patrum Cardinalium qui, omnibus perspectis et perpensis, cunctis suffragiis censuerunt Servum Dei heroum in modum omnes christianas exercuisse virtutes. Facta postmodum, die 16 mense Decembri eodem anno, Summo Pontifici Paulo VI per Rev.mum Cardinalem Paulum Bertoli, tunc huic Congregationi Praefectum, de praemissis omnibus relatione, eadem Sanctitas Sua sententiam affirmantem Coetus Plenarii Patrum Cardinalium ratam habens, ut decretum de hac re conficeretur mandavit. Hodierno tandem die accitis ad se Rev.mis Cardinalibus infra scripto, huius Congregationis Praefecto, et Carolo Gonfalonieri, Causae ipsius Ponente seu Relatore, meque subscripto Antistite a secretis, aliisque vocari solitis, eisque adstantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico Servi Dei Ludovici Zephyrini Moreau, Episcopi Sancti Hyacinthi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum inseri mandavit. Datum Romae, die 10 mensis Maii a. D. 1973. ALOISIUS L. Card. RAIMONDI, Praefectus © S.. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis 516 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II GRANATENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei, Andreae Manjon y Manjon, sacerdotis, fundatoris Scholarum ab « Ave Maria » appellatarum. SUPER DUBIO An introducenda sit eius Causa Cum Sancta Mater Ecclesia, ad mandatum implendum a divino suo Conditore acceptum, mysterium nempe salutis omnibus hominibus nuntiandi et omnia instaurandi in Christo, integram hominis vitam etiam terrenam quatenus cum vocatione caelesti res connexas curare debeat, in educationis progressu atque amplificatione partes suas habet (cfr. Conc. Vatic. I I , Gravissimum educationis, prooemium). Unde Spiritus Sanctus innumeros sacerdotes, religiosos et laicos in ipsa Ecclesia suscitat, qui evangelico se devovendi studio in praecellens educationis et scholarum cuiusvis generis et gradus munus incumbant. Immo non pauci, ob merita sua, in historia doctrinae et methodorum paedagogiearum egregium locum obtinent. Inter hos iure recensendus est Servus Dei Andreas Manjon y Manjon. Servus Dei ortum habuit, die 30 Novembris anno 1846, in pago Sargentes de la Lora, dioeceseos Burgensis in Hispania, et eadem die Ecclesiae Dei aggregatus est sacramento baptismi. Iuxta morem loci nomen Apostoli Andreae ei impositum est, in cuius festo bis natus fuerat, nempe societati civili et Ecclesiae. Eius parentes agricolae erant, pietate et animorum bonitate a civibus valde dilecti. Anno 1850 Andreas, puer quattuor annorum, sacramentum Confirmationis recepit. Prius ad ludum litterarium in vico patrio ventitabat, dein ad gymnasium in loco Polientes (Santander) non procul a patrio pago. Sed iam tunc, pietate parentum et bonis animi dotibus bene dispositus, vocem Domini Iesu audivit se ad sacerdotium ministeriale vocantis, quapropter Seminarium Burgense adivit ubi, ut alumnus externus, prius litteris latinis, dein studiis philosophicis et Sacrae Theologiae vacaret. Ibi per septem annos permansit donec anno 1868 Seminarium ob civilium rerum perturbationem clausum est. Lyceum publicum, dein studiorum Universitatem Vallisoletanam frequentavit tituloque causidici insignitus est. Sed tunc temporis, prius rei publicae perturbatione Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 517 impeditus, deinde ad studia civilia attractus, quodammodo illam in sacerdotium inclinationem amisit quam puerili aetate expertus fuerat. In eadem Universitate Vallisoletana, Servus Dei, cum vigesimum octavum aetatis annum ageret, inter magistros est adnumeratus, quo munere Matriti, Compostellae et tandem Granatae ad obitum usque functus est, Historiam docens ecclesiasticam, Theologiam moralem ac praesertim utrumque Ius, canonicum scilicet et civile. Scientiarum autem studium amorem eius erga Ecclesiam non minuit, sed ansam ei praebuit ut hunc amorem ac devotionem clarius patefaceret. Etenim, cum adhuc studiis vacaret, coetibus laicorum catholicorum nomen dedit et in eis strenue pro fide et Ecclesia laborare coepit ita ut odium hostium Ecclesiae sibi conflaret. Iterum ac vehementius vocem Domini audiens se ad sacerdotium vocantis, humiliter ab Archiepiscopo Granatensi petivit et obtinuit ut inter clericos ipsum cooptaret ; die igitur 19 Iunii anni 1886 Servus Dei cum quadragesimum annum ageret, Presbyter ordinatus est, eodemque anno inter canonicos abbatiae Sacri Montis est adnumeratus. Iam prius, dum Granatae ut laicus moraretur, operibus caritatis erga pauperes sollertissime vacabat; sacerdos vero factus, misericordia motus erga illos pauperes errantes qui hamaxobii seu hispanico sermone (( gitanos » vocantur, anno 1888 ludum pro eis instituit quo pueri litterarum et christianae fidei rudimenta docerentur. Ita primum ex illis ludis erexit eum qui postea nomen Scholarum ab « Ave Maria » acceperunt. In eas scholas ad primum institutionis gradum ordinatas, pueri puellaeque pauperes congregantur ut non solum notiones rerum discant easque memoriae tradant, sed etiam propriis actionibus et inceptis, in ludis praesertim, personales qualitates evolvant et exercitiis physicis corpora roborent. Quapropter, fere semper, dum caeli status id ferunt, pueri extra aulas in horto manent. Quae omnia catechesi christiana perficiuntur vel potius animantur. Ne vero hae scholae, mirum in modum diffusae, magistris carerent, Servus Dei Athenaeum quoddam Granatae condidit ad institutionem magistrorum, qui et fide catholica et principiis paedagogicis ab ipso Famulo Dei definitis imbuerentur. Quorum non pauci mentem et spiritum Servi Dei in ipsas scholas transfuderunt e publicis auctoritatibus Hispanicis pendentes. Plura etiam scripta exaravit quae vel ad fidei defensionem, vel ad institutionem puerorum, vel ad magistrorum praeparationem spectant. In his vero variis generibus ministerii sacerdotalis et apostolatus, Servus Dei flagranti amore Dei et fratrum urgebatur ita ut Deum, cuius 518 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale servitio deditus erat, saepissime in oratione quaereret. Paupertatem evangelicam coluit, pauper inter pauperes factus. Prudentiam eius ac fortitudinem mira propagatio scholarum ab « Ave Maria » declarat. Tandem die 10 Iulii anni 1923, meritis insignis atque vivido affectu puerorum et pauperum circumdatus, obdormivit in Domino. Sanctitatis fama qua vivens fruebatur, post eius obitum amplius diffusa est. Unde, instantibus eius sociis ac discipulis, mense Iulio anni 1936, seu tertio decimo vix anno post Servi Dei obitum elapso, Processus Ordinarius beatificationis construi coeptus est in Curia archiepiscopali Granatensi. Qui paulo post interruptus ob civile bellum, anno 1918 resumptus est ac die 9 Februarii anni 1951 absolutus. Quibus inquisitionibus ad Sanctam Sedem delatis riteque excussis, die 20 Iulii anni 1960 Sacra Rituum Congregatio decretum edidit statuens nihil obstare ex capite scriptorum Famuli Dei quominus ad ulteriora procedi posset. Quapropter, servatis omnibus de iure servandis, die 5 Decembris anni 1972 habitus est Congressus peculiaris Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, quem secuta est Congregatio peculiaris Cardinalium, die 30 Ianuarii anni 1973, in qua E.mus Arturus Cardinalis Tabera Araoz, Causae Ponens seu Relator, dubium proposuit discutiendum : An introducenda sit Causa beatificationis, in casu et ad effectum de quo agitur, deque ea rettulit. Et E.mi Patres Cardinales, qui aderant, omnibus mature perpensis, affirmative responderunt, seu Causam introducendam esse, si Summo Pontifici placuisset. Quibus de rebus facta Paulo Papae VI fideli relatione, Sanctitas Sua sententiam Patrum Cardinalium ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, die 21 Maii a. D. 1973. ALOISIUS Card. RAIMONDI, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 519 DIARIUM ROMANAE CURIAE Martedì 28 Agosto 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Sig. A N T O N I O BORGES L E A L C A STELLO B R A N C O E I L H O , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Brasile. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 13 settembre 1973. L'E.mo Signor Cardinale Tabera Araoz Arturo, Prefetto della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari. 26 » » S. E. Mons. Poggi Amelio, Arcivescovo tit. di Cercina, Pro Nunzio Apostolico nella Repubblica Araba Siriana. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI lia nominato : 26 giugno 1973. S. E. il Signor Cardinale Philippe Paul, Membro della Sacra Congregazione per VEvangelizzazione dei Popoli. 30 agosto » Il Rev.mo Mons. Rogers Gerard Marie, Consultore della Sacra Congregazione per la disciplina dei Sacramenti. » » » Il Rev.mo Mons. Frutaz Pietro Amato, Segretario del Pontificio Comitato di Scienze storiche. » » » Il Rev.mo Mons. Saxer Victor, Rettore del Pont. Istituto di Archeologia Cristiana; il Rev.mo Mons. Corish Patrick; il Rev. Prof. Zerbi Piero; il Rev. Prof. P. Hallinger Kassius, O.S.B. ; il Prof. Marrou Henri Irénée, Membri del Pontificio Comitato di Scienze Storiche. 24 settembre » Consultori della Pontificia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico Orientale: S. E. Mons. Brini Mario, Arciv. tit. di Algiza; S. E. Mons. Raï Pierre, Arciv. tit. di Edessa di 520 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Osroene per i Melchiti; S. E. Mons. Tekeyan Vartan, Arciv. di Ispahan degli Armeni; S. E. Mons. Khoraiche Antoine, Vescovo di Saida dei Maroniti; S. E. Mons. Donmith Michael, Vescovo di Sarba dei Maroniti; S. E. Mons. Gabared Amadouni, Vescovo tit. di Amatunte di Cipro; S. E. Mons. Sapelak Andrea, Vescovo tit. di Sebastopoli di Tracia; S. E. Mons. Delly Emmanuel-Karim, Arcivescovo tit. di Kaskar dei Caldei; S. E. Mons. Herbut Joachim, Vescovo di Skopje-Prizren ; S. E. Mons. Mounayer Eustache Ioseph, Vescovo tit. di Gerapoli di Siria; S. E. Mons. Tzadua Paulo, Vescovo tit. di Abila di Palestina; Rev.mo Mons. Raad Ignace; Rev.mo Chorep. Chamye Moubarak; Rev.mo Chorep. Daoud Moussa; Rev.mo Proto Archimandrita Welykyj Atanasio, dei Basiliani di S. Giosafat; Rev.do P. Letayf Raphael, Sup. Gen. dell'Ordine Antoniano Maronita; Rev.do Archimandrita Abou-Mokh François, dell'Ordine Basiliano del SS.mo Salvatore; Rev.do Archimandrita Eldarov Georgij, O. F. M. Conv. ; Rev.do Archimandrita Hage Athanase, dell'Ordine Basiliano Chouerita; Rev.do Archimandrita Jarawan Elias; Rev.do Archimandrita Mahlouf Lucien; Rev.do Archimandrita Minisci Teodoro, dell'Ordine Basiliano Italiano di Grottaf errata ; Rev. Mons. Bentia Stefano; Rev. Mons. De Clercq Charles; Rev. Mons. Eid Emilio; Rev. Mons. Havouri Georges; Rev. Mons. Joubeir Antonio; Rev. Mons. Makhlouf Rizkallah ; Rev. Mons. Marusyn Myroslav ; Rev. Mons. Metz René; Rev. Mons. El-Hayek Elias; Rev. Mons. Nerses Setian; Rev. Mons. Prader Ioseph; Rev. Mons. Tautu Luigi; Rev. Mons. Vanchipurackal Kurian; Rev. Danylak Roman; Rev. Fahmy Tadros; Rev. Ferrari Giuseppe; Rev. Hollos Janos; Rev. Koikakudy Joseph; Rev. Malak Hanna; Rev. Padinjaremannil Kuriakose; Rev. Parampath Knriakose; Rev. Pataki Andrew; Rev. Salachas Dimitrios; Rev. Sarraf Joussef; Rev. Seman Jan; Rev. Senetsky Robert; Rev. Sinai Andrew; Rev. Stefanos Gabriel; Rev. Vadakumcherry Joseph; Rev. P. Asghedom Samuel, S. Ord. Cist. ; Rev. P. Caloyeras Dominique, O. P. ; Rev. P. Dejaifve Georges, S. I. ; Rev. P. Dumont Christophe, O. P. ; Diarium Romanae Curiae 521 Rev. P. Malancheruvil Cyril, O. I. O. ; Rev. P. Masson Jacques, S. I. ; Rev. P. Mudryj Sofronio, O. S. B. M.; Rev. P. Nedungatt Georges, S. I . ; Rev. P. Podipara Placido, O. M. I . ; Rev. P. Pujol Clemente, S.I. ; Rev. P. Éezác Jan, S. I. ; Rev. P. Siegle Bernard, T. O. R. ; Rev. P. Tocanel Pietro, O. F. M. Conv.; Sig. Plochl Willibald. 25 settembre 1973. Il Rev.mo Mons. Deskur André-Marie, Presidente della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » » » Il Rev.do P. Panciroli Romeo, F.S.C.I., Segretario della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » » » Il Rev.do P. Hoffmann Karlheinz, S.I., Sotto-Segretario della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » » » Il Rev.mo P. Tucci Roberto, S.I., Direttore GeneraleDelegato della Radio Vaticana. » » » Il Rev.mo P. Maffeo Sabino, S.I., Direttore Tecnico della Radio Vaticana. » » ;> Il Rev.mo P. Stefanizzi Antonio, S.I., Consulente Tecnico della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » » » Il Rev.do Don El-Hachem Mounged, Officiale Delegato della Filmoteca Vaticana presso la Pontifìcia Commissione per le Comunicazioni Sociali. Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Assistente al Soglio Pontifìcio: 23 giugno 1973. S. E. Mons. Burié Viktor, Arcivescovo di Rijeka-Senj. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Protonotari Apostolici soprannumerari: 19 marzo 1973. Mons. Siyam Giorgio (Nkongsamba). 16 aprile » Mons. Hughes Tommaso Giovanni (Clifton). » » » Mons. Langella Rocco (Sarno). 7 giugno » Mons. Martínez Sánchez Gaetano (Pinar del Río). Prelati d'onore di Sua Santità: 30 ottobre 1972. Mons. Mauaki Sanualio Gennaro (Wallis e Fntuna). 19 dicembre » Mons. Byrne Laserian (Fresno). » » » Mons. Meyer Gilberto (Fresno). 29 » » Mons. Pijnappels Peter A. (Saginaw). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 522 3 gennaio 15 » 21 1973. Mons. Mons. » Mons. Mons. » » » » Mons. Mons. » » Mons. » » » Mons. Mons. 25 febbraio 2 marzo » Mons. Mons. » » 17 Mons. Mons. » » » 29 Mons. 30 » Mons. Mons. » » Mons. » 6 aprile » Mons. 11 Mons. 12 » » Mons. Mons. » » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » » Mons. 11 maggio Mons. 19 » » Mons. 7 giugno » Mons. 15 » Mons. » 6 agosto Mons. Mons. 26 » » Horstkemper Gerardo Stefano (Paderborn) Madsen Cletus (Davenport). Cox James F. (New York). Finnerty Edward G. (New York). Keogh Giovanni P. (New York). McCormack Tommaso J. (New York). Santulin Giuseppe (New York). Sullivan Harold J. (New York). Berg Ermanno (Mainz). Papa Giovanni (Andria). Crisan Traiano (Oluj-Gherla). Toomey Kevin (Melbourne). Walsh Brian (Melbourne). Galea Rapa Giuseppe (Gozo). De Girolamo Carmine (Salerno). Giudice Gaetano (Salerno). Vigorita Mariano (Salerno). Roucairol Giuseppe (Montpellier). Bolzan Carlo (Vittorio Veneto). Kessels Giovanni (Essen). Küppers Leonardo (Essen). Bonfìgli Casimiro (Luni-La Spezia). Morachioli Romano (Luni-La Spezia). Kalale Giovanni (Lusaka). Chirivella Tullio (Valencia in Venezuela). Rodríguez Alfredo (Valencia in Venezuela). Varanda José (Coimbra). Giannini Filippo (Roma). Patrone Stefano (Genova). Giannecchini Mario (Lucca). Kada Ludovico (Esztergom). Cacciavillan Agostino (Vicenza). Cappellani di Sua Santità: 3 gennaio » » 15 21 19 febbraio » 25 2 marzo » » » 11 29 » » 1973. Mons. Mons. Mons. » Mons. » Mons. Mons. » Mons. » Mons. Mons. » Mons. Mons. Mons. » Mons. Mons. Anda Giuseppe (Paderborn). Lenz Hubert (Paderborn). Schmitdinger Giovanni (Paderborn). Kluge Gerardo (Paderborn). Velia Desmond J. (New York). Hermann Rodolfo (Freiburg im Breisgau). Müller Agostino (Freiburg im Breisgau). Hainzl Giovanni (Linz). Alcini Angelo (Todi). Checcobelli Cesare (Todi). Serafini Antonio (Todi). Rinaldini Domenico (Cagli e Pergola). Rehne Giuseppe (Essen). Maioli Luigi (Urbanía). Diarium Romanae Curiae 523 1973. Mons. Mancini Giovanni (Urbanía). » Mons. Montanari Franco (Urbino). Mons. Pirone Giovanni (Salerno). Mons. Saggese Giuseppe (Salerno). » Mons. Dzudzewicz Boleslao (Pinsk). aprile Mons. Nicosia Vito (Catania). 1 1 Mons. Alessandri Carlo (Lucca). » » Mons. Parisio Aldo (Susa). » » Mons. Chiaradia Giovanni (Luni-La Spezia). » 12 Mons. Gallo Bernardo (Luni-La Spezia). » » Mons. Ricchetti Cesare (Luni-La Spezia). » » Mons. Esaa Lucio (Valencia in Venezuela). » Mons. Lorusso Domenico (Taranto). » 28 Mons. Bucko Adalberto (Nitra). 8 maggio Mons. Carletti Luigi (Roma). » 1 9 Mons. De Angelis Alessandro (Roma). » » Mons. Del Vescovo Dandolo (Roma). » Mons. Di Liegro Luigi (Roma). » Mons. Dioletta Franco (Roma). » Mons. Forconi Franco (Roma). Mons. Gregnanin Antonio (Roma). » Mons. Guerra Roberto (Roma). » » Mons. Manzetti Azelio (Roma). » Mons. Marrese Raffaele (Roma). Mons. Ratti Pierino (Roma). » Mons. Settepani Aldo (Roma). Mons. Tamantini Mario (Roma). » » Mons. Tucci Filippo (Roma). » Mons. Bressan Luigi (Trento). 23 Mons. Bertagna Bruno (Piacenza). 28 Mons. Gierse Enrico (Paderborn). 13 giugno Mons. Blanco Prieto Félix (León). 27 29 » 30 » 5 marzo » ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito : II Collare dell'Ordine Piano: 12 giugno 1973. A S. E. Gen. Sangoulé Lamizana (Repubblica dell'Alto Volta). La Gran Croce dell'Ordine Piano: 5 maggio 1973. A S. E. Wasfy Salah Eddine Mohamed (Repubblica Araba d'Egitto). 12 giugno » A S. E. Dr. Conombo Joseph (Repubblica dell'Alto Volta). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 524 21 giugno » » » » » » » » » » » » » » 1973. » » » » » » » A A A A A A A A S. E. De Estrada Santiago (Argentina). S. E. Logroño Batlle Alvaro (Repubblica Dominicana). S. E. Flores Venancio (Uruguay). S. E. Rojas G-aldames René (Cile). S. E. Phiri Amock Israel (Zambia). S. E. Amichia Joseph (Costa d'Avorio). S. E. the Air Chief Marshai Sing Ar jan (India). S. E. Ferreyros Balta José Carlos (Perù). La Cran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 25 marzo 1973. Al sig. François Michele Maria (Belgio). » » » Al sig. Van Bellinghen Carlo (Belgio). 2 maggio » Al sig. Neguib Ibrahim (Repubblica Araba d'Egitto). 12 giugno » A S. E. Garango Tiémoko Marc (Repubblica dell'Alto Volta). » » » A S. E. Dakoure Antoine (Repubblica dell'Alto Volta). » » » A S. E. Tientaraboum Félix (Repubblica dell'Alto Volta). 21 » » A S. E. Chetwode Crawley Desmond John (Gran Bretagna). La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 12 giugno » » 1973. A S. E. Nana Grégoire (Repubblica dell'Alto Volta). » A S. E. Ilboudo Pierre (Repubblica dell'Alto Volta). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 25 marzo 1973. Al sig. Genicot Leopoldo (Belgio). 29 » » Al sig. Allinger-Csollich Teodoro (Innsbruck). » » )) Al sig. Haslinger Alfredo (Wien). » » » Al sig. Lehne Federico (Wien). 2 maggio » Al sig. Abdel Nour Amin (Repubblica Araba d'Egitto). 11 » » Al sig. Conte Guido (L'Aquila). 28 » » Al sig. De Zulueta y Dato Edoardo (Spagna). 15 giugno » Al sig. Verbist Andrea (Belgio). La Commenda con Placca dell' Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 12 giugno » » » » 1973. Al sig. Sekone François (Repubblica dell'Alto Volta). » Al sig. Konate Abdoulaye (Repubblica dell'Alto Volta). » Al sig. Cap. Salembere Kouaka (Repubblica dell'Alto Volta). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 20 febbraio 1973. Al sig. Cavazzi Vincenzo (Roma). 25 marzo » Al sig. Collin Ferdinando (Belgio). Diarium Romanae Curiae 1973. Al » Al Al » maggio Al Al » » » Al 11 » Ol 29 17 26 marzo aprile 525 sig. Liberotti Giacomo (L'Aquila). sig. Machat Armando (Nanterre). sig. Brezzi Paolo (Roma). sig. Colauti Dante (Roma). sig. Orisanti Mario (Roma). sig. Pighi Giovanni Battista (Verona). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: Oí 13 dicembre 1972. Al sig. Penati Pier Luigi (Tortona). 12 febbraio 1973. Al sig. Rohr Enrico (Mainz). 17 marzo » Al sig. Sweeney Justice Oharies (Melbourne). 25 » » Al sig. D'Haenens Albert (Belgio). 5 aprile » Al sig. Roccioletti Arduino (Chieti). 12 Al sig. Natali Angelo Edoardo (Mechelen-Brussel). 16 » » Al sig. Guerin-Saumade Giovanni Maria (Paris). 25 » » Al sig. Gini Angelo (Como). » » Al sig. Gervesie Pietro (Lyon). 26 » » Al sig. Boracchia Franco (Luni-La Spezia). 28 » » Al sig. Gallo Salvatore (Agrigento). maggio Al sig. Coppini Eithel (Roma). Al sig. De Marsico Alfonso (Roma). » » Al sig. Gencarelli Angelo (Roma). » » Al sig. Lo Voi Carmelo (Roma). » » 11 Al sig. Brachini Zino (Grosseto). » » 16 Al sig. Zofrea Aldo (Roma). » » 8 giugno sig. Avallone Luigi (Velletri). Al » 12 Al sig. Ilboudo Jean-Baptiste (Repubblica dell'Alto » Volta). Al sig. Diabre Paolo (Repubblica dell'Alto Volta). » Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 5 gennaio 1973. Al sig. Jebaily Giorgio (Saint Maron of Detroit). 22 » » Al sig. De Kok Gerardo Lorenzo (Breda). 6 febbraio Al sig. Verbraak Guglielmo Pietro ('s-Hertogenbosch). 12 » Al sig. Burghart Francesco (Wien). » » » Al sig. Reiter Lodovico (Wien). 19 » Al sig. Conzon Giovanni (Roma). 28 marzo » Al sig. O'Neil Giovanni (Washington). 29 Al sig. Raymakers Giuseppe M. T. ('s-Hertogenbosch). » » » Al sig. Schreven Giovanni Pietro ('s-Hertogenbosch). » Al sig. Oostveen Antonio Ermanno Pietro (Utrecht). 12 aprile » Al sig. de Koning Pietro Enrico ('s-Hertogenbosch). » » Al sig. Erkens Endrigo Carlo Giovanni (Utrecht). 17 » » Al sig. De Marescaux Giuseppe (Versailles). 26 » » Al sig. Bellotti Carlo (Luni-La Spezia). » » » Al sig. Bottiglioni Ezio (Luni-La Spezia). » » » Al sig. Peroni Nello M. (Luni-La Spezia). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 526 Ol 5 maggio 1973. Al » » Al Al 8 16 » » Al 29 Al 30 » » Al giugno » Al » » Al 14 » » Al 15 » » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Ciocci Anton Giulio (Roma). Rosati Riccardo (Roma). Tranquilli Antonio (Roma). Rautureau Andrea (La Rochelle). Arcieri Vincenzo (Roma). Malagò Umberto (Ferrara). Cascarin Francesco (Lyon). Lapierre Mario (Lyon). Sette Luciano (L'Aquila). Romeo Bartolomeo Carlo (L'Aquila). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 12 giugno » 1973. Al sig. Ouedraogo Philippe (Repubblica dell'Alto Volta) » Al sig. Some Sogbe Simon (Repubblica dell'Alto Volta) La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 12 aprile » » 1973. Al sig. Strumendo Primo Giovanni (Roma). » Al sig. Troisi Antonio (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 27 luglio 1972. Al 12 febbraio 1973. Al » » » Al 28 marzo » Al » » » Al 29 » » Al » » Al » » » Al 2 aprile » Al Al 12 » sig. sig. sig. s'.g. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » » » » » » » » » 25 26 28 2 maggio 16 » » » » » » » » Krampe Willi (Paderborn). Popper de Podhragy (Wien). Steigel Curzio (Wien). Bonapace Renzo (Roma). Lucarelli Gastone (Roma). Martoriati Mario (Roma). Ottaviani Giovanni (Verona). Ploier-Niederschck Edoardo (Wien). Ra vicino Adamo (Alessandria). de la Serna de la Laguna Terminos Eric (Meche len-Brussel). Ciocci Fazio (Nocera e Gualdo Tadino). Palma Antonio (Como). Apicella Mario (Latina). Piccini Ugo (Luni-La Spezia). Brancaleone Marcello (Roma). Frangiamore Alfonso (Agrigento). Occell Giuseppe (Mondovì). Fahmy Awad Kamel (Repubblica Araba d'Egitto). Fahmy Selim Kamel (Repubblica Araba d'Egitto). Ayoub Adly (Repubblica Araba d'Egitto). Faltas Charles (Repubblica Araba d'Egitto). Nour Kamal Abdel (Repubblica Araba d'Egitto). Abdalla Georges (Repubblica Araba d'Egitto). Oelker Carlo (San Sepolcro). Diarium Romanae Curiae 527 30 maggio 1973. Al sig. Fiorini Gioacchino (Comacchio). » Al sig. Elmi Guelfo (Ferrara). » Al sig. Veroni Giacomo (Ferrara). II Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 5 gennaio 1973. Al sig. Al sig. » 22 » » Al sig. 12 febbraio » Al sig. 25 » » Al sig. 2 marzo » » » » » 11 » » » » » » » 28 29 » » » 12 » » » 16 26 » » » » » UT » » » Al sig. » Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. aprile » » » » » » » » » 28 21 23 » Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. » maggio » » » 8 giugno 12 15 » » » » » Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Capponi Giovanni (Arezzo). Malhame Fred (Saint Maron of Detroit). Kamphuys Simone Giovanni G. M. (Haarlem). Busch Augusto (Essen). Lammerts Lamberto Ermanno Ignazio (Grò ningen). Manders Endrigo Carlo Pietro (Rotterdam). Gatti Ermanno (Todi). Remeyn Giacomo (Groningen). Groen Giovanni Cornelio (Haarlem). Hartemink Adolfo Adriano (Haarlem). Laane Cornelio Maria (Haarlem). Falcucci Giuliano (Roma). Celant Giovanni (Concordia-Pordenone). Zadro Mario (Concordia-Pordenone). Xuereb Giovanni (Gozo). Zammit Paolo (Gozo). Siepi Angelo (Pesaro). Stacchiotti Alvaro (Recanati). Di Bari Savino (Roma). Eggenhuizen Carlo Anna Antonio ('s-Hertogenbosch) . Van-Den-Dobbelsteen Pietro Giuseppe ('s-Hertogenbosch). Harzing Guglielmo A. M. (Utrecht). Jongstra Pietro (Breda). Panisi Abro (Guastalla). Van den Campinter Corrado Francesco Uberto (Roermond). Ciocci Domenico (Senigallia). Schulten Giovanni Bernardo (Utrecht). Marcoaldi Luigi (Viterbo). Denis Giovanni (Paris). Battisti Cesare (Luni-La Spezia). Zanardi Armando (Luni-La Spezia). Sarcuto Salvatore (Agrigento). Delplanque Marcel (Mechelen-Brussel). Bartoccini Secondo (Fossombrone). Bellanti Francesco Paolo (Foligno). Montenovo Franco (Foligno). Gottardo Luigi (Velletri). Mifsud Silvio Corrado (La Valletta). Sansone Romolo (L'Aquila). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 528 NECROLOGIO 24 31 agosto » 1973. Mons. Hickey David Francis, Vescovo tit. di Cabasa. » Mons. Errázuriz Gandarillas Ismael, Vescovo tit. di Drusiliana. 3 settembre » E.mo Signor Cardinale Santos Rufino J., Arcivescovo di Manila. 5 » » Mons. Nguyen-van Hien Simon Hoa, Vescovo di Dalat. 8 » » Mons. Babana Joseph, Vescovo di Zaku. 16 » » E.mo Signor Cardinale Heard William Theodore, del Titolo di S. Teodoro. 18 » » Mons. Poncet Alexandre, Vescovo tit. di Basilinopoli. 19 » » Mons. Vehr Urban John, già Arcivescovo di Denver. An. et vol. LXV 31 Octobris 1973 N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE APOSTOLICAE Sacra aedes Dominae Nostrae a Salute, in urbe Bangalore, in India, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. PAULUS P P . V I Ad perpetuam rei memoriam. — Quanta pietate quantaque religione christianus populus per longam aetatum seriem Mariam, Christi Matrem eandemque caeli Reginam, sit prosecutus, tum alia multa ostendunt, tum praesertim tituli qui, tamquam laudis insignia, tam augustissimae Matri impositi sunt. In quibus sane cognomen « Dominae Nostrae a salute )) in quod Bangalorensis sacra plebs, in India, iamdiu Virginis Mariae suae pietatis ornamenta congessit, haud minimum est, quippe cum hac humana et aeterna hominum sorte conexum, ad quam procurandam Christi, Redemptoris Nostri, cruciatus et mors spectaverunt. Qua re, cum venerabilis Frater Packiam Arokiaswamy, Archiepiscopus Bangalorensis, suo suorumque cleri et fidelium nomine, Nobis preces adhibuisset, ut templum « Dominae Nostrae a salute », seu, ut populus dicere consuevit, « Annai Arockiamarie », quod est in sua archidioecesi, ad dignitatem Basilicae Minoris eveheretur, Nos, considerato templum illud esse ob antiquitatem, maiestatem, artem venerabile, castaeque pietatis erga Virginem fontem, bene fieri censuimus, si tanti Antistitis precibus concederemus, atque Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione curas quodammodo rependeremus. Iis ergo quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino egit probatis, placet Nobis templum « Dominae Nostrae a salute », in Bangalorensi archidioecesi 34 - A. A. S. 530 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale situm, titulo atque honore Basilicae Minoris decorari, cum iuribus et concessionibus quae per Decretum « De titulo Basilicae Minoris », die vi factum, anno MDCCCCLXVIII, describuntur, certa spe fore, ut datus honor sive Dei laudi cedat atque Beatissimae Virginis Gloriae, sive christianam religionem amplificet. Ceterum hae Litterae Nostrae nunc et in posterum vim habere decernimus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die xxvi mensis Septembris, anno MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri undecimo. IOANNES Card. V I L L O T , Secretarius Status Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 242529. EPISTULA Ad Exc.mum P. D. Ioannem E. Taylor, Holmiensem Episcopum, sexto evoluto saeculo ab obitu S. Birgittae. Flos aquilonis, sancta Birgitta, cuius ab obitu sextum saeculum expletum hoc abiit anno, merito praedicatur meritoque fideles excitantur, ut in eius spiritualem pulchritudinem, dum sollemnis eiusdem Caelitis memoria recolitur, novo quasi impetu acti animos intendant. Lectissimae mulieri duplex patria erat : Suetia, ubi inito saeculo xiv in lucem est edita, et Roma, ubi viginti fere annos transegit et, ex Hierosolymitana peregrinatione reversa, ad aeternam Ierusalem die X X I I I mensis Iulii anno MCCCLXXIII caelo matura migravit. In regione illa septentrionali, ad quam, hac oblata occasione, mens religiosa studiosius convertitur, ecclesiastica vita tum temporis vigebat, maxime eo quod monachi Cistercienses et post eos Ordines Mendicantium pietatem populo accommodam invexerant. Ad quam fovendam etiam sacrae peregrinationes multum valebant, in quas christiani erant valde proclives. Cum ergo Scandinaviae incolae loca sacra, in dissitis etiam orbis partibus posita, pie, alacriter, audacter adibant, quasi quandam commutationem divitiarum spiritualium, alios in Christo fratres contingendo, faciebant sentiebantque vivacius unitatem corporis Ecclesiae. Birgitta, divini Sponsi praeventa amore, in eiusmodi rerum statu Acta Pauli Pp. VI 531 adolevit. Quamvis Deo virginitatem devovere affectaret, tamen, patris voluntati obsecuta, Ulfoni Gudmarsson, viro egregio, nupsit. Matrisfamilias autem exemplum praebuit mirabile : marito christiani amoris vinculo unanimem se praestans, liberos, quorum octo genuit, sollerter educavit, scilicet non solum patriae cives esse voluit recte institutos, sed etiam filios ac servos Dei. Inde factum est, ut religiosae vocationis germina in prole florescerent, immo altera filia, cui nomen Catharina, ad sanctitatis culmen, gratia divina operante, pertingeret. Est etiam mentio inicienda de effusa eius caritate erga membra Christi, egestate aliisque aerumnis divexata. Postquam maritus, sacra peregrinatione ad Compostellanum S. Iacobi sacrarium cum uxore peracta, in Ordinis Cisterciensis monasterium se recepit — ubi non multo tempore post diem obiit supremum — Birgitta, rebus domus suae ordinatis, vitae asceticae se prorsus dedidit et ascensiones suas in Deum disposuit, a quo mysticis donis est affatim locupletata. Dum in recessu prope monasterium, quo Ulfo, vir eius, confugerat, duos annos commorabatur, proposuit, Christo afflante, novum Ordinem, a Sanctissimo Salvatore nuncupatum, in honorem almae Virginis Deiparae Mariae condere, cuius monasteria gemina erant, quatenus virorum et mulierum rebus divinis vacantium aedes, inter se seiunctae, unam veluti communitatem, in Dei nomine congregatane., efììciebant. Prima eius Ordinis, cuius Regulam Urbanus V, Decessor Noster, anno MCCCLXX approbavit, coenobium fuit, cui appellatio Vadstena. Est quidem laetandum, quod religiosa ista Familia, quae temporibus illis, quibus vestis una Ecclesiae misere discindebatur, paene interiit, hoc saeculo ineunte, ad mulieres Deo consecratas quod attinet, refloruit et in Urbe, ad Campum flor um, ubi legifera mater olim degerat, domicilium constituit. Quod Institutum ut laetis proficiat incrementis, in hac S. Birgittae commemoratione vehementer optamus. Celebrantur etiam merito opera, quae « Revelationes » inscribuntur quibusque eius gratiae mysticae perhibentur; sunt autem monumenta, ob ubertatem sacrae doctrinae commendata, in quibus et cultus humanitatis Christi, eius Passionis, Beatae Mariae Virginis, S. Ioseph, Angelorum perhibetur. Quae ad scripta spiritualia et ad artem religiosam saeculi XV et xvi magnam vim habuerunt. Latius vero circumspiciens, S. Birgitta, velut altera Catharina Senensis, Ecclesiae et Apostolicae Sedi, difficili aetate illa, sedulas magnasque curas adhibuit. Renovationem eiusdem Ecclesiae, matris uni- 532 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale versalis, quae, ut ait Concilium Vaticanum I I , « i n via peregrinans vocatur a Christo ad ... perennem reformationem qua ipsa qua humanum terrenumque institutum, perpetuo indiget » ut filia devotissima expetivit, Clementem V I , Avenione morantem, tamquam (( mulier fortis » rogavit, ut Romam rediret, sacrum Iubilaeum in annum MCCCL indicendum promovit. 1 Haec ergo, quae vita et actione nobilem patriam suam septentrionalem et Petri Sedem in una Ecclesia tam praeclare salubriter que coniunxit, caelitus quasi confirmat magnánimos conatus eorum, qui nunc, post diuturnum ac lugendum discidium, ad unitatem christianorum redintegrandam incumbunt. Quod quidem Bonifatius IX, Decessor Noster, olim quodammodo praenuntiasse videtur, cum in Apostolicis Litteris, die VII mensis Octobris anno MCCCLXXXXI sub plumbo datis, asseruit se « bonae memoriae Beatam Birgittam » Sanctam esse declarare (( ad fidei et Ecclesiae unionem » . 2 Iuvat etiam memorare hanc singularis exempli mulierem, quamvis esset Deo penitus dedita, tamen a natione sua non fuisse alienam, quin immo, christiano patriae amore ductam, eius vero profectui studuisse. Ipsa eius prosapia per centum fere annos Suetiae reges praebuit, populi bono et sociali iustitiae intentos, in quibus et S. Ericus fuit. Quamquam domesticis curis detinebatur, tamen S. Birgitta saepius officiorum magistram in aula egit et regi Magno Erici seu Erikson eiusque uxori quasi mater sollicita adfuit. Quibus Biblia sacra, in Sueticum sermonem conversa, muneri dedit. His et praedictis scriptis ea etiam locum obtinet in historia litterarum patriae suae. Splendescat ergo hoc lumen, acceptum etiam iis, qui catholicae communionis non sunt participes ; sit haec eximia mulier deprecatrix apud Deum, ut Ecclesiae pacis et unitatis munera benigne concedat; hac animis obversante, Christifideles Suetiae et finitimarum regionum septentrionalium noverint eum, qui Ecclesiae catholicae praesit, in supremo ministerio apostolico versantem, egregiam existimationem fraternumque amorem sibi testari ; haec, quae olim fuit peregrina piissima, accendat animos eorum, qui proximo sacro Anno hanc Urbem peten t, ita sane ut paenitentia vitaeque interioris studio renovationem spiritualem perficiant, quae non solum singulis prodest, sed etiam in utilitatem Ecclesiae necnon civilis societatis redundat. 1 2 Decr. de Oecumenismo unitatis redintegratio, n. 6. Bullarium Priv. ac Dipl. Rom. Pont., I I I , Romae 1741, p. 391. Acta Pauli Pp. VI 533 Haec habuimus, quae sexto revoluto saeculo a morte S. Birgittae ad te scriberemus. Tibi denique et fidelibus curae tuae commissis Benedictionem Apostolicam spiritualis roboris et gaudii auspicem, amanti animo impertimus ; quam etiam ad Abbatissam Generalem et Sorores a S. Birgitta seu Ordinis Sanctissimi Salvatoris volumus pertinere. Ex Aedibus Vaticanis, die x i x mensis Septembris, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri undecimo. PAULUS P P . V I NUNTIUS GRATULATORIUS E.mo P. D. Iulio S. R. E. Cardinali Döpfner, Monacensi et Frisingensi Archiepiscopo, quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali. Optabilem profecto atque memorabilem sane episcopalis tuae vitae et operae metam prosperrime mox tu, Venerabilis Frater Noster, continges novamque laetandi magnopere simul et gloriandi Archidioecesi Monacensi et Frisingensi adferes causam. Nos autem, quibus scilicet cordi est et catholicae ubique religionis prosperitas et sacrorum Antistitum dignitas, cum a communi plurimorum gratulatione declarataque in te laetitia neutiquam alieni esse cupiamus, per hasce Litteras Nostras praeclarum illum eventum et diem, qui sollemni quidem ritu istic commemorabitur, decore consentaneo et laudationis studiosae ornatu cohonestare gestimus atque commendare. Viginti namque et quinque anni — industriae sollertis ac sacrae navitatis pieni — tibi iam effluxerunt, ex quo, iuvenis modo sacerdos Herbipolensis, providentis Dei consilio Episcopus Ecclesiae eius creatus es, eamque continuo pastoralis operis rationem ingressus quae citius effecit ut, trifariam in ministerio episcopali versatus, singularem inter sacros nationis tuae pastores locum obtineres atque eam tibi interea existimationem conciliares quae tantum abest ut paulatim exolescat ut contra magis adcrescat in dies. Tres, inquimus, Catholicorum communitates, tantis rerum accisarum ruinis conflictatae, in temet ipso feliciter dispexerunt et reppererunt consolatorem asperitatum, intrepidum impigrumque salutis restitutorem ac sedulum verae fidei propugnatorem. Nihil propterea dubitamus quin praeter eum, cui in praesentia temperas, ceteri quoque greges hoc tempore te magna benevolentia complectantur, studio prosequantur, efferant laudibus. 534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Te videlicet primus recepit Antistitem gratus Herbipolensis grex, quem cum tectis careret aliisque malis conflictaretur, confirmasti non solum ad reiiciendas domos, sed etiam ad aedificandam domum spiritualem, id est Ecclesiam, cuique providere non cessavisti novensiles sacerdotes ac solidae religionis adiumenta. Te deinde carus suscepit Berolinensis populus, cuius ad pergraves vitae incommoditates, familiarum partitiones, convictus necessitates levandas aliquantum et leniendas tam opibus atque instrumentis humanis adgressus es quam praesidio fidei et ductus tui firmamento. Te denique duodecim annos officio tenet Archidioecesis Monacensis et Frisingensis, quam quidem novimus te diligenter studere praeceptis et institutis Concilii Vaticani Secundi informare atque iam donavisse consiliis sacerdotum et laicorum, novis paroeciis, renovato educationis religiosae impetu, liturgiae sacrae studio. Quae universa cum catholico populo et clero istius regionis cedunt in salutis emolumentum, tum tibi sine dubitatione in meritum. His demum multiplicibus inceptis pastoralibus tuis ipsi Fratres in episcopatu Germanico veluti cumulum attulerunt — aliudque umeris tuis permagni ponderis imposuerunt onus —, cum te Praesidem Episcoporum conventus semel et iterum delegerunt, eoque suam sollertiae tuae ac ducendi facultatis fiduciam aperte comprobaverunt. Nec minus illuc decus tibi et officium accessit, postquam magno consensu ipsemet praefectus es Communi Synodo Dioecesium Reipublicae Foederatae Germaniae. Explorata autem Nos et penitus perspecta cum ipsi haec omnia habeamus, plures esse causas arbitramur cur una cum dilectissimo illo populo, et Fratribus in Episcopatu, sacerdotibus et amicis tuis ex animo vere tibi gratulemur hunc episcopalis officii tui faustum natalem. Superest tantum ut te, ad fideliorem usque et studiosiorem sacri muneris perfunctionem fraterne cohortati, Deum ipsum, pastorum columen atque praesidium, obtestemur ut te in statione tua diutissime conservet, vires mentis corporisque necessarias suppeditet, probatissima quaeque consilia praesens secundet, atque cor tuum et animum in famulatu Ecclesiae semper laetificet. Quas omnes gratias tibi largissime impetret Apostolica Nostra Benedictio, quam tibi toto ex pectore impertimur. Ex Aedibus Vaticanis, die x x v mensis Septembris, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri undecimo. PAULUS PP. V I Acta Pauli Pp. VI 535 ALLOCUTIONES I Sodalibus habita Primarii Consilii Italicae Actionis Catholicae. * È una vera gioia, oggi, la nostra, ricevere a questa Udienza voi, Delegati dell'Azione Cattolica Italiana, insieme con la Presidenza Nazionale. Benvenuti, venerati fratelli e figli carissimi; la vostra presenza ci è particolarmente gradita, perché voi rappresentate davanti ai nostri occhi tutte le diocesi e le associazioni d'Italia, e siete la conferma visibile della vitalità, dell'efficienza, della consolante realtà che è ancora l'Azione Cattolica Italiana. Questa Assemblea Generale, a cui siete venuti numerosi, si può ben considerare come un consuntivo dell'esperimento del vostro recente Statuto, un banco di prova della sua validità, un esame di questi tre anni di attività rinnovata e rivivificata, per paragonarne insieme i risultati e i frutti, e per prendere nuovo slancio. Allora, approfittiamo di una occasione così propizia, per chiedervi con tutto il nostro affetto di padre : come va la nostra Azione Cattolica? Qual è stata l'incidenza, nella sua vita, dello Statuto tanto ben preparato a suo tempo, approvato dai Vescovi italiani e da noi confermato « ad experimentum »? Vorremmo che questo incontro odierno col Papa, e del Papa con voi, facilitasse un colloquio franco e aperto su la natura e la finalità dell'Azione Cattolica, qual è stata nuovamente proposta all'attenzione di tutti gli iscritti dal recente Statuto. Vi diremo, anzi, che abbiamo voluto rileggerlo attentamente in questa circostanza : e ci siamo detti con profonda soddisfazione che, se la nostra Azione Cattolica rimane fedele al programma da esso tracciato, non può non vivere la propria identità, non può non continuare a rispondere alla fiducia che la Santa Sede, ormai da più di cent'anni, in essa ripone. Le indicazioni, che lo Statuto contiene nella sua sobria formulazione, sono talmente importanti che abbiam ritenuto di trarne per voi come un decalogo, che vogliamo lasciare alla riflessione vostra e dell'intera Azione Cattolica come ricordo di questa Assemblea. Ve ne proponiamo i punti senza intento sistematico, ma così come ne abbiamo raccolto ispirazione dalla lettura del testo. 1. E anzitutto la natura e lo scopo dell'Azione Cattolica : la sua * Die 22 mensis septembris a. 1973. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 536 missione è la missione stessa della Chiesa. Come dice lo Statuto, l'Azione Cattolica si impegna « per la realizzazione del fine generale apostolico della Chiesa » . * E questo era già stato sottolineato nella Premessa allo Statuto stesso : « Ciò che caratterizza l'Azione Cattolica è infatti l'assumere, come propria finalità essenziale, non questo o quel campo di apostolato, ma il fine stesso apostolico della Chiesa nella sua globalità ». Niente meno ! Quale ampio orizzonte, dunque, viene aperto alla vostra matura coscienza di cattolici generosi ! L'aiuto che vi si chiede non è delimitato da nessun confine o obbiettivo particolaristico, ma è immenso come la stessa missione apostolica della Chiesa, nella sua globalità. E lo Statuto ne fa chiaro programma nei suoi primi quattro paragrafi. Ora se PAzione Cattolica si misura col metro della missione universale della Chiesa, bisognerà dunque conoscere la Chiesa ; bisognerà approfondire debitamente tutta l'ecclesiologia che il Concilio Vaticano II ha tracciato con mano maestra, e quale noi non cessiamo di sondare e di illustrare ai fedeli, come precipua responsabilità del nostro magistero. E, sappiamo, la Chiesa è segno e « universale sacramento della salvezza » ; essa, « nel dare aiuto al mondo e nel ricevere molto da esso, a questo soltanto mira : che venga il Regno di Dio e si realizzi la salvezza dell'intera umanità » ; e questa sua missione è quella stessa di Cristo, sviluppata nel corso dei secoli. Pertanto, l'Azione Cattolica, inserita in questa universale ansia di far conoscere la carità di Cristo, in modo da essere riempiti di tutta la pienezza di Dio, ha davanti a sé un compito straordinariamente alto, che il Concilio ha così sintetizzato, come il primo dei contrassegni delle varie forme di apostolato di Azione Cattolica : « l'evangelizzazione e la santificazione degli uomini e la formazione cristiana della loro coscienza, in modo da impregnare dello spirito evangelico le varie comunità e i vari ambienti )). 2 3 4 5 6 7 1 N . 1. Nn. 1-4. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 48; cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. l, n. 5; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 45. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 45. Cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 5; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 8. Cfr. Eph. 3, 19. Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam Actuositatem, n. 20. 2 3 4 5 6 7 Acta Pauli Pp. VI 537 Questa destinazione apostolica suppone pertanto una continua acquisizione della genuina ecclesiologia conciliare; ma soprattutto esige un primato assoluto della vita interiore, come ancora diremo. 2. Al servizio della Chiesa locale. Però questa collaborazione potrebbe anche rimanere nel vago, nella sfera delle buone intenzioni, se non trovasse concreta e stimolante applicazione nella realtà quotidiana : il che significa che PAzione Cattolica è e deve essere al (( servizio nella Chiesa locale » . Poco varrebbe guardare oltre gli oceani, se si lasciassero languire le strutture in cui la Chiesa prende forma intorno a noi. Per questo lo Statuto parla chiaramente del contributo che l'Azione Cattolica è chiamata a offrire « agli organismi pastorali della diocesi », e del servizio che presta <( agli organismi pastorali parrocchiali, regionali e nazionali » . Ciò vorrà dire essere concretamente a disposizione delle necessità e delle esigenze vive della Chiesa d'oggi in Italia; vorrà dire contribuire volonterosamente ad avvalorare e a rinnovare le istituzioni comunitarie ecclesiali, evitando pericolose spinte centrifughe, secondo il programma assai particolareggiato e preciso, che il Decreto sull'Apostolato dei laici ha tracciato per l'azione in favore delle comunità ecclesiali, e particolarmente della parrocchia : questa, vi è detto, « offre un luminoso esempio di apostolato comunitario, fondendo insieme tutte le differenze umane che vi si trovano e inserendole nella universalità della Chiesa. Si abituino, i laici, ad agire, nella parrocchia, in intima unione con i loro sacerdoti; apportino alla comunità della Chiesa i propri problemi e quelli del mondo ... ; diano secondo le proprie possibilità il loro contributo a ogni iniziativa apostolica e missionaria della propria famiglia ecclesiastica » . " 3. Spirito di comunione. Lo Statuto parla inoltre della collaborazione che l'Azione Cattolica deve dare allé « diverse associazioni, opere e gruppi di apostolato cattolico » nonché « all'attività delle organizzazioni internazionali cattoliche » . " Ê evidente che il servizio alla Chiesa locale, non che precludere, accresce invece e rende più consapevole la sensibilità e l'impegno verso i problemi della Chiesa universale, sul cui vasto ritmo pulsante il vero membro dell'Azione Cattolica si 8 9 10 12 8 9 10 11 12 13 Cfr. Statuto, n. 6. Ib. Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam Actuositatem, n. 10. Ib. N . 7. N. 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 538 pone volonterosamente al passo. Nulla è da dimenticare di quanto forma nel mondo il tessuto connettivo della presenza dell'apostolato laicale : se ciò è sempre stato un dovere imprescindibile del cristiano impegnato, lo è specialmente oggi, quando la ricchezza e la celerità dei mezzi di comunicazione sociale favoriscono al massimo la reciproca conoscenza e presentano in tutta la loro urgenza i problemi pastorali e sociali di carattere universale. Questa partecipazione alle esigenze di tutto il fronte dell'apostolato mette in luce quel carattere comunitario dell'Azione Cattolica, che è anch'esso, secondo il Concilio, una sua nota caratteristica : « i laici agiscono uniti a guisa di corpo organico affinché sia meglio espressa la comunità delle Chiese e l'apostolato riesca efficace » . È questo il modo di vivere, oggi, quella (( comunanza fraterna », quella koinonia che fu alle origini il segno più evidente della Chiesa, e che deve far riconoscere i cristiani generosi nelle mutazioni e nelle contraddizioni del mondo di oggi. 4. Collaborazione con la Gerarchia. Non vogliamo insistere su questo punto essenziale costitutivo dell'Azione Cattolica, tanto esso è noto. Senza la collaborazione con la Gerarchia ecclesiastica non si dà Azione Cattolica : il Concilio Vaticano II è stato esplicito su questo punto quando ha richiesto sia la collaborazione con la Gerarchia, sia la superiore guida di questa come note caratteristiche perché vi sia Azione Cattolica. Bene fa perciò lo Statuto a ribadire il principio fino dal numero 1; e, nel darne la definizione al num. 5, esso traccia un vero programma di vita, inquadrato in una visione profondamente teologica e pastorale : (( L'Azione Cattolica Italiana, per realizzare il proprio servizio alla costruzione e missione del Popolo di Dio, collabora direttamente con la Gerarchia, posta dal Signore a reggere la Chiesa, in un rapporto di piena comunione e fiducia. Accoglie con aperta disponibilità la sua guida e le offre con responsabile iniziativa il proprio organico e sistematico contributo per l'unica pastorale della Chiesa. Collabora alla crescita della comunione fra laici, clero e Vescovi ». Non diciamo altro: ma pare a noi che si possa aggiungere che cotesta collaborazione con la Gerarchia ecclesiastica si rende meglio visibile e operante nella presenza, in mezzo a voi, dell'Assistente Ecclesiastico. Lo Statuto ne traccia esaurientemente la fisionomia e il posto 1 4 15 16 14 15 16 Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam Actuositatem, n. 20. Act. 2, 42. Cfr. Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam Actuositatem, n. 20, b, d. 539 Acta Patili Pp. VI entro la vita dell'Associazione d'Azione Cattolica, come di colui che contribuisce « ad alimentare la vita spirituale ed il senso apostolico e a promuoverne Punita » . E così è davvero ; ciascuno di noi ha il ricordo particolare di uno o più Sacerdoti, che, lieti e generosi, umili e silenziosi e prudenti, pieni di zelo e di pietà, hanno lasciato un'orma indelebile nell'anima di generazioni di giovani, di uomini e di donne da essi formati. Siano benedetti quei preti! Vogliamo profittare anche di questa occasione per esortare i nostri amatissimi Sacerdoti, quelli giovani specialmente, ad apprezzare quanto merita, nel suo valore ecclesiologico e sociale, la formula pedagogica ed apostolica dell'Azione Cattolica, che la Chiesa ancora oggi offre al loro ministero, e a dedicarvi con grande fiducia e con genio sacerdotale le loro assidue sollecitudini pastorali. Ricordiamo poi che il Concilio Vaticano II ha richiesto una grande cura nella scelta dei sacerdoti assistenti, che siano « dotati delle qualità necessarie, e convenientemente formati per aiutare i laici » ; ha sottolineato giustamente che essi, « una volta ricevuta la missione della Gerarchia, la rappresentano nella loro azione pastorale )> ; e ne ha tracciato il ritratto ideale per il compito, eminentemente formativo e spirituale, che essi hanno in seno alle Associazioni. Di fatto, se l'Azione Cattolica ha una finalità eminentemente formativa, la presenza e l'opera del Sacerdote, opportunamente distinta nella propria sfera di competenza, è da ritenere insostituibile per un'attività che richiede la natura, la consacrazione, la dedizione, l'arte pastorale e pedagogica di un'esistenza sacerdotale. Se quest'azione dovrà essere rispettosa dell'autonomia dei compiti demandati ai laici, essa non potrà peraltro esserne messa come ai margini quasi che l'associazione laicale ne sia indipendente, perché soltanto la mutua collaborazione del sacerdote e dei laici, che si integra a vicenda ed ha bisogno Puna dell'altra, assicurerà all'Azione Cattolica la sua vera fisionomia e la sua fecondità. 1 7 1 8 1 9 5. Teologia del laicato. Come abbiamo richiesto un inserimento nella ecclesiologia del Concilio Vaticano I I , così pensiamo che non si possa dare vera Azione Cattolica senza un adeguato approfondimento della natura e della posizione del laico nella Chiesa : diciamo pure, senza una conoscenza compiuta della teologia del laicato, richiesta dal tempo nostro. La lettura dello Statuto scopre grandi ricchezze in 17 18 19 N. 10. Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam Actuositatem, n. 25. Ib. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 540 questa direzione, che sarebbero incomprensibili senza questa necessaria conoscenza teologica. Còsi avviene quando si parla dell'impegno dei laici a formarsi all'apostolato « nella loro specifica condizione di vita w, a collaborare « alla missione della Chiesa secondo il modo loro proprio portando la loro esperienza ed assumendo la loro responsabilità nella vita dell'Associazione )) ; a « testimoniare nella loro vita l'unione con Cristo e ad informare allo spirito cristiano le scelte da loro compiute, con propria personale responsabilità, nell'ambito delle realtà temporali » ; eccetera. Queste parole rivelano tutta la ricca tematica della teologia del laicato, quale il Concilio l'ha dispensata a piene mani, chiarendo in modo eloquente la fisionomia del laico fedele nella Chiesa come fermento per la santificazione del mondo, come apostolo del regno di Dio, nello spirito delle beatitudini, per elevare anche le cose temporali come possibili mezzi di salvezza e per indirizzarle al disegno del regno di Dio. L'attività dell'Azione Cattolica non può più essere routinière dopo il capo IV della Costituzione Lumen gentium, che ha definito la posizione dei laici nella Chiesa, ed ha tratto dai postulati del Battesimo e della Cresima, le indicazioni per la loro dignità e azione sacerdotale, profetica e regale. Peraltro il Concilio ha distinto bene, nel Decreto sull'apostolato dei laici, il laicato cattolico e l'Azione Cattolica, la quale unisce più strettamente i laici all'apostolato gerarchico e rende più prezioso il loro contributo alla diffusione del regno di Cristo, in virtù delle quattro note caratteristiche, che secondo il Decreto Apostolicam Actuositatem devono coesistere insieme perché l'azione laicale diventi vera Azione Cattolica. Dimenticare quelle note — che già abbiamo via via citato — vorrebbe dire esporre l'Azione Cattolica a perdere la sua identità. 6. Responsabilità del laicato. Allora diremo: Noblesse oblige. Se tale e tanta è la grandezza del laico nella Chiesa — e del laico impegnato nell'Azione Cattolica — a lui spetterà una responsabilità costante nel realizzare con coerenza e con perseveranza le consegne del Concilio, così egregiamente richiamate nello Statuto. Occorrerà perciò spendersi generosamente al servizio degli ideali propri dell'Azione Cattolica, nell'appoggio franco e fattivo alla sua 20 2 1 2 2 23 20 21 N . 3. Ib. 22 Ib. 25 N. 20. Acta Pauli Pp. VI 541 scelta religiosa e pastorale, nonché nel coerente impegno temporale, distinguendo doverosamente tra quanto è compito dei singoli laici, e laici cristiani, e quanto è doveroso e possibile all'Associazione di Azione Cattolica in quanto tale; tutto ciò per evitare il pericolo del disimpegno, sia che questo assuma le forme di una certa indifferenza di fronte ai doveri sociali, paga soltanto di adempiere quietamente i propri obblighi religiosi personali, sia che esso disimpegno diventi un liberismo incoerente, di fronte alle precise responsabilità e scelte temporali. Voi siete pertanto chiamati a contribuire alla realizzazione piena e comunitaria delle finalità proprie dell'Associazione, in quanto Azione Cattolica. Ma v'è di più, carissimi figli. La Chiesa stessa vi dà fiducia; la Chiesa vi chiama. Non è poco ciò ch'ella attende da voi ! Non vi richiede solo una vaga presenza, una testimonianza nebulosa, o un impegno a parole : ella vi affida se stessa e il suo avvenire ! L'Azione Cattolica, infatti, è chiamata dal Concilio a collaborare « per piantare la Chiesa e per lo sviluppo della comunità cristiana » insieme con altri tipi specifici di ministero — sacerdoti, diaconi, catechisti, Religiosi e Religiose — « che, suscitati nell'ambito stesso dei fedeli da una vocazione divina, debbono essere da tutti promossi e rispettati con cura premurosa » . Quale impegno è dunque questo ! 2 4 Per una collaborazione così alta, preziosa, che vi associa intimamente, ovunque voi siate, alla natura e alla vocazione apostolica e missionaria della Chiesa, è pertanto necessaria una solida preparazione interiore affinché l'Azione Cattolica mantenga la sua « ispirazione spirituale-religiosa », come l'abbiamo definita nella nostra lettera del 10 ottobre 1969 per l'approvazione dello Statuto. Così abbiamo visto con grande soddisfazione che l'art. 13 dello Statuto presenta il dovere di contribuire alla realizzazione delle finalità dell'Associazione (( con la preghiera e con il sacrificio, con lo studio e con l'azione ». Sono quattro cardini, che certo non han fatto il loro tempo, e sui quali concludiamo il nostro decalogo. 7. Valore della preghiera. Essa è (( l'anima di ogni apostolato », e perciò, se mancasse, l'Azione Cattolica verrebbe a essere privata della sua spina dorsale. Abbiate pertanto una solida vita liturgica e sacramentale, incentrata sulla pietà eucaristica e sulla assidua partecipazione alla Messa. Ma non dimenticate altresì le forme tradizionali, 24 Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 542 che tanti frutti hanno dato per la formazione dei ceti dirigenti e delle schiere dei soci di Azione Cattolica : esercizi e ritiri spirituali, ore di adorazione, Rosario quotidiano per esprimere la propria limpida e virile devozione mariana. 8. Necessità del sacrificio: in un momento in cui la mentalità permissiva ed edonistica sembra aver infiacchito le volontà con l'esaltazione dell'istinto e del capriccio, occorre richiamare l'impegno comune — e specialmente dei giovani, tanto generosi per natura — al significato del sacrifìcio come valore formativo della persona umana. L'Azione Cattolica Italiana ha avuto in passato grande merito nel formare come una mentalità e una scuola di forti volontà, temprate nel dominio di sé; ha insegnato un amore al sacrifìcio che non ha nulla a che vedere con i pur alti postulati di certe filosofìe antiche e moderne, e di nobilissime religioni non cristiane, ma che si comprende solo alla luce della Croce, nell'applicazione del paolino adimpleo ea quae desunt passionum Christi: vale a dire, in un amore ardente e silenzioso, dolce e appassionato a Cristo crocefisso, che ci ha redenti nel suo dono d'amore. 25 9. Importanza dello studio, perché oggi, come ieri, l'apostolato è difficile, è contrastato, suppone convinzioni profonde e durature : e le convinzioni non si improvvisano, né si affidano alla labile carica del sentimento, ma esigono una solida preparazione della mente insieme con l'allenamento della volontà. Sono sempre le nostre care Associazioni di Azione Cattolica un centro di irradiazione mediante la cultura religiosa? i corsi di teologia per i laici? le varie iniziative per l'aggancio con le culture odierne? Studiano i nostri cari iscritti? Studiano la Parola di Dio nell'Antico e nel Nuovo Testamento, specie il Vangelo e le lettere di San Paolo? i documenti conciliari? gli atti del magistero pontifìcio ed episcopale? Siate sempre all'altezza dei tempi, per esser pronti a dar ragione della vostra fede a chi ve lo domandi. 26 10. Infine, Vazione: che è il vostro appellativo per antonomasia, e sgorga incoercibile dalla ricchezza interiore, alimentata dalle fonti spirituali che vi abbiamo finora descritte. L'azione vi chiama a dare la testimonianza a Cristo nell'impegno apostolico e temporale, « con propria personale responsabilità ) ) . Lo Statuto, ispirandosi al Conci27 25 26 27 Col. 1, 24. Cfr. 1 Pt. 3, 15. N . 3. Acta Pauli Pp. VI 543 lio, vi ha dischiuso tutto il campo delle realtà temporali, in cui, come laici, potete e dovete essere presenti ; ha sottolineato con un particolare punto la collaborazione allo sviluppo della famiglia : e voi sapete quanto ciò ci stia a cuore, che proprio recentemente abbiamo istituito un apposito Comitato per la famiglia. E così dicasi per tutti gli altri settori della vita moderna, dalla professione alla scuola, al lavoro, al tempo libero, ai mezzi di comunicazione sociale. I talenti, a voi affidati dal Signore, aspettano di essere trafficati : non nascondeteli ! Vi è bisogno di anime generose, che sappiano agire gioiosamente per il Regno di Dio ! Siate sempre fra queste! 28 È il nostro augurio, carissimi Delegati dell'Azione Cattolica Italiana! Vi abbiamo tracciato, con la semplicità e l'effusione del nostro affetto, un piano di riflessione e di lavoro, traendolo dalla natura e dalle norme della vostra Associazione. Siamo certi che vi sarà di ispirazione e di stimolo per il periodo di attività che si apre ora alla vostra buona volontà. Il Signore sia con voi, ad aiutarvi, a sostenervi, a darvi la sua gioia e la sua forza : gaudium Domini sit fortitudo vestra! E ora la nostra Benedizione a voi e all'intera Azione Cattolica Italiana. 29 II Ad Excellentissimum Virum Polys Modinos, Cypricae Civitatis primum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Monsieur V Ambassadeur, Nous remercions Votre Excellence des sentiments élevés qu'Elle vient d'exprimer en Nous présentant ses lettres de créance. Nous y sommes d'autant plus sensible que c'est la première fois que l'Ile de Chypre se trouve ainsi représentée, par un Ambassadeur, auprès de ce Siège Apostolique. Soyez assuré de notre cordiale bienvenue. Par delà votre personne, Nous saluons respectueusement Sa Béatitude l'Archevêque Makarios, Président de la République, qui assume, depuis l'indépendance de votre cher pays, la lourde charge de la magis28 29 N. 9. Cfr. 2 Esdr. 8, 10. * Die 24 mensis septembris a. 1973. 544 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale trature suprême au service de tous les Cypriotes. Et Nous accueillons, avec une grande sympathie et des vœux confiants, ces relations diplomatiques que son Gouvernement a voulu établir avec le Saint-Siège. Dans ce contexte, Nous espérons renforcer notre contribution spécifique au respect des droits de l'homme, à la justice, à la paix, au progrès spirituel, sachant le prix que vos compatriotes attachent à ces idéaux si nécessaires pour leur pays et pour l'ensemble des peuples. Le message de Votre Excellence Nous permet d'évoquer le passé prestigieux et parfois tourmenté de votre patrie, la symbiose des multiples civilisations qui l'ont marquée de leurs empreintes, le courage dont elle a dû faire preuve pour garder son originalité et trouver les voies pacifiques de la vie commune, les richesses de tous ordres dont elle demeure justement fière : ces valeurs humaines suscitent aussi notre estime et notre joie. Vous comprendrez que Nous sommes particulièrement sensible à l'une d'entre elles : la vitalité chrétienne qui n'a cessé de se déployer chez vous, depuis le jour béni où le grand Apôtre saint Paul y apporta la lumière de l'Evangile : c'était sa première étape au sortir d'Antioche. Près du lieu où il termina sa course missionnaire, Nous recommandons à son intercession ces vénérables communautés chrétiennes qui lui tenaient tant à cœur. Nous formons des vœux fervents pour la Communauté catholique, qui Nous est spécialement chère, pour tous nos frères dans la foi qui sont à Chypre, avec lesquels Nous souhaitons que puisse se réaliser la pleine communion voulue par Notre Seigneur, et pour tous ceux qui partagent notre croyance dans le Dieu tout-puissant. A vous-même, Monsieur l'Ambassadeur, Nous souhaitons une fructueuse mission auprès du Saint-Siège, pour le bien de l'ensemble de vos compatriotes, et la poursuite de la paix en ce creuset méditerranéen où Chypre occupe une place de choix. De tout cœur, Nous implorons sur votre personne, sur ceux qui vous sont chers, sur tous les habitants de votre pays et sur ses gouvernants, les bénédictions abondantes du TrèsHaut. Acta Pauli Pp. VI 545 III Ad Excellentissimum Virum Paulum Farrugia, Melitensis Civitatis apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici L i t t e r a s crediti muneris testes tradentem. * Signor Ambasciatore, Desideriamo manifestarLe la nostra cordiale gratitudine per le nobili parole che Ella ha voluto testé indirizzarci nel presentare le Lettere ufficiali che L'accreditano quale Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario dello Stato di Malta presso la Santa ßede. Nelle cortesi espressioni rivolte alla nostra persona, nei suoi accenti di piena adesione alla missione di pace della Santa Sede, come pure nei suoi riferimenti ai vincoli di secolare fedeltà che uniscono Malta con il centro della Cattolicità, noi abbiamo percepito l'eco dei sentimenti del carissimo popolo Maltese, e il suo fermo proposito di sviluppare sempre più, attraverso l'opera di Vostra Eccellenza, i cordiali rapporti esistenti tra Malta e la Santa Sede : rapporti che — come Ella dichiarava con espressione molto significativa e felice — vanno ben oltre alla semplice formalità di uno scambio di Ambasciatori. Questo clima di cordialità e di mutua fiducia che si è ormai così felicemente instaurato, non dovrebbe meravigliare, se si ricorda l'importanza che per molti secoli Malta ebbe per la difesa della civiltà cristiana, e se si riflette all'influsso così profondo che l'insegnamento dell'Evangelo ha avuto nella vita e nelle istituzioni del suo popolo. Del resto le belle realizzazioni in campo educativo, caritativo, pastorale, missionario nelle quali tuttora si manifesta la fede cattolica della vostra gente, sono là a testimoniare con l'eloquenza dei fatti la fiorente vitalità della Chiesa Maltese. Ciò costituisce per noi motivo di sincera gioia. Ed è anche, ci sembra, garanzia per un avvenire di pace e di vero progresso per la vostra Isola. La Chiesa, infatti, facendo penetrare sempre più lo spirito del messaggio evangelico nei costumi di un popolo e negli ordinamenti civili, non può che rafforzare, tra i figli di una stessa patria, l'unione fraterna, la mutua collaborazione, e la stima di quei valori spirituali * Die 1 mensis octobris a. 1973. 35 - A. A,. S. 546 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale che nella società sono alla base della tranquillità pubblica e di ogni progresso morale e sociale. Sappiamo, Signor Ambasciatore, — e le sue parole ce ne hanno dato chiara conferma — che la sua Nazione intende offrire una fattiva collaborazione al grande e universale problema della pace. In questo nobile sforzo, sappia, Signor Ambasciatore, che Malta troverà nella Santa Sede valido appoggio e piena comprensione ; come pure possiamo assicurarla della nostra costante benevolenza verso tutti quegli sforzi che il Paese, sotto la guida dei suoi Governanti, sta compiendo, pur in mezzo ad immancabili difficoltà, per un ordinato sviluppo, mediante l'attuazione di un'autentica giustizia sociale. Con questi sentimenti noi siamo lieti di darLe oggi il nostro più cordiale benvenuto; e mentre formuliamo voti per il fruttuoso compimento della sua alta missione, di gran cuore impartiamo a Lei e alla sua cara Patria la nostra propiziatrice Apostolica Benedizione. IV Ad Sodales Ordinis Sancti Benedicti in Alma Urbe congregatos ad disceptandum de ratione experiendi Deum in vita monastica. * Dilectissimi Nobis sodales Ordinis Sancti Benedicti, Ex animo vos salutamus, qui, totum Ordinem Sancti Benedicti veluti repraesentantes, vos contulistis huc — ut verbis sancti Cypriani utamur — « ad Petri cathedram atque ad ecclesiam principalem, unde unitas sacerdotalis exorta est » , * atque Nosmet voluistis invisere, qui eidem beato Petro, longa Pontificum serie interposita, in apostolico ministerio successimus. Salutem etiam impertimus Prioribus, hic praesentibus, monasteriorum, quae fere omnia in Africa et America Latina, ut appellant, sunt sita; quibus in regionibus laudanda cum alacritate operi missionali vires impenditis, scilicet « ditissimam traditionem Ordinis vestri ibi implantare satagitis » . Salvere insuper iubemus, egregiam simul existimationem testantes, observatores, qui, licet catholicae communionis non sint perfecte parti2 * Die 1 mensis octobris a. 1973. Ep. 12, 14; PL 3, 844-845. Cfr. Conc. Vat. I I , Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 18. 1 2 547 Acta Pauli Pp. VI cipes, tamen sancti Benedicti vestigia in monastico instituto sectari nituntur. Adsunt denique, quas paterne excipimus, nonnullae antistitae monasteriorum et moderatrices generales Congregationum, quae eiusdem Patriarchae spiritum sequuntur ex eiusque nomine appellantur. Novimus vos conventum in praesenti agere, cui hoc non levis ponderis argumentum est propositum : de ratione experiendi Deum in vita monastica ; quod quidem varias veluti facies habet, quatenus consideratur secundum doctrinam biblicam, secundum sacram Liturgiam, secundum historiam, secundum horum temporum condiciones et necessitates. Probamus sane hoc argumentum, siquidem perturbata hac aetate nostra prorsus redeundum est ad magnas et primarias cogitationes, quae ipsam existentiam humanam respiciunt. Periculum est enim hodie, ut homines sacrum a mente sua atque a se gerendi modo amoveant ac Deo, saltem in ipso vitae usu, se carere posse praesumant. Qua saeculari ratione interdum etiam aliquatenus infici possunt ii, qui divino se mancipaverunt servitio et ministerio se addixerunt pastorali. Vos autem qua monachi ipso aspectu, habitu ac vitae genere vestro declaratis vel declaretis oportet, vos esse homines eiusmodi, qui non in rebus fluxis et vanis huius mundi consistant, sed qui illum toto corde exquirant, qui est Absolutus : Deum solum dicimus, Deum summum bonum, Deum aeternum. Effulget hic profecto ante mentis oculos germana notio religionis, qua homo se penitus sentit ordinari ad Deum, creatorem, gubernatorem, ultimum finem auctoremque salutis, cui internum atque externum exhibeat cultum. Haec ergo religio hominem totum complectitur ac pleno officio Deo se devovendi devincit. 3 Itaque vos, qui « optimam partem eligistis ) ) , utpote quorum « praecipuum officium sit divinae Maiestati humile simul ac nobile servitium praestare intra saepta monasterii » , praecellentem vim vitae interioris asseveratis, obnitentes saeculari illi inclinationi, qua mortales moventur, ut a suo veluti centro discedant et ad exteriora se effundant. Curae igitur sit vobis, ut religiosi sitis, qui singulari prorsus titulo sic dicantur, quatenus ad Deum, cui consiliorum evangelicorum professione estis addicti, ascendere studetis contemplativa vivendi ratione, quam cotidiano nisu teneatis. Hoc ipso modo Dei neglegentiam et profanum vitae cursum, quae mundum horum temporum peragantur, recusans. 4 3 4 Cfr. Luc. 10, 42. Cfr. Conc. Vat. I I , Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 548 Ex iis, quae breviter exposuimus, iam excellentia precationis Deo adhibendae elucet. Omnes quidem Ecclesiae filii, ut probe nostis, Patrem oportet adorent « in spiritu et veritate » ; cum vero in mundo huius aetatis orationi tot parentur insidiae, tot impendeant pericula, vobis, in felicior e statu positis, peculiare officium concredatur studium et operam conferendi, ut Ecclesia reapse appareat velut Ecclesia orans. 5 Compertum habemus, quanto cum studio in hoc conventu rem liturgicam inquisiveritis. Laetamur sane de diligentia vestra ac de vehementi desiderio faciendi, ut venerabilis traditio vestra vigeat apud vos atque servetur, quae partem essentialem efficit vitae spiritualis vestrae, et quae saeculorum decursu semper incremento fuit ipsius Ecclesiae vitae. Novimus etiam quadam anxietate vos affici circa vim vitalem, altam significationem et utilitates, quae ex renovatione liturgica, a vobis peracta, ortae sint; ad quam anxietatem adiungitur timor, ne eaedem utilitates non recte ac merito agnoscantur, eo vel magis quod diversae animorum inclinationes in magna Familia sancti Benedicti apparuerint circa ordinem in Liturgia Horarum observandum : scilicet utrum eundem ordinem in variis monasteriis vestris oporteat esse uniformem aut peculiarem. Quae quidem quaestio non levis est ponderis, sive quoad constantem traditionem vestram historicam et spiritualem, sive quoad conexionem vestram monasticam, quae non amplius una tantum sacrae Liturgiae forma confirmaretur, sed pluribus ac diversis vocibus exprimeretur, ita ut in laudibus divinis celebrandis non amplius essetis « una voce dicentes ». De hac igitur quaestione recogitandum erit ea sane ratione, quae omnia complectatur, iuxta vota a vobis prolata, antequam opportunae normae, praecepti vim habentes, statuantur. Verumtamen affirmare cupimus fore, ut difficultates obortae ita perpendantur, ut ütilitatum iam allatarum debita ratio ducatur, dum communi nisu contenditis huic mundo, qui saecularem mentis habitum induit, testimonium orationis ferventis ac vividae praebere. Certos igitur vos reddentes de paterna sollicitudine Nostra circa bonum communitatum monasticarum vestrarum, asseveramus Nos attente esse consideraturos exitus et fructus operae a vobis in hac re positae, atque sapientiam consuetam, quacum huic rei incumbitis, iam nunc Nos magni aestimare fatemur. Sed non solum officium liturgicae precationis, cuius momentum 5 Cfr. Io. 4, 23. Acta Pauli Pp. VI 549 sane permagnum est, sed etiam privatae est vobis implendum; de qua re Concilium Vaticanum Secundum egregie monuit ; atque ipse sanctus Benedictus in Regula de ea agere perhibetur in capite, quod « De reverentia orationis » inscribitur : « Domino Deo universorum cum omni humilitate et puritatis devotione supplicandum est » . Hortamenta legiferi patris vestri nequaquam aliena sunt ab hac aetate, qua res celeriter progrediuntur atque mutantur. Ut olim ita et nunc est vobis constituenda (( dominici schola servitii » ; id est monasteria vestra ita sint disposita oportet, ut homines, qui eo ingrediuntur, discant Deo servire et hoc famulatu se continenter exerceant. Hoc vero servitium imprimis comprehendit cultum divinum, quo virtus religionis ad effectum deducitur, quam supra significavimus, atque sanctificationem. 6 7 8 Ad cultum quod attinet, peculiare quiddam libet in luce collocare : dum sacram Liturgiam assidue pieque, ut addecet, colitis, suavissima illa vox cantantis Ecclesiae exsonet neque umquam cesset in sacris aedibus vestris. Etenim etiam homines, qui nunc sunt, percipiunt ineffabilem vim, animos elevantem, quae inest in cantu, qui sensum adorationis, laudis, paenitentiae, deprecationis leni modulamine interpretatur. Quod vero ad sanctificationem spectat, perpendenda est haec sancti Augustini sententia : « non solum vox tua sonet laudes Dei, sed opera tua concordent cum voce tua » . 9 Quamvis abstracti sitis a saeculo, ut Domino vacetis, tamen-« segregati estis in Evangelium Dei ) ) . E monasteriis igitur vestris arcana illa fecunditas apostolica, de qua Concilium loquitur, in eandem Ecclesiam hominumque societatem dimanet. In iis fermentum comparetur, quod efficiat, ut mundus, divina operante virtute, renovetur. Praeterea haec sanctificatio non solum animi vitam respicit, sed illa etiam, quae agitis in regione cultus ingenii, quatenus, ut exempla proferamus, peculiaribus studiis rei liturgicae, biblicae, historicae ad communem fructum incumbitis aut labori insistitis, ei potissimum, qui manibus fit. Quo quidem — hoc liceat addere — hominibus, qui paupertate aliisque aerumnis vexantur, subvenire potestis, servatis, ut 10 11 6 7 8 9 10 11 Cfr. Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 12. Cap. 20. - Cfr. P. Delatte, Commentaire sur la Règle de Saint Benoît, Paris, p. 217. Reg., prol. Enarr. in Ps. 166, 2; PL 37, 1899. Cfr. Rom. 1, 1. Cfr. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 7. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 550 patet, monasticae conversationis institutis. Hoc menti Patrum Concilii congruit, qui religiosos ita sunt adhortati : « conferant ad egenorum sustentationem, quos omnes in visceribus Christi diligant Non solum denique vita cuiusque vestrum sed et vita communis tota, quae vos dulci vinculo caritatis coniungat, hac sanctificationis nota commendetur : per communiter enim vivendi societatem, quae in Deum dirigitur, unusquisque adiuvetur ad dominicum praestandum servitium, impellatur ad operandum pro fratribus, a periculis defendatur. Ita profecto mundo testimonium exhibebitis sanctitatis Ecclesiae. Est denique huiusmodi communitas quasi quidam novitiatus, quo religiosi per vitae cursum ad diem sempiternum praeparantur. Non immerito ergo sanctus Benedictus inter instrumenta bonorum operum hoc recensuit : (( Vitam aeternam omni concupiscentia spirituali desiderare ) ) . Horum omnium exemplum praebeat et ad haec excitet fratres, suae curae commissos, Abbas. Quamquam regendi munus his temporibus difficilius est redditum, tamen is, qui « Christi ... agere vices in monasterio creditur ) ) , omni ope annitatur, ut vigor vitae spiritualis et monasticae disciplinae firmetur, augeatur, et si opus est, restituatur. Eo etiam Abbas iugiter contendat, ut coniunctionem cum Magisterio Ecclesiae integram servet quasi canalem, per quem aqua viva ipsi et sodalibus, quibus praeest, derivatur. Haec habuimus, quae amanti animo ad vos diceremus, nec dubitamus, quin operam daturi sitis, ut Ordo vester ad aedificationem Ecclesiae spiritualibus viribus, his etiam temporibus, ad cuius necessitates prudenter sese accommodet, polleat. Ad quod incitet vos etiam indictus Annus Sacer, quem, ut scitis, esse volumus tempus renovationis interioris. Denique, veluti pignus caelestium munerum et testimonium certae dilectionis Nostrae, Benedictionem Apostolicam vobis, qui adestis, et cunctis familiarum vestrarum sodalibus in Domino impertimus. 13 14 Cfr. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. I S ; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 42. Reg., cap. 4. Reg., cap. 2. 12 13 14 Acta Pauli Pp. VI 551 V Ad Excellentissimum Virum Sami Droubi, Reipublicae Arabae Syriacae liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras tradidit legationis fidem facientes. * Monsieur l'Ambassadeur, L'hommage que vous venez de rendre au Saint-Siège, la confiance que vous témoignez à son égard au nom du peuple syrien, Nous touchent profondément. Avec nos remerciements, Nous présentons à Votre Excellence nos souhaits de cordiale bienvenue. Nous accueillons avec gratitude les hommages de Son Excellence Monsieur le Président de la République Arabe Syrienne, dont vous vous êtes fait l'interprète en Nous remettant ces Lettres de créance. La place que vous prenez aujourd'hui dans la lignée des Ambassadeurs de votre pays témoigne de la volonté de votre gouvernement et du peuple syrien d'entretenir et de renforcer avec le Saint-Siège une collaboration sincère et fructueuse, pour développer et mettre en oeuvre les idéaux les plus élevés de justice, de paix et de fraternité. Nous ne doutons pas que votre haute mission ne contribue à servir ce noble dessein. Parmi ces valeurs humaines, inséparables à nos yeux d'une attitude spirituelle, Votre Excellence a tenu à souligner l'esprit universaliste. C'est bien là en effet un caractère essentiel du message dont l'Eglise catholique est porteuse. Si aucun peuple ne peut être exclu de la famille spirituelle de ceux qu'embrasse la miséricorde de Dieu, aucun non plus ne peut être exclu de la famille humaine : chacun doit pouvoir y être reconnu, faire valoir ses droits inviolables à l'existence, à la vie, à la dignité de ses membres, sans oublier ses obligations envers les autres partenaires. Malheureusement, cette œuvre de raison et de justice, seule voie d'une fraternité durable, est très souvent bafouée. Aucun homme digne de ce nom, aucun croyant surtout, aucune nation non plus, ne saurait se désintéresser de situations qui pèsent si lourdement sur beaucoup de populations civiles et mettent en péril le bien commun de l'humanité. Il faut amener chacun à considérer dans tout homme un frère, former les consciences à ce devoir capital, obtenir le consensus de la plus large * Die 4 mensis octobris a. 1973. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 552 opinion publique, chercher sans relâche les concertations et les instruments juridiques garantissant la justice pour tous. C'est sur ce terrain, Votre Excellence le sait, que nous déployons notre mission d'amour, de paix et de fraternité, et nous le faisons avec une ferveur renouvelée au bénéfice de ce Moyen-Orient qui nous est cher à tant de titres. Dans cet esprit, nous sommes très attentif aux espoirs et aux souffrances de vos peuples dont vous vous êtes fait l'écho en notre présence. Nous pensons avec une affection particulière aux communautés catholiques de Syrie, heureux de les voir partager la culture et les aspirations de leurs compatriotes, dans la fidélité à leur Eglise, à leur foi et à tout ce qui en permet l'expression. Nous saluons cordialement leurs frères chrétiens qui ont aussi à cœur de vivre les exigences évangéliques. Nous exprimons pareillement notre estime à tous les croyants soucieux de rechercher la volonté du Dieu juste et miséricordieux. Sur tout le peuple syrien et sur ses dirigeants, et d'abord sur vous-même, Monsieur l'Ambassadeur, qui les représenterez auprès de Nous, Nous implorons les Bénédictions du Tout-Puissant, afin qu'il les conduise, les protège et les accompagne sur les chemins de la justice et de la paix. VI Sodalibus e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, qui generali Coetui religiosae suae communitatis interfuerunt. * Dilecti filii, Salutem vobis ex animo impertimus, qui, in Capitulo Generali Congregationis vestrae Sanctissimi Kedemptoris congregati, magni momenti negotia tractatis ad vitam ipsam Familiae vestrae pertinentia; nominatim vero salvere iubemus novum Superiorem Generalem, cui munus et onus commissum est eandem Congregationem vestram inter difficultates nec paucas nec leves huius aetatis regendi et « in pascuis virentibus » collocandi. Capitulum Generale est praeclara opportunitas — quae singulis Institutis praebetur — recogitandi de vera sua natura, de fine sibi proposito atque officio in Ecclesia implendo, et deliberationes capiendi, 1 * Die 5 mensis octobris a. 1973. Cfr. Ps. 22, 2. 1 Acta Pauli Pp. VI 553 quae salutarem vim habeant ad ipsam sodalium vitam. Non enim Capituli Generalis munus absolvitur electionibus faciendis legibusque condendis, sed id oportet totius corporis vigorem spiritualem et apostolicum promoveat. Quapropter in huiusmodi conventu tota Familia coram Deo colligitur, ut audiat vocem Dei et renovationi suae consulat, quae — quemadmodum pro tota Ecclesia — « essentialiter in aucta fidelitate erga vocationem eius consistit » . 2 3 Congregatio vestra a Sancto Alfonso, Doctore piissimo, instituta est, ut membra ipsius se sanctificarent assidua et accurata imitatione Christi necnon actioni apostolicae insistèrent, potissimum extraordinariam curam animarum exercendo, et sic etiam animas maxime derelictas salubriter contingerent. Dilecti filii, vos estis servi Dei, propria quidem et principali huius vocis significatione; etenim « p e r vota Deo summe dilecto estis mancipati », ut Concilium Vaticanum Secundum docet ; mancipari autem in lingua Latina idem valet ac in alterius dominium et proprietatem transferri. Vos oportet sitis imitatores Christi, quemadmodum eadem universalis Synodus cunctos religiosos monuit, quasi confirmans et in ampliore luce ponens voluntatem legiferi patris vestri. Eo ergo est contendendum, ut vita cuiusque vestrum in unitate quadam componatur et Christus cotidie quaeratur corde sincero atque magnanimo. Cotidie oportet Christum induere, quod est principium et finis et compages totius conversationis vestrae, quod attinet sive ad singulos sive ad communitates vestras. 4 5 Ita profecto Christum praesentem redditis in mundo, qui ab eo, Redemptore suo, persaepe est prorsus alienus. Itaque ii, qui vos vident, qui vobiscum loquuntur et agunt, arcanam quandam vim sentiant a Salvatore exeuntem. Sic etiam sanctitatem Ecclesiae mundo common stratis, qui sanctimoniam filiorum eius potissimum expetit. Hic autem cotidianus nisus, quo Christo configuremini, est vita, quae ex caritate et cum caritate ducitur. Religiosi enim hac « impulsi... magis magisque vivunt Christo et corpori Eius quod est Ecclesia ) ) . Verumtamen amor, qui vere proprieque dicitur, non est ad tempus, non astringitur condicionibus, in difficultatibus non tepescit, finem non novit. 6 2 3 4 5 6 Cfr. Litt. Apost. Ecclesiae Sanctae motu proprio datae, I, 2. Cfr. Conc. Vat. I I , Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 6. Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 44. Cfr. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 2 a. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 1. 554 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Merito ergo Concilium Vaticanum Secundum hanc cuique religioso adhortationem de fidelitate servanda adhibuit: ((Unusquisque ... ad professionem consiliorum vocatus sedulo curet, ut in quam vocationem a Deo vocatus est, in ea permaneat atque magis excellât » . Vita, qua quis Deo indiviso corde se devovet, efficitur instrumentum amoris Dei erga homines. Quemadmodum Deus (( sic dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret » , ita et religiosus, qui plenitudinem vocationis suae assequi nititur, quasi quoddam donum redditur, ipsi mundo impertitum. Apostolatus enim, qui precatione assidua, liturgica et privata, ascetica navitate et virtutum exercitatione vivificatur, vitam divinam in homines transfundit et est verum servitium fratrum in Christo. Dilecti Nobis sodales Congregationis Sanctissimi Redemptoris : vos qui Ecclesiam iam illustrastis sanctimonia quorundam sodalium vestrorum, ex quibus libet memorare Sanctos Alfonsum Mariam de' Liguori, conditorem vestrum, Clementem Mariam Hofbauer, Gerardum Majella, Beatum Ioannem Nepomucenum Neumann, operositate apostolica vestra tot animis lucem attulistis gratiae divinae, huius Capituli Generalis oblata occasione, quasi nova impulsione acti, in egregio perseverate proposito, et, si opus est, vires resumite et conatus geminate, ut Ecclesia Dei a vobis, ut olim, ita et nunc et in posterum quam maximas accipiat utilitates. 7 8 Ad haec omnia paterne vos confirmantes, Benedictionem Apostolicam vobis, qui adestis, et cunctis sodalibus vestris, amanter largimur. VII Ad Excellentissimum Virum Lloyd Thomson, Summo Pontifici crediti muneris testes tradentem Litteras, quibus ab Australiae Praeside apud Sedem Apostolicam primus cum auctoritate Legatus constituitur. * M r Ambassador, It is with great pleasure that we welcome Your Excellency and receive the Letters accrediting you as the first Ambassador of Australia to the Holy See. 7 8 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 47. Io. 3, 16. * Die 8 mensis octobris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 555 The establishment of diplomatie relations between your country and the Holy See is a source of satisfaction to us. A new and important Channel of communication is opened up on matters of common interest both within and beyond your frontiers. These officiai links reflect the shared conviction that men must work together in the spiritual as well as in the politicai and economie Order if justice, peace and genuine progress are to be achieved. Your Excellency pointed out that in recent years Australia has increased the number of her diplomatie relations with other States. We cannot but welcome this as a manifestation of your country's desire to contribute towards greater understanding among ali men. The Holy See for its part is fully conscious of the role it is increasingly called upon to fulfìl in matters touching the spiritual interests of mankind and especially the promotion of peace at all levéis. It is only by strengthening understanding and coopération that we can hope to achieve this common task successfully. This moment recalls to our mind very pleasant memories of the visit which we paid to your country in 1970. We remember with profound gratitude the warm welcome which was then extended to us. May we ask you, Mr Ambassador, to convey to the civil authorities of Australia the expression of our cordial esteem. Be assured that we invoke God's abundant blessings upon the beloved Australian people. To Your Excellency we extend our heartfelt good wishes for the successful aecomplishment of your mission. VIII Membris Commissionis Theologicae Internationalis quintum plenarium Coetum habentibus. * Venerabiles Fratres ac dilecti filii, sodales Commissionis Theologicae Internationalis, Postremam dum sessionem plenariam huius primi quinquennii celebratis, Nos una vobiscum Deo gratias agimus de muneribus luminis et sapientiae, quae hoc temporis spatio vobis est elargitus : gratiam etiam * Die 11 mensis octobris a. 1973. 556 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vobismet ipsis habemus pro opere, ad quod incubuistis quodque propterea gravius fuit quia exempla antecedentia deerant ideoque necessaria vobis erat quasi quaedam initiatio, cum labore non levi sed firma voluntate coniuncta. Deus vobis pro hac re benedicat. Commissio Theologica condita est, ut Apostolicae Sedi cooperaretur — praeter alia iam exsistentia instituta — in implendo officio eius ad doctrinam pertinente. Hac ipsa de causa eam saepe (( Nostram » Commissionem Theologicam appellavimus. Eadem autem non minus cum votis congruit primae Synodi Episcoporum ; quocirca partes primarias obtinet in Ecclesia docente, siquidem ab hac est constituta ab eaque fovetur constanti cum spe. Hoc profecto modo nova forma sociae operae, plenior quam ante actis temporibus fuit, inducta est inter studiosos theologiae, methodos scientificas et technicas, ut aiunt, servantes, atque ipsum Magisterium Pontificium. Ita etiam scholis theologicis, quae sunt in quinque continentibus, facultas praebetur suam doctrinam ratione legitima seu, uti dicunt, officiali proponendi. Haec satis sint ad asserendum, quantopere de hoc laetemur, et ad confirmandam vobis benevolentiam, qua prosecuti sumus atque prosequimur vos ipsos et opus vestrum a tempore, id est ab anno millesimo nongentesimo sexagesimo nono, quo Commissionem Theologicam instituimus. Peculiari ratione spem Nostram et fiduciam vobis sumus testati, cum die sexta mensis Octobris eodem anno Nos adiistis, quo quidem tempore Romam convenistis ad primam agendam sessionem plenariam. Tunc enim exercitium officiorum vobis commisimus, quae novo hoc Instituto vobis sunt demandata. 1. Fatemur sane nunc iisdem animi sensibus Nos moveri, addentes gratam mentem et egregiam existimationem Nos convertere ad sodalem, qui hoc tempore diem obit supremum, et ad eos, qui alia de causa membra Commissionis vestrae esse desierunt. Sed eo quod nunc circa Successorem beati Petri estis congregati, facere non possumus quin de natura Commissionis et de futura eius sorte, quam praesagire licet, breviter dicamus. 2. Iuvat imprimis animadvertere voluntate Ecclesiae deserviendi ducta esse membra Commissionis in opere ab omnibus simul praestando 1 1 Cfr. A.A.S. 61 (1969), p. 713. 557 Acta Pauli Pp. VI eo consilio ut « methodus laboris » efficeretur idonea et apta ad excitandam et confirmandam navitatem unius cuiusque. Est etiam, cur laetemur de felici operositatis exitu, ad quem Commissio his quinque annis pervenit. Satis est in memoriam revocare auxilium, quod ea Synodo Episcoporum anni millesimi nongentesimi septuagesimi primi attulit, cum de accuratius describenda et proponenda doctrina circa sacerdotium ministeriale ageretur, necnon recordari perutilis operae, quam contulit ad varias quaestiones summi momenti illustrandas et enodandas. 3. Ex his, quae paucis verbis significavimus, spes firma concipitur fore, ut eiusdem Commissionis muneris functio adhuc magis magisque perficiatur eiusque ministerium ecclesiale manifestius in dies evadat. Videtur autem Nobis imprimis amplius aptiusque expeti posse et adhiberi navitas Commissionis istius, praesertim eo quod nonnullae earum rerum, quas peregit (quemadmodum ex parte quidem iam factum est), una cum conclusionibus sessionum evulgentur : labores enim ipsius si Ecclesiae doctrinae congruere horumque temporum necessitatibus utiles esse putantur, honorandi sunt et propagandi. Itaque iidem labores quasi exeant oportet ex coetu, arctioribus finibus circumscripto, qui eos absolvit, ut cultores sacrarum disciplinarum excitent, omnibusque discipulis Domini viam aperiant ad gaudium et pacem in fide. 2 Eiusmodi studia praeterea possunt, si casus fert, praeclarum auxilium peritorum praebere Sacrae Congregationi pro Doctrina Fidei, quae hodierne rerum statu cogitur, ac quidem modo semper acrius urgente, munus implere, quo debet « doctrinam de fide et moribus in universo catholico orbe tutari » . 4. Expedit etiam asseverare omnes theologos, quasi lege muneris sui, participare, licet diversis gradibus auctoritatis, officium, quod Pastorum Ecclesiae circa hanc rem est proprium : scilicet officium, quo fidem fructificare faciant erroresque gregi suo impendentes vigilanter arceant. Officium autem Pastorum, maxime quidem Iesu Christi in terris Vicarii, authentico Magisterio, cuius origo est divina, exercetur; hoc enim certo charismate veritatis praeditum est, quod cum aliis commu3 4 2 3 4 Cfr. Rom. 15, 13. Pauli V I , Const. Ap. Regimini Ecclesiae universae: A.A.S. 59 (1967), p. 897. Cfr. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 25. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 558 5 nicari nequit et pro quo nullum aliud potest substitui. Sed hanc ob rem ii non eximuntur onere subsidia apta exquirendi, quibus divinam Revelationem indagent. Authenticum igitur eorum Magisterium etiam « technico » adiumento indiget theologorum, qui, leges methodi sibi propriae observantes, faciant, ut iudicium Ecclesiae facilius maturescat. 5. Quod attinet ad quorundam, qui theologicis studiis dediti sunt, inclinationem hodiernam — in quam studiose animum intendimus — expedire videtur, ut de aliqua re paterne et humane moneamus eosdem, qui hanc disciplinam difficilem sed mentes accendentem colunt, quam exemplo Patrum Ecclesiae Orientalis definire possumus ut « divinam theologiam » : scilicet ne, secundum historicam methodum inquirentes, indagationem speculativam neglegant, in quam rem haec apte cadunt verba : « oportet unum facere et aliud non omittere » ; neque peculiarem quandam partem pervestigantes, obliviscantur universitatem totamque amplitudinem doctrinae capitum, quarum ratio habenda est in rerum divinarum scientia comparanda magisque expolienda. 6. Quibus dictis, oportet magni aestimemus, dilaudemus, confirmemus ea, quae in hoc ministerio ecclesiali estis operati. Conspectus vester Nobis est solacio, utpote qui sciamus, quantopere Ecclesia indigeat doctrina theologica solida, sana, his temporibus apta; neque obliviscimur theologos oportere persuasos esse vocationis suae, ex qua esse debeant discipuli fideles et apostoli fidei, intra fines Revelationis et eorum omnium, quae Ecclesiae Magisterium expresse et cum auctoritate doceat. Hanc viam tenens, Commissio Theologica erit, ut probe confidimus, cunctis theologis quasi ductrix in officii tam gravis perfunctione. Sine dubio hoc praestitutum sibi munus implebit, si in opere suo exsequendo obtutum suum defiget in « Apostolo et Pontifice confessionis nostrae Iesu » ; si pluralismus, quem dicunt, sententiarum, quas eiusdem Commissionis membra defendunt, nedum noceat unitati fidei (quatenus imminuat illam rationem obiectivam, univocam, concordem, quam intellectus fidei oportet habeat, quod quidem proprium est fidei catholicae), si, dicimus, idem pluralismus reapse erit vis impellens ad ampliorem et penitius perspiciendum intellectum eiusdem fidei, qui sem6 7 8 5 6 7 8 Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Conc. Conc. Conc. Hebr. Vat. I I , Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, n. 8, 10. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 25. Vat. I I , Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, n. 12. 3, 1. Acta Pauli Pp. VI 559 9 per ad Evangelium refertur, ab Apostolis annuntiatum, et servatum integrum et continenter vivum ab iis, quos illi reliquerunt successores, iisdem suum ipsorum locum magisterii tradentes. Exoptamus ergo, ut Commissio Theologica id agat, ut praesentia sua in Ecclesia, potius quam prospero eventu, commendetur vi sua et gravitate : scilicet ut sit praesentia « signi » muneris salvifici, quod etiam theologis, sacram doctrinam inquirentibus, pro ipsorum competit parte. Haec, Venerabiles Fratres ac dilecti filii, sunt vota Nostra, quae Benedictione Apostolica libenter confirmamus. 10 9 10 Cfr. Gal. 1, 8. Cfr. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, n. 7. 560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA C O N G R E G A T I O P R O EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 22 Iunii 1973. — Cathedrali Ecclesiae Columbensi praefecit Exc. P. D. Eduardum Herrmann, hactenus Episcopum titularem Lamzellensem. die 2 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Edmontonensi Exc. P. D. Iosephum N. MacNeil, hactenus Episcopum Sancti Ioannis Canadensis. die 9 Augusti. — Archiepiscopali Ecclesiae Spoletanae Rev.mum P. D. Ottorinum Petrum Alberti, e clero dioecesis Nuorensis, qui simul constitutus est Episcopus Nursinus. — Cathedrali Ecclesiae Nursinae Rev.mum P. D. Ottorinum Petrum Alberti, e clero dioecesis Nuorensis, qui simul constitutus est Archiepiscopus Spoletanus. die 22 Augusti. — Metropolitanae Ecclesiae Zamboangensi Exc. P. D. Franciscum Cruces, hactenus Episcopum Ilaganensem. — Metropolitanae Ecclesiae Lipensi Exc. P. D. Richardum Vidal, hactenus Episcopum titularem Claternensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Zabaënsi R. P. D. Cyrillum Almario, e clero archidioecesis Lipensis, quem deputavit Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Emmanuelis Dei Rosario, Episcopi Malolosini. die 1 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Gerundensi R. D. Iacobum Camprodón Rovira, Vicarium Episcopalem dioecesis Vicensis. — Cathedrali Ecclesiae Gadicensi et Septensi Exc. P. D. Antonium Dorado Soto, hactenus Episcopum Guadicensem. die 10 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Hamiltonensi, Exc. P. D. Paulum F. Reding, hactenus Episcopum titularem Liberaliensem. die 2k Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Reginatensi R. P. D. Carolum Halpin, Officialem Curiae Archiepiscopalis Vinnipegensis. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 561 die 25 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Malaniensi Exc. P. D. Eduardum Andream Muaca, hactenus Episcopum titularem Insulensem. die 27 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thahracensi R. D. Antonium Augustinum Marochi, curionem paroeciae vulgo nuncupatae «.is. S. de Fatima », quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Geraldi Fernandes Bijos, Archiepiscopi Londrinensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Munatianensi Exc. P. D. Iosephum Dalvit, Episcopum olim Sancti Matthaei, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Rezende Costa, Archiepiscopi Bellohorizontini. die 2 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Guairensi Exc. P. D. Franciscum de Guruceaga Iturriza, hactenus Episcopum Margaritensem. die 5 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Tacnensi Rev.mum. P. D. Ansgarium Rolandum Cantuarias Pastor, Vicarium Generalem dioecesis Huachensis. — Cathedrali Ecclesiae Icensi R. P. Vidonem Breña López, sodalem Ordinis Fratrum Praedicatorum. SACRA PRO CONGREGATIO CAUSIS SANCTORUM i CREMONENSIS SEU L A U D E N S I S Beatificationis et canonizationis Servi Dei Vincentii Grossi, Parochi loci « Vicobellignano », fundatoris Instituti Filiarum Oratorii. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Presbyteri, (( munus Christi Pastoris et Capitis pro sua parte auctoritatis exercentes, familiam Dei, ut fraternitatem in unum animatam, colligunt et per Christum in Spiritu ad Deum Patrem adducunt. In medio gregis Eum in spiritu et veritate adorant. In verbo demum et 36 - A. A. S. 562 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale doctrina laborant, credentes quod in lege Domini meditantes legerint, docentes quod crediderint, imitantes quod docuerint » (Lumen gentium, n. 28). Nullo non tempore, etiam recentiore nostra aetate, fuerunt in Ecclesia presbyteri, qui hanc a Concilio Vaticano II egregie delineatam sacerdotis novae Legis imaginem, integerrima sua vita ac fecunda actione, veluti expressam referrent nobisque vivide repraesentarent. Quibus, ex iis dumtaxat qui saeculo x i x vertente vel praesentis saeculi initiis populo Dei praesidio et adiumento exstiterunt, Vincentius Grossi, Cremonensis dioecesis sacerdos et parochus, iure ac merito accensendus venit. Natus est Vincentius probis piisque parentibus Balthasare Grossi et Magdalena Capellini, septem fratrum paenultimus, die 9 Martii anno 1845 in oppido Pizzighettone, dicionis Cremonensis, eodemque die Baptismi fonte regenera tus. Puer bonam sortitus indolem atque vitae primordiis in timore Domini educatus, Confirmationis gratia novennis roboratus est et, biennio post, ad eucharisticam dapem primum admissus, dum, etiam prima progrediente aetate, sapientiae quoque ac pietatis manifesta praebere coepisset indicia cum certa ad Deum resque divinas propensione. In iuventutis flore, divinae obsecundans vocationi et difficultatibus haud paucis, quae a proposito amplectendo, ob rei potissimum familiaris inopiam, eum praepediebat, feliciter superatis, Cremonense seminarium a. 1866 ingressus est, in quo religiosa pietate, disciplinae laude sollertique in studiis diligentia ceteris exemplo fuit. Sacerdos Cremonae die 22 Maii a. 1869 ordinatus, mox pastoralibus obeundis ministeriis deputatus fuit, vicarii coadiutoris primo in variis dioecesis paroeciis, parochi deinde muneri ab anno 1873 ac per subsequens decennium in vico Regona, tandem ab anno 1883 ad annum 1917, quoad vixit, in oppido Yieotellignano. In tam diuturno pastorali ministerio Servus Dei, « habens fidem et bonam conscientiam » atque (( ad omne opus bonum instructus » (1 Tim. 1,19 ; et 2 Tim. 3,17), alacrem et indefessam pro spirituali paroecianorum bono impendit operam, praeclara apostolici zeli ac sacerdotalium virtutum relinquens exempla. Quae enim Vincentii sacerdotis fuissent ornamenta virtutum, insignis ille Cremonensis episcopus Ieremias Bonomelli his verbis, dum Servum Dei ad praefatam regendam paroeciam anno 1882 invitaret, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 563 veluti adumbravit : « Paroecia haec, loca ista parochos postulant apostolico zelo repletos, magna caritate summaque prudentia ornatos ac doctrina praestantes, non suis commodis sed animarum utilitati servientes : quae quidem in te animi ornamenta perspicio, nec res me fallet, prouti probe confido. Vade itaque in nomine Domini : spero equidem, decem annorum spatio, te posse depressam paroeciam valide erigere erroresque radicitus evellere. Haec tibi concredita opera, hic labor ». Nec spe episcopus est destitutus. Nam vir Dei perdifficilem illam paroeciam per 34 circiter annos vigilantissime administrans optimis renovavit institutis, exemit abusibus, erroribus expurgavit, fecitque ut, evulsis vepribus, christianis moribus ac restauratae pietatis vigore refloresceret. At inter praeclara Servi Dei opera, peculiari mentione dignum habetur Institutum Filiarum Oratorii anno 1885 ab eo conditum aptisque legibus instructum, cui potissimum propositum est, secundum S. Philippi Nerii spiritum atque exemplum, operam christianae iuventutis educationi peramanter impendere eamque ad pietatis exercitia necnon ad sacramentorum usum, catechetica praesertim in paroeciis ac scholis instructione, suaviter et firmiter allicere. Servum Dei Vincentium in virtutibus exercendis tum theologalibus cum cardinalibus aliisque adnexis, iis praesertim quae sacerdotali vitae ac pastorali ministerio apprime congruentes habentur, heroicum attigisse gradum, testes uno ore praedicarunt. Praebuit speciem diuturnae sacerdotalis vitae in paroecialibus ministeriis per decem fere lustra alacriter impensae. Sed et perspicua, in eius spirituali figura, conspicitur « continuata illa innocentia per integrum vitae cursum ... », quae « una cum exacta observantia praeceptorum et consiliorum — iuxta Magistri Benedicti XIV doctrinam — arduitatem constituunt et considerantibus admirationem ingerunt » (De Servorum Dei Beatificatione et Beatorum Canonizatione, lib. I I I , c. 23, n. 4). Re quidem vera, tabulis undequaque perpensis, omnino constat Vincentium Grossi praeclaris virtutibus sacerdotalibus et pastoralibus ornatum fuisse, dum eius heroicae virtutis habitus atque summum desiderium christianae assequendi perfectionis apicem, etiam ex actibus communis vitae sed sublimiore modo peractis facile dignoscuntur. Vir fuit eximiae fidei, quod satis elucet non solum ex assidua precandi consuetudine ac supernaturali operandi spiritu rerumque sacrarum cura ac singulari quo ferebatur pietatis ardore erga Eucharistiae sacr amen- 564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tum, Deiparam Virginem aliosque beatos Caelites, sed etiam ex magna diligentia ac zelo in rudibus puerisque catechizandis, in verbi Dei assidua praedicatione, in dissidentibus quoque fratribus sua prudentia ac dexteritate ad catholicam fidem recte disponendis. Mira eius in Deum caritas eluxit ex eo quod omnimode praesertim divinae voluntati tum in prosperis cum in adversis adhaesit, iugiterque conatus est arctiorem cum Deo assequendi amoris et amicitiae coniunctionem. Caritas vero erga proximum in diuturno ac fidelissimo paroeciali ministerio egregie resplenduit, dum « forma factus gregis ex animo » (1 Petr. 5, 3), vires et opes in fratrum servitium, ad obitum usque, libenter alacriterque impendit, maxime in egenorum ac infirmorum necessitatibus subveniendis, in pueris ac iuvenibus catechismo instruendis, aliisque promovendis christianae caritatis operibus : quae quidem praecipua ratio et finis fuerunt condendi religiosarum Sororum institutum. Nec minus eiusdem prudentia refulsit, una cum virtute fortitudinis, sive in praefatae Congregationis moderamine in spiritu sapientiae ac lenitatis, sive praesertim in perarduo regimine utriusque paroeciae vel factionibus laniatae vel erroribus aut abusibus enervatae. Sed et paupertatis atque abnegationis spiritu vitaeque austeritate, necnon plena erga Summum Pontificem propriumque Ordinarium submissione et oboedientia, praeclaro omnibus extitit exemplo. Item animi mansuetudinem cum continua quadam hilaritate et iucunditate coniungens, quam et religiosis Sororibus enixe commendabat, multorum fiduciam facile sibi conciliabat ut omnes Christo lucrifaceret. Humilitatem vero adeo coluit, ut eius veluti peculiaris nota inter virtutes a testibus praedicaretur. Assiduis tandem curis pro suo grege consumptus, Ecclesiaeque sacramentis devotissime susceptis, Servus Dei piam iustorum mortem oppetiit die 7 Novembris anno 1917, annos natus duos supra septuaginta. Fama sanctitatis Servi Dei post obitum magis in dies inclarescens aditum aperuit inquisitionibus informativis super ea conficiendis in episcopali Curia Laudensi anno 1947. Quibus expletis et Romam ad S. Rituum Congregationem transmissis, eiusdem Servi Dei scriptis diligenter revisis, editum est decretum die 23 Decembris anno 1952 nihil obstare quominus ad ulteriora procederetur. Hinc servatis de iure servandis, Pius Papa X I I commissionem introductionis Causae die 2 mensis Aprilis a. 1954 propria ipsius manu obsignavit. Instructis deinde processibus apostolicis annis 1955-1958 in ecclesiasticis Curiis Laudensi et Cremonensi super virtutibus in specie, editoque die 9 Novembris a. 1959 Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 565 decreto super omnium processuum validitate iuridica, quaestio agitata est apud tunc S. Rituum Congregationem et quidem in Coetu Antepraeparatorio, quem vocabant, die 6 mensis Maii a. 1969 celebrato super virtutibus Servi Dei theologalibus et cardinalibus iisque adnexis. Quae quidem disceptatio, iuxta normas S. Congregationis pro Causis Sanctorum interea institutae, resumpta est die 21 Novembris anno 1972 in Congressu Peculiari, quem subsecuta est Plenaria Patrum Cardinalium Congregatio diei 27 mensis Martii anni huius 1973, Rev.mo Cardinali Carolo Confalonieri Causae Ponente seu Relatore, omnesque affirmative responderunt, Famulum nempe Dei Vincentium Grossi christianas virtutes heroum in modum exercuisse. Summus autem Pontifex Paulus V I , cui praedicta omnia die 13 insequentis mensis Aprilis per Rev.mum Cardinalem Aloisium Raimondi, huius Congregationis Praefectum, relata sunt, sententiam Patrum Cardinalium ratam habens, decretum conscribi mandavit super Servi Dei heroicis virtutibus. Hoc denique die idem Summus Pontifex, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto et Carolo Confalonieri, Causae Ponente, meque Antistite a Secretis aliisque vocari solitis, iisque adstantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide., Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Vincentii Grossi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum inseri mandavit. Datum Romae, die 10 mensis Maii a. D. 1973. ALOISIUS Card. RAIMONDI, Praefectus Ii. © S. ® Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis 566 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II RUREMUNDENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Arnoldi Janssen, Sacerdotis fundatoris Societatis Verbi Divini necnon duarum Congregationum Missionalis Servarum Spiritus Sancti et Servarum Spiritus Sancti ab Adoratione Perpetua. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adiunctis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Messis quidem multa, operarii autem pauci: rogate ergo Dominum messis ut mittat operarios in messem suam » (Mt. 9, 37-38; Lc. 10, 2). Hoc ipsum Famulo Dei Arnoldo Janssen erat propositum, ut pro vinea Domini, id est pro exteris missionibus, et preces funderet et viros ac mulieres institueret, qui ibi operarentur. Natus die 5 mensis Novembris anno 1837 in oppido Goch, intra Monasteriensis dioecesis fines, Famulus Dei die sequenti sacri baptismatis aqua est ablutus eique inditum nomen Arnoldi. Studiorum curriculum in seminario episcopali loci Gaesdonck emensus, mathematicae et disciplinis naturalibus prius, Episcopo probante, operam dedit, deinde sacrae theologiae Monasterii. Qua in urbe, die 15 Augusti anno 1861 auctus est sacerdotio. Cui ab episcopo munus mandatum est magistri in schola superiore artibus exercendis, quae paulo antea in oppido Bocholt condita erat. Ab anno 1865 ad Apostolatum Precum animum applicabat, cuius pro dioecesi Monasteriensi factus est moderator. Sic lucra Christi et profectum Ecclesiae impensiore in dies voluntate quaerebat. Stipem quoque colligebat pro missionibus Africae centralis atque pecuniam conquirebat ad Missam perpetuam cotidie celebrandam Fuldae ad S. Bonifatii sepulchrum pro restituenda unitate fratrum a catholica communione seiunctorum, ut et ipsi pervenirent « ad illam plenitudinem unitatis, quam Iesus Christus vult » (Conc. Vat. I I , Decr. Unitatis redintegratio, 1, 4). Mense Octobri anno 1873, postquam duodecim annos docuit, commentarium periodicum, populo aptum et ad exteras pertinentem mis- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 567 siones, edidit, ut de re missionali accurata afferret nuntia et preces pro missionibus deposceret, cum sibi persuasum haberet eum, qui pro his oraret, etiam paratum esse ad easdem iuvandas. Re quidem vera omnes fideles « officio tenentur ad Eius (Christi) Corporis expansionem et dilatationem cooperandi » (Decr. Ad gentes divinitus, 1, 36). Re mature perpensa, onus suscepit in Neerlandia seminarium missionale condendi, quod prope fines Germaniae situm erat, siquidem illa aetate, propter leges Ecclesiae catholicae infensas, eiusmodi domus in Germania constitui non potuit. Itaque, die 8 mensis Septembris anno 1875, Summo Pontifice benedicente, seminarium missionale in loco Steyl est erectum pro Germania, Neerlandia, Austria. Quamvis Famulus Dei in admittendis candidatis destrictius se gereret statimque eos arceret, qui minus idonei esse viderentur, tamen numerus eorumdem candidatorum continenter augescebat. Ab omnibus autem spiritum orationis postulabat, qui humilitate et moribus integris comprobantur. Praeterea laborem exigebat assiduum et congruentem, qui inde perciperetur, fructum, animum ad oboediendum promptissimum, vitae rationem simplicem et spiritu paupertatis evangelicae innixam, quo quis etiam asperrima tolerare non dubitaret; illam scil. spiritualem formationem quam nostra aetate Concilium Vaticanum II expostulat (cfr. Optatam totius, 6 et 9; Ad Gentes, 25). Anno demum 1885 sacerdotes et fratrum laicorum coetum, quem interea constituerat, in Congregationem missionalem congregavit, cui nomen Societas Verbi Divini. Haec ipsa anno 1901, eius vero Constitutiones anno 1905 a Sede Apostolica sunt approbatae. Primos missionarios anno 1879 in Sinas misit, anno vero 1892 item primos Evangelii praecones in Togum, 1896 in Novam Guineam, 1905 ad homines nigri coloris Americae Septentrionalis, 1906 in Iaponiam, 1908 ad autochthones Paraquarianos. Ab anno 1889 sacerdotes et fratres paroeciis, scholis et seminariis Americae Meridionalis auxilio esse iussit, ubi scilicet exiguus esset numerus sacerdotum; quos anno 1889 in Argentinam misit, 1893 in Aequatoriam, 1895 in Brasiliam, 1900 in Chiliam. Paulo antequam morte abriperetur, ut sacrorum administri etiam in Insulas Philippinas se conferrent curavit. Presbyteris autem permulti fratres laici et sorores se adiungebant. Re enim diu praeparata, anno 1889 Congregationem sororum missionalium condidit, quae Servae Spiritus Sancti appellantur. Anno 1896 partem sororum, arctioris clausurae legibus astrictarum, quae perpetuae adorationi incumberent, instituit; quae quidem pars anno 1917 Congregatio sui iuris est 568 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale facta. Praeterea complures domos missionales in Germania et Austria, necnon collegium Romae condidit; anno 1908 primas eiusmodi aedes in Foederatis Civitatibus Americae Septentrionalis erexit. Quoniam in cunctas partes orbis terrarum missionarios emittebat, Famulus Dei omni ope annitebatur, ut sermones et culturae formae exterarum gentium serio et ad altioris doctrinae rationem pervestigarentur. Qui futuri erant missionarii varios modos vitae socialis eiusque significationem, quod ad vitam spiritualem alicuius populi attinet, discebant, vestigia veritatis divinae detegere studentes in religione populorum, qui doctrinae salvificae Christi nondum compotes erant. Itaque, cum disciplinam ethnologicam, sociologicam, historiam religionum induxisset Famulus Dei magnopere contulit ad eorum, qui futuri erant missionarii, institutionem novasque vias apostolatui missionali Ecclesiae aperuit, veluti anticipando novissimi Concilii postulata (cfr. Ad Gentes, 26 et 34; Lumen gentium, 16). Ut in hoc campo, ita in provincia apostolatus, qui scriptis edendis exercetur, vir fuit in posterum prospiciens. Ad quod opus fratres composuit, eos sive artibus technicis sive re mercatoria instituens, et pro sua parte efficiens, ut nova quaedam imago eiusmodi fratris laici formaretur. Hi dena et dena milia laicorum quodam ordine disposuerunt, qui in centenis et centenis milibus familiarum commentarios periodicos propagarent et sic animos in rem missionalem exacuerent. Hoc profecto modo Servus Dei multitudinem hominum comparavit, qui pro missionibus orarent iisque opitularentur, utpote qui urgerentur conscienti actuosaque responsabilitate in missionali Ecclesiae opere adiuvando, quemadmodum et nostris temporibus ut Populus Dei agat Concilium Vat. II monet (cfr. Apostolicam Actuositatem, 3, 10, 33). Dum igitur veri nominis progressioni favebat, Famulus Dei simul Ecclesiam amore ardenti et sincero prosequebatur, quem a fide hauriebat inconcussa. Deus, Christus, Ecclesia, gratia, sacramenta, Angeli, Sancti veritates ipsi erant certae ac definitae, quibuscum indesinens ei erat consuetudo et usus. Cum singulis horarum quadrantibus campana insonabat, animum ad preces fundendas colligebat. « Vivat Deus unus et trinus in cordibus nostris » : hoc eius effatum usitatius ; ac Societatem, quam primum condidit, Verbo Divino Incarnato sacram esse voluit. Oculi eius micabant, quotiescumque de amore Dei personali, id est de Spiritu Sancto, loquebatur, cui Congregationem mulierum, a se constitutam, dicavit. Hac assidua cum Deo coniunctione factum est, ut Famulus Dei, quamvis in vita sua rerum exitus singu- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 569 lares prorsus consequeretur, tamen modestiam semper et simplicitatem servaret, quippe qui sibi persuasum haberet se non esse nisi Domini instrumentum. In opere suo regendo eo semper contendebat, ut iustus esset et aequus, principium illud ut certam normam secutus : « audiatur et altera pars ». In rebus necessariis et primariis severam se praebuit, in secundariis autem opinionis, quam quisque habebat, rationem ducebat, quippe qui esset pacis amantissimus et benevolentiae plenus. Etiam cum quaestiones perarduae erant dissolvendae, semper virum se praestitit ingenio probo sinceraque fide, a quavis callida ambiguitate abh or r entern. Hortationes suas non solum sodalibus humilibus ac tenuibus adhibere solebat, sed etiam in altiore loco constitutis : verumtamen in monendo alios semper reverebatur, affectum amoris veri et supernaturalis ostendens. Nec dubitabat consilia exquirere sodalium iuniorum eosque suos creare consultores. In omnibus vero difficultatibus eo imprimis spectabat, ut voluntati Dei se conformaret eiusque se providentiae committeret ; atque per triginta annos exemplo suo sodalibus significavit non expedire, ut externae actioni se penitus dederent, sed iterum iterumque precationi et coniunctioni cum Deo esse insistendum, qua in re robur et auxilia divina pro laboribus suis invenirent. Cum mortis eius indicia animadverterentur, opus ab ipso conditum erat eiusmodi, ut quotannis quinquaginta fere sacerdotes ac totidem fratres et sorores apostolatui missionali ab eo suppeditarentur, scilicet homines verbo et exemplo eiusdem instructi, quibus fundamentum cuiusvis actionis apostolicae esset vita interior et coniunctio intima cum Deo. Summa autem sodalium trium Congregationum quas Dei Famulus condidit est hodie plus quam decem milia. Septuagesimum aetatis annum paulum egressus, mortem sereno animo oppetiit. Postquam enim duobus mensibus aegrotavit, servus fidelis, qui regni Dei propagationi se totum impenderat, die 15 mensis Ianuarii anno 1909 in gaudium Domini sui intravit. Sanctitatis fama, qua Dei Famulus vivens quoque condecoratus erat, post obitum non deferbuit, imo aucta est eamque Deus caelestibus signis visus est confirmare. Quam ob rem factum est ut Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis ageretur. Vix igitur actoribus licuit, processus ordinaria auctoritate Ruremundensi in Curia et per rogatorias in Curiis Romana, Vindobonensi, Bonaerensi, Chicagiensi et Ienchowfuensi instructi Romamque transmissi sunt. Scriptis 570 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale deinde Servi Dei recognitis, S. Rituum Congregatio die 22 Novembris anno 1939 decrevit nihil obstare quominus ad ulteriora procederetur, atque, servatis de iure servandis, auctoritate Pii Papae X I I Causa beatificationis die 10 Iulii a. 1942 introducta est. Adornatis deinde processibus apostolicis super virtutibus et miraculis in specie editoque, die 15 Octobris a. 1954, decreto super omnium processuum validitate, quaestio agitata est apud Sacram tunc Rituum Congregationem et quidem in Coetu Antepraeparatoria, quem vocabant, die 6 mensis Iunii anno 1967 super virtutibus Servi Dei theologalibus et cardinalibus iisque adnexis. Quo autem ad ulteriora procedi posset, Officium Historicum Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum, interea conditae, amplam inquisitionem historicam in Servi Dei vitam et circa quasdam quaestiones a Patribus Consultoribus excitatas concinnavit annoque 1971 publici iuris fecit. Hinc disceptatio super virtutibus resumpta est die 10 mensis Octobris anno 1972 in Congressu Peculiari, quem subsecuta est Congregatio Plenaria Patrum Cardinalium die 28 Novembris eodem anno celebrata, Rev.mo Cardinali Agnelo Rossi Causae Ponente seu Relatore, et omnes affirmative responderunt, Famulum nempe Dei christianarum virtutum culmen attigisse. Summus autem Pontifex Paulus V I , cui praedicta omnia die 16 mensis Decembris superioris anni 1972 per Rev.mum Cardinalem Paulum Bertoli tunc Praefectum huius Congregationis relata sunt, sententiam Patrum Cardinalium ratam habens, iussit decretum super heroicis virtutibus Servi Dei conscribi. Hoc denique die idem Summus Pontifex, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto et Agnelo Rossi, Causae Ponente, meque Antistite a secretis aliisque vocari solitis, iisque adstantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Arnoldi Janssen, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta huius Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 10 Maii a. D. 1973. ALOISIUS Card. RAIMONDI, Praefectus L. © S. ffi Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 571 DIARIUM ROMANAE CURIAE Lunedì 24 Settembre 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor P O L Y S MODINOS, primo Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Cipro. Lunedì 1 Ottobre 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Dott. PAOLO FARRUGIA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Malta. Giovedì 4 Ottobre 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor S A M I DROUBI, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica Araba Siriana. Lunedì 8 Ottobre 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor LLOYD T H O M S O N , primo Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario d'Australia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 2 ottobre 1973. S. E. Mons. Prigione Girolamo, Arcivescovo tit. di Lauriaco, Delegato Apostolico per VAfrica CentroOccidentale. 5 » » S. E. Mons. Etteldorf Raymond, Arcivescovo tit. di Tindari, Pro-Nunzio Apostolico in Nuova Zelanda. » » » Il Rev.mo Mons. Clementi Mariano, Prelato Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. « 572 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 5 ottobre 10 » 1973. Gli E.mi Signori Cardinali Baggio Sebastiano, Prefetto della Sacra Congregazione per i Vescovi, e Tabera Araoz Arturo, Prefetto della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari, Membri dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. » Il Rev.do Mons. Jacqueline Bernard, Sotto-Segretario del Segretariato per i Non Credenti. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Protonotari Apostolici soprannumerari: 16 28 aprile 1973. Mons. Markham Tommaso H. (Sacramento). » » Mons. O'Donnell William Emmett (Saint Paul and Minneapolis). 19 giugno Mons. Stumpe Giovanni Ermanno (Köln). » 21 Mons. Spatuzza Domenico (Lacedonia). 27 » Mons. Laguna Justo Oscar (San Isidro). 3 agosto » Mons. Pellegrini Astutillo (Grosseto). Prelati d'onore di Sua Santità: 29 dicembre 1972. Mons. Villabona Luis E. (Barranquilla). 28 aprile 1973. Mons. Cristiano Nicol Konrad (Bamberg). » » » Mons. Berntson Terranee Wilfred (Saint Paul and neapolis). Mons. Boxleitner John Jerome (Saint Paul and » » » neapolis). Mons. Fleming Francis Joseph (Saint Paul and » » neapolis). Mons. Koscielniak Paul Lawrance (Saint Paul and » » » neapolis). » » » Mons. Moudrj Richard Paul (Saint Paul and neapolis). Mons. Quinn Jerome Donald (Saint Paul and » neapolis). 16 maggio » Mons. Krautwurst Giuseppe (Wroclaw). 21 » » Mons. Zell Martin (Freiburg im Breisgau). » » » Mons. Vobbe Heinrich (Köln). » » Mons. Vennemann Joseph (Münster). Mons. Nealon Giuseppe (Steubenville). » » 30 » Mons. Deissler Alfonso (Freiburg im Breisgau). » » » Mons. Knauber Adolfo (Freiburg im Breisgau). MinMinMinMinMinMin- Diarium Romanae Cunae 30 maggio 1973. Mons. 7 giugno » Mons. » » » Mons. 8 » » Mons. 21 » » Mons. Mons. » » » » » Mons. Mons. » Mons. agosto 27 Stiefvater Luigi (Freiburg im Breisgau). Fehily Tommaso (Motherwell). De Sanctis Benedetto (Roma). Abberton Tommaso (Leeds). De Michele Giuseppe (Ariano Irpino). Paglia Rocco (Ariano Irpino). Rizzo Angelo (Ariano Irpino). Tedeschi Vincenzo (Lacedonia). De Magistris Luigi (Cagliari). Cappellani di Sua Santità: 28 dicembre 1972. Mons. Sistig Giovanni (Aachen). 12 febbraio 1973. Mons. Henrichs Bernardo Leo Martin (Köln). » » » Mons. Jacquemain Giuseppe Giovanni (Köln). 21 » » Mons. Purdy William (Nottingham). 29 marzo » Mons. Derda Benno (Köln). aprile 5 » Mons. Küpper Gerardo Filippo (Köln). » » » Mons. Nafíah Giovanni (Saint Maron of Detroit). Mons. Alvárez Germano (Solóla). » Mons. Balsamo Vincenzo (San Marco e Bisignano). 12 » » » Mons. Campise Francesco (San Marco e Bisignano) Mons. Longobucco Luigi (San Marco e Bisignano). » » Mons. Tocci Settimio (San Marco e Bisignano). » » Mons. Vadigno Francesco (San Marco e Bisignano) » » » Mons. Peter Helmut Giovanni (Sankt Pölten). 11 maggio » Mons. Krapp Giovanni (Gualeguaychú). 16 » » Mons. HeinçLrichs Guglielmo Giuseppe (Köln). » » » » » » Mons. Pees Peter (Köln). » » » Mons. Schorn Federico Giuseppe (Köln). 21 » Mons. Faber Hans (Essen). » » » » Mons. Grave Franz (Essen). » » » Mons. Jenne Giuseppe (Essen). » Mons. Ley Giovanni (Essen). » » » Mons. Peltzer Eberardo (Essen). » » Mons. Heinrichs Carlo (Köln). » » » Mons. Kopf Francesco Rodolfo (Wien). » Mons. Krammer Mattia (Wien). » » 29 » » Mons. Hagel Giuseppe (Rottenburg). » » » Mons. Kner Antonio (Rottenburg). » » » Mons. Müller Max (Rottenburg). 30 » Mons. De Giorgi Salvatore (Lecce). 8 giugno » Mons. Parrini Ugo (Firenze). 12 » » Mons. Ungrad Konrad (Praha). 15 » Mons. Fortino Francesco (Lungro). » 21 » » Mons. Staffiere Rocco (Lacedonia). 12 luglio » Mons. Mattiazzo Antonio (Padova). 31 agosto » Mons. Balzarini Attilio (Bobbio). » » » Mons. Lavezzoli Mario (Bobbio). 573 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 574 31 » » agosto » » 1973. Mons. Mariani Angelo (Bobbio). » Mons. Marini Martino (Bobbio). » Mons. Traversone Gerolamo (Bobbio). Gentiluomo di sua Santità: 18 giugno 1973. Sig. Maccolini Alberto (Firenze). ONORIFICENZE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 25 giugno 1973. Al sig. De Block Antonio Leone (Rotterdam). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 luglio 1973. Al sig. Simon Jacques (Francia). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 11 maggio 1973. Al sig. Pighi Giovanni Battista (Verona). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 24 gennaio 1973. Al 28 » Al » » » Al » » » Al 5 aprile » Al 23 maggio Al Al » » » Al » » 30 » » Al 7 luglio Al 10 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » » » » Al sig. Al sig. 11 » » » Al Al Al Al » Al sig. Al sig. » )) 18 » co 22 » )) agosto sig. sig. sig. sig. Tacke Carlo H. W. (Köln). Becker Theo (Köln). Jentgens Enrico (Köln). Movers Ferdinando (Köln). Dowe Wilhelm (Köln). Huber Antonio (Rottenburg). Leber Ludovico (Rottenburg). Thuma Roberto (Rottenburg). De Lencastro Giuseppe (Braga) Marzotto Arnaldo (Barra do Pirai-Volta Redonda). Girardi Luigi (Padova). Van-den-Heuvel Nicolao Enrico L. ('s-Hertogenbosch). Hadot Daniel (Francia). Caporali Aldo (Roma). Lo Giudice Gino (Roma). Teewen Francesco Giuseppe P. M. ('s-Hertogen bosch). Poncin Jeann (Haarlem). Vivarelli Nino (Grosseto). Diarium Romanae Curiae 575 II Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 3 gennaio 1973. Al sig. Müller Giuseppe (Köln). Al sig. Dahmen Karl (Köln). 28 » i i marzo » Al sig. Okaaa Francesco Tommaso (Osaka). 5 aprile » Al sig. Schröer Francesco Giuseppe (Köln). 16 » » Al sig. Caselli Vincenzo M. (Sacramento). » » » Al sig. Desmond M. Luigi (Sacramento). » » » Al sig. Forbes Allan Edward (Sacramento). » » Al sig. Murphy Giovanni (Sacramento). 7 giugno Al sig. Fester Stanley (Cardio). » » » Al sig. Caruso Elio (Roma). 12 » » Al sig. Battersby Giovanni Filippo (Middlesbrough). 10 luglio Al sig. Weeber Leonardo Adriano (Rotterdam). » » » Al sig. Van Dijk Francesco ('s-Hertogenbosch). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 21 maggio 1973. Al sig. Nowak Alberto (Wien). » » » Al sig. Giesrigl Carlo (Wien). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: co 29 marzo 1973. Al 21 maggio » Al » » » Al » » » Al Al » » 23 » Al 30 » Al Al 4 giugno 7 Al 12 » » Al Al 10 luglio Al 18 » » » Al agosto » Al 17 settembre » Al sig. Simon Claudio Luigi (Namur). sig. Amashaufer Giovanni (Wien). sig. Bischof Francesco (Wien). sig. Martinek Giovanni (Wien). sig. Westphalen Ferdinando (Wien). sig. Hundhausen Carlo (Essen). sig. Baier Federico (Freiburg im Breisgau). sig. Mertens Pietro Giuseppe Giovanni (Utrecht). sig. Sattler Ulderico (Eisenstadt). sig. Van Noort Giovanni Gerardo Enrico (Rotterdam) sig. Loevendie Enrico Guglielmo ('s-Hertogenbosch) sig. Moschini Danilo (New York). sig. Sacconi Pasquale (Roma). sig. Iannotta Lorenzo (Roma). sig. Zocco Giuseppe (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 5 dicembre 1972. Al sig. Schmitz Guglielmo (Aachen). 20 » » Al sig. Weichsel Hugo (Köln). 28 gennaio 1973. Al sig. Wessel Stefano (Köln). 6 febbraio » Al sig. Delheid Francesco (Aachen). 5 aprile » Al sig. Meulendijks Giuseppe (Antwerpen). » » » Al sig. Mongkhom Vangtan Luca (Ratchaburi). 21 maggio » Al sig. Galler Giovanni (Wien). » » » Al sig. Kellermann Ernesto (Wien). » » » Al sig. Mayer Carlo (Wien). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 576 21 maggio 23 » 12 giugno » » » 10 » 15 18 » luglio » » » 1973. » » » » » » » » Al sig. Schwarz Amando (Wien). Al sig. Dini Adamo (Roma). Al sig. Mol Marcello Giovanni Maria (Roermond). Al sig. Van Well Endrigo Federico Lamberto ('s-Hertogenbosch). Al sig. Van Dijk Teodoro Gerardo (Utrecht). Al sig. Gimondo Giuseppe (Padova). Al sig. Kok Teodoro ('s-Hertogenbosch). Al sig. Andrade Keller José Ernesto (Zacapa). Al sig. Lopez Edmondo (Roma). NECROLOGIO 30 settembre 1973. Mons. Buteler Alfonso Maria, Arcivescovo di Mendoza. » » » Mons. Derouineau Alexander, Arcivescovo di Kunming. 8 ottobre » Mons. Murphy Henry, Vescovo di Limerick. 14 » » Mons. Dos Santos Armando Amarai, Vescovo di Benguela. 15 » » Mons. Rolland Claude, Vescovo di Antsirabe. An. et vol. LXV 30 Novembris 1973 N. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano •— Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE Normae quaedam statuuntur ad processus matrimoniales apud Ecclesias Orientales expeditius absolvendos. PAULUS PP. V I C U M MATRIMONIALIUM causarum numerus nostris temporibus magis in dies augeatur, Nos, sanctitatem germanamque naturam sacri vinculi matrimonii tueri ac simul spirituale fidelium bonum fovere intendentes, Apostolicis Litteris die 28 mensis Martii anno 1971 motu proprio datis, quibus index (( Causas matrimoniales », iam consuluimus causis matrimonialibus in Ecclesia Latina expeditius solvendis. Nunc autem, cum Nobis sollicitudo omnium Ecclesiarum divinitus concredita sit, ut pastoralis caritas Ecclesiae pari modo in Ecclesiis Orientalibus eniteat, auditis Sacra Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, Venerabilibus Fratribus Nostris Patriarchis et plerisque locorum Hierarchis, de ecclesiasticis Tribunalibus apud Ecclesias Orientales componendis deque processu iudiciario matrimoniali simpliciore forma ordinando normas quasdam statuendas esse decrevimus. Ad hunc igitur finem, firmis manentibus reliquis iuris canonici orientalis vigentis praescriptionibus in Litteris Apostolicis (( Sollicitudinem Nostram » a Decessore Nostro Pio P P . X I I die 6 Ianuarii .1950 sancitis, Nos, praesentibus hisce Litteris, motu proprio ac de certa scientia, auctoritate Nostra Apostolica has, quae sequuntur, normas pro Ecclesiis Orientalibus ubique terrarum, decernimus et statuimus. 37 - A . A . ñ. 578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DE FORO COMPETENTI I. Causae matrimoniales baptizatorum iure proprio ad iudicem ecclesiasticum spectant. I I . Firmis, ubi vigeant, Statutis Personalibus, causae de effectibus matrimonii mere civilibus, si principaliter agantur, pertinent ad civilem magistratum, sed si incidenter et accessorie, possunt etiam a iudice ecclesiastico ex propria auctoritate cognosci ac definiri. I I I . Omnes causas matrimoniales, ad eos spectantes, de quibus in Litteris Apostolicis (( Sollicitudinem Nostram », can. 15, n. 1, illa Congregatio vel Tribunal aut specialis Commissio exclusive cognoscit, cui eas Summus Pontifex in singulis casibus commiserit. I V . § 1. In ceteris causis nullitatis matrimonii competens est r a) Tribunal loci in quo matrimonium celebratum est, vel b) Tribunal loci in quo pars conventa commorationem non precariam habeat, quae ex aliquo ecclesiastico documento vel alio legitimo modo probari possit, vel c) Tribunal loci in quo de facto colligendae sint pleraeque depositiones seu probationes, dummodo accedat consensus tum Ordinarii loci commorationis habitualis partis conventae, tum Ordinarii loci et praesidis Tribunalis aditi. :§ 2. Si casus accidat de quo in praecedenti § 1, c), Tribunal, antequam causam admittat, exquirat a parte conventa, num quid excipiendum habeat contra forum aditum a parte actrice. § 3. Mutatis substantialiter circumstantiis aut locorum aut personarum de quibus in § 1, instantia ante conclusionem in causa potest transferri in casibus particularibus de uno ad aliud Tribunal aeque competens, si accedat consensus partium et utriusque Tribunalis. DE CONSTITUTIONE TRIBUNALIUM V. § 1. Si in Tribunali primi et secundi gradus collegium trium iudicum clericorum efformari nequeat, Patriarcha vel Archiepiscopus Maior audita Synodo permanenti, facultate instruitur permittendi in praedictis gradibus constitutionem collegii ex duobus clericis et uno viro laico ; extra patriarchatus vel archiepiscopatus, eadem facultate Acta Pauli Pp. VI 579 gaudet Metropolita auditis duobus, ordine praecedentiae, prioribus provinciae episcopis ; in aliis casibus recurratur ad Sedem Apostolicam. § 2. In primo gradu, cum nec per aggregationem viri laici collegium de quo in § 1 efformari possit, singulis in casibus causae nullitatis matrimonii clerico tamquam iudici unico per easdem auctoritates et eodem modo ac in § 1 demandari possunt. Qui iudex procedere debet iuxta canones 227-452 et 468-500 Litt. Apost. « Sollicitudinem Nostram », et, ubi fieri possit, assessorem et auditorem in iudicio sibi asciscat. V I . Ad munus assessoris et auditoris in Tribunalibus cuiusvis gradus viri laici possunt vocari ; munus autem notarii sive viri sive mulieres suscipere possunt. V I I . Laici ad huiusmodi munera assumendi fulgeant catholica fide et bonis moribus ac simul iuris canonici scientia. Cum autem agitur de munere iudicis viro laico conferendo, de quo in n. V, § 1, ii praeferantur qui etiam consuetudinem fori habeant. DE APPELLATIONIBUS V I I I . § 1. A prima sententia, matrimonii nullitatem declarante, vinculi defensor ad superius Tribunal provocare tenetur intra legitimum tempus : quod si facere neglegat, auctoritate praesidis vel iudicis unici compellendus est. § 2. Apud Tribunal secundae instantiae vinculi defensor suas animadversiones exhibeat ut dicat utrum contra decisionem latam in primo gradu aliquid opponendum habeat necne. Contra quas animadversiones collegium, si opportunum censuerit, partium earumve patronorum animadversiones exquirat. § 3. Visa sententia et perpensis animadversionibus defensoris vinculi necnon, si exquisitae et datae fuerint, partium earumve patronorum, collegium suo decreto vel decisionem primi gradus ratam habet, vel ad ordinarium examen secundi gradus causam admittit. In priore casu, nemine recurrente, ius est coniugibus, qui alioquin non impediantur, decem diebus a decreti publicatione elapsis, novas nuptias contrahere. 580 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IX. § 1. Adversus decretum collegii, sententiam primi gradus ratam habens, defensor vinculi vel pars, quae se gravatam putet, ius habent recurrendi, intra decem dies a die publicationis decreti, ad superius Tribunal, sed tantummodo prolatis novis et gravibus argumentis, quae tamen praesto sint. Huiusmodi argumenta debent exhiberi Tribunali tertii gradus intra mensem ab interposito recursu. § 2. Defensor vinculi tertii gradus, audito praeside Tribunalis, potest a recursu recedere ; quo in casu Tribunal declarat litem finitam. Si autem pars recurrat, Tribunal, perpensis argumentis allatis, intra mensem ab interposito recursu vel recursum reicit per decretum, vel causam admittit ad ordinarium tertii gradus examen. DE REGULIS IN CASIBUS SPECIALIBUS X. Cum ex certo et authentico documento, quod nulli contradictioni vel exceptioni obnoxium sit, constiterit de exsistentia impedimenti dirimentis, simulque pari certitudine, ex certo et authentico documento vel etiam alio legitimo modo habita, patuerit dispensationem super his impedimentis datam non esse, hisce in casibus, praetermissis sollemnitatibus in iure recensitis, poterit Hierarcha citatis partibus et interveniente defensore vinculi, matrimonii nullitatem declarare. XI. Item sub iisdem clausulis et eodem modo de quibus in n. X, Hierarcha matrimonii nullitatem declarare tunc etiam poterit, cum causa, instituta est ex defectu formae canonicae vel ex defectu validi mandati procuratoris. X I I . Adversus hanc declarationem defensor vinculi, si prudenter existimaverit impedimenta aut defectus, de quibus in nn. X et XI, non esse certa aut dispensationem super eisdem probabiliter intercessisse, provocare tenetur ad iudicem secundae instantiae, ad quem acta transmittenda sunt, quique scripto monendus est agi de casu speciali. X I I I . Iudex alterius instantiae, cum solo interventu defensoris vinculi, decernet eodem modo, de quo in n. X, utrum sententia sit confirmanda, an potius procedendum in causa sit ad ordinarium tramitem iuris : quo in casu eam remittit ad Tribunal primae instantiae. Acta Pauli Pp. VI 581 NORMAE TEMPORARIAE 1. Die quo praesentes Litterae Apostolicae vigere incipient, causa matrimonialis, quae, post primam sententiam matrimonii nullitatem declarantem, apud superius Tribunal ex appellatione legitima prosequitur, interim suspendatur. 2. Vinculi defensor Tribunalis secundae instantiae animadversiones suas exhibeat super omnia, quae sive decisionem latam in primo gradu respiciunt, sive actis in altero gradu eo usque expletis continentur, ut dicat utrum contra decisionem latam in primo gradu aliquid opponendum habeat necne. Contra quas animadversiones collegium, si opportunum censuerit, partium earumve patronorum animadversiones exquirat. 3. Perpensis animadversionibus defensoris vinculi necnon, si exquisitae et datae fuerint, partium earumve patronorum et visa sententia primi gradus, collegium suo decreto vel decisionem primi gradus ratam habet, vel causam in ordinario examine secundi gradus prosequendam esse decernit. In priore casu, nemine recurrente, ius est coniugibus, qui alioquin non impediantur, decem diebus a decreti publicatione elapsis, novas contrahendi nuptias. In altero vero casu instantia prosequenda erit usque ad definitivam sententiam. Supra statutae normae valebunt donec disciplina canonica orientalis iuxta Decreta et ad mentem Concilii Oecumenici Vaticani II organice recognoscatur. Quae igitur a Nobis hisce Litteris motu proprio datis decreta sunt, ea omnia rata ac firma esse volumus, contrariis quibuscumque, etiam specialissima mentione dignis, minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die 8 mensis Septembris, in festo Nativitatis B. Mariae Virginis, anno 1973, Pontificatus Nostri undecimo. PAULUS PP. V I 582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I MANGOCIENSIS Praefectura Apostolica Arcis Iohnstonensis ad gradum dioecesis attollitur, nomine « Mangociensis ». PAULUS SERVUS AD EPISCOPUS SERVORUM DEI PERPETUAM REI MEMORIAM Cum Nostrum apostolicum sit munus, in quod summo studio summaque animi contentione incumbimus, Ecclesiae catholicae prolationi ad ultimas terrae regiones consulere, iisque favere inceptis, quae ad evangelicam Christi legem cunctis gentibus noscendam aptius conducant, Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione sententiae accedendum esse censuimus : ea enim, post auditum Venerabilem Fratrem Lucianum Angeloni, Archiepiscopum titulo Vibonensem et in Malawi Apostolicum Pro-Nuntium, statuit ut praefectura apostolica Arcis Iohnstonensis in dioecesibus annumeraretur. Nos igitur, aestimantes id nonnisi maxima cum catholicarum rerum utilitate fieri itemque in laudem cedere sacri Evangelii praeconibus operose ibi laborantibus, suprema Nostra potestate ea quae sequuntur decernimus ac iubemus. Praefecturam apostolicam Arcis Iohnstonensis ad dignitatem dioecesis evehimus, Mangociensis ab urbe principe appellandae, quam metropolitanae Sedi Blantyrensi suffraganeam facimus. Decernimus praeterea ut Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione pergat esse obnoxia ; ut episcopalis sedes in urbe Mangochi sit episcopalisque magisterii cathedra in templo Sancti Augustini, ibidem exstante; ut denique, pro Canonicorum collegio, consultores dioecesani deligantur, Episcopo consilio et auxilio iuvaturi. Cetera ad normas iuris communis temperentur. Haec denique quae praescripsimus ad effectum adducat Venerabilis Frater Lucianus Angeloni, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui vero negotium perfecerit, congrua documenta ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittat, de more signata sigilloque impressa. Acta Pauli Pp. VI 583 Has autem Litteras sive nunc sive in posterum ratas esse volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo septimo mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri undecimo. IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Eduardus Martínez Adsessor Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 2J/8946. II MINNAËNSIS Praefectura Apostolica Minnaënsis ad gradum dioecesis evehitur iisdem nomine et finibus. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Prophetiae de regno caelorum, quibus Christus, Dei Filius, providit ut illud, quasi granum sinapis, quod in immensum creverit, receptaculum omnibus hominibus esset futurum (cfr. Matth. 13, 31 sqq.), aut etiam, ad fermenti similitudinem (cfr. ib. 33), totam hominum massam sua virtute pervaderet, quam apte Ecclesiae sanctae incrementa adumbrare videntur, quae humilibus quidem initiis iam per totum orbem terrarum divina largiente gratia diffusa est. Cui sane fidei nostrae progressioni, semper intentis, visum est Nobis bene fieri, si Praefecturam Apostolicam Minnaènsem, in qua christiana res prospere procederet, in dioecesis formam redigeremus : per hoc enim sacris Christi praeconibus ibidem allaborantibus digna laus tribuetur, et animus ad novos labores addetur, et christiana fides ibi loci, spes est, adole- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 584 scet. Qua re, audito Venerabili Fratre Amelio Poggi, Archiepiscopo titulo Cercinitano eodemque in Africa Media et Occidentali Apostolico Delegato, de sententia Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, Apostolica Nostra potestate, haec statuimus atque iubemus. Apostolicam Praefecturam Minnasnsem in Nigeria, ad gradum et dignitatem dioecesis tollimus, eodem nomine iisdemque finibus, quam profecto Kadunaënsi metropolitanae Sedi suffraganeam facimus, atque iurisdictioni Sacrae Congregationis Pro Gentium Evangelizatione obnoxiam. Eius urbs caput Minna erit, cathedra in templo S. Michaelis Archangeli collocata, in eadem urbe. Ad Canonicorum Collegium quod attinet constituendum, si ad praesens id fieri nequeat, Consultores dioecesani condantur, qui Episcopum consilio et opera iuvent. Cetera, electio Vicarii Capitularis, Sede vacante, iure cleri atque populi, similia, iure Canonico temperentur. Has vero Litteras Nostras Venerabilis Frater Amelius Poggi ad exitum deducat, vel quem ipse legaverit, factis ad id necessariis facultatibus. Re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Has vero Litteras sive nunc sive in posterum ratas esse volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo septimo mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo tertio, Pontificatus Nostri undecimo. IOANNES Card. VILLOT AGNELLUS Card. Rossi Secretarius Status S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Eduardus Martínez Adsessor © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyren., Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco Cß Plumbi In Secret. Status tab., n. 243886. Acta Pauli Pp. VI 585 LITTERAE APOSTOLICAE Templum B. M. V. in pago Sejny, in dioecesi Lomzensi, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Suave Beatae Mariae Virginis mysterium, quo Christi Mater, concepto castissime aeterni Patris Filio, instinctu Spiritus Sancti Elisabeth cognatam suam adiit in montana Redemptoris gratiam allatura, tum in se est miraculo, ob prodigia quae utriusque matris sanctitatem produnt, tum etiam beatissimae illius humilisque Virginis caritatem ostendit, qua nulla maior est aut vivacior in mortalibus. Quae sane causa est, cur iam a primaevae Ecclesiae temporibus Christi asseclae, sanctissimae atque communis Matris quasi progenies, ea quae in beata visitatione gesta sunt, et coluerint summa pietate et monumentis omne genus honoraverint. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Nicolaus Sasinowski, Episcopus Lomzensis, suo atque cleri populique suae circumscriptionis nomine id prece a Nobis petierit, ut templum paroeciale situm in pago Sejny, in sua dioecesi, atque Beatae Mariae titulo Visitationis ad honorem et dignitatem Basilicae Minoris eveheretur, Nos, re, qua opus esset consideratione reputata, tam egregio Antistiti ac nobili populo annuendum esse arbitrati sumus. Sacra enim illa aedes non solum est antiqua religione insignis, et arte, et Sanctorum memoriis, sed est etiam spectatae pietatis fons et opportunum alendae fidei subsidium. Quae cum ita sint, probatis quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino statuerit esse facienda, Apostolica Nostra auctoritate aequo animo petitis concedimus, atque idcirco templum B. M. V. a Visitatione, cuius mentionem fecimus, titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestamus, factis iuribus atque concessionibus quae per decretum « De titulo Basilicae Minoris » , die sexto interpositum, anno MDCCCCLXVIII, describuntur, salvis iis quae ibi iubentur. Ceterum, hae Litterae Nostrae ratae erunt sive nunc sive in posterum, contrariis nihil impedientibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvi mensis Septembris, anno MDCCCCLXXIII, Pontificatus Nostri undecimo. IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco jji Sigilli In Secret. Status tab., n. 242511. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 586 EPISTULAE I Ad E.mum P. D. Alfredum S. R. E. Cardinalem Bengsch, Berolinensem Episcopum, duobus saeculis expletis a consecratione cathedralis ecclesiae, S. Hedvigi sacrae. Berolinensis dioecesis, cui sollerter praeesse cognoscens, merito de ecclesia cathedrali, sanctae Hedvigi sacra, gloriatur, a cuius consecratione mox duo saecula explebuntur ; cuius memoriae causa sollemnia, te praeeunte, ibi agentur. Quod templum, opere nobile, cunabulorum loco habetur, siquidem, eo exstructa, communitas catholica, ista in urbe degens, paroecialia iura est olim adepta. Crescente vero fidelium numero, anno MCMXXX dioecesis Berolinensis est condita ideoque idem templum ecclesiae cathedralis donatum honore. Verumtamen anno MCMXLIII, dum per totum fere orbem terrarum bellum desaeviebat, hoc vitae catholicae veluti centrum misere disiectum est ac paene eversum. Postquam ab armis discessum est, amor, mortem superans, restituit, quod deletum erat, et fecit, ut ex ruinis, quas humana discordia acervaverat, domus orationis et pacis resurgeret. In his ergo sollemnibus dilecti Nobis filii istius dioecesis habent, cur magnitudinem doni fidei, cuius haec princeps ecclesia est quasi visibilis sedes, altius considerent, in animis penitius imprimant, in vitae usum transferre diligentius studeant. Unusquisque enim impellitur, ut hoc modo ipse veluti templum Dei evadat; de qua re sanctus Augustinus, populum die dedicationis ecclesiae allocutus, his monuit verbis : « Quod igitur hic factum corporaliter videmus in parietibus, spiritaliter fiat in mentibus ; et quod hic perfectum cernimus in lapidibus et lignis, hoc aedificante Dei gratia, perficiatur in corporibus vestris x». Praeterea haec aula Dei, circa quam tota dioecesis Berolinensis quodammodo congregatur, hac oblata occasione efficit, ut Ecclesia particularis, cuius momentum Concilium Vaticanum Secundum in sua posuit luce, mentibus vivacius obversetur. Est ergo cunctis annitendum, ut haec vigeat et sic in ea quasi praesentem esse sentiatur ipsam Ecclesiam unam, sanctam, catholicam. 1 1 Sermo 336; PL 38, 1475. 587 Acta Pauli Pp. VI Istud denique templum cogitationem ac desiderium ingerit beatissimae illius sedis caelestis, ubi ii, qui per huius vitae tempus fideliter fortiterque in christiano agone certaverunt, praemio fruuntur sempiterno et inenarrabili. Ad hanc <( domum non manufactam ) ) si animi saepius convertuntur et si ad eius rationem tota conversatio componitur, vita christiana efflorescit, scilicet feliciter contingit, ut homines sint (( fide formati, spe solidati, caritate compacti » . Haec visum est Nobis spectabile istud pietatis monumentum hortari ; cuius causa decreta sollemnia mente participantes, tibi, Venerabilis Frater Noster, Episcopo Auxiliari tuo, sacerdotibus, fidelibus, pastorali curae tuae concreditis, et universis, qui commune hoc gaudium spirituale participabunt, Benedictionem Apostolicam, certae dilectionis Nostrae testem, amanter in Domino impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die ix mensis Septembris, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri undecimo. 2 3 PAULUS PP. V I II Exc.mo P. D. Dominico Yoshimatsu Noguchi, Hiroshimaënsi Episcopo, cum decem conderentur lustra ex quo territorium illud ecclesiasticum in Vicariatum Apostolicum erectum est. Ad urbem, quae Hiroshima appellatur, cum mens convertitur, adhuc maestitia affici solet, quod ante XXVIII annos eam pyroboli atomici primum verberarunt, quibus displosis effectum est, ut tot hominum mortes, tot ruinae essent lugendae. Nunc vero de alia memoria laetandi occurrit opportunitas, siquidem mox decem condentur lustra ex quo istud territorium ecclesiasticum ut Vicariatus Apostolicus erectum est, qui anno MCMLIX in dioecesim excrevit. Est quidem ad Nos allatum te salubri consilio statuisse, ut huius eventus recordatio ad religionem potissimum pertineret atque adeo in singulis paroeciis piae fierent celebritates, per quas Annus sacer in ista Ecclesia particulari et excellentior proposito ac modo celebraretur. Quod quidem inceptum sane probamus, cupientes Deumque enixe rogantes, ut praedicta sollemnia ad fidem augendam christianamque conversationem confirmandam plurimum valeant. 2 3 2 Cor. 5, 1. S. Aug. Sermo 337; PL 38, 1476. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 588 Cum de Hiroshimaënsi calamitate recogitamus, mentem subit optatissimum bonum pacis, cui in ista urbe egregium monumentum est positum. Quamvis paci multae parentur insidiae, non levia eam circumsaepiant impedimenta, immo gravia ei impendeant pericula, tamen pro apostolico munere Nostro non desinimus eam extollere, eam suadere atque, quibus viribus possumus, provehere. Recte autem studium pacis cum iis, ad quae praedictus Annus sacer spectat, congruit : etenim ad veram pacem consequendam inter homines singulos et gentes, opus est imprimis « metanoia » et renovatione spirituali, secundum illud Apostoli: «edocti estis... deponere vos secundum pristinam conversationem veterem hominem ... renovari autem spiritu mentis vestrae et induere novum hominem, qui secundum Deum creatus est in iustitia et sanctitate veritatis » Dilecti Nobis filii istius dioecesis Hiroshimaënsis, huius memoriae recolendae fausta oblata occasione, sine dubio preces geminabunt, ut verae pacis veluti aurora, Dei munere hominumque bona voluntate praeditorum cooperante diligentia, tandem exsurgat. Vota denique facimus, ut eadem portio Dominici gregis laetis foveatur incrementis magisque in dies spiritualibus viribus polleat. Quae omnia confirmet Apostolica Benedictio, quam tibi, Venerabilis Frater, clero ac fidelibus, curae tuae commissis, amanti animo impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die xv mensis Octobris, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri undecimo. 1 PAULUS PP. V I III Ad E.mum P. D. Carolum S. R. E. Cardinalem Gonfalonieri quem Missum Extraordinarium eligit, ut celebritatibus praesideat ob inaugurandas aedes « Altioris Centri studiis pastoralibus exercendis ». Merito laetatur Archidioecesis Mediolanensis, Nobis sane carissima, de restitutis aedibus, quae Seminarii Maximi sedes erant, donec hoc, anno MCMXXX, in novum et amplissimum aedificium, in loco Venegono positum, transferretur. Vetustum illud Seminarium non uno nomine est venerandum : etenim Sanctus Carolus Borromaeus, delibe1 Eph. 4, 21-24. Acta Pauli Pp. VI 589 rationes Concilii Tridentini ad effectum adducens, id condidit, ut institutioni iuvenis cleri recte salubriterque consuleret et sic bonum spirituale fidelium sibi commissorum promoveret. Ipse et venustam porticum quadrilateram erexit, Fridericus autem Cardinalis Borromaeus, eius in munere successor, portam, egregie confectam, adiunxit. Sed tempus, quo labente consumi solet quidquid est ab hominibus factum, aliaeque causae, praesertim calamitas belli, quod ante pauca decennia per orbem terrarum desaeviit, effecerunt, ut istae aedes usui, quem Sanctus conditor statuerat, non amplius aptae essent, immo dilaberentur atque fatiscerent. Cum nosmet ipsi Ecclesiam Ambrosianam regeremus, in animum induximus tam praeclarum aedificium ad pristinum revocare splendorem ; verumtamen, ad beati Petri sedem evectis non datum est Nobis eiusmodi exsequi opus. Quod quidem, magno cum gaudio Nostro, Ioannes Cardinalis Colombo, Archiepiscopus Mediolanensis, cui, hac etiam oblata occasione, fraternam dilectionem Nostram testamur, non parvo labore, modo praecellenti perfecit. Splendet ergo nunc iterum hoc monumentum estque iis rebus omnibus instructum, quae horum temporum condicionibus postulantur. Usus autem, cui refecta haec domus destinatur, non ita alienus est ab illo, quem Sanctus Carolus olim constituerat : etenim sedes est « Altioris Centri studiis pastoralibus exercendis » ; quod quidem complectitur Institutum Pastorale regionis Langobardicae pro sacrorum administris, religiosis, laicis, et alia duo Instituta, alterum, in quo altiore ratione scientiae religiosae tradantur, alterum pro Educatoribus. Vota igitur facimus, ut hoc pastoralium studiorum domicilium, novis Ecclesiae necessitatibus patens simulque sanae traditionis catholicae utilitates servans, quasi fons evadat, unde plurima bona in Archidioecesim Mediolanensem et etiam extra eius fines emanent. Volentes autem sollemnibus, quae proxime ob inaugurandum hoc opus fient, amanti quidem animo sed etiam per Ecclesiae Cardinalem, Nostram personam gerentem, interesse, te, Venerabilis Frater Noster, Missum Extraordinarium Nostrum eligimus et renuntiamus, munus tibi mandantes festae celebritati statutae nomine Nostro praesidendi, nec dubitamus, quin pro mentis dotibus, quibus ornaris, et pro pastorali studio, quo praeditus esse cognoscens, creditum officium sis frugifere impleturus. Peculiari modo te rogamus, ut Archidioecesi Mediolanensi, cuius suavis apud Nos viget memoria, salutem nunties Nostram, amorem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 590 declares sincerum, quo eam prosequi non desinimus, ac spem enunties fore, ut restitutae aedes istae quasi signum evadant illius renovationis spiritualis, quae indicto Sacro Anno est ut finis proposita. Tibi demum, Venerabilis Prater Noster, Ioanni Cardinali Colombo, quem supra memoravimus, Praesulibus, Magistratibus, sacerdotibus, fidelibus, qui praedicta sollemnia participabunt, Benedictionem Apostolicam, superni auxilii auspicem Nostraeque benevolentiae testem, libenter impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x x v n mensis Octobris, anno MCMLXXIII, Pontificatus Nostri undecimo. PAULUS PP. V I ALLOCUTIONES I Iis qui interfuerunt Coetui e tota Europa Romae habito de pastorali Migratorum cura. * Monsieur le Cardinal, Chers Frères dans VEpiscopat, Chers Fils, Votre visite et les paroles qui viennent d'être prononcées Nous remplissent de gravité et d'espérance. A travers vos personnes, Nous rejoignons la foule immense des migrants. Ne parle-t-on pas d'environ douze millions pour la seule Europe occidentale? Et si les travailleurs manuels constituent la grande majorité, Nous ne saurions oublier tous les réfugiés pour raisons politiques ou religieuses, les étudiants, les techniciens, le personnel des organismes internationaux. Mais votre présence témoigne aussi du travail accompli dans vos pays respectifs par tant d'équipes nationales, régionales, diocésaines ou autres, au service des populations déracinées. Nous mesurons combien ce travail est délicat, obscur, souvent incompris. Nous espérons avec vous que ce Congrès de Rome fera encore avancer, de manière audacieuse et réaliste, la pastorale de l'Emigration. Nous n'avons pas besoin de multiplier, dans cet entretien, les références aux documents qui demeurent la charte d'une authentique présence d'Eglise au monde des * Die 17 mensis octobris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 591 migrants. Vous avez médité, commenté, diffusé « Pastoralis Migratorum Cura », (( Apostolicae Caritatis », « Populorum Progressio », « Octogésima Adveniens ». C'est une étape nécessaire, et Nous vous en félicitons. Elle appelle des réalisations concrètes, que Nous vous invitons à poursuivre et que Nous voudrions stimuler de toutes nos forces. C'est un fait : dans les pays d'Europe les plus industrialisés, la migration des travailleurs a pris des proportions gigantesques. Tel d'entre eux n'a-t-il pas jusqu'à 28 pour cent d'immigrés dans sa population ouvrière? Cette situation crée de tels problèmes que certains se posent la question : ne vaudrait-il pas mieux exporter des usines plutôt que d'importer des hommes? Encore faudrait-il que de telles implantations aient le souci constant d'une réelle promotion des travailleurs du lieu. En tous cas, les conditions du phénomène migratoire actuel, qui se prolongera sans doute demain sous une forme ou sous une autre, demandent une réforme. Si les Eglises locales n'ont pas à se substituer aux gouvernements en place, qui ont leur propre responsabilité face à cette sorte de nomadisme moderne, elles ont une part spécifique à apporter à la solution des graves problèmes qu'il ne cesse d'engendrer. Sans renoncer à leur personnalité propre, ces Eglises locales sont appelées à vivre de plus en plus leur vocation universelle. Nous aimerions que la réflexion sur la signification de la migration, et plus largement de la mobilité, soit approfondie et nourrisse davantage l'action pastorale de l'Eglise contemporaine. Nous encourageons d'abord les Eglises affectées par l'exode de leurs populations, à développer, rajeunir, créer si besoin est, des services pastoraux de préparation et d'accompagnement des travailleurs et de leurs familles. Il existe parfois des disproportions surprenantes entre les chiffres donnés pour telle ou telle ethnie et les chiffres de missionnaires, laïcs, religieuses, consacrés à leur évangélisation. Les diocèses d'origine n'ont-ils pas à réviser encore l'emploi de leurs effectifs apostoliques et de leurs ressources matérielles pour les diriger vers les points stratégiques, avant qu'il ne soit trop tard? A la mobilité contemporaine doit répondre la mobilité pastorale de l'Eglise. D'autre part, Nous invitons de nouveau les Eglises d'accueil à coopérer humblement et loyalement aux divers besoins pastoraux des immigrés. Un travail, souvent admirable, est réalisé. Bien des ouvriers évangéliques cependant pourraient être appelés, préparés et envoyés à ces nouvelles moissons. Le premier accueil et les premiers temps Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 592 d'accompagnement sont tellement importants pour l'insertion, momentanée ou définitive, des groupes ethniques ! Il demeure très difficile aux habitants des pays qui s'estiment évolués de se faire pauvres avec les pauvres, d'apprendre à les regarder, à les écouter, à recevoir d'eux. C'est pourtant cette attitude fondamentale qui permettra aux personnes et aux communautés migrantes d'être elles-mêmes, de s'exprimer, de comprendre leurs problèmes d'insertion, de prendre confiance en ellesmêmes pour les résoudre progressivement. Les méthodes purement directives ou démagogiques sont à proscrire définitivement. Nous lançons aussi un appel tout spécial aux responsables spirituels des diverses ethnies et au clergé local pour qu'ils collaborent davantage. Cette unité des pasteurs est absolument indispensable à l'unité de chaque communauté migrante et des communautés entre elles. Nous espérons toujours que cette solidarité, sainement éduquée, hâtera, pour sa part, la venue d'un véritable statut des travailleurs migrants. Ce statut, pouvant connaître des variantes d'une nation à l'autre, garantirait les droits des migrants au respect de leur personnalité propre, à la sécurité du travail, à la formation professionnelle, à la vie en famille, à la scolarisation adaptée des enfants, à la prévoyance sociale, à la liberté d'expression et d'association. Comme on l'a dit justement : les pays industrialisés appellent ou acceptent une main-d'œuvre à bon marché, mais ce sont des hommes qu'ils reçoivent, des hommes qui ont une tête et un coeur. N'oublions pas que le Christ s'est identifié à l'étranger : « J'étais un étranger, et vous m'avez accueilli » 1 Toute cette coopération à l'authentique développement des migrants est dans la droit ligne de l'Evangile de justice et de paix. Mais Nous nous empressons d'ajouter que les hommes ont également besoin de vie spirituelle. D'ailleurs les immigrés sont presque tous porteurs de valeurs religieuses. Critiquer trop rapidement ou ignorer systématiquement ce donné religieux, sous prétexte qu'il n'est pas suffisamment vécu, est un manquement grave au respect et à la confiance; qui plus est : la porte ouverte à l'indifférentisme ou à la déchristianisation. Nous supplions instamment tous les responsables de la vie religieuse des migrants de faire converger avec beaucoup de patience les coutumes religieuses traditionnelles et les engagements qui expriment une foi vivante. Il s'agit, en somme, d'aider les migrants à mûrir leur 1 Mt. 25, 35. Acta Pauli Pp. VI 593 propre foi. Si les Eglises de départ et les Eglises d'accueil intensifient leur dialogue loyal et confiant, mettent davantage en commun leurs ressources humaines et matérielles, nous verrons encore la Lumière du Seigneur briller au dessus des Nations. Ensemble, chers Frères et chers Fils, gardons la sérénité et l'espérance. A travers le phénomène migratoire, très préoccupant certes, ne peut-on pas dire que Dieu nous invite à abattre les barrières du racisme, à faire éclater les égoïsmes économiques et politiques? Les communautés chrétiennes qui craignent de perdre leur homogénéité ne devraient-elles pas voir dans la migration un appel pressant à édifier de vraies communautés, plus mûres et plus œcuméniques, où la reconnaissance de l'autre, le partage avec l'autre devienne la règle de vie? A de telles relations, ne pourrait-on pas proposer comme idéal les paroles si brèves et si denses de l'Evangile de l'Apôtre Jean, destinées d'abord à caractériser la communion du Père et du Fils, dans l'Esprit : (( Tout ce qui est à moi est à toi, et tout ce qui est à toi est à moi »? Voilà ce que nous avons eu grande joie à partager avec vous. Et c'est dans ces sentiments que Nous vous accordons, ainsi qu'à l'immense famille des migrants si présente à notre cœur, la Bénédiction Apostolique. 2 II Ad Excellentissimum Virum Paulum Tremblay, Canadensis Nationis liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras tradidit legationis fidem facientes. * Monsieur V Ambassadeur, Nous remercions vivement Votre Excellence des paroles généreuses qu'Elle vient de Nous adresser au moment où Elle prend officiellement ses fonctions d'Ambassadeur auprès du Saint-Siège, Nous agréons avec plaisir les vœux que vous formez pour notre Pontificat, en votre nom comme au nom du Gouvernement fédéral et du Peuple canadien. Veuillez être auprès d'eux l'interprète de notre gratitude et des souhaits fervents qui surgissent, dans notre cœur et 2 Jn. 17, 10. * Die 20 mensis octobris a. 1973. 38 - A . A . S. 594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale notre prière, pour le bonheur, la prospérité et le rayonnement de ce grand pays du Commonwealth. En des termes qui ont retenu toute notre attention, Votre Excellence a eu la bonté d'évoquer quelques lignes de force de notre action sur la scène internationale. Ces objectifs doivent d'ailleurs rejoindre ceux de tout peuple civilisé, à plus forte raison de ceux dont la tradition chrétienne désigne en tout homme un frère. Et Nous savons que le Canada apporte volontiers son concours aux initiatives généreuses de paix et de développement, à travers le monde. Comment ne pas œuvrer en effet pour un désarmement progressif et contrôlé, quand l'humanité reste sous la menace d'une accumulation des engins les plus meurtriers? Comment ne pas tenter d'empêcher les peuples de recourir à la violence pour des différends que des tractations pacifiques devraient toujours régler, selon la raison et la justice, sans verser le sang, sans accumuler les ruines, sans augmenter le gaspillage? Mais il faut aller plus loin, envisager les causes profondes de beaucoup de conflits et de tensions au sein de la grande famille humaine : la violation de droits fondamentaux, le mépris de certaines minorités, le sort immérité dans lequel on maintient des pays dont le développement est difficile. Le climat général de sécurité ne peut s'établir sans le souci constant d'une plus grande justice pour tous : il appartient à chacun de la promouvoir, tout en renforçant le crédit et l'efficacité d'une autorité publique internationale. Sur ce chemin, le Saint-Siège, au nom de l'Eglise catholique tout entière, met l'accent sur deux perspectives que Votre Excellence a très heureusement soulignées : le souci d'universalité qui, au-dessus des parties et des blocs, cherche la juste place de chacun dans le concert des nations ; et celui d'un humanisme plénier, selon lequel le développement économique et même culturel apparaît radicalement insuffisant sans le progrès social et l'épanouissement spirituel. Dans cette perspective, le Saint-Siège apprécie les efforts réalistes que poursuit le Canada pour faire face aux problèmes de notre époque : intégration sociale de toutes les populations jointe au respect de leur particularité; équitable participation aux responsabilités du bien commun de l'ensemble et aux bienfaits du progrès; souci des moins favorisés; recherche de la qualité de la vie et des relations humaines au-delà du bien-être matériel; éducation aux exigences de la liberté ; approfondissement des raisons de vivre et de l'espérance. N'estce pas en envisageant lucidement ces questions et en entreprenant cou- Acta Pauli Pp. VI 595 rageusement de les résoudre chez lui, qu'un pays se met en mesure d'apporter son concours à leur solution internationale? L'Eglise catholique, pour sa part, veut y contribuer selon sa mission spirituelle, en alertant, en formant, en encourageant les consciences. Elle s'adresse d'abord à ses fidèles, mais étend volontiers son dialogue aux autres : chrétiens, croyants et hommes de bonne volonté. En cette occasion solennelle, Nous saluons avec une affection particulière nos Frères et Fils de la communauté catholique du Canada : Nous apprécions leur volonté de s'enraciner toujours plus profondément dans la foi, et suivons avec intérêt leur recherche pastorale. Nous exprimons aussi notre amitié à leurs compatriotes qui partagent leur foi chrétienne. Et Nous assurons de notre estime comme de notre collaboration, tous ceux qui travaillent à promouvoir le bien plénier de leurs frères humains. Sur eux, sur tout le Peuple canadien et sur ses dirigeants, Nous implorons les Bénédictions abondantes du Dieu Sauveur. Et pour vous-même, Monsieur l'Ambassadeur, Nous ajoutons les vœux cordiaux que nous formons pour votre nouvelle mission auprès du Saint-Siège. III Iis qui interfuerunt annuo plenario Coetui habito a Pontificio Consilio instrumentis Communicationis Socialis praeposito. * Messieurs les Cardinaux, Chers Frères et chers Fils, Aux travaux intenses, au programme déjà chargé de votre Congrégation plénière, vous avez voulu ajouter cette démarche filiale à laquelle Nous sommes très sensible. Nous sommes heureux de cette occasion qui Nous est donnée de prendre un contact, à la fois simple et chaleureux, avec ceux qui ont une responsabilité de premier rang pour promouvoir les Communications sociales dans l'Eglise, et aussi pour aider l'Eglise à remplir sa mission au regard du phénomène des mass media dans le monde. Nous saluons d'abord les Cardinaux, Evêques et autres Membres de notre Commission pontificale, responsables des orientations de son travail, avec son nouveau Président, Monseigneur André Deskur, et * Die 20 mensis octobris a. 1973. 596 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'équipe chargée d'assurer les tâches permanentes. Nous rencontrons avec plaisir les nombreux Consulteurs, que Nous avons appelés à collaborer avec eux, d'horizons très divers, ayant chacun son expérience particulière. Nous souhaitons une cordiale bienvenue aux Directeurs des Agences catholiques de Presse, dont le rôle est capital pour l'information quotidienne du monde : et de même aux responsables des trois grandes Organisations catholiques pour la presse, la radio et télévision et le cinéma, à qui échoit un service d'Eglise qualifié, selon les normes de leurs statuts rénovés. Votre Assemblée, au grand complet et passablement renouvelée, ne nous fait pas pour autant oublier le cher Monseigneur Edward Heston, rappelé à Dieu en pleine activité. A vous tous, Nous exprimons nos vœux cordiaux, nos encouragements fervents. Et derrière vous, Nous évoquons tous ceux qui, au niveau diocésain, national, continental, ont compris l'importance actuelle des mass media, et s'y emploient avec cœur et compétence. C'est de ces multiples centres nerveux que la Commission pontificale tire en grande partie sa vitalité. A elle, il revient d'assurer au moins trois fonctions : celle de coordonner, de mettre en communication l'essentiel des besoins et des expériences ; celle d'assurer une réflexion plus profonde; celle enfin de donner l'éveil, l'impulsion, le soutien qui sont nécessaires lorsque cette pastorale connaît de lourds handicaps. Les vingt-cinq années d'existence de la Commission pontificale vous permettent d'envisager ce travail avec réalisme, avec dynamisme. Et le dixième anniversaire du Décret conciliaire (( Inter Mirifica » est un rappel opportun du vaste programme qui vous est confié. Nous avons suffisamment parlé, à maintes occasions, de la déontologie de la presse, de la radio, de la télévision, du cinéma, du spectacle, de la publicité, pour ne pas y revenir ce matin, d'autant plus qu'il s'agit là de secteurs spécialisés qui méritent chacun une considération particulière. De façon globale, Nous vous rappelons seulement ce triple rôle qu'il faut assurer au cœur de l'Eglise et auquel les Communications sociales doivent largement coopérer : communion fraternelle, service de la vérité, témoignage de l'Evangile. Oui, n'oublions jamais les premiers mots de l'Instruction pastorale qui est comme votre charte: ((Communion et progrès». Les mass media doivent permettre aux hommes d'approfondir leurs relations, de se mieux découvrir et respecter, de se communiquer les richesses de leur esprit et de leur cœur, d'entrer dans un dialogue vrai et fécond. Comme Nous le souhaitons pour l'ensemble de la société ! Comme 597 Acta Pauli Pp. VI Nous le souhaitons d'abord pour l'Eglise elle-même au seuil de cette Année Sainte de réconciliation à laquelle, Nous l'espérons bien, les moyens de Communication sociale sauront donner tout l'écho qu'elle mérite ! Beaucoup de langues se parlent dans l'Eglise : puissent-elles être comme celles de la Pentecôte, des chemins de vie et d'unité, et non pas comme celles de Babel ! Les artisans des Communications sociales sont appelés à satisfaire le droit à l'information. C'est un service magnifique, mais exigeant, car nos contemporains attendent à juste titre une information précise, honnête, cohérente, complète, comme le dit votre Instruction. Ce service rencontre aujourd'hui les obstacles que vous savez, qui ne tiennent pas seulement à nos moyens limités, mais parfois aussi à des passions qui colorent une présentation ou opèrent plus ou moins consciemment un choix. Dans ce climat, les chrétiens devraient toujours être au premier rang de ceux qui cherchent inlassablement tous les éléments objectifs de la vérité et qui les proposent avec respect, en les situant dans leur contexte. Enfin, avons-nous suffisamment saisi l'importance des mass media pour le témoignage que l'Eglise a pour mission d'offrir au monde? Certes, le film, l'émission de radio ou de télévision, le journal ont chacun leur langage propre, dont il faut respecter l'originalité et les règles d'expression ; et l'ensemble de l'Eglise n'a sans doute pas encore suffisamment étudié et mis en œuvre ces puissants moyens : nous en sommes souvent à une utilisation trop superficielle. Mais de toute façon les chrétiens ne doivent pas craindre d'y donner d'abord un témoignage explicite de leur propre foi, de leur idéal, de leur exigence, de leur espérance. Le thème du prochain Synode nous rappelle l'urgence de cette évangélisation. Dans un monde qui cherche sa voie au milieu d'incertitudes ou d'ambiguïté, une parole forte et claire est attendue. Aux artisans des mass media, de saisir ces témoignages en faveur du beau, du juste, du vrai. Et un mot, chers amis, vous Nous êtes étroitement associés dans notre ministère de héraut de la Parole de Dieu, de témoin de la charité du Christ. Le canal des Communications sociales constitue désormais une voie nécessaire et féconde. Que l'Esprit Saint vous éclaire et vous fortifie dans cette œuvre capitale ! Avec notre affectueuse Bénédiction Apostolique. 1 1 N. 34. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 598 IV Sodalibus e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis Beatae Mariae Virginis, qui generali Coetui religiosae suae communitatis interfuerunt. * Amadísimos Misioneros Hijos del Inmaculado Corazón de María: Os expresamos nuestra viva complacencia por esta visita que nos hacéis apenas culminadas las sesiones de vuestro Capítulo General. Auguramos que sea fecundo el trabajo que habéis realizado durante estos días. Hacemos votos para que el abnegado servicio del Superior General y de los demás miembros elegidos para formar parte de su Consejo, sea eficaz y saludable a los fines de vuestra Familia religiosa. No podemos pasar por alto una circunstancia, particularmente iluminadora, que hace más atractivo este gozoso encuentro : ayer hemos celebrado la fiesta litúrgica de San Antonio María Claret. Vosotros mismos habéis manifestado con tal motivo el deseo de visitar al Sucesor de Pedro. Os agradecemos este gesto de adhesión, en el que descubrimos un testimonio de exquisita afinidad espiritual con vuestro padre fundador. ¿Cómo no recordar ante sus hijos la entrañable devoción que sentía hacia el Vicario de Cristo? Y ¿cómo no venerar su memoria ante su elocuente y conmovedora profesión de fe de la infalibilidad pontificia en el Concilio Vaticano I? Todo ello nos obliga a abriros confiadamente nuestro ánimo agradecido, para que lo sepáis en perfecta sintonía de sentimientos religiosos con el vuestro. Estamos seguro de que, durante estos días de retiro capitular, la presencia protectora y orientadora de San Antonio María se ha hecho más intensa y exigente entre vosotros. Y nos place adivinar también que a la hora de señalar las líneas de renovación habéis tenido como punto fijo de referencia la fidelidad más genuina a los orígenes de vuestro Instituto y a las enseñanzas sobre la vida de consagración que el Concilio Vaticano II propuso y Nos mismo repetidamente hemos inculcado. Permitidnos saborear con qué pureza de rasgos característicos se ofrecía a la contemplación de San Antonio María la imagen del claretiano. Lo leíamos ayer en el Oficio de Lectura : (( Yo me digo a mí mismo : un Hijo del Inmaculado Corazón de María es un hombre que arde en caridad y que abrasa por donde pasa .... Nada * Die 25 mensis octobris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 599 le arredra; se goza en las privaciones, aborda los trabajos, se complace en las calumnias y se alegra en los tormentos. No piensa sino cómo seguirá e imitará a Jesucristo, en trabajar, sufrir y en procurar siempre y únicamente la mayor gloria de Dios y la salvación de las almas )).* Ved ahí, proyectado hacia vosotros, todo un programa de santidad, fundado en la renuncia valiente de sí mismo, fruto de su fecunda vitalidad evangélica. Os señala claramente, con expresiones de neto dinamismo paulino, el bien a que debe aspirar vuestra vida personal y comunitaria : el seguimiento y la imitación de Cristo a impulsos de una caridad siempre operante. Si a este programa de vida interior añadimos el culto particularísimo que os inculcó a la Virgen María, junto con la dedicación primordial al ministerio de la Palabra, tenemos el cuadro completo de la vocación a la espiritualidad claretiana. Esos mismos y no otros fueron los móviles que dieron vida y sentido al incontenible celo misionero del hijo de Sallent. Y no fue otro el sello de austeridad religiosa que se impuso a sí mismo para hacer su propio ministerio más fidedigno y más conforme a las exigencias de la llamada divina. Anunciar la Buena Nueva hasta gastarse en sacrificio por el bien de los hermanos, enseñar a los hombres el lenguaje siempre nuevo de la caridad, caracterizaron su desbordante tarea de pastor como Arzobispo de Santiago de Cuba. Podríamos decir muy bien de éí, como del Apóstol de las Gentes, que su fibra de (( heraldo y maestro en la fe y en la verdad » no sufrió mengua alguna en medio de las dificultades. Al contrario, sus afanes pastorales, su inquietud misionera hallaron modo de expresarse continuamente en nuevas iniciativas ministeriales, dentro y fuera de la madre patria, inspiradas y alimentadas por una conciencia de servicio fiel a la Iglesia. Amadísimos hijos : apreciad este vuestro patrimonio espiritual ; no escatiméis desvelos en cuidar sus raíces, si de veras queréis ser un árbol siempre florido y joven, capaz de adaptarse al medio ambiente, a las exigencias cambiables de los tiempos, para seguir dando frutos maduros a la Iglesia, como ha dado en el pasado y sigue dando en la actualidad, a través de sus hijos más preclaros. 2 1 2 El celo, c. I, BAC 188 (1959), p. 777. Cfr. 1 Tim. 2, 7. 600 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiate En el Capítulo que acabáis de celebrar habeis podido convenceros de que sois portadores de unos valores que no envejecen, porque son parte selecta de la herencia y de la vocación universal de la Iglesia. La misma comunidad cristiana os pide fidelidad y discreción, generosidad y desprendimiento para aceptaros y reconoceros como signo viviente y solidario de sus aspiraciones humanas y espirituales. No queremos alargarnos más. Al confiaros estas reflexiones, queremos alentaros en vuestros anhelos de santidad con nuestras plegarias al Inmaculado Corazón de María para que, con la ayuda de su maternal intercesión, seáis ejemplares hijos de la Iglesia. Como confirmación de estos deseos y como testimonio de particular benevolencia impartimos de corazón a vosotros y a toda la Familia claretiana la Bendición Apostólica. V Ad Excellentissimum Virum Vergilium Octavium Tevoedjre, Dahomeyensis Reipublicae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem. * Monsieur l'Ambassadeur, Par cette cérémonie officielle débute aujourd'hui votre mission de Représentant du Dahomey auprès du Saint-Siège. Nos premières paroles seront pour vous souhaiter la bienvenue. Nous sommes heureux de vous accueillir. Nous apprécions la conception que vous avez de votre tâche, et vous assurons que vous rencontrerez ici l'écoute et la compréhension indispensables à son bon accomplissement. Vous apportez avec vous les salutations de Monsieur le Président de la République et les vœux du Gouvernement du Dahomey. La courtoisie de ces hautes Autorités est pour Nous une raison supplémentaire d'espérer un renforcement des liens unissant le Saint-Siège à votre pays. A ces rapports déjà confiants s'ajoute l'affection particulière que Nous portons aux Dahoméens. Vous pourrez en témoigner auprès de Son Excellence le Lieutenant-Colonel Mathieu Kerekou qui vous a mandaté, en lui transmettant l'expression de notre gratitude pour les souhaits dont vous êtes l'interprète. Votre aimable allocution, Monsieur l'Ambassadeur, s'attachait à relever, parmi les efforts de l'Eglise catholique, ceux qui trouvaient * Die 8 mensis novembris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 601 selon vous le plus d'écho au Dahomey. Vous citiez notamment les diverses interventions que Nous avons cru devoir faire depuis le début de notre Pontificat, en faveur du développement et de l'établissement progressif d'une plus grande justice économique et sociale. Vous avez touché là un thème qui Nous tient spécialement à cœur, car la possibilité d'accroître ses biens, la façon de les répartir et de répartir responsabilités et travail, ont une grave répercussion sur toute la vie humaine ; elles ne doivent pas devenir une source de discriminations entre les peuples ni entre les classes sociales. En ce domaine, notre mission évangélique Nous oblige à parler, à rappeler sans cesse aux dirigeants et même aux simples citoyens, chrétiens ou non, la clairvoyance et la générosité qui font la grandeur d'une nation : d'une part utiliser réellement pour le bonheur de l'ensemble de ses habitants toutes les ressources dont elle dispose, et d'autre part établir une sorte de partage, mieux encore aider chaque Etat à se doter lui-même des conditions de son propre essor. Nous affirmons aussi, devant les multiples tensions assombrissant l'horizon, qu'il est urgent de trouver des solutions durables en cas de crise ouverte, dans le respect d'une Autorité internationale, mais qu'il est préférable encore, et combien plus efficace, de rechercher les véritables causes de ces conflits, pour en juguler à temps les effets possibles. Et puisque l'occasion en est ici donnée, Nous soutenons qu'au-delà de cette motivation simplement réaliste doit prendre corps peu à peu une autre conviction : tous les hommes sont frères ; ce que commande l'intérêt véritable acquiert en cette maxime, si chère aux chrétiens, une force nouvelle. Nous avons relevé également dans vos propos l'hommage rendu à l'action bénéfique des missionnaires zélés et courageux, qui se donnent sans compter depuis de longues années au service du Dahomey et de ses habitants. Nous sommes très sensible à ce témoignage de Votre Excellence. La semence évangélique a germé dans un terrain préparé. Aujourd'hui, si la collaboration de ces apôtres reste très utile, si leur générosité trouve abondamment à s'employer dans la poursuite de nombreuses tâches éducatives, sociales et évangélisatrices, ainsi que dans la mise en valeur des richesses ancestrales de l'âme africaine, l'Eglise a pris un nouveau visage au Dahomey. Vous avez salué l'avènement d'un épiscopat et d'un clergé autochtones, prenant en charge les communautés chrétiennes locales. Nous attachons également une grande importance à l'épanouissement d'un laïcat conscient de ses devoirs, et à l'éveil déjà sensible de vocations religieuses ou catéchis- 602 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tiques. C'est le signe d'une Eglise vivante, où les divers ministères sont assumés de plus en plus par les habitants du pays. Ainsi se réalise l'un des objectifs primordiaux que s'est fixés notre Congrégation pour l'Evangélisation des Peuples, dont vous avez évoqué l'un des principaux responsables en la personne de Monseigneur Bernardin Gantin. C'est dire que Nous envisageons avec confiance la vitalité religieuse des catholiques du Dahomey, et leur participation fructueuse à l'effort de tous leurs compatriotes pour le plus grand bien du pays. Laissez-Nous terminer, Monsieur l'Ambassadeur, en vous offrant nos vœux les plus fervents pour votre mission, et en appelant en abondance les bienfaits du Très-Haut sur votre personne, sur votre noble pays et ses dirigeants. Que tous les Dahoméens, en ce jour, se sentent particulièrement chers à notre cœur ! Nous leur redisons, à travers vous, notre estime et notre affection. ACTA SECRETARIAE STATUS R E S C R I P T U M EX A U D I E N T I A De opportunitate transferendi competentiam circa causas inconsummationis matrimonii ad unam tantum Sacram Congregationem. Exorta quaestione de opportunitate transferendi competentiam circa causas inconsummationis matrimonii ad unam tantum Sacram Congregationem, E.mi Cardinales SS. Congregationibus pro Doctrina Fidei et pro Disciplina Sacramentorum praepositi, Beatissimo Patri proposuerunt ut, ad mentem n. 56, § 1 Constitutionis Apostolicae ((Regimini Ecclesiae Universae », in posterum Sacra Congregatio pro Disciplina Sacramentorum cognosceret etiam de causis inconsummationis, in quibus una pars non est baptizata. SS.mus Dominus Noster Paulus Pp. VI, in Audientia infrascripto Cardinali Secretario Status concessa die XIV mensis Iulii hoc anno, supra memoratum votum ratum habuit, adprobavit et publicari iussit. Ex Aedibus Vaticanis, die XV mensis Iulii, anno MCMLXXIII. I . Card. V I L L O T a Secretis Status Sacra Congregatio pro Episcopis 603 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA C O N G R E G A T I O P R O EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 2 Octobris 1973. — Cathedrali Ecclesiae Guairensi praefecit Exc. P. D. Franciscum de Guruceaga Iturriza, hactenus Episcopum Margaritensem. die 6 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae a Vico Augusti Rev.mum P D. Iulium Salimei, e clero romano, quem deputavit Delegatum E.mi Cardinalis Vicarii Urbis ad officia et totius dioecesis pastorales actiones coniunctim ordinanda. die 10 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Buxentinae R. P. Iosephum Mariam Márquez Bernal, sodalem Congregationis Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B. M. V., quem constituit Praelatum Humahuaeensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Gaguaritanae R. P. Didacum Gutiérrez Pedraza, sodalem Ordinis S. Augustini, quem constituit Praelatum Cafayatensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Simitthensi Exc. P. D. Antonium Sahagún López, hactenus Episcopum Linarinum, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Iosephi S. R. E. Cardinalis Salazar López, Archiepiscopi Guadalaiarensis. die 22 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Nobensi Rev. D. Eduardum Koaik, Vicarium episcopalem in archidioecesi S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Eugenii Cardinalis de Araújo Sales, Archiepiscopi S. Sebastiani Fluminis Ianuarii. die 3 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Illicitanae R. D. t 604 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Iosephum Freiré de Oliveira Neto, e dioecesi Mossorensi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Gentilis Diniz Barreto, Episcopi Mossorensis. die IS Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thinisensi in Numidia R. D. Marium Revollo Bravo, vicarium episcopalem in archidioecesi Bogotensi, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Hannibalis S. R. E. Cardinalis Muñoz Duque, Archiepiscopi Bogotensis. II I O A N N O P O L I T A N A E A LACUBUS DECRETUM De mutatione nominis curialis dioeceseos Constitutione Apostolica « Qui omnium christifidelium », diei 25 martii 1972, dioecesis « Ioannopolitana a Lacubus » erecta fuit, cuius princeps civitas ubi cathedra Episcopi surgit commune loci sermone ((San Juan de los Lagos» vel simpliciter « S a n Juan» appellatur. Quapropter Exc.mus P. D. Franciscus Xaverius Ñuño Guerrero, Archiepiscopus-Episcopus Ioannopolitanus a Lacubus, ab Apostolica Sede expostulavit ut in nomine de Curia claris verbis Sanctus Ioannes declararetur. His precibus libenter annuens Sacra Congregatio pro Episcopis, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, praesenti decreto statuit ut Ioannopolitana a Lacubus dioecesis posthac « Sancti Ioannis a Lacubus » nominetur, idque novum sit nomen de Curia. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 25 mensis Septembris anno 1973. SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis Sacra Congregatio pro Episcopis 605 III COLIMENSIS - G U S M A N O P O L I T A N A E DECRETUM De finium mutatione Concrediti gregis spirituali bono apprime studentes, Exc.mi P P . DD. Rogelius Sánchez González, Episcopus Colimensis, et Leonardus Viera Contreras, Episcopus Gusmanopolitanus, audita Conferentia Episcopali Mexicana, unanimi consensu, ab Apostolica Sede expostulaverant ut ecclesiastici fines circumscriptionum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur et ita aptius disponerentur. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Marii Pii Gaspari, Archiepiscopi titularis Numidensis, in Republica Mexicana Delegati Apostolici, rata petitam immutationem aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia Pp. V I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto a dioecesi Colimensi distrahit integrum territorium paroeciae vulgo Santa María del Oro nuncupatae, intra fines civilis municipii cui nomen Manuel M. Diéguez exstans, illudque dioecesi Gusmanopolitanae adnectit. Quamobrem documenta et acta memorati territorii clericos, fideles et bona temporalia respicientia a Curiae Colimensis tabulario ad Curiae Gusmanopolitanae archivum, quam primum, transmittantur. Ad clerum quod attinet, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut oificium detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis praefatum Exc.mum P. D. Marium Pium Gaspari deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 606 onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 5 mensis Novembris anno 1973. SEBASTIANUS L. © Card. BAGGIO, Praefectus S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis SACRA PRO CONGREGATIO GENTIUM SEU DE EVANGELIZATIONE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo ÍPastore dignatus est providere, nimirum : die 17 Maii 1973. — Cathedrali Ecclesiae Palayamkottaiensi, noviter erectae dioecesi, praefecit R. D. Savarinathen Iruthayaraj, dioeceseos Ootacamundensis Vicarium Capitularem. — Titulari episcopali Ecclesiae Lamzellensi R. D. Ioannem Mariam Compaorè, sacerdotem indigenam, Vicarium Generalem archidioeceseos Uagaduguensis, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Pauli S. R. E. Cardinalis Zoungrana, Archiepiscopi Uagaduguensis. die 5 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Nunensi R. D. P. Zephyrinum Toè, e clero saeculari autochthone, eiusdem dioecesis Vicarium Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Gibraltariensi R. D. P. Eduardum Rapallo Vicarium Capitularem Gibraltariensis dioecesis. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 607 — Cathedrali Ecclesiae Isseleukuanae, noviter erectae dioecesi, R. D. Antonium Gbuji, e clero saeculari Urbis Beninensis dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Molicunzensi R. P. Thomam Romero Gross, ex Ordine Fratrum Praedicatorum, eorumque in Republica Aequatoriana Superiorem Provincialem, quem deputavit Vicarium Apostolicum Canelosensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Tubusuptitanae R. D. Armandum Trindade, sacerdotem archidioecesis Karachiensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Felicissimi A. Raeymaeckers, Episcopi Lahorensis. die 9 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Machakosensi R, D. Urbanum Kioko, curionem in Machakosensi civitate. die 7 Augusti. — Metropolitanae Ecclesiae Ugiungpandanganae R. D. Theodorum Lumanauw, dioecesis Ketapangensis sacerdotem, adiutorem Conferentiae Episcopalis Indonesianae secretariatus. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Cluentensi, R. D. Vincentium Farano, e clero saeculari Tranensi, Antistitem Urbanum, quem deputavit Pro Nuntium in Republica Indonesiana. — Cathedrali Ecclesiae Gulielmopolitanae R. D. Gulielmum Michaelem Ellis, e clero dioecesano, curionem Sanctae Mariae Dominae Nostrae paroeciae in oppido vulgo Coromoto nuncupato. die 17 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Kasamaënsi Exc. P. D. Eliam Mutale, hactenus Episcopum Mansaënsem. — Cathedrali Ecclesiae Bururiensi R. D. Bernardum Bududira, e clero eiusdem dioeceseos necnon et Vicarium Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Minnaënsi, noviter evectae dioecesi, R. D. Christophorum Abba, sacerdotem archidioecesis Kadunaènsis, directorem spiritus seminarii minoris. — Cathedrali Ecclesiae Krishnagarensi, R. P. Matthaeum Baroi, indigenam sacerdotem, Sancti Francisci Salesii Societatis sodalem, eiusdem dioeceseos Administratorem Apostolicum. — Cathedrali Ecclesiae Mangociensi, nuper evectae dioecesi, R. P. Alexandrum Assolari, Societatis Mariae Montfortanae, hucusque Prae tectum Apostolicum Arcis Iohnstonensis. die 19 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tanaramusensi Exc. P. D. Ioannem A. Choi, hactenus Episcopum Pusanensem. die 25 Octobris. — Metropolitanae Ecclesiae Kvangiuensi Exc. P. D. Victorinum Kong-Hi Youn, hactenus Episcopum Suvonensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Ardcarnensi R. D. Eduardum Be- 608 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale dam Clancy, e clero archidioecesis Sydneyensis, professorem Sacrae Scripturae in seminario maiori de Manly, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Iacobi S. R. E. Cardinalis Freeman, Archiepiscopi Sydneyensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Congensi R. D. Davidem Cremin, e clero archidioecesis Sydneyensis, patrimonii Basilicae Metropolitanae curatorem, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Iacobi S. R. E. Cardinalis Freeman, Archiepiscopi Sydneyensis. II NOMINATIONES Decretis ut infra datis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renunciavit : die 25 Maii 1913. — R. P. Lambertum van den Boorn, Societatis Mariae Montfortanae sodalem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Sintangensis. die 14 Septembris. — R. P. Electorem Jaramillo Duque, socium S. Francisci Salesii Societatis, Praefectum Apostolicum Ariariensis Apostolicae Praefecturae. die 17 Septembris. — R. P. Edmundum Iosephum Fitzgibbon, e societate Sancti Patricii pro Missionibus ad Exteros, Administratorem Apostolicum « sede vacante » dioeceseos Portus Harcurlensis. die 18 Octobris. — Exc. P. D. Gilbertum Ramanantoanina, Archiepiscopum Fianarantsoaënsem, Administratorem Apostolicum . Nec praeterire volumus te, inter alias officii pastoralis sollicitudines, assiduas curas impendisse viris et mulieribus Deo consecratis ; cum enim mundus, his praesertim temporibus, id tantum, quod est germanum seu authenticum, soleat probare, religiosis omni ope curandum est, ut hac indole genuina conversatio ipsorum refulgeat et sic Ecclesiae sanctitatem, quae est argumentum omnium firmissimum, commonstrent. Persuasum igitur tibi habens testificationem catholicae veritatis imprimis fieri vivendo, contendisti, ut mores gregis cum fide congruerent ; sic enim officium conscientiae cuiusque impletur et Regnum Dei amplificatur, quemadmodum Concilium Vaticanum Secundum monuit : « sciant omnes, primum ac potissimum suum debitum pro fidei diffusione esse, vitam christianam profunde vivere » . Verum etiam aliarum Ecclesiarum sollicitum te exhibuisti, ut sacrum Pastorem decet ; quocirca factum est, ut religiosi eventus, quos in Polonia fieri contingebat, saepe ad te ut fautorem adiutoremque referrentur. Nec facere possumus quin cum laude agnoscamus te sincero animo et inconcussa fidelitate haesisse et haerere huic Apostolicae Sedi et Petri Successori, qui « est unitatis tum episcoporum tum fidelium multitudinis, perpetuum ac visibile principium et fundamentum )). Huic multiplici navitati pastorali ipsi Fratres in Episcopatu patriae tuae veluti cumulum attulerunt, aliudque umeris tuis onus imposuerunt, cum te Praesidem coetus Episcoporum Poloniae esse voluissent, eoque sollertiae tuae ac moderandi facultatis fiduciam comprobassent. Cum haec omnia mente consideramus, plures sane causas esse arbitramur, cur una cum sacrorum Antistitibus, sacerdotibus et populo, tibi concredito, ex animo tibi gratulemur hoc episcopalis officii abs te impleti spatium. Denique Deum, pastorum praesidium et praemium, enixis precibus rogamus, ut te adhuc diu sospitet, vires mentis et corporis necessarias tibi suppeditet, consilia tua secundet teque in ministerio obeundo suavi solacio iucundet. Quae vota Nostra confirmet Apostolica Benedictio, quam tibi, Venerabilis Frater Noster, amantissime in Domino impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x n mensis Octobris, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri undecimo. 2 3 4 PAULUS PP. V I 1 2 3 4 Rom. 10, 17. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 36. Cfr. Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 6. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 23. Acta Pauli Pp. VI 651 ALLOCUTIONES I Ad Excellentissimum Virum Cornelium Berkhouver, Europaei publici legibus ferendis coetus praesidem. * Monsieur le Président, La courtoisie de votre visite et la teneur des paroles que vous venez de Nous adresser trouvent en Nous un écho particulier. Avec vos collègues désignés pour le Parlement européen, vous êtes porteur d'espoirs qui, hier assez diffus, se précisent et cherchent une application réaliste pour le bien de l'ensemble des Communautés européennes. L'étude des problèmes soumis à votre examen, l'attention vigilante et le contrôle que vous exercez sur les orientations et les décisions des instances responsables, ainsi que les recommandations que vous été appelés à leur faire, contribuent à aplanir les voies politiques, économiques et juridiques de la construction de l'Europe. L'évolution des situations à l'intérieur des pays européens, et aussi les graves événements de la scène internationale viennent mettre à l'épreuve et en même temps stimuler la solidarité communautaire, en montrant sa nécessité. C'est une oeuvre de patience, comme vous le soulignez, une œuvre qui doit unir audace et réalisme. Elle se déroule pour vous au plan politique, à la recherche d'accords stables, voire de structures nouvelles, mais elle a comme arrière-plan un réseau d'échanges de toute sorte, à tous les niveaux, et, plus profondément, un rapprochement des esprits et des coeurs. Nous pensons avec vous que la jeunesse de l'Europe aspire à ce rapprochement, répudiant les barrières dont elle ne comprend plus le sens. Il lui faut aussi saisir le prix d'une telle construction unificatrice : celle-ci doit harmoniser les richesses particulières et les responsabilités intermédiaires en vue du bien commun supérieur. C'est trop peu dire que votre travail suscite notre estime. Vous savez l'intérêt profond que le Saint-Siège porte depuis longtemps à la progression d'une Europe unie. Et vous devinez la double raison qui nous incite à ce soutien moral. D'abord, Nous prenons à cœur le bien des populations qui sont concernées et qui Nous sont si proches à bien des titres. Or, c'est * Die 9 mensis novembris a. 1973. 652 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale notre conviction : une collaboration s'impose entre elles pour leur permettre de faire face, de manière efficace, et donc concertée, aux graves problèmes économiques et sociaux, aux problèmes humains que leur posent le progrès technique, les échanges commerciaux, l'emploi, la migration, l'évolution culturelle, les conditions d'éducation. Dans cette énumération, n'ayons garde d'oublier tout ce qui dégrade profondément les mœurs des individus et des familles : il y va de l'âme d'un peuple. En un mot, il s'agit de rendre plus équitables, plus humaines, au sens d'un humanisme plénier, les conditions de vie de tous et de chacun, sans aucune discrimination. Une solidarité dans la recherche, dans le travail, dans l'aménagement de la législation, dans les réalisations, s'avère donc nécessaire, pour ne laisser aucun partenaire démuni devant la gigantesque mutation affectant tous les peuples, à plus forte raison les peuples voisins, qui ont tant de racines communes et de liens communs. Une deuxième raison se greffe sur celle-là, et Nous rend particulièrement chère la solidarité européenne, à Nous qui portons une mission universelle. Vous avez noté vous-même que notre regard se porte plus volontiers au-delà de l'Europe, vers les pays en voie de développement. Pourtant, l'Europe reste au cœur de nos préoccupations, de notre estime, de notre confiance. En effet, les peuples qui n'adhèrent pas directement aux Communautés, spécialement ceux des autres continents, ont souvent les yeux fixés sur les pays européens. Pas seulement pour éprouver, ni même pour discuter la façon dont ils défendent solidairement leurs intérêts, mais pour juger les valeurs dont s'inspire leur action : sens de l'homme, respect de ses droits, importance accordée à sa responsabilité, à sa liberté et à ses devoirs, souci de sa destinée spirituelle et de ses exigences éthiques, préoccupation de la paix universelle, équité dans les relations internationales, promotion et respect d'une Autorité internationale, ouverture aux autres peuples, solidarité loyale avec eux, entraide effective dans un esprit de service, tout ce qui correspond à la foi et à la civilisation qui ont marqué les pays européens. Et ces valeurs devraient susciter des initiatives comme celles que vous avez évoquées. Nous avons le ferme espoir que l'Europe, un jour unifiée, ne décevra pas l'attente de l'humanité. En vous confiant ce souhait, qui invoquons de grand cœur sur vos et Nous formulons devant Lui les Monsieur le Président, et pour les est aussi un encouragement, Nous travaux l'assistance du Seigneur, meilleurs vœux pour vous-même, personnes qui vous accompagnent. Acta Pauli Pp. VI 653 II Iis qui conventui « Biduum Latinum » appellato, Romae habito, interfuerunt. * Venerabilis Frater Noster ac dilecti filii. Fatemur sane iucundum Nobis esse conspectum vestrum, quippe cum quodam modo humanitatis cultum repraesentetis, qui est gloria Romae seu Romanitatis atque etiam — hoc addere liceat — Ecclesiae. Novimus vos brevem conventum, quem « Biduum Latinum » appellatis, celebrare duplicem ob causam : ad commemorandum vicesimum annum expletum, ex quo Commentarii, qui Latinitas inscribuntur, edi coepti sunt, et ad tractandum de usu linguae Latinae huiusque sermonis tradendi aptiore ratione. Gratulamur profecto viris, Nobis carissimis, qui his edendis Commentariis — qui in eiusmodi scriptionibus periodicis locum obtinent non obscurum — sunt praepositi, quod nobili ausu et labore efficiunt, ut haec vox Latina e colle Vaticano exsonet atque in orbem terrarum feratur. Eventus rei spem, quae ante viginti annos concepta est, cum de edendis iisdem Commentariis ageretur — ut Nosmet ipsi probe meminimus — non fefellit. Pergite ergo hoc opus, et Commentarios reddite instrumentum efficax et utile ad confirmanda et provehenda studia Latinitatis. Usus autem Romani sermonis eiusdemque docendi methodus sunt argumentum grave et opportunum, quod magistrorum ac discipulorum interest necnon eorum, quibus sors linguae Latinae cordi est hac aetate, quae potius rebus technicis et artibus quaestuosis favet quam litteris. Est autem usus summi momenti, ut sermo Latinus — ut, ceterum, quaelibet lingua — in hominum consuetudine, quamvis arctioribus finibus circumscriptus, adhuc vigeat et magis magisque polleat. Etenim, usu ablato, lingua ipsa est prorsus mortua putanda, et ad rem redigitur, cui solum pauci docti operam navant. Libenter in memoriam revocamus sermonem illum Latinum vividum et uberem, quo enituit Venerabilis Frater Noster Pericles Cardinalis Felici — quem hic praesentem ex animo salutamus, cuiusque verba elegantia et obsequii plena cum animi delectatione audivimus — dum munere Secretarii Concilii Vaticani Secundi fungebatur. Sine dubio, ratio linguae Die 10 mensis novembris a. 1973. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 654 Latinae docendae diligenter est perpendenda; potest enim fastidium adulescentium animis ingerere aut eos allicere. Fortasse novae viae erunt exquirendae, ut iuventus, cuius propensiones hodie sunt valde mutatae, ad Romani sermonis amorem traducatur. Itaque Latinitatis studia vobis non sunt tantum umbratilis quaedam exercitatio, iucunda quidem et suavis et quieta — subit mentem Horatianus versus : « Beatus ille, qui procul negotiis » — sed eadem studia ad vitam ipsam vultis pertinere. Cui rei documento est hoc Biduum Latinum, quod alacres agitis. Inter quod et sextum decimum Certamen celebratur, cui praeter Latinitatis cultores peritissimus, qui praemio sunt digni habiti, etiam adulescentes primum intersunt, recitatione alicuius carminis vel exempli prosae orationis certantes. Peropportune demum sedes eiusdem conventus vestri est haec alma Urbs, quae est fons humanitatis Latinae et quodam modo communis patria nostra, ut Rutilius Namatianus animo infiammato exclamat : (( Fecisti patriam diversis gentibus unam » . Quae quidem unitas christiana religione, ut novistis, immensum est aucta et confirmata. Optimis ergo ominibus incepta vestra prosecuti, vobis singulis universis, qui adestis, et necessariis vestris, qui absunt, Benedictionem Apostolicam, certae dilectionis Nostrae et egregiae existimationis testimonium, volentes impertimus. 1 2 III Ad Excellentissimum Virum Adolfum Binagana, Reipublicae Burundensis cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Monsieur V Ambassadeur, Les sentiments élevés qui vous animent au seuil de votre mission auprès du Saint-Siège suscitent en Nous-même une vive satisfaction. En Vous remerciant de cet hommage chaleureux, Nous vous souhaitons une cordiale bienvenue et espérons vous voir réaliser ici le noble programme que vous formulez : établir, dans un dialogue franc et 1 2 Epod. 2, 1. De reditu suo, I, 63. * Die 15 mensis novembris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 655 permanent, une collaboration plus étroite avec le Saint-Siège et la République du Burundi. Oui, le bien de votre pays Nous tient très à cœur. Le bien spirituel d'abord : comment oublier la florissante communauté chrétienne burundaise, qui a fêté récemment le soixante-quinzième anniversaire de l'établissement de l'Eglise catholique? Elle a connu une progression des plus rapides, et une ferveur religieuse qui est venue imprégner la richesse de la sensibilité et de la sagesse ancestrales. La foi et la piété sont inséparables de la recherche de la justice, de la paix, de la charité. L'Eglise du Burundi veut travailler au bonheur et à l'épanouissement plénier de tous les Burundais, et Nous sommes aussi à ses côtés dans ce projet humain. La première condition, Votre Excellence l'a soulignée, c'est la concorde et l'amitié entre toutes les populations. Nous Nous réjouissons avec vous de savoir que le pays a retrouvé la paix. Comme vos évoques, Nous avons en effet éprouvé une vive émotion devant les événements qui ont troublé si profondément la vie de vos compatriotes. Nous avons tenu à offrir notre secours, spirituel et matériel, à toutes les victimes, et à proposer notre contribution au rétablissement de la paix, par tous les moyens dont Nous disposions. L'espérance est revenue avec le calme : il faut maintenant que les plaies se cicatrisent. Nous avons le ferme espoir que les efforts déployés de toute part y parviendront. L'unité tant désirée ne peut être cimentée que dans l'amour, dans l'accueil confiant et le pardon, dans le respect de la dignité de toutes les personnes et de toutes les ethnies, dans une volonté de coopération où chacun puisse éprouver la fierté d'être Burundais et de travailler selon ses capacités au progrès commun, favorisé par la concorde avec les autres nations. Telle est la prière fervente que Nous élevons vers le Seigneur. Nos vœux s'adressent au Président de la République, que Nous remercions de son amabilité, et à ceux qui portent avec lui la responsabilité du bien de l'ensemble des citoyens ; ils vont aussi à tous les fils de ce noble pays qui nous est si cher. Sur tous, et sur vous-même, Monsieur l'Ambassadeur, Nous implorons les bienfaits du Dieu d'amour et de paix. 656 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV Delegatis et Observatoribus qui interfuerunt Coetui XVII Romae habito a Consilio v. d. «Food and Agriculture Organization» (F.A.O.). * Monsieur le Directeur général, Ohers Messieurs, Nous sommes heureux de saluer d'abord Monsieur le Directeur général de l'Organisation des Nations Unies pour l'Alimentation et l'Agriculture, avec ses collaborateurs. Nous les remercions de l'aimable visite qu'ils Nous rendent, au cours des travaux de cette dix-septième Session de la Conférence générale. Us savent l'estime profonde dans laquelle Nous tenons leurs efforts tenaces contre la faim. Oui, cette œuvre solidaire de recherche, de confrontation, de prévision, d'organisation, d'entraide, étendue à tout l'univers, cherchant à faire face aux grands projets à longue échéance ainsi qu'aux difficultés subites, comme celle qu'a connue récemment l'Afrique, mérite nos félicitations et nos encouragements, par le fait qu'elle est au service de la vie de tous les hommes. Nous aimons également prendre contact avec les Délégations des Etats membres de la FAO qui participent à cette Session. Cette rencontre, jointe à l'étude de leurs travaux, Nous permet à Nous aussi de renouveler notre attention aux problèmes de l'humanité qui attend de la terre les moyens de se nourrir convenablement, ainsi qu'un développement économique harmonieux et facteur de progrès. Ces paroles veulent simplement leur manifester combien Nous prenons à cœur leurs travaux, leurs espoirs et les espoirs des peuples qu'ils représentent. Nous sommes tous invités à élargir nos perspectives, à aller audacieusement de l'avant, pour répondre aux besoins accrus du monde, sans laisser s'accumuler un périlleux retard. En la présente Assemblée, vous êtes appelés, chers Messieurs, à prendre des décisions concernant les orientations de la politique intérieure de la F A O , pour fixer, selon les critères qui en découlent, son programme ordinaire pour les années 1974-1975 ; il s'agit de réaliser concrètement sur le terrain les Programmes relatifs aux divers continents, la campagne contre la faim et aussi le Programme alimentaire mondial, en accord avec les Nations Unies. Vos décisions doivent éga* Die 16 mensis novembris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 657 lement préciser les orientations de la politique internationale en matière d'agriculture et d'alimentation, selon les exigences du moment présent. De fait, la situation mondiale aux plans agricole et alimentaire, telle qu'elle ressort des rapports récemment préparés par la P A O , Nous paraît particulièrement grave. Quiconque prend à cœur le sort de l'humanité ne peut s'empêcher d'être préoccupé par la diminution globale, au cours de l'année 1972, de la production agricole et alimentaire à l'échelon mondial. Les réserves mondiales de blé, en particulier, apparaissent tellement réduites que le niveau minimum de sécurité alimentaire dans le monde serait dangereusement menacé si des crises de production venaient à se manifester, pour diverses raisons, dans l'avenir immédiat. Bien souvent, hélas, en face de ces constatations et de ces prévisions préoccupantes, les Organisations internationales ne trouvent pas l'appui réel ni le soutien ouvert qu'elles seraient en droit d'attendre, alors qu'elles agissent continuellement par solidarité universelle. Il y a là un contraste entre l'attente grandissante des pays en voie de développement et l'absence d'un engagement suffisamment complet et large de la part des pays riches. Nous saisissons l'occasion pour exprimer cette impression pénible que Nous avons ressentie : les récentes statistiques démontrent que l'aide publique globale apportée par les pays riches est en diminution. On n'a pas encore atteint la contribution d'au moins un pour cent du revenu que chaque pays devrait donner, selon son degré de développement, au titre d'une aide effective aux pays en voie de croissance. Pourtant, le Programme des Nations Unies pour la première et la deuxième décennie du développement s'est référé à plusieurs reprises à ce pourcentage. Et Nous-même, il y aura bientôt dix ans, Nous y faisions allusion durant notre voyage en Inde. Voici venu le moment de rendre plus vigoureux et d'élargir le mouvement de solidarité entre les peuples du monde entier. Devant l'acuité de la situation actuelle, il faut renouveler la volonté politique d'entraide mondiale. Qu'il Nous soit donc permis de lancer aujourd'hui un appel pressant à la solidarité, destiné aux responsables, mais aussi à la conscience de tous les hommes de bonne volonté. Certes, ce n'est pas notre mission de suggérer les solutions techniques ou les choix politiques concrets, en Nous substituant à l'action responsable des Etats membres de votre Organisation. Mais il Nous appartient de parler en faveur de tous les peuples, pour le bien de 42 - A. A. S. 658 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tous les hommes, sans aucune discrimination et sans aucun calcul terrestre. Nous demandons encore une fois, au nom de l'humanité, que les gouvernants, par l'intermédiaire de leurs représentants autorisés, et même déjà au cours de cette conférence de la F A O , montrent qu'ils ne se laissent pas enfermer dans la perspective trop restreinte des seuls intérêts de leur nation ou des résultats immédiats d'entreprises politiques particulières; qu'ils parviennent à des décisions qui les obligent à collaborer davantage au plan international pour que soient assurés le développement économique et le progrès de la société ; ils auront constamment en ce domaine une attention toute spéciale pour les pays en voie de développement. Nous savons que l'économie et les finances de pays même hautement développés traversent actuellement une période complexe et difficile. Cela ne Nous dispense pas toutefois de les inviter avec insistance à surmonter les tentations d'isolement, de protectionisme ou de rapports directs qui feraient peser leur propre puissance sur des pays plus faibles et plus exposés. Dans le même sens, Nous nous adressons aussi à l'opinion publique mondiale et à la conscience des peuples les plus riches en ressources, en technologie et en énergies humaines. Ceux-ci doivent prendre en considération, non seulement les besoins de leur propre pays, mais aussi ceux des autres, et donc soutenir des choix politiques, exiger des actions concrètes qui visent, dans l'harmonie d'une entente fraternelle, le bien de tous les hommes. Nous souhaitons que les travaux de cette session de la Conférence de la F A O ouvrent des perspectives d'une solidarité effective qui permette de passer de la solution des secours d'urgence à un système plus élaboré de sécurité alimentaire. A la récente (( Opération de la zone sahélienne », Nous avons donné de grand cœur notre appui, accueillant aussi plusieurs demandes, la vôtre, Monsieur le Directeur général, celle des Eglises locales, celle de personnes ou d'organismes soucieux de faire face à l'urgence et à l'ampleur de cette détresse humaine. Nous avons alors appelé les peuples et les gouvernants à une collaboration rapide et généreuse. Par ailleurs, Nous avons veillé à une présence active des organismes du Saint-Siège, en particulier de notre Conseil Cor Unum, des Organisations Internationales Catholiques et des institutions des Eglises locales. Acta Pauli Pp. VI 659 Mais Nous sommes profondément convaincu que des tâches bien plus vastes que celle d'un secours occasionnel se présentent à l'horizon pour la Communauté internationale, et en particulier pour les Organisations Inter gouvernementales, afin d'établir des projets à longue échéance, dans de larges perspectives d'action mondiale multilatérale. Nous souhaitons que la volonté politique des Etats soit capable de s'orienter vers un instrument international qui comporte un réel engagement, qui les amène à dépasser les formes de don généreux, mais occasionnel et variable. Ainsi pourrait-on en arriver à des formes d'engagement permanent dans la justice, répondant à la fois aux devoirs des peuples, en fonction de leur prospérité, et aux besoins des pays moins favorisés ; ainsi serait constitué un système mondial de sécurité alimentaire. Comme toutes les Organisations internationales de la famille des Nations Unies, vous regardez, pensons-Nous, vers la période de cette deuxième décennie où il faudra examiner attentivement dans quelle mesure et comment la Communauté internationale est en train de rejoindre les buts qu'elle s'est fixés, pour satisfaire les nécessités les plus impérieuses des populations du monde et les attentes les plus légitimes d'un progrès garanti à tous, en surmontant les déséquilibres et les discriminations. Ne pourrait-on pas souhaiter aussi qu'une plus grande attention soit accordée aux possibilités d'instaurer une situation de justice grâce à des rapports et à des programmes multilatéraux, garantis par des Organisations Intergouvernementales? Ainsi, Nous renouvelons notre appel, avec toute l'espérance qu'il permet, afin que, surmontant les difficultés toujours renaissantes et les faux prestiges nationaux, on prenne des décisions de nature à favoriser une juste politique mondiale de l'agriculture et de l'alimentation, au service des besoins urgents et des intérêts effectifs de l'humanité. Cela fait partie de cet humanisme plénier que Nous avons si souvent appelé de nos vœux et qui comporte le développement intégral de tout l'homme et de tous les hommes. Fort de cette espérance, Nous prions Dieu, le Père de tous les hommes, de vous assister dans vos travaux et d'inspirer ceux que vous représentez, afin que soient utilisées au mieux les étonnantes possibilités de solidarité que le Seigneur donne aux hommes de notre temps. 1 1 Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 42. 660 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V Ad sacrarum virginum Maiores Antistitas, quae ex omnibus nationibus interfuerunt Conventui Romae habito. * Chères Filles, Cette rencontre avec les Supérieures Générales des religieuses Nous procure une grande joie. Au-delà de vos personnes, Nous entrevoyons cette immense foule de vos Sœurs, qui vivent humblement, au jour le jour, leur vie consacrée dont elles ont fait l'offrande au Seigneur. Nous saluons les Instituts anciens, et aussi ceux qui ont surgi récemment dans les nouvelles chrétientés et qui constituent déjà un signe de leur maturité. C'est pour Nous, pour l'Eglise, une profonde source d'espérance. Nous nous réjouissons de cet échange qui a pu s'instaurer au cours des travaux que vient de tenir l'Assemblée générale de votre Union internationale : échange entre vous, et avec notre Dicastère pour les Religieux. Quelle chance de pouvoir ainsi s'entraider, en esprit catholique, d'un pôle à l'autre du monde, et de sentir devant la richesse de vos diverses expériences, ou même devant vos difficultés, ce même élan vers le Christ, ce même amour de l'Eglise, ce même souci de participer à l'évangélisation. Nous souhaitons également que la présente session entre les Supérieures générales résidant à Rome contribue à éclairer votre chemin et à raffermir votre dynamisme. Pour nous, qui aimerions plutôt dialoguer avec chacune d'entre vous, Nous ne pouvons ce matin développer toutes les exigences du renouveau auquel vos Instituts sont appelés, selon les lignes tracées par les documents du Concile ou du Saint-Siège, et les orientations de notre Dicastère. Ce renouveau prend une tonalité particulière au seuil de l'Année Sainte. Car, évidemment, cette Année Sainte vous concerne au premier chef. Il ne s'agit plus ici de P« aggiornamento » de vos structures, mais du profond renouveau intérieur, qui est déjà amorcé et qu'il faut intensifier afin qu'il atteigne vraiment chacune de vos personnes et chacune de vos communautés. C'est cet esprit que Nous soulignons ce matin. Vos communautés connaissent aujourd'hui de merveilleux renouveaux, et parfois aussi de sombres difficultés. Parmi celles-ci, qu'il * Die 19 mensis novembris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 661 suffise d'évoquer le manque de vocations en certains pays, la charge très lourde d'œuvres que vous n'arrivez plus à assurer, la tension entre générations ou entre tempéraments devant les réformes en cours, le départ affligeant d'un certain nombre de Sœurs. Devant ces problèmes, il en est qui mettent en cause la « forme de vie religieuse », le style que celle-ci a revêtu dans l'Eglise. Nul doute que bien des formules sont possibles, selon le charisme des fondateurs, les tempéraments des peuples, les besoins des Eglises. Mais il y a dans la vie religieuse, vous le savez, des éléments essentiels qui correspondent à des traits évangéliques, et permettent au cœur de l'Eglise un témoignage irremplaçable : la chasteté, l'obéissance, la pauvreté, la vie fraternelle dans une communauté, avec ce qu'entraînent nécessairement ces exigences dans la forme concrète de la vie. Ne craignons pas d'y maintenir un style religieux authentique : c'est à ce prix que la vie religieuse trouvera son dynamisme et sa force. Il existe notamment un aspect austère, disons même un aspect ascétique, dont la vie religieuse, pas plus aujourd'hui qu'hier, ne saurait faire l'économie. Ouvrez l'Evangile; vous devez pouvoir dire avec saint Pierre : « Voici que nous avons tout quitté pour te suivre » Consultez saint Paul : « Ne vous modelez pas sur le monde présent » . Regardez ces fondateurs qui ont apporté un sang neuf à l'Eglise : ils l'ont fait dans la vigueur, dans la rigueur. Une contrainte librement consentie, désirée même, a permis à leur amour de jaillir très haut, à leur apostolat d'embrasser très large. Oui, il ne faut pas craindre de le dire, la vie religieuse est difficile. En elle se révèle plus explicitement le combat que saint Paul assigne à tout chrétiens. En ce sens, c'est une erreur de vouloir laïciser la vie religieuse elle-même : non pas de rendre les religieuses plus proches des personnes ou des problèmes humains — ce qui est évidemment souhaitable —, mais de laisser s'introduire dans leur propre vie les facilités de ce monde. 1 2 3 Bien sûr, une telle ascèse n'est concevable, n'est viable qu'en fonction de la richesse intérieure qui demeure le but. Voilà ce qu'il faut également conserver et faire croître. Et quel est le secret de cette richesse, de cet élan, de cette patience à toute épreuve? Vous le savez, c'est le lien qui vous unit au Christ. Il s'appuie sur votre disponibilité totale : « Nous t'avons suivi ». Il se nourrit de l'amour fidèle : « Toi 1 2 3 Mt. 19, 27. Rm. 12, 2. Cfr. 1 Cor. 9, 24-27. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 662 4 qui sais tout, tu sais bien que je t'aime » . Il s'exprime dans une recherche d'imitation parfaite, selon le chemin qu'il a tracé aux disciples. Bien plus, il permet de dire en toute vérité, avec saint Paul : « Pour moi, la vie c'est le Christ » . De même qu'on spécifie le mariage, non pas par la profession du mari ou de la femme, mais par l'amour exclusif, fidèle, procréateur de l'époux et de l'épouse, de même le critère et la force de la vie religieuse ne résident pas dans l'activité sociale ou apostolique, si bénéfique soit-elle, mais dans la consécration totale au Seigneur. Certaines faiblesses dans vos communautés ne viendraient-elles pas, foncièrement, du relâchement de cet amour et de la vie intérieure qu'il comporte? Enfin, votre place privilégiée dans l'Eglise requiert un rapport confiant avec la Hiérarchie : celle-ci demeure juge de l'authenticité de votre vie religieuse, et propose à votre générosité les services que réclame aujourd'hui le bien des âmes, en respectant la vocation propre de chaque Institut et en vous aidant à la vivre. Notre Congrégation pour les Religieux n'a pas d'autre but : vous aider à épanouir cette vocation. Nous-même, dans l'objectif que Nous proposons à tous les fidèles pour l'Année Sainte, Nous comptons avec la plus ferme espérance sur votre fidélité, sur votre sens de l'Eglise, sur votre générosité. Ayez confiance, chères Filles. Le Christ qui vous a appelées ne manquera pas de vous soutenir. A quelques jours de la fête de la Présentation de Marie au Temple, Nous vous invitons, Nous invitons toutes vos Sœurs, à renouveler au Seigneur, avec la Vierge, la joyeuse offrande de votre vie. Avec notre affectueuse Bénédiction Apostolique. 5 VI Ad Excellentissimum Virum Owson Paulum Gabites, primum apud Sedem Apostolicam Reipublicae Novae Zelandiae cum auctoritate Legatum; qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Mr Ambassador, We thank you very much for the kind words and the serious reflections and considérations with which you have presented the Letters accrediting yon as the first Ambassador of New Zealand to the 4 5 Jn. 21, 17. Ph. 1, 21. * Die 29 mensis novembris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 663 Holy See. We fully share the satisfaction yon have expressed at the inauguration of diplomatie relations, and like yourself we enter upon them deeply aware of the mutual respect and esteem of which they are the indication. It affords us pleasure that you should recali the journey of peace which in 1970 took us as far as the South Pacific. By making that journey we manifested, among other things, the immense importance which we attach to that whole région in the context of an emerging and increasingly interdependent world community. We regret that our itinerary did not permit us to visit your country with its young and dynamic people and its vigorous Catholic population. Recalling at this time a great figure in the Church and a staunch citizen of New Zealand, we evoke with révérence the memory of the late Cardinal McKeefry, beloved by us and by those he served. We appreciate what you have said in récognition of the Holy See's active participation in the promotion of development and peace among peoples. Your Excellency has likewise spoken of the objectives which unite your Government and the Holy See in a common search for peace through the improvement of economie and social conditions, through disarmament and the defence of the environment. In this regard we esteem the ideali sm which inspires New Zealand and the valid contributions it continues to make. On its part, the Holy See, in the measure permitted by its nature and mission, willingly seeks to contribute to the solutions of the grave problems affecting the weif are and securi ty of mankind. Finally, Mr Ambassador, we express the hope that your task of representing your country to the Holy See will be rewarding for yourself and beneficiai to all. We would ask you to convey our warm greetings and respectful good wishes to the civil authorities and ali the people of New Zealand, upon whom we invoke abundant divine blessings and favours. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 664 VII Ad Excellentissimum Virum Taha Carim, Turcarum Reipublicae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem. * Monsieur l'Ambassadeur, Accueillant Votre Excellence comme Ambassadeur extraordinaire et plénipotentiaire de la République de Turquie près le Saint-Siège, Nous La remercions des paroles élevées qu'Elle vient de Nous adresser. Nous remercions aussi Son Excellence Monsieur Pahri S. Korüturk, Président de la République, dont vous Nous avez transmis les souhaits. Vous avez rappelé dans quel esprit la République turque conçoit l'orientation du dynamisme national. Favoriser l'évolution économique et le progrès social tout en sauvegardant les valeurs culturelles héritées d'un long passé, voilà qui requiert prudence et courage. Votre pays, cependant, ne veut pas borner ses efforts à la recherche d'un progrès limité par ses propres frontières. Conscient du devoir de collaborer au bien de la communauté internationale tout entière, il veut lui apporter sa contribution à l'essentiel, la Paix. De ce double effort, n'est-il pas permis de voir un symbole dans l'œuvre gigantesque récemment inaugurée qui, unissant les deux rives du Bosphore, concrétise en quelque sorte l'union toujours plus profonde à promouvoir entre deux continents? Le cinquantième anniversaire de la fondation de la République que le peuple turc vient de célébrer a voulu essentiellement marquer un jalon de cette marche en avant, et l'Envoyé spécial du Saint-Siège a pu renouveler à votre nation, en cette occasion solennelle, le témoignage de notre estime et de notre sympathie. Cher au cœur de tous les chrétiens par ses souvenirs des premiers siècles de l'Eglise et en particulier de l'apôtre saint Paul, votre pays l'est pour Nous à un titre particulier depuis la visite trop brève, mais si chère à notre mémoire, au cours de laquelle Nous avons eu la joie de connaître de plus près votre peuple. Les chrétiens de Turquie qui, avec leurs concitoyens musulmans, ont en commun la croyance au Dieu unique qui dirige la destinée des peuples, continueront à colla* Die 6 mensis decembris a. 1973. Acta Pauli Pp. VI 665 borer, suivant les enseignements de leur foi, au développement de leur pays au plan familial, professionnel et civique. Nous formons donc aujourd'hui les vœux les plus cordiaux pour votre peuple et ses gouvernants. A vous-même, Monsieur l'Ambassadeur, Nous souhaitons une mission heureuse et bénéfique auprès du Siège Apostolique et Nous implorons sur votre pays et tous ceux qui se dévouent à sa prospérité, les Bénédictions du Tout-Puissant. NUNTII SCRIPTO DATI I Ad E.mum P. D. Paulum S. R. E. Cardinalem Philippe, Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefectum, tercentesimo quinquagesimo anno revoluto a S. Iosaphat obitu. « Quasi pharus in vita refulsit irradians et ut bonus pastor vitam suam profudit pro ovibus suis ». His verbis Liturgiae Byzantinae-Slavicae Sanctus Iosaphat merito celebratur praeconio, a cuius obitu tercentesimus quinquagesimus annus revolutus mox sollemniter agetur. Quem eventum attingere volumus, exemplum quodammodo secuti Pii X I , Decessoris Nostri rec. mem., cui, recurrente tercentesimo illius « praeclarissimi martyrii » natali, admodum placuit « tanti viri memoriam renovare », Encyclicis Litteris, quae a verbis « Ecclesiam Dei » incipiunt, die X I I mensis Novembris anno M C M X X I I I editis. Ioannes Kuncevic, cui monacho facto nomen Iosaphat, circiter annum M D L x x x in urbe Vladimiria intra fines regionis Volhyniae, quemadmodum appellatur, natus est e parentibus mercaturae deditis, qui Ecclesiae metropolitanae Kioviensi erant obnoxii ac quidem solum in communione imperfecta cum Ecclesia Catholica constituti. Iam puer, Liturgiae amore incensus, sacris assidue intererat, praesertim Vilnae, quo se contulerat, ut in paterna arte amplius exerceretur. Simul vero discidium Ecclesiarum expertus est ibi, sed etiam spem fore, ut unitas restitueretur. Re quidem vera anno MDXCV metropolita Kioviensis ceterique episcopi territorii ipsius ad Clementem V I I I , Decessorem Nostrum, epistulam dederunt, in qua haec verba, memoratu 1 1 A.A.S. 15 (1923), pp. 573 ss. 666 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale digna, conscripserunt : « ad unionem quae antea inter Orientalem et Occidentalem Ecclesiam viguit, inque Florentina Synodo ab antecessoribus nostris constituta est, accedere decrevimus ) ) . Cui rei postquam Summus Pontifex est assensus, anno MDXCVIII Synodus in urbe Brest celebrata fuit, a qua unio illa legitime rata habita est ac promulgata. Sed propter alias causas postea subortas optatus effectus non prorsus evenit. Ioannes Kuncevic, Brestensi huic deliberationi obsecutus, ideoque Catholicae Ecclesiae membrum effectus, de vita Deo secundum Sancti Basilii instituta consecranda cogitavit. Itaque in Vilnense monasterium a SS. Trinitate se abdidit; scilicet optimam partem elegit, idque totum apprehendere et perficere studuit, quod eiusmodi conversationis proprium esse a Sancto Theodoro Studita perhibetur : « Monachus enim est, qui in unum contuetur Deum, unius Dei cupidus est, uni est addictus Deo, unum colere satagit Deum » . Tam excellens vitae forma, quae in Iosaphat elucebat, valuit ad novum vigorem spiritualem coenobio illi ingerendum et ad novos alliciendos candidatos. Qui, anno MDCIX sacerdotio auctus, ad vitam, precationi et paenitentiae deditam, munus addidit praedicatoris et confessoris. Postquam monasterio loci Byten et sanctuario Zirovicensi ut hegumenus breve tempus salubriter praefuit, Vilnense illud coenobium ut archimandrita regendum suscepit, in locum suffectus Iosephi Rutskij, qui ad metropolitanam sedem Kioviensem provectus est. Cuius viri conatus circa reformationem monasteriorum Iosaphat diligenter secundavit, et actuose interfuit capitulo anno MDCXVII ab eodem metropolita coacto, quo Congregatio monastica a SS. Trinitate, quinque monasteria complectens, est constituta. Quo coetu peracto, studium pietatis alienaeque salutis, quo ipse ardebat, in ampliorem campum excurrere coepit. Etenim creatus est Coadiutor cum iure successionis Antistitis Polocensis, senio et aegritudine laborantis. Haud quidem neglegens arctiorem vitam Deo consecratam in monasteriis suae dioecesis promovere, curas summas clero saeculari impendit : cui provehendo operam dedit sive quoad rem spiritualem, synodis pro eo indictis, « Regula sacerdotum » a se conscripta aliisque aptis subsidiis praebitis, sive quoad rem intellectualem, cultum inge2 3 4 2 3 4 A. Theiner, Vetera Monumenta Poloniae et Lithuaniae, I I I , p. 237. Cfr. Luc. 10, 41. Parva catechesis, ed B. Auvray, Paris 1S91, pp. 141-142. Acta, Pauli Pp. VI 667 nii incrementis augendo, sive quoad rem socialem, rationibus vitae eorum consulendo. Haec navitas pastoralis indefatigati Praesulis prosperos exitus paulatim assequebatur. Verumtamen, in tota regione illa graves simultates inter fautores unionis cum Sede Romana eiusque impugnatores sunt exortae. Quae — res est sane lugenda — eo progressae sunt, ut Iosaphat, cum in urbe Vitepsco commoraretur, ut sacerdotes et populum sibi fideles hortaretur et confirmaret, pastor sollicitus et sollers, crudeliter sit necatus. Cui eximio viro Pius IX, item Decessor Noster, anno MDCCCLXVII Sanctorum Caelitum honores decrevit. Sacrae exuviae Sancti Iosaphat, inter tot vicissitudines, quae in regionibus, ubi ille natus est et gloriosa occubuit morte, acciderunt, e cathedrali templo Polocensi Vindobonam pervenerunt, unde altero bello, quod per orbem terrarum desaeviit, in Urbem Vaticanam sunt translatae. Eae die x x i i mensis Novembris anno M C M L X I I I — ex optatis Ioannis X X I I I , proximi Nostri in supremo ministerio apostolico Decessoris, qui ita adhuc vivens statuerat — in Petriana Basilica sub ara Sancti Basilii conditae sunt, ita ut praecellens hic catholicae communionis assertor quasi a beato Petro, cuius Sedi inconcusse haeserat, et a legifero patre suo ac vitae monasticae orientalis magistro nec post mortem dissociaretur. Habent ergo in hac Sancti Iosaphat commemoratione filii non solum Ecclesiae Occidentalis, sed etiam — ac quidem potissimum — Ecclesiarum Orientalium Catholicarum, in quem intueantur, a quo exempla sumant vitae vere religiosae et spiritualis vigoris. Earundem Ecclesiarum Orientalium communitates, quarum multae, extra patriae fines versantes, in toto fere orbe terrarum sunt diffusae, arctius coniungi se sen tient cum catholicae unitatis centro, quod ipsis sedulas curas impendit propria sacra Hierarchia instituta vel aliis opportunis adhibitis modis. Ad hoc quod attinet, libet memorare Pontificia Seminaria, Maius et Minus, Romae pro Ucrainis condita, et e nomine Sancti Iosaphat appellata. Peculiariter Episcopi et sacerdotes pastoralis studii specimen sequantur, quod hic Cáeles praebuit. Religiosi ac religiosae virtutis iter ab eo sibi commonstratum aspiciant; ex quibus recensere iuvat Ordinem Basilianum Sancti Iosaphat, monachos Studitas, sodales ritus Byzantini-Slavici ex Ordine Fratrum Minorum, e Societate Iesu, e Congregationibus Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis B.mae Virginis Mariae, Sanctissimi Redemptoris, e Societate S. Francisci Salesii, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 668 necnon plures Familias mulierum, quae, Deo consecratae, ad eundem pertinent ritum. Quodsi lamentabile discidium illud Ecclesiarum olim effecit, ut nefario ausu sicarii sanguis Sancti Iosaphat manaret, fiducialiter Deum rogamus — volumusque, ut maxime praedicti filii Nostri ex Ecclesiis Orientalibus Nobiscum orent — ut idem sanguis ferax sit pacis et consensionis, ac tandem inter utrasque « fraterna collaboratio ... in spiritu caritatis et secluso omni spiritu contentiosae aemulationis crescat », quemadmodum Concilium Vaticanum Secundum exoptavit. Haec habuimus, quae in recolenda morte huius praeclarissimi Pastoris, ante CCCL annos interfecti, ad te, Venerabilis Frater Noster, ad Praesules, sacerdotes, religiosas necnon fideles praesertim Ecclesiarum Orientalium, animo amanti et sollicito scriberemus. Tibi demum et cunctis, quos diximus, Benedictionem Apostolicam, caelestis roboris et solacii auspicem, volentes impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xvi mensis Octobris, anno M C M L X X I I I , Pontificatus Nostri undecimo. 5 PAULUS PP. V I II Ad universos homines, praesertim Christifideles, calendis ianuariis diem fovendae paci per totum terrarum orbem dicatum celebraturus. Ascoltatemi ancora, uomini giunti alle soglie del nuovo anno 1974. Ascoltatemi ancora : sono davanti a voi in atto di umile supplica, energica supplica. Naturalmente, voi lo intuite, io voglio ancora parlarvi della Pace. Sì, della Pace. Forse voi pensate di conoscere tutto a riguardo della Pace; se ne è già parlato tanto, da tutti. Forse questo nome invadente provoca un senso di sazietà, di noia, fors'anche di timore ch'esso nasconda nel fascino della sua parola una magia illusoria, un nominalismo ormai abusato e retorico, e perfino un incantesimo pericoloso. La storia presente, caratterizzata da feroci episodi di conflitti internazionali, da implacabili lotte di classe, da esplosioni di libertà rivoluzionarie, da repressioni dei diritti e delle libertà fondamentali s Decr. de Oecumenismo unitatis redintegratio, n. 18. Acta Pauli Pp. VI 669 dell'uomo, e da improvvisi sintomi di precarietà economica mondiale, sembra demolire, come fosse la statua d'un idolo, l'idea trionfante della Pace. Al nominalismo vacuo e imbelle ch'essa sembra assumere nell'esperienza politica e ideologica di quest'ultimo tempo, ora di nuovo si preferisce il realismo dei fatti e degli interessi, e si ripensa all'uomo come all'eterno insolubile problema d'un auto-conflitto vivente; l'uomo è così; un essere che porta nel cuore il destino della lotta fraterna. Al confronto di questo crudo rinascente realismo noi proponiamo non un nominalismo, sconfitto da nuove e prepotenti esperienze, ma un invitto idealismo, quello della Pace, destinato a progressiva affermazione. Credete, uomini fratelli, uomini di buona volontà, uomini saggi, uomini sofferenti, alla nostra ripetuta umile voce, al nostro grido instancabile. La Pace è l'ideale della umanità. La Pace è necessaria. La Pace è doverosa. La Pace è vantaggiosa. Non è un'idea illogica e fissa, la nostra; non è una ossessione, una illusione. È una certezza; sì, una speranza; ha per sé l'avvenire della civiltà, il destino del mondo; sì, la Pace. Noi siamo così convinti che essa, la Pace, è il traguardo dell'umanità in via di coscienza di sé e di sviluppo civile sulla faccia della terra, che oggi, per l'anno nuovo e per gli anni futuri, noi osiamo proclamare come già abbiamo fatto l'anno scorso : la Pace è possibile. Perché, in fondo, ciò che compromette la solidità della Pace e lo svolgimento della storia in suo favore, è la segreta e scettica convinzione che essa sia praticamente impossibile. Bellissimo concetto, si pensa senza dirlo, ottima sintesi delle umane aspirazioni ; ma sogno poetico, utopia fallace. Una droga inebriante, ma debilitante. Ancora risorge negli spiriti, come una logica inevitabile : ciò che conta è la forza; l'uomo ridurrà al più il complesso delle forze all'equilibrio del loro contrasto; ma dalla forza non può prescindere l'umana organizzazione. Noi dobbiamo soffermarci un istante su questa obiezione capitale per risolvere un possibile equivoco, quello che confonde la Pace con la debolezza, non solo fìsica, ma morale, con la rinuncia al vero diritto e alla equa giustizia, con la fuga dal rischio e dal sacrificio, con la rassegnazione pavida e succube all'altrui prepotenza, e perciò acquiescente alla propria schiavitù. Non è questa la Pace autentica. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 670 La repressione non è la Pace. L'ignavia non è la Pace. L'assetto puramente esteriore e imposto dalla paura non è la Pace. La recente celebrazione del XXV Anniversario della Dichiarazione dei Diritti dell'Uomo ci ricorda che la Pace vera deve essere fondata sul senso dell'intangibile dignità della persona umana, dalla quale scaturiscono inviolabili diritti e rispettivi doveri. È pur vero che la Pace accetterà di obbedire alla legge giusta e all'autorità legittima, ma non sarà mai aliena dalla ragione del bene comune e dalla morale libertà umana. La Pace potrà arrivare anche a gravi rinunce, nella gara del prestigio, nella corsa agli armamenti, nell'oblio delle offese, nella remissione dei debiti; arriverà perfino alla generosità del perdono e della riconciliazione; ma non mai per servile mercato dell'umana dignità, non mai per tutela del proprio egoistico interesse a danno dell'altrui legittimo interesse; non mai per viltà; essa non sarà mai senza la fame e la sete della giustizia; non dimenticherà mai la fatica che occorre spendere per difendere i deboli, per soccorrere i poveri, per promuovere la causa degli umili ; essa non tradirà mai per vivere le ragioni superiori della vita. Non pertanto la Pace dev'essere considerata un'utopia. La certezza della Pace non consiste soltanto nell'essere, ma altresì nel divenire. Come la vita dell'uomo, essa è dinamica. Il suo regno si estende ancora e principalmente nel campo deontologico. Cioè nella sfera dei doveri. La Pace si deve non solo mantenere, ma produrre. La Pace è, e dev'essere perciò in fase di continua e progressiva affermazione. Anzi noi diremo : la Pace è possibile, solo se è considerata doverosa. Non basta nemmeno che essa sia stabilita sulla convinzione, di solito giustissima, ch'essa è vantaggiosa. Essa deve entrare nella coscienza degli uomini come una suprema finalità etica, come una necessità morale, una aváyxrj (ananche), derivante dalla esigenza intrinseca della convivenza umana. Questa scoperta, perché tale è nel processo positivo della nostra razionalità, c'insegna alcuni principi dai quali non dovremo deflettere mai più. E dapprima ci illumina sulla natura primigenia della Pace : essa è innanzi tutto un'idea. Essa è un assioma interiore, un tesoro dello spirito. La Pace deve germinare da una concezione fondamentale e spirituale dell'umanità : l'umanità dev'essere pacifica, 1 1 Cfr. Io. 12, 25. Acta Pauli Pp. VI 671 cioè unita, coerente in se stessa, solidale nella profondità del suo essere. La mancanza di questa radicale concezione è stata, ed è tuttora, l'origine profonda delle disgrazie, che hanno devastato la storia. Concepire la lotta fra gli uomini, come esigenza strutturale della società, non costituisce soltanto un errore ottico-filosofico, ma un delitto potenziale e permanente contro l'umanità. La civiltà deve finalmente redimersi dall'antica, superstite e sempre operante fallacia : homo homini lupus. Essa funziona da Caino in poi. L'uomo d'oggi deve avere il coraggio morale e profetico di affrancarsi da questa nativa ferocia, e arrivare alla conclusione, ch'è appunto l'idea della Pace, come essenzialmente naturale, necessaria, doverosa, e perciò possibile. Bisogna pensare d'ora in poi l'umanità, la storia, il lavoro, la politica, la cultura, il progresso in funzione della Pace. Ma che vale questa idea, spirituale, soggettiva, interiore e personale; che vale così disarmata, così distante dalle vicende vissute, efficaci e formidabili della nostra storia? Noi dobbiamo purtroppo registrare, a mano a mano che la tragica esperienza dell'ultima guerra mondiale tramonta nella sfera dei ricordi, una recrudescenza di spirito contenzioso fra le Nazioni e nella dialettica politica della società; oggi il potenziale di guerra e di lotta è molto cresciuto, non diminuito, al confronto di quello di cui disponeva l'umanità prima delle guerre mondiali. Non vedete, ci può obiettare un osservatore qualsiasi, che il mondo va verso conflitti, ancora più terribili e orrendi di quelli di ieri? Non vedete la scarsa efficacia della propaganda pacifista e la non sufficiente incidenza delle istituzioni internazionali, sorte durante la convalescenza del mondo insanguinato e estenuato dalle guerre mondiali? Dove va il mondo? non si prepara ancora a più catastrofici ed esecrabili conflitti? Ahimé! noi dovremmo ammutolire dinanzi a così incalzanti e spietati ragionamenti, come dinanzi ad un disperato destino! Ma no! Siamo anche noi ciechi? siamo ingenui? No, uomini Fratelli ! noi siamo sicuri che la nostra causa, quella della Pace, dovrà prevalere. Primo, perché essa, nonostante le follie della contraria politica, l'idea della Pace è ormai vittoriosa nel pensiero di tutti gli uomini responsabili. Noi abbiamo fiducia nella loro moderna sapienza, nella loro energica abilità : nessun Capo di Popolo può oggi volere la guerra; tutti aspirano alla Pace generale del mondo. È grande cosa! noi osiamo scongiurarli a non smentire mai più il loro, anzi il comune programma di Pace ! 672 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Secondo. Sono le idee, ancor più ed ancor prima degli interessi particolari, che guidano il mondo, nonostante le apparenze contrarie. Se l'idea della Pace guadagnerà effettivamente il cuore degli uomini, la Pace sarà salva; anzi essa salverà gli uomini. È superfluo che in questo nostro discorso noi spendiamo parole per dimostrare la potenza odierna dell'idea diventata pensiero del Popolo, cioè dell'opinione pubblica; essa oggi è la regina che di fatto governa i Popoli; il suo imponderabile influsso li forma e li guida; e sono poi i Popoli, cioè l'opinione pubblica operante che governa i governanti. In gran parte almeno è così. Terzo punto, allora. Se l'opinione pubblica assurge a coeficiente determinante il destino dei Popoli, il destino della Pace dipende anche da ciascuno di noi. Perché ciascuno di noi fa parte del corpo civile operante con sistema democratico, che, in varia forma ed in differente misura, caratterizza oggi la vita delle Nazioni modernamente organizzate. Questo noi volevamo dire : la Pace è possibile, se ciascuno di noi la vuole; se ciascuno di noi ama la Pace, educa e forma la propria mentalità alla Pace, difende la Pace, lavora per la Pace. Ciascuno di noi deve ascoltare nella propria coscienza il doveroso appello : La Pace dipende anche da te. Certamente l'influsso individuale sull'opinione pubblica non può essere che infinitesimale; ma non mai vano. La Pace vive delle adesioni, sia pure singole ed anonime, che le persone le danno. E tutti sappiamo come si forma e si pronuncia il fenomeno dell'opinione pubblica : un'affermazione seria e forte è facilmente diffusa. L'affermazione della Pace da individuale deve diventare collettiva e comunitaria; deve diventare affermazione di Popolo e della Comunità dei Popoli ; convinzione, ideologia, azione ; deve aspirare a penetrare il pensiero e l'attività delle nuove generazioni e invadere il mondo, la politica, l'economia, la pedagogia, l'avvenire, la civiltà. Non per istinto di paura e di fuga, ma per impulso creativo della storia nuova e della costruzione nuova del mondo; non per ignavia e per egoismo, ma per vigore morale e per accresciuto amore all'umanità. La Pace è coraggio, è sapienza, è dovere; e alla fine è per di più interesse e felicità. Tanto noi osiamo dire a voi, uomini Fratelli; a voi, uomini di questo mondo, se avete in mano, per qualche titolo, il timone del mondo ; uomini di comando, uomini di cultura, uomini d'affari : Acta Pauli Pp. VI 673 occorre imprimere alla vostra azione un indirizzo robusto e sagace, verso la Pace; essa ha bisogno di voi. Se voi volete, potete! La Pace dipende anche e specialmente da voi. * * «• Noi riserveremo per di più ai nostri Confratelli di fede e di carità una parola anche più fiduciosa e più pressante : non abbiamo noi forse possibilità nostre, originali e sovrumane, con cui concorrere con i promotori di Pace, a rendere valida l'opera loro, l'opera comune, affinché Cristo con loro, secondo la beatitudine del Vangelo, tutti ci qualifichi quali figli di Dio? non possiamo noi predicare la Pace, innanzi tutto, nelle coscienze? e chi più di noi è tenuto ad essere con la parola e con l'esempio maestro di pace? come poi potremo noi suffragare l'opera della Pace, nella quale la causalità umana assurge al suo più alto livello, se non mediante l'inserimento nella causalità divina, disponibile all'invocazione delle nostre preghiere? e saremo insensibili all'eredità di pace, che Cristo, solo Cristo, ha lasciato a noi, viventi in un mondo che perfetta non la sa dare, la sua pace trascendente e ineffabile? non possiamo forse proprio noi riempire la implorazione della Pace di quell'umile e amoroso vigore, al quale non resiste la divina misericordia? È meraviglioso : la Pace è possibile, e anche da noi per Cristo, nostra Pace, essa dipende. Ne sia pegno la nostra pacificatrice Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, 8 Dicembre 1973. 2 3 4 PAULUS PP. V I III Ad Excellentissimum Virum Leopoldum Bénites, XXVIII generalis coetus Nationum Coniunctarum Praesidem, X X V expleto anno a declaratione universali quoad iura hominum edita. Poussé par la conscience de notre mission qui est de rendre présent, vivant et actuel le message de salut proclamé par le Christ, Nous n'avons pas manqué, au cours de notre Pontificat, de donner 2 3 4 Cfr. Mt. 5, 9. Cfr. Mt. 7, 7ss.; Io. 14, 27. Eph. 2, 4. 43 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 674 maintes fois l'assurance de notre adhésion morale aux activités des Nations Unies en faveur de la justice, de la paix et du développement de tous les peuples. Alors que cette eminente Assemblée internationale s'apprête à commémorer le XXV anniversaire de la Déclaration universelle des Droits de l'Homme, Nous voulons une fois encore saisir l'occasion d'exprimer notre grande confiance, en même temps que notre ferme accord, en ce qui concerne l'engagement constant de l'Organisation des Nations Unies pour la promotion toujours plus précise, plus autorisée et plus efficace, du respect des droits fondamentaux de l'homme. e Comme Nous l'affirmions dans une autre circonstance, la Déclaration des Droits de l'Homme « demeure à nos yeux l'un des plus beaux titres de gloire » de votre Organisation, spécialement quand on pense à l'importance qui lui est dévolue comme chemin certain vers la paix. En réalité, la paix et le droit sont deux biens en relation directe et réciproque de cause et d'effet : il ne peut exister de paix véritable là où il n'y a point respect, défense et promotion des Droits de l'Homme. Si une telle promotion des droits de la personne humaine conduit à la paix, en même temps la paix en favorise la réalisation. 1 Nous ne pouvons donc demeurer indifférent devant l'urgence de construire une communauté de vie humaine qui garantisse partout à l'individu, aux groupes et particulièrement aux minorités, le droit à la vie, à la dignité personnelle et sociale, au développement dans un milieu protégé et amélioré, et à l'équitable répartition des richesses de la nature et des fruits de la civilisation. « L'Eglise, avant tout soucieuse des droits de Dieu — disionsNous l'an dernier au Secrétaire général Monsieur Kurt Waldheim — ne pourra jamais se désintéresser des droits de l'homme, créé à l'image et à la ressemblance de son Créateur. Elle se sent blessée lorsque les droits de l'homme, quel qu'il soit, et où que ce soit, sont méconnus et violés » . C'est pourquoi le Saint-Siège donne son plein appui moral à l'idéal commun contenu dans la Déclaration universelle comme aussi 2 1 Message pour le X X V e anniversaire de l'Organisation des Nations Unies, A.A.S. 62 (1970), p. 684. A.A.S. 64 (1972), p. 215. 2 Acta Pauli Pp. VI 675 à l'approfondissement progressif des Droits de l'Homme qui y sont exprimés. Les droits de l'homme sont fondés sur la dignité reconnue de tous les êtres humains, sur leur égalité et leur fraternité. Le devoir de respecter ces droits est un devoir de caractère universel. La promotion de ces droits est un facteur de paix ; leur violation est une cause de tensions et de troubles, même au plan international. Si les Etats ont intérêt à coopérer dans les domaines de l'économie, de la science, de la technologie, de l'écologie, ils l'ont encore plus à collaborer — et la Charte de l'Organisation des Nations Unies les y engage expressément — pour protéger et promouvoir les droits de l'homme. On objecte parfois que cette collaboration de tous les Etats pour promouvoir les droits de l'homme constitue une ingérence dans les affaires internes. Mais n'est-il pas vrai que le plus sûr moyen, pour un Etat, d'éviter des immixtions de l'extérieur, c'est précisément de reconnaître et d'assurer lui-même sur les territoires de sa juridiction le respect des droits et des libertés fondamentales? Sans vouloir entrer dans le détail de chacune des formules de la célèbre Déclaration, mais en considérant l'élévation de son inspiration et l'ensemble de sa rédaction, Nous pouvons dire qu'elle demeure l'expression d'une conscience plus mûre et plus précise des droits de la personne humaine. Elle continue à représenter le fondement sûr de la reconnaissance pour chaque homme d'un droit de cité honorable dans la communauté des peuples. Mais il serait vraiment déplorable pour l'humanité qu'une proclamation aussi solennelle se réduise à una vaine reconnaissance de valeurs ou à un principe doctrinal abstrait, sans recevoir une application concrète et toujours plus cohérente dans le monde contemporain, comme vous le releviez justement en assumant la présidence de cette Assemblée. Nous savons bien qu'en ce qui concerne les pouvoirs publics, cette application ne va pas sans difficultés; mais il est nécessaire de mettre en même temps tout en oeuvre pour assurer le respect et la promotion de ces droits, de la part de ceux qui ont le pouvoir et le devoir de le faire, et, en même temps, pour développer toujours davantage, dans les populations, la conscience des droits et des libertés fondamentales de l'homme. Il faut faire appel à la collaboration de chacun afin que ces principes soient respectés « par tous, 676 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 3 partout, et pour tous » . Est-il vraiment possible, sans grave péril pour la paix et l'harmonie des peuples, de demeurer insensible face à tant de violations graves et souvent systématiques des Droits de l'Homme, si clairement proclamés dans la Déclaration comme universels, inviolables et inaliénables? Nous ne pouvons cacher nos graves préoccupations devant la persistance ou l'aggravation de situations que Nous déplorons grandement, telles que, par exemple, la discrimination raciale ou ethnique, les obstacles à l'autodétermination des peuples, les violations répétées du droit sacré de la liberté religieuse sous ses divers aspects et l'absence d'une entente internationale qui le soutienne et en précise les conséquences, la répression de la liberté d'exprimer les opinions saines, les traitements inhumains envers les prisonniers, l'élimination violente et systématique des adversaires politiques, les autres formes de violence, et les attentats à la vie humaine, particulièrement dans le sein maternel. A toutes les victimes silencieuses de l'injustice, Nous prêtons notre voix pour protester et supplier. Mais il ne suffit pas de dénoncer, souvent d'ailleurs trop tard et de façon inefficace : il faut aussi analyser les causes profondes de ces situations et s'engager résolument à les affronter et à les résoudre correctement. Il est encourageant, cependant, de noter combien les hommes de notre temps se montrent sensibles aux valeurs fondamentales contenues dans la Déclaration universelle. La multiplication des dénonciations et des revendications n'est-elle pas en effet symptôme significatif de cette sensibilité croissante face à la multiplication des atteintes aux libertés inaliénables de l'homme et des collectivités? Avec un grand intérêt et une vive satisfaction Nous avons appris que l'Assemblée générale tiendra, à l'occasion du XXV anniversaire de la Déclaration universelle, une session spéciale au cours de laquelle sera proclamée la Décennie de la lutte contre le racisme et la discrimination raciale. Cette entreprise, éminemment humaine, trouvera encore une fois côte à côte le Saint-Siège et les Nations Unies — bien qu'à des plans divers et avec des moyens différents — dans un effort commun pour défendre et protéger la liberté et la dignité de chaque homme et de chaque groupe, sans aucune distinction de race, de couleur, de langue, de religion ou de condition sociale. e 3 Message à la Conférence de Téhéran pour le XX« anniversaire de la Déclaration des Droits de l'homme, A.A.S. 60 (1968), p. 285. Acta Pauli Pp. VI 677 Nous voulons souligner aussi en ce Message la valeur et l'importance des autres documents déjà approuvés par les Nations Unies et concernant les droits de l'homme. Inspirés par l'esprit et les principes de la Déclaration universelle des Droits de l'Homme, ils représentent un pas en avant dans la promotion et la protection concrète de plusieurs de ces droits dont ils veulent garantir l'application soigneuse et fidèle. Leur ratification en assurera l'efficacité au plan national et international. Le Saint-Siège, pour sa part, y donne son adhésion morale et offre son appui aux aspirations louables et légitimes qui les inspirent. Si les droits fondamentaux de l'homme représentent un bien commun de toute l'humanité en marche vers la conquête de la paix, il est nécessaire que tous les hommes, prenant toujours mieux conscience de cette réalité, sachent bien qu'en ce domaine parler de droits, c'est aussi énoncer des devoirs. Nous renouvelons nos vœux à votre noble et haute Assemblée, confiant qu'elle continuera inlassablement à promouvoir entre les nations le respect et l'application des principes solennellement énoncés dans la Déclaration universelle, dans un effort sincère pour transformer la famille humaine en une communauté mondiale fraternelle, dans laquelle tous les fils des hommes pourront mener une vie digne de celle de fils de Dieu. Du Vatican, le 10 Décembre 1973. PAULUS PP. V I 678 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA C O N G R E G A T I O P R O DOCTRINA FIDEI DECLARATIO De tuenda Sacramenti Paenitentiae dignitate Sacra Congregatio pro Doctrina Fidei, vigore specialis potestatis sibi a Suprema Ecclesiae Auctoritate tributae, decernendo declarat eos ab hac die incurrere in excommunicationem latae sententiae nemini reservatam, qui, cum contemptu Sacramenti Paenitentiae, sacramentales confessiones, veras aut fictas, quovis technico instrumento adhibito captant vel imprimunt vel hoc modo cognitas evulgant, necnon omnes, qui eidem rei formaliter cooperantur, firmo praescripto canonum 889, 890, 2369. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis pro Doctrina Fidei die X X I I I mensis martii, a. D. M C M L X X I I I . Fr. HIERONYMUS HAMER, O. P., a Secretis Sacra Congregatio pro Episcopis 679 SACRA C O N G R E G A T I O P R O EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 8 Septembris 1973. — Metropolitanae Ecclesiae Syracusanae praefecit Exc. P. D. Calogerum Lauricella, hactenus Episcopum Cephaludensem. die 22 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Gaspesiensi R. P. D. Bertrandum Blanchet, e clero dioecesis Sanctae Annae Pocatierensis. — Cathedrali Ecclesiae Campifontis-Capitis Girardeaunensis R. P. D. Bernardum F. Law, Vicarium Generalem dioecesis NatchetensisIacksoniensis. die 10 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Marsorum Exc. P. D. Victorium Ottaviani, hactenus Episcopum Alatrinum et Anagninum. — Titulari episcopali Ecclesiae Tigillavensi R. P. D. Iosephum Marek, Vicarium Generalem archidioecesis Vratislaviensis, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Boleslai S. R. E. Cardinalis Kominek, Archiepiscopi Vratislaviensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Insulae Viridis Exc. P. D. Altivum Pacheco Ribeiro, hactenus Episcopum Arassuahyensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Gerardi Mariae de Moráis Penido, Archiepiscopi Iudiciforensis. die 20 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tunigabensi R. P. Paulum Socha, Congregationis Missionis sodalem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Gulielmi Pluta, Episcopi Gorzoviensis. die 21 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tulanensi Exc. P. D. Salvatorem De Giorgi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Alberici Semeraro, Episcopi Urritani. die 26 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Sebanensi R. D. Maurilium Georgium Quintal de Gouveia, canonicum cathedralis Ecclesiae Funchalensis, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Antonii S. R. E. Cardinalis Ribeiro, Patriarchae Lisbonensis. die 29 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Mutiensi R. D. Raphaelem Bellido Caro, presbyterum Archidioecesis Hispalensis, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Iosephi M., S. R. E. Cardinalis Bueno et Monreal, Archiepiscopi Hispalensis. — Cathedrali Ecclesiae Ruynensi-Norandensi, noviter erectae, R. P. D. Ioannem-Vidonem Hamelin, e clero dioecesis Trifluvianensis in Canada. 680 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae Gravelburgensi R. P. D. Natalem DeJaquis, Cancellarium archidioecesis Sancti Bonifacii. die 1 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Cephaludensi Exc. P. D. Salvatorem Cassisa. die 7 Decembris. — Praelaturae Saltensi in Mexico R. P. Franciscum Medina Ramírez, sodalem Ordinis Fratrum Discalceatorum B. Mariae V. de Monte Carmelo, hactenus Administratorem Apostolicum ad nutum S. Sedis eiusdem Praelaturae, cui contulit titulum vacantis episcopalis Ecclesiae Sestensis. — Praelaturae Chetumalensi R. P. Georgium Bernal Vargas, e Congregatione Legionariorum Christi, hactenus Administratorem Apostolicum ad nutum S. Sedis eiusdem Praelaturae, cui contulit titulum vacantis episcopalis Ecclesiae Velefitanae. die 21 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Angelopolitanae Exc. P. D. Stanislaum Amadeum Kreutz, hactenus Episcopum tit. Maronanensem. SACRA CONGREGATIO P R O CAUSIS S A N C T O R U M VALENTINA Canonizationis Beatae Teresiae a Iesu Jornet Ibars, virginis, fundatricis Congregationis Parvarum Sororum Senum Derelictorum. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis, post indultam eidem Beatae ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Christi urgente caritate, Dei Famula Teresia a Iesu Jornet Ibars Congregationem instituit Sororum, quarum esset solacium atque adiumentum inopihus derelictisque senibus afferre. Nata in Hispania die 9 Ianuarii a. 1843, et sanctitatis fama condecorata ad superos evolavit die 26 mensis Augusti anno 1897, quam, servatis de iure servandis, Pius Papa X I I die 27 mense Aprili anno 1958 in Beatorum Caelitum numerum rettulit. Ex illo tempore Populus Dei, praecipue vero senes derelicti Parvaeque Sorores, legiferae Matris filiae, gratias Deo Optimo Maximo hanc ob rem referre non destiterunt magnaque cum fiducia Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 681 auxilium tantae Matris in necessitatibus suis implorarunt. Unde factum est ut novis Beata coruscare coeperit gratiis rebusque miris, eadem intercedente, a Deo patratis. Hinc, instantibus actoribus, Ioannes Papa X X I I I Causam canonizationis eiusdem Beatae die 25 Novembris anno 1959 resumi mandavit. Porro, inter varias gratias, duae selectae sunt sanationes, quae veri miraculi notas prae se ferre videbantur atque huic Foro ad cognoscendum propositae ad Beatae canonizationem obtinendam. Quarum sanationum prior contigit domino Eliae Elún Vives, in urbe Caravaca intra fines dioecesis Carthaginensis in Hispania nato ibidemque domicilium habenti. Qui, cum sexagesimum quintum aetatis annum ageret, primigena hernia inguinali affectus, in Caravacense nosocomium est deductus media fere nocte diei 27 mensis Iunii anno 1966. Peracta ibi statim chirurgica sectione, reperta est trium ansarum intestinalium ob herniae incarcerationem necrosis. Cum vero gravissimus supervenisset collapsus, medica actio in finem perduci haud potuit; quare abdominalis paries illico fuit clausa, ansis necrosi affectis minime ablatis. Tum aegrotus suo tristi derelictus est statui a medicis, infausta prorsus edita quoad vitam prognosi. Imploratum est tunc Beatae Teresiae Jornet Ibars patrocinium, eius sacris reliquiis aegroto impositis. Et adfuit de caelo Beata. Mane enim, hora tertia die 28 Iunii, syndrome mutari coepta est, ita ut a praeagonico statu ad bonam valetudinem aegrotus transierit, atque post non multas dies propriis officiis adimplendis par fuerit. Praeter naturae vires et ordinem hanc sanationem evenisse medentes, periti ex officio et ab inspectione nec non testes uno ore fassi sunt. Altera vero prodigiosa sanatione fruitus est dominus Emmanuel Torres Esteve, Liriae in finibus archidioecesis Valentinae in Hispania ortus, 48 annorum opifex ferrarius. Is, inde ab aetate 24 annorum ex stomacho laborans, die 19 mensis Maii anno 1966 anterioris partis antri pylorici perforatione fuit correptus, ideoque nulla interposita mora chirurgicam sectionem est passus. Reperta autem dura asperaque plaga, chirurgus malignam neoplasiam suspicatus est. Quapropter, sublato fragmento biopsiae peragendae causa, ipsemet sectionem resarsit aegrotumque domum reverti iussit. Post fere duos menses, altera est peracta aegroti sectio chirurgica, sed malignus tumor, cum penitus descendisset in pancreas et vias biliares, extirpari non poterat. Cum prius accitos consanguineos de casus gravitate monuisset, medicus aegroti abdomen clausit eumque morti proximum dixit et dimisit. Duas autem post hebdomadas transactas, praeter omnium exspectationem Emmanuel Torres Esteve plene convaluit et haud multo post ad 682 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gravissimus suos rediit labores, omnibus quidem sanationem tribuentibus Beatae Teresiae, cuius auxilium implorari iam coeptum erat statim ante alteram cbirurgicam sectionem. Ultra naturae vires et leges contigisse hanc quoque sanationem a cura medici, periti ex officio atque ab inspectione necnon testes inducti unanimiter affirmarunt. Super utraque sanatione apostolici processus adornati sunt, et quidem super priore in Curia Carthaginensi in Hispania mense Iulio a. 1967, super altera in Curia Valentina a die 12 Aprilis ad diem 2 Maii a. 1969 ; earundem autem inquisitionum iuridica validitas agnita est decreto huius S. Congregationis die 20 Ianuarii a. 1970 edito. Collegium autem Medicum huius ipsius Congregationis utriusque sanationis indolem et adiuncta scientifico et diligentissimo examine inquisivit atque utramque praeter naturae ordinem viresque evenisse edixit die 1 Decembris anno 1971. Quibus peractis, quaestio iudicio huius Sacrae Congregationis subiecta est. Exquisitis igitur trium Consultorum votis pro rei veritate, habitus est, die 18 Ianuarii a. 1973, Congressus Peculiaris, quem secuta est, die 13 Februarii eodem anno, Congregatio Plenaria in Vaticanis Aedibus adunata, in qua Rev.mus Cardinalis Arturus Tabera Araoz, Causae Ponens seu Relator, sequens dubium ad discutiendum proposuit : An et de quibus miraculis, post indultam eidem Beatae ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes, qui aderant, Cardinales affirmativum suffragium dederunt. Certior factus de hisce omnibus, Beatissimus Pater, Paulus Papa V I , sententiam S. Congregationis pro Causis Sanctorum ratam habens, mandavit ut decretum super duabus miris sanationibus appararetur. Hodierno autem die idem Summus Pontifex, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque supra dicto Ponente seu Causae Relatore, meque a Secretis ceterisque vocari solitis, eisque adstantibus praesens decretum confirmavit et promulgavit edicens : Constare de duobus miraculis, Beata Teresia a Iesu J omet Ibars intercedente, a Deo patratis, videlicet: instantaneae perfectaeque sanationis cum domini Eliae Elun Vives, herniam inguinalem deferentis, a necrosi amarum intestinalem, tum domini Emmanuelis Torres Esteve a maligno tumore afficiente alveum pyloricum, adiunctum pancreas et fellis canalibus. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 18 Octobris a. D. 1973. ALOISIUS Card. RAIMONDI, Praefectus L. ffi S. B Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium, Romanae Curiae 683 DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì 15 Novembre 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor ADOLPHE B I N A G A N A , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Burundi. Giovedì 29 Novembre 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor O W S O N P A U L GABITES, primo Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Nuova Zelanda. Giovedì 6 Dicembre 1973, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor T A H A C A R I M , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Turchia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 20 dicembre 1973. S. E. Mons. Wüstenberg Bruno, Arcivescovo tit. di Tiro, Pro-Nunzio Apostolico in Costa d'Avorio e Delegato Apostolico in Togo e Guinea. 29 » » S. E. Mons. Wüstenberg Bruno, Arcivescovo tit. di Tiro, Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica del Dahomey. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 15 novembre 1973. Il Rev.do Mons. Kada Ludovico, Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio «.Cor Unum». Membri del Pontifìcio Consiglio « Cor Unum », « ad triennium ». 15 novembre 1973. S. E. il Signor Cardinale Duval Léon-Etienne, Arcivescovo di Alger; 684 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale w. 15 novembre 1973. S. E. il Signor Cardinale Cordeiro Joseph, Arcivescovo di Karachi; E. Mons. Almeida Merino Adalberto, Arcivescovo di S. » » » Chihuahua; » » s . E. Mons. Gleeson James William, Arcivescovo di Adelaide ; Mons. Etchegaray Roger, Arcivescovo di Mars . E. » seille ; s . E. Mons. Byrne Leo Christopher, Arcivescovo tit. di » Plestia ; » » s . E. Mons. Santos Ascarza José Manuel, Vescovo di Valdivia ; » » » s . E. Mons. Sangu James, Vescovo di Mbeya; s . E. Mons. Agre Bernard, Vescovo di Man; » E. Mons. Lamayen Julio Xaverio, Prelato Ordinario » d'Infanta ; » » s . E. Mons. Groblicki Julian, Vescovo tit. di Filadelfia di Arabia; s . E. Mons. López Trujillo Alfonso, Vescovo tit. di » Boseta ; s . E. Mons. Swanstrom Edward E., Vescovo tit. di » » » Arba; » » s . E. Mons. Gazza Giovanni, Vescovo tit. di Circesio; Il Rev.do Mons. Dossing Gottfried; Il Rev.do Mons. Wath Karl; » Il Rev.do Mons. Rodhain Jean; » Il Rev.do Mons. Kempeneers Joseph; Il Rev.do Mons. Guardone Emilio; » Il sig Champagne Jacques; Il sig. D'Souza Avertanus; » » Il sig. Masip Juan Antonio; » » » Il sig. Norris James; Il sig. Vanistendael Auguste; » Il sig. Jacob Henri; » » Il Conte von Balestrem Karl Wolgang; Il sig. Lizano Faith Eduardo; » Il sig. Park Hee Sup; » Il sig. Rakotomaria Etienne; » » Il sig. Rangatin Chisian; La Rev. Sr. Bonn Elfriede; » » La Rev. Sr. Pinto Correa Maria Helena; » La sig.na Van Massenhove G. ; » La sig .na Makinde Angelina Ugona. p Consultori dei Pontificio Consiglio «.Cor Unum)). 15 novembre 1973. S. E. Mons. Zupi Saverio, Arcivescovo tit. di Serra; » » » Il Rev.do Mons. Moeller Charles; » » » Il Rev.do Mons. Bodet Henri; Diarium Romanae Curiae 685 15 novembre 1973. Il Rev.do Mons. Harnett Joseph; » » » Il Rev.do P. Herpels Joseph; » » » Il sig. Carriquiry Guzman; » » » Il sig. Charles Noel; » » » Il sig. Souria Robert; » » » Il sig. Specht Georg; » » » La sig.na Fabre Jacqueline. 19 novembre 1973. S. E. il Signor Cardinale Baggio Sebastiano, Prefetto della Sacra Congregazione dei Vescovi, Memoro della Pontificia Commissione per la Revisione dei Codice di Diritto Canonico. » » » S. E. Mons. Romero de Lema Maximino, Segretario della Sacra Congregazione per il Clero; il Rev.do P. Lesage Germain, O.M.I., Consultori della Pontificia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico. » » » S. E. Mons. Hurley Mark Joseph, Vescovo di Santa Rosa in California, Membro del Segretariato per i non credenti. » » » Il Rev.do P. Vélez Correa Jaime, S.I., Consultore del Segretariato per i non credenti. 14 dicembre » S. E. Mons. Boccadoro Luigi, Vescovo di Viterbo e Tuscania, Membro della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica. 17 » » S. E. Mons. Mamie Pierre, Vescovo di Lausanne, Genève e Fribourg, Membro del Segretariato per l'Unione dei Cristiani. 21 » » La sig.ra Chong Myriam (Singapore), Membro del Pontificio Consiglio «.Cor Unum». 29 » » S. E. Mons. Zanini Lino, Arcivescovo tit. di Adrianopoli di Emimonto, Delegato della Reverenda Fabbrica di San Pietro. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Protonotari Apostolici soprannumerari: 12 giugno 1973. Mons. Achter Martino (Augsburg). 15 ottobre » Mons. Fedeli Antonio (Perugia). Prelati d'onore di Sua Santità: 7 giugno » » » » » » » » 1973. » » » » Mons. Bensen Giulio Michele (Oakland). Mons. Degner Leone A., (Oakland). Mons. Hackel Carlo Rodolfo (Oakland). Mons. Moran Bernardo Giacomo (Oakland). Mons. O'Brien Patrizio Giuseppe (Oakland). 686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 7 giugno 1973. » » » 12 » » » » » » » » 25 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 7 luglio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 14 settembre » 22 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 24 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Stack Patrizio Giuseppe (Oakland). Mons. Walsh Martino Eugenio (Oakland). Mons. Götz Giovanni (Augsburg). Mons. Hirschvogel Giuseppe (Augsburg). Mons. Weckbach Otto (Augsburg). Mons. Flaherty Giovanni Francesco (Camden). Mons. Flanagan Giovanni Gerardo (Oamden). Mons. Long Carlo A. (Camden). Mons. Madden Patrizio Giuseppe (Camden). Mons. Pesce Antonio (Camden). Mons. Regan William Antonio (Camden). Mons. Stoerlein Giuseppe G. (Camden). Mons. Bill Ronald Carmen (Syracuse). Mons. Culkin Francesco Giovanni (Syracuse). Mons. Eckermann Carlo Enrico (Syracuse). Mons. Festa Guido Antonio (Syracuse). Mons. Giblin Lorenzo Eugenio (Syracuse). Mons. Lavin Roberto Francesco (Syracuse). Mons. Madden Giovanni Ruggero (Syracuse). Mons. Sheedy Francesco Carlo (Syracuse). Mons. Alamilla Arteaga Gennaro (Tampico). Mons. Clark Eugene James (Scranton). Mons. Deuel Donald Anthony (Scranton). Mons. Fleming William James (Scranton). Mons. Gajewski Chester Anthony (Scranton). Mons. Gilgallon Joseph Patrick (Scranton). Mons. Bolger William (San Diego). Mons. Cooney Michael F. (San Diego). Mons. Lawlor Timothy F. (San Diego). Mons. McGinley James A. (San Diego). Mons. McNelis Hugh (San Diego). Mons. Topping Joseph (San Diego). Mons. Bruder Giacomo I. (Philadelphia). Mons. Busco Giovanni (Philadelphia). Mons. Clemins Francesco J. (Philadelphia). Mons. Dougherty Giacomo S. (Philadelphia). Mons. Flatiey Edoardo J. (Philadelphia). Mons. Gallen Carlo V. (Philadelphia). Mons. Higgins Francesco A. (Philadelphia). Mons. Honorowski Giuseppe R. (Philadelphia). Mons. Howard Giacomo J. (Philadelphia). Mons. Larkin Giovanni C. (Philadelphia). Mons. Leonard Tommaso J. (Philadelphia). Mons. McDevitt Andrea J. (Philadelphia). Mons. McDonough Giacomo T. (Philadelphia). Mons. McElroy Francesco J. (Philadelphia). Mons. McGrath Giacomo (Philadelphia). Mons. McMullin Giuseppe A. (Philadelphia). Mons. Meehan Giacomo H. (Philadelphia). Diarium Romanae Curiae 21 settembre 1973. » » » » » » » » » » » » » » » » 3 ottobre 15 » » 20 » » 30 novembre » Mons. Pryor Tommaso P. (Philadelphia). Mons. Sculte Francesco B. (Philadelphia). Mons. Teller Raimondo J. (Philadelphia). Mons. Wahl Francesco X. (Philadelphia). Mons. Waldron Giuseppe F. (Philadelphia). Mons. Walmsley Giacomo T. (Philadelphia). Mons. Wierzalis Giacomo T. (Philadelphia). Mons. Di Matteo Nicola (Teramo ed Atri). Mons. Giommini Giulio (Perugia). Mons. Einaudi Giulio (Saluzzo). Mons. Rotunno Nicola (Tricarico). Cappellani di Sua Santità. 12 giugno 1973. Mons. Wohlfrom Paolo (Augsburg). 25 » » Mons. Downing Giuseppe C. (Oamden). » » » Mons. Herron Giuseppe P. (Oamden). 22 settembre » Mons. Bilski Eugene George (Scranton). » Mons. Louis John Henry (Scranton). » Mons. Me Andre ws Donald Arthur (Scranton). » » » Mons. Siconolfi Oostantine Vito (Scranton). » » » Mons. Zazzera Charles Joseph (Scranton). » » » Mons. Spath Emil (Freiburg im Breisgau). 25 » » Mons. Bromuri Elio (Perugia). 15 ottobre » Mons. Calzoni Marino (Perugia). » » » » » Mons. Castellini Igeo (Perugia). » » » Mons. Picchi Giovanni (Perugia). » » » Mons. Valigi Annibale (Perugia). » » » Mons. Vicarelli Gino (Perugia). » » » Mons. Tinarelli Luciano (Perugia). 31 » » Mons. Mora Pablo (Arecibo). » » » Mons. Torres José (Arecibo). 20 novembre » Mons. Coughlan Peter (Shrewsbury). Gentiluomo di Sua Santità, 24 maggio 1973. Sig. Dunn Jacob O. (Boston). ONORIFICENZE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine dì san Silvestro Papa: 15 settembre 1973. Al sig. Choonhavan Chatichai {Thailandia). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 16 maggio » » » » 1973. Al sig. Gillard Erasme F. J. (Mechelen-Brussel). » Al sig. Livin Pierre (Mechelen-Brussel). » AI sig. Valschaerts Jean (Mechelen-Brussel). 687 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 688 9 18 9 luglio 1973. Al sig. Vanhoucke Giorgio (Gent). » Al sig. Russo Davide (Sorrento). agosto . » Al sig. Caballero Wenceslao (San Isidro). » Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 7 giugno 1973. Al » » » Al » » Al » Al » » Al » » Al 14 settembre » Al 18 » » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Dugan David J. (Oakland). Heafey Edwin A. (Oakland). Louisell David (Oakland). Madigan Frank (Oakland). McGuin William (Oakland). Stili Steve (Oakland). Van Susante Agostino Giovanni Maria ('s-Hertogenbosch). Al sig. Pennings Guglielmo Giovanni ('s-Hertogenbosch). Al sig. Van de Ven Guglielmo Adriano M. ('s-Hertogenbosch). Al sig. Strategier Giovanni Ermanno (Utrecht). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 18 settembre 1973. Al » » » Al 26 ottobre » Al Al » sig. sig. sig. sig. Monzino Guido (Como). Thul Ewald Johann (Trier). Pietrelli Carlo (Rimini). Caravella Domenico (Roma). NECROLOGIO 22 ottobre 1973. Mons. Hernández Gallegos Antonio, Vescovo di Tabasco. 25 novembre » Mons. Nicolini Giuseppe Placido Maria, Vescovo di Assisi. 29 » » Mons. Gobbi Aldo, Amministratore Apostolico di Imola. 7 dicembre » Mons. Collins Thomas Patrick, Vescovo tit. di Sufetula. 13 » » E.mo Signor Cardinale Beltrami Giuseppe, del Titolo di S. Maria Liberatrice al Monte Testaccio. » » » Mons. Yerema y Camarena Manuel Jerónimo, già Vescovo di Huejutla. » » Mons. Kurz Biagio Sigibaldo, Vescovo tit. di Terenuti. » » » Mons. Neuhäusler Johannes Baptist, Vescovo tit. di Ca14 lidone. 17 » » E.mo Signor Cardinale Cicognani Amleto Giovanni, Decano del Sacro Collegio e Segretario di Stato Emerito. » » Mons. Hettinga Nicholas, Vescovo di Rawalpindi. 26 N. 13 31 Decembris 1973 An. et vol. LXV ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE I INDEX GENERALIS ACTORUM ( A N . ET VOL. L X V ) I - A C T A P A U L I PP. VI SACRA CONSISTORIA, 161. LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE, 113, 481, 577. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE, 5, 118, 120, 121, 123, 125, 126, 130, 131, 133, 134, 136, 137, 139, 141, 142, 143, 144, 146, 225, 227, 228, 289, 290, 292, 417, 419, 420, 422, 424, 484, 487, 582, 583. LITTERAE APOSTOLICAE, 148, 235, 236, 237, 294, 295, 298, 426, 427, 428, 429, 489, 490, 529, 585, 625, 628, 629. 116, 128, 138, 147, 293, 486, 215, 229, 296, 297, 430, 488, 626, 627, CONVENTIONES, 631, 643. DECLARATIO COMMUNIS, 299. EPISTULAE, 10, 12, 65, 68, 149, 151, 216, 238, 240, 241, 302, 305, 308, 310, 312, 353, 357, 361, 363, 431, 434, 530, 586, 587, 588, 647. NUNTII GRATULATORII, 16, 17, 71, 153, 313, 365, 533, 649. HOMILIA, 244. 44 - A. A. S. ALLOCUTIONES, 19, 27, 30, 35, 41, 72, 74, 76, 85, 89, 93, 95, 247, 249, 250, 314, 316, 319, 322, 325, 327, 330, 366, 368, 369, 371, 375, 376, 378, 381, 391, 436, 438, 491, 493, 497, 535, 543, 545, 546, 551, 552, 554, 555, 590, 593, 595, 598, 600, 651, 653, 654, 656, 660, 662, 664. NUNTII RADIOTELEVISIFICI, 154, 252. NUNTII RADIOPHONICI, 42. NUNTII SCRIPTO DATI, 255, 256, 335, 439, 665, 668, 673. II - ACTA SECRETARIAE STATUS Notificatio, 219. Rescriptum ex Audientia, 602. I I I - ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO FIDEI : PRO DOCTRINA Declarationes, 396, 678. Decretum, 500. Index generalis actorum 690 SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS : Decreta, 156, 261, 445, 503, 504, 505, 507, 604, 605. SACRA CONGREGATIO PRO INSTITUTIONE CATHOLICA : Decretum, 446. Provisiones Ecclesiarum, 45, 104, 155, 603, 260, 339, 679. 409, SACRA CONGREGATIO ORIENTALIBUS : 445, PRO 501, 560, ECCLESIIS Decretum, 263. SACRA CONGREGATIO SACRAMENTORUM : DE DISCIPLINA Citationes edictales, 58, 348, 413. SECRETARIATUUM SECRETARIATUS AD CHRISTIANORUM UNITATEM FOVENDAM : Communicatio, 616. Declaratio, 410. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE: Decreta, 105, 106, 107, 273, 508, 609. VI - ACTA COMMISSIONUM PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRETANDIS : Responsa ad proposita dubia, 59, Provisiones Ecclesiarum^ 46, 271, 411, Decretum, 615. V - ACTA SACRA CONGREGATIO PRO CLERICIS: 608, SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA : TRIBUNAL VICARIATUS URBIS : Instructio, 264. Declaratio, 410. 509, IV - ACTA TRIBUNALIUM 220, 620. 606. Nominationes, 48, 272, 412, 608. SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO : Decreta, 274, 275, 276, 280, 610. Litterae Circulares, 340. DIARIUM ROMANAE CURIAE Audientiae sollemniores, 60, 111, 282, 475, 519, 571, 621, 683. SECRETARIA STATUS : Nominationes/ 60, 111, 158, 222, SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM : Decreta, 49, 52, 55, 108, 447, 450, 453, 516, 455, 458, 461, 561, 566, 611, 465, 470, 680. 510, 282, 683. 349, 414, 475, 519, 571, 621, Necrologia, 64, 112, 160, 224, 288, 688. 352, 416, 480, 528, 576, 624, * Ad maius inquirentium commodum haec ponitur distincta recensio: Officiales renuntiati: in Consilio pro Publicis Ecclesiae Negotiis, 477; in S. C. pro Doctrina Fidei, 158, 159, 350, 477; in S. C. pro Episcopis, 111, 222; in S. C. pro Ecclesiis Orientalibus, 158, 233; in S. C. de Disciplina Sacramentorum, 111, 112, 222, 519; in S. C. pro Clericis, 158, 350, 475, 476; in S. C. pro Religiosis et Institutis Saecularibus, 283, 284, 619; in S. C. pro Gentium Evangelizatione, 111, 112, 282, 283, 519; in S. C. pro Causis Sanctorum, 111, 158, 621; in S. C. pro Institutione Catholica, 222, 223, 685; in S. Paenitentiaria Apostolica, 158; in Supremo Signaturae Apostolicae Tribunali, 415; in S. Romana Rota, 571; in Secretariatu ad Christianorum unitatem fovendam, 158, 415, 416, 621, 685; in Secretariatu pro non Christianis, 158, 415, 416; in Secretariatu pro non credentibus, 476, 477, 572, 685; in Pont. Consilio C.I.C. recognoscendo, 349, 685; in Pont. Index generalis actorum 691 Consilio C.I.C. Orientali recognoscendo, 519, 621 ; in Pont. Consilio Decretis Concilii Vaticani II interpretandis, 416; in Pont. Comm. de Instrumentis Communicationis Socialis, 61, 349, 350, 521, 621; in Pont. Consilio «Cor Unum» de humana et christiana progressione fovenda, 683 ; 684, 685; in Consilio Familiae Tuendae, 60, 61, 621; in Pont. Commissione Biblica, 158; in Pont. Consilio pro neo-Vulgata, 112; in Pont. Consilio de Scientiis Historicis, 519; in studiosorum Coetu muneri investigando mulieris in societate et in Ecclesia, 284, 285; in Commissione Patrum Cardinalium Pontificiis sacellis Pompeiano et Lauretano praefeeta, 477 ; in Administratione Patrimonii Sedis Apostolicae, 572; in Sacro Consistorio, 61, 350; in Fabrica S. Petri, 685; in Nuntiaturis Apostolicis, 111, 158, 349, 414, 416, 475, 477, 519, 571, 621, 683; Observator apud O.N.U., 477; in Civitate Vaticana, 350, 521. Episcopi adsistentes Solio: 62, 350, 521. Protonotarii Apostolici supra numerum: 62, 350, 521, 572, 622, 685. Praelati honoris: 62, 350, 521, 572, 622, 685. Cappellani S. S.: 63, 351, 522, 573, 622, 687. Honorati viri Summo Pontifici Astantes: 351, 574, 687. Ex Ordine Piano: Collare, 352, 523; Gran Croce, 352, 523; Commenda con placca, 477, 623; Commenda, 159. Ex Ordine S. Gregorii Magni: Gran Croce, ci. civ., 112, 352, 524; Commenda con placca, ci. civ., 159, 477, 524, 574, 623; Commenda con placca, cl. mil., 524; Placca, ci. civ., 159, 478, 524, 574, 623; Commenda, ci. civ., 159, 478, 525, 574, 623, 687; Commenda, cl. mil., 478; Cavalierato, ci. civ., 160, 285, 478, 525, 575, 623, 688. Ex Ordine S. Silvestri Papae: Gran Croce, 112, 352, 524, 574, 687; Commenda con placca, 286, 478, 526, 575, 623; Placca, 526; Commenda, 286, 479, 526, 575, 624, 688; Cavalierato, 287, 479, 527, 575, 624. Index documentorum chronologico ordine digestus 692 II INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I - ACTA P A U L I PP. VI I - SACRA CONSISTORIA PAG. 1973 » Mart. » 5 » Consistorium secretum: I. Camerarius Sacri Collegii I I . Summi Pontificis Allocutio et novorum Cardinalium creatio I I I . Optiones I V . Provisio Ecclesiarum Consistorium unicum (Publicum et semipublicum) : I. Postulatio palliorum I I . Summi Pontificis Allocutio in Bireti rubri impositione I I I . Summi Pontificis Allocutio in ritu concelebrationis et anuli traditione IV. Summi Pontificis Allocutio in Bireti rubri impositione et anuli traditione E.mo Cardinali Stephano Trochta . 161 161 167 167 201 204 207 212 II - LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE 1973 Febr. » Maii » Sept. 27 Quo aptius. - Munera Cancellariae Apostolicae in Secretariam Status seu Papalem transferuntur 24 Magisterium vitae. - Pontificium Athenaeum Salesianum Studiorum Universitatis titulo et honore decoratur 8 Cum matrimonialium. - Normae quaedam statuuntur ad processus matrimoniales apud Ecclesias Orientales expeditius absolvendos 113 481 577 I I I - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 1969 Maii 29 1972 Oct. 7 » Nov. 16 » » 28 » » 30 LAGOSENSIS (Ijebuodensis). Ecclesiarum omnium. - Quibusdam detractis territoriis ab archidioecesi Lagosensi, nova conditur dioecesis « Ijebuodensis » nomine 116 ANTEQUERENSIS (Huautlensis). Ad bonum animorum. - Quibusdam detractis territoriis ab archidioecesi Antequerensi, in Mexico, nova conditur praelatura, nomine Huautlensis . . 118 DE LOUIS TRICHARDT (De Louis Trichardt-Tzaneen). Christi iussum. - Praefectura apostolica de Louis Trichardt ad gradum dioecesis evehitur nomine De Louis Trichardt-Tzaneen 120 GORZOVIENSIS. Cathedralia Collegia. - In dioecesi Gorzoviensi Canonicorum Collegium constituitur 121 Sacram Unctionem Infirmorum. - De Sacramento Unctionis Infirmorum 5 Index documentorum chronologico ordine digestus 693 PAG. 1972 Dec. 13 » » 18 » » » OKLAHOMENSIS ET TULSENSIS ET ALIARUM. De sanctae. - Quibus- dam territoriis dioecesis Oklahomensis et Tulsensis nova alia conditur, Tulsensis nomine. Provincia praeterea ecclesiastica Oklahomensis constituitur KAGOSHIMAENSIS (Nahanae). laconica Terra. - Territoriis nonnullis a dioecesi Kagoshimaensi detractis, nova quaedam dioecesis conditur, Nahana nomine 123 125 KUALALUMPtFRENSIS - MALACENSIS - GlOHORENSIS - SlNGAPORENSIS. Spe certa. - In Malaysia occidentali nova provincia ecclesiastica conditur; in Republica Singapore archidioecesis Singaporensis Sedi Apostolicae recto subicitur » » » NDANDAËNSIS (Mtuaranae). Cum omnibus. - Abbatia nullius Ndandaënsis ad gradum dioecesis evehitur, indito nomine Mtuarana » » » BADULLENSIS. Cum ob suscepta. - Dioecesis Badullensis in vulgo « Sri Lanka » territorio conditur 1973 Ian. 29 MARUANAE-MOKOLENSIS. Qui Sanctissimi. - Praefectura Apostolica Maruana-Mokolensis ad gradum dioecesis evehitur . » » » YAGUANAE. Ut apostolicum. - Praefectura Apostolica Yaguana in Camerunensi Republica ad gradum dioecesis evehitur . . » » » KOHIMAËNSIS - IMPHALENSIS. Christi iussum. - Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Dibrugarhensi nova conditur Sedes nomine « Kohimaënsis - Imphalensis » » Febr. 11 BOIANENSIS - CAMPOBASSENSIS. Pontificalis Nostri. - Cathedralis Ecclesia Boianensis - Campobassensis ad archiepiscopalis gradum evehitur » » » POTENTINAE. Cum Italicas. - Cathedralis Ecclesia Potentina ad archiepiscopalis gradum evehitur » » » URBIS. Purpuratis Patribus. - Curiale templum S. Antonii Patavini in via Tuseulana titulo cardinalicio ditatur . . . » » » URBIS. Ab antiquis. - Titulus cardinalicius presbyteralis S. Emerentianae ad Turrim « Fiorenza » in Urbe constituitur . . » » » URBIS. Ecclesiae Sanctae. - Templum SS. Fabiani et Venantii in Urbe ad dignitatem tituli presbyteralis cardinalicii evehitur » » » URBIS. Cum ob proxime. - Templum S. Gregorii Barbadici ad Aquas Salvias titulo cardinalicio ornatur » » » URBIS. Quandoquidem auctis. - Titulus cardinalicius S. Luciae ad locum « Piazza d'Armi » in Urbe constituitur . . . » » » URBIS. Cum pro auctis. - Titulus cardinalicius presbyteralis S. Marci in Agro Laurentino in Urbe constituitur . . . » » » URBIS. Cliscentibus fere. - Templum S. Mariae Matris Providentiae in Monte Viridi, in Urbe, ad dignitatem tituli presbyteralis cardinalicii evehitur » » » URBIS. Hac nostra aetate. - Titulus cardinalicius S. Mariae Reginae Pacis ad litus Ostiense constituitur » » » URBIS. Romana templa. - Templum Sanctae Mariae Odigitriae Siculorum in Urbe constituitur diaconia » » » URBIS Augescentibus in dies. - Diaconia S. Petri Damiani ad Montes S. Pauli constituitur » » » URBIS. Siquidem peculiaria. - Diaconia Sancti Pii V ad villam vulgo « Carpegna » in Urbe constituitur » » » URBIS. Auctis pro Ecclesiae. - Templum S. Sebastiani in Monte Palatino ad dignitatem diaconiae evehitur » Mart. 1 TELLICHERRIENSIS (Manantoddyensis). Quanta gloria. - Quibusdam detractis territoriis ab Eparchia Tellicherriensi, nova constituitur, nomine «Manantoddyensis» » » » SUNYANIENSIS. Africa tellus. - Dioecesis Sunyaniensis in Ghanensi Republica conditur 126 128 289 225 227 417 130 131 133 134 136 137 138 139 141 142 143 144 146 147 228 290 Index documentorum chronologico ordine digestus 694 PAG. 1973 Mart. 1 » » » » Apr. 13 » » 14 » Maii 17 » » 26 » » » » Iun. 25 » Iul. 5 » Sept. 17 » » » TURANAE. Romani Pontifices. - Dioecesis Turana in India constituitur ABAKALIKIENSIS. Inter tot. - Detracta quadam parte a dioecesi Ogogiaensi, nova dioecesis constituitur, «Abakalikiensis» nomine RUYIGIENSIS. Ex quo Christus. - In regione Burundi nova dioecesis conditur « Ruyigiensis » appellanda, detractis ab archidioecesi Gitegaënsi et a dioecesi Bururiensi nonnullis territoriis BARRETENSIS. Adsiduum studium. - Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Iaboticaballensi nova quaedam conditur, nomine « Barretensis » PALAYAMKOTTAIENSIS. Romani Pontifices. - Detractis nonnullis territoriis ab archidioecesi Maduraiensi, nova dioecesis constituitur, « Palayamkottaiensis » cognominanda . . . . UMUARAMENSIS. Apostolico officio. - Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Campi Moranensis, nova conditur nomine « Umuaramensis » PROCOPIENSIS. Votis et precibus. - Quibusdam detractis territoriis a dioecesi Iacarezinhoënsi nova alia conditur, nomine « P r o copiensis » SANCTI MARONIS SYDNEYENSIS. Illo fretis. - Eparchia S. Maronis Sydneyensis in Australia pro fidelibus ritus antiocheni Maronitarum constituitur ISSELEUICUANAE. Qui pastoris. - Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Urbis Beninensis alia conditur, nomine « Isseleukuana » MANGOCIENSIS. Cum Nostrum. - Praefectura Apostolica Arcis Iohnstonensis ad gradum dioecesis attollitur, nomine « Mangociensis » MINNAËNSIS. Prophetiae de regno. - Praefectura Apostolica Minnaënsis ad gradum dioecesis evehitur iisdem nomine et finibus 292 419 293 420 484 422 424 486 487 582 583 IV - LITTERAE APOSTOLICAE 1972 Nov. » Dec. 1973 Febr. » Mart. » » » » » » » » » Apr. » » » » 12 Sacrarum Litterarum. - Liviae Pietrantoni, quae et Soror Augustina, beatorum honores decernuntur 9 Quandoquidem mortalium. - S. Gabriel Archangelus patronus tabellariae rei declaratur 13 Id semper fuit. - In insula Cypro Nuntiatura Apostolica constituitur 2 Catholica Ecclesia. - Nuntiatura Apostolica in Bangladesa constituitur 5 Quoniam universae. - Nuntiatura Apostolica in Australia conditur 6 Positum est. - E.mus P. D. Hugo Titulo Sanctorum Ambrosii et Caroli ad Viam Latam S. R. E. Presbyter Cardinalis Poletti Vicarius Generalis Summi Pontificis in Urbe eiusque suburbiis et districtu eligitur 8 Quam ardens. - Beata Maria Virgo Perdolens patrona Congregationis Passionis Iesu Christi declaratur 10 Nichteroyenses cives. - Sanctus Ioannes Baptista patronus urbis Nictheroni confirmatur 6 Qui in beatissimi. - Templo S. Ioannis Baptistae, quod est in urbe Telde, in dioecesi Canariensi, titulus Basilicae Minoris defertur 25 Cum Sanctus Thomas. - S. Thomas Aquinas praecipuus dioecesis eiusdem Patronus confirmatur » Quandoquidem homines. - S. Martinus de Porres Patronus con- 229 14S 235 236 237 215 237 294 295 296 Index documentorum chronologico ordine digestus 695 PAG. 1973 Apr. 25 » » » » Maii » » 16 » » 19 » » 21 » » » » Iun. 19 » » 20 » Aug. 22 » Sept. 1 » » » » » 9 » » 26 » » » » Oct. 10 » » 15 » » 27 » Nov. 16 1 foederationis Hispanicae « Sindicato nacional de Actividades diversas» confirmatur 297 Illustra illa. - Templum S. Viti, in urbe dioecesis Aquisgranensis vulgo Mönchengladbach, titulo Basilicae Minoris decoratur 298 Qui in beatissimi. - Templo Beatae Mariae Virginis in Caelum Assumptae in archidioecesi Ovetensi titulus Basilicae Minoris defertur . . 426 Quantum prosperitatis. - Mutantur sedes Nuntiaturae Apostolicae Litoris Eburnei et Dahomeianae 625 Venerabilis Frater. - Templum S. Zenonis, in dioecesi Veronensi, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur . . 427 Tum Romani. - Templum paroeciale S. Annae in urbe Kodén in dioecesi Siedlcensi, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur 428 Qui benignissima. - In Africa Occidentali Nova Apostolica Delegatio constituitur « in Togo et Guinea » cognominata, cui duae hae regiones subiciuntur 626 Ex quo divino. - E Delegatione Apostolica « Africae Occidentalis » nova constituitur Delegatio Apostolica « in Mali et Mauretania » cognominata 627 Maternas curas. - Collegio Slovenico in Urbe Pontificii nomen tribuitur 429 Qui in beatissimi. - In Nova Zelandia Apostolica Nuntiatura constituitur, Sede i n urbe vulgo Wellington posita . . . . 430 Quandoquidem est. - Templum Dominae Nostrae de Sri Lanka ad Basilicae Minoris dignitatem evehitur 488 Morem tuentes. - Templum Matritense Iesu Nazareno dicatum ad Basilicae Minoris gradum attollitur 489 Siquis animo. - Templum SS. Salvatoris dioecesis Iuiuyensis, in Argentina, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur . . 490 Berolinensis dioecesis. - Ad E.mum P. D. Alfredum S. R. E. Cardinalem Bengsch, Berolinensem Episcopum, duobus saeculis expletis a consecratione cathedralis ecclesiae, S. Hedvigi sacrae 586 Quanta pietate. - Sacra aedes Dominae Nostrae a Salute, in urbe Bangalore, in India, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur 529 Suave Beatae Mariae. - Templum B. M. V. in pago Sejny, in dioecesi Lomzensi, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur 585 Verba Christi. - Delegatio Apostolica in Africa Media et Occidentali deinceps « Delegatio Apostolica in Nigeria et Ghana » cognominabitur 628 Ad urbem. - Exc.mo P. D. Dominico Yoshimatsu Noguchi, Hiroshimaënsi Episcopo, cum decem conderentur lustra ex quo territorium illud ecclesiasticum in Vicariatum Apostolicum erectum est 587 Merito laetatur. - Ad E.mum P. D. Carolum S. R. E. Cardinalem Confalonieri quem Missum Extraordinarium eligit, ut celebritatibus praesideat ob inaugurandas aedes « Altioris Centri studiis pastoralibus exercendis» 5S8 Sanctorum memorias. - Templum Sanctis Martyribus Sisinio, Martyrio et Alexandro dicatum in loco vulgari lingua « Sanzeno» cognominato, in archidioecesi Tridentina, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur 629 Index documentorum chronologico ordine digestus 696 V - CONVENTIONES PAG. 1973 Maii 15 » » 21 Inter Sanctam Sedem et Rhenaniam-Palatinatum de scholis catholicis Inter Sanctam Sedem et Saxoniam Inferiorem qua nonnullae immutationes inducuntur in Concordatum die xxvi februarii anno MCMLXV initum 631 643 VI - DECLARATIO COMMUNIS 1973 Maii 10 A Summo Pontifice Paulo Pp. VI et a S. S. Shenouda I I I , Patriarcha Sedis Sancti Marci Alexandriae, subscripta . . VII 1972 Dec. 15 1973 Ian. 2 » » 20 » » 23 » » 25 » Febr. 2 » » 22 » Mart. 3 » » 4 » Apr. 10 » » 14 » » 22 » » 30 - 299 EPISTULAE Nuntius sane. - Exc.mo P. D. Stanislao Lokuang, Archiepiscopo Taipehensi, ob Eucharisticum Conventum e tota Formosa insula Taipehae celebrandum . En cette année. - Ad Exc.mum P. D. Ioannem Badé, Baiocensem et Lexoviensem episcopum, prima centenaria redeunte memoria ab ortu Sanctae Theresiae a Iesu Infante . . . . Aprestase. - Ad Exc.mum P. D. Aloisium Lorscheider, Angelopolitanum Episcopum, Conferentiae Episcoporum Brasiliae Praesidem, eiusdem Conferentiae coacto Coetu . . . . « Caeli enarrami ». - E.mo P. D. Stephano S. R. E. Cardinali Wyszynski, Gnesnensi et Varsaviensi Archiepiscopo, quinquies centenaria redeunte memoria ab ortu Nicolai Copernici Melbumi, in urie. - Ad E.mum P. D. Laurentium Iosephum S. R. E. Cardinalem Shehan, Baltimorensem Archiepiscopum, quem mittit ad Eucharisticum Conventum, ex omnibus nationibus Melburni in Australia habendum, ut celebritatibus praesideat Na perspectiva. - Ad Exc.mum P. D. Aloisium Lorscheider, Angelopolitanum Episcopum, Conferentiae Episcoporum Brasiliae Praesidem, cum annuum ea in Natione Fraternitati Conciliandae Coeptum initium habuit Plurimas tibi gratias. - E.mo P. D. Carolo S. R. E. Cardinali Confalonieri, Sacrae Congregationis pro Episcopis Praefecto, edito volumine quod «Directorium de Pastorali Ministerio Episcoporum » inscribitur The décision. - Ad E.mum P. D. Villelmum S. R. E. Cardinalem Conway, Archiepiscopum Armachanum, Episcopalis Conferentiae Hiberniae Praesidem, pecunia adsistentiae socialis causa constituta «Facere et tacere». - Ad Rev.mum P. D. Vincentium Minciacchi, Congregationis S. Ioseph Moderatorem Generalem, centesimo expleto anno ex quo Institutum a S. Leonardo Murialdo conditum est Quamvis religiosum. - Ad Exc.mum P. D. Franciscum Tomasek, Administratorem Apostolicum Pragensem, millesimo exacto anno ex quo ea Ecclesia condita est Apprendiamo. - Ad E.mum P. D. Ioannem S. R. E. Cardinalem Colombo, Mediolanensem Archiepiscopum, centenaria redeunte memoria Alexandri Manzoni obitus Sancta et universalis. - Ad Exc.mum P. D. Caietanum Pollio, Salernitanum Archiepiscopum, nono expleto saeculo a provectione Sancti Gregorii V I I ad Petri sedem A plusieurs reprises. - Ad clarissimum Virum Marcolinum Can- 10 12 65 149 68 216 151 238 240 241 302 305 Index documentorum chronologico ordine digestus 697 PAG. 1973 Maii 8 » » 9 » » 26 » » 31 » Iun. 8 » » 10 » Iul. 6 » » 10 » Sept. 19 » Dec. 3 dau, Instituti Internationalis compendiariis litteris v. d. OMS Moderatorem Generalem, quinto et vicesimo volvente anno ex quo Institutum conditum est ". . Grata expeetatague. - Ad Rev.mum P. D. Iosephum Sielski, Congregationis Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis B. Virginis Mariae Moderatorem Generalem, ob tertium volventem saeculum ex quo Institutum in Polonia conditum est Abbiamo l'onore. - Ad Excellentissimum Virum Ioannem Leone, Reipublicae Italicae Praesidem, universali Iubilaeo in annum MCMLXXV indicto Quoniam proxime. - Ad Rev.mum P. D. Constatinum Koser, ministrum generalem Ordinis Fratrum Minorum, ob Capitulum generale eiusdem Ordinis Matriti celebrandum . . Iniziandosi ufficialmente. - Ad E.mum P. D. Maximilianum S. R. E. Cardinalem de Fürstenberg ob indictum universale maximumque iubilaeum in annum MCMLXXV La solenne celebrazione. - Ad E.mum P. D. Hugonem S. R. E. Cardinalem Poletti, vicaria potestate Urbis Antistitem, cum sollemnis ritus in Lateranensi Archibasilica celebratur ut Iubilaeum maximum in annum MCMLXXV indictum fructus afferat salubérrimos Augusta Vindelicorum. - Ad E.mum P. D. Leonem Iosephum S. R. E. Cardinalem Suenens, Mechliniensem-Bruxellensem Archiepiscopum, quem Missum Extraordinarium deligit, ut in urbe Augusta Vindelicorum celebritatibus praesideat, millesimo expleto anno e pientissimo obitu Sancti Udalrici eiusdem civitatis Episcopi Quae ad Nos. - Rev.mo P. D. Constanti Bouchaud, Presbyterorum a S. Sulpitio summo moderatori, Capitulo generali eiusdem Societatis celebrato Alacre studium. - Ad Rev.mum P. D. Iosephum Zambernardi, Congregationis Vallis Umbrosae O.S.B. Abbatem generalem, novies impleto saeculo e pientissimo obitu S. Ioannis Gualberti, eiusdem monastici Instituti Patris Legiferi . . . Flos aguilonis. - Ad Exc.mum P. D. Ioannem E. Taylor, Holmiensem Episcopum, sexto evoluto saeculo ab obitu S. Birgittae Gratissima a noi. - Ad E.mum P. D. Ioannem S. R. E. Cardinalem Colombo, sexto et decimo ineunte saeculo ex quo Sanctus Ambrosius, Mediolanensis Episcopus nec non Ecclesiae Doctor, ad episcopalem dignitatem evectus est . . 308 310 312 353 357 361 363 431 434 530 647 V I I I - N U N T I I GRATULATOMI 1972 Dec. » » » » 1973 Ian. » Apr. 9 Ad E.mum P. D. Laurentium Iosephum S. R. E. Cardinalem Shehan, Baltimorensem Archiepiscopum, quinquagesimo exacto anno ex quo sacerdotio est auctus 18 Ad E.mum P. D. Patricium Aloisium S. R. E. Cardinalem O'Boyle, Vashingtonensem Archiepiscopum, quinque condentem lustra a suscepta ordinatione episcopali 30 Ad E.mum P. D. Stephanum S. R. E. Cardinalem Sidarouss Coptorum Alexandrinum Patriarcham, quinque condentem lustra a b episcopali ordinatione suscepta . . . . . . 18 E.mo P. D. Iosepho S. R. E. Cardinali Ferretto, Paenitentiario Maiori, decem condenti lustra ex quo sacerdotio est auctus, recens autem vita functo 18 E.mo P. D. Francisco S. R. E. Cardinali Dearden, Archiepi- 16 17 71 153 Index documentorum chronologico ordine digestus 698 PAG. 1973 » » scopo Detroitensi, quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali Iun. 23 Ad E.mum P. D. Iacobum S. R. E. Cardinalem Violardo, decem a suscepta ordinatione sacerdotali implentem lustra . . Sept. 25 E.mo P. D. Iulio S. R. E. Cardinali Döpfner, Monacensi et Frisingensi Archiepiscopo, quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali Oct. 22 Ad E.mum P. D. Stephanum S. R. E. Cardinalem Wyszynski, Gnesnensem et Varsaviensem Archiepiscopum, quinque condentem lustra a suscepta ordinatione episcopali . . . . 313 365 533 649 IX - HOMILIA 1973 Apr. 19 In Patriarchali Archibasilica Lateranensi habita, feria quinta « i n Cena Domini», Beatissimo Patre Sacrum pontificali ritu peragente 244 X - ALLOCUTIONES 1972 Dec. 22 » » 25 1973 Ian. 6 » » 11 » » 13 » » 15 » » 18 » » 24 » » 25 » Febr. » » 2 5 » » 8 » Mart. 24 Ad E.mos Patres Cardinales, ad Romanae Curiae Pontificalisque Domus Praelatos, per E.mum Sacri Collegii Decanum Summo Pontifici felicia ac fausta ominatos, Nativitatis Domini nostri Iesu Christi festo recurrente 19 Cuniculariis habita, nocte Nativitatis Domini, a Beatissimo Patre ad montis Soractis radices sacrum peragente 27 In Vaticana Basilica habita, in festo Epiphaniae Domini, cum e variis longinquis regionibus sacrorum alumni a Beatissimo Patre sacerdotio, sollemni ritu, initiati sunt 30 Ad Excellentissimus Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam novo ineunte anno Beatissimo Patri felicia ac fausta ominatos 35 Ad Excellentissimum Virum Ato Abate Agede, Aethiòpiei Imperii apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradidit 41 Romanae Civitatis Magistro et Administratorum Coetui, novo ineunte anno Beatissimo Patri fausta ominantibus . . . 72 Ad Excellentissimum Virum Arturum Morgan Morales, Panamensis Reipublicae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem . . . 74 Sociis habita e Sodalitate v. d. «Associazione della Stampa Estera in Italia», die festo recurrente S. Francisci Salesii diurnariorum Patroni 76 In sacra aede S. Mariae in Vallicella habita, cum sollemnis ritus celebraretur ad Christianorum unitatem implorandam . 85 In festo Praesentationis Domini, cum cerei, more antiquitus tradito, Beatissimo Patri oblati sunt 89 Ad Excellentissimum Virum Ioannem Paulum de Lojendio, cum auctoritate Legatum ab Hispanica Natione ad Sedem Apostolicam missum, qui Summo Pontifici Litteras demandati muneris testes tradidit 93 Ad praelatos auditores et officiales tribunalis Sacrae Romanae Rotae, a Beatissimo Patre novo litibus iudicandis ineunte anno coram admissos 95 E.mis Patribus et Exc.mis Praesulibus e Consilio Secretariae generalis Synodi Episcoporum, qui Conventui Romae habito interfuerunt 247 ! ! Index documentorum chronologico ordine digestus 699 PAG. 1973 Mart. 24 » » 26 » Maii 5 » » 6 » » » » » 9 » » 11 » » 12 » » 25 » Iun. 7 » » 8 » » 11 » » » » » 15 », » 18 » » 20 » » 22 » » 23 » Iul. 5 » » » Aug. » Sept. 14 28 10 Ad Excellentissimum Virum Faisal Al Salen Al Mutawa, Nationis « K u w a i t » appellatae primum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem Ad Excellentissimum Virum Gustavum Heinemann, Reipublicae Foederatae Germaniae Praesidem Ad Sanctitatem Suam Shenouda I I I , Patriarcham Sedis Sancti Marci Alexandriae In Basilica Vaticana habita cum Sacrum adstante Pontifice Maximo celebraretur, sedecies centenaria pientissimi obitus Sancti Athanasii redeunte memoria In Petriana Basilica ad Sanctitatem Suam Shenouda I I I , Patriarcham Sedis Sancti Marci Alexandriae Christifidelibus in Basilica Vaticana coram admissis Beatissimus Pater nuntiat Se universale Iubilaeum in annum MCMLXXV indicturum Moderatoribus e singulis nationibus et Membris summorum Consiliorum Pont. Operum Missionalium, Romae annuum Coetum habentibus Ad sacrarum virginum Maiores Antistitas, quae e tota Italia Conventui Romae habito interfuerunt Ad summos Moderatores Institutorum Religiosorum, annitente Sacra Congregatione pro Religiosis et Institutis Saecularibus, Romae Coetum habentes Ad E.mum P. D. Narcissum Jubani Arnau, Barcinonensem Archiepiscopum, in Bireti rubri impositione et anuli traditione E.mo Patri Dhammayana Mahathera, in Laotiano regno Buddhae sectatorum Summo Patriarcha Ad Excellentissimum Virum Abdelmalek Bergaoui, Tunetanae Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem . . . In Aede Sixtina habita, Beatissimo Patre sacrum concelebrante, ad E.mos Cardinales et Exc.mos Praesules ex Italico Episcopali Coetu, qui decimo generali Conventui Romae interfuerunt Ad Excellentissimum Virum Reide Wiles, Liberianae Reipublicae cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Ad Excellentissimum Virum Sangoulé Lamisana, Reipublicae v.d. «Haute Volta» Praesidem Membris e Consilio Familiae tuendae, Romae primum coetum habentibus Eminentissimis Sacri Collegii Cardinalium Patribus, Summo Pontifici die Eius nominali felicia ac fausta ominantibus . In Aede Sixtina habita bonarum artium cultoribus ob inauguranda religiosa Artis opera huius aetatis apud Vaticanum Museum collecta Ad Excellentissimum Virum Soebagio Soerianingrat, Indonesiane Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem . . Ad Excellentissimum Virum Reid Willie Katenga-Kaunda, Malawianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Ad Excellentissimum Virum Antonium Borges Leal Castello Branco Filho, Foederatarum Brasiliae Civitatum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem Instituti Iuris Internationalis sodalibus Romae Coetum habentibus 249 250 314 316 319 322 325 327 330 366 368 369 371 375 376 378 381 391 436 438 491 493 Index documentorum chronologico ordine digestus 700 PAG. 1973 Sept. 19 » » » » 22 24 » Oct. 1 » » » » » 4 » » 5 » » 8 » » 11 » » » » 20 » » » » » 25 » Nov. 8 » » 9 » » 10 » » 15 » » 16 » » 19 » » 29 » Dec. 6 17 Iis, qui interfuerunt conventui Instituti rei aeronauticae civili internationali accurandae Sodalibus habita Primarii Consilii Italicae Actionis Catholicae . Ad Excellentissimum Virum Polys Modinos, Cypricae Civitatis primum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras conerediti muneris testes tradentem Ad Excellentissimum Virum Paulum Farrugia, Melitensis Civitatis apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras crediti muneris testes tradentem . Ad Sodales Ordinis Sancti Benedicti in Alma Urbe congregatos ad disceptandum de ratione experiendi Deum in vita monastica Ad Excellentissimum Virum Sami Droubi, Reipublicae Arabae Syriacae liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras tradidit legationis f i d e m facientes . . . . Sodalibus e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, qui generali Coetui religiosae suae communitatis interfuerunt . . . . Ad Excellentissimum Virum Lloyd Thomson, Summo Pontifici crediti muneris testes tradentem Litteras, quibus ab Australiae Praeside apud Sedem Apostolicam primus cum auctoritate Legatus constituitur Membris Commissionis Theologicae Internationalis quintum plenarium Coetum habentibus Iis qui interfuerunt Coetui e tota Europa Romae habito de pastorali Migratorum cura Ad Excellentissimum Virum Paulum Tremblay, Canadensis Nationis liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras tradidit legationis fidem facientes Iis qui interfuerunt annuo plenario Coetui habito a Pontificio Consilio instrumentis Communicationis Socialis praeposito . Sodalibus e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis Beatae Mariae Virginis, qui generali Coetui religiosae suae communitatis interfuerunt Ad Excellentissimum Virum Vergilium Octavium Tevoedjre, Dahomeyensis Reipublicae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem . . Ad Excellentissimum Virum Cornelium Berkhouver, Europaei publici legibus ferendis coetus praesidem Iis qui conventui «Biduum Latinum » appellato, Romae habito, interfuerunt Ad Excellentissimum Virum Adolfum Binagana, Reipublicae Burundensis cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem Delegatis et Observatoribus qui interfuerunt Coetui XVII Romae habito a Consilio v. d. « Food and Agriculture Organization » (F.A.O.) Ad sacrarum virginum Maiores Antistitas, quae ex omnibus nationibus interfuerunt Conventui Romae habito . . . . Ad Excellentissimum Virum Owson Paulum Gabites, primum apud Sedem Apostolicam Reipublicae Novae Zelandiae cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Ad Excellentissimum Virum Taha Carim, Turcarum Reipublicae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem . 497 535 543 545 546 551 552 554 555 590 593 595 598 60O 651 653 654 656 660 662 664 Index documentorum chronologico ordine digestus 701 XI - N U N T I I RADIOTELEVISIFICI PAG. 1973 Febr. 25 » Apr. 22 Australiae caeterisque Christifidelibus quadragesimum Conventum Eucharisticum ex omnibus nationibus Melburni celebrantibus Universis Urbis et Orbis Christifidelibus cunctisque hominibus, die Paschatis Resurrectionis Domini nostri Iesu Christi, antequam ex externo Petrianae Basilicae podio Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem XII 1972 Dec. 25 1973 Mart. » » » Maii » Iun. » Oct. » Dec. » » 252 - N U N T I I RADIOPHONICI Universis Christifidelibus, die festo Nativitatis Domini nostri Iesu Christi, antequam ex externo Basilicae Vaticanae podio Urbi et Orbi Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem XIII 154 42 - N U N T I I SCRIPTO DATI 7 Episcopis Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, annua, quadragesimali tempore, ea in Natione stipe collecta 10 Universis Christifidelibus cunctoque Clero, ob diem celebrandum ecclesiasticis iuvandis vocationibus per totum terrarum orbem dicatum 1 Universis Christifidelibus et bonae voluntatis hominibus, die recurrente recto instrumentorum communicationis socialis usui provehendo per totum terrarum orbem dicato 29 Universis sacris Praesulibus et catholicis Christifidelibus, die rei missionali provehendae per totum Orbem dicato recurrente . 16 Ad E.mum P. D. Paulum S. R. E. Cardinalem Philippe, Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefectum, tercentesimo quinquagesimo anno revoluto a S. Iosaphat obitu . 8 Ad universos homines, praesertim Christifideles, calendis ianuariis diem fovendae paci per totum terrarum orbem dicatum celebraturos 10 Ad Excellentissimum Virum Leopoldum Bénites, XXVIII generalis coetus Nationum Coniunctarum Praesidem, xxv expleto anno a declaratione universali quoad iura hominum edita . 255 256 335 439 665 668 673 II - ACTA SECRETARIAE STATUS 1973 Apr. » Iul. 24 Notificatio. - Institutum cui nomen «Pontificia Opera di Assistenza» in Italia, a suis muneribus cessavisse declaratur . 15 Rescriptum ex audientia. - De opportunitate transferendi competentiam circa causas inconsummationis matrimonii ad unam tantum Sacram Congregationem 219 602 III - ACTA SS. CONGREGATIONUM I - SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI 1973 » Mart. Maii 23 11 » Sept. 20 Declaratio. - De tuenda Sacramenti Paenitentiae dignitate . . Declaratio circa Catholicam Doctrinam de Ecclesia contra nonnullos errores hodiernos tuendam Decretum de sepultura ecclesiastica 678 396 500 Index documentorum chronologico ordine digestus 702 II - SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS P 1973 Febr. 11 RIPANAE. - Decretum de Concathedralis erectione . » Mart. 24 » Apr. 7 . . . A G . 156 AQUIPENDIENSIS, BALNEOREGIENSIS, CIVITATIS PLEBIS, URBEVETANAE. - Decretum de mutatione finium dioecesium GORLICENSIS. - Decretum de erectione templi pro-cathedralis . 261 445 » Maii 31 CAMPANIENSIS - POTENTINAE - MURANAE. - Decretum de mutatione finium dioecesium » Iul. » » » Sept. 503 1 CIVITATIS CASTELLANAE HORTANAE ET GALLESINAE ATQUE BALNEORE- 16 CLUSINAE ET PIENTINAE - CIVITATIS PLEBIS. - Decretum de finium 8 BONONIENSIS, FLOBENTINAE ET MUTILENSIS. - Decretum. - Muti- GIENSIS. - Decretum de finium immutatione 504 immutatione » » » Nov. 505 lensis Ecclesia regioni ecclesiasticae Romandiolae adnectitur 507 IOANNOPOLITANAE A LACUBUS. - Decretum de mutatione nominis curialis dioeceseos . 604 5 COLIMENSIS - GUSMANOPOLITANAE. - Decretum de finium mutatione 605 25 I I I - SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS 1973 Apr. 2 AIMERENSIS - IAIPURENSIS ET SAGARENSIS. - Decretum de muta- tione IV 1973 Ian. 29 finium 263 - SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM Instructio de communione sacramentali quibusdam in adiunctis faciliore reddenda 264 V - SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM SACRA CONGREGATIO PRO CLERICIS 1973 Maii 24 Declaratio de praemittendo sacramento Poenitentiae primae puerorum Communioni 410 VI - SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE 1973 Ian. 12 RUMBEKENSIS - VAVENSIS - MOPOIENSIS - IUBAËNSIS. - Decretum de finium mutatione » » » » » » » » 105 NYERIENSIS - MERUENSIS - MACHAKOSENSIS. - Decretum de mutatione finium » 19 PUSANENSIS - MASANENSIS. - Decretum de mutatione finium . . Apr. 13 GITEGAËNSIS - MUYINGANAE. - Decretum de finium mutatione . . Aug. 22 INDONESIAE. - Decretum de mutatione nominum aliquarum Archidioecesium et Dioecesium » 31 NYERIENSIS - MERUENSIS. - Decretum de mutatione finium . . . Sept. 22 NYERIENSIS - MERUENSIS. - Decretum de finium mutatione . . . 10(5 107 273 508 509 608 » Oct. 15 ARCIS LAMY - NDJAMENANA. - Decretum de mutatione nominis . . 609 V I I - SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO 1972 Iun. 24 » Dec. 3 » » 7 Decretum. - De cantibus in Missa quae lingua latina celebratur novo ordine disponendis Decretum. - Ritus institutionis Lectorum et Acolythorum, admissionis inter candidatos ad Diaconatum et Presbyteratum, nec non sacri caelibatus amplectendi, eduntur . . . . Decretum. - Ordo Unctionis infirmorum eorumque pastoralis curae, editur 274 274 275 Index documentorum chronologico ordine digestus 703 PAG. 1973 Mart. » Apr. » Iun. 25 Normae circa patronos constituendos et imagines B. M. Virginis coronandas De Patronis constituendis De Coronatione Imaginis B. M. Virginis 27 Litterae circulares ad Conferentiarum Episcopalium Praesides de Precibus eucharisticis 21 Decretum. - Ritus qui inscribuntur « D e sacra communione et de cultu mysterii eucharistici extra Missam» vulgantur editione quae typica declaratur 276 276 280 340 610 V I I I - SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM 1972 Maii 4 » » » » Oct. 7 » » » » Dec. 16 » » » » » » 1973 Febr. 1 » Maii 10 » » » » » » » » » » » » » » » CARACENSIS. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servi Dei Iosephi Gregorii Hernández Cisneros, viri laici professoris Athenaei Caracensis 49 NEAPOLITANA. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servae Dei Mariae Christinae ab Immaculata (in saec. Adelaidis Brando), fundatricis Congregationis Sororum Victimarum expiatricum a Sacramentato Iesu 52 MAIORICENSIS. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servae Dei Caietanae Albertae Giménez, fundatricis Congregationis Sororum a puritate B. M. Virginis 55 MARIANOPOLITANA. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione et canonizatione Servae Dei Mariae Rosae Durocher, fundatricis Congregationis Sororum a S S . Nominibus Iesu et Mariae in Canadia 447 ALEXANDRINA STATIELLORUM. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione et canonizatione Servae Dei Teresiae Grillo Vid. Michel, fundatricis Parvarum Sororum a Divina Providentia 450 CORDUBENSIS I N ARGENTINA. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione et canonizatione Servi Dei Iosephi Leonis Torres, Sacerdotis professi ordinis B. Mariae de Mercede, fundatoris Sororum ab Infante Iesu e tertio ordine de Mercede 453 LAUDENSIS. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione et canonizatione Servi Dei Petri Dominici Trabattoni, Sacerdotis saecularis fundatoris Domus Divinae Providentiae in pago v. « M a l e o » . 455 SYDNEYENSIS. - Decretum introductionis causae pro beatificatione Servae Dei Mariae a Cruce Mekillop, fundatricis Congregationis Australianae Sororum S. Ioseph a SS.mo Corde Iesu .108 NEAPOLIIANA. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei Iosephi Moscati, Viri laici medici atque professoris in Neapolitano Athenaeo . . . . . . 458 ROMANA. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servae Dei Mariae Teresiae Zonfrilli, Sororis professae congregationis Filiarum a Domina Nostra ad montem Calvariae . . . 461 ROMANA SEU ALBANENSIS. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei Ioannis Merlini, Moderatoris Generalis Congregationis Missionariorum Pretiosissimi Sanguinis D.N.I.C. 465 VICENSIS. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servae Dei Paulae Delpuig a S. Aloisio, moderatricis generalis Sororum Carmelitarum a Caritate 470 SANCTI HYACINTHI. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei Ludovici Zephyrini Moreau, Episcopi S. Hyacinthi 510 CREMONENSIS SEU LAUDENSIS. - Decretum de virtutibus pro beati- Index documentorum chronologico ordine digestus 704 PAG. 1973 Maii 10 » » 21 •» Oct. 18 » » » ficatione Servi Dei Vincentii Grossi, Paroclii loci « Vieobellignano», fundatoris Instituti Filiarum Oratorii . . . . RUREMUNDENSIS. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei Arnoldi Janssen, Sacerdotis fundatoris Societatis Verbi Divini necnon duarum Congregationum Missionalis Servarum Spiritus Sancti et Servarum Spiritus Sancti ab Adoratione Perpetua GRANATENSIS. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servi Dei Andreae Manjon y Manjon, Sacerdotis fundatoris Scholarum ab « Ave Maria » appellatarum BURDIGALEN, SEU VICTORIEN. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei Guilelmi Iosephi Chaminade, fundatoris Societatis Mariae (Marianistarum) et Instituti Filiarum Mariae Immaculatae VALENTINA. - Decretum de miraculis pro canonizatione Beatae Teresiae a Iesu Jornet Ibars, virginis, fundatricis Congregationis Parvarum Sororum Senum Derelictörum . . . . 561 566 516 611 680 IX - SACRA CONGREGATIO PRO INSTITUTIONE CATHOLICA 1972 Sept. 8 Decretum. - Universitas Catholica Campinensis in Brasilia Pontificio titulo decoratur 446 IV - ACTA TRIBUNALIUM I - SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA 1973 Sept. 24 Decretum. - Statuitur opus requisitum ad lucrandum « Donum indulgentiae» in variis ecclesiis localibus Anni Sacri occasione 615 II - TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citationes edictales: Ii >73 i M n. 4 CALARITANA SEU ROMANA. - Nullitatis matrimonii (De Sole-North) 58 » Iun. 11 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Costi-Ciolini) 348 » Iul. 5 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Tramo-Matuglia) . . . . 413 V - ACTA SECRETARIATUUM SECRETARIATUS AD CHRISTIANORUM UNITATEM FOVENDAM 1973 Oct. 17 Communicatio quoad interpretationem Instructionis de peculiaribus casibus admittendi alios Christianos ad communionem eucharisticam in Ecclesia Catholica, die 1 mensis Iunii 1972 editae 616 VI - ACTA COMMISSIONUM PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRETANDIS 1973 » ¿) Ian. Apr. Oct. 8 Responsum ad propositum dubium 18 Responsa ad proposita dubia 31 Responsa ad proposita dubia 59 220 620 Index nominum personarum 705 m INDICES I - I N D E X NOMINUM (OMITTUNTUR A Abba C, 607. Abberton T., 573. Abdalla G., 526. Abdelmalek Bergaoui, 369, 414. Abdel Nour A . , 524. Abele E., 194. Abiad I. I., 201. Abou-Mokh F., 520. Abramski S., 63. Achter M., 685. Adalbertus (S.), 213, 242. Adamiuk A . , 175. Addario T., 478. Addazi R. I. M., 171. Adelakun I . , 47, 411. Adimou C, 171. Agazzi A., 223. Agré B., 684. Agresti I., 193, 260, 476. Aguilar García I. I . , 197. Ahr G., 60. Aillot About C, 159. Akanlu R., 47, 197. Al W. G., 285. Alamgimattathil A., 411. Alamilla Arteaga G., 686. Alapatt G., 175, 624. Alba Palacios I. C, 177. Alberti O. P., 560. Alberto y Valderrama T., 409. Albinger G., 63. Alcini A., 522. Alessandri C, 523. Alexander M. A., 476. Aliverti P., 159. Allendorff G., 63. Allinger-Csollicb T., 524. Almario C, 560. Almeida Merino A., 684. Alozipan G. A., 62. Altomare H. L., 177. 45 - A . A . S. NOMINUN P E R S O N A R U M N O M I N A ACTIS subscripta) Alvarez G., 573. Alvárez Martínez F., 339. Alvarez Restrepo M., 185. Al ves Ferreira da Silva A. C , 191. Amadio F., 186. Amalorpavadass D. S., 415. Amaral dos Santos A., 175. Amari I . , 168. Amasbaufer G., 575. Ambrosanio A., 351. Ambrosius (S.), 647. Amichia J., 524. Amstalden C, 183. Anastasi V., 624. Anathil G., 271. Andoh D. K., 186. Andrade Keller J. E., 576. Andrade Ponte P. E., 186. Andreotti G., 287. Andriamahanina P., 283. Angelino P., 287. Angeloni L., 170. + Anglim M. R. E., 224. Arnioni E., 159. Añoveros Ataun A., 189. Anthonimuthu R., 180. Anthony L. R., 48, 198. Antoine de Padoue (Madre), 284. Antonelli Card. F. I . , 166, 204, 2S3. Antonetti L., 414. Apicella M., 526. Aponte Martínez Card. A., 166, 203. Appasinghe P. P., 412. Aquino D. L, 186. Arana A. R., 105, 200. Araujo Iglesias M., 176. Arboleda J. R., 415. Arce Vivas M. A., 189. Arcieri V., 526. Argaya Goicoechea H., 196. Arinze F., 282. Armbruster G., 63. Arns Card. P. E., 166, 188, 204, 476. Arokiasamy M., 180. Arokiaswamy P., 172, 181, 529. Arseni S., 478. Arulappa S., 172. Asghedom S., 223, 520. Assolari A., 607. Athanasius (S.), 316, 320. Ato Abate Agede, 41, 60. Aubach T., 284. Aubry R. A . , 412. Auda G., 522. Aufderbeck H., 502. Augustina, Suor (B.), 229. Auman J., 476. A vallone L., 525. Averkamp L., 45, 199. Awa P., 182. Ayoub A., 526. Ayvazian G., 201. B t Babana J., 528. Babatunde Adelakun I., 197. Babulik F., 350. Bach P., 186. Bachelet V . , 60. Bacile P., 179. Badaloni M., 350, 476. Bade I . , 12. Badini G., 476. Baggio Card. S., I l i , 158, 193, 222, 282, 477, 572, 685. Bahincinthie E., 60, 284. Baier F., 575. Balla I . , 350. Balsamo V . , 573. Balzarini A., 573. Bamberger S., 350. 706 t Baratta R., 288. Barbasiewicz E., 622. Barbier G., 479. Bareelloni Corte V., 287. Bardonne L. A., 196. Barlattini M., 286. Barni I . , 176. Baroi M., 607. Baroni G., 105, 200, 222. Barotto H. C, 104, 199. Barrera y Reyes B., 445. Bartbe A . , 190. Bartoccini S., 527. Bartoletti E., 284, 415, 475. Bartolucci H., 412. Basile L., 287. Basili Hhando N . , 186. Bassotto C, 159. Bassoul I . , 200. Basti G., 287. Bastiampillai Deogupillai I . , 47, 198. Baszkiewicz T., 175. Batanian I. P. XVI (Patriarcha), 201. Battaglia I . , 175. Battersby G. F., 575. Battisti A., 173. Battisti C, 527. Battìi Wiehrowski W., 185, 197. Bauderer G., 351. Baudoux M., 173. t Bäuerlein S., 480. Baum V. V., 167, 222. Becker G. M. U., 62. Becker T., 574. Bednorz H., 175. Bedoglouyan A., 201. Begley M., 188. Bellanti F. P., 527. Bella tore A., 479. Bellec J., 182. Bellido Caro R., 679. Bellosillo P., 284. Bellotti C, 525. Bellucci C, 501. t Beltrami Card. G., 688. Benedict R., 350. Benelli G., 349. Bengsch Card. A . , 178, 586. Bénites L., 673. Benítez Fonturvel C, 179. Bensen G. M., 685. Bentia S., 520. Bentivoglio V. A., 171. Beran Card I . , 164. Berenguer Prado J., 188. Berg C, 45, 173, 202. Berg E., 522. Bergamini G., 287. Index nominum personarum Bergonzini M., 175, 507. Berkhouver C., 651. Bernal Vargas G., 680. Bernardi G., 622. Bernard I . , 190. Bernard J., 350. Bernardin I. L., 173, 222. Bernini D., 188. Bernizon Eguren T., 350. Berntson Terranee W., 572. Bertin G., 351. Bertoli Card. P., 167, 282, 415. Bertrand G., 47, 197. Bertagna B., 523. Berthier R., 350. Bertuzzi G., 287. Bescond I . , 182. Betancourt O., 180. Beuzeville Ferro A., 260. Beuzon P., 023. Beyer J. B., 284, 476. Beyns L., 287. Bézac R., 192. Bezerra Bessa P., 46, 199. Bianchi E., 351. Bianchi Barriviera L., 286. Bianco U., 623. Bianconi I . , 501. Biayenda Card. A., 166, 204, 475. Bidawid T., 201. Bieluch G. C, 285. Bierster L. N., 62. Biffi F., 285. Biletsi E., 174. f Bilgeri .1. A., 480. Bill R. C, 686. Bilski E. G., 687. Binagana A., 654, 683. Bingler T., 622. Binz L., 186, 187. Birgitta (S.), 530. Bischof F., 575. Biser E., 477. Blanchet B., 679. Blanco G. S., 350. Blanco Prieto F., 523. Blüggel W., 287. Boccaccio P., 112. Boccadoro A., 175, 504. Boccadoro L., 685. Bodet H., 61, 684. Bodio A., 478. Boffet A., 176. Böhm G., 480. Bohn E., 684. Boitani E., 476. Bokenfohr I . , 191. Böker A., 352. Bolatti V., 104, 190, 192, 199. Böiger W., 686. Bolzan C, 522. Bonadio I . , 416. Bonapace R., 526. Bonfigli C, 522. Bonfilioli I., 261. Bong-Kil Sye I. B., 196. f Bonhomme J., 480. Bonicelli G., 476. Bonomini F., 178. Bonucchi C, 284. Boracchia F., 525. f Borgatti J., 624. * Borge y Castrino C, 480. Borges Leal Castello Branco Filho A., 491, 519. f Borie V., 480. Borowsky P., 479. Borrmans M., 415. Borromeo A. C, 501. Bortoletto Cavallin A., 409. Bosco A., 174. Bosco (Don), 213. Bösl E. A . , 48, 198. Bossuyt A., 187. Bottiglieri Martino R., 61. Bottiglioni E., 525. f Bottino F., 160. Botto O., 415. Bouchaud C, 431. Bouehet R., 192. Boudreäux G., 185. Bouladoux M., 623. Boulanger G., 273. Boutìn G. R., 285. Bouve G. I . , 178. Bovone A., 61, 350. Bowen M. G., 174. Bowers I. O . , 181. Boxleitner J. J., 572. Boyle H., 195. Bozzini E., 286. Bozzoli H. A., 156. Brachini Z., 525. Brambilla F., 170. Brancaleone M., 526. Brand C, 190. Brandäo Vilela Card. A . , 166, 170, 203, 475. Brando Adelaide (S. D.), 52. Brasca G., 284. Brasò G., 284. Brasseur V., 184. Braun J. G., 416. Breña López V., 561. Brendan Daly C, 415. Brennan K. J., 285. Bressan A., 107. Bressan L., 523. Brewer I . , 185, 222. Brezzi P., 525. Brini M., 519. Bromuri B., 687. Brosnahan T. I . , 170. Bruder G. I . , 686. Brunetti P., 478. Brungs R., 477. Brunini I . , 197. Buchner F., 159. Bucko A., 523. f Budelacci B., 480. Bududira B., 607. Bueno Couto G. P., 187. Bueno et Monreal Card. I . , 679. Bugnini H., 172. Buis I., 177. Buitrago R., 1S2. Buitrago S. S., 198. Bullet G., 181. Burghart F., 525. Burié V., 521. Burke S. G., 160. Bums F., 286. Burri M., 286. Busch A., 527. Busco G., 686. Bussi N., 476. f Buteler A. M., 576. Butelezi P. I . , 195, 476. Büth L., 63. Buttimer O. H., 283. Buxarrais Ventura R., 187, 339. Bwemi Magambo S., 47, 197. Byrne L., 521. Byrne L. C, 684. C Caballa F., 62. Caballero W., 688. Cabana Viia G., 351. Cabrai Duarte L. I . , 170. Cabrera Urdangarin H. L., 192. Cacciavillan A., 522. Cadilhac I . , 502. Caffarata C, 183. Caggiano P., 63. Caiazza G., 351. Cain G., 62. Calabresi U., 105. Calabretta A., 176. Calabro R., 622. Calcagnini D. P., 286. Calcagnini V., 623. Calderón J. G., 476. Index nominum personarum 707 Calderón Barrueto I . , 196. Calderón et Padilla O. I . , 176. Callaman F., 63. Calón P. G. A., 285. Caloyeras D., 223, 520. Calvaresi C, 62. Calzoni M., 687. Camozzo U., 169. Campise F., 573. Camprodón Rovira I . , 560. Canciani M., 476. Candau M., 308. Canestri I . , 181. Canindé (a) T., 183. Cani vez J., 284. Cannavo I . , 179. Canonne M. H., 192. Cannonerò I . , 186. Cantagallo F., 624. Cantuarias Pastor A. R., 561. Cantisani A., 171, 202. Caponi A., 288. Caporali A., 574. Capovilla L. F., 174. Capponi G., 527. Capriccioli G., 624. Cara G., 351. Carata I . , 202. Caravella D., 688. Carberry Card. I . , 181. Carboni M., 288. Cárdenas J. M., 160. Cardoso de A velar S., 187. Caridi B., 479. Carinci A., 130, 173, 202. Carli A., 46, 173. Carli L., 349. Carletti L., 523. Carlini C, 288. Carnevali A., 479. Carraro G., 350, 427. Carrasco B., 185. Carretto P. M., 415. Carriquiy G., 285, 685. Carrol C, 189. Carter S. E., 170, 282. Caruso E., 575. Casaldaliga P., 187. Cascarin F., 526. Casciani A., 478. Caselli V. M., 575. Cases Deordaí I. M., 190. Cashman D., 174. Casoli L., 480. Casoria G., 111, 172, 222, Cassi Ramelli A., 159. Cassidy E., 111, 170. Cassisa S., 680. Castellano I. M., 176, 505. Castellini I . , 687. Castillo Lara R. L, 155. Castrillón Hoyos D., 185. Casu S., 351. Catarella A., 179. Catoire G., 159. Cattani G., 112. Cauchi N., 195. Cavalla C, 182. Cavallaro Vedaldi E., 60. Cavanna N., 186. Cavazzi V., 524. Cavazzoni F., 286. Ceballos D., 63. Cecchi V., 501. Cegeslki G. G., 160. Öekada S. F., 180. Celant G., 527. Celata P. L., 63. Cenarruzabeitia G., 351. i- Cento Card. F., 64. Cerniani G., 288. Cerri F., 623. Chagnon J., 284. Chakaipa P., 46, 188. Chakiamury G., 63. Chaminade (S. D.), G. L, 611. 349, 416. Caspari F., 352. Casper B., 477. t Cassaigne .T., 624. Champagne J., 684. Chamye M., 520. Chan L, 48, 198. Charles N., 685. Charpenet L., 272. Chauriz S., 201. Checcobelli C, 522. Chedid L, 189. Cheikho L, 169. Chelhot G., 201. Cheli G., 477. Cheloman D., 284. f Chen-Ping Hsu F. X., 186, 282, 288. Cheng P., 283. Cherubini N., 622. Chetwode Crawley D. J., 524. Cheung D., 286. Chiaradia G., 523. Chiavazza C, 350. Chiesa L., 286. Chimóle M., 178. Chimy J., 223. Chiocchetta P., 415. Chirivella T.> 522. Chiù R., 63. Choi L, 187, 607. Chojecki A . , 622. 708 Index nominum personarum Chong M., 685. Choonhavan C, 687. Chowaniec E,, 622. Chullikal A., 60. Chung Wang Ting P., 177, 283. Cialeo F. B., 193. Cicaloni A., 63. Cicognani Card. A. I., 201, 688. f Cicuttini L., 112. Cinches M., 104, 198. Cinense A., 194. Cingoli N., 479. Ciocci A. 6., 56. Ciocci D., 527. Ciocci F., 526. Cirarda Lachiondo J., 61, 189. Clancy E. B., 607, 608. Clarizio V., 478. Clark E. J., 686. Cia ver F. F., 476. Clementi B., 479. Clementi M., 571. Clemins F. J., 686. Clerici C, 624. Cloherty G. K., 63. Cocjin G., 287. Cogoni I . , 178. Colafrancesco G. B., 351. Colauti D., 525. Colini Lombardi P., 284. Colleran G., 350. Collin F., 524. Collini A., 45, 173, 282, 415. Collino D. E., 190, 197. i- Collins T. P., 688. Colman Gomis O. T., 415. Cologno (a) V., 184. Colombo Card. I . , 178, 302, 647. Cols A., 478. Compagnone E. E., 283. Compaorè I. M., 606. Compernolle E., 478. Gonfalonieri Card. C, 151, 588. Connolly I., 179. Connolly T., 184, 349. Connolly W. J., 285. Conombo J., 523. Constantius (S.), 297. Conte G., 524. Conway D., 179, 283. Conway Card. W., 222,238. Conzon G., 525. Cooke Card. T. I . , 168, 195. Cooney M. F., 686. Copas V. P., 178, 272. Copernlcus N., 149. Coppini E., 525. Coppini G., 286. Corda D., 478. Cordeiro Card. L, 166, 203, 282, 684. Cordts V. E., 160. Corish P., 519. Coronado Caro I. M., 105, 200. Correa León P., 177. Correa Pereira M., 261. Correa Yepes H., 199, 282. Corripio Ahumada E., 118, 283. Coscia B. D., 194. Costa I. B., 184. Cosyns S., 479. Coueter E., 189. Coughlan P., 687. Coughlin P., 416. Cowderoy C, 196. t Cowley L. P., 480. Cox J. F., 522. Cozzi M. V., 285. Creemers A., 177. Cremata C, 350. Cremin D., 608. Crisan T., 522. Crisanti M., 525. Criscito A., 176. Cristiano N. K., 572. Cronin D., 179. Cronin P., 169. Crowley I . , 185. Cruces F., 560. Cruciani U., 159. Csertö S., 285. Cuenco I. M., 172. Öule P., 181. Culkin F. G., 686. Cullinane J. N., 476. Cunningham A., 63. Cunningham G., 285. Curis C, 171. Curtin G., 62. Cyrillus et Metodius (SS.), 242. Czapliñski B., 260. D Daem .T. V., 222. D'Agostino T., 479. Dahmen K., 575. Dakoure A., 524. D'Alessandro F., 351. Dalmais P., 415, 609. Dalton S., 285. Dalvit I., 174, 561. D'Andrea A., 286. Danylak B., 520. Daoud M., 520. Darcy Freeman J., 415. Darmancier M., 192. da Silva F., 196. da Silva Matthes D., 182. da Silva Sarai va I. A., 194. Dávila Uzcátegui R., 194. f de Aguirre J. C, 64. De Albuquerque S., 46,199. de Andrade y Silva F., 194. De Andrea G., 351. De Angelis A., 523. de Araújo Sales Card. E., 170, 201, 603. Dearden Card. L, 104, 199, 313. f de Arriba y Castro Card. B., 160. De Bernon I. I. F., 272. De Béthune G., 478. De Block A. L., 574. de Bruin G. W. A., 160. de Castro Xavier Monteiro A., 194. De Chiara V., 502. De Clercq C, 520.. De Cocq C. M., 282. Décoste I. B., 193. de Courrèges d'Ustou A., 178. Decourtray A., 185, Deegan G., 477. De Estrada S., 524. de Fürstenberg Card. M., 357. De Giorgi S., 573, 679. De Girolamo C, 522. Degner L. A., 685. De Goede E. G., 479. Degrijse O., 283. de Guruceaga Iturriza F., 561, 603. de Hornedo Correa A., 184. Deissler A., 572. Dejaifve G., 520. De Kok G. L., 525. de Koning P. E., 525. de la Brousse A. C, 185. de la Chanonie P., 184. de la Potterie L, 285, 416. Delaquis N., 680. Delargey R. I . , 177. de Larrea et Legarreta A-M., 186. de la Serna de la Laguna Terminos E., 526. De Lencastro G., 574. Delgado Padilla G., 478Delhaye P., 159. Delheid F., 575. de Lima L, 260. Delisle A., 182. Dell'Acqua Card. A., 164, 183, 186, 215. Dell'Amore G., 623. Della Rotta O., 478. Dellenda A . , 478. Dei Monte A., 181, 190, 476. Dell'Omo L, 191. Delly E. K., 520. Delogu S., 193. de Lojendio I. P., 93, 111. Delplanque M., 527. Delpuig a S. Aloisio P. (S. D.), 470. Dei Rosario E., 188, 560. Delva C, 285. Del Val Gallo I. A., 189. Del Vescovo D., 523. De Magistris L., 573. De Magistris P., 351. De Marescaux G., 525. De Marsico A., 525. De Matos Pereira L, 261. Démets A., 62. De Michele G., 573. De Miranda R., 624. de Mol B. C. J., 160. de Moráis Penido G. M., 679. de Oliveira Lima A., 188. Denis G., 527. Denzel A., 284. De Provenchères C, 192, 283. Derda B., 573. de Reeper L, 194. De Riedmatten H., 61. Derisi O. N., 180. Derouet H., 179. f Derouineau A., 576. f de Sá Leäo y Seabra P., 224. De Sanctis B., 573. Descamps A., 158. Desirat E., 286. de S. José M. A . , 223. Deskur A. M., 521. de Smet R., 415. Desmond M. L., 575. De Sole, 58. de Sousa Lima I . , 261. Despatie R. A., 104. Despatis R., 199. Desseaux J., 416. De Stefano M., 287. Deubner O. R., 478. Deuel D. A., 686. de Ulhôa Vieira B., 188. Devriendt C, 159. Index nominum personarum 709 De Vries W., 416. De Wilde F. O., 193. De Wolff Metternich F., 623. De Zanche V., 176. De Zulueta y Dato E., 524. Dezza P., 222. D'Haenens A., 525. Dhammayana Mahathera, 368. Diabre P., 525. Dias Nogueira E., 191. Díaz Merchan G., 179, 426. Di Bari S., 527. Di Battista T., 479. Dick I., 477. Di Clemente N., 622. Didonet F., 187. Di Felice A., 476. Di Giuseppe A., 479. Di Leve L., 287. Di Liegro L., 523. Di Luccia P., 480. Di Matteo N., 687. Di Nardo A., 624. Dini A., 576. Diniz Barreto G., 604. Dioletta F., 523. Diouf L., 415, 477. Dirven P., 415. Dixneuf L., 45, 197, 416. Djajasepoetra H., 168. Djebarus V., 272. D'Mello L., 263. do Amaral A. C, 195, 476. i Dodds P., 64. Dognin P., 416. Domanski S., 622. Domin C, 175. Donovan P., 186. Döpfner Card. I., 190, 533. Dorado Soto A., 560. f Dos Santos A. A., 576. Dossena A., 174. Dossena I . , 158. Dossing G., 684. Dougherty G. S., 686. Dougherty N., 283. Doumith M., 223, 520. Dousse M., 60. Dowe W., 574. Downey L. V., 62. Downing G., 687. f Doyle F. J., 624. Dozier C, 180. Dreossi G., 624. Driscoll L, 178. D'Rosario H., 282. D'Rozario M., 178. Droubi Sami, 551, 571. Druzba W., 622. Drzazga L, 194, 202. D'Sa C , 185. D'Souza A., 684. D'Souza P., 175, 415. Dubon Quintanal G. A., 479. Dudick M. J., 223. Dufault M. A., 283. Duffy F., 63. Duffy Q., 60. Dugan D. J., 688. Duivenvoorde L, 172. Dumont C, 223, 520. Dun-Ruttonjec, 286. Dunn J. O., 687. Dunne G. T., 351. Du Noday A. M., 191. Durighello F., 287. Durkin I. T., 47, 197. Durocher M. R. (S. D.), 447. Duval Card. L.-E., 683. Dworschak L., 178. Dwyer G. P., 222. Dwyer J., 350. Dzudzewicz B., 523. E Ebert C, 502. Echeverría Ruiz B., 193. Eckermann C. E., 686. Eggenhuizen C. A. A., 527. Eickenbrock B., 480. Eid E., 520. Eilers F. J., 350. Einaudi G., 687. Ekandem D., 186. Ekka F., 183. Ekpu P. E., 185. Elannjikal C, 181. Eldarov G., 520. El-Hachem M., 521. El-Hayek E., 520. Ellis E., 191. Ellis G. M., 607. Elmi G., 527. t Elwell C, 112. Eman G. M., 223. Encinozo N. G. M., 622. Engels E., 62. Enrici D., 416. Enrique et Tarancón Card. V., 172, 195, 196. Eranci L, 284. Erkens E. C. G., 525. Ermecke G., 62. Ernest J., 288. f Errázuriz Gandarillas L, 528. Esaa L., 523. Espino y Silva A., 46, 199. 710 Index nominum personarum Estepa Llaurens I. E., 196. Estiu P. M., 169. Esser G., 284. Etchegaray R., 170, 222, 684. Etteldorf R., 571. Extross I . , 477. Fester S., 575. Festing E., 63. Fiedler H., 62. Field V. R., 186. Fihey J., 350. Filhatsch F., 283. t Filippini F. V., 224. Fili G., 288. Finau Punou-Ki-Hihifo P., 188, 283. Finken M., 286. Finn R., 182. Finnerty E. G., 522. Fiore G., 287. Fiorelli L., 61. Fiorini G., 527. Fisher C, 286. Fischer F., 287. Fitzgerald M., 415. Fitzgibbon E., 350, 608. Fitzpatrick I. I . , 183. Fiuggi (a) B., 183. Flanagan G. G., 686. f Flannelly J. F., 288. Flatley E. J., 686. Flaherty G. F., 686. Fleckenstein F., 351. Fleming F. J., 572. Fleming W. J., 686. Florenzani H., 155, 199. Flores F. C, 183. Flores V., 524. Florit Card. H., 507. Fochtner R., 622. Foery G., 177. Forbes Allan E., 575. Forconi F., 523. Foresi P., 476. Fort C, 622. Forti G., 624. Fortini F., 573. Fox L., 194, 621. Fozzi E., 351. Fraehlich H., 188. Fraghi S., 62. Franceschi P., 501. Francini V., 622. Franciscus Salesius (S.), F Faber H., 573. Fàbiàn A., 191. Fabbri F., 287. Fabre J., 685. Fagiolo V., 202. Fagum M. P., 186. Fahmy Awad K., 526. Fahmy ,Selim K., 526. Fahmy T., 520. Faisal Al Salen Al Mutawa, 249, 282. Falbo G. G., 160. Falcáo Freiré I . , 188. Falcucci G., 527. Faltas O., 526. Farano V., 475, 607. Faraone A., 351. Farrugia P., 545, 571. Faruk Haznedar, 286. Faughnan G., 351. Fauler M., 622. Favreau F., 197. Fedalto P. A., 170, 409. t Fedders E. L., 160. Fedeli A., 685. Fehily T., 573. Felieetti D., 479. Feneberg E., 623. Feranec I . , 155, 200. Fernandes Bijos G., 475, 561. Fernández A., 176. Fernández F., 64. Fernández-Prada F. R., 260. Fernando T., 180. Ferrari D., 178, 200. f Ferrari E., 224. Ferrari G., 520. Ferrari H., 184. Ferraroni T., 178. Ferreira Alvares I. L., 182. Ferreira Arreóla F., 45,198. Ferreira Cabrai E., 196. Ferreira da Silva A. G., 197. Ferretti P., 159. f Ferretto Gard. G., 153, 160. Ferreyros Balta J. C, 524. Ferro I . , 502. Festa G. A., 686. 76. Franco A., 622. François M. M., 524. Frangiamore A., 526. Franzi F., 168. Freeman Card. I. D., 166, 171, 204, 608. Freiré de Oliveira Neto I . , 604. Freschi A., 176. Frétellière F., 181. Frey G., 196. Frutaz P. A., 519. Fuahea L., 192. Fuchs G., 287. Fucili G., 287. Furno C, 475, 502. Fusi Pecci O., 187. Fustella A., 501. G Gabared A., 520. Gabriel Archangelus (S.), 148. Gabris I . , 155, 200. Gagnon E., 60, 621. Gaidon M., 502. Gaith D., 200. Gajecki W., 622. Gajewski C. A., 6S6. Galea Rapa G., 522. Galichon A., 60. Galimberti D., 351. Gallen C. V., 686. Galler G., 575. Gallo B., 523. Gallo S., 525. Galot J., 476. Ganda I.,' 180. Ganter B., 198. Gantin B., 111, 416. Ganuza García I. A . , 191. Garagnani A . , 286. Garango Tiémoko M., 524. t García y Goldáraz .T., 169, 416. f García Lahiguera I. M., 183. f García Martínez F., 112. Gargiulo L., 178. Garoldini P., 479. Garrigues A., 93. Gasbarri P., 188. Gasi I . , 412. Gaspari M. P., 339, 349. Gasparini A., 272. Gassirà A., 624. Gatti E., 527. Gauci A. .T., 624. Gaudry H., 477. Gazza G., 283, 684. Gbuji A., 607. Gea Escolano I . , 183. Geese H., 478. Geise P. N . , 283. Gelinau L., 189. Gencarelli A., 525. Genicot L., 524. Gennangi I . , 197. Gerada E., 621. Gerety P., 180. Gergen E. V., 62. Gerna A . , 184. Index nominum personarum Gervesie P., 525. Gb.edigb.ian H., 201. Ghelfi Zoboli G., 287. Gherardini B., 476. Ghizzoni P., 193. Giacchi O., 61. Giannecehini M., 522. Giannini F., 522. Giannone S., 479. Giardini P., 480. Gibertini C., 286. Giblin B. E., 686. Gierse E., 523. Giesrigl C, 575. Gijsen I. B., 190. Guardone E., 684. Gilgallon J. P., 686. t Gill T. E., 624. Gillard E. F. J., 687. Giménez C. A. (S. D.), 55. Gimondo G., 576. Gini A., 525. Giommini G., 687. Giordano M., 190. Girardi L., 574. Gironi R., 286. Giudice G., 522.. Gleeson I. V., 199, 684. Glenn L., 176. Glennie I . , 48, 198. Glorieux A., 475. Glynn P., 63. f Gobbi A., 688. Goergen A., 287. Goldie R., 284. Golsteyn A., 284. Gómez Aristizábal I . , 195. Gómez Caffarena J., 477. Gómez Hoyos R., 622. Gómez Nogales S., 415. Gómez Serrano O. A., 195. Gonçalves I. I . , 409. Gonsun Ganaka G., 412. González Martín Gard. M., 166, 172, 203, 282. Gospos P., 63. Gottardi A. M., 629. Gottardi I . , 192. Gottardi L., 527. Götz G., 686. Gouyon Card. P., 45. Graber R., 194. Graber-Duvernay M. T., 284. Gracias Card. V., 185. Gracida R., 189. Graf Podewils M., 352. Graff O., 622. Grama je T. U., 177. Granati A . , 159. Grant E., 623. Grasar V., 185. Grave F., 573. Graveiii G., 414. Graves L. P., 409. Grechi M., 502. Gregnanin A . , 523. Gregorius V I I (S.), 305. Greteman F. H., 179. Grillo Michel T. (S. D.), 450. Grimaldi G., 183. Grimm F., 63. Groblicki J., 684. Groen G. C, 527. Gross H., 112. Grossi V. (S. D.), 561. Grottanelli V., 415. Gruner W., 479. Gruythuysen P. M. P., 288. Gsoedl M., 622. t Guercilena F., 288. Guerin-Saumade G. M., 525. Guerra E. A., 160. Guerra R., 523. Guerra Campos I . , 339. Guevarra C, 194. t Guffens J., 416. Guggenberger V., 193. Guillocheau V., 476. Guilly R. L., 182. Guirao E., 179. Guiraud P., 286. Guizar Barragan A., 184. Guizar Díaz R., 175. Gurda I . , 190. Gutiérrez A., 223. Gutiérrez G., 623. Gutiérrez Pedraza D., 603. Gutting E., 185. Guyon Card. P., 197. Guyot Card. L. I., 45, 166, 173, 203, 475. H Habbert A., 622. Hacault A., 173, 476. Hackel C. R., 685. Hadot D., 574. Haelg A. V., 129. Hafner T., 480. Hage A., 520. Hagel G., 573. Hailé Selassié (Imperator), 41. Hainzl G., 522. Hakim Maximos V (Patriarcha), 200. Hallinger K., 519. Halpin C, 560. 711 Hamel E., 285. Hamelin I-V., 679. Hamer J. 158, 222, 349, 445. Hammerl G., 63. Hampden Dickson A., 179. f Han Kong-ryel P., 160, 171. Hanly V., 179. Hann L., 479. Hanraets G. M., 285. Hardy P., 478. Harle I . , 179. Harnett J., 685. Harper H., 477. f Harrington M., 480. Harris V., 183 Hartemink A. A., 527. Harzing G. A. M., 527. Hasbún R., 350. Hasche R., 477. t Hascher J., 288. Hanslik E., 63. Haslinger A . , 524. f Hász S., 64. Hävers G., 63. Havouri G., 520. Hayek I. A., 201. Hayes I . , 168. Head E., 104, 199. Heafey E. A., 688. f Healy Farmer J., 112. ï Heard Card. W. T., 528. Hecht H., 191. Heggelbacher O., 62. Heim B., 475. Heindrichs G. G., 573. Heinemann G. (Praeses), 250, 282, 352. Heinrichs C, 573. Hemmerle K., 477. Henderson C. I . , 196. Henebry G. F., 285. Hengsbach F., 476. Henrichs B. L. M., 573. Henriques A., 191. Henriquez Jiménez A. E., 197. Henry H. V., 171. Herbut J., 520. Hermann C, 223. Hermann R., 522. Hermens G. A., 287. Hernández Cisneros I. G. (S. D . ) , 49. I Hernández - Gallegos A., 688. Hernández Hurtado A., 177. Herpels J., 685. Herré A., 179. 712 Inde® nominum personarum Herrera Riera E., 179. Herrmann C, 284. Herrmann E., 560. Herron G. P., 687. t Heston E., 288. Hettinga N . , 186, 688. Heuschen I . , 158, 196. t Hickey D. P., 528. Higgins F. A., 686. Hinojosa Hurtado H., 260. Hirka J., 223. Hirschvogel G., 686. Hofmann O., 159. Hofmann H., 478. Hoff man I., 184. Hoffmann G., 288. Hoffmann K., 521. Höffner Card. J., 283. Hollenbach G., 159. Hollos J., 520. Honoré I . , 196. Honorowski G. R., 686. Horstkemper G. S., 522. Hossu I . , 165. t Hostin D., 624. Hotchkin J., 416. Houlihan I. B. ,179. Hoven K., 480. Howard G. J., 686. Howze I., 197. Huber A., 574. Huber G., 288. Hubert B., 186. Hubrich T., 622. Huesca R., 174. Hughes T. G., 521. Huhn B., 188, 445. Hundhausen O., 575. Huot D. M., 284. Hurley F., 187. Hurley M. J., 685. Hurtado y Robles A., 176. Huyghe G., 179. Irigoyen J., 350. Irizar Campos M., 192. Irizarry R., 62. Iruthayaraj S., 606. Ishigami P. B., 47. Isuja M. I . , 194. Iteka P., 412. I Iannotta L., 575. Idris Talog D., 285. Iguacen Borau D., 177. Ilboudo J.-B., 525. Ilboudo P., 524. Imesch I. L., 104, 199. Imperati G., 64. Iniesta Jiménez A., 195. Innocenti A., I I I . Ioannes Baptista (S.), 294, 295. Ioannes Gualberti (S.), 434. Ioannes Nepomucenus (S.), 242, 243. Iosaphat (S.), 665. J Jacob H., 684. Jacqueline B., 572. Jacquemain G. G., 573. Jakab A . , 190. Janssen (S. D.) A., 566. Jaramillo Duque H., 608. Jaramillo Monsalve I. A . , 180. Jadot J., 349. Jarawan E., 520. Jaroszewicz I . , 190. Jarque y Jutglar I . , 350. Jebaily G., 525. Jenne G., 573. Jentgens E., 574. Jez I . , 194. Jin-Suk Cheong N . , 176. Job F. A. A., 182. Jochem P., 480. Johan R., 196. Jomier J., 415. Jongstra P., 527. Jop F., 175, 194. Joubeir A., 223, 520. Jubany Arnau Card. N., 166, 172, 349, 366. Juen M., 288. Jung T., 190. K Kabanga E., 412, 476. Kabwe G., 193. Kaczmarech L., 188, 193. Kaczorowski J., 622. Kada L., 522, 683. Kàdàr L., 191. Kalale G., 522. Kalilombe P. A., 193. Kaminski L., 62. Kamphuys S. G. G. M., 527. Kaniampurath S., 64. Kaspar O., 288. Kaspar ian I . , 201. Katenga-Kaunda Reid Willie, 438, 475. Kavanagh I., 260. Kawanaka T., 350. Keegan P., 60. Keeprath g. T., 189. Kelanthara I . , 170. Kellenberg G., 180. Keller-Sarmiento C. O., 159. Kellermann E., 575. Kelly I. A., 47, 197. Kelly P. I., 185. Kempem E., 63. Kempeneers J., 684. Kempf F., 416. Kenedo A., 62. Kennedy G. E., 285. Kennedy H. I . , 189. Kennedy P. I. A., 199. Keogh G. P., 522. Kérautret R., 200. Kerketta R., 174. Kessels G., 522. Keuppens V. P., 183. Khoraiche A., 520. Khoury J., 476. Kia Yen-Wen M., 174. Kilinski G., 63. Kim Jae Deok A., 199. Kimbondo P., 188. f Kinsch N., 160. Kioko U., 607. Kipengele N . , 176. Kla Juwle P., 195, 480. Klein E., 171. Kleineidam I . , 178. Klempa C. A., 191. Kluge G.„ 522. Kluz C, 193. Knauber A., 572. Kner A., 573. Knox Card. I. R., 47, 165, 197, 203, 282. Koaik E., 603. Koester C, 181. Kofi Anani Lodonu F., 412. Koikakudy J., 520. Kok T., 576. Komenan Yao V., 411. Kominek Card. B., 166, 173, 203, 476, 679. Konate A., 524. Kong-Hi Youn V., 607. König Card. F., 149, 282. Konings A., 412. Kopf F. R., 573. Koscielniak P. L., 572. Koser C, 353. Kouwenhoven H., 350. f Kovács S., 64. Kraemer K., 350. Kraff C, 479. Kriekenbeek F., 62. Krajewski F., 63. Krammer M., 573. Krampe W., 526. Krapp G., 573. Kraszewski S., 180. Krausen E., 624. Kräutler E., 184. Krautwurst G., 572. Krawczak A. H., 104, 199. Kreutz S. A., 194, 680. Krevei E. B., 189. Krol Cara. J. J., 158. Kruk L., 46, 199. Kuharic F., 169, 175. Kuijlaars A. G., 478. Kundraditz G., 286. Kundukulam I . , 175. Kuo J., 283. Küpper G. F., 573. Küppers L., 522. t Kurz B. S., 688. Kurza A., 623. Kwadwo Owusu I . , 272. L Laane O. M., 527. Labelle L., 61. Laboy Lamberty L., 285. t La Brie N.-A., 288. Lacroix F., 177. Ladanyi O., 287. Laghi P., 349. Laguna J. O., 572. Lahart G. F., 351. Laigueglia G., 475, 502. Laise I. B., 183. Laillet M., 623. Lallier M., 502. La Mache P., 286. Lamayen J. X., 684. Lambruschini F., 262, 506. Lammerts L. E. L, 527. Lanctot O., 60. Landázuri Biehetts Card. L, 177, 260. Landriault L, 183. Lanfry J., 283. Langella R., 521. Langlois B,., 287. Lanne E., 223. Lanni C, 624. f Lanzo E. L., 64. Lapierre M., 526. Larkin G. C, 686. Larraona Card. A. M.,161, 288. Lasfargues G., 285. Laszlo S., 283. Latin N., 288. Latourelle R., 223. t Latusek P., 112. Lauricella C, 175, 679. Lavezzoli M., 573. Index nominum personarum 713 Lavin R. F., 686. Law B. F., 679. Lawlor T. F., 686. Lazzati G., 223. Leber L., 574. Lebrún Mora tinos I. A., 173, 198. Le Cléac'h H.-M. D., 272. Ledere G., 476. Le Clerq P. E., 352. Le Deault R., 416. Ledesma Z., 287. Lee P., 196. Leech G., 188. Lee Kap-Sou G., 187. t Lefebvre Card. J., 224. Legaré H., 47, 173. Le Guillou M. J., 285. Lehne F., 524. Leiprecht C L , 179. Leitch T., 62. Leitz T., 180. Lekai L., 191. Lelong M., 415. Lentocha G. V., 62. Lenz H., 522. Leonard T. J., 686. Leonard V. M., 174. Leonardi E., 286. Leone I. (Praeses), 312. Lesage G., 685. Lesambo N., 283. Lessa M., 284. Lessard R. V., 168. Lessenich P., 63. Letayf R., 520. Lettmann R., 45, 199. Lewandowski C, 155, 2O0. Ley G., 573. Longoni F., 159. Loosen M. G., 63. Lopes De Moura A. J., 283. López E., 576. López G. E., 172. López-Gay J., 283. López Mayorga R., 156. López Trujillo A., 182, 476, 684. Lorenzon R., 159. Loria G., 64. Lorscheider A., 65, 155, 194, 216, 222, 283. Lorusso D., 523. Losten B., 183. Louis J. H., 687. Louisen D., 688. Lourdusamy S. D., 111, 416. Lo Voi C , 525. Lubaki R., 184. Lucarelli G., 526. Lucchesi G., 351. Luchia-Puig A., 350. Luciani Card. A., 165, 203, 204. Lucini L., 624. Lucker R., 186. Luers C. L, 261. Lumanauw T., 607. Luna C. C., 192. Luyten N., 223. Luzardo Romero M., 193. Lyathaud A., 286. L'Heureux H., 182, 191. Libaba M., 48, 198. Libbrecht L., 478. Liberotti G., 525. t Liénart Card. A., 112. Lim R., 182. Limón F., 172, 283. Little T. F., 47, 197. Livin P., 687. Lizambri V., 623. Lizano Faith E., 684. Llaguno I. A., 412. Lloyd T., 554, 571. Loevendie E. G., 575. Lo Giudice G., 574. Logroño Battie A., 524. Lokuang S., 10, 415. Lona Reyes A . , 184. Lonergan B., 477. Long C. A., 686. Longo G., 159. Longobucco L., 573. M Maassen G. L., 288. Mabula B., 192. Mabutas y Lloren A., 174. Macario R., 188. Macear i C, 196, 202. MacCarthy L, 173. Macchi F. L., 288. Macciò M., 64. Maccolini A., 574. Macey Rodgers I. H., 188, 192, 272. Machat A., 525. Macheiner E., 183. Mackey G., 62. Mac Luhan M., 350. MacNeil L N., 560. Macomber W., 223. Madangeng A., 184. Madden G. R., 686. Madden P. G., 686. Madersbacher F. B., 174. Ma digan F., 688. Madriaga M., 172. Madsen C, 522. 714 Index nominum personarum Maestu Ojanguren A. M. B., 182. Maffei G. L., 624. Maffeo S., 521. Maglia G., 622. Magnoni A . , 60, 285. Maguire I . , 189. Mahlouf L., 520. Mahoney I . , 195. Mahony G. P., 63. Mahowäld R., 416. Mai P., 351. Maida A., 349. Maier J., 480. Maimone I. M., 409. Maioli L., 522. Majka J., 477. Makhlouf R., 520. Makinde A. U., 684. Makozi A . , 182, 195. Malagò U., 526. Malak H., 520. Malaneheruvil C, 521. Malbois R., 182. Maldaner B., 184. Malforti G., 287. Malhame F., 527. Mallet .7., 112. Maloney D. M., 349, 475. Malula Card. I . , 177. Malunga B., 183. Mamie P., 181, 685. Mancini G., 523. Mancuso R., 351. Mancuso S., 288. Manders E. C. P., 527. Manjon y Manjon A. (S. Mariani G., 61. Marie-Sainte M., 46, 173. Mariani A., 574. Marini M., 574. Marinozzi C. D., 48. Marins J., 416. Markall F. V., 46, 188. Markham T. H., 572. Marochi A. A . , 561. Márquez Bernal I. M., 603. Márquez et Tóriz O., 174, 175. Marrese R., 523. Marrou H. I . , 519. Marshall I . , 190. Marsilli C, 287. Martegani O., 287. Martelli G., 112. Martenetz I . , 189. Martí Alanis I . , 180. Martin P., 171. Martin T., (S.), 12. Martinek G., 575. Martínez Betancourt I. A., 198. Martínez Martínez G., 185. Martínez Sánchez G., 521. Martini C, 501. Martino C, 60. Martinoli I . , 182. Martinus de Porres (S.), 297. Mártires D., 287. Marton A . , 190. Martoriati M., 526. Marusyn M. S., 223, 520. Marzotto A . , 574. Masao Kubota, 478. Masip J. A . , 684. Massa A., 64. Massimiliani R., 504. Masson J., 521. Matagrin G. M. I., 185. Mathaliamuthu A., 187. Matteueci B., 170, 202,476. Mattiazzo A., 573. Matulaitis (Matulewicz) G., 310. Matulewicz (Matulaitis) G., 310. Mauaki Sanualio G., 521. Maurer F. I . , 180. Maury I. M., 187. Mavely A., 64. May J. L., 61. Mayala A., 188. Mayer A., 158, 172, 349. Mayer C, 575. Mayer G., 172. Mayer R., 479. Maynard R. R., 285. D.), 516. Manning Card. T., 166,203, 283. Manno E., 351. Mannocchi B., 480. Mantesso Z., 624. Mantilla Duarte R., 181. Mantwitz A . , 480. Manzetti A., 523. Manzini R., 350. Manzoni A., 302. Maojica I. E., 175. i Marafini G., 480. Marcante L., 186. Marchetti M. G., 480. Marchetto A., 622. Marchioni O., 480. Marciano G., 286. Marcoaldi L., 527. Marek I . , 679. Marengo O., 273. Margéot G., 62, 282. Maria Christina ab Immaculata (S. D . ) , 52. Mayr I., 183. Maziers M., 181. Mazloum J., 350. Mazobwe M. I . , 180. Mazur I . , 428. Mazza A., 445. Mazzotti M., 351. Mazzuccone D., 287. Mbikanye E. M., 177. McAndrews D. A., 687. McCormack T. J., 522. McCoy E., 47, 185, 197. McDevitt A. J., 686. McDevitt J. W., 350. McDonald A . , 195. Me Donnell T., 178. McDonough G. T., 686. McEleney I . , 170. McElroy F. J., 686. McFarland N. F., 175. McGann I . , 180. McGettrick T., 184, 411. McGinley J. A., 686. McGrath G., 686. McGrath R. T., 175. McGucken I . , 175. McGuin W., 688. McGuiness I . , 191. f McKeefry Card. T. P., 624. McKierman F., 196. McKillop Maria a Cruce (S. D.), 108. McLellan D., 477. McLeod T., 284. McMullin G. A., 686. McNelis H., 686. f McQuaid J. C, 224. Medeiros Card. H. S., 166, 169, 189, 204, 222. Medina J., 223. Mediolano (a) M., 187. Meerts L., 350. Mees I . , 414. f Ménard J. E., 416. Medina Ramírez F., 680. Meehan G. H., 686. Meijer G. G., 285. Melgoza Osorio I . , 174. Meus Fois L, 180. Meis B., 169. Mena Porta I. H., 169. Ménager I. E. A . , 502. Méndez Asensio I . , 172. f Mendonça Monteiro A., 64. Menéndez E., 156. Menjibar F. R., 169. Mensah V., 178. Mercep V., 476. Merchi I . , 200. Mercuri D., 288. Merkert E., 624. Merlini I. (S. D.), 465. Mertens P. G. G., 575. Merwin A., 192. Messina E., 624. Mester I . , 350. Mestice A. F., 168. Metge J.,' 284. Metz R., 520. Meulendijks G., 575. Meyer G., 521. Micci C, 501. Michai Kitbunchu M., 271. Michetti C., 501. Mifsud S. O., 527. Migliorini A., 286. f Mignani G., 64. Miles Board D., 350. Milillo G., 285. Minchiatti C, 185. Minciacchi V., 240. Mingo G., 501. f Minihan J. F., 480. Minisci T., 520. Minutino O., 479. Miranda et Gómez Card. D., 185. Miziolek W., 416. Modinos Polys, 543, 571. Moeller C, 158, 223, 283, 684. Moizo I . , 191. Mojaisky-Perrelli G., 502. Moke E., 177. Mol M. G. M., 576. Moller-Christensen P. G., 624. Monde jar N., 176. Mondésert M., 185. Mondin G. B., 476. Mongkhom Vangtan L., 575. Monni P., 351. Montanari F., 523. Montanaro S., 351. Monte N., 188. Montenovo F., 527. Monti G., 287, 478. Monzino G., 688. Moors P. 1., 181. Mora P., 687. Morachioli R., 522. Moran B. G., 685. Moran G., 63. Moreau L. Z. (S. D.), 510. Moreira Ne ves L., 61. Moretti I., 171. Moretto N. P., 197. Morgan Morales A . , 74,111. Moricca C, 287. Index nominum personarum 715 Mörsdorf K., 476. Morstabilini L., 282. Morvan F., 411. Moscardi A., 622. Moscati I. (S. D . ) , 458. Moschini D., 575. Moser G., 179. Moudry R. P., 572. Mounayer I . , 201, 520. f Mousses C, 224. Mouton Burton C, 351. Movers F., 574. Moynagh I . , 174. Mozzoni Card. H., 166,204, 223, 283, 415, 621. Muaca E. A., 561. Mudartha B., 415, 476. Mudryj S., 521. Mueller I . , 179. Muga vero F., 198, 416. Muis E. A. G. M., 286. Mukenge G., 187. Mukwaya J., 350. Mulago V., 415. Müller A., 522. Müller Gerardo, 159. Müller Giuseppe, 575. Müller Manfredus, 190. Müller Max, 573. Mullin C, 192. Münninghoff H. F. M.,193. Muñoz Duque Card. H., 166, 182, 203, 222, 604. Muñoz Nuñez R., 195. Munst G., 478. Munz H., 479. Muriaido L. (S.), 240. Murphy G., 575. Murphy G. M., 285. t Murphy H., 576. Murphy H. E., 285. Murphy I. P., 193. Musaka V., 62. Mutale E., 186, 273, 607. Mwanyika R., 181. Mweng C, 416. Mwya P., 415. Nedungatt G., 521. Neguib I . , 524. Nerses S., 520. f Neuhäusler J. B., 688. Neuhseuser B., 476. Ngawiliau B. M., 272. Ngoyagoye E., 477. Nguyen Kim Dien P., 282. f Nguyen-van Hien S. H., 528. Nguyen Van Nang P. M., 181. Nicchi M., 624. f Nicodemo E., 480. f Nicolini G. P. M., 688. Nicolosi S., 176. Nicosia V., 523. Nijmé E., 200. t Niu Hui-ching T., 160. Niza Ribeiro F., 191. Njenga I . , 179. Nkuissi T., 272. Noè V., 61, 285. Nogbou A., 188. Xorris J., 684. North H. S., 58. Noser A. A., 62. Nour Kamal A., 526. Nowak A., 575. v Nowieki J., 480. Nsubuga E., 282. Nufíez A. A., 187. Ñuño Guerrero F. X., 193, 604. Nuyens G., 287. Nuzzi I., 181, 196. Nyary E. C. A., 172, 223. N'Zita S., 184. N Naffah G., 573. Nambiaparambil A., 415. Nana G., 524. Nanayakkara L., 47, 198. Naranjo Villegas X., 185. Narducci A . , 285. Narojek B., 622. Natali A. E., 525. Ndaye H., 181. Ndingi R., 187. Nealon G., 572. O O'Brien R., 478. O'Brien P. G., 685. O'Boyle Card. P. A., 17. O'Boyle P., 178. Obot E. S., 186. Obeso Rivera S., 184. Oberhammer G., 415. Obviar et Aranda A., 190. f O'Callaghan E., 288. Occell G., 526. Ocehionegrelli A., 351. O'Connell P., 416. O'Connor H. P., 188. f O'Connor W. P., 416. O'Donnell P., 189. O'Donnel W. E., 572. Oelker C, 526. f O'Flanagan D., 64. Oggioni I . , 196. Ohlhäuser F., 622. 716 Index nominum personarum Ojo Gr., 477. Okada F. T., 575. Okogie A., 185, 411. f Olalia A . , 64. Olatunji Fagun M. P., 195. Olçomendy M . , 127. O'Leary E., 180. Oliver Domingo V., 195. O'Meara E., 191. O'Neil F. E., 160. O'Neil G., 525. Onitsna, 282. Onofri T., 623. Oostveen A. E. P., 525. Orchampt I., 186, 476. t O'Reilly M., 112. O'Reilly M., 284. O'Rourke B. T., 63. O'Rourke E., 184. Orszulik A., 350. Ottaviani Card. A., 161. Ottaviani G., 526. Ottaviani V., 45, 202, 679. Otunga Card. M., 166, 171, 203, 222. Oualli S., 176. Ouedraogo P., 526. Ouellet I. A., 409. Overbaugh L., 62. Oves Fernández F. R., 179. Owson P. G., 662, 683. Oziemblo Z. C, 622. Panuceio A., 479. Papa G., 522. Papczynski S., 310. Pappalardo Card. S., 166, 169, 203, 223. Parampath K., 520. Parcon P., 63. Parisio A., 523. Park Hee Sup, 684. Paro G., 414 Parrini U., 573. Pascale A., 622. Pasini H., 1S7. Pasztor I . , 155, 200. Pataki A., 520 . Patricelli S., 480. Patrone S., 522. Paul B. P., 183. Paupini Card. G., 158. Pavan P., 61. Pawathil I., 190. Peccheneda V., 623. Pecoraio E., 172. Pees P., 573. Peeters I . , 182. Peinado Peinado M., 184. Pellecchia R., 171. Pellegrini A., 572. Pellegrini I. D., 48, 198. Peltzer E., 578. Penados del Barrio P., 189. Penati P. L., 525. Penney A., 197. Pennings G. G., 688. Perea Sánchez E., 197. Pereira de Almeida C, 191. Pereira S., 1S6. Pérez E., 63. Peric M., 63. Perini N., 501. Perkins H. G., 47, 197. Peroni N. M., 525. Peroni P., 624. Pesce A., 686. Peter H. G., 573. Peters C. E., 193. Peters F., 286. t Petit J. E., 352. Petralia F., 622. Petroncelli M., 61, 285. Peyrou E., 180. Pezeril D., 476. Philbin W., 158. Philippe Card. P., 158,166, P Pacheco Ribeiro A., 679. Padilla y Padilla C, 479. Padinjaremannil K., 520. Padiyara A., 168, 190. Paetz G., 351. Pagani C, 190, 191. Pagani G., 286. Paglia R., 573. Painblanc F., 478. Pala G. F., 351. Palazzini Card. P., 166, 204, 222, 223, 349, 415, 416. Palha Teixeira A. A., 187. Palenzuela Velásquez A., 476. Palma A., 526. Palmer ini A . , 192. Palombella I . , 190. Panciroli R., 521. Pandolfelli P., 479. Pangrazio A., 350. Panisi A., 527. Panken T. I . , 285. Pansera D., 623. Pantosti G., 624. 204, 283, 349, 415, 519, 621, 665. Phiri Amock I . , 524. Piamonte A., 63. Piana Agostinetti G., 61. Picado Trejos I . , 222. Picchi G., 687. Picchi M., 180. Picchinenna D., 170. Piccini U., 526. Picher Pena E., 171. Piérard R. I . , 196. Pietrantoni L. ( B . ) , 229. Pietrelli C, 688. Pighi G. B., 525, 574. Pignedoli Card. S., 158, 165, 204, 222, 282, 415, 621. Pijnappels P. A., 521. Pilotti G., 287. Pimenta S. I . , 185. Pinarello de Almeida R., 187. Pinero Carion J. M., 476. Pinheiro M. V., 284. Pinori B., 624. Pinto Correa M. H., 684. Pinto Gómez J. M., 61. Pioger A., 179. Piola V., 191. Piombini G., 478. Pirastrum I., 178. Pirone G., 523. Pironio E., 193. Pisano M., 351. Piseddu A., 351. Piuzzo S., 285. Pizzardo Card. I . , 164. Pizzolotto F., 622. Pizzoni E., 62. Pía Gandía I., 183. Planas Muntaner F., 177. Plasmati E., 479. Plaza A. I . , 180. Plöchl W., 349, 521. Ploier-Niederschck E., 526. Pluta G., 679. Pluta V., 121, 122, 194. Podipara P., 521. Poeta G., 287. Pogaenik J., 222, 429. Poggel G., 478. Poggi A., 519. Poggi I,., 477. Pohlschneider I., 298. Polachini A. A., 183. Poletti Card. U., 159, 166, 203, 215, 361, 475. Polge E., 502. Politis A. F., 286. Pollio C, 305, 502, 503. Pollio G., 283. Poma Card. A., 507. Pompili A., 288. f Poncet A., 528. Poncin .T., 574. Pont et Gol, 170. Popan F., 63. Popitz P., 478. Popper de Podhragy, 526. Possei A., 622 . Prader I . , 520. Prado Pérez Rosas E., 178. Prego Casal P., 180,187. Prigione G., 571. Primatestar Card. R. F., 166, 203, 222, 283. Principi G., 159. Prindiville B. F., 159. Pritz G., 351. Pro volo D., 622. Pryor T. P., 687. Pujol C, 521. Pullen Hardman L., 178. Purdy W., 573. Pursley L., 185. Purugganan M., 182. Pusic M., 169. Pyne M., 284. Q Quadri S. B., 105, 199. Quaglia E., 192. Quaglietti P., 351. Quezada Toruno R., 192. Quinn I. R., 188, 202. Quinn J. D., 572. Quintal de Gouveia M. G., 679. Quintero Card. I. H., 173. R Raad I . , 520. t Raballand G. A. F., 64. f Rabbani J., 288. Rabine I . , 409. Rada Senosiain C, 156. Radicioni V., 156. Raeymaeckers F. A., 607. Ragonesi R., 186. Raï P., 519. t Raiappa P. F., 224. Raimondi Card. L., 158, 165, 204, 282. Rakotomalala Card. H., 48, 198. Rakotomaria E., 684. Rakotondrabe R. I., 192. Rakotondra vaha tra I. V., 192. Ramanantoanina G., 283, 608. Rambaldi G., 476. Ramírez Gómez L., 191. Ramírez Ponce M. A., 198. Ramos Díaz E., 179. Index nominum personarum 717 Rampa S., 623. Rangatin C, 684. Rapallo E., 606. Raquez O., 223. Ratti P., 523. Rauh M., 622. Rausch I. S., 168. Rautureau A . , 526. t Rauzi O,., 112. Ravicino A., 526. Ravitarivao N., 48, 198. Raymakers G. M. T., 525. Razafimahatratra V., 181. Razafindrazaka H., 192. Rebora A., 64. Reddington I. I . , 412. Reding P. F., 560. Rehne G., 522. Regan W. A., 686. Peggiori F., 623. Reghezza G., 112. Rego G., 183. Reicher A., 183. Reide Wiles, 375, 414. Reinwald G., 62. Reiter L., 525. Remeyn G., 527. Renard Card. A., 176, 282. Rencoret Donoso A., 168. Rendina G., 63. Rendu C, 61. Rendu E., 61. Restrepo D., 223. Revelo Contreras M. R., 445. Rodríguez A. B., 622. Rodríguez D., 284. Roest Crollius A . , 415. Rogers G. M., 519. Rohr E., 525. Rojas Chaparro I. L., 155. Rojas Galdames R., 524. Rojas Ramírez F., 193. Rol G., 200. t Rolland C, 576. Rolón Silvero I. B., 169. RoUy V., 194. Romano E., 501. Rombouts L., 478. Romeo B. C, 526. Romero de Lema M., 158, 222, 260, 477, 685. Romero Gross T., 607. Rosales Card. I . , 176, 196, 222. Rosati R., 526. Rosenhammer I. C, 174. Rosenthal G. B., 62. Rosner L, 191. Rossano P., 112, 416. Rossi M., 187. Rosso S., 180. Rott W., 480. Rotunno N., 687. Roucairol G., 522. Rousset P. M., 182. Rovaio Azcué P., 174. Roveda B., 286. Rovida E., 171. Rovigatti A., 105, 112, 173. Roy Card. M., 60. Roy R., 193. Rozier L, 184, 339. Rua (Don), 213. Rubianes E., 477. Rubiano Saenz P., 185. Rudderham I. E., 192. Rufino do Rego I . , 183. Ruhuna L, 411. Ruiseco C. L, 189. Rupp L, 170. Rush F. R., 167. Rusch P., 158. Russell I. L, 179. Russo C, 287. Russo D., 688. f Russo I. A., 112. Ryan D., Í72, 260. Revollo Bravo M., 604. Rezaè J., 521. Rezende Costa I . , 561. Ria L., 286. Ribeiro Card. A., 165, 168, 203, 222, 349, 679. f Ribeiro de Santana A., 160, 192. Ricchetti C, 52?.. Richards R., 478. Rijser G. E. M., 2S7. Riley L., 189. Ri Moun-Hi, 196. Rinaldini D., 522. Rivera Mejia P. I . , 195. Rizzo A., 573. Roach I., 187. Roca Cabanellas M., 158. Roccioletti A., 525. Rocco C, 349. Rode F., 477. Rodericks I . , 176. Rodhain J., 684. Rodino di Miglione M., 350. f Rodrigo Ruesca L., 288. Rodríguez A., 522. S Saba ni E., 159. Sabattani A . , 416. Sacconi P., 575. Saggese G., 523. Sahagún López A., 603. 718 Said M., 284. - Saier A., 192. Saint-Gaudens S., 196. Salac I . , 175, 222. Salachas D., 416, 520. Salamina, 283. Salazar A., 287. Salazar B., 180. Salazar Espinosa Ë., 104, 199. Salazar López Card. L, 166, 203, 603. Salembere K., 524. Salimei L, 603. Sallé L., 61. Salumeti P., 194. Salvador E., 104, 196. Samaniego Barriga E., 181. Sambenedetto L., 623. Sánchez L, 190. Sánchez González R., 195, 605. Sánchez Vega M., 223. Sangarè L. A., 282. Sangoulé Lamisana (Praeses), 376, 523. Sangu J., 283, 684. San Juan V,, 477. Sanna A . , 284. Sanon A., 415. Sansone D., 623. Sansone R., 527. Santarelli E., 286. Santin B., 624. Santoro P., 175. Santoro-Passarelli F., 350. f Santos Card. R. J., 528. Santos Asearza J. M., 684. Santucci E., 623. Santulin G., 522. Sanz Villalba S., 169. Sapelak A., 520. Sarcuto S., 527. Sarmiento Peralta R., 195. Sarra V., 479. Sarraf J., 520. Sarte C, 409. Sarto A., 184. Sartorelli P. A., 106, 173. Sasinowski N., 409. Sastre R., 192. Sattler U., 575. Sauget J. M., 223. Saupin G., 185. Saxer V., 519. Scalabrino Borasani G., 415. Scalfari C, 478. Scalzotto T., 61. Scania n I . , 188. Schaad D., 477. Index nominum personarum Schaetzler W., 350. Schaffran G., 178, 501. Schaufele H., 192. Scheel G., 352. Scheele Werner P., 416. Schierano M., 171. Schlaefer S., 176. Schmid M. E., 174. Schmid R., 190. Schmid W., 479. Schmidt M., 194. Schmidt-Dornedden H., 479. Schmitdinger G., 522. Schmitz G., 575. Schmitz G. P., 479. Schmitz Sauerborn G., 177. Schneider L., 478. Schorn F. G., 573. Schraaf C, 62. Sehramm H. G., 63. Sehreven G. P., 525. Schröer F. G., 575. Schruers P., 196. Schulten G. B., 527. Schwarz A., 576. Schwarzenböck F., 190. Sciullo A., 622. Sciutto A., 287. Scoccianti A., 288. Sculte F. B., 687. Scuneo A., 284. Secchi A., 159. Seger E., 285. Seif riz A., 112. Sekone F., 524. Selis A., 171, 202. Sella A. B., 159. Sellioglu T., 623. Selvanather V. S., 272. Seman J., 520. Semeraro A., 679. Senetsky R., 520. Senyshyn A., 182, 183, 223. Seper Card. F., 282. Serafini A., 522. Sereni U., 480. Serra R., 183. Setién Alberro I. M., 196. Sette L., 526. Settepani A., 523. Seybold M., 477. Sheedy F. C, 686. Sheehan P. F., 178. Sheeran T., 350. Shehan Card. L. I . , 16, 69. Shenouda I I I (Patriarcha), 299, 314, 319. Shih I., 415. Shirayanagi P. S., 282. Shorter Aylward, 415. Siauve S., 415. Siconolfi C. V., 687. Sidarouss Card. S., 71. Siegle B., 521. Siekierko G., 622. Sielski L, 310. Siepi A., 527. Silba A., 351. Silva Henriquez Card. R., 502. Silvestrini A., 477. Silvuni S., 624. Simeoni A., 193. Simon C. L., 575. Simon J., 574. Simon K., 477. Simoni G., 622. Simonis A., 181, 283. Sin I . L., 172. Sinai A . , 520. Sing A., 524. Singh B., 182, 195. Singha G., 194. Sirieda G., 415. Sisón I . , 182. Sistig G., 573. Sitzia E., 350. Siyam G., 521. Skvorc M., 476. Skvork M., 175. Sledziewski V., 622. Smith P. F., 194. Snyder I., 198. Soeha P., 679. Soebagio Soerianingrat, 436, 475. Soekata L., 168, 415. f Sola y Farrell M., 480. Solinas G., 478. f Solis Fernández J. V., 64. Some Sogbe S., 526. Sonein P., 285. Songy D. G., 63. Sorrentino A., 132, 167,173, 202, 503. Soulier L., 186. Souria R., 685. t Souto Vizoso J., 480. Spanedda F., 192. Spangerberg T., 352. Spagnoletti L., 350. Spath E., 687. Spatuzza D., 572. Specht G., 685. Speltz G. H., 168. Spence F., 177, 282. t Spence John S., 160. Spizzo G., 285. Spraggon D. M., 412. Staechiotti A., 527. Stack P. G.," 686. Stackfleth O . , 480. Staffiere R., 573. Starnati G., 223. Stano G., 621. Stare G., 63. Stefanizzi A., 521. Stefanos G., 520. Steigel C, 526. Stella G., 202, 624. Stevens C. E. T., 479. Stevenson R. A., 160. Steves S. B., 160. Stewart R., 416. Stiefvater L., 573. Still S., 688. Stimpfle I . , 190. Stock I . , 182. Stoerlein G. G., 686. Stoffel O. V., 187, 200. Stonehill T., 63. Storero L., 414. Stranski T., 416. Strategier G. E., 688. Stratiew M. D., 223. Streit A., 174. Stroba G., 194. Strumendo P. G., 526. Strye de Swielande G., 479. Stumpe G. E., 572. Suárez Rivera A., 184. Sudartanto Hadisumarto P. X., 272. Suenens Card. L. I . , 363. Sullivan C. F., 160. Sullivan G., 179. Sullivan G. A., 286. Sullivan H. J., 522. Sullivan I . , 195. Sulpizzi U., 624. Suquia Goicoechea A., 339. Svidercoschi F. A., 623. Swanstrom E. E., 684. Sweeney J. C., 525. Szelazek S., 63. Szennay I . , 260. Szoka E., 186. T Tabanelli C, 480. Tabera Araoz Card. A., 416, 519, 572. Tacke C. H. W., 574. Tagliabue S., 177. Tagliaferri A., 351. Taha Carim, 664, 683. Tamantini M., 523. Taminiau T., 286. Taofinu'u Card. P., 166, 204. Index nominum personarum 719 Tassini F., 63. Tautu L., 520. Tavares P. J., 352. Taylor G., 159. Taylor I. E., 530. Tayroyan N . , 173. Tchantayan L., 190. Tedeschi V., 573. Teewen F. G. P. M., 574. Teissier H., 415. Teixeira D., 284. Teixeira Gurgel M., 184, 282, 415. Tekeyan V., 201, 520. Tékry N., 183. Teleli G., 287. Teller R. J., 687. Tenhumberg H., 45, 46, 61, 199. Teodori A., 288. Tepe B. T., 181. Terenzani E., 159. Teresia a Iesu Jornet Ibars (B.), 680. Terrosi F., 623. Tevoedjre V. O., 600, 621. Thadamarum Ishigami P. I . B., 198. Thaller F., 479. Than A., 196. Thary J.-J., 622. Then A., 46. Theresia a Iesu Infante (S.), 12. Theurer W., 61. Thibault C., 169, 174. Thienchai Samanchit L., 186. Thijssen A. H., 48, 411. Thomas Aquinas (S.), 296, 297. Thomas I. C., 192. Thottungal C., 263. Thul E. J., 688. Thuma R., 574. Tiddia P., 351. Tientaraboum F., 524. Tinarelli L., 687. Tirado Pedraza I. de I . , 46, 199. Tisserant Card. E., 163. Tocanel P., 521. Tocci S., 573. Toé Z., 606. Tokarczuk I . , 175. Tomasek F., 241. Tomassini D., 177. Tomko J., 61. Tonini E., 501. Toomey K., 522. Topping J., 686. Toppo I . , 184. Torebianca M., 198. Torno F., 623. Torpigliani B., 349. Torreblanca M., 45. Torres I. L., 453. Torres J., 687. f Torrini A., 64. Tort R., 178. Tortora F., 196. Tourel C., 186. Toussaint R., 174. Trabalzali D., 416. Trabattoni P. D. (S. D.), 455. Tracy G. G. D., 287. Tranquilli A., 526. Trapè A., 222, 284. Traversone G., 574. Tremblay P., 593, 621. Tresoldi L., 178. Treviño R. S., 160. Trigona V., 624. Trinci R., 479Trindade A., 607. Trochta Card. S., 164, 212, 349, 476. Troisi A . , 526. Tschiderer E., 288. Tshibangu T., 177, 415. f Tubino Mongilardi F. M., 112. Tucci F., 523. Tucci R., 416, 521, 621. Tudtud B. S., 200. Tuquib I . , 155, 200. Turner A. G. L., 624. Tzadua P., 520. U Ubeda Gramaje T., 339. Ubeda Purkis M., 476. Udalricus (S.), 363. Uhaö I . , 169. Ukpo I . , 184, 411. Urna A., 193. Unegbu M., 176. Ungrad K., 573. Urgel Villahermosa O., 409. Urru C., 182. Urtasum I . , 169. Usanga B. D., 174. V Vadakumcherry J., 520. Vadigno F., 573. Vagar ini C, 478. Vagnozzi Card. A., 167. Vailati V., 168, 202. Vairo I . , 167, 170, 202. 720 Index nominum personarum Vaivods I . , 196. Valbuena G., 198. Valder E., 287. Valech Aldunate S., 502. Valeriani R., 479. Valigi A., 687. Vallarne F., 176. Valle jos Santoni A . , 188. Valschaerts J., 687. Van Aachen A., 195. van Asdonk G., 416. Van-Ästen R. G. O. G. M., 286. Van Bellinghen C, 524. Vanchipurackal K., 520. Van Den Bogaert G., 479. Van Den Bogaert M., 478. van den Boom L., 608. j Van den Bosch A. M., 160. Van den Campinter C F . U., 527. Van-Den-Dobbelsteen P. G., 527. Van-den-Heuvel N. E. L., 574. van De Paverd F., 223. Vandeputte G., 478. Von de Ven G. A. M., 688. Van De Walle E. L., 160. Van Dijk F., 575. Van Dijk T. G., 576. Van Drunen O. G., 287. Van Engeland E. M. M . , 287. Vangeke L., 178. Vanhoucke G., 688. Van Houten B. G., 351. Vanistendael A., 684. Van Lammeren T. G. G., 285. Van Massenhove G., 684. Van Melckebeke O., 62. Van Noort G. G. E., 575. Van Oostrum G., 287. Van Susante A. G. M., 688. Van Well E. F. L., 576. Varalta Z., 415. Varanda .T., 522. Várela A. R., 476. Vargas Ruiz de Somocurcio F., 188. Vásquez Díaz I . , 187. Vásquez Ochoa H., 193. Vecchi A., 286. Vega P. A., 104, 199, 200. f Vehr U. G., 528. Vela Chiriboga R., 193. Velásquez Lotero F., 189, 261. Vélez Correa J., 685. Veliath G., 286. Velia D. J., 522. Venceslaus (S.), 213, 243. Vendargon D., 47, 127, 173. Vendrick M. H. C, 284. Venezia P., 193. Vennemann J., 572. Verbist A., 524. Verbraak G. P., 525. Verdzekov P., 177. Vergani O., 159. Vermaat P. N. G., 479. Veroni G., 527. Verrotti di Pianella A . , 476. Verschuren P., 283. Verzini G., 63. Vetulani A . , 159. Vetuli L., 63. Viale G., 624. Vicarelli G., 687. Victory C, 61. Vidal A., 192. Vidal R., 188, 560. Vieira-Alvernaz E., 63. Viera Contreras L., 193, 605. Vieri Andreotti P., 193. Vigliotti A., 623. Vigorita M., 522. Villabona L. E., 572. Villa Gaviria G., 189, 223. Villalobos F., 184. Vilnet J., 283. Vincent I. P. M., 197. Violardo Card. L, 365. Violi F., 286. Vion H., 339. Virgulin S., 112, 223. Viscera P., 286. Visser J., 60. Visuvasam E., 191. Vitulli F., 351. Vivaldo L., 178. Vivarelli N., 574. Vobbe H., 572. Vogel M., 288. Vogt E., 478. Volk Card. H., 166, 194, 204, 222, 415, 477. Volz G. A., 160. von Balestrem K. W., 684. Vonderach J., 476. Von Loevenich F., 160. Von Pachelbel-Gehag R., 479. von Soden-Fraunhofen H., 190. Von Twickel M. G., 45, 199. Von Twickel R., 477. t Vos J., 416. Vozzi A., 173, 202. Vrána I . , 155, 200. W Wahl F. X., 687. Wakefield Baum W., 415. Waldner A., 480. Waldron G. F., 687. Walmsley G. T., 687. Walsh B., 522. Walsh M., 624. Walsh M. E., 686. Wang-kei Lei P., 186. t Ward J., 624. Wasfy Salan E. M., 523. Wath K., 684. Watzlavick A. G. A., 160. Wawryk M., 223. Weckbach O., 686. Weekx P. A. M., 287. Weeber L. A., 575. Weichsel H., 575. Weinhold G., 501. Weissgerber S., 476. Welch L. G., 160. Welykyj A., 520. Werner M. E., 62. Wessel S., 575. Westphalen F., 575. Wetter F., 185. Whalen G. M., 351. Whelan I. B., 176. Wierzalis G. T., 687. Wiesner F., 351. Wilkinson L. B., 285. i Willinger A. J., 480. Winning T., 188. Wohlfrom P., 687. Woityla Card. K., 222. Wolfs M. G. A., 288. Worku S., 186, 223. Wright Card. J. J., 416. Wüstenberg B., 683. Wyszynski C. (S. D.), 310. Wyszynski Card. S., 149, 180, 223, 649. X Xuereb G., 527. Y Yago B., 178, 415. Yanes Alvarez E., 179. Yapi L., 178. Yariyok Jatau P., 173. f Yerema y Camarena M. J., 688. Yoshigoro Taguchi Card. P., 166, 203, 415. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Yoshimatsu Noguchi 587. Youakim E., 201. Youakim S., 200. D., Zabalza Itùrri F., 185. Zadro M., 527. Zago M., 415. Zajicek E., 478. Zalba M., 476. Zaleski A., 195. Zambernardi I . , 434. Zambrano Palacios A., 198. Zammit P., 527. Zanardi A., 527. Zanello O., 286. Zanic P., 181. Zanini L., 685. Zanoni G., 286. t Zaplana Bellizza A . , 224. Zareba L, 155, 200. fZarranz y Pueyo J. P., 624. Zawistowski T. I . , 409. Zayek F., 189. Zazzera O. J., 687. Zeilinger L., 479. Zell M., 572. t Zemplén G., 160. t Zerba Card. C, 416. 721 Zerbi P., 519. Ziadé I . , 158. Zicbem A., 187. Zielinski O., 63. Zoa J., 158, 283. f Zucchetta A. S., 64. Zoceo G., 575. Zofrea A., 525. Zondaks V., 196. Zonfrilli M. T. (S. D.), 461. Zoungrana Card. P., 606. Zticcari L., 623. f Zuccarino P., 480. Zupi S., 684. Zuzek L, 223. II - INDEX NOMINUM DIOECESIUM VICARIATUUM, ETC | Abakalikien., 411, 419. Ab Alma Domo Lauretana, 174. Abaritan., 501, 502. Abellinen., 193. Abidianen., 178. Abidianum, 625, 626. Absiritan., 194. Abthugnitan., 182. Abulen., 260. Accraën., 181, 186. Acellen., 177. Acheruntin., 132, 167, 170, 202. Achyraën., 195. Acque Albe di Mauritania, 222. Acren, et Puruen., 502. Acriden., 171. Adanen. Armenorum, 197. Adelaiden., 199, 202. Adiacen., 45, 173. Adigrat, 223. Adigraten., 186. Adoëkitien., 195. Aelien., 502. Aemonien. seu Civitatis Novae, 166, 260. Aesernien., 192. Aethiopicum (Imperium), 41, 60. Afufenien., 193. Aganien., 183. Agathonieian., 184. Agbien., 183. Agennen., 196. 46 - A. A. S. Ahvasien. Chaldaeorum, 201. Aimeren.-Iaipuren., 263. Aix-en-Provence, 283. Alamiliaren., 175. Alatrin., 45, 679. Albae Iulien., 190. Albanen., 188, 465. Alben, maritimus, 194. Alexandrin., 409. Alexandrin. Statelliorum, 450. Algaren., 192. Alien., 188. Alladen., 178. Allahabaden., 176. Alleghenen., 188. Alta ven., 187. Altinen., 178. Amadiyah dei Caldei, 224. Amalphitan., 173, 202. Amantian., 170. Americae Septemtrionalis Foederatae Civitates, 255. Amiden. Syrorum, 169. Ammenien., 189, 197. Ammoniacen., 182. Ampurien., ISO, 182. Anagnin., 45, 202, 679. Anconitan., 196, 202. Angelopolitana 65, 155, 194, 216, 680. Angelorum, 174, 175. Angelorum in California, 166. Anglonen., 177. Antequera, 283. Antequeren., 118. Antiochen. Melchitarum, 200. Antiochen. Syrorum, 201. Antwerpen., 222. Apamien., 186. Apia, 206. Apian., 166. Apolloniden., 185. Aquae Augustae, 192. Aquaeflavien., 182. Aquaenoven. in Numidia, 198, 409. Aquaviven., 105, 172, 173. Aquen., 181, 182, 191. Aquen. in Dacia, 180. Aquen. in Gallia, 192. Aquen. in Mauretania, 184, 186. Aquilan., 202, 501. Aquinaten., 185, 296, 297. Aquipendien., 175, 261, 504. Aquisgranen., 298. Araba Syriaca (Resp.), 551, 571. Arabisso, 224. Aracaiuen., 170, 202. Aradien., 194. Ararien., 608. Arassuahyen., 679. Araucen., 180. Arbanen., 179. Arcadiopolitan in Asia, 183. Arcen., 189, 502. Arcis Gallicae, 46, 173, 202. Arcis Iohnstonen., 582,607. Arcis Lamy, 609. Arcis Portal, 47, 197. Arcis Rousset, 194. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 722 Ardcarnen., 607. Ardstraten., 104, 199. Aren, in Mauritania, 184. Aren, in Numidia, 183. Arenen., 412. Arianen., 105, 200. Armaehan., 238. Armenien., 191. Armenopolitan., 165. Armidalen., 171, 189. Arpin., 171. Arsacalitan., 273. Arsennaritan., 48, 182, 195, 198. Arundellien - Brichtelmestunen., 174. Astigitan., 190. Astypalaeen., 177. Asmara, 223. Assaven., 45, 198. Assidonen., 188. Ästen., 186. Atellan., 191. Atrebaten., 179. Aturen., 192. Aucen., 193. Aucopolitan., 177. Augusta Vindelicorum, 363. Augustan. Vindelicorum, 190. Auratopolitan., 180. Aurusulianen., 188, 194. Ausafanen., 172. Ausafen., 193. Austinen., 183. Australia, 154, 237, 554, 571. Auximan., 196. Auzegeren., 182. Avasan., 272. Avenionen., 169, 202, 502. A Vico Augusti, 603. B Babylonen. Armenorum, 173, 201. Babylonen. Latinorum, 172, 202. Badien., 186. Badullan., 47, 198. Badullen., 289. Bagaien., 192. Bagdad Latinorum, 223. Baianen., 129. Baiocen., 12. Baionen., 197. Bakerien., 184. Baliana, 222. Balianen., 175. Balneoregien., 261, 504. Baltimoren., 16, 68. Bamako, 282. Bamendan., 177. Bañaren., 175. Banati, 190. Bandiarmesinen., 508. Bangaloren., 172, 202, Bangiarmasin., 508. Bangkoken., 271. Bangladesh (Resp.), 236. Banguelen., 175. Banguen., 202. Baranquilla, 223. Barbastren., 177. Barcellona, 206. Barcinonen., 166, 172, 366. Bareten., 183. Barolen., 171, 202. Barquisimeten., 179. Barranquillen., 189. Barreten., 261, 420. Basticen., 191. Beiren., 192, 196. Belalitan., 190. Bellicastren., 192. Bellohorizontin., 561. Bellomonten., 185. Belopolitan., 191. Beneventan., 130. Bereinitan., 171, 272. Beroeen., 170. Berolinen., 178, 586. Beryten. Armenorum, Bevanien., 196. Biden., 175. Birmingham, 222. Birthen., 192. Bisacien., 502. Bisuldinen., 175. Bisuntin., 502. Bitecten., 188. Blantyren., 582. Bleran., 176. Bluefielden., 176. Bocconien., 185. Bogor, 283. Bogotá, 206. 201. Bostonien., 166, 169, 189, 201. Bourges, 224. Boven., 502. Bracaren., 196. Brasilia, 216. Brasiliae Foederates Civitates, 491, 519. Brazzapolitan., 166, 202. Brazzaville, 206. Breien., 188. Brescia, 282. Brigantien. in Brasilia, 182. Brisbanen., 167, 189, 202. Britonia, 222. Britonien., 185. Brovnsvillen., 169, 183. Bruklynien., 198. Buaken., 411. Buccae Taurinae, 191. Bueaën., 182. Buenaventura, 282. Buffalen., 104, 199. Bugellen., 191. Buiumburaën., 411. Bullen., 174. Burdigalen., 181, 611. Burlingtonen., 190. Burundensis (Resp.), 654, 683. Bururien., 293, 607. Burutan., 177. Buxentin., 169, 190, 197, 603. Bogoten., 166, 182, 202, 604. Boianen., 130, 173, 202. Bolivia, 502. Bombayen., 185. Bonaëren., 105. Bonaventuren., 199. Boni Iesu de Piaui, 187. Bononien., 197, 199, 507. Bononien. (tit.), 104. Bondoën., 177. Bosanen., 192. Bosetan., 182. Boston, 206. Caacupen., 169, 186. Cabralopolitan., 191, 197. Caceren., 409. Cadurcen., 409. Caebuan., 176, 196. Caeciritan., 104, 193, 199. Caesarien. in Cappadocia, 166. Caesarien. in Mauretania, 171, 191. Caesarien. Philippi, 190. Caëtiten., 46, 199. Cafayaten., 603. Caffen., 189. Cagayan., 168, 169, 202. Cahiren. Maronitarum, 200. Caiennen., 411. Caietan., 46, 173, 178, 202. Calabaren., 174. Calaritan., 58, 193, 261. Calatin., 179. Calbayogan., 409. Callaën., 171, 188. Callinicen. Maronitarum, 189. 529. 111, 202, C 723 Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Calynden., 185. Camerunensis (Resp.), 277. Campanien., 181, 502, 503. Campiiontis - Capiti Girardeaunen., 167, 679. Campi Moränen., 422. Campinen., 446. Camplen., "182, 191. Campobassen., 130,173, 202. Canadensis (Natio), 593, 621. Canberra, 237. Canarien., 295, 296. Canelosen., 198, 607. Cannen., 193. Capitis Palmensis, 195. Capsen., 178. Caput Cillen., 192, 272. Caracen., 49, 173, 198. Careabien., 182. Carianen., 182, 198. Carolinan., 188. Carolinapolitan., 177. Carolinen, in Brasilia, 187. Carpitan., 174. Casen, in Numidia, 156, 198. Castabalen., 185. Casalen., 182. Casanigren., 186, 195, 199. Casilin. seu Marcellianen., 181. Castellan., 173. Castellan. in Numidia, 190. Castellomedianitan., 193. Castellominoritan., 184. Castello tatroporten., 170, 184. Castri Maris, 171. Castulonen., 412. Catabitan., 187. Catalaunen., 196. Catanen., 171. Caven., 173. Cecoslovacchia, 212, 213. Celenen., 182, 191. Cenculianen., 170, 178, 184. Cenen., 183, 187. Centumcellarum, 501. Centumfocen., 187. Cephaluden., 175, 679, 680. Ceramen., 187. Ceylon, 171. Chachapoyasen., 178. Changanacherren., 168, 190. Chanthaburien., 186. Charlottetown, 282. Cheongiuen., 176. Chersonitan. in Zechia, 201. Chetumalen., 680. Chilensis (Resp.), 169. Chimaeren., 180. Chipaten., 180. Chiquitosen., 174. Chullitan., 184, 411. Chunavien., 179, 187. Ciliciae Armenorum, 201. Cincinnati, 222. Cincinnaten., 173, 202. Cingulan., 501. Cissen., 176, 184. Civitatis Altamiren., 181. Civitatis Castellanae, 504. Civitatis Castelli, 191. Civitatis Ducalis, 104, 168, 199. Civitatis Plebis, 261, 262, 505, 506. Civitatis Reginae seu Queenstovnen., 191. Civitatis Victorien., 46,199. Claramontan., 184. Claternen., 185, 188, 560. Claudiopolitan., 165. Clavaren., 200. dienten., 175. Clif tonen., 192. Clivi Zamoeren., 197. Clonerden., 174. Cluenten., 607. Clusin., 176. Clusin. et Pientin., 505. Clypien., 191. Coari, 224. Coimbaturen., 191. Colimen., 193, 195, 605. Collen., 176. Collis Mariae seu Mariannhillen., 174. Columben., 560. Columben. in Ceylon, 289. Columnaten., 177, 184. Comanen. in Armenia, 201. Comen., 178. Compluten., 172, 195, 196. Compostellan., 339. Compsan., 502. Conchen., 339. Conchen, in Aequatore, 202. Concordien., 176. Congen., 608. Conimbricen., 194. Consentin., 202. Coptorum Alexandrin., 71. Coracesiotan., 176. Corbilien., 182. Córdoba, 206. Corduben., 166, 189. Corduben. in Argentina, 453. Corea, 158, 174. Cornubien., 191. Corrienten., 172, 202. Cosentin., 171. Coslinen-Colubregan., 194. Cotonuen., 171, 202. Cremonen., 168, 561. Croen., 179. Crookstonien., 176. Crucis Altae, 185, 197. Cucuten., 177, 185. Cueven., 48, 198. Cuiculitan., 412. Culmen., 260. Culusitan., 178. Cuman., 172, 178. Curen., 181, 260. Curitiben., 170, 202, 409. Cyprica (Resp.), 543, 571. Cyprus (insula), 235. D Dacaria, 625, 627. Dacca, 236. Dacchen., 292. Dagnen., 175. Dahomeiana (Resp.), 600, 621, 625, 683. Dahomeyensis (Resp.). V. Dahomeiana. Daltonganien., 185. Damascen. Syrorum, 201. Daressalaamen., 129. Daulien., 175, 194. Davaën., 169, 174, 202. Davligen., 187, 189. Decorianen., 155, 200. de Insulis Falkland seu Malvinis, 412. Denpasaren., 48, 411. Derthonen., 181. de Tandiung-Karang, 508. Detroiten., 104, 199. Dibrugarhen., 174, 417. Diaiapuraën., 193, 508. Diakartan., 168, 202, 508. Diamanteae, 188. Dainen., 177. Dinaipuren., 292. Diocletianen., 172. Dioclezianopoli di Tracia, 223. Dionysianen., 190. Dionysopolitan., 170. Divionen., 185. Dodomaën., 194. Dominae Nostrae Libanensis, 189. Dominae Nostrae Paradisi, 189. Druen., 502. Dublinen., 172, 202, 260. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 724 Dublino, 224. Dumien., 196. Dumnen., 181. E Ebroicen., 196. Ebusitan., 177. Ecclesien., 178. Edistianen., 181. Edmontonen., 560. Edmundstonen., 177. Egnatien., 179, 182. Egugen., 411. Eisenstadt, 283. Ekitien., 195. Eldoreten., 179. Eleplen., 195. Elephantarien. in Proconsulari, 195. Einen., 182, 191. Elotonen., 192. Elphinen., 179, 283. Elven., 192. Emeriten. Augustan., 169. Emeri ten. in Venezuela, 202. Engolismen., 200. Epagren., 195. Equialben., 188. Equilien., 261. Ereximen., 184. Erfurt, 502. Ernakulamen., 229. Escuintlen., 197. Esmeralden., 412. Espinalen., 193. Eucarpen., 187. Euchaiten., 173. Eugubin., 190. F Pacatativen., 261. lialiscodunen., 504. Fallaben., 47, 182, 197. Fanen., 501. Farafanganen., 181. Fargen., 178. Faustinopolitan., 260. Faventin., 175. Febianen., 189. Ferentien., 169. Ferentien. in Etruria, Ferentin., 155, 199. Ferrolen., 176. Fianarantsoaën., 283, Fidolomen., 155, 192, Firman., 501. Fissianen., 48, 198. Flaviobrigen., 189. 195, 183. 608 200. Flenucleten., 188. Florentin., 507. Flumenpiscen., 176. Forconien., 186, 196. Fodinen., 192. Foris S. Annae, 46, 188,199. Formosa, 10. Foroiulien.-Tolonen., 190. Foromartinien., 156. Foronovan., 172. Foropopulien., 170, 198. Fororaphaëlien., 46, 199. Forosempronien., 501. Fortalexien., 155. Fortaleza, 222, 283. Fortisventurae, 187. Francopolitan., 182. Frequentia, 176. Friburgen., 181, 192. Frisingen., 190, 533. Funchalen., 194, 679. G Gabin., 168, 200. Gadiaufalen., 170, 192. Gadicen., 189. Gadicen. et Septen., 560. Gagnoaën., 183. Gaguari, 224. Gaguaritan., 603. Gallesin., 504. Garanhunen., 261. Garben., 189, 261. Garellen., 193. Gaspesien., 409, 679. Gaudin., 181. Gaudisien., 195. Gaurianen., 178. Gaylorden., 186. Gedanen., 188, 193. Gemellen. in Byzacena, 187. Gemellen. in Numidia, 170, 192. Geneven., 181. Georgiopolitan., 182, 195. Germania (Resp.), 250, 282. Germanicianen., 445. Germanien., 180. Gerunden., 172, 560. Ghana, 628. Giakartan., 508. Giayapuran., 508. Gibraltarien., 606. Giennen., 169, 184. Giohoren., 126. Girardoten., 105, 195, 200. Giren. Tarasii, 191. Gitegaën., 273, 293, 294. Glasguen., 188. Glavinitzen., 181. Gnesnen., 149, 649. Gorlicen., 445. Gorzovien., 121, 194, 679. Guadalaiaren., 166, 603. Guadalajara, 206. Guadicen., 560. Guairen., 198, 561, 603. Guanaren., 179, 183. Guaranden., 156. Guastallen., 105, 200. Guayaquilen., 193. Guineana (Resp.), 625, 626, 683. Gulielmopolitan., 607. Gusmanopolitan., 183, 605. Granaten., 516. Grandfallen., 197. Gratianopolitan., 185. Gravelburgen., 680. Gravinen., 170. Grossetan., 188. Gruarden. - McLennanpolitan., 47, 173, 202. Grumentin., 176. H Hadrumetin., 175. Hamiltonen., 560. Harrisburgen., 188. Hasseleten., 196. Hearsten., 104, 183, 199. Heliosebasten., 194. Helsinki, 283. Hemesen. Melchitarum, 200. Hemesen. Syrorum, 201. Heracleopolitan., 166. Hieracen.-Locren., 196. Hierapolitan. in Syria, 201. Hierpinianen., 183. Hilten., 193. Hinchen., 193. Hipponen., 185. Hirinen., 169, 177. Hiroshimaën., 587. Hispalen., 679. Hispania, 93, 111. Hispanien. Armenorum, 190. Hisphaanien. Armenorum, 201. Holmien., 530. Hong Kong, 282. Horaeen., 180. Horreacoelien., 193. Horreomargen., 180. Hortan., 504. Hosannen., 48. Hospiten., 409. Huachen., 561. Huancayen., 171, 202. Huarazen., 188. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Huautlen., 118. Hué, 282. Humahuacen., 603. Hyderabaden., 172, 202. Hyderabaden. in Pakistan, 183. I Iaboticaballen., 420. Iacarezinhoën., 424. Iaeien., 179. Iaffnen., 47, 198. Ialpaigurien., 183, 184. Iamshedpuren., 176. Iaren., 172, 202. Ibadanen., 182. leen., 561. Iconien., 165. Idicren., 166, 501. Idiofaën., 174. Ieoniunen., 171, 199. Ieremiopolitan., 193. Iericoën., 175. Ieronopolitan. in Cilicia, 502. Ihosien., 192. Ijebuoden., 116. Ikot Ekpenet (de), 186. Ilaganen., 560. Ilcinen., 176. Ilheosen., 181, 187. Iliganen., 200. Illicitan., 603. Imae Telluris, 176. Indonesia, 508. Indonesiana (Resp.), 436, 475, 607. Indoren., 271. Inongo, 283. Insulae Grandis, 195. Insulae Viridis, 679. Insularum Sancti Petri et Miquelonen., 180. Insulen., 561. Interamnen., 105, 199. Ioannopolitan. a Lacubus, 193, 604. Iohannesburgen., 195. Ioloën., 194. Iomniten., 183, 188. losen., 412. Iraq, 170. Irenopolitan. in Isauria, 175. Isclan., 177. Isiren., 193. Isseleukuan., 487, 607. Istaien., 194. Itabiren., 184, 282. Italia, 76. Itapipocan., 186. Itumbieren., 260. Iubaën., 105. Iubaltianen., 190. Iudicii oren., 679. Iuigalpen., 104, 176, 199, 200. Iuiuyen., 490. Iuncen., 186. Iundiaien., 187. Iunellen., 187. Iullunduren., 189. K Kadunaën., 173, 584. Kagoshimaen., 125. Kalamazuen., 186. Kameclien. Armenorum, 197, 201. Kaminaën., 183. Kampala, 282. Kandien., 47, 198, 289, 412. Karachi, 206. Karachien., 166. Kasamaën., 273, 607. Katovicen., 175. Kenemaën., 180. Kentunghen., 46, 196. Ketaën., 412. Kiayen., 174. Kielcen., 190. Kilmoren., 196. Kimberleyen., 191. Kinshasan., 177. Kisantuen., 188. Kisumuen., 194. Kohimaën-Imphalen., 411, 417, 418. Koluezen., 183. Kongoloën., 178, 181. Korhongen., 188. Kotakinabaluen., 177, 283. Kottaren., 180. Krishnagaren., 607. Kuala Lumpuren., 47, 126, 173, 202. Kulnen., 178. Kumasien., 291. Kuwait (natio), 249, 282. Kvangiuen., 171, 202, 607. L Labacen., 429. Labican., 174. Labradoren - Schefferpolitan., 47, 173, 273. Labrean., 185. Lafayetten., 196. Lagosen., 116, 117, 411, 487. Lagos, 628. 725 Lahoren., 607. Lamacen., 191, 194. Lamdien., 197. Lamphuen., 194. Lansingen., 195. Lamsorten., 174. Lamzellen., 560, 606. Laoagen., 174, 182. Laos (Regnum), 171, 368. Lapden., 196. Larantukan., 48, 411. Larinen., 175. Laritan., 190. Lauden., 196, 455, 561. Lausannen., 181. Legionen., 186. Leirien., 195. Leonen, in Nicaragua, 104, 199. Leptimagnen., 194. Lestronen., 177. Lesvitan., 190. Lexovien., 12. Liberae Urbis et Boen., 170. 202. Liberalien., 560. Liberiana (Resp.), 375, 414. Liepaien., 196. Lilongven., 193. Lilybaetan., 186. Lilybaetan., 186. Liman., 177, 260. Linusen., 195. Limoëiren., 46, 188, 199. Linar in., 603. Lingayen.-Dagupanen., 172, 202, 283. Liparen., 176. Lipen., 560. Lisbona, 206. Lisbonen., 165, 168, 201, 679. Litomericen., 164, 212. Litoris Capitis, 291. Litus Eburneum (Resp.), 625, 683. Liviaden., 196. Ljubljana, 222. Loian., 198. Lokoian., 182, 195. Lokossaën., 171, 192. Lomzen., 409, 585. Londrinen., 202, 422, 424, 561. Lorien., 170, 445. Los Angeles, 206. Louis Trichardt (de), 120. Louis Trichardt-Tzaneen., 47, 120, 197. Lubumbashien., 412. Luceatin., 260. 726 Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Lucen., 202, 260. Lucenen., 190. Lucerin., 176. Lucknoven., 185. Ludovican., 169, 187. Luganen., 182. Lugdunen., 176. Lugmaden., 188. Luguren., 45, 173, 199. Lungro, 223. Lupercianen., 272. Lyallpuren., 193. Lldden., 187. M Maceraten. et Tolentin., 501. Machakosen., 106, 187, 607. Macomaden., 185. Mactaritan., 189. Magonza, 206. Mahengen., 176, 412. Maduraien., 484, 485. Maioricen., 55, 339. Maiucen., 501. Makassaren., 508. Malacen.-Giohoren., 48, 126, 198. Malacen.-Singaporen., 126. Malacensis (Regio), 171. Malacitan., 339. Malangen., 272. Malanien., 561. Malanje, 224. Malawi, 170. Malawiana (Resp.), 438, 475. Mali, 627. Malolosin., 188, 560. Mammillen., 178. Manaën., 261. Mananiaren., 608. Manantoddyen., 228, 229. Mandetrien., 181. Mangocien., 582, 607. Manonen., 193. Mansaën., 186, 273, 607. Maraben., 187. Maraguien., 185. Marazanensium Regionum, 193. Margariten., 561, 603. Mariamnen., 200. Marianopolitan., 447. Maris Platen., 193. Maronanen., 680. Maronen., 194. Marsicen., 167. Marsiglia, 222. Marsorum, 679. Maruana, 226. Maruan.-Mokolen., 225, 226, 271. Masanen., 107. Masculitan., 185, 411, 412. Massalubren., 172. Massan., 178. Massilien., 170, 202. Masuccaben., 189. Matadien., 184. Matagalpen., 176. Materanen., 190. Matriten., 172, 195, 196, 202. Matritum, 353, 489. Maturben., 174. Mauren., 194. Mauretania, 627. Maximianen, in Numidia, 184, 339. Maxiten., 197. Mbeya, 283. Mbuluen., 186. Mechlinien.-Bruxellen., 363. Medelitan., 171. Medellen., 180. Medien., 173. Mediolanen., 178, 302, 647. Megalopolitan. in Proconsulari, 177. Meiningen., 502. Melbourne, 206. Melburnen., 47, 165, 197. Melburnium, 68, 154. Melden., 502. Meliten., 173. Melitensis (Civitas), 172, 545, 571. Melphiten., 167. Melzitan., 501. Memphitan. in Tennesia, 180. Mene ven., 194. Merauken., 172, 202. Mercedanian., 192. Meruen., 106, 509, 608, 609. Mesembrian., 174. Meten., 169, 178, 186. Mevanien., 46, 199. Mexican., 185. Mexicana (Resp.), 339. Miamen., 189. Mileten., 502. Mindo, 284. Mindonien., 176. Minnaën., 583, 584, 607. Misenen., 186. Misenten., 177. Misnen., 178, 501. Mitylen., 194. Moglaenen., 180. Moguntin., 166, 194. Molicunzen., 607. Monacen., 190, 533. Monasterien., 45, 46, 199. Monotonien., 202. Monoecen., 170, 194. Montan., 184. Monterien., 198. Monterreyen., 46, 199. Montis Albani, 178. Montis Falisci, 175. Montis Pelusii, 170. Montis Pessulani, 186. Montis Potitiani, 176. Montis Regalis, 501. Mopoien., 105, 412. Morelien., 202. Morosbisden., 180. Mosae Traiecten., 181. Mossoren., 604. Mozotcoritan., 47, 198. Mtuaran., 48, 128, 198. Mugen., 174. Mullitan., 179. Munatianen., 561. Muran., 167, 177, 503. Mustitan., 169, 181, 190. Mutien., 339, 679. Mutilen., 175, 507. Mutugennen., 194. Muyingan., 273. Muzucen. in Proconsulari, 47, 197. N Nagasakien., 125. Nahan., 47, 125, 198. Nairobi, 206. Nairobien., 166, 171, 202. Nakuren., 187. Nanneten., 409. Naraggaritan., 177. Narnien., 105, 199. Nasbincen., 176. Natalen., 188. Natcheten.-Iaksonien., 197. Navrongen., 47, 197. Ndandaën., 48, 128, 198. Ndjamenan., 609. Neapolitan., 52, 458. Neiven., 195. Neo-Bboracen., 168, 195. Neosolien., 155, 200. Niangaraën., 193. Niciven., 187. Nicotrien. et Tropien., 502. Nictberonum, 294. Nictheroyen., 295. Nigeria, 628. Nigren., 177, 501. Niomben., 181. 727 Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Nisiben., 201. Nitrien., 155, 200. Niuflen., 48, 198. Nkongsamben., 272. Noben., 603. Nolan., 183. Nonceien.,' .190. Nonen., 175. Noten., 176. Nottingbanen., 191. Nova Zelandia, 430, 662, 683. Novae Lisbonae, 191. Novae Segobiae, 182. Novarien., 168, 190. Noven., 177, 178. Novoranien., 179. Nucerin. Paganorum, .181, 196. Numanen., 196. Numean., 171, 202. Numiden., 339. Nunen., 606. Nuoren., 180. Nursin., 193, 260, 560. Ñuscan., 502. Nyerien., 106, 509, 608, 609. O Obben., 191. Obbitan., 179. Obiden., 261. Ocanien., 195. Octaben., 186. Octabien., 155, 200. Octaven., 179. Ogogiaen., 184, 411. Oklahomen., 123, 188, 202. Olomucen., 155, 200. Ondoën., 186. Onitshaën., 419. Ootacamunden., 168, 181. Opolien., 194. Osaka, 206. Osaken., 166. Ostien., 201. Otriculan., 181. Overrien., ,176. Oveten., 179, 339, 426. Oyoën., 47, 185, 197, 411. Ozamisan., 169. P Pagadianen., 155, 200. Pakistana (Resp.), 169. Palayamkottaien., 484, 485, 606. Palen., 409. Palermo, 206. Palmyren. Melchitarum, 200. Pampilonen., 172. Panamensis (Resp.), 74, 111, 171. Panormitan., 166, 169, 201. Papantlen., 184. Papeeten., 202. Paramariboën., 187. Parania Superiore (de), 195. Pannen., 187. Passaic dei Ruteni, 223. Paulalf onsanen., 188. Paulopolitan. et Minneapolitan., 186, 187. Pauzeren., 191. Peorien., 184. Pereiran., 185. Pergamen., 182. Perusin., 202, 262, 506. Peruviana (Resp.), 502. Petren. et Philadelphien., 200. Petrieulan., 195. Petrirostren., 176. Petropolitan., 180. Pharaonen., 194. Pharen., 169. Phelbesian., 185, 197. Philadelphien. ucrainorum, 182, 183, 223. Pictavien., 339. Pientin., 176. Pinangen., 48, 127. Pinhelen., 192. Pisan., 169, 170, 202. Pisauren., 501. Pittsburgen., 174. Piuren., 260. Platen., 180. Platien., 179, 180. Polymartien., 171. Pomarien., 104, 199. Pondicherien. et Ouddaloren., 272. Pontipolitan., 179. Pontiscurvi, 185, 296, 297. Popayanen., 189. Portalegre-Castelo Branco, 283, Portlanden., 180. Port-Louis, 282. Portus Elizabethen., 193. Portus Harcurten., 608 Portus Montt, 168. Portus Moresbien., 178, 272. Portus Nationalis, 191. Portus Novi, 178. Portus Veteris, 184. Potentin., 131, 167, 173, 202, 503. Pragen., 164, 241, 242. Praetor ien., 120. Precausen., 155. Premislien. Latinorum, 175. Presov, 223. Proeopien., 409, 424. Providentien., 189. Pulcheriopolitan., 169. Punien., 196. Pusanen., 107, 187, 607. Q Quicen., 197. Quixaden., 183. R Raigarhen. - Ambikapuren., 183. Rangunen., 202. Rapollen., 167. Rarotongan., 272, 282. Ratisbonen., 194. Ravalpinden., 186. Ravardsciren., 169. Reatin., 186. Recineten., 501. Regalitan., 179. Reggio Emilia, 222. Regien, in Aemilia, 105, 200. Reginaten., 560. Regiopolitan. in Iamaica, 170, 202, 282. Remen., 187, 502. Reyesen., 412. Rhasen., 180. Rhedonen., 45, 197. Rheginen., 502. Rhenania-Palatinatum, 631. Richmonden., 179. Rigen., 196. Ripan., 156. Risitan., 171. Rivadaviae, 180. Riverormen., 179. Rivi Nigri, 202, 421. Rivogranden., 187. Rockhamptonien., 167. Roma, 72, 159, 247, 325, 327, 330, 357, 361, 371, 378, 493, 590, 653, 656, 660. Roman., 58, 133, 134, 136, 137, 138, 139, 141, 142, 143, 144, 146, 147, 348, 413, 461, 465. Romandiola, 507. Rondopolitan., 187, 200. Rosarien., 104, 190, 192, 199. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 728 Rosgren., 179, 199. Rossanen., .171, 202. Rotarien., 45, 188, 199. Roterodamen., 181, 283. Rottenburgen., 179. Rubicen., 192. Rueumen., 46, 188. Rumbeken., 105. Ruremonden., 181,190, 566. Rusticianen., 156, 183. Rutengen., 272. Ruyigien., 293, 411. Ruynen.-Noranden., 679. S Sabarien., 191. Sabbaritan., 199. Sadabandeiropolitan., 191, 192. Saelesien., 179. Sagaren., 263. Sagien., 179. Saint-Dié, 283. Saint Paul in Alberta, 623. Sakanien., 412. Salamina, 283. Salapin., 45, 173, 183. Salemen., 272. Salen., 175. Salernitan., 283, 305, 502. Salisburgen., 45, 173, 183, 202. Salisburien., 46, 188. Salopien., 185. Salten, in Mexico, 680. Saltillen., 184. Salutiarum, 501. Sanctae Annae, 445. Sanctae Annae Pocatieren., 679. Sanctae Iustae, 189. Sanctae Luciae, 196. Sanctae Mariae, 184, 224. Sanctae Marthae, 185. Sanctae Rosae in Argentina, 105, 172, 200. Sancti Angeli de Lombardis, 502. Sancti Anthimi, 260. Sancti Bonifacii, 173. Sancti Caroli in Brasilia, 183. Sancti Caroli in Venetiola, 193. Sancti Christophori de Habana, 179. Sancti Clodoaldi, 168. Sancti Felicis, 187. Sancti Ferdinandi, 194. Sancti Ferdinandi Apuren., 183, 194. Sancti Francisci in California, 175. Sancti Francisci Xaverii, 184. Sancti Georgii Terrae Novae, 175. Saneti Germani, 409. Sancti Hieronymi Terraebonae, 186. Sancti Hyacinthi, 510. Sancti Iacobi in Chile, 502. Sancti Iacobi in Cuba, 169, 202. Sancti Ioannis, 181. Sancti Ioannis a Lacubus, 604. Sancti Ioannis Baptistae Curitibensis ucrainorum, 189. Sancti Ioannis Canaden., 560. Sancti Ioannis Portoricen., 166. Sancti Iosephi de Grajau, 184. Sancti Ludovici, 181, 191. Sancti Ludovici in Argentina, 183. Sancti Ludovici Potosien., 197. Sancti Marci Alexandriae, 299, 314, 319. Sancti Marci in Guatimala, 189. Sancti Maronis Detroitensis Pro Maronitis, 189. Sancti Maronis Sydneyen., 486. Sancti Martini ad Montem Ciminum, 175. Sancti Martini in Monte Pannoniae, 260. Sancti Matthaei, 174, 184, 561. Sancti Miniati, 193. Sancti Pauli in Alberta, 193. Sancti Pauli in Brasilia, 166, 188, 201. Sancti Petri, 46. Sancti Raymundi, 182. Sancti Sebastiani, 196. Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, 170, 201, 603. Sancti Salvatoris in Brasilia, 166, 170, 202. Sancti Severi, 168, 176. Sancti Stephani, 182. Sanctissimae Assumptionis, . 169, 202. San Juan de Puerto Rico, 206. Santanderien., 189. Sao Paulo, 206. Säo Salvador de Bahía, 206. Sarba, 223. Sarnen., 196. Satrianen., 172. Savannakheten., 186. Savannen., 168, 196. Saxonia Inferior, 643. Scampin., 177. Scebanatien., 185. Sciiamchiamen., 186. Scilitan., 184. Scythopolitan., 201. Sebanen., 501, 679. Sebargen., 502. Sebastopolitan. in Armenia, 190. Sedinen.-Caminen., 194. Segermitan., 105, 173, 502. Segobricen. - Castellionen., 170, 190. Sejny, 585. Selendeten., 192. Seminen., 173. Semmeaen., 178. Senegaliensis (Resp.), 625. Señen., 176, 505. Senogallien., 187. Septen., 189. Seraien., 180. Sesten., 184, 680. Sezze e Pr i verno, 283. Shillongen. - Gauhatin., 282, 292, 418. Sibundoyen., 181. Siccessitan., 195. Sicilibben., 46, 173. Sidetan., 166. Siedlcen., 428. Signin., 46, 173. Siguitan., 193. Silen., 168. Sillitan., 501. Simingitan., 189. Simitthen. 179, 603. Simien, et Chandigarhen., 176, 183. Singaporen., 126. Singaporensis (Regio), 171. Singidaën., 192. Sinianden., 194. Sinnaden, in Mauretania, 188. Sipontin., 168, 202. Sintangen., 608. Sinus Albi, 172, 202. Siopolitan., 179. 729 Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Sitaben., 191. Siebten., 196. Sodaien., 189. Soractes, 27. Soran., 185, 296, 297. Soutbvarcen., 196. Spiren., 185. Spoletan., 193, 260, 560. Sri Lanka, 488. Stagnen., 183. Strumnitzen., 180. Suaeinen., 181. Subbaritan., 104. Succursen. et Sancti Aegidii, 195. Sufaritan., 185. Sullectin., 174. Sulmonen., 186. Summen., 368. Sunyanien., 272 , 290. Surabaien., 508. Surabayan., 508. Surigen., 104, 198. Surrentin., 202. Suvonen., 607. Sydney, 206. Sydneyen., 108, 166, 171, 202, 608. Syracusan., 261, 679. Syracusen., 177. T Tabaicaren., 196. Taborenten., 194. Tacambaren., 198. Taciamontanen., 176. Tacna, 224. Tacnen., 561. Taeguen., 196. Tagarien., 195. Tainan, 283. Taiohaën., 272. Taipehen., 10. Tamataven., 192. Tananariven., 48, 198. Tanaramusen., 607. Tangiungkarangan., 508. Tanitan., 409. Tapacolen., 177, 185. Tauitan., 189. Tauromentan., 171. Tanzanica (Resp.), 170. Tarabumaren., 412. Tarcminien., 501. Tarraconen., 170, 202. Tarsen., 165. Tasaccoren., 188, 445. Tatilten., 48, 198. Teglaten. in Numidia, 169. 47 - A. A. S. Tehuantapecen., 177, 184. Tellicberrien., 22S, 229. Templen., 180, 182. Temunianen., 47, 197. Tenedien., 1S1. Tepicen., 176, 184. Teresian., 170, 18S, 202. Terien., 191. Terracina-Latina, 283. Tetien., 191. Texcocen., 45, 198. Thabracen., 561. Thailandia, 171. Thapsitan., 45, 199. Tharren., 169. Thasbalten., 181, 190. Theatin., 174, 202. Themisonen., 174. Thenitan., 193. Thennesien., 188. Thermularum, 175. TMbuzabeten., 48, 198. Thibuzaten., 179. Thigen., 179. Thimiden., 200. Thimidorum Regiorum, 196. Thinisen. in Numidia, 604. Thisiduen., 188, 191. Thubunen., 171. Thuburnieen., 183. Thuccen. in Numidia, 260. Thunigaben., 47, 197, 411. Thunusuden., 177, 339, 409. Tianguen., 183. Tigamibenen., 195. Tigillaven., 168, 679. Timminen., 183. Tinisa di Numidia, 224. Tirasonen., 172, 339. Tiruchirapolitan., 180. Tisilitan., 196. Titulan, in Proconsulari, 186. Togana (Resp.), 625, 626, 6S3. Tokyo, 282. Toledo, 206. Toletan., 166, 172, 202. Tolosa, 206. Tolosan., 45, 166, 173, 282. Tongan., 188, 192, 283. Torontin., 202. Tortibulan., 46, 196. Tranen., 171, 202. Trebulan. in Latio, 178. Trecalitan., 196. Treien., 501. Trichurien., 175. Tridentin., 629. Trincomalien. - Battiealoaën., 48, 198. Trium Tabernarum, 176. Triventin., 192. Trofimianen., 184. Truxillen. in Venetiola, 155. Tubernecen., 195. Tubusuptitan., 607. Tulanen., 679. Tulearen., 192. Tulsen., 123, 188, 198. Tunetana (Resp.), 369, 414. Tunigaben., 679. Turan., 273. Turana, 292. Turcarum (Resp.), 664, 683. Tursien., 177. Tuscanen., 175, 504. Tuticoren., 180, 187. Tyrnavien., 155, 200. U Uagaduguen., 606. Ubaben., 174. Ubazen., 169, 179. Ugiungpandangan., 508, 607. Umbriaticen., 192. Tlmuaramen., 409, 422. Urbevetan., 261. Urbis Beninen., 185, 487. Urcitan., 194. Urgellen., 180. Urritan., 679. Usinazen., 104, 199, 501. Usulen., 187. Uthinen., 190. Utimmen., 182. Utinen., 173, 202. V Vageaten., 190. Valarien., 174. Valentin., 183, 680. Valentin, in Venetiola, 197. Vallipolitan., 174. Vallisien. et Futunen., 192. Vallisoletan., 169, 202. Vallispostan., 261. Vaivén., 186. Vanniden., 194. Varanasien., 175. Varmien., 194, 202. Varsavien., 149, 180, 649. Vartanen., 171, 185. Vashingtonen., 17, 167, 202. Vassinassen., 45, 197. Vaven., 105. 730 Index nominum religionum Vayne Castren.-Southbenden., 185. Vazaritan. Didden., 198. Vegeselitan. in Numidia, 180, 187, 502. Velebusdien., 171, 173. Velefitan., 680. Velien., 175, 178, 200, 445. Vellingtonium, 430. Velloren., 180. Venafran., 192. Venetiarum, 165. Venezia, 206. Venusin., 167. Verapolitan., 170, 202. Vergen., 176. Veronen., 427. Verronen., 47, 197. Vestphalenian., 184. Veszprimien., 191. Vibomen., 170. Vicen., 470, 560. Vico Augusti (a), 195. Vicoturren., 190. Victorien., 611. Viglevanen., 187. Vijayapuramen., 181. Villanoven., 105, 168, 199. Villaregen., 185. Viminacien., 170. Vinen., 409. Vinnen., 181. Vinnipegen., 560. Vissalsen., 179. Viterbien., 175, 504. Vladislavien., 155, 200. Volta Superior (Resp.), 376, 414. Volaterran., 175. Volsinien., 168. Voncarien., 169, 173, 198. Vratislavien., 166, 173, 202, 679. Vrhbosnen., 180. W Washington, 222. Wroclaw, 206. X Xinguen., 184. Y Taguan., 227, 272. Yaguana, 227. Yaounde, 283. Yaunden., 226, 227. Yolaen., 178. Yurimaguaen., 192. Z Zabaën., 560. Zaben., 502. Zacapen., 192. Zacatecen., 174, 195. Zagrebien., 169, 175, 202. Zallaten., 187. Zambia, 170. Zamboangen., 560. Zamen. Minor, 178, 196. Zamoren., 187, 339. Zamoren. in Mexico, 177. Zanzibaren. et Pembaën., 272. Zarnen., 104, 196. Zerten., 260. Zombaën., 178. Zucchabaritan., 47, 197. III - INDEX NOMINUM RELIGIONUM Virorum : Congregatio Passionis Iesu Christi, 237. Congregatio S. Ioseph, 240. Congregatio Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis B. M. V., 310. Ordo Fratrum Minorum, 353. Societas Presbyterorum a S. Sulpitio, 431. Congregatio Vallis Umbrosae Ordinis S. Benedicti, 434. Ordo Beatae Mariae de Mercede, 453. Congregatio Missionariorum Pretiosissimi Sanguinis D. N. I. C, 465. Societas S. Francisci Salesii, 481. Ordo S. Benedicti, 546. Congregatio Sanctissimi Redemptoris, 552. Societas Verbi Divini, 566. Congregatio Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B. M. V., 598. Societas Mariae (Marianistae), 611. Mulierum : Congregatio Sororum Victimarum Expiatricum a Sacramentato Iesu, 52. Congregatio Sororum a puritate B. M. V., 55. Congregatio Australiana Sororum S. Ioseph a SS.mo Corde Iesu, 108. Congregatio Sororum a SS. Nominibus Iesu et Mariae, 447. Congregatio Parvarum So- rorum a Divina Providentia, 450. Congregatio Sororum a Iesu Infante e Tertio Ordine de Mercede, 453. Congregatio Filiarum a Domina Nostra ad montem Calvariae, 461. Congregatio Sororum Carmelitarum a Caritate, 470. Institutum Filiarum Oratorii, 561. Congregatio Missionalis Servarum Spiritus Sancti, 566. Congregatio Servarum Spiritus Sancti ab Adoratione Perpetua, 566. Institutum Filiarum Mariae Immaculatae, 611. Congregatio Parvarum Sororum Senum Derelictorum, 680. Index rerum analyticus 731 IV INDEX RERUM A Abbatia nullius: — in dioecesim evecta: Ndandaënsis, 128. Abdelmalek Bergaoui, Tunetanae Reipublicae liberis cum mandatis Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 369. Acolythi. Ritus institutionis Acolythorum editur, 274. Actio Catholica Italica. B. P. alloquitur sodales Primarii Consilii Italicae Actio• nis Catholicae coram admissos, 535. Adsistentia socialis. B. P. epistulam mittit archiepiscopo Armachano, card. Villelmo Conway, Episcopalis Conferentiae Hiberniae praesidi, adsistentiae socialis causa pecunia constituta (vulgo «Trocaire»), 238. Ambrosius (S.). Sexto et decimo ineunte saeculo ex quo ipse ad episcopalem dignitatem evectus est, B. P. epistulam scribit card. Ioanni Colombo, Mediolanensi archiepiscopo, 647. Americae Septemtrionalis Foederatae Civitates. B. P. nuntium mittit episcopis, annua, quadragesimali tempore, ea in Natione stipe collecta, 255. Annus Sacer. V. Iubilaeum universale. Antistites Maiores. V. Religiosae. Artis religiosa opera. In Aede Sixtina B. P. bonarum artium cultores coram admissos alloquitur ob inauguranda religiosa Artis opera huius aetatis apud Vaticanum Museum collecta, 391. ANALYTICUS Ato Abate Agede, Aethiopia Imperii apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit, 41. Augusta Vindelicorum. Celebritatibus ob millesimum expletum annum e pientissimo obitu S. Udalrici eiusdem civitatis episcopi praesidet card. Leo Iosephus Suenens, Mechliniensis-Bruxellensis archiepiscopus, B. P. Missus Extraordinarius, 363. Augustina (soror). V. Petrantoni Livia. B Bade Ioannes, Baiocensis et Lexoviensis episcopus. Ei B. P. scribit prima centenaria redeunte memoria ab ortu S. Theresiae a Iesu Infante, 12. Basilicae Minores declarantur templa: S. Ioannis Baptistae in urbe Telde, in dioecesi Canariensi, 295; S. Viti, in urbe dioecesis Aquisgranensis vulgo Mönchengladbach, 298; Beatae Mariae Virginis in Caelum Assumptae in archidioecesi Ovetensi, 426; S. Zenonis in dioecesi Veronensi, 427; S. Annae in - urbe Kodén, in dioecesi Siedlcensi, 428; Dominae Nostrae de Sri Lanka in Columbensi archidioecesi, 488; paroeciale Matritense, Iesu Nazareno dicatum, 489; SS. Salvatoris dioecesis Iuiuyensis, 49Ü; Dominae Nostrae a Salute, in urbe Bangalore, 52.9; Beatae Mariae Virginis, in pago Sejny, in dioecesi Lomzensi, 585; Sanctorum martyrum Sisinii, Martyrii et Alexandri in loco vulgari lingua « Sanzeno » cognominato, in archidioecesi Tridentina, 629. Bengsch Card. Alfredus, Berolinensis episcopus. Illi B. P. epistulam mittit duo- Index rerum analyticus 732 bus saeculis expletis a consecratione cathedralis ecclesiae, S. Hedvigi sacrae, 586. Bénites Leopoldus, XXVIII generalis coetus Nationum Coniunctarum praeses. Nuntium a B. P. accipit xxv expleto anno a declaratione universali quoad iura hominum edita, 673. Berkhouver Cornelius, Europaei publici legibus ferendis coetus praeses. Beatissimum Patrem invisit et ab Eo comiter excipitur ac salutatur, 651. Binagana Adolfus, Reipublicae Burundensis cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 654. Birgitta (S.). Sexto evoluto saeculo ab eius obitu, B. P. epistulam mittit Exc.mo Ioanni Taylor, Holmiensi episcopo, 530. Borges Leal Castello Branco Filho Antonius, Foederatarum Brasiliae Civitatum cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit, 491. Bouchaud Constans, Presbyterorum a S. Sulpitio summus moderator. Illi B. P. epistulam mittit, capitulo generali eiusdem Societatis celebrato, 431. Brando Adelaidis. V. Maria Christina ab Immaculata. c Campinensis in Brasilia Catholica Studiorum Universitas. Pontificio titulo decoratur, 446. Cancellaria Apostolica. Eius munera transferuntur in Secretariam Status seu Papalem, 113. Candau Marcolinus, Instituti Internationalis compendiaras litteris v. d. O. M. S. moderator generalis. Illi B. P. epistulam mittit quinto et vicesimo volvente anno ex quo Institutum conditum est, 308. Cathedralia Collegia. Canonicorum collegium constituitur in dioecesi Gorzoviensi, 121. Centenariae commemorationes : — prima centenaria redeunte memoria ab ortu S. Theresiae a Iesu Infante, 12; — centesimo expleto anno ex quo Congregatio S. Ioseph a S. Leonardo Murialdo condita est, 240; — millesimo exacto anno ex quo Pragensis Ecclesia condita est, 241; — quinquies centenaria redeunte memoria ab ortu Nicolai Copernici, 149; — prima centenaria redeunte memoria Alexandri Manzoni obitus, 302; — nono expleto saeculo a provectione S. Gregorii V I I ad Petri sedem, 305; — tertio volvente saeculo ex quo Congregatio Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis B. M. V. condita est in Polonia, 310; — millesimo expleto anno e pientissimo obitu S. Uldarici, 363; — novies impleto saeculo e pientissimo obitu S. Ioannis Gualberti, Congregationis Vallis Umbrosae Ordinis S. Benedicti patris legiferi, 434; — sexto evoluto saeculo ab obitu S. Birgittae, 530; — duobus saeculis expletis a consecratione cathedralis ecclesiae Berolinensis, 586. — sexto et decimo ineunte saeculo ex quo S. Ambrosius, Mediolanensis episcopus nec non Ecclesiae doctor, ad episcopalem dignitatem evectus est, 647; —- tercentesimo quinquagesimo anno revoluto a S. Iosaphat obitu, 665. Chaminade Guilelmus Iosephus (S. D.), fundator Societatis Mariae (Marianistarum) et Instituti Filiarum Mariae Immaculatae. Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 611. Collegium Sacrum Cardinalium. B. P. diem celebranti nominalem, felicia ac fausta ominatur, 381. Collegium Slovenicum in Urbe. Nomen Pontificii ei tribuitur, 429. Colombo Card. Ioannes, Mediolanensis archiepiscopus. Illi B. P. epistulam mittit, centenaria redeunte memoria Alexandri Manzoni obitus, 302; rursus ei scribit sexto et decimo ineunte saeculo ex quo S. Ambrosius, Mediolanensis episcopus nec non Ecclesiae doctor, ad episcopalem dignitatem evectus est, 647. Index rerum analyticus 733 Commissio Theologica Internationalis. Quintum plenarium coetum habet. B. P. coram admittit illius membra, 555. Murialdo conditum est, B. P. nuntium mittit P. Vincentio Minciacchi, eiusdem congregationis moderatori generali, 240. Communicatio Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam quoad interpretationem Instructionis de peculiaribus casibus admittendi alios Christianos ad communionem eucharisticam in Ecclesia Catholica, die 1 mensis Iunii 1972 editae, 616. V. Normae. Congregatio Sanctissimi Redemptoris. B. P. coram admissos sodales alloquitur qui generali coetui religiosae suae communitatis interfuerunt, 552. Communicationis socialis instrumenta. B. P. nuntius, ob celebrandum diem recto horum instrumentorum usui provehendo per totum terrarum orbem dicatum, 335. Concathedralis erigitur in urbe vulgo « San Benedetto del Tronto» in dioecesi Ripana, 156. Confalonieri Card. Carolus, S. Congregationis pro Episcopis Praefectus. Illi B. P. epistulam mittit, edito volumine quod « Directorium de Pastorali Ministerio Episcoporum» inscribitur, 151; denuo ei scribit ut Mediolani celebritatibus praesideat ob inaugurandas aedes « A l tioris Centri studiis pastoralibus exercendis », 588. Conferentia Episcoporum Brasiliae. B. P. epistulam mittit Exc.mo Aloisio Lorscheider, Angelopolitano episcopo, Conferentiae Episcoporum Brasiliae praesidi, eiusdem Conferentiae coacto coetu, 65. Conferentia Italicoritm Episcoporum, Romae conventum generalem habet et B. P. praesules alloquitur, 371. Congregatio Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis B.M.V. B. P. epistulam mittit ad moderatorem generalem, P. Iosephum Sielski, ob tertium volventem saeculum ex quo Institutum in Polonia conditum est, 310. Congregatio Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V. Sodales, qui generali Coetui religiosae suae communitatis interfuerunt, B. P. coram admittit et alloquitur, 598. Congregatio S. Ioseph. Centesimo expleto anno ex quo Institutum a S. Leonardo Congregatio Vallis L mbrosae Ordinis S. Benedicti. Novies impleto saeculo e pientissimo obitu S. Ioannis Gualberti, eiusdem monastici Instituti patris legiferi, B. P. epistulam scribit P. Iosepho Zambernardi, abbati generali, 434. Consilium Familiae tuendae. Primum coetum Romae habet eiusdemque membra B. P. coram admittit et alloquitur, 378. Consilium Pontificium Instrumentis Communicationis Socialis praepositum. Annuum plenarium coetum habet. B. P. membra et consultores coram admittit et alloquitur, 595. Consistoria Sacra: — Consistorium secretum, 161 ss. — Consistorium unicum (publicum et semipublicum), 201 ss. Conventiones : — inter Sanctam Sedem et RhenaniamPalatinatum de scholis catholicis, 631; — inter Sanctam Sedem et Saxoniam Inferiorem qua nonnullae immutationes inducuntur in Concordatum die xxvi Februarii anno m c m t , x v initum, 643. Conventus : — Romae habitus, cui interfuerunt e tota Italia maiores antistitae, 327 ; — generalis, Romae habitus, a summis moderatoribus Institutorum Religiosorum, annitente Sacra Congregatione pro Religiosis et Institutis Saecularibus, 330; — decimus generalis, Romae habitus, a Conferentia Italicorum Episcoporum, 371; — primus, Romae habitus, a Consilio Familiae tuendae, 378; — Romae habitus ab Instituto Iuris Internationalis, 493; — Romae habitus ab Instituto rei aeronautica e civili internationali accurandae, 497; — quintus plenarius Commissionis Theologicae Internationalis, 555; 734 Index rerum analyticus — e tota Europa Romae habitus de pastorali Migratorum cura, 590. — «Biduum Latinum» appellatus, vicesimo expleto anno, ex quo Commentarii, qui « Latinitas » inscribuntur, edi coepti sunt, 653; — septimus et decimus, Romae habitus, a Consilio v. d. «Food and Agriculture Organisation» (F.A.O.), 656; — Romae habitus, cui interfuerunt ex omnibus nationibus maiores antistitae, 660. Conway Card. Villelmus, archiepiscopus Armachanus, Episcopalis Conferentiae Hiberniae praeses. Illi B. P. epistulam mittit, adsistentiae socialis causa pecunia constituta (vulgo «Trocaire»), 238. Copernicus Nicolaus. Quinquies centenaria redeunte memoria ab eius ortu, B. P. nuntium mittit E.mo Card. Stephano Wyszynski, Gnesnensi et Varsaviensi archiepiscopo, 149. Curia Romana: — Nativitatis D. N. I. Ch. festo adventante, B. P. felicia ac fausta ominatur, 19; — responsum ad propositum dubium de cessatione post quinquennium a commisso munere, 220; — munera Cancellariae Apostolicae in Secretariam Status transferuntur, 113; — de opportunitate transferendi competentiam circa causas inconsummationis matrimonii ad unam tantum Sacram Congregationem (Rescriptum ex audientia), 602. D Dearden Card. Franciscus, Detroitensis archiepiscopus. Illi B. P. gratulationes ac vota profert, quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali, 313. Declaratio communis, Pauli Papae VI et Shenoudae I I I Patriarchae Sedis S. Marci Alexandriae, mutuis fovendis rationibus inter Catholicam Romanam et Alexandrinam Ecclesiam subscribitur, 299. Declarationes : — S. Congregationis pro Doctrina Fidei circa Catholicam Doctrinam de Ecclesia contra nonnullos errores hodiernos tuendam, 396; — S. Congregationis de Disciplina Sacramentorum et S. Congregationis pro Clericis de praemittendo sacramento Paenitentiae primae puerorum Communioni, 410; — S. Congregationis pro Doctrina Fidei de tuenda Sacramenti Paenitentiae dignitate, 678. V . Normae. de Furstenberg Card. Maximilianus. B. P. illi epistulam mittit ob indictum univerversale maximumque iubilaeum in annum MCMLXXV, 357. Delegationes Apostolicae : — in Africa Occidentali costituuntur : in Togo et Guinea, 626; — e delegatione Apostolica Africae Occidentalis, nova constituitur in Mali et Mauretania, 627; — quarum nomen mutatur: Delegatio Apostolica in Africa Media et Occidentali deinceps « in Nigeria et Ghana » cognominabitur, 62S. de Lojendio Ioannes Paulus, cum auctoritate Legatus ab Hispanica Natione ad Sedem Apostolicam missus, B. P. Litteras demandati muneris testes tradit, 93. Delpuig Paula a S. Aloisio (S. D.), moderatrix generalis Sororum Carmelitarum a Caritate. Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 470. Dhammayana Mahatliera, in Laotiano regno Buddhae sectatorum Summus Patriarcha, Beatissimum Patrem invisit et ab Eo comiter excipitur ac salutatur, 368. Diaconi. Ritus admissionis inter candidatos ad diaconatum editur, 274. Diaconiae constituuntur templa: S. Petri Damiani ad Montes S. Pauli, 144 ; S. Pii V ad villam vulgo « Carpegna » in Urbe. 146; S. Sebastiani in Monte Palatino, 147. Dioeceses : — noviter erectae: Ijebuodensis, 116; De Louis Trichardt-Tzaneen, 120; Tulsensis, 123; Nahana, 125; Malacensis Giohorensis, 127; Mtuarana, 128; Maruana-Mokolensis, 225, 226; Yaguana, 227; Badullensis, 289; Sunyaniensis, 291; Turana, 292; Ruyigiensis, 293; Kohimaën- Index rerum analyticus sis-Imphalensis, 417; Abakalikiensis, 419; Barretensis, 420; Umuaramensis, 422 ; Proeopiensis, 424 ; Palayamkottaiensis, 4S4; Isseleukuana, 487; Mangociensis, 582; Minnaënsis, 583. — metropolitanae effectae: Kualalumpurensis, 127. — ad archiepiscopalis gradum evectae: P>oianensis-Campobassensis, 130; Potentina, 131. — dismembratae: Lagosensis, 116; Antequerensis, 118; Oklahomensis et Tulsensis, 123; Kagoshimaensis, 125; Kandiensis, 289; Kumasiensis, 291; Shillongensis-Gauhatina, 292; Gitegaënsis, 293; Dibrugarhensis, 417; Ogogiaensis, 419; Iaboticaballensis, 420 ; Campi Moranensis, 422; Iacarezinhoënsis, 424; Madura iensis, 484; Urbis Beninensis, 487. — ad aliam provinciam ecclesiasticam translatae: Pinangensis, 127; Mutilensis, 507. — Apostolicae Sedi directe subiectae: Singaporensis, 127. — suffraganeae: Ijebuodensis, metrop. Lagosensi, 117 ; de Louis Trichardt-Tzaneen, metrop. Praetoriensi, 120; Tulsensis, metrop. Oklahomensi, 124; Nahana, metrop. Nagasakiensi, 125; Pinangensis, metrop. Kualalumpurensi, 127 ; Malacensis-Giohorensis, metrop. Kualalumpurensi, 127; Mtuarana, metrop. Daressalaamensi, 129; Maruana-Mokolensis, metropolitanae Yaundensi, 226; Yaguana, metrop. Yaundensi, 227; Badullensis, metrop. Columbensi in Taprobane, 289; Sunyaniensis, metrop. Litoris Capitis, 291; Turana, metrop. Shillongensi-Gauhatinae, 292; Ruyigiensis, metrop. Gitegaënsi, 294; Kohimaënsis-Imphalensis, metrop. Shillongensi-Gauhatinae, 418; Abakalikiensis, metrop. Onitshaënsi, 419; Barretensis, metrop. Rivi Nigri, 421; Umuaramensis, metrop. Londrinensi, 422; Proeopiensis, metrop. Londrinensi, 424 ; Palayamkottaiensis, metrop. Maduraiensi, 485; Isseleukuana, metrop. Lagosensi, 487; Mutilensis, metrop. Bononiensi, 507; Mangociensis, metrop. Blantyrensi, 582; Minnaënsis, metrop. Kadunaënsi, 584. — quarum fines mutantur: Nyerensis, 106, 107, 608; Meruensis, 106, 107, 608; Machakosensis, 106, 107 ; Pusanensis, 107 ; Masanensis, 107; Aquipendiensis, 261; Balneoregiensis, 261; Civitatis Plebis, 261; Urbevetana, 261; Aimerensis-Iaipurensis, 263; Gitegaënsis, 273; Muyingana, 273; Campaniensis, 503; Potentina, 503; Murana, 503; Civitatis Castellarne, 735 504; Hortana, 504; Gallesina, 504; Balneoregiensis, 504; Clusina, 505; Pientina, 505; Civitatis Plebis, 505; Nyerensis, 509; Meruensis, 509; Colimensis, 605 ; Gusmanopolitana, 605. — quarum nomen mutatur: Diakartana, in posterum Giakartana appellabitur, 50S; Makassarensis, deinde Agiungpandangana nuneupabitur, 508; Bandiarmesinensis, in posterum Bangiarmasina cognominabitur, 508; Surabaiensis, deinde Surabayana appellabitur, 508; de Tandiung-Karang, in posterum Tangiungkarangana nominabitur, 508; Diaiapuraënsis, deinde Giayapurana nuneupabitur, 508. Ioannopolitana a Lacubus, in posterum Sancti Ioannis a Lacubus appellabitur, 604; Arcis Lamy, deinde Ndjamenana nominabitur, 609. Directorium de Pastorali Ministerio Episcoporum. Edito volumine B. P. epistulam mittit E.mo Card. Carolo Confalonieri, Sacrae Congregationis pro Episcopis Praefecto, 151. Doctrina Catholica. Declaratio S. Congregationis pro Doctrina Fidei circa Catholicam Doctrinam de Ecclesia contra nonnullos errores hodiernos tuendam, 396. Döpfner Card. Iulius, Monacensis et Frisingensis archiepiscopus. B. P. omina profert illi, quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali, 533. Durocher Maria Rosa (S. D.), fundatrix Congregationis Sororum a SS. Nominibus Iesu et Mariae. Decretum introductionis Causae pro illius beatificatione, 447. E Eparchiae : — noviter erectae: Manantoddyensis, 229; S. Maronis Sydneyensis, 486. — Apostolicae Sedi directe subiectae: S. Maronis Sydneyensis, 486. — dismembratae: Tellicherriensis, 228. Epiphaniae Domini festum. In Vaticana Basilica e variis longinquis regionibus sacrorum alumni a B. P. sacerdotio, sollemni ritu, initiati sunt, 30. Eucharistia (SS.ma). B. P. nuntius radiotelevisificis Australiae ceterisque Chri- Index rerum analyticus 736 stifidelibus quadragesimum Conventum Eucharisticum ex omnibus nationibus Melburni celebrantibus, 154; perenne Domini Iesu Christi memoriale, de quo loquitur B. P. in homilia habita feria quinta maioris hebdomadae, 244; instructio de communione sacramentali quibusdam in adiunctis faciliore reddenda, 264; litterae circulares Sacrae Congregationis pro Cultu Divino ad Conferentiarum Episcopalium Praesides de Precibus eucharisticis, 340; declaratio S. Congregationis de Disciplina Sacramentorum atque S. Congregationis pro Clericis de praemittendo Sacramento Paenitentiae primae puerorum Communioni, 410; ritus qui inscribuntur « De sacra communione et de cultu mysterii eucharistici extra Missam» vulgantur editione quae typica declaratur, 610; communicatio Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam quoad interpretationem Instructionis de peculiaribus casibus admittendi alios Christianos ad communionem eucharisticam in Ecclesia Catholica, die 1 mensis Iunii 1972 editae, 616. Eucharistici Congressus : — e tota Formosa insula Taipehae celebrandus, 10; — Melburni in Australia, ex omnibus nationibus habendus, 68. Exarchatus : — quorum fines 263. mutantur: Ferretto Card. Iosephus, Paenitentiarius Maior. B. P. omina profert illi, decem condenti lustra ex quo sacerdotio est auctus, 153. G Gabites Owson Paulus, primus apud Sedem Apostolicam Reipublicae Novae Zelandiae cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 662. Germaniae Respublica Foederata. Reipublicae Foederatae Germaniae Praeses, Gustavus Heinemann, Beatissimum Patrem invisit et ab Eo comiter excipitur ac salutatur, 250. Giménez Caietana Alberta (S. D.), fundatrix Congregationis Sororum a puritate B. M. V. Decretum de introducenda Causa pro illius beatificatione, 55. Gregorius VII (S.). Nono expleto saeculo ab eius provectione ad Petri sedem, B. P. epistulam mittit Exc.mo Caietano Pollio, Salernitano archiepiscopo, 305. Grillo Theresia, vid. Michel (S. D.), fundatrix Parvarum Sororum a Divina Providentia. Decretum introductionis Causae pro illius beatificatione, 450. Sagarensis, Excommunicatio latae sententiae. Responsum ad propositum dubium de poena excommunicationis 1. s. declaranda, 220. Grossi Vincentius (S. D.), parochus loci « Vicobellignano », fundator Instituti Filiarum Oratorii. Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 561. H F Faisal Al Saleh Al Mutawa, Nationis « K u w a i t » appellatae primus cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 249. F.A.O. (Food and Agriculture Organization). B. P. alloquitur coram admissos delegatos et observatores qui coetui XVII, Romae habito, interfuerunt, 656. Farrugia Paulus, Melitensis Civitatis apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras crediti muneris testes tradit, 545. Heinemann Gustavus, Reipublicae Foederatae Germaniae Praeses. Beatissimum Patrem invisit et ab Eo comiter excipitur ac salutatur, 250. Hernández Cisneros Iosephus Gregorius (S. D.), vir laicus professor Athenaei Caracensis. Decretum de introducenda Causa pro illius beatificatione, 49. Hiroshima. B. P. epistulam mittit Exc.mo Dominico Yoshimatsu Noguchi, episcopo Hiroshimaënsi cum decem conderentur lustra ex quo territorium illud ecclesiasticum in Vicariatum Apostolicum erectum est, 587. 737 Index rerum analyticus Homilia. In Patriarchali Archibasilica Lateranensi habita, feria quinta « i n Cena Domini», Beatissimo Patre Sacrum Pontificali ritu peragente, 244. I Indulgentia. Statuitur a Sacra Paenitentiaria Apostolica opus requisitum ad lucrandum «Donum indulgentiae» in variis ecclesiis localibus Anni Sacri occasione, 615. V. 'Normae. Infirmi. Ritus essentialis Sacramenti Unctionis Infirmorum statuitur ac declaratur, 5; approbatur «Ordo unctionis infirmorum eorumque pastoralis curae» a S. Congregatione pro Cultu Divino recognitus, 9; ordo Unctionis infirmomorum eorumque pastoralis curae, editur, 275. Institutum Iuris Internationalis. Romae coetum habet et B. P. coram admittit et alloquitur illius membra, 493. Institutum «.Pontificia Opera di Assistenza» in Italia, a suis muneribus cessavisse declaratur, 219. Institutum rei aeronauticae civili internationali accurandae. B. P. coram admittit et alloquitur eius membra, Romae coetum habentia, 497. Instructio S. Congregationis de Disciplina Sacramentorum circa communionem sacramentalem quibusdam in adiunctis faciliorem reddendam, 264. V. Normae. Ioannes Gualberti (S.). Novies impleto saeculo ab eius pientissimo obitu, B. P. epistulam scribit P. Iosepho Zambernardi, congregationis Vallis Umbrosae Ordinis S. Benedicti abbati generali, 434. Iosaphat (S.). Tercentesimo quinquagesimo anno revoluto ab eius obitu, B. P. nuntium mittit card. Paulo Philippe, Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefecto, 665. Iubilaeum universale. B. P. epistulam mittit Ioanni Leone, Italicae Reipublicae praesidi, universali Iubilaeo indicto, 312 ; Christifidelibus in Basilica Vaticana co- ram admissis B. P. nuntiat Se universale Iubilaeum in annum MCMLXXV indieturum, 322; B. P. epistulam mittit card. Maximiliano de Furstenberg ob indictum universale maximumque iubilaeum in annum MCMLXXV, 357; card. Hugoni Poletti, vicaria potestate Urbis Antistiti, B. P. nuntium mittit cum sollemnis ritus in Lateranensi Archibasilica celebratur ut Iubilaeum maximum in annum MCMLXXV indictum fructus afferat salubérrimos, 361 ; statuitur a Sacra Paenitentiaria Apostolica opus requisitum ad lucrandum «Donum indulgentiae» in variis ecclesiis localibus Anni Sacri occasione, 615. Iura hominum. XXV expleto anno a declaratione universali quoad iura hominum edita, B. P. nuntium mittit Leopoldo Bénites, XXVIII generalis coetus Nationum Coniunctarum praesidi, 673. J Janssen Arnoldus, sacerdos, fundator Societatis Verbi Divini necnon duarum Congregationum Missionalis Servarum Spiritus Sancti et Servarum Spiritus Sancti ab Adoratione Perpetua. Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 566. Jubany Arnau Card. Narcissus, Barcinonensis archiepiscopus. Illi B. P. biretum rubrum imponit atque anulum tradit, 366. K Katenga-Kaunda Reid Willie, Malawianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 438. Koser Constantinus, minister generalis Ordinis Fratrum Minorum. Illi B. P. epistulam mittit ob capitulum generale eiusdem Ordinis Matriti celebrandum, 353. L «Latinitas». Vicesimo anno expleto ex quo Commentarii qui «Latinitas» inscribuntur edi coepti sunt, B. P. coram admittit et alloquitur eos qui conven- Index rerum analyticus 738 tui «Biduum Latinum» appellato, Romae habito, interfuerunt, 653. Lectores. Ritus institutionis editur, 274. Congregationis Sororum Victimarum Expiatrieum a Sacramentato Iesu. Decretum de introducenda Causa pro illius beatificatione, 52. Legatorum coetus apud Sedem Apostolicam. Novo ineunte anno B. P. felicia ac fausta ominatur, 49. Maria Virgo ( B . ) . Normae circa imagines B. M. V. coronandas, 276. V. Patroni caelestes. Leone Ioannes, Reipublicae Italicae Praeses. Illi B. P. epistulam mittit, universali Iubilaeo in annum MCMLXXV indicto, 312. Matrimonium. Responsum ad propositum dubium de iure accusandi matrimonium, 59; normae quaedam statuuntur ad processus matrimoniales apud Ecclesias Orientales expeditius absolvendos, 577; de opportunitate transferendi competentiam circa causas inconsummationis matrimonii ad unam tantum Sacram Congregationem, 602; responsa ad proposita dubia circa appellationes in causis matrimonialibus, 620. Litterae circulares S. Congregationis pro Cultu Divino ad Conferentiarum Episcopalium Praesides de Precibus eucharisticis, 340. V. Normae. fjloyd Thomson, B. P. crediti muneris testes tradit Litteras, quibus ab Australiae Praeside apud Sedem Apostolicam primus cum auctoritate Legatus constituitur, 554. Lokuang Stanislaus, Thaipehensis archiepiscopus. Ei B. P. scribit ob Eucharisticum Conventum e tota Formosa insula Taipehae celebrandum, 10. Lorscheider Aloisius, Angelopolitana Episcopus, Conferentiae Episcoporum Brasiliae Praeses. Illi B. P. nuntium mittit eiusdem Conferentiae coacto coetu, 65; item cum annuum in Brasilia Fraternitati Conciliandae Coeptum initium habuit, 216. McKillop Maria Helena. V. Maria a Cruce McKillop. Mediolanum. Celebritatibus ob inaugurandas aedes «Altioris Centri studiis pastoralibus exercendis», praesidet card. Carolus Confalonieri, B. P. Missus Extraordinarius, 588. Melbumium. Celebritatibus Eucharistici Coetus ex omnibus nationibus habendi, praesidet card. Laurentius Iosephus Shehan, Baltimorensis archiepiscopus, B. P. Legatus, 68; B. P. nuntius radiotelevisificus Australiae ceterisque Christifidelibus Conventum Eucharisticum ex omnibus nationibus celebrantibus, 154. M M an jon y Manjon Andreas (S. D.), sacerdos, fundator Scholarum ab « A v e Maria » appellatarum. Decretum de introducenda Causa pro illius beatificatione, 516. .Manzoni Alexander. Centenaria redeunte memoria eius obitus, B. P. epistulam mittit card. Ioanni Colombo, Mediolanensi archiepiscopo, 302. Maria a Cruce McKillop (S. D.), fundatrix Congregationis Australianae Sororum S. Ioseph a SS.mo Corde Iesu. Decretum de introducenda Causa pro illius beatificatione, 108. Maria Christina ab Immaculata (in saec. Adelaidis Brando) (S. D.), fundatrix Merlini Ioannes (S. D.), moderator generalis Congregationis Missionariorum Pretiosissimi Sanguinis D. N. I. C. Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 465. Migrati. B. P. coram admissos alloquitur eos qui interfuerunt coetui e tota Europa habito de pastorali migratorum cura, 590. Minciacchi Vincentius, Congregationis Sancti Ioseph moderator generalis. Ei B. P. scribit centesimo expleto anno ex quo Institutum a S. Leonardo Murialdo conditum est, 240. Missa. Normae de cantibus novo ordine disponendis in Missa quae lingua latina celebratur, 274; litterae circulares Sa- Index rerum analyticus erae Congregationis pro Cultu Divino ad Conferentiarum Episcopalium Praesides de Precibus eucharisticis, 340; ritus qui inscribuntur « D e sacra communione et de cultu mysterii eucharistici extra Missam» vulgantur editione quae typica declaratur, 610. Missionalia Pontificia Opera. Moderatores illorum Operum, Romae, annuum coetum habentes, B. P. coram admittit, 325. Missiones catholicae. In Vaticana Basilica e variis longinquis regionibus sacrorum alumni a B. P. sacerdotio, sollemni ritu, initiati sunt, 30; B. P. nuntium mittit ob diem celebrandum, per totum orbem catholicum rei missionali provehendae dicatum, 439. Moreau Ludovicus Zephyrinus (S. D.), S. Hyacinthi episcopus. Decretum de , virtutibus pro illius beatificatione, 510. Morgan Morales Arturus, Panamensis Reipublicae cum auctoritate Legatus, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradit, 74. Moscati Iosephus (S. D.), vir laicus medicus atque professor in Neapolitano Athenaeo. Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 458. Museum Vaticanum. In Aede Sixtina B. P. bonarum artium cultores coram admissos alloquitur ob inauguranda religiosa artis opera huius aetatis apud Vaticanum Museum collecta, 391. N Nationes Coniunctae. XXV expleto anno a declaratione universali quoad iura hominum edita, B. P. nuntium mittit Leopoldo Bénites, X X V I I I generalis coetus Nationum Coniunctarum praesidi, 673. Nativitatis D. N. I. Ch. festum. Nocte Nativitatis Domini, B. P. sacrum peragens ad montis Soractis radices, canicularios alloquitur, 27 ; B. P. omina et benedictio Romanis civibus et universis Christifidelibus, hunc diem celebrantibus, 42. 739 Normae: — a S. Congregatione pro Episcopis editae de pastorali ministerio episcoporum, 151; — a S. Congregatione de Disciplina Sacramentorum editae de communione sacramentali quibusdam in adiunctis faciliore reddenda, 264; — a S. Congregatione pro Cultu Divino editae de cantibus in Missa quae lingua latina celebratur novo ordine disponendis, 174; de ritu institutionis Lectorum et Acolythorum, admissionis inter candidatos ad Diaconatum et Presbyteratum, nec non sacri caelibatus amplectendi, 274; de Ordine Unctionis infirmorum eorumque pastorali cura, 275; circa Patronos constituendos et imagines B. M. V. coronandas, 276; de Precibus eucharisticis, 340; — a S. Congregatione pro Doctrina Fidei editae circa Catholicam Doctrinam de Ecclesia contra nonnullos errores hodiernos tuendam, 396; — a S. Congregatione de Disciplina Sacramentorum atque S. Congregatione pro Clericis de praemittendo sacramento Poenitentiae primae puerorum Communioni, 410; — a S. Congregatione pro Doctrina Fidei de sepultura ecclesiastica, 500; — apostolicae statutae ad processus matrimoniales apud Ecclesias Orientales expeditius absolvendos, 577; — a S. Congregatione pro Cultu Divino editae quoad ritus « D e sacra communione et de cultu mysterii eucharistici extra Missam» qui vulgantur editione quae typica declaratur, 610; — a Sacra Paenitentiaria Apostolica editae circa opus requisitum ad lucrandum «Donum indulgentiae» in variis ecclesiis localibus Anni Sacri occasione, 615; — a Secretariatu ad Christianorum unitatem fovendam quoad interpretationem Instructionis de peculiaribus casibus admittendi alios Christianos ad communionem eucharisticam in Ecclesia Catholica, die 1 mensis Iunii 1972 editae, 616; — a S. Congregatione pro Doctrina Fidei de tuenda Sacramenti Paenitentiae dignitate, 678. Notificatio Secretariae Status seu Papalis. Institutum cui nomen «Pontificia Opera di Assistenza» in Italia, a suis muneribus cessavisse declaratur, 219. Index rerum analyticus 740 'Nuntiaturae Apostolicae: — constituuntur: in insula Cypro, 235; in Bangladesa, 236; in Australia, 237; in Nova Zelandia, 430; — mutantur sedes: Litoris Eburnei, 625; Dahomeiana, 625. O O'Boyle Card. Patricius Aloisius, Vashingtonensis archiepiscopus. Illi quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali, B. P. vota ac salutares adprecationes profert, 17. Oecumenismus. In sacra romana aede S. Mariae in Vallicella B. P. praesentes alloquitur cum sollemnis ritus celebratur ad Christianorum unitatem implorandam, 85. O.M.B. (Organisation Mondiale de la Santé). Quinto et vicesimo volvente anno ex quo Institutum conditum est, B. P. epistulam mittit Marcolino Candau eiusdem Instituti moderatori generali, 308. Ordo Fratrum Minorum. B. P. epistulam mittit P. Constantino Koser, ministro generali Ordinis Fratrum Minorum ob capitulum generale eiusdem Ordinis Matriti celebrandum, 353. Ordo Sancti Benedicti. Sodales eiusdem, in Alma Urbe congregatos ad disceptandum de ratione experiendi Deum in vita monastica, B. P. coram admittit et alloquitur, 546. Orientales Ecclesiae. Normae quaedam statuuntur ad processus matrimoniales expeditius absolvendos, 577. P Paenitentiae Sacramentum : — Declaratio S. Congregationis de Disciplina Sacramentorum atque S. Congregationis pro Clericis de praemittendo Samento Paenitentiae primae puerorum Communioni, 410. V. Normae. — Declaratio S. Congregationis pro Doctrina Fidei de tuenda Sacramenti dignitate, 678. V. Normae. Pascha Resurrectionis D. N. I.. Ch. Beatissimi Patris omina ac benedictio Christifidelibus Urbis et Orbis eo festo die qui nuntium spei atque gaudii affert, 253. Patroni caelestes: — declarantur: Beata Maria Virgo Perdolens, Congregationis Passionis Iesu Christi, 237; S. Gabriel Archangelus, tabellariae rei, 148; — confirmantur: S. Ioannes Baptista, urbis Nictheroni; S. Thomas Aquinus, praecipuus patronus dioecesis Aquinatensis, 296; S. Martinus de Porres, confoederationis Hispanicae « Sindicato nacional de Actividades diversas», 297; — Normae circa Patronos constituendos, 276. Paulus Pp. VI. Diem celebrans nominalem, Sacri Collegii fausta excipiens omina, de praesenti Ecclesiae Christi condicione disserit, 381. Pax. Beatissimi Patris nuntius ad universos homines, praesertim Christifideles, calendis ianuariis diem fovendae paci per totum terrarum orbem dicatum celebraturus, 668. Petrantoni Livia (S. D.). Recensio illius vitae, 230ss.; Beata renuntiatur, 234. Philippe Card. Paulus, Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus praefectus. Illi B. P. nuntium mittit tercentesimo quinquagesimo anno revoluto a S. Iosaphat obitu, 665. Potetti Card. Hugo, titulo Sanctorum Ambrosii et Caroli ad Viam Latam. Eligitur Vicarius Generalis B. P. in Urbe eiusque suburbiis et districtu, 215; B. P. illi epistulam mittit cum sollemnis ritus in Lateranensi Archibasilica celebratur ut Iubilaeum maximum in annum MCMLXXV indictum fructus afferat salubérrimos, 361. Pollio Caietanus, Salernitanus archiepiscopus. Illi B. P. epistulam mittit, nono expleto saeculo a provectione S. Gregorii V I I ad Petri sedem, 305. Polys Modinos, Cypricae Civitatis primus cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 543. Index rerum analyticus Praefecturae Apostolicae: — quarum fines mutantur: Mopoiensis, 105, 106; — in dioecesim evectae: Maruana-Mokolensis, 225, 226; Yaguana, 227; de Louis Trichardt, 120; Arcis Iohnstonensis, 582; Minnaënsis, 583; Praelaturae: — noviter erectae: Huautlensis, 118. — suffraganeae: Huautlensis, metropolitanae Antequerensi, 118; Pragensis Ecclesia. Millesimo exacto anno ex quo ea Ecclesia condita est, B. P. epistulam mittit Exc.mo Francisco Tomasek, Pragensi Administratori Apostolico, 241. 741 Religiosi. Responsum ad propositum dubium de poena excommunicationis l.s. declaranda, 220. Rescriptum ex audientia. De opportunitate transferendi competentiam circa causas inconsummationis matrimonii ad unam tantum Sacram Congregationem, 602. Responsa ad proposita dubia: — de iure accusandi matrimonium, 59; — de poena excommunicationis 1. s. declaranda, 220; — de cessatione post quinquennium a commisso munere, 220; — de appellationibus in causis matrimonialibus, 620. Presbyteri. Ritus admissionis inter candidatos ad Presbyteratum editur, 274. Romanae Civitatis magister et administratorum coetus. Novo ineunte anno B. P. fausta ominantur, 72. Pro-Cathedralis ecclesia. Erigitur templum Deo in honorem S. Iacobi Apostoli in urbe Gorlicensi exstans, 445. Romandiola (ecclesiastica regio). Eidem adnectitur Mutilensis Ecclesia, 507. Provinciae ecclesiasticae: — noviter constitutae: Oklahomensis, 123; Kualalumpurensis, 127. Rota 8. Romana. V. Tribunal 8. Romanae Rotae. S Q Quadragesimale tempus. B. P. nuntium mittit praesulibus Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, ea in Natione stipe collecta, 255. R Raide Wiles, Liberianae Reipublicae cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 375. Religiosa Instituta. Summos moderatores Institutorum Religiosorum, annitente Sacra Congregatione pro Religiosis et Institutis Saecularibus, Romae coetum habentes, B. P. coram admittit, 330. Religiosae. Maiores antistitas, Romae, e tota Italia coetum habentes, B. P. coram admittit et alloquitur, 327; denuo maiores antistitas, quae ex omnibus nationibus conventui, Romae habito, interfuerunt, 660. Sacra Congregatio pro Disciplina Sacramentorum. In posterum cognoscit etiam de causis inconsummationis matrimonii, in quibus una pars non est baptizata, 602. Sacrae Virgines. In festo Praesentationis Domini, cum cerei, more antiquitus tradito, B. P. oblati sunt, Summus Pontifex sacras virgines alloquitur in basilica vaticana, 89. Sami Droubi, Reipublicae Arabae Syriacae liberis cum mandatis Legatus, B. P. Litteras tradit legationis fidem facientes, 551. Sangoulé Lamisana, Reipublicae v. d. « Haute Volta » Praeses. Beatissimum Patrem invisit et ab Eo comiter excipitur ac salutatur, 376. Secretaria Status seu Papalis. Munera Cancellariae Apostolicae in Secretariam Status transferuntur, 113. Sepultura ecclesiastica. Decretum S. Congregationis pro Doctrina Fidei, 500. V. Normae. 742 Indem rerum analyticus SheJian Card. Laurentius Iosephus, Baltimorensis archiepiscopus. B. P. omina profert illi, decem condenti lustra ex quo sacerdotio auctus est, 16; ei B. P. epistulam mittit ut celebritatibus praesideat Eucharistici Coetus, ex omnibus nationibus Melburni in Australia habendi, 68. Shenouda III, Patriarcha Sedis S. Marci Alexandriae. — Subscribit cum B. P. communem declarationem, mutuis fovendis rationibus inter Catholicam Romanam et Alexandrinam Ecclesiam, 299; — a B. P. comiter excipitur, 314; — in Basilica Vaticana a B. P. salutatur, sedecies centenaria pientissimi obitus S. Athanasii redeunte memoria, 316, 319. Sidarouss Card. Stephanus, Coptorum Alexandrinus Patriarcha. Illi, quinque condenti lustra ab episcopali ordinatione suscepta, B. P. gratulationes profert ac vota, 71. Sielshi Iosephus, Congregationis Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis B. M. V. moderator generalis. Illi B. P. epistulam mittit ob tertium volventem saeculum ex quo Institutum in Polonia conditum est, 310. Societas Presbyterorum a S. Sulpitio. Capitulo generali eiusdem Societatis celebrato, B. P. epistulam scribit P. Constanti Bouchaud, moderatori summo Instituti, 431. Societas S. Francisci Salesii. Pontificium Athenaeum Salesianum Studiorum Universitatis titulo et honore decoratur, 481. Sodalitas v. d. « Associatione della Stampa Estera in Italia ». Eius membra, die festo recurrente S. Francisci Salesii, diurnariorum Patroni, B. P. coram admittit et alloquitur, 76. Soebagio Soerianingrat, Indonesianae Reipublicae liberis eum mandatis Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 436. Suenens Card. Leo Iosephus, archiepiscopus Mechliniensis-Bruxellensis. Illi B. P. epistulam scribit ut in urbe Augu- sta Vindelicorum celebritatibus praesideat, millesimo expleto anno e pientissimo obitu Sancti Udalrici eiusdem civitatis Episcopi, 363. Synodus Episcoporum. E.mos Patres et Exc.mos Praesules e Consilio Secretariae generalis, Romae coetum habentes, B. P. coram admittit et alloquitur, 247. T Taha Carim, Turcarum Reipublicae cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit, 664. Taylor Ioannes, Holmiensis episcopus. Illi B. P. epistulam mittit, sexto evoluto saeculo ab obitu S. Birgittae, 530. Tevoedjre Vergilius Octavius, Dahomeyensis Reipublicae cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit, 600. Theresia a Iesu Infante (S.). Prima centenaria redeunte memoria ab eius ortu, B. P. epistulam mittit Exc.mo Ioanni Badé, Baiocensi et Lexoviensi episcopo, 12. Theresia a Iesu Jornet Ibars (B.), virgo, fundatrix Congregationis Parvarum Sororum Senum Derelictorum. Decretum de miraculis pro illius canonizatione, 680. Titulis cardinaliciis ditantur templa: S. Antonii Patavini in via Tusculana, 136; S. Emerentianae ad Turrim «Fiorenz a » , 136; SS. Fabiani et Venantii in Urbe, 136; S. Gregorii Barbadici ad Aquas Salvias, 137 ; S. Luciae ad locum «Piazza d'Armi» in Urbe, 138; S. Marci in Agro Laurentino in Urbe, 139; S. Mariae Matris Providentiae in Monte Viridi, in Urbe, 141; S. Mariae Reginae Pacis ad litus Ostiense, 142; S. Mariae Odigitriae Siculorum in Urbe, 143; S. Petri Damiani ad Montes S. Pauli, 144; S. Pii V ad villam vulgo «Carpegna» in Urbe, 146; S. Sebastiani in Monte Palatino, 147. Tornasele Franciscus, Administrator Apostolicus Pragensis. Ei B. P. nuntium mittit, millesimo exacto anno ex quo Pragensis Ecclesia condita est, 241. Index rerum analyticus Torres Iosephus Leo (S. D.), sacerdos professus Ordinis Beatae Mariae de Mercede, fundator Sororum ab Infante Iesu e tertio Ordine de Mercede, 453. Decretum introductionis Causae pro illius beatificatione, 453. Trabattoni Petrus Dominicus (S. D . ) , sacerdos saecularis fundator Domus Divinae Providentiae in pago v. « Maleo ». Decretum introductionis Causae pro illius beatificatione, 455. Tremblay Paulus, Canadensis Nationis liberis cum mandatis Legatus, B. P. Litteras tradit legationis fidem facientes, 593. 743 V Vicariatus Apostolici: — quorum fines mutantur: Rumbekensis, 105, 106; Iubaënsis, 105, 106; Vavensis, 105, 106. Violardo Gard. Iacobus. Illi decem a suscepta ordinatione sacerdotali implenti lustra, B. P. gratulationes profert ac vota, 365. Vocationes ecclesiasticae. B. P. nuntius ob diem celebrandum vocationibus iuvandis per totum catholicum orbem dicatum, 257. W Tribunal 8. Romanae Rotae. Praelatos auditores, officiales et advocatos, novo litibus iudicandis ineunte anno, B. P. coram admittit et alloquitur, 202. « Trocaire ». V. Adsistentia socialis. Wyszynski Card. Stephanus, Gnesnensis et Varsaviensis archiepiscopus. Illi B. P. epistulam scribit quinquies centenaria redeunte memoria ab ortu Nicolai Copernici, 149; rursus ei nuntium mittit, quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali, 649. U Y Udalricus (S.), Millesimo expleto anno e pientissimo eius obitu, B. P. epistulam mittit card. Leoni Iosepho Suenens, Mechliniensi-Bruxellensi archiepiscopo ut celebritatibus praesideat in urbe Augusta Vindelicorum, 363. Yoshimatsu Noguchi Dominicus, Hiroshimaënsis episcopus. Illi B. P. nuntium mittit cum decem conderentur lustra ex quo illud territorium ecclesiasticum in Vicariatum Apostolicum erectum est, 287. Unctio Infirmorum (Sacramentum). Ritus essentialis Sacramenti Unctionis Infirmorum statuitur ac declaratur, 6; Approbatur «Ordo unctionis infirmorum eorumque pastoralis curae» a S. Congregatione pro Cultu Divino recognitus^; Ordo Unctionis infirmorum eorumque pastoralis curae, editur, 275. Universitates 8tudiorum : — Catholica Campinensis in Brasilia pontificio titulo decoratur, 446. — Pontificium Athenaeum Salesianum Studiorum Universitatis titulo et honore decoratur, 481. z Zambemardi Iosephus, Congregationis Vallis Umbrosae Ordinis S. Benedicti abbas generalis. Illi B. P. epistulam mittit, novies impleto saeculo e pientistissimo obitu S. Ioannis Gualberti, eiusdem monastici Instituti patris legiferi, 434. Zonfrilli Maria Teresia (S. D.), soror professa Congregationis Filiarum a Domina Nostra ad montem Calvariae. Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 461. ADDENDA in vol. L X V (1973) ET CORRIGENDA Commentarii ACTA APOSTOLICAE SEDIS pag. 522, linea tricésima quarta, loco mons. Anda; legatur mons. Auda. pag. 629 linea nona, post nomen Alexandro, addatur verbum dicatum. SEXAGESIMUM QUINTUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS « ACTA APOSTOLICAE SEDIS » ABSOLVITUR DIE XXXI M. DECEMBRIS A. MCMLXXIII T Y P I S POLYGLOTTIS VATICANIS Anno X L I V Gitta del Vaticano, martedì, 19 giugno 1973 Num. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA Pontificato DEL VATICANO di S. S. P a o l o VI - A n n o X N. X C I I I - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli per commemorare il quinto centenario della nascita di Nicolò Copernico. 19 giugno 197S LA P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO DELLA C I T T À DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Visti gli art. 2 e 20 lett. o n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di quattro francobolli per commemorare il quinto centenario della nascita di Nicolò Copernico, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in calcografìa ad un colore su carta bianca, hanno le seguenti caratteristiche : 18 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento dimensioni : mm. 30 x 40, compresa la dentellatura, formato verticale ; valori : L. 20, L. 50, L. 100, L. 130 ; soggetti : i valori da L. 20 e da L. 100 riproducono una veduta della città di Thorn, tratta da un originale in possesso dell'Accademia delle Belle Arti di Vienna; i valori da L. 50 e da L. 130 riproducono un ritratto di Copernico in età matura, tratto da un dipinto conservato presso la Biblioteca Nazionale Austriaca; i quattro valori recano, in alto, la leggenda in lingua latina (( NICOLAUS COPERNICUS TORUNUM 1473 » , che è disposta al centro su due righe nei valori da L. 20 e da L. 100, e a destra su tre righe nei valori da L. 50 e da L. 130; sotto al soggetto, tutti i francobolli recano la dicitura (( POSTE VATICANE » , seguita dalla indicazione dei rispettivi valori in cifre arabiche. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 1.400.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciannove giugno millenovecentosettantatre. Card. VILLOT, Presidente GIOVANNI SERGIO LUIGI Card. GUERRI, Pro Presidente Card. TRAGLIA MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG GIOVANNI GIUSEPPE GIUSEPPE GIACOMO Card. W R I G H T Card. P A U P I N I Card. VIOLARDO Anno X L I V Città del Vaticano, lunedì, 15 ottobre 1973 Num. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno XI N. XCV - Decreto della Pontificia Commissione per Io Stato della Città del Vaticano con il quale è promulgato il Regolamento interno della Direzione delle Ville Pontificie. 15 ottobre 1978 LA P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO DELLA C I T T À DEL V A T I C A N O Visto il Regolamento per l'Azienda autonoma delle Ville Pontifìcie di Castel Gandolfo ed annessi, 5 dicembre 1932, N . XXXIV; Vista la legge sul governo dello Stato della Città del Vaticano, 24 giugno 1969, N. L I ; Ha emanato il presente decreto, con il quale è promulgato il R E G O L A M E N T O D E L L A D I R E Z I O N E D E L L E I N T E R N O V I L L E P O N T I F I C I E I l Palazzo Pontifìcio, le Ville Barberini e Cybo, nonché tutte le proprietà della Santa Sede, annessi e dipendenze, siti nei Comuni di Castel Gandolfo e di Albano Laziale, dipendono dalla Pontifìcia Com- 26 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento missione per lo Stato della Città del Vaticano, che li amministra attraverso la Direzione delle Ville Pontifìcie, secondo le modalità stabilite dal presente Regolamento. Art. 1. - La Direzione delle Ville Pontifìcie provvede alla manutenzione e all'amministrazione del Palazzo Pontificio, delle Ville Barberini e Cybo, e delle proprietà della Santa Sede, annessi e dipendenze, site nei Comuni di Castel Gandolfo e di Albano Laziale, come dall'allegato (( A » unito al presente Regolamento. La Direzione esercita i propri compiti nell'ambito e con l'osservanza delle direttive impartite dalla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. TITOLO I Del Direttore e delle sue attribuzioni Art. 2. - Alla Direzione è preposto un Direttore, nominato dal Sommo Pontefice. Il Direttore ha la responsabilità, secondo le direttive impartite dalla Pontifìcia Commissione, della gestione tecnica ed amministrativa dei vari servizi, della conservazione del patrimonio affidato alla sua custodia, della esecuzione di quanto è necessario alla manutenzione di tale patrimonio, della cura dei giardini e dell'incremento della produzione agricola della fattoria; egli, per compiere atti che esorbitino dall'amministrazione ordinaria, dovrà ottenere la preventiva autorizzazione dalla Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. Il Direttore deve richiedere l'intervento degli Uffici e dei Servizi del Governatorato ogni volta che si rendano necessari atti legali od amministrativi o lavori di carattere straordinario. A lui è delegata la rappresentanza della Santa Sede nei consorzi di utenza delle acque di Palazzolo e del lago di Albano, per tutto quanto si riferisce all'ordinaria amministrazione. A lui è, altresì, delegata dalla Pontificia Commissione la stipulazione dei contratti di locazione riguardanti gli immobili affidati all'amministrazione della Direzione delle Ville Pontificie di Castel Gandolfo, sentito il parere dell' Ufficio legale del Governatorato. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 27 In armonia con le disposizioni impartite dalla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano, il Direttore ha la responsabilità dell'accesso alle Ville dei visitatori e delle persone comunque estranee al personale addetto ai servizi. Il Direttore, in conformità alle disposizioni dettate dalla Pontificia Commissione, cura l'osservanza delle norme relative al personale ed alle famiglie di questo, autorizzate dalla Pontifìcia Commissione ad abitare nell'interno delle Ville. TITOLO I I Dei Servizi dipendenti dalla Direzione Art. 3. - Segreteria. La Segreteria è retta dal Segretario di Direzione, che opera in conformità alle direttive impartite dal Direttore ed ha la responsabilità del normale funzionamento dei servizi della Direzione, per quanto riguarda le questioni di ordine amministrativo e disciplinare. Egli cura la corrispondenza e custodisce l'inventario dei beni mobili e l'archivio della Direzione. Provvede, in conformità alle direttive del Direttore, alla contabilità ordinaria della Direzione e agli adempimenti di carattere statistico, economico e contabile, nonché a tutti gli atti che comportano movimenti di cassa. Da lui dipende l'utilizzazione del personale addetto alla Segreteria. Il Segretario supplisce il Direttore, in caso di assenza o impedimento di questi, in tutti gli atti relativi alla ordinaria amministrazione. Il Segretario deve essere munito di laurea in una disciplina confacente alle sue attribuzioni. Art. 4. - Servizio giardini ed agrario. Il Servizio giardini ed agrario è retto da un Capo Servizio che, in osservanza alle direttive impartite dal Direttore, ha la responsabilità della coltivazione e manutenzione dei giardini, delle serre, del patrimonio arboreo delle Ville e degli annessi esterni, nonché delle colture, delle piantagioni e degli allevamenti del bestiame. Egli provvede, altresì, sempre in conformità alle Direttive del 28 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Direttore, alla raccolta, lavorazione e vendita dei prodotti floricoli, agricoli, zootecnici e derivati. Da Ini dipendono la disciplina e l'utilizzazione del personale addetto ai giardini e alla fattoria. Il Capo del Servizio giardini ed agrario deve essere munito di titolo di studio adeguato alle mansioni che dovrà svolgere. Art 5. - Servizio tecnico. Il servizio tecnico è retto da un Capo Servizio che, in osservanza alle direttive impartite dal Direttore, ha la responsabilità della buona conservazione degli immobili, nonché della piena efficienza e funzionalità degli impianti idraulici, elettrici, termici e telefonici (escluso quanto di competenza del Servizio dei telefoni del Governatorato), e comunque di tutte le installazioni meccaniche esistenti negli immobili affidati alla cura della Direzione, nei giardini e nella fattoria. Il Capo del Servizio ha anche la responsabilità dell'autoparco delle Ville, compresa la manutenzione dei macchinari agricoli. In conformità alle direttive del Direttore cura la realizzazione dei servizi speciali che la Direzione deve assicurare durante il periodo di permanenza del Sommo Pontefice a Castel Gandolfo. Da lui dipende la disciplina e l'utilizzazione del personale addetto alla custodia degli ingressi del Palazzo Pontificio e delle Ville, alla autorimessa, alla falegnameria, alle apparecchiature elettriche ed alla manutenzione degli impianti elettrici e idraulici, nonché di quello addetto alla edilizia, alla pulizia, manutenzione, custodia e sorveglianza dei palazzi e di tutto quanto in essi contenuto. Il Capo del Servizio tecnico deve essere munito di titolo di studio adeguato alle mansioni che dovrà svolgere. TITOLO I I I Gestione ed amministrazione Art. 6. - Il Direttore ha in consegna tutti gli immobili, le strade, le costruzioni, i manufatti, i giardini, le piantagioni ed i marmi. Egli tiene un inventario del mobilio, degli arredi e degli oggetti d'arte, collocati nei Palazzi e nelle Ville Pontifìcie, nonché di tutti i macchinari, utensili, ecc., in dotazione ai vari servizi. Il Direttore è, altresì, responsabile della tenuta dei libri contabili. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 29 Art. 7. - Bilancio e contabilità. La direzione delle Ville Pontifìcie redige nn suo bilancio preventivo che deve essere presentato dal Direttore, entro il 31 ottobre di ogni anno, alla Segreteria Generale per la elaborazione da parte della Ragioneria Centrale del bilancio del Governatorato che dovrà essere approvato dalla Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. Con le stesse modalità entro il 28 febbraio deve essere presentato il bilancio consuntivo. Jusb Direzione, peraltro, presenta mensilmente all'ufficio della Ragioneria Centrale la prima nota ed il movimento di cassa e provvede a versare l'eccedenza. TITOLO I V Organico del personale Art. 8. - Il personale è assunto dalla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano secondo le modalità di cui al Regolamento generale per il personale di ruolo dipendente dallo Stato della Città del Vaticano, in data I luglio 1969, N. L I I , ed alle modifiche ad esso apportate col Decreto JS. LXXXVII, in data 28 novembre 1972. L'organico del personale di ruolo è riportato nelle distinte carriere e nelle rispettive classi, in conformità al Regolamento ed alle modifiche di cui al primo comma del presente articolo. o T TITOLO V Orario, prestazioni straordinarie, ferie Art. 9. - Il personale osserva di norma l'orario settimanale stabilito dalla normativa di cui all'articolo 8, primo comma, del presente Regolamento. In considerazione della esigenza di predisporre servizi speciali durante la permanenza del Sommo Pontefice a Castel Gandolfo e di assicurare turni particolari, stagionali o festivi, la Direzione potrà fissare orari e turni speciali per i servizi le cui necessità lo richiedano. Art. 10. - I servizi che comportino prestazioni straordinarie con obbligo di presenza eccedenti le sette ore giornaliere e con carattere di 30 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento continuità verranno compensati in misura da stabilirsi caso per caso, previa approvazione della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. Art. 11. - Il periodo di godimento delle ferie annuali, in deroga a quanto stabilito dall'articolo 59 del Regolamento Generale per il personale di ruolo dipendente dallo Stato della Città del Vaticano in data 1° luglio 1969, IST. L U , decorre dal I gennaio ed ba termine con il 31 dicembre. o Art. 12. - Per quanto non è previsto nel presente Regolamento si applicano le norme del Regolamento Generale per il personale di ruolo dipendente dallo Stato della Città del Vaticano, in data I luglio 1969, N . L U , e le modifiche ad esso apportate col decreto N . LXXXVII, in data 28 novembre 1972. o Il presente Regolamento abroga il « Regolamento per l'Azienda Autonoma delle Ville Pontifìcie di Castel Gandolfo » del 5 dicembre 1932, N . XXXIV, ed entrerà in vigore il giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quindici ottobre millenovecentosettantatre. Card. VILLOT, Presidente SERGIO Card. GUERRI, Pro Presidente GIOVANNI L U I G I Card. TRAGLIA MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG GIOVANNI GIUSEPPE Card. WRIGHT GIUSEPPE Card. P A U P I N I GIACOMO Card. VIOLARDO Allegato A P R O P R I E T À D E L L A SANTA SEDE IN CASTEL GANDOLFO E A L B A N O L A Z I A L E EXTRATERRITORIAL! : 1. Complesso delle Ville Pontificie di Castel Gandolfo, costituito dal Palazzo Apostolico con adiacenze e pertinenze, dal Giardino del Moro, dal Palazzo e dalla Villa ex Barberini, dalla Villa Cybo e dall'oliveto ex Baccelli. 2. Casa popolare Benedetto XV, situata nel territorio di Villa Cybo. 3. Casa in Castel Gandolfo, via delle Scuole Pie, n. 2 e 7. 4. Casa popolare S. Pio X in Castel Gandolfo, via Prati, n. 1. 5. Chiesa di S. Tommaso da Villanova e annessa casa parrocchiale sulla piazza della Libertà in Castel Gandolfo, con ampi locali al piano terreno. 6. Portico dei Pellegrini in Castel Gandolfo, piazza della Libertà. 7. Stabile in Castel Gandolfo, via Massimo d'Azeglio con locali al pianterreno ai numeri 4, 5, 6, 7, 11 ed al piano superiore cinema parrocchiale e locali per le attività giovanili cattoliche. 8. Casa delle Maestre Pie Filippini e scuola elementare femminile nella Villa Cybo. 9. Palazzo Cybo in via S. Giovanni Battista de la Salle. 10. Stabile sulle sponde del lago di Albano con impianto di sollevamento delle acque, con terreno annesso e striscia di terreno della larghezza di m. 4 che va dal detto terreno, attraverso il bosco Comunale, sino al serbatoio sito nella villa ex Barberini. 11. Palazzetto sito in Albano Laziale, piazza L. Sabatini, n. 1, destinato alle opere parrocchiali. 12. Conventi delle Suore Clarisse e delle Monache Basiliane, siti in Albano Laziale, piazza L. Sabatini, numeri 2, 3, 4, 5, 6 e via Cairoli, n. 43. 13. Piano viabile e pertinenze della strada di Sant'Antonio (adibita a pubblico passaggio). 32 NON Acta Apostolicae Sedis - Supplemento EXTRATERRITORIAL! : 14. Casa in Castel Gandolfo. via C. Rosselli, numeri 19, 21, 23. 15. Tre grandi vani sulla piazza del Fontanile a Castel Gandolfo. 16. Stabile in Castel Gandolfo, via Garibaldi, numeri 8, 10, 12, 14. 17. Stabile in via Garibaldi, n. 16 (ex villa Brazzà) in Castel Gandolfo. 18. Oratorio Salesiano in Castel Gandolfo, via del Fosso, con abitazione del custode e terreno annesso di circa mq. 1000. 19. Abitazione e cantina in via del Fosso. 20. Villa Pax in Castel Gandolfo, via del Palazzo Pontificio, n. 3 e parco annesso di circa 2 ettari. 21. Villino ex Costantini in Castel Gandolfo, via del Palazzo Pontificio, n. 1 e terreno annesso. 22. Villino ex Di Stefano, sito in Castel Gandolfo, viale Pio X I , con annesso giardino. 23. Abitazione in Castel Gandolfo, via C. Battisti, n. 17. 24. Piccolo stabile in Castel Gandolfo, piazza C. Battisti, nn. 22 e 23 (escluso piano terreno). 25. Scuola Pontifìcia Paolo VI in località Ibernesi, con annesso giardino. 26. Complesso della Villa degli Ibernesi, con parco annesso. 27. Pineta adiacente al Giardino del Moro in Castel Gandolfo, tra la via Card. Merry del Val e via del Palazzo Pontificio. 28. Piano viabile e pertinenze stradali della Strada Statale 216 Maremmana 3° tra il km. 25,040 e il km. 26,800 (Galleria di Sotto) e tra il km. 23,900 e il km. 24,450 (via di Marino). Il piano viabile è in uso all'ANAS ed accatastato alla stessa. 29. Piano viabile e pertinenze stradali della (( Galleria di Sopra ». Il piano viabile è in uso alla Provincia ed accatastato alla stessa. 30. Piano viabile e pertinenze stradali della Strada dell'Ercolano. In uso al Comune di Castel Gandolfo e accatastato allo stesso. 31. Relitti stradali, già sede viaria dell'antica strada Alessandrina. 32. Piccoli appezzamenti di terreno antistanti il Palazzo Barberini e prospicienti il lago. 33. Piccolo terreno annesso alla Casa popolare S. Pio X in Castel Gandolfo. Anno X L I V Città del Vaticano, giovedì 15 novembre 1973 Num. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTA DEL VATICANO alii Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno XI N. X C V I - Legge che autorizza la coniazione ed emissione di monete per l'anno 1973. 15 novembre 1973 PAOLO PP. VI Di Nostro moto proprio e certa scienza, con la pienezza della Nostra sovrana autorità; Vista la legge monetaria 31 dicembre 1930, n. XXI; Vista la legge 30 dicembre 1959, n. XI, con cui sono determinate nuove caratteristiche per le monete vaticane; Vista la Convenzione monetaria sottoscritta il 9 agosto 1971 nella Città del Vaticano tra lo Stato della Città del Vaticano e Vitalia; Abbiamo ordinato e ordiniamo quanto appresso, da osservarsi come legge dello Stato; Art. 1. - È autorizzata la coniazione e la emissione di monete metalliche del valore nominale di L. 1, L. 2, L. 5, L. 10, L. 20, L. 50, L. 100, L. 500, aventi le caratteristiche tecniche di cui all'articolo 2 della legge 30 dicembre 1959, n. X I . Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 34 Art. 2. - Le caratteristiche artistiche delle monete di cui all'articolo 1 sono le seguenti : nel diritto : lo stemma del Regnante Pontefice, con intorno la scritta : * PAULUS * V I * P. M. * A. XI * MCMLXXIII * ; nel rovescio : per le monete da L. 500 : il soggetto è rappresentato da una spiga e un grappolo d'uva; per le monete da L. 100 : il soggetto è rappresentato da una colomba che stringe col becco un ramoscello dì olivo; per le monete da L. 50 : il soggetto è rappresentato da un ramo di olivo con foglie e frutti; per le monete da L. 20 : il soggetto è rappresentato da un cervo che si disseta ad una fonte; per le monete da L. 10 : il soggetto è rappresentato da un pesce ; per le monete da L. 5 : il soggetto è rappresentato da un pellicano in atto di imboccare i piccoli; per le monete da L. 2: il soggetto è rappresentato da un agnello; per le monete da L. 1 : il soggetto è rappresentato da rami di palma ; tutte le monete recano intorno al soggetto la scritta : CITTÀ DEL VATICANO e in basso l'indicazione del valore. Le parole della dicitura sono intervallate da asterischi. Le monete da L. 100, L. 50, L. 2, hanno il bordo circolare esterno godronato; le monete da L. 20, L. 10, L. 5, L. 1, hanno il bordo circolare esterno liscio; la moneta da L. 500 reca, sul bordo circolare esterno, la scritta in rilievo: I N • NOMINE • DOMINI + + + . Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 35 Art. 3. - Le monete di cui agli articoli precedenti saranno emesse nei quantitativi di cui appresso : Monete Monete Monete Monete Monete Monete Monete Monete da da da da da da da da 1 L. 2 L. L. 5 L. 10 L. 20 L. 50 L. 100 L. 500 pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi 132.000 132.000 132.000 170.000 210.000 750.000 830.440 145.000 pari pari pari pari pari pari pari pari a a a a a a a a L. L. L. L. L. L. L. L. 132.000 264.000 660.000 1.700.000 4.200.000 37.500.000 83.044.000 72.500.000 L. 200.000.000 Art. 4. - La presente legge entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Comandiamo che l'originale della presente legge, munito del sigillo dello Stato, sia depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano, e che il testo corrispondente sia pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandando a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Data dal Nostro Palazzo Apostolico Vaticano il quindici novembre millenovecentosettantatre, anno XI del Nostro Pontificato. PAOLO PP. V I Città del Vaticano, martedì 27 novembre 1973 Anno X L Î V Num. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DELLO DELLA STATO DEL VATICANO CITTA Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno XI N". X C V I I - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli per commemorare l'ottavo centenario della morte del Patriarca Armeno S. Narsete Shnorali. #7 novembre 1973 LA P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO DELLA C I T T À DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di tre francobolli per commemorare l'ottavo centenario della morte del Patriarca Armeno S. Narsete Shnorali, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in calcografìa con fondo in offset di diverso colore per ciascun valore su carta bianca patinata, hanno le seguenti caratteristiche : 38 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento dimensioni: mm. 30x40, compresa la dentellatura, formato verticale ; valori : L. 25, L. 90, L. 180 ; soggetti : il valore da L. 25 riproduce la chiesa di S. Hripsime, vergine romana martirizzata in Armenia, come indica la duplice scritta in lingua latina e armena; il valore da L. 90 riproduce un caratteristico khatchkar armeno, stele in pietra con la raffigurazione della Croce, e la dicitura « segno di vittoria » scritta in lingua armena ; il valore da L. 180 raffigura il Santo Patriarca, come indica la scritta in lingua armena, nell'aspetto che viene tramandato dalla tradizione miniaturistica armena; i tre francobolli recano, in alto, la leggenda in lingua latina « s. NEUSES SHNORALI 1102-1173 » e l'indicazione dei rispettivi valori in cifre arabiche, in basso la dicitura « POSTE VATICANE » . Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 1.350.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventisette novembre millenovecentosettantatre. GIOVANNI SERGIO Card. V I L L O T , Presidente Card. GUERRI, Pro Presidente L U I G I Card. TRAGLIA MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG GIOVANNI GIUSEPPE Card. W R I G H T GIUSEPPE Card. PAUPINI GIACOMO Card. VIOLARDO