ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE AN. ET VOL. L X X I I I TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS M-DCCCCLXXXI 31 Ianuarii 1981 An. et vol. LXXIII N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I IPILENSIS In Insulis Philippinis nova conditur Praelatura cognomine Ipilensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Rerum usu docti, universae Ecclesiae Rectores, bene scimus quantopere apta finium delineatio atque constitutio animorum bono conducere possit : ea enim, si temporum atque fidelium necessitatibus fuerit accommodata, tum incommodis illis medetur, quae rectae Ecclesiarum administrationi obstent, tum efficit ut ea, per quae Dei sermo facilius : 11 novembre » AI 6 dicembre » AI 19 gennaio 1981 AI sig. sig. sig. sig. sig. sig. Mario Bricchi (Milano). Leslie Max Necker (San Antonio). Rudolph William Richter (San Antonio). Orlando Lefèvre (Roma). Tito De Micheli (Roma). Heribert Franz Köck (Vienna). La Commenda delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 24 luglio 1980. Al sig. Ludwig Freibüter (Köln). 25 » » Al sig. Louis Rousseau (Parigi). 15 settembre » Al sig. Temistocle Nencini (Siena). Al sig. Sean Joseph Burke (San Antonio). 24 » » » Al sig. Jesus Maura Cardenas (San Antonio). » » » Al sig. John Joseph Cegelski (San Antonio). Al sig. Francis Edward O'Neill (San Antonio). » Al sig. Ruf us Alfred Stevenson (San Antonio). » » » » Al sig. Francis Cullen Sullivan (San Antonio). Al sig. George Alfred Volz (San Antonio). » » » Al sig. August Joseph Watzlavick (San Antonio) » » » Al sig. Joseph Lee Welch (San Antonio). 8 novembre » Al sig. Willi Gerwinn (Köln). 14 » » Al sig. Vincenzo Del Pinto (Roma). 17 » » Al sig. Max Schlereth (München und Freising). 1 dicembre » Al sig. Attilio Daciano Colbacchini (Padova). Il Gavalierato delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile. 11 luglio 12 agosto 1980. Al Al Al » 29 settembre » Al 30 » » Al » » » Al 9 ottobre » Al » » » Al » » » Al 8 novembre » Al Al 20 Al 28 » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Gianenrico Lino Daniele Macchi Franz-J. Gerckens (Köln). Arnold Wolff (Köln). Alberto Lanter (Basilea). Renato Carraro (Vicenza). Bortolo Danese (Vicenza). Agop Aslo (Damasco). Louis Cachecho (Damasco). Sarkis Mardirossian (Damasco). André Dagois (Nantes). July Lambert (Rouen). Jean de Sallmard (Belley). 141 Acta 142 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1 dicembre 1980. Al sig. Sergio Manganaro (Roma). 23 » Al sig. Giustino Romolini (Sansepolcro). Al sig. Francesco Piccolo Bruneiii (Sansepolcro). » La Gommenda con Placea dell''Ordine di san Silvesti-o Papa: 16 luglio 1980. AI sig. Bartlmä Hasenauer (Salzburg). La Placea dell''Ordine di san Silvestro Papa: 17 dicembre 1980. Al sig. Hans Franc (Vienna). La Gommenda delV Ordine di san Silvestro Papa, classe civile: 29 febbraio 1980. Al sig. Friderico Berg (Eisenstadt). » » » AI sig. Ioanni Jandrasits (Eisenstadt). 24 marzo » AI sig. Max Effenberger (Salzburg). 3 giugno » AI sig. Rudolf Ferdiny (Salzburg). 9 luglio » AI sig. Ernst Weinkamer (Salzburg). 16 » » AI sig. Herbert Vogel (Salzburg). 23 settembre » AI sig. Joseph Hof er (St. Pölten). » » » AI sig. René Orevecöeur (Namur). 29 » » AI sig. Jean Jacques Masquelin (Malines-Bruxelles). 30 AI sig. Wilhem Schmitz (Aachen). » AI sig. Bernhard Jarzynka (Marines-Bruxelles). 1 ottobre » 28 novembre » AI sig. Aniello De Filippis (Monreale). 1 dicembre » AI sig. Roberto Barahona Silva (Santiago de Chile). » » » AI sig. Pablo Casanegra Prnjat (Santiago de Chile). AI sig. Juan Ignacio Monge Espiñeira (Santiago de Chile) » » AI sig. Ramón Ortuzar Escobar (Santiago de Chile). » » AI sig. Carlos Quintana Villar (Santiago de Chile). » » » AI sig. Luis Vargas Fernández (Santiago de Chile). » » AI sig. Juan de Dios Vial Correa (Santiago de Chile). AI sig. Salvador Vial Urrejola (Santiago de Chile). » AI sig. Alberto Lucchini Albertalli (Santiago de Chile). » AI sig. Hugo Salvestrini Ricci (Santiago de Chile). » » 12 » Al sig. Alfredo Lombardi (Roma). 17 » » AI sig. Luigi Merola (Italia). 30 » » AI sig. TJbaldo Zueca (Roma). 7 gennaio 1981. AI sig. Sergio Guerrina (Italia). 17 » AI sig. Giovanni Ugo (Roma). 19 » » AI sig. Camillo Alessandrelli (Roma). 22 » » AI sig. Rutilio Serafini (Frascati). Diarium Romanae Curiae 143 Il Cavalierato delV Ordine di san Silvestro Papa: 13 marzo 1980. Al sig. Herzert Mayer (München und Freising). 24 » » Al sig. Josef Stöger (Salzburg). Al sig. Anton Klieber (Innsbruck). 6 luglio Al sig. Josef Hofmann (Salzburg). » 9 31 luglio 1980. Al sig. Paul Wallraf (Köln). Al sig. Heinrich Weiler (Köln). 12 agosto 12 setiembre » Al sig. Franciscus Hadrianus Bibo (Rotterdam). » » » Al sig. Henricus Bernardus Joannes Sjabbo Sterk (Rot terdam). 15 » » Al sig. Alfred Wintgens (Haarlem). Al sig. Joanni J. Van Hattum (Haarlem). » » Al sig. Joseph G. van Thor (Roermond). 29 » » Al sig. Joanni Brandstetter (St. Pölten). Al sig. Hermano Joanni Lubbers (Roermond). » » Al sig. Oesare Deiana (Roma). 30 15 ottobre » Al sig. Alan Ruthven (Sydney). 21 » » Al sig. John Brosnan Sydney). Al sig. Herbert Laufenburg (Köln). 8 novembre 20 » » Al sig. Otto Von Andrian Werburg (Würzburg). 2 dicembre » Al sig. Pier Luigi Bonafede (Apuania). 5 » » Al sig. Giuseppe Rohrer (Basilea). 19 gennaio 1981. Al sig. Franco D'Ovidio (Roma). )) NECROLOGIO 13 novembre 1980. Mons. Giovanni Bizzo, Arcivescovo già di Rossano e Cariati (Italia). 30 dicembre » Mons. Giuseppe Carraro, Vescovo già di Verona (Italia). » » » Mons. Bernard Czapliñski, Vescovo di Chelmno (Polonia). 17 gennaio 1981. Mons. Hugo Aufderbeck, Vescovo tit. di Arca di Fenicia. » » » Mons. Louis Joseph Cabana, P. A., Arcivescovo tit. di Carallia. » » » Mons. Francis P. Leipzig, Vescovo già di Baker (U.S.A.). 18 » » Mons. Benjamin Ibberson Webster, Vescovo già di Peterborough (Canada). 23 » » Mons. Maurice Schexnayder, Vescovo già di Lafayette (U.S.A.). 28 » » Mons. Giuseppe Lenotti, Arcivescovo di Foggia e Vescovo di Bovino e di Troia (Italia). 144 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 gennaio 1981. Mons. John Gordon, Arcivescovo tit. di Mcopoli al Nesto. » » » Mons. Louis Marie Fernand de Bazelaire de Ruppierre, Arcivescovo già di Chambéry, Saint Jean-deMaurienne e Taren taise (Francia). » » » Mons. Jôzsef Winkler. Vescovo tit. di Dadima. N. 2 2 Martii 1981 An. et vol. LXXÍII ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM Directio: OFFICIALE Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I CIVITAS REGALENSIS Praelatura Cluniensis per Apostólicas Litteras sub plumbo datas Episcopus 1 titulo Doritanus *ad gradum dioecesis nomine Civitatis Regalensis evecta planius describitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Constat Militarium Ordinum Sancti Iacobi, Calatravae, Alcantarae et Montesiae Prioratum, id est Praelaturam Cluniensem, per Apostolicas Litteras « Ad Apostolicam » die xvin mensis Novembris anno MDCCCLXXV datas conditum esse eiusque regimen peculiari iure ipsi Episcopo titulo Doritano traditum. Illorum tamen Ordinum Militibus anno MCMXXXI sublatis ob mutata rerum adiuncta, talis Praelatura impetravit sive ad tempus sive in perpetuum ut communi iuri Hispanicarum dioecesium proprio subiceretur. Propterea Praelatus Cluniensis, qui ceteroquin Episcopus residentialis re ibi haberi consuevit, nuper non dubitavit, consentiente Conferentia Episcopali Hispaniae, huic Apostolicae Sedi proponere ut Cluniensis Praelatura ad honorem eveheretur dioecesis proprium utque eius ipse sacrorum Antistes, a vinculo Doritanae Ecclesiae abso1 AAS 72 (1980), p. 258. 10 - A. A. S. 146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lutus, Episcopus Civitatis Regalensis renuntiaretur, servato historicam ob causam titulo Prioris Ordinum Militarium. Quoniam autem compertum habemus eidem rei assentiri Venerabilem Fratrem Aloisium Dadaglio, Archiepiscopum titulo Leriensem et in Hispania Apostolicum Nuntium, idemque consilium iis probari, quorum interest vel interesse censetur, Nos idcirco, preces admitientes Nobis adhibitas, de plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae hasce per Litteras memoratam Praelaturam in dioecesium numerum recensemus nomine Civitatis Regalensis appellandam iisdemque finibus circumscriptam quibus ad hunc usque diem ipsa Praelatura continebatur. Quare Episcopus Civitatis Regalensis vocabitur ipse pro tempore Antistes novae dioecesis, quae archidioecesi Toletanae suffraganea erit cuiusque proinde Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi pro tempore Toletani subicimus. Novae cathedrae episcopalis sedem constituimus in urbe vulgo (( Ciudad Real » basilicam que ibi exstantem Deo in honorem Beatae Virginis « del Prado )) dicatam Nos exornamus dignitate cathedralis templi, ceterorum videlicet eiusdem ordinis templorum iuribus et privilegiis ei datis ; insuper Episcopo pro tempore Civitatis Regalensis nunc tum honores et iura tribuimus tum officia et onera imponimus, quibus augentur et tenentur ceteri Episcopi eodem munere fungentes. Capitulum hactenus Ecclesiae Prioralis in Capitulum Cathedrale per has Litteras evehimus, eiusque dehinc eadem munera et iura erunt propria, quibus cetera Capitula Cathedralia Hispaniae ornantur, sacerdotes vero Capituli olim Prioraus idem officium in Capitulo Cathedrali retinebunt, quidquid est de vinculis honorificis cum Militaribus Ordinibus. Bona vero temporalia, quae adhuc ad Praelaturam Cluniensem pertinebant, posthac erunt dioecesis Civitatis Regalensis, quae in locum eius nunc succedit. De regimine huius dioecesis, de rebus administrandis, de eligendo Vicario Capitulari sede vacante, deque aliis id genus, ea omnino serventur, quae iure statuta sunt. Circa vitam ac regimen dioecesani Seminarii eaque omnia quae ad sacerdotalem tironum educationem et institutionem attinent, tum ius commune servetur, tum normae Decreti Vaticani II « Optatam totius » retineantur, tum etiam peculiares normae Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica editae. Statuimus praeterea ut clerus olim Cluniensis posthac novae dioecesi Civitatis Regalensis censeatur adscriptus. Hisce ipsis Apostolicis Litteris Venerabilem Fratrem Raphaelem Tori ja de la Fuente, hactenus Episcopum titulo Doritanum atque Praelatum Cluniensem, Nos de plenitudine eiusdem potestatis, qua fungimur, et ab omni vinculo Ecclesiae Doritanae absolvimus et Episcopum eligimus Acta Ioannis Pauli Pp. II 147 Civitatis Regalensis, cui patrem et pastorem praeficimus, servato titulo Prioris memoratorum Ordinum Militarium. Quod hisce Litteris Apostolicis statuimus, id exsequatur Venerabilis Frater Aloisius Dadaglio, quem diximus, a Nobis deputatus debitisque instructus facultatibus, haud excepta facultate eiusdem officii alicui presbytero subdelegandi in dignitate constituto. Denique, exsecutione peracta exaratisque actorum documentis, certa veraque exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis transmittantur. Apostolicas has Litteras Nos nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis rebus haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quarto mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo, Pontificatus Nostri secundo. AUGUSTINUS Card. CASAROLI © SEBASTIANUS Card. BAGGIO a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episc. Praefectus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco SB Plumbi In Beeret. Status tab., n. 88173 bis (anno 1981 subsign.). II ORLUANA Nova dioecesis in Nigeria nomine Orluana legitimo conditur iure. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Nuperius quidem exoptantes Venerabiles Fratres Nostri Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizationi praepositi ut convenientius prospiceretur Ecclesiae operi atque apostolatui in Nigeriae natione Catholicorum iam communitatibus insigniter florente suaderi Nobis censuerunt ut ex quibusdam ibi locis praesertim ad dioecesim Overriensem pertinentibus nova excitaretur sui iuris dioecesis. Nos autem probe cum noverimus idem consilium universis omnino placere quorum intersit hasce per Litteras de potestatis Nostrae Apostolicae plenitudine decer- 148 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nimus ea fierique iubemus quae sequuntur. Territorium inter limites civilis administrationis vulgo «Local Government Authority)) situm atque ex quattuor ((Local Government Councils» compositum vulgari nomine Orlu, Oru, Nkwerre Isu et Ideato necnon territorium paroeciae Sancti Gregorii in Uli civiliter in statu Anambra locatum sed ad dioecesim Overriensem pertinens — ab eadem dioecesi Overriensi distrahenda in novamque dioecesim Orluanam appellatione contrahenda curamus, quam simul Archidioecesi Metropolitanae Onitshaensi suffraganeam legitime subnectimus. Episcopalem novae huius dicionis sedem in urbe Orlu constituimus templumque ibi exstans Deo ipsi sub Sanctissimae Trinitatis titulo dicatum declaramus Nos cathedralem aedem atque statuimus ut pro canonicis destinentur consultores dioecesani ad iuris canonici normam. Quae demum hic praescripsimus ea volumus ad certum adducantur effectum a Venerabili Fratre Carolo Curis, Archiepiscopo titulo Medelitano Apostolicoque in Nigeria Pro Nuntio, aut a presbytero per eum rite delegato, necessariis et opportunis concessis facultatibus. Peracto denique hoc negotio exaratisque rerum gestarum documentis, certa omnium exempla ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione transmittentur consueta ratione signata sigilloque munita. Has Litteras Apostolicas tam nunc quam in posterum tempus ratas esse iubemus contrariis quibuslibet rebus neutiquam obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undetricesimo mensis Novembris anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evang. Praef. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Godefridus Mariani, Proton. Apost. Loco gß Plumbi In Secret. Status tab., n. 55856. Acta Ioannis Pauli Pp. II 149 LITTERAE APOSTOLICAE I Cathedrale templum archidioecesis S. Crucis de Sierra, in Bolivia, ad gradum Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Martyres, id est eos, qui vitae testimonio Christi fidem confirmaverunt, honorari a fidelibus et invocari, id quidem semper in more atque consuetudine Ecclesiae catholicae fuit, iam inde a primaeva christianae religionis aetate : non solum enim sunt illi amici dilectissimi Christi, qui se promisit eos confessurum esse apud caelestem Patrem, qui eum confessi essent coram hominibus (cf. Matth. 10, 32), sed etiam solliciti christianorum patroni, ad hominum preces accipiendas proclives. Qua re, cum Venerabilis Frater Aloisius Rodriguez Pardo, Archiepiscopus Sanctae Crucis de Sierra, suo ac suorum fidelium nomine, id ab hac Apostolica Sede petierit, ut cathedrale templum Ecclesiae suae ad dignitatem Basilicae Minoris eveheretur, Nos, re bene reputata, esse nempe illud et maiestate, et arte, et, quod maximum est, pietate illustre, quae ibi impense colitur erga Deum eiusque Matrem, atque singulari ratione erga S. Laurentium Märtyrern, cui templum est dicatum; bene fieri censuimus, si admotis precibus concederemos. Quae cum ita sint, iis probatis, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino hac de re egit, placet sacram aedem cathedralem archidioecesis Sanctae Crucis de Sierra, in Bolivia, titulo ac dignitate honestari Basilicae Minoris, factis nempe iuribus atque liturgicis concessionibus talium templorum propriis, modo servata sint quae decretum ((De titulo Basilicae Minoris» requirit, die vi datum mensis Iunii, anno MDCCCCLXVIII. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum optamus idque precibus a Deo petimus, ut auctus templi honor ad altiorem quoque stimulet animorum virtutem. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv mensis Novembris, anno MDCCCCLXXX, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 53328. 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Fit facultas sacras exuvias S. Antonii Patavini inspiciendi atque recognoscendi. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Sanctus Antonius, quem Lusitania nobilis terris edidisse gloriatur, non solum vitae sanctimonia excelsisque virtutibus, sed et evangelicae doctrinae splendore atque miraculorum Ínclita fama, velut splendidissimum sidus « orbem universum illuminavit et adhuc f ulgentissima luce collustrat » ; eiusque sepulcrum, quo ceu thesauro felix gaudet Patavina civitas, numquam intermissa Christifidelium veneratione ad nostra usque tempora inclaruit. Libet autem, septies iam centesimo ac quinquagesimo instante anno a beati huius Thaumaturgi obitu, facta praecipua memoratu digna, quae circa gloriosum sepulcrum atque continens templum saeculorum decursu gesta sunt, breviter evocare. Constat in primis sacrum Antonii corpus ex Arcellae suburbio, in quo sub vespere diei x i u Iunii, feria vi anno MCCXXXI, ad superos excesserat, in urbem Patavium gestiente populi multitudine delatum, in templo Sanctae Mariae Dei Genetricis primum fuisse depositum ; deinde post annos triginta duos venerandas exuvias rite recognitas in novam aedem ad eiusdem Sancti honorem magnificentissime exstructam, magna cum sollemnitate fuisse translatas. Haec omnia die VIII Aprilis, anno MCCLXIII, in octava Dominicae Resurrectionis peracta sunt, praesente S. Bonaventura, tunc Franciscalis Ordinis Generali Ministro. Qua occasione, prout historica tradiderunt monumenta, carne iam in pulverem redacta, lingua, quae Christi tuba exstiterat, sic integra rubensque reperta fuit, ut viventis hominis esse videretur. Quam seraphicus Doctor in manibus reverenter accepit, atque in divinas laudes prorumpens adstantibus ostendit ; quam et iussit seorsum honorifice collocari. Postea vero urna, sacras complectens reliquias, die x u i i Iunii, anno MCCCX, ad eum templi situm, in quo hucusque asservatur ut fertur, posita fuit. Nova dein exuviarum recognitio acta est die xv Februarii, anno MCCCL, adstante Vidone S. R. E. Cardinali de Francia, Clementis Papae VI Legato, qui, pietatis causa, ob insigne a S. Antonio receptum in vitae discrimine beneficium, Patavium adveniens, novam fieri curavit sacrorum ossium repositionem in arca, conspicuam vero capitis partem in pretiosissima theca, suis sumptibus affabre elaborata, reposuit. Ex Acta Ioannis Pauli Pp. II 151 quo tempore venerabilem urnam ad nostros usque dies clausam undequaque mansisse satis constat. Ipsum vero Patavinum S". Antonii templum, artis magnificentia ac iugi populorum veneratione clarum, ad Basilicae gradum ac dignitatem iamdiu evectum, Pius Papa XI, die xxv Maii, anno MDCCCCXXXII, Basilicae Pontificiae titulo decoravit. Nuper vero, cum septingentesimus et quinquagesimus annus a beati Antonii Patavini morte iam inmineret, dilectus Filius Vitalis Bommarco, Minister Generalis Ordinis Fratrum Minorum Conventualium — quorum curae Antoniana Basilica inde ab initiis concredita est — in eum potissimum finem ut gloriosi sepulcri conservationi aptius consuleretur simulque ea omnia removerentur, quae eius decorem, temporis usura aliisque de causis, imminuissent, enixas Nobis admovit preces, Venerabilis Fratris Antonii Mauro, Archiepiscopi titulo Thagastensis, ad Antonianam Basilicam hanc Pontificii Delegati, commendatione suffultas, ut necessaria et opportuna tribueretur facultas aream aperiendi, et S. Antonii, sacerdotis Ordinis Minorum et Ecclesiae Doctoris, reliquias recognoscendi ac denuo religiose componendi. His profecto expostulationibus bénévole concedere cupientes, totum negotium, ut in re tanti momenti, peculiari Commissioni ecclesiasticae moderatrici, cuius Praeses esset Venerabilis Frater Noster Petrus Palazzini, Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Praefectus, demandare opportunum duximus, eidemque alterum coetum, technicum, ut aiunt, adiicere. Itaque, harum Litterarum tenore, eidem Commissioni ecclesiasticae et coetui technico necessarias et opportunas concedimus facultates sepulcralem S. Antonii aream, inspectionis et recognitionis gratia, aperiendi eaque omnia exsequendi, quae necessaria vel utilia visa fuerint, tum ad tutiorem conservationem, tum ad aptiorem venerandae arcae custodiam, attenta peculiari Promotoris Fidei instructione, ita quidem ut essentialis eiusdem arcae situs et conformatio intacta maneant, nec quidquam ex sacris ossibus distrahatur, exceptis minoribus quibusdam particulis quae disiecta forte inveniantur, de licentia dumtaxat Commissionis Praesidis. Sacris demum exuviis dignum in modum denuo compositis, obseretur urna, atque sigillis communiatur ; arca vero secundum primigeniam formam, circumcludatur, nullo umquam tempore absque Romani Pontificis venia deinceps aperienda. Omnium autem quae peracta fuerint accurata per Notarium scripto fiat relatio, authenticis provisis exemplaribus, quorum alterum Sacrae Congregationi pro Causis Sanctorum tradatur, alterum in tabulario Patavini Coenobii S. Antonii asservetur. Contrariis quibusvis mi- Acta 152 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nime obstantibus, servatisque legibus liturgicis aliisque normis in sacrarum reliquiarum recognitione servandis. Datum Bomae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die i mensis Ianuarii, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco SS Sigilli In Secret. Status tao., n. 56499. HOMILIA Calendis Ianuariis a. 1981 in Basilica Petriana habita. 1. «...quando venne la pienezza del tempo, / Dio mandò il suo Figlio, nato da donna )). Sono parole di San Paolo, riportate dall'odierna liturgia. a La pienezza del tempo ... ». Queste parole hanno oggi una particolare eloquenza, atteso che per la prima volta ci è dato di pronunciare la nuova data, e cioè il nome del nuovo anno solare : il 1981. Così avviene ogni anno nel giorno del primo gennaio. Passano gli anni, cambiano le date, trascorre il tempo. Col tempo passa anche tutta la natura, nascendo, sviluppandosi, morendo. E passa anche l'uomo; ma egli passa coscientemente. Ha la coscienza del suo passare, la coscienza det tempo. Col metro del tempo egli misura la storia del mondo e soprattutto la propria storia. Non soltanto gli anni, i decenni, i secoli, i millenni, ma anche i giorni, le ore, i minuti, i secondi. La liturgia di oggi ci dice, con le parole di San Paolo, che il tempo, che è il metro del passare degli esseri umani nel mondo, è sottoposto anche ad un'altra misura, e cioè, alla misura della pienezza, che proviene da Dio: la pienezza del tempo. Infatti nel tempo — nel tempo umano, terreno — Dio porta a compimento il suo eterno progetto di amore. Mediante l'amore di Dio, il tempo viene sottomesso all'Eternità e al Verbo. Il Verbo si fece carne ... nel tempo. Gli anni, che passano, che terminano il 31 dicembre e iniziano di 1 1 Gal 4, 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 153 nuovo il primo gennaio, passano in realtà confrontandosi con quella pienezza, che proviene da Dio. Passano di fronte all'Eternità e al Verbo. Ogni anno del calendario umano porta, insieme con il tempo, una certa particella del « Kairos » divino. Ciascuno inizia, dura e trapassa in relazione a quella pienezza del tempo che è da Dio. Occorre rendersi conto di ciò, in modo particolare, oggi, che è il primo giorno dell'Anno Nuovo. 2. Quanto fortemente e splendidamente questa realtà si mette in evidenza, quando ci rendiamo conto che questo primo giorno dell'Anno Nuovo è contemporaneamente il giorno dell'ottava di Natale. Il nuovo anno nasce nello splendore del mistero in cui si è rivelata la « pienezza del tempo ». «Dio mandò il suo Figlio, nato da donna». E appunto verso questa Donna, verso la Madre del Figlio di Dio, verso la Theotokos si rivolgono oggi, all'inizio dell'Anno Nuovo, in modo speciale, il pensiero e il cuore della Chiesa. Maria è presente durante tutta l'ottava; tuttavia la Chiesa desidera venerarLa particolarmente oggi, con un giorno tutto suo : la festività della Maternità Divina di Maria. Ad Essa, quindi, alla Maternità mirabile della Vergine di Nazaret, legata alla (( pienezza dei tempi », noi ci rivolgiamo mediante questo inizio dell'anno che porta in sé il giorno d'oggi. E ricordiamo che è l'inizio dell'Anno del Signore 1981, nel quale risuoneranno con eco lontana nei secoli le date commemorative dei due importanti Concili dei primi tempi della Chiesa, rimasta una ed unica nonostante l'insorgere delle prime grandi eresie. Infatti nell'anno 381 avvenne il primo Concilio di Costantinopoli che dopo il Concilio di Nicea, fu il secondo Concilio Ecumenico della Chiesa e al quale dobbiamo il (( Credo )) che è recitato costantemente nella liturgia. Una eredità particolare di quel Concilio è la dottrina sullo Spirito Santo così proclamata nella liturgia latina : Credo in Spiritum Sanctum Dominum et vivificantem, qui ex Patre Filioque procedit — (la formulazione della teologia orientale dice invece : qui a Patre per Filium procedit) —. Qui cum Patre et Filio simul adoratur et conglorificatur, qui locutus est per prophetas. E, in seguito, nell'anno 431 (1550 anni fa) fu celebrato il Concilio di Efeso, che confermò, con immensa gioia dei partecipanti, la fede della Chiesa nella Maternità Divina di Maria. Colui, che «nacque da Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 154 Maria Vergine», come uomo è insieme il vero Figlio di Dio, «della stessa sostanza del Padre». E Colei, dalla quale Egli «fu concepito di Spirito Santo » e che Lo ha messo al mondo nella notte di Betlemme, è vera Madre di Dio : Theotokos. Basta recitare con attenzione le parole del nostro Credo, per scorgere quanto profondamente questi due Concili, che ricorderemo nel corso dell'anno 1981, siano organicamente legati l'uno all'altro con la profondità del Mistero divino e umano. Su questo mistero si costruisce la fede della Chiesa. 3. Nel primo giorno dell'Anno Nuovo desideriamo rileggere nella profondità di quel mistero il messaggio della pace, che, una volta per sempre, è stato rivelato nella notte di Betlemme : Pace agli uomini di buona volontà! Pace in terra! — ecco ciò che il mistero della Nascita di Dio vuole dirci ogni anno, e ciò che la Chiesa mette in evidenza anche oggi, primo giorno dell'anno nuovo. «Dio mandò il suo Figlio, nato da donna...» perché noi possiamo ricevere la figliolanza di adozione. « E che voi siete figli ne è prova il fatto che Dio ha mandato nei nostri cuori lo Spirito del suo Figlio che grida: Abbà, P a d r e ! Quindi non sei più schiavo, ma figlio...». Tutta l'umanità desidera ardentemente la pace e vede la guerra come il pericolo più grande nella sua terrena esistenza. La Chiesa si trova totalmente presente in questi desideri e, in pari tempo, nelle paure e nelle preoccupazioni che affannano tutti gli uomini, manifestando questi sentimenti in modo particolare nel primo giorno dell'Anno Nuovo. Che cosa è la pace? che cosa può essere la pace sulla terra, la pace tra gli uomini e i popoli, se non il frutto della fratellanza, che si dimostrerà più forte di ciò che divide e contrappone reciprocamente gli uomini? Di una tale fratellanza parla appunto San Paolo, quando scrive ai Galati : « voi siete figli ». E se figli — i figli di Dio in Cristo — allora anche fratelli. E in seguito scrive : « Quindi non sei più schiavo, ma figlio ». In questo contesto si inserisce il tema del messaggio scelto per la Giornata della Pace del primo gennaio 1981 : esso dice : « Per servire la pace, 2 rispetta la libertà». 2 Gal 4, 6-7, Acta Ioannis Pauli Pp. II 155 4. Sì ! Alla fratellanza dobbiamo fare appello, cari Fratelli e Sorelle, se vogliamo superare i mostruosi meccanismi, che, nella vita e nello sviluppo delle potenze del mondo contemporaneo, lavorano in favore della guerra. Bisogna che noi consideriamo l'umanità come un'unica grande famiglia, nella quale tutte le categorie di persone devono essere riconosciute e accolte come fratelli. Alle soglie di un nuovo anno, rivolgiamo in modo speciale il nostro pensiero e la nostra sollecitudine a coloro, tra questi fratelli, che versano in particolari situazioni di necessità e attendono che le ingenti risorse, destinate a costruire strumenti di reciproca distruzione, siano invece adoperate per le urgenti opere di soccorso e di miglioramento delle condizioni di vita. 5. Come è noto, il 1981 è stato proclamato dall'ONU « Anno Internazionale delle Persone Handicappate ». Sono milioni di persone colpite da infermità congenite, da malattie croniche, oppure affette da varie forme di deficienza mentale o da infermità sensoriali, le quali nel corso di quest'anno interpelleranno in maniera più acuta la nostra coscienza umana e cristiana. Secondo recenti statistiche, il loro numero ascende a oltre 400 milioni. Sono anch'essi nostri fratelli. Occorre che la loro dignità umana ed i loro diritti inalienabili ricevano pieno ed effettivo riconoscimento lungo tutto l'arco della loro esistenza. Nel novembre scorso, durante la riunione di un Gruppo di lavoro, la Pontificia Accademia delle Scienze, nella sua costante opera a servizio dell'umanità mediante la ricerca scientifica, ha approfondito lo studio di una particolare categoria di handicappati, quelli mentali. La debilità mentale, che colpisce circa il tre per cento della popolazione mondiale, dev'essere presa in speciale considerazione, perché costituisce il più grave ostacolo alla realizzazione dell'uomo. Il rapporto del menzionato Gruppo di lavoro ha messo in rilievo la possibilità di cure preventive delle cause di debilità mentale, mediante opportune terapie. La scienza e la medicina offrono dunque un messaggio di speranza e insieme di impegno per tutta l'umanità. Se soltanto una minima parte del «budget» per la corsa agli armamenti fosse devoluto per questo obiettivo, si potrebbero conseguire importanti successi e alleviare la sorte di numerose persone sofferenti. All'inizio di quest'anno desidero anidare tutte le persone handicappate alla materna protezione di Maria. Nella Pasqua del 1971 quattromila handicappati mentali, divisi in piccoli- gruppi accompagnati da 156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale familiari ed educatori, furono pellegrini a Lourdes e vissero giorni di pace e di serenità insieme a tutti gli altri pellegrini. Auspico di cuore che, sotto lo sguardo materno di Maria, si moltiplichino le esperienze di solidarietà umana e cristiana, in una rinnovata fraternità che unisca i deboli ed i forti nel comune cammino della divina vocazione della persona umana. 6. Pensando, sulla soglia di questo nuovo anno, ai più gravi bisogni dell'umanità, vorrei, poi, richiamare l'attenzione su quella parte della famiglia umana che versa in estrema necessità a causa della situazione alimentare. La fame e la malnutrizione costituiscono oggi, in effetti, un problema drammatico di sopravvivenza per milioni di esseri umani, specialmente di bambini in vaste zone del nostro globo. Il mio pensiero va particolarmente a talune estese regioni dell'Africa, colpite dalla siccità, come il Sahel, e dell'Asia, danneggiate da calamità naturali 0 che devono far fronte a un considerevole flusso di rifugiati. Secondo un rapporto della FAO almeno ventisei Paesi africani hanno avuto i recenti raccolti inferiori a quelli del passato. In alcune parti di quel continente persiste la fame e si verificano periodiche carestie, che mietono non poche vittime. Secondo i calcoli di esperti, poi, le riserve cerealicole mondiali diminuiranno per il terzo anno consecutivo, se continua l'attuale tendenza. Faccio di cuore voti affinché tutti 1 responsabili, tutte le organizzazioni e tutti gli uomini di buona volontà diano il loro contributo per l'attuazione di misure che consentano un più effettivo soccorso ai fratelli che si trovano nell'indigenza e, in pari tempo, si crei un più efficace sistema di sicurezza alimentare. La parola di Cristo « Avevo fame e mi avete dato da mangiare » è un richiamo, impellente e particolarmente attuale, alle nostre responsabilità. Penetranti sono le parole di San Paolo dell'odierna liturgia. Bisogna che la vita della grande famiglia umana in tutto il mondo si trasformi sotto il segno dell'universale fratellanza degli uomini. Infatti noi siamo figli : Dio ha mandato nei nostri cuori lo Spirito del suo Figlio che grida : Abba, Padre. Quindi nessuno è più schiavo, ma figlio ! 7. Durante l'anno appena terminato è stato richiamato alla memoria in modo particolare la figura di San Benedetto, come Patrono d'Europa, in relazione al millecinquecentesimo anniversario della sua nascita. Acta Ioannis Pauli Pp. II 157 Meditando sullo sviluppo degli avvenimenti più antichi e su quelli contemporanei, è parso cosa giusta proclamare Compatroni d'Europa, alla fine dell'anno, i Santi Cirillo e Metodio, i quali rappresentano un'altra grande componente nella missione cristiana e nell'opera dell'economia della salvezza nel nostro continente. È la componente legata all'eredità della Grecia antica e del Patriarcato di Costantinopoli, da dove entrambi questi fratelli sono stati mandati in missione tra i popoli dell'Europa meridionale ed orientale, precisamente tra gli Slavi. L'Europa infatti è diventata cristiana sotto l'azione di ambedue questi elementi. Ci è sembrato quindi che, particolarmente alla fine dell'anno in cui è stato intrapreso il definitivo dialogo teologico tra la Chiesa cattolica e l'intera Ortodossia, l'aver messo in evidenza la missione dei Santi Cirillo e Metodio abbia una giusta eloquenza. È l'eloquenza della riconciliazione e della pace, che in tutte le vie dell'umanità deve dimostrarsi più potente delle forze della divisione o della reciproca minaccia. 8. Termino, richiamandomi, ancora una volta, alle parole della odierna liturgia : «Dio abbia pietà di noi e ci benedica, / su di noi faccia splendere il suo volto; / perché si conosca sulla terra la tua via, / fra tutte le genti la tua salvezza. / Dio ci benedica c.on la luce del suo volto )) (Salmo resp.). ALLOCUTIONES I Ad Exc.mum Virum Cvijetin Mijatovic, consilii Rei publicae Socialisticae Foederatae Iugoslaviae administrandae praepositi Moderatorem, qui Summum Pontificem visit, habita.* Monsieur le Président, 1. Je voudrais dire d'abord à Votre Excellence combien j'apprécie sa visite. Elle me permet de vous présenter mes salutations après votre élection à la charge élevée que vous assumez maintenant, comme Président de la Présidence de la République Socialiste Federative de Yougoslavie. Je me souviens aussi de notre première rencontre lorsque vous * Die 19 m. Decembris a. 1980. 158 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale représentiez la Yougoslavie à la cérémonie d'inauguration de mon Pontificat. Durant les dernières années, il y a eu beaucoup d'occasions de contacts et de conversations entre de hauts dignitaires de votre pays et du Saint-Siège. J'évoque la plus récente : ma rencontre avec Monsieur le Secrétaire Fédéral pour les Affaires Etrangères, qui accompagne aujourd'hui Votre Excellence; elle avait lieu en juillet dernier, au lendemain de mon retour du Brésil. Il est naturel, par ailleurs, que votre venue, Monsieur le Président, ravive le souvenir d'une circonstance analogue à celle d'aujourd'hui, celle de la réception du Président Tito par le Pape Paul VI, il y a une dizaine d'années. Cette visite-là a marqué une étape importante dans la consolidation de relations plus fructueuses entre le Saint-Siège et la Yougoslavie, qui avaient été normalisées au niveau diplomatique quelques années auparavant, et de même dans la recherche de rapports loyaux entre l'Eglise et l'Etat. Ceux-ci, lorsqu'ils sont fondés sur le respect de l'indépendance réciproque et des droits de chacun, ne peuvent pas ne pas être à l'avantage de la société civile comme de l'Eglise. On avait pu alors confirmer publiquement qu'était désormais surmontée toute une période certainement non exempte de difficultés dans les rapports entre le Saint-Siège et l'Eglise catholique en Yougoslavie, d'une part, et les Autorités civiles, d'autre part. La volonté mutuelle de s'employer à développer positivement le rapprochement déjà réalisé devait, entre autres, servir à approfondir un dialogue opportun sur des problèmes concernant la paix et la collaboration internationales — auxquels le Saint-Siège et la Yougoslavie accordaient et accordent toujours une importance particulière — et aussi sur des questions liées à la présence active de la communauté catholique en Yougoslavie. Sur ce dernier point, le but était d'assurer toujours mieux l'espace de légitime liberté — sans privilèges — dont l'Eglise a besoin pour accomplir son propre ministère spirituel. Je pense que la façon dont les rapports ont été vécus durant ces dernières années a suffisamment confirmé les prévisions et les désirs des protagonistes de la rencontre. Votre visite aujourd'hui est un signe de la détermination de poursuivre la route où l'on s'est engagé. Saisissant cette occasion, je voudrais donc réaffirmer la disponibilité du Siège Apostolique à progresser dans la même direction, étant bien conscient des résultats positifs qui peuvent en découler ultérieurement, grâce à l'effort conjoint d'hommes qui, animés de bonne volonté, exa- Acta Ioannis Pauli Pp. II 159 minent ensemble les divers problèmes pour chercher des solutions adéquates. 2. C'est dans cette perspective d'une action particulière en faveur de la paix et, en même temps, du service inhérent à mon ministère apostolique qu'il faut considérer l'initiative que j ' a i jugé de mon devoir de prendre le premier septembre dernier, en envoyant le document sur la liberté de conscience et de religion, accompagné d'une lettre personnelle, à Votre Excellence comme aux autres Chefs d'Etat des pays signataires de l'Acte final d'Helsinki, en vue de la réunion sur la sécurité et la coopération en Europe qui se tient actuellement à Madrid. Connaissant en effet l'importance croissante que comporte, pour une paix réelle et effective, au plan national et international, la jouissance concrète des biens spirituels et des droits inaliénables de la personne humaine qui y correspondent, il m'a paru utile d'inviter les hauts destinataires à une réflexion approfondie sur le sujet de manière à favoriser en chaque pays une application plus complète et plus organique, dans la vie réelle, de la liberté religieuse. Votre réponse, que je viens de recevoir, manifeste que vous-même et le Gouvernement yougoslave avez compris le but positif de ce document. Celui-ci vise à faire en sorte que, dans les pays attentifs à développer le processus multilatéral mis en route par la signature de l'Acte final d'Helsinki, tout être humain voie satisfaire convenablement ses aspirations naturelles les plus intimes d'ordre spirituel, au plan individuel et communautaire, et trouve ainsi un encouragement et des conditions plus favorables pour apporter sereinement sa contribution à la réalisation d'un plus grand bien-être social pour tous. Je pense que ce document examiné à la lumière d'une telle perspective pourra avoir aussi les effets bénéfiques que l'on peut souhaiter pour la vie et pour l'activité de l'Eglise catholique en Yougoslavie, afin qu'elle puisse accomplir toujours plus adéquatement sa mission religieuse et morale. De tels progrès ne manqueraient pas non plus de faciliter l'apport des catholiques de Yougoslavie à l'amélioration et à la consolida: tion de la vie sociale. 3. Si mon initiative correspond à la mission particulière du Siège Apostolique, il n'est pas moins vrai que celui-ci continue à suivre avec une vive estime toute autre initiative et tout autre effort visant à surmonter les tensions et les discordes qui troublent toujours davantage la vie entre les hommes et entre les nations et, par conséquent, à Acta 160 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale affermir la paix et à rendre possibles de meilleurs rapports internationaux, en Europe et au-delà de ce continent. A ce sujet, je connais les efforts que la Yougoslavie continue d'accomplir, au sein de diverses instances internationales, pour préparer les voies permettant de surmonter les graves difficultés qui rendent encore aujourd'hui la paix du monde si fragile. On ne sera donc pas surpris que, tout en vous assurant que le SaintSiège ne cessera de se prononcer et d'agir en faveur d'un dialogue sage, ouvert et loyal — le considérant comme la voie humaine et juste permettant d'atteindre la solution souhaitée des problèmes complexes qui préoccupent l'opinion publique mondiale —, je vous renouvelle, Excellence, mes vœux fervents pour la continuation de l'action que votre pays a entreprise en ce sens et qui est aussi le fruit de l'attitude de légitime indépendance qui la caractérise depuis des années. 4. En cette fin de l'an 1980, permettez-moi, Monsieur le Président, d'adresser à toutes les populations de Yougoslavie, et d'abord à vousmême et aux Autorités fédératives et locales, mes meilleurs vœux pour que l'année qui vient apporte à tous, parmi bien d'autres dons, la joie d'un constant progrès qui soit capable de satisfaire leurs aspirations humaines matérielles et spirituelles. Je demande au Seigneur qu'il en soit ainsi, et je me fais un devoir de souhaiter également une heureuse fête de Noël à tous ceux qui, en Yougoslavie, partagent dans la foi la joie de son imminente célébration. II Ad Exc.mum Virum Yaya Diarra, Malianae Rei publicae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, demandati muneris testes Litteras Summo Pontifici tradendem.* Monsieur V'Ambassadeur, En accueillant Votre Excellence dans cette maison, en qualité de premier Ambassadeur Extraordinaire et Plénipotentiaire de la République du Mali près le Saint-Siège, j'éprouve une vive satisfaction. En effet, l'instauration de relations diplomatiques entre le Siège Apostolique et le Mali revêt une signification très particulière, dans un monde trop souvent guidé par les seuls intérêts économiques. De telles relations, * Die 20 m. Decembris a. 1980. Acta Ioannis Pauli Pp. II 161 souhaitées et réalisées de part et d'autre à ce haut niveau, manifestent le souci d'introduire dans les liens internationaux le dynamisme, combien nécessaire, des valeurs spirituelles. Vous avez bien voulu évoquer, Monsieur l'Ambassadeur, les efforts que j ' a i déployés en faveur d'une plus grande compréhension entre les hommes et les nations. Ils seront d'autant plus fructueux qu'ils rencontreront chez les peuples une certaine conception de l'homme, de sa dignité inaliénable, de sa dimension spirituelle qui ne lui permet pas de se limiter à la satisfaction de ses besoins immédiats, de sa mystérieuse vocation d'ouverture à Dieu. Cette intuition n'est-elle pas profondément enracinée dans l'âme africaine? Il convient de la préserver et de l'épanouir. Une telle vision ne détourne pas des tâches immédiates. Elle donne à ceux qui les entreprennent un esprit nouveau et, j'en suis convaincu, une ténacité renforcée, qu'il s'agisse de lutter contre l'ignorance, contre les maladies, contre la sécheresse; ou bien d'aider les individus et les collectivités à prendre en main les moyens nécessaires au développement, ou bien encore d'apprendre à la jeunesse à placer sa soif d'idéal dans la réalisation d'oeuvres exaltantes et utiles pour la communauté. La collaboration internationale doit, pour sa part, rechercher de tels buts, et s'attacher tout d'abord à établir des conditions de paix et de plus grande justice, fondées sur le respect de la personnalité des communautés et des peuples. C'est bien là, d'ailleurs — vous y faisiez vous-même allusion — une exigence spécialement ressentie au Mali, où doivent cohabiter des populations d'origines diverses, revendiquant à juste titre d'appartenir à des civilisations anciennes et brillantes. C'est ainsi que vous pourrez faire face ensemble aux problèmes difficiles que posent à votre pays et à ses dirigeants les conditions climatiques, souvent défavorables, que vous évoquiez. Avec beaucoup d'attention, croyez-le bien, je suis les efforts entrepris pour y faire face, tant au plan national qu'international. Il y a là un terrain d'action offert à la solidarité des peuples, qui suppose courage, ouverture du cœur et désintéressement. Je renouvelle les encouragements qu'à ce sujet j ' a i moi-même exprimés en mai dernier à Ouagadougou. Précisément c'est cet esprit de service qui anime l'Eglise Catholique au Mali. Elle entend, pour sa part, avec la liberté dont elle jouit, poursuivre ce service de tous, sans distinction aucune, par ses œuvres d'enseignement et d'assistance sanitaire et sociale. Je me félicite de pouvoir, en ce jour, par votre entremise, saluer les chrétiens du Mali, parmi tous leurs compatriotes. 11 - A. A. S. 162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale C'est, en effet, vers tous les Maliens que se tourne en ce moment ma pensée et, en premier lieu, vers Son Excellence le Général Moussa Traoré qui vous a désigné pour représenter votre pays auprès du SaintSiège. Je vous prie de lui transmettre les vœux que je forme pour la prospérité du Mali et pour l'affermissement des relations amicales qui viennent d'être scellées de façon officielle. Quand à vous, Monsieur l'Ambassadeur, je suis heureux de vous offrir mes souhaits les meilleurs pour la réussite de votre haute mission et de vous assurer que vous trouverez toujours ici l'accueil compréhensif dont vous pourrez avoir besoin. Que le Très-Haut vous comble, vous et les vôtres, de ses bénédictions ! III Ad Patres Cardinales, Pontificalis Domus Romanaeque Curiae Praelatos, omina et vota Summo Pontifici, instante sollemnitate Nativitatis D. N. Iesu Christi, proferentes.* Signori Cardinali, Venerati fratelli, Diletti figli! 1. Ci ritroviamo in questa Sala del Concistoro, nelPatmosfera inconfondibile dell'attesa dei Natale di Cristo Signore, per la presentazione degli auguri. Questi auguri non sonó parole soltanto : esprimono la realtà vissuta delia communio delle nostre anime, cosi come delle nostre énergie anche fisiche, tutte profese nell'unico servizio delia Santa Chiesa, tutte fuse nell'unico amore a Cristo, di cui attendiamo la nascita. Ho sentito vibrare queste anime nelle espressioni, sempre appropriate, gentili e fervoróse, che qui ha formulato per voi il caro e venerato Cardinale Decano. Ho sentito in esse, oltre la nobiltà del suo animo a tutti nota, anche la schiettezza dei vostri sen timen ti, in questo momento unico delPanno liturgico, nel quale ei disponiamo ad accogliere tra le nostre braccia, come Maria Santissima a Betlemme, come Simeone nel tempio, il Salvatore che viene. Di tanto ringrazio il Cardinale Decano, e, con lui, tutti voi. * Die 22 m. Decembris a. 1980. Acta Ioannis Pauli Pp. II 163 2. Ci prepariamo a celebrare la nascita nelP umana carne del Verbo, del Figlio Unigénito del Padre, dal grembo immacolato di Maria Santissima; è il compimento dell'attesa dei secoli, che, in tutta la vicenda dell'Antico Patto, come nelle aspirazioni più segrete dei cuori umani anche fuori delia Rivelazione, hanno rivolto le loro aspirazioni a questo culmine delia storia delia salvezza : (( Ecco, Pho costituito testimonio f ra i popoli, principe e sovrano f ra le nazioni )).* II Cristo è Patteso di tutti i popoli, è la risposta di Dio all'umanità. Dopo il lungo periodo delle « preparazioni evangeliche », ecco che egli viene dal seno del Padre. Viene a farsi uomo, come noi, per offrire a Dio Patto supremo di adorazione e di amore che, solo, poteva riconciliarlo con P uomo ; viene a manifestare la condiscendenza del Padre e le sue «viscère di misericordia » verso Puomo, come diremo nelle Messe di Natale : « apparuit benignitas et humanitas : ...si sono manifestati la bontà di Dio, salvatore nostro, e il suo amore per gli uomini » ; viene a condividere la storia, la vita, la sofferenza, la povertà, Pinsicurezza delPuomo perché questi riacquisti la familiarité con Dio, perduta per il peccato ; viene ad elevare Puomo fino a Dio, in un mistero di abbassamento e di grandezza insieme, davanti al quale P umana intelligenza si perde, e non pud far al tro che adorare e ringraziare ; viene, anzi, a conferiré all'uomo la grandezza stessa di Dio, la sua vita, a comunicargli la sua natura : « Si è fatto Figlio delPuomo — scrive S. Giovanni Crisostomo — colui che è vero Figlio di Dio, per far gli uomini figli di Dio. Quando ció che vi è di più eccelso si unisce a ció che vi è di più umile, la gloria del primo non è sminuita, mentre Pumiltà delPaltro è esaltante : questo è avvenuto in Cristo. Non sminui infatti la sua natura col proprio abbassamento, ma ha innalzato noi, che sedevamo nelPignominia e nelle tenebre, ad una gloria ineffabile ». E con questa straordinaria elevazione delPuomo, il Figlio di Dio incarnato porta nel mondo la pace, la giustizia, la liberta, la verità, Pamore. 2 3 4 5 3. Non si tratta di una commemorazione, sia pur pia e incantevole ; non si tratta delia rievocazione di un mito. Dopo due mila anni di cristianesimo, e quasi alia soglia dei terzo millennio delia nostra èra, la Chiesa ricorda al mondo, fermamente e gioiosamente, che questa eleva1 2 3 4 5 Is 55, 4. Praeparatio evangelica di Eusebio di Cesárea. Tit 3, 4. Cf. 2 Pt 1, 4. Omelia su Giovanni Evangelista, XI, 1; PG 59, 79. Acta 164 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale zione non è solo un enunciate teórico, ma continua, è in atto, è in mezzo a noi. La liturgia ci ripresenta nella realtà misteriosa del rito 1'evento che ci accingiamo a rivivere; e la Chiesa prolunga nel tempo e nella storia Popera di Cristo, ne attualizza l'incarnazione nelle diverse contingenze storiche del Kairos che essa è chiamata a vivere, insieme eon l'umanità, insieme con i popoli di tutto il mondo. Immersa in esso, la Chiesa è il lievito del mondo, partecipa delle speranze, delle conquiste, come delle ansie, delle pene, delle trepidazioni, degli scacchi, delle tragédie umane. A questo pensavo sullo sfondo terribile delle rovine delia Campania e delia Basilicata, tra i resti dei cataclisma che aveva da poco sterminato tante vite umane, e distrutto paesi e abitazioni, mentre parlavo a quei fratelli e ne fissavo gli occhi doloranti, a me rivolti tra le lacrime, ma con tanta fede. La Chiesa porta Cristo in mezzo agli uomini : vuole ad essi comunicare la vita, apparsa nella notte di Natale col Verbo fatto carne; vuole ad essi proclamare la speranza dell'eóne futuro, che già albeggia nel secólo presente; vuole dilatare, pur tra le sofferenze del mondo, quella pace che è stata annunciata dagli angeli a Betlemme, e quell'amore di beneplácito, con cui Dio ci ha abbracciati donandoci il Figlio : « Gloria in excelsis Deo et in terra pax hominibus bonae voluntatis )). È questa la missione che la Chiesa svolge ad esotra, nei fitti contatti che intrattiene con gli uomini fratelli. Nella sua prima grande Enciclica Ecclesiam Suam, il mió Predecessore Paolo VI di v. m. ne metteva a fuoco Pessenziale missione parlando « delle relazioni che oggi la Chiesa deve stabilire col mondo che la circonda ed in cui essa vive e lavora; una parte di questo mondo, come ognuno sa, ha subito profondamente Pinflusso del cristianesimo e l'ha assorbito intimamente più che spesso non si avveda d'esser debitore delle migliori sue cose al cristianesimo stesso, ma poi s'è venuto distinguendo e staccando, in questi ultimi secoli, dal ceppo cristiano delia sua civiltà ; e un'altra parte, e la maggiore di questo mondo, si dilata agli sconfinati orizzonti dei popoli nuovi, corne si dice ; ma tutto insieme è un mondo che non una, ma cento forme di possibili contatti offre alla Chiesa, aperti e facili alcuni, delicati e complicati altri, ostili e refrattari ad amico colloquio purtroppo oggi moltissimi ». 6 7 6 7 Le 2, 14. 6 agosto 1964: AAS 56 (1964), pp. 612 s. Acta Ioannis Pauli Pp. Il 165 Questo contatto delia Chiesa col mondo forma ora 1'oggetto di questa mia familiare conversazione con voi, lasciando al prossimo giugno, com'è mia consueta intenzione, di considerare la vita ad intra delia Chiesa stessa. È P intento che mi sta particolarmente a cuore, ogni anno : non per una elencazione di date e di fatti, bensl piuttosto per individuare, nei problemi concreti e talora drammatici delPumanità, il ruolo che la Chiesa è chiamata a svolgere in mezzo ad essa, con serenità e franchezza, con fortezza e con gioia, nello spirito, appunto, dei Natale, che è stato il primo fondamentale evento, a cui sempre occorre rapportarsi, dei dialogo di Dio con Puomo. 4. «La situazione del mondo contemporáneo manifesta non soltanto trasformazioni tali da far sperare in un futuro migliore delPuomo sulla terra, ma rivela pure molteplici minacce, che oltrepassano di molto quelle finora conosciute. Senza cessare di denunciare tali minacce in diverse circostanze (come negli intervenu all'ONU, alPUNESCO, alla FAO ed altrove), la Chiesa deve esaminarle, al tempo stesso, alia luce delia verità ricevuta da Dio ». La Chiesa non è avulsa dal mondo. Basti pensare all'opera che le Chiese locali svolgono a ogni latitudine, sia pure in tanto differenziate condizioni storiche, socio-politiche, economiche, culturali. In ogni Paese la Chiesa incontra un volto diverso delPumanità, nella fondamentale unita del genere umano. E qui voglio esprimere il mio apprezzamento, la mia lode, il mio incoraggiamento agli Episcopati delle varie Nazioni, che sono, nel contesto dei loro ambienti geografici e politici, la forza di coesione e l'instancabile stimolo di tutte le forme di vita cattoliche, mediante le quali la Chiesa si annuncia publicamente come il ((vessillo alzato per le nazioni)), il segno dell'Alleanza eterna tra Dio e Pumanità. E qui non posso anzitutto non ricordare gli episcopati incontrati quest'anno durante le loro visite ad limina, che mi hanno portato Pimmagine viva e concreta dei loro Paesi : Vescovi del Nicaragua, del Giappone, di Malaysia, Singapore e Brunei, dell'Indonesia, del Vietnam, del Brasile ; Vescovi Indiani di rito malabarese e malankarese, Vescovi Caldei e quelli di rito greco melkita; Vescovi delia Birmania, delia Corea, di Formosa, delia Bolivia, delia Thailandia. Mediante quei fratelli nell'Episcopato sonó venuto veramente a contatto con i vari 8 9 8 9 Lett. Enc. Is 11, 12. Dives in misericordia, n. 2. Acta 166 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale popoli del mondo, e ho potuto far mia Pesperienza dei Pastori, che annunciano il Cristo talora in situazioni delicate, nella piena identificazione col mistero delia Croce. Ma anche tutti gli altri contatti che avvengono nel corso delPanno — dai grandi viaggi, agli incontri con pellegrinaggi di ogni provenienza, ai rapporti familiari, da uomo a uomo, con le persone singóle, con le parrocchie, con le istituzioni di carattere civile, religioso, cultúrale a tutti i livelli — mi offrono, in quella quotidiana sollecitudine per tutte le Chiese, la possibilité, si puô dire, di tastare il polso del mondo, con tutti i suoi problemi. Tutta la realtà delPuomo, tutta la situazione diversificata e complessa delia società pluralistica, anzi delle intere Nazioni, è cosi presente agli occhi dei Papa, il quale vuol essere — pur nella consapevolezza delle sue limitate forze, ma nella volontà umilissima e ferma di corrispondere al disegno di Dio —, non solo il centro delPunita delia Chiesa, ma anche il punto di riferimento per Pansia universale di fratellanza e di cooperazione internazionale tra i popoli, e dare costante attestato di una ferma volontà di venire incontro al mondo. Questo rapporto col mondo coinvolge dunque tutta la Chiesa, e coinvolge perciô anche problemi vitali come quello delPecumenismo — che considererô espressamente nel prossimo giugno — perché in tal modo anche i nostri fratelli, non ancora pienamente a noi uniti, si sentono invitati a partecipare a questi contatti con cui la Santa Sede cerca di andaré verso il mondo per incontrarsi e collaborare con esso. 10 5. E mi viene incontro, in questo momento, il volto delle singóle Nazioni visitate nei viaggi pastorali, che Dio mi ha concesso di' compiere quest'anno, rispondendo ai pressanti inviti sia degli Episcopati sia delle Autorità responsabili : sei Paesi delP Africa — Zaïre, Congo Brazzaville, Kenya, Ghana, Alto Volta, Costa d'Avorio — Pimmenso Brasile, e, in Europa, Parigi e la Francia, la Germania, e varie città d'Italia: ciascuno con la sua storia, la sua civiltà, la sua cultura, i suoi problemi anche gravi. Dei signiflcato ecclesiale di questi viaggi, delia possibilité che offrono d'incontrare anche i fratelli di altre Chiese, gli appartenenti ad altre religioni, e anche i non-credenti, ho giá parlato nello scorso giugno. Qui mi preme soprattutto rilevare che i contatti ad alto Ii vello, che hanno luogo in quelle occasioni, sono altrettanti 11 10 11 Cf. 2 Cor 11, 28. 28 giugno 1980: AAS 72 (1980), p. 651. Acta Ioannis Pauli Pp. II 167 punti fermi che la Chiesa pone nel suo cammino in mezzo agli uomini, profittando delia possibilité che le viene offerta di trattare con i responsabili delle sorti dei popoli. Ho detto in un'inter vista ad un settimanale polacco, al mio ritorno dal Brasile, che, «come spesso ho sottolineato anche durante gli incontri con le autorité, è nell'interesse di coloro che gestiscono il potere che la société sia giusta, afímché, distaccandosi dal totalitarismo e realizzando un'autentica democrazia, questa société divenga sempre più giusta, sulla scia di ragionevoli e previdenziali riforme sociali. E cosi facendo si possono evitare rivolte, violenze, spargimento di sangue che costano tante sofferenze umane». Questa possibilité, veramente straordinaria, che si offre al Papa — e che si prolunga negli incontri con le altissime Personalitá e Capi di Stato che vengono in visita ufficiale, in Vaticano — è un aspetto non trascurabile delia missione delia Chiesa, è una forma assai efficace di quella collaborazione che essa vuole offrire aile autorité responsabili per la costruzione di un mondo più ordinate e più giusto. Nel Kenya, parlando al Corpo Diplomático accreditato presso quella Nazione, ho ricordato appunto che « lo Stato deve rigettare ogni cosa che non sia degna delia liberté e dei diritti umani dei suo popólo, bandendo ogni elemento, quali P abuso di autorité, la corruzione, la dominazione dei debole, il negare al popólo il suo diritto di partecipare alia vita politica e alle decisioni, la tirannia e Puso delia violenza e del terrorismo. Qui di nuovo — proseguivo — io non esito a riferirmi alla vérité sul1'uomo. Senza Paccettazione delia vérité sulPuomo, delia sua dignité, del suo destino eterno, non puô esistere tra le nazioni quella fondamentale fiducia che è uno degli elementi basilari di ogni umana impresa. E neanche la pubblica funzione puô essere vista per quello che veramente è : un servizio per il popólo, che trova la sua unica giustificazione nella sollecitudine per il bene di tutti ». 12 13 In questo modo la Chiesa è presente al servizio delPuomo : e soprattutto al servizio dei poveri. « La Chiesa non sarebbe fedele al Vangelo se non fosse vicina ai poveri e se non difendesse i loro diritti», ho detto nella citata intervista. Essa contribuisce alia elevazione degli strati meno abbienti, che sono nelle varie Nazioni fasce tristissime in cui Puomo fratello si trova in condizioni subumane ; essa inoltre contribuisce alia costruzione delia société di oggi, che vive, talora in forme 12 13 A Tygodnik Powszechny; cf. U Osservatore Romano, 2-8-1980. 6. V.: Insegnamenti, III, 1, p. 1191 e AAS 72 (1980), pp. 483 s. 168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale inconsapevoli, delia grande tradizione ereditata dal Vangelo e che ad essa deve nuovamente fare appello se vuole salvaguardare la propria identité e il proprio ruolo : che è ruólo di vita, di animazione, di rispetto reciproco, proclamazione di valori affermati, non mai conculcati o respinti. « L a Chiesa — corne ho detto a San Salvador da Bahia — indica il modo di costruire la società in funzione dell'uomo. Il suo compito è di inseriré in tutti i campi dell'attivitá umana il lievito dei Vangelo. È in Cristo che la Chiesa è "esperta in umanità" » (6. VII). Sia benedetto chi collabora a tale grande impresa, specie i missionari che hanno sempre il primo posto nel mio cuore. 6. Pertanto, nei vari viaggi — che, con Paiuto di Dio, e come ho annunciato, riprenderanno presto a raggio mondiale, toccando altri popoli di diversa e antica civiltà — la Chiesa, per mezzo del suo Capo visibile, si cala concretamente nelle situazioni proprie aile varie Nazioni, rispondendo cosi al desiderio vivissimo che nasce in seno a quelle Stesse Nazioni. In Africa ha parlato aile varie etnie e popolazioni africane dei problemi che urgono alia loro coscienza, a livello di persone singóle e di collettività : è stata incoraggiata la possibile utilizzazione, nel quadro delle caratteristiche proprie dei Cattolicesimo, che per definizione è « universale )), degli elementi propri di quelle culture particolari ; è stata espressa la stima per quei valori speciali che P Africa ha da offrire al mondo ; è statá affermata la nécessita di salvaguardare il patrimonio spirituale, la ricchezza straordinaria di sensibilité verso le realtà religiose, di tutelare le radicate tradizioni familiari con tutto il loro calore e la loro identità africani ; è stato richiamato ancora una volta il dramma delle f asee provate dalla siccità, dalla fame, dalP analfabetismo, che falcidia le popolazioni e ne mina la continuité, come ho gridato, col nodo alia gola, nel mio appello per il Sahel. In Brasile la Chiesa è in contatto con una particolare situazione sociale, che aspetta vigile attenzione e concretezza di provvedimenti da parte dei responsabili : non posso dimenticare gli incontri con i favelados di Rio de Janeiro, con gli opérai di Sao Paulo, con i lavoratori delia terra a Recife, con i popoli delPAmazzonia. È stata un'occasione unica per proclamare ancora uña volta non solo a quelle popolazioni, ma davanti al mondo intero, che « la Chiesa, quando proclama il Vangelo, senza peraltro abbandonare il suo compito specifico di evangelizzazione, cerca di ottenere che tutti gli aspetti delia vita sociale, in cui Acta Ioannis Pauli Pp. II 169 si manifesta Fingiustizia, subiscano una trasformazione verso la giustizia» (3 luglio, a Sâo Paulo). In Francia e in Germania sono stati gli incontri delia Chiesa con Nazioni di antichissima civiltà europea, con tutte le esaltanti ricchezze del loro patrimonio cultúrale e artístico, con gli stimoli positivi delia loro civilizzazione che tanto ha contribuito alio sviluppo intellettuale e spirituale delPumanità, ma anche con modelli di comportamento che talora si sono lasciati condizionare dal permissivismo morale e dalla tentazione delia ricchezza. I vari aspetti di quelle società, nelle loro componenti essenziali, sono stati considerati negli indimënticabili incontri, avvenuti durante quelle visite. Era un « a tu per tu )) del Papa con gli esponenti delia grande civiltà europea. Ma un'occasione unica per richiamare la vecchia Europa alla genuina natura delia sua matrice squisitamente spirituale hanno offerto le celebrazioni per il quindicesimo centenario delia nascita di San Benedetto, che hanno permesso di rivolgermi ai popoli che formano questo nostro continente, magnifico e pur contraddittorio nell'intrecciarsi delle sue opposte tendenze, perché sia agevolato il suo processo immanente di unificazione. Nel mio messaggio all'Abate di Montecassino (21-III), nell'omelia e nei discorsi pronunciati a Norcia (23-III), nella Lettera Apostolica « Sanctorum Altrix » a tutte le comunità religiose benedettine (11-VII), nel pellegrinaggio a Montecassino (20-IX), e durante quello indimenticabile e stupendamente significativo a Subiaco, mi è stata offerta la felice opportunité di indicare in San Benedetto il pioniere di una nuova civiltà, quella che doveva sorgere dalle rovine del mondo antico per infondere nuova vita ai popoli che si affacciavano alia ribalta delia storia accanto a quelli passati attraverso il travaglio delia decadenza, indicando agli uni e agli altri un programma insieme semplice e universale di rinnovamento e di trasformazione : (( In questo modo — ho cosi potu to dire a Norcia — San Benedetto divenne il patrono delPEuropa nel corso dei secoli : molto prima di essere proclamato tale da Papa Paolo VI. Egli è Patrono delV Europa in questa nostra época. Lo è non solo in considerazione dei suoi meriti particolari verso questo continente, verso la sua storia e la sua civilizzazione. Lo è, altresi, in considerazione delia nuova attualità delia sua figura nei confronti delV Europa contemporánea... Si ha Pimpressione di una prevalenza delPeconomia sulla morale, di una prevalenza delia temporalité sulla spiritualité... Non si puô vivere per il futuro senza intuiré che il senso delia vita è più grande delia tempo- 170 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rauta, che è al di sopra di essa. Se le società e gli uomini dei nostro Continente hanno perso Vinter esse per questo senso, devono ritrovarlo ... sulla misura di Benedetto ». Preghiamo afiinché PEuropa sappia avere la saggezza e la lungimiranza di riscoprire, in questa retta gerarchia dei valori, il metro únicamente valido per favorire il proprio progresso nella giustizia, nella verità e nella pace. Essa trovera la Chiesa sempre disponibile in questo servizio delPuomo. Cosi la troveranno sempre disponibile tutti i popoli del mondo. u 7. In tale modo la Chiesa è consapevole di costruire la pace. Rimanere fedele alia causa delia pace è dovere primario delia Chiesa, che sta preparandosi a riudire, e custodirà sempre fedelmente, il primo messaggio di pace, quello risonato a Betlem sulla culla del nato Figlio di Dio. Ció suppone un lavorio costante, non mai appagato neppur da risultati lusinghieri perché si presentano problemi sempre nuovi da risolvere; ció suppone una vigilanza instancabile, per pre venire i sintomi delPinquietudine, via via insorgenti, e per indicare, con chiarezza e costanza, le vie delia pace, che è sempre di nuovo da costruire, come del resto avviene per tutti i beni più preziosi affldati alPuomo, che richiedono sforzo costante di conquista e di miglioramento. In questa luce, oltre i viaggi compiuti, e gli incontri con i Capi di Stato, si pone tutta una fitta rete di contatti a vario livello, ecclesiale, civile e diplomático, che la Santa Sede mantiene con iniziative varie e differenziate. Mi piace qui ricordare il cospicuo numero degli Ambasciatori — tra i quali vi sono per la prima volta nella storia quelli delia Repubblica Popolare del Congo, delia Grecia e dei Mali — che anche quest'anno ho avuto il piacere di accogliere per la presentazione delle Lettere Credenziali : « La composizione del Corpo Diplomático permette di meglio comprendere, in modo giusto, il problema importante delia presenza delia Chiesa nel mondo contemporáneo », ho detto alPinizio delPanno a quegli illustri rappresentanti delia convivenza internazionale ; ma consente anche di collaborare concordemente alla grande causa delia pace nel mondo, nel rispetto dei vari «sistemi politici e delle singóle responsabilité temporali ». È alle porte la Giornata per la Pace 1981, che ha per motto, come 1 5 16 14 15 16 23 marzo 1980: AAS 72 (1980), p. 272. Insegnamenti, I I I , 1, p. 136 e AAS 72 (1980), p. 76. Cf. ib. Acta Ioannis Pauli Pp. II 171 sapete: « P e r serviré la Pace, rispetta la liberta». Il gesto prof etico di Paolo VI, nelPistituirne la celebrazione alPalba dei nuovo anno, si è dimostrato di un'efficacia unica nelPincoraggiare e stimolare il mondo a pensieri e a opere di pace. Il mio messaggio è ormai nelle vostre mani. Ma, durante tutto Parco delPanno, innumerevoli sono i documenti, le Udienze, i contatti privati, rivolti a salvaguardare il bene delia pace. La Santa Sede non tralascia occasione per sottolineare il bene prezioso delia pace, a cui sono rivolte le più profonde aspirazioni umane: ricordo i due incontri, di febbraio e di novembre, con l'organismo delia Curia che alimenta idealmente Pazione delia Chiesa in favore delia pace, cioè la Pontificia Commissione «Iustitia et P a x » ; il Premio Giovanni XXIII per la Pace, conferito il 9 giugno ai catechisti africani, a Kumasi; il messaggio alPXI Sessione Generale delle Nazioni Unite, in agosto, e quello in preparazione alia riunione di Madrid per la sicurezza e la cooperazione europea, a novembre ; P augurio di una crescente pace tra i popoli, espresso da Monaco di Baviera sui punto di lasciare la Germania. Cosi gli incontri, a livello pastorale, con pellegrinaggi di varie Nazioni del mondo, anzi di interi continenti, come quello con gli Africani di Roma, a febbraio ; le lettere inviate, in varie circostanze, ai Vescovi dei Nicaragua (26-VI), di EI Salvador (20-X) e di Guatemala (1-XI), per le particolari condizioni di quei travagliati Paesi ; quelle mandate ai fedeli del Messico (28-1), del Brasile (21-11), delPUngheria (6-IV), degli Stati Uniti d'America (2-VI) ; le Udienze a deputati brasiliani (20-11), a personalità politiche dei Nicaragua (3-III), alPincontro sulla cooperazione tra PEuropa e P America Latina (20-VI), ai Sindaci delle città più popolose del mondo (4-IX), a illustri visitatori svedesi (30-X), alle Delegazioni di Argentina e Cile per la mediazione felicemente avviata sulla zona australe, nelle scorse settimane. E mi sta molto a cuore ricordare Pappello, che ho lanciato agli uomini di scienza, incontrati nella sede delPUNESCO e, per loro mezzo, a quelli « di tutti i paesi e di tutti i continenti » affin ché sia impiegato ogni sforzo «per preservare la famiglia umana dalPorribile prospettiva delia guerra nucleare... S i ! — aggiungevo — la pace del mondo dipende dal primato dello Spirito! Si ! Pavvenire pacifico del'umanità dipende dalPamore ». 17 Sono, questi che ho citato, tutti passi compiuti insieme con gli uomini di buona volontà, sulla via delia pace, per aiutarne il conso17 Insegnamenti, III, 1, pp. 1654 s. e AAS 72 (1980), p. 735 s. 172 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lidamento, per apprezzarne sempre maggiormente il valore, per prepárame i frutti, a beneficio del mondo intero. 8. Ma, in questo sguardo d'insieme lanciato sull'opera svolta in favore delia pace nel mondo, non mancano purtroppo, come ogni anno, ombre sinistre e funeste, che mettono in apprensione il nostro cuore : cuore di uomini, cuore di credenti in Cristo. Non vi è nel mondo, sotterranea come la vena rosseggiante e distruttrice di un vulcano, una costante minaccia alia pace? Non vi sono popoli che soffrono e muoiono per le terribili rivalità in atto tra Nazione e Nazione, talora tra opposte parti all'interno degli stessi popoli? Corne non ricordare il conflitto tra Iraq e Iran? La situazione afgana? Le persistenti tensioni nel Libano, la dilettissima Nazione sempre a me presente, come ho voluto sottolineare più volte, quest'anno, sia scrivendo al Patriarca Maronita, sia lanciando un appello nelPUdienza Generale del 18 luglio, sia ricevendo esponenti qualificati dell'Assemblea Nazionale (20-X)? Come non pensare alla diletta Irlanda, che vive ore di grave trepidazione? Ma ringraziamo il Signore che, proprio in questi giorni, in risposta agli appelli e alle preghiere di varie parti del mondo, la tensione sembra essersi attenuata. Come non ricordare le gravi violenze, che hanno insanguinato alcune carissime regioni del Centro America, e tuttora continuano a mietere vittime, la più illustre delle quali è stato il compianto Arcivescovo di San Salvador? Per la pace in quel Paese ho elevato la mia supplica a Dio, il 2 aprile scorso : ma piange il cuore quando giungono notizie di nuove violenze e uccisioni. Non dimentico il dramma tuttöra vivo — anche se sopraffatto da altri eventi dolorosi, che purtroppo assuefanno Popinione pubblica — relativo ai profughi e i rifugiati nella Thailandia, e in alcuni Paesi delP Africa, con immensi problemi umani e sociali, di giustizia e di carita, di sollecitudine indilazionabile, che pongono interrogativi inquietan ti alla coscienza dei popoli. Sono vicino a tutti gli uomini fratelli che soffrono in questo momento ; cosi come partecipo intimamente alle ansie, al travaglio e alle speranze delia mia diletta Patria. In particolare, rinnovo il mio appello a tutte le Nazioni del mondo — sulla linea del Messaggio inviato in occasione delia già citata riunione di Madrid sulla sicurezza e la cooperazione in Europa, alia quale è presente una delegazione delia Santa Sede — per il rispetto, leale e costruttivo, delia liberta religiosa a cui tutti gli uomini hanno diritto; Acta Ioannis Pauli Pp. II 173 come ho ricordato nel Messaggio inviato ai Capi di Stato, firmatari del1'Atto finale di Helsinki, « questa liberta concreta si fonda sulla natura stessa delPuomo, la cui caratteristica è di essere l i b e r o » ; ed essa vá salvaguardata tanto come fondamento delia dignità intrinseca delia persona quanto come condizione di un'ordinata e giusta con vi venza civile, nella quale ogni cittadino sia rispettato per quello che « è » , e non retrocesso in seconda o terza categoría per le idee che ha la responsabilité e la coerenza di professare anche nella vita pubblica. In questo campo, la Chiesa ha tracciato i principi del suo comportamento nella basilar e Dichiarazione Dignitatis Humanae dei Concilio Vaticano I I , e a questa occorre sempre rifarsi per una vera e duratura pace spirituale all'interno delle Nazioni. 18 9. Purtroppo, in alcune nazioni, corne la Spagna, P Italia, P Irlanda, e altrove, perdura gravissimo il pericolo del terrorismo e delia violenza, di questa vera guerra in atto contro gli uomini inermi e le istituzioni, mossa da oscuri centri di potere, che non si avvedono come 1'ordine da essi auspicato mediante la violenza non possa che richiamare altra violenza. « Tutti quelli che mettono mano alla spada periranno di spada», ha ricordato Gesu nel momento in cui subiva la violenza più atroce. E un ordine che dovesse nascere sulle rovine e le uccisioni delia violenza sarebbe la pace dei cimitero, secondo la nota espressione. No, non cosi si edifica la società nuova, che deve serviré ad elevare Puomo ! La Chiesa non manca di raccomandare la costruzione di un mondo più giusto e più sano, mediante la conversione interiore e il rinnovamento radicale del costume morale. Ancora una volta, come a Drogheda, come a Torino, io supplico gli uomini delia violenza, che mi sono pur fratelli, a desistere dal loro sentiero di morte ; invito i giovani a non lasciarsi travolgere dalPideologia perversa delia distruzione e delPodio, ma a collaborare con tutte le forze generóse, esistenti nelle varie nazioni, per costruire il mondo (( a misura d'uomo » : solo cosi si potrà assicurare un avvenire veramente positivo, nello slancio di un operoso progresso di cui abbiano a goder e soprattutto gli umili, gli emarginati, i poveri. 19 Ed elevo ancora il mio pensiero, la mia preghiera per le numeróse, ignare vittime del terrorismo, come ho fatto con grande dolore nello 18 19 N. 2, AAS 72 (1980), p. 1254. Mt 26, 52. Acta 174 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scorso febbraio, dopo la trágica fine del caro, buono e indimenticabile Professor Bachelet, e come ho fatto in agosto per la barbara strage di Bologna ; e rinnovo il mio invito, già rivolto nella Udienza alia Giunta e al Consiglio Provinciale di Roma (6-II), e ai Giuristi Cattolici Italiam (6-XII) a difendere i valori morali, negati dalla violenza. Añido questo voto, che sorge dal profondo del cuore, al «Principe delia pace», a Colui che ha preso su di sé la condizione delP umana natura per divinizzarla e renderla partecipe delia stessa grandezza di Dio. La nostra comune preghiera si élèvera più supplichevole in questi giorni di Natale per invocare conforto e serenità per tante sofferenze di persone, di famiglie e di comunità ! Non ei stancheremo di pregare per questo : né dimenticheremo gli ostaggi che sono tuttora privi delia liberta in varie parti del mondo, vittime delia rappresaglia politica o di una iniqua, crudele, inconcepibile speculazione pecuniaria. Sono vicino a loro con la preghiera, in questo Natale che sarà per essi tanto triste ; e per tutti prego il Signore con le lacrime agli occhi, chiedendo ai responsabili di avere pietä: in nome di Dio, in nome delVuomo. 20 10. La Chiesa non è soltanto profesa verso i problemi che riguardano i Continenti e i Popoli; essa si rivolge alPuomo in particulare, che reca in sé impressa Pimmagine créatrice di Dio ed è redento dal Sacrificio di Cristo. Per la Chiesa non esiste massa amorfa, o collettività senza nome: essa sa che ogni realtà sociale e politica è formata da uomini singoli, ciascuno con i problemi inerenti alia propria identité nel lavoro, nella professione, nella vita familiare e sociale, pur nella diversité delle provenienze geografiche o delle posizioni ideologiche. Per questo uomo singólo la Chiesa ha la sua parola da dire. A quest'uomo il Papa va incontro con semplicitá e cordialité, con piena « simpatía », cioè cercando di partecipare alle sue concrete situazioni di vita, ovunque si svolgano e si sviluppino. Anzitutto P uomo che lavora: sono stampati nel mio cuore gli incontri, qui a Roma e durante i viaggi, con i cavatori del marmo, con i minatori, con i lavoratori delP industria e quelli delia terra, con quelli emigrati in altre nazioni e quelli dei vari Paesi : tutti fanno scaturire dalla materia i mezzi di sussistenza per l'intera société, rendendosi cosi collaboratori di Dio che ha bisogno delPuomo per continuare ad esplicitare la ricchezza immanente delia sua creazione. Sappiano i lavora20 Is 9, 6. Acta Ioannis Pauli Pp. II 175 tori di tutto il mondo che la Chiesa è loro vicina, Ii stima e Ii ama per questo con tributo insostituibilé, al quale siamo tutti debitori; è contributo dato con la fatica di una vita interà, e quindi incomparabilmente più alto e più sacro delia mercede anche più giusta che ne ricevano; sappiano che, il loro lavoro, come ho detto recentemente, «aiuta Puomo ad essere più uomo, ne matura la personalità, ne sviluppa ed eleva le capacita, aprendolo cosi al servizio, alla generosità, alPimpegno per gli altri, in una parola all'amore ». L'amore ! È la grande realtà che deve muovere la società, oggi come ieri, se non vuole inaridirsi totalmente in una contrapposizione dialettica di sfruttamento e di ribellione, in un puro e semplice rapporto di dare e avere, in un egoismo di monadi che si sfiorano senza incontrarsi mai se non nella diffidenza e nel disprezzo. Solo nelV amore è il secreto delia sopravvivenza. 21 11. Vi è poi Puomo che pone a disposizione le sue risorse interiori per Pelevazione anche qualitativa dei propri fratelli : è il grande mondo delia cultura, nella sua varia sfaccettatura che nel momento presente acquista proporzioni straordinarie in profondità e in estensione, per le specializzazioni in atto in tutti i settori delia vita intellettuale. A questo mondo la Chiesa guarda con immensa fiducia, e ad esso ho dedicate quest'anno attenzioni particolari, dopo Pimpegno solennemente preso durante la riunione dei Sacro Collegio, nel novembre dello scorso anno, e in occasione delia memorabile tornata delia Pontificia Accademia delle Scienze, in quegli stessi giorni. Vorrei citare a una a una le udienze con uomini di studio e di cultura, che si sono via via avvicendati in questa casa nel corso delPanno che sta per finiré, portando Peco e il fervore dei loro studi in tutti i settori delia conoscenza : storici, economisti, filosofi, scienziati, giuristi, latinisti, cultori delia música. Ma il tempo non lo permette. Tuttavia, tre occasioni fermano la mia attenzione in modo particolare : la visita alPOrganizzazione delle Nazioni Unite per Peducazione, la scienza e la cultura, a Parigi, il 2 giugno; Pincontro con gli uomini di cultura a Bio de Janeiro, il I luglio ; e gli incontri sia con scienziati e studenti, sia con artisti e giornalisti, rispettivamente a Colonia e a Monaco, il 15 e il 19 novembre, nel viaggio in Germania nel quadro delle commemorazioni centenarie di quel grande uomo di cultura e di pietà che fu o 21 Al Movimento Lavoratori Cristiani, 6 dicembre. 176 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sant'Alberto Magno. Gli nomini di cultura sono i custodi del patrimonio più autentico delPumanità, e gli artefici delPavvenire delle Nazioni : nelle loro mani sta la civiltà, ma dipende anche, Dio non voglia, la barbarie del domani : « la vera cultura è umanizzazione, mentre la non cultura e le false culture sono disumanizzanti. Per questo, nella scelta delia cultura Puomo gioca il suo destino )), ho detto a Rio de Janeiro. Per tale motivo la Chiesa si attende tanto dagli uomini di cultura, dai quali dipende veramente il futuro delPumanità nelle sue r adici più profonde. È pur vero, come ho ricordato a Monaco, che « negli ultimi secoli, soprattutto a partiré dal 1800, il légame tra la Chiesa e la cultura, e quindi tra la Chiesa e Parte, si è allen tato » : le ragioni sono molteplici, per un reciproco atteggiamento di diffidenza. Ma tale stato di cose non ha più ragione di essere : « II Concilio Vaticano II ha gettato le basi di un rapporto sostanzialmente nuovo fra la Chiesa e il mondo, fra la Chiesa e la cultura moderna » (ib.) ; ed è giunto perciô il momento di proclamare di nuovo, come ho umilmente cercato di fare davanti alia prestigiosa accolta dell'UNESCO, che ((il légame fondamentale del Vangelo, cioè del messaggio del Cristo e delia Chiesa, con Puomo nella sua umanità, ... è effettivamente Creatore di cultura nel suo fondamento stesso. Per creare la cultura, occorre considerare, fino alie estreme conseguenze e integralmente, Puomo come un valore particolare e autónomo, come il soggetto portatore delia trascendenza delia persona. Occorre affermare V uomo per lui stesso, e non per qualche altro motivo : únicamente per lui stesso ! Ben di più, occorre amare Puomo perché è uomo, occorre rivendicare Pamore per Puomo in ragione delia dignità particolare ch'egli possiede». Solo la Chiesa, che custodisce integro il Vangelo di Cristo, puô garantiré Puomo contro ogni manipolazione dell'altro uomo : e nella cooperazione ritrovata fra Chiesa e cultura, nelle rispettive e autonome sfere di azione, si puô prospettare quelParmonia superiore, che è garanzia di pace, e come tale è tanto desiderata dagli uomini pensosi delle sorti delPumanità. 22 12. Lo sforzo che la Chiesa compie nel gettare ponti con le varie espressioni delia vita sociale, nella quale operano gli individui singoli con Pinesauribile carica delle loro risorse personali, non ha altro scopo che V edificazione di una vita sociale serena, costruttiva, pacifica, gioiosa: una società a misura d'uomo. 22 Insegnamenti, III, 1, p. 1643 e AAS 72 (1980), p. 735 s. Acta Ioannis Pauli Pp. II 177 Per questo ho cercato con ogni sforzo di intrecciare rapporti con tutti gli. esponen ti e gli artefici di questa società: con gli educatori delia gioventù nella scuola, con gli uomini dei mass-media, tenuti anch'essi, per la loro delicatissima funzione, a una precisa deontologia e a un chiaro codice morale ; con gli uomini dei servizi sociali più pieni di rischio (pensó ai Vigili dei Fuoco, che incontro ogni anno), con i militari e i loro Ufíiciali di vari ordini e specializzazioni ; con i ferrovieri ; con gli atleti impegnati in varie attività sportive. A tutti — seguendo Forma dei miei predecessori, specie delPinstancabile insegnamento che Pio XII, nella fase più delicata delia ricostruzione mondiale, non ha risparmiato a nessuna categoría sociale — ho ricordato il dovere di contribuiré, ciascuno secondo le proprie "possibilité, la propria preparazione e responsabilité, a far si che il mondo in cui viviamo porti sempre più pienamente Forma delia gioia primigenia che provô Dio creatore quando, posando lo sguardo sulla grandezza delia creazione, si rallegrô nell'intimo seno delia sua vita trinitaria : « E Dio vide che era cosa b u o n a » ; «era cosa molto buonay). Che anche Fuomo di oggi sappia che «la gioia del Signore è la nostra forza!». 23 24 25 13. L'uomo, al di lá di ogni pur altissima attivité intellettuale o sociale, trova il suo sviluppo pieno, la sua realizzazione integrale, la sua ricchezza insostituibile nella famiglia. Qui veramente, più che in ogni altro campo delia sua vita, si gioca il destino delPuomo. Per questo la Chiesa continua a dedicare le attenzioni più calde e premurose alia magnifica realtà delia famiglia. È ancora nel nostro cuore di Pastori, vivissimo, il ricordo delle giornate delia V Assemblea Generale dei Sinodo dei Vescovi, dedicate al grande problema, vitale non soltanto per la Chiesa ma anche per Fintera umanitá. I problemi affrontati dai Vescovi con lucido realismo e con paterna sollecitudine erano molti, e di essi si sono resi interpreti i vari Episcopati, recando Peco delle situazioni proprie delle varie parti del mondo. Il Sinodo, nel trattare questi problemi, «si è mosso su due direttrici, come su cardini — cosi ho riassunto a conclusione dei'Assemblea — la fedelté cioè al piano di Dio verso la Famiglia, e la pratica pastorale caratterizzata da un amore misericordioso e dal rispetto dovuto agli uomini, considerati nella loro 23 24 25 Cf. Gn 1, Gn 1, 31. Of. Ne 8, 10. 12 - A. A. Acta 178 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale completezza per quanto concerne il loro «essere» e il loro «vivere» (25 ottobre). Si sono affermati cioè i principi delP etica matrimoniale, sui quali poggia Instituto familiare, secondo i punti fermi tracciati da Paolo VI nella sua Enciclica Humanae Vitae, e al tempo stesso si sono tenute presentí con cuore di pastori e di padri le difiícoltá, le ansie, talora i drammi di tante famiglie che vogliono conservare integra la loro fedeltà al Vangelo e non trasgrediré le norme eterne delP etica naturale, oltre che dell'imprescrittibile Legge di Dio, inscritta nel cuore delPuomo. La famiglia tocca oggi il punto forse più acuto di una crisi senza precedenti, maturata col confluiré delle varie mentalité permissivistiche e di teorie che in nome di una presunta autonomia delPuomo vengono a negare la missione affidata all'uomo stesso da Dio creatore, nel piano originario delia comunicazione delia vita : questo piano ho cercato di illustrare il più compiutamente possibile nel corso delPintero anno, già fin dalP estate 1979, proprio in vista delia celebrazione del Sínodo e nel quadro delia sua impostazione dottrinale. La Legge di Dio non mortifica, ma esalta Puomo, e lo chiama alla straordinaria cooperazione con Lui nella missione e nel gaudio delia paternité e delia maternità responsabili. Di fronte al disprezzo dei valore supremo delia vita, per cui si giunge a convalidare la suppressione delP essere umano nel grembo materno ; di fronte alle disgregazioni in atto delP unita familiare, unica garanzia per la formazione completa dei fanciulli e dei giovani ; di fronte alia svalutazione delPamore limpido e puro, alio sfrenato edonismo, alia diffusione delia pornografía, occorre richiamare alto la santità del matrimonio, il valore delia famiglia, Pintangibilité delia vita umana. Non mi stanchero mai di adempiere questa che ritengo missione indilazionabile, profittando dei viaggi, degli incontri, delle Udienze, dei messaggi a persone, istituzioni, associazioni, consultori che si preoccupano del futuro delia famiglia, e ne fanno oggetto di studio e di azione. Ancora una volta, con le parole delia preghiera dettata in occasione del Sinodo, chiedo a Dio che «Pamore, rafforzato dalla grazia dei sacramento dei Matrimonio / si dimostri più forte di ogni debolezza e di ogni crisi / attraverso le quali, a volte, passano le nostre famiglie ... : / per intercessione delia S. Famiglia di Nazaret, la Chiesa in mezzo a tutte le nazioni delia terra / possa compiere fruttuosamente la sua missione / nella famiglia e mediante la famiglia». 26 26 Cf. Gn 1, 28. Acta Joannis Pauli Pp. II 179 14. Non posso terminare senza nn accenno, almeno, alla inesauribile e prometiente carica di vita e di progresso sociale, che sono oggi i giovani per la Chiesa e per il mondo. Essi sono i primi benefician delPazione plasmatrice e corresponsabilizzante delia famiglia; ma sono anche le prime vittime dei disordini e degli squilibri, che ne minano oggi la vita. Ho parlato altre volte di questo tema, e basti solo il richiamo. Nel ricordare che, in Africa e in Brasile, ho visitato Nazioni veramente giovani, perché la loro popolazione è costituita, in massima proporzione, dalla gioventu, non posso non pensare a questi uomini dei futuro, che avranno in mano la società del Duemila. È uno smisurato Potenziale umano, che attende tanto da noi, da tutta la società : verso di esso Cristo guarda con sconfinato amore, con fiducia infinita, fissandoli a uno a uno negli occhi, come ha fatto con i suoi apostoli, con i fanciulli, con il giovane ricco dei Vangelo. Giovani, dico a voi, Cristo vi aspetta a braccia aperte ; Cristo conta su di voi per costruire la giustizia e la pace, per diffondere Pamore. Come a Torino, dico ancora oggi : (( Dovete tornare alla scuola di Cristo ... per ritrovare il vero, pieno, profondo significato di queste parole. Il necessario supporto per questi valori non sta che nel possesso di una fede sicura e sincera, di una fede che abbracci Dio e Puomo, Puomo in Dio ... Non c'è una dimensione più adeguata, più profonda da dare a questa parola "uomo", a questa parola "amore", a questa parola "liberta", a queste parole "pace" e "giustizia": altre non c'è, non c'è che Cristo )). Si, carissimi giovani, che ho incontrato in ogni mio viaggio — e come dimenticare Pincontro emblemático al Parc-des-Princes, di Parigi? — giovani che ho visto a tutte le latitudini del mondo, nelle popolose città e nelle campagne, negli stadi e nelle piazze, nelle Messe in San Pietro come in Istituti particulari quali quello di Casal del Marmo : si, universitari, lavoratori, sportivi si, giovani sfuggiti ai tentacoli delia droga : non c'è che Cristo, Redentore delPuomo ! Siatene convinti. E ditelo forte intorno a voi. 27 15. Fratelli carissimi ! Ho ricordato quanto è stato fatto nei rapporti delia Chiesa col mondo : ma sono convinto che tutte le attività che ho potuto dispiegare nel corso dell'anno sono state possibili proprio grazie al concorso 27 Insegnamenti III, 1, pp. 905 s. Acta 180 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale di tante forze generóse e silenziose, che amano sinceramente la Chiesa ; grazie all'aiuto di Cardinali, di Vescovi, di sacerdoti, di laici impegnati nell' apostolatu, di organismi di varia denominazione, che mi hanno offerto nn validissimo appoggio ; e grazie a Voi, miei primi e insostituibili collaboratori delia Curia Romana, che sentó a me tanto vicini. A tutti esprimo la mia viva, sincera, commossa benevolenza. Ci disponiamo a celebrare il Natale. Abbiamo visto delinearsi davanti agli occhi i molteplici campi delia vita delPuomo nel mondo contemporáneo, con le sue luci e le sue ombre, con le sue incertezze e le sue speranze, con i suoi pericoli e le sue risorse. Verso tutti questi campi delPessere e delPagire umano nel mondo contemporáneo sta per discendere, ancora una volta, il Salvatore. Il mondo Pattende, anche inconsapevolmente ; il mondo ha bisogno di Lui, che annuncia la misericordia del Padre, che è la misericordia del Padre. Nonostante apparenze esteriori, questo mondo soffre dal di dentro : squilibri, discriminazioni, oppressioni, calamita naturali, stenti indescrivibili ; insoddisfazioni, paure, violenze, morti ; e soprattutto, vi è il peccato, germe disgregatore e fonte d'infelicità profonda. Cristo viene a salvare il mondo dal peccato, e a offrirgli la possibilité estrema del riscatto : egli — ho scritto nelPEnciclica Dives in Misericordia, che ho afiîdato alia meditazione delia Chiesa alPinizio di questo Avvento in preparazione al Natale — «divenendo Pincarnazione delP amore che si manifesta con particolare forza nei riguardi dei sofferenti, degli infelici o dei peccatori, rende presente e in questo modo rivela più pienamente il Padre che è Dio "rieco di misericordia". Contemporáneamente, divenendo per gli uomini modello delPamore misericordioso verso gli altri, Cristo proclama, con i fatti ancor più che con le parole, quelPappello alla misericordia, che è una delle componen ti essenziali delV ethos del Vangelo w. 28 Il Natale è il segno delia misericordia di Dio, Papparire tra gli uomini dei suo amore liberatore. La Chiesa non si stanca di ripeterne Pannuncio, perché sa che il mondo ha bisogno di questa misericordia, la quale non avvilisce ma dà alPuomo una nuova dignità, elevándolo al livello di Dio. Egli si è abbassato in Cristo per riportare Puomo alia sua grandezza perduta : « Quia quomodo est Deus incommutabilis, fecit omnia per misericordiam, et dignatus est ipse Filius Dei mutabilem carnem suscipere, manens id quod Verbum Dei est, venire et subvenire N. 3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 181 homini : come Dio non è mute vole, e ha fatto ogni cosa per mezzo delia sua misericordia, cosi lo stesso Figlio di Dio si è degnato di assumere una carne mutevole, rimanendo Verbo di Dio, si è degnato di venire e di soccorrere P uomo». Dignatus est venire et subvenire homini: questo è il Natale per noi. E questo ei sforziamo di realizzare nel mondo, come membra di quella Chiesa che si riconosce nata, insieme col Cristo nato, per aiutare Puomo a salvarsi : subvenire homini. Questo il nostro assillo, carissimi Fratelli, il nostro impegno, il nostro sforzo ; questo Púnico nostro desiderio, e il premio a cui tendiamo, con tutte le forze, finché il Signore ei dia respiro e forza, a me e a tutti. Con la mia più affettuosa Benedizione Apostolica. 29 IV Ad Exc.mum Virum Masami Ota, laponiae apud Sanctam Sedem Legatum constitutum, crediti sibi muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem.* Monsieur V Ambassadeur, Je remercie Votre Excellence des vœux fervents qu'Elle vient de m'exprimer et je Lui souhaite la plus cordiale bienvenue en cette Maison. Le Japon, que vous représentez désormais ici comme Ambassadeur Extraordinaire et Plénipotentiaire, a noué, depuis de longues années déjà, d'heureuses relations avec le Saint-Siège. Vous avez bien voulu souligner les efforts constants de celui-ci en faveur de la fraternité des peuples, dans la paix et le respect des droits de le personne humaine. Vous savez que cette attitude est affranchie de tout mobile économique et politique; elle se présente au Saint-Siège, à l'ensemble de l'Eglise catholique, comme un devoir lié à sa mission spirituelle, aux exigences du Message que nous proclamons : l'amour de tous les hommes et le service concret de chacun, comme un reflet de l'amour de Dieu dans lequel nous croyons. De son côté, le Saint-Siège regarde avec une grande estime la nation dont vous êtes le représentant. Il apprécie les qualités humaines de l'âme 29 S. Augustini, Serm. 6, 5; COL, 41, Sermones de Vetere Testamento, ed. O. Lambert, Turnhout, 1961, p. 61. * Die 8 m. Ianuarii a. 1981. 182 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale japonaise, les dons naturels que vos compatriotes ont grandement développés avec un courage tenace, au milieu des plus dures adversités, avec une forte discipline et avec un dynamisme qui lés pousse à rechercher le contact avec les autres civilisations partout dans le monde, comme en témoignent, entre autres, les nombreux visiteurs qui font à Rome une halte culturelle. L'idéal de la coexistence des peuples dans la paix est devenu aussi un thème cher à votre Gouvernement, et le SaintSiège ne peut que s'en réjouir dans la mesure où l'Asie a grand besoin, pour sa part, d'artisans de paix. Le Japon est conscient du rôle qu'il peut jouer dans cette partie si importante du monde, pour contribuer à ce que les foyers de tension ne dégénèrent pas en conflits ruineux et meurtriers, à ce que soient vraiment respectés la souveraineté des Etats, la liberté et le sentiment national des populations. Oui, l'homme a besoin de la paix. Celle-ci sera d'autant mieux assurée que le problème de la faim sera pris en considération, afin que tous puissent disposer des biens nécessaires à leur subsistance : la solidarité internationale doit trouver là un terrain prioritaire d'application, et les pays les plus favorisés doivent être d'autant plus sensibles à cette entraide désintéressée. Enfin, l'homme ne vit pas seulement de pain. Il a besoin de liberté, au milieu de ses semblables, pour se développer intégralement et vivre selon sa conscience et sa foi. Il a besoin de relations avec l'Invisible, avec Dieu qui seul peut donner un sens à sa vie, combler son espérance et son besoin d'amour. C'est sous tous ces aspects que l'Eglise catholique entend apporter sa contribution spécifique au progrès et elle espère rencontrer là-dessus un large assentiment et une authentique coopération des peuples. Dans quelques semaines, j'aurai la joie d'entreprendre une brève visite dans votre beau pays. Je m'en réjouis. J ' y rencontrerai mes frères japonais de la communauté catholique; elle est peu nombreuse, mais son rayonnement culturel reconnu s'intègre bien dans le service du pays et, par sa profondeur spirituelle, elle fait honneur à l'Eglise entière. J ' y rencontrerai les Autorités civiles qui ont facilité ce voyage et que je salue respectueusement dès maintenant, en vous demandant de transmettre mes sentiments particulièrement déférents à Sa Majesté l'Empereur Hiro Hito. Je rencontrerai le peuple japonais auquel j'exprime ma cordiale sympathie, en priant Dieu de le combler de ses bienfaits. Vous-même, Monsieur l'Ambassadeur, vous pouvez être assuré de trouver ici l'accueil et l'aide que mérite votre haute mission. Je vous exprime mes meilleurs souhaits pour son accomplissement. Acta Ioannis Pauli Pp. II 183 V Ad E x c m u m Virum Ioannem Proksch, Austriae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, demandati muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem.* Sehr geehrter Herr Botschafter! Mit Ihrem heutigen ofläziellen Besuch im Vatikan beginnen Sie Ihren neuen verantwortungsvollen Auftrag als außerordentlicher und bevollmächtigter Botschafter der Republik Österreich beim Heiligen Stuhl. Hierzu beglückwünsche ich Sie und heiße Sie herzlich willkommen. Aufrichtig danke ich Ihnen für die freudlichen Worte, mit denen Sie anläßlich der Überreichung Ihres Beglaubigungsschreibens die seit langem zwischen Ihrem Land und dem Heiligen Stuhl bestehenden freundschaftlichen Beziehungen gewürdigt haben. Ebenso erwidere ich von Herzen den Ausdruck der Wertschätzung und die guten Wünsche, die Sie mir im Namen Ihres verehrten Herrn Bundespräsidenten ausgesprochen haben. Sie vertreten ein Land, dessen Geschichte von einer vertrauensvollen Zusammenarbeit zwischen Staat und Kirche entscheidend mitgeprägt worden ist. Gerade unter den veränderten gegenwärtigen Zeitumständen, auf die Sie kurz hingewiesen haben, fühlt sich die Kirche in besonderer Weise aufgerufen, auch in der heutigen pluralistischen Gesellschaft in solidarischer und partnerschaftlicher Mitverantwortung zusammen mit den zuständigen staatlichen Autoritäten für das Gemeinwohl der Bürger in den einzelnen Nationen und für die internationale Völkergemeinschaft ihren spezifischen Beitrag zu leisten. »Die politische Gemeinschaft und die Kirche sind«, wie das I I . Vatikanische Konzil erneut betont hat, »auf je ihrem Gebiet voneinander unabhängig und autonom. Beide aber dienen, wenn auch in verschiedener Begründung, der persönlichen und gesellschaftlichen Berufung der gleichen Menschen«. Nicht politisches Kalkül oder wirtschaftliche Interessen, keine äußeren Machtansprüche oder sonstigen eigennützigen Motive, sondern allein ihr universaler Verkündigungsauftrag im Dienst des Menschen und der menschlichen Gemeinschaft veranlassen die Kirche und den Heiligen Stuhl, sich auch auf der Ebene offizieller diploma1 * Die 10 m. Ianuarii a. 1981. Gaudium et Spes, Nr. 76. 1 Acta 184 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiate tischer Beziehungen und internationaler politischer Zusammenarbeit zwischen den Staaten für das allseitige Wohl der Menschen, für den Frieden und eine gerechte Ordnung in den einzelnen Nationen und zwischen allen Völkern einzusetzen. Wie ich in meiner Ansprache vor den Vereinten Nationen hervorgehoben habe, ist in Wirklichkeit »die Existenzberechtigung jeglicher Politik der Dienst am Menschen, die unermüdliche und verantwortliche Sorge um die Probleme und wesentlichen Bereiche seiner irdischen Existenz in ihrer sozialen Dimension und Tragweite, von der gleichzeitig ja auch das Wohl einer jeden einzelnen Person abhängt«. Dieser Dienst erfordert heute insbesondere die Verteidigung der unantastbaren Würde des Menschen und seiner Grundrechte, die Förderung seiner ganzheitlichen Entfaltung — einschließlich seiner ethischen Verantwortung —, den Einsatz für die notleidenden Völker und die Sicherung des Friedens zwischen den Nationen wie auch das gemeinsame Bemühen um die fortschreitende Einigung der Völker Europas und der ganzen Menschheitsfamilie im Geist weltweiter Solidarität und Brüderlichkeit. In diesem gerade bei der gegenwärtigen vielfältigen inneren und äußeren Bedrohung so lebensnotwendigen Dienst für die Menschen und Nationen finden die Verantwortlichen in Staat und Gesellschaft und der internationalen Völkergemeinschaft in der Kirche und im Heiligen Stuhl einen stets loyalen Verbündeten und hilfsbereiten Begleiter. 2 Wie Sie, sehr geehrter Herr Botschafter, in Ihrem Grußwort betont haben, fühlt sich auch Ihr Land diesen hohen Idealen im nationalen und internationalen Leben verpflichtet. Österreich leistet als angesehenes Mitglied der internationalen Staatengemeinschaft durch politische und diplomatische Initiativen und durch humanitäre Hilfen heute einen beachtlichen Beitrag zur weltweiten Völkerverständigung und Zusammenarbeit im Dienst des Friedens und eines immer umfassenderen und gerechteren sozialen Fortschritts unter allen Nationen. Dies wird auch durch die Tatsache unterstrichen, daß sich bedeutende internationale Organisationen die österreichische Landeshauptstadt zu ihrem Sitz erwählt haben. Gern gebe ich dem Wunsche Ausdruck, daß durch Ihre diplomatische Vermittlertätigkeit, die Sie nun als Botschafter beim Heiligen Stuhl offiziell beginnen, die bisherigen guten Beziehungen zwischen Ihrem Land und dem Heiligen Stuhl sowie das gemeinsame Bemühen für eine friedli2 L'Osservatore Romano, dt. Ausgabe, 5. Oktober 1979, S. 6. Acta Ioannis Pauli Pp. II 185 chere und gerechtere Welt von morgen für alle Menschen und Völker guten Willens sich noch vertiefen und fruchtbar weiter entfalten mögen. Dazu begleite ich Ihr künftiges Wirken hier in der Ewigen Stadt mit meinen besten Wünschen und erbitte Ihnen und Ihren Mitarbeitern für eine segensreiche Erfüllung Ihrer verantwortungsvollen Aufgabe Gottes besonderen Schutz und Beistand. VI Ad Exc.mos Viros nationum Legatos apud Sedem Apostolicam, initio anni 1981 omina et vota Summo Pontifici promentes.* Excellences, Mesdames, Messieurs, 1. Le très digne Doyen des Ambassadeurs vient d'exprimer les sentiments qui emplissent vos cœurs, vous tous membres du Corps diplomatique accrédité près le Saint-Siège, en cette rencontre toujours si solennelle et si significative du début de l'année nouvelle. Je le remercie de grand cœur de ses nobles expressions et, avec lui, je vous remercie tous de votre présence pour cet échange de vœux. Je salue avec vous vos épouses, qui vous ont accompagnés pour cette aimable démarche que j'apprécie beaucoup. Je veux saluer aussi de loin toutes vos familles. Je salue vos collaborateurs, qui forment l'équipe efficace et organisée de chacune de vos Ambassades. Et je salue surtout les populations de vos pays, que vous représentez si dignement dans votre délicate fonction. Oui, ils sont ici, spirituellement proches de nous — et j'aime les sentir ainsi —, tous les peuples du monde, même ceux qui, malheureusement, n'ont pas de représentant officiel auprès de l'humble successeur de Pierre. Je les sens tout proches, et je revis par la pensée les rencontres que j ' a i eu la joie d'avoir avec certains d'entre eux au cours de mes voyages, spécialement en l'année qui vient de se terminer. Tous les peuples devraient se trouver ici, parce que c'est ici la maison de tous. La vocation universelle de l'Eglise concerne en effet chacun des peuples. C'est donc à tous que j'adresse mon salut et mes vœux pour une nouvelle année sereine et active, riche des bénédictions du Dieu tout-puissant. * Die 12 m. Ianuarii a. 1981. 186 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2. Il me plaît de revoir en cette occasion, avec les physionomies bien connues des Ambassadeurs accrédités depuis quelques années, les nouveaux Chefs de Mission qui ont commencé officiellement leur mission diplomatique auprès du Saint-Siège au cours de l'année écoulée, et jusqu'à ces tout derniers jours. Ils sont au nombre de vingt-trois et représentent la République Dominicaine, le Gabon, la Jamaïque, l'Ouganda, l'Indonésie, le Nicaragua, Saint-Marin, la République Populaire du Congo, la Grande-Bretagne, la Grèce, l'Irlande, l'Australie, la République Centrafricaine, le Venezuela, l'Egypte, la Belgique, l'Espagne, la Colombie, Madagascar, l'Irak, le Mali, le Japon et l'Autriche. Parmi eux, comme j ' a i déjà eu l'occasion de le souligner devant le Sacré Collège avant Noël, il y a des Ambassadeurs de pays qui, pour la première fois dans leur histoire, ont établi des relations diplomatiques avec le Saint-Siège. Ils viennent se joindre à votre grande famille — car, je le sais bien, le Corps diplomatique près le Saint-Siège est une véritable famille —, et ils s'inscrivent ainsi dans la ligne de continuité qui donne une signification toute particulière à la présence officielle, dans la maison du Pape, de représentants des peuples du monde entier auprès de lui et de ses collaborateurs directs. C'est une continuité qui persiste et s'approfondit, une continuité qui favorise la compréhension mutuelle entre le Siège de Pierre et chacun de vos gouvernements et de vos peuples, une continuité qui encourage le soutien réciproque dans la cause de la paix, de la défense de l'homme, du développement de la vie des nations. Une telle continuité exprime bien les rapports d'amitié, d'estime, de collaboration avec toutes les nations du monde que le Saint-Siège veut entretenir, dans un esprit pacifique et respectueux, avec les responsables de la vie publique. 3. La venue au Vatican de quelques Chefs d'Etat met bien en lumière cette réalité. J'évoque avec grand plaisir les visites accomplies l'année dernière par le Président de la République du Sénégal, le Grand-Duc et la Grande-Duchesse de Luxembourg, le Président de la République de Chypre, le Président de la République de Tanzanie, le Roi Hassan du Maroc, le Président de la République du Portugal, le Président des Etats-Unis d'Amérique, le Grand-Maître de l'Ordre Souverain Militaire de Malte, le Roi Hussein de Jordanie, les CapitainesRégents de la République de Saint-Marin, le Président de la République du Zaïre, le Président de la République du Mali, la Reine Elizabeth d'Angleterre, le Prince Régnant du Liechtenstein, le Prince et Acta Ioannis Pauli Pp. II 187 la Princesse de Suède, le Président de la République de Sierra Leone, le Président de la Présidence de la République de Yougoslavie. Je me rappelle également les visites d'autres personnalités des gouvernements de divers Etats et d'Organisations internationales. Dans la variété des situations historiques, ces présences de hautes autorités auprès de l'humble successeur de saint Pierre soulignent le désir mutuel d'approfondir les liens d'une entente dont bénéficient les peuples au milieu desquels l'Eglise vit et veut servir l'homme. 4. Je pense donc que cette rencontre annuelle avec vous, membres illustres du Corps diplomatique, représente un moment particulièrement significatif de mon ministère pastoral. Par votre présence, j ' a i en effet sous les yeux toute la communauté internationale, à la physionomie et à la composition si variées. Vous êtes un véritable «forum)) qui me remet en mémoire mes rencontres avec les représentants des peuples à l'ONU, à la FAO, à l'UNESCO; ce sont bien vos propres communautés, et aussi la communauté entière des diverses nations du monde, que j ' a i devant les yeux. Lors des voyages pastoraux que j'accomplis dans les différentes régions du monde, je ressens l'expérience d'une double réalité : d'un côté, les populations qui se rencontrent, apportant leur poids d'histoire et de vie qui s'exprime dans la foi religieuse, la culture, les convictions, les espérances et même les souffrances, toutes choses dans lesquelles l'Eglise, communauté de croyants, est profondément insérée comme une part, plus ou moins étendue, de cette réalité humaine ; d'un autre côté, les représentants et les responsables de la vie institutionnelle de chaque pays, les Autorités gouvernementales, avec lesquels j ' a i pu avoir chaque fois des rencontres et des conversations utiles. Cette double réalité correspond au double dialogue que, dans ma mission de Pasteur universel, je me sens le devoir d'entretenir constamment : l'un se fait avec l'homme de la vie concrète, pour raviver en lui la force animatrice de la parole évangélique, ou au moins pour la lui annoncer afin qu'il la connaisse et détermine son attitude à son égard ; l'autre dialogue s'adresse aux responsables de la vie politique et sociale, pour offrir une simple coopération, désintéressée, aux grandes causes qui touchent la vie de l'humanité : la paix, la justice, les droits de la personne, le bien commun. 5. Je suis convaincu qu'en agissant ainsi le Saint-Siège, loin de se mêler de domaines qui ne seraient pas siens, ne fait que donner une 188 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale expression concrète à la mission universelle de l'Eglise, qui s'adresse à tous les hommes, qui est répandue dans toutes les régions de la terre, et qui est par nature solidaire de tous les êtres humains, hommes et femmes, spécialement des pauvres et de ceux qui souffrent. Ses vicissitudes historiques durant près de deux millénaires, à travers tant de générations, et l'expérience vécue parmi les groupes humains les plus divers, d'origine et de civilisations si différentes, donnent à l'Eglise une grande facilité d'approche et de dialogue sur bien des problèmes. Il est vrai que la société civile ne coïncide pas avec la société religieuse, et que les deux missions, celle de l'Eglise et celle de l'Etat, doivent rester nettement distinctes. Mais il est vrai aussi que l'Eglise et l'Etat sont ordonnés au bien — spirituel d'une part, temporel de l'autre — des personnes humaines, et que leur dialogue mutuel, respectueux et loyal, loin de troubler la société, l'enrichit au contraire. Que vient offrir l'Eglise? Dans le dialogue bilatéral, avec les gouvernements, elle met à leur disposition l'apport d'une institution qui tient en honneur les plus hautes valeurs de l'homme et qui ne peut jamais se sentir étrangère à aucun des problèmes débattus dans quelque contexte social que ce soit. Même lorsqu'elle trouve des obstacles devant elle, lorsqu'elle subit des contraintes ou lorsqu'elle est persécutée, l'Eglise ne cesse pas d'être « interne », bien enracinée dans la réalité globale du pays dans lequel elle vit et solidaire avec elle. Et c'est là le motif pour lequel le Saint-Siège, comme je l'ai dit, se sent uni à chaque peuple, à chaque nation. C'est aussi le motif pour lequel les représentants diplomatiques accrédités près le Saint-Siège ne peuvent pas — même s'ils ne sont pas catholiques ou chrétiens — se sentir <( étrangers » dans la maison du Pasteur universel ; de même que le Pape, lorsqu'il visite les divers pays, se sent « chez lui » dans chaque nation qui l'accueille. 6. Cette réalité globale que l'Eglise a toujours devant les yeux et qui constitue le dénominateur commun de la vie de chacun des peuples du monde, c'est leur culture, leur vie spirituelle, sous quelque formé qu'elle se manifeste. En parlant de réalité globale, de vie spirituelle, ma pensée voudrait s'arrêter cette année, dans ce colloque avec vous, sur le devoir qui incombe à tous les responsables de défendre et de garantir à tout prix la culture entendue en ce sens très vaste. La culture est la vie de l'esprit; c'est la clef qui donne accès aux secrets les plus profonds et les plus jalousement gardés de la vie des Acta Ioannis Pauli Pp. II 189 peuples; c'est l'expression fondamentale et unificatrice de leur existence, parce que dans la culture se rencontrent les richesses, je dirais quasi inexprimables, des convictions religieuses, de l'histoire, du patrimoine littéraire et artistique, du substrat ethnologique, des attitudes et de la (( forma mentis » des peuples. Bref, dire (( culture », c'est exprimer en un seul mot l'identité nationale qui constitue l'âme de ces peuples et qui survit malgré les conditions adverses, les épreuves de tout genre, les cataclysmes historiques ou naturels, en demeurant une et compacte à travers les siècles. En fonction de sa culture, de sa vie spirituelle, chaque peuple se distingue de l'autre, qu'il est par ailleurs appelé à compléter en lui fournissant l'apport spécifique dont l'autre a besoin. 7. Dans mon discours au siège de l'UNESCO, le 2 juin à Paris, j ' a i mis en relief cette réalité : si la culture est l'expression par excellence de la vie spirituelle des peuples, elle ne doit jamais être séparée de tous les autres problèmes de Pexistence humaine, que ce soit ceux de la paix, de la liberté, de la défense, de la faim, de l'emploi, etc. La solution de ces problèmes dépend de la façon correcte de comprendre et de situer les problèmes de la vie spirituelle, qui conditionne ainsi tous les autres et s'en trouve conditionnée. C'est la culture, entendue dans ce sens large, qui garantit la croissance des peuples et préserve leur intégrité. Si on l'oublie, on voit tomber les barrières qui sauvegardent l'identité et la véritable richesse des peuples. Comme je l'ai dit à cette occasion, « la Nation est en effet la grande communauté des hommes qui sont unis par des liens divers, mais surtout, précisément, par la culture. La Nation existe "par" la culture et "pour" la culture, et elle est donc la grande éducatrice des hommes pour qu'ils puissent "être davantage" dans la communauté. Elle est cette communauté qui possède une histoire dépassant l'histoire de l'individu et de la famille. C'est aussi dans cette communauté, en fonction de laquelle toute famille éduque, que la famille commence son oeuvre d'éducation par ce qui est le plus simple, la langue, permettant ainsi à l'homme qui en est à ses débuts d'apprendre à parler pour devenir membre de la communauté qu'est sa famille et sa nation ... Mes mots traduisent une expérience particulière, un témoignage particulier en son genre. Je suis fils d'une nation qui a vécu les plus grandes expériences de l'histoire, que ses voisins ont condamnée à mort à plusieurs reprises, mais qui a survécu et qui est restée elle-même. Elle a con- Acta 190 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale servé, malgré les partitions et les occupations étrangères, sa souveraineté nationale, non en s'appuyant sur les ressources de la force physique, mais uniquement en s'appuyant sur sa culture. Cette culture s'est révélée en l'occurrence d'une puissance plus grande que toutes les autres forces. Ce que je dis ici concernant le droit de la nation au fondement de sa culture et de son avenir n'est donc l'écho d'aucun "nationalisme", mais il s'agit toujours d'un élément stable de l'expérience humaine et des perspectives humaines du développement de l'homme. Il existe une souveraineté fondamentale de la société qui se manifeste dans la culture de la nation. Il s'agit de la souveraineté par laquelle, en même temps, l'homme est suprêmement souverain. Et quand je m'exprime ainsi, je pense également, avec une émotion intérieure profonde, aux cultures de tant de peuples antiques qui n'ont pas cédé lorsqu'ils se sont trouvés confrontés aux civilisations des envahisseurs : et elles restent encore pour l'homme la source de son "être" d'homme dans la vérité intérieure de son humanité. Je pense aussi avec admiration aux cultures des nouvelles sociétés, de celles qui s'éveillent à la vie dans la communauté de la propre nation — tout comme ma nation s'est éveillée à la vie il y a dix siècles — et qui luttent pour maintenir leur propre identité et leurs propres valeurs contre les influences et les pressions de modèles proposés de l'extérieur ».* En ce sens on peut dire que la culture est le fondement de la vie des peuples, la racine de leur identité profonde, le support de leur survivance et de leur indépendance. 8. Mais ceci vaut d'autant plus pour les peuples que la culture est l'expression la plus élevée de la vie de chacun des hommes. L'homme, ai-je dit encore à l'UNESCO, « est le fait primordial et fondamental de la culture ». C'est elle qui unifie les éléments dont l'homme est composé et qui se complètent mutuellement tout en étant parfois dans une tension réciproque profonde : esprit et corps. L'un ne peut dépasser ses limites au détriment de l'autre ; et ce qui garantit ce difficile équilibre — avec la grâce de Dieu —, c'est précisément la vie globale de l'homme, la culture, que j'aimais définir à Paris comme « système authentiquement humain, synthèse splendide de l'esprit et du corps». L'histoire bimillénaire de l'Eglise, nous le savons, s'entrecroise avec 2 3 1 2 3 N. 14: AAS 72 (1980), pp. 744-745. N. 8: ibid., p. 739. Ibid., p. 740. Acta Ioannis Pauli Pp. II 191 les plus hautes expressions de la vie spirituelle et culturelle des diverses nations de l'ancien et du nouveau monde, et l'Eglise suit aujourd'hui avec une particulière attention, comme je l'ai souligné dans mon voyage en Afrique, le délicat processus de valorisation des cultures autochtones. Voilà pourquoi elle prend à cœur la plus large gamme de valeurs que le mot ((culture» contient et signifie. Dans le discours que j ' a i adressé à vos collègues du Corps diplomatique au Kenya, j ' a i tenu à relever que « le chemin que toute communauté humaine doit suivre dans sa recherche du sens profond de son existence, c'est le chemin de la vérité sur l'homme dans sa totalité)). Eh bien, chers Messieurs, de même que pour vous et pour vos gouvernements, c'est tout l'homme, formé d'esprit et de corps, qui tient à cœur à l'Eglise, de par la mission reçue de son Fondateur : cela englobe ses problèmes et ses intérêts, aussi bien sur le plan spirituel que sur le plan matériel, car sans ce dernier le premier ne peut se développer de façon adéquate. 4 9. Dans cette grandiose vision unitaire, le Saint-Siège se sent solidaire de toutes les grandes initiatives qui cherchent à résoudre les problèmes de l'humanité : avant tout, pour ce qui est du plan matériel, les secours généreux et efficaces apportés aux peuples des régions qui souffrent de la faim, de la soif ou d'autres calamités — et j'exprime à nouveau ici toute ma solidarité avec la région éprouvée du Sahel, que je ne cesse de regarder avec une attention particulière — ; l'impulsion donnée à l'accroissement de l'agriculture pour assurer une alimentation suffisante; l'action sanitaire contre les maladies, spécialement en faveur de l'enfance et des gens les plus pauvres ; la distribution plus équitable des ressources, non seulement matérielles, mais technologiques et scientifiques, pour offrir aux populations des possibilités toujours plus concrètes d'être les artisans de leur propre vie et de leur développement. Matériellement, le Saint-Siège a des moyens bien limités d'y concourir; plus considérable est la contribution que sont en mesure d'apporter les organisations catholiques des divers pays, ou celles qui ont un caractère international. Mais je crois que l'ensemble des peuples attend constamment et avant tout du Saint-Siège l'apport d'une force spirituelle visant à encourager et à susciter de manière plus efficace la coopération internationale qui est déjà à l'œuvre dans les instances appropriées, comme la FAO, l'UNESCO et l'OMS. « Nairobi, 6 mai 1980: AAS 72 (1980), p. 482. 192 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 10. Précisément, c'est sur le plan spirituel que s'exerce spécialement la sollicitude de l'Eglise, parce que c'est là que se joue le destin éternel des hommes et la vie ordonnée des peuples. Il faut citer avant tout le problème fondamental de la paix; il polarise tous les efforts des hommes de bonne volonté et l'Eglise lui apporte ses encouragements par tous les moyens dont elle dispose, surtout en sensibilisant les consciences au plan mondial sur le devoir de défendre ce bien fragile et menacé, qui est pourtant prioritaire à tous les niveaux. Dans le discours aux Cardinaux de décembre dernier, j ' a i longuement parlé de l'action accomplie par l'Eglise en ce domaine. Qu'il me soit permis de rappeler encore ici la célébration annuelle de la Journée de la Paix : elle m'offre d'ailleurs l'occasion de vous remercier publiquement de la collaboration que vous avez apportée à vos Gouvernements et de la présence que vous assurez pratiquement tous chaque année en célébrant cette Journée avec moi dans la basilique Saint-Pierre. En matière de défense de la paix, le rôle du Saint-Siège s'exerce dans les tensions et dans les crises de la vie internationale. Là encore, il veut s'inspirer toujours d'une vision globale du bien commun. Cela ne se fait pas sans difficultés, à cause des positions contraires que tiennent les parties. D'une part, le Saint-Siège veut être plein d'attention et de respect pour les raisons subjectives dont chacune des parties se réclame ou qu'elle met en évidence ; par ailleurs il y a aussi la complexité des aspects hautement techniques, ou le manque de données vérifiables. Tout cela fait que le Saint-Siège doit assez souvent s'abstenir d'exprimer un jugement concret sur les thèses en présence. C'est le cas, entre autres, du désarmement. Le Saint-Siège est profondément convaincu — et il a pu le répéter en maintes occasions — que la course aux armements est ruineuse pour Phumanité et que, bien loin de diminuer la menace qui pèse sur la sécurité et la paix mondiale, elle l'accroît. Il met l'accent sur les éléments fondamentaux rendant possible et réaliste un accord qui ferait renoncer à la course aux moyens de destruction toujours nouveaux et plus puissants. Ces éléments sont notamment un climat de plus grande confiance, qui peut naître d'une détente effective et globale dans les rapports internationaux; le respect des prérogatives de tous les peuples, même s'ils sont petits et désarmés, prérogatives fondées sur leur identité culturelle ; la collaboration sincère pour améliorer « la composante humaine de la paix», représentée avant tout par le respect des droits de l'homme. Dans ce contexte, il est parfaitement logique de se demander si vrai- Acta Ioannis Pauli Pp. II 193 ment la paix doit se mesurer seulement à l'absence d'affrontement direct entre les plus grandes Puissances. La communauté internationale peutelle se résigner' à la prolongation d'une guerre aussi âpre que celle qui dure depuis quelques mois entre l'Irak et l'Iran? Les victimes qui y laissent leur vie, les peuples soumis à des souffrances et à des privations, les ressources qui s'appauvrissent dans l'un et l'autre pays, tout cela ne suffit-il pas pour en appeler à la conscience des gouvernants et des peuples qui assistent sans réagir à ce drame? 11. Le Saint-Siège est donc convaincu que c'est avant tout «Pâme de la paix» qui doit être renforcée, c'est-à-dire un meilleur rapport entre les Etats, obtenu en améliorant la condition humaine des personnes et des peuples dans la jouissance de leurs libertés et de leurs droits fondamentaux, tels qu'ils sont présentés par les diverses civilisations. Pour cela, tout comme il avait été amené à participer à la Conférence d'HeL sinki sur la sécurité et la coopération en Europe, le Saint-Siège participe de la même façon à la réunion qui se tient actuellement à Madrid. Il est logique que, dans un tel contexte, à Madrid comme auparavant à Helsinki et à Belgrade, la voix du Saint-Siège s'élève en faveur du respect de la liberté religieuse, élément fondamental pour la paix des esprits. J'ai voulu consacrer à ce thème une réflexion particulière dans un document envoyé aux Chefs d'Etat des pays signataires de l'Acte final d'Helsinki, réflexion que j'estime applicable aussi dans un domaine international plus vaste, pour d'autres pays et d'autres continents. On ne peut pas parler de la liberté religieuse, forme la plus élevée de liberté spirituelle qui puisse germer de l'humus de la civilisation et de la culture, si on fait abstraction du principe que j ' a i plusieurs fois rappelé, à savoir que l'homme intégral est le premier sujet de la culture, comme il est son unique objet et sa fin. En violant la liberté religieuse, en l'opprimant, en la limitant, en l'étouffant, on fait à l'homme le plus grand des affronts, car la dimension spirituelle et religieuse est celle à partir de laquelle se mesure toute autre grandeur humaine. Effectivement, un lien fondamental unit la religion en général, et particulièrement le christianisme, aux formes les plus hautes de la culture. En font foi les témoignages innombrables parmi lesquels il suffit de rappeler, pour l'Europe, l'influence déterminante que la figure et 5 6 5 6 Cf. Discours à l'UNESOO, n. 7: AAS 72 (1980), p. 738. Cf. ibid., n. 9, p. 740. 13 - A. A. S. Acta 194 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'œuvre des saints patrons de notre continent eurent sur le développement spirituel et matériel de peuples si divers, et pourtant intimement unis par des intérêts spirituels communs, auxquels consacrèrent leur vie ces hommes extraordinaires que furent saint Benoît en Occident, les saints Cyrille et Méthode en Orient. Et il me plaît d'évoquer leur souvenir ici, au cours de la rencontre de ce jour, alors qu'on a célébré le premier en diverses circonstances solennelles au cours de l'année écoulée, à l'occasion du quinzième centenaire de sa naissance, et que les seconds ont été récemment proclamés eux aussi patrons de l'Europe, événement favorablement accueilli en ce continent et dans le monde. D'ailleurs, il faut le souligner, l'héritage qui caractérise les autres continents — avec toutefois des modèles culturels et historiques différenciés — trouve lui aussi son origine et son explication dans l'inspiration religieuse, humaniste et éthique, des différentes religions, comme je l'ai encore souligné à l'UNESCO. 7 12. Je voudrais ajouter une autre réflexion au sujet du plan spirituel, qui intéresse le développement de l'homme dans son intégralité comme aussi le progrès des peuples. Dans ma récente encyclique Dives in misericordia, j ' a i relevé que, parmi les causes d'inquiétude qui assaillent l'homme contemporain, il y a «une sorte d'abus de l'idée de justice» et même « une altération pratique » dus au fait que « souvent, les programmes fondés sur l'idée de justice et qui doivent servir à sa réalisation dans la vie sociale des personnes, des groupes et des sociétés humaines, subissent en pratique des déformations. Bien qu'ils continuent toujours à se réclamer de cette même idée de justice, l'expérience démontre que souvent des forces négatives, comme la rancœur, la haine, et jusqu'à la cruauté, ont pris le pas sur elle. Alors, le désir de réduire à rien l'adversaire, de limiter sa liberté, ou même de lui imposer une dépendance totale, devient le motif fondamental de l'action ; et cela s'oppose à l'essence de la justice qui, par nature, tend à établir l'égalité et l'équilibre entre les parties en conflit». Une telle « altération » de la justice est une expérience que l'humanité fait encore aujourd'hui à travers les guerres, les révolutions ou les crises internationales, et qui rend difficile, sinon impossible, de faire progresser des solutions pacifiques adéquates, stables et conformes à la dignité naturelle des peuples. On pourrait appliquer ce critère à presque toutes les 8 7 4 UM. Dives in misericordia, n. 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 195 crises, et en particulier à celles qui apparaissent comme insolubles ou chroniques. Parmi celles-ci, il faut citer comme typique le problème du Moyen-Orient. Comment peut-on penser, en effet, à l'établissement d'une paix stable si on ne tient pas compte, dans une mesure égale, des exigences de tous les peuples intéressés, de leur existence et de leur sécurité, comme de la possibilité de poser les bases d'une collaboration future? Ici, il est évident que la revendication, avec des prétentions absolues, de son propre droit ne conduira jamais à la paix, parce que cette revendication présuppose la négation, ou la diminution excessive, du droit d'autrui ; alors que seule l'équité, c'est-à-dire la capacité d'équilibrer avantages et renonciations de la part de toutes les parties intéressées, peut ouvrir la voie à un accord global pour vivre en commun. Cela signifie que, comme je le disais dans l'encyclique, il n'y a pas de justice si elle n'est pas complétée par l'amour. Une telle attitude d'esprit est facilitée si on se rend compte que les peuples comme les personnes ont des biens propres et des biens communs, et que ces derniers ne sont pas divisibles, mais qu'on peut seulement en jouir ensemble, en faisant l'expérience d'une collaboration loyale et confiante. 13. Une altération de la justice se remarque aussi dans le processus de certaines révolutions lorsque, pour transformer une situation sociale jugée injuste, et qui l'est effectivement souvent, on prétend imposer un régime idéologique qui est en contradiction avec les convictions religieuses et éthiques, anciennes et profondes, des peuples intéressés. Mais, mis à part le fait qu'on ne peut pas échanger des biens spirituels contre des biens matériels, il s'agit d'un faux dilemme, parce que c'est un devoir de conscience, pour celui qui s'inspire d'une conception chrétienne, de promouvoir efficacement la justice en sauvegardant la foi et la liberté, ainsi que les autres biens spirituels d'un peuple. On ne peut trahir l'identité et la souveraineté des peuples, car elles naissent du patrimoine spirituel propre à chacun d'eux, qui en fonde la dignité et la noblesse, supérieures à tout intérêt de parti. Je forme des vœux pour que certaines régions tourmentées du monde, telles que l'Amérique latine, trouvent dans leurs racines spirituelles et humaines la sagesse et la force de s'avancer vers un sain progrès, qui ne renie pas le passé et qui soit garant d'une véritable civilisation. Parlant de l'Amérique latine, je ne puis pas ne pas attirer l'attention de tous sur les tractations en cours entre l'Argentine et le Chili, deux nations qui ont souhaité la médiation du Siège Apostolique pour la 196 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale solution d'un problème délicat touchant la concorde réciproque entre ces deux grands et nobles pays. La demande de médiation a été un signe de bonne volonté notoire. C'est pourquoi je forme des souhaits et je demande de prier pour qu'une solution heureuse vienne couronner définitivement tant de tractations qui ont abouti, au cours de l'audience du 12 décembre dernier, à la remise solennelle de propositions précises aux deux Ministres des Affaires Etrangères accompagnés de leurs Délégations respectives. 9 14. Excellences, Mesdames et Messieurs, les problèmes que je viens de passer en revue avec vous, en les considérant à la lumière supérieure de la culture, âme et vie des peuples, requièrent une solidarité universelle, surpassant toutes les hostilités préconçues, les incompréhensions ou les spéculations économiques qui rendent aujourd'hui si difficile et pleine d'angoisse la vie de la communauté internationale. L'Eglise est disposée à accomplir la part qui lui revient, comme elle s'efforce de l'accomplir habituellement, grâce aux meilleurs de ses hommes. Et je veux citer ici spécialement les missionnaires qui travaillent sous toutes les latitudes, dans le monde entier, et aussi les hommes engagés dans les organisations internationales et dans divers organismes sociaux. Ce travail immense, que l'Eglise et vos responsables veulent accomplir ensemble, se résume en un seul mot: le service de l'homme. Yoilà quelle doit être l'inspiration d'aujourd'hui, la raison fondamentale de la promotion de la paix, du respect réciproque, de la concorde internationale, que l'Eglise veut favoriser de toutes ses forces sous le regard de Dieu, et qu'elle appelle à accomplir par amour de l'homme. Tel est le vœu que je vous adresse, au début de cette année qui commence à peine, et que je vous prie de transmettre à vos gouvernements. Puisse l'année nouvelle voir la communauté internationale s'engager toujours plus sincèrement et plus efficacement au service de l'homme, du bien public, et non pas d'intérêts privés, dans une fraternité toujours plus réelle, celle qui est fondée pour tous les peuples sur les liens communs du respect mutuel, et qui a pour les chrétiens un unique fondement : le Christ, son Incarnation, la Rédemption qu'il a opérée pour ses frères les hommes. A vous tous encore, à vos familles, aux nations que vous représentez, mes vœux les plus cordiaux et les plus affectueux. Bonne année ! 9 AAS 73 (1981), p. 24 s, Acta Ioannis Pauli P¡>. II 197 VII Ad Exc.mum Virum Iosephum Quao Cleland, Ganae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, crediti sibi muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem.* Mr Ambassador, It is with pleasure that I accept the Letters which accredit you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of Ghana to the Holy See. I sincerely appreciate the good wishes that you have conveyed from His Excellency Dr Hilla Limann and I ask that you assure him of my own cordial sentiments of respect. With our meeting today I vividly recall the warm welcome that was given to me by the President, Government ofiicials and the people of Ghana during my pastoral visit to your country this past year. The atmosphere of joyful celebration which marked that occasion impressed me as being a reflection of the profound sense of hospitality that characterizes your people. My visit, as you know, allowed me to participate directly in the centenary observance of the implanting of the Catholic faith in Ghana. Since 1880 the seeds of the faith have taken root and continued to grow in ways that have benefitted not only the universal .Church, but also the whole nation of Ghana. For this reason I appreciate the reference in your address to the contribution of the Church's evangelical spirit in the development of your country, and I would assure you that the Church wishes to collaborate fully with the civil authorities in promoting the dignity and well-being of all the people. Our meeting takes place as we begin a New Year, as we take another step closer to the beginning of the third millennium. What a unique opportunity is given to each people, nation and continent in this present generation ! As I mentioned in my Encyclical Dives in Misericordia, the possibilities of technological advancement, of intellectual and cultural exchange, of great progress in the social sciences are multiple and challenging. Yet in the very opportunity for attaining such benefits, there also lie tensions and threats to stifle that progress and even to endanger human existence itself. And these dangers are not limited to the external * Die 17 m. Ianuarii a. 1981. Acta 198 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale forces of arms and weapons, but they include as well the materialistic mentality of accepting a "primacy of things over persons". Your people, Mr Ambassador, enjoy a remarkable history of giving witness to the value of the human person. As we approach the year two thousand, can we not ask whether in the Providence of God this respect for the human person, so much a part of the life of your people, may be the most lasting benefit that the world community will receive from any single nation or continent? I repeat the conviction that I expressed last year in Accra : "Africa is called to bring fresh ideals and insights to a world that shows signs of fatigue and selfishness. I am convinced that you Africans can do this". I ask Almighty God to bless your mission to the Holy See with happiness and success. I extend my cordial good wishes to your beloved country and pray that its people will live in full serenity, advancing the cause of justice, peace and brotherhood in the world. 1 VIII Ad Urbis Magistrum et Administratorum coetum, ineunte anno 1981, omina Summo Pontifici proferentes.* 1. A Lei, Signor Sindaco, alia Giunta Oapitolina e agli altri membri dei Consiglio Comunale qui presenti il mio saluto deferente e Pespressione dei più vivo ringraziamento per questa visita che, al di là delle consuetudini protocollari, conserva per me un significato ed un valore dei tutto particolari. In voi, infatti, saluto i rappresentanti di quest'alma Oittà di Roma, che la Provvidenza ha voluto anidare alle mie cure pastorali, impegnandomi con ció a riservare ad essa ed ai suoi problemi umani e spirituali un posto peculiare nel mio cuore. I numerosi incontri con la cittadinanza e con specifici gruppi e le decine di visite pastorali a singóle parrocchie delia diócesi, che ho potuto svolgere dalPinizio dei mio ministero in questa Sede, mi hanno consent i o di acquisire una conoscenza via via più profonda delia realtà umana delia Oittà e delia sua periferia, cosi che sono ora in grado di misurare in tutta la loro portata le preoccupazioni, le ansie, le speranze, di cui Lei, Signor Sindaco, si è fatto interprete nelPindirizzo or ora pronunciato. 1 No. 11. * Die 19 m. Ianuarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 199 In questa circostanza mi è gradito confermare la piena disponibilité delP Autorité ecclesiastica a recare il proprio contributo, nei limiti delle sue competenze e delle sue possibilité, alla pronta ed adeguata soluzione dei problemi, che angustiano la Cittá. Al tempo stesso mi è caro esprimere la fiducia che possa esservi> da parte dell'Amministrazione civica, una sempre vigile attenzione agli aspetti complessi e gravi di un'assistenza religiosa, che deve far fronte alle esigenze di una popolazione in continua espansione. I/essere umano vive contemporáneamente nella sfera dei valori materiali e in quella dei valori spirituali. Tra questi ultimi, la dimensione religiosa ha un suo posto di non secondaria rilevanza. Impegnarsi per Pintegrale ed armoniosa crescita delPuomo significa adoperarsi perché alPistanza religiosa, emergente dalla profondità del suo animo, venga offerta un'adeguata possibilité di esprimersi, di maturare, di testimoniarsi nella vita. 2. Corne non riconoscere, del resto, Papporto fondamentale che la dimensione religiosa, auténticamente vissuta, reca alia sana formazione morale delP individuo ed alia sua capacité di mantenersi immune nei confronti dei fermenti di corruzione, insidiosamente serpeggianti nelPambiente? Le manifestazioni criminóse delia violenza terroristica, la crescente diffusione dei ricorso alia droga, i cedimenti al permissivismo morale nelle sue varie forme sono, tra gli altri, fenomeni di cui questa nostra Citté, per la sua condizione di grande metrópoli e per il ruolo di Capitale delia Nazione, ha dovuto particolarmente soffrire in questi ultimi tempi. Non v'è persona assennata che non si senta intimamente scossa e turbata di fronte a questi preoccupanti sintomi di una crisi profonda, che mette in forse i fondamenti stessi delia convivenza civile. La costatazione dei mali odierni rende spontaneo il confronto con i valori morali, che fecero grande la Roma antica e che Sallustio sintetizzava con le note parole : (( Domi industria, foris iustum imperium, animus in consulendo liber, neque delicto neque libidini obnoxius )).* Sono questi i valori che, pur con gli ovvi ridimensionamenti dovuti alle mutate situazioni, è necessario consolidare o ricuperare, per ridare sérénité ai cittadini, dignité e vigore alle pubbliche istituzioni, floridezza alia vita económica. Or bene, in tale comune impegno per una ripresa morale, che appare ogni giorno più urgente, la Religione cristiana che è quella delia stragrande maggioranza dei romani — per la nobilté degli 1 Cat. 52, 21. Acta 200 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale idèali che propone, per la forza trascinatrice degli esempi a cui rimanda, per le énergie spirituali e morali che è in grado di suscitare negli animi ben disposti — si rivela portatrice di fermenti positivi straordinariamente stimolanti. Le testimonianze offerte dalla storia sono, al riguardo, molto eloquenti e conf er mano la valutazione pronunciata dal grande Agostino in un momento di paurosa crisi politica e sociale. Rivolgendosi alia « progenie dei Regoli, degli Scevola, degli Scipioni, dei Fabrizi », egli non esitava ad affermare : (( Se qualcosa che merita lode risalta in te per naturale disposizione, soltanto con la vera religiosité viene ad essere nobili tato e por tato a perfezione, mentre con F ir religiosité viene a smarrirsi e ad essere svilito ». 2 3. In questa prospettiva sono lieto di accogliere i voti augurali che Ella, Signor Sindaco, a nome anche dei suoi Oollaboratori, ha voluto esprimermi alPalba di questo nuovo Anno, che ci sta dinanzi col tesoro delle sue promesse pressoché intatto. Li ricambio con animo grato, accompagnandoli con F auspicio di buon lavoro a servizio delia Comunité cittadina, il cui benessere richiede Popera di Amministratori che si distinguano per acutezza di indagine nell'individuare i problemi reali, e lungimirante saggezza nel proporne le soluzioni concrete. II mio augurio si estende, altresl, alPintera Cittadinanza, sulla quale invoco Pabbondanza delle benedizioni celesti per un Anno fecondo di gioie serene e di positivi traguardi. Mi è caro anidare tale preghiera alPintercessione di Maria Santissima, « Salus populi romani », che tante volte, nel corso dei secoli, ha testimoniato la sua premura materna verso questa Oittá. E Pañido ancora alP intercessione dei Santi Apostoli Pietro e Paolo, il cui sangue irroro questa nostra Roma, traendone quella germinazione di fede cristiana, che nessuna pur avversa vicenda poté in seguito mai più soffocare. 1 De Civitate Dei, II, 29, 1. Acta Ioannis Pauli Pp. Il 201 IX Ad S. Paenitentiariae Tribunal et Urbis basilicarum paenitentiarios: sacramentalis confessionis necessitas, iure divino introducta, adhuc viget et semper in Ecclesia vigebit.* Signor Cardinale! Reverendissimi Padri Penitenzieri! Sono particolarmente lieto di ricevere unitamente la Sacra Penitenzieria e tutti i Collegi dei Padri Penitenzieri Minori, ordinari e straordinari, delle Basilicae Patriarcali delPUrbe. Mentre ringrazio il Signor Cardinale Penitenziere Maggiore per le cortesi espressioni con cui ha interpretato i vostri sentimenti, di gran cuore do a tutti voi il benvenuto in questa, che è la casa del Padre comune, ed auspico che questo incontro di fede e di reciproca carita sia per tutti noi, che lo viviamo, una efficace ora di grazia. È tanto maggiore la soddisfazione, che mi proviene da questa udienza, perché essa ha luogo mentre nella Chiesa si va leggendo e approfondendo PEnciclica Dives in Misericordia : sotto diversi aspetti, tra loro complementan, il vostro ufficio è dedicato all'esercizio del ministero delia misericordia divina; la Penitenzieria, poi, ha una parte di estrema delicatezza e di non poca importanza nelPaiutare il Papa nel suo ufficio delle chiavi e nella potestà di sciogliere e di legare. Essa abbraccia nelPámbito delia sua competenza la Chiesa in tutta la sua cattolicità, senza limiti derivanti dal rito o dal territorio. I Padri Penitenzieri, poi, per la loro origine dai più svariati Paesi del mondo, per la molteplicità delle lingue nelle quali si esprimono, e perché di fatto ad essi si rivolgono con fiducia ecclesiastici e fedeli laici di tutto il mondo, quando vengono «videre Petrum »,* rappresentano in atto il ministero delia Riconciliazione, che, per impulso dello Spirito Santo, come nella Pentecoste, si esercita sui «viri religiosi ex omni natione, quae sub caelo est». Delia Sacra Penitenzieria si vale il Papa per venire incontro ai problemi e difficoltà, che i fedeli avvertono e soffrono nelP intimo delle loro coscienze. Tale compito è caratteristico delia Sacra Penitenzieria : mentre, infatti, altri Dicasteri delia Santa Sede agiscono in temi spirituali, 2 * Die 30 m. Ianuarii a. 1981. 1 2 Gal 1, 18 Vulg. Act 2, 5. 202 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale si, ma in quanto questi sono oggetto del regime esterno, essa tocca quei temi all'interno del rapporto unico, misterioso, e degno delia più grande riverenza, che le singóle anime hanno con Dio, loro Creatore, Signore, Eedentore e Ultimo Fine. Di qui e per ció l'altissimo e inviolato segreto concernente le pratiche del Tribunale delia Sacra Penitenzieria, si tratti di assoluzione da censure riservate alia Santa Sede, di scioglimento di dubbi di coscienza, spesso tormentosi, di equitative e caritatevoli composizioni di obblighi di religione o di giustizia. E mi piace ricordare come la Sacra Penitenzieria, a parte la grazia di stato con la quale il Signore soccorre chiunque nella Chiesa svolga un compito istituzionale, goda, in questa occulta opera di risanamento e di edificazione delle coscienze, del crédito di più che sei secoli di una rañinata esperienza ed altresi di apporti dottrinali, che le sono provenuti e le provengono da esperti Teologi e Canonisti. In stretta connessione con questo ufficio, è P altro affidato alia Sacra Penitenzieria, di « moderari » cioè la concessione e Puso delle Sacre Indulgenze in tutta la Chiesa. A questo proposito voglio ricordare che Pamore, soprannaturalmente inteso, per le Indulgenze, connesse come sono queste con la certezza dei peccato e dei Sacramento delia riconciliazione, con la fede nelPal di là, specialmente nel Purgatorio, con la reversibilità dei meriti del Corpo Místico, cioè con la Comunione dei Santi, è una comprensiva tessera di autentica cattolicità. Mi è caro dire al Cardinale Penitenziere Maggiore, ai Prelati e agli Officiali delia Sacra Penitenzieria, che ho fiducia nella loro opera e che sono ad essi grato per Pausilio che mi prestano nel mio apostolico ministero ; ed amo ripetere a loro riguardo Pincoraggiamento, che altre volte ho rivolto a tutta la Curia Romana : dietro e al di sopra delle carte, continuino a vedere le anime, il mistero di singóle anime, per la cui salvezza il Signore vuole la mediazione di altre anime e delia Chiesa tutta nella sua compagine gerarchica. I Padri Penitenzieri delle Basiliche Patriarcali — corne è noto, i Francescani Conventuali in S. Pietro, i Frati Minori in San Giovanni in Laterano, i Domenicani in Santa Maria Maggiore, i Benedettini in San Paolo, quali Penitenzieri Ordinari, ed inoltre, quali Penitenzieri straordinari membri di altre benemerite Famiglie Religiose, in San Pietro, e quelli delle rispettive Famiglie degli Ordinari nelle altre tre Basiliche — portano il (( pondus diei et aestus » di ascoltare per lunghe 3 3 Cf. Mt 20, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 203 ore, ogni giorno, e specialmente nei giorni festivi, le confessioni sacramentali. La Santa Sede, con la stessa costituzione dei Oollegi dei Penitenzieri e con le particolari norme mediante le quali, a costo di esentarli da pratiche consuetudinarie o «ex lege» delle rispettive Famiglie Religiose, Ii consacra a dedicare la totalità del loro ministero alle confessioni, intende dimostrare nei fatti la singolarissima venerazione con la quale riguarda Puso del Sacramento delia Penitenza e, in specie, la forma, che deve essere normale di esso, quella cioè delia confessione auricolare. E ricordo ancora la gioia e Pemozione che ho provate, nello scorso Venerdi Santo, nel discendere nella Basilica di San Pietro per condividere con voi Palto e umile e preziosissimo ministero che esercitate nella Chiesa. Desidero dire ai Padri Penitenzieri ed altresl a tutti i Sacerdoti dei mondo : dedicatevi, a costo di qualsiasi sacrificio, alia amministrazione dei Sacramento delia Riconciliazione, e abbiate la certezza che esso, più e meglio di qualsiasi accorgimento umano, di qualsiasi técnica psicológica, di qualsiasi espediente didattico e sociológico, costruisce le coscienze cristiane; nel Sacramento delia Penitenza infatti è alP opera Dio « dives in misericordia ». E tenete presente che vige ancora, e vigerà per sempre nella Chiesa Pinsegnamento dei Concilio Tridentino circa la nécessita delia confessione integra dei peccati mortali ; vige e vigerà sempre nella Chiesa la norma inculcata da S. Paolo e dallo stesso Concilio di Trento, per cui alia degna recezione delP Eucaristía si deve premetterè la confessione dei peccati, quando uno è conscio di peccato mortale. Nel rinnovare questo insegnamento e queste raccomandazioni, non si vuole ignorare certo che la Chiesa di recente, per gravi ragioni pastorali e sotto precise e indispensabili norme, per facilitare il bene supremo delia grazia a tante anime, ha esteso Puso delPassoluzione collettiva. Ma voglio richiamare la scrupolosa osservanza delle condizioni cítate, ribadire che, in caso di peccato mortale, anche dopo la assoluzione collettiva, sussiste Pobbligo di una specifica accusa sacramentale del peccato, e confermare che, in qualsiasi caso, i fedeli hanno diritto alia propria confessione privata. A questo proposito desidero mettere in luce che non a torto la so4 5 6 7 4 5 6 7 Cf. Eph 2, 4. Sess. XIV, Cap. 5 e can. 7: Denz.-Schönm. 1679-1683; 1707. Sess. XIII, Cap. 7 e can. 11: Denz.-Schönm. 1617-1661. Cfr. AAS 64 (1972), pp. 510-514. 204 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cietà moderna è gelosa dei diritti imperscrittibili delia persona : come mai — allora — proprio in quella più misteriosa e sacra sfera delia personalitas nella quale si vive il rapporto con Dio, si vorrebbe negare alla persona umana, alia singóla persona di ogni fedele, il diritto di un colloquio personale, unico, con Dio, mediante il ministro consacrato? Perché si vorrebbe privare il singólo fedele, che vale « qua talis » di fronte a Dio, delia gioia intima e personalissima di questo singolare frutto delia Grazia? Vorrei poi aggiungere che il Sacramento delia Penitenza, per quanto comporta di salutare esercizio delPumiltà e delia sincerità, per la fede che professa (( in actu exercito » nella mediazione delia Chiesa, per la speranza che include, per Pattenta analisi delia coscienza che esige, è non solo strumento diretto a distruggere il peccato — momento negativo —, ma prezioso esercizio delia virtù, espiazione esso stesso, scuola insostituibile di spiritualité, lavorio altamente positivo di rigenerazione nelle anime dei «vir perfectus», «in mensuram aetatis plenitudinis Christi». In tal senso, la confessione bene istituita è già di per se stessa una forma altissima di direzione spirituale. Appunto per tali ragioni P ámbito di utilizzazione dei Sacramento delia Riconciliazione non puô ridursi alia sola ipotesi dei peccato grave : a parte le considerazioni di ordine dogmático che si potrebbero fare a questo riguardo, ricordiamo che la confessione periódicamente rinnovata, cosiddetta « di devozione », ha accompagnato sempre nella Chiesa Pascesa alla santità. Mi piace concludere ricordando a me stesso, a voi, Padri Penitenzieri, e a tutti i Sacerdoti, che Papostolato delia confessione ha già in se stesso il suo premio : la consapevolezza di aver restituito ad una anima la grazia divina non puô non riempire un sacerdote di una gioia ineffabile. E non puô non animarlo alla più umile speranza che il Signore, al termine delia sua giornata terrena, gli aprirà le vie delia vita : «Qui ad iustitiam erudierint multos, quasi stellae in perpetuas aeternitates». Mentre invoco sulle vostre persone e sui vostro delicato e meritorio ministero Pabbondanza delle grazie divine, vi imparto di cuore la propiziatrice Benedizione Apostolica, segno delia mia costante benevolenza. 8 9 8 9 Cfr. Eph 4, 13. Dan 12, 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 205 NUNTIUS GRATULATORIUS VENERABILI FRATRI NOSTRO NARCISSO S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI J U BANY ARNAU ARCHIEPISCOPO BARCINONENSI. Per Litteras huic apostolicae Sedi datas accepimus die altero et vicesimo huius mensis Ianuarii xxv expletum annum Episcopatus tui a te celebratum i r i ; quam diem optasse te quidem quasi in umbra fransigere, sed aliter visum tum Episcopis qui tecum labores regendae archidioecesis participant, tum clero populoque Barcinonensi, cui pater benevolus pastorque sollicitus praees. Id autem summe gratum Nobis, qui quicquid in Venerabilium Fratrum Nostrorum honorem impendatur, in Ecclesiae etiam honorem recidere putamus. Ceterum, per hanc rerum occasionem tum mutua cognitio gliscet pastorem inter et gregem, tum etiam amor in vicem et consuetudo confirmabitur ; e qua re nonnisi bona manare nemo non videt. Oriatur ergo, Venerabilis Frater Noster, hic dies nitidus ac donis omnibus cumulatus, quibus gaudeas in Domino : est enim sollemnis, sanctus et veneratione colendus suscepti Episcopatus dies. In quo nimirum, quasi maturato sacerdotio, non solum tributum tibi ut cum successoribus Apostolorum computareris, sed etiam eae tibi factae sunt potestates, quae omnem humanam facultatem transcendunt. Non ergo mirum, si venerandi Patres Ecclesiae sacerdotium et Episcopatum quasi perpetuo carmine celebrant. Tu vero, Venerabilis Frater Noster, accepta talenta non fossa terra abscondisti, sed impiger auxisti : virtute primum, mox industria, sive enim sacerdos, sive Episcopus, sincera semper pietate floruisti erga Deum eiusque sanctissimam Matrem ; nituisti prudentia, « quae cernitur in delectu bonorum et maiorum » (Cic. Fin. 5, 23, 67) ; studio acérrimo praestitisti gloriae Dei procurandae, hominumque salutis obtinendae ; caritate in omnes antecessisti, maxime erga sacerdotes, egenos, aegrotos; docuisti praeterea iuvenes in Seminario Barcinonensi, doctrina quidem, magis moribus ; labores sacrosancti Concilii Vaticani II participasti, idque diligenter atque magno cum fructu ; post vero Concilium illud, summa ope curasti ut eius placita ad exitum deducerentur. Sacerdotum tuorum navitatem amore, constantia direxisti, in Ecclesiae tuae prosperis gaudens, fidens in adversis, eorum atque laicorum eruditionem promovisti, spem melioris aevi fovens in pectore. Quae omnia profecto in tuam 206 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale laudem cedunt, Venerabilis Frater Noster : de iisque omnibus cum gratulamur, tum gratias agimus quam maximas. Ceterum, te valere iubemus; in quem prospera omnia, laeta, sancta imploramus. Accedat Benedictio Nostra apostolica, quam tibi, Episcopis Auxiliaribus tuis, clero populoque nobilissimae Ecclesiae tuae, ac quotquot te amant, impertimus amanter. Ex Aedibus Vaticanis, die vi mensis Ianuarii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II ¡Sacra Congregatio pro Episcopis 207 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 30 Octobris 1980. — Titulari episcopali Ecclesiae Silensi R. D. Leontium Lat y Leviste, Apostolicum Visitatorem seminariorum maiorum in Insulis Philippinis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Cyrilli Almario, Episcopi Malolosini. die 22 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tanudaiensi R. D. Vilfridum Manlapaz, e clero archidioecesis Cacerensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Vincentii Ataviado y Tumalad, Episcopi Maasinensis. die 8 Ianuarii 1981. — Cathedralibus Ecclesiis Valvensi et Sulmonensi Exc. P. D. Salvatorem Delogu, hactenus Episcopum Oleastrensem. die 13 Ianuarii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Astigitanae R. D. Pium Vigo, e clero dioeceseos Iaciensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Dominici Picchinenna, Archiepiscopi Catanensis. die 20 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Ferdinandopolitanae ab Unione, Exc.mum P. D. Salvatorem Lazo, hactenus Episcopum titularem Seliensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Saelesiensi R. D. Gabrielem Reyes y Villaruz, curionem paroeciae S.ti Philippi Nerii in urbe Manila, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Iacobi S. R. E. Cardinalis Sin, Archiepiscopi Manilensis. die 27 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Lyciensi Exc.mum P. D. Michaelem Mincuzzi, hactenus Episcopum Uxentinum-S. Mariae Leucadensis. — Cathedrali Ecclesiae Hydruntinae Exc.mum P. D. Vincentium Franco, hactenus Episcopum Tursiensem-Lacunerulonensem. 208 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die S Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Adamantinae Exc.mum P. D. Geraldum Majela Reis, hactenus Episcopum Trilacunensem. die 11 Februarii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Oediensi R. D. Carolum Valtharium Galán Barry, e clero archidioecesis Bonaèrensis, Conferentiae Episcopalis Argentinae a secretis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iusti Ansgarii Laguna, Episcopi Moronensis. die 12 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Caguanae Exc.mum P. D. Henricum Hernández Rivera, hactenus Episcopum titularem Vamallensem et Auxiliarem archidioecesis S. Ioannis Portoricensis. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i TUSCULANA Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Teresiae Casini, Fundatricis Sororum Oblatarum a Sacro Corde Iesu (1864-1937). SUPER DUBIO An eius Causa introducenda sit. «Inde ab exordiis quidem Ecclesiae fuerunt viri ac mulieres, qui per praxim consiliorum evangelicorum Christum maiore cum libertate sequi pressiusque imitari intenderunt et suo quisque modo vitam Deo dicatam duxerunt, e quibus multi, Spiritu Sancto afflante, vel vitam solitariam degerunt vel familias religiosas suscitaverunt, quas Ecclesia sua auctoritate libenter suscepit et adprobavit» (Conc. Vat. I I , Decretum Perfectae Caritatis, 1). Divino instinctu ducta, Serva Dei Maria Teresia Casini Institutum Sororum Oblatarum a Sacro Corde Iesu fundavit, Deum prae omnibus Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 209 et unice quaerens in assidua prece atque alacri paenitentia, pro sacerdotalium vocationum incremento. Dei Famula primam vidit lucem Tusculi, die 27 Octobris anno 1864, e piis parentibus Thoma Casini, architecto, et Melania Rayner, primogénita ex quinque filiis. Die tertio sequenti lustralibus aquis est abluta ac Teresia Maria Adelaides Lutgarda vocata. Demortuo piissimo patre, puella vix novem annos nata, matre adnuente, se Romam apud Collegium S. Rufinae, cui Dominae a S. Corde moderabantur, contulit; ibique ad Eucharisticam mensam prima vice accessit. Valetudinis causa Tusculum rediit ubi privatim liberalibus erudita est disciplinis. Oboedientissime consilia audiens P. Arsenii Pellegrini, Abbatis Monasterii de Crypta Ferrata, die 1 Februarii a. 1885 Romanum Monasterium Monialium, quae vulgo Sepolte Vive appellabantur, ingressa est. E Religione autem egressa ob infirmam valetudinem, ad suos reversa est. In oppido Crypta Ferrata Serva Dei aliquas sibi sociavit iuvenes, Dei amore et SS. Cordis Iesu incensas, quae sponte ad eam venerant. Die 11 Februarii anno 1894 cum paucis sociis Institutum iniit (( Victimarum a S. Corde Iesu », cui postea « Sorores Oblatae a S. Corde Iesu » nomen inditum est, ad reparandas iniurias eidem SS. Cordi illatas incumbens. Iesu petenti : « Da mihi sacerdotes sanctos », anno 1925 operam Piccoli Amici di Gesu Famula Dei inchoavit. Optabat enim parentes adiuvare ad fovendam vocationem sacerdotalem, si in eorum domibus adesset puerulus, vel operam supplere illorum qui tantum neglegant opus, usque ad aetatem qua mos est in Seminaria episcopalia vel religiosa recipi. Teresiae in animo fuit praeterea presbyteris subvenire pauperibus, senectute, morbo, virium defectione laborantibus ; Deo adiuvante, ingentes superavit difficultates, oratione confisa. Anno 1930, laboribus fracta, Cryptam Ferratam se contulit et voluntaria victima amoris cum Christo, pro sacerdotibus, oblationem consummavit die 3 Aprilis anno 1937. Sanctitatis fama qua vivens apud Filias et ecclesiasticos multosque viros ornabatur, post mortem valde succrevit. Quapropter Processus ordinaria potestate apud Curiam Tusculanam anno 1952 instrui coepti sunt, super sanctitatis vitae fama, virtutum ac miraculorum in genere, 14 - A. A. S. Acta 210 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale necnon super scriptis et super cultu publico non exhibito, atque anno 1962 absoluti, Romam sunt delati. Accessere deinde plures litterae Patrum Cardinalium, Archiepiscoporum et Episcoporum, moderatorum Ordinum religiosorum, parochorum, civilium auctoritatum et christifidelium, quibus Summus Pontifex enixe est rogatus ut Causam Servae Dei apud Apostolicam Sedem introduceret. Scriptis autem Dei Famulae perpensis, Sacra tunc Rituum Congregatio per Rescriptum diei 21 Decembris anno 1968, ad ulteriora procedi posse decrevit. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante Rev.mo D.no Mario Piazzano, Congregationis Oblatorum S. Ioseph Astensium, huius Causae legitime constituto Postulatore, die 17 Iunii anno 1980 Congressus Peculiaris S. Congregationis pro Causis Sanctorum habitus est; ac deinde, die 9 mensis Decembris eodem anno, Congregatio Peculiaris Cardinalium est celebrata, in qua Em.mus ac Rev.mus D.nus Ernestus Civardi, Causae Ponens seu Relator, dubium posuit disceptandum : An introducenda sit Causa Servae Dei Mariae Teresiae Casini, fundatricis Sororum Oblatarum a Sacro Corde Iesu, deque ea rettulit. Et iidem Patres Cardinales, omnibus mature perpensis, afiirmando responderunt, si id Summo Pontifici placuisset. Facta demum de hisce omnibus, die 26 Ianuarii anno 1981, Summo Pontifici Ioanni Pauli II per subscriptum Secretarium relatione, Sanctitas Sua responsum Sacrae Congregationis ratum habuit et confirmavit, Causam scilicet Servae Dei Mariae Teresiae Casini, fundatricis Sororum Oblatarum a Sacro Corde Iesu, esse introducendam. Datum Romae, die 26 Ianuarii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus Ii. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 211 II SHEEBROOKEN. Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Leoniae Paradis (in saeculo: Alodia Virginia), Fundatricis Instituti Parvarum Sororum a S. Familia. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. (( Vias tuas, Domine, demonstra mihi, et semitas tuas edoce me » (Ps. 24, 4). Haec Sacrarum Scripturarum férvida precatio animum plane revelat atque vitam Servae Dei Mariae Leoniae Paradis, quippe quae sedulo Dei consilium perscrutata ac secuta est ut sanctitatis viam percurreret et Ecclesiam nova familia religiosa decoraret, quae testimonium est admirandae Domini Nostri Iesu Christi nuntii foecunditatis. Dei Famula primam aspexit lucem die 12 Maii anno 1840 in pago Sanctae Margaritae de Bairfindie, in ditione Canadensi, intra fines dioeceseos Sancti Ioannis Quebecensis. Eius parentes, qui familiam ferventem, honestam, probam omniumque aestimatione praestantem eduxerant, pro sua religione et pietate, eodem die nativitatis eam salutifero fonte ablutam Aliamque Dei, Alodiae Virginiae nominibus impositis, voluerunt. Alodia Virginia inter domesticos parietes, potissimum vero sub matris cura, primam educationem addiscens bonos animi mores in seipsa impressit ; postea vero collegium religiosarum Congregationis a Domina Nostra in pago Laprairie ingressa est, ubi litteris elaboravit et pietate enituit. Cum duodecimum annum ageret, Sacra Synaxi primum refecta est. Exinde Alodiae Virginiae perfectionis studium magis atque magis succrevit necnon voluntas se in sacerdotum ministerium consociandi. Anno 1854, Congregationem Marianitarum a Sancta Cruce ingressa, novitiatum iniit, Sororis Mariae a Sancta Leonia nomine sumpto, et die 22 Augusti a. 1857 prima coram Servo Dei Basilio Moreau, fundatore Congregationis, vota emisit. 212 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dei Famulae statim concreditae sunt mansiones haud levis momenti : fuit nempe institutrix ac domesticam curam gessit apud domus presbyterorum in pagis Sainte-Scholastique des Deux-Montagnes, Varennes, Saint-Laurent et Saint-Martin de Laval in Canadia, donec Neo-Eboracensem urbem petiit in Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis ad curam suscipiendam orphanorum simulque officium secretariae superiorissae asyli; ibi toto animi ardore adlaboravit per octo circiter annos. Circiter tamen annum 1870, Serva Dei acerbam animi perturbationem passa est ob immutationes atque divisiones in Congregatione Sororum Marianitarum. Anno enim 1867 Congregatio servitium in domibus presbyterorum reliquit ; anno vero 1869, ex ea, apostolica auctoritate, orta est Congregatio Sororum Sanctae Crucis, quae munus illud retinuit. Post varias vicissitudines et difficultates haud parvas forti animo et fiducia in Domino superatas, consilio suscepto et permissionibus obtentis, ad novam Congregationem transivit et illico superioribus se probavit. Missa enim fuit antea ad urbem Marquette, in Civitatibus Foederatis, ut ibi domum fundaret et deinde, anno 1874, ad urbem Memramcook, dioeceseos Sancti Ioannis Canadensis, ubi domus ei concredita est ad puellas instituendas quae domesticam curam assumerent in domibus presbyterorum vel in ecclesiasticis collegiis. Harum puellarum numero percrebrescente earumque desiderium vitae religiosae superioribus exposito, anno 1880 communitas in urbe Memramcook, uti familia religiosa a Congregatione Sororum Sanctae Crucis disiuncta constituta est sub nomine Petites Sœurs de la Sainte-Famille, cum solo fine clero ministrandi. Serva Dei, quamquam in oboedientia et regula Sororum Sanctae Crucis manens, superiorissa novae familiae designata est et statim mira prudentia se ad suum Institutum firmandum tradidit atque ad Parvarum Sororum formationem curandam; eisque Directorium et iam anno 1883 Constitutiones dedit fini Instituti maxime aptatas. Post viginti et unum annos in urbe Memramcook, domus princeps Instituti et novitiatus anno 1895 translati fuerunt in urbem Sherbrooke, cuius Ordinarius loci, die 26 Ianuarii anno insequenti canonicae erectionis decretum edidit. Die 2 Octobris a. 1904, Serva Dei, instante Ordinario, habitum religiosum Sororum Sanctae Crucis dimisit et vestem Congregationis a se fundatae assumpsit ; anno vero 1905, die 1 Maii, ex indulto Apostolico S. Pii X, ab omnibus obligationibus quibus evinciebatur Congregationi Sororum Sanctae Crucis relevata fuit et expeditior adhaesit Regulis sui Instituti. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 213 In semitis Dei ambulans et ad supremum diem accedens, Famula Dei uberrimos sui impensi laboris fructus vidit, cum eius Congregatio magno aucta incremento iam 635 Sorores et 40 domus adnumeraret, vitam religiosam in novis ditionibus foveret et clerum in ministerio apostolico quoad corpus et spiritum adiuvaret. Cumulata meritis, virtutibus exornata, venerationem omnium nacta, sereno vultu et quasi ex inopinato animam Deo reddidit, die 3 Maii anno 1912 in urbe Sherbrookensi. Serva Dei Maria Leonia Paradis plura volumina scriptorum reliquit ex quibus patet quantum in Deo innixa semper fuerit Eiusque in praesentia vixerit ; reliquit praesertim longe maiorem et praestantiorem hereditatem, virtutum nempe, maxime pietatis, humilitatis, oboedientiae, prudentiae et discretionis. Sanctitatis studium per sui status perfectionem adipiscendae Dei Famula semper prae oculis habuit suoque exemplo Sorores ad virtutem adduxit easque servitii spiritu fidelitatisque fini proprio Instituti imbuit. In ipsa non tantum Sorores sed omnes, primo etiam occursu, matrem agnoscebant quae sollicitudine, benignitate et deditione ad Deum alliciebat. Deum uti Patrem semper colens et humiliter de se sentiens, omnia aggressa est, mira etiam et ardua, unice Deo innixa et alacri laetitia. Suum Institutum, quod fortiter et praesertim suaviter rexit, sub protectione Sanctae Familiae posuit ob ardentissimum quem fovit erga Illam amorem atque desiderium Illius exempla imitandi. Difficile est dictu quanta devotione erga Iesum Eucharisticum et sacerdotium Serva Dei enituerit. Ut clero in usibus vitae subveniret animo forti plures sustinuit res adversas et ut sacerdotum apostolicus labor suum opus efficeret continuo preces effudit et sacrificia, Dei ministrorum existimationem extulit et vocationes ecclesiasticas promovit. Nihil mirum quod sanctitatis opinio, qua etiam vivens circumdabatur, post Servae Dei obitum late diffusa sit; supernis quoque signis accedentibus, processus ordinaria potestate anno 1952 in Curia Sherbrookensi instructus est et per rogatorias etiam in Curiis Monctonensi et Marianopolitana, Romamque transmissus est. Edito super scriptis Servae Dei Decreto, die 8 Octobris a. 1956 et, attentis plurimis litteris Summo Pontifici exhibitis ut Causa apud Sanctam Sedem institueretur, instante Rev. P. Angelo Mitri, O. M. I., Causae legitimo ac sollertissimo Postulatore, disceptatio habita est in Coetu Ordinario Sacrae tunc Rituum Congregationis die 17 Maii a. 1966. Propitiis obtentis suffragiis, Acta 214 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Summus Pontifex Paulus VI Causam Servae Dei rite introducendam esse statuit Decreto Sacrae Congregationis, die 13 Iunii a. 1966 edito. Recognita exinde, die 8 Iulii a. 1967, oboedientia Decretis Urbanianis super indebito culto, inquisitiones apostolicae super virtutibus in specie in Curia Sherbrookensi anno 1968 adornatae sunt. De omnium inquisitionum iuridica forma et validitate die 15 Maii a. 1970 exiit Decretum. Hisce peractis, quaestio super virtutibus Servae Dei disceptata est et quidem primum, die 3 Iunii a. 1980 in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum, et deinde, die 25 Novembris, eiusdem anni 1980, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali Mario Aloisio Ciappi, in Coetu Plenario Sacrae ipsius Congregationis pro Causis Sanctorum. Et omnes proposito dubio num Serva Dei Maria Leonia Paradis theologicas et cardinales eisque adnexas virtutes heroum in modum exercuisset, adfirmantes responderunt. De praemissis omnibus certior factus, per infrascriptum Cardinalem Praefectum die 5 Decembris a. 1980, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, responsum eiusdem Sacrae Congregationis ratum habens, mandavit ut Decretum super heroicis virtutibus Servae Dei concinnaretur. Quod cum rite factum esset, Sanctitas Sua, hodierno die ad se accitis Cardinalibus subscripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, iisque adstantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Leoniae Paradis, fundatricis Congregationis Parvarum Sororum a Sancta Familia, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta huius Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 31 Ianuarii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. & S. ffi' Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 215 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Lunedi, 2 Febbraio 1 9 8 1 , il Signor DAVID ROCKEFELLER e il Signor WILLARD G. BUTCHER. Sabato, 7 Febbraio 1 9 8 1 , il Signor JACQUES DE LAROSIÈRE, Direttore Amministrativo del Fondo Monetario Internazionale. Giovedi, 1 2 Febbraio 1 9 8 1 , S. E. il Signor MARCEL CROSS, Ministro delia Cooperazione Internazionale delia Guinea. Da Lunedi, 16 Febbraio a Venerdi 27 Febbraio 1981, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Estremo Oriente sostando a Karachi nel Pakistan; a Manila, Cebu, Davao, Bacolod, Uoilo, Legazpi, Morong, Baguio, nelle Filippine; a Guam, nelle Isole Marianne; a Tokio, Hiroshima e Nagasaki in Giappone; ad Anchorage in Alaska. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 2 febbraio 1981. S. E. Mons. Luciano Storero, Arcivescovo titolare di Tigimma, Nunzio Apostolico in Venezuela. Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : Protonotario Apostolico soprannumerario : 13 novembre 1980. Mons. Renato Corti (Milano). Prelati d'Onore di Sua Santità. 12 luglio 1980. Mons. Albert Garbrock (Köln). 21 » » Mons. Paul Fetten (Köln). 15 settembre » Mons. Patrick McMorrow (Toowoomba). » » » Mons. Patrick Doyle (Toowoomba). » Mons. S. G. Skehan (Toowoomba). » » » Mons. Francis J. Murray (Saginaw in Michigan). 30 » » Mons. Michael Othmar Wolf (Evansville). 21 ottobre » Mons. Charles Lawrence Kaiser (Evansville). » Mons. James Francis Hill (Evansville). 216 21 » » » » 5 11 » 17 5 3 Acta ottobre 1980. » » » » » » » » novembre » » » » » » » gennaio 1981. febbraio » Apostolicae Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Sectis - Commentarium Officiale Maurilius Edwin Bilskie (Evansville). Carl Ambrose Shetler (Evansville). Jerome Michael Neufelder (Evansville). Charles Joseph Koch (Evansville). Kenneth Baymond Knapp (Evansville). Giuseppe Malpeli (Parma). Gerhard Otto P. Lachmann (Paderborn). Ludwig Robert Hoffmann (Paderborn). Daniele Rota (Bergamo). Giuseppe D'AscoIa (Reggio Calabria). Pietro Principe (Acqui). Cappellani di Sua Santità: 11 luglio 1980. Il sac. Matthias Baedorf (Köln). » » » Il sac. Wilhelm Dickmann (Köln). » » » Il sac. Heinz Frings (Köln). » » » Il sac. Wilhelm Göbels (Köln). » » » Il sac. Andreas Krautwald (Köln). » » » Il sac. Theodor Lövenich (Köln). » » » Il sac. Adolf Opheys (Köln). » » » Il sac. Matthias Wober (Köln). 12 agosto » Il sac. Peter Fryns (Köln). 11 novembre » Il sac. Josef Heinrich Kniesburges (Paderborn). » » » Il sac. Albert Wilhelm Schalken (Paderborn). 20 » » Il sac. Hugo Herrera Mancilla (La Serena). » » » Il sac. Alberto Jofre Cortés (La Serena). » » » Il sac. Luis Vicente Rodríguez Rojas (La Serena). 28 » » Il sac. Francesco Sparacio (Monreale). » » » Il sac. Antonino Cassata (Monreale). » » » Il sac. Vincenzo Badalamenti (Monreale). » » » Il sac. Onofrio Giglio (Monreale). 17 dicembre » Il sac. Igino Francisci (Perugia). » » » Il sac. Diño Contini (Perugia). » » » Il sac. Francesco Spingola (Perugia). » » » Il sac. Antero Alunni Gradini (Perugia). NECROLOGIO 12 febbraio 1981. Mons. Herman To Paivu, Arcivescovo di Port Moresby (Papua Nuova Guinea). 13 » » Mons. Jean Julien Weber, Arcivescovo, Vescovo già di Strasbourg (Francia). 20 » » Mons. Stanislao Amilcare Battistelli, O.P., Vescovo già di Teramo (Italia). Recens nuntiatum est Clementem P. Chabukasansha, Archiepiscopum olim Kasamaënsem, die 13 m. Augusti a. 1980, de vita decessisse. 3 Aprilis 1981 An. et vol. LXXIII N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM Directio: Palazzo Apostolico - Città OFFICIALE del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I BENI AMINACE VALENSIS Quibusdam locis a Vicariatu Apostolico Ciachensi in Paraquaria Natione aliisque a Pilcomayoensi distractis nova conditur dioecesis nomine Beniaminacevalensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Christianam ad progressionem spectantes omnium fidelium sibi commissorum, Vicarii Apostolici tum Ciachensis in Paraquaria Natione tum Pilcomayoensis nuper non dubitaverunt quin, consulta Conferentia Episcopali Paraguaiana, expostularent ab Apostolica hac Sede, ut, quibusdam locis ab utroque Vicariatu distractis, nova iisdem conderetur dioecesis. Quapropter Nos, collatis consiliis cum Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, cum constet idem ipsum probari etiam Venerabili Fratri Iosepho Mees, Archiepiscopo titulo Yprensi et in Paraquaria Natione Nuntio Apostolico, necnon commune optatum in votis esse eorum quorum interest vel interesse censetur, at potissimum cum sit Nobis cordi rationem istorum filiorum congruam habere legitimaeque eorum pastorum petitioni concedere, his ipsis Litteris de plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae ea decer15 - A. A. S. 218 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nimus et iubemus, quae sequuntur. A Vicariatibus Apostolicis Ciachensi in Paraquaria Natione et Pilcomayoensi separamus loca, quorum fines ita vulgari sermone describuuntur : « — Al Sur — El Rio Pilcomayo desde su cruce con el meridiano 60.5 hasta su desembocadura en el Rio Paraguay ; — al Este — El Rio Paraguay desde la desembocadura del Rio Verde (Puerto Colón) hasta la confluencia con el Pilcomayo, frente a Asunción ; — al Norte y Oeste — Una linea compuesta por una imaginaria que, partiendo de la intersección del meridiano 60.5 con el Rio Pilcomayo, va hasta la intersección del meridiano 60 con el Rio Montelindo ; sigue el cauce principal de este rio hasta encontrar el meridiano 58.5 ; de aqui una linea recta con dirección Norte, siguiendo este meridiano hasta encontrar el cruce principal del Rio Verde, cuyo cauce sigue después hasta el Rio Paraguay » ; hisque ita distractis locis simul sumptis seu regione, cuius fines modo memorati valida lege civili in praesentia vigent, novam constituimus dioecesim Beniaminacevalensem appellandam, eamdemque suffraganeam Ecclesiae Sanctissimae Assumptionis, cuius proinde Archiepiscopi metropolitico iuri ipsum pro tempore novae Ecclesiae Episcopum subicimus. Eius episcopalem sedem in urbe cui nomen vulgare (( Benjamín Aceval » collocari iubemus templumque ibi exstans Deo in honorem Sanctae Rosae Limanae dicatum Nos ad dignitatem evehimus, qua gaudent templa cathedralia, iisdem videlicet ornabitur honoribus et insignibus ac privilegiis; Beniaminacevalensi pro tempore Episcopo tum honores et insignia et privilegia et iura tribuimus, tum officia et onera imponimus, quibus et instruuntur et ligantur ceteri Episcopi eodem munere fungentes. In Beniaminacevalensi dioecesi instituendum decernimus Capitulum cathedrale iuxta normas alio decreto opportune edendas; quamdiu vero ibidem deerit talis Canonicorum senatus, pro eo interea dioecesanus Consultorum coetus idem tueatur officium. Mandamus ut novae dioecesis mensa episcopalis emolumentis Curiae et fidelium stipibus constet necnon iusta portione sibi obventura e divisione bonorum Vicariatuum Apostolicorum Ciachensis in Paraquaria Natione et Pilcomayoensis sedulo facienda iuxta can. 1500 C.I.C. In iis quae aut ad aedificandum dioecesanum Seminarium aut ad sacerdotalem tironum educationem et institutionem attinent, sacri serventur canones iuris communis et normae Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius » necnon regulae peculiares a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica editae. Selecti autem sacrorum alumni disciplinis philosophicis et theologicis instruendi ad Pontificium Collegium Pium Latinum Americanum mittantur in Urbe situm. De regi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 219 mine dioecesis hodie conditae, de administratione, de eligendo Vicario Capitulari «sede vacante»; de fidelium iuribus et oneribus deque aliis id genus, omnia servari debent iuris canonici statuta. Lege praeterea sancimus ut ibi, constitutione novae dioecesis ad effectum deducta, presbyteri censeantur ei adscripti Ecclesiae, in qua ecclesiasticum officium vel beneficium habent; ceteri clerici necnon Seminarii alumni ei addicantur dioecesi, intra cuius fines legitimum habent domicilium. Denique mandamus ut actorum documenta, quae aut ad novam dioecesim eiusve clerum aut ad fideles aut etiam ad bona temporalia pertinent, a Curiis Ciachensi in Paraquaria Natione et Pilcomayoensi ad Curiam Beniaminacevalensem transmittantur, ut ibi in condendo tabulario custodiantur. Quae omnia per has Litteras decrevimus, ea exsequatur Venerabilis Frater Iosephus Mees, quem diximus, a Nobis deputatus debitisque facultatibus instructus, etiam facultate talis officii subdelegandi alicui viro in ecclesiastica dignitate constituto. Quibus peractis exaratisque actorum documentis, certa et vera singulorum exempla, eademque sueto more subscriptionibus sigilloque obsignata, Sacrae Congregationi pro Episcopis mittantur. Has Apostolicas Litteras sub plumbo expeditas et nunc et in posterum volumus ratas esse, contrariis non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodetricesimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo, Pontificatus Nostri secundo. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episc. Praefectus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. loco |J¡ Plumbi In Secret. Status tab., n. ß-1085. Acta 220 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II TORONTINA SLOVACHORUM BYZANTINI RITUS Pro Slovachis fidelibus ritus Byzantini in Canadia commorantibus Eparchia Sanctorum Cyrilli et Methodii constituitur Apostolicae Sedi immediate obnoxia. IOANNES PAULUS SERVUS EPISCOPUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Apostolicae Sedis, studiosissime in spiritale omnium fidelium bonum intentae, mos est, cum tempus necessitasque postulat, in variis orbis terrarum locis Eparchias constituere constitutasque ita tueri, ut et ipsis Christifidelibus ritum Byzantinum profitentibus faveat in eoque servando congruenter auxilietur. Hac de causa, quo magis in dies Christianus foveatur progressus Slovachorum fidelium ritus Byzantini in Canadia degentium curaque Visitatoris Apostolici usque in praesens fruentium, existimamus iis magis consentanea ratione esse consulendum, neque aliter ceteroquin sentimus de memorato Visitatore Apostolico, qui, adhuc Episcopus Ecclesiae titulo Tzernicensis, ipse primus erit eorum sacrorum Antistes plenoque iure pastor. Nos igitur hisce nunc Litteris de plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae pro omnibus fidelibus Slovachis ritus Byzantini in Canadiensi Natione commorantibus Eparchiam Sanctorum Cyrilli et Methodii, cuius illic sedes erit in urbe Toronto, condimus eamque Apostolicae huic Sedi immediate obnoxiam esse volumus sicque iubemus. Denique has Apostolicas Litteras nunc et in posterum ratas esse Nos certe volumus, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo tertio mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo, Pontificatus Nostri secundo. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis LADISLAUS Card. RUBIN S. Congr. pro Eccl. Orientalibus Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 58887 bis. Acta Ioannis Pauli Pp. II 221 III SOROTIENSIS . Quibusdam territoriis ab Ecclesia Tororoënsi in Uganda detractis, nova conditur dioecesis Sorotiensis nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad spiritualem provehendam salutem Christifidelium intra fines dioecesis Tororoënsis in Uganda degentium necnon ad eorum aptius consulendum regimini ab hac Apostolica Sede est antea postulatum ut nonnulla territoria a dioecesi, quam diximus, seiuncta novam constituerent Ecclesiam. Nos igitur re mature perpensa, auditis eorum, quorum interest, votis, de sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium qui Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide praepositi sunt, Nostra summa potestate sequentia decernimus. A dioecesi Tororoënsi territoria districtuum civilium, qui vulgo Soroti et Kumi nuncupantur, separamus hisque novam condimus dioecesim Sorotiensem appellandam quam, metropolitanae Sedi Kampalaënsi subiectam atque Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide iurisdictioni obnoxiam, constituimus. Insuper sedem Episcopi huiusce novae dioecesis in civitate vulgo Soroti ponimus eiusque vero magisterii cathedram in templo ibidem exstante, Deo dicato in honorem beatae Mariae Virginis sub titulo Immaculatae Conceptionis, quod igitur ad cathedralis Ecclesiae dignitatem evehimus, cum debitis iuribus. Cetera omnia ad ius Canonicum perficiantur ad amussim. Ea autem quae praescripsimus ad effectum adducat Venerabilis Frater Henricus Lemaître, Archiepiscopus titulo Tungrensis et in Uganda Apostolicus Pro-Nuntius, vel ab eo delegatus vir in sacra dignitate constitutus. Re vero peracta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide cito mittantur, rite subscripta atque sigillo im- Acta, 222 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pressa. Has denique Litteras sive nunc sive in posterum ratas esse volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo, Pontificatus Nostri tertio. CAROLUS Card. CONPALONIERI S. Collegii Decanus AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 582SS. LITTERAE APOSTOLICAE B. M. V. Immaculata a « concordia », in dioecesi Foroconcordiana in Argentina, Patrona dioecesis illius confirmatur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Venerabilis Frater Adolf us Gerstner, Episcopus Foroconcordianus, datis Litteris die xi mensis Augusti, hoc anno, enixe rogavit ut beatam Virginem Mariam omni labe expertem, a (( concordia » cognominatam, Patronam apud Deum dioecesis suae confirmaremus : beatissimam enim Christi Matrem tum titulo (( Immaculatam » iam a primaevis historiae suae temporibus a populo fuisse cultam singulari pietate ac religione; tum adiecto titulo a (( concordia » fuisse deinde a fidelibus optatae pacis causam habitam, sive praeteritum saeculum, sive futurum. Qua re clerum gregemque fidelium uno ore petere ut quam ipsi filiorum amore electionem fecerint, Episcopus probaverit, Nos auctoritate Nostra in perpetuum confirmaremus. Nos autem, quibus utrumque sacrum : et Christi Matrem Reginamque caelorum exaltari, et filios, tot discordiae periculis obnoxios tam difficilibus temporibus, validissimo Matris praesidio, tamquam vallo, muniri ; aequissimo quidem animo admotae expostulationi concedimus, id profecto confisi, fore ut, tanta Virgine protegente, candida et suavissima pax non modo in dioecesi Foroconcordiana, sed etiam tota Argentina perennis perseveret. Qua re, iis probatis quae Acta Ioannis Pauli Pp. II 223 Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino hac de re statuerit, factis a Nobis facultatibus, placet beatam Mariam Virginem Immaculatam a concordia esse et haberi Patronam caelestem dioecesis Foroconcordianae, id a Deo simul petentibus ut, aucta fide et amore filiorum, Matris etiam auxilia augeantur. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die VIII mensis Septembris, anno MDCCCCLXXX, Pontificatus Nostri altero. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco jji Sigilli In Secret. Status tab., n. /,879/,. EPISTULA VENERABILI FRATRI IOANNI PASZTOR, EPISCOPO NITRIENSI Commemoratura brevi tempore dioecesis Nitriensis undecimum saeculum est ex quo ipsa iure est condita : qui quidem eventus cum animos laetitia afficit tum ad deliberandum mentes impellit ad precandi! mque et homines etiam invitat ut anteactis in aetatibus lucem quaerant ac praesentis itineris ducem. Talibus Nos cum sensibus consociantur vobiscum omnibus — Episcopo, Clero, fidelium Populo — communi in gaudio totius dioecesis; quae nempe, ut docet Concilium Vaticanum Secundum, «est Populi Dei portio, ... in qua vere inest et operatur Una Sancta Catholica et Apostolica Christi Ecclesia» (Christus Dominus, 11). Hoc igitur aliud est signum communionis quae numquam sane obscurata dioecesim Niciensem semper iunxit cum Apostolica Sede Christique Vicario. Initium autem illius necessitudinis accidit quadam historiae aetate ex praeclarissimis omnino Slovachiae — tempore scilicet vitae operaeque Sanctorum Cyrilli et Methodii. Etenim Decessor Noster Ioannes VIII ad principem tunc Svatopluk scripsit : « Ipsum quoque presbyterum nomine Vichinum, quem nobis direxisti, electum episcopum consecravimus sanctae ecclesiae Nitriensis, quem suo archiepiscopo Methodio in omnibus obedientem, sicuti sancti canones docent, esse iubemus» (Codex Diplomaticus et Epistolaris Slovaciae I, p. 24). Cum primo itaque Episcopo Nitriensi et cum ipsis dioecesis primordiis arcte cohaeret memoria celebris illius Methodii nomen cuius illico ex 224 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale se revocat in mentes spiritalem hereditatem ab eo transmissam. Fidelitas vero idem erga patrimonium sit vobis semper honoris titulus, vitae officium ! Porro ante omnia pertinet ad eam fidelitatem amor in Petri Successorem qui simul demonstrat — quod paterna Nos cum consolatione hic extollimus — notam maxime propriam vestri religionis affectus. Ne proin deficiat umquam ille amor qui — Nobis id iam vobis aperte confirmantibus — ipse invenit in Christi Vicarii corde quasi quandam sui imaginem hilaramque responsionem ! Ad eandem praeterea hereditatem refertur item consensio inter Episcopum et Presbyterium, et religiosos ac religiosas, et singulos fideles : omnes enim unicam efficiunt spiritalem domum quae gubernationi concreditur atque gravi muneri ipsius dioecesis Pastoris. Quanti est haec momenti consortio ! Cunctis ideo modis eam consérvate, licet interdum id postulet nisum ingentem et sacrificia ! Ceterum nonne principium istud manat spiritali ex testamento Sancti Cyrilli? eius namque voces postremae continent incitationem ad talem consensum : «Domine, Deus meus, ...auge Ecclesiam tuam multitudine et omnes in unitate collige, et fac eximium populum concordem in vera fide tua et recta confessione, et inspira in corda eorum verbum tuae doctrinae » (Vita Gonstantini XVIII, 9. In Grivec-Tomslc, Fontes, p. 211). Longo propterea ex prioris temporis spatio necnon ex cohaerentia nostrae aetatis hauriat ea coniunctio incitamentum suum veramque voluntatem et propositum persequendi altius mutua inter omnes vincula; quem ad modum antiquus at omnibus pernotus auctor cohortatur Sanctus Ignatius Martyr : « Unde decet vos in episcopi sententiam concurrere, quod et facitis. Nam memorabile vestrum presbyterium, dignum Deo, ita coaptatum est episcopo, ut chordae citharae. Propter hoc in consensu vestro et concordi caritate Iesus Christus canitur. Sed et vos singuli chorus estote, ut consoni per concordiam, melos Dei recipientes in unitate, cantetis voce una per Iesum Christum P a t r i ; . . . Utile itaque est, in immaculata unitate vos esse, ut et semper participetis Deo» (Epistula ad Ephesios I V ; PG 5, 647). Sic quidem vos estis; ita pariter servati semper estis per memoriae proditas tempestates. Tales hodie quoque estote ac semper ! Sancti insuper ipsi dioecesis Patroni, Andreas Zoerardo et Benedictus, aliam hereditati vestrae spiritali adiciunt doctrinam quae locum Dei in memoriam revocat vitaeque interioris ac precationis pondus. Pergite, carissimi, horum Caelitum duorum vestigiis ingredi ! Id quod Acta Ioannis Pauli Pp. Il 225 in primis monemus dilectissimos sacerdotes ; ut hac ex intima communione cum Deo iunctio eorum cum Episcopo ac studiosum apostolatus opus usque profluant, et ad Deum tendant et cum Deo in Christo Iesu crescant ad Dei Populi aedificationem. Interior autem sacerdotum vita declaretur oportet privata fideli cotidiana prece ; quo solo pacto fiet ut (( stetur datis Christo atque Ecclesiae promissis » ; sicut anno superiore sub Dominicae Cenae sollemnia scripsimus ad Ecclesiae presbyteros, cum addidimus sacerdotem mediis in difficultatibus probationibus temptationibus debere ((per precationem videlicet reperire... in se habitum illum et affectum humilitatis ac sinceritatis erga Deum propriamque conscientiam, qui fons ipse sit virium ad vacillantia sustentandae (Novo Incipiente, 9). Quod vero supra facta mentio est Sanctorum Andreae Zoerardo et Benedicti, facere haud possumus quin etiam vincula memoremus necessitudinis amatam inter dioecesim Cracoviensem atque communitatem Nitriensem. Haec utinam ipsa recordatio caritatis plena vobis aperiat totum amorem Nostrum, totam sollicitudinem Nostram et precationem pro vobis, carissimi, immo pro universis Slovachiae fidelibus. Adamat vos Summus Pontifex : certo istud scitote ! Ille pro vobis precatur, vobiscum patitur, sperat vobiscum ! Ita quidem est : ex antiquitate Ecclesiae Nitriensis — de prima enim agitur dicione ecclesiastica in Europae Mediae regionibus — nascitur, veluti undecim saeculorum testimonio confirmata, spes vigoris certa quem scilicet continua Dei praesentia vobiscum et Nobiscum et cuncta cum Ecclesia praestat. Laetamini proinde fiduciae pleni ! hoc vobis inculcat Christi Vicarius, dum repetit hortativas voces quae adeo saepe resonant ex Dei Verbo. Sed saecularis ista celebritas similiter adducit cogitationes Nostras ad ponderanda munia Episcopi propria ideoque ad meditandos ipsos dioecesi propositos fines : nominatim ministerium verbi, ministerium sanctificationis, ministerium pastoralis curae et Ecclesiae regiminis. Etenim celebrationes patet circumscribi non licere quibusdam ritibus externis; gignere potius ipsas debere veram interiorem animorum conversionem quae numquam cesset sed novas usque investiget vias rerum spiritalium plenius intellegendarum necnon explendae apostolicae actuositatis. Commonet nos Concilium Vaticanum Secundum : « Inter praecipua Episcoporum munera eminet praedicatio Evangelii » (Lumen Gentium, 25). Verumtamen meminit idem Concilium: «Christus, Propheta 226 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale magnus, ... suum munus propheticum adimplet, non solum per Hierarchiam, quae nomine et potestate Eius docet, sed etiam per laicos, quos ideo et testes constituit... Quo in munere magni pretii apparet ille status vitae, qui speciali sacramento sanctificatur, scilicet vita matrimonialis et familiaris. Ibi exercitium et schola praeclara apostolatus laicorum habetur... Ibi coniuges propriam habent vocationem» (ibidem, 35). Qua de re et ipsi nos nuperius scripsimus: ((catechesis familiaris antecedit, prosequitur, amplificat aliam quamvis formam catecheseos tradendae» (Catechesi Tradendae, 68). Porro ipsum illud opus iam pertinet ad eximium iter dioecesis Nitriensis quippe quae recentiore tempore eminuerit missionali fervore praesertim archiepiscopo ducente Carolo Kmetko cuius numquam exstinguetur memoria. Docendo ulterius prosequitur Concilium : « Episcopus, plenitudine sacramenti Ordinis insignitus, est "oeconomus gratiae supremi sacerdotii" praesertim in Eucharistia» (Lumen Gentium, 26). Sanctificandi ergo munus inhaeret ipsi fonti quo omnes replentur quique universa pervadit usque ad singulorum sanctimoniam ut fiat vitae testimonium. Praestans dilectusque Noster Decessor Paulus VI, qui tantopere amabat Slovachos, elocutus est: «His omnibus dicimus: necesse est, ut nostrum evangelizationis studium vehemens a germana vitae sanctitate proficiscatur, quam precatio ac praesertim amor erga Eucharistiam alant, atque... praedicatio ex parte sua incrementum afferat sanctitati praedicatoris » (Evangelii Nuntiandi, 76). Illud vobis omnibus, carissimi, iteramus Nos tamquam valens pro singulis mandatum — in cunctis nempe Ecclesiae ordinibus universisque in Ecclesiae officiis, at potissimum hodie pro vobis. Rursus praedicat Concilium : « Episcopus, missus a Patrefamilias ad gubernandam familiam suam, ante oculos teneat exemplum Boni Pastoris ... Fideles autem Episcopo adhaerere debent sicut Ecclesia Iesu Christo, ut omnia per unitatem consentiant et abundent in gloriam Dei » (Lumen Gentium, 27). Sic sane regitur Ecclesia; sic vivitur in Ecclesia : per amorem, per ministerium, per magnanimitatem. Quot insuper argumenta velimus pertractare vobiscum, carissimi ! Legite ea in corde Nostro ; perspicite ea vestris in conscientiis sub lumine perennium Ecclesiae doctrinarum, sub signo lucido saecularis eventus quem iam concelebratis ! Quocirca undecimi illius saeculi commemoratio perducat vos maiorem ad amorem in Ecclesiam et dioecesim vestram et ipsas vestras pa- Acta Ioannis Pauli Pp. II 227 roecias ! Templa frequentate vestra ; con venite saepissime Eucharistiam maxime celebraturi. Diem Dominicum colite ! Sollemnia etiam saecularia vestram corroborent fidem : nam fides tribuit vobis plenum vitae sensum ; docet vos tanti res aestimare quanti aequum earum poscit momentum ; efticit ut errores fugiatis ac deceptiones. Susténtate proin hanc fidem apertaque cohaerentia filiis vestris commend ate ! Denique hortamur familias ipsas : estote coniunctae, estote fideles. Amate filios. Defendite vitam eamque reveremini : omnem — inquimus — vitam, humanam ac divinam in vobis, vestris in filiis ! Paterna cum affectione vobis benedicimus universis : Deus Pater Filius Spiritus Sanctus, valide deprecantibus Sanctis Cyrillo et Methodio ac Sanctis Andrea Zoerardo et Benedicto ipsaque Virgine Maria Perdolente, Slovachiae Patrona, gratiam super vos omnem effundat largiter ac benedictionem. Ex Aedibus Vaticanis, die xxiv mensis Maii, anno MCMLXXX, Pontificatus Nostri secundo. IOANNES PAULUS P P . II ALLOCUTIONES 1 Ad Exc.mum Virum Moustafa Kamal El-Diwani, Rei publicae Arabicae Aegyptiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, demandati muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem.* Mr Ambassador, I am happy to welcome Your Excellency to the Vatican as you present the Letters accrediting you as the Ambassador of Egypt to the Holy See. I thank you for the cordial message which you have addressed to me, especially for your kind words in support of my efforts to promote peace and mutual understanding among all peoples and nations. On this occasion I ask that you transmit my greetings and best wishes to His Excellency President Sadat. It is my hope that under his leadership the Arab Republic of Egypt will make even greater advances * Die 10 m. Novembris a. 1980. 228 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in the paths of progress and development, and that all the people of your country will live together in harmony. I have followed closely the efforts to build a lasting peace which have been made by President Sadat and the Egyptian Government. And I am happy to receive from you the confirmation that these efforts will continue, despite all difficulties. In fact, precisely because the tensions and dangers have increased in recent times, the work of peace, as you have said, must go on. Indeed it must be intensified until a comprehensive peace is achieved, a peace which provides for an equitable solution to all aspects of the Middle East crisis, including the Palestinian problem and the question of Jerusalem. Any so-called peace which would not take into account all the elements of divergency and which would not ultimately include all the parties who are directly concerned would risk being ineffective and could spark an ever more bitter conflict. As Your Excellency is aware, Catholics in Egypt desire, as loyal citizens, to contribute to the future development of your country and, together with their brothers and sisters in the Christian faith, they wish to collaborate, in mutual respect and equality of conditions, with all their countrymen of the Muslim faith. During your stay here, which I trust will be a fruitful one, you may be assured of the interest and cooperation of the Holy See in the accomplishment of your task. For Your Excellency and for the noble nation which you represent I beg abundant favours from Almighty God. II Ad Praelatos Auditores ceterosque Officiales et Administros Tribunalis Sacrae Romanae Rotae: in ferendis sententiis responsis Dicasteriorum et Tribunalium Sedis Apostolicae standum est.* Signor Decano e Reverendissimi Prelati Uditori, Cari Officiali delia Sacra Romana Rota! 1. Sono felice di potermi oggi incontrare con voi, in occasione delPinaugurazione dei nuovo anno giudiziario di codesto Tribunale. Ringrazio vivamente S. E. il Decano per le nobili parole a me rivolte e per i saggi propositi metodologici formulati. Tutti vi saluto con paterno af* Die 24 m. Ianuarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. Il 229 fetto, mentre esprimo il mio sentito apprezzamento per il vostro lavoro, tanto delicato e pur tanto necessario, che è parte integrante e qualificata delP ufficio pastorale delia Chiesa. La specifica competenza delia Sacra Romana Rota sulle cause matrimoniali tocca molto da vicino il tema cosi attuale delia famiglia, che è stato oggetto di studio da parte del recente Sinodo dei Vescovi. Ebbene, sulla tutela giuridica delia famiglia nell'attività giudiziaria dei Tribunali ecclesiastici intendo ora intrattenervi. 2. Con profondo spirito evangélico il Concilio Ecuménico Vaticano II ei ha abituati a guardare alPuomo, per conoscerlo in tutti i suoi problemi e per aiutarlo a risolvere i suoi problemi esistenziali con la luce delia verità rivelataci da Cristo e con la grazia che ci offrono i divini misteri delia salvezza. Tra quelli che oggi più travagliano il cuore delPuomo, e di conseguenza P ambiente umano, sia familiare sia sociale, nel quale egli vive ed opera, va annoverato come preminente ed inderogabile quello delPamore coniugale, che lega due esseri umani distinti per sesso, facendone una comunità di vita e di amore, unendoli cioè in matrimonio. Dal matrimonio si origina la famiglia « nella quale — sottolinea il Vaticano II — le diverse generazioni si incontrano e si aiutano vicendevolmente a raggiungere una saggezza umana più completa e a comporre convenientemente i diritti delia persona con le altre esigenze delia vita sociale » ; ed è cosi che la famiglia (( è veramente il fondamento delia società». In verità, aggiunge il Concilio, «il bene delia persona e delia società umana e cristiana è strettamente connesso con una felice situazione delia comunità coniugale e familiare )). Ma con lo stesso Concilio dobbiamo riconoscere che « non dappertutto la dignità di questa istituzione brilla con idéntica chiarezza, poiché è oscurata dalla poligamia, dalla piaga del divorzio, dal cosiddetto libero amore e da altre deformazioni. Per di più Pamore coniugale è molto spesso profanato dalPegoismo, dalPedonismo e da usi illeciti contro la generazione )).* Anche a motivo delle gravi difficoltà che, a volte con violenza, scaturiscono dalle profonde trasformazioni delPodierna società, Pistituto matrimoniale palesa il suo valore insostituibile e la famiglia resta ancora la «scuola di umanità più completa e più ricca». 2 1 2 Gaudium et Spes, n. 47. Ivi, n. 52. 230 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Di fronte ai gravi mali che oggi travagliano quasi ovunque questo grande bene, che è la famiglia, è stata anche suggerita Felaborazione di una Charta dei diritti delia famiglia, universalmente riconosciuta, al fine di assicurare a questo istituto la giusta tutela, nelPinteresse anche di tutta la società. 3. La Chiesa, dal canto suo e nell'ambito delle sue competenze, ha cercato sempre di tutelare la famiglia anche con un'appropriata legislazione, oltre a favorirla e ad aiutarla con varie iniziative pastorali. Ho già citato il recente Sínodo dei Vescovi. Ma è ben noto come, fin dagli inizi dei suo magistero, la Chiesa, confortata dalla parola del Vangelo, abbia sempre insegnato e ribadito esplicitamente il precetto di Gesù sulF unità e indissolubilità del matrimonio, senza del quale non si puô mai avere una famiglia sicura, sana e vera cellula vitale delia società. Contro la prassi greco-romana e giudaica, che facilitava assai il divorzio, già l'apostolo Paolo dichiarava : (( agli sposi poi ordino, non io, ma il Signore : la moglie non si separi dal marito (...) e il marito non ripudi la moglie )). Segui la predicazione dei Padri, i quali, di fronte al dilagare dei divorzi, affermavano con insistenza che il matrimonio, per volontà divina, è indissolubile. Il rispetto, dunque, delle leggi volute da Dio per Pincontro tra Puomo e la donna e per il perdurare delia loro unione, fu Pelemento nuovo che il Cristianesimo introdusse nelPistituto matrimoniale. Il matrimonio — dira poi il Vaticano II — in quanto ((intima comunità di vita e di amore coniugale, fondata dal Creatore e strutturata con leggi proprie, è stabilito dal patto coniugale, vale a dire dalPirrevocabile consenso personale. E cosi, è dalPatto umano col quale i coniugi mutuamente si danno e si ricevono, che nasce, anche davanti alla società, Pistituto (dei matrimonio) che ha stabilità per ordinamento divino )). Questa dottrina guido subito la pastorale, la condotta dei coniugi cristiani, P etica matrimoniale e la disciplina giuridica. E Pazione catechetico-pastorale delia Chiesa, suffragata e avvalorata dalla testimonianza delle famiglie cristiane, introdusse modificazioni persino nella legislazione romana, che con Giustiniano non ammetteva più il divorzio sine causa e andava accogliendo gradatamente Pistituto matrimoniale 3 4 5 3 4 5 Cfr. Mt 19, 5; 5, 32. 1 Cor 7, 10-11. Gaudium et Spes, n. 48. Acta Ioannis Pauli Pp. II 231 cristiano. Fu una grande conquista per la società, poiché la Chiesa, avendo ridato dignità alla donna e alle nozze, mediante la famiglia, contribuí a salvare il meglio delia cultura greco-romana. 4. Nell'attuale contesto sociale si ripropone oggi alla Chiesa il primitivo sforzo, dottrinale e pastorale, di condotta e prassi, nonché legislativo e giudiziario. Il bene delia persona umana e delia famiglia, nella quale 1'individuo realizza gran parte delia sua dignità, nonché il bene delia stessa società, esigono che la Chiesa oggi, ancor più del recente passato, circondi di particolare tutela Pistituto matrimoniale e familiare. Quasi vano potrebbe risultare lo sforzo pastorale, sollecitato anche dalP ultimo Sinodo dei Vescovi, se non fosse accompagnato da una corrispondente azione legislativa e giudiziaria. A conforto di tutti i Pastori possiamo dire che la nuova codificazione canonica sta provvedendo con sagge norme giuridiche a tradurre quanto è emerso dalPultimo Concilio Ecuménico in favore dei matrimonio e delia famiglia. La voce ascoltata nel recente Sinodo dei Vescovi sulPallarmante aumento delle cause matrimoniali nei tribunali ecclesiastici sarà certamente valutata in sede di revisione dei Codice di Diritto Canonico. Si è parimente certi che i Pastori, anche come loro risposta alle istanze del citato Sinodo, sapranno, con accresciuto impegno pastorale, favorire Padeguata preparazione dei nubendi alia celebrazione dei matrimonio. La stabilità del vincolo coniugale ed il felice perdurare delia comunità familiare dipendono infatti non poco dalla preparazione che i fidanzati hanno premessa alie loro nozze. Ma è altresî vero che la stessa preparazione al matrimonio risulterebbe negativamente influenzata dalle pronunce o sentenze di nullità matrimoniale, quando queste fossero ottenute con troppa facilita. Se tra i mali del divorzio vi è anche quello di rendere meno seria ed impegnativa la celebrazione dei matrimonio, fino al punto che questa oggi ha perduto presso non pochi giovani la dovuta considerazione, c'è da temere che nella stessa prospettiva esistenziale e psicológica indirizzerebbero anche le sentenze di dichiarazione di nullità matrimoniale, se si moltiplicassero come pronunce facili ed affrettate. « Ond'è che il giudice ecclesiastico — ammoniva già il mio venerato Predecessore Pio XII — non deve mostrarsi facile a dichiarare la nullità dei matrimonio, ma ha piuttosto da adoperarsi innanzi tutto a far si che si convalidi ció che inválidamente è stato contratto, massime allorché le circostanze del caso particolarmente lo consigliano ». E a Acta 232 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale spiegazione di quest'ammonimento aveva premesso : « Quanto alle dichiarazioni di nullità dei matrimoni, nessuno ignora essere la Chiesa guardinga e aliena dal favorirle. Se infatti la tranquillitas la stabilità e la sicurezza delPumano commercio in genere esigono che i contratti non siano con leggerezza proclamati nulli, ció vale ancor più per un contratto di tanto momento, quai è il matrimonio, la cui fermezza e stabilità sono richieste dal bene comune delia società umana e dal bene privato dei coniugi e delia prole, e la cui dignità di Sacramento vieta che ció che è sacro e sacramentale vada di leggieri esposto al pericolo di profanazione )). A scongiurare questo pericolo, sta contribuendo lodevolmente il Supremo Tribunale delia Segnatura Apostolica con la sua saggia e prudente opera di vigilanza. Altrettanto valida mi risulta 1'azione giudiziaria dei Tribunale delia Sacra Romana Rota. Alia vigilanza dei primo ed alia sana giurisprudenza dei secondo deve corrispondere Popera ugualmente saggia e responsabile dei tribunali inferiori. 6 5. Alia necessaria tutela delia famiglia contribuiscono in misura non piccola Pattenzione e la pronta disponibilità dei tribunali diocesani e regionali a seguiré le direttive delia Santa Sede, la costante giurisprudenza rotale e Papplicazione fedele delle norme, sia sostanziali sia processuali già codifícate, senza ricorrere a presunte o probabili innovazioni, ad interpretazioni che non hanno oggettivo riscontro nella norma canonica e che non sono suffragate da alcuna qualificata giurisprudenza. Ê infatti temeraria ogni innovatione di diritto, sia sostantivo sia processuale, che non trovi alcun riscontro nella giurisprudenza o prassi dei tribunali e dicasteri delia Santa Sede. Dobbiamo essere persuasi che un esame sereno, attento, meditato, completo ed esauriente delle cause matrimoniali esige la piena conformità alla retta dottrina delia Chiesa al diritto canonico ed alia sana giurisprudenza canonica, quale si è andata maturando soprattutto mediante Papporto delia Sacra Romana Rota ; tutto ció va considerato, come già diceya a voi Paolo VI di v.m., « mezzo sapiente» e «come un binario di scorrimento, il cui asse è precisamente la ricerca delia verità oggettiva ed il cui punto terminale è la retta amministrazione delia giustizia». In questa ricerca, tutti i ministri dei tribunale ecclesiastico — ciascuno con il dovuto rispetto al proprio ed altrui ruolo — debbono avere un riguardo particolare, costante e coscienzioso, al formarsi dei libero 7 6 7 Discorso alla Sacra Romana Rota, 3 ottobre 1941: AAS 33 (1941), pp. 223-224. Paolo VI, 28 gennaio 1978: AAS 70 (1978), p. 182. Acta Ioannis Pauli Pp. II 233 e valido consenso matrimoniale, sempre congiunto alia sollecitudine, parimente costante e coscienziosa, delia tutela dei Sacramento dei matrimonio. Al conseguimento delia conoscenza delia verità oggettiva, cioè delPesistenza dei vincolo matrimoniale, validamente contratto, o delia sua inesistenza, contribuiscono e Pattenzione ai problemi delia persona e Pattenzione alle leggi che, per diritto sia naturale sia divino, o positivo delia Chiesa, sottostanno alia valida celebrazione delle nozze e al perdurare del matrimonio. La giustizia canonica, che, secondo la bella espressione di San Gregorio Magno, più significativamente chiamiamo sacerdotale, emerge dalPinsieme di tutte le prove processuali, valutate coscienziosamente alia luce delia dottrina e dei diritto delia Chiesa, e col conforto delia giurisprudenza più qualificata. Lo esige il bene delia famiglia, tenendo presente che ogni tutela delia famiglia legittima è sempre in favore delia persona; mentre la preoccupazione unilaterale in favore delPindividuo puô risolversi a danno delia stessa persona umana, oltre a nuocere al matrimonio e alia famiglia, che sono beni e delia persona e delia società. È in questa prospettiva che vanno viste le disposizioni del vigente Codice circa il matrimonio. 6. Nel messaggio dei Sinodo alle famiglie cristiane è sottolineato il grande bene che la famiglia, soprattutto cristiana, costituisce e realizza per la persona umana. La famiglia (( aiuta i suoi membri a diventare protagonisti delia storia delia salvezza e insieme segni viventi dei progetto che Dio ha sui mondo )). Anche Pattività giudiziaria, per essere attività delia Chiesa, deve tener presente questa realtà — che non è soltanto naturale ma anche soprannaturale — del matrimonio e delia famiglia che dal matrimonio ha origine. Natura e grazia ei rivelano, sia pure in modi e misure diversi, un progetto divino sui matrimonio e sulla famiglia, che va sempre atteso, tutelato e, secondo i compiti propri a ciascuna attività delia Chiesa, favorito, perché il più largamente possibile sia recepito dalla società umana. La Chiesa pertanto, anche con il suo diritto e P esercizio delia potestas iudicialis, puô e deve salvaguardare i valori dei matrimonio e delia famiglia, per promuovere Puomo e valorizzarne la dignità. L'azione giudiziaria dei tribunali ecclesiastici matrimoniali, alia stregua di quella legislativa, dovrà aiutare la persona umana nella ricerca delia verità oggettiva e quindi ad affermare questa verità, afíinché 8 8 N. 8. 16 - A. A.. S, Acta 234 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale la stessa persona possa essere in grado di conoscere, vivere e realizzare il progetto d'amore che Dio le ha assegnato. L'invito che il Vaticano II ha rivolto a tutti, particolarmente a coloro (( che hanno influenza sulla società e le sue diverse catégorie », coinvolge responsabilmente pertanto anche i ministri dei tribunali ecclesiastici per le cause matrimoniali, perché pur essi, ben servendo la verità e bene amministrando la giustizia, collaborino <( al bene dei matrimonio e delia famiglia». 9 7. Percio presento a Lei, Signor Decano, ai Prelati Uditori ed agli Officiali delia Sacra Romana Rota, i miei voti cordiali per un lavoro sereno e proficuo, svolto alia luce di queste odierne considerazioni. E, mentre sono lieto di rinnovare i sensi dei mio apprezzamento per la preziosa e indefessa attività di codesto Tribunale, imparto di cuore a tutti Voi la particolare Benedizione Apostolica, propiziatrice delia divina assistenza sui vostro delicato ufficio e segno delia mia costante benevolenza. III Ad academicas Auctoritates, professores et alumnos Pontificiae Universitatis Salesianae in eiusdem Athenaei aedibus habita: discipuli ad catechesim tradendam praecipue instituantur.* Venerati Fratelli e carissimi Figli! 1. La gioia che avete voluto manifestare nelPaccogliermi, aprendo la vostra casa e i vostri cuori, è da me ricambiata con altrettanta letizia, resa più limpida e viva dalla ricorrenza odierna delia festa dei vostro ispiratore e Padre, San Giovanni Bosco, che potremmo chiamare anche Fondatore delia Pontificia Università Salesiana. Da lui, infatti, insigne modello di santità e di sapienza cristiana, il vostro Istituto prende singulare impulso e spirituale alimento, per la propria missione nel campo degli studi e per la sua pratica organizzazione. Il complesso di iniziative e di imprese apostoliche, germogliate dal peculiare carisma dei Santo, e chiamate « Opere di Don Bosco », sono un dono dello Spirito alia Chiesa. Esse, dunque, per essere davvero fedeli a se Stesse, devono vivere ed operare con profonda coscienza ec9 Gaudium et Spes, n. 52. * Die 31 m. Ianuarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II clesiale, nelPintento d'ineontrare con la Chiesa, Puomo di oggi, e specialmente la gioventù di oggi, facendosi per loro via a Cristo e al Padre. 2. Animato da questa visione e sospinto da idéntico amore per la Chiesa, rivolgo oggi il mio affettuoso saluto a tutti voi. Desidero salutare, innanzi tutto, il Cardinale Prefetto delia Sacra Congregazione per PEducazione Cattolica, e il suo immediato Collaborator, che è stato per vari anni Eettore di questa Università. Con pari intensità di sentimento saluto poi il Rettore Maggiore delia Società Salesiana, il Rettore Magnifico delP Università, Pintero Corpo Accademico, gli studenti e le studentesse. A tutti dico : abbiate coscienza viva del compito ecclesiale primario delia vostra Università. Lo dico in particolare ai Salesiani che vi operano ed a quelli che vi compiono i loro studi, come pure a tutti gli altri studenti e collaborat o r : ecclesiastici, religiosi, religiose, laici e laiche. In tal senso, desidero attirare Pattenzione anche di quella porzione di studenti che, pur non appartenendo alia Chiesa Cattolica, trovano qui, nel nome di essa e in forza di essa, un'accogíienza calorosa, una sincera e leale amicizia, uno spazio autentico ed uno strumento valido per il loro studio e per la loro preparazione alia vita. 3. Il Rettore, nel suo nobile indirizzo, ha detto che il vostro Istituto di alti studi è « una piccola Università, Pultima arrivata » nel coro delle Università Ecclesiasticis Romane. Circa la vostra Università, infatti, è più giusto parlare di cronaca, anziehe di storia, tanto è giovane la sua esistenza. (( Le case di formazione », fondate da Don Bosco, diveiitarono col tempo centri internazionali. Nel 1940, tre di essi ottennero lo statuto di Facoltà ecclesiasticae, rispettivamente di Teologia, Diritto Canonico e Filosofía, orgánicamente inseri te nel Pontificio Ateneo Salesiano. L'Istituto di Pedagogia, vivente fin dalPinizio, arrivé anch'esso a maturità accademica ed autonomia giuridica nel 1961, corne Facoltà di Scienze delPEducazione. Nel 1971, il (( Pontificium Institutum Altioris Latinitatis » fu inserito nelPAteneo come « Facoltà di Lettere Cristiane e Classiche ». Finalmente, il 24 maggio 1973, col Motu Proprio Magisterium Vitae, il Papa Paolo VI promosse PAteneo a Pontificia Università Salesiana. Essa, perciô, è giovanissima e, come i giovani, è aperta alia vita e proiettata nel futuro. Ogni seme, infatti, è sempre piccolo, ma ricco di promesse. Ció che Acta 236 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale importa è che esso sia vitale, e si sviluppi in una pianta dai frutti buoni ed abbondanti. Sia vostro impegno far si che divengano solide realtà le moite speranze che sono añídate alla vostra Istituzione. La mia odierna visita vuole essere espressione dell'afïetto, dell'apprezzamento e delia sollecitudine che nutro verso la vostra Università. Il Papa è molto interessato al buon successo di questo centro di studi nella Chiesa e per la Chiesa. JSTella recente Costituzione Apostolica Sapientia Christiana è inserita una disposizione che stabilisée Pobbligo per le Conferenze Episcopali di (( interessarsi álacremente delia vita e dei progresso delle Università e Facoltà Ecclesiasticis, a motivo delia loro particolare importanza ecclesiale ».* Il Papa avverte come suo assillante e dolce dovere visitare gli Atenei Romani. Dopo P incontro con le Pontificie Università Gregoriana, (( Angelicum », Lateranense, Urbaniana, eccomi ora alPUniversità Salesiana per portare il mio contributo al vostro sviluppo, promuovendo la realizzazione delle direttive e degli orientamenti delia normativa ecclesiastica, ed in particolare delia menzionata Costituzione Sapientia Christiana. Vi invito quindi a meditarne, in particolare, il proemio, che delinea lo spirito informatore e basilare del Documento : Pappello cioè a formulare incessantemente una sintesi vitale delle scienze e delle prassi umane con i valori religiosi, sicché tutta la cultura ne resti permeata e unificata. 4. Vorrei osservare che la vostra Università si trova in una condizione particolarmente privilegiata di fronte a tale compito. Infatti, la caratteristica propria di essa, è quella che fruisce del carisma di San Giovanni Bosco, e cioè la promozione delPuomo integrale, vale a dire la formazione intellectuale, morale e sociale delia gioventù, operata alla luce del Vangelo. Il vostro Santo Fondatore non ebbe timoré di definire l'essenza delia sua opera con queste precise parole : <( Questa Società era fin dalPinizio un semplice catechismo », ribadendo taie programma nel Regolamento per l'Oratorio. In conseguente armonia con questa visione, le Costituzioni dei Salesiani stabiliscono ((L'attività evangelizzatrice e catechistica è la dimensione fondamentale delia nostra missione. Come Salesiani siamo 2 1 2 Art. 4. Memorie biografiche 9, 61. Acta Ioannis Pauli Pp. II 237 3 tutti ed in ogni occasione educatori delia fede ». Don Pietro Ricaldone, poi, venerato successore di Don Bosco, nel chiedere Perezione delle Facoltà delP Ateneo Salesiano, ne delineó chiaramente le finalità con queste parole : « preparare sempre meglio i Soci Salesiani alPalta missione di educatori secondo il Sistema Preventivo lasciatoci in eredita preziosa dal nostro Fondatore ». Sempre nel quadro di tale impostazione, gli ultimi due Capitoli Generali dei Salesiani hanno emanato questa dichiarazione solenne e programmatica : « I Salesiani, consacrati al servizio dei giovani, specialmente i più poveri, per essere tra loro presenza efficace delP Amore di Dio, considerano la catechesi giovanile corne la prima attività delPapostolato salesiano ; essa chiede perciô ripensamento e riorganizzazione di tutte le opere in funzione prevalente delia formazione delPuomo alia fede ». È chiaro che la Pontificia Università Salesiana, senza detrimento per il suo carattere di Istituto di Studi Superiori, è chiamata a potenziare la sua funzione evangelizzatrice, in chiave specificatamente (( catechetica ». Vivete dunque una tale vocazione tipicamente salesiana a favore delPuomo odierno ed in particolare delia gioventù. Essa potrebbe sintetizzarsi in una frase programmatica, che pur privilegiando — come è naturale in una struttura universitaria — la sfera delia conoscenza, sia perô comprensiva delPintero progetto delia vostra Università : (( Conoscere Dio nelPuomo e conoscere Puomo in Dio». Cid, più in concreto, comporta di ((conoscere Cristo nelPuomo e conoscere Puomo in Cristo». 5. È quindi ovvio che il vostro lavoro deve svolgersi con un orientamento sostanzialmente teocentrico e cristocentrico, per divenire poi lavoro auténticamente antropocentrico. Non si tratta di chiudersi nella cittadella dello studio, lasciando che il mondo percorra le sue strade, ma piuttosto di salire, come vigili sentinelle, sulla torre delia fede, avvalendosi di tutti gli ausilii delia scienza, per indagare, ad una luce superiore e veramente divina, sui presente cammino e sulla sorte delPuomo, per intervenire tempestivamente ed efficacemente in suo soccorso, sospingendo, per quanto possibile, tutti ad un incontro determinante con la verità che illumina e che salva Puomo e la sua storia. Come ho sopra accennato, la promozione delPuomo integrale rientra nella missione specifica delia Pontificia Università Salesiana. In seno 3 Art. 20. Acta 238 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ad essa vi è la Facoltà di Scienze delPEducazione, la quale caratterizza notevolmente Pintero Ateneo ; Facoltà che si potrebbe definire come espressione dei carisma proprio dei figli e delle figlie di Don Bosco, avendo essa il compito di approfondire quelle scienze che hanno come oggetto 1'uomo. A nessuno sfugge che oggi si sono sviluppati umanesimi chiusi in visioni puramente economiche, biologiche e psicologiche delPuomo con la conseguente insufficienza di penetrare nel mistero ultimo delPuomo stesso. Sollecitare una tale penetrazione si inserisce nella missione specifica di questa benemérita Università. 6. Avviandomi alla conclusione delle mie parole, desidero in particolare esortarvi ad avere vivo e profondo il senso delia responsabilia ecclesiale, quale nota essenziale dei vostro compito. Tale senso di responsabilia rappresenta la nota distintiva di un Ateneo cattolico, chiamato a formare gli studenti, sacerdoti e laici, aífinché essi siano qualificati maestri delPinsegnamento di Cristo, secondo il mandato : (( Ándate ed ammaestrate tutte le nazioni, battezzandole ed insegnando loro ad osservare tutto ció che vi ho comandato ». In pratica, un atteggiamento responsabile di fronte alia Chiesa comporta lealtà verso la Sede Apostolica, verso la Sacra Gerarchia, verso il popólo di Dio, e per voi soprattutto, verso i giovani che anelano alia conoscenza certa delia Verità. Essi hanno il diritto di non essere turbati da ipotesi o da prese di posizione avventurose, che non hanno ancora la capacita di giudicare. Védete quale immenso campo di riflessione, di donazione e di applicazione si apre davanti a tutti ed a ciascuno ! La strada ordinaria delia salvezza, infatti, è costituita dalla conoscenza dei messaggio di Cristo, trasmesso integro ed operante dalla Chiesa, ed insieme dalla sua concreta realizzazione mediante Posservanza delia legge morale, naturale e rivelata. Il vostro studio universitario deve approfondire le varie scienze, e particolarmente la conoscenza delPuomo nella sua storia e nella sua psicología; deve interpretare in modo aggiornato e sensibile le esigenze ed i problemi delia società moderna, ma avendo in mente al di sopra di tutto che la Verità viene dalPalto, e che la scienza autentica deve essere costantemente accompagnata dalPumiltà delia ragione, dal senso delPadorazione e delia preghiera, dalPascetica delia propria personale santificazione. Da un tale organico e lineare atteggiamento, deriva la nécessita per 4 5 4 5 Mt 28, 19-20. Cfr. PAOLO V I , AAS 69 (1977), p. 589. Acta Ioannis Pauli Pp. II 239 nn Istituto ecclesiastico di Studi Superiori di riferirsi alia conoscenza dei dato rivelato corne a quadro d'insieme, organizzatore e critico ad un tempo. Solo alFinterno di esso si dovrà condurre Pattività di ricerca e di docenza in modo che il necessario dialogo tra le varie discipline e le varie strutture universitarii giovi ad illuminare correttamente i contenuti delia fede con gli apporti delle scienze umanistiche e delle scienze delPuomo, dando contemporáneamente a queste la possibilità di esercitare una attenzione costante, approfondita e non casuale agli interrogativi ed agli apporti delle scienze teologiche. A questo proposito, il Concilio Vaticano II afferma : « Coloro che si applicano alle scienze teologiche nei Seminari e nelle Università, si studino di collaborare con gli uomini che eccellono nelle altre scienze, mettendo in comune le loro forze e i loro punti di vista. La ricerca teológica, mentre persegue la conoscenza profonda delia verità rivelata, non trascuri il contatto con il proprio tempo per poter aiutare gli uomini competenti nelle varie branche del sapere a una più piena conoscenza delia fede». Alla luce delPideale di Verità e di Amore, che animo Don Bosco, si potra continuare il dialogo col mondo moderno, il dialogo con ogni persona, un dialogo costruttivo, elevante e trasformante, che testimoni la certezza delia fede e che sia ansioso di portar tutti al Cristo « Redentore delPuomo ». 6 7. Lascio, carissimi figli e figlie, alia vostra riflessione questi pensieri. Li añido prima di tutto alie Autorità Accademiche ed al Corpo Docente, ma Ii añido anche a tutti voi, studenti e studentesse, perché nella Comunità Universitaria soltanto il concorso di tutte le componenti ad un medesimo fine e con Pidentico spirito puô realmente costruire qualcosa di valido, e di stabile. Vi illumini il Padre delle misericordie per mezzo del Cristo, Figlio del suo amore, vi sostenga lo Spirito di carita, e vi sia di conforto la intercessione delia Vergine Ausiliatrice e del suo fedele servitore, San Giovanni Bosco. Vi accompagni la mia cordiale Benedizione. 6 Gaudium et Spes, 62. Acta 240 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI Declaratio de canonica disciplina quae sub poena excommunicationis vetat ne catholici nomen dent sectae Massonicae aliisque eiusdem generis associationibus. S. Congregatio pro Doctrina Fidei, die 19 mensis Iulii anni 1974, ad aliquas Conferentias Episcopales epistulam, ipsis tantum directam, scripsit circa interpretationem Can. 2335 C.I.C., qui vetat sub poena excommunicationis ne catholici nomen dent sectae Massonicae aliisque eiusdem generis associationibus. 1 1 Excellentissime Domine, complures Episcopi ab hac Sacra Congregatione quaesiv e r a t de pondere et interpretatione Canonis 2335 C. I. C. qui sub poena excommunicationis vetat catholicis nomen dare associationibus massonicis aliisve eiusdem generis. Decursu longioris examinis huius quaestionis Sancta Sedes Conferentias Episcopales quarum res particulari modo interest pluries consuluit, ut istarum associationum naturam et navitatem hodiernam necnon Episcoporum mentem melius cognosceret. Magna tamen divergentia responsionum quae rationem reddit diversarum situationum in unaquaque natione non sinit S. Sedem mutare legislationem generalem hucusque vigentem quae igitur in vigore manet usquedum nova lex canonica a competenti Pontificia Commissione Codici iuris canonici recognoscendo publici iuris fiat. In considerandis autem casibus particularibus prae oculis tenendum est legem poenalem strictae subesse interpretationi. Proinde tuto doceri et applicari potest opinio eorum auctorum qui tenent praedictum canonem 2335 respicere eos tantum catholicos qui nomen dant associationibus quae revera contra Ecclesiam machinantur. Manet tamen in quocumque casu prohibitio pro clericis, religiosis necnon membris Institutorum saecularium nomen dandi quibuscumque associationibus massonicis. Quae dum tecum communico, sensus profundae aestimationis meae Tibi pando atque remaneo Tibi addictissimus in Domino FRANCISCUS Card. SEPEB, Praefectus & Fr. Hieronymus Hamer, O. P. Archiepiscopus tit. Loriensis Secretarius Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 241 Quoniam praedicta epistula, publici iuris facta, locum dedit falsis et captiosis interpretationibus, haec Congregatio, sine praeiudicio quoad futuram revisionem eiusdem C.I.C., confirmat et declarat quae sequuntur : 1) quod attinet ad quaestionem de qua agitur, nullo modo mutata est disciplina canonica, quae proinde totam vim suam retinet ; 2) consequenter neque excommunicatio neque ceterae praevisae poenae abrogatae sunt; 3) quae in memorata epistula spectant ad interpretationem canonis, de quo agitur, accipienda sunt, sicut in propositis erat S. Congregationis, solummodo tamquam appellatio ad principia generalia de interpretatione legum poenalium pro solutione casuum singularum personarum, qui subici possunt iudicio Ordinarii loci. Mens autem S. Congregationis non erat, ut demandaretur Conferentiis Episcopalibus facultas publice proferendi iudicium indolis generalis circa naturam associationum massonicarum quod secumferat derogationes normis praedictis. Romae, ex aedibus S. Congregationis pro Doctrina Fidei, die 17 Februarii 1 9 8 1 . FRANCISCUS Card. SEPBR, Praefectus L. © S. ££i Fr. Hieronymus Hamer, O. P. Archiepiscopus tit. Loriensis Secretarius 242 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 11 Februarii 1981. — Cathedrali Ecclesiae Guaruliensi, noviter erectae, R. D. Ioannem Bergese, e clero Rivi Nigri. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Ioseph in Brasilia, noviter erectae, R. P. Eusebium Ansgarium Scheid, sodalem Congregationis Sacerdotum a Corde Iesu, Consiliarium Provinciae eiusdem Congregationis in Brasilia. die 16 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Viridariensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Onuphrium Candidum Rosa, hactenus Episcopum Corumbensem. die 21 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Uxentinae-S. Mariae Leucadensi Exc.mum P. D. Marium Miglietta, hactenus Archiepiscopum Compsanum, Episcopum S. Angeli de Lombardis et Bisaciensem atque Nuscanum. — Archiepiscopali Ecclesiae Compsanae et Cathedralibus Ecclesiis S. Angeli de Lombardis et Bisaciensi atque Nuscanae R. D. Antonium Nuzzi, ex archidioecesi Boianensi-Campobassensi. die 25 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Annae Exc.mum P. D. Marcum Renatum Revelo Contreras, hactenus Episcopum titularem Germanicianensem et Auxiliarem archidioecesis S. Salvatoris in America. — Cathedrali Ecclesiae Saliensi, R. D. Iosephum Ericum D'Arcy, e clero archidioecesis Melburnensis. Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 243 SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, successivis decretis S. Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus singulas, quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere. Nimirum praefecit : die 13 Octobris 1980. — Eparchiae SS. Cyrilli et Methodii, ritus byzantini Slovacorum, R. P. Michaelem Rusnak, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, ipsum transferens ab Ecclesia titulari Tzernicensi. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Caesariensi in Cappadocia Graecorum Melkitarum R. P. Michaelem Hakim, ex Ordine Basiliano Ss.mi Salvatoris, illum transferens ab Ecclesia archieparchiali Sidoniensi Graecorum Melkitarum, ipsum simul deputans Exarchum Apostolicum pro fidelibus Graecis Melkitis catholicis in Canadia commorantibus. — Titulari episcopali Ecclesiae Callinicensi Maronitarum R. D. Ioannem Chedid, e clero dioecesis S. Maronis Brooklyniensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Zayek, Episcopi praefatae dioeceseos. die 6 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Barcusenae R. D. Laurentium Thottam, e clero Eparchiae Metropolitanae Trivandrensis Malankarensium, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Gregorii Thangalathil, Archiepiscopi Trivandrensis Syrorum Malankarensium. die 22 Decembris. — Eparchiae Metropolitanae Philadelphiensi Ucrainorum R. D. Stephanum Sulyk, e clero eiusdem Eparchiae. — Eparchiae S. Nicolai Chicagiensi Ucrainorum R. P. Innocentium Hilarionem Lotocky, ex Ordine Basiliano Sancti Iosaphat. die 29 Ianuarii 1981. — Titulari episcopali Ecclesiae Barcaeae R. D. Zachariam Iohannes, e clero eparchiali Asmarensi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Abraham François, Episcopi Eparchiae Asmaren sis. die 6 Februarii. — Eparchiali Ecclesiae Palaiensi R. P. D. Iosephum Pallikaparampil, illum transferens ab Ecclesia titulari Abidena. 244 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE AIMERENSIS ET IAIPURENSIS-INDORENSÏS DECRETUM De mutatione finium dioecesium Cum ad bonum animarum provehendum expostulatum sit ut districtus civilis, vulgo « Mandsaur », in statu civili, vulgo « Madhya Pradesh », in India, usque adhuc ad Dioecesim Aimerensem et Iaipurensem pertinens, a memorata dioecesi abstrahatur et Dioecesi Indorensi uniatur, Sacrum Consilium Christiano Nomini propagando, auditis eorum, quorum interest, votis, putans huiusmodi immutationem in bonum animarum cessuram esse, vigore specialium facultatum sibi a SS.mo Domino Nostro Ioanne Paulo Divina Providentia Papa II tributarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Qua de re haec Sacra Congregatio statuit ut territorium supra memoratum a Dioecesi Aimerensi et Iaipurensi separetur atque Dioecesi Indorensi adscribatur, praesensque ad rem Decretum confici et expediri iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 11 mensis Martii a. D. 1981. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis Diarium Romanae Curiae 245 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Umciale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Sabato, 7 Marzo 1 9 8 1 , S. E. il Signor K I M JOA Soo, Ambasciatore delia Repubblica di Corea presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Venerdi 2 0 Marzo 1 9 8 1 , S. E . il Signor WILLIAM A. WILSON, Inviato Personale del Presidente degli Stati Uniti d'America presso la Santa Sede. Giovedi, 19 Marzo 1981, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio a Terni, in Italia. Sabato, 21 Marzo 1981, alia presenza del Santo Padre, si è riunito il Consiglio delia Segreteria Generale del Sinodo dei Vescovi. Lunedi, 30 Marzo 1981, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla presenza del Santo Padre, si è riunita la Sacra Congregazione per le Canse dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 7 marzo 1981. S. E. Mons. Edoardo Rovida, Arcivescovo tit. di Taormina e Nunzio Apostolico, Osservatore Permanente presso l'üfficio delle Nazioni Unite ed Istituti Specializzati a Ginevra. » » » S. E. Mons. Francesco Colasuonno, Arcivescovo tit. di Tronto e Delegato Apostolico in Mozambico, » » » S. E. Mons. Francesco De Nittis, Arcivescovo tit. di Pro-Nunzio Apostolico in Zimbabwe. Tunes, Pro-Nunzio Apostolico in Papua Nuova Guinea e Delegato Apostolico nelle Isole Salomone. Acta 246 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Con biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 6 febbraio 1981. Gli E.mi Signori Cardinali, Paolo Bertoli, William W. Baum, Agostino Casaroli, Franciszek Macharski, Membri del Secretariatu per i non Gredenti. 4 marzo » Mons. Bruno Prevot, Officiale del Tribunale regionale » » » S. E. Mons. Alojzij Sustar, Arcivescovo di Ljubljana, del Lazio. Membro delia Pontificia Gomunicazioni Sociali. Commissione per le » » » Il Sac. Javier Echeverría Rodríguez, Consultore delia G » » S. E. Mons. Jerzy Ablewicz, Vescovo di Tarnów, Mem- Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. bro delia Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. 11 » » Mons. Charles Moeller, Consultore dei Segretariato per V Unione dei Cristiani. Protonotario Apostolico soprannumerario : 1 dicembre 1980. Mons. Felix Belckx (Nice). Prelati d'Onore di Sua Santità: 1.1 novembre 1980 Mons. Thomas J. O'Brien (Phoenix). 10 dicembre » Mons. Carlos Esteban Gardella (Buenos Aires). » » Mons. Luis Angel Fabris (Zarate-Campana). » » Mons. Denis Ghiraldi (Nice). 18 » Mons. Antonio Dehman (Tripoli del Libano). » » Mons. Vincenzo Pediconi (Roma). Mons. Alighiero Taddei (Firenze). » Mons. Karel Kasteel (Utrecht). » Mons. Luigi Ghidoni (Piacenza). 30 gennaio 1981. Mons. Jean Couette (Autun). Cappellani di Sua Santità. 9 ottobre 1980. Il sac. Balthasar K. Soko (Songea). » » Il sac. Luke Hunt (Pensacola-Tallahassee). 22 » » Il sac. William A. Kerr (Pensacola-Tallahassee). » » » Il sac. George E. Sindik (Pensacola-Tallahassee). 18 dicembre » Il sac. Elias Assaf (Tripoli del Libano). » » Il sac. Barnaba Nguyen-Van-Phuong (Vinh-Long). » » Il sac. Adanuty Anthony Kwami (Keta-Ho). Diarium Romanae Curiae 247 19 gennaio 1981. Il sac. Vincenzo Matrunola (Montecassino). 30 » » Il sac. Bruno Scarpini (Arezzo). 20 febbraio » Il sac. Raffaele Mastria (Nardô). ONORIFICENZE Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conf erito : La Gran G roce delV Ordine Piano: 4 febbraio 1981. A S. E. Alvaro Aguilar Peralta (Gosta Rica). La Gommenda con Placea delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile. 18 dicembre 1980. Al sig. Lars Roar Langslet (Oslo). 10 gennaio 1981. Al sig. Michel Reuillard (Francia). 30 » » Al sig. Ku Fuchang (Ciña). La Gommenda delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile. 6 novembre 1980. » » » » » » » dicembre » » » » » » » 18 » » 23 » » » » » » » » 10 gennaio 1981. Il Cavalierato 29 6 17 22 24 Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Charles Barange (Angers). Henri Enguehard (Angers). Fernand Esseul (Angers). ítalo Santini (Roma). Jesús García Arenas (Caracas). Antonio José Sucre Mendoza (Caracas). 0rnulf Ranheimsalter (Oslo). George Dodson (Anvers). Willy Van de Calseyde (Anvers). Jos Van Roy (Anvers). Ugo Nigro (Italia). delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: ottobre 1980. Al sig. Jesse F. Warren (Pensacola-Tallahassee). dicembre » Al sig. Alvaro Paez Pumar (Caracas). » » Al sig. André d'Huart (Marsiglia). gennaio 1981. Al sig. Giovanni Moreschi (Roma). febbraio » Al sig. Salvatore Miggiano (Otranto). La Gommenda delV Ordine di san Silvestro Papa: 10 ottobre 1979. Al sig. Victor Michel (Namur). 6 dicembre 1980. Al sig. Alejandro Alfonso Larraín (Caracas). » » » Al sig. Joseph Basile (Malines-Bruxelles). Acta 248 Apostolicae 12 dicembre 1980. Al 23 » » Al 10 gennaio 1981. Al » » » Al Il sig. sig. sig. sig. Cavalierato Sedis - Commentarium Officiale Callisto Tanzi (Parma). Jan Huybrechts (Anvers). Andrea Pancisi (Bertinoro-Forlï). Tonino Casadei (Bertinoro-Forlï). dell'Ordine di san Silvestre* Pana. 10 dicembre 1980. Al sig. Cesar F. Villafuerte (Manila). 12 » » AI sig. Arnold Delsemme (Liège). 23 » » AI sig. Guido Persoons (Anvers). » » » AI sig. Aristodemo Quaranta (Taranto), 19 gennaio 1981. AI sig. Pietro Benier (Udine). 22 » » AI sig. Amedeo Galloppa (Roma), 9 febbraio » AI sig. Mario Vinzani (Roma). NECROLOGIO 20 febbraio 1981. Mons. Athanasius Toutoungi, Arcivescovo tit. di Tarso per i Greci Melchiti. 27 » » Mons. Urban Charles Joseph Murphy, C. P., Vescovo di Gaborone (Sud Africa). 1 marzo » Mons. Tulio Botero Salazar, C. M., Arcivescovo già di Medellin (Colombia). 7 » » Mons. Peter Birch, Vescovo di Ossory (Irlanda). » » » Mons. Johannes Pohlschneider, Vescovo già di Aachen (Rep. Fed. di Germania). 8 » » 9 » » 17 » » 22 » » Mons. Miguel García Franco, Vescovo di Mazatlán (Messico). Mons. Norberto Forero y García, Vescovo già di Santa Marta (Colombia). Mons. Antonio Santin, Arcivescovo, Vescovo già di Trieste (Italia). Mons. Constantino Gómez Villa, O.F.M. Cap., Vescovo tit. di Cucuso. 2 Maii 1981 An. et vol. LXXIII N. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM Directio: OFFICIALE Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SANCTI IOSEPH IN CALIFORNIA Quadam plaga ab archidioecesi Sancti Francisci in California detracta nova conditur dioecesis nomine Sancti Ioseph in California. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quoniam Episcopi dioecesani ita Ecclesiam suam regere debent, ut «bonum dominici gregis semper sit suprema ratio» (Chr. Dom., 25), idcirco, (( ad dioecesium circumscriptiones quod attinet, decernit Sacrosancta Synodus ut, quatenus animarum bonum id exigat, quamprimum ad congruam recognitionem prudenter deveniatur, eas dividendo vel dismembrando...» (Ibid., 22). Hac de causa Archiepiscopus Sancti Francisci in California, quo facilius posthac efficaciusque provideretur fidelibus illic degentibus ac variarum potiorumque pastoralium curarum indigentibus, nuper non dubitavit, consulta Conferentia Episcopali Civitatum Foederatarum Americae Septentrionalis, expetere ab hac Apostolica Sede ut, quadam detracta portione Ecclesiae suae, nova illic conderetur dioecesis. Nos igitur, cum constet eidem rei assentiri Venerabilem Fratrem Ioannem Jadot, Archiepiscopum titulo Zuritanum et in Foederatis Americae Septentrionalis Civitatibus olim Delegatum Apostolicum, idemque consilium probari Venerabilibus Fratribus No17 - A. A. S. 250 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stris S.R.E. Cardinalibus negotiis Sacrae Congregationis pro Episcopis praepositis, necnon commune optatum in votis esse eorum quorum interest vel interesse censetur, at praesertim cum nihil Nobis sit antiquius quam Christifidelibus consulere, de plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae hisce Litteris ea decernimus atque iubemus quae sequuntur. Ab archidioecesi Sancti Francisci in California distrahimus regionem, quae appellatur a Sancta Clara, ex eaque novam dioecesim Sancti Ioseph in California appellandam condimus, cuius fines omnino iis cohaerebunt, quibus praestituta lege civili circumscribitur memorata plaga, statuentes in urbe Sancti Ioseph, vulgo « San José », novae dioecesis sedem, dum templum ibi in honorem Sancti Patricii exstans evehimus ad cathedralis templi dignitatem ,ita ut insignibus fruatur ac privilegiis ceterorum cathedralium templorum propriis. Episcopo autem pro tempore dioecesis nunc constitutae tum iura et honores tribuimus tum officia et onera imponimus, quibus ceteri augentur et ligantur Episcopi eodem munere fungentes. Ipsum vero Episcopum novae dioecesis, quae quidem archidioecesi Sancti Francisci suffraganea erit, metropolitico subiicimus iuri Archiepiscopi pro tempore Sancti Francisci. Concedimus ut in hac nova Sancti Ioseph dioecesi, donec Capitulum cathedrale constituatur, dioecesani interea Consultores ad statutas normas eligantur. Iubemus ut novae dioecesis mensa episcopalis constet emolumentis Curiae et stipibus fidelium atque iusta portione sibi obventura e divisione bonorum archidioecesis Sancti Francisci iuxta can. 1500 C.I.C. sedulo facienda .De iis, quae ad sacerdotalem tironum educationem et institutionem attinent, tum sacri canones serventur iuris communis tum normae Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius » tum etiam peculiares normae a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica editae. Lege etiam sancimus ut ibi, constitutione dioecesis Sancti Ioseph ad effectum deducta, sacerdotes censeantur Ecclesiae adscripti in qua ecclesiasticum habent officium vel beneficium ; ceteri clerici necnon Seminarii alumni ei addicantur dioecesi, intra cuius fines legitimum habent domicilium. Praecipimus ut actorum documenta, quae aut ad novam Ecclesiam eiusve clerum aut ad fideles aut etiam ad bona temporalia pertinent, a Curia archidioecesis Sancti Francisci ad curiam dioecesis Sancti Ioseph transmittantur, ut in condendo ibi tabulario serventur. Quae hic statuta decrevimus, ea exsequatur Venerabilis Frater Pius Laghi, Archiepiscopus titulo Maurianensis et in Foederatis Americae Acta Ioannis Pauli Pp. II 251 Septentrionalis Civitatibus Delegatus Apostolicus, quem Nos deputamus debitisque instruimus facultatibus una cum libertate talis officii subdelegandi viro in ecclesiastica dignitate constituto, salvo utcumque officio curandi ut, exaratis actorum documentis, certa et vera singulorum exempla, sueto more subscripta et impresso sigillo obsignata, Sacrae Congregationi pro Episcopis mittantur. Has Apostolicas Litteras sub plumbo expeditas volumus nunc et in posterum ratas esse, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo et vicesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. SB SEBASTIANUS Card. BAGGIO AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episc. Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 58895. II S. IOSEPH IN BRASILIA Detractis nonnullis territoriis ab Ecclesiis Taubatensi et Crucismogiensi, nova dioecesis conditur nomine S. Ioseph in Brasilia. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui in Beati Petri similitudinem universum Christi gregem pascendum suscepimus, videlicet homines ad aeterna destinatos, nihil sane curarum omittimus nullique aut labori aut sollicitudini parcimus, ut munus Nostrum hoc pie sancteque tueamur. Resonant enim in animo Nostro verba illa divini Redemptoris Petro facta ad mare Tiberiadis: ((Diligis me plus his? ... Pasce agnos meos... pasce oves meas» 252 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale (Io. 21, 15-17). Amamus, ergo pascimus. Cum ergo Venerabiles Fratres Iosephus Antonius do Couto, Episcopus Taubatensis, atque Aemilius Pignoli, Episcopus Crucismogiensis, audita Conferentia Episcoporum Brasiliensi, id petierint ut divisis suis Ecclesiis nova exinde conderetur, Nos, consilio ante audito Venerabilis Fratris Carmeli Boceo, Archiepiscopi titulo Iustinianopolitani in Galatia atque in Brasilia Apostolici Nuntii, similiter Venerabilium Fratrum Nostrorum S.R.E. Cardinalium Sacrae Congregationi pro Episcopis praepositorum, apostolica Nostra potestate haec decernimus. A dioecesi Taubatensi municipia detrahimus, quae vulgari sermone cognominant : Sao José dos Campos, Jacareí, Paraibuna, Santa Branca, Monteiro Lobato ; a diócesi vero Crucismogiensi municipium Igaratá; atque his terris, prout lege civili terminantur, novam dioecesim condimus Sancti Ioseph in Brasilia appellandam, cuius sedem collocari ab Episcopo in urbe S. José dos Campos statuimus, cathedram vero in templo Sancti Dimae poni, in eadem urbe exstanti, cui debita iura fiunt atque honores proprii cathedralium sacrarum aedium. Condita dioecesis suffraganea erit metropolitanae Sedi Apparitiopolitanae ; item Episcopus Archiepiscopo. Praeterea volumus ut in ea Canonicorum Collegium constituatur, iuxta morem in regione vigentem atque normas suo tempore edendas ; interim tamen Canonicorum loco Consultores dioecesani eligantur, qui Episcopo assint. Mensam episcopalem constituent sive Curiae emolumenta, sive fidelium collationes, sive pars bonorum quae novae dioecesi obvenient, ad normam canonis 1500 C.I.C. Circa Seminarii erectionem clericorumque formationem, serventur praescripta iuris communis, ratione tamen habita Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius », atque regularum a Sacra Congregatione pro Institutione catholica latarum. Suo vero tempore qui ex alumnis meliores fuerint Romam mittantur in Pontificium Collegium Pium Brasilianum; item quibus fuerint studia explenda sacerdotibus. Condita autem dioecesi, sacerdotes ei Sedi adscripti sint, in qua vel beneficium vel officium habeant ; ceteri vero clerici atque Seminarii tirones ei, in qua legitime degant. Praetera documenta et acta quae novam dioecesim respiciant, ad eius Curiam mittantur, atque in archivo rerum religiosarum serventur. Ceterum Venerabilis Frater Carmelus Rocco has Litteras Nostras ad effectum deducat, vel quem ipse legaverit, factis nempe ad id necessariis facultatibus, modo virum in ecclesiastica dignitate constitutum. Re autem acta, documenta exarentur atque sinceris exemplis ad Sacram Acta Ioannis Pauli Pp. II 253 Congregationem pro Episcopis cito mittantur. Has vero Litteras volumus nunc et in posterum ratas esse, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tricésima mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card., CASAROLI 83 SEBASTIANUS Card. BAGGIO a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episc. Praefectus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 61325. LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabilibus Dei Servi Iosepho de Anchieta, Petro a S. Iosepho Betancur, Mariae ab Incarnatione, Francisco de Montmorency-Laval, Catharinae Tekakwitha, Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Adoranda Christi verba : (( Euntes in mundum universum, praedicate Evangelium omni creaturae » (Maro. 16, 15), id luculenter produnt praedicationem Evangelii non esse solum unum de muneribus Ecclesiae praecipuis, sed ad eius essentiam pertinere ; ut ne concipi quidem possit Ecclesia, quae ab incepto propagandae religionis abstineat. Nimirum illatum populis verbum Dei, primum eo tendit, ut fidem adstruat in pectoribus, excitatam alat ad salutem. Verbum illud tamen tam dives est donorum, ut semper terrestrem etiam hominis condicionem honestiorem faciat. Amplissima enim humanae dignitatis opinio, qua creditur homo Dei Filius hominumque omnium frater, et consectaria quae ex ea notione manant, ut est obsequium erga personam humanam, ius cuiusque ad libertatem, ad opus cotidianum, et similia, quae semper Ecclesia insaevit animis, praecepit, tuita est, ac quasi tributum insigne hominum Societati dono dedit, non possunt in bonum illorum non redundare. Ceterum vita, praedicatio, labores eorum quos Beatorum titulo hodie decoravimus, hoc omnino confirmant : Eccle- 254 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale siam, cum hominem adit per praedicationem Evangelii, totum hominem afficere, cuius integram salutem operari, praesentis videlicet ac futurae vitae. Horum autem Venerabilium Dei Servorum persequi casus, etsi breviter, gaudium erit ac certa possessio. Nam non solum meditata illorum vita ad praestantiorem virtutem movebit, sed etiam tali hominum nos devinciet amore, ut facile eorum necessitates subeamus, scilicet Dei creaturarum, et fratrum in fide, et una nobiscum ad aeterna viatorum. Primus autem huius gloriosae cohortis athleta est Venerabilis Dei famulus Iosephus de Anchieta, die undevicesima mensis Martii, anno MDXXXiv natus in urbe S. Christophoro de Laguna, in Insulis Canariis. Qui admodum iuvenis, virginitatem suam voto Deo dedicavit, atque totum se tradidit Virgini Mariae tenerrimo affectu, quam serius etiam Latine condito poemate celebravit. Anno vero MDLI Societatem Iesu ingressus est; atque duos post annos Brasiliam petiit sacris missionibus addictus. Ibi autem et sacerdotio initiatus est, anno MDLXVI, et nonnullas religiosas domus sancte rexit, donec Moderator Provincialis universae missionis Brasilianae suae Societatis factus est. Meritorum plenus diem supremum Reritibae obiit, in Brasilia, anno MDXCVII ; quam urbem hodie in eius honorem « Anchieta » cognominant. Opus autem eius in universum considerantibus, manifesto patet illum summo studio Christum praedicasse tum vivo verbo, tum exemplo virtutis. Sane praeterquam quod de aeterna hominum salute, de humana Indigenarum dignitate provehenda maximam curam adhibuit, in quos potissimum operam contulisset. Horum vitae, linguae, institutorum studiosus acerrimus, id annisus est, ut Evangelium in indigetem oleastrum insereret. Grammaticam etiam illius linguae scripsit, item et catechismum in christianorum usum. Ceterum, tanta eius fama, ut «Apostolus Brasiliae » diceretur, eiusque memoria tot per saecula in benedictione fuerit. Secundus in hoc Venerabilium grege est Petrus a S. Iosepho Betancur, qui est in has luminis oras exortus die primo et vicesimo mensis Martii, anno MDCXXVI, in urbe Vilaflor de Tenerife, item in Insulis Canariis. Eum parentes, pastores quidem et agricultores, sed divites fidei, pie sancteque educarunt. Quo. opulentus patrimonio, viginti tres annos natus, Guatimalam petiit Christum nuntiaturus : ubi et graviter aegrotavit, et quasi per prodigium convaluit. Interim autem miseriam pauperum penitus cognovit, eorumque condicioni mederi studuit. Divino vero motus instinctu, voluit paupertatem beati Francisci Asisinatis imitari, atque proximo serviré. Idcirco Tertiarius (ut dicebant) Franciscalis factus est, coenobium S. Francisci ingressus, quod Acta Ioannis Pauli Pp. II 255 erat in Antiqua Guatimala situm; atque ibi quod optaverat expertus est vir ille beatus : nam et vixit rerum omnium egenus, et proximi necessitatibus omni ope consuluit : qui et collectos pueros docuit, et pauperes aegrotantesque invisit, et scholam, oratorium, valetudinarium struxit, et domicilium sacerdotibus peregrinis excipiendis, et hospitium iuvenibus adiuvandis qui Studiorum Universitatem frequentabant, aperuit. Hac in re eo processit, ut valetudinarium pro convalescentibus incoharet, rem, ut iis temporibus, omnino inauditam. Id autem summopere curavit ut Christi doctrina animos imbueret, atque eo genere atque ratione, quae vias nostras anteveniret. Condidit praeterea duas Sodalitates Religiosorum, virorum unam, alteram mulierum, quas Bethlehemitarum cognominant, sub protectione dulcissimi Pueri Iesu, eo nempe consilio, ut sua ipsius vestigia sequentes inceptum a se opus illi perpetuarent. Vita excessit annum unum et quadragesimum agens, die quinto et vicesimo mensis Aprilis, anno MDCLXVII ; cui praeclarum cognomen inditum est: ((Mater Guatimalae». Tertia est nobis Venerabilis Dei famula Maria ab Incarnatione sermone commemoranda. Cuius sane prorsus singulare fuit, quod per omnem vitam contemplationem cum actione coniunxerit. Admirabilis haec mulier est in lucem suscepta Caesaroduni, in Gallia, die duo de tricesimo mensis Octobris, anno MDXCix, a parentibus industriae deditis ; atque ad Dei praecepta educata est . Iuxta morem, tam mature nupsit, ut duodevicesimum annum agens iam mater esset. Sed heu ! vicesimo aetatis anno, est viri morte viduata. Atque ex eo id unum cordi habuit, ut domum bene regeret ac filiolum pie informaret. Sed urgebat Deus ancillam suam ut vitam religiosam caperet; qua re, filio, vix atque adolevit, amicis optimis tradito, ad Ursulinarum familiam Turonensem tamquam in portum se recepit, ut puella optaverat. Votis autem anno MDCXXXIII nuncupatis, anno MDCXXXIX Canadensem terram petiit, in mulieribus Gallia, quotquot ad evangelizandum patria cesserunt, omnium prima. In urbe vero Québec sede collocata, atque coenobio Ursulinarum condito, ibi fere semper degit. Singularis sane domus : in qua et orabat assidue, et meditabatur attente divinas veritates, et virtutes colebat more Sanctorum ; in qua praeterea Missionarii consilia salutis, Indigenae doctrinam vitae, honestam disciplinam, atque interdum necessaria alimenta hauriebant! Ceterum, ut erat culta, tum léxica scripsit, tum catechismos linguis illorum populorum; atque SS. Trinitatis afflatu multa composuit, quorum haec sunt praecipua : Epistulae, Relationes spiritales, Brevis expositio Cantici canticorum, Schola sancta. Quorum scriptorum tanta est ) 256 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale altitudo doctrinae et ardor pietatis, ut altera Teresia Abulensis habita sit. Tandem die tricésima mensis Aprilis, anno MDCLXXII, morte lumina clausit in Domino, cognomen adepta (( Matris Canadensis Ecclesiae catholicae ». Est in hoc Beatorum agmine etiam Venerabilis Franciscus de Montmorency-Laval, natus in ea Galliae urbe, quam ibi loci cognominant Montigny-sur-Avre, die tricesimo mensis Aprilis, anno MDCXXIII. Res Graecas et Romanas apud Sodales Societatis Iesu didicit in urbe La Flèche, sacram vero Theologiam Lutetiae Parisiorum. Sacerdotio auctus anno MDCXLVII, anno MDCLVIII creatus est primus Vicarius Apostolicus Canadensis, in eamque orbis plagam se contulit. Cum vero anno MDCLXXIV Sedes episcopalis Quebecensis condita esset, Franciscus factus est primus illius Episcopus, dioecesis nempe tunc temporis ad Sinum usque Mexicanum se protendentis. In eo autem munere seriem inmensam laborum summa ille patientia ac tolerantia subiit fortiterque sustinuit. Providus futuri, Seminarium Quebecense condidit, quod nunc Studiorum Universitatem a Laval appellant : opus sane egregium atque omnium sacerdotum fere domicilium; ex quo non modo Missionarii scribebantur, quasi Christi milites, sed illuc, ut in communem domum, coibant quotquot pietatem, scientiam, virtutem sitiebant. Cor autem illius pulsans fuisse Franciscum docet historia. Ad quem quod attinet, tenendum ita eum de Christo praedicasse, ut Indigenarum vitam, cultum, instituta propria summopere tueretur, maxime ab Europaeorum insidiis. Fuit itaque ille in Canadia qui S. Augustinus fuerat in Britannia, S. Bonifatius in Germania, Cyrillus ac Methodius in populis Slavicis. Tandem abdicata dioecesi tardae aetatis annos in Seminario degit quod ipse condiderat, omnibus exemplo atque consilio perutilis. Ibi autem mortale suum curriculum confecit anno MDCCVIII, ut annis, sic etiam meritis dives. Superest una Catharina Tekakwitha iis annumeranda quos hodie beatos ediximus. Haec autem Indis orta parentibus, ethnico altero, altera catholica imbuta fide, hanc vitam ingressa est anno MDCLVI, in Statu, ut dicunt, Neo-Eboracensi, ad urbem Auriesville. Patreque matreque vero una cum eius fratre mature amissis, Catharina, et ipsa pústula deformata maligna, patrui tecto accepta est, qui tribus, cui nomen Mohawks, princeps erat. Christiana ergo religione erudita, anno MDCLXXVI a Iacobo de Lamberville, Sodali Societatis Iesu, baptizata est, omniumque virtutum exemplar evasit, maxime castitatis. Sed ob hoc ipsum, quasi iniquum esset, in summum discrimen venit etiam a suis. Qua re, consilium Sodalium Societatis Iesu secuta, Indos petiit missionis a S. Francisco Xaverio, qui Pratum S. Magdalenae incolebant Acta Ioannis Pauli Pp. Il 257 (hodie dicunt Montréal), ubi tranquille degit. Sed heu! brevi hinc ad sempiternam lucem excessit, die decimo septimo mensis Aprilis, anno MDCLXXX, viginti quattuor annos nata, primus Indorum flos; ab omnibusque est sancta vocata. Horum autem Dei Servorum fama, quae viventium late manaverat, mortuorum etiam perpetuo tenuit. Atque, tametsi serius, est publicum de illa iudicium Ecclesiae petitum. Qua re Processus ad uniuscuiusque illorum, diversis quidem temporibus et locis, Beatificationem instituti sunt, atque felici exitu absoluti, sive ordinarii sive apostolici ; post quos, virtutes eorum sunt sollemni iudicio probatae : Venerabilis Iosephi de Anchieta, anno MDCCXXXVI ; Petri a S. Iosepho Betancur, anno MDCCLXXI; Mariae ab Incarnatione, anno MDCCCCXI; Catharinae Tekakwitha, anno MDCCCCXLIII; Francisci de Montmorency-Laval, anno MDCCCCLX. Post haec actum de miraculis, quae Ius Canonicum (c. 2117) requirit ad Beatificationem. Cum autem ob temporum, locorum, personarum distantiam iam difficile esset proposita miracula ad medicae artis severitatem probare, ut sacri canones poscunt, et tamen illorum prodigiorum fama solida esset, sanctitas insignis, momentum pastorale magnum propter bona quae, si beati dicerentur, manare possent per nationes, in quibus Venerabiles illi aut nati, aut operati essent, maxime propinquante anno Sancto MDCCCCLXXV, subiit cogitatio an, singulari quidem via et ratione, miracula in causa supersederi possent. Huc autem spectabant supplices Litterae tum Conferentiae episcopalis Canadensis, ad Catharinam Tekakwitha quod attinet (a. MDCCCCLXXIII), tum Conferentiae episcopalis Brasilianae, Guatimalensis, Canadensis atque Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, quod ad ceteros pertinet (a. MDCCCCLXXVII) . Est autem hoc negotium a Paulo VI et Ioanne Paulo I, Decessoribus Nostris, quibus et Nos accessimus, Plenario Coetui Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum permissum; qui die vicesimo mensis Ianuarii, hoc anno, omnibus attente consideratis, in eam sententiam ivit, in quam petitores. Qua Nos nisi opinione, die decimo quinto Martii item hoc anno, concessimus ut, unice in populi christiani bonum, atque singulari prorsus ratione, lex miraculorum in casu intermitteretur. Ad sollemnem autem Beatificationem hanc diem statuimus, vicesimam secundam Iunii, anno MDCCCCLXXX. In qua sane, cum magna Patrum Cardinalium, Episcoporum, cleri atque populi multitudo, maxime ex iis nationibus, quas supra memoravimus, in templum S. Petri, Romae, convenisset, Nos inter Sacrum stata Beatificationis verba protulimus, quae sunt : « îjîos, vota Fratrum Nostrorum Avelari Brandâo Vilela, Acta 258 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Archiepiscopi S. Salvatoris in Brasilia, Marii Casariego, Archiepiscopi Guatimalensis, Mauritii Roy, Archiepiscopi Quebecensis, Pauli Grégoire, Archiepiscopi Marianopolitani, Howard J. Hubbard, Episcopi Albanensis in America, nec non plurium aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Venerabiles Servi Dei Iosephus de Anchieta, Petrus a S. Iosepho Betancur, Maria ab Incarnatione, Franciscus de Montmorency-Laval, Catharina Tekakwitha, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali : Beati Iosephi de Anchieta die nona Iunii, Beati Petri a S. Iosepho Betancur die vigesima quinta Aprilis, Beatae Mariae ab Incarnatione die trigesima Aprilis, Beati Francisci de Montmorency-Laval die sexta Maii, Beatae Catharinae Tekakwitha die decima septima Aprilis, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti ». Sermone praeterea de uniuscuiusque illorum virtutibus habito, primi eos venerati sumus, atque illorum protectionem invocavimus. Quae vero per has Litteras iussimus perpetuo rata habeantur, contrariis nihil impedientibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x n mensis Iunii, anno MDCCCCLXXX, Pontificatus Nostri secundo. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. / 5//92. f II SS. Cyrillus et Methodius totius Europae caelestes apud Deum Compatroni a Summo Pontifice motu proprio constituuntur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — 1. Egregiae virtutis viri Cyrillus et Methodius iam mentibus animisque omnium iterum subeunt hoc anno, in quo bini saeculares rerum eventus accidunt omnino insignes. Simul enim annus centesimus abit ex quo Litterae Encyclicae « Grande munus », die x x x Septembris, anno MDCCCLXXX, promulgatae sunt, quibus nimirum Leo XIII, Pontifex ille magnus, post horum virorum per- Acta Ioannis Pauli Pp. II 259 sonas atque industriam apostolicam in cunctae Ecclesiae memoriam revocatam, Liturgicam illorum celebritatem instituit, et in Calendario Ecclesiae catholicae inscribi iussit (Leonis XIII P. M. Acta, vol. II pp. 125-137) ; simul XI centenarius dies incidit Litterarum « Industriae tuae » (Cf. Magnae Moraviae fontes historici, t. I I I , Brno 1969, pp. 197-208), a Decessore Nostro Ioanne V I I I Principi Svatopluk mense Iunio datarum, anno DCCCXXX, quibus videlicet usus Slavicae linguae in sacra Liturgia et laudabatur et suadebatur, « u t in eadem lingua Christi Domini Nostri praeconia et opera» enarrarentur (Ibid. p. 207). Cyrillus autem et Methodius fratres, Graeci, Thessalonicae nati, ea nempe in urbe, in qua beatus Paulus et degit et operatus est, ab usque suae vocationis initio arctas rationes institutionis spiritualis ingenique culturae cum Patriarchali Ecclesia Constantinopolitana susceperunt, tum temporis liberalissimis studiis affluente, ac missionali labore operosa, in eiusque altiore doctrinarum sede formati sunt (Cf. Constantinus et Methodius Thessalonicenses, Fontes, ed. F. Grivec F. Tomsic : Radovi Staraslovenskog Instituta, IV, Zagrabiae 1960). Uterque vero religiosae vitae formam ceperunt, ea tamen lege atque consilio, ut una cum officiis eiusdem vocationis, etiam fidei propagandae studium coniungerent. Cuius profecto studii documentum dederunt in evangelizatione Cazarorum, circa Chersonesum Tauricam incolentium, quam secuta est, opus illorum praecipuum, sacra in Magnam Moraviam expeditio, inter populos, qui tum regiones, ad medium Danuvium flumen adiacentes, inhabitabant, rogatu scilicet Moravi Principis Rastislai, qui Imperatorem Ecclesiamque Constantinopolitanam id poposcerat. Ut vero illi necessitatibus apostolici muneris parèrent apud eos populos, divinas Litteras in illorum linguam verterunt, qua in sacra Liturgia et in erudienda gente uterentur. Ita factum est, ut fundamenta cultus humani eorum populorum in proprio ipsorum sermone iacta sint. Iure ergo ac merito iidem habentur non modo Slavorum Apostoli, sed etiam culturae patres gentium omnium illarum ac nationum, quibus sane haec prima linguae Slavicae monumenta ea sunt, ad quae, tamquam ad principium et fontem, reliquae omnes posteriorum aetatum litterae revocentur oportet. Cyrillus autem et Methodius ministerium suum missionale sic egerunt, ut sive cum Ecclesia Constantinopolitana conspirarent, a qua missi essent, sive etiam cum Romana Petri Sede, quae eos confirmavisse^ quasi in signum unitatis Ecclesiae, quae tali eorum vitae atque industriae 260 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tempore nullam divisionis vicem subierat Orientis et Occidentis, tametsi incensae tunc graves contentiones Romae cum Constantinopoli erant. Romae autem Cyrillus atque Methodius a Summo Pontifice et ab Ecclesia Romana honorifice excepti sunt; a quibus est etiam illorum opera apostolica et probata et fulta, vel quod attinet ad usum linguae Slavicae in sacra Liturgia, quem ipsi morem induxerant, nonnullis in Occidente refragantibus. In Urbe autem Cyrillus morte lumine clausit (die nempe xiv Februarii, anno DCCCLXIX), atque ibidem inhumatus est, in ecclesia S. Clementis ; Methodium vero, cum Archiepiscopum antiquae Sedis Sirmiensis constituisset, misit Summus Pontifex in Moravian!, ut opus apostolicum divino olim susceptum consilio ibi loci cont i n u a n t : quod sane summo studio fortissimoque animo una cum discipulis prosecutus est in populo, ad usque suae vitae finem (die vi Aprilis, anno DCCCLXXXV). 2. Iamvero centum abhinc annos Leo XIII, Pontifex Maximus, datis Litteris Encyclicis « Grande munus », immortalia Sanctorum Cyrilli atque Methodii merita in evangelizatione Slavorum in memoriam universae Ecclesiae revocavit. Quandoquidem autem hoc anno Ecclesia MD exactum annum agit ob ortu S. Benedicti, quem quidem Paulus VI, Venerabilis Decessor Noster, anno MDCCCCLXIV, Europae Patronum dedit, visum est hanc Europae protectionem apertiore in luce collocari, si egregio huius sancti Patriarchae Occidentis operi, praecipua etiam Cyrilli atque Methodii fratrum merita coniungerentur. Quod profecto multae causae suadent, ab historia tum antiqua tum recenti profluentes, eaeque fundamentum habentes tum theologicum et ecclesiale, quod dicunt, tum etiam litterarium in nostrae Europaeae continentis historia. Qua re, antequam hic annus, redintegrandae S. Benedicti memoriae sacer, abeat, iam saeculo expleto Encyclicarum Litterarum Leonis XIII incidente, optamus ut allatae causae per has Litteras magnificentur, quibus placuit SS. Cyrillum et Methodium compatronos Europae renuntiari. 3. Si enim Europam geographice atque in universum consideres, ad eam formandam duo, ut ita dicamus, potissimum coierunt christianarum traditionum genera, quibuscum etiam natae sunt duae humani cultus formae seu species, diversae quidem, quarum tamen altera alteram complet. Etenim si S. Benedictus, cuius auctoritas non solum in Europa, maxime Occidentali ac Media, obtinuit, sed per Benedictina domicilia etiam in aliis terrae partibus floruit, quasi caput fuit eius cui- Acta, Ioannis Pauli Pp. II 261 turae quae Roma, id est a successorum ipsius Petri Sede, manavit, at sancti fratres, Thessalonica profecti, primo quidem adiumenta antiquae Graecorum sapientiae in lumine posuerunt ; deinde momentum Ecclesiae Constantinopolitanae, quod esset, atque traditionis Orientalis ostenderunt : quae sane tamquam insculpta penitus haeret in pietate atque cultu populorum atque nationum ad orientem solem vergentium continentis Europaeae. Quoniamque hodie, post tot saeculorum discidia Ecclesiarum, inter Orientem et Occidentem, Romam atque Constantinopolim, iam inde a Concilio Vaticano II plurimum profectum est ad plenam communionem, renuntiatio SS. Cyrilli atque Methodi tamquam Europae compatronorum una cum S. Benedicto, videtur omnino horum temporum signis respondere; maxime si hoc anno fiat, in quo utraque Ecclesia, Catholica videlicet et Orthodoxa, eam itineris partem ingressae sunt, in qua de summa rerum decernant, post initum dialogum in Insula Patmo, ob memoriam, ut fert traditio, beati Ioannis Apostoli et Evangelistae celebri. Nam eo etiam tendit haec declaratio, ut hoc tempus faciat in futuras aetates memorabile. Ceterum haec renuntiatio eo etiam spectat, ut cognoscant aequales nostri quam praemineat Evangelii annuntiatio, a Christo Iesu Ecclesiis crediti, ob quod propagandum hi fratres Slavorumque Apostoli tantopere sudaverunt. Scilicet evangelicus nuntius via fuit idemque causa, quibus varii nascentis Europae populi in vicem sese cognoscerent atque in unum coalescerent. Qua re et patrimonium commune constituit tum pietatis tum humanitatis, quod et Europae hodiernae transmisit. 4. Quare id est in votis : fore ut, benignissima SS. Trinitatis misericordia atque intercessione Dei Matris omniumque Sanctorum, iam omne quod Ecclesias, et populos, et nationes dividit, dilabatur; atque traditionum cultusque formarum diversitates documento potius sint mutui illius complementi, quod communes animorum divitiae invexerunt. Conscius autem animus harum religiosarum divitiarum, quae diverso sane tramite in patrimonium singularum nationum continentis Europaeae cessit, id efficiat ut nostra aetas in debito obsequio iustorum iurium ceterarum nationum et in quaerenda pace perseveret; neque abstineat, quin communi omnium bono, atque futuris hominum casibus universi orbis terrarum prospiciat. Itaque certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque apostolicae potestatis plenitudine harum Litterarum vi perpetuumque in Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 262 modum Sanctos Cyrillum et Methodium totius Europae apud Deum caelestes Compatronos constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite competunt. Pax hominibus bonae voluntatis ! Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXXI mensis Decembris, anno MDCCCCLXXX, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II HOMILIAE I In Romano templo S. Clementis ad Lateranum a Summo Pontifice sacris in honorem SS.rum Cyrilli et Methodii, Europae Patronorum, litante habita.* Venerati Fratelli, 1. Sono particolarmente lieto di potermi trovare — insieme con numerosi Cardinali e personalità, e con i fedeli religiosi di origine slava residenti a Roma — per questa solenne celebrazione eucaristica in onore dei santi fratelli Cirillo e Metodio, in questa Basilica di S. Clemente, dove riposano le venerate spoglie di San Cirillo; una doverosa e lieta celebrazione, questa, in onore dei due gloriosi santi, che il 31 dicembre scorso, con la Lettera Apostolica Egregiae virtutis, ho proclamato celesti patroni di tutta P Europa, accanto a San Benedetto. Nello scorso anno, corne è noto, si compiva un secólo dalla pubblicazione delPEnciclica Grande Munus, con la quale Leone XIII, dopo aver illustrate la poliédrica personalità e Pintensa azione apostolica dei due santi, ne introduceva la festività liturgica nel calendario delia Chiesa cattolica; ricorreva altresi Pundicesimo centenario delia Lettera Industriae Tuae che il mio Predecessore Giovanni VIII, nel giugno delPanno 880, aveva indirizzato al Principe Svatopluk per raccomandare Puso delia lingua slava nella Liturgia. Tali importanti anniversari, uniti a quello del XV centenario delia nascita di San Benedetto, mi hanno spinto a mettere in risalto, accanto alia imponente opera evangelizzatrice e civilizzatrice compiuta dal Patriarca d'Occidente, quella non meno importante e decisiva, dal * Die 14 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 263 punto di vista ecclesiale e storico, svolta dai due santi fratelli, verso i quali la Chiesa tutta, d'Orienté e d'Occidente, ha un perenne debito di immensa gratitudine e di filiale riconoscenza. 2. La odierna Liturgia delia Parola ci ha preséntate, nella prima lettura, la conclusione delia tappa del viaggio apostolico di Paolo e Barnaba ad Antiochia di Pisidia. I due arditi annunciatori del Vangelo, rifiutati dai Giudei, dichiarano con franchezza : «... poiché voi respingete la Parola di Dio..., ecco noi ci rivolgiamo ai pagani!». E san Luca commenta : « Nell'udir ció i pagani si rallegravano e glorificavano la Parola di Dio e abbracciavano la fede tutti quelli che erano destinati alla vita eterna». " Come Paolo e Barnaba, i santi Cirillo e Metodio, fratelli nel sangue ma più ancor nella fede, furono intrepidi seguaci di Cristo ed instancabili predicatori delia Parola di Dio. Nativi di Tessalonica, la città dove san Paolo svolse parte delia sua attività apostolica e ai cui primi fedeli indirizzô due Lettere, i due fratelli entrarono in contatto spirituale e cultúrale con la Chiesa patriarcale di Costantinopoli, allora fiorente per cultura teológica e e per attività missionaria, e seppero unire le esigenze e gli impegni delia vocazione religiosa con il servizio missionario. I Cazari delia Crimea furono i primi testimoni del loro ardore apostolico ; ma la loro più importante opera evarigelizzatrice fu la missione delia Grande Moravia, intrapresa dopo che il principe di Moravia Rastislaw ne aveva presentata richiesta alPImperatore e alia Chiesa di Costantinopoli. L'opéra apostolica e missionaria, cosi complessa e varia, dei santi Cirillo e Metodio, considerata oggi a distanza di undici secoli sotto molteplici angolazioni, si presenta ricca di una straordinaria fecondità ed altresi di una eccezionale importanza teológica, cultúrale ed ecuménica; aspetti questi che interessano non soltanto la storia delia Chiesa, ma anche quella civile e politica di una parte del Continente Europeo. La traduzione in lingua volgare dei Libri sacri a scopo liturgico e catechetico ha fatto dei santi Cirillo e Metodio oltre che gli apostoli dei Popoli slavi anche i padri delia loro cultura. Il loro indefesso servizio missionario compiuto in unione sia con la Chiesa di Costantinopoli, dalla quale erano stati mandati, sia con la Sede romana di 1 1 Cfr. At 13, 46. 48. 264 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Pietro, dalla quale furono confermati, ei manifesta il loro indómito amore per la Chiesa una, santa, cattolica, e ci è di sprone perché questa unita sia pienamente vissuta nella fede e nella carita. Inoltre — come ho sottolineato nella mia citata Lettera apostolica Egregiae virtutis — i due santi fratelli hanno messo in risalto anzitutto il contributo delPantica cultura greca e, in seguito, la portata delPirradiazione delia Chiesa di Costantinopoli e delia tradizione orientale, la quale si è cosi profondamente iscritta nella spiritualité e nella cultura di tanti Popoli e Nazioni delPOriente Europeo. 3. Presso la tomba di san Cirillo, che a 42 anni concluse in quest'Urbe la sua vita terrena il 14 febbraio delPanno 869, e ricordando anche il suo fratello san Metodio, che fu dal Papa ordinato arcivescovo e inviato in Moravia a continuare la sua preziosa opera apostolica, proseguita fino alia morte avvenuta il 16 aprile delPanno 885, noi abbiamo ascoltato le parole, che Gesù rivolse ai settantadue diseepoli, prima di inviarli, a due a due, per la predicazione del Regno di Dio : (( La messe è molta, ma gli opérai sono pochi. Prégate dunque il padrone delia messe perché mandi opérai per la sua messe». Cirillo e Metodio sono stati due autentici «opérai» delia messe di Dio. E in questo giorno delia loro festi vita la Chiesa, esaltando la loro meritoria azione apostolica, è consapevole di avere oggi ancor più bisogno di cristiani capaci di dare il loro contributo di impegno, di énergie, di entusiasmo per Pannuncio dei messaggio di salvezza in Cristo Gesù. Ma è altresi consapevole di aver bisogno di anime totalmente ed esclusivamente consacrate alla predicazione del Vangelo, all'azione missionaria ; ha bisogno di sacerdoti, di religiosi, di religiose, di missionary di missionarie, che, rinunciando generosamente e lietamente alia famiglia, alia patria, agli affetti umani, dedichino tutta la loro vita a lavorare ed a soffrire per il Vangelo. Dinanzi alia portata storica dell'opera evangelizzatrice compiuta dai due santi fratelli, la Chiesa recepisce ancor più profondamente che Pevangelizzazione è la grazia e la vocazione sua propria, la sua identità più profonda. «Essa esiste per evangelizzare — ha scritto Paolo VI —, vale a dire per predicare ed insegnare, essere il canale dei dono delia grazia, riconciliare i peccatori con Dio, perpetuare il 2 3 2 3 Lc 10, 2. Of. Me 8, 35. Acta Ioannis Pauli Pp. II 265 sacrificio di Gristo nella Santa Messa che è il memoriale delia sua morte e delia sua gloriosa risurrezione ». Ció ha signifícate per i santi Cirillo e Metodio render preminen te Pannuncio dei Vangelo : un annuncio che non ha mortifícate, distrutto o eliminate, bensi ha integrate, elevate ed esaltato gli autentici valori umani e culturali tipici del genio dei Paesi evangelizzati, contribuendo ad una apertura e ad una solidarietà, capaci di far superare gli antagonismi e di creare un comune patrimonio spirituale e cultúrale, che ha posto solide basi per la giustizia e la pace. Leggendo nell'antica « Vita » di san Cirillo in lingua slava alcuni particolari degli ultimi giorni delia sua vicenda terrena, proviamo una intensa emozione, perché penetriamo nella dimensione più intima delia sua coscienza e intravvediamo i grandi ideali, per i quali il santo vissuto, aveva lavorato ed aveva sofferto : (( Signore, mio Dio, — egli prega va — conserva nella fede il tuo gregge, ... f à' crescere di numero la tua Chiesa e raccogli tutti nelPunità. Rendi santo, concorde nella vera fede e nella retta confessione il tuo popólo e ispira nei cuori la parola delia tua dottrina». 4 4. Mentre ci accingiamo a celebrare PEucaristia, innalziamo la nostra umile e férvida preghiera ai due santi fratelli, Patroni delPEuropa, chiedendo la loro potente intercessione presso la Trinità Santissima : O Santi Cirillo e Metodio, che con ammirevole dedizione avete pórtate ai Popoli assetati di verità e di luce la fede; fate che la Chiesa tutta proclami sempre il Cristo crocifisso e risorto, Redentore delPuomo ! O Santi Cirillo e Metodio, che nel vostro difficile e duro apostolato missionario siete rimasti sempre profondamente legati alia Chiesa di Costantinopoli ed alia Sede Romana di Pietro ; fate che le due Chiese sorelle, la Chiesa Cattolica e quella Ortodossa, superati nella carita e nella verità gli elementi di divisione, possano raggiungere presto la piena unione auspicata ! O santi Cirillo e Metodio, che, con sincero spirito d i fraternità, avete avvicinato i Popoli diversi per portare a tutti il messaggio di amore universale predicate da Cristo; fate che i Popoli del Continente Europeo, consapevoli del loro comune patrimonio cristiano, vi vano nel 5 4 Esort. Ap. 18 - A. A. S. Evangelii Nuntiandi, 14. 266 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale reciproco rispetto dei giusti diritti e nella solidarietà e siano operatori di pace tra tutte le Nazioni del mondo ! O santi Cirillo e Metodio, che, spinti dalPamore di Cristo, avete abbandonato tutto per serviré il Vangelo ; proteggete la Chiesa di Dio : me, successore di Pietro nella Sede Romana ; i Vescovi, i Sacerdoti, i Religiosi, le Religiose, i Missionari, le Missionarie, i padri, le madri, i giovani, le giovani, i bimbi, i poveri, gli ammalati, i sofferenti ; che ognuno di noi, là dove lo ha posto la provvidenza divina, sia un degno «operaio » delia messe del Signore ! Amen ! II Interamnae, in Italia, habita in sollemnitate Sancti Ioseph.* 1. (( Beato chi abita la tua casa (Signore) : sempre canta le tue lodi » (Sal 83-83, 5.). Cari Fratelli e Sorelle! Dopo Pincontro mattutino sui posto di lavoro, ei riuniamo ora in questo ampio stadio per partecipare alVEucaristia. Ancora una volta desidero esprimervi gratitudine, perché nel giorno in cui la Chiesa venera San Giuseppe, « uomo giusto », che a Nazaret ha lavorato presso il banco del carpentiere, mi è dato di incontrarmi con voi entro la sede di una delle fabbriche, ove si trova il banco di lavoro di tanti uomini, residen ti a Terni e nelle locali tà circostanti. Quel nostro incontro è stato incentrato sui grande problema dei lavoro umano, al quale il giorno odierno, in modo particolare, dirige i nostri pensieri ed i nostri cuori. Qui vi saluto per la seconda volta in una cerchia più ampia : acoompagnati dalle vostre famiglie, dalle vostre moglie e dai figli, dai vostri familiari, congiunti, vicini e conoscenti. Giuseppe di Nazaret. «uomo giusto», la cui solennità ci permette di guardare con gli occhi delia fede la grande causa del lavoro umano — è contemporáneamente capo delia casa, capo delia famiglia : delia Sacra Famiglia, cosi come ognuno di voi, miei Fratelli e Sorelle, è marito e padre, sposa e madre, responsabile delia famiglia e delia casa. Vi è uno stretto légame tra il lavoro e la famiglia : tra il vostro lavoro e la vostra famiglia. San Giuseppe è, a titolo particolare, patrono di questo légame. E perciô è bene che, * Die 19 m. Martii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 267 dopo il nostro incontro mattutino, che ci ha visu raccolti attorno al banco del vostro lavoro, ei si possa incontrare qui per dedicare la S. Messa delia solennité di S. Giuseppe alle famiglie. Ad ogni famiglia e a tutte le famiglie. Proprio queste famiglie desidero invitare in modo più cordiale alla comunità eucaristica, che esprime la nostra unita familiare con Dio, Padre di Gesù Cristo e nostro Padre — e al tempo stesso manifesta Punità reciproca degli uomini, soprattutto di quelli che costituiscono una sola famiglia. 2. L'Eucaristia manifesta e realizza Vunità familiare di tutta la Chiesa. Per partecipare al sacrificio di Cristo, per cibarsi dei suo Corpo e dei suo Sangue, la Chiesa si riunisce come una famiglia presso la mensa delia Parola Divina e presso la mensa del Pane dei Signore. Oggi, a questa solenne assemblea eucaristica partecipa, in modo particolare, tutta la Chiesa di Terni, Narni ed Amelia. Desidero salutare cordialmente questa Chiesa corne la famiglia dei Popólo di Dio con il Vescovo che è il suo pastore, con tutto il presbiterio. Saluto i membri dei Capitoli, gli Educatori dei Seminario, i Parroci ed i loro Collaboratori. Saluto altresi i Religiosi e le Religiose degli Ordini e delle Congregazione che svolgono la loro opera nella zona, recando il loro prezioso con tributo alPedificazione del Popólo di Dio. Rivolgo un deferente pensiero alle Autorità civili, che hanno voluto onorare con la loro presenza questa nostra Celebrazione. Una parola di saluto voglio riservare alia rappresentanza delia parrocchia terremotata di Castelnuovo di Conza, con la quale i fedeli di questa Terra si sono lodevolmente legati in gemellaggio di solidarietà. Saluto ancora con particolare cordialità i laici impegnati nelPapostolato, specialmente quelli fra loro che hanno accettato di inserirsi attivamente nelle varie forme associative operanti a livello sia diocesano che parrocchiale. E saluto i giovani, che vedo qui presenti tanto numerosi : sappiano essi conservare il cuore sempre aperto ai valori annunciati nel Vangelo, impegnandosi a costruire su di essi un futuro più degno delPuomo. Un saluto, infine, a tutti i fedeli delle Comunità diocesane che, nel quotidiano adempimento dei loro compiti familiari e sociali, attestano davanti ai fratelli la saldezza delle loro convinzioni cristiane. Le Chiese di Terni, Narni ed Amelia possono vantare antiche tradizioni di fede, suggellate dal sangue di Martiri illustri : Valentino, Acta 268 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Giovenale, Firmina sono nomi a voi ben noti, che evocano il ricordo di tempi difficili, nei quali Fadesione a Cristo non di rado comportava il sacrificio delia stessa vita. L'esempio di impávida fortezza, che i vostri santi Patroni vi hanno lasciato come patrimonio imperituro, sia, per ogni figlio di questa terra, costante incitamento a quella coraggiosa coerenza di vita, senza la quale non è possibile sentir si ed essere auténticamente cristiani. SulPesempio di quegli antichi cristiani che sono morti per la fede, sappiate voi, oggi, vivere di fede! 3. La lettura dei Vangelo secondo San Matteo ei invita a meditare su di un momento particolare delia vita di Giuseppe di Nazaret, un momento pieno di contenuto divino ed insieme di profonda verità umana. Leggiamo : (( Ecco come avvenne la nascita di Gesù Cristo : sua madre Maria, essendo promessa sposa di Giuseppe, prima che andassero a vivere insieme si trovó incinta per opera dello Spirito Santo». Quando ascoltiamo queste parole, ci vengono in mente quelle altre ben note, che recitiamo quotidianamente, nella preghiera dei mattino, dei mezzogiorno e delia sera : (( L'Angelo del Signore recö Pannuncio a Maria ed Ella conoepl per opera dello Spirito Santo)). Per opera dello Spirito Santo fu concepito il Figlio di Dio per diventare uomo : figlio di Maria. Questo f u il mistero dello Spirito Santo e di Maria. Il Mistero delia Vergine, che alle parole delia annunciazione rispóse : « Eccomi, sono la serva dei Signore, avvenga di me quello che hai detto )). E cosi è avvenuto : (( Il Verbo si fece carne e venne ad abitare in mezzo a noi )). E soprattutto venne ad abitare nel seno delia Vergine che — rimanendo vergine — divento madre : « si trovó incinta per opera dello Spirito Santo)). Questo fu il mistero di Maria. Giuseppe non conosceva questo mistero. Non sapeva che in Colei di cui egli era sposo, anche se, in ottemperanza alia legge ebraica non P aveva ancora accolta sotto il suo tetto, si era compiuta quella promessa delia Fede fatta ad Abramo di cui paria nella seconda lettura di oggi San Paolo. Che cioè si era compiuta in lei, in Maria delia Stirpe di Davide, la profezia che un tempo il profeta Natán aveva rivolto a Davide. La profezia e la 1 2 3 4 1 2 3 4 Mt Lc Gv Mt 1, 1, 1, 1, 18. 38. 14. 18. Acta Ioannis Pauli Pp. II 269 promessa delia Fede, la cui realizzazione attendeva tutto il Popólo, Plsraele delia divina elezione, e tutta Pumanità. Questo fu il mistero di Maria. Giuseppe non conosceva questo mistero. Non glielo pote va trasmettere Lei, perché era mistero superiore alle capacita delPintelletto umano ed alie possibilité delia lingua umana.. Non era possibile trasmetterlo con alcun mezzo umano. Si poteva soltanto accettarlo da Dio — e credere. Cosi come credette Maria. Giuseppe non conosceva questo mistero e per questo internamente soff ri va moltissimo. Leggiamo : « Giuseppe suo sposo, che era giusto e non voleva ripudiarla, decise di licenziarla in segreto )). Ma venne una certa notte, quando anche Giuseppe credette. Fu rivolta a Lui la parola di Dio e divenne chiaro per Lui il mistero di Maria, delia sua Sposa e Coniuge. Egli credette che, ecco, in Lei si era compiuta la promessa delia fede fatta ad Abramo e la profezia che aveva udito il Re Davide. (Ambedue, Giuseppe e Maria, erano delia Stirpe di Davide). « Giuseppe, figlio di Davide, non temere di prendere con te Maria, tua sposa, perché quel che è generato in lei viene dallo Spirito Santo. Essa partorirà un figlio e tu lo chiamerai Gesù : egli infatti salvere il suo popólo dai suoi peccati ». «Destatosi dal sonno — conclude PEvangelista — Giuseppe fece corne gli aveva ordinate P Angelo del Signore )). 5 6 7 4. Noi, qui riuniti, sentiamo queste parole — e veneriamo Giuseppe uomo giusto. Giuseppe che ha amato più profondamente Maria> delia casa di Davide, perché ha accettato tutto il suo mistero. Veneriamo Giuseppe, in cui si è rispecchiata più plenamente che non in tutti i padri terreni la Paternité di Dio stesso. Veneriamo Giuseppe che al Verbo Eterno ha costruito la casa familiare in terra — cosí come Maria Gli ha dato il corpo umano. « Il Verbo si fece carne e venne ad abitare in mezzo a noi ». Da questo grande mistero delia fede dirigiamo i nostri pensieri alle nostre case, a tante coppie e famiglie. Giuseppe di Nazaret è una particolare rivelazione delia dignità delia paternità umana! Giuseppe di Nazaret, il carpentiere, Puomo dei lavoro. Pensate a cic- voi, proprio 8 5 6 7 8 Mt Mt Mt Gv 1, 1, 1, 1, 19. 20-21. 24. 14. Acta 270 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale voi, uomini dei lavoro di Terni, di Narni, di Amelia e di tutta 1'Italia e di tutta 1'Europa e di tutto il mondo. Sulla dignità delia paternità umana — sulla responsabilità delPuomo, marito e padre, cosi come pure sui suo lavoro — poggia la famiglia. Giuseppe di Nazaret ce ne dà testimonianza. Le parole che Dio dirige a Lui : « Giuseppe, figlio di Davide, non temere di prendere con te Maria, tua s p o s a » non sono forse rivolte a ciascuno di voi? Cari Fratelli, mariti e padri di famiglia! «Non temere di prendere ... ». Non abbandonare! È stato detto alPinizio : « Per questo Puomo abbandonerà suo padre e sua madre e si unira a sua moglie ». E Cristo aggiunge : « L'uomo dunque non separi ció che Dio ha congiunto » . La compattezza delia famiglia, la sua stabilité è uno dei beni fundamentali delVuomo e delia società. Alla base delia compattezza delia famiglia vi è P indissolubilité del matrimonio — se Puomo, se la società cercano le vie che privano il matrimonio delia sua compattezza e delia sua stabilité, allora recidono quasi la radice stessa delia sua salute, si privano di uno dei beni fondamentali, sui quali è costruita la vita umana. Fratelli cari ! Quella voce, che ha sentito Giuseppe di Nazaret in quella notte decisiva delia sua vita, giunga a voi sempre, in particolare quando incombe il pericolo delia distruzione delia famiglia. « Non abbandonare » ! Comportatevi cosi come ha fatto quelPUomo giusto. 9 10 u 5. Giuseppe, figlio di Davide, non temere di prendere con te Maria e quel che è generato in lei. Cosi dice Dio-Padre alPuomo, col quale, in un certo modo, ha condiviso la sua paternità. Dio, cari Fratelli, condivide in un certo senso la sua paternità con ciascuno di voi. Non nel modo misterioso e soprannaturale, in cui lo fece con Giuseppe di Nazaret... E tuttavia ogni paternità sulla terra, ogni paternità umaña da Lui prende il suo inizio, e in Lui trova il suo modello. La vostra paternità umana, cari Fratelli, si collega sempre con la maternità. E quel che è concepito nel seno delia donna-madre unisce voi sposi, marito e moglie, con un particolare légame che Dio-Creatore delPuomo ha benedetto sin « dal principio ». Questo è il vincolo delia paternità 12 9 10 11 12 Mt 1, 20. On 2, 24. Me 10, 9. Cfr. Mt 1, 20. Acta Ioannis Pauli Pp. II 271 e delia maternità, che si forma dal momento in cui Puomo, il marito, trova nella maternità delia donna Pespressione e la conferma delia sua paternità umana. La paternità è responsabilità per la vita : per la vita prima concepita nel seno delia donna, poi data alia luce, perché si riveli in essa un nuovo uomo, che è sangue del vostro sangue e carne delia vostra carne. Dio che dice : « non abbandonare la donna, tua sposa », dice contemporáneamente : (( accogli la vita eoncepita in essa » ! Cosi come lo disse a Giuseppe di Nazaret, benché Giuseppe non fosse il padre carnale di Colui, che fu concepito per opera dello Spirito Santo in Maria Vergine. Dio dice a ogni uomo : « accogli la vita eoncepita per tua opera ! Non permetterti di sopprimerla ! ». Dio dice cosi con la voce dei suoi comandamenti, con la voce delia Chiesa. Ma Egli dice cosi soprattutto con la voce delia coscienza. La voce delia coscienza umana. Questa voce è univoca, nonostante quanto si faccia per impedirne Pascolto e per soffocarla, cioè perché Puomo non ascolti e la donna non ascolti questa voce semplice e chiara delia coscienza. Gli nomini dei lavoro, gli uomini dei lavoro duro conoscono questa voce semplice delia coscienza. Ció che essi sentono nel modo più profondo è appunto quel légame che unisce il lavoro e la famiglia. Il lavoro è per Puomo (e non viceversa), — e proprio la famiglia e prima di tutto la famiglia è il luogo specifico delVuomo. È P ambiente in cui egli viene concepito, nasce e matura; Pambiente per il quale egli assume la responsabilità più seria, nel quale egli si realizza quotidianamente; Pambiente delia sua felicita terrena e dell'umana speranza. E percio oggi, nel giorno di San Giuseppe, conoscendo i cuori degli uomini dei lavoro, la loro onestà e responsabilità, esprimo la convinzione che appunto essi assicureranno e consolideranno questi due beni fondamentali delPuomo e delia società: la compattezza delia famiglia e il rispetto delia vita concepita sotto il cuore delia madre. 6. ((Beato chi abita la tua casa, Signore». : 13 " Vi auguro, cari Fratelli e Sorelle, la felicita. Vi auguro quella felicita che scaturisce dalla coscienza pura. Vi auguro quella felicita che offre il focolare domestico. Dalla casa nazaretana di Giuseppe, di 13 Cfr. Sal 83 (84), 5. 272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Maria, di Gesù, da quel modesto banco di lavoro, unito con essa, traccio nel pensiero e nel cuore quasi una linea continua fino a questi moderni cantieri dei lavoro industríale, presso i quali voi fatieate — e la conduco più avanti : fino alle vostre case, alle vostre famiglie. Regni in esse la felicita che proviene da Dio. Sia essa più forte di tutte le prove delia vita, di cui non è mai privo Puomo sulla terra. E soprattutto che nelle vostre case, nelle vostre famiglie maturi Piorno secondo la misura propria delia sua dignità. Delia dignità che gli ha dato Gesù di Nazaret... Gesù del quale la gente parla va come del « figlio del carpen tiere ». Mentre Egli era delia stessa sostanza del Padre, il Figlio di Dio che si è incarnato ed è nato come uomo dalla Vergine María per opera dello Spirito Santo. E cresceva a Nazaret al flanco di Giuseppe. Sotto il suo occhio vigile e premuroso. 14 ALLOCUTIONES I Ad Exc.mum Virum Kim Joa Soo, Coreanae Rei publicae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit.* Mr Ambassador, It is a pleasure for me to receive you today as Ambassador of the Republic of Korea and to accept the Letters of Credence from His Excellency Chun Doo Hwan. I would ask you to convey to him my good wishes for his person and for his recently inaugurated mission as President. Korea is one of the countries that I was unable to visit in the course of my pastoral journey to Eastern Asia last month. The journey thus did not give me the opportunity to show my deep esteem and affection for the Korean people, but I am happy to have, so soon afterwards, this occasion to give expression to my warm sentiments in their regard. In the past, your people showed strength of character in maintaining their identity and culture in the face of adverse circumstances. In spite 14 Mt 13, 55. * Die 7 m. Martii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 273 of the consequent opposition on the part of many to accepting any ideas that came from outside, there were always Koreans who were able to recognize what was good in that field and to accept it. It was members of your own people who introduced Christianity to your country, knowing that the message of Jesus was not in opposition to your own noble traditions but would on the contrary exalt them and bring out what was best in them. Today also, the Korean people are faced with serious difficulties in their task of being true to themselves and of building a better future. I am happy to hear Your Excellency's authoritative testimony to the loyalty and constructiveness of the Catholics in Korea in working for a society distinguished by justice and progress. Precisely because of his adherence to the teaching of Christ, a Catholic has a deep awareness of his duty to make his own contribution to the welfare of the society to which he belongs, employing his talents for its betterment. This is the inspiration also for the educational and welfare work of Catholic institutions and of the religious Congregations whose members devote themselves to following as closely as they can in the footsteps of Jesus, of whom it was said "he went about doing good". It is my fervent hope that the collaboration of all sectors of the Korean people will, with God's help, lead to a happy future in freedom, justice, enlightenment and harmony. Your people are dear to me, and I pray that the Lord may guide them and their leaders to seek what is right and good and that he may assist them constantly in its pursuit. For yourself too I pray, that your mission may contribute to the welfare of your country and to international understanding. 1 II Iis qui plenario coetui Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica interfuere coram admissis.* Venerati Fratelli, 1. Nel rivolgervi il mio cordiale saluto, desidero ringraziare innanzitutto il Signor Cardinale Prefetto per le amabili parole che ha voluto indirizzarmi, ricordando momenti trascorsi insieme con voi in anni passati. Se ho accolto prontamente Pin vi to rivoltomi, è stato anche 1 Acts 10:38. * Die 26 m. Martii a. 1981. 19 - A. A. S. 274 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale per il piacere di ritrovare volti conosciuti, oltre che — com'è ovvio — per la sollecitudine di condividere lo studio di problemi oggi particolarmente urgenti. Il Cardinale dirige per la prima volta questa Assemblea : mentre gli rinnovo gli auguri più cordiali di fecondo lavoro, voglio rivolgere altresi una parola di compiacimento e di riconoscenza al Signor Cardinale Garrone, che per 14 anni ha presieduto al Dicastero in momenti delicati. L'espressione del mio grato apprezzamento si estende poi a tutti i Cardinali e Vescovi Membri qui presentí, per il sacrificio e la generosita con cui affrontano Io studio di questioni che toccano cosi da vicino la vita delia Chiesa. Vogliö pure ringraziare i Superiori e gli Officiali delia Congregazione per la dedizione, che quotidianamente dimostrano nelFadempimento delle rispettive mansioni. Grazie di cuore. Non è necessario che io dica quanto apprezzi la vostra collaborazione, cari Fratelli e Figli, quanto vi sia riconoscente per il vostro impegno. 2. Ho esaminato le quattro ponenze, ormai tradizionali per questi vostri incontri. Ho apprezzato i temi proposti alio studio. Per quanto riguarda i Seminari, ritengo che la formazione alPuso dei mezzi di comunicazione sociale meriti un'attenta considerazione, dal momento che i sacerdoti di oggi devono confrontarsi con tali strumenti, dai quali possono anche trarre vantaggi per il loro apostolato. D'altra parte il nuovo documento si inserisce bene nella serie di quelli già pubblicati dalla Congregazione sulla teologia, la filosofía, il diritto canonico, la liturgia, la spiritualité. So che ne seguiranno altri sullo studio dei Padri, sulla dottrina sociale delia Chiesa, ecc. : nelPesprimere il mio compiacimento, faccio voti che da queste iniziative possano scaturire frutti copiosi. Rilevo anche con interesse Pampia documentazione circa quanto viene compiuto per la preparazione dei futuri educatori dei clero. È un campo sui quale non si insistera mai abbastanza, in quanto i superiori e i docenti dei Seminari sono i veri plasmatori dei futuri sacerdoti. Vorrei altresi sottolineare i risultati delPinchiesta in merito alle vocazioni adulte. È questo un settore che sembra offrire confortan ti prospettive per il prossimo futuro. Attenti come voi siete a cogliere prontamente i « segni dei tempi », non mancherete di rivolgere le vostre sollecitudini anche in questa direzione. La ristrettezza dei tempo non mi consente di approfondire Pésame Acta Ioannis Pauli Pp. II 275 dei singoli problemi, che pur mi interessano vivamente, perché ciascuno di essi ha una sua specifica rilevanza nella formazione di quelF(( Homo Dei )), le cui caratteristiche non mi stanco di richiamare nei numerosi incontri, che cerco sempre di avere con i seminaristi di tutto il mondo e con i loro formatori. Voglio tuttavia ribadire anche qui quanto mi stia a cuore che la comunità cristiana abbia dei sacerdoti santi e dotti, innamorati del Cristo, fermi nella dottrina cattolica, profondi nella vita interiore, amanti delia Chiesa, formanti un cuore solo ed un'anima sola con il proprio vescovo e gli altri presbiteri, pieni di zelo per i loro fratelli e sorelle. Tutto quanto si farà per raggiungere questo ideale, non potrà non avere la benedizione dei Signore ed il più cordiale incoraggiamento da parte dei suo Vicario. 3. Le questioni che riguardano le Università ecclesiastiche e le Università cattoliche hanno pure un interesse fondamentale per la vita delia Chiesa. Per le prime, non c'è che da attendere ora ad una fedele applicazione delia Costituzione Apostolica Sapientia Christiana. Il documento è stato ben accolto ovunque, anche se quà e là si sono sollevate alcune obiezioni, dovute a particulari situazioni locali e contingenti. Ad esse la Congregazione saprà certo trovare una conveniente soluzione. Sono particolarmente lieto che si affronti lo studio delle Università Cattoliche, per dare loro una « Magna Charta », nella quale sia chiaramente definita la loro cattolicità, pur nel rispetto delia loro precisa natura di vere Università. Non sarà un lavoro facile; esso tuttavia merita di essere intrapreso, data Pimportanza che una simile chiarificazione di fondo riveste per tutti i nostri centri di studi superiori. E lo studio dovrà portare anche ad una maggiore accentuazione delia presenza che i Vescovi devono avere nella vita e nell'andamento delle nostre Università Cattoliche. In questo modo sarà ulteriormente approfondita Pindispensabile collaborazione, che deve sempre intercurrere tra Magistero e Scienza. 4. Per quanto riguarda le Scuole cattoliche plaudo con gioia alia iniziativa che si propone di assicurare la particolare formazione cristiana dei laici, che militano tra le file degli educatori nelle nostre Scuole. L'apostolato educativo è loro congeniale. La testimonianza veramente ecclesiale dei laici è chiamata ad avere particolare risonanza tra gli allievi, i quali, essendo in maggioranza chiamati alia vita 276 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale matrimoniale, potranno vedere nei loro insegnanti un modello da imitare senza riserve. È da augurar si che la presenza di ottimi padri e madri di famiglia tra gli insegnanti delle Scuole cattoliche tolga motivo alle laméntele che a volte si raccolgono tra i genitori, preoccupati per certe forme di espressione meno indovinate su argomenti delicati quali la Religione o Peducazione sessuale. 5. V è , infine, il settore delle vocazioni, che costituisce un punto cruciale per la vita delia Chiesa di oggi e di domani. Il fascicolo che 10 riguarda è la testimonianza delP intenso lavoro che si sta compiendo in questo campo in tutta la Chiesa. I « Piani nazionali per la pastorale vocazionale», e le diverse centinaia di «Piani diocesani», giunti alia Congregazione, offrono fondati motivi per sperare che la messe avrà opérai sufficienti in un futuro non Ion taño. Le statistiche ivi riportate sono veramente consolanti per alcune Nazioni : ci auguriamo tutti che per altre si possa fare la stessa costatazione tra breve. Coronamento, e punto di partenza per nuovo slancio, sarà il prossimo Congresso Internazionale per le vocazioni, che verra celebrato in maggio, qui a Roma. lo stesso presiedero alia solenne concelebrazione inaugurale, per sottolineare Pimportanza di quelPincontro, nel quale i più diretti responsabili diocesani delia pastorale delle vocazioni faranno un approfondito esame delia situazione e concorderanno linee programmatiche e operative per il futuro. A tutti quelli che stanno álacremente lavorando per la buona riuscita del Congresso va fin d'ora 11 mio ringraziamento e il mio augurio. Rivedendo questi singoli aspetti del vostro lavoro, non posso che ringraziare il Signore, che mi fa toccare con mano quanto la sua grazia operi in ogni parte del mondo nei vostri specifici settori. Nel corso dei miei viaggi apostolici ovunque ho trovato seminaristi pieni di slancio, pro tesi con fiducia verso il futuro. Ho trovato universitari impegnati nel nome di Cristo. Ho incontrato operatori delPattività educativa sempre più coscienti delPimportanza ecclesiale delle loro fatiche. Sono queste consolanti visioni a darci coraggio ed a farci risuonare alia mente il richiamo fermo e incoraggiante dei Salvatorem «Ego sum... nolite timere ». Che Maria Santissima, Regina degli Apostoli, ei accompagni tutti con la sua materna protezione. Sacra Congregatio pro Episcopis 277 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 5 Martii 1981. — Cathedrali Ecclesiae Fluminis Nigri, noviter erectae, Exc.mum P. D. Michaelem Alagna, S.D.B., hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Macapensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Iosephum Maritano, P.I.M.E., hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Tocantinopolitanae, noviter erectae, Exc. mum P. D. Cornelium Chizzini, F.D.P., hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Parintinensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Archangelum Cerqua, P. I.M. E., hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. — Metropolitanae Ecclesiae Manaënsi, Exc.mum P. D. Miltonium Correa Pereira, hactenus Archiepiscopum titularem Equiliensem et Administratorem Apostolicum sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis eiusdem archidioecesis. die 15 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Caxiensi in Maragnano, R. D. Georgium Tobiam de Freitas, e clero Palmiriensi Indorum. — Titulari Episcopali Ecclesiae Arindelensi, R. D. Hildebrandum Mendes Costa, e capitulo cathedrali Penedensi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Luciani Cabrai Duarte, Archiepiscopi Aracaiuensis. 16 Martii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Saliensi, R. P. Angelum Dominicum Salvador, sodalem Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, quem deputavit Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi P. D. Avelar, 278 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S.R.E. Cardinalis Brandäo Vilela, Archiepiscopi Sancti Salvatoris in Brasilia. 20 Martii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Trisipensi, R. P. Gerardum Tremblay, P.S.S., vicarium episcopalem in archidioecesi Marianopolitana, quem deputat Auxiliarem Exc.mi P. D. Pauli Grégoire, Archiepiscopi eiusdem Sedis. — Titulari Episcopali Ecclesiae Scardonensi, R. D. Iudam SaintAntoine, vicarium episcopalem in archidioecesi Marianopolitana, quem deputat Auxiliarem Exc.mi P. D. Pauli Grégoire, Archiepiscopi eiusdem Sedis. 21 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Detroitensi, Exc.mum P. D. Edmundum C. Szoka, hactenus Episcopum Gaylordensem. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE KENIAE DECRETUM De erectione Vicariatus Castrensis. Cura semper studium fuit militantis Iesu Christi Ecclesiae peculiares fidelium coetus opportunis spiritualibus instruere auxiliis. Cum autem «spirituali militum curae, ob peculiares eorundem vitae condiciones, eximia debeatur sollicitudo, in unaquaque Natione erigatur, pro viribus, Vicariatus Castrensis. Tum Vicarius tum cappellani in concordi cum Episcopis dioecesanis cooperatione huic difficili operi impense se devoveant» (Christus Dominus, 43). Hisce de causis, opportunum visum est ut pro Christifidelibus exercitus Keniae Vicariatus Castrensis constitueretur, ubi iam, inde ab anno Domini 1964 Directoratus Castrensis exsistit. Quapropter, Sacrum Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 279 hoc Consilium Christiano Nomini propagando, re mature perpensa, audita Conferentia Episcopali keniana et accepto favorabili voto Exc.mi in Kenia Pro-Nuntii Apostolici, Summo Pontifici rem ipsam proponendam curavit et ipse Sanctissimus Dominus Noster IOANNES PAULUS Divina Providentia Pp. II eam in Audientia die 24 mensis Ianuarii anno Domini 1981 benigne excipiens ratamque habens, Vicariatum Castrensem in Kenia per Decretum huius Sacri Dicasterii erigere et constituere dignatus est. Idem Vicariatus Castrensis constabit Vicario Castrensi, ProVicario seu Vicario Delegato, atque cappellanis pro copiis terrestribus, aëreis et maritimis. Sedes Vicariatus Castrensis in urbe Nairobiensi statuetur, ubi Curia Castrensis, curiae dioecesanae instar, pro necessitate concreta, efformabitur ; a causis, non Apostolicae Sedi reservatis et in prima instantia pertractatis coram iudicio Vicarii Castrensis, fit appellatio ad Metropolitam, seu Episcopum alium residentialem semel pro semper electum, praevia huius Sacrae Congregationis approbatione. Vicarius Castrensis est Episcopus non residentialis — hac prima vice tamen excepta — a Sancta Sede peculiari Decreto huius Sacri Dicasterii electus et nominatus. Ei competit iurisdictio ordinaria, personalis, tum fori interni tum fori externi, specialis et cumulativa cum iurisdictione Ordinariorum locorum, ad normam Instructionum peculiarium a Sede Apostolica datarum. Vicarius Castrensis nominabit Vicarium Delegatum seu Pro-Vicarium Castrensem, cui congrua congruis referendo, munia conferuntur quibus ius canonicum Vicarium Generalem instruit. Vacante officio Vicarii Castrensis, nisi aliter ab Apostolica Sede provisum fuerit, regimen Vicariatus Castrensis devolvetur ad Pro-Vicarium, si adfuerit, secus ad Cappellanum militum qui ad norman Canonis 106, 3 C.I.C. praecedit, cum facultatibus et oneribus quae ius commune Vicario Capitulari tribuit ; ipsi erit de assumpto officio Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione certiorem facere et ab ea, tramite Nuntiatura Apostolica, instructiones impetrare. Vicarii Castrensis iurisdictioni subduntur : 1) Sacerdotes dioecesani et regulares qui munus cappellanorum militum legitime exercent; 2) Universi Christifideles qui in copiis terrestribus, aëreis et maritimis Keniae actu stipendia faciunt; 280 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 3) Omnes pariter fideles qui memoratis copiis addicuntur, dummodo legibus pro ipsis copiis latis adstringantur ; 4) Familiae eorum qui sub numeris 2 et 3 recensentur, id est, uxores, liberi, famuli, propinqui et qui cum illis in stationibus copiarum seu prope cohabitant vel extra patriam sunt; 5) Omnes utriusque sexus fideles qui in nosocomiis, eorumque accessionibus aut scholis militaribus addicti sunt; 6) Omnes tandem Christifideles qui intra copiarum stationes seu «infra septa» habitant vel laborant. Cappellanos omnes constituit, servatis servandis, Vicarius Castrensis, et omnes, quoad ecclesiasticam disciplinam, Vicario Castrensi omnino subduntur sed potestati quoque Ordinarii loci, in quo versari contingant, subiiciuntur. Huic ergo, in casibus urgentioribus et quoties Vicarius Castrensis adiri non potuerit, facultates tribuuntur in eos etiam animadvertendi canonicis sanctionibus, si casus ferat, monito confestim Vicario Castrensi. Nisi in casibus specialibus aliter provideatur, adamussim serventur Normae peculiares pro cappellanis militum religiosis editae. Ad matrimonia celebranda subditorum et in audiendis sacramentalibus confessionibus, serventur Normae legitimae aliorum Vicariatuum Castrensium. Vicarius Castrensis conficiet Relationem de statu Vicariatus Castrensis singulis quinquenniis occasione Visitationis ad Limina. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die vicesima quarta mensis Ianuarii anno Domini 1981. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S£g D- S. Lourdusamy, Archiep., a Secretis ¡Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 281 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM UTINEN. Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Aloisii Scrosoppi, Sacerdotis ex Oratorio S. Philippi Nerii, Fundatoris Sororum a Providentia. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Aloisius Scrosoppi, Utinensis, sodalis Confoederationis Oratorii S. Philippi Nerii, mortuus est fere octogenarius anno 1884, cum vitam humillime egisset et in secessu, quem semper dilectum studiose custodivit. Ita Parvam Domum Derelictarum amplificandam curavit, ut haec anno 1837 posset hospitio accipere plus trecentas alumnas, partim internas, partim externas. Ibi aetatem degit, misellarum puellarum pater et, ut eas ad Dominum Iesum dirigeret, spiritus magister. Clara et prompta rerum cognitione ductus, Dei fiducia fultus, Sorores a Providentia condidit, quae Instituto essent auxilio. Quod frater eius P. Carolus Filaferro, ex eadem tantum matre natus, sodalis Confoederationis Oratorii S. Philippi Nerii, proposuerat, id ipse est consecutus aperiendo domum, quam appellavit « Casa provvedimento », Instituti Derelictarum sedem minorem. Anno 1857 aliam sedem minorem constituit, nempe Operam pro puellis surdis mutisque, et antecedenti anno valuit rite Congregationem Utinensem Oratorii redintegrare, ut missionibus pro populo praeesset. Etsi piorum Institutorum et Congregationis religiosae curis detentus, coeptis interfuit, ad religionem, ad educationem et ad usum vitae pertinentibus, quae archidioecesis Utinensis est aggressa. Fatigatus est, perpessus est, bona sua reliquit, difficultates cuiusvis generis superavit. Cum se ita Deo et proximo totum trader et, quid eum sustinuit? Amor Dei. At Deus invisibilis factus est in Filio suo incarnato visibilis, 282 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale per Eum probans quantum homines amaret. Venerabilis noster, spiritus oculis ardenter defixis in Iesum pauperem, humilem, percussum, amoris hominum causa crucifixum, eodemque Iesu exemplari et mensura sibi sumpto, ostendit se amare quantum et quo modo Deus ipse amavit per Iesum. Ita praecipue ex humilitate et caritate vixit: illam usque ad studium abiectionis exercuit; haec, quippe cum eum supernaturali erga infelices imbueret misericordia, totam eius vitam insigni vi t. Venerabilis Aloisii Scrosoppi virtutes sunt heroicae renuntiatae a Paulo VI die duodecimo mensis Iunii, anno 1978. Plurimae gratiae sunt attributae eius intercessioni, quae iam paucis diebus post mortem invocari coepta est : harumque multae miraculosae habitae sunt. Ex his Causae actores duas Apostolicae Sedi exhibuerunt recognoscendas pro Venerabilis Servi Dei beatificatione. Prior sanatio ex encéphalite gravissima (cui phaenomena bulbacea connexa erant), celérrima, peina et diuturna fuit. Puer enim Syrus Marizzoli, natus die 2 mensis Septembris anno 1942 in pago Belgioioso appellato (apud Ticinum), die undecimo mensis Octobris eiusdem anni morbo affectus, in vitae discrimine versabatur; sed Servi Dei invocatio eum a morbo liberavit die sexto decimo eiusdem mensis. Altera sanatio ab ostéomyélite chronica fistulosa, quae probabiliter natura sua phthisica erat, manum laevam afficiente, iuveni Rocho Sartorelli, nato in vico Tesoro dicto (apud Tridentum), die tertio mensis Martii a. 1915 accidit, fuitque subitánea, perfecta et constans. Hic iuvenis, qui iam tertium decimum annum aegrotabat et octo passus erat sectiones chirurgicas, iterum ac saepius Servum Dei Aloisium Scrosoppi precatus est et, die septimo mensis Iulii anno 1936, iam statutam sectionem exspectabat in aula chirurgica, cum, evulsis fasciis, manus sanata apparuit. Processus super his duabus sanationibus insertus est Processui Apostolico super virtutibus (aa. 1964-1966), qui instructus est in Curia archiepiscopali Utinensi quique sessiones LIV-LXVII, a die vigesimo secundo ad diem undetricesimum mensis Iulii anni 1965 habitas, occupavit. Processuum validitas iuridica approbata est per decretum idibus Iuliis, anno 1968, editum. Iuxta iuris normam ac praescriptum relatio de duabus sanationibus facta est Collegio medicorum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, qui, post subtilem et analyticam recognitionem, eas die Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 283 vicesimo mensis Decembris, anno 1978, praeter naturae vires evenisse affirmaverunt. Postea theologi disceptarunt, primum die tertio mensis Maii anno 1980 in Coetu Peculiari Consultorum et Praelatorum Officialium; deinde die vicesimo quinto insequentis mensis Novembris in Congregatione Plenaria S.R.E. Cardinalium, ponente Eminentissimo Petro Palazzini. De duabus disceptationibus facta relatione ad Summum Pontificem Ioannem Paulum II die quarto mensis Decembris eodem anno 1980 ab infrascripto Sacrae Congregationis Praefecto, idem Pontifex, votis Cardinalium ratis habitis, decretum de utraque miraculosa sanatione concinnari iussit. Quod cum rite factum esset, Beatissimus Pater, accitis hodierno die ad se Cardinali infrascripto Praefecto simulque Causae Relatore seu Ponente, meque Antistite a Secretis Sacrae huius Congregationis, ceterisque de more convocandis, eisque astantibus sollemniter edixit : Constare de duobus miraculis, Venerabili Aloisio Scrosoppi intercedente a Deo patratis, scilicet de primo: instantaneae perfectaeque sanationis infantis Syri Marizzoli ab encéphalite gravissima, cui phaenomena bulbacea erant connexa; et de altero : instantaneae perfectaeque sanationis iuvenis Rochi Sartorelli ab ostéomyélite chronica fistulosa, probabiliter indolis phthisicae. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 31 Ianuarii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. m s. S Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28é DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza : Vener di, 10 Aprile 1981, il Signor Jorge Martínez Gómez del Campo. (Messico) Giovedi, 23 Aprile 1981, Sir Ronald Gardner-Thorpe, Sindaco di Londra. Giovedi, 30 Aprile 1981, le Loro Maestà il Re Juan Carlos I e la Regina Sofia, Sovrani di Spagna. Giovedi, 2 Aprile 1981, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla presenza del Santo Padre, si è tenuta una riunione degli Em.mi Signori Cardinali Prefetti dei Dicasteri delia Curia Romana. Domenica, 26 Aprile 1981, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio a Sotto il Monte ed a Bergamo, in Italia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 28 marzo 1981. Mons. Ennio Francia, TJditore Generale delia Camera Apostolica. Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 19 marzo 25 » 27 » » » 1981. Il sac. Angelo Tosato ed il Dr. Eugene Fisher, Consultori delia Commissione per i rapporti religiosi con VEbraismo. » S. E. Mons. Alfons Nossol, Vescovo di Opole, Memoro del Segretariato per i non Credenti. » Il sac. Raffaele Farina, S.D.B., Segretario dei Pontificio Comitatu di Scienze Storiche. » Il sac. Prof. Walter Brandmüller, il Prof. Konrad Repgen, il Prof. Teobaldo Filesi, Membri del Pontificio Comitato di Scienze Storiche. Diarium Romanae Curiae Protonotari Apostolici soprannumerari. 16 dicembre 1980. Mons. Bela Varga (Veszprém). 7 gennaio 1981. Mons. Christian Denis Haag (Paterson). » » » Mons. Denis Anthony Hayes (Paterson). » » » Mons. Emil Rudolph Suchon (Paterson). 24 » » Mons. Erich Klausener (Berlino). Prelati d'Onore di Sua Santità: 13 febbraio 1980. Mons. Frederick R. McManus (Boston). 15 maggio » Mons. Joseph Cokus (Los Angeles). 13 ottobre » Mons. Stanislaus B. Chang Yin-Tsiu (Hsinchu) » » » Mons. Petrus Chang Yao-Sien (Hsinchu). 10 dicembre » Mons. Herbert G. Engelhardt (Buffalo). » » » Mons. Edwin J. Fagowski (Buffalo). » » Mons. James P. Hayes (Buffalo). » » Mons. John Kempczynski (Buffalo). Mons. Gerald J. Kreuzer (Buffalo). » » Mons. Joseph F. Magner (Buffalo). » » » Mons. Chester W. Malikowski (Buffalo). Mons. Robert E. McNamara (Buffalo). » » Mons. Francis J. O'Meara (Buffalo). » » » » Mons. Charles A. Schoy (Buffalo) Mons. Robert C. Schwab (Buffalo). » » » » » Mons. Francis P. Sorci (Buffalo). » » Mons. Henry J. Stachewicz (Buffalo). » » Mons. Arthur T. Sullivan (Buffalo). » » Mons. Joseph J. Vogel (Buffalo). » Mons. Casimir A. Zak (Buffalo). » 17 » » Mons. Géza Valentiny (Feldkirch). 18 » » Mons. Josef Mönninger (Fulda). 7 gennaio 1981. Mons. Thomas Joseph Boyle (Paterson). » » » Mons. Joseph Anthony Ciampaglio (Paterson). » » » Mons. John Henry Dericks (Paterson). » » » Mons. James Joseph Doyle (Paterson). Mons. James Leo Fallon (Paterson). » » » Mons. Ladislaus J. Flek (Paterson). Mons. Kenneth Eugene Lasch (Paterson). » » » Mons. Lawrence D. McGinley (Paterson). Mons. John Patrick McHugh (Paterson). » » Mons. Eugene Bernard McQuaid (Paterson). » » » » Mons. John Edward Morris (Paterson). » » » Mons. Charles Francis Powers (Paterson). Mons. Vincent E. Puma (Paterson). » » » » Mons. James Joseph Rugel (Paterson). » » » Mons. John Robert Ryan (Paterson). Mons. William F. Wanerka (Paterson). » » 285 Acta 286 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 7 gennaio 1981. Mons. Carl Joseph Wolsin (Paterson). 27 » » Mons. Vincenzo Muolo (Monopoli). 30 » » 13 marzo » » » 4 febbraio » Mons. Mons. Mons. Mons. John Hanly (Meath). Joseph Madec (Vannes). Giacomo Franchi (Apuania). Cesare Zaggia (Padova). Cappellani Il Il Il Il Il Il Il » Il Il » Il » Il dicembre Il » Il » gennaio 1981. Il Il » Il marzo Il » Il » Il » Il » Il » 31 luglio 1980. 1 ottobre » 28 novembre » » » » » » » 10 dicembre » » » » 18 » » 7 » 13 » » » 14 sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. di Sua Santità, Antonio Vicente (Dumaguete). John Lyamibaba (Kasama). Emidio De Angelis (Ripatransone). Giuseppe Matarrese (Roma). Marcello Pieraccini (Roma). Robert C. Wurtz (Buffalo). Edward J. Ulaszeski (Buffalo). Rupert A. Wright (Buffalo). Robert J. Williamson (Buffalo). Kenneth M. Menge (Buffalo). Josef Leinweber (Fulda). Barnaba Nguyen-Van-Phuong (Vinh-Long). Anthony Adanuty Kwami (Keta-Ho). Felipe Norbert Carvajal (Paterson). Herbert Kenneth Tilly er (Paterson). Francesco Bartolomiello (Padova). Giovanni Miotto (Padova). Antonio Varotto (Padova). Francesco Sannino (Napoli). Vittorio Speranza (Napoli). Luigi Gatti (Alba). ONORIFICENZE Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gommenda con Placea dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 20 novembre 1980. Al sig. Josef Anthony Heedles (Confederazione Elvetica). La Gommenda delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 13 ottobre 1980. Al sig. Augustine Day Yu-Shan (Hsinchu). » » » Al sig. Beda Chen Ming Tsing (Hsinchu). 16 » » Al sig. James Amaechi Nwobbi (Umuahia). » » » Al sig. Thomas Iwuamadi Uwakwe (Umuahia). 287 Diarium Romanae Curiae 17 novembre 1980. 19 » » 1 dicembre » 30 gennaio 1981. » » » » » » » » » » » » » 16 febbraio 17 18 Al si g Al si g Al si gAl SI g Al S]Lg. Al SI g Al S] gAl SI g Al SILgAl S]Lg- Cesare Malusardi (Lodi). Mohammad Taghi Shamso Shoara (Iran) John A. O'Keefe (Biloxi). Giorgio Verda (Albenga - Imperia). Giuseppe Vassallo (Albenga - Imperia). Pierfrancesco Baratta (Verona). Giorgio Carbognin (Verona). Giorgio Pulini (Modena). Gildo Morsia (Piacenza). Gaetano Di Stefano (Roma). Il Cavalierato delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: U giugno 1980. Al siLg12 settembre » Al S]Lg16 ottobre » Al SILg» » Al SILg». » » » Al S]Lg» 30 dicembre Al SI g» » » Al SILg3 gennaio 1981. Al SILg» » .7 Al S]Lg» » » Al S]LgAl SIlg» » » Al SILgAl SILg» » Al S]Lg» » » Al SILg- Jean Pierre Blanc (Tulle). Jules Miel vaque (Tulle). Isaac Prince Onuoha Uzoigwe (Umuahia) Ambrose Onyenro Dimkpagu (umuahia). Andrew Amenihu Arungwa (Umuahia). D. M. Wiggers (Utrecht). Hendrikus A. Nieuwendijk (Utrecht). Dionino Serrano (Chieti). David I. Canavan (Paterson). Gerald M. Costello (Paterson). Hugh E. De Fazio, Sr. (Paterson). James P. E vers (Paterson). William H. Hinkes (Paterson). Manuel Lagos (Paterson). Gerald J. McKenna (Paterson). La Gommenda con Placea delVOrdine di san Silvestro Papa: 12 dicembre 1980. Al sig. László Pathy (USA). La Gommenda delVOrdine di san Silvestro Papa: 3 ottobre 1980. Al » Al 16 » » Al » » » Al 23 » » Al 30 18 febbraio 1981. Al 13 marzo » Al Il s g. g. s s g. s g. s g. s Gavalierato Heikatsu Isawa (Sendai). George Ejeagwu (Umuahia). Joseph Michael Echeruo (Umuahia). Conradus G. C. Hanselman (Roermond), Franciscus Holla (Utrecht), Fiorino Giagnolini (Roma). Giuseppe Miccoli (Napoli). delVOrdine di san Silvestro Papa: 31 luglio 1980. Al sig. Deogracias Pinili y Teves (Dumaguete). 29 settembre » Al sig. Michel Ruzette (Malines - Bruxelles). Acta 288 30 settembre 1980. Al 15 ottohre » Al 16 » » Al » » » Al 10 dicembre » Al 18 » » Al » » » Al 23 » » Al 30 » » Al 3 gennaio 1981. Al 7 » » Al » » » Al 27 » » Al » » » Al » » » Al 6 febbraio » Al 18 » » Al Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sig. Alphonsus E. F. Van Pul (Utrecht). sig. Teodoro H. P. Linders (Bois-Le Duc). sig. Francis Burumako Ndubuka (Umuahia). sig. Eugene Oruche (Umuahia). sig. Adrianus J. A. Swuste (Botterdam). sig. Ioannes A. M. Dijks (Haarlem). sig. Petrus E. Vis (Haarlem). sig. F. J. J. Mannaerts (Bois-Le Due). sig. Frederikus Aloysius Arke (Utrecht)» sig. Franciscus J. Heyen (Roermond). sig. Theodorus Ioannes W. Huismann (Utrecht) sig. Ioannes G. M. Takes (Haarlem). sig. Pasquale Falcitelli (Acerenza). sig. Sa vino Falcitelli (Acerenza). sig. Michèle Falcitelli (Acerenza). sig. Fernando Vives Infantes (Santiago de Chile). sig. Cario Felice Corsetti (Italia). NECROLOGIO 31 marzo 1981. Mons. Nicolaas Verhoeven, M.S.C, Vescovo già di Manado (Indonesia). » » » 15 aprile » Mons. Paulo Hipólito de Souza Libório, Vescovo già di Parnaiba (Brasile). Mons. Adolph Alexander Noser, S.V.D., Arcivescovo già 17 » 19 » » » » » » Mons. Georges Benoît Gassongo, Vescovo tit. di Cubda. Mons. Boleslao Sloskans, Vescovo tit. di Cillio. Mons. Alphonse Baud, O.F.M. Cap., Vescovo già di Ber- 20 22 23 » » » » » » Mons. Edward V. Dargin, Vescovo tit. di Amfipoli. Mons. André Pioger, Vescovo già di Sées (Francia). Mons. Owen Noel Snedden, Vescovo tit. di Acheloo. di Madang (Papua Nuova Guinea). bérati (Repubblica Gentrafricana). N. 5 3 Iunii 1981 An. et vol. LXXIII ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM Directio: OFFICIALE Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIO APOSTOLICA OKIGUENSIS In Nigeria nova constituitur dioecesis, Okiguensis nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quandoquidem Sanctissima Christi fides, iuvante Dei gratia praecones Evangelii, in dies fines profert et ad novos populos pervenit et incrementa capit, oportet sane ut externa etiam singularum Ecclesiarum structura novis rebus aptetur. Quamquam enim est omnis Ecclesiae substantia in praedicando Evangelio, quo homines aluntur ad salutem (cf. Matth. 4, 4), attamen nemo non videt iter propagandae religionis fieri tutius, si aequior fuerit rerum condicio et status. Quam ob rem, cum Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositi id proposuerint, ut in Nigeria, divisa dioecesi Umuahiaènsi, nova excitaretur ; Nos, rati posse id in bonum animorum cedere, post rem bene consideratam atque petitum consilium eorum quorum interesset, haec statuimus ac decernimus. Totum territorium quod intra fines civilis administrationis vulgo « Local Government Areas » continetur, quodque hos civiles Districtus comprehendit : Ekiti, Mbano, Okigwe, et Isuikwuato, a dioecesi Umuahiaènsi distrahimus, in novamque dioecesis formam redigimus nomine Okiguensis, atque metropolitanae Sedi Onitshaënsi tamquam suffra20 - A. A. S. Acta Apostolicae 290 Sedis - Commentarium Officiale ganeam subicimus. Erit autem novae Sedis cathedra in templo Sanctae Mariae, in urbe Okigwe, in qua Episcopus sedem suae auctoritatis collocabit, factis nempe iuribus iustis. Quamdiu vero Ecclesia Okiguensis Canonicorum Collegio carebit, Episcopus Consultores dioecesanos eligat, qui consilio atque opera iuvent. Cetera iure Canonico temperentur ad amussim. Quae vero per has Litteras iussimus, Venerabilis Frater Carolus Curis, Archiepiscopus titulo Medelitanus ad exitum deducet, vel quem ipse legaverit, factis ad id potestatibus necessariis. Re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittantur. Has vero Litteras volumus nunc et in posterum ratas esse, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quarta et vicesima mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI AGNELLUS Card. Rossi a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Secret. Status tab., n. 59202. LITTERAE APOSTOLICAE I Civitatis Ialespolitanae Patronus apud Deum Sanctus Expeditus martyr confirmatur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Ut est consuetudo, ita et in praesentia Populus Dei experiendo probe novit quantum vitae christianae proficiat pietas erga claros Ecclesiae filios qui, in Sanctorum numero ab Apostolica Sede publice collocati, evangelicae perfectionis exemplaria fuerint in terris optimique coram Deo intercessores sint in caelis. Huius rei plane sibi conscii, non solum clerus ac fideles dioecesis Ialespolitanae Sanctum Expeditum martyrem peculiari pietate venerantur et colunt tamquam illius Civitatis Patronum apud Deum, sed etiam Epi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 291 scopus ipse Ialespolitanus, cum talis Patroni electionem ex communi cleri ac fidelium optato approbavisset, nuper ab Apostolica hac Sede poposcit ut praestituta probataque electio rite confirmaretur. Nos igitur de sententia Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino deque summa potestate Nostra Apostolica, cum memoratae res sint ad statutum ius peractae, Sanctum Expeditum, martyrem, Civitatis Ialespolitanae apud Deum Patronum confirmamus, cunctis adiectis iuribus liturgicisque privilegiis iuxta ipsam eiusdem Sacrae Congregationis Instructionem «de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis» sub n. 30. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque nunc et in posterum habeant effectus. Datum Eomae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Ianuarii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £g Sigilli In Secret. Status tab., n. 56847. II Sinitur pretioso diademate redimiri imago Beatae Mariae Virginis vulgo Iconavetere nuncupata, quae in cathedrali templo metropolitanae Ecclesiae Fodianae exstat. IOANNES PAULUS P P . II Ad futuram rei memoriam. — Cum ducentesimus et quinquagesimus feliciter recurreret annus impletus ex quo fideles Fodiani mariali, ut fertur, prodigio sunt ditati cumque secundum etiam revolveretur saeculum postquam imago Beatae Mariae Virginis vulgo (( Iconavetere » appellata a Petriano Canonicorum Collegio coronata est, Venerabilis Frater Iosephus Lenotti, Archiepiscopus Fodianus, datis litteris die XII mensis Decembris anno MCMLXXX, vota quoque cleri ac populi significans, a Nobis enixe petivit ut illam imaginem Nostro nomine et auctoritate pretioso sineremus diademate redimiri. Nos igitur huiusmodi precibus libenti animo cupientes obsecundare, de sententia Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino, hisce Litteris Nostraque Apostolica potestate Fodiano Ordinario eas partes committimus ut imagini Beatae Mariae Virginis vulgo « Iconavetere )) nuncupatae et in Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 292 templo cathedrali eiusdem archidioecesis impensis fidelium obsequiis excultae, die suo arbitrio deligendo, iuxta ritum formulamque praescriptam, pretiosam coronam Nostro nomine et auctoritate imponat. Nos vero minime dubitamus quin haec sacra sollemnia in religionis bonum populique spirituale emolumentum bene vertant; pariterque fore confidimus ut eius urbis cives, quin immo totius Fodianae Ecclesiae Christifideles ad caeli Reginam venerandam magis magisque in dies incitentur. Contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x i mensis Ianuarii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 56883. ALLOCUTIO Iis qui plenario coetui Secretariatus pro non credentibus interfuere coram admissis.* Messieurs les Cardinaux, chers Frères dans Vépiscopat, chers amis, 1. C'est une joie pour moi de rencontrer ce matin, pour la première fois, les participants à l'Assemblée plénière du Secrétariat pour les non-croyants, avec son nouveau Pro-Président et ses nouveaux membres. Le thème que vous étudiez présentement, « Science et non-croyance », est d'une importance capitale, et le Saint-Siège est désireux depuis longtemps d'en promouvoir l'approfondissement. Il se situe bien dans la finalité de votre Secrétariat qui a reçu pour tâche à la fois l'étude de l'athéisme et le dialogue avec les non-croyants. Il est bien clair pour vous tous, je le sais, qu'il ne s'agit pas d'une étude poursuivie de façon académique, mais d'un travail de réflexion pastorale, ce qui n'exclut ni rigueur des méthodes ni recherche approfondie. Certes, vous ne pouvez dialoguer, comme les deux autres Secrétariats, avec des * Die 2 m. Aprilis a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 293 instances internationales adéquates; votre travail implique plutôt des rapports avec les Conférences episcopales selon les diverses situations socio-culturelles. 2. Sous ce dernier aspect, votre thème de recherche est très riche, si l'on considère que la science est un fait de culture, comportant des conséquences importantes sur les mentalités, qu'il s'agisse des sciences de la nature ou des sciences humaines. Chercher à comprendre la totalité du réel est une ambition légitime qui honore l'homme et que partage le croyant. Il n'y a donc pas d'opposition à ce niveau, mais plutôt à celui des mentalités, lorsque ces dernières sont dominées par une conception scientiste, selon laquelle le domaine du vrai s'identifierait à ce qui peut être connu et vérifié expérimentalement. Une telle mentalité positiviste marque en profondeur la culture moderne dérivée de la philosophie dite « des lumières ». C'est alors une certaine philosophie qui s'oppose de manière idéologique à la foi, mais non pas la science elle-même. Bien au contraire, la recherche passionnée des «comment» appelle une réponse aux «pourquoi ». Il en va de même, en un certain sens, pour les sciences humaines, qui connaissent un essor croissant et dont le domaine est d'ailleurs plus difficile à définir. Ne succombent-elles pas à une prétention scientiste bien plus qu'elles ne font preuve de leur réelle scientificité, lorsque leurs promoteurs tendent à présenter comme modèle idéal de ce type de connaissance une conception réduisant l'homme — qui est sujet — à un objet d'études, de recherches et d'expérimentations, à l'exclusion de la réalité proprement spirituelle? 3. Le développement des sciences, par le surcroît de rationalité qu'il apporte, en appelle finalement à une visée de totalité qu'il ne fournit pas : le sens du sens. Car s'il est vrai que la science est la forme privilégiée de connaissance, il ne s'ensuit pas pour autant que le savoir scientifique soit la seule forme légitime de savoir. Dans cette perspective radicalement réductionniste, la foi n'apparaîtrait plus que comme une représentation naïve de la réalité, liée à une mentalité mythologique. Dans une perspective totalisante au contraire, il importe de bien discerner les ordres spécifiques, et, loin d'opposer les contenus, de proposer leur intégration dans une épiphanie du vrai. Acta 294 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Il est certain que la prise en considération de la totalité du réel est délicate et difficile. Parfois il y a réduction d'un ordre à l'autre; parfois au contraire on pense pouvoir faire fi de toute articulation. Il faut reconnaître là une double tentation pour les croyants: le rationalisme et le fidéisme. 4. Au reste, plus que d'une confrontation abstraite entre l'incroyance scientifique et la foi chrétienne, c'est d'un dialogue entre les hommes qu'il s'agit, où la dynamique de la rationalité ne s'oppose nullement à la transcendance de la foi dans sa spécificité, mais, en un sens, l'appelle. C'est dans l'expérience de la vie qu'il apparaît nécessaire de surmonter le vide intérieur apporté par l'effondrement du sens, lorsque la totalisation des activités des hommes se situe dans un univers clos et n'est plus assumée dans une perspective qui les dépasse, dans un supra-rationnel qui, loin d'être un non-rationnel ou un infra-rationnel, est le fondement et la fin de la rationalité. 5. Il faut signaler aussi un risque inhérent à la méthode d'investigation scientifique elle-même. Elle a son objet et ses exigences propres. Mais, dans la mesure où elle imprègne toute la pensée, toute la manière de voir l'existence, elle peut entraîner dans le domaine de la foi la perte de la certitude propre à cette dernière, où le savoir est aussi amour. Ainsi, cet esprit de recherche perpétuelle peut amener à remettre en cause les données essentielles de la foi et, sans les nier, à suspendre le jugement et l'affirmation, tant qu'on n'a pas élucidé soimême toutes les raisons de croire et tous les aspects du mystère chrétien, comme si on attendait d'autres découvertes touchant le credo lui-même. Certes il faut, comme disait l'apôtre Pierre, être toujours capable de rendre compte de l'espérance qui est en nous. Et il y a un véritable travail scientifique à poursuivre assidûment en théologie, en exégèse, en morale; mais en s'appuyant sur un donné révélé, et à l'intérieur d'une adhésion globale déjà donnée à Jésus-Christ et à son Eglise qui ne met pas provisoirement entre parenthèses les affirmations certaines du Magistère. C'est pour vous, bien sûr, une évidence ; mais les esprits imbus de recherche scientifique peuvent y trouver une gêne ou un obstacle, faute de comprendre le spécifique et la transcendance de la foi, et ils risquent de demeurer sur le seuil de celle-ci. 1 1 Cf. i p 3, 15. Acta, Ioannis Pauli Pp. II 295 6. Cette difficulté, comme celles plus radicales que je signalais plus haut, il importe de les éclairer et d'aider nos générations à les surmonter. Comme je le disais le 11 octobre dernier, à propos du thème que vous étudiez, «une catéchèse insuffisamment informée de la problématique des sciences humaines, dans leur diversité, peut accumuler les obstacles dans une intelligence, au lieu d'y frayer le chemin à l'affirmation de Dieu ». C'est le cas lorsqu'il s'agit d'un véritable décalage entre l'image actuelle du monde véhiculée par les sciences — et surtout par la vulgarisation des sciences dans le grand public — et les expressions traditionnelles de la foi, répétées parfois sans souci des mentalités réelles. 7. Enfin, comment oublier que des savants eux-mêmes reconnaissent que l'objectivité et la rationalité, si importantes soient-elles, ne comblent pas le besoin qu'a l'homme de l'intelligence de son destin? Mais cela ne suffit pas à les conduire à reconnaître un Dieu personnel et transcendant. Et certains se tournent vers une sorte de panthéisme à coloration mystique. Répudiant le scientisme, cette science égarée audelà de ses frontières, ils rejettent tout autant les Eglises instituées, en raison d'une revendication d'autonomie humaine et de critiques d'ordre socio-politique, conjuguées avec le relativisme qu'engendrent la découverte des diverses religions et le foisonnement des sectes. La rencontre entre la science et la foi pose des problèmes que le croyant peut résoudre raisonnablement. Mais le mystère de la foi ne peut se vivre que de manière existentielle. Et la rencontre multiforme de l'athéisme, de l'incroyance, de l'indifférence requiert l'existence de croyants aux convictions bien charpentées et vivant une expérience chrétienne, autrement dit possédant une formation solide, qui ne soit pas séparée de la prière et du témoignage évangélique. La foi est un don de Dieu, une grâce, et encore une fois, elle suppose l'amour. 8. Les universités catholiques, les philosophes et les théologiens, les penseurs et les écrivains, pour leur part, ont un rôle considérable à remplir : présenter une anthropologie vraie et crédible, à travers les diverses cultures, ce terrain fondamental de rencontre. Comme je l'ai dit à l'UNESCO le 2 juin dernier : « L'homme vit d'une vie vraiment humaine grâce à la culture» (n. 6). Il s'agit de montrer comment l'homme — et aujourd'hui l'homme marqué par les sciences et l'esprit Acta 296 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scientifique — devient pleinement homme en s'ouvrant à la plénitude du Verbe Incarné: «Voici l'homme». C'est dire l'importance pour l'Eglise d'une pastorale de l'intelligence. Et le Secrétariat pour les non-croyants se doit d'y jouer un rôle important d'incitation, d'approfondissement, de suggestions, de proposition, au sein de la Curie romaine et au service des Eglises locales affrontées au défi de l'athéisme et au drame de l'incroyance, en liaison bien sûr avec les compétences universitaires. Il pourra ainsi aider de nombreux croyants à témoigner des valeurs qui constituent leurs raisons de vivre, à trouver les mots pour les faire partager, et à ne pas craindre de s'affirmer comme témoins de Dieu au nom même de la quête obstinée de la Vérité qui, à travers des siècles de recherche scientifique, fait la grandeur de l'humanité. Ces réflexions n'épuisent évidemment pas ce vaste sujet. Nous y reviendrons. Je souhaite que vous y trouviez aujourd'hui un encouragement à poursuivre votre travail. Continuez à frayer un chemin à l'Evangile, à jeter des ponts. Que l'Esprit Saint vous éclaire et vous fortifie ! Avec mon affectueuse Bénédiction Apostolique. NUNTII RADIOTELEVISIFICI I Romae ad Collem Palatinum, post expletum pium exercitium « Viae Crucis ».* 1. « Noi Ti adoriamo, Gesù Cristo, e Ti benediciamo, perché con la tua santa Croce hai redento il mondo ». Nella tarda sera di questo Venerdi Santo siamo venuti qui, cari Fratelli e Sorelle, Romani e pellegrini delle diverse parti del mondo, per glorificare la Croce di Cristo. Questa Croce sta qui, in mezzo ai resti del Colosseo, come un segno. Presso questa Croce abbiamo meditato sulla « Via delia Croce » di Gesù di Nazaret e sulla sua morte di Croce. « Gesù il Nazareno, il Re dei Giudei » ; tale iscrizione Pilato fece porre sopra il capo del Condannato. Presso questa Croce abbiamo meditato sulla storia delia Via Crucis 1 * Die 17 m. Aprilis a. 1981. Gv 19, 19. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 297 dei cristiani delle prime generazioni e dei primi secoli — via che ha condotto ai luoghi del martirio di Roma e del mondo an tico. Quelli che perirono per la fede, abbracciavano con amore la Croce di Cristo ripetendo : (( ti benediciamo, o Cristo, perché con la tua santa Croce hai reden to il mondo». Hanno preso su di sé lo stigma delia Redenzione, reso incandescente dal loro proprio sangue, ed hanno cosi completato, con la propria Croce, « quello che mancava ai patimenti di Cristo ». E cosi è stato nelle diverse epoche delia storia e nei diversi luoghi delia terra. Nei luoghi vicini e in quelli lontani. Il mio recente pellegrinaggio in Estremo Oriente ha ricordato a tutti quanto simile sia stata la via dei nostri fratelli e sorelle di quei lontani territori alia via delle prime generazioni di martiri che qui sono passate, seguendo Cristo fino alia morte. Non possiamo terminare questa giornata senza ricordare, senza abbracciare con la memoria e col cuore tanti nostri fratelli e sorelle nella fede, che, anche nella nostra epoca, sono pronti ad essere oltraggiati per amore del nome di Cristo in diversi modi, con diverse umiliazioni, discriminazioni, incarcerazioni e torture. Tutti Voi, cari « con-testimoni » delle sofferenze di Cristo, ovunque siate — sappiate che siete stati presenti insieme con noi qui, in questa Via Crucis nel Colosseo — siete stati presenti nel cuore dei Papa, successore di Pietro, e nel cuore di tutta P assemblea ! 2 3 2. Noi ti adoriamo, Gesù Cristo ! Ti adoriamo. Ci mettiamo in ginocchio. Non troviamo le parole sufficienti né i gesti per esprimerti la venerazione, delia quale ei compenetra la tua Croce; delia quale ei compenetra il Tuo abbassamento fino alia morte; delia quale ei compenetra il dono delia Redenzione, offerto a tutta Pumanità — a tutti e a ciascuno — mediante la sottomissione totale e incondizionata delia tua volontà alla volontà del Padre. « Dio infatti ha tanto amato il mondo da dare il suo Figlio unigénito ». E il Figlio, Cristo Gesù, « p u r essendo di natura divina, non considero un tesoro geloso la sua uguaglianza con Dio; ma... assumendo 4 2 3 4 Cfr. Col i , 24. Cfr. At 5, 41. Gv 3, 16. 298 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale la condizione di servo ... umilio se stesso facendosi obbediente fino alia morte e alia morte di Croce...». E proprio per ciô è diventato il Signore delle nostre anime : Redentore del mondo. E proprio per ció ci ha rivelato fino alla fine Vamore di Dio per Vuomo : Pamore del Padre. Lo ha rivelato in sé : in sé — obbediente fino alia morte. Lo ha rivelato — assumendo la condizione di servo : di quel Servo di Jahve preannunziato da Isaia : ((Egli si è caricato delle nostre sofferenze / si è addossato i nostri dolori / e noi lo giudicavamo castigato / percosso da Dio e umiliato. / Egli è stato trafitto per i nostri delitti, / schiacciato per le nostre iniquità. / Il castigo che ci dà salvezza si è abbattuto su di l u i ; / per le sue piaghe noi siamo guariti. / Noi tutti eravamo sperduti come un gregge / ognuno di noi seguiva la sua strada; / il Signore fece ricadere su di lui / Piniquità di noi tutti. / Maltrattato, si lasciô umiliare / e non apri la sua bocea; / era come agnello condotto al macello, / come pécora muta di fronte ai suoi tosatori, / e non apri la sua bocea. / ... / Dopo il suo intimo tormento vedrà la luce / e si sazierà delia sua conoscenza ; / il giusto mio servo giustificherà molti, / egli si addosserà la loro iniquità. / Perciô io gli darô in premio le moltitudini... / perché ha consegnato se stesso alia morte / ed è stato annoverato fra gli empi, / mentre egli portava il peccato di molti / e intercedeva per i peccatori ». Egli ha rivelato Pamore del Padre nel suo amore. DalPaltezza delia sua Croce ha il diritto di parlare agli uomini di tutti i tempi «Chi vede me vede il Padre » ! Egli ci ha rivelato mediante la sua Croce e la sua passione il Padre di tutti i figli prodighi. Egli ci ha rivelato mediante la sua morte, che nel mondo c'è P Amore — V Amore: più forte delia morte. E più forte dei peccato. Egli ei ha rivelato Dio, «ricco di misericordia». Egli ha aperto dinanzi a noi la via delia speranza. 5 6 7 8 3. Ed ecco : noi, che al termine del Venerdi Santo romano ci troviamo vicino al Colosseo, presso la Croce dei secoli, desideriamo per mezzo delia tua Croce e delia tua Passione, o Cristo, cridare oggi verso questa Misericordia, che in modo irreversible è entrata nella storia 5 6 7 8 FU 1, 6-8. Is 53, 4-7. 11-12 Cfr. Gv 14, 9. Ef 2, 4. Acta Joannis Pauli Pp. II 299 delPuomo, nel nostro intero mondo umano — e che nonostante le apparenze di debolezza è più forte del male. È la più grande potenza e forza sulla quale possa appoggiarsi Puomo, minacciato da tante parti. Hágios 6 Theós / Hágios ischyrós / Hágios Athánatos, eléison hymás / Sanctus Deus / Sanctus Fortis / Sanctus Immortalis, miserere nobis. / Santo Dio, / Santo Forte, / Santo Immortale : abbi pietà di noi. Abbi pietà: eleison: miserere! La potenza del tuo amore si dimostri ancora una volta più grande dei peccato, che si chiama « il principe di questo mondo )) ! Perché con il tuo Sangue e la tua passione Tu hai redento il mondo ! Amen. 9 II Dominica Paschae in Resurrectione Domini datus, ex externo Basilicae Vaticanae podio.* 1. (( Credo ... in Gesù Cristo ... nostro Signore, il quale f u concepito di Spirito Santo, nacque da Maria Vergine ... ». Ogni domenica ei riuniamo in questo luogo venerando, quando il sole giunge a meta dei suo corso, per professare questa nostra fede. Oggi desideriamo farlo in modo particolarmente solenne, perché Colui che fu concepito di Spirito Santo e nacque da Maria Vergine è risuscitato! il terzo giorno è risuscitato! NelPodierna liturgia S. Pietro dice : - «Voi conoscete ció che è accaduto ... cioè come Dio consacré in Spirito Santo e potenza Gesù di Nazaret». Con questa stessa potenza, Colui che ((fu crocifisso, mori e f u sepolto », il terzo giorno risuscitô ! 1 2. Victimae paschali laudes immolent christiani! Noi glorifichiamo oggi Cristo — Vittima Pasquale — corne Vincitore delia morte. E glorifichiamo oggi quella Potenza che ha riportato vittoria sulla morte ed ha completato il Vangelo delP opera e delle parole di Cristo con la testimonianza definitiva delia Vita ! 9 Gv 12, 31. * Die 19 m. Aprilis a. 1981. At 10, 37-38. 1 300 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale E glorifichiamo oggi lo Spirito Santo, in virtù del quale Egli fu concepito nel seno delia Yergine, con la potenza delia cui unzione Egli passo attraverso la passione, la morte e la discesa agli inferi, e con la cui forza vive!; e « l a morte non ha più potere su di lui». 2 3. Glorifichiamo lo Spirito Santo «che è Signore e dà la vita». In questo anno in cui tutta la Chiesa nella sua universalité ricorda Popera del Concilio Costantinopolitano primo, professiamo la nostra fede nello Spirito Santo che «con il Padre e il Figlio è adorato e glorifícate » ; e glorifichiamo la potenza di questo Spirito «che è Signore e da la vita », potenza manifestata nel modo più pieno nella risurrezione di Cristo. 4. Cristo risorto passera per la porta chiusa dei cenacolo, nel quale si erano riuniti gli apostoli, si fermera in mezzo a loro e dira « Pace a voi!... Ricevete lo Spirito Santo». Con queste parole, con questo alito divino, egli inaugurera il tempo nuovo : tempo delia discesa dello Spirito Santo, tempo delia nascita delia Chiesa. Sarà quello il tempo delia Pentecoste — distante dalla solennità ödierna cinquanta giorni — eppure già iscritto, in tutta la sua pienezza, nelPodierna Festività pasquale e radicato in essa. Quest'anno aspetteremo con un fervore particolare la Pentecoste, la aspetterà tutta la Chiesa e in modo speciale la aspetteranno coloro che, mediante la successione episcopale, portano Peredità degli Apostoli. Ci prepareremo ad essa da oggi, dal giorno in cui il Signore Risorto ha detto agli Apostoli: ((.Pace a voi... Ricevete lo Spirito Santo ». 5. Alla Chiesa e al mondo invio un férvido e cordiale augurio di pace, delia pace pasquale, delia pace vera e duratura. Rivolgo questi auguri a tutti coloro che vivono nell'ansietà, nella tensione, nella minaccia — agli uomini e ai popoli —, in particolare a coloro che di questa pace hanno più bisogno : « Pace a voi » ! 6. Mors et vita duello conftixere mirando. Vincano i pensieri di pace. E vinea il rispetto delia vita. La Pasqua porta con sé il messaggio delia vita liberata dalla morte, 2 Rm 6, 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 301 delia vita salvata dalla morte. Vincano i pensieri e i programmi di tutela delia vita umana contro la morte, e non le illusioni di chi vede un progresso delPuomo nel diritto di infliggere la morte alia vita che è stata concepita. 7. (( Credo in Gesù Cristo unico Figlio di Dio, nostro Signore, il quale fu concepito di Spirito Santo, nacque da Maria Vergine». Oggi a questa Vergine-Madre del Risorto cantiamo : Regina caeli laetare! Regina caeli laetare, quia quem meruisti portare resurrexit sicut dixit, Alleluia. Ricordiamo il Concilio Costantinopolitano I, dal quale ei separano 1600 anni ; ricordiamo anche, dopo 1550 anni, il Concilio efesino per venerare lo Spirito Santo nella sua opera più grande : Plncarnazione dei Verbo Eterno. Il ricordo di quest'ultimo anniversario è un nuovo motivo di gioia pasquale per la Chiesa insieme con Maria: Regina caeli laetare. 8. Che i nostri cuori siano aperti al messaggio dello Spirito Santo «che è Signore e dà la vita», contenuto nella Risurrezione di Cristo, cosi come ad esso fu aperto il cuore di Maria : il cuore delia Regina dei cieli. Ed ora questi auguri di gioia pasquale — dei « gaudium paschale » — siano espressi dalle parole che pronuncerô in diverse lingue. Giungano esse a tutti. Annuncino a tutti la Potenza del Signore. Proclamino a tutti la verità delia speranza ! Vota sua et omina Summus Pontifex pronuntiavit lingua Itálica, Gallica, Anglica, Germanica, Hispanica, Lusitana, Graeca, Albaniensi, Dacoromana, Hungarica, Cecha, Slovachiensi, Croata, Slovena, Serba, Serba-Lusatia, Bulgarica, Bielorussica, Russica, ücraina, Lituana, Lettonica, Nederlandica, Suetica, Finnica, Hibernia, Romancia, Melitensi, Georgiana, Hebraica, Armeniaca, Arabica, Aethiopica, Svailica, Hindustanensi, Sinensi, laponica, Coreana, Vietnamiensi, Indonesiana, Philippina-tagalog, Polonica, Latina. 302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTIUS GRATULATORIUS VENERABILI FRATRI NOSTRO AGNELLO S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI ROSSI SACRAE CONGREGATIONIS PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PRAEFECTO. Dulce Nobis est aliorum Episcoporum, qui Nobiscum Christifidelibus inserviunt, labores, difficultates, fructus ministerii, gaudia agnoscere, et cum iis haec omnia fraterna caritate communicare. Hinc, Venerabilis Frater Noster, cum accepimus te proximo mense Aprili quintum et vicesimum annum esse sollemniter celebraturum, ex quo es Episcopus ordinatus, has Litteras curavimus tibi mittendas, quibus tecum gauderemus tuque causam haberes, cur vehementiore laetitia efferreris. Te namque laetari fas est, quo modo Apostoli antecessores nostri, et ii qui eorum exempli memores, eorundem doctrinam et opera in hominum societate repetunt. Tu quoque partes egisti eodem apostolico cum animo, quo ductus plurima es aggressus ut Christum notum faceres et in suorum cordibus confirmares. Haec quidem in dioecesi Barrensi de Pirahy, cuius exiguum regimen nequit cum operibus comparari, tam multa etenim haec fuerunt, tamque pro animarum utilitate salubria; haec in Rivi Nigri archidioecesi, ubi ad brevissimum tempus commoratus, significasti tamen quae dotes tuae essent et quae pastoralis sapientia, tametsi simul studio quaestionum Concilii Vaticani II et aliis muneribus distinebaris ; haec in archidioecesi S. Pauli in Brasilia, in qua praesertim tibi cordi fuerunt quaedam maximi momenti ad Universitatem studiorum Catholicam eius urbis, ad Seminarium Centrale, ad doctrinam et actionem pastoralem sacerdotum, iuvenum in primis, pertinentia. Demum a Decessore Nostro Paulo VI v. m. S.R.E. Cardinalis creatus ac deinde praepositus Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione cotidie ostendis ad officium, quo fungens, et experientiam gubernandi tulisse et eum Christi amorem, qui consulta suggerit et illuminat, unde istud Sacrum Dicasterium id perficere nititur, quod nomen eius postulat. Ut quaedam tangamus, missionalia itinera fecisti Missionibus visendis, Episcopis et viris ecclesiasticis conveniendis, quo melius condicionibus missionalibus cognitis aptiores pastorales normas proponeres, in multaque alia incumbis, id potissimum spectans, ut missionalis apostolatus provehatur. Cetera longum est enumerare. At satis est hinc colligere omni cum contentione te conatum esse propositum explere in tuo episcopali insigni inscriptum : (( Oportet illum regnare ». Acta Ioannis Pauli Pp. II 303 Haec omnia sunt thesaurus tuus, de quo tibi gratulamur quemque tu pro christiana prudentia, fac in dies augeas, dona interim et beneficia a Domino accepta tibi repraesentans intima memoria, corde grato pioque. Nos vero tibi hoc caelitus adprecamur et quasi conciliamus Apostolica Benedictione, cum iis omnibus participanda, qui te in episcopali Iubilaeo celebrando circumstabunt. Datum Romae, apud S. Petrum, die x x x mensis Martii, anno M C M L X X X i , Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II 304 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ITINERA APOSTOLICA EX HABITIS DUM S U M M U S PONTIFEX IN EXTREMUM ORIENTEM PERAGRAT DELECTAE ALLOCUTIONES. Manilae, in templo sanctuario Beatae Mariae Virginis a Perpetuo Succursu, ad Religiosas habita.* Dearly beloved Sisters, I bless the providence of God that has brought me back to Manila, back to this Sanctuary of Our Lady of Perpetual Help, where I once celebrated Mass. I bless the providence of God that has brought me to you, and you to me. It always brings me happiness to be with Sisters during my apostolic journeys, but today there is the special joy of knowing that your country is one of those where vocations to the consecrated life are flourishing, and that this generous response to grace is itself a gift of God to you. 1. And as I thank the Lord for the many people whom he has called to the religious life, I wish to express to you my esteem and affection in Christ Jesus, and I wish to offer you my encouragement. In the first place, I would like to help you preserve and increase in your hearts the reverence and love for your sublime vocation. I pray that every day you will répond to that vocation more generously, so that you will grow steadily in the likeness of Christ your Ideal and your Teacher : for your religious consecration is essentially an act of love for Jesus Christ. 2. The more intensely you live this love and unite yourselves more closely to Jesus, the greater witness you will bear to the Gospel. It has often been noted that there is a close connection between the fervor of the religious life of a country and the condition of the Church in that country : fervent religious life means a living and apostolic Church ; where that fervor grows cold, the vitality of the local Church is reduced. If, by a mischance, tepidity and mediocrity were to set in, they would soon be reflected among the Christian people. On the other hand, throughout the history of the Church, when she has been assailed by crises, it has always been the religious life that has given the signal for a reawakening and a renewed fidelity to the Gospel. * Die 17 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 305 And your own responsibility in this regard is increased by the fact of the special situation prevailing in the Philippines. Yours is a land profoundly marked by Catholicism, in an immense part of the world that needs the witness of a fervent and vital Church, so that the Gospel may be more widely known and embraced. 3. You have perfectly understood this, and all your activity shows that your generous consecration to the love of God makes you particularly capable of loving all your brothers and sisters, ready to spend yourselves for them with no thought of self and without reserve. I know how hard you work for children, for the sick and the aged, for families, for the poor and for the many refugees Avho have come to this region. I know that you share in catechetical work, and I assure you that this work is deeply appreciated by the Bishops. You are truly witnesses to Christ's love, and your Pastors are thankful for your own loving presence and activity among those whom the Savior loves with a special love. In the name of Jesus and in the name of his Church I thank you all. At the same time I would assure you that the transformation of the world and the building up of Christ's Kingdom of justice and peace can be effected only by grace and the power of God's love in us. Only love can trasform hearts, and without love there can be no adequate reform of structures in society. The only violence that leads to the building up of the Kingdom of Christ is the sacrifice and service that are born of love. 4. I also express my gratitude to those of you who live the cloistered and contemplative life, so open to the presence of the living God, in the midst of a world that is so often confused and is groping to find the light. You are so deeply needed. And through your daily life of prayer and sacrifice, united with the oblation of Christ, you powerfully aid your Sisters in the active apostolate. You are, moreover, of great assistance to the whole Church and its visible Head in the mission of proclaiming Christ, and I tell you that I count very much upon your collaboration and your supplications to the Lord. 5. The mission of Religious is thus a very important one. And in order to help you to respond to it ever more perfectly, I would like to mention three points of fundamental importance. First, there is your task of being witnesses. By reason of your baptism, you must be a sign and instrument of union with God and of the 21 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 306 salvation of the world. It is life in the Spirit that must come first, through listening to the word, through interior prayer, through the faithful accomplishment of the task given to you, through the gift of yourselves in service, and through the humility of repentance. Through your religious consecration, you are a visible testimony to the w orld of the deep mystery of Christ, for you represent him "in contemplation on the mountain, or proclaiming the kingdom of God to the multitudes, or healing the sick and maimed and converting sinners to a good life, or blessing children and doing good to all people, always in obedience to the will of the Father who sent him". Through your particular vocation, lived out in an Order or Congregation approved by the Church, you are a special sign of sanctification and apostolic work that gives you a specific role in the Church, a role with its own distinctive character. Always remain faithful to that vocation, in spite of temptations. Find your joy in preserving your interior identity and in being outwardly recognized for what you are. The second point that I wish to mention is prayer. It is vital that everyone should appreciate the need for prayer and should actually pray, but Religious, as people called to be specialists in prayer, must seek God and love him above all things; in all circumstances, they must strive to live a life hidden with Christ in God, a life from which love of neighbor springs and becomes a pressing need. You must therefore, through Christ and with Christ and in Christ, intensify your personal and communal familiarity with the principal source of apostolic and charitable activity, and in this way you will be sharing intimately in the mission which takes its origin from the Father. As I said in my message to the Plenary Meeting of the Sacred Congregation for Religious and Secular Institutes, "your first duty is to be with Christ. A constant danger for those engaged in apostolic work is to become so engrossed in work for the Lord as to forget the Lord of the work". And so, in the taxing routine of your apostolic tasks, always make sure that you devote periods of each day to personal and community prayer. These times of prayer must be carefully guarded and suitably prolonged, and you must not hesitate to supplement them by periods of more intense recollection and prayer, at times especially set aside for this purpose. You must always ensure that the natural center of your communities 1 T 2 1 2 Cf. Mutuae Relationes, 4b. Lumen Gentium, 46. Acta Ioannis Pauli Pp. II 307 is the Eucharist : you will accomplish this by your fervent daily participation in the Mass, and by community prayer in an oratory where the Eucharistie presence of Christ expresses and realizes what must be the principal mission of every religious family. The third point that I wish to mention is loving docility to the Church's Magisterium, which is an obvious consequence of the special ecclesial position which is yours. As you know, religious life has no meaning except in the Church and in faithfulness to her directives. "It would be a serious mistake to make the two realities—religious life and ecclesial structures—independent one of the other, or to oppose one to the other as if they could subsist as two distinct entities, one charismatic, the other institutional. Both elements, namely, the spiritual gifts and the ecclesial structures, form one, even though complex, reality". So I exhort you to be always ready to embrace the teaching of the Church, and, in fidelity to your charism, to collaborate in the pastoral activity of your local dioceses, under the direction of your Bishops united to Peter and in union with Christ. Your adherence to the word of God as it is proclaimed by the Church will be the measure of your effectiveness in communicating the truth and the freedom of Christ. The same Holy Spirit who makes us attentive to "the signs of the times" has endowed Christ's Church with the apostolic and pastoral charism of Magisterium, so that she may effectively transmit Christ's vivifying and liberating word of truth. Let us always remember the words of Jesus : "You will learn the truth and the truth will make you free". 3 4 5 6. It is so appropriate that our meeting takes place today in this Sanctuary dedicated to Mary, Mother of Perpetual Help, the title which reminds us that we are in constant need of her protection. As the Council teaches, the Mother of God is the Christian's model in faith, love and perfect union with Christ ; and in a special way she is the Mother and model of those who live the consecrated life. You show your devotion to Mary by celebrating her feasts, by daily prayer in her honor and especially the Rosary, and by imitating her life. May that devotion grow stronger every day. Your consecrated 6 3 4 5 6 Cf. Evangelica Testificatio, Mutuae Relationes, 34. Jn 8:31. Cf. Lumen Gentium, 63. 48. 308 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale life should mirror Mary's life : the "yes" which she uttered at the Annunciation was nothing but a confirmation of her previous attitude, and the point of departure for a journey in the Lord's company that lasted all her life. In this way, Mary reminds Religious of the need to respond ever more generously to the Lord's plans for them. Each one will give this response in the first place by her openness to the Holy Spirit, by her continual conversion to Christ, by her chastity, poverty and obedience, in short by the unending discovery of her vocation and mission in the Church. And this constitutes that "continued formation" that for a number of years has been put forward as being so necessary. 7. The consecrated love of your religious life is lived in the context of an ecclesially approved Institute and for this reason has a community element. It concerns all Religious, whatever their place in their comunities. Each Institute has responsibility for the formation of its members according to its proper charism and in fidelity to the Magisterium of the Church. In this regard the union among sisters, devotion to others, interest in the world's problems, and the wholesome organization of daily life will sustain and foster the efforts of all concerned. 8. I would like to extend an earnest invitation to you to intensify your apostolic collaboration at the service of Christian families. This is in harmony with the conclusions reached by the recent Synod of Bishops. The links between families and the religious life are both profound and vital ; the Christian family is the normal source of vocations to the religious life. Religious life will help families to become ever more Christian and to witness ever more clearly to the love of Christ, by assisting them in the Christian education of their children, in caring for the sick and in meeting the problems of life. 9. By your contact with families and through the example of holiness that you give in all your apostolates, you are able to be instruments of God's grace in regard to religious vocations. Indeed, you have been given this role to play : through prayer and your joyful lives of consecration to the Lord you are called to make the religious vocation in the Church something attractive to young girls and young women today. They must be able to perceive clearly—being convinced by the witness you give—that your lives are permeated with a personal love for your spouse Jesus Christ, a love that also embraces him in the whole of humanity. Acta Ioannis Pauli Pp. II 309 In my first Encyclical I mentioned that we "cannot live without love". We remain incomprehensible to ourselves if we do not experience it and make it our own. And it is when we do bear witness to a joyful and sacrificial love that Our way of life becomes credible and the call of Christ, humanly speaking, becomes attractive and worth following. To be able to show the young that consecrated love for Jesus can itself fulfill the deepest aspirations of the human person is a great mission of faith, and, dear Sisters, it is yours. Finally, I thank you once again for your help in making this pilgrimage possible through your prayers and your ready aid. I entrust all your intentions to Our Lady of Perpetual Help, and I ask her to assist you to live your vocation ever more generously, for the coming of the Kingdom of her beloved Son, our Lord Jesus Christ. For in the words of Saint Peter : "Without having seen him, you love him ; though you do not now see him, you believe in him and rejoice with unutterable and exalted joy". Beloved Sisters : Praised be Jesus Christ ! 7 8 * * * Manilae, in cathedrali templo, ad Religiosos habita.* Dearly beloved in Christ, 1. Four hundred years ago this year, Bishop Domingo de Salazar arrived in Manila. He had been sent by Pope Gregory XIII to be the first Bishop of this newly created Diocese, and he had come to continue here in your country the work of evangelization and to build upon the achievements of the missionaries who had preceded him. As I celebrate the Eucharist today in the Cathedral of Manila I feel a spiritual closeness to Bishop de Salazar and to Pope Gregory. The same love for the Gospel and for the Filipino people which inspired them has in turn prompted me, the present Bishop of Rome, to come to your beloved land to proclaim the message of Christ and to strengthen you in the faith. This is a moment of great joy for me as I celebrate the Eucharist with you in the Cathedral of Manila, as we unite our 7 8 Of. Redemptor Hominis, 10. 1 Pt 1:8. * Die 17 m. Februarii a. 1981. Acta 310 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale hearts and voices in proclaiming the greatness of God and in giving praise and glory to the Father, and to the Son and to the Holy Spirit. We do this, recalling the great efforts at renewal made by this local Church in Manila during the year 1979, and asking God to bring to fruition the good work begun in the Archdiocesan Synod. During these days it will be my special honor to beatify Lorenzo Ruiz, one of your own countrymen, the father of a family and a layman of courageous faith. Among all the events by which you have commemorated the fourth centenary of the Church in Manila, the beatification of Lorenzo Ruiz and his fifteen martyr companions holds a principal place. May it also be an encouragement for all of you—Bishops, priests, religious and laity—to strive after the holiness that is found in Christ Jesus. 2. At this time I wish to address a special message to the men religious—both priests and brothers—who are present here, and through them to all the men religious of the Philippines. May I begin, my brothers, by expressing my gratitude to the Lord for your presence in the Church and for your collaboration in the Church's mission of proclaiming the Gospel of our Lord Jesus Christ. In the passage from Saint John which we have just heard, we are reminded of the essence of religious life. "You did not choose me, but I chose you and appointed you that you should go and bear fruit". Through the initiative of the Savior and your own free response, Christ has become the purpose of your life and the center of all your thoughts. It is because of Christ that you made your profession of the evangelical counsels ; and it is Christ who will sustain you in faithfulness to himself and in loving service to his Church. Religious consecration is essentially an act of love: Christ's love for you and in return your love for him and for all his brethren. This mystery is proclaimed today in the Gospel, when Jesus says to his disciples : "As the Father has loved me, so I have loved you ; abide in my love". Christ wants you to abide in him, to be nourished by him daily in the celebration of the Eucharist and to surrender your lives to him through prayer and self-denial. Trusting in his word and confident of his mercy, you respond to Christ's love. You choose to follow him more closely in chastity, poverty and obedience; and you want to 1 2 1 2 J n 15:16. Jn 15:9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 311 share more completely in the life and holiness of the Church. You want to love all those whom Christ loves as brothers and sisters. 3. The world today needs to see your love for Christ. It needs the public witness of religious life. As Paul VI once said : "Modern man listens more willingly to witnesses than to teachers, and if he does listen to teachers, it is because they are witnesses". If the non-believers of this world are to come to believe in Christ, they need your faithful witness—a witness which springs from your complete trust in the bountiful mercy of the Father and your persevering hope in the power of the Cross and Eesurrection. And so the ideals, values and convictions which underlie your commitment to Christ must be translated into the language of daily life. In the midst of the people of God, in the local ecclesial community, your public witness is part of your contribution to the mission of the Church. As Saint Paul says, "You are a letter from Christ... written not with ink but with the Spirit of the living God, not on tablets of stone but on tablets of human hearts". 3 4 As religious brothers and priests you are engaged in a great variety of apostolic activities: proclaiming the word of God, administering the sacraments, teaching, catechizing, caring for the sick, assisting the poor and orphans, exercising charity, serving by prayer and sacrifice, building up the local communities to reflect the Gospel and embody the Kingdom of God. As you carry out these works of service with steadfast perseverance, remember the advice of Saint Paul : "Whatever you do, work at it with your whole being, do it for the Lord rather than for men". All these apostolic activities retain their importance today. They continue to be vital dimensions of evangelization, bearing prophetic witness to God's love and contributing to full human advancement. I am sure that the community in general, as well as the ecclesial community, will be grateful to the religious for helping the Church to maintain her commitment to these diverse expressions of her pastoral activity. At the same time, you rightly seek additional ways of bearing witness to Christ and serving his people. The Church must indeed be 5 3 4 5 AAS 66 (1974), 568. 2 Cor 3:3. Col 3:23. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 312 attentive to the needs of the men and women of our time. She cannot be indifferent to the problems which they face or to the injustices which they suffer. As you seek new ways of furthering the Gospel and of promoting human values, I offer you my encouragement and the assurance of my prayers. At the same time I ask you to observe this guideline : that each apostolic endeavor should be in harmony with the teaching of the Church, with the apostolic purposes of your individual Institutes and with the original charism of your founders. May I also remind you of my words at Puebla : "You are priests and religious ; you are not social or political leaders or officials of a temporal power ... Let us not be under the illusion that we are serving the Gospel if we 'dilute' our charism through an exaggerated interest in the wide field of temporal problems". It is important for people to see you as "servants of Christ and stewards of the mysteries of God". 6 7 Faithfulness to Christ in religious life requires a threefold fidelity: fidelity to the Gospel, fidelity to the Church, fidelity to the particular charism of your Institutes. First of all, you must be faithful to the Gospel. We are reminded of this by the Second Vatican Council, which taught : "the fundamental norm of religious life is the following of Christ as it is presented to us in the Gospel". For this reason you make it your first priority to listen to the word of God, ponder it in your heart and seek to put it into practice. May you find time every day to meditate on God's word, being confident in its power to enlighten your minds and to bring to life within you the spirit of the Beatitudes. Secondly, your religious consecration, in addition to strengthening your commitment to Christ, also binds you inseparably to the life and holiness of his Spouse, the Church. And it is in the local ecclesial community that this is given concrete expression. This is the reason why it is so important for you to work in close collaboration with the clergy and laity of the local Church, and to accept willingly the authority and ministry of the local Bishop as the focus of its unity. In this connection I would like to underline two relevant expressions of this commitment to the local Church. The first is the relationship of religious priests with the diocesan clergy. Religious priests should 8 6 7 8 AAS 71 (1979), p. 193. 1 Cor 4:1. Perfectae Caritatis, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 313 be happy to take part in the apostolate of the local Church, in a loyal and disinterested way, with the diocesan priests, whose tasks they are called to share, not by way of exception, but on a regular basis. The second is the relationship with the National Conference of Bishops. In the spirit of the Document Mutuae Relationes, religious superiors should seek, accept, and cultivate a frank and filial dialogue with the Pastors, whom the Holy Spirit has placed to govern the Church of God. In this sense it cannot be stressed too much how important are the relations between the National Conference of Bishops, whose task it is to work out and establish pastoral plans for the country, and the Associations of Major Religious Superiors, which assume the task of promoting the religious life, taking care that it should remain faithful to its deepest roots and to the charism that characterizes it. As religious you are in a position to make a special contribution to the promotion of the unity of the Church. Your experience of community life, common prayer and corporate apostolic service prepares you for this task. May you dedicate yourselves to the great cause of unity with renewed vigor, seeking, in a spirit of openness and respect, to break down barriers of division and to encourage the progress of harmony and mutual collaboration. Finally, may you always be faithful to the particular charism of your individual Institutes. To illustrate this point I wish to acknowledge two events of great significance to the Church in the Philippines occurring this year : first the three hundredth anniversary of the Christian Brothers of de la Salle. The instruction of young people in the Christian faith and in the other subjects remains as indispensable for the mission of Christ as at the time when this Congregation was founded. And the Church in the Philippines has been greatly blessed through their consecrated lives and dedicated service. The second event is the celebration of the four hundredth anniversary of the presence of the Society of Jesus in the Philippines. Through their missionary efforts, through their work in schools and parishes and through the spirituality of Saint Ignatius, the priests and brothers of the Society of Jesus have made a great contribution to the Philippines and throughout the world. Similarly, all the religious families represented here today, each in a distinctive way, contribute to the life and holiness of the Church. An indication of the effectiveness of your contributions has been, and continues to be, your faithfulness to the spirit of your founders, to Acta Apostolicae 314 Sedis - Commentarium Officiale their evangelical intentions and to the example of their sanctity. May this faithfulness to your respective charisms always be seen as part of your fidelity to Christ. 6. In closing, may I say once again that your life of consecration and your partnership in the Gospel fill me with joy in my role as Pastor of the universal Church. I have come here to this Cathedral to celebrate with you and the entire ecclesial community the holiness of Christ's Church and the marvels of grace that have been accomplished in this Archdiocese during the past four centuries of evangelization. It is my prayer that the commemoration of this anniversary will be an added incentive for you to make your specific contribution as religious to the life of this local Church and to the life of the Church throughout the whole country. I pray that zealous religious will continue, as in the past four centuries, to serve the People of God faithfully by word and deed. And by your own generous and joyful example may young men be encouraged to carry on the traditions in this new era of grace. May the Virgin Mary, Mother and model of all religious, assist you by her prayers. May she be your constant guide on the journey of faith to the heavenly Father, and may she help you to attain your highest goal : oneness in love with our Lord Jesus Christ. «- * # Manilae, ad Exc.mum Virum Ferdinandum Marcos, Rei publicae Philippinae Praesidem, nec non ad eiusdem rei publicae cives habita.* Mr. President, 1. It gives me great joy to be in the Philippines, and your kind invitation to come to Malacafiang honors me greatly. I take this opportunity to express to you my sincere gratitude for everything you have done to make this visit come about, as well as for your generous collaboration in making available to me the many services and facilities that enable me to travel to different parts of the country and to meet as many people as possible on these beautiful islands. I look upon my stay among the Filipino people as a unique opportunity for learning more about the achievements and aspirations of this blessed nation, * Die 17 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 315 for bringing personally a fraternal greeting to the nations of Asia, and for offering support and encouragement to the local Churches of this continent. The enthusiastic welcome which your people have accorded me during this first day of my visit evokes from me the full measure of my pastoral love and concern for the people of the Philippines. Once again, I thank you and, through you, all your fellow-citizens. Maraming salamat po Î (Thank you very much, Sir !) Dear People of the Philippines, 2. In my desire to know personally the peoples of Asia, I wanted my first papal visit to be to the Philippines. I come here retracing the steps of Paul VI, whose memorable visit to this land is still recalled, I am sure, with love and gratitude, and whose inspiring presence still lives on in the hearts and the minds of the Filipino people. I come here because it is my heart's desire to celebrate with my brothers and sisters the common faith that unites the Catholic population of this land with the See of Peter in Rome. At the same time I mention with satisfaction and pleasure the friendly relations between the Philippines and the Holy See. These relations are indeed a worthy expression of the special affection of your people for the Bishop of Rome. The Philippine nation is deserving of particular honor since, from the beginning of its Christianization, from the moment that Magellan planted the Cross in Cebu four hundred and sixty years ago, on April 15, 1521, all through the centuries, its people have remained true to the Christian faith. In an achievement that remains unparalleled in history, the message of Christ took root in the hearts of the people within a very brief span of time, and the Church was thus strongly implanted in this nation of seven thousand islands and numerous tribal and ethnic communities. The rich geographical and human diversity, the various cultural traditions, and the people's spirit of joy and sharing, together with the fruits of the missionary efforts, have successfully blended and have shaped, through periods which were sometimes not devoid of shadows and weaknesses, a clear national identity that is unmistakably Filipino and truly Christian. The attachment to the Catholic faith has been tested under succeeding regimes of colonial control and foreign occupation, but fidelity to the faith and to the Church remained unshaken and grew even stronger and more mature. 316 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 3. Due homage must he paid to this achievement of the Filipino people, but what you are also creates an obligation and it confers upon the nation a specific mission. A country that has kept the Catholic faith strong and vibrant through the vicissitudes of its history, the sole nation in Asia that is approximately ninety percent Christian, assumes by this very fact the obligation not only to preserve its Christian heritage but to bear witness to the values of its Christian culture before the whole world. Although small in size of land and population compared to some of its neighbors, the Philippine nation has undoubtedly a special role in the concert of nations, in order to consolidate peace and international understanding, and more particularly in maintaining stability in South East Asia, where it has a vital task. 4. The Filipino people will always draw the strength and inspiration that they need to carry out this task from their noble heritage—a heritage not only of Christian faith but also of the rich human and cultural values that are their own. Every man and woman, whatever his or her status or role, must strive in all earnestness to preserve, to deepen and to consolidate these values—these priceless gifts—against the many factors which seriously threaten them today. Preserve, through your lucid and deliberate efforts, your sense of the divine, your prayerfulness and your deeply religious consciousness. Preserve and reinforce your respect for the role of women in the home, in education and in other challenges of life in society. Keep and strengthen your reverence for the aged, the disabled and the sick. Above all maintain your great esteem for the family. Preserve the indissolubility of the marriage bond. Keep inviolate the right to life of the unborn child and uphold firmly the exalted dignity of motherhood. Proclaim vigorously the right of parents to be free from economic, social and political coercion, as they endeavor to follow the dictates of an upright conscience in determining the size of their family in accordance with the will of God. Establish firmly the serious responsibility of parents to raise their children in accordance with their human dignity. Defend the children from corrupting influences and uphold the structures of family life. A nation goes the way that the family goes, and when the integrity and stability of family life is imperiled, so will be the stability of the nation and the tasks it must assume before the judgment of history. Acta Ioannis Pauli Pp. II 317 5. The challenge that faces each nation, and more particularly a Christian nation, is a challenge to its own internal life. I am sure that the leaders and the people of the Philippines fully realize their responsibility to construct an exemplary society and that they are willing to work together to achieve this end in a spirit of mutual respect and civic responsibility. It is the joint effort of all the citizens that builds a truly sovereign nation, w here not only the legitimate material interests of the citizens are promoted and protected, but also their spiritual aspirations and their culture. Even in exceptional situations that may at times arise, one can never justify any violation of the fundamental dignity of the human person or of the basic rights that safeguard this dignity. Legitimate concern for the security of a nation, as demanded by the common good, could lead to the temptation of subjugating to the State the human being and his or her dignity and rights. Any apparent conflict between the exigencies of security and of the citizens' basic rights must be resolved according to the fundamental principle—upheld always by the Church—that social organization exists only for the service of man and for the protection of his dignity, and that it cannot claim to serve the common good when human rights are not safeguarded. People will have faith in the safeguarding of their security and the promotion of their well-being only to the extent that they feel truly involved, and supported in their very humanity. T 6. It is my hope and prayer that all the Filipino people and their leaders will never cease to honor their commitment to a development that is fully human and that overcomes situations and structures of inequality, injustice and poverty in the name of the sacredness of humanity. I pray that everyone will work together with generosity and courage, without hatred, class struggle or fratricidal strife, resisting all temptations to materialistic or violent ideologies. The moral resources of the Philippines are dynamic, and they are strong enough to withstand the pressures that are exercised from the outside to force this nation to adopt models of development that are alien to its culture and sensitivities. Recent initiatives that are worthy of praise augur well for the future, since they manifest confidence in the capacity of the people to assume their rightful share of responsibility in building a society that strives for peace and justice and protects all human rights. 318 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Mr. President, dear friends, 7. The presence of so many representatives of the constituted bodies of national and local government, of the judiciary and the military honors me greatly, and I wish to express to them the great esteem in which the Church holds those that are invested with responsibility for the common good and the service of their fellowmen. How exalted is the mission of those to whom the people have entrusted the leadership of the nation, and in whom they place their trust to see enacted those reforms and policies that aim at bringing about a truly human society, where all men, women and children receive what is due to them to live in dignity, where especially the poor and the underprivileged are made the priority concern of all. Those that are entrusted with the tasks of government do honor to Christianity when they uphold their credibility by placing the interests of the community above any other consideration, and by regarding themselves first and foremost as servants of the common good. 8. In closing these brief remarks, I wish to praise the special qualities of the Filipino people, steeped in a solid Christian tradition of faith and love for neighbor. Throughout your history, you have heeded the appeal of the Gospel, the invitation to goodness, to honesty, to respect for the human person, and to unselfish service. Your commitment to the ideals of peace, justice and fraternal love holds the promise that the future of this land will match its past history. But the challenge is great and it faces each individual of this land. No one is exempt from personal responsibility. Everybody's contribution is important. Now that we are approaching the end of this second millennium, you must be ready to continue on the road that faith in Christ and his message of love have charted for you. May God's grace sustain you. May the Blessed Virgin Mary, invoked under innumerable titles and honored in shrines and institutions all over the land, remain forever the loving and caring Mother of the Filipino people. And may her Son, Jesus Christ, the loving and merciful Saviour of mankind, give you the great gift of his peace—now and forever. Mabuhay ang Pilipinas! (Long live the Philippines!) * * * Acta Ioannis Pauli Pp. Il 319 Manilae, ad sacros Praesules habita.* Dear Brothers in our Lord Jesus Christ, 1. Since my arrival on Philippine soil, I have already had the occasion to state that my first and principal reason for coming here is the Beatification of Lorenzo Ruiz, whose martyrdom shows forth the holiness of the Church. At the same time I consider my pastoral visit a pilgrimage to the living shrine of the people of God in this land. And today, in you, the Bishops, I greet every ecclesial community that makes up the Church in the Philippines. My thoughts go likewise to the past generations who have received and passed on the Catholic faith. In the name of the universal Church I express praise and thanksgiving to God for this great gift that your people have received and preserved. I give thanks also for the special vocation that has been given to the Church in the Philippines. In coming to you it is my desire to fulfill my pastoral service to the faithful in your land and to all of you, their Bishops. And so we gather together to re-present the scene of the Acts of the Apostles where Peter and the Eleven assemble to speak about Jesus and to reflect on the power of his Spirit. Just being with you is enough to draw strength and power from the One who is in our midst. And on my part I wish, in fidelity to Christ, to confirm you in the faith that you hold and proclaim. My coming is linked to the conviction that the word of God is powerful and, when faithfully preached, is light and strength for our people. It is in truth the foundation of their faith. That is why we never cease to communicate to them the conviction of Saint Paul : "Your faith rests not on the wisdom of men but on the power of God". As pastors of God's people we have the role of announcing "God's design in its entirety". Through the full proclamation of Christ and his Gospel a gentle but invincible force is unleashed in the world. In this regard let me share with you two testimonies of particular interest for you as Bishops in the Philippines. The first is that of Paul VI. It was the great testimony that he 1 2 * Die 17 m. Februarii a. 1981. 1 Cor 2:5. Acts 20:27. 1 2 Acta 320 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gave ten years ago in Quezon Circle. Speaking about Cbrist he said : "I feel the need to proclaim him, I cannot keep silent. 'Woe to me if I do not preach the Gospel'. I am sent by him, by Christ himself, to do this, I am an apostle, I am a witness ... I must bear witness to his name : Jesus is the Christ, the Son of the living God. He reveals the invisible God, he is the firstborn of all creation, the foundation of everything created. He is the Teacher of mankind, and its Redeemer ... Jesus Christ is our constant preaching ; it is his name that we proclaim to the ends of the earth and throughout all ages" (November 29, 1970). This was his mission ten years ago, and some of you were present then, together with the late Cardinal Santos and with the other Bishops of that time. And I am convinced that, sometime in the future, yet another Successor of Peter will gather with your successors in this same proclamation of the faith. The second testimony that I wish to recall with you is likewise a very special one. Certainly a number of you were present to hear John Paul I speak the following words to the Philippine Bishops gathered in Rome for their ad limina visit : "On our part we hope to sustain you, support you, and encourage you in the great mission of the episcopate : to proclaim Jesus Christ and to evangelize his people ... A great challenge of our day is the full evangelization of all those who have been baptized. In this, the Bishops of the Church have a prime responsibility. Our message must be a clear proclamation of salvation in Jesus Christ" (September 28, 1978). It was a memorable testimony for its contents and for the circumstances in which it was given. It was the last public act of John Paul I ; it was the last hour of his public ministry. It was his legacy—and it was for you. And I wish to perpetuate his testimony and to make it my own today. 3 4 5 6 3. This proclamation of Jesus Christ and salvation in his name is the basis for all pastoral service. It is the content of all evangelization and catechesis. And it is a credit to you that you accomplish it in union with the Successor of Peter and with the whole Church. It must always be so. Your unity with the universal Church is the authentication of all your pastoral initiatives and the guarantee of their su3 4 5 6 1 Cor 9:16. Cf. Mt 16:16. Cf. Rom 10:18. Cf. Rom 9:5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 321 pernatural effectiveness. This unity was indeed the concern that motivated Saint Paul to take counsel so that the course he was pursuing and had pursued "would not prove useless". I thank God today for your Catholic unity and the strength it gives you. 7 4. Fortified by the word of Christ and strengthened in the unity of his Church, you are well able to pursue effectively your pastoral ministry in imitation of Jesus the Good Shepherd. The suggestion that Saint Paul received in his consultation I would repeat today: "The only stipulation was that we should be mindful of the poor—the one thing that I was making every effort to do". And may this be the special mark of your ministry too : concern for the poor, for those who are materially or spiritually in need. Hence your pastoral love will embrace those in want, those afflicted, those in sin. And let us remember that the greatest good we can give them is the word of God. This does not mean that we do not assist them in their physical needs, but it does mean that they need something more, and that we have something more to give : the Gospel of Jesus Christ. With great pastoral insight and evangelical love, John Paul I also expressed this thought succinctly on that day he died : "From the days of the Gospel, and in imitation of the Lord, who 'went about doing good', the Church is irrevocably committed to contributing to the relief of physical misery and need. But her pastoral charity would be incomplete if she did not point out even 'higher needs'. In the Philippines Paul VI did precisely this. At a moment when he chose to speak about the poor, about justice and peace, about human rights, about economic and social liberation—at a moment when he also effectively committed the Church to the alleviation of misery—he did not and could not remain silent about 'higher good', the fullness of life in the Kingdom of heaven". 8 9 5. Another aspect of your ministry is the fraternal interest that you have for your brother priests. They need to be convinced of your love ; they need your example of holiness and they have to see you as their spiritual leaders, as heralds of the Gospel, so that they too can concentrate all their energies on their proper priestly role in the building up 7 8 9 Gal 2:2. Gal 2:10. Acts 10:38. 22 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 322 ot Christ's Kingdom of justice and peace. In this regard it is important that the laity be given the full responsibility that is specifically theirs. Through their activity in the temporal order they have a special task to fulfill, in order to bring about the consecration of the world to God. It is a lofty task, and they need their Bishops and priests to support them through spiritual leadership. At the same time it has to be apparent in the Body of Christ, where there is a diversity of functions, that the laity are worthy of trust, that they can accomplish what the Lord has assigned specifically to them. This will also make it possible for the clergy to pay full heed to the apostolic injunction to concentrate on "prayer and the ministry of the word". The Spirit of God continues to confirm these priorities of the priestly ministry for each generation in the Church. 10 6. In reflecting on the Church in the Philippines, the missionary aspect emerges in various ways. There is first of all your glorious missionary beginning, in which your ancestors embraced the message of salvation that was proclaimed to them. To reflect on this is to praise God in your history, in the generosity of the missionaries that continues into the present. To reflect on your missionary past is to be challenged to go forward with the same zeal. In order to understand your missionary destiny, it is enough to listen to the Prophet Isaiah who urges you : "Look to the rock from which you were hewn". There are indeed many places where the name of Jesus is not yet known and where his Gospel is yet to be proclaimed among you. It will be your zeal and that of your priests, together with the commitment of the whole ecclesial community, that will devise means to pursue initial evangelization and subsequent catechesis in the face of a harvest that is immense. At the same time you will hear other nations, especially your neighbors in Asia, calling to you: "Come over... and help us". There is no doubt about it : the Philippines have a special missionary vocation to proclaim the Good News, to carry the light of Christ to the nations. It must be accomplished with personal sacrifice, and in spite of limited resources, but God will not be wanting with his grace and he will 11 12 10 11 12 Acts 6:4. Is 51:1. Acts 16:9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 323 supply your needs. Paul VI confirmed this missionary vocation of yours during his visit here, and repeatedly thereafter. From many points of view, dear Brothers, you are truly called to be a missionary Church. 7. As you endeavor to fulfill your pastoral charge, I know that you will recall the words with which the Gospel records the calling of the Apostles : "And he appointed Twelve to be with him and to be sent out to preach". The two aspects of the apostolic vocation may seem mutually exclusive, but it is not so. Jesus wants us both to stay with him and to go out to preach. We are meant to be his companions and his friends, as well as his tireless apostles. In a word, we are called to holiness. There can be no successful episcopal ministry without holiness of life, because our ministry is modeled on that of the chief Pastor and the Bishop of our souls, Jesus Christ. My dear Brothers, in our intimate friendship with Jesus Christ we shall find strength for fraternal love, the power to touch hearts and to proclaim a convincing message. In the love of Jesus we shall discover the way to build community in Christ and to serve our people, giving them the word of God. By sharing in the holiness of Jesus we shall exercise an authentic prophetic role: announcing holiness and courageously practising it as an example to be followed in the ecclesial community. To be faithful to the tradition that is ours, let us remember the Apostle Peter exhorting us : "Be examples to the flock". 13 14 15 8. To these important aspects of our pastoral ministry that I have mentioned—God's word, unity and holiness—I would add a final word of fraternal exhortation, and it is this : let us trust fully in the merits of our Lord Jesus Christ; let us trust in his power to renew, by the action of his Spirit, the face of the earth. Our mission and our destiny, linked with that of our people, are in the hands of God, who has given all power of redemption and sanctification to Jesus Christ. And it is Christ who tells us today that we are strong in him and sustained by his promise: "I am with you always until the end of the world". 16 13 14 15 16 Mk 3:14. Cf. 1 Pt 5:4; 2:25. 1 Pt 5:3. Mt 28:20. 324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale And finally, as Bishops we feel ourselves enveloped by the gentle and maternal love of Mary, Mother of Jesus and Queen of the Apostles. I am confident that by her intercession she will assist the Church in the Philippines—Jesus Christ the salvation of Asia and the eternal light of the world. 9. The joy of this meeting is increased by the presence of the other Asian Bishops—all of you united in this common mission of proclaiming Jesus Christ. We are rightly gratified by the awareness that exists in the Church today—thanks to the action of God's Spirit in our times—of the need to bring the Gospel to bear upon all cultures, to make it incarnate in the lives of all peoples, to present the Christian message in a way that is ever more effective. The goal is a noble one, a delicate one ; it is a goal to which the Church is firmly committed. Indeed, on the opening day of the Second Vatican Council, John XXIII announced that the Council's principal aim was to ensure "that the sacred deposit of Christian doctrine should be more effectively guarded and taught" (October 11, 1962). In all your efforts, my brother Bishops, to pursue this aim throughout the postconciliar period, be assured of the support of the universal Church, which embraces every nation under heaven and yet proclaims the same Christ to every people and to every generation. Be mindful above all of the sovereign action of the Holy Spirit, who alone can stir up the new creation. For this reason Paul VI could declare that "techniques of evangelization are good, but even the most advanced ones could not replace the gentle action of the Spirit... It must be said that the Holy Spirit is the principal agent of evangelization : it is he who impels each individual to proclaim the Gospel and it is he who in the depths of consciences causes the word of salvation to be accepted and understood". 17 It is to the Holy Spirit that we turn humbly to ask that our mission as evangelizers be fruitful for the Kingdom of God and for the glory of the name of Jesus : Veni Sancte Spiritus! Veni Sancte Spiritus! 11 Evangelii Nuntiandi, 75. Acta Ioannis Pauli Pp. II 325 Manilae, ad homines liberales artes exercentes nec non ad Christianae doctrinae institutores habita.* Dear professional people, my dear friends in Christ, 1. It is a joy for me to be able to greet the representatives of various professions from different parts of the Philippines : lawyers, doctors, nurses, engineers, educators and members of other professions as well. Many of you are in positions of leadership or community service in the world, or lay leaders in the Church—you are people who have had the benefit of education and training. Permit me to go immediately to the heart of my message. It is this : Jesus Christ needs you for the building up of his Kingdom on earth. And the Church needs your special gifts, individually and collectively, to fulfill her mission of communicating Christ. Moreover, millions of your fellowmen and women count on your services in order to live worthy lives in accordance with their human and Christian dignity. You can see then that this meeting emphasizes the Church's great interest in you, and her desire to consult, to listen to and to bring together all those who play a responsible part in the different fields of culture, and who exercise this responsibility in a Christian spirit of service. As representatives of professions that require greater educational attainment, and as creators and spreaders of culture, you share the Church's life and mission in a specific way. This present meeting also emphasizes the need to go beyond an individualistic way of life. It is up to you to create ever more effective forms of association and collaboration between Catholics belonging to the professions in general and within each profession in particular, so that you can reflect upon your responsibilities as Christians in the light of faith and the Church's social teaching. 3. You are people who have reached your present positions as a result of hard and serious efforts, both personal and collective. Personal efforts, in the sense that the studies which you undertook in order to obtain your professional qualifications certainly demanded of you sacrifice, self-discipline and intellectual rigor. It is only after you have reached the goal that you can properly appreciate the path that has led to it. One only reaps the fruits of what was well sown in the first * Die 18 m. Februarii a. 1981. 326 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale place. But you are also the result of a great effort on the collective level. For your families and your nation have had to invest great material and spiritual resources in order to train and perfect ever more numerous builders of society, with a solid intellectual and technical education. 4. You have a twofold calling. In the first place, you have to meet your personal needs and those of your families, through the exercise of your professions. In this you have sometimes experienced difficulties and frustrations and perhaps even discouragement. And yet you must not give up, knowing as you do that you are also called upon to malee your contribution to the service of the common good. When things are going well, never shut yourselves off from society for the sake of making money, gaining power or acquiring more knowledge; do not retreat into a position of privilege. May you put your talents to good use by serving ever more generously the needs and aspirations of all your brothers and sisters in the Philippines. I am thinking in particular of that great number of people who, as a result of different circumstances—injustice, poverty, the need to make a bare living, the lack of cultural stimulus—have been unable to attain the levels of university training and education that you have enjoyed. Thus there is a close link between your demanding professional activities and the hard toil of the factory worker, the life of the worker on the land, the self-denial of the housewife in her home. This is why your sensitivity to human and Christian values will be the source of a creative energy that will help you to place your skills and your activity really and effectively at the service of your people, in response to their needs. The complete development of the people of your country, and the satisfaction of their spiritual and material needs, call for much effort on your part ; health-care for everyone ; the defense of the sacred nature of human life and its promotion; the aflirmation of the role of law in social and political relations if true order and real freedom are to be ensured ; the building of worthy housing, properly adapted to every family and every individual; the education of youth by teaching directed towards the search for truth and its affirmation ; the balanced and fruitful management of natural resources in order to ensure that everyone has a fair share of their benefits : all these are matters that concern you directly. Acta Ioannis Pauli Pp. II 327 It is often the case that the great percentage of the lay people who are zealously endeavoring as organized groups to permeate temporal affairs with the spirit of the Gospel and to build genuine Christian communities come mostly from non-professional groups. Thus an unfortunate impression is created that the leader/professional groups are not deeply interested in religious activities. In a country where the vast majority of people look up to the leaders and are easily encouraged by example, this apostolate of witness and example has great effectiveness and should be increasingly adopted. I sincerely hope that you can offer more and more of your talent and time in the service of the Church, in the lay apostolate of building up an authentic Christian community. Those, for example, who are recognized leaders in the field of health can do much to promote the Catholic principles regarding the intrinsic value of life in all its stages. Similarly, in the other professions, true Christian leadership is most effective. 5. May your efforts in this direction always be sustained by inflexible integrity of conduct, in the midst of the professional problems that you meet. But even more, may they be inspired by a desire to help those who are most in need, so that your service will be ruled by the criteria of justice and truth, of freedom and integrity, and be crowned with love. Remember always that as Christians you are called to live in accordance with the principles that you have learned from Christ and his Church. You are called to live upright lives consistent with your Gospel principles. 6. Everyone is aware that the disciplines that you exercise call for constant renewal, in order that you may keep up with the rapid pace of new discoveries. Your capacity to adapt yourselves and to keep abreast of these developments will depend on your constant study of the basic principles underlying these disciplines. And may your Catholic faith also be constantly renewed; may it grow deeper and develop, through the radical dynamism of constant conversion to Christ, a conversion animated by a life lived according to the Gospel and in harmony with the Magisterium, nourished by a life of personal piety based upon prayer and the reception of the sacraments. May the testimony of your faith shine brightly in your professional lives, as well as in your personal and family lives. 7. You are aware of the present-day risks involved in shutting oneself up within the narrow limits of a "specialization". Such specializations 328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale can narrow one's horizons, fragment one's personal life and obscure the rich nature of life in general. It is very clear that professional specialization must be considered within the wider setting of what is called general culture. It is in this context that I urge you to take as your fundamental points of reference the religious and ethical values that are the powerful promoters of culture by shedding their light on man's different problems and deepest aspirations and by transforming his whole life and all his knowledge. Your professional experience will thus gain in depth, perspective and fruitfulness. As Catholics with greater educational attainment and as representatives of the professions, you are called upon to show how knowledge and professional work blend with the wealth and resources of the culture of the people of the Philippines. That culture is rooted in the Christian tradition, and is therefore imbued with liberating and life-giving wisdom concerning the being and dignity of the human person, concerning the meaning of his life, his death and his final destiny. I greet you once more, and in your persons I greet your families and all the representatives of the professions in this great country. May God grant you his abundant blessings! 8. And now I would like to address myself to another group among you, those men and women so very dear to the Church and to your Pope—the catechists. Thank you, my dear catechists, for the gift of your presence. Thank you for permitting me to tell you, and through you, all the other catechists of the country who are not here with us, how much you are needed. The world needs you because it needs catechesis. For the most precious gift that the Church can offer the modern world—confused and restless as it is—is to form Christians sure about essentials and humbly joyful in their faith. Catechesis does this, and it does this through you. The Church needs you. She needs you in order to be able to accomplish her absolutely fundamental task of forming Christ in the hearts of people, of putting people in intimate communion with Christ. In catechesis, it is Christ, the Word Incarnate and the Son of God, who is taught, and everything else that is taught is with reference to him. How noble and important then is your service! But it is difficult as well as noble, delicate as well as important. Catechesis is not just 1 1 Cf. Gatecnesi Tradendae, 6. Acta Ioannis Pauli Pp. II 329 a. matter of transmitting ideas. It involves above all communicating Christ and his life-giving message and helping people to give their response of faith and love. What do you need, my dear catechists, in order to elicit the proper response to Christ's message of life? You need to be faithful to Christ, to his Church and to man. You must be faithful first of all to Christ, to his truth, to his mandate; otherwise there would be distortion, betrayal. As catechists you are, after all, echoes of Christ. The Church too should be the object of your consistent faithfulness. For catechesis, which is growth in faith and the maturing of the Christian life, is a work that Christ wills to accomplish in his Church. An authentic catechist must necessarily be an ecclesial catechist. Finally, you must be faithful to man, for the Lord's word and message is intended for every human person. Not an abstract, imaginary person, but the individual who lives in time, with his or her difficulties, problems and hopes. It is to this person that the Gospel must be proclaimed, so that through it he or she may receive from the Holy Spirit the light and strength to come to full Christian maturity. To a large extent, the effectiveness of catechesis will depend on its capacity to give meaning, Christian meaning, to everything that constitutes man's life in this world. Beloved catechists, I have spoken to you with deep affection. I would like to stay with you longer, but I must meet your other brothers and sisters as well. Before leaving, however, I assure you of my confidence, give you my love and assure you of the peace of Christ. May the Blessed Virgin Mary, Mother and Model of all catechists, guide you in your great mission to communicate Christ. May she give joy to you and your families and protect the Philippines forever. 2 * * * Manilae, in aedibus publicae Universitatis, ad studiosam iuventam habita.* Mga giliw Jcong Jcabataan ng Maynila at ng buong Filipinas: tanggapin ninyo ang alcing taos pusong pagbati at pagmamahal! (Dear young people of Manila and of the Philippines: accept my heartfelt greetings and affection!) 1. There is no hiding the joy I feel at this longed-for meeting with you, my dear friends. "Friendship" is a word that we all like. But 2 Of. Catechesi Tradendae, 6. * Die 18 m. Februarii a. 1981. Acta 330 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale the reality it points to is far more beautiful. Friendship indicates sincere love, a two-way love that wishes everything good for the other person—a love that brings about union and happiness. It is no secret that the Pope loves young people like you, and that he feels immensely happy in your company. It is only right that it should be so. He is the Vicar of Christ and must therefore follow Christ's example. The Gospel records the intensity with which Jesus offered his friendship to each one of his disciples. It also notes the special affection that he had for the young. It was on the basis of this friendship that Jesus set before his youngfriends the mission that was assigned to them. Like Jesus I would like to speak to you of your own special vocation. The Second Vatican Council pointed out that Catholic universities should prepare their students to be "truly outstanding in learning, ready to undertake responsible duties in society, and witnesses in the world to their faith". I would add, for my part, that, if you are to be in a position tomorrow to fulfill your threefold mission as fully mature adults, servants of society and representatives of the Gospel, you must today live to the full your vocation as young people, as university students, and as real Catholics. 1 2 3 2. First and foremost, be genuine young people. What is it to be young? To be young means possessing within oneself an incessant newness of spirit, nourishing a continual quest for good, and persevering in reaching a goal. Being genuinely young in this sense is the way to prepare for your future, which is to fulfill your vocation as fully mature adults. Never try to ignore then the irresistible force that is driving you toward the future. The Church is not frightened at the intensity of your feelings. It is a sign of vitality. It indicates pent-up energy, which of itself is neither good nor bad, but can be used for good causes or for bad. It is like rain water that accumulates on the mountains after days and days of raining. When whatever holds it bursts, it unleashes forces capable of wiping whole towns off the map, overwhelming their inhabitants in a sea of tears and blood. But, if properly channelled, dry fields are irrigated, producing the necessary food and the needed energy. In your 1 2 3 Cf. Jn 15:15. Cf. Mk 10:21. Gravissimum Educationis, 10. Acta Ioannis Pauli "Pp. II 331 case it is not only food or material things that are involved; it is the destiny of your country, the future of your generation and the security of children yet unborn. It is without any doubt an exciting but crucial challenge for you, my dear young people. And I am positive that you can meet this challenge, that you are willing to assume this responsibility. Above all that you are ready to prepare yourselves now, today. You will agree with me that it is worth your while to accept self-discipline, which not only indicates strength of character on your part but also offers valuable service to others. The effort involved is one that fits in perfectly with your lives as young people in the field of sports. Even as far back as the time of Saint Paul, Christian mortification was spoken of in these terms. The young athlete who is prepared to undergo hard training in order to improve his sporting performance should be generous about the self-discipline required for his fully human training. As young people, you look to the future. You are not stagnantly fixed in the present. You must therefore decide in what direction you want to go, and then keep an eye on the compass. Young people do not like mediocre ideals. They prefer to launch out into the deep. It is your right—or rather, it is your duty, to aim high. Your aspirations must be sublime ; your ideals must be high. Dear young people, strive to build a character that is strong, rich and consistent, one that is free and responsible, sensitive to genuine values, a character that accepts the superiority of "being" over "having", one that perseveres in challenges and shuns escapism, facile compromise and heartless self-centered calculation. In going forward along the path of truth, sincerity and authenticity, you have an ideal model. The model for you is Christ: Christ in his humanity, Christ the man. Notice that he is not only your goal: he is also the ivay that leads you where you are going. And on the way he acts as a shepherd; he even goes so far to give himself as food for your journey. If you agree to model your youth on Christ, you will find the whole process summed up in a single word in Luke's Gospel. The word is that Jesus "grew". "Jesus grew in wisdom and in stature, and in favor with God and man". This is not just a statement of what happened in history. This is also an invitation to you. Christ's word "follow me" 4 5 4 Lk 2:52. 5 Mt 4:19. Acta 332 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale should also strike a special chord in your hearts. Accepting Christ's call is a sure way of responding to your vocation to be a fully mature adult, and this is the fundamental aspiration of every worthy young person. "The direction that society will take tomorrow depends mainly on the minds and hearts of today's university students". This wise observation by Pope Pius XII is an invitation to you to be aware of the privilege and the responsibility that so many of you here today have as young people in an institute of higher learning. The university offers you a whole array of excellent means for completing your formation. You must not however think of yourselves alone. You are called to help build up human society. As university students you have at your disposal abundant means that you must learn to know and appreciate fully. The structure of a university is very much a community structure. The word "university" itself originally meant a society of professors and students. The university rests on the columns of society. It offers its members intense community experience. It strives to be a training ground for future experts who will take up key positions in the human family. The Second Vatican Council was well aware that young people in a university "are conscious of their importance in the life of society and are anxious to play their part in it all the sooner". Your desire is laudable ; your youthful impatience very understandable. But you must prepare yourselves carefully now for your noble service in the future; because the effectiveness of your service will be in direct proportion to the resources of truth that are yours. A university student must therefore have a permanent program for capturing truth. It is no easy task. It demands study and perseverance ; it calls for generosity and self-sacrifice. The assimilation of truth is conditioned by the surrounding culture. First you must personally make a critical examination and try to form an organic synthesis. Only in this way will a university student be in a position to contribute the expert, committed and creative service that society expects of him or her. Needless to say, the conquest of truth must be carried out with complete respect for different viewpoints and in open dialogue with 6 7 6 7 Gravissimum Educationis, Gaudium et Spes, 7. note 33. Acta Ioannis Pauli Pp. II 333 others : a dialogue that in every field reaches particular intensity in a university. Finding myself here in this illustrious University of Santo Tomas, which has given us such cordial and generous hospitality, I must make at least a brief reference to a particular aspect of the dialogue between the Church and the world : I mean the fact that it enables us "to see more clearly how faith and reason converge on the one truth, following in the footsteps of the doctors of the Church, especially Saint Thomas Aquinas". 8 4. Thirdly, I would have you note that the Catholic faith that you profess fits in perfectly with your two other characteristics of being young and of being university students. The catholicity of the Church has within it—for her divine Founder willed it so—an intrinsic dynamism that is in perfect accord with the enthusiasm of youth. The very words "catholicity" and "university" sound almost synonymous. Neither the Church nor the university admit boundaries. In the vertical dimension there is a difference, in that the Church is not content with a merely hypothetical openness to transcendence : she professes that such openness is a fact. For a young university student, being a Catholic is not just something extra. It involves values that are original and specific; it gives an incomparable power for building a better world and for proclaiming the Kingdom of God. As young Catholic university students, you are called to work in harmony with students of different religions and ideologies, in a common effort to advance truth, to serve man and to honor God. You are called to sincere ecumenical collaboration with all those who are your brothers and sisters in Christ. But at the same time you are called to make a specifically Catholic contribution at the university level to the evangelization of culture. As Catholics you must confess Christ openly and without embarrassment in the university environment that is yours. In this way you are also contributing to maintaining the Catholic character of your University in its institutional commitment to the Gospel of Christ as proclaimed by the Catholic Church. Being dedicated to the further evangelization of your culture in depth, you are able, as Catholics, to bring new elements for an open and enriching dialogue. Hence as young Catholic university students you have a special testi8 Gravissimum Educationis, 10. 334 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mony to give. Not to give it would be to deprive humanity of an expert and necessary contribution—one that can be made only by someone who is proud to be in the ranks of Christ's followers.. Dear young people, the mission that Christ gives you is a universal one, but at the same time it is to be realized in a unique way by each one of you. The particular way the mission is carried out depends on the missionaries, on you ! It is up to you to discover all the right ways to fulfill the Lord's mission in your world of young university students. Christ counts on your support. He needs you to spread the Good News of his love and the Gospel of eternal salvation. How providential it is that our meeting of friendship should conclude on the theme of evangelization in a country with a great mission for Christ ! This is a challenge for everyone. Each of you is called to take up the torch and proclaim the truth of Christ. You can do it ! You can do it with your youthful enthusiasm and with the confidence—the assurance—displayed by the first Apostles when the Church was young. You can do it, provided you do it together, and provided you do it with Christ and his Church ! 5. I conclude with a loving and grateful remembrance of the Virgin Mary. She is our Mother, an intimate, discreet and loving Mother. Although her affection is for all, it is a fact that the young have special need of her care, particularly today. She is our Teacher, because she is our Mother. Students have a wonderful lesson to learn from her attitude of profound reverence before the unfathomable mystery of God, and from her search for truth through contemplation and prayer. She is Queen of the Apostles : of all the apostles, both those of the Church's beginning and those in present-day history. Her presence is as discreet and effective today as it was at Cana of Galilee. May she be with you always. May she intercede for you with her divine Son, as she did then in order to prevent a shadow falling on the happiness of the bride and groom, who were young people just like yourselves—children of hers just like you, each and every one of you. And in the name of her Son, our Lord Jesus Christ, who is forever the friend of the youth of the world, I leave you with this heritage of yours, which is faith, hope and love. Acta ioannis Pauli Pp i IT 335 Ad incolas vici urbis Manilae Tondo vulgo nuncupati habita.* Mga ginigiliw kong kapatid kay Kristo (My dear brothers and sisters in Christ), 1. Kay tindi ng ligaya na aking nadarama sa mga sandaling ito! (What intense happiness I feel at this very moment!) I have looked forward to this visit, because I wanted to tell you that you are the Pope's beloved friends, to whom he wishes to bring the message of love that Jesus entrusted to his Church. My visit to you as the successor of the Apostle Peter is a visit of love. It cannot be anything else, because I see in you Christ himself and to him I have pledged my love. In telling Peter that he was to be the shepherd of the flock, Jesus asked him three times, with ever greater insistence : "Simon, son of John, do you love me?". And Saint Peter professed his love for Christ. I too profess my love for Christ, and in coming to you I simply want to give testimony to that love. I simply want to repeat to you the words of Christ who said : "As the Father has loved me, so I have loved you". 1 2 2. I thank the Lord for giving me this opportunity to come to Tondo District and meet the people of Foreshoreland, and in particular the people of the Parish of Our Lady of Peace and Good Voyage. The name Tondo is linked in a special way with the name of my predecessor Paul VI, the first worldwide pilgrim Pope of modern times. When he came here more than ten years ago, he blessed the beginnings of this parish in the middle of an area where human and Christian needs were many and deep. He pleaded for greater respect for the rights of the human person, for the dignity of the children of God; he asked for greater awareness of the plight of the people on the part of civil and Church authorities. I have been told that much has happened since that time, that the various sectors of society have shown greater concern, and especially that the people of Tondo themselves have achieved much by forming their own organizations for spiritual, pastoral, social and economic development. But so much more needs to be done to make Tondo a place of hope for every man, woman and child who calls this place home. * Die 18 m. Februarii a. 1981. Jn 21:15 ff. Jn 15:9. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 336 3. When we think about the many problems that face you daily, when we think about the many people in other areas, in the slums of the big cities and in the neglected rural zones in other parts of the Ehilippines, then we think about Christ. In the faces of the poor I see the face of Christ. In the life of the poor I see reflected the life of Christ. In turn, the poor and those discriminated against identify more easily with Christ, for in him they discover one of their own. Right from the beginning of his life, at the blessed moment of his birth as Son of the Virgin Mary, Jesus was homeless, for there was no place for him in the inn. When his parents took him up to Jerusalem for the first time, to present their offering in the temple, they were numbered among the poor and they offered the gift of the poor. In his childhood he was a refugee, forced to flee the hatred that broke loose in persecution, to leave his own land and live in exile on foreign soil. As a boy, he was able to confound the learned teachers with his wisdom, but he still worked with his hands as a humble carpenter like his foster-father Joseph. After speaking out and explaining the Scriptures in the synagogue at Nazareth, "the carpenter's son" was rejected. Even one of the disciples chosen to follow him asked: "Can anything good come out of Nazareth?". He was also the victim of injustice and torture and was put to death without anyone coming to his defense. Yes, he was the brother of the poor; it was his mission—for he was sent by God the Father and anointed by the Holy Spirit—to proclaim the Gospel to the poor. He praised the poor when he uttered this unsettling challenge to all who want to be his followers : "Blessed are the poor in spirit, for theirs is the kingdom of heaven". 3 4 5 6 7 8 4. Blessed are the poor in spirit! This is the opening statement of the Sermon on the Mount, in which Jesus proclaimed the Beatitudes as the program for all who want to follow him. The Beatitudes were meant not only for the people of his own day but for all generations throughout the ages; they are an invitation to everyone who accepts the name of Christian. This was the message that I held up in Brazil to 3 Lk 2:7. « Of. 5 6 7 8 Mt Jn Lk Mt Lk 2:25. 1:55; cf. 1:46. 4:18. 5:3. Lie 4:29 Acta Ioannis Pauli Pp: II 337 the slum dwellers in the favelas of Rio de Janeiro and to the inhabitants of the muddy peninsula of Salvador da Bahia. This is the message that I present to rich and poor alike, the message that the Church in the Philippines, as elsewhere, must make her own and put into practice. Any Church that wants to be a Church of the poor must heed this challenge, discover its full depth and implement its full truth. Here in Tondo, and in other parts of this land, there are many poor people, and in them I also see the poor in spirit whom Jesus called blessed. The poor in spirit are those that keep their eyes on God, and their hearts open to his divine workings. They accept the gift of life as a gift from on high, and value it because it comes from God. With gratitude towards the Creator and mercy towards their fellow human beings, they are ready to share what they have with those in greater need. They love their families and children and share their homes and tables with the hungry child and the homeless youth. The poor in spirit grow rich in human qualities; they are close to God, ready to listen to his voice and to sing his praises. 5. Being poor in spirit does not mean being unconcerned with the problems that beset the community, and nobody has a keener sense of justice than the poor people who suffer the injustices that circumstances and human selfishness heap upon them. Finding strength in human solidarity, the poor by their very existence indicate the obligation of justice that confronts society and all who have power, whether economic, cultural or political. And so it is the same truth of the first Beatitude that indicates a path that every person must walk. It tells those that live in material poverty that their dignity, their human dignity, must be preserved, that their inviolable human rights must be cherished and protected. It also tells them that they themselves can achieve much if they pool their skills and talents, and especially their determination to be the artisans of their own progress and development. The first Beatitude tells the rich, who enjoy material well-being or who accumulate a disproportionate share of material goods, that man is great not by reason of what he possesses but by what he is—not by what he has but by what he shares with others. Poor in spirit is the rich man who does not close his heart, but faces up to the intolerable situations that perpetuate the poverty and misery of the many who are constantly hungry and deprived of their rightful chances to grow and develop their human potential, who lack decent housing and sufficient 23 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 338 clothing, who suffer illness for want of even basic health care, who grow desperate for want of employment that would enable them to provide, through honest work, for the needs of their families. Poor in spirit indeed is the rich man who does not rest so long as a brother or sister is entrapped in injustice and powerlessness. Poor in spirit is the one who holds political power and remembers that it is given for the common good only, and who never ceases to devise means to organize all sectors of society according to the demands of the dignity and equality that is the birthright of every man, woman and child that God has called into existence. 6. The Church herself, the Church in Asia, in the Philippines and in Tondo, will heed the call of the Beatitudes and be the Church of the poor because she must do what Jesus did and proclaim thé Gospel to the poor. But the preference that the Church shows for the poor and underprivileged does not mean that she directs her concern only to one group or class or category. She preaches the same message to all : that God loves man and sent his Son for the salvation of all, that Jesus Christ is the Savior, "the way, and the truth, and the life". Being the Church of the poor means that she will speak the language of the Beatitudes to all people, to all groups or professions, to all ideologies, to all political and economic systems. She does so, not to serve political interests, nor to acquire power, nor to offer pretexts for violence, but to save man in his humanity and in his supernatural destiny. Defending the human dignity of the poor and their hope for a human future is not a luxury for the Church, nor is it a strategy of opportunism, nor a means for currying favor with the masses. It is her duty because it is God who wishes all human beings to live in accordance with the dignity that he bestowed on them. It is the mission of the Church to travel the path of man "because man—without any exception whatever— has been redeemed by Christ, and because with man—with each man without any exception whatever—Christ is in a way united, even when man is unaware of it". The Church will therefore preach to the poor the whole Gospel ; she will encourage them to be faithful to the divine life which they have received in Baptism, the life which is nourished 9 10 11 9 10 11 Cf. Lk 4:18. Jn 14:6. Redemptor Hominis, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 3$9 in the Eucharist and which is revived and supported through the Sacrament of Reconciliation. For the same reason, I encourage you, the people of Tondo, and all the People of God in the Philippines, to exercise your individual and corporate responsibility for increasing catechetical instruction as you endeavor to implement fully the social teachings of the Church. Be fully convinced of how important it is for every future generation of Filipinos to be aware of the supreme dignity to which they are called, which is eternal life in Christ Jesus. 7. My dear friends of Tondo, be faithful to Christ, and joyfully embrace his Cospel of salvation. Do not be tempted by ideologies that preach only material values or purely temporal ideals, which separate political, social and economic development from the things of the spirit, and in which happiness is sought apart from Christ. The road towards your total liberation is not the way of violence, class struggle or hate ; it is the way of love, brotherhood and peaceful solidarity. I know that you understand me, you the poor of Tondo, for you are blessed and possess the kingdom of heaven. And when I go away, always remember these words of Jesus : "if the Son makes you free, you will be free indeed". Because of Christ I make all your concerns and struggles my own; because of my love in Christ I am with you in your efforts to secure a worthy future for yourselves and your children ; because of Christ's supreme love for you I preach to you an uplifting Gospel of eternal life. I pray for you, for each one of you, for your families, for your children, for the young and the old, for the sick and the suffering. I pray that the strength of Jesus may be in your hearts as you work together to improve your lives, to be good Christians and good citizens. I pray that you will find Jesus in each other and in every fellow human being. And I pray that together you will find him and adore him—the eternal Son of God—in the arms of his Mother, Mary. And may Our Lady of Peace and Good Voyage be a loving Mother to you all ! Mabuhay kayong lahat ! (Long live you all !) 12 12 Jn 8:36. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 340 In sollemnibus Manilae habitis ob decretos Ven. Dei Servis Laurentio Ruiz et Sociis eius beatorum caelitum honores.* Dear brothers and sisters in the Lord, 1. The City of Manila and all the Philippines are filled with joy on this day as they sing a hymn of glory to Jesus Christ. For, according to his Gospel promise, Christ is truly acknowledging, in the presence of his Father in heaven, those faithful martyrs who acknowledged him before men. And because of the nearness of Luneta Park to old Manila "intra muros", the hymn of glory to God which has just been sung by numberless voices is an echo of the Te Deum sung in the Church of Santo Domingo on the evening of December 27, 1637, when the news arrived of the martyrdom at Nagasaki of a group of six Christians. Among them were the head of the mission, Father Antonio González, a Spanish Dominican from León, and Lorenzo Ruiz, a married man with a family, born in Manila "extra muros" : in the suburb of Binondo. These witnesses had also in their turn sung psalms to the Lord of mercy and power, both while they were in prison and during their execution by the gallows and the pit, which lasted three days. The song of these "designated" martyrs—to use a definition made by my predecessor Benedict XIV—was followed in Manila, then as now, by the song of thanksgiving for the martyrs now "consummated" and "glorified". Te martyrum candidatus laudat exercitus: they belonged indeed to a white-robed throng, whose members included those of the white legion of the Order of Preachers. 1 2 2. Our hymn is at same time a hymn of faith that conquers the world. The preaching of this faith enlightens like the sun all who wish to attain the knowledge of truth. Indeed, although there are different languages in the world, the power of the Christian tradition is the same. And so, as Saint Irenaeus explains, the Churches founded in Germany or in Spain believe and teach no differently from the Churches founded in the East or in the central parts of the world. I therefore greet with deep affection in Christ Jesus the European Churches in Italy, France and Spain, and the Asian Churches in 3 4 * Die 18 m. Februarii a. 1981. Of. Mt 10:32. Cf. Positio super Martyrio, Rome 1979, pp. 478-9. 1 Jn 5:4. Cf. Adversus Haereses, Book 1, 10, 1-3; PO 7, 550-554. 1 2 3 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II. 341 Taiwan, Macau, the Philippines and Japan, represented here or at least spiritually united to this ceremony of the beatification of sixteen martyrs who belong to them by birth, apostolic work or martyrdom. 3. The Lord Jesus by his blood truly redeemed his servants, gathered from every race, tongue, people and nation, to make them a royal priesthood for our God. The sixteen blessed martyrs, by the exercise of their priesthood—that of baptism or of Holy Orders—performed the greatest act of worship and love of God by the sacrifice of their blood united with Christ's own Sacrifice of the Cross. In this way they imitated Christ the priest and victim in the most perfect way possible for human creatures. It was at the same time an act of the greatest possible love for their brethren, for whose sake we are all called to sacrifice ourselves, following the example of the Son of God who sacrificed himself for us. 5 6 7 4. This is what Lorenzo Ruiz did. Guided by the Holy Spirit to an unexpected goal after an adventurous journey, he told the court that he was a Christian, and must die for God, and would give his life for him a thousand times. 8 Kahit maging sanglibo man Ang buhay n'yaring katawan Pawa kong ipapapatay, Kung inyong pagpipilitang Si Kristo'y aking talikdan. (Had I many thousands of lives I would offer them all for him. Never shall I apostatize. You may kill me if that is what you want. To die for God—such is my will.) Here we have him summed u p ; here we have a description of his faith and the reason for his death. It was at this moment that this young father of a family professed and brought to completion the Christian catechesis that he had received in the Dominican Friars' school in Binondo : a catechesis that cannot be other than Christ-centered, by reason both of the mystery it contains and the fact that it is Christ who teaches through the lips of his messenger. 9 5 Cf. « Cf. Cf. Cf. Cf. 7 8 9 Rev 5:9-10. 8. Th. II-II, q. 124, a. 3. Jn 3:16. Positio, p. 47. Catechesis Tradendae, 5-6. 342 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale This is the Christian essence of the first Beatus of the Philippine nation, today exalted as a fitting climax to the fourth centenary of the Archdiocese of Manila. Just as the young Church in Jerusalem brought forth its first martyr for Christ in the person of the deacon Stephen, so the young Church in Manila, founded in 1579, brought forth its first martyr in the person of Lorenzo Ruiz, who had served in the parish church of Saint Gabriel in Binondo. The local parish and the family, the domestic church, are indeed the center of faith that is lived, taught and witnessed to. 5. The example of Lorenzo Ruiz, the son of a Chinese father and Tagala mother, reminds us that everyone's life and the whole of one's life must be at Christ's disposal. Christianity means daily giving, in response to the gift of Christ who came into the world so that all might have life and have it to the full. Or, as so aptly expressed in the theme of my visit to this country : To die for the faith is a gift to some; to live the faith is a call for all. I too have come from the city of the martyrs Peter and Paul to this capital city to speak to you about the meaning of our existence, about the value of living and dying for Christ. And that is what I wish to affirm by this act of beatification, desired by myself and by my predecessor Paul VI, and requested by the various local Churches and by the Dominican Order. 10 6. But the attractive figure of the first Filipino martyr would not be fully explained in its historical context without extolling the witness given by fifteen companions, who suffered in 1633, 1634 and 1637. They form the group led by two men : Domingo Ibáñez de Erquicia, the vicar provincial of the Japanese mission and a native of Regii in the Spanish Diocese of San Sebastián; and Jacobo Kyuhei Tomonaga, a native of Kyudetsu in the Diocese of Nagasaki. Both of these belonged to the Dominican Province of the Holy Rosary in the Philippines, established in 1587 for the evangelization of the Far East. The whole group of Lorenzo's companions was composed of nine priests, two professed brothers, two members of the Third Order, and a catechist and a guide-interpreter. Nine were Japanese, four were Spaniards, one a Frenchman, and one an Italian. They had one reason for their evangelical witness: the reason of Saint Paul, baptized by Ananias io carry 10 Of. Jn 10:10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 343 11 the name of Christ to all peoples: "We have come to Japan only to preach faith in God and to teach salvation to little ones and to the innocent and to all the rest of the people". Thus did the martyr Guillaume Courtet sum up their mission before the judges at Nagasaki. 12 7. I shall have the joy of speaking again about these brave apostles in a few days' time, in Nagasaki, near that holy hill called Nishizaka, where they suffered martyrdom. By their place of death they are all J apáñese. That archipelago was the land of their true and definitive birth, the birth that brings the adopted children of God to eternal light. 8. For the moment, as we consider the place where they are being beatified, I would dwell upon the fact that the city of Manila, the island of Luzon and the island of Formosa, which at time came under a single civil goverment, were the wide and providential starting-point of the nine priests who later sailed for Nagasaki. There was a ministry among the Chinese of the suburb of Binondo, among the Japanese colony in Manila, among the peoples of the regions of Bataan, Pangasinán, Cagayán, and, further north, in Formosa. For some of them there was a teaching assignment in the College of Santo Tomas in Manila, which in 1645 became the present Pontifical University, the oldest and the largest Catholic university in the Far East. Four of the new Beati were professors in the College, one was also the Rector, and a fifth had studied there. In the first century of the evangelization of the Far East, begun by the preaching of Saint Francis Xavier, the Philippine Islands had already, in this university institution, a further means of carrying out the mission of evangelization. A fruitful program aimed at imparting theological knowledge and propagating the faith, which still today is enhanced by the cultural heritage of the Philippines and vivified by the Christian spirit, is a fitting instrument for assisting the spread of the Gospel. The harmonious mingling of faith and culture is spoken of by the Filipino poet and national hero José Rizal, in these verses : 13 14 Tal la Educación estrecha alianza Con alma Religión une sincera : 11 12 13 14 Cf. Cf. Cf. Cf. Acts 9:15. Positio, pp. 412-414. Sapientia Christiana: Sapientia Christiana, AAS 71 loc. cit., (1979), p. p. 479. 478. 344 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Por ella Educación renombre alcanza; Y ay ! del ser que ciego desechando De santa Religión sabias doctrinas, De su puro raudal huye nefando. 15 All the more therefore, it is my duty and the object of my apostolic ministry to confirm my brethren in the truth, and to repeat to the missionaries, to the students of theological and human sciences, as well as to all the Catholics of East Asia, the words of Christ : "You shall be my witnesses ... to the ends of the earth". 16 17 9. Let us endeavor to imitate the commitment to faith and the fidelity to commitment of those who, through their difficult missionary task, accepted with joy and steadfastness hard journeys, difficulties of climate, betrayal even by their friends, privations of every kind and terrible tortures. They were so much in love with Christ's Passion that they could cry out, like Miguel de Aozaraza contemplating Christ's wounds : "What beautiful carnations, what bloodred roses shed for love of you, my God !". They asked Mary, as did Giordano Ansalone, to enable them to recover their health, so that they could die only as victims for Christ. I entrust all this to Mary, who, with her rosary, helped our martyrs to imitate and to proclaim her Son; to be intrepid guardians of his word, like the courageous women Magdalena of Nagasaki and Marina of Omura. I entrust the destiny of the Philippines and of all Asia to Mary, Queen of the Rosary, who with the title of "La Naval" is venerated as the guardian of freedom for the Catholic faith. 18 19 10. This is the full meaning of this beatification: to animate all the Christians of the F a r East and to spread the word of the Lord. In a special way I say this to you Filipinos, who form the only predominantly Catholic nation in the eastern part of the continent of Asia. It is an invitation that I also extend to the other Christians of the nearby lands that border the Pacific Ocean like a symbol of the search 20 15 16 17 18 19 20 Cf. Alianza Intima entre la Religión y la Educación, Cf. LJc 22:32. Acts 1:8. Cf. Positio, p. 446. Cf. Positio, p. 298. Cf. 2 Thess 3:1. 19 April 1876. Acta Ioannis- Pauli Pp. II 345 for God described by Saint Catherine of Siena : "A deep sea, in which the further I enter it the more I find ; and the more I find the more I look for you. You are insatiable, for as the soul becomes satiated in your abyss, it is not satiated, because it always remains hungry for you, thirsty for you, desiring to see you by the light of your light". Dearly beloved : amidst the efforts needed for our own Christian lives, and for spreading the light of Christ thoughout Asia and the whole world, let us look today to these zealous martyrs who give us deep assurance and fresh hope when they tell u s : "In all this we are more than conquerors because of him who has loved us". And this is the mystery we celebrate today : the love of Jesus Christ, who is the light of the world. Amen. 21 22 * * * Manilae, ad Sinenses habita.* Dear brothers and sisters in Christ, 1. I find it very significant and important to have the opportunity to say a brief word to Chinese Christians during my pastoral visit to Asia. I greet in a particular way Archbishop Mattew Kia and the other Bishops accompanying him, who have honored me with their presence during my pastoral visit to the Philippines. Most sincerely I thank you for coming as the representatives of the Christians of Overseas Chinese Communities to meet me here in Manila. Some of you have lived for generations in the Philippines or in other Asian countries; others have come here more recently. I know that it is your desire to be fully integrated into the life of the country where you live, and to contribute by your work, as good citizens, to the prosperity of the nation that is now your home. At the same time you wish to remain united in spirit with your relatives and friends in China. You wish to preserve the traditional Chinese moral values and culture that link you to your families' country of origin, the country you will always love dearly and to the progress of which you are willing to offer all the help desired. You are also members of the local church communities. These 21 22 Dialogue, Chapter 167. Bom 8:37. * Die 18 m. Februarii a. 1981. Acta 346 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale strengthen your commitment to Christ, and imbue you with the same Christian spirit that has been, in the past, the hallmark of the Chinese Christian communities in various countries of the world. Famous people in Chinese history have encountered Christ and have become Christians through the contact they had with those fervent and dynamic communities. If you maintain that spirit, if you live inspired by the Christian faith and strengthened by the specifically Chinese moral traditions, you will in a profound way be truly Christian and truly Chinese, and contribute to the richness of the whole Church. Through you who are present here, I now wish to reach out to all who are in China and to greet, with joy and affection, all my brothers and sisters in Christ who live in that vast land. 2. I, John Paul I I , Bishop of Rome and Successor of Peter, greet you in the name of our Lord Jesus Christ, my dear brothers and sisters in China. On my first pastoral visit to Asia I shall meet with the Bishops, clergy, religious and laity of the Church in the Philippines and in Japan, in order to speak to them about the merciful love of God, to proclaim the name of Jesus, "for there is no other name under heaven given by which we must be saved", and to encourage them to witness to the Gospel. Travelling so close to the borders of your country, I also wanted to speak to you, for across the distances that separate us we are all united "in the name of the Lord Jesus". Ever since God's providence in its mysterious ways called me from my native Poland to the See of Peter in Rome, I have ardently desired to express my affection and esteem to all my brothers and sisters of the Church in China, and to praise the Lord for the great things that he has wrought in the hearts of those who profess his name in the cities and villages of your immense land. 1 2 The Spirit of the Lord is at work in all peoples and nations, and to this Spirit I have wanted to bear witness by making it the special goal of my pilgrimage to Asia to honour the Martyrs of Nagasaki. Through them I pay homage to all the men and women in Asia who have offered up their lives for the name of Jesus, giving proof thereby that the Gospel of Christ and his Church are not alien to any people or any nation but that they live in the hearts and in the minds of the people 1 2 Acts 4:12. Col 3:12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 347 of all races and nations around the world. And so, in greeting you, I make my own the words of the Apostle Paul in his letter to the Church in Rome : "First I thank my God through Jesus Christ for all of you and for the way in which your faith is spoken of all over the world ... I am longing to see you either to strengthen you by sharing a spiritual gift with you, or what is better, to find encouragement among you from our common faith". 3 3. Through my humble words, I also want to express my esteem for your great country. Your country is great indeed, not only in terms of geographical extension and population, but especially because of its history, the wealth of its culture, and the moral values that the people have cultivated all through the ages. The Jesuit, Father Matteo Ricci, understood and appreciated Chinese culture fully from the beginning, and his example should serve as an inspiration to many. Others, at times, did not show the same understanding. But whatever difficulties there may have been, they belong to the past, and now it is the future that we have to look to. Your country is indeed devoting all its energies to the future. It wishes to ensure, through scientific and technological development, and through the industrious collaboration of all its people, that its citizens can live in true happiness. I am convinced that every Catholic within your frontiers will fully contribute to the building up of China, since a genuine and faithful Christian is also a genuine and good citizen. A Christian—in any country of the world—is faithful to God, but he also has a deep sense of duty and of love towards his native land and his own people. He respects the things of the spirit and at the same time he consecrates his talents and skills to the common good. A good Chinese Catholic works loyally for the progress of the nation, observes the obligations of filial piety towards parents, family and country. Strengthened by the Gospel message, he will cultivate, like all good Chinese, the "five main virtues" of charity, justice, temperance, prudence and fidelity. 4. The Church seeks to respect the traditions and cultural values of every people, following what Saint Paul said when he entreated the early Christians of Philippi to treasure " whatever is true, whatever is honorable, Whatever is just, whatever is pure, whatever is lovely, 3 Rom 1:8, 11-12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 348 4 whatever is gracious". From earliest times, the Church has learned to express the truth of Christ through the help of ideas and in the culture of various peoples, because the message that she preaches is intended for all peoples and nations. The Christian message is not the exclusive property of any one group or race; it is addressed to everyone and belongs to everyone. There is therefore no opposition or incompatibility in being at the same time truly Christian and authentically Chinese. In proclaiming Jesus Christ as the eternal Son of God and Savior of the world, the Church has no other aim than to be faithful to the mission entrusted to her by her Divine Founder. She has no political or economic goals, she has no worldly mission. She wants to be, in China as in any other country, the herald of the kingdom of God. She desires no privileges, but only that all those who follow Christ may be able to express their faith freely and publicly and to live according to their consciences. Christ came to serve and to bear witness to the truth. In the same spirit the Church will offer her contribution to fostering human brotherhood and the dignity of every human being. She therefore encourages her members to be good Christians and exemplary citizens dedicated to the common good and to the service of their fellowman, and collaborating through their personal efforts to the progress of their country. 5. All this I say to you, dear brothers and sisters, because I feel so near to you. The course of history, shaped by human decisions, has been such that for many years we have not been able to have contact with each other. Very little was known about you, your joys, your hopes, and also your sufferings. Recently however, from various parts of your immense land information about you has reached me. But in those long years you have undoubtedly lived through other experiences which are still unknown, and at times you will have wondered in your consciences what was the right thing for you to do. For those who have never had such experiences it is difficult to appreciate fully such situations. Yet, I want you to know that, all through this period and up to the present day, I, and the universal Church with me, have been with you in thought, in prayer, in genuine brotherly love and in pastoral 4 Phil 4:8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 349 concern. I place my trust in your faith and in the Lord who promised : " Do not be anxious how you are to speak or what you are to say, for what you are to say will be given to you in that hour". If you remain united with the Lord in faith and prayer, he will strengthen and guide you. I also wish to express my deep admiration of the testimonies of heroic faith that many of you have shown and are still showing today. The whole Church is proud of you and feels strengthened through your witness. At the same time she hopes that you in your turn have been strengthened by her continuous prayer and communion in our Lord Jesus Christ. 5 6. What unites us, dear brothers and sisters, is not a bond of physical nature or a political allegiance, but faith in him who is the Son of God and Savior of the world and who has proclaimed the brotherhood of all men. It is he, Jesus Christ, who loves all people irrespective of their race or culture, or their social or political status. We are all brothers and sisters, and at the center of Jesus' message is the call to universal brotherhood. Is it not inspiring to discover that a similar message is aptly expressed in your Chinese saying : " Between the four seas, all men are brothers" f More than at any other time, there is a need for us to proclaim this message all over the world, since injustice and discrimination among peoples and nations still linger on. 7. As I am travelling so near to your great country, let me send you a message that comes from my heart and from our common faith. At this time of grace and change, I say : open your hearts and minds to God, who in his divine providence guides all events and pursues his plan in all that happens. Out of human suffering and even out of weakness and error, the Lord creates new growth. It is my sincere and heartfelt hope that some day soon we shall all be able to join together, praising the Lord and saying : "Behold how good and pleasant it is to dwell in unity as brothers". I entrust you all to Mary, Virgin most faithful, Queen of China. May the peace of Jesus Christ her Son be with you all. May God bless China ! 6 5 6 Mt 10:19. Ps 133:1. 350 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Manilae, ad nationum Legatos habita.* Your Excellencies, Ladies and Gentlemen, 1. I have come to this part of the world to meet the Catholic communities of the Philippines and Japan, and to present to both nations the expression of the profound esteem in which the Church holds them. At the same time I am also very pleased to have the opportunity to be with you this evening, since, as diplomats accredited to the Government of this land, you represent peoples not only in Asia but throughout the whole world. Later in my program, I shall address myself directly to the Asian peoples ; but I cannot let the present occasion pass without expressing here before you the joy I experience in being able, through you, to greet the peoples and the Governments of your nations, many of whom maintain most cordial relations with the Holy See. I wish to reiterate the deep esteem which the Catholic Church has for the noble cultural and religious traditions of all peoples, and to reaffirm her desire to be of service to all in the common pursuit of peace, justice and human advancement. The Church has no political ambitions. When she offers her own specific contribution to the great permanent tasks of mankind—peace, justice, development and every worthy effort aimed at promoting and defending human dignity—she does so because she is convinced that such action is related to her mission. This mission is concerned with the salvation of man : the whole human being, the individual person who fulfills his or her eternal vocation in temporal history, within a complex of communities and societies. When giving attention to individuals' and peoples' needs and aspirations, the Church follows the command of her Founder; she implements the solicitude of Christ for each and every person, especially for the poor and for those who are suffering. Her own contribution to the humanization of society and the world derives from Jesus Christ and his Gospel. Through her social teaching, the Church does not present prefabricated models, nor does she align herself with prevailing and passing practices. Rather, with reference to Jesus Christ she strives to bring about a transformation of hearts and minds so that man can see himself in the full truth of his humanity. * Die 18 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 351 3. The Church's action therefore is not political, or economic, or technical. The Church is not competent in the fields of technology or science, nor does she assert herself through power politics. E er competence, like her mission, is religious and moral in nature; and she must remain within her proper field of competence, lest her action be ineffective or irresponsible. It is the Church's practice therefore to respect the specific area of responsibility of the State, without interfering in the tasks of the politicians and without participating directly in the management of temporal affairs. At the same time the Church encourages her members to assume their full responsibility as citizens of a given nation and to seek together with their fellow human beings the paths and models which can best promote the progress of society. She sees as her specific contribution the strengthening of the spiritual and moral bases of society, and as a service to humanity she assists people in forming their consciences correctly. 4. It is in this sense that I wish my journey through Asia to be a call for peace and for human progress, and an encouragement for all those who are engaged in protecting and promoting the dignity of all human beings. I also hope that my meeting with you this evening will reinforce your own sense of mission in the service of your countries and of the whole human family. For is it not the mission of a diplomat to be a builder of bridges between nations, to be a specialist in dialogue and understanding, to be a defender of the dignity of man, so that the common welfare of all may be promoted? Beyond the fostering of legitimate interests of your own nation, your mission directs you in a special way to the wider concerns of the whole human family, particularly on this Asian continent. Inspired as you are by the noblest ideals of brotherhood, you will, I am sure, share my concern for peace and progress in this area, and you will understand the need to face the deeper causes of the problems that plague nations and peoples. In my recent Encyclical on the Mercy of God I have indicated what I believe to be the " sources of uneasiness". I have cited the fear connected with the prospect of a conflict that, in view of the stockpiling of atomic weapons, could mean the partial self-destruction of humanity. I have drawn attention to what human beings can do to other human beings through the means provided by an ever more sophisticated military technology. But I have also drawn attention to other elements when I wrote : " Man rightly fears falling Acta 352 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale victim to an oppression that will deprive him of his interior freedom, of the possibility of expressing the truth of which he is convinced, of the faith that he professes, of the ability to obey the voice of conscience that tells him the right path to follow. The technical means at the disposal of modern society conceal within themselves not only the possibility of destruction through military conflict, but also the possibility of a peaceful subjugation of individuals, of environments, of entire societies and of nations, that for one reason or another might prove inconvenient for those who possess the necessary means and are ready to use them without scruple". I have mentioned the tragic problem of the many who suffer from hunger and malnutrition and of the increasing state of inequality between individuals and nations whereby " side by side with those who are wealthy and living in plenty there exist those who are living in want, suffering, misery and often actually dying of hunger". 1 2 5. But in that same document, I also stated (and I would like to leave this thought with you for your reflection) : " The experience of the past and of our own time demonstrates that justice alone is not enough, that it can even lead to the negation and destruction of itself, if that deeper power, which is love, is not allowed to shape human life in its various dimensions". Yes, dear friends, my message to you this evening concerns this same power of love. A love that is deeply felt and effectively expressed in concrete actions, individual as well as collective, is indeed the moving force that enables man to be true to himself. Only love can make peoples really responsive to the call of the needy. And may it be this same force—fraternal love—that impels you to ever higher peaks of service and solidarity. Ladies and gentlemen, in the lofty diplomatic mission that is yours be assured of my total support. 3 * * * Manilae, a Summo Pontifice sacris ob pacem fovendam litante habita.* Here in Quezon circle we have listened to the words of the Lord our God as recorded by the Prophet Isaiah : " Peace, peace to the far 1 2 3 No. 11. IUd. No. 12. * Die 19 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 353 1 and to the near, says the Lord; and I will heal them". And looking out today over this vast assembly, I proclaim to all of you, far and near, the peace of the Lord, the peace of Christ! With the Apostle Peter I say : " Peace to all of you who are in Christ" . 2 1. Dearly beloved brothers and sisters here in the Philippines : we are celebrating today the peace of our Lord and Savior Jesus Christ— the peace that was announced by the angels at his birth; the peace that he communicated to all who came into contact with him during his earthly life ; the peace that he gave to his Apostles when he stood among them after his Resurrection, saying : " Peace be with you". We are celebrating the peace that Christ won for us by his Paschal Mystery—by his Passion, death and Resurrection from the dead. We are able to enjoy peace because God sent his own Son into the world to be our Redeemer. 3 2. And the peace that we are celebrating is our redemption from sin, our deliverance from God's anger and from eternal punishment. Without Christ we would have remained, in the words of Saint Paul, "children of wrath". But in truth we have been liberated by Christ; everything is new in our relationship with God. Christ has reconciled us to himself, "making peace by the blood of his cross". We have been called out of the darkness of sin into the Kingdom of God's marvelous light, where we have received mercy and grace and peace from Jesus Christ. 4 5 3. Through God's love we have not only received the gift of human life but we have also become adopted children of God. Through Chris f s great peacemaking act—his Sacrifice on the Cross—we have become his brothers and sisters, and, with him, heirs of eternal life. Because of this new relationship of ours with God in Christ, peace is now possible: peace in our hearts and in our homes, peace in our communities and in our nations, peace throughout the world. Yes, Jesus Christ is the supreme Peacemaker of human history, the 1 2 3 4 5 7s 57:19. 1 Pt 5:14. Jn 19:19. Eph 2:3. Ool 1:20. 24 - A. A. S. 354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Reconciler of human hearts, the Liberator of humanity, the Redeemer of man. " H e is our peace". 6 4. It is God the Father's plan that the peace which his beloved Son Jesus Christ won for us on Calvary should be communicated to every human being, individually and as a member of society. This communication of Christ's peace takes place in the Church through the action of the Holy Spirit working through God's word and the sacraments. By faith and Baptism we take on a relationship with God that makes peace truly possible. We become in fact the children of God and are incorporated into the Body of Christ. We are baptized into Christ's death —his great peacemaking act—so that we may share in his Resurrection and walk in newness of life. Through the Sacrament of Penance Jesus offers us pardon and peace. Precisely because of its importance as the Sacrament of Reconciliation, I stressed in my first Encyclical "man's right to a more personal encounter with the crucified forgiving Christ", and urged the faithful observance of the centuries-old practice of individual confession. Today I present once again the Sacrament of Penance as a gift of Christ's peace and his love, and I ask you all to make every effort to profit from this opportunity of grace. 7 8 And the Eucharist, my dear friends, is the culmination of our sacramental peace, in which we re-present to the Father the gift of reconciliation and peace—the gift of Jesus himself. Jesus, the Prince of Peace, communicates himself and becomes our peace. 5. Dear brothers and sisters : it is indeed important for us to understand how God puts us into contact with Christ and communicates to us the peace of Christ. It is vitally important for parents to transmit to their children an understanding of the faith, and a deep appreciation of sacramental life, so that each generation may be aware of Christ's peace. The success of the Church's mission in this regard depends on you; it is intimately linked with the family's irreplaceable catechetical activity. 6. At the same time Christ invites us and bids us bring his peace to the world. This is the way he wants us to live ; he has spelled it 6 Eph 2:14. 7 Cf. Rom 6:4. Redemptor Hominis, 8 20. Acta Ioannis Pauli Pp. II 355 out for us in the Gospel Beatitudes : "Blessed are the peacemakers, for they shall be called children of God". We are called to pass on the healing that we have experienced, and the reconciliation that we have been given so lavishly. And in the Second Reading today we are told what we must do : "Clothe yourselves with heartfelt mercy, with kindness, humility, meekness and patience. Bear with one another... Forgive as the Lord has forgiven you". Having been forgiven, we are called to forgive. Having been justified by God's grace, we are called to give witness to justice in our lives, for we know full well that peaceful relationships can exist in the world only when the justice of Christ permeates hearts and is expressed in all the structures of society. 9 10 7. But in order to communicate peace in accordance with Christ's words, we must live that peace. In the words of the Apostle Paul, " Christ's peace must reign in your hearts, since as members of the one body you are called to that peace" Yes, dear brothers and sisters, there must be peace in our families, between husbands and wives, between parents and children; peace in our communities; peace in our parishes and local Churches ; peace in society and over the earth : peace in the hearts of the ministers of Christ, in the hearts of the religious and laity, in the hearts of all those who embrace his Gospel of love. 11 8. Only then can our proclamation and communication of peace be effective: peace to the poor and to the rich, peace to the young and to the old, peace to the sick and the suffering, to prisoners and to all who mourn. Peace to those who are crushed by the burden of sin, and to those who stumble beneath the weight of their cross. Peace to all who serve with us in the name of Christ and for the glory of his Father. Peace to all our brothers and sisters in Christ, to all our fellow human beings : the peace of reconciliation, of justice, of freedom from fear, of liberation from oppression and sin, of deliverance from eternal death. The peace of Christ's Kingdom, the peace of hope, the peace of Jesus himself. Dearly beloved, this is indeed the peace that I proclaim to you today—to those far and near : the peace of God's Kingdom, the peace of Christ. 9 10 11 Mt 5:9. Col 3:12ff. Col 3:15. Acta 356 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 9. Peace is yours as a gift from the Lord, as a responsibility and a challenge. Let us listen to Jesus, today and all the days of our lives. He is speaking to our hearts, as he says : " Blessed are the peacemakers, for they shall be called children of God". Amen. Caebuae, ad Presbyteros et sacrorum alumnos habita.* Dear priests and seminarians, I greet you in the Name of Jesus! It is a joy for me to be with you, and through you to greet the priests of all the Philippines, and to bless and encourage the seminarians throughout this nation. 1. " How beatiful upon the mountains are the feet of him who brings glad tidings, announcing peace, bearing good news, announcing salvation, and saying to Zion, 'Your God is King'". These words of the prophet Isaiah readily come to mind when we recall the apostolic zeal of those missionary priests who over four centuries ago began to preach the Gospel of salvation to the people of these islands. It was the mysterious working of God's grace which made their hearts anxious and set their feet in motion until peace and salvation had been announced in this land. Consider the Dominican priest Fray Domingo de Salazar. He left his native Spain to go first to Venezuela, then to Mexico, briefly to Florida, and finally to the Philippines. Here he became the first Bishop in the Philippines—at Manila in 1578; here he preached the Good News not only to the people of these islands but also to his compatriots, in- order to persuade them that the Lord's Gospel means justice and not slavery for the people they had come to colonize. It was Bishop Domingo de Salazar too, who, on his return to Spain, recommended the foundation of the ecclesiastical province of the Philippines. 1 2. You are the heirs of the missionary task begun by Fray Domingo and the early evangelists of these islands : the Augustinian, Franciscan, Jesuit and Dominican priests whose evangelizing feet will forever be called beautiful. In paying homage to those missionaries and to all the * Die 19 m. Februarii a. 1981. Is 52:7. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 357 other missionaries—to those of every generation in the Philippines, including the present generation—I praise the grace of God that sustained them in their zeal for his Kingdom. In God's mysterious design you have been called by Christ to announce his glad tidings here in your own homeland. Together let us reflect upon this priestly task which is yours today, my brother priests, and for which, dear seminarians, you must diligently prepare yourselves. / 3. It is faith in Jesus Christ, who is Lord forever, that is the response which God invites when he sends out his word over the earth. It is faith at the heart of the priest's vocation that animates his ministry and grounds the witness of his life. In his Letter to the Romans, Saint Paul says : " If you confess with your lips that Jesus is Lord, and believe in your heart that God raised him from the dead, you will be saved. Faith in the heart leads to justification, confession on the lips to salvation. But how shall they call on him in whom they have not believed? And how can they believe unless they have heard of him? And how can they hear unless there is someone to preach? Scripture says, 'How beautiful are the feet of those who announce good news !'... Faith, then, comes through hearing, and what is heard is the word of Christ". 2 4. To preach the word of God : this is the work of every generation. The "faith which comes through hearing" is a response invited by God himself, a response which leads people to confess with their lips that Jesus is Lord and to become his disciples. The proclamation of the word and the response of faith set up the initial encounter, the basic community of the Church. And it is for this encounter that the priestly apostle is "sent" to preach : in persona Christi he offers the Sacrifice of the Eucharist, which recapitulates the entire proclamation of the word in which Christ's OAvn invitation to believe and to be built up into the Church is continually heard by his people. As the Vatican Council teaches : " By sacred ordination and by the mission they receive from their bishops, priests are promoted to the service of Christ, the Teacher, the Priest, and the King. They share in his ministry of unceasingly building up the Church on earth into the People of God, the Body of Christ, and the Temple of the Spirit". 3 2 3 Rom 10:9-17. Presbyterorum Ordinis, 1. Acta 358 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4 This Church is missionary by her very nature. All Christians who believe and are made one in Christ share in the missionary task of apostolic service to the world. But "hearing" the call to faith—the word of salvation—must be a constant summons to conversion and renewal within the Church herself, and it is to the Apostles and their successors in the Episcopate, together with their priestly collaborators, that the Lords has entrusted the role of shepherding his missionary people. By God's own plan, the Church cannot exist without those apostolic men " sent" to preach, to be within the Church herself a sacramental sign of the fundamental and perennial call to "believe in our hearts" that Jesus is Lord. 6. Today there are some who ignore or misunderstand this important dimension of the nature of the Church, and suggest that only by diminishing the importance of the priesthood can the laity be given their full place in the Church. Perhaps this is due to an over-reaction to those priests who, through human frailty or spiritual blindness, have not taken to heart the profound lesson Jesus taught when he replied to the request of the mother of James and John : "You know how those who exercise authority among the Gentiles lord it over them ; their great ones make their importance felt. It cannot be like that with you. Anyone who aspires to greatness must serve the rest, and whoever wants to rank first among you must serve the needs of all. Such is the Case with the Son of Man who has come, not to be served by others, but to serve, to give his own life as a ransom for the many". Nevertheless, an attitude which sees opposition or rivalry between the ministerial priesthood and the priesthood of the faithful fails to perceive the design of God in instituting the Sacrament of Holy Orders within his Church. The Second Vatican Council's Constitution on the Church clearly teaches that "though they differ from one another in essence and not only in degree, the common priesthood of the faithful and the ministerial or hierarchical priesthood are nonetheless interrelated. Each of them in its own special way is a participation in the one priesthood of Christ". In the ministerial priesthood of Holy Orders, God has set within his Church a visible sign, by which the 5 6 4 5 6 Of. Ad Gentes, 2. Mt 20:25-8. Lumen Gentium, 10. Acta Ioannis Pauli Pp. IÍ 359 divine dialogue which he has initiated—the word of salvation inviting the response of faith—is sacramentali^-, and therefore efficaciously, represented. Priesthood is therefore a sacrament whose "celebration" affects the entire Church, and the whole Church—laity and clergy alike—must take care that its "celebration" is not diminished through misunderstanding or misplaced zeal for a multiplication of ministries intended as a substitution for the ministerial priesthood. 7. Jesus is Lord ! This proclamation of the word reaches its most perfect moment in the Eucharist: "The other sacraments, as well as every ministry of the Church and every work of the apostolate, are linked with the Holy Eucharist and are directed towards i t . . . Hence the Eucharist shows itself to be the source and summit of all evangelization". The celebration of the Eucharist is the heart of priestly ministry and of Christian life, because it is Christ's own service of self-sacrificing love. Through each Eucharist the Church herself is continually formed anew and given her definitive shape : Christ, through the ministry of his priests, calls all his disciples together, makes them one in his love, and sends them forth to be bearers of the unity and love of the Eucharistie banquet as the pattern and model of all human community and service. 7 8. My brother priests, this missionary Church, this Eucharistie people, depends upon you for the authentic proclamation of the Good News. But if you are to be effective preachers of the word, you must be men of deep faith who are hearers and doers of the word as well. For with Saint Paul we must always say: "It is not ourselves we preach but Christ Jesus as Lord, and ourselves as your servants for Jesus' sake". For this reason we must never cease examining carefully how we live our priestly lives, lest they become a countersign which disfigures the sacramental presence which the Lord intends us to be in and for his Church. 8 9. For this purpose I offer you today three brief reflections on living the priestly life according to the mind and heart of Christ. In the first place, Jesus has called priests to a special intimacy with himself. The very nature of our task requires it. If we are to preach 7 8 Presbyterorum 2 Cor 4:5. Ordinis, 5. Acta 360 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Christ and not ourselves, we must know him intimately in the Scriptures and in prayer. If we are to lead others to the encounter and response of faith, our own faith must itself be a witness. In the Holy Scriptures, God's word is ever before us. Let us therefore make the Scriptures the nourishment of our daily prayer and the subject of our regular theological study. Only in this way can we possess the word of God—and be possessed by the Word—in that intimacy reserved for those to whom Jesus said : "I call you friends". The second consideration I wish to offer you concerns the unity of the priesthood. The Fathers of the Second Vatican Council reminded us that "all priests, together with bishops, so share in one and the same priesthood and ministry of Christ that the very unity of their consecration and mission requires their hierarchical communion with the order of bishops". This unity must take shape concretely in the realization that priests, diocesan and religious, form a single presbyterium around their bishop. The collegiality which describes the entire episcopal order's union of faith and sharing in responsibility with the Bishop of Rome is reflected by analogy in the unity of priests with their Bishop and with each other iii their common pastoral task. We must not underestimate the importance of this unity of our priesthood for the effective evangelization of the world. The sacramental sign of priesthood itself must not be fragmented or individualized : we constitute one priesthood—the priesthood of Christ—to which our harmony of life and apostolic service must testify. The fundamental oneness of the Eucharist offered by the Church requires that this unity be lived out as a visible, sacramental reality in the lives of priests. On the night before he died, Jesus invoked his heavenly Father : " I pray also for those who will believe in me through their word, that all may be one as you, Father, are in me, and I in you ; I pray that they may be one in us, that the world may believe that you sent me". Our unity in the Lord, sacramentally visible at the center of the Church's own unity, is an indispensable condition for the effectiveness of everything Ave do : our preaching of the faith, our service of the poor as a preferential option, our efforts at building basic Christian communities as vital units of God's Kingdom, our work for promoting Christ's justice and his peace, all our varied parochial apostolates, every endeavor 9 10 11 9 10 11 Jn 15:15. Presbyterorum Jn 17:20-21. Ordinis, 7. Acta Ioannis Pauli Pp. II 361 to furnish spiritual leadership to our people—all of this depends totally on our union with Jesus Christ and his Church. In the third place I wish to reflect with you on the value of a life of authentic priestly celibacy. It is difficult to overestimate the profound witness to the faith that a priest gives through celibacy. The priest announces the Good News of the kingdom as one unafraid to forgo the special human joys of marriage and family life in order to bear witness to his "conviction about things Ave do not see". The Church needs the A v i t n e s s of celibacy AA illingly embraced and joyfully lived by her priests for the sake of the Kingdom. For celibacy is by no means marginal to priestly life; it gives testimony to a dimension of love patterned upon the love of Christ himself. This love speaks clearly the language of all genuine love, the language of the gift of oneself for the sake of the beloved; and its perfect symbol is tomber the Cross of Jesus Christ ! 12 7 11, My dear seminarians ! All that I have already said to my brother priests I say with you in mind. This precious time of seminary formation is given to you so that a solid foundation may be laid for the task that aAvaits you as priests. You may be sure that the whole Church looks on with prayerful anticipation as the Lord's Avords to you—" Come, folloAV me"—take ever deeper root in your lives. And what is true of all God's people is all the more t r u e of these priests whose companions in preaching the word of God you are preparing to become. For the priests know well how much work is to be done and they have "prayed the Lord of the harvest to send laborers into the harvest". They now rejoice to see in you an answer to their fervent prayer. Hence you seminarians are already united with the priests in this prayer for an increase of priestly vocations. To those young people in whom the Lord is even noAV planting the hidden seeds of this vocation you must offer yourselves as companions and guides, and you must be eager to set before them the example of your oAvn intimate union with Jesus and of your own zealous apostolic service of his people. Yes, you must ahvays keep Jesus before your eyes. He is the real reason Avhy you are in the seminary; it can never be for any motive of personal advancement or prestige, but only to prepare for a ministry of service based on the word of the Lord. Jesus has chosen y o u to bring 13 12 13 Heb 11:1. Mt 9:37. 362 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale the light of his word to your brothers and sisters. You can see, then, how important it is for you personally to know the word of God, to embrace it with all its challenges of love and sacrifice, and, like Mary, to reflect on it in your hearts. The seminary exists to prepare you for your mission of proclaiming the holiness and truth of the Incarnate Word of God. But if the seminary is to fulfill its purpose in your regard, you must open your hearts in generosity to the Spirit of God, so that he may form Jesus in you. 14 11. Jesus is Lord ! As Saint Paul assures us, "No one can say 'Jesus is Lord', except in the Holy Spirit". Let ns be confident in the Holy Spirit's guidance of the whole Church, and in his power that is active in our priestly ministry. With trust and untiring zeal, let us preach the word of Christ so as to bring spontaneously to the lips of our brothers and sistes the refrain of the prophet:, "How beautiful upon the mountains are the feet of him who brings glad tidings, announcing peace, bearing good news, announcing salvation, and saying to Zion, 'Your God is King' !". May Mary, Regina Cleri, Mother of priests and seminarians, help you to place your complete confidence in that same Holy Spirit, who caused her to become the Mother of Jesus, who is Lord forever! 15 * * it Caebuae, ad Christianos sponsos habita.* Dear brothers and sisters in Christ, 1. Finding myself in this important city known as the cradle of Christianity in the Philippines, I want to express my deep joy and profound thanksgiving to the Lord of history. The thought that for 450 years the light of the Gospel has shone with undimmed brightness in this land and on its people is cause for great rejoicing. Four and a half centuries of fruitful interaction between the local culture and the Christian message have resulted in this harmonious blending called "Filipino Christian culture". Any Christian coming here from any 14 15 Cf. LJc 2:51. 1 Cor 12:3. * Die 19 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 363 part of the world finds himself at home among people sharing the same aspirations and the same hope that are centered in Jesus Christ. Praised be the Name of Jesus for what his love has wrought ! God's providence in the Philippines has been truly wonderful. The Christianization that took place in the sixteenth century was not something merely accidental. Divine grace was at* work when the people of this region had their first contact with the image of the Santo Niño. It is an important historical fact, rich in religious meaning, that on January 1, 1571 the village kingdom of Sugbu was renamed the "Villa del Santo Niño", and thus the first city of the Philippines was placed under the patronage of the Child Jesus. 2. Divine providence has made it possible for us to be together here today, in order to offer a Sacrifice of praise and thanksgiving to our Father in heaven for the four and a half centuries of Christianity in this country. The whole Church thanks God that the people who " were once far off have been brought near in the blood of Christ". She thanks God for the four hundred and fifty years that his Name has been glorified here, that true worship has been offered to him, that the Blessed Virgin Mary has been devoutly and lovingly venerated, and that millions of people have been reborn in Christ. The unforgettable ceremonies held yesterday in Manila honoring the Filipino Protomartyr, Blessed Lorenzo Ruiz, forcefully illustrate that the Christian faith has taken deep root in the Filipino soul. In a particular way the Church thanks God that the tiny Christian community of Sugbu, under the patronage of the Infant Jesus, has now become a flourishing archdiocese of two million people, almost all of whom are Catholics, with an active and zealous clergy, both diocesan and religious, with dedicated men and women religious, and with an encouraging number of seminarians. I am also deeply gratified to know that there are numerous Catholic institutions and organizations and movements of the laity. It can truly be said that growth in faith and Christian living has been until now a constant feature of the Church in Cebu as well as in the whole of the Philippines. The glorious past gives great hope for the future. The harmonious relationship, under the leadership of the Cardinal Archbishop, the Coadjutor Archbishop and the Auxiliary Bishop, between the hierarchy and the diocesan and religious clergy ; the deep commitment to evange1 1 Eph 2:12-13. Acta 364 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lization by priests, religious and laity ; the existence of a solid ecclesial sense and the profound religiosity of the people—all this constitutes a great spiritual force for the building up of a dynamic Church in Cebu. 3. Beloved and sisters in Christ, the centuries-old veneration of the Santo Niño here in Cebu prompts me to speak to you today about the family. The Infant Jesus himself was born of the Virgin Mary and lived in a family, and it was in the family of Nazareth that he began the mission which the Father had entrusted to him. "For to us a child is born, to us a son is given". In him a new era dawned, in him the world was re-created, in him a new life was offered to humanity, a life redeemed by and in Christ. Because the Creator wills that life should take its origin from the love of a man and a woman joined in a covenant of sharing in marriage, and because Christ elevated this union of spouses to the dignity of sacrament, we must look at the family, at its nature and mission, in the bright light of our Christian faith. With legitimate pride one can state that whatever the Church teaches today on marriage and the family has been her constant teaching in fidelity to Christ. The Catholic Church has consistently taught—and I repeat here with the conviction that springs from my office as chief Pastor and Teacher—that marriage was established by God; that marriage is a covenant of love between one man and one woman; that the bond uniting husband and wife is by God's will indissoluble; that marriage between Christians is a sacrament symbolizing the union of Christ and his Church; and that marriage must be open to the transmission of human life. 2 4. When Jesus was going about, teaching and healing, he was one day confronted by some Pharisees who wanted to test him about marriage. Jesus answered, clearly and firmly, by reaffirming what Scripture had said : "From the beginning of creation, God made them male and female. For this reason a man shall leave his father and mother, and be joined to his wife, and the two shall become one. So they are no longer two but one. What therefore God has joined together, let not man put asunder". By making them male and female God established the complementarity of the sexes, for a man leaves his father and mother in order to be joined to his Avife in that union of 3 2 3 Is 9:6. M lc 10:6-9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 365 love that permeates all levels of human existence. This union of love enables man and woman to grow together and to care properly for their children. The union that makes them one cannot be broken by any human authority; it is permanently at the service of the children and of the spouses themselves. Thus the love between a man and a woman in marriage is a love that is both faithful and fruitful. It is a holy love, sacramentally symbolizing the union of love between Christ and the Church, as Saint Paul wrote to the Ephesians : "This is a great mystery, and I mean in reference to Christ and the Church". 4 5. For these reasons, the Church will never dilute or change her teaching on marriage and the family. For these reasons, the Church rejects any attempt through the practice of polygamy to destroy the unity of marriage, and any attempt through divorce to destroy the marriage bond. For these reasons also the Church states clearly that marriage should be open to the transmission of human life. God willed the loving union of husband and wife to be the source of new life. He wishes to share, as it were, his creative power with husbands and wives, endowing them with procreative power. God desires that this tremendous power to procreate a new human life should be willingly and lovingly accepted by the couple when they freely choose to marry. Parenthood has a dignity all of its own, guaranteed by God himself. On my part I owe it to my Apostolic Office to reaffirm as clearly and as strongly as possible what the Church of Christ teaches in this respect, and to reiterate vigorously her rejection of artificial contraception and abortion. 6. Yes, from the moment of conception and through all subsequent stages, all human life is sacred, for it is created in the image and likeness of God. Human life is precious because it is a gift of God, whose love knows no limit; and when God gives life, it is forever. Whoever attempts to destroy human life in the womb of the mother, not only violates the sacredness of a living, growing and developing human being, and thus opposes God, but also attacks society by undermining respect for all human life. I want to repeat here what I stated when visiting my homeland : "If a person's right to life is violated at the moment in which he is first conceived in his mother's womb, an indirect blow is struck also at the whole moral order, which 4 Eph 5:33. 366 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale serves to ensure the inviolable goods of man. Among those goods, life occupies the first place. The Church defends the right to life, not only in regard to the majesty of the Creator, who is the first Giver of this life, but also in respect of the essential good of the human person". 5 7. When the Church holds up before you the ideals of Christian marriage and the Christian family, when she insists that the love of husband and wife and the love of parents should be marked by generosity, she knows that there are many factors today that threaten family life and tempt the human heart. The selfish pursuit of pleasure, sexual permissiveness and the fear of a permanent commitment are destructive forces. As a good mother, the Church stands by her children in difficult times; she stands by the couples who experience difficulties in abiding by her teachings. With love and with an understanding of human weakness, but also with an understanding of the power of Christ's grace in individual human hearts, the Church constantly challenges her children. She challenges them to be conscious of the dignity of their Baptism and of the gift of sacramental grace that they have been given precisely in order that they might be able to reflect Christ's sacrificial love in their lives develop their own love in a faithful and indissoluble union, and respond with generosity to the gift of parenthood. As the Second Vatican Council declared : "Authentic married love is caught up into divine love and is governed and enriched by Christ's redeeming power and the saving activity of the Church. Thus this love can lead the spouses to God with powerful effect and can aid and strengthen them in the sublime role of being a father or a mother". To all of you Christian couples—spouses and parents—I offer the invitation : walk with Christ ! It is he who reveals to you the dignity of the covenant you have made ; it is he who gives immense value to your conjugal love ; it is he, Jesus Christ, who can accomplish in you immeasurably more than you can ask or imagine. 6 7 8. In a Christian community, everyone has a responsibility for families. Programs that focus on the family and on the dignity of marriage are of great importance : programs to prepare those who are getting married, and programs for those who are already married. In regard to their children parents have an irreplaceable role to play, 5 6 7 June 8, 1979. Gaudium et Spes, 48. Of. Eph 3:21. Acta Ioannis Pauli Pp. II 367 not only as the first educators in the faith and as models of virtue, hut also as examples of faithful conjugal love. In the community of love and trust that each family ought to be, parents and children can be evangelized and at the same time instruments of evangelization. Sincere respect for life and human dignity, unselfish charity and the sense of duty and justice, rooted firmly in the Gospel, comes from a family where wholesome relations between parents and children prevail, and where each member of the family tries to be a servant to each other. A family where prayer, loving support and formation in the faith are of constant concern will bring untold benefits not only to the members of the family themselves, but also to the Church and to society. 9. I am most happy to know that all over the Philippines the Family Apostolate has received enthusiastic endorsement and support. I wish to praise the Catholic Bishops' Conference of the Philippines for having declared the present decade, 1981 to 1990, "The Decade of the Family" and for having prepared a comprehensive pastoral program for this purpose. I commend most heartily the different organizations and movements, which, in close collaboration with the hierarchy, devote their zealous efforts to the family. I encourage all Catholic educators, but especially parents themselves, to devote great attention to the proper formation of the young in regard to human sexuality, placing in proper perspective the purpose of the Creator from the beginning, the redemptive power of Christ, and the influence of a true sacramental life. The delicate responsibility for sex education belongs principally to the families, where an atmosphere of loving reverence will be conducive to a fully human and Christian understanding of the meaning of love and life. 10. And so, my brothers and sisters in Christ, my friends of Cebu City and the surrounding areas, I am taking leave of you. This has been a memorable time for me : to be with you, to share with you the teachings of our Lord Jesus Christ on the Christian family, and to experience and reciprocate your love in the midst of God's family—the Church. May the Santo Niño bless you. May Mary the Mother of Jesus and Saint Joseph her spouse assist you and all the families in the Philippines to reflect the holiness and joy and love of the Holy Family of Nazareth. Pagpalain kayo nang Poong Maykapal ! (May Almighty God bless you !) Acta 368 Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale In aëronavium portu, apud urbem « Davao », a Summo Pontifice sacris pro populo litante habita.* Dear brothers and sisters in our Lord Jesus Christ, 1. The vibrant sound of our voices rending the air of this growing city of Davao, in this rapidly developing island of Mindanao, as we sing the praises of God through and in our Lord Jesus, recalls to us our Lord's voice addressed to the first Apostles saying: "All authority in heaven and earth has been given to me. Go therefore and make disciples of all nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit, teaching them to observe all that I have commanded you; and so, I am with you always to the close of the age". Jesus, who was himself sent by the Father, was in turn sending his Apostles : " As the Father has sent me, even so I send you". Since then, there has been no interruption in the sending and going forth: "and they went forth and preached everywhere". Since then, too, there has been an unceasing ecclesial or communitarian response of those who believe and are baptized. The Acts of the Apostles tell us : "So those who received his word were baptized ... And they devoted themselves to the apostles' teaching and fellowship, to the breaking of bread and the prayers". From the foregoing we can see already the communitarian nature of the Church which would be formed by all nations being gathered into one. Believers would be bound to each other by faith and fellowship, by the breaking together of bread and common prayers. Those who believe would form one Church, one community. 1 2 3 4 Dearly beloved brothers and sisters, I cannot describe to you how overjoyed I am to be with you today in this Eucharistie celebration. As the one chosen by God's providence to be the Vicar of Christ on earth and the Successor of Saint Peter in the Apostolic See of Rome, I am celebrating with you, in a place thousands of miles away from Rome, the Sacrifice of the Mass, the memorial of Christ's death and Resurrection. We are proclaiming together the mystery of faith : that "Christ has died, Christ is risen, Christ will come again". * Die 20 m. Februarii a. 1981. Mt 28:18-20. Jn 20:21. MJc 16:20. Acts 2:41-42. 1 2 3 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II 369 This is indeed a unique moment of deep fulfilment. For we are gathered here as Pastor and Flock, as a Church, as the Body of Christ, where there are varieties of service but the same Lord, where there are varieties of working, but it is the same God who inspires them all in every one; where to each is given the same manifestation of the Spirit for the common good. I see in your characteristically Filipino faces, filled with wonder, the faces of children of our common Father, brothers and sisters in our Lord Jesus Christ. But I also see in your faces the pain that is linked to the memory of all those who suffered and died during the recent floods that ravaged six provinces of this island. I offer to all of you the expression of my sympathy for the loss of your loved ones, my prayers for the dead and the injured and the homeless, and my encouragement as you face the future with the burdensome task of reconstructing, with God's grace, your homes and your lives. I see in all of us, assembled here in our Lord's name, the one family of God, the new People of God, building together—each according to his respective role but always in ecclesial solidarity—the Body of Christ in joy and in sorrow. 5 2. This Eucharistie assembly, composed of us coming here from the West and you of Davao and Mindanao representing the only Catholic country in the East, is a synthesis of our Lord's desire, our Lord's command, and our own response. Our Lord desired to gather all nations into one Flock under one Shepherd. His command was to make disciples of all nations, East and West, and our response is this vast multitude of people of varied tongues and color, of varied cultures and status, united in ecclesial communion to share the word of God and the Bread of eternal life. Here around your Archbishop and around the table of God's word and the Eucharistie Sacrifice you form your local Church, your local ecclesial community. You are united in the unity of one faith and one worship and in that bond of love which is the distinctive mark of the true disciples of Christ : *' By this all men will know that you are my disciples, if you have love for one another". This ecclesial community on the diocesan level, with the Bishop as the sign and center of unity, is nourished constantly by loyal adherence to the word of God and to an authentic worship according 6 5 6 Cf. 1 Cor 12:4-7. Jn 13:35. 25 - A. A. S. Acta 370 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale to that basic relationship between faith and worship: "lex orandi, lex credendi". It is also strengthened by the bond of love among the members, and by the conscious participation of all members according to the gifts each one has received for the building up of the local Church. 3. The same ecclesial life on the diocesan level is reflected on the parish level. The same variety of gifts and ministries contributes to the one mission of building up the Body of Christ. The same consciousness of being a member of an ecclesial community prevails. On the parish level a truly meaningful ecclesial communion and participation is experienced day after day. It is in small Christian communities where the members know each other more personally that true love and fraternal concern is more easily practised. The affliction and need of a brother or a sister whom one knows and sees every day moves the human heart to love and compassion. Conversely, we are less inclined to have love and compassion for someone who is unknown and unseen. "For he who does not love his brother whom he has seen, cannot love God whom be has not seen". Moreover the communitarian dimension of our Christian vocation has been strongly emphasized by the liturgical reform of the Second Vatican Council. Every liturgical act is in itself an act of the whole Body of Christ, of the Head and of the members. Every sacrament and every Mass that is celebrated is an act of Christ and of his Body. Every good deed performed by a member benefits the whole membership, and every sin is not only an offense against God, but a wound inflicted on the Body of Christ. In this perspective, our first communal act at the start of this Eucharistie celebration is a confession of our sins against God and the Body of Christ : " I confess to almighty God, and to you, my brothers and sisters" ; and at the latter part of this communal penitential act we say "and I ask blessed Mary, ever virgin, all the angels and saints, and you, my brothers and sisters, to pray for me to the Lord our God". It is quite clear from all this, that there is no such thing as a Christian for one's own self. We are Christians because we belong to Christ and to his Body. A Christian who has not learned to see and love Christ in his neighbor is not fully a Christian. A Christian cannot be like Cain who refused to be his brother's keeper. We are keepers of our brothers, we are bound to 7 7 1 Jn 4:20. Acta Ioannis Pauli Pp. II 371 one another by the bond of love. This love is God's command for all those who believe in him. For a Christian, to live is to love, and to love is to live. Magmahalan tayo tulad ng pagmahal sa atin nang Diyos. (Let us love one another as God has loved us !) 4. This communitarian or ecclesial nature of our Christian vocation which is more easily practised on the diocesan and parish levels, must, however, be directed towards the universal Church. We are a local Church only to the extent that we are part of the universal Church established by Christ our Lord. We are a legitimate part only because we belong to the whole. And our Lord intended and actually established a Church that will extend from one end to the other of the world, to become the new People of God, the new Israel. Christ our Lord wanted his Church to be universal and yet to be one and the same all over the world. He wanted all nations beyond boundaries and barriers to be one ecclesial community shepherded by one supreme Pastor. He wanted his Church or ecclesial community to preach the same doctrine, practise the same worship, observe the same law of love, and be shepherded by one holder of the keys, with the assistance of the Holy Spirit. This same Church is the fountain of truth and source of spiritual power that assimilates all cultures of all places and times. This assimilation does not result in the destruction of the human and local cultures but in their sublimation. Christian truth, in turn, is made incarnate in each local culture, purifying, elevating and solidifying its values. The unity of doctrine and worship proclaimed and safeguarded from adulteration by the universal Church is perfectly complemented by the law of love that binds all Christians to God an dto one another, all local Churches to the universal Church and to each other. Thus the universal Church, through the local Churches and under the impulse of the indwelling Spirit, gradually transforms the whole world into the kingdom of God here on earth and ceaselessly promotes a civilization of love. 5. Dearly beloved brothers and sisters, our Lord Jesus Christ wants us to live our faith for the building up of the ecclesial community, so that his redemption can be applied to the individual members through the ministry of the Church. At the same time we must never cease to emphasize that each member must continuously be converted Acta 372 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale to God and conformed to Christ by love, in order to share in this common task of building up the Body of Christ. It may not be hard for one to remain faithful to the doctrine of faith as proposed by the universal Church and faithful to authentic worship ; we may even be able to speak in tongues, and interpret them and be gifted with prophecies. But if we fail to follow our Lord's command to love God and one another, we will not be counted worthy of his eternal reward. With clear deliberation our Lord summarized all the commandments of the Old Law into a command to love God and one another. Doing no harm or injury to others is much less and truly short of loving others. In our community of Christians, Saint Paul's understanding of love is the true understanding of our Lord's command to love one another. "If I speak in the tongues of men and of angels, but have not love, I am a noisy gong or a clanging cymbal. And if I have prophetic powers, and understand all mysteries and all knowledge, and if I have all faith so as to remove mountains, but have not love, I am nothing. If I give away all I have, and if I deliver my body to be burned, but have not love, I gain nothing". Dearly beloved brothers and sisters, if my visit here would only make all of you love one another just a little bit more; if my visit here would make you just a little more ecclesial or community-oriented, so that you would think more and more of others with love ; if my visit here would make you desire more to serve than to be served, then my visit, by God's grace, would be fruitful and worthwhile. Finally, allow me, dearly beloved in our Lord, to recall and propose as our rule of life in our ecclesial relationship the unsurpassable prayer of the Seraphic Doctor, Saint Francis of Assisi: "Make me a channel of your peace, where there is hatred let me bring your love, where there is injury your pardon, Lord, and where there is doubt true faith in you. O Master, grant that I may never seek so much to be consoled as to console, to be understood as to understand, to be loved as to love with all my soul. Make me a channel of your peace. It is in pardoning that we are pardoned, in giving to all men that we receive, and in dying that we are born to eternal life. Make me a channel of your peace. Where there is despair in life let me bring hope ; where there is darkness only light, and where is sadness ever joy". 8 Maraming salamat at Pagpalain nawa kayo nang Diyos ! 8 1 Cor 13:1-3. Acta Ioannis Pauli Pp. H 373 In urbe « Bacolod » ad sacchariferae arundinis cultores habita.* Dear brothers and sisters, 1. "Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ". With this blessing of the Apostle Paul I greet you all most cordially. It is a great joy for me to come to you today in this City of Bacolod to meet the people of Negros Occidental. My only regret is that my visit with you is so short, but many more communities in the Philippines have invited me, from the North to the South of these beautiful islands. Even if I can be with you only for a few hours, I want you to know that every encounter with the Filipino people is special to me because it is you, the people, young and old, who make it so. And therefore, I say from the bottom of my heart : thank you for coming together here this afternoon, thank you for making me feel at home in Bacolod. Madamo guid nga salamat! (Thank you very much!). J come in the name of the Lord Jesus and as his servant. I come as the Bishop of Rome, the Vicar of Christ and your brother in the faith. I come as a friend of all the people, and especially of the young people who are so numerous here and whose smiling faces and wonderful dances give me such deep joy. My fraternal greetings go in the first place to your pastor, Bishop Antonio Yapsutco Fortich, who kindly invited me to this island, and to the other Bishops and priests present. In the priests, diocesan and religious, in the religious Sisters, I greet the successors of the first missionaries who, more that four hundred years ago, established flourishing Christian communities on these shores. I greet in them the tireless workers for the faith, who keep alive among the people the message of the Gospel in unselfish service and generous dedication, collaborating with the Bishop, in a spirit of unity and in "the obedience of faith". 1 2 2. In particular, however, my heartfelt greetings go to you, my brothers and sisters of the Catholic laity in Bacolod, to you who are such a great sector of the one People of God, reborn in Christ and united by his Holy Spirit. Because you believe in Christ and have * Die 20 m. Februarii a. 1981. Phil 1:2. Bom 1:5. 1 2 Acta 374 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale been regenerated in the Sacrament of Baptism you are children of God. Because you believe in Christ, you are able to approach him in the Sacrament of Penance and to receive his love in the Holy Eucharist. I know how much you esteem the Sacraments, and I want to encourage you to remain ever faithful to them. They are your source of life and hope, and they will give you strength to remain true to your calling as Christians, real Christians. And, when they look at you, people should be able to say: "See how much they love each other". Love each other, my brothers and sisters, love each other in Jesus Christ, for in doing so you will be true witnesses of Jesus, of his immense love for every human being. Jesus needs you, dear faithful people of the Church in Bacolod. Jesus needs you, because his love will not reach the world without the witness of your Christian lives. Jesus cannot be fully present in your cities and villages, in your families and schools, in your workshops or in the fields where you toil, unless you, the lay people, bring him there, manifest him there by what you say and do, make him visible in your love for each other. 3. The message which I bring to you today is a message of love, the same message which the Church has brought to people all over the world in ages past and which she will never cease to proclaim to future generations. It is the same message that you, the Church in Bacolod, must bring to all the people of this island. It is in the name of Christ, and because she must preach his message of love to the whole world, that the Church spealcs out on behalf of the dignity of man, created in the image of God and redeemed by Jesus Christ. Because she believes in the God-given dignity of every human person, the Church sees it as her mission to embrace in her solicitude man in his totality : man whose definitive destiny is God, man who must live, in the concrete reality of his daily life, according to the dignity that is his. For these reasons, the Church desires to bring the message of salvation, which Christ has entrusted to her, to every human being, to every culture and social environment, to the whole of mankind, but in the first place to those who are most in need. Without abandoning her specific task of evangelization, she will also strive to ensure that all aspects of the life of man and of the society of which he is part should be imbued with respect for 3 3 Cf. Gen 1:26. Acta Ioannis Pauli Pp. II. 375 human dignity and therefore with justice. To you people of Bacolod, and through you to all the people of the Philippines, who are sons and daughters of a nation engaged in the search for a better life for all its citizens, I repeat what I said once before : that " the world willed by God is a world of justice. That this order must be continually realized in the world, and even that it must always be realized anew, as situations and social systems grow and develop, in proportion to new conditions and economic possibilities, new possibilities and necessities of distributing goods". The dignity of man and the common good of society demand that society be based on justice. 4 4. There are in today's world too many situations of injustice. Injustice reigns when some nations accumulate riches and live in abundance while other nations cannot offer the majority of people the basic necessities. Injustice reigns when within the same society some groups hold most of the wealth and power while large strata of the population cannot decently provide for the livelihood of their families even through long hours of backbreaking labor in factories or in the fields. Injustice reigns when the laws of economic growth and ever greater profit determine social relations, leaving in poverty and destitution those that have only the work of their hands to offer. Being aware of such situations, the Church will not hesitate to take up the cause of the poor and to become the voice of those who are not listened to when they speak up, not to demand charity, but to ask for justice. Yes, the preference for the poor is a Christian preference! It is a preference that expresses the concern of Christ who came to proclaim a message of salvation to the poor, for the poor are indeed loved by God, and God it is who guarantees their rights. The Church proclaims her preference for the poor within the totality of her mission of evangelization that is directed to all people so that all may come to know Christ and find in the love of God and of neighbor their highest fulfillment. The Church wants to be of service to all people, in whatever social condition they may be ; she wants to be close to all human beings, since all are poor and in need of salvation and all ought to be "poor in spirit". But she shows a special solidarity with those that are suffering and in need, with those that weep and are humiliated, with those that have been left at the margin of society and of life; she does this so that they may be helped to become aware of their dignity as human 4 Discourse at Saint-Denis, France, 31 May 1980, No. 5. 376 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale beings and as children of God. No area of her pastoral mission will be omitted in her concern for the poor : she will preach to them the Gospel, she will invite them to the sacramental life of the Church and to prayer, she will speak to them about sacrifice and resurrection, she will include them in her social apostolate. 5. I have been told that many of you here present are connected with the agricultural sector, and more specifically with the sugar cane cultivation, either as landowners, planters or laborers. You all live close to the land and the land provides your livelihood. To all of you I would address some special words in order to apply to you and your particular situation the social message of the Church. You love the land, you cherish the fertile plains. You belong to this land and this land belongs to you. I myself have always been close to nature and I understand your attachment to your rural setting. During my pastoral visits to other parts of the globe, I have insisted on meeting every time the people who live from the land : at Cuilapan and Oaxaca in Mexico, at Nowy Targ in my native Poland, at Des Moines in the United States of America, at Kisangani in Zaire, at Recife and Teresina in Brasil. To all of them I have repeated the same message : that the land is a gift of God to all humanity, a gift entrusted to man by the Creator, a gift of divine love. In his gratuitous love, God did not only create man and woman, but the gave them the earth so that human life could be sustained through their efforts. From the beginning, and for the benefit of all, God has willed the interaction of land and labor so that the full dignity of man may always be protected and promoted. 6. Yes, human dignity must be promoted by the land. Because the land is a gift of God for the benefit of all, it is not admissible to use this gift in such a manner that the benefits it produces serve only a limited number of people, while the others—the vast majority—are excluded from the benefits which the land yields. It is not admissible that in the general development process of a nation there should continue to exist the injustice whereby progress worthy of man does not reach precisely those people who live in the rural areas, who in sweat and toil make the land productive, and who must rely on the work of their hands for the sustenance of their family. It is not admissible that people who work the land must continue to live in a Acta Ioannis Pauli Pp. II 377 situation that offers them no hope for a better future. No, in giving the land to humanity, God had a different purpose, for his gift was a gift of love to humanity. A truly Christian challenge is therefore presented to those that own or control the land. I know that many of you who are plantationowners or who are planters are truly concerned with the welfare of your workers, but the Church, aware of her responsibilities, feels impelled to hold up before you again and again the ideal of love and justice, and to encourage you to compare constantly your actions and attitudes with the ethical principles regarding the priority of the common good and regarding the social purpose of economic activity. The right of ownership is legitimate in itself but it cannot be separated from its wider social dimension. In his Encyclical Populorum Progressio, Paul VI, echoing the teaching of the Second Vatican Council, stated this principle very clearly when he wrote : " God intended the earth and all it contains for the use of every human being and people. Thus, as all people follow justice and unite in charity, created goods should abound for them on a reasonable basis. All other rights whatsoever, including those of property and of free commerce, are to be subordinated to this principle. They should not hinder but on the contrary favor its application. It is a grave and urgent social duty to redirect them to their primary finality". The landowners and the planters should therefore not let themselves be guided in the first place by the economic laws of growth and gain, nor by the demands of competition or the selfish accumulation of goods, but by the demands of justice and by the moral imperative of contributing to a decent standard of living and to working conditions which make it possible for the workers and for-the rural society to live a life that is truly human and to see all their fundamental rights respected. 5 6 7. Likewise the workers, either duma-ans, sacadas or industrial workers, must be guided by a truly human and Christian concept of their task. Human labor remains the superior element in the economic enterprise, for through it man exerts his dominion over the material world for the building up of his own human dignity. The man or the woman who works becomes a cooperator of God. Made to the 7 s 6 7 Gaudium et Spes, 69. No. 22. Cf. Gaudium et Spes, 67. 378 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale image of God, man received the mission of governing the universe so that its riches can be developed and used for the benefit of all, in order to grant every human person the possibility to live according to his or her own dignity and thus give glory to God. To all the sugar cane workers I say, as I say to all workers everywhere : never forget the great dignity that God has granted you, never let your work degrade you but remember always the mission that God has entrusted to you : to be, by the work of your hands, his collaborators in the continuation of the work of creation. See in your work a labor of love, for your daily work expresses love for your dear ones and your commitment to the well-being of your family. Be proud to be workers of the land. At the same time, know that the Church supports you in your endeavors to have your rights as workers respected. Ninety years ago already, the great social Encyclical Rerum Novarum spelled out very clearly that the worker is entitled to wages that give him a just share in the wealth he helps to produce, and that working conditions should be geared not to the ever increasing economic profit of the enterprise but to the inviolable dignity of man as an individual, as a provider for his family and as a builder of the society to which he belongs. It has been the constant teaching of the Church that workers have a right to unite in free associations for the purpose of defending their interest and contributing as responsible partners to the common good. Such associations should be protected by appropriate laws which, rather that restrict their activities, should guarantee the free pursuit of the social welfare of all their members and of the workers in general. 8. Wherever people work together, inspired by the aim of securing the dignity of every human being and of building a society based on justice, the hope for a better future will be kept alive, and ways and means will be found to share the fruits of progress with all in the community. When the legitimate rights of every category are respected, peaceful ways will be devised to achieve the common good and no one will hesitate to put the full wealth of his talents, skills and influence at the service of his brothers and sisters in the common pursuit of a just society. Government agencies that are guided by a true concern for the dignity of the human person will not become instruments of oppression or powertools for one class or category. Free associations of workers that base their action on the peerless Acta Ioannis Pauli Pp. II 379 dignity of man will inspire confidence as partners in the search for just solutions. Workers and employers who learn to see each other as brothers will not get locked in bitter disputes that leave the problems unsolved and human solidarity weakened or in ruins. When man himself, man with his unsurpassed dignity, is the measure that is applied to the social problems, then there will be no room for violence in the struggle for justice. To adopt man as the criterion of all social activity means committing oneself to the transformation of every unjust situation without destroying what one seeks to protect : a society based on brotherhood, justice and love. Violence can never be a means for solving social conflict, and class struggle which opposes one group to another cannot create justice since its premise is destruction and contempt for man. To construct a truly human society in the Philippines, every man and woman must make a choice for justice and love, for solidarity and brotherhood against selfishness and hatred. Choose human dignity and a better future will be yours ! 9. My dear friends of Bacolod, of Negros Occidental, and all of you who have come from far away to be with me today, I know that you are not lacking in generosity and courage. In your communities, in the cities and in the villages, you keep alive a marvelous heritage of values and qualities that is your strength for the future. Remain true to what you are : preserve always your joy, your love of the family, your solidarity within each community, and above all your determination to share whatever you are and whatever you have—even if it be little or humble—with those of your brothers and sisters who are in need. In doing so, your community will be graced by the mark of humanity ! To all my brothers and sisters in Christ I say : keep alive in your hearts your confidence in God, your faithfulness to the Church and your devotion to the Blessed Virgin Mary. The moment has now come for me to take leave of you. I would have liked to stay longer with you but others are waiting to celebrate with me in the bond of love that unites us in Jesus Christ. Thank you for your presence here and for the sharing of this hour. I feel so much richer for having met you and for having seen your pride as Filipinos and as Christians. When you return to your villages and your families, take with you the blessing of the Pope. And tell all those that could not be here Acta 380 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale today, tell your old people and your sick, that the Pope loves them and carries them always in his heart and his prayers. I bless you all in the name of Jesus Christ, our merciful and loving Savior. Kabay pa nga bendisyonan kamo sang Dios ! (May God bless you, as you go with my love and care !). * * * In urbe « Iloilo » ad homines in Catholicas consociationes adscitos habita.* Dear brothers and sisters, I have come to Iloilo City to tell you all of my love in öhrist Jesus. I greet all the inhabitants of this city and all the people of this large Archdiocese of Jaro. I wish to express my fraternal esteem for the priests and sisters who labor in this sector of the Lord's vineyard, and to offer you my encouragement and support as you endeavor day after day to proclaim the Gospel of God by word and example, and to build up the community of the faithful. 1. In a very special way, however, the providence of God has determined that this part of my visit should be devoted to a meeting with the Catholic laity and, in particular, with representatives of their various associations and movements. My dear lay brothers and sisters : in you I greet the heirs of the Catholic faith that is deeply rooted in the tradition and culture of the Filipino people. I give thanks to God for the love and zeal that is in you, that has been implanted in you by the Spirit of Jesus. I feel very close to you today; I feel as though you are telling me that you appreciate your mission in the Church, and that you wish to be strengthened and encouraged in your Christian vocation as lay people consecrated in Baptism and united to Christ by faith. And this is why I have come : to speak to you about your Christian dignity—what it means to belong to Christ ; about the responsibility of your mission and about the urgency of the task that Christ has entrusted to you. 2. Yes, dear lay people, Jesus Christ himself through your Baptism and Confirmation has commissioned you to the lay apostolate, that wonderful sharing in the saving mission of his Church. Your mission 1 * Die 20 m. Februarii a. 1981. Cf. Lumen Gentium, 33. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II and your destiny are forever linked with Christ the Savior of the world. You have a specific role to fulfill in the application of God's plan of redemption. The Second Vatican Council has spoken of the need to recognize the relationship of all creation to the praise of God. It has called you, by your activity in the world, to help one another to attain an ever greater holiness of life, "so that this world may be filled with the spirit of Christ and may more effectively attain its destiny in justice, in love and in peace". 2 3. In order to do this, you must remain united with Christ. His words are the basis for your effectiveness : " I am the vine, you are the branches... apart from me you can do nothing". Indeed, he is calling you this very day to a greater love, because he is inviting you to constant conversion of heart. He is calling you to greater union with himself in his Church, for it is there that you find him. And union with Christ in his Church is the essential condition for all your apostolic effectiveness. It is Christ who entrusts you with your mission, but a mission that is coordinated within the unity of his Body by the pastors of the Church. This explains the great value there is in a loving communion of faith and discipline with your Bishops who, in the words of the Letter to the Hebrews, "must give an account of the way they look after your souls". 3 4 4. You have heard the Good News of salvation and embraced it with joy, bringing forth fruits of justice and holiness of life. But it is important that the grace of faith should develop in you and in all believers with God's help, and lead you to a deeper knowledge of the person and message of our Lord Jesus Christ. The need for a systematic catechesis is one of the greatest needs of the Church in this day. It is a great challenge for you as Filipino Catholics. As laity, you are called, individually and collectively, to meet this challenge. 5 5. Among all the opportunities open to you for the exercise of the individual apostolate, the family occupies a place of primary importance. The family can provide an effective response to the secularization of the 2 3 4 5 Lumen Gentium, 36. Jn 15:5. Heb 13:17. Cf. Catechesi Tradendae, 19. 382 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale world; the family has a special charism for transmitting the faith and for assisting in developing an initial evangelization. Within the intimacy of the family, every individual can find an opportunity to give personal witness to the love of Christ. Parents have the right and duty to catechize their children ; they have the immense privilege of being the first ones to teach their children to pray. In the words of my predecessor John Paul I, I would like to "encourage parents in their role as educators of their children—the first catechists and the best ones. What a great task and challenge they have : to teach children the love of God, to make it something real for them. And by God's grace, how easily some families can fulfill the role of being a primum seminarium: the germ of a vocation to the priesthood is nourished through family prayer, the example of faith and the support of love" (September 21, 1978). 6. Besides the varied opportunities for exercising the individual apostolate, I strongly recommend intensification of the group apostolate through Catholic organizations and Church-inspired lay movements. I mention with profound gratitude the invaluable service rendered to the Church by Catholic organizations in the past decades. Their dedication to the lay apostolate according to the charisms of their respective goals has merited the admiration of the hierarchy and I wish to add my own appreciation. Undoubtedly, certain changes and adaptations may be desirable in order to make these organizations and movements better suited to meet the present needs of the apostolate, but the existence of these associations and groups continues to be of great help to the mission of the Church. In consultation with your Bishops and the pastors of your parishes, be open to new methods of apostolic activity in order to build up continuously the Body of Christ. Small Christian communities, where personal exchanges and the practice of fraternal love and solidarity can be more easily achieved, open vast opportunities for creativeness in the apostolate. Remember all the time that the effectiveness of your activity in the apostolate depends on your unity with the hierarchy and among yourselves. Your apostolate will be fruitful to the degree that you are faithful and are firmly attached to the local Church in which you are inserted, and to the universal Church. 6 6 Cf. Evangelii Nuntiandi, 58. Acta Ioannis Pauli Pp. 383 II 7. A consistent collective Christian commitment by the Philippine lay people is felt not only in the ecclesial community. It is also an immense force bringing the power of the Gospel to bear on culture, transforming and regenerating it. Working in accordance with their ecclesial nature, your associations and movements are especially effective means for proclaiming the Church's commitment to the dignity of the human person and to the advancement of the freedom and rights of all Filipinos. The People of God, who have been given God's peace, must always be collectively intent on promoting that human justice which is a requirement of social peace. 8. My brothers and sisters : you will not be surprised if at times the most worthy initiatives are subject to human frailty and to opposition from others. Vigilance is always a condition for Christian freedom—the vigilance expressed above all in prayer. Jesus told his disciples: "Watch and pray that you may not enter into temptation". Ideological temptations may present themselves and divisions may arise, but the grace of Christ is sufficient for you—Christ's grace calling you to unity and fraternal love, Christ's grace transforming you into a people of hope. Jesus Christ has truly called you to share his salvific mission, and to build up the communion of his Church. At the same time he prepares us for Christian effort and victory : "In the world you will have affliction, but have confidence, I have overcome the world". And in overcoming the world in everything that is sinful and corrupt, you will at the same time, in union with Christ, be able to offer to the Father the glory of creation, and to direct it to the praise of the Most Holy Trinity. As lay people in the world you can make a unique contribution, in an ecclesial role, to the Church's dialogue of salvation. You can offer to the world not only the message of Christ but also its concrete application in your lives, thus furthering the very spirit of dialogue in friendship and service and love. My dear brothers and sisters : This is your dignity and your strength: to remain united with Christ, sharing his salvific mission, promoting his cause, building up his kingdom of truth and life, holiness and grace, justice, love and peace. You do this day after day, week after week, in the ordinary yet extremely important setting of your daily Christian lives. 7 8 7 8 Mt 26:41. Jn 16:33. 384 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 9. And remember always that Mary the Mother of God is with you. She is the Mother of mercy and fair love, who has been watching over the Filipino people for centuries and will continue to preside over your destiny in the years to come. She will lead you to her Son and assist you in communicating him to others—in communicating Jesus to the world. •it * -k Legaspiae ad agrícolas et opifices habita.* Dear brothers and sisters, 1. The readings of today's liturgy, listened to against the background of your beautiful May on, acquire a special meaning and a living clarity. The almost perfect cone of Mayon accentuates the verdict of perfection pronounced by God regarding his creation. But it is not only the beauty of creation that Mayon reminds us of. Its shape resembles hands in an attitude both of thanksgiving and acceptance : thanksgiving for the gift of the land for all people, and acceptance to put into it the human effort of work. I have been eagerly waiting to meet you, in order to give you this twin message : the land as God's gift for all men, and the beautiful mystery of work. 2. Why to you, my dear farm-workers? Because you are important and have a special place in God's plan for the world : you provide food for your fellowman. It is a task that deserves the appreciation and grateful esteem of all ; it is a task which deserves the recognition of the dignity of those engaged in it. You have every right therefore to expect from the Pope, who is your father and brother and servant in Christ, a word of encouragement and hope, of guidance and support. But I wanted so very much to meet you not only for this reason, but also to proclaim the important values to which your lives bear witness. The rural world truly possesses enviable human and religious riches: a deep-rooted love of the family and of peace, a religious sense, an appreciation of friendship, trust and openness to God, and devotion to the Blessed Virgin Mary, particularly in your case under the title of Our Lady of Peñafrancia. * Die 21 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 385 Do you not extol these values when you sing : Kung ang hanap mo ay ligaya sa buhay (If your quest is happiness in life) Sa libis ng nayon doon manirahan : (In the farm you reside) Taga-bukid man ay may gintong kalooban, (Although farm people, they have a golden heart) Kay amanan at dangal ng kabukiran. (Which is the treasure and pride of the farm)? It is a well-deserved tribute of recognition that the Pope wishes to express to you, for society is indeed indebted to you. Thank you, my dear farm-workers, for your precious contribution to the social wellbeing of mankind ; society owes you a great deal. 3. Your distinct contribution to society rests on your deep and living awareness that the land is a gift of God, a gift that he makes to all human beings, whom he wishes to see gathered in a single family and treating one another as brothers and sisters. Is not this gift emphasized in the first chapter of Genesis? "And God said, 'Behold, I have given you every plant yielding seed ... and every tree with seed in its fruit : you shall have them for food'". The land belongs to man because God entrusted it to man, and by his work man subdues it and makes it yield fruit. What follows from this? That it is not the will of God—it is not according to his plan—for this gift to be used in such a way that its benefits are to the advantage of only a few, while others, the vast majority, are excluded. And when this vast majority are in fact excluded from sharing the benefits of the land, and consequently condemned to a state of want, poverty and borderline existence, then it is a very serious matter. For in this case, the land is not serving the dignity of human persons—human persons called to the fullness of life in Christ Jesus ! But this is what you are and must always remain, in your own eyes and in the eyes of others, in theory and in practice. Consequently, you must be able to realize your human potentialities—potentialities for "being more". You have the right to live and to be treated in 1 2 3 1 2 3 Cf. Gaudium et Spes, 24. Gen 1:29. Cf. Gen 1:28. 26 - A. A. S.. Acta 386 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale accordance with your human dignity; at the same time you have the corresponding duty to treat others in the same way. You should then be able to draw from your work on the farms the necessary and sufficient means to meet your family and social responsibilities in a worthy human and Christian way. 4. In the Book of Genesis we see that "the Lord God took the man and put him in the garden of Eden to till it and keep it". And in our reading today we heard God's command : Fill the earth and subdue it ; and have dominion over creation. What do these texts tell us? The clear language of the Bible is telling us that it is our Creator's will that man should communicate with nature as an intelligent and noble master and guardian, and not as a reckless exploiter. This is what is meant when we are told "to have dominion", "to till" the earth : the principle that dictates the obligatory line of action for all those who are responsible for, and interested in, the problem of the earth : persons invested with public authority, technicians, entrepreneurs, and workers. Recalling here what I said on another occasion, but adapting it to you and your country, let me urge you to till the land of your beloved Philippines and to preserve it. Make the most of the goods of nature ; ensure that they will yield more in favor of man, the man of today and of tomorrow. As regards the use of God's gift of the land, it is necessary to think a great deal of the future generations, to pay the price of austerity in order not to weaken or reduce—or worse still, to make unbearable—the living conditions of future generations. Justice and humanity require this too. 4 5 6 5. Our response to God's gift is made with human effort and work. These characterize man's struggle in time and space to subdue nature ; they are the subject of my special message to you, my dear workers, tricycle and jeepney drivers. / feel deep joy when I meet workers like you, for you remind me of those years in my youth when I too experienced the grandeur and severity, the happy hours and the moments of anxiety, the achievements and the frustrations that a worker's condition entails. Thank you then most especially for giving me this opportunity to meet you. 4 5 6 Gen 2:15. Of. Gen 1:28. Of. Homily at Recife, No. 7, July 7, 1980. Acta Ioannis Pauli Pp. II 387 Let us reflect together on the dignity of work, the nobility of work. Do I have to tell you about it? You know the dignity and the nobility of your work—you who work to live, to improve your life, to provide for your children's sustenance, education and well-being. Your work is noble because it is a service for your families and for the wider community, which is society. Work is a service in which man himself grows to the extent to which he gives himself for others. 6. For this reason, a fundamental concern of one and all—rulers, labor leaders and businessmen—must be this : to give work to everyone. But there is a deeper reason why every man has the right to work;, it is in order to be in a position to fulfill completely his human vocation, that is, to become in Christ a co-creator with God. Man becomes more fully man by means of work freely undertaken and performed. Work is not punishment, but an honor. It has become difficult and burdensome only because of sin : "With sweat on your brow shall you eat bread", but it always retains its uplifting dignity. Let us not deceive ourselves. Providing employment must not be taken lightly, or considered a secondary aspect of the economic order and of development. It should be a central element in the aims of economic theory and practice. 7 7. But it is not only employment that justice requires. Justice also requires that workers be paid a wage that is sufficient to maintain their families in a manner consonant with human dignity. It requires, moreover, that working conditions should be as worthy as possible, and that social security should be perfected so as to enable everyone, on the basis of growing solidarity, to face up to risks, difficult situations and social burdens ; that wages should be regulated in their various and complementary forms; that workers should have a real and just share in the wealth that they help to produce in enterprises, in professions and in the national economy. You can be sure that your Pope is with you on this issue and on similar issues, because what is at stake is man and his dignity. There are many more reflections that I would like to make with you, my dear brothers and sisters. But it is time to continue the Holy Sacrifice of the Mass. Before I do so, however, let me once more make this appeal : never forget the great dignity which, as human beings 7 Gen 3:19. 388 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale and as Christians, you should imprint on your work, even the most ordinary work, even the most insignificant tasks. Never let yourselves be degraded by work, but rather try to live thoroughly your real dignity, according to the word of God and the teaching of the Church. Yes, from the viewpoint of faith, work corresponds to the will of God the Creator. It is part of God's plan for man and for the fulfillment of the human person ; by work man is indeed given a share in God's own work of creation. And from the viewpoint of faith, work is immeasurably ennobled by Jesus Christ, the Redeemer of man. By his work as a carpenter in Nazareth and by his many other labors he sanctified all human work, thus conferring on workers a special solidarity with himself and giving them a share in his own redemptive work of uplifting humanity, transforming society, and leading the world to the praise of his Father in heaven. All of this shows too the need for work to be performed well, and the obligation on the part of workers to fulfill their duties conscientiously and in accordance with the requirements of justice and love. 8. Dearly beloved brothers and sisters in Christ : the Pope invites you to pray with him and with the universal Church, so that all the farmers and workers of the world will live their dignity, fulfill their role worthily and make their great contribution to the building up of the Kingdom of Christ, for the glory of the Most Holy Trinity. And may Our Lady of Peñafrancia continue to love you, console you, and protect you and your families and your country. Amen. * * * Ad exsules et prófugos in loco « Morong » commorantes habita.* Your Excellency, Mrs. Marcos, Mr. Delegate, Dear brothers and sisters, 1. I am happy to be with you today, to tell you of the concern of the whole Church for you and for all who have been forced, due to unfortunate circumstances beyond their own control, to flee their native land. I would like this occasion to serve as a symbol of the Church's solidarity with all refugees, as a symbol of the visit I would * Die 21 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 389 like to make, if it were possible, to every camp or settlement of refugees in the world. At this moment in history when we are witnessing with alarm an ever increasing number of people being forced to abandon their homeland, I am grateful to God for this opportunity to meet you and to assure you, each one of you, of my heartfelt concern and oneness with you in prayer. 2. I take this occasion to express my admiration for all who have participated in the various programs for aiding refugees : the governments—including that of the Philippines—that have received refugees on a temporary basis, the individuals and organizations that have provided badly-needed financial assistance, and in particular those countries that have offered a permanent residence for these displaced persons and have assisted them in the slow, painstaking process of joining the mainstream of life in a new culture and society. It is also fitting to mention the deserving work of the High Commission for Refugees which faces a most difficult task, yet one which is greatly needed. All these endeavors are indeed praiseworthy, for they bear witness to the inviolable value and dignity of every human being. At the same time, they are a sign of hope in that they signal an awakening consciousness on the part of humanity to the cry of the poor and defenseless. I must not fail to mention the important contribution which has been made by local Churches around the world, a contribution which has been inspired by the evangelical spirit of charity. In particular I am thinking of all the volunteer personnel who work in the camps and receiving centers, men and women who have extended hospitality in circumstances which often are very trying and difficult. To these volunteers and to the organizations which they represent, as well as to all those who work day after day and week after week assisting the refugees in the process of adapting to their new situations, I extend a special word of encouragement and praise. 3. The fact that the Church carries out extensive relief efforts on behalf of refugees, especially in recent years, should not be a source of surprise to anyone. Indeed this is an integral part of the Church's mission in the world. The Church is ever mindful that Jesus Christ himself was a refugee, that as a child he had to flee with his parents from his native land in order to escape persecution. In every age therefore the Church feels herself called to help refugees. And she will continue to do so, to the full extent that her limited means allow- Acta 390 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In this part of Asia, the number of natural disasters and human catastrophes has been many. There have been earthquakes, typhoons, floods and civil strife, to name only a few. To the victims of these various calamities the Church extends a helping hand, and she seeks to work in close collaboration with those governments and international organizations which are engaged iri the same relief activities. But of all the human tragedies of our day, perhaps the greatest is that of refugees. To them especially the Church reaches out, desiring to place herself at their service. 4. Jesus Christ once told a parable which I should like to recall at this time. This parable is known even among those of you who do not share the Christian faith. It is a parable which appeals to the hearts of all people of good will, not only to the followers of Christ ; it is the parable of the Good Samaritan. The Gospel of Luke records the parable, telling how a man had been robbed, beaten and left beside the road half dead. According to the Gospel account, "a Samaritan who was journeying along came on him and was moved to pity at the sight. He approached him and dressed his wounds, pouring in oil and wine. He then hoisted him on his own beast and brought him to an inn, where he cared for him. The next day he took out two silver pieces and gave them to the innkeeper with the request : 'Look after him, and if there is any further expense I will repay you on my way back'". The Good Samaritan does not mind that he might be criticized for helping someone who has "traditionally" been considered his enemy. And he does not ask him any questions : where he comes from, why he is there, where he is going. He asks no questions at all. Very simply the Good Samaritan sees the injured person in need, and he spontaneously helps him up, takes him to an inn, and sees that he receives all he needs to get well again. This is charity ! A charity which makes no exception because of the other person's ethnic origin, religious allegiance or political preference, no exceptions whatsoever ; a charity which sees the person as a brother or sister in need and seeks only one thing : to be of immediate assistance, to be a neighbor. May this same charity motivate all of us who live in a world approaching the end of the second millennium ! May it inspire all of us to have compassion for the millions of refugees who cry out for our help ! 1 1 Lie 10:33-35. Acta Ioannis Pauli Pp. II 391 5. My brothers and sisters present here, and all you refugees who may hear my voice, may you never lose confidence in the rest of mankind or think that you are forgotten. For you have not been rejected by everyone. You are not looked upon as a burden which is too heavy to bear. In every country on the face of the earth there are men and women of good will who care about you, who are concerned about your future, who remember you each day in their prayers. 6. Finally, I ask everyone to join me in a heartfelt appeal to the nations. I appeal, in the presence of the Lord of history and before the Supreme Judge of human hearts, on behalf of all the displaced persons throughout the world. I appeal for increased aid for theni, so that present efforts may be sustained, strengthened and reinforced. I appeal for continued prayers for all the refugees throughout the world, and for the warmth of human concern and fraternal love towards every brother and sister who needs our solidarity and support. May God bless you all! * * * Ad universae Asiae incolas e Manilensi radiophonica statione « Radio Veritas ».* To you the people of Asia, To you the hundreds of millions of men, women and children living on the immense mainland of this continent and in its archipelagos, To you especially who are suffering or who are in need, To all of you I address my heartfelt greetings. May Almighty God bless you all with lasting peace and harmony. 1. It is with great joy that I have come to Asia for my first visit as Bishop of Rome and Successor of the Apostle Peter. I have come to visit the Catholic communities and to bring a message of fraternal love to all the people of the Philippines and Japan, two countries among the many that make up Asia. My journey is meant to be a journey of brotherhood, in fulfillment of a mission that is entirely religious. But I have also come with the desire of being able in the future to travel to other Asian countries, in order to convey personally * Die 21 m. Februarii a. 1981. Acta 392 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale to them too my sentiments of deep respect and esteem. In the meantime, I am happy to send from Manila a message of hope to all the peoples of Asia. I do so through Radio Veritas, which for a number of years already has been regularly transmitting the words of the Pope and a wide range of religious information in many languages. 2. My mission is religious and spiritual in nature. In addressing all the people of Asia, I do not do so as a statesman, but as the servant and apostle of Jesus Christ, entrusted with "the mysteries of God". I have come to Asia to be a witness to the Spirit who is active in the history of peoples and of nations, to the Spirit who proceeds from the Father and the Son, about whom it was written : "God loved the world so much that he gave his only Son, so that everyone who believes in him may not be lost but may have eternal life". In the Holy Spirit, every individual and all people have become, through the Cross and Resurrection of Christ, children of God, partakers in the divine nature and heirs to eternal life. All are redeemed and called to share in glory in Jesus Christ, without any distinction of language, race, nation or culture. The Good News which Christ proclaimed and which the Church continues to proclaim, in accordance with the Lord's will, must be preached "to all creation" and "to the ends of the earth". From the very beginning, the followers of Christ, the Apostles and their successors, came to the countries of this immense Asian continent : first to India, the land of Saint Thomas the Apostle ; later, in the course of the centuries, other lands and archipelagos were visited by Saint Francis Xavier, the Jesuit Matteo Ricci, and many more. Today I have come to Asia, following the example of Pope Paul VI, retracing the footsteps of great missionary apostles. Today I have come with the same truth about the ineffable love of the Father—a love through which every man attains, in Christ, the full measure of his dignity and his final destiny. 1 2 3 4 3. Coming to the peoples of Asia—just as all those before me who, in different periods of history proclaimed here Jesus Christ—I encounter today, in the same way, the local heritage and the ancient cultures that contain praiseworthy elements of spiritual growth, indi1 2 3 4 Cf. 1 Cor 4:1. Jn 3:16. Mk 16:15. Acts 1:8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 393 eating the paths of life and conduct that are often so near to those found in the Gospel of Christ. Different religions have tried to respond to man's search for the ultimate explanation of creation and the meaning of man's journey through life. Hinduism uses philosophy to answer man, and Hindus practice asceticism and meditation in their ascent towards God. Buddhism teaches that by devout confidence man ascends to freedom and enlightenment. Other religions follow similar routes. Moslems adore the one God and associate themselves with Abraham, revering Christ and honoring Mary, professing esteem for moral living* prayer and fasting. The Catholic Church accepts the truth and goodness found in these religions, and she sees reflections there of the truth of Christ, whom she proclaims as "the way and the truth and the life". She wishes to do everything possible to cooperate with other believers in preserving all that is good in their religions and cultures, stressing the things that are held in common, and helping all people to lives as brothers and sisters. 5 6 4. The Church of Jesus Christ in this age experiences a profound need to enter into contact and dialogue with all these religions. She pays homage to the many moral values contained in these religions, as well as to the potential for spiritual living which so deeply marks the traditions and the cultures of whole societies. What seems to bring together and unite, in a particular way, Christians and the believers of other religions is an acknowledgment of the need for prayer as an expression of man's spirituality directed towards the Absolute. Even when, for some, he is the Great Unknown, he nevertheless remains always in reality the same living God. We trust that wherever the human spirit opens itself in prayer to this Unknown God, an echo will be heard of the same Spirit who, knowing the limits and weakness of the human person, himself prays in us and on our behalf, "expressing our plea in a way that could never be put into words". The intercession of the Spirit of God who prays in us and for us is the fruit of the mystery of the Redemption of Christ, in which the all-embracing love of the Father has been shown to the world. 7 5. All Christians must therefore be committed to dialogue with the believers of all religions, so that mutual understanding and collaboration 5 6 7 Jn 14:6. Cf. Nostra Aetate, Rom 8:26. 1-3. 394 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale may grow ; so that moral values may be strengthened ; so that God may be praised in all creation. Ways must be developed to make this dialogue become a reality everywhere, but especially in Asia, the continent that is the cradle of ancient cultures and religions. Likewise the Catholics and the Christians of other Churches must join together in the search for full unity, in order that Christ may become ever more manifest in the love of his followers. The divisions that still exist between those who profess the name of Jesus Christ must be felt as an incentive to fervent prayer and to conversion of heart, so that a more perfect witness to the Gospel may be given. Christians will, moreover, join hands with all men and women of good will who share a belief in the inestimable dignity of each human person. They will work together in order to bring about a more just and peaceful society in which the poor will be the first to be served. Asia is the continent where the spiritual is held in high esteem and where the religious sense is deep and innate : the preservation of this precious heritage must be the common task of all. 6. In recalling the great spiritual and religious traditions of Asia, and in urging fraternal collaboration among all its inhabitants, I would also address the problems that still face the many nations of Asia and the continent as a whole. Economic difficulties and the persisting need for more rapid and wholesome development have rightly preoccupied your leaders and your peoples. Poverty still weighs heavily on large groups and classes in many countries. Not only are there wide contrasts in the social and economic situation of different nations, but also within individual countries great numbers of people still lack the basic minimum that is necessary for human beings to live in dignity and to take part in the advancement of their own community. Hunger is still a tragic reality for many parents and children, as is the lack of decent housing, health care and educational facilities. Great efforts have been made, various models have been applied, new ideologies have been adopted, but the results have not always been satisfactory. In some areas economic progress has not been accompanied by an improvement in the quality of life ; sometimes, in fact, it has unfortunately obscured important and essential values. 7. Many factors have contributed to this state of affairs, factors that operate inside the different communities as well as elements that are imposed from the outside. Today more than ever before, one is aware Acta Ioannis Pauli Pp. II 395 of the fact that it is not possible to explain the problems of developing countries satisfactorily by merely pointing to insufficient or delayed scientific and technological progress in comparison with the more advanced or industrialized countries. It must also be acknowledged that the industrialized world has often imposed the force of its own centers of decision or life style, and has thus caused a disorganization of the very structures and possibilities of the less advanced nations. 8. Justice and equity demand that each nation and the international community as a whole assume their part of responsibility for the development of Asia in true international solidarity. Such solidarity is based on the fact that all peoples have equal dignity and together constitute a community of worldwide dimensions. In order to respect this solidarity, hard decisions will have to be taken, and the necessary structures will have to be created that will bring about a new order of international relations as a condition for the true development of all nations. All nations have a claim on international solidarity, but the nations whose very dignity and existence is threatened have a special claim and a priority right to international solidarity. 9. Above all, the true nature of the development process must be understood. Development is not a state of things achieved once and for all. Development is a long process, difficult and uncertain at times, whereby each nation assumes the management of its own affairs and obtains the means necessary to ensure that all individuals and communities have full chances of existence and growth. True development depends on the personal commitment of the men and women that compose the community. Structures are certainly important, but they can either support or destroy people. Structures must therefore always be put at the service of man, for they exist only for man, and are in constant need of adaptation in order to serve effectively the cause of human advancement. 10. From the humblest rural laborer to the person in a high position of responsibility, all men and women must be conscious of the common progress in social and economic development. In this context, I would like to insist on the importance of creating worthy employment for all, and likewise on the importance of fostering a true understanding of the meaning of work. In the agricultural sector, as well as in industry and service-related employment, a man's work enables him 396 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale to share in the development process, and also enables him to discharge the duties that, out of love, he assumes for the members of his family. Human labor, while promoting social and economic development, must also promote the total well-being and true advancement of the human person. 11. In order to succeed, the development of nations must take place in an atmosphere of peace. I cannot address myself to you, peoples of Asia, without touching upon this most important issue, for peace is the necessary condition for every nation and people if they are to live and develop. My heart is heavy when I think of the many parts of your continent where the sound of war has not yet died down, where the people involved might have changed, but not the reality of war, where weapons alone are thought to provide security, or where brother fights against brother in order to redress real or alleged injustices. Asia has not been spared the lot of many other parts in the world where p e a c e true peace in freedom, mutual trust and fraternal collaboration—still remains but a dream. Too many men, women and children on Asian soil suffer and die ; too many families are disrupted or forced to flee their homes and villages; too much hate still creates sorrow and destruction. I shall not cease to raise my voice to plead for peace. As I have constantly done in public appeals and in private conversations with the leaders of the world, so now again I beseech each and every one to respect the values and rights of peoples and nations. 12. I cannot finish without sending a heartfelt greeting to my brothers and sisters in the Christian faith, to all those with whom I confess the name of Jesus Christ, and, in particular, to those whom I love as the members of the Church that I have been called to guide and serve. To all the Catholic Bishops, priests, religious and lay men and women I say : the Lord be with you ! Paw Domini sit semper vobiscum! The Church has been present in Asia from her very beginning, and you are the successors of the early Christians who spread the Gospel message of love and service throughout Asia. In many parts of this continent you are small in number, but in every country the Church has taken root. In the members of his Church—in you—Christ is Asian. 13. Christ and his Church cannot be alien to any people, nation or culture. Christ's message belongs to everyone and is addressed to Acta Ioannis Pauli Pp. II 397 everyone. The Church has no worldly designs, no political or economic ambitions. She wants to be, in Asia as in every other part of the world, the sign of the merciful love of God, our common Father. The Church's mission is to proclaim Jesus Christ, born of the Virgin Mary, as the eternal Son of God and Savior of the world ; to bear witness to his sacrificial love ; to render service in his name. Like Christ, her Teacher, the Church desires the well-being of all humanity. Wherever she is, the Church must sink her roots deeply into the spiritual and cultural soil of the country, assimilate all genuine values, enriching them also with the insights that she received from Jesus Christ, who is "the way and the truth and the life" for all humanity. The Church's members will be at one and the same time good Christians and good citizens, making their contribution to the building up of the society of which they are full members. They will want to be, in every society, the best sons and daughters of their homeland, working unselfishly in collaboration with the others for the true good of the country. The Church does not claim any privileges ; she wants only to be free and unimpaired in pursuing her own mission. The principle of freedom of conscience and of religion is enshrined in the laws and customs of most of the nations. May it effectively guarantee to all the sons and daughters of the Catholic Church the free and public profession of their faith and their religious convictions. This also entails for the Church the possibility of freely establishing educational and charitable programmes and institutions ; moreover, these activities will benefit the interests of society as a whole. Christians see it indeed as their task to contribute to the safeguarding of sound morality in personal, family and social life. They see it as their duty to serve God in their brothers and sisters. 8 14. As true sons and daughters of their nation, true children of Asia, Christians give an eloquent testimony to the fact that the Gospel of Christ and the teaching of the Church flourish in the hearts and consciences of the people of every nation under the sun. Many are the men and women who have testified to this truth by laying down their lives for the sake of Christ in different places of the Asian continent. They did this in the same way as others before them did, during the first centuries of Christianity in Rome, or in the course of two millennia in different places around the world. 8 Jn 14:6. Acta 398 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale My present pilgrimage in Asia is intimately bound to the Christian witness of faith given by the Japanese martyrs. The Church honors them with the conviction that the sacrifice of their lives will help to obtain salvation and peace, faith and love for all the people of this continent. 15. My final word is a prayer for Asia. Upon the Heads of State and the Governments of Asia, I invoke wisdom and strength, that they may lead their nations towards full human well-being and progress. Upon the leaders of the religions in Asia, I invoke assistance from on high, that they may always encourage believers in their quest for the Absolute. I pray that the parents and children of Asia will grow in love for each other and in service to their fellow-citizens. And I commend to the Almighty and Merciful God the dignity and destiny of every man, woman and child on this continent—the dignity and destiny of all Asia ! * * * In urbe « Baguio » ad autochthonos homines habita.* My dear brothers and sisters in Christ, 1. It is a joy for me to celebrate with you the Holy Eucharist, to come to you among your beautiful mountains to be nourished by the word of God and the Bread of life, and to unite with you in giving glory and praise, honor and thanksgiving to the Most Holy Trinity. The Liturgy of the Word today speaks of the special dignity which has been given to all who "belong to Christ". We are invited to meditate on the profound mystery which is ours through Baptism, the mystery of how, by water and the Holy Spirit, we have become the dwelling-place of God. "You are God's temple", writes Saint Paul, "God's Spirit dwells in you". This is indeed a mystery of faith. For while we remain members of a particular people and nation, the heirs of a unique culture and ancestry, at the same time, because of God's abundant mercy, we have become "fellow citizens with the saints and members of the household of God, built upon the foundation of the 1 2 * Die 22 m. Februarii a. 1981. 1 2 1 Cor 3:23. 1 Cor 3:16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 399 apostles and prophets, Ohrist Jesus himself being the cornerstone, in whom the whole structure is joined together and grows into a holy temple in the Lord". 3 2. In a special way I have looked forward to this opportunity of meeting the people of the Mountain Provinces, of meeting you who are members of the Isneg, Kalinga, Bontoc, Ifugao, Kankanay and Ibaloy Tribes. You, the indigenous peoples of this beautiful northern region of Luzon, as well as the other Tribal Filipinos, represent a rich diversity of cultures which have been handed down to you by your parents and grandparents, and which extend back through countless generations. May you always have a deep appreciation of these cultural treasures which divine providence has destined you to inherit. Moreover, may these treasures which are your heritage always be respected by others; may your land and your worthy family traditions and social structures be protected, preserved and enriched. My brothers and sisters in Christ, you have discovered how the Gospel does not threaten the survival of your cultures or destroy your authentic traditions. For all that is truly human, all that contributes to the welfare and betterment of the human person, is strengthened by the Gospel and enhanced by faith in Christ. It could not be otherwise, since Christ is the model and origin of the new humanity, the "first born of all creation". As you face the present problems associated with social and economic growth in your country, I assure you that the Church is one with you in your longing to preserve your unique cultures and in your desire to participate in decisions which affect your lives and the lives of your children. For the Church never dissociates herself from the temporal problems of her members. She remains close to the poor and suffering ; she longs for justice and peace ; and she concerns herself with the concrete needs of the faithful. Yet in all this, the Church never forgets the primacy of her spiritual mission, remembering that her ultimate goal is to lead all men and women to eternal salvation in Christ. 4 3. Permit me at this time to speak to you about the missionary activity of the Church and to reflect on its fruitful results here in your own land. As I look out over this vast crowd, I cannot help being reminded of the dedicated missionaries, both men and women, who left their own 3 Eph 2:19-21. 4 Col 1:15. Acta 400 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale native lands to proclaim the Gospel in your midst. They accepted many personal sacrifices and shouldered many burdens in order to carry out this work, in order to bring you the Gospel of our Lord Jesus Christ. And their efforts were not in vain ! When the message of Christ was proclaimed to you, "you accepted it", as Saint Paul writes, "not as the word of men but as what it really is, the word of God, which is at work in you believers". For this marvelous work of grace I rejoice with you ! And in the name of our Lord Jesus Christ and of his Church, I thank the missionaries for their faith and for their sustained efforts and persevering labor. It is heartening to see the vitality of the Church in the Philippines : to see for example the active part played by the laity, the contribution made by catechists, social action workers and so many others, the indispensable role of Christian families—each in its own way furthering the Kingdom of God. In addition there has been the establishment of numerous Catholic schools and universities, institutions for health care and other needs, and the foundation of seminaries such as the ones in Baguio City—all these bear witness to the fruitfulness of God's word and to the depth of your own faith in the Lord. I am pleased especially at the way in which many Filipinos have responded to the call of Christ to serve the Church as priests and religious, not only at home but in other countries as well. Clearly, the missionary activity of the Church has borne abundant fruit in your land. 5 4. My brothers and sisters, mindful of the way you have responded so wholeheartedly to the Gospel since it was first proclaimed to you, and urged on by the missionary mandate given to us by Christ, I wish to tell you of my special desire; that the Filipinos will become the foremost missionaries of the Church in Asia. In this regard I would like to make my own the words which Pope Paul VI addressed to you on the occasion of his own pastoral visit to the Philippines : "At this moment one cannot but think of the important calling of the peoples of the Philippine Islands. This land has a special vocation to be the city set on the hill, the lamp standing on high giving shining witness amid the ancient and noble cultures of Asia. Both as individuals and as a nation you are to show forth the light of Christ by the quality of your lives" (29 November 1970). 6 5 6 1 Thess 2:13. Cf. Mt 5:14-16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 401 Among all your neighbors in this part of the world, the citizens of the Philippines are unique. Your country alone has a majority of Christians. Indeed you number more than half of all the Catholics of Asia. In view of this, I ask : has not the Lord of history destined you to play a prominent role in the missionary effort of the Church in this region? Has he not prepared you "to give shining witness amid the ancient and noble cultures of Asia?" Are not the last words that Jesus spoke to his disciples especially relevant for you at this point in time : "Go into all the world and preach the Gospel to the whole creation"? This is my heartfelt desire and fervent prayer: that you, my brothers and sisters of the Philippines, may now take your place in the forefront of the Church's missionary effort, especially here in Asia. For this reason I express my deep satisfaction at the creation only a few years ago of the Mission Society of the Philippines; and I also applaud the work of evangelization carried out by Radio Veritas. May God abundantly bless these initiatives. And may each of you who have become a dwelling-place of God through Baptism contribute in your own way to the proclamation of the Gospel. By word and deed may you proclaim that Jesus Christ is "the way and the truth and the life", that Jesus Christ is Lord ! 7 8 # * * In insula « Guam » a Summo Pontifice sacris pro populo litante habita.* Dear brothers and sisters, 1. "There is one mediator between God and men, the man Christ Jesus, who gave himself as a ransom for all In these words from today's second reading, the reason for our gathering is clearly and forcefully expressed. God, our loving Father, has demonstrated his abundant care for us, his children, by allowing his own Son to be our ransom, thereby establishing him as the one mediator of the new and eternal covenant. Seated at the right hand of the Father, Christ exercises a universal mission of salvation—one extending to all humanity. 7 8 MJc 16:15. Jn 14:6. * Die 23 m. Februarii a. 1981. 1 Tim 2:5. 1 27 - A. A. S. 402 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2. Thus the Church, as the Body of Christ, has been entrusted with the mission of proclaiming a Gospel that is universal in its dimensions. For in God's mysterious providence, she has been called to share in the work of salvation in order that the Savior's desire for all men to be saved might be accomplished throughout the world. At times this work appears to be overwhelming, but then the Church realizes that the word placed on her lips is the key to understanding the meaning of our earthly existence. And so an incomparable joy fills the hearts of clergy, religious and laity when the command of the Divine Master is heard once again in our time : "Go out to the whole world ; proclaim the Good News to all creation". Yes, with the guidance of the Holy Spirit, ever present to console and inspire, the Church proclaims first to the Christian community and then to all humanity the marvelous tidings that Jesus is our Peace, Jesus is our Hope, Jesus is the way to everlasting life. 2 3 3. Evangelization is the core of the Church's activity in the world. Here lies her calling, here begins her work, here is her greatest challenge. My predecessor Paul VI explained this point so eloquently in his Apostolic Exhortation on Evangelization : "The Church remains in the world when the Lord of glory returns to the Father. She remains as a sign—simultaneously obscure and luminous—of the new presence of Jesus, of his departure and of his permanent presence. She prolongs and continues him. And it is above all his mission and his condition of being an evangelizer that she is called upon to continue". 4 4. The Church transmits a "living" faith to the world, for when she preaches, teaches or baptizes, Christ is made present in that event. Thus the Gospel to be proclaimed is ever new, touching each successive generation with freshness and vitality and calling each person to a relationship with Christ that is deeply personal. And this dynamic quality of the Gospel never ceases, for the believer is called to a continual change of mind and heart in order to conform more faithfully to the mind and heart of Christ. At the same time, what a tremendous privilege is bestowed upon those who are called to be heralds of the Gospel ! What extraordinary satisfaction is discovered in communicating Christ to another ! 2 3 4 Cf. 1 Tim 2:4. Mk 16:15. Evangelii Nuntiandi, 15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 403 5. Since my arrival in Guam, I have already referred to the debt of gratitude that is owed to the evangelizing spirit of those who have labored with selfless dedication to transmit the faith of Christ. The vigorous testimony of such a missionary as Father Luis Diego San Vitores, for example, continues to inspire us today. And how wonderful was the response of those who heard the word of God through the missionary's preaching. With the celebration of the first Mass here in 1521 the seeds of the faith began to take root in the hearts of the Chamorro people. In 1668, their appreciation for the Gospel was shown by the generous gift of Chief Quipuha in donating the piece of land upon which the first Cathedral was built. And that Cathedral itself became a symbol of the dedicated perseverance of the people's faith, as the Church was forced to be reconstructed several times, the last time being within our own era. Yes, the history of the faith in Guam bears a distinguished record in the faithful witness of the men and women who have lived the Gospel in word and deed for over three centuries, even to this liturgical assembly itself. 6. But we must not be content to boast of a glorious heritage from the past without turning our attention to the demands of the present moment. Our Credo can never be considered a precious heirloom only to be admired and then tucked away for safekeeping. Rather we must express our "Amen" in what we believe by putting our faith into practice in daily living. Thus we must not limit our consideration of evangelization merely to spreading the faith throughout various geographical areas of the world or among diverse cultures. We must also see that the work of evangelization touches every aspect of human life, "affecting mankind's criteria of judgment, determining values, points of interest, lines of thought, sources of inspiration and models of life, which are in contrast with the Word of God and the plan of salvation". In this regard I wish to point out the essential role that the family plays in the work of evangelization. The family, as the Second Vatican Council taught us, is a "profound community of life and love". Spouses, in modeling their conjugal love after the example of Christ, cultivate in the home the Christian values of tenderness, compassion, patience 5 6 5 6 Evangelii Nuntiandi, 19. Gaudium et Spes, 48. 404 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale and understanding ; these in turn, give rise to a life style that of itself communicates the message of the Gospel. These values are then instilled and nurtured in the children who are born of this marital love. In this way the family becomes the first school of Christian living where a love for Christ, for his Church, for his call to holiness is fostered. At the same time, it is in the family that the necessary growth for vocations to priesthood and religious life takes place. Parents should be attentive to the earliest signs of such vocations and pray that with God's grace their son or daughter will persevere in that call. What greater blessing could come to a family than to see their efforts in living the Gospel crowned with success by having one of their own called to a life's service of preaching and teaching the Good News. 7 7. Upon all the baptized, then, "the glory of the Lord has risen", compelling each believer to share that light everywhere and at all times. This light of the Gospel cannot be extinguished even though darkness may indeed envelop the values and priorities of the world. But through perseverance and prayer, the faithful are given the grace to reflect the truth which is Christ, in order that "his glory will be seen". Let us then be steadfast in the faith, modeling ourselves after the example of those distinguished evangelizers who have gone before us. Let us never grow discouraged or despondent, for Christ is with us to confirm and strengthen our every effort on behalf of the Gospel. 8 8. Here in this Eucharist we celebrate the profound reality of the Church's universality. In giving his Body and Blood for us to share, Jesus at the same time prompts us to reach out and accept all men and women as brothers and sisters. Our communion in Christ, then, compels us to share with every person the wonderful mystery of Christ's life which we ourselves have been given. In receiving the Bread of Life, we take on Christ's concern for "all men to be saved". As we once more approach that most sacred moment wherein bread and wine are transformed into the Body and Blood of our Savior, let us renew our determination to carry the presence of his word into our homes and communities, our offices and places of work, to wherever we go and in whatever we do. And, having been penetrated by the 9 7 8 9 Is 60:1. Is 60:2. 1 Tim 2:2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 405 warmth of Christ's Eucharistie love, let us seek more effective ways to proclaim the message of that love to all those whom we meet. My brothers and sisters, let the light of Christ's Gospel shine through your words and actions. Let your eyes be lifted up to Jesus, constantly drawing the attention of the world to him. Be ever joyful in the confidence that Jesus is with his Church ; that his prayer will be fulfilled ; that he does make all things new. And thus with "hearts throbbing and full", let us sing praise to the Father for the love he has bestowed on us in Christ Jesus his Son, "who gave himself as a ransom for all". Amen. 10 11 * * * Tokii, ad sacros Praesules habita.* Dear Brothers in Christ, 1. It gives me deep joy to come to your country on the occasion of the Beatification of your Japanese martyrs. These holy martyrs take their place, alongside the many others that the Church already honors officially, to testify to the glorious Christian history of your people, in which the blood of martyrs has truly become the seed of Christians. I am looking forward to having the opportunity to honor these martyrs in a solemn way in Nagasaki. Meanwhile the important event of their Beatification gives me this occasion to make a pastoral visit to the Church in Japan—the occasion to meet all categories of the faithful and the special joy of being with you, the Pastors of the flock. 2. I have come here to offer you my fraternal support for your mission of proclaiming Jesus Christ to the "pusillus grex" of Japan and to anyone who may freely wish to listen to the Gospel message. I have come so that we may express together our unity in Christ and in his Church, that you may be reinforced in this unity, and that in the strength of this unity you may proceed with new vigor to face the challenges of your pastoral mission. When, as Successors of the Apostles, as Bishops of the Church of God and as servants of the Gospel, we listen attentively, we can hear the same cry that was addressed to 10 11 7s 60:5. 1 Tim 2:5. * Die 23 m. Februarii a. 1981. Acta 406 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1 the Apostle Philip : "We wish to see Jesus". And today, does not this cry resound throughout the teeming metropolis of Tokyo and throughout all Japan? And is it not addressed in a particular way to you, the Bishops of Japan? 3. Dear Brothers, the Father wills to continue to manifest his beloved Son through our pastoral ministry. He wants to manifest him as the loving and merciful Savior of the world, the Teacher of humanity, the perfect Son of Man and the eternal Son of God. At the same time the Father wills that all people may have life in his Son, and through him share in the life of the Most Holy Trinity. Our response to this plan of the Father is expressed in the programs of evangelization and catechesis, whereby we perseveringly proclaim Christ, and methodically endeavor to lead our people to the full appreciation of their Catholic faith and to full maturity in Christ. á. In order to show Christ to the world, in order to build up the community of the Church, we ourselves must be able to say with Saint John : "Our fellowship is with the Father and with his Son Jesus Christ". This unity must be maintained in all its ecclesial dimensions, including communion with the universal Church. This unity requires from Bishops the collegialitas effectiva and the collegialitas affectiva with the Successor of Peter and with all their brother Bishops throughout the world. It likewise requires a special manifestation of unity among the Bishops of each Episcopal Conference. This latter dimension is of particular importance for the effect that it has on all local apostolic endeavors. But above all, unity belongs to the mystery of the Church, and its value was deeply understood in the early Christian community, where the believers were "of one heart and soul". From the beginning, the Bishops of Christ's Church have held—and they still hold—special responsibility for the unity of the Church, with a serious obligation to be united among themselves. Saint Paul's words of apostolic injunction have a personal meaning for every Bishop and group of Bishops : "I appeal to you, brethren, by the name of our Lord Jesus Christ, that all of you agree and that there be no dissensions among you, but that you be united in the same mind and the same judgment". 2 3 4 1 1 3 4 Jn 12:21. 1 Jn 1:3. Acts 4:32. 1 Cor 1:10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 407 5. The expression of this close unity in fraternal collaboration is required for your pastoral programs. It is a condition for their successful coordination and for their effectiveness. In this way I urge you to do everything possible to find strength in unity, in order to promote common pastoral initiatives in evangelization and catechesis. Continue, dear Brothers, in the same zeal that has already sustained hard work in the areas of the common translation of the Bible, the publication of the new Missal, the compilation of a new catechism and the translation of the documents of the Magisterium. And there are many more pastoral issues that will require the full measure of your common commitment for the welfare of the Church in Japan. The fraternal collaboration of all the Bishops among themselves in fulfilling the directives and genuine spirit of the Second Vatican Council, as well as the postconciliar norms issued by the Apostolic See, is indeed an act of pastoral love for the people. 6. Like the whole Church, you feel the urgent need for giving continuing catechesis to your people. I am sure that you will make every effort to see that no category of the faithful is neglected. In my Apostolic Exhortation on Catechesis, I spoke to all the Bishops of the Church in the following terms : "I know that your ministry as Bishops is growing daily more complex and overwhelming. A thousand duties call you ... But let the concern to foster active and effective catechesis yield to no other care whatever in any way. This concern will lead you to transmit personally to your faithful the doctrine of life. But it should also lead you to take on in your diocese, in accordance with the plans of the Episcopal Conference to which you belong, the chief management of catechesis, while at the same time surrounding yourselves with competent and trustworthy assistants. Your principal role will be to bring about and maintain a real passion for catechesis, a passion embodied in a pertinent and effective organization... You can be sure that if catechesis is done well in your local Churches, everything else will be easier to do. And needless to say, although your zeal must sometimes impose upon you the thankless task of denouncing deviations and correcting errors, it will much more often win for you the joy and consolation of seeing your Churches flourishing because catechesis is given in them as the Lord wishes". One of the areas worthy of special pastoral zeal is the need to 5 5 Oatechesi Tradendae, 63. Acta 408 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale catechize the young people in preparation for marriage. This need is all the more pressing for those who will be endeavoring to live upright lives with marriage partners who do not have the same faith or the same religious convictions. Efforts made in this field can do much to foster the sanctity of marriage and the family. In all catechetical endeavors it will be necessary to proclaim clearly the teaching of Christ and his Church. Catechesis should never doubt the power of Christ's grace to lead the faithful to high degrees of Christian holiness. 7. As Bishops, we must be convinced of the need never to lower the standards of Christian living that we present to our people. Our pastoral responsibility urges us to propose a deep acceptance of the Beatitudes, a radical commitment to evangelical values. Our people, redeemed and sanctified by the blood of the Savior, are capable of accepting the divine invitation that it falls to us to transmit. Over and over again Japanese Catholics have proved that they are able to maintain their cultural heritage, while making incarnate in it the original element of Christianity, that newness of life in Christ. They have shown an understanding of the doctrine of the Cross and of the universal vocation to holiness. It is necessary to keep alive the memory of your martyrs so that your people will always know that it is their heritage to glory "in the Cross of our Lord Jesus Christ". 6 8. Supremely worthy of intense united efforts on your part is the apostolate of vocations. By God's grace a high percentage of Catholic women have embraced the religious life. But the Gospel still has need of many witnesses. It is important that young people be given the opportunity to hear Christ's call. And many of the young people, once they have heard and seen Jesus, will want to follow him. The promoting and obtaining of vocations by prayer and effort is followed by two other dynamic aspects : careful attention to the proper formation of those who have accepted God's call, and the rightful employment of priestly and religious talents. The major seminaries, in particular, should be the object of the Bishops' deepest pastoral interest, so that the priorities of the priesthood will be appreciated long before ordination. For all of us—and it is worth repeating time and time again—the apostolic priorities of the priesthood are "prayer and the ministry of the word". To sustain your priests in these activities is to promote 7 6 7 Cal 6:14. Acts 6:4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 409 Christ's plan for his Body, the Church. Of all the members of the flock, none have more right to your fraternal love than the priests who are your partners in the Gospel of salvation : your own diocesan priests and the missionaries who serve generously by your side. Your kindness, your interest, your personal concern for them as friends constitute a salutary example for them in their own relationship with the rest of Gods people. 9. In my first Encyclical I devoted rather lengthy sections to two vital aspects of the Church's life : the sacraments of Penance and the Holy Eucharist. I have repeatedly emphasized the great power of these sacraments in regard to Christian living. And today I would encourage you personally to do everything in your power to help the ecclesial community to appreciate fully the value of individual confession as a personal encounter with the merciful and loving Savior, and to be faithful to the directives of the Church in a matter of such importance. The norms of the Apostolic See in regard to the altogether exceptional use of general absolution also take into account "a right on Christ's part with regard to every human being redeemed by him". 8 10. Your own ministry and that of your priests, as well as the whole activity of the universal Church, reaches its culmination in the Eucharistie Sacrifice. Here the proclamation of Jesus Christ is complete. Here evangelization finds its source and summit. Here our unity in Christ finds its fullest expression. With what joy I look forward to celebrating the Eucharist in your midst three times in the next three days, offering up to the Father, in union with Jesus Christ, all the hopes and aspirations, all the joys and sorrows of the Japanese people, praying "that the word of the Lord may speed on and triumph, as it did among you". 9 10 11. Let us continue then, dear Brothers, despite obstacles and setbacks, despite human weakness, to offer the Gospel freely and in its entirety. It is our contribution in the face of the loneliness of the world, it is our answer to the selfishness of man, to the lack of meaning that many people find in life, to the temptation to escapism, to lethargy and discouragement. As ministers of Christ we offer his 8 9 10 Redemptor Hominis, 20. Cf. Presbyterorum Ordinis, 2 Thess 3:1. 5. Acta 410 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale word and the tender love of his Sacred Heart: it is our original and specific contribution to the dialogue of salvation, to the promotion of human dignity and to the final liberation of humanity. In the name of Jesus let us go forth confidently, and in the name of Mary let us rejoice. Saint Paul Miki and his companion martyrs understood the meaning of these names and their gentle power. And may this heritage long remain in Japan : to lead future generations to Jesus through Mary. Dear Brothers : thank you for your invitation to come to Japan. Thank you for your own fraternal support and for your partnership in the Gospel. "My love be with you all in Christ Jesus. Amen". 11 * * * Tokii, ad nationum Legatos habita.* Tour Excellencies, Ladies and Gentlemen, 1. In the course of my pastoral visit to East Asia and to the Catholic communities of the Philippines, Guam and Japan, I am happy and honored to have the opportunity of meeting with the Diplomatic Corps accredited to the Government of Japan in this city of Tokyo. My first words are of sincere thanks to your Doyen who has kindly welcomed me. The courteous sentiments which he has expressed in my regard are greatly appreciated. My visit, as I have already had the occasion to emphasize during this journey, is of a religious nature. I come to bring to the Catholic communities the fraternal support of the Church in Rome and throughout the world. I likewise come to meet the people of a region that has the distinction of being the home of ancient cultures and religions. While being Successor of the Apostle Peter in the See of Rome, I am also heir to the tradition of another Apostle, Paul, who, having received faith in Jesus Christ, travelled tirelessly to the different parts of the then known world to bear witness to what he believed in, and to speak a word of brotherhood, love and hope for all. 2. Your presence here today shows that you understand my mission and also the activity of the Catholic Church and the Holy See, in the 11 1 Cor 16:24. * Die 24 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 411 different parts of the world. Because of its mission, which is religious in nature and worldwide in dimension, the Holy See is always eager to promote and to maintain a climate of mutual trust and of dialogue with all the living forces of society, and, therefore, with the authorities who have received from the people the mandate of fostering the common good. The Catholic Church, in fidelity to her evangelical mission, wishes to be at the service of all humanity, of today's society, so often threatened or attacked. For this reason she strives to maintain friendly relations with all civil authorities and also, if they so desire, relations at the diplomatic level. Thus there is established, on the basis of mutual respect and understanding, a partnership of service for the progress of humanity. Church and State—each in its own sphere, spiritual or temporal, each with its own proper means, without renouncing its own distinctive mission, without confusing its specific task—each one endeavors to carry out this service to humanity in order to promote that justice and that peace to which all humanity aspires. I desire to pay homage here to the cordial relationship which the Government of Japan maintains with the Holy See, and which is exemplified by the presence of an Ambassador to the Holy See and of a Papal Representative in Tokyo. The latter has a special mission among the leaders of the Catholic community of this land but, like all of you, he also has the task of promoting a spirit of understanding and cooperation in the international domain. 3. Ladies and gentlemen, in the capital of this nation you are bearers of a mission that draws its meaning and inspiration from the ideals of peaceful and fraternal collaboration. You are all deeply conscious of your task. Without any doubt it is an important one ; in many circumstances it is difficult ; but it is always rewarding, since at the same time it is a school for mutual understanding and a testing ground for worldwide concerns. The basis for any fruitful activity in promoting peaceful relations among nations is certainly the capacity for correctly and sympathetically valuing each other's specific qualities. Japan certainly offers a true school for understanding, for Japan is unique in its history, in its culture and in its spiritual values. Through the course of many centuries, Japanese society has constantly honored its own traditions by maintaining a true appreciation of the spiritual. It has expressed Acta 412 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale those traditions in its torii and temples, in the arts, in literature, in the theater and in music, at the same time preserving, even in the midst of increasing economic and industrial development, its distinctive Japanese characteristics. As diplomats, you are witnesses to and sometimes sharers in the events that mark the history and the life of the Japanese people and especially of its culture, and so you are able to acquire a deeper understanding of the differences that shape the character and the spirit of each nation and people. Indeed, as I said last month in my address to the Diplomatic Corps accredited to the Holy See: "Culture is the life of the spirit; it is the key which gives access to the deepest and most jealously guarded secrets of the life of peoples : it is the fundamental and unifying expression of their existence". Just as it is necessary to be deeply rooted in one's own culture in order to understand the values and the spirit of one's own nation, so also it is necessary to view with impartiality the manifestations of the cultural life of other peoples, in order to understand the aspirations, needs and achievements of one's partner in dialogue and collaboration. 1 4. There is a second aspect to the function of the diplomat. You are called to be instruments—even to be on the frontline—in building a new order of relations in the world. Precisely because each people is distinguished from others by its cultural inheritance and its achievements, it can offer a unique and irreplaceable contribution to all the others. Without surrendering their own values, nations can work together and build a true international community characterized by shared responsibility for the universal common good. More than ever, the world situation today demands that this common responsibility be taken up in a true universal spirit. Every diplomatic community thus becomes a testing ground for worldwide concerns. In your daily personal contacts with your colleagues, in your official dealings with the host government and its agencies, in endeavoring to know and to understand the local culture, in taking an active part in the life of the community that offers you its hospitality, you will develop those attitudes of respect and appreciation that are so needed in order to build fraternal relations between the nations of the world. 5. Many of you have already accumulated a rich experience in intercultural relations and exchange, gained through years of service to AAS 73 (1981), p. 188. Acta Ioannis Pauli Pp. II 413 your own country in different parts of the world. It is my hope that your mission here in Japan will help you to discover and understand more profoundly, beyond the Japanese context, the rich reality of all Asia and of all the Asian peoples. Asia has a special role to play in building up and strengthening the community of nations. So many problems of worldwide dimension remain to be solved, and Asia must participate in undertakings begun for this purpose. I wish to convey to you my conviction that world problems will not be solved unless each continent and nation plays its rightful role and makes its own specific contribution. The nations of Asia must assume the role that is theirs by reason of their centuries-old cultures, their religious experience, their dynamism and enduring industriousness. The mainland and the archipelagos of Asia are certainly not devoid of problems (and which nation anywhere in the world can claim that it has solved all its people's problems?) but there is no greater challenge for a people than to share of its substance with others while at the same time trying to find the full solutions to its own problems. 6. Today, we are at a point in history where it has become economically and technically feasible to relieve the worst aspects of the extreme poverty that afflicts so many of our fellow human beings. The kinds of poverty are many : malnutrition and hunger, illiteracy and lack of basic education, chronic disease and high infant mortality, lack of meaningful employment and lack of proper housing. The obstacles to overcoming these problems are no longer primarily economic or technical, as they were in the past, but are now to be found in the spheres of convictions and institutions. Is it not in fact a lack of political determination—at both national and international levels—that is the main obstacle to the successful elimination of the gravest forms of suffering and need? Is it not an absence of strong personal and collective convictions that prevents the poor from sharing more fully and equitably in their own development? The present economic difficulties which in varying ways and degrees are affecting all nations must not become a pretext for giving in to the temptation to make the poor pay for the solution to the problems of the rich, by permitting a standard of living lower than what a rational definition of human decency would allow. Although there are many compelling reasons for eliminating abject poverty, particularly in the developing world, I do not hesitate to state that the fundamental case 414 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale against poverty is a moral one. It is the sign of a healthy community— whether it be the family, the nation or the international community itself—to recognize the moral imperative of mutual solidarity, justice and love. The generosity and the sense of fairness already at work in many international undertakings and programs must be further reinforced by an increased awareness of the ethical dimension. The public and governments must become ever more conscious of the fact that nobody may stand idly by as long as human beings are suffering and in need. The Holy See will never cease to raise its voice and to commit the full weight of its moral authority to increasing public awareness in this regard. 7. The opportunity will be given to me later in the course of my short stay in Japan to speak about the overriding concern for international peace, and to encourage the international community to increase its efforts in favor of peaceful relations between nations. On the present occasion just let me emphasize that endeavors for peace cannot be separated from the quest for a just society and for the effective development of all nations and peoples. Justice and development go hand in hand with peace. They are essential parts of a new world order still to be built. They are a path leading to a future of happiness and human dignity. Ladies and gentlemen, yours is a splendid mission : to be the heralds of universality, the builders of peace among nations, the promoters of a new and just world. May each one of you, with your own governments, as well as in international meetings and institutions, be the advocate of less privileged people and nations. The ideal of international brotherhood in which we all so profoundly believe demands this. And by acting in this way you will indeed serve your own country and all humanity well. May the peace and justice of Almighty God dwell in your hearts always. May his blessing come down upon you, upon your families, upon your nations and upon all your untiring efforts in the service of humanity. * * * Acta Ioannis Mr. Pauli Pp. II 415 Mayor, 1. Dear friends here present, and all of you who are listening to my voice, and whom my message will reach. It is with deep emotion that I have come here today as a pilgrim of peace. I wanted to make this visit to the Hiroshima Peace Memorial out of a deep personal conviction that to remember the past is to commit oneself to the future. Together we recall that it is one of humanity's sad achievements that all across the face of the earth the names of very many—too many—places are remembered mainly because they have witnessed the horror and suffering produced by war : war-memorials, which with the victory of one side also recall the suffering and death of countless human beings ; cemeteries where rest those who sacrificed their very lives in the service of a noble cause, and cemeteries where lie the innocent civilian victims of war's destructive fury; the remains of concentration and extermination camps, where contempt for man and for his inviolable rights reached its most base and cruel expression; battlefields, where nature has mercifully healed the earth's scars, but without being able to blot out past human history of hate and enmity. Hiroshima and Nagasaki stand out from all those other places and monuments, as the first victims of nuclear war. * Die 25 m. Februarii a. 1981 {Summus Pontifex usus est ex ordine lingua laponica, Anglica, Gallica, Hispanica, Lusitana, Polonica, Sinensi, Germánica, Russica, Iaponica). 416 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I bow my head as I recall the memory of thousands of men, women and children who lost their lives in that one terrible moment, or who for long years carried in their bodies and minds those seeds of death which inexorably pursued their process of destruction. The final balance of the human suffering that began here has not been fully drawn up, nor has the total human cost been tallied, especially when one sees what nuclear war has done—and could still do—to our ideas, our attitudes and our civilization. 2. Rappeler le passé c'est s'engager dans le futur. Je ne peux qu'applaudir à la sage décision des autorités de cette ville qui ont voulu que le mémorial rappelant le premier bombardement nucléaire soit un monument à la paix. Ce faisant, la Cité d'Hiroshima et le peuple japonais tout entier ont exprimé avec force leur espoir d'un monde pacifique et leur conviction que l'homme qui fait la guerre peut aussi avec succès faire la paix. A partir de cette ville et de l'événement que son nom rappelle, s'est forgée une nouvelle conscience mondiale contre la guerre, ainsi qu'une vive détermination à travailler pour la paix. Certains, même parmi ceux qui étaient vivants à l'époque des événements que nous commémorons aujourd'hui, préféreraient ne pas penser à l'horreur de la guerre nucléaire et à ses conséquences inouies. Parmi ceux qui n'ont jamais eu personnellement l'expérience de la réalité d'un conflit armé entre nations, certains souhaiteraient renoncer à la possibilité même d'une guerre nucléaire. D'autres souhaiteraient considérer la capacité nucléaire comme un moyen inévitable de maintenir un équilibre de puissance par un équilibre de terreur. Mais il n'y a aucune raison de ne pas poser la question de la responsabilité de chaque nation et de chaque individu face à la possibilité de guerres et notamment devant la menace nucléaire. 3. Acordarse del pasado es comprometerse para el futuro. Yo evoco ante vosotros el recuerdo del 6 de agosto 1945, para que podamos comprender mejor el significado del reto del presente. Desde aquel aciago día, los arsenales nucleares han aumentado en cantidad y en poder destructor. Se continúa a fabricar, ensayar e instalar armas nucleares. Es imposible predecir las consecuencias totales de una guerra nuclear a gran escala; pero aunque sólo una parte de las armas disponibles fuese usada, hemos de preguntarnos si somos de veras conscientes de la espiral que esto podría provocar y si no es una posibilidad real la Acta Ioannis Pauli Pp. II 417 destrucción pura y simple de la humanidad. Deseo por ello repetir aquí lo que dije ante la Asamblea General de las Naciones Unidas: "Los continuos preparativos para la guerra, como lo prueba la producción de armas cada vez más numerosas, más potentes y más sofisticadas en varios países, atestiguan que se quiere estar preparados para la guerra, y estar preparados quiere decir estar en condiciones de provocarla. Quiere decir también correr el riesgo de que en cualquier momento, en cualquier parte, de cualquier modo, se puede poner en movimiento el terrible mecanismo de destrucción general" (n. 10). 4. Recordar o passado é comprometer-se para com o futuro. Recordar Hiroshima é abominar a guerra nuclear. Recordar Hiroshima é assumir um compromisso pela paz. Recordar tudo aquilo que sofreram os habitantes desta Cidade é renovar a nossa confiança no homem, na sua capacidade de fazer o bem, na sua liberdade de escolher o que é justo, na sua vontade decidida para transformar uma situação trágica num começar de novo. Perante a calamidade desencadeada pelo homem, que é constituída por toda e qualquer guerra, deve-se afirmar e reafirmar, com insistência, que o recurso à guerra não é uma necessidade inelutável, nem uma necessidade imutável. A humanidade não está destinada à autodestruição. Os conflitos entre ideologias, aspirações e reais necessidades podem e devem ser resolvidos e compostos com adequadas medidas, diversas da guerra e da violência. À humanidade incumbe o dever, em relação a si própria, de aplanar as diferenças e os conflitos com meios pacíficos. A vasta gama dos problemas que se apresentam a muitos povos, os quais se acham em fases diversas de desenvolvimento cultural, social, económico e político, dá origem a tensões e conflitos internacionais. É de vital importância, pois, para a mesma humanidade, que tais problemas sejam resolvidos de harmonia com os princípios éticos da equidade e da justiça, garantidos por pactos e instituições significativos e de vasto alcance. Assim, a comunidade internacional deveria arranjar para si mesma um sistema de normas jurídicas que, à semelhança daquele direito que assegura a ordem no âmbito nacional, regulamentasse as relações internacionais e mantivesse a paz. 5. Ci, którym leży na sercu dobro ludzkiego życia, winni wywierać wpływ na rządy i na osoby, które podejmują decyzje w dziedzinie gospodarczej i społecznej, aby ich działalność była zgodna z wymogami pokoju, a nie powodowana ograniczonymi interesami i żądzą panowania 28 - A. A. S. 418 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nad drugimi. Pokój musi być zawsze naszym celem: pokój, do którego należy dążyć, broniąc go we wszystkich okolicznościach. Mech nigdy nie powtórzy się przeszłość przemocy i zniszczenia. Wejdźmy na stromą i trudną drogę pokoju: jedyną drogę, która odpowiada godności osoby ludzkiej; jedyną drogę, która prowadzi do prawdziwej realizacji powo­ łania człowieka; jedyną drogę ku przyszłości, w której równość i soli­ darność będą rzeczywistością, a nie tylko fikcją, odsuwaną ku dalekiej przyszłości. 7. Den Staatsoberhäuptern und Regierungs-Chefs, den Mächtigen in Politik und Wirtschaft rufe ich zu : Verschreiben wir uns dem Frieden, dem Frieden durch Gerechtigkeit! Entscheiden wir uns feierlich, hier und jetzt, als Mittel zur Lösung von Streitigkeiten nie mehr Krieg zuzulassen oder gar zu suchen ! Versprechen wir unseren Mitmenschen, uns unermüdlich um Abrüstung und für die Ächtung aller Kernwaffen zu bemühen ! Lasst uns Gewalt und Hass ersetzen durch gegenseitiges Vertrauen und Solidarität ! Jedem Menschen in diesem Land und in der Welt rufe ich zu : Fühlen wir uns verantwortlich füreinander und für die Zukunft über alle politischen und gesellschaftlichen Grenzen hinweg ! Erziehen wir uns und erziehen wir die anderen im Geist des Friedens ! Lassen wir die Menschheit niemals mehr zum Opfer im Kampf zwischen wett­ eifernden Systemen werden ! Me wieder darf es einen Krieg geben ! Acta Ioannis Pauli Pp. 419 II 8. Молодым людям, где бы они ни были, я говорю: создадим сообща новое будущее, в духе братства и солидарности; пойдем навстречу нашим братьям и сестрам, пребывающим в н у ж д е ; накормим голодных, дадим приют бездомным, освободим угнетенных; принесем справедливость туда, где царит несправедливость, и мир туда, где говорят только языком оружия. Ваши молодые сердца располагают исключительным богатством добра и любви; посвятите его служению ближнему. Обращаясь к каждому из вас, я повторяю слова пророка: « Перекуют мечи свои на орала, и копья свои - на серпы; не поднимет народ на народ меча, и -не будут более учиться воевать » (Ис 2.4). Тем, кто верит в Бога, я говорю: будем сильны Его силой, которая беско­ нечно превосходит наши собственные. Будем едины, зная, что Он призывает нас к единству. Осознаем, что любовь и бескорыстие - это не далекие идеалы, а путь к прочному миру - миру в Боге. Acta 420 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hirosimae, ad mathematicarum et naturalium scientiarum cultores habita.* Ladies and Gentlemen, 1. How can I express my feelings at this unique meeting, in Hiroshima, with the distinguished representatives of science, culture and higher learning? First of all, I would like to say that I feel very honored to be among a group of such highly qualified men and women, who devote their energies to the business of government and to research, intellectual reflection and teaching. I am very grateful to the City and Prefecture of Hiroshima for welcoming me here today. I thank you sincerely for your cordial and benevolent welcome. I would like to offer a particular greeting to the representatives of the University of the United Nations, represented here by its Rector, Mr Soedjatmoko, the Vice-Rectors, members of the Council, and the principal collaborators of the University. Your institution, which by its statutes is linked to the United Nations Organization and to UNESCO, is a completely original creation, founded to promote the lofty aims of the United Nations at the levels of research, advanced training and the dissemination of knowledge ; it was deliberately established as a global and worldwide institution. My predecessor Paul VI and I have on more than one occasion expressed our esteem for this noble enterprise and our hopes for its future. It seeks to place science and research at the service of the great humanitarian ideals of peace, development, the improvement of food resources, the proper use of natural resources and cooperation between the nations. * Die 25 m. Februarii a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 421 2. Ladies and gentlemen, we have gathered here today at Hiroshima : and I would like you to know that I am deeply convinced that we have been given an historic occasion for reflecting together on the responsibility of science and technology at this period, marked as it is by so much hope arid so many anxieties. At Hiroshima, the facts speak for themselves, in a way that is dramatic, unforgettable and unique. In the face of an unforgettable tragedy, which touches us all as human beings, how can we fail to express our brotherhood and our deep sympathy at the frightful wound inflicted on the cities of Japan that bear the names of Hiroshima and Nagasaki? That wound affected the whole of the human family. Hiroshima and Nagasaki : few events in history have had such an effect on man's conscience. The representatives of the world of science were not the ones least affected by the moral crisis caused throughout the world by the explosion of the first atomic bomb. The human mind had in fact made a terrible discovery. We realized with horror that nuclear energy would henceforth be available as a weapon of devastation ; then we learned that this terrible weapon had in fact been used, for the first time, for military purposes. And then there arose the question that will never leave us again : Will this weapon, perfected and multiplied beyond measure, be used tomorrow? If so, would it not probably destroy the human family, its members and all the achievements of civilization? 3. Ladies and gentlemen, you who devote your lives to the modern sciences, you are the first to be able to evaluate the disaster that a nuclear war would inflict on the human family. And I know that, ever since the explosion of the first atomic bomb, many of you have been anxiously wondering about the responsibility of modern science and of the technology that is the fruit of that science. In a number of countries, associations of scholars and research-workers express the anxiety of the scientific world in the face of an irresponsible use of science, which too often does grievous damage to the balance of nature, or brings with it the ruin and oppression of man by man. One thinks in the first place of physics, chemistry, biology and the genetical sciences, of which you rightly condemn those applications or experimentations which are detrimental to humanity. But one also has in mind the social sciences and the human behavioral sciences when they are utilized to manipulate people, to crush their minds, souls, dignity and freedom. Criticism of science and technology is sometimes so severe that it comes 422 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale close to condemning science itself. On the contrary, science and technology are a wonderful product of a God-given human creativity, since they have provided us with wonderful possibilities, and we all gratefully benefit from them. But we know that this potential is not a neutral one : it can be used either for man's progress or for his degradation. Like you, I have lived through this period, which I would call the "post-Hiroshima period", and I share your anxieties. And today I feel inspired to say this to you : surely the time has come for our society, and especially for the world of science, to realize that the future of humanity depends, as never before, on our collective moral choices. 4. In the past, it was possible to destroy a village, a town, a region, even a country. Now, it is the whole planet that has come under threat. This fact should finally compel everyone to face a basic moral consideration: from now on, it is only through a conscious choice and through a deliberate policy that humanity can survive. The moral and political choice that faces us is that of putting all the resources of mind, science and culture at the service of peace and of the building up of a new society, a society that will succeed in eliminating the causes of fratricidal wars by generously pursuing the total progress of each individual and of all humanity. Of course, individuals and societies are always exposed to the passions of greed and hate ; but, as far as within us lies, let us try effectively to correct the social situations and structures that cause injustice and conflict. We shall build peace by building a more humane world. In the light of this hope, the scientific, cultural and university world has an eminent part to play. Peace is one of the loftiest achievements of culture, and for this reason it deserves all our intellectual and spiritual energy. 5. As scholars and researchers, you represent an international community, with a task that can be decisive for the future of humanity. But on one condition : that you succeed in defending and serving man's true culture as a precious possession. Your role is a noble one, when you work towards man's growth in his being and not just in his possessions or his knowledge or his power. It is in the depths of his being that man's true culture lies. I tried to express this fundamental aspect of our civilization in an address that I gave to UNESCO on June 2, 1980 : "culture is a specific way of man's 'existing' and Acta Ioannis Pauli Pp. II 423 'being'... Culture is that through which man, as man, becomes more man, 'is' more, has more access to 'being'. The fundamental distinction between what man is and what he has, between being and having, has its foundation there too ... All man's 'having' is important for culture, is a factor creative of culture, only to the extent to which man, through his 'having', can at the same time 'be' more fully as a man, become more fully a man in all the dimensions of his existence, in everything that characterizes his humanity". This concept of culture is based upon a total view of man, body and spirit, person and community, a rational being and one ennobled by love : "Yes ! the future of man depends on culture ! Yes ! the peace of the world depends on the primacy of the Spirit! Yes ! the peaceful future of mankind depends on love!". In truth, our future, our very survival are linked to the image that we will make of man. 1 6. Our future on this planet, exposed as it is to nuclear annihilation, depends upon one single factor : humanity must make a moral aboutface. At the present moment of history, there must be a general mobilization of all men and women of good will. Humanity is being called upon to take a major step forward, a step forward in civilization and wisdom. A lack of civilization, an ignorance of man's true values, brings the risk that humanity will be destroyed. We must become wiser. Pope Paul VI, in his Encyclical entitled "The Development of Peoples", several times stressed the urgent need to have recourse to the wise in order to guide the new society in its development. In particular, he said that "if further development calls for the work of more and more technicians, even more necessary is the deep thought and reflection of wise men in search of a new humanism which will enable modern man to find himself anew by embracing the higher values of love and friendship, of prayer and contemplation". 2 Above all, in this country of Japan, renowned for its creativity, both cultural and technological, a country with so many scientists, scholars, writers and religious thinkers, I take the liberty of making a very special appeal. I wish to address myself to the wise men and women of Japan, and through them to the wise men and women of the whole world, in order to encourage them to pursue ever more effectively the 1 2 AAS 72 (1980) pp. 738, 751. 26 March 1967, no. 20. 424 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale task of social and moral reconstruction, which our world so ardently awaits. Work together to defend and promote, among all the people of your nation and of the world the idea of a just world, a world made to man's scale, a world that enables human beings to fulfill their capacities, a world that sustains them in their material, moral and spiritual needs. 7. Men and women dedicated to research and culture : your work has taken on a completely new importance in this age marked by the rise of science and technology. What an achievement for our time, what intellectual and moral power, what a responsibility towards society and humanity! Shall we be able to join in placing this scientific and cultural heritage at the service of the true progress of humanity, for the building of a world of justice and dignity for all? The task is enormous; some will call it a Utopian one. But how can we fail to sustain the trust of modem man, against all the temptations to fatalism, to paralyzing passivity and to moral dejection? We must say to the people of today : do not doubt, your future is in your own hands. The building of a more just humanity or a more united international community is not just a dream or a vain ideal. It is a moral imperative, a sacred duty, one that the intellectual and spiritual genius of man can face, through a fresh mobilization of everybody's talents and energies, through putting to work all the technical and cultural resources of man. 8. The people of our time possess, in the first place, tremendous scientific and technological resources. And we are convinced that these resources could be far more effectively used for the development and growth of peoples ; let us envisage the progress made in agriculture, biology, medicine, the social communications media applied to education ; then there are the social and economic sciences, and the science of planning, all of which could combine to direct in a more humane and effective way the process of industrialization and urbanization, and promote the new models of international cooperation. If all the rich nations of the world wanted to, they could call in an impressive number of specialists for the tasks of development. All of this obviously presupposes political choices, and, more fundamentally, moral options. The moment is approaching when priorities will have to be redefined. For example, it has been estimated that about a half of the world's Acta Ioannis Pauli Pp. II 425 research-workers are at present employed, for military purposes. Can the human family morally go on much longer in this direction? There is also the question of the economic resources needed for giving a decisive impulse to the integral advancement of the human family. Here too we are faced with choices. Can we remain passive when we are told that humanity spends immensely more money on arms than on development, and when we learn that one soldier's equipment costs many times more than a child's education? 9. Science and technology have always formed part of man's culture, but today we are witnessing the speedily increasing growth of a technology which seems to have destroyed its equilibrium with the dimensions of culture by acting as an element of division. Such is the great problem facing modern society. Science and technology are the most dynamic factors of the development of society today, but their intrinsic limitations do not make them capable, by themselves, of providing a power that will bind culture together. How then can a culture absorb science and technology, with their dynamism, without losing its own identity? There are three temptations to be avoided in this regard. The first is the temptation to pursue technological development for its own sake, the sort of development that has for its only norm that of its own growth and affirmation, as if it were a matter of an independent reality in between nature and a reality that is properly human, imposing on man the inevitable realization of his ever new possibilities, as if one should always do what is technically possible. The second temptation is that of subjecting technological development to economic usefulness in accordance with the logic of profit or nonstop economic expansion, thus creating advantages for some while leaving others in poverty, with no care for the true common good of humanity, making technology into an instrument at the service of the ideology of "having". Thirdly, there is also the temptation to subject technological development to the pursuit or maintenance of power, as happens when it is used for military purposes, and whenever people are manipulated in order that they may be dominated. 10. As men and women dedicated to culture, you enjoy immense moral credibility for acting upon all the centers of decision-making, 29 - A. A. S. Acta 426 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale whether private or public, that are capable of influencing the politics of tomorrow. Using all honest and effective means, make sure that a total vision of man and a generous idea of culture prevail. Work out persuasive arguments, so that everyone will be brought to understand that peace or the survival of the human race is henceforth linked indissoluble with progress, development and dignity for all people. You will succeed in your task if you restate with conviction that "science and technology find their justification in the service that they render to man and to humanity" ; and that rational science must be linked with a series of spheres of knowledge open wide to spiritual values. I urge all scientists, centers of research and universities to study more deeply the ethical problems of the technological society, a subject which is already engaging the attention of a number of modern thinkers. It is a question that is closely connected with the problems of the just sharing of resources, the use of techniques for peaceful purposes, the development of nations. 11. The construction of a new social order presupposes, over and above the essential technological skills, a lofty inspiration, a courageous motivation, belief in man's future, in his dignity, in his destiny. It is man's heart and spirit that must be reached, beyond the divisions spawned by individual interests, selfishness and ideologies. In a word, man must be loved for his own sake. This is the supreme value that all sincere humanists, generous thinkers and all the great religions want to promote. Love for man as such is at the center of the message of Jesus Christ and his Church : this relationship is indissoluble. In my speech to UNESCO, I stressed the fundamental link between the Gospel and man in his very humanity : "This link is in fact a creator of culture in its very foundation... Man must be affirmed for himself ... What is more, man must be loved because he is man; love must be claimed for man by reason of the particular dignity he possesses. The whole of the affirmations concerning man belongs to the very substance of Christ's message and of the mission of the Church". All those who desire the defense and progress of man must therefore love man for his own sake; and for this it is essential to count upon the values of the spirit, which are alone capable of transforming hearts 3 3 No. 10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 427 and deeply-rooted attitudes. All of us who bear in our hearts the treasure of a religious faith must share in the common work of man's development, and we must do it with clear-sightedness and courage. All Christians, all those who call upon God, all spiritual families should be invited to join in a common effort to sustain, spiritually and culturally, all those men and women who devote themselves to the total growth of man. 12. In this country, one could not fail to evoke the great spiritual and religious traditions of Asia, traditions that have so enriched the worldwide heritage of man. Nor could one fail to wish for closer dialogue and effective collaboration between all those who believe in man's spiritual calling, his search for the Absolute, for justice, for fraternity, and, as we express it in our own faith, his thirst for redemption and immortality. Rational science and man's religious knowledge need to be linked together. You who devote yourselves to the sciences, are you not invited to study the link which must be established between scientific and technological knowledge and man's moral knowledge? Knowledge and virtue were cultivated together by the ancients, in the East as well as in the West. Even today, I know well, many scholars, even though they do not all profess one particular religion, are searching for an integration between their science and their desire to serve the whole man. Through their intellectual honesty, their quest for what is true, their self-discipline as scholars, and through their objectivity and respect before the mysteries of the universe, these people make up a great spiritual family. All those who generously dedicate their knowledge to the progress of the people and all those who have faith in man's spiritual calling are invited to a common task : to constitute a real science of the total advancement of man. 13. In a word, I believe that our generation is faced by a great moral challenge, one which consists in harmonizing the values of science with the values of conscience. Speaking to UNESCO on June 2, 1980, I made an appeal that I put before you again today : "A conviction, which is at the same time a moral imperative, forces itself upon anyone who has become aware of the situation ... consciences must be mobilized ! The efforts of human consciences must be increased in proportion to the tension between good and evil to which people at the end of the twentieth Acta 428 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale century are subjected. We must convince ourselves of the priority of ethics over technology, of the primacy of the person over things, of the superiority of the spirit over matter. The cause of man will be served if science forms an alliance with conscience. The man of science will really help humanity if he keeps 'the sense of man's transcendence over the world and of God's transcendence over m a n ' " . Ladies and gentlemen, it is for you to take up this noble challenge. 4 5 4 5 Cf. Redemptor Hominis, .16. Speech to the Pontifical Academy of Sciences, 10 November 1979, no. 4. Sacra Congregatio pro Episcopis 429 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 26 Ianuarii 1981. — Cathedrali Ecclesiae Dunkeldensi R. D. Vincentium Logan, e clero archidioecesis S. Andreae et Edimburgensis. die 31 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Parisiensi Exc.mum P. D. Ioannem Mariam Lustiger, hactenus Episcopum Aurelianensem. die 24 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Trevirensi Exc.mum P. D. Hermannum Iosephum Spital, hactenus Episcopum titularem Abbiritanum Germanicianorum. die 7 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Conchensi in Aequatore Exc.mum P.D. Albertum Luna Tobar, hactenus Episcopum titularem Mullitanum et Auxiliarem Em.mi P.D. Pauli S.R.E. Cardinalis Muñoz Vega, Archiepiscopi Quitensis. die 20 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Quebecensi Exc.mum Ludovicum Albertum Vachon, hactenus Episcopum tit. Mesarfeltensem. die 27 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Kielcensi R. D. Stanislaum Szymecki, e clero dioecesis Katovicensis. — Cathedrali Ecclesiae Sandomirensi Exc.mum P. D. Eduardum Materski, hactenus Episcopum titularem Aquaesirensem. die 4 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Candidae Casae R.D. Mauricium Taylor, e clero dioecesis Matrisfontis. — Metropolitanae Ecclesiae Fodianae atque Cathedralibus Ecclesiis Bovinensi et Troianae Exc.mum P. D. Salvatorem De Giorgi, hactenus Episcopum Uritanum. die 6 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaesirensi R.D. Augustum Peters, parochum in oppido vulgo Krefeld, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Nicolai Heminerle, Episcopi Aquisgranensis. die 9 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Apatzinganiensi R. P. Michaelem Patino Velazquez, sodalem Congregationis vulgo (( Misioneros de la Sagrada Familia». 430 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 13 Aprilis. — Coadiutorem c.i.s. Em.mi P.D. Iulii S.R.E. Cardinalis Rosales, Archiepiscopi Caebuani, Exc.mum P.D. Richardum Vidal, hactenus Archiepiscopum Lipensem. — Metropolitanae Ecclesiae Lipensi Exc.mum P.D. Marianum Gavióla Garcés, hactenus Episcopum titularem Girbitanum et Vicarium Castrensem in Insulis Philippinis. die R. D. tholica Saier, llf Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Novagermaniensi Paulum Fridericum Wehrle, professorem in Universitate CaEystettensi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ansgarii Archiepiscopi Friburgensis. die 22 Aprilis. — Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Laurentii Morin, Episcopi Princip. Albertensis, R. D. Blasium Morand, Vicarium Generalem dioecesis Saskatoonensis. die 30 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Zallatensi R. D. Renatum Corti, Vicarium .Generalem archidioecesis Mediolanensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Caroli Mariae Martini, Archiepiscopi Mediolanensis. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i TAURINEN. Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Aloisiae Angelicae Clarae, Fundatricis Instituti Sororum a Caritate Sanctae Mariae. SUPER DUBIO An eius Causa introducenda sit. In tot Sanctorum et Beatorum numerum, virorum et mulierum, qui superiore saeculo virtute et operibus Ecclesiae Metropolitanae Taurinensi honori ac lumini fuerunt, Famula Dei Maria Aloisia Angelica Clarae etiam ascribenda est, Sororum a Caritate Sanctae Mariae fun- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 431 datrix, ad quam accommodatur haec regula evangelica : « Ex fructibus eorum cognoscetis eos » (Mt 7, 20). Fructus vitae religiosae et caritatis erga hominum societatem, qui iam saeculum amplius ex eius providis institutis capiuntur re probant quae Christus affirmat in sermone in monte habito: «Omnis arbor bona fructus bonos facit... Non potest arbor mala bonos fructus facere ... Igitur ex fructibus eorum cognoscetis eos)) (Ibid., 7, 17.20). Religiosa quam maxime industriosa et fortis, ab Archiepiscopo Taurinensi Laurentio Gastaldi Famula Dei describitur « mulier eximii ingenii et singularis navitatis » (Summ, super Inst. Causae, p. 394) in apostolicis inceptis. Nata est Augustae Auscorum, quod caput est dioecesis Auxitanae, in Gallia, die 7 Aprilis anno 1817, e Godefrido Clarae et Ursula Casez, optimis christianis, coniunctis cum divitibus eius urbis familiis. In baptismo, festinanter ministrato, nomina ei indita sunt Mariae Aloisiae Angelicae. Sancta primum de altari litavit anno 1830, apud Sorores Ursulinas patrii oppidi, quibus parentes eam commiserant educandam. Cognitis postea Sororibus a Caritate Sancti Vincentii a Paulo, quae Augustae Auscorum operas habebant, vehementer allecta est ad amplectendum earum ministerium in pauperes et egenos; et anno 1841, viginti quattuor annos nata, parentibus consentientibus, earum Institutum est ingressa, ceteris vitam suam dedere animo proponens. Habitum religionis induit anno 1842 et prima annua vota est professa die 21 mensis Novembris anno 1846. Cum cuperet ad missiones se conferre, anno 1848 missa est in Africam tresque annos impigre egit inter Mahometanos Algeriae. Valetudinis incommoda effecerunt ut Lutetiam Parisiorum rediret, ubi tamen ad breve tempus mansit; nam duobus post annis Superiores eam domibus assignarunt, quas Augustae Taurinorum in Pedemontio Institutum habebat. Ibi iamdudum Patres Congregationis Missionis sedem ac domicilium collocaverant ; quibuscum ei, dum in Italia suo est iuncta mandato, et usus et controversiae fuerunt. Ab anno 1853 Famula Dei, quae tum septimum et tricesimum annum agebat, usque ad mortem, per longum triginta quattuor annorum temporis spatium, sui apostolatus campum praecipuum habuit metropolim Pedemontanam. Continuo creata Antistita unius ex Operibus illic fundatis, huius curavit progressum et sortem. Anno 1862, suadente Sancto Ioanne Bosco, cui curae erat ut iuvenes et puellae urbis recuperarentur, Soror Clarae ampla instituit Opera ad bonum societatis s 432 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fovendum in novo Taurinensi vico ; in quibus asylum pro infantibus, discendi ludum et oratorium pro iuvenibus populi et etiam ecclesiam pro fidelibus. Sincero apostolico studio Serva Dei incensa, communi consilio cum Praeposita Parisiensi et cum Servo Dei Marco Antonio Durando, tunc Visitatore Operum Sancti Vincentii a Paulo Augustae Taurinorum et in Pedemontio exstantium, in his omnibus coeptibus agebat, ad quorum bonum exitum magnas impendebat pecunias, quas e Gallia ipsa recipiebat. Sed ubi Serva Dei voluit per testamentum firmitatem et diuturnitatem et liberam condicionem suorum caritatis Operum in tuto collocare, ob causas ad administrationem rerum domesticarum pertinentes simultas ei intercessit cum Superioribus, qui diversa consilia et inibant et declarabant. Hinc anno 1871, vacante sede archiepiscopali Taurinensi, Sanctus Ioannes Bosco ei persuasit ut Episcopum Aloisium Moreno, Eporediensem, adiret, utpote ex Praelatis regionis iure vetustatis primum. Eo consilium dan te Famula Dei Filias a Caritate reliquit et contra ac antea proposuerat novum Institutum Sororum a Caritate Sanctae Mariae condidit, in quo cum primigenia Sancti Vincentii a Paulo ratione confusa est ratio caritatis institutoriae pro iuventute. Quamvis in non communia impedimenta et difficultates incurreret, quae eius constantiam, humilitatem, patientiam et ardentem animarum amorem exercuerunt, Serva Dei subsidia et auctus in aliis Italiae partibus quaerendo potuit Institutum suum constituere et stabilire, quod eius morti superfuit. Haec autem contigit in oppido Monte Calerio, apud Augustam Taurinorum, die 13 Iunii, anno 1887, postquam consuetam iaculatoriam precem iteravit: ((Deus amoris mei, quando me ad tuum caeleste habitaculum vocabis? ». Fama sanctitatis qua vivens Serva Dei ob sua opera et constans atque eximium virtutum exercitium est ornata, post eius mortem crevit apud eius filias spirituales, apud illos qui ab ea beneficiis affecti sunt et apud admiratores, visaque est favoribus et gratiis probari eius efficaci intercessioni tributis. Super eadem autem sanctimoniae fama instructus est in Curia archiepiscopali Taurinensi, annis 1948-1953, Processus ordinaria auctorit a t e ; itemque super scriptis Servae Dei tributis facta est canonica inquisitio. Qui Processus Eomam rite sunt transmissi. Interim ad Summum Pontificem litteras miserunt Patres Cardinales, sacrorum Antistites ac Praelati, necnon civili auctoritate viri insignes, postulantes omnes Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 433 ut Causa beatificationis Servae Dei apud Sedem Apostolicam introduceretur. Porro, scriptis Servae Dei perpensis, Decretum exiit die 30 mensis Ianuarii anno 1962, probante Ioanne Papa XXIII, quo edictum est ad ulteriora in Causa procedi posse. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante Rev.mo Domino Aloisio Fiora, Societatis Salesianae sodali, huius Causae legitime constituto postulatore, Congressus habitus est Peculiaris S. Congregationis pro Causis Sanctorum, die 1 mensis Aprilis anno 1980 ; quem secuta est Congregatio Particularis Patrum Cardinalium, die 9 mense Decembri, eodem anno, in qua, ponente seu relatore Em.mo Cardinali Francisco Carpino, disceptatum est super dubio num Causa praedictae Servae Dei introducenda esset. Cui dubio omnes affirmativum dederunt responsum. Facta postmodum, die 26 Ianuarii anno 1981, de praemissis omnibus per subscriptum Cardinalem Summo Pontifici Ioanni Paulo II fideli relatione, Sanctitas Sua responsum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum ratum habuit et confirmavit, Causam videlicet Servae Dei Mariae Aloisiae Angelicae Clarae esse introducendam. Datum Romae, die 26 Ianuarii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. S Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis II ANDEGAVEN. Canonizationis Beatae Ioannae Delanoue, Sororum S. Annae a Providentia Fundatricis Congregationis SUPER DUBIO An et de quo miraculo, post indultam eidem Beatae ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Salmurii in Gallia, die 18 mense Iunio anno 1666 nata, Ioanna Delanoue, in misericordiae, caritatis et paenitentiae operibus exercendis omni studio incubuit; vere pauperum mater effecta, egenis atque aegrotis omni modo subveniebat puellasque ab omnibus derelictas 434 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale domi colligere coepit ad eas christianis moribus imbuendas. Plura deinde hospitia erexit, ut miseris quibuslibet sedulo prospiceret ac novum sacrarum virginum collegium instituit, quae Servae Pauperum a S. Anna et a Divina Providentia nuncupatae, nunc quoque in pluribus regionibus omnem impendunt curam ad caritatis munia in proximorum utilitatem explenda. Clara autem sanctitatis et prodigiorum fama circumdata, Ioanna Delanoue septuagenaria, die 17 Augusti anno 1736 obdormivit in Domino, eamque Pius Duodecimus, Pontifex Maximus, beatis virginibus die 9 Novembris anno 1947 sollemniter adiunxit. Eodem autem die, quo sollemnis beatificatio Venerabilis Ioannae Delanoue in patriarchali Basilica Vaticana fuit celebrata, sanatio quaedam, intercedente ipsamet Venerabili Serva Dei, evenit, quaeque divino miraculo visa est tribuenda. Alias quoque gratias eadem deprecante, Deus concessit, quasi ostendens ampliore gloria se velle Famulam suam honestare. Quapropter per Sacrae tunc Rituum Congregationis decretum, probante Pio Papa Duodecimo, Causa canonizationis Beatae Ioannae Delanoue fuit resumpta die 7 mensis Ianuarii anno 1951. Porro, Causae actores unam, pro nunc, Apostolicae Sedi exhibuerunt sanationem, quae miraculi notas praeseferre visa est, ad canonizationis honores eidem Beatae assequendos. Cuius mirae sanationis haec est compendiaría historia : dominus Augustus Gouraud, sexaginta annorum agrícola, Octobri mense anno 1947, chirurgicam sectionem hypertrophiae prostaticae, felici quidem exitu, subiit. Atvero, cum in eo esset ut valetudinarium relinqueret, improviso, vespere diei 5 Novembris acerbos persentiit ex dextero pede dolores ; tum infirmaría quaedam, adeo res erat clara, et deinde a curatione medicus diagnosim statim ediderant gravis flebitis. Remediis autem medicae artis incassum cedentibus, res in peius ruit nullaque humana affulgebat spes valetudinis recuperandae. Eapropter vespere diei 8 Novembris, religiosae infirmariae aegroto suaserunt ut, una cum ipsis, supernum patrocinium, apposita sacra reliquia Venerabilis Ioannae Delanoue super aegro pede, imploraret. Et ecce, orantes non fefellit spes. Etenim mane diei 9 Novembris, dominus Augustus Gouraud, ex placidissimo expergefactus somno, se omnino convaluisse persensit. Praeter naturae vires hanc sanationem evenisse testes, medicus a curatione, periti duo ex officio necnon Sacri huius Dicasterii Medicum Collegium atque cuncta Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum uno ore, servatis de iure servandis, affirmaverunt. ¡Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 435 Super hac enim mira sanatione processus apostolica auctoritate in Curia episcopali Nannetensi anno 1951 adornatus est, de cuius iuridica forma et vi Decretum Sacrae Congregationis die 20 Maii anno 1977 exiit. Die vero 1 Februarii a. 1979 Medicum Consilium eiusdem Sacrae Congregationis, praehabitis duorum ex officio deputatorum peritorum votis affirmativis, eiusmodi sanationem praeter naturae vires accidisse asseruit. Disceptatum est deinde circa eandem sanationem in suetis coetibus apud hanc Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum, et quidem primum in Congressu Peculiari, qui vocatur, Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum die 24 Iunii anno 1980 habito, deinde in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium die 28 Octobris eodem anno, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali Gabriele Maria Garrone. Tum in primo, tum in altero coetu ad dubium an et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur, responsum fuit affirmativum. Facta demum de hisce omnibus die 4 Decembris eodem anno 1980 per infrascriptum Cardinalem Praefectum relatione Summo Pontifici Ioanni Paulo II, Sanctitas Sua responsum Patrum Cardinalium ratum habens, mandavit ut Decretum super eadem mira sanatione conscriberetur; facta quoque, si et quatenus opus sit, dispensatione super canone 2138, § 1 C.I.C., circa tempus quo mira sanatio superius relata evenerit. Quod cum rite factum esset, Beatissime Pater, accitis hodierno die ad Se Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Gabriele Maria Garrone, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis Sacrae huius Congregationis, ceterisque de more convocandis, eisque astantibus edixit : Constare de uno miraculo, Beata Ioanna Delanoue intercedente, a Deo patrato, nimirum de instantánea, perfecta et constanti sanatione domini Augusti Gouraud a gravi trombopMebitide postoperatoria inferioris artus dextri, cum statu saeptico. Hoc autem Decretum in vulgus edi et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 31 Ianuarii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. 83 S. & Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis 436 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ni DERTOSEN. Canonizationis Beatae Mariae Rosae Molas Vallvé, Fundatricis Congregationis Dominae Nostrae a Consolatione (1815-1876). SUPER DUBIO An eius Causa resumenda sit. Venerabilem Servam Dei Mariam Rosam Molas Vallvé, virtutibus et miraculis claram, Paulus Papa VI, servatis de iure servandis, in Beatorum caelitum album die 8 mensis Maii anno 1977 rettulit. Porro, ex quo Beatorum honoribus sollemni ritu in Patriarchali Basilica Vaticana cumulata fuit, eius sanctitatis famam in dies crescentem Deus adhuc comprobare visus est supernis gratiis et signis, eadem, ut fertur, intercedente concessis. Quamobrem plures Patres Cardinales, Archiepiscopi et Episcopi, ex Hispania praesertim et America Latina, Romanum Pontificem enixe sunt adprecati ut eiusdem Beatae canonizationis Causa resumeretur. Instante igitur Rev.mo Domino Petro Altabella, Canonico Basilicae Vaticanae, huius Causae actuoso Postulatore, habitus est, die 13 Februarii anno 1981, Congressus Ordinarius S. Congregationis pro Causis Sanctorum, in quo disceptatum est super dubio : An resumenda sit Causa canonizationis, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Cardinalis Praefectus una cum Officialibus Praelatis, omnibus mature perpensis, affirmando responderunt de resumenda Causa, si id Summo Pontifici placuisset. Quibus de rebus facta subscripto die Ioanni Paulo Papae II per infrascriptum Cardinalem relatione, Sanctitas Sua responsum S. Congregationis pro Causis Sanctorum ratum habuit et confirmavit, Causam scilicet canonizationis Beatae Mariae Rosae Molas Vallvé, Fundatricis Sororum Dominae Nostrae a Consolatione, esse resumendam. Datum Romae, die 6 Martii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. & S. 83 Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 437 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza : Sabato, 2 Maggio 1981, Alexander Haig, Jr., Segretario di Stato degli Stati Uniti d'America. Lunedi, 4 Maggio 1981, S. E. il Signor André Gonsalves Pereira, Ministro degli Affari Esteri del Portogallo. Venerdi 8 Maggio 1981, r On; Mark MacGuigan, Ministro degli Esteri del Canada. Lunedi, 4 Maggio 1981, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla presenza del Santo Padre, si è riunita la Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 9 maggio 1981. S. E. Mons. Agostino Cacciavillan, Arcivescovo tit. di Amiterno, Pro-Nunzio Apostolico in India. Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 1 aprile 3 » 1981. Ing. Massimo Stoppa, Direttore Generale dei Servizi Tecnici dello Stato » delia Città del Vaticano. Mons. William J. McCormack, Direttore Nazionale delle Pontificie Opere Missionarie negli Stati Uniti 27 » » d'America, Membro aggiunto delia Sacra Congregazione per V Evangelizzazione dei Popoli. Mons. Antonio Petti, Promotore Generale delia Fede presso la Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. 30 » » P. Gaetano Stano, O.F.M. Conv., Consultore delia Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. 5 maggio » Mons. Rosario Colantonio e il Sac. Franco Santangelo, Giudici dei Tribunale regionale del Lazio. Acta 438 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Protonotari Apostolici soprannumerari : 27 gennaio 1981. Mons. Giuseppe Caiazza (Cava de' Tirreni). febbraio » Mons. Francis A. Allen (Little Rock). » Mons. José Salazar Botero (Medellín). 24 marzo Prelati d'Onore di Sua Santità: 15 aprile » » 12 giugno 31 ottobre 11 novembre » » 30 dicembre » » » » 27 gennaio 4 febbraio » 14 3 marzo » » 10 » 13 10 » v» aprile » » 1980. Mons. » Mons. » Mons. Mons. Mons. Mons. » Mons. Mons. » Mons. Mons. 1981. Mons. Mons. » Mons. » Mons. Mons. Mons. » Mons. Mons. Mons. » Mons. Mons. Mons. Mons. Jean Baptiste Caya (Nicolet). Peter Gerard Dunphy (Winnipeg). Blaise Morand (Saskatoon). Kevin Patrick Ellis (Melbourne). Pablo Aguilar (Caceres). Alberto N. Nero (Caceres). Donald Bernard McDougald (Alexandria-Cornwall) Aimée A. Leduc (Alexandria-Cornwall). Bernard Guindon (Alexandria-Cornwall). Rudolph Villeneuve (Alexandria-Cornwall). Heinrich Schneider (Freiburg im Breisgau). Martin Luley (Mainz). Georges Ancel (Paris). Matthew Daly Dubee (Montréal). Joseph Breen Kussel Whitton (Montréal). Robert Comtois (Montréal). Giuseppe Baldanza (Cefalù). Giuseppe Benácek (Olomouc). Tommaso Giussani (Milano). Franz Vogl (Bamberg). Ivan Dias (Bombay). Luigi Robles Diaz (Autlán). Manuel Monteiro De Castro (Braga). Gappellani di Sua Santità: 2T gennaio 1981. Il 16 febbraio Il » Il » » Il » Il 17 Il » » Il 18 Il » 24 Il 10 aprile Il » Il » » » Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Hubert Seemann (Freiburg im Breisgau). Joachim Justus (Osnabrück). Heinrich Haunert (Osnabrück). Wilhelm Averbeck (Osnabrück). Alfiero Pecchioli (Pistoia). Feiice Cambriani (Camerino). Pietro Fanciulli (Sovana-Pitigliano). Boleslao Zabhidowski (Vilna). Roland Minnerath (Strasbourg). Giacomo Ottonello (Acqui). Michael Courtney (Clonfert). Mario Zenari (Verona). Diarium Romanae Curiae 439 ONORIFICENZE Oon Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gommenda con Placea delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 24 gennaio 1981. Al sig. Jürgen Meyer-Wilmes (Berlin). 26 marzo » Al sig. Rndolf Jestaedt (Repubblica Federale Tedesca). 24 aprile » Al sig. Alberto Eduardo Ham (Argentina). Gommenda delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile. 14 gennaio 1981. Al sig. Georg Bentz (Columbus). 24 » » Al sig. Roland Bader (Berlin). » » » Al sig. Paul Corazolla (Berlin). » » » Al sig. Victor Elbern (Berlin). » » » Al sig. Jakob Kraetzer (Berlin). 27 » » AI sig. Eugene G. Goundrey (Norwich). 30 » » AI sig. Giuseppe Vassallo (Albenga-Imperia). » » » AI sig. Giorgio Verda (Albenga-Imperia). 6 febbraio » AI sig. Javier Serra (Genève). » » » Al sig. Pierre Alphonse Pillet (Genève). 14 » » Al sig. Giovanni Michelucci (Pistoia). 21 marzo » AI sig. Leone Castelli (Roma). II Gavalierato delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile. 10 gennaio 1981. Al sig. Jakub Sobieski (Mechelen-Brussel). » Al sig. James J. Button (Norwich). 27 4 febbraio » Al sig. Paul Durand (Montpellier). » Al sig. Xavier Cebron de Lisle (Nantes). 9 » Al sig. Faustino Milesi (Brescia). 17 » Al sig. Athanasius Treweek (Sydney). 24 » Al sig. Alexander Good (Sankt Gallen). 9 marzo » Al sig. Jacques Fouchier (Poitiers). 21 La Gommenda delVOrdine di san Silvestro Papa. 17 gennaio 1981. AI sig. Joseph Van Bijke vorsei (Anvers) » AI sig. Johannes Schroller (Berlin). 24 » » AI sig. Josef Dempe (Berlin). » » » AI sig. Kurt Samuel (Berlin). » » » AI sig. Johannes Ulbig (Berlin). 24 febbraio » AI sig. Elvezio Santarelli (Albano). 10 marzo » AI sig. Luigi Todero (Roma). Acta 440 Il Apostolicae Sedis - Cavalierato delV Ordine 17 gennaio 1981. Al » » Al 24 » Al » Al Al » » 14 febbraio » Al » » Al 16 » » Al 17 » Al 18 Al » » » Al 24 marzo » Al » » » Al aprile Al 11 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Commentarium di san Officiale Silv.eströ Papa: Antonio Pezzuto (Bisceglie). Jean-Marie Wingermez (Tournai). Helmut Landrock (Berlin). Norbert Sander (Berlin). Hubert Vogt (Berlin). Tommaso Morini (Faenza). Giulio Argnani (Faenza). Romeo Rotelli Manfredi (Civitavecchia-Tarquinia) Hans Schnyder (Basilea). Frans Vos (Anvers). Giacomo Giovani (Sovana-Pitigliano). Celido Bernini (Siena). Giorgio Baglioni (Roma). Mario Mancini (Roma). NECROLOGIO .1 maggio 1981. Mons. Manuel Llopis Ivorra, Vescovo già di Ooria-Oáceres (Spagna). 3 » » 17 » » 18 » » 24 » » 25 28 » » » » 31 » » Mons. Eugene Joseph Butler, O.S.Sp., Vescovo già di Mombasa (Kenya). Mons. Theodor Lumanauw, Arcivescovo di Ujung Pandang (Indonesia). Mons. James S. Rausch, Vescovo di Phoenix (Statt Uniti d'America). Mons. Climêrio Almeida de Andrade, Vescovo di Vitoria da Conquista (Brasile). Mons. Neemeh Simaan, Vescovo tit. di Termesso. Card. Stefan Wyszyñski, del Titolo di S. Maria in Trastevere, Arcivescovo di Gniezno e di Warszawa (Polonia). Mons. Flaviano Ariola, Vescovo già di Legazpi (Filippine). An. et vol. LXXIII N. 6 1 Iulii 1981 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE Pontificium Consilium pro Familia constituitur. IOANNES PAULUS P P . II 1. FAMILIA A DEO INSTITUTA ut prima esset hominum societatis vitalisque cellula, per Christum Redemptorem, qui in Nazarethana familia nasci dignatus est, adeo sublata est ut matrimonium, intima videlicet amoris coniugalis vitaeque communitas, ex qua familia procedit, ad dignitatem evectum sit sacramenti, quo mysticum Ipsius amoris foedus cum Ecclesia efficaciter significaretur (cfr. Gaudium et Spes, 48). Quod cum ita constaret, Concilium Oecumenicum Vaticanum II familiam veluti «ecclesiam domesticam» definivit (Lumen Gentium, 1 1 ; cfr. etiam Apostolicam Actuositatem, 11), quo docendo demonstravit ad quas peculiares partes familia destinata esset in toto salutis consilio explendas, qua igitur obligatione omnes familiae participes tenerentur ad exsequendum pro sua quisque missione triplex illud munus, profeticum, sacerdotale et regale, a Christo Ecclesiae creditum. 2. Mirandum igitur non est quod Ecclesia, de familia eiusque quaestionibus, evolvente tempore, semper sollicita, percrebrescentibus hodie cum mediis, quibus familia promoveri potest, tum vero periculis omne genus quibus illa subicitur, ad eam intentiore cura oculos convertat. Cuius apostolicae sollicitudinis documentum est opus a magno De30 - A. A. S. 442 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cessore Nostro felicis memoriae Paulo Sexto susceptum qui die undecimo Ianuarii mensis anno MCMLXXIII decrevit peculiare « Consilium de Familia» instituere, cuius nempe esset pastorali cum aestimatione seu visione expendere spiritales morales sociales familiae quaestiones. Illud quidem conceptum erat tamquam institutum studiorum ac pastoralium pervestigationum inserviens operi munerique Ecclesiae ac nominatim Sanctae Sedis. Litteris autem Motu Proprio datis «Apostolatus peragendi » statutum est ut idem « Consilium de Familia », propriis compage officiisque plane servatis, inniteretur ipsi «Pontificio Consilio pro Laicis ». 3. Attenta autem deliberatio horum usus annorum, maxime vero necessitas diuturnam exspectationem populi christiani aptius explendi, sic ut Episcopi universi orbis terrarum cognoverant atque in recenti Synodo Episcoporum, quae de familia fuit, prodiderunt, eo profecto induxerunt, ut Consilio seu coetui de Familia novam faciem darent, propriamque quasi structuram conecterent, ut quaestionibus et difficultatibus, quibus familia hodie afficitur et affligitur, remedia compararentur, nempe quod ad curam pastoralem attinet adhibendam, actionemque apostolicam huius provinciae, sane praecipuae, humani consortii. Qua re, omnibus perpensis sententiamque rogatis tum Venerabilibus Fratribus Nostris S.E.R. Cardinalibus in peculiari conventu, mense Novembri habito, anno MDCCCCLXXIX, tum Synodo Episcoporum nec non peritis, haec statuuntur : — I. « Pontificium Consilium pro Familia » conditur, quod « Consilio de Familia » succedit eique sufficitur ; quare hoc iam ilico cessat. — II. Consilio huic Purpuratus Pater praeerit, cui « Coetus Praesidialis » ex Episcopis constans variis de continentibus assistet una cum Viro a secretis eiusdem Pontificii Consilii pro Familia et cum VicePraeside Pontificii Consilii pro Laicis. Cardinalis Praeses a Secretario et a Subsecretario adiuvabitur. Congruus Officialium numerus e diversis nationibus, iidemque de familia periti ac pastorali usu his in rebus praediti, muneribus in officiorum sede vacabunt. — I I I . Consilii Pontificii membra seu sodales erunt laici viri mulieresque praesertim coniugati ex omnibus orbis terrarum partibus, distinctisque, ut dicuntur, areis et culturis. Hi ab uno Summo Pontifice Acta Ioannis Pauli Pp. II 443 nominabuntur, atque in conventum plenarium semel saltem in anno convenient. — IV. Pontificium Consilium utitur opera peritorum variis disciplinis, at praesertim quaestionibus ad familiam pertinentibus. Etiam sacerdotes et religiosi possunt in Consultoribus annumerari. Hi omnes efficiunt Corpus Consultorum, cuius est consilia et vota promere de iis, quae a Praeside et a Membris proponuntur ; et possunt rogari sententiam sive singillatim sive communiter in congressionibus certis temporibus habendis. — V. Munus : Pontificium Consilium pro Familia provehit curam pastoralem familiarum et apostolatum familiae proprium, ad effectum adducendo doctrinam et mentem Magisterii ecclesiastici, ut christianae familiae officium, quo tenentur, educandi, evangelizandi et apostolatum explicandi, perficiant. Praecipue : a) curat ut cum Episcopis, Conferentiis Episcopalibus eorumque Institutis pastorali familiari praepositis — iisdem in spiritu servitii opitulans eorumque propriam actionem observans — nuntios communicet atque experimentis cognita quaeque pastoralem familiarem possint dirigere et informare ; b) Ecclesiae doctrinam de quaestionibus familiaribus curat divulgandam, ut haec possit ex toto cognosci et integra ad populum christianum proferri, tum in catechesi, tum in scientifica cognitione; c) incepta pastoralia ad procreationem responsabilem secundum Ecclesiae enuntiata fovet et componit; d) incitat ut studia conficiantur spiritualitatem matrimonialem et familiarem attingentia ; e) stimulat et sustinet atque inter se labores conectit ad vitam hominis omni tempore omnino indeque a conceptione defendendam; /) provehit studia, etiam per scientiarum Instituta (theologica et pastoralia) huiusmodi rei peritiora, quaeque et praecipuam dant operam et ad scientias theologicas et humanas in quaestionibus familiae propriis ita explendas tendunt, ut tota doctrina Ecclesiae cunctis hominibus bonae voluntatis pervia fiat eiusque intellectus profundior in dies evadat ; g) curat relationes ad motus, qui, etsi aliis religionibus (diver- 444 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sisque cogitandi rationibus) adhaerescunt, legem tamen naturae sanumque humanitatis cultum servant; h) ius Pontificii Consilii pro Laicis observans cum eoque operam consocians, curat peculiarem institutionem laicorum, qui aut singillatim aut communiter familiae apostolatu destinentur; inspirat sustinet ordinat navitatem tum catholicarum consociationum familiarum, tam in nationibus ipsis quam inter nationes, tum variorum coetuum apostolatus laicorum, in praecipuis negotiis familiae propriis. Huius rei causa speciales habet relationes ad ipsum Pontificium Consilium pro Laicis, quocum permutat certis temporibus rerum notitias unde deliberationes proposita et incepta coniuncte agantur; i) Dicasteria et Curiae Romanae Instituta adiuvat et ab iisdem adiutricem operam accipiet in negotiis ad eorum officium pertinentibus, quae aliquo modo vitam curamque pastoralem afficiunt familiarum, in iis potissimum quae pertinent ad catechesim familiae, ad theologicam de ipsa familia institutionem iuvenum in Seminariis et in Universitatibus catholicis, ad theologicam et pastoralem de iis quae sunt familiae propriis formationem atque educationem futurorum missionariorum et missionariarum necnon religiosorum ac religiosarum, ad operam Sanctae Sedis apud institutiones internationales cum auctoritate hac in re et apud singulas Civitates, quo magis usque familiae iura agnoscantur et defendantur ; I) provehit — per Legationes pontificias — memoriarum conquisitionem de humana, sociali atque pastorali familiarum condicione in diversis regionibus. — VI. Peculiaribus normis ad experimentum curabitur ut praesentes Litterae Motu Proprio datae ad praxim convertantur et, ratione habita eorum quae a Constitutione (( Regimini Ecclesiae Universae » et a « Curiae Romanae Generali Institutione» statuuntur, ut Pontificii Consilii pro Familia vita interna ordinetur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die ix mensis Maii, anno M C M L X X X I , Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II Acta Ioannis Pauli Pp. II CONSTITUTIONES 445 APOSTOLICAE I VIRIDARIENSIS Quibusdam demptis e Corumbensi dioecesi in Brasilia locis ex integro nova conditur ibidem dioecesis Viridariensis posthac nuncupanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Spiritalibus necessitatibus usque augescentibus creditae sibi communitatis ecclesialis quo certius in posterum pleniusque prospiceretur, Venerabilis Frater Onuphrius Candidus Rosa Episcopus videlicet dioecesis Corumbensis in Brasilia, postquam rite quidem Conferentiam percontatus Episcopalem est eiusdem illius nationis, huic suasit Apostolicae Sedi ut deminutis ipsis dicionis suae finibus nova inde constitueretur iuris sui dioecesis. Quod praeterea providum omnino consilium cum ipsi Nos vidissemus usquequaque probari tum Venerabili Fratri Carmelo Rocco Archiepiscopo titulo Iustinianopolitano in Galatia et Apostolico in Brasilia Nuntio tum Venerabilibus Fratribus Nostris S.R.E. Cardinalibus negotiis Sacrae Congregationis pro Episcopis praesidentibus, decrevimus multis sane de iustisque causis obsequi fas esse propositae ita sententiae ac dioecesis novae effectioni. Quocirca Apostolicae potestatis Nostrae usi plenitudine harum Litterarum vi statuimus fierique ea iubemus quae infra nominatim describantur. A Corumbensi dioecesi integram segregandam censemus plagam ad quam secundum leges civiles ibidem vigentes municipia nunc ipsum pertinent vulgari sermone vocata : Jardim, Anastacio, Aquidauna, Bela Vista, Bonito, Caracol, Guia Loper da Laguna, Miranda, Nioaque et Porto Murtinho; quibus ex sic locis seiunctis dioecesim condimus posthac scilicet Viridariensem appellandam, eiusdem profecto limitibus circumscriptam quibus memorata modo municipia simul sumpta definiuntur. Novensilis autem huius dioecesis episcopalem sedem in urbe reponimus vulgo dicta «Jardim)) ubi templum Deo ad honorem Beatae Mariae Virginis Fatimensis consecratum attollimus ad gradum dignitatemque ecclesiae cathedralis, cui ipsi simulque Viridariensi Episcopo universa attribuimus insignia ac 446 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale privilegia honores et iura quibus aequaliter perfruuntur ceterae episcopales ecclesiae necnon earum Pastores ad iuris communis praecepta; officia vero et onera eodem tempore ei imponimus quibus ceteri pariter obstringuntur Episcopi simili munere fungentes. Illum insuper Episcopum novae dioecesis, quae iam nunc suffraganea creatur archidioecesis Campi Grandis, item metropolitis subicimus iuri Archiepiscopi pro tempore ipsi Campi Grandis. Ad haec insuper concedimus maiori honestati utilitatique communitatis Viridariensis consulere cupientes ut in ea cathedrale Capitulum instituatur ex consuetudine ea in regione obtinente ex regulis suo tempore aliud per decretum quae prodierint; quamdiu vero deerit canonicorum Capitulum dioecesi, pro illis congregetur dioecesanorum coetus Consultorum. Praecipimus dein ut novae dioecesis episcopalem mensam efficiant Curiae emolumenta necnon christifidelium stipes tum etiam aequa portio ei obveniens divisis Corumbensis dioecesis bonis, sicut fieri oportebit secundum canonem 1500 C.I.C. Ad tironum candidatorum ad sacerdotium quod attinet educationem et institutionem, volumus tam observari canones sacros iuris communis quam normas Decreti Concilii Vaticani Secundi «Optatam totius » et peculiares leges a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica latas. Lectiores autem seminarii alumni Romam praemittantur philosophicis et theologicis perficiendi disciplinis necnon ipsi etiam sacerdotes studiorum complendorum gratia apud Pontificium Collegium Pium Brasiliense degentes. Cum primum Viridariensis ad effectum deducta erit dioecesis constitutio, eo ipso facto sacerdotes Ecclesiae illi habeantur adscripti in cuius finibus aut beneficium retinent aut officium ecclesiasticum ; reliqui vero clerici sacrorumque alumni sunto Ecclesiae eidem incardinati vel iam aliquando incardinentur in cuius finibus legitimum habent domicilium. Iubemus proinde ut singulorum actorum documenta, quae simul ad novam communitatem ecclesialem eiusve clerum aut fideles simul ad bona temporalia pertinent, ex Curia Corumbensi diligenter ad Viridariensem curiam deferantur ubi in tabulario deinde conficiendo adserventur. Quae tandem singillatim hic praestituimus, Venerabilis Frater Carmelus Rocco plene exsequitor, Archiepiscopus id est titulo Iustinianopolitanus in Galatia et in Brasilia Apostolicus Nuntius, quem ideo ad id deputamus consentaneisque instruimus facultatibus una cum potestate talis muneris concredendi alii in ecclesiastica dignitate viro constituto, dummodo alteruter, cum exarata fuerint actorum documenta, eorum curent certa veraque exempla sólito modo subscripta et sigillo munita ad Sacram Congregationem pro Epi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 447 scopis transvehenda. Has denique Litteras Apostolicas sub plumbo expeditas tam nunc quam postea ratas plane esse volumus, contrariis rebus quibusvis baudquam obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die tricesimo mensis Ianuarii anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI . ffi SEBASTIANUS Card. BAGGIO a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. pro Episc. Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 6132S. II GUARULIENSIS Quadam plaga a dioecesi Crucismogiensi detracta nova conditur dioecesis nomine Guaruliensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Plane intellegitur maximum studii conferendum esse ad ea confirmanda consilia inceptaque fovenda, in quae profecto ascribuntur congruae dioecesium divisiones novarumque constitutiones, quibus et pastoralis Episcoporum cura aptius in particularibus Ecclesiis exerceatur et « populi Dei saluti quam perfectissime fieri potest ministretur » (Chr. Dom., 22). Hac de causa Episcopus Crucismogiensis, consulta Conferentia Episcopali Brasiliensi, nuper non dubitavit Apostolicae huic Sedi proponere ut, quadam detracta portione Ecclesiae suae, nova illic conderetur dioecesis. Nunc igitur Nos, cum constet eidem optato assentiri Venerabilem Fratrem Carmelum Rocco, Archiepiscopum titulo Iusti nianopolitanum in Galatia et in Brasilia Apostolicum Nuntium, idemque consilium probari Venerabilibus Fratribus Nostris S.R.E. Cardinalibus negotiis Sacrae Congregationis pro Episcopis praepositis, necnon in votis eorum esse quorum interest vel interesse censetur, de plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae per has Litteras ea statuimus atque iu- 448 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bemus quae sequuntur. A dioecesi Orucismogiensi omnia distrahimus loca, quibus constat municipium vulgo (( Guarulhos », ex iisque novam dioecesim Guaruliensem appellandam condimus iisdemque finibus circumscribimus talis municipii propriis, collocantes in urbe vulgo Guarulhos novae dioecesis episcopalem sedem, dum templum in honorem Conceptionis Immaculatae Beatae Mariae Virginis Deo dicatum ibi exstans Nos pro cathedrali templo, donec novum exstruatur, designamus, ita ut ad tempus iisdem fruatur privilegiis ac insignibus ceterorum eiusdem ordinis templorum. Item Episcopo pro tempore particularis Ecclesiae nunc constitutae tum iura honoresque tribuimus tum onera officiaque imponimus, quibus ceteri augentur et ligantur Episcopi eodem munere fungentes. Istum autem Episcopum, cuius quidem dioecesis suffraganea erit archidioecesi Sancti Pauli in Brasilia, huius ipsius Archiepiscopi metropolitico iuri subicimus. Instituendum etiam decernimus cathedrale Capitulum ad morem illic vigentem et ad normas quae suo tempore per aliud decretum edentur; at simul praescribimus ut interea pro Capituli Canonicis ibi Consultores dioecesani adsint secundum ius electi. Mandamus ut novae dioecesis mensa episcopalis constet emolumentis Curiae et stipibus fidelium iustaque portione sibi obventura e bonorum dioecesis Crucismogiensis divisione iuxta can. 1500 C.I.C. accuranda. In iis, quae ad aedificandum Seminarium dioecesanum aut ad sacerdotalem tironum educationem et institutionem attinent, tum sacri canones serventur iuris communis tum normae Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius » tum etiam quae sunt a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica suo tempore editae. Iubemus praeterea ut selecti sacrorum alumni disciplinis philosophicis et theologicis instruendi ad Pontificium Collegium Pium Brasilianum mittantur in Urbe situm. Constitutione Guaruliensis dioecesis ita effecta, hoc de clero statuimus, ut idcirco sacerdotes adscripti eidem Ecclesiae censeantur, cuius intra fines ecclesiasticum habent officium vel beneficium ; ceteri vero clerici necnon Seminarii alumni ei addicantur Ecclesiae, in cuius circumscriptione legitimum habent domicilium. De regimine Ecclesiae hodie conditae, de administratione, de eligendo Vicario Capitulari sede vacante, deque aliis id genus, ea serventur quae sunt in iure canonico statuta. Mandamus denique ut actorum documenta, quae aut ad novam dioecesim eiusve clerum aut ad fideles aut etiam ad bona temporalia pertinent, a Curia Crucismogiensi ad Curiam Guaruliensem transmittantur, ut in tabulario ibi condendo religiose serventur. Quae hisce Litteris Nos decrevimus, ea exsequatur Venerabilis Frater Carmelus Boceo, Acta Ioannis Pauli Pp. 449 II quem diximus, a Nobis deputatus debitisque instructus facultatibus una cum libertate talis officii subdelegandi alii viro in ecclesiastica dignitate constituto, salvo utcumque officio curandi ut, exaratis actorum documentis, certa veraque singulorum exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis celeriter mittantur. Has porro Apostolicas Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tricesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI © SEBASTIANUS Card. BAGGIO a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episc. Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Secret. Status tab., n. 6132.',. LITTERAE APOSTOLICAE I Sinitur Episcopus Ipialensis Imaginem B.M.V, a Visitatione coronare, quae est in urbe Ancuya, in Columbia. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Tanta est Nostra erga beatissimam Virginem Mariam pietas et religio (est enim eadem Christi, Filii Dei adorandi mater; et patrona christianorum sollicita; et exemplar omnium virtutum in quod intueamur), ut non solum Ipsi hanc sanctissimam matrem devota mente veneremur, verum etiam ea omnia libentissime fieri sinamus, quae eius honori ac laudi cedere provideamus : quicquid enim matrem honorât, id in Filii gloriam redundat. Qua re, cum Venerabilis Frater Alonsus Arteaga Yepes, Episcopus Ipialensis, ab hac Apostolica Sede suo suorumque cleri ac populi nomine petierit, ut Beatae Virginis Mariae imaginem, quam populus «Nuestra Señora de la Visitación » cognominat in dioecesi Ipialensi, nomine atque auctoritate Nostra pretioso diademate redimiré posset, Nos, considerato Acta 450 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale posse per hoc non solum templi nomen augeri, sed etiam, praesertim, cultum tantae matris intendi, pietatem filiorum accrescere, quam tot saecula in pectoribus aluerunt, aequo sane animo postulatis concedimus. Placet ergo Venerabilem Fratrem Episcopum Ipialensem, quo die velit, imaginem Beatae Mariae Virginis Dominae Nostrae a Visitatione, in urbe Ancuya veneratam, inter Missae sollemnia stato ritu ac caerimonia pretioso diademate redimiré, nomine scilicet atque auctoritate Nostra, contrariis nihil obstantibus. Quod faustum, felix fortunatumque sit sive Pastori, sive sacro eius gregi. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x i x mensis Ianuarii, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. OASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 58470. II Cathedrale templum dioecesis Vestanae Beatissimae Virgini Mariae caelo receptae sacrum tollitur ad Basilicae Minoris gradum honoremque. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Quae sacra aedes praeclaro sub titulo Beatissimae Virginis Mariae caelo receptae exstat sublimis atque eminet media ipsa in urbe Vestana, longo iam saeculorum decursu non solum praesidia certa fidelibus porrexit ac refugia a fidei saepius hostibus verum praesentia etiam usque ad tempora tam solacium praebet marialis pietatis, quae continenter ibidem studioseque exercetur, quam sese ipsa praestat veluti totius illic vitae actionisque catholicae fontem et caput. Cum autem redintegratum nuperrime aedificium novo quodam renideret splendore simulacrumque ideo Virginis Merinensis «a Puritate » nuncupatae vel magis intus refulgeret, Venerabilis Frater Valentinus Vailati, Archiepiscopus Sipontinus ipseque Administrator perpetuus Vestanus, suas libenter fecit Capituli cathedralis omnisque communitatis Vestanae preces petivitque ab hac Apostolica Sede ut eadem historia et arte insignis aedes rite proveheretur ad Basilicae Minoris dignitatem. Nos itaque vicissim, plane confisi futurum esse ut auctus cathedralis illius templi honor simul permoveat Christifideles Vestanos acriorem ad sensum usumque constantiorem propriae fidei simul pro- Acta Ioannis Pauli Pp. II 451 moveat florentem iam cultum erga Sanctissimam Dei Genetricem, obsecundamus exhibitae rogationi atque e Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino sententia deque apostolicae potestatis Nostrae plenitudine constituimus harum litterarum virtute ut aedes sacra quam memoravimus Deo sacratam in honorem Beatae Mariae Virginis caelo receptae in dioecesi urbeque Vestana ad titulum ac dignitatem Basilicae Minoris tollatur, adiectis una iuribus et privilegiis universis quae templis hoc nomine decoratis iure conveniunt. Praecipimus insuper ut ea accurate serventur quae secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris » quod die vi mensis Iunii anno MCMLXVIII prodiit sunt omnino servanda. Contrariis quibusvis haudquaquam obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xn mensis Februarii anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco SB Sigilli In Secret. Status tab., n. 58996. III Sanctus Ambrosius episcopus et Ecclesiae doctor confirmatur caelestis Patronus singularis apud terrenum Gallorum exercitum manipuli ne- gotiis administrationis ipsius procurandis. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Quandoquidem usu iam diu intra Gallicum exercitum venerat ut singulae fere manus gravioribus sane cum muneribus singulos ab Ecclesiae Matre sortirentur caelites patronos quorum exemplis nimirum instituerentur precibusque coram Deo fusis valide sustineantur, idcirco recens conflato eiusdem exercitus ordine peculiari rebus administrandis placuit spiritalibus ibidem moderatoribus ut huic pariter magni ponderis cohorti suus sine mora destinaretur rite Patronus. Peropportuno itaque consilio Venerabilis Frater Gabriel Vanel, Episcopus titulo Rotensis necnon Vicarius Castrensis in Gallia, vota colligens simul sua simul sodalium ipsorum novi illius partitionis legitime approbavit Sanctum Ambrosium episcopum Mediolanensem ac Doctorem Ecclesiae veluti specialem eorum Patronum, quippe qui perdiligenti episcopalis officii curatione suo tempore eminuisset eximiaque gerendarum ubique causarum facultate praestitisset. Proinde Acta Apostolicae 452 Sedis - Commentarium Officiale vero secundum liturgicas normas ab hac petivit Apostolica Sede ut idem edictum ac decretum lege sancire tur. Nos vicissim certo iam quasi providentes quot sint ex hac nominatione fluxura emolumenta spiritalia in omnes quorum intersit, de sententia Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Ambrosium episcopum et Ecclesiae doctorem confirmamus ac renuntiamus caelestem Patronum singularis apud terrenum Gallorum exercitum manipuli negotiis administrationis ipsius procurandis, adiectis una universis honoribus congruisque liturgicis privilegiis. Contraris quibusvis haud obstantibus. Quae dum statuimus, volumus hasce ipsas Litteras religiose servari suosque effectus tam nunc quam in posterum habere tempus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvin mensis Februarii anno Domini MCMLXXXI Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £8 Sigilli In Secret. Status tal)., n. 58078. HOMILIA In Italico pago vulgo Sotto il Monte cognominato habita, I ineunte saeculo a nativitate Ioannis XXIII Summi Pontificis.* Carissimi Fratelli e Figli! 1. «Abbiamo contemplato, o Dio, / le meraviglie del Tuo amore!». Queste parole della Liturgia ben si addicono a questa (( Domenica in Albis )), in cui, commemorando il Centenario della nascita di Papa Giovanni XXIII nel suo stesso paese natale, contempliamo il meraviglioso dono che il Signore ci ha fatto con la sua vita e il suo insegnamento. È con l'animo colmo di letizia e di commozione che mi trovo oggi, qui, a Sotto il Monte, per questa solenne e tanto significativa cerimonia, celebrata con voi, a cui porgo il mio affettuoso saluto. Mi ha spinto qui il desiderio vivissimo di tributare al venerato mio Predecessore un onore ed una riconoscenza che Gli sono dovuti non solo dalla Chiesa, ma da tutti gli uomini, che hanno goduto della sua bontà e della sua saggezza. * Die 26 m. Aprilis a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 453 Gran parte di voi, abitanti di Sotto il Monte e di Bergamo, ha conosciuto Papa Giovanni, l'ha visto, l'ha incontrato; ha parlato con Lui, ha sentito la sua voce calda, amorevole e suadente, sensibile ad ogni gioia e ad ogni umana sofferenza. Ed anch'io lo ricordo con viva commozione alla prima assise del Concilio Vaticano II e soprattutto all'incontro finale di essa, quando ci diede il saluto, che voleva essere un arrivederci, ed invece era l'ultimo addio. E in modo particolare mi piace ricordare l'affetto che Papa Giovanni sempre sentì verso la mia Patria, la Polonia. Egli, il 17 settembre 1912, in occasione del Congresso Eucaristico di Vienna, visitò Cracovia e celebrò nella Cattedrale, all'altare della Croce miracolosa del Wavel, com'Egli amava ricordare con estrema esattezza di particolari; inoltre visitò molte volte il Santuario mariano di Jasna Gòra, scoprendo nei profondi sentimenti religiosi del mio popolo qualcosa di affine, che lo inteneriva e lo confortava. Era giusto, pertanto, era doveroso, che in una circostanza così singolare e solenne, il suo Successore sulla Cattedra di Pietro, venisse nel paese natale per meditare sul suo messaggio e respirare la sua spiritualità. 2. Come a voi è ben noto, il venerdì 25 novembre 1881 nella famiglia Roncalli nasceva Angelo Giuseppe, quarto di tredici figli, e quella stessa sera la campana della Chiesa Parrocchiale squillava, per annunziarne l'avvenuto Battesimo. E così noi oggi commemoriamo non soltanto la nascita alla luce del piccolo (( Angelino », ma anche la nascita spirituale alla vita della grazia e della fede di colui che sarebbe diventato, come disse Paolo VI, « il Papa della bontà, della mansuetudine, della pastoralità della Chiesa » ; il Papa che seppe amare tutti e che da tutti fu amato per le sue caratteristiche di paternità, di serenità, di sensibilità umana e sacerdotale. Infatti, il motivo del suo così straordinario successo nella stima e nell'affetto del mondo intero, allora e oggi, è stata la sua bontà : l'umanità ha un estremo bisogno di bontà, e per questo ha amato Papa Giovanni e tuttora lo venera e lo invoca. Sembra di vederlo per queste strade, per questi colli, tra queste case, in questo suo paesaggio, così ardentemente diletto e ricordato con tenerezza fino agli ultimi giorni della vita, il «suo caro nido di Sotto il Monte», in cui tutti gli anni, quando gli fu possibile, da sacerdote, 1 1 Insegnamenti di Paolo VI, vol. I, p. 534. Acta 454 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale da Vescovo, da Cardinale, venne a rifugiarsi, per ritemprare il suo spirito « in gratia et fide », come lo avevano educato i genitori e il padrino, il prozio Zaverio. 3. Se ci domandiamo dove e come Papa Giovanni acquistò tali doti di bontà e di paternità, unite ad una fede cristiana sempre integra e pura, è facile rispondere : dalla sua famiglia. Egli stesso, per tutta la sua lunga vita e in un numero grandissimo di scritti, privati e ufficiali, ricorda, con commozione e riconoscenza, il suo patriarcale focolare domestico, gli anni della sua fanciullezza e della sua adolescenza trascorsi in un ambiente limpido e sereno, in cui lo stile era la grazia di Dio vissuta con semplicità e coerenza, la regola di vita era il catechismo e l'istruzione parrocchiale, il conforto era la preghiera, specialmente la Messa festiva e il Eosario vespertino, l'impegno quotidiano era la carità : (( Eravamo poveri — scriveva Papa Giovanni — ma contenti della nostra condizione, fiduciosi nell'aiuto della Provvidenza. Quando un mendicante si affacciava alla porta della cucina, dove una ventina di ragazzi attendeva la scodella di minestra, un posto in più c'era sempre. Mia madre s'affrettava a far sedere l'ospite accanto a noi». 2 La catechesi familiare e parrocchiale fu il suo nutrimento spirituale ; la fedeltà alle pratiche di pietà e ai riti della Chiesa fu il suo impegno costante, perché ebbe nei genitori l'esempio, lo stimolo e la sua prima scuola di teologia. Con dolce affabilità ricordava in un discorso : « La cara immagine della Madonna, sotto il titolo di "Ausiliatrice", fu per molti anni familiare ai nostri occhi di fanciullo e di adolescente nella casa dei nostri genitori». E nel discorso tenuto per l'ottantesimo suo genetliaco disse : «È da questi ricordi che prese inizio e nutrimento di venerazione quanto si riferiva alla vita religiosa, al santuario delle nostre famiglie, modeste, laboriose, timorate di Dio e serene». Nella notte di Natale del 1959, Egli con viva nostalgia riandava ai tempi lontani e con semplicità e saggezza tracciava le linee della Dottrina Cristiana circa la famiglia : (( Come erano ben vissute le grandi realtà della famiglia cristiana ! Fidanzamento nel riflesso della luce di Dio, matrimonio sacro ed inviolabile nel rispetto delle quattro note caratteristiche : fedeltà, castità, mutuo amore e santo timore del Signore ; 3 4 2 3 A Giornale dell'anima, IV ed. Appendice. Discorsi, Messaggi, Colloqui del Santo Padre Idem, vol. IV, p. 23. Giovanni XXIII, vol. IV, p. 307. Acta Ioannis Pauli Pp. II 455 spirito di prudenza, di sacrificio nell'educazione attenta dei figli; e sempre in ogni circostanza, amore del prossimo, perdono, spirito di sopportazione, fiducia, rispetto verso gli altri. È così che si edifica una casa che non crolla ». s 4. La sua fede originata dalla famiglia, illuminata e confermata dallo studio serio e metodico compiuto in Seminario nel solco della Sacra Scrittura, del Magistero della Chiesa, della Patristica e della Teologia qualificata e approvata, accompagnata poi lungo il corso degli anni dalla lettura e dalla meditazione dei grandi maestri dell'ascetica e della mistica, rimase in tal modo sempre integra e profonda, senza patire gli sbandamenti del modernismo, senza deviare mai dalla retta strada della Verità. Nel 1910 annotava nel Giornale dell'anima: ((Ringrazio in ginocchio il Signore che mi abbia mantenuto illeso in mezzo a tanto ribollire ed agitarsi di lingua e di cervello ... Devo ricordare sempre che la Chiesa contiene in sé la giovinezza eterna della verità e di Cristo che è di tutti i tempi... Il primo tesoro della mia anima è la fede, la santa fede schietta e ingenua dei miei genitori e dei miei buoni vecchi ». Da tale fede genuina e trasparente, istillatagli dalla famiglia, sgorgò pure il suo totale e fiducioso abbandono alla Provvidenza espresso nel motto ispiratore della sua vita : « Oboedientia et Pax » ; nacque la visione soprannaturale ed escatologica dell'esistenza e di tutta la storia, per cui Egli cammina alla luce dei (( novissimi » e della (( teologia dell'aldilà». Questa fede, intimamente gustata come Verità assoluta e come significato dell'umana esistenza, si espresse con soavità e confidenza • nelle pratiche di pietà, che alimentano la vita cristiana : le tante e belle devozioni che lungo i secoli sono fiorite sul fertile ceppo del dogma : l'unione con Cristo Eucaristico e Crocifisso, con il Sacro Cuore; la devozione a Maria Santissima, agli Angeli, ai Santi; il costante ricordo delle Anime del Purgatorio; e naturalmente le visite al Santissimo Sacramento, la Confessione regolare, la recita del Rosario, i ritiri e gli Esercizi spirituali, la meditazione, i pellegrinaggi. È una fede giustamente e rettamente tradizionale, che però non è statica, congelata, indebitamente conservatrice nel mutare esigente e travolgente dei tempi e delle situazioni ; anzi, è meravigliosamente giovanile, intrepida, aperta, lungimirante, tanto da ideare ed iniziare il Concilio Vaticano II e da sentire, con acuta intelligenza, tutte le proble5 Idem. vol. II, p. 96. Acta 456 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale matiche che accompagnano l'epoca moderna, come ben dimostrano le Encicliche Mater et Magistra e Pacem in terris. 5. Papa Giovanni fu veramente un uomo mandato da Dio ! Immensamente ricca e preziosa è l'eredità che Egli ci ha lasciato. Ma in questa sua terra natale, dove dalla famiglia ebbe i primi germi della fede che poi si sviluppò in un modo così sorprendente e fecondo, io desidero ricordare e accogliere in particolare quanto Egli ci dice riguardo alla famiglia. Egli già aveva messo in guardia circa i pericoli incombenti su di essa : « Questo santuario — diceva col pianto nel cuore — è minacciato da tante insidie. Una propaganda talora incontrollata si serve dei poderosi mezzi della stampa, dello spettacolo e del divertimento per diffondere, specialmente nella gioventù, i germi nefasti della corruttela. È necessario che la famiglia si difenda... approfittando anche, quando è necessario, della tutela della legge civile». Perciò, il suo insegnamento rimane valido e perenne, perché è la voce della Verità ed è ciò che nell'intimo auspica ed attende l'animo di ogni persona. Mi piace sintetizzare quell'insegnamento nei seguenti cinque «punti fermi». 6 — Anzitutto la sacralità della famiglia, e quindi anche dell'amore e della sessualità : « La famiglia è dono di Dio — diceva — essa implica una vocazione che viene dall'alto, alla quale non ci si improvvisa». «Nella famiglia si ha la più mirabile e stretta cooperazione dell'uomo con Dio : le due persone umane, create a immagine e somiglianza divina, sono chiamate non soltanto al grande compito di continuare e prolungare l'opera creatrice, col dare la vita fisica a nuovi esseri, cui lo Spirito vivificatore infonde il possente principio della vita immortale, ma anche all'officio più nobile e che perfeziona il primo, della educazione civile e cristiana della prole». A motivo di questa essenziale caratteristica, Gesù volle che il matrimonio fosse un «Sacramento». 7 8 — La moralità della famiglia. « Non lasciamoci ingannare, accecare, illudere — ammoniva con cristiana e paterna saggezza — la Croce è sempre l'unica speranza di salvezza ; la Legge di Dio è sempre là, con i suoi dieci comandamenti, a ricordare al mondo che solo in essa è la salvaguardia delle coscienze e delle famiglie, che solo nella sua osservanza 6 7 8 Discorsivol. I, p. 172. Discorsivol. III, p. 67. Idem, vol. II, p. 519. Acta Ioannis Pauli Pp. II 457 sta il segreto della pace e della tranquillità di coscienza. Chi se ne dimentica, anche se sembra rifuggire da ogni impegno di serietà, si costruisce presto o tardi la propria tristezza e miseria )). E in altra occasione aggiungeva : « Il culto della purezza è l'onore e il tesoro più prezioso della famiglia cristiana». 9 10 — La responsabilità della famiglia. Papa Giovanni ha fiducia nell'opera educativa dei genitori, sostenuta dalla grazia divina. Rivolgendosi alle mamme diceva : « La voce della madre quando incoraggia, invita, scongiura, rimane scolpita a fondo nel cuore dei suoi, e non si dimentica più. Oh, soltanto Dio conosce il bene suscitato da questa voce, e l'utilità che essa procura alla Chiesa e all'umana società». E ai padri soggiungeva : « Nelle famiglie dove il padre prega ed ha una fede lieta e consapevole, frequenta le istruzioni catechistiche e vi porta i suoi figli, non ci saranno bufere e desolazioni di una gioventù ribelle e disamorata. La nostra parola vuol essere sempre di speranza ; ma siamo certi che, in talune espressioni sconfortanti di vita giovanile, la più grande responsabilità va cercata anzitutto in quei genitori, specialmente nei padri di famiglia, che rifuggono dai precisi e gravi doveri del loro stato ». 11 12 — La finalità della famiglia. Su questo punto, Papa Giovanni era chiaro e lineare : lo scopo per cui si nasce è la santità e la salvezza, e la famiglia è voluta da Dio per questo scopo. Vent'anni fa, nella letteratestamento, scritta in occasione dei suoi ottant'anni, ricordando ad uno ad uno i suoi diletti familiari, diceva : « questo è ciò che più vale : assicurarsi l'eterna vita, confidando nella bontà del Signore che tutto vede e a tutto provvede » (3 dicembre 1961). E commentando i singoli misteri del Rosario, affermava di pregare al terzo mistero gaudioso per i bambini di tutte le stirpi umane venuti alla luce nelle ultime ventiquattr'ore. 13 — L'esemplarità della famiglia cristiana. Papa Giovanni esortava caldamente genitori e figli cristiani ad essere esempio di fede e di virtù nel mondo moderno, sul modello della Sacra Famiglia : « Il segreto della vera pace — diceva — del mutuo e duraturo accordo, della docilità dei 9 10 11 12 13 Idem, Idem, Idem, Idem, Idem, vol. vol. vol. vol. vol. 31 - A. A. S. II, p. 281-282. IV, p. 897. II, p. 67. IV, p. 272. IV, p. 241. 458 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale figli, del fiorire di un gentile costume, sta nella imitazione continua e generosa della dolcezza, della modestia, della Famiglia di Nazareth ». Papa Giovanni è sicuro che da queste famiglie esemplari possono sgorgare numerose e scelte vocazioni sacerdotali e religiose, nonostante le difficoltà dei tempi. Questa è in sintesi la dottrina del grande ed amabile Pontefice circa la famiglia, dottrina che suona aperta condanna delle teorie e delle prassi, che sono contro l'istituto familiare. La figura sorridente e buona di Papa Giovanni, così vicina al cuore di tutti gli italiani, concorra a far riemergere ancora una volta nell'animo quel patrimonio di bontà e di solidarietà, caratteristico di un Popolo che vuole la vita e non la morte dell'uomo, la promozione e non la distruzione della famiglia. 14 6. Carissimi Fratelli e Figli ! Il ritrovarci qui, oggi, a Sotto il Monte, con Papa Giovanni per commemorare il Centenario della sua nascita, è indubbiamente una grande gioia per tutti ed una soave consolazione; ma deve essere anche un incentivo per tenere sempre presente il suo esempio e per ascoltare la sua parola : « Ogni credente — Egli scriveva nella Pacem in terris — deve essere una scintilla di luce, un centro di amore, un fermento vivificatore nella massa». Questo è l'impegno che vi lascio, a voi abitanti di Sotto il Monte e di tutta la terra bergamasca, da Lui tanto amata, seguendo le indicazioni del Piano Pastorale, ottimamente indetto dal vostro Vescovo. Lo lascio a tutti i fedeli della Chiesa, sacerdoti e laici, e lo estendo a tutti gli uomini di buona volontà, che sono stati attratti e commossi dalla paterna figura di Papa Giovanni. Sia prezioso patrimonio di tutti anche la tenera devozione a Maria Santissima, che sempre contrassegnò la sua vita. «A null'altro essa tende che a rendere più robusta, pronta e operante la nostra fede», sono sue parole. (( Maria aiuterà tutti noi, che siamo pellegrini quaggiù : con il suo sostegno supremo supereremo le immancabili tristezze ed avversità e ci abitueremo a guardare il Cielo, con serenità e letizia ». Papa Giovanni ci accompagni con il suo esempio e la sua preghiera per le strade faticose della nostra vita. Egli è un buon amico : ascoltiamolo ! La sua eredità è davvero in benedizione ! 15 16 14 15 16 Idem, vol. II, p. 118-119. N. 57. Idem, vol. II, p. 707. Sacra Congregatio pro Episcopis 459 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 8 Maii 1981. — Cathedrali Ecclesiae Campi Moranensis R.D. Virgilium de Pauli, e clero Sancti Caroli in Brasilia, hactenus Vicarium Generalem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Trilacunensi R.P. Isidorum Kosinski, sodalem Congregationis Missionis. die 25 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Duxiensi, noviter erectae, Exc.mum P.D. Maurum Morelli, hactenus Episcopum titularem Vatarbensem et Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi P.D. Pauli Evaristi S.R.E. Cardinalis Arns, Archiepiscopi Sancti Pauli in Brasilia. — Titulari Episcopali Ecclesiae Iuncensi in Byzacena, R.P. Linum Vomboemmel, sodalem Ordinis Fratrum Minorum, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P.D. Iacobi C. Ryan, O.F.M., Episcopi Santaremensis. die 27 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Pistoriensi Exc. P.D. Simeonem Scatizzi, hactenus Episcopum Fesulanum. — Cathedrali Ecclesiae Fesulanae Exc. P.D. Lucianum Giovannetti, hactenus Episcopum titularem Zabäensem in Numidia. die 30 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Victoriensi de Conquista, Exc.mum P.D. Celsum Iosephum Pinto da Silva, hactenus Episcopum titularem Urusitanum et Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi P.D. Eugenii S.R.E. Cardinalis de Araujo Sales, Archiepiscopi Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii. 460 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, Ioannes Paulus P P . II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 21¡. Ianuarii 1981. — Cathedrali Ecclesiae, noviter erectae in Ceylonia, Mannarensi R.D. Thomam Savundaranayagam, e clero Iaffnensis dioecesis. die 12 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Collis Mariae seu Mariannhillensi R.D. Paulum Mngoma, e clero dioecesano, parochum ecclesiae Martyribus Ugandensibus in oppido vulgo Umlazi dicatae. — Cathedrali Ecclesiae Zombaènsi R.D. Alanum Chamgwera, sacerdotem Blantyrensis archidioeceseos, eiusdemque aerarii custodem. die 7 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Tunetensi praefecit R.D. Franciscum De Nittis, presbyterum archidioecesis Fodianaè, Praelatum honorarium Sanctitatis Suae, quem archiepiscopali dignitate ornavit atque Apostolicum Pro-Nuntium in Papua Nova Guineana Ditione necnon Delegatum in Insulis Salomoniis nominavit Apostolicum. die 26 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Abenguruensi R.D. Brunonem Kouamé, Vicarium Generalem Buakensis dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Uviraënsi R. D. Leonardum Dhejju, e clero Buniaënsis dioeceseos. die 26 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Coamceuvensi in Sinis Exc.mum P.D. Dominicum Tang Yee-Ming, Societatis Iesu, hactenus Episcopum titulo Elatensem, eiusdemque archidioeceseos Apostolicum Administratorem. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 461 II NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit : die 2^. Ianuarii 1981. — Em.mum P.D. Mauricium S.R.E. Cardinalem Otunga, Archiepiscopum Nairobiensem, Vicarium Castrensem in Keniana Ditione. die 12 Februarii. — R. P. Ioannem Bonzanino, Instituti Missionum a Consolata sodalem, Administratorem Apostolicum noviter erectae in Aethiopia Mekiensis Apostolicae Praefecturae. die 20 Februarii. — R. P. Aloisium Ncamiso Ndlovu, Ordinis Servorum Mariae sodalem, parochum in oppido vulgo Lobamba nuncupato, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis» dioecesis Manziniensis in Suazilandia. die 7 Martii. — Exc.mum P. D. Franciscum Colasuonno, Archiepiscopum titulo Truentinum, Apostolicum Pro-Nuntium in Zimbavensi Ditione. die 7 Aprilis. — Exc.mum P.D. Laurentium Monsengwo Pasinya, Episcopum titulo Aquaenovensem in Proconsulari, Auxiliarem Exc.mi P. D. Augustini Fataki, Archiepiscopi Kisanganiensis. die 9 Maii. — Exc.mum P.D. Augustinum Cacciavillan, Archiepiscopum titulo Amiterninum, Pro-Nuntium Apostolicum in India. die 22 Maii. — R. P. Placidum Ri, sodalem Congregationis Ottiliensis Ordinis Sancti Benedicti, Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis» Dioecesis Hameungensis necnon Abbatiae Nullius Tokvonensis. die S Iunii. — Exc.mum P.D. Iosephum IThac, Archiepiscopum titulo Tharrensem, Pro-Nuntium Apostolicum in Zairensi Ditione. 462 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i VERONEN. Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Iosephi Nascimbeni, Sacerdotis Parochi Fundatoris Instituti Parvarum Sororum a S. Familia (1851-1922). SUPER DUBIO An eius Causa introducenda sit Sacra Familia Nazarethana, quae praefulgidum sponsis christianis praebet speculum in quo sese respiciant, exemplar exstitit iuxta quod coniuges Antonius Nascimbeni et Amadea Sartori propriam instituerunt vitae rationem Aliumque Iosephum, in loco vulgo Torri dei Benaco, Dioecesis Veronensis, die 22 Martii anno 1851 natum, in fide, caritate et christianis moribus educare curaverunt. Itaque Iosephus Nascimbeni, statim post nativitatem, ob mortis periculum, a medico baptizatus, anno 1862 eucharistica communione primo nutritus, Veronam se contulit adolescens ut in publico gymnasio et in ecclesiasticis collegiis studio incumberet. Ibi ergo sacro chrismate inunctus est anno 1865, ac, dum classicas in episcopali seminario addisceret disciplinas (aa. 1867-1870), clericali veste induebatur die 8 Decembris a. 1869, cursuque theologico absoluto (aa. 1870-1874), re bene perpensa ac levi perplexitate quae ei obvenerat feliciter superata, sacerdotio tandem auctus est die 9 Augusti anni 1874. Ex quo autem pastorale ministerium exercere incepit, primo quidem qua novensilis sacerdos in oppido vulgo San Pietro di Lavagno, postea qua vicarius cooperator in Castelletto sui Garda seu apud Brenzone, ac denique qua parochus Sancti Caroli de Castelletto (a. 1885), mirabili in omnibus ferebatur indesinenter animarum zelo. Tertio Ordini Franciscali adscriptus, varias fidelium associationes diligenter instauravit ac curavit, necnon et scriptis consolidavit. Edidit nempe fascículos pro adoratoribus SS. Eucharistiae, pro Filiabus Mariae, pro Pia Unione Transitus Sancti Ioseph, pro suffragiis in favorem animarum in Purgatorio detentarum, pro hora adorationis cum populo coram SS. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 463 Sacramento qualibet Feria V vel Feria VI facienda, et pro aliis huiusmodi. Insuper, officiali pro schola elementari diplomate munitus, magistri quoque munere fungi non renuit ac parvum etiam rexit gymnasium ad vocationes sacerdotales excitandas, necnon et efficacem praestitit operam in progressu sociali multipliciter promovendo, argentariamque instituit, vulgo Cassa Rurale, ad oeconomicam ruricolarum cooperationem stimulandam ac mutuationes opportune erogandas; et oppidum subministratione lucis electricae et aquae, necnon servitiis cursualibus et telegraphicis rite ditari fecit. Dum autem huiusmodi inceptis spiritualem gregis sibi commissi renovationem optimis prosequitur auspiciis, materialem simul renovavit paroeciae faciem. Ecclesiae nempe paroecialis convenientem reaedificationem valenti animo aggressus est et, necessariis ad tantum opus prudenter quaesitis subsidiis, ad optatum exitum perduxit. Praecipua vero Servi Dei sollicitudo pastoralis familiam respiciebat. Effatum « familia sana, paroecia sana » tamquam programma suae actuositatis sibi assumens, omnem adhibuit curam ut quaelibet familia christiana Sacrae Familiae Nazarethanae speciem, quam Leo Papa XIII tunc « absolutissimum domesticae societatis omnisque virtutis exemplar » proclamabat, sibi venerandam et imitandam proponeret. Frequentes igitur cum matribus christianis instituebat conferentias, parentes ad colloquia convocabat circa problemata filiorum, peculiarem pro novis familiis bene plan tandis impendebat diligentiam, indefesse fatigabatur in discordiis familiaribus componendis, omni denique satagebat studio ut institutum matrimoniale integrum semper conservaretur, quavis divortio firmiter praeclusa via. Inter scripta Servi Dei adest et volumen manuscriptum quod sermones continet pro matribus christianis ordinatos («Aile madri cristiane»). Matres nempe socias, quae substitui nequeunt, habebat operis christianae filiorum educationis et paroecialis communitatis incrementi. Quamobrem et opusculum typis mandavit, sub titulo « Preghiere delle madri cristiane », preces et orationes comprehendens a matribus christianis dicendas. Ceterum, opera etiam pro sana adolescentium recreatione et bona educatione passim suscitavit, quae tamquam continuationem et complementum vitae familiaris cupiebat ; oratoria autem, tam puerorum quam puellarum, ab ipso condita, ambitum praebebant quasi familiarem, quo iuvenes ea frequentantes, solidis imbuerentur principiis et orthodoxis doctrinis. Nec mirum quod exinde, praeter optimam ad familias vere chri- 464 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stianas constituendas praeparationem, vocationes quoque ad sacerdotium et ad vitam religiosam suscitarentur. Anno denique 1892 Servus Dei fundamenta iecit novi Instituti, Parvarum Sororum a Sacra Familia, quae, sub Regula Tertii Ordinis Sancti Francisci, validum variis paroeciae necessitatibus afferrent auxilium, ac pueros catechismum docerent, decorem domus Dei sollicite curarent, personas infirmitate laborantes in suis domiciliis visitarent et adiuvarent, atque genuinum familiarum in territorio paroeciae commorantium bonum diversimode foverent. Novum ergo Institutum Parvarum Sororum Franciscanum a Sacra Familia Constitutiones habuit primum ab Episcopo Veronensi, die 1 Ianuarii a. 1903, approbatas ; cumque, Servo Dei moderante, per diversas Dioeceses diffunderetur, immo ad exteras quoque dilataretur nationes, Decretum Laudis, quod vocatur, a Sede Apostolica die 26 Augusti a. 191.0 meruit. Itaque Servus Dei accuratae sodalium novi Instituti formationi maximum dicavit studium. Sapientes illis dicta vit religiosae conversationis normas, Sacram Familiam Nazarethanam proponens, non tantum in titulum seu appellationem, sed et in specimen sedulo ab eiusmodi Sororibus imitandum, quae quidem ad apostolatum caritatis in silentio et recollectione exercendum vocantur. In his autem omnibus peragendis, virtutum resplenduit christianarum exercitatione. Genuinus Christi sacerdos ac vigilans gregis sibi commissi pastor, libenter se impendebat pro animarum salute, illos etiam suo zelo comprehendens, qui ob servitium militare vel aliis de causis, emigrare tenebantur. Indefesse incumbebat in errantibus ad gratiam Dei restituendis. Mirabilis demum eluxit in illo, iuxta testimonia authentica, integritas vitae, plena semper ac generosa voluntatis Dei acceptatio, prompta oboedientia erga Superiores, in adversis quibuslibet sustinendis et in calumniis vel iniuriis tolerandis patientia, assiduus SS. Sacramenti cultus, filialis erga Virginem Deiparam pietas, sincera demum et profunda humilitas qua se maximum reputabat et declarabat peccatorem. Dum ergo sic sanctitatis percurreret semitas, diabetae morbo et paralysi affectus est a. 1916; nec ideo aliquantulum remisit a virtutibus excolendis, immo eius constantia et animi fortitudo maiori tunc effulserunt splendore, donec, sacramentis Ecclesiae confortatus, die 21 Ianuarii a. 1922, ad caelestem patriam fuit a Domino vocatus. Eius autem corpus, die 26 eiusdem mensis Ianuarii in coemeterio, apud oratorium Instituti Sacrae Familiae, primo sepultum, die 24 Octobris a. 1923 ad Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 465 novum sepulcrum pro ipso praeparatum, Episcopo ac pluribus aliis adstantibus sacerdotibus magnoque populi concursu translatum est. Fama autem sanctitatis, qua Servus Dei tam in vita quam in obitu et post obitum gavisus est, in dies percrebrescente, de Causa beatificationis ac canonizationis rite promovenda consilium est captum, processusque ordinarius instructus est apud Curiam Episcopalem Veronensem, ubi, a die 7 Iunii a. 1952 usque ad diem 30 Iulii a. 1958, testes permulti amplissimas de eius vita et virtutibus deque fama sanctitatis eius deposuerunt declarationes; quibus, post quinque fere annos, a die 3 Maii a. 1963 usque ad diem 6 Iulii a. 1964, ulteriora 11 testium accesserunt testimonia in processu suppletivo praestita. Qui processus absoluti Romam delati fuere. Pervenerunt postmodum plurimae litterae postulatoriae, quibus personae insigniores in dignitate sive ecclesiastica sive civili constitutae expostulaverunt a Summo Pontifice ut Causa beatificationis Servi Dei Iosephi Nascimbeni apud Apostolicam Sedem introduceretur. Et Sacra tunc Rituum Congregatio, scriptis perpensis eidem Servo Dei tributis, die 13 mensis Iunii a. 1966, probante Paulo Papa VI, ad ulteriora procedi posse decrevit. Instante igitur Rev.mus P. Antonio Cairoli, O.F.M., huius Causae legitime constituto postulatore, habitus est die 1 Iulii a. 1980, Congressus, qui dicitur, Peculiaris Consultorum, quam secutus est, die 18 Novembris eodem anno, Congregatio Particularis Patrum Cardinalium, in qua, ponente seu relatore Em.mo Cardinali Mario Nasalli Rocca di Corneliano, dubium est disceptatum : An Causa Servi Dei Iosephi Nascimbeni introducenda sit. Et in utroque Coetu affirmativum responsum fuit datum, dummodo id Summo Pontifici placuisset. Facta postmodum de hisce omnibus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per infrascriptum Cardinalem relatione, Sanctitas Sua responsum S. Congregationis pro Causis Sanctorum ratum habens, edixit Causam Servi Dei Iosephi Nascimbeni esse introducendam. Datum Romae, die 4 Decembris A. D. 1980. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. B S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis 466 II LUGDUNEN. Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae a S. Ignatio (in saeculo: Claudinae Thévenet), Fundatricis Congregationis Sororum a Iesu et Maria (1774-1837). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Praeclaras inter mulieres, aeque de civili et christiana societate optime meritas post Gallicae perturbationis eversionem, adnumeranda est Venerabilis Serva Dei Maria a S. Ignatio, in saeculo Claudina Thévenet appellata, quae Institutum Sororum condidit, quod a Iesu et Maria nuncupatur, cuius finis esset christiana puellaris iuventae educatio, iuxta cuiusque socialem condicionem. Sanctitatis fama innumeraeque gratiae, nisi forte miracula, sepulcrum eius reddiderunt gloriosum et adhuc reddunt. Quapropter, servatis de iure servandis, Paulus Papa VI, die 6 mensis Februarii anno 1978, eamdem Dei Famulam virtutes théologales et cardinales ceterasque earum comites et socias heroum in modum coluisse decrevit. Ad altarium autem honores eidem comparandos et decernendos seduli Causae actores sequentem miram proposuerunt sanationem. Aloisius Alfonsus Soto Villa, agrícola, natione Columbianus, anno 1927 circiter, septemdecim cum ageret aetatis annum, malo fato dum laborat, grave ac profundum in sinistro femore excepit vulnus ex rustico, falcis instar, ferramento. Incuria partim, partim defectu opportunae therapiae, eiusmodi vulnus in peius ruit, adeo ut motum ipsius pedis in discrimen adduxerit. Anno autem 1960, post quadraginta circiter solidos annos, doloribus quidem atque molestiis plenos, radiographicum examen agi ostendit de osteomielitide chronica, cum osseis sequestris. Inde proposuere medici artus amputationem, quam tamen aegrotus praefracte detrectavit, et in gravi illo statu vivere perexit, inter alternas morbi vices ; immo plerumque recrudescente morbo, usquedum die 9 mensis Iunii anno 1972, ad ultimum perpessionis dolorum pervenit. Tunc demum induxit animum, ut ad Medellense nosocomium reverteretur, pa- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 467 ratus ad chirurgicum subeundum interventum et, si necessitas urgeret, etiam ad pedis amputationem. Ministra autem aegrotorum, religiosa Congregationis a Venerabili Maria a S. Ignatio conditae, viso infirmi vulnere fere in necrosim effecto, illico quanta morbi esset gravitas intellexit. Ideo imaginem eiusdem Venerabilis aegroto praebuit, eumdem adhortata ad novendialem supplicationem ineundam, ut sanitatem a Deo efflagitaret. Porro, vespere eiusdem diei, fiduciae plenus, aegrotus eiusque familiares et ipsa sororum infirmaría opem Venerabilis postulaverunt. Et ecce, Venerabilis Maria a S. Ignatio adfuit ; namque postridie, mane, dolores omnino evanuerunt, cessavitque purulentum putidumque pus, vulnere valde imminuto. Post biduum Aloisius Alfonsus Soto Villa ambulare commode valuit, nullo innixus baculo. Sanationem hanc ultra naturae vires et leges contigisse testes et periti in arte medica professi sunt. Adornatus est igitur anno 1974 super eandem sanationem, apud Curiam archiepiscopalem Medellensem in Columbia, processus apostolicus, de cuius iuridica forma et validitate constat per Decretum huius Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum die 8 mensis Iulii anno 1978 editum. Consilium autem Medicum eiusdem Congregationis, praehabitis duorum ex officio peritorum deputatorum affirmativis votis, eandem sanationem, in coetu diei 30 Maii a. 1979 habito, praeter naturae vires evenisse asseruit. Disceptatum est deinde circa eandem sanationem primo in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum, die 11 mensis Novembris anno 1980 ; deinde, die 27 Ianuarii subsequentis anni 1981, in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali Gabriele Maria Garrone ; et in utroque Coetu, dubio proposito num constet de miraculo adfirmantes responderunt omnes. Facta de hisce omnibus, die 5 Februarii hoc eodem anno, Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum relatione, Sanctitas Sua vota Patrum Cardinalium rata habuit et ut Decretum super eadem mira sanatione rite conscriberetur mandavit. Quod cum factum esset, Beatissimus Pater, accitis hodierno die ad se Cardinalibus infrascripto Praefecto et Gabriele Maria Garrone, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus declaravit : Constare de uno miraculo, intercedente Venerabili Serva Dei Maria a S. Ignatio (in saeculo Claudina Thévenet), a Deo patrato, nimirum de instantánea, perfecta con- 468 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stantique sanatione domini Aloisii Alfonsi Soto Villa, ab « osteomielite crónica delia tibia e peroné sinistri con sequestri radiográficamente visibili; fistolizzazione, stato varicoso e vasta ulcerazione tórpida cutanea delia faccia anteriore sinistra delia gamba)). Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 30 mensis Martii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 469 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Oon Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominate : 2 giugno 1981. S. E. Mons. Giuseppe TJhac, Arcivescovo titolare di Tharros, Pro-Nunzio Apostolico nello Zaire. 26 » » S. E. Mons. Oriano Quilici, Arcivescovo titolare di Tabla, Nunzio Apostolico in G-uatemala. Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : Protonotari 18 31 marzo » Apostolici soprannumerari : 1981. Mons. Renato Casadio (Ravenna). » Mons. Jorge Monastoque Valero (Tunja). Prelati d'Onore di Sua Santità: 12 agosto 1980. Mons. Carlos Arteaga Roldan (Popayán). » » » Mons. Jesús Gersain Marin Molano (Popayán). » » » Mons. Juan de Jesús Rendón Cardona (Popayán). » » » Mons. Cruz María Vivas (Popayán). 16 » » Mons. Francesco Antonio Cadena Bonilla (Garzón). » » » Mons. Urbano Quintero Sánchez (Garzón). 15 ottobre » Mons. Carmine Scaravaglione (Cassano all'Ionio). 20 novembre » Mons. Francesco Pennini (Cassano alPIonio). » » » Mons. Giovambattista Campana (Cassano alPIonio). 6 febbraio 1981. Mons. Lloyd Bede Becnel (Lafayette). » » » Mons. J. Guy Lemoine, (Lafayette). » » » Mons. Paul Metre jean (Lafayette). 27 » » Mons. Efrem Ley son (Kalibo). 3 marzo » Mons. Robert Frederick Gulic (Green Bay). 10 » » Mons. Fiorenzo Facchini (Bologna). » » » Mons. Enzo Pasi (Bologna). » » » Mons. Gian Domenico Gordini (Faenza). 21 » » Mons. Pedro Antonio Gómez (Sonsón-Rionegro). » » » Mons. Ignacio Aristizabal (Sonsón-Rionegro). » » » Mons. Alfonso Duque (Sonsón-Rionegro). » » » Mons. Flavio Velásquez (Sonsón-Rionegro). Acta 470 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cappellani di Sua Santità: 16 » » » 15 » » » » 14 10 » agosto 1980. Il sac. Augustin Sierra Losada (Garzón). » » Il sac. José Darío Ovies (Garzón). » » Il sac. Jorge Eduardo Vargas Mesa Garcés (Garzón). » » Il sac. Karl Heda (Rottenburg-Stuttgart). ottobre » Il sac. Antonio Propati (Oassano alPIonio). » » Il sac. Nicola Zaccaro (Oassano alPIonio). » » Il sac. Salvatore Di Marco (Cassano alPIonio). » » Il sac. Carmine Donadio (Cassano alPIonio). » » Il sac. Rodolfo Ettorre (Cassano alPIonio). febbraio 1981. Il sac. Juan Osvaldo Vidotto (San Francisco - Argentina). marzo » Il sac. Lauro Cingolani (Recanati). » » Il sac. Primo Squadroni (Cingoli). ONORIFICENZE Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gommenda con Placea dell'Ordine Piano: 7 aprile 1981. Al sig. Edoardo Cherubini (Roma). Il Gavalierato delVOrdine Piano 6 maggio 1981. Al sig. Erich Prinz (Svizzera). La Gommenda con Placea delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 1 aprile 1981. Al sig. Cario Pietrangeli (Roma). La Gommenda con Placea delVOrdine di san Gregorio Magno, classe militare: 6 maggio 1981. Al sig. Franz Pfyffer von Altishofen (Svizzera). La Placea delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 24 aprile 1981. Al sig. Leonildo Mainardi (Padova). La Gommenda delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 11 novembre 1980. Al sig. Max Willibald Erbgraf Waldburg Wolf egg (Rottenburg- Stuttgart). 7 aprile 1981. AI sig. Umberto Stefanizzi (Roma). Diarium Romanae Curiae II Cavalierato delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 14 giugno » 26 28 28 1 » » » » » » » » 7 21 1980. Al » Al » Al Al marzo marzo 1981. Al aprile Al » » Al Al » Al » » Al » Al » Al Al » » Al Al » Al » Al » » Al » maggio Al » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Jorge Rodríguez Arbelaez (Medellín). Antonio Restrepo Arango (Medellín). Shahine Abtine (Iran). John Ferdinand Callaghan (Maitland) Eugenio Pozzoli (Milano). Sean 0' Shea (Clonfert). Paolo Pallottino (Roma). Giuseppe Di Ourzio (Roma). Valerio Arringoli (Roma). Giorgio Andreani (Roma). Donato Fiermonte (Roma). Guido Mattioli (Roma). Sergio Pulitani (Roma). Giulio Mcoletti (Roma). Aldo Borzi (Roma). Pio Gaddi (Roma). Claudio Ceresa (Roma). Elias Charbine (Tiro dei Maroniti). Vincenzo Restivo (Roma). La Commenda con Placea delV Ordine di san Silvestro Papa: 24 marzo 27 febbraio marzo » aprile » » » » » » » » maggio » 6 » 1981. Al sig. Leo Ernesti (Paderborn). La Commenda delV Ordine di san Silvestro Papa. 1981. Al sig. Giacinto Diocesano (Bari). Sergio Cesati (Milano). Al Roberto Melloni (Milano). Al sig. Piervincenzo Giudici (Roma). Al sig. Valerio Leonardi (Roma). Al sig. Al sig. Aldo Murri (Roma). Al sig. Egisto Ercadi (Roma). Al sig. Giorgio Caravani (Roma). Al sig. Antonino Cherubino (Roma). Al sig. Settimio Mazzilis (Roma). Al sig. Daniele Dalvai (Roma). Al sig. Evandro Costa (Roma). Al sig. Alberico Vitalini (Roma). Al sig. Saverio Petrillo (Roma). Al sig. Luigi Toja (Milano). Al sig. Mario Prato (Italia). Al sig. Roland Buchs (Svizzera). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: marzo 1981. Al sig. Enrico Romersi (Milano). » » Al sig. Vittorio Gilardoni (Milano). 471 Acta 472 6 16 » » » 24 28 » 1 » » » » » » » » » » » » » » » » » 28 marzo eo 1981. » » » » » » » » » » » » aprile » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » maggio » Apostolicae Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al si g. SJlg. S]lg. SI g. SIlg. S]lg. SJlg. S]lg. silg. S]lg. S]lg. SJlg. S]lg. S)lg. S]lg. SIlg. s lg. SJlg. SJlg. s lg. s SJlg. SJlg. SJ g. SJ g. SJlg. SJ g. SJlg. SJlg. SJlg. SJlg. SJlg. SJlg. SJlg. Sedis - Commentarium Officiale Armando Varoli (Milano). Benjamin Mateus (Davao). Vicente Albay (Davao). Sofronio Cruz (Davao). Rogelio Lizada (Davao). Gildardo Tirabassi (Reggio Emilia). Vincenzo Primucci (Acerenza). Rocco Carmine Lofranco (Acerenza) Ruggero Guarda (Roma). Ennio Baldi (Roma). Bruno Canzian (Roma). Fausto Bianchi (Roma). Giusto Antoniazzi (Roma). Carlo Pulitani (Roma). Alberto Bricchi (Roma). Paolo Calcagni (Roma). Walter Crisari (Roma). Raoul Corsi (Roma). Giuliano Mantini (Roma). Francesco Pierangelini (Roma). Umberto Santini (Roma). Antonio Leoncini (Roma). Alfredo Camilli (Roma). Silvano Carnevali (Roma). Luigi Montagnaro (Roma). Enrico De Paolis (Roma). Bruno Ascioni (Roma). Cesare Caponi (Roma). Vasco Fortini (Roma). Giampiero Bianchini (Roma). Mario Marini (Roma). Remo Balduini (Roma). Mauro Proietti (Albano). Peter Hasler (Svizzera). NECROLOGIO 3 giugno 1981. » » » » » 5 » 14 » » Mons. Mons. Mons. Mons. Domingo J. Herrera Castillo, Vescovo tit. di Gegi. Johannes Kleineidam, Vescovo tit. di Nova. Jean-Marie Lafontaine, Vescovo tit. di Ursona. Giuseppe Perniciaro, Vescovo già di Piana degli Albanesi (Italia). Mons. Samuel Chauriz, delia Congr. dei Monaci di SanPOrmisda, Arcivescovo di Urmia dei Caldei e Vescovo di Salmas (Iran). 3 Septembris 1981 An. et rol. LXXIII N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM Directio: OFFICIALE Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I M ANN ARENSIS Nonnullis detractis territoriis a dioecesi Iaffnensi in Taprobane nova conditur dioecesis « Mannarensis » nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui volente Deo ad Ecclesiae sanctae gubernacula sedemus, in id profecto intentum animum semper habemus, in eoque vires collocamus, quo modo, nempe, singularum Ecclesiarum tum necessitatibus provideamus, tum utilitatibus consulamus. Ubi enim utrique rei diligenter satis fiat, ibi opitulante Dei gratia atque Spiritus Sancti operante virtute, fructus in dies laetiores colligi posse sperare licet. Quam ob rem, cum Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositi in eam sententiam iverint, ut, divisa dioecesi Iaffnensi in Taprobane, vulgo Sri Lanka, nova constitueretur, Nos id in fidelium eius Ecclesiae cedere posse arbitratu haec quae sequuntur apostolica Nostra auctoritate statuimus. Civiles districtus, quos dicunt, Mannar et Vavuniya, a dioecesi Iaffnensi distrahimus, eosque in novae dioecesis formam redigimus, (( Mannarensis » cognominandae, quam archidioecesi Metropolitanae Columbensi in 32 - A. A. S. Acta 474 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Taprobane suffraganeam facimus. Episcopus, cui Sedes haec credetur, domicilium suum un urbe Mannar collocabit, cathedra in templo S. Sebastiani, quod ibidem surgit, posita, cui omnia iura cathedralium templorum facimus. Item statuimus ut pro Canonicis Consultores dioecesani deligantur qui Episcopo assint opere consilio. Cetera omnia quae ad dioecesis administrationem, electionem Vicarii Capitularis, mensam, iura cleri atque populi, hisque similia, respiciant, iure Canonico ad amussim temperentur. Ceterum, quae iussimus Venerabilis Frater Nicolaus Rotunno, Archiepiscopus titulo Minorensis atque in Sri Lanka Apostolicus Pro-Nuntius, exsequenda curabit, vel quem ipse legaverit, modo virum in ecclesiastica dignitate constitutum. Idem vero documenta exarari faciet atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide mittet, rite subsignata atque sigillo impressa. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quarto et vicesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI AGNELLUS Card. Rossi a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Gentium Evang. Praef. Godefridus Mariani, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 6652S. II SS. VINCENTII ET ANASTASII AD AQUAS SALVIAS Territorii Abbatiae SS. Vincentii et Anastasii ad Aquas Salvias nova eademque aptior iuridica fit ordinatio. IOANNES PAULUS SERVUS EPISCOPUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Abbatia SS. Vincentii et Anastasii ad Aquas Salvias, cuius origo antiquissima, singularem sane per saecula formam induit, sive ad rationem eius iuridicam spectas sive ad pastoralem, quae eam a ceteris omnibus discernit. Qua re nullus non videt quam opportune cadat, si nova aptiorque eius territorii — quod non modo nunc nullam continui- Acta Ioannis Pauli Pp. II 475 tátem cum sede Abbatiae habet, sed omnino « insulis » coalescit, in diversarum dioecesium territorio — iuridica ordinatio fiat, quae etiam pastorali eius usui prosit ; idque tum ad sententiam Concilii Vaticani II (Christ. Dom., 22-24), tum etiam iuxta normas Motus Proprii «Catholica Ecclesia », die x x u i Octobris facti, anno MDCCCCLXXVI, de nova Abbatiarum «nullius dioeceseos» dispositione. Qua re, post magnas deliberationes partium quarum potissimum interest, congruumque tempus in experimentum exactum ; consulta profecto competenti Conferentia Episcopali Regionis ; de Venerabilium Fratrum Nostrorum sententia S.R.E. Cardinalium qui Sacrae Congregationi pro Episcopis praesunt, Nos, rati posse coeptum hoc in populi christiani utilitatem cedere, consensumque eorum supplentes qui vel habeant, vel se putent habere ius aliquod in hac re, haec statuimus : a) ut territoria, sic ut est in votis, in unum coeant, atque per id actio pastoralis aptius atque congruentius promoveatur haec quae sequuntur in perpetuum atque unione, ut dicunt, exstinctiva, decernimus: partem Abbatiae quae est in Etruria, quaeque municipiorum Urbetellii, Montis Argentarii, Insulae Igilii, Capalbii finibus comprehenditur, dioecesi Soanensi-Pitilianensi annectimus; territorium paroeciarum S. Orestis atque Ponzani Romani, quod municipiis eiusdem nominis continetur, cum dioecesi Civitatis Castellanae coniungimus ; paroeciam Montis Rosei, in municipio eodem, dioecesi Nepesinae unimus. Tandem ea pars Abbatiae quae Romae est, cum hac dioecesi unum quid efficiet. Qua re totum territorium Abbatiae SS. Vincentii et Anastasii ad Aquas Salvias iterum communi dioecesium regimini subiacebit, forma regiminis propria ac singularis iurisdictionis abrogata, qua adhuc usa est ; b) volentibus autem Nobis urbi Urbetellio ob religiosa atque civilia incrementa existimationem Nostram ostendere, iustumque honorem tribuere, olim Sedi Curiae Abbatialis, placet dioecesim Soanensem-Pitilianensem posthac Soanensem-Pitilianensem-Urbetelliensem appellari, adeo ut sive dioecesis sive eius Episcopus Soanensis-Pitilianensis-Urbetelliensis cognominentur ; c) paroeciale templum S. Mariae Assumptae, quod est Urbetellii, cui per aetates nonnullae praerogativae cathedralium aedium propriae attributae sunt, in quoque legitime constitutum collegiale Capitulum iura sua omnia atque onera servat, ad dignitatem templi concathedralis evehimus, ut ibidem cathedra episcopalis poni possit, et Episcopus Soanensis-Pitilianensis-Urbetelliensis, quotiens videbitur, possit sacra pontificalia celebrare ; d) qui, praeterea, quo montanam atque marinam plagam dioecesis Soanensis-Pitilianensis-Urbetelliensis sic dila- 476. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tatae diligentius curare possit, ne neglegat quin etiam in urbe Urbetellio commoretur quo tempore populi commodum poposcerit ; e) dioecesis Soanensis-Pitilianensis-Urbetelliensis succedet in proprietatem Palatii Abbatialis Urbetelliensis, quo ceu domicilio utetur Episcopus eiusdem dioecesis, atque sede Operum pastoralium. Ad hoc, statuimus ut simul cum territorio municipiorum atque paroeciarum, etiam oratoria, domus, coemeteria paroecialia, piae fundationes addicantur dioecesibus de quibus commemoravimus, et praeterea quaevis bona ecclesiastica aeque ac iura quae talium paroeciarum ac templorum eorum municipiorum erant propria. Volumus praeterea ut documenta et acta quovis modo clerum, fideles, bona territoriorum de quibus diximus respicientia, a Curia Abbatiae ad Curias dioecesium quibus variae Abbatiae partes annexae sunt mittantur, ut in archivis rerum religiosarum accurate serventur. Ad clerum quod attinet, simul ac hae Litterae ad exitum deductae fuerint, sacerdotes in ea dioecesi incardinati habeantur, ubi beneficium vel officium legitime habeant; ceteri vero clerici atque Seminarii tirones, ibi maneant incardinati aut incardinentur ubi legitime degant. Quae vero per has Litteras iussimus exsequentur Venerabilis Frater Ismael Marius Castellano, Archiepiscopus Metropolita Senensis, quod pertinet ad partem Abbatiae quae est in E t r u r i a ; atque Ioannes Canestri, Archiepiscopus titulo Foroclodiensis idemque Vices Gerens Vicariatus Urbis, quod attinet ad plagas Abbatiae quae Latio continentur. Nempe iis facultates necessarias facimus exsequendo muneri, quas poterunt alii legare, modo Viro in ecclesiastica dignitate constituto. Re vero acta, iidem Venerabiles Fratres documenta exarari facient, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittenda curabunt. Apostolicas autem has Litteras nunc et in posterum ratas esse vimque suam habere volumus contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episc. Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Marcellus Loco £g Plumbi In Secret. Status tab., n. 6J¡S18. Rossetti, Proton. Apost. Acta Ioannis Pauli Pp. II 477 LITTERAE APOSTOLICAE I In Re publica Zimbabuae constituitur Apostolica Nuntiatura. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Quandoquidem publicae nuper necessitudinis ratione inter Apostolicam Sedem et Civitatem Zimbabuanam prospere sunt feliciterque susceptae idcirco nimirum ut commune utriusque partis commodum et bonum in singulos magis dies augesceret, Apostolicam Nuntiaturam inibi etiam condere peropportunum Nobis iam videtur. Re igitur mature quidem expensa Nos pro Apostolicae potestatis Nostrae plenitudine hasce per Litteras Apostolicas condimus simulque constituimus Nuntiaturam Apostolicam apud Rem Publicam Zimbabuae, dum eidem legationi omnia et singula munera privilegia atque indulta concedimus quae illius modi Legationum propria esse consueverunt. Quae ideo universa edicimus ac statuimus ut Apostolicarum harum Litterarum virtute tam nunc quam posthac plenissime valeant. Contrariis neutiquam obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvii mensis Iunii anno MCMLXXX, Pontificatus Nostri secundo. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 648/(6. II Venerabili Servo Dei Aloisio Orione Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — « In variis vitae generibus et officiis una sanctitas excolitur ab omnibus, qui a Spiritu Dei aguntur, atque voci Patris oboedientes Deumque Patrem in spiritu et veritate adorantes, Christum pauperem, humilem, et crucem baiulantem sequuntur» (Conc. Vat. I I , Lumen Gentium, 41). Ad hanc vero sanctitatem adquirendam « peculiari ratione tenentur sacerdotes, quippe qui, Deo in Or- 478 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dinis receptione novo modo consecrati, Christi Aeterni Sacerdotis viva instrumenta efficiantur,ut mirabile opus E i u s . . . per tempora persequi valeant» (Conc. Vat. I I , Presbyterorum Ordinis, 12). Huiusmodi autem singularis sanctitatis specimina portendit hisce nostris temporibus sacerdos Aloisius Orione, cuius fama per universum fere orbem iam late praedicatur. Is in humili prorsus pago Ponteour one, Derthonensis dioecesis, ex patre Victorio et matre Carolina Feltri pauperibus piisque coniugibus, ortum habuit die vicesima tertia mensis Iunii anno MDCCCLXXii, ac postridie in paroeciali templo S. Mariae in coelum Assumptae baptizatus est, nomine accepto Aloisio. Cum septimum aetatis annum ageret sacro Chrismate est linitus, ac parum postea ad sacram Synaxim primum accessit. Vocationem ad statum ecclesiasticum puer adhuc persentiens, anno MDCCCLXXXVI in percelebre oratorium Taurinense a S. Ioanne Bosco fuit admissus, ubi Beatum Michaelem Rua confessarium habuit et animi moderatorem. Tribus vero annis postea, iuxta consilium quod ad sepulcrum S. Ioannis Bosco ceperat, seminarium Derthonense petiit, ubi pietate, studiis ac disciplinae observantia excelluit. Studiorum curriculo rite absoluto, die decima tertia mensis Aprilis anno MDCCCXCV, viginti tres annos natus, ad Presbyteratum fuit promotus, ac statim actuositatem pastoralem, quam antea inter pueros iam inceperat, in dies impensius exercuit, praedicationi praesertim et audiendis confessionibus maximo animi ardore addictus. Studio incensissimo captus omnes homines, si fieri posset, Christo lucrifaciendi, nihil omisit ut quos inveniret ad hunc finem dispositos sibi coniungeret ac suis incoeptis sociaret. Binam etiam religiosam Familiam excitavit, aliam virorum, Piccola Opera delia Divina Provvidenza lingua Itala nuncupatam, alteram vero mulierum, Piccole Suore Missionarie delia Carita appellatam, cui postea peculiarem ramum addidit Sororum caecitate laborantium, quae SS. Eucharistiam indesinenter adorant. Summi Pontifices, praesertim vero S. Pius X, Aloisium Orione magni habuerunt. Plures quoque Patres Cardinales, Episcopi nec non civiles perillustres viri suam admirationem atque affectionem eidem ob egregia eius facinora pandere non dubitaverunt. Inter quae illud mentione dignum est quod obiit occasione terrae motuum, qui anno MCMVIII Siculas et Calabras, anno vero MCMXV Marsicanas regiones everterunt, cum Dei Famulus die noctuque eversos locos impigre peragravit, subsidia tulit, orphanos collegit, maerentes solatus est, cibos et vestes, nomine et auctoritate cum Ecclesiae tum etiam Rei publicae sapienter distribuit. Nec minorem ostendit caritatem cum Acta Ioannis Pauli Pp. II 479 prudentia coniunctam erga sacerdotes, modernistarum erroribus allectos vel in vitia lapsos, quos ad bonam frugem reducere conatus est. De unitate, praeterea, inter christianos redintegranda maximopere fuit sollicitus, quare domus religiosas in orientalibus plagis, praesertim vero inter Polonorum fines, fundandas curavit. Tot laboribus, itineribus, vigiliis, ieiuniis ac diversis etiam morbis gradatim fractus, die duodécima mensis Martii anno MCMXL, dum Remopoli recuperandae salutis causa consisteret, subitáneo cordis ictu fuit correptus, ac nomine Iesu, quod saepissime in ore habere consueverat, ferventissime ter prolato, animam suam Domino reddidit. Fama autem sanctitatis post eius obitum late percrebrescente, Processus Ordinarius Informativus in Curia Derthonensi fuit rite institutus; ac post disceptationem apud S. Congregationem Rituum de more absolutam, Ioannes XXIII P. M. Commissionem Introductionis Causae sua manu signavit die undetricesima mensis martii, anno MCMLXIII. Deinde, Apostolicis Processibus tum Derthonae tum Messanae confectis, de virtutibus fuit disceptatum, et quidem primum in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum et Patrum Consultorum die septima mensis Iunii anno MCMLXXVII, postea in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium die vicesima secunda mensis Novembris eiusdem anni habita. Quibus praehabitis, Paulus VI, Decessor Noster, die sexta mensis Februarii anno MCMLXXVIII, sollemniter edixit Aloisium Orione virtutes tum théologales tum cardinales heroum more exercuisse. Mox accessit disceptatio de miraculo, per intercessionem Dei Famuli divinitus patrato, de mira scilicet sanatione adulescentis Georgii Passamonti, super qua Processus tum Ordinarius tum Apostolicus in Curia Laudensi habitus antea fuerat. Postquam vero Medicorum Consilium S. Congregationis pro Causis Sanctorum unanimi consensione praedictam sanationem praeter naturae vires evenisse dixerat, primum Praelati Officiales Patresque Consultores in Peculiari Congressu die octava mensis Ianuarii anno MCMLXXX habito, deinde Patres Cardinales in Congregatione Plenaria diei vicesimae secundae mensis Februarii eiusdem anni disceptaverunt. Nos vero, post relationem Nobis a Cardinali Praefecto de re factam, die undetricesima mensis Aprilis anno MCMLXXX ediximus constare de proposito miro. Cumque de existentia signorum in Congressu Ordinario diei decimae tertiae mensis Iunii eiusdem anni sat constitisset, petitam dispensationem ab altero miraculo ad Beatificationem requisito die undevicesima eiusdem mensis et anni concessimus. Quibus omnibus expeditis, Nos hanc diem vicesimam sextam mensis Octobris anno MCMLXXX ad Acta 480 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Beatificationem sive Aloisii Orione Sacerdotis, sive Annae Mariae Sala Religiosae, sive Bartholomaei Longo statuimus. Qua, adstantibus nonnullis Patribus Cardinalibus, plurimis Episcopis et ingenti christifidelium turba, in Petriano foro inter Missarum sollemnia haec verba pronuntiavimus : « Nos, vota Fratrum Nostrorum Aloisii Bongianino, episcopi Derthonensis, Caroli Mariae Martini, archiepiscopi Mediolanensis, Dominici Vacchiano, Praelati Pompeiani seu Beatissimae Virginis Mariae a SS.mo Rosario, necnon plurium aliorum Fratrum in Episcopatu, multorumque christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Venerabiles Servi Dei Aloisius Orione, Maria Anna Sala, Bartholomaeus Longo, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali : Beati Aloisii Orione, die duodécima Martii, Beatae Mariae Annae Sala, die vigesima quarta Novembris, Beati Bartholomaei Longo, die quinta Octobris, in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Dein sermonem de novensilibus Beatis habuimus, eorumque protectionem primi invocavimus. Ceterum haec quae gessimus rata esse iubemus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvi mensis Octobris, anno MCMLXXX, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £& Sigilli In Secret. Status tab., n. 59771. III SS. Apostoli Petrus et Paulus confirmantur Patroni principales dioecesis de Phat-Diem, in Vietnamia. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Quandoquidem sancta Christi Ecclesia, in similitudinem Evangelicae naviculae laetatur ventis et tempes t a t i b u s huius procellosi maris, idcirco consueverunt Romani Pontifices, qui sunt Ecclesiae gubernatores, singulas dioeceses caelestibus Patronis concredere, qui sua virtute, prece, intecessione eas protegant. Qua re, cum Venerabilis Frater Bui-Chu-Tao, Episcopus de Phat-Diem, in Vietnamia, ab hac Apostolica Sede petierit ut electionem beatorum Petri et Acta Ioannis Pauli Pp. II 481 Pauli in Patronos principales dioecesis, quam clerus populusque fecisset, ipse, Episcopus, probavisset, auctoritate Nostra confirmaremus ad normam Instructionis De Calendariis particularibus atque officiorum et Missarum Propriis recognoscendis, n. 30; Nos, rati id posse vinculum amoris constringere, quod cum Apostolica Sede dioecesi illi intercedit, aequissimo animo admotae expostulationi concedimus, fore sperantes ut data facultas pietatem erga Deum eiusque Apostolos augeat. Quae cum ita sint, ea confirmantes, quae Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione hac de re statuit, factis a Nobis potestatibus, SS. Apostolos Petrum et Paulum Patronos principales nominamus, declaramus, renunfiamus dioecesis de Phat-Diem, factis iuribus atque liturgicis concessionibus, quae fieri solent, modo ea servata sint, quae ea Instructione continentur. Contrariis minime obstantibus. Ceterum, Pastori ac gregi dioecesis de Phat-Diem a Deo bona omnia expetimus, Patris amore. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x u mensis Februarii, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £g Sigilli In Beeret. Status tab., n. 6107$. IV Sanctus Bernardinus Senensis Patronus principalis dioecesis Bernardinopolitanae in California confirmatur; Beata vero Virgo Maria, Dominae Nostrae Guadalupensis sub titulo, Patrona secundaria. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Bernardinopolitanae dioecesis clerus atque Christifideles amorem fervidum publicumque honorem erga praeclaram divini Redemptoris matrem Mariam et Sanctum Bernardinum Senensem semper sunt testati ; hisce tamen praesertim annis maxima cum fide et pietate eos sunt venerati singulareque in eos religionis studium commonstrarunt. Postquam vero ibi nova constituta est dioecesis Bernardini Senensis nomine, probatum istum Bernardinopolitani populi morem sacrorum Antistes Venerabilis Frater Philippus Franciscus Straling libenter excepit ; atque eo motus consilio ut gregem suae dicionis ad certiorem prosperitatem et florem adduceret, copiosiusque auxilium et praesidium de caelis consequeretur, electionem Sancti Bernardini Se- Acta 482 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nensis presbyteri in Patronum principalem nec non Beatae Mariae Virginis sub titulo v. d. « Our Lady of Guadalupe » in Patronam secundariam apud Deum dioecesis suae rite probavit. Illam autem laudabilem electionem, postquam memoratus Praesul iure petivit ut Nos sanciremus secundum liturgicas normas, intelleximus maxime profuturam esse totius Bernardinopolitani populi tum fidei confirmationi tum pietatis infiammationi. Quapropter ex consulto Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino deque Apostolica Nostra potestate, Sanctum Bernardinum Senensem Presbyterum Patronum principalem atque Beatam Mariam Virginem sub titulo v. d. « Our Lady of Guadalupe » Patronam secundariam coram omnipotenti Deo dioecesis Bernardinopolitanae perlibenter confirmamus, atque omnia simul concedimus iura et privilegia liturgica illuc spectantia, ad regulas nempe Instructionis eiusdem Sacrae Congregationis « De Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis, n. 30». Contrariis quibusvis nullo pacto obstantibus. Ceterum praecipimus ut hae Litterae Nostrae accuratissime observentur suosque effectus plenos in praesens posterumque habeant tempus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Martii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 59551. V Copiarum navalium Venetiolae nationis constituitur caelestis Patrona ipsa Beatissima Virgo Maria sub titulo « Dominae Nostrae de Valle » honorata. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Pluribus iam inde ab annis compertum omnibus est Venetiolanos nautas singulari quidem pietate prosequi cultuque Sanctissimam Virginem Mariam quam non sine causa « Dominam Nostram de Valle » nuncupent quippe cuius prodigiosa ab illis excolatur imago in templo paroeciali a Sancto Spiritu in Insula Margaritae dioecesis ipsius Margaritensis. Merito igitur factum est ut Venerabilis Frater Martialis Ramírez Ponce, Episcopus titulo Caria- Acta Ioannis Pauli Pp. II 483 nensis necnon Auxiliaris Caracensis et moderator officii supremi Cappellaniae copiarum omnium in Venetiola, vota communia amplexus atque Coetum ibi Episcoporum rite percontatus approbaret electionem Beatae Mariae Virginis sub memorato titulo vulgari « Nuestra Señora del Valle » in Patronam apud Deum copiarum navalium sive classicorum militum in Venetiola eandemque electionem iam factam peteret hac ab Apostolica Sede ut ipsa vicissim sanciret. Nos autem plurimum sane tribuentes efficacitati eius modi patronatus caelestis pro singulis qui eo adiiciuntur et praevidentes iam salutares fructus illius liturgicae dignitatis praesertim inter náuticos ipsos milites perlibenter confirmamus id omne quod flagitanti iam illi Episcopo Cappellaniae moderatori officii concessit Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino atque certa scientia et matura deliberatione Nostra de Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi ac perpetuum in modum Beatissimam Virginem Mariam — sub appellatione Dominae Nostrae de Valle — praecipuam apud Deum Patronam universorum militum copiarumque classicorum in Venetiola confirmamus seu iterum constituimus ac renuntiamus cunctis additis simul honoribus et privilegiis quae praecipuis huius generis Patronis iure congruunt. Contrariis quibuslibet neutiquam obstantibus. Datum Romae apud Sanctum Petrum sub anulo Piscatoris die xvi mensis Martii anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £ß Sigilli In Secret. Status tab., n. 61637. VI Sacrarium « Domini a Miraculis » in dioecesi Sanctae Rosae de Osos ad gradum tollitur Basilicae Minoris dignitatemque. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Sacra aedes illa honori cultuique Sancti Petri destinata in finibus dioecesis Sanctae Rosae de Osos in Columbia a principio iam tegit atque continenti Christifidelium venerationi ostendit suo in quodam sacello praeclaram Christi Iesu imaginem titulo appellari solitam « Domini a Miraculis », sive dicitur vulgari sermone « E l Señor de los Milagros». Cum autem templum idem illud eiusque Acta 484 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale memoratum sanctuarium non modo artis sacrae praestantioribus emineret exemplis verum etiam ob id Christi Domini simulacrum prodigiosum a frequentioribus usque credentium inviseretur turnus, placuit Venerabili Fratri Ioachim García Ordóñez ipsi Sanctae Rosae de Osos Episcopo petere hac ab Sede Apostolica ut pro sua dignitate et claritate sacellum istud rite eveheretur ad Basilicae Minoris liturgicum gradum. Nos proinde certo fore confisi ut additus hic perpulcher titulus adiuvet fidelium pietatem corroboretque vitae catholicae vigorem universa in dioecesi admodum libentes adsentimur precibus ita prolatis ac de sententia Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino constituimus harum Litterarum virtute ut sacrarium quod nominavimus «Domini a Miraculis» in templo Sancti Petri sacro dioecesis Sanctae Rosae de Osos ad statum promoveatur condicionemque Basilicae Minoris simulque ut adiciantur eidem sacello cuncta iura ac privilegia quae cultus locis hoc nomine honestatis legitime conveniunt. Praecipimus vero ut singula ea accuratissime serventur quae secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die vi mensis Iunii anno MCMLXVIII foras datum oportet nimirum serventur. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvn mensis Martii anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 61//63. VII In Re publica Togana Nuntiatura Apostolica conditur. IOANNES PAULUS P P , II Ad perpetuam rei memoriam. — Quoniam in praesenti publicae necessitudinis rationes, quae huic Apostolicae Sedi cum Republica Togana intercedunt, feliciter coniunctae sunt, quo firmiores eae redderentur aptiusque Christifidelium ibi degentium supernae saluti provideretur atque regimini, peropportunum Nobis est visum Apostolicam Nuntiaturam in ista Civitate condere. Itaque certa scientia ac matura deliberatione deque Nostra summa potestate, harum Litterarum vi, Apostolicam Nuntiaturam apud Rempublicam Toganam erigimus et Acta Ioannis Pauli Pp. II 485 constituimus, eidemque omnia et singula deferimus officia, privilegia atque indulta, quae Legationum huiusmodi propria sunt. Haec edicimus, statuimus, decernentes has Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere suosque plenos atque integros effectus sive nunc sive in posterum obtinere et sortiri. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXI mensis Aprilis, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 66620. ALLOCUTIONES I Die Pentecostes, ad Clerum et Populum mane in Petriana basilica congregatos, XVI exeunte saeculo a Concilio Constantinopolitano I celebrato, habita. * 1. Credo in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem! NelPodierno solenne giorno delia Pentecoste la Chiesa Romana si rallegra delia presenza di tanti Fratelli e Sorelle nella fede, dei pellegrini venuti da diverse parti del mondo, come anche degli abitanti che stabilmente risiedono nella Città eterna. Essa si rallegra in modo particolare delia vostra presenza, amati Fratelli Cardinali e Vescovi, che siete al servizio del Popólo di Dio in mezzo alle diverse nazioni : Voi che, al mio invito, siete oggi convenuti in questa Sede e adesso concelebrate la Santissima Eucaristía presso la confessione di San Pietro. Ecco, noi desideriamo confessare con un grande grido delia nostra voce e dei nostro cuore la verità che sedici secoli fa il primo Concilio Costantinopolitano formuló ed espresse nelle parole cosí ben conosciute. Desideriamo esprimerla cosi, come fu espressa allora : FFiarevo/usv... eïç r ó nvevfjta t o ayiov, r o KVQIOV Kal ZOJOTZOIOV, TO SK rov ITargôç exTzooevo/uevov, TO avv IJarQÏ Kal Ylcp avfjiTiQooKVVOVjuevov Kal avvôoÇaÇojbievov, TO XaXfjoav ôtà rojv 7tQ0(pr¡xcóv. * Die 7 m. Iunii a. 1981 {per radiophonicas undas missa). Acta 486 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale a C r e d o . . . iri Spiritum Sanctum Dominum et vivificatorem, ex Patre procedentem, cum Patre et Filio adorandum et conglorificandum, qui locutus est per prophetas ». E perciô i nostri pensieri e i nostri cuori, traboccanti di gratitudine verso lo stesso Spirito di Verità, si rivolgono contemporáneamente a quella sede, che ha avuto la fortuna di ospitare quel venerando Concilio — il primo Costantinopolitano, che fu il secondo Concilio ecuménico dopo quello Mceno — dove nelPodierna festa anche il nostro Venerabile Fratello Dimitrios I, patriarca di Costantinopoli, ringrazia PEterna Luce per aver illuminato, sedici secoli fa, le menti dei nostri Predecessori nelPEpiscopato con lo splendore di quella Verità, che nelParco di ormai cosi numeróse generazioni ha mantenuto nelP unita delia fede allora professata la grande famiglia dei confessori di Cristo. E benché nei diversi tempi e luoghi siano sorte delle scissioni nelPunica Chiesa di Cristo, la fede professata dai nostri santi Predecessori nel Credo niceno-costantinopolitano testimonia delVunitá originaria e permanente delia Chiesa e ei richiama di nuovo a ricomporre la piena unita di tutti i discepoli di Gesù Cristo. Perciô, tutti salutiamo oggi con particolare gioia i Venerabili Delegati del Patriarcato Ecuménico di Costantinopoli, guidati dall'Em.mo Metropolita DamasMnos, come pure gli altri Venerabili Rappresentanti delle Chiese e Comunità Ecclesiali, che ci onorano con la loro presenza. Di una simile gioia ei riempie il fatto che la nostra Delegazione, guidata dal Cardinale Massimiliano de Furstenberg, inviata dal Vescovo di Roma alia Sede dei Patriarcato di Costantinopoli, puô partecipare alia splendida Liturgia commemorativa dello storico avvenimento, mediante la quale ambedue le Chiese sorelle di Roma e di Costantinopoli desiderano venerare la Maestà di Dio per Popera svolta dal Concilio di mille e seicento anni f a. 2. Puô esserci un giorno più adatto del giorno delia Pentecoste per una tale celebrazione? Siamo riuniti — voi anche físicamente ed io spiritualmente — sotto la volta di questa Basilica, e tutta la nostra coscienza è compenetrata dal ricordo dei Cenacolo gerosolimitano, in cui proprio nel giorno delia Pentecoste « si trovavano tutti » quelli che costituivano la primis1 1 At 2, 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 487 sima Chiesa. Si trovavaho nello stesso luogo in cui — cinquanta giorni prima — la sera del giorno delia risurrezione era venuto tra loro Gesù. « V e n n e . . . , si fermô in mezzo a loro e disse: "Pace a voi"! Detto questo, mostró loro le mani e il costato ». In quel momento non potevano più avere alcun dubbio, «e i discepoli — scrive Pevangelista — gioirono al vedere il Signore », il Signore Risorto. Allora (( Gesù disse loro di nuovo : "Pace a voi" ! Corne il Padre ha mandato me, anch'io mando voi ». disse, insomma, parole già conosciute, eppure nuove : nuove per la novità di tutto il Mistero pasquale, nuove per la novità del Signore Risorto, che le pronunciava : ((io mando voi...)). E soprattutto erano nuove per ció che, subito dopo di esse, veniva affirmato da Cristo. Ecco infatti : « Dopo aver detto questo, egli alitó su di loro e disse : « Ricevete lo Spirito Santo ». Cosi, già allora ricevettero Io Spirito Santo. Già allora si era iniziata la Pentecoste, quella che sarebbe giunta cinquanta giorni dopo alia sua piena manif estazione ; e questo f u necessario, affinché potesse maturare in essi e rivelarsi alPesterno ció che era accaduto, quando avevano sentito : « Ricevete Io Spirito Santo ... », affinché potesse nascere la Chiesa. Nascere vuol dire uscire nel mondo e, per questo fatto, diventare visibile in mezzo agli uomini. Proprio nel giorno delia Pentecoste la Chiesa usci nel mondo e diventô visibile in mezzo agli uomini. E ciô si realizzô nella potenza di quella sera pasquale, la sera di quello stesso giorno delia Risurrezione ; ció avvenne nella potenza delia passione e delia morte dei Signore, il quale perô, già alla vigilia di questa passione, aveva detto chiaramente : « ... se non me ne vado, non verra a voi il Consolatore (Paracletos) ; ma quando me ne saró andato, ve lo manderô ». Se ne era andato, quindi, attraverso la croce e ritornô attraverso la risurrezione, ma non già per rimanere, bensi per alitare sugli apostoli e per dir loro : « Ricevete » ! « Ricevete Io Spirito Santo » ! Oh, quant'è buono il Signore! Egli diede loro lo Spirito Santo, che è Signore e dà la vita..., e con il Padre e il Figlio riceve la stessa gloria e adorazione ... Egli, uguale nella Divinità. Gesù diede loro lo 2 3 4 5 6 7 2 3 4 5 6 7 Qv 20, 19-20. Qv 20, 20. Qv 20, 21. Qv 20, 22. Cfr. Qv 20, 19. Qv 16, 7. Acta 488 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Spirito Santo ; disse (( ricevete ». Ma, più ancora, non ha f or sc dato, non ha affidato loro stessi alio Spirito Santo? Puô Puomo « ricevere » il Dio vivente e possederlo come « proprio ». ? Allora Cristo diede gli Apostoli, quelli che erano Pinizio dei Nuovo Popólo di Dio ed il fondamento delia sua Chiesa, alio Spirito Santo, alio Spirito che il Padre doveva mandare nel Suo nome, alio Spirito di verità, alio Spirito, per mezzo del quale Pamore di Dio è stato riversato nei nostri cuori ; U ha dati alio Spirito perché a loro volta 10 ricevessero come il Dono; Dono ottenuto dal Padre per Popera del Messia, del Servo Sofferente di Jahve, di cui paria la profezia di Isaia. E, perciô, egli (( mostró loro le mani e il costato » , cioè i segni dei sacrificio cruento, e poi aggiunse ancora : « A chi rimetterete i peccati saranno rimessi; e a chi non Ii rimetterete, resteranno non rimessi ». Con queste parole egli conforma il Dono : è il Dono dei Consolatore, 11 Dono dato alia Chiesa per Puomo, che porta in sé Peredità del peccato. Per ogni uomo e per tutti gli uomini. È il Dono dalPAlto, dato alia Chiesa che è mandata a tutto il mondo. Nel giorno delia Pentecoste gli Apostoli, e insieme a loro quella primissima Chiesa, uscirono da questo cenacolo pasquale, e subito si trovarono in mezzo al mondo soggetto al peccato e alla morte, e vi si troveranno con la testimonianza delia Risurrezione. 8 9 10 n 12 S. Credo in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem ... Nel ricordo dei Concilio Ecuménico Costantinopolitano primo, professiamo oggi la stessa fede in Colui che è Signore e dà la vita, che con il Padre e il Figlio riceve la stessa gloria e adorazione ; e, identificando questa venerata Basilica di san Pietro in Roma con Pumile Cenacolo gerosolimitano, noi riceviamo Io stesso Dono! «Ricevete lo Spirito Santo ». Noi riceviamo lo stesso Dono, cioè afiidiamo noi stessi, la Chiesa alio stesso Spirito Santo, al quale una volta per sempre Essa fu affidata già quella sera del giorno delia Risurrezione e poi al mattino delia festa delia Pentecoste. Ed anzi rimaniamo in questo affidamento 13 8 9 10 11 12 13 Cfr. Ov 14, 26. Ov 14, 17; 15, 26; 16, 13. Cfr. Rm 5, 5. Gv 20, 20. Gv 20, 23. Gv 20, 23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 489 alio Spirito Santo, che Cristo allora opero « mostrando loro le mani e il costato )), i segni delia sua passione, prima di dire : « Come il Padre ha mandato me, anch'io mando voi ». Noi rimaniamo in questo affidamento alio Spirito Santo, che costitui la Chiesa e continuamente la costituisce sulle stesse fondamenta. Noi rimaniamo, quindi, in questo affidamento alio Spirito Santo, mediante il quale siamo la Chiesa, e mediante il quale siamo mandati, cosi come furono mandati dal Cenacolo quei primi apostoli e la primissima Chiesa gerosolimitana, quando, come dopo un colpo di vento che si abbatté gagliardo, dopo Papparizione delle lingue di fuoco su ciascuno di loro, essi uscirono tra la folla numerosa che era venuta a Gerusalemme per le feste, e parlar ono in diverse lingue « come lo Spirito dava loro il potere d'esprimersi ) ) ; e dagli uomini che parla vano in diverse lingue furono ascoltati come coloro che annunziavano « nelle nostre lingue le grandi opere di Dio ». Rimaniamo, quindi, in questo affidamento alio Spirito Santo, e dopo quasi duemila anni nient'altro desideriamo che rimanere in Lui, non separarci da Lui in nessun modo, non « rattristarlo » mai : 14 15 16 17 18 19 — perché soltanto in Lui è con noi Cristo; — perché solo col suo ahito possiamo dire : « Gesù è Signore )) ; 2 0 — perché soltanto per la potenza delia sua grazia possiamo gridare : « Abbà, Padre » ; 2 1 — perché soltanto per sua potenza, per la potenza dello Spirito Santo, che è Signore e dà la vita, noi siamo la stessa Chiesa, la Chiesa in cui «vi sono ... diversità di carismi, ma uno solo è lo Spirito; vi sono diversité di ministeri, ma uno solo è il Signore; vi sono diversità di operazioni, ma uno solo è Dio, che opera tutto in tutti. Ea ciascuno è data una manifestazione particolare dello Spirito per Putilità comune )). 22 Cosi dunque siamo nello Spirito Santo e in Lui desideriamo rimanere : 14 15 16 17 18 19 20 21 22 Cfr. Gv 20, 20. Gv 20, 21. Cfr. At 2, 2-3. At 2, 4. At 2, 11. Cfr. Ef 4, 30. 1 Cor 12, 3. Rm 8, 15. 1 Cor 12, 4-7. 33 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 490 — in Lui, che ë lo Spirito il quale da la vita ed è una sorgente di aequa zampillante fino alia vita eterna ; 2 3 — in Lui, per il quale il Padre rida la vita agli uomini morti per il peccato, finché un giorno restituirá in Cristo i loro corpi mortali ; 2 4 —-.in Lui, nello Spirito Santo, che dimora nella Chiesa e nei cuori dei fedeli, ed in essi prega e rende testimonianza delia loro adozione filiale; 25 26 — in Lui, che istruisce la Chiesa con diversi doni gerarchici e carismatici e col loro aiuto la guida, e la arricchisce di frutti ; 2 7 — in Lui, che con la forza del Vangelo fa ringiovanire la Chiesa e continuamente la rinnova e la conduce alla perfetta unione col suo Sposo. 28 Si. In Lui : nello Spirito Santo, nel Paraclito noi desideriamo rimanere, cosi corne ci ha affidati a Lui — alio Spirito del Padre — Cristo crocifisso e risorto. Ci ha affidati a Lui, donándolo a noi : agli Apostoli ed alia Chiesa, quando nel Cenacolo gerosolimitano ha detto : « Ricevete Io Spirito Santo x». E queste parole hanrio cominciato ad aver pratica attuazione dinanzi a tutte le lingue e nazioni nel giorno delia Pentecoste, nel giorno in cui la Chiesa è nata nel Cenacolo di Gerusalemme ed è uscita nel mondo. 29 4. Credo in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem ... Questa fede degli Apostoli e dei Padri, che il Concilio Costantinopolitano nelPanno 381 solennemente professo ed insegnö a professare, noi, riuniti in questa Basilica Romana di san Pietro, in unita spirituale con i nostri Fratelli, che celebrano la liturgia giubilare nella Cattedrale del Patriarcato Ecuménico di Costantinopoli, desideriamo professare, insegnandola con la stessa purezza e potenza nelVanno 1981, corne la professo ed insegnô a professare quel venerable Concilio sedici secoli f a. 23 24 25 26 27 28 29 Cfr. Gv 4, 14; 7, 38-39. Cfr. Bm 8, 10-11. Cfr. 1 Cor 3, 16; 6, 19. Cfr. Gal 4, 6; Bm 8, 15-16 e 26. Cfr. E f 4, 11-12; 1 Cor 12, 4; Gal 5, 22. Cfr. Cost. dogm. Lumen Gentium, 4. Gv 20, 22. Acta Ioannis Pauli Pp. II 491 Desideriamo anche attuare alia sua luce 1'insegnamento dei Concilio Vaticano I I , di quel Concilio dei nostri tempi, il quale ha manifestato cosi generosamente 1'opera dello Spirito Santo, che è Signore e dà la vita, in tutta la missione delia Chiesa. Desideriamo, quindi, di attuare nella vita questo Concilio, che è diventato la voce e il compito delle nostre generazioni, e di comprendere ancora più profondamente 1'insegnamento degli antichi Concili e, in particolare, di quello che si svolse mille seicento anni fa a Costantinopoli. In questa luce — fissando lo sguardo sui mistero dell'unico Corpo, che è composto da diverse membra — noi auspichiamo con nuovo fervore che si realizzi quelVunità a cui, in Cristo, sono chiamati tutti coloro che — secondo le parole di Paolo — sono stati « battezzati in un solo Spirito per formare un solo corpo » ; tutti coloro che sono stati « abbeverati a un solo Spirito ». Lo auspichiamo in particolare con nuovo fervore, nel giorno odierno, che ci ricorda i tempi delia Chiesa indivisa. E perciô gridiamo : 3 0 31 (( O luce beatissima, invadí nelP intimo il cuore dei tuoi fedeli » (Sequenza), ai nostri tempi, nei quali la faccia delia terra si è tanto arricchita grazie alla creatività ed al lavoro delPuomo mediante le opere delia scienza e delia técnica, quando tanto profondamente sono già stati esplorati V interno delia terra e gli spazi delV universo cósmico, quando contemporáneamente Pumanità si trova dinanzi á minacce tuttora sconosciute da parte delle forze che Puomo stesso ha sprigionato. Oggi noi, Pastori delia Chiesa, eredi di coloro che ricevettero lo Spirito Santo nel Cenacolo delia Pentecoste, dobbiamo uscire, cosi come loro, consapevoli delV immensité del Dono, che nella Chiesa viene partécipato dalla famiglia umana : noi dobbiamo uscire ... continuamente uscire nel mondo e, trovandoci in diversi luoghi delia terra, dobbiamo ripetere con ancor maggiore fervore : Scenda il tuo Spirito, e rinnovi la faccia delia terra! Scenda ! ... Attraverso la storia delPumanità, attraverso la storia del mondo visibile la Chiesa non cessa di confessare : 30 31 1 Cor 12, 13. 1 Cor 12, 13. , ; .... ' :. 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Credo nello Spirito! Credo nello Spirito Santo, che è Signore e dà la vita. Credo in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem. In questo Spirito noi rimaniamo. Amen. II Die Pentecostes, ad Clerum et Populum vesperi in area Liberianae basilicae congregatos, XV saeculo cum dimidio exeunte a Concilio Ephesino celebrata, habita.* I. ATTO DI VENERAZIONE 1. Credo in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem. Queste parole, con le quali la Chiesa professa la sua fede, ei hanno fatto riunire, nel mattino delPodierna Pentecoste, nella Basilica di San Pietro. Infatti quest'anno si compiono mille seicento anni dal primo Concilio Costantinopolitano, che proprio con queste parole ha espresso la fede nella divinità dello Spirito Santo : (( Qui cum Patre et Filio simul adoratur et conglorificatur ». Le S t e s s e parole ci fanno venire, in queste ore serali delia Pentecoste, alia Basilica di Santa Maria Maggiore. Se infatti, venerabili Fratelli nell'Episcopato, dobbiamo rendere un pieno oinaggio di adorazione alio Spirito Santo che « dà la vita » (credo in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem!) allora dobbiamo venerarLo soprattutto in Gesù Cristo : in quel Gesù che fu coneepito dallo Spirito Santo, e nacque da Maria Vergine. Egli infatti, Egli solo, Egli unico, è il frutto più splendidó delPopera dello Spirito Santo in tutta la storia delia creazione e delia redenzione. Egli è la pienezza più perfetta di questa vita che lo Spirito Santo dà: Dio da Dio, Luce da Luce, generato — come Figlio dalla stessa sostanza del Padre — e non creato, che per noi uomini e per la nostra salvezza si è incarnato nel seno delia Vergine Maria per opera dello Spirito Santo. 2. Per venerare quindi lo Spirito Santo nella ricorrenza di quest'anno giubilare, che richiede da noi tutti una particulare devozione verso di Lui, veniamo ora, nella sera di Pentecoste, a questa Basilica * Die 7 m. Iunii a. 1981 (per radiophonicas undas missa). i. Acta Ioannis Pauli Pp. II 493 Mariana di Roma, nel tempio che da tanti secoli esalta proprio quel culmine e quella pienezza delVopera dello Spirito Santo nelVuomo. Ci induce a questo nuovo incontro anche la circostanza che nell'Anno dei Signore 1981, in cui si compiono sedici secoli dal primo Concilio Costantinopolitano, ricorrono anche millecinquecentocinquanta anni dal successivo Concilio in Efeso, che nella viva tradizione delia Chiesa si è iscritto corne il Concilio cristologico e mariologico insieme. L'opéra più splendida realizzata dallo Spirito Santo mediante V incarnatione, cioè il divenire uomo dei Verbo Eterno, del Dio-Piglio, si è compiuta col consapevole assenso e con Pumile « fiat » di Colei che, diventando la Madre di Dio, ha detto di se stessa : « Eccomi, sono la serva dei Signore »Cosi dunque Popera dello Spirito Santo, Popera più perfetta nella storia delia creazione e delia salvezza, è contemporáneamente costituita dal fatto che il Figlio di Dio, delia stessa sostanza delP Eterno Padre, si è fatto uomo — e che Maria di Nazaret, la serva dei Signore delia S t i r p e di Davide, è diventata la vera Madre di Dio: Theotokos. Questa verità i Padri dei Concilio di Efeso hanno professato, e tutto il popólo cristiano ha accolto tale proclamazione con grandissima gioia. 1 3. Veniamo quindi, venerabili Fratelli, e insieme voi tutti, amati Figli e Figlie, a questa Basilica Mariana di Roma per annunziare — approfittando dei due importanti anniversarii che convergono — i « magnalia Dei » : le grandi opere di Dio, che illuminano la via delia Chiesa attraverso i secoli ed i millenni. In questo tempo, in cui ei avviciniamo al termine del secondo Millennio dalla venuta di Gesù Cristo, desideriamo con rinnovato slancio di fede rivedere queste vie che Lo hanno introdotto nel mondo e L'hanno congiunto con la storia delia grande famiglia umana per tutti i tempi. Queste vie sono passate attraverso Pinscrutabile azione dello Spirito Santo — Colui che è Signore e dà la vita — e nello stesso tempo attraverso il cuore umile delia serva dei Signore, Maria di Nazaret. Benedictus Dominas Deus Israel, quia visitavit et fecit redemptionem plebis suae!. Magnificat anima mea Dominum ... quia fecit mihi magna qui potens est. 2 1 1 2 3 Lc i, 38. Lc 1, 68. LC 1, 46-49. 494 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I I . ATTO DI RINGRAZIAMENTO 4. Quando questa mattina ei siamo riuniti nella Basilica di San Pietro in Vaticano, quello splendido tempio ci è sembrato che fosse il povero cenacolo gerosolimitano, nel quale Cristo si presentó dopo la sua Risurrezione, e, dopo aver salutato gli Apostoli con Paugurio di pace, alitô su di essi dicendo : « Ricevete Io Spirito Santo ». Mediante queste parole essi ricevettero il Dono, che Egli aveva ottenuto loro mediante la sua passione, e contemporáneamente furono affidati alio Spirito Santo sulla strada delia missione, che Cristo aveva aperto dinanzi a loro : « Come il Padre ha mandato me, anch'io mando voi ». Tutta la Chiesa f u allora affidata alio Spirito Santo per tutti i tempi. Nelle parole pronuncíate la sera del giorno delia Risurrezione ebbe già inizio la Pentecoste delle festività gerosolimitane. Noi che siamo riuniti nella festa di Pentecoste dell'Anno del Signore 1981, desideriamo ricevere di nuovo lo stesso Dono, perseverando come Successori degli Apostoli dei Cenacolo nella férvida deditione alio Spirito Santo, al quale Cristo già allora ha affidato la Chiesa in modo irreversibile, fino alia fine del mondo. 4 5 5. E qui, presso questa Basilica Mariana di Roma, sentiamo in modo ancor nuovo la somiglianza con gli Apostoli che, riuniti nel cenacolo, perseveravano in preghiera con Maria, Madre di Cristo. Siamo venuti qui perché, ricordando in modo particulare la presenza di Maria alia nascita delia Chiesa, fissiamo lo sguardo nella sua mirabile Maternità, che è per noi speranza e ispirazione sulle vie delia missione ereditata dagli Apostoli ^- ereditata dal giorno delia Pentecoste gerosolimitana. 6. Oh quanto è bello essere qui ! Quanto è bello che il Concilio Vaticano I I , annunciando nel nostro secólo i (( magnalia Dei », ei abbia manifestato il posto particulare di Maria nel mistero di Cristo e insieme delia Chiesa; e ei abbia indicato questo posto, seguendo fedelmente Pnsegnamento degli antichi Concili e la luce ereditata dai grandi Padri delia Chiesa e Maestri delia fede. « La Madre di Dio è figura delia Chiesa, corne già insegnava Sant'Ambrogio, nelPordine cioè delia fede, delia carita e delia perfetta * Qv 20, 22. Cfr. Gv 20, 21. 5 Acta Ioannis Pauli Pp. II 495 unione con Cristo ... Orbene, la Chiesa, la quale contempla 1'arcana santità di Lei e ne imita la carita ... diventa essa pure madre: poiché con la predicazione e il battesimo genera a una vita nuova e immortale i figli, concepiti ad opera dello Spirito Santo e nati da Dio ... Onde anche nella sua opera apostolica la Chiesa giustamente guarda a Colei, che generó Cristo concepito appunto dallo Spirito Santo e nato dalla Vergine per nascere e crescere anche nel cuore dei fedeli per mezzo delia Chiesa ». 6 7. Ringraziamo lo Spirito Santo per il giorno delia Pentecoste ! Ringraziamolo per la nascita delia Chiesa! Ringraziamolo perché a questa nascita fu presente la Madre di Cristo, che per severa va nella preghiera con la Comunità primitiva ! Ringraziamo per la Maternità di Maria, che si è comunicata e continua a comunicar si alia Chiesa! Ringraziamo per la Madre sempre presente nel cenacolo delia Pentecoste! Ringraziamo perché possiamo chiamarLa anche Madre delia Chiesa ! I I I . ATTO DI AFFIDAMENTO 8. O Tu, che più di ogni altro essere umano sei stata affidata alio Spirito Santo, aiuta la Chiesa dei Tuo Figlio a perseverare nello stesso affidamento, perché possa riversare su tutti gli uomini gli ineffabili beni delia Redenzione e delia Santificazione, per la liberazione delPintera creazione. O Tu, che sei stata con la Chiesa agli inizi delia sua missione, intercedi per essa affinché, andando in tutto il mondo, ammaestri continuamente tutte le nazioni ed annunzi il Vangelo ad ogni creatura. La parola delia Verità Divina e lo Spirito delP Amore trovino accesso nei cuori degli uomini, i quali senza questa Verità e senza questo Amore non possono davvero vivere la pienezza delia vita. O Tu, che nel modo più pieno hai conosciuto la forza dello Spirito Santo, quando Ti è stato concesso di concepire nel Tuo seno verginale e di dare alia luce il Verbo Eterno, ottieni alia Chiesa che possa continuamente far rinascere dalPacqua e dallo Spirito Santo i figli e le figlie di tutta la famiglia umana, senza alcuna distinzione di lingua, di 7 6 7 Lumen Gentium, Cfr. Rm 8, 21. 63-65. Acta 4&6 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale razza, di cultura, dando loro in tal modo il « potere di diventare figli di Dio )). O Tu, che sei cosi profondamente e maternamente legata alia Chiesa, precedendo sulle vie delia fede, delia speranza e delia carita tutto il Popólo di Dio, abbraccia tutti gli uomini che sono in cammino, pellegrini attraverso la vita temporale verso gli eterni destini, con quell'amore che lo stesso Reden tore divino, Tuo Figlio, ha riversato nel Tuo cuore dall'alto delia croce. Sii la Madre di tutte le nostre vie terrene, perfîno quando esse diventano tortuose, affinché tutti ci ritroviamo, alla fine, in quella grande Comunità che il Tuo Figlio ha chiamato Ovile, ofïrendo per essa la sua vita come Buon Pastore. 8 O Tu, che sei la prima Serva dell'unità del Corpo di Cristo, aiutaci, aiuta tutti i fedeli, che risentono cosi dolorosamente il dramma delle divisioni storiche dei Cristianesimo, a ricercare con costanza la via dell'unità perfetta dei Corpo di Cristo mediante la fedeltà incondizionata alio Spirito di Verità e di Amore, che è stato a loro dato a prezzo delia Croce e delia Morte dei Tuo Figlio. O Tu, che sempre hai desiderato di serviré ! Tu che servi come Madre tutta la famiglia dei figli di Dio, ottieni alia Chiesa che, arricchita dallo Spirito Santo con la pienezza dei doni gerarchici e carismatici, prosegua con costanza verso il futuro per la via di quel rinnovamento che proviene da ciö che dice lo Spirito Santo e che ha trovato espressione nell'insegnamento del Vaticano I I , assumendo in tale opera di rinnovamento tutto ció che è vero e buono, senza lasciarsi ingannare né in una direzione né nell'altra, ma discernendo assiduamente tra i segni dei tempi ció che serve all'avvento del Regno di Dio. O Madre degli uomini e dei popoli, Tu conosci tutte le loro sofferenze e le loro speranze, Tu senti maternamente tutte le lotte tra il bene e il male, tra la luce e le tenebre che scuotono il mondo — accogli il nostro grido rivolto nello Spirito Santo direttamente al Tuo cuore ed abbraceia con V amore delia Madre e delia Serva dei Signore coloro che questo abbraccio più aspettano, e insieme coloro il cui affidamento Tu pure attendi in modo particolare. Prendi sotto la tua protezione materna Pintera famiglia umana che, con affettuoso trasporto, a Te, o Madre, noi aflidiamo. S'avvicini per tutti il tempo delia pace e delia liberta, il tempo delia verità, delia giustizia e delia speranza. O Tu, che mediante il mistero delia Tua particolare santità, libera 8 Gv 1, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 497 da ogni macchia sin dal momento dei Tuo concepimento, risenti in modo particolarmente profondo che « tutta la creazione gerne e soffre ... nelle doglie del parto », mentre, « sottomessa alla caducità », « nutre la speranza di essere lei pure liberata dalla schiavitu delia corruzione », contribuisci, senza sosta, alia « rivelazione dei figli di Dio », che « la creazione stessa attende con impazienza » , per entrare nella liberta delia loro gloria. O Madre di Gesù, glorificata ormai in Cielo nel corpo e nelPanima, quale immagine e inizio delia Chiesa, che dovrà avere il suo compimento nell'età futura — qui sulla terra, fino a quando non verra il giorno del Signore non cessare di brillare innanzi al Popólo pellegrinante di Dio quale segno di sicura speranza e di consolazione ». Spirito Santo Dio, che con il Padre e il Figlio sei adorato e glorificato ! Accetta queste parole di umile affidamento indirizzate a Te nel cuore di Maria di Nazaret, Tua Sposa e Madre del Redentore, che anche la Chiesa chiama sua Madre, perché sin dal cenacolo delia Pentecoste da Lei apprende la propria vocazione materna! Accetta queste parole delia Chiesa pellegrinante, pronuncíate tra le fatiche e le gioie, tra le paure e le speranze, parole che sono espressione di affidamento umile e fiducioso, parole con cui la Chiesa affidata a Te, Spirito del Padre e dei Figlio, nel cenacolo delia Pentecoste per sempre, non cessa di ripetere insieme con Te al suo Sposo divino : Vieni ! (( Lo Spirito e la sposa dicono al Signore Gesù "Vieni" ». « Cosi la Chiesa universale si presenta come un popólo adunato nelPunita del Padre, del Figlio e dello Spirito Santo». Cosi noi oggi ripetiamo : « Vieni », confidando nella tua materna intercessione, o clemente, o pia, o dolce Vergine María. 9 10 u 12 13 14 15 16 9 10 11 12 15 14 15 16 Rm 8, 22. Rm 8, 20-21. Rm 8, 19. Cfr. Rm 8, 21. Cfr. 2 Pt 3, 10. Cfr. Lumen Gentium, Cfr. Ap 22, 17. Lumen Gentium, 4. 34 - A. A. S. 68. 498 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 16 Aprilis 1981. — Cathedrali Ecclesiae Seguntinae-Guadalaiarensi Exc.mum P. D. Iesum Pia Gandía, hactenus Episcopum titularem Raretensem. die 29 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Catharensi R. D. Marcum Peric, Vicarium Generalem dioecesis Mandetriensis-Dumnensis. die 25 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Oranensi R. P. Petrum Lucianum Claverie, ex Ordine Fratrum Praedicatorum. die 27 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Albasitensi Exc.mum P. D. Victorem Oliver Domingo, hactenus Episcopum Tirasonensem. die 2 Iunii. — Coadiutorem c. i. s. Exc.mi P. D. Ioannis W. Gran, Episcopi Osloensis, Exc.mum P. D. Gerardum Schwenzer, SS. CC., Episcopum Prelatum Trudensem. die 6 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Verulanae-Frusinatensi Exc.mum P. D. Angelum Celia, hactenus Episcopum titularem Vissalsensem et Auxiliarem Archidioecesis Panormitanae ; — Cathedrali Ecclesiae Ferentinae Exc.mum P. D. Angelum Celia, hactenus Episcopum titularem Vissalsensem et Auxiliarem Archidioecesis Panormitanam die 7 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Septemlacunensi, Exc.mum P. D. Iosephum de Lima, hactenus Episcopum Itumbiarensem. — Cathedrali Ecclesiae Iaboticaballensi, Exc.mum P. D. Aloisium Eugenium Perez, hactenus Episcopum ïalespolitanum. die 12 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Thimidorum Regiorum R. D. Ioannem Wieczorek, parochum in oppido vulgo Bogacica, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Alfonsi Nossol, Episcopi Opoliensis. die 13 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Aurelianensi R. D. Renatum Picandet, e clero dioecesis Molinensis. die 15 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Culmensi Exc.mum P. D. Marianum Przykucki, hactenus Episcopum titularem Glendalacensem. Sacra Congregatio pro Episcopis 499 die 27 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Itumbiarensi, R. D. Iosephum Bel vinum do Nascimento, e clero Marianensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Gegitanae R. D. Herminium Negrón Santana, curionem paroeciae vulgo Comerlo in dioecesi Caguana, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Aloisii S. R. E. Cardinalis Aponte Martínez, archiepiscopi S. Ioannis Portoricensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Doliensi R. D. Fridericum Ostermann, parochum in oppido vulgo Rheine, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Rainardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis. — Titulari Episcopali Ecclesiae Afufeniensi, R. D. Franciscum Schulte, curionem paroeciae Sanctae Margaritae, quem deputat Auxiliarem Em.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Krol, Archiepiscopi Philadelphiensis. — Titulari Episcopali Ecclesiae Cillitanae, R. D. Aloisium De Simone, curionem paroeciae Sanctae Monicae, quem deputat Auxiliarem Em.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Krol, Archiepiscopi Philadelphiensis. — Titulari Episcopali Ecclesiae Equiliensi, R. D. Carolum Grahmann, Vicarium Generalem archidioecesis S. Antonii, quem deputat Auxiliarem Exc.mi P. D. Patricii Flores, Arciepiscopi eiusdem Sedis. die 30 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Ossoriensi Exc.mum P. D. Laurentium Forristal, hactenus Episcopum titularem Rotdonensem. — Titulari Episcopali Ecclesiae Tigensi, R. D. Danielem Walsh, Cancellarium Curiae S. Francisci in California, quem deputat Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Quinn, Archiepiscopi eiusdem Sedis. die 10 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Arci Vorthensi, R. D. Iosephum Delaney, Cancellarium Curiae Brovnsvillensis. die 13 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Geraldtonensi, R. D. Gulielmum Foley, Administratorem Ecclesiae cathedralis Perthensis. die 21 Iulii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Maximianensi in Byzacena, R. D. Alfredum Hughes, rectorem seminarii maioris Bostoniensis, quem deputat Auxiliarem Em.mi P. D. Humberti S. R. E. Cardinalis Medeiros, Archiepiscopi eiusdem Sedis. die 28 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae S. Ioannis a Lacubus Exc.mum P. D. Iosephum López Lara, hactenus Episcopum Huaiupanensem. die 30 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Duitamensi Exc.mum P. D. Iesum Mariam Coronado Caro, hactenus Episcopum Girardotensem. die 3 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Sinceleiensi, R. P. Hectorem Jaramillo Duque, sodalem Societatis S. Francisci Salesii, hactenus Praefectum Apostolicum Ariariensem. 500 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i AREQUIPEN. Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Annae ab Angelis Monteagudo, Monialis Professae Ordinis S. Dominici (f 1 6 8 6 ) . SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Anna ab Angelis Monteagudo, natione Peruviana, natu Arequipensis, religione monialis ex Ordine S. Dominici (1602-1686), laudabilis adeo fuit cum Patre caelesti et hominibus conversationis, ut de eius virtutibus supra communem modum exercitis Paulus Papa VI die 23 Maii anno 1975 edixerit. Septuaginta fere annos suae vitae religiosae, arcta excelluit paupertate, dum dives misericordiae fuit erga animas defunctorum. Et quae claustri humilitate occulebatur, prece, consilio et opere quinque profuit episcopis et cuncto populo ecclesiae Arequipensis. Quae sanctimonialis, sicut vitam in terris degens exstitit civibus suis consiliorum et solacii mater, ad superos evecta bonorum mediatrix apud Deum non secus invaluit. Tot inter suae intercessionis signa, tria per saecula ostensa, miranda haec sanatio nunc aperte agnoscitur pro illius Beatificatione rite assequenda. Paucis ut recolamus verbis, domina Maria Vera de Jarrin, mater familias Arequipae nata (a. 1886), die 2 Novembris anni 1931 cuidam in utero explorationi subiecta fuit, ob crebras quas patiebatur metrorragias. Valetudo tamen cum in peius laberetur, die 10 Martii anni 1932 in civico nosocomio de Goyeneche iteratae explorationi penitius submissa est. Inferiori abdomine resecto, oculis manibusque chirurgi statim procul dubio palam prodiit gravissimum adeno-carcinoma, nedum uteri corpus totum afficiens, sed et in cetera pélvica organa late diffusum. Eapropter medicorum ars in cassum visa est tanto morbo posse obniti, quod letha- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 501 lern prognosim certo secum ferebat. Ideoque, utero fere inoperato, mulier in sua aegrotatione morti obnoxia permansit. At, ne duorum quidem dierum spatio, sine ulla therapia in melius restituta, brevi adeo convaluit, ut mense sequenti ad domestica munera obeunda iam esset idónea. Quae mulier integris viribus ad mortem usque (a. 1966) dies traduxit, maligni supra dicti morbi omnino expers. Tres a curatione medici, de improvisa morbi resolutione obstupefacti, extemplo censuerunt solius omnipotentis Dei digito moribundam fuisse in plenam valetudinem erectam. Idemque opinati sunt ipsa sanata, eiusque domus tota, cognati et vicini : quippe qui venerabilem sororem Annam Monteagudo, indesinenti fiducia et multiplici supplicatione, sibi sospitem essent adprecati. Multa subinde et postero tempore collecta sunt documenta, quae de sanatione eiusque duratione fidem facerent. Eaque omnia verbotenus insuper et medici et alii testes, ex iure inducti, confirmarunt in Processu auctoritate Apostolicae Sedis anno 1974 in curiis Limana et Arequipensi constructo. Quam inquisitionem iuxta canonum normas fuisse peractam edixit haec Sacra Congregatio decreto dato die 25 Novembris anni 1977. Supererat ergo ut iterato iudicio huiusmodi sanatio de more subiceretur, nempe et peritorum Collegii Medicorum et Peculiaris Congressus Consultorum. Unanimis utrobique pro rata parte prolata est sententia : scilicet et morbi curationem praeter medicae scientiae leges evenisse (30 Maii a. 1979) et illam esse undequaque mirum a Deo patratum (11 Novembris a. 1980). Tertio demum propositum fuit discutiendum mirum coetui Patrum Cardinalium plenario die 27 Ianuarii a. 1981 ; in quo de omnibus retulit Rev.mus D.nus Marius Aloisius Cardinalis Ciappi, Causae huius ponens seu relator, et singuli adunati Patres suam patefecerunt mentem. Quapropter, in audientia die 5 mensis Februarii huius anni 1981 infrascripto Cardinali Praefecto concessa, Summus Pontifex Ioannes Paulus II huiusmodi sententiam ratam habuit et confirmavit iussitque de casu apparari decretum. Denique, hac subsignata die, accitis infrascripto S. Congregationis Cardinali Praefecto, Cardinali Causae relatore, meque a secretis Antistite cum ceteris de more convocandis, edixit ; Constare de uno miraculo, Venerabilis Annae Monteagudo intercessioni tributo, id est de rápida, perfecta et duratura sanatione Dominae Mariae Verae de Jarrin, a 602 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gratissimo et incurabili adeno-carcinomate corporis uterini in tertio gradu. Quod decretum publici iuris fieri et in Acta S. O. pro Causis Sanctorum referri mandavit. Romae, die 30 Martii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. B S. S3 Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis II PAPIEN. SEU MEDIOLANEN. Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Richardi Pampuri, Medici Chirurgi, Religiosi Professi Ordinis Hospitalarii S. Ioannis a Deo. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Apostolorum spiritu ductus et Christi caritate compulsus, monitum ipsius Iesu Christi: «cúrate infirmos)) (cf. Luc. 10, 9), pro vitae proposito habuit Famulus Dei Richarus Pampuri, pro certo habens etiam eadem ratione se Evangelii praeconem esse futurum. Natus sub fine praeteriti saeculi, supremum diem Mediolani ipse obiit die 1 mensis Maii anno 1930, sanctitatis fama condecoratus. Heroicas eum coluisse virtutes Paulus Papa VI, fel. r e c , die 12 mensis Iunii anno 1978 sollemniter declaravit. Hinc huius Causae sollertes actores toti in eo fuerunt ut alteram instituèrent actionem, quae de miraculis est a Deo patratis per eiusdem Venerabilis Servi Dei intercessionem, ut ad ipsius sollemnem beatificationem deveniri queat. Binae autem, quae ad hunc effectum sunt propositae mirae sanationes, breviter describuntur infra. Sanatio prior contigit Foroiuliensi viro rusticano, Adeodato Comand, tunc quinquaginta et quinque annos nato. Is namque iam circiter quindecim annis antea, perturbationes molestiasque ex abdomine experiri coeperat, idque praesertim ob cibi vinolentiaeque intemperantiam. Procedente autem tempore crebiores sunt factae eiusmodi molestiae, gravi cum damno integreae eiusdem viri valetudinis. Rebus sic statibus, medio Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 503 mense Maio, anno 1952, in nosocomium Sancti Iusti, in urbe Goritia, deductus, diagnosis edita est peritonitidis ex alta perforatione. Peracta laparatomia, quae vocatur, explorationis causa, haud fuit possibile causam reperire morbi; et cum nihil remansisset agendum, praeter sueta remedia medica adhibere, nullaque superfuisset sanationis spes, positaque a medicis infausta prognosi quoad vitam, cum imminenti quidem morte, supplicatum est supernum Venerabilis Richardi Pampuri patrocinium; nec in vanum, nam misericors Deus effusas preces exaudivit: Adeodatus Comand horis matutinis die 18 Maii, post chirurgicam actionem noctu peractam, plene se sanatum conclama vit. Tum a curatione medici et testes, tum periti canonici, tum Medicum Consilium Sacrae ipsius Congregationis concorditer asseruere sanationem descriptam praeter naturae contigisse vires. Altera vero mira sanatio respicit Ferdinandum Michelini, pictorem Mediolanensem, quadraginta duorum annorum, qui ineunte Augusto mense a. 1959, doloribus in abdomine tentari coepit. Agi tunc dixit a cura medicus de ulceratione duodeni, quae, adhibita opportuna therapia, fuit devicta. Ast, post mensem, cum crisis facta sit peior, aegrotus in nosocomium est deductus ibique periti agi censuerunt de acuta peritonitide ex probabili perforatione alicuius organi endoabdominalis vel ex intestinali occlusione. Peracta statim explorativa laparatomia, comprobatus est gravissimus adbominis status, praesertim ob impossibilitatem inveniendi et suendi perf orationem internam. Quapropter aegrotum brevi moritur um medici praevidebant. Cum id ante chirurgicam sectionem merito timeretur, Ven. Servi Dei Richardi Pampuri praesidium et auxilium invocari iam coeptum erat, idque ferventius post ipsam operationem, appositis aegroto eiusdem Venerabilis imagine atque veste. Quae preces inanes non fuere; etenim mane insequentis diei 16 Septembris, dum medicus aegrotum adhortatur ut miraculum imploraret, aegrotus respondit magna voce miraculum iam evenisse. Quod ipse medicus statim mirabundus confirmavit. Sanationem hanc accidisse praeter modum rapidam et perfectam testes et periti omnes declararunt. Super hisce miris sanationibus processus canonici instructi sunt, et quidem super priore apud Curiam archiepiscopalem Goritiensem anno 1954, super altera vero in Curia archiepiscopali Mediolanensi anno 1962. Qui processus, etsi ordinaria potestate adornati fuerint, vim et valorem processuum auctoritate apostolica constructorum habere, benigne concessit Sacra haec pro Causis Sanctorum Congregatio, deque eorum iuridica validitate Decretum exiit die 16 Decembris anno 1978. Acta 504 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Servatis igitur de iure servandis atque declarata, in coetu diei 5 Iulii anno 1979, a Consilio Medicorum nostri Fori utriusque sanationis praeternaturali indole et causa, de iisdem sanationibus disceptatum est primo ab Officialibus Patribusque Consultoribus in Congressu Peculiari die 13 mensis Ianuarii 1981 habito; deinde in Plenaria Patrum Cardinalium Congregatione, die 24 mensis Februarii eodem anno celebrata in Vaticanis aedibus, ponente seu relatore Causae Rev.mo Mario Aloisio Ciappi. Qui omnes, proposito dubio num constaret de miris sanationibus divinitus patratis intercedente Venerabili Richardo Pampuri, adfirmando responderunt. Facta postmodum, die 6 Martii eiusdem anni, Summo Pontifici Ioanni Paulo II de hisce omnibus relatione, Sanctitas Sua vota Patrum Cardinalium rata habens et confirmans, mandavit ut super praedictis prodigiosis sanationibus Decretum appararetur. Quod cum rite esset factum, hodierno die Sanctitas Sua, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto et Mario Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a secretis, ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, praesens Decretum promulgavit, videlicet : Constare de duobus miraculis, Venerabili Servo Dei Richardo Pampuri intercedente, a Deo patratis, nempe de instantánea perfectaque sanatione tum domini Adeodati Comand, a « péritonite acuta generalizzata, originata da lesione di órgano sopramesocolico, probabilmente a livello dei crocicchio duodeno-bilio-pancreático », tum domini Ferdinandi Michelini « da péritonite acuta generalizzata in soggetto con manifestazioni perivisceritiche in stato di occlusione intestinale, lacerazione intra-operatoria di ansa intestinale non seguita da corretta sutura)). Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta huius Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 30 mensis Martii, A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. m s. 83 Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 505 III IANUEN. Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Repetto, Religiosae Instituti Filiarum Dominae Nostrae de Monte Calvario (1807-1890). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Dei Famula Maria Repetto, initio superioris saeculi (die 31 Octobris a. 1807) in oppido v. d. Voltaggio, intra Ianuensis archidioecesis fines, nata, Ianuaeque mortua (die 5 Ianuarii a. 1890), quamvis in religiosa domo obscuris tantum sarcinatricis et ianitricis muneribus iuncta sit per unum et sexaginta annos, ita ut tota vita eius vere dici possit plane abscondita cum Christo in Deo (cfr. Col. 3, 3), est tamen vere mirabilis in oculis nostris (cfr. Ps. 117, 23), quia innumeri, sive pauperes sive divites, sive iuvenes sive senes, sive plebei sive optimates, caritatem ipsius et vitae sanctitatem admirantes, ex urbe Genua, immo ex tota Liguriae regione, ad eam, quasi ad missionariam et venatricem animarum, fidentiores accurrebant, salutaria recepturi consilia ; verbum divina sapientia plenum audituri ; quaedam subsidia, inopia pressi, sibi comparaturi. Omnes itaque ad eam confluebant et saltem orationibus eius se commendabant, quasi ipsa Serva Dei cuiusdam reginae domus felix dispensatrix esset. Quapropter populus Ianuensis eandem Servam Dei Mariam Repetto, adhuc viventem, Monachae Sanctae titulo honestabat (cfr. Decretum super virtutibus: AAS [1969], 202). Porro, constare de eiusdem Servae Dei virtutibus in gradu heroico exercitis, Paulus Papa VI, servatis de iure servandis, die 4 mensis Iulii anno 1968 sollemniter decrevit. Ita strata erat via ad miraculorum discussionem, iure requisita, pro eiusdem sollemni beatificatione obtinenda. Duae autem sanationes, intercessioni Venerabilis Mariae Repetto tributae, huic Sacrae Congregationis ad cognoscendum fuere a Causae actoribus exhibitae, quarum tamen altera non eum nacta est felicem exitum, quem nostrum exigit ius. Altera vero, quae mirum in modum patrata per hoc Decretum agnoscitur haec est : Nicolaus Ratto, faber caementarius Ianuensis, triginta annos natus, die 21 mensis Augusti anni 1946, chirurgicae sectioni fuit subiectus, quae constitit in quarun- 506 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dam venarum varicosarum coronis spermatici resectione, italicis verbis: « d a varicocele sinistra)). Eodem autem die sub vesperis vehementes abdominales sentire coepit dolores. Ad morbi causam dignoscendam peracta est postridie laparatomia; et medici agi dixerunt de ileo paralytico seu de occlusione dynamica postoperatoria. Biduo post tertius habetur chirurgicus interventus, quam cecostomiam vocant, at incassum ; aegroti status peior fiebat. Rebus sic stantibus, idest medicis remediis desperatis, vespere diei 24 mensis Augusti, intercessio imploratur Venerabilis Servae Dei Mariae Repetto, inchoatis triduanis supplicationibus. Nec fruxtra; mane enim insequentis diei 25 Augusti, medicus plenam sanationem aegroti comperuit atque prodigium evenisse clamavit, quod et alii medici et testes fassi sunt. Super hac mira sanatione instructus est annis 1951-1953 processus Apostolicae Sedis auctoritate apud Curiam archiepiscopalem Ianuensem, Romamque transmissus, Sacra tunc Rituum Congregatio de validitate iuridica eiusdem processus devrevit die 17 mensis Ianuarii anno 1958. Consilium autem Medicum penes nostrum Forum constitutum super natura et modo praedictae sanationis, pro sua competentia, die 25 Septembris anni 1968, disceptavit, sed votorum restrictus circa sanationis praeternaturalitatem non attigit requisitum a iure numerum. Quapropter Causae actores, novis elementis allatis, postulaverunt ut ad ulteriora procederetur in disceptanda sanationis indole. Et Paulus Papa VI, die 18 Maii a. 1974, precibus annuens, decernere dignatus est : procedí posse, prouti de iure, ad formalem disceptationem. Hinc res tota theologorum studio et iudicio fuit proposita ; primum quidem in Congressu Peculiari diei 8 Ianuarii anni 1980, et deinde, die 16 Decembris eodem anno 1980, in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali Mario Aloisio Ciappi. Quibus de rebus facta demum, in Audientia diei 5 mensis Februarii insequentis anni 1981, Summo Pontifici Ioanni Paulo II peculiari ac fideli relatione, Sanctitas Sua, attentis Patrum Cardinalium suffragiis, mandavit ut decretum super eadem mira sanatione appararetur; concessa' simul apostolica dispensatione super praescripto canonis 2117 Codicis Iuris Canonici, ita ut uno tantum miraculo ad sollemnem beatificationem Venerabilis Mariae Repetto deveniatur. Quod cum rite factum esset, Beatissimum Pater hodierna die infrascriptum Cardinalem Praefectum, necnon Cardinalem Marium Aloisium Ciappi, Causae ponentem seu relatorem, meque Antistitem a Secretis ceterosque de more convoncandos ad se accivit, eisque astantibus Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 507 praesens decretum confirmavit et promulgavit edicens : Constare de uno miraculo, Venerabili Serva Dei Maria Repetto intercedente, a Deo patrato, nempe de instantánea perfectaque sanatione Domini Nicolai Ratto ab ileo dynamico postoperatorio. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 30 Martii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. & S. S Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis 508 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha aggregato alla Pontificia Commissione per la Revisione dei Codice di Diritto Canonico : le Loro Eminenze Reverendissime i Signori Cardinali : Paul Zoungrana, Arcivescovo di Ouagadougu; John Patrick Cody, Arcivescovo di Chicago ; Pablo Muñoz Vega, Arcivescovo di Quito ; Eugenio de Araújo Sales, Arcivescovo di Säo Sebastiäo do Rio de Janeiro ; Joseph Höffner, Arcivescovo di Colonia; Antonio Ribeiro, Patriarca di Lisboa ; Aníbal Muñoz Duque, Arcivescovo di Bogotá ; Raúl Francisco Primatesta, Arcivescovo di Córdoba (Argentina) ; Maurice Otunga, Arcivescovo di Nairobi; James Darcy Freeman, Arcivescovo di Sydney; Hyacinthe Thiandoum, Arcivescovo di Dakar ; George Basil Hume, Arcivescovo di Westminster; Victor Razafimahatratra, Arcivescovo di Tananarive; Joseph Ratzinger, Arcivescovo di München; Ernesto Corripio Ahumada, Arcivescovo di México ; Joseph Asajro Satowaki, Arcivescovo di Nagasaki ; Thomas O'Fiaich, Arcivescovo di Armagh ; G. Emmet Carter, Arcivescovo di Toronto ; le Loro Eccellenze Reverendissime gli Arcivescovi : Pedro Maurice, Arcivescovo di Santiago de Cuba; José Freiré, Arcivescovo di Teresina ; Joseph L. Bernardin, Arcivescovo di Cincinnati ; József B a n k , Arcivescovo di Vac ; Robert Coffy, Arcivescovo di Albi ; Luis E. Henriquez, Arcivescovo di Valencia (Venezuela) ; Paulos Tzadua, Arcivescovo di Addis Abeba ; Simon Ign. Pimenta, Arcivescovo di Bombay; Godfried Danneels, Arcivescovo di Mechelen - Bruxelles ; Román Arrieta, Arcivescovo di San José de Costa Rica; Józef Glemp, Arcivescovo di Gniezno e di Warszawa ; le Loro Eccellenze Reverendissime i Vescovi : Paul Verschuren, Vescovo di Helsinki ; Thomas Stewart, Vescovo di Chun Cheon ; Carmelo Morelos, Vescovo di Butuan ; Gabriel G. Ganaka, Vescovo di J o s ; M'Sanda Tsinda Hata, Vescovo di Kénge; Joseph Ti-Kang, Vescovo di Kiayi; Joseph Peter O'Connell, Vescovo titolare di Sanctus German. Diarium Romanae Curiae 509 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Oon Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 18 luglio 24 agosto 1981. S. E. Mons. Giuseppe Ferraioli, Arcivescovo titolare di Volturno, » Pro-Numsio Apostolico in Kenya. S. E. Mons. Giuseppe Casoria, Arcivescovo titolare di Vescovio, Pro-Prefetto delia Sacra Congregazione per i Sacramenti e U Culto Divino. Assistente al Soglio Pontificio: 6 maggio 1981. S. E. Mons. Octavio Nicolás Derisi, Vescovo titolare di Raso ed Ausiliare dell'Arcivescovo di La Plata (Argentina). Oon Biglietti delia Segreteria di S tato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 9 luglio 1981. P. John Long, S. I., Consultore del Segretariato per 4 agosto » L'Em.mo Signor Card. James R. Knox, Presidente del » » » Le LL. EE. Mons. Simon Lourdusamy D., Segretario delia Sacra Congregazione per PEvangelizzazione dei Popoli; Mons. Raymond-Marie Tchidimbo, Arcivescovo già di Conakry; Mons. Kazimierz Majdanski, Vescovo di Szczecin-Kamieii ; Mons. Edouard Gagnon, Vescovo già di Saint Paul VUnione dei Cristiani. Pontificio Consiglio per la Famiglia. in Alberta, Membri del Comitato di Presidenta del Pontificio Consiglio per la Famiglia. » » » S. E. Mons. Francisco José Cox Huneeus, Vescovo di Chillan, Segretario dei Pontificio Consiglio per la Famiglia. Protonotario Apostolico soprannumerario : 10 gennaio 1981. Mons. Emmanuel Lopez (Verapoly). Prelati d'Onore di Sua Santità: 10 gennaio 1981. Mons. Francis J. Fernandez (Verapoly). 14 » » Mons. George Komaroth (Verapoly). » » » Mons. Alexander Vadakumthala (Verapoly). » » » Mons. George Thottakath (Verapoly). Acta 510 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 14 gennaio 1981. Mons. Joseph Payyapilly (Verapoly). Mons. Francis Kuttickal (Verapoly). » » Mons. George Ittikunnath (Verapoly). » » Mons. Kevin Aje (los - Nigeria). 13 marzo Mons. John D. Stearns (Orookston). » » Mons. Felipe de Paiva Macedo (Braga). 16 » Mons. Charles Kimbowa (Kampala). 18 » Mons. Hilary Franco (New York). 22 aprile Mons. Filippo La Gamba (Trivento). 24 » Mons. Mario Pa vat (Parenzo - Pola). 30 maggio Mons. Vincenzo Moramarco (Altamura ed Acquaviva » delle Fonti). C appellant di Sua Santità: 13 aprile 1981. Il sac. Lino Belotti (Bergamo). » » » Il sac. Luis Rude Arimany (Vieh). » » » Il sac. Domenico Antonelli (Faenza). 14 » » Il sac. Johann Roidl (Regensburg). » » » Il sac. Walter Siegert (Regensburg). » » » Il sac. Josef Schweiger (Regensburg). 18 maggio » Il sac. Tarcisio Nardi (Adria). » » » Il sac. Manuel Fernández (Buenos Aires). » » » Il sac. Nicolino Sarale (Cuneo). » » » Il sac. Domenico Capocchi (Chiusi - Pienza). ONORIFICENZE Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gran Croce delV'Ordine Piano: 8 gennaio 1981. A S. E. il sig. Diego Freitas do Amaral (Portogallo). La Gran Croce delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 8 gennaio 1981. A S. E. » » » A S. E. » » » A S. E. » » » A S. E. il il il il sig. sig. sig. sig. Vasco Almeida Costa [Portogallo). Luis Azevedo Coutinho {Portogallo). Fernando Reino {Portogallo). Antonio Vaz Pereira {Portogallo). La Commenda con Placea delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 10 marzo 1981. Al sig. Noma Shoichi (Giappone). Diarium Romanae Curiae 511 La Placea dell''Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 3 giugno 1981. Al sig. Giuseppe Inglese (Roma). La Continenda delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile. 8 » » 27 13 21 29 3 » gennaio 1981. AI sig. Luis Martins (Portogallo). » » Al sig. Manuel Maria Silva Costa (Portogallo). » » AI sig. Manuel Corte-Real (Portogallo). febbraio » Al sig. Virgilio Valeri (Roma). maggio » AI sig. Joseph Enderle (Basilea). » » AI sig. Jacques Permezel (Lyon). » » Al sig. Manfredo Ramírez Russo (Paraguay). giugno » Al sig. Gennaro Angiolino (Roma). » » Al sig. Adalberto Maria Leschiutta (Roma). Il Cavalierato delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 19 gennaio 1981. AI sig. Joannes van der Vijngaart (Bois-le-Duc). 3 marzo » Al sig. William Walters (Saint- John's - Antille). 7 maggio » AI sig. Gabriel Euseby (Mmes). 3 giugno » AI sig. Fabio Massimo Marini (Roma). La Gran C roce dell''Ordine di san Silvestro Papa: 8 gennaio 1981. A S. E. il sig. José Manuel Vaz Barroco (Portogallo). » » » A S. E. il sig. Alexandre Lencastre da Veiga (Portogallo). » » » A S. E. il sig. Carlos Ary dos Santos (Portogallo). La Commenda delV Ordine di san Silvestro Papa: 1 aprile 29 maggio » » 6 giugno 23 » » » 1981. Al » Al » Al » Al » AI » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. Luigi Caraco (Tivoli). Coloman E. Poka (Paraguay). Luis Alberto Meyer (Paraguay). Aurelio Scerch (Roma). Gabriele Gherardini (Roma). Sergio Borletti (Roma). Il Cavalierato delV Ordine di san Silvestro Papa. 14 gennaio 1981. Al sig. Adriano J. Hijl (Roermond). Al sig. Arnoud Petrus Vriends (Breda). 27 » Al sig. Adrianus Johannes Van der Leest (Bois-le-Duc). 4 febbraio Al sig. Bernardus E v. Van der Linden (Utrecht). 18 » » » Al sig. Wilhelmus P. Clemens De Rooij (Utrecht). » Acta 512 1 aprile » » » » » » » » 7 » 23 giugno Apostolicae 1981. AI » Al » AI » AI » Al » AI » AI sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Sedis - Commentarium Officiale Jacob Caxton-Idowu (Lagos). Benjamin Patrie Olaleye Olaiya (Lagos). Peter Obasa Kolawole (Lagos). Justin Mbalisike Chidi Nwagbaoso (Lagos). Casimir Thomas Akagbosu (Lagos). Anton Josef Mackowiak (Paderborn). Carlo Canalis (Roma). NECROLOGIO 11 luglio 1981. Mons. Jean Jerome Adam, C. S. Sp., Arcivescovo già di Libreville (Gabon). » Mons. Giovanni Duma, O. F. M. Conv., Vescovo tit. di Giuliopoli. » Mons. Ferdinando Lambruschini, Arcivescovo di Perugia e Vescovo di Città delia Pieve (Italia). » Mons. Diego Venini, Arcivescovo tit. di Adana. » Mons. Angel Martínez Vivas, O. SS. T., Vescovo già di Tsiroanomandidy (Madagascar). » Mons. James Edward Walsh, M. M., Vescovo tit. di Sata. » Mons. Ignatius Gopu, Vescovo di Visakhapatnam (India). » Mons. Joseph Maximilian Mueller, Vescovo già di Sioux 16 » 25 » 26 27 » » 29 2 9 » agosto » 12 » » 15 » » City (Stati Uniti d'America). Mons. Cornelio Chizzini, F. D. P., Vescovo Prelato di Tocantinópolis (Brasile). Mons. Orlando Chaves, S. D. B., Arcivescovo di Cuiabá (Brasile). 21 » » Mons. Luis Antonio Palha Teixeira, O. P., Vescovo tit. di Lunda. 1 Octobris 1981 An. et vol. LXXIII N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI EPISTULA Ad universos Ecclesiae Episcopos volvente anno MDC a Concilio Constantinopolitano primo necnon MDL a Concilio Ephesino. Carissimi in Episcopatu Fratres, I 1. A Concilio Constantinopolitano I, quod anno videlicet trecentesimo octogesimo primo est actum, commemoratio millesimi sexcentesimi anni m a x i m e quidem Nos adducit ut has vobis litteras conscribamus, quae simul considerationem theologicam simul pastoralem amplectuntur ex animo Nostro profectam. cohortationem imo Quem ad m o d u m in Basilica Petriana praedicavimus Nos ineunte hoc anno novo, Con- cilium illud « post N i c a e n u m Concilium fuit Ecclesiae Oecumenicum Concilium secundum cui "Symbolum" debemus, quod sacra in Liturgia perpetuo recitatur. Peculiaris autem illius Concilii hereditas est doctrina de Spiritu Sancto q u a m sic enuntiat Liturgia Latina: "Credo in Spiritum Sanctum, D o m i n u m et vivificantem ... qui c u m Patre et Filio simul adoratur et conglorificatur, qui locutus est per prophetas" 1 Cfr. AAS 73 (1981) p. 153. 35 - A. A. S. 514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Voces ideo illae in Symbolo a tot Christianorum aetatibus iteratae praebebunt nobis hoc a n n o singularem t u m doctrinae t u m affectionis ipsius significationem, nosque etiam commonebunt intimorum vinculorum quae Ecclesiam devinciunt nostri temporis — ubi i a m i a m tertium m i l l e n n i u m adventurum est vitae eius mirabiliter loçupletatae ac temptatae semperque participis Christi Crucis et Resurrectionis per Sancti Spiritus virtutem — c u m quarti saeculi Ecclesia in unica q u a d a m perpetuitate primarum ipsius originum atque in fidelitate erga Evangelii doctrinam apostolicamque praedicationem. Sufficit i a m quod d i x i m u s ut plane intellegatur, quomodo Concilii Constantinopolitani primi doctrina etiamnunc permaneat v e l u t declaratio unicae fidei communis Ecclesiae omnisque religionis christianae. E a n d e m vero h a n c fidem profitentes — h a u d secus ac facimus quoties S y m b o l u m persolvimus — eamque refoventes proxima in centenaria celebratione cupim u s id sane extollere quod cum omnibus nos iungit Fratribus nostris, q u a m v i s discidia progredientibus saeculis evenerint. Hoc porro agentes mille et sexcentis annis post Concilium Constantinopolitanum primum, grates Deo habemus de veritate Domini qui per illius Concilii praecepta vias fidei nostrae vitaeque s i m u l vias in eiusdem fidei virtute illuminat. Recordatio autem haec profecto non tantum eo spectat, ut fidei recolatur formula i a m sedecim vigens saecula in Ecclesia, v e r u m eodem tempore ut magis inculcetur animis nostris — in meditationibus ac precationibus necnon in pertractationibus spiritualitatis ac theologiae — illa vis divina Personae quae tribuit vitam, illud h y p o s t a t i c u m donum, Dominum et vivificantem dicimus, illa Tertia Trinitatis Sanctissimae Persona quae per e a m fidem communicatur singulis c u m hominibus atque Ecclesia cuncta. Pergit n i m i r u m Spiritus Sanctus vivificare Ecclesiam, q u a m in viis propellit sanctitatis et amoris. Sicut praeclare Sanctus A m brosius edocet sua in scriptione De Spiritu Sancto, « c u m sit inaccessibilis natura, receptabilis tamen propter bonitatem Acta Ioannis Pauli Pp. II 515 s u a m nobis est, conplens virtute omnia, sed qui solis participetur iustis, simplex substantia, opulens virtutibus, unicuique praesens, dividens de suo singulis et ubique totus » . 2. 2 Concilii insuper Constantinopolitani memoria, quod se- c u n d u m fuit Ecclesiae Oecumenicum Concilium, nos homines christianum nomen profitentes in secundo hoc i a m i a m exituro millennio conscios reddit q u a m v i v a x fuerit, primis saeculis primi annorum mille spatii inter crescentem usque credentium multitudinem, ipsa necessitas recte intellegendi ac proloquendi in Ecclesiae confessione mysterium inscrutabile Dei in absoluta ipsius transcendentia: Patris, Filii et Spiritus Sancti. Quod quidem mysterium, uti ceterae principales doctrinae veritatis vitaeque christianae, ad sese in primis convertit intentos fidel i u m animos. Circa eas quoque doctrinas ortae sunt complures interpretationes etiam inter se dissentientes, quae vocem pos t u l a b a t Ecclesiae, sollemnem testificationem nempe redditam ex virtute promissionis a Christo factae in Cenáculo : <( Paraclitus autem, Spiritus Sanctus, quem mittet Pater in 3 nomine m e o . . . suggeret vobis omnia, quae dixi vobis »; « ille, Spiritus veritatis, deducet vos in o m n e m veritatem ». 4 Ita ergo volvente hoc anno millesimo nongentesimo octogesimo primo n o m i n a t i m referamus gratias nos oportet Spiritui Sancto, c u m multiplices inter cogitationum h u m a n a r u m vicissitudines dederit Is Ecclesiae propriam declarare fidem, etsi secundum peculiare loquendi genus illius aetatis, at plene congruentem c u m « omni veritate ». Credo « ... et in Spiritum Sanctum d o m i n u m et vivificatorem, ex Patre procedentem, cum Patre et Filio adorandum et conglorificandum, qui locutus est per prophetas » : in haec verba loquitur fidei Symbolum primi Concilii Constantinopoli2 Sancti Ambrosii, De Spiritu Sancto, I, V, 72; ed. O. Faller, CSEL 79, Vindo- bonae 1964, p. 45. Io 14, 26. • Io 16, 13. 3 Acta 516 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5 tani anno trecentesimo octogesimo primo, quo mysterium collustratur Spiritus Sancti eiusque originis ex Patre, d u m eo pacto unitas affirmatur atque aequalitas h u i u s Spiritus Sancti c u m Patre et Filio. II 3. Centenariam vero decimam s e x t a m celebrationem primi Concilii Constantinopolitani peragentes, silentio tamen transire nolumus aliam magni momenti memoriam, quae in h u n c a n n u m m i l l e s i m u m n o n g e n t e s i m u m octogesimum p r i m u m cadit; hoc e n i m anno contingit etiam recordatio anniversaria millesimi quingentesimi quinquagesimi anni a Concilio Ephesino, scilicet anno quadringentesimo tricesimo primo concelebrato. Licet haec commemoratio quasi delitescat in prioris Concilii umbra, pondus tamen prae se fert m a g n u m nostra pro fide dignissimaque est ipsa quae peragatur. N a m eodem in Symbolo nos intra liturgicam communitatem sese parantem ad D i v i n a Mysteria rursus v i v e n d a eloquimur : « Et incarnatus est de Spiritu Sancto ex Maria Virgine, et homo factus est ». Vim igitur in primis christologicum habuit Concilium Ephesinum, c u m divinitatem simul ac humanitatem in uno eodemque Christo Iesu declararet, ut subtilius circumscriberet veram Ecclesiae doctrinam in Concilio Nicaeno prolatam anno trecentesimo vicesimo quinto, quae tamen interea adducta erat in discrimen ob diversas interpretationes veritatis i a m in illo Concilio illustratae passim dispersas ac praesertim quasdam ob formulas in motu Nestoriano adhibitas; illam catholicam doctrinam dicimus quae expressius postea in insigni Formula Unionis appellata anno quadringentesimo tricesimo tertio edicitur, ita n e m p e ut D o m i n u m nostrum I e s u m Christum, ob duarum naturarum in Eodem factam unitatem, 5 Sic primum appellatur in Actis Concilii Chalcedonensis, act. I I : ed. B. Schwartz, Acta Conciliorum Oecumenicorum, II Concilium universale Chalcedonense, Berolini et Lipsiae 1927-32, I, 2, p. 80; cfr. etiam Conciliorum Oecumenicorum Decreta, Bononiae 1973 , p. 24. 3 Acta Ioannis Pauli Pp. II 517 consubstantialem Patri secundum deitatem et consubstantialem nobis secundum humanitatem confiteantur. Coniuncte autem cum hisce affirmationibus intulit secum Ephesinum Concilium soteriologicam praeterea significationem, haud ignorans principium Patribus earum : « Quod non est assumptum non est sanatum ». Pariter quidem cum vi illarum declarationum arcte cohaeret etiam veritas de Virgine Sancta, quae vocata erat ad unicam singularemque dignitatem Matris Dei, « Theotókou », sicut ipso clarius sole eruitur potissimum ex Epistulis Sanctis Cyrilli ad Nestorium tum etiam ex illa Formula Unionis quam memoravimus. Totum carmen fuit quod pristini Patres illi cecinerunt de Filii unigeniti Dei incarnatione ; carmen fuit etiam ad salutis celebrandum opus per Spiritum Sanctum in orbe completum. At omne id fieri non potuit quin simul cederet in Matris Dei honorem, primae videlicet sociae cooperantis cum Altissimi potentia, qui annuntiationis tempore obumbravit ei lucidum per Spiritus adventum. Hoc modo rem comprehenderunt sorores nostrae ac fratres Ephesi, qui vesperi vicesimo secundo Iunii mensis die, quo incohatum est Concilium in cathedrali templo « Matris Dei », praedicaverunt illo ipso titulo Virginem Mariam atque triumphantes deduxerunt Patres exacta sessione ea prima. Convenire idcirco maxime Nobis videtur ut illud etiam antiquum Concilium in Ecclesiae historia tertium commemoretur a nobis secundum locupletem doctrinam suam theologicam et ecclesialem. Sanctissima enim Virgo ipsa quidem est quae sub tegumento potentiae Trinitatis omnium hominum arctissime est cum salutis opere consociata. Verbi incarnatio, Spiritu Sancto operante, sub eius corde evenit. In illa praeterea novae 6 7 8 6 Acta Conciliorum Oecumenicorum, I, I, 4, pp. 8s. (A); cfr. etiam Conciliorum Oecumenicorum Decreta, pp. 69 s. Acta Conciliorum Oecumenicorum, I Concilium universale Ephesinum: ed. E. Schwartz, I, 1, pp. 25-28 et 223-242; cfr. etiam Conciliorum Oecumenicorum Decreta, Bononiae 1973 , pp. 40-44; 50-61. 7 3 » Lc 1, 35. Acta 518 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale humanitatis aurora efïulsit, humanitatem dicimus quae una cum Christo societatem hominum intravit ut priscum foederis cum Deo consilium primi hominis inoboedientia violatum perficeret. « Et incarnatus est de Spiritu Sancto ex Maria Virgine ». 4. Binae igitur anniversariae celebritates, quamvis altera quidem titulo alio pondereque historico, in Spiritus Sancti redundant honorem. Omnia haec Spiritus Sancti opere sunt effecta. Patet itaque quam alta ratione hae praestantes duae recordationes, de quibus mentio iure fiat hoc anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, inter se vinciantur in doctrina professioneque fidei Ecclesiae immo omnium fidei Christianorum. Fides ea est in Sanctissimam Trinitatem, fides in Patrem a quo descendit omne datum et donum, fides in Christum hominis Redemptorem, denique fides in Spiritum Sanctum. Praeterea, hac sub luce, pietas erga Virginem Mariam; etenim ea «verbo divino consentiens, facta est Mater Iesu, ac salvificam voluntatem Dei, pleno corde et nullo retardata peccato, complectens, semetipsam ut Domini ancillam personae et operi Filii sui totaliter devovit », quapropter « SS. Patres Mariam non mere passive a Deo adhibitam, sed libera fide et oboedientia humanae saluti cooperantem censent ». Adeo pulchrum ideo est Mariam, ut cum hac fide Domini exspectaverit adventum, ita etiam vergente ad finem hoc secundo millennio, ipsam pariter adesse nostram quoque fidem illustraturam tali in statu visuque « adventus ». 9 10 Totum vero istud nobis est immensae fons laetitiae origoque simul grati animi sensuum pro huius fidei lumine, per quam participes reddimur divinorum impenetrabilium mysteriorum, dum inde haurimus vitalia animarum nostrarum elementa dilatantes in eis prospectus longinquos visionis ipsius nostrae spiritalis dignitatis sortisque nostrae supremae. Quam ob rem 9 10 1, 17. Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. Lumen Gentium, 56. lac Acta Ioannis Pauli Pp. II 519 permagnae illae anniversariae memoriae nobis restare non possunt tantummodo praeteriti longe temporis recordatio. Debent e n i m in Ecclesiae fide reviviscere; debent quasi reddita vocis imago resonare eius in spiritualitate; i m m o vero exteriorem declarationem reperire debent perennis sui vigoris pro universa credentium communitate. 5. Ante omnes haec scribimus vobis, amati Nostri Venerabi- lesque Fratres in ministerio Episcopali. E o d e m tamen tempore ad Fratres Sacerdotes convertimur ut proximos sane adiutores vestra in cura pastorali « in virtute Spiritus Sancti ». Appellamus insuper Fratres ac Sorores cunctarum Familiarum religiosarum tam virorum quam mulierum, inter quas insigniter vivere vigereque oportet testificationem Spiritus Christi, ac potissimum aestimari ipsius m u n u s quae D o m i n i esse voluerit Ancilla. 11 D e m u m tandem alloquimur omnes Fratres ac Sorores laicatus Ecclesiae, qui fidem simul professi c u m reliquis omnibus membris ecclesialis communitatis toties i a m ac tot per aetates v i v a m conservant magnorum Conciliorum memoriam. Persuasum Nobis omnino est grata mente eos celebrationem accepturos esse horum e v e n t u u m ac sollemnium anniversariorum, praesertim c u m simul perspexerimus q u a m apte etiam hisce temporibus conveniant mysteria illa, quae duo Concilia in priore iam parte primi millennii tanta auctoritate patefecerint. Spem denique audemus alere Nos fore ut Conciliorum Constantinopolitani et Ephesini commemoratio, quae testimonia fuerint fidei traditae ac praedicatae ab Ecclesia indivisa, sinat nos m u t u a crescere in necessitudine coniunctionis dilectis c u m Fratribus orientalis et occidentalis orbis, quibuscum etsi plena nos communio ecclesialis n o n d u m obstringit, vias tamen unitatis in veritate conquirimus humili animo fidentique precantes. Quid enim magis valet iter ad e a m versus unitatem acce11 Cfr. Lc 1, 38. 520 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lerare quam recordatio simulque excitatio earum rerum ipsarum, quae tot per saecula fuerunt partes fidei communiter testatae, immo et quae tales etiamnunc esse non cessant, licet flébiles saeculorum decursu intercesserint divisiones? III 6. Mens proinde ac voluntas Nostra est ut eventa haec transigantur secundum amplam suam ecclesiasticam significationem. Haud enim decet nos recolere praeclaros hos anniversarius eventus tamquam elapsi solum temporis res, verum redintegrare etiam illos sensibus nostrae aetatis penitusque eos colligare cum vita et actione Ecclesiae nostrorum dierum, quem ad modum ipsi iam reclusi sunt per totum nuntium Concilii hac nostra aetate celebrati: Vaticanum Secundum dicimus. Quam alte pervadunt magisterium illud veritates horum Conciliorum quantumque permeant totam per doctrinam de Ecclesia quae praecipua ac princeps est Vaticani Secundi ! Quam necessaria eadem Concilia sunt atque utilia huic ipsi doctrinae et pari modo quam vehementer primariae illae veritates maximaeque Symboli nostri vivunt — ut ita dicamus — novam vitam novaque luce resplendent in omni doctrinae summa Concilii Vaticani Secundi! Quare si potissimum aetatis nostrae munus erit, ac fortasse venturorum etiam Ecclesiae temporum, peragere in vitamque inducere ipsam doctrinam et directoria monita magni huius Concilii, anniversariae memoriae hoc anno Conciliorum Constantinopolitani primi et Ephesini opportunitatem praebent eiusdem exsequendi officii vivis in adiunctis veritatis, quae per saecula in aeternum perdurat. 7. « Opere autem consummato, quod Pater Filio commisit in terra faciendum (cfr. Io 17, 4), missus est Spiritus Sanctus die Pentecostes, ut Ecclesiam iugiter sanctificaret, atque ita credentes per Christum in uno Spiritu accessum haberent ad Acta Ioannis Pauli Pp. 521 II Patrem (cfr. Eph 2, 18). Ipse est Spiritus vitae seu fons aquae salientis in vitam aeternam (cfr. Io 4, 14; 7, 38-39), per quem Pater homines, peccato mortuos, vivificat, donec eorum mortalia corpora in Christo resuscitet (cfr. Rom 8, 10-11). Spiritus in Ecclesia et in cordibus fidelium tamquam in templo habitat (cfr. 1 Cor 3, 16; 6, 19), in eisque orat et testimonium adoptionis filiorum reddit (cfr. Gal 4, 6; Rom 8, 15-16 et 26). Ecclesiam, quam in omnem veritatem inducit (cfr. Io 16, 13) et in communione et ministratione unificat, variis donis hierarchicis et charismaticis instruit ac dirigit, et fructibus suis adornat (cfr. Eph 4, 11-12; 1 Cor 12, 4 Gal 5, 22). Virtute Evangelii iuvenescere facit Ecclesiam eamque perpetuo renovat et ad consummatam cum Sponso suo unionem perducit. Nam Spiritus et Sponsa ad Dominum Iesum dicunt: Veni! (cfr. Apoc 22, 17). Sic apparet universa Ecclesia sicuti "de unitate Patris et Filii et Spiritus Sancti plebs adunata" ». En locus sine dubio ditissimus et brevissimus, quamvis haud unicus sit, qui demonstrat quo pacto veritas de Spiritu Sancto in summa praeceptorum Vaticani Secundi vivat ex nova quadam vita novoque fulgeat splendore; quam quidem veritatem mille sexcentos abhinc annos Concilium Constantinopolitanum primum tanta sanxit auctoritate. ; 12 Omne renovationis opus Ecclesiae, quod adeo providenter suasit incepitque Concilium Vaticanum Secundum — quae renovatio eodem tempore esse debet "accommodatio" ad tempora atque confirmatio eorum quae aeterna sunt et necessaria ad ipsum Ecclesiae munus — impleri nequit nisi in Spiritu Sancto, adiuvante scilicet luce eius ac virtute. Hoc magni momenti est; hoc tanti interest universalis Ecclesiae in ipsius amplitudine, quem ad modum interest etiam cuiusque Ecclesiae particularis in communione cum reliquis omnibus Ecclesiis particularibus. Hoc magnopere afficit etiam viam oecume12 Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. Lumen Gentium, 4. Acta 522 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nicam intra religionem christianam eiusque viam in mundo huius temporis, quae explicanda est adversus iustitiam et pacem. Magni insuper ponderis est ad opus promovendum vocationum sacerdotalium ac religiosarum necnon ad apostolatum laicorum uti fructum novae maturitatis eorum fidei. 8. Duplex Symboli Mcaeni-Constantinopolitani formula: (( Et incarnatus est de Spiritu Sancto... Credo in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem », commonefacit nos potissimum opus a Spiritu Sancto expletum — ad quod reliqua cuncta semper referuntur et a quo veluti fonte vires hauriunt — proprie vereque esse incarnationis Verbi Aeterni, operante scilicet eodem Spiritu in Virginis Mariae sinu. Christus nominatim, hominisque mundique redemptor, medium est historiae punctum : « Iesus Christus heri et hodie idem... ». Si igitur cogitata nostra et corda in Eum fixa intenduntur exeunte secundo millennio quod a primo eius in mundum nos separat adventu, eadem simul convertuntur ad Spiritum Sanctum, quo quidem operante humana ipsius effecta est conceptio; atque referuntur etiam ad eam, a qua conceptus est ac natus: ad Virginem Mariam. Profecto anniversariae celebritates duorum praestantium Conciliorum hoc anno singulariter dirigunt cogitationes nostras afïectionesque ad Spiritum Sanctum necnon ad Matrem Dei Mariam. Ac si meminimus quantum gaudium quantamque exsultantem laetitiam Ephesi suscitaverit mille quingentas quinquaginta abhinc annos professio fidei de divina maternitate Virginis Mariae (Theotókou), intellegimus in eadem professione fidei esse celebratum opus peculiare Spiritus Sancti: quod omnino opus ingrediuntur tum humana conceptio ac nativitas Filii Dei per Spiritus Sancti operationem tum, eodem pariter agente Sancto Spiritu, ipsa maternitas sanctissima Virginis Mariae. Haec vero maternitas non tantum fons est ac fundamentum 13 15 Hebr 13, 8. 523 Acta Ioannis Pauli Pp. II totius insignis sanctitatis Mariae eiusque maxime propriae participationis universae oeconomiae salutis, sed constituit etiam perpetuum vinculum maternum cum Ecclesia inde nimirum proficiscens quod Ipsa delecta a Sanctissima Trinitate est Christi Mater qui « est caput corporis Ecclesiae ». Vinculum autem istud praesertim aperitur sub cruce, ubi « vehementer cum Unigénito suo condoluit et sacrificio Eius se materno animo sociavit... ab eodem Christo Iesu in cruce monente uti mater discípulo, hisce verbis data est: "Mulier, ecce filius tuus" (cfr. Io 19, 26-27) ». 14 15 Concilium Vaticanum Secundum aptissime dein perstringit inviolabilem Mariae Sanctissimae coniunctionem cum Christo atque Ecclesia : « Cum vero Deo placuerit humanae salutis sacramentum non ante sollemniter manifestare quam promissum a Christo Spiritum efïunderet, Apostolos videmus ante diem Pentecostes "perseverantes unanimiter in oratione cum mulieribus, et Maria Matre Iesu et fratribus Eius" (Act 1, 14), Mariam quoque precibus suis implorantem donum Spiritus, qui in Annuntiatione ipsam iam obumbraverat ». Quibus verbis locus ex Concilio depromptus duo copulat inter se temporis momenta, ubi Mariae maternitas magis profluit ex Spiritus Sancti opere: primum Incarnationis momentum ac deinde ipsius nascentis Ecclesiae tempus in Cenáculo Hierosolymitano. 16 IV 9. Grandes hae omnes principalesque rationes et confluentia ipsa adiuncta tanti ponderis faciendum esse admonent ut hoc dupliciter iubilari anno progrediente efferatur singulariter Pentecostes sollemnitas in tota Ecclesia. Quapropter Romam ad diem illum invitamus omnes Epi14 15 16 Col 1, 18. Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. Lumen Gentium, 58. Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. Lumen Gentium, 59. Acta 524 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scoporum Conferentias Ecclesiae catholicae necnon Coetus Episcoporum Orientalium, ut quos placuerit tamquam legatos mittant ut una simul renovare valeamus hereditatem illam quam in Spiritus Sancti virtute ex Pentecostes Cenáculo recepimus : Ipse enim nascenti iamiam Ecclesiae designavit viam ad omnes nationes ducentem, ad populos linguasque cunctas, ad singulorum hominum corda. Ita quidem in Collegium congregati velut sollicitudinis apostolicae omnium Ecclesiarum heredes abundantiam percipiemus vi vi fontis, qui idem Spiritus est quique opus Ecclesiae et munus regit in viis hominum generis nostrorum dierum dum iam exiturum est alterum mille annorum spatium post Verbi Incarnationem, Spiritu Sancto in Virginis Mariae visceribus operante. 17 10. Prior sollemnitatis illius pars mane nos conglobabit in Basilicam Petrianam Urbis Vaticanae, ut omnibus animi viribus fidem nostram decantemus « in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem... qui locutus est per prophetas... Et unam sanctam catholicam et apostolicam Ecclesiam ». Ad id sane impellimur ipsa commemoratione millesimi sexcentesimi anni ab acto Concilio Constantinopolitano primo: haud secus atque Apostoli in Cenáculo et ipsi Patres Concilii illius conglomerabimur ab Eo qui « virtute Evangelii iuvenescere facit Ecclesiam eamque perpetuo renovat ». 18 Illo scilicet pacto sollemnitas Pentecostes huius anni fiet sublimis grataque simul professio eiusdem fidei in Spiritum Sanctum, Dominum et vitae Datorem, quam illi Concilio potissimum debemus. Eodem vero tempore humilis fiet precatio fervidaque imploratio, ut idem Spiritus nos adiuvet « ad renovandam faciem terrae», etiam per ipsius Ecclesiae reficiendae operam secundum Concilii Vaticani Secundi mentem. Utinam mature 17 18 2 Cor 11, 28. Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. Lumen Gentium, 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II 525 quidem ordinateque expleatur hoc opus omnibus in Ecclesiis atque communitatibus christianis; utinam id ante omnia perficiatur in hominum animis, quandoquidem vera renovatio contingere non potest quin homines ad Deum perpetuo convertantur! A veritatis Spiritu petemus ut in via huius renovationis permaneamus fidelissimi illi Spiritus sermoni qui nunc ipsum nobis est Vaticani Secundi doctrina neve hanc viam deseramus aliquo propulsi affectu erga spiritum mundi. Praeterea ab Eo postulabimus, qui « fons vivus, ignis, caritas » est, ut nos ipsos omnemque Ecclesiam ac denique totam hominum familiam ea caritate perfundat quae « omnia suffert... omnia sustinet... numquam excidit ». Nihil porro dubii est quin praesenti hoc historiae tempore tum Ecclesiae tum hominum generis, magna percipiatur necessitas veritatis illius altius perscrutandae iterumque exsuscitandae. Cuius quidem rei occasionem die Pentecostes afïeret celebratio millesimi sexcentesimi anni a Concilio Constantinopolitano primo peracto. Spiritus Sanctus utinam hanc nostram fidei suscipiat testificationem ! Recipiat nempe in liturgico ritu sollemnitatis Pentecostes humilem hanc animorum patefactionem ad Eum, Paraclitum, in quo et revelatur et unitatis consummatur donum! 19 1 1 . Pars autem celebrationis posterior nos illo die vespertinis horis convocabit in Basilicam Sanctae Mariae Maioris, ubi praedictus matutinus complebitur ritus ipsis doctrinis quas nobis ponderandas exhibebit memoria anniversaria millesimi quingentesimi quinquagesimi anni a Concilio Ephesino. Hoc insuper suadebit unica ferme congruentia, quod videlicet Pentecostes dies hoc anno in septimum incidet Iunii mensis, uti accidit anno quadrigentesimo tricesimo primo, quo etiam die sollemni — qui antea destinatus erat principio ipsarum sessio19 1 Cor 13, 7-8. Acta 526 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale num deinde in diem vicesimum secundum Iunii reiectarum — Ephesum adventaverunt primi Episcoporum manipuli. Doctrinae autem illae inspicientur adhibitis Concilii Vaticani Secundi principiis, ratione praesertim habita mirandi prorsus capituli VIII Constitutionis Lumen Gentium. Quomodo enim Ephesinum Concilium per doctrinam suam christologicam et soteriologicam effecit ut de Maternitate Divina Mariae (Theotókou) veritas confirmaretur, sic profecto Vaticanum Secundum reminisci nobis dat Ecclesiam, ex virtute Spiritus Sancti enatam in Cenáculo Hierosolymitano, coepisse iam ad Mariam spectare veluti spiritalis maternitatis Ecclesiae ipsius exemplar ac proinde ut ad figuram eius archetypicam. Eo namque die Ipsa, quae a Pontifice Maximo Paulo VI Mater Ecclesiae est nuncupata, emittit suae intercessionis potentiam in Ecclesiam Matrem eiusque conservat apostolicum impulsum, ex quo ea nunc quoque vivit, dum pro Deo generantur credentes omnium temporum omniumque locorum. Postmeridiana idcirco liturgia sollemnitatis Pentecostes in praecipuam Márianam Romae Basilicam nos adducet peculiari ratione recordaturos per talem actum, quomodo apostoli fuerint in Cenáculo Hierosolymitano « perseverantes unanimiter in oratione cum... Maria Matre Iesu... », cum sese ad Spiritus Sancti adventum compararent. Aequabiliter et nos in die adeo illustri cupimus perseverare unanimiter in oratione cum Ea quae secundum dicta Constitutionis dogmaticae Vaticani Secundi de Ecclesia « Deipara est Ecclesiae typus... in ordine scilicet fidei, caritatis et perfectae cum Christo unionis ».. Perseverantes itaque in oratione cum illa fiduciaeque pleni de illa committemus Ecclesiam Spiritus Sanctissimi potestati eiusque etiam munus inter nationes mundi omnes tam nunc quam posthac. In nobis enim ipsis hereditatem gerimus eorum quos 20 21 20 21 Act 1, 14. Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. Lumen Gentium, 63. Acta Ioannis PauU Pp. 527 II Christus e mortuis resuscitatus in universum ire iussit orbem Evangeliumque praedicare omni creaturae. Pentecostes die cum Maria Iesu Matre in oratione coniuncti illi profecto sibi persuaserunt posse omnino se hoc mandatum exsequi Spiritus Sancti virtute roboratus, qui secundum Domini promissionem in eos descendisses Illo proin die heredes nos eorum cohaerebimus eodem in fidei precisque actu. 22 23 V 12. Dilecti Fratres Nostri! Probe novimus vos Feria Quinta in Cena Domini intra communitatem presbyterorum dioecesium vestrarum renovaturos memoriam Ultimae Cenae, in qua panis et vinum per Christi voces Sanctique Spiritus potentiam facta sint corpus et sanguis nostri Servatoris, id est redemptionis nostrae Eucharistia. Eo igitur die vel aliis etiam opportunis occasionibus loquimini ad totum Dei Populum hisce de anniversariis eventibus actibusque tanti momenti, ut in omni pariter Ecclesia locali Ecclesiaeque communitate commemoretur atque etiam vivantur, quem ad modum plane merentur, ea quidem ratione quae a singulis statuta erit Pastoribus secundum consilia singularum Episcopalium Conferentiarum necnon Coetuum Episcoporum Orientalium. Maximopere nos celebrationes praenuntiatas iam exspectantes iuvat peculiarem vobis cunctis, Venerabiles carique in Episcopatu Fratres, ac vobiscum communitatibus universis vestris Benedictionem Apostolicam Nostram dilargiri. Ex Aedibus Vaticanis, die xxv mensis Martii, in Sollemnitate Annuntiationis Domini, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS PP. II 22 23 Cfr. Me 16, 15. Cfr. Act 1, 8. 528 Acta Apostolicae Sedis CONSTITUTIO - Commentarium Officiale APOSTOLICA CAXIENSIS In Brasilia nova dioecesis Caxiensis constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui divino consilio in supremi Pontificatus vértice constituti sumus ut simili amore, quo Petrus, gregem Christi regeremus, eo sane curas, et sollicitudines, et studia Nostra conferimus, ut christianae familiae necessitatibus, quantum maxime possumus, provideamus, consulamus utilitatibus : apta enim finium rerumque ecclesiasticarum dispositio fieri non potest quin sive commoda evadat sacris Pastoribus, sive fructus laetiores singulis dioecesibus afferat. Qua re, cum Venerabiles Fratres Emmanuel Petrus da Cunha Cintra, Ep.us Petropolitanus, atque Hadrianus Hypólito, Episcopus Neo-Iguassuensis, audita Conferentia episcopali Brasiliensi, petierint ut divisis suis Ecclesiis nova dioecesis conderetur, Nos, de sententia Venerabilis Fratris Carmeli Rocco, Archiepiscopi titulo Iustinianopolitani in Galatia et in Brasilia Apostolici Nuntii, de consilio Venerabilium Fratrum Nostrorum S.R.E. Cardinalium Sacrae Congregationi pro Episcopis praepositorum, apostolica Nostra potestate haec decernimus. A dioecesi Petropolitana municipium separamus vulgo « Duque de Caxias », a dioecesi Neo-Iguassuensi municipium Säo Joäo de Meriti, sic ut lege civili terminantur ; ex iisque novam dioecesim creamus : cuius sedem ponimus in urbe Duque de Caxias, cathedram in templo S. Antonii Patavini in eadem urbe, factis nempe iuribus sacrarum cathedralium aedium. Ceterum Sedes Caxiensis appellabitur. Novam Ecclesiam metropolitanae Sedi S. Sebastiani Fluminis Ianuarii suffraganeam facimus ; item eius Episcopum illius Archiepiscopo. Mensam eius constituent sive populi liberae collationes, sive Curiae emolumenta, sive bona, si adsint, quae e divisione bonorum ad canonem 1500 C.I.C. novae circumscriptioni obvenient. Canonicorum Collegium condatur; quousque tamen id fiat, Consultores dioecesani eligantur, Episcopum consilio atque ope iuvaturi. De Seminarii constitutione deque clericorum formatione praecepta iuris communis serventur, ratione habita eorum quae per Decretum Concilii Acta Ioannis Pauli Pp. II 529 Vaticani II « Optatam totius » statuta sunt, atque a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica sancita. Suo vero tempore, qui meliores fuerint alumni Romam mittantur, in Collegium Pium Brasilianum, ut studiis philosophicis atque theologicis vacent. His Litteris ad effectum deductis per dioecesis constitutionem, Sacerdotes ei dioecesi censeantur ascripti in qua officium vel beneficium habeant; ceteri vero clerici et Seminarii tirones, ei in qua legitime degant. Ad regimen electionemque, Vicarii Capitularis Sede vacante, hisque similia, quod attinet, sacri canones ad amussim serventur. Acta denique et documenta quae novam Ecclesiam respiciant, ad eius Curiam mittantur, religiose custodienda. Ceterum, haec omnia perficiet Venerabilis Frater Carmelus Rocco, de quo diximus, factis nempe facultatibus rei agendae, quas poterit etiam alii legare, si visum, modo viro in ecclesiastica dignitate constituto. Re autem acta documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecima mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo, Pontificatus Nostri altero. AUGUSTINUS Card. CASAROLI SB SEBASTIANUS Card. BAGGIO a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. pro Episc. Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 68142. LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servo Dei Bartholomaeo Longo, Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — « Esurivi enim et dedistis mihi manducare, sitivi et dedistis mihi bibere... quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis» (Matth. 25, 35, 40). Rerum ergo omnium caput est amor : amorem Dei dicimus et amorem proximi, qui ita coagmentantur, ut unum quid efiiciant, quorum alter similis est priori 36 - A. A. S. 530 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale (Matth. 22, 37, 39). Quare haec est cuiuscumque adipiscendae sanctitatis via ; ac tale fuit etiam novensilis Beati Bartholomaei Longo iter virtutis. Natus est autem Venerabilis hic vir die undecima mensis Februarii, anno MDCCCXLI, Latiani, in finibus dioecesis Uritanae, a Bartholomaeo et Antonia Luparelli ; qui, ut erant fidei divites, filii pectus summa pietate imbuerunt. Ceterum, eandem puer religionem e schola et educatione Clericorum Scholarum piarum exhausit, in urbe Francavilla Fontana, ubi studia humanitatis complevit. Ius didicit tum Lyciae, tum Neapoli, ubi anno MDCCCLXIV est doctoris gradum adeptus. Sed heu ! est etiam hic eius christiana fides labefactata, quamvis inviolato corde. Qua re facile fuit e tenebris erroris in lucem emerso priora facta repudiare ad fidemque sanctam redire, iuvante Alberto Radente, Ordinis Fratrum Praedicatorum Sodali. Tum, totum pietati se dedit ductu atque stimulo Venerabilis Emmanuelis Ribera, e Congregatione SS. Redemptoris. Religio praeterea erga adorandum Cor Iesu, quod sanctissime colebat, fecit ut Venerabilem Catharinam Volpicelli cognosceret ; item in amicitiam venit Mariannae Farnararo, nobilis optimaeque mulieris tum viduae ; et cuius ante bona administraverat, mox hanc uxorem duxit, comes omnium benefactorum illius. Factum est autem ut eo tempore, quo negotia Mariannae Farnararo procuraret, in Vallem Pompeianam se conferret ad praedia invisenda quae mulier illa a defuncto viro hereditaverat ; ubi, iniqua gentis condicione motus, consilium etiam cepit rebus, quantum maxime posset, mederi. Quod et fecit christianas veritates docendo, missiones religiosas curando, pietatem in beatissimam Virginem Mariam, Christi Matrem, maxime per Rosarium, colendo ; quin, novum templum struendum curavit. Ceterum, anno MDCCCLXXVII librum edidit (( Quindecim Sabbata » ; deinde Supplicationem illam B.M.V. Pompeianae scripsit, nunc toto orbe terrarum diffusam ; mox Commentarii edi coepti sunt (( Il Rosario e la Nuova Pompei ». Post haec orphanotrophium puellarum aedificandum curavit, atque hospitium pueris custodiendis, quorum parentes carcere detinerentur. Tandem, anno MDCCCXCVII Religiosam Congregationem condidit Filiarum a Pompeiano Rosario, quas Ordini Fratrum Praedicatorum aggregavit, cuius ipse Tertiarius esset. Futuri providens, Sanctuarium primum, deinde partem orphanotrophii Sanctae Sedi cessit. Demum, anno MDCCCCVI, bonis omnibus abdicavit ac eidem Sanctae Sedi permisit. Atque ex eo adiutor factus est atque Delegati Pontificii humilis administer. Cum vero iam octogesimum annum ageret, ad populum provocavit, ut hospitium conderetur, filiabus eorum excipiendis, qui in custodia essent. Quod et feliciter evenit. Tandem, post Acta Ioannis Pauli Pp. II 531 coepta tanta, pie sancteque morte lumina clausit die quinto mensis Octobris, anno MDCCCCXXVI, ob pietatem egregiam, fidem inconcussam, caritatem suavissimam, patientiam denique heroicam clarus. Cum autem eius fama sanctitatis ac miraculorum gloria cotidie glisceret, per annos MDCCCCXXXIV-MDCCCCXXXV instituti sunt processus informativi in Curia Pompeiana, item rogatoriales acti in Uritana atque Papiensi. Post vero varios casus, Paulus VI, Decessor Noster, die decimo quarto mensis Iulii, anno MDCCCCLXVII, decrevit Causam beatificationis posse apud Sedem Apostolicam introduci ; ac sequenti anno processus apostolici absoluti sunt. Actum deinde de virtutibus Venerabilis Servi Dei, utrum videlicet heroum more exercuisset, primum in singulari Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Coetu, deinde in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium. Horum autem suffragia, ab eodem Decessore Nostro probata sunt, facto decreto die tertio Octobris, eodem anno MDCCCCLXXV. Ad miracula vero quod attinet, unum e multis actores causae delegerunt : sanationem videlicet perfectam atque constantem Carmelae Rocco. Quam sanationem diligentissime exploratam tum a Theologis, tum a medicis Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, tum a Consultoribus ac Praelatis, item a Patribus Cardinalibus in Congregatione plenaria, esse vere miraculo tribuendam ob intercessionem Venerabilis Bartholomaei Longo, die tertiadecima Iulii, anno MDCCCCLXXix Nos ediximus. Qui praeterea post cetera inspecta prodigia, ab alterius lege exhibendi miraculi partes exemimus. Post haec autem iam statuta dies est ad sollemnem beatificationem tum eius, tum Sororis Mariae Annae Sala, tum Aloisii Orione sacerdotis. Hoc mane ergo, plurimis Patribus Cardinalibus, Episcopis, Christifidelibus utriusque ordinis, in unum collectis, in foro S. Petri, Romae, formulam beatificationis per Sacrum sollemni caerimonia recitavimus, quae fuit : « Nos, vota Fratrum Nostrorum Aloisii Bongianino, Episcopi Derthonensis, Caroli Mariae Martini, Archiepiscopi Mediolanensis, Dominici Vacchiano, Praelati Pompeiani seu Beatissimae Virginis Mariae a SS.mo Rosario, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu, multorumque christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra apostolica facultatem facimus, ut Venerabiles Servi Dei Aloisius Orione, Maria Anna Sala, Barthol o m a e i Longo, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali : Beati Aloisii Orione, die duodécima Martii, Beatae Mariae Annae Sala, die vigesima quarta Novembris, Beati Bartholomaei Longo, die quinta Octobris, in locis et modis iure statutis, Acta Apostolicae 532 Sedis - Commentarium Officiale quotannis celebrari possit. In Nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti )). Habita deinde oratione de uniuscuiusque beati vita et virtutibus, eos et venerati sumus et summa religione primi invocavimus. Quae vero per bas Litteras statuimus firma sint in* perpetuum, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVI mensis Octobris, anno MDCCCCLXXX, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 59770. II Venerabili Servae Dei Mariae Annae Sala, Sorori professae e Congregatione Religiosarum v. d. « Marcelline », Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Multas inter Religiosas mulieres, quae vertente saeculo x i x septemtrionalem Italiam apostolica actuositate et christianae educationis fructibus honoraverunt, singulari profecto lumine Maria Anna Sala refulget. Quae, in pago Brivio intra Mediolanensis archidioeceseos fines sito orta die vicesima prima mensis Aprilis anno MDCCCXXIX, eodem die baptizata est. Parentes autem eius, honesti et pii, maxima cum diligentia decem liberos suos in catholica religione apprime educaverunt; neque a recta via diverterunt post ingentis familiaris patrimonii interitum. Maria Anna, puerula adhuc, suavem indolem et suimetipsius abnegationem ostendere coepit infirmam matrem sollicite adiuvando in fratribus sororibusque custodiendis eorumque necessitatibus providendo; sedulo etiam eorumdem religiosae institutioni se vovit. Anno MDCCCXL, uti educanda interna ingressa est Collegium Sororum v. d. « Marcelline » in pago Vimercate, ubi pietate ac studio enituit; et die decima sexta Novembris anno MDCCCXLVI diploma ludimagistrae primi gradus consecuta est. Illo eodem die Maria Anna domum paternam reversa est ut domestica exsequeretur officia loco matris cuius valetudo in peius versa erat; at, in religiosam vocationem iam vehementer inclinans, instar Religiosae vivere coepit tempus suum partiens inter assiduam orationem, scholam christianae doctrinae pro sororibus suis aliisque puellis, atque opera caritatis erga Acta Ioannis Pauli Pp. II 533 pauperes. Patris dein abrupta contumacia, Dei Famula die vicesima tertia mensis Februarii anno MDCCCXLVIII, duodevicesimo aetatis suae anno nondum expleto, recepta est uti Postulans domo religiosa eiusdem Congregationis in loco Vimercate. Ceterum religiosum habitum induit die duodécima mensis Aprilis anni MDCCCXLIX et, noviciatu peracto, religiosam professionem die tertia decima mensis Septembris anno MDCCCLii emisit coram Archiepiscopo Mediolanensi. Statim ab Antistitis suis varia suscepit munera, quae summa cum sagacia simul et humilitate explevit: itaque, post septem annos actos in domo loci vulgo Cernusco sui Naviglio, ubi magistram egit etiam musices puellarum, Mediolanum translata est, antea videlicet in collegium quod esset in via Quadronno, ubi vices moderatricis gessit et infirmariae munere iuncta est in militari nosocomio S. Lucae ; dein in collegium situm in via Amadei uti magistra scholarum superiorum, cum interea diploma altiorum disciplinarum a civili auctoritate recepisset ; anno vero MDCCCLXVIII Mediolano Genuam se transtulit, ubi vices gessit moderatricis novae domus illic erectae atque in superioribus scholis docuit ; decem elapsis annis Mediolanum perpetuo remeavit, ubi electa est Prima Assistens Antistitae Generalis aliaque munera tuita est praeter institutionem in superioribus scholis; novitiarum itaque fuit magistra, atque bibliothecae et cancellariae domus generalis Congregationis suae praeposita. Mediolani quidem in Domino obdormivit, crudeli interempta morbo, quem heroica patientia pertulerat, die vicesima quarta mensis Novembris anno MDCCCXCI, suae aetatis LXIII. Eximia fuit et est fama virtutum heroicarum a Dei Famula exercitatarum ; cui accedit egregia laus ob mirificam operam ab ea in puellarum educatione collocatam, et ea quidem ratione, quasi praesaga esset necessitatum hodiernae catholicae scholae. Perfecta sane educatrix fuit Maria Anna Sala, quae quadraginta fere annos inter puellas transegit, eis totam se vovens, fortiter simul et suaviter earum animos formans. Eodem tamen tempore suarum discipularum intellectum egregie coluit. Has vero alumnas Maria Anna tenere diligebat earumque personas reverebatur ; quae causa erat, cur Dei Famulae naturali quadam propensione oboedirent. Crescente autem sanctimoniae fama, de eadem canonicae inquisitiones coeptae sunt apud Mediolanensem Curiam anno MCMXXXI ; quibus conclusis, Ioannes XXIII P. M. Commissionem introducendae Causae beatificationis die duodetricesima mensis Ianuarii anno MCMLIX signavit. Institutus dein est processus apostolicus ab anno MCMLXii ad MCMLXIV ac disceptatum est de Famulae Dei virtutibus, quas eam heroum modo exercuisse Paulus VI P. M., Decessor Noster, Acta 534 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale edixit Decreto diei vicesimae mensis Ianuarii anno MCMLXXVII. Postea, apud Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum disquisitum est, ad iuris normam, de miraculis quae Venerabili Dei Famula intercedente a Deo acta dicebantur. Inter autem miras sanationes Causae actores illam selegerunt qua Clothildes Perasso ab acuta peritonitide subitánea ratione sanata est, dum Venerabilis Mariae Annae Sala intercessio invocabatur, idque, post probationem Nostram, per Decretum publici iuris factum est die tertia decima mensis Iulii anno MCMLXXIX. A lege autem de altero miraculo adducendo, discutiendo, probando, attenta solida miraculorum fama eidem Famulae Dei tributorum, Nos actores exemimus. His actis, haec dies id est vicesima sexta mensis Octobris anno MCMLXXX, ad sollemnem beatificationem Venerabilis Servae Dei Mariae Annae Sala ac praeterea Aloisii Orione et Bartholomaei Longo statuta est. In qua sane, inter Missam, formulam translaticiam sollemniter recitavimus, quae est : « Nos, vota Fratrum Nostrorum Aloisii Bongianino, episcopi Derthonensis, Caroli Mariae Martini, archiepiscopi Mediolanensis, Dominici Vacchiano, Praelati Pompeiani seu Beatissimae Virginis Mariae a SS.mo Rosario, necnon plurium aliorum Fratrum in Episcopatu, multorumque christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Venerabiles Servi Dei Aloisius Orione, Maria Anna Sala, Bartholom a e i Longo, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali : Beati Aloisii Orione, die duodécima Martii, Beatae Mariae Annae Sala, die vigesima quarta Novembris, Beati Bartholomaei Longo, die quinta Octobris, in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae vero statuimus rata haberi ab omnibus volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvi mensis Octobris, anno MCMLXXX, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £& Sigilli In Secret. Status tab., ». 61815. Acta Ioannis Pauli Pp. II 535 III Dominico Ibáñez de Erquicia, Iacobo Kyushei Tomonaga, Sacerdotibus Ordinis Fratrum Praedicatorum, Laurentio Ruiz, Laico, atque XIII Sociis honores Beatorum decernuntur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — « Quod ait apostolus Petrus : Christus pro nobis passus est, relinquens nobis exemplum, ut sequamur vestigia eius (cf. 1 Petr. 2, 21), hoc beati martyres ardenti dilectione fecerunt, quia impleverunt ipsi caritatem qua Dominus dixit non posse esse maiorem (cf. Io. 15, 13). Talia enim suis fratribus exhibuerunt, qualia de Domini mensa pariter acceperunt » (Aug. Tract. 84, 1-2 ; C CL 36, 536-537). Ita prorsus affirmandum de sexdecim servis Dei, quorum est hic sermo et agitur causa, quorumque, si ad verbi ministerium atque confessionis locum respicias, eadem fuit beata sors, quae sex atque viginti Protomartyrum atque ducentorum quinque Beatorum Iaponiensium, quos Pius IX, venerabilis Decessor Noster, glorificavit. Fidelissimi autem hi Dei famuli, natione quidem Europaei et Asiatici, religione vero fere omnes ex Ordine Fratrum Praedicatorum quamvis alii alia condicione, fidem christianam per Insulas Philippinas, Formosam atque Iaponicas disseminarunt, suamque erga caelestem Patrem fidelitatem, a quo descendit omnis veritatis lux (cf. Iac. 1, 17-18), confirmarunt Nagasakii per patibulum atque fossam, iuxta decreta contra christianos facta annis MDCXXXIII-MDCXXXVI a supremo duce illorum Tokugawa Yemitsu. Primus autem omnium, ratione habita temporis ac dignitatis, venerabilis Dominicus Ibáñez de Erquicia in medium venit, Hispanus, sacerdos ex Ordine Fratrum Praedicatorum, per decem annos Vicarius Provincialis missionis Iaponicae; qui martyrium subiit die quarto decimo mensis Augusti, anno MDCXXXIII, una cum Francisco Shoyemon, Iaponiensi, christianae doctrinae institutore, eodemque novicio atque eiusdem Ordinis fratre adiutor e. Brevi, id est die decimo septimo eiusdem mensis Augusti, eos, quos diximus, secutus est passione ac morte Iacobus Kyushei Gorobioye Tomonaga, item sacerdos, Ordinis Fratrum Praedicatorum sodalis, atque ex omnibus maior natu, qui cum Michaele Kurobioye institutore immolatus est. Horum autem uterque Iaponiensis fuit. 536 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Eodem anno, die decimo nono mensis Octobris, cruciati sunt Lucas Alonso, sacerdos ex Ordine Fratrum Praedicatorum, natione Hispanus, qui decem per annos sacrosanctam fidem nostram ad usque septemtrionalem partem Insulae Honshu strenue praedicavit; Matthaeus Kohioye a Rosario, institutor atque novicius in eodem Ordine adiutor, e Iaponia, vix duodeviginti annos natus. Anno vero MDCXXXIV vel duae virgines mortem fortiter oppetierunt, condicione Tertiariae Dominicanae eaedemque Missionariorum adiutrices. Fuerunt autem hae : Magdalena, Nagasakiensis, quae fuisset antea Tertiaria Augustiniana, quaeque medio mense Octobri, post supplicia tredecim dierum obiit; atque Marina, ex urbe Omura, die undecima mensis Novembris lento igne absumpta. Continuant claram hanc martyrum seriem Iordanus Ansalone, Siculus, atque Thomas Hioji Rokuzayemon Nishi, Iaponiensis ; quorum alter in urbe Manila sex annos curam animorum gesserat, alter vero egregius Evangelii praeco fuerat in superioribus partibus Insulae Formosae atque in regione Nagasakiensi. Sacerdotes Dominicam ambo mortem subierunt die decimo septimo mensis Novembris, anno MDCXXXIV. Tempore ultimi ex omnibus sex fuere martyres qui, duce Antonio González, ex Ordine Fratrum Praedicatorum, sacerdote Hispano eodemque theologiae doctore ac rectore Collegii a S. Thoma, e quo Studiorum Universitas Manilensis exorta est, relictis Insulis Philippinis anno M D C X X x v i , Iaponiam petierunt; ubi mox capti — haec fuit eorum fortuna — ultra annum in carcere languerunt in Insula Okinawa, postea Nagasakium ad iudicium translati sunt. Quorum profecto Antonius González, cruciatibus atque febri interfectus, in carcere enectus est, die quarto et vicesimo mensis Septembris, anno MDCXXXVII ; ceteri, excruciati tormentis, die septimo et vicesimo eiusdem mensis patibulum subierunt, qua fine Christi amore mortem occubuerunt. Iuvat sane et eorum subicere nomina, in Dei laudem perpetuam. Sunt ergo : Villelmus Courtet, Gallus, doctor theologiae, atque virtute paenitentiae illustris ; Michael de Aozaraza, ex pago Hispanico Oñate, minister animarum fidelissimus; atque Vincentius Shiwozuka, Iaponiensis, qui sacrum ministerium in Philippinis Insulis exercuerant : omnes Dominicam Sacerdotes. Quos non satis fuit carnificibus supplicio crucis absumi, sed et decapitari iusserunt. Factum est ergo ut quos una Fratrum Praedicatorum religio agglutinavisset, eorum etiam eadem sors ac fortuna in morte esset. Horum autem trium, quos diximus, interpres Lazarus fuit ex urbe Acta Ioannis Pauli Pp. II 537 Kyoto, laicus, olim a suis in exsilium, sic ut Vincentius, pulsus, fidei christianae causa. Qui, tametsi brevissime ambo, cruciatibus heu confecti, cesserunt, statim tamen in Dei gratiam reconciliati, martyrium fecerunt. Sextus autem et horum omnium ultimus Laurentius Ruiz fuit, Manilensis, pater familias, e Sodalitate Rosarii, atque adiutor Fratrum Praedicatorum degentium Binondi, in Manilae suburbio. Qui, primo dubius, postea vero iter simul cum Missionariis perrexit, atque carcerem, poenas, ac vel ultima fata pro fide implevit. Iamvero si ad beatum Augustinum revertamur a quo digressi sumus, in haec eius incidimus verba : « Multi patiuntur tribulationes ; parem habent poenam : sed parem non habent causam ... non facit martyrem poena, sed causa» (Serm. 327, 1-2). Cum autem nostrorum martyrum causa esset certissima, id est Christi fides ac religio, idcirco de illorum beatificatione statim agitatum est, quamvis primum de sacerdotum tantum. Qua re processus informativi, quos dicunt, instructi sunt Manilae ac Macai, annis videlicet MDCXXXVI-MDCXXXVII, rite. Quorum tamen cum acta periissent, causa stetit ad nostra usque tempora. Actis autem illis luci redditis, anno MCMLIX iterum causa agi coepta est, novis adiunctis documentis, sive sacerdotes illos sive laicos respicientibus ad historicam fidem. Omnibus ergo apud Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum feliciter absolutis, quae sacri canones poscerent, tandem die undecimo m. Octobris, anno MCMLXXX, sollemne decretum a Nobis factum est, quo, probato historica atque theologica ratione martyrio, sexdecim horum Dei servorum, iam iter patuit ad sollemnem illorum beatificationem. Quae locum habuit Manilae, hac ipsa die, occasione itineris Nostri ad Extremum Orientem : Manilae, inquimus, sic ut Venerabiles Fratres Episcopi Philippini poposcerant, ea praesertim de causa, quod Laurentius Ruiz, primus huius nationis beatus, ac ceteri martyres pastoralia munia in nobilissima hac terra tuiti essent. Hodie ergo, stipati populi multitudine, inter Sacrum formulam quae sequitur pronuntiavimus, qua illos beatos declaravimus : « In fulfillment of the desires of my brothers, Cardinal Joseph Asajiro Satowaki, Archbishop of Nagasaki, Arquiminio Rodrigues da Costa, Bishop of Macau, and Cardinal Jaime Sin, Archbishop of Manila, and of several other brothers in the Episcopate and of numerous faithful, and after consulting the Sacred Congregation for the Causes of Saints, I, by my apostolic authority, authorize that the venerable Servants of God, Acta 538 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Domingo Ibáñez de Erquicia and Jacobo Kyushei Tomonaga, priests of the Order of Preachers, the layman Lorenzo Ruiz, and their thirteen companions be given in future the title of Blessed and that their feast be celebrated annually on the day of their heavenly birth, in the places and in the manner established by law. In the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit. Amen )). Post haec et venerati sumus gloriosam hanc militum Christi manum et primi invocavimus, ut Ecclesiae universae sua intercessione prosint. Hae vero Litterae sive nunc sive in posterum firmae sint suamque vim in perpetuum habeant. Datum Manilae, sub anulo Piscatoris, die x v m mensis Februarii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £g Sigilli In Secret. Status tab., n. 70061 IV Templum in archidioecesi Apparitiopolitana Beatae Mariae Virgini sub titulo « Nossa Senhora Aparecida » dicatum ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Satis superque constat quantus venerationis cultus iam diu a Brasiliana Ecclesia Beatae Mariae Virgini «Nossa Senhora Aparecida» appellatae tribuatur, quoique ex variis Brasiliae regionibus peregrinantes Christifideles dicatum Ei in civitate Apparitiopolitana templum obire soleant religionis et implorationis causa. In apostolico autem itinere Nostro, quod nuper per Brasiliam fecimus, dedit Nobis Deus ut et sacram aedem istam praeclaram inviseremus et Motu proprio vivaeque vocis oraculo Basilicam Minorem publice institueremus. Nunc igitur, ratione habita tum postulationis Venerabilis Fratris Geraldi Mariae de Moráis Penido, Administratoris Apostolici memoratae Ecclesiae Apparitiopolitanae, tum documentorum de re allatorum, vi et potestate Nostra Apostolica, ratum habentes quod Ipsi Motu proprio et oraculo vivae vocis templo supra nominato concessimus, hisce etiam Litteris statuimus ut idem templum in archidioe- Acta Ioannis Pauli Pp. 539 II cesi Apparitiopolitana exstans Beataeque Mariae Virginis sub titulo «Nossa Senhora Aparecida» sacrum ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris legitime evectum ab omnibus agnoscatur cunctisque iuribus insignitum atque liturgicis concessionibus, quae ceterorum huius ordinis templorum sunt propria; iis tamen servatis, quae ipso sancita sunt Decreto «de titulo Basilicae Minoris» die vi mensis Iunii anno MCMLXVIII evulgato. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae tamquam Breve Apostolicum religiose observentur suosque nunc et in posterum habeant effectus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVII mensis Aprilis, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 64959. V Aedes Manilensis archidioecesis princeps Beatae Virginis Mariae sacra sub titulo Immaculatae Conceptionis ad honorem attollitur Basilicaeque dignitatem Minoris. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Quod ipsum Manilensis Archidioecesis sextum numero cathedrale templum « Immaculatae Conceptionis » nomine insignitum praesentes ibidem Nos Februario mense perlustravimus atque singulari prorsus beatificationis ritu Laurentii Ruiz martyris volentes cohonestavimus, item eo tempore quasi vivae vocis oraculo dignissimum sane pronuntiavimus cui perhonorificus adnecteretur Basilicae Minoris decor splendorque liturgicus novus. Cunctis itaque convenienter interea investigatis illis postulatis et confirmatis, quae tum Episcoporum Conferentiae in Philippinis Insulis tum Sacrae Congregationi pro Sacramentis et Cultu Divino antea fuerant legitime quidem expedienda, iuvat maximopere iam his Litteris usos Nostraeque plenitudine apostolicae potestatis sancire atque edicere ut quod memoravimus Deo dicatum aedificium in cultum Beatae Virginis Mariae « Immaculatae Conceptionis » appellatione invocatae evehatur lege ad gradum statumque Basilicae Minoris et ut universis proin iuribus augea- Acta 540 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tur ac privilegiis quae eodem nomine decoratis aedibus congruunt. Iubemus autem ea omnia nihilo minus diligenter adservari quae secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris )) die vi mensis Iunii anno MCMLXVIII foras datum adserventur oportet. Rebus quibusvis neutiquam obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x v n mensis Aprilis anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £& Sigilli In Secret. Status tab., n. 64960. VI In urbe vulgo Seregno, in archidioecesi Mediolanensi, templum S. Iosephi ad honorem atque dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Semper quidem Ecclesia catholica per longas temporum aetates memoriae Sanctorum debitum honorem atque cultum attribuit : sunt enim non solum amici fidelissimi Dei, quos Christus diligit, sed etiam patroni, sortis nostrae atque aeternae hominum fortunae solliciti. Quodsi de S. Iosepho agitur, Beatae Mariae Virginis Sponso, cui sacrae Litterae praeconia tanta faciunt, amor fidelium, et studium, et religio fere in inmensum crescunt. Qua de re, cum Venerabilis Frater Carolus M. Martini, Archiepiscopus Mediolanensis, id ab hac Apostolica Sede suo suique cleri ac populi nomine petierit ut templum Sancto Iosepho dicatum, quod surgit in loco suae archidioecesis vulgari sermone « Seregno » cognominato, ad dignitatem Basilicae Minoris eveheretur, Nos, ratione habita tum ipsius sacrae aedis, quae arte, amplitudine, reliquiis, ac maxime pietate floret, tum eius qui petiit dignitatis, bene fieri censuimus si optatis concederemus. Quae cum ita sint, iis probatis, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino, factis olim a Nobis potestatibus, hac de re statuerit, placet templum S. Iosephi, in loco vulgo Seregno exstans in archidioecesi Mediolanensi, Basilicis Minoribus annumerari, cum iuribus atque privilegiis dato honori inhaerentibus, modo servata sint quae Decretum «De Titulo Basilicae Minoris» poscit, die vi mensis Iunii factum, anno Acta Ioannis Pauli Pp. II 541 MDCCCCLXViii. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum confidimus fore ut collata dignitas templo non modo pietatem erga S. Iosephum augeat in populo, sed etiam Dei gloriam amplificet, in cuius laudem omnia cedere oportet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Maii, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 64645. VII Beata Maria Virgo sub titulo « Nuestra Señora de Itatí » Patrona principalis, S. Thomas apostolus Patronus secundarius confirmatur dioecesis S. Thomae in Argentina. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Gratum fuit gratumque semper erit quidquid honori beatae Mariae Virginis, Christi Matris, cedit; quae non solum hominibus adorandum Filium dedit, atque per illum aeternam salutem, sed et Mater nostra est, et exemplum, et patrona in hoc terrestri itinere ad caelum. Simile quid autem de Sanctis afiirmamus, amicis Deo caris, maxime si Apostoli sint. Qua re cum Venerabilis Frater Carolus E. Cremata, Episcopus S. Thomae in Argentina, electionem B.M.V, in Patronam Principalem suae dioecesis, S. Thomae Apostoli vero in Patronum secundarium a populo factam rite probaverit; idemque a Nobis petierit ut hanc electionem et adprobationem ad normam (( Instructionis de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis », n. 30, confirmaremus, Nos, cum constet electionem atque adprobationem hanc ad iuris praescriptum peractam esse, id probantes quae S. Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino de re statuerit, factis a Nobis olim facultatibus, B.M.V, sub titulo vulgari sermone « Nuestra Señora de Itatí » Patronam principalem, atque S. Thomam Apostolum Patronum secundarium confirmamus apud Deum dioecesis S. Thomae in Argentina, factis nempe iuribus atque privilegiis liturgicis hanc dignitatem consequentibus. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum confidimus ut B.M.V, atque S. Apo- Acta 542 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stoli intercessione, in quos populus tanta religione fertur, crescat fides in pectoribus in altissimi Dei gloriam. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Iunii, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 66621. VIII Em.mus P. D. Bernardinus S. R. E. Cardinaiis Gantin Summi Pontificis ad XLII Eucharisticum ex omnibus Nationibus Conventum, Lapurdi in Gallia agendum, Legatus renuntiatur. VENERABILI FRATRI NOSTRO BERNARDINO S.R.E. Cardinali GANTIN. IOANNES PAULUS P P . II Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. Totius iamiam Catholicae Ecclesiae convertuntur merito sensus et oculi Lapurdum, ad celebratissimum illud Galliae oppidum ubi proximo videlicet Iulio mense a die xvi ad x x i n , Deo id misericordi potissimum volente, Conventus Eucharisticus, numero XLII ab omnium quidem gentium participibus sollemniter festiveque agetur, cuius sacrorum rituum finem Nos ipsi fecissemus nisi aliter Dominus constituisset. Congressum autem illum certo novimus cura singulari ac studio, ut decet, Conferentiae Episcopalis Galliae consociatis etiam disciplinae eius peritis diligenter sane exornari, quin immo praeterea convenienter praeparari aptam per tractationem doctrinarum ad mysterium Eucharisticum varie spectantium in peculiari « Symposio Internationali » Tolosae. Inde nunc facile providere valemus unicum illum Ecclesiae universalis eventum fervore religioni fideique testimonio illustrem fore tum sua celebratione prosperum ac fructibus omnino uberrimum. Porro Sanctissimae Eucharistiae cultus et honor Mariae Beatissimae illic praeclariorem in modum cohaerent ac veluti uno concinunt Ecclesiae usu fideliumque adfectu. Ibi enim Immaculata Dei Genetrix, quae initio se dederat crebrius adspiciendam, declarata innumerabilium hominum pietate plus iam centum annos excolitur; ibi vero cum eadem mariali laude iungitur cotidie Sacrificium Eucharisticum, dum infirmi quoque a Do- Acta Ioannis Pauli Pp. II 543 mino Eucharistico transeúnte beneque omnibus faciente invisuntur. Huc dein accedit quod dignissimum commemoratione studiosa esse diuturnaque recordatione censemus titulum ipsum scienter inditum Conventui : (( Iesus Christus - panis fractus pro novo mundo ». Idoneus maxime is Nobis videtur ad illam renovationis plenae excitandam in hominibus ac sustentandam spem, quae temporum istorum quasi quidam clarissimus est index quaeque praecipuas suas vires lucesque ex Eucharistiae Sacramento haurire potest. Siquidem vera omnis mundi renovatio, qua hodie tantopere indiget genus humanum, spiritualis in primis iudicatur ac supernaturalis. Sacramentum autem hoc ineffabilis divini amoris homines totos recreat redintegratque Christi ipsius Servatoris praesentia mystica, gratia salvifica, lucifera doctrina. Reapse concipi animo nequit fons copiosior neque origo certior iuventutis, ut ita dicamus, spiritualis quam ipsum illud convivium quod Iesus Nazarenus tamquam supremum dilectionis suae testimonium instituit pignusque sempiternum vitae perennis suorum assectatorum. Hic panis vivus quo nutriuntur, hic unus quo reiiciuntur potus efficiunt profecto ut — secundum verba alterius Praefationis de Sanctissima Eucharistia — « gratiae Tuae suavitate perfusi ad caelestis formae imaginem transeamus », id est ad vitae novitatem, operae christianae alacritatem, universi orbis reparantem caritatem. Etenim idem ille Eucharisticus panis oblatus quondam pro nobis traditur sine intermissione ut homines mutuo segregati aliquando sed ad unitatem divinitus saepe revocati detegant in se novum erga Deum amorem inter seque novum fraternae necessitudinis vinculum. Haud sine optima causa exsultat Mater Ecclesia voceque elata proclamat hodierna in Sollemnitate Corporis et Sanguinis Christi : « Recedant vetera, nova sint omnia : corda, voces et opera ». Quibus ex dictis simul patefit non istic agi de pio cuiusdam affectionis somnio at de more vivendi novo Christianorum proprio et Sanctissimae ipsi Eucharistiae firmiter innixo. Valde proin exoptamus ut Eucharisticus hic Conventus Lapurdensis animos singulorum prope ac longe participum inflammet ad vias novas Christi Evangelii cognoscendas percurrendas et ubique instituendas. Quo itaque maiore Nostra auctoritate illud contingat et alia quadam praesentia Nostra, non scilicet corporis, confirmentur eiusdem proposita Conventus, idcirco te, Venerabilis Frater, qui Patris dignitate purpurati spectabilis ac pietate Eucharistica insignis es inde a temporibus ministerii tui apud gregem dilectissimum Cotonuensem, eligimus Legatum Nostrum ac renuntiamus ut iure Nostram gerens personam Lapurdensi ex omnibus populis Congressioni Eucharisticae pro Nobismet praesideas. Acta 544 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Minime ceterum dubitamus, quin pro impensa tua erga Apostolicam Sedem fidelitate amoreque in Christi Vicarium quo nites commissum hoc tibi munus feliciter sis ac salutariter impleturus. Divinum tandem Eucharistiae ipsius Auctorem supplices precamur ut proximus idem Conventus fructibus optatis redundet et effectibus, qui valde sine dubio ab omnibus iam exspectantur et ut in spiritualem renovationem terrae Galliae tum Europae tum mundi cuncti bene celebratio vertat. Quae imo ex pectore ominati tibi, Venerabilis Frater Noster, S.R.E. Cardinalibus adsistentibus et Episcopis, sacerdotibus et religiosis sodalibus necnon ipsis fidelibus singulis, qui Eucharisticis istis intererunt sollemnibus, Benedictionem Apostolicam caelestis luminis roboris solaminis auspicem Nos amantissime omnino impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x v m mensis Iunii, in Sollemnitate Corporis et Sanguinis Christi, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £& Sigilli In Secret. Status tab., n. 61,190. IX Beata Maria Virgo sub titulo « Santa Maria delle Aeque » confirmatur Patrona principalis dioecesis Uxellensis et Terralbensis. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Qui semper, ab usque puerili aetate, beatissimam Virginem Mariam et dileximus, et amavimus, et ceu florem coluimus (est enim alma Christi parens, et christianorum omnium mater sanctissima, et mortalium praesidium in hoc terrestri itinere pleno discriminis), magno semper studio ea praestitimus, e quibus maior aut gloria, aut honor, aut laus tantae Virginis, praeter quam Dei, nasceretur : quidquid enim in matris laudem impenditur, in Filii decus redundat. Qua re, cum clerus populusque dioecesis Uxellensis et Terralbensis Beatissimam Virginem Mariam sub titulo populari « Santa Maria delle Aeque », iam ab antiquo teñera pietate veneratam, Patronam principalem dioecesis apud Deum elegerint, atque Venerabilis Frater Antonius Tedde, Episcopus illius Ecclesiae id probaverit, datisque Litteris electionem atque probationem hanc a Nobis confirmari poposcerit, ad norman « In- Acta Ioannis PauU Pp. II 545 structionis de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis », n. 20 ; Nos, cum omnia ad iuris praescriptiones acta esse constet, admotae expostulationi concedendum esse arbitramur. Iis ergo probatis, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu divino de re statuerit, factis olim a Nobis potestatibus, placet beatissimam Virginem Mariam sub titulo (( Santa Maria delle Aeque » Patronam principalem dioecesis Uxellensis et Terralbensis esse et haberi, cum omnibus iuribus atque privilegiis Liturgicis iuxta Rubricas competentibus. Ceterum, spe ducimur fore ut attributus honor tum Dei gloriam augeat, tum pietatem erga Virginem. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x mensis Iunii, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco ¡$¡ Sigilli In Secret. Status tab., n. 66917. CHIROGRAPHUM Consilium Patrum Cardinalium ad quaestiones organicas et oeconomicas Apostolicae Sedis expendendas constituitur. IOANNES PAULUS P P . II Comperta habentes gravia Venerabilium Fratrum Nostrorum S.R.E. Cardinalium consilia atque proposita, quae in conventu Sacri Collegii a die v ad diem ix mensis Novembris anno MCMLXXIX celebrato significarunt quaeque eiusdem coetus participes postea Nobis declaraverunt, ea opportune ad effectum adducere studemus. Inter causas autem, de quibus Sacri Collegii Sodales egerunt, reperitur potissimum quaestio de quibusdam Apostolicae Sedis rebus disposite temperandis necnon de ratione eius oeconomica. Expedire quidem videtur ut eaedem causae etiam cum Patribus Cardinalibus, qui per orbem terrarum gregum Pastores sint constituti et universalem Ecclesiam quodammodo repraesentent, accurate excutiantur. Quae cum ita sint, decernimus atque edicimus ut Consilium instituatur quorundam S.R.E. Cardinalium per terras Archiepiscoporum 37 - A. A. S. 546 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale residentialium, quorum sit — adiutricem operam praebentibus Romanae Curiae ministeriis, ad quae negotia pertinent, maxime vero Praefectura rerum oeconomicarum Sanctae Sedis — quaestiones organicas et oeconomicas eiusdem Apostolicae Sedis expendere. Datum Romae, die x x x i mensis Maii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II NUNTIUS GRATULATORIUS VENERABILI FRATRI NOSTRO IOANNI S.R.E. PRESBYTERO CARDINALI CARBERRY, ARCHIEPISCOPO OLIM S. LUDOVICI. Proximum iubilaeum tuum episcopalem considerantes, nunc pro Nostra erga te benevolentia facere omnino non possumus quin, ut eventus ipse postulat, gratulatoriam banc epistulam Nostram consulto et cogitato ad te scribamus, sive ut tantus anniversarius dies, optimis Nostris ipsorum ominibus auctus, quam maximae tibi sit laetitiae causa, sive ut tu, Venerabilis Frater Noster, quam optaveris aut senseris habere Nos de te opinionem tandem cognoscas. Accipe igitur vota Nostra officii fraternaeque caritatis plena, tibique simul persuadeas Nosmet ipsos spiritu istis interfuturos esse sollemnibus tuis, ut gratissimo animo dignas laudes Optimo Deo ambo exsolvamus, quod ex eius gratia multum operae in Ecclesiae famulatu insumere potueris idemque non solum ut Christi sacerdos sed etiam, et quidem potissimum, ut venerabilis sacrorum Antistes primum in dioecesi Lafayettensi, deinde in Columbensi Ecclesia, postremo in praeclara S. Ludovici archidioecesi, quibus singulis deinceps praefuisti pastor. Cum vero constet quam sollers ac navus officiique diligens fueris in pastorali munere obeundo, Nobis praecipue probatur id quod studiose fecisti, ut clerus et religiosae ac laici ad apostolatum pararentur apta et renovata institutione ; quemadmodum maximi facimus opus vocationibus adiuvandis accommodatum, quod etiam, te duce, meliore sane ratione crevit atque ordine. Meritissime porro in sacrum S.R.E. Cardinalium Collegium suo tempore cooptatus, duorum etiam magni momenti Consiliorum praeses fuisti, Commissionis nempe Liturgiae temporibus nostris aptandae atque Commissionis pro Oecumenismo Conferentiae catholicorum Episcoporum istius Nationis, necnon tibi honori ipsa tribuitur Acta Ioannis Pauli Pp. II 547 constitutio Consilii Litteris Evangelii Nuntiandi in archidioecesi S. Ludovici exsequendis. Hisce summatim commemoratis ex multis rebus, quae luculenter Episcopatum tuum decoraverunt, in quo quidem neque a religione offici quidquam declinavisti neque officio umquam decessisti, Nobis placet amanter tibi suadere ut, quamvis in praesentia non amplium Ordinarii munere fungaris sed iusta fruaris quiete, nihilominus pergas et in posterum flagrantibus precibus tuis a Sacratissimo Corde Iesu veram perseverantiam in via salutis petere illis Ecclesiae communitatibus, quas olim tibi commissas confirmavisti. Idque ut facias, vehementer etiam atque etiam rogamus, intercedente Beata Virgine Maria, dulcissima Dei hominumque Matre, in cuius amore emines eiusque in tutela ac fide ut essent coepta tua curare consuevisti, et quidem merito, cum Ipsa sit (( tamquam signum certae spei et solatii peregrinanti Populo Dei » (Lumen Gentium, 68). De his igitur recogitans, fac ut laeteris in imminenti iubilaeo tuo, dum Nos precamur divinum Remuneratorem omniumque ducem pastorum, ut meritorum multiplicium tuorum praemia inaestimabilis largitatis olim retribuat; quorum interea pignus et auspex sit Apostolica Nostra Benedictio ex imo pectore tibi, Venerabilis Frater Noster, omnibusque tibi coniunctissimis impertita. Datum Romae, die xxv mensis Iunii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II NUNTIUS TELEVISIFICAS Iis qui XLII Eucharistico ex omnibus Nationibus Conventui interfuere missus. * Chers Frères et Sœurs qui participez au Congrès eucharistique de Lourdes, Loué soit Jésus Christ! Depuis la première annonce du Congrès eucharistique, je désirais ardemment y participer en personne. Je souhaitais rassembler, pour l'offrir au Christ, Pimmense hommage qui monterait vers Lui de la * Die 21 m. Iulii a. 1981. 548 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cité mariale. Je voulais m'associer directement à vous, pour témoigner avec quelle fermeté dans la foi, avec quel élan d'adoration, de gratitude et de joie, avec quel engagement résolu aussi, l'Eglise accueille, célèbre et garde le mémorial du Sacrifice du Seigneur, « Pain rompu pour un monde nouveau », pour le salut de ses frères. Sur place, avec vous, près de la grotte bénie, je pensais implorer de Marie, notre Mère, la Vierge Immaculée, les grâces de conversion qui correspondent à ce sacrement de PAmour divin et sont requises pour l'avènement de ce monde nouveau, selon le message confié par elle à Bernadette Soubirous. Je regrette vivement de ne pas être physiquement présent parmi vous. Mais la Providence m'invite à en offrir le sacrifice, comme beaucoup d'autres personnes malades ou empêchées, et à y participer sans vous voir et sans vous entendre, mais avec un cœur d'autant plus brûlant qu'il saisit mieux le prix de PAmour du Seigneur et qu'il est sûr de votre dévotion eucharistique. Ceux que j'aurais aimé saluer et encourager de vive voix, je les bénis avec une chaleureuse affection : vous d'abord, mes chers Frères dans l'épiscopat, réunis autour du Cardinal Bernardin Gantin que je vous ai envoyé comme Légat; vous, prêtres et diacres, ministres avec eux de la sainte Eucharistie ; vous, séminaristes, dont quelques-uns reçoivent à cette occasion le sacerdoce; vous, religieux, religieuses et personnes consacrées, dont l'état de vie est le signe du (( monde nouveau » ; vous, pères et mères de familles, laïcs délégués par vos paroisses ou vos mouvements, représentant les différents milieux de vie, les multiples pays, et la variété des âges ; vous spécialement, enfants, adolescents et jeunes, si aptes à comprendre le dynamisme de PAmour du Christ. J'ai fait une place spéciale aux malades, si proches de la Croix. Je remercie tous ceux qui ont favorisé l'accueil des Congressistes à Lourdes. Je salue aussi nos frères et sœurs qui, tout en n'étant pas en pleine communion avec nous, ont tenu à s'associer à la réflexion et à la prière eucharistiques, en souhaitant qu'un jour nous puissions partager le même calice du Seigneur. Ma prière s'étend à toutes les communautés de l'Eglise catholique représentées à Lourdes, afin que le Christ augmente leur cohésion fervente dans la foi et la charité. Je prie spécialement pour la croissance des jeunes Eglises, en demandant pour elles le pain quotidien en même temps que le Pain de Vie. Enfin je salue avec cordialité les fils et filles de France, que je quittais Pan dernier à Lisieux sur un (( au revoir », et qui accueillent chez eux, à Lourdes, le Congrès du Centenaire. Je sais que l'ensemble du Congrès — rencontres, conférences, veil- Acta Ioannis Pauli Pp. 549 II lées, liturgie des heures, processions, adorations et surtout la célébration de la sainte messe — devait contribuer à vous mettre en présence du mystère eucharistique, pour en saisir les différents aspects, en célébrer les merveilles, en chercher les prolongements dans la vie. Comme disait Jésus : « Heureux vos yeux, parce qu'ils voient, heureuses vos oreilles parce qu'elles entendent » ! Vous avez reconnu le Christ, réellement présent dans le sacrement inaugurant le (( monde nouveau », pour lequel il a rompu le pain de son Corps et versé son Sang. Et vous avez fait en même temps l'expérience de la fraternité des fils de Dieu, du bonheur qu'on trouve à partager et à recevoir les uns des autres. Ensemble, vous avez compris que les hommes ne vivent pas seulement de pain, ni même d'amitié humaine, mais de Dieu; qu'ils sont capables de se rassembler pour toute parole et tout geste qui veulent signifier et construire le monde nouveau avec le Christ. Heureux êtes-vous ! 1 Permettez-moi maintenant, comme successeur de Pierre, de vous adresser mon message. Je vous l'offre comme une méditation particulière sur la « fraction du pain ». Je vous le confie pour que vous en viviez et que vous le transmettiez. L'expérience que vous avez faite ici, à Lourdes, durant ce Congrès, vous a investis d'une mission de témoins, dans l'Eglise et pour le monde. A la manière des disciples d'Emmaüs, heureux d'avoir retrouvé le Seigneur ressuscité et de l'avoir reconnu « à la fraction du pain », vous allez rentrer dans vos pays, « le cœur encore brûlant » des paroles entendues. Il vous appartiendra de faire comprendre autour de vous que, de nos jours encore, le Seigneur se rencontre dans « la fraction du pain », et que cette rencontre donne sens à la vie. Mon intention est maintenant de vous dire à quelles conditions, en précisant trois convictions. 2 3 1. La première est que « le monde nouveau » — dont nous trouvons un signe et une ébauche effective dans le partage, l'échange mutuel, l'hospitalité, la communauté d'idéal, la générosité à servir, l'unité de la foi et la ferveur de la charité — n'a d'autre fondement que JésusChrist, le Fils du Père, devenu par amour notre frère en humanité. Ce monde nouveau a été annoncé par Lui durant toute sa vie terrestre comme Royaume de Dieu, mérité par son sacrifice, inauguré par sa 1 2 3 Mt 13, 16. Lc 24, 35. Ibid. 24, 32. Acta 550 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale résurrection et le don de son Esprit. Il se construit désormais autour du Christ présent au coeur des hommes, premier-né d'entre les morts et Tête de l'Eglise. Il trouvera son achèvement quand le Christ aura tout rempli de sa plénitude, dans l'au-delà, « terre nouvelle et cieux nouveaux )), dont le monde rénové aujourd'hui selon son Esprit n'est toujours que l'ébauche. En définitive, l'humanité nouvelle, pour la foi chrétienne, a surgi de la Croix, et c'est là que la « fraction du pain » prend d'abord son sens : « Ceci est mon corps livré pour vous ... cette coupe est la Nouvelle Alliance en mon sang )>. Oui, la vraie fraction du pain, celle qui est fondamentale pour nous chrétiens, n'est autre que celle du sacrifice de la Croix. C'est d'elle que les autres dérivent et vers elle qu'elles confluent. C'est bien, en effet, pour que l'humanité ne s'enferme pas dans son refus, pour que le dernier mot n'appartienne pas à l'injustice, pour que la haine soit abolie et que s'ouvre l'histoire pour un avenir nouveau, que le Christ accepta d'être Lui-même sur la Croix la victime offerte pour le péché, pour l'incrédulité et l'injustice. C'est à cette heure-là que Lui, le Pain vivant descendu du ciel, accomplit sur notre terre la fraction du pain par excellence en étendant librement ses mains sur la Croix pour détruire la mort et conduire à la vie. Le monde nouveau dépendait de ce Sacrifice : le mur de séparation fut alors renversé ; la résurrection des morts, confirmée; et, avec elle, la possibilité d'une humanité unifiée. Ce sera donc la première conviction dont vous aurez à vivre et dont je vous demande de témoigner. 4 5 6 7 8 9 2. Et voici le principe qui en dérive : le sacrifice de la Croix est si décisif pour l'avenir de l'homme que le Christ ne Pa accompli et n'est retourné au Père qu'après nous avoir laissé le moyen d'y prendre part comme si nous y avions été présents. L'offrande du Christ en Croix — qui est le vrai Pain de Vie rompu — est la première valeur à devoir être communiquée et partagée. C'est pourquoi, avant de monter sur le Calvaire, le Christ voulut, dans le silence sacré du Cénacle, prendre le temps d'accomplir une fraction liturgique du pain : il la célébra avec les Douze et il leur demanda de la renouveler en sa mémoire jusqu'au 4 5 6 7 8 9 Cf. Col 1, 18. Cf. Ep 1, 24. Ap 21, 1. Cf. Const. Gaudium et Spes, nn. 38-39. 1 Co 11, 24-25. Cf. Ep 2, 15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 551 jour où il reviendrait inaugurer les temps nouveaux. Sur le pain et la coupe de la première Pâque chrétienne, il fit alors les gestes et prononça les paroles qui, par le ministère de vos Evêques successeurs des Apôtres et des prêtres leurs coopérateurs, ont été renouvelés ici pour vous faire accéder au Sacrifice du Christ et, par Lui, à la résurrection qui transformera toutes choses. Vous le savez fort bien, chers Frères et Sœurs, cette célébration eucharistique ne fait pas nombre avec le Sacrifice de la Croix; elle ne s'y ajoute pas et ne le multiplie pas. La Messe et la Croix ne sont qu'un seul et même sacrifice. Néanmoins la fraction eucharistique du pain a une fonction essentielle, celle de mettre à notre disposition l'offrande primordiale de la Croix. Elle la rend actuelle aujourd'hui pour notre génération. En rendant réellement présents le Corps et le Sang du Christ sous les espèces du pain et du vin, elle rend — du même coup — actuel et accessible à notre génération le Sacrifice de la Croix, qui demeure, dans son unicité, le pivot de l'histoire du salut, l'articulation essentielle entre le temps et l'éternité. L'Eucharistie est ainsi dans l'Eglise l'institution sacramentelle qui, à chaque étape, sert de (( relais » au Sacrifice de la Croix, qui lui offre une présence à la fois réelle et opératoire. Ainsi peut-il manifester à chaque époque sa puissance de salut et de résurrection. Grâce à la succession apostolique et aux ordinations, le Christ a donné aux paroles institutionnelles de son Eucharistie, jointes à l'action de son Esprit, force et puissance jusqu'au temps de son retour. C'est Lui qui les prononce par la bouche du prêtre qui consacre; c'est Lui qui nous fait ainsi participer à la fraction du pain de son unique Sacrifice. Telle est la merveille de l'Eucharistie. Par son importance, elle appartient, conjointement avec la Passion et la Résurrection, à l'histoire de notre salut. Elle est une des structures constituantes de l'Eglise : (( elle fait l'Eglise ». Notre époque ne peut s'y méprendre : elle doit lui reconnaître toute sa place dans la charte du monde nouveau. Pour qu'il en soit ainsi, il va sans dire qu'il importe au plus haut point de garder toute leur force aux paroles du Seigneur, comme la Tradition unanime de l'Eglise, les Pères, les Conciles, le Magistère et le sens commun des fidèles les ont toujours reçues et comprises : à savoir que le Seigneur crucifié et ressuscité est vraiment, réellement et substantiellement présent dans l'Eucharistie, et le demeure tant que subsistent 10 10 Cf. Lettre Dominicae Cenae, n. 9. Acta 552 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale les espèces du pain et dn vin; on lui doit non seulement le plus grand respect, mais notre culte et notre adoration. C'est là le cœur de l'Église, le secret de sa vigueur; elle doit veiller avec un soin jaloux sur ce Mystère et Pafiirmer dans son intégralité. 11 3. Enfin, chers Frères et Sœurs, le Congrès vous aura mieux fait saisir le rôle des ministres de l'Eucharistie et celui de tout le peuple des baptisés en ce qui concerne la messe. Les prêtres, ayant reçu le sacrement de l'Ordre, assument au milieu de vous la place du Christ, Tête de son Eglise; leur ministère sacré est indispensable pour signifier que la fraction du pain réalisée par eux est un don reçu du Christ qui dépasse radicalement le pouvoir de l'assemblée ; il est irremplaçable pour relier validement la consécration eucharistique au Sacrifice de la Croix et à la Cène. Vous aurez de plus en plus à cœur d'accueillir ce ministère avec respect et reconnaissance, et de prier pour que l'Eglise ne manque jamais de prêtres, de saints prêtres. Mais votre baptême fait aussi de vous, à un autre titre et dans un autre sens, « un peuple de prêtres ». Grâce à cette qualification, chacun d'entre vous est appelé à se présenter lui-même en offrande généreuse, agréée du Père dans le Christ. Il vous appartient de donner à votre participation eucharistique le même sens que le Christ donna à son Sacrifice. Il n'est pas mort pour disparaître, mais pour ressusciter, afin que sa Parole et son action continuent, afin que la mission reçue du Père soit achevée avec la puissance de l'Esprit. Ses membres sont appelés à la liberté selon P Eprit et à l'initiative; la route de la foi et de l'unité est ouverte, les normes de l'humanité nouvelle sont proclamées. Le Christ attend de son peuple sacerdotal le courage d'avancer et d'entreprendre, dans la voie de la charité, de souffrir et de mourir encore, certes, comme les martyrs, mais en croyant comme eux au succès obtenu par le sacrifice. Cette réflexion théologale a des prolongements humains d'ordre fraternel. Ce Congrès vous a appris à vivre la fraction du pain en Eglise, selon toutes ses exigences : l'accueil, l'échange, le partage, le dépassement des frontières, la volonté de conversion, le renoncement aux préjugés, le souci de transformer nos milieux sociaux jusque dans leurs structures et leur esprit. Vous avez compris que, pour être vraie et 12 11 12 Cf. Lettre Dominicae Cenae, nn. 3, 12. Cf. Lettre Dominicae Cenae, n. 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 553 logique, votre rencontre à la table eucharistique doit avoir des conséquences pratiques. Car s'il est vrai que, dans l'Eucharistie, le Christ rend sacramentellement présents son Corps et son Sang, ainsi que son Sacrifice de la Croix avec sa puissance de résurrection, c'est pour que nous y communiions en plénitude : non seulement en esprit, mais aussi sacramentellement, pour aller jusqu'à la source qui est le Christ, puis, dans la vie concrète et dans l'histoire, pour aller jusqu'au bout de notre effort, ne négligeant rien de ce qui dépend de l'homme. Tel est le message que j'adresse affectueusement à chacun de vous, congressistes et pèlerins de Lourdes. Il vous rappellera quels sont les trois éléments constituants du « monde nouveau » auquel vous êtes résolus à travailler. L'Eglise d'aujourd'hui ne doit en négliger aucun. Chers Frères et Sœurs, en contemplant ainsi le Christ dans son Mystère eucharistique, votre regard a rencontré celui de Marie sa Mère. C'est en elle, par l'opération du Saint-Esprit, que s'est formé Jésus, le corps et le sang de Jésus. « Il est né de la Vierge Marie ». Heureuse, celle qui a cru ! Après son intervention a eu lieu le premier signe de Jésus, à Cana, entraînant la foi des disciples. Au Calvaire, elle s'est unie au don suprême de son Fils. En sa présence, pendant qu'elle priait avec les disciples à la Pentecôte, est venu en abondance le don de l'Esprit Saint. Associée désormais à la gloire du Christ, dans le « monde nouveau », elle s'est montrée, ici même, à Lourdes, aux yeux de Bernadette, si proche des hommes, des hommes pécheurs, de leur besoin de conversion, de leur soif de bonheur plénier ! Soyez sûrs qu'elle intercède pour vous, afin de vous conduire, de conduire l'Eglise, à la plénitude de la foi eucharistique et du renouveau spirituel. En concluant ce message, je me tourne avec elle vers le Seigneur : O Christ Sauveur, nous te rendons grâce pour ton sacrifice rédempteur, unique espoir des hommes ! O Christ Sauveur, nous te rendons grâce pour la fraction eucharistique du Pain, que tu as instituée pour rencontrer réellement tes frères au cours des siècles ! O Christ Sauveur, mets au cœur des baptisés le désir de s'offrir avec Toi et de s'engager pour le salut de leurs frères ! Toi qui es réellement présent dans le Saint-Sacrement, répands abondamment tes bénédictions sur ton peuple rassemblé à Lourdes, afin que ce Congrès demeure vraiment un signe du « monde nouveau » ! Amen. 554 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTII SCRIPTO DATI I Christifidelibus universis ob diem tota Ecclesia ad Missionales res provehendas constitutum. Cari Fratelli e Sorelle in Cristo! La Giornata Missionaria Mondiale è un avvenimento importante nella vita delia Chiesa. Si puô dire che la sua importanza cresce incessantemente. Forse non mai come oggi il compito afiidato alia Chiesa dal suo Fondatore, «Ándate dunque e ammaestrate tutte le nazioni» (Mt 28, 19; cfr. Me 16, 15), ha assunto una tale ampiezza ed urgenza. Più che mai la Chiesa deve fare proprie le parole dell'Apostólo : « Guai a me se non predicassi il vangelo!» (1 Cor 9, 16). 1. Per una Chiesa missionaria La Giornata Missionaria Mondiale è Poccasione per eccellenza per una generale presa di coscienza dei dovere missionario e per ricordare a tutti i membri delia Chiesa, qualunque sia la loro funzione ed il loro posto, che essi sono coinvolti in questo dovere. Tutti devono meditare i testi vigorosi dei Concilio Vaticano I I , dove si afferma che la Chiesa intera è missionaria, che Popera di evangelizzazione è il dovere fondamentale del Popólo di Dio (Ad Gentes, n. 35) e che ad ogni discepolo di Cristo spetta la sua parte nel compito di diffundere la fede (Lumen Gentium, n. 17). Occorre incessantemente riprendere Pinsegnamento dei Concilio, espresso in tanti suoi documenti, approfondito dal Sinodo dei Vescovi dei 1974 e sintetizzato dal Papa Paolo VI nella sua esortazione apostolica Evangelii Nuntiandi dell'8 dicembre 1975. Se ancora una volta vi invito a tornare su questi documenti, tanto spésso citati, è perché sono convinto delia loro importanza, che dev'essere sempre maggiormente approfondita. La Giornata Missionaria Mondiale è una occasione per ognuno di fare in questa materia un esame di coscienza e di esporre al Popólo di Dio la dottrina delia Chiesa : infatti è in gioco Pavvenire delPevangelizzazione del mondo. Se tutti i cristiani fossero persuasi dei loro doveri missionari, le difiicoltà sarebbero meno pesan ti. Acta Ioannis Pauli Pp. II 555 In questo senso, è motivo di grande speranza il vedere moltiplicarsi nel mondo piccole comunità cristiane, dinamiche e aperte, le quali hanno compreso la propria responsabilità nell'annuncio del Vangelo, pegno delia promozione di un mondo migliore. Un altro fenómeno, che ci rallegra e per il quale dobbiamo ringraziare il Signore, è la nascita di un movimento missionario nelle giovani Chiese, che da evangelizzate di ventano evangelizzatrici. In molti Paesi di missione, il numero di missionari che partono per recare il messaggio evangélico ai non-cristiani, sia in altre regioni del loro Paese, sia in altri Paesi, sia in altri continenti, aumenta di giorno in giorno. In ciascun continente, si trovano attualmente missionari provenienti da ogni Paese del mondo. Le giovani Ohiese, che a loro volta sono diventate missionarie, danno prova delia loro maturità nella fede. Hanno capito che una Chiesa particolare, che non sia missionaria, non è pienamente cattolica. In effetti, se è missionaria la Chiesa tutta intera, lo devono essere parimenti le Chiese particolari : « Queste sono formate ad immagine delia Chiesa universale. È in esse ed a partiré da esse che esiste la Chiesa una e unica » (Lumen Gentium, n. 23). Una Chiesa chiusa in se stessa, senza apertura missionaria, è una Chiesa incompleta o una Chiesa malata. L'esempio dei risveglio missionario nelle Chiese giovani puô richiamare questa verità alle Chiese antiche, le quali, dopo aver sviluppato uno sforzo ammirevole, sembrano a volte abbandonarsi alio scoraggiamento ed al dubbio circa il loro do vere missionario. 2. Il servizio missionario dei Papa Spetta al Papa richiamare questo dovere missionario a tutti i suoi fratelli in Cristo. In quanto Pastore supremo di una Chiesa interamente missionaria, egli deve essere il primo missionario, sforzandosi di imitare Pesempio di Cristo, «il primo ed il più grande evangelizzatore» (Evangelii Nuntiandi, n. 7), e mettendosi sotto la guida dello Spirito Santo, «PAgente principale delPevangelizzazione » (ibid., n. 75). Fin dalPinizio del mio Pontificate, ho meditato le parole del Concilio Vaticano I I , dove si dice che al Successore di Pietro « è stato afiidato, in modo particolare, il grande compito di propagare il nome cristiano» (Lumen Gentium, n. 23; cfr. Evangelii Nuntiandi, n. 67). SulPesempio dei mio Predecessore Paolo VI, mi sono messo in viaggio per visitare numerosi Paesi, tra i quali alcuni in cui Cristo è appena 556 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale conosciuto o Pannuncio missionario dei Vangelo è ancora incompiuto. I miei viaggi in America Latina, in Africa ed in Asia hanno avuto (( una finalità eminentemente religiosa e missionaria», come dicevo prima di partiré per PAfrica. Ho voluto annunciare io stesso il Vangelo, facendomi in qualche modo catechista itinerante, ed incoraggiare tutti coloro che sono al suo servizio, sia che provengano dai propri Paesi, sia che provengano da altri per mettersi al servizio di una Chiesa locale. A tutti ho voluto rendere omaggio ed esprimere i miei sentimenti di riconoscenza a nome delia Chiesa universale. Questi viaggi mi hanno permesso di ammirare la fede, le ricchezze spirituali e la vitalité delle giovani Chiese, di condividere le loro gioie, le loro nécessita e le loro sofferenze, di incoraggiare nei loro sforzi per radicare la fede cristiana nella cultura loro propria. Il contatto con queste masse umane che ancora ignorano Cristo mi ha convinto ancor più di prima circa Purgenza delPannuncio evangélico. II mondo ha tanto bisogno di Cristo ! E coloro che stanno agli avamposti di questo compito evangélico lo sanno meglio di chiunque altro. La collaborazione di tutte le Chiese nell'evangelizzazione del mondo non deve afiievolirsi. 3. La funzione evangelizzatrice delia famiglia Facendo appello alia collaborazione di tutti per Popera missionaria, vorrei indirizzarmi innanzitutto alie famiglie cristiane. Il nostro tempo ha bisogno che si rimetta in valore Pimportanza delia famiglia, delia sua vitalité e del suo equilibrio. Ciô è vero sui piano umano : la famiglia è la cellula di base delia société, il fondamento delle sue qualité profonde. E ciô è vero anche per il Corpo mistico di Cristo, che è la Chiesa ; è per questo che il Concilio ha dato alla famiglia il bel titolo di «Chiesa domestica» [Lumen Gentium, n. 11). L'evangelizzazione delia famiglia costituisce dunque Pobiettivo principale delPazione pastorale, e questa a sua volta non raggiunge pienamente il proprio scopo, se le famiglie cristiane non di ventano esse S t e s s e evangelizzatrici e missionarie : Papprofondimento delia coscienza spirituale personale f a si che ciascuno, genitori e figli> abbia il proprio ruolo e la propria importanza per la vita cristiana di tutti gli altri membri delia famiglia. Non c'è alcun dubbio che, sui piano religioso come sui piano umano, Pazione delia famiglia dipende dai genitori, dalla coscienza che hanno delle proprie responsabilité, dal loro valore cristiano. È ad essi, perianto, che vorrei particularmente indirizzarmi. Con le loro parole e con la te- Acta Ioannis Pauli Pp. II 557 stimonianza delia loro vita, come insegna Pesortazione apostolica Gatechesi Tradendae, i genitori sono i primi catechisti dei loro figli (cfr. n. 68). In questa azione, la preghiera deve occupare il primo posto, e mi si permetterà di insistere su questo punto. La preghiera, infatti, malgrado il bel rinnovamento costatato qua e là, continua ad essere difficile per molti cristiani, che pregano poco. Essi si chiedono : a che cosa serve la preghiera? è compatibile col nostro senso moderno delPefiîcienza? Non c'è forse qualcosa di meschino nel rispondere con la preghiera ai bisogni materiali e spirituali del mondo? Davanti a queste difiîcoltà, sappiamo mostrare incessantemente che la preghiera cristiana è inseparable dalla nostra fede in Dio, Padre, Figlio e Spirito Santo, dalla nostra fede nel suo amore e nella sua potenza redentrice, che è all'opera nel mondo. Perciô la preghiera vale innanzitutto per noi : Signore, « aumenta la nostra fede ! » (Lc 17, 6). Essa ha come scopo la nostra conversione, cioè, come spiegava già S. Cipriano, la disponibilità interiore ed esteriore, la volontà di aprirsi all'azione trasformante delia Grazia. « Dicendo : Sia santificato il tuo nome noi domandiamo insistentemente, poiché siamo stati santificati col battesimo, di perseverare in ció che abbiamo cominciato ad essere... Venga il tuo regno: domandiamo che il Regno di Dio si realizzi in noi nel senso in cui imploriamo che il suo nome sia santificato in noi... Aggiungiamo poi : Sia fatta la tua volontà come in cielo cosi in terra, perché noi possiamo fare ció che Dio vuole... La volontà di Dio è ció che Cristo ha fatto ed insegnato» (S. Cipriano, De oratione dominica). La verità delia preghiera implica la verità delia vita; la preghiera è insieme la causa ed il risultato di un modo di vivere, che si colloca alia luce dei Vangelo. In questo senso, la preghiera dei genitori, come quella delia comunità cristiana, sarà per i figli una iniziazione alia ricerca di Dio ed all'ascolto dei suoi inviti. La testimonianza di vita trova allora tutto il suo valore. Essa suppone che i figli apprendano in famiglia, come conseguenza normale delia preghiera, a guardare cristianamente il mondo, secondo il Vangelo ! Ció suppone anche che essi in famiglia, imparino concretamente che nella vita ei sono preoccupazioni più fondamentali dei denaro, delle vacanze o del divertimento ! Allora Peducazione impartita ai figli potra aprirli al dinamismo missionario come ad una dimensione integrante delia vita cristiana, poiché i genitori e gli altri educatori saranno essi stessi impregnati di spirito missionario, inseparable dal senso delia Chiesa. Col loro esempio, ancor più che con le loro parole, essi insegneranno ai propri figli ad essere generosi 558 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale verso i più deboli, a partecipare la loro fede ed i loro beni materiali con i bambini ed i giovani che ancora ignorano Cristo o che sono le prime vittime delia povertà e delPignoranza. Allora, i genitori cristiani diventeranno capaci di considerare lo sbocciare di una vocazione sacerdotale o religiosa missionaria come una delle più belle prove delPautenticità delPeducazione cristiana da loro impartita, e pregheranno che il Signore chiami uno dei loro figli. La soiledtudine missionaria si manifesta cosi come un elemento essenziale delia santità delia famiglia cristiana. Come affermava il mio venerato Predecessore Giovanni Paolo I : «Con la preghiera familiare, V Ecclesia domestica diventa una realtà effettiva e porta alia trasformazione del mondo. E tutti gli sforzi dei genitori per impregnare i loro figli delPamore di Dio e per sostenerli con Pesempio delia loro fede, costituiscono un apostolato tra i più importan ti del xx secólo» (Allocuzione ai Vescovi americani in visita Ad limina, il 21 settembre 1978; AAS 70, 1978, p. 767). In questa occasione, vorrei raccomandare ai genitori e a tutti gli educatori cattolici un'opera importante, istituita più di un secólo fa (1843), per aiutarli nella educazione missionaria, dei propri figli, la quale mette a loro disposizione i mezzi adeguati. Intendo riferirmi alia Pontificia Opera delia Santa Infanzia, che ha per scopo di favorire la diffusione dello spirito missionario tra i fanciulli. 4. Le Pontificie Opere Missionarie al servizio delia missione universale L'organizzazione delPazione missionaria durante il mese di ottobre, il mese delle missioni, di cui la Giornata Mondiale è il punto culminante, è afSdata alle Pontificie Opere Missionarie, poiché Pistituzione di questa giornata è dovuta alia loro iniziativa. In questi ultimi anni, le Pontificie Opere Missionarie sono state erette in tutte le giovani Chiese. Dappertutto esse hanno come obiettivo di «infondere nei cattolici, fin dalla loro infanzia, uno spirito veramente universale e cattolico » [Ad Gentes, n. 38). Corne è detto negli Statuti, che ho approvato Panno scorso (26 giugno 1980), ciô costituisce il loro fine primario e principale. Esse sono Pistituzione destinata anche a promuovere la cooperazione missionaria di ogni Chiesa particolare, di ogni Vescovo, di ogni parrocchia, di ogni comunità, di ogni famiglia e di ogni persona. Essendo questo un dovere per tutti, si puô chiedere a ciascuno di sostenere con priorité Pazione delle Pontificie Opere Missionarie. La sollecitudine missionaria si esprime in diverse maniere. «Es- Acta Ioannis Pauli Pp. II 559 sendo Pevangelizzazione anzitutto un'azione dello Spirito Santo, bisogna riservare il primo posto alla preghiera e al sacrificio », come ho appena sottolineato e come gli Statuti di queste Opere ben a ragione ricordano. Di più, occorre uno sforzo comune ed intenso per far sorgere e maturare le vocazioni missionarie. Se il mondo ha più che mai bisogno del Cristo e del suo Vangelo, il numero dei predicatori delia Buona Novella deve crescere in proporzione. La cooperazione missionaria ha anche per scopo di sostenere materialmente Pevangelizzazione. Trascurare o criticare questo aspetto potrebbe essere un sottile pretesto per dispensarsi dalPessere generosi. Le nécessita finanziarie delle giovani Chiese, che appartengono quasi tutte ai Paesi del Terzo Mondo, sono ancora enormi, nonostante i loro sforzi per giungere ad una autonomia finanziaria. Ad esse occorre un aiuto sia per i Seminari, che assicurano la formazione e il mantenimento dei futuri sacerdoti, sia per far vivere gli attuali collaboratori delia missione o per permettere la costruzione di Chiese, Scuole, Dispensari o Centri indispensabili per Pazione sociale. Per far fronte a queste nécessita quotidiane ed essenziali, le giovani Chiese devono poter contare su un aiuto regolare e sicuro. ÍQ questa la ragione per cui faccio appello a tutti, affinché contribuiscano al fondo centrale delle Pontificie Opere Missionarie, che hanno precisamente per scopo di assicurare loro questo contributo regolare. L'esempio dei cristiani nei Paesi meno favoriti, i quali, nonostante la loro povertà, versano il proprio obolo, deve far riflettere quelli dei Paesi ricchi, che spesso non danno che una piccola parte del loro superfluo. È motivo di gioia costatare come presso molti cristiani vada sempre più crescendo la sollecitudine per le nécessita dei Paesi e delle Chiese del Terzo Mondo, come pure il moltiplicarsi in modo sempre più notevole di iniziative particulari per venire in aiuto a persone o a progetti in queste regioni. È questo il segno di un senso missionario e di un senso di giustizia che sono cresciuti. Ciô nonostante, conviene assegnare un posto privilegiato alle Pontificie Opere Missionarie, perché esse sostengono Pannuncio diretto dei Vangelo, che è il dovere fondamentale e proprio delia Chiesa. È appunto in questo annuncio che sta il fondamento dei vero sviluppo e delia vera liberazione umana. Ora, mediante i loro programmi di aiuto universale, le Pontificie Opere Missionarie si fanno carico delle nécessita di tutte le giovani Chiese, senza esclusione alcuna. Questa universalité è il loro carattere proprio. È questa la ragione per cui la sollecitudine degli opérai aposto- 560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lici per il proprio Paese o per i progetti di cui si è personalmente informat^ non deve integrar si con P insieme dello sforzo di evangelizzazione al servizio di tutte le giovani Chiese. Al presente sono i pastori di queste Chiese che portano il peso materiale delPiniziativa missionaria. Perianto, nella cooperazione missionaria bisogna pensare prima di ogni altra cosa alle giovani Chiese, e proprio a tutte. Questo modo di cooperazione potrà forse avere per conseguenza che ci si senta meno impegnati personalmente e che bisognerà donare in maniera più disinteressata. Ma questo modo di donare puô rivelarsi più evangélico e più efficace. Soltanto un fondo di solidarietà centrale puô evitare il pericolo di dimenticare alcune Chiese, soprattutto quelle più povere, o certe loro nécessita essenziali. Soltanto mediante un programma di aiuto appropriate alle varie nécessita, si puô evitare lo scoglio di particolarismi e per tan to delia discriminazione nella distribuzione degli aiuti. È precisamente quanto cerca il Consiglio Superiore delle Pontificie Opere Missionarie, che è composte da rappresentanti di tutte le Chiese e dispone dei consigli e delle informazioni delia Sacra Congregazione per PEvangelizzazione dei Popoli. Di conseguenza, il mese di ottobre deve essere dappertutto il mese delia missione universale, il mese del vicendevole aiuto missionario sotto Pegida delle Pontificie Opere Missionarie. Per questa ragione, i Vescovi sono in vitati, secondo i nuovi Statuti di queste Opere, «a pregare i responsabili delle opere cattoliche e i fedeli a rinunciare alle collette, aven ti carattere particolare, durante questo periodo ». Già nel passato, parecchi Vescovi, seguendo Pesempio delia Santa Sede, hanno dato direttive a questo proposito. Infine — avrete certamente a cuore di ricordarlo — la cooperazione missionaria non deve essere compromessa dalla presente crisi económica, di cui soffrono tutti i Paesi del mondo. Che questa crisi non divenga per i cristiani dei Paesi ricchi una scusa per diminuiré la propria generosità ! Ch'essi non dimentichino che i Paesi e le Chiese del Terzo Mondo sono toccati ancor più di loro da questa crisi ! Per concludere, vorrei ricordarvi che la celebrazione del Congresso Eucaristico Internazionale di Lourdes, nel prossimo mese di luglio, dovrebbe stimolare lo slancio missionario delia Chiesa. L'Eucaristía, la quale fa la Chiesa ed è (da sorgente e il culmine di tutta la vita cristiana» (Lumen Gentium, n. 11), è il sacramento, che significa e realizza Punità tra tutti i membri delia Chiesa. L'Eucaristia Ii rende solidali gli uni gli altri, Ii spinge a condi videre la loro fede, le loro ricchezze Acta Ioannis Pauli Pp. II 561 spirituali, le loro sofferenze e il loro pane materiale. Per questo, coloro che partecipano alPEucaristia sono invitati a partecipare anche alla missione del Cristo, a portare il suo messaggio a tutti gli uomini : la liturgia eucaristica deve dunque essere al centro delia celebrazione delia Giornata Mondiale per le Missioni. Possa il Signore, che ha dato alla sua Chiesa Pordine di fare discepoli da tutte le nazioni, manifestare anche mediante i nostri sforzi quel potere che gli è stato dato in cielo e sulla terra (cfr. Mt 28, 18-19) ! Che la Beata Vergine Maria, Patrona delle missioni, ci aiuti a corrispondere alia esortazione del Cristo risorto ! A voi, cari Fratelli nell'Episcopato, a tutti i missionari che si prodigano senza risparmio per la messe, a voi Comunità diocesane, e a coloro, in particolare, che sapranno comprendere questo appello e corrispondervi con una generosità ispirata dalPinteriore rinnovamento, invio di gran cuore la Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, il 7 Giugno delPanno 1981, terzo di Pontificato. IOANNES PAULUS P P . II II Ob diem alphabeticae institutionis induction! per orbem dicatum. A SON EXCELLENCE MONSIEUR AMADOU MAHTAR M'BOW, DIRECTEUR GÉNÉRAL DE L ' U N E S C O . La Journée internationale de l'alphabétisation de 1981 se situe au début des vingt dernières années qui séparent l'humanité de Pan 2000 et durant lesquelles l'UNESCO espère pouvoir recueillir les résultats définitifs de ses efforts en vue de l'alphabétisation de chaque être humain au monde. Cette espérance est partagée par tous ceux qui ont à cœur le progrès pacifique de la communauté humaine. Car tous ont un droit égal à être libres, ou à être libérés, de la condition pénible et humiliante d'analphabète, cette condition étant une cause non négligeable du malaise et des handicaps qui pèsent sur les peuples les moins avancés. Grâce à l'alphabétisation, chaque être humain devient plus homme, en soi et avec les autres, mais aussi pour les autres; grâce à elle, il peut parvenir à son développement total et harmonieux, sur le plan spirituel, culturel et matériel, et apprendre à posséder cette richesse 38 - A. A. S. 662 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fondamentale, à la développer et à en disposer toujours pour son bien propre et celui de la communauté. L'effort d'alphabétisation doit assurer à près d'un milliard de personnes un grand espoir que ne sauraient décevoir ceux qui, ayant déjà atteint un plus haut niveau de développement global, ont le devoir d'y faire participer autrui. Il s'agit d'un service que l'homme rend à l'homme et où chacun doit s'employer par tous les moyens à faire en sorte que tous grandissent en tant qu'êtres humains. Tous pourront ainsi mener une vie plus humaine, dans la liberté et le respect de leur dignité et de leur transcendance. En affirmant cela, je suis sûr de rejoindre la pensée et les convictions de la très grande majorité des hommes et des femmes de bonne volonté qui lancent un appel justifié et vigoureux en vue d'un engagement général, tant au plan national qu'à celui de la coopération mondiale, pour réaliser les changements requis par un nouvel ordre international comme pour une recherche accrue et la meilleure utilisation possible de tous les moyens nécessaires à cette très noble lutte. Connaissant les résultats déjà obtenus, je tiens à vous féliciter, Monsieur le Directeur, ainsi que tous ceux qui travaillent, avec générosité, ténacité et efficacité, dans le secteur de l'alphabétisation. Je désire également renouveler à l'intention de tous mes encouragements chaleureux et mes vœux les plus fervents. Du Vatican, le 2 septembre 1981. IOANNES PAULUS P P . II Sacra Congregatio pro Episcopis 563 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 26 Iunii 1981. — Cathedrali Ecclesiae Tursiensi-Lacunerulonensi R. D. Gerardum Pierro, e clero archidioecesis Salernitanae, hactenus parochum S. Nicolai in pago vulgo Coperchia cognominato. die 7 Iulii. — Metropolitanis Ecclesiis in personam pro hac vice unitis Gnesnensi et Varsaviensi praefecit Exc.mum P. D. Iosephum Glemp, hactenus Episcopum Varmiensem. die 9 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Novensi R. D. Ludovicum Bálint, parochum in oppido vulgo Odorheiu Secuiesc, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Antonii Jakab, Episcopi Albae Juliensis. — Cathedrali Ecclesiae Campinae Grandis Exc.mum P. D. Aloisium Gonzaga Fernandes, hactenus Episcopum tit. Mididitanum et Auxiliarem archidioecesis Victoriensis Spiritus Sancti. die £7 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Girbitanae, R. D. Iacobum David, Secretarium adiunctum Conferentiae Episcoporum Galliae, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Marii Maziers, Archiepiscopi Burdigalensis. die 30 Iulii. — Archiepiscopali Ecclesiae Monoecensi Exc.mum P. D. Carolum Brand, hactenus Episcopum titularem Uthinensem. die 3 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Ursonensi, R. D. Ioachimum Gonçalves, Vicarium Episcopalem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Eurici Dias Nogueira, Archiepiscopi Bracarensi. die 6 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Taubatensi Exc.mum P. D. Antonium Alfonsum de Miranda, hactenus Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Othonis Motta, Episcopi Campaniensis in Brasilia. die 13 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Cenomanensi, Exc.mum P. D. Georgium Gilson, hactenus Episcopum titularem Bendensem. — Metropolitanae Ecclesiae Turonensi, Exc.mum P. D. Ioannem Honoré, hactenus Episcopum Ebroicensem. 564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Titulari episcopali Ecclesiae Suristensi, R. D. Danielem L. Ryan, e clero dioecesis Ioliettensis-in-Illinois, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi Imesch, Episcopi eiusdem Sedis. die 18 Augusti. — Coadiutorem c.i.s. Exc.mi P. D. Ioannis Baptistae da Mota e Albuquerque, archiepiscopi Victoriensis Spiritus Sancti, constituit Exc.mum P. D. Silvestrum Aloisium Scandian, hactenus Episcopum Arassuahyensem. die 24 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Sasabensi, R. P. Alfonsum Gallegos, sodalem Augustinianorum Recollectorum, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Francisci Quinn, Episcopi Sacramentensis. die 29 Augusti. — Metropolitanae Ecclesiae Portalegrensi in Brasilia Exc.mum P. D. Claudium Colling, hactenus Episcopum Passofundensem. — Cathedrali Ecclesiae Camposinae Exc.mum P. D. Carolum Albertum Etchandy Gimeno Navarro, hactenus Episcopum titularem Cenensem et Auxiliarem S. Sebastiani Fluminis Ianuarii. die 2 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Uthinensi R. D. Dominicum Amoroso, Societatis S. Francisci Salesii sodalem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ignatii Cannavo, Archiepiscopi Messanensis, Archimandritae SS.mi Salvatoris, Episcopi Liparensis atque Praelati S. Luciae. die 3 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Carolinensi in Brasilia R. P. Evangelistam Alcimar Caldas Magalhäes, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem. die 9 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Piurensi Exc.mum P. D. Ansgarium Rolandum Cantuarias Pastor, hactenus Episcopum Tacnensem. die 12 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Uritanae Exc.mum P. D. Armandum Franco, hactenus Episcopum Melphiensem et Rapollensem atque Venusinum. — Cathedralibus Ecclesiis Melphiensi et Rapollensi atque Venusinae R. P. Vincentium Cozzi, e clero dioecesis Tursiensis-Lacunerulonensis, hactenus Vicarium Generalem eiusdem dioecesis. NOMINATIO Decreto Sacrae Congregationis pro Episcopis : die 26 Septembris 1981. — Exc.mo P. D. Paulo C. Marcinkus, Episcopo titulari Hortensi, Pontificiae Commissionis Civitatis Vaticanae moderandae Pro-Praesidi, dignitas archiepiscopalis collata est. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 565 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, Ioannes Paulus P P . II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 23 Maii 1981. — Metropolitanae Ecclesiae Ndiamenanae R.P. Carolum Vandame, sodalem Societatis Iesu eiusdemque novitiorum magistrum. die 19 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Numeanae Exc.mum P. D. Michaelem Mariam Bernardum Calvet, Societatis Mariae, hactenus Episcopum titulo Mgrensem Numeanique Archiepiscopi Auxiliarem. — Cathedrali Ecclesiae Vellorensi Exc.mum P. D. Michaelem Augustine, hactenus Episcopum titulo Bararitanum et Auxiliarem Archiepiscopi Madraspolitani et Meliaporensis. — Cathedrali Ecclesiae Bambaritanae R. P. Michaelem Maître, Congregationis Sancti Spiritus sodalem, Administratorem hucusque eiusdem dioecesis Apostolicum. — Cathedrali Ecclesiae Dibrugarhensi R. P. Thomam Menamparampil, Societatis Sancti Francisci Salesii, actionis pastoralis in Shillongensi civitate addictum. — Cathedrali Ecclesiae Marsabitensi R. P. Ambrogium Ravasi, Instituti Missionum a Consolata sodalem, directorem Philosophiae ac Theologiae Seminarii in Nairobiensi civitate. die 17 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Castriensi R. D. Kelvin Eduardum Felix, e clero dioeceseos Rosensis in Dominica, ex Antillis Insulis, apostolatus opus in Portus Hispaniae archidioecesi perflcientem necnon Conferentiae Ecclesiarum in « Caribe )) Secretarium adiunctum. — Cathedrali Ecclesiae Nassaviensi R. P. Laurentium A. Burke, Societatis Iesu sodalem, iam Collegii vulgo « Saint George's College » nuncupati, in civitate Regiopolitana in Iamaica siti, rectorem. — Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Christophori Adimou, Archiepiscopi Cotonuensis in Benino, constituit R. D. Isidorum de Souza, e clero nativo, Vicarium Generalem eiusdem archidioecesis Cotonuensis Rectoremque Instituti Catholici in Abidianensi civitate siti, quem etiam archiepiscopali dignitate ornare dignatus est. 566 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae Sancti Ioannis-Imatelluranae R. D. Donaldum Iacobum Reece, archidioecesis Regiopolitanae in Iamaica Vicarium Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Qachasnekensi R. D. Evaristum Thatho Bitsoane, e clero saeculari nativo, Superioris Scholae vulgo ((Eagle's Peak » vocatae directorem. die 22 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Nigrensi R. P. Carolum Mariam Ariz Bolea, Congregationis Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V, sodalem, Panamensis Universitatis Catholicae Rectorem, quem constituit Vicarium Apostolicum Darienensis Vicariatus. II NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit: die 19 Iunii 1981. — Exc.mum P. D. Eduardum Russel Gaines, Episcopum Hamiltonensis Ecclesiae Cathedralis in Nova Zelandia, Vicarium Castrensem in N ovozelandiensi Ditione. die 18 Iulii. — Exc.mum P. D. Iosephum Ferraioli, Archiepiscopum titulo Volturnensem, Apostolicum Pro-Nuntium in Keniana Natione atque Delegati Apostolici munere fungentem pro Insulis Seisellensibus. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM MATRITEN. Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Catharinae Irigoyen Echegaray, Sororis professae Congregationis Servarunt Mariae Infirmis Ministrantium. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Virgo cogitat quae Domini sunt, ut sit sancta corpore et spiritu», ait Apostolus, virginitatis christianae laudator eximius [1 Cor., 7, 34), Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 567 imaginem mulieris fere exhibens quae Agnum sine macula sequens, illum quaerit, illum cogitat, illum iugi oratione contemplatur, cum eo sancto mentis fervore coniungitur, Christo etiam in humilioribus Corporis sui membris pro viribus deserviens. Ea inter etenim quae Domini sunt, pauperes, infirmos, omni destituios auxilio prae primis miro fervore complectitur. Singulari cordis puritate enitens, facile in fratribus egenioribus ipsum Christum conspicit, quem perenniter cogitat et impense diligit, amorem in Iesum Sponsum reddens actuosae caritatis in homines universos altor em. Huiusce virginis, sanctae corpore et spiritu, Dominum in fratribus cogitantis et diligentis, imago praeclara Dei Famula Maria Catharina Irigoyen Echegaray, soror professa Congregationis Servarum Mariae Infirmis Ministrantium, habenda est, quae virtutum omnium specimen in se praebens, impensa enituit prae primis in Sponsum Christum et in pauperiores fratres dilectione, in qua plenitudo est legis (cfr. Rom., 13, 10). Pampelone, in Hispania, parentibus Tiburtio Irigoyen et Leonarda Echegaray, die 25 Novembris anno 1848 nata, Dei Serva die proxime insequenti sacro ex aqua et Spiritu Sancto lavacro regenerata est et Maria Catharina nomine nuncupata. Piissime domi in fide et caritate instituta, infantula adhuc incensae orationis, actuosae in pauperes sollicitudinis et corporis mortificationis specimina praebere visa est, tunc praesertim cum Confirmatione die 10 Aprilis anno 1854 recepta, eodem anno Sanctimonialibus Dominicanis a Villalba vulgo nuncupatis, primis litteris instituendis tradita est, peculiari insimul domi ludimagistra in eam impendente cura. Anno 1860, die 26 Novembris, primum Eucharistica dape enutrita est, cuius miram famem, ad mortem usque, deinde experta, ex altaris Sacramento vires hausit quibus ex toto corde, ex toto spiritu, ex tota mente, ex totis viribus Deum et fratres impense diligeret. Parentibus orbata, circiter annum 1870, licet de vita religiosa amplectenda aliquomodo iam cogitaret, insignibus consiliariis adhortantibus domum moderandam suscepit, fratrum infirmorum curam gerens eisque materne assistens. Maria Catharina per aliquos annos praesidem Filiarum Mariae Pampelone cum laude egit, caritatis institutionibus opes et vires generóse impendit, egenis pro facultate generóse succurrit. Cum anno 1878 Sancta Maria Desolata Torres Acosta domum Servarum Mariae Infirmis Ministrantium Pampelone fundasset, re mature considerata, eas inter admitti petiit ab ipsa Sancta Conditrice, 568 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quae Servae Dei suasit ut infirmo fratri assisteret. Hoc e vivis erepto, vocatione multifariam iterum prudenter probata, die 31 Decembris anno 1881, tres et triginta annos nata, suavi Christi iugo sese laetabunda subiciens, inter Servas Mariae Pampelone recepta est. Die 12 Martii anno 1882 religiosum habitum Matriti suscepit; die 14 Martii anno 1883, tirocinio novitiatus sancte exacto, vota temporaria maximo spiritus fervore emisit ; anno autem 1889, die 15 Iulii, vota perpetua nuncupavit, sese in aeternum Deo summe dilecto tradens. Per universum vitae cursum Matriti degit, communitatis domus generalis, ex nomine viae a « Chambéry )) nuncupatae, sodalis, ad infirmis suis in domibus a prima professione assistendum missa, in opus adeo grave obeundum, sui prorsus immemor, maxima caritate et prudentia, iisque ad annum 1906 diligentissime incubuit, pauperiores prae cunctis patientia et mira sollicitudine complectens, Christum in aegrotis fide conspiciens eisque humiliora etiam ministeria laeto animo praestans. Nil mirum si infirmi Dei Famulam apud se expeterent, quae indefatigabili die noctuque actuositate ipsis praesto erat, insigne fidei, maximae paenitentiae et iugis orationis exemplar sese praebens. Cum surditate iam laborare coepisset, annis 1906-1913 eleemosynis ostiatim pro caritatis operibus Instituti emendicandis addicta est. Adeo molestum munus in donum humiliter suscepit, nihil antiquius habens quam omnimodam sui ipsius abnegationem cum generosa corporis castigatione in omnibus sectari, operosam peregrinationem humiliter suaviterque peragere, emendicationem in caritatis oblationem convertere. Iugi enim orationi instans, urbis Matritensis et proximorum oppidorum vias et plateas, domorum vestibula et scalas templum reddere novit, ex quo indeficiens ad Deum ascendebat precatio. Cum Deo perenni fidei et caritatis ardore coniuncta, Deum in se praesentem quodammodo manifestabat, qui per illam homines universos reficiebat et solabatur, patientia et dulcedine refertis verbis ad spem erigebat. Unde fiebat ut nonnulli, Servae Dei virtutibus allecti, eius aspectum et alloquium desiderarent, expeterent, emendicarent, Dei donum eius occursum habentes qui per Mariam Catharinam eos mire solabatur et ad meliora provocabat. Indefatigabili hac actuositate haud contenta, Dei Famula domi vel exigua temporis spatia in sui donatione impendebat, duriora et humiliora officia sicut honoris privilegia sibi usurpans, tunc vere laetissima cum sororum serva operibus fieret. Anno 1913 gravem in morbum incidit, genibus ex plagis dire la- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 569 Durantibus, quibus coacta est ad decumbendum et bis tandem ad chirurgicam interventionem subeundam, quod patienter Christi Crucifixi imaginem manibus tenens pertulit, sicut consequentis phtysis osseae dolores animóse perpessa est, qui novissima eius tempora, una cum spiritus cruciatibus, sigillo veluti amoris signarunt. His omnibus purificata et carior Deo reddita, die 10 Octobris anno 1918, Ecclesiae Sacramentis roborata, pie de hoc mundo migravit ad Patrem. Dei Serva, humilibus quibus sese ex oboediendia dicavit officiis, omnibus re vera refulsit virtutibus quae Christifidelem patefaciunt sanctum, nempe Dei amicum, qui in omnibus illi placere contendit, in omnibus Christum sequitur, in omnibus, sui oblitus, sese impendit pro fratribus. Fortis enim in fide et spe gaudens, unnm Deum semper prae oculis gerebat, cuius in praesentia, vel in frequentissimis Matritensibus viis, ambulabat, ad eum ardenter cor erigens. Tota enim in orationem conversa videbatur, cui maxime studebat, per noctes etiam ad Deum vigilans, cui mente inhiabat, illum in spiritu et veritate adorare, tempore etiam probationis et obscuritatis, dulcissimam habens. Ut autem oratio caritatem manifestaret quae conformationem cum Dilecto quaerit, una cum spiritu precum miram carnis et mentis castigationem in se sociavit, Iesu mortificationem in corpore suo circumferens (cfr. 2 Cor., 4, 10), digna quae fortissimorum deserti Patrum, crucis Christi amicorum, in se debilis virgo aevo nostro referret exempla, per quae et humilior fiebat, spiritu pauperior ac iuxta Evangelium simplicior, animo in dies suavior ac magis serena, in proximi necessitatibus sublevandis attentior et promptior, in muneribus sibi concreditis adimplendis fidelior, imaginem vere in se referens Iesu mitis et humilis corde, qui transiit benefaciendo et sanando. Cum autem virtutum omnium fama Dei Famula percelebris obiisset, eaque supernis accedentibus signis in dies augeretur, de honoribus Beatorum eidem decernendis agi coeptum est. Post igitur Processus Ordinaria auctoritate, annis 1944-1955 in episcopali curia Matritensi constructos, editoque anno 1948 Decreto super scriptis eidem Servae Dei tributis, Ioannes Pp. XXIII commissionem introductionis Causae die 14 Februarii anno 1962 sua manu signavit. Deinde anno 1963, in praefata episcopali curia Matritensi, processus apostolica auctoritate adornatus est. De omnium autem harum inquisitionum iuridica validitate decretum prodiit die 15 Ianuarii anno 1966. Servatis itaque omnibus de iure servandis, quaestio agitata est apud hanc Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum super virtu- Acta 570 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale, tibus theologalibus et cardinalibus eisque adnexis Servae Dei, et quidem primum in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum die 10 Decembris anno 1980 habito ; et deinde, die 24 Februarii anno 1981, in Coetu Plenario Patrum Cardinalium, in quo, Rev.mo Cardinali Mario Aloisio Ciappi, ponente seu relatore, dubio num Serva Dei christianas virtutes heroicum in modum coluisset affirmative est responsum. Facta deinde de praemissis omnibus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Cardinalem Praefectum fideli relatione, Sanctitas Sua, ut Decretum super heroicis virtutibus Servae Dei rite appararetur mandavit. Hoc tandem die, ad se accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, iisque adstantibus, Summus Pontifex sollemniter pronuntiavit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Catharinae Irigoyen Echegaray, sororis professae Congregationis Servorum Mariae Infirmis Ministrantium, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 30 Martii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. B S. ffl Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 571 DIARIUM ROMANAE CURIAE Sabato, 12 Settembre 1 9 8 1 , il Santo Padre Giovanni Pao- lo I I ha ricevuto S. E. il Signor HELMUT SCHMIDT, Cancelliere delia Repubblica Federale di Germania. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato Membri del Consiglio per lo studio dei problemi organizzativi ed economici delia Santa Sede, costituito con Suo Chirografo del 31 maggio 1981, gli Em.mi Signori Cardinali Arcivescovi residenziali : Paul Zoungrana, Arcivescovo di Ouagadougou (Alto Volta) ; John Joseph Krol, Arcivescovo di Philadelphia (Stati Uniti d'America) ; Joseph Parecattil, Arcivescovo di Ernakulam (India) ; Terence James Cooke, Arcivescovo di New York (Stati Uniti d'America) ; Eugenio de Araujo Sales, Arcivescovo di Rio de Janeiro (Brasile) ; Joseph Höffner, Arcivescovo di Köln (Germania) ; Joseph Cordeiro, Arcivescovo di Karachi (Pakistan) ; Maurice Otunga, Arcivescovo di Nairobi (Kenya) ; James Darcy Freeman, Arcivescovo di Sydney (Australia) ; Narciso Jubany Arnau, Arcivescovo di Barcelona (Spagna) ; Juan Carlos Aramburu, Arcivescovo di Buenos Aires (Argentina) ; Jaime L. Sin, Arcivescovo di Manila (Filippine) ; Ernesto Corripio Ahumada, Arcivescovo di México (Messico) ; Roger Etchegaray, Arcivescovo di Marseille (Francia)', Gerald Emmett Carter, Arcivescovo di Toronto (Canada). SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 16 settembre 1981. S. E. Mons. Donato Squicciarini, Arcivescovo titolare di Tiburnia, Pro-Nunzio Apostolico nel Camerun e nel Gabon nonché Delegato Apostolico per la Guinea Equatoriale. 572 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 31 agosto 1981. Il sac. Franz Mussner, Consultore delia Commissione per i rapporti religiosi con VBbraismo. Mareinkus, Arcivescovo titolare di 26 settembre » S. E. Mons. Paul C. Marcinkus, Orta, Pro-Presidente delia Pontificia Commissione per lo Stato delia Gitta del Vaticano. Protonotari Apostolici soprannumerari : 18 febbraio 1981. Mons. Giuseppe Buchmann (Paderborn). 31 marzo » Mons. Jorge Monastoque Valero (Tunja). 14 aprile » Mons. Franz Kirchner (Gurk). 23 maggio » Mons. Franz Wasner (Salzburg). 29 » » Mons. Alfredo Reyes (Manila). 4 giugno » Mons. Paul Wesemann (Münster). 15 » » Mons. Giuseppe Mora (Reggio Emilia). 19 » » Mons. Ferdinand Haberl (Regensburg). 20 » » Mons. Renato Ausiello Lanteri (Ventimiglia). 22 » » Mons. Benedetto De Sanctis (Roma). Prelati d'Onore di Sua Santità: 14 febbraio 1981. Mons. Joséf Schreiber-Huber (Linz). » » » Mons. Ferdinando Scheiberbacher (St. Pölten). 17 » » Mons. Konrad Leister (Münster). 21 marzo » Mons. Pedro Antonio Gomez (Sonsón-Rionegro). » » » Mons. Ignacio Aristizabal (Sonsón-Rionegro). » » » Mons. Alfonso Duque (Sonsón-Rionegro). » » » Mons. Flavio Velasquez (Sonsón-Rionegro). 11 aprile » Mons. John Brosnan (Los Angeles). » » » Mons. William H. Atwill (Los Angeles). 13 » » Mons. John V. Coffield (Orange). » » » Mons. Michael Collins (Orange). » » » Mons. Wilbur L. Davis (Orange). » » » Mons. William Raphael Harvey (Orange). » » » Mons. John J. Hill (Orange). » » » Mons. Anthony McGowan (Orange). » » » Mons. Daniel McLaughlin (Orange). » » » Mons. Terence P. O'Brien (Orange). » » » Mons. Hugh O'Connor (Orange). » » » Mons. Michael Desmond Quinn (Orange). » » » Mons. Francis W. Roughan (Orange). » » » Mons. Otto E. Sporrer (Orange). 14 » » Mons. Wilfrid H. Dunphy (Kingston). » » » Mons. Gerald A. O'Hearn (Kingston). Diarium 13 maggio 1981. Mons. » Mons. 29 » » Mons. » » » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. Romanae Curiae Johannes Schmitdinger (Paderborn). Ettore Di Filippo (Teramo). Ramon Arguelles (Manila). Vicente Dacuycuy (Manila). Felix Ignacio (Manila). Felipe Ocol (Manila). Manuel Ramos (Manila). Oeferino Sanchez (Manila). Francisco San Diego (Manila). C appellant di Sua Santità: 31 ottobre 1980. II » » » II » » » II 24 febbraio 1981. II » » » II » » » II 21 marzo » II » » » II 11 aprile » II 13 » » II 29 maggio » II » » » II » » » II » » II 30 » » II » » » II 4 giugno » II » » » II 14 » » II 15 » » II » » » II » » » II » » II » » » II II » » II » » 17 II » 19 II » 10 luglio » II » » » II )) » » II 11 » » II II » » 24 » » II II » » sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Philippus Millonig (Gurk). Fridericus Vögel (Gurk). Joseph Weiss (Gurk). Gualtharius Schuster (Vienna). Joseph Müller (Vienna). Joseph Weismayer (Vienna). Hugo Büchel (Fulda). Alois Haux (Fulda). Peter Lypyn (Philadelphia degli Ucraini). Brian P. Coghlan (Orange). Giovanni Pichierri (Oria). George Ignacio (Manila). Fidelis Limcaco (Manila). Emmanuel Sunga (Manila). Emilio Vetere (Nardô). Francesco Mancini (Tivoli). Carmelo Dromi (Bari). Angelo Favale (Frascati). Leonardo Doronzo (Barletta). Paolo Pirondini (Guastalla). Walter Davolio (Guastalla). Nerio Artioli (Reggio Emilia). Bruno Leoni (Reggio Emilia). Guerrino Orlandini (Reggio Emilia). Artemio Zanni (Reggio Emilia). Orlando Rigattieri (Reggio Emilia). Giuseppe Chinello (Padova). Teodor TJllric (Freiburg Br.). Antonio Borsatti (Venezia). Alfredo Bravi (Lodi). Bronislaus Michalski (Warszawa). Teodorus Poloczek (Katowice). Jan Wlazly (Lublino). Luigi Bonazzi (Bergamo). Giuseppe Wesolowski (Krakow). 573 Acta 574 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ONORIFICENZE Oon Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gommenda delVOrdine Piano: 29 maggio 1981. Al sig. José Maria Zaragoza (Manila). La Placea delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 14 ottobre 1980. Al sig. Hermann Gmeiner (Innsbruck). La Gommenda delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile. 14 9 4 13 6 » » » » » 30 » ottobre 1980. Al sig. febbraio 1981. Al sig. Al sig. maggio AI sig. Al sig. giugno Al sig. AI sig. Al sig. Al sig. AI sig. AI sig. Al sig. Al sig. Ignaz Zangerl (Innsbruck). Cornelius E. Schelfhout (Utrecht). Wolfgang Hamberger (Fulda). Francisco J. Carreras (Ponce). Georges Bechara Matta (Sarba - Libano). François Bertrand (Francia). Jean Lebranchu (Francia). André Bouillot (Francia). Carmine Carleo (Cava de' Tirreni). Daniele Caiazza (Cava de' Tirreni). Pietro De Franciscis (Napoli). Emilio Ferroni (Parma). Lorio Reale (Roma). 11 Gavalierato delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 aprile » » 30 » 8 giugno » » » » 1981. Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. Cornelis P. Lambregts (Bois-le-Duc). Casper F. N. Van't Hullenaar (Bois-le-Duc), Julien Vervoort (Anvers). André Soulié (Francia). André Courtaigne (Francia). Louis Mulliez (Francia). La Gommenda delVOrdine di san Silvestro Papa: 4 ottobre 1980. Al sig. 7 » » Al sig. 17 novembre » Al sig. 22 gennaio 1981. Al sig. 30 » . » Al sig. » » » Al sig. Franciscus Dattier (Vienna). Ferdinando Müleder (Eisenstadt). Josef Schröck (Salzburg). José Luis Picciuolo (Argentina). Adalberto Schreiner (Eisenstadt). Thomae Wagner (Eisenstadt). Diarium 30 gennaio 1981. Al » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » 8 febbraio » Al 9 » Al » 15 maggio » Al 21 » Al 25 » Al » 29 » Al » 12 giugno » Al » Al » » 30 » Al » » Al » » » Al » » Al » » » Al » » Al » » » Al » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Romanae Curiae 575 Michaeli Lehner (Eisenstadt). Carolo Weisinger (Eisenstadt). Paulo Lagler (Eisenstadt). Godefriedo Egermann (Eisenstadt). Walthero Langer (Eisenstadt). Edmundo Zimmermann (Eisenstadt). Otto Nenning (St. Pölten). David Alexander Mossel (Utrecht). Ennio Rosini (Roma). Claudio Balderi (Roma). Richard Beauthier (Malines-Bruxelles). Antonio Pulcinella (Roma). Domenico Delle Grazie (Bari). Vittorio de Palo (Bari). Giuseppe Astegiano (Roma). Domenico Casa (Roma). Domenico Di Virgilio (Roma). Luciano Fiordeponti (Roma). Gianni Karrer (Roma). Marcello Negri (Roma). Scipio Taiti (Roma). II Gavalierato delV Ordine di san Silvestro Papa: os 7 ottobre 1980. Al 14 » » Al » » » Al » » » Al 17 novembre » Al 30 gennaio 1981. Al » » » Al » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al 9 febbraio » Al 18 » » Al 24 » » Al » » » Al 3 marzo » Al » » » Al 28 » » Al aprile Al » » » Al » » » Al Al » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Ottoni Csermöy-Schneider (Eisenstadt). Oskar Wötzer (Innsbruck). Josef Heiss (Innsbruck). Erich Plank (Innsbruck). Sigmund Gustav Eibenschütz (Salzburg). Matthias Pallitsch (Eisenstadt). Antonio Deutsch (Eisenstadt). Paulo Schey (Eisenstadt). Antonio Mürkl (Eisenstadt). Iosepho Sinkovits (Eisenstadt). Francesco Metzger (Eisenstadt). Iosepho Rauchbauer (Eisenstadt). Stephano Gregorich (Eisenstadt). Anthonius Cornelius Van Kerkhof (Utrecht). Petrus G. J. H. Ionkers (Haarlem). Guido Massaria (Venezia). Diego Righetti (Venezia). Vilhelmus Josephus Voet (Bois-le-Duc). Franciscus Van de Kimmenade (Bois-le-Duc). Carles Gilon (Malines-Bruxelles). Remigius C. M. de Kuyper (Rotterdam). Wilbertus N. Van de Wetering (Bois-le-Duc). Franciscus G. C. Hartman (Bois-le-Duc). Gerardus Antonius Ingenhoven (Bois-le-Duc). 576 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 7 maggio 1981. Al sig. August Leeman (Malines-Bruxelles). » » AI sig. Emil Tritschler (Rottenburg-Stuttgart). 15 » » Al sig. Cristeo P. Aquino (Manila), 29 » Al sig. Giuseppe Tisot (La Spezia). 4 giugno » » Al sig. Rosario Oostanzo (Roma). » » Al sig. Nestore Falcucci (Roma). » » Al sig. Ubaldo Fiorentini (Roma), 12 » Al sig. Francesco Maiorino (Policastro). 3 luglio » » Al sig. Lorenzo Oioncoloni (Ohiusi-Pienza). 30 NECBOLOGIO 1 settembre 1981. Mons. Paschal Sweeney, O. P., Vescovo già di Vanimo (Papua Nuova Guinea). o » » Mons. Giulio Bianconi, Vescovo già di Tarquinia e Civitavecchia (Italia). 8 » » Mons. Jacques Michel Djarwé, Arcivescovo di Hassaké-, Msibi (Siria). 13 » » Mons. Pius Bonaventura Dlamini, dei Francescani Familiari di S. Giuseppe, Vescovo tit. di Unizibira. 25 » » Mons. Luis Juan Tomé, Vescovo di Mercedes (Argentina). 30 » » Mons. Leo Pietsch, Vescovo tit. di Narona. An. et vol. LXXIII 5 Novembris 1981 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE ENCYCLICAE Ad Venerabiles Fratres in Episcopatu, ad Sacerdotes et Religiosas Familias, ad Ecclesiae filios et filias, necnon ad universos bonae voluntatis homines: de labore humano, LXXXX expleto anno ab editis Litteris Encyclicis Rerum Novarum. IOANNES PAULUS PP. II VENERABILES FRATRES, DILECTI FILII ET FILIAE, SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM LABOREM EXERCENS homo panem cotidianum sibi comparet 1 oportet et insimul ad perennem technicarum artium scientiarumque profectum conferat, praesertim vero ad assiduam morum humanique cultus progressionem societatis, in qua una vitam cum fratribus degit. Quo quidem verbo « laboris » omne opus ab eodem patratum significatur, nulla habita ratione eius indolis et adiunctorum; id est quaevis actio humana eo nomine appellatur, quae pro labore habetur estve habenda tot inter multiplices industriae formas, quarum homo est capax et ad quas, humanitatis suae virtute, est natura sua proclivis. 1 Cfr. P s . 127 (128), 2. Cfr. etiam Gn. 3, 17 s s . ; Prv. 10, 22; Ex. 1, 8-14; Ier. 22, 13. 39 - A. A. S. Acta 578 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2 Ad Dei ipsius imaginem et similitudinem factus in visibili mundi universitate ibique constitutus ut terram subiciat, homo ab ipso suo initio ad suscipiendum laborem vocatur. Qui quidem labor est una e notis, quibus homo a ceteris animantibus distinguitur, quorum actio, ad vitam pertinens alendam, labor nequit nuncupari. Solus enim homo ad eum est habilis, solus homo eum exsequitur, eo simul vitam suam terrenam adimplens. Quocirca labor peculiari signo hominis et humanitatis notatur, signo dicimus personae intra personarum communitatem operantis. Quod signum declarat qualis ipse sit interius et quadamtenus ipsam eius naturam constituit. 3 I 1. Quoniam die xv mensis Maii hoc anno nonagesimus expletus est annus ex quo Litterae Encyclicae, praegrande momentum habentes et a verbis Rerum Novarum incipientes, a praeclaro illo Summo Pontifice, « quaestionis socialis » insigni tractatore, Leone XIII, editae sunt, hoc documentum labori humano, quin potius ipsi homini cupimus dedicare, in amplo illo campo operis faciendi, ut revera esse cognoscitur, constituto. Quodsi, ut in Encyclicis Litteris, Redemptor Hominis inscriptis, diximus, quas in exordio ministerii nostri apud Romanam Petri Sedem emisimus, homo « est prima et praecipua via Ecclesiae », idque propter inscrutabile mysterium Redemptionis a Christo peractae, oportet ad hanc viam indesinenter redire eamque novo percurrere studio secundum varias rationes, quibus ea nobis totam plenitudinem simulque omnem fatigationem humanae vitae in terra ostendit. Labor est quidem una ex illis rationibus, perennis et primaria, semper ad tempus, quod transigitur, proxime pertinens, 4 2 3 4 Cfr. Gn. 1, 26. Cfr. Ibid. 1, 28. Litt. Enc. Redemptor Hominis, 14: AAS 71 (1979), p. 284. Acta Ioannis Pauli Pp. II 579 atque huiusmodi, ut novam continenter postulet animi attentionem certamque testificationem. Quia novae iugiter interrogationes et problemata oriuntur, novae semper spes concipiuntur, sed etiam timores terrent et minae, quae cum primaria hac vitae humanae ratione sunt conexae; qua quidem ratione vita hominis struitur cotidie; ex qua ea sibi propriam et peculiarem haurit dignitatem; in ea pariter continetur constans veluti mensura humanae fatigationis, doloris necnon iacturae et iniustitiae, quae altius pervadunt vitam socialem sive intra fines cuiusque nationis sive in gradu internationali. Si verum est hominem labores manuum suarum manducare, id est non solum panem illum cotidianum, quo corporis vita sustentatur, sed etiam panem scientiae et progressionis, civilis vitae humanitatis et ingenii culturae, verum est etiam in omne tempus hominem hoc pane vesci « in sudor e vultus sui », id est non solum nisu et fatigatione sui ipsius, sed etiam tot inter contentiones, conflictationes, discrimina, quae, ad laborem, ut reapse est, spectantia, vitam singularum societatum et etiam totius generis humani perturbant. 5 6 Nonagesimam anniversariam memoriam Litterarum Encyclicarum, quae verbis Iterum Novarum solent appellari, celebramus, dum novae progressiones in re technologica, oeconomica, politica instant, quae, ut multi asserunt periti, ad totum ambitum operis faciendi et bonorum gignendorum non minus habebunt momentum quam conversio illa et commutatio, qua ob inductam quaestuosam industriam saeculum praeteritum fuit insigne. Varia sunt, ad hoc quod attinet, elementa, quibus pondus inest generale : increbrescens inductio automatismi in multos campos efïectionis bonorum; exardescens pretium energiae et materiarum praecipuarum; augescens persuasio angustiae et intolerabilis inquinamenti rerum naturae; ille 5 Cfr. Ps. 127 (128), 2. > Gn. 3, 19. Acta 580 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale veluti adventus in publicum populorum, qui, per saecula aliis subiecti, locum legitimum inter nationes et in negotiis internationalibus deliberandis sibi vindicant. Hae novae condiciones et postulationes novam ordinationem et rei accommodatam compagem structurarum oeconomiae hodiernae et distributionis laboris requirent. Quae quidem mutationes fortasse pro ingenti multitudine opificum, speciali peritia praeditorum, pro dolor, coactam cessationem ab opere, saltem ad tempus, aut necessitatem in novo se exercendi genere laboris infèrent, causa erunt, quemadmodum valde probabile esse videtur, ut in regionibus locupletioribus rerum materialium abundantia celerve auctus imminuantur; verumtamen etiam levationem et spem ingerere poterunt pluries centenis milibus hominum, qui aetate nostra in ignominiosa et indigna versantur miseria. Ecclesiae non est, ad reconditae doctrinae rationem, investigare eventus, qui fieri poterunt, eiusmodi mutationum in hominum convictu. Aestimat tamen Ecclesia sui muneris esse dignitatem et iura hominum labori deditorum semper in lumine ponere atque condiciones exprobrare, in quibus ea violantur, necnon operam conferre ad eiusmodi mutationes ita dirigendas, ut vera progressio hominis et societatis obtineatur. 2. Labor, quatenus est quaestio ad hominem pertinens, sine dubio in media illa vertitur « quaestione sociali », ad quam per hos fere centum annos, ex quo memoratae Litterae Encyclicae sunt editae, Ecclesiae doctrina atque multimoda incepta, cum munere eius apostolico coniuncta, peculiari ratione diriguntur. Quodsi in ipsum laborem hanc considerationem nostram intendimus, id facere nolumus modo disparili, sed potius aptum nexum servando cum tota traditione eiusdem doctrinae eorundemque inceptorum. Simul vero id agimus, secundum directoriam normam Evangelii, ea mente ut de eiusdem Evangelii thesauro proferamus « nova et vetera ». Certum 7 7 Cfr. Mt. 13, 52. Acta Ioannis Pauli Pp. II 581 est quidem laborem esse « quiddam vetus » — tam vetus ut hominem ipsum eiusque vitam in terra. Verumtamen generalis status hominis in mundo huius temporis, secundum varias suas facies cognitus et singulatim exploratus, id est secundum geographiam, ingenii culturam civilisque vitae humanitatem, postulat ut novae significationes laboris humani reperiantur atque ut nova officia enuntientur, quae in hac regione unicuique homini, familiis, singulis nationibus, universo generi humano, denique Ecclesiae ipsi proponuntur. Horum spatio annorum, quod a vulgatis abiit Litteris Encyclicis Rerum Novarum, quaestio socialis non desiit attentam Ecclesiae mentem excitare. Cui rei testimonio sunt multa documenta Magisterii, promulgata sive a Summis Pontificibus sive etiam a Concilio Vaticano Secundo, enuntiationes singulorum coetuum episcopalium, actio variarum sedium, in quibus res est mente agitata vel inceptis apostolicis ad effectum adducta sive in gradu internationali sive intra fines Ecclesiarum localium. Difficile est hic omnes modos particulatim recensere, quibus Ecclesia et Christifideles circa quaestionem socialem officio se religiose obstrinxerunt; sunt enim permulti. Quasi fructus Concilii, sedes praecipua, quae hac in re omnia apte conectit, Pontificia Commissio a Iustitia et Pace evasit, quae in singulis Conferentiis Episcopalibus congruentia sibi habet instituta. Nomen vero ipsum illius Consilii est valde significans; siquidem demonstrat quaestionem socialem pertractandam esse secundum integram suam implicatamque rationem. Etenim officium tuendae iustitiae arcte coniungatur oportet cum officio pacis in mundo huius temporis servandae. Huic gemino officio sine dubio favet experientia, aerumnis plena, quae hausta est utroque bello per orbem terrarum saeviente; quibus cladibus per hos nonaginta annos multae regiones sive Europae sive, saltem ex parte, ceterarum continentium sunt concussae. Geminum officium illud, praesertim post alterum 582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bellum eiusmodi confectum, suadet animos iugiter incedens timor belli atomici et cogitatione depicta imago terrificae, quae inde consequatur, exstinctionis, qua genus humanum se deleat ipsum. Si praecipuum ordinem progredientium huiusmodi documentorum supremi Magisterii Ecclesiae observamus, per ea expressis verbis confirmatur, quemadmodum animadvertimus, hoc ipso modo eam poni quaestionem. Quod ad pacem in mundo attinet, cardo rei in Encyclicis Litteris Pacem in terris a Ioanne XXIII editis continetur. Si vero ad progressionem quaestionis de iustitia sociali attendimus, haec sunt significanda: tempore, quod ab Encyclicis Litteris Rerum Novarum ad similes Litteras Quadragesimo anno, a Pio XI in vulgus emissas, ducitur, Ecclesiae doctrina maxime in quaestione opificum, quae dicitur, aeque solvenda intra fines cuiusque nationis figitur; per subsequens vero temporis spatium eadem doctrina ampliore quodam prospectu universum orbem terrarum complectitur. Inaequalis partitio divitiarum et inopiae et quod regiones sunt et continentes terrae locupletes et indigentes, postulant per aequationem et exquisitionem viarum ad iustiora incrementa bonorum cunctis invenienda. Eo dirigitur doctrina, quae in Ioannis XXIII Encyclicis Litteris Mater et Magistra, in Constitutione pastorali Gaudium et Spes Concilii Vaticani Secundi et in Encyclicis Litteris Pauli VI a verbis Populorum Progressio incipientibus continetur. Profecto haec ratio progredientis doctrinae Ecclesiae et officii, quod ea circa quaestionem socialem suscepit, congruit omnino cum obiectiva status rerum agnitione. Priore quidem tempore, in media hac enodanda quaestione plurimum tribuebatur imprimis ordini seu « classi », recentiore vero aetate primae partes deferebantur quaestioni ad mundum pertinenti. Unde non solum ambitus « classis » attenditur, sed etiam ambitus inaequalitatum et iniustitiarum in orbe terrarum, atque Acta Ioannis Pauli Pp. II 583 adeo non tantum ratio « classis », sed etiam ratio, orbem terrarum complectens, officiorum, quibus via ineatur ad iustitiam in mundo huius temporis perficiendam. Absoluta vero vestigatio condicionis, in qua mundus hac aetate versatur, etiam altius et plenius ostendit significationem prioris indagationis iniustitiarum socialium; quae quidem significatio indenda est conaminibus eo contendentibus ut in terra iustitia oriatur, non tamen dissimulatis iniustis structuris, quarum perscrutatio et mutatio in rationem universaliorem oportet postulentur. 3. Hoc in rerum cursu — sive agitur de cognoscenda obiectiva veritate sociali sive de doctrina Ecclesiae circa implicatam et multiplicem quaestionem socialem — quaestio de labore humano, ut liquet, saepe occurrit. Est enim ea quoddam elementum certum ac stabile et vitae socialis et doctrinae Ecclesiae. Ceterum hac in doctrina consideratio eiusdem quaestionis multo antiquior est necque his nonaginta circumscribitur annis. Ile enim vera doctrina Ecclesiae deprompta est, veluti e fonte, e Sacris Bibliis, initio sumpto a libro Genesis, praesertim vero ex Evangelio et scriptis apostolicis. Ecclesia iam a prioribus saeculis quaestionem de labore attigit in doctrina sua de homine ac vita sociali atque, peculiari modo, in disciplina morali sociali, secundum variarum aetatum necessitates. Romani Pontifices hoc veluti patrimonium maiorum hereditate acceperunt et excoluerunt in explicanda recenti « quaestione sociali » potissimum per Encyclicas Litteras Rerum Novarum. In huius vero quaestionis tractatione problema laboris continenter altius est perspectum et ad novum rerum statum accommodatum, firmiter servato illo veritatis fundamento christiano, quod dici potest perenne. Quodsi in hoc documento denuo de hac disserimus quaestione — non tamen mens est omnes eius partes attingere — id minus propterea fit ut congeramus et iteremus ea quae in Ecclesiae doctrina continentur, quam potius ut ostendamus Acta 584 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — fortasse apertius quam usque adhuc evenit — laborem humanum esse veluti cardinem, probabiliter primarium, totius quaestionis socialis, si hanc vere intueri studemus, quatenus bono hominis serviat. Si solutio — seu, quo rectius dicamus, gradatim progrediens solutio — quaestionis socialis, quae continenter occurrit atque in dies fit implicatior, est quaerenda eo consilio ut vita humana humanior reddatur, tunc reapse ille cardo, id est labor humanus, momentum primarium obtinet ac decretorium. 8 II 4. Ecclesia persuasum sibi habet laborem humanum esse rationem fundamentalem vitae hominis in terra. Qua in persuasione confirmatur etiam totum inspiciendo thesaurum multiplicium disciplinarum, quae de homine agunt ; quae sunt : anthropologia, palaeontologia, historia, sociologia, psychologia, aliae : hae enim omnes modo non refutabili hanc veritatem testantur. Hoc vero animi iudicium Ecclesia potissimum haurit e fonte revelati verbi Dei ita ut persuasio, in intellectu insidens, simul fiat persuasio ex fide. Cuius rei haec est causa — operae pretium est id iam nunc animadvertere — quod Ecclesia credit in hominem. Ea de homine cogitat ad eumque se convertit non solum innixa experientia historica, non solum ope variarum methodorum cognitionis doctrinis comparatae^ sed imprimis luce affulgente revelati verbi Dei viventis. Ad hominem se referens, ea aeterna illa consilia atque sortem, naturam transcendentem, studet declarare, quam cum eo Deus vivens, Creator et Redemptor, coniunxit. Ecclesia iam in prioribus paginis libri Genesis fontem reperit et causam cur sibi persuadeat laborem esse primariam quandam vitae humanae rationem in terra. Horum locorum per8 Conc. Oec. Vat. I I , Const. past. Gaudium et Spes de Ecclesia in mundo huius temporis, 38: AAS 58 (1966), p. 1055. Acta Ioannis Pauli Pp. II 585 scrutatio nos conscios reddit in iis — licet interdum modo pervetusta cogitata proferendi — veritates fundamentales de homine esse enuntiatas, iam in ipso contextu verborum, quibus mysterium creationis narratur. Hae sunt veritates, quae inde ab initio de homine statuunt atque cursum eius vitae in terra, quasi magnis lineamentis ductis, adumbrant sive in statu iustitiae primigeniae sive post fractum peccato foedus originale, quod Creator cum creatura sua in ipso homine iniit. Cum is, factus « ad imaginem Dei... masculus et femina», haec verba audit : (( Crescite et multiplicamini et replete terram et subicite eam », ea dicta — quamvis non proxime et expresse ad laborem referantur — oblique, omni sublata dubitatione, eum significant quasi navitatem in mundo exsequendam: quin immo reconditam eius essentiam ostendunt. Est autem homo imago Dei, missis aliis rebus, eo quod a Creatore suo mandatum accepit terram subiciendi. Quod implens praeceptum, homo, quivis animans humanus, efficit ut actio ipsa Creatoris universi in semet ipso reluceat. 9 10 Labor, quatenus operatio « transitiva » habetur, id est talis ut a subiecto humano proficiscens ad obiectum externum dirigatur, postulat ut homo speciali ratione terrae dominetur, atque simul hanc dominationem firmat et promovet. Verbum terrae, quod in pagina biblica occurrit, sic imprimis est intellegendum, quemadmodum liquet, ut illam partem universi visibilis significet, quae ab homine incolitur; eodem vero vocabulo, latius patente, totus mundus aspectabilis potest comprehendi, quatenus illo veluti ambitu terminatur, intra quem homo vim suam exercet eave exquirit, quibus necessitatibus suis satisfaciat. Locutio autem « subicite terram » amplissimum habet momentum; siquidem universas opes declarat, quae in terra (et oblique in mundo visibili) sunt reconditae atque actione ho- 9 10 Cfr. Gn. 1, 27. Gn. 1, 28. 586 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale minis, cum religionis officio coniuncta, detegi queunt opportuneque ab eo adhiberi. Itaque verba illa in Sacrorum Bibliorum initio posita numquam desinunt ad praesentia pertinere. Ea pariter cunctas praeteritas aetates cultus civilis et oeconomiae complectuntur necnon aevum nostrum, ut est reapse, et futura tempora et gradus progressus, qui fortasse aliquatenus iam adumbrantur, sed magnam partem homini adhuc fere incogniti sunt et occulti. Si interdum de aetatibus est sermo, quibus in vita oeconomica et civilis cultus inductione apud hominum genus et singulas nationes res « accelerantur » — cuiusmodi acceleratio cum progressione disciplinarum naturalium artisque technicae, maxime vero cum inventis summum momentum ad vitam socialem-oeconomicam habentibus copulatur — est tamen dicendum nullam hoc genus accelerationem id egredi, quod verbis antiquissimi illius textus biblici essentialiter continetur. Homo enim, opere suo magis magisque dominus terrae evadens, atque — ipso quidem labore — dominium suum in mundum visibilem confirmans, utcumque et in quolibet gradu huiusce progressionis in via illius primigeniae ordinationis, a Creatore datae, manet constitutus. Quae ordinatio necessario et indissolubili modo cum hoc conectitur quod homo, masculus et femina, « ad Dei imaginem » est creatus. Hic autem rerum ordo est simul universalis, cum omnes comprehendat, unamquamque generationem, quemvis gradum progressus oeconomici et culturalis, estque pariter ordo, qui in unoquoque homine, in quolibet subiecto humano sui conscio efficitur. Singuli universi hoc ordine simul implicantur; singuli universi, ratione quidem congruenti et inaestimabili numero modorum, partem habent immensi huius ordinis, ex quo homo per laborem suum « subicit terram ». 5. Haec autem universali tas simulque multiplicitas actionis, qua terra subicitur, laborem humanum illustrat, quoniam ho- Acta Ioannis Pauli Pp. II 587 minis dominium in terram exercetur in labore faciendo et ope laboris. Inde significatio laboris modo obiectivo concepti elucet, qui sensus variis aetatibus ingenii culturae civilisque vitae humanitatis reapse est ostensus. Homo terrae quidem iam eo ipso dominatur quod animalia mansuefacit, ea nutricans indeque cibum et indumenta capiens necessaria, et eo quod e terra et mari varii generis opes elicit naturales. Multo magis vero homo subicit terram, cum eam colere incipit ac deinde proventus élaborât suo accommodans usui. Est ergo agrorum cultura praecipuus campus, in quem actio oeconomica excurrit, et pernecessarium elementum, labore humano comparatum, artis bonorum gignendorum. Machinalis autem industria semper consistet in colligandis divitiis terrae — sive agitur de opibus ultro ipsa partis natura, sive de proventibus agrorum culturae sive de copiis fodinarum et chemicis — cum hominis labore, videlicet cum opere corporis eius atque ingenii. Id ipsum quadamtenus est dicendum etiam de campo machinalis industriae ad ministeria, ut aiunt, spectante, atque de indagatione, prorsus rationali vel rebus applicata. Actio hominis in machinali industria agrorumque cultura crebro esse desiit opus, quod potissimum manibus fiat, quoniam contentio manuum et nervorum opera machinarum et mechanematum magis in dies perfectorum adiuvatur. Non solum in quaestuosam industriam, verum etiam in agrorum culturam mutationes invectas esse conspicimus, quod ut eveniret, gradatim progrediens scientia arsque technica effecerunt. Hoc, si loquimur universe, historica ratione causa fuit magni momenti flexuum cursus, quod attinet ad civilem cultum, ab exordio aetatis machinali industria insignis ad subsequentis temporis spatia, quibus res profecerunt ope novorum artificiorum technicorum, cuiusmodi sunt res electrónica vel his annis inducta minima mechanemata electrónica (microprocessori, microprocessors). Quamquam in cursu quaestuosae industriae exercendae ma- 588 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale china videri potest « laborare », dum homo ad eam solummodo attendit, variis modis perficiens atque adiuvans eius motionem, tamen verum est, propter hoc ipsum, progressionem artis eiusdem causam, quae subsit, afferre cur nova ratione problemata laboris humani proponantur. Sive prima machinalis industriae inductio, unde quaestio operaría, quae dicitur, est exorta, sive insequentes mutationes invectae, cum quaestuosa industria polieret, et quae post aetatem illam acciderunt, dilucide ostendunt etiam tempore operis magis magisque machinis facti subiectum laboris manere hominem ipsum. Progrediens industria quaestuosa variarumque partium cum ea conexarum, in quibus usque ad recentissima artificia in re electrónica, maxime in instrumentis ad minimum redigendis, in disciplina nuntia transmittendi, in re telemathetica aliisque est perventum, declarat quam immensi sit ponderis, in mutua actione inter subiectum et obiectum laboris (quod postremum verbum hic latissime patet), socia illa laboris, ab humana intellegentia manantis : ars technica. Ea quam hic non capacitatem vel habilitatem ad opus faciendum sed instrumentorum summam intellegimus, quibus in labore utitur homo, sine ulla dubitatione est socia hominis. Per eam enim laboris incrementum secundatur, perficitur, festinatur, amplificatur. Ea progredientem scientiam impellit ut quantitas rerum, quae labore gignuntur, augeatur ac multae ex his etiam quoad qualitatem exponantur. Verumtamen accidit interdum ut ars technica e socia in adversatricem hominis mutetur, veluti cum machinarum inductio in opus faciendum « supplantât » hominem, omne auferendo ei oblectamentum, quo ipsemet fruatur, et stimulum operam creatricem praestandi et officia in se recipiendi, cum multos opifices, antea labori insistentes, occupatione privat vel, eo quod machina nimis extollitur, hominem in huius redigit servitutem. Si ergo verba biblica « subicite terram » ad hominem in ipso initio dicta, ita intelleguntur ut ad totam recentiorem aetatem, quae ex inducta quaestuosa industria et e spatio temporis illam Acta Ioannis Pauli Pp. II 589 subsequentis appellatur, pertineant, sine dubio etiam rationem continent, sibi cum arte technica intercedentem, id est cum universitate machinarum et mechanematum, quae labore humani ingenii est parta atque dominium hominis in naturam historice confirmat. Recentior aetas rerum humanarum, maxime apud quasdam societates, vim atque momentum artis technicae merito attulit quasi primaria ratione valentis ad progressum oeconomicum: pariter autem arte illa vigescente, interrogationes praecipuae sunt ortae et oriuntur continenter : quae ad laborem humanum pertinent respectu eius subiecti, quod est homo ipse. His vero interrogationibus pondus inest peculiare, quod attinet ad argumenta et contentiones indolis ethicae et ethicae-socialis. Quam ob rem eaedem interrogationes iugiter quasi provocant multiplicia instituta, Civitates earumque moderatores, systemata et coetus internationalia; ipsam etiam Ecclesiam provocant. 6. Laborem perscrutari pergentes, quatenus eiusmodi vestigatio cum verbis Sacrarum Scripturarum coniungitur, quorum vi hominis est terram subicere, animum oportet intendamus in laborem subiective acceptum; quod multo magis praestandum est quam usque adhuc egimus sensum eius obiectivum tractantes, amplum illum quaestionum complexum vix attingendo, qui variis hominibus in doctrinae disciplinis versantibus atque iis ipsis, qui labori sunt dediti secundum specialia sua munera, omnino singulatimque est notus. Verba libri Genesis, ad quae in hac investigatione referimur, de labore agunt oblique, quod ad significationem attinet obiectivam, atque eodem modo etiam subiectum tangunt laboris; quae vero iis affirmantur, ea gravia sunt aliaeque significationis plena. Homo terram subicere debet eique dominari, quippe qui cum sit imago Dei, sit persona, id est animans subiectivus, capax ad agendum ratione praestituta et rationali, capax ad deliberandum de se eoque contendens ut se ipsum perficiat. Homo igi- 590 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tur, quatenus est persona, est subiectum laboris; ut persona opus facit, varias exsequitur actiones ad laboris cursum pertinentes, quae omnes, separatim a vi sua obiectiva, humanitati eius efficiendae et implendae vocationi, ex qua est persona quaeque vi ipsius humanitatis eius est propria, debent inservire. Praecipuae veritates, ad hoc spectantes argumentum, non ita pridem a Concilio Vaticano Secundo sunt in memoriam revocatae ac quidem in Constitutione Gaudium et Spes, praesertim in primo capitulo, ubi de vocatione hominis agitur. Itaque « dominium » illud, de quo textus biblicus, quem hic meditamur, loquitur, non solum ad rationem obiectivam laboris refertur, sed simul nos etiam rationem eius subiectivam mente comprehendere edocet. Labor, quatenus est series actionum, quibus homo et genus humanum subiciunt terram, cum hac primaria notione, in Sacris Bibliis expressa, solummodo congruit, si homo in toto hoc operis faciendi cursu se ipsum manifestat et probat ut eum qui « dominatur ». Quae quidem dominatio quadamtenus potius ad rationem subiectivam refertur quam ad rationem obiectivam: ea ratio ipsam afficit naturam ethicam laboris. Re quidem vera non est dubium quin in labore humano vis ethica insit, quae sine ullis ambagibus proxime cum hoc conectitur quod is qui opus facit, est persona, subiectum conscium et liberum, id est subiectum de se ipso deliberans. Haec veritas, quae quodammodo est intima et perennis medulla christianae doctrinae de labore humano, primarium momentum habuit et habet ad enuntiationem problematum socialium, quae magni sunt ponderis totasque complectuntur hominum aetates. Antiquis temporibus discrimen, proprium ac peculiare, invaluit, ex quo homines in ordines describebantur secundum indolem operis, ad quod incumbebant. Opus, ad quod exercitatio corporis in opifice requirebatur, id est labor nervorum et manuum, homine libero indignum putabatur et ideo ad eum patrandum servi destinabantur. Christiana vero religio, quasdam Acta Ioannis Pauli Pp. II 591 rei facies, Antiqui Testamenti proprias, amplificans, hac in causa notiones radicitus mutavit, a toto thesauro nuntii evangelici proficiscens ac praesertim a veritate, ex qua Is qui, cum in forma Dei esset, in omnibus similis factus est nobis ; qui maiorem partem vitae suae labori impendit, ad fabri mensam sese exercens. Hoc ipsum per se significantissimum est « evangelium laboris », quod fundamentum ostendit, quo innixus quis statuat de vi et momento laboris humani et asseveret illud non esse imprimis genus operis, quod fiat, sed personam esse eum qui id exsequatur. Fontes igitur dignitatis laboris ante omnia in eius ratione non obiectiva sed subiectiva sunt exquirendi. Si de hac re ita sentitur, fundamentum ipsum paene evanescit, cui inhaerentes veteres in varios ordines homines secundum genus laboris ab iis patrati dividebant. Inde tamen non consequitur ut opus humanum, obiectiva ipsius ratione spectata, non possit neque debeat ullo modo comprobari atque extolli. Id solum est dicendum primarium fundamentum momenti laboris esse hominem ipsum, qui eius est subiectum. Quocum ilico haec conclusio magni ponderis et indolem prae se ferens ethicam conectitur: quamvis verum sit hominem ad opus faciendum natum esse vocatumque, tamen prae primis « labor inservit homini, non homo labori ». Hac ipsa conclusione merito adducimur ut praestantissimam significationem subiectivam, sensui obiectivo antecellentem, agnoscamus. Rem ita animo concipientes atque ponentes in variis operibus ab homine factis maiorem aut minorem inesse vim obiectivam, volumus tamen aperte affirmare unumquemque laborem aestimandum esse pro dignitate, quae propria sit ipsius subiecti eiusdem laboris, id est personae seu hominis opus illud facientis. Vicissim, separate a labore, quem unusquisque perpetrat homo, si positum sit eundem esse finem, quo contendat operatio — isque interdum multum diligentiae et studii postulat — hic finis non habet per 11 11 Cfr. Heb. 2, 17; PMlp. 2, 5-8. 592 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale se significationem certam ac terminalem. Ad summam enim scopus laboris, cuiusvis laboris, quem sustinet homo — quamvis agatur de opere ad servitium maximopere pertinente, sive omni varietate carente secundum communem modum iudicandi, quinimmo in societatis partes secundarias potissimum detrudente — ipse homo iugiter manet. 7. Hae ipsae affirmationes, capitum vim habentes, de labore e divite penu veritatis christianae, praesertim ex ipso nuntio « evangelii laboris », semper manaverunt et fundamentum effecerunt novi modi cogitandi, aestimandi, agendi apud homines. Recentiore tempore, ex quo aetas quaestuosae industriae coepta est instaurari, veritas christiana de labore oportebat opponeretur variis mentium inclinationibus, quae placita materialistica et oeconomistica, quae dicuntur, sequebantur. Nonnulli eiusmodi sententiarum fautores habebant ac tractabant laborem quasi quandam « mercem », quam opifex — potissimum vero operarius machinali industriae addictus — Conducton operis vendit, qui simul est possessor opum « capitalium », id est universitatis instrumentorum ad opus faciendum aptorum et subsidiorum, quibus bona valeant gigni. Haec ratio de labore ita sentiendi fortasse praesertim priore parte saeculi X I X est pervagata. Subsequente vero tempore expressis verbis conceptae affirmationes huiusmodi fere prorsus evanuerunt, cum modus humanior de labore cogitandi et aestimandi invalesceret. Actio mutua inter hominem opus facientem et summam instrumentorum et subsidiorum ad bona gignenda in causa fuit ut variae formae immodera ti opum conges tus seu capitalismi, quem appellant, orerentur — pariterque multiplex ratio collectivae rerum dispensationis — quo alia se insinuarunt elementa socialis-oeconomicae indolis, effecta novis adiunctis certis ac definitis, actione collegiorum opificum et publicarum potestatum, necnon interventu magnarum domorum societatumque bonis gignendis, nationum fines egredientium. Nihilominus Acta Ioannis Pauli Pp. II 593 periculum, ne labor habeatur pro « merce sui generis » vel pro quadam sine nomine vi, ad bona parienda necessaria (sunt qui vel de « labore-vi » loquantur), permanet adhuc eritque semper, si tota ratio de quaestionibus oeconomicis statuendi insigniter proficiscitur a praemissis sententiis oeconomismi materialistici propriis. Ad hunc modum cogitandi et aestimandi occasionem continenter dispositeque oblatam atque quadamtenus etiam stimulum praebet incitatus cursus progredientis cultus civilis, ad unum materialismum spectantis: in quo momentum tribuitur imprimis rationi obiectivae laboris, subiectiva autem — id est quidquid sive oblique sive directo ad ipsum subiectum laboris refertur — secundas obtinet partes. In singulis huiusmodi eventibus, in quavis condicione sociali huiusce generis confunditur vel etiam invertitur ordo, initio verbis libri Genesis constitutus : scilicet homine ut mero instrumento utuntur ad bona gignenda, cum utendum sit eo — eoque solo — nulla habita ratione operis, quod facit, ut subiecto efficiente laborem eiusque vero artifice ac magistro. Haec ipsa inversio ordinis, neglecta hic ratione rerum agendarum et appellatione, qua indita ea ad effectum adducitur, vocanda esset nomine capitalismi eo quidem sensu, de quo infra fusius agetur. Notum est quidem capitalismo definitam significationem historicam inesse, utpote systemati, videlicet systemati oeconomico-sociali, prout socialismo vel communismo opponatur. Tamen, si ad vestigationem fundamentalis veritatis attenditur, ex qua totus cursus rerum oeconomicarum atque imprimis structurae ad bona parienda pertinentes — cuius generis est ipse labor — aestimantur, oportet agnoscere errorem capitalismi primigenii posse iterari, ubicumque homo, perinde ac universitas subsidiorum materialium ad bona gignenda destinatorum, quodammodo ut instrumentum, non secundum veram dignitatem laboris sui, id est non ut subiectum et auctor 12 12 Cfr. Pii P P . XI Litt. Enc. Cuadragésimo anno: AAS 23 (1931), p. 221. 40 - A. A. S. 594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale atque adeo ut verus finis, ad quem totus cursus bonorum pariendorum contendit, tractetur. Unde intellegitur pervestigationem laboris humani, menti lucem afferentibus verbis illis, quae ad dominium hominis in terram spectant, in imas veluti medullas illius complexus quaestionum ethicarum-socialium penetrare. Eiusmodi iudicium oportet sit praecipuum in toto campo rei politicae, quae est socialis et oeconomica, quod attinet sive ad singulas regiones sive ad ampliores rationes, inter nationes et continentes terras intercedentes, praesertim respectu habito contentionum, quas est in mundo animadvertere non solum inter orientem et occidentem sed etiam inter septentriones et meridiem. Illos varios gradus complexus quaestionum ethicarum-socialium horum temporum summo studio considerarunt sive Ioannes XXIII in Encyclicis Litteris, a verbis Mater et Magistra incipientibus, sive Paulus VI in Encyclicis Litteris, quorum priora sunt verba Populorum Progressio. 8. Si ergo de labore humano agitur secundum primariam rationem eius subiecti, id est hominis-personae opus aliquod facientis, oportet ex hac ipsa parte saltem summatim expendere rerum progressiones, quae per hos nonaginta annos, qui ab editis Encyclicis Litteris Rerum Novarum sunt elapsi, evenerunt, quod attinet ad rationem subiectivam laboris. Quamvis enim subiectum laboris semper sit idem, id est homo, tamen, si rationem obiectivam respicias, immutationes conspicuae accidunt. Etsi labor, propter subiectum suum, dici potest unus (unus quidem, ac toties non iterabilis) tamen, si obiectivae eius rationes, quo dirigitur, considerentur, statuendum est multos esse labores: tot labores diversos. Ad haec progrediens cultus civilis et humanus continuo affert incrementa. Pariter autem animadvertendum est in hac progressione non solum novas formas laboris apparere, sed et alias dilabi. Sit sane hoc, ex generali principio, quiddam ex sólito eveniens, tamen videndum Acta Ioannis Pauli Pp. II 595 est utrum et quatenus vitia eo irrepant, quae ob causas ethicassociales possint esse periculosa. Propter eiusmodi magni ponderis inaequalitatem seu anomaliam saeculo proxime praeterito est orta « quaestio operaria », quae dicitur, interdum vero etiam « quaestio proletaria » nuncupatur. Quae quidem quaestio — una cum problematibus cum eadem conexis — effecit ut iusta exardesceret repugnantia socialis atque suscitaretur et quasi erumperet magna et alacris necessitudinis coniunctio inter opifices, imprimis inter eos qui machinali industriae operam dabant. Invitamentum ad eiusmodi necessitudinis coniunctionem ineundam et ad actionem communem suscipiendam, quod opificibus est adhibitum — praesertim iis qui opus faciebant in circumscripta quadam parte, praeterea opus sine varietate, homines persona quasi exuens in amplis sedibus industriae machinalis, cum videlicet machina praevalet homini — magnum habuit momentum vinique significantem, quod attinet ad rem ethicam socialem. Hae sociatae voluntates deminutioni dignitatis hominis obnitebantur, quatenus hic est subiectum laboris, et simul inaudito adiuncto quaestui, cui illi habebantur, quod pertinet ad emolumenta percipienda, ad condiciones operis faciendi, ad cautiones opificibus providendas. Hic profecto renisus operarios in communitatem consociavit, arcta necessitudinis coniunctione insigni tam. Si doctrina per Encyclicas Litteras Rerum Novarum multaque documenta postmodum a Magisterio Ecclesiae tradita inspicitur, oportet aperte fateri probandam fuisse, respectu rei moralis socialis, illam repugnantiam contra formam iniustitiae ac nocumenti, quae iras e caelo ultrices devocabat quaeque opifices opprimebat, quo tempore praepropere invalescebat quaestuosa industria. Hic status rerum fovebatur illo systemate sociali-politico « liberali », quod, secundum sententias oecono13 » Cfr. Dt. 24, 15; Iac. 5, 4; et etiam Gn. 4, 10. 596 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mismi proprias, incepta oeconomica solorum dominorum opum <( capitalium » firmabat ac tuebatur, non satis tamen rationem ducebat iurium opificum, affirmando laborem humanum esse tantum instrumentum ad bona gignenda atque opes « capitales » esse fundamentum, elementum efficiens atque finem artis bonorum pariendorum. Exinde solida inter opifices coniunctio, dum simul conscientia aliorum circa iura operariorum acuebatur et maiore devinciebatur officio, crebro permagnas mutationes induxit. Varia systemata nova sunt conficta; variae formae novi immoderati divitiarum congestus seu, ut aiunt, novi capitalismi vel collectivae rerum dispensationis profecerunt. Opifices haud raro participare possunt et reapse participant procurationem et inspectionem bonorum, quae a domibus vel societatibus eiusmodi bonis efficiendis gignuntur. Per consentaneas consociationes illi vim et momentum habent ad condiciones, in quibus opus fiat, atque mercedis, necnon ad legum socialium lationem. Verumtamen varia systemata ideológica vel potestativa novaeque mutuae rationes in diversis gradibus humani convictus subortae effecerunt ut manifestae iniustitiae permanerent et novae inferrentur. Si orbis terrarum universus spectetur, profectus cultus civilis et communicationis socialis in causa fuit ut condiciones vitae et laboris hominis in toto orbe terrarum plenius dignoscerentur ; sed et aliae formae iniustitiae sunt compertae, iis multo ampliores, quae saeculo elapso ad unitatem hominum labori addictorum per peculiarem necessitudinis coniunctionem inter plebem operariam impulerunt. Quod accidit in regionibus, in quibus machinalis industriae inductio, res commutans, aliquantum processit; item in illis, in quibus campus praecipuus operis faciendi agrorum cultus vel alia huic similia munera esse non desinunt. Motus ad solidam coniunctionem in humani laboris provincia conciliandam contendentes — quam necessitudinem a col- Acta Ioannis Pauli Pp. II 597 loquendo et a cooperando cum aliis numquam alienam esse licet — necessarii esse possunt etiam quod attinet ad condiciones quorundam societatis ordinum, qui antea iisdem motibus non comprehendebantur : qui quidem in rerum socialium temperationibus et in vitae condicionibus, quae demutantur, revera ad proletarios rediguntur aut iam in statu proletariorum reapse versantur, licet hoc nomine nondum appellentur; quod tamen merito iis imponitur. In hac condicione inveniri possunt quidam ordines seu coetus « intellegentium » operi deditorum, praesertim cum labor eorum minus exquiritur propterea quod pluribus in dies aditus ad sedes scholasticas patet et eorum numerus iugiter augetur, qui diplomata sunt adepti ad munera, ingenii cultus propria, capessenda. Haec invita operis vacatio, qua homines doctrina exculti premuntur, contingit vel augescit, cum institutio, quae obtineri potest, non dirigitur ad certas officii vel ministerii formas, veris societatis necessitatibus postulatas, vel cum opus, ad quod faciendum erudito saltem ad artes exercendas praescripta requiritur, minus expetitur vel minus mercedis pro eo penditur quam pro quovis manuum labore. Liquet sane institutionem eruditionemque per se semper esse praestans bonum et magni momenti auctum et ornamentum personae humanae; nihilominus, praeter hoc, quaedam adhuc accidere possunt, quibus homines ad proletarios redigantur. Quapropter continenter est interrogandum de subiecto laboris ac de condicionibus, in quibus transigat vitam. Ut iustitia socialis in variis orbis terrarum partibus, in variis Civitatibus, in mutuis inter eas rationibus ad effectum adducatur, novi motus ad solidam necessitudinem inter homines labori deditos et erga eos coniungendam sunt necessarii. Quae necessitudo semper praesentem se debet praebere, ubicumque propter abiectam dignitatem socialem subiecti laboris, propter perversum quaestum ex opificibus factum, propter increscentes Acta 598 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ambitus, in quibus homines miseria immo fame vexantur, ea flagitatur. Ecclesia circa hanc causam se maximo sentit teneri officio, cum eam suam esse arbitretur missionem, suum ministerium, probationem fidelitatis suae erga Christum, eo consilio ut revera sit « Ecclesia pauperum ». Pauperes autem multiplicem prae se speciem ferunt; variis in locis variisque temporis momentis comparent; saepe in conspectum veniunt quasi ii qui detrimenta violatae dignitatis laboris humani perpetiuntur: sive quia facultas laboris suscipiendi — propter coactam cessationem ab opere sane dolendam — coartatur, sive quia labor atque iura inde manantia, praesertim ius iustam mercedem percipiendi et securitatem ipsi opifici eiusque familiae tribuendi, minoris aestimantur. 9. Considerantes adhuc hominem ut subiectum laboris, oportet saltem compendiaría ratione quasdam attingamus quaestiones, quibus dignitas laboris humani accuratius definiatur, quoniam dant nobis ut peculiare bonum morale eius proprium subtilius describamus. Quod faciendum est, vocatione illa biblica prae mentis oculis habita, ex qua « terra subiciatur » et in qua voluntas Creatoris est manifestata, ut opere homo capax fiat ad « dominium » illud consequendum, quod in mundo aspectabili eius est proprium. 14 Dei praecipuum et primitivum propositum circa hominem, quem « fecit ad imaginem et similitudinem suam », ne tum quidem est revocatum, cum homo, post foedus originale tractum, quod cum Deo inierat, haec verba audivit : « In sudore vultus tui vesceris pane ». Quae dicta ad virium contentionem interdum praegravem referuntur, quae ex illo tempore labori humano adiungitur; sed nihil detrahunt de veritate, ex qua ipsum opus est via, qua homo ad effectum adducat « do15 16 14 15 16 Cfr. Q-n. 1, 28. Cfr. Gn. 1, 26 s. Gn. 3, 19. Acta Ioannis Pauli Pp. II 599 minium » sibimet peculiare in mundum visibilem, terram « subiciendo ». De qua virium contentione constat inter omnes, quia eam experiuntur universi. Id probe noverunt homines, qui opus manuum interdum in condicionibus reapse iniquissimis faciunt; noverunt non solum agrorum cultores, qui longa dierum spatia in colenda terra insumunt, quae quandoque « spinas ac tribuios » profert, sed etiam metallarii et fossores in fodinis vel lapidicinis se exercentes, ferri aerisque opifices, furnis fusoriis addicti, ii qui in opificii aedificatorii sedibus vel in multiformi constructionum provincia ad vitae discrimen vel infirmitatis periculum crebro adducuntur. Noverunt pariter homines, qui studiis doctrinarum detinentur; noverunt ii qui naturales excolunt disciplinas; sciunt homines, in quos grave recidit onus deliberationes magni ponderis in re sociali suscipiendi; noverunt medici et infirmorum curatores, qui die noctuque aegrotis assident vigilantes; noverunt mulieres, quae, interdum a societate et ab ipsis familiaribus non, ut par est, agnitae, cotidianum portant onus et officio obstringuntur domum et educationem liberorum accurandi; noverunt demum omnes, qui sustinent labores, et, quoniam constat cunctos ad opus faciendum vocari, universi homines id habent compertum. 17 Tamen, etsi haec tanta virium contentio accidit — et fortasse quadamtenus propter eam — labor est hominis bonum. Quodsi huic proprium est et peculiare ut sit « bonum arduum », quemadmodum est apud S. Thomam, hoc non impedit quin, ut talis, sit hominis bonum ; neque solum bonum « utile » vel « fruendum », sed bonum « dignum », id est dignitati hominis consentaneum, bonum dicimus, quo haec dignitas declaratur atque augetur. Si quis ergo significationem ethicam laboris accuratius velit describere, ad haec imprimis animum intendat oportet. Est autem labor hominis bonum — ac quidem bonum 18 17 18 Heb. 6, 8; cfr. Gn. 3, 18. Cfr. Summa Th. I-II, q. 40, a. 1 c; I-II, q. 34, a. 2, ad 1. Acta Apostolicae 600 Sedis - Commentarium Officiale humanitatis eius — quia per eum homo non solum mutat naturam, suis necessitatibus eam accommodans, sed etiam se ipsum ut hominem perficit, immo quodammodo « magis homo evadit ». Hac dempta consideratione, significatio virtutis operositatis nequit intellegi, praesertim mente comprehendi non potest cur operositas sit virtus : re enim vera virtus ut habitus moralis est id quo homo, qua talis, bonus efficitur. Hoc vero nequaquam sollicitudinem, qua merito angimur, aufert, eo pertinentem ne in labore, quo materia nobilitatur, homo ipse quoad dignitatem vilior fiat. Notum est quidem laborem multipliciter contra hominem ipsum posse adhiberi, hunc posse puniri opere publico, ad quod damnatus in campo civibus segregandis coercetur, laborem verti posse in instrumentum, quo homo opprimatur, demum laborem humanum, id est hominem opus facientem, multimode posse quaestui haberi. Haec omnia suffragantur officio morali operositatem qua virtutem cum ordine sociali laboris coniungendi, quo fiat ut homo opus faciendo « magis homo » evadat, neque propter laborem abiciatur non solum corporis vires conferendo (quod saltem aliquatenus nequit vitari), sed etiam ac quidem potissimum dignitatem et indolem subiectivam, sibi proprias, minuendo. 19 20 10. Ratione personali laboris humani sic confirmata, progrediendum iam est ad alterum veluti ambitum praestantium bonorum, qui eidem rationi necessario adhaeret. Labor enim fundamentum est vitae familiaris constituendae, quippe quae sit ius naturale hominisque vocatio. Hi duo veluti ambitus bonorum — alter pertinens ad laborem, alter ex indole familiaris vitae consequens humanae — inter se recte oportet colligentur et congruenter sese pervadant. Labor est quodammodo condicio, qua possit familia condi, quia haec subsidiis ad vitam 19 Cfr. Summa Th. I-II, q. 40, a. l c ; I-II, q. 34, ad 1. 20 Cfr. Pii P P . XI Litt. Enc. Cuadragésimo anno: AAS 23 (1931), pp. 221-222. Acta Ioannis Pauli Pp. II 601 necessariis indiget, quae homo, ut fieri assolet, sibi comparat opus faciendo. Labor et operositas etiam totum cursum institutionis in familia tradendae afficiunt ac quidem propterea quod unusquisque «homo evadit», missis aliis rebus, ope laboris; et hoc « hominem evadere » finem praecipuum declarat totius actionis ins ti tutoriae. Quemadmodum patet, utraque facies laboris hic quadam tenus intervenit: altera, quae ad victum familiaremque vitam sustentandam valet, altera, per quam ea efficiuntur, quae sunt familiae proposita, maxime educatio. Nihilominus ambae hae significationes laboris inter se iunguntur seseque variis in partibus complent. Est universe memorandum et affirmandum familiam esse unum e maximi ponderis capitibus, ad quae ordo socialis-ethicus laboris humani referatur oporteat. Ecclesia suam tradens doctrinam in hoc problema semper peculiariter mentem intendit atque in hisce Litteris erit adhuc nobis eo redeundum. Re enim vera familia est simul communitas, quae condi potest ope laboris, simul pro unoquoque homine prima schola laboris domestica. Tertius veluti ambitus praestantium bonorum, qui in hac considerandi ratione — quae subiectum respicit laboris — occurrit, ad magnam illam pertinet societatem, cuius homo est particeps vi peculiarium nexuum, quos ingenii cultura et historia effecerunt. Quae quidem societas — etiamsi ad maturam formam nationis nondum pervenerit — non solum est cuiusque hominis grandis educatrix, licet modo indirecto (quoniam unusquisque in familia eas res eaque bona assumit, in quibus universus cultus humanus alicuius nationis consistit), sed etiam praeclara ostensio, historica et socialis, laboris ab omnibus generationibus patrati. Unde consequitur ut homo intimam suam identitatem humanam coniungat cum vinculo, quo alicuius nationis est membrum, atque opus suum esse velit etiam incrementum boni communis, una cum popularibus suis perfi- 602 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ciendi, et sic conscius fiat hoc modo laborem patrimonio totius familiae humanae, cunctorum hominum in terrarum orbe degentium amplificando inservire. Hi tres ambitus momentum suum pro labore humano iugiter servant, quod attinet ad eius rationem subiectivam. Quae ratio, id est veritas, in re innixa, hominis operi addicti, potior est quam ratio obiectiva. In ratione enim subiectiva imprimis ad effectum adducitur illud in res naturae « dominium », ad quod exercendum homo ab ipsis initiis secundum verba libri Genesis vocatur. Quodsi actio ipsa « subiciendi terram », id est labor, rei technicae habita ratione, per hominum aetates ac maxime saeculorum proxime praeteritorum cursu, immenso incremento instrumentorum ad bona gignenda est conspicua et insignis, hoc est quiddam utile et positivum, dummodo ne ratio obiectiva laboris rationi subiectivae praevaleat, homini dignitatem eius et iura, quae nequeunt abalienari, auferendo vel minuendo. III 1 1 . Lineamenta primarii complexus quaestionum ad laborem spectantium, quemadmodum supra exposuimus, ut ad primos textus Sacrorum Bibliorum referuntur, ita quodammodo ipsam compagem et fulcimentum Ecclesiae doctrinae efficiunt, quae per labentia saecula, inter varias res, quas mens in historiae cursu experitur, est immutabilis. Verumtamen, experientiae ducta ratione, quae hausta est, antequam Litterae Encyclicae Rerum Novarum ederentur, et quae has est subsecuta, eadem doctrina peculiarem significationem et vim obtinet eloquentem, quae ad hanc aetatem quam maxime pertinet. In hac pervestigatione labor quasi quiddam reale atque permagnum apparet, primarium habens momentum ad mundum sensu humano conformandum, a Creatore homini traditum, estque quiddam reale arcte conexum cum homine et cum rationali eius operatione ut cum proprio suo subiecto. Haec veritas, in re innixa, in sueto Acta Ioannis Pauli Pp. II 603 rerum cursu vitam implet humanam magnamque habet efficacitatem ad eius praestantiam et sensum. Labor, quamquam fatigationi viriumque contentioni sociatur, non tamen desinit esse quiddam bonum, ita ut homo proficiat amore, quo in laborem feratur. Haec laboris humani indoles, quae est plane positiva et creatrix, institutoria et meritoria, oportet veluti fundamentum efficiat aestimationum ac deliberationum, quae hodie de eo fiunt, etiam quod ad iura subiectiva hominis attinet, quemadmodum testantur Declarationes internationales atque etiam multiplices Codices laboris, compositi sive a singularum nationum coetibus, penes quos est ius legum ferendarum, sive a consociationibus, quae operam socialem seu doctrinalem-socialem, cui insistunt, complexui quaestionum, ad laborem pertinentium, impendunt. Hanc vero rem inter gentes promovet Consilium Internationale Labori accurando, veterrimum institutum, speciali deditum disciplinae, Unitarum Coetus Nationum. In parte autem, quae sequetur, huius considerationis est nobis propositum hasce magni momenti quaestiones exponere distinctius, praecipua elementa doctrinae Ecclesiae de hoc argumento in memoriam revocando. Antea vero est consentaneum ut gravis ponderis complexionem problematum attingamus, inter quae doctrina illa paulatim est constituta in extremo temporis gradu, quo scilicet anno — res quodammodo vim symbolicam praeferens — Litterae Encyclicae Rerum Novarum sunt editae. Notum est per totum exinde temporis spatium, quod nondum fine terminatur, quaestionem de labore propter asperam illam dimicationem esse positam, quae aetate, qua machinalis industria progrediebatur, et una cum hoc processu exarsit inter ordinem opibus « capitalibus » locupletium et ordinem labori deditorum, id est inter numero minores sed auctoritate plurimum valentes operariorum conductores, possessores vel deten tores 604 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale instrumentorum ad bona gignenda, atque frequentiorem multitudinem hominum hisce subsidiis carentium, qui tamen huiusmodi bonorum effectionem nonnisi labore suo participabant. Nimirum id certamen ex eo natum est quod opifices, operam suam pollicentes, vires suas conferebant in eum ordinem conductorum, qui, principio ducti quam maxima emolumenta capiendi, mercedem quam minimam pro labore ab opificibus peracto studebant statuere. Huc accedebant aliae rationes opera hominum ad suum quaestum abutendi, coniunctae cum defectu securitatis in labore perpetrando necnon cautionum circa statum valetudinis et vitae opificum et, quas habebant, familiarum. Haec conflictatio, quam quidam existimaverunt esse conflictationem socialem-oeconomicam inter civium ordines seu « classes », manifesto apparuit ut dimicatio ideológica inter liberalismum, quatenus hic ideologia capitalismi, qui dicitur, propria habetur, et marxismum, quatenus ideologia esse ducitur socialismi scientifici et communismi, qui partes sibi sumit interpretis seu nuntii ordinis operariorum, immo omnium proletariorum, qui sunt in orbe terrarum. Ita accidit ut vera illa conflictatio, quae inter opificum ordines et opum « capitalium » dominos ardebat, versa sit in dimicationem, secundum inita consilia susceptam, inter civium ordines seu « classes » ; quae luctatio rationibus et viis non solum ideologicis sed etiam, immo potissimum politicis, geritur. Nota est huiusce conflictionis memoria; notae sunt utriusque partis postulationes. Secundum marxiana placita et consilia, in philosophia Caroli Marx et Friderici Engels innixa, dimicatio inter civium ordines sola est via ad iniustitias, a « classe » appellatas, quae in societate inveniuntur, et ipsorum ordinum auferendas. Ut haec consilia ad effectum adducantur, ante necessaria est inductio collectivae temperationis instrumentorum, quibus bona gignuntur, ut labor humanus, hisce subsidiis a privatis ad communitatem translatis, a perverso quaestu, cui facile habetur, prohibeatur. Acta Ioannis Pauli Pp. II 605 Eo dimicatio illa contendit, quae rationibus et viis non solum ideologicis fit sed etiam politicis. Homines conglobata qui ut factiones politicae placitis marxianis reguntur, arbitrium potestatis in singulis societatibus sibi sumere nituntur, idque vi principii dictaturae proletariorum et multimode, seditiosis turbis non exceptis, animos impeliendo; id autem agunt ea mente ut in illas societates collectivam rerum dispensationem, possessione privata instrumentorum ad bona gignenda aptorum ablata, inducant. Secundum praecipuos ideólogos et principes permagni huius motus internationalis, consilia haec disposite agendi eo pertinent ut conversio rei socialis et commutatio perficiatur atque in toto terrarum orbe socialismus ac denique disciplina communistarum instituantur. Hanc dum attingimus summi ponderis complexionem problematum, quae non sunt solum cogitabilia seu theoretica, sed vere quaedam quasi textura vitae socialis-oeconomicae, politicae et internationalis aetatis nostrae, fieri non potest neque oportet ut res singulatim exponantur, cum sint pernotae sive e multis scriptis, quae circumferuntur, sive ex experientia et usu. Verumtamen ex toto illorum ambitu ascendendum est ad primariam quaestionem de labore humano, ad quam consideratio nostra, quae hisce Litteris continetur, spectat potissimum. Liquet praeterea hanc gravissimam quaestionem, quatenus ex parte hominis iudicatur — quae quidem quaestio est una e praecipuis rationibus vitae eius terrenae eiusque vocationis — non aliter posse explanari nisi respectu habito omnium rerum, quibus aetas nostra reapse contexitur. 12. Si hic temporis nostri status, ut est reapse, aspicitur, in cuius veluti compage tot conflictationes, ab homine excitatae, reperiuntur et instrumenta technica — fructus laboris humani — praecipuas obtinent partes (monendum est hic etiam de timore cladis universalis, si forte bellum atomicum confletur vim delendi habens, quae mente fingi nullatenus potest), 606 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale imprimis oportet principium in memoriam revocetur, quod Ecclesia iugiter docuit. Quod quidem in eo est positum ut labori priores partes deferantur quam opibus « capitalibus » ; quod quidem principium ad cursum bona pariendi proxime pertinet, cuius si ratio habetur, labor semper est primaria causa efficiens, cum opes « capitales », quae sunt summa subsidiorum ad bona parienda, solummodo instrumentum sint seu causa instrumentalis. Hoc principium profecto est veritas perspicua, ex tota hominis experientia historica fruens. Cum primum caput Sacrorum Bibliorum legentes docemur homini terram esse subiciendam, novimus sane ea verba ad omnes copias referri, quas mundus aspectabilis complexu suo coercet et continet ut praesto sint homini. Attamen hae copiae ei nequeunt inservir e nisi per laborem. Cum hoc vero labore ab ipsis initiis quaestio de possessione conectitur: etenim, ut sibi aliisque copiae in natura absconditae serviant, homo alio non valet uti praesidio quam opere suo. Ut vero hae opes fructum ferant suo labore, homo parvis partibus multiformium naturae divitiarum potitur: soli subiacentis, maris, terrae, aerii spatii. Haec omnia sua facit, sedem ibidem collocans sui laboris. Sua vero ea facit per laborem et ad aliud opus faciendum. Idem principium in subsequentes gradus huius rerum cursus applicatur, in quo primus gradus semper est illa ratio inter hominem et copias ac divitias naturae. Totus ille nisus eo cognitione contendens ut hi thesauri detegantur, ut variae facultates iis utendi ex parte hominis et pro homine definiantur, nos conscios reddit cuncta, quae in universa opera oeconomica bonorum gignendorum ab homine proficiscantur, id est sive laborem sive universitatem instrumentorum ad bona parienda necnon artem technicam cum iis coniunctam (videlicet potestatem his subsidiis in labore utendi), has divitias et opes mundi aspectabilis antea requirere; quas quidem homo in- Acta Ioannis Pauli Pp. II 607 venit, non creat. Eas quodammodo invenit iam paratas et expeditas ut abs se cognoscendo reperiantur et in cursu effectionis bonorum recte adhibeantur. In omni gradu progredientis laboris homini donatio primaria occurrit, quam praestat natura et, ad summam, ipse Creator. Etenim in initio laboris humani mysterium creationis continetur. Haec affirmatio, quae ut origo et caput disserendi est posita, per totas hasce Litteras, moderatricis instar, manat et in extrema parte huius considerationis fusius exponetur. Ordine procedens contemplatio eiusdem huius quaestionis nos oportet confirmet ad certam amplectendam sententiam, ex qua labor humanus priores obtinet partes respectu opum « capitalium », ut temporum decursu appellari consueverant. Quodsi hac ipsa notione non tantum copiae naturae homini paratae comprehenduntur, sed etiam summa instrumentorum, per quae homo iisdem copiis naturae potitur, quas secundum necessitates suas demutat (et sic eas, ut ita dicamus, « humanitate induit »), hic iam asseverandum est universitatem illam instmmentorum fructum esse illius veluti patrimonii historici laboris humani. Omnia enim subsidia ad bona gignenda, initio sumpto ab instrumentis maxime rudibus et sermone ducto ad recentissima, homo paulatim elaboravit, id est hominis experientia atque ingenium. Ita profecto orta sunt non solum simplicissima instrumenta, quae terrae colendae inserviunt, sed etiam — scientia et arte technica congruenti ratione progredientibus — instrumenta recentissima et implicatissima : machinae, ergasteria, peculiaris artis officinae seu laboratoria, instrumenta computatoria. Itaque, quidquid prodest labori, totum eius instrumentum — ut hodiernus fert status artis technicae — est fructus laboris. Hoc immane et praevalidum instrumentum — id est universitas subsidiorum ad bona parienda, quae quodammodo idem esse putantur atque opes « capitales » — originem duxit a labore atque signa praefert laboris humani. Quoniam hac aetate artes 608 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale technicae immensum sunt progressae, homo, qui est subiectum laboris, volens hac tanta copia uti recentissimorum instrumentorum seu subsidiorum ad bona gignenda, necesse est cognitione arripiat fructum laboris hominum, qui ea instrumenta invenere, qui ea scite dispositeque sunt fabricati, perfecerunt idque agere pergunt. Facultas operis faciendi, id est efficax participatio hodierni cursus bona gignendi, praeparationem postulat in dies ampliorem et imprimis institutionem consentaneam. Quemadmodum par est, unusquisque homo, qui cursum illum effectionis bonorum participat — licet genus operis exsequatur, ad quod peculiaris eruditio et peritia specialis non requiruntur — semper tamen in hoc cursu bona gignendi ipse est verum subiectum efficiens, cum universitas subsidiorum, quamvis sint per se perfectissima, solum et sine exceptione sint instrumenta labori hominis subiecta. Haec veritas, quae firmo thesauro doctrinae Ecclesiae continetur, est semper in lumine ponenda, cum de quaestione rationis operis faciendi ac de universo systemate sociali-oeconomico agitur. Primae partes homini in effectione bonorum tribuendae, primatus hominis respectu rerum oportet illustrentur et extollantur. Ea omnia, quae notione opum « capitalium » comprehenduntur — si haec verba valere angustius volumus — tantummodo sunt congeries rerum. Homo, prout est subiectum laboris, et nulla ratione habita operis, quod facit, solus est persona. Consecutiones, quas haec veritas affert, magni sunt momenti et vim habent decretoriam. 13. Imprimis, hac veritate menti obversante, facile intellegitur opes « capitales » non seiungi posse a labore, neque ullo modo laborem obici contra opes « capitales », neque has contra laborem; nedum — ut infra dicetur — homines certos ac definitos, qui hisce notionibus indicentur, liceat opponi alios aliis. Rectum, id est ipsi naturae quaestionis consentaneum, rectum, dicimus, id est intrinsecus verum simulque secundum mora- Acta Ioannis Pauli Pp. II 609 lern doctrinam legitimum tantum illud esse potest systema operis faciendi, quod antinomiam inter laborem opesque «capitales » in ipsis radicibus suis evincat, eo contendens, ut fingatur secundum principium supra expositum, ex quo labori partes priores eaeque essentiales et solidae sunt deferendae, ex quo indoles subiectiva labori inest humano, ex quo totum cursum bonorum gignendorum is efficienter participet, nulla habita ratione naturae operarum ab opificibus praestitarum. Antinomia inter laborem et opes « capitales » originem non ducit ex illa veluti structura ipsius bonorum effectionis neque e structura cursus rerum oeconomicarum, si spectes res omnes. Hic enim cursus universe ostendit laborem et opes « capitales », quas appellare consuevimus, se invicem pervadere, atque indissolubile vinculum eorum demonstrat. Homo, in quavis operis faciendi sede, etsi satis rudis est vel ad recentissima exempla composita, se exercens, facile intellegit sese labore suo in duplicem veluti thesaurum insinuare, hoc est in thesaurum rerum, quae omnibus hominibus ex copiis naturae praebentur, et in thesaurum eorum, quae alii iam antea elaborando effecerunt, hisce copiis usi, imprimis artem technicam promovendo, id est summam instrumentorum, in dies perfectiorum, labori accommodatam comparando : homo ergo opus faciendo simul « in laborem aliorum introit ». Huiusmodi velut imaginem provinciae et cursus laboris humani sine difficultate amplectimur, ducente nos sive intellectu sive fide, quae lucem a Dei accipit verbo. Quae quidem imago est cohaerens, theologica simul et humanistica. Secundum hanc homo est « dominus » creaturarum, quae ei praesto sunt in mundo visibili. Quodsi in cursu operis faciendi subiectio aliqua detegitur, haec ad Datorem omnium copiarum creaturae refertur, estque simul subiectio, ex qua quis aliis hominibus est obnoxius, iis videlicet, per quorum laborem et incepta facultates, ad perfectionem iam adductas et 21 21 Cfr. Io. -4, 38. 41 - A. A. ¡S. 610 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale amplificatas, laboris nostri sumus assecuti. Quod attinet ad ea omnia, quae in bonis gignendis summam « rerum » efficiunt, id est instrumentorum et opum « capitalium », affirmare tantum valemus eam laborem hominis afficere seu veluti condicionibus astringere, non tamen nobis licet asseverare eadem esse quasi « subiectum » sine nomine, quod suo veluti imperio hominem eiusque subdat laborem. Dissipatio huius cohaerentis imaginis, in qua principium, ex quo primatus personae prae rebus tribuitur, diligenter servatur, in hominis mente est peracta, interdum post diuturnum temporis spatium, quo in vitae usu et consuetudine huius rei delituerant semina. Quae dissipatio sic est perpetrata ut labor ab opibus « capitalibus » seiungeretur hisque opponeretur, opes vero <( capitales » contra laborem obicerentur, quasi duae vires sine auctore, duae res electrices bonorum in eodem collocatae prospectu « oeconomistico ». In quaestione ita ponenda primarius inerat error, qui error oeconomismi potest appellari, si labor tantummodo secundum finem suum oeconomicum consideretur. Potest etiam, immo debet hic error primarius in cogitando vocari error materialismi, quatenus oeconomismus directo vel oblique sententiam complectitur, ex qua primatus prioresque partes iis quae sunt materialia, deferuntur, cum ea quae spiritualia sunt et personalia (id est operatio hominis, bona moralia hisque similia), directo vel oblique in gradu ponantur, qui ad res materiales, ut reapse sunt, dirigatur. Hic non est quidem materialismus theoreticus secundum propriam plenamque verbi significationem, sed est sine ulla dubitatione materialismus practicus, qui minus vi sententiarum praemissarum, quae a theoria materialismi manant, quam vi certi cuiusdam modi aestimandi ideoque alicuius ordinis bonorum, prout res materiales magis alliciunt, necessitatibus hominis satisfacere posse putatur. Error in eo positus ut secundum categorias oeconomismi cogitetur, concordi veluti gradu cum ortu philosophiae materia- Acta Ioannis Pauli Pp. II 611 listarum invaluit et cum eius progressione ab ipsis initiis eiusdem simplicibus et communibus (quae etiam materialismus vulgaris appellantur, quia sibi sumit veritatem supernaturalem, ut est re, ad quiddam supervacaneum redigere) ad materialismi dialectici, qui dicitur, aetatem. Verumtamen — intra fines huius nostrae considerationis — oeconomismus vim habuisse videtur decretoriam atque momentum ad hoc problema ponendum modo non-humanistico ante placita philosophica materialistarum ; idque propter primariam quaestionem laboris humani et, peculiari ratione, propter illam seiunctionem illumque oppositum, quae inter laborem sunt et opes « capitales », quasi inter duas res effectrices bonorum, eodem in prospectu, de quo supra, consideratas. Nihilominus patet materialismum, licet forma dialectica indutum, menti de labore humano cogitanti non praebere posse fundamenta sufficientia et certa ut primatus hominis, instrumentis-opibus « capitalibus » praevalens, praestantia personae prae rebus in eo inveniant, quo consentanee et modo non refutabili recognoscantur et fulciantur. Etiam secundum materialismum dialecticum homo non est imprimis subiectum laboris et causa efficiens cursus bona gignendi, sed intellegitur et tractatur quasi pendens ex eo quod est materiale, quasi quiddam manans e rationibus oeconomicis efïectionis bonorum in quodam temporis spatio praeponderantibus. Quemadmodum liquet, antinomia inter laborem et opes « capitales », quam hic expendimus — antinomiam dicimus, secundum quam labor dissociatus est ab opibus « capitalibus » hisque oppositus, sensu quidem ontico seu secundum id quod est, quasi quodlibet sit elementum cursus rerum oeconomicarum — originem duxit non solum a placitis philosophiae et a doctrinis theoreticis-oeconomicis, quae saeculo xvm viguerunt, sed multo magis ab universo usu oeconomico-sociali illius aetatis, quae quaestuosa industria invalescente fuit insignis. Haec enim tum oriebatur et praepropere progrediebatur, in qua imprimis fa- 612 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cultas cernebatur divitias materiales, id est instrumenta, admodum augendi, sed neglegebatur finis, id est homo, cui ea subsidia debent deservire. Hic ipse error indolis practicae imprimis laborem humanum affeeit, affecti hominem operi deditum, atque causa fuit renisus socialis, iusti quidem secundum ethicam disciplinam, de quo sumus locuti. Idem error, qui iam certa quadam quasi veste historica indutus, ad aetatem pertinet capitalismi et liberalismi primitivorum, in aliis temporum locorumque adiunctis iterum potest admitti, si quis in ratiocinatione ab iisdem sententiis praemissis, sive theoreticis sive practicis, proficiscatur. Non videtur esse alius modus hunc errorem penitus evincendi, nisi congruentes mutationes inducantur, in regione sive theoretica sive practica; quae quidem mutationes eo dirigantur oportet ut primatus personae rebus antecellens, laboris hominis respectu opum « capitalium », quae sunt summa subsidiorum ad bona gignenda, omnino agnoscatur. 14. Historica rerum progressio, breviter hic exposita, quae suis iam ex initiis certe excessit sed quae vigere pergit immo et sese propagare in necessitudinis rationibus inter Civitates continentesque, subtiliorem poscit definitionem alia quadam ex parte. Patet enim, quotiens sermo de antinomia sit inter laborem et opes « capitales », non solas notiones agi a re abstractas, neque « vires sine nomine » in oeconomica rerum electione operantes. Nam ultra notionem utramque homines reperiuntur vivi et solidi: hinc videlicet qui opus faciunt nec tamen domini sunt instrumentorum ad bona gignenda; illinc qui munere funguntur conductorum operum suntque possessores horum instrumentorum vel qui possessorum gerunt personam. Sic igitur in difficilis huius progressionis historicae complexionem inde a principio inseritur dominii quaestio. Encyclicae Litterae Rerum Novarum, quarum socialis quaestio est argumentum, hanc pariter difficultatem in lumine posuerunt, cum Acta Ioannis Pauli Pp. II 613 Ecclesiae doctrinam memorarent confirmarentque de dominio atque privati ipsius dominii iure, haud exceptis electionis bonorum instrumentis. Idem etiam est in Litteris factum, quibus titulus Mater et Magistra. Principium autem supra dictum illud, sicut et tunc ab Ecclesia est inculcatum et nunc quoque docetur, dissidet radicitus a consiliis collectivae rerum dispensationis propriis (seu collectivismi), prout a marxianae fautoribus doctrinae pronuntiata est pluribusque in mundi nationibus ad effectum adducta illis decenniis, tempus Litterarum Encyclicarum Leonis XIII subsecutis. Verum simul etiam discrepat a consiliis capitalismi, quemadmodum is revera exercetur in consuetudine liberalismi necnon in rei politicae tractandae formis inde manantibus. Hoc altero in casu discrimen in eo consistit quod aliter ius possessionis ipsum intellegitur. Numquam traditio christiana ius illud affirmavit veluti absolutum et inviolabile. Contra vero id accepit semper latiore in ambitu communis omnium iuris ad bona totius creationis adhibenda : videlicet ius privati dominii, quatenus iuri usus communis destinationique bonorum universali subicitur. Praeterea possessio numquam secundum Ecclesiae praecepta ita est intellecta ut causam inferre secum posset socialis contentionis in opere ipso faciendo. Sicut iam est prius hisce in paginis monitum, comparatur possessio ante omnia per laborem ut serviat labori. Respicitur hic particulatim dominium instrumentorum ad bona parienda. Si autem ea seiunctim considerantur tamquam universitas possessionum circumscripta, quae, formam praeferens opum « capitalium, opponatur labori, vel etiam ut opus quaestui habeatur, hoc adversatur naturae ipsi horum instrumentorum eorumque possessioni. Etenim non possunt illa possideri contra opus; nec possunt quidem possideri ut possideantur, quoniam una ratio legitima eorum possessionis — tum sub forma privati dominii tum sub 614 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale possessionis publicae vel collectivae figura — ea est ut labori deserviant. Ideoque, dum operi proficiunt, efficere debent ut primum huius ordinis principium compleatur, quod est universalis destinatio bonorum iusque communis usus eorum. Ex hac igitur iudicandi ratione, nempe in consideratione operis humani communisque accessus ad bona hominibus destinata, non excludenda est, opportunis servatis condicionibus, socialis illa in commune collatio instrumentorum ad bona gignenda. Hoc decenniorum intervallo, quod ab editis Encyclicis Litteris Rerum Novarum est exactum, Ecclesiae Magisterium semper haec principia meminit, repetendis etiam rationibus antiquae iam traditionis propriis, verbi gratia notis argumentis, quae in Summa Theologiae sancti Thomae Aquinatis continentur. 22 Hoc in documento, praecipuum cuius argumentum est labor humanus, decet omne illud studium confirmari, quo Ecclesiae doctrina de possessione enisa est semperque enititur ut operis primatus in tuto collocetur et idcirco etiam subiectiva hominis indoles in ipsa vita sociali ac potissimum in dynamica veluti compage universi cursus rerum oeconomicarum. Hac enim ex parte respuenda esse pergit sententia capitalismi rigidi, ut aiunt, unde ius unicum defenditur privati dominii in effectionis bonorum instrumenta tamquam vitae oeconomicae inviolabile « dogma ». Principium, ex quo reverentia est praestanda labori humano, postulat ut hoc ius frugifere recognoscatur tum in principiis ipsis tum in usu rerum. Si enim verum est opes « capitales » uti summam instrumentorum ad bona gignenda eodem tempore fructum esse operis plurium generationum, verum etiam est illas sine intermissione augeri propter laborem expletum auxilio eiusdem summae instrumentorum effectionis bonorum, quae videntur tamquam magna operis sedes, ubi singulis diebus hodierna opificum familia laborat. Agitur hic 22 Circa ius proprietatis: cfr. Summa Th. II-II, q. 66, aa. 2, 6; De Regimine principum, 1. 1, cc. 15, 17. Quoad munus sociale proprietatis: cfr. Summa Th. II-II, q. 134, a. 1, ad 3. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 615 manifesto variis de generibus laboris, non tantum de labore manuum, qui dicitur, sed de intellectus quoque multiplici opere, sermone ducto a labore scribarum ad actionem moderatorum. Hoc itaque pacto significationem permagni ponderis induunt complura consilia, quae periti socialis doctrinae catholicae necnon supremi Magisterii Ecclesiae detulerunt. Ea quidem consilia respiciunt compossessionem operis instrumentorum, operariorum nempe participationem moderationis lucrive in sedibus bonis gignendis, socios pecuniarios operis ac similia. Quocumque modo concreto varia haec adhibentur consilia, constat nihilo minus evidenter ipsam agnitionem meriti loci laboris et hominis huic dediti in cursu bona gignendi flagitare varias accommodationes intra ambitum eiusdem iuris possidendi instrumenta bonorum effectionis et quidem inspectis non tantum vetustioribus condicionibus sed ante omnia veritate rerum ac difficultate, quae altera huius saeculi parte coorta est in Mundo Tertio, ut appellant, multisque novis sui iuris nationibus, quae praesertim etsi non solum in Africa emerserunt pro superioris temporis coloniis. 23 Si igitur sententiam oporteat capitalismi rigidi perpetuo recognosci ut, ratione habita iurium hominis, latissimo sensu intellectorum et coniunctorum cum eiusdem hominis opere, emendetur, itidem propterea est affirmandum multiplices has ac tantopere optatas reformationes non posse ad effectum adduci per abolitionem, ex antecapto iudicio factam, possessionis privatae instrumentorum ad bona gignenda. Nam necesse animadverti est solam amotionem illorum effectionis bonorum instrumentorum (opum « capitalium ») a dominis ipsorum privatis haud sufficere ut in commune collatio eorum debito modo eveniat. Etenim cessant iam ad certum quendam hominum numerum pertinere, id est ad dominos privatos, ut possessio fiant constitutae societatis, dum administrationi subiacent gubernationique proximae alte23 Cfr. Pii P P . XI Litt. Enc. Cuadragésimo anno: AAS 23 (1931), p. 199; Conc. Oec. Vat. II, Const. past. Gaudium et Spes de Ecclesia in mundo huius temporis, 68: AAS 58 (1966), pp. 1089 s. Acta 616 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rius hominum manipuli, eorum videlicet, qui, etsi dominium iis deest, sed in societate ipsa imperium adest, utuntur illo imperio ad regendam omnem nationis oeconomiam vel loci alicuius. Hic porro coetus moderatorum auctorumque potest consentanea ratione propria exsequi munera, ad laboris primatum quod attinet; atqui potest illa perperam quoque procurare, si sibi eodem tempore vindicat unam auctoritatem administrandi instrumenta bonorum electionis iisque utendi, neque abstinet se offensione quidem primariorum hominis iurium. Sic profecto sola translatio instrumentorum effectionis bonorum ad possessionem Civitatis secundum collectivismi placitum nequaquam respondet collationi in commune illius dominii. Loqui enim de eiusmodi collatione in commune tum solum licebit, cum subiectiva societatis condicio praestita erit, id est cum unusquisque suo pro opere proprio habere se simul iure pleno poterit compossessorem ingentis illius quasi sedis operis faciendi, in qua una ipse cum ceteris élaborât. Gressus ideo hunc ad finem potest fieri si, quantum sane conceditur, opus copulatur cum dominio opum (( capitalium » et si plurima gignuntur multiformia quasi corpora media, quae proposita persequuntur oeconomica, socialia, culturalia: talia insuper corpora, quae statu fruantur sui revera iuris respectu publicarum potestatum, quae proprios fines suos attingere studeant inter se consociata per fidelem mutuam adiutricem operam et secundum boni communis necessitates, quae tandem prae se ferant vivae communitatis formam substantiamque, ut corporum scilicet ipsorum membra singula considerentur ac tractentur uti homines et incitentur ad partes actuosas in illorum vita agendas. 24 15. Principium ergo, ex quo priores partes labori prae opibus <( capitalibus » sunt deferendae, est postulatum ad ordinem pertinens rei moralis socialis. Quod quidem postulatum suum obti24 Cfr. Ioannis PP. XXIII Litt. Enc. Mater et Magistra: AAS 53 (1961), p. 419. Acta Ioannis Pauli Pp. II 617 net momentum, cardinis instar, tam in systemate, quod in principio dominii privati instrumentorum ad bona gignenda innititur, quam in systemate, in quo privata possessio eiusmodi subsidiorum iam est vel funditus circumscripta. Certo quodam modo labor seiungi non potest ab opibus « capitalibus » ; attamen nullo pacto illam permittit antinomiam, id est separationem et oppositionem, quod attinet ad instrumenta effectionis bonorum; quae res hominum vitam recentioribus hisce saeculis gravavit uti consectarium propositionum praemissarum tantum oeconomicarum. Homo enim, cum operatur, summa illa usus instrumentorum ad bona gignenda, cupit simul ut huius laboris fructus sibi aliisque prosint et ut, in cursu operis faciendi, ipse particeps exsistat onerum munerumque et socius rerum auctor in sede laboris, ubi se exercet. Quaedam vero hinc enascuntur certa operariorum iura, quae operis faciendi congruunt officio; de quibus sermo fiet deinceps. At hic iam in universum praedicari oportet hominem operantem merito quidem exoptare non solum aequam laboris sui mercedem, sed etiam ut in ipso effectionis bonorum cursu aestimetur fieri posse ut, operando quidem in dominio quodam communi, conscius sibi eodem tempore sit « in re propria » se laborare. Exstinguitur autem haec in eo conscientia ob nimiam moderationem grapheocraticam, omnia in unum conferentem, in qua opifex potius sibi videtur particula esse maximi cuiusdam machinamenti altiore potentia moti, immo potius — et pluribus quidem de causis — nudum effectionis bonorum utensile quam verum laboris subiectum, proprio suo interiore impetu praeditum. Ecclesiae doctrina firmam illam alteque animo insidentem opinionem expressit semper opus humanum spectare non tantum oeconomicam rem sed secum etiam et imprimis inferre bona cuiusque personae humanae. Constitutio oeconomica ipsa atque via rerum effectionis utilitatem percipiunt, cum videlicet eadem bona cuiusque hominis plane observantur. Secundum sancti Tho- Acta 618 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 25 mae Aquinatis mentem haec ipsa ratio potissimum favet privato dominio instrumentorum rerum effectionis. Tametsi fatemur ob certas gravesque causas aliquid excipi posse privati dominii principio — quin etiam ipsi nos hisce temporibus testamur in vitam inductam esse rationem possessionum in unum collatarum — argumentum tamen « ex persona » ductum seu personalisticum, ut aiunt, suam non amittit vim neque in provincia principiorum neque in usu rerum. Ut enim rationabilis sit ac frugifera, omnis in commune collatio instrumentorum effectionis bonorum oportet huius argumenti habeat rationem. Omnia nempe suscipienda sunt ut homo etiam in eiusmodi systemate semper conscius sibi permaneat se « in re propria » operari. Quod nisi accidit, necessario totum in cursum rerum oeconomicarum damna importantur, quae nequeunt aeque aestimari, nec oeconomica dumtaxat verum ante omnia in hominem ipsum. IV 16. Labor, si — multiplicem secundum huius vocis sensum — officium est sive obligatio, simul fons quoque iurium est ipsius opificis. Haec autem iura sunt intra ipsam summam totam hominis iurium investiganda, quae natura ei sunt consentanea quorumque multa iam praedicata variis in nationum omnium coetibus sunt atque a singulis Civitatibus usque amplius propriis civibus praestantur. Observantia vero huius amplae iurium humanorum summae primariam efficit condicionem pacis in mundo huius temporis : pacis, inquimus, tum singulas intra nationes et societates tum in rationibus inter nationes intercedentibus, haud secus ac monitum crebrius est per Ecclesiae Magisterium, praesertim ex quo Litterae Encyclicae Pacem in terris sunt editae. Iura enim humana ex labore profecta ingrediuntur ipsum latiorem ambitum eorundem iurium personae principalium. 25 Cfr. Summa Th. II-II, q. 66, a. 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 619 Attamen in hac rerum complexione habent ea peculiarem indolem, quae naturae laboris humani propriae respondent, iam supra definitae ; ac proinde secundum hanc ipsam naturam oportet illa considerari. Uti dictum est, opus officium est, scilicet hominis obligatio pro multiplici huius nominis significatione. Opus homo facere debet nunc quia id ei a Creatore est praeceptum, nunc propter ipsam suam humanitatem, cuius sustentatio et progressio postulant laborem. Operetur homo necesse est pro homine suo proximo, nominatim pro familia propria, sed etiam pro societate, ad quam pertinet, pro natione, cuius filius est aut filia, pro universa hominum familia, cuius est membrum, cum heres simul sit operis priorum generationum eodemque tempore socius artifex futurae eorum sortis, qui post eum sunt orituri cursu rerum humanarum progrediente. Quae quidem omnia moralem obligationem operis constituunt, latissime patente eius intellectu. Cum ideo oportebit moralia cuiusque hominis iura ponderari, ad opus quod attinet, respondentia nempe eidem illi obligationi, semper prae mentis oculis habendus ille vastus ambitus erit rationum rerumque, in quibus labor monstratur cuiusque hominis operantis. Etenim loquentes nos de operis obligatione de iuribusque opinéis, huic officio congruentibus, cogitamus imprimis necessitudinem inter conductorem operis directum aut indirectum et ipsum operarium. Discrimen autem inter directum atque indirectum operis conductorem magni admodum est momenti, sive respicitur vera compositio operis sive iudicatur fieri posse ut aequae iniquaeve rationes instituantur in operis regione. Si conductor operis directus ille intellegitur esse homo vel institutum, quocum opifex recta via paciscitur operis contractum certis sub condicionibus, nomine indirecti operis conductoris intelleguntur plura alia distincta elementa, praeter directum conductorem, quae certam vim habent ad modum, quo sive con- 620 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tractus operis componitur sive rationes plus minusve iustae instauran tur, quae in regione laboris humani intercedunt. 17. Ingrediuntur indirecti conductoris operis notionem tum homines tum varii generis institutiones tum collectivae de opere faciendo pactiones necnon agendi principia ab illis hominibus institutionibusque statuta, quae totum systema sociale-oeconomicum definiunt vel fluunt ab eo. Notio ergo indirecti conductoris operis ad multa refertur et varia elementa. Indirecti operis conductoris onus et munus aliud est ac directi operis conductoris, sicut ipsum indicat verbum : onus enim et munus minus est directum, tamen verum restat officium : indirectus quidem operis conductor maximam partem statuit hanc vel illam faciem rationis ipsius operis faciendi eoque pacto agendi modum directi conductoris operis afficit. Talis vero notatio non illuc sane spectat ut is onere et munere sibi proprio eximatur, sed tantum ut animus convertatur ad implicatum causarum complexum, quae eius moderantur modos agendi. Cum igitur interest politicam normam operis ethica ratione aequam constitui, prae mentis oculis hae omnes causae condicionesque habeantur oportet. Aequa autem ipsa est, cum plene observantur obiectiva iura hominis operi addicti. Porro indirecti operis conductoris notio ad quamque societatem adhiberi potest atque imprimis ad Civitatem. Etenim huius ipsius est iusta statuere consilia de labore. Constat tamen, hodierno in complexu rationum oeconomicarum per orbem terrarum, exsistere inter Civitates singulas complura vincula, quae, puta, declarentur eo quod merces importantur exportantur, id est reciproca bonorum oeconomicorum permutatione, sive sunt ea materiae primae, sive aliquatenus elaborata, sive tandem res machinali industria perfectae. Hae vero rationes pariunt mutuas obnoxietates ; quapropter de quavis Civitate, quoad oeconomiam etiam valentissima, difficulter dici potest eam plena frui rerum suarum sufficientia seu autarkia, quam vocant. Acta Ioannis Pauli Pp. II 621 Tale quidem systema mutuarum obnoxietatum ex se est usitatum et solitum; attamen facile occasio fieri potest variarum formarum iniqui quaestus vel iniustitiae ac proinde momentum habere potest ad publica de labore consilia singularum Civitatum et postremo ad quemque operarium, qui est subiectum proprium operis. Verbi gratia nationes quaestuosa industria provectissimae, immo et magis domus et societates bonis gignendis, quae latissime moderantur instrumenta ad res machinali industria pariendos (quae multinationales seu transnationales solent appellari) imponunt quam maxima rerum pretia pro merce sua, simul efficere conantes ut quam minimis pretiis materiae primae vel res partim elaboratae coemantur. Id autem, missis aliis causis, facit vicissim ut iugiter increscat inaequalitas inter reditus nationales Civitatum, ad quas res pertinet. Inter plures numero regiones divites ac pauperes non decrescit distantia neque aequatur, sed usque magis augescit manifesto cum indigentium intertrimento. Illud tamen, ut liquet, afficit consilia de labore cuiusque loci condicionemque hominis in opere versantis apud societates oeconomica ratione inferiores. Directus operis conductor cum similibus afficitur negotiorum adiunctis, statuit condiciones operis infra veras operariorum necessitates, praesertim si concupiscit ipse lucra quam uberrima derivare e sede bonis gignendis a se administrata (vel etiam ex eiusmodi sedibus a se administratis, si de statu rerum agitur, ubi possessiones instrumentorum effectionis bonorum sunt in commune collatae). Haec ipsa ordinatio obnoxietatum, quod attinet ad indirectum operis conductorem, summe extensa est quidem et implicata, ut facile potest concludi. Ut ideo subtilius circumscribatur, aestimanda quodammodo est summa elementorum in vita oeconomica decretoriorum secundum figuram certae cuiusdam societatis et Civitatis; eodem tamen tempore habenda ratio est copulationum et obnoxietatum multo ampliorum. Exsecutio iurium hominis labori addicti destinari tamen non potest ad effi- 622 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ciendum dumtaxat aliquod consectarium systematum oeconomicorum, quae maiore minoreve modo potissimum regula maximi emolumenti ducantur. Observantia, contra, ipsa obiectivorum iurium hominis labori dediti — qualiscumque is est sive manibus operatur sive mente, machinali industriae sive agris colendis dat operam vel similibus — efficere debet consentaneum ac praecipuum criterium universae constituendae oeconomiae tum intra compagem cuiusque societatis Civitatisque tum intra totum ambitum rei politicae oeconomicae orbis terrarum ac rationum necessitudinumque inter nationes inde profluentium. In hanc videlicet partem oportet Instituta Internationalia ad id destinata suam exerceant auctoritatem; imprimis vero Unitarum Nationum Consilium (ONU,, UNO). Videntur praeterea Consociatio Internationalis Labori accurando (OIT, ILO), et Institutum Nationum Unitarum pro Alimentis et Agrorum cultura (FA O) aliaque etiam posse praesertim huc nova quaedam afferre. Infra fines autem Civitatum singularum ministeria inveniuntur vel potestatis dicasteria publicae tum similiter varia Instituta socialia huius rei gratia excitata. Quod omne efficaciter comprobat quantum pondus — ut supra est dictum — prae se indirectus operis conductor ferat ad plene exsequenda iura hominis labori addicti, quandoquidem personae humanae iura primarium continent elementum ac veluti cardinem totius socialis ordinis moralis. 18. Iuribus sic inspectis hominum labori deditorum, hunc quod attinet ad « indirectum operis conductorem » — nempe ad universos huius rei curatores cum apud nationes tum in ambitu internationali, qui quidem auctores sunt totius inclinationis publicorum consiliorum de labore — animus cum primis advertendus est ad aliquam principalem quaestionem. Agitur enim de quaestione operis adipiscendi, aliis scilicet verbis de quaestione alicuius operis omnibus hominibus apti, qui ipsius sunt capaces. Contraria pars iustae et aequae rerum condicionis hac Acta Ioannis Pauli Pp. II 623 in provincia est coacta vacuitas laboris, id est penuria locorum operis faciendi pro hominibus, qui illud suscipere valent. De operis penuria agitur aut in universum aut in certa quadam laboris regione. Officium ergo eiusmodi curatorum, qui nomine comprehenduntur indirecti operum conductoris, est adversus coactam cessationem ab opere contendere, quae omnibus in casibus malum aliquod est et, cum latius increbruit, vera fieri potest socialis calamitas. Fit autem difficultas acerbissima, cum adulescentes prae ceteris afiiiguntur, qui, apta institutione ad ingenii culturam, artem technicam, peculiaria munera pertinente comparati, nequeunt opus reperire cernuntque cum dolore sinceram suam operandi voluntatem fraudari una cum prompta alacritate in se proprias recipiendi partes ad oeconomicam socialemque communitatis progressionem iuvandam. Obligatio inceptorum pro hominibus opere destitutis, officium videlicet subministrandi congrua auxilia ad vitam et victum operariorum coacte otiosorum eorumque familiarum necessaria, proficiscitur ex primario hac in provincia praecepto ordinis moralis, quod est principium communis bonorum usus aut — etiam simplicius si loqui volumus — ius ad vitam eiusque sustentationem. Ut ideo obviam procedatur periculo talis invitae vacuitatis operis et ut omnibus labor praestetur, curatores illi, qui nomine comprehenduntur indirecti conductoris operis, procurare debent universalem temperationem sedium multiplicis operis, ubi non tantum oeconomica verum etiam culturalis cuiusdam societatis vita componitur; prospicere insuper debent rectae convenientique dispositioni operis iis in sedibus. Haec denique cura ipsam premit Civitatem; at significare non potest cumulationem officiorum una ex parte effectam ab auctoritatibus publicis. Ex contrario quidem agitur de iusta rationabilique rerum disposita copulatione seu coordinatione, intra quam collocandus in tuto est spontaneus motus singulorum hominum et coetuum 624 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale liberorum, sedium et complexionum localium operis, habita profecto eorum ratione, quae superius de natura subiectiva tradita sunt operis hominum. Mutua autem obnoxietas singularum societatum atque Civitatum necnon necessitas ipsa communis operae variis in vitae regionibus poscunt ut, conservatis omnino supremis iuribus eorum uniuscuiusque in operis praestituta temperatione et ordinatione propriam intra societatem, eodem tempore hac in summi momenti causa foveatur communis cooperatio inter nationes necessaria per pacta et conventa. Ibi pariter necesse est regula illorum pactorum atque conventorum magis magisque fiat ipse labor humanus acceptus tamquam princeps ius omnium hominum, labor nempe, qui iis omnibus, qui operantur, similia tribuit iura, ita tandem ut vitae qualitas hominum operi deditorum in singulis societatibus usque minus distantes exhibeat dis similitudines, quae iniquae sunt aptaeque ad excitandos violentos motus contrarios. Ingentia officia hoc loco absolvenda Institutis sunt Internationalibus. Ea vero se debent sinere dirigi accurata cognitione implicatarum condicionum causarumque naturalium, historicarum, civilium et aliarum; decet etiam pollere ea, quod spectat ad communiter capta agendi consilia, maiore operositate, id est efficaci rerum exsequendarum facultate. Hac quidem via expleri potest propositum universalis congruentisque omnium hominum progressionis secundum directorias normas Litterarum Encyclicarum Pauli VI a verbis Populorum progressio incipientium. Necesse autem est moneatur partem constitutivam simulque comprobationem maxime consentaneam illius progressionis in spiritu iustitiae ac pacis, quam profitetur Ecclesia quamque flagitare haud cessat a Patre cunctorum hominum ac populorum, novam esse continuamque laboris humani aestimationem, tum ratione obiectivi eius finis tum causa dignitatis subiecti omnis laboris, quod idem est homo. Progressio, quae hic consideratur, perficienda est propter hominem Acta Ioannis Pauli Pp. II 625 ac per hominem in homineque fructus debet afferre. Progressionis vero comprobatio semper erit usque maturior agnitio finis operis latiusque diffusa observantia iurium cum eo cohaerentium secundum hominis dignitatem, qui est subiectum laboris. Rationalis ordinatio praestituta atque consentanea operis humani dispositio, pro singularum societatum et Civitatum condicione, facere debet ut iustae reperiantur proportiones varia inter genera laboris: opus agrorum culturae, machinalis industriae, variorum ministeriorum, opus mentis necnon scientiarum et artium, secundum cuiusque hominis potestatem ad bonumque commune omnis societatis ac totius hominum generis. Vitae autem humanae constitutioni secundum multiplices operis facultates respondeat accommodata oportet ratio institutionis et educationis, quae ante omnia affectet progressionem ad maturam humanitatem, sed quae etiam proponat peculiarem praeparationem hominis ut cum emolumento iustum suum occupet locum in magna socialique modo variata faciendi operis sede. Si praeterea oculi supra universam hominum familiam coniciuntur per omnes terras disseminatam, una res immensae magnitudinis mentem funditus conturbat: cum enim ex altera parte ingentes naturae opes iaceant intactae, ex altera tamen subsistunt hominum turmae invite otiosorum vel partim saltem opere carentium atque interminatae multitudines famelicorum; id quod sine dubio commonstrat, tam intra singulas communitates politicas quam in rationibus inter eas per continentes vel per totum mundum ipsum intercedentibus, aliquid perperam geri, quod spectat ad ordinationem laboris et navitatem hominum, et quidem in rebus et locis, quae maximam difficultatem summumque prae se ferunt momentum sociale. 19. Praecipuo ita circumscripto officio, quod secum infert cura tribuendi singulis operariis laborem, ut in tuto collocetur 42 - A. A. S. 626 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale observantia iurium hominis, quae abalienari non possunt, quod ad eius attinet opus, propius iam convenit ut haec iura tractentur, quae ad summam conglobantur in vinculum coniunctionis inter opificem ac directum operis conductorem. Omnia enim, quae adhuc sunt tradita de indirecto operis conductore, eo tendunt ut definiantur subtilius haec coniunctionis vincula, demons tratis illis nempe multiplicibus condicionibus, quibus indirecto modo ea constituuntur. Huius tamen considerationis non est res tantum describere; nec brevis ea est tractatio de re oeconomica vel politica. Nam hic interest ut sua ponatur in luce ratio deontologica et moralis. Quaestio ac veluti cardo rei ethicae socialis, hac in causa, est aequa remuneratio laboris completi. Hodiernis enim in temporum adiunctis nullus gravior invenitur modus implendae iustitiae in rationibus inter opificem conductoremque operis quam is qui remunerationem respicit operis. Utcumque enim hic labor contingit — sive fit in systemate privati dominii instrumentorum ad bona gignenda sive in systemate, ubi privata haec possessio formam aliquam induit collationis in commune — vinculum coniunctionis inter operis conductorem (in primis directum) atque operarium conficitur mercede, id est aequa remuneratione operis, quod est patratum. Illud quoque efferendum est: iustitiam cuiusvis systematis socialis-oeconomici et, quaequae ea est, iustam illius administrationem demum merito iudicandas esse ex modo, quo opus eodem in systemate aeque rependatur. Hic reditur nimirum ad primum principium totius ordinis ethici-socialis, ad principium communis usus bonorum. Quovis enim in systemate, missis rationibus illis primariis, quae inter opes « capitales » et laborem intercedunt, mercedes sive operis remuneratio manet via concreta, per quam maxima pars hominum illis bonis valent potiri, quae usui destinantur communi: bonis, inquimus, tam naturae quam iis quae humanis efficiuntur subsidiis. Homini- Acta Ioannis Pauli Pp. II 627 bus operi deditis aditus ad ea bona per ipsam patet mercedem, quam uti laboris sui remunerationem percipiunt. Hinc merces iusta semper fit solida comprobatio totius systematis socialisoeconomici atque, utcumque res se habet, recti processus eiusdem systematis. Non est quidem haec sola comprobatio, sed habet peculiare momentum estque quadamtenus ipsa comprobatio et totius negotii cardo. Probatio haec iustitiae tangit imprimis familiam. Iusta enim remuneratio operis hominis adulti, in quem onus familiae recidit, ea nominatim erit, quae ad familiam condendam digneque sustinendam sufficiat atque ad eius prosperandam aetatem venturam. Remuneratio autem istius modi reddi poterit tum per solarium familiare, quod dicitur — unicum id est salarium capiti tributum familiae ob ipsius laborem ut ita necessitatibus familiae satisfaciat neque alius oporteat labor retributivus extra domum ab uxore suscipiatur — tum per alia praesidia socialia, qualia sunt scidulae nummariae familiares vel subsidia matri concessa, quae soli se familiae dedit, quae subsidia veris necessitatibus debent convenire, scilicet numero ipsi hominum e familia pendentium in totum illud tempus, quamdiu nequeunt in se digne recipere propriae vitae curandae officium. Probant experimenta enitendum esse ut ab integro aestimentur sociali iudicio munera materna, necnon fatigatio cum iis coniuncta et necessitas, quam filii habent, curae amoris affectus ut crescere valeant in homines sui iuris suorumque officiorum conscios, in homines moribus fideque maturos et animo aequabili praeditos. In societatis cedet omnino honorem, si licuerit matri sese filiorum curationi devovere educationique secundum varias aetatis illorum necessitates, ita tamen ut libertas eius non impediatur, ut nihil patiatur ea discriminis psychologici aut practici neque sociabus suis ullo pacto inferiorem se sentiat. Coacta officiorum talium derelictio propter retributivum opus extra domum est absona, considerato socie- Acta 628 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tatis familiaeque commodo, si repugnet eiusmodi propositis materni officii vel ea difficilia reddat. Talibus in rebus inculcandum est latiore modo oportere omnem laboris cursum ordinari ita et accommodari ut personae observentur necessitates vitaeque eius formae, imprimis autem domestica vita secundum cuiusque aetatem ac sexum. Constat enim multas apud societates operari mulieres in omnibus paene vitae regionibus. At eas decet plene exsequi posse munia propria secundum peculiarem suam indolem, nullo facto discrimine nullaque officiorum exclusione, quorum sint ipsae capaces; verumtamen haud neglegi licet observationem familiarium desideriorum earum necnon operis particularis, quod congruit iis in societatis commoditatem una cum maritis. Vera mulieris provectio efflagitat ut sic labor disponatur ut non debeat illa promotionem sui compensare exuenda indole sibi propria et peculiari, cum detrimento familiae, pro qua uti mater partes pernecessarias explet. 26 Praeter mercedem hic occurrunt etiam varia beneficia socialia, illuc nempe spectantia ut vita salusque opificum eorumque familiarum tuto praestetur. Sumptus impendendi in valetudinis curationem, potissimum in adversis casibus circa ipsum laborem, poscunt ut facile pateat operario aditus ad sanitatis subsidia et quidem, quantum fieri potest, parvo pretio vel etiam gratuito. Aliud deinde argumentum, quod illa beneficia respicit, cum iure requietis coniungitur : agitur ante omnia de communi otio hebdomadali, inclusa saltem die dominica, ac praeterea de longiore quiete, id est de annuis feriis, quas vocamus, vel quae, si fieri potuerit, saepius in anno per breviora intervalla transiguntur. Agitur denique de pensionis socialis iure et cautione pro senectute necnon pro casibus adversis cum opere faciendo conexis. Intra horum iurium praecipuorum ambitum summa iurium particularium viget, quae una cum laboris re26 Cfr. Conc. Oec. Vat. II, Const. past. Gaudium et Spes de Ecclesia in mundo huius temporis, 67: AAS 58 (1966), p. 1089. Acta Ioannis Pauli Pp. II 629 muneratione rectam statuunt necessitudinis formulam inter opificem operisque conductorem. Quibus in iuribus semper est numerandum ius operis faciendi in rerum locorumque adiunctis et tali effectionis modo, quae corporis valetudini opificum non officiant neque morum noceant integritati illorum. 20. Supra fundamentum omnium horum iurium et secundum necessitatem in ipsis operariis illa praestandi aliud ius pariter exoritur: hoc est ius sese consociandi, nempe ineundi coetus vel societates, quibus id proponitur ut commoda praecipua tueantur hominum variis in vitae muneribus versantium. Quae quidem consociationes opificum collegia appellantur. Commoda autem potissima illa hominum operi deditorum quadamtenus communia sunt omnibus; eodem tamen tempore genus laboris omne omnisque vitae professio suam continet proprietatem, quae illis in consociationibus proprium suum invenire debet effectum. Opificum collegia aliquo modo initia sua acceperunt ex artificum corporibus Mediae Aetatis, quandoquidem societates illae consociabant inter se homines ad eandem artem exercendam pertinentes ideoque secundum opus, quod implebant. Simul vero opificum collegia hoc modo principali distant ab artificum corporibus, quod eiusmodi nostrae aetatis collegia percrebruerunt secundum dimicationem operariorum et totius ambitus laboris, imprimis vero opificum machinali industriae addictorum, eo contendentium ut aequa iura sua def enderentur respectu operis susceptorum ac dominorum instrumentorum ad bona gignenda. Defensio ergo potissimorum vitae commodorum opificum in omnibus provinciis, in quibus eorum iura aguntur, munus constituit opificum collegiorum. Historiae insuper experimentum docet huiusmodi consociationes esse pernecessariam partem vitae socialis, praesertim in recentioribus societatibus quaestuosa industria potentibus. Id autem manifesto non significat opifices eiusmodi industriae deditos solos posse sibi huius generis sodalitates efficere. Omnium enim munerum seu vitae 630 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale professionum participes uti valent iis ad iura sua propria tutanda. Unde opificum collegia inveniuntur agricolarum et scribarum; pariter consociationes sunt ipsorum operis conductorum. Quemadmodum iam est superius dictum, omnes hae ulterius distrahuntur in minores coetus vel manipulos secundum peculiarium, quibus funguntur, munerum notas. Catholica socialis doctrina minime contendit opificum collegia praebere imaginem societatis dumtaxat secundum « classes » conformatae esseque quasi auctores pugnae « classium », quae necessario regat vitam socialem. Sunt utique illa fautores certaminis pro aequitate sociali pro iustisque iuribus hominum in labore versantium secundum munera cuiusque. Atqui haec dimicatio respiciatur oportet veluti communis certatio « pro » bono iusto : nempe pro bono illo, quod necessitatibus respondet ac meritis hominum labori addictorum secundum munera consociatorum; verum id non est « pugna adversus alios ». Si in quaestionibus controversis sumit sibi etiam naturam repugnantiae adversus alios, hoc accidit propter iustitiae socialis bonum, non propter ipsam <( dimicationem » neque ut adversarius tollatur de medio. Ante omnia labor eam habet proprietatem ut homines congreget, qua in re vis eius socialis consistit : vis scilicet communitatis coagmentandae. In hanc denique communitatem conglobari aliquo modo debent tum homines operantes tum ii quibus instrumenta ad bona parienda praesto sunt vel horum possessores. Ratione igitur habita huius principalis structurae cuiusvis laboris — considerato nempe in omni systemate sociali « laborem » et opes « capitales » in summa pernecessarias esse partes totius cursus efíectionis bonorum — consociatio hominum, suorum iurium vindicandorum causa, ex ipsis operis necessitatibus exorta, manet elementum constitutivum ordinis socialis ac solidae hominum coniunctionis, quod praeteriri non licet. In iustis conatibus in tuto collocandi iura opificum, qui eodem munere iunguntur, semper perpendendi sunt fines ac limi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 631 tes, quos universalis condicio oeconomica Civitatis imponit. Postulationes enim opificum collegiorum transire non licet aliquod in genus nimii studii rerum suarum, quo coetus vel ordo seu classis aliqua teneantur, quamvis valeant debeantque contendere ut propter commune totius societatis bonum etiam ea omnia corrigant, quae vitiosa sunt in ratione dominii instrumentorum ad bona gignenda aut in via ea moderandi et administrandi. Vita namque socialis et oeconomica-socialis est certe quasi quaedam machina « vasculorum inter se communicantium » ; cui machinae necesse est etiam omnis opera socialis accommodetur, cuius sit iura coetuum peculiarium tutari. Hoc pacto navitas collegiorum opificum sine dubio ingreditur « politicarum » rerum provinciam ; quae res intelleguntur uti prudens curatio boni communis. Officium vero illarum consociationum non est « negotia poli tica gerere », sicut communiter hodie locutio ea recipitur. Opificum collegia minime habent indolem « f actionum politicarum », quae rebus potiri nitantur; neque debent ex se subiacere quidem consiliis partium politicarum neque vinculis nimis arctis conecti cum iis. Si enim id accidat, facile dissident a proprio munere, quod est in tuto collocare iusta iura hominum in opere versantium intra fines communis boni universae societatis; contra, fiunt instrumenta contentions ad alia proposita perficienda. Si loquimur proin de iustorum iurium tutela hominum labori deditorum secundum munera singula, profecto semper ante oculos constituamus oportet id quod in unaquaque professione efficiat subiectivam operis naturam, sed simul, immo imprimis, id quod propriam afficiat dignitatem subiecti ipsius laboris. Plures hinc aperiuntur rerum facultates in navitatibus consociationum et collegiorum opificum, scilicet etiam in officio, quod suscipiunt, instituendi, educandi atque sui educationem promovendi. Benéfica est opera scholarum et « universitatum operariarum » vel « popularium », quae dicuntur, tum etiam rationum studiorum et institutionis curriculorum, quae excoluerunt 632 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et etiamnunc excolunt hunc ipsum industriae campum. Optandum usque est ut ex suorum collegiorum actione operarius non tantum plus « habere » sed ante omnia plus « esse » possit; valeat id est plenius perficere omni ex parte suam humanitatem. Opificum collegia, dum pro iustis sodalium suorum iuribus decertant, utuntur via quoque « operistitii », nempe operum intermissionis, tamquam genere quodam postremae condicionis, quam « ultimatum » appellant, adversus legitimas auctoritates imprimisque operis conductores. Haec via in sociali doctrina catholica agnoscitur legitima sub debitis condicionibus iustisque servatis limitibus. Ad hoc ergo quod attinet, tribui oportet opificibus ius operistitii ita tamen ut nullam patiantur poenam ob suam cessationis ab opere participationem. Concesso itaque hoc esse iustum instrumentum ac legitimum, simul tamen inculcan necesse est operistitium certo quodam sensu esse extremum consilium. Non eo licet male uti; non eo licet abuti praesertim machinationum « politicarum » gratia. Praeterea numquam fas est oblivisci, quoties agatur de ministeriis civili communitati necessariis, ea — utcumque res sint — servanda et procuranda esse etiam, si necesse fuerit, per consentanea consilia publica. Operistitii enim immoderatus usus inferre potest totius vitae socialis et oeconomicae cessationem; et hoc adversatur societatis boni communis necessitatibus, quod bonum etiam congruit cum ipsius operis indole, quae recte intellegatur. 2 1 . Quae omnia adhuc sunt dicta de dignitae laboris, de obiectiva ac subiectiva hominis operis natura, directo adhiberi possunt ad quaestionem operis agrorum colendorum necnon ad hominis condicionem, qui terram colit áspero labore agres ti. Haec enim pars vastissima operis est nostro in orbe neque circumscribitur una alterave continente neque societatibus reservatur, quae aliquem iam gradum progressionis ac prosperitatis sunt assecutae. Res tota agricolaris, quae societati praebet bona cotidianam ad ipsius sustentationem necessaria, induit prima- Acta Ioannis Pauli Pp. II 633 rium sane momentum. Condiciones vero agrestium operisque rustici haud eaedem ubique sunt diversique pariter sunt status sociales opificum agricolarum in regionibus variis. Id quod pendet non tantum e gradu progressionis ipsius technicae artis agricolaris, verum — immo fortasse etiam magis — ex agnitione iustorum iurium operariorum agricolarum ac denique e gradu conscientiae communis de re ethica sociali laboris. Opus agreste non leves prae se fert difficultates, quales sunt continuus corporis nisus, qui interdum plane conficit vires, minor aestimatio, qua labor ille sic a communitate iudicatur ut homines agrorum culturae addicti in secundarias societatis partes se sentiant detrudi utque hac de causa plurimi eorum rure festinent fugere in urbes, ac quidem, pro dolor, in vitae condiciones multo magis humanam deicientes dignitatem. Huc insuper addendus est defectus consentaneae institutionis ad artem exercendam aptorumque instrumentorum et serpens illud suarum tantum rerum studium seu Individualismus, quem dicunt, et condiciones revera iniustae. Quibusdam in nationibus ad progressionem nitentibus pluries centena milia milium hominum coguntur ut arva colant aliena, atque quaestui habentur a latifundiorum dominis, nulla proposita spe ipsos umquam possessuros vel minimam terrae partem ut suam propriam. Desiderantur rationes legitime tutandi opificem agricolam eiusque familiam in senectute vel morbo vel invita operis vacuitate. Diuturni dies asperi laboris corporis tenui rependuntur mercede. Campi arabiles deseruntur a dominis ; legitimi possessionis tituli parvorum agrorum, soli nempe proprii, iam plures annos cultorum, spernuntur vel minime defenduntur adversus « terrae famem » singulorum aut manipulorum hominum potentiorum. Atqui in nationibus etiam oeconomica ratione progressis, ubi scientiarum inquisitiones et victoriae technologiae vel politica agendi via ipsius Civitatis agrorum culturam ad locum altissimum provexerunt, laedi potest operis ius, cum agricolae potestas negatur communicandi consilia et decisiones, quae operam ipsius affi- 634 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ciunt, vel cum ius denegatur ineundi libere consociationes propter iustam progressionem socialem, culturalem, oeconomicam opificis agricolae. Postulantur igitur multis in casibus necessariae rerum mutationes funditus penetrantes et urgentes ut agrorum culturae — et agrestibus ipsis — aequa reddatur aestimatio tamquam fundamentum sanae rei oeconomicae intra universam socialis communitatis progressionem. Idcirco praedicari dignitatem ac provehi oportet laboris, cuiuslibet operis, ac praesertim laboris agricolaris, quo homo adeo eloquenter « subicit » terram, dono acceptam a Deo, suumque confirmat « dominatum » in rerum aspectabilium mundum. 2 2 . Recentius quidem communitates nationales atque instituta internationalia animos converterunt aliam ad quaestionem, cum opere ipso coniunctam, quae saepius ad alias res crebro habet momentum: haec est ipse homo praepeditus. Eiusmodi quoque homines sunt subiecta plane humana cum iuribus ingenitis, sacris, inviolabilibus respondentibus, quae etiam cum limitibus ac doloribus, quibus eorum corpora facultatesque signantur, magis efferunt hominis dignitatem ac magnitudinem. Persona, quae talia secum fert impedimenta, cum subiectum sit omnibus cum iuribus suis propriis, adiuvanda est quo facilius participet societatis vitam omnibus in partibus eius ac gradibus, ad quae accedere valet. Homo praepeditus unus ex nobis est pleneque ipsam humanitatem nostram communicat. Prorsus est hominis indignum ac negatio ipsa communis humanitatis recipere ad societatis vitam et proinde ad laborem solos homines plene capaces, quia, si id fit, gravis admittitur distinctionis forma: nempe valentium ac sanorum contra debiles et aegros. Opus autem sensu obiectivo etiam hic hominis subdi debet dignitati, videlicet subiecto laboris, non ipsi oeconomico lucro. Quapropter varii generis curatorum totius ambitus opificum Acta Ioannis Pauli Pp. II 635 et laboris interest, directi operis conductoris pariter et indirecti, ut efficacibus aptisque consiliis provehatur ius hominis ita impediti ad praeparationem professionis et ad opus, ut is inseri possit in navitatem aptam ad bona gignenda, cui sit idoneus. Plures hic admoventur difficultates practicae, iuridiciales atque etiam oeconomicae ; at officium est communitatis, id est publicarum auctoritatum et consociationum tum coetuum mediorum et sedium bonis pariendis, immo etiam impeditorum ipsorum, colligere in unum notiones opesque ut ad hoc pernecessarium adveniatur propositum : ut opus impeditis hominibus offeratur secundum illorum potestates, quoniam id poscit eorum dignitas uti hominum et laboris subiectorum. Omnis communitas structuras sibi comparet ad inveniendam vel efficiendam operis faciendi copiam talibus hominibus consentaneam — sive in publica aliqua vel privata sede bonis gignendis, facultate oblata laboris usitati vel aptioris, sive in communibus sedibus bonis gignendis, publicis vel privatis, et in operis faciendi sedibus, quae iisdem praepeditis sunt destinatae pro iisque apte dispositae. Sicut pro ceteris operariis, animus magnopere erit advertendus operis condicionibus — quod attinet ad mentem corpusque impeditorum — et remunerationi iustae et facultati progrediendi et variis obstaculis tollendis. Licet non negetur agi hic de implicato ac difficili munere, par est tamen optare ut recta operis notio, sensu subiectivo concepta, condicionem rerum inducat, qua impeditus homo sentiat se non in secundariis partibus ambitus operis faciendi versari neque e societate ipsa pendere, verum laboris esse subiectum pleni iuris et utile et observatum propter dignitatem suam humanam, necnon vocari ad conferendum studium et curam in progressionem ac bonum familiae suae et communitatis secundum suas ipsius potestates. 23. Postremo denique oportet aliquid summatim pronuntietur de argumento migrationis ob laborem, quae dicitur. Haec qui- 636 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dem perantiqua res est, quae nihilo minus usque iteratur atque hodie etiam late diffunditur propter vitae hodiernae implicatam naturam. Homini est quidem ius deserendae terrae natalis ex rationibus variis et illuc dein redeundi quo meliores alia in regione quaerat vitae condiciones. Hoc certe non caret difficultatibus varii generis; ante omnia significat plerumque aliquam iacturam Civitati ipsi, unde migratur, allatam. Discedit enim homo simulque membrum permagnae communitatis, quae ex historia, traditione, humano cultu coaluit, ut vitam incipiat aliam intra societatem, quae alia colligatur animi cultura saepiusque alio sermone. Deest ideo subiectum operis hoc in casu, ille nempe, qui proprii ingenii vi suisque manibus possit aliquid ad bonum commune suae nationis conferre ; sed, ecce, illae vires ac partes tribuuntur alii societati, quae earum minus quodammodo habet ius quam patria, unde originem ducit. Verumtamen, etsi migratio quadam ex parte est aliquod malum, tamen quibusdam in condicionibus malum istud — uti dicitur — est malum necessarium. Omnia sane efficienda sunt — et multa iam quidem huius rei causa sine dubio fiunt — ne malum illud sensu materiali acceptum maiora secum ferat damna sensu morali, uti intellegunt; immo vero ut — quantum fieri possit — apportet etiam bona vitae privatae, familiari, sociali eius qui emigravit, quod attinet tum ad nationem, in quam pervenit, tum ad nationem, quam reliquit. Plurimum hac in re vertitur iustis in legibus, praesertim cum iura hominis labori addicti aguntur. Qua quidem potissimum ex parte, quemadmodum est apertum, hanc quaestionem consideratio nostra complectitur. Summopere igitur refert ut homo, qui extra natalem suam regionem opus facit vel ut migrator perpetuus vel ut opifex temporarius, nihil patiatur detrimenti suis in laboris iuribus respectu aliorum operariorum alicuius societatis. Migrationem ergo operis causa nullo modo fieri licet occasionem quaestus, cui in re nummaria aut sociali homines habeantur. Quod spectat Acta Ioannis Pauli Pp. II 637 vero ad nexum laboris cum operario, qui immigravit, eaedem valeant regulae oportet, quae pro ceteris omnibus illius societatis opificibus vigent. Pretium namque operis eadem metiendum est regula, diversae originis, religionis, stirpis nulla habita ratione. Tanto igitur magis nefas est perverse uti condicione coactus, in qua versatur homo, qui emigravit. Debent enim haec omnia adiuncta sine condicione cedere principali bono laboris, quod cum personae humanae dignitate cohaeret, consideratis quidem opificum peculiaribus proprietatibus. Praecipuum rursus inculcetur necesse est principium : ordo bonorum sensusque ipse altus laboris postulant ut opes « capitales » operi serviant neve opibus « capitalibus » labor. V 24. Prostremam partem harum cogitationum de argumento laboris humani, coniunctarum scilicet cum nonagésimo anno expleto ab editis Litteris Encyclicis Rerum Novarum, decet quasi dicari spiritualitati laboris secundum huius vocis sensum christianum. Quoniam opus sua ex ratione subiectiva est semper actio personalis — actus personae — idcirco consequitur ut illud participet integer homo, corpus nempe et animus, sive opus idem manuum est sive ingenii. Ad hominem pariter totum dirigitur verbum Dei viventis, evangelicus salutis nuntius, in quo multa doctrinae argumenta — quasi quasdam luces peculiares — reperimus ad laborem humanum spectantia. At convenienter oportet haec doctrinae argumenta intus suscipiantur; necessarius est interior nisus spiritus humani fide, spe caritateque ducti, ut per eadem argumenta tribuatur labori hominis concreti ille sensus, quem coram Deo habet et per quem in opus intrat salutis, sicut res ceterae, quibus hoc contexitur, eiusque elementa communia quidem sed simul magni momenti. Si Ecclesia suum esse munus censet propriam ferre sententiam de opere ex aestimatione ipsius pretii humani ordinisque moralis, quem illud ingreditur — qua in re grave aliquod suum Acta 638 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dispicit officium quoad ministerium, quod agit pro universo evangélico nuntio — simul quidem percipit peculiare suum onus in tali componenda laboris spiritualitate, quae omnes homines adiuvet ut per ipsius viam appropinquent Deo Creatori ac Redemptori, ut salvifica eius consilia de homine mundoque communicent et ut sua in vita altius perspiciant et excolant amicitiam cum Christo, participantes vivo modo per fidem triplex ipsius munus : Sacerdotis, Prophetae, Regis, quemadmodum mirabilibus dictis edocet Concilium Vaticanum Secundum. 25. Eloquitur Concilium Vaticanum Secundum : « Hoc credentibus ratum est, navitatem humanam individualem et collectivam, seu ingens illud conamen, quo homines decursu saeculorum suae vitae condiciones in melius mutare satagunt, in seipso consideratum, Dei proposito respondere. Homo enim, ad imaginem Dei creatus, mandatum accepit ut, terram cum omnibus, quae in ea continentur, sibi subiciens, mundum in iustitia et sanctitate regeret utque, Deum omnium Creatorem agnoscens, se ipsum ac rerum universitatem ad illum referret, ita ut, rebus omnibus homini subiectis, admirabile sit nomen Dei in universa terra H . 27 Divinae Revelationis verbis penitus est inserta haec praecipua veritas: hominem, ad Dei factum imaginem, per laborem suum participare Creatoris opus ac secundum proprias facultates quodammodo pergere illud exsequi opus ac perficere, dum magis comperiat opes et bona conclusa in tota creatura. Hoc verum detegimus iam in primis Sacrarum Litterarum initiis, in libro videlicet Genesis, ubi ipsum creationis opus exhibetur sub specie, alicuius « laboris » a Deo « sex diebus » completi ut « requiesceret » septimo die. Ceterum postremus etiam Sacrarum Scripturarum liber eodem resonat sensu observantiae erga opera, quae Deus patravit « labore » suo ut Creatoris, ubi excla28 29 27 28 19 Ibid., 34: loc. mem., pp. 1052 s. Cfr. Gn. 2, 2; Ex. 20, 8. 11; Dt. 5, 12ss. Cfr. Gn. 2, 3. Acta Ioannis PauU Pp. 639 II matur : « Magna et mirabilia opera tua, Domine Deus omnipotens M , similiter ac Genesis liber, qui cuiusque diei narrationem creationis hac terminat dictione : « Et vidit Deus quod esset bonum ». 3 0 31 Haec creationis descriptio, quam in primo iam capite libri Genesis invenimus, quadamtenus primum est « evangelium laboris ». Nam ipsa profecto demonstrat qua in re dignitas eius consistat : docet enim hominem operando Deum imitari debere Effectorem suum, cum gerat in se ipse solus singularem hanc rationem similitudinis cum Illo. Imitetur Deum homo oportet tum laborando tum etiam requiescendo, quandoquidem Deus ipse ostendere voluit ei propriam creatricem industriam sub figura laboris ac requietis. Hoc autem Dei opus in mundo progreditur semper, uti verba Christi testantur : « Pater meus usque modo operatur...» : vi operatur créatrice sustinens orbem, quem ex nihilo eduxit; potentia operatur salvifica in hominum animis, quos inde ab initio destinavit ad « quietem » secum « in domo Patris ». Quocirca opus quoque humanum non tantum flagitat quietem « septimo die », verum etiam ac quidem multo magis constare nequit sola exercitatione virium humanarum in actibus externis; debet enim velut interius spatium parare, in quo homo, dum plenius usque id fit, quod Dei voluntate oportet ut sit, sese praeparat ad illam « requietem », quam servis suis Dominus reservat atque amicis.* 3 2 33 34 35 6 Haec dein conscientia — laborem humanum participationem Dei operis esse — necesse est pervadat — sicut Concilium monet — etiam ad «opera penitus quotidiana ... Viri namque et mulieres qui, dum vitae sustentationem sibi et familiae com30 31 32 33 34 35 36 Apc. 15, 3. Gn. 1, 4. 10. 12. 18. 21. 25. 31. Io. 5, 17. Heb. 4, 1. 9 s. Io. 14, 2. Dt. 5, 1 2 s s . ; Ex. 20, 8-12. Cfr. Mt. 25, 21. Acta 640 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale parant, navitates suas ita exercent ut societati opportune ministrent, iure existimare possunt se suo labore opus Creatoris evolvere, commodis fratrum suorum consulere et ad consilium divinum in historia adimplendum personali industria conferre ». Par est ideo hanc christianam spiritualitatem operis evadere quasi patrimonium, quod omnes participent; par est, hac potissimum aetate, spiritualitatem laboris prae se ferre illam maturitatem, quam mentium cordiumque sollicitudines poscant et angores : (( Christiani itaque, nedum arbitrentur opera, quae homines suo ingenio et virtute pepererunt, Dei potentiae opponi, creaturamque rationalem quasi aemulam Creatoris exsistere, potius persuasum habent humani generis victorias signum esse magnitudinis Dei et fructus inefïabilis Ipsius consilii. Quo magis vero hominum potentia crescit, eo latius ipsorum responsabilitas, sive singulorum sive communitatum extenditur. Unde apparet christiano nuntio homines ab extruendo mundo non averti nec ad bonum sui similium negligendum impelli, sed potius officio haec operandi arctius obstringi n . 37 3 8 Insuper conscientia haec — per laborem participare hominem opus creationis — constituit causam maxime instigantem ut labor iste pluribus in regionibus suis suscipiatur. In Constitutione Lumen Gentium haec scripta legimus : « Fideles igitur totius creaturae intimam naturam, valorem et ordinationem in laudem Dei agnoscere, et per opera etiam saecularia se invicem ad sanctiorem vitam adiuvare debent, ita ut mundus spiritu Christi imbuatur atque in iustitia, caritate et pace finem suum efficacius attingat... Sua igitur in profanis disciplinis competentia suaque activitate, gratia Christi intrinsecus elevata, valide conferant operam, ut bona creata secundum Creatoris ordi- 37 Conc. Oec. Vat. II, Const. past. Gaudium et Spes de Ecclesia in mundo huius temporis, 34: AAS 58 (1966), pp. 1052 ss. Ibid. 38 Acta Ioannis Pauli Pp. 641 II nationem Eiusque Verbi illuminationem humano labore, arte technica, civilique cultura... excolantur». 39 26. Porro veritas haec, secundum quam homo per laborem communicat opus Dei ipsius, Creatoris sui, insignite elata est a Iesu Christo, ab illo scilicet Iesu, de quo primorum eius auditorum in oppido Nazareth multi admirabantur dicentes: « Unde huic haec, et quae est sapientia, quae data est illi ... Nonne iste est f aber ] »z Reapse Iesus « bonum nuntium », sibi concreditum, aeternae Sapientiae verba, non praedicabat solum, sed imprimis opere complebat. Quam ob rem illud erat etiam « evangelium laboris », quia id proclamans erat ipse homo labori addictus, operi fabrili ut Ioseph a Nazareth. Et quamvis haud reperiamus eius in dictis peculiare mandatum de opere faciendo — immo potius semel vetitum ne quis nimium de labore ac victu sollicitetur — illa tamen veluti eloquentia vitae Christi est nequaquam ambigua : pertinet is ad opificum ordinem ostenditque erga laborem humanum observantiam et aestimationem; quin plus dici potest: eum amanter hunc respicere laborem variasque eius formas, cum in quaque forma percipiat aliam rationem similitudinis hominis cum Deo Creatore ac Patre. Nonne is ipse dixit: « Pater meus agrícola est... » et variis modis in suam doctrinam transtulit principalem eam veritatem de labore, quae iam totam per Veteris Testamenti traditionem ipso Genesis libro declaratur? 40 41 42 43 In Testamenti Veteris libris non desunt multiplices operis humani significationes singularumque artium ab homine factitarum: sic, verbi gratia, medici, medicamentarii, f abri et 44 39 Conc. Oec. Vat. II, (1965), p. 41. 40 41 42 43 44 45 Me. 6, 2 s. Cfr. Mt. 13, 55. Cfr. Mt. 6, 25-34. Io. 15, 1. Cfr. Eccli. 38, 1 ss. Cfr. Eccli. 38, 4-8. 43 - A. A. S. 45 Const. dogm. Lumen Gentium de Ecclesia, 36: AAS 57 Acta 642 Apostolicae 46 Sedis 47 - Commentarium Officiale 48 artificis, malleatoris, figuli — quae voces hodie referri possunt ad ferri aerisque opificem — agricolae, studiosi sapientis, navigatoris, aedificatoris, musici, pastoris, piscatoris. Nota sunt praeterea pulchre dicta de labore mulieris. Porro in parabolis suis de Regno Dei Iesus Christus constanter appellat laborem humanum : pastoris, agricolae, medici, seminatoris, patris familias, servi, vilici, piscatoris, negotiatoris, operarii. Pariter etiam loquitur variis de feminae muneribus. Apostolatum illustrat similitudine laboris manuum messorum vel piscatorum. Mentionem denique movet hominum doctorum. 49 51 52 53 50 54 55 56 57 61 62 58 63 59 64 66 60 65 67 68 69 70 Haec Christi praecepta de opere, quae exemplo vitae propriae innituntur per annos in civitate Nazareth transactae, egregie repetuntur tamquam vocis quadam imagine in Pauli Apostoli doctrina. Gloriabatur enim se munere in suo elaborare 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 Cfr. Ex. 31, 1-5; Eccli. 38, 27. Cfr. Gn. 4, 22; Is. 44, 12. Cfr. Ier. 18, 3 s. ; Eccli. 38, 29 s. Cfr. Gn. 9, 20; Is. 5, I s . Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Eccle. 12, 9-12; Eccli. 39, 1-8. Ps. 107 (108), 23-30; Sap. 14, 2-3 a. Gn. 11, 3 ; 2 Beg. 12, 1 2 s . ; 22, 5 s . Gn. 4, 21. Cfr. Gn. 4, 2; 37, 3; Ex. 3, 1; 1 Sam. 16, 11; et passim. Cfr. Es. 47, 10. Cfr. Prv. 31, 15-27. Ex. gr. Io. 10, 1-16. Cfr. Me. 12, 1-12. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Lc. 4, 23. Me. 4, 1-9. Mt. 13, 52. Mt. 24, 45; Lc. 12, 42-48. Lc. 16, 1-8. Mt. 13, 47-50. Mt. 13, 45 s. Mt. 20, 1-16. Mt. 13, 33; Lc. 15, 8 s. Mt. 9, 37; Io. 4, 35-38. Mt. 4, 19. Mt. 13, 52. Acta Ioannis Pauli Pp. 643 II 71 (ut veri est simile, tentoria fabricabatur ), eamque ob causam posse etiam apostolum sola industria sua victum sibi quaeritare. « Neque gratis panem manducavimus ab aliquo, sed in labore et fatigatione, nocte et die operantes, ne quem vestrum gravaremus ». Hinc sane profluunt institutiones eius de argumento laboris, quae indolem habent cohortationis atque mandati. Ad Thessalonicenses ita scribit: «his autem... praecipimus et obsecramus in Domino Iesu Christo ut cum quiete operantes suum panem manducent ». Apostolus enim, annotans «quosdam ambulare inordinate, nihil operantes», in eodem contextu orationis haec non dubitat eloqui : « Si quis non vult operari, nec manducet». Alio autem loco potius admonet: « Quodcumque facitis, ex animo operamini sicut Domino et non hominibus, scientes quod a Domino accipietis retributionem hereditatis ». Apostoli Gentium instituta — ut patet — prae se summum ferunt pondus ac veluti vim cardinis habent pro morali doctrina ac spiritualitate laboris humani. Praestans enim sunt complementum illius magni tametsi simplicis modestique « evangelii laboris », quod in vita offendimus parabolisque Christi, in iis scilicet, quae ipse « fecit et docuit ». Secundum haec lumina praeclara, ex ipso manantia Fonte, Ecclesia semper ea praedicavit, quorum declarationem hodiernam reperimus in Concilii Vaticani Secundi doctrinis : « Humana vero navitas, sicut ex homine procedit, ita ad hominem ordinatur. Homo enim, cum operatur, non tantum res et societatem immutat, sed et seipsum perficit. Multa discit, facultates 72 73 74 75 76 77 78 71 72 73 Cfr. Act. 18, 3. Cfr. Act. 20, 34 s. 2 quae ad 2 2 2 74 75 76 77 78 Thess. 3, 8. S. Paulus affirmat Evangelii praeconibus ius esse ea percipiendi, victum sunt necessaria: 1 Cor. 9, 6-14; Gal. 6, 6; 2 Thess. 3, 9; cfr. Lc. 10, 7. Thess. 3, 12. Thess. 3, 11. Thess. 3, 10. Gol. 3, 23 s. Act. 1, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale suas excolit, extra se et supra se procedit. Huiusmodi incrementum, si recte intelligatur, maioris pretii est quam externae quae colligi possunt divitiae ... Unde haec est humanae navitatis norma, quod iuxta consilium et voluntatem divinam cum genuino humani generis bono congruat, et homini individuo vel in societate posito integrae suae vocationis cultum et impletionem permittat». Talem ideo intra prospectum bonorum operis humani, id est talem intra spiritualitatem laboris, ea plane explicantur, quae eodem loco Constitutionis pastoralis Concilii scripta leguntur de argumento rectae significationis progressus: « Magis valet homo propter id quod est quam propter id quod habet. Pariter, omnia quae homines, ad maiorem iustitiam, ampliorem fraternitatem, humanioremque ordinationem in socialibus necessitudinibus obtinendam agunt, plus quam progressus technici valent. Hi enim progressus quasi materiam humanae promotioni praebere possunt, illam autem per se solos ad actum nequaquam deducunt ». 79 80 Doctrina haec de progressionis incrementique quaestione — quod quidem argumentum mentes hominum nostrae aetatis adeo occupat — intellegi dumtaxat potest ut effectus spectatae spiritualitatis laboris humani atque solum ex tali spiritualitate potest impleri et ad effectum deduci. Haec insuper doctrina simulque institutio est, quae penitus radices agit in « evangelio laboris ». 27. Alia deinde operis humani facies est aliaque eius pernecessaria ratio, in quam alte pervadit spiritualitas evangelio innixa. Quivis labor — cum manuum tum mentis — necessario cum fatigatione cohaeret. Genesis liber id admodum acerbe declarat, dum pristinam benedictionem operis, iam inclusam 79 Conc. Oec. Vat. II, Const. past. Gaudium et Spes de Ecclesia in mundo huius temporis, 35: AAS 58 (1966), p. 1053. Ibid. 80 645 Acta Ioannis Pauli Pp. Il ipsum in creationis mysterium atque cum provectione hominis coniunctam uti imaginis Dei, opponit maledictioni, quam secum intulit peccatum: « maledicta humus propter te ! In laboribus comedes ex ea cunctis diebus vitae tuae». Hic labor dolorque viam designat humanae vitae in terris et continet mortis nuntiationem: « in sudor e vultus tui vesceris pane, donec revertaris ad humum, de qua sumptus es... ». Quam vocem quasi recinens iterat auctor unius librorum sapientialium « Cumque me convertissem ad universa opera, quae fecerant manus meae, et ad labores, in quibus sudaveram et ecce in omnibus vanitas ». Nullus profecto in terris est homo quin voces eas ad se ipsum possit referre. Aliquo modo Evangelium hac etiam in re pronuntiat veluti ultimum suum verbum in paschali Iesu Christi mysterio. Ibi similiter responsionem conquiri oportet his tam gravibus quaestionibus de spiritualitate operis humani. Etenim in mysterio paschali invenitur crux Christi, oboedientia eius usque ad mortem, quam Apostolus obicit illi inoboedientiae, quae a principio historiam gravavit hominis in terra. In eo praeterea continetur Christi provectio, qui per mortem in cruce ad discipulos suos redit cum Spiritus Sancti potestate in resurrectione. Sudor ac fatigatio, quae labor in praesentem hominum condicionem necessario importat, christiano immo et omni homini ad Christum sequendum vocato facultatem praebet communicandi, per amorem, operis illius, quod Christus venit ut efficeret. Hoc salutis opus evenit per dolorem mortemque in cruce. Homo igitur, laboris fatigationem una cum Christo pro nobis cruci affixo perferens, operatur quodam modo simul cum Dei Filio ad generis humani redemptionem. Se insuper verum prae81 82 83 84 85 81 Gn. 3, 17. 82 Gn. 3, 19. Eccle. 2, 11. Cfr. Rom. 5, 19. Cfr. Io. 17, 4. 83 84 85 Acta 646 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 86 bet Iesu discipulum gestanda cotidie propria cruce in negotiis, ad quae destinatur perficienda. Christus « pro nobis omnibus peccatoribus mortem sustinens, suo exemplo nos docet crucem etiam baiulandam esse, quam caro et mundus pacem et iustitiam sectantium humeris imponunt » ; atqui eodem tempore « sua resurrectione Dominus constitutus, Christus, cui omnis potestas in caelo et in terra data est, per virtutem Spiritus Sui in cordibus hominum iam operatur... illa etiam generosa vota animans, purificans et roborans, quibus familia humana suam ipsius vitam humaniorem reddere et totam terram huic fini subiicere satagit ». Opere in humano reperit christianus particulam crucis Christi eamque accipit eodem redemptionis animo, quo Christus pro nobis suam acceperat crucem. Propter lumen ipsum, quod ex Christi resurrectione ad nos permanat, semper conspicamur lumen aliquod vitae novae, bonorum novorum, veluti nuntians « novos ... caelos et terram novam », quae per operis defatigationem homo mundusque participant : per fatigationem scilicet nec sine ea umquam. Hoc ex altera parte confirmat crucis necessitatem in laboris humani spiritualitate, ex altera vero parte fit in hac cruce et fatigatione bonum novum, quod ex ipso labore sumit originem: ex labore penitus perspecto omnibusque sub rationibus, at sine eo numquam. 87 88 Hoc bonum novum — laboris humani fructus — nonne iam parvum est illius « terrae novae » veluti segmentum, in qua iustitia habitat? Quomodo autem iungitur cum Christi resurrectione, si verum est multiplicem operis humani fatigationem esse crucis Christi particulam? Huic quoque interrogationi nititur Concilium respondere haurienda luce ipsis ex fontibus verbi revelati : « Monemur sane nihil prodesse homini, si universum 89 86 87 Cfr. Lc. 9, 23. Conc. Oec. Vat. II, Const. past. Gaudium et Spes de Ecclesia in mundo huius temporis, 38: AAS 58 (1966), pp. 1055 s. Cfr. 2 Pe. 3, 13; Apc. 21, 1. Cfr. 2 Pe. 3, 13. 88 89 Acta Ioannis Pauli Pp. II 647 mundum lucretur, seipsum autem per dat (cfr. Lc. 9, 25). Exspectatio tamen novae terrae extenuare non debet, sed potius excitare, sollicitudinem hanc terram excolendi, ubi Corpus illud novae familiae humanae crescit quod aliqualem novi saeculi adumbrationem iam praebere valet. Ideo, licet progressus terrenus a Regni Christi augmento sedulo distinguendus sit, in quantum tamen ad societatem humanam melius ordinandam conferre potest, Regni Dei magnopere interest ». Hisce in meditationibus humani laboris studuimus nos ea omnia extollere, quae sunt necessaria visa, cum per laborem debeant in terris duplicari non tantum « industriae nostrae fructus », verum etiam humana dignitas, communio fraterna et libertas. Quicumque verbum Dei viventis audit christianus sociatque cum precibus opus, necesse est ipse sciat quem denique obtineat locum opus suum non in sola progressione terrestri rerum sed etiam in Regni Dei incremento, ad quod universi nos Spiritus Sancti virtute verbisque Evangelii vocamur. Huic denique considerationi finem imponentibus gratum est nobis Benedictionem Apostolicam, caelestium donorum auxiliorumque auspicem, Vobis, Venerabiles Fratres, ac dilecti filii et filiae, amantissime in Domino impertire. Hae Litterae, quas apparaveramus ut praeteritis Idibus Maiis foras darentur, nonagésimo anno expleto ab editis Encyclicis Litteris Rerum Novarum, potuerunt a nobis tunc solummodo terminali ratione recognosci, postquam valetudinarium reliquimus. M 91 Datum ex Arce Gandulfi, die xiv mensis Septembris, in festo Exaltationis Sanctae Crucis, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus nostri tertio. IOANNES PAULUS PP. II 50 Conc. Oec. Vat. II, Const. past. Gaudium et Spes de Ecclesia in mundo huius temporis, 39: AAS 58 (1966), p. 1057. Ibid. 91 648 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIO APOSTOLICA MONOECENSIS Monoecensis dioecesis ad gradum archidioecesis evehitur adhuc Romanae Sedi immediate subiecta. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Apostolica haec atque Romana Sedes, cui divino consilio id datum est, ut universae Ecclesiae pro locis, temporibus, condicionibus mater moderaretur, non sane abnuit vestigia maiorum suorum Pontificum persequens, quin honores concedat, cum ei aut fidem religionemque fidelium remunerari placeat, aut stimulos addere ad nova coepta in Dei altissimi gloriam animorumque salutem. Quod utrumque in causa Ecclesiae Monoecensis inesse putantes, volentesque articulum I sollemnis Conventionis inter Sanctam Sedem et Principatum Monoecensem initae die XXV mensis Iulii, hoc anno, atque hoc ipso die ratae habitae, ad exitum adducere, bene fieri censuimus, si eandem Sedem ad dignitatem archiepiscopalem eveheremus. Qua re, iis auditis quos oporteret, reque magna consideratione reputata, eorum consensum supplentes qui in hoc negotio aliquid iuris habeant, Apostolica Nostra potestate cathedralem Ecclesiam Monoecensem ad gradum et dignitatem archidioecesis tollimus cum iuribus talium aedium sacrarum propriis; quae tamen et Sanctae Sedi perget esse subiecta, nec sedibus suffraganeis praeerit ullis. Item sacrum Monoecensem Antistitem Archiepiscopi titulo decoramus cum iuribus atque oneribus propriis ac privilegiis, atque Canonicorum Collegium ad dignitatem archiepiscopalem evehimus cum omnibus simul iuribus atque privilegiis, quae collegia talis ordinis spectant. Has vero Litteras Venerabilis Frater Edmundus Abele ad exitum deducet, Administrator Apostolicus eiusdem Ecclesiae Monoecensis, qui poterit etiam alium legare, modo virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere nempe imposito documenta exarandi peractae rei atque ad S. Congregationem pro Episcopis sincera exempla mittendi. Contrariis nihil obstantibus. Acta Joannis Pauli Pp. II 649 Datum Romae, apud S. Petrum, die tricesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI © SEBASTIANUS Card. BAGGIO a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episc. Praefectus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Renatus Ausiello Lanteri, Proton. Apost. s.n. Loco £g Plumbi In Secret. Status tab., n. 11405. LITTERAE APOSTOLICAE I In Re publica Singaporensi Nuntiatura Apostolica instituitur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Maximum conferentes studium ad commune religionis civilisque societatis bonum ubique terrarum pro viribus comparandum tuendumque, nihil optabilius aestimamus, quam ut et pristinum Apostolicae Sedis sequamur morem, secundum quem ipsa, id quaerens quod omnibus utile esset, in variis Nationibus Nuntiaturas curavit rite condendas, ex quibus publicae necessitudinis rationes inter Civitatem et Apostolicam Sedem initae facilius firmarentur augerentur prosperarentur magna cum utriusque partis utilitate. Nos itaque, huius ipsius rei causa, consulta Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, de pleniutdine Apostolicae potestatis Nostrae, hisce ipsis Litteris usitato more confectis Nuntiaturam Apostolicam in Republica Singaporensi hodie instituimus, cuius sedes in urbe Singapur a recte collocabitur. Ad novam porro Nuntiaturam, ut par est, ea deferimus officia iura privilegia indulta, quae talium Apostolicae Sedis Legationum sunt propria. Quae singula edicimus, statuimus, decernentes ut vim suam Apostolicae hae Litterae in Acta Apostolicae 650 Sedis - Commentarium Officiale modum Brevis maioris expeditae et nunc et in posterum habeant. Contrariis rebus nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxiv mensis Iunii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 70224. II Beata Maria Virgo, quam populus vulgari sermone honorât per titulum « Nuestra Señora de la Presentación », confirmatur Patrona dioecesis S. Philippi in Venetiola. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Tanta est beatae Mariae Virginis amplitudo et gloria, ut quaevis aut religio, aut cultus, aut honor, si cum illius dignitate componatur impar cedat oportet. Est enim illa Christi, Filii Dei, castissima parens, et caelorum Regina, et fidissima christianorum tutela, quae filiorum necessitatibus materna cura medetur. Haec sane causa est, cur Nos, ceu alteram Matrem aestimantes, et honoremus ipsi quam maxime potest, et coli eam a Christifidelibus gaudeamus. Qua re, cum Venerabilis Frater Thomas E. Márquez Gómez, Episcopus S. Philippi in Venetiola, pietate motus qua clerus populusque suus in beatissimam Virginem Mariam fertur sub titulo vulgo (( Nuestra Señora de la Presentación », et probaverit electionem eius in Patronam dioecesis, et poposcerit a Nobis ut electionem atque probationem a se factam confirmaremus ad normam «Instructionis de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis», n. 30, Nos, ea rata habentes, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino hac de re statuerit factis a Nobis olim potestatibus, libenti animo postulatis concedimus, nempe ea spe fore ut per oblatam occasionem et tantae Matris affectus crescat in animis, et per illam Dei gloria magnopere gliscat. Placet ergo beatam Virginem Mariam quam populus «Nuestra Señora de la Presentación» appellare consuevit, Patronam dioecesis S. Philippi aeque esse et haberi, cum iuribus et privilegiis quae titulus ille comportât. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvin mensis Augusti, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 71788. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Acta Ioannis Pauli Pp. II 651 CONVENTIO INTER APOSTOLICAM SEDEM ET PRINCIPATUM MONOECUM Convention entre le Saint-Siège et la Principauté de Monaco LE SAINT-SIEGE REPRÉSENTÉ PAR SON PLÉNIPOTENTIAIRE SON EXCELLENCE RÉVÉRENDISSIME MONSEIGNEUR ACHILLE SILVESTRINI ARCHEVÊQUE TITULAIRE DE NOVALICIANA SECRÉTAIRE DU CONSEIL POUR LES AFFAIRES PUBLIQUES DE L'EGLISE ET LA PRINCIPAUTE DE MONACO REPRÉSENTÉE PAR SON PLÉNIPOTENTIAIRE SON EXCELLENCE MONSIEUR CÉSAR CHARLES SOLAMITO AMBASSADEUR EXTRAORDINAIRE DE S. A. S. LE PRINCE DE MONACO Considérant les excellents rapports qui existent entre l'Eglise et le Gouvernement de la Principauté de Monaco, rapports jusqu'à ce jour régis sur la base de la Bulle « Quemadmodum sollicitus » du 15 Mars 1886 ; considérant les changements intervenus depuis cette époque dans la vie religieuse, civile et culturelle ; convaincus de l'opportunité d'apporter des modifications aux normes établies par ladite Bulle pour les conformer aux orientations données par le Concile Œcuménique Vatican II ; tenant dûment compte de la situation particulière de l'Eglise à Monaco ; sont convenus de ce qui suit : ARTICLE I Le Siège episcopal de Monaco est élevé à la dignité de Siège archiépiscopal. 652 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ARTICLE II Le droit de nommer l'Archevêque est de la compétence exclusive du Siège Apostolique. Avant de nommer l'Archevêque ou un Coadjuteur avec droit de succession, le Saint-Siège communiquera confidentiellement le nom de la personne choisie à S. A. S. le Prince de Monaco pour connaître les éventuelles objections de caractère civil ou politique relatives à ladite personne. Les Parties contractantes appliqueront cette procédure avec la sollicitude qui est due et la plus grande réserve. L'annonce de la nomination sera faite simultanément à Rome et à Monaco. ARTICLE III Les charges ecclésiastiques dans l'archidiocèse de Monaco sont conférées par l'Archevêque qui, avant de procéder à la première nomination d'un ecclésiastique, communiquera au Gouvernement Princier son nom pour connaître s'il existe d'éventuelles objections d'ordre civil ou politique à cette désignation. Les nominations des ecclésiastiques postérieures à la première nomination seront communiquées par la Curie archiépiscopale au Gouvernement Princier afin qu'elles puissent recevoir tous leurs effets civils. Pour obtenir l'incardination dans l'archidiocèse de Monaco, les ecclésiastiques non originaires de celui-ci devront avoir exercé leur ministère à Monaco pendant au moins 3 ans et obtenu l'agrément définitif du Gouvernement Princier. S'il y avait des objections d'ordre civil ou politique à l'agrément définitif, celles-ci seront communiquées confidentiellement à l'Archevêque. ARTICLE IV Etant donné les services particuliers attachés à l'exercice de leurs charges, l'Archidiacre du Chapitre de la Cathédrale et le curé de celle-ci seront nommés par l'Archevêque en accord avec S. A. S. le Prince de Monaco. Le Chapelain de la Maison Souveraine est présenté par S. A. S. le Prince de Monaco à l'Archevêque pour obtenir l'institution canonique. Acta Ioannis Pauli Pp. II 653 ARTICLE V La paroisse Saint-Charles reste confiée, à titre permanent, à la Congrégation des Oblats de Saint-François de Sales. ARTICLE VI Le Gouvernement Princier continuera d'aider à la création, à l'entretien et à la gestion des œuvres paroissiales et religieuses nécessaires à un heureux développement de l'activité propre de l'Eglise et de contribuer à leur réalisation. ARTICLE V I I Les dispositions de la Constitution Apostolique « Quemadmodum sollicitus» du 15 Mars 1886 contraires à celles qui sont établies par la présente Convention sont abrogées. ARTICLE V I I I Si des difficultés devaient survenir au sujet de l'interprétation ou de l'application d'une des dispositions de la présente Convention, les Parties contractantes trouveront ensemble une solution amicale. ARTICLE IX La présente Convention sera ratifiée et entrera en vigueur le jour de l'échange des instruments de ratification. En foi de quoi la présente Convention a été signée. Fait en double exemplaire. Cité du Vatican, le 25 Juillet 1981. © ACHILLE SILVESTRINI CÉSAR CHARLES SOLAMITO Sollemni Conventione inter Apostolicam Sedem et Principatum Monoecum rata habita, die XXX mensis Iulii a. MCMLXXXI, in Aedibus Vaticanis instrumenta Ratihabitionis accepta et reddita mutuo fuerunt; a quo die Conventio vigere coepit. 654 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EPISTULAE I R. D. Praeposito Generali Congregationis Missionis IV expleto saeculo ab ortu S. Vincentii de Paul, presbyteri. AU RÉVÉREND PÈRE RICHARD McCULLEN, SUPÉRIEUR GÉNÉRAL DE LA CONGRÉGATION DE LA MISSION. Voici quatre cents ans — c'était le 24 avril 1581 au village de Pouy dans les Landes — que naissait saint Vincent de Paul. L'Eglise est si redevable au troisième enfant de Jean Depaul et de Bertrande Demoras qu'elle se doit de marquer cet anniversaire. Au long des siècles, en effet, déjà de leur vivant et plus encore après leur mort, les saints témoignent de la présence aimante et de l'action salvatrice de Dieu dans le monde. Le quatrième centenaire de la naissance de Vincent de Paul est vraiment une occasion — pour les familles religieuses issues de son charisme comme pour le peuple chrétien — de méditer sur les merveilles réalisées par le Dieu de tendresse et de pitié à travers un homme qui s'est livré à lui sans réserve dans les liens irrévocables du sacerdoce. Désirant vivement manifester à la Congrégation de la Mission, à la Compagnie des Filles de la Charité, aux Conférences de Saint-Vincent de Paul et à toutes les œuvres d'inspiration vincentienne, combien l'Eglise apprécie le travail apostolique qu'elles accomplissent à la suite de leur Fondateur, je tiens à leur exprimer, par votre entremise, les pensées que cet événement me suggère et mes encouragements les plus fervents à allumer toujours et partout le feu de la charité évangélique (cf. Le 12, 49) qui brûlait dans le cœur de Monsieur Vincent. Et tout d'abord, la vocation de cet initiateur génial de l'action caritative et sociale éclaire aujourd'hui encore la route de ses fils et de ses filles, des laïcs qui vivent de son esprit, des jeunes qui cherchent la clé d'une existence utilement et radicalement consumée dans le don de soi. L'itinéraire spirituel de Vincent Depaul est fascinant. Après son ordination sacerdotale et une étrange aventure d'esclavage à Tunis, il semble tourner le dos au monde des pauvres en montant à Paris dans l'espoir d'acquérir un bénéfice ecclésiastique. Il réussit à obtenir une place de répartiteur des aumônes de la reine Marguerite. Cette charge lui fait côtoyer la misère humaine, spécialement dans le nouvel Acta Ioannis Pauli Pp. II 655 Hôpital de la Charité. C'est alors que le Père de Bérulle, fondateur de l'Oratoire en France et choisi comme guide spirituel par le jeune prêtre landais, va lui donner — par une série d'initiatives apparemment peu cohérentes — l'occasion des découvertes qui seront à l'origine des grandes réalisations de sa vie. Bérulle envoie d'abord Vincent exercer les fonctions de curé dans la banlieue parisienne, à Clichy-la-Garenne. Quatre mois plus tard, il le fait venir dans la famille de Gondi comme précepteur des enfants du Général des galères. La Providence avait ses desseins. Accompagnant toujours les Gondi dans leurs châteaux et domaines de province, Vincent de Paul y fait la découverte bouleversante de la misère matérielle et spirituelle du «pauvre peuple des champs ». Dès lors, il se demande s'il a encore le droit de réserver son ministère sacerdotal à l'éducation d'enfants de bonne famille tandis que les paysans vivent et meurent dans un tel abandon religieux. Confident des inquiétudes de Vincent, Bérulle le dirige vers la cure de Châtillon-des-Dombes. Dans cette paroisse fort négligée, le nouveau pasteur fait une expérience déterminante. Appelé un dimanche d'août 1617 auprès d'une famille dont tous les membres sont malades, il entreprend d'organiser le dévouement des voisins et des gens de bonne volonté : la première « Charité », qui servira de modèle à tant d'autres, était née. Et la conviction que le service des pauvres devait être sa vie l'habitera désormais jusqu'à son dernier souffle. Ce bref rappel du «cheminement intérieur» de Vincent de Paul durant les vingt premières années de son sacerdoce nous montre un prêtre extrêmement attentif à la vie de son temps, un prêtre qui se laisse conduire par les événements ou plutôt par la Providence divine, sans «enjamber sur elle», comme il aime à le dire. Une telle disponibilité n'est-elle pas, aujourd'hui comme hier, le secret de la paix et de la joie évangéliques, la voie privilégiée de la sainteté? Afin de mieux servir les pauvres, Vincent voulut «s'adjoindre des ecclésiastiques libres de tous bénéfices pour pouvoir s'appliquer entièrement, sous le bon plaisir des Evêques, au salut du pauvre peuple des champs, par la prédication, les catéchismes et les confessions générales, sans en prendre aucune rétribution en quelque sorte ou manière que ce soit». Ce groupe de prêtres, rapidement appelés «lazaristes» du nom du célèbre Prieuré Saint-Lazare acquis vers 1632, se développa rapidement et s'implanta dans une quinzaine de diocèses pour donner des missions paroissiales et y fonder des « Charités ». La Congrégation de la Mission s'étendit même à l'Italie, à l'Irlande, à la 656 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Pologne, à l'Algérie, à Madagascar. Vincent ne cesse d'inculquer à ses compagnons « l'esprit de Notre Seigneur », qu'il condense en cinq vertus fondamentales, la simplicité, la douceur à l'égard du prochain, l'humilité à l'égard de soi, et puis, comme conditionnement de ces trois vertus, la mortification et le zèle qui en sont en quelque sorte les aspects dynamiques. Ses exhortations à ceux qu'il envoie prêcher l'Evangile sont pleines de sagesse spirituelle et de réalisme pastoral : il ne s'agit pas d'être aimé pour soi-même, mais de faire aimer Jésus-Christ. Et en un temps où trop de prêtres mêlaient grec et latin à des sermons compliqués, il exige la simplicité, le langage imagé et convaincant, au nom de l'Evangile. Puissent les lazaristes d'aujourd'hui — toujours fidèles à leur Père saint Vincent — semer abondamment la Parole de Dieu par leurs prédications et contribuer sans cesse à « fortifier l'identité sacerdotale et son authentique dynamisme évangélique» dans le peuple de Dieu, comme je le souhaitais moi-même, le jeudi saint 1979, dans ma lettre à tous les prêtres de l'Eglise ! Puisse l'exemple de Monsieur Vincent stimuler encore tous ceux qui ont la très grave responsabilité de préparer pour les communautés chrétiennes urbaines et rurales les ministres ordonnés dont elles ont absolument besoin ! Au cours des missions, Vincent de Paul acquit également l'évidence que cette méthode d'évangélisation ne porterait ses fruits que s'il y avait sur place un clergé instruit et zélé. C'est ainsi que les lazaristes se consacrèrent très tôt à la formation des prêtres comme aux missions populaires et fondèrent des séminaires conformément aux appels pressants du Concile de Trente. La première retraite d'ordinands, donnée par saint Vincent lui-même en 1628 à la demande de l'Evêque de Beauvais, fut le point de départ d'exercices préparatoires aux ordinations et aussi d'une certaine formation permanente du clergé grâce aux conférences ecclésiastiques du mardi à Saint-Lazare. Ces initiatives, qui enthousiasmaient Monsieur Olier, donnèrent à PEglise des prêtres exemplaires, parmi lesquels plusieurs, dont le célèbre Bossuet, furent appelés à l'épiscopat. A ce clergé de Paris et de la province, Vincent de Paul communiqua son esprit évangélique et son souffle missionnaire, et il l'orienta vers la hantise de la fraternité sacerdotale et de l'entraide au service des plus pauvres, dans la dépendance filiale des Evêques. Comment révéler l'amour de Dieu au monde — aimait-il répéter — si les messagers de cet amour ne sont pas très unis entre eux? Saint Vincent n'appelle-t-il pas tous les prêtres d'aujourd'hui à vivre leur sacerdoce en équipes fraternelles indissolublement priantes Acta Ioannis Pauli Pp. II 657 et apostoliques, à la fois très ouvertes à la collaboration avec les laïcs et pénétrées du sens de leur sacerdoce ministériel, qui vient du Christ pour le service des communautés chrétiennes? Enfin, un autre aspect du dynamisme et du réalisme de Vincent de Paul fut de donner aux « Charités », qui s'étaient multipliées, une structure d'unité et d'efficacité. Louise de Marillac, veuve d'Antoine Le Gras, d'abord initiée à la vie spirituelle par Monsieur de Sales, guidée ensuite par Monsieur Vincent lui-même, fut engagée par celui-ci dans l'inspection et le soutien des ((Charités». Elle y fit merveille et son rayonnement contribua beaucoup à décider plusieurs (( braves filles de la campagne » qui aidaient aux (( Charités » à suivre son exemple d'oblation totale à Dieu et aux pauvres. Le 29 novembre 1633, la Compagnie des Filles de la Charité voyait le jour. Et Vincent de Paul lui donnait un règlement original et fort exigeant: «Vous aurez pour monastère, la chambre des malades ; pour cellule, une chambre de louage ; pour chapelle, l'église paroissiale; pour cloître, les rues de la ville; pour clôture, l'obéissance; pour grille, la crainte de Dieu; pour voile, la sainte modestie ». L'esprit de la Compagnie est ainsi résumé : « Vous devez faire ce que le Fils de Dieu a fait sur la terre. Vous devez donner la vie à ces pauvres malades, la vie du corps et la vie de l'âme». A la suite de Louise de Marillac, des milliers et des milliers de femmes ont consumé leur vie entière dans le service très humble des souffrants, des mendiants, des prisonniers, des marginaux, des handicapés, des analphabètes, des enfants abandonnés. Filles de Monsieur Vincent, elles sont, après lui et comme lui, le cœur du Christ dans le monde des pauvres et aussi des riches qu'elles essayent de rendre bons pour les pauvres. Sans avoir connu les mouvements féministes de notre temps, Monsieur Vincent a su trouver chez les femmes de son époque des auxiliaires intelligentes et généreuses, fidèles et constantes. L'histoire de la Compagnie éclaire singulièrement l'aspect sans doute le plus profond de la féminité : celui de sa vocation à la tendresse et à la pitié, dont l'humanité aura toujours besoin. Car il y a toujours des pauvres en son sein. Et les sociétés modernes font même surgir de nouvelles formes de pauvreté. Ce regard de contemplation sur l'épopée vincentienne nous ferait aisément dire que saint Vincent est un saint moderne. Certes, s'il revenait aujourd'hui, son champ d'activité ne serait pas le même. On a réussi à guérir bien des maladies qu'il avait appris à soigner. Mais il trouverait à coup sûr le chemin des pauvres, des nouveaux pau44 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis 658 - Commentarium Officiale vres, à travers les concentrations urbaines de notre temps, comme autrefois à travers les campagnes. Peut-on même imaginer ce que ce héraut de la miséricorde et de la tendresse de Dieu serait capable d'entreprendre en utilisant avec sagesse tous les moyens modernes qui sont à notre disposition? En un mot, sa vie ressemblerait à ce qu'elle fut toujours: un évangile largement ouvert, avec le même cortège de pauvres, de malades, de pécheurs, d'enfants malheureux, d'hommes et de femmes se mettant eux aussi à aimer et à servir les pauvres. Tous affamés de vérité et d'amour, autant que de nourritures terrestres et de soins corporels ! Tous écoutant le Christ leur dire encore : «Apprenez de moi que je suis doux et humble de cœur!» (Mt 11, 29). Puisse le quatrième centenaire de la naissance de Vincent de Paul éclairer abondamment le peuple de Dieu, ranimer l'ardeur de tous ses disciples et faire résonner dans le cœur de nombreux jeunes l'appel au service exclusif de la charité évangélique! Tels sont les sentiments et les souhaits que je voulais exprimer à la grande et chère famille des Lazaristes et des Filles de la Charité et à tous les mouvements vincentiens, en y joignant mon affectueuse Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 12 mai 1981. IOANNES PAULUS P P . II II Reverendissimo Episcopo Fuldensi volvente anno DCCL ab obitu S. Elisabeth Hungariae. VENERABILI FRATRI EDUARDO SCHICK EPISCOPO FULDENSI «Margarita pretiosa, caritas... quam si solam habeas, sufficit tibi» (S. Aug., In Ep. Io. ad Parth, 5, 3, 7; PL 35, 2016) : ad haec verba S. Augustini, quae doctrinam Evangelii aperte declarant, sancta Elisabeth vitam suam videtur conformasse, quippe cuius singulare ornamentum haec fuerit egregia virtus ; ob quam perenne ei praeconium in Ecclesia tribuitur. Haec rari exempli mulier nunc luce clariore mentibus obvervatur, quod septingentesimus quinquagesimus abiturus est annus ex quo illa, breve vitae curriculum conficiens, Deo digna ad caelestia evolavit. Cuius rei causa in dioecesi Fuldensi, quae cum eius terrestri incolatu fuit coniunctissima eiusque recordationem quam fidelissime servat, sollemnia agentur. Eo animus Noster hac oblata occasione redit Acta Ioannis PauU Pp. II 659 libenter, siquidem pro supremo ministerio apostolico ibi sumus anno praeterito commorati. Profecto sanctae Elisabeth id fuit proprium et peculiare, ut «frigescente mundo» Evangelium Christi, igne quodam mystico fervens, penitus haberet comprehensum et ad vitae cotidianae usum, nequaquam stans mediis consiliis, fortiter, sedulo transferret. Caritatem ergo, quae est summa legis christianae, et ab humana benevolentia et liberalitate, quatenus e solis facultatibus naturae emanant, differt omnino secuta, Elisabeth fuit <( pauperum consolatrix » (cfr. ep. Conradi de Marburg ad Gregorium Pp. IX), quos rerum suarum prodiga adiuvabat, aegrotorum ministra, quibus manibus suis famulabatur et pro quibus valetudinaria condidit, « famelicorum reparatrix» (cfr. ibid.), praesertim cum incolae premerentur inopia, ut paucis dicamus, quotquot aerumnis vexabantur, eos relevabat, sui ipsius immemor, nulli parcens labori, omnium mater effecta. Sed pretiosae margaritae caritatis alias etiam gemmas virtutum adiunxit Elisabeth : aequalis sancti Francisci Assisiensis atque paupertatis studio, quo is ardebat, aemula, «propriae voluntati et omnibus pompis mundi, et iis quae Salvator in Evangelio consuluit relinquenda, renuntiavit» (Conradus de Marburg, loc. mem.). Videres ergo nobilissimam mulierem abiecta indui veste, humillima officia implere, quin etiam ostiatim mendicare. Neque est quin eius fortitudinem animi extollat, quippe quae, Christo prorsus adhaerens, a sancto proposito suo nullis impugnationibus mota deflexerit atque gravissimas acerbitates constantissime tolerarit, hominibus, qui tum aevum agitabant, exemplo ad veram virtutem praelucens. Sed etiam eos qui nunc sunt, Elisabeth alioqui videtur : in velocissimo rerum cursu, tot inter strepitus et inanitates, illa monet de iis quae sunt primaria et aeterna. Cum etiam hac aetate homines tot rebus adversis, ac turbidis crucientur, cum quibusdam in regionibus, ad progressionem adhuc nitentibus, multitudines fame conflictentur, cum patria extorres in gravi discrimine versentur — ut alias miserias omittamus — christianae caritatis officia non satis commendantur. Hortatur etiam eos, qui christiano nomine censentur, ne transituris nimis inhaereant et ut «inter terrestres navitates rectum ordinem servent, in fidelitate erga Christum Eiusque Evangelium, ita ut integra eorum vita... spiritu Beatitudinum, notabiliter paupertatis, imbuatur» (Gaudium et Spes, 72). Acta 660 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Excitari ii quoque se sentiant ad christianam fortitudinem in fide profitenda, in reddendo testimonio vitae, quae secundum divina praecepta agatur, et ad vires suas conferendas in Ecclesiae incrementum. Optantes igitur ut statuta sollemnia uberes fructus spirituales edant, id est vim habeant ad conversationem singulorum atque socialem, tibi, Venerabilis Frater, Episcopo Auxiliari tuo, sacerdotibus, religiosis sodalibus et fidelibus universis, pastorali curae tuae commissis, Benedictionem Apostolicam, caelestium munerum auspicem et propensi animi Nostri testem, libentissime in Domino impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x mensis Augusti, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II III Em.mus P. D. Augustinus S. R. E. Card. Casaroli, VIII expleto saeculo ab ortu S. Francisci, Summi Pontificis ad Franciscalem annum Assisii aperiendum Legatus renuntiatur. VENERABILI FRATRI NOSTRO AUGUSTINO S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI CASAROLI. Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem Instans iam annus salutis reparatae millesimus nongentesimus octogesimus secundus, cum Sanctorum plures Sanctarumque contineat anniversarias diversi generis memorias, plures idcirco universae adlaturus Ecclesiae est ac singulis quibusdam in ea communitatibus rationes tum laetationis religiosae et gratulationis mentium tum seriae cogitationis et renovationis animorum. Quarum quidem recordationum duae Nobis in praesentia ante oculos sane excellentiores obversantur : octingentesimus videlicet annus ab ortu in terris Sancti Francisci Assisiensis, quadringentesimus annus a transitu in caelos Sanctae Teresiae Abulensis. Uterque memorabilis profecto annus praeclaris, ut aequum est, sollemnibus aperietur proximo mense Octobri in Italia alter et alter in Hispania; utrique igitur ritui sacro ob momentum eius omnino ecclesiale et exterius decus, ob splendorem liturgicum et singularem rei opportunitatem Ipsi Nos, si liceret, adstantes libenter praesideremus, cum Fratrum in Episcopatu ac sacerdotum, religiosorum ac religiosarum, fide- Acta Ioannis Pauli Pp. II 661 lium demum frequentium agmina adfantes praecederemus pulcherrima ad illa initia annuarum celebrationum. Assisii autem in Umbria comperimus diu iam cuncta disposite sciteque adparari potissimum a religiosis ipsis Familiis Franciscalibus quae Pauperem illum Assisiensem patrem conditorem merito sibi esse gloriantur et exemplum prorsus imitandum quaeque his ex celebritatibus sequentibusque maxime per annum instructionibus ac precationibus augmentum se confidunt capturas sodalium et incitamentum totius in Ecclesia Dei Franciscanae vitae. Illuc ergo sensus Nostri nunc ipsum convertuntur ac spes fore optati ut inde fructus commemorationum Sancti Francisci quam copiosissime omnem in credentium communitatem dimanent. Illuc propterea vel lectissimum aliquem Nobisque omnium iunctissimum mittere cupimus virum, temet ipsum — Venerabilis Frater Noster — velut peculiarem Legatum Nostrum qui die tertio et quarto mensis Octobris inter auguralia sacra anni huius Franciscalis pleno iure Nostram sustineas personam, pro Nobis id est absentibus adsistas et adloquaris participes secundum Nostrae mentis intellectum caritatisque fraternae adiectum. Spectantes certo Nos quasi ex longinquo singulos illic sectabimur animo eventus dum precabimur Deum vehementer ut laudationes quaelibet ac praedicationes Sancti Francisci Assisiensis, cui Is tribuerat paupertate et humilitate Christo configurari, plurimum per menses venturos adiuvent universos Ecclesiae Matris filios Aliasque ut per illius semitas gradientes Filium Eius sequi et Ei coniungi laeta valeant caritate (cfr. Oratio in Festo Die S. Francisci Assisiensis). Cuius etiam optabilis usquequaque effectus causa Apostolicam Benedictionem, amoris Nostri testem auspicemque simul divini favoris, amantissime dilargimur tibi Patribus Cardinalibus Archiepiscopis Episcopis necnon sacerdotibus religiosis fidelibus sollemnium Octobrium Assisii consortibus. Datum ex Arce Gandulfi die xiv mensis Septembris, in Festo Exaltationis Sanctae Crucis, anno Domini MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II 662 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale HOMILIA In foro Sancti Petri habita, occasione oblata Beatificationis Servorum Dei Alani de Solminihac, Aloisii Scrosoppi, Richardi Pampuri, Claudinae Thévenet, Mariae Repetto.* Fratelli e Sorelle carissimi! 1. Oggi è un giorno di sincera esultanza e di férvida letizia per il Popólo di Dio ! La Chiesa tutta si inginocchia per venerare tre suoi Figli e due sue Figlie, che nella loro esistenza terrena in maniera eroica hanno realizzato, giorno dopo giorno, le esigenze del messaggio del Vangelo. La Chiesa, santificata dal sangue dei suo Sposo, il Cristo, è diventata madre di Santi e di San te ! E in questo giorno ha Pintima fierezza di presentare al mondo contemporáneo cinque nuovi Beati, testimoni delia sua perenne, iiiesauribile, giovanile vitalità, e portatori di quel messaggio di gioia, che è típico delPannuncio del Vangelo. E nel segno di questa gioia cristiana noi ascolteremo il messaggio, che i nuovi cinque Beati oggi ei consegnano, perché lo sappiamo fare nostro, realizzandolo nella nostra vita, e lo trasmettiamo, cosi, nella sua genuinità alla odierna società, che è in continua ricerca delP Assoluto. 2. Alain de Solminihac, issu d'une vieille famille du Périgord, dont la devise était « Foi et Vaillance », avait d'abord songé aux Chevaliers de Malte. Mais en 1613, à l'âge de vingt ans, il décide d'entrer à l'Abbaye de Chancelade, proche de Périgueux et tenue par les Chanoines réguliers de Saint-Augustin. Après son ordination, il poursuit des études de théologie et de spiritualité à Paris. A l'Epiphanie de 1623, il reçoit la Bénédiction abbatiale et entreprend courageusement la restauration matérielle et spirituelle de son Abbaye. C'était l'époque de la mise en application du Concile de Trente. Cet exemple eut un grand retentissement dans la région et bien au-delà. Ici, je voudrais souligner qu'un tel entraîneur à la vie évangélique peut singulièrement éclairer les Instituts religieux de notre temps. Inévitablement touchés par les mutations socio-culturelles actuelles, ils doivent relever le défi de l'affadissement ou même de la dilution par un renouveau de la fidélité à la « voie étroite » enseignée par Jésus * Die 4 m. Octobris a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 663 lui-même et à jamais caractérisée par le choix conscient et permanent de la pauvreté, de la chasteté et de l'obéissance consacrées. L'expérience d'Alain de Solminihac rappelle opportunément à tous les religieux la valeur et la fécondité de leur oblation radicale, soutenue par l'observance de la Règle, la mortification, la vie en communauté. Je prie le nouveau Bienheureux de leur communiquer sa ferveur ascétique. En 1636, la réputation de zèle et de sainteté de l'Abbé de Chancelade le fit nommer à l'évêché de Cahors par le Pape Urbain V I I I . Fervent admirateur de la pastorale conciliaire du saint Archevêque de Milan, Charles Borromée, Monseigneur de Solminihac prit lui aussi la décision de donner à son diocèse le visage et la vitalité tant souhaités par le Concile de Trente. Ses vingt-deux ans d'épiscopat dans le Quercy furent un déploiement incessant d'activités importantes et efficaces : convocation d'un synode diocésain, mise sur pied d'un conseil episcopal hebdomadaire, visite systématique des huit cents paroisses du diocèse, qu'il reverra neuf fois chacune, création d'un séminaire confié aux Lazaristes, multiplication des missions paroissiales, développement du culte eucharistique en un temps où le jansénisme commençait à se répandre, promotion ou fondation d'oeuvres caritatives pour les vieillards et les orphelins, pour les malades et les victimes de la peste. Tois ans avant sa mort, il prêche lui-même le Jubilé de 1656, à la fois pour convertir son peuple et pour le sensibiliser à la mission particulière de l'Evêque de Rome, gardien de la communion entre les Eglises. Bref, un mot tiré du psaume 69 résumerait parfaitement la vie pastorale de cet Evêque du dix-septième siècle : « Le zèle de ta Maison me dévore». La remarquable figure d'Alain de Solminihac méritait bien d'être mise en lumière par l'Eglise qu'il a si ardemment servie. Puissent les évêques de France et de tous pays trouver dans la vie du Bienheureux Alain de Solminihac le courage d'évangéliser sans peur le monde contemporain ! 3. Luigi Scrosoppi, di Udine, ordinate sacerdote nel 1827, si dà ad un instancabile apostolato, animato e spinto dalla carita di Cristo. Istituisce la «Casa delle Derelitte» o «Istituto delia Provvidenza», per la formazione umana e cristiana delle ragazze ; apre la « Casa Provvedimento » per le ex alunne rimaste senza lavoro ; dà inizio ail'Opera per le Sordomute, e fonda le Suore delia Provvidenza sotto la protezione di San Gaetano. Padre Luigi entra nella Congregazione dell'Oratorio e ne fa un dinámico centro di irradiazione di vita spirituale. 664 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nella sua vita, spesa totalmente per le anime, egli ha avuto tre grandi amori : Gesù ; la Chiesa ed il Papa ; i « piccoli ». Fin da giovanissimo sceglie il Cristo come Maestro e lo ama, contemplándolo povero e umile a Betlemme ; lavoratore a Nazareth ; sofferente e vittima nel Getsemani e sui Golgotha ; presente nell'Eucaristía. (( Voglio essergli fedele — ha scritto — attaccato perfettamente a lui nel cammino del cielo e riuscire una sua copia». Il suo amore alla Chiesa si manifesta nella fedeltà completa alle leggi ecclesiastiche ; nel suo apostolato, che non conosce pause o esitazioni ; nella docile accettazione dei Magistero. Padre Scrosoppi ha speso letteralmente tutta la sua vita nelP esercizio delia carita verso il prossimo, specialmente verso i più piccoli e i più abbandonati. Per i poveri distribui i suoi notevoli beni patrimoniali. (( I poveri e gli infermi sono i nostri padroni e rappresentano la persona stessa di Gesù Cristo » : sono parole sue ; ma sono anche, e più, la sua vita. A fondamento delia sua molteplice attività pastorale e caritativa c'è una profonda interiorità ; la sua giornata è una continua preghiera : meditazione, visite al Santissimo Sacramento, recita del Breviario, ((Via Crucis» giornaliera, Rosario e, infine, lunga orazione notturna; dando in tal modo ai fedeli, ai sacerdoti e ai religiosi un luminoso ed efficace esempio di equilibrata sintesi fra vita contemplativa e vita attiva. 4. Erminio Filippo Pampuri, decimo di undici figli, a 24 anni è medico condotto e a 30 anni entra nell'Ordine Ospedaliero di San Giovanni di Dio (Fatebenefratelli). Solo tre anni dopo moriva. ÏS una figura straordinaria, vicina a noi nel tempo, ma più vicina ancora ai nostri problemi ed alla nostra sensibilità. Noi ammiriamo in Erminio Filippo, diventato nell'Ordine F r a Riccardo Pampuri, il giovane laico cristiano, impegnato a rendere testimonianza nell'ambiente studentesco, come membro attivo del Circolo Universitario « Severino Boezio » e socio delia Conferenza di San Vincenzo de' Paoli ; il dinámico medico, animato da una intensa e concreta carita verso i malati e i poveri, nei quali scorge il volto del Cristo sofferente. Egli ha realizzato letteralmente le parole, scritte alla sorella suora, quando era medico condotto : « Prega aflinché la superbia, 1'egoismo e qualsiasi altra mala passione non abbiano ad impedirmi di vedere sempre Gesù sofferente nei miei malati, Lui curare, Lui confortare. Con questo pensiero sempre vivo nella Acta Ioannis Pauli Pp. II 665 mente, quanto soave e quanto fecondo dovrebbe apparirmi Fesercizio delia mia professione ! ». Lo ammiriamo anche come Religioso integerrimo di un benemérito Ordine, che, nello spirito dei suo Fondatore San Giovanni di Dio, ha fatto delia carita verso Dio e verso i fratelli infermi la propria missione specifica e il proprio carisma originario. ((Voglio servirti, o mio Dio, per Favvenire con perseveranza ed amore sommo : nei miei Superiori, nei confratelli, nei malati tuoi prediletti : dammi la grazia di servirli come servirei Te » : cosi scrivera nei propositi in preparazione alia professione religiosa. La vita breve, ma intensa, di F r a Riccardo Pampuri è uno sprone per tutto il Popólo di Dio, ma specialmente per i giovani, per i medici, per i religiosi. Ai giovani contemporanei egli rivolge V invito a vivere gioiosamente e coraggiosamente la fede cristiana; in continuo ascolto delia Parola di Dio, in generosa coerenza con le esigenze del messaggio di Cristo, nella donazione verso i fratelli. Ai medici, suoi colleghi, egli rivolge Fappello che svolgano con impegno la loro delicata arte, animándola con gli ideali cristiani, umani, professional!, perché sia una autentica missione di servizio sociale, di carita fraterna, di vera promozione umana. Ai religiosi ed alle religiose, specialmente a quelli e quelle che, nell'umiltà e nel nascondimento, realizzano la loro consacrazione fra le corsie degli ospedali e nelle case di cura, Fra Riccardo raccomanda di vivere lo spirito originario del loro Istituto, nelPamore di Dio e dei fratelli bisognosi. 5. Claudine Thévenet a vécu toute sa vie à Lyon. Son adolescence fut bouleversée par la révolution française qui secoua si violemment sa ville natale. Un matin de janvier 1794, cette jeune fille de 19 ans reconnaît ses deux frères, Louis et François, dans un cortège de condamnés à mort. Elle a le courage de les accompagner jusqu'au lieu de leur supplice et de recueillir leurs dernières paroles : « Glady, pardonne, comme nous pardonnons ! ». Cet événement fut sans doute un élément déterminant de la vocation de Claudine déjà si compatissante aux misères accumulées par l'orage révolutionnaire. Elle songe à devenir une messagère de la miséricorde et du pardon de Dieu dans une société déchirée, et à donner sa vie à l'éducation des jeunes, surtout des plus pauvres, dont l'état d'abandon dépasse l'imagination. C'est pourquoi, avec Acta 666 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale le soutien éclairé du Père Coindre, Claudine fonde en 1816 une Pieuse Union, qui deviendra deux ans plus tard la Congrégation de JésusMarie. Aujourd'hui, pour la plus grande joie de l'Eglise, les Filles de Mère Thévenet sont plus de deux milte, présentes sur tous les continents et vivant vraiment de son esprit. Ecoles et collèges, foyers pour jeunes filles et pour personnes âgées, pastorale catéchétique et familiale, dispensaires et maisons de prière n'ont qu'un b u t : faire connaître Jésus et Marie, tout en œuvrant à la promotion sociale des pauvres. A cent cinquante ans de distance, la vie de cette fondatrice interpelle toujours ses filles et interpelle aussi les chrétiens. Ne sommes-nous pas nous-mêmes dans une société trop souvent tentée et défigurée par la violence? N'avons-nous pas à nous laisser envahir par la miséricorde infinie de Dieu, afin d'apporter notre courageuse contribution à cette «civilisation de l'amour» dont parlait Paul VI, la seule qui soit digne de l'homme? Claudine Thévenet se présente à nous comme un modèle d'amour et de pardon : « Que la charité soit comme la prunelle de vos yeux », nous dit-elle encore maintenant comme elle aimait à le répéter à ses Sœurs. « Soyez disposées à tout souffrir des autres et à ne rien faire souffrir à personne». D'autre part, la nouvelle Bienheureuse ne demeure-t-elle pas un modèle de vie évangélique et religieuse pour ceux et celles qui se consacrent à l'éducation de la jeunesse, dans l'Eglise et selon ses directives? Les intuitions et les méthodes pédagogiques de Claudine Thévenet sont toujours d'actualité : à savoir, une éducation pleine d'attentions maternelles, très soucieuse de préparer les jeunes filles à la vie par l'acquisition d'une compétence professionnelle et l'initiation progressive à leurs futures responsabilités d'épouses et de mères, et par-dessus tout profondément chrétienne, car — disait-elle — « il n'est pas de plus grand malheur que de vivre et de mourir sans connaître Dieu». Claudine, qui a fait de sa vie religieuse une « hymne de gloire » au Seigneur, à l'imitation de la Vierge Marie qu'elle vénérait profondément, rappelle aux chrétiens qu'il vaut la peine de tout miser sur Dieu. A ceux et celles que le Seigneur invite à se consacrer plus particulièrement à son service, elle confirme qu'il faut savoir « perdre sa vie »' pour que d'autres puissent aimer et connaître Dieu ; elle confirme aussi par son exemple que la plus belle réussite dans la vie, c'est la sainteté. 1 Cf. Mt 10, 39. Acta Ioannis Pauli Pp. II 667 6. Maria Repetto, a 22 anni, entra a Genova nella Congregazione delle Suore di Nostra Signora dei Rifugio, in Monte Calvario. Nelle numeróse e gravi épidémie di colera che si abbattono sulla città, ella corre intrépida al capezzale dei malati. La fama delia (( monaca santa » cresce ogni giorno e, quando assume l'ufiicio di portinaia, ella continua a donare i tesori delia sua alta spiritualità a quanti a lei accorrono per aiuto e consiglio. Maria Repetto fin dalla giovinezza ha appreso e vissuto una grande verità, che ha trasmesso anche a noi : Gesù deve esser contemplato, amato e servito nei poveri, in tutti i momenti delia nostra vita. Essa dà tutto ciô che ha : i suoi risparmi, le sue cose, la sua parola, il suo tempo, il suo sorriso. « Serviré i poveri di Gesù », era il programma del suo Istituto ; programma che essa realizzô nei 50 anni di vita religiosa, servendo anzitutto Gesù, crescendo nella perfezione dell'amore, ricordando a se stessa : « prima di tutto essere religiosa ! », e servendo i poveri perché Cristo vive nei poveri. San Francesco da Camporosso, chiamato dai genovesi « il padre santo », mandava a lei, la « monaca santa », persone di ogni estrazione sociale, bisognose di aiuto e di consigli. L'umile f rate cercatore canonizzato nel 1962, e l'umile Suora portinaia, che oggi sale agli onori degli altari, furono nel secólo scorso, i due poli delia vita religiosa di Genova. Maria Repetto era sempre lieta e serena e si rallegrava di tenere il cuore aperto, più delia porta del convento, e di dare, dare sempre, dare tutto. E questa gioia delia sua donazione a Dio culminó nella sua morte : col sorriso sulle labbra, la Beata pronunció le sue ultime parole, che sono un inno di giubilo alla Madre di Dio : (( Regina coeli, laetare, alleluia ! ». 7. Carissimi ! Abbiamo iniziato questa riflessione nel segno delia gioia cristiana; e nel segno del gaudio pasquale, frutto delia Croce di Gesù, noi continuiamo questa solenne celebrazione, confortati dai mirabili esempi di questi novelli Beati, che ci indicano il cammino, che anche noi dobbiamo percorrere nel nostro pellegrinaggio terreno : il cammino dell'amore verso Dio e verso i fratelli, specialmente quelli sofferenti nello spirito e nel corpo. I novelli Beati hanno confidato nel Signore, lo hanno invocato, forti delia sua clemenza e misericordia ; hanno seguito le sue vie ; hanno cer- Acta 668 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2 cato di piacergli ; si sono gettati nelle sne braccia. In cima ai loro pensieri, al di sopra di tutto hanno posto la carita, convinti che essa è ((il vincolo delia perfezione ». Facendo proprio Pin vi to di Cristo, hanno venduto tutto ciö che avevano e lo hanno dato in elemosina ; si son fatte delle borse, che non invecchiano, ed hanno ottenuto un tesoro inesauribile nei cieli, come dice il brano evangélico, che è stato letto poco fa. Mentre ci chiniamo riverenti di fronte ad essi, noi ci aflidiamo alia loro potente intercessione : 3 4 O Beato Alain de Solminihac, O Beato Luigi Scrosoppi, O Beato Riccardo Pampuri, O Beata Claudine Thévenet, O Beata Maria Repetto, prégate la Trinità Santissima per le vostre Patrie terrene, perché vivano in serena concordia ! Prégate per le vostre Famiglie Religiose, perché diano alla società contemporánea una gioiosa testimonianza delia loro donazione a Dio ! Prégate per la Chiesa, pellegrina sulla terra, perché sia sempre segno e Strumen to delP intima unione con Dio e delP unita di tutto il genere umano ! Prégate per tutti i Popoli del mondo, perché realizzino nei loro rapporti la giustizia e la pace ! O novelli Beati e Beate, prégate per noi ! Amen ! ALLOCUTIONES I Ad Pontificii sophorum Collegii sodales in Arce Gandulfi coram admissos.* Monsieur le Président, Messieurs les Académiciens, Mesdames, Messieurs, 1. Le programme des travaux que votre Président à présenté, et dont j'avais déjà connaissance avant cette rencontre, montre la grande vitalité de votre Académie, son intérêt pour les problèmes les plus 2 3 4 Cfr. Sir 2, 7 s. Cfr. Col 3, 14. Cfr. Lc 12, 32 s. * Die 3 m. Octobris a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 669 aigus de la science contemporaine et pour le service de l'humanité. J ' a i déjà eu l'occasion de vous dire, lors d'une autre séance solennelle, combien l'Eglise estime la science p u r e : elle est — disais-je — « u n bien, digne d'être très aimé, car elle est connaissance et donc perfection de l'homme dans son intelligence... Elle doit être honorée pour ellemême, comme une partie intégrante de la culture » (Discours à l'Académie pontificale des Sciences, 10 novembre 1979). Avant d'aborder les problèmes dont vous avez déjà discuté ces jours-ci et ceux que vous vous proposez maintenant d'étudier, permettez-moi de remercier chaleureusement votre illustre Président, le Professeur Carlos Chagas, des félicitations qu'il a bien voulu m'exprimer au nom de toute votre Assemblée, pour avoir retrouvé mes forces physiques, grâce à la miséricordieuse Providence de Dieu et à la compétence des médecins qui m'ont soigné. Et je suis heureux de profiter de cette occasion pour dire ma particulière gratitude à Messieurs les Académiciens qui, de toutes les parties du monde, m'ont adressé leurs vœux et m'ont assuré de leurs prières. 2. Pendant cette Semaine d'études, vous vous penchez sur le problème de la « Cosmologie et physique fondamentale », avec la participation de savants du monde entier, depuis les deux Amériques jusqu'à l'Europe et à la Chine. Ce sujet se rattache à des thèmes déjà traités par l'Académie pontificale des Sciences au cours de son histoire prestigieuse. Je veux parler ici des sessions sur les micro-séismes, sur les populations stellaires, sur les radiations cosmiques, sur les noyaux des galaxies, sessions qui se sont déroulées sous la présidence du Père Gemelli, de Monseigneur Lemaître, et aussi du Père O'Connel auquel j'adresse mes vœux les plus fervents en demandant au Seigneur de l'assister dans son épreuve de santé. La cosmogonie et la cosmologie ont toujours suscité un grand intérêt chez les peuples et dans les religions. La Bible elle-même nous parle de l'origine de l'univers et de sa constitution, non pas pour nous fournir un traité scientifique mais pour préciser les justes rapports de l'homme avec Dieu et avec l'univers. L'Ecriture Sainte veut simplement déclarer que le monde a été créé par Dieu, et pour enseigner cette vérité elle s'exprime avec les termes de la cosmologie en usage au temps de celui qui écrit. Le livre sacré veut en outre faire savoir aux hommes que le monde n'a pas été créé comme siège des dieux, comme l'enseignaient d'autres cosmogonies et cosmologies, mais qu'il a été créé au service de 670 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'homme et à la gloire de Dieu. Tout autre enseignement sur Porigine et la constitution de l'univers est étranger aux intentions de la Bible : celle-ci ne veut pas enseigner comment a été fait le ciel, mais comment on va au ciel. Toute hypothèse scientifique sur l'origine du monde, comme celle d'un atome primitif d'où dériverait l'ensemble de l'univers physique, laisse ouvert le problème concernant le commencement de l'univers. La science ne peut par elle-même résoudre une telle question : il y faut ce savoir de l'homme qui s'élève au-dessus de la physique et de l'astrophysique et que l'on appelle la métaphysique; il y faut surtout le savoir qui vient de la révélation de Dieu. Il y a trente ans, le 22 novembre 1951, mon prédécesseur le Pape Pie XII, parlant du problème de l'origine de l'univers lors de la Semaine d'études sur le problème des micro-séismes organisée par l'Académie pontificale des Sciences, s'exprimait ainsi : (( En vain attendrait-on une réponse des sciences de la nature, qui déclarent au contraire loyalement se trouver devant une énigme insoluble. Il est également certain que l'esprit humain versé dans la méditation philosophique pénètre plus profondément dans le problème. On ne peut nier qu'un esprit éclairé et enrichi par les connaissances scientifiques modernes, et qui envisage avec sérénité ce problème, est conduit à briser le cercle d'une matière totalement indépendante et autonome — parce que ou incréée ou s'étant créée elle-même — et à remonter jusqu'à un Esprit créateur. Avec le même regard limpide et critique dont il examine et juge les faits, il y entrevoit et reconnaît l'œuvre de la Toute-Puissance créatrice, dont la vertu, suscitée par le puissant "fiat" prononcé il y a des milliards d'années par l'Esprit créateur, s'est déployée dans l'univers, appelant à l'existence, dans un geste de généreux amour, la matière débordante d'énergie». 3. Je me réjouis vivement, Messieurs les Académiciens, du thème que vous avez choisi pour votre Session plénière qui commence aujourd'hui même : « L'impact de la biologie moléculaire sur la société ». J'apprécie les avantages qui résultent — et qui peuvent résulter encore — de l'étude et des applications de la biologie moléculaire, complétée par d'autres disciplines comme la génétique et son application technologique dans l'agriculture et dans l'industrie, et aussi, comme on l'envisage, pour le traitement de diverses maladies, dont certaines de caractère héréditaire. J ' a i une ferme confiance dans la communauté scientifique mondiale, Acta Ioannis Pauli Pp. II 671 et d'une manière toute particulière dans l'Académie pontificale des Sciences, certain que grâce à elles le progrès et les recherches biologiques, comme du reste toute autre recherche scientifique et son application technologique, s'accompliront dans le plein respect des normes morales, en sauvegardant la dignité des hommes, leur liberté et leur égalité. Il est nécessaire que la science soit toujours accompagnée et contrôlée par la sagesse qui appartient au patrimoine spirituel permanent de l'humanité et qui s'inspire du dessein de Dieu inscrit dans la création avant d'être ensuite annoncé par sa Parole. Une réflexion qui s'inspire de la science et de la sagesse de la communauté scientifique mondiale doit éclairer l'humanité sur les conséquences — bonnes et mauvaises — de la recherche scientifique, et spécialement de celle qui concerne l'homme, afin que, d'une part, on ne se fixe pas sur des positions anticulturelles qui retardent le progrès de l'humanité, et que d'autre part on n'offense pas ce que l'homme a de plus précieux : la dignité de sa personne, destinée à un vrai progrès dans l'unité de son être physique, intellectuel et spirituel. 4. Un autre sujet a retenu ces jours-ci l'attention de certains d'entre vous, savants éminents de diverses parties de la terre convoqués par l'Académie pontificale des Sciences : c'est celui des maladies parasitaires qui frappent les pays les plus pauvres du monde et sont un grave obstacle à la promotion de l'homme dans le cadre harmonieux de son bien-être physique, économique et spirituel. Les efforts en vue d'éliminer le plus possible les fléaux provoqués par les maladies parasitaires dans une bonne partie de l'humanité sont inséparables de ceux qu'il faut faire en faveur du développement socio-économique des mêmes populations. Les hommes ont normalement besoin d'une santé suffisante et d'un minimum de biens matériels pour pouvoir vivre dignement selon leur vocation humaine et divine. C'est pour cela que le Christ Jésus s'est tourné avec un amour infini vers les malades et les infirmes, et qu'il a guéri miraculeusement quelques-unes des maladies dont vous vous êtes occupés ces jours derniers. Que le Seigneur inspire et assiste l'activité des savants et des médecins qui consacrent leur recherche et leur profession à l'étude et au besoin des infirmités humaines, spécialement des plus graves et des plus humiliantes ! 5. A côté du thème des maladies parasitaires, l'Académie a abordé le problème d'un fléau d'une ampleur et d'une gravité catastrophiques qui 672 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pourrait atteindre la santé de l'humanité si un conflit nucléaire venait à éclater. Outre la mort d'une bonne partie de la population mondiale, un conflit nucléaire pourrait provoquer des effets incalculables sur la santé des générations présentes et futures. L'étude pluri-disciplinaire que vous vous apprêtez à accomplir ne pourra pas ne pas constituer pour les Chefs d'Etat un rappel de leurs immenses responsabilités et susciter dans l'humanité entière une soif toujours plus ardente de concorde et de paix: cette aspiration vient du plus profond du cœur humain, et aussi du message du Christ qui est venu apporter la paix aux hommes de bonne volonté. En vertu de ma mission universelle, je veux me faire encore une fois l'interprète du droit de l'homme à la justice et à la paix, et de la volonté de Dieu qui désire voir tous les hommes sauvés. Et je renouvelle l'appel que je lançais à Hiroshima le 25 février dernier : « Engageonsnous solennellement, ici et maintenant, à ne plus jamais permettre (et encore moins rechercher) que la guerre soit un moyen de résoudre les conflits. Promettons à nos frères en humanité de travailler sans nous lasser au désarmement et à la condamnation de toutes les armes atomiques. Remplaçons la domination et la haine par la confiance mutuelle et la solidarité». 6. Parmi les efforts à accomplir pour la paix de l'humanité, il y a celui qui vise à garantir à tous les peuples l'énergie nécessaire à leur développement pacifique. L'Académie s'est occupée de ce problème durant la Semaine d'études de l'année dernière. Je suis heureux de pouvoir remettre aujourd'hui la Médaille d'or de Pie XI à un savant qui a contribué d'une manière notable, par sa recherche dans le domaine de la photochimie, à l'utilisation de l'énergie solaire. Il s'agit du Professeur Jean-Marie Lehn, du Collège de France et de l'Université de Strasbourg, auquel j'exprime mes vives félicitations. A vous tous, Messieurs, j'adresse mes sincères compliments pour le travail que vous accomplissez dans la recherche scientifique. Je prie le Dieu Tout-Puissant de vous bénir, vous, vos familles, ceux qui vous sont chers, vos collaborateurs, et toute l'humanité pour laquelle, par des routes diverses mais convergentes, vous et moi accomplissons la mission qui nous a été confiée par Dieu. Acta Ioannis PauU Pp. II 673 II Iis qui plenario coetui Pontificii Consilii pro Laicis interfuere in Arce Gandulfi coram admissis.* Chers amis du Conseil pontifical pour les Laïcs, 1. C'est toujours pour moi une très grande joie de vous recevoir à l'occasion de votre Assemblée plénière annuelle, vous tous, membres, consulteurs et personnel du secrétariat, rassemblés comme une famille autour de votre président, le Cardinal Opilio Eossi. Je pourrais même dire que nous nous retrouvons entre (( vieux amis », puisque, il y a peu d'années encore — même s'il nous semble qu'il s'agit du passé —, j'étais consulteur du Conseil des laïcs. Aujourd'hui, j'aperçois parmi vous des visages bien connus. Par contre, d'autres personnes, avec lesquelles nous avons travaillé et dont nous gardons un souvenir très cher, nous ont précédés dans la maison du Père, où, nous l'espérons, elles contemplent le Seigneur face à face. Et puis il y a vous tous, que je porte également dans mon cœur et que, chaque année, votre Assemblée me donne l'occasion de connaître davantage. Je voudrais, d'abord, tous vous remercier pour le précieux service que vous rendez au successeur de Pierre en collaborant, d'une façon spécifique, à son ministère pastoral, c'est-à-dire en promouvant et en orientant la participation des laïcs à la vie et à la mission de l'Eglise. Il s'agit là d'une tâche immense que nous a léguée le grand événement conciliaire : permettre à un nombre toujours croissant de chrétiens de s'engager à vivre, de façon consciente et cohérente, leur sacerdoce de baptisés, en tant que pierres de l'édifice ecclésial, membres du Corps du Christ, citoyens et protagonistes de son peuple pèlerin. Je vous remercie également et, à travers vous, je remercie tous les mouvements et les associations, les conseils et les groupes de laïcs du monde entier qui, par l'intermédiaire du Conseil pontifical pour les laïcs, m'ont envoyé de si nombreux et si chaleureux messages de communion à mon épreuve. Ces messages furent pour moi d'un grand réconfort. En retour, je vous charge de dire à vos époux et à vos épouses, à vos enfants, à vos collègues de travail, aux membres des associations et des mouvements auxquels vous appartenez, aux membres des communautés où vous vivez que le Pape les aime, qu'il leur demande * Die 5 m. Octobris a. 1981. 45 - A. A. S. Acta 674 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale d'être unis à lui, qu'il a besoin de cette unité exprimée dans la prière et le partage d'intentions communes. Oui, plus que jamais, nous devons donner le témoignage de notre unité profonde et inébranlable en une Eglise, sereine et plus mûre, ferme et vivante, joyeuse et pleine d'espérance, face aux tâches élevées qu'exige 1'evangelisation et aux défis historiques qu'elle doit affronter, alors que cette Eglise chemine entre les persécutions du monde et les consolations de Dieu. 2. Vous avez voulu centrer le thème de l'Assemblée plénière du Dicastère sur des aspects particuliers de la vocation primordiale des laïcs chrétiens, à savoir, « l a gérance des choses temporelles qu'ils ordonnent selon Dieu »,* l'imprégnation par l'esprit évangélique des multiples structures de la vie sociale. Déjà mon prédécesseur Paul VI, dans sa remarquable exhortation apostolique Evangelii Nuntiandi, avait souligné, dans la ligne du Concile, que la «vocation spécifique» et la «forme singulière d'évangélisation » du laïcat se réalisaient à travers des tâches variées accomplies dans l'ordre temporel, afin de mettre « en oeuvre ... toutes les possibilités chrétiennes et évangéliques cachées, mais déjà présentes et actives dans les choses du monde ». U y a là une urgence : le laïcat catholique doit être à la hauteur des exigences que requiert, par sa présence originale, le renouvellement des divers domaines de la vie et du travail humains. Au cœur des situations et des problèmes où se joue l'avenir de l'homme, il doit, en particulier, être le témoin d'une humanité nouvelle, créer de nouveaux espaces où l'on puisse faire l'expérience de la fraternité, nourrir son imagination créatrice du dynamisme de l'Evangile, donner l'exemple du sacrifice généreux — comportant le difficile équilibre entre prudence et courage — de ceux qui combattent pour ouvrir au Christ, Seigneur de l'histoire, les portes du cœur de l'homme, de la culture des peuples, de l'avenir des nations, d'un nouvel ordre international. L'Eglise a besoin de laïcs qui soient des hérauts de l'Evangile, afin que ce dernier pénètre tout le tissu de la vie sociale, en constitue la trame, base de la «civilisation de l'amour», elle-même signe précurseur de la venue du Seigneur, et donc de la plénitude du Royaume. 2 Aussi, espérons dans les laïcs, ayons confiance en eux, encourageonsles à s'engager, de sorte que soit dépassée une certaine vision déformée 1 2 Lumen N. 70. Gentium, 31. Acta Ioannis PauU Pp. II 675 du sacerdoce qui obscurcit le sens du ministère pastoral, quand le prêtre succombe à la tentation de devenir un leader sur le plan politique, syndical ou social. 3. Parmi les vastes champs d'action du laïcat chrétien, votre Assemblée en a retenu trois fondamentaux : la famille, le travail, la culture. Encore une fois, je vous remercie de votre choix; il exprime votre désir de faire vôtres certaines des préoccupations majeures de mon pontificat, de les prendre en compte et de les concrétiser. La famille, le travail et la culture sont trois axes essentiels autour desquels se tisse la vie de l'homme, se réalise son humanité, se construit sa personnalité chrétienne de fils de Dieu, frère de ses semblables et maître de la création. Ce sont des lieux universels, déterminants pour le développement intégral de l'homme et l'apport original de l'Evangile à la vie sociale ; ce sont des lieux qui interpellent. Vous comprendrez qu'il ne m'est pas possible, ici, de parler en détail de leurs immenses possibilités, ni des problèmes et défis qu'ils posent. Mais je voudrais vous rappeler l'importance — dont vous êtes sans aucun doute conscients — de l'option préférentielle faite par le magistère pontifical et le magistère episcopal en faveur de la famille, lieu originel de l'homme, cellule de base de la société, berceau de la civilisation, communauté appelée à être Eglise domestique. Et je voudrais aussi vous recommander de puiser abondamment à l'héritage si riche que nous a laissé le récent Synode des évêques. Sachez que c'est en considérant le caractère prioritaire de la pastorale familiale que j ' a i senti la nécessité de créer le Conseil pontifical pour la famille qui, sans aucun doute, pourra compter sur la collaboration active de votre Dicastère. Pour toutes les questions regardant le travail, je me permets de vous renvoyer à ma récente encyclique Laborem exercens. D'ailleurs, comme l'indique votre programme, son contenu sous-tend vos travaux. Les sujets qu'elle traite revêtent pour moi aujourd'hui une grande importance. C'est pourquoi je vous encourage non seulement à l'étudier attentivement, mais à la mettre en pratique, car sa fécondité est soutenue et sera prolongée par l'engagement ecclésial et chrétien des laïcs dans le monde du travail. Ouvrez vos yeux et voyez : les temps sont mûrs pour que l'Evangile porte toujours davantage de fruits dans les divers secteurs du monde du travail et les mouvements de travailleurs, alors que sont en crise les sociétés de tous genres s'occupant de l'organisation du travail et se basant sur le matérialisme et 1'« économisme », et qu'appa- 676 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale raissent illusoires les utopies de salut qui ne respectent pas les virtualités et toutes les dimensions de l'humanité. Je vous invite aussi à contribuer de toutes vos forces au renouvellement de la culture qui, comme expression de l'homme intégral, doit être à son service, enracinée dans les meilleures traditions des peuples et des nations, ouverte à la transcendance et basée aussi bien sur les coutumes populaires que sur les plus nobles réalisations scientifiques et techniques. Seul ce renouvellement sera capable de donner un nouveau sens à la vie humaine, de faire naître de nouveaux projets et de nouvelles espérances sur les plans personnel et collectif, de conduire vers des lendemains plus dignes de l'homme. Et maintenant, à vous tous ici présents, à vos familles et, à travers vous, à tous les laïcs assurant de multiples formes de présence dans l'Eglise et le monde, je donne, avec toute mon affection paternelle et fraternelle, ma Bénédiction Apostolique. NUNTII GRATULATORII I VENERABILI FRATRI NOSTRO CONRADO S.R.E. PRESBYTERO CARDINALI URSI, ARCHIEPISCOPO NEAPOLITANO. Qui abhinc quinquaginta annos sacerdos es factus, Venerabilis Frater Noster, mox huius eventus memoriam recoles ; non solum tamen tibi ipsi repraesentando quanta tunc fuerit laetitia, qui motus animi in Deum, quae proposita; sed etiam, quin immo praesertim, quae exinde manaverint considerando. Cum enim non inanis honor sit sacerdotium, sed sacramentum hominem Deo pro hominibus consecrans, ideoque quandam instituat vivendi et agendi rationem ad divinum in terris instaurandum regnum et salutem, legitima sit et iucunda recordatio, si illud integra vita et opera salutifera sint secuta. Quoniam autem non dubitamus quin tibi tam longi temporis spatium mente repetenti gaudium sit bonae conscientiae, en Nos his Litteris adsumus testificantes te sacerdotio tuo esse optime functum : idque ut idem gaudium multiplicetur. Novimus namque te, continenter memorem sacerdotalis officii, ad hoc tuos aptasse mores et operam; hocque et studiosius et efficacius, postquam receptus episcopatus aucto muneri et auctae potestati te voluit esse parem. Inde manet imago tua, vita et indole et navitate efficta, manet Acta Ioannis Pauli Pp. II 677 forma ministerii tni in rebus gestis dioecesis Neritonensis, archidioeces i m Acheruntinae et Neapolitanae : imago nempe boni pastoris, ab ipso Christo ovium amorem docti; forma denique ministerii ad tempora, ad fidelium necessitates, ad mutatas civilis et christianae societatis condiciones accommodata. Hacque in re, si quid regiminis tui Neritonenses, Acheruntini et Neapolitani singillatim proprium sibi vindicant, omnes tamen commune habent impigrum studium tuum, sollertem industriam, vigilem curam, quasi quandam hereditatem, unde hauriant ad animos alendos et ad vias suas dirigendas, cum et praebitum exemplum et facta cibus quodammodo sint et lux, quibus spiritus enutriuntur, ut vivant, et illuminantur, ut ambulent. Quae laudes eo magis probandae sunt et mirandae, quod non sine difficultatibus fuerunt, nec sine magnánima fortitudine partae, cum ipse diuturnus virium usus saepe et optimos quosque viros fatiget. Qua re tibi gratulamur. Venerabilis Frater Noster, hunc bonae dominici gregis administrationis thesaurum, et etiam hortamur velis indefessus pastorale opus pergere, gratus in Deum, qui te ex multis electum ad illud vocavit et fecit ut eidem decori esses et Ecclesiae, quique te diu adhuc incolumen servet, detque videas plurimos labori tui fructus illo cum delectamento quo afficiuntur messores copiosas secantes fruges. Quae impetrabilia faciat Apostolica Benedictio, quam libentissime tibi impertimus et omnibus qui quoquo modo huius tui optatissimi diei festi partem habebunt. Datum Romae, die iv mensis Iulii, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . I I II VENERABILI FRATRI NOSTRO MAXIMILIANO S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI DE FURSTENBERG. Quinquagesimam anniversariam memoriam es celebraturus, Venerabilis Frater Noster, illius diei quo, Divini Salvatoris auxilio confisus, sacerdotio es auctus, neque facere possumus quin, hac oblata occasione, tibi tam longum tempus in sacro munere exercendo insumptum ex animo gratulemur. Etenim omnibus patet praecipua inter dona, quae divinitus hominibus obveniunt, censendum esse sacrum presbyteratus ordinem. Novimus quanta cum sedulitate sacerdotium, quod ad plenitudinem 678 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est evectum et Patris Cardinalis dignitate decoratum, in vitae itinere obieris : nam et magister exstitisti doctus et peritus in collegio Antverpiensi atque in Seminario Maximo Mechliniensi, et rectorem egisti navum et benevolum Pontificii Instituti Belgici in Urbe; novimus nominatim sollertiam et fidei studium, quibus Apostolicae huic Sedi deservieris, prius ut Summi Pontificis Legatus in Iaponia, in Australia et in Lusitania, dein ut Praeses Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus. Singula enim officia, quae in longo operae tuae curriculo prospere explevisti, praeclare illuminant ipsius sacerdotalis tuae pietatis, ardoris et sedulitatis magnitudinem. Profecto, Servator Noster, gloria sacerdotum, fortitudo tua fuit, atque in te « lucem suam et virtutem suam emisit abunde )) (cfr. Ps. 42, 1-2). Nunc autem, Ordinis equestris Sancti Sepulchri Hierosolymitani Magnus Magister, pergis praestantem operam tuam et vires dedere iis, quos Ecclesia mater tibi consilio et prudentia regendos tradidit. Accipe ergo hanc mentis Nostrae significationem de tuo presbyteratu, qui peculiari modo hoc mense celebrabitur ; accipe etiam cohortationem fraternam, ut pro tot divinae erga te providentiae beneficiis gratias in exemplum referas congruentes Ei, a quo ingenium, praesidia et impulsus omnes recepisti. Omnipotenti Deo laus : tibi vero consolatio ex boni operis conscientia, quam augere tibi optamus mittenda hac epistula. Caritatis qua tecum devincimur pignus, caelestiumque munerum, quae in hoc singulari vitae tuae eventu optamus, auspex sit Apostolica Benedictio, quam volentes largimur tibi, Venerabilis Frater Noster, iisque omnibus quos diligis, quique te diligunt. Datum Romae, die VIII mensis Augusti, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II Sacra Congregatio pro 679 Episcopis ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 29 Iulii 1981. — Cathedrali Ecclesiae Ozamisanae Exc.mum P . D . Jesum Dosado, hactenus Episcopum titularem Nabalensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Germanicianensi R. D. Philomenum Bactol, rectorem Seminarii dioecesis Palensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Cypriani Urgel Villahermosa, Episcopi Palensis. die 1 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuccaborensi R. D. Christianum Noel, e clero archidioecesis Cebuanae, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Patricii Cronin, Archiepiscopi Gagayani. die Jf Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Insulae Cathensi, R. D. Ioannem Heaps, e clero dioecesis Sydneyensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Iacobi S. R. E. Cardinalis Freeman, Archiepiscopi eiusdem Sedis. die 21 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Bellevillensi, Exc.mum P. D. Ioannem Wurm, hactenus Episcopum tit. Plestiensem. die 8 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Gaylordensi, R. D. Robertum Rose, e clero dioecesis Grandicataractensis in Michigania. — Titulari episcopali Ecclesiae Mididitanae R. D. Bosco Vivas Róbelo, hactenus Vicarium Generalem Managuensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Obando Bravo, Archiepiscopi Metropolitae eiusdem sedis. die 19 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Mazatlanensi Exc.mum P. D. Raphaelem Barraza Sánchez, hactenus Episcopum titularem Drivastensem et Auxiliarem archidioecesis Durangensis. 680 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE DECRETUM SANCTI IOANNIS - IMATELLURAN. De mutatione denominationis necnon de Concathedralis erectione. Plures in Mari Caribico Insulae una simul constituunt Dioecesim Sancti Ioannis — Metropolitanae Ecclesiae Castriensis suffraganeam — cuius Cathedram Episcopalem Summus Pontifex Paulus VI, felicis recordationis, per Constitutionem Apostolicam Cum Nobis qui universae, die decimo sexto mensis Ianuarii anno Domini 1971 datam, a principe urbe insulae Antiguae, vulgo Saint John's ponendam mandavit. Cum autem in eadem Sancti Ioannis circumscriptione ecclesiastica, inter alias Insulas, exstet Insula Sancti Christophori, vulgo Saint Kitts seu Saint Christopher, nunc civiliter Status Associatus constituta, una cum Insula vulgo dicta Nevis, opportunum visum est ut ipse Episcopus Sancti Ioannis appellari etiam possit et debeat Imatelluranus, e loco principe vulgo Basseterre in Insula Sancti Christophori. Itaque, per praesens Decretum huius Sacri Consilii Christiano Nomini propagando, auditis quorum interest, Sanctissimus Dominus Noster Ioannes Paulus Divina Providentia P P . I I , ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae fuerint, Dioecesi nomine Sancti Ioannis denominationem Imatelluranam addere dignatus est, ita ut idem Episcopus nuncupari possit et debeat Episcopus Sancti Ioannis-Imatelluranus, vulgo (( Saint John's-Basseterre » data facultate ut Concathedra Episcopalis rite erigatur in templo principali Immaculatae Conceptioni Beatae Mariae Virginis dicato, et in urbe Imatellurana erecto. Haec ad effectum adducat Exc.mus ac Bev.mus Dominus Paulus Fouad Tabet, Archiepiscopus titulo Sinnensis atque Apostolicus in Antillis Delegatus ; re vero acta, documenta exarentur quorum sincera exempla ad hoc Sacrum Dicasterium mittantur, de more signata sigilloque impressa. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 681 Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 21 mensis Iunii anno Domini 1981, in Sollemnitate Sanctissimi Corporis et Sanguinis Christi. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. Sac. Titianus Scalzotto, Subsecret. SACRA PRO CONGREGATIO CAUSIS SANCTORUM TARNOVIEN. Beatificationis seu Declarationis martyrii Servae Dei Carolinae Kózka, Virginis saecularis (1898-1914). SUPER DUBIO An eius Causa introducenda sit. « Pueri quoque propriam habent apostolicam actuositatem. Secundum vires suas veri sunt testes viventes Christi inter socios » (Apostolicam Actuositatem, n. 12). Quae verba Concilii Vaticani II mirum in modum apostolicam actuositatem puellae Carolinae Kózka illustrant. Etenim Serva Dei, quae iuvenili aetate sexdecim annorum in Polonia uti flos campi spiritualis vivens, militis gladio caesa est, inde a pueritia «testis vivens fuit Christi inter socios » oratione multa, labore indefesso, pueritiae studiis atque bonis operibus. Carolina Kózka, quarta ex undecim progenitis filiis a pauperibus at honestis parentibus Ioanne et Maria Borzecka in pago Wal-Ruda, 682 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale intra Tarnoviensis fines dioeceseos, die 2 Augusti anno 1898 in lucem edita et suscepta est. Pii genitores postridie in paroeciali ecclesia Eadlovensi infantem sacris Christianis initiandam curaverunt eique nomen Carolinae imposuerunt. Tota eius familia propter probitatem, pietatem, religiosam observantiam, caritatem atque apostolicum zelum apud convicanos gratia floruit. Cum paroecialis ecclesia 7 km. distaret, in domum familiae Kózka omnes vicini ad orandum ac laudes Domini coñcinandas conveniebant. Famula Dei sub piae matris ductu religiosam institutionem suscepit et laboris studium didicit. Ambitu familiari favente inde ab incunabulis in viam virtutum introducta est atque progrediente aetate ipsa « secundum vires suas » in sanctimonia progrediebatur, sive qua puella discens, sive qua domesticis et agrestibus curis addicta, sive demum qua christifidelis et «testis vivens Christi». A septimo vitae anno usque ad tertium decimum scholam localem frequentavit et docilitate, diligentia et urbanitate erga magistros atque condiscipulos inter maxime ingenio praeditos et tranquillos scholae discipulos promeruit annumerari ; potissimum in religionis studio omnibus anteivit indeque praemiis propter eminentem scientiam catechismi saepius donata est. Sacramenta Paenitentiae et Communionis iuxta paroeciae mores a secundo scholari anno magno cum fervore exercebat. Cum exstructa est ecclesia in Zabawa, pago 4 km. distante a familiari Famulae Dei nido, ipsa cum matre non tantum diebus dominicis sed etiam per hebdomadam alternis diebus, scilicet mater altera, Carolina altera die sacrum templum adibat, ut Missae assisteret Sacramque Communionem susciperet. Scholari sexennio absoluto, scholam adivit supplementärem, ut humaniora studia compleret praesertimque religiosam institutionem perficeret. Quam postea augere indesinenter curavit sacros et religiosos libros legendo ac vitas sanctorum meditando. Apostolico zelo ardens variis sodalitatibus religiosis se adscripsit, uti Eosario Vivo, Apostolatui Orationis, Societati Abstinentiae, quorum officia diligentissime adimplevit et uti zelatrix ab aliis sodalibus adimpleri fecit. Quam ob apostolicam actuositatem plurima merita et laudes sociorum acquisivit, virtute pietatis splenduit, ceteros ad viam virtutum currendam traxit. Aliis puellis socia fuit exemplaris, easdem bono exemplo aedificans ; egenos verbo et opere locupletavit ; multos ad operandum bonum apostolico zelo induxit. Fidem suam variis modis manifestabat. Erga SS. Sacramentum Eu- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 683 charistiae, Passionem D . N . I . C , SS. Cor Iesu peculiarem habuit devotionem. Saepe ecclesiam frequentabat, Missam audiebat, Communionem recipiebat, Viam Crucis peragebat, potissimum temporibus Adventus et Quadragesimae. Filialem devotionem erga B. V. Mariam colebat, Rosarium Mariale portando et saepius recitando, mensibus Maio et Octobri functionibus in honorem Deiparae assistendo. Amore Dei flagrans vires suas pueriles confortare voluit supernaturali gratia ideoque die 18 Maii anno 1914 Sacramentum Confirmationis devotissime suscepit. Quo sane sacramentali auxilio puella virgo indigebat, quia Christus, virginum Sponsus, Servam suam ad invictam virginalis virtutis defensionem vocavit. Etenim die 18 Novembris a. 1914 miles quidam exercitus russici, sub praetextu exquirendi viam qua abiissent Austriaci milites, domum familiae Kózka intravit atque armor um minis Carolinam eiusque patrem in vicinam silvam abduxit, ubi ad marginem saltus patrem minis ad domum reverti iussit ac solam puellam reluctantem vi coegit ut prorsus ei cederet. Paulo post duo iuvenes puellam cum milite viderunt conluctantem idque genitoribus retulerunt. Omnes inquisitiones vanae exstiterunt. Tandem casualiter die 4 Decembris eodem anno 1914 corpus Carolinae exánime et mortiferis plagis sauciatum inventum est. Statim communis efformata est persuasio puellam interfectam fuisse, quod nollet virginitatem laedere. Ad populi instantiam, inspectione corporis peracta, claustrum virginitatis intactum fuit inventum. Servae Dei corpus in communi coemeterio paroeciali, praesente numerosa turba ex finitimis etiam paroeciis, humatum est. Funeri milites quoque Russici interfuere, persuasi se Servam Dei venerari debere uti martyrem in defendenda castitate. Tertio anniversario ab eius morte, die 18 Novembris 1917, exuviae Famulae Dei e communi conditorio ad novum sepulchrum iuxta ecclesiam paroecialem magno populi concursu translatae sunt. Fama sanctitatis et martyrii percrebrescente hodiernus Episcopus Tarnoviensis, Exc.mus ac Rev.mus Dominus Georgius Ablewicz, Processum Informativum super fama martyrii eiusque causa, super non cultu et super scriptis Servae Dei, annis 1965-1967 instruxit, Romamque transmisit. Servatis omnibus de iure servandis, instante Rev.mo P. Michaele Machejek, O. C. D., Causae postulatore legitime constituto, deventum est ad Congressum Peculiarem Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum, die 3 mensis Februarii anno 1981 habitum, in quo discepta- Acta Apostolicae 684 Sedis - Commentarium Officiale tum est super dubio : « An Causa Servae Dei Carolinae Kózka introducenda sit». Et sufiragatores omnes, uno excepto, censuerunt Causam introducendam esse, et quidem per viam martyrii. Die autem 28 Aprilis anno 1981, ponente seu relatore Em.mo ac Rev.mo Domino Vladislao Rubin, Congregatio Peculiaris Patrum Cardinalium habita est, in qua dimidia pars Em.morum Patrum fuit pro prosequenda Causa per viam martyrii, altera vero dimidia pars censuit Causam per viam virtutum esse prosequendam, si Summo Pontifici placuisset. Facta denique de hisce omnibus, die 4 Maii eodem anno, Summo Pontifici Ioanni Paulo II per infrascriptum Cardinalem Praefectum relatione, Sanctitas Sua edixit Causam praefatae Servae Dei esse introducendam. Voluit autem Summus Pontifex ut, concessa dispensatione a condendo processu apostolico in eadem Causa, Positio super martyrio appararetur; quodsi martyrii via optatum exitum non haberet, procederetur per viam virtutum. Datum Romae, die 4 Maii A. D. 1981. PETRUS L. m Card. PALAZZINI, Praefectus s. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 685 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Lunedi, 1 2 Ottobre 1 9 8 1 , il Signor VIRGIL C. DECHANT, Cavalière Supremo dei Cavalieri di Colombo. Martedi, 1 3 Ottobre 1 9 8 1 , S. E. il Signor JÓZEF CZYREK, Ministro degli Aftari Esteri delia Repubblica Popolare di Polonia. Giovedi, 22 Ottobre 1981, alla presenza del Santo Padre, si è riimita la Pontificia Commissione per la revisione del Codice di Diritto Canonico. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 27 ottobre 1981. S. E. Mons. Luigi Bellotti, Arcivescovo titolare di Voncariana, Pro-Nunzio Apostolico in Finlandia e in Islanda, nonché Delegato Apostolico in Scandinavia. Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 29 setiembre 1981. Gli Em.mi Signori Cardinali Bernardin Gantin e Giuseppe Caprio, Membri delia Sacra Congregazione per i Vescovi. 30 » » S. E. Mons. Virgil P. Copas, M.S.C, Arcivescovo, Vescovo di Kerema, Membro aggiunto delia Sacra Congregazione per VEvangelizzazione dei Popoli. » » » S. E. Mons. Gaetano Stamati, Vescovo di Lungro degli ítalo-Albanesi delPItalia Continentale, Membro delia Pontificia Commissione per la Revisione dei Codice di Diritto Canonico Orientale. 27 ottobre » S. E. Mons. Giuseppe Zabkar, Arcivescovo titolare di Viruno, Consultore delia Segreteria di Stato. 686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Protonotari Apostolici soprannumerari : 12 dicembre 1980. Mons. Philippe Delhaye (Namur). 4 giugno 1981. Mons. Johannes Overath (Köln). 12 » » Mons. Denis Doherty (Fresno). Prelati d'Onore di Sua Santità. 3 marzo 1981. Mons. Gerónimo Marcellino (Lingayen-Dagupan). 18 » » Mons. Ludwig Jung (Rottenburg-Stuttgart). » » » Mons. Rafael Rey (Mendoza). 14 aprile » Mons. Karl Otto Nussbaum (Köln). 4 maggio » Mons. Roger Kennedy (Maitland). 15 » » Mons. Stephen Sprajc (Hamilton). 30 » » Mons. Boceo Anthony (Camden). » » » Mons. John Joseph Duffy (Camden). » » » Mons. Edward Joseph McDaid (Camden). » » » Mons. Leonard George Scott (Camden). 24 giugno » Mons. Gastone Lastrucci (Pistoia). 25 » » Mons. Francisco López Illana (Albacete). 3 luglio » Mons. Luigi Frizziero (Chioggia). 4 » » Mons. Joseph Rolland (Saint-Flour). 7 » » Mons. Mark Orestes Benvegnu (Salt Lake City). Cappellani di Sua Santità: 6 febbraio 1981. » » » » 16 » » » » » » » » 27 » » 18 marzo .14 aprile » 12 giugno » 15 » » » » » » » » » » » » » » 17 » » » 26 » 21 agosto » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Franciscus Gössinger (Wien). Joannes Koller (Wien). Heinrich Johannes Schneider (Köln). Bruno Valentin Kusch (Köln). Armin Teilmann (Köln). Paul Siebert (Köln). Angel Gimez (Mendoza). Heinrich Matthias Kopf (Köln). Angelo Bonelli (Tortona). Giuseppe Esposito (Nola). Aniello Maraño (Nola). Mario Grone (Genova). Angelo Cataldi (Genova). Luigi Molinari (Genova). John J. Petillo (Newark). Gerardo Spagnuolo (Cava de' Tirreni). János Asztalos (Eger). Diarium Romanae Curiae 687 ONORIFICENZE Oon Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Placea delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 15 maggio 1981. Al sig. Alfredo Marzano (Avellino). La Commenda delV Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 11 8 12 20 3 7 26 aprile giugno » » luglio » agosto 1981. Al sig. 1981. Al sig. » Al sig. » AI sig. » AI sig. » AI sig. » AI sig. John Henry De Rosen (Washington). Ewald Giovanni Thul (Trier). Alfonso Pedicini (Roma). Emile Baas (Strasbourg). Bernardino Paganuzzi (Roma). Jordi Bonet (Barcelona). Franco Ghisellini (Novara). Il Cavalierato delVOrdine di san Gregorio Magno, classe 14 10 17 11 12 19 » novembre 1981. AI sig. Edmund Neudeck (Paderborn). dicembre » AI sig. Hans-Georg Marohl (Köln). gennaio » AI sig. Josef Fitzek (Köln). » aprile AI sig. Emil Zimmermann (Köln). » giugno AI sig. Matthias Baltz (Little Rock). » » AI sig. Leslie Donald Lemieux (Providence). » » AI sig. John Sunderbruch (Davenport). » AI sig. Paolo Trombetta (Roma). La Commenda delVOrdine di san Süvestro Papa: 28 marzo 1981. AI sig. Alfred Thauer (Köln). » 30 aprile AI sig. Giovanni Ruggiero (Nola). » 19 giugno AI sig. Nicola Agrusti (Conversano-Monopoli) » » 26 AI sig. Salvatore Travagliante (Roma). » » » AI sig. Antonio De Girolamo (Roma). » » AI sig. Pietro Renai (Firenze). » 3 luglio AI sig. Michèle Angelo Leo (Firenze). » » AI sig. Franco Bonomo (Andria). » 4 AI sig. Salvatore Pánico (Pesaro). II Cavalierato delVOrdine di san Silvestro Papa: 6 agosto 1980. Al sig. Leo Lechleitner (Paderborn). 10 dicembre AI sig. August Wasmuth (Köln). Acta 688 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 27 febbraio 1981. Al sig. Matthias Schneider (Köln). » Al sig. Heinrich Szymczak (Köln). » » » Al sig. Alejandro Amoretti (Mendoza). 18 marzo » Al sig. Pedro Romoli (Mendoza). » » » Al sig. Aniceto Pérez (Mendoza). » 18 » Al sig. Willi Dieter Osterbrauck (Köln). » 28 » Al sig. Nicholas G. Kerr (Adelaide). 13 aprile » Al sig. John Anthony McDonald (Adelaide). Al sig. Brian James Moylan (Adelaide). » » Al sig. David John Schinnick (Adelaide). » » Al sig. Pio Rizió Zandegiacomo (Belluno-Feltre). 17 giugno Al sig. Antonio Dellepiane (Genova). » » Al sig. Roberto Coglitore (Roma). 19 » Al sig. Tiberio Zamponi (Roma). » » Al sig. Orazio Sipone (Andria). 3 luglio Al sig. Vicente Garcia-Lastra y Rivera (Mondofiedo-El 4 » Ferrol). 26 agosto » Al sig. Francesco Mariani (Faenza). NECROLOGIO 1 ottobre 1981. Mons. Wendelin Joseph Nold, Vescovo già di GalvestonHouston (Stati Uniti d'America). 4 » » Mons. Ceslao Sipo vie, M.I.O., Vescovo tit. di Mariamme. 9 » » Mons. Benigno Chiriboga, S.J., Vescovo già di Latacunga (Ecuador). 19 » » Mons. Gabriel Bukatko, Arcivescovo già di Beograd, Amministratore Apostolico di Krizevci (Jugosla- 22 » » 24 » » Mons. Joseph Gennangi, Vescovo tit. di Adana degli Armeni. Mons. Matthew Beovich, Arcivescovo già di Adelaide (Au- » » » 26 » » Mons. Konrad Kernweisz, Protonotario Apostolico s. n., Ordinario Sostituto di Timisoara (Romania). Mons. Luis Guizar Barragán, Vescovo già di Saltillo (Mes- 29 » » Mons. Karl Joseph Leiprecht, vescovo già di Rottenburg via). stralia). sico). (Repubblica Federale di Germania). 1 Decembris 1981 An. et vol. LXXIII N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIO APOSTOLICA KIYINDANAE - MITYANANAE Quibusdam locis ab archidioecesi Kampalaënsi separatis nova conditur dioecesis nomine Kiyindana-Mityanana. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ut «populi Dei saluti quam perfectissima fieri potest ministretur» (cf. Decr. Chr. Dom., 22) utque ipsum Christianum Nomen quam maxime propagetur, sapienter Apostolica haec Sedes, cum tempus necessitasque postulat, et ipsis dioecesium divisionibus et novarum constitutionibus providere solet. Hac de causa, ratam habentes sententiam Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide praepositorum, quae et votis eorum congruit quorum interest, libenter Nos, universae Ecclesiae praepositi ac particularium Ecclesiarum difficultatum votorumque participes, preces de nova in Uganda dioecesi constituenda Nobis nuper adhibitas censuimus esse audiendas hisque ipsis Litteris, Apostolica potestate Nostra expeditis, haec quae sequuntur decernimus atque iubemus. Ab archidioecesi Kampalaënsi loca seu civiles regiones seiungimus, quae vulgo Qomba, Busujju, Buwekula (Mubende), Kiboga, Kassanda et Mityana appellantur, ex iisque novam condimus dioecesim Kiyindanam-Mityananam dehinc appellandam, ean46 - A. A. S. Acta 690 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale denique ipsi subiectam Metropolitanae Ecclesiae Kampalaënsi atque sub iurisdictione Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide positam. Eius autem episcopalem sedem collocari iubemus in ipsa urbe Mityana vulgo nuncupata templumque sub titulo SS. Martyrum Ugandae in urbe vulgo Kiyinda exstans ad eandem dignitatem evehimus, qua gaudent cathedralia templa. Quibus hic statutis ad effectum adductis, has Apostolicas Litteras et nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo decimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo primo, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI AGNELLUS a publicis Ecclesiae negotiis Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evang. Praef. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 72882. LITTERAE APOSTOLICAE I Apud civitatem Dominicae Apostolica excitatur Nuntiatura. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Quoniam conscii quidem Nobis universalis Nostri muneris procurandi hominum cunctorum salutem aeternam sedulo conferimus animi studium apostolatusque opus ad tutanda religionis ipsius ac societatis civilis bona per orbem terrarum, idcirco etiam dedita opera consuetudinem Apostolicae Sedis observandus, qua variis ea in Nationibus iam pridem curavit legationes suas et Nuntiaturas constituendas unde publicae coniunctionis vincula inter eas Civitates ac Sedem Apostolicam contracta roborarentur immo et magis usque prosperarentur in utriusque profecto partis emolumentum. Hac eadem de causa nunc ipsum ex consilio Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, cuius est Nobis omnino probata sententia, de Apostolicae potestatis Nostrae plenitudine ac Litterarum harum virtute Nun- Acta Ioannis Pauli Pp. II 691 tiaturam Apostolicam in civitate Dominica legitime condimus cuius rite sedes ibidem collocabitur. Ad novam vero hanc Nuntiaturam, uti addecet, singula officia deferimus necnon iura privilegia et indulta quae ad tales Apostolicae Sedis pertinent Legationes. Quae demum his Litteris ediximus statuimusque praeterea decernimus ut vim suam tam nunc quam tunc exserant. Contrariis rebus neutiquam adversantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die i mensis Septembris anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £ß Sigilli In Secret. Status tab., n. 12881. II Templum cathedrale Veszprimiense, in Hungaria, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Templa Sanctorum quae toto orbe terrarum variis in nationibus surgunt singularibus privilegiis affici et honestari sane haec Apostolica atque Romana Sedes facile probat, maxime si quae aut ob egregia artis vestigia prae ceteris praestent, aut ob insignia pietatis monumenta christiano populo sint simul admirationi, simul incitamento ad virtutem. Nemo est enim qui egregia facta commemorans, non etiam ad altiora moveatur. Qua re, cum Venerabilis Frater Ladislaus Paskai, Episcopus Veszprimiensis, suo suorumque tum cleri tum fidelium nomine, iam ab hac Apostolica Sede petierit ut templum cathedrale suae dioecesis, Sancto Michaeli Archangelo dicatum, in Basilicis Minoribus annumeraretur, Nos considerato templum illud venerabile, a sanctis viris conditum, fuisse etiam a Sanctis celebratum et illustratum, atque proinde earum acceptumque esse omnibus ; pro certo insuper habentes posse hunc honorem, si concedatur, non nihil ad augendam religionem prodesse, aequo animo postulata tam Venerabilis Fratris accipimus, maxime cum templum Veszprimiense etiam arte praestet. Quae cum ita sint, iis comprobatis quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino, factis olim a Nobis potestatibus, hac de re censuit, placet Nobis templum cathedrale Veszprimiense de quo diximus Basilicis Acta 692 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Minoribus accenseri, cum iuribus atque liturgicis concessionibus rite competentibus, modo servata sint quae iuxta Decretum «De titulo Basilicae Minoris » die vi mensis Iunii, anno MDCCCCLXVIH factum, servanda sunt. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Septembris, anno MDCCCCLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 71850. EPISTULA R. P. Praeposito generali Carmelitarum Disc, IV exeunte saeculo ab obitu sanctae Teresiae a Iesu. DILECTO F I L I O P H I L I P P O SAINZ DE BARANDA, PRAEPOSITO GENERALI ORDINIS FRATRUM DISCALCEATORUM BEATAE MARIAE VIRGINIS DE MONTE CARMELO. Dilecte Fili, salutem et Apostolicam Benedictionem, Virtutis exemplum et magistra, sancta Teresia a Iesu die iv mensis Octobris anno MDLXXXII, eo ipso die, qui secundum Calendarium Gregorianum tunc ipsum inductum effectus est xv, haud quidem aetate gravis vel aegritudine infirmata, semper fervens spiritu et caritate ardens in Deum et Ecclesiam, Albae, intra Salmantinae dioecesis fines, ad Sponsum migravit. Longum iter, gratiae dono illustratum, veram videlicet « viam perfectionis » percurrens, qua ad ministerium amoris oratione se exercens expedita evasit et in « castellum animae » magis magisque penetravit, ea experiendo cognovit caritatem, quo arctius aliquem cum Deo coniungeret, eo vehementius impeliere, ut cum Ecclesia sentiret eique se devoveret. Liber, qui De vita sua inscribitur, pertinens ad contemplandum Deum vivum et ad opus condendorum monasteriorum secundum suam Carmelitarum reformationem, perspicue concluditur ratione amplius patente illi mysterio illique praesentiae, quorum Ecclesia est sacramentum. Sancta Teresia, cum moriens exclamavit : « Sum Ecclesiae filia », aperte ostendit spiritualem mentis suae habitum, ex. quo contemplatio Dei in Christo efficitur amans contemplatio eius Ecclesiae, Acta Ioannis Pauli Pp. II 693 Deo se devovendi studium fit voluntas se devovendi Ecclesiae, immolatio sui ipsius propter Iesum transit in expletionem illorum, quae desunt eius Passioni ad utilitatem Corporis eius, quod est Ecclesia. Liber etiam De via perfectionis, quem scribere est aggressa obtutum in Iesu eiusque Ecclesia defigens (cfr. cc. 1-3), eadem terminatur « exclamatione », quae supra est dicta et qua absoluta ratio sentiendi cum Ecclesia, eam vivendo participandi, eam adiuvandi significatur, a sancta Teresia proposita ut fructus plenitudinis mysticae vitae (cfr. CasteUum animae, VII, 4, 4). 1. Hac veluti luce ecclesiali circunifusa, praeclara haec virgo, quattuor exactis saeculis ab obitu, comparet. Paulus VI, Decessor Noster rec. mem., cum illam anno MCMLXX Doctorem Ecclesiae renuntiaret, nuntium precandi studii, ab ea traditum, in medium protulit, ut eadem « maiore cum auctoritate munus suum salubre in ipsa sua Familia religiosa, in Ecclesia orante, in mundo impleret» (cfr. AAS 62 [1970], p. 592). Hoc temporis spatio et in hac animorum proclivitate ad renovationem, quae Concilium Vaticanum II sunt subsecuta, quartum saeculum expletum a sanctae Teresiae morte mentes efficaciter excitat ut ad suprema bona se convertant, quorum causa Teresia vitam consumpsit et quae eadem universalis Synodus hominibus nostrae aetatis exhibuit. Rari exempli mulier aevum agitavit, quo Concilium Tridentinum celebrabatur, animo in Ecclesiam quam maxime intento, quem paene charismaticum dixeris. Ecclesiam nempe salutis habuit sacramentum (cfr. V Mansiones, 2, 3), quod in sacra Liturgia operatur (cfr. De vita sua, 31, 4), interposito munere mediatoris Hierarchiae et Sacerdotii proprio, ad cuius membra pertinet ut sint « lumina Ecclesiae ». Quam ob rem vult ut ea quae experitur et scribit, ab Ecclesia comprobentur et ut filiae suae huius doctrinam accipiant, plenam communionem cum Ecclesia eique obtemperationem servantes (cfr. De via perfectionis, Prol. ; ibid. 30, 4). Faciens quod docuit, de se ipsa haec potuit asseverare: (( semper fuit, quemadmodum etiam nunc est, in omnibus sanctae fidei catholicae subiecta, ad cuius incrementum orationes suas et monasteria, quae condidit, dirigit» (cfr. Relationes, IV, 6). Quae verba eius amorem ecclesialem commonstrant, qui oratione et opere fervet. Admonitiones autem sollicitae, quas filiabus spiritualibus suis adhibuit, ut pro Ecclesia preces funderent seque immolarent, non solum proposita ecclesialia reformationis ab ea peractae in lumine ponunt, sed quodammodo etiam Carmelum eius peculiari nota insigniunt 694 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale (cfr. De via perf., cc. 1-3) ; voluntatem significant omnibus viribus conitendi, ut Ecclesia magis in dies quasi Sponsam vultum sine macula aut ruga habentem se det conspiciendam (cfr. Eph. 5, 27). Teresia martyrium Corporis Christi divisi et profanati persentit (cfr. De via perf., 1, 1-2) probeque intellegit amorem in Deum impeliere debere ad operandum magnanimiter pro Ecclesia. Haec eius sunt verba : « Amor quippe non in spirituali gustu consistit, sed in eo est positus ut maiore cum animi firmitate Deo in omnibus placere desideremus et quam possumus maxima contentione illum non offendere curemus eumque ferventissime rogemus, ut Filii eius unigeniti honor et gloria semper increscat Ecclesiaeque catholicae fines et termini latius extendantur» (cfr. IV Mans., 1, 7). Qua de causa in libro, qui De vita sua inscribitur, post sermonem de iis institutum, qui Ecclesiae reapse deserviunt, exclamat : « Illae vitae felices, quae in hoc opere ponuntur » (40,15). Atque, dum summa afflictione et angore afficitur, intuens divisionem unius Corporis Christi, spiritus eius dilatatur, cum novos campos intuetur operi missionalium in America patentes (cfr. Fundationes monasteriorum, 1, 7). Profecto ei contemplan Christum idem valet atque contemplan Ecclesiam, quae, in tempore exsistens, illius res gestas et mysterium exprimit vi vendo. Sancta Mater, ipsa quidem <( paratissima mille vitas pro vel unius animae liberatione et salute ponere» (De via perf., 1, 2), vult ut filiae suae, libenter se devovendo, acerbitates tolèrent, ut Dominus «Ecclesiam suam protegat » et ut ad hoc studia sua illae convertant. Sic enim eas affatur : « Si orationes, desideria, disciplinas et ieiunia ad eum, quem dixi, sco pum (id est ad Ecclesiam sacramque Hierarchiam) non dirigatis, certae estote et cogitate non facere vos nec adimplere finem, ad quem hoc in loco vos Dominus coadunavit » (ibid., 3, 10). Teresia cognovit vocationem suam officiumque suum esse precationem in Ecclesia et cum Ecclesia, quae est communitas orans, quam Spiritus Sanctus incitat ut cum Iesu et in Iesu Patrem adoret «in Spiritu et veritate » (Io. 4, 23 sq.). Meditans de Ecclesiae mysterio, illis temporibus « patientis », comprehensum habuit discidium unitatis, proditionem multorum Christianorum, morum corruptelam consideranda esse quasi recusationem, contemptum, profanationem amoris ; ad extremum, violatam esse amicitiam divinam. Homines, Ecclesiam non accipientes, non viventes cum ea, eius magisterium non secuti, Christum eiusque respuunt amorem. Quarum rerum haec est consecutio, qua reformatio Carmelitarum singulariter insignitur, quae tamen nullam sapit contentionem ac reclamationem, sed est veluti « amica Dei » : « omnia desideria mea id Acta Ioannis Pauli Pp. II 695 spectabant... ut, cum Dominus tam multos habeat inimicos, amicos autem paucos, hi saltem pauculi boni essent; firmiter apud memet ipsam statui exiguum illud quod in me erat, praestare, evangelica scilicet consilia quam maxima possem perfectione sequi et operam dare ut pauculae illae, quae hic sunt, moniales idem facerent» (cfr. De via perf., 1, 2). Itaque de oratione ita sentit ut sit sequela magnánima Illius, qui ((tantopere nos dilexit» (cfr. De vita sua, 11, 1), ut «nihil aliud sit quam quoddam inter amicos colloquium et tractatio familiaris cum Deo, quocum secreto agimus et a quo nos scimus amari» (cfr. ibid., 8, 5). Oratione scilicet nosmet ipsos caritati permittimus, quam Spiritus Sanctus diffundit in cordibus nostris socians nos ut fratres et amicos Iesu clamanti : « Abba, Pater ! » (cfr. Rom. 5, 5. 8, 15). Teresia persuasum sibi habet in preces fundente in Spiritu Sancto totam orare Ecclesiam. Unde fit ut quaevis veri nominis contemplatio superna, e fide et caritate exorta, sive in sacra Liturgia, sive in auditione et laudatione Dei, sive in tacita adoratione — quibus et Pater glorificatur et communio cum Iesu Christo initur — sit simul « auxilium" dulci Iesu meo » praebitum in Ecclesia, quemadmodum sancta virgo et magistra asseverat (cfr. De via perf., 1, 5. 2). Cum ergo aliquis orat, cum ex oratione vivit, cum in oratione Deum vivum experitur eique se tradit, tunc sic etiam afficitur ut Ecclesiam altius sentiat, in qua Christus arcanam praesentiam suam ope gratiae continuat ; is animadvertit summam fidelitatem erga Sponsam Christi urgeri ; is in animae penetralibus impellitur ut pro Ecclesia operetur viresque conterat suas. Cum oratio, amore Dei vehementius agente, arctam amicitiam cum Deo testatur eoque progreditur ut evadat coniunctio seu unio amoris — dum creatura voluntatem suam omnimode Amico divino permittit — tunc amicitia efficitur fermentum apostolicum, laetitiae causa pro Ecclesia et hominibus, quasi vox potentissima in Cor penetrans divinum et ad bonum totius Populi eius redundans (cfr. De via perf., 32,12). Haec nos docet sancta Teresia ea cum auctoritate, quae inest in illo, qui iter confecit, ex vitae usu comprehensum habens non esse amorem erga Christum quin amor evadat quo quis se Ecclesiae devoveat, neque esse observantem filiorum voluntatem in Ecclesiam, quae operibus ferventer patratis non ostendatur, vim et robur his afferente oratione. Secundum ipsam orationis definitionem, a Teresia propositam, ex qua nempe haec est familiaris veluti congressio et collocutio cum Deo, 696 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale postulatur ut antea praesentia quaedam vivax attingatur, id est praesentia Eius qui auctor est illius congressionis in eaque primas partes iugiter agit tamquam amicus, qui loquitur, quamvis (( sine verborum strepitu » (De via perf., 25, 2), ac modo se donat ineffabili. Sancta enim Teresia vitam orationis habet summam ostensionem vitae theologalis Christifidelium, qui, amori divino credentes, omnibus se exuunt rebus ut eius praesentiam amoris plenam, prorsus assequantur. Experientia Dei est illa quidem communio mirabilis cum eo, animus plane patens eius actioni una cum sápida quadam sapientia, a Spiritu Sancto infusa, dum mens et cor adhaerent Verbo Incarnato, (( suavi illi Iesu )), « portae », qua ad Patrem itur et per quam Pater alicui familiarem usum sui concedit : « per hanc portam ingredi oportet, inquit Teresia, si magna quaedam a suprema Maiestate arcana et secreta pandi nobis velimus. Aliam igitur viam non quaeras, etiamsi ad contemplationis apicem pertigeris : hac quippe via tuto et secure incedes. Dominus hic noster est is a quo et per quem omnia nobis bona obveniunt» (cfr. De vita sua, 22, 6-7). Quam ob rem haec sanctae conversationis magistra congruenter in Christo nullo non tempore innititur, in Filio Dei homine facto, cuius amicitia et societas iter vitae spiritualis illuminant et usque ad altissimam experientiam mysterii sanctissimae Trinitatis perducunt, cum scilicet creatura (( sanctas hasce personas numquam exinde a se abesse aut recedere sibi persuadet, sed evidentissime videt... in intimo animae suae penetrali, in recessu quodam admodum profundo divinum hoc contubernium sibi adesse ipsumque in se sentit» (cfr. VII Mans., 1, 7). Agitur de donis praecelsis Dei, quae in intima familiaritate cum eo, quam gratia operatur, et in certitudine, ex fide et amore hausta, praesentiae Domini (( intra parvum animae nostrae caelum » (cfr. De via perf., 28, 5) vigent ac florent. Quapropter quisquis in vitae usu prorsus fidelis est amori Dei, in ipso habitantis, quisquis eius vultum cum fide requirit, quisquis eius voluntatem in operibus fervens adimplet, praesertim eo quod se devovet fratribus, particeps esse potest experientiae illius, quam Deus non denegat parvulis in Regno suo, quibus Pater amoris sui mysteria revelat (cfr. Mt. 11, 25). Deus neminem ab aqua contemplationis prohibet, ut Teresia asseverat ; « immo, quod amplius est, plena nos voce aperte et publice vocat ; sed, quia adeo bonus est, hinc nos minime cogit, et, quod longe plus est, diversimode sane eos qui se sequi volunt, potat, ut nullus non refectus et inconfortatus abeat aut siti emoriatur » (De via perf. 20, 2). Secundum sanctam Teresiam experientia Dei est donum cum fide- Acta Ioannis Pauli Pp. II 697 litate erga orationem coniunctum. Hac de causa urgendo monet, ut «contemplationi nos applicemus» (De via perf., 18, 3). Deus autem, qui semper est fidelis, animas cernens paratas nihil aliud cupit quam eas donis cumulare (cfr. Conceptus amoris divini, 5, 1). Ipse quidem «nullam nostrae voluntati inferre vult violentiam, verum non ante se totum dat nobis, quam nos ipsos ei totos et penitus demus» (De via perf., 28, 12). Sic intellegitur cur sancta Mater hominem spiritualem adhortetur ut orationi insistat, «licet in via ante exspiret» (De via perf., 21, 2) ; « certissime, inquit, mihi persuadeo omnibus, qui in via non haerebunt, hanc aquam vivam contemplationis minime esse defuturam » (cfr. De via perf., 19, 15). Hoc est donum egregium, quod Deus impertit ut suam experiamur praesentiam, quae est donatio hominem dilatans ac provehens ad gradum amoris et salutis ipsius, cuius in mundo sacramentum est Ecclesia. 2. Tempus, quod transigimus quodque novo sensu Ecclesiae et orationis est insigne, videtur esse tempus gratiae, magisterio et experientiae Teresiae a Iesu peculiari ratione accommodum. Ea quidem, vi praedita, quae ex vitae usu et consuetudine hauritur, omnes invitat ut Christum eiusque Corpus mysticum diligant, ut in eo, Spiritu Sancto movente, qui id ipsum animat, « gustent et videant quoniam suavis est Dominus » (cfr. Ps. 34, 9). Hunc nuntium ab ipso Pontificatus nostri initio instanter proposuimus; ac si in primo sermone in Sacello Xystino habito ac postea monuimus, ut fidelitas erga Ecclesiam servaretur (cfr. AAS 70 [1978], p. 924), simul crebro sumus eius filios cohortati ut instarent orationi, adorationi, auditioni Dei intus loquentis, contemplationi; atque in extremis Litteris Encyclicis, a verbis Dives in Misericordia incipientibus, orationem et invocationem bonitatis divinae inculcavimus, quasi ius et ofiicium Ecclesiae (cfr. AAS 72 [1980], pp. 1228-1231). Ubi quodammodo in lumine posuimus primariam obligationem communionis fidei et amoris, quae per orationem efficitur atque experientia evadit Misericordiae ; quae in canticum perenne Misericordiae Dei traducitur, ut in sancta Teresia evenit. Hoc invitamentum ad eos imprimis dirigitur, qui novo titulo se sequelae Christi virginis, pauperis, oboedientis devoverunt quosque saepe monuimus de peculiari coniunctione cum Ecclesia, siquidem «fidelitatem erga Christum, maxime in vita religiosa, numquam licet seiungi a fidelitate erga Ecclesiam» (cfr. AAS 71 [1979], p. 1255). Exhortantes eos ut cum Christo per orationem sociarentur, asseveravimus « sine preca- 698 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale tione vitam religiosam sensu carere. Eam a fonte suo divelli, substantiam suam amittere, finem sibi praestitum non consequi» (cfr. ibid.). Sanctam Teresiam a Iesu commemorantes, haec ad omnes religiosos volumus pertinere, sed potissimum ad eos qui illam habent matrem et auctorem specialis vitae formae, qua insignes adsunt in Populo Dei. In ipsa enim Familia sua vitae novae exemplo — quae Sanctorum nullo non tempore est propria — legifera Mater filiis et filiabus suis haec verba, officii vim prae se f erentia, iterat : « Sum filia Ecclesiae » ; et in memoriam eorum obligationem praecipuam revocat, qua in Ecclesia obstringuntur (cfr. De via perf., 17, 1), obligationem dicimus summi momenti, quae per Regulam iis imponitur (cfr. ibid., 4, 2) quaque sine intermissione orare iubentur (cfr. ibid., 21, 10) idque in paupere et austera vivendi ratione interiore et exteriore (cfr. ibid., 4, 2), qua veri amici crucis Christi distinguuntur. Ad eos ipsos sancta Teresia haec verba iterum facit : « Omnes, qui sacrum hunc Carmelitarum habitum gestamus, ad orationis et contemplationis studium vocati sumus » (cfr. V Mans., 1, 2). Oportet profecto ut Carmelitae Discalceati et Discalceatae, orationi et orandi consuetudini fideles in eaque sibi constantes, ad eam experientiam Dei viventis pertingant, quae est eorum nomen dignitatis, peculiaris vocatio, munus salubre. Conitantur ut magis in dies evadant adoratores in Spiritu et veritate, quos Pater quaerit, persuasum sibi habentes — quemadmodum sancta Mater scripsit — iter in hac (( via perfectionis » susceptum in utilitatem cedere non solum suam ipsorum sed etiam multarum animarum (cfr. De vita sua, 11, 4). Carmelitae Discalceatae, germanum spiritum Regulae suae hac etiam aetate servantes, fideles sint iis quae illud veluti «desertum» in vitae usu postulat, ex quo secundum vocationem suam et missionem necesse est sint plene et peculiariter contemplativae. Clausura earum significatione caret sine hoc contemplative vivendi cursu, quem sancta Teresia paulo ante mortem in I I I capite libri Fundationum monasteriorum tam praeclare descripsit. Sollicita monitio nostra — quam etiam explicavimus in nuntio ad Coetum plenarium Sacrae Congregationis pro Religiosis et Institutis Saecularibus anno MCMLXXX dato — eo pertinens, ut « iusta adhibeatur severitas in observanda clausura », ad praecepta sanctae Teresiae revocari videtur. Cum ea concinentes, cui persuasum erat bonum non esse occultum (cfr. De via perf., 15, 6), diximus tunc «clausuram non segregare ... a communione Corporis mystici; quin immo eius sectatrices in ipso corde Ecclesiae collocare (cfr. AAS 72 [1980], p. 211). Ita- Acta Ioannis PauU Pp. II 699 que amanter officio suo et vocationi satisfaciant, nitantur exemplo sanctae Teresiae ab Infante Iesu «in corde esse Ecclesiae», meminerint, ut eadem est hortata, « solummodo oratione et nos devovendi studio posse nos utiles esse Ecclesiae» (Derniers entretiens, 8, VII, 16). Carmelitae vero Discalceati, quos Teresia esse voluit « eremitas contemplativos » (Epist. 21.X.1576 ad P. Marianum) et «homines caelestes» (Epist. 21.X.1576 ad P. Gratianum), ab ea etiam impulsi sunt ut iter inirent actionis apostolicae eo spectans ut sorores adiuvarent in persequenda perfectione secundum eandem Regulam (cfr. Fundation., 2, 5; 10, 14), ut Evangelium parvis et humilibus annuntiarent (cfr. ibid., 14, 8), ut simul maiorem exsererent vim ad rem theologicam et missionalem. Hac de causa voluit ut inter eos essent « magistri et ad magisterium propositi », quippe quae probe novisset virum vere doctum in moderandis animis numquam decipere (cfr. De vita sua, 5, 3), persuasum sibi habens veram scientiam, cum humilitate sociatam, plurimum valere ad viam orationis terendam. Hoc ipsum ad effectum adductum sancta Teresia conspexit in filio spirituali suo primogénito, sancto Ioanne a Cruce, magistro et monstratore semitarum Dei, qui primus vitam novam in Carmelitarum monasterio loci Duruelo instauravit. Eius exemplo Carmelitae Discalceati sint oportet in mundo huius temporis ductores et magistri hominum communionem et experientiam Dei sitientium. Haec est eorum missio, quae ex eorum manat vocatione. Pientissima Mater ad ea etiam Instituta et Congregationes amanti convertitur animo, quae eius spiritum et perfectionis formam sequuntur in vita apostolica, cui se dant quaeque tam ferax est in Ecclesia ac quidem in variis campis caritatis et socialis opitulationis. Quorum sodales ea commonet ut sint homines dediti orationi, tales videlicet, qui quamlibet congressionem cum fratribus efficiant invitamentum ad communionem cum Deo. Hoc hortamentum sanctae Teresiae videtur esse quasi stimulus, quo ad orationem et actionem concitentur, servata tamen unitate vitae, quam fidelitas erga contemplationem praebet ; « quo quis in oratione est provectior, eo ad proximorum consolationem et salutem procurandam est acrior, praesertim animarum, et quo vel unam e peccati statu educat, multas datur us vitas videtur » (cfr. Conceptus amoris divini, 7, 8). Sancta Teresia vivit et loquitur etiamnum in Ecclesia. Ad eius vitae exempla ac doctrinam mentes, novo studio actae, efficaciter dirigantur, praesertim per annum, iamiam incepturum, qui eius memoriae dicatur. 700 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Denique Benedictionem Apostolicam, caelestium munerum auspicem, tibi, dilecte Fili, Fratribus et Monialibus Carmelitis Discalceatis ceterisque Teresianae disciplinae alumnis benevolenti animo impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xiv mensis Octobris, anno MCMLXXXI, Pontificatus Nostri tertio. IOANNES PAULUS P P . II ALLOCUTIONES I Ad episcopos Gambiae, Liberiae et Montis Leonini, occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dear Brothers in our Lord Jesus öhrist, 1. You have formed yourselves into a united interterritorial Episcopal Conference — that of The Gambia, Liberia and Sierra Leone, and as such you have assembled here today. Through this union among yourselves you find fraternal support, face common problems, and seek effective means to preach the Gospel of Christ. Over and above all this, on occasions like the present one, you are in a position to live the mystery of the Church's unity as fully as possible among yourselves : Ecce quam bonum et quam iucundum habitare fratres in unum. 1 2. These same advantages apply also in a different way to your ad Limina visit. Here you and your local ecclesial communities find the support of the universal Church. Here you are assured of the personal interest and concern of the Bishop of Rome, who testifies before you to the love that the whole Church has for you. Here the Holy See endeavours to share with you the burdens of your office and your common problems ; here you seek and receive among brothers the solidarity and support needed for fulfilling your mission of proclaiming Christ. In this regard, the Sacred Congregation for the Evangelization of Peoples, and all those throughout the world who are associated with it in collaborating for the missions, assure you of their prayers, their esteem and their desire to assist you. * Die 5 m. Octobris a. 1981. » Ps 132 (133): 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 701 3. As Bishops, you have come to Rome to invoke the holy Apostles Peter and Paul, and to find strength at their tombs. With them it is fitting to turn immediately to Jesus. With Peter you confess to Jesus and before the world : "You are the Christ, the Son of the living God". And with Paul you reiterate your deep conviction that Jesus is for all of us "our wisdom, our righteousness, our sanctification and redemption". This conviction about Christ explains your whole ministry and all your efforts to bring his name before your people. It explains your desire to preach his Gospel of salvation. Your faith in the Son of God sustains you in the toil involved in gathering your people together by word and sacrament into one ecclesial family, one communion. Because you yourselves have accepted the mystery hidden for centuries and revealed in Christ, you are spurred on to communicate Christ to others, proclaiming the content of his revelation as the great original contribution of Christianity. 2 3 4. Because Jesus is our redemption and our all, your ministry is placed under the sign of hope. You hope in God's word ; you trust in his promises. You rely on his help each day, just as your missionary predecessors did before you. Your sentiments are indeed identical with those of the Apostle Paul : "For to this end we toil and strive, because we have our hope set on the living God". With this apostolic hope, dear Brothers, go forward zealously in your pastoral labours. Proclaim incessantly the mystery of Christ and his Church, in accordance with the lofty teaching of the Second Vatican Council, and in fidelity to all of its directives. Continue in your ministry of forming Christ in the young generation and of offering to them the full challenge of his Sermon on the Mount. God will certainly reward you and all who have worked with you in promoting Catholic schools and the many services that these schools render to the Catholic community and to society in general. Do not cease to present Christ's teaching on justice and fraternal love to all men and women of good will at every level of society. By so doing you will promote the harmony and well-being of the nations themselves of which you are a part. 4 2 3 4 Mt 16:16. 1 Cor 1:30. 1 Tim 4:10. Acta 702 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5. In a very special way continue to exercise your pastoral zeal in fostering religious and priestly vocations for Christ. "Cast all your anxieties on him", and pray "the Lord of the harvest to send out labourers into his harvest". Appeal to your people to understand how vitally necessary this is for the community, and how important is the contribution of the Christian family in fostering ecclesiastical vocations. Appeal to the people for the prayer and sacrifice that God requires of the community so that young people may receive the grace to persevere with pure and generous love in following Christ. Appeal especially to the sick and to the infirm to offer up their sufferings, in union with those of the Saviour, for this holy intention. 5 6 6. Through a concerted pastoral effort, you now have an interterritorial seminary within the Vicariate Apostolic of Monrovia. This common apostolic initiative deserves your sustained interest and the full measure of your personal attention — your individual and collective attention. The seminary is of capital importance for the life of the Christian community and for the future of God's people. In the seminary, God's word must be authentically lived and faithfully transmitted in its integrity, in obedience to the command of Christ and for the well-being of every future generation of your people. Fidelity in transmitting the faith and diligence in training seminarians are pastoral activities of supreme importance for Bishops : they are expressions of deep pastoral love. Yes, it was with profound insight that the Second Vatican Council referred to the seminary as "the heart of the diocese". 7 7. Dearly beloved Brothers, on this ad Limina visit, with all your heart, renew your confidence in Jesus Christ and in his Holy Spirit. In the power of the Holy Spirit, God's word has been sown, has grown, and has already yielded a rich harvest for the Kingdom of God. Amid trials and difficulties the Holy Spirit has sustained your predecessors, yourselves and your clergy. He will continue to be with you and in you, and to work through you. I would now ask you to take back my Apostolic Blessing to all your people. In particular I ask that you convey to your priests, religious and other collaborators 5 6 7 1 Pt 5:7. Mt 9:37. Optatam Totius, 5. Acta ioannis Pauli Pp. II 703 in the Gospel the message of Christian hope that we have celebrated together in Rome : "For to this end we toil and strive, because we have our hope set on the living God". And until the Lord comes in glory, may Mary, faithful Spouse of the Holy Spirit, be for the pilgrim people of God in your beloved lands " a sign of sure hope and solace". May the Mother of Jesus be close to you all with her maternal love. 8 9 II Ad Commissionis Theologicae Internationalis sodales in Arce Gandulfi coram admissos.* 1. Mihi maxime placet vos, sodales Commissionis Theologicae Internationalis, imprimis vero Praesidem eius Franciscum Cardinalem Seper et alios ministros Sacrae Congregationis pro Doctrina Fidei, consalutare. Convenitis huc omnibus ex continentibus terrae, ex variis culturae locis, ex tot linguarum regionibus et ex multis disciplinis scientiae theologicae. In vobis ergo saluto omnes theologos catholicos ubique terrarum pro bono spiritali Ecclesiae operantes. 2. Venerandus Decessor meus Pontifex Maximus Paulus VI anno millesimo nongentesimo sexagesimo nono Commissionem Theologicam Internationalem instituit, postquam patres Synodi extraordinariae episcoporum duobus annis antea habitae hoc optatum expresserunt. Munus Commissionis est, ((Sanctae Sedi et praecipuum in modum... Sacrae Congregationi (pro Doctrina Fidei) auxilium praestare in quaestionibus doctrinalibus maioris momenti perpendendis». In his duobus quinquenniis elapsis Commissio Theologica illud propositum multis variisque modis feliciter et utiliter implevit, uti ex multis documentis magni ponderis hucusque editis constat. Ut scio, non tantum Romano Pontifici, Sacrae Congregationi pro Doctrina Fidei et aliis dicasteriis Romanae Curiae plurimum subsidii allatum est, sed etiam conferentiis episcoporum et progressibus theologiae. Hoc ministerium in temporibus istis difficilibus novisque quaestionibus et sententiis diversis omnino necessarium erat et adiuvit ut una fides in una Ecclesia nutri1 8 9 1 Tim 4:10. Lumen Gentium, 68. * Die 6 m. Octobris a. 1981. - Cfr. Statuta Commissionis, in: 1 AAS 61 (1969), 540, n. 1. Acta 704 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale retur et corroboraretur. Qua de causa officium Commissionis Theologicae semper crescit et repeto verba allocutionis meae die vicesimo sexto mensis octobris anno millesimo nongentesimo septuagesimo nono ad participes huius Commissionis : nempe eam « valde approbamus, magni fecimus, multa ab ea exspectamus ». 2 3. In hoc munere serviré ac prodesse multum debetis bonae et frugiferae necessitudini inter Magisterium et theologiam. Proinde liceat mihi in mentem revocare id quod anno elapso in itinere pastorali per Germaniam die decimo octavo mensis novembris in Altótting ad professores sacrae theologiae dixi : « Theologia est scientia cum omnibus facultatibus et potentiis cognitionis humanae. In usu rationum et operationum analyticarum libera est. Tamen theologia observare debet, in quanam relatione ad fidem Ecclesiae se habeat. Non ex nobis ipsis fides oritur, immo sumus "superaedificati super fundamentum Apostolorum et Prophetarum, ipso summo angulari lapide Christo Iesu". Etiam theologia fidem praeponere debet. Potest eam clariorem reddere et promovere, sed non potest eam generare. Etiam theologia habet ut fundamentum fidem Patrum ... Amor erga Ecclesiam concretam, quae etiam fidelitatem erga testimonium fidei et Magisterium ecclesiasticum secum infert, non liberat theologum a proprio opere et non tollit quidquam istius autonomiae necessariae. Magisterium et theologia munus diversum habent. Ideoque non ad idem inter se redigi possunt. Tamen inserviunt simul eidem causae in tota sua summa. Ob hanc structuram debent manere in perpetuo dialogo». Hoc valet singulariter pro muneribus Commissionis Theologicae Internationalis, quae sollicitudines Pastoris supremi Ecclesiae et Curiae Romanae nec non episcoporum per mundum dispersorum tam plane communicat. 3 4 4. Novi vos etiam in hac sessione plenaria iterum quaestiones selectas de Christologia excutere. In priore congressu Commissio Theologica Internationalis instrumentum praestans ad iudicationem hodiernarum disputationum et ad profundiorem intellegentiam fidei Ecclesiae constituit et spero continuationem huius operis vestri fructus allaturam esse, qui digni sint studiis hucusque a Commissione peractis. Tria optata hac in re ego valde foveo, quae vobis brevissime nuntiare velim. 2 3 4 Cfr. AAS 71 (1979), 1429. Eph. 2, 20. Cfr. AAS 73 (1981), 103, n. 3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 705 a) Iesus Christus imago Dei est; in eo omnia in caelis et in terris condita sunt. In facie Iesu Christi refulget splendor Dei Patris invisibilis. Ideo Iesus Christus plus quam propheta est. Singularem communionem cum Patre habet. Tunc solum redempti sumus, si Iesus Christus plenam vitam divinam in persona sua communicare potest. Ideo credimus in filium Dei, <( Deum de Deo, lumen de lumine, Deum verum de Deo vero, genitum non factum consubstantialem Patri, per quem omnia facta sunt». In hac confessione fidei consistit medulla religionis christianae. 5 b) Haec fides christiana dependet ab Novo Testamento et ab viva traditione Ecclesiae, sicut se manifestat in conciliis oecumenicis priorum saeculorum. Celebratio Concilii Constantinopolitani Primi hoc anno in mentem revocabat eos, qui vere christiani essent, vinculo Sacrae Scripturae et hoc «consensu quinquesaeculari», ut aiunt, coniungi. Industria theologica plus quam antehac patrimonio illi et testamento Ecclesiae primaevae subvenire debet. Nolite neglegere hanc vim spiritalem in disceptationibus hodiernis, praesertim etiam oecumenicis. Multae declarationes et tot eventa decursu huius commemorationis inter christianos separatos magnam spem maioris unitatis nutriverunt. c) Reflexio christologica ad extremum Deo trino laudem et gratias pro bonitate infinita offert, sed etiam significationem anthropologicam continet. Loquor de praeclaro et celebri dicto in Constitutione pastorali Gaudium et Spes; ((Christus, novissimus Adam,... hominem ipsi homini plene manifestat eique altissimam eius vocationem patefacit». In Litteris Encyclicis Redemptor Hominis et Dives in Misericordia hanc cogitationem explicare conatus sum secundum angores et exspectationes hominum. In hoc campo ingentia munera pro theologia hodierna absconduntur. Quapropter gavisus sum cum audivissem vos futuro tempore argumentum « De dignitate personae humanae » aggredi velle. Animadvertite cohaerentiam intimam vestrorum studiorum ! 6 5. Gratias ago vobis pro opere hucusque confecto, imprimis sub ductu Em.mi Cardinalis Praesidis Francisci Seper et Secretarii generalis Protonotarii Apostolici Philippi Delhaye, qui simul cum multis aliis ex vobis onus laboris plus quam decem iam annos portant. Gratum pa5 6 Cfr. 2 Cor. 4, 4; Col. 1, 15. Art. 22: AAS 58 (1966), p. 1042. 47 - A. A. S. Acta 706 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale riter animum meum aperte testor erga vestrum secretarium technicum Petrum J a r r y ob sedulam officiorum ipsius procurationem. In tertium quinquennium nunc inchoatum vobis omnia bona et fausta a Deo exopto. Sincera caritate vos complectens, Dominum, intercedente Beata Maria Virgine, impense rogo, ut vobis cum Spiritus donis semper adsit, vos corroboret et in altiorem usque cognitionem divitiarum suarum perducat. Haec vota confirmet Benedictio Apostolica, quam vobis omnibus libentissime impertio. III Ad quosdam Tanzaniae episcopos, occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dear Brothers in our Lord Jesus Christ, 1. After a long period of recovery, it is a joy for me to be back once again in the midst of my Brothers in the Episcopate. It was especially pleasing to me to resume the ad Limina audiences by beginning last week with the first group of Bishops from Tanzania, and in particular with Cardinal Rugambwa. During my visit to Africa I had the occasion to express publicly my deep esteem for him, recalling his long and faithful service as a Bishop and his two decades as a Cardinal. And with deep affection in Christ Jesus I welcome you today, and direct my words of fraternal support to you and to the whole hierarchy of your country. I likewise take this occasion to send my respectful and cordial greetings to His Excellency the President of the Republic. 2. As zealous pastors of the flock you have come to Rome to offer your local Churches to Jesus Christ—to offer them to him in Catholic unity. You have come to entrust the destiny of your people "to him who loves us and has freed us from our sins by his blood". You bear the joys and burdens, the hopes and aspirations of thousands of individuals and numerous ecclesial communities. Be assured, dear Brothers, that your offering is pleasing to the Lord, who is for ever with his bride, the Church. 1 3. At the same time you have come to renew your own dedication as Bishops. As you do so, I want you to know that I am close to you * Die 9 m. Octobris a. 1981. Rev 1:4. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 707 in prayer. As Bishop of Rome, your brother and fellow servant in the Gospel, I wish to proclaim the great pastoral role that is yours, your lofty dignity as servant leaders of God's people. I wish to offer words of praise for all the united efforts you have made, for everything you do in imitation of Jesus the Good Shepherd. I wish likewise to encourage you to continue steadfast in facing the pastoral problems of each day, seeking together realistic solutions in accordance with the reality of the word of God and its almighty power, knowing full well that "what is impossible with men is possible with God". Jesus himself has laid down the standards for our people ; he gives the grace. It is up to us to offer his teaching in its fullness, waiting patiently for him to touch human hearts and to bring forth a good harvest. Indeed, we must be convinced that he who is "at work within us is able to do far more abundantly than all that we ask or think". For us, failure consists in doubting the infinite power of Christ's grace. 2 3 4. It is clear that we must maintain our evangelical priorities : those essential values that affect the very life of the Christian communities. In particular, I would ask you to continue to make every effort in promoting catechetical instruction, religious education and the proper training of your seminarians. As Bishops, show your pastoral interest in your priests and give to all of them the expression of your fraternal love, so that they in turn may be effective instruments in the ministry of salvation. 5. In everything you do, maintain a vision of the Church as a community gathered together in Christ, a communion built up by his holy word, nourished by his Body and Blood, and loved by his Father in heaven. The local Churches for which you give your lives are the communities of your own beloved people—God's pilgrim people—making up his Mystical Body and striving to live his very life amidst the customs of their own cultures—purified and uplifted by the salvific Gospel of Jesus—and amidst the events of daily life. This was my thought last year when I addressed the Bishops assembled in Nairobi and said : "By respecting, preserving and fostering the particular values and riches of your people's cultural heritage, you will be in a position to lead them to a better understanding of the mystery of 1 3 Lk 18:27. Eph 3:20. Acta 708 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Christ, which is to be lived in the noble, concrete and daily experience of African life. There is no question of adulterating the word of God, or of emptying the Cross of its power, but rather of bringing Christ into the very centre of African life and of lifting up all African life to Christ. Thus, not only is Christianity relevant to Africa, but Christ, in the members of his Body, is himself African" (7 May 1980). To minister to Christ's Body, to lead your people to full maturity in Christ—this is your vocation as Bishops. Yes, this is your ministry : to lift up all African life to Christ, who in his members has himself become African, and who continues in his Church to proclaim a Gospel that liberates and saves. 4 6. The criterion of your effective ministry—your effective episcopal ministry—is absolute fidelity to Jesus Christ and to his word. It is up to us to plant and to water; God himself will give the increase and make the seed of his word grow in his own good time. He demands our trust, our obedience in preaching his message, our patience in awaiting the full harvest of salvation. You have indeed come to Rome carrying in your hearts the hopes of your ecclesial communities and the aspirations of all your people. Today, as pastors, you and I offer all of this to Jesus Christ, through the Immaculate Heart of Mary. 7. May you always be close to your priests, sustaining them in generosity and fervour, and assuring them that the Pope loves them and urges them to give themselves fully for the flock. To the religious sisters and brothers I send the expression of my gratitude for their consecration to the Kingdom and for the service that they lovingly give in the name of Jesus. Tell the seminarians that Christ needs them and is counting on their collaboration and perseverance. Assure the Christian families that their vocation is blessed by God and that their fidelity renders immense glory to the grace of Jesus Christ. And before all the People of God uphold the command of Christ in all its fullness : "Be perfect as your heavenly Father is perfect". This is truly your ministry as Bishops, servants of Christ's Gospel, chosen to shepherd the Church "which he has acquired at the price of his own blood". 5 6 Dear brother Bishops, together let us praise Jesus Christ, who 4 5 6 Of. 1 Cor 1:17. Mt 5:48. Acts 20:28. Acta Ioannis Pauli Pp. II 709 has called us to lay down our lives for our brothers and sisters, so "that they may have life, and have it abundantly". To him we renew the oblation of our lives ; to him we make the offering and consecration of the holy Church of God. Praised be Jesus Christ! 7 IV Ad Consilii Secretariae Generalis Synodi Episcoporum sodales coram admissos.* Venerabiles in Episcopatu Fratres, 1. Vehementer equidem rursus delector conspectu hic et congressu vestro, qui nempe efficitis Consilium Secretariae Generalis Synodi Episcoporum, quique his diebus Romae adestis, ut argumenta singula definiatis ac lineamenta ipsa statuatis operis illius, quod anno octogesimo tertio erit tractandum in sexta congressione generali Synodi Episcoporum. Laetor pariter magnopere, quoniam, secundum disceptationem anno iam superiore in Synodo habitam, atque secundum propositiones et sententias a Conferentiis Episcopalibus Sedisque Apostolicae officiis receptas, sapientissime proposuistis proximae Synodo hunc tandem titulum : « Reconciliatio ac Paenitentia in Ecclesiae Munere ». 2. Fateor vobis ipsum hoc argumentum non solum mihi omnino probari sed etiam inter Episcopos et sacerdotes totius Ecclesiae iam excitavisse magnum studium, animosque fidelium convertisse in eam rem pastoralem, quae hoc praesertim tempore maximum prae se fert momentum. Etenim reconciliatio et paenitentia constituunt ex se partem plane necessariam, immo fere praecipuam, nuntii salutis a Christo Domino in mundum adlati; propterea continent elementa quoque primaria ipsius vitae christianae morumque catholicorum. 3. A primis videlicet suae praedicationis initiis Christus inculcabat paenitentiae necessitatem atque cuncta opera patrabat, ut ab hominibus recte intellegeretur quasi fundamentum suae doctrinae industriaeque terrestris esse reconciliationem totius humani generis cum Deo Patre ac deinde hominum inter se. Suscepit Iesus et sua fecit praecepta Veteris Testamenti de infinito Parentis amore, qui omne vincit 7 Jn 10:10. * Die 10 m. Octobris, a. 1981. 710 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale peccatum. Eodem autem tempore condonavit ipse hominibus delicta et sic illustravit desiderium altum illud, quod nullus non homo fovet — reconciliationis id est cum Deo suisque fratribus. Ad extremum tandem ille crucem salutiferam patiens demonstravit plenam Dei iustitiam et quadamtenus pleniorem ipsius misericordiam. Christus igitur semel nos docuit, quo modo misericordiam et consequi et largiri possemus, quo etiam modo superare valeremus dissensionem, invidiam, nimium nostri amorem, ut ad reiiciendum iustiorem humanioremque mundum omnibus viribus libere incumberemus. 4. Christus vero paenitentiae doctor reconciliationisque auctor non tantum exemplis suis ac verbis haec defixit vivendi principia, .verum pergit etiamnunc eadem ipsa facere ac docere per Spiritum suum in Ecclesia operantem, per nos demum pastores in Apostolorum locum suffectos ad Populum Dei via tuta et lucida ducendum. Ecclesia, mater nostra, quam adeo diligimus, servit Domino suo sine intermissione eiusque indulgentiam hominibus impertit dilargienda gratia divina per ministerium verbi ac per sacramenta salutis : Eucharistiae nominatim et Paenitentiae. Hos vicissim thesauros doctrinae evangelicae et gratiae supernae diligentissime custodimus nos quoque peccatores, dum eos cum fratribus et sororibus nostris pro Domino communicamus. 5. Hoc profecto est illud «servitium caritatis», de quo Venerabilis Frater Noster Cardinalis Paulus Zoungrana ac Secretarius Synodi Venerabilis Frater Iosephus Tomko, — mentis vestrae participes fideles — locuti sunt in pergrato telegraphico nuntio, quem a vobis laetissimus ego accepi ex Aula Synodi die septimo huius mensis. Gratias singulis habeo vobis de significatione tantae fidelitatis tantaeque alacritatis in lineamentis conscribendis ad usum proximae Synodi. Scio vos cogitare solum Iesu Christi voluntatem, Ecclesiae universalis communitatem, omnium fidelium utilitatem, renovationis conciliaris verae prosperitatem, dum etiam hodie manus extremas imponatis consultationibus vestris ac deliberationibus de proposito argumento paenitentiae et reconciliationis in Ecclesiae missione. 6. Ex illa enim Synodo nasci certissime potest nova et acrior conscientia inter baptizatos homines illius iniuriae, quam baptismo nostro inferimus peccando, illius perpetuae indulgentiae misericordiaeque divinae, cuius semper egemus ut vocationi nostrae christianae in terris satisfacere possimus. At extra Ecclesiam similiter potest omnibus ho- Acta Ioannis Pauli Pp. ii 711 minibus plurimum prodesse hic salutaris nuntius veniae ac reconciliationis fraternae, quem iterum explicabit enucleabit pronuntiant Synodus Episcoporum anno octogesimo tertio, vestro sub ductu. Nam huius temporis angores et animorum ipsorum errores, dubitationes immo et desperationes levabuntur valde ac minentur si recuperaverint homines veram spiritus libertatem, si agnoverint propriam naturam ad malum inclinatam simulque spem certam venire posse a Deo misericordi lucem salutemque. 7. Haec ideo tractavistis scientissime, Venerabiles in Episcopatu Fratres; ac praeparavistis hac hebdomade lineamenta praeclara theologici et pastoralis operis, quod restat ut sexta Synodi Episcoporum generalis congressio tempore suo perficiat. Permagni nimirum aestimo accuratam diligentiam vestram et constantem sedulitatem his in conventibus vestris, ne loquar de cotidiana fere industria ipsius Secretariae Synodi, cuius nempe est universa perpolire atque absolvere faciliorem in usum Synodi. Benedictionem Apostolicam, quam fidentes petivistis, super vos laboresque vestros iam laudabiliter exanclatos effundo ut fructus eorum quam uberrimi maturescant in praesenti et percipiantur in venturo ipsius Synodi tempore. Gratulor vobis de rebus actis et hortor vos ut, opitulante Ecclesiae Matre Maria, agere pergatis, unde proxima Synodus apte comparetur, reapse Ecclesiae adiuvetur communitas, genusque omne hominum valde laetetur. V Ad eos qui plenario coetui Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione interfuere coram admissos.* Venerati Confratelli e Figli carissimi! 1. Nel rivolgere il più cordiale benvenuto a voi che prendete parte, in questi giorni, alla X Assemblea plenaria della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, si presenta subito alla mia mente tutto un insieme di circostanze che rendono particolarmente gradito a voi ed a me l'odierno incontro. Si verifica davvero — per usare una parola del linguaggio liturgico — una « concorrenza » di date e di fatti che appaiono tanto opportuni quanto provvidenziali. Siamo, innanzitutto, alla vigilia della Giornata Missionaria Mon* Die 16 m. Octobris a. 1981. Acta 712 Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale diale, nel cui clima la vostra assemblea s'inscrive come un preannuncio ed uno stimolo, ad essa apportando — ne sono sicuro — un qualificato ed accurato contributo di aggiornamento alla luce del perenne e perennemente incalzante mandato di Cristo Signore : Euntes in mundum universum, praedicate Evangelium. Proprio ieri sera ha avuto solenne inaugurazione il nuovo anno accademico della Pontificia Università Urbaniana, la cui attività è pure ordinata all'adempimento di quel superiore mandato. Né dimentico come in essa, nel beli' Auditorium che io stesso ho avuto la gioia di inaugurare, si svolgono i lavori della vostra Assemblea. Quanto al tema, del quale dirò più avanti, esso appare in rapporto diretto con quello del più recente Sinodo dei Vescovi e, per tale ragione, costituisce una tempestiva e positiva e consolante risposta alle indicazioni del Magistero. Ci sono, infine, due circostanze, direi, personali e per me molto significative : dopo la forzata interruzione, oggi mi è dato di ritrovarmi con la vostra eletta schiera di Cardinali, di Vescovi, di Prelati, di Religiosi che presso il Dicastero missionario rappresentate tutte le regioni del mondo. E l'udienza — come ha già ricordato il Signor Cardinale Prefetto — si svolge nel giorno che segna il terzo anniversario della mia elezione alla Cattedra di Pietro : circostanza, questa, che è per me un ricordo ed un monito in ordine al peso formidabile che mi fu allora affidato e che grava, con le sue responsabilità, sulle mie deboli spalle. 1 2. Voglio, perciò, salutare distintamente ciascuno di voi, qui presenti. Dico voi, Signori Cardinali, che in questo triennio del mio servizio apostolico mi avete tante volte e tanto fraternamente dimostrato il vostro affetto, la vostra disponibilità alla collaborazione, la vostra fedeltà. E poi voi, Arcivescovi e Vescovi, che alle cure del gregge nelle rispettive diocesi o alle incombenze presso altri Organismi della Curia Romana, aggiungete il lavoro di membri o di consultori nella Congregazione « de Propaganda Fide ». E voi, Direttori e Collaboratori delle Pontificie Opere Missionarie, di cui conosco lo zelo nel tener viva la fiamma e la passione per la diffusione del Vangelo, attivando uno scambio multiforme tra le aree di antica cristianizzazione e le aree propriamente missionarie. Saluto, infine, i Superiori degli Istituti Missionari, come anche gli Officiali del Sacro Dicastero e tutti voi che 1 Me 16, 15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 713 al convegno di questi giorni avete dato il contributo della vostra intelligenza e della vostra operosità. E ci tengo ad aggiungere che tale distinta rassegna vuol essere un segno di speciale gratitudine per l'opera evangelica ed ecclesiale, che voi svolgete non solo nel corso di questa assemblea, ma per il fatto stesso dell'appartenenza alla Sacra Congregazione, condividendo lo sforzo, che non potrà mai cessare, di portare Cristo alle genti. Grazie vivissime, amati Fratelli e Figli ! 3. Vengo ora al tema, attinente al « ruolo della famiglia nel contesto missionario ». Ho già accennato al suo collegamento con la trattazione sinodale dello scorso anno, e, dire che esso è molto importante, potrebbe apparire superfluo. Non mi addentrerò nel merito dell'argomento, perché l'avete discusso nelle relazioni generali e nei (( circuli minores ». Ciò che vorrei proporvi è semplicemente qualche considerazione in ordine alla notevole varietà che l'istituto familiare, con i suoi riti e tradizioni, presenta nel mondo missionario. Agli ambienti geo-culturali estremamente differenziati e tra loro lontani fa riscontro una tipologia complessa e quanto mai eterogenea della società familiare. Ora noi, come cristiani, come responsabili dell'evangelizzazione, siamo portatori ed assertori di un « nostro )) tipo di famiglia, che è e si chiama la «Famiglia Cristiana». Ecco il canone di riferimento, ecco il modello da ricopiare ! Si tratta forse solo di un ideale, cioè di qualcosa di astratto che, per quanto bello e suggestivo, non può essere tradotto nel costume? No certamente, ed è proprio per questo, per l'urgenza di metterlo in pratica, che sorgono delicati problemi di ordine teologico e pastorale. Si avverte subito il nodo delle difficoltà : da una parte bisogna studiare la famiglia così come Gesù Cristo l'ha voluta, bisogna guardare al suo fondamento ch'è il matrimonio uno e indissolubile, nonché alle irrinunciabili prerogative della fedeltà e della fecondità dell'amore ; dall'altra, occorre tenere ben presente la forma concreta della famiglia, quale esiste in un preciso ambiente umano e in un determinato territorio di missione. Il problema, in un certo senso, è quello dell'acculturazione, come inserimento in un settore particolare, ma pure importante e vitale, del fermento evangelico. A volte il confronto tra ideale e realtà potrà portare ad una facile composizione, quando gli elementi etnici ed etici della cultura nativa siano componibili con i trascendenti valori cristiani ; altre volte il con- Acta 714 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fronto metterà allo scoperto una oggettiva contrapposizione, dove permangano tradizioni chiaramente pagane, oppure siano praticate la poligamia, il ripudio del coniuge, l'uccisione della vita nascente. Altre volte, infine, il rapporto intravisto come possibile tra i gravi postulati dell'etica matrimoniale e familiare cristiana e gli elementi della cultura locale richiederà attento discernimento e costante prudenza. In questo terzo caso, forse più frequente degli altri, il lavoro pastorale, demandato ai Vescovi ed ai Missionari, si farà ancor più delicato e più arduo : esso dovrà essere un'arte di illuminata sapienza, che come non dimentica né sacrifica alcuna delle esigenze anche severe della dottrina e della fede di Cristo, così non calpesta né disperde le tipiche e più genuine ricchezze di una popolazione. Dicevo che si ha qui un'applicazione del concetto di acculturazione : il cristianesimo — ben lo sappiamo, perché lo ha ripetuto autorevolmente il Concilio Vaticano I I — non distrugge quanto di vero, di giusto e di nobile una società ha saputo costruire nel suo iter storico secondo le peculiari risorse, delle quali l'ha dotata il Creatore; ma su quel fondamento esso impianta i superiori valori che il suo Fondatore gli ha consegnato. Alla famiglia e al matrimonio, nella varietà dei positivi elementi « naturali )) che contraddistinguono sia l'una che l'altro presso ciascun popolo, il cristianesimo annuncia ed offre il dono della avvenuta elevazione al piano soprannaturale e sacramentale. Giammai, dunque, il missionario cesserà di insegnare che il matrimonio è evento di grazia e che la famiglia, già nella dimensione coniugale e poi in quella parentale, è ripresentazione «in miniatura» della Chiesa e dell'arcano rapporto che la Chiesa stessa ha col Cristo. 2 a. So che nelle discussioni della vostra assemblea è stato dato non poco spazio alla famiglia come oggetto e come soggetto di evangelizzazione. Sono manifestamente aspetti complementari, che stanno ad indicare il duplice ritmo e, quasi, il respiro di una famiglia religiosamente viva : a lei arriva il Vangelo e da lei parte il Vangelo. Ricevere e dare ; ricevere per dare ! Oh come risuonano significative le parole dell'evangelista Giovanni a conclusione della guarigione miracolosa del figlio del funzionario regio di Cafarnao. Costui aveva implorato l'aiuto di Gesù e già aveva creduto, quando gli era stato detto di andare, perché il suo figlio viveva ; 3 2 3 Cfr. Cost. past. Gaudium et Spes, nn. 42; 58; Decr. Ad Gentes, n. 22. Gv 4, 50. Acta Ioannis Pauli Pp. II 715 ma, allorché del miracolo ebbe la definitiva conferma per bocca dei suoi servitori, allora « egli credette con tutta la sua famiglia ». Sì, la famiglia che ha ricevuto la fede, la famiglia veramente cristiana è come proiettata a recare agli altri ed alle altre famiglie la fede che per grazia di Dio possiede. La famiglia cristiana è disponibile alla evangelizzazione, è di per sé missionaria. Io, penso, cari Fratelli e Figli, all'apporto che le famiglie cristiane, ben formate ad esemplari per costume morale, possono dare all'annuncio del Vangelo. Allora educhiamole bene ; offriamo loro gli indispensabili sussidi per difenderle dalle insidie e dai pericoli, a cui nell'età moderna vanno incontro un po' dappertutto; rafforziamole e confermiamole nella preziosa testimonianza ((pro Christo et Ecclesia», che esse rendono di fronte alla società circostante. Anche laddove le famiglie cristiane non sono che una minoranza esigua nel mezzo di un ambiente a maggioranza non cristiana, indispensabile e validissima resta la testimonianza che esse danno alle altre famiglie. Se saranno compenetrate in profondo dall'annuncio del Vangelo, avranno l'efficacia stessa di quel lievito che, nascosto in tre staia di farina, fa fermentare tutta la massa. 4 5 5. Consentitemi ora un ricordo. Due anni or sono, nel corso dell'udienza al Cardinale Prefetto, gli espressi il desiderio di partecipare ad una delle sedute della futura assemblea plenaria. Sed res aliter evenit! Se non ho partecipato di persona ai vostri lavori, ho avuto però la soddisfazione di ricevervi stamane. Alla gioia dell'incontro corrisponde l'apprezzamento per quanto state studiando. Voi lavorate per la famiglia, cioè collaborate a scoprire, con sempre maggiore precisione, quale sia stato per l'uomo e la donna il genuino piano di Dio, e — quel che più conta — siete impegnati a incarnarlo nelle diverse società, alle quali portate Cristo ed il suo Vangelo. Vi assista in questo lavoro Colei che, sposa e madre incomparabile nel focolare di Nazareth, esercita già un altissimo ruolo nella prima famiglia di Cristo; ma poi, in forza della suprema consegna ricevuta sul Calvario : Ecce filius tuus/ estende tale suo ruolo alla famiglia immensamente allargata dei fratelli di Cristo. In questo mese missionario e mariano è giusto che nel suo nome sia conclusa l'importante vostra 4 Ibid., 5 Cfr. Mt 13, 33; Lc 13, 20-21. Qv 19. 26. 6 53. Acta 716 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale assemblea, e che a Lei, Regina degli Apostoli, tutti noi ora ei rivolgiamo a conforto del rinnovato proposito di portare alle famiglie e alle genti il Vangelo delia salvezza. Con la mia Benedizione Apostolica. VI Ad S. B. Tekle Haimanot, Ecclesiae Ortodoxae Aethiopicae Patriarcam, in Arce Gandulfi coram admissum.* Your Holiness, It is with a heart full of joy that I extend a warm welcome to you, my revered Brother, and to those who accompany you today. The pleasure of receiving you here at Castelgandolfo reawakens all my gratitude for the expressions of sympathy you sent on the occasion of the sad events that afflicted me during this summer. The close solidarity of so many brethren—itself an expression of Christian brotherhood—together with the prayers that they raised to God, provided an experience of the communion of life which springs from our common baptism and our faith in our one Lord Jesus Christ. I am therefore honoured by your visit and grateful for it. But my joy becomes greater still as I reflect that this meeting of ours is part of a much wider spiritual movement that common search among all Christians for growth together towards full unity. Lack of knowledge of each other's languages, very different historical circumstances, differences of outlook and culture—for these and other reasons our Churches came, as century succeeded century, to live apart. This in turn brought about a further obscuring of our understanding of each other. In calling Catholics to play an active part in the quest for full unity, the Second Vatican Council pointed out the need to form an accurate picture of other Christians as a necessary prerequisite for full unity. Thus it was that the Decree on Ecumenism laid particular emphasis on the sacramental reality by which our Churches remain very closely linked, above all in virtue of apostolic succession, the priesthood and the Eucharist; it declared explicitly that "through the celebration of the Eucharist of the Lord in each of these Churches, the Church of God is built up and grows in stature". 1 * Die 17 m. Octobris a. 1981. Unitatis Redintegratio, 15. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II i n The heritage handed down by the Apostles has been lived by our Churches in different forms and ways, and it has had a varied development in accordance with the natural gifts and circumstances of life proper to each. This has also led to different liturgical, disciplinary and theological expressions; in themselves, as long as this variety is complementary rather than contradictory, these different expressions are an enrichment for the life and the mission of the Church among all nations. Hence unity of faith can be clothed with the particular cultural and spiritual contribution of each people and of each local Church. The contacts which we have reestablished are now enabling us to rediscover the profound and true reality of this existing unity. Even the real divergences between us are being seen more clearly as we gradually free them from so many secondary elements that derive from ambiguites of language. This process requires—and this is indispensable—that we increase our direct contacts and develop our knowledge of each other. Theological conversations and dialogue will make an essential contribution to the clarification and definitive resolution of open questions, with a view to full reconciliation. The Catholic Church is very ready to initiate such direct contacts for the quest for full unity and to do all she can, in harmony with other Churches, to forward this search which corresponds, beyond all doubt, to God's will for his Church. In the process towards full unity it is necessary to bring about living contacts between the various communities, and to do this at different levels so as to involve all those who go to make up the varied life of the Church. Truly disinterested and cordial mutual collaboration sustained by common prayer can contribute not only to the obliteration of bitter memories of the past, but also to the consolidation of our present relationship and to its growth towards full unity. In this regard I would assure you of the desire of the Catholic Church in Ethiopia to pray and to work, in a spirit of fraternal love, so as to reach this goal, and, in the meanwhile, to experience, as a gift of the Holy Spirit, some of the benefits of Christian unity. Today the unity of Christians is more urgent than ever, both for the inner life of the Church and for its work of evangelizing the modern world. Amidst the present changes mankind is experiencing, a common 2 3 2 3 Cf. ibid., 14. Cf. ibid., 14-17. 718 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale and united witness of all Christians can be the instrument of a more effective proclamation of the Gospel and also an active contribution to reconciliation among peoples and to the peace of the world. Your Holiness, as I express the thoughts which are prompted by your welcome presence in Rome, I wish to assure you of my sentiments of brotherhood and solidarity with the whole Church of Ethiopia over which you preside and to state the Catholic Church's readiness for ever closer contact and for that deeper dialogue which, fostered and sustained by prayer, will contribute to building up the unity willed by our Lord and Saviour Jesus Christ. I also greet, in your person, all the people of Ethiopia, and offer them my good wishes for a peaceful and constructive society and for fruitful prosperity. VII Ad episcopos Angoliae Insulaeque S. Thomae et Principis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dilectos Irmäos no Episcopado Ë com muita alegría que vos recebo hoje, na primeira visita ad Limina Apostolorum após a independencia dos vossos Países, isto é : de Sâo Tomé e Príncipe em 12 de Julho de 1975 e de Angola em 11 de Novembro do mesmo ano. Devido às conhecidas circunstancias, näo me foi possível encontrar o primeiro grupo de Bispos da vossa täo querida terra, vindo em Junho passado, com o Senhor Dom Eduardo André Muaca, Arcebispo de Luanda e Presidente da Conferencia Episcopal. Mas em vos vejo representada a comunidade angolana e a de Sao Tomé e Príncipe numa nova fase da sua vida como povo, com valores proprios, no concerto das naçôes. Para todos e cada um de vos, as minhas afectuosas saudaçôes que acompanho de preces ao Todo-Poderoso para que vos ilumine e fortaleça na missäo apostólica, toda ela dirigida para o bem-estar integral do hörnern, neste täo importante momento histórico dos vossos dois Países. 1. Tenho conhecimento da uniäo existente no vosso Episcopado e esta visita ao Sucessor de Pedro vem evidenciar tal nota de vitalidade da Igreja. Na verdade, como recorda o Segundo Concilio do Vaticano, * Die 20 m. Octobris a. 1981. Acta Ioannis Pauli Pp. II 719 o Romano Pontifice « é perpetuo e visivel fundamento da unidade, näo só dos Rispos mas também da multidäo dos fiéis. E cada um dos Bispos é principio e fundamento visivel da unidade nas suas respectivas igrejas, formadas à imagem da Igreja católica, una e única. Pelo que cada um dos Bispos representa a sua igreja e, todos em uniäo com o Papa, no vínculo da paz, do amor e da unidade, a Igreja inteira )).* 2. A Igreja em Angola como em Sao Tomé e Príncipe é urna realidade viva e vital. E f aremos quanto esteja ao nosso alcance para que possa continuar e aumentar esta sua vitalidade ao serviço do bem-estar de todos, particularmente dos mais necessitados, sem exclusivismos. Aos Bispos, como Sucessores dos Apostolos, foi confiada pelo Senhor a missäo de anunciar a mensagem do Evangelho a todo o hörnern. Isto, que para os Pastores é um dever, é reconhecido pelo Ius Gentium e codificado na Charta Magna das Naçoes como direito natural do Hörnern. O trabalho que tendes realizado no campo catequético, particularmente no que diz respeito à juventude e à familia, é digno de especial mençâo. Desejo exortar-vos vivamente a prosseguir em tal sentido, possivelmente com novas iniciativas num espirito criativo de serviço à comunidade nas circunstancias concretas do momento histórico. 3. Urna das dificuldades maiores da vossa comunidade é a escassez de sacerdotes. Ë meritorio o cuidado que tendes dispensado as vocaçoes religiosas e sacerdotais. Sao, na verdade, de importancia decisiva para a evangelizaçâo e consolidaçâo da vida de fé dos povos. Todos os empreendimentos neste sector fundamental têm o meu mais complacen te apoio e o mais cordial alentó. Como sabéis, as vocaçoes nascem, desenvolvem-se e amadurecem na familia. Sao, quase sempre, fruto de familias onde se vive intensamente segundo os principios da fé. Ë pois necessario atender à familia, na senda do último Sínodo dos Bispos. Das boas familias viräo os homens que serâo fermento de urna sociedade cada vez mais justa, mais fraterna, de urna sociedade melhor. As vocaçoes maduram num laicado consciente, plenamente realizado pela fé, responsável da sua funçao no meio onde vive. Presentemente tendes apenas um Seminario Maior, em Huambo. As vocaçoes, com a graça de Deus, estäo aumentando. Quero recomen 1 Lumen Gentium, n. 23. 720 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dar-vos a adequada formaçâo espiritual dos seminaristas, dos que serâo vossos imediatos colaboradores. Tenha sempre lugar prioritario nos vossos planos pastorais. Os sacerdotes, os religiosos e as religiosas, que consagram a sua vida total, absoluta e incondicionalmente ao serviço de Deus e ao amor do próximo, merecem toda a vossa solicitude para que se realizem com felicidade autentica, ainda que por vezes tenham que encontrar-se no mar alto e agitado. Com a alma exultante de alegría, vejo, como urna das características de vossa Igreja, a promoçao solícita e incansável de varios centros de vida contemplativa, revelando assim o primado dos valores espirituais ante o perigo de uma secularizaçâo materialista do hörnern de hoje, o quai, mais que nunca, sente a necessidade dos valores do espirito. 4. Aprecio vivamente o vosso zelo vigilante e eficaz no campo da missâo específica da Igreja que, alheia a intervençôes que estâo fora da sua competencia, presta serviços nao indiferentes à causa da humanidade em geral e ao povo em cujo meio actúa como Mae e Mestra, com particular solicitude pelos nlhos mais necessitados. Gostaria de exprimir o desejo de que a sabedoria humana de tocios os vossos eoncidadfios conheça e queira beneficiar-se com confiança da obra da Igreja. Da nossa parte encontraräo sempre a porta aberta com a melhor e mais sincera boa vontade de serviço. Continuai trabalhando com renovado entusiasmo. A cada um de vos, aos sacerdotes, religiosos, religiosas, seminaristas e ao querido povo de Angola e de Sào Tomé e Príncipe os melhores desejos de felicidade, progresso integral, em penhor do que vos dou a Bênçâo Apostólica. VIII Ad eos qui plenario coetui Pontificiae Commissionis Codici Iuris Canonici recognoscendo interfuere coram admissos.* Venerabiles Fratres, 1. Die vicesimo quinto mensis Ianuarii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo nono, festo nempe Conversionis Sancti Pauli, Decessor meus venerandae memoriae Ioannes Vicesimus Tertius nuntiavit Ecclesiae propositum suum convocandi Oecumenicum Concilium atque suscipiendi recognitionem tunc vigentis Codicis Iuris Canonici. * Die 29 m. Octobris a. 1981. Acta Ioannis PauU Pp. II 721 Divina autem Providentia factum est ut initium solum videret illius permagni eventus, qui fuit Ecclesiae Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum, et ut inciperet tantum recognitionem cogitatam legum universalium Ecclesiae Latinae. Nihilominus potuit ipse lineamenta universalia describere venturi operis ad accommodandas ecclesiasticas leges, cum iam exacta Prima Concilii Sessione instituisset die vicesimo octavo mensis Martii anno millesimo nongentesimo sexagesimo tertio Pontificiam Commissionem recognoscendo Codici Iuris Canonici ac decrevisset ut eadem Commissio aggrederetur gravissimum opus suum operando communiter cum conciliaribus Commissionibus necnon Secretaria Generali ipsius Concilii ; consilium videlicet eius fuit clarissimum ut novus Codex ad effectum deduceret omnia quae Concilium affirmatur um esset et statuturum. 2. Novus igitur Codex excogitatus est una simul cum Concilio sed etiam et in primis intime coniunctus est cum eo. Ac revera ipsi conciliares Patres suis in deliberationibus commemoraverunt novum futurum Codicem cui praeterea materiam rationesque directorias dederunt. Secundum eorum mentem Codex esse debuit Concilii fructus, sive potius instrumentum ad exsequenda proposita et ad consequendos fructus a Concilio optatos. At, sicut pernotum est, Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum, cum mentis suae oculos intenderet in mysterium Ecclesiae (in Constitutione Lumen Gentium) atque in ipsius munus vel missionem apud huius temporis mundum (in Constitutione Gaudium et Spes), praebuit multo pleniorem prospectum Ecclesiologiae aperuitque fines multo vastiores in aestimanda necessitudine Ecclesiae cum mundo ipso. Hinc profecta est necessitas ut Ecclesiae leges ita exstructae sint quae cum eodem illo prospectu congruant quaeque finibus illis conveniant; ceterum haec necessitas iam explicate est declarata a Concilio ipso, ubi monuit ut in Iure Canonico exponendo haberetur ratio mysterii Ecclesiae. Etenim Ecclesiae leges recipiunt totam rationem suae exsistentiae ac fundamentum suum ex mysterio illo, quod proprio modo adiuvare debent ut patefaciant et impleant. Primum enim ac necessarium munus disciplinae ipsius Ecclesiae est ut indicet viaque adspectabili tradat donum salvificum in historia operans. Hac de re Concilium peropportune docuit : (( Sicut... natura assumpta Verbo divino ut vivum 1 1 In Decreto 48 - A. A. S. Optatam Totius, n. 16. Acta 722 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale organum salutis, Ei indissolubiliter unitum, inservit, non dissimili modo socialis compago Ecclesiae Spiritui Christi, eam vivificanti, ad augmentum corporis inservit ». Munus insuper eiusdem Ecclesiae disciplinae est ut circumscribat ac defendat ambitum in quo ecclesialis caritas expleatur; hoc facit dum singulos adiuvat ut conscientiam acuant suorum iurium-officiorum, ut disponat exsecutionem illorum iurium et officiorum cum iuribus et officiis aliorum, ut per consentaneam propositorum operumque concordiam provehat verum totius Communitatis bonum. De hac re admonet meus Decessor venerandae memoriae Paulus Sextus: « I u s . . . non est impedimentum, sed adminiculum pastorale ; non occidit, sed vivificat. Praecipuum eius munus non est, ut comprimat vel obnitatur, sed ut stimulet, promoveat protegat veraeque libertatis spatium tueatur )). 2 3 3. Hae profecto considerationes iusto in lumine collocant quanti momenti sit efficere ut Ecclesia se ostendat per institutiones iuridicas tamquam « Sacramentum, seu signum et instrumentum intimae cum Deo unionis totiusque generis humani unitatis », id in se suscipiens, ut opere suo pastorali omnes homines ad salutem perducat, iuxta iussum et exemplum divini sui Conditoris, qui venit «non ut iudicet mundum, sed ut mundus per ipsum salvetur». Eaedem autem considerationes id etiam patefaciunt, quam singulari prudentia, per quas difficultates, quantaque mole laboris « Pontificia Commissio Codici Iuris Canonici recognoscendo » munus suum inierit ab usque sua constitutione. In hoc opus operam suam contulerunt nonaginta tres Patres Cardinales et alii Episcopi variarum Continentium, uti membra; Consultores centum octoginta quinque ab omnibus orbis terrarum partibus, Conferentiae episcopales, Curiae Romanae Dicasteria, Studiorum Universitates, Sedes culturales, aliique viri in re canonica et pastorali necnon mulieres peritia praestantes. 4 5 Ad hoc autem, quod spectabatur, oportuit potissimum tum Documenta Conciliaria atque postconciliaria diligentissime expendere; tum praeparare «Principia quae Codicis Iuris Canonici recognitionem diri2 Lumen Gentium, 8. Allocutio ad eos qui Conventui Internationali interfuerunt in urbe Roma favente Pontificia Universitate Gregoriana habito, exeunte saeculo ex quo Facultas Iuris Canonici eodem in Athenaeo constituta est: 19 Febr. 1977, i n : AAS 69 (1977), pp. 211-212. Lumen Gentium, 1. Io. 3, 17. 3 4 5 Acta Ioannis PauU Pp. II 723 gant » : quae sane principia Episcoporum Synodus, anno millesimo nongentesimo sexagesimo septimo et discussit et probavit : tum denique amplissima consultatione consiliis uti omnium sive Episcoporum, sive Conferentiarum episcopalium, sive Dicasteriorum Curiae Romanae, sive Universitatum aut Coetuum quorum, quovis modo, interesset, circa proposita singulorum librorum. Ceterum acta et publica opinio magna consideratione, atque praecipue studiosi prosecuti sunt; quorum observationes et iudicia, interdum severa, non paulum profuerunt ad subtiliorem rerum definitionem. á. His autem diebus Vos, Patres Sessionis Plenariae, in qua universum corpus Ecclesiae quodammodo repraesentatur, non solum geographice, sed etiam quoad culturas et populorum ingenia, in id vocati estis, ut acta iudicaretis. Ad hoc quod pertinet, video magno animi gaudio, vos impositum munus summo studio, praestabili scientia, admirabili concordia, viva sollicitudine pastorali, certo rerum usu atque animosa fiducia iniisse. Qui enim curastis ut quaestiones attenta diligentia examinaretis, iidem opiniones vestras, quae essent, prudenter ostendistis ; item et considerationes et sententias. Neque vos fugit Ecclesiae Pastores quam magni momenti sit Ius Canonicum in christiana communitate ; qui illustrastis etiam quam necessarium sit ut sacerdotes scientia Iuris Canonici erudiantur, ad diversa officia quae explenda sunt ad tutelam atque confirmationem ecclesialis communionis. Id autem praesertim non vos fugit : esse in Ecclesia necessitatem certi Iuris : ex quo sane enatum consilium atque desiderium, a vobis expressum, ut labor praeparatorius novi Codicis concluderetur, ut hic demum, definita Iuris forma, iam in usum veniret, ad bonum totius Ecclesiae. 5. Mea deinde cura erit attentissimo prorsus animo inspicere postremos fructus operis vestri necnon optata vestra de recognitione hac normarum canonicarum rite tandem terminanda. Interea perplacet mihi gratias vobis agere de magni pretii partibus quas omnes vos sustinuistis in hac Plenaria Sessione. Opportunitas accepta mihi pariter est ut extollam grave profecto officium quod his annis explevit « Pontificia Commissio Recognoscendo Codici Iuris Canonici», cuius quidem sodales nulli pepercerunt labori ut Acta 724 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vobis advenire permitterent hos ad felices effectus de quibus tantopere nunc laetamur. Gratissimus meus animus illis omnibus communiter patescat : Praesidi in primis Cardinali Pericli Felici, tum sedulis etiam Secretariis Episcopo Rosalio Castillo Lara ac Protonotario Apostolico Villelmo Onclin, et denique Consiliariis et ipsius Commissionis administris. Omnes hi plures annos sese dediderunt rerum studio et comparationi et colloquio spectantes unam semper aedificationem Populi Dei. Grates imo ex pectore eis habeo singulis. Ceterum facere non possum quin etiam Petri Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Ciriaci, primi Praesidis huius Pontificiae Commissionis, recorder atque primorum Secretariorum Jacobi S.R.E. Cardinalis Violardo, ac Reverendi Patris Raimundi Bidagor; itemque Sodalium et Consultorum, qui, vita functi, ad Patriam migraverunt. Memorem quoque mentem meam testari cupio universis quotquot opus secuti sunt et suas quoquo modo partes ad illud contulerunt. Retribuat omnibus Dominus copiosissimam sane remunerationem, cuius pignus sit Apostolica Benedictio quam libentissimus ego vobis impertio et illis, quos fraternae communionis amplexu in Domino foveo. IX Ad Sudaniae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dearly beloved Brothers, 1. We have assembled today in our Lord Jesus Christ, under the sign of hope. Indeed, our very presence here together is a celebration of "Christ Jesus our hope", and all our reflections are made in union with him. 1 2. The history of the Church in the Sudan is a history of hope. The evangelization of your people was conceived in hope, and the seed of God's word was sown in hope. It was hope that gave rise to the dawn of evangelization ; it was hope that inspired all subsequent apostolic endeavours. Missionaries, who themselves were "stable and steadfast, not shifting from the hope of the Gospel", carried this hope to your ancestors. They themselves hoped in the One whom they preached, and 2 * Die 30 m. Octobris a. 1981. 1 Tim 1:1. Col 1:23. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 725 in whose name they came to serve. Among the heroes of hope in your land there was the Apostle of the Sudan, Bishop Daniele Comboni, the centenary of whose death we have commemorated during this month. 3. Although far from complete, and despite innumerable difficulties, the harvest has been rich. The name of the Lord Jesus has been preached, and the hope of salvation has been proclaimed. Through divine grace the process goes on, as successive generations are led to perceive and identify—even if only gradually—the One who is the term of all prophetic revelation, the Lord of Hope : "I see him—but not in the present; I behold him—but not close at hand". 3 4. The centenary of Bishop Comboni's death has itself become a symbol of hope in the Sudan. On that very day, three weeks ago, missionary hope found fulfilment as Archbishop Zubeir succeeded his beloved predecessor, Archbishop Baroni, as the Metropolitan of Khartoum. It is also a joy for me to note the various concrete projects that are being realized in conjunction with this important centennial celebration, as well as the zealous initiatives that your Episcopal Conference has sponsored in accordance with its pastoral plan of November 1979. And all these projects and initiatives are linked to the hope that is revealed in the Gospel of Christ. Further eloquent indications of hope and reasons for rejoicing are seen in the recent establishment of the Missionary Sisters of the Blessed Virgin Mary, and in the availability and assistance of other generous men religious. 5. Yes, dear Brothers, despite all the obstacles and tribulations that must be encountered on behalf of the Gospel, it is evident that the Paschal Mystery of Jesus is a perennial and effective source of hope for you and your people. Does not Saint Peter tell us that "we have been born anew to a living hope through the Resurrection of Jesus from the d e a d " ? 4 6. The desire of my heart today is to confirm you in this "living hope", to assure you of my fraternal and prayerful solidarity in Christ Jesus, and to give witness to the love of the universal Church for those ecclesial communities over which you preside and for which you give your lives in loving pastoral service. My message is a message of hope motivated by love for you, love for your priests, your sisters, your laity. 3 4 Num 24:17. 1 Pt 1:3. 726 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Through you and through all your people, united by word and sacrament as a community, the Lord Jesus wishes to keep alive the invincible hope of his Gospel. And at this juncture of history, you yourselves are called to shepherd your people, to lead them to place their hope in the merciful Saviour of the world, in the Redeemer of man. Yes, your pastoral service is to lead the flock entrusted to your care to hope in the efiicacy of Christ's passion, in the power of his Resurrection, in the reality of his promises, in the love of his Person. Beloved Brothers, your ministry and mine is to proclaim unceasingly the Incarnate Word of God, the Son of the eternal Father, "Christ Jesus our hope". X Ad eos qui conventui Romae habito, LXXXX expleto anno ab editis Litteris Encyclicis Rerum Novarum, interfuere coram admissos.* Cari Fratelli e Sorelle! 1. Sono lieto di pergere il mio cordiale saluto a tutti voi, Delegati delle Diócesi italiane e delle Associazioni cristiane, che siete convenuti a Roma nel segno delia novantesima ricorrenza anniversaria delPEnciclica Rerum Novarum dei mio Predecessore Leone XIII, recentemente ricordata anche dalla mia Lettera Laborem Exercens. L'iniziativa, indetta dalla Commissione delia Conferenza Episcopale Italiana per i problemi sociali e il lavoro, è degna di compiacimento, perché intende dare un aiuto alle comunità cristiane ed ai singoli cristiani in ordine ad una loro presenza sempre più coerente nella realtà sociale italiana. Come, infatti, ha insegnato il Concilio Vaticano I I , « la dissociazione, che si constata in molti, tra la fede che professano e la loro vita quotidiana, va annoverata tra i più gravi errori dei nostro tempo ... Non si crei perciô un'opposizione artificíale tra le attività professional! e sociali da una parte e la vita religiosa dall'altra ». Secondo il Concilio, la dissociazione fra la fede da una parte e il proprio impegno sociale dall'altra è un errore, poiché implica e presuppone una concezione delia fede non conforme alla Tradizione delia Chiesa e una visione delPuomo non unitaria né completa. A ragione, perciô, i Padri x * Die 31 m. Octobris a. 1981. Gaudium et Spes, 43. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 727 conciliari hanno par lato di una « opposizione artificiale », cioè non fondata sulla verità intera delia persona umana. Questo insegnamento conciliare è molto ricco di conseguenze che devono orientare il cristiano nel suo impegno sociale. Solo quando il cristiano conserva fedelmente la propria identità, sarà in grado di dare il suo apporto specifico alia costruzione di una società, che sia veramente conforme alla misura intera delia verità e delia dignità delia persona umana; il cristiano, cosi, forte di questa sua identità, potrà più efficacemente confrontarsi con quanti altri sono impegnati a concorrere alla edificazione delia medesima società ed al vero progresso delFuomo. Diversamente egli diventa quel sale insipido, di cui parla il Vangelo, buono solo ad essere gettato via e calpestato dagli uomini. La coerenza con la propria fede non solo non impedisce al cristiano di essere presente ed impegnato nella costruzione delia società, ma questa coerenza, vissuta senza compromessi, assicura dentro alla città degli uomini la presenza di una luce, di una verità, di una vita nella quale i rapporti sociali nascono e si costruiscono sui riconoscimento delia dignità delPuomo. Sta in questo la responsabilia delia comunità cristiana ; se essa non è se stessa, se non realizza una presenza autentica, viene a mancare alla società, da parte dei cristiani, ciô che le consente di essere una vera comunione di persone. L'unita più importante che oggi si deve continuamente ricostruire è quella tra fede ed impegno sociale, per evitare quella « dissociazione » o (( opposizione artificiale » di cui parla il Concilio. 2 2. Se cerchiamo di scoprire le radici di tale dissociazione, non ultima fra esse si pone Pidea che la fede non offra reali orientamenti per guidare F impegno del cristiano nella società, criteri oggettivi di valutazione per la coscienza. Ma, come ancora il Concilio Vaticano II insegna, «solamente nel mistero del Verbo incarnato trova vera luce il mistero delPuomo ... Cristo ... proprio rivelando il mistero del Padre e dei suo amore svela anche pienamente Puomo a se stesso e gli manifesta la sua altissima vocazione ». La fede quindi porta a compimento, purificándolo da eventuali errori, quanto anche la ragione umana puô conoscere delPuomo. E precisamente Pintera verità delPuomo, con le esigenze morali, incondizionate ed assolute, che ne scaturiscono, costituiscono Porientamento 3 2 Cfr. 3 Gaudium Mt 5, 13 et Spes, e Lumen 22. Gentium, 33. Acta 728 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale primo e fondamentale delle scelte concrete del cristiano impegnato nella società. « Se la soluzione o, piuttosto, la graduale soluzione delia questione sociale, che continuamente si ripresenta e si fa sempre più complessa, deve essere cercata nella direzione di rendere la vita umana più umana», allora è facile comprendere che ogni incertezza, ambiguità, compromesso nel campo delia visione delPuomo ha effetti assai negativi in ogni aspetto delia vita sociale. Né si deve pensare che riferirsi alla verità sulPuomo ed alle esigenze incondizionate da essa conseguenti abbia scarsa incidenza sulla soluzione dei problemi quotidiani e concreti posti dalla società. Al contrario ogni rapporto sociale, nella sua sostanza etica, consiste precisamente nel riconoscimento delia dignità di ogni uomo, nel riconoscere a ciascuno — realmente — il suo essere persona. Se il cristiano, dunque, non si lascia guidare nella sua attività sociale da questa visione delPuomo, egli potra anche elaborare soluzioni parziali e tecniche di singoli problemi. In ultima analisi, non avrà resa più umana la società, ma solo, al massimo, técnicamente più efficiente Porganizzazione sociale. 4 Alla luce di questi essenziali richiami comprendiamo il dovere-diritto del Magistero nei riguardi dei problema sociale. Chiamati corne sono a rendere testimonianza alla Verità, i pastori delia Chiesa hanno da Cristo stesso la missione e Pau tori tà di dire all'uomo la verità intera sull'uomo e le esigenze di questa verità. Queste esigenze, in quanto scaturiscono dalla perenne identità delia persona umana, trascendono ogni situazione storica e proprio per questo sono capaci di guidare l'impegno dei cristiano in ogni luogo e tempo, essendo questi chiamati ad <( inscrivere la legge divina nella città terrena )). La dottrina sociale proposta dalla Chiesa, pertanto, deve essere fedelmente seguita, né ci potranno essere ragioni di ordine storico che possano giustificare la infedeltà alla medesima. Sarebbe costruire sulle sabbie mobili delle idéologie e non sulla roccia di una verità che è prima e al di sopra di tutte le idéologie e di tutti i sistemi e dei medesimi è criterio di giudizio. Solo da questa unita col Magistero, che insegna per mandato di Cristo la verità sulPuomo, puô nascere un impegno dei laico veramente efficace, capace cioè di promuovere realmente la dignità delia persona. 5 6 4 5 6 Laborem exercens, 3. Cfr. Discorso di apertura ai Gaudium et Spes, 43. Vescovi di Puebla, n. 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 729 3. Sulla base di questo insegnamento del Magistero si crea la vera unita tra tutti i cristiani impegnati nella società e con tutti gli uomini di buona volontà. Esiste, deve esistere una unita fondamentale, che è prima di ogni pluralismo e sola consente al pluralismo di essere non solo legittimo, ma auspicabile e fruttuoso. Questa unita consiste nella fedeltà a quella verità intera sulPuomo di cui ho parlato ed alle esigenze e norme morali che da essa scaturiscono. Nei confronti di esse e delP insegnamento dei Magistero che le propone, il pluralismo non è legittimo, dal momento che, in questo modo, ei si divide su ciô che costituisce il fondamento stesso dell'impegno del cristiano nella società. Si vede, pertanto, il légame assai profondo che esiste fra P unità che deve esserci in ogni cristiano, di cui ho parlato alPinizio, e P unita di cui sto parlando ora. La « dissociazione » o la « opposizione artificíale », di cui paria il Concilio, fra la fede e Pimpegno sociale, è spesso alPorigine di una dissociazione anche nelle comunità cristiane. Il pluralismo infatti, deve, in ogni caso, rispettare i suoi limiti intrinseci e non puô non tener conto del contesto storico, in cui il cristiano è chiamato ad operare. E sso, in particulare, non puà r ender e legittime, per il cristiano, scelte incompatibili con la fede cristiana o con i valori irrinunciabili delVuomo e che, pertanto, in pratica signifieherebbero e costituirebbero una rinuncia alia propria spécificité cristiana, favorendo Vaffermarsi nella teoria e nella pratica di una visione di società, che contraddice le più profonde esigenze delia persona umana. La coerenza con i propri principi e la conseguente concordia nelPazione ad essi ispirata sono condizioni indispensabili per la incidenza delPimpegno dei cristiani nella costruzione di una società a misura di uomo e secondo il piano di Dio. Il recupero delia propria identità di cristiani, la convinzione che in Cristo ogni uomo e tutto P uomo è salvato, non solo professata ma testi moniata con una vera presenza cristiana nella società, sono la base di ogni impegno del cristiano nel mondo. La ricorrenza dei novantesimo delia Rerum Novarum sia Poccasione e lo stimolo per questa presenza e per questo impegno, che auspico sempre più incisivi e fruttuosi con Pausilio delia féconda grazia di Dio. Di questi voti è pegno la Benedizione Apostolica che di cuore imparto a voi tutti ed estendo a quanti condividono la vostra generosa sollecitudine. 730 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTIUS RADIOPHONICUS Iis qui in Petriana basilica et in Assisiensi cathedrali templo congregatis, VIII exeunte saeculo ab ortu S. Francisci, vigilias agebant missus.* Cari Fratelli e Sorelle, A voi tutti che siete riuniti nella Basilica di San Pietro, ed a voi che siete accorsi alla Cattedrale di Assisi per una speciale veglia di preghiera e di riflessione, che vuole essere il primo atto delle solenni celebrazioni dell'ottavo Centenario delia nascita dei grande santo e figlio delia Chiesa, Francesco, sono lieto di rivolgere la mia parola di saluto e di incoraggiamento, assicurandovi la mia spirituale partecipazione. So che in San Pietro sono radunati più di cinquemila Frati di tutto il mondo, appartenenti alle quattro famiglie francescane, ai quali si aggiunge un largo numero di giovani Religiose di Istituti Femminili, di giovani membri dell'Ordine Francescano Secolare e di molti gruppi giovanili di ispirazione francescana, mentre nella Cattedrale di Assisi, ove anche Francesco s'inginocchiô e prego, sotto la presidenza dei Vescovo è convenuto numeroso popólo. Con queste mie parole intendo rivolgermi, anzitutto, ai giovani, perché proprio per essi è stato indetto un Capitolo Mondiale delia Gioventù Francescana, che si conclude in Assemblea orante attorno al sepolcro del Principe degli Apostoli, pietra fondamentale delia grandiosa costruzione ecclesiale : (( Tu sei Pietro e su questa pietra edificherô la mia Chiesa». Il messaggio del Seráfico Frate Francesco, perché profondamente evangélico, è tuttora eloquente e ricco di insegnamenti. In questo momento è soprattutto un aspetto che intendo sottoporre alia vostra riflessione : quello dei grande amore per la Chiesa, Corpo Mistico di Cristo, che si confondeva nel santo con quello per Cristo stesso. Il figlio di Pietro Bernardone fu uomo di Chiesa, si dedicó alla Chiesa, e per la Chiesa, che mai disgiunse da Cristo Signore, impegno, anche nel dolore, ogni più intimo palpito dell'anima, confermato in ciô dalFinvito del Crocifisso di San Damiano : «Va', e ripara la mia casa». Tale amore 1 * Die 3 m. Octobris a. 1981. Mt 16, 18. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 731 caratterizzô la sua vocazione di riformatore e prima ancora quella di converti to, di uomo nuovo. È ben noto come ai tempi in cui prese vita la sua testimonianza e quella dei suo movimento, invalessero eresie ecclesiali, sempre vecchie e sempre nuove, che, pretendendo di ispirarsi al primitivo, introducevano divisioni e scismi, opponevano il Vangelo alia Chiesa gerarchica ed alia sua autorità, e poggiandosi su di una interpretazione soggettiva delia Sacra Scrittura, instauravano un libero esame, invocato prima ancora di presentarsi con questo preciso nome. Ora, il carisma e la missione profetica di Frate Francesco furono quelli di mostrare concretamente che il Vangelo è affidato alla Chiesa e che deve essere vissuto ed incarnato primariamente ed esemplarmente nella Chiesa e con Passenso ed il sostegno delia Chiesa stessa. Egli, nel silenzio di un'umiltà obbediente realizzo una luminosa immagine dell'uomo red en to, che ha sfldato i secoli. Cristo ha demandato alia Chiesa la continuità delia sua opera di redenzione, ed anche se Pinflusso di tale opera travalica i confini delia Chiesa visibile, per raggiungere quelli delPumanità intera, ispirando e sostenendo ogni valido ed autentico conato di amore e di dedizione, tocca alla Chiesa stessa, e quindi ai suoi figli, essere consapevole segno di salvezza, come afferma con incisive parole il Concilio: ((Cristo... per mezzo dello Spirito vivificatore costitui il Corpo che è la Chiesa, quale universale sacramento delia salvezza; sedendo alla destra del Padre, egli opera continuamente nel mondo per condurre gli uomini alia Chiesa e attraverso di essa congiungerli più strettamente a sé e ... renderli partecipi delia sua vita gloriosa». Il mistero delia salvezza ci è rivelato ed è continuato e realizzato nella Chiesa, e da questa genuina ed unica fonte raggiunge, come aequa ((umile, utile, preziosa e casta», il mondo intero. Si tratta, cari giovani e fedeli, di essere consapevoli, di farsi carico, come Frate Francesco, di questa fondamentale verità rivelata, racchiusa nella frase consacrata dalla tradizione : (( Non vi è salvezza fuori delia Chiesa ». Da questa sola, infatti, scaturisce sicuramente e pienamente la forza vivificatrice destinata, in Cristo e nel suo Spirito, a rinnovare tutta Pumanità, e ordinante perciô ogni uomo a far parte dei Corpo Mistico di Cristo. 2 3 2 3 Lumen Gentium, 52. Cfr. Apostolicam Actuositatem, 2; Presbyterorum Ordinis, 2 2 ; Gaudium et Spes, 40. 732 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Tralasciata, quindi, ogni critica superficiale, motivata spesso solo dal proprio disimpegno, è necessario rinnovare in profondità una responsable sollecitudine, che si configura su di un duplice versante. Da una parte siete chiamati a testimoniare coraggiosamehte il Cristo, proprio in virtu delia vostra professione francescana, mediante una docile fedeltà alla Chiesa, assicurando filiale obbedienza e collaborazione ai vostri Pastori e cercando il più adeguato inserimento dei vostro apostolatu nella missione e quindi nella pastorale delle vostre chiese locali. D'altra parte, dovete proporvi di incrementare una valida risposta aile nécessita, alle aspirazioni, e alle sfide cruciali, con cui la realtà del prossimo più bisognoso interpella la vostra azione evangelizzatrice di giovani e di figli di Francesco di Assisi. I compiti sono vasti ed urgenti ; invochiamo insieme il coraggio e Pamore che animarono il Poverello di Assisi. L'ottavo centenario delia di lui nascita sia stimolo a vivere intensamente gli ideali che egli ancora oggi addita all'umanità, tanto bisognosa di salvezza. Sui vostri propositi, sui vostro impegno invoco Passistenza dei Signore mentre, in questa notte benedetta, ripeto con voi la preghiera che sgorgô dal mio animo quando, a pochi giorni dalla mia elezione al pontificate mi recai ad Assisi per pregare sulla tomba del Seráfico Padre : «Aiutaci, San Francesco d'Assisi, ad avvicinare alla Chiesa e al mondo di oggi il Cristo. Tu, che hai portato nel Tuo cuore le vicissitudini dei tuoi contemporanei, aiutaci, col cuore vicino al cuore dei Redentore, ad abbracciare le vicende degli uomini delia nostra epoca. I difficili problemi sociali economici e politici, i problemi delia cultura e delia civilia contemporánea, tutte le sofferenze delPuomo di oggi, i suoi dubbi, le sue negazioni, i suoi sbandamenti, le sue tensioni, i suoi complessi, le sue inquietudini... Aiutaci a tradurre tutto ciô in semplice e fruttifero linguaggio dei Vangelo. Aiutaci a risolvere tutto in chiave evangelica affinché Cristo stesso possa essere "Via-Verità-Vi t a " per P uomo dei nostro tempo ». Vi accompagno con la mia Benedizione. 4 4 Insegnamenti di Giovanni Paolo II, 1 (1978), 97-98. Acta Ioannis Pauli Pp. II 733 NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ob diem rei aiimentariae per orbem provehendae dicatum. A S. E. MONSIEUR EDOUARD SAOUMA, DIRECTEUR GÉNÉRAL DE LA F . A . O . Voici que l'Organisation internationale pour l'Alimentation et l'Agriculture a décidé de promouvoir, pour le 16 octobre 1981 — trente-sixième anniversaire de son institution — la première Journée mondiale de l'Alimentation. Une telle initiative devrait faire prendre conscience, non plus seulement aux experts mais à l'opinion publique, à l'humanité entière, des problèmes graves et urgents de la faim et de la malnutrition, et mobiliser les énergies de tous afin d'y faire face de façon solidaire. Je suis heureux de m'associer à cet événement, en me faisant le porte-parole de tous ceux qui souffrent d'une tragique sous-alimentation et qui en appellent à la conscience de leurs frères. Je pense notamment aux quelque huit cent millions d'hommes, de femmes et d'enfants qui vivent dans un état de pauvreté absolue, et à tous ceux qui subsistent dans des conditions trop précaires pour assurer le pain du lendemain. Si tout homme a déjà le devoir de s'en préoccuper, comment ceux qui font profession de suivre le Christ pourraient-ils oublier qu'il s'est lui-même identifié à ceux qui ont faim? Je désire donc m'unir à tous ceux qui aujourd'hui proclament à nouveau la nécessité de reconnaître et de garantir concrètement à chaque homme l'exercice de son droit fondamental à se nourrir. A ce droit correspond le devoir d'une action continuelle et programmée pour un développement organique selon un nouvel ordre international, capable d'assurer avant tout la suffisance alimentaire dans les divers pays du monde. Or un grave déséquilibre va s'accentuant entre les besoins des populations en de vastes zones et la nourriture disponible. Comment ne pas être préoccupé des crises aiguës que l'on prévoit prochainement en plusieurs continents? En m'appuyant précisément sur les observations des experts de la F . A . O . , j'avais attiré l'attention sur ce drame au seuil de la présente année (cf. homélie du 1 janvier). Certes, des facteurs complexes expliquent cette situation. Il y a une part de calamités naturelles. Mais l'homme y garde toujours sa part de responsabilité. Car il s'agit moins d'une insuffisance globale des proer 734 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale duits alimentaires dans le monde que d'un manque de disponibilité et d'exploitation des immenses richesses que recèle la nature et qui sont destinées à l'usage commun. Ne peut-on pas dire aussi que, parfois, le caractère prioritaire de l'agriculture a été sous-estimé dans le processus global du développement? Par ailleurs, il y a une distribution non équitable du produit du travail, sans parler de dépenses excessives pour répondre à des besoins superflus ou pour accumuler, de façon périlleuse, des armements dispendieux. La F.A.O. le sait mieux que quiconque : la réalisation du droit à l'alimentation ne saurait se limiter à une aide sous forme de nourriture immédiatement indispensable ni à des initiatives occasionnelles, bien que ce soit évidemment nécessaire dans les cas de détresse. Il faut d'abord assurer plus largement aux populations qui souffrent de malnutrition l'accès effectif aux diverses richesses de la nature, du sous-sol, de la mer, de la terre. Il faut surtout envisager une autre politique agricole et un autre système d'échanges. Car, c'est un fait, les efforts des deux dernières décennies de développement sont bien loin d'avoir résolu les problèmes. Sans doute convient-il d'adopter des voies nouvelles qui permettent à chaque pays de pourvoir, le plus possible, à ses propres besoins alimentaires, sans dépendre excessivement des exportations extérieures. Comme je le disais dans ma récente encyclique, « des changements radicaux et urgents sont nécessaires pour redonner à l'agriculture — et aux cultivateurs — leur juste valeur comme base d'une saine économie, dans l'ensemble du développement de la communauté sociale» (Encyclique Laborem exercens, n. 21). C'est de la part de tous que doit venir aujourd'hui un effort concerté : des Gouvernements, quel que soit leur système économique et politique ; des Organisations intergouvernementales et non gouvernementales; des diverses associations de volontaires, et je pense en particulier à celles qui sont inspirées par les Eglises et les communautés de croyants. C'est dans le cadre de cette coopération internationale indispensable que prennent place les initiatives de la F.A.O., selon sa fonction spécifique. Le Saint-Siège souhaite que cette Organisation puisse accomplir sa mission, de façon vraiment et même toujours plus efficace, et en pleine conformité avec les idéaux exprimés dans ses statuts ; il souhaite donc aussi que son action soit reconnue et soutenue avec des moyens accrus par les Gouvernements des Etats membres. A l'occasion de cette première Journée mondiale de l'Alimentation, j'exprime mes encouragements chaleureux et mes vœux fervents à tous Acta Ioannis Pauli Pp. II 735 ceux qui travaillent à résoudre la question cruciale de la faim, notamment à tous les Représentants de ces Etats membres et des organisations présentes, et d'abord au Directeur général de la F.A.O., aux fonctionnaires et à tout le personnel de la F.A.O. Je prie Dieu — auquel nous demandons chaque jour le pain quotidien nécessaire pour tous — de bénir leurs personnes et de leur inspirer une action compétente et désintéressée au service de la subsistance de tous leurs frères. De la Cité du Vatican, le 14 octobre 1981. IOANNES PAULUS P P . II Acta 736 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETUM GUAMENSIS De mutatione nominis dioecesis. Apostolicis sub plumbo Litteris, die 16 mensis octobris anno 1979 datis, Praelatura Guamensis ad gradum et dignitatem dioecesis evecta est, servatis cum nomine tum sede exstinctae Praelaturae. Cum vero appellatio (( Guamensis » potius a nomine portionis territorii mutuata sit nulloque modo respondeat appellationi civitatis in qua sedes episcopalis exstat, Exc.mus P. D. Michael Giambelli, Episcopus Guamensis, enixe postulavit, ut nomen suae dioecesis immutaretur. Sacra igitur pro Episcopis Congregatio, rata huiusmodi immutationem ad quamlibet ambiguitatem semovendam profuturam, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Carmeli Rocco, Archiepiscopi titulo Iustinianopolitani in Galatia et in Dicione Brasiliensi Nuntii Apostolici, preces accipiendas censuit. Quapropter eadem Sacra Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, Divina Providentia P P . II, tributarum, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit, ut dioecesis Guamensis nomen assumat, uti est in more, a civitate episcopali, vulgo (( Bragança do P a r a » et posthac Brigantiensis de Para nuncupetur eiusque pro tempore Episcopus item Brigantiensis de Para cognominetur. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus sacrae Congregationis pro Episcopis, die 13 mensis octobris anno 1981. 83 SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. 83 Lucas Moreira Neves, Archiep. tit. Feraditanus maior, a Secretis Sacra Congregatio pro .Gentium Evangelizatione 737 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 29 Septembris 1981. — Cathedrali Ecclesiae Oleastrensi R. D. Antiochum Piseddu, e clero archidioecesis Calaritanae, hactenus parochum S. Annae in urbe Calari. — Cathedrali Ecclesiae Oppidensi-Palmarum R. P. Benignum Aloisium Papa, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem, hactenus in archidioecesi Barensi vicarium episcopalem. die 26 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Guiratingensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Camillum Faresin, hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Boni Iesu a Gurgueia, noviter erectae, Exc.mum P. D. Iosephum Vázquez Díaz, hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Raymundianae, noviter erectae, Exc.mum P. D. Candidum Lorenzo González, hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Balsensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Rinum Carlesi, hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. die 28 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Rochi R. D. Abelardum Franciscum Silva, e clero archidioecesis Bonaërensis, moderatorem spiritus in seminario dioecesis Sancti Michaelis in Argentina. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE DECRETA I MALACEN.-GIOHOREN. De Cathedrae episcopalis translatione. Summus Pontifex Paulus VI, v. m. per Constitutionem Apostolicam Spe certa, die 18 mensis Decembris anno Domini 1972 datam, Sedem et Cathedram Episcopales Dioecesis Malacensis-Giohorensis in loco 49 - A. A. S 738 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vulgo Johor Bahru posuit Ecclesiam Deo in honorem Immaculatae Conceptionis B. M. V. dicatam ad Cathedralem templum elevavit. Nunc vero Excellentissimus Dominus Iacobus Chan Soon Cheong, Episcopus Malacensis-Giohorensis, ab Apostolica Sede enixe rogavit ut Cathedra Episcopalis a supradicta Ecclesia Immaculatae Conceptionis B. M. V. in eodem oppido Johor Bahru, ad novam Ecclesiam Sacratissimo Cordi Iesu dicatam, iam exstructam et proxime consecrandam, transferretur. Porro Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini propagando, omnibus mature perpensis, porrectis precibus annuendum censuit. Quapropter, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Ioanne Paulo Divina Providentia P P . II sibi concessarum, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent templum Sacratissimo Cordi Iesu dicatum, in civitate Johor Bahru situm, ad dignitatem et fastigium Ecclesiae Cathedralis evehit, ecclesiam tamen Domino in honore Immaculatae Conceptionis B. M. V. ibidem exstantem, iuri communi aliarum ecclesiarum in ipsa Dioecesi Malacensi-Giohorensi, restituit. Ad haec exsecutioni mandanda, Summus Pontifex Exc.mum Dominum Renatum Raphaelem Martino, Archiepiscopum titulo Segermitanum ac Apostolicum in Malaysia Delegatum deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem mittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die septima mensis Septembris anno Domini 1981. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. 83 D. S. Lourdusamy, a Secretis Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 739 II MANDETRIEN. -DUMNEN. De Cathedrae episcopalis translatione. Ad bonum animarum consulendum, Summus Pontifex Leo XIII anno Domini 1881 antiquam Dioecesim Dumnensem restituit, eiusque Sedem et Cathedram Episcopalem in oppido Mandetriensi, vulgo Mostar, in Herzegovina, constituit. Nunc vero Excellentissimus Ordinarius Mandetriensis-Dumnensis, ab Apostolica Sede enixe rogavit ut Cathedra Episcopalis ab ecclesia Domino in honorem Sanctorum Principum Apostolorum Petri et Pauli, in eodem oppido Mandetriensi, ad novam Ecclesiam Domino in honorem Beatae Mariae Virginis, Caeli Reginae et Ecclesiae Matris iam exstructa et hac ipsa die consecrata, transferretur. Porro Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini propagando, omnibus mature perpensis, porrectis precibus annuendum censuit. Quapropter, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Ioanne Paulo Divina Providentia Pp. II sibi concessarum, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, templum Domino dicato sub honore Beatae Maria Virginis, Caeli Reginae et Ecclesiae Matris, in civitate Mandetriensi sita, ad dignitatem et fastigium Ecclesiae Cathedralis evehit, ecclesiam tamen Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli ibidem exstantem, iuri communi aliarum ecclesiarum in ipsa Dioecesi Mandetriensi-Dumnensi, restituit. Ad haec exsecutioni mandanda, Summus Pontifex Exc.mum ac Rev.mum Dominum Michaelem Cecchini, Archiepiscopum titulo Aquileiensem ac Apostolicum in Iugoslavia Pro-Nuntium deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem mittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die duodécima mensis Septembris anno Domini 1981. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. B S. £B D. S. Lourdusamy, a Secretis 740 Acta Apostolicae SACRA PRO Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO CAUSIS SANCTORUM i TUSCULANA Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Gabrielae Sagheddu, Monialis professae Ordinis Cisterciensium Reformatorum. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. (( In hoc apparuit caritas Dei in nobis, quod Filius Dei unigenitus a Patre in mundum missus est, ut homo factus totum genus humanum redimendo regenerar et atque in unum congregaret (cf. 1 Io. 4, 9; Col. 1, 18-20; Io. 11, 52). Qui antequam seipsum in ara crucis hostiam immaculatam offerret, Patrem pro credentibus oravit, dicens: "Ut omnes unum sint, sicut tu, Pater, in me, et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint; ut credat mundus quia tu me misisti" (Io. 17, 21) ». In hisce verbis Concilium Oecumenicum Vaticanum II principia et fundamenta proponit catholicae doctrinae de oecumenismo. Sed statim spirituales et absconditos eius fontes in intima cordium renovatione per gratiam divini Spiritus aperte attingit, ac sollicite ostendit. Ait enim : (( Oecumenismus veri nominis sine interiore conversione non datur. Etenim ex novitate mentis (cf. Eph., 4, 28), ex sui ipsius abnegatione atque ex caritatis Uberrima effusione proficiscuntur et maturescunt desideria unitatis ». Et iterum : « Haec cordis conversio vitaeque sanctitas, una cum privatis et publicis supplicationibus pro Christianorum unitate, tamquam anima totius motus oecumenici existimandae sunt, et merito oecumenismus spiritualis nuncupari possunt » (Decretum Unitatis Redintegratio, nn. 3, 7, 8). Sed iam multo ante quam Concilium Vaticanum II magnum hoc commune votum unitatem Christianorum consequendi scripto confirmaret et illustraret quaenam essent vitae supernaturalis condiciones Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 741 ut hoc fieret, Dominus in Ecclesia suscitaverat quosdam, voci Spiritus obsequentes, inscios temporum praenuntius, eos ad orationem et ad oblationem alliciens, ut prophetice significarent eius nuntium unitatis. In his excivit et in lucem protulit, priore huius saeculi parte, iuvenem Monialem Trappistam, Mariam Gabrielam Sagheddu, fortis Sardiniae humilem filiam, ut, quasi ignara, et testis esset supplicationis a Christo Patri exhibitae unum sint», et in hac perficienda primas ageret partes. Eius vita brevissima fuit. Nata die 17 mensis Martii, anno 1914, iri pago Dorgali, intra fines dioecesis Nuorensis, die 23 mensis Aprilis anno 1939, vesperis Dominicae Boni Pastoris est ad Sponsum vocata. Quinque et viginti anni omnino fuerunt, quorum duos et viginti in natali Sardinia egit, tres vero postremos Cryptae Ferratae in Trappae silentio. Puella Maria Sagheddu innotuit proprietatibus regionis suae vehementer signata, omnibus laudibus et vitiis gentis suae praedita. Forti animo et corpore fuit; ingeniosa et prudens; operosa et firma; modesta et verecunda; generosa et constans. Sed saepe eius indoles asperam se protulit, impotentem, irritabilem, pervicacem, insolentem, etsi non sine assidua et fortiore in dies voluntate se corrigendi. Adulescens religionibus solummodo necessariis contenta fuit, aperte et obstinate recusans meliora persequi ; namque lusus cum amicis, etsi insontes, malebat, quam paroeciales conventus. Sed duodevicesimum annum fere agens, anno 1932, sororem amisit tribus annis minorem, cui quodammodo mater fuerat. Maria gravi et recóndito dolore commota est, qui brevi eam mutavit. Divina enim gratia providente, fecundo quodam discrimine pressa, ita spiritu maturescebat et intus augebatur, ut veram inciperet « cordis conversionem » usque ad mortem non desituram. Obsequenter pio et usu perito sacerdoti spiritum suum regendum commisit; Actionem Catholicam professa, assidue conventus et catechesim in paroecia frequentabat, ipsa catechista; diu in ecclesia morabatur precationes peractura, moxque coepit se Missa et Communione cotidiana corroborare, sentiens sibi necessarium esse Deum nancisci. Inde magis ac magis ad Deum ita properavit, ut unum et viginti annos nata sine ulla dubitatione ((totum illud» eligeret, quod est Deus, eique se traderet. Suo confessario parens etiam in hoc maximo vitae suae momento, die 30 mensis Septembris anno 1935 Trappam Cryptae Ferratae adiit, petivitque ut sineretur in ea «parvam suam oblationem» deponere. Trappa Cryptae Ferratae vera palaestra ei fuit «strictae obser- 742 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vantiae » ; namque severa ibi clausura, asperae exercitationes paenitentiales, durus manuum labor, rigidum silentium et, imprimis, perpetuus cursus orationis, diurnus et nocturnus : quae omnia id spectant, iuxta S. Benedictum, ut Deus vere quaeratur et artior cum eo coniunctio. Expiatio, reparatio, incommoda, erant religiositatis eius temporis praecipua elementa, maxime monasticae pietatis. In Communitate tamen Trappensi Cryptae Ferratae, praeter laudabilia haec, nova alia in consuetudinem venerant, sive quod crescebat initialis oecumenicus motus, sive quod P. Couturier vehementer suaserat ut «Octo dierum supplicationes pro Unitate Christianorum» celebrarentur. Soror Maria Gabriela hoc aere oecumenicae oblationis toto pectore fruita est, eoque cum esset perfusa ostendit quantum posset et vellet totam se hac in re dicare. Pridie calendas Novembres, die festo Christi Regis, vota monastica profitens, suum « amoris pactum cum Divino Sponso » inierat, his verbis Dominum postulans : « Consume me, tamquam parvulam amoris hostiam». Tribus post mensibus, mense Ianuario anno 1938, per « Octavam Unitatis » vitam obtulit pro Christianorum unitate, novam addens flammam ad holocaustum consummandum. Simpliciter, per oboedientiam superioribus praestitam, instanti Spiritus voci parens, vitam suam manibus credidit Divini Sponsi, qui ilico significavit se doni fragrantiam acceptam habuisse. Exinde enim continenter res adversae subsecutae sunt, iacturae, discessus, corporis et animi tormenta, quae omnia aequo animo suscepit. Ita, per divinam Crucis doctrinam, miro cum incremento, quod ipsa in suis epistulis testatur, consuetam et constantem adepta est eorum Spiritus fructuum possessionem, quos Apostolus ad Galatas enumerat quique sunt : « Caritas, gaudium, pax, longanimitas, benignitas, bonitas, fides, mansuetudo, continentia)) (Gal. 5, 20). Cum summo laboraret morbo, ex valetudinario S. Ioannis de Urbe hoc suae Abbatissae familiariter scripsit : « Il Signore mi tiene sulla croce nuda, e io non ho altra consolazione che di sapere che soffro per compiere la volontà divina e in spirito di obbedienza». Haec omnia passa est, divino charismate favente, tacite et occulte, sine intermissione oblationem iterando et absolute promovendo, in dies, heroice in fidelitate erga Amorem proficiendo. Ipsam vitae suae oblationem pro Christianorum unitate nihil aliud esse existimavit, quam rem communem, meram consequentiam « parvae oblationis » initio factae, quam studiose vel carissimos celavit quamque in secreto Dei silentio texit. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 743 Iuvenem igitur miramur huic aetati valde consentaneam; sincerum etenim exemplar vitae evangelicae pro suo tempore facta est, et ita paupertate spiritus, «parvulorum» et «simplicium» propria, effusit, ut inopinato signum temporum evaderet, index pro iuvenibus huius aetatis, qui vera et certa sitiunt et multo magis factis quam verbis moventur. Soror Maria Gabriela Sagheddu, quae in obscuro Trappae degit seque devovit, ultra Ecclesiam localem et natalem Insulam lucet; adeo ut cum in discrimine ultimo vitae esset, sibi caritatem et gratiam concil i a i t ab ipsis segregibus fratribus, praesertim a monachis Anglicanis et ecclesiali ratione significaret quantum, qui ex nuntio et mysterio Christi vivunt, unitatem sitirent. Pretiosa autem Servae Dei mors obtigit, ut superius iam est dictum, die 23 mensis Aprilis anno 1939, qui vicesimus quintus, expletus, erat eius vitae. Percrebrescens eius sanctimoniae fama caelestibus signis visa est confirmari. Quamobrem factum est, ut Causa de beatorum caelitum honoribus eidem decernendis ageretur. Itaque post Ordinarios, qui dicebantur, processus vertentibus annis 1958-1959 instructos, in ecclesiastica Curia Tusculana atque Rogatoriales apud Curias Nuorensem, Balneoregiensem et Friburgensem, edito super scriptis die 8 Februarii a. 1961 Decreto, Causa beatificationis introducta est apud Apostolicam Sedem die 15 Iulii a. 1965. Recognita deinde est, die 22 Ianuarii a. 1966, oboedientia Decretis Urbanianis super indebito cultu latis, atque Apostolicis, quos vocabant, processibus instructis anno 1966 super virtutibus in Curiis Tusculana, Nuorensi et Balneoregiensi, de inquisitionum tum ordinaria tum apostolica auctoritate institutarum iuridica validitate latum est Decretum die 17 Iulii anno 1969. Quibus omnibus rite absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus iisque adnexis Famulae Dei Mariae Gabrielae Sagheddu disceptatum est; et primum quidem, die 21 Octobris a. 1980, in peculiari Congressu Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum; deinde, die 27 Ianuarii a. 1981, in Plenario Coetu ad Vaticanum celebrato Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali infrascripto Petro Palazzini. Tum Rev.mi Cardinales, tum antea Prelati Officiales Patresque Consultores, proposito dubio num Dei Famula virtutes christianas heroum in modum coluisset, adfirmantes responderunt. Quibus de rebus certior factus, die 5 Februarii hoc anno, per subscriptam Cardinalem Praefectum, Summus Pontifex Ioannes Paulus II 744 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vota Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum rata habens, mandavit ut Decretum super heroicis Servae Dei virtutibus rite appararetur. Quod cum factum esset, Beatissimus Pater, accitis ad Se infrascripto Cardinali Praefecto simulque Causae relatore, aliisque convocari solitis, meque Antistite a Secretis, eisque astantibus, sollemniter edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis Servae Dei Mariae Gabrielae Sagheddu, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum inseri mandavit. Datum Romae, die 4 Maii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. 83 S. 83 Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis II YENCHOWFUEN. Canonizationis Beati Iosephi Freinademetz, sacerdotis missionalis Societatis Verbi Divini. SUPER DUBIO An eius Causa resumenda sit. In pago Abbatia, vulgaribus nominibus Badia vel Abtei, intra fines dioeceseos olim Brixinensis, nunc Bauzanensis-Brixinensis, ortum du xit Beatus Iosephus Freinademetz die 15 mensis Aprilis anno 1852. Presbyter anno 1875 ordinatus, domum missionum in Steyl (Neearlandia), quam Beatus Arnoldus Janssen paulo ante condiderat, ingressus est, et anno 1879 in Sinas missus, ibique ad finem vitae indefesse Evangelium annuntiavit. Quo facilius omnibus omnia fieret, ut omnes faceret salvos (cf. 1 Cor. 9, 22), studio sermonis et consuetudinum Sinensium totis incubuit viribus ; idque eo exitu absolvit, ut non solum lingua eorum, vestitu ceterisque externis formis, verum etiam ipsa vitae ratione, moribus mentisque habitu Sinensis inter Sinensis fieret. Dum pro boni pastoris munere aegroto cuidam, morbo typhi affecto, assidet, hunc ipsum contraxit; ex quo, die 28 Ianuarii anni 1908 mortuus est. Eum ¿ Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 745 sanctitatis fama et miraculis clarum Summus Pontifex Paulus VI, die 19 Octobris Anno Sacro 1975, in Beatorum albo ascripsit. Ex eo autem tempore cultus et pietas in novensilem hunc Beatum, praesertim in dioecesi Bauzanensi-Brixinensi, adeo in dies crevit, ut, eius invocato nomine, favores, ni forte vera miracula, a Deo patrata ducerentur. Id testati sunt in suis ad Summum Pontificem postulatoriis litteris missis plures sacrorum Antistites et Sacerdotes, resumptionem Causae canonizationis eiusdem Beati enixe supplicantes. Instante igitur Rev.do P. Antonio Collet, Societatis Verbi Divini postulatore generali, in Congressu S. Congregationis pro Causis Sanctorum die 17 Iulii a. 1981 habito, praehabita sueta disceptatione, Em.mus Cardinalis Praefectus dubium posuit : An Causa Beati Iosephi Freinademetz resumenda sit. Et Rev.mi Officiales Praelati ceterique suffragium ferentes, una cum eodem Cardinali Praefecto, adfirmando responderunt, si id Summo Pontifici placuisset. De hisce omnibus certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , responsum Sacrae Congregationis ratum habens, edixit Causam canonizationis Beati Iosephi Freinademetz, Sacerdotis missionalis Societatis Verbi Divini esse resumendam. Datum Romae, die 31 mensis Iulii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis III MARIANOPOLITANA Canonizationis Beatae Mariae Margaritae Dufrost de Lajemmerais viduae d'Youville, Fundatricis Sororum a Caritate. SUPER DUBIO An eius Causa resumenda sit. Primus e Canadia exortus sanctitatis fios, Maria Margarita Dufrost de Lajemmerais nata est apud Varennes, prope urbem Marianopolitanam, die 5 Octobris anno 1701. Annos nata duo et viginti nobili equiti Francisco d'Youville nupsit, a quo sex suscepit liberos, quorum quattuor in tenerrima aetate ad Caelites evolarunt. Coniuge demortuo et 746 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fere bonis omnibus destituta, vitam segregem ac pauperem duxit. Cum autem duo filii, qui ei erant superstites, sacerdotalem vocationem assecuti fuerint, ipsa totas in pauperes, infirmos aliosque id genus infortunatos vires ita impendit, ut «mater caritatis universalis» appellari meruerit. Quo autem piissimo huic officio aptius satisfaceret, nonnullas congregavit virgines, quae anno 1750 Ecclesiae novum in Canadia sacrarum virginum coetum constituerunt, scilicet Sororum a Caritate, quas Grises vulgo vocant. Virtutibus et meritis plena, die 23 mensis Decembris anno 1771, ad Deum evolavit. Venerabilem autem Servam Dei heroicum attigisse virtutum fastigium edixit die 3 Maii anno 1955 Pius Papa XII eamque, miraculis claram, die 3 Maii anno 1959 in Beatorum Caelitum album rettulit. Ex eo die Christifidelium erga novensilem Beatam pietas adeo est aucta, ut cum a pluribus in suis necessitatibus constitutis invocata sit, feliciter contigerit ut quaedam mirae sanationes, eadem intercedente, a Deo patratae dicerentur. Quapropter Sacrorum Antistites Canadienses Sororesque a Caritate plurimique fideles enixas preces Summo Pontifici porrexerunt, ut praedictae Beatae causa canonizationis rite resumeretur. Instante itaque Rev.do P. Angelo Mitri, Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae, huius Causae postulatore legitime constituto, habitus est, die 19 mensis Iunii anno 1981, Congressus Ordinarius Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, in quo disceptatum est super dubio : An resumenda sit Causa canonizationis in casu et ad effectum de quo agitur. Et Em.mus Cardinalis Praefectus, una cum Officialibus Praelatis ceterisque suffragium ferentibus, omnibus mature perpensis, affirmando responderunt de resumenda Causa, si id Summo Pontifici placuisset. Quibus de rebus facta subscripto die Ioanni Paulo Papae II relatione, Sanctitas Sua responsum S. Congregationis pro Causis Sanctorum ratum habuit et confirmavit, scilicet : Causam canonizationis Beatae Mariae Margaritae Dufrost de Lajemmerais viduae d'Youvüle, Fundatricis Sororum a Caritate, esse resumendam. Datum Romae, die 31 mensis Iulii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 747 IV TIRASONEN. SEU PASTOPOLITANA Canonizationis B. Ezechielis Moreno Diaz, Ordinis Recollectorum S. Augustini, Episcopi Pastopolitani. SUPER DUBIO An eius Causa resumenda sit. Ezechiel Moreno Diaz, in pago Hispanico vulgo Alf aro humillimis parentibus die 9 Aprilis anno 1848 natus, decimo septimo anno vitae suae vota religiosa in coenobio Montis Acuti Ordinis Augustinianorum Recollectorum emisit. In Insulis Philippinis Evangelii gentibus praedicandi causa missus ibique die tertia mensis Iunii a. 1871 sacro presbyteratu initiatus, mirabili sollertia doctrinam Christi per quindecim annos verbo et exemplo annuntiavit. Rector Collegii Montis Acuti in Hispania anno 1885 nominatus, elapso triennio, Columbiam uti Superior Provincialis ad Provinciam S. Mariae de Candelaria petiit. Episcopali dignitate anno 1894 auctus, vicariatui apostolico Casanarensi tunc primum constituto, per biennium praefuit. Demum anno 1898 ad dioecesim Pastopolitanam gubernandam translatus, sedulitate ac sollertia summa, gregem sibi concreditum ab infectis erroribus tunc temporis in Columbia serpentibus defendit, Ecclesiae iura strenuo animo vindicavit, errores debellavit, veramque Christi doctrinam scriptis, sermonibus ac sanctitate vitae evulgavit. Gravi et acerbissimo morbo correptus, octavum supra quinquagesimum agens annum, Sacramentis Ecclesiae confortatus, animam Deo in coenobio Montis Acuti, ubi vota religiosa emiserat, die 19 Augusti anni 1906 reddidit. Ipsius fama magis magisque post obitum crebrescente, Causa instituta est de Beatorum Caelitum honoribus ipsi decernendis ; servatis autem omnibus de iure servandis, Paulus Papa VI eum die 5 Novembris Anno Sacro 1975 Beatorum albo accensuit. Ex tunc autem novensilis Beati fama et christifidelium erga actuosum missionalem animarumque pastorem pietas magis magisque auctae sunt, et Deus beneficia Beatum ipsum invocantibus dilargitus est. Quae inter beneficia mirae quoque sanationes vulgantur. Id plures sacrorum Antistites familiarumque Augustinianorum Praesules testati sunt in suis ad Summum 748 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Pontificem missis litteris, quibus enixe petunt resumptionem Causae canonizationis eiusdem Beati. Instante igitur Rev.do P. Romualdo Rodrigo, Ordinis Augustinianorum Recollectorum, huius Causae legitimo Postulatore, habitus est, die 19 Iunii anno 1981, Congressus Ordinarius Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, in quo disceptatum est super dubio: An resumenda sit Causa canonizationis, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Cardinalis Praefectus una cum Officialibus Praelatis ceterisque suffragium ferentibus, omnibus mature perpensis, adfirmando responderunt, si id Summo Pontifici placuisset. Facta postmodum subsignato die Beatissimo Patri Ioanni Paulo II relatione, Sanctitas Sua responsum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum ratum habuit et confirmavit, et Causam canonizationis Beati Ezechielis Moreno Diaz esse resumendam edixit. Datum Romae, die 31 Iulii A. D. 1981. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. B Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 749 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Umciale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Sabato, 1 4 Novembre 1 9 8 1 , S. E . il Signor S E Y E D H A D I K H O S R O V S H A H I A N , Ambasciatore delia Repubblica Islámica dell'Iran presso la Santa Sede. 1 Sabato, 2 1 Novembre 1 9 8 1 , S. E . il Signor A N T O N I O C O R R E A D O L A G O , Ambasciatore del Brasile presso la Santa Sede. 2 Sabato, 2 8 Novembre 1 9 8 1 , S. E . il Signor Ambasciatore d'Italia presso la Santa Sede. CLAUDIO CHELLI, 3 Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Sabato, 7 Novembre 1 9 8 1 , S. E . il Signor E L B O N G O , Presidente delia Repubblica del Gabon. HADJ OMAR Lunedi, 9 Novembre 1 9 8 1 , S. E . la Signora Primo Ministro delP India. INDIRA GANDHI, Giovedi, 1 2 Novembre 1 9 8 1 , S. E . il Signor Primo Ministro di Malta. D O M MINTOFF, Venerdi, 1 3 Novembre 1 9 8 1 , S. E . il Signor F R A N C I S C O M E Presidente del Consiglio Mondiale per l'Alimentazione. RINO RÁBAGO, Lunedi, 16 Novembre 1 9 8 1 , S. E. il Generale R O H T A E W O O , Inviato Speciale del Presidente delia Repubblica di Corea. Domenica, 22 Novembre 1981, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Umbria, in Italia, sostando a Collevalenza e a Todi. Venerdi, 27 Novembre 1981, alla presenza del Santo Padre, si è riunita la Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. 1 Inizio delia Missione: 6 giugno 2 Inizio delia Missione: 3 Inizio delia Missione: 12 agosto 22 giugno 1981. 1981. 1981. Acta 750 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SEGRETERIA DI STATO NOMINE Oon Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ña nominato : 10 novembre 1981. Mons. Elia Jarawan, Prelato üditore delia Sacra Romana Rota. 21 » » S. E. Mons. Franco Brambilla, Arcivescovo titolare di » » » Mons. Giovanni Bulaitis, Arcivescovo eletto di Narona, Viminacio, Nunzio Apostolico in Uruguay. Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica Centro-africana e in Congo, nonché Delegato Apostolico in Ciad. Oon Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 25 novembre 1981. L'Em.mo Signor Cardinale Joseph Ratzinger, Prefetto delia Sacra delia Fede. Protonotari Apostolici Congregazione per la soprannumerari : 30 luglio 1981. Mons. Angelo Galli (Crema). 14 setiembre » Mons. Luigi Lovazzano (Albano). Prelati d'Onore di Sua Santità. 30 maggio 1981. Mons. Timothy Hannigan (Palmerston North). 12 giugno » Mons. Domenico Biagio Madonna (Chieti). » Mons. Angelo Lama (Foligno). 15 » » Mons. Guglielmo Spuntarelli (Foligno). » » Mons. Ernesto Buono (Foligno). » 7 » Mons. Pietro Paolo Prabhu (Madras). . luglio » Mons. Robert E. Freeman (Corpus Christi). » » Mons. Patrick G. Higgins (Corpus Christi). » )) » Mons. Richard John Shirley (Corpus Christi). » » Mons. Lucian R. Brasley (Corpus Christi). » » Mons. Francisco Sanz Alonso (Madrid-Al cala). 13 )) » Mons. Terzo Natalini (Forli). 29 » » Mons. Giuseppe La Greca (Nicosia). 10 settembre Cappellani di Sua Santità: 12 giugno 1981. Il sac. Mario Ceccobelli (Perugia). 11 luglio » Il sac. Vittorio Piccolo (Padova). Dottrim Diarium Romanae 751 Curiae 11 luglio 1981. Il sac. Antonio Zilio (Padova). 30 » » Il sac. Dominique Rezeau (Luçon). 7 agosto » Il sac. Josefino S. Ramirez (Manila). » » » Il sac. Jaime J. Mora (Manila). » » » Il sac. Boanerges A. Lechuga (Manila). 10 settembre » Il sac. Mathew Mankuzhikary (Ernakulam). » » » Il sac. Augustine Kandathil (Ernakulam). » » » Il sac. Vito Vasta (Nicosia). 14 » » Il sac. Romolo D'Ottavio (Albano). » » » Il sac. Pio Vito Pinto (Albano). ONORIFIOENZE Con Biglietti delia Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gommenda delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 12 giugno 1981. Al » Al Al » » » Al » » Al 7 luglio Al 10 settembre » Al » 12 ottobre Al 15 » Al » » » La 30 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Gaudenzio Franchini (Milano). Giovanni Gatti Dafni (Milano). Enzo Marinoni (Milano). Luigi Riva (Milano). Antonio Riva (Milano). Moustapha El-Hindi (Libano). Giuseppe Lucrezio Monticelli (Roma). Camilo Reyes Rodriguez (Colombia). Daniel Senotier (Moulins). Gommenda delVOrdine di san luglio Gregorio Magno, classe militare: 1981. Al sig. Salvatore Coniglio (Italia). II Gavalierato delVOrdine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 aprile 1981. Al sig. Robert Victor E. van der Lande (Bois-le-Duc). » 25 maggio AI sig. Cyril Thomas Collins (Wellington). 4 giugno » AI sig. Lode De "Wilde (Gand). » 6 AI sig. George Bagohawe Harrison (Palmerston North) » 9 luglio AI sig. Jacques Janin (Lyon). La Gommenda delVOrdine CO 1981. Al sig. Cornelis dam). » 12 giugno AI sig. Vittorio » » Al sig. Benigno 10 luglio » AI sig. Ruggero aprile di san Silvestro Papa: Thomas Adrien Van Huygevoort (Rotte] Zuccari (Roma). Guidi (Milano). Pallucchini (Roma). Acta 752 Apostolicae 13 luglio 1981. Al sig. » 10 agosto Al sig. 14 setiembre Al sig. » » » AI sig. » Al sig. » 15 ottobre Al sig. » » Al sig. Il Cavalierato 19 gennaio 1981. Al » 9 aprile Al » » » Al » » » Al » » 11 Al 12 giugno Al » Al » » » Al » » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » 22 » » » » 26 » » 29 luglio 7 agosto » » » » » » » 10 » » » » » » » » » » Sedis - Commentarium Officiale Michèle Arcangelo Pavese (Italia). Giulio Antonelli (Foligno). Giulio Gasperini (Roma). Umberto Isidoro Porfiri (Albano). Roberto Santini (Roma). Romano Baccarini (Forli). Giovanni Ragazzini (Forli). delVOrdine di san Silvestro Papa: Godofredo Borromeo (Dumaguete). Franciscus R. J. Corten (Roermond). Adolf us J. G. Ruigt (Roermond). Joannes H. Castelijn (Roermond). Cornelis H. A. Keeson (Haarlem). Giacomo Franchi (Milano). Theodorus H. A. Booms (Rotterdam). Carlo Rivolta (Milano). Gerardus Wilhelmus Maria Gründemann (Rot terdam). Benito Minucci (Siena). Joannes Hubertus Limonard (Utrecht). Eduardus De Smit (Breda). Petrus van Wijk (Bois-Le-Duc). Cornelis Scheffers (Rotterdam). Gabriel Raymond Najar (Istanbul). Louis Rondelet (Liège). Vittorio Dusi (Verona). Armando Buttignoni (Gorizia). Battista Calligaris (Gorizia). Luigi Deluisa (Gorizia). Cirillo Korsic (Gorizia). Terenzio Sandrin (Gorizia). Federico Antonelli (Foligno). Guido M. Serpentino (Foligno). NECROLOGIO 12 setiembre 1981. Mons. Edmund Ilcewicz, Vescovo tit. di Trevico. 4 novembre » Mons. Teodosio Moreno Quintana, Vescovo già di Huaraz (Perú). 7 » » 10 » » Mons. Jonas Thaliath, C.M.I., Vescovo di Rajkot dei Siró-malabaresi (India). Mons. Gabriel Ganni, Arcivescovo di Bassorah dei Caldei 20 » » Mons. Merlin J. Guilfoyle, Vescovo già di Stockton (Stati (Iraq). Uniti d'America). 31 Decembris 1981 An. et vol. LXXIII N. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE I INDEX GENERALIS ACTORUM (AN. ET VOL. L X X I I I ) I - ACTA SUMMI PONTIFICIS NUNTII RADIOTELEVISIFICT : 38, 296, 299, 547, 730. LITTEKAE ENCYCLICAE: 577. LITTERAE APOSTOLICAE MOTU NUNTII DATAE: PROPRIO SCRIPTO DATI: 34, 35, 554, 561, 733. 441. ITINERA CONSTITUTIONES APOSTOLICAE : 5, APOSTOLICA: 42, 304. 7, 8, 146, 147, 217, 220, 221, 249, 251, 289, 445, 447, 473, 474, 528, 648, 689. LITTERAE APOSTOLICAE : 10, 149, 150, 222, 253, 258, 290, 2 9 1 , 449, 450, 4 5 1 , 477, 480, 4 8 1 , 482, 483, 484, 529, 535, 538, 539, 540, 541, 542, 544, 649, 650, 690, 691. Il - ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA DEI: SACRA CHIROGRAPHUM : CONGREGATIO PRO DOCTRINA FI- PRO EPISCOPIS: 240. CONGREGATIO 545. Decreta: 128, 736. CONVENTIO : HOMILIAE : EPISTULAE: 651. 152, 223, 262, 266, 513, 452, 654, Provisio ecclesiarum: 129, 207, 242, 277, 429, 459, 498, 563, 679, 737. 662. 658, 660, Nominationes: 564. 692. SACRA ALLOCUTIONES : 12, 14, 18, 22, 24, 30, 32, 157, 160, 162, 181, 183, 197, 198, 2 0 1 , 227, 228, 234, 272, 273, 292, 485, 492, 668, 673, 700, 703, 706, 709, 7 1 1 , 716, 718, 720, 724, 726. CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS : Provisio ecclesiarum: 243. SACRA C O N G R E G A T I O P R O G E N T I U M E V A N GELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE : NUNTII GRATULATORII : 676, 677. 50 - A. A. S. 205, 302, 546, Decreta: 244, 278, 680, 737, 739. Index 754 generalis Provisio ecclesiarum: 131, 460. Nominationes: 132, 461. actorum III DIARIUM ROMANAE CURIAE Audientiae sollemniores: 137, 215, SACRA C O N G R E G A T I O P R O C A U S I S S A N C TORUM : 245, 284, 437, 571, 685, 749. SECRETARIA Decreta: 133, 208, 211, 281, 430, 433, 436, 462, 466, 500, 502, 505, 566, 681, 740, 744, 745, 747. STATUS : Nominationes: Necrologia: 143, 216, 248, 288, 440, 472, 512, 576, 688, 752. * Ad inquirendum commodum haec ponitur distincta recensio. Officiales Romanae Curiae renuntiata In Secretaria Status: 685. In Sacra Congregatione pro Episcopis: 685. In Sacra Congregatione pro Sacramentis et Cultu Divino: 509. In Sacra Congregatione pro Clericis: 138. In Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide: 138, 437, 685. In Sacra Congregatione pro Causis Sanctorum: 246, 437. In Secretariatu ad Christianorum unitatem fovendam: 246, 509. In Secretariatu pro non credentibus: 246, 284. In Pontificia Commissione Codici Iuris Can. recognoscendo: 508. In Pontificia Commissione Codici Iuris Can. Orientalis recognoscendo: 685. In Pontificio Consilio instrumentis communicationis socialis praeposito: 246. In Pontificio Consilio pro Familia: 509. In Pontificio Consilio de Scientiis Historicis: 284. In Camera Apostolica: 284. In Praefectura rerum oeconomicarum S. Sedis: 138. In Administratione Patrimonii Sedis Apostolicae: 138. In Civitate Vaticana: 437. In Nuntiaturis et Delegationibus Apostolicis: 138, 245, 437, 469, 509, 571, 685, 750. Episcopi astantes Solio: 509. Protonotarii Apostolici supra numerum: 138, 215, 246, 285, 438, 469, 509, 572, 686, 750. Praelati honoris causa: 138, 215, 246, 285, 438, 469, 509, 572, 686, 750. Cappellani Suae Sanctitatis: 139, 216, 246, 286, 438, 470, 510, 573, 686, 750. Viri Summo Pontifici astantes: 140. Ex Ordine S. Gregorii Magni: Gran Croce: 140, 247, 510; Commenda con Placea: 247, 286, 439 470, 510, 574; Placea: 141, 470, 511, 687; Commenda: 141, 247, 286, 511, 574, 687, 751; Cavalierato: 141, 147, 287, 439, 471, 511, 574, 687, 751. Ex Ordine S. Silvestri Papae: Gran Croce: 511; Commenda con Placea: 142, 471; Placea: 142; Commenda: 142, 247, 287, 439, 511, 574 ; 687, 751; Cavalierato: 148, 287, 440, 471, 511, 575, 687, 752. ? 140, 470, 287, 143, Index documentorum chronologico ordine digestus 755 n INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I - ACTA IOANNIS PAULI PP. II I - LITTERAE ENCYCLICAE 1981 Sept. 14 Laborem exercens. - Ad Venerabiles Fratres in Episcopatu, ad Sacerdotes et Religiosas Familias, ad Ecclesiae Filios et Filias, necnon ad universos bonae voluntatis homines: de labore humano, L X X X X expleto anno ab editis Litteris Encyclicis Rerum Novarum 577 II - LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE 1981 Mai. 9 Familia a deo instituta. - Pontificium Consilium pro Familia constituitur 441 III - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 1980 Ian. » Febr. » Iun. » Oct. » » » » » » » Nov. » » 27 SANCTI IOSEPH IN CALIFORNIA. Quoniam Episcopi. - Quadam plaga ab archidioecesi Sancti Francisci in California detracta nova conditur dioecesis nomine Sancti ioseph in California 4 CIVITAS REGALENSIS. Constat Militarium. - Praelatura Cluniensis per Apostolicas Litteras sub plumbo datas Episcopus titulo Doritanus ad gradum dioecesis nomine Civitatis Regalensis evecta planius describitur 12 BENIAMINACEVALENSIS. Christianam ad progressionem. - Quibusdam locis a Vicariatu Apostolico Ciachensi in Paraquaria Natione aliisque a Pilcomayoensi distractis nova conditur dioecesis nomine Beniaminacevalensis . . . . 11 TAGAMAMNA. Qui in Beati. - In Insulis Philippinis Praelatura Tagamna in dioecesis formam redigitur » CAXIENSIS. Qui divino. - In Brasilia nova dioecesis Caxiensis constituitur . 13 TORONTINA SLOVAOHORTJM BYZANTINI RITUS. Apostolicae Sedis. 249 145 217 7 528 - Pro Slavachis fidelibus ritus Byzantini in Canadia commorantibus Eparchia Sanctorum Cyrilli et Methodii constituitur Apostolicae Sedi immediate obnoxia 24 SIBOLGAËNSIS. Sibolgaënses res. - Praefectura Apostolica Sibolgaënsis in Indonesia ad dioecesis gradum et dignitatem evehitur 13 ORLXTANA. Nuperius quidem. - Nova dioecesis in Nigeria nomine Orluana legitimo conditur iure » SOROTIENSIS. Ad spiritualem. - Quibusdam territoriis ab Ecclesia Tororoënsi in Uganda detractis, nova conditur dioecesis Sorotiensis nomine 220 8 147 221 Index 756 1 9 8 0 Dec. 1981 » » » » » » » Mart. 25 Iul. » » ordine digestus I P I I E N S I S . Berum usu. - In Insulis Philippinis nova conditur Praelatura cognomine Ipilensis 3 S. IOSEPH IN BBASILIA. Qui in Beati. - Detractis nonnullis territoriis ab Ecclesiis Taubatensi et Crueismogiensi, nova dioecesis conditur nomine S. Ioseph in Brasilia . . . » OKIGTJENSIS. Quandoquidem Sanctissima. - In Nigeria nova constituitur dioecesis, Okiguensis nomine » MANNARENSIS. Qui volente Deo. - Nonnullis detractis territoriis a dioecesi Iaffnensi in Taprobane nova conditur dioecesis « Mannarensis » nomine 30 VIRIDARIENSIS. Spiritalibus necessitatibus. - Quibusdam demptis e Corumbensi dioecesi in Brasilia locis ex integro nova conditur ibidem dioecesis Viridariensis posthac nuncupanda » GUARTJXIENSIS. Plane intellegitur. - Quadam plaga a dioecesi Crucismogiensi detracta nova conditur dioecesis nomine Guaruliensis » » chronologico 24 Ian. » documentorum 5 251 289 473 445 447 S S . VINCENTII ET ANASTASII AD AQUAS SALVIAS. Abbatia SS. Vin- centii. - Territorii Abbatiae SS. Vincentii et Anastasii ad Aquas Salvias nova eademque aptior iuridica fit ordinatio 474 17 KIYINDANAE-MITYANANAE. Ut Populi Dei. - Quibusdam locis ab archidioecesi Kampalaënsi separatis nova conditur dioecesis nomine Kiyindana-Mityanana 689 30 MONOECENSIS. Apostolica haec. - Monoecensis dioecesis ad gradum archidioecesis evehitur adhuc Romanae Sedi immediate subiecta . 648 IV - LITTERAE APOSTOLICAE 1 9 8 0 Iun. 22 » » 27 » Sept. 8 » Oct. 26 » » » » » » Nov. 6 » » 12 » » 25 » Dec. 31 1 9 8 1 Ian. » » » 1 14 Adoranda Christi. - Venerabilibus Dei Servis Iosepho de Anchieta, Petro a S. Iosepho Betancur, Mariae ab Incarnatione, Francisco de Montmorency-Laval, Catharinae Tekakwitha, Beatorum honores decernuntur Quandoquidem publicae. - In Re publica Zimbabuae constituitur Apostolica Nuntiatura Venerabilis Frater. - B.M.V. Immaculata a « concordia », in dioecesi Foroconcordiana in Argentina, Patrona dioecesis illius confirmatur In variis vitae. - Venerabili Servo Dei Aloisio Orione Beatorum honores decernuntur Esurivi enim. - Venerabili Servo Dei Bartholomaeo Longo, Beatorum honores decernuntur Multas inter Religiosas. - Venerabili Servae Dei Mariae Annae Sala, Sorori professae e Congregatione Religiosarum v. d. «Marcelline», Beatorum honores decernuntur . . . . Beatam Virginem. - Cathedrale templum metropolitanae Ecclesiae Potentinae Beatae Mariae Virginis Caelo receptae dicatum a d honorem Basilicae Minoris evehitur . . . . Qui summi Dei. - S. Honoratus Episcopus confirmatur Patronus Pistorum atque Furnariorum in Argentina Martyres id est. - Cathedrale templum archidioecesis S. Crucis de Sierra, in Bolivia, ad gradum Basilicae Minoris evehitur Egregiae virtutis. - SS. Cyrillus et Methodius totius Europae caelestes apud Deum Compatroni a Summo Pontifice motu proprio constituuntur Sanctus Antonius. - Fit facultas sacras exuvias S. Antonii Patavini inspiciendi atque recognoscendi Ut est consuetudo. - Civitatis Ialespolitanae Patronus apud Deum Sanctus Expeditus martyr confirmatur 253 477 222 477 529 532 10 U 149 258 150 290 Index 1981 Ian. 21 » » 29 » Febr. 12 » » 18 » » » » » 22 » Mart. » » 16 » » 17 » Apr. 21 » » 27 » » » » Mai. 11 » Iun. 6 » » 18 » » » » » » Aug. Sept. 10 24 30 18 1 documentorum chronologico ordine digestus Cum ducentesimus. - Sinitur pretioso diademate redimiri imago Beatae Mariae Virginis vulgo Iconavetere nuncupata, quae in cathedrali tempo metropolitanae Ecclesiae Fodianae exstat Tanta est. - Sinitur Episcopus Ipialensis Imaginem B.M.V, a Visitatione coronare, quae est in urbe Ancuya, in Columbia Quae sacra. - Cathedrale templum dioecesis Vestanae Beatissimae Virgini Mariae caelo receptae sacrum tollitur ad Basilicae Minoris gradum honoremque . Quandoquidem usu. - Sanctus Ambrosius episcopus et Ecclesiae doctor confirmatur caelestis Patronus singularis apud terrenum Gallorum exercitum manipuli negotiis administrationis ipsius procurandis Quod ait. - Dominico Ibáñez de Erquicia, Iacobo Kyushei Tomonaga, Sacerdotibus Ordinis Fratrum Praedicatorum, Laurentio Ruiz, Laico, atque XIII Sociis honores Beatorum decernuntur Quandoquidem sancta. - SS. Apostoli Petrus et Paulus confirmantur Patroni principales dioecesis de Phat-Diem, in Vietnamia Bernardinopolitanae dioecesis. - Sanctus Bernardinus Senensis Patronus principalis dioecesis Bernardinopolitanae in California confirmatur; Beata vero Virgo Maria, Dominae Nostrae Guadalupensis sub titulo, Patrona secundaria . Pluribus iam. - Copiarum navalium Venetiolae nationis constituitur caelestis Patrona ipsa Beatissima Virgo Maria sub titulo « Dominae Nostrae de Valle » honorata Sacra aedes. - Sacrarium « Domini a Miraculis » in dioecesi Sanctae Rosae de Osos ad gradum tollitur Basilicae Minoris dignitatemque Quoniam in praesenti. - In Re publica Togana Nuntiatura Apostolica conditur Satis superque. - Templum in archidioecesi Apparitiopolitana Beatae Mariae Virgini sub titulo « Nossa Senhora Aparecida » dicatum ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur Quod ipsum. - Aedes Manilensis archidioecesis princeps Beatae Virginis Mariae sacra sub titulo Immaculatae Conceptionis ad honorem attolitur Basilicaeque dignitatem Minoris . . Semper quidem. - In urbe vulgo Seregno, in archidioecesi Mediolanensi, templum S. Iosephi ad honorem atque dignitatem Basilicae Minoris evehitur Gratum fuit. - Beata Maria Virgo sub titulo « Nuestra Señora de Itatí » Patrona principalis, S. Thomas apostolus Patronus secundarius confirmatur dioecesis S. Thomae in Argentina Totius iamiam. - Em.mus P. D. Bernardinus S.R.E. Cardinalis Gantin Summi Pontificis ad XLII Eucharisticum ex omnibus Nationibus Conventum, Lapurdi in Gallia agendum, Legatus renuntiatur Maximum conferentes. - In Re publica Singaporensi Nuntiatura Apostolica instituitur Qui semper. - Beata Maria Virgo sub titulo « Santa Maria delle Aeque » confirmatur Patrona principalis dioecesis Uxellensis et Terralbensis Tanta est. - Beata Maria Virgo, quam populus vulgari sermone honorât per titulum « Nuestra Señora de la Presentación », confirmatur Patrona dioecesis S. Philippi in Venetiola . Quoniam conscii. - Apud civitatem Dominicae Apostolica excitatur Nuntiatura 151 291 449 450 451 535 480 481 482 483 484 538 539 540 541 542 649 544 650 690 Index 758 1981 Sept. 9 documentorum chronologico Templa Sanctorum. - Templum Hungaria ad gradum et evehitur ordine digestus cathedrale Veszprimiense, in dignitatem Basilicae Minoris 691 V - CHIROGRAPHUM 1981 Mai. 31 Consilium Patrum Cardinalium ad quaestiones organicas et oeconomicas Apostolicae Sedis expendendas constituitur . . 545 VI - CONVENTIO 1981 Iul. 30 Conventio inter Apostolicam Sedem et Principatum Monoecensem 651 VII - HOMILIAE 1981 » Ian. Febr. » » » Mart. Apr. Oct. 1 Calendis Ianuariis a. 1981 in Basilica Petriana habita . . . 14 In Romano templo S. Clementis ad Lateranum a Summo Pontifice sacris in honorem S S. rum Cyrilli et Methodii, Europae Patronorum, litante habita 19 Interamnae, in Italia, habita in sollemnitate Sancti Ioseph . 26 In Italico pago vulgo Sotto il Monte cognominato habita . . 4 In foro Sancti Petri habita, occasione oblata Beatificationis Servorum Dei Alani de Solminihac, Aloisii Scrosoppi, Richardi Pampuri, Claudinae Thévenet, Mariae Repetto . 152 262 266 452 662 VIII - EPISTULAE 1980 1981 Mai. Mart. » Mai. » Aug. » Sept. » Oct. 24 25 R.P.D. Ioanni Pasztor, Episcopo Nitriensi Ad universos Ecclesiae Episcopos volvente anno MDC a Concilio Constantinopolitano primo necnon MDL a Concilio Ephesino 12 R.D. Praeposito Generali Congregationis Missionis IV expleto saeculo ab ortu S. Vincentii de Paul, presbyteri . . . 20 Reverendissimo Episcopo Fuldensi volvente anno DCCL ab obitu S. Elisabeth Hungariae 14 Em.mus P. D. Augustinus S.R.E. Card. Casaroli, VIII expleto saeculo ab ortu S. Francisci, Summi Pontificis ad Franciscalem annum Assisii aperiendum Legatus renuntiatur . 14 R. P. Praeposito generali Carmelitarum D i s c , IV exeunte saeculo ab obitu sanctae Teresiae a Iesu 223 513 654 658 660 692 IX - ALLOCUTIONES 1981 Nov. » » 1980 Dec. » » 10 Ad Exc.mum Virum Moustafa Kamal El-Diwani, Rei publicae Arabicae Aegyptiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, demandati muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem 29 Ad Exc.mum Virum Iosephum Ioachimum Puig de la Bellacasa y Urdampilleta, Hispaniae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, crediti sibi muneris Summo Pontifici testes Litteras tradentem 6 Ad eos qui conventui italorum Iurisperitorum catholicorum Romae habito interfuere coram admissos: de contraria iuris et violentiae notione 11 Ad quosdam Vietnamiae sacros Praesules, occasione oblata « a d Limina » visitationis coram admissos : ex arta episcoporum unione gregis unitas sequitur 227 12 14 18 Index 1980 Dec. 12 » » » » » 15 » » 18 » » 19 » » 20 » » 22 1981 Ian. 8 » » 10 » » 12 » » 17 » » 19 » » 24 » » 30 » » 31 » Mart. 7 » » 26 » Apr. 2 » Iun. 7 » » » » Oct. 3 » » 5 documentorum chronologico ordine digestus Ad Exc.mum Virum Hugonem Escobar Sierra, apud Sanctam Sedem Columbiae Legatum constitutum, crediti sibi muneris Summo Pontifici testes Litteras tradentem . . . . Ad Exc.mos Viros negotiis exteris Argentinae et Chiliae praefectos in aedibus Vaticanis coram admissos Ad Exc.mum Virum Salomonem Rahatoka, Madagascariae apud Sanctam Sedem Legatum constitutum, crediti sibi muneris Summo Pontifici testes Litteras tradentem . . Ad Exc.mum Virum Anwar Sabri Abdul Razzak, Iraquiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, crediti sibi muneris Summo Pontifici testes Litteras tradentem Ad Exc.mum Virum Cvijetin Mijatovic consilii Rei publicae Socialisticae Foederatae Iugoslaviae administrandae praepositi Moderatorem, qui Summum Pontificem visit, habita Ad Exc.mum Virum Yaya Diarra, Malianae Rei publicae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, demandati muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem Ad Patres Cardinales, Pontificalis Domus Romanaeque Curiae Praelatos, omina et vota Summo Pontifici, instante sollemnitate Nativitatis D. N. Iesu Christi, proferentes . . Ad Exc.mum Virum Masami Ota, Iaponiae apud Sanctam Sedem Legatum constitutum, crediti sibi muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem Ad Exc.mum Virum Ioannem Proksch, Austriae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, demandati muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem Ad Exc.mos Viros nationum Legatos apud Sedem Apostolicam, initio anni 1981 omina et vota Summo Pontifici promentes Ad Exc.mum Virum Iosephum Quao Cleland, Ganae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, crediti sibi muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem Ad Urbis Magistrum et Administratorum coetum, ineunte anno 1981, omina Summo Pontifici proferentes Ad Praelatos Auditores ceterosque Officiales et Administros Tribunalis Sacrae Romanae Rotae: in ferendis sententiis responsis Dicasteriorum et Tribunalium Sedis Apostolicae standum est Ad S. Paenitentiariae Tribunal et Urbis basilicarum paenitentiarios: sacramentalis confessionis necessitas, iure divino introducta, adhuc viget et semper in Ecclesia vigebit . . Ad academicas Auctoritates, professores et alumnos Pontificiae Universitatis Salesianae in eiusdem Athenaei aedibus habita: discipuli ad catechesim praecipue instituantur . Ad Exc.mum Virum Kim Joa Soo, Coreanae Rei publicae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit . Ad eos qui plenario coetui Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica interfuere coram admissos Ad eos qui plenario coetui Secretariatus pro non credentibus interfuere coram admissos Die Pentecostes, ad Clerum et Populum mane in Petriana Basilica congregatos, XVI exeunte saeculo a Concilio Constantinopolitano I celebrato, habita Die Pentecostes, ad Clerum et Populum vesperi in area Liberianae basilicae congregatos, XV saeculo cum dimidio exeunte a Concilio Ephesino celebrato, habita . . . . Ad Pontificii sophorum Collegii sodales in Arce Gandulfi coram admissos Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii pro Laicis interfuere in Arce Gandulfi coram admissos 759 22 24 30 32 157 160 162 181 183 185 197 198 228 201 234 272 273 292 485 492 668 673 Index 760 documentorum chronologico ordine digestus 1981 Oct. 5 » » 6 Ad episcopos Gambiae, Liberiae et Montis Leonini, occasione oblata « a d Limina» visitationis coram admissos . . . Ad Commissionis Theologicae Internationalis sodales in Arce » » 9 Ad quosdam Tanzaniae episcopos, occasione oblata « a d Limina» » 10 Ad Consilii Secretariae Generalis Synodi Episcoporum sodales » 16 700 703 706 709 » » » » » » » » » » Ad eos qui plenario coetui Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione interfuere coram admissos 17 Ad S. B. Tekle Haimanot, Ecclesiae Orthodoxae Aethiopicae Patriarcham, in Arce Gandulfi coram admissum . . . 20 Ad episcopos Angoliae Insulaeque S. Thomae et Principis occasione oblata « a d Limina» visitationis coram admissos 29 Ad eos qui plenario coetui Pontificiae Commissionis Codici Iuris Canonici recognoscendo interfuere coram admissos . . 30 Ad Sudaniae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos 31 Ad eos qui conventui Romae habito, LXXXX expleto anno ab editis Litteris Encyclicis Rerum Novarum, interfuere coram 711 716 718 720 724 726 X - NUNTII RADIOTELEVISIFICI 1980 Dec. 25 1981 Apr. 17 Ex externo Basilicae Vaticanae podio, in sollemnitate Nativitatis Domini Nostri Iesu Christi a. 1980 Romae ad Collem Palatinum, post expletum pium exercitium » » 19 Dominica Paschae in Resurrectione Domini datus, ex externo » Iul. 21 Iis qui XLII Eucharistico ex omnibus Nationibus Conventui » Oct. 3 Iis qui in Petriana basilica et in Assisiensi cathedrali templo congregatis, VIII exeunte saeculo ab ortu S. Francisci, 38 296 299 547 730 XI - NUNTII GRATULATORII 1981 Ian. 6 Em.mo P. D. Narcisso S.R.E. Presbytero Cardinali Jubany » Mart. 30 » Iun. 25 Em.mo P. D. Agnello S.R.E. Presbytero Cardinali Rossi, Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione Praefecto . Em.mo P. D. Ioanni S.R.E. Presbytero Cardinali Carberry, » Iul. 4 Em.mo P. D. Conrado S.R.E. Presbytero Cardinali Ursi, Ar- » Aug. 8 Em.mo 205 302 546 676 P. D. Maximiliano S.R.E. Presbytero Cardinali de 677 XII - NUNTII SCRIPTO DATI SS.mo P. D. Demetrio I Archiepiscopo Constantinopolitano et 1980 Nov. 24 » Dec. 1 Reverendissimis Episcopis Ecclesiae Catholicae 1981 Iun. 7 Christifidelibus universis ob diem tota Ecclesia ad Missionales » » Sept. Oct. 2 14 Ob diem alphabeticae institutionis inductioni per orbem dicatum Ob diem rei alimentariae per orbem provehendae dicatum . . 34 ritus Malaka35 554 561 733 Index documentorum chronologico ordine digestus 761 XIII - ITINERA APOSTOLICA EX HABITIS DUM 1980 Nov. 15 » » » » » » » » 16 » » 17 » » » » » » » » 18 » » » » » » » » 19 » » » » » » SUMMUS PONTIFEX IN GERMANIAM DELECTAE ALLOCUTIONES PERAGRAT Coloniae Agrippinae, in aëronavium portu «Butzweiler Hof», ad Christianos sponsos habita: matrimonii indissolubilitas collaudatur Ad professores et alumnos publicarum Universitatum in Coloniensi metropolitano templo habita: Ecclesia rectum rationis humanae exercitium, scientificas investigationes, libertatem progressionemque fovet Ad Exc. mum Virum Carolum Carstens, Rei publicae Foederatae Germaniae Praesidem, una cum civilibus Auctoritatibus in oppido « B r ü h l » Summum Pontificem humanissime excipientem, habita: necessariam pacificamque compositionem ex Europae unitate praesens Germaniae divisio inveniet Osnabrugae, in stadio « Illos-Höhe » ad Christifideles in diaspora Germaniae septemtrionalis et Scandiae commorantes habita ad firmam externamque catholicae Fidei professionem, ad audiendi sacrum praeceptum observandum, ad benevolentiam in spe unitatis erga Christianos fratres a Sede Apostolica seiunctos omnes Summus Pontifex hortatur . . Mogontiaci ad reverendos Viros adscitos in consilium Ecclesiae Evangelicae Germaniae habita: communis fides in D. N. Iesum Christum ad dissensiones vincendas atque ad unitatis testimonium dandum impellit Mogontiaci ad Christianos fratres a Sede Apostolica seiunctos habita Mogontiaci ad Iudaeos habita: Veteris Testamenti haereditas ad pacem et iustitiam fovendas trahit Fuldae, in Seminario conciliari, ad sacros Praesules habita: Ecclesia catholica post Concilium Vaticanum II una et eadem ac Ecclesia ante idem Concilium est Ottingae, in urbis platea, ad Religiosos utriusque sexus habita Ottingae, in coenobio Fratrum Minorum Capuccinorum, ad sacrae theologiae tradendae munere fungentes habita: mutuae rationes inter scientiam theologicam et Sacrum Magisterium explicantur Monachii, in « Theresienwiese » foro, ad iuventam habita : qui hominem in loco Dei ponit veritatem salvificam numquam agnoscet Monachii, in regio palatio Wittelsbach, ad auctores, scaenicos artifices, musicae artis nec non formae et figurae peritos atque diurnarios habita '. . Extra Monachium, in aëronavium portu « R i e m » , ad Auctoritates ibi adstantes habita 42 49 58 64 71 75 78 82 92 100 105 112 122 EX HABITIS DUM SUMMUS PONTIFEX IN EXTREMUM ORIENTEM PERAGRAT DELECTAE ALLOCUTIONES 1981 Febr. » » » » » » 17 Manilae, in templo sanctuario Beatae Mariae Virginis a Perpetuo Succursu, ad Religiosas habita . » Manilae, i n cathedrali templo, a d Religiosos habita . . . . » Manilae, ad Exc.mum Virum Ferdinandum Marcos, Rei publicae Philippinae Praesidem, nec non ad eiusdem rei publicae cives habita » Manilae, ad sacros Praesules habita 304 309 314 319 Index 762 1981 Febr. 18 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 19 » » » » » » 20 » » » » » » » 21 » » » » » » 22 23 » » » » » » » » » 24 25 » documentorum chronologico ordine digestus Manilae, ad nomines liberales artes exercentes nec non ad Christianae doctrinae institutores habita . . . . . . . . Manilae, in aedibus publicae Universitatis, ad studiosam iuventam habita Ad incolas vici urbis Manilae Tondo vulgo nuncupati habita . In sollemnibus Manilae habitis ob decretos Ven. Dei Servis Laurentio Ruiz et Sociis eius beatorum caelitum honores Manilae, ad Sinenses habita . . Manilae, ad nationum Legatos habita Caebuae, ad Presbyteros et sacrorum alumnos habita . . . Caebuae, ad Christianos sponsos habita In aëronavium portu, apud urbem « Davao », a Summo Pontifice sacris pro populo litante habita In urbe «Bacolod» ad sacchariferae arundinis cultores habita In urbe « Iloilo » ad homines in Catholicas consociationes adscitos habita Legaspiae ad agrícolas et opifices habita Ad exsules et prófugos in loco «Morong» commorantes habita Ad universae Asiae incolas e Manilensi radiophonica statione «Radio Veritas» I n urbe « Baguio » a d autochthonas homines habita . . . . In insula « Guam » a Summo Pontifice sacris pro populo litante habita Tokii, ad sacros Praesules habita Tokii, ad nationum Legatos habita Hirosimae, in viridario « Peace Memorial » habita Hirosimae, ad mathematicarum et naturalium scientiarum cultores habita 325 329 335 340 345 350 356 362 368 373 380 384 388 391 398 401 405 410 415 420 II - ACTA SS. CONGREGATIONUM I - SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA F I D E I 1981 Febr. 17 Declaratio de canonica disciplina quae sub poena excommunicationis vetat ne catholici nomen dent sectae Massonicae aliisque eiusdem generis associationibus 240 II - SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS 1981 » Ian. Oct. 3 MEDIOLANENSIS ET COMENSIS. - De mutatione finium dioecesium 13 GUAMENSIS. - De mutatione nominis dioecesis 128 736 III - SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA F I D E L981 Ian. 24 KENIAE. - Decretum de erectione Vicariatus Castrensis . . . » Mart. 11 AIMEBENSIS ET IAIPURENSIS-INDURENSIS. - Decretum de mutatione finium dioecesium » Iun. 21 SANCTI IOANNIS-IMATELLURAN. - Decretum de mutatione denomin a t i o n s necnon de Concathedralis erectione » Sept. 7 MALACEN.-GIOHOREN. - Decretum de Cathedrae episcopalis translatione » » 12 MANDETBIEN.-DUMNEN. - Decretum de Cathedrae episcopalis translatione 278 244 680 737 739 Index documentorum chronologico ordine digestus 763 IV - SACHA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM 1980 » 1981 » » » » » » » » » » » » Oct. 11 ROMANA SEU VICTORIEN, SEU CONCHEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Dominici a SS.mo Sacramento, Sacerdotis professi Ordinis SS.mae Trinitatis Dec. 4 VERONEN. - Decretum an introducenda sit causa Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Iosephi Nascimbeni, Sacerdotis Parochi Fundatoris Instituti Parvarum Sororum a S. Familia (1851-1922) Ian. 26 TUSCUIANA. - Decretum an introducenda sit causa Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Teresiae Casini, Fundatricis Sororum Oblatarum a Sacro Corde Iesu (1864-1937) » » TAURINEN. - Decretum an introducenda sit causa Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Aloisiae Angelicae Clarae, Fundatricis Instituti Sororum a Caritate Sanctae Mariae » 31 SHERBROOKEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Leoniae Paradis (in saeculo: Alodia Virginia), Fundatricis Instituti Parvarum Sororum a S. Familia » » UTINEN. - Decretum super miraculis in causa Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Aloisii Scrosoppi, Sacerdotis ex Oratorio S. Philippi Nerii, Fundatoris Sororum a Providentia » » ANDEGAVEN. - Decretum super mira sanatione in causa Canonizationis Beatae Ioannae Delanoue, Fundatricis Congregationis Sororum S. Annae a Providentia Mart. 6 DERTOSEN. - Decretum an resumenda sit causa Canonizationis Beatae Mariae Rosae Molas Vallvé, Fundatricis Congregationis Dominae Nostrae a Consolatione (1815-1876) . . » 30 LUGDUNEN. - Decretum super mira sanatione in causa Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae a S. Ignatio (in saeculo: Claudina Thévenet), Fundatricis Congregationis Sororum a Iesu et Maria (1774-1837) . . » » AREQUIPEN. - Decretum super mira sanatione in causa Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Annae ab Angelis Monteagudo, Monialis Professae Ordinis S. Dominici (f 1686) » » PAPIEN. SEU MEDIOLANEN. - Decretum super miraculis in causa Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Richardi Pampuri, Medici Chirurgi, Religiosi professi Ordinis Hospitalarii S. Ioannis a Deo » » IANUEN. - Decretum super mira sanatione in causa Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Repetto, Religiosae Instituti Filiarum Dominae Nostrae de Monte Calvario (1807-1890) » » MATRITEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Catharinae Irigoyen Echegaray, Sororis Professae Congregationis Servarum Mariae Infirmis Ministrantium Mai. 4 TARNOVIEN. - Decretum an introducenda sit causa Beatificationis seu Declarationis martyrii Servae Dei Carolinae Kózka, Virginis saecularis (1898-1914) » » TUSCUIANA. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Gabrielae Sagheddu, Monialis professae Ordinis Cisterciensium Reformatorum 133 462 208 430 211 281 433 436 466 500 502 505 566 681 740 Index 764 1981 Iul. » » » » documentorum chronologico ordine digestus 31 YENCHOWFUEN. - Decretum an resumenda sit causa Canonizationis Beati Iosephi Freinademetz, sacerdotis missionalis Societatis Verbi Divini » MARIANOPOLITANA. - Decretum an resumenda sit causa Canonizationis Beatae Mariae Margaritae Dufrost de Lajemmerais viduae d'Youville, Fundatricis Sororum a Caritate . . . » TIRASONEN. SEU PASTOPOLITANA. - Decretum an resumenda 744 745 sit causa Canonizationis B. Ezechielis Moreno Diaz, Ordinis Recollectorum S. Augustini, Episcopi Pastopolitani . . . 747 Index nominum personarum 765 III INDICES NOMINUM I - INDEX NOMINUM PERSONARUM (OMITTUNTUR NOMINA ACTIBUS SUBSCRIPTA) A Abele E., 129. Ablewicz J., 246. Abtine S. 471. Adam J. J., 412. Adimou C, 565. Agnes M., 140. Agrusti N., 687. Aguilar P., 438. Aguilar Peralta A., 247. Ahumada C. E., 508, 571. Aje K., 510. Akagbosu A. J., 512 Alagna M., 277. Albay V., 472. Albertalli Lucchini A., 142. Albuquerque I. B., 511. Alessandrelli C, 142. Alessandro J. A., 138. Allah El Fattal D., 140. Allen F. A., 438. Almario C, 207. f Almeida de Andrade C, 440. Alonso Sanz F., 750. Alunni Grandini A., 216. Amaechi Nwobbi J., 286. Amalanather T. S., 132. Amenihu Arungwe A., 287. Amoretti A., 688. Amoroso D., 564. Aneel G., 438. Andreani G., 471. Angiolino G., 511. Antonelli D., 510. Antonelli F., 752. Antonelli G., 751. Antoniazzi G., 472. Antony R., 686. Appignanesi E., 130. Aquino C, 576. Aramburu Card. J. C, 571. Arango Restrepo A., 471. Arbelaez Rodriguez J., 471. Arenas García J., 247. Argani G., 440. Arguelles R., 573. Arimany Rude L., 510. f Ariola F., 440. Aristizabal I., 469, 572. Ariz Bolea C. M., 566. Arke F. A., 288. Arnold R., 139. Arrieta R., 508. Arringoli V., 471. Arroyo Robelly T., 132. Arteaga Roldan C, 469. Artioli N., 573. Ary dos Santos C, 511. Ascioni B., 472. Aslo A., 141. Assaf E., 246. Asteggiano G., 575. Asztalos J., 686. Ataviado y Tumalad V., 207. Atwil W. H., 572. Aufderbeck H., 129. t Aufderbeck H., 143. Augustine M., 565. Ausiello Lanteri R., 572. Averbeck W., 438. Aziz Taher I. A., 140. B Baas E., 687. Baccarini R., 752. Bactol P., 679. Badalamenti V., 216. Bader R., 439. Baedorf M., 216. Baglioni G., 440. Baldanza G., 438. Balderi C, 575. Baldi E., 472. Balduini R., 472. Bàlint L., 563. Baltz M., 687. Bank J., 508. Barahona Silva R., 142. Barange C, 247. Baratta P., 287. Barraza Sánchez R., 679. Barroco Vaz J. M., 511. Bartolomiello F., 286. Basile J., 247. t Battistelli S. A., 216. t Baud A., 288. Baum Card. W. W., 138. Beauthier R., 575. Bechara Matta G., 574. Becnel Bede L., 469. Bello Ricardo P., 131. Bellotti L., 685. Belotti L., 510. Benàcek G., 438. Bengsch G., 139. Bennet J. F., 139. Bentz G., 439. Benvegnu M. O., 686. t Beovich M., 688. Berg F., 142. Bergese I., 242. Bernardin J. L., 508. Bernini C, 440. Bertoli Card. P., 246. Bertrand F., 574. Bianchi E., 139. Bianchi F., 472. Bianchini G., 472. f Bianconi G., 576. Bibo F. H., 143. Bilski M. E., 216. Binini E., 140. f Birch P., 248. Bitsoane C, 566. Blanc J. P., 287. Boissonnet A., 139. Bonafede P. L., 143. Index 766 Bonazzi L., 573. Bonelli A., 686. Bonet J., 687. Bongo El Hadj O., 749. Bonomo F., 687. Bonzanino I., 461. Booms T. H. A., 752. Borletti S., 511. Borromeo G., 752. Borsatti A., 573. Borsi A., 471. f Botero Salazar T., 248. Bouillot A., 574. Boyle T. J., 285. Brambilla F., 750. Brand C, 563. Brandmüller W., 284. Brandstetter J., 143. Brasley L. B,., 750. Braumann F., 139. Bra vi A., 573. Bricchi A., 472. Bricchi M., 141. Brosnan J., 143. Brosnan J., 572. Büchel H., 572. Buchs R., 471. f Bukatko G., 688. Bulaitis G., 750. Buono E., 750. Burke L. A., 565. Burke S. J., 141. Butcher W. G., 215. t Butler E. J., 440. Buttignoni A., 752. C f Cabana L. J., 143. Cabrai Duarte L., 277. Cacciavillan A., 437, 461. Cachecho R., 141. Cadena Bonilla F. A., 469. Caiazza D., 574. Caiazza G., 438. Calabresi U., 138. Calcagni P., 472. Caldas Magalhâes E. A., 564. Caldeira Coelho G., 137. Callaghan J. F., 471. Calligaris B., 752. Calvet M. M. B., 565. Cambriani F., 438. Camilli A., 472. Campana G., 469. Canalis C, 512. Canava D. I., 287. Cantalamessa R., 138. nominum personarum Cantuarias Pastor A. R., 564. Canziana B., 472. Capocchi D., 510. Caponi C, 472. Caprio Card. G., 138, 685. Caraco L., 511. Caravani G., 471. Carbognin G., 287. Cardenas J. M., 141. Carleo C, 574. Carlesi R., 737. Carnevali S., 472. f Carraro G-, 143. Carraro R., 141. Carreras F. J., 574. Carter E., 508. Carter G., 571. Carvajal F. N., 286. Casa D., 575. Casadei T., 248. Casadio R., 469. Casaroli Card. A., 138. Casoria G., 509. Cassata A., 216. Castelijn J., 752. Castelli L., 439. Cataldi A., 686. Cataldi G., 140. Caxton-Idowu J., 512. Caya J. B., 438. Cebron de Lisle X., 439. Ceccobelli M., 750. Cegelski J. J., 141. Celia A., 498. Ceresa C, 471. Cerqua A., 277. Cesati S., 471. Ceulen J. L. H., 140. Chamgwera A., 460. Chang Yao-Sien P., 285. Chang Yin-Tsiu S., 285. Charbine E., 471. t Chauriz S., 472. Chaves O., 512. Chedid I., 243. Chelli C, 749. Chen Ming Tsing B., 286. Cherubini E., 470. Cherubino A., 471. Chiara A., 138. Chibesakunda Phyllis L., 140. Ciampaglio J. A., 285. Cingolani L., 470. Cioncoloni L., 576. Civardi Card. E., 138. Claverie P. L., 498. Cleary M., 132. Cleland J. Q., 137. Cody Card. J. P., 508. Coffield J. V., 572. Coffy R., 508. Coghlan B. P., 573. Coglitore R., 688. Cokus J., 285. Colantonio R., 437. Colasuonno F., 345, 461. Colbacchini A. D., 141. Colling C, 564. Collins C. T., 751. Collins M., 572. Comtois R., 438. Coniglio S., 751. Consbruch P., 129. Contini D., 216. Cooke T. J., 571. Copas V., 685. Corazolla P., 439. Corazza P., 139. Cordeiro Card. J., 571. Coronado Caro M., 499. Correa Pereira M., 277. Corsetti C, 288. Corsi R., 472. Corte-Real M., 511. Corten F. R. J., 752. Cortés A. J., 216. Corti R., 215. Costa E., 471. Costa Almeida V., 510. Costa Mendes H., 277. Costa Silva M. M., 511. Costanzo R., 576. Costello G. M., 287. Cota Robles H., 131. Courtaigne A., 574. Courtney M., 438. Coutinho Azevedo L., 510. Cox-Huneeus F. J„ 509. Cozzi V., 564. Crevecoeur R., 142. Crisari W., 472. Criscito A . , . 130. Cronin P., 679. Cross M., 215. Cruz S., 472. Chidi Mbalisike J., 512. Chinello G., 573. f Chiriboga B., 688. Chittilapilly P., 139. Chizzini C, 277, 510. Csermöy-Schneider O., 575. Cuette J., 246. Cwalina J. F., 139. t Czapliñschi B., 143. Czyrek J., 685. personarum 767 De Sanctis B., 572. De Simone A., 499. De Smit E., 752. de Souza Espinóla R. A., 130. Deutsch A., 686. De Wilde L., 751. De Zuanni G., 140. Dhejju A., 460. d'Huart A., 247. Diarra Yaya, 160. Dias Nogueira E., 563. Diaz L. R., 438. Dickmann W., 216. Di Curzio G., 471. Dijks I. A. M., 288. Di Filippo E., 573. Di Marco S., 470. Dimkpagn A. O., 287. Diocesano G., 471. Di Stefano G., 287. Di Virgilio D., 575. t Djarwé J. M., 576. f Dlamini P. B., 576. do Amaral Freitas D., 510. Dodson G., 247. Doherty D., 686. Do Lago C., 749. Dologu S., 207. Domingo V. O., 498. Donadio O., 470. do Nascimento I. B., 499. Donnelly A., 130. Doronzo L., 573. Dosado J., 679. D'Ottavio R., 751. D'Ovidio F., 143. Doyle J. J., 285. Doyle P., 215. Dromi C, 573. Dubee Daly M., 438. Duffy J. J., 688. f Duma G., 512. DuMaine R. P., 131. Dunne J. C, 139. Dunphy P. G., 438. Dunphy W. H., 572. Duque A., 469 , 572. Durand P., 439. Dusi V., 752. Dutton J. J., 439. Du val L. S., 130. Egermann G., 575. Eibenschütz G. S., 575. Ejeagwu G., 287. Elbern V., 439. El-Diwani M. K., 227. El-Hindi M., 751. Ellis K. P., 438. Engelhardt H. G., 285. Enguehard H., 247. Erbgraf Waldburg Wolfegg M. W., 470. Ercadi E., 471. Escobar Sierra H., 22. Esposito G., 686. Esseul F., 247. Etchandi Gimeno Navarro O. A., 564. Etchegaray Card. R., 571. Ettore R., 470. Euseby G., 511 Evaristi P., 459. Evers J. P., 287. Index D Dacuycuy V., 573. Dagois A., 141 D'Almeida Trindade E., 130. Dalos L., 129. Dalvai D., 471. Daly M., 139. Daly T. R., 138. da Mota I. B., 564. Danese B., 141. Danneels G., 508. D'Arcy I. E., 242. Dargin E. V., 288. D'Ascola G., 216. Dattier F., 574. da Veiga Lencastre A., 511. David I., 563. Davis W. L., 572. Davolio W., 572. Day Yu-Shan A., 286. De Angelis E., 286. De Battisti A., 140. f de Bazelaire de Ruppierre L. M. F., 144. Decñant V. C, 140, 685. De Fazio H. E., 287. De Filippis A., 142. De Franciscis P., 574. De Freitas G. T., 277. Degenhardt I., 129. De Giorgi S., 429. De Girolamo A., 687. Dehman A., 246. Deiana C, 143. de Kuyper R. C. M., 575. Delaney I., 499. De Larosière J., 215. Delhaye P., 686. de Lima I., 498. Delle Grazie D., 575. Dellepiane A., 688. Del Pinto V., 141. Delsemme A., 248. Deluisa L., 752. De Micheli T., 141. de Miranda A. A., 563. Dempe J., 439. De Nittis F., 245, 460. de Paiva M acedo F., 510. de Palo V., 575. De Paolis E., 472. de Pauli V., 459. Derieks J. H., 285. Derisi O. N., 509. De Rooij C, 511. De Rosen J. H., 687. de Sallmard J., 141. nominum E Echeruo J. M., 287. Echeverría Rodríguez 246. Effenberger M., 142. J., F Fabris L. A., 246. Facchini F., 469. Fagan R. E., 139. Fagowski E., 285. Falcitelli M., 288. Falcitelli P., 288. Falcitelli S., 288. Falcucci N., 576. Fallon J. L., 285. Fanciulli P., 438. Faresin C:, 737. Farina R., 284. Fataki A., 461. Favale A., 573. Felix K. E., 565. Ferdiny R., 142. Fernandes Gonzaga 563. A., Fernández F. J., 509. Fernández M., 510. Fernández Vergas L., 142. Ferraioli G., 509. Ferraioli L, 566. Ferroni E., 574. Fetten P., 215. Fetten P., 215. Fiermonte ., 471. Fiordeponti L., 575. Fiorentini U., 576. Fisher E., 284. Fitzek J., 687. Flek L. J., 285. Flores P., 499. Foley G., 499. Index 768 j Forero y García N., 248. Forker T. S., 139. Forristal L., 499. Fortini V., 472. Fouchier J., 439. Franc H., 142. Franchi G., 286, 752. Franchini G., 751. Francia E., 284. Francisci I., 216. Franco A., 564. Franco H., 510. Franco V., 207. Freeman Card. J. D., 508, 571. Freeman I., 679. Freeman R. E., 750. Freibüter L., 141. Freiré J., 508. Frings H., 216. Frizziero L., 686. Fryns P., 216. Fuchang K., 247. G Gaddi P., 471. Gagnon E., 509. Gaines E. R., 566. Galán Barry C. W., 208. Gallengos A., 564. Galli A., 750. Galloppa A., 248. Ganaka G. G., 508. Gandhi I., 749. t Ganni G., 752. Gantin Card. B., 542, 685. Garbrock A., 215. García-Lastra y Rivera V., 688. Gardella O. E., 246. Gardner-Thorpe R., 284. Gasperini G., 751. t Gassongo G. B., 288. Gatti G., 751. Gatti L., 286.. Gavióla Garces M., 430. f Gennangi J., 688. Gerckens F. J., 141. Gherardini G., 511. Ghidoni L., 246. Ghiraldi D . , 246. Ghisellini F., 687. Giagnolini F., 287. Giglio O., 216. Gilardoni V . , 471. Gilon C, 575. Gilson G., 563. Gimez A., 686. nominum personarum Giovani G., 440. Giovannetti L., 459. Giscard V., 137. Giudici P., 471. Giussani T., 438. Glemp J., 508, 563. Gmeiner H., 574. Göbels W., 216. Gómez P. A., 469, 572. Gómez Calcerrada F. R., 139. t Gómez Villa G., 248. Gonçalves I., 563. González O. L., 737. Good A., 439. t Gopu I., 512. f Gordon J., 144. Gordini G. D., 469. Goretti S., 129. Gössinger F., 686. Goundrey E. G., 439. Graham G. P., 139. Grahmann C, 499. Grégoire P., 278. Gregorich S., 575. Griffin J. L., 138. Grone M., 686. Grundemann G. W. M., 752. Guarda R., 472. Guerrina S., 142. Guidi B., 751. t Guilfoyle M. J., 752. Guindon B., 438. Guirao E., 131. f Guizar Barragán L., 688. Guide M., 139. Gulic R. F., 469. H Haag C. D., 285. Haberl F., 572. Haies J. P., 285. Haig A., 437. Hakim M., 243. Ham A. E., 439. Hamberger W., 574. Hamilton D. S., 139. Hanly J., 286. Hannigan T., 750. Hanselmann C. G. O., 287. Harrison G. B., 751. Hartman F. G., 575. Harvey W. R., 572. Hasenauer B., 142. Hasler P., 472. Hatungimana C, 140. Haunert H., 438. Haux A., 573. Huxiku B., 132. Hayes D. A., 285. Heaps I., 679. Heda K., 470. Heedles A., 286. Heiss J., 575. Hemmerle N., 429. Hendel R. P., 139. Henríquez L. E., 508. f Herrera Castillo D. J., 472. Heyen F. J., 288. Higgins P. G., 750. Hijl A. J., 511. Hill J. F., 215. Hill J. J., 572. Hinkes W. H., 287. Hirtz P., 139. Hernández Rivera H., 208. Hof er J., 142. Hof mann J., 143. Hoff mann L. R., 216. Höffner J., 508, 571. Hogger J., 139. Holla F., 287. Honoré I., 563. Hughes A., 499. Huismann T. I. W., 288. Hume Card. Basil G., 508. Hunt L., 246. Huntington C, 139. Huybrechts J., 248. I Ignacio F., 573. Ignacio G., 573. t Hcewicz E., 752. Ilonu A. E., 132. Ingenhoven G. A., 575. Iohannes Z., 243. Ionkers P. G. J. H., 575. Irigoyen Echegaray M. C, 560. Isawa H., 287. Ittikunnath G., 510. Iustus J., 438. J Jakab A., 563. Jandrasits I., 142. Janin J., 751. Jaramillo Duque H., 499. Jarzynka B., 142. Jestaedt R., 439. Index Juan Carlos I, Be, 284. Jubany Arnau Card. N., 571. Jung L., 686. K Kaiser C. L., 215. Kalanda P., 131. Kandathil A., 751. Kane A. J., 139. Karrer G., 575. Kasteel K., 246, Keeson C. H. A., 752. Kempczynski J., 285. Kennedy R., 686. f Kernweisz K., 688. Kerr N. G., 688. Kerr W. A., 246. Khosrovshaian S. H., 719. Kim J. S., 245. Kimbowa C, 510. Kinchul G., 137. Kirchner F., 572. Kirwin R. J., 139. Klausener E., 285. f Kleineidam J., 472. Klieber A., 143. Knapp K. R., 216. Kniesburges J. E., 216. Knox Card. J. R., 509. Koch C. J., 216. Köck H. F., 141. Kolawole P. O., 512. Koller J., 686. Komaroth G., 509. Korsic C, 752. Kosinski I., 459. Kosnik S., 140. Kouamé B., 460. Kraetzer J., 439. Krautwald A., 216. Kreuzer G. J., 285. Krol Card. I., 499, 571. Kumuandala Mbimba I., 132. Kusch B. V . , 686. Kuttickal F., 510. Kwami A. A., 246. L Lachmann G. O., 216. f Lafontaine J. M., 472. La Gamba F., 510. Lagler P., 575. Lagos M., 287. La Greca G., 750. Lama A., 750. Lambert J., 141. 51 - A. A. S. nominum personarum Lambregts C. P., 574. f Lambruschini F., 512. Landrock H., 440. Lange U., 139. Langer W., 575. Langslet L. R., 247. Lan ter A., 141. Larrain A. A., 247. Lasch K. E., 285. Lastrucci G., 686. Lat y Leviste L., 207. Laufenburg H., 143. Lavazzano L., 750. Lawlor E. L., 138. Lazo S., 207. Lebranchu J., 574. Lechleitner L., 687. Lechuga B. A., 750. Leduc A. A., 438. Leeman A., 576. Lefèvre O., 141. Lehner M., 575. Leinweber J., 286. t Leiprecht K. J., 688. f Leipzig F. P., 143. Leister K., 572. Lemieux L. D., 687. Lemoine J. G., 469. f Lenotti G., 143. Leo M. A., 687. Leonardi V., 471. Leoncini A,, 472. Leoni B., 573. Leschiutta A. M., 511. Lettmann R., 499. Ley son E., 469. t Libório P. H. de S., 288. Limcaco F., 573. Limonard J. H., 752. Linders T. H. P., 288. Lizada R., 472. f Llopis Ivorra M., 440. Lof raneo R. C., 472. Logan V., 429. Lombardi A., 142. Long B. M., 139. Long J., 509. López E., 509. López Iiiana F., 686. López Lara I., 499. López Trujillo A., 131. Lourdusamy S. D., 509. Lövenich T., 216. Lubbers H. J., 143. Luley M., 438. t Lumanauw T., 440. Luna Tobar A., 429. Lustiger I. M., 429. Lyamibaba J., 286. Lypyn P., 573. 769 M Macchi G. L. D., 141. MacGuigan M., 437. MacKowak A. J., 512. Madec J., 286. Madonna D. B., 750. Magner J. F., 285. Mainardi L., 470. Maiorino F., 576. Maître M., 565. Majdanski K., 509. Malikowski C. W., 285. Malpeli G., 216. Malusardi C, 287. Mancilla H. H., 216. Mancini F., 573. Manganaro S., 142. Maniscalco F. J., 139. Mankuzhikary M., 751. Manlapaz V., 207. Mannaerts F. J. J., 288. Manteus B., 472. Mantini G., 472. Maraño A., 686. Marcellino G., 686. Marcinkus P. C, 564, 572 Mardirossian S., 141. Mariani F., 688. Marini F. M., 511. Marini M., 472. Marinoni E., 751. Maritano L, 277. Markiewicz A. J., 139. Marohl H. G., 687. Martínez Gómez del Campo J., 284. f Martínez Vivas A., 512. Martins L., 511. Marzano A., 687. Masquelin J. J., 142. Massaria G., 575. Mastria R., 247. Matarrese G., 286. Materski E., 429. Matrunola V., 247. Mattei S. C, 139. Matthias H., 686. Mattioli G., 471. Maurice P., 508. Mazier s M., 563. Mazzilis S., 471. Mayer H., 143. McCormack W. J., 437. McDaid E. J., 686. McDonald J. A., 688. McDougald D. B., 438. McGinley L. D., 285. McGowan A., 572. McHugh J. P., 285. Indem 770 McKenna G. J., 287. McLaughlin D., 572. McManus F. R., 285. McMorrow P., 215. McNamara R. E., 285. McQuaid E. B., 285. Medeiros Card. H., 499. Melloni R., 471. Melton E. L., 138. Menamparampil T., 565. Menge K. M., 286. Merino Rábago F., 749. Merpla L., 142. Metrejean P., 469. Metzger F., 575. Meyer A., 511. Meyer-Wilmes J., 439. Miastowski H., 140. Miccoli G., 287. Michalski B., 573. Michel V., 247. Micheletto Pellanda G., 130. Michelucci G., 439. Mielczarek L., 140. Mielvaque J., 287. Miggiano S., 247. Miglietta M., 242. Mijatovic 0., 157. Milesi F., 439. Millonig P., 573. Mincuzzi M., 207. Minnerath R., 438. Minni P., 139. Mintoff Dom, 749. Minucci B., 752. Miotto G., 286. Mngoma P., 460. Mnkowitsch R., 140. Moeller O., 138, 246. Molano J. G. M., 469. Molinari L., 686. Monastoque Valero J., Monge Espifieira J. I., Monninger J., 285. Monsegwo Pasinya L., Montagnaro L., 472. Monteiro de Castro M., Monticelli G. L., 751. Mora G., 572. Mora J. J., 750. Moramarco V., 510. Morand B., 430, 438. Morelli M., 459. Morelos C, 508. f Moreno Quintana T., Moreschi G., 247. Morini T., 440. Morris J. E., 285. Morsia G., 287. 572. 142. 461. 438. nominum personarum Mossel D. A., 575. Motta O., 563. Moylan B. J., 688. M'Sanda Tsinda Hata, 508. Mueller J. M., 512. Müleder F., 574. Müller J., 573. Mulliez L., 574. Muñoz Duque Card. A., 508. Muñoz Vega Card. P., 429, 508. Muolo V., 286. Mürkl A., 575. t Murphy U. C. J., 248. Murray F. J., 215. Murri A., 471. Mussner F., 572. N Napier V., 132. Nardi T., 510. Nasalli Rocea Taffini M., 140. Natalini T., 750. Ndlovu A. N., 461. Ndubuka F. B., 788. Necker L. M., 141. Negri M., 575. Negrón Santana H., 499. Nencini T., 141. Nenning O., 575. Nero A. N., 438. Neudock E., 687. Neufelder J. M., 216. Nguyen-Van-Phuong B., 246. Nicoletti G., 471. Nieuwendijk H. A., 287. Nigro U., 247. Noel C, 679. f Nold W. J., 688. f Noser A. A., 288. Nosser J. C, 139. Nossol A., 284. Nussbaum K. O., 686. Nuzzi A., 242. Nzorubara L., 140. O 752. O'Connor H., 572. O'Fiaich Card. T., 508. O'Hearn G., 572. O'Keefe J. A., 287. Olaiya Olaleye B. P., 512. O'Meara F. J., 285. O'Neill F. E., 141. Opheys M., 216. Orlandini G., 573. Ortuzar Escobar R., 142. Oruche E., 288. O'Shea S., 471. Osterbrauck W. D., 688. Ostermann F., 499. Ota M., 137. Ottonello G., 438. Otunga Card. M., 461, 508, 571. Overath J., 686. O vies J. D., 470. Obando Bravo M., 679. O'Brien T. J., 246. O'Brien T. P., 572. Ochiaga G., 131. Ocol F., 573. O'Connel J. P., 508. P Paganuzzi B., 687. t Paivu T. H., 216. Pallikaparampil I., 243. Pallitsch M., 575. Pallottino P., 471. Pallucchini R., 751. Pancici A., 248. Pánico S., 687. Papa B. A., 737. Parecattil Card. J., 571. Pasi E., 469. Pathy L., 287. Pavât M., 510. Pavese M. A., 751. Payyapilly J., 510. Pecchioli A., 438. Pedicini A., 687. Pediconi V., 246. Pennini F., 469. Pereira Gonsalves A., 437. Pereira Vaz A., 510. Pérez A., 688. Perez A. E., 498. Peric M., 498. Permezel J., 511. t Perniciaro G., 472. Persoons G., 248. Peters A., 429. Petilli J. J., 686. Petrillo S., 471. Petti A., 437. Pezzuto A., 440. Pfyiïer von Altishofen F., 470. Picandet R., 498. Picchinenna D., 207. Index Picciuolo J. L., 574. Piccolo V., 750. Piccolo Bruneiii F., 142. Pichierri G., 573. Pieraccini M., 286. Pierangelini F., 472. Pierro G., 563. Pietrangeli C, 470. Pillet P. A., 439. Pimenta S., 508. Pinili y Te ves D., 287. Pinto da Silva I., 459. Pinto P. V., 751. f Pioger A., 288. Pirondini P., 573. Piseddu A., 737. Pía Gandía I., 498. Plank E., 575. Plotti A., 130. t Pohlschneider J., 248. Poka C, 511. Poletti Card. H., 130. Polla D., 139. Poloczek T., 573. Porfiri U. I., 751. Potterton D. J., 139. Powers O. F., 285. Pozzoli E., 471. Prabhu P. P., 750. Prato M., 471. Prevot B., 246. Primatesta Card. R. F., 508. Primuci V., 472. Principe P., 216. Prinz E., 470. Prior F., 140. Prnjat Casanegra P., 142. Proietti M., 472. Proksch J., 137. Propati A., 470. Przykucki M., 498. Puig de la Bellacasa y Urdampilleta I. I., 12. Pujol J., 137. Pulcinella A., 575. Pulini G., 287. Pulitani C., 472. Pulitani S., 471. Puma V. E., 285. Q Quaranta A., 248. Quilici O., 469. Quinn F., 564. Quinn I., 499. Quinn M. D . , 572. Quintero Sánchez U., 469. nominum 111 personarum R Ragazzini G., 752. Rahatoka S., 30. Ramírez J. S., 750. Ramírez Russo M., 511. Ramos A. G., 129. Ramos M., 573. Ranheimalter O., 247. Ratzinger Card. J., 508. Rauchbauer I., 575. f Rausch J. S., 440. Ravasi A., 565. Raymond G., 752. Razafimahatratra Card. V., 508. Razzak A. S. A., 32. Reale L., 574. Reece D. L, 566. Reel H. J., 138. Regan D. M., 139. Reino F., 510. Reis G. M., 208. Renai P., 687. Rendon Cardona J., 469. Renier P., 248. Restivo V., 471. Reuillard M., 247. Revelo Contreras M. R., 242. Rey R., 686. Reyes A., 572. Reyes Rodríguez C, 751. Rezeau D., 750. Ri P., 461. Ribeiro A., 508. Richter R. W., 141. Rigattieri O., 573. Righetti D., 575. Riva A., 751. Riva L., 751. Rivolta C, 752. f Rizzo G., 143. Rockefeller D., 215. Rodríguez Rojas L. V., 216. Roh Tae Woo, 749. Rohrer G., 143. Roidl J„ 510. Rolland J., 686. Romersi E., 471. Romoli P., 688. Romolini G., 142. Rondelet L., 752. Rosa O., 242. Rosales I., 430. Rose R., 679. Rosini E., 575. Rossi A., 139. Rossi L., 140. Rota D., 216. Rotelli Manfredi R., 440. Roughan F. W., 572. Rousseau L., 141. Rovida E., 245. Rugel J. J., 285. Ruggiero G., 687. Ruigt A. J. G., 752. Rusnak M., 243. Ruth ven A., 143. Ruzette M., 287. Ryan D. L., 564. Ryan I. C, 459. Ryan J. R., 285. S Saier A., 430. Saint-Antoine I., 278. Salazar Botero J., 438. Sales de Araujo Card. E., 459, 508, 571. Salvador A. D., 277. Salvestrini Ricci H., 142. Samaranch J. A., 137. Samuel K., 439. Sanchez C, 573. Sander N., 440. San Diego F., 573. Sandrin T., 752. Sanguineti I., 131. Sannino F., 286. Santarelli E., 439. t Santin A., 248. Santini I., 247. Santini R., 752. Santini U., 472. Sarale N., 510. Satowaki Card. J. A., 508. Savastano A. J., 139. Savundaranayagam T., 460. Scandian S. A., 564. Scarafile M., 130. Scaravaglione C, 469. Scarpini B., 247. Scatizzi S., 459. Scerch A., 511. Scheffers C, 752. Scheiberbacher F., 572. Scheid E. A., 242. Schelfhout W., 574. Schey P., 575. f Schexnayder M., 143. Sehinnick D. J., 688. Schlereth M., 141. Schmidt H., 571. Schmitdinger J., 573. Schmitz W., 142. Schneider H., 438. Index 772 Schneider M., 688. Schnider H. J., 686. Schnyder H., 440. Schoy O. A., 285. Schraml R., L39. Schreiber-Huber J., 572. Schreiner A., 574. Schröck J., 574. Schroller J., 439. Schülken A. W., 216. Schulte F., 499. Schuster G., 573. Schwab R. C., 285. Schweiger J., 510. Schwenzer G., 498. Scott L. G., 686. Seemann H., 438. Seget T., 140. Senzameno G., 139. Serafini R., 142. Serpentino G. M., 752. Serra J., 439. Serrano D., 287. Shaw P., 132. Shetler O. A., 216. Shirley R. J., 750. Shoichi N., 510. Shu-Kai C., 140. Siebert P., 686. Siegert W., 510. Sierra Losada A., 470. Silva A. F., 737. t Simaan N., 440. Sin Card. I., 207, 571. Sindik G. E., 246. Sinkovits L, 575. Sipone O., 688. t Sipovic O., 688. Sirgudsson N., 140. Sjabbo Sterk H. B. J., 143. Skehan S. G., 215. t Sloskans B., 288. t Snedden O. N., 288. Sobieski J., 439. Soko B. K., 246. Sorci F., 285. Soulié A., 574. Spanuolo G.,' 686. Sparacio F., 216. Speranza V., 286. Sperrer O., 572. Spinelli L., 138. Spingola F., 215. Spital H. J., 429. Sprajc S., 686. Spuntarelli G., 750. Squadroni P., 470. Squicciarini D., 571. Stachewicz H. J., 285. Stamati G., 685. nominum personarum Stano G., 437. Stearns J. D., 510. Stecher R., 131. Stefanizzi U., 470. Stegmann R. V., 138. Stevenson R. A., 141. Stewart T., 508. Stöger J., 143. Stoppa M., 437. Storero L., 215. Suchon E. R., 285. Sucre Mendoza A. J., 247. Sullivan A. T., 285. Sullivan Cullen F., 141. Sulyk S., 243. Sunderbruch J., 687. Sunga E., 573. Sustar A., 246. f Sweeney P., 576. Sweeny E. A., 139. Swuste A. J., 278. Symon I. Q., 131. Szoka E. C, 278. Szymecki S., 429. Szymezak H., 688. T Taddei A., 246. Taghi Shamso Shoara H., 287. Taiti S., 575. Takes I. G. M., 288. Tanzi C., 248. Tang Yee-Ming D., 460. Tanzmann P., 139. Tappeser L., 139. Taylor M., 429. Tchidimbo R. M., 509. Teissier H., 130. Teixeira Guimaraes G., 130. f Teixeira Palha A., 512. Tellmann A., 686. t Thaliath J., 752. Thangalathil G., 243. Thauer A., 687. Theissing H., 131. Thiandoum Card. H., 508. Thottakath G., 509. Thottam L., 243. Thul E. G., 687. Ti-Kang J., 508. Tirabassi G., 472. Tisot G., 576. Todero L., 439. Toja L., 471. t Tomé L. J., 576. Tosato A., 284. f Toutoungi A., 248. Travagliante S., 687. Tremblay G., 278. Trench E. J., 139. Treweek A., 439. Tritschler E., 576. Trombetta P., 687. Tzadua P., 508. U Ugo G., 142. Uhac L, 461, 469. Ulaszeski E. J., 286. Ulbig J., 439. Ullric T., 573. Urgel Villahermosa G., 679. Urrejola Vial S., 142. Uwakwe T. L, 286. Uzoigwe I. P. O., 287. V Vachon L. A., 429. Vadakumthala A., 509. Valentiny G., 285. Valeri V., 511. Vandame C., 565. Van de Oalseyde W., 247. Van de Kimmenade F., 575. Van de Wetering W. N., 575. Van der Lande R. V. E., 751. Van der Leest A. J., 511. Van der Linden B., 511. Van der Vijngaart J., 511. Van Hattum J. J., 143. Van Huygevoort C. T. A., 751. Van Kerkhof A. O., 575. Van Melis S. A., 130. Van Pul A. E. F., 288. Van Rijkevorsel J., 439. Van Roy J., 247. Van Thor J. G., 143. Van't Hullenaar O. F. N., 574. Van Wijk P., 752. Vargas Mesa Garces J. E., 470. Varoli A., 472. Varotto A., 286. Vassallo G., 287, 439. Vasta V., 751. Vázquez-Díaz L., 737. Velasquez Arango R., 131. Velasquez F., 469, 572. Velazquez Patino M., 429. Index f Venini D., 512. Verda G., 287, 439. f Verhoeven N., 288. Verschuren P., 508. Vervoort J., 574. Vetere E., 573. Vial Correa J. de D., 142. Vicente A., 286. Vidotto J. O., 470. Vigo P., 207. Vilela Card. A. B., 278. Villafuerte C. F., 248. Villar Quintana C, 142. Villeneuve B.., 438. Vinzani M., 248. Vis P. E., 288. Vivas C. M., 469. Vivas Róbelo B., 679. Vives Infantes F., 288. Voet V. J., 575. Vögel F., 573. Vogel H., 142. Vogel J. J., 285. Vogl F., 438. Vogt H., 439. Volz G. A., 141. Vomboemmel L., 459. Von Andrian "Werburg O., 143. Von Der Sitt M., 139. Vos F., 439. Voto F., 130. Vrga B., 285. nominum dioecesium, vicariatuum, W Wagner T., 574. Walesa L., 137. Wallraf R., 143. Walsh D., 499. Walter F. X., 139. Walters W., 511. Wandera E. D., 132. Wanerka W. F., 285. Warren J. F., 247. Warzybok L., 140. Wasmuth A., 687. Wasner F., 572. Watzlavick A. J., 141. Wcela E. A., 139. f Webster Ibberson B., 143. Wehrle P., 430. Weigl I., 132. Weinkamer E., 142. Weisinger C, 575. Weismayer J., 573. Weiss J., 573. Welch Lee J., 141.' Weller H., 143. Werbs N., 130. Wesemann P., 572. Wesolowski G., 573. Whintton Breen Rüssel J., 438. Wieczorek L, 498. Wiest J. J., 139. Wiggers D. M., 287. William A. W., 245. Williamson R. J., 286. Wimmer A., 138. etc. 773 Wingens A., 143. Wingermez J. M., 440. f Winkler J., 144. Wlazly J., 573. Wludyka L., 140. Wober M., 216. Wolf M. O., 215. Wolff A., 141. Wolsin C. J., 286. Wötzer O., 575. Wright R. A., 286. Wurm L, 679. Wurtz R. C, 286. f Wyszynski Card. S., 440. Z Zabkar G., 685. Zabludowski B., 438. Zaccaro N., 470. Zaggia C, 286. Zak C. A., 285. Zamponi T., 688. Zandegiacomo Riziö P., 688. Zangerl L, 574. Zanni A., 573. Zaragoza J. M., 574. Zenari M., 438. Zilio A., 751. Zimmermann E., 575. Zistl M., 138. Zoungrana Card. P., 508. Zueca U., 142. Zuccari V., 751. II - INDEX NOMINUM DIOECESIUM, VICARIATUUM, ETC. A Abbiritan., 429. Abenguruensis, 460. Adamantin., 208. Afufeniensis, 499. Alba Iuliensis, 499. Albasitensis, 498. Algeriensis, 130. Amaurensis, 130. Amiternin., 461. Apatzinganiensis, 429. Aquaenovensis in Proconsulari, 461. Aquaesirensis, 429. Aquisgranensis, 429. Aracaiuensis, 277. Arassuahyensis, 564. Arcis Vorthensis, 499. Arianensis, 499. Arindelensis, 277. Asmarensis, 243. Assisiensis, 129. Astigitan., 207. Aurelianensis, 429, 498. Aveirensis, 130. B Balsensis, 737. Bambaritan., 565. Baniulensis, 132. Barcaea, 243. Barcusen., 242. Barensis, 737. Baretensis, 498. Belemensis de Para, 129. Bellevillensis, 679. Bendensis, 563. Biltensis, 130. Bisaeiensis, 242. Bisuntin., 129. Boianensis, 242. Bokunguensis - Ikelaensis, 132. Bonaërensis, 208. Bonus Iesus a Gurgueia, 377. Index 774 Bracarensis, 563. Buakensis, 460. Buniaënsis, 460. Burdigalensis, 563. nominum dioecesium, vicariatuum, Dumensis, 498. Dunkeldensis, 429. Durangensis, 679. Duxiensis, 459. C E Oaebuan., 430. Caesariensis in Cappadocia, 243. Cagayan., 679. Caguán., 208. Callinicensis, 243. Campaniensis in Brasilia, 563. Campi Moranensis, 459. Campinae Grandis, 563. Campobassensis, 242. Camposin., 564. Candidae Casae, 429. Carolinensis in Brasilia, 564. Casensis in Numidia, 131. Castellanetensis, 129. 130. Castellotatroportensis, 132. Castrensis, 565. Catanensis, 207. Catharensis, 498. Caxiensis in Maragnano, 277. Cediensis, 208. Cenensis, 564. Cenomanensis, 563. Cercinitan., 130. Cillitan., 499. Clavarensis, 130. Coamceuvensis, 460. Collis Mariae seu Mariannhillensis, 460. Compsana, 242. Conchensis in Aequatore, 429. Conversanensis, 130. Corumbensis, 242. Cotonuensis, 565. Crepedulensis, 132. Culiacanensis, 131. Culmensis, 498. Ebroicensis, 563. Elatensis, 460. Enuguensis, 460. Equiliensis, 277, 499. Erfordiensis - Meiningensis, 129. F Ferdinandopolitan. ab Unione, 207. Ferentin., 498. Fesulan., 459. Fluminis Nigri, 277. Fodian.j 429. Friburgensis, 430. Funesiopolitanae, 130. G Gaylordensis, 278, 679. Gegitan., 499. Geraldtonensis, 499. Germanicianensis, 242, 679. Girardotensis, 499. Girbitan., 430, 563. Glendalacensis, 498. Gnesnensis, 563. Goritan., 129. Guadalaiarensis, 498. Guaruliensis, 242. Guiratingensis, 737. H Hameungensis, 461. Hamiltonensis, 566. Hortensis, 564. Huaiupanensis, 499. Hydruntin., 207. D Darienensis, 566. Detroitensis, 278. Dibrugarhensis, 565. Diniensis, 129. Doliensis, 499. Drivastensis, 679. Duitamensis, 499. etc. K Kielcensis, 429. Kisanganiensis, 461. Kokstadensis, 132. L Lingonensis, 129. Lipensis, 430. Lucerin;, 130. Lyciensis, 207. M Maasinensis, 207. Macapensis, 277. Madraspolitan. et Meliaporen., 565. Malolosin., 207. Manaënsis, 277. Managuensis, 679. Mandetriensis, 498. Manilensis, 207. Mannarensis, 460. Manziniensis, 461. Marianopolitana 278. Marsabitensis, 565. Maximianen, in Byzacena, 409. Mazatlanensis, 679. Medellensis, 131. Mediolanensis, 430. Mekiensis, 461. Melburnensis, 242. Melphiensis, 564. Mendezensis, 132. Mesarfeltensis, 429. Messanensis, 564. Mididitan., 679. Molinensis, 498. Monasteriensis, 499. Monoecensis, 129, 563. Monopolitan., 130. Moronensis, 208. Morotoënsis, 131. Mullitan., 429. N I Iaboticaballensis, 498. Ialespolitan., 498. Insulae Cathensis, 679. Itumbiarensis, 498, 499. Iuncensis in Byzacena, 459. Nabalensis, 679. Nairobiensis, 461. Nassaviensis, 565. Naulensis, 130. Ndiamenan., 565. Nigrensis, 565, 566. Novagermaniensis, 430. Index Novensis, 563. Novoraniensis, 131. Nucerina Tadinensis, 129. Numean., 565. Ñuscan., 242. O Oenipontan., 130. Oleastrensis, 207. 737. Opoliensis, 498. Oppidensis - Palmarum, 737. Oranensis, 130, 498. Orluana in Nigeria, 131. Osloënsis, 498. Ossoriensis, 499. Ozamisan., 679. P Paderbornensis, 129. Palaiensis, 243. Palensis, 679. Parintinensis, 277. Parisiensis, 564. Passofundensis, 564. Perthensis, 499. Philadelphiensis, 243, 499. Pilcomayoënsis, 132. Pistoriensis, 459. Piurensis, 564. Plestiensis, 678. Ponta Grossa (de), 130. Portalegrensis in Brasilia, 564. Princip. Albertensis, 430. Q Qachasnekensis, 566. Quebecensis, 429. Quitensis, 429. R Rapollensis, 564. Raymundian., 737. Rotariensis, 130. Rotdonensis, 499. nominum dioecesium, vicariatuum, S Sacramentensis, 564. Saelesiensis, 207. Saliensis, 242, 277. S. Angeli de Lombardis, 242. S. Iacobi de Estero, 131. S. Ioannis a Lacubus, 499. S. Ioannis - Imatelluran., 566, 680. S. Ioannis Portoricensis, 208, 499. S. Ioseph in Brasilia, 242. S. Ioseph in California, 131. S. Pauli in Brasilia, 459. S. Petri in Florida, 131. Sancti Rochi, 737. S. Salvatoris in America, 242. S. Salvatoris in Brasilia, 278. S. Severi, 130. Sandomiriensis, 429. Santaremensis, 459. Sardanensis, 131. Sasabensis, 564. Saskatoonensis, 430. Savonensis, 130. Scardonensis, 278. Seguntin., 498. Septemlacunensis, 498. Sidoniensis, 243. Siguitana, 131. Silensis, 207. Simidiccensis, 132. Sinceleiensis, 499. Suristensis, 564. Sverinensis, 131. J Tabborensis, 130. Tacnensis, 564. Taniorensis, 132. Tanudaiensis, 207. Taubatensis, 563. Tepicensis, 131. Tequinensis, 131. Tharrensis, 461. Themisonensis, 130. Thimidorum Regiorum, 498. Thuccaborensis, 679. Thucen. terebenthin., 131. etc. 775 Tigiensis, 499. Tirasonensis, 498. Tocantinopolitan., 277. Tokvonensis, 461. Tororoënsis, 132. Trevirensis, 429. Trilacunensis, 207, 459. Trisipensis, 278. Trivandrensis S. M., 243. Troian., 429. Troyniensis, 132. Truentin., 461. Tunetensis, 460. Turonensis, 563. Tursiensis - Lacunerulonensis, 207, 563. Tuticorensis, 132. Tzernicensis, 243. U Uritan., 429, 564. Ursonensis, 563. Urusitan., 459. Uthinensis, 563, 564. Uviraënsis, 460. Uxellensis et Terralbensis, 544. Uxentin. - S. Mariae Leucadensis, 207, 242. V Valvensis et Sulmonensis, 207. Vamallensis, 208. Vannidensis, 130. Varmiensis, 563. Varsaviensis, 563. Vellorensis, 565. Venusin., 564. Verulan. - Frusinatensis; 498. Victoriensis de Conquista, 459. Viridariensis, 242. Volturnensis, 566. Z Zabäensis in Numidia, 459. Zallatensis, 430. Zombaënsis, 460. Index 776 rerum analyticus IV INDEX RERUM ANALYTICUS A B Abbatia SS. Vincentii et Anastasii ad Aquas Salvias. Eius territorii nova eademque aptior iuridica fit ordinatio, 474. Basilicae Minores per Apostolicas Litteras constitutae : Cathedrale templum metropolitanae Ecclesiae Potentinae B.M.V. Caelo receptae dicatum, 10; Cathedrale templum archidioecesis S. Crucis de Sierra in Bolivia, 149; Cathedrale templum dioecesis Vestanae B.M.V. Caelo receptae sacrum, 450; Sacrarium « Domini a Miraculis » in dioecesi Sanctae Rosae de Osos, 483; templum in archidioecesi Apparitiopolitana dicatum B.M.V, sub titulo «Nossa Senhora Aparecida», 538; Aedes Manilensis archidioecesis princeps B.M.V, sacra sub titulo Immaculatae Conceptionis, 539; In urbe Seregno, in archidioecesi Mediolanensi, templum S. Iosephi, 540; templum cathedrale Veszprimiense, in Hungaria, 691. Academicas (ad) auctoritates, professores et alumnos Pontificiae Universitatis Salesianae, S. P. allocutionem habuit, 234. « Ad Limina Apostolorum » visitationes. Qua occasione capta, S. P. peculiares allocutiones habuit ad sacros Praesules, coram admissos : e Vietnamia, 18 ; ex Gambia, Liberia et Monte Leonino, 700; e Tanzania, 706; ex Angolia Insulaque S. Thomae et Principis, 718; e Sudania, 724. Aimerensis et Iaipurensis-Indorensis. Decretum de mutatione finium dioecesium, 244. Alanus de Solminihac (ven.), beati titulo insignitus, a S. P. per homilian celebratur, 662. Alimentariae rei, ob diem per orbem provehendae dicatum, a S. P. nuntius scriptus datus, 733. Alphabeticae institutionis inductioni, ob diem per orbem dicatum, a S. P. nuntius scriptus datus, 561. B.M.V. Imaginem a Visitatione quae est in urbe Ancuya, in Columbia, sinitur Episcopus Ipialensis coronare, 449. B.M.V. Imago vulgo Iconavetere, quae in cathedrali templo metropolitanae Ecclesiae Fodianae exstat, pretioso sinitur diademate redimiri, 291. B.M.V. Immaculata a « concordia », in dioecesi Foroconcordiana in Argentina, Patrona dioecesis illius confirmatur, 222. B.M.V, in Caelum Assumptae templum, in dioecesi Vestana, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur, 450. Angolia. V. Arabica V. Ad Limina. Aegyptia Bes Legati Nationum. Legati Nationum. Austria. V. publica. B.M.V, in Caelum Assumptae cathedrale templum Potentinae dioecesis, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur, 10. B.M.V, sub titulo Dominae Nostrae de Valle caelestis Patrona copiarum navalium Venetiolae Nationis constituitur, 482. Index B.M.V, sub titulo Dominae Nostrae dalupensis. V. S. Bernardinus Senensis. rerum Qua- B.M.V, sub titulo Immaculatae Conceptionis, cathedrale templum archidioecesis Manilensis, ad honorem et dignitatem Basilicae Minoris attollitur, 539. B.M.V, sub titulo «Nossa Senhora Aparecida » templum in archidioecesi Apparitiopolitana, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur, 538. B.M.V, sub titulo «.Nuestra Señora de Itatí » Patrona principalis, S. Thoma apostolus Patronus secundarius confirmatur dioecesis S. Thomae in Argentina, 541. B.M.V, sub titulo «Nuestra Señora de la Presentación », confirmatur Patrona dioecesis S. Philippi in Venetiola, 650. B.M.V, sub titulo « S. Maria delle Aeque », confirmatur Patrona principalis dioecesis Uxellensis et Terralbensis, 544. Beatorum honores decreti: Iosepho de Anchieta, Petro a S. Iosepho Betancur, Mariae ab Incarnatione, Francisco de Montmorency-Laval, Catharinae Tekakwitha, 253; Aloisio Orione, 477; Bartholomaeo Longo, 529; Mariae Annae Sala, 532; Dominico Ibáñez de Erquicia, Iacobo Kyushei Tomonaga, Laurentio Ruiz atque XIII Sociis, 535. Beniaminacevalensis ditur, 217. dioecesis nova Betancur Petro a S. Iosepho honores decernuntur, 253. con- Beatorum C Carberry Card. Ioanni, Archiepiscopo olim S. Ludovici, a S. P. nuntius gratulatorius datus, 546. Casini Maria Teresa (ven.). super introductione causae tionis et Canonizationis. Decretum Beatifica- analyticus Columbia. V. Legati Commissionis gnoscendo interfuere cutionem 777 Nationum. Codici Iuris Canonici recoad eos qui plenario coetui coram admissos, S. P. Allohabuit, 720. Commissionis Theologicae Internationalis sodales (ad), in Arce Gandulfi coram admissos, a S. P. allocutio habita, 703. Concilium Constantinopolitanum I. Ep. Ap. ad universos Ecclesiae Episcopos volvente anno MDC ab eodem Concilio celebrato, 513; ad Clerum et Populum mane in Petriana basilica congregatos, XVI exeunte saeculo ab eodem Concilio celebrato, S. P. allocutionem habuit, 485. Concilium Ephesinum. Ep. Ap. ad universos Ecclesiae Episcopos volvente anno MDL ab eodem Concilio celebrato, 513; ad Clerum et Populum vesperi in area Liberianae basilicae congregatos, XV saeculo cum dimidio exeunte, S. P. allocutionem habuit, 492. Congregatio (Sacra) pro Gentium Evangelizatione. Ad eos qui plenario coetui interfuere coram admissos, S. P. allocutionem habuit, 711. Congregatio (Sacra) pro Institutione Catholica. Ad eos qui interfuere plenario coetui, S. P. allocutionem habuit, 273. Consilium Patrum Cardinalium ad quaestiones organicas et oeconomicas Apostolicae Sedis expendendas per Chirographum constituitur, 545. Consilium Pontificium pro Laicis. Ad eos qui generali coetui interfuere, in Arce Gandulfi coram admissos, a S. P. allocutio habita, 673. Conventio inter Apostolicam Sedem Principatum Monoecensem, 651. Coreana Res V. Legati et publica. Nationum. Caxiensis dioecesis constituitur, 528. Civitas Regalensis dioecesis nius describitur, 145. condita pla- Clarae Maria Aloisia Angelica (ven.). Decretum super introductione causae Beatificationis et Canonizationis, 430. D de Anchieta Iosepho (ven.) beatorum honores decernuntur, 255. de Furstenberg Card. Maximiliano a S. P. nuntius gratulatorius datus, 677. Index 778 rerum Delonoue Ioanna (B.). Decretum super mira sanatione in causa Canonizationis, 433. Demetrio I, Archiepiscopo Constantinopolitano et Oecumenico Patriarchae, a S. P. nuntius scriptus datus, 34. Dioeceses constitutae : Tagamna, 7 ; Sibolgaënsis, 8; Civitas Regaliensis, 145; Orluana, 147 ; Beniaminacevalensis, 217 ; Sorotiensis, 221; S. Ioseph in California, 249; S. Ioseph in Brasilia, 251; OMguensis, 289; Viridariensis, 445; Guaruliensis, 447; Mannarensis, 743; Caxiensis, 528; Kiyindana-Mityanana, 689. Dominicus a SS.mo Sacramento (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis, 133. Dominicae apud civitatem Apostolica excitatur, 690. Nuntiatura E Encyclicae Litterae Rerum Novarum. Ad eos qui conventui Romae habito, LXXXX expleto anno ab editis Litteris Encyclicis Rerum Novarum, interfuere coram admissos, S. P. allocutionem habuit, 726. Eparchia Sanctorum Cyrilli et Methodii Apostolicae Sedi immediate obnoxia constituitur pro Slovachis fidelibus ritus Byzantini in Canadia commorantibus, 220. analyticus G Gambia. V. Ad Limina. Gana. V. Legati Nationum. Gantin Card. Bernardinus, Legatus renuntiatur ad XLII Eucharisticum ex omnibus Nationibus Conventum, Lapurdi in Gallia agendum, 542. Guamensis. Decretum de mutatione nominis dioecesis, 736. Guaruliensis dioecesis nova conditur, 447. H Haimanot S. B. Telele (ad), Ecclesiae Ortodoxae Aethiopicae Patriarcham, in Arce Gandulfi coram admissum, S. P. allocutionem habuit, 716. Hispania. V. Legati Nationum. Homileticae allocutiones : in Basilica S. Petri, die 1 m. Ianuarii, 152; in Romano templo S. Clementis ad Lateranum in honorem S S. r um Cyrilli et Methodii, Europae patronorum, 262; Interamnae in sollemnitate S. Ioseph, 266; in Italico pago vulgo Sotto il Monte cognominato, I ineunte saeculo a nativitate Ioannis XXIII, 452; in foro S. Petri, occasione oblata Beatificationis Servorum Dei Alani de Solminihac, Aloisii Scrosoppi, Richardi Pampuri, Claudine Thévenet et Mariae Repetto, 662. Episcopis Ecclesiae Catholicae ritus Malalcarensis a S. P. nuntius scriptus datus, 35. Eucharisticus Conventus XLII. Iis qui ex omnibus Nationibus eidem Conventui interfuere, a S. P. nuntius radiotelevisificus missus, 547. F « Familia a Deo Instituta ». Pontificium Consilium pro Familia constituitur, 441. Freinademetz Ioseph (B.). Decretum an resumenta sit causa Canonizationis. 744. i Iaponia. V. Legati Nationum. Ibáñez de Erquicia Dominico (ven). torum honores decernuntur, 535. Insula S. Thomae V. Ad Limina. et Bea- Principis. Ioannes XXIII. I ineunte saeculo a nativitate eius homilia, in Italico pago vulgo Sotto il Monte cognominato, a S. P. habita, 452. Index Iosepho de Anchieta (ven.), torum decernuntur, 253. rerum honores Bea- Iraquia. V. Legati 779 analyticus Iugoslavia, Res publica Socialista rata. V. Legati Nationum. Foede- Nationum. Irigoyen Echegaray Maria Catharina (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis, 656. Itinera apostolica (allocutiones selectae). In Extremo Oriente. In urbe Manila ad Religiosas, 304; ad Religiosos, 309; ad Praesidem Rei publicae Philippinae, 314; ad sacros Praesules, 319; ad homines liberales artes exercentes nec non ad Christianae doctrinae institutores, 325; ad studiosam iuventam, 329; ad incolas «Tondo», 335; ob decretos Ven. Dei Servis Laurentio Ruiz et Sociis eius beatorum caelitum honores, 340; ad Sinenses, 345; ad nationum Legatos, 350; ad Presbyteros et sacrorum alumnos, 356; ad Christianos sponsos, 362; apud urbem Davao, 368; ad sacchariferae arundinis cultores, 373; in urbe « I l o i l o » , 380; ad agrícolas et opifices, 384; ad exsules et prófugos in loco «Morong» commorantes, 388; ad universae Asiae incolas e Manilensi radiophonica statione « Radio Veritas », 391; ad autochthonas homines, 398; in insula «Guam», 401; ad sacros Praesules Tokii, 405; ad nationum Legatos Tokii, 410; in viridario « Peace Memorial» Hirosimae, 415; ad mathematicarum et naturalium scientiarum cultores, 420. In Germania. Ad Christianos sponsos, 42; ad professores et alumnos publicarum Universitatum in Coloniensi metropolitano templo, 49; ad Praesidem Rei publicae Foederatae Germaniae, 58; ad Christifideles in diaspora Germaniae septemtrionalis et Scandiae commorantes, 64; ad Viros adscitus in consilium Ecclesiae Evangelicae Germaniae, 71; ad Christianos fratres, 75; ad Iudaeos, 78; ad sacros Praesules, 82; ad Religiosos utriusque sexus, 92; ad sacrae theologiae tradendae munere fungentes, 100; ad iuventam, 105; ad auctores, scaenicos artifices, musicae artis nec non formae et figurae peritos atque diurnarios, 112; ad Auctoritates in aëronavium portu « Riem », 122. Iurisperiti Catholici. Ad eos qui conventui interfuere Romae, coram admissos, a S. P. allocutio habita, 14. i Jubany Arnau Card. Narcisso, scopo Barcinonensi, a S. nuntius gratulatorius, 205. ArchiepiP. datus K Keniae. Decretum de erectione Vicariatus Castrensis, 278. Kiyindana-Mityanana ditur, 689. dioecesis nova Kyushei Tomonaga Iacobo (ven.), Beatorum decernuntur, 535. con- honores Kbzlca Carolina (ven.). Decretum an introducenda sit causa Beatificationis seu Declarationis martyrii, 681. L « Laborem exercens ». Litterae Encyclicae a S. P. Ioanne Paulo II datae ad Episcopos, Sacerdotes et Christifideles totius Catholicae Ecclesiae, nec non ad universos bonae voluntatis homines, 577. Laval Francisco de Montmorency, (ven.), Beatorum honores decernuntur, 253. Legati Nationum apud Sedem Apostolicam qui erediti sibi muneris testes litteras tradiderunt ad quosque S. P. allocutiones habuit: Hispaniae, 12; Columbiae, 22; Madagascariae, 30; Iraquiae, 32; Iugoslaviae (Rei publicae Socialisticae Foederatae), 157; Malianae Rei publicae, 160; Iaponae, 181; Austriae, 183; Ganae, 197; Arabicae Aegyptiae Rei publicae, 227; Coreanae Rei publicae, 272. Legatos Nationum (ad) apud Sedem Apostolicam habita a S. P. allocutio, initio anni 1981, 197. Liberia. V. Ad Limina. Longo Bartholomaeo (ven.), honores decernuntur, 529. Beatorum Index 780 rerum M N Madagascaria. V. Legati Nascimbeni Ioseph (ven.). Decretum an introducenda sit causa Beatificationis et Canonizationis, 462. Nationum. Magistrum Urbis habuit, 198. (ad) S. P. allocutionem Malacen.-Oiohoren. Decretum de Cathedrae episcopalis translatione, 737. Maliana V. Res Legati publica. Nationum. Mandetrien.-Dumnen. Decretum de Cathedrae episcopalis translatione, 739. Mannarensis dioecesis nova conditur, 473. Maria V. a 8. Ignatio. Thévenet. Mariae ab Incarnatione decernuntur, 253. beatorum honores Massonica secta. Declaratio de canonica disciplina quae sub poena excommunicationis vetat ne catholici nomen dent sectae Massonicae, 240. Monoecensis dioecesis ad gradum archidioecesis evehitur adhuc Romanae Sedi immediate subiecta, 648. Mons Leoninus. V. A d Limina. Monteagudo Anna ab Angelis (ven.). Decretum super mira sanatione in causa Beatificationis et Canonizationis, 500. Mediolanensis et Comensis. Decretum mutatione finium dioecesium, 128. Missionales V. res de provehendae. Nuntii scripto dati. Mityanana. V. analyticus Nativitas D.N.I. Ch. Ex externo Basilicae Vaticanae podio radiotelevisificum nuntium S. P. facit atque Benedictionem Apostolicam Urbi et Orbi impertit, 38. Nuntii Gratulatorii a S. P. missi: Card. Jubany Arnau Narcisso, 205; Card. Rossi Agnello, 302; Card. Carberry Ioanni, 546; Card. Ursi Conrado, 676; Card. de Furstenberg Massimiliano, 677. 677. Nuntii radiotelevisiflci a S. P. facti: in sollemnitate Nativitatis D.N.I. Ch. a. 1980, 38; ad Collem Palatinum, post expletum pium exercitium Viae Crucis, 286; dominica Paschae in Resurrectione Domini, 299; ad eos qui XLII Eucharistico ex omnibus Nationibus Conventui interfuere, 547; ad eos in Petriana basilica et Assisiensi cathedrali templo congregatos, VIII exeunte saeculo ab ortu S. Francisci, 730. Nuntii scripto dati a S. P. : Demetrio I Archiepiscopo Constantinopolitano et Oecumenico Patriarchae, 34; Episcopis Ecclesiae Catholicae ritus Malakarensis, 35; ob diem rei alimentariae per orbem provehendae dicatum, 733; ob diem tota Ecclesia ad Missionales res provehendas constitutum, 554; ob diem alphabeticae institutionis inductioni per orbem dicatum, 561. O OMguensis in Nigeria nova dioecesis conditur, 289. Orione Aloisio (ven.) decernuntur, 477. Beatorum honores Orluana in Nigeria nova dioecesis conditur, 147. Kiyindana. Molas Vallvé Maria Rosa (B.). Decretum an resumenda sit causa Canonizationis, 436. Moreno Diaz Ezechiel (B.). Decretum an resumenda sit causa Canonizationis, 747. P Pampuri Richardo (ven.). Decretum super miraculis in causa Beatificationis et Canonizationis, 502; beati titulo insignitus, a S. P. per homiliam celebratur, 662. Index rerum analyticus — e Sacra Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus: 243. Paradis Maria Leonia (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis, 211. — e Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide: 131, 460. Paschae die dominico in Resurrectione Domini a S. P. factus nuntius radiotelevisificus ex externo Basilicae Vaticanae podio, 299. Passtor Ioanni, Episcopo Nitriensi, a S. P. Epistula datur, 223. Patroni caelestes : S. Honoratus Episcopus, Pistorum atque Furnariorum in Argentina, 11; B.M.V. Immaculata a «concordia » dioecesis Foroconcordianae in Argentina, 222; SS. Cyrillus et Methodius totius Europae, 258; Sanctus Expeditus Martyr, Civitatis Ialespolitanae in Brasilia, 290; Sanctus Ambrosius Episcopus et Ecclesiae Doctor, singularis apud terrenum Gallorum exercitum manipuli negotiis administrationis ipsius procurandis, 451; SS. Apostoli Petrus et Paulus dioecesis de Phat-Diem, in Vietnamia, 480; Sanctus Bernardinus Senensis dioecesis Bernardinopolitanae in California, 481; B.M.V, sub titulo « Dominae Nostrae de Valle » copiarum navalium Venetiolae nationis, 482; B.M.V, sub titulo «Nuestra Señora de I t a t í » Patrona Principalis, S. Thomas Apostolus Patronus secundarius dioecesis S. Thomae in Argentina, 541; B.M.V, sub titulo «Santa Maria delle Aeque » dioecesis Uxellensis et Terralbensis, 544; B.M.V, sub titulo «Nuestra Señora de la Presentación » dioecesis S. Philippi in Venetiola, 650. Pax inter nationes. Ob diem pacis 1 m. Ian. a. 1981 celebrandum, 152. Pontificii Collegii sophorum sodales (ad), in Arce Gandulfi coram admissos, S. P. Allocutionem habuit, 668. 781 R Repetto Maria (ven.). Decretum super mira sanatione in causa Beatificationis et Canonizationis, 505; beati titulo insig n i a , a S. P. per homiliam celebratur, 662. Rossi Card. Agnello, Praefecto Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, a S. P. nuntius gratulatorius datus, 302. Ruiz Laurentio atque XIII Sociis rum honores decernuntur, 535. Beato- S Sacrarium « Domini a Miraculis », in dioecesi S. Rosae de Osos, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur, 483. Sacrum Collegium. Instante sollemnitate Nativitatis D.N.I.Ch., facta a S. P. ad Patres Cardinales atque Romanae Curiae Praelatos allocutio, 162. Sagheddu Maria Gabriela (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis, 740. Sala Mariae Annae (ven.) Beatorum honores decernuntur, 532. S. Ambrosius Ep. et Eccl. Doctor confirmatur caelestis Patronus singularis apud terrenum Gallorum exercitum manipuli negotiis administrationis ipsius procurandis, 451. S. Antonius Patavinus. Fit facultas sacras eius exuvias inspiciendi atque recognoscendi, 150. Praefectos Viros negotiis exteris Argentinae et Chiliae (ad), in aedibus Vaticanis coram admissos, a S. P. allocutio habita, 24. S. Praelatura Ipilensis conditur, 5. Crucis de Sierra archidioecesis cathedrale templum, in Bolivia, ad gradum Basilicae Minoris evehitur, 149. S. Bernardinus Senensis Patronus principalis dioecesis Bernardinopolitanae in California ; Beata vero Virgo Maria, Dominae Nostrae Guadalupensis sub titulo, Patrona secundaria confirmantur, 481. Provisiones in Insulis Philippinis Ecclesiarum : — e Sacra Congregatione pro Episcopis: 129, 207, 242, 277, 429, 459, 498, 563, 679, 737. 782 Index S. Elisabeth Hungariae. Ep. Ap. anno DCCX ab eius obitu, 658. 8. rerum volvente Expeditus Martyr Civitatis Ialespolitanae Patronus apud Deum confirmatur, 290. 8. Franciscus Assisiensis. Expleto VIII saeculo ab eius ortu Card. Augustinus Casaroli, Summi Pontificis Legatus renuntiatur ad Franciscalem annum Assisii aperiendum, 660; ad congregatos in Petriana basilica et in Assisiensi cathedrali templo a S. P. nuntius radiotelevisificus missus, 730. 8. Honoratus Episcopus confirmatur Patronus, Pistorum atque Furnariorum in Argentina, 11. 8. Ioannis-Imatelluran. Decretum de mutatione denominationis necnon de Concathedralis erectione, 680. analyticus Scrosoppi Aloisius (ven.). Decretum super miraculis in causa Beatificationis et Canonizationis, 21; beati titulo insignitus, a S. P. per homiliam celebratur, 662. Secretariatus pro non credentibus. Ad eos qui interfuere plenario coetui, S. P. allocutionem habuit, 292. Sibolgaënsis in Indonesia Apostolica Praefectura ad dioecesis gradum et dignitatem evehitur, 8. Sorotiensis dioecesis nova conditur, Synodi Episcoporum Consilii Secretariae Generalis sodales (ad) coram admissos, a S. P. allocutio habita, 709. T Tagamna dioecesis constituitur, 7. 8. Ioseph in Brasilia dioecesis nova conditur, 251. Tansania. V. Ad Limina. 8. Tekakwitha Catharinae (ven.) honores decernuntur, 253. Ioseph in California tuitur, 249. dioecesis 8. Ioseph opifex. Homilia a S. P. ramnae, in Italia, habita, 266. consti- Inte- 8. Iosephi templum, in urbe vulgo Seregno, in archidioecesi mediolanensi ad honorem atque dignitatem Basilicae Minoris evehitur, 540. 8. Teresia a Iesu. Exeunte iv saeculo ab eius obitu Epistula a S. P. Praeposito generali Carmelitarum D i s c , mittitur, 692. 8. Thomas in Argentina. V. B.M.V, sub titulo «.Nuestra de Itatí ». Señora 8. Vincentius de Paul. Expleto saeculo ab eius ortu Praeposito Generali Congregationis Missionis S. P. Epistulam mittit, 654. SS. Cyrillus et Methodius totius Europae caelestes apud Deum Compatroni constituuntur, 258; homilia a S. P. in Romano templo S. Clementis ad Lateranum habita, 262. SS. Petrus et Paulus Apostoli confirmantur Patroni principales dioecesis de PhatDiem, in Vietnamia, 40. 221. Beatorum Thévenet Claudina (ven.). Decretum super mira sanatione in causa Beatificationis et Canonizationis, 466; beati titulo insig n i a , a S. P. per homiliam celebratur, 662. Togana in Re publica Nuntiatura stolica conditur, 484. Tomonaga Kyushei Iacobo (ven.) rum honores decernuntur, 535. ApoBeato- Torontina Slovachorum Byzantini ritus eparchia, SS. Cyrilli et Methodii. V. Eparchia Sanctorum. Tribunal Sacrae Romanae Rotae S. P. allocutio habita, 228. (ad), a Tribunal S. Paenitentiariae et Vrbis basilicarum paenitentiarios (ad), a S. P. allocutio habita, 201. U Urbs Roma. V. Magistrum Urbis. U r si Card. Conrado, Archiepiscopo Neapolitano, a S. P. nuntius gratulatorius datus, 676. Index rerum V V eszprimiense . cathedrale templum, in Hungaria, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur, 691. « Viae Crucis » post absolutum ad Collem Palatinum pium exercitium a S. P. factus nuntius radio televisifica, 296. analyticus 783 Vietnamia. V. Ad Limina. Viridariensis dioecesis nova conditur, 445. Z Zimbabuae Re publica (in), Apostolica Nuntiatura constituitur, 477. CORRIGENDA In vol. LXXIII (1981) Commentarii pag. 82, linea pag. 130, linea ACTA APOSTOLICAE SEDIS 9 : loco eundem legatur idem. 6 : loco Coadiutorem c.i.s, legatur Coadiutorem. pag. 132, linea 24 : loco Mendenzenzis legatur Mendezensis. pag. 2 5 9 , linea 7 : loco anno DCCCXXX legatur anno DCCCLXXX. pag. 460, linea 18 : loco archidioecesis Folianae legatur dioecesis Vestanae. pag. 716, linea 6 : loco Patriarcam legatur Patriarcham. SEPTUAGESIMUM TERTIUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS «ACTA APOSTOLICAE S E D I S » ABSOLVITUR D I E XXXI M. DECEMBRIS A. MCMLXXXI TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS Anno L U Città del Vaticano, giovedi 12 marzo 1981 Num. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDI SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSITIONI DELLO DELLA STATO CITTA D E L VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paoïo II - Anno III N. X X V I I I - Ordinanza delia Pontificia Commissione per lo Stato delia Città del Vaticano con la quale vengono determinate le date di inizio e di cessazione delPora estiva per il 1981. 12 marzo 1981 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Vista Pordinanza 16 maggio 1966, n. XXVI, con la quale si istituisce Pora estiva; ORDINA Art. 1. - Dalle ore due dei 29 marzo 1981 alle ore tre dei 27 settembre 1981, Pora normale è anticipata, a tutti gli effetti, di sessanta minuti primi. 6 Acta Apostolicae Sedis - Síipplemento Art. 2. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante afiissione nel Cortile di S. Damaso, alia porta degli Uffici dei Governatorato e negli Unici postali dello Stato, ed entrera in vigore nel giorno stesso delia sua pubblicazione. Città del Vaticano, dodici marzo millenovecentoottantuno. AGOSTINO SERGIO PAOLO Card. Card. Card. MASSIMILIANO SILVIO Card. GIUSEPPE CASAROLI, GTJERRI, Presidente Pro-Presidente BERTOLI Card. DE F U R S T E N B E R G , ODDI Card. G I U S E P P E MARIA PAUPINI Card. SENSI Anno L U Città del Vaticano, giovedi 23 aprile 1981 Num. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO P E R LE LEGGI 1 DISPOSITUM DELLO DELLA STATO CITTA D E L VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno III N. X X I X — Ordinanza delia Pontificia Commissione per lo Stato delia Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli commemorativi dei Bimillenario Virgiliano. aprile 1981 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTA DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 delia legge sulle fonti dei diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di due francobolli commemorativi dei Bimillenario Virgiliano, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. - I francobolli di cui alParticolo precedente, realizzati su carta bianca patinata a stampa pluricolore in offset con oro e argento 10 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento impressi a caldo e riuniti nel numero di sedici esemplari per foglio e nove chiudilettera, hanno le seguenti caratteristiche : dimensioni : mm. 48 x 40, dentellatura 14, formato orizzontale ; valori: L. 350, L. 600; soggetto : unico, che rafflgura : sui lato sinistro, il poeta accanto al suo plúteo scrittorio, e nelPangolo, ripresi dai codici antichi, i titoli delle sue opere : per il valore da L. 350, « p . V E R G I L I M A R O N I S B T J C O L I C O N G E O R G I C O N Q . L I B R I » , per il valore da L. 600, « p . V E R G I L I M A R O N I S A E N E I D O S L I B R I » ; sui lato destro, la scritta « B I M I L L E N A R I O V I R G I L I A N O », impressa a caldo, in argento nel valore da L. 350, in oro nel valore da L. 600. La figura del poeta è tratta dal « Vergilius Romanus » (Vat. lat. 3867), presente nella Biblioteca Vaticana dalla sua fondazione nel 1475. I due francobolli recano in basso la dicitura Pindicazione dei rispettivi valori. «POSTE VATICANE» e II chiudilettera riproduce una scena bucólica. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli preceden ti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore delia presente ordinanza. La tiratura è di 1.000.000 di serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante amssione nel Cortile di S. Damaso, alia porta degli Unici dei Governatorato e negli Unici postali dello Stato, ed entrera in vigore nel giorno stesso delia sua pubblicazione. Oittà del Vaticano, ventitre aprile millenovecentoottantuno. AGOSTINO SERGIO PAOLO Card. Card. Card. MASSIMILIANO SILVIO Card. CASAROLI, GUERRI, Presidente Pro-Presidente BERTOLI Card. DE FÜRSTENBERG ODDI GIUSEPPE Card. GIUSEPPE MARIA PAUPINI Card. SENSI Anno LII Num. 4 Città del Vaticano, giovedl 23 aprile 1981 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENT*) P E R LE L E G G I E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DELLA D E L VATICANO CITTA Pontificatu di S. S. Giovanni Paolo II - Anno III N. X X X - Ordinanza delia Pontificia Commissione per lo Stato delia Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di un miovo tipo di aerogramma, per commemorare il cinquaiitesimo anniversario delia fondazione delia Radio Vaticana. 23 aprile 1981 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTA DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 delia legge sulle fonti dei diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; Vista Pordinanza 22 dicembre 1980, n. XXV, in materia di tariffe postali e telegrafiche ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di un nuovo tipo di aerogramma, per commemorare il cinquantesimo anniversario delia fondazione delia Radio Vaticana. L'aerogramma è suddiviso in tre sezioni, la superiore delle quali è munita di tre lembi gommati per la chiusura. Acta 14 Apostolicae Sedis - Supplèmento Sui lembo superiore è riportata Pavvertenza, in due lingue e su due righe : È vietato inseriré qualsiasi oggetto - Il est défendu de joindre n'importe quel objet. La prima sezione del foglio reca impressi sulla facciata esterna: a sinistra, in alto, la vignetta, che riproduce la cupola di S. Pietro, la statua delPArcangelo Gabriele, le date ((1931» e ((1981)), al centro P antenna a forma di Croce e dei cerchi con le iniziali delia Radio Vaticana. In basso, fuori delia vignetta, la dicitura « A É R O GRAMME » ; a destra, in alto, Pimpronta del valore, recante il disegno a colorí dello stemma di Sua Santità Giovanni Paolo II e la dicitura ((300 POSTE VATICANE )). La seconda sezione, che ripiegata forma il verso delPaerogramma, reca gli elementi relativ! al mittente e tre linee punteggiate. La terza sezione non reca alcuna indicazione. II foglio di colore celeste-grigio, che aperto misura cm. 26,5 x 15,8, esclusi i lembi di chiusura, reca in filigrana la dicitura « S T A T O D E L L A CITTÀ DEL VATICANO )). L'impronta del valore postale, di formato orizzontale, mm. 36 x 27, compresa la dentellatura. La tir atura è di n. 300.000 esemplari. misura Art. 2. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Unici postali dello Stato, ed entrera in vigore nel giorno stesso delia sua pubbliCazione. Città del Vaticano, ven titre aprile milleno vecen toottan tuno, AGOSTINO SERGIO PAOLO Card. Card. Card. MASSIMILIANO SILVIO Card. CASAROLI, GUERRI, Presidente Pro-Presidente BERTOLI Card. DE FURSTENBERG ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI Anno LH Città del Vaticano, lunedi 22 giugno 1981 Num. 5 CTA APOSTOLICAE SEDIS s u p p l e m e n t o p e r le le6gi e disposizioni dello DELLA CITTA stato HI D E L VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno III N. X X X I — Ordinanza delia Pontificia Commissione per lo Stato delia Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli celebrativi dei 42° Congresso Eucaristico Internazionale di Lourdes. 22 giugno 1981 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 delia legge sulle fonti dei diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - E autorizzata la emissione di una serie di quattro francobolli celebrativi dei 42° Congresso Eucaristico Internazionale di Lourdes, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati su carta bianca speciale a stampa pluricolore in rotocalco e riuniti nel numero di quaranta esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche : Acta 18 Apostolicae Sedis - Supplemento dimension! : mm. 40 x 30, dentellatura 14, formato orizzontale ; valori: L. 80, L. 150, L. 200, L. 500; i soggetti riproducono : — il valore da L. 80, il simbolo dei Congresso Encaristico : una coppa con flamma, un'ostia spezzata e la leggenda : « G E S Ù C R I S T O PANE SPEZZATO PER UN MONDO NUOVO )) ; — il valore da L. 150, il simbolo dei Congresso Eucaristico e 1'apparizione delia Yergine a S. Bernadetta; — il valore da L. 200, il simbolo dei Congresso Eucaristico e un gruppo di pellegrini diretti al Santuario di Lourdes; — il valore da L. 500, il simbolo dei Congresso Eucaristico, il Vescovo e i fedeli che venerano la Vergine Immacolata. I fondi pastello delle singóle vignette sono di colore diverso. I quattro francobolli recano, in alto, la scritta « L O U R D E S C E I 81 », in basso, la dicitura « P O S T E V A T I C A N E » e Pindicazione dei valore. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore delia presente ordinanza. La tiratura è di 1.100.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante afiissione nel Cortile di S. Damaso, alia porta degli Unici dei Governatorato e negli Unici postali dello Stato, ed entrera in vigore nel giorno stesso delia sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventidue giugno millenovecentoottantuno. AGOSTINO SERGIO PAOLO Card. Card. Card. MASSIMILIANO SILVIO Card. CASAROLI, GUERRI, Presidente Pro-President e BERTOLI Card. DE FURSTENBERG ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI Anno L U Città del Vaticano, lunedi 22 giugno 1981 Num. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO P E R LE LEGGI E DISPOSITIONI DELLO DELLA STATO D E L VATICANO CITTA Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno III NT. X X X I I - Ordinanza delia Pontificia Commissione per lo Stato delia Città del Vaticano con la quale e autorizzata la emissione di cartoline postali illustrate recanti Pimpronta, a stampa, dei valore postale di francatura. 22 giugno 1981 1 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 delia legge sulle fonti dei diritto, 7 giugno 1929, n. II ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di due cartoline postali illustrate, recanti Pimpronta, a stampa, dei valore postale di francatura. Delle cartoline, una è predisposta per la corrispondenza destinata « alPltalia», con il valore di L. 150> Paltra per «oltre Pltalia», con il valore di L. 200. Acta 22 Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 2. - Le cartoline di cui alParticolo precedente, del formato di cm. 1 4 , 8 0 x 1 0 , 5 0 , illustrate su soggetto unico, hanno le caratteristiche seguenti : nel diritto : — sui lato destro, in alto, Pimpronta, delle dimensioni di mm. 2 8 x 3 3 , riproduce, stilizzato, il disegno delle Chiavi decussate sormontate dal Triregno, e reca la dicitura (( P O S T E V A T I C A N E » ; nella parte restante, quattro righe destinate alPindirizzo del destinatario; — sui lato sinistro, in alto, la scritta, su due righe, « C A R T E P O S T A L E S . S . Giovanni Paolo I I » ; — la grafía e Pimpronta sono stampate con inchiostro bruno seppia e rosa per il valore da L. 1 5 0 , bruno seppia e azzurro per il valore da L. 2 0 0 ; nel rovescio, la vignetta, a colorí, riproduce : — nella parte destra, Pemgie di Sua Santità Giovanni Paolo I I , benedicente ; — nella parte sinistra, lo stemma del Sommo Pontefice regnante. Art. 3. - L'emissione e la vendita delle cartoline di cui alla presente -ordinanza sono riser vate esclusivamente alio Stato. La tiratura è di n. 60.000 esemplari per ciascun valore. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante afiissione nel Cortile di S. Damaso, alia porta degli Unici dei Governatorato e negli Unici postali dello Stato, ed entrera in vigore nel giorno stesso delia sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventidue giugno millenovecentoottantuno. AGOSTINO SERGIO PAOLO Card. Card. Card. MASSIMILIANO SILVIO Card. CASAROLI, GUERRI, Presidente Pro-Presidente BERTOLI Card. DE FURSTENBERG ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI Anno L U Città del Vaticano, lunedi 27 luglio 1981 Num. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS supplemento p e r le leggi e dello DELLA stato CITTA D E L VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno III N. X X X I I I - Ordinanza delia Pontificia Commissione per lo Stato delia Città del Vaticano in materia di tariffe postali. 27 luglio 1981 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI; Visti gli art. 2 e 20, lett. c, n. 5, delia legge sulle fonti dei diritto, 7 giugno 1929, n. II; Visto 1'accordo tra la Santa Sede e Pltalia in materia di tariffe postali, in data 23 gennaio 1952; Vista Pordinanza delia Pontificia Commissione per lo Stato delia Città del Vaticano in materia di tariffe postali e telegrafiche in data 22 dicembre 1980, N. XXV; ORDINA Art. 1. - Le tariffe postali e le soprattasse di trasporto aereo attualmente in vigore sono sostituite, a decorrere dal 1° agosto 1981 da quelle indicate nella tabella seguente: Per l'internedelia Città del Vaticano Lire Per ritalia Oltre ritalia Lire Lire 200 400 400 500 1.000 2.000 3.500 5.500 400 700 700 900 1.900 3.600 6.000 9.500 LETTEKE — fino a 20 grammi: - invii normalizzati - invii non normalizzati . . — da oltre 20 gr. fino a 50 — da oltre 50 gr. fino a 100 — da oltre 100 gr. fino a 250 — da oltre 250 gr. fino a 500 — da oltre 500 gr. fino a .1.000 — da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 1 1 . . gr. gr. gr. gr. gr. gr. 150 300 300 350 700 1.400 2.400 3.700 2 Per gli invii normalizzati, v e d . l'art. 2 dell'Ordinanza N. X X V del 22 dicembre 1980. Nei rapporti con il Belgio, la Germania (Rep. Fed.), il Lussemburgo, i Paesi Bassi e la Svizzera, sono stabilité le seguenti tariffe: — lettere di peso fino a 20 gr. Lire 200 (per le lettere di peso superiore si applica la tariff a intera per il peso totale); — cartoline di Stato e dell'industria privata, con oorrispondenza, L. 150. 2 Acta 28 Apostolicae Sedis - Supplemento Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire — AEROGRAMMI FATTURE COMMERCIALI CARTE MANOSCRITTE — — — — — fino a 1 0 0 gr da oltre .100 da oltre 2 5 0 da oltre 5 0 0 da oltre 1.000 ritalia Per Oltre I'Italia Lire Lire — 400 3 120 300 170 400 — — 300 600 1.300 2.200 3.400 400 900 1.900 3.300 5.000 — — — — — 100 150 250 100 300 150 400 — — 4 gr. fino a 2 5 0 gr. fino a 5 0 0 gr. fino a 1.000 gr. fino a 2 . 0 0 0 gr. gr. gr. gr. CARTOLINE DI STATO E DELL'INDUSTRIA PRIVATA 6 5 7 CARTOLINE ILLUSTRATE - - BIGLIETTI DI VISITA - - PARTECIPAZIONI DI NASCTTA, MORTE, MATRIMONIO E SIMILI A STAMP A - S T A M P E AUGURALI 8 9 1 0 CARTOLINE ILLUSTRATE E BIGLEBTTI DI VISITA, con non più di o parole di convenevoli - PARTECTPAZIONI DI 11 NASCITA, MORTE, MATRIMONIO E SIMILI A STAMP A 11 — invii non normalizzati 3 — — — — 150 200 Per oltre 1'Italia, le fatture commereiali aperte possono essere allégate alle stampe e ai pacchetti postali. Per oltre l'ltalia sono considerate s t a m p e e non possono conteneré lettere di accompagnamento. s Ved. nota 2. Per oltre l'ltalia, con corrispondenza, v e d . voce n. 5. Per oltre l'ltalia, con non più di 5 parole di convenevoli, ved. voce n. 7. Per oltre l'ltalia, con corrispondenza, v e d . voce n. 1. Per oltre l'ltalia, con non più di 5 parole di convenevoli, v e d . voce n. 7. Per oltre l'ltalia, v e d . voce n. 7. Per l'ltalia, v e d . voce n. 6. 4 6 7 8 9 10 11 Leggi e dispositioni dello Stato delia Città del Vaticano Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire Per 29 Oltre ritalia ritalia Lire Lire AVVISI DI RICEVIMENTO 0 DI PAGA- 100 150 400 60 70 70 80 150 300 400 550 80 100 100 120 220 400 600 800 — — 150 200 200 300 600 1.000 1.700 2.400 1.200 — — 1.200 200 350 500 300 500 700 — 60 70 80 100 — — 80 — — STAMPE periodicae e non periodicae — fino a 20 gr: — — — — — — — - invii non normalizzati . . . . da oltre 20 gr. fino a 50 gr. da oltre 50 gr. fino a 100 gr. da oltre 100 gr. fino a 250 gr. da oltre 250 gr. fino a 500 gr. da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 gr. per ogni 1.000 gr. o frazione in più — stampe spedite in sacchi speciali, dirette alio stesso destinatario ed alia stessa destinazione: - per ogni 1.000 gr. o frazione P l E G H I DI LIBRI 12 — da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. — da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 gr. CEDOLE DI COMMISSIONI LIBRARLE — — 1 3 — invii normalizzati TASSA FISSA per la restitutione di stampe di peso non superiore a 40 grammi, fatta eccezione per i giornali quotidiani e i settimi numeri degli stessi, non potute recapitare per qualunque ragione: per ciascun oggetto CARTE PUNTEGGIATE AD USO DEI 12 in franchigia in franchigia in franchigia Per oltre l'Italia, v e d . voce n. 9. Per oltre l'Italia sono considerate lettere o cartoline dell'industria privata con corrispondenza, se ne hanno le caratteristiche. 13 30 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 170 300 550 900 250 450 800 1.300 450 800 1.600 2.500 170 300 550 900 250 450 800 1.300 — — — — 300 — — 700 800 1.000 1.600 2.000 2.500 1.000 1.200 1.500 2.400 3.000 3.600 — — — — — — PACCHETTI POSTALI — — — — fino a 100 gr da oltre 100 gr. fino a 250 gr. da oltre 250 gr. fino a 500 gr. da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. CAMPION! DI MERCI 14 - INCTSIONI FONICHE SU DISCHI, NASTRO O FILO — da oltre — da oltre — da oltre 14 100 gr. fino a 250 gr. 250 gr. fino a 500 gr. 500 gr. fino a 1.000 gr. TASSA FISSA di trattamento per gli invii ordinari non od insufficientemente affxancati, oltre la francatura PACCHI ORDINARI per Pinterno e per Pltalia, oltre il prezzo dei bollettino di spedizione di, Lire 200 a) Normali: —" fino a 1 Kg — da oltre 1 Kg. fino a 3 Kg. . — da oltre 3 Kg. fino a 5 Kg. . — da oltre 5 Kg. fino a 10 Kg. . — da oltre 10 Kg. fino a 15 Kg. . — da oltre 15 Kg. fino a 20 Kg. . b) Ingombranti: — tariffe di cui alia lettera a) maggiorate dei 100%. PACCHI URGENTI per Pinterno e per l'Italia, oltre il prezzo dei bollettino di spedizione di Lire 200 e la tassa fissa di recapito per espresso a) Normali: — tariffe di cui alia lettera a) dei pacchi ordinari, maggiorate dei 100% 14 Per oltre l'Italia sono considerati pacchetti postali. Leggi e disposizioni dello Stato delia Gitta del Vaticano Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire 31 Per l'ltalia Oltre l'ltalia Lire Lire b) Ingombranti: — tariffe di cui alia lettera a) delia presente voce, maggiorate dei 100% 19 20 15 PACCHI AEREI per l'ltalia, oltre il prezzo dei bollettino di spedizione di Lire 200 e le tariffe normali — fino a 1.000 gr — per ogni 500 gr. o frazione in più — — 500 250 — — PACCHI ORDINARI per oltre l'ltalia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 a) tassa sui peso (quota-parte territoriale di partenza e arrivo): — — — — — — fino a 1 da oltre da oltre da oltre da oltre da oltre Kg 1 Kg. 3 Kg. 5 Kg. 10 Kg. 15 Kg. fino fino fino fino fino a 3 Kg a 5 Kg a 10 Kg a 15 Kg a 20 Kg DTS DTS DTS DTS DTS DTS 1,31 1,63 1,96 2,45 2,94 3,27 (Fr.-oro 4,00) (Fr.-oro 5,00) (Fr.-oro 6,00) (Fr.-oro 7,50) (Fr.-oro 9,00) (Fr.-oro 10,00) b) quota parte di transito: — territoriale: tassa stabilita in relazione alla distanza e al peso; — marittima: tassa stabilita in relazione aile miglia marine ed al peso; — aerea: tassa stabilita in relazione alla distanza aéropostale ed aile quote-parti di rete aerea di ogni singólo Paese di destinazione. 15 Al trasporto aereo sono ammessi i pacelli ordinari normali fino a 20 Kg. I pacchi inviati per via aerea fino a 10 K g . sono recapitati per espresso e debbono essere gravati, in aggiunta delia soprattassa di trasporto aereo, delia relativa tassa fissa. Sia la soprattassa che la tassa fissa di cui sopra debbono essere aggiunte all'ammontare delia tariff a ordinaria. Acta 32 Apostolicae Sedis - Supplemento Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 300 400 — — 900 4.500 — 150 TASSA DI RACCOMANDAZIONE, oltre la francatura ordinaria — per le corrispondenze chiuse o aperte — per ogni sacco speciale di stampe TASSA DI CONSEGNA IN MANI PROPRIE di oggetti raccomandati o assicurati con awiso d i ricevimento . . . . 23 150 SOPRATTASSE DI TRASPORTO AEREO PER LE CORRISPONDENZE L. per ogni 5 gr. o frazione Lire D E S T I N A Z I O N E PAESI DELL'EUROPA E DEL BACINO DEL MEDITERRÁNEO PAESI DELLE AMERICHE 16 16 c. . . . A. O. 17 per ogni 50 gr. o frazione Lire — 20 50 80 120 250 150 300 120 300 250 500 Lettere, cartoline postali e illustrate, con corrispondenza, vaglia postali, vaglia di rimborso relativi ad invii con assegno, lettere assicurate, avvisi di ricevimento o di p a g a m e n t o . Tutti gli altri oggetti non rientranti nella categoría L . C 17 Leggi e disposizioni aelio Stato delia Città del Vaticano Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire 24 25 TASSA DI ESPRESSO, oltre la francatura ordinaria — per ogni oggetto di corrispondenza e per ogni pacco — per ogni sacco speciale di stampe 350 33 Per l'ltalia Oltre l'ltalia Lire Lire 500 900 4.500 ASSICURAZIONE per 1'interno e per l'ltalia I) assicurazione convenzionale delle corrispondenze fino a Lire 1 0 . 0 0 0 con suggellatura facoltativa (oltre la tassa di francatura e di raccomandazione) 350 500 750 1.100 2.000 3.000 9.000 13.000 — II) assicurazione ordinaria ed assicurazione convenzionale di valore superiore a Lire 1 0 . 0 0 0 : a) tassa di assicurazione: — sulle corrispondenze, oltre la tassa di francatura e di raccomandazione, per ogni 1 0 0 . 0 0 0 Lire o frazione — sui pacelli, oltre la tassa di francatura, per ogni 1 0 0 . 0 0 0 Lire o frazione — b) tassa unica supplementäre, per le particolari misure di sicurezza da adottare per le corrispondenze ed i paechi con valore dichiarato superiore a Lire J 100.000 III) assicurazione contro i rischi di forza maggiore: tariffa di cui al punto II) lettera a) maggiorata dei 1 0 0 %, oltre la tassa unica di cui al punto II) lettera b) qualora il valore dichiarato superi le 1 0 0 . 0 0 0 Lire. — Acta 34 Apostolicae Sedis - Supplemento Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire 26 Per l'ltalia Oltre l'ltalia Lire Lire ASSICTJKAZIONE per oltre l'ltalia a) tassa di assicurazione sulle corrispondenze, oltre le tasse di francatura ordinaria e di raccomandazionerper ogni 6 5 D T S ( 2 0 0 Tr.-oro) di valore dichiarato o frazione 350 b) tassa di assicurazione sui pacchi, oltre la tassa di francatura: — tassa fissa per ogni pacco . . . — tassa proporzionale per ogni 65 D T S ( 2 0 0 Fr.-oro) di valore dichiarato o frazione 27 — — 3.500 — 350 TASSA DI ASSEGNO oltre le tasse di francatura normali, all'atto dell'impostazione dell'invio contro-as segno, per la liquidazione dell'importo del1'assegno mediante vaglia di rimborso a) per Pinterno e per l'ltalia . . . 350 350 b) per oltre l'ltalia — — — — — — — — fino a Lire 5 . 0 0 0 da oltre L. 5.000 da oltre L. 1 0 . 0 0 0 da oltre L. 5 0 . 0 0 0 da oltre L. 1 0 0 . 0 0 0 da oltre L. 2 0 0 . 0 0 0 da oltre L. 3 0 0 . 0 0 0 oltre L. 4 0 0 . 0 0 0 fino fino fino fino fino fino a a a a a a 10.000 50.000 100.000 200.000 300.000 400.000 — se il mittente chiede che il vaglia di rimborso gli sia trasmesso per via aerea (oltre la tassa di cui sopra) — — — — — — — — — — — — — — 1.200 1.600 2.000 2.700 3.300 3.700 4.200 4.500 soprattassa prevista per la categoría L. C. secondo il Paese di destinazione Leggi e disposizioni dello Stato delia Città del Vaticano Per Finterno delia Città del Vaticano Lire FERMO POSTA 0 FERMO TELÉGRAFO . 100 35 Per l'ltalia Oltre I'Italia Lire Lire — — TASSA PER AVVISO DI MANCATA CONSEGNA 200 200 300 TASSA DI IMBARCO — '•— 300 TASSA DI RECLAMO 300 300 400 1.000 1.000 1.200 TASSA RELATIVA ALLA DOMANDA per il ritiro di corrispondenza, pacco o vaglia, per modificazione di indirizzo, per annullamento o modificazione dell'importo dell'assegno, dei vaglia, SERVIZI FILATELICI — affrancatura minima dei materiale presentato per l'obliterazione filatélica 80 — — 350 600 1.000 2.000 350 600 1.000 2.000 — — — — — — — — — — — 800 1.200 1.500 2.000 2.500 3.100 3.600 4.000 VAGLIA ORDINARI — tassa di emissione, oltre il prezzo del modulo di Lire 50 a) per 1'interno e per l'ltalia — fino a Lire 2 0 . 0 0 0 — da Lire 2 0 . 0 0 0 fino a 5 0 . 0 0 0 — da Lire 5 0 . 0 0 0 fino a 2 0 0 . 0 0 0 — da Lire 2 0 0 . 0 0 0 fino a 6 0 0 . 0 0 0 b) per oltre l'ltalia — fino a L. 5 . 0 0 0 — da oltre L. 5 . 0 0 0 fino a 1 0 . 0 0 0 — da oltre L. 1 0 . 0 0 0 fino a 5 0 . 0 0 0 — da oltre L. 5 0 . 0 0 0 fino a 1 0 0 . 0 0 0 — da oltre L. 1 0 0 . 0 0 0 fino a 2 0 0 . 0 0 0 — da oltre L. 2 0 0 . 0 0 0 fino a 3 0 0 . 0 0 0 — da oltre L. 3 0 0 . 0 0 0 fino a 4 0 0 . 0 0 0 — oltre L. 4 0 0 . 0 0 0 — — — — — — — — — Acta 36 Apostolicae Sedis - Supplemento Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire VAGLIA TELEGRAFICI a) per 1'interno e per l'Italia — oltre la tassa di emissione di cui alia voce n. 3 4 , lettera a) e quella telegráfica 200 200 — — 200 — — 100 — b) per oltre l'Italia — oltre la tassa indicata alia voce n. 3 4 , lettera b), è dovuta la tassa telegráfica. VAGLIA DI VERSAMENTO per l'Italia — tassa di emissione, oltre il prezzo del modulo di Lire 50 - fino a Lire 1 0 0 . 0 0 0 - per ogni 1 0 0 . 0 0 0 Lire o frazione in più TASSA PER L'EMISSIONE DEI VAGLIA CON LA CLAUSULA «PAGAMENTO IN 500 — 500 ATTESTAZIONE DI EMISSIONE DEI VAGLIA — per ogni attestazione . . . .. . VAGLIA ORDINARI SMARRITI E 400 400 400 700 700 700 700 700 700 TELEGRAFICI — tassa per la riehiesta di pagamento nel periodo di validità: per VAGLIA SCADUTI — tassa di rimborso per ogni vaglia 18 Sono esenti dal p a g a m e n t o delia tassa i vaglia non giunti al destinatario. Leggi e dispositioni dello Stato 37 delia Città del Vaticano Per 1'interno delia Città del Vaticano Lire Per l'ltalia Oltre l'ltalia Lire Lire TASSA DI RIVALIDAZIONE E DI DUPLICAZIONE DEI VAGLIA quando la sca- denza di validità o lo smarrimento non siano impntabili al servizio po- DlRITTO FISSO PER LA RICHIE STA IN VISIONE DEI TITOLI PAGATI; PER CONTRORDINI E DISPOSIZIONI D ATI DAI MITTENTI 0 DAI DESTINATAR^ PER CONOSCERE L ' E S I T O DEI TITOLI POSTALI 43 500 500 500 750 750 750 LlMITI DI PESO, DIMENSION^ VALORE ED ASSEGNO ED INDENNITA DI SMARRIMENTO per 1'interno delia Città del Vaticano e per l'ltalia Limiti massimi di peso — lettere, carte manoscritte, stampe, pieghi di libri e spedizioni miste Kg. NB. Per i pieghi contenenti nn solo volnme che ecceda il peso di Kg. 2 è ammesso l'invio fino al peso di Kg. 3 2 19 — carte punteggiate ad uso dei ciechi Kg. — cartoline dell'industria privata, cartoline illustrate, biglietti di visita, fatture commerciali, stampe augurali, partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili e cedole di commissioni librarie . gr. — paechetti postali, campioni di merci, incisioni foniche su dischi, nastro o filo < 7 20 Kg. 1 Kg. Kg. Kg. 20 5 10 — pacchi postali: a) ordinari b) urgenti . . . c) « Exprès » 19 . Per il calcólo dell'affrancatura del peso eccedente i 2 Kg. si applica la tariffa corrispondente alio scaglione di peso in più. Acta 38 Dimensioni Apostolicae Sedis - Supplemento massime — lettere, carte manoscritte, stampe, carte punteggiate ad uso dei ciechi e spedizioni miste: cm. 45 per lato o, se a forma di rotólo, cm. 75 di lunghezza, con cm. 10 di diámetro. — cartoline dell'industria privata: cm. 10,7 x cm. 15. — fatture commerciali, cartoline illustrate, biglietti di visita, cedole di commissioni librarie, partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa e stampe augurali: cm. 12 x cm. 23,5 (tolleranza + 2 mm.). — pacchetti postali e campioni di merci: cm. 45 x cm. 20 x cm. 10 o, se a forma di rotólo, cm. 45 di lunghezza con cm. 15 di diámetro. In entrambi i casi tali dimensioni possono variare, purehé la relativa somma non risulti rispettivamente superiore ai cm. 75 o cm. 60. — incisioni foniche su dischi, nastro o filo: cm. 45 x cm. 45 x cm. 20. — pacchi: a) pacchi normali: lunghezza m. 1; somma di questa e del giro massimo, misurato in un senso che non sia quello delia lunghezza, m. 2; b) pacchi ingombranti: lunghezza m. 1,50; somma di questa e dei giro massimo, misurato come sopra, m. 3. Dimensioni minime a) le corrispondenze di qualsiasi specie debbono presentare per Pindirizzo e per le indicazioni di servizio una superficie non inferiore a cm. 9 x cm. 14 (tolleranza —2 mm,). b) il volume dei pacchi postali non puö essere inferiore a un decimetro cubo. Limiti di valore e di assegno — assicurazione ordinaria e convenzionale: per le corrispondenze e per i pacchi, Lire 2.000.000. — assegno di cui possono essere gravati le corrispondenze ed i pacchi: - lettere, carte manoscritte, fatture commerciali, stampe, carte punteggiate ad uso dei ciechi, pacchetti postali, campioni di merci (a condizione che tutti i predetti oggetti siano spediti in raccomandazione od eventualmente, per quelli chiusi, in assicurazione) e pacchi, L. 500.000. — vaglia postali: - limite minimo per ogni vaglia, Lire 100; - limite massimo per ciascun vaglia, Lire 600.000. Leggi e dispositioni dello Stato delia Città del Vaticano 39 Indennità per la perdita di corrispondenze raccomandate e per la perdita, manomissione o avaria dei pacchi — l'indennità dovuta agli utenti per la perdita totale di corrispondenze raccomandate è stabilita nella misura di dieci volte 1'importo delia tassa di raccomandazione. — l'indennità dovuta agli utenti per la perdita, manomissione o avaria dei pacchi (esclusi quelli con valore dichiarato) è stabilita entro il limite massimo di dieci volte 1'importo delia tassa di spedizione dei pacchi ordinari. Oltre tale indennità i mittenti hanno diritto, nel caso di smarrimento, manomissione od avaria totale del contenuto, al rimborso delle tasse di spedizione ed accessorie. LlMITI DI PESO, DI DIMENSIONI, DI VALORE ED INDENNITÀ DI SMARRIMENTO per oltre l'Italia Limiti massimi di peso — lettere e stampe (I pieghi contenenti libri possono raggiungere il peso di Kg. 5) — sacchi speciali contenenti stampe dirette alio stesso destinatario e alla stessa destinazione — cartoline illustrate, biglietti di visita, partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa — pacchetti postali — cecogrammi (carte punteggiate ad uso dei ciechi e lettere cecograflche) Kg. 2 Kg. 30 gr. Kg. 20 1 Kg. 7 — pacchi: - il peso massimo dei pacchi postali nel regime internazionale è fissato, di regola, in 20 Kg. Tuttavia tale limite è ridotto a 10 Kg. od anche a 5 Kg. nei rapporti con alcuni Paesi. Dimensioni massime — lettere, stampe, cecogrammi, pacchetti postali e spedizioni miste: lunghezza, larghezza e spessore sommati, em. 90, senza che la dimensione maggiore possa superare cm. 60; se a forma di rotólo, lunghezza e due volte il diámetro cm. 104, senza che la dimensione maggiore possa oltrepassare cm. 90. — cartoline dell'industria privata: cm. 10,7 x cm. 15. — cartoline illustrate, biglietti di visita, stampe sotto forma di cartolina da spedirsi alio scoperto (senza busta o fascia, ecc.) e partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa: cm. 12 x cm. 23,5 (tolleranza -f- 2 mm.). Acta 40 Apostolicae Sedis - Supplemento ^— pacchi: m. 1,50 per una qualsiasi delle dimensioni; m. 3 per la somma delia lunghezza e del perímetro più grande preso in un senso che 'non sia quello delia lunghezza. Sono considerati ingombranti i pacchi che superino le seguenti dimensioni: m. 1,05 per una qualsiasi delle dimensioni; m. 2 per la somma delia lunghezza e dei perimetro più grande preso in un senso che non sia quello delia lunghezza. Dimensioni minime — le corrispondenze di qualsiasi specie debbono presentare per 1'indirizzo e per le indicazioni di servizio una superficie non inferiore a cm. 9 x cm. 14 (tolleranza —2 mm.). Se a forma di rotólo, la lunghezza più il doppio diámetro non deve essere inferiore a cm. 17, purché la dimensione maggiore non sia inferiore a cm. 10. — per i pacchi valgono gli stessi limiti. Limiti di valore — assicurazione per le corrispondenze - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione, ma non possono superare i 1633 DTS (5.000 Fr.-oro). — assicurazione per i pacchi - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione, ma non possono superare i 1633 DTS (5.000 Fr.-oro). — vaglia internazionali ed assegni - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione. Indennità di smarrimento — per le corrispondenze raccomandate, 19 DTS (60 Fr.-oro). — per i sacchi speciali di stampe, 65 DTS (200 Fr.-oro). — per i pacchi: - del peso da oltre da oltre da oltre fino a 5 Kg, 5 Kg. fino a 10 Kg, 10 Kg. fino a 15 Kg, 15 Kg. fino a 20 Kg, 19 29 40 49 DTS DTS DTS DTS (60 (90 (120 (150 Fr.-oro) Fr.-oro) Fr.-oro) Fr.-oro) Leggi e dispositioni-dello-Stato-delia Città del Vaticano 41 Art. 2. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante afiissione nel Cortile di S. Damaso, alia porta degli Unici dei Governatorato e negli Unici postali dello Stato, ed entrera in vigore il primo agosto 1981. Città del Vaticano, ventisette luglio millenovecentoottantuno. AGOSTINO SERGIO PAOLO Card. Card. Card. MASSIMILIANO SILVIO Card. CASAROLI, GUERRI, Presidente Pro-Presidente BERTOLI Card. DE PURSTENBERG ODDI GIUSEPPE Card. GIUSEPPE MARIA PAUPINI Card. SENSI Anno LH Città del Vaticano, martedi 29 setiembre 1981 Num. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENT!) P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DELLA CITTÀ D E L VATICANO Pontificat©