ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE AN. ET VOL. L X X V I TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS M-DCCCC.LXXXIV N. 1 4 Ianuarii 1984 An. et vol. LXXVI ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES Beato Maximiliano Mariae Kolbe, Sacerdoti professo Ordinis Fratrum Minorum Conventualium, Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Fons inexhaustas amoris, Pater, qui est in caelis, « s i c ... dilexit... mundum, ut Filium suum unigenitum daret, ut omnis, qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam aeternam » (Io 3, 16) ; idcirco et Filius unigenitus, qui venit in mundum, pariter « dilexit nos et tradidit semetipsum pro nobis oblationem et hostiam Deo in odorem suavi tatis» (Eph 5, 2), ac praeterea hoc nos docuit: «maiorem hac caritatem nemo habet, ut animam suam quis ponat pro amicis suis». (Io 15, 13). Cuius divinae caritatis peculiari ratione participes, Sancti Martyres infinito Dei amore responderunt, qui, vitam suam ei offerentes, sanguinem profuderunt ut coram persecutoribus et mundo communionem suam cum Christo necnon fidem et virtutes religionis christianae testarentur. Eiusmodi intrepidum amorem in Dominum Iesum fratresque, una cum charismate singularis pietatis erga Immaculatam Dei Genetricem, Spiritus Sanctus animo Maximiliani Mariae Kolbe inspiravit, qui est gloria et lumen Poloniae, patriae suae, Ordinis Seraphici Fratrum Minorum Conventualium, quorum Regulam est professus, Ecclesiae, cuius mysterio et missioni penitus iungebatur. 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cum iam dies immineret, quo Beatorum caelitum honores ei decernerentur, Nosmet ipsi, munus Archiepiscopi Cracoviensis gerentes, in Synodo Episcoporum anni MCMLXXI, cuius partem habuimus, affirmavimus in vita huius Famuli Dei summam sui ipsius oblationem atque in morte plenam sui donationem eminere, exemplo sumpto a Christo Redemptore. Postquam vero a Paulo P P . V I , Decessore nostro rec. mem., die XVII mensis Octobris anno MCMLXXI in Beatorum album est relatus, Nos inter solemnia, quae novi Beati honori apud ecclesiam sedis Franciscalis NiepoJcalanów agebantur, laetantes asseruimus eius immolationem esse gloriosissimam victoriam ex odio par tam a Christo, magnam sane victoriam, quam homines per orbem terrarum admirarentur et Ecclesia pronuntiare gauderet. Postquam autem e providentis Dei consilio supremum ministerium Pontificis Maximi, universae Ecclesiae praepositi, Nobis est creditum, curavimus amplius ut — sive cum Poloniam anno MCMLXXIX viseremus sive aliis oblatis occasionibus — Beatum Maximilianum Mariam Kolbe quasi signum spei, aetati nostrae divinitus datum, atque patronum horum temporum extolleremus. Hodie demum eundem Beatum gloria et nomine Sancti ornantes, ad summos eveximus honores, fore confisi ut homines futuris etiam saeculis in hac dignitate ei in terris delata deprehendere possent eximium testimonium fidei, quod generationi suae impertiit. Maximilianus Maria natus est in oppido Zdunska Wola, intra fines dioecesis Vladislaviensis media in Polonia sito, die VIII mensis Ianuarii anno MDCCCXCIV eodemque die aqua baptismatis ablutus, nomine Raimundi ipsi imposito. E tranquillo convictu domestico, in quo ad christianam vivendi rationem erat informatus, anno MCMVII ad Leopolitanum seminarium Fratrum Minorum Conventualium transiit, ubi, secundi ordinis studiis absolutis, signa divinae vocationis ad vitam religiosam et sacerdotalem clarius intellexit. Ibi ergo, novitiatu peracto, die v mensis Septembris anno MCMXI votorum simplicium sponsione se Deo obligavit, nomine Maximiliani assumpto. Ut religiosam et sacerdotalem institutionem compleret, Romam est missus, ubi ab anno MCMXII ad annum MCMXIX in Collegio Internationali sui Ordinis degit. Qua in sede curricula studiorum philosophicorum ac theologicorum frequentavit et in utraque disciplina doctoris gradum est consecutus. Simul vero singulari cum diligentia est annisus ut virtutibus christianis et religiosis illis penitus solidaretur, quibus verus filius Sancti Francisci Assisiensis et sacerdos aliis exemplo prae- Acta Ioannis Pauli Pp. II 7 lucens evaderet. Cum die i mensis Novembris anno MCMXIV vota sollemnia profiteretur, nomini Maximiliani nomen Mariae adiunxit; sacerdos autem ordinatus est Romae die xxvin mensis Aprilis anno MCMXVIII. Per idem tempus, doctrinis et re spirituali optime institutus, Maximilianus Maria altius perspexit et experiendo cognovit mysterium Christi, unde tota eius vita religiosa et sacerdotalis vigorem accepit. Didicit videlicet contemplari divitias gratiae, « qua (Deus) superabundavit in nobis in omni sapientia et prudentia notum faciens nobis mysterium voluntatis suae, secundum beneplacitum eius, quod proposuit in eo, in dispensationem plenitudinis temporum : recapitulare omnia in Christo, quae in caelis et quae in terra» (Eph 1, 8-10). Quod quidem mysterium ille, perspicacia in re theologica praeditus verbisque usus aptissimis, saepius postmodum scriptis suis exposuit, quibus primarium locum Christi in hominum historia et praesentiam Beatae Mariae Virginis, quae gratiam summe participavit et actioni redemptrici Verbi Incarnati arctissime est cooperata, affirmavit. Didicit praeterea se ipsum, cum officii conscientia, in Ecclesiae vitam inserere, cuius missioni ardenter cupivit sociari ut — quemadmodum consueverat dicere — « omnia in Christo per Mariam Immaculatam renovaret ». Cuius fervoris primus veluti fructus fuit « Militia Mariae Immaculatae » , quam anno MCMXVII condidit; quae est pia consociatio fidelium, qui sibi proponunt vitam ducere christianam, cum Virgine Immaculata communione coniuncti, cui se devovent et cum qua studium et operam ad missionem salvificam Ecclesiae conferunt. Maximilianus Maria, postquam anno MCMXIX in Poloniam rediit, mirabili cum animi ardore ministerium obiit sacerdotale, simulque peculiarem sibi apostolatus rationem est exsecutus, praesertim Militiam Mariae Immaculatae pervulgando ; ad quod efficiendum commentarios periodicos abunde adhibuit et mente ut « Immaculatam in domos inferret ut animae, ad Mariam se applicantes, conversionis et sanctimoniae gratiam adipiscerentur ». Ut opus apostolicum, Dei munere manifesto provectum atque in obtemperatione moderatoribus Ordinis constanter exercitum, amplificaret, Maximilianus Maria anno MCMXXVII novam formam domus religiosae instituit, cui nomen dedit Niepokalanéw (cuius haec est interpretatio: «Oppidum Immaculatae»), ubi vitae religiosae et navitatis apostolicae exemplum et animatorem se praebuit; scilicet auctor fuit Franciscalis communitatis, quae sodalium numero continenter augescebat munerique apostolico acriter insistebat. Cui quidem haec 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale verba, peculiaris mandati instar, proposuit : (( Per Mariam Immaculatam ad Sacratissimum Cor Iesu)). Servus Dei, praecelsum expetens opus missionale — ad quod suscipiendum flagrantissima pietate erga Mariam Immaculatam ac desiderio « u t omnes animae ei se devoverent», movebatur — anno MCMXXX in extremas partes Orientis se contulit, in urbe Nagasakio, intra fines Iaponiae, sedem collocans, ubi eidem se dederet operi. Ibi ergo anno MCMXxxi domum religiosam aedificavit, nomine Mugenzai No Sono (cuius vis est « Hortus Immaculatae ») appellatam, in qua, eo moderante, vita vigescebat similis illi, quae in loco Niepokalanów f ervebat; quod potissimum fiebat ope commentarii marialis, qui in vulgus edebatur quemque Episcopus dioecesis cum laude dixit animos incendere multisque probari. Anno MCMXXxvi Maximilianus Maria in patriam revertit ut iterum operibus praeesset in « Oppido Immaculatae » seu Niepokalanów institutis, moderatoribus vocantibus obsecutus et voci Dei obtemperans, qui arcano consilio bonitatis suae ei munus mandavit vitae impendio amorem in Christum fratresque testandi tempore calamitosissimo historiae Poloniae et mundi, violento odio et caede fraterna dilacerati. Postremis annis illis vir Dei vigiles curas impendit formandis animis sodalium et candidatorum ad statum religiosum, incremento augendis — ad rationem artis technicae cultusque humani — operibus eiusdem sedis marialis atque etiam recto ordine aptoque nexu disponendae « Militiae Immaculatae », iam per multas regiones orbis terrarum diffusae. Simul existimatio vitae sanctae, quam ducebat, in dies augescebat, cum eximiae eius virtutes religiosae et sacerdotales essent in aperto. Mense tamen Septembri anno MCMXXXIX saevissimum bellum, ex ideologia vesana, homini reique christianae infensa, coortum, pro dolor, Poloniae ingruit. Unde factum est ut ea regio invaderetur, fides christiana afficeretur persecutione, dignitas humana opprimeretur atque libertas. Etiam sedes marialis Niepokalanów est petita propter nota opera, quibus fides firmaretur. Itaque die x i x mensis Septembris eodem anno Maximilianus Maria eiusque sodales, qui cum eo poterant manere, deportati sunt in campum loci Arntitz, ubi in custodia haberentur. Ibi captivus tres menses transegit, christianum perhibens testimonium. In libertatem ad tempus restitutus, Famulus Dei una cum fratribus in sedem Niepokalanów rediit; ubi, dum bellum f urit atque Acta Ioannis Pauli Pp. Il 9 atrocitates et interneciones augentur, ille, inflammatus caritate, summa ope nitebatur prófugos, saucios, aegrotos, indigentes cuiusvis generis, sive Christianos sive Hebraeos, recipere et adiuvare. Mense Februario anno MCMXLI iterum comprehensus, primo in carcerem Varsaviensem, cui nomen Pawiak, est inclusus, deinde in campum captivis custodiendis ad oppidum Oswiçcim situm deportatus. Eo in loco, quem horror inhabitabat et in quo homines infandis doloribus cruciabantur, servus bonus et fidelis amorem erga Deum et fratres modo constantissimo ac purissimo ostendit : concaptivis, quibuscum acerbitates custodiae et oppressionis communicabat, solacium fidei et spei atque veniae et amoris praebuit exemplum, unde fastigium virtutis christianae, heroum more exercitae, attigit. Persecutoribus se sistens, fortis in fide et caritate incensus rogavit ut sibi liceret se ad mortem offerre loco humilis patris familias, iniqua ultione supplicio crudeli destinati. Quibus precibus admissis, Maximilianus Maria in cellam est inclusus, ubi captivi fame vexabantur : egregie testans Christi caritatem, qua odium superatur et homines fraterno foedere inter se coniunguntur. Qua in cella Famulus Dei, postquam per duas hebdomadas fratres, una secum damnatos, ad fidem spemque erexit, vitae suae immolationem Deo factam iterans, mortuus est ex iniectione, acido phoenico confecta, die XIV mensis Augusti a. MCMXLI, pridie sollemnitatem Assumptionis Beatae Mariae Virginis. Eo loco et morte illa, heroum in modum suscepta, praestantes virtutes sunt comprobatae, quas Maximilianus Maria Kolbe, dum vivebat, assidue coluit, praesertim eae, in quibus notae peculiares illius veluti nuntii effulgent, quem ipse dat hominum generi. Perfecta caritas, qua ductus totum se Domino eiusque servitio mancipavit, summam fidelitatem erga vocationem suam servans et apostolico studio ardens, necnon eius immolatio vitae signum mirabile efficiunt victoriae fidei et amoris Christi, qua malum, quod est in mundo, vincitur, eaeque haec verba, quae scripsit, confirmare videntur : « Totum terrarum orbem iungemus Sacratissimo Cordi Iesu ope flammae amoris ». Pietas et perspicientia fidei, quibus in mysterio Christi mysterium Immaculatae Conceptionis Mariae contemplabatur et amorem in eam alebat ,eius se prorsus famulatui dedens, etiam post illius mortem coram hominibus universis in lumine ponunt munus singulare, quod Matri Christi et Matri Ecclesiae creditum est in opere Redemptionis. Caritas magnanima erga singulos universos, quam Maximilianus Maria exercuit in vita et in morte — congruenter proposito suo vere 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale evangelico : « Da te ipsum aliis » — humanam familiam semper docebit odium destruere, soli amori vim inesse, quae bonum pariat atque salutem. Fama sanctitatis vitae et mortis, animo strenuissimo susceptae, qua Maximilianus Maria Kolbe enituit, cito in Poloniam orbemque terrarum est pervagata, ita ut mox visum sit expedire causam agi de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis. Itaque processus informativi, qui dicuntur, de fama sanctitatis Famuli Dei potestate ordinaria sunt instructi. Postquam aliae etiam res, lege canonica praescriptae, sunt absolutae, processus apostolici de virtutibus theologalibus et cardinalibus aliisque virtutibus moralibus conexis sunt subsecuti ; quas Paulus P P . V I , Decessor Noster, lato decreto die x x x mensis Ianuarii anno MCMLXIX, ab hoc Servo Dei heroum more exercitas esse declaravit. Deinde in coetibus praeparatoriis et in Congregatione Generali pertractata est quaestio de duobus miraculis, quae eodem deprecante peracta esse ferebantur. Qua ad exitum perducta, praedictus Pontifex Maximus Paulus V I die xiv mensis Iunii anno MCMLXXI edixit : « Constare de duobus miraculis, Venerabili Servo Dei Maximiliano Kolbe intercedente, a Deo patratis, nimirum : instantaneae, perfectae constantisque sanationis Angelinae Testoni ab ileite stenosanti et perivisceritide chronica cum syndrome subocclusiva in subiecto pulmonaria tuber culosi affecto ; et de altero, nimirum : instantaneae, perfectae constantique sanationis domini Francisci Luciani Ranier a gravi statu toxicoinfectivo, qui consecutus est amputationem coxae atque trunci cruris infectionem, effectam ob gangraenosum inferioris artus dexteri processum, exortum ex obliteranti endoarteritide arteriosclerotica multiplici ». Omnibus ergo, quae rite servanda erant, perfectis, idem Summus Pontifex Venerabilem Maximilianum Mariam Kolbe die xvn mensis Octobris anno MCMLXXI in Patriarchali Basilica Vaticana, inter Missarum sollemnia, in Beatorum album ascripsit. Exinde cultus Beati Maximiliani Mariae etiam celerius diffundebatur, quippe qui foveretur fiducia in eius deprecatione collocata, desiderio ac proposito multorum fidelium eius exempla sectandi, communi admiratione mortis eius gloriosae, quae merito mors martyris Christum testati habebatur. Simul vero multiplicia vota nobis sunt significata et supplices preces adhibitae a fidelibus et institutis ecclesiasticis ut Beatum Maximilianum Mariam Sanctum pronuntiaremus. Qua in re peculiare momentum tribuendum erat postulationibus Populi Dei, praesertim Fratrum Nostrorum in Episcopatu, sive Poloniae sive Acta Ioannis Pauli Pp. II 11 Germaniae, quibus rogati sumus ut Maximilianum Mariam Kolbe inter Sanctos annumerar emus addito Martyris titulo. Quapropter, postquam eiusmodi vota et supplices preces necnon relationes Sacrorum Curiae Romanae Dicasteriorum, ad quae res pertinebat, coram Deo consideravimus, die x i x mensis Ianuarii anno MCMLXXXir dispensavimus <( a praescripto canonis 2138, § 1, Codicis Iuris Canonici », haec verba subiungentes : « ita ut ad Canonizationem Beati Maximiliani Kolbe, sacerdotis professi O. F. M. Conventualium, absque miraculis, quandocumque celebrandam deveniri possit», atque in Sacro Consistorio, die xxiv mensis Maii eodem anno celebrato, statuimus Beatum Maximilianum Mariam die x mensis Octobris anno praedicto in Sanctorum caelitum album referre. Hoc igitur fausto die, maxima cum animi Nostri et universi Populi Dei laetitia, in area ante Petrianam Basilicam patente — quo ex omnibus partibus orbis terrarum, praesertim vero e Polonia, Italia, Germania, Iaponia, America septemtrionali, pietatis causa peregrinatores convenerant et ubi multi S. R. E. Cardinales, Archiepiscopi, Episcopi, Praelati Curiae Romanae aderant — Nos precibus obsecundavimus Venerabilis Fratris Nostri Petri Cardinalis Palazzini, Praefecti Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, qui Nos oravit ut Beato Maximiliano Mariae Kolbe Sanctorum Caelitum honores decerneremus. Itaque, postquam auxilium omnium Sanctorum imploravimus ac Divino Spiritui adhibuimus preces, vi Supremi Ministerii, quo fungimur ut Universae Ecclesiae Magister et Vicarius Christi in terra, haec declaravimus atque decrevimus : « A d honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatum Maximilianum Mariam Kolbe sanctum esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eum in universa Ecclesia inter Sanctos Martyres pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quibus prolatis vocibus item praecepimus ut hae conficerentur expedirenturque Litterae Decretales. Gratias autem ut egimus Nos Deo una cum praesentibus utque sermonem habuimus de novensili Sancto ipsiusque mirandis virtutibus et operibus, caeleste eius primi invocavimus patrocinium et augustiore ritu divinum sacrificium ad 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eius pariter honorem perreximus facere. Quapropter omnibus, quae investiganda et ponderanda fuerant, accuratissime peractis, singula ea quae supra memoravimus, iam nunc toti Ecclesiae patefacimus, mandantes ut harum Litterarum exemplis et locis, etiam typis editis, manu tamen alicuius tabellionis subscriptis sigilloque impressis, eadem prorsus fides habeatur, quae his ipsis tribueretur, si quando deinde exhiberentur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decima mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo secundo, Pontificatus Nostri quarto. Ego IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Loco ¡33 Plumbi In Secret. Status tao., n. 112622. Acta Ioannis Pauli Pp. II 13 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I TORITENSIS Detractis nonnullis territoriis a metropolitana Ecclesia Iubaënsi, nova conditur dioecesis Toritensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo aptius spirituali bono atque regimini Christifidelium intra fines archidioecesis Iubaensis in Sudania degentium provideretur, Venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide negotiis praepositi, re mature perpensa auditisque eorum quorum interest votis, censuerunt nuper, nonnullis detractis ab eadem Ecclesia territoriis, novam condendam esse dioecesim. Nos igitur, qui omnia consilia et curas eo conferimus ut Evangelium Domini ubique terrarum expeditius possit propagari, talem sententiam ratam habentes, haec summa Apostolica Nostra decernimus potestate. Ab archidioecesi Iubaënsi distrahimus territoria districtuum civilium qui vulgo Torit et Kapoeta nuncupantur, ex iisque novam condimus dioecesim Toritensem appellandam, quam metropolitanae Ecclesiae Iubaënsi subicimus atque iurisdictioni Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatoine seu de Propaganda Fide obnoxiam facimus. Praeterea episcopalem sedem in urbe « Torit » poni, cathedram vero in eiusdem urbis templo collocari iubemus, quod simul ad cathedralis gradum atque dignitatem attollimus. Haec quae praescripsimus ad exitum perducet Venerabilis Frater Ioannes Moretti, Archiepiscopus titulo Vartanensis atque in Sudania Pro-Nuntius Apostolicus, vel ab eo delegatus sacerdos, factis nempe necessariis facultatibus. Re autem acta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide cito mittantur. Has denique Apostolicas Litteras sive nunc sive in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 14 Datum Romae, apud S. Petrum, die secundo mensis Maii, anno Iubilaei Recuperatae Salutis millesimo nongentesimo octogesimo tertio, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI AGNELLUS Card. Rossi a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Gentium Evang. Praefectus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 115031. II INTERAMNEN. NARNIEN. ET A M E R I N A Dioeceses Interamnensis Narniensis et Amerina aeque principaliter coniunguntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quoniam ipsum statuit Concilium Vaticanum Secundum ut firmiore consilio dioeceses per orbem terrarum coniungerentur aut seiungerentur, quo nempe plenius certiusque prospiceretur spiritali commoditati Christifidelium in eis degentium faciendum omnino est visum ut de communitatibus Ihteramnensi Narniensi et Amerina tale quiddam susciperetur, cum priores binae iam plures annos iure cohaereant Amerina vero diutius concrederetur Administrationi Apostolicae ipsius Ordinarii Interamnensis et Narniensis. Exceptis igitur sententiis locorum Ordinariorum Conferentiae Episcopalis regionis Umbriae, quorum scilicet maximi intererat, atque perspectis consiliis Venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis Sacrae Congregationis pro Episcopis Praefecti, et suppleto consensu quatenus opus erat, eorum ad quos res pertinebat aut ad se rem pertinere qui censebant, Nos pro apostolicae potestatis Nostrae plenitudine harumque Litterarum virtute sic inter se cathedrales ecclesias Interamnensem, Narniensem et Amerinam aeque principaliter devincimus ut unus idemque sacrorum Antistes cuique communitati praesit atque ipse Episcopus Interamnensis, Narniensis et Amerinus simul existimetur re veraque sit; qui deinde Acta Ioannis Pauli Pp. it 15 Praesul sacer beneficia unius dioecesis presbyteris alterius communiter conferre possit. Decreta autem haec Nostra ut rite in effectum deducat, Venerabilem Fratrem Bartholomaeum Sanctum Quadri Archiepiscopum Mutinensem destinamus, cui facultates necessarias et opportunas tribuimus etiam subdelegandi, ad negotium de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, imposito simul onere ad Sacram Congregationem pro Episcopis quam primum transmittendi verum exemplar actus ita factae exsecutionis. Contrariis quibusvis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo tertio mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo tertio, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI © SEBASTIANUS Card. B AGGIO a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Secret. Status tab., n. 116^58. LITTERAE APOSTOLICAE I Abbatiale templum in loco Stams intra fines Oenipontanae dioecesis situm ad dignitatem Basilicae minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Merito celebratur abbatiale templum, quod, in loco Stams intra fines Oenipontanae dioecesis situm, antiquitate, amplitudine, artificiosis operibus, maxime vero religione commendatur. Quae quidem ecclesia, Beatae Mariae Virgini in Caelum assumptae et Sancto Ioanni Baptistae sacra, una cum continenti monasterio Sacri Ordinis Cisterciensis anno MCCLXXIII est condita a Meinardo I I , comite Tirolis; ubi et sepulcra principum eius regionis exstant. Ab initio Romanico architecturae genere illustris, deinde saeculo xvin veste baroca, ut aiunt, induta, operibus affabre factis, praesertim statuis ligneis, illa ornatur. Viget ibi pia animorum ala- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 16 critas, qua in re memorandus est etiam cultus insignium quarundam reliquiarum. Quoniam autem anno proximo saeculum octavum ab eadem ecclesia dedicata sollemni ritu recoletur, Venerabilis Frater Reinoldus Stecher, Episcopus Oenipontanus, vota expromens abbatis et familiae monasticae Stamsensis aliorumque sacri ordinis virorum necnon populi fidelis, Nos rogavit ut templum illud ad dignitatem Basilicae Minoris evehéremus. Nos vero cupientes ut, eiusmodi honore tributo, monachi illi ad lucra Christi impense quaerenda confirmarentur et universe studium pietatis accresceret, his precibus libenter obsecundare statuimus. Itaque, iis probatis, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino hac de re censuit, placet abbatiale templum Stamsense in Basilicis Minoribus annumerari, factis iuribus et privilegiis talium ecclesiarum propriis, dummodo servata sint ea quae per Decretum « D e titulo Basilicae Minoris » , die vi mensis Iunii anno MCMLXVIII editum, observari iubentur. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xviii mensis Martii, anno MCMLXXXIII, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 107100. II Beata Maria Virgo titulo « Nossa Senhora Mae da Divina Graça » nuncupata principalis apud Deum Patrona dioecesis de Ponta Grossa in Brasilia confirmatur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Constat Christifideles in Brasiliae regione, quae Paranensis vocatur, degentes Beatam Mariam Virginem titulo « Nossa Senhora Mae da Divina Graça » invocatam egregia pietate colere ac peculiari quidem cultu venerari. Qua re ductus Venerabilis Frater Geraldus Micheletto Pellanda, Episcopus de Ponta Grossa, Auxiliaris sui necnon cleri populique excipiens vota, electionem Beatae Mariae Virginis titulo, quem diximus, nuncupatae in Patronam principalem apud Deum eiusdem dioecesis rite probavit atque, datis litteris die II mensis Iunii hoc anno, petivit ut electio et approbatio huiusmodi ad normam « Instructionis de Calendariis par- Acta Ioannis Pauli Pp. II 17 ticularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis», n. 30, confirmaretur. Nos igitur enixas cupientes preces exaudiré, comprobatis iis, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, de plenitudine Apostolicae Nostrae potestatis, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem titulo «Nossa Senhora Mae da Divina Graça» invocatam principalem apud Deum Patronam dioecesis de Ponta Grossa confirmamus, omnibus adiectis iuribus et liturgicis privilegiis iuxta rubricas consequentibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque effectus nunc et per saecula habeant, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXV mensis Iulii, anno Iubilaei Reparatae Salutis MCMLXXXIII, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. IWfil. ALLOCUTIONES I Ad quosdam Australiae sacros praesules occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos. Bear Brothers in~the episcopate, 1. In this hour of collégial unity, I welcome you with deep affection in our Lord Jesus Christ. In you I greet the whole ecclesial community in Australia and express my admiration for what God has accomplished in your land over the past decades. I express the gratitude of the universal Church for the profound attachment of your people to the Catholic Faith, to the Church, and, in particular, to the Eucharist. I evoke with révérence and praise the many charitable activities performed in the name of Jesus Christ by a vital part of his Church. I thank you and your people and ali who have gone before you for everything you have done to consolidate the Church * Die 2 m. Iulii a. 1983. 2 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis 18 - Commentarium Officiale of God in your midst. Two mighty instruments of the apostolate and of God's grâce have been the parish and the Catholic school in Australia. Please God thèse providential institutions will remain strong and effective for générations to come. In thèse and in many other ways, the Bishops have worked tirelessly, together with the priests, Religious and laity, to spread the Kingdom of God and to proclaim the Lordship of Jesus Christ. In so many différent situations the Bishops of Australia have shown themselves to be true pastors of their people. Among such situations one may mention the great efforts being made to help the many families suffering from the présent grave problem of unemployment. These efforts I praise and encourage. At the same time, we have to remember that it is not material help alone that is needed : it is spiritual solidarity with the deprived that counts for far more. In this respect I would also add a word of praise for what is being done to meet the needs and special problems of the descendants of the first inhabitants of your vast Continent. May the special programmes already in hand be quickly brought to fruition. 2. There is one special aspect of your pastoral mission that I would like to reflect on with you today. It is the preaching of the Gospel, which according to the Second Vatican Council occupies a pre-eminent place among the principal duties of Bishops. This role is principal and pre-eminent precisely because Jesus said to his Apostles : "Go, therefore, make disciples of ali nations... and teach them to observe all the commands I gave you". As Bishops we are called upon to proclaim Christ: to preach Jesus Christ as Lord; to proclaim him as the fullness of Révélation; to proclaim his word as light and strength for our people; to proclaim the need to accept Jesus Christ—the need for every individuai to give the personal response of faith to the Father who reveáis himself in his Incarnate Word. 1 2 Today we commemorate together the command of Jesus to the Apostles : to preach the Gospel. At the same time we recali his unfailing promise: "And know that I am with you always; yes, to the end of time". We are in effect emphasizing the profound mean3 1 Cf. Lumen Gentium, 25. 2 Mt 28:20. 3 Mt 28:20. Acta Ioannis Pauli Pp. II 19 ing of our episcopal ministry—what we are called to do, who we are meant to be. We are celebrating our identity as Bishops of the Church of God, united in a collégial act of confidence, joy and fresh résolve. We cannot emphasize too strongly the pastoral responsibility of Bishops to be heralds of the Gospel, authentic teachers of the faith and "stewards of the mysteries of God". On my part I am grateful to you for everything you have done and will continue to do in this regard. In particular I would mention your efforts to bring to your people the teaching of Familiaris Consortio, which is in effect the application of the word of God as it touches the Christian family. In the past you have made concerted efforts to proclaim the dignity of life and to expose the evil of abortion : other ethical problems which cali for your constant vigilance are current trends in genetical expérimentation, and also the question of the care of the old and respect for their life. You must never cease to point out that any législation that permits abuses in these matters is not a solution to the problems of society and is an affront to the dignity of the human person. Through your Committee for Education, you have addressed the vital issues of handing on the faith. For these and for so many other efforts on behalf of the Gospel, I thank you, Venerable Brothers, with ali my heart. 4 3. In reflecting on our ministry at the service of God's word, we are struck by the awesome responsibility that has been given to us : to see to it that the faith is rightly transmitted to our people. Henee our main endeavour is to proclaim the word of God, which is at the basis of all faith. In the words of Saint Paul: "Faith comes f rom what is heard, and what is heard comes by the preaching of Christ". The Lord Jesus, who commissioned us to teach and preach, calis us to présent his world in all its fullness, and to emphasize its power to save humanity. The Gospel is indeed "the power of God for salvation to every one who has faith". And because the Gospel contains the saving power of God, we must présent the Gospel in ali its implications and with ali its demands. We must transmit it to future générations in ali its purity. 5 6 4 1 Cor 4:1. 5 Rom 10:17. 6 Rom 1:16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 20 In this con text we see the capital importance of the Church's mission and of our own episcopal mission to evangelize. There is no doubt about it : the Church finds her identity in evangelizing—and so do we Bishops find ours. Each of us is called to be a living sign of the Jesus who says : "I must proclaim the Good News of the Kingdom of God... because this is what I was sent to do". 7 4. In the whole process of evangelization there is that very remarkable aspect or "moment" of catechesis. The aim of catechesis is to mature the initial faith of believers and to bring them to a deeper and more systematio knowledge of the person and the message of our Lord Jesus Christ. Such an aim deserves the full attention of ail Bishops as pastors and teachers of God's people, as "the catechists par excellence". It is supremely significant that my Predecessor John XXIII, addressing the Bishops of the world on the opening day of the Second Vatican Council, clearly and succinctly spelled out the CounciFs purpose, saying: "The greatest concern of the Ecumenical Council is this : that the sacred deposit of Christian doctrine should be more effectively guarded and taught". This was the greatest concern of the Council, and it should be our greatest concern as Bishops in the postconciliar Church : "That the sacred deposit of Christian doctrine should be more effectively guarded and taught". 8 9 10 This concern of ours expresses itself both in zealous support of improved catechetical methods and in constant vigilance to maintain the full content of revealed faith as proclaimed by the Church. The content of catechesis is the content of evangelization and it necessitates a full Christian initiation, which is linked with the whole liturgical and sacramentai activity of the Church. In communicating through catechesis the living mystery of God, the Church calis for an ever greater commitment to Christian living "in spirit and truth". The Creeds of the Church, and in particular the Creed of the People of God, are sure points of référence for the content of catechesis. The perennial relevance of the Ten Commandments and 11 7 Lh 4:43. 8 Cf. Catechesi Tradendae, 19-20. 9 Ibid., 63. 10 Discourse of 11 October 1962. 11 Jn 4:23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 21 the implications of the Our Father are for ever linked to an effective catechesis of the Christian people; they are indeed at the core of catechesis. The characteristic of genuine catechisms are those mentioned in Catechesi Tradendae: fidelity to the essential content of Révélation and up-to-date methodology which will be capable of educating the Christian générations of the future to a sturdy faith. 12 5. It is precisely as teachers of the faith, as pastors who personally proclaim the Gospel in word and sacrament, that Bishops cooperate with the Holy Spirit in forming an evangelizing and catechizing people, endowed with the enthusiasm and dynamism of the Catholic laity. Much remains to be said about the laity and their shared responsibility for the proclamation of the Gospel. But it is very important to stress the fact that the proper actuation of the laity's charism in this field is intimately linked to the Bishops' personal, principal and pre-eminent role of preaching the Gospel. The effectiveness of ali the différent teaching roles within the ecclesial community dépends on the effective exercise of the Bishops' charism in union with the Successor of Peter. Through the Bishops' charism, the priests are strengthened in faith and confirmed in their own ministry of the word, as are the theol o g i a e in theirs. Through the Bishops, the genuine Catholic Faith is transmitted to parents, to be passed on to their children. Teachers and educators at all levéis can receive the guarantee of their own faith only through the Bishops. Ali the laity bear witness to that purity of faith which the Bishops work strenuously to maintain. In the pure and undiluted faith preached by the Bishops is found the full power of God's world. This power of God's word is the answer we give to ali the forces of secularization and de-Christianization in the world. The power of God's word is the contribution we make to the young people of today's world : it gives them their greatest reason for hope. The power of God's word is what we offer as an act of pastoral love to our people. To communicate the power of God's word is the very reason we are Bishops ; it is why we were sent. Venerable and dear Brothers, I am close to you in this exacting but exhilarating mission that is your s. In expressing my own pastoral love for ail those whom you serve and for ail those who collaborate with you, I would like to quote what you yourselves commissioned 12 Cf. No. 50. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 22 to be written a few years ago in the document entitled "We Preach Jesus Christ as Lord" : "Our message is not an easy one, but it is a magnifìcent charge. The message we have been sent to proclaim ìs not human wisdom but the wisdom of God (1 Cor 1, 24). No new knowledge acquired by men can transcend this wisdom or make it useless or unnecessary. No new culture or civilization can render it irrelevant or outmoded... Moreover, we must have every confidence that the Living Christ and his Spirit can enable the Church to présent the Gospel to men of today as the living truth". 13 Dear Brothers : Praised be Jesus Christ, the living truth ! II Ad Excmum Virum Benvenutum R. Tanyoco Sr., Philippinarum apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, demandati muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem. Mr Ambassador, I am pleased to accept the Letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and plenipotentiary of the Republic of the Philippines, and I thank Your Excellency for the courteous words of greeting and good wishes which you have just now spoken on behalf of the Philippine Authorities and in your own name. You have referred to the warm and close relations existing between your country and the Holy See. I assure you that the Filipino people occupy a special place in my thoughts and in my heart. The existence of these close ties is a source of real joy. First, because they are an appropriate expression of the multiple bonds of faith, culture and history which unite so many of your fellow Citizens to the See of Peter, the rock on which the Savior built his Church. Secondly, because these relations are the expression of the Holy See's affection and of its expectations with regard to the role of the Philippine nation in the social, cultural and religious development of the vast continent of Asia. In the context of this simple ceremony with which you inaugurate » P. 6. * Die 7 m. Iulii a. 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 23 your mission, I am pleased to recali a thought which I expressed in my message to the Second Special Session of the United Nations devoted to disarmament: "...peace ... means the renewal of what is best in the heart of man, the heart that seeks the good of the other in friendship and love". In its own way such a reflection can be applied to relations between the Holy See and the Philippines. The Church, of her nature, is committed to the task of renewal in the hearts and minds of men and women everywhere. While she employs her own specific means for fulfìlling this task, means which have been bestowed on her by her founder, she seeks to work alongside and in close collaboration with civil institutions at the service of peace and progress, and in harmony with ail those men and women of good will in the various fìelds of human activity who have responsibility for the public life of the nations. In this perspective, diplomatie relations between the Holy See and the various Governments is part of the Church's service to the human family, and indeed part of her ministry of peace. 1 The art of diplomacy, Mr Ambassador, is the art of peace and progress through dialogue and negotiation. In this respect your role as Ambassador of your country to the Holy See takes on a particular character : its object and exercise is closely connected with the promotion of the essential truths and values that constitute the foundation of just and harmonious relations between individuáis and between nations, the truths and values related to the dignity of man and his fundamental inalienable rights, which must be universally respected if our world is truly to enjoy the benefits of peace and justice. May Divine Providence enlighten you in the fulfìlment of your task ! As I welcome Your Excellency as Ambassador Extraordinary Plenipotentiary of the Republic of the Philippines to the Holy I gladly invoke the fullness of God's grâces upon the President the other Authorities of your nation, and upon all the beloved fondly remembered Filipino people. 1 No. 11. and See and and Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 24 III Ad quosdam episcopos e Foederatis Statibus Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos. Bear Brothers in our Lord Jesus Christ, 1. It is a very great joy for me to be with you today during this collégial meeting. You come from Dioceces stretching across your country : from Baltimore, the primatial See of the United States, to Fairbanks in Alaska. You bring with you the hopes and aspirations, the joys and the sorrows of a great number of the Catholic faithful of America. Sharing, as we do, a common pastoral responsibility for these locai Churches of yours, we have at the same time the opportunity to offer them to Jesus Christ, the Chief Pastor of the universal Church. I ask him, by the power of his Résurrection, to sustain you ali in the hope of your calling: to strengthen your priests, religious and laity—the whole People of God whom you serve with dedication, sacrifice and love. In examining the many relevant topics which the Episcopal Con^ ference offered to my considération, and for which I thank you, I have noted one that concerns the Gelebration of Sunday—the strengthening of the Lord's Day. And I am pleased to reflect briefly with you on this issue of such capital importance, and in particular on the Sunday Eucharistie célébration. I pray that you in turn may confìrm your people in a matter that profoundly touches their li ves as individuáis and as a community. Throughout the United States there has been a superb history of Eucharistie participation by the people, and for this we must ali thank God. 2. In the whole tradition of the Church, the Sunday Eucharist is a special expression of the Church's faith in the Résurrection of Jesus Christ. It is by virtue of the Holy Spirit that the Church calis the faithful together to proclaim their faith in""this mystery, as well as in the mystery of their "birth unto hope which draws its life from the Résurrection of Jesus Christ from the dead". The liturgical assembly built up around the Eucharist has always been, from its apostolic origin, the special mark of the Church's célébration of the 1 * Die 9 m. Iulii a. 1983. 1 1 Pt 1:13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 25 Lord's Day, and the Second Vatican Council has reiterated the importance of Sunday Mass. It is in fact the whole Paschal Mystery that the People of God are called to celebrate and to participate in each Sunday : the Passion and the Résurrection and the glorification of the Lord Jesus. 2 3. The vitality of the Church dépends to a great extent on the Sunday Eucharistie célébration, in which the mystery of salvation is made présent to God's people and enters into their lives. In the expression of Lumen Gentium, God wills to save and sanctify us as a people, and there is no moment in which we are more intimately united as a community than during Sunday Mass. It is at this moment that the Eucharist ~builds the Church and is, at one and the same time, the "sign of community and the cause of its growth"—as you your sel ves pointed out some time ago in your pastoral message "To Teach as Jesus Did". The whole life o f the ecclesial community is linked to the Sunday Eucharist. It is here that Jesus Christ prays with his people, who become with him a people of worship, adoring the Father "in spirit and in truth". The aspect of worship is central to an understanding of the full dignity o f the People o f God. Jesus Christ présents his brothers and sisters to his Father as a worshipping people, a liturgical community. And in this role they fulfìll the purpose of ali liturgy, which the Second Vatican Council powerfully describes as being "above ali the worship of the divine majesty". 3 4 5 6 I am convinced, venerable and dear brothers, that we can render a great pastoral service to the people by emphasizing their liturgical dignity, and by directing their thoughts to the purposes of worship. When our people, through the grâce of the Holy Spirit, realize that they are called to be "a chosen race, a royal priesthood, a holy nation", and that they are called to adore and thank the Father in union with Jesus Christ, an immense power in unleashed in their Christian lives. When they realize that they actually have a Sacrifice of praise and expiation to offer together with Jesus Christ, when 7 2 3 4 5 6 7 Cf. Sacrosanctum Concilium, 106. Cf. No. 9. No. 24. Jn 4:23. Sacrosanctum Concilium, 33. 1 Pt 2:9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 26 they realize that all their prayers of pétition are united to an infinite act òf the praying Christ, then there is fresh hope and new encouragement for the Christian people. Young people have shown themselves particularly sensitive to this truth. 4. Essential to the whole liturgical renewal of this Century, and confìrmed by its expérience, is the principie that the full and active participation by all the people in the liturgy in the "primary and indispensable source from which the faithful are to derive the true Christian spirit". And from our own expériences—yours and mine— we know how much our people are capable of doing, how great their Christian contribution to the world is, when the Lord Jesus touches their lives, when they themselves enter into his Sacrifice. Let us continue, dear brothers, to strengthen the understanding of the faithful and their appréciation of their role in Eucharistie worship. And let us continue to work to bring about that full and active participation, which the Church wills for everyone, but always according to the differìng roles of the various members of the one Body of Christ. 8 5. In these differing roles of Eucharistie participation the unity of the whole Body is ensured, and the dignity of each one respected. For the laity it is a question of actuating the cali to worship inhérent in their Baptism and Confirmation. For priests, it is also a question of performing the irreplaceable service of making Christ's Sacrifice présent in the Church. For ali the members of the Church, the Eucharist, and especially the Sunday Eucharist, is the source and summit of all Christian living. Ali the activities of our people—ali their efforts to live the Gospel, to bear witness to Christ, to put his word into practice in their family life and in society—ali of these efforts are ennobled and supported by the power of the Eucharist, in particular at the Sunday célébration. All the striving of the laity to consécrate the secular field of activity to Cod fìnds inspiration and magnifìcent confirmation in the Eucharistie Sacrifice. Participating in the Eucharist is only a small portion of the laity's week, but the total effectiveness of their lives and ali Christian renewal dépends on it : the primary and indispensable source of the true Christian spirit ! 8 Sacrosanctum Concilium, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 27 6. In promoting the participation of the faithful in the Liturgy of the Word and of the Eucharist, we are rendering an eminently pastoral service and contributing to so many aspects of the Church's life : marriage and the family are fortified ; evangelization is fostered ; human rights find their confirmation in the liberating message of Jesus, which is fully proclaimed in the sacramental renewal of the Paschal Mystery. Through the proclamation of God's word, zeal for catechesis is nurtured in the Christian people; vocations are offered by Christ; and light and strength are given to the faithful to meet human problems, even the most vexing and dif&cult ones. And all of this spells out the relevance of the Eucharistie mystery and its célébration for God's people. All of this confìrms the importance of the Sunday liturgy in the life of the community. 7. It is also extremely useful to recali that the Second Vatican Council, in its treatment of Christian éducation, emphasizes as one of the purposes of Christian éducation : "that the baptized may learn to adore God the Father in spirit and in truth". Education, too, like other Christian activity, is oriented to the worship of God. 9 8. I wish at this time to support you in ali your efforts to help the faithful celebrate worthily their Christian dignity in the Sunday liturgy. May the People of God in America be led to an ever greater conviction of the sacredness o f the Lord's Day. Despite changes in society and différent types of pressures, as well as various difficulties, may they continue to the full extent of their power to maintain that great tradition fostered in your land of sanctifying Sunday and the Holydays of Obligation. May each of the faithful realize the privilège that is his or hers to be part of the praying Church : to be able to say to God : "By your gif t I will utter praise in the vast assembly". Besides the Eucharistie liturgy, the other aspects of the Sunday célébration—the Liturgy of the Hours, rest and freedom from work, the performance of charitable works and the broadcasting of religious radio and television programs where possible—contribute to the Christian dimension of society and help lift up people's hearts to God the Creator and Redeemer of ali. 10 9 10 Gravissimum Educationis, Ps 22:26. 2. 28 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dear brothers, be assured that, in the charity of Christ, I am close to you and to all your brothers in the priesthood, who share with you the pastoral service of making God's people ever more conscious of their dignity as a people of worship. United with each other, and with the other bishops in America, and together with the universal Church, let us work with all our energy to encourage our people in their generous efforts to maintain unaltered the apostolic tradition of participating in the Sunday Eucharist. There are many other considérations that could complete these reflections. Let us, however, as pastors united with our people, proclaim without ceasing the faith of the Church that is at the basis of every Sunday Eucharist : the Résurrection of our Lord and Saviour Jesus Christ from the dead. It is he whom we await in joyful hope; and it is in the name of the Risen Jesus that all our episcopal, pastoral and collégial ministry is exercised. Praised be Jesus Christ ! IV Ad eos qui Capitulo generali Fratrum Minorum Conventualium interfuerunt coram admissos.* 1. Saluto con sincero affetto tutti Voi, Membri del Capitolo Generale dei Frati Minori Conventuali, che riuniti in Assisi, presso la venerata Tomba del vostro serafico Padre, avete dato alla vostra grande famiglia francescana il 116° Ministro Generale dell'Ordine nella persona del Padre Lanfranco Serrini; a lui esprimo le mie felicitazioni per tale elezione e, soprattutto, i miei voti più fervidi, aftinché seguendo le orme di San Francesco, svolga l'incarico, al quale è stato chiamato, nel migliore dei modi e possa conseguire ogni buon esito nel governo, o meglio, nel servizio degli oltre cinquemila Frati Conventuali, sparsi in tutto il mondo. Esprimo altresì il mio apprezzamento e la mia gratitudine a tutti Voi, Padri Capitolari, per il valido contributo di suggerimenti e di proposte che state offrendo in questa importante assise, in ordine alla revisione delle Costituzioni e degli Statuti Generali nel contesto del nuovo Codice di Diritto Canonico, come pure in ordine all'impegno da voi assunto di approvare il «Direttorio della Formazione», al quale l'Ordine intero, a vari livelli, ha lavorato nel corso di questi * Die 9 m. Iulii a. 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 29 due ultimi anni. Mi ha fatto anche piacere sapere che tra gli altri numerosi scopi, che vi hanno riuniti, ci sia anche quello di preparare il testo di un « Corso di Formazione Permanente Francescana » per i Religiosi dell'Ordine, con particolare riguardo agli educatori. 2. La profonda affezione che nutro per la vostra Famiglia francescana — ne sono conferma anche i miei due pellegrinaggi compiuti alla Tomba di San Francesco rispettivamente all'indomani della mia elezione alla Cattedra di Pietro e in occasione d e l l ' V I I I centenario della nascita del Santo — mi spinge a manifestarvi alcuni pensieri, destati nel mio animo dalla vostra presenza. Voi siete Frati Minori Conventuali e volete conservare* e vivere autenticamente il carisma, a voi lasciato in eredità dall'ispirato Fondatore. A questo scopo, immersi come siete in una società in continua trasformazione, è importante interrogarsi su ciò che è essenziale ed insostituibile nel tipo di vita che avete abbracciato, rispondendo alla vocazione francescana. Mi pare che una cosa, la quale non può essere cambiata o sostituita sia, anzitutto, lo spirito di rinunzia, proprio del Poverello di Assisi. Non si può vivere in pienezza il vostro carisma, senza accettare con perfetta letizia la disciplina, senza amare la regola, che rende forti e liberi, senza abbracciare l'abnegazione, la vigilanza del proprio pensiero e del proprio costume, e, soprattutto, senza tenere bene impresse nel cuore le parole del Signore : « Chiunque di voi non rinunzia a tutti i suoi averi, non può essere mio discepolo )).* Il Frate Minore Conventuale è un uomo distaccato dall'avidità del possedere e non condivide, perciò, la forma comune di vita fondata sulla ricerca della prosperità temporale: egli, sull'esempio del Serafico Padre, fugge ciò che il mondo ricerca, ricercando, al contrario, ciò che il mondo disprezza, e cioè : la povertà lieta, il raccoglimento interiore, la vita trasparente e casta, la penitenza volontaria e la serena sottomissione ai Superiori, che sono i segni manifestativi della volontà di Dio. Per essere testimone attendibile delle verità eterne in mezzo a questo mondo, il Frate Conventuale deve far sua l'esperienza di S. Paolo, come del resto di tutti i Santi, e con essi ripetere : « Noi non fissiamo lo sguardo sulle cose visibili, ma su quelle invisibili. 1 Le 14, 33. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 2 Le cose visibili sono di un momento, quelle invisibili, eterne ) ) . L'asse, perciò, su cui deve rotare tutta la sua vita sono la ricerca di Dio e la preghiera, le quali liberano l'uomo da tutti i condizionamenti terreni, restituendogli la sua vera identità. A tale scopo, San Francesco « trascorreva tutto il suo tempo in santo raccoglimento, per imprimere nel cuòre la sapienza; temeva di tornare indietro, se non progrediva sempre. E se a volte urgevano visite di secolari o altre faccende, le troncava più che terminarle, per rifugiarsi di nuovo nella contemplazione. Perché a lui, che si cibava della dolcezza celeste, riusciva insipido il mondo, e le delizie divine lo avevano reso di gusto difficile per i cibi grossolani degli uomini » . 3 Questo mirabile esempio vi sia di continuo sprone a reagire contro alcune tendenze moderne che, nella vita religiosa, vorrebbero far passare in secondo piano il colloquio con Dio, sia esso individuale che comunitario, come pure i riti liturgici e sacramentali, per dare una certa preferenza ad altri scopi orizzontali, i quali, pur essendo in se stessi buoni e degni di essere perseguiti, sono tuttavia sempre dipendenti dal fine primario, quello cioè spirituale, che deve ispirare tutta la vita e l'opera del cristiano e, in particolare, del Religioso. 3. Un altro aspetto, che mi sembra costituire parte essenziale del carisma francescano, è la totale e generosa fedeltà alla Chiesa. Si tratta di aderire amorevolmente e saldamente non ad una chiesa immaginaria, che ciascuno potrebbe concepire e strutturare a suo modo, ma alla Chiesa cattolica, quale essa è, cioè quale Cristo l'ha voluta e istituita con le sue finalità, le sue leggi, i suoi mezzi di salvezza e le sue strutture indispensabili. Ciò che oggi ci si attende dai Figli spirituali di San Francesco è che essi sappiano vivificare dall'interno questa unica e vera Chiesa di Cristo, che la fortifichino e la arricchiscano con la loro piena fedeltà, con la loro assoluta obbedienza: in una parola, con tutte quelle virtù ascetiche che sono proprie della tradizione francescana. Abbiate sempre davanti agli occhi i grandi problemi che oggi occupano e preoccupano la Chiesa : le vocazioni sacerdotali e religiose, le missioni, la promozione degli umili, dei poveri e dei deboli, la difesa della giustizia e della pace ; in altri termini : l'annunzio della « bona novella » ad ogni uomo di buona volontà. Apportate il vostro 2 2 Cor 4, 18. 3 2 Celano L X I , 94: FF I, pp. 629. Acta Ioannis Pauli Pp. II 31 specifico contributo al raggiungimento di queste grandi méte. Come il vostro Serafico Padre, siate anche voi sempre più risplendenti di ardentissimo amore per la «santa madre Chiesa». Così facendo, riprodurrete in voi la sua «cara immagine paterna», conformerete la vostra vita alla sua e sarete veri servitori del popolo di Dio, capaci di accendere dappertutto la lampada della speranza, della fiducia e dell'ottimismo, che trova la sua sorgente nel Signore medesimo. L'Anno Giubilare della Redenzione tuttora in corso, richiama alla mente lo specifico messaggio di perdono e di riconciliazione che è stato affidato ai figli di San Francesco con l'Indulgenza della Porziuncola. È questo un messaggio di grazia e di misericordia di cui voi stessi siete i primi beneficiari. Fate tesoro perciò soprattutto in questo Giubileo del grande perdono che Francesco impetrò da Cristo, mediante l'intercessione della Regina degli Angeli. Nello spirito dell'Anno Santo, rinnovate in voi l'invocazione umile e gaudiosa della grazia di Dio riconciliante, e prendete sempre più chiara consapevolezza del vostro debito verso di lui, che vi ha offerto «una volta per sempre » e continuamente vi ripresenta, con immutata bontà, un perdono, al quale nessuno avrebbe diritto, e vi infonde la gioia di vivere in profondità la vostra vita consacrata. Sia anche questo dell'Indulgenza uno dei frutti spirituali del vostro Capitolo Generale. 4 5 4. Vi assistano nel concludere i vostri lavori, gli esempi del grande Assisiate e di tutti i Santi della tradizione francescana, che hanno onorato la Chiesa. Vi sia di conforto, in particolare, la luminosa e coraggiosa figura di San Massimiliano Maria Kolbe, martire di carità e modello esemplare di vita francescana per il nostro tempo, che io stesso ho avuto la gioia di annoverare tra la schiera celeste dei Santi, e la cui «Città dell'Immacolata» ho avuto la gioia di rivedere nel mio recente pellegrinaggio apostolico in Polonia. Sulle sue orme, rifulga sempre davanti ai vostri occhi la Vergine SS.ma Immacolata, la Regina dell'Ordine Francescano, e vi disponga ad una sempre più generosa dedizione alle nuove e molteplici attività apostoliche che vi attendono. Vi sia anche di sostegno il mio continuo ricordo nella preghiera per il successo delle vostre opere religiose, soprattutto di quelle più 4 5 X I I , FF I , p. 134. Ei) 9, 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 32 impegnative che svolgete in Libano, in Turchia, in Cina e nei territori di missione. Su tutti voi presenti e su tutti i membri del vostro Ordine scenda ora, propiziatrice di abbondanti grazie celesti, la Benedizione Apostolica. V Lapurdi, in Gallia, in area templi Sanctuarii Immaculatae Virginis Mariae.* 1, Dans cette nuit paisible, nous veillons. Nous veillons dans l'attente de la célébration de la gloire de Marie. Nous prions. Non plus chacun dans le secret, mais comme un immense peuple en marche à la suite de Jésus-Christ ressuscité, nous éclairant les uns les autres, nous entraînant les uns les autres, nous appuyant sur la foi au Christ Jésus, sur ses Paroles qui sont lumière dans nos coeurs. Jésus nous dit : « Tenez vos lampes allumées » : la lampe de la foi, la lampe de la prière ! Que nos prières s'unissent pour monter vers Dieu, comme la flamme de nos cierges; pour lui offrir, avec Marie, une fervente action de grâces; et aussi pour élever ensemble une immense supplication. 1 Chacun porte ici des intentions personnelles, pour son propre salut, pour sa famille, pour sa communauté, pour son pays. C'est bien. Ce soir nous mettons ensemble tous ces vœux, pour les confier à notre Père du ciel, par Marie. Et nous élargissons ces intentions au monde entier et à toute l'Eglise, en cherchant ce qui correspond à la volonté de Dieu et non à la nôtre seulement. Oui, pour le monde entier ! Qu'ils aient une place dans notre prière, ces hommes et ces femmes qui, en quelque lieu de l'univers, souffrent de la famine ou d'autres fléaux, des ravages de la guerre, de déplacements de populations; ceux qui sont victimes du terrorisme, politique ou non, frappant sans scrupule les innocents, de la haine, d'oppressions diverses, d'injustices de toute sorte, enlevés, séquestrés, torturés, condamnés sans garantie de justice; tous ceux qui subissent des atteintes intolérables à leur dignité humaine et à leurs droits fondamentaux, qui sont entravés dans leur juste liberté de penser et * Die 14 m. Augusti a. 1983. 1 Le 12, 35. Acta Ioannis Pauli Pp. II 33 d'agir, humiliés dans leurs légitimes aspirations nationales. Afin que change l'attitude des responsables et que les victimes reçoivent réconfort et courage ! Pensons aussi à la misère morale de ceux qui sont entraînés dans des corruptions de toute sorte. Prions encore pour ceux qui connaissent de graves difficultés par suite de leur situation d'immigrés, du chômage, de la maladie, de l'infirmité, de la solitude. C'est le Christ, le Fils de l'homme qui souffre en eux. Si je ne développe pas l'exposé de ces misères humaines, c'est que j'ai souvent l'occasion d'en parler. De même, nous chrétiens, nous prenons spécialement à cœur dans notre prière les besoins spirituels de l'Eglise universelle, que nous connaissons tous et sur lesquels je reviens souvent: la conversion, la transmission de la foi, la sainteté des âmes consacrées, les vocations, le rayonnement des foyers chrétiens... Mais ils est une détresse spirituelle particulièrement flagrante sur laquelle nous allons maintenant concentrer notre attention et notre prière, celle de ceux qui souffrent pour leur foi. Nous qui, ici, pouvons exprimer sans aucune entrave notre foi et notre prière, gardons-nous d'oublier ces frères et sœurs! Et surtout en ce sanctuaire de Lourdes vers lequel les chrétiens du monde entier ont les yeux tournés depuis que la Vierge Marie y a fait briller l'espérance ! En tant que Pape, portant la sollicitude de toutes les Eglises et souvent informé de leurs situations, je vous invite à méditer avec moi sur ce mystère de la persécution des croyants, en reprenant, avec Marie, les paroles de Jésus. 2. «Heureux serez-vous si l'on vous insulte, si l'on vous persécute et si l'on dit faussement toute sorte de mal contre vous, à cause de moi. Réjouissez-vous, soyez dans l'allégresse, car votre récompense sera grande dans les cieux » . Cette Béatitude, la dernière des huit indiquées par l'Evangile de Matthieu, je veux la prononcer devant Toi, ô Mère du Christ et Mère de l'Eglise, ici à Lourdes. Et en la prononçant, je désire réunir en ta présence tous ceux qui, où qu'ils se trouvent dans le monde, subissent des persécutions « à cause du Christ », tous ceux qui sont « détestés à cause de mon nom». 2 3 2 3 Mt 5, 11-12. Cf. Mo 13, 13. 3 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 34 3. A maintes reprises le Christ a parlé des persécutions à ses disciples. Il ne leur cachait pas que la persécution déviendrait souvent le prix du témoignage qu'il rendraient devant les hommes. Laissons retentir en cette heure quelques paroles du Maître qui contiennent le véritable évangile de la persécution : « On vous livrera aux tribunaux et aux synagogues; on vous frappera; on vous traduira devant des gouverneurs et des rois à cause de moi; il y aura là un témoignage pour eux... Mais celui qui aura persévéré jusqu'au bout, celui-là sera sauvé ) ) . Cependant, « ne craignez pas ceux qui tuent le corps, mais ne peuvent pas tuer l'âme ) ) . Telles sont les paroles tirées des Evangiles de Marc et de Matthieu. L'Evangile de Luc, pour sa part, ayant évoqué ceux qui sont haïs, repoussés, insultés à cause du Fils de l'homme, précise : <( Quand on vous traduira devant les synagogues, les puissances et les autorités, ne vous tourmentez pas pour savoir comment vous défendre ou comment parler. Car l'Esprit Saint vous enseignera à cette heure même ce qu'il faudra d i r e » . 4 5 6 7 8 4. On lit encore dans l'Evangile de Jean : « Si le monde a de la haine contre vous, sachez qu'il en a eu d'abord contre moi. « . . . vous n'appartenez pas au monde, puisque je vous ai choisis en vous prenant dans le monde; voilà pourquoi le monde a de la haine contre vous... « L e serviteur n'est pas plus grand que son maître. Si l'on m'a persécuté, on vous persécutera, vous aussi... Les gens vous traiteront ainsi à cause de moi, parce qu'ils ne connaissent pas celui qui m'a envoyé » . « J e vous ai dit tout cela pour que vous trouviez en moi la paix. Dans le monde, vous trouverez la détresse, mais avez confiance : moi, je suis vainqueur du monde». 9 10 * Cf. Le 21, 13. 5 Me 13, 9-13. 6 Mt 10, 28. 7 Cf. Le, 6, 22-23. 8 Le 12, 11-12. 9 Jn 15, 18-21. 10 Jn 16, 33. Acta Ioannis Pauli Pp. II 35 5. Le Ohrist a donc préparé ses disciples aux persécutions. Et, de fait, ils ont été poursuivis par elles depuis qu'ils ont commencé à accomplir la mission qui leur avait été confiée. Déjà, à Jérusalem, les Apôtres et ceux qui professaient le Christ subissaient des persécutions. Les trois premiers siècles de l'existence du christianisme dans l'Empire romain ont constitué la période des persécutions, dont la première éclata à Rome, au temps de Néron, dans les années soixante. Parmi les nombreuses victimes, elle atteignit les Apôtres Pierre et Paul. Jusqu'au début du quatrième siècle, de sanglantes persécutions se sont répétées régulièrement. L'Eglise est née sur la Croix du Christ et elle a grandi au milieu des persécutions. Il en fut ainsi à ses débuts dans l'antiquité romaine. Il en fut ainsi également plus tard. Au cours des siècles, en divers lieux, ont éclaté des persécutions contre l'Eglise, et ceux qui croyaient au Christ donnaient leur vie pour leur foi et subissaient les pires tortures. Le martyrologe de l'Eglise a été écrit de siècle en siècle. 6. Aujourd'hui, jour de mon pèlerignage à Lourdes, je voudrais embrasser par la pensée et avec le cœur de l'Eglise tous ceux qui subissent des persécutions à notre époque. Je voudrais les embrasser tous, à través le cœur maternel de la Mère de Dieu que l'Eglise vénère comme sa Mère et comme Reine des martyrs. Les persécutions pour la foi sont parfois semblables à celles que le Martyrologe de l'Eglise à déjà écrites dans les siècles passés. Elles prennent diverses formes de discrimination des croyants, et de toutela communauté de l'Eglise. Ces formes de discrimination sont parfois appliquées en même temps qu'est reconnu le droit à la liberté religieuse, à la liberté de conscience, et cela sussi bien dans la législation des divers Etats que dans les documents de caractère international. 7. Faut-il préciser? Dans les persécutions des premiers siècles, les peines habituelles étaient la mort, la déportation et l'exil. Aujourd'hui, à la prison, aux camps d'internement ou de travail forcé, à l'expulsion de sa propre patrie, se sont ajoutées d'autres peines: moins remarquées mais plus subtiles : non pas la mort sanglante, mais une sorte de mort civile ; non seulement la ségrégation dans une Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 36 prison ou dans un camp, mais la restriction permanente de la liberté personnelle ou la discrimination sociale. Il y a aujourd'hui des centaines et des centaines de milliers de témoins de la foi, très souvent ignorés ou oubliés de l'opinion publique dont l'attention est absorbée par les faits divers; ils ne sont souvent connus que de Dieu seul. Ils supportent des privations quotidiennes, dans les régions les plus diverses de chaque continent. Il s'agit de croyants contraints à se réunir clandestinement parce que leur communauté religieuse n'est pas autorisée. Il s'agit d'évêques, de prêtres, de religieux auxquels il est interdit d'exercer le saint ministère dans des églises ou dans des réunions publiques. Il s'agit de religieuses dispersées, qui ne peuvent mener leur vie consacrée. Il s'agit de jeunes gens généreux, empêchés d'entrer dans un séminaire ou dans un lieu de formation religieuse pour y réaliser leur propre vocation. Il s'agit de jeunes filles auxquelles on ne donne pas la possibilité de se consacrer dans une vie commune vouée à la prière et à la charité envers les frères. Il s'agit de parents qui se voient refuser la possibilité d'assurer à leurs enfants une éducation inspirée par leur foi. Il s'agit d'hommes et de femmes, travailleurs manuels, intellectuels ou exerçant d'autres profession, qui, pour le simple fait de professer leur foi, affrontent le risque de se voir privés d'un avenir intéressant pour leurs carrières ou leurs études. Ces témoignages s'ajoutent aux situations graves et douloureuses des prisonniers, des internés, des exilés, non seulement chez les fidèles catholiques et les autres chrétiens, mais aussi chez d'autres croyants. Ils constituent comme une louange qui s'élève continuellement vers Dieu du sanctuaire de leurs consciences, comme une offrande spirituelle certainement agréée par Dieu. 11 8. Cela ne doit pas nous faire oublier d'autres difficultés pour vivre la foi. Elles ne proviennent pas seulement des restrictions externes de liberté, des contraintes des hommes, des lois ou des régimes. Elles peuvent découler également d'habitudes et de courants de pensées 11 Cf. encyclique Redemptor hominis, n. 17. 37 Acta Ioannis Pauli Pp. II contraires aux mœurs évangéliques et qui exercent une forte emprise sur tous les membres de la société; ou encore il s'agit d'un climat de matérialisme ou d'indifférentisme religieux qui étouffe les aspirations spirituelles, ou d'une conception fallacieuse et individualiste de la liberté qui confond la possibilité de choisir n'importe quoi qui flatte les passions avec le souci de réaliser au mieux sa vocation humaine, sa destinée spirituelle et le bien commun. Ce n'est pas une telle liberté qui fonde la dignité humaine et favorise la foi chrétienne. Aux croyants qui sont immergés dans de tels milieux, il faut aussi un grand courage pour demeurer lucides et fidèles, pour bien user de leur liberté. Pour eux aussi, il faut prier. 12 9. A toutes les époques de son histoire, l'Eglise a entouré d'une attention et d'un souvenir particuliers, d'un amour spécial, ceux qui « souffrent pour le nom du Christ ». Il y a là de la part de l'Eglise un souvenir impérissable et une constante sollicitude. Notre rencontre d'aujourd'hui, aux pieds de la Mère Immaculée du Christ à Lourdes, nous permet de donner une expression particulière à ce souvenir si durable. Prions pour tous ceux qui, en quelque lieu et de quelque façon que ce soit, sont persécutés en raison de leur foi. Nous avons rappelé les paroles du Christ lui-même. Puissent ces frères et ces sœurs trouver inspiration et force dans ces paroles ! Que l'Esprit Saint soit avec eux, lui qui éclaire les esprits et répand dans le cœur des confesseurs de la foi une force héroïque. Dans un sens, aux yeux de Dieu, ce sont eux qui brillent comme autant de lumières dispersées dans le monde entier, et dont l'Eglise reçoit mystérieusement une vigueur. Puissent-ils tous garder la paix intérieure et la force d'esprit vraiment chrétienne ! Que se consolide en eux le sens de la dignité qui naît à travers la fidélité intérieure à la conscience et à la vérité ! Que le Seigneur leur donne la grâce du pardon accordé à leurs persécuteurs et de l'amour pour leurs ennemis ! O Mère du Christ, toi qui te tiens au pied de la Croix de ton Fils, sois proche de tous ceux qui, dans le monde d'aujourd'hui, subissent des persécutions ! Que ta présence maternelle les aide à supporter les souffrances et à remporter la victoire par la Croix ! 12 Cf. Redemptor hominis, n. 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 38 VI Lapurdi, in Gallia, in Sollemnitate Assumptionis B. Virginis Mariae.* 1. (( Un signe grandiose apparut dans le ciel : une Femme, ayant le soleil pour manteau». Nous sommes venus aujourd'hui en pèlerinage vers ce Signe. C'est la solennité de l'Assomption au ciel : voici que le Signe atteint sa plénitude. Une femme a pour manteau le soleil de l'inscrutable Divinité. Le soleil de l'impénétrable Trinité. <( Pleine de grâce » : elle est pleine du Père et du Fils et de l'Esprit Saint lorsqu'ils se donnent à elle comme un seul Dieu — le Dieu de la création et de la révélation, le Dieu de l'Alliance et de la Rédemption, le Dieu du commencement et de la fin. L'alfa et l'oméga. Le Dieu-Vérité. Le DieuAmour. Le Dieu-Grâce, le Dieu-Sainteté. Une femme ayant le soleil pour manteau. Nous faisons aujourd'hui le pèlerinage à ce Signe. C'est le Signe de l'Assomption au ciel, qui s'accomplit au-dessus de la terre et en même temps s'élève à partir de la terre. De cette terre dans laquelle s'est greffé le mystère de l'Immaculée Conception. Aujourd'hui se rencontrent ces deux mystères : l'Assomption au ciel et l'Immaculée Conception. Aujourd'hui se révèle leur complémentarité. Aujourd'hui, pour la fête de l'Assomption au ciel, nous venons en pèlerinage à Lourdes, où Marie dit à Bernadette : « Je suis l'Immaculée Conception» (Que soy era Immaculada Councepciou). 1 2. Nous sommes venus ici en raison du Jubilé extraordinaire marquant l'Année de la Rédemption. Nous voulons vivre ce Jubilé près de Marie. Lourdes est le lieu adapté pour un tel voisinage. Ici, autrefois, « l a Belle Dame» parlait avec une simple jeune fille de Lourdes, Bernadette Soubirous, elle récitait avec elle le chapelet, elle la chargeait de certains messages. En venant en pèlerinage à Lourdes, nous voulons entrer de nouveau dans le cadre de cette extraordinaire proximité qui, ici, n'a jamais cessé mais s'est au contraire consolidée. Cette proximité de Marie constitue comme l'âme de ce sanctuaire. * Die 15 m. Augusti a. 1983. 1 Ap 12, 1. 39 Acta Ioanniß Pauli Pp. II Nous venons en pèlerinage à Lourdes pour être près de Marie. Nous venons en pèlerinage à Lourdes pour nous rapprocher du mystère de la Rédemption. Nul plus que Marie n'est immergé au sein du mystère de la Rédemption. Et nul plus qu'elle ne peut rapprocher de nous ce mystère. Elle se trouve au cœur même du mystère. Nous désirons qu'en l'année du Jubilé extraordinaire batte plus fort en nous le cœur même du mystère de la Rédemption. C'est pour cela que nous venons ici. Nous nous trouvons à Lourdes en la solennité de l'Assomption de Marie au ciel, quand l'Eglise proclame la gloire de sa naissance définitive au ciel. Nous voulons — surtout par la liturgie — participer à cette gloire. Et nous voulons en même temps — par la gloire de sa naissance au ciel — vénérer le moment bienheureux... de sa naissance sur terre. L'Année de la Rédemption 1983 tourne nos pensées et nos cœurs vers ce moment bienheureux. : 3. Mais avant tout : la naissance au ciel — l'Assomption au ciel. On peut dire que la liturgie nous montre l'Assomption de Marie au ciel sous trois aspects. Le premier aspect, c'est, dans la maison de Zacharie, la Visitation.' Elisabeth dit : « Tu es bénie entre toutes les femmes, et le fruit de tes entrailles est béni... Heureuse celle qui a cru à l'accomplissement des paroles... du Seigneur». Marie a cru aux paroles qui lui étaient dites de la part du Seigneur — et Marie a accueilli le Verbe qui a pris chair en elle et qui est le fruit de ses entrailles. La Rédemption du monde a été fondée sur la foi de Marie, elle a été liée à son « Fiat » au moment de l'Annonciation. Mais elle a commencé à se réaliser par le fait que (de Verbe s'est fait chair, et il a habité parmi nous». Lors de la Visitation, Marie, au seuil de la maison hospitalière de Zacharie et d'Elisabeth, prononce une phrase qui concernait le début du mystère de la Rédemption. Elle dit: « L e Puissant fit pour moi des merveilles: saint est son n o m ! » . 2 3 4 2 Le 1, 42. 45. Jn 1, 14. * Lc 1, 49. 3 40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cette phrase, prise du contexte de la Visitation, s'insère, à travers la liturgie d'aujourd'hui, dans le contexte de l'Assomption. Tout le Magnificat prononcé lors de la Visitation devient, dans la liturgie d'aujourd'hui, l'hymne de l'Assomption de Marie au ciel. La Vierge de Nazareth a prononcé ces mots alors que, par son œuvre, le Fils de Dieu devait naître sur terre. Avec quelle force ne devrait-elle pas les prononcer à nouveau alors que, par l'œuvre de son Fils, elle-même va naître au ciel ! 4. La liturgie de cette fête solennelle nous révèle le deuxième aspect de l'Assomption par les paroles de saint Paul dans sa lettre aux Corinthiens. L'Assomption de la Mère du Christ au ciel fait partie de la victoire sur la mort, de cette victoire dont le commencement se trouve dans la résurrection du Christ: « L e Christ est ressuscité d'entre les morts, pour être parmi les morts le premier ressuscité)). La mort est l'héritage de l'homme après le péché originel : « Tous meurent en A d a m » . La Rédemption accomplie par le Christ a fait dépasser cet héritage : « Tous revivront dans le Christ, mais chacun à son rang : en tête, le Christ, comme prémices, ensuite ceux qui seront au Christ...». Et qui, plus que sa Mère, appartient au Christ? Qui, plus qu'elle, a été racheté par lui? Qui a coopéré à sa Rédemption de plus près qu'elle ne l'a fait elle-même par son « Fiat » à l'Annonciation, et par son « Fiat » au pied de la Croix? Ainsi donc, c'est au cœur même de la Rédemption accomplie par la Croix sur le Calvaire, c'est dans la puissance même de la Rédemption révélée dans la Résurrection, que trouve sa source la victoire sur la mort qu'expérimente la Mère du Rédempteur, c'est-à-dire son Assomption au ciel. Tel est le deuxième aspect de l'Assomption que nous révèle la liturgie d'aujourd'hui. 5 6 7 5. Le troisième aspect est exprimé par les paroles du psaume responsorial ; et c'est le langage poétique de ce psaume qui l'exprime : la fille du roi, vêtue d'étoffes précieuses, entre pour occuper sa place à côté du trône du roi : 5 1 Co 15, 20. 6 1 Co 15, 22. 7 1 Co 15, 22-23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 41 ((Pour toujours ton trône, ô Dieu, et à jamais! Sceptre de droiture, le sceptre de ton règne ! » . Dans la Rédemption se renouvelle le Règne de Dieu, commencé par la création même, puis atteint dans le cœur de l'homme par le péché. Marie, Mère du Rédempteur, est la première à participer à ce règne de gloire et d'union à Dieu dans l'éternité. Sa naissance au ciel est le commencement définitif de la gloire que les fils et les filles de cette terre doivent atteindre en Dieu même en vertu de la Rédemption du Christ. En effet, la Rédemption est le fondement de la transformation de l'histoire du cosmos dans le Règne de Dieu. Marie est la première des rachetés. En elle aussi, a déjà commencé la transformation de l'histoire du cosmos en Règne de Dieu. C'est cela qu'exprime le mystère de son Assomption au ciel : la naissance au ciel, avec son âme et son corps. 8 6. Par l'Assomption de la Mère de Dieu au ciel — sa naissance au ciel —, nous désirons honorer le moment bienheureux de sa naissance sur terre. Beaucoup se posent la question: quand est-elle née? Quand est-elle venue au monde? Cette question, beaucoup se la posent tout spécialement maintenant, alors que s'approche le deuxième millénaire de la naissance du Christ. La naissance de la Mère devait évidemment précéder dans le temps la naisance de son Fils. Ne serait-il donc pas opportun de célébrer d'abord le deuxième millénaire de la naissance de Marie? L'Eglise se réfère à l'histoire et aux dates historiques lorsqu'elle célèbre les anniversaires et les jubilés (en respectant les précisions que la science lui apporte). Toutefois, le juste rythme des anniversaires et des jubilés est déterminé par l'histoire du salut. Nous tenons avant tout à nous référer dans le temps aux événements qui ont apporté le salut, et non pas seulement à observer, avec une précision historique, le moment de ces événements. En ce sens, nous acceptons que le jubilé de la Rédemption de cette année se réfère — après 1950 ans — à l'événement du Calvaire, c'est-àdire à la mort et à la résurrection du Crist. Mais toute l'attention de l'Eglise est concentrée avant tout sur l'événement salvifique (en plus de la considération de la date), et non sur la seule date historique. 8 Ps 44/45, 7. 42 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale En même temps, nous soulignons constamment que le jubilé extraordinaire de cette année prépare l'Eglise au grand jubilé du second millénaire (l'an deux mille). Sous cet aspect, notre Année de la Rédemption revêt également le caractère d'un Avent: elle nous introduit dans l'attente du jubilé de la venue du Seigneur. Mais l'Avent est tout particulièrement le temps de Marie. C'est en elle seule que l'attente du genre humain tout entier, en ce qui concerne la venue du Christ, atteint son point culminant. Elle porte cette attente à sa plénitude : la plénitude de l'Avent. Par le jubilé de la Rédemption de cette année, nous désirons entrer dans cet Avent. Nous désirons participer à l'attente de Marie, Vierge de Nazareth. Nous désirons que, dans le jubilé de cet événement salvifìque, qui a un caractère d'Avent, soit présente aussi sa propre venue, sa propre naissance sur terre. Oui, la venue de Marie dans le monde est le commencement de l'Avent salvifìque. Et c'est pourquoi nous faisons le pèlerinage de Lourdes : non seulement pour honorer, par la solennité de l'Assomption, la naissance de Marie au ciel, mais aussi pour honorer le moment bienheureux de sa naissance sur terre. Nous venons en pèlerinage à Lourdes, où Marie (((la belle Dame») a dit à Bernadette: ((Je suis l'Immaculée Conception (Que soy era Immaculada Councepciou). Par ces mots, elle a exprimé le mystère de sa naissance sur terre comme un événement salvifìque très étroitement lié à la Rédemption — et lié à l'Avent. 7. Belle Dame! O Femme qui as le soleil pour manteau! Recois notre pèlerinage en cette année d'Avent du jubilé de la Rédemption. Aide-nous, par la lumière de ce jubilé, à pénétrer ton mystère : — le mystère de la Vierge Mère, — le mystère de la Reine Servante, — le mystère de la Toute-puissance qui se fait suppliante. Aide-nous à découvrir toujours plus pleinement, en ce mystère, le Christ, Rédempteur du monde, Rédempteur de l'homme. Tu as le soleil pour manteau, le soleil de l'inscrutable Divinité, le Acta Ioannis Pauli Pp. II 43 soleil de l'impénétrable Trinité. «Pleine de grâce» jusqu'aux limites de l'Assomption au ciel! Et en même temps ... pour nous qui vivons sur cette terre, pour nous, pauvres fils d'Eve en exil, tu as pour manteau le soleil du Christ depuis Bethléem et Nazareth, depuis Jérusalem et le Calvaire. Tu es revêtue du soleil de la Rédemption de l'homme et du monde par la croix et la Résurrection de ton Fils. Fais que ce soleil resplendisse sans cesse pour nous sur cette terre ! Fais qu'il ne s'obscurcisse pas dans l'âme des hommes ! Fais qu'il éclaire les chemins terrestres de l'Eglise dont tu es la première figure ! Et que l'Eglise, en fixant le regard sur toi, Mère du Rédempteur, apprenne sans cesse elle-même à être mère ! Regarde! Voici ce que dit le livre de l'Apocalypse : « L e Dragon se tenait devant la femme qui allait enfanter, afin de dévorer l'enfant dès sa naissance». O Mère qui, dans ton Assomption au ciel, as expérimenté la plénitude de la victoire sur la mort de l'âme et du corps, défends les fils et les filles de cette terre contre la mort de l'âme ! O Mère de l'Eglise ! Devant l'humanité qui semble toujours fascinée par ce qui est temporel — et alors que la «domination sur le monde» cache la perspective du destin éternel de l'homme en Dieu —, sois toi-même un témoin de Dieu ! Toi, sa Mère ! Qui peut résister au témoignage d'une mère? Toi qui es née pour les fatigues de cette terre : conçue de façon immaculée ! Toi qui es née pour la gloire du ciel ! Montée au ciel ! Toi qui es revêtue du soleil de l'insondable Divinité, du soleil de l'impénétrable Trinité, remplie du Père, du Fils et de l'Esprit Saint ! Toi à qui la Trinité se donne comme un seul Dieu, le Dieu de la création et de la Révélation ! Le Dieu de l'Alliance et de la Rédemption. Le Dieu du commencement et de la fin. L'alpha et l'oméga. Le DieuVérité. Le Dieu-Amour. Le Dieu-Grâce. Le Dieu-Sainteté. Le Dieu qui surpasse tout et qui embrasse tout. Le Dieu qui est « tout en tous ». Toi qui as pour manteau le soleil ! Notre Sœur ! Notre Mère ! Sois le témoin de Dieu ! . . . 9 * Ap 12, 4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 44 — devant le monde du millénaire qui se termine, — devant nous, fils d'Eve en exil, sois le témoin de Dieu ! Amen. SECRETARIA STATUS RESCRIPTUM EX A U D I E N T I A SS.MI Opus Fundatum « Centrum Televisificum Vaticanum » appellatum constituitur. Ut pluribus in dies postulationibus respondeatur, e variis orbis terrarum partibus ad Apostolicam Sedem delatis, de efficaciore Ecclesiae actione, quod ad sociales communicationes, nominatim ad auditoriasvisificas, attinet atque ut nova instrumenta praebeantur, quibus universalis missio Ecclesiae in mundo peragatur, constituitur, vi huius Rescripti, persona iuridica et canonica Operis Fundati « Centrum Televisificum Vaticanum » appellati, cuius sedes est in Civitate Vaticana cuiusque Statuta eodem hoc Documento approbantur. Cui (( Centro Televisifico Vaticano » propositum est Ecclesiae navitatem atque momentum ingeniorum culturae, prout traditione continetur et ab Hierarchia declaratur, fovere per usum — quatenus facultates oeconomicae id sinunt — instrumentorum auditoriorum-televisificorum, nunc quidem initio facto ab electione ac distributione rerum contextarum transmittendarum, quae ad religionem, ad cultum humanum artemque spectent. Eidem Operi Fundato licebit quaelibet adhibere adiumenta, quae apta visa fuerint quaeque ex diversis Ecclesiae in ipso mundo locis et coetibus quaerentur ea mente ut nisus et auxilia multorum, quibus hoc Apostolicae Sedis inceptum sit cordi, ad proposita Operis Fundati propria perficienda conspirent. Opus vero Fundatum ut in agendo finem sibi praestitutum recte constanterque assequatur, rem suam geret sub superiore moderatione Cardinalis a publicis Ecclesiae negotiis. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, in Audientia infra scripto Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis die XXII mensis Octobris MCMLXXXIII hoc anno concessa, ea quae per hoc Rescriptum statuta sunt ac definita, rata habuit et confirmavit. AUGUSTINUS Card. CASAROLI 45 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei ACTA CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI Responsa ad proposita dubia de interpretazione Decreti Ecclesiae Pa1 storum. Publici iuris fiunt epistulae duae, cum adnexis. Em.mo P. D. Silvio S. R. E. Card. Oddi, S. C. pro Clericis Praefecto, et R. P. D. Ioanni Vilnet, episcopo S. Deodati, conferentiae Episcoporum Galliae Praesidi, missae. EM.MO P. D. SILVIO S. R. E. CARD. ODDI, S. C. PRO CLERICIS PRAEFECTO. 7 luglio 1983 Prot. 2221/67 Signor Cardinale, Con lettera in data 2 luglio 1982 Ella ha presentato a questa Congregazione cinque quesiti relativi alla interpretazione delle disposizioni del Decreto Ecclesiae Pastorum, art. 4, circa l'approvazione delle opere destinate alla catechesi. Tale problema è stato sottoposto allo studio dei Consultori e degli Em.mi Cardinali Membri di questo Dicastero, i quali lo hanno esaminato nelle loro adunanze del 23 marzo e del 22 giugno u.s. Le decisioni sono state poi approvate dal Santo Padre nelle Udienze del 26 marzo e del 1 luglio u.s. Mi pregio ora rimettere all'Eminenza Vostra le risposte ai cinque quesiti di cotesta S. Congregazione per il Clero, precedute da una premessa, espressamente voluta dagli Em.mi Cardinali, allo scopo di richiamare i principi fondamentali a cui si ispirano dette risposte (cf. Allegato). Con sensi di distinto ossequio mi confermo di Vostra Eminenza dev.mo nel Signore IOSEPH Card. RATZINGER, Prefetto © Fr. Girolamo Hamer, O . P . , Arciv. tit. di Lorium, Segretario 1 AAS 67 (1975), p. 283. 46 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Allegato Premessa Le diverse questioni che sono state poste circa la procedura per P approvazione delle pubblicazioni di catechesi riguardano l'esercizio dell'autorità rispettivamente della Sede Apostolica, dei Vescovi diocesani e delle Conferenze Episcopali. Pertanto, prima di dare le risposte particolari, la SCDP ritiene opportuno indicare i principi generali di ordine dottrinale, giuridico e pastorale che ne sono il fondamento, enunciati in particolare nel Directorium catechisticum generale della S. C. per il Clero dell'11-4-1971, n. 134 (AAS 64 [1972], p. 173); nel Decretum Ecclesiae Pastorum della S. C. per la Dottrina della Fede del 19-3-1975, a. 4, § 1 (AAS 67 [1975], p. 283) ; e nella Responsio della S. C. per la Dottrina della Fede del 25-6-1980 (AAS 72 [1980], p. 756) ; nel can. 775 del nuovo CIC. 1. « I l Pontefice Romano [ . . . ] è per divina istituzione rivestito di un potere supremo, pieno, immediato e universale per il bene delle anime [ . . . ] . Essendo stato costituito pastore di tutti i fedeli per promuovere sia il bene comune della Chiesa universale sia il bene delle singole Chiese, detiene il supremo potere ordinario su tutte le Chiese » (Concilio Vaticano I I , Decreto Christus Dominus, n. 2 ; nuovo CIC, can. 331). In forza di questo titolo, egli stabilisce per la Chiesa universale delle norme in materia di catechesi, che, in applicazione del Concilio Vaticano I I , sono state enunciate nel Directorium catechisticum generale (AAS 64 [1972], pp. 97-176) e richiamate in buona parte nell'Esortazione apostolica Catechesi Tradendae. 2. « I Vescovi, posti dallo Spirito santo, succedono agli Apostoli come pastori delle anime e, insieme col Sommo Pontefice e sotto la sua autorità, hanno la missione di perpetuare l'opera di Cristo [ . . . ] . Perciò sono divenuti veri e autentici Maestri della fede, Pontefici e Pastori» (Christus Dominus, n. 2; cfr. nuovo CIC, can. 375). Come il Sovrano Pontefice per la Chiesa universale, così ogni Vescovo per la sua Chiesa particolare, esercita immediatamente, in virtù del «ius divinum», il potere d'insegnare (munus docendi). Pertanto egli è, nella sua diocesi, la prima autorità responsabile della catechesi nel rispetto delle norme della Sede Apostolica (cfr. can. 775, § 1 del nuovo C I C ; cfr. anche can. 827, § 1; Catechesi Tradendae, n. 63). Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 47 3. La Conferenza Episcopale è « un'assemblea nella quale i pastori di una nazione o di un territorio esercitano congiuntamente il loro mandato pastorale, per l'incremento del bene che la Chiesa offre agli uomini, in particolare per mezzo di quelle forme e di quei metodi di apostolato, che sono appropriati alle circostanze dei nostri giorni » (Christus Dominus, n. 38; nuovo CIC, can. 447). Essa detiene i poteri che le sono riconosciuti dal diritto (cfr. Christus Dominus, n. 38, § 4; can. 455 del nuovo CIC), e non può delegare il suo potere legislativo alle commissioni o ad altri organismi da essa creati (cfr. Risposta della Commissione per l'interpretazione dei Decreti del Concilio Vaticano I I , 10 giugno 1966). Per quello che riguarda la catechesi, restando salvo il diritto proprio di ogni vescovo (cfr. can. 775, § 1; can. 827, § 1 del nuovo CIC), è di competenza della Conferenza Episcopale, se ciò appare utile, far pubblicare, con l'approvazione della Sede Apostolica, catechismi per il proprio territorio (cfr. can. 775, § 2 del nuovo CIC ; Directorium catechisticum generale, nn. 119 e 134). 4. L'azione pastorale catechetica deve realizzarsi in maniera efficace e coordinata, nel quadro di una regione, di una nazione o anche di più nazioni che appartengono ad una medesima zona socio-culturale. Ciò implica, — nel rispetto delle competenze sopra richiamate —, una necessaria intesa fra vescovi diocesani, Conferenze Episcopali e Sede Apostolica, in un'azione comune insieme fraterna e rispettosa del principio della collegialità. DUBIA A S. O. PRO CLERICIS PROPOSITA. Q. I - Dopo il Decreto De Ecclesiae Pastorum vigilantia circa libros (AAS 67 [1975], p. 283) e la ulteriore precisazione della S. Congregazione per la Dottrina della Fede con la risposta al dubbio in merito all'art. 4 (AAS 72 [1980], p, 756), possono le Conferenze Episcopali nazionali o regionali pubblicare catechismi nazionali o regionali e documenti catechistici, valevoli sul piano extra diocesano, senza la previa approvazione della Santa Sede? R. N E G A T I V E . Osservazioni: Si rimanda alla risposta della SCDF al dubbio citato nel quesito, in conformità ai nn. 119 e 134 del Directorium catechisticum generale, 48 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale e soprattutto al canone 775 § 2 del nuovo CIC : « Episcoporum conferentiae est, si utile videatur, curare ut catechismi pro suo territorio, praevia Sedis Apostolicae approbatione, edantur». Q. II - Senza la previa approvazione della Santa Sede, possono essere proposti e diffusi dalle Conferenze Episcopali catechismi a livello nazionale, per « l a consultazione e la sperimentazione?». R. N E G A T I V E . Osservazioni: a) Per quanto riguarda la sperimentazione: non si può ammettere la pubblicazione di catechismi « ad experimentum » : i catechismi destinati ad una intera nazione devono già avere quanto al contenuto e al metodo un valore provato che assicuri P autorevolezza e la stabilità che si addice alla catechesi. Non si escludono però gli « experimenta particularia » precedenti la pubblicazione, di cui al n. 119, § 2, del Directorium catechisticum generale (AAS 64 [1972], p. 166). b) Per quanto riguarda la consultazione: il concetto di catechismi « per consultazione » richiederebbe maggiori precisazioni. Ma se si tratta di un'opera catechetica di consultazione destinata ad una intera nazione e proposta dalla Conferenza episcopale, valgono le norme citate sopra (ad 1). Q. I I I - I singoli Ordinari Diocesani che hanno dato parere favorevole per un catechismo nazionale, possono concedere VImprimatur a catechismi particolari, quando questi sono sicuri per il contenuto e chiari per l'esposizione? R. A F F I R M A T I V E , Q. IV - Una Commissione Episcopale può avere la autorità permanente di approvare o di non approvare catechismi a livello nazionale o per singole diocesi? R. N E G A T I V E . Osservazioni: La responsabilità di curare ut catechismi pro suo territorio, praevia Sedis Apostolicae approbatione, edantur spetta collegialmente alla Conferenza episcopale. — Una commissione episcopale può essere inca- Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 49 ricàta anche stabilmente di preparare il materiale catechistico, salvo sempre il diritto della Conferenza episcopale nel suo insieme, di decidere se accettarlo o meno e, per quanto riguarda i catechismi nazionali, se presentarli o meno alla approvazione della S. Sede. Tale decisione che riguarda la «institutio catechetica», posta dal nuovo Codex opportunamente nel libro II « De munere docendi », rientra nel potere legislativo della Conferenza episcopale e in quanto tale deve essere presa con una maggioranza qualificata, a norma del can. 455, § 2 e non può essere delegata (cf. Risposta « a d dubium» della Pontifìcia Commissione per l'interpretazione dei Decreti del Concilio Vaticano I I , del 25 maggio 1966: AAS 60 [1968], p. 361). D'altra parte i «decreta generalia» secondo il can. 29 «proprie sunt leges». Q. V - Oltre al catechismo ufficiale, possono essere usati altri catechismi debitamente approvati dalla Autorità ecclesiastica? R. A F F I R M A T I V E iuxta mentem: 1) per la catechesi fatta sotto l'autorità del vescovo nelle parrocchie e nelle scuole, si devono usare i catechismi approvati e adottati come testi ufficiali dal vescovo stesso o dalla Conferenza Episcopale. 2) Altri catechismi approvati dall'autorità ecclesiastica possono essere adoperati come mezzi sussidiari. # • * R. P. D. IOANNI VILNET, CONFERENTIAE EPISCOPORUM GALLIAE PRAESIDI. Prot. 3331/67 7 juillet 1983 Excellence, Par lettre en date du 3 août 1982, vous avez soumis officiellement à notre Congrégation une demande relative à l'interprétation des dispositionssur VImprimatur des ouvrages de catéchèse, énoncées par l'article 4 du décret Ecclesiae pastorum. Cette question a été soumise à l'examen des Consulteurs et Cardinaux Membres de notre Dicastère, qui l'ont traitée respectivement lors de leurs réunions des 23 mars et 22 juin derniers. L'approbation des décisions a été donnée par le SaintPère au cours des audiences des 26 mars et 1 juillet. Je suis maintenant en mesure de vous communiquer la réponse à la question posée (cf. Annexe). Comme vous le verrez, elle est précédée d'un préambule, expresséer 4 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 50 ment voulu par les Em.mes Cardinaux, qui rappelle les principes fondamentaux dont elle découle. Veuillez agréer, Excellence, l'expression de mes sentiments de très respectueux dévouement dans le Seigneur. JOSEPH Cardinal RATZINGER, Préfet L. © S. © Fr. Jérôme Hamer, O.P., Archevêque tit. de Lorium, Secrétaire Annexe Note préliminaire. Avant de répondre à la question posée, la S. Congrégation pour la Doctrine de la Foi estime opportun d'indiquer les principes généraux d'ordre doctrinal, juridique et pastoral énoncés notamment dans le Directorium catechisticum generale de la S. C. pour le Clergé, du 11 avril 1971, n. 134 (AAS 64 [1972], p. 173); dans le décret Ecclesiae pastorum de la S. C. pour la Doctrine de la Foi, du 19 mars 1975, art. 4, § 1 (AASÍ 67 [1975], p. 283) ; et dans la Responsio de la S. C. pour la Doctrine de la Foi, du 25 juin 1980 (AAS 72 [1980], p. 756) ; dans le can. 775 du nouveau CIC. 1. « L e Pontife Romain [ . . . ] jouit, par institution divine, du pouvoir suprême, plénier, immédiat, universel pour la charge des âmes [ . . . ] . En sa qualité de pasteur de tous les fidèles envoyé pour assurer le bien commun de l'Eglise universelle et le bien de chacune des Eglises, il possède sur toutes les Eglises la primauté du pouvoir ordinaire » (Concile Vatican I I , décret Christus Dominus, n. 2; nouveau CIC, can. 331). A ce titre, il détermine pour l'Eglise universelle des normes en matière de catéchèse, qui, en application du Concile Vatican I I , ont été énoncées dans lé Directorium catechisticum generale (AAS 64 [1972], pp. 97-176) et rappelées pour une bonne part dans l'exhortation apostolique Catechesi tradendae. 2. « Les Evêques, établis par le Saint-Esprit, succèdent aux Apôtres comme pasteurs des âmes; ils ont été envoyés pour assurer, en union avec le Pontife Romain et sous son autorité, la pérennité de l'œuvre du Christ ... Aussi ont-ils été constitués de vrais et authentiques maîtres Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 51 de la foi, pontifes et pasteurs )) (Christus Dominus, n. 2 ; cf. nouveau CIC, can. 375). Comme le Souverain Pontife pour l'Eglise universelle, chaque Evêque pour son Eglise particulière exerce immédiatement, en vertu du ius divinum, le pouvoir d'enseigner (munus docendi). Aussi est-il, dans son diocèse, la première autorité responsable de la catéchèse dans le respect des prescriptions du Siège Apostolique (cf. can. 775, § 1 du nouveau C I C ; cf. également can. 827, § 1; Catechesi tradendae, n. 63). 3. La Conférence episcopale est «une assemblée dans laquelle les prélats d'une nation ou d'un territoire exercent conjointement leur charge pastorale en vue de promouvoir davantage le bien que.l'Eglise offre aux hommes, en particulier par des formes et des méthodes d'apostolat convenablement adaptées aux circonstances » (Christus Dominus, n. 38; nouveau CIC, can. 447). Elle détient les pouvoirs qui lui sont reconnus par le droit (cf. Christus Dominus, n. 38, § 4; can. 455 du nouveau CIC), et ne peut déléguer son pouvoir législatif aux commissions ou autres organismes créés par elle (cf. réponse de la Commission d'interprétation des décrets du Concile Vatican I I , 10 juin 1966). En ce qui concerne la catéchèse, demeurant sauf le droit propre de chaque Evêque (cf. can. 775, § 1; 827, § 1 du nouveau CIC), il est de la compétence de la Conférence episcopale, si cela sembie utile, de faire éditer, avec l'approbation du Siège Apostolique, des catéchismes pour son propre territoire (cf. can. 775, § 2 du nouveau C I C ; Directorium catechisticum generale», nn. 119 et 134). 4. L'action pastorale catéchétique doit se réaliser d'une manière efficace et coordonnée, dans le cadre d'une région, d'une nation ou même de plusieurs nations qui appartiennent à une même zone socio-culturelle. Ceci implique — dans le respect des compétences précédemment rappelées — une nécessaire entente entre Evêques diocésains, Conférence episcopale et Siège Apostolique, dans une action commune à la fois fraternelle et respectueuse du principe de la collégialité. DUBIUM A CONFERENTIA EPISCOPORUM GALLIAE PROPOSITUM. L'article 4, § 1, du décret Ecclesiae pastorum implique-t-il que l'Ordinaire du lieu ou la Conférence episcopale doivent tenir compte qu'un livre est destiné à usage catéchétique lorsqu'ils sont sollicités de lui donner l'approbation prévue par ce décret? 52 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale En effet, certains auteurs ou éditeurs qui préparent des livres à contenu et destination de « catéchismes » arguent de l'article 1 du décret Ecclesiae pastorum pour urger de l'Evêque compétent de l'(( approbation » prévue en cet article, si les livres en question ne contiennent rien de contraire à la foi et aux mœurs, indépendamment de toute appréciation de la valeur de son contenu pour usage catéchétique. Ils estiment que la concession de Yimprimatur même pour des livres à contenu catéchétique et destinés à cet usage est un « d r o i t » de l'impétrant et conséquemment un « d e v o i r » de la part de l'Evêque concerné. R. A F F I R M A T I V E iuxta mentem, à savoir : a) si l'approbation est demandée pour la seule publication d'un catéchisme, sans qu'elle signifie l'adoption du livre corne texte officiel pour la catéchèse diocésaine, elle doit être donnée selon les critères qui règlent d'une manière générale la censure préalable des livres à soumettre au jugement de l'Ordinaire, c'est-à-dire en tenant compte avant tout de l'orthodoxie du contenu et des normes ecclésiastiques universelles concernant la catéchèse (nouveau CIC, can. 823, § 1; 830 § 2; Directorium catechisticum generale, n. 119; prooemium § 6). b) Si l'approbation est demandée pour des catéchismes destinés à la catéchèse officielle du diocèse, en plus de l'orthodoxie du contenu et des normes universelles de la catéchèse, l'Ordinaire tiendra compte également des règles particulières édictées par lui-même en fonction des besoins concrets du diocèse (nouveau CIC, can. 775, § 1) et des normes fixées par la Conférence episcopale et approuvées par le SaintSiège (Directorium catechisticum generale, n. 134). Sacra Congregatio pro Episcopis 53 SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETUM CSANADIENSIS De mutatione nominis dioecesis Ad satius animarum bonum consulendum Pius Papa X I , fe. re. per Apostolicas sub plumbo Litteras die 19 mensis Iunii 1931 datas, incipientes a verbis « P e r Apostolicam» (AAS 1931, p. 428), novam sedem dioecesis Csanadiensis in urbe Szeged constituit, antiquo tamen nomine Csanadiensi retento. Nunc vero Exc.mus P. D. Iosephus Udvardy, Episcopus Csanadiensis, prae habitis votis Capituli Cathedralis, item cleri fideliumque, ab Apostolica Sede enixe rogavit ut dioecesis Csanadiensis, aptius, ab episcopali sede, Szegediensis-Csanadiensis appellaretur. Porro Sacra haec Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Consilii pro Publicis Ecclesiae Negotiis, re mature perpensa, porrectis precibus annuendum censuit. Proinde vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Ioanne Paulo divina Providentia Pp. I I , sibi tributarum, hoc Decreto perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, indulget ut dioecesis Csanadiensis — ideoque et eius Antistes pro tempore existens necnon Ecclesia Cathedralis et Capitulum Cathedrale — in posterum Szegediensis-Csanadiensis nuncupetur. Retento igitur omnino etiam vetere nomine Csanadiensis, ne memoria antiquissimae et venerandae Ecclesiae Csanadiensis anno 1030 fundatae, cuius primus episcopus S. Gerardus martyr exstitit, pereat. Ad haec vero executioni mandanda Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P. D. Iosephum Udvardy deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae executionis remittendi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 54 Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 5 mensis Augusti anno 1982. B SEBASTIANUS Card. B AGGIO, Praefectus L. © S. M. Costalunga, Subsecretarius PROVISIO ECCLESIARUM Latis Decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : 19 Novembris 1983. — Titulari episcopali Ecclesiae Iuncensi in Byzacena R. D. Thaddaeum Gomes Canales, e clero Portalegrensi in Brasilia, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Claudii Colling, Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. die 26 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Corrientensi Exc.mum P. D. Fortunatum Antonium Rossi, hactenus Episcopum Sancti Nicolai de los Arroyos. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Michaelis in Argentina Exc.mum P. D. Iosephum Emmanuelem Lorenzo, hactenus Episcopum titularem Catulensem et Auxiliarem archidioecesis Bonaërensis. die 1 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Guatimalensi et Praelaturae SS. D. N. I. C. de Esquipulas Exc.mum P. D. Prosperum Penados del Barrio, hactenus Episcopum Sancti Marci in Guatemala. — Titulari episcopali Ecclesiae Britoniensi, R. D. Eduardum 0'Donnell, Vicarium Generalem S. Ludovici, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis May, Archiepiscopi eiusdem Sedis. — Titulari episcopali Ecclesiae Fallabensi, R. P. Iacobum T. Steib, Superiorem «Southern Province» Societatis Verbi Divini, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis May, Archiepiscopi S. Ludovici. die 3 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Soanensi-PitilianensiUrbetelliensi R. D. Eugenium Binini, presbyterum Parmensi dioecesis, Cappellanum militum primarium in Italia. die 5 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Patosensi Exc.mum P. D. Gerardum de Andrade Ponte, Episcopum Petrolinensem. Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 55 — Cathedrali Ecclesiae Captatoropolitanae Exc.mum P. D. Aloisium Colussi, hactenus Episcopum Linensem. die 12 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Valdiviensi Exc.mum P. D. Alexandrum Jiménez Lafeble, hactenus Episcopum titularem Martanaènsem et Auxiliarem dioecesis Talcensis. die 16 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Dubuquensi, Exc.mum P. D. Danielem Kucera, O. S. B., hactenus Episcopum Salinensem. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Ioannis a Rege Exc.mum P. D. Antonium Carolum Mesquita, hactenus Episcopum Oliveirensem. — Cathedrali Ecclesiae Itabunensi Exc.mum P. D. Paulum Lopes de Faria, hactenus Episcopum titularem Theleptensem et Auxiliarem Exc.mi Archiepiscopi Nictheroyensis. die 18 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Vulturiensi R. D. Paulum Romeo, e clero dioecesis Iaciensis, quem deputavit Nuntium Apostolicum in Republica Haitiana. die 20 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Philippi Exc.mum P. D. Emmanuelem Camillum Vial Risopatrón, hactenus Episcopum titularem Pauzerensem et Auxiliarem archidioecesis S. Iacobi in Chile. die 23 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae S. Iacobi de Maria R. D. Rodericum Rolandum Cabrera Cuellar, Vicarium Generalem eiusdem dioecesis. SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. I I , decretis latis a Sacra Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacrum Pastorem dignatus est destinare. Nimirum praefecit : die 28 Novembris 1982. — Titulari episcopali Ecclesiae Zygritanae, R. P. Michaelem Hrynchyshyn, C. SS. R., ritus byzantini Ucrainorum, quem constituit Exarchum Apostolicum pro fidelibus catholicis Ucrainis in Gallia commorantibus. 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die Jf Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Leucenae, R. D. Aloisium Puscas, presbyterum ritus byzantini Romenorum, quem constituit Exarchum Apostolicum pro fidelibus catholicis ritus byzantini Romenorum in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis commorantibus. die 20 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Sareptenae Maronitarum, R. D. Aemilium Eid, presbyterum ritus Antiocheni Maronitarum, quem designavit Vice-Praesidem Pontificiae Commissionis C.I.C. Orientalis recognoscendo. die 22 Ianuarii 1983. — Archidioecesi Smyrnensi, ritus latini, R. P. Ioseph Germanum Bernardini a Verica, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, eundemque Administratorem Apostolicum Vicariatus Apostolici Asiae Minoris constituit. — Eparchiae Crisiensi, ritus byzantini Ruthenorum, R. D. Slavomirum Miklovs, hactenus Cancellarium eiusdem Eparchiae. — Eparchiae Raikotensi, ritus Syro-malabarensium, R. P. Gregorium Karottemprel, e Congregatione Carmelitarum Mariae Immaculatae. die 30 Maii. — Archidioecesi Bagdathensi, ritus latini, R. P. Marcellum Dahdah, ex Ordine Carmelitarum Discalceatorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Telmissensi, R. D. Andream Pataki, Cancellarium Eparchiae Passaicensi Ruthenorum, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Ioseph Dudick, Episcopi Passaicensis. die 1 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Mariammitanae, R. P. Vladimirum L. Tarasevich, hieromonachum ex Ordine Sancti Benedicti, ritus byzantini Bielorussorum, quem constituit Visitatorem Apostolicum pro fidelibus catholicis ritus byzantini Bielorussorum in exteris regionibus commorantibus. IN P A T R I A R C H A T I B U S Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II assensum dedit : — electioni canonice peractae a Synodo Coptorum catholicorum, habita die 19 Maii anno 1983, qua R. P. Elias Yaacoub, S. I . , ad officium Coadiutoris Episcopi Lycopolitani evectus est; — electioni canonice peractae a Synodo Graecorum Melkitarum Catholicorum, habita die 14 Iunii anno 1983, qua R. P. Boulos Borkhoche, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 57 e Missionariis Sancti Pauli, ad Ecclesiam metropolitanam Bostrenam et Auranensem et R. P. Andreas .Haddad, ex Ordine Basiliano Sanctissimi Salvatoris ad Ecclesiam archiepiscopalem Mariamnensem evecti sunt ; — electioni canonice peractae a Synodo Syrorum, habita die 12 Iulii anno 1983, qua R. D. Antonius Beylouni ad Ecclesiam titulo Mardensem Syrorum cum officio Vicarii Patriarchalis evectus est. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETA I TANANARIVEN. Beatificationis et Canonizationis . Servae Dei Victoriae Rasoamanarivo, viduae. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Sacrosanctum Concilium Vaticanum II responsum offerens quaestioni : (( Ecclesia, quid dicis de te ipsa? », Constitutionem Dogmaticam Lumen Gentium utpote documentum fundamentale praebuit, in qua id clare proponitur: ((Omnes ... christifideles ad sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitantur et tenentur » (Lumen Gentium, 42). Idem autem Concilium, volens christianos in hac via adiuvare, praecipua lineamenta sanctitatis cuiusvis condicionis vel status adumbravit, simul sese sollicite vertens ad christifideles laicos, quorum partes in missione Ecclesiae adimplenda propriae et omnino neces- 58 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sariae sunt. Ideo in Decreto de apostolatu laicorum verba sequentia proferuntur : « Nostra autem tempora non minorem exigunt zelum laicorum, immo condiciones hodiernae omnino impensiorem et latiorem poscunt apostolatum eorum. Augescens enim in dies numerus hominum, scientiarum atque technicarum artium progressus, arctiores inter homines necessitudines non solum in immensum dilatarunt apostolatus laicorum spatia, magna ex parte ipsis tantum aperta, verum etiam nova suscitarunt problemata quae eorum sollertem curam studiumque expostulant. Eo urgentior huiusmodi apostolatus redditur quatenus autonomia multarum provinciarum vitae humanae plurimum, uti par est, succrevit, aliquando cum quadam abscessione ab ordine ethico ac religioso et gravi discrimine vitae christianae. Insuper multis in regionibus in quibus sacerdotes admodum pauci sunt vel, ut quandoque accidit, debita ministerii libertate privantur, sine laicorum opera Ecclesia vix posset praesens et actuosa esse » (Apostolicam Actuositatem, 1). Haec descriptio societatis humanae eiusque evolutionis quae profundas transformationes sociales, culturales et politicas secum ferre solet, optime illustrat circumstantias in quibus Victoria Rasoamanarivo vixit et sese sanctificavit. Nata est Serva Dei a. 1848 in urbe Tananarive ex familia in Regno Hova primaria et potentissima, quae paganis primaevae religionis principiis adhaerebat. Cum vero meliorem formationem intellectualem iuvenis puella Rasoamanarivo ambiret, frequentare coepit scholam quam Sorores a S. Ioseph de Cluny in urbe principe Madagascariae aperuerant. Harum Religiosarum tum vita exemplaris tum servitium apostolicum abnegatione et sacrificiis plenum, tantam admirationem suscitaverunt ut puella cor suum gratiae divinae in dies magis ac magis aperiret et tredecim annos nata effiagitaret baptisma quod, post congruam praeparationem, in sollemnitate tandem Omnium Sanctorum a. 1863 suscepit. Firmiter in fide radicata restitit deinceps variis persecutionum generibus et quaevis sacrificia^ etiam gravissima, subire maluit potius quam crimen apostasiae committere. Nomen Victoriae quod in baptismate receperat, praesagium erat invictae fidelitatis. Brevi temporis spatio Serva Dei cogitavit quidem se forsitan divinitus vocari ad vitam religiosam, sed, audito consilio magistri pietatis, mox intellexit talem non esse viam sibi a Domini destinatam. Anno 1884 Victoria matrimonio iuncta est cum Ratsimatahadrika Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 59 (brevius : Radriaka), qui erat filius primogenitus avunculi sui, potentissimi scilicet Primi Ministri Regni Madecassensis. Quod matrimonium, secundum usus locales a parentibus decisum, Serva Dei inire noluit nisi obtenta facultate illud coram Ecclesia ratificandi. Obligationes sic assumptas Serva quidem Dei semper ad amussim servavit; maritus autem cum publice alcoolismi et luxuriae vitiis esset deditus, uxorem continuis humiliationibus et opprobriis cumulabat. Res eo pervenerunt ut pater Radriaka, immo ipsa quoque Regina matrimonium tam infelix dissolvere cuperent, sed Victoria huiusmodi propositis numquam aures praebere voluit, apprime sciens matrimonium christianum esse indissolubile, immo ipsam legitimam a mensa et toro separationem in natione sua perperam intellectum iri, velut si per id divortium admitteretur. Spatio viginti et trium annorum Serva Dei hanc crucem portavit; doloresque dissimulans, numquam fatum suum conquesta est ; immo dum mansueta et mitis maritum domi recipiebat, orationes et mortificationes protrahebat ut eius conversionem et aeternam salutem a Deo impetraret. Dominus vero, qui humilium preces exaudit nec generositate se vinci sinit, magnam consolationem Servae Dei concessit. Nam cum Radriaka, in domo concubinae ebrius, mortali vulnere correptus concidisset atque subinde in domum Victoriae translatus esset, uxoris curis atque blanditiis ita fuit brevi dispositus ut regenerationis baptismate recepto, atque christianus demum factus ex hoc mundo serenus discesserit. Sed heroici Servae Dei mores in his vicissitudinibus luculenter demostrati alium quoque effectum sortiti sunt, scilicet ei procuraverunt singularem aestimationem et reverentiam penes omnes populi Madecassensis classes. Iam dudum quidem nota erat eius sincera et simplex pietas quam praesertim manifestabat in quotidiana Communione, in diuturnis adorationibus SS. Sacramenti et in frequenti recitatione Rosarii Marialis. Non minus noti erant eius irreprehensibiles modi agendi in aula regia, quam ob condicionem socialem saepe saepius adire debebat, eximia diligentia in domo propria regenda, illibata honestas in rebus oeconomicis tractandis, materna cura erga numerosas personas sibi subiectas, singularis caritas qua prosequebatur pauperes, captivos, leprosos aliosque aerumnis oppressos. Haec omnia sane iure meritoque admirationem gignebant, sed — uti patet ex testimoniis coaevorum — extraordinaria fama sanctitatis qua Victoria iam in vita gaudebat, radicatur imprimis in virtutibus quas in dolorosis matrimonii sui circumstantiis constanter et alacriter exer- 60 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cuit. Qua in re fas est admirari imperscrutabiles Divinae Providentiae vias. Nam Ecclesia in cruce orta est et sacrificia cruenta et incruenta quae Christus sustinet in membris electis Corporis sui, quod est Ecclesia, maximopere contribuunt ut ipsa conservetur, propagetur, consolidetur. En ergo mysterium missionis ad quam Dominus Victoriam praedestinavit et dira passione praeparavit. Anno enim 1883 Gubernium Madecassense coepit persequi Ecclesiam; missionarios in exsilium eiecit; ecclesias et scholas catholicas clausit; fideles, nuperrime tantum ad fidem conversos, minis aliisque mediis violentis ad apostasiam inducere conatum est. Ecce tum Victoria Rasoamanarivo periclitanti Ecclesiae succurrit, utens singulari auctoritate morali quam virtuosa vita sibi comparaverat. Reginam et Primum Ministrum adit ab eisque numerosas mitigationes et concessiones obtinet; a consiliis est Unioni Catholicae seu Associationi Laicorum Catholicorum, eique animum et novum vigorem infundit; percurrit Insulam Rubram et in dissita quoque loca legatos suos mittit, ut abusus satrapum contineat; mille aliis modis ita in favorem Ecclesiae se impendit, ut mox passim vocetur «columna» vel etiam «pater et mater» Ecclesiae. Quando post triennium persecutio cessat et missionarii in Madagascariam revertuntur, non ruinas et desolationem inveniunt, sed communitates catholicas vegetas, immo novo robore vigentes. Providentiali missione expleta, Victoria magna cum humilitate pristinam vitae formam, simplicem et fere absconditam, quiete resumit. Denique, brevi morbo correpta, die 21 Augusti a. 1894 sancte moritur. Post quattuor dies exuviae eius summa cum pompa tumulantur in mausoleo familiae, unde a. 1961 transferuntur ad coemeterium catholicum in Ambohipo situm. Fama sanctitatis qua Victoria iam in vita inclaruerat, post eius mortem percrebruit et etiam supernis signis est confirmata. Ob rationes autem Causae extrínsecas Processus Informativus solummodo aa. 1932-1935 in Curia Tananarivensi instrui potuit. Edito Decreto super scriptis die 25 Ianuarii a. 1952, Pius Pp. X I I commissionem introductionis Causae die 19 Februarii a. 1956 sua manu signavit. Deinde aa. 1960-1962 in eadem Curia archiepiscopali Processus apostolica auctoritate adornatus est. De omnium autem harum inquisitionum iuridica validitate decretum exiit die 22 Decembris a. 1975. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante Rev.do Patre Paulo Molinari, Postulatore huius Causae legitime constituto, quaestio agitata est apud hanc S. Congregationem pro Causis Sanctorum Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 61 super virtutibus theologalibus et cardinalibus eisque adnexis Servae Dei, et quidem primum in Congressu peculiari Consultorum Theologorum die 1 Februarii huius anni 1983 habito ; et deinde, die 26 Aprilis hoc eodem anno, in Coetu Ordinario Patrum Cardinalium in quo, Rev.mo Card. Bernardino Gantin, ponente seu relatore, dubio num Serva Dei christianas virtutes heroum in modum coluisset affirmative est responsum. De his omnibus Summus Pontifex Ioannes Paulus II certior factus die 14 Maii a. 1983 per infrascriptum Cardinalem Praefectum, ut decretum super heroicis virtutibus Servae Dei appararetur, mandavit. Hac itaque die, ad Se accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Bernardino Gantin, Causae ponente seu relatore, aliisque de more convocandis, iisque adstantibus, Summus Pontifex sollemniter pronuntiavit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Victoriae Rosoamanarivo, viduae. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 14 Maii A. D. 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. ©S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis II HIEROSOLYMITANA Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae a Iesu Crucifixo, (in saeculo) : Mariae Baouardy) monialis professae Ordinis Carmelitarum Discalceatorum. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria a Iesu Crucifixo, in saeculo Maria Baouardy, humili loco nata die 5 mensis Ianuarii anno 1846 apud Abellin, haud procul a Nazareth, intra fines archidioeceseos Ptolemai- 62 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale densis Graecorum Melkitarum Catholicorum, multis in iuventute perpensis tribulationibus, divina dulcedine praeventa, annum vicesimum et primum cum ageret, monasterium Palense, in Gallia, monialium Ordinis Carmelitarum Discalceatorum ingressa est. Virtutibus dives copiaque charismatum plena, die 26 mensis Augusti anno 1878, in civitate Bethlehem, piissime obdormivit in Domino. Eandem Servam Dei heroum in modum exercuisse virtutes Ioannes Paulus I I , servatis de iure servandis, die 27 Novembris a. 1981 declaravit. Ad sollemnem autem eius beatificationem assequendam, sanationem, quae mirum in modum evenisse ferebatur, per Famulae Dei intercessionem, Causae actores Apostolicae Sedis ad cognoscendum exhibuerunt. Quae mira sanatio respicit Khazneh Jubran Abboud, trium annorum puellulam, quae a nativitate morbo laborabat qui describitur ut hypotonia muscularis generalis in subiecto cum syndrome gravis rhachitidis. Cum ageretur de paupérrima familia, nulla omnino adhibita fuit therapia. Praevidendo igitur miserrimam in posterum tempus puellulae condicionem, eius matertera intercessionem Servae Dei Mariae a Iesu Crucifixo imploravit. Septimo autem novendialis supplicationis die, vicesima scilicet Decembris anno 1929, puellula, quae in lecto immobilis iacebat, ex improviso sub astantium oculis sese erexit ac deambulare coepit, perfectae saluti restituta. Qua super mira sanatione canonicus adornatus est processus, Apostolicae quidem Sedis auctoritate, apud Curiam Patriarchatus Hierosolymitani a die 18 Februarii ad diem 30 Septembris a. 1931; de huius inquisitionis legitima forma et vi Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum die 12 Martii a. 1982 constare edixit. Coadunato postea eiusdem Sacrae Congregationis Consilio Medico, die 26 Februarii hoc anno 1983, et prolato favorabili de sanationis huius preternaturali indole, quaestio subiecta est theologorum studio et iudicio; primum scilicet, die 31 mensis Maii eodem anno, in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum ; ac deinde, die 5 Iulii eiusdem anni, in Ordinaria Patrum Cardinalium Congregatione, ponente seu relatore Mario Aloisio Ciappi. De praedictis omnibus deque utriusque coetus theologorum affirmativo responso circa eiusdem sanationis praeternaturalem indolem certior est factus Summus Pontifex Ioannes Paulus II per subscriptum cardinalem Praefectum; et Sanctitas Sua, attentis suffragiis Sacrae Congregationis necnon probata solida fama signorum intercessioni praefatae Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 63 Venerabilis tributorum, iussit decretum super eadem sanatione apparari. Quod cum esset factum, hodierno die ad Se accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, necnon Sacrae ipsius Congregationis altero a secretis, ceterisque de more convocandis, iisque astantibus, Beatissimus Pater edixit : Constare de uno miraculo, Venerabili Maria a Iesu Crucifixo (in saeculo Maria Baouardy), moniali professa Ordinis Carmelitarum Discalceatorum, intercedente, a Deo patrato, nimirum de instantánea, perfecta ac diutina sanatione puellulae Khazneh Jubran Abboud ab hypotonia musculari generali in subiecto cum syndrome gr mis rhachitidis. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referi mandavit. Datum Romae, die 9 Iulii Anno Iubilari 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 64 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Sabato, 3 Dicembre 1983, S. E . il Signor CHRISTOS LIS, Ambasciatore di Grecia presso la Santa Sede. Venerdì, CENTE Dicembre 1983, S. E . il Signor RODOLFO INOCASTILLO, Ambasciatore del Belize presso la Santa Sede. Giovedì, BROWN ROKOFOL- 9 Dicembre 1983, S. E . il Signor RATU JOSTJA TOGANIVALU, Ambasciatore di Fiji presso la Santa Sede. 15 Venerdì, 16 Dicembre 1983, S. E . il Signor OSCAR Ambasciatore di Honduras presso la Santa Sede. Sabato, 17 DEUTSCHMANN, ACOSTA, Dicembre 1983, S. E . il Signor JOSÉ ALEJANDRO Ambasciatore di Guatemala presso la Santa Sede. Lunedì, 19 Dicembre 1983, S. E . il Signor JORGE SALVADOR LARA, Ambasciatore dell'Ecuador presso la Santa Sede. Venerdì, MENDOCA Dicembre 1983, S. E . il Signor HELDER DE CUNHA, Ambasciatore del Portogallo presso la Santa 23 Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Giovedì, 1 Dicembre 1983, l'On. BETTINO CRAXI, Presidente del Consiglio dei Ministri della Repubblica Italiana. Giovedì, 1 Dicembre 1983, l'On. MELINA della Cultura e delle Scienze di Grecia. MERCURI, Ministro Venerdì, 2 Dicembre 1983, il Signor BOHUSLAV CHNOUPEK, Ministro degli Affari Esteri della Repubblica Socialista di Cecoslovacchia. Venerdì, 9 Dicembre 1983, il Signor RENÉ LÉVESQUE, Primo Ministro della Provincia Canadese del Quebec. Diarium Romanae Curiae 65 Martedì, 20 Dicembre 1983, il Santo Padre ha presieduto la riunione degli Em.mi Signori Cardinali Capi dei Dicasteri della Curia Romana. SEGRETERIA DI STATO Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 17 dicembre 1983. Mons. Paolo Romeo, Arcivescovo titolare eletto di Vulturia, Nunzio Apostolico in Eaiti. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 12 ottobre 1983. Gli Em.mi Signori Cardinali: Eugenio de Araújo Sales; William Wakefield Baum; Joseph Ratzinger; Jean-Marie Lustiger; Giuseppe Caprio; Aurelio Sabattani; Giuseppe Casoria, Membri della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali : Paolo Bertoli, Agnelo Rossi, John Joseph Krol; Silvio Oddi; Joseph Parecattil ; Pietro Palazzini ; Salvatore Pappalardo; Ugo Poi etti; Juan Carlos Aramburu; Opilio Rossi; Eduardo Pironio; Bernardin Gantin, Membri della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali « in aliud quinquennium, attento autem praescripto Litt. Apost. Ingravescentem aetatem ». » » » Le LL. EE. i Monsignori : Benedict Varghese Mar Gregorios Thangalathil, Arcivescovo di Trivandrum dei Siro-Malankarensi ; Stephen Kocisko, Arcivescovo di Pittsburgh dei bizantini; Neophytos Edelby, Arcivescovo di Alep dei Greci Melkiti cattolici; Nicola Foseólos, Arcivescovo di Atene ; Metodio Dimitrow Stratiew, Vescovo tit. di Leuce, Esarca Apostolico in Alessandria di Egitto, Eliopoli di Egitto e Port Said, Membri Vescovi diocesani della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali, a norma del « Pro comperto sane)). 14 novembre » Gli Em.mi Signori Cardinali: Joseph Ratzinger; Opilio Rossi e Mario Luigi Ciappi, Membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Francesco Carpino; Paolo Bertoli; Silvio Od.di; Pietro Palazzini; Ber5 - A. A. s. 66 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nardin Gantin ; Ernesto Oivardi ; Wiadysiaw Rubin, Membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica « in aliud quinquennium, attento autem praescripto Litt. Apost. Ingravescentem aetatem)). 21 novembre 1983. Gli Em.mi Signori Cardinali : Joseph Ratzinger ; Agostino Casaroli; Giuseppe Casoria; — le LL. EE. i Monsignori: Miroslav Stefan Marusyn, Arcivescovo tit. di Cadi, Segretario della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali; Georges Garmo, Arcivescovo di Mossul dei Caldei; Ignace Baad, Arcivescovo di Saida dei Greci Melkiti Cattolici; Michael Doumith, Vescovo di Sarba dei Maroniti; Francis M. Zayek, Vescovo di Saint Maron of Brooklyn dei Maroniti ;Andraos Ghattas, C. M., Vescovo di Tebe; Kuriakose Kunnacherry, Vescovo di Kottayam ; Joachim Herbut, Vescovo di Skopje-Prizren ; Vartan Tekeyan, Vescovo di Ispahan degli Armeni; Anarghyros Printesis, Vescovo titolare di Grazianopoli, Esarca Apostolico per i Cattolici di rito bizantino residenti in Grecia; Moussa Daoud, Vescovo del Cairo dei Siri; Mikail Nersès Sétian, Vescovo titolare di Ancira degli Armeni, Esarca Apostolico per i fedeli «di rito armeno residenti negli Stati Uniti d America e in Canada; — Mons. Jan Hirka, Ordinario « ad nutum S. Sedis » di Presov, dei Cattolici di rito bizantino, Membri della Pontificia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico Orientale. » » » Le LL. EE. i Monsignori : Traían Crisan, Arcivescovo titolare di Drivasto ; Habib Bacha, Arcivescovo di Bairut e Gibail dei Greci Melkiti Cattolici ; Ercole Lupinacci, Vescovo di Piana degli Albanesi; Morkos Hakim, O.F.M. Vescovo di Sohag dei Copti; Slavomir Miklos, Vescovo di Krizevci ; Léonce Tchantayan, Vescovo titolare di Sebastopoli di Armenia; Szilard Keresztes, Vescovo titolare di Cuna via ; Krikor Ghabroyan, Vescovo titolare di Diarbekir degli Armeni, Esarca Apostolico per i fedeli di rito armeno residenti in Francia; — Mons. Giorgio Mylanyk; Mons. Mario Rizzi; il sac. Giorgio Rochcau ; il sac. Dzerowycz Ostheim ; l'Archimandrita P. Paolo Giannini, Abate di Santa Maria di Grottaf errata ; P. Federico Francesco D'Ostilio, O. F. M. Conv. ; P. Salvatore Manna, O. P. ; P. William O'Connell, O. F. M. ; Diarium Romanae Curiae 67 P. Giuseppe Castano, 0. P. ; P. Urbano Navarrete, S.I.; P. Marco Brogi, O . F . M . ; P. Michele Angelo Batiz, O. C. D., Consultori della Pontificia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico Orientale. 21 novembre 1983. S. B. il Signor Cardinale Stephanos I Sidarouss; S. B. il Signor Cardinale Antoine Pierre Khoraiche; S. B. Maximos V Hakim; S. B. Ignace Antoine II Hayek; S. B. Pani II Cheikho; S. Em.za il Signor Cardinale Agnelo Rossi; S. Em.za il Signor Cardinale Johannes Willebrands; — le LL. EE. i Monsignori: Maxim Hermaniuk; Stephen J. Kocisko; Paulos Tzadua ; Imre Timko ; Augustine Eugene Horniak ; Metodi Dimotrow Stratiew; Vasile Cristea, Membri della Pontificia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico Orientale « in aliud quinquennium ». » » » Le LL. EE. i Monsignori : Mario Brini ; Domenico Caloyera; Emmanuel-Karim Delly; Georges Habib Hafouri; Antoine Joubeir; Joseph Mounayer; Pierre Rai; Jeronim Isidor Chimy; Michael Joseph Dudick; Chuchrallah Harb; Cyril Malancharuvil ; Andrés Sapelak; Nasrallah Sfeir ; — Mons. Elias Jarawan ; Mons Youssef Sarraf; Corep. Giorgio Orioli; l'Archim. Georgij Eldarov; l'Archim. Giuseppe Ferrari; l'Archim. Teodoro Minisci; Mons. Stefano Bentia; Mons. Elias El-Hayek; Mons. Joseph Hitti; Mons. René Metz; Mons. Joseph Prader; Mons. Robert Senetsky; Mons. Andrew Sinai; il sac. Roman Danylak ; il sac. Janos Hollos ; il sac. Joseph Koikakudi; il sac. Kuriakose Parampath; il sac. Jan Seman; il sac. Gabriel Stefanos; il sac. Joseph Vadakumcherry; P. Samuel Asghedom; P. Pierre Duprey; il sac. Louis Ligier; P. Sofronio Mudryj; P. George Nedungatt; P. Clemente Pujol; P. Jan Rezác; P. Khalil Samir; P. Bernard Siegle; il Prof. Carl Gerold Fürst; il Prof. Jean Gaudemet; il Prof. Willibald Plöchl; il Prof. Richard Potz, Consultori della Pontificia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico Orientale a in aliud quinquennium ». 23 » . » Gli Em.mi Signori Cardinali : Jaime L. Sin ; Alfonso López Trujillo, Joachim Meisner, Membri della Sacra Congregazione per i Sacramenti e il Culto Divino, 68 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 23 novembre 1983. Gli Em.mi Signori Cardinali: Jnstinus Darmojuwono ; Joseph Gordon Gray; John Francis Dearden; Johannes Willébrands ; Saul Francisco Primatesta; Ugo Poletti; Maurice Otunga; José Salazar López; Paulo Evaristo Arns; Narciso Jubany Arnau ; Opilio Rossi ; Eduardo Pironio, Membri della Sacra Congregazione per i Sacramenti e il Culto Divino « in aliud quinquennium, attento autem praescripto Litt. Apost. Ingravescentem aetatem ». » » » S. E. Mons. Edouard Gagnon, Arciv. tit. di Giustiniana prima, Pro-Presidente del Pontificio Consiglio per la la Famiglia, Membro della Sacra Congregazione per i Sacramenti e il Culto Divino. » » » Le LL. EE. i Monsignori : José Delicato Baeza, ArciVescovo di Valladolid; Vincenzo Fagiolo, Arcivescovo di Chieti; Thomas Francis Little, Arcivescovo di Melbourne; Mario Revollo Bravo, Arcivescovo di Nueva Pamplona, Henri Teissier, Arcivescovo Coadiutore c.i.s, di Alger; François Favreau, Vescovo di Nanterre, Membri Vescovi diocesani della Sacra Congregazione per i Sacramenti e il Culto Divino a norma del « Pro comperto sane ». 2 dicembre » P. Marcello Zago, O.M.I., Consultore della Commissione per i Rapporti religiosi con l'Ebraismo, presso il Segretariato per l'Unione dei Cristiani. 6 dicembre » Gli Em.mi Signori Cardinali: Salvatore Pappalardo; Jaime L. Sin; Anastasio Alberto Ballestrero; Tomás Ó Fiaich; Franciszek Macharski; José Ali Lebrún Moratinos; Godfried Danneels, Membri della Sacra Congregazione per i Vescovi. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Francesco Carpino; Paolo Bertoli; Agnelo Rossi; Maximiliano de Fürstenberg; Eugenio de Arati jo Sales; Opilio Rossi; Eduardo Pironio, Membri della Sacra Congregazione per i Vescovi « in aliud quinquennium, attento autem praescripto Litt. Apost. Ingravescentem aetatem ». » » » Le LL. EE. i Monsignori: Angel Suquia Goicoechea, Arcivescovo di Madrid; Adrianus J. Simonis, Arcivescovo di Utrecht; Henri Teissier, Arcivescovo Coadiutore di Alger; Ottorino Pietro Alberti, Arcivescovo di Spoleto, Edward Clancy, Arcivescovo di Sydney ; Adam Exner, Arcivescovo di Winnipeg ; Antonio Quarracino, Diarium Romanae Curiae 69 Vescovo di Avellaneda, Membri Vescovi diocesani della Sacra Congregazione per i Vescovi, a norma del « Pro comperto sane ». 6 dicembre 1983. Gli Em.mi Signori Cardinali: Raúl Francisco Primatesta; Maurice Otunga; Dominio Ignatius Ekandem; Joseph Ratzinger; Roger Etchegaray; Tomás Ó Fiaich; Gerald Emmett Carter; Bernard Yago; Joseph L. Bernardin; Alfonso López Trujillo; Godfried Danneels; Thomas Stafford Williams; Carlo Maria Martini; Wìadyslaw Rubin, Membri della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Paolo Bertoli; Sebastiano Baggio; Owen McCann; Paul Zoungrana; Gordon Joseph Gray ; Silvio Oddi ; Stephen Sou Hwan Kim; Eugenio de Araújo Sales; Joseph Höffner; Johannes Willebrands; Sergio Guerri ; Marcelo González Martín ; Emmanuel Nsubuga; Jaime L. Sin; William Wakefield Baum ; Victor Razafimahatratra ; Joseph-Marie Trinh van Can; Opilio Rossi; Bernardin Gantin ; Giuseppe Caprio ; Ernesto Civardi, Membri della Sacra Congregazione per VEvangelizzazione dei Popoli « in aliud quinquennium, attento autem praescripto Litt. Apost. Ingravescentem aetatem ». » » » Le LL. EE. Monsignori : Paul Hisaò Yasuda, Arcivescovo di Osaka; Henry Sebastian D'Souza, Arcivescovo di Cuttack-Bhubaneswar ; Eduardo André MuaCa, Arcivescovo di Luanda ; Roman Arrieta Villalobos, Arcivescovo di San José de Costa Rica; Edward T. O'Meara, Arcivescovo di Indianapolis ; Michel Calvet, Arcivescovo di Nouméa; Anthony Soter Fernandez, Arcivescovo di Kuala Lumpur; Christian Wiygham Turni, Arcivescovo di Yagoua ; Adrianus Simonis, Arcivescovo di Utrecht ; Ngabu, Vescovo di Goma, Membri Vescovi diocesani della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei popoli a norma del « Pro comperto sane ». 20 » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Sebastiano Baggio; Agnelo Rossi; Johannes Willebrands; William W. Baum, Membri della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede « in aliud quinquennium » . 21 » » P. Jan Schotte, C I . G M . , Vescovo titolare eletto di Siili, Vice-Presidente della Pontificia Commissione « Iustitia et Pax ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 70 21 dicembre 1983. Il dott. Aldo Murri, Direttore dei Servizi Economici del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano. Protonotarì 14 settembre 1983. 20 » » 31 ottobre » 12 » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Apostolici soprannumerari: Pietro Galavotti (Modena). Otto Weckbach (Augsburg). Hieronim Gozdziewicz (Gniezno). Luigi Catenelli (Camerino). Giovanni Battista Reghezza (Ventimiglia). Prelati d'Onore di Sua Santità. 1983. Mons. Francisco Aldasoro (San Diego). » Mons. Thomas F. Byrne (San Diego). Mons. Robert T. Callahan (San Diego). » Mons. Anthony Chylewski (San Diego). » » Mons. Albert M. De Zaeytyd (San Diego). » » Mons. William E. Elliott (San Diego). » » ' Mons. Joseph Halter (San Diego). » » Mans. J. Raymond Moore (San Diego). » » Mons. JeremiahO'Sullivan (San Diego). » » Mons. Walter Brandmüller (Bamberg). 17 )) Mons. Rino Biondi (Volterra). 20 Mons. Gerard Montague (Down and Connor). 25 agosto Mons. » » Julián Herranz (Prelatura Personale « Opus Dei » ) . Mons. Pietro Monni (Cagliari). 8 settembre 2 » » luglio Cappellani di Sua Santità: 2 luglio 1983. II » II » » 17 » II » » II II » » 20 » » II » » II 29 » » II )) II » 3 settembre » II II » » » » » II 6 » » II 8 » » II sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Giuseppe Terranova (Agrigento). Vitale Madonia (Agrigento). Cipriano Sonaglia (Orte). Giuseppe Bellamaria (Civita Castellana). Angelo Mechelli (Nepi). Mario Bocci (Volterra). Ivo Meini (Volterra), Romolo Grasselli (Reggio Emilia). Odoardo Felici (Latina). Giuseppe Caporali (Sovana). Fosco Bindi (Sovana). Isacco Pezzotta (Sovana). José Vicente Eguiguren Samaniego (Loja). Kazimiers Suder (Krakow). Diarium Romanae Curiae 71 8 settembre 1983. Il sac. Kazimierz Górny (Krakow). » » » Il sac. Liberio Andreatta (Civitavecchia). 14 » » Il sac. Giuseppe Graziosi (Eimini). 15 » » Il sac. Miguel Huguet (Avila). ONORIFICENZE La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 6 luglio 1983. Al sig. Max Müller (Freiburg im Breisgau). 1 settembre » Al sig. Victor Guns (Mechelen-Brussel). » » »' Al sig. Jean de Brouwere (Mechelen-Brussel). 27 settembre » Al sig. Lorenzo Melchiorri (Castellammare di Stabia). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 14 giugno 1983. » » » 20 » M 29 » » 30 » » 6 luglio » 12 » » 20 » » 14 settembre » Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Emile Veevalte (Mechelen-Brussel). Jean Marie Houhon (Mechelen-Brussel). Winhold Göke (Essen). Hans Georg Klein (Rep. Federale di Germania). Pietro Bindelli (Roma). Francisco Tantoco (Manila). Ives Mougenot (Annecy). Vittorio De Vitis (Nardo). Jean Louis Kuntzmann (Strasbourg). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 5 agosto 1983. Al sig. André Wenderickx (Mechelen-Brussel). 24 » » Al sig. Rocco Peira (Roma). 25 » » Al sig. Orsolo Gambi (Faenza). 1 settembre » Al sig. Claudio Moccheggiani Carpano (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di San Silvestro Papa: 2 luglio 1983. Al sig. Dino Tognazzi (Siena). 12 » » Al sig. Vincenzo Tomasicchio (Bari). 17 » » Al sig. Danilo Sella (Roma). 20 » » Al sig. Giuseppe Paolucci (Tarquinia). 25 » » Al sig. Gerhard Bielefeld (Köln). 5 agosto » Al sig. Giuseppe Santiloni (Tarquinia). 25 » » Al sig. Cesare Rovelli (Faenza). » » » Al sig. Pietro Mugetti (Casale Monferrato). » » » Al sig. Gian Carlo Binda (Como). 1 settembre » Al sig. Guido Van Grunderbeeck (Mechelen-Brussel). 72 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NECROLOGIO 1 dicembre 1983. Mons. Francisco Javier Ñuño Guerrero, Arcivescovo, Vescovo già di San Juan de Los Lagos (Messico). 9 » » Mons. Paul Reding, Vescovo di Hamilton (Canada). 13 » » Mons. Wincenty Urban, Vescovo tit. di Abitine. 16 » » Mons. Enrique Peehuán Marín, Vescovo di Cruz del Eje (Argentina). » » » Mons. Enrico Monfredini, Arcivescovo di Bologna. An. et vol. LXXVI N. 2 1 Februarii 1984 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIO APOSTOLICA CANDIMENDENSIS Praelatura Candimendensis ad gradum dioecesis tollitur nomine immutato. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM In Brasilia Praelaturae Candimendensis res religiosas una cum civilibus progressibus feliciter recentius crevisse èffloruisseque cum Nobis innotuerit, sententiam accipiendam esse putamus ipsius Conferentiae Episcopalis Brasiliae atque prolatum ab eisdem sacris Praesulibus votum ut eadem tandem ad dioecesis gradum eveheretur ac dignitatem. Quare, pro certo sane habentes hanc Nostram voluntatem in maius omnino animarum commodum ibidem esse cessuram, audito his de rebus Venerabili Fratre Carolo Furno Archiepiscopo titulo Abaritano necnon ipso in Brasilia Apostolico Nuntio, item de consilio Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium negotiis Sacrae Congregationis pro Episcopis praepositorum, sequentia singula decernimus fierique iubemus. Memoratam praelaturam Candimendensem tollimus ad gradum dioecesis atque constituimus talem ecclesiasticam dicionem, servatis iisdem quos adhuc habuit finibus necnon nomine ipso. Sedem vero novae dioecesis episcopalem illa in urbe figimus ubi ad praesens usque tempus exstitit eiusque aedem praelaticiam ad ordinem ecclesiae cathedralis provehimus iuribus cum congruis. Episcopo pro tempore universa inisignia honores privilegia ac iura similiter tribuimus et onera imponimus quae Antistitum sunt propria residentialium. Illum quidem primum novae 6 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 74 dioecesis Episcopum Pastorem esse censemus Venerabilem Fratrem Guidonem Mariam Casullo, hactenus Ordinarium ipsius Praelaturae eodem scilicet nomine. Volumus insuper sic conditam dioecesim Candimendensem suffraganeam posthac esse metropolitanae Ecclesiae Sancti Ludovici in Maragnano, simul nimirum Episcopum subesse metropoliticae iurisdictioni Archiepiscopi Sancti Ludovici in Maragnano. Consultores dioecesani nova in hac dioecesi deligantur qui Episcopo auxiliis suis operibusque adstent. Novae dioecesi mensam episcopalem constituant Curiae emolumenta tum fidelium stipes tum bona cuncta temporalia quae adhuc ad praelaticiam pertinuerunt mensam. De seminario autem excitando ac moderando servanda profecto sunt iuris communis praescripta habita praesertim ratione Decreti Concilii Vaticani Secundi « Optatam totius » et regularum a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica statutarum. In dioecesi Candimendensi pastoralia promoveantur incepta ad vocationes sacerdotales adiuvandas ut suo dein tempore selecti iuvenes Romam mittantur apud Pontificium Collegium Pium Brasiliense philosophicis theologicisque disciplinis erudiendi. Ut primum Candimendensis dioecesis constitutio re ipsa ad effectum perducta erit, eo ipso clerus eidem praelaturae adscriptus novae dioecesi adhaerere existimetur. Ad ipsum vero novae dioecesis regimen quod attinet et administrationem, dioecesani Administratoris electionem, sede vacante, aliaque id genus, praecipimus ut singula ad amussim observentur quae sacris praestituantur canonibus. Quae omnia ut rite legitimeque perficiantur, libentes Nos destinamus commemoratum iam Fratrem Venerabilem Carolum Furno cui necessarias et opportunas concedimus facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo hic agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate collocatum ; sed oportet ad Sacram Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar ipsius actus iam peractae exsecutionis mittendum cito curet signatum sigilloque impressum. Has demum Litteras Apostolicas tam in praesens quam in posterum tempus ratas esse volumus suumque habere effectum, contrariis quibusvis rebus haudquaquam obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die xiu mensis Octobris, anno Domini MCMLXXXIII, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis 8B SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praef. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Laurus Governatori, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 1202J/8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 75 LITTERAE APOSTOLICAE Sinitur Episcopus S. Rosae de Osos, in Columbia, Imaginem B. M. V. a Misericordiis, nomine atque auctoritate Summi Pontificis coronare. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Qui divino consilio et voluntate iam in id universo christianorum populo praepositi sumus, ut patris amore per huius procellosi maris undas ad immortalia litora duceremus, sane nihil omittimus, quo filiorum pectora ad amorem rerum supernarum excitemus, maxime si causa beatae Mariae Virginis, Christi Matris castissimae hominumque Reginae, interdum agatur. Qua re, cum Venerabilis Frater Ioachimus García Ordóñez, Episcopus Sanctae Rosae de Osos una cum clero et populo iam ab hac Apostolica Sede petierit datis Litteris ut Nostro nomine et auctoritate Imago B. M. V. quam vulgo dicunt « Nuestra Señora de las Misericordias », quamque populus summa pietate prosequitur ac ceu Matrem amat, pretioso diademate redimiri posse sineretur; Nos, praevidentes fore, ut ex hoc fides atque religio in Deum, quasi ager per pluviam, revirescat, quam aequissimo animo admotae expostulationi concedimus. Quae ergo Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino de negotio agenda censuit probantes, permittimus ut Imago sacra B. M. V. a Misericordiis quae in dioecesi S. Rosae de Osos pie sancteque colitur, ab eodem Episcopo, seu ab illo, quem ipse deputaverit, stata caerimonia Nostro nomine et auctoritate sollemniter coronari possit. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum quae gessimus tum sacro Praesuli, tum christifidelibus eius curis concreditis, ad altiora virtutis animum addant, ac Dei benignissimi, opitulante Virgine Maria, misericordiam obtineant. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvin mensis Augusti, anno MCMLXXXIII, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £ß Sigilli In Secret. Status tab., 115687. 76 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale HOMILIAE I In foro S. Petri habita ob decretos Beato Leopoldo Mandic Sanctorum caelitum honores.* 1. (( Dio è amore ... Noi abbiamo ... creduto all'amore». 1 Venerabili miei Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio ! Ecco, noi ci accostiamo oggi all'altare, per esprimere la nostra unità nel sacerdozio di Gesù Cristo. Ci accostiamo per confessare e proclamare, insieme con tutti i partecipanti all'Eucaristia, riuniti in Piazza San Pietro, quello che l'evangelista Giovanni ha scritto nella sua prima Lettera : « Dio è amore ... In questo sta l'amore : non siamo stati noi ad amare Dio, ma è lui che ha amato noi... » . Dio è amore — e l'amore è da Dio. Non dal mondo. E non dall'uomo. È da Dio stesso. Il mondo non può esistere senza quest'amore. L'uomo non può esistere senza di esso. L'uomo che è sempre più consapevole di ciò che lo minaccia da parte delle potenze di questo mondo, che egli stesso ha sprigionate, e da parte della civiltà, che egli stesso ha costruito —, se questa civiltà non diventerà simultaneamente « l a civiltà dell'amore » . Dio è amore. E l'amore è da Dio. Una profonda coscienza di questa verità ci ha indotti a incontrarci al Sinodo dei Vescovi intorno al tema: « L a riconciliazione e la penitenza nella missione delia Chiesa ». La riconciliazione e la penitenza sono il frutto di quest'amore che è da Dio. ... Mediante il tema del Sinodo tocchiamo le radici stesse dei problemi che si trovano nel cuore dell'uomo — e insieme dei problemi dai quali dipende la vita dell'intera famiglia umana. 2 * Die 16 m. Octobris a. 1983. 1 1 O-v 4, 8. 16. 2 Ibid. 4, 8. 10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 77 2. L'Amore, che è Dio, si è rivelato una volta per sempre. « . . . si è manifestato l'amore di Dio per noi... è lui che ha amato noi e ha mandato il suo Figlio come vittima di espiazione per i nostri peccati)). Questa missione del Figlio sta alle basi della nostra riconciliazione con Dio. Il sacrificio di espiazione per i peccati diventa la sorgente della Nuova Alleanza, che è l'alleanza dell'amore e della verità. Questa è l'alleanza di Dio con l'uomo e la riconciliazione dell'uomo con Dio, che si realizza contemporaneamente nell'uomo come riconci liazione con i fratelli : « se Dio ci ha amato, anche noi dobbiamo amarci gli uni gli altri ... se ci amiamo gli uni gli altri, Dio rimane in noi e l'amore di lui è perfetto in noi)). Era necessario, venerabili e cari Fratelli, questo Sinodo sul tema della riconciliazione e della penitenza per toccare le questioni più profonde nella missione della Chiesa verso l'uomo e verso il mondo dei nostri giorni. Bisognava preparare in un certo senso il terreno per questo Sinodo mediante il Giubileo straordinario dell'Anno della Redenzione, che celebriamo contemporaneamente a Roma e in tutta la Chiesa. Mediante questo, il tema del Sinodo si è radicato in modo particolare in ciascuno di noi. Siamo qui come coloro che hanno riconosciuto e creduto all'amore, che Dio ha per noi. Da tale fede nasce tutto ciò che desideriamo fare mediante i lavori del Sinodo per la riconciliazione e per la penitenza nella missione contemporanea della Chiesa. Lo facciamo, perché «abbiamo creduto all'amore)). Lo facciamo fissando gli occhi su Cristo, il Buon Pastore che conosce le sue pecore e offre la vita per le pecore. 3 2 4 5 6 3. Oggi tutto questo trova un'espressione ancora più particolare mediante l'iscrizione nell'albo dei santi del beato Leopoldo Mandic. Infatti egli fu, nei suoi giorni, un servo eroico della riconciliazione e della penitenza. Nato a Castelnuovo alle Bocche di Cattaro, a 16 anni lasciò la 3 1 Gv 4, 9-10. 4 Ibid. 4, 11-12. 5 Cfr. ibid. 4, 16. 6 Cfr. Gv 10, 14-15. 78 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale famiglia e la sua terra per entrare nel seminario dei Cappuccini di Udine. La sua fu una vita senza grandi avvenimenti: qualche trasferimento da un convento all'altro, come è consuetudine dei Cappuccini ; ma niente più. Poi l'assegnazione al Convento di Padova, ove rimase fino alla morte. Ebbene, proprio in questa povertà di una vita esteriormente irrilevante, venne lo Spirito ed accese una nuova grandezza : quella di una eroica fedeltà a Cristo, all'ideale francescano, al servizio sacerdotale verso i fratelli. San Leopoldo non ha lasciato opere teologiche o letterarie, non ha affascinato con la sua cultura, non ha fondato opere sociali. Per tutti quelli che lo conobbero, egli altro non fu che un povero frate : piccolo, malaticcio. La sua grandezza è altrove : nell'immolarsi, nel donarsi, giorno dopo giorno, per tutto il tempo della sua vita sacerdotale, cioè per 52 anni, nel silenzio, nella riservatezza, nell'umiltà di una cellettaconfessionale : « U buon pastore offre la vita per le pecore ». Fra Leopoldo era sempre lì, pronto e sorridente, prudente e modesto, confidente discreto e padre fedele delle anime, maestro rispettoso e consigliere spirituale comprensivo e paziente. Se si volesse definirlo con una parola sola, come durante la sua vita facevano i suoi penitenti e confratelli, allora egli è « il confessore » ; egli sapeva solo (( confessare ». Eppure proprio in questo sta la sua grandezza. In questo suo scomparire per far posto al vero Pastore delle anime. Egli manifestava così il suo impegno : <( Nascondiamo tutto, anche quello che può avere apparenza di dono di Dio, affinché non se ne faccia mercato. A Dio solo l'onore e la gloria ! Se fosse possibile, noi dovremmo passare sulla terra come un'ombra che non lascia traccia di sé ». E a chi gli chiedeva come facesse a vivere così, egli rispondeva : « È la mia vita ! ». 4. « I l buon pastore offre la vita per le sue pecore». Ad occhio umano la vita del nostro Santo sembra un albero, a cui una mano invisibile e crudele abbia tagliato, uno dopo l'altro, tutti i rami. Padre Leopoldo fu un sacerdote a cui era impossibile predicare per difetto di pronuncia. Fu un sacerdote che desiderò ardentemente di dedicarsi alle missioni e fino alla fine attese il giorno della partenza, ma che non partì mai perché la sua salute era fragilissima. Fu un sacerdote che aveva uno spirito ecumenico così grande da offrirsi vit- Acta Ioannis Pauli Pp. II 79 tima al Signore, con donazione quotidiana, perché si ricostituisse la piena unità fra la Chiesa Latina e quelle Orientali ancora separate, e si rifacesse « u n solo gregge sotto un solo p a s t o r e » ; ma che visse la sua vocazione ecumenica in un modo del tutto nascosto. Piangendo confidava : « Sarò missionario qui, nell'ubbidienza e nell'esercizio del mio ministero ». E ancora : « Ogni anima che chiede il mio ministero sarà frattanto il mio Oriente». 7 A san Leopoldo che cosa restò? A chi e a che cosa servì la sua vita? Oli restarono i fratelli e le sorelle che avevano perduto Dio, l'amore, la speranza. Poveri esseri umani che avevano bisogno di Dio e lo invocavano implorando il suo perdono, la sua consolazione, la sua pace, la sua serenità. A questi « poveri » san Leopoldo donò la vita, per loro offrì i suoi dolori e la sua preghiera ; ma soprattutto con loro celebrò il sacramento della riconciliazione. Qui egli visse il suo carisma. Qui si espressero in grado eroico le sue virtù. Egli celebrò il sacramento della riconciliazione, svolgendo il suo ministero come all'ombra di Cristo crocifìsso. Il suo sguardo era fìsso al Crocifisso, che pendeva sull'inginocchiatoio del penitente. Il Crocifìsso era sempre il protagonista. « È lui che perdona, è Lui che assolve ! ». Lui, il Pastore del gregge ... San Leopoldo immergeva il suo ministero nella preghiera e nella contemplazione. Fu un confessore dalla continua preghiera, un confessore che viveva abitualmente assorto in Dio, in un'atmosfera soprannaturale. 5. La prima lettura dell'odierna liturgia ci ricorda la preghiera di intercessione di Mose nel corso del combattimento, che Israele condusse contro Amalek. Quando le mani di Mose erano alzate, la bilancia della vittoria pendeva dalla parte del suo popolo, quando le mani cadevano per la fatica, prevaleva Amalek. La Chiesa, mettendo oggi dinanzi a noi la figura del suo umile servo san Leopoldo, che fu una guida per tante anime, vuole anche additare queste mani che si alzano verso l'alto nel corso delle diverse lotte dell'uomo e del Popolo di Dio. Esse si alzano nell'atto dell'assoluzione dei peccati, che raggiunge sempre quell'Amore che è Dio : quell'amore che una volta per sempre si è rivelato a noi nel Cristo crocifìsso e risorto. 7 Cfr. Ch> 10, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 80 « Vi supplichiamo in nome di Cristo : lasciatevi riconciliare con Dio » . Che cosa ci dicono, cari Fratelli, queste mani di Mose alzate nella preghiera? Che cosa ci dicono le mani di san Leopoldo, umile servo del confessionale? Esse ci dicono che la Chiesa non si può stancare mai nel dare testimonianza a Dio che è amore! Essa non si può mai scoraggiare e stancare per le contrarietà, dal momento che il culmine di questa testimonianza si alza irremovibilmente, nella croce di Gesù Cristo, sopra l'intera storia dell'uomo e del mondo. Pure sopra la nostra difficile epoca in cui l'uomo sembra essere minacciato non soltanto dalla autodistruzione e dalla morte nucleare, ma anche dalla morte spirituale. Infatti come deve vivere lo spirito dell'uomo se «non crede all'amore»? 8 9 Come si può sviluppare nel mondo l'opera della molteplice riconciliazione se — oltre la giustizia e il dialogo — non si sprigiona quella forza massima che è l'amore sociale? E l'amore — è da Dio ! 6. Venerati e amati Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, miei Fratelli e Sorelle nella grazia della chiamata alla fede mediante il Battesimo, voi tutti che partecipate all'odierna Eucaristia ! Ringrazio il Cardinale Decano del Sacro Collegio ed il Rappresentante del Sinodo dei Vescovi per le parole che hanno indirizzato a me all'inizio di questa Celebrazione. Nel giorno in cui ricorre il quinto anniversario della mia chiamata a svolgere il servizio di Pietro in Roma, nell'anno in cui si compiono 25 anni dalla mia consacrazione episcopale, mi è particolarmente cara e preziosa questa vostra comune preghiera; questa comune Eucaristia. Infatti tutti noi — e il vescovo di Roma in particolare — dobbiamo perseverare con le mani alzate verso Dio nonostante tutta la nostra umana debolezza ed indegnità. Non possiamo stancarci e scoraggiarci. Tra le esperienze del nostro tempo, tra le minacce che incombono sulla grande famiglia umana, tra le lotte dei popoli e delle nazioni, tra le sofferenze di tanti cuori e di tante coscienze umane, non possiamo mancare di dare la testimonianza : « Dio è amore ... l'amore è da Dio ... noi abbiamo creduto all'amore ». Amen. 8 9 2 Cor 5, 20. Cfr. 1 Gv 10, 16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 81 II In foro S. Petri habita ob decretos Venerabilibus Servis Dei Iacobo Cusmano, Dominico Iturrate Zubero et Ieremiae a Valachia Beatorum caelitum honores.* 1. Oggi la Chiesa esprime, con le parole del Libro della Sapienza, l'amore con il quale Dio abbraccia tutto il creato. Tali parole della liturgia odierna sono così belle che desidero ripeterle : « Tutto il mondo è davanti a te, come polvere sulla bilancia, / come una stilla di rugiada mattutina caduta sulla terra. / Hai compassione di tutti, perché tutto.tu puoi, / non guardi ai peccati degli uomini, in vista del pentimento. / Come potrebbe sussistere una cosa, se tu non vuoi? / O conservarsi se tu non l'avessi chiamata all'esistenza? / Tu risparmi tutte le cose, perché tutte son tue, Signore, / amante della vita, poiché il tuo spirito incorruttibile è in tutte le cose. / Per questo tu castighi poco alla volta i colpevoli / e li ammonisci ricordando loro i propri peccati, / perché, rinnegata la malvagità, credano in te, Signore». 1 2. Queste parole del Libro della Sapienza sembrano costituire come uno speciale accompagnamento di tutto ciò che la Chiesa vive nell'Anno della Redenzione. Esse sono per noi fonte di luce, nel momento in cui eleviamo alla gloria degli altari i servi di Dio : Giacomo Cusmano, Domenico del Santissimo Sacramento e Geremia da Valacchia. L'Amore di Dio verso tutto il creato trova la sua particolarissima espressione nella santificazione dell'uomo. La Chiesa oggi gioisce proprio per questo, cioè perché tre suoi figli, collaborando con la Grazia di Dio, hanno percorso la via che conduce alla santità. Su questa via sono stati chiamati da Cristo, così come una volta fu chiamato il pubblicano Zaccheo. La vicenda di Zaccheo appare lo specchio di una autentica conversione evangelica : egli infatti, accogliendo il Signore in casa e riparando le concussioni fatte nel suo lavoro, dà un mirabile esempio di amore verso Dio e verso i fratelli. Questo duplice amore segna la via della perfezione cristiana, battuta dai Servi di Dio, che ora abbiamo proclamato Beati. a) Anzitutto, il beato Giacomo Cusmano, medico e sacerdote. Egli, per sanare le piaghe della povertà e della miseria che affliggevano tanta * Die 30 m. Octobris a. 1983. 1 Sap 11, 22-12, 2. 82 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale parte della popolazione a causa di ricorrenti carestie ed epidemie, ma anche di una sperequazione sociale, scelse la via della carità : amore di Dio che si traduceva nell'amore effettivo verso i fratelli e nel dono di sé ai più bisognosi e sofferenti in un servizio spinto sino al sacrificio eroico. Dopo aver aperto una prima « Casa dei poveri », diede inizio ad una più vasta opera di promozione sociale, istituendo l'(( Associazione del Boccone del Povero», che fu come il granello di senapa da cui sarebbe sorta una pianta tanto rigogliosa. Facendosi povero coi poveri, non disdegnò di mendicare per le vie di Palermo, sollecitando la carità di tutti e raccogliendo viveri che poi distribuiva agli innumerevoli poveri che gli si stringevano intorno. La sua opera, come tutte le opere di Dio, incontrò difficoltà che misero a dura prova la sua volontà, ma con la sua immensa fiducia in Dio e con la sua invitta fortezza di animo superò ogni ostacolo, dando origine all'Istituto delle « Suore Serve dei Poveri », e alla (( Congregazione dei Missionari Servi dei Poveri ». Egli guidò i suoi figli e le sue figlie spirituali all'esercizio della carità nella fedeltà ai consigli evangelici e nella tensione verso la santità. Le sue regole e le sue lettere spirituali sono documenti di una sapienza ascetica in cui si accordano fortezza e soavità. L'idea centrale era questa : (( Vivere alla presenza di Dio e in unione con Dio ; ricevere tutto dalle mani di Dio ; far tutto per puro amore e gloria di Dio ». Questo magnifico « Servo dei Poveri » si spense nell'esercizio di una carità che andava sempre più divampando sino a toccare vertici eroici. Essendo scoppiato un nuovo colera a Palermo, egli si adoperò senza pari per essere vicino, in tutti i momenti, ai suoi poveri. « Signore — egli ripeteva — colpite il pastore e risparmiate il gregge ». Ne uscì gravemente scosso nella salute e, a soli 54 anni, consumava il suo olocausto, consegnando amorevolmente la sua anima a quel Dio, il cui nome è Amore. d) La segunda figura eclesial elevada hoy a los altares, el religioso trinitario Domingo Iturrate Zubero, nace en tierras de España, en el País Vasco. Su breve existencia, de apenas 26 años, contiene un rico mensaje que se concreta en la tensión constante hacia la santidad. En ese camino hay algunas características peculiares, que deseo reseñar en síntesis. Acta Ioannis Pauli Pp. II 83 El cumplimiento fiel de la voluntad de Dios es una meta que alcanza cotas muy altas, sobre todo en los últimos años de su vida. Por eso, en 1922 escribirá en sus notas espirituales : « Nuestra conformidad con la voluntad divina ba de ser entera, sin reservas y constante ». Animado de ese espíritu, y con el consentimiento de su director espiritual, hace voto de «hacer siempre lo que conociere ser más perfecto », proponiéndose además « uno negar nada a Dios Nuestro Señor, sino seguir en todo sus santas inspiraciones, con generosidad y alegría ». Como religioso trinitario, procuró vivir según los dos grandes ejes de la espiritualidad de su orden : el misterio de la Santísima Trinidad y la obra de la redención, que en él se hacía vivencia de intensa caridad. Y en cuanto sacerdote, tuvo una clara idea de su identidad como « mediador entre Dios y los hombres », o « representante del Sacerdote Eterno, Cristo ». Todo lo cual le llevaba a vivir cada Eucaristía como un acto de personal inmolación, unido a la Suprema Víctima, en favor de los hombres. No menos notable fue la presencia de María en la trayectoria espiritual del nuevo Beato. Desde la infancia hasta la muerte. Una devoción que vivió con gran intensidad y que procuró inculcar siempre en los demás, convencido como estaba de «cuan bueno y seguro es ese camino : ir al Hijo por medio de la Madre ». Estos solos trazos nos ponen delante la fuerza de un modelo y ejemplo válidos para hoy. Con su testimonio de fidelidad a la llamada interior y de respuesta generosa a la misma, el Padre Domingo muestra a nuestros días un sendero a seguir : el de una fidelidad eclesial que plasma la identidad interior y que conduce a la santidad. A los cristianos del Pueblo Vasco quiero exhortarlos en su propio idioma : « Jarrai dezaten Beato berriaren Kristogana'ko zintzotasunikasbidea ». c) Il terzo Beato è il frate cappuccino Geremia da Valacchia : un figlio della Romania, la nobile nazione, che porta nella lingua e nel nome l'impronta di Roma. La glorificazione di questo servo fedele del Signore, dopo tre secoli di misterioso nascondimento, è riservata ai nostri giorni, segnati dalla ricerca dell'ecumenismo e della solidarietà tra i popoli a livello internazionale. Il beato Geremia da Valacchia venendo dalla Romania in Italia, riallacciò nella sua vicenda storica Oriente e Occidente, lanciando un emblematico ponte tra i popoli e tra le Chiese cristiane. 84 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sorgente inesauribile della sua vita interiore era la preghiera, che lo faceva crescere ogni giorno nell'amore per il Padre e per i fratelli. Attingeva ispirazione e forza dalla meditazione assidua del Crocifisso, dall'intimità con Gesù Eucaristico e da una filiale devozione verso la Madre di Dio. Per i poveri si prodigò generosamente, industriandosi con tutti i mezzi per sollevare le miserie. Con illuminata larghezza di spirito diceva che bisognava ispirarsi alla liberalità del Padre celeste e dare gratuitamente quanto gratuitamente s'era ricevuto per condividerlo coi fratelli in necessità. Nell'assistenza agli ammalati spese tutta la ricchezza della sua generosità e della sua eroica abnegazione. Serviva instancabilmente, riservandosi come ambito privilegio i servizi più umili e più faticosi, scegliendo di accudire i malati più difficili e più esigenti. Una carità così straordinaria non poteva restare circoscritta tra le mura del convento. Ecclesiastici, nobili e popolani chiedevano, nella malattia, una visita del frate valacco. E fu appunto per recarsi a visitare un ammalato in un rigido giorno d'inverno, che contrasse una pleuropolmonite che ne stroncò la robusta fibra. Adresîndu-ma voua Românilor, in limba voasträ, mä bucur cä ati cerut sä fie asezatä in candelabru aceastä fäclie aprinsä. Voi ati descoperit mesajul sau si y-ati unit în jurul persoanei lui, care sintetizeazä si exprima traditia voasträ crestina si aspiratine voastre. In istoria voasträ bimilenarä, a§a de bogotä cu atìtea valori de credinta, Ieremia Valahul este primul román care se ridica oficial la gloria altarelor. El care in viata sa a realizat o sintezä armonioasä între Patria naturala si cea adoptiva, sä contribuie acum, proclamat « Fericit », la promovarea pScii între natiuni si la unitatea crestinilor, aratînd cu exemplul drumul principal adicä : dragostea activa pentru frati. I tre Beati si sono resi degni della chiamata del Signore mediante la loro profonda unione con Dio nella preghiera incessante e nella perfetta adesione alla Chiesa, che è stata fondata dal Maestro divino per dirigere, istruire e santificare i suoi figli e le sue figlie. I nuovi Beati si sono lasciati ammaestrare dalla Chiesa, che hanno amato e seguito con grande docilità, ed hanno così raggiunto quel vertice di perfezione e di santità, a cui essa non cessa di additare e di guidare le anime. Acta Ioannis Pauli Pp. II 85 3. Oggi la Chiesa elevando, come beati, alla gloria degli altari Giacomo, Domenico e Geremia, desidera venerare in modo particolare Dio : rendere gloria a Dio. L'uomo è ciò che è davanti a Dio ; egli esiste per essere una « lode della sua gloria». La lode di Dio dà il senso alla vita, giacché, come dice S. Ireneo, (da gloria di Dio è l'uomo vivente». La lode non realizza soltanto l'uomo singolarmente preso, ma anche la Chiesa, come popolo di Dio, il cui ruolo è : narrare le meraviglie di Dio ! Per questo i Padri amavano definire la Chiesa come il «luogo della dossologia». Lodare Dio significa riconoscere le meraviglie che esistono in lui e che egli riversa nell'Universo. Ma significa anche ammirare le meraviglie della Redenzione che egli opera nei Santi, chiamandoli allo splendore della sua grazia e della sua perfezione. A questo proposito il Salmo responsoriale è quanto mai illuminante : « O Dio, mio re, voglio esaltare e benedire il tuo nome / in eterno e per sempre. / Grande è il Signore e degno di ogni lode, / la sua grandezza non si può misurare » . 2 3 4 4. Sì ! I Santi parlano della gloria del Regno di Dio. Proclamano la potenza della Redenzione di Cristo : la potenza della Croce e della Risurrezione. Sono una viva testimonianza che il Creatore e Padre ama tutte le cose esistenti. Una tale testimonianza devono diventare al cospetto della Chiesa i beati Giacomo Cusmano, Domenico del Santissimo Sacramento, Geremia da Valacchia. Oggi desideriamo accogliere questa testimonianza nel tesoro della santità che la Chiesa custodisce con grande venerazione e gratitudine. Desideriamo accogliere la testimonianza dei nuovi Beati nell'anno del Giubileo straordinario, affinché l'eredità del mistero della Redenzione sia viva e vivificante per le intere generazioni del Popolo di Dio. « Tutte le cose sono tue, Signore, / amante della vita » . 5 6 Amen. 2 3 4 5 6 Ef 1, 14. Adv. Haer. I V , 20, 7. Sal 145 (144) 1. 3. Cfr. Sap 11, 24. Cfr. ibid. 11, 26. 86 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EPISTULA Reverendissimi» archiepiscopo Melitensi et episcopo Gaudisiensi missa, occasione oblata IX conventus mariologici et XVI mariani conventus. TO MY VENERABLE AND DEAR BROTHERS JOSEPH MERCIECA A R C H B I S H O P OP MALTA AND NICHOLAS CAUCHI BISHOP OP GOZO. "Grâce to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ" (Eph 1 : 2 ) . With great joy I join with you, dear Brothers, and, with your people, who in these days gather around Our Lady of Ta' Pinu to celebrate the centenary of her sanctuary with the Mnth International Mariological Congress and the Sixteenth International Marian Congress, organized by the Pontifical International Marian Academy in Rome. In you, Venerable Brothers, I greet ali the participants, scholars and pilgrims, coming from différent parts of the world, but, in a particular way, I wish to greet ali the sons and daughters of the Maltese nation, one of the most ancient Christian nations, which has always borne witness to its acceptance of the Gospel of Christ and to its dévotion to Mary. Your people have been prepared for these international events through a programme of spiritual renewal begun last October. At that time, I invited you to a greater fidelity to Christ and to that fraternal reconciliation which contributes to the well-being of the entire social community, hoping that the Marian célébrations might stir up an ever greater unity of faith and love among the sons and daughters of Malta, which with great pride calis itself the island of Saint Paul. I placed this hope under the loving and maternal protection of Mary, the Mother of God and the Mother_j)f the ..Church. With you I also greet the Pontifical International Marian Academy, in particular its zealous President, Father Paolo Melada, O. F. M., the members of the Academy and of the Secrétariat, entrusted with the Organization of both Congresses. I express great appréciation and heartfelt gratitude for the effective contribution to the success of such important ecclesial events which honour Mary and are directed to the glory of the Most Blessed Trinity and to the salvation of soûls. Acta Ioannis Pauli Pp. II 87 1. From the beginning of Christianity, from the time when the Apostle to the Gentiles annonnced to your forefathers how "God sent forth his Son born of a woman" (Gal 4:4), the figure of the Mother of the Son of God has assumed in the consciousness of the Christian people ever clearer features of a mother and protectress for them, an example and model for every disciple of Christ. In Malta, too, just as in other parts of the world, the Virgin Mary has been constantly proclaimed as the highest realization of the Gospel. Marian piety has developed among your people as witnessed to by the Marian liturgical feasts, which are so enthusiastically celebrated, by the majestic churches dedicated to Our Lady, by sanctuaries and chapéis where her sacred images are venerated and before which stili today the faithful come to pray, adorning them with votive offerings as signs of gratitude. So it is that this Marian piety, among you too, became "an intrinsic element of Christian worship" (Marialis Cultus, 56), especially in your most famous Marian sanctuary of Ta' Pinu where, according to the tradition, the Virgin Mother of God appeared a hundred years ago to a young girl, Carmela Grima. The renewal desired by the Second Vatican Council has also borne abundant fruit in the field of Marian dévotion, emphasizing its biblical, Christologica!, ecclesial and anthropological direction, so that it may become ever more a dévotion that leads to our Lord Jesus Christ, "origin of ali truth, holiness and dévotion" (Lumen Gentium, 67). Today the expressions of Marian dévotion are often manifested more in a communal dimension thus helping the faithful to renew together their fidelity to Christ who is the only way to the Father (cf. Jn 14:6). 2. In honouring with filial affection the Mother of God, the Church in Malta has wished to welcome both the Mariological and the Marian Congress. The Mariological Congress, linked to previous gatherings, is dedicated to the study of Marian dévotion in the seventeenth and eighteenth Centuries. Entering into the historical, cultural and theological environment of that age, it seeks to présent the status of Marian doctrine and dévotion in those centuries that were distinguished by great theologians, mystics and saints. How could one not recali the treatise The True Devotion to the Blessed Virgin Mary of Saint Louis Marie Grignion de Montfort and the initiatives on behalf of the définition of the Immaculate Conception of Mary promoted by Saint Leonard of Port Maurice? And how could we forget the outstanding 88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale leadership of Saint Alphonsus Mary Liguori, who, as Saint Pius X so rightly said, was not only the strong upholder of the Immaculatè Conception of Mary but also the great apostle who spread dévotion tó her who was conceived without originai sin (ASS- 37 [1904-1905], p. 369)? Here the work of scholars will consist in examining Marian dévotion in the Church during those centuries, as it is found in various religious practices and as it relates to the whole of Catholic doctrine and to the faith of the People of God. The devotional part of the meeting, the Marian Congress, treating as it does Mary, Mother of Reconciliation, wishes to emphasize the role of Mary in the reconciliation of the children of God. Beside her Son, the Redeemer of man, who died to "gather into one the scattered children of God" (Jn 11:52), Mary, "with her maternal charity, cares for the brethren of her Son who still journey on earth surrounded by dangers and difìiculties, until they are led happily to their homeland" (Lumen Gentium, 62). Thus the Virgin of Nazareth appears as a great treasure possessed by the whole people of God and as a tie that links those who are still separated in other ways. In this sense, the ecumenical meeting offers an occasion to reflect together on the place of Mary in relation to the Church as a communion. Other significant results of these international meetings will be effected in the Church in Malta through différent religious and cultural events, through the promotion of a theological reflection on the figure of Mary in the history of salvation and oí her mission in the Church. Thus the Marian manifestations in Malta will be joined to the Church's great sensitivity for human and Christian problems. 3. Today the Church is conscious of the deep meaning that Mary has in the dynamic growth of ecclesial life and activity. All this can be deduced also from the fiourishing of Mariological studies and Marian Congresses, and is emphasized by the expérience of faith of the Christian community, to which the Second Vatican Council .proposes Mary as the example, the way to follow in restoring hope to humanity (cf. Lumen Gentium, 68). Mary, who in herself is a préparation for the final Corning of the Lord, signifies the dawn of salvation for the whole world. She was fashioned and sanctifìed by the Holy Spirit (cf. LJc 1:35) and remains the type of the whole Church in faith, hope and charity. In particular, she is a sign of hope for the pilgrim People of God, a sign that does Acta Ioannis Pauli Pp. II 89 not disappoint the deep longings of the human heart, because by her example she shows the triumph of hope over anguish (cf. Marialis Cultus, 57). In her, the Mother of hope, the vocation to hope becomes universal because it contains the call to eschatological hope and to final salvation. In this time of tensions, in préparation for the year 2000, the pilgrim People of God appeal to Mary, a sign of sure hope and consolation, a personifìed pledge of the hope of the Church which will obtain full communion with Christ in the glory of the Résurrection. In its historical and eschatological dimension, the Christian community contemplâtes in Mary the image am,d beginning o f what it will b ecome in its members. This contemplation spur s it on and sustains it in the présent phase of salvation. Thus all anguish for the future is replaced by the serene hope inspired by the person of Mary. The Church, guided by Mary, builds the earthly city, while she makes her pilgrim way towards that eternai city. She promotes justice, peace, universal reconciliation and fidelity to the love of Christ who is the Beginning and End, the Way, the Truth and the Life (cf. Jn 14:6). With Mary, sign of hope, the people of God live their "fìat" of generous acceptance of the will of the Lord and, full of hope, cry out with the Apostle: "Amen, come, Lord Jesus!" (Rev 22:20). And with deep affection in the Lord Jesus I send my Apostolic Blessing to those who will assemble for these ecclesial events, invoking grâce and peace upon ail, especially upon those who suffer in any way for the glory of God and the well-being of the Church of Jesus Christ. From the Vatican, 26 August 1983. IOANNES PAULUS PP. I I 7 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 90 ALLOCUTIONES I Ad eos qui Capitulo generali Fratrum Praedicatorum interfuerunt coram admissos.* Chers Frères Prêcheurs, memores du Chapitre général, 1. Deux fois, d'après les chroniques primitives de l'Ordre, frère Dominique a quitté Toulouse, où avec une poignée de frères, il donnait corps à la Sainte Prédication commencée dans la solitude et le sacrifice de Prouilhe, et il a entrepris la pénible et périlleuse traversée des Alpes pour se rendre à la Ville éternelle. Il est venu en 1215 demander à Innocent I I I , pour sa petite famille, de «pouvoir s'appeler et être vraiment l'Ordre des Prêcheurs». Il est retourné en décembre 1216 pour recevoir d'Honorius I I I , à peine élu au Siège de Pierre, la bulle d'approbation de l'Ordre qu'il avait tant souhaitée. Les deux fois, nous savons avec quelle vénération et quelle paternelle affection les deux Pontifes l'ont accueilli. 1 Je rappelle ces deux venues de Dominique de Guzman à la maison du Pape parce que, bien volontiers, je me rattache à mes deux lointains et illustres prédécesseurs dans la joie et l'affection avec lesquelles je vous accueille aujourd'hui : — vous, Père Damian Aloysius Byrne, quatre-vingt-troisième successeur de saint Dominique, à qui je souhaite de tout cœur que vous puissiez, avec la collaboration active et généreuse de tous vos frères, guider l'Ordre sur les voies de l'apostolat, en pleine fidélité à la forte et lumineuse tradition de vos ancêtres, et dans l'écoute des besoins actuels de l'Eglise et du monde; — vous, Père Vincent de Couesnongle, à qui j'exprime ma vive gratitude et celle de l'Eglise pour votre infatigable labeur durant les neuf années de votre charge; — et vous, chers Pères Capitulaires, qui représentez ici l'Ordre entier et à qui je souhaite un travail serein et fructueux au moment où, comme l'a fait saint Dominique, vous venez associer l'Evêque de Rome à vos réflexions sur les chemins de votre Ordre. * Die 5 m. Septembris a. 1983. 1 Legenda Petri Ferrandi, c. 27. 91 Acta Ioannis Pauli Pp. II A vous tous, je tiens à manifester encore une fois l'attachement que, pour tant de raisons, j'éprouve pour votre Ordre. Avec vous — laissez-moi vous le dire—, je me sens en famille. Je suis sûr que l'Eglise et celui qui en est le Pasteur universel peuvent compter sur votre collaboration, comme ils l'ont toujours fait, dans la tâche ardue de l'évangélisation du monde. C'est bien pour cette tâche que votre Ordre a été fondé par saint Dominique. C'est bien pour cela qu'il a été approuvé et envoyé par l'Eglise. Votre «mission» est toujours la même. Mon prédécesseur Honorius I I I , lorsqu'il écrivait à saint Dominique le 18 janvier 1221, la reconnaissait inspirée par « Celui qui permet à son Eglise d'engendrer une descendance toujours nouvelle ». C'est la mission de « se consacrer à la prédication de la Parole de Dieu, en annonçant de par le monde entier le nom de Notre-Seigneur Jésus-Christ». « En effet, l'Ordre des frères prêcheurs, fondé par saint Dominique, "depuis ses origines, comme l'on sait, a été institué spécialement pour la prédication et pour le salut des âmes". C'est pourquoi nos frères, selon le mandat du Fondateur, "comme des hommes désireux de chercher leur propre salut et celui des autres, doivent se comporter de façon honnête et religieuse, comme des hommes évangéliques, suivant les traces de leur Sauveur, parlant avec Dieu ou de Dieu, avec euxmêmes ou avec le prochain" » . 2 3 « Or, afin d'être parfaits dans l'amour de Dieu et du prochain moyennant cette sequela Christi, liés à notre Ordre par la profession religieuse, nous nous consacrons totalement à Dieu et nous nous donnons à l'Eglise d'une façon nouvelle, "totalement livrés à la prédication de la Parole de Dieu" tout entière » . Dans la mesure où l'Ordre sera fidèle, demain comme hier, à de telles exigences, il participera intimement à l'action de l'Eglise universelle, et il sera spécialement proche de l'Evêque de Rome. 4 Pour accomplir sa mission, votre Ordre doit tenir ferme à quelques idées-maîtresses qui ressortent du texte fondamental que je vous ai lu. Ce sont des principes de la foi, que la théologie a développés, avec les grands Docteurs, parmi lesquels saint Thomas d'Aquin brille d'un éclat particulier. Ces principes, l'Eglise continue à les proposer comme 2 Cf. 3 Constitutio fundamentalis, § I I . 4 Ibid., § I I I . MOPH XXV, p. 144. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 92 fondements de la sagesse chrétienne et comme axes de l'apostolat. Vous, les Pères Capitulaires, il vous appartient d'en saisir le dynamisme pour le traduire en ordonnances ou en orientations pour la vie spirituelle et le travail de l'Ordre. 2. The first of these principies is that which affirms the absolute primacy of God in the intelligence, in the heart, in the life of man. You know well how Saint Dominio responded to this requirement of faith in his religious life : "He spoke only with God or of God". You also know how, on the level of doctrine, Saint Thomas Aquinas, beginning with the Sacred Scriptures and the Father s of the Church, envisioned this primacy of God and how he supported it with the force and consistency of his metaphysical and theological thought, using the analogy of being which permits the récognition of the worth of the creature, but as dependent on the creative love of God. And then, on the level of spirituality, Saint Thomas is completely of the school of his Father, Dominio, when he defines the religious as "those who place themselves totally at the service of God, as if offering a holocaust to God". If one does not accept this subordination, if one exalts the greatness of man to the détriment of the primacy of God, one arrives at the failure of the idéologies that postulate the self-sufficiency of man and give rise to the prolifération of errors of which the modera world bears the weight and of which it does not succeed in breaking the cultural and psychological yoke. The foundations of the -moral and social life are shaken whereas, at the religious level, a kind of insensi ti vi ty or indifférence is frequently manifested in regard to God. One could e ven speak of the incapacity to face this "struggle with God", which, as the story of Jacob teaches us, expresses in the highest degree the tension of man called to go forward towards a goal that transcends history, where he must live, work, confront trials, and overeóme the challenges of time which passes and of death which f olio ws. One could speak of an aliénation of man f rotti himself : he loses his dignity and capacity of hope, even when the idéologies would promise him libération. You Dominicans have the mission of proclaiming that our God is alive, that he is the God of life, and that in him exists the root of the dignity and the hope of man who is called to life. 5 5 Summa Theologica, q. 186, art. 1 and art. 7. Acta Ioannis Pauli Pp. II 93 You do it as religious by the witness of your lives "totally consecrated, as a holocaust to God". You do it like masters and your catechesis, like the kerygma of the Apostles, produces a shock, a break in the closed system where man is on the way to losing himself at the frontier of annihilation. Your proclamation must be addressed to man just as he is constituted by culture, social life, his personality and his conscience, and it must bring him the liberating power of God. Every other study and every other task, in the différent domains of the human sciences, économies, social action, etc., are justified if, for you, as religious called to witness and to preach the Kingdom of God, it finds its fìnality and its measure in the higher apostolic goal—taken in its totality—of the Church and of your Order. Your Constitutions give priority to the ministry of the word in all its oral and written forms, and the link between the ministry of the word and that of the Sacraments is its crowning. And from this priority also comes the missionary character of your Order. In this sensé, your Constitutions contain strong exhortations: "In imitation of Saint Dominic, who was full of solicitude for the salvation of all individuáis and all peoples> may the brothers know that they are sent to all people, believers and non-believers, and especially to the poor to evangelize and establish the Church among non-believing peoples, and to instruct and strèngthen the faith of the Christian people". The Church today cannot but confirm these laws of y ours, bless such projects, and encourage your universal missionary commitment, because she knows well that, everywhere, in every place, as in each human heart, there is need of God ! 6 3. Auf diese Sehnsucht hat Gott in der Geschichte geantwortet. Durch den Glauben haben wir das Heilswerk kennengelernt, das seine Mitte, seine Achse, seine Fülle in Jesus Christus hat. Und wir lassen niemals darin nach zu verkünden, daß das Heil uns durch Christus erreicht, entsprechend der feierlichen Aussage des Petrus und der anderen Apostel : »Es ist uns Menschen kein anderer Name unter dem Himmel gegeben, durch den wir gerettet werden sollen«. 7 * L. I., c. I V , art. 1, n. 98. Apg 4, 12. 7 Acta Apostolicae Sedis -> Commentarium Officiale 94 Genau das hat der hl. Dominikus auf den Spuren der Apostel getan. Wie die hl. Katharina yon Siena sagte, hat Bruder Dominikus die »Sendung; des Wortes« empfangen. Er hat darauf geantwortet, indem er dem Gekreuzigten eine leidenschaftliche Liehe entgegenbrachte. Das berühmte Bild von Fra Angelico stellt dies ja großartig dar: es zeigt den Heiligen, wie er seine Hände auf das Kreuz drückt und dabei die Gestalt Christi betrachtend mit den Augen umfängt, so daß die Blutstropfen des Erlösers gleichsam über ihn hinfließen. In seiner Predigt hat der hl. Dominikus auf der Grundlage des Evangeliunis immer wieder Jesus Christus verkündigt. Ich denke heute an die unzähligen Brüder, bekannte und unbekannte, die gegenwärtig wie in den vergangenen 760 Jahren sich der Arbeit in der Exegese, der Patristik, der Theologie im Ganzen widmen oder als Lehrer und Prediger, als Editoren und Medienfachleute, als Promotoren des hl. Rosenkranzes und als Missionare, in der Pastoral oder in Sonderaufgaben des Hl. Stuhles tätig sind. Sie alle haben nur dièse eine Absicht : mit allen Kräften und mit selbstlosem Herzen ihren Dienst zu tun als demütige Diener der Erlösung in der Welt von heute. Der Nachfolger Petri bekundet dem Orden des hl. Dominikus mit Freuden die Dankbarkeit der Kirche für alles, was er bisher vollbracht hat. Dazu ermutigt er Euch heute — da Euer Generalkapitel gerade mitten im Heiligen Jahr 1983 gefeiert wird —, Euren Mitbrüdern auf der Linie Eurer Vorfahren neue Arbeitsmöglichkeiten zu eröffnen für das Studium sowie für die Predigt über Christus, den Gekreuzigten. Was das I I . Vatikanische Konzil über die kirchlichen Studien gelehrt hat, dazu die Hinweise und Richtlinien meines Vorgängers Paul V I . über die Evangelisation im Apostolischen Rundschreiben Evangelii nuntiandi sowie meine eigenen Hinweise in 4er Enzyklika Redemptor hominis und im Apostolischen Rundschreiben Catechesi tradendae bilden eine beständige Arbeitsregel, die sich zu eigen zu machen ich Euren Orden herzlich bitte, damit Ihr erstrangige Mitarbeiter des kirchlichen Lehramtes seid, dazu bereit, vor den Augen der Welt den Reichtum Christi zu enfalten, der für uns gestorben und auferstanden ist. 8 9 4. Llegamos al tercer principio que justifica la existencia de una Orden religiosa y que orienta su acción; la relación vital con la Iglesia. 8 9 Dialog, 158. Vgl. 1 Kor 1, 23; 2, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 95 Como lo indican el Código de derecho canónico y vuestras Constituciones, hay una exigencia de catolicidad, de unidad y de apostolicidad si se quiere ser Iglesia y trabajar a un nivel universal; y hay que hacer cada vez más real y visible la cuarta nota de la Iglesia, la santidad. El vínculo con el Papa es la mejor garantía de este carácter eclesial; él legitima la acción de una Orden extendida por todo el mundo, garantiza su libertad, dejando siempre en salvo la conformidad con las normas que regulan la actividad de los religiosos dentro de las Iglesias locales. Estoy pues seguro de que en vuestra Orden no faltará nunca la tradicional y plena obediencia al Sucesor de Pedro, con sincero respeto a su Magisterio y con esta total fidelidad a la Santa Sede, que ha sido siempre nota característica de vuestra Familia religiosa. 10 Yo deseo a vuestra Orden —cuyo lema es la Verdad-— que forme muchos hijos dispuestos a servir a la Iglesia, a trabajar en la verdad y la obediencia, recordando este hermoso texto de vuestras Constituciones : «Desde el momento en que por obediencia nos unimos a Cristo y a la Iglesia, todo esfuerzo y toda mortificación que hacemos para ponerla en práctica es como una prolongación de la oblación de Cristo y adquiere un valor de sacrificio, tanto para nosotros personalmente como para la Iglesia : en la consumación de este sacrificio se realiza toda la obra de la creación La relación vital entre la Orden y la Iglesia tiene otra dimensión esencialmente teológica, que brota de su finalidad y de su naturaleza, reconocidas por la Sede Apostólica. Como se lee en vuestra Constitución fundamental, vosotros sois en la Iglesia una « orden clerical », que tiene una « función sacerdotal y profética». Vuestra historia es prueba de que entre vocación sacerdotal y vocación profética rio hay oposición, sino que ambas se encuentran para dar a la Orden su identidad y su integridad tal como quiso Santo Domingo. Es también verdad que, debido a las diferentes condiciones culturales y religiosas de los pueblos y quizá más aún a las aptitudes y carismas personales, la una o la otra de esas funciones asumen par12 p. i, o. i, n. 2 1 . L. I., art. I I , n. 1 1 . 12 y y V I 10 11 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 06 ticular relieve. En todo caso, de vuestra historia, de vuestras reglas, de vuestra doctrina, se deduce que en la predicación, en el ejercicio del ministerio pastoral, ei carisma profético dentro de vuestra Orden ha recibido el sello particular de la teología, entendida en el sentido pleno de Santo Tomás como una sabiduría que lleva a fundamentar el pensamiento y la acción sobre la contemplación ; ésta estimula la acción, la inspira y la regula. El mismo Santo Tomás, siguiendo a Santo Domingo, ha sido no sólo el maestro, sino también el ejemplo de esta vida de sabiduría, hacia la cual ha podido mirar siempre la Orden como hacia un espejo de su propia «función profética», que consiste en «anunciar por todas partes el Evangelio de Jesucristo con la palabra y el ejemplo», según el texto de vuestra Constitución fundamental. 13 No dia de ho je, quero dizer-vos, a vos Padres Capitulares e a todos os vossos Irmäos em religiâo : sede fiéis a esta missáo de teologia e de sabedoria da vossa Ordern, quaisquer que sejam as formas — eruditas ou populares, académicas ou pastorais, científicas ou catequéticas — sob as quais possais ser chamados a exercê-la. E evidentemente que há-de manter um lugar de eleiçâo, na primeira linha do vosso trabalho científico e apostólico, o aprofundamento da obra teológica e filosófica de Santo Tomás de Aquino. Impôe-se, para vós mais do que para outros, a necessidade de cultivar a familiaridade com o pensamento e com os escritos do inigualado Mestre, renovar e enriquecer a sua doutrina. A vossa funçâo teológica assegura à Ordern urna relaçâo vital com a Comunidade eclesial, onde a variedade e a riqueza dos carismas estâo ordenados para a unidade no Espirito, em vista da edificaçâo do Corpo de Cristo. 5. Infine, carissimi Padri Capitolari, desidero ricordarvi, sempre sulla traccia delle vostre Costituzioni, che il segreto di un proficuo svolgimento della vostra missione nella Chiesa e nel mondo, il segreto della vostra stessa ripresa numerica e qualitativa dopo la crisi che anche il vostro Ordine ha dovuto affrontare negli scorsi anni, consiste nella fedeltà alla « vita apostolica nel suo significato integrale, in cui la predicazione e P insegnamento devono sgorgare dall'abbondanza della contemplazione ». 1 4 È il quarto fondamento — ma quanto ad importanza è il principale — su cui potete costruire un presente ed un avvenire dell'Ordine, 13 14 Cfr. Summa Theologica I, q. I, a. 6; I I , q. 45, a. 3. Cost. Fond., 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 97 degni del suo passato. Esso si esplicita in cose che ben conoscete e che qui basterà appena accennare per affidarle alla vostra riflessione e, se è necessario, alle risoluzioni del vostro Capitolo : lo spirito di orazione, la vita interiore, lo zelo, l'esattezza e la fedeltà nella celebrazione della Liturgia e, in generale, la regolare osservanza della vita comune, la pratica e lo spirito dei voti, la penitenza. Il Papa Onorio I I I riassumeva tutto questo, quando nella lettera a san Domenico e ai suoi primi compagni diceva che per la riforma del mondo moderno e la predicazione della fede, Dio aveva loro «ispirato nell'animo l'amoroso desiderio di abbracciare la povertà e di mettere in pratica la vita regolare...». Questa ispirazione divina indicava la via che deve restare vostra anche oggi. Essa non è stata modificata nei punti essenziali e non deve essere compromessa dagli adattamenti e dalle innovazioni di carattere strutturale e funzionale che, lealmente ed in armonia con le direttive della Chiesa, voi avete ritenuto e ritenete di apportare all'organizzazione dell'Ordine. Molti esperimenti e tentativi sono possibili, ma a patto che non si abbandoni la giusta via ». Può anche darsi che, in base a un realistico bilancio di ciò che si è sperimentato, risulti al Capitolo che su alcuni punti si impone un ripensamento. In particolare, lasciate che vi raccomandi di prestare un'attenzione rinnovata alle qualità della vita conventuale : il silenzio, del quale si diceva tradizionalmente tra di voi che è il «padre dei Predicatori», l'abito «come distintivo della vostra consacrazione», il giusto posto della clausura, stabilita dalle vostre Costituzioni, «perché... i frati possano attendere meglio alla contemplazione e allo studio, perché s'accresca l'intimità della famiglia e si possa esplicare l'indole della nostra vita religiosa e la fedeltà ad essa...». Resi forti dalla vita comunitaria, i frati potranno adempiere ai loro compiti sulle strade del mondo, senza nascondere la loro identità, rendendo testimonianza ai valori della vita religiosa liberamente scelta per il Regno di Dio. 15 16 17 6. Quante altre cose vorrei dirvi a cuore aperto e come espressione del mio affetto e del mio apprezzamento per il vostro Ordine, carissimi Padri Capitolari ! Che le mie parole vi siano di incoraggiamento a cam- 15 u Lettera del 18 gennaio 1221, in Maph XXV, p. 144; cfr. Cost. Fond., 1. L. I, c. I , art. V , n. 51. » Ib., n. 41. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 98 minare nella scia dei vostri confratelli che, con la loro vita, hanno segnato la storia dell'Ordine e, si può dire, della Chiesa stessa. Poiché devo concludere, lo farò ripetendo con voi alcuni periodi di quella «Preghiera al beato Domenico», che fu scritta dal suo successore, Maestro Giordano, e che deve esservi molto familiare. La ripeto qui come se ci trovassimo davanti alla Tomba del vostro Fondatore, che io pure ho potuto più volte venerare in San Domenico di Bologna : « T u , una volta iniziato il camino della perfezione, tutto lasciasti per seguire nudo il Cristo nudo, preferendo accumulare tesori nel cielo. Ma, con ancor più forza rinunciasti a te stesso e, portando virilmente la tua croce, ti sforzasti di seguire le orme della nostra sola vera guida : il Redentore. « T u , infiammato dallo zelo di Dio e da ardore soprannaturale, per la sovrabbondanza della tua carità in uno slancio immenso di generosità ti spendesti tutto per la povertà perpetua, per la vita apostolica e la predicazione evangelica. E per questa grande opera, non senza una ispirazione dall'alto, istituisti l'Ordine dei Frati Predicatori ( . . . ) . « Tu, che cercasti con tanto zelo la salvezza del genere umano, vieni in aiuto al clero, al popolo cristiano... « S i i per noi veramente un "dominicanus", ossia un solerte custode del gregge del Signore ... » . Cari Frati Predicatori, all'intercessione del Vostro Santo Padre Domenico anido voi e tutto il vostro Ordine, come pure l'intera Famiglia Domenicana, comprendente, oltre ai Fratri, le Monache claustrali, le Suore di vita attiva, gli Istituti secolari associati all'Ordine e i numerosi laici e sacerdoti appartenenti alle Fraternità. E di tutto cuore vi imparto la mia Benedizione, propiziatrice della divina assistenza per i lavori del Capitolo e di sempre più abbondanti grazie per la vita dell'Ordine, a voi e a me così caro. 1 8 18 Cfr. ed. Scheben, ASOP X V I I I , 1929, pp. 564-568. Acta Joannis Pauli Pp. II 99 II Ad quosdam episcopos e Statibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « a d Limina» visitationis coram admissos.* Venerable and dear Brothers in our Lord Jesus Christ, The expérience of the whole postconciliar life of the Church confirais just how much the renewal willed by the Second Vatican Council dépends on the ministry of Bishops: on the way this ministry is conceived, on the way it is exercised. As Bishops gathered collegially in the Holy Spirit, let us reflect together on certain aspects of this ministry of ours. 1. It is clear that the Incarnational economy of salvation is con^tinued through us as servant pastors chosen to lead God's people to the fullness of life that exists in Jesus Christ the Incarnate Word of God. " To understand the Church of the Incarnate Word, in which ail grâce is dispensed through the sacred humanity of the Son of God, is to understand how important it is for every Bishop in his own humanity to be a living sign of Jesus Christ. We who are invested with the mission of the Good Shepherd have to make him visible to our people. We must respond in a specific way to the cry that cornes from every corner of the world: "We wish to see Jesus". And the world wants to see him in us. Our effectiveness in showing Jesus to the world—the final effectiveness of ail our pastoral leadership—dépends to a great extent on the authenticity of our discipleship. Our own union with Jesus Christ determines the credibility of our witness. Precisely for this reason we are called to exercise prophetically the role of holiness : to anticipate in our own lives that state of holiness to which we are striving to lead our people. In order to be a living sign of Jesus Christ in holiness of life, we Bishops expérience the need for personal conversion—deep conversion, sustained conversion, renewed conversion. And I, John Paul I I , your f ello w apostle and your brother Bishop in the See of Rome, in order to be faithful to the fullness of my mandate, to confirm my brothers, 1 2 3 * Die 5 m. Septembris a. 1983. 1 Cf. Lumen Gentium, 21. 2 Jn 12:21. 3 Cf. Lie 22:32. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 100 while being conscious of my own weaknesses and sins, feel the need to speak to you about conversion—the conversion to which Jesus invites you and me. And you, on your part, in the name of Jesus, while still desiring ever greater personal conversion, must call your people to conversion, especially in this Holy Year of the Rédemption. I emphasized this in my address last April to the Bishops of New York and I pointed out its special relevance for Religious in the Letter that I wrote to all the Bishops of the United States at Easter. No one of us is exempt from this call, this invitation, this summons to conversion that comes from the Lord Jesus. Only through conversion and the holiness of our lives can we succeed in being living signs of Jesus Christ. Our whole humanity will eommunicate Christ only if we live in union with him, only if, through conversion, we "put on the Lord Jesus Christ". 4 2. In particular, the Bishop is a sign of the love of Jesus Christ : he expresses to ali individuáis, and groups of whatever tendency—with a universal charity—the love of the Good Shepherd. His love embraces sinners with an easiness and naturalness that mirrors the redeeming love of the Saviour. To those in need, in trouble and in pain he offers the love of understcmding and consolation. In a special way the Bishop is the sign of Christ's love for his prie st s. He manifests to them the love o f friendship—just as he once liked to expérience it from his Bishop—a friendship that knows how to eommunicate esteem, and through warm human exchange can help a brother priest even rise from moments of discouragement, sadness or déjection. 3. As a sign of Christ's love, the Bishop is also a sign of Christes compassion, since he represents Jesus the high priest who is able to sympathize with human weakness, the one who was tempted in every way we are, and yet never sinned. The consciousness on the part of the Bishop of personal sin, coupled with repentance and with the forgiveness received from the Lord, makes his human expression of compassion ever more authentic and crédible. But the compassion that he signifies and lives in the name of Jesus can never be a pretext for him to equate God's merciful understanding of sin and love for sinners with a denial of the full liberating truth that Jesus proclaimed. Henee there can be no dichotomy between the Bishop as a sign of Christ's compassion and as a sign o f Christ's truth. 5 4 Rom 13:14. 5 Cf. Heì> 4:15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 101 The Bishop, precisely because he is compassionate and understands the weakness of humanity and the fact that its needs and aspirations can only be satisfìed by the full truth of création and rédemption, will proclaim without fear or ambiguity the many controverted truths of our age. He will proclaim them with pastoral love, in terms that will never unnecessarily offend or alienate his hearers, but he will proclaim them clearly, besause he knows the liberating quality of truth. Henee the compassionate Bishop proclaims the indissolubility of marriage, as did the Bishops of the United States when in their splendid pastoral letter "To Live in Christ Jesus" they wrote : "The co venant between a man and a woman in Christian marriage is as indissoluble and irrevocable as God's love for his people and Christ's love for his Church". The compassionate Bishop will proclaim the incompatibility of premaritai sex and homosexual activity with God's plan for human love; at the same time, with all his strength he will try to assist those who are faced with difiicult moral choices. With equal compassion he will proclaim the doctrine of Humanae Vitae and Familiaris Consortio in its full beauty, not passing over in silence the unpopulär truth that artificial birth control is against God's law. He will speak out for the rights of the unborn, the weak, the handicapped, the poor and the aged, no matter how current popular opinion views these issues. With personal humility and pastoral zeal the Bishop will strive to discern, not alone but in union with the universal Episcopate, the signs of the times and their true application to the modern world. With his brother Bishops he will work to ensure the participation of every category of people in the life and mission of the Church, in aecordance with the truth of their calling. This zeal will be manifested in supporting the dignity of women, and every legitímate freedom that is consonant with their human nature and their womanhood. The Bishop is called upon to oppose any and all discrimination of women by reason of sex. In this regard he must likewise endeavour to explain as cogently as he can that thé Church's teaching on the exclusion of women from priestly ordination is extraneous to the issue of discrimination and that it is linked rather to Christ's own design for his priesthood. The Bishop must give proof of his pastoral ability and leadership by withdrawing ali support from individuáis or groups who in the name of progress, justice or compassion, or for any other alleged reason, promote the ordination of women to the priesthood. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 102 In so doing, such individuáis or groups are in effect damaging the very dignity of women that they profess to promote and ad vanee. All efforts made against the truth are destined to produce not only failure but also acute personal frustration. Whatever the Bishop can do to prevént this failure and frustration by explaining the truth is an act not only of pastoral charity but of prophétie leadership. 4. In a word, the Bishop as a sign of compassion is at the same time a sign of fidelity to the doctrine of the Church. The Bishop stands with his brother Bishops and the Boman Pontiff as a teacher of the Catholic faith, whose purity and integrity is guaranteed by the présence of the Holy Spirit in the Church. Like Jesus, the Bishop proclaims the Gospel of salvation not as a human consensus but as a divine révélation. The whole framework of his preaching is centred on Jesus who states : "I say only what the Father has taught me". Henee the Bishop becomes a sign of fidelity because of his sharing in the special pastoral and apostolic charism with which the Spirit of Truth endows the College of Bishops. When this charism is exercised by the Bishops within the unity of that College, Christ's promise to the Apostles is actuated : "He who hears you hears me, and he who rejects you rejects me, and he who rejects me rejects him who sent me". Christ's promise, by guaranteeing the authority of the Bishops' teachings and imposing on the faithful the obligation of obédience, makes it crystal clear why the individuai Bishop has to be a sign of fidelity to the doctrine of the Church. And in this important task of proclaiming the Gospel in ali its purity and power, with ali its demands, the Bishop accepts willingly the apostolic challenge that Paul put to Timothy : "I charge you to preach the word, to stay with the task whether convenient or inconvénient— correcting, reproving, appealing—constantly teaching and never losing patience". 6 7 8 5. And because episcopal teaching, guaranteed by a charism, must be nothing else than the word of God in its application to human life, the Bishop becomes for his people a sign o f the certainty o f faith. Called to proclaim salvation in Jesus Christ and to lead the flock effectively 6 Jn 8:28. LJc 10:16. 8 2 Tim 4:2. 103 Acta Ioannis Pauli Pp. II to this goal, the Bishop inculcates certainty in the People of God, who know that he will listen to them, accepi their numerous insignis into the truth of the faith, and impose no unnecessary burdens on their lives. And yet they know that the Church's teaching which he announces is much more than human wisdom. The Church, through her Bishops, rejects all triumphalism ; she publicly denies that she has ready-made solutions to all particular problems, but she definitely claims to possess the light of revealed truth—which transcends all human consensus—and she works with all her strength so that this light of faith will illumine the expériences of humanity. 9 6. In comniunicating to the People of God the certainty of faith and the tranquillity that flows therefrom, the Bishop has a special role to play as a teaeher of prayer. How closely the Bishop's role is linked here to that of Jesus the teacher, who so zealously responded to the needs of the disciples to learn how to pray. Surely there are millions of voices rising up from every corner of your combined diocèses, directed to you and pleading: "Teach us to pray". In giving the same response that Jesus gave, you open up to your people the immense treasures of the Our Father, initiating them into the dialogue of salvation, catechizing them in the mystery of their divine adoption, and hearing witness to the exquisite humanity of the Son of God, who knows more than anyone else the needs and aspirations of his brothers and sisters. And through his own personal prayer the Bishop will convincingly eommunicate the value of prayer and he himself become more and more a living sign of the praying Christ, who submits ali his pastoral initiatives to his Father, including the very choice of his Apostles. 10 11 7. The choice of Bishops, successors of the Apostles, is as important today for the Church as was the choice of the Twelve for Jesus. The recommendation and sélection of every new Bishop deserves the greatest prayerful reflection on the part of ali those associated with the process of the sélection of candidates. In this regard, the Bishops themselves have a special role in proposing those whom they judge the most suitable, with God's help, to be living signs of Jesus Christ — priests who have already proven themselves as teachers of the faith as it is proclaimed 9 Cf. Gaudium et Spes, 33. 10 Lk 11:1. 11 Cf. Lk 6:12-13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 104 by the Magisterium of the Church, and, who, in the words of Paul's pastoral adyice to Titus, "hold fast to the authentic message". As so many Bishops in this postconciliar period lay down their pastoral charge and render account for their flocks, it is a great consolation of conscience for them to know that they have proposed to the Roman Pontiff as candidates for the episcopal office only those priests who will be true shepherds in each aspect of the one pastoral mission of Jesus to teach, govern and sanctify God's people. 12 8. It is important for the episcopal candidate, as for the Bishop himself, to be a sign of the unity of the universal Church. The unity of the College of Bishops through collegialitas affectiva and collegialitas effectiva is an apt instrument to serve the unity of Christ's Church. Never is the unity of the .local Church stronger and more secure, never is the ministry of the local Bishop more effective than when the local Church under the pastoral leadership of the local Bishop proclaims in word and deed the universal faith, when it is open in charity to ali the needs of the universal Church, and when it embraces faithfully the Church's universal discipline. The Bishop is thus called to be a sign of Catholic solidarity in the locai Church, which is the miniature reflection of the one, holy, Catholic and apostolic Church, which really and truly does subsist in the locai Church. 9. Finally, it is evident in all of this that the Bishop, a living sign of Jesus Christ, must vindicate to himself the title and accept the conséquences of the fact that he is, with Jesus Christ, a sign of contradiction. Despite every dutiful effort to pursue the dialogue of salvation, the Bishop must announce to the young and old, to the rich and poor, to the powerful and weak the fullness of truth, which sometimes irritâtes and offends, even if it always libérâtes. The justice and holiness that he proclaims are born of this truth. The Bishop is aware that he must preach "Jesus Christ and him crucified". the same Jesus who said : " I f anyone would come after me, let him deny himself and take up his cross and follow me". 13 14 15 12 Tit 1:9. 15 Cf. Eph 4:24. 14 1 Cor 2:2. 15 Mt 16:24. Acta Ioannis Pauli Pp. II . i 105 : Precisely because he cannot renounce the preaching of the Cross, the Bishop will be called upon over and over again to accept criticism, and to admit failure in obtaining a consensus of doctrine acceptable to everyone. As a living sign of Christ, he must be with Christ a sign of fidelity and therefore a sign of contradiction. 10. Venerable and dear Brothers, these reflections, partial through they be, speak to us of the reality of the Episcopate of our Lord Jesus Christ in which we share. I offer them to you as the expression of our common strivings, and perhaps to some extent of our common failings. As your Brother in the See of Peter, humbled and repentant, I offer them as a challenge of grâce in a moment of grâce, a moment of collegiality, and a moment of fraternal love. I offer them to your apostolic responsibility and to your pastoral accountability to Jesus Christ, "the Chief Shepherd", and to me, his servant Vicar. I offer them as a manifestation of deep gratitude for what you are and intend, with God's grâce, ever more to become : in Christ a sign of hope for the People of God, as strong and unbreakable as the sign of the Cross, becoming a living sign of the Risen Christ. It is the Bisen Jesus, the Incarnate Word, who communicates through his humanity and ours the mystery of salvation in his name. 16 As I take leave of you today, my thoughts turn once again to one who is a close friend of many of us, your brother Bishop and mine, Cardinal Cooke. In his hour of suffering I have spoken to him and written to him to thank him for what he has been in the Church of God — a living sign of Jesus Christ, a faithful pastor and servant of his people, living and Willing to die for the Church. A special friend, yes ; an illustrious member of the Hierarchy of the United States, yes ; a faithful collaborator of the Holy See, yes. And yet, simply one of so many holy American Bishops who live and die so that Jesus Christ, the Good Shepherd, may continue to lead his people to the newness of life and the fullness of salvation. Dear Brothers, there is no deeper meaning in our lives as Bishops than to be living signs o f Jesus Christ! May Mary the Mother of Jesus help us to realize fully this vocation. 16 1 Pt 5:4. 8 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 106 III Ad quosdam sacros Praesules e Statibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dear Brothers in our Lord Jesus Christ, A few days ago I bad the joy of being with another group of American Bishops. At that time we reflected on the Episcopal Office, which, like the Church herself, is a mystery rooted in Jesus Christ and in his saving love for humanity. We reflected on the Bishop's calling to be a living sign of the Incarnate Word, a living sign of Jesus Christ. Today we may well emphasize again the Bishop's personal role in teaching, governing and sanctifying the People of God; his altogether particular responsibility for the transmission of the Gospel, and the unique task that is his as the builder of community within the Church. For the love and zeal with which you fulfill your special ministry in the Church, I thank you in the name of Christ our Lord. 1. And yet, there is another great ecclesial reality that compléments our considération of the Episcopacy, and it is the unity of the priesthood of Christ, which we share with our brother priests. It is to them that our thoughts turn today—to our esteemed and loved co-workers, who participate with us in a ministry and mission that comes from Christ, belongs to Christ and leads to Christ. And if the Bishop's role is unique, so too is that great witness in the Church of a united priesthood. Unique also is that wonderful fraternity of the presbyterate which is gathered about the Bishop and works, with him and under his leadership, to build up the unity of the Church, but which already expresses this oneness in the powerful and dynamic unity of priestly consécration and mission. Unique too is that depth of shared responsibility between the Bishop and his priests. For the Bishop, the priests are brothers, sons, friends, counsellors and needed h elpers in the vast task of effectively proclaiming Jesus Christ and salvation in his name. Not only as individuáis do priests perform these roles, but the priests' Councils providentially assist the Bishop in the pastoral government of the Diocèse, and are to be promoted according to the norms of the new Code of Canon Law. 1 * Die 9 m. Septembris a. 1983. 1 Cf. cann. 495-502. Acta Ioannis Pauli Pp. II 107 2. In addressing ourselves to the reality of the priesthood, we have a special personal apostolic challenge to fulfill. We are above all called upon to live the mystery of the priesthood as worthy examples to our brother priests. In this regard, our célébration of the Eucharist teils our priests, as well as the whole world, so much about our own Eucharistie faith. E ven after years of experiencing the joys attached to a vast number of apostolic activities, we can look back and say that our greatest strength and the deepest source of gladness for our hearts has been the daily célébration of Mass, beginning with those early days after our priestly ordination. And we have always been convinced that the Eucharist is our most outstanding contribution to the Church, our greatest priestly service to the people, the deepest meaning of that splendid vocation which we share with our brother priests. 3. Just yesterday, with my approvai, the Sacred Congrégation for the Doctrine of the Faith, in a Letter to the Bishops of the Church, reiterated the vital role of the priest as the minister of the Eucharist. Only the priesthood can furnish the Eucharist to God's people. And only priests have the wonderful opportunity to serve God's people by supplying them with the bread of life. Already, on the day of its publication, this document of the Holy See received the supportive commentary of a Pastoral Letter of a brother Bishop of yours. He expressed so much of the Church's understanding of the priesthood in the following terms : "The priestly ministry requires us to do many things : to preach the Word of God, to minister the other Saçraments, to encourage, to console, to serve human need, to serve the Church in administration, which the New Testament numbers among the charisms, and to do a variety of other things in virtue of the mission we receive from the Church. This means, of course, that the Priesthood does not consist exclusively in the célébration of the Eucharist. And yet, if we reflect carefully on the Church's faith about the essential link between the Sacrament of Holy Orders and the Eucharist, it does mean that the célébration of the Eucharist is at the heart of what it means to be a priest. It means that somehow and in an ultimate way the priest fìnds his identity in this link between his Priesthood and the Eucharist". Henee as we stri ve to live this mystery of the priesthood, we have the task of eœtolling the importance of the priesthood to the Christian 2 2 Pastoral Letter of Archbishop John Quinn, p. 4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 108 people. In explaining the relation of the Eucharist and the priesthood, we are in effect proclaiming the mystery of the Church's life. 4. Another aspect of our apostolic charge is to confirm our brother priests in their identity as ministers of the Eucharist, and therefore ministers of the Church. Before the people and before our priests, in moments of cairn and in times of crisis, we must assert the priorities of the priesthood. Each brother priest is meant to be, with us, in the words of Saint Paul, "a servant of Christ, called to be an apostle and set apart to proclaim the Gospel of God". It is in the very act of "proclamation" that we assert our common identity and confirm our brothers. E ven back to the earliest times, the choice made by the Twelve was very clear. The apostolic priorities for the priesthood, as expressed in the Acts of the Apostles, are "to concentrate on prayer and the ministry of the word". 3 4 5. The Second Vatican Council did not fail to emphasize both éléments for the priests of today. For example, it clearly statesi "The ministry of priests takes its start from the Gospel message". At the same time the Council points out that the ministry of the word terminâtes in the Eucharist, which is itself "the source and summit of the whole work of evangelization". Yes, if we read carefully the signs of the times as they relate to the priesthood, we will discern that the Eucharist determines the meaning of the priesthood and the identity of our priests. The Council is clear and concise. Its testimony means so much to clarify the meaning of our priesthood, to shed light on postconciliar questionings and theological reflections. Let us all listen again, together with our presbyterates. It is the Holy Spirit speaking through the Council and saying: "Priests fulfill their chief duty in the mystery of the Eucharistie Sacrifice. In it the work of our rédemption continues to be carried out". It is crystal clear today and for the future : the priesthood is for ever linhed to the Eucharistie Sacrifice and to the actuation of the Rédemption. But the Eucharist is also linked to the building of community. Here too all our priests can fulfill their divine vocation and their 5 6 7 3 4 5 6 7 Rom 1:1. Acts 6:4. Presbyterorum Ordinis, 2. Presbyterorum Ordinis, 5. Presbyterorum Ordinis, 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 109 human aspirations. Through our priests, each locai community is built up in faith and charity, and in an openness to the universal Church of which it is a miniature expression. 6. In the Eucharistie Sacrifice the priest finds the source of all his pastoral charity. The spirituality of all diocesan and religious priests is linked to the Eucharist. Here they obtain the strength to make the offering of their lives together with Jesus, High Priest and Victim of salvation. Through the Eucharistie Sacrifice, celibaey is confirmed and strengthened. From his Cross the Lord Jesus speaks to all his priests, inviting them to be, with him, signs of contradiction before the world. Jesus' plea has entered into the apostolic tradition : "Do not conform yourselves to this age". 8 9 7. In every age of the Church there are many meaningful actuations of the priestly ministry. But after the Eucharist, what could be more important than the "ministry of réconciliation" as eœercised in the sacrament o f Penancef What greater human fulfillment is there than touching human hearts through the power of the Holy Spirit and in the name of the merciful and compassionate Redeemer of the world? Like the laity, our priests must stri ve to serve in many relevant ways every day, but they alone can forgive sins in the name of the Lord Jesus. And connected with the forgiveness of sins is new life and hope and joy for the People of Cod. With fidelity to Christ, in whose "person" he acts, the priest realizes his identity and mission also through the Liturgy of the Hours, through différent forms of prayer, through the reading of the word of God and through the oblation of his will, made in union with that of Christ. The priest's special love will always be with the sick and dying, with those in pain and sorrow, and with those in sin. For every Bishop and priest there is but one ideal — the person who says : "I am the good shepherd ... and I lay down my life for the sheep". 10 11 8. In the light of this principie, so many other aspects of the priesthood are clarifìed : the value of celibacy is proclaimed, not so much as a 8 Cf. Presbyterorum Ordinis, 14. 9 Born 12:2. 10 2 Cor 5:18. 11 Jn 10:14-15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 110 praetical exigency, but as an expression of a perfect offering and of a configuration to Jesus Ohrist. An understanding of the need for priests to perform, with full human commitment and deep compassion, those activities which only ordained priests can do, confirms the wisdom of the Bishops' Synod of 1971, in regard to that general exclusion of priests from secular and politicai activity. It is more than ever necessary that "as a general rule the priestly ministry shall be a full-time occupation". 12 9. Dear brother Bishops, since so much of the Church's life dépends on the ministry of priests, let us mobilize the People of God to pray and work for vocations. And let us encourage our brother priests to do everything possible to help young men respond to the call of Jesus Christ, no matter what the cost. The Lord of the harvest will not désert his Church. 10. Before concluding, let me thank you for the zeal with which yoü have welcomed and supported the Seminary Visitation Program headed by Bishop John Marnali, now being conducted in America. It is being done by my authority but in the spirit of full collégial responsibility. For this reason I invite you to open your seminaries willingly to this V i s i t a t i o n , and to do everything possible for its success. What is at stake is the effective training of the présent and future générations of priests, so that they may be able to transmit the message of salvation in ail its purity and integrity, in accordance with Christ's command : "Teach them to carry out everything I have commanded you". 1 3 Dear brother Bishops, in building up the priesthood of Jesus Christ, one of our greatest instruments is fraternal love — fraternal love among ourselves and for our priests. But this love must be clearly manifested, so that our priests will know, beyond all doubt, of the esteem and solidarity that love begets in us. In the attitude of our daily pastoral contacts with them, let us repeat convincingly in word and action : For you I am a Bishop, with you I am a priest. Praised be Jesus Christ, the one High Priest of our salvation. And may his Mother Mary be a Mother to us all ! 12 Part Two, 2, a. 13 Mt 28:20. Acta Ioannis Pauli Pp. II 111 IV Ad Italiae episcopos occasione oblata XXII coetus generalis extraordinarii in Vaticana civitate habiti.* Carissimi Fratelli nell'episcopato! 1. Eccoci di nuovo insieme per il periodico incontro tra il Vescovo di Koma e i membri della Conferenza Episcopale Italiana, che tra tutte è la più vicina, a vari titoli, alla Sede Apostolica romana. Sono profondamente lieto di essere qui con voi, uniti dallo stesso vincolo di fede e da analoghe preoccupazioni pastorali, e tutti vi saluto di cuore. In particolare, ringrazio il Signor Cardinale Presidente per le gentili espressioni, con le quali, facendosi autorevole interprete dell'intera assemblea, mi ha accolto in quest'aula. Sono grato, in special modo, per le parole augurali con cui Ella, Signor Cardinale, ha avuto la benevolenza di riferirsi al mio prossimo venticinquesimo di Ordinazione episcopale. Sono certo che, in questa circostanza significativa della mia vita al servizio del Vangelo e della Chiesa, i vostri auguri si tradurranno in più intensa preghiera, perché il Signore assista ogni giorno il Successore di Pietro nell'assolvimento dei gravi compiti, a cui lo ha chiamato. Con questi voti, i miei sentimenti di affetto vanno, al di là delle vostre persone e del vostro ministero, alle porzioni del popolo di Dio, alle quali sono dedicate le vostre sollecitudini di successori degli Apostoli. 2. Questo incontro avviene in un momento ecclesiale singolare. Il Giubileo della Redenzione volge ormai a metà del suo corso. Roma continua ad essere meta di numerosi pellegrinaggi, mentre le Chiese particolari vanno promulgando speciali iniziative a raggio locale, secondo le direttive impartite a suo tempo dalla Sede Apostolica per raggiungere le finalità rinnovatrici, che l'universale celebrazione si prefigge. Desidero, pertanto, valermi di questa solenne riunione per ringraziarvi, cari Confratelli, di ciò che avete fatto e di ciò che avete in programma di fare, in sintonia con le intenzioni di fondo del grande evento. * Die 21 m. Septembris a. 1983. 112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II mistero della Redenzione, per il tramite del ministero della Chiesa, accompagna e indirizza i passi dell'uomo nel suo cammino esistenziale. Noi tutti desideriamo che quel cammino conosca ai nostri giorni uno slancio più forte verso il bene alla luce del Vangelo, nella cui verità non ci stanchiamo di additare la sorgente del vero progresso. Di questo rinnovamento ha bisogno la civiltà umana in questo tumultuoso, incerto, eppure per molti versi promettente epilogo del ventesimo secolo. Contemporaneamente, noi desideriamo che l'azione stessa della Chiesa si faccia più sollecita ed incisiva, così che essa possa mostrarsi efficacemente quale madre e maestra, testimone e apostola del trascendente, esperta in umanità, sempre più compresa della sua vocazione e sempre più fervidamente intenta a tutte le singole dimensioni della sua missione. Man mano che l'itinerario dell'Anno Santo si avvicina al traguardo finale, sentiamo crescere in noi e attorno a noi una nuova gioia ed una nuova speranza. Si moltiplichino, perciò, le energie, si intensifichino gli sforzi, per far fruttificare nelle vostre diocesi questo tempo di grazia, con lo stimolo e l'impulso del vostro zelo pastorale, a cui mi è caro rinnovare il mio affettuoso e fiducioso incoraggiamento. 3. La singolare intensità del presente momento ecclesiale, alla quale accennavo poco fa, emerge anche dalla vostra XXII Assemblea generale straordinaria, la quale si è opportunamente prefissa riflessioni, deliberazioni e prospettive circa il ruolo che compete al nuovo Codice di Diritto Canonico nella multiforme vitalità della santa Chiesa. Aderendo alle indicazioni conciliari, particolarmente agli orientamenti dottrinali della Costituzione dogmatica Lumen gentium ed alle direttive del decreto Christus Dominus con le relative norme applicative, il nuovo Codice, oltre a determinare la fisionomia giuridica delle Conferenze Episcopali, attribuisce loro anche numerose funzioni, talune delle quali riservate un tempo agli organismi centrali, che riguardano da vicino le varie articolazioni della compagine del popolo di Dio. Tali Conferenze vengono così a svolgere una funzione pratica di primaria importanza e di particolare efficacia operativa, destinata a incidere profondamente nella vitalità del tessuto ecclesiale e a garantirne il progresso in ordine alla missione di salvezza. 4. In special modo, l'imminente entrata in vigore del nuovo Codice ci offre l'occasione di riflettere insieme sul dovere dei Vescovi nei suoi Acta Ioannis Pauli Pp. II 113 riguardi e sulla natura stessa della legge nella Chiesa. Occorre innanzitutto ripetere l'auspicio, già formulato dalla Costituzione Apostolica Sacrae disciplinae leges, che il Codice «efficax instrumentum evadat, cuius ope Ecclesia valeat se ipsam perficere secundum Concilii Vaticani II spiritum, ac magis magisque parem se praebeat salutifero suo munere in hoc mundo exsequendo )). A questo scopo è necessaria l'opera diligente, perseverante e coraggiosa dei Vescovi e delle Conferenze Episcopali. Essa si deve espletare in due modi complementari diffondendo la conoscenza del Codice, mediante una sua retta presentazione, che ne sappia illustrare con amore i contenuti e le derivanti obbligazioni ; inoltre, promovendone la generosa accettazione e osservanza. Questi inderogabili doveri del Vescovo sono ricordati dal Can. 392, par. 1 : « Ecclesiae universae unitatem cum tueri debeat, Episcopus disciplinam cunctae Ecclesiae communem promovere et ideo observantiam omnium legum ecclesiasticarum urgere tenetur». Ed è un dovere che si inquadra nella dimensione santifìcatrice del servizio pastorale del Vescovo, il quale, come ricorda il Can. 387, è tenuto a presentarsi come esempio di santità, mediante la carità, l'umiltà e la semplicità di vita. Un aspetto importante di questo ministero sta, più in generale, nel rivalutare l'amore e il rispetto per la legge, la quale spesse volte è stata non solo ignorata e dimenticata ma anche trascurata e persino combattuta. Certo, come ci insegna l'apostolo Paolo, Cristo è « i l termine della legge, perché sia data la giustizia a chiunque crede». E non mediteremo mai abbastanza sul fatto che, in base alla rivelazione della grazia di Dio nella croce di Gesù Cristo, «l'uomo è giustificato per la fede indipendentemente dalle opere della legge » . Ma, come ammonisce lo stesso Apostolo, ciò che conta in Cristo Gesù è « l a fede che opera mediante la carità » e che adempie così « la legge di Cristo » . Si desume di qui l'esatto concetto della parte inerente alla legge nella vita del popolo di Dio : la sua funzione non è quella di mortificare il dinamismo dello Spirito, ma di incanalare le energie del cristiano, ordinandone la creatività battesimale, che non si esaurisce nell'ambito individuale, ma chiede di espandersi anche a livello ecclesiale, cioè comunitario. 1 2 3 1 Rom 10, 4. 2 Ib. 3, 28. Gal 5, 6. Ib. 6, 2. 3 4 4 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 114 A questa natura della legislazione partecipa non solo il Codice di Diritto Canonico, ma anche ogni intervento disciplinare dei Vescovi e delle Conferenze Episcopali, le cui leggi, nelle materie di loro competenza, sono espressione del munus regendi e del munus sanctificandi. Esse, perciò, mentre costituiscono un aspetto del servizio pastorale dei Vescovi, si rivelano anche necessarie per completare la legge canonica universale, che adattano alle situazioni locali ed alle necessità pastorali concrete della Chiesa particolare, pur mantenendosi armonicamente innestate nel quadro generale della normativa canonica comune. In ogni caso, occorre raggiungere, sia nella coscienza soggettiva che nella pratica concreta, un saggio equilibrio tra i concetti, ambedue teologici, di fede e di legge, di evangelo della grazia e di norma disciplinare. Ed è un equilibrio che il nuovo Codice non intende certo infrangere, ma anzi vuole ribadire e rinsaldare, al fine di promuovere una vita ecclesiale insieme dinamica e ordinata, aperta al libero soffio dello Spirito di Cristo, ma al tempo stesso premurosamente attenta all'edificazione del bene comune. 5 6 5. Sono certo che è questo fondamentale criterio ad ispirarvi nel deliberare, come vi siete proposti, in materie, che hanno carattere d'urgenza e per le quali il nuovo Codice prevede espressamente l'intervento delle Conferenze episcopali, e nell'avviare lo studio di altre questioni — compresa la revisione dello Statuto e del Regolamento della C.E.I. —, allo scopo di trovare soluzioni sempre più adeguate alle situazioni. Ma l'importanza della presente Assemblea non si esaurisce nelle deliberazioni e nelle decisioni, che saranno alla fine adottate. Essa va oltre. Si colloca, com'è naturale, nella vita stessa della Conferenza Episcopale Italiana e nello spirito che ne anima il normale funzionamento, a beneficio dell'evangelizzazione e della catechesi, per l'incremento della fede e per l'elevazione morale e spirituale della Chiesa e della stessa Nazione italiana. La nuova stagione legislativa — pur con tutto il suo valore storico — sarebbe ben poca cosa, se non coincidesse con una rinnovata stagione pastorale, di cui intende essere garante quella che il mio predecessore Giovanni Paolo I, di cara memoria, definì « l a grande disci- 5 6 Cfr. G-v 3, 8. Cfr. 1 Cor 12, 7; 14, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 115 7 plina delia Chiesa nella vita dei sacerdoti e dei fedeli » . Perciò devono intensificarsi la nostra preghiera, la nostra disponibilità ad ascoltare « c i ò che lo Spirito dice alle Chiese ) ) e la nostra sollecitudine nel dedicarci interamente al gregge affidato alle nostre cure. Con l'augurio che l'Assemblea di questi giorni segni una tappa feconda in tale direzione, invoco la luce e la forza dello Spirito Santo e la protezione di Maria, Madre della Chiesa, su tutti voi e sulla conclusione dei vostri lavori, mentre vi imparto, carissimi Confratelli, la mia cordiale Benedizione Apostolica. 8 V Ad quosdam Canadae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Bear Brothers in the Episcopate, 1. We have gathered hère today as Bishops to celebrate our faith in Jesus Christ, the Son of God and Saviour of the world. We have assemblea under the sign of faith, and it is in the context of faith that we are experiencing collegiality. It is also in the context of faith that we penetrate and live the vital mystery of the Church, which is truly présent in all the ecclesial communities of Newfoundland, Nova Scotia, Prince Edward Island and New Brunswick. United with you, the local shepherds of God's people, in the bonds of Christ's love, I pay homage to all your Diocèses. They are rooted of course in the Apostolic Tradition, but they also enjoy a local stability that, in the case of Saint John's, Newfoundland, now goes back two full centuries. Your s are ecclesial communities that are striving earnestly to live the Gospel, failing at times and suffering, undergoing purification, but living "by faith in the Son of God". With you I render thanks to the grâce of God, praising the merits of our Lord Jesus Christ, and the action of the Holy Spirit that has brought the fruits of the Rédemption info the hearts of the faithful, and has kept alive in your midst worthy practices of piety and faith. In a word, with you I offer thanhs for the gift of faith in Jesus 1 7 8 Insegnamenti di Giovanni Paolo I, pag. 7. Apoc 2, 7. * Die 23 m. Septembris a. 1983. 1 Gal 2:20. 11Ö Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ohrist that has been infused into the hearts of those whom you are called to serve, for the hope that is enkindled by this faith—a hope that gives such meaning to Christian living—and for the works of that love which Springs from faith and fulfills the law of God. 2. As we share together sentiments of respect and révérence for the Catholic history of your people, we realize the challenge that is ours as servant pastors, to lead the way into the future, encouraging and calling the faithful to conversion. I thank you for all that you have done, despite many difiîculties and obstacles, in the context of the faith and through love and fidelity, as shepherds of God's people, holding a sacred trust. The achievements of your local Churches are many because the Eucharist maintains its honoured place as "the center and culmination of the whole life of the Christian community". The other many aspects of vitality include countless expressions of the charity of Christ towards the poor and towards ali those in spiritual and material need. The transmission of the Catholic faith through numerous catechetical efforts has brought honour to générations of your priests, religious and laity, especially Catholic parents. 2 In the transmission of the faith, so many aspects have had to be the object of your attention and pastoral care. I cannot mention them ali, but you will recognize the accomplishments of your locai Churches in the issues to which I shall just allude. The promotion of Catholic éducation and evangelization has been providentially emphasized as priorities in a number of your Diocèses, and they must remain priorities for years to come. In many places the zeal of your people has been manifested through strong parish life, through the Catholic School, through a variety of associations, organizations and movements that have contributed greatly to the vitality of your people's faith. Efforts have been made to foster Christian unity, to promote vocations and to uphold the dignity of marriage and the Christian family. About this topic I had the occasion to speak last April to a group of your brother Bishops from Ontario. 3. In this hour of collégial unity I would like to emphasize a few aspects of Catholic life which are extremely relevant to the well-being 2 Christus Dominus, 30. Acta Ioannis Pauli Pp. II 117 of your local Churches, and therefore affect your pastoral activity and collégial collaboration. The ministry that is ours as pastors of God's people is a ministry o f faith, from which ail justification takes its origin. We are called upon to support the faith infused into our people's hearts at Baptism by preaching to them the content of the faith. Our message of revealed faith is the response we give to the challenges of the modern world, which include secularism, materialism and hedonism. The temptations and dif&culties experienced by our people and the obstacles to their Christian living are very great, but greater still is the faith that they have received by hearing the preaching of Christ. Faith is so great that Saint John does not hesitate to state : "This is the victory that overcomes the world, our faith. Who is it that overcomes the world but he who believes that Jesus is the Son of God?". It is precisely in order to eommunicate this victory and to permit its power to enter the lives of the faithful that we are called upon to speak to our people about God. We are called to preach the primacy of God, to présent him as the Creator and Lord of life. We must never grow tired of proclaiming to our people the mystery of the Most Holy Trinity: how God is a Father who reveáis himself in his Son, who is "the reflection of the Father's glory, the exact représentation of the Father's glory, the exact représentation of the Father's being", and how, in the name of his Son, the Father sends the Holy Spirit to be with us for ever. Through the action of the Holy Spirit, God's people are united in the communion of the Church and are enabled to share sacramentally in Christ's Paschal victory. As Bishops we are called to proclaim over and over again the mystery of faith, which is a mystery o f salvation in Jesus Christ, the Incarnate Word. 3 4 5 6 4. Being conscious of the needs of our people before God, we realize that we must teach them to pray and pray with them. Our ministry of faith is therefore a ministry of prayer. We ourselves are never more closely conformed to Jesus Christ the Good Shepherd than when we lead our people in prayer, especially in the Church's liturgical prayer. Above ali, in the Eucharistie Sacrifice, the Church 3 Cf. Rom 10:17. 4 1 Jn 5:4-5. 5 Heb 1:3. 6 Cf. Jn 14:16, 25. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 118 àctuates her identity as a praying community, and Jesus Ohrist offers his Church to his Father. As Bishops we can never stress enough the life of the Church. And as Bishops we can never devote enough time and energy to prayer ourselves ; nor can we ever encourage our people enough in this activity that is such an essential part of Christian living. Since the mystery of Christ in his Church is incomplete without prayer, the call to prayer can never be separated from the mission of the Bishop, through whom Jesus desires to repeat the words: "Watch and pray". 7 5. To a very special degree there is a need throughout the Church today—and a number of you, I believe, expérience this need in a particular way in your own diocèses—to pray and worJc for vocations to the priesthood. That profound ecclesial renewal envisioned by the Second Vatican Council can never adequately take place if the local Churches do not have a sufficient number of worthy and holy priests. The building o f community in the Church is intimately linked to the power that derives from the célébration of the Eucharistie Sacrifice, and this in turn is impossible without the priesthood. At the core, too, of the Christian life and mission of the laity in the Eucharist, together with the conversion that it présupposes and requires ; and this conversion is linked to the Sacrament o f Penance and henee to the ministerial priesthood of the Church. In every aspect of their ministry, priests exist for the Church, and thev are so necessary to both the laity and the religious that, without them, ali the faithful are impeded in realizing the fullness of their Christian vocation. The en tire life of the Church is bound up with the priesthood, which remains a great gift of God to individuáis for the well-being of ali. This gift of God must be sought and it must be sought in prayer. A vocation to the priesthood is so important that it is given persohally by God to individuáis. It is a question of a divine cali which is transmitted and authenticated by the Church and remains an invitation that does no violence to human freedom. The acceptance of a vocation to the priesthood, persévérance in the priesthood and the fruitfulness of priestly activity ali dépend on the action of God, and need his grâce. Christ himself sets the whole question in its proper perspective when he says : "The harvest is plentiful, but the laborers are few; 7 Mìe 14:38. Acta Ioannis Pauli Pp. II 119 pray therefore the Lord of the harvest to send out laborers into his harvest". Venerable and dear Brothers, here we see our role as pastors : to pray and to lead our people in prayer for vocations. But as pastors and "servants of Christ and stewards of the mysteries of God", it is up to us to cali the young to be attentive to the voice of the Lord. By announcing the word of God to the young, by extolling the mystery of the priesthood, and by proclaiming the divine call to the priesthood, we shall prepare the way for the action of the Holy Spirit on individual hearts. This pastoral action is all part of the proclamation of the Gospel message, a part of living the mystery of Christ in his Church. The young people must hear about the cali of Christ, so as to be in a position to accept it when it comes. They must know that it is dirècted to a ministry that has been instituted by Christ, that dépends on his will, and that demands immense generosity and love, as well as a life that is to be li ved in union with Christ. In the very act of proclaiming this call of Christ and of explaining its meaning and requirements, the Gospel message is being preached and the dynamic process of salvation is being actuated. The very word of God is operating in human hearts through the instrumentality of the pastors of the Church. For this reason we must continue to cali, to proclaim and to preach vocations. The Lord of the harvest is ready to listen. God will not abandon his Church. But the Bishops must send forth the call of the Lord and do so perseveringly. And each local Church in its entirety must support this action through prayer and penance. The vital proclamation of the word of God cannot remain without results. In speaking of his word, God says : "It shall not return to me void, but shall do my will, achieving the end for which I sent it". 8 9 10 6. Chers Frères, il y a bien d'autres aspects importants de la Parole de Dieu qui se rattachent en profondeur à la foi de votre peuple. S'il plaît à Dieu, j'aurai l'occasion de m'exprimer sur plusieurs d'entre eux avec vos Frères Evoques, lors d'autres visites ad Limina et au cours de ma visite pastorale au Canada l'an prochain. Pour le moment, cependant, je ne voudrais ajouter qu'une autre pensée. Tandis que nous nous préparons à ce voyage, je voudrais demander 8 Lk 10:2. 9 1 Cor 4:1. 10 Is 55:11. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 120 qu'un appel soit lancé par vous et tous vos Frères Evêques, au nom du Christ et de l'Eglise, en mon nom et au vôtre, pour inviter les fidèles du Canada à la conversion et à la confession personnelle. Pour certains, cela voudra dire faire l'expérience de la joie du pardon sacramentel pour la première fois depuis bien des années; pour tous, ce sera la grâce d'être appelés à répondre dans la foi à ce que demande la Parole de Dieu. L'appel à la conversion est aussi un appel à la générosité et à la paix ; c'est appeler à accueillir la miséricorde et l'amour de JésusChrist. C'est appeler à préparer les voies « pour célébrer notre foi )). Je recommande cette tâche collégiale et votre zèle dans toutes vos activités pastorales à la Mère de Jésus, Reine des Apôtres. Qu'elle vous soutienne dans le ministère de la foi et dans le ministère de la prière. Et qu'elle soit pour vous tous source de joie et gage de paix. VI Ad eos qui interfuerunt X coetui Consilii generalis Pontificiae Commissionis pro America Latina, coram admissos.* Señor Cardenal y queridos miembros del COGECAL: Doy gracias a Dios por este encuentro con vosotros, venidos a Roma para la Décima reunión del Consejo general de la Pontificia Comisión para América Latina. Conozco y valoro el trabajo que estáis realizando y me alegra constatar que perseveráis en el empeño de ((hacer efectiva la comunión de las iglesias y sus instituciones, de las que sois dignos y cualificados representantes » , * para bien de la Iglesia en Latinoamérica. Este año habéis querido fijaros en algunos conceptos y orientaciones contenidos en la encíclica Fidei donum de mi predecesor Pío X I I , al cumplirse el 25 aniversario de la publicación de la misma. Y si bien este documento no se fijaba especialmente en la porción eclesial que atiende el COGECAL, Pío X I I ya la tuvo presente al pedir a los obispos que orientaran el celo de sus Iglesias y en particular de sus sacerdotes « hacia las vastas regiones de América del Sur, donde sabemos que las necesidades son grandes » . 2 * Die 23 m. Septembris a. 1983. 1 2 Al Cogecal 28-XI-80. Ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 121 Por otra parte, la Fidei donum abrió camino a « un concepto nuevo de cooperación » entre las Iglesias, « entendida, no ya en un sentido único como ayuda dada por las iglesias de antigua fundación a las iglesias más jóvenes, sino como un intercambio recíproco y fecundo de energías y de bienes, en el ámbito de una comunión fraternal de iglesias hermanas, superando el dualismo de "Iglesias ricas" — "Iglesias pobres", como si hubiera dos categorías distintas : iglesias que dan e iglesias que reciben solamente». Este enfoque es básico en el quehacer del COGECAL. 3 En sintonía con esta visión renovada por la Fidei donum y atendiendo también a su posterior desarrollo, en particular en los textos conciliares, habéis reflexionado tanto desde un ángulo teológico y espiritual como desde la experiencia de muchas actuaciones pastorales. La gran riqueza de elementos que se dan vitalmente en la Iglesia una y santa, se refleja en la intercomunicación entre las Iglesias particulares y entre los grupos eclesiales legítimos, es decir, que están en comunión con la Jerarquía. Conviene mucho, por ello, que el desarrollo práctico de la intercomunicación atienda a la totalidad de elementos, uniéndolos en una síntesis armónica. Ello ayudará a qué se mantenga siempre la autenticidad eclesial en estos contactos y mutuas ayudas. 4 s Es también preciso que « todo se haga con decoro y orden » , de modo que cada cual asuma las responsabilidades que le correspondan, coordinando luego las acciones con sentido práctico y espíritu fraterno. Finalmente os ruego que en la intercomunicación entre comunidades eclesiales sintáis y manifestéis profunda solicitud por cuanto sirve al verdadero bien del hombre discernido desde la fe. La atención que habéis prestado a los datos ciertos que la teología, la Sagrada Escritura, la Tradición y el Magisterio —sobre todo las indicaciones del último Concilio— aportan a vuestro empeño en lo referente a la misión en comunión, unida a la revisión realista y serena de las realidades, lograda en los últimos años ha de fructificar en nuevos propósitos y renovados planes, que os lleven a una comunión más profundamente sentida en vuestros corazones y comunidades, y que sea cada día más eficaz en realizaciones concretas. 3 Mensaje para el día mundial de las misiones, 1982. 4 Cfr. Ad gentes, 37 y 38. 5 1 Cor 14, 39. 9 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 122 Ya a partir de los datos bíblicos en los que percibimos claramente esta motivación, se conocen muchas y variadas maneras de intercomunicación entre Iglesias y grupos de fieles, fruto de « l a pluriforme gracia de D i o s » . Ello nos muestra caminos a seguir, adecuándolos al momento actual, y nos hace confiar en que el amor que el Espíritu « derrama en nuestros corazones ) ) nos abrirá nuevas formas de caridad eclesial. El hecho de reuniros en el Año Santo de la Redención es un nuevo estímulo en vuestro empeño. Mirando al Redentor tomamos conciencia de que hemos de continuar sin desfallecer jamás. Todo es poco para corresponder a lo que El ha hecho por nosotros. A El servimos en definitiva en nuestro ministerio eclesial y, más concretamente, en la intercomunicación de toda clase de bienes entre las comunidades de seguidores suyos. A El servimos en el hombre latinoamericano que sufre y espera nuestra ayuda. Pero no podemos olvidar las espléndidas realidades eclesiales y humanas de América Latina. He podido constatarlo en mis visitas apostólicas a esas tierras tan queridas. Se trata para la Iglesia del continente de la esperanza, lo cual reclama una singular solicitud por parte de todos. Vosotros la sentís y la traducís en obras con vuestro propio esfuerzo. Ojalá logremos entre todos que se cumplan los designios de Dios sobre aquellas Iglesias. Abramos allí más y más las puertas a Cristo. Que avanzando en la clarificación de deseos y empeños, estas Iglesias vivan en una comunión cada día más viva entre sí y con la Iglesia universal, y puedan colaborar cada vez más a la evangelización del mundo entero. La cooperación de todos vosotros con las diócesis e instituciones que representáis es muy importante. Yo acabo dándoos las gracias por vuestro trabajo, pidiendo al Señor que os ayude en vuestro cometido e impartiendo a cada uno mi cordial Bendición. 6 7 6 7 1 Pe 4, 10. Rom 5, 5. - ' Acta Ioannis Pauli Pp. II 123 VII Ad quosdam episcopos e Statibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Bear Brothers in our Lord Jesus Christ, 1. It is a real joy for me to welcome you to this collégial gathering in which we come together in the name of Christ, who is "the chief Shepherd" of the Church and the Lord and Saviour of us ail. And as we assemble here on the occasion of your ad Limina visit, I wish to reflect with you on one of the most important areas of our common pastoral responsibility : Christian marriage and family life. In the Pastoral Constitution Gaudium et Spes, the Bishops of the Second Vatican Council stated that "the well-being of the individual person and of human and Christian society is intimately linked with the healthy condition of the community set up by marriage and the family". We are all aware of certain contemporary trends that seem to threaten the stability, if not the very existence, of the family: a shift of emphasis toward the comfort of the individual over the wellbeing of the family as society's basic social unit, increasing divorce rates, attitudes of sexual permissiveness, and the suggestion that other types of relationships can replace marriage and the family. In the face of these attitudes we have the important mission of proclaiming Christ's Good News about Christian married love, the identity and worth of the family, and the importance of its mission in the Church and in the world. Accordingly, in Familiaris Consortio, I noted that the Bishops should exercise particular solicitude for the family, "devoting to it personal interest, care, time, personnel and resources, but above ali personal support for the families and for all those who, in the various diocesan structures, assist him in the pastoral care of the family". 1 2 3 2. This pastoral responsibility is based on the fact that Christian family life is founded on the sacrament of marriage, which is "the specific source and original means of sanctification for Christian couples * Die 24 m. Septembris a. 1983. 1 1 Pt 5:4. 2 No. 47. 3 No. 73. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 124 4 and familles". It is up to us, together with our priests, to offer to the faithful the richness of the Church's teaching on the sacrament of marriage. This teaching, when explained well, is so very powerful, presenting as it does the covenant of God's relationship With his people and of Christ's relationship with the Church. It is of extreme importance for Christian couples to he aware of the divine truth that, in their human love elevated and sanctifìed by sacramental marriage, they actually "signify and partake in that fruitful love between Christ and his Church". Because Christian marriage expresses the relationship of Christ and thé Church, it possesses the qualifies of unity, permanence or indissolubility, fidelity and fruitfulness. In the words of the Second Vatican Council we proclaim : "The intimate partnership of married life and love has been established by the Creator and qualified by his laws, and is rooted in the conjugal covenant of irrevocable personal consent. Henee by that human act whereby spouses mutually bestow and aeeept each other, a relationship arises which by divine will and in the eyes of society too is a lasting one". 5 6 3. The primary responsibilities of married couples are described in both Gaudium et Spes and Humanae Vitae in terms of developing conjugal love and pursuing responsible parenthood. Basic to the marriage relationship is that special interpersonal love which the spouses give to one another. The Church proclaims this conjugal love as eminently human, involving the good of the whole person and enriching and ennobling both husband and wife in their Christian life. This love créâtes a special unity between a man and a woman, resembling the unity between Christ and his Church. Gaudium et Spes assures us that married love is caught up in God's love and is affected by Christ's redempti ve power and the saving activity of the Church. As a result, the spouses are led to God and assisted and strengthened in the sublime role of being a father or a mother. Marriage is also directed toward building a family. The spouses share with God in the continuing work of création. Conjugal love is rooted iñ divine love, and is meant to be creative and life-sustaining. 7 4 5 6 7 No. 56. Lumen Gentium, 11. Gaudium et Spes, 48. Of. ibid. 48. Acta Ioannis Pauli Pp. II 125 It is through spiritual union and the union of their bodies that the couple fulfill their procreative role by giving life, love and a sense of security to their children. Giving life and helping their children to reach maturity through éducation are among the primary privilèges and responsibilities of married couples. We know that married couples usually look forward to parenthood, but are sometimes impeded from achieving their hopes and desires by social conditions, by personal circumstances or even by inability to beget new life. But the Church encourages couples to be generous and hopeful, to realize that parenthood is a privilège and that each child bears witness to the couple's own love for each other, to their generosity and to their openness to God. They must be encouraged to see the child as an enrichment of their marriage and a gift of God to their other children. 4. Couples should thoughtfully and prayerfully make their décisions regarding the spacing of births and the size of their family. In pursuing these décisions they need to be attentive to the teaching of the Church regarding the inhérent connection between the unitive and procreative dimensions of the marriage act. Couples must be urged to avoid any action that threatens a life already conceived, that dénies or frustrâtes their procreative power, or violâtes the integrity of the marriage act. 8 5. As Bishops, together with your priests and others in the family apostolate, you are called upon to help couples know and understand the reasons for the Church's teaching on human sexuality. This teaching can only be understood in the light of God's pian for human love and marriage as they relate to création and Rédemption. Let us often présent to our people the uplifting and exhilarating affirmation of human love, telling them that "God inscribed in the humanity of man and woman the vocation, and thus the capacity and responsibility, of love and communion. Love is therefore the fundamental and innate vocation of every human being". Thus, in order to avoid any trivialization or desecration of sexuality, we must teach that sexuality transcends the purely biological sphère and concerns the innermost being of the human persons as such. Sexual love is truly human only if it is an integral part of the love by 9 8 Cf. Humanae Vitae, 12. 9 Familiaris Consortio, 11. Acta Apostolicae Sedisr- Commentarium Officiale 126 which a man and a vornan commit themselves totally to one another nntil death. This full self-giving is possible only in marriage. It is this teaching, based on the Church's understanding of the dignity of the human person and the fact that sex is a gift of God, that must be communicated to both married and engaged couples, and indeed to the whole Church. This teaching must be at the basis of ail éducation in sexuality and chastity. It must be communicated to parents, who have the primary responsibility for the éducation of their children, and also to pastors and religious teachers who collaborate with parents in the fulfillment of their responsibility. 6. A special and important part of your ministry to families has to do with natural family planning. The number of couples successfully using the natural methods is constantly growing. But much more concerted effort is needed. As stated in Familiaris Consortio : "The ecclesial community at the présent time must take on the task of instilling conviction and offering practical help to those who wish to live out their parenthood in a truly responsible way ... This implies a broader, more decisive and more systematio effort to make the naturai methods of regulating fertility known, respected and applied". Those couples who choose the naturai methods perceive the profound différence—both anthropological and moral—between contraception and naturai family planning. Yet they may expérience difficulties ; indeed they often go through a certain conversion in becoming committed to the use of the naturai methods, and they stand in need of compétent instruction, encouragement and pastoral counselling and support. We must be sensitive to their struggles and have a feeling for the needs that they expérience. We must encourage them to continue their efforts with generosity, confidence and hope. As Bishops we have the charism and the pastoral responsibility to make our people aware of the unique influence that the grace o f the sacrament o f marriage has on every aspect of married Ufe, including sexuality. The teaching of Christ's Church is not only light and strength for God's people, but it uplifts their hearts in gladness and hope. Your Episcopal Conference has established a special program to expand and coordinate efforts in the various diocèses. But the success of such an effort requires the abiding pastoral interest and support 10 11 10 11 No. 35. Familiaris Consortio, 11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 127 of each Bishop in his own diocèse, and I am deeply grateful to you for what you do in this important apostolate. 7. The family is rightly described as the domestic Church. As such, it transmits the faith and the Christian value system from one generation to the next. Parents are called to be involved in the éducation of their children, precisely as young Christians. The family is also the center of sacramentai catechesis. Increasingly, parents are called upon to take an active role in preparing their children for Baptism, First Confession and First Communion. Married couples are also active in programs of marriage préparation. All of this touches the role of the family in sharing in the life and mission of the Church. With ali our hearts we should encourage family prayer and a family sacramentai life, centered around the Eucharist. For the vitality of the Christian family derives from its union with Christ in the life of grace, which is nourished by the liturgy and by family prayer. 8. The Christian family also has a responsibility to particípate in the development of society. As Bishops in the United States you have a long history o f devoted service to f amilies with special needs, particularly through your Catholic social service agencies. Your diocesan agencies have also shown a special concern for the poor, for racial, ethnie and cultural minorities, as well as for the disadvantaged. But as the 1980 Synod of Bishops urged, and as was pointed out in Familiaris Consortio, "the social role of f amilies is called upon to find expression also in the form of politicai intervention: families should be the first to take steps to see that the laws and institutions of the State not only do not offend but support and positively défend the rights and duties of the family". Your Episcopal Conference has been diligent in fostering this role through its pro-life activity, and especially the annual Respect Life Program, which begins next week for the current year. 12 9. The pastoral challenge is great, and it requires your personal and constant leadership, the collaboration of priests and religious, and the generous and dedicated efforts of the Catholic laity, especially families. In a country as vast as yours, the task is very complex. But again I commend to you the recommendation of Familiaris Consortio, that is, that the Episcopal Conferences should formulate a Directory 12 No. 44. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 128 for the Pastoral Care for the Family, which will include the content of the préparation for marriage, and that priests and seminarians will be given special préparation for pastoral work with families. Specifically for this reason a special Institute has been established for the study of marriage and family life at the Pontifical Lateran University. I am aware of your many other pastoral responsibilities and concerns, but from my pastoral journeys I am very much convinced of the vitality of Christian family life even in the face of so many tensions and pressures. I urge you to show the family special love and concern, to collaborate with others in supporting family life, and to proclaim constantly to your people that "the future of humanity passes by way of the family". 13 10. We simply cannot accept the contemporary pursuit of exaggerated convenience and comfort, for as Christians we must heed the vigorous exhortation of Saint Paul : "Do not conform yourselves to this age". We must realize that in our struggles to overeóme the negative influences of modern society we are identified with Christ the Lord, who by his suffering and death has redeemed the world. Thus we can better impart to our people the message of the Second Vatican Council that in following Christ, who is the principie of life, "by the sacrifices and joys of their vocation and through their faithful love, married people will become witnesses of the mystery of love which the Lord revealed to the world by his death and Résurrection". Yes, dear Brothers, marriage and the family are closely linlced to the Pasehal Mystery of the Lord Jesus. And human conjugal love remains for ever a great sacramental expression of the fact that "Christ loved the Church and gave himself up for her". In the power of the Holy Spirit let us eommunicate this gift of God's truth to the world. The proclamation of this truth is our contribution to married couples ; it is the proof of our pastoral love for families ; and it will be the source of immense vitality for the Church of God in this generation and for générations yet to come. With détermination, confidence and hope let us proclaim Christ's Good News for married love and family life. And may Mary, the Mother of Jesus, be with us in this apostolic task. 14 15 16 13 14 15 16 Familiaris Consortio, 86. Born 12:2. Gaudium et Spes, 52. Eph 5:25. Acta Ioannis Pauli Pp. II 129 VIII Ad Honduriae sacros Praesules occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos. * Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Con verdadero placer me entretengo esta mañana con vosotros, los Pastores de la Iglesia de Cristo que vive su esperanza, en el camino hacia el Padre, en tierras hondurenas. Este encuentro conjunto viene a completar el coloquio separado tenido con cada uno de vosotros. Y creo que renueva, en todos nosotros, el recuerdo de aquellos momentos que vivimos juntos, el día 8 de marzo pasado, en vuestra querida patria. ¡ Cuántas veces sigo evocando los diversos instantes de mi inolvidable visita a Honduras, donde pude constatar los profundos valores humanos y cristianos de sus gentes! Por eso, desde el primer momento me sentí « en un clima de familia ». Hoy, al daros la bienvenida a esta visita ad Limina, que coloca en el centro de nuestro afecto y de nuestra mente a todos los miembros de vuestras diócesis, quiero dar gracias a Dios con vosotros y —como dije a mi llegada a Tegucigalpa,— « alabar al Señor por todas las maravillas que la gracia divina ha obrado en la Iglesia en Honduras » . * 2. Vuestro País, a pesar de lo limitado de su población, tiene una rica historia, sembrada de grandes tradiciones cristianas. Está enclavado en un área geográfica muy sensible, azotada hoy por fuertes tensiones socio-políticas y por un peligroso clima de violencia que provoca tantos sufrimientos y aprensiones. Es necesario, por ello, que fieles a la constante tradición de la Iglesia y en conformidad con el espíritu del Evangelio, tratéis de sembrar en los ánimos de vuestros connacionales sentimientos de amor a la paz interna y de pacífica convivencia con los otros pueblos. Forma esto parte de la misión de la Iglesia, a la que yo también intenté prestar un apoyo con mi viaje pastoral a todas las Naciones del istmo centroamericano. Quiera Dios que sean una espléndida realidad, a breve plazo, las esperanzas de futuro suscitadas ante los acuerdos logrados reciente* Die 26 m. Septembris a. 1983. 1 Discurso en el aeropuerto, 8 marzo 1983. Acta Apostolicae Sedis -.- Commentarium Officiale 130 mente por los Ministros de Relaciones Exteriores de los Países centroamericanos, bajo los auspicios del llamado grupo de Contadora. Y ojalá se garantice así una sustancial reducción de las disensiones y se establezca un verdadero proceso de pacificación. Todo ello podrá facilitar, también en Honduras, un clima de mayor tranquilidad, liberando además abundantes recursos para su armónico desarrollo en campo educativo, económico y social. 3. Pero, aunque vuestra condición de formadores de la conciencia moral de vuestros fieles y el legítimo amor a vuestros pueblos os impone ese servicio a la causa de la paz, es la Iglesia como tal la que, en cuanto Pastores de la grey de Cristo, atrae vuestros cuidados prioritarios y vuestros esfuerzos más decididos. Sé bien que miráis con la debida solicitud la vida eclesial de vuestras comunidades, que tiene aspectos tan consoladores, pero que presenta a la vez otros dignos de particular atención. En efecto, la misma estructura eclesiástica adolece de una cierta debilidad, debido sobre todo a la grave escasez de clero. Ello plantea problemas serios para la educación en la fe de las comunidades eclesiales y para la guía pastoral de las mismas, que requiere la presencia de eclesiásticos idóneos en los diversos ministerios que exigen el orden sagrado. 4. Es cierto que en Honduras, gracias a vuestra acertada y previsora labor de Obispos identificados con las necesidades espirituales de vuestro ambiente, han surgido iniciativas pastorales muy laudables, como la institución de Delegados de la Palabra. Ellos, junto con los catequistas, componen en la Iglesia una organización capilar que está dando frutos de evangelización y manteniendo la fe del pueblo cristiano. Sabedor de esa aportación valiosa que ofrecen a la causa eclesial tantos laicos conscientes de su vocación bautismal, quise dedicar a ellos el encuentro tenido en San Pedro Sula durante mi visita pastoral a Honduras. 2 Hoy quiero reiterar mi profundo aprecio y agradecimiento en nombre de la Iglesia a esos Delegados de la Palabra, catequistas y miembros de otros movimientos apostólicos. Al alentarlos de corazón en su apreciada labor, deseo darles también confianza, asegurándoles que 2 Cf. Discurso del 8 marzo 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 131 adquieren un gran mérito ante Dios, ante la Iglesia y ante sus hermanos con la tarea que despliegan, unidos en verdadera comunión con sus Obispos y sacerdotes. Por parte vuestra sé, queridos Hermanos, que estáis poniendo particular empeño en dar un nuevo impulso a la evangelización y catequesis, a la luz de las directrices pastorales que tracé durante mi viaje al área centroamericana. A este respecto quiero confiaros que sigo con viva simpatía vuestros propósitos, los alientos y bendigo, mientras pido al Señor que haga muy fecundos esos intentos. 5. Pero esta deseada y creciente labor evangelizadora, así como la disponibilidad de preciosos colaboradores laicos, pone aún más de relieve la necesidad imperiosa de sacerdotes, para que dicha evangelización sea completa. Ello nos conduce a mirar con cierta inquietud a la endémica falta de sacerdotes que sufre Honduras, el país más pobre en clero de toda América Central. Baste pensar en la proporción existente de un sacerdote por cada 15.000 habitantes, y en que todavía hoy las % partes del clero no es de origen hondureno. Doy gracias a Dios, porque con encomiable espíritu eclesial —ese que hace ver por doquier la única e idéntica Iglesia de Cristo— tantos sacerdotes, religiosos y religiosas de otra procedencia han hecho de la Iglesia en Honduras la de la propia patria de adopción. Todo ello impone la puesta en práctica de un plan vocacional sistemático, come uno de los objetivos prioritario^ de la Iglesia en vuestra Nación, a fin de buscar una progresiva solución a tan importante problema. En ese proyecto, asumido en primera persona por vosotros, habrá que comprometer e interesar a todas las fuerzas eclesiales : sacerdotes, personas de especial consagración y laicos, para que todos presten la colaboración posible en un objetivo que afecta tan vitalmente a cada miembro de la Iglesia. Los ambientes de la parroquia, de las casas y centros religiosos, de la escuela, de los movimientos apostólicos, deberán ser sensibilizados con discreción y constancia. Y una labor decidida deberá ser desplegada en el ambiente de la familia, a fin de que no obstaculice, como sucede con frecuencia, la posible o incipiente vocación de uno de sus miembros, sino que la acoja con gozo, la favorezca y la ofrezca como un servicio generoso, aun sacrificado, a Dios y al bien de la misma sociedad. 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6. Al mencionar el tema de vocación y familia viene a mi mente ese amplio campo familiar que tanto importa a la Iglesia. Sé que también vosotros le dedicáis buena parte de vuestros mayores desvelos. No quiero repetir aquí conceptos tratados en la Familiaris consortio, pero sí deseo alentaros en vuestro esfuerzo renovado en favor de la institución familiar y de su vida cristiana. En concreto, os animo a proseguir vuestro deber pastoral, encaminado a formar correctamente las conciencias de los fieles, en lo referente al respeto absoluto de la vida concebida, aun no nacida. Sin que cualquier despenalización legal pueda nunca justificar moralmente un eventual atentado contra la vida naciente de un ser humano. También las uniones formadas al margen del legítimo vínculo del matrimonio han de estar en vuestra constante solicitud de Pastores. Para educar a los futuros esposos sobre la responsabilidad con la que han de asumir y ser fieles a su nuevo estado, para ayudarles a valorar justamente la sacramentalidad del matrimonio y su unidad estable. Preservando los grandes valores de esa unión y defendiéndola contra los males que la amenazan ; entre ellos, contra los estragos provocados por el alcoholismo, que asume a veces peligrosas dimensiones sociales. 7. Aunque no puedo alargar más este encuentro, no quiero concluirlo sin manifestaros mi profunda alegría por la cohesión y sintonía de sentimientos y de propósitos que reinan entre vosotros. Mantened ese gran bien, queridos Hermanos, que tanto favorece vuestra misión individual y colectiva. Fruto de la misma han sido, entre otros, las oportunas directrices que habéis dado en campo social, para promover la justicia, superar la violencia, luchar contra la corrupción administrativa, favorecer en la vida comunitaria la elección de personas competentes y que sean sensibles a las necesidades de los más pobres. A este respecto quiero mencionar con agrado vuestra carta colectiva sobre <( Algunos aspectos de la realidad nacional de Hondur a s » (del 22 octubre 1982). Esa misma apertura hacia los problemas todos de vuestro pueblo os llevará a prestar la atención que merece, para la caridad eclesial, la situación de los numerosos prófugos y los casos de personas desaparecidas en vuestra Patria. Ante la problemática que plantea para la fe de los católicos hondurenos la actitud de ciertos grupos o sectas —cuyo programa de fondo tiene tantos elementos que no son conciliables con lo verdaderamente religioso— quiero asimismo expresaros mi apoyo por la Acta Ioannis Pauli Pp. II 133 exhortación pastoral que vuestra Conferencia Episcopal publicó en el mes de abril del año en curso. 8. Finalmente, recibid, queridos Hermanos, el agradecimiento más vivo del Sucesor de Pedro por vuestra entrega sacrificada a la Iglesia. En el abrazo de paz, que simboliza y estrecha la comunión, objetivo de esta vuestra visita, incluyo a los sacerdotes, personas de especial consagración, laicos comprometidos en la causa eclesial y miembros en general de vuestras Iglesias locales. A todos saludo y bendigo de corazón; y con todos vuelvo a postrarme ante la Madre de Suyapa, para que acompañe nuestro caminar, restaure nuestras fuerzas y confirme nuestra esperanza, en la fidelidad a Cristo, Hijo suyo, hermano y Redentor nuestro. Así sea. NUNTII GRATULATORI! I VENERABILI FRATRI NOSTRO FRANCISCO S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI KÖNIG ARCHIEPISCOPO VINDOBONENSI. Dies XXVIII proximi mensis Octobris illucescet profecto laetissima tibi, Venerabilis Frater Noster, qui in illa, quinquaginta abhinc annos, sacerdotio initiatus es, litato corpore et sanguine Christi. Ac, si quidem dies illa erit sancta tibi, cui dulcem tanti beneficii memoriam recoles, ac populo tuo tam fidelem nacto Pastorem, et Nobis prorsus gaudia afferet, quibus praeterea occasionem dat opportunam sensus Nostros aperiendi tibi. Qui vero sint hi sensus, Venerabilis Frater Noster, facile est dicere : sunt enim illi sensus amicitiae antiquae, quam communes labores, et curae, et sollicitudines iam diu pepererunt; sunt fraternitatis sensus, eiusdemque dulcis, eodem nixae episcopatu ac ministerio, quo vinculo nullum strictius; paternitatis praeterea, quales nempe caelorum Pater per divinum Paraclitum inspirat et alit in pectore; admirationis denique sane ingentis ob ea quae tum sacerdos, tum maxime Episcopus gessisti. Quocumque enim oculorum obtutum Agimus in tua archidioecesi, ibi vestigia operis tui laetosque fructus laboris inspicimus. Neque id mirum, cum semper habeat unde det, qui pectus habet plenum caritatis ; sic ut semper nitent res tactae sole. 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Volentibus autem Nobis, Venerabilis Frater Noster, in tanta harum Litterarum brevitate, nonnulla subiungere e multis quae egeris, haec in medium proferre placet, in tui laudem, Dei altissimi gloriam. Atque primum, illud memorabimus interfuisse te sacrosancto Concilio Vaticano I I , cui multum pietate, doctrina, disciplinae sanctae amore contulisse. Qui praeterea in regenda metropolitana Sede Viennensi, ab anno scilicet 1956 ac deinceps, providenter curasti ut novi vicariatus foranei, novaeque paroeciae crearen tur, nova templa aedesque sacrae domusque paroeciales aedificarentur, nimirum in Curionum commodum fideliumque utilitatem. Quod quam contulerit ad ecclesiarum stabilitatem et prosperitatem nemo non videt. Ad hoc, scientiae amator doctrinarumque diligentissimus cultor — ob quam rem catholicorum non catholicorum pariter laudem tibi comparasti — sacerdotum tuorum formationi atque eruditioni quam qui maxime attendisti ; quin, condita Academia paedagogica, altiorum studiorum ludum aperuisti in catholicorum Magistrorum praeparationem, ubere fructu. Neque a te acta Synodus dioecesana omittenda est, in hoc brevi rerum obtutu; qua tum iustae disciplinae, tum aptiori rerum religiosarum structurae, tum variorum consiliorum constitutioni cautum; cetera. Tuae autem laudi hoc etiam cedit, quod oecumenicae rei omnino faves iusta prudentia : item quod Secretariatui pro non Credentibus plures annos sapienter praefuisti. Ceterum quae sit fides, pietas, religio, industria, studia cum tua tum populi, ex itinere plane collegimus, quod diebus 10-13 huius mensis Septembris suscepimus, cuiusque imago diu haerebit in animo. Est ergo, Venerabilis Frater Noster, cur tu gaudeas, Nos gratulemur gratiasque reddamus. Siquid vero, ut remur, per Benedictionem Nostram apostolicam gaudiis tuis tuorumque tum Auxiliarium tum cleri ac populi accedere potest, libentissime quidem eam omnibus impertimus, benevolentiae Nostrae signum, supernae gratiae pignus. Ex Aedibus Vaticanis, die xv mensis Septembris, anno MCMLXXXIII, Pontificatus Nostri quinto. IOANNES PAULUS P P . I I Acta Ioannis Pauli Pp. II 135 II VENERABILI FRATRI NOSTRO HANNIBALI S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI MUÑOZ DUQUE ARCHIEPISCOPO BOGOTENSI. Adpetit laeta dies, plena luce, qua quinquaginta abhinc annos sacerdotio initiatus es. Eo sane dono, qua nullum aut amplius aut maius est in terris datum hominibus, tu in perpetuum summo Deo consecratus es, Ecclesia ministrum idoneum nacta est, grex vero Pastorem industrium, pium, sedulumque invenit. Neque tu solus illa die decima nona Novembris gaudebis renovata animi gratia, sed et filii tui archidioecesis Bogotensis, quibus amantissime praees, et amici, quos tanta aetas peperit et quotquot vitae necessitudo tecum amore copula vi t. Cum his autem etiam Nos, Venerabilis Frater Noster, praesentes habe; qui pietatem, prudentiam, virtutem tuam eximia opinione aestimantes, et gaudemus hac sollemnitate tua quasi de Nostra, et gratias tibi reddimus iustas ob ea omnia quae gesseris, caelesti Patri pectore ab imo preces admoventes, ut, qui potens est « omnem gratiam abundare facere » (2 Cor 9, 8), gratias gratiis, dona donis, muneribus munera sancta tibi superaddat. Remeabis profecto, Venerabilis Frater Noster, die illa propinquante, — Nosque tecum — ad priscam sacerdotii tui florentemque aetatem ; ad gaudia pectus inundantia ; ad proposita ; ad agros egregia virtute exaratos ; ad uberem messem, quam laeta falce in caelestia regna collocasti. Discrimina quoque et labores mentem animumque subibunt, quae merita auxerunt, gaudia cumulant : est enim iucundissima animo bene actae vitae recordatio, stimulosque addit ad usque maiora pro Ecclesia certamina. Volentes autem nunc e multis nonnulla excerpere acta in luceque collocare, haec praecipua commemorabimus : erexisse te nempe, postquam in dioecesi Succursensi et Sancti Aegidii certa virtutis tuae dédisses documenta, sive minus Seminarium in dioecesi Bucaramangensi, hodie metropolitana, sive maius ad totius provinciae ecclesiasticae commodum in Neopampilonensi metropoli, quam provido consilio nemo non videt ; Columbianae Conferentiae Episcoporum praeterea, cuius ter Praeses fuisti, structuram rénovasse, magno sane fructu; apparationem XXXIX Conventus Eucharistici omnium gentium quam diligentissime curasse, cui Paulus V I , Decessor Noster, 136 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale anno MDCCCCLXVIII, sollemnissime interfuit; ad hoc, novas paroecias ad septuaginta te condidisse, cum populi utilitate atque emolumento ; consilia et Sodalitates dioecesanas consolidasse; verbo et exemplo clerum fraternae concordiae vinculo arctius conglutinasse ; ecclesiasticas vocationes, grande sane opus, summopere curasse, bene persuasum habentem sacerdotibus nihil umquam suffici posse. Tandem ea quae sacrosanctum Concilium Vaticanum II iussisset, te, quantum in te esset, ad exitum deduxisse. Neque praetermissum volumus fuisse et esse te iam circiter decem annos Vicarium Castrensem Columbianae Rei publicae, in subsidium militum spirituale, idque prudenter. Iure decessor Noster Paulus VI te sacra Patrum Cardinalium Purpura ornavit, quam solida virtute honorasti. Est ergo, Venerabilis Frater Noster, cur tu gaudeas, Nos cum frequenti populo laetemur. Quo vero tu maiorem ex hac' sollemnitate tua percipias laetitiam, Benedictionem Nostram Apostolicam sive tibi, sive Auxiliaribus tuis, sive clero cunctoque gregi fidelium largimur, Patris Fratrisque amore. Ex Aedibus Vaticanis, die III mensis Octobris, anno MDCCCCLXXXIII, Pontificatus Nostri quinto. IOANNES PAULUS P P . I I NUNTIUS SCRIPTO DATUS A SON EXCELLENCE MONSIEUR EDOUARD SAOUMA, DIRECTEUR GÉNÉRAL DE LA F.A.O. La troisième Journée mondiale de l'Alimentation, dont le mérite revient à l'Organisation pour l'Alimentation et l'Agriculture, revêt une importance qui ne devrait échapper à aucun habitant de la planète. Elle touche un problème crucial et qui est cause de divisions entre classes sociales, pays et vastes régions du monde. L'humanité en devient plus consciente et l'Eglise est toujours préoccupée d'apporter sa contribution à le résoudre. C'est pourquoi, conformément à la mission spécifique qui m'incombe au plan du magistère éthique et de l'œuvre de pacification à promouvoir, je tiens à lancer aux Gouvernements et aux hommes de tous les continents un nouvel appel à la solidarité, qui s'inscrit de manière spéciale dans le cadre de cette Année jubilaire de Acta Ioannis Pauli Pp. II 137 la Rédemption où l'Eglise invite à la réconciliation avec Dieu et entre les hommes. Les Représentants des Gouvernements et des diverses Organisations du monde entier spécialisées dans ce problème savent bien que le douloureux phénomène de la pauvreté et de la faim de nombreuses populations du globe n'appartient pas, hélas, à un passé révolu. Certes, les calamités naturelles ont leur part dans cette tragédie. Mais nous sommes bien obligés de reconnaître que les hommes eux-mêmes contribuent à l'aggravation d'injustices socio-économiques résultant bien souvent de systèmes idéologiques et politiques, ou par ie déclenchement de guerres ou de guérillas. La documentation fournie par les Agences spécialisées montre qu'au cours de la dernière décennie, le taux de l'alimentation mondiale a été globalement convenable, grâce à l'augmentation de la production alimentaire, comparativement plus élevé que celui de la population. Et des découvertes, dont certaines sont récentes, permettent d'envisager l'avenir avec assurance, tout en ne perdant pas de vue les prévisions de la croissance démographique. Cela dit, il demeure que des millions d'êtres humains continuent à souffrir de la faim et voient même leur situation s'aggraver, notamment en Asie, en Afrique et en Amérique Latine. La question extrêmement préoccupante est donc celle des déséquilibres et des insuffisances alimentaires, qui existent dans des régions du monde particulièrement marquées par une diminution continuelle de leurs disponibilités alimentaires au regard d'une population en rapide croissance. En outre, ces pays vraiment défavorisés semblent voués à une dépendance toujours grandissante vis-à-vis des nations développées au niveau des importations de produits agro-alimentaires. En cela, je vois un des grands scandales de notre époque. C'est en effet une situation de violence, faite à des populations humaines. Et il n'est pas question de la surmonter par d'autres formes de violence contre la vie, mais par l'instauration accélérée d'un ordre économique international, véritablement plus juste et plus fraternel, aussi bien au niveau de la production qu'à celui de la distribution des biens. Cet ordre requiert non seulement une distribution équitable des ressources nécessaires à la vie et souvent à la survie des peuples dans la misère, grâce par exemple au don d'excédents alimentaires de la part des populations nanties, mais une mise en oeuvre beaucoup plus poussée de tous les facteurs concourant à l'auto-développement concret de 10 - A. A. S. 138 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale chaque nation : à savoir des instruments adéquats et surtout des investissements et des prêts dans des conditions convenables pour des pays pauvres. En somme, c'est tout le système économique du monde entier qui doit être remodelé. Un système économique international donnant une priorité éthique au développement de tout pays et de toute personne humaine. Evidemment, ce sont tous les pays les plus avancés dans leur développement et leurs Gouvernements qui sont les premiers interpellés par l'urgence d'une telle solidarité internationale, et qui ont à conjuguer harmonieusement leur action avec les Organisations internationales dépendant de l'ONU, comme avec les Agences spécialisées dans les secteurs agricole, alimentaire, financier et commercial. Il est également nécessaire de préciser que les Organisations non gouvernementales, jaillies d'initiatives généreuses et autonomes, ont aussi leur place, parfois même très précieuse. Mais pour être pleinement efficaces, ces organisations ont besoin de coordonner leur action avec les organismes officiels. Le peuple chrétien, pour sa part, serait infidèle à l'exemple et aux enseignements de son Fondateur s'il n'apportait pas tous ses soins à ses devoirs de solidarité avec ceux qui souffrent d'une sous-alimentation. Le chapitre 25ème de l'Evangile selon saint Matthieu est bouleversant pour quiconque en fait une lecture objective et sincère. JésusChrist s'identifie en quelque sorte avec les plus petits de ses frères qui ont pu dire : (( J'avais faim ». A toute époque, les communautés chrétiennes ont essayé de vivre au service des pauvres, des affamés. Et bien souvent de manière admirable ! Le palmarès des saints et des institutions nées pour soulager les misères humaines serait interminable. Je me permets seulement de souligner que le Saint-Siège, par son Représentant auprès de la F.A.O., a été parmi les premiers à souscrire et à lancer le « Manifeste » du 14 mai 1963 qui proclamait le droit de l'homme à manger à sa faim, et les Organisations socio-caritatives de l'Eglise furent parmi les plus empressées à donner écho à l'appel du16 octobre 1965 pour la mobilisation des jeunes dans la campagne contre la faim. En cette année, consacrée dans le monde entier à la commémoration solennelle de l'événement de la Rédemption, je ne cesse d'exhorter les disciples du Christ à se rapprocher de Dieu mais également à retrouver profondément l'amour de leurs semblables, qu'ils soient proches ou lointains, et surtout lorsqu'ils sont écrasés par des conditions de vie intolérables, au nombre desquelles on doit nommer la sous-alimentation, Acta Ioannis Pauli Pp. II 139 la faim. J'appelle, au-delà des croyants, tous les hommes de bonne volonté à œuvrer davantage pour la réconciliation entre les classes sociales et les peuples de l'univers, et à participer très activement à l'établissement encore mieux programmé et plus résolu de la justice pour tous, de la dignité pour tous, du bonheur pour tous, grâce à une lutte acharnée et concertée contre la misère et la faim sur notre terre. De tout cœur, j'invoque sur votre importante Assemblée comme sur son action à venir la lumière et la force de Dieu. Du Vatican, le 12 octobre 1983. IOANNES PAULUS PP. I I ITINERA APOSTOLICA EX HABITIS DUM SUMMUS PONTIFEX AUSTRIAM PERAGRAT DELECTAE ALLOCUTIONES. Vindobonae, ad Christifideles in foro « Heldenplatz » cognominato congregatos.* Der Friede sei mit Euch ! Friede dieser Stadt ! Diesem Land Österreich ! Und allen seinen Nachbarn im Norden, Osten, Süden und Westen ! 1. Einen besonderen Gruß und Friedenswunsch Euch österreichischen Katholiken, die Ihr aus allen Diözesen, aus den Pfarrgemeinden, aus den vielen großen und kleinen Gemeinschaften zu diesem Katholikentag zusammengekommen seid. Friede allen, die von jenseits der Grenzen dieses Landes hierher gekommen sind oder durch Funk und Fernsehen an dieser feierlichen Vesper teilnehmen ! Friede allen Christen, allen christlichen Kirchen ! Friede auch allen Menschen, die den einen Gott verehren und ihm ihre Geschicke demütig anvertrauen! Diesen Friedensgruß entbiete ich Euch allen im Namen Jesu Christi, unter dessen Kreuz wir uns hier versammelt haben. Der wahre Frieden kommt aus dem geöffneten Herzen dessen, der — am Kreuz erhöht — alle an sich zieht. Seit heute ist sein Zeichen auf diesem großen und geschichtsträchtigen Platz Wiens aufgerichtet : * Die 10 m. Septembris a. 1983. 140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale als christliche Mahnung und Hoffnung, als Erinnerung an das Jahr des Heiles 1983, an das Jubiläumsjahr der Erlösung, an einen Katholikentag, der als Tag christlicher Hoffnung in die Geschichte dieses Landes eingehen soll. Unter dieses Kreuz stellen wir Österreich ; unter dieses Kreuz stellen wir Europa. Denn »allein im Kreuz ist Hoffnung« ! An ihm hat das Leben den Tod besiegt. Das Kreuz ist Zeichen der versöhnenden, Leid und Tod überwindenden Liebe Gottes zu uns Menschen, Verheißung der Brüderlichkeit aller Menschen und Völker, göttlicher Kraftquell für die beginnende Erneuerung der ganzen Schöpfung. 2. Die heutige Europafeier anläßlich des Österreichischen Katholikentages lenkt unseren Blick über alle natürlichen, nationalen und willkürlichen Grenzen hinweg auf ganz Europa, auf alle Völker dieses Kontinents mit ihrer gemeinsamen Geschichte, vom Atlantik zum Ural, von der Nordsee bis zum Mittelmeer. Österreich — selbst im Herzen Europas gelegen — hat in besonderer Weise dessen Geschicke geteilt und entscheidend mitgeprägt. Es zeigt exemplarisch, wie eine Vielzahl von Volksstämmen auf begrenztem Raum spannungsreich und schöpferisch zusammenleben und in der Vielfalt eine Einheit schaffen kann : auf dem Territorium des heutigen kleinen Österreich sind die Wesenszüge von Kelten und Romanen, von Germanen und Slawen tief eingegraben und in der Bevölkerung lebendig. Hierin ist Österreich ein Spiegel und Modell Europas. Was dem europäischen Kontinent zur Einheit in der Vielfalt verholten hat, war vor allem die Verbreitung des einen christlichen Glaubens. Die Wege der Missionare und der christlichen Pilger haben Länder und Völker Europas friedlich miteinander verbunden — wofür wiederum Österreich ein kennzeichnendes Beispiel ist. An der Evangelisierung Eures Landes hat der hl. Severin, ein Römer — Ihr habt vor kurzem sein Jubiläum gefeiert — ebenso mitgewirkt wie Glaubensboten aus anderen europäischen Ländern. Euer Land hat aber nicht nur missionarische Hilfe empfangen, sondern diesjL auch ...anderen Völkern vielfach gewährt. Als Beispiel unter vielen sei aus aktuellem Anlaß die Gründerin der Grauen Ursulinen genannt, Schwester Maria Julia Ledóchowska. In Loosdorf bei Melk geboren, hat sie so segensreich in Polen gewirkt, daß sie im Juni dieses Jahres während meiner Reise in die polnische Heimat seliggesprochen werden konnte. Zu den einheitstiftenden Wegen der Glaubensboten kommen die Wege der Pilger. Wallfahrten nach Rom zum Grab des hl. Petrus, nach Acta Ioannis Pauli Pp. II 141 Santiago de Compostela auf den Spuren des hl. Jakobus, zu den Wirkungs- und Grabstätten anderer Heiliger und zu den großen Marienheiligtümern haben nicht nur europaweit das fromme Andenken an die Mutter des Herrn, an die Apostel und Heiligen gepflegt, sondern auch das gegenseitige Verständnis der so verschiedenen Völker und Nationen gefördert. Dadurch haben sie auch mitgeholfen, Europas Identität zu prägen. Gerade auch nach Mariazell, in Eurem Land, wallfahrten seit Jahrhunderten Christen aus ganz Europa, nicht zuletzt aus slawischen Ländern. Ich selbst, Pole und Römer, bin glücklich, in diesen Tagen als Pilger nach Mariazell zu kommen. Die — trotz aller Krisen und Spaltungen fortbestehende — kulturelle Gemeinsamkeit des europäischen Kontinents ist ohne den Inhalt der christlichen Botschaft nicht zu verstehen. Diese — mit antikem Geist großartig verschmolzen — bildet ein gemeinsames Erbe, dem Europa seinen Reichtum und seine Kraft verdankt, das blühende Gedeihen von Kunst und Wissenschaft, Bildung und Forschung, Philosophie und Geisteskultur. Innerhalb des christlichen Glaubensgutes hat in ganz besonderer Weise das christliche Menschenbild die europäische Kultur mitgeprägt. Die Überzeugung von der Gottebenbildlichkeit des Menschen und von seiner Erlösung durch Jesus Christus, den Menschensohn, hat der Wertschätzung und Würde der menschlichen Person, der Achtung ihres Anspruchs auf freie Entfaltung in mitmenschlicher Solidarität ein heilsgeschichtliches Fundament gegeben. So war es auch folgerichtig, daß die Formulierung und Verkündigung der allgemeinen Menschenrechte vom Abendland ausgegangen ist. Dieses vom Christusglauben geeinte und geprägte Europa stellen wir erneut unter das Kreuz ; denn »im Kreuz ist Hoffnung«. 3. Niemand kann sich der Tatsache verschließen — und wer wäre davon nicht zutiefst betroffen —, daß die gemeinsame Geschichte Europas nicht nur leuchtende, sondern auch dunkle, schreckliche Züge trägt, die mit dem Geist der Menschlichkeit und der Frohen Botschaft Jesu Christi unvereinbar sind. Immer wieder haben Staaten und Parteien haßerfüllt und grausam gegeneinander Krieg geführt. Immer wieder wurde Menschen ihre Heimat genommen; sie wurden vertrieben oder sahen sich angesichts von Not, Diskriminierung und Verfolgung zur Flucht veranlaßt. Millionen von Menschen wurden auf Grund ihrer Rasse, ihrer Nation, ihrer Überzeugung oder einfach, weil sie anderen im Wege waren, ermordet. Es ist bedrückend, daß zu 142 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale jenen, die ihre Mitmenschen bedrängten und verfolgten, auch gläubige Christen gehörten. Wenn wir uns zu Recht unseres Herrn Jesus Christus und seiner Botschaft rühmen dürfen, so müssen wir andererseits bekennen und dafür um Vergebung bitten, daß wir Christen Schuld auf uns geladen haben — in Gedanken, Worten und Werken und durch tatenloses Gewährenlassen des Unrechts. Doch nicht nur im staatlichen und politischen Leben ist Europas Geschichte von Zwietracht gezeichnet. Auch durch die eine Kirche Jesu Christi haben Glaubensspaltungen Grenzen und Gräben gezogen. Im Verein mit politischen Interessen und sozialen Problemen kam es zu erbitterten Kämpfen, zu Unterdrückung und Vertreibung Andersgläubiger und zu Gewissenszwang. Als Erben unserer Väter tragen wir auch dieses schuldbeladene Europa unter das Kreuz. Denn in ihm ist Hoffnung. 4. Das Österreich von heute — leider nicht ganz Europa ! — ist frei von fremder Herrschaft und kriegerischer Gewalt, frei von unmittelbarer äußerer Bedrohung, unbelastet von haßerfüllten inneren Auseinandersetzungen. Welch denkwürdiger und freudiger Kontrast zu mancher früheren Epoche und besonders zum Jahre 1683. Dieses Jahr ist ein großes Datum nicht nur der österreichischen, sondern der europäischen Geschichte, wahrlich wert, daß wir uns seiner nachdenklich und dankbar erinnern. Jedem von uns ist vertraut, wie vor 300 Jahren Truppen des osmanischen Reiches, wie schon 1529, bis vor diese Stadt gelangten und sie mit gewaltiger "Übermacht belagerten. Der Zug der Armee war von Brandschatzung, Mord und Verschleppung gekennzeichnet; unsäglich waren die Not, der Jammer, das Elend, bewundernswert war die Tapferkeit der Verteidiger Wiens. Sie schöpften Kraft aus ihrem Glauben, aus dem Gebet, aus ihrer Überzeugung, nicht nur für ihr Land, sondern für Europa und für die Christenheit zu streiten. Dem Papst steht es wohl zu, daran zu erinnern, daß sein damaliger Vorgänger, der selige Innozenz XL, Österreich und seine Verbündeten mit Subventionen, mit diplomatischer Hilfe und mit seinem Gebetsauf ruf an die Christenheit wirksam unterstützt hat. Dem Papst aus Polen sei es auch gestattet, mit besonderer Bewegung davon zu sprechen, daß es der polnische König Jan Sobieski gewesen ist, unter dessen Oberbefehl die verbündeten Entsatztruppen Wien befreiten, zu einem Zeit- Acta Ioannis Pauli Pp. II 143 punkt, da sich die heldenhaften Verteidiger der Stadt nur mehr mit letzter Kraft der Belagerung erwehren konnten. Es ist gerechtfertigt, mit Bewunderung der Verteidiger und Befreier Wiens zu gedenken, die in beispielhaftem Zusammenstehen dem Angriff Einhalt geboten. Uns sind die Aufrufe heiligmäßiger Prediger überliefert, welche die Menschen dieser Zeit nicht nur zu Tapferkeit, sondern vor allem zu christlicher Umkehr zu bewegen suchten. Die Geschichte gebietet uns, damaliges Geschehen aus dem Geist der damaligen Zeit zu verstehen und nicht einfach an unserer Gegenwart zu messen. Sie gebietet, einseitige Verurteilung und Verherrlichung zu vermeiden. Wir wissen, daß himmelschreiende Grausamkeiten nicht nur vom osmanischen Heer, sondern auch von der Armee des Kaisers und seiner Verbündeten begangen worden sind. Wir müssen, so sehr wir uns über den Verteidigungserfolg des christlichen Abendlandes freuen mögen, beschämt zur Kenntnis nehmen, daß die christliche Solidarität damals weder spontan noch europaweit war. Vor allem aber sind wir uns dessen bewußt, daß die Sprache der Waffen nicht die Sprache Jesu Christi ist und nicht die Sprache seiner Mutter, die man damals wie heute als die »Hilfe der Christenheit« angerufen hat. Bewaffneter Kampf ist allenfalls ein unausweichliches Übel, dem sich auch Christen in tragischen Verwicklungen nicht entziehen können. Aber auch hierbei verpflichten das christliche Gebot der Feindesliebe, der Barmherzigkeit : Der für seine Henker am Kreuz gestorben ist, macht mir jeden Feind zum Bruder, dem meine Liebe gebührt, auch wenn ich mich seines Angriffs erwehre. So sei dieses Jubiläum nicht die Feier eines kriegerischen Sieges, sondern eine Feier des uns heute geschenkten Friedens im dankbar bekundeten Kontrast zu einem Ereignis, das mit so viel Leid verbunden war. Und wir wollen uns der Freiheit würdig erweisen, die damals mit so großem Einsatz verteidigt worden ist. 5. Österreich bemüht sich, wie in der Vergangenheit, auch heute seiner besonderen Verantwortung und Aufgabe im Herzen Europas zu entsprechen. Euer Land setzt sich mit Nachdruck ein für Frieden und Völkerverständigung, für soziale Gerechtigkeit, für die Beachtung und Förderung der Menschenrechte auf nationaler und internationaler Ebene. Ihr selbst habt Tausende von Flüchtlingen und Hilfesuchenden aufgenommen ; Gäste aus aller Herren Länder kommen in Euer Land und finden bei Euch freundliche Aufnahme und Erholung. Ihr habt 144 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nicht nur von hochherzigen Helfern in Zeiten der Not wirksame Unterstützung empfangen, sondern auch selbst die Nöte anderer Länder, darunter auch meiner polnischen Heimat, hilfsbereit gelindert. Das Bekenntnis zur europäischen Solidarität läßt Euch auch nicht die Augen vor der Not und Hilfsbedürftigkeit außereuropäischer Gebiete verschließen. Dankbar denke ich dabei an Eure großen Beiträge zur Entwicklungshilfe und an den persönlichen Einsatz so vieler Missionare, Schwestern und Entwicklungshelfer. Euer Land spielt — seiner besonderen Lage und seinem geschichtlichen Erbe entsprechend — vor allem eine wichtige Rolle für die Schaffung eines stabileren und humaneren Europas und für den Abbau internationaler Spannungen. Diese Bemühungen verdienen Anerkennung und Ermutigung. Sie rufen jedoch zugleich angesichts der noch fortdauernden großen Schwierigkeiten innerhalb der Völkergemeinschaft nach immer größeren Anstrengungen. Die katholische Kirche ist hierbei im Rahmen ihres Auftrages stets ein hilfsbereiter und solidarischer Partner. Zum besonderen Vermächtnis des entscheidungsvollen Ereignisses von 1683 an die christlichen Kirchen gehört vor allem das Anliegen des religiösen Friedens — der Frieden zwischen den Erben Abrahams und die Einheit unter den Brüdern Jesu Christi. Die Jünger Mohamets, die damals als Feinde vor den Toren Eurer Hauptstadt lagerten, sie leben jetzt mitten unter Euch und sind uns in ihrer gläubigen Verehrung des einen Gottes nicht selten Vorbild. Die jüdische Gemeinschaft, einst so fruchtbar mit den Völkern Europas verflochten und jetzt so tragisch dezimiert, mahnt uns gerade dadurch, jede Chance zu nützen, einander menschlich und geistig näherzukommen und miteinander vor Gott zu treten und von ihm her den Menschen zu dienen. Die Spaltungen unter den Christen, 1683 bis in die Politik hinein so verhängnisvoll wirksam, sind heute Anlaß und Aufforderung zu bewußter Gemeinschaft in Begegung, Gebet und Diakonie. 6. Liebe Brüder und Schwestern! Wie ich in meiner Fernsehbotschaft an Euch im Juni des vergangenen Jahres betont habe, sollen die erfolgreichen Anstrengungen der Christenheit zum Schutz des Abendlandes im Jahre 1683 und die jetzige Gedenkfeier während des österreichischen Katholikentages vor allem »die Christen von heute an ihre gemeinsame Verantwortung für Europa erinnern und ihnen neuen Mut vermitteln zu opferbereitem Einsatz für Frieden und Gerechtigkeit, für Menschenrechte und christliche Solidarität unter den Völ- Acta Ioannis Pauli Pp. II 145 kern«. Bei derselben Gelegenheit gab ich meiner Hoffnung Ausdruck, daß von Eurem Katholikentag »für Eure Heimat und für ganz Europa eine christliche Neubesinnung auf die tiefen gemeinsamen geistigen Wurzeln ausgehen« möge. Ein jeder von Euch ist aufgerufen, dazu an seinem Platz und entsprechend seinen Möglichkeiten einen ganz persönlichen Beitrag zu leisten. Uns Christen ist es aufgegeben, aus der Mitte unseres Glaubens und durch einen solidarischen Einsatz zum Wohl des Menschen und der Gesellschaft wirksam zu bezeugen, daß es allein im Kreuz wahre Hoffnung gibt — für den einzelnen, für das eigene Land, für Europa und für die ganze Menschheit. Ihr Christen in Österreich und in allen Ländern des Kontinents ! Gebt Zeugnis von der tiefen christlichen Verwurzelung der menschlichen und kulturellen Werte, die Euch — und ganz Europa — heilig sind, die seine Vergangenheit so entscheidend geprägt haben und auch seine Zukunft zu gewährleisten vermögen. Zeigt Euch würdig jener Glaubensbrüder, die auch heute noch für ihre religiösen Überzeugungen und für ihre christliche Lebensführung Verfolgung leiden und schwere Opfer bringen müssen. Habt Mut und Entschlossenheit, Euch auch in der Politik und im öffentlichen Leben aus christlicher Verantwortung für das Wohl des Menschen und der Gesellschaft im eigenen Land und über alle Grenzen hinaus einzusetzen. Im Kreuz ist Hoffnung für eine christliche Erneuerung Europas, aber nur wenn wir Christen selbst die Botschaft des Kreuzes ernst nehmen. Kreuz besagt : das Leben für den Bruder einsetzen, um es zusammen mit dem seinen zu retten. Kreuz besagt : Liebe ist stärker als Haß und Rache — Geben ist seliger als Nehmen — Sich-selbst-einsetzen bewirkt mehr als bloßes Fordern. Kreuz besagt : Es gibt kein Scheitern ohne Hoffnung — keine Finsternis ohne Stern — keinen Sturm ohne rettenden Hafen. Kreuz besagt : Liebe kennt keine Grenzen: beginne mit dem Allernächsten und vergiß nicht den Fernsten. Kreuz besagt : Gott ist immer größer als wir Menschen, auch größer als unser Versagen — Leben ist stärker als der Tod. Als Jünger Christi seid Ihr, liebe Brüder und Schwestern, aufgerufen, aus der Kraft des Kreuzes Christi durch Euer hoffnungsvolles Wort und christliches Lebensbeispiel den Menschen von heute in ihrer 146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mannigfachen Bedrohung und Verwirrung die befreiende Antwort und Hoffnung zu geben. Und pflegt in allem das Gebet ! Betet, wie es die Christen in der Bedrängnis von 1683 getan haben. Betet, wie es gerade in Eurem Land seit Jahrzehnten so vorbildlich im »Rosenkranz-Sühnekreuzzug um den Frieden der W e l t « geschieht. Laßt Euch von mir in dieser Stunde unter dem Zeichen des Kreuzes, das wir heute auf diesem Platz aufgerichtet haben, zu jenem wahren Kreuzzug der christlichen Tat und des Gebetes sammeln. Wie einst der selige Papst Innozenz X I . die bedrohten Völker zur Heiligen Allianz zusammenrief, so ruft Euch heute sein Nachfolger auf dem Stuhl Petri ins Gewissen : Der geistige Kampf für ein Überleben in Frieden und Freiheit verlangt den gleichen Einsatz und Heldenmut, die gleiche Opferbereitschaft und Widerstandskraft, durch die unsere Väter damals Wien und Europa gerettet haben ! Entscheiden wir uns dazu und legen wir diesen Entschluß unter das Kreuz Christi, des Herrn aller Geschichte. Denn in seinem Kreuz ist wirklich Hoffnung und Heil ! »Wir beten Dich an, Herr Jesus Christus, und preisen Dich, denn durch Dein heiliges Kreuz hast Du die Welt erlöst«. Amen. # * * Vindobonae, ad iuventam habita.* Liebe junge Freunde! Brüder und Schwestern! 1. An diesem Abend gehöre ich Euch ! — Aus ganz Österreich seid Ihr hierhergekommen und habt auch Freunde aus den Nachbarländern mitgebracht. Viele von Euch sind schon berufstätig. Andere besuchen Schulen, auch Hochschulen. Gemeinsam ist Euch dieses schöne Land im Herzen Europas. Gemeinsam ist Euch auch der Glaube an Jesus Christus oder wenigstens das Suchen und Fragen nach ihm. Darum steht unsere Begegnung heute abend unter dem Thema »Jesus Christus — unser Weg«. Wenn ich Euch oder die jungen Menschen anderer Länder sehe, dann erfüllt mich eine tiefe Zuneigung und eine große Hoffnung. * Die 10 m. Septembris a. 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 147 Das Schicksal Eures Landes bis weit hinein in das nächste Jahrtausend liegt auch in Euren Händen. Und auch das Schicksal des Glaubens in Österreich und darüber hinaus wird von Euch mitbestimmt sein. Aus Euren Fragen und Anregungen, mit denen Ihr das Wirken der Verantwortlichen in Staat und Kirche oft kritisch begleitet, erkenne ich Eure Bereitschaft, Euch den Aufgaben der Gegenwart zu stellen. Diese sind ungeheuer groß und verlangen Euren ganzen Einsatz. Ihr selbst habt es soeben sehr eindrucksvoll und ernst dargestellt : Die Welt und die Zeit, in der wir heute leben, sind eine große Herausforderung für Euch. Ihr seid betroffen vom Elend und Hunger in weiten Teilen.der Erde und von so viel Ungerechtigkeit. Ihr warnt vor der tödlichen Gefahr gigantischer Waffenarsenale und eines drohenden Atomkrieges. Ihr macht Euch Sorgen um die Umwelt. Ihr wißt, daß viele Menschen, vor allem Jugendliche, durch Arbeitslosigkeit bedroht sind oder schon jetzt keine Arbeit haben. Viele Menschen in anderen Ländern sind auch geistig unterdrückt und können ihren Glauben nicht in Freiheit bekennen. Das alles schafft da und dort das Gefühl, das Leben habe wenig Zukunft, wenig Sinn. In einer solchen Situation fliehen manche aus der Verantwortung : in kurzlebiges Vergnügen, in die Scheinwelt des Alkohols und der Drogen, in unverbindliche sexuelle Beziehungen, in Gleichgültigkeit, Zynismus oder auch Gewalt. Für einige wird die Flucht in den Tod zum scheinbar letzten Ausweg. 2. Aber die Mitte der Nacht ist, wie jemand gesagt hat, zugleich schon der Anfang des Tages. Die Schwierigkeiten unserer Zeit wecken bei vielen Menschen, besonders bei den jungen, auch die kühnsten Träume, die besten Kräfte des Geistes, des Herzens, der Hände. Es erwacht die Bereitschaft, zu teilen und das Leben ohne Berechnung einzusetzen. Überall auf der Welt haben Menschen begonnen, sich und andere zu fragen : Was kann ich tun? Was können wir tun? Wohin führt unser Weg? Es sind vor allem junge Menschen, die so fragen. Sie möchten ihren Beitrag leisten, um eine weithin müde und kranke Gesellschaft zu heilen. So geben sie ihrem Leben und dem Leben ihrer Freunde einen neuen Sinn. Dieser Sinn hat für viele von ihnen schon einen Namen : den Namen »Jesus Christus«. Sie haben Jesus gefunden. Er ist ihre neue Hoffnung geworden. Andere junge Menschen hingegen suchen Jesus. Zeigt Ihr ihnen den Weg zu ihm ! Ihr seid auf verschiedenen Wegen miteinander zu Fuß in dieses Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 148 Station gekommen. Die verschiedenen Wege, auf denen Ihr gekommen seid, mündeten ein in das Kreuz, das einige von Euch stellvertretend für die anderen mitten im Stadion auf den Boden gelegt, auf den Boden geschrieben haben. Es ist ein Kreuz aus Blumen, ein blühendes Kreuz. Es ist das Siegeszeichen Jesu, der als der Gekreuzigte zugleich auferstanden ist. Ein Zeichen des Osterglaubens gegen alles, was Euch lähmen könnte. Eure Wege und dieses Kreuz in unserer Mitte verweisen uns auf Jesus Christus, der von sich gesagt hat : »Ich bin der Weg«. Er hat vor bald 2000 Jahren junge Menschen, wie Ihr seid, zu sich gerufen. Sie haben Boot und Netz verlassen und sind seine Jünger geworden. Aus Fischern und sie schfittweise in seinen Lebensplan einführt ; wie er den Schmerz Und er zeigt Euch den Weg durch das, was die Evangelien über seinen Umgang mit den Menschen berichten. 1 3. Uns berührt sogleich die große Behutsamkeit und Zuneigung, mit der er den Menschen begegnet : wie er Kinder segnet und den Sündern beim Mahl Gemeinschaft gewährt; wie er um seine Jünger besorgt ist und sie schrittweise in seinen Lebesplan einführt; wie er den Schmerz der Witwe von Naim teilt, auf den blinden Bettler hört, der am Wege schreit, und wie er mit der Frau am Brunnen ein Gespräch führt. Jede Seite des Evangeliums berichtet von der feinfühligen Güte dessen, der »umherging, Wohltaten spendend . . . « . Über den Menschen hinaus zeigt sich Jesus mit der ganzen Schöpfung tief verbunden : Er beobachtet, wie die Saat auf dem Acker gedeiht und wie der Feigenbaum Früchte ansetzt. Er achtet auf Wind und Wolken. Senfkorn und Weinstock, Lilien und Sperlinge werden zum Gleichnis für das Reich Gottes, das er verkündet. Wirklich, es erstaunt nicht, daß junge Menschen von heute auf Jesus neu aufmerksam werden ; Ihr seid ja besonders darauf bedacht, daß Mensch und Natur in ihrer Würde und in ihrem Wert ernstgenommen werden. Freilich verkörpert Jesus mehr als nur einige Ideale des modernen Menschen. Er zeigt in Natur und Mensch einen tiefen Sinn auf : Die Welt ist Gottes Schöpfung; in ihr ist ohne Unterlaß Gott, der ewige Vater, am Werk. So wird alles Geschaffene durchsichtig auf Gott hin : die großen Ereignisse ebenso wie die scheinbar unbedeutenden Dinge, an denen man leicht achtlos vorübergeht. 1 Joh 14, 6. Acta Ioannis Pauli Pp. II 149 Die Evangelien bezeugen also : Die Kraft, die Jesus und sein ganzes Leben durch und durch bestimmt, ist seine liebende Bindung an Gott Vater. Für uns sollte diese Botschaft Jesu von der beständigen Gegenwart Gottes inmitten dieser Schöpfung eine Quelle der Zuversicht sein : Gott kennt uns. Er kennt uns besser, als wir uns selber kennen. Er liebt uns, auch wenn diese Liebe oft verborgen ist. Er ist ein Gott, der uns Zukunft gibt. Er ist nicht ein Gott der Toten, sondern der lebendige und lebenspendende Gott. Ihm können wir uns anvertrauen, in ihm Wurzeln schlagen. Wenn wir fallen, dann fallen wir nicht tiefer als in Gottes Hand. Das hat Jesus in den 33 Jahren seines Weges inmitten der Menschen vorgelebt. Das hat er gemeint, als er sagte : »Ich bin der Weg«. Jesu Botschaft ist aber zugleich ein Anspruch. Zuneigung und Vertrauen zu ihm sollen in Nachfolge einmünden. Gefühle allein reichen nicht : Wir müssen bereit sein, unser Wollen und Handeln auf ihn auszurichten. Daran läßt der Herr keinen Zweifel : »Wer meine Gebote hat und sie hält, der ist es, der mich liebt«. Ihr mögt vielleicht jetzt fragen : Was fordert der Herr? Wie verwirklichen wir seinen Willen? »Du kennst die Gebote«, antwortet Jesus selbst im Evangelium dem jungen Mann, der ihm die gleiche Frage stellt. »Ihr kennt die Gebote« ! Nehmt sie ernst ! Sie weisen Euch den Weg. 2 4. Liebe junge Freunde ! Auf diesen Weg hat Christus Euch gerufen. Und wie mit den Emmaus Jüngern ist er mit Euch unterwegs auf Eurem Weg zu den Menschen, in den Beruf, in die Gesellschaft. Ihr geht auf Menschen zu. Viele von ihnen sind Euch noch gar nicht bekannt. Einer wird vielleicht der Partner für Euer Leben sein, entscheidend ebenso für Euch wie für die Kinder, deren Eltern Ihr sein werdet. Wie findet Ihr den Weg zueinander? Wie lernt Ihr jene Liebe, die auch Enttäuschungen übersteht? Wie lernt Ihr jene wahre Selbstverwirklichung, die nicht nur Ich sagen kann, sondern auch Du und wir? Jesus hat gesagt : »Kommt und lernt von mir«. Ihr geht auch auf einen Beruf zu, und ich hoffe von ganzem Herzen, daß alle eine Arbeit finden können. Für viele wird es nicht ein Traumberuf sein, sondern ganz nüchtern ein Arbeitsplatz, an dem Ihr aber doch als ganze Menschen gefordert seid. Leistet zuverlässige 2 Joh 14, 21. 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Arbeit, seid gute Kameraden. Und wenn es Euch gegeben ist, seid auch bereit, besondere Verantwortung zu übernehmen. Habt keine Angst, Euch in Eurem Milieu als Christen zu bekennen. Dieses Bekenntnis bringt Euch eine tiefe Freude, auch wenn Ihr manchmal nicht verstanden oder sogar ausgelacht werden solltet. Ihr seid schließlich auch unterwegs zu einer künftigen Gesellschaft. Ihr wünscht, daß sie besser sei als die jetzige Gesellschaft. Euer Wunsch ist berechtigt. Es wäre aber ungerecht, jenen nicht zu danken, die zu ihrer Zeit im voraus vieles für Euch getan haben. Es wäre ungerecht, rückblickend und besserwissend alles Gewesene gering zu schätzen. Als Christen glauben wir aber auch an die Möglichkeit der Weiterentwicklung zum Besseren. Dies setzt freilich oft eine tiefgreifende Neubesinnung und Umkehr voraus. Ihr wollt eine Gesellschaft mit mehr Wahrhaftigkeit und Gerechtigkeit. Ihr wollt eine Gesellschaft mit mehr Verantwortungsbewußtsein gegenüber Mensch und Umwelt, mit mehr Toleranz und vor allem mit mehr Friede. Beginnt Ihr damit, wahrhaftig und gerecht zu sein, barmherzig und um Frieden bemüht, um Frieden, den man von anderen nur erwarten kann, wenn man ihn selbst lebt. Ihr geht auf eine Gesellschaft zu, die Ihr mitgestalten müßt. Die nächste Generation wird Euch genauso fragen, wie Ihr heute die Alteren fragt : Was habt Ihr aus Eurem Leben und aus der Welt gemacht? 5. Ihr werdet auch, liebe Freude, die kommende Geschichte der Kirche prägen. Ich bin überzeugt, daß Ihr keine Kirche wollt, die die Forderungen Jesu verkürzt oder die Schätze des Glaubens zu billigen Preisen veräußert. Ihr wollt eine Kirche, die deutlich spricht und glaubwürdig lebt. Ohne sich an den Zeitgeist auszuliefern, soll sie den Menschen von heute Hoffnung vermitteln. Sie tut dies : — indem sie unter den Menschen die Überzeugung wachhält, daß die Erlösung der Strukturen von der Erlösung der Herzen abhängt; — indem sie das Heil nicht allein von unserer eigenen Anstrengung, sondern vor allem als Gottes Geschenk erwartet; — indem sie Gott als unsere endgültige Erfüllung verkündet und uns die Angst nimmt, das Glück zu verpassen, wenn wir es uns nicht in raschem Zugriff selbst verschaffen ; Acta Ioannis Pauli Pp. II 151 — indem sie eine fröhliche Einfachheit lebt, weil sie in Gott ihren wahren Reichtum hat. Jesus sagt heute zu jedem von Euch, was er einst zum heiligen Franz von Assisi gesagt hat : Du sollst mein Haus, die Kirche, wiederaufbauen. Viele träumen von einer anderen, einer ganz neuen Kirche. Christus fordert Euch jedoch auf, ihm Euren Einsatz für die gegenwärtige Kirche zu schenken : Diese sollt Ihr »wiederaufbauen«, diese soll erneuert werden. Heute schon kann Euer Dienst beginnen, die Kirche von morgen bauen zu helfen : eine Kirche, die keine Trennung kennt, weder die Trennung der. Konfessionen noch der Generationen ; eine Kirche, die vielen Heimat bietet und doch deutlich macht, daß diese Welt nicht unser endgültiges Zuhause ist. In dieser Kirche habt Ihr alle einen Platz, eine Aufgabe. Ihr baut diese Kirche als junge Christen, als künftige Mütter und Väter, als gläubige Menschen in vielen Berufen und Lebensbereichen. Unter Euch sind sicher auch nicht wenige, die Christus zum Dienst des Priesters, der Ordensfrau, des Ordensmannes berufen will. Verweigert Euch nicht seinem Ruf. Achtet auf seine leise Stimme inmitten der lauten Stimmen, die Euch etwas anderes sagen wollen. 6. Eure Aufgabe ist groß, junge Freunde ! Aber Jesus sagt auch zu Euch »Fürchtet Euch nicht«. Laßt Euch nicht lähmen durch Unheilspropheten. Verschreibt Euch nicht dem Motto »Alles oder nichts«, sondern habt Mut und Geduld zu kleinen Schritten. Denkt selbst nach und laßt Euch nicht durch fremde Parolen leiten. Jesus sagt auch zu Euch »Kehrt um, bekehrt Euch«. Schiebt Eure Verantwortung nicht auf andere, auf die Gesellschaft, auf den Staat, auf die Kirche. Kehrt um aus der Klage und Anklage zu Eigen Verantwortung. Laßt Euch im Bußsakrament versöhnen mit Gott und den Menschen, dann werdet Ihr frohe Menschen sein und auch andere froh machen können. Jesus fragt auch Euch, wie er Petrus gefragt hat : »Liebst du mich?«. Wenn Ihr ihn liebt, was darf dann diese Liebe kosten? Ihr seid reich an Begabungen, an Ideen, an gutem Willen. Ihr setzt Euch ein für den Frieden und gegen die Not in der Dritten Welt. Ihr seid jung. Es ist auch heute schön, jung zu sein : offen für die Welt und für das Leben. Es ist schön, zu schenken und zu empfangen. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 152 Jesus sagt zu Euch : »Ich sende euch«. Bleibt nicht sitzen in Bequemlichkeit. Bleibt nicht sitzen mit Euren Zweifeln und Ängsten, sondern geht ! Ihr wißt den Weg. Unser Weg ist Jesus Christus. Gehen wir diesen Weg miteinander ! * * * Vindobonae, a Summo Pontifice sacris litante habita, exeunte Christifidelium coetu « Katholikentag » cognominato.* »Ich will aufbrechen und zu meinem Vater gehen«. 1 Liebe Brüder und Schwestern! 1. aus der Mitte des heutigen Evangeliums treffen uns dies Worte, Sie bekommen eine besondere Bedeutung beim Abschluß dieses Katholikentage, dessen Thema »Hoffnung leben — Hoffnung geben« die Perspektiven unserer Hoffnung eröffnet. Ja, jene Worte aus dem Evangelium enthalten tatsächlich die Perspektive der Hoffnung, die Jesus Christus uns offenbart hat, als er mit seiner Frohen Botschaft das ganze Leben des Menschen in ein neues Licht stellte. Die heutige festliche Abschlußmesse gibt mir die Gelegenheit, im Geiste gemeinsamer christlicher Hoffnung alle Teilnehmer an dieser Eucharistiefeier sowie am gesamten Katholikentag aufs herzlichste zu begrüßen. Ich grüße die Gläubigen aus den verschiedenen Diözesen Österreichs. Mein Besuch hier in Wien gilt zugleich allen Orten ihrer nahen oder fernen Heimat. Meinen mitbrüderlichen Gruß richte ich sodann an die hier anwesenden Kardinäle und Bischöfe, an ihrer Spitze den verehrten Herrn Kardinal König, an die Priester und Diakone wie auch an die Vertreter der christlichen Bruderkirchen und anderer Glaubensgemeinschaften. Ebenso aufrichtig begrüße ich die hohen Persönlichkeiten aus Staat und Gesellschaft, die an diesem festlichen Abschlußgottesdienst teilnehmen. Schließlich grüße ich mit Freude die zahlreichen Gäste, die aus vielen anderen Ländern, auch aus dem Osten, zu dieser Eucharistiefeier gekommen sind. 2. Ihr, liebe Österreicher, habt Euren Katholikentag unter das Thema der Hoffnung gestellt. Ihr wißt aus eigener Erfahrung, daß * Die 11 m. Septembris a. 1983. 1 Lk 15, 18. Acta Ioannis Pauli Pp. II 153 heute viele Menschen, junge und alte, die Hoffnung verloren haben. Aber ohne Hoffnung kann man auf Dauer nicht leben ! Wie also finden wir wieder Hoffnung? Wie können wir anderen den Weg zur Hoffnung weisen? Das Gleichnis, das wir soeben im Evangelium gehört haben, spricht von einem jungen Mann, der stolz und selbstbewußt sein Vaterhaus verließ und in die Ferne zog, weil er dort mehr Freiheit und Glück erhoffte. Als aber sein Vermögen dahin war und er in ganz neue, menschenunwürdige Abhängigkeiten geriet, schwand all seine Hoffnung. Bis er schließlich seine eigene Schuld eingestand, sich seines Vaters wieder erinnerte und sich aufmachte, um ins Vaterhaus zurückzukehren. Voller Hoffnung — gegen alle Hoffnung ! 3. Genau an dieser Stelle des Evangeliums werden die Worte gesprochen : »Ich will aufbrechen und zu meinem Vater gehen«. In jenem tiefen Gleichnis Christi ist eigentlich das ganze ewige Drama des Menschen enthalten : das Drama der Freiheit, das Drama einer schlecht genutzten Freiheit. Von seinem Schöpfer hat der Mensch die Gabe der Freiheit erhalten. In seiner Freiheit kann er diese Erde ordnen und gestalten, kann er die wunderbaren Werke menschlichen Geistes schaffen, von denen dieses Land und die Welt voll ist : Wissenschaft und Kunst, Wirtschaft und Technik, die gesamte Kultur. Die Freiheit befähigt den Menschen zu jener einmaligen Gestalt der menschlichen Liebe, die nicht bloß Folge natürlicher Anziehung ist, sondern eine freie Tat des Herzens. Die Freiheit befähigt ihn, — als höchste Tat menschlicher Würde — Gott zu lieben und anzubeten. Die Freiheit hat aber ihren Preis. Alle, die frei sind, sollten sich fragen : Haben wir in der Freiheit unsere Würde bewahrt? Freiheit bedeutet nicht Willkür. Der Mensch darf nicht alles tun, was er kann oder was ihm beliebt. Es gibt keine Freiheit ohne Bindung. Der Mensch ist verantwortlich für sich selbst, für die Mitmenschen und für die Welt. Er ist verantwortlich vor Gott. Eine Gesellschaft, die Verantwortung, Gesetz und Gewissen bagatellisiert, bringt die Fundamente des menschlichen Leben ins Wanken. Der Mensch ohne Verantwortung wird sich in die Genüsse dieses Lebens stürzen und wie der verlorene Sohn in Abhängigkeiten geraten und seine Heimat und Freiheit verlieren. Er wird in rücksichtslosem Egoismus seine Mitmenschen mißbrauchen oder unersättlich materielle Güter an sich 11 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 154 reißen. Wo die Bindung an die letzten Werte nicht anerkannt wird, zerfallen Ehe und Familie, wird das Leben des anderen, besonders des ungeborenen, des alten und kranken Menschen, gering geachtet. Aus der Anbetung Gottes wird die Anbetung des Geldes, des Prestiges oder der Macht. Ist nicht die ganze Geschichte der Menschheit auch eine Geschichte der mißbrauchten Freiheit? Gehen nicht auch heute viele den Weg des verlorenen Sohnes? Sie stehen vor einem zerbrochenen Leben, vor verratener Liebe, in selbstverschuldeter Not, voll Angst und Verzweiflung. »Sie haben gesündigt und die Herrlichkeit Gottes verloren«. Sie fragen sich : Wohin bin ich geraten? Wo zeigt sich ein Ausweg? 2 4. Der verlorene Sohn im Gleichnis Christi ist der Mensch, der seine Freiheit schlecht genutzt hat. In diesem Gleichnis können wir die Folgen des Mißbrauchs der Freiheit — das heißt der Sünde — sehen : jene Folgen, die auf dem Gewissen des einzelnen lasten, wie auch jene, die zu Lasten des Lebens der verschiedenen menschlichen Gemeinschaften und ihrer Umwelt gehen, ja sogar zu Lasten der Völker und der ganzen Menschheit. Sünde bedeutet eine Herabminderung des Menschen : Sie widerspricht seiner wahren Würde und hinterläßt zugleich eine Wunde im sozialen Leben. Sünde hat von sich aus eine persönliche und eine soziale Dimension. Beide verdunkeln den Blick auf das Gute und nehmen dem menschlichen Leben das Licht der Hoffnung. 3 Das Gleichnis Christi läßt uns jedoch nicht stehen vor der traurigen Situation des in Sünde gefallenen Menschen mit all seiner Erniedrigung. Die Worte »Ich will aufbrechen und zu meinem Vater gehen« lassen uns im Herzen des verlorenen Sohnes die Sehnsucht nach dem Guten und das Licht untrüglicher Hoffnung erkennen. In diesen Worten eröffnet sich ihm die Perspektive der Hoffnung. Eine solche Aussicht ist uns inmer gegeben, weil jeder Mensch und die ganze Menschheit zusammen auf brechen können, um zum Vater zu gehen. Das ist die Wahrheit, die im Kern der Frohen Botschaft steht. Die Worte »Ich will aufbrechem und zu meinem Vater gehen« bestätigen die innere Umkehr. Denn der verlorene Sohn fährt fort : »Ich will zu ihm sagen : Vater, ich habe mich gegen den Himmel und 2 Rom 3, 23. 3 Vgl. I I . Vat. Konzil, OS, 13 155 Acta Ioannis Pauli Pp. II 4 gegen dich versündigt«. Im Zentrum der Frohen Botschaft steht die Wahrheit von der metanoia, der Umkehr : Umkehr ist möglich, und Umkehr ist nötig! 5. Und warum ist das so? Weil sich hier zeigt, was in der innersten Seele eines jeden Menschen liegt und dort trotz der Sünde und sogar durch die Sünde hindurch lebt und wirkt: jener unstillbare Hunger nach Wahrheit und Liebe, der uns bezeugt, wie sich der Geist des Menschen über alles Geschaffene hinaus zu Gott hin ausstreckt. Auf der Seite des Menschen ist dies der Ausgangspunkt der Bekehrung. Ihm entspricht der Ausgangspunkt auf der Seite Gottes. Im Gleichnis wird dieser göttliche Ausgangspunkt mit eindrucksvoller Schlichtheit und zugleich mit überzeugender Kraft dargestellt. Der Vater wartet. Er wartet auf die Rückkehr des verlorenen Sohnes, als wenn es bereits sicher wäre, daß er zurückkehren wird. Der Vater geht auf die Straßen, auf denen der Sohn heimkehren könnte. Er will ihm begegnen. In diesem Erbarmen bekundet sich jene Liebe, mit der Gott den Menschen in seinem Ewigen Sohn von Anfang an geliebt hat. Es ist die Liebe, die, von Ewigkeit her im Herzen des Vaters verborgen, durch Jesus Christus in unserer Zeit offenbart worden ist. Kreuz und Auferstehung bilden den Höhepunkt dieser Offenbarung. So war es sehr sinnvoll, daß wir gestern während der Europavesper das Kreuz Christi als Zeichen der Hoffnung verehrt haben ; denn hieraus bezieht der Österreichische Katholikentag 1983 — zusammen mit der ganzen Kirche — seine Lebenskraft. Im Zeichen des Kreuzes bleibt der göttliche Ausgangspunkt einer jeden Bekehrung in der Geschichte des Menschen und der ganzen Menschheit stets gegenwärtig. Denn im Kreuz ist die Liebe des Vaters, des Sohnes und des Heiligen Geistes ein für allemal zur Menschheit herabgestiegen, eine Liebe, die sich niemals erschöpft. Sich bekehren heißt, auf dieser Liebe das weitere Verhalten aufbauen. Genau das hat sich im Leben des verlorenen Sohnes ereignet, als er beschloß : »Ich will aufbrechen und zu meinem Vater gehen«. Zugleich aber war er sich klar bewußt, daß er bei der Rückkehr zum Vater seine Schuld bekennen mußte : »Vater, ich habe mich versündigt«. Bekehrung ist Aussöhnung. Aussöhnung aber kommt nur zustande, wenn 5 6 4 5 6 Lk 15, 18. Vgl. Eph 1, 4-5. Lk 15, 18. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 156 Officiale man seine Sünden bekennt. Seine Sünden bekennen bedeutet, die Wahrheit bezeugen, daß Gott Vater ist, ein Vater, der verzeiht. Wer in seinem Bekenntnis diese Wahrheit bezeugt, den nimmt der Vater wieder als seinen Sohn auf. Der verlorene Sohn ist sich bewußt, daß nur Gottes Vaterliebe ihm die Sünden vergeben kann. Liebe ist stärker als Schuld ! 6. Liebe Brüder und Schwestern ! Ihr habt in den Mittelpunkt dieses Katholikentages die Perspektive der Hoffnung gestellt : Vertieft Euch gut in das Gleichnis Christi vom verlorenen Sohn. Es ist durch und durch realistisch. Die Perspektive der Hoffnung ist dort eng mit dem Weg der Umkehr verbunden. Meditiert über alles, was zu diesem Weg gehört : die Erforschung des Gewissens — die Reue mit dem festen Vorsatz, sich zu ändern — das Bekenntnis mit der Buße. Erneuert in Euch die Wertschätzung für dieses Sakrament, das ja auch »Sakrament der Versöhnung« genannt wird. Es ist eng mit dem Sakrament der Eucharistie, dem Sakrament der Liebe, verbunden : Die Beichte befreit uns vom Bösen ; die Eucharistie schenkt uns Gemeinschaft mit dem höchsten Gut. Nehmt die verpflichtende Einladung der Kirche ernst, jeden Sonntag die heilige Messe mitzufeiern. Hier dürft Ihr inmitten der Gemeinde immer wieder dem Vater begegnen und das Geschenk seiner Liebe empfangen, die hl. Kommunion, das Brot unserer Hoffnung. Gestaltet den ganzen Sonntag aus diesem Kraftquell als einen Tag, der dem Herrn geweiht ist. Denn ihm gehört unser Leben ; ihm gebührt unsere Anbetung. So kann auch im Alltag Eure Gottverbundenheit lebendig bleiben und all Euer Tun zum christlichen Zeugnis werden. Das alles ist die Bedeutung der Worte : »Ich will aufbrechen und zu meinem Vater gehen«. Ein Programm unserer Hoffnung, wie es sich tiefer und zugleich einfacher nicht denken läßt ! 7 7. Von diesem geistlichen Programm her möchte ich nun zusammen mit Euch einiges zur Umkehr im Bereich von Familie und Gesellschaft bedenken. Ehe und Familie sind heute in Gefahr. Darunter leiden soviele Menschen : die Ehepartner und noch mehr ihre Kinder, letztlich aber die ganze Gesellschaft. Vor zwei Jahren habe ich aus der Erfahrung der Bischöfe der ganzen Welt die Krise der heutigen Familie so cha7 Vgl. Enziklika Dives in misericordia über das göttliche Erbarmen, N r . 5 und 6. Acta Ioannis Pauli Pp. II 157 rakterisiert : Es gibt »Anzeichen einer besorgniserregenden Verkümmerung fundamentaler Werte : eine irrige ... Auffassung von der gegenseitigen Unabhängigkeit der Eheleute; die schwerwiegenden Mißverständnisse hinsichtlich der Autoritätsbeziehungen zwischen Eltern und Kindern; die häufigen konkreten Schwierigkeiten der Familie in der Vermittlung der Werte ; die steigende Zahl der Ehescheidungen ; das weitverbretete Übel der Abtreibung«. Ein Übel, zu dessen Eindämmung wir noch nicht den rechten Weg gefunden haben und das in seiner Schrecklichkeit noch viel zu wenig Menschen bewußt ist. 8 Die Wurzel dieser Krise scheint vor allem in einem falschen Begriff von Freiheit zu liegen. Eine Freiheit, »die nicht als die Fähigheit aufgefaßt wird, den Plan Gottes für Ehe und Familie zu verwirklichen, sondern vielmehr als autonome Kraft der Selbstbehauptung — für das eigene, egoistisch verstandene Wohlergehen und nicht selten gegen die Mitmenschen«. Diese negativen Entwicklungen werden noch gefördert durch eine öffentliche Meinung, die die Institution der Ehe und Familie in Frage stellt und andere Formen des Zusammenlebens zu rechtfertigen sucht. Trotz der Beteuerung vieler, die Familie sei so wichtig für die Gesellschaft, wird doch noch zu wenig unternommen, um sie wirklich zu schützen. Ich glaube aber, daß der entscheidende Grund für diese Krise tiefer liegt. Ehe und Familie sind in Gefahr, weil oft der Glaube und der religiöse Sinn in ihnen erstorben sind. Weil Ehepartner selbst und damit auch ihre Kinder Gott gegenüber gleichgültig geworden sind. 9 Liebe Mütter und Väter, liebe Familien ! Macht auch Ihr Euch auf und kehrt zurück zum Vater ! Nur in Verantwortung vor Gott könnt Ihr die ganze Tiefe des Reichtums in Ehe und Familie erkennen und leben. Ich weiß, daß in Österreich viele Priester und Laien in den vergangenen Jahren versucht haben, Ehe und Familie aus christlichem Geist heraus zu erneuern. Ich weiß um Euer Bemühen, den Ehegatten zu helfen, in echter Partnerschaft zu leben ; um Euer Bemühen, der Frau in Ehe und Familie, in Gesellschaft und Kirche einen ihrer Würde und Eigenart entsprechenden Platz zu geben. Ihr habt erkannt, daß die Kleinfamilie sich öffnen muß für andere, um ihnen aus der selbstgelebten Liebe spirituelle und materielle Hilfe anbieten zu kön8 9 Apostolisches Schreiben Familiaris consortio, N r . 6. Ebd. 158 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale neii. Immer mehr Familien werden sich bewußt, daß sie Kirche im Kleinen, gleichsam Hauskirche sind. Arbeitet weiter in dieser Richtung ! Sucht aber mit gleichem Ernst nach Wegen, um eine vor Gott verantwortete Elternschaft zu leben, die objektiven Kriterien entspricht, wie sie das kirchliche Lehramt in Gemeinschaft mit dem Nachfolger Petri weltweit vorlegt. Ich erinnere dabei besonders an das kürzliche Apostolische Schreiben «Familiaris consortio«, das die Weisung der Enzyklika »Humanae vitae« bekräftigt. Christliche Familie ! Werde wieder eine betende Familie ! Eine Familie, die aus dem Glauben lebt ! In der die Eltern erste Katecheten ihrer Kinder sind. Wo der Geist Gottes, der die Liebe ist, erlebt werden kann. Lernt vom barmherzigen Vater, einander immer wieder zu vergeben. Eltern, lernt auch von ihm, Eure Kinder in Freiheit entlassen zu können und doch allezeit für sie bereitzustehen. Schöpft aus unserem Gleichnis die Hoffnung, daß gerade der verlorene Sohn seinen Vater schließlich in einer Weise wiedergefunden hat, wie er ihn vorher nicht gekannt hatte. 8. »Ich will aufbrechen und zu meinem Vater gehen«. Diese Worte haben uns den Weg der Hoffnung für die Familien gezeigt. Die Familie gehört aber zu einer bestimmten Gesellschaft, zu einem Volk und im weitesten Sinne zur ganzen Menschheitsfamilie. So ist sie mitbetroffen von vielen Vorgängen in der heutigen Zivilisation. Hören wir nicht auch in all diesen Vorgängen und Entwicklungen den Notschrei jenes Sohnes aus dem Gleichnis Jesu? Oder wenigstens ein schwaches Echo dieses Schreies? Der Sohn in seinem ungestümen Freiheitsdrang scheint mir ein Gleichnis zu sein für den Menschen in der Gesellschaft der hochentwikkelten Staaten. Ein rascher Fortschritt in Technik und Wirtschaft, ein schnell gestiegener Lebensstandard haben grundlegende Veränderungen in diese Gesellschaft gebracht. Eine Euphorie erfaßte viele, als oh der Mensch nun endlich imstande sei, die Welt in den Griff zu bekommen und sie für alle Zukunft zu gestalten. In diesem stolzen Selbstbewußtsein verließen nicht wenige ihre angestammte Weltanschauung, in der Gott Ursprung und Ziel allen Seins war. Nun schien Gott entbehrlich geworden zu sein. Aber diesem selbstbewußten Auszug, weg von Gott, ist alsbald eine große Ernüchterung gefolgt, gepaart mit Angst : Angst vor der Zukunft, Acta Ioannis Pauli Pp. II 159 Angst vor den Möglichkeiten, die der Mensch nun in Händen hält. Angst also vor dem Menschen selbst. Auch Österreich im Herzen Europas ist von solchen Entwicklungen nicht verschont geblieben. Nun sucht Ihr neue Wege, Antworten auf die Probleme dieser Zeit. Besinnt Euch wieder Eurer geistigen Herkunft! Kehrt um, wendet Euch Gott wieder zu und gestaltet das Leben Eurer Gesellschaft nach seinen Gesetzen ! Die Kirche will Euch mit ihrem Hirten- und Lehramt dabei eine Hilfe sein. Mit der Pastoralkonstitution des Konzils wird sie immer wieder die wesentlichen Fragen vorlegen : »Was ist der Mensch? Was ist der Sinn des Schmerzes, des Bösen, des Todes? ... Was kann der Mensch der Gesellschaft geben, was von ihr erwarten? Was kommt nach diesem irdischen Leben?«. 10 9. Liebe Brüder und Schwestern ! Diese Grundfragen des I I . Vatikanischen Konzils berühren den Kern des Problems, dem die Arbeiten des Katholikentages 1983 gewidmet sind. Antwort auf diese Fragen gibt das Evangelium. In dieser Antwort eröffnet sich dem Menschen die Perspektive der Hoffnung. Ohne diese Antwort gibt es keine Aussicht auf Hoffnung. Folgt daraus nicht, daß wir die Frohe Botschaft neu annehmen müssen? Daß wir sie annehmen müssen als eine Botschaft, die für den Menschen unserer Tage ebenso lebensentscheidend ist, wie sie das für den Menschen vor 2000 Jahren war? Daß wir sie annehmen müssen mit innerer Überzeugung und Entschlossenheit zur Umkehr? Ja, wir müssen eine neue Verkündigung beginnen. Die Verkündigung von der Umkehr und Heimkehr des Menschen zum Vater. Der Vater wartet auf uns. Der Vater geht uns entgegen. Der Vater möchte jeden Menschen wieder als Sohn oder Tochter aufnehmen. Laßt uns aufbrechen und zu Ihm gehen ! Das ist unsere Hoffnung ! Amen. * * * 10 Gaudium et spes, N r . 10. 160 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Vindobonae, ad aegrotos in domo a Misericordia degentes habita.* Liebe Kranke! Liebe pflegebedürftige Brüder und Schwestern hier im Haus der Barmherzigkeit und draußen in den Spitälern, Heimen und Wohnungen überall in Österreich! 1. Diese Stunde meines Österreichbesuches soll ganz Euch gehören. Ich möchte mit Euch Zusammensein — als Bote Christi, der Euch froh machen will, und als einer, der selbst für einige Wochen Euer Leidensgefährte gewesen ist. Ärztliche Kunst und sachkundige Pffege haben nach Gottes Ratschluß meine Gesundheit wiederhergestellt. So stehe ich heute als Gesunder vor Euch, aber nicht als Fremder. Bemühen wir uns gemeinsam darum : Lassen wir keinen Graben entstehen zwischen uns und Euch, zwischen den Gesunden und den Kranken ! Vielleicht habt Ihr manchmal Angst, uns zur Last zu fallen. Vielleicht hat man Euch das sogar gesagt oder fühlen lassen. Dann möchte ich Euch dafür um Verzeihung bitten. Sicher, Ihr braucht uns, unsere Hilfe und Pflege, unsere Hände und unser Herz. Aber genauso brauchen wir Euch. Ihr müßt Euch vieles schenken lassen. Aber Ihr beschenkt auch uns. Euer Kranksein macht uns bewußt, wie gebrechlich menschliches Leben ist, wie gefährdet und begrenzt; macht uns bewußt, daß man nicht alles schaffen kann, was man sich vornimmt, daß man nicht alles vollenden kann, was man begonnen hat. Natürlich freut Ihr Euch über alles, was Ihr einmal an Schönem erlebt und an Gutem geschaffen habt; Ihr sollt auch dankbar dafür sein. Aber jetzt seht Ihr das alles in einem neuen Licht, und manches wertet Ihr anders als früher. Ihr wißt jetzt besser, worauf es im Leben wirklich ankommt, und dieses Wissen, diese durch Euer Leid geläuterte und gereifte Lebensweisheit könnt Ihr uns mitteilen — durch das, was Ihr uns sagt, durch das, was Ihr jetzt erlebt, und durch die Art, wie Ihr es ertragt. Der Papst dankt Euch für diese »Predigt«, die Ihr uns durch Euer geduldig ertragenes Leiden haltet. Sie ist durch keine Kanzel zu ersetzen, durch keine Schule und durch keine Vorlesung. Die Krankenzimmer dienen einem Volk nicht weniger als die Klassenzimmer und die Hörsäle. In der Mitte Eures jetzigen Lebens steht das Kreuz. Viele laufen ihm davon. Aber wer vor dem Kreuz entfliehen will, findet nicht zur * Die 11 m. Septembris a. 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 161 wahren Freude. Jugendliche können nicht stark werden und Erwachsene können nicht treu bleiben, wenn sie nicht gelernt haben, ein Kreuz anzunehmen. Euch, meine lieben Kranken, wurde es aufgebürdet. Euch hat niemand gefragt, ob Ihr wollt. Lehrt uns Gesunde, es rechtzeitig anzunehmen und mutig zu tragen, jeder in seiner Art. Es ist stets ein Teil des Kreuzes Christi. Wie Simon von Cyrene dürfen wir es ein Stück weit mit ihm tragen. 2. Und nun schaue ich besonders auf Euch, die Ihr von der Last der Jahre gebeugt seid und unter den Gebrechen und Beschränkungen des Alters leidet. Auch Ihr braucht unsere Hilfe, und doch seid auch Ihr es, die uns beschenken. Auf Eurer Arbeit, auf Eurer Leistung, auf dem, was Ihr gleichsam für uns investiert habt, bauen wir weiter. Wir brauchen Eure Erfahrung und Euer Urteil. Wir brauchen Eure Glaubenserfahrung und Euer Vorbild. Ihr dürft Euch nicht von uns abschließen. Ihr dürft nicht draußen bleiben vor den Türen unserer Wohnungen und vor den Toren unserer Welt. Ihr gehört zu uns ! Eine Gesellschaft, die sich von den alten Menschen lossagt, würde nicht nur ihre eigene Herkunft verleugnen, sondern sich auch ihrer Zukunft berauben. Weder alte noch kranke Menschen sind Außenseiter der Gesellschaft. Sie gehören vielmehr wesentlich dazu. Wir alle sind ihre Schuldner. In dieser Stunde möchte ich Euch allen danken, die Ihr in den vielen Nöten und Anliegen der Menschheit Euer Leiden und Beten aufopfert. Natürlich sollen auch die Gesunden beten ; aber Euer Gebet hat ein besonderes Gewicht. Ströme des Segens könnt ihr vom Himmel herabrufen und hinaussenden in Euren Bekanntenkreis, in Euer Vaterland und zu allen Menschen, die der Hilfe Gottes bedürfen. Der Mensch kann hier auf Erden Gott nicht wahrhaftiger loben und anbeten als mit einem Herzen, das auch im Leiden an seine Weisheit und Liebe glaubt. Ein geduldig ertragenes Leid wird selbst gewissermaßen zum Gebet und zum reichen Quell der Gnade. Ich möchte Euch deshalb alle bitten : Macht Eure Zimmer zu Kapellen, schaut auf das Bildnis des Gekreuzigten und betet für uns, opfert für uns — auch für das Wirken des Nachfolgers Petri, der ganz besonders auf Eure geistliche Hilfe vertraut und Euch alle von Herzen segnet. 3. Bei unserer heutigen Begegnung denke ich auch besonders an jene unter Euch, die schon von Kindheit an so krank sind, daß sich Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 162 ihre körperlichen und auch geistigen Fähigkeiten gar nicht entfalten konnten. Ich denke an Menschen, die durch einen Unfall, durch eine heimtückische Krankheit schwer behindert sind. Ich denke an jene Form des Altwerdens, in welcher einem Umwelt und Mitmenschen immer mehr entschwinden, an alte Menschen also, die die Weisheit ihres Lebens gar nicht mehr weitergeben und den Dienst der Liebe gar nicht mehr wahrnehmen können. Der Blick auf diese Menschen, denen so Entscheidendes genommen ist, stellt uns vor die Frage : »Worin besteht eigentlich die Würde des Menschen?«. Der Mensch hat seinen Adel darin, daß Gott ihn ins Leben gerufen hat, daß er zu ihm ja gesagt und ihn angenommen hat und daß er ihn bei sich vollenden wird. Ist demgegenüber nicht alles menschliche Leben im Grunde bruchstückhaft und unzulänglich, angewiesen auf Gottes vollendendes Wirken? Über Gesunden und Kranken, Frischen und Müden, Beweglichen und Behinderten, geistig Wachen und geistig Schlafenden steht Gottes väterliches Ja und macht jeden ihrer Tage zu einem Stück Weg in die Vollendung — und damit lebens-wert. Liebe Österreicher, möge der Herr über Euer Verhalten zu Euren kranken und behinderten Mitmenschen, in denen letztlich er selber Euch begegnet, einmal sagen können : »Ich war eine Last, und Ihr habt mich getragen; ich war unnütz, und Ihr habt mich geschätzt; ich war entstellt, und Ihr habt meine Würde erkannt; ich war vor der Geburt schon krank, und Ihr habt zu mir ja gesagt«. 1 4. Kranke und alte Menschen, Behinderte und Pflegebedürftige zeigen uns in einer besonderen Weise, wie sehr wir aufeinander angewiesen sind und zutiefst zusammengehören. Sie fordern unsere Solidarität und unsere Nächstenliebe auf das äußerste heraus. Wenn Kranke nicht mehr fähig sind, die ihnen geleistete Hilfe zu erfassen und dankend zu erwidern, dann zeigt sich, wie selbstlos und opferbereit solch dienende Liebe sein muß. Krankheit und Leid sind stets eine schwere Prüfung. Aber eine Welt ohne Kranke, so widersprüchlich dies auch klingen mag, würde ärmer sein. Dehn sie wäre ärhier an gelebter Mitmenschlichkeit, ärmer an selbstloser, ja mitunter heroischer Liebe. Mit allen kranken und pflegebedürftigen Menschen in Österreich danke ich deshalb zu dieser Stunde von Herzen allen Ärzten, allen Schwestern, Pflegerinnen und Pflegern, die in diesem »Haus der Barmherzigkeit« und überall im Lande mit Treue und Hingabe ihren Dienst 1 V g l . Mt 25, 35ff. Acta Ioannis Pauli Pp. II 163 verrichten. Ich danke allen, die hier und in den anderen Spitälern, in den Heimen und Familien durch ihren persönlichen opferbereiten Einsatz dazu beitragen, daß Leiden gelindert, Krankheiten geheilt und alte Menschen neu mit Mut und Zuversicht erfüllt werden. Ein aufrichtiges Wort der Ermutigung richte ich an die Mütter und Väter, die ihr krankes, vielleicht zeitlebens behindertes Kind voll Aufopferung und oft inmitten einer verständnislosen Umgebung pflegen und lieben ; an diejenigen, die ihren alten Eltern eine liebevolle Stütze sind und auch Einschränkungen auf sich nehmen, um ihnen ein wenig davon dankbar zu vergelten, was sie einst von ihnen an selbstloser Liebe empfangen haben. Mein Dank ist nicht nur ein Wunsch. Ihr habt zugleich die Verheißung Jesu Christi, der gekommen ist, zu dienen und zu heilen, was verwundet war. Was Ihr dem geringsten seiner Brüder getan habt, das habt Ihr ihm getan. Er ist Eure Kraft, er ist Euer Lohn. Er ist — wenn Ihr Euch dafür öffnet — die stille Freude mitten in Eurem Tun. Ebenso ist Christus auch der Trost in Eurem Leid, liebe kranke und pflegebedürftige Brüder und Schwestern. Er, der den Boten seiner Liebe zur Seite steht in ihrem Dienst, er steht auch Euch zur Seite in Eurer Not. Ihm seid Ihr in einer besonderen Weise gleichgestaltet. Er, der die Leidenden geheilt hat, er hat auch selbst gelitten. Er hat selber die äußerste Verlassenheit erduldet, damit wir nie verlassen sind. Er, Christus, unser Herr und Erlöser, sei stets mit Euch und segne Euch alle in seiner reichen Barmherzigkeit und Liebe ! 2 * * * Vindobonae, in Palatio « Hofburg » ad civiles Auctoritates habita.* Sehr verehrter Herr Bundespräsident! Sehr geehrter Herr Bundeskanzler, sehr geehrte Damen und Herren! 1. Es ist für mich eine besondere Ehre und Freude, heute mit dem Herrn Bundespräsidenten, mit den Mitgliedern der Bundesregierung und mit Vertretern des politischen und kulturellen Lebens in Öster2 Vgl. Mt 25, 40. * Die 11 m. Septembris a. 1983. 164 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale reich, zusammenzutreffen. Mit Österreich verbinden mich seit langem persönliche Bekanntschaft und Bande der Freundschaft. Schon in den ersten Tagen nach meiner Berufung auf den Stuhl Petri erhielt ich eine freundliche Einladung zu einem Besuch in Ihrem Land. Nun ist dieser Besuch möglich geworden. Dafür danke ich Ihnen aufrichtig, sehr verehrter Herr Bundespräsident, besonders aber auch für die heutige Begegnung und die ehrenvollen Worte Ihrer Begrüßung. Zugleich danke ich der Bundesregierung und allen zuständigen Stellen dieser Stadt und in ganz Österreich für alles, was sie beigetragen haben, daß mein Besuch so gut vorbereitet und organisiert werden konnte und daß ich eine so herzliche Aufnahme gefunden habe. In Ihnen, den höchsten und maßgeblichen Vertretern Ihres Landes, grüße ich alle, die für das Wohl und Geschick Ihres Volkes Verantwortung tragen. Ich bekunde Ihnen meine Bewunderung für die entscheidungsvolle Geschichte, den kulturellen Reichtum und das hohe Ansehen, die Österreich in Vergangenheit und Gegenwart in der Gemeinschaft der Völker stets ausgezeichnet haben. Mit besonderer Dankbarkeit gedenke ich in dieser Stunde der jahrtausendalten tiefen Verbundenheit des österreichischen Volkes mit dem Christentum und der freundschaftlichen Beziehungen, die seit langem zwischen Ihrem Land und dem Heiligen Stuhl bestehen. Es ist lange her, daß ein Papst Wien einen Besuch abgestattet hat. Ich bin Gott dankbar, daß die Umstände meines jetzigen Pastoralbesuches andere sind als jene, unter denen vor 200 Jahren Pius V I . in Ihre Hauptstadt gekommen ist. Seinerzeit gab es Anlaß zu großen Sorgen um die Einheit der Kirche und um ihre Autonomie in Österreich. Heute kann sich das kirchliche Leben ungehindert entfalten, der Katholikentag selbst ist ein beredtes Zeichen dafür. Es war mir eine Freude, daran teilnehmen zu können. Es war eine sehr beeindruckende Form der Verkündigung der Botschaft Christi an die Menschen dieses Landes. Es war ein Stück gelebte Hoffnung, das auch vielen anderen Hoffnung geben kann. 2. Die Aufgabe, die die Kirche kraft ihrer Sendung in der Welt zu erfüllen hat, ist eine religiöse und geistliche, keine politische. Aber gerade um des ihr anvertrauten Evangeliums willen verkündet die Kirche, wie das I I . Vatikanische Konzil betont, auch »die Rechte des Menschen, und sie anerkennt und schätzt die Dynamik der Gegenwart, Acta Ioannis Pauli Pp. II 165 1 die diese Rechte überall fördert«. Sie empfindet daher Genugtuung und Dankbarkeit, wenn Staaten, wie die Republik Österreich, dank ihrer demokratischen Grundordnung und der brüderlichen Gesinnung ihrer Bürger sich in den Dienst der Menschenrechte stellen. Dabei ist nicht nur an die gute Ordnung des öffentlichen Lebens und die Bemühungen um die Wahrung der menschlichen Grundrechte im eigenen Land zu denken, sondern auch an die Bereitschaft, Menschen aus anderen Ländern aufzunehmen, die dort ihrer Religionsfreiheit, ihrer Freiheit der Meinungsäußerung oder der Achtung ihrer Menschenwürde beraubt sind. In großzügiger Weise hat Österreich immer wieder solchen Menschen Asyl gewährt. Damit zollt dieses Land der persönlichen Freiheit des Menschen jenen Respekt, der ihr als einem unveräußerlichen Recht der menschlichen Person zukommt. In diesem Zusammenhang gebührt Ihrem Land ein besonderes Wort der Anerkennung und der Ermutigung dafür, wie es seine europäische und internationale Aufgabe insgesamt wahrnimmt. Wie in der Vergangenheit erfüllt Österreich auch in der Gegenwart vielfach die Funktion des Brückenschlags zwischen den Völkern. Es hat sich immer wieder bemüht, über die eigenen Grenzen hinaus im Bewußtsein der gemeinsamen Aufgaben Europas und dessen Verantwortung in der Völkergemeinschaft seinen Beitrag zur Friedenssicherung und zur Verständigung zwischen den Nationen und Machtblöcken zu leisten. Es wird nötig sein, diese Anstrengungen entschlossen weiterzuführen und die angestrebten Ziele noch klarer ins Auge zu fassen. So hat die Sorge um die internationale Gerechtigkeit schon seit Jahren zu zahlreichen Maßnahmen der Entwicklungsförderung zugunsten ärmerer Weltregionen geführt. Ich freue mich, daß auch die kirchliche Entwicklungshilfe einen erheblichen Beitrag dazu leistet. Dennoch nimmt die Kluft zwischen Reichen und Armen immer noch zu. Das muß alle in Staat und Kirche zu noch größeren Anstrengungen anspornen, die auch tiefgreifende Änderungen in der Weltwirtschaftsordnung einschließen können. Dasselbe gilt für die Sorge um die internationale Verständigung und um die Sicherung des Weltfriedens. Gerade hier hat Ihr Land aufgrund seiner geographischen Lage und seines kulturellen Erbes besondere Chancen für noch intensivere Bemühungen um menschlichen und kulturellen Austausch und für eine noch wirksamere Förderung von Begegnungen und Dialog zwischen den Nationen. 1 Gaudium et spes, N r . 41. 166 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 3. In diesem Einsatz für das Wohl der Menschen und Völker finden die Staaten in der katholischen Kirche einen stets hilfsbereiten Partner. Die Kirche fühlt sich kraft ihres umfassenden apostolischen Auftrags berufen, zum Dienst am Menschen auch in der Öffentlichkeit beizutragen. Und das besonders in einem Land, in dem sich viele Staatsbürger als Christen bekennen und das in seiner Geschichte und Kultur so stark vom christlichen Geist geprägt worden ist. Die Kirche ist keine politische Instanz. Sie hat keine technologische und wirtschaftspolitische Kompetenz und behauptet sich auch nicht durch Machtpolitik. Sie achtet die Verantwortung des Staates, ohne sich in seine politischen Aufgaben einzumischen. So gewinnt sie um so mehr an Autorität, Mahner für die wahre Freiheit zu sein, Mahner für die unveräußerlichen Rechte der menschlichen Person, für ihre Würde und göttliche Berufung. Im Namen der wahren Freiheit und der Würde des Menschen ist die Kirche vor allem aufgerufen, für die Bewahrung des moralischen Gewissens und eines vor ihm verantwortbaren sittlichen Handelns einzutreten, und das nicht nur im individuellen, sondern auch im gesellschaftlichen Leben. Es ist somit stets ihr geistlicher Auftrag, der die Kirche dazu bewegt, sich so entschlossen in partnerschaftlicher Zusammenarbeit mit den Staaten auch für die zeitlichen Belange des Menschen, für Gerechtigkeit und Frieden, für ein menschenwürdiges Zusammenleben und eine wirksame Verteidigung der sittlichen Ordnung in Familie und Gesellschaft einzusetzen. Dieser konkrete Dienst der Kirche ist um so dringlicher in einer Zeit, in der eine wachsende Mißachtung menschlicher Grundwerte die Fundamente der gesellschaftlichen Ordnung untergräbt und den Menschen selbst in seiner innersten Würde bedroht. Auch der moderne pluralistische Staat kann auf ethische Normen bei der Gesetzgebung und im öffentlichen Leben nicht verzichten, ohne daß das Wohl des einzelnen und der Gemeinschaft großen Schaden erleidet. Dies vor allem dann, wenn es so hohe Rechtsgüter wie das Leben des Menschen in all seinen Phasen zu schützen gilt. Die Kirche bekundet allen Verantwortlichen Solidarität und Anerkennung, die mit ihr aus persönlicher Überzeugung für die Verteidigung der sittlichen Grundwerte in der heutigen Gesellschaft eintreten und dies vor allem auch der Jugend als verpflichtende Aufgabe vor Augen stellen. Daß Sie, verehrter Herr Bundespräsident, dieses in Ihrem verantwortungsvollen Amt immer sehr freimütig und mit Nachdruck getan haben, darf ich an dieser Stelle in hoher Wertschätzung ausdrücklich hervorheben. Dafür und für alle Ihre Bemühun- Acta Ioannis Pauli Pp. II 167 gen, durch die Sie das Wirken der Kirche und des Heiligen Stuhles in der Öffentlichkeit stets hochherzig unterstützt haben, sage ich Ihnen aufrichtigen Dank. 4. Gestatten Sie mir, sehr geehrte Damen und Herren, zum Schluß auch für Sie noch eine mehr persönliche Anmerkung. Sie, die Sie hier versammelt sind, sind vom österreichischen Volk in freien und demokratischen Wahlen in ihr politisches Amt berufen worden oder leiten ihre gesellschaftliche Aufgabe von einer solchen Berufung ab. Sie tragen eine sehr große Verantwortung für dieses Land und seine Stellung in der Welt. Der ehrenvolle, aber schwere Beruf des Politikers fordert den Einsatz aller Ihrer Kräfte und Ihrer ganzen Person. Jene unter Ihnen, denen die Gnade des Glaubens geschenkt ist, werden wissen, daß man dazu auch den Beistand Gottes erbitten darf und soll. Möge Ihnen allen die geistige und sittliche Kraft gegeben sein, den hohen Erwartungen gerecht zu werden, die die Gesellschaft, besonders auch die Jugend, gerade heute an die Politiker richtet. Ich bin Ihnen, sehr verehrter Herr Bundespräsident, sehr geehrte Damen und Herren, dankbar dafür, daß Sie der christlichen Sicht der Dinge und dem partnerschaftlichen Dialog mit der Kirche Ihren jeweiligen persönlichen Uberzeugungen entsprechend Achtung erweisen. Mögen Sie dem auch in Ihrem verantwortungsvollen Wirken zum Wohl Ihres Volkes konkret Rechnung tragen. Ich erbitte Ihnen, dem »viel gerühmten, viel geprüften, viel geliebten Österreich« (Österreichische Bundeshymne) und allen Menschen, die in ihm wohnen, den bleibenden Schutz und Segen des allmächtigen und barmherzigen Gottes. # * * Vindobonae, in Cathedrali templo S. Stephani ad homines in catholicas associationes adscitos habita.* Gelobt sei Jesus Christus ! 1. Ich grüße Euch im Namen Jesus Christi ; denn »in keinem anderen ist Heil zu finden ! Es ist uns Menschen kein anderer Name unter dem Himmel gegeben, durch den wir gerettet werden sollen«. Ich grüße Euch im Namen Marias, den das heutige Festevangelium 1 * Die 12 m. Septembris a. 1983. 1 Apg 4, 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 168 so herausstellt und dessen liturgische Feier vor dreihundert Jahren von dieser Stadt ihren Ausgang nahm. Ich grüße Euch alle, die Ihr in diesem ehrwürdigen, dem heiligen Stephanus geweihten Dom versammelt seid. Er ist einst als gemeinsames Werk der Stände in jahrzehntelangem Einsatz entstanden und nach den Zerstörungen des Zweiten Weltkrieges durch gemeinsame Opfer der Bürger und Länder Österreichs neu errichtet worden. Wie ehedem bildet er als Zeugnis des christlichen Glaubens den weithin ragenden Mittelpunkt dieser Stadt Wien und des Erzbistums. Heute ist in dieser festlichen Kathedrale das gesamte Laienapostolat Österreichs in seinen Vertretern zugegen, um zusammen mit dem Herrn Kardinal, mit Bischöfen, Priestern und Diakonen und mit dem Nachfolger des heiligen Petrus das Opfer Christi zu feiern. Uns alle verbindet eine gemeinsame christliche Vergangenheit, in der auch die Geschichte der Erlösung Eures Vaterlandes enthalten ist. Zugleich verbindet uns eine gemeinsame Sendung : die Sendung, in unserer Zeit das Heil zu verkünden. 2. Liebe Brüder und Schwestern ! »Der Engel Gabriel wurde von Gott... zu einer Jungfrau gesandt... Der Name der Jungfrau war Maria«. Die Darstellung der Verkündigung beim Evangelisten Lukas spricht von der Sendung Gabriels zu Maria, der Jungfrau von Nazaret. Zugleich aber offenbart dieser Text die Sendung des Sohnes Gottes : Gott der Vater sendet ihn in die Welt und gibt ihm eine irdische Mutter. Die Sendung des Sohnes Gottes verwirklicht sich in der Menschwerdung. Das Ewige Wort, eines Wesens mit dem Vater, nimmt Fleisch an ; im Schoß der Jungfrau wird es Mensch durch die Kraft des Heiligen Geistes. Im Glauben nimmt Maria die Verkündigung des Engels entgegen und spricht ihr » F i a t « , ihr Ja : So wird sie Mutter Christi. In diesem Geschehen erreicht die Heilsgeschichte ihren Höhepunkt ; es beginnt die messianische Sendung Christi unter den Mensehen. »Er wird groß sein und Sohn des Höchsten genannt werden und seine Herrschaft wird kein Ende haben«. 2 3 3. Die Sendung Christi, die durch das Kreuz auf Calvaria vollbracht und durch die Auferstehung vom Vater bestätigt wurde, hat 2 3 Lk 1, 26. 27. Lk 1, 32. 33. Acta Ioannis Pauli Pp. II 169 ihre Fortsetzung. Der auferstandene Herr wird den Aposteln sagen : »Wie mich der Vater gesandt hat, so sende ich euch«. Er sendet sie aus als Zeugen des Evangeliums, als Zeugen des Kreuzes und der Auferstehung. Er sendet sie als Boten des Reiches Gottes. Er sendet sie, damit er von jetzt an durch ihren Mund, durch ihre Hände, durch ihr Herz wirken könne. In der Kraft des Heiligen Geistes hat der Sohn Gottes seine irdische Sendung übernommen und verwirklicht ; in der Kraft desselben Geistes sollen nun die Apostel die Sendung erfüllen, die er an sie weitergegeben hat. Die zweite Lesung der heutigen Liturgie stellt uns die Apostel vor Augen, wie sie in der Erwartung des Heiligen Geistes versammelt sind »zusammen mit den Frauen und mit Maria, der Mutter Jesu, und mit seinen Brüdern«. »Sie alle verharrten einmütig im Gebet«, im Gebet um den Heiligen Geist. Ist dieser erste Kern der Urkirche nicht bereits ein Abbild des Volkes Gottes, wie es sich aufbaut aus den Bischöfen als den Nachfolgern der Apostel und aus den Laienchristen, Frauen und Männern? In Treue zum geoffenbarten Willen Gottes und seiner amtlichen Auslegung in der Geschichte kennt die Kirche tatsächlich zwei Dimensionen ihres Apostolates : das Apostolat des Amtes aus der apostolischen Sukzession der Bischöfe und das Apostolat der Laien aus der allgemeinen Berufung eines jeden Christen. Das I I . Vatikanische Konzil hat beide Dimensionen in ihrem eigenständigen Wert, aber auch in ihrer gegenseitigen Bezogenheit vorbildlich herausgestellt. Dort finden wir das bleibende theologische Fundament für jede konkrete Verwirklichung dieser beiden Apostolatsformen in unseren Tagen. Das Apostolat des Amtes und das Apostolat der Laien stehen nicht im Gegensatz zueinander, sondern sind zuinnerst aufeinander verwiesen. In der Urgemeinde von Jerusalem gab es keine »Kirche von oben« und keine »Kirche von unten« : »Zusammen mit den Frauen und mit Maria, der Mutter Jesu, und mit seinen Brüdern verharrten alle Apostel dort einmütig im Gebet«. 4 5 4. Brüder und Schwestern ! Diese Kathedrale, in der die Geschichte und der stete Glaube Eurer Heimat spürbar sind, erinnert uns daran, wie einst mutige Männer und Frauen die Botschaft von Jesus Christus in dieses Land gebracht haben. Neben Bischöfen, Priestern, Mönchen 4 5 Joh 20, 21. Apg 1, 14. 12 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 170 und Nonnen haben ungezählte Laien aus allen Berufen und in allen Lebensumständen das Evangelium hierher getragen, eingepflanzt, gefördert und zur Blüte gebracht. Nur Gott kennt das Maß von Glaube, Hoffnung und Liebe, das von diesen Menschen gelebt und geweckt wurde. Auch heute wird die Kirche nicht müde, die Gnadengaben Gottes auszusäen. Zugleich wird sie nicht müde, daran zu arbeiten, daß steinige Böden sich in fruchtbares Ackerland verwandeln. Dazu könnt gerade Ihr beitragen in Eurer spezifischen Sendung als Laien. Der Laie ist zugleich Zeichen des Heils in der Welt und Brücke zwischen Welt und Kirche. Sehr oft steht Ihr tiefer als die Priester- und Ordensleute inmitten der Lebensbedingungen, der Nöte, Hoffnungen und geistigen Auseinandersetzungen unserer Zeit. Nur mit dem hochherzigen, dem Hirtenamt der Kirche verbundenen, von der sakramentalen Gnade belebten Apostolat der Laien ist die Kirche wirklich Kirche. 6 So möchte ich Euch als Nachfolger des heiligen Petrus in dieser Stunde ausdrücklich danken für Euren Dienst an jener Sendung, die der Sohn des Vaters an seine Kirche gegeben hat. In vielfältiger Weise dient Ihr dem Evangelium : jeder an seinem Ort und entsprechend seiner persönlichen Berufung — doch alle aufs engste miteinander verbunden. Ihr habt Euch einmal selbst für diese Berufe und Aufgaben entschieden. Zugleich aber sind sie Erwählung und Gnade Gottes. 5. Seid davon überzeugt, daß all Euer Wirken im Laienapostolat letztlich im Dienst der Verkündigung der Frohen Botschaft Jesu Christi steht. Dies trifft in einer besonderen Weise für diejenigen zu, die unmittelbar im Dienst der Glaubensvermittlung stehen. Ich denke dabei an den Religionsuntericht in der Schule und auch an alle anderen Arten von Glaubensunterweisung, besonders in der Vorbereitung auf Taufe und Firmung, auf Buße und Kommunion und auf die Ehe. Mit dem Evangelisten Johannes bekennen wir, daß in Jesus von Nazaret das göttliche Wort Mensch geworden ist. Gott ist Wahrheit; und es ist uns geschenkt, diese Wahrheit mitten in unserem Merischsein zu vernehmen, sie nachzusprechen, sie zu verkündigen, und dies in unseren Sprachen, mit unseren menschlichen Worten und Sätzen. Daraus leitet die Kirche die Verpflichtung ab, den Glauben auch in klaren Glaubenssätzen auszusprechen und weiterzugeben. Dies ent7 6 7 Vgl. Ad gentes, N r . 21. Vgl. Joh 1, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 171 spricht auch der Natur des Menschen, der die königliche Gabe seines Verstandes besitzt, um zu hören, zu bedenken und anzunehmen. Viele geistige Strömungen fordern die katechetische Unterweisung heraus : » W i r wollen uns, von der Liebe geleitet, an die Wahrheit halten«, antworten wir mit dem Apostel Paulus. Werdet also nicht müde, Diener und Lehrer der Wahrheit zu sein, damit »euch die Wahrheit des Evangeliums erhalten bleibe«. Die Heilige Schrift nennt den Widersacher Gottes »Vater der Lüge« ; unseren Beistand aber nennt sie den »Geist der Wahrheit«. Ich weiß, wie dornenreich Euer Dienst in der Katechese sein kann. Aber vertrauen wir darauf, daß der Geist Gottes mit seiner Wahrheit in der Kirche lebt, und stoßen wir nicht die uns Anvertrauten in die Verlassenheit einer bloß subjektiven Auslegung des Glaubens. Benützen wir alle guten Methoden, damit Wahrheit als verdauliche Speise gereicht werden kann. Zugleich aber gilt die Mahnung des Apostels : »Verkünde das Wort, tritt dafür ein, ob man es hören will oder nicht«. Jene Evangelisierung, die den Laien anvertraut ist, geschieht aber vor allem im jeweiligen Lebensmilieu. Mit Recht sagen wir. daß die Eltern die ersten Katecheten ihrer Kinder, daß die Arbeiter die ersten Apostel der Arbeiter sind, daß Jugendliche ihre Freunde oft besser anzusprechen wissen als Erwachsene. Wo immer Ihr als gläubige Katholiken lebt, berufen durch Taufe und Firmung, dort seid Ihr wahre und echte Glaubensboten, bestellt zur Befreiung der Menschen durch die Wahrheit. Es wird oft hilfreich sein, sich dafür in Gemeinschaften zusammenzuschließen. Immer hat die Kirche ihre unerschöpfliche Lebenskraft bewiesen, wenn durch die vielen Jahrhunderte ihres Bestehens Gemeinschaften des geistlichen Lebens und des Apostolates entstanden sind. Manche sind zeitbedingt; manche bleiben durch viele Jahrhunderte lebendig. Ich grüße alle diese Gemeinschaften ! Ich weiß um Euren Beitrag zum Aufbau des kirchlichen und gesellschaftlichen Lebens, den Ihr bisher geleistet habt und der auch heute von Euch erwartet wird. Bemüht 8 9 1 0 11 12 13 14 8 9 10 11 12 13 14 Eph 4, 15. Gal 2, 5. Joh 8, 44. Joh 4, 17. Vgl. 1 Kor 3, 2. 2 Tim 4, 2. Vgl. Joh 8, 32. 172 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Euch dabei um eine ständig Erneuerung aus den Quellen, die uns die Lehre der Kirche und das Vorbild heiligmäßiger Menschen anbieten. Die Feier der Geheimnisse Christi, zumal die Eucharistie, muß die unverrückbare Mitte bilden, aus der Ihr Eure apostolische Kraft bezieht. Seit langem gibt es auch in Eurem Lande zahlreiche Menschen, die bereit sind, die Bischöfe und Priester in ihrer Seelsorge unmittelbar zu unterstützen. Vor allem die Seelsorgshelferinnen haben Pionierarbeit geleistet für einen Dienst, der heute in den Gemeinden immer bekannter wird im Beruf des Pastoralassistenten. Dankbar denke ich auch an viele andere Männer und Frauen, die hauptamtlich dem Reich Gottes in der Kirche dienen : Sakristane und Organisten, Juristen und Fachleute der Verwaltung. Besonders intensiv stellen die Mitarbeiter der katholischen Caritas und alle, die in christlicher Gesinnung sich den vielfältigen Werken der Barmherzigkeit widmen, das liebevolle Antlitz und die helfenden Hände Christi dar. Ihr werdet durch Euer ganzes Tun zum Zeichen für das Erbarmen Gottes mit dem bedrängten Menschen. Das Mitleiden im Namen Jesu sollte die personale Wurzel jeglicher Sozialarbeit der Kirche sein. Zur sinnvollen Koordinierung all dieser Dienste im kirchlichen Bereich bestehen auch bei Euch Pfarrgemeinderäte und ähnliche Gremien auf höherer Ebene. Sie alle machen die Wirklichkeit des ganzen Volkes Gottes deutlich. Sie tragen dazu bei, daß Priester und Laien gemeinsam Wege der Evangelisierung suchen können; sie helfen, daß die Kirche auch in der öffentlichen Meinung Eures Landes ihre Stimme besser zur Geltung bringt. Schließlich möchte ich noch jene nennen, die oft Dienste im Verborgenen leisten. Es ist nicht gleichgültig, ob das Gebäude einer Kirche mit Liebe gepflegt und geschmückt wird ; es ist nicht gleichgültig, wer die Pfarrhöfe betreut ; es hat seine Bedeutung, mit welchem Geist die vielfachen kleinen Verrichtungen in einer Gemeinde getan werden, die in den Augen Gottes groß sein können. Auch sie brechen dem Evangelium Bahn, wenn sie aus überzeugtem Herzen getan werden. 6. Liebe Brüder und Schwestern ! Damit Eure Arbeit in den verschiedenen Bereichen des Laienapostolates zur vollen Wirkung gelangen kann, müßt Ihr selbst vom Geiste Christi zutiefst beseelt und durchdrungen sein. Deshalb rufe ich Euch auf, Euer eigenes Leben zu heiligen. In Eurem Land haben Heilige gelebt und gewirkt, deren Andenken unvergessen ist. Hier in Wien gedenken wir besonders des hl. Klemens 173 Acta Ioannis Pauli Pp. II Maria Hofbauer. Es waren Priester und Laien, Männer und Frauen, Ordensmänner und Ordensfrauen. Und auch in jüngster Zeit gab es bei Euch Menschen, auf die wir, wenn sie auch nicht oder noch nicht zur Ehre der Altäre erhoben wurden, mit Dankbarkeit und Hoffnung blicken. Ein Heiliger ist in seinem Leben und Sterben eine Übersetzung des Evangeliums für sein Land und seine Zeit. Christus zögert nicht, seine Jünger zur Nachfolge, ja zur Vollkommenheit aufzufordern. Die Bergpredigt ist eine einzige Schule, um heilig zu werden. Habt keine Angst vor diesem Wort und habt keine Angst vor der Wirklichkeit eines heiligen Lebens ! Sicher bedarf die Kirche ihrer großen Einrichtungen, ihrer Strukturen, auch ihrer finanziellen Mittel. Die Quelle ihres Lebens aber ist der Geist Gottes, der sich in den Menschen ganz konkret ausprägen möchte. 15 Pflegt also das Gebet, besonders auch das persönliche Gebet. Viele Eurer Kirchen sind hervorragende Kunstwerke, sie dürfen jedoch nicht zu Museen werden. Die beständige Treue des stillen Gebetes vieler Menschen vor dem Tabernakel trägt dazu bei, diesen Kirchen ihre wahre Bestimmung und Würde zu erhalten. Belebt in Euren Gemeinden wieder die Gesinnung und das Sakrament der Buße. Im Gleichnis vom Pharisäer und Zöllner spricht der Herr deutlich aus, mit welcher Gesinnung jemand den Raum und ebenso das geistige Gebäude der Kirche betreten soll. Ohne Buße wächst Anklage gegen Anklage, und aus diesen Anklagen wachsen Feindschaft, Unfrieden, ja Krieg. Unsere Buße vor Gott dient nicht allein der eigenen Heiligung, sondern sie ist ebenso eine Heilung Eurer Umwelt. So werden wir zu lebendigen Zeichen der Hoffnung inmitten von Menschen, die ihre Schuld verdrängen oder von ihr erdrückt werden. Bittet Gott um die Gnade, Euer Kreuz tragen zu können. Vielfach ist unser Leben gefährdet, und viele Pläne scheitern. Es gibt nicht wenige Menschen — auch in Eurem Land —, die dann keinen Sinn mehr in ihrem Leben finden. Gebt Ihr ihnen durch Eure demütige Kraft neuen Mut, ihr Kreuz zu tragen. Ihr seid dann für sie ein befreiendes Beispiel; in Euch sehen sie den Weg, um zusammen mit unserem Erlöser zu Ölberg und Auferstehung gelangen zu können. Und schließlich : Lebt mutig Euer ganz persönliches Leben, auch wenn es Euch unbedeutend erscheint. Die große Lehrmeisterin des 16 15 16 Vgl. Mt 4, 48. Vgl. Lk 18, 10 ff. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 174 Kleinen Lebens, Theresia von Lisieux, hat uns in ihren kurzen Lebensjahren die Einsicht eröffnet, wie groß die kleinen, normalen Tätigkeiten vor Gott sein können. Auch Charles de Foucauld ist hier zu nennen, der das verborgene Leben Jesu in Nazaret als großes Vorbild erkannt hat. Es gibt die aufsehenerregende Heiligkeit einiger Menschen; es gibt ebenso auch die unbekannte Heiligkeit des täglichen Lebens. In all dem ist Maria Euch Vorbild. »Der Engel trat bei ihr ein« und grüßte sie als die Begnadete. »Ave Maria, gratia plena«, so grüßt sie die Kirche über die Jahrhunderte hin. Der Herr ist mit ihr. Ja, der Herr sei auch mit Euch in der Heiligung Eures Lebens und in Eurem apostolischen Dienst. Das ist der Wunsch des Papstes, und das ist der priesterliche Dienst Eurer Bischöfe, Priester und Diakone an Eurer Berufung. 7. Zum Abschluß möchte ich noch einmal auf die Worte der heutigen Liturgie zurückkommen. Die erste Lesung aus dem Buch Jesus Sirach spricht von der Weisheit, die »aus dem Mund des Höchsten hervorging«. Liebe Brüder und Schwestern ! Wir wollen diese Weisheit lieben ! Dann werden wir unsere Freude finden an einem Apostolat, das im Dienst dieser göttlichen Weisheit steht. Durch diesen Dienst von vielen Generationen hat die Weisheit »bei einem ruhmreichen Volk Wurzel gefaßt«, im »Anteil des Herrn«, in seinem »Erbbesitz«. Durch den gleichen Dienst der gegenwärtigen Generation von Boten der göttlichen Weisheit möchte diese in der heutigen Welt Wurzel fassen. Laßt uns diesem ewigen Wunsch der göttlichen Weisheit nachkommen. Öffnen wir ihr unser Herz. Bringen wir sie den Menschen und den Dingen in unserer Umgebung nahe. Erschließen wir ihr den Zugang zu Moral und Kultur, zum sozialen, politischen und wirtschaftlichen Leben. Die göttliche Weisheit ist das Licht, das die ganze Schöpfung durchdringt. Sie umfaßt in ihrer Liebe den ScfiOpïèiTTiîn3'""a.ië Schöpfung, Gott und die Menschheit. Brüder und Schwestern ! Gehen wir die Wege dieser Weisheit ! Werden wir ihre Boten ! Dienen wir dem Heil, das Gott selbst der Menschheit in Jesus Christus anbietet. Amen. 17 18 17 18 24, 3. 24, 12. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei ACTA SS. 175 CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI EPISTULA Em.mo ac Rev.mo Domino Iosepho Card. Hofîner, Archiepiscopo Colonien., missa: de peracto examine circa « Opus Angelorum ». Eminentissime Domine, litteris diei 1 Decembris 1977 Cardinali Secretario Status missis Eminentia Tua examen circa « Opus Angelorum » petivit. Haec petitio a Secretaria Status ad hanc Sacram Congregationem pro competentia transmissa est. Examine peracto Eminentissimi Cardinales huius Congregationis in Feria IV diei 22 Iunii 1983 ad sequentes decisiones pervenerunt, quas Summus Pontifex in audientia 1 Iulii approbavit : 1. Opus Angelorum in promotione devotionis erga Sanctos Angelos obtemperare debet doctrinae Ecclesiae necnon SS. Patrum et Doctorum. Peculiariter non diifundet intra sua membra et intra fideles talem cultum Angelorum qui ((nominibus», ex praesumpta revelatione privata (Dominae Gabrielae Bitterlich attributa) cognitis, uteretur. Nec iisdem nominibus in orationibus quibuscumque a communitate adhibitis uti licebit. 2. Opus Angelorum a suis membris non expetet neque iisdem proponet sic dictam silentii promissionem ((( Schweigen - Versprechen » ) , etsi legitimum sit circa res internas Operis Angelorum aequam discretionem servare quae membris Ecclesiae Institutorum decet. 3. Opus Angelorum eiusque membra omnes normas liturgicas stricte observabunt, speciatim quae ad Eucharistiam spectant. Hoc valet praecipue quoad sic dictam « Communionem expiatoriam ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 176 Hanc occasionem nactus impensos aestimationis meae sensus Tibi obtestor permanens Eminentiae Tuae Rev.mae add.mus IOSEPH Card. RATZINGER, Praefectus S Fr. Hieronymus Hamer, O. P., Archiep. tit. Loriensis, Secretarius L. © S. Datum Romae, die 24 mensis Septembris, A. D. 1983. SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETUM B E R T R A N I A E IN CATATUMBO De mutatione sedis et nominis Praelaturae Cum urbs vulgo Tibú, intra fines Praelaturae Bertraniae in Catatumbo patens, loci opportunitate, incolarum frequentia opibusque modo crebra, labentibus annis, felicia susceperit incrementa ac, ad praesens, christifidelium numero, industria, negotiisque floreat, atque caput regionis cui nomem Catatumbo exstet, R. P. Leonardus Gómez Serna, O. P., Ordinarius eiusdem Ecclesiae, ad aptius animarum bono consulendum, audita Conferentia Episcopali Columbiae, ab Apostolica Sede expostulavit ut templum paroeciale in memorata urbe situm, Deo in honorem S. Ludovici Bertrandi dicatum, ad dignitatem et fastigium Ecclesiae Praelatitiae eveheretur ac Praelatura, ab eiusdem civitate nominis, posthac Tibuensis nuncupari possit ac debeat. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Angeli Acerbi, Archiepiscopi titularis Zellensis, in Republica Columbiana Nuntii Apostolici, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia Pp. I I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesens edit Decretum Sacra Congregatio pro Episcopis 177 perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Ad haec executioni mandanda eadem Sacra Congregatio memoratum Exc.mum P. D. Angelum Acerbi deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, ubi primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae executionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 16 mensis Novembris anno 1983. ® SEBASTIANUS Card. RAGGIO, Praefectus h. © S. © Lucas Moreira Neves, Archiep. tit. Feraditanus maior, a Secretis PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 30 Novembris 1983. — Titulari episcopali Ecclesiae Girumontensi R. D. Stephanum Moskwa, Moderatorem Seminarii Premisliensis dioecesis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ignatii Tokarczuk, Episcopi Premisliensis Latinorum. die 18 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Isclanae Exc.mum P. D. Antonium Pagano, hactenus Episcopum titulo Cissitanum. die 20 Decembris. — Cathedralibus Ecclesiis Tarquiniensi et Centumcellarum Exc.mum P. D. Hieronymum Grillo, hactenus Episcopum Cassanensem. die 21 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Oliveirensi, R. D. Franciscum Barroso Filho, e clero marianensi. die 22 Decembris. — Cathedralibus Ecclesiis Terracinensi-Latinensi, Privernensi et Setinae R. D. Dominicum Pecile, ex archidioecesi Utinensi presbyterum. die '23 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Barrancabermeiensi Exc.mum P. D. Ioannem Franciscum Sarasti Jaramillo, C. I. M., hactenus Episcopum titularem Egarensem et Auxiliarem archidioecesis Caliensis. 178 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 29 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Barrensi R. P. Itamar (Navildo) Vian, Vicarium Provincialem Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum in Statu brasiliensi Rio Grande do Sul. die 7 Ianuarii 1984- — Metropolitanae Ecclesiae Saltensi Exc.mum P. D. Moysem Iulium Blanchoud, hactenus Episcopum Rivi Quarti. — Cathedrali Ecclesiae Raphaëliensi Exc.mum P. D. Hectorem Gabinum Romero, hactenus Episcopum titularem Tagaratensem et Auxiliarem dioecesis Clivi Zamoerensis. die 10 Ianuarii. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Bogdani Mariani W. Sikorski, Episcopi Plocensis, Exc.mum P. D. Sigismundum Kaminski, hactenus Episcopum titularem Midicensem. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus Divina Providentia Pp. I I , latis decretis a Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum praefecit : die 80 Augusti 1983. — Titulari episcopali Ecclesiae Numidensi R. D. Ioannem Baptistam Morandini, e clero Brixiensi, Praelatum honorarium Sanctitatis Suae, apud Consilium pro publicis Ecclesiae negotiis Consiliarium, quem archiepiscopali dignitate ornavit atque Apostolicum in Ruandensi Re publica Nuntium nominavit. die 11 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Agraënsi Exc.mum P. D. Caecilium deSa hactenus Episcopum Lucknovensem. — Cathedrali Ecclesiae Belizensi Exc.mum P. D. Osmundum Petrum Martin, hucusque Episcopum titulo Thuccensem in Mauretania ac Auxiliarem eiusdem dioecesis. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 179 — Cathedrali Ecclesiae Nachingveaënsi R. D. Polycarpum Pengo, e clero dioecesis Sumbavangensis, Rectorem Seminarii maioris Daressalaamensis archidioeceseos. — Cathedrali Ecclesiae Cheiuensi R. D. Paulum Kim TchangRyeol, Directorem plurium hospitalium infirmorum aedium in civitate Seulensi. — Cathedrali Ecclesiae Kahamaënsi nuper erectae in Tanzania R. P. D. Matthaeum Shija, Taboraënsis Archidioeceseos Vicarium Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Natitinguensi R. D. Nicolaum Okioh, Vicarium Generalem dioecesis Abomeiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Muzucensi in Byzacena R. P. Antonium Sabían Apurón, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem ac Ecclesiae Cathedralis Aganiensis Rectorem, quem Auxiliarem Exc.mi P. D. Felixberti Comacho Flores, Episcopi Aganiensis deputavit. die 5 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Badullanae Exc.mum P. D. Edmundum Fernando, O. M. I . , hactenus Episcopum titulo Igilgilitanum et Columbensis in Taprobane Archiepiscopi Auxiliarem. — Cathedrali Ecclesiae Nkayiensi noviter erectae in Congica Natione R. P. Ernestum Kombo, Societatis Iesu sodalem, Parochum ecclesiae Sanctae Annae in Brazzapolitana civitate. — Cathedrali Ecclesiae Diphuensi nuper erectae in India R. P. Matthaeum Kochuparampil, Societatis S. Francisci Salesii, eiusdem sodalium provinciae Gauhatinae Inspectorem. II NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit: die 30 Augusti 1983. — Exc.mum P. D. Villelmum Aquilinum Carew, Archiepiscopum titulo Teldensem, Pro-Nuntium in Iaponiae Natione Apostolicum. die 4 Octobris. — R. P. Macram Max Gassis, e Missionariis Combonianis Cordis Iesu, Cancellarium Curiae Archidioecesanae Khartumensis necnon Secretarium conferentiae episcopalis Sudaniensis, 180 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis )) Elobeidensis dioeceseos. die 31 Octobris. — Exc.mum P. D. Reginaldum Iosephum Orsmond, Episcopum titulo Assuritanum, Administratorem Apostolicum « sede plena et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Ioannesburgensis. die 22 Novembris. — Exc.mum P. D. Angelum Nam Sou Kim, Episcopum Suvonensem, Directorem castrensem in Corea. die "27 Novembris. — Rev. P. Franciscum van Roessei, e Societate Mariae, hucusque Vicarium Capitularem Archidioecesis TJgiungpandanganae, Administratorem Apostolicum «sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem Archidioeceseos. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETA I NEAPOLITANA Canonizationis Ven. Servi Dei Modestini a Iesu et Maria, Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Religiosi, cum sint toti Domino consecrati, peculiari titulo ad Dei servitium et honorem destinantur consiliorum evangelicorum professione, et iubentur pariter ad totius Ecclesiae bonum vitam suam per caritatem deferre (cf. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen Gentium, 44). Hinc, praeter suave et honorificum munus dan- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 181 di, manifesto, mundo documentum ininvestigabilis mysterii Christi, iidem religiosi laeti et sibi constantes recipiunt « officium pro omnibus et secundum formam propriae vocationis, sive oratione, sive actuosa quoque opera, Iaborandi ad Regnum Christi in animis radicandum et roborandum illudque ad omnes plagas dilatandum » (ibid.). Hanc vivendi rationem, qua quis Deo soli vivit et simul prompte et fideliter Ecclesiae servit, per tempora post Christum natum ingens virorum et mulierum multitudo magno animo et variis modis sunt secuti; ii namque a Divino Spiritu accensi et sustentati, pro charismate et indole sui Instituti et peculiaribus suae aetatis necessitatibus, super genus humanum lumen servaverunt succensum singularis virtutis et sanctitatis, quia Dominum testati sunt « v e l in monte contemplantem, vel turbis Regnum Dei nuntiantem, vel aegrotos et saucios sanantem ac peccatores ad bonam frugem convertentem, vel pueris benedicentem et omnibus benefacientem, semper autem voluntati Patris qui eum misit oboedientem » (Lumen G-entium, 46). In hunc electorum et bene meritorum virorum ac mulierum numerum, qui sicut sidera iter hominum regunt, non adscribere non possumus etiam Servum Dei Modestinum a Iesu et Maria, qui cum solum et ante omnia Deum sibi proposuisset eiusque gloriam, mire ac eadem ratione, qua héroes, secundum religionem et pietatem Ordinis Fratrum Minorum, precationem continuam coniunxit cum alacri actione apostolica; contemplationis quietem cum laboribus pro dilatanda arcana Dei dicione et potestate in animos; beatam solitudinem cum usu sedulo et industrio vitae communis et societatis ; asperas paenitentias et incommoda cum mirabili franciscana laetitia; accuratam severae Regulae conventualis observantiam cum plena caritate erga aegros, pauperes, peccatores, egenos; silentium cum sacro verbi ministerio; paupertatem, caput et indicem cuiusque filii Sancti Francisci, cum maxima liberalitate. Insuper, ut apte spiritualem et pastoralem imaginem Servi Dei describamus et intellegamus, omittere nequimus quam humanitatem et quem cultum a sua terra et a suo populo hauserit; unde licet nobis affirmare eum verum fuisse Neapolis suae aetatis filium. Non mirum igitur si P. Modestinus a Iesu et Maria fuit in gente sua sacerdos magnae auctoritatis et non dubiae efficaciae. Omnes enim ordines, tum humillimae familiae tum reges, eius claras et excelsas sunt admirati virtutes et igni eius religiosi fervoris sunt calefacti, apostolico studio eius et inusitata facultate miracula edendi magnopere fruiti. 182 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Servus Dei — qui in saeculo Dominicus Mazzarella — vitam in brevibus finibus egit. Natus in loco vulgo Fr attamag gior e appellato, in dioecesi Aversana, die 5 mensis Novembris anno 1802, e vita decessit die 24 mensis Iulii anno 1854. Vixit igitur duos et quinquaginta annos, quorum viginti septem in sacerdotio. Cum puer pie et integre vixisset, morum innocentia insignis et amore Iesu eucharistici et pietate erga Virginem Mariam a Bono Consilio, loci Episcopo curante numeratus est in clericis ministerio Cathedralis addictis et est admissus in seminarium dioecesanum Aversae, ubi septem mansit annos, a sodalibus non comprehensus, qui eius pietatem et probitatem pertaesi, effecerunt ut mortuo Episcopo Augustino Tommasi, qui ei fuerat tamquam verus pater et patronus, ad suam rediret familiam. Perrexit tamen, ad saeculum reversus, se excolere; vestem talarem non deposuit et intento animo esse perseveravit, pius, deditus apostolatui catechesis et operibus caritatis, ostendens simul magnum silentii et paenitentiae ardorem. Coepit etiam Patres Alean tarinos conventus loci Grumo N evano frequentare et anno 1822, iam viginti annos natus, ingressus est in eorum religiosam Provinciam Neapolitanam, destinatus dare Deo gloriam iter conficiendo perfectionis a seraphico Sancto Francisco monstratum. Fructuose novitiatu peracto, professionem sollemnem edidit die 17 mensis Februarii anno 1824. Studiis philosophicis et theologicis exercitis, quamquam non bona utens valetudine, ordinationem sacerdotalem accepit Aversae die 22 mensis Decembris anno 1827. Insequente anno concionator divini verbi est probatus et anno 1830 confessarius. Vitam religiosam degit variis in conventibus : primum in loco Grumo, deinde, in munere custodis constitutus, in oppidis Mirabella et Pignataro; postea missus est aedituaturus ad pagum 8. Lucia del Monte et tanquam praeses ad conventum Neapolitanum Sanitatis, qui singularissimus erat et popularissimus urbis vicus. Munere superioris solutus est, ut confessionibus peccatorum audiendis totam daret operam, ac verbo praedicando et aegrotis atque pauperibus visitandis qui, eius crescente fama sanctitatis et miraculorum allecti, fidentes eius auxilium exquirebant. Revera confessarius fuit ab omni classe expetitissimus, in sede confessionali multas dierum horas fatigatus, prudens et moderatus in consiliis dandis et in animis gubernandis; pauperum fuit amans, auxiliator, defensor, adeo ut cibo necessario se privaret et divitibus supplicaret pro exheredatis adiuvandis; infirmorum et aegrotantium Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 183 fuit minister, quibus et verbis et auxiliis corporis solacium praebuit, praeter sacramentorum gratiam. Curam singularem, et nonnisi sacerdotalem et pastoralem, habuit parientium, ut hae donum materni nominis acciperent et postea exercerent secundum christianae religionis principia. Haec apostolatus forma, in quam Servus Dei semper magna cum prudentia et perfecta modestia incubuit, ad nostram aetatem momentum habet quasi propheticum et divinum, cum moneat de respectu et de tutela vitae hominis nascentis ; multi namque nostri temporis, dum iuste hominis dignitatem laudibus tollunt et celebrant, saepe eius conceptum periculo obiciunt efficiuntque ut eius ortus incertus sit et indefensus, actus autem precarius. Iuvat proinde nos ante oculos ponere P. Modestinum a Iesu et Maria pro certo habuisse, et firme quidem, sacram esse vitam hominis ab initio, quia donum Dei est et insigne eius amoris et gloriae indicium. Etsi tanta mole et varietate apostolatus gravabatur et permissibus peculiaribus a superioribus datis utebatur, Servus Dei a qualibet reprehensione afuit, quin immo exemplo fuit in colenda austera Alcantarina Regula, in religiosa custodia votorum paupertatis, oboedientiae et castitatis, laudem ita sibi comparans etiam fratrum suorum. Sine dubio huiusmodi vitae fundamentum positum erat in fide forti et vehementi, qua tota eius vita est instituta ; in praestantia et altitudine pietatis, quae continenter alta est et excitata longis precationibus, eucharisticis adorationibus vel in noctes productas; consueta cum Deo coniunctione, attonita quodammodo sanctae Missae celebratione, continua et constanti ascesi, continenti colloquio cum Deo, quem is magis diligebat, quam vitam suam, obque quem omnia abdicaverat et a quo omnia sperabat bona. Ardentissima etiam pietate coluit Beatissimam Virginem a Bono Consilio, cuius cultum multis modis et efficaciter propagavit Neapoli et in vicinis. Et quod ad hoc pertinet, Summus Pontifex Pius IX dicitur significantem appellationem « vecordem Beatae Mariae Virginis » ei indixisse, aut, ut alii affirmant, (( amantem Beatae Virginis a Bono Consilio », hoc modo indicans eminentem eius religionis notam. P. Modestinus a Iesu et Maria, verus Dei vir, Ecclesiae servus, magnae franciscanae familiae decor, etsi in condicionibus societatis, cultus et Ecclesiae vixit dissimilibus condicionum nostrae aetatis, nuntium affert ad hoc tempus aptum, praesertim ad religiosos qui, ex toto Domino consecrati, debent purius et rectius in dies iter ingredi 184 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ut Christum vere et iucunde sequantur, ex Evangelio viventes et sua quisque religiositate et pietate. Sed etiam animarum pastores, opinamur, possunt in vita Servi Dei perspicere quam magnum sit, quam pulchrum gratia et redemptionis generosa esse instrumenta, maxime confessiones peccatorum audiendo, animis moderando, consilia dando, curam gerendo eorum qui in suis spiritibus et corporibus participant peculiari modo crucis Domini mysterium. Cum Servus Dei, cholera morbo temptatus, placide et pie in Domino somno est consopitus, fama eius sanctitatis non est cum eo sepulta, sed ita est aucta et firmata, ut Archiepiscopus Neapolitanus censeret esse Causam beatificationis et canonizationis ineundam per celebrationem Processuum Ordinariorum, qui anno 1877 iam erant confecti. Hos secuta est scriptorum adprobatio die 13 mensis Ianuarii anno 1887 et Introductio Causae die 11 mensis Martii anno 1891. Peractis anno 1901 Processibus Apostolicis, qui et ipsi apud Curiam Neapolitanam erant instructi, Causae iter incepit longissimum ac difficile et arduum, quod disceptatio confecit tandem super virtutibus in Congressu Peculiari die 15 mensis Februarii anno 1983 et in Congregatione Ordinaria Eminentissimorum Patrum Cardinalium die 10 mensis Maii anno 1983, ponente seu relatore Rev.mo Domino Antonio Mauro, Archiepiscopo titulari Thagastensi. In utroque autem Coetu dubio num Servus Dei virtutes christianas heroum in modum coluisset, responsum est datum affirmativum. De praedictis omnibus Summus Pontifex Ioannes Paulus II certior est factus die 14 mensis Maii anno 1983 per subscriptum Cardinalem Praefectum, et mandavit ut Decretum super heroicis Servi Dei virtutibus appararetur. Quod cum rite est factum, accitis eodem Cardinali Praefecto atque Rev.mo Antonio Mauro, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis, ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, Venerabilis Servi Dei Modestini a Iesu et Maria, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum in vulgus et edi et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 9 Iunii, Anno Iubilaeo Redemptionis 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. 8B S. £8 Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 185 II TRE VIREN. Canonizationis Servae Dei Blandinae Merten, Religiosae professae Congregationis Sororum S. Ursulae de Calvarienberg. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Inter omnia educationis instrumenta peculiare momentum habet schola, quae vi suae missionis dum facultates intellectuales assidua cura excolit, recte iudicandi capacitatem evolvit, in patrimonium culturae a generationibus praeteritis acquisitum introducit, sensum valorum promovet, vitam professionalem praeparat, inter alumnos diversae indolis et condicionis amicalem consortionem páriens mutuam se comprehendendi dispositionem fovet; insuper veluti quoddam centrum constituit cuius operositatem et profectum una participare debent familiae, magistri, varii generis consociationes vitam culturalem, civicam, religiosam promoventes, societas civilis, et tota communitas humana. Pulchra igitur et gravis quidem ponderis est vocatio illorum omnium qui parentes in eorum officio implendo iuvantes et communitatis humanae vices gerentes, munus educandi in scholis suscipiunt; quae vocatio peculiares mentis et cordis dotes, diligentissimam praeparationem, continuam renovationis et adaptationis promptitudinem expostulat» (Conc. Vat. I I , Decr. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 5). Huiusmodi pulchram educandi instituendique subolis iuventutis vocationem secuta est inde ab ineunte adulescentia et deinde religiosam vitam professa Serva Dei Blandina Merten, quae in munere ludimagistrae sedulo explendo congruentem ad sanctificationem invenit viam. Ipsa ortum duxit in pago quem nuncupant Düppenweiler, die 10 mensis Iulii anno 1883, nona quidem ex decem fratribus, quaeque biduo post, sacra baptismatis unda regenerata, Mariae Magdalenae nomen recepit. Parentes habuit humiles ruricolas, sed christianis vir13 - A. A. S. 186 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tutibus admodum commendatos; in quorum familia assidue perageb a t u r pietatis exercitia, uti communis Rosarii recitatio, cotidiana Missae participatio, frequens Sacramentorum usus aliaeque preces traditione receptae. Nihil igitur mirum si iam puella virtutibus suae aetatis inter aequales floruerit. Studia primaria in schola publica et penes privatos docentes in pago natali sedulo explevit. Duodecimum autem annum cum ageret, ut tunc ferebat mos, Corpus Christi primum suscepit, eodemque mense et anno (scil. Aprili anno 1896) sacro Chrismate est roborata. Puella cum esset prompta ad discendum, missa est a parentibus, suadente loci parocho, apud Marienau Vallendaer' prope urbem Confluentes, operam datura studiis ad publici magisterii diploma consequendum. Quae studia ibi diligenter exercuit ab anno 1899 ad annum usque 1902, ita ut magistrae diplomate summa cum laude donata fuerit. Suum officium eodem anno 1902, utroque parente interea demortuo, obire incepit, et quidem, per aliquot menses, apud Oderthal, deinde, annis 1903-1907, apud Morscheid, et postremo, a mense Iulio a. 1907 ad mensem Aprilem a. 1908, apud Grossrosseln. Ubique autem docendi munus egregie adimplevit Serva Dei eamque fama « angeli », quam studiorum tempore, sibi conciliaverat, comitata est; erat namque discipulis eorumque parentibus in exemplum fideli divinae legis observantia, humanitate, mansuetudine, serenitate, modesta ac debiti muneris absoluta functione. Divinus autem ille Magister ludimagistram Mariam Magdalenam Merten ad altioris vitae rationem, videlicet ad religiosum statum amplexandum, vocabat. Et ipsa, viginti et quinque annos nata, qua erat diligens ac studiosa magistra, Institutum religiosum quaesivit, cui proprium esset puellis et adolescentibus humanam et divinam impertire institutionem, et in quo externam vitae activitatem cum vita contemplativa coniungere valeret. Ea aptam ad id societatem invenit apud Sorores Ursulinas de Calvarienberg, prope Ahrweiler. Quapropter, Divino vocanti Magistro offerens universa, die 28 mensis Octobris anno 1908 sacras induit vestes, recepto nomine Blandina a S. Corde, et die 3 Novembris anno 1910 primam votorum professionem emisit. Mox a Superioribus missa est ad scholam loci vulgo dicti Saarbrücken et postea, valetudinis causa, est translata Augustam Trevirorum, in domum Sancti Banti. Ibi septennium ludimagistram se ostendit peritissimam omnique laude dignam. Dum enim adulescentulas docet praescriptas disciplinas civiles, earundem etiam moribus religiose fingendis ardore, mira industria, verbi et exemplo operam Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 187 navabat. Consodales autem regulari observantia praeibat sed sine strepitu, ut ita dicamus, amans «nesciri et pro nihilo reputari». Ibidem, die 4 mensis Novembris anni 1913, vota religiosa nuncupavit perpetua et, cum Superiorum permissu atque conscientiae suae moderatoris, victimam Divini Amoris se obtulit. Verum, terrestre Famulae iter haud fuit longum; nam autumnali tempore anni 1916 in gravem pulmonum morbum incidit, quod humanis remediis ea tempestate de vinci haud poterat. In valetudinarium Sororum apud Marienhaus deducta, divinae voluntati obsequens, morbum patientissime toleravit, veluti Christo confìxa cruci (cf. Gal 2, .19). Mortis iamiam adventantis conscia, Dei Famula iteratis precibus ad Deum iugiter adspirabat, donec postremis Ecclesiae Sacramentis rite munita, in pervigilio Pentecostes, die 18 mensis Maii anno 1918, aetatis suae anno trigesimo quinto, status autem religionis undecimo, placidissime animam efflavit. Cuius exuviae in coemeterio S. Paulini Augustae Trevirorum humatae fuerunt, hodieque ibi requiescunt. Gravissimo docendi educandique munere, — quod est (( ars artium, scientia scientiarum», ut ait S. Gregorius Nazianzenus (P. G., 35, 425) — sancte et fideliter iuncta est Famula Dei Blandina Merten ; erat namque, uti optimum decet magistrum, erudita, patientes, sollicita et diligens. Humanam scientiam cum timore Dei in alumnarum mente et voluntate coniungere satagebat. Mira constantia eluxit et in aliis cotidianae vitae officiis adimplendis, quae quidem veluti divinitus sibi concredita putabat ; solita erat dicere : « Omnia mihi sunt caelum ». Mirandae quoque fuerunt eius orandi assiduitas, pietas, simplicitas, sedulitas, fidelitas aeque in maioribus et in minoribus, necnon et mentis serenitas et aequilibritas, modestia et in alios benevolentia. Iugis autem, prompta, facilis et cum delectatione harum aliarumque christianarum virtutum exercitatio, notas praebent heroici gradus virtutis in Serva Dei, licet ageretur de actibus ordinariis sed non ordinarie dicitis. Ita ipsa vivens, optimae iuvenis et religiosae gavisa est opinione, quamvis exteriore splendore orbata; et post mortem, accedente rumore de gratiis eius apud Deum intercessione obtentis, « sancta » praedicari coepit, non tantum intra monasterii saepta, verum etiam per urbem Trevirensem, imo in tota Germania et extra. Quamobrem factum est ut Causa de Beatorum Caelitum honoribus Servae Dei Blandinae Merten decernendis ageretur. Vix ergo Actoribus licuit instructi sunt, annis 1954-1962, ordinaria potestate apud Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 188 curiam episcopalem Trevirensem, processus super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere, super scriptis et super cultu non praestito eidem Servae Dei, Romamque transmissi ad Sacram tunc Rituum Congregationem. Scriptis Famulae Dei rite perpensis, eadem Sacra Congregatio, die 21 Decembris anno 1968, decrevit nihil obstare quominus ad ulteriora procedi posset atque, servatis de iure servandis, auctoritate Ioannis Pauli II Causa beatificationis feliciter introducta est die 4 Decembris anni 1980, facta quoque dispensatione a processu apostolico super virtutibus in specie condendo. Disceptationes deinde super Famulae Dei virtutibus habitae sunt apud S. Congregationem pro Causis Sanctorum, primum, die 26 mense Ianuario anno 1983, in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum; postea, die 12 mensis Aprilis eiusdem anni, in Coetu Ordinario Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Rev.mo Iosepho Caprio. De opinionibus autem progressui Causae faventibus in utroque memorato Coetu expressis certior est factus Beatissimus Pater Ioannes Paulus II per subscriptum Cardinalem Praefectum die 14 Maii eodem anno ; et Sanctitas Sua responsum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum ratum habens, iussit ut Decretum super heroicis Servae Dei virtutibus appararetur. Quod cum rite est factum, accitis hodierno die Cardinalibus subscripto et Iosepho Caprio, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis, ceterisque de more convocandis, iisque astantibus, Summus idem Pontifex sollemniter edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis Servae Dei Blandinae Merten, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc Decretum publici iuris fieri et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 9 Iulii, Anno Iubilaeo Redemptionis 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. B Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 189 III PANORMITANO Canonizationis Ven. Servi Dei Iacobi Cusmano, Sacerdotis Fundatoris Congregationum Servorum et Servarum Pauperum v. d. « Boccone dei Povero » . SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet in casu et ad effectum de quo agitur. Panormitanus sacerdos, Iacobus Cusmano, die 15 mensis Martii a. 1834 natus, atque die 14 Martii anni 1888 vita functus, « seipsum impendit ac superimpendit, ut innumeris orphanis, senibus, viduis, ac quamplurimis egenis miserisque panem frangeret, potum daret, vestibus indueret, consolatione repleret, eosque humanae dignitati, materialibus et spiritualibus simul auxiliis praestitis, restitueret. Namque, fame pestilentiisque in Sicula terra, Panormi praesertim ubi ille vitam ducebat, grassantibus, non modo cuncta sua bona pauperibus distribuit, sed consociationem excitavit, quae Pauperis Buccella, fideles singulae familiae pro derelictis auxilia offerrent. Pluribus annis per Panormi vias et vicos indefesse cursitans, ostiatim invicta patientia iugiter pulsans, inenarrabili fervens caritate, buccellas ipse collegit easque, simul cum verbis aeternae vitae pabulo, hilari semper vultu indigentibus distribuit. Aequum proinde est ut caritatem illam sine fine, quam Iacobus Cusmano tam eloquenter docuit et conspicuis exemplis monstravit, et ingentes ipsius eleemosynas cuncta enarret ecclesia sanctorum (cfr. ßir 31, 11) ». Talis habetur caritatis Servi Dei descriptio in Decreto S. Congregationis pro Causis Sanctorum quo, die 2 mensis Aprilis anno 1982, edicitur eundem Dei Famulum christianas virtutes heroum in modum exercuisse omnes. Hinc sollertes Causae actores statim ApostolicaeSedi miram, quae ferebatur, sanationem, eiusdem Servi Dei invocato nomine, a Deo patratam, ad cognoscendum exhibuerunt, eum quidem in finem ut Venerabilis ipsius sollemnem beatificationem assequerentur. Agitur quippe de sanatione Sororis Bichardae Tutino ab intestini occlusione ex neoplasia gastrica iuxta-pilorica cum permanationibus parietis, ab erosione vasculari causam dante plurimis gravissimisque sanguinis eruptionibus in intestino, ac simul a crisi perfodente cum peritonei laesione. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 190 Omnibus consideratis huiusmodi sanationis adiunctis, eamdem ultra naturae vires contigisse plures testes atque medici a curatione asseruerunt. Hinc anno 1964 processus auctoritate apostolica fuit instructus super eadem sanatione apud Curiam archiepiscopalem Panormitanam, de cuius iuridica vi et forma cautum est per Decretum Sacrae tunc Rituum Congregationis die 11 mensis Ianuarii anno 1969. Praehabitis postmodum votis ex officio requisitis duorum in medica arte peritorum, Consilium Medicum nostrae Sacrae Congregationis, die 26 mensis Februarii hoc anno 1983 coadunatum, praeter naturae leges et vires eamdem sanationem evenisse agnovit. Sacra porro eadem Congregatio in suetis duobus coetibus disceptavit super dubio : An et de quo miraculo constet in casu et ad effectum de quo agitur; et quidem primum, in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum, die 31 mensis Maii hoc anno 1983, habito, et postea, die 5 mensis Iulii eiusdem anni, in Congregatione Patrum Cardinalium Ordinaria, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali Francisco Carpino. Factus autem de hisce omnibus certior, per subscriptum Cardinalem Praefectum, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , attentis votis affirmativis Sacrae Congregationis circa indolem praeternaturalem praedictae sanationis atque probata solida signorum fama intercessioni eiusdem Venerabilis tributorum, mandavit ut Decretum super mira sanatione conscriberetur. Quod cum factum esset, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Francisco Carpino, Causae ponente seu relatore, atque Subsecretario Sacrae Congregationis ceterisque de more convocandis, «isque astantibus pronuntiavit : Constare de uno miraculo. Venerabili Servo Dei Iacobo Cusmano intercedente, a Deo patrato, videlicet de instantánea, perfecta atque constanti sanatione Sororis Richardae Tutino ab intestini occlusione eœ neoplasia gastrica iuxta-pilorica •cum permanationibus parietis, ab erosione vasculari causam dante plurimis gravissimisque sanguinis eruptionibus in intestino, ac simul •a crisi perfodente cum peritonei laesione. Hoc autem Decretum in vulgus edi et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 9 Iulii A. D. 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L . © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 191 IV HI SP ALEN. Canonizationis Servi Dei Marcelli Spinola Maestre, Cardinalis Archiepiscopi Hispalensis, Fundatoris Ancillarum Conceptionistarum a Divino Corde Iesu. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Sancti Pauli Apostoli verba « Omnia possum » (in eo qui me confortât) (Phil 4, 13), quibus Marcellus Spinola Maestre est usus tamquam suo episcopali dicto, verissime morem reddunt viri qui, cum exploratum haberet pro magna sua humilitate se mediocrem esse, potuit fortiter obire impigrum apostolatum et firmum fidei suae dare documentum atque officio fungi eo animi vigore, qui clarorum in historia Ecclesiae episcoporum fuit proprius. Die 14 mensis Ianuarii anno 1835 a Ioanne Spinola et Antonia Maestre natus in urbe Gaditana Sancto Ferdinando, puer, adolescens et iuvenis vitam degit in Hispaniae australis portubus propter familiae sedium mutationes, quae fiebant munerum patris causa. Est postridie baptizatus quam natus, secundus quattuor filiorum, quos integrum illud coniugium ad christianam vitae rationem informavit. Marcellus spiritu religioso familiae suae est imbutus et acris ingenii specimina dedit, quo in studiis adulescentiae optima tulit puncta, adeo ut apud Studiorum Universitatem Hispalensem die 14 mensis Iunii anno 1858 advocatus renuntiaretur. Cum esset pater eius portui Onobensi praefectus, Marcellus in ea urbe studium inchoavit operae forensis exercendae causa; quare cito in omnibus vicinis est mirabundam consecutus famam. Iuvenis ille advocatus pauperis operariorum vulgi suscipiebat causas, quas sine pretio operae profligare studebat; unde est «pauperum advocatus» dictus. In religiosa autem eius viri simplicis et amabilis pietate signifi- 192 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale cationes apparebant vocationis sacerdotalis; hincque anno 1853 studia theologica incepit exercere. In archidioecesi Hispalensi incardinatus Marcellus Spinola sacerdotium accepit die 21 mensis Martii anno 1864. Ab archiepiscopo Hispalensi factus cappellanus ecclesiae Mercedis in « Sanlucar de Barrameda », ut pastorali sua actione quam maxime prodesset rationem adhibuit multas horas omnibus matutinis consumendi confessionibus peccatorum audiendis, aegrotos visendi, qualibet data opportunitate praedicandi. Egenis eorumque familiis Marcellus suam et suorum propinquorum dabat pecuniam; quando vero ea carebat, stipem emendicabat in viis, in tabernis caffeariis et in domibus Sanlúcar. Anno 1871, tempore verno, cardinalis archiepiscopus eum misit parochum ad Hispalensem paroeciam Sancti Laurentii, quae religione et arte erat insignis. In sua perseveravit agendi ratione. Tota civitas cognovit illum a prima luce ad undecimam horam antemeridianam in sede confessionali praesto esse paenitentibus qui mox venerunt veniam et solacium petituri. Tanta fuit populi frequentia, ut per multos annos Servus Dei adigeretur cotidie suum confessarii munus protrahere aliquas horas vespertinas. Omnibus adhibitis pastoralibus instrumentis favit paroeciae : liturgia, praedicatione, caritate, cura insignium sodalitatum Hispalensium « Jesús del Gran Poder » et <( Virgen de la Soledad », quae in suo templo sedem habebant. Globos apostolicos saeculares fovit, scholas instituit, vocationes adiuvit, communitatibus religiosis adfuit; catechesi operam dedit, nascenti Instituto Sororum a Cruce fuit auxilio. Et per seditiosos eorum annorum motus parochus Spinola benevolentiam sibi comparavit supra partes. Novus archiepiscopus Lluch Garriga Marcellum nominavit archipresbyterum urbis et postea canonicum cathedralis Hispalensis; qui horas audiendarum confessionum multiplicavit, occupans sedem confessionalem in ecclesia Magdalenae; toti dioecesi vocanti ut praedicaret, operam commodavit assidue. Renuntiatus episcopus auxiliaris Hispalensis, titulo Milensis, et consecratus die 6 mensis Februarii anno 1881, in insigni episcopali super familiae stemma collocavit ardentis Cordis Iesu Christi imaginem, usurpatis verbis Sancti Pauli Apostoli : (( Omnia possum » (in Christo Iesu), tamquam dicto. Archiepiscopus, princeps ei delegavit munus invisendi pagos archidioecesis, quae tunc amplissima erat et finibus circumscripta, qui hodie in quinque dioeceses sunt distributi. Novus episcopus suo officio Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 193 maximo cum studio est functus, pedibus vel equo vectus loca plana et montana peragrans, laeto ore multitudines excipiens, cum semper optavisset meditationem et multas precationis horas. Tum in visitationibus pastoralibus, tum temporibus mansionis in urbe Hispali, episcopus auxiliaris sacerdotes, religiosas, audiendas confessiones, pauperes praecipue curabat. Paenitentiarum usum numquam omisit et, suo cum incommodo, exemplo fuit fidelitatis erga suum archiepiscopum etiam in rerum condicionibus molestissimis. Cursus exercitiorum spiritualium praedicavit, remotas spiritus exercitationes, orationes habuit. Tum orta est haec publica laus : <( Episcopus Spinola morietur praedicans». Factus episcopus Cauriensis in regione Castrorum Caeciliorum in possessionem suae primae dioecesis residentialis venit ineunte anno 1885. Brevi percurrit singulos regionis pagos et vicos, quae appellabatur Las Hurde et erat id temporis inculta. Episcopus visebat domos, casas, tuguria humilium, qui miserrime vivebant. Mense Septembri anno 1886, sede mutatus, est ad dioecesim Malacitanam missus, et mense Ianuario anno 1896 ad archidioecesim Hispalensem. Hi fere viginti anni, quibus episcopus Malacitanus fuit et archiepiscopus Hispalensis, tales fuerunt, ut ostenderent maturitatem humanam et christianam et miram sanctitatis hereditatem Servi Dei. Episcopus Spinola unus fuit ex primis fautoribus actionis societati humanae provehendae concorditer cum encyclica «Rerum Novarum » : eximias edidit litteras pastorales, circulos operariorum condidit, orphanotrophiis auxilia tulit et scholis tironibus formandis, vicos urbium ipse visitavit, valetudinaria, carceres; domum suam egenis aperuit. Servi Dei religio et limpida ecclesialis libertas, qua supra civiles contentiones fuit et semper paratus ad indulgendum, ad adiuvandum et ad ignoscendum, observantiam ei pepererunt et benevolentiam eorum etiam qui ex studio partium cogebantur eius esse inimici. Hae religionis et libertatis dotes enituerunt etiam in nationis ambitu, cum nempe debuit, qua Senator Regni, disceptationibus interesse de institutione, et Regia et Magistratus voluerunt eum ad certamina partium admiscere. Servus Dei consuluit disciplinae dioecesis, sive Hispali sive Malacae, diligenter delegando ordines administrationis. Sacerdotes et seminarii alumni aditum habebant ad sedem episcopalem sine ullo ritu ; 194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eum proximum habebant amicum et de suo episcopo dicebant : « Vitam privatam non agit, muri domus eius sunt perlucidi sicut crystallum ». Suspexerunt eum virum magni laboris, ascetam, simplicem et amabilem, summae et incredibilis frugalitatis, abstinentem, hilarem. Paucis, is fuit exemplar doctrinae spiritualis Sancti Francisci Salesii ad effectum adductae, cuius Sancti Spinola se discipulum existimabat, uti ex quibusdam annotationibus constat perutilibus ad spiritum pertinentibus. Humillimus cum esset, arbitrabatur sacerdotes consecratos esse «sicut templum Dei vel calicem sanguinem Christi continentem » ; quos firmiter alloquebatur et idem clemens si quando eos noverat obturbatos, et ita quidem, ut alicui corde duriori genuflecteret. Se aperte ad munus episcopale putabat ineptum et saepe eam sibi proponebat quaestionem, quam « episcopalem » appellabat, seu opportunitatem mitram dimittendi; quam abdicationem rite non perfecit eximiorum virorum admonitu, ex quibus fuit dominus Delia Chiesa, qui futurus erat Papa Benedictus XV. Eius spiritus dignitas et perfecta humilitate confirmabatur, qua ad tacite tolerandas iniurias et ad ceteros audiendos promptus erat. Visitationes pastorales religiose peregit, quamvis ob molestum morbum horae, quibus equo vectabatur, ei essent peracerbae. Constituit et fulsit commentarium « ad propugnandum pro veritate et aequitate » ; a Sede Apostolica impetravit ut facultatem theologicam aperiret in palatio Hispalensi Sancti Telmi; pluries peregrinos Romam duxit ; praedicavit, confessiones peccatorum audivit, litteras pastorales conscripsit, necnon epistulas, commentationem de Dei paternitate, proximis et bona sua tradidit et se. In eius operibus maximam habet laudem constitutio Instituti religiosi Ancillarum a Virgine Immaculata et a Divino Corde, in quo paterna sapientia est usus ut religiosas formaret praeceptioni deditas. Creatus cardinalis a Papa Pio X die 11 mensis Decembris anno 1905, Marcellus Spinola est vita defunctus, antequam Romam iret pileum accepturus, die 19 mensis Ianuarii anno 1906. Praeclara atque late diffusa sanctitatis fama, qua Dei famulus vivens honestabatur, post eius obitum non deferbuit, imo percrebruit, atque supernis signis confirmari visa est. Quapropter de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coeptum est. Post igitur ordinarios, quos vocabant, processus adornatos in Curia Hispalensi (aa. 1927-1943) et per rogatoriales litteras instructos processus in Curiis Gadicensi (a. 1929), Cauriensi (aa. 1928-1930), Matritensi (aa. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 195 1928-1929) et Malacitana (aa. 1933-1935) atque edito, die 25 Martii a. 1945, decreto super scriptis eidem Servo Dei tributis, Pius Papa X I I commissionem introductionis Causae die 19 Februarii a. 1956 propria manu, ut mos ferebat, obsignavit. Agnita est deinde, die 24 Ianuarii 1958 oboedientia Urbanianis Decretis super indebito cultu latis. Apostolici postmodum constructi sunt in eadem Curia Hispalensi processus super virtutibus in specie, de quorum iuridica vi decretum est latum die 20 Aprilis a. 1968. Instituta est igitur apud hanc Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum quaestio de virtutibus Servi Dei in specie, utrum scilicet ipse virtutes théologales et cardinales iisque socias et comites heroum in modum exercuisset. Habiti sunt igitur Coetus lege praescripti, videlicet primum, die 15 Martii anno 1983, Congressus Peculiaris Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum; et postea, die 24 Maii eodem anno, Congregatio Ordinaria Reverendissimorum Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Cardinali Francisco Carpino. Et in utroque Coetu suffragatores affirmando responderunt. De hisce omnibus facta est Summo Pontifici, per subscriptum Cardinalem Praefectum, fideli relatione; et Ioannes Paulus Papa II vota Sacrae Congregationis libenter excipiens rataque habens, iussit Decretum super virtutibus Servi Dei heroicis rite apparari. Quod cum factum esset, hodierno die, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Francisco Carpino, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis, ceterisque de more convocandis eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, Servi Dei Marcelli Spinola Maestre, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregagationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 24 Septembris, Anno Iubilaeo Redemptionis 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L . © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis 196 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 5 Gennaio 1984, S. E. il Signor EGIDE NKURIYINGOMA, Ambasciatore del Burundi presso la Santa Sede. Lunedì, 9 Gennaio 1984, S. E. il Signor JOSEPH MATHIAM, Ambasciatore del Senegal presso la Santa Sede. Giovedì, 1 2 Gennaio 1984, S. E . il Signor GEORGE MCARTHUR, Ambasciatore di Nuova Zelanda presso la Santa Sede. Venerdì, 13 Gennaio 1984, S. E. il Signor VIRIATO DE BARROS, Ambasciatore di Capo Verde presso la Santa Sede. Venerdì, 20 Gennaio 1984, S. E. il Signor MAURICE OSCAR ST. JOHN, Ambasciatore di Trinidad e Tobago presso la Santa Sede. Venerdì, 27 Gennaio 1984, S. E. il Signor SAYED YOUSIF MUKHTAR YOUSIF, Ambasciatore del Sudan presso la Santa Sede. Giovedì, 12 Gennaio 1984, alla presenza del Santo Padre, si è riunita nel Palazzo Apostolico Vaticano la Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 20 novembre 1983. Gli Em.mi Signori Cardinali : Aloisio Lorscheider ; Franjo Kuharié; Joachim Meisner; — le LL. EE. i Monsignori: Eugène Ernoult, Arcivescovo di Sens; Giuliano Agresti, Arcivescovo di Lucca; William McNaughton, Vescovo di Inchon; Antonio Quarracino, Vescovo di Avellaneda ; Bertrand Blanchet, Vescovo di Gaspé; M'Sanda Tsinda Hata, Vescovo di Kenge; Hubert Brandenburg, Vescovo di Stockholm ; Howard Hubbard, Vescovo di Albany; José Próspero de Diarium 20 5 10 » » 11 18 » Romanae Curiae 197 Ascensäo Puaty, Vescovo di Lwena; Anthony Honu, Vescovo di Okigwe; Donai B. Murray, Vescovo tit. di Glendálocha, Membri del Segretariato per i non eredenti. novembre 1983. L'Em.mo Signor Gardinale Bernardin Gantin; — le LL. EE. i Monsignori : Josef Stimpfle, Vescovo di Augsburg; Bamón O. Pérez Morales, Vescovo di Coro; Kagithapu Máriadas, Vescovo di Visakhapatnam; Bamón Echarren Isturiz, Vescovo delle Canarie, Membri del Segretariato per i non credenti «in aliud quinquennium». gennaio 1984. Gli Em.mi Signori Cardinali : Salvatore Pappalardo ; Jaime L. Sin; Anastasio Alberto Ballestrero; Thomas Ó Fiaich; Franciszek Macharski; José Ali Lebrun Moratinos; Godfried Danneels, Membri del Consiglio per gli Affari Pubblici della Chiesa. » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Paul Zoungrana; William Wakefìeld Baum; Carlo Maria Martini; JeanMarie Lustiger; Wladyslaw Rubin, Membri della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari. » » Le LL. EE. i Monsignori: Alberto Luna Tobar, Arcivescovo di Cuenca; Arturo Ri vera Damas, Arcivescovo di San Salvador; Leonardo Legazpi, Arcivescovo di Caceres; Joâo Alves, Vescovo di Coimbra; Anthony Bevilacqua, Vescovo di Pittsburgh ; Ronald P. Bär, Vescovo di Rotterdam, Membri Vescovi diocesani della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari a norma del a Pro comperto sane». » » P. D. Simone Tonini, Abate Generale dei Benedettini Silvestrini; P. Peter Hans Kolvenbach, Prepósito Generale della Compagnia di Gesù; P. Paul Boyle, Prepósito Generale dei Passionisti; P. Pier Giordano Cabra, Superiore Generale della Congregazione della Sacra Famiglia di Nazareth, Membri Superiori generali della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari a norma del « Pro comperto sane » . » » Mons. Giuseppe Bordin, Capo Ufficio dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica (Sezione Ordinaria). » » L'Em.mo Signor Cardinale Eugenio de Araújo Sales, Membro del Consiglio per gli Affari Pubblici della Chiesa. » » Mons. Edmond Farhat, Sotto-Segretario della Segreteria Generale del Sinodo dei Vescovi. 198 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Prelati d'Onore di Sua Santità: 25 maggio 1983. Mons. Georg Beis (Angsburg). 5 agosto Mons. Benato Volo (Venezia). 6 settembre Mons. Czeslaw Chmielewski (Lomza). » » Mons. Johannes Franziskus Edgar Koch (Stockholm). Mons. Berthold Dietrich (Freiburg im Breisgau). 9 Mons. Josef Kett (Regensburg). » Mons. Bruno Kleinheyer (Regensburg). 14 Mons. Lussorio Lampreu (Bosa). 20 Mons. Karl Heinrich Braun (Augsburg). » Mons. Heinrich Spoden (Augsburg). » Mons. Andreas Baur (Augsburg). 5 novembre Mons. Aniceto Marsano (Nardo). Cappellani di Sua Santità: 6 maggio 1983. Il sac. Hellmut Schüller (Köln). 29 luglio » Il sac. Giovanni Barbieri (Vicenza). 6 settembre » Il sac. Felice D'Ercole (Matera). » » » Il sac. Riccardo Bulloni (Stockholm). » » » Il sac. Lars Johan Benedikt Cavalin (Stockholm). 9 » » H sac. Josef Grabmeier (Regensburg). » » » Il sac. Franz Spiessl (Regensburg). 14 » » Il sac. Dalmacio Eusebio (Manila). » » » Il sac. Salvador José (Manila). » » » Il sac. Jesús Arcellana (Manila). 20 » » Il sac. Paul Wirth (Augsburg). » » » Il sac. Wolfgang Klieber (Augsburg). » » » Il sac. Josef Grünwald (Augsburg). » » » Il sac. Rudolf Kopold (Augsburg). » » » Il sac. Josef Vittmann (Augsburg). » » » Il sac. Antonius Ziegenaus (Augsburg). » » » Il sac. Johannes Demmeler (Augsburg). » » » Il sac. Basilio Daneion (Concordia-Pordenone). 22 » » Il sac. Vittorio Boscain (Città di Castello). 27 » » Il sac. Francesco Giacometti (Imola). » » » Il sac. Giancarlo Varani (Imola). » » » Il sac. Bruno Zini (Imola). 1 ottobre » Il sac. Nicola Librandi (Rossano). » » » Il sac. Antonio Ciliberti (Rossano). » » » Il sac. Giovanni Mazzone (Rossano). » » » Il sac. Giuseppe Torrente (Rossano). » » » Il sac. Franco Milito (Rossano). 8 » » Il sac. Pietro Sbrigata (Agrigento). » » » Il sac. Gianfranco Bella (Roma). » » » Il sac. Vitaliano Mattioli (Roma). » » » Il sac. Giovanni Falbo (Roma). » » » Il sac. Attilio Ferri (Roma). Diarium Romanae Curiae 8 ottobre » » 19 » 31 » » » » » 1983. » » » » » Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. 199 Salvatore Boccaccio (Roma). Ignazio Sanna (Nuoro). Artemio Raimondi (Fidenza). Jan Majder (Gdaásk). Stanislaw Bogdanowicz (Gdansk). Wielaw Lauer (Gdansk). ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gran Croce dell'Ordine Piano: 31 agosto 1983. A S. E. il sig. Lloyd Thomas {Australia). La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 5 ottobre 1983. Al sig. Giuseppe Lazzati (Milano). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 17 luglio 1983. Al sig. Robert Prigent (Créteil). 1 settembre » Al sig. Maximiliano Gött (Würzburg). 6 » » Al sig. Uno Lindgren (Stockholm). 30 » » Al sig. Sametho Hatmosrojo (Indonesia). 19 ottobre » Al sig. Ettore Ponzi (Fidenza). » » » Al sig. Pino Ferrari (Fidenza). 31 » » Al sig. Jacques Massion (Mechelen-Brussel). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 1 settembre 1983. Al sig. Josef Rothler (Würzburg). 5 » » Al sig. John Mitchell Kirtley (Australia). 19 ottobre » Al sig. Vittorio Chiapponi (Fidenza). » » » Al sig. Giovanni Guareschi (Fidenza). » » » Al sig. Angelo Pisani (Fidenza). 5 novembre » Al sig. Valeriano Tassani (Cesena). » » » Al sig. Amedeo Ravegnani (Cesena). 12 » » Al sig. Amin El Sayed Aboul Naga (Egitto). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 20 settembre 1983. Al sig. Norbert Fischer (Augsburg). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 29 luglio 1983. Al sig. Alberto Be Rossi (Roma). 27 settembre » Al sig. Piero Garoldini (Vicenza). 200 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 26 agosto 1983. Al sig. Kaspar Kallan (Köbenhavn). Al sig. Cornelius von Hovora-Drohomirecki (Esarcato 14 settembre » Apostolico Ucraino - Rep. F ed. di Germania). 22 » » Al sig. Carlheinz Borchers (Vicariato Castrense - Rep. F ed. di Germania). 5 novembre » Al sig. Bruno Bezzi (Pescara-Penne). » Al sig. Davide di Persio (Pescara-Penne). » Al sig. Remo Milani (Casale Monferrato). 12 Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa. 12 febbraio 1983. Al sig. Emilio Bernardo Jullier (Santa Fe - Argentina). 9 marzo » Al sig. Emanuel Y. Angeles (San Fernando). » » » Al sig. Vicente B. Catacutan (San Fernando). » » » Al sig. Villamor L. Dizon (San Fernando). » » » Al sig. Gregorio S. Henson (San Fernando). » » » Al sig. Ignacio N. Layug (San Fernando). » » » Al sig. Rafael L. Lazatin (San Fernando). » » » Al sig. Cesar C. Ocampo (San Fernando). » » » Al sig. Jesús E. Panlilio (San Fernando). » » » Al sig. Ernesto L. Pineda (San Fernando). » » » Al sig. Antonio P. Reynes (San Fernando). » » » Al sig. Segundo C. Serrano (San Fernando). 22 aprile » Al sig. Restituto M. David (San Fernando). » » » Al sig. Ramón C. Ricafort (San Fernando). 4 luglio » Al sig. José Mendiola (Manila). » » » Al sig. Gregorius D. Gabriel (Manila). 20 » » Al sig. Norrie Clancy (Bathurst). 14 settembre » Al sig.Rafael C. Dinglasa (Manila). NECROLOGIO 1 gennaio 1984. Mons. Almir Marques Ferreira, Vescovo emerito di Uberlandia (Brasile). 4 • » » Mons. Policarpo da Costa Vaz, Vescovo emerito di Guarda (Portogallo). 9 » » Mons. Augustin Arce Mostajo, Arcivescovo emerito di Santa Cruz de la Sierra (Bolivia). 18 » » Blons. Ephrem Bédé, Vescovo di Le Caire dei Caldei (Egitto). 20 » » Mons. Francisco Xavier Rey, Vescovo tit. di Facusa. 22 » » Mons. Michael Gonzi, Arcivescovo emerito di Malta. 24 » » Mons. Vicente Faustino Zaspe, Arcivescovo di Santa Fe (Argentina). 25 » » Mons. George A. Fulcher, Vescovo di Lafayette in Indiana (Stati Uniti d'America). 27 » » Mons. Emil J. Mihalik, Vescovo di Parma dei Ruteni (Stati Uniti d'America). An. et vol. LXXVI 1 Martii 1984 N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — OFFICIALE Libreria Editrice Administratio: Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II EPISTULA APOSTOLICA Ad totius Catholicae Ecclesiae Episcopos, Sacerdotes, Religiosas Familias et Fideles de christiana doloris humani significatione. Venerabiles Fratres ac dilecti Filii, 1 1. SALVIFICI DOLORIS virtutem declarans, ait Sanctus Paulus Apostolus : « adimpleo ea, quae desunt passionum Christi, in carne mea pro corpore eius, quod est Ecclesia w . 1 Nimirum verba haec videntur finem facere longissimi itineris per dolores, qui hominum historiae quodammodo semper interseruntur, ac verbo Dei clarescunt. Haec sane Pauli verba paene tanti pretii sunt, quanti est noviter inventa res, comitata quidem laetitia. Quapropter haec scribit Apostolus: 2 <( Nunc gaudeo in passionibus pro vobis ». Manat autem laetitia ex intellecta significatione doloris; tantaque haec rerum perceptio, tametsi beatissimum Paulum Tarsensem primo afficit, qui talia scribit, tamen ad ceteros etiam pertinet. Apostolus enim, quod ipse mente vidit, idcirco cum aliis com1 2 U - Col 1, 24. Ibid. A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 202 municat gaudens quod eo inde omnes adiuvantur — sicut ipse adiutus est — ad significationem doloris salvifici penitus intellegendam. 2. Doloris argumentum — sub hoc praecipue salvifico aspec- tu — quam aptissime huic sacro Redemptionis Anno interici videtur, ab Ecclesia extra ordinem Iubilaeorum celebrato; quae res quidem movet ad illud argumentum, hac ipsa data opportunitate, acri studio investigandum. Sed, etiamsi Anni Sacri rationem non habeamus, ea tamen est de humano dolore quaestio ut cunctos homines in omni eorum ordine tangat, quavis longitudine ac latitudine terrae, quasi cum homine quodammodo aerumnae illae in mundo natae sint; atque id efficit ut huius tractatio argumenti sit continenter instauranda. Quamquam enim Paulus scribit in Epistula ad Romanos: « Scimus enim quod omnis creatura congemiscit et compar3 turit usque adhuc », et passim etiam animalia circa nos dolore laborare videmus, nihilominus, quod « doloris » nomine exprimitur, humanae naturae singulari ratione proprium esse videtur. Est enim id tam altum, quam ipse homo, cum insitam homini quadamtenus altitudinem indicet, ac suo modo eam excedat. Dolor ad ea pertinere videtur, quibus homo res transcendit; est enim ex illis rebus, quibus homo aliqua ratione « destinatur » ut se ipsum superet, arcana scilicet et occulta ratione ad hoc vocatur. 3. Quod si propositum doloris argumentum peculiariter hoc sacro Redemptionis Anno enucleandum est, id ob eam causam potissimum fit quod Redemptio per Crucem Christi facta est, hoc est per eius cruciatus. Simul vero hoc anno Redemptionis veritas illa venit in mentem, quae Litteris Encyclicis Redemptor hominis continetur : « omnem hominem in Christo 4 esse Ecclesiae viam ». Dici potest homo tunc peculiari modo 3 4 Rom 8, 22. Cfr. nn. 14; 18; 21; 22: AAS 71 (1979), pp. 284 s.; 304; 320; 323. Acta Ioannis Pauli Pp. II 203 fieri via Ecclesiae, cum dolor eius vitam ingreditur; quod evenit, ut patet, variis vitae temporibus, diversa ratione efficitur, varias induit rationes ; semper tamen dolor, qualiscumque eius est forma, videtur, ut vere est, a vita terrena hominis separari non posse. Explorato igitur hominem in hac terrena vita, hoc vel illo modo, per aerumnas ambulare, Ecclesia oportet omni tempore — ac quidem maximopere fortasse Redemptionis Anno — hoc ipso tramite homini occurrat ; etenim Ecclesia, cum ex arcano Redemptionis mysterio in Cruce Christi manaverit, obviam ire oportet studeat homini praesertim doloribus obnoxio, nam in illo occursu vere homo « via Ecclesiae fit » ; et haec quidem est omnino potior inter vias. 4. Ex his autem vim omnem habet praesens de dolore con- sideratio, ipso Sacro Redemptionis Anno volvente: consideratio videlicet doloris. Dolor enim humanus ad compassionem inclinat, tum etiam reverentiam parit, et suo modo timorem affert: latet enim in eo magnitudo peculiaris mysterii. Haec cuiusvis humani doloris reverentia singularis primum locum obtineat oportet in iis quae, maximae cordis necessitati et etiam fidei iussui parentes, mox dicemus. In doloris tractatione haec duo argumenta singularem in modum confluere atque coniungi videntur inter se : illud quidem iubendo ut timorem vincamus; hoc vero (sic ut ante v. gr. vidimus a Sancto Paulo definitum) materiam praebendo, ob quam et per quam in homine illud audemus attingere, quod nullo pacto in quovis homine attingi posse videtur; nam patiens homo arcanum quid induit idemque inviolabile. II 5. Dolor quamquam, si eum subiective intueamur, quatenus est res personalis et in intima hominis mente, concreta neque iterabili, inhabitat, neque aut definiri aut transferri posse vi- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 204 detur, fortasse nihil aliud tamen est, quod, si eius « realitas obiectiva » consideretur, magis tractari, reputari, ac ceu veram quaestionem intellegi oporteat; circa quam ponuntur interrogationes, ad naturam pertinentes, et responsiones quaeruntur. Neque, ut plane intellegi potest, agitur hic solum de describendo dolore, cum, praeter meram definitionem, sint et alia rei iudicandae principia, quibus utendum, si qui- dem humani doloris ambitum penitus mente comprehendere volumus. Constat medicinam, ut scientiam et artem curandi, in vasta humani doloris provincia ea cognoscere, quae notissima sunt: illa videlicet, quae sive accuratiore inquisitione comprobari possunt, sive in genere suo potius compensan tur methodis curandi, quibus « contra fit » (id est therapia). Haec tamen tantummodo pars est; dolor enim humanus, sicut multo latius patet, ita multo magis varius ac multiplex est: homo enim diversimode patitur, quod ars medica non semper attingit, ne perfectissimis quidem medendi rationibus. Id autem idcirco fit quod dolor humanus etiam latius patet quam morbus; est implicatior, idemque altius in ipsa humanitate radices agit. Hanc rem facilius assequemur, si dolorem physicum a morali distinguamus. Quae sane distinctio in duplici hominis parte innititur, denotans elementum corporeum et spiritale ut proximum vel rectissimum subiectum doloris. Quamquam verba « passionis » ac « doloris » ut aliquatenus idem sonantia accipi possunt, passio physica habetur, cum quovis modo << corpus dolet », passio vero moralis est « dolor animi ». Agitur enim de dolore indolis spiritalis, non solum de psychica ratione doloris, quae sive morali sive physicae aegritudini adhaeret. Iamvero amplitudo ac varietas aegritudinis moralis absque dubitatione haud minores sunt quam amplitudo et varietas physicae passionis; tamen illa paene minus agnosci ac minus per therapiam curari posse videtur. 205 Acta Ioannis Pauli Pp. II 6. Sacrae autem Litterae sunt quasi magnus liber de dolore. E quarum Veteris Testamenti Libris exempla nonnulla condicionum excerpere placet, in quibus singulariter humani nota doloris, maxime moralis, elucet. Deprehendimus vero ibi do5 6 lorem in mortis discrimine, in morte filiorum, potissimum si 7 de primogenito eodemque unico agitur; item in prolis priva8 9 tione, in patriae desiderio, in hominum persecutione atque 10 inimicitia, in contumelia ac derisione eorum qui adversa pa12 tiuntur," in solitudine ac desertione; quin etiam in conscientiae morsibus, 13 in difficultate percipiendi cur mali homines prosperentur, iusti vero vexentur, 14 in fallacia insuper et in- gratitudine amicorum atque propinquorum; priae nationis acerbitatibus. 15 denique in pro- 16 Antiquum Testamentum ad hominem, quasi ad « compositum » physicum-psychicum respiciens. « morales » animi aegritudines persaepe cum dolore quarundam corporis partium con- 5 Quod Ezechias subiit (cfr. Is 38, 1-3). 6 Sic ut A g a r timuit (cfr. Gn 15, 16), Iacob mente finxit (cfr. Gn 37, 33-35), David expertus est (cfr. 2 Sam 19, 1). 7 Id Anna metuit, Tobiae mater (cfr. Tb 10, 1-7; cfr. etiam Ier 6, 26; Am 8, 10; Zc 12, 10). 8 Talis fuit Abrahae (cfr. Gn 15, 2), Rachelis (cfr. Gn 30, 1), Annae, Samuelis matris (cfr. 1 Sam 1, 6-10), temptatio. 9 Ut exsulum Babylonica lamentatio (cfr. Ps 137 [136]). 10 Quibus v. gr. affectus est Psaltes (cfr. Ps 22 [21], 17-21), Ieremias (cfr. Ier 18, 18). 11 Sic ut accidit Iob (cfr. Iob 19, 18; 30, 1. 9), nonnullis Psaltibus (cfr. Ps 22 [21], 7-9; 42 [41], 11; 44 [43], 16-17), Ieremiae (cfr. Ier 20, 7), Servo patienti (cfr. Is 53, 3). 12 Quibus iterum oppressi sunt nonnulli Psaltes (cfr. Ps 22 [21], 2-3; 31 [30], 13; 38 [37], 12; 88 [87], 9. 19). Ieremias (cfr. Ier 15, 17), atque Servus patiens (cfr. Is 53, 3). 13 His Psaltes (Ps 51 [50], 5), testes aerumnarum Servi (cfr. Is 53, 3-6) et Zacharias Propheta (cfr. Zc 12, 10) confusi sunt. 14 Talia passi sunt tum Psaltes (cfr. Ps 73 [72], 3-14), tum Qoèlet (cfr. Qo 4, 1-3). 15 Haec perpessi sunt sive Iob (cfr. Iob 19, 19), sive Psaltes nonnulli (cfr. Ps 41 [40], 10; 55 [54], 13-15), sive Ieremias (cfr. Ier 20, 10); Siracides vero de hac miseria meditatur (cfr. Sir 37, 1-6). 16 Praeter plures Lamentationum locos, cfr. psalmistarum questus (cfr. Ps 4¿ [43], 10-17; 77 [76], 3-11; 79 [78], 11; 89 [88], 51), prophetarum (cfr. Is 22, 4; Ier 4, 8; 13, 17; 14, 17-18; Es 9, 8; 21, 11-12). Cfr. etiam Azariae orationes (cfr. Dn 3, 31-40), et Danielis (cfr. Dn 9, 16-19). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 206 iungit: cum ossium 20 rum, , cordis. 21 17 videlicet, cum renum, 18 iecoris, 19 visce- Non est enim infitiandum morales passiones in partem « physicam » seu somaticam redundare, atque ad totam saepe hominis extendi compaginem. 7. Ut subiecta docent exempla, Sacra Biblia longum casuum indicem praebent, in quibus homo multipliciter afficitur dolore. Hic tamen index, varius quidem, certe non omnia exhaurit, quae liber historiae hominis (qui potius est « liber non scriptus ») de dolore et protulit et constanter profert, maxime vero liber historiae generis humani, si in uniuscuiusque hominis casus inspiciatur. Affirmari autem licet hominem tum pati, cum malum quodlibet experiatur. Secundum Veteris Testamenti sermonem ratio inter dolorem et malum evidenter est talis ut haec idem valeant. In eius enim sermone deerat verbum peculiare, quod vim « doloris » exprimeret. Qua de causa, quidquid homo patitur, ibi « malum » appellatur. 22 Solum lingua Graeca, atque secundum eam Novum Testamentum (et antiquae versiones Graecae Veteris Testamenti), verbum náa%co adhibet, cuius hic est intellectus: afficior aliqua re, sentio, doleo; ideoque, per illud verbum, malum (obiectivum) iam non idem sonat ac dolor, sed condicionem significat, in qua homo malum 17 Cfr. e. gr. Is 38, 13; Ier 23, 9; P» 31 [30], 10-11; 42 [41], 10-11. » Cfr. Ps 73 [72], 21; Iob 16, 13; Lam 3, 13. 19 Cfr. Lam 2, 11. 20 Cfr. Is 16, 11; Ier 4, 19; Iob 30, 27; Lam 1, 20. 21 Cfr. 1 Sam 1, 8; Ier 4, 19; 8, 18; Lam 1, 20-22; Ps 38 [37], 9. 11. 22 Meminisse iuvat radicem Hebraicam r" designare in universum quod malum est et bono oppositum (tob), nullamque admittere distinctionem inter sensum physicum, psychicum, ethicum. Invenitur etiam in substantiva forma ra' et r a'd, significante sine discrimine sive quod malum est in se, sive malam actionem, sive etiam male agentem. In formis verbalibus praeter simplicem illam formam (qal), quae, varia quidem ratione, designat «aliquid malum esse », invenitur etiam forma reflexiva-passiva {niphal), id est «malum subire», « m a l o corripi», atque forma causativa (hiphil), « m a l u m inferre» seu « i r r o g a r e » alicui. Cum autem careat lingua Hebraica verbo Graecae formae náa%(o respondente, idcirco fortasse verbum id raro in versione a Septuaginta occurrit. Acta Ioannis Pauli Pp. II 207 experitur idque experiendo patitur dolorem. Qui dolor duplicem indolem prae se fert, id est indolem activam et passivam (a « patiendo ») ; quin immo, cum homo ipse sibi efficit dolorem, cum eius est auctor, hic dolor est quiddam passivum secundum essentiam suam metaphysicam. Neque tamen inde consequitur animi aegritudinem, psychologice consideratam, nullam in se « peculiarem activitatem » habere: illam, dicimus, multiplicem et subiective distinctam « activitatem » doloris, tristitiae, deiectae spei, abiectionis et etiam desperationis, prout vehementior leniorve affectio illa irruat, aut altiores radices extenderit, aut, per obliquum, talis vel talis fuerit tota structura eius qui patitur, et illius sentiendi singularis facultas. Qua re, in omni aegritudinis psychologica forma semper alicuius mali patientia est, qua homo dolet. Non ergo mirum, si aegritudo ipsa ad interrogationem de natura mali conducit: quid videlicet est malum? Haec sane interrogatio videtur quodammodo ab argumento passionis seiungi non posse. Responsio quidem christiana differt ab ea quae quibusdam traditionibus culturalibus et religiosis datur, secundum quas exsistentia humana putatur esse quoddam malum, a quo quis se liberet oporteat. Christiana vero religio essentiale bonum exsistentiae profitetur necnon bonum eorum quae sunt, et bonitatem Creatoris atque bonum creaturarum declarat. Homo propter malum dolore afficitur, quod est quaedam privatio, depravatio boni. Dicas hominem idc i r c o p a t i quod bonum aliquod non participat, a quo aliquomodo excluditur aut quo se ipse priva vit. Atque tum maxime dolet, cum — in sueto rerum cursu — huius boni particeps esse « deberet », sed reapse non est. Qua re, secundum christianam cogitandi rationem veritas doloris per malum explanatur, quod semper aliqua ratione ad bonum refertur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 208 8. Humanus igitur dolor per se habendus est quasi quidam peculiaris « ambitus », qui una cum homine exsistit, qui in eo apparet et evanescit, interdum autem non evanescit, sed in illo solidatur et insidet. Hic doloris ambitus, multos, immo plurimos divisim afficiens, est quasi quiddam dispersum. Unusquisque homo personali suo dolore est non solum parva pars illius « ambitus », sed idem « ambitus » est in eo quiddam finitum, quod nullo modo repeti potest. Hac tamen cum re est etiam alia ratio inter homines intercedens et socialis. Ambitus doloris paene propriam sibi compaginem efficit. Homines enim dolentes inter se similes redduntur per analogiam condicionis, in qua versantur, per sortis experimentum aut per benevolentiae et sollicitudinis sitim et forsitan potissimum per indesinentem interrogationem de aegritudinis significatione. Quam ob rem, quamquam doloris ambitus est quiddam dispersum, simul tamen ad communionem et necessitudinem singulariter pro- vocat. Quam provocationem etiam in praesenti commentatione prae oculis habere studebimus. Doloris autem ambitum considerantes, tum secundum sensum eius personalem tum collegialem, deprehendimus profecto illum quibusdam temporibus vitaeque humanae momentis praesertim quasi densari, ut ex. gr. in naturalibus calamitatibus, contagiis, ruinis et eversionibus, variis cladibus socialibus : ut sunt ingrata messis, cum illaque coniuncta — praeterquam ex aliis causis manans — acerba tristisque fames. Bellum tandem versetur ante oculos mentis. De eo peculiariter loquimur. De recentioribus duobus bellis, quae per orbem saevierunt, loqui placet, quorum alterum multo uberiorem messem tulit mortuorum atque ingentiorem humanorum dolorum struxit acervum. In vicem, secunda saeculi nostri pars paene pro erroribus atque transgressionibus civilis cultus huius aetatis hominum tam horrífica secumfert semina belli atomici ut, illud temporis spatium considerantes, facere nequeamus quin* simul etiam de incomparabili dolorum cu- Acta Ioannis Pauli Pp. II 209 mulo Cogitemus, quo fieri possit ut genus humanum se ipsum interimat. Qua re ambitus ille doloris, qui certo in unoquoque homine ut in subiecto insidet, hac nostra aetate fortasse magis quam praeteritis temporibus in « peculiarem dolorem mundi » vertere videtur. Mundi dicimus, qui, ut numquam alias progressu opera hominis commutatus est, sic simul in summum est etiam discrimen adductus, ut numquam antea, propter hominis errores et noxas. III 9. In quolibet dolore, quem unus quivis homo patitur, pari- terque in universo doloris ambitu, necessario haec inest quaestio: Cur? Est quidem interrogatio de causa, de ratione, et simul de fine {ad quid?) et, ad summam, quaestio de sensu ; quae non solum cum humano dolore coniungitur, sed videtur prorsus definire humanum, quod in ipso homine continetur, nimirum id, quo dolor est proprie humanus. Manifestum est dolorem, praesertim corporis, longe lateque afficere animalia; sed solus homo, dolore perculsus, animadvertit se pati et causam exquirit; et modo humaniter etiam acerbiore patitur, nisi probabile accipit responsum. Haec est quaestio difficilis, sicut alia simillima, quae ad malum attinet. Quare est malum? Quare malum in mundo? Cum ita percontamur, quodam saltem modo etiam de dolore interrogamus. Utraque quaestio ardua est, cum eam homo homini ponit, homines hominibus; sed etiam cum homo eam Deo proponit. Homo enim non ex mundo haec requirit, quamvis saepe a mundo doleat, sed ex Deo, utpote mundi Creatore et Domino. Probe notum est in hac interrogatione homines non solum eo pervenire ut multimode destituantur consiliis et cum Deo contendant, verum etiam ut ipsum Deum audeant negare. Si enim mundi exsistentia quasi obtutum mentis humanae ad Dei exsistentiam et sapientiam et potentiam - et magnificen- 210 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tiam aperit, malum contra et dolor hanc imaginem, funditus quandoque, obscurare videntur, et hoc magis in cotidianis gravibus casibus tot dolorum sine culpa totque culparum sine poena congruenti. Hoc ergo indicat — fortasse magis quam quidquam aliud — quanti momenti sit quaestio de significatione doloris, et quo acumine oporteat et eandem quaestionem et responsum, quod dari possit, tractare. 10. De hac re homo potest Deum interrogare animo permoto et mente stupore et anxietudine repleta; Deus autem quaestionem exspectat et audit, sicut in Revelatione Veteris Testamenti videmus. Liber Iob hanc quaestionem acerrime exprimit. Nota est huius viri iusti historia, qui culpa vacans innumeris doloribus temptatur. Bona, filios et filias amittit et ad ultimum ipse gravi morbo corripitur. Dum in hac acerbissima condicione versatur, adeunt ad domum eius tres inveterati familiares, qui — vario quisque sermone — conantur ei persuadere ipsum aliquod grave facinus admisisse, si tam multiplicibus et acribus doloribus afficiatur. Dolor namque — ii dicunt — ingruit semper in hominem solum ut poena ob aliquod crimen ; a Deo prorsus iusto infertur, eiusque causa in ordine iustitiae continetur. Dici potest veteres illos amicos velle non solum Iob convincere malum moraliter iustum esse, sed niti quodammodo defendere coram se ipsis doloris sensum moralem. Ii putant dolorem nonnisi tamquam poenam peccati intellegi posse, solummodo ergo in provincia iustitiae Dei, qui bonum bono et malum malo rependat. Ii repetunt hoc in casu doctrinam ab aliis scriptis Veteris Testamenti, quae ostendunt poenam a Deo propter peccata illatam. Deus enim Revelationis est Legislator et Iudex, quo modo nulla alia humana potestas. Deus Revelationis enim est imprimis Creator, a quo una cum exsistentia provenit essentiale creationis bonum. Quocirca etiam conscia et libera violatio huius boni ab homine commissa non tantum est transgressio 211 Acta Ioannis Pauli Pp. II legis, verum etiam iniuria Deo illata, qui est primus Legis Lator. Eiusmodi transgressio habet proprietatem peccati, secundum significationem veram, id est biblicam et theologicam huius vocis. Malo morali peccati consentanea est poena, quae ordinem moralem tuetur iuxta eandem significationem transcendentem, ex qua idem ordo est a voluntate Creatoris et supremi Legislatoris constitutus. Hinc etiam una ex fundamentalibus veritatibus fidei religiosae, item in Revelatione innixa, manat* quae affirmat Deum esse Iudicem iustum, qui bonum remuneretur et malum puniat : Tu, Domine, « iustus es in omnibus, quae fecisti nobis, et universa opera tua vera, et viae tuae rectae, et omnia iudicia tua veritas. Iudicia enim vera fecisti iuxta omnia, quae induxisti super nos... in veritate et in iudicio induxisti omnia haec propter peccata nostra N . 2 3 Opinio amicorum Iob ostendit persuasionem, quae saepe invenitur etiam in conscientia morali generis humani: ordine morali obiectivo postulari poenam ob transgressionem, ob peccatum obque culpam. Exinde dolor apparet « malum iure comprobatum )). Persuasio eorum qui dolorem ut poenam peccati explanant, ordine iustitiae fulcitur, quod opinioni respondet, a quodam prolatae, cui cum Iob est amicitia : « Quin potius vidi eos, qui operantur iniquitatem et seminant dolores et metun t eos ». 11. 24 Sed Iob negat verum esse hoc principium, quod iudicet dolorem esse poenam peccati. Quod quidem is facit, sua ipsius opinione innixus, siquidem conscius est se non meruisse eiusmodi poenam, immo bonum declarat in vita patratum. Deus ipse ad ultimum amicos Iob reprehendit accusationum et profitetur Iob non esse reum. Eius passio passio est innocentis; quae recipienda est ut mysterium, quod homo ingenio suo penitus perspicere non valet. 23 Dn 3, 27 s.; cfr. Ps 17 [18], 10; 36 [35], 7; 48 [47], 12; 51 [50], 6; 99 [98], 4; 119 [118], 75; Mal 3, 16-21; Mt 20, 16; Me 10, 31; Lc 17, 34; Io 5, 30; Rom 2, 2. 24 Iob 4, 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 212 Liber Iob non laedit fundamenta ordinis moralis transcendentis, in iustitia positi, qualia tota Revelatio in Vetere et Novo Testamento proponit. Sed simul hic Liber firmissime admonet huius ordinis principia non posse adhiberi exclusoria et levi ratione. Si verum est dolori sensum inesse ut poenae, quando haec culpae iungitur, verum contra non est quemlibet dolorem ex culpa oriri et proprietatem habere poenae. Iustus Iob eius rei peculiari documento est in Vetere Testamento. Revelatio, quae est ipsius Dei Verbum, apertissime quaestionem doloris viri innocentis proponit, doloris sine culpa. Iob non est punitus ; deerant enim causae cur ei poena irrogaretur, quamquam est durissime pertemptatus. Ex Libri exordio patet Deum permisisse hoc viri experimentum Satana incitante. Hic namque coram Domino iustitiam Iob in controversiam adduxit: « Numquid Iob frustra timet Deum?... operibus manuum eius benedixisti, et possessio eius crevit in terra? Sed extende paululum manum tuam et tange cuncta, quae possidet, nisi in faciem benedixerit tibi ». 23 Si Dominus consentit Iob dolore temptari, id facit ut illius iustitiam demonstret. Dolor experimenti indolem habet. Liber Iob non exhaurit hanc materiam in Revelatione. Is enim quodammodo passionem Christi praenuntiat. Sed vel solus est sufficiens argumentum,, quo responsio ad quaestionem de significatione doloris non conectatur sine aliqua exceptione cum ordine morali, qui in sola iustitia est positus. Si haec responsio habet fundamentalem et transcendentem rationem et vim, pariter videtur non solum minus probari posse in casibus similibus dolori Iob, sed etiam ac quidem potissimum comprimere et extenuare notionem iustitiae, quam in Revelatione invenimus. 12. Liber Iob « acri » modo ponit « causam » doloris, osten- dit etiam innocentem pati, sed quaestionem nondum dissolvit. B Iob 1, 9-11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 213 Animadvertimus autem iam quandam Veteris Testamenti rationem inclinationemque, unde sententia, ex qua dolor solum ut poena peccati possit explicari, exsuperatur, quatenus simul efficacia doloris ad educandum in lumine ponitur. In doloribus ergo, quibus populus electus a Deo afficitur, incitamentum continetur eius misericordiae, quae corrigit ut ad conversionem perducat : « Illae poenae non ad interitum sed ad correptionem sunt generis nostri ». 26 I t a affirmatur ratio personalis poenae; iuxta quam vis inest in poena non solum quia ipsum malum obiectivum transgressions alio malo rependit, sed quia imprimis facultatem dat restaurandi bonum in eo qui patitur. Haec doloris facies est summi momenti et in tota Revelatione Veteris et praesertim Novi Testamenti altissime insidet. Dolor conducere debet conversioni, id est restitutioni boni in homine, qui potest divinam misericordiam agnoscere in hac ad paenitentiam hortatione. Paenitentiae enim propositum est ut malum vincatur, quod multiformiter in homine latet, et bonum firmetur tum in ipso homine, tum in necessitudine cum aliis, maxime cum Deo. 13. Sed ut verum responsum percipiamus, interrogationi dandum ad « causam » doloris pertinenti, respicere debemus revelationem divini amoris, ultimi fontis sensus rerum omnium, quae sunt. Amor est etiam copiosissimus fons significationis doloris, qui semper mysterium manet, cum sciamus nostras explanationes non sufficere et impares esse. Christus nos in mysterium introducit et efficit ut <» causam » doloris reperiamus, prout apti sumus ad comprehendendam divini amoris sublimitatem. Ut altam significationem doloris, Verbum a Deo revelatum secuti, iterum reperiamus, oportet animus noster subiecto humano patescat, ratione ducta multiplicium eius facultatum. 24 Cfr. 2 Mae 6, 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 214 Imprimis vero accipere oportet lumen Revelationis, non solum quatenus ea transcendentalis ordo iustitiae declaratur, sed etiam quatenus idem lumen hunc ordinem Amore collustrat, qui est omnium, quae sunt, fons certus atque supremus. Amor est etiam fons plenissimus, cuius ope interrogationi de significatione doloris respondeatur. Quae quidem responsio a Deo homini est data ipsa Cruce Iesu Christi. IV 14. « Sic enim dilexit Deus mundum, ut Filium suum uni- genitum daret, ut omnis, qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam aeternam ». 27 Haec verba a Christo pronuntiata in colloquio cum Nicodemo inducunt nos in medium quasi centrum actionis salvificae Dei, Declarant etiam ipsam essentiam soteriologiae christianae, id est theologiae salutis. Salus autem significat liberationem a malo ideoque arcte coniungitur cum quaestione doloris. Secundum verba Nicodemo dicta Deus dat Filium suum « mundo » ut hominem a malo liberet, quod in se continet extremam atque absolutam doloris rationem. Eodem quidem tempore ipsa vox « dandi » (« ut daret ») indicat hanc liberationem perficiendam Filio unigenito esse per proprium eius dolorem. Qua in re amor manifestatur, infinitus nimirum amor tum Filii huius unigeniti tum Patris, qui huius rei causa « d a t » Filium suum. Hic est amor erga hominem, amor in « mundum » : hic est amor salvificus. Ingredimur hic prorsus novam rationem argumenti nostri : quae res ante mentis oculos est nobis dilucide ponenda in communi nostra consideratione argumenti nostri. Haec enim ratio alia est atque illa quae statuebat et certo modo circumscribebat inquisitionem in doloris significationem ipsis iustitiae finibus. Haec est ratio Redemptionis, quam sermo Iob, viri iusti, iam in Vetere Testamento, saltem secundum Vulgatam Editionem, " Io 3, 16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 215 praenuntiare videtur : « Scio enim quod redemptor meus vivit et in novissimo ... videbo Deum ... » . a Dum enim cogitatio nostra adhuc ante omnia et quodam modo solum in dolorem secundum multiplicem eius formam temporalem (cuius modi sunt ipsi iusti Iob dolores) est directa, tamen verba modo allata ex Iesu collocutione cum Nicodemo respiciunt dolorem pro significatione eius principali ac decretoria. Namque Deus dat unigenitum suum ut homo « non pereat » ; ac vis eiusdem locutionis : « non pereat » definitur subtilius dictis sequentibus : « sed habeat vitam aeternam ». Etenim tum « moritur » homo, cum « vitam aeternam amittit ». Non solus igitur dolor temporalis, quivis dolor opponitur saluti, sed dolor certus et immutabilis : amissio videlicet vitae aeternae, reiectio a Deo facta, damnatio. Filius unigenitus datus est hominibus ut defenderet imprimis hominem ab hoc malo, a dolore certo et immutabili. Ex munere ergo suo salvifico ille attingere debet dolorem in ipsis eius radicibus transcendentalibus, unde progreditur dolor per historiam hominum. Tales autem transcendentales doloris radices defiguntur in peccato ac morte : subiacent enim illae amissioni vitae aeternae. In hoc igitur consistit missio Filii unigeniti ut peccatum vincat et mortem. Oboedientia quidem sua usque ad mortem is peccatum mortemque resurrectione sua devincit. 15. Cum vero Christus missione sua dicitur tangere malum ipsis in eius radicibus, cogitamus non tantum malum ac dolorem certum et immutabilem, eschatologicum (ut homo « non pereat, sed habeat vitam aeternam »), sed etiam — saltem obliquo modo — malum ac dolorem secundum eorum rationem temporalem et historicam. Nam malum cum peccato et morte cohaeret. Et quamvis magna cum prudentia iudicandus sit hominis dolor veluti consectarium peccatorum concretorum (hoc ipsum suadet iusti Iob exemplum), non tamen seiungi 25 Iob 19, 25-26. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 ipse potest a peccato originum, ab eo videlicet, quod a Sancto Ioanne appellatum est « peccatum mundi n , 2 9 a statu peccatorio actuum personalium processuumque socialium in historia hominis. Quamquam haud licet huc adhibere regulam arctam directae coniunctionis (quemadmodum tres Iob amici fecerunt), nihilominus non licet ab illo iudicio discedere, ex quo hominum dolores e multiplici implicatione peccati manant. Similiter accidit, cum de morte agitur. Saepius exspectatur ea etiam uti liberatio ab huius vitae doloribus. Simul autem praeterire neminem potest eam efficere quasi extremam complexionem ipsius exitiosi operis dolorum sive in corporis compage sive in anima. Ante omnia autem mors secum infert disiunctionem totius personalitatis psychicae-physicae homi- nis. Anima remanet subsistitque a corpore segregata; at corpus progredienti gradatim dissolutioni subicitur secundum verba Domini Dei, quae prolata sunt post peccatum ab homine admissum in historiae eius terrestris initiis : « pulvis es et in pulverem reverteris ». 30 Quapropter, quantumvis mors non sit dolor secundum temporalem sensum verbi, quantumvis reperiatur quadamtenus ultra omnes cruciatus, simul tamen malum, quod in ea homo experitur, indolem prae se fert rei alicuius extremae cunctaque pervadentis. Opere salvifico suo Filius unigenitus a peccato morteque hominem liberat. Imprimis ex hominum historia expungit peccati dominatum, qui impellente spiritu maligno egit radices iam inde a peccato originali, atque homini facultatem tribuit in gratia sanctificante vivendi. Post victoriam autem de peccato aufert ipse dominationem quoque mortis, dum resurrectione sua viam futurae corporum resurrectioni pandit. Haec et illa pernecessariae sunt condiciones ipsius « vitae aeternae », immutabilis scilicet beatitatis hominis cum Deo coniuncti ; hoc nempe salvatis significat dolorem in prospectu eschatologico penitus esse exstinctum. 29 30 Io 1, 29. On 3, 19. Acta Ioannis Pauli Pp. II 217 E salvifico opère Christi consequitur ut homo in terris cum spe vitae ac sanctitatis aeternae vivat. Et quamquam victoria a Christo reportata de peccato morteque per propriam crucem et resurrectionem minime aufert temporales vitae dolores neque a doloribus eximit integram historicam rationem vitae humanae, tamen in hanc rationem totam inque omnem dolorem ipsa conicit lucem novam, quae est lux salutis. Hoc est Evangelii lumen, id est Boni Nuntii. In media hac ipsa luce reperitur veritas in colloquio cum Nicodemo patefacta : « Sic enim dilexit Deus mundum, ut Filium suum unigenitum daret ». 31 Haec veritas ex ipsis eius fundamentis immutat histo- riam hominis illiusque terrestris condicionis: tametsi peccatum exstabat, quod in hac historia defixum erat tum uti originalis hereditas tum uti «peccatum mundi » tum uti singulorum peccatorum summa, Deus Pater Filium unigenitum dilexit, id est diligit eum constanter; in tempore dein, omnino ob hunc ipsum amorem, qui omnia vincit, ipse « dat » hunc Filium ut radices ipsas mali hominum attingat et sic modo salvifico accedat ad totum dolorum ambitum, cuius homo est particeps. 16. Christus opera messianica sua inter Israelis populum sine intermissione accessit ad ambitum humani doloris. « Pertransivit benefaciendo » ; 3 2 et haec eius actio ante omnia pertinuit ad ipsos patientes atque adiumenta praestolantes. Sanavit aegrotos, afflictos est solatus, famélicos aluit, homines surditate et caecitate, lepra, daemonio variisque corporis impedimentis liberavit, mortuis ter reddidit vitam. Persentiebat omnem hominum dolorem, tam corporis quam animi. Eodem autem tempore docebat, atque in ipso quasi centro eius doctrinae consistunt octo beatitudines, quae ad homines diversis conflictatos asperitatibus in vita temporali diriguntur. Qui 31 Io 3, 16. » Act 10, 38. 15 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 218 quidem sunt « pauperes spiritu » et « qui lugent » et « qui esuriunt et sitiunt iustitiam » et « qui persecutionem patiuntur propter iustitiam », cum homines maledicunt iis eosque persequuntur et dicunt omne malum adversus eos, mentientes, propter Christum... 33 I t a secundum Matthaeum; Lucas vero nominatim memorat eos « qui nunc esuriunt H. * 3 Utcumque id est, appropinquavi t Christus imprimis huic veluti regioni doloris humani eo quod ipsemet in se hunc recepit dolorem. Per suae enim operae publicae tempus non solum fatigationem ac nullum tectum necnon ignorationem sui etiam apud maxime necessarios suos experiebatur, sed ante omnia arctius in dies circumfundebatur ambitu invidiae ac apertiora in dies fiebant consilia amovendi eum ex vivis. Harum rerum sibi conscius est Christus ac saepius cum discipulis suis loquitur de cruciatibus et morte, quae ipsi manent: « Ecce ascendimus in Hierosolymam; et Filius hominis tradetur principibus sacerdotum et scribis, et damnabunt eum morte et tradent eum gentibus et illudent ei et conspuent eum et flagellabunt eum et interficient eum, et post tres dies resurget » . M Christus suae passioni mortique obviam procedit omni cum conscientia missionis suae, qua hoc ipso modo perfungatur necesse est. Profecto efficere debet per hanc ipsam suam passionem ut homo « non pereat, sed habeat vitam aeternam ». Per ipsam Crucem descendere debet ad mali radices, insertas in hominis historiam in animosque hominum. Per ipsam Crucem suam perficiat ille oportet opus salutis. Quod opus ex consilio aeterni Amoris indolem habet redemptionis. Hac de causa Christus acriter Petrum vitupérât, cum inducere eum studet ut cogitationes de dolore morteque in Cruce deponat. 33 36 Et cum in horto Gethsemani comprehenditur, ipse Cfr. Mt 5, 3-il. * Cfr. Lc 6, 21. 35 Me 10, 33-34. 3 6 Cfr. Mt 16, 23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 219 Petrus eum defendere nititur gladio, cui Christus respondet: «Converte gladium tuum in locum suum ... Quomodo ergo implebuntur Scripturae quia sic oportet fieri? ». 37 Dicit prae- terea: « calicem, quem dedit mihi Pater, non bibam illum? ». 38 Haec responsio — haud secus atque aliae, quae variis Evangelii locis exstant — ostendit quam penitus ipse Christus pervasus sit ea cogitatione, quam cum Nicodemi colloquens recluserat : « Sic enim dilexit Deus mundum, ut Filium suum unigenitum daret, ut omnis, qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam aeternam ». 39 Christus itineri sese committit ad propriam passionem subeundam, conscius sibi virtutis eius salvificae; procedit Patri obtemperans, at potissimum cum Patre in hoc sociatur amore, quo mundum ipse hominemque in mundo dilexit. Quam ob rem Paulus de Christo scripsit: « dilexit me et tradidit seipsum pro me >>.* 17. Implendae fuerunt Scripturae. Multi enim loci messia- nici Veteris Testamenti dolores praenuntiabant futuri UnctiChristi Dei. Eorum omnium maxime animos movet Carmen Servi Iahve Quartum appellatum, quod in Libro Isaiae continetur. Propheta, qui merito « quintus evangelista» nuncupatur, hoc in Carmine imaginem praebet dolorum Servi talibus adeoque vivis coloribus ut eos propriis oculis conspexisse videatur : corporis nempe oculis et mentis. Christi passio ita sub lumine versuum Isaiae etiam significantior evadit magisque animos permovet quam in ipsorum evangelistarum narrationibus. En ante oculos nobis obversatur verus Homo dolorum : •M Non erat species ei neque decor, ut aspiceremus eum, ... Despectus erat et novissimus virorum, vir dolorum et sciens infirmitatem, 37 38 Mt 26, 52. 54. Io 18, 11. Io 3, 16. *° Gal 2, 20. 39 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 220 et quasi abscondebamus vultum coram eo; despectus, unde nec reputabamus eum. Vere languores nostros ipse tulit et dolores nostros ipse portavit; et nos putavimus eum quasi plagatum, percussum a Deo et humiliatum. Ipse autem vulneratus est propter iniquitates nostras, attritus est propter scelera nostra; disciplina pacis nostrae super eum, et livore eius sanati sumus. Omnes nos quasi oves erravimus, unusquisque in viam suam declinavit; 41 et posuit Dominus in eo iniquitaiem omnium nostrum ». Carmen Servi perdolentis descriptionem prae se fert, in qua denotari aliquo modo possunt momenta Christi passionis in minutioribus eius rebus : comprehensio, contumelia, alapae, sputa, contemptio ipsius dignitatis captivi, iniquum iudicium ac deinde flagellatio, corona spinarum capiti imposita et opprobrium, via crucis, crucifixio, agonia. Magis autem quam haec passionis descriptio tangit animos nostros in prophetae verbis profunditas Christi sacrificii. Ecce enim, quantumvis innocens, recipit in se omnium hominum dolores, quoniam peccata omnia sibi assumit. « Posuit Dominus in eo iniquitatem omnium nostrum » : omne hominis peccatum secundum amplitudinem suam et altitudinem evadit vera causa doloris ipsius Eedemptoris. Si tamen dolor « aestimatur » ex malo tolera to, voces prophetae efficiuntut mente comprehendamus magnitudinem huius mali et huius doloris, quem Christus suscepit. Dici potest hic dolor esse quaedam « substitutio »; ante omnia vero est « redimens ». Homo dolorum illo in vaticinio revera est « agnus Dei, qui tollit pecca« Is 53, 2-6. 221 Acta Ioannis Pauli Pp. II 42 tum mundi ». Ipsius enim dolore peccata auferuntur, quia is uti Filius unigenitus solus potuit in se illa recipere et assumere cum illo erga Patrem amore, qui vincit malum cuiusque peccati; quodammodo ad nihilum redigit hoc malum in illo veluti spatio spiritali necessitudinum inter Deum genusque hominum ac spatium bono replet. Attingimus hic duplicem naturam unius subiecti personalis doloris redimentis. Ipse, qui passione sua morteque in Cruce efficit Redemptionem, Filius est unigenitus, quem Deus « dedit ». Simul autem hic Filius consubstantialis Patri patitur ut homo. Habet enim dolor eius rationes humanas, habet etiam — semel in generis hominum historia — altitudinem ac vim, quae, licet humanae sint, incomparabilis cuiusdam esse possunt profunditatis et acerbitatis dolorum, quatenus Homo patiens ut persona est ipse Filius unigenitus : « Deus de Deo ». Quapropter solus ille — Filius unigenitus — amplecti valet magnitudinem mali, quae in hominis reperitur peccato : in unoquoque peccato atque in peccato « universali » secundum rationes vitae historicae generis hominum in terris. 18. Dici possunt supra explicatae cogitationes perducere nos iam recta via in hortum Gethsemani ipsumque Calvariae locum, ubi Carmen perdolentis Servi in Libro Isaiae exstans est completum. Prius vero quam illuc progrediamur, sequentes legamus Carminis versus, qui prophetico modo praenuntiant passionem in loco Gethsemani et Calvariae. Servus ille patiens — et hoc vicissim pernecessarium est ad recte explanandam Christi passionem — sibi induit eos dolores, de quibus iam est dictum, omnino voluntarie: « Affiictus est et ipse subiecit se et non aperuit os suum; sicut agnus, qui ad occisionem ducitur, et quasi ovis, quae coram tondentibus se obmutuit « Io 1, 29. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 222 et non aperuit os suum. Angustia et iudicio sublatus est. De generatione eius quis curabit? Quia abscissus est de terra viventium; propter scelus populi mei percussus est ad mortem. Et posuerunt sepulcrum eius cum impiis, cum divitibus tumulum eius, eo quod iniquitatem non fecerit, neque dolus fuerit in ore eius ». 43 Christus voluntarie patitur innocensque patitur. Dolore enim suo interrogationem illam recipit, quae — ab hominibus saepius posita — in Libro Iob quodammodo extrema quadam ratione est enuntiata. Attamen Christus non tantum secum defert eandem interrogationem (id quod facit ratione etiam multo pleniore, quandoquidem ipse non solum homo est uti Iob sed unigenitus Dei Filius), verum etiam refert maximum modum ipsius responsionis, quae reddi potest eidem huic interrogationi. Dicas responsionem quodammodo eadem ex materia emergere, qua facta sit interrogatio. Reddit enim Christus responsionem quaestioni de dolore dolorisque significatione non solum per doctrinam suam. Bonum scilicet Nuntium, sed imprimis per proprium dolorem, qui via organica et indissolubili in doctrinam Boni Nuntii inseritur. Atque hoc est postremum compendiarium verbum huius doctrinae : « ver- bum ... crucis », sicut postmodum Sanctus Paulus dixit. 44 Illud « verbum crucis » perpetua veritate imaginem antiqui vaticinii perficit. Multi loci multique sermones per totum publice docendi eius tempus testantur quo pacto Christus ab initio complectatur hanc passionem, quae voluntas Patris est in mundi salutem. Ultimus tamen gressus hic evadit precatio in horto Gethsemani. Voces enim: « Pater mi, si possibile est, 43 Is 53, 7-9. 44 Cfr. 1 Cor 1, 18. Acta Ioannis Pauli Pp. II 223 transeat a me calix iste; verumtamen non sicut ego volo, sed sicut tu », 45 ac deinde : « Pater mi, si non potest hoc transire, nisi bibam illud, fiat voluntas tua n , 4 6 multiplicem exhibent eloquentiam. Namque veritatem illius amoris comprobant, quo Patrem unigenitus Filius prosequitur pro sua oboeditione. Simul vero veritatem testificantur eius doloris. Verba quidem orationis Christi in horto Gethsemani veritatem amoris per doloris veritatem demonstrant. Christi voces plana simplici- tate confirmant hanc veritatem humanam doloris usque ad extremum: dolor significat malum subire, coram quo homo cohorrescit. Dicit enim: «transeat a m e » , perinde ac dicit Christus in horto Gethsemani. Verba ipsius testantur simul unicam hanc et incomparabilem altitudinem vimque doloris, quam solus experiri potuit Homo, qui est Filius unigenitus; testificantur profunditatem et vehementiam illam, quam supra prolatae prophetae voces adiuvant suo modo ut intellegamus. Non certe usque ad extremum (nam ut hoc fieret, necesse esset pervadere ad medium ipsum mysterium divinum et humanum Subiecti), sed saltem ut percipiamus illam distinctionem (ac similitudinem eodem tempore), quae intercedere potest inter omnem opinabilem hominis dolorem ac Dei-Hominis passionem. Gethsemani locus est, ubi hic ipse dolor, secundum totam veritatem a propheta declaratam de malo, quod in eo est expertus, paene terminali modo ante oculos mentis Christi est patefacta. Voces in horto Gethsemani pronuntiatas sequuntur verba in Calvariae loco dicta, quae hanc altitudinem testantur — unicam in mundi historia — mali ipsius doloris, qui toleratur. Cum Christus clamat : « Deus meus, Deus meus, ut quid dereliquisti me? », verba eius non tantum exprimunt illum animum derelictum, qui saepius in Vetere Testamento occurrit, praesertim in Psalmis ac nominatim in Psalmo 22 45 46 Mt 26, 39. Mt 26, 42. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 224 47 [ 2 1 ] , unde verba memorata oriuntur. Dici possunt hae derelictionis enuntiationes nasci ex statu inseparabiles coniunctionis Filii cum Patre atque idcirco nasci quod Pater « posuit ... in eo iniquitatem omnium nostrum » 48 ad formam eorum quae deinceps Sanctus Paulus dixit : « Eum, qui non noverat peccatum, pro nobis peccatum fecit, ut nos effieeremur iustitia 49 Dei in ipso ». Una autem cum hoc terrifico pondere, Christus — aestimando « integro » malo, quod in peccato continetur, quo Deus reicitur — per ipsam divinam profunditatem Filii coniunctionis cum Patre experitur aliquo modo humanitus ineffabili hunc dolorem, qui est seiunctio, repudiatio Patris, abrupta necessitudo cum Deo. At per ipsum hunc dolorem Redemptionem ille operatur valetque monens dicere : « Consummatum e s t » . 50 Dici potest scriptura esse impleta ac verba commemorati Carminis Servi perdolentis dici possunt in perpetuum revera deducta esse ad effectum : « Dominus voluit conterere eum infirmitate ». 51 Ad summum evasit hominum dolor in ipsa Christi passione. Haec vero simul ingressa est novam prorsus condicionem novumque rerum ordinem : alligata est ad amorem, illum profecto amorem, de quo Christus cum Nicodemo est locutus, ad amorem, qui bonum gignit, generans hoc etiam ex malo, generans per dolorem, quemadmodum supremum bonum mundi redemptionis eductum est de Christi Cruce continenterque ex ea profluit. Crux Christi fons effecta est, unde fluunt aquae vivae. 52 In ipsa etiam oportet quaestio- nem repetamus de doloris significatione ibique responsionem eidem huic interrogationi usque ad finem legamus 47 Ps 22 [21], 2. 48 Is 53, 6. w 2 Cor 5, 21. 50 Io 19, 30. 51 /s 53, 10. 52 Cfr. Io 7, 37-38. Acta Ioannis Pauli Pp. II 225 V 19. Idem Carmen de Servo perdolente, quod Libro Isaiae continetur, prorsus ad huiusmodi interrogationem ac responsionem hisce nos ducit versibus, qui sequuntur: « S i posuerit in piaculum animam suam, videbit semen longaevum, et voluntas Domini in manu eius prosperabitur. Propter laborem animae eius videbit lucem, saturabitur in scientia sua. Iustificabit iustus servus meus multos et iniquitates eorum ipse portabit. Ideo dispertiam ei multos, et cum fortibus di videt spolia, pro eo quod tradidit in mortem animam suam et cum sceleratis reputatus est; et ipse peccatum multorum tulit et pro transgressoribus rogat ». ss Licet quidem affirmari omnem dolorem humanum una cum Christi passione in nova condicione versari. Quod ita se habet quasi Iob id praesenserit, cum haec locutus est verba : « Scio enim quod redemptor meus vivit... N , 5 4 et quasi ad eiusmodi condicionem suum dolorem direxerit, qui sine Redemptione non secundum integram suam vim ei innotescere potuit. In Cruce Christi non solum Redemptio per passionem perfecta est, sed ipse etiam dolor humanus est redemptus. Christus — nulla sua culpa — « totum peccati malum » in se recepit. Cuius ipsius mali experimento Christi dolorum incomparabilis amplitudo definita est, qui pretium Redemptionis facti sunt. De hac re loquitur Isaias in Carmine de Servo perdolente suoque tempore de ea egerunt testes Novi Foederis, cuius » Is 53, 10-12. 54 Iob 19, 25. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 226 pactio Sanguine Christi est facta. En ex prima Epistula Petri Apostoli verba : « scientes quod non corruptibilibus argento vel auro redempti estis de vana vestra conversatione a patribus tradita, sed pretioso sanguine quasi Agni incontaminati et im55 maculati Christi ». In Epistula autem ad Galatas dicit Paulus Apostolus : « dedit semetipsum pro peccatis nostris, ut eripe56 ret nos de praesenti saeculo nequam n, atque in Epistula ad Corinthios : « Empti enim estis pretio : glorificate ergo Deum in corpore vestro! M . 5 7 Hisce aliisque eiusmodi verbis testes Novi Foederis de redemptionis magnitudine loquuntur, quae perfecta est Christi passione. Loco hominis et pro homine passus est Redemptor. Omnis homo suam partem in Redemptione habet. Quisque etiam vocatur ad passionem illam participandam, qua perfecta est Redemptio, ad participandam passionem vocatur, per quam etiam redemptus est omnis dolor humanus. Christus, passione sua Redemptionem efficiens, simul ad gradum Redemptionis extulit dolorem humanum. Omnis igitur etiam homo, suo affectus dolore, fieri potest Christi passionis redemptricis particeps. 20. Novi Testamenti multi loci huiusmodi sententiam enun- tiant. In secunda Epistula ad Corinthios haec scribit Apostolus : « in omnibus tribulationem patimur sed non angustiamur, aporiamur sed non destituimur, persecutionem patimur, sed non derelinquimur, deicimur sed non perimus, semper mortificationem Iesu in corpore circumferentes, ut et vita Iesu in corpore nostro manifestetur. Semper enim nos qui vivimus in mortem tradimur propter Iesum, ut et vita Iesu manifestetur in carne nostra mortali..., scientes quoniam qui suscitavit Dominum Iesum et nos cum Iesu suscitabit». 55 1 Te 1, 18-19. 56 Gal 1, 4. 57 1 Cor 6, 20. 58 2 Cor 4, 8-11. 14. 58 Acta Ioannis Pauli Pp. II 227 De variis doloribus loquitur Sanctus Paulus, imprimisque de illis, quorum participes fiebant «propter Iesum» primi Christiani. Hi dolores efficiunt ut ii quibus memorata Epistula est data, Redemptionis opus participent, quod peractum est passione ac morte Redemptoris. Attamen Crucis mortisque significans vis ac momentum significante vi ac momento resurrectionis complentur. In resurrectione lucem homo omnino novam invenit, qua in itinere percurrendo per tot contumeliarum et dubiorum atque desperationis necnon persecutionis tenebras sane adiuvatur. Quare et in secunda ad Corinthios Epistula scripsit Apostolus : « quoniam sicut abundant passiones Christi in nobis, ita per Christum abundat et consolatio nostra ». 59 Alibi animum addit iis quos per epistulam affatur, cum ita scribit : « Dominus autem dirigat corda vestra in caritatem Dei œ et patientiam Christi » . In Epistula vero ad Romanos sic eos alloquitur: «Obsecro itaque vos, fratres, per misericordiam Dei, ut eœhibeatis corpora vestra hostiam viventem, sanctam, Deo placentem, rationabile obsequium vestrum ». 61 Christi passionis communicatio in apostolicis his elocutionibus quasi duplicem induit rationem. Si Christi dolorum particeps fit homo, id propterea accidit quod Christus suam passionem homini aperuit, quod in salvifico dolore suo omnium humanorum dolorum particeps ipse aliquo modo est factus. Dum per fidem homo redemptricem Christi passionem invenit, suos simul dolores in ea reperit, eosdemque nova continentia novaque significatione locupletatas pervidet per fidem. Haec cognitio Paulo gravissima suasit verba in Epistula ad Galatas : « Christo confixus sum cruci : vivo autem iam non ego, vivit vero in me Christus; quod autem nunc vivo in carne, in fide vivo Filii Dei, qui dilexit me et tradidit se ipsum pro 59 60 61 2 Cor i, 5. 2 Thess 3, 5. Rom 12, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 228 62 me ». Fides efficit ut horum verborum auctor amorem agnoscat, quo ad Crucem ductus est Christus. Quodsi, patiendo ac moneado, ita ipse dilexit, hac proinde sua passione ac morte etiam vivit in eo quem ita dilexit, id est in homine vivit: in Paulo. In eo autem vivens — dum Paulus, fide talis rei sibi conscius, amorem eius pensât amore suo — Christus specialem etiam in modum per Crucem cum homine, cum Paulo, coniungitur. Quae coniunctio etiam alia haud minus gravia verba Paulo suasit in eadem ad Galatas Epistula: « Mihi autem absit gloriari nisi in cruce Domini Nostri Iesu Christi, per quem mihi mundus crucifixus est, et ego mundo ». 21. 63 Crux Christi salvificam lucem in vitam hominis in eiusque dolorem praecipue conicit tam vehementer, quia illum hominem per fidem una cum resurrectione attingit: myste- rium passionis mysterio paschali continetur. Qui Christi passionis, iidem et resurrectionis eius sunt testes. Haec enim scribit Sanctus Paulus : « ad cognoscendum illum (Christum) et virtutem resurrectionis eius et communionem passionum illius, conformans me morti eius, si quo modo occurram ad 64 resurrectionem, quae est ex mortuis ». Revera « virtutem resurrectionis » Christi primum expertus est Apostolus in itinere ad Damascum, et nonnisi postea in huiusmodi veluti luce paschali ad illam « communionem passionum eius » pervenit, de qua is loquitur, ex. gr. in Epistula ad Galatas. Aperte paschalis est via Pauli: communio Crucis Christi fit per Resuscitati experientiam, id est per peculiarem resurrectionis participationem. Hac de causa etiam in Apostoli locutionibus de tribulatione ratio tam saepe occurrit gloriae, cuius initium facit Crux Christi. Crucis et resurrectionis testes persuasum id sibi habebant: « Gal 2, 19-20. « Gal 6, 14. «• Philp 3, 10-11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 22) « per multas tribulationes oportet nos intrare in regnum Dei ». iS Paulus praeterea, Thessalonicensibus scribens, haec dicit: « ita ut et nos ipsi in vobis gloriemur ... pro patientia vestra et fide in omnibus persecutionibus vestris et tribulationibus, quas sustinetis, indicium iusti iudicii Dei, ut digni habeamini Regno Dei, pro quo et patimini ». 66 Ita igitur Christi passionum com- munio simul est passio pro Regno Dei. Coram iusto Deo eiusque iudicio eodem Regno digni fiunt quotquot Christi passiones participant. Per tribulationes suas infinitum pretium passionis ac mortis Christi, quod factum est nostrae Redemptionis pretium, aliquatenus ipsi restituunt : hoc pretio Regnum Dei denuo solidatum est in historia hominis, vitae eius terrenae terminalis veluti prospectus evadens. Per tribulationes nos Christus in hoc Regnum immisit; atque etiam homines ad id aedificandum maturescant, qui Christi redemptionis mysterio veluti obvolvuntür. 22. Cum eo prospectu Regni Dei coniungitur etiam illius glo- riae spes, quae a Christi Cruce capit initium. Resurrectione haec gloria ostenditur — gloria eschatologica —, quae prae immensis tormentis omnino in Cruce Christi obscurabatur. Qui Christi passionum sunt participes, suis tribulationibus ipsi etiam ad gloriam participandam vocantur. Variis locis res a Paulo declaratur. Ad Romanos haec ipse scribit : « coheredes autem Christi, si tamen compatimur ut et conglorificemur. Existimo enim quod non sunt condignae passiones huius temporis ad futuram gloriam quae revelanda est in nobis ». 67 In secunda Epistula ad Corinthios haec legimus : « Id enim, quod in praesenti est, leve tribulationis nostrae supra modum in sublimitatem aeternum gloriae pondus operatur nobis, non contemplantibus nobis quae videntur, sed quae non viden45 Act 14, 22. 66 2 Thess 1, 4-5. a Rom 8, 17-18. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 230 68 tur w. Petrus Apostolus in prima Epistula sua hanc enuntiavit veritatem : « quemadmodum communicatis Christi passionibus, gaudete, ut et in revelatione gloriae eius gaudeatis exsultantes w. 69 Causa passionis et gloriae induit proprietatem prorsus evangelicam, quae quidem, quatenus ad Crucem refertur ac resurrectionem, clare illustratur et patescit. Resurrectio conversa est ante omnia in gloriae manifestationem, quae per Crucem peractae Christi exaltationi plane respondet. Etenim, etsi hominibus Crux visa est veluti Christi spoliatio, simul vero coram Deo fuit eius exaltatio. Mandatum suum Christus in Cruce prorsus est assecutus et effecit: is, voluntatem Patris implendo, etiam semetipsum simul confirmavit perfecitque. In infirmitate potentiam suam et in humilitate plenam magnitudinem messianicam ostendit. Nonne huiusmodi magnitudinem omnia testantur verba,< quae ipse in Golgotha, cum animam ageret, locutus est, et imprimis de crucifixionis auctoribus: « Pater, dimitte illis, non enim sciunt quid faciunt » ? 70 Verba haec, sua veluti supremi exempli vi, eos movent, qui sunt Christi passionum participes. Dolor praeterea quaedam est hortatio ad magnitudinem moralem hominis eiusque spiritalem maturitatem patefaciendam. Variis sane aetatibus id comprobaverunt Christi martyres et confessores, hisce fisi verbis : « Et nolite timere eos, qui occidunt corpus, animam autem non possunt occidere ». 71 Christi resurrectio « gloriam futuri saeculi » revelavit ac simul « gloriam Crucis » confirmavit : eam nempe gloriam, quae in ipsa Christi passione continetur, et quae in dolore hominis saepe imaginis instar reddita est et redditur, tamquam spiritalis eius excelsitatis ostensio. Quae gloria non solum in 48 2 Cor 4, 17-18. » Í Pc 4, 13. 70 Lc 23, 34. 71 Mt 10, 28. Acta Ioannis Pauli Pp. II 231 fidei martyribus oportet agnoscatur, sed in compluribus etiam aliis hominibus, qui interdum, etsi non in Christum credunt, propter veritatem aliamve iustam causam mala patiuntur et vitam profundunt. In horum omnium tribulationibus specialem in modum magna hominis dignitas confirmatur. 23. Semper enim dolor est experimentum — idemque non- numquam satis arduum — quod hominum generi imponitur. Ex Sancti Pauli Epistularum paginis illud Evangelii mirum communique opinioni contrarium, quod in infirmitate ac virtute consistit, saepe nos quasi alloquitur, quodque praesertim expertus est ipse Apostolus atque cum eo omnes, qui sunt Christi passionum participes, experiuntur. In secunda Epistula ad Corinthios scribit Paulus : « Libentissime igitur potius gloriabor in infirmitatibus meis, ut inhabitet in me virtus Christi ». 72 Haec in secunda ad Timotheum Epistula legimus: « Ob quam causam etiam haec patior, sed non confundor; scio enim cui credidi ». 73 Hoc profecto ipse dicit in Epistula ad Philippenses: « Omnia possum in eo, qui me confortât ». 74 Qui Christi passiones participant, ii paschale ante oculos habent Crucis et resurrectionis mysterium, in quo Christus ad extremos usque fines humanae infirmitatis et inopiae primo quidem descendit: ipse enim moritur Cruci affixus. At in tali infirmitate si eius etiam exaltatio simul efficitur, quae confirmata est resurrectionis virtute, id ipsum ostendit infirmitates omnium humanarum tribulationum ea ipsa Dei virtute, quae revelata est in Cruce Christi, permeari posse. In hac cogitandi ratione pati idem est ac singulari modo fieri sentientem et operi salvificae Dei virtutis, quae homini in Christo praebetur, patentem. Deus in eo confirmavit se per specialem passionem potissimum agere velle, per hominis videlicet infirmitatem et spo9. 72 2 Cor 12, 73 2 Tim 1, 12. » Philp 4, 13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 232 nationem, in iisque ipsis se suam velle virtutem revelare. Hoc pacto etiam hortamentum in prima Petri Epistula potest explanari : « si autem ut christianus (patitur), non erubescat, glorificet autem Deum in isto nomine ». 75 In Epistula ad Romanos Paulus Apostolus vel copiosiora de hoc «virtutis ortu in infirmitate» enuntiat necnon de hac spiritali hominis renovatione in temptationibus ac tribulationibus, quae quidem eorum qui sunt Christi passionum participes, specialis est vocatio: «sed et gloriamur in tribulationibus, scientes quod tribulatio patientiam operatur, patientia autem probationem, probatio vero spem; spes autem non confundit, quia caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum Sanctum, qui datus est nobis ». 76 Inest autem in dolore peculiaris quaedam hominis vocatio ad virtutem, quam pro sua parte ipse colere debet. Et haec est perseverantiae virtus in molestiis malisque ferendis. I t a agens homo eam spem elicit, qua persuasum sibi habet neque se oppressum iri tribulatione, neque se hominis dignitate, quae coniungitur cum conscientia sensus vitae, spoliari umquam posse. En autem eiusmodi sensus simul cum opere caritatis Dei, quod maximum Spiritus Sancti est donum, manifestatur. Homo, quatenus hanc caritatem participat, in tribulatione se penitus reperit: « animam » invenit, quam se ob dolores per didisse 24. 77 putabat. Apostoli tamen, qui Christi dolorum est particeps, ex- perientiae etiam ulterius progrediuntur. In Epistula ad Colossenses haec legimus, quae spiritalis itineris veluti metam postremam, ad tribulationes quod attinet, efficiunt. Haec Sanctus Paulus scribit : « Nunc gaudeo in passionibus pro vobis, et adimpleo ea, quae desunt passionum Christi, in carne mea pro corpore eius, quod est Ecclesia». 75 74 1 Pe 4, 16. Rom 5, 3-5. 77 Cfr. Me 8, 35; Lc 9, 24; Io 12, 25. 78 Col 1, 24. 78 In alia Epistula eos, Acta Ioannis Pauli Pp. II 233 quibus mittitur, sic ipse interrogat : « Nescitis quoniam corpora vestra membra Christi sunt? ». 79 In mysterio paschali Christus initium fecit coniunctionis cum homine in Ecclesiae communitate. Mysterium Ecclesiae sic declaratur : in ipsa Baptismi collatione, qua Christo configuratur homo, deinde per Christi Sacrificium — sacramentaliter per Eucharistiam — Ecclesia semper ut corpus Christi continuo spiritaliter aedificatur. In hoc corpore Christus vult cum cunctis hominibus coniungi imprimisque dolentes sibi coniungit. Allata Epistulae ad Colossenses verba singularem huius coniunctionis proprietatem testantur. Etenim qui una cum Christo condolescit — quemadmodum Paulus Apostolus Christo adhaerens suas fert « tribulationes » — non solum illam virtutem a Christo haurit, quae antea est dicta, sed sua etiam passione ipse, « quae desunt passionum Christi adimplet ». In hac evangelica expositione veritas de creatrice doloris natura singulariter in lumine ponitur. Christi passio bonum redemptionis mundi effecit, quod quidem in se ipso inexhaustum est et infinitum neque ei quidquam ab ullo homine addi potest. Simul vero in Ecclesiae mysterio ut in corpore suo Christus aliqua ratione redemptricem passionem suam omnibus hominum tribulationibus aperuit. Prout homo fit Christi passionis particeps — ubicumque in orbe terrarum quolibetque historiae tempore — ita eiusmodi passionem suo modo ipse adimplet, per quam Christus mundi redemptionem est operatus. Numquid ex hoc infertur imperfectam esse redemptionem, quam Christus ad effectum adduxerit? Non est ita. Id enim non aliud significat nisi redemptionem, quae vi amoris satisfactorii est acta, omni semper caritati patere, quae in hominis dolore ostenditur. In hoc ambitu — in ambitu scilicet amoris — redemptio, quae penitus iam perfecta est, aliqua ratione perficitur continenter. Christus redemptionem penitus quidem peregit ac quidem usque ad finem; simul tamen eam non cone 79 1 Cor 6, 15. 16 - A. A. S. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 234 clusit : in rédemptrice hac passione, per quam est redemptio omnium peracta, Christus inde ab initio complexus est semperque id omne complectitur, quod mortales patiuntur. I t a est: ad ipsam redemptricis Christi passionis essentiam pertinere videtur ratio, ob quam eiusmodi passio poscit ut continenter adimpleatur. Ita, ea quoque amplexus, quae mortales patiuntur, sua passione Christus mundum redemit. Haec vero redemptio, etsi per Christi passionem omnino est completa, simul nihilominus suo modo in hominis historia viget et progreditur. Viget et progreditur ut Christi corpus, quod est Ecclesia, omnisque dolor humanus hac ratione ob omnium communionem in caritate Christi, Christi passionem adimplet, quemadmodum Ecclesia salvificum complet opus Christi. Mysterium Ecclesiae — talis videlicet corporis, quod in se ipso etiam perficit Christi corpus cruci affixum et ab inferis excitatum — simul illud spatium exhibet, in quo dolores humani complent Christi dolores. In hoc ambitu conceptuque Ecclesiae-Christi corporis, quod continenter et omni loco et tempore progreditur, cogitare licet et loqui de iis « quae desunt » passionum Christi. Clare ceteroqui id ab Apostolo illustratur, cum de iis adimplendis scribit, «quae desunt passionum Christi... pro corpore eius, quod est Ecclesia ». Ipsa Ecclesia, quae de munitis redemptionis divitiis assidue haurit, hanc inferens in vitam generis humani, est ratio, qua Christi passio redemptrix dolore hominis perpetuo compleri potest. Hoc modo divina humanaque illustratur natura Ecclesiae. Cuius naturae proprietates dolor aliquo modo participare videtur, qui propterea peculiarem utilitatem prae se fert coram Ecclesia. Ipse dolor est bonum, quod Ecclesia, omnino firmiter credens redemptionem, observanter colit, pro tota scilicet altitudine illius fidei, qua redemptionem credit, qua immensum et inenarrabile Christi corporis mysterium complectitur. Acta Ioannis Pauli Pp. II 235 VI 25. Christi Crucis ac resurrectionis testes Ecclesiae et hu- mano generi peculiare Evangelium doloris tradiderunt. Redemptor ipse primus hoc scripsit Evangelium sua passione amoris causa suscepta ut homo « non pereat, sed habeat vitam 80 aeternam ». Haec passio, una cum vivo verbo disciplinae, copiosus factus est fons iis omnibus, qui participes erant dolorum Christi in prima generatione eius discipulorum confessorumque ac deinde in generationibus, quae saeculorum cursu sunt secutae. Est imprimis solacii causa — res sane Evangelio et historia comprobata — quod iuxta Christum, loco primario et probe significato, sancta eius Mater semper adest ad dandum egregium testimonium, quod tota vita sua de hoc singulari Evangelio doloris perhibet. Permultae et vehementes passiones confluxerunt in talem nexum et colligationem, ut non solum fidem eius inconcussam comprobarent, verum etiam ad redemptionem omnium conferrent. Re quidem vera, inde ab arcano colloquio cum angelo habito, ea in materna sua missione prospicit « munus, cui destinatur », ipsam Filii missionem modo unico et non iterabili participandi. Quod brevissimo tempore sive iis confirmatur, quae in Iesu nativitate in oppido Bethléem evenerunt, sive certa definitaque praenuntiatione, a Simeone sene facta, qui de tam acuto gladio est locutus, qui animam eius esset pertransiturus, sive angoribus et angustiis in fuga Aegyptorum versus, ob crudelem Herodis deliberationem praepropere arrepta, tolerandis. Praeterea, post ea quae a Filio in vita abdita et publica sunt gesta — quorum illa pro animo suo quam maxime tenero sine ulla dubitatione particeps fuit — dolores Beatae Mariae Virginis in Calvariae loco ad fastigium pervenerunt, cuius altitudo mente humana vix fingi quidem potest, sed certe arcana fuit et supernaturali ratione fecunda pro universali 80 Io 3, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 236 redemptione. Ascensus ille in Calvariae locum, illud « stare » iuxta Crucem una cum discipulo prae ceteris dilecto, communicatio prorsus peculiaris fuerunt mortis redemptricis Filii, atque etiam verbis, quae ex eius ore audivit, ei quasi sollemniter est mandatum ut hoc Evangelium omnino singulare universae communitati credentium nuntiaret. Beatissima Virgo Maria, particeps effecta passionis quippe quae praesens compatiendo, adesset, singularem in mo- dum ad Evangelium doloris contulit, cuius non paucas quasi paginas una cum Filio conscripsit, et in antecessum verba Sancti Pauli vivendo implevit, in initio huius Epistulae allata. Illa enim prorsus particularem causam habet ut dicat se « adimplere in carne sua — quemadmodum iam in corde fecit — ea quae desunt passionum Christi ». Luce affulgente incomparabilis exempli Christi, quae in vita eius Matris repercussa singulariter refulget, Evangelium doloris, testimonio et scriptis Apostolorum, fit fons inexhaustus generationibus semper novis, quae sibi succedunt in historia Ecclesiae. Evangelium doloris non solum ostendit adesse in Evangelio dolorem tamquam unum ex argumentis Boni Nuntii, sed etiam recludit salvificam virtutem atque significationem salvificam doloris in missione messianica Christi ac postea in missione et vocatione Ecclesiae. Christus haud celabat auditores suos hoc : necesse esse pati. Apertis enim verbis dixit: « Si quis vult post me venire, ... tollat crucem suam cotidie », 81 et discipulis suis moralia dabat praecepta, quorum exsecutio tantummodo fieri potest « semet82 ipsum abnegando ». Via, quae ducit ad Regnum caelorum est « angusta et arta », eamque Christus contraponit « latae et spatiosae » viae, quae tamen « ducit ad perditionem ».° Saepe Christus etiam affirmabat discipulos suos et confessores mul81 Lc 9, 23. 82 Cfr. Lc 9, 23. 83 Cfr. Mt 1, 13-14. 237 Acta Ioannis Pauli Pp. II tas persecutiones esse passuros, quod — ut constat — evenit non solum prioribus saeculis vitae Ecclesiae in Romano imperio, sed etiam factum est et fit variis historiae aetatibus variisque terrae locis, hac nostra quoque aetate. -En nonnulla Christi verba, quae ad hoc argumentum pertinent : « inicient vobis manus suas et persequentur tradentes in synagogas et custodias, et trahemini ad reges et praesides propter nomen meum; continget autem vobis in testimonium. Ponite ergo in cordibus vestris non praemeditari quemadmodum respondeatis ; ego enim dabo vobis os et sapientiam, cui non poterunt resistere vel contradicere omnes adversarii vestri. Trademini autem et a parentibus et fratribus et cognatis et amicis, et morte afficient ex vobis, et eritis odio omnibus propter nomen meum. Et capillus de capite vestro non peribit. In patientia vestra possidebitis animas vestras». 84 Evangelium doloris prius tractat variis locis de dolore « pro Christo » et « propter Christum » ipsis verbis Iesu vel verbis eius Apostolorum. Magister non celat discipulos suos et asseclas eventum, ex quo forte essent sic passuri, quin immo id aperte manifestat ostendens simul divinas opes, quae eos sustinebunt inter persecutiones ac tribulationes « propter nomen Christi ». Hi dolores etiam singulari quidem modo comprobabunt similitudinem cum Christo et unitatem cum eo. « Si mundus vos odit, scitote quia me priorem vobis odio habuit quia vero de mundo non estis, sed ego elegi vos de mundo, propterea odit vos mundus... : Non est servus maior domino suo. Si me persecuti sunt, et vos persequentur... Sed haec omnia facient vobis propter nomen meum, quia nesciunt eum, qui misit me w. 85 « Haec locutus sum vobis, ut in me pacem habeatis; in mundo pressuram habetis, sed confidite, ego vici mundum » . M 84 Lc 21, 12-19. 85 Io 15, 18-21. « Io 16, 33. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 238 Hoc primum caput Evangelii doloris, in quo agitur de persecutionibus, id est de tribulationibus propter Christum, peculiarem continet cohortationem ad bonum animum animique fortitudinem, quae insigni virtute resurrectionis sustineatur. Christus vicit in omne tempus mundum resurrectione sua; tamen, ex eo quod haec conectitur cum passione et morte, Christus simul vicit hunc mundum suis doloribus. I t a est. Dolor quidem singulari modo est insertus in illam victoriam de mundo, quae patefacta est in resurrectione. Christus servat in suo corpore a mortuis suscitato signa vulnerum Crucis: in manibus suis et pedibus atque in latere. Resurrectione patefacit vim victricem doloris infunditque persuasionem de huiusmodi vi in animos tum eorum quos suos elegit Apostolos, tum eorum quos continenter eligit et mittit. Ait Paulus Apostolus : <( Et omnes, qui volunt pie vivere in Christo Iesu, persecutionem patientur n . 26. 87 Si primum magnum caput Evangelii doloris scribitur per generationes ab iis qui persecutiones patiuntur propter Christum, pariter per rerum cursum aliud magnum scribitur caput huiusce Evangelii. Scribunt illud ii omnes, qui una cum Christo patiuntur, humanos suos coniungentes dolores cum eiusdem passione salvifica. In iis adimpletur, quod primi testes passionis et resurrectionis dixerunt vel scripserunt de participatione Christi passionum. In iis igitur Evangelium doloris adimpletur simulque unusquisque eorum illud quodammodo scribere pergit: illud scribit et nuntiat mundo, illud nuntiat, ubi vivit, et hominibus nostrae aetatis. Constat per saecula et generationes in dolore singularem abscondi virtutem, quae intime coniungat hominem cum Christo, quod peculiaris est gratia. Cui gratiae suam debent interiorem conversionem multi Sancti, veluti Sanctus Franciscus Assisiensis, Sanctus Ignatius de Loyola et alii. Huius 87 2 Tim 3, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 239 conversionis effectus non solum in eo positus est ut homo inveniat significationem salvificam doloris, sed etiam ac quidem maxime ut in ipso dolore homo novus plane efficiatur. Is enim assequitur novam quasi rationem totius suae vitae agendae et suae implendae vocationis. Quod homo sic detegit, id comprobat praecipue magnitudinem spiritus, qui in eo superat corpus modo omnino incomparabili. Cum hoc corpus vehementer aegrotat, omnino est debilitatum, homo fere non valet vivere et agere, tum magis eminet interior maturitas et spiritalis magnitudo, quod animos permovens est disciplina hominibus bene sanis. Haec interior maturitas et spiritalis magnitudo in dolore revera efficiuntur peculiari conversione et sociata opera cum Gratia Redemptoris cruci affixi. Ipse radicitus operatur in humanis doloribus per Spiritum suum veritatis, per Spiritum Consolatorem. Ipse quodammodo commutat ipsam substantiam spiritalis vitae, dum ostendit aegroto homini se ei adesse. Ipse — ut Magister et animi Dux — edocet dolentes fratres et sorores de hoc admirabili commercio, posito in ipso intimo mysterio Redemptionis. Dolor suapte natura est experiri malum. At Christus in eo firmissimum posuit fundamentum perennis boni, videlicet boni salutis aeternae. Christus patiendo in Cruce ipsas radices attigit mali, quod est peccatum et mors. Ille vicit artificem mali, Satanam, eiusque constantem seditionem adversus Creatorem. Christus fratri vel sorori dolentibus patefacit et indicat gradatim fines Regni Dei, videlicet mundi ad Creatorem conversi et a peccato liberati, qui sensim fundatur super virtutem salvificam amoris. Et Christus, pedetemptim sed efficaciter, inserit in huiusmodi mundum, in hoc Regnum Patris, hominem dolori obnoxium quodammodo ipsis medullis doloris. Dolor enim non potest converti atque mutari extrinsecus per gratiam sed intrinsecus. Christus autem per salutiferam suam passionem quam maxime inest in omni ho- 240 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale milium dolore et intra eum operari valet per virtutem Spiritus sui veritatis, Spiritus sui Consolatoris. Nec satis est : divinus enim Redemptor in animum cuiusque dolentis cupit ingredi per cor Beatissimae Matris suae, primitiarum et veluti culminis omnium, qui sunt redempti. Christus moriens, quasi maternitatem prosecuturus, qua, Spiritu Sancto operante, in lucem est editus, eidem Beatissimae semper Virgini Mariae novam maternitatem est largitus — eamque spiritalem et universalem —, quae cunctos homines complecteretur, ut quisque, in fide ambulans in terris, sibi, una cum Illa, arcte coniungeretur usque ad Crucem et, Crucis vi, quivis dolor hoc modo recreatus ex infirmitate hominis in Dei virtutem mutaretur. Huiusmodi autem processus interior non semper eodem fit modo. Saepe difficile incipit et instauratur. I a m ipsum initium est diversum: diversus est enim animus, quo homo se gerit, cum dolore vexatur. Hoc tamen antea animadverti potest : paene semper unumquemque ad dolorem accedere ex ipsa sua humana natura reclamando pariterque quaerendo: « cur? ». Quisque quaerit significationem doloris et requirit responsum huic interrogationi pro humana sua condicione. Certe crebro etiam Deum de hoc interrogat et Christum. Praeterea homo plane intellegit et ipsum, quem interrogat, pati eumque igitur velle responsum sibi dare ex Cruce, ex illo veluti centro suae passionis. Tamen, interdum, temporis spatio opus est, etiam diuturno, ut hoc responsum intus percipi possit. Christus enim non directe neque modo abstracto respondet huic interrogationi hominis de significatione doloris. Homo vero audit responsum salvificum, quatenus paulatim ipse fit particeps Christi passionum. Responsum, quod per huiusmodi participationem datur in interiore necessitudine cum Magistro, est simul quiddam maius quam sola responsio abstracta rogationi de significatione doloris. Christi enim responsio est imprimis invitatio. Vocatio qui- Acta Ioannis Pauli Pp. II 241 dem est. Christus enim explicat causas doloris non modo abstracto a rebus, sed ante omnia dicit: «Sequere m e » ! Veni! Dolore tuo esto particeps huius operis pro mundi salute, quod per meam passionem perficitur ! Per meam Crucem. Dum homo tollit crucem suam, spiritaliter se coniungens Christi Cruci, patefit ei significatio salvifica doloris. Homo non invenit hunc sensum, quatenus est homo, sed intra passionem Christi. Tamen simul illa significatio salvifica doloris e condicione Christi descendit in humanam condicionem et fit quodammodo personalis eius responsio. Tunc homo invenit in dolore suo interiorem pacem et etiam spiritalem laetitiam. 27. De huiusmodi laetitia loquitur Apostolus in Epistula ad Colossenses: « Nunc gaudeo in passionibus pro vobis w. 88 Victo- ria de sensu inutilitatis doloris fit fons laetitiae, qui sensus interdum penitus insidet in humano dolore. Hic enim non solum intus hominem consumit, sed etiam videtur efficere ut homo aliis sit oneri. Homo sentit se cogi ad accipiendum auxilium et curam ab aliis et simul videtur sibi ipsi esse inutilis. Sic defectus sensus salvificus doloris una cum Christo suscepti efficit ut huiusmodi tristissimus sensus mutetur. Eides in participationem passionum Christi secum fert interiorem certitudinem, iuxta quam homo patiens « adimplet ea, quae desunt passionum Christi » ; id quod e ratione spiritali operis redemptionis conducit,, ut Christus fieri voluit, saluti eius fratrum et sororum. Non solum igitur prodest aliis, sed etiam ac quidem magis exsequitur munus, pro quo nihil potest substitui. In corpore Christi, quod continenter crescit ex Cruce Redemptoris, ipse dolor, pervasus virtute sacrificii Christi, est pernecessarius mediator et auctor bonorum suapte natura necessario pertinentium ad mundi salutem. Ipse potius quam quidlibet aliud pandit viam Gratiae, quae hominum animos commutat Ipse potissimum efficit ut in humana historia virtutes redempw Col 1, 24. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 242 tionis vigeant et operentur. In illa conflictatione « cosmica » inter spiritales vires boni et mali, de qua agitur in Epistula ad Ephesios, 89 hominum dolores, coniuncti cum passione réd- emptrice Christi, particulari sunt adiumento viribus boni, dum valde proficiunt victoriae harum virium salvificarum. Ecclesia igitur habet omnes fratres et sorores Christi, qui dolore cruciantur, veluti subiectum multiplex divinae suae virtutis. Persaepe Ecclesiae pastores ad illos recurrunt et ab illis petunt auxilium et columen! Evangelium doloris continenter scribitur continenterque loquitur verbis, quibus res tam mira communique opinioni contraria exprimitur : divinae fontes virtutis prosilire ex ipsa prorsus humana infirmitate. Qui Christi passionum sunt participes, servant in suis doloribus peculiarem omnino particulam infiniti thesauri redemptionis mundi, et communicare possunt cum aliis hunc thesaurum. Quo magis homini peccatum minatur, quo graviores fiunt peccati compagines, quas in se gerit mundus hodiernus, eo maius est momentum humanorum dolorum., Eo magis Ecclesia compellitur ut bonis humani doloris utatur pro mundi salute. VII 28. In eandem rationem Evangelii doloris cadit etiam — et quidem congruenti modo — parabola boni Samaritani. Per hanc enim Christus responsum dedit interroganti : « Quis est 90 meus proximus? n. Etenim, ex tribus, qui descendebant ab Ierusalem in Iericho per viam, in qua iacebat semimortuus homo a latronibus expoliatus ac vulneratus, ipse Samaritanus se praebuit reapse proximum misero illi: vox proximi declarat simul illum qui mandatum caritatis erga proximum implevit. Duo alii homines eandem decurrebant viam : prior erat sacerdos, alter levita, at uterque « vidit eum et pertransiit ». " Cfr. Eph 6, 12. " Lc 10, 29. 243 Acta Ioannis Pauli Pp. II Samaritanus autem, « videns eum misericordia motus est, et appropians alligavit vulnera eius », stabulum et curam eius egit ». 91 dein eum « duxit in Atque profecturus, prompte stabulario commisit ut viri doloribus obnoxii curam ageret, impensas necessarias se spondens soluturum. Boni Samaritani parabola ad Evangelium doloris pertinet. Ostendit enim rationem, qua unusquisque nostrum prosequi debet proximum dolentem. Nobis non licet « pertransire », neglegenter, sed « consistendum » est apud eum. Bonus Samaritanus ille est omnis homo, qui consistit ad alterius hominis dolores, qualescumque hi sunt. Consistendi actio illa non est habenda importuna curiositas, sed animus ad opitulandum paratus. Est veluti patefactio habitus in intimo corde insidentis, qui etiam animi commoti significationem secum fert. Bonus Samaritanus est quicumque homo aliorum doloribus perculsus, est homo « misericordia motus » proximi calamitatibus. Si Christus, qui probe novit intima hominis, eiusmodi animi motum ostentat, profecto hic ipse momentum habet ad totum nos gerendi modum respectu dolorum, quos alii patiuntur. Colenda est ergo eiusmodi sentiendi vis in corde utpote quae erga dolentem indicet miserationis affectum. Qui quidem exstat interdum una vel praecipua caritatis nostrae nostraeque cum homine male affecto coniunctionis significatio. Tamen, Samaritanus ille in parabola a Christo enarrata non commoratur in sola animi commotione atque commiseratione: hae illi fiunt concitamentum ad ea patranda, quae homini sauciato sunt auxilio. Ad summam, bonus Samaritanus ille est, qui auxiliatur dolorem toleranti, quaecumque est eius natura, auxilium ferens, quoad fieri potest, efficax. In eo animi studium collocat, sed minime subsidia materialia omittit. Affirmari licet eum semet ipsum donare, proprium 91 Lo 10, 33-34. 244 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « ego », idque alii aperire. Agimus hic de praecipuo anthropologiae christianae capite. Non potest homo « plene seipsum 92 invenire... nisi per sincerum sui ipsius donum ». Bonus Samaritanus ille est qui hanc ipsam sui donationem efficere valet. 29. Parabolam evangelicam considerantes, licet inferre do- lorem, qui inter homines multiformiter adsit, propterea etiam inter eos esse ut in homine caritatem excitet, donum scilicet ipsum sui, proprio commodo neglecto, pro aliis hominibus dolore affectis. Humanae aegritudinis ambitus continenter quodammodo alium postulat, qui in caritate humana consistit; quodammodo dolor causa est ut homo, suae utilitatis immemor, hoc amore in animo suo et operibus excitetur. Non licet homini (( proximo » neglegenter p er transire aliorum dolores videns, propter hominum necessitudinem fundamentalem, eo minus ei licet propter amorem erga proximum. Debet ille <( consistere », « animo com moveri », ita se gerere sicut Samaritanus in parabola evangelica. Parabola ex se ipsa aperit veritatem penitus christianam eandemque quam maxime universe humanam. Non sine causa quidquid fit pro hominibus dolore affectis vel auxilii egentibus, etiam in communi modo loquendi vocatur « boni Samaritani » opus. Eiusmodi actio, saeculis volventibus, induit rationes institutionales apte dispositas atque veluti regionem operis in cuiusque professione efficit; ut est « boni Samaritani » professio medici vel aegrorum ministrae aliudve eiusmodi! Ratione habita naturae evangelicae in eo insidentis, cogitamus potius de vocatione quam de munere. Instituta autem, quae per saeculorum decursum « boni Samaritani » ministerium imple ver unt, hac nostra aetate etiam magis creverunt atque speciales agendi rationes susceperunt. Quod profecto comprobat sine ulla dubitatione aetatis nostrae homines diligentius in dies et perspicacius attingere proximi dolores, eos studere mentibus com92 Const. Past. de Ecclesia in mundo huius temporis, Gaudium et Spes, 24. Acta Ioannis Pauli Pp. II 245 prehendere et praecavere usque accuratius. Qua in provincia etiam maior in dies fit eorum facultas atque specialis artis cognitio et exercitatio. Quae omnia considerantes, recte dicimus evangelicam boni Samaritani parabolam factam esse unam e praecipuis partibus culturae moralis atque vitae universe humanae cultus. P r a e oculis habentes homines cunctos, qui scientia sua atque peritia multimode proximo dolore labor a n t auxiliantur, facere non possumus quin in eos laudis verba proferamus animumque nostrum gratum iis testemur. Quas voces ad omnes etiam volumus pertinere, qui, sui commodi immemores, officiis proximum dolore afflictum prosequuntur, semet ipsos sponte impendentes in auxilium uti « bonus Samaritanus », atque tempus omne omnesque vires, quae praeter opus professionis iis suppetunt, hac in re insumunt. Voluntaria ista « boni Samaritani » navitas seu caritatis officium possunt quidem vocari socialia, appellari possunt etiam nomine apostolatus, quotiescumque suscipiuntur ob causas prorsus evangélicas, praesertim cum hoc fit respectu habito Ecclesiae vel cuiusvis Communitatis Christianae. Voluntaria opera « boni Samaritani » per congruentes ambitus vel per instituta ad hunc finem condita exercetur. Magni momenti est navitas, quae hoc modo fit, praesertim cum agitur de amplioribus muneribus suscipiendis, expetentibus sociatam operam et instrumentorum technicorum usum. Nec minoris pretii est etiam actio unius cuiusvis, maxime cum fit a personis, quae procliviores sunt ad varia humanae aegritudinis genera, quibus auxilium ferre possunt tantum singuli et quidem personaliter. Adiutorium dein familiare significat sive caritatis officia erga proximum exhibita eiusdem familiae membris sive familiarum mutuum adiutorium. Difficile est enumerare hic omnes formas variosque ambitus actionis « boni Samaritani » propriae, quae in Ecclesia et in humana sunt societate. Agnoscendum est profecto ea plurima esse, atque insimul gaudium significandum quod per ea Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 246 primarii valores morales, veluti valor necessitudinis coniunctionisque inter homines, amoris christiani erga proximum, efficiunt imaginem vitae socialis et rationum, inter homines interceden tium, dum hac in re variis formis odii, violentiae, crudelitatis, contemptus hominis, vel solum « neglegentiae proximi », id est animi indiff er entis circa eum eiusque dolores, repugnatur. Permagna est hoc loco vis agendi rationum in educatione adhibendarum. Familia, schola, cetera instituta ad animos formandos pertinentia, etiam ob causas tantum humanas, perseveranter debent anniti ut illam animi lenitatem erga proximum eiusque dolorem excitent et foveant, cuius Samaritanus ille evangelicus factus est imago. Idem hoc, ut par est, atque etiam penitius usque — quoad fieri potest — Ecclesiae est peragendum, altius pervestigando causas, quas Christus parabola illa totoque Evangelio est complexus. Parabolae boni Samaritani evidens pondus, sicut et totius Evangelii, hoc est: homo oportet sentiat se vocari ut, quasi primas partes agens, in dolore caritatis testimonium perhibeat. Instituta sunt quidem magni momenti atque pernecessaria; attamen nullum institutum ut tale substitui potest pro corde humano, pro animo humano, cum occurrendum est alterius dolori. Hoc spectat quidem ad corporis dolores, sed etiam plus est ei tribuendum, cum agitur de doloribus moralibus et maxime cum animus dolore afficitur. 30. Parabola boni Samaritani, quae, ut dictum est, pertinet ad Evangelium doloris, una cum eo, historiam Ecclesiae atque Christianismi et historiam hominis hominumque generis pervadit. Testatur revelationem, a Christo factam, significationis salvificae doloris nullo modo idem esse ac socordiam. Prorsus contrarium est dicendum. Evangelium adversatur socordiae respectu doloris. Christus ipse hac in re est potissimum agens. Hoc sane modo ille consilium messianicum missionis suae ex- 247 Acta Ioannis Pauli Pp. II sequitur, iuxta prophetae verba: « Spiritus Domini super me; propter quod unxit me evangelizare pauperibus, misit me praedicare captivis remissionem et caecis visum, dimittere contractos in remissione, praedicare annum Domini acceptum ».* Christus hoc consilium messianicum missionis suae quam diligentissime perficit: pertransit « benefaciendo H , 9 4 eiusque ope- rum benefica munera maxime eminent humano relevando dolore. Boni Samaritani parabola plane congruit cum agendi ratione Christi ipsius. Haec parabola demum, ob primarii argumenti sui naturam, in extremi iudicii verbis animum perturbantibus continetur, quae Matthaeus in suo Evangelio rettulit : « Venite, benedicti Patris mei; possidete paratum vobis regnum a constitutione mundi. Esurivi enim, et dedistis mihi manducare; sitivi, et dedistis mihi bibere; hospes eram et collegistis me; nudus, et opérais tis me; infirmus, et visitastis me; in carcere eram, et venistis ad me ». 95 Iustis petentibus quandonam erga eum haec omnia patraverint, Filius Hominis respondebit : « Amen dico vobis: quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis)). 96 Sententia opposita erit iis qui aliter se ges- serunt : « Quamdiu non fecistis uni de minimis his, nec mihi fecistis M . 9 7 Potest profecto longior fieri index dolorum, qui humanam sentiendi vim excitaverunt, commiserationem, opitulationem aut his caruerunt. Prima et secunda pars declarationis Christi circa iudicium extremum, relictis ambiguitatibus, palam testantur quanti momenti sit, si spectatur ad uniuscuiusque hominis vitam aeternam, illud « consistere », sicut Samaritanus fecit, ad proximi dolorem, hunc « commiserari » et de- 93 Lc 4, 18-19; cfr. Is 61, 1-2. 94 Act 10, 38 95 Mt 25, 34-36. 96 i i i 25, 40. 97 Mt 25, 45. 248 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mum ei auxiliari. In Christi consilio messianico, quod simul exstat Regni Dei consilium, aegritudo adest in mundo ut excitet caritatem, ut pariat opera caritatis in proximum, ut humanitatis cultum in « caritatis humanitatem » convertat. Hac in caritate doloris significatio salvifica perficitur plene atque amplitudinem ultimam attingit. Christi verba in extremo iudicio haec omnia explanant prorsus simplicitate ac perspicuitate Evangelii. Verba haec de caritate, de caritatis actibus cum humano dolore coniunctis, etiam atque etiam nobis revelant ipsam Christi passionem doloribus subsit. redemptricem, Christus dicit: prout omnibus humanis «Mihi fecistis». Ipse est, qui in unoquoque caritatem experitur; ipse qui auxilium accipit, cum hoc cuique laboranti fertur, nullo facto discrimine. Ipse adest in eo qui dolet, quia dolor eius salvificus semel in perpetuum dilatatus est ad quemlibet dolorem humanum. Omnes vero, qui patiuntur, semel in perpetuum impelluntur ut communicent « Christi passionibus ». 98 Eodem modo omnes adiguntur ut « adimpleant » suis doloribus « ea, quae desunt passionum Christi »." Christus simul docuit homines bene facere ope doloris atque benefacere ei qui dolet. H a c duplici ratione nobis penitus aperuit significationem doloris. VIII 31. Haec profecto est doloris significatio, re vera supernatu- ralis simulque humana. Est supernaturalis, quia insidet in mysterio divino redemptionis mundi; simul autem plene humana, quia homo in eo se ipsum invenit, suam humanitatem, suam dignitatem, suam missionem. Dolor absque dubio pertinet ad mysterium hominis. Fieri potest ut dolor non obvolvatur hoc mysterio, quod est singu* 1 Pe 4,13. » Col 1, 24. Acta Ioannis Pauli Pp. Il 249 lariter impenetrabile, sicut homo ipse. Concilium Vaticanum II hanc veritatem enuntiavit : « Reapse nonnisi in mysterio Verbi incarnati mysterium hominis vere clarescit. ... enim ... Christus, novissimus Adam, in ipsa revelatione mysterii Patris Eiusque amoris, hominem ipsi homini plene manifestat eique 10 altissimam eius vocationem patefacit ». ° Si verba haec referuntur ad ea omnia, quae ad mysterium hominis pertinent, tunc certe ea peculiari modo ad humanum dolorem referuntur. Hac ipsa in re omnino necessarium est ut « homo homini manifestetur eique altissima eius vocatio patefiat ». Evenit etiam — sicut experientia comprobat — ut haec evadant insigniter difficilia. Cum vero eadem plene perficiuntur atque humanae vitae lumen redduntur, tunc singularem afferunt beatitatem. « Per Christum et in Christo ... illuminatur aenigma doloris et mortis ». 101 Finem facimus harum considerationum doloris eo ipso anno, quo Ecclesia Iubilaeum extraordinarium recolit ad anniversariam memoriam peractae redemptionis pertinens. Mysterium redemptionis humanae mirum quidem in modum insidet in dolore, atque hic vicissim ad illud altissima ratione refertur. Optamus sane hunc Redemptionis Annum arctissime coniuncti cum iis omnibus, qui dolore afficiuntur, peragere. Oportet ergo sub Calvariae Crucem cogitatione ac mente conveniant omnes dolentes, qui in Christum credunt, praesertim qui fidei causa in E u m cruci affixum et Resuscitatum vexantur, ut eorum dolorum oblatio approperet impletionem rogationis ipsius Salvatoris ut omnes in unitate constituantur. 102 Eodem etiam conveniant homines bonae voluntatis, quia in Cruce est « Redemptor hominis », Vir dolorum, qui in se excepit corporis et animi dolores hominum per cuncta tempora ut in 100 101 m Const. Past. de Ecclesia in mundo huius temporis, Gaudium et Spes, n. 22. IUd. Cfr. Io 17, 11. 21-22. 17 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 250 amore significationem salvificam dolorum suorum deprehendere valerent necnon responsiones certas omnibus interrogationibus, quas ponunt. Una cum Maria, Christi Matre, quae stabat iuxta Crucem™ consistimus, omnes veluti cruces hominum, qui nunc sunt, intuentes. Sanctos universos, qui per saeculorum decursum peculiari modo dolorum Christi fuerunt participes, invocamus. Ab iis petimus ut nos sustineant. Vos omnes, qui doloribus excruciamini, rogamus ut nos sustineatis. Vos ipsos precamur, qui estis infirmi, ut efficiamini quasi quidam virtutis fons pro Ecclesia et hominum genere. In asperrimo luctamine inter bonum et malum, cuius aetas haec nostra est veluti theatrum, dolor vester, iunctus cum Christi Cruce, vincat. Vobis omnibus, Fratres ac dilecti Filii, Apostolicam nostram Benedictionem impertimus. Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, die xi mensis Februarii, in memoria Beatae Mariae Virginis de Lourdes, anno MCMLXXXIV, Pontificatus nostri sexto. IOANNES P A U L U S P P . I I 103 Cfr. Io 19, 25. Acta Ioannis Pauli Pp. II 251 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I COROICEN. In Bolivia ad dioecesis gradum praelatura attollitur nomine Coroicensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum constet in Bolivia praelaturam Coroicensem recentioribus his annis haud parum in ratione ordinatae stabilis firmae communitatis ecclesialis ineunda profecisse, satis Nobis causae esse videtur, cur digna habeatur quae maiore aliquo honore aut dignitate exornetur. Quare Conferentia Episcopalis Boliviana, id persuasum sibi habens, nuper non dubitavit ab Apostolica Sede petere ut memorata praelatura ad diócesis gradum eveheretur. Compertum est autem eiusmodi optato plane assentiri venerabilem Fratrem Alfium Eapisarda, Archiepiscopum titulo Cannensem et in Bolivia Nuntium Apostolicum. Nos igitur, suppleto consensu quorum interest eorumque qui id sua interesse censentur, de consilio Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationis pro Episcopis negotiis praepositorum deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae, qua de universa Ecclesia solliciti sumus ubique terrarum patenti, praelaturam Coroicensem, quam diximus, ad gradum honoremque evehimus dioecesis proprium, non mutato nomine iisdemque servatis finibus, quibus hucusque praelatura definiebatur, eaque simul quae sequuntur decernimus et iubemus. In urbe sede olim praelaticia, nunc novae dioecesis sit episcopalis sedes. Templum autem olim praelaticium ibi exstans evehimus ad gradum cathedralis templi, in ipsoque congruis privilegiis aucto constituimus Episcopi cathedram. Dioecesis vero Coroicensis suffraganea erit metropolitanae Ecclesiae Pacensi in Bolivia, cuius proinde Archiepiscopi iurisdictioni metropoliticae Coroicensem pro tempore Episcopum subicimus, salvis utcumque iuribus eius et honoribus necnon officiis et oneribus Episcopi et pastoris dioecesani propriis. Praeterea ibi, donec suo tempore Capitulum Cathedrale condatur ad mentem aliarum Litterarum Apostolicarum posthac edendarum, pro Canonicorum coetu Consultores dioe- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 252 cesani interea sint ad statutas normas electi. Etiam statuimus ut dioecesis nunc conditae mensa episcopalis Curiae emolumentis fideliumque stipibus necnon ceteris bonis constet, quae hactenus fuerunt praelaticiae mensae propria. In iis, quae ad Seminarii aedificationem spectant atque moderationem, iuris communis statuta serventur, haud praetermissis normis Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius » neque regulis a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica foras datis; suoque tempore, quoties nempe dehinc opportunum videbitur, selecti sacrorum alumni philosophicis et theologicis disciplinis instruendi aut sacerdotes sua studia completuri ad Pontificium Collegium Latinum Americanum mittantur in Urbe situm. Iubemus denique ac volumus ut, constitutione novae dioecesis Coroicensis ad effectum deducta, clerus qui adhuc praelaturae serviit nunc novae sub eodem nomine dioecesi addictus maneat eique adscriptus. Per alias profecto Litteras Apostolicas venerabilis Prater Thomas Robertus Manning, hactenus Episcopus Praelatus Coroicensis, primus ibi pastor dioecesanus constituetur. Quae hic statuimus exsequenda curet venerabilis Frater Alfius Rapisarda, quem diximus, a Nobis deputatus debitisque facultatibus instructus et cum libertate, ad hanc rem quod attinet, designandi alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum, addito tamen onere curandi ut certa veraque de peractis documentorum exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis transmittantur. Has Apostolicas Litteras volumus ratas esse nunc et in posterum, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodetricesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo tertio, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Liborius Scaccia, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 120359. Acta Ioannis Pauli Pp. II 253 II COLORATENSIUM FONTIUM Detractis nonnullis territoriis ab archidioecesi Denveriensi et a dioecesi Pueblensi, nova dioecesis Coloratensium Fontium constituitur. IOANNES PAULUS SERVUS EPISCOPUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Accidit quandoque ut fidelium catholicorum utilitas dioecesium finium mutationem novamque dispositionem requirat ; tuncque Nostrum est omni prudentia et diligentia eiusmodi necessitati prospicere; namque, uti studiosus pater familias domus suae inservit prosperitati, ita et Nos de universa Ecclesia curam agentes, nihil aliud nisi filiorum eius bonum optamus et consectamur. Ob eam causam, cum Venerabiles Fratres Iacobus Casey, Archiepiscopus Denveriensis, et Arturus Tafoya, Episcopus Pueblensis, Conferentia Episcopali Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis eis de hac re assentiente, ab Apostolica Sede postulavissent ut a suis circumscriptionibus certis distractis partibus finibusque mutatis nova constitueretur dioecesis, Nos, re attente considerata, auditis Venerabili Fratre Pio Laghi, Archiepiscopo titulari Maurianensi, in illa natione Apostolico Delegato, et Venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus, qui Sacrae Congregationis pro Episcopis negotia gerunt, concedendum esse po stulationi censuimus. Quocirca suprema Nostra Apostolica potestate, consensu suppleto eorum, quorum interest, vel qui sua interesse putant, quae sequuntur decernimus. Ab archidioecesi Denveriensi territorium separamus Comitatuum vulgo Cheyenne, Douglas, Elbert, EI Paso, Kit Carson, Lake, Lincoln, Park atque Teller et a dioecesi Pueblensi territorium Comitatus vulgo Chaffee dicti, atque his distractis territoriis novam condimus dioecesim, Coloratensium Fontium denomi nandam, quae iisdem limitabitur finibus, quibus Comitatus, quos nuper memoravimus, et sedem habebit in urbe Colorado Springs vocata, quam igitur ad dignitatem urbis episcopalis tollimus. Ibidem Episcopi Cathedram ponimus, in ecclesia Sanctae Mariae dicata, quam ideo ad cathedralis Ecclesiae Coloratensium Fontium gradum evehimus, eidem insignia et privilegia tribuentes, quae sunt ceterarum cathedralium Ecclesiarum. Dioecesim Coloratensium Fontium suffraganeam facimus archi¿ Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 254 Officiale dioecesis Denveriensis eiusque pro tempore Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Denveriensis subicimus, iisdem iuribus, privilegiis, honoribus insignitum, atque oneribus et obligationibus adstrictum, quae sunt locorum Antistitum propria. Novae dioecesis mensam efficient Curiae emolumenta, fidelium stipes et portio ei obveniens ex divisione, ad normam Canonis 1500 CIC facienda, bonorum quae ad hoc tempus fuerunt Mensae archiepiscopalis Denveriensis et Mensae episcopalis Pueblensis. Constituendo Capitulo canonicorum, quod fiet iuxta alias Litteras in posterum dandas, substituantur interea Consultores dioecesani ad normam iuris deligendi. Quod attinet ad formationem eorum qui sacerdotium petunt, serventur normae iuris communis atque Decretum « Optatam Totius » Concilii Oecumenici Vaticani II et praescripta a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica. Litteris his ad effectum deductis sacerdotes ei Ecclesiae habeantur adscripti, in cuius finibus officium habent aut beneficium; ceteri sacerdotes, clerici et seminarii alumni in ea Ecclesia incardinati maneant vel incardinentur, ubi habent domicilium. Simul ac nova dioecesis erit constituta, omnia documenta, quae ad eam pertinent et ad eius clerum, fideles et bona temporalia, ad eandem mittantur quam primum, ut in tabulario serventur. Ceterum quae mandavimus Venerabilis Frater Pius Laghi efficienda curabit, vel quem ipse legaverit modo in ecclesiastica dignitate constitutum, factis nempe necessariis facultatibus. Re denique acta documentorum sincerum exemplar ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittatur, rite subscriptum atque sigillo impressum. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo tertio, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evang. Praefectus Eugenius Sevi, Proton. Apost. Laurus Governatori, Proton. Apost. Loco ES Plumbi In Secret. Status tab., n. 122S66. Acta Ioannis Pauli Pp. II 255 III KAHAMAËNSIS In Tanzania constituitur nova dioecesis nomine Kahamaënsis. IOANNES PAULUS SERVUS EPISCOPUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Quoniam « opus plantationis Ecclesiae in determinato hominum coetu certam attingit metam, cum congregatio fidelium, in sociali vita iam radicata culturaeque loci aliquatenus conformata, quadam stabilitate et firmitate fruitur» (AG, 19), iure petitum est ab Apostolica hac Sede ut, certa plaga ab archidioecesi Taboraënsi detracta, nova ibi dioecesis constitueretur. Nos igitur, confisi fore ut eiusmodi res haud paulum conferat ad opus evangelizationis in illa regione expediendum, de sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide negotiis praepositorum, quam confirmamus, deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae haec statuimus quae sequuntur atque iubemus. Communibus votis obsecundantes rationemque habentes suppleti consensus quorum interest, per has Litteras ab archidioecesi Taboraënsi plagam vulgo (( Kahama » nuncupatam seiungimus ex eademque condimus novam dioecesim Kahamaënsem appellandam atque Metropolitanae Ecclesiae Taboraënsi suftraganeam necnon iurisdictioni Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide obnoxiam, cuius episcopalem sedem in ipsa urbe « Kahama )) sitam esse volumus, cuius ipsius templum ad dignitatem cathedralis templi evehimus, ita ut iuribus ac privilegiis dehinc fruatur ceterorum eiusdem ordinis templorum propriis. Per alteras autem Litteras Nostras ecclesiasticus eligetur vir, qui primus quidem erit Episcopus Ecclesiae Kahamaënsis nunc conditae. Quibus hic statutis, volumus has Apostolicas Litteras et nunc et in posterum tempus ratas esse, contrariis quibuslibet rebus haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo tertio, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Laurus Governatori, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 122879. 256 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV NKAYENSIS Nonnullis territoriis detractis a dioecesi de Pointe Noire, nova constituitur dioecesis nomine Nkayiensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI M E M O R I A M Quandoquidem Christi Ecclesia catholica, Spiritus Sancti gratia, Episcoporum Missionariorumque labore usquequaque fines profert, ut Christus, Dei Filius adorandus, praedixerat ac parabolis adumbraverat (cf. Mat 13, 1 sqq.), oportet sane interdum singularum Ecclesiarum limites nostris his aptare temporibus, interdum vero omnino novas condere dioeceses, in christianorum commodum et utilitatem : quo enim plures fuerint per orbem terrarum constitutae Sedes, eo plures erunt et ipsi pastores, qui labore, consilio singulis credentium coetibus praesto sint. Qua re, cum Venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizationi praepositi, bene fieri censuerint, si in Congo nova Sedes episcopalis conderetur; Nos re bene reputata ac sententiam rogatis iis omnibus quorum interesset, haec de re statuimus atque iubemus. A dioecesi de Pointe Noire partem orientalem detrahimus, qua civiles regiones comprehenditur vulgo Niari, Lekoumou, Bouenza, eamque in novae dioecesis formam redigimus, quae ab urbe principe regionis, Nkayiensis cognominabitur, atque archidioecesi Brazzapolitanae suffraganea erit. Episcopi cathedra in templo urbis Nkayi maiore collocabitur, quod cathedrale nempe erit cum iuribus Omnibus cathedralium templum. Item statuimus ut Presbyterorum Consilium et Consultores dioecesani deligantur ad Iuris Canonici normas, quibus Episcopus Nkayiensis utatur. Ceterum quae mandavimus Venerabilis Frater Ioannes Bulaitis, Archiepiscopus titulo Naronensis atque in Congo Pronuntius apostolicus, ad exitum deducet, factis necessariis potestatibus, quas poterit et alii delegare, modo viro in ecclesiastica dignitate constituto. Re vero acta documenta exa- Acta Ioannis Pauli Pp. II 257 rari faciet atque ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide cito mittet. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo tertio, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI AGNELLUS a publicis Ecclesiae negotiis Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evang. Praefectus Eugenius Sevi, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 12J&27. V DIPHUENSIS In India nova conditur dioecesis nomine Diphuënsis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Ut per aptam Christiani Nominis propagationem « populi Dei saluti quam perfectissime fieri potest ministretur» (CD, 22), Apostolica Sedes, maxima quidem Missionum fautrix, non solum Evangelii praeconium suadet in universum, sed etiam consilia atque incepta sapienter fovere consuevit, quibus reapse evangelizationis opus ubivis adiuvetur. Hac de causa Apostolicae huic Sedi propositum est ut, quadam regione ab archidioecesi Shillongensi-Gauhatina aliaque a dioecesi Silcharina detracta, nova ibi Ecclesia conderetur. Ipsi igitur, pro certo habentes id in illis locis exoptatae evangelizationi magno auxilio esse posse, probato consilio Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide negotiis praepositorum, vi et auctoritate Nostra Apostolica haec, quae sequuntur, statuimus atque iubemus. Cum constet eiusmodi optatum omnium illic esse commune, Nos, consensum supplentes quorum interest, ab archidioecesi, quam diximus, Shillongensi-Gauhatina civilem regionem vulgo (( Karbi Anglong » nuncupatam distrahimus atque a memorata dioecesi Silcharina regionem vulgo (( North Cachar Hills », iisque novam dioecesim nomine Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 258 Diphuënsem condimus eamque archidioecesi Shillongensi-Gauhatinae suffraganeam subicimus. Simul statuimus ut Diphuënsis Episcopi cathedra in templo principi collocetur, quod in ipsa urbe vulgo (( Diphu » exstat, quod proinde ad dignitatem cathedralis templi evehimus. Ad statutum autem ius ipsa in Ecclesia hodie condita constituatur tum Consilium Presbyterale tum Collegium Consultorum ibidem rite electorum. Omnia, quae hic statuimus, exequatur venerabilis Frater Augustinus Cacciavillan, Archiepiscopus titulo Amiterninus atque in India Pro-Nuntius Apostolicus, aut vir in ecclesiastica dignitate constitutus ad id ab eo delegatus, necessariis factis facultatibus. Re vero acta, certa et vera singulorum documentorum exempla cito ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide transmittantur. Has denique Apostolicas Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo tertio, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI AGNELLUS a publicis Ecclesiae negotiis Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evang. Praefectus Eugenius Sevi, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £& Plumbi In Secret. Status tab., n. 12M86. VI AUKINA In Insulis Salomoniis nova conditur dioecesis Aukina cognominanda. IOANNES PAULUS SERVUS EPISCOPUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Qui quattuor modo abhinc annos ecclesialem communitatem Honiaranam in Salomoniis Insulis laetissimi Nos ad gradum proveximus Metropolitanae Archidioecesis ob singulares ibidem repertos christiani nominis Ecclesiaeque Catholicae progressus, hodie nihilo minus iuvat publico quodam testimonio illustrare augescentem usque florem fidei ac robur institutionum ecclesiasticarum inter eundem dilectum clerum Acta Ioannis Pauli Pp. II 259 et populum illius dicionis. Etenim Venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales, qui negotiis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione praesident, censuerunt plane convenire rerum illic condicioni ac prodesse pastorali curae hominum inibi degentium novam omnino condi dioecesim ex locis segregatis ab Archidioecesi Honiarana. Quandoquidem iustas eorum rationes comprobavimus ac praevidemus certissima inde fluxura spiritalia commoda in totam Ecclesiam Insularum Salomoniarum, de plenitudine potestatis Nostrae apostolicae haec constituimus fierique iubemus quae sequuntur. Communibus votis obsequentes rationemque habentes consensus omnium quorum interest, per has litteras ab Archidioecesi Honiarana plagam vulgo nuncupatam « Malaita District » seiungimus ex eaque efficimus novam dioecesim in Insula Malaita appellandam deinceps AuMnam, quam simul suffraganeam esse volumus dictae archidioecesi Honiaranae necnon iurisdictioni Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione prorsus obnoxiam. Conditae autem sic dioecesis sedem episcopalem statuimus in urbe Auki, cathedram vero collocamus in templo Deo ad honorem Sancti Augustini Hipponensis Episcopi dicato, quod ideo ad dignitatem cathedralis aedis attollimus, concessis iuribus cunctis ac privilegiis quae hoc genus templis congruunt. Per alteras autem litteras Nostras ecclesiasticus eligetur vir qui primus quidem erit Episcopus Ecclesiae Aukinae hodie excitatae. Quae vero hunc ad modum decrevimus, pariter decernimus ut Venerabilis Frater Franciscus de Nittis, Archiepiscopus titulo Tunetensis et Apostolicus in Insulis Salomoniis Delegatus, vel quem ipse delegaverit, plenum ad effectum perducat, omniaque acta ad rem pertinentia ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizationem curet perquam diligenter transmittenda. Quibus praeceptis iubemus has Apostolicas Litteras tam nunc quam in posterum tempus ratas esse, contrariis quibuslibet rebus haudquaquam obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo septimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo secundo, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evang. Praefectus Eugenius Sevi, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco SB Plumbi In Secret. Status tab., n. 122111. 260 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Maria, « Dei Mater », dioecesis Phanthietensis, in Vietnamia, Patrona confirmatur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Fuisse Mariam, Christifidelium Reginam, Dei altissimi Matrem, tum Scripturae sanctae docent, quae natum ex illam Christum, Dei Filium adorandum tradunt; tum sacra Concilia confirmant, maxime Ephesinum; tum etiam perpetuus Ecclesiae sensus probat, nulla umquam dubitatione labefactatus. Ceterum, hanc fidem Christi sequaces profitentur etiam in Symbolo Apostolorum, quae est vera et intemerata christianorum regula fidei. Qua re, cum clerus populusque dioecesis Phanthietensis, in Vietnamia, qua sunt egregia erga caelestem Virginem pietate ac religione, ad tam excelsam eius laudem respicientes, Mariam Christi Matrem, unam sibi Patronam elegerint, idque Venerabilis Frater Nicolaus Huynh Van Nghi, Episcopus Phanthietensis, rite probaverit; cumque sacer hic Praesul tum electionem tum a se factam probationem confirmari a Nobis petierit, ad normam « Instructionis de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis », n. 30 ; Nos, re bene considerata, admotae postulationi concedendum esse arbitramur. Iis ergo probatis quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino de re statuit, factis olim a Nobis potestatibus; explorato, praeterea, omnia ad Iuris normam fuisse peracta, placet Mariam semper Virginem, « Matris Dei » titulo veneratam, Patronam apud Deum dioecesis Phanthietensis declarari et haberi, cum iuribus et privilegiis Liturgicis iuxta rubricas consequentibus. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum, quod egimus felix, faustum, fortunatumque sit tum Venerabili Sedis Phanthietensis Pastori, tum eius gregi. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x i v mensis Novembris, anno M D C C C C L X X X I I I , Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, Loco gß Sigilli In Secret. Status tab., n. 122112. a publicis Ecclesiae negotiis Acta Ioannis Pauli Pp. II 261 II Cathedrale templum Crotonense ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Crotona urbem, in quam antiquissimam Graeci coloniam deduxerint, in quaque sapientissimi homines sedem suae doctrinae collocaverint, magna, ut iis temporibus, gloria inclaruisse apud finítimos populos, iam id omnibus, qui vel primoribus labris historiam attigerint satis constat; esse praeterea illam christianae aetatis monumentis insignem, sanctissimaeque religionis nostrae patrimonium veteri sapientiae suffecisse, itque haud mediocriter, et hoc profecto late notum est. Ceterum cathedrale templum eius urbis, arte sane pulcherrimum, est etiam religione erga beatissimam Virginem Mariam venerabile, utpote in quam, sub titulo vulgo (( Capocolonna » honoratam, non modo urbis, sed et dioecesis, et continentis regionis Christifideles filiorum more et affectu ferantur. Quam pietatem volens Venerabilis Frater Iosephus Agostino, Archiepiscopus Sanctae Severinae et Episcopus Crotonensis, in pectoribus copiosius alere, aperuit huic Apostolicae Sedi se beneficii loco habiturum fuisse, si idem templum in ordinem Basilicarum Minorum redigeretur: fore enim talem honorem, si concedatur, idoneam aptamque occasionem ad fidem christianorum augendam, ad stimulosque virtutis animis admovendos. Quae cum ita sint, iis probatis quae S. Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino hac de re censuit, factis olim a Nobis potestatibus, placet cathedrale templum Crotonensis dioecesis Basilicis Minoribus accenseri, cum debitis iuribus ac privilegiis talium templorum propriis, modo ea servata sint, quae Decretum « De titulo Basilicae Minor i s » iubet, die vi mensis Iunii anno M D C C C C L X V I I I vulgatum. Contrariis minime obstantibus. Id autem simul a beata Virgine ac caelorum Regina petimus, ut velit quam aequissime cum Pastorem tum etiam gregem Crotonensem tueri. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X V I I I mensis Novembris, anno M D C C C C L X X X I I I , Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, Loco © S i g i l l i In Secret. Status tab., n. 122095. a publicis Ecclesiae negotiis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 262 III Delegationis Apostolicae in Malaysia nomen mutatur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Ipsum quo fungimur munus Christi Ecclesiam regendi postulat ut quae sint animarum bono utiliora, quantum fieri possit, efiiciamus : quod quidem contingit tum etiam, cum Nobis Legationes Apostolicae disponendae sunt et ordinandae. Quoniam igitur a Delegatione Apostolica, quae olim in Thailandia et Paeninsula Malacensi denominabatur, deinde vero in Laos et Malaysia, nuper est Delegatio Apostolica in Laos divisa et separatim constituta, oportebatque ea de causa nomen Delegationis Apostolicae in Malaysia mutari, statuimus ut haec appelletur posthac Delegatio Apostolica in Malaysia et Brunei, cuius sedes sit in urbe Bancokio collocanda, donec aliter decernatur. Volumus autem ut quae edicimus nunc et in posterum vim habeant, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die V I I mensis Decembris, anno M C M L X X X I I I , Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 121¡165. IV Delegatio Apostolica Laosiana constituitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Ex quo Dei consilio beatissimo Petro, Apostolorum Principi, in regimen totius Ecclesiae successimus, omni profecto diligentia studemus, ut ea adducantur ad exitum proposita, quae ad christianorum fidelium supernam procurandam utilitatem conducant. Libenti igitur animo sententiam accipiendam esse censuimus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, quae ut in Republica Democratica Populari Laosiana propria formaretur Delegatio Apostolica proposuit, qua satius bono spirituali animarum consuleretur ; etenim per Decretum die decimo mensis Februarii editum, Acta Ioannis Pauli Pp. II 263 anno M C M L X I V , nomini Delegationis Apostolicae tunc dictae « in Thailandia et Paeninsula Malacensi » adiuncta fuit denominatio in « Laos », quae firma exstitit etiam post mutatum nomen eiusdem Delegationis, et usque ad hodiernum diem appellabatur in « Laos » et in « Malaysia » Delegatio. Quapropter Nos, certa scientia ac matura deliberatione, omnibus perpensis et auditis iis quorum interest, harum Litterarum Apostolicarum vi, Delegationem Apostolicam Laosianam constituimus, eidemque omnia et singula deferimus iura, privilegia, honores et praerogativas, quae solent huiusmodi Legationibus conferri. Decernimus praeterea, ut conditae Delegationis Apostolicae sedes in civitate Bankokiensi maneat nisi posthac aliter caveatur. Quae vero per praesentes Litteras Apostolicas statuimus firma sint omnino nunc et in posterum, vimque suam habeant, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Eomae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die V I I mensis Decembris, anno M C M L X X X I I I , Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £ß Sigilli In Secret. Status tab., n. 124I66. HOMILIA In Petriana basilica habita ob decretos Ven. Servae Dei Mariae a Iesu Crucifixo (in saec. Baouardy) 1. «Ascolta, figlia»... Beatorum caelitum honores.* 1 Oggi la Chiesa applica queste parole del Salmo a Suor Maria di Gesù Crocifisso, Carmelitana Scalza, nata nella Terra che vide lo svolgersi della vita di Gesù di Nazareth ; Terra che è situata in una regione che anche in questi giorni continua ad essere al centro di gravissime preoccupazioni e dolorose tensioni. ((Ascolta, figlia». Ecco, nella memoria del Popolo di Dio viene profondamente iscritta la via di Cuor Maria verso lo Sposo Divino. Oggi la Chiesa la incorona con Fatto di beatificazione. Tale atto vuole rendere testimonianza alla speciale «bellezza» spirituale di quella figlia della Terra Santa ; una « bellezza » che è maturata nel bagliore * Die 13 m. Novembris a. 1983. 1 Sai 44 (45), 11. 264 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale del mistero della Redenzione : nei raggi della nascita e dell'insegnamento, della croce e della risurrezione di Gesù Cristo. La liturgia dice alla nuova Beata : « Egli è il tuo Signore : prostrati a lui ) ) . E allo stesso tempo con le parole del medesimo Salmo la liturgia manifesta la gioia per l'elevazione agli altari dell'umile Serva di Dio. (( La figlia del re è tutta splendore, / gemme e tessuto d'oro è il suo vestito . . . » : tessuto d'oro della fede, della speranza e dell'amore; delle virtù teologali e morali che essa esercitò in grado eroico come figlia del Carmelo. 2 3 2. In quest'Anno che la Chiesa vive come Giubileo straordinario della Redenzione, molte volte ci siamo riuniti attorno a figure che hanno raggiunto la gloria degli altari. È un segno particolare della inesauribile potenza della Redenzione, che opera nelle anime dei Servi e delle Serve di Dio, permettendo loro di proseguire tenacemente sulla via della vocazione alla santità. Questa vocazione ha il suo eterno inizio nel disegno salvifico della Santissima Trinità, di cui parla la seconda lettura della Messa : « Poiché quelli che Egli da sempre ha conosciuto li ha anche predestinati ad essere conformi all'immagine del Figlio suo, perché egli sia il primogenito tra molti fratelli; quelli poi che ha predestinati li ha anche chiamati; quelli che ha chiamati li ha anche giustificati; quelli che ha giustificati li ha anche glorificati » . In questa grandiosa visuale paolina noi penetriamo, per così dire, nell'intimo stesso del pensiero divino, cogliendo in qualche modo la « l o g i c a » del piano della salvezza, nel concatenarsi delle misteriose azioni che conducono alla sua piena attuazione. Così dunque la vocazione alla santità è l'eterno disegno di Dio nei riguardi dell'uomo : nei riguardi, oggi della nostra sorella Maria di Gesù Crocifisso. 4 3. La vocazione alla santità, inoltre, è un frutto della rivelazione e della conoscenza. Ne parla con parole penetranti l'odierno Vangelo. Dice Gesù : « Ti benedico, o Padre, Signore del cielo e della terra, perché hai tenuto nascoste queste cose ai sapienti e agli intelligenti e 1 Sai 44 (45), 12. 3 Sai 44 (45), 14. 4 Rm 8, 29-30. Acta Ioannis Pauli Pp. II 265 le hai rivelate ai piccoli. Sì, o Padre, perché così è piaciuto a te. Tutto mi è stato dato dal Padre mio; nessuno conosce il Figlio se non il Padre, e nessuno conosce il Padre se non il Figlio e colui al quale il Figlio lo voglia rivelare » . La vera sapienza ed intelligenza suppone la « piccolezza », intesa come docilità allo Spirito Santo. Con essa solo è possibile, nel Figlio, per il Figlio e col Figlio, conoscere i misteri del Padre, che restano invece ignoti ai sapienti ed intelligenti di questo mondo, accecati dalla stoltezza e superbia. La vocazione alla santità viene attuata da quei (( piccoli » del Vangelo che con tutto il cuore accettano la Rivelazione divina. Grazie a ciò « conoscono il Figlio », e grazie al Figlio « conoscono il Padre ». Tale conoscenza infatti è, al tempo stesso, l'accettazione della vocazione: «Venite a me ... Prendete il mio giogo sopra di voi e imparate da me .. » . Ed ecco che si va a Cristo proprio come a lui è venuta suor Maria di Gesù Crocifisso, cioè prendendo sopra di sé il suo giogo, imparando da Lui, perché è mite e umile di cuore, e trovando ristoro per la propria anima. 5 6 7 8 4. E tutto ciò è opera dell'amore. La santità si appoggia, prima di tutto, sull'amore. È il suo frutto maturo. E nella liturgia odierna, in modo particolare, è esaltato l'amore : — (( l'amore, forte come la morte » ; — (( l'amore che le grandi acque non possono spegnere » ; — (d'amore, in cambio del quale, bisogna dare tutte le ricchezze della propria casa». 9 Così ne parla l'autore del Cantico dei cantici. E San Paolo, nella lettera ai Romani, insegna che « tutto concorre al bene di coloro che amano Dio » . Proprio questa cooperazione traccia la via della santità, direi, giorno per giorno, per tutta la vita. Su questa scia si realizza la santità 1 0 4 Mt 11, 25-27. 6 Cfr. 1 Cor 1, 18-21. 7 Mt 11, 28-29. 8 Cfr. Mt 11, 28-29. 9 Cfr. Ct 8, 6-7. 10 Rm 8, 28. 18 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 266 come eterna vocazione di coloro «che sono stati chiamati secondo il disegno d i Dio » . u 5 Le letture della Liturgia odierna sono uno splendido commento alla vita di Suor Maria, nata vicino a Nazaret e morta nel Carmelo di Betlemme a 33 anni. Il suo amore per Cristo è stato forte come la morte; le prove più dolorose non lo hanno spento, ma al contrario lo hanno purificato e irrobustito. Ed essa ha dato tutto per questo amore; L'intera vita della piccola araba, colma di straordinari doni mistici, è stata, nella luce dello Spirito Santo, la risposta cosciente ed irrevocabile ad una vocazione di santità, vale a dire a quel progetto eterno di salvezza, di cui parla San Paolo, che la misericordia divina ha stabilito per ciascuno di noi. Tutta la sua vita è frutto di quella suprema « sapienza » evangelica della quale Dio si compiace di arricchire gli umili ed i poveri, per confondere i potenti. Dotata di grande limpidezza d'animo, di una fervida intelligenza naturale e di quella fantasia poetica caratteristica dei popoli semitici, la piccola Maria, non ebbe la opportunità di accedere ad alti studi, ma ciò non le impedì, grazie alla sua eminente virtù, di essere ripiena di quella «conoscenza» che ha il massimo valore, e per donarci la quale Cristo è morto in croce : la conoscenza del Mistero Trinitario, prospettiva tanto importante in quella spiritualità cristiana orientale, nella quale la piccola araba era stata educata. 6. Come si legge nel decreto canonico di Beatificazione, l'umile serva di Cristo, Maria di Gesù Crocifisso, appartenendo per stirpe, rito, vocazione e peregrinazioni ai popoli dell'Oriente ed essendone in qualche modo rappresentante, è come un dono fatto alla Chiesa universale da coloro che, nelle misere condizioni di lotta e di sangue nelle quali stanno versando, specialmente ora ricorrono con grande fiducia dell'animo alla sua fraterna intercessione, nella speranza che anche grazie alle preghiere della Serva di Dio vengano finalmente restituite la pace e la concordia in quelle terre, dove "il Verbo si è fatto carne", essendo Egli stesso la nostra pace». La Beata Maria è nata in Terra Santa. Per questo il nostro pensiero orante vuole andare oggi in modo speciale alla Terra dove Gesù ha 12 11 a Cfr. Rm 8, 28. Gv 1, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 267 insegnato l'amore ed è morto perché l'umanità avesse la riconciliazione. «Quella Terra — come ricordavo già in altra occasione — vede, da decenni, due popoli contrapposti in un antagonismo finora irriducibile. Ognuno di loro ha una stòria, una tradizione, una vicenda propria, che sembrano rendere difficile una composizione » . Oggi più che mai le minacce che incombono ci sollecitano a fare dell'amore e della fratellanza la legge fondamentale dei rapporti sociali ed internazionali, in uno spirito di riconciliazione e di perdono, prendendo ispirazione dallo stile di vita, del quale la Beata Maria di Gesù Crocifìsso è di esempio non solo per il suo popolo, ma per il mondo intero. Questo nuovo stile di vita possa darci una pace fondata non sul terrore, ma sulla reciproca fiducia. 1 3 7. Ci rallegriamo oggi presso l'altare della Confessione di San Pietro per la beatificazione di Suor Maria. Iscriviamo questa gioia della Chiesa nel conto dell'Anno Giubilare della Redenzione. Lodiamo insieme con Cristo il Padre perché agli occhi dell'anima di Suor Maria di Gesù Crocifìsso ha rivelato il mistero della verità e dell'amore e l'ha resa partecipe della gloria del Suo Regno. Preghiamo col Salmista la nuova Beata perché il Signore conceda pace alla sua tera : « Domandate pace per Gerusalemme : sia pace a coloro che ti amano, sia pace sulle tue mura, sicurezza nei tuoi baluardi. Per i miei fratelli e i miei amici io dirò : "Su di te sia pace !". Per la casa del Signore nostro Dio, chiederò per te il bene » . 1 4 EPISTULAE I Reverendissimo archiepiscopo Ravennatensi missa. AL VENERATO FRATELLO ERSILIO TONINI, ARCIVESCOVO DI RAVENNA. Ricorrendo il 60° anniversario della morte eroica di don Giovanni Minzoni, già parroco di Argenta, la Chiesa che è in Ravenna, in consonanza con le Diocesi dell'Emilia Romagna, ne celebra la santa memoria per indicare ancora una volta all'attenzione di tutti quell'ecce1S Discorso all' Angelus di domenica 4 aprile 1982. M Sai 121 (122), 6-9. 268 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale zionale figura di Sacerdote. Così, codesta comunità Diocesana guidata dal suo zelante Pastore — mentre ha avuto luogo un Convegno di Studi Storici con la partecipazione di illustri esponenti della cultura — ha organizzato solenni manifestazioni religiose che culmineranno con la traslazione delle spoglie mortali di don Giovanni Minzoni dal Cimitero di Ravenna al Duomo di Argenta, dove egli esercitò fino alla definitiva immolazione un luminoso servizio ecclesiale. Tale momento conclusivo diverrà preghiera di tutto il Popolo di Dio mediante una solenne Concelebrazione Eucaristica, a cui desidero essere spiritualmente presente, ben consapevole dell'eccezionale significato assunto dal Sacerdote-Martire per l'intera Nazione italiana. È per questo che ho voluto indirizzare a Lei, Venerato Fratello, ed insieme a tutto il Presbiterio di codesta antica e nobilissima Arcidiocesi un mio personale messaggio, per il degno tramite dell'Arcivescovo Achille Silvestrini, Segretario del Consiglio per gli Affari Pubblici della Chiesa, che è anche figlio di codesta gente di Romagna. Don Giovanni Minzoni appartiene al popolo romagnolo e ne impersona la tipica esaltazione per ogni ardua e nobile impresa; è quindi giustificata la grata ed affettuosa ammirazione suscitata tra i conterranei che in quella figura sacerdotale riconoscono una genuina espressione della propria anima ed un punto di incontro tra i credenti e coloro che, pur privi della fede, ne riconoscono i puri valori. Don Minzoni morì « vittima scelta » di una violenza cieca e brutale, ma il senso radicale di quella immolazione supera di gran lunga la semplice volontà di opposizione e un regime oppressivo e si colloca sul piano della fede cristiana, mentre ricava la sua giusta prospettiva da un iter sacerdotale e pastorale di smagliante limpidezza. Egli attinse alle radici stesse della libertà, cioè a quella dignità umana restituita ed elevata dalla Redenzione di Cristo, e poté quindi scrivere con sicurezza : « La religione non ammette servilismo, ma il martirio ». Del resto, lo spirito con cui va incontro al suo martirio è quello mite e paziente di Cristo stesso, spirito di amore per la verità e di perdono per quanti non godono della sua luce. Poco prima della morte egli scriveva : « A cuore aperto, con la preghiera che mai si spegnerà sul mio labbro per i miei persecutori, attendo la bufera, la persecuzione, forse la morte per il trionfo della causa di Cristo ». Secondo le testimonianze di quanti lo conobbero, egli fu sacerdote di intensa vita interiore; animato da amore totale alla Chiesa e da vero slancio per il suo ministero di Cappellano Militare sul fronte di Acta Ioannis Pauli Pp. II 269 guerra e di Parroco di Argenta ; dotato di acuta sensibilità per i problemi sociali, con partecipazione appassionata alla vita civile -dell'Italia. In un contesto sociale, politico e religioso di estrema difficoltà, affrontò le problematiche del suo tempo con serenità, con ardimento inventivo, con coraggiosa coerenza, in consonanza con l'ispirazione del movimento cattolico e soprattutto come formatore di coscienze giovanili ed animatore della sua Comunità, dove — secondo la testimonianza del suo Arcivescovo — fu «stimato, venerato e quasi idolatrato » . Fu il suo fascino spirituale, esercitato sulla popolazione, sulle forze del lavoro ed in particolare sui giovani a provocare l'aggressione ; si volle stroncare soprattutto la sua azione educativa diretta a formare la gioventù per prepararla nel contempo ad una solida vita cristiana e ad un conseguente impegno per la trasformazione della società. Per questo gli Esploratori Cattolici sono a lui estremamente debitori. Con una personalità umana e sacerdotale tanto ricca ben si accorda la sua affermazione : « C h i vuol essere un apostolo della nostra idea non può non essere predestinato al martirio ». Ed insistendo Sul momento emblematico della sua morte, quasi logico traguardo di un cammino sacerdotale tanto coerente voglio ricordare quanto disse pochi giorni prima di morire : « Sarebbe bello essere uccisi sull'altare »J La morte intravvista come approdo di una irrinunciabile difesa della Verità e della Libertà, assume in lui il senso di un sacrificio estremo « p e r il trionfo della causa di Cristo»; sacrificio congiunto a quello di Cristo stesso che liberamente si offrì al Padre per affrancare l'uomo da ogni forma di errore e di schiavitù. I Sacerdoti ed i Laici impegnati in ogni settore della realtà sociale, decisi a pagare costi anche elevati pur di recarvi la verità, la libertà e la carità del Vangelo, sapranno trarre forti stimoli e sante ispirazioni dalla vita e dalla morte di don Giovanni Minzoni. Quella del Sacerdozio è una vocazione che richiede generosità di animo, fede in una grande causa, oblazione di sé. Esercitato spesso in una condizione di isolamento, il ministero sacerdotale comporta sempre sacrificio fedele e silenzioso, pieno rispetto per i lontani, lavoro umile e coraggioso sul confine tra la fede e l'incomprensione. Il problema emergente è quello di trovare un equilibrio tra le esigenze della consacrazione — che implica in certa parte solir 270 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tudine e segregazione — e quelle dell'inserimento nella viva realtà sociale oggi più che mai richiesto dall'azione pastorale. A questi « Pastori di anime », a questi « Uomini di frontiera » voglio dire una parola di ammirazione e di incoraggiamento, esortandoli a far propria l'ansia missionaria di don Minzoni. Ai Laici cattolici, direttamente impegnati nell'azione politica e sociale, don Minzoni — che sognava un'Italia ((più pura e più grande» — rivolge una parola di luminoso orientamento. I cattolici hanno l'urgente dovere di operare per un avvenire sociale più prospero, e a tale scopo sono essenzialmente chiamati a servire i valori umani, a rendere più sano il costume, a perseguire una sempre maggiore onestà nell'amministrazione dello Stato ed in tutta la sfera della vita pubblica, con coraggio, con lealtà, con costanza. Tutto ciò implica una testimonianza di ineccepibile condotta personale. Al termine di queste mie riflessioni, rivolgo il mio invito a tutti i partecipanti alla solenne Concelebrazione Eucaristica a volersi unire a me nella preghiera, aftinché il Signore conceda alla diletta Italia di corrispondere pienamente alla sua vocazione cristiana per un avvenire di vero progresso, secondo le forti aspirazioni ideali di don Giovanni Minzoni. In pegno di tale ardente voto, imparto a Lei venerato ed amato Pastore che siede sulla cattedra di Sant'Apollinare, agli Arcivescovi e Vescovi presenti, alle Autorità, al Clero ed in particolare al diletto popolo di Argenta, di Eavenna e dell'intera Emilia-Romagna la mia affettuosa Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, il 30 Settembre dell'anno 1983, V del Pontificato. IOANNES PAULUS P P . I I II Em.mo P. D. Opilio Cardinali Rossi, S. R. E. Protodiacono, Pontificii Consilii pro Laicis Praesidi. TO MY VENERABLE BROTHER CARDINAL OPILIO ROSSI, PRESIDENT OF THE PONTIFICAL COUNCIL FOR T H E LAITY. Through you I wish to extend my warm greetings to ali those who have gathered in Hong Kong for the meeting on the thème : "The role of the laity in the Church's life and mission in Asian society". Acta Ioannis Pauli Pp. II 271 This is the fourth in a series of continental meetings sponsored by the Pontifical Council for the Laity and I want all of you to know that I look with love and hope towards you at this time. On this occasion I would recali the words I addressed to members of the Church in Asia during my first visit there, words that apply directly to yourselves : "The Church has been présent in Asia from her very beginning, and you are the successors of the early Christians who spread the Gospel message of love and service throughout Asia. In many parts of this continent you are small in number but in every country the Church has taken root. In the members of his Church —in you—Christ in Asian" (Message to ali the People of Asia, 21 February 1981, Manila, 12). In you and through you the mission given by Christ to his Church continues, and your meeting, with its special considération of the vocation of the laity, will be a very valuable contribution to the deepening and furthering of this work of evangelization in Asia. The nature of the Church as a communion of ali the believers in Christ is wonderfully illustrated in the Second Vatican Council's Constitution on the Church. This document speaks of the Holy Spirit as the principie of the Church's "union and unity in the teaching of the Apostles and fellowship, in the breaking of bread and prayer" (Lumen Gentium, 13). It is this unity in the Church that your gathering in Hong Kong so eloquently expresses. Within your reflection on the life and mission of the Church you are considering especially the vocation of the laity. The laity must have an àwareness of the greatness of their vocation, a sense of being an essential component of the ecclesial community, a sense òf living union with Christ. It means making their own the cali of Leo the Great many centuries ago : "O Christian, recognìze your dignity". Lay participation in the Church's mission is expressed in numerous ways. In union with their pastors and under their direction, the laity promote the growth and life of the ecclesial community, by exercising a great variety of services and apostolates according to the grâces and charisms given by the Lord. Among these, the family occupies a place of primary importance. In the words of Paul VI : "The family, like the Church, ought to be a place where the Gospel is transmitted and from which the Gospel radiâtes. In a family which is conscious of this mission all the members evangelize and are evangelized" (Evangelii Nuntiandi, 71). 272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I also wish to remind parents that just as the family is the first school of Christian living, where a love for Christ and his Church is fostered, so too it is there that vocations to the priesthood and religious life find their necessary growth. I ask parents gently to encourage such vocations and to ask God's grâce to guide them and help them in this task. I would also like to draw your attention to the apostolate of the Christian worker. Particular emphasis must be given to make the Church's teaching in this matter better known. I expressed my own concerns and reflections in this regard in my Encyclical Letter Laborem Exercens. I am certain, too, that the thèmes of justice and peace will be a central concern in your reflections on the evangelizing role of the Christian laity in Asian society. The special contribution that lay men and women are called to make to the evangelization of culture takes on a particular character in your great continent. In Asia we find some of the most ancient cultures in the world, and since Christ and his Church cannot be alien to any people, nation or culture, the laity must play their part in cöntinuing to sink the roots of the Church deeply into the spiritual and cultural soil of their respective countries, assimilating ali genuine values, enriching them also with the insights received from Jesus Christ, who is "the way, the truth and the life" to ail humanity (cf. Jn 14:6). In Asia, where ancient religions have made and continue to make an important contribution to the culture of so many countries, the Church expériences a profound need to enter into contact and dialogue with ail these religions. As you gather to consider the evangelizing role of the laity in Asia I would repeat what I said in Manila just over two years ago : " A l l Christians must therefore be committed to dialogue with the believers of all religions, so that mutual understanding and collaboration may grow, so that moral values may be strengthened, so that God may be praised in all création ... Likewise, the Catholica and the Christians of other Churches must join together in the search for full unity, in order that Christ may become ever more manifest in the love of his followers" (Message of 21 February 1981, 5). In the light of what I have said regarding the vocation of the laity in the life and mission of the Church, there is one point that I would wish to emphasize as you begin your discussions. To achieve all of this it is necessary to make the adequate formation Acta Ioannis Pauli Pp. II 273 0 f the laity a pastoral priority in each of the local Ohurches. In the course of your meeting you will be exchanging ideas and expériences in this regard. Let me just say this : before, in God's Providence, 1 was called to the See of Peter I was, while Archbishop of Cracow, in volved in the work of the Consilium de Laicis, the body which preceded the présent Pontifical Council for the Laity. I used to come to Rome at least once a year for meetings of that Council. My conviction then was, and is still, that the spiritual, moral and theological formation of lay men and women is one of the most urgent priorities in the Church if we are f ully to put the teaching of the Second Vatican Council into effect. This formation is not something once achieved and definitively completed. Formation is another word for growing and deepening in that discipleship of Christ which is a mark of every member of the Church and which will not be completed until and including the day of our death. As I think of ali those attending this meeting, I think also of ali the countries of Asia and commend them to our Father in heaven. My thoughts go especially to those who suffer for the witness they give to their faith, to those who are sick or victims of violence and war. I pray that the consolation and peace of God may be with them. Through the love shown them by the Christians in Asia, may they know the love of Christ. This brings me to offer one final reflection. The role of each lay man and woman is to give personal witness in the Church and in society to the love of God which has been revealed to us in Jesus Christ and poured out in our hearts by his Spirit. As you assemble in Hong Kong, I commend you and ali the participants to the intercession of the Blessed Virgin Mary, Mother of the Church, of St Francis Xavier, a great apostle of Asia whose memorial will be celebrated during your meeting, of ali the martyrs and saints of Asia and indeed of the universal Church, praying that this meeting may be a source of many blessings for the Church throughout the Asian continent. Upon you and ali those présent, I invoke the grace and peace of our Lord Jesus Christ, and with deep affection impart my Apostolic Blessing. From the Vatican, 24 November 1983. IOANNES PAULUS P P . I I 274 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Rev.mis episcopis ritus byzantini in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis degentibus. TO MY VENERABLE AND DEAR BROTHER STEPHEN J. KOCISKO ARCHBISHOP OP PITTSBURGH, BYZANTINE RITE AND TO T H E OTHER BYZANTINE-RUTHENIAN BISHOPS IN T H E UNITED STATES OP AMERICA. It is a joy for me to welcome you on the occasion of your ad Limina visit tò the Memorials of the Apostles Peter and Paul. In you I greet with love and révérence all the Ruthenian faithful in America. As you come in pilgrimage to this Apostolic See, you bring with yóu the hopes and jòys, the problems and aspirations of your beloved people. All of these aspects of life are linked to some extent with the origin of your ancestors, the conditions of their émigration and the reality of your présent situation. Your history, which I honor today, is one that has been dominated by that Christian hope which finds its source in the Paschal Mystery of the death and Résurrection of our Lord Jesus Christ—a mystery continually livèd in each generation of the Church. The hope that sustained your forebears is likewise the inspiration of your ecclesial communities today. Perpetuating, as they do, the sound traditions of your people, your local Churches are rooted in the same holy Catholic faith and are animated by strong attachment to the See of Peter and to the universal Church of Christ. At the same time that you endeavor to pass on to future générations the rieh patrimony of the past—àbove ali your venerable liturgical tradition— you are striving to be ari example of Christian life in today's society. As Successor of Peter and Vicar of Christ I am spiritually close to your faithful in thé great challenge that the Lord présents to them day after day : "Let your light so shine before men, that they may see your good works and give glory to your Father who is in heaven" (Mt 5:16). I encourage alTyour efforts to form young priests in the authentic teaching of the Church, which has been reafìirmed and applied by the Second Vatican Council. My blessing goes to your students in Saints Cyril and Methodius Seminary and to ali those who work to promote vocations to the priesthood and religious life. Be assured also that ali your ecclesial activities are supported by my prayers; in particular Acta Ioannis Pauli Pp. II 275 I pray for the success of your devoted efforts to rebuild the fabric of unity with your Christian brethren who, like you, are mindful of the Lord's desire for perfect unity in faith and love. I send my greeting of peace to ali the priests and religious who generously collaborate with you in the cause of the Gospel. My love goes to the Christian families and in particular to the sick and to all those who suffer in any way. With the Apostle Peter I say : "Peace to all of you who are in Christ" (1 Pt 5:14). From the Vatican, December 2, 1983. IOANNES PAULUS P P . I I IV De Pontificia Commissione Vulgatae editioni recognoscendae atque emendandae. DILECTO FILIO VINCENTIO TRUIJEN O. S. B. ABBATI CLARAVALLENSI. Quanta veneratione Ecclesia sancta sacrorum Librorum editionem a beato Hieronymo curatam et complexa fuerit, et custodierit per saecula, non modo usus eius ostendit in Ecclesia perpetuus, sed etiam recognitiones frequenter ab ipsa curatae. Quarum sane, post Concilium Tridentinum celebratum, ea princeps semper est habita, quae iussu et auctoritate Xysti V , Decessoris Nostri, apparata, anno M D X G I I , est eius nomine foras data quamvis vita functi. Ceterum nova Vulgatae editio, quae Lugduni, anno M D C I V , de prelo exiit, una cum defuncti Pontificis, etiam Clementis V I I I nomen ferebat, atque idcirco « Xystina- Clementina » vocata est. iii Hae profecto Vulgatae editionis retractationes non eo spectabant ut nova quaedam translatio nasceretur, aut Hieronymiana in melius corrigeretur, sed eo unice tendere, ut ad ipsam editionem, quam sanctus ille Doctor Ecclesiae seu transferendo, seu recognoscendo curaverat, remearetur, utpote quae inter ceteras sive doctrina et eruditione, sive latinitate optima videretur. Cum res tamen non omnino feliciter cessisset, in omnium votis fuit ut nova Vulgatae editio summa cura compararetur, eo praesertim cum sacrosanctum Concilium Tridentinum textum illum ((authenticum » declarasset, atque idcirco ceteris omnibus praeferendum. Quae 276 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale profecto causa fuit, cur Pius X, sanctus Decessor Noster, sacrarum Litterarum studiis in Ecclesia tum reflorescentibus, ad Vulgatam editionem restaurandam considerationem intenderit, prudentique consilio tam arduum negotium Sodalibus ex Ordine S. Benedicti crediderit, qui in hac arte excellèrent. Ceterum, ex omnibus illorum Abbatiis Pius XI, Decessor Noster, Claravallensem operi perficiendo praefecit, cuius in usum Sedemque laboris Abbatiam S. Hieronymi Romae struendam et apparandam curavit. Pii vero ac docti Monachi illi innumeros codices collatos, eosque quasi hierarchice dispositos, et examinaverunt, et expenderunt, et diligentissime excusserunt, pluresque sacrorum Librorum in pristinum, quantum maxime potuit, restituerunt, non sine Ecclesiae doctorumque virorum laude. Attamen aliae interea natae eorundem Librorum editiones (quas inter Neo-Vulgata merito laudatur), item normae latae de sermonibus popularibus in sacram Liturgiam inducendis aliaeque res cum his coniunctae efficere videntur ut munus, eidem Abbatiae a Sede Apostolica commissum, quodammodo impletum esse censeatur. Quare, omnibus mature perpensis, Nos negotium totum ita expediendum esse putamus ut Abbatia S. Hieronymi a suo incepto cesset, sedesque ad alios usus cedat, quinque Monachis ibi manentibus, qui munus olim susceptum usque ad totius Veteris Testamenti recognitionem perducant; quorum Coetui hic sit titulus: «Pontificia Commissio Vulgatae Editioni recognoscendae atque emendandae )) ; facta etiam potestate tum eadem sede tum bibliotheca utendi. Restat ut Tibi, Dilecte Fili, Tuisque sodalibus gratum animum Nostrum significemus pro diuturno ac diligenti opere, quod in laudem non solum vestram sed etiam ipsius Ecclesiae vertit. Peculiaris vero caritatis et benevolentiae Nostrae testimonium sit Apostolica Benedictio, quam Tibi et Monachis curae Tuae commissis libentissime impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xv mensis Ianuarii, anno M C M L X X X I V , Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS PP. I I Acta Ioannis Pauli Pp. II 277 ALLOCUTIONES I Ad eos qui interfuerunt sollemni Missae ineunte VI generali coetu Synodi Episcoporum. * Venerabili e cari Fratelli! 1. Ci incontriamo oggi in questa Basilica di San Pietro per inaugurare, alla mensa della Parola di Dio e dell'Eucaristia, il Sinodo dei Vescovi. È una sessione ordinaria sul tema « Riconciliazione e penitenza nella missione della Chiesa». Desideriamo quindi soprattutto unirci a Colui, che a questa missione della Chiesa ha dato inizio. È proprio Lui — Gesù il Cristo — che ha detto : « Il tempo è compiuto e il regno di Dio è vicino ; paenitemini... (fate penitenza, convertitevi) e credete al Vangelo » Il tempo è compiuto con la venuta di Cristo. E si compie costantemente di nuovo questo tempo, in cui il Padre eterno ha aperto il suo Cuore alla riconciliazione con ogni uomo in Gesù Cristo. In questo tempo tutti viviamo. E perciò i Vescovi della Chiesa hanno opportunamente proposto la penitenza e la riconciliazione come tema dell'attuale Sinodo. Bisogna tornare alle prime parole di Cristo. Bisogna verificare con quale eco esse risuonano nella Chiesa e nel mondo contemporaneo. Bisogna restituire ad esse la loro eterna, evangelica e apostolica potenza. Sarebbe veramente difficile trovare un tema più fondamentale per il lavoro del Sinodo. Un tema più evangelico. E più apostolico. E più urgente. Vi ringrazio, venerabili Fratelli, e ringrazio i Vescovi di tutta la Chiesa per aver voluto proporre appunto il problema della riconciliazione e della penitenza come compito del servizio sinodale nei riguardi del Popolo di Dio nel mondo intero. 1 2. La Liturgia della festività odierna ci permette di comprendere la potenza del « paenitemini » di Cristo nelle dimensioni che sono, nell'economia di Dio, più grandi e più antiche dell'uomo. Allo stesso * Die 29 in. Septembris a. 1983. 1 Cfr. Me 1, 15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 278 tempo, esse giungono all'uomo ; s'incontrano nel suo cuore e nella sua storia. Non per nulla Gesù, mentre chiamava Natanaele, disse queste parole misteriore : « Vedrete il cielo aperto e gli angeli di Dio salire e scendere sul Figlio dell'uomo ) ) . Proprio oggi è la festività degli Angeli di Dio — e in particolare di quelli che conosciamo dalla Sacra Scrittura sotto i nomi di Micael, Gabriel e Rafael. 2 3. La prima lettura del libro dell'Apocalisse ci invita a fermarci sul nome « Mi-ca-el » (Michele). Questo nome significa « chi come Dio ».. Esso allude ad una conoscenza e ad una scelta compiuta a misura di uno spirito puro. Il regno di Dio si plasma eternamente proprio in base a una tale conoscenza ed a una tale scelta : « chi come Dio ». In queste parole è contenuta tutta la potenza spirituale del rivolgersi a Dio, dell'aderire con la conoscenza e con la volontà alla Pienezza che è Lui stesso. Pienezza che è Lui stesso. Pienezza dell'Essere e della Santità. Pienezza della Verità, del Bene e del Bello. L'odierna festività ci ricorda che all'inizio della creazione, dalla profondità spirituale degli esseri angelici si è sprigionata questa primissima adorazione, immergendosi insieme a tutto il loro essere nella realtà del « chi come Dio » : « Michele e i suoi angeli » . Contemporaneamente, la stessa lettura del libro dell'Apocalisse ci rende consapevoli che a questa adorazione, a questa primissima affermazione della maestà del Creatore, si è contrapposta una negazione. Di fronte al rivolgersi pieno di amore verso Dio (<( chi come Dio ! ») esplose una pienezza di odio nel rivolgersi a Lui. Questo rivoltarsi porta nella Sacra Scrittura il nome « diabolos » (calunniatore) e « satana ». Questo nome ricorda che, nel rivoltarsi a Dio, si è compiuto anche un rigetto da parte di Dio : « Il serpente antico ... fu precipitato sulla terra e con lui furono precipitati anche i suoi angeli » . Nelle dimensioni del « mondo invisibile » si svela quindi la più profonda contrapposizione del bene e del male. Il bene ha il suo inizio in Dio e il suo compimento nell'amore di Dio. Il male è una negazione dell'amore. La negazione di quel Bene supremo, che è Dio stesso, porta 3 4 1 3 4 Qv 1, 51. Ap 12, 7. Ap. 12, 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 279 5 in sé la rottura con la verità (il diavolo è « padre della menzogna » ) e la forza distruttiva dell'odio. L'apocalisse parla di un combattimento. (( Scoppiò ... una guerra nel cielo: Michele ei suoi angeli combattevano contro il drago». 6 4. La contrapposizione del bene e del male è entrata nella storia dell'uomo, distruggendo l'innocenza originaria nel cuore dell'uomo e della donna. « Costituito da Dio in uno stato di santità, l'uomo però, tentato dal Maligno, fin dagli inizi della storia abusò della sua libertà, erigendosi contro Dio e bramando di conseguire il suo fine al di fuori di Dio ». Da questo tempo (( tutta la vita umana sia individuale che collettiva, presenta i caratteri di una lotta drammatica tra il bene e il male, tra la luce e le tenebre ... Il peccato è, del resto, una diminuzione per l'uomo stesso, impedendogli di conseguire la propria pienezza». Tuttavia questa contrapposizione è diversa da quella che ci viene ricordata dalla prima lettura dell'odierna Liturgia. Essa è misura dell'uomo. Non a misura dello spirito puro. Tuttavia essa è primo e principale impedimento nel formarsi del regno di Dio : regno della verità e dell'amore nella storia dell'uomo, nei singoli campi dell'esistenza umana. Sia nella vita della persona, sia nella vita della società. E perciò — quando Cristo inizia la sua missione messianica, annunciando l'avvicinarsi del Regno di Dio — grida contemporaneamente : « meta-noei-te » ! (paenitemini!), cioè «trasformate il vostro spirito»! Chiama alla conversione e alla riconciliazione con Dio. Questo richiamo testimonia che voltarsi dal male e indirizzarsi al bene — in questa sua pienezza quale è Dio — è cosa possibile per l'uomo. La volontà umana può accogliere in sé la corrente salvifica della Grazia, che trasforma le sue più profonde aspirazioni. In questa chiamata di Cristo si trova insieme la prima luce della Buona Novella. In essa si apre ormai la prospettiva della vittoria del bene sul male, della luce sul peccato. È la prospettiva, che Cristo riconfermerà fino alla fine con la Croce e la Risurrezione. 7 5. Venerati e cari Fratelli ! Nel corso delle prime settimane dobbiamo — come pastori della Chiesa nell'ultimo periodo del xx secolo — concentrarci su questa 5 6 7 Gv 8, 44. Ap 12, 7. Gaudium et spes, 13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 280 fondamentale chiamata del Vangelo. Essa è stata indirizzata all'uomo di tutti i tempi — e perciò anche a quello della nostra epoca. Per ognuno essa ha la sua potenza salvifica e liberatrice. Questa potenza è stata donata alla Chiesa come frutto della morte e risurrezione di Cristo. Eppure, il giorno stesso della risurrezione, Cristo ha detto agli apostoli riuniti nel cenacolo di Gerusalemme: « Ricevete lo Spirito Santo, a chi rimetterete i peccati saranno rimessi e a chi non li rimetterete, resteranno non rimessi». Come successori degli Apostoli, abbiamo una particolare responsabilità per il mistero dello riconciliazione dell'uomo con Dio. Una particolare responsabilità per il sacramento, in cui questa riconciliazione si compie. 8 6. Ritorniamo ancora una volta alla lettura dell'Apocalisse. Essa annunzia la vittoria che si compie (( per mezzo del sangue dell'Agnello » . In questa vittoria « si è compiuta la salvezza, la forza e il regno del nostro Dio e la potenza del suo Cristo » . Con questa vittoria (( è stato precipitato l'accusatore dei nostri fratelli, colui che li accusava davanti al nostro Dio giorno e notte». Nel mistero della riconciliazione con Dio, nel sacramento in cui si compie questa riconciliazione, l'uomo accusa se stesso confessando i suoi peccati — e mediante ciò toglie la potenza a quell'Accusatore che, giorno e notte, accusa agnuno di noi, e l'umanità intera, davanti alla Maestà del Dio tre volte santo. Infatti, quando l'uomo accusava davanti a Dio se stesso, quella confessione delle colpe, nata dal pentimento, unita nel sacramento della riconciliazione del Sangue dell'Agnello, porta la vittoria! 9 1 0 11 7. Venerati e cari Fratelli ! Dobbiamo affrontare nel corso delle prossime settimane il tema, con il quale si unisce più strettamente la vittoria spirituale dell'uomo : « Riconciliazione e penitenza nella missione della Chiesa». Quanti campi dell'esistenza dell'uomo nel mondo contemporaneo raggiunge questo tema! 8 Gv 20, 22-23. 9 Ap 12, 11. 10 Ap 12, 10. 11 Ap 12, 10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 281 Tutti noi ne abbiamo piena consapevolezza. Sappiamo quale scala di minacce si è accumulata sulla vita dell'umanità contemporanea. La Chiesa dà testimonianza continua alla sua sollecitudine per la riconciliazione tra gli uomini e le società — la sollecitudine per il superamento delle potenze distruttive dell'ostilità, dell'odio, della volontà di distruzione. Questo è come un ampio sfondo, sul quale a noi capita di intraprendere, a misura dei nostri tempi, quella eterna lotta del bene con il male nel punto nevralgico che Cristo ha definito con la parola salvifica del Vangelo e con la potenza pasquale della sua Croce e della sua Risurrezione. Riuniti alla mensa della Parola di Dio e dell'Eucaristia, preghiamo affinché lo Spirito di Cristo guidi i nostri intelletti e i nostri cuori in questo servizio del Sinodo al Popolo di Dio, che iniziamo oggi. Desideriamo legare questo servizio alla preghiera del rosario, alla quale la Chiesa dedica particolarmente il mese di ottobre. In questa preghiera è con noi — come una volta con gli apostoli nel cenacolo — la Madre del nostro Redentore, che è nello stesso tempo la Madre della Chiesa e Serva del Signore. Insieme con Lei desideriamo compiere il nostro ministero episcopale. Preghiamo ardentemente! E ci accompagni anche la preghiera della Chiesa intera. II Exeunte VI Synodi Episcoporum generali coetu habita.* Venerabiles Fratres, 1 1. « Misericordias Domini in aeternum cantabo y). In fine huius Synodi, qua in unum sumus congregati ut cogitaremus de «reconciliatione et paenitentia in missione Ecclesiae», sensus, qui e cordibus nostris sponte erumpit, non potest esse nisi hic : laudem tribuamus gratiasque agamus infinitae bonitati Dei, qui « omnipotentiam suam parcendo maxime et miserando manifestat». Hunc sensum enuntiamus animis omnino consciis infirmitatum uniuscuiusque nostrum atque etiam fidelium, qui curis pastoralibus nostris sunt commissi. Fortasse a veritate non deflectimus, si in ipsis 2 * Die 29 m. Octobris a*. 1983 recitata, hic ad lectorum commoditatem ponitur. 1 Ps 89, 2. 2 Cfr. Collect. Dominicae X X V I « p e r annum». 19 - A. A. S. 282 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale difficultatibus et contentionibus, quas inter disceptationes fieri contigit, videmus ostensionem illarum rerum, quae in Corpore ecclesiali reconciliatione et sanatione indigent per paenitentiam peccatorum propriorum et peccatorum omnium hominum. Pastores enim dolores et vulnera gregum suorum portant, quamquam huius rei ipsi non sunt conscii: gratia Synodi in eo est sita ut hi dolores et vulnera in lumine ponantur ea mente ut eorum sanationem consequamur et salutem accipiamus, ut pro iis paenitentiam agamus per gratiam reconciliationis. Patres synodales in disceptationibus suis id experti sunt, quod obiectum paenitentiae esse debet, id videlicet, cuius venia a Deo est impetranda. Hac conscientia movente, saepius, inter sessiones Synodi, voluntas est suscepta exterius, per actum communitarium paenitentiae manifestandi id quod argumentum fuit laborum nostrorum per has praeteritas hebdomadas. Huiusmodi actus paenitentialis fuit pium exercitium Viae Crucis, quod in fine Synodi peregimus. Meditatione Passionis Christi nos inseruimus in proposita Anni Redemptionis, quae in singulis Ecclesiis procedunt. Romae iis sociamur in paroeciis, in singulis Basilicis, praesertim in Vaticana Basilica Sancti Petri. Gratias ago omnibus Fratribus in episcopatu, qui una mecum aperuerunt Iubilaeum Redemptionis die vicesima quinta mensis Martii et qui in dioecesibus suis curant ut id ad effectum deducatur. Gratias etiam iis ago, qui hoc Anno Romam adveniunt. Numerus peregrinatorum, maxime his postremis mensibus, est valde auctus. Est etiam causa solacii quod multi homines ad Sacramentum Paenitentiae accedunt. Est nobis curae ut numerus confessorum sit sufficiens. Consilium Iubilaei extraordinarii indicendi, quod ad anniversariam memoriam millesimam nongentesimam quinquagesimae! peractae Redemptionis refertur, potius tarde est captum. Primus nuntius datus est solum mense Novembri anno praeterito, in plenaria sessione Patrum Cardinalium. Quamvis praeparatio satis modica fuisset, tamen inceptum animos vehementer incitavit, quemadmodum videtur. Id enim necessitati, quam multi sentiunt, videtur respondere. Haec necessitas reapse exsistit respectu Mysterii Redemptionis, prout est fons reconciliationis et paenitentiae in Ecclesia et in mundo huius temporis. Certe autem in ea necessitate apparet anxietas, qua homo secundi millennii, quod ad finem vertit, afficitur. 2. Consilium Anni Redemptionis celebrandi posterius est quam decisio convocandi Synodum, cuius argumentum est: « D e reconcilia- Acta Ioannis Pauli Pp. II 283 tione et paenitentia in missione Ecclesiae)). Simul autem facile est animadvertere haec duo incepta se invicem modo peculiari complere. Utriusque incepti coniunctio oportet agnoscatur veluti res a Divina Providentia data. Etenim ita fit ut Synodus quodammodo oriatur ex eo, unde Ecclesia, per Annum Redemptionis, vivere studet — simul autem Iubilaeum extraordinarium per labores Synodi singulari ratione profundius comprehenditur, quod attinet ad doctrinam theologicam et praxim pastoralem. De hac Divinae Providentiae singulari ratione gratias agere cupio. Simul vero gratias refero vobis, dilectissimi Fratres, et cunctis Episcopis Ecclesiae. Id iam feci ipso die, quo haec Synodus initium cepit. Gratias ago quod cogitationes et sollicitudines nostrae in hanc magni momenti causam convertebantur: in ((reconciliationem et paenitentiam ». Quod ad me spectat, in intimo animo sensi necessitatem hanc quaestionem aggrediendi, quae vitalis est pro ipsa exsistentia christiana. Hoc iam declaravi, praesertim in Encyclicis Litteris, quae a verbis Dives in misericordia incipiunt quarumque partes praecipuae agunt de « metanoia )), id est de paenitentia ut conversione, immo de conversione continua ad Deum. Reconciliatio est veluti fructus huius conversionis — sive sit reconciliatio cum Deo sive reconciliatio cum hominibus, quatenus fratres sunt. » Ita paenitentia et reconciliatio videntur esse momentum quoddam — immo momentum fundamentale — totius vitae humanae. Proinde Synodus, « de reconciliatione et paenitentia » tractans, pondus habet imprimis quod ad exsistentiam pertinet. In ea quasi radices attingimus huius quaestionis : quid sit esse christianum in mundo nostrae aetatis. Hinc discrimen, in quo paenitentia versatur in variis suis formis, debet esse causa sollicitudinis. Agitur hic etiam de paenitentia tamquam de certis et significantibus rationibus vivendi, quae propriae sunt populi Dei in tota traditione, sive in Vetere sive in Novo Testamento. Trinomium « ieiunium, eleemosyna, oratio )) — una cum aliis cotidianis formis paenitentiae, vita ipsa impositis aut voluntarie assumptis — hoc trinomium, dico, exprimit non solum quasdam actiones (opera paenitentiae), sed testatur etiam vitalem nexum cum Deo in ipso modo, quo homo credens vivit : nexum imbutum metanoia. Conversio ad Deum, accessus ad eum ostenditur non, solum, oratione, sed etiam se «avertendo» et ((removendo)) a creaturis (per ieiunium), praesertim cum hae impediunt coniunctionem cum Deo. Inde sequitur apertio hominis ad alios homines (per eleemosynam). Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 284 Pastoralis Nostra sollicitudo respicit etiam ipsos habitus interiores, qui animadvertuntur inter christianos, maxime in quibusdam coetibus, ambitibus, societatibus. Deest in iis momentum seu ratio paenitentiae. Praxis Sacramenti Paenitentiae non est quaestio seiuncta, sed habet radices — aut non habet — in hoc ipso modo fundamentali exsistentiae hominis, cum ad eum pervenit Christi monitum, quod resonat iam a primis verbis Evangelii : « Convertimini - Paenitemini ». Sollicitat animum quod homines, cursui mutationum cedentes, amoveantur ab illo habitu paenitentiae atque etiam ab illa praxi «paenitentiali » vitae christianae, quae olim accurate definita erant, neque in eorum locum introducatur nova praxis, magis respondens necessitatibus et facultatibus aetatis nostrae simulque satis significans ac dynamica. Ut aliis verbis dicam : sollicitat animum quod in hoc campo tam fundamentali pro tota vita christiana, id est in « metanoia - paenitentia », fortasse ad vacuum sui generis, ad defectum quendam perveniatur. Hic defectus, si reapse invalesceret, respiceret integrum « mysterium » vitae christianae ac deinde ostenderetur in modo se gerendi erga vitam sacramentalem, imprimis erga Sacramenta Paenitentiae et Eucharistiae. In Encyclicis Litteris, a verbis Redemptor hominis, incipientibus, iam conatus sum mentes ad hoc argumentum dirigere. 3. Haec ipsa est sollicitudo — puto eam esse nostram communem sollicitudinem — quae expressa est in Synodo Episcoporum anni millesimi nongentesimi octogesimi tertii. Sed una cum hac sollicitudine altera apparet, quae conectitur cum multiplici significatione verbo « reconciliationis » non solum in sermone religioso Sacrorum Bibliorum, sed etiam in laicorum loquendi scribendique consuetudine. Hic profecto sumus in ambitu illorum circulorum dialogi, de quibus iam tempore Concilii Paulus VI egit: est dialogus in ambitu ipsius christianismi (oecumenismus) : deinde dialogus in ambitu religionum non christianarum ac denique dialogus cum « mundo ». Paulus VI amplexus est omnes hos circulos dialogi cogitatione sua de «dialogo salutis » et hunc ipsi missioni Ecclesiae et evangelizationis inseruit. Synodus, quaestionem de reconciliatione ac paenitentia tractans, eam perpendit in campo proprie dictae missionis Ecclesiae necnon evangeliza3 4 3 In Encyclicis Litteris Ecclesiam suam. * Evangelii nuntiandi. Acta Ioannis Pauli Pp. II 285 tionis proprie dictae. Cum ageretur de oecumenismo et cum viae quaereretur, quibus ad religiones non christianas propius accederetur, eae inventae sunt in ambitu argumenti de reconciliatione ac de paenitentia. Quod attinet ad mundum huius temporis, videmus in eo dissensiones augescentes atque periculosas conflictationes variis quidem in gradibus. Ea omnia veluti magna voce clamant pro reconciliatione — magna voce, quia maior fit in dies evidentia calamitatum gravissimarumquê perturbationum, quibus hae augescentes dissensiones humanitati minantur. In declarationibus vestris gravem sollicitudinem de pace in mundo significastis. Rerum condicio in orbe terrarum est in magno discrimine atque etiam ego sum valde anxius. Ecclesia omnibus mediis, quae in promptu habet, debet anniti ut pericula avertantur, quae securitati totius humanae familiae impendent, et nationum rectores incitare ut mentem sine cunctatione ad ea dirigant, quae pacem certam ac stabilem afferant. Praeterita die Iovis instanter rogavi Praesides Foedera tarum Civitatum Americae Septemtrionalis et Consilii Supremi Foederatarum Rerum Publicarum Sovieticarum, ne désistèrent inter se pacisci — haec enim est sola ratio, qua discrepantiae et conflictationes, propriae utilitatis causa exortae, componantur — et ut finem imponerent studio rei militaris augendae, qua hominum genus aetate nostra tanta anxietate afficitur. Ecclesia, cum sit huius rei plane conscia, non desinit proferre iustitiae et pacis nuntium secundum necessitates ac pericula nostrae aetatis. Hoc faciunt sive Romanus Episcopus sive singuli Episcopi, Apostolica Sedes necnon singuli Coetus Episcoporum, qui aestimant hoc caput suae praedicationis et actionis partem evangelizationis. In hac Synodo hoc problema etiam in nova luce est positum : id enim efficit partem necessariam « reconciliationis et paenitentiae )) illius « metanoeite », quod est quodammodo praecipuum verbum Evangelii. Si licet loqui et si est loquendum sensu analogico de peccato sociali et etiam — quoniam peccatum proprie est actus personae — de (( peccato structurali )) pro nobis, pastoribus et theologis oritur haec quaestio : qualis paenitentia et qualis reconciliatio socialis respondeant oportet huic peccato «analogico». Synodus solummodo inchoavit et adumbravit hoc problema, quatenus ad vocationem evangelicam refertur. Profecto enim via, qua peccatum funditus vincatur — in omni sua i Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 286 specie et in omni gradu — est via evangelica, quae « metanoia » appellatur: via reconciliationis per paenitentiam, id est conversio. 4. Re quidem vera ambae quaestiones adumbratae videntur constituere elementa hodiernae catechesis paenitentialis Ecclesiae. Catechesis paenitentialis est simul praeparatio ad Sacramentum Paenitentiae. Oportet nos, in Ecclesia nostrae aetatis, homines praeparemus ad Sacramentum Paenitentiae iuxta catechesim paenitentiae congruenter accommodatam. Pariter prae oculis nobis semper habenda est indoles omnino personalis huius sacramenti, quod nullatenus rationem socialem peccati ac paenitentiae excludit. Prae oculis etiam habendus est praecipuus eius locus in tota oeconomia salutis eiusque singularis coniunctio cum mysterio paschali Christi et Ecclesiae. Etenim — statim post suam passionem et mortem, ipso die resurrectionis suae — cum primum invisit Apostolos congregatos in cenáculo, Iesus Christus haec protulit verba : « Accipite Spiritum Sanctum. Quorum remiseritis peccata, remissa sunt eis; quorum retinueritis, retenta sunt». Momentum horum verborum huiusque eventus tale est ut iuxta Eucharistiae momentum merito ponatur. In hac Synodo multum locuti sumus de Sacramento Paenitentiae in Ecclesia temporis post Concilium transacti habentes prae oculis normas quas Ordo Paenitentiae continet. Omnium harum vocum proprium erat ut conscii redderemus nos profundissimam quaestionem tractare. Nil aliud enim optamus quam ut faciamus voluntatem Domini nostri, qui nobis transmisit et tradidit peculiari modo hoc sacramentum in bonum Ecclesiae et in hominis salutem. Hoc desiderium patefactum est in omnibus partibus disceptationum et postremo expressum in « propositionibus Synodi ». Brevitas temporis, quo utimur, non sinit diutius insistere in variis quaestionibus, in coetu synodali tractatis, de paenitentia et reconciliatione, quod pertinet sive ad aspectum doctrinalem sive ad modos eas condicionibus concretis applicandi. De iis autem congruenter agetur in documento, in quod Deo adiuvante, recipietur magna copia elementorum e Synodo exortorum. 5 5. Eventus ecclesialis, qui hodie concluditur, peculiari cum cura est praeparatus, quod attinet ad eius grave argumentum. Iis omnibus, qui singulari cum navitate ei interfuerunt, maximas gratias cupio 5 Io 20, 22-23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 287 persolvere. Iuvat igitur me delegatos, ad hoc quod pertinet, expressis verbis memorare tres Cardinales Praesides : Iosephum Cordeiro, Timotheum Manning, Iosephum Ratzinger necnon Carolum Mariam Cardinalem Martini, Relatorem, Archiepiscopum Iosephum Tomko, Secretarium Generalem, Patrem Iosephum Saraiva Martins, Secretarium Specialem cum peritis. Mens se dilatans complectitur etiam Auditores et Auditrices variasque commissiones, consilia, ministros. Omnes operati sunt magna cum diligentia atque plausum et grati animi significationem meruerunt. Ac similem gratiarum significationem reddo iis omnibus qui, in Ecclesia, orationibus suis sustinuerunt laborem et diligentiam Patrum Synodalium. Praeparationis tempore acrior facta est quoque consideratio ipsius Synodi Episcoporum ut talis, modi recti et, quantum fieri potest, plenioris, quo munere suo fungeretur, possibilitatis mutationes et emendationes inducendi in eius procedendi rationem. Omnia haec problemata exposita sunt a Secretario Generali Synodi in eius relatione introductoria. Aliquid novi etiam attulit relatio Episcopi Xaverii Lozano Barragán, ex qua cognovimus, ratione habita singularum regionum variis in partibus orbis terrarum, id quod appellari potest (( exsecutio » facta superioris sessionis Synodi, anno millesimo nongentesimo octogesimo celebratae, cuius argumentum ad matrimonium atque ad familiam in missione Ecclesiae pertinebat. Quod ad me attinet, gratias agere cupio praesertim de his omnibus inceptis. Synodus Episcoporum, quam Ecclesia a Concilio Vaticano Secundo quasi hereditate accepit, est revera magnum bonum. Magis in dies hoc nobis persuasum habemus. Omnis sessio nos in hoc iudicio confirmat. His verbis puto me omnium mentes interpretari, sed meam ipsam praesertim cupio edicere. Synodus Episcoporum est singulariter excellens ostensio collegialitatis episcopalis Ecclesiae — et eius instrumentum peculiari modo efficax. Fortasse hoc instrumentum poterit etiam melius reddi. Collegialis responsabilitas in Synodo fortasse etiam plenius potest significari. Nihilominus oportet animadvertere Synodum in illa forma, in qua nunc est et operatur (hoc anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo tertio) maximum prorsus servitium praebere Ecclesiae. Quod quidem servitium est magni momenti, quod attinet ad vitam Ecclesiae, ad eius (( autorealizationem », quam dicunt. Magni momenti est, quod spectat ad pastorale ministerium nostrum, ad ipsum videlicet ministerium collegiale. 288 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Structura Synodi talis est ut nos omnes potius brevi temporis spatio accipiamus imaginem syntheticam simulque gradibus satis distinctam certae alicuius quaestionis (voir) et inde conclusiones deducamus (juger), quae suum momentum habent ad actionem Ecclesiae (agir). Synodus est — ita dicit potest — instrumentum humile quidem, at simul sufficienter efficax. Etsi formali ratione praeponderat indoles consultiva laborum Synodi, tamen non difficulter potest intellegi, qua ratione hae «consultationes » simul habeant magni momenti vim ecclesialem. Itaque etiam maioris ponderis est ut documenta, quae post Synodum eduntur, referant communem mentem coetus ipsius synodalis ac Summi Pontificis, qui ex proprio officio ei praesidet. Hoc animo cupio dicere hodie vobis singulis simulque universis, venerabiles et dilectissimi Fratres, quanti aestimem communionem synodalem praeteritarum harum quattuor hebdomadarum. Amor Ecclesiae postulat ut haec Mater nostra melius in dies cognoscatur, quoniam hac via possumus ei servire modo semper efficaciore ! Hac ratione experimentum synodale, facultas nempe congrediendi data Episcopis totius orbis terrarum, facultas audiendi tot competentes pronuntiationes mihi est res singulariter pretiosa et gravis. Ob hanc rem profundius in dies comprehendere valeo Ecclesiam, quam nobis omnibus Christus Dominus concredidit, cum eam tradidit Apostolis et Petro. Haec laeta et fraterna experientia, quae habita est intra hanc synodalem communitatem sponte excitat in me cogitationem memorem quorundam Fratrum nostrorum in episcopatu, qui, etsi voluerant et Apostolica Sedes id efficere studuerat, non potuerunt inter nos adesse. Absentia eorum qui illos hic repraesentarent, prohibuit ne Episcopi Lituaniae, Lettoniae et Laosianae regionis directo participarent hunc tanti momenti eventum Ecclesiae Catholicae. Praeterea Episcopi Cecoslovachiae adfuerunt per unum tantum e duobus designatis, qui ipsos repraesentarent. Qua de causa hic coetus synodalis privatus est declarationibus, quas hi Fratres proferre potuissent circa verum statum rei pastoralis in regionibus suis. 6. Communitas synodalis in se semper continet aliquid illius primae Congressionis Apostolorum circum Matrem Christi, qui exspectabant adventum Spiritus Sancti, die Pentecostes descensuri. Utinam etiam nostra communitas synodalis, convocata veluti circa «reconciliationem et paenitentiam» et signata sollemni ritu canoni- Acta Ioannis Pauli Pp. II 289 zationis Leopoldi Mandic, praeclari ministri confessionis, praeparet Ecclesiam, per intercessionem Matris Christi, ut Spiritum Sanctum accipiat : Spiritum conversionis - et Spiritum pacis. Sicut Apostoli in cenáculo, sic etiam nos congregantur in fervida oratione cum Matre Christi et Matre Ecclesiae. Sentimus magnam necessitatem eius intercessionis quoad has quaestiones altissimas in campo conscientiarum humanarum ac simul quoad quaestiones, quae futuram vitam totius familiae humanae gravant tamquam acerbum onus temporum nostrorum. Solum in Ecclesia Christi, per intercessionem eius Matris, hoc onus fieri potest (( suave ac leve ». Potest umeris hominum imponi tamquam pondus salutis ac signum spei. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ob diem ad pacem fovendam Calendis Ianuariis a. 1984 celebrandam. Responsabili della vita politica delle nazioni; operatori della vita economica, sociale e culturale; giovani, che sperate in un mondo fraterno e solidale, e voi tutti, uomini e donne, che desiderate la pace! Mi rivolgo a voi all'alba dell'anno 1984, che si annuncia dappertutto pieno di interrogativi e di angosce, ma anche ricco di speranze e di possibilità. Questo appello in occasione della X V I I Giornata Mondiale della Pace mi sgorga dal più profondo del cuore, ed io so di interpretare il desiderio di molti uomini e donne che in un mondo diviso aspirano alla fraternità. Il messaggio che v'invio è ad un tempo semplice ed esigente, perché riguarda ciascuno di voi personalmente, sollecita ciascuno ad offrire il suo contributo di collaborazione allo stabilimento della pace nel mondo, senza scaricarne il peso sugli altri. Il tema che oggi propongo alla vostra riflessione ed azione è questo : « La pace nasce da un cuore nuovo ». 1. Una situazione paradossale Al giorno d'oggi non si può non rimanere colpiti dalle ombre e dalle minacce, senza dimenticare peraltro le luci e le speranze. In realtà, la pace è precaria, mentre l'ingiustizia abbonda. In numerosi Paesi sono in corso guerre implacabili, le quali si protrag- 290 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gono malgrado l'accumularsi dei morti, dei lutti, delle rovine, e senza che ci si incammini, a quanto appare, verso una soluzione. La violenza ed il terrorismo fanatico non risparmiano altri Paesi, e sono gli innocenti che, troppe volte, ne fanno le spese mentre le passioni si esasperano e la paura rischia di condurre a passi estremi. In numerose regioni sono violati i diritti dell'uomo, beffate le libertà, mantenute ingiustamente le detenzioni, perpetrate per ragione di parte esecuzioni sommarie, e l'umanità, in questo ventesimo secolo che ha visto moltiplicarsi le Dichiarazioni e le istanze di ricorso, ne è male informata o, se lo è, resta pressoché impotente ad arrestare tali abusi. Numerosi Paesi si battono penosamente per vincere al loro interno la fame, le malattie, il sottosviluppo, mentre altri ben forniti rafforzano le loro posizioni e la corsa agli armamenti continua sconsideratamente ad assorbire risorse, che potrebbero essere meglio utilizzate. L'accumulo delle armi convenzionali, chimiche, batteriologiche e, soprattutto, nucleari fa pesare una grave minaccia sull'avvenire delle nazioni, specialmente in Europa, e giustamente preoccupa le popolazioni. Si avverte diffusa nell'opinione pubblica una nuova e grave inquietudine, che io ben comprendo. Il mondo odierno è come prigioniero in una rete di tensioni. La tensione tra ciò che comunemente si chiama VE st e ciò che si chiama VOvest non intacca soltanto le relazioni tra le nazioni direttamente interessate, ma segna anche, ed anzi aggrava, molte altre situazioni difficili esistenti altrove nel mondo. Dinanzi ad un tale stato di cose, bisogna prendere coscienza del formidabile pericolo che questa tensione crescente e questa polarizzazione su vasta scala rappresentano, soprattutto se si pensa ai mezzi di distruzione massiccia ed inaudita dei quali si dispone. Ciononostante, pur essendo ben coscienti di questo pericolo, i protagonisti incontrano una grande difficoltà, per non dire impotenza, nell'arrestare un tale processo, nel reperire mezzi atti ad alleggerire le tensioni mediante passi concreti per la « de-escalation », per la riduzione degli armamenti, per l'intesa, il che permetterebbe di consacrare maggiori sforzi agli obiettivi prioritari del progresso economico, sociale, culturale. Se la tensione tra l'Est e l'Ovest, col suo retroterra ideologico, accaparra l'attenzione e suscita timore in un gran numero di Paesi, soprattutto dell'emisfero settentrionale, essa non deve nascondere un'altra più fondamentale ancora tra il Nord e il Sud che riguarda la vita stessa di una gran parte dell'umanità. Si tratta del crescente Acta Ioannis Pauli Pp. II 291 contrasto tra i Paesi che hanno avuto la possibilità di accelerare il loro sviluppo e di accrescere le loro ricchezze, ed i Paesi bloccati nel sottosviluppo. Proprio qui sta un'altra fonte enorme di opposizione, di acredine, di ribellione o di paura, tanto più che essa è alimentata da molteplici ingiustizie. È davanti a questi giganteschi problemi che io propongo il tema del rinnovamento del ((cuore». Si potrebbe pensare che simile proposta sia troppo semplice ed il mezzo sproporzionato. E tuttavia, a ben riflettervi, l'analisi qui abbozzata consente di andare al fondo della questione ed è tale da rimettere in discussione certi presupposti che minacciano appunto la pace. L'impotenza, nella quale si trova l'umanità di risolvere le tensioni, rivela che gli intoppi o, al contrario, le speranze derivano da qualcosa di più profondo degli stessi sistemi. 2. La guerra nasce nello spirito dell'uomo È mia profonda convinzione, è il filo conduttore della Bibbia e del pensiero cristiano, è — come spero — un'intuizione di molti uomini di buona volontà che la guerra prenda origine dal cuore dell'uomo. È l'uomo che uccide, e non la sua spada e neppure, oggi, i suoi missili. Il « c u o r e » , nel senso biblico, è il fondo più intimo della persona umana nella sua relazione col bene, con gli altri, con Dio. Non si tratta tanto della sua affettività, ma piuttosto della sua coscienza, delle sue convinzioni, del sistema di pensiero, al quale essa si rifa, come anche delle passioni che la coinvolgono. È col cuore che l'uomo è sensibile ai valori assoluti del bene, alla giustizia, alla fraternità, alla pace. La sregolatezza del cuore è, in particolare, quella della coscienza, allorché essa chiama bene o male ciò che intende scegliere in base ai suoi interessi materiali o alla sua volontà di potenza. La stessa complessità dell'esercizio del potere non impedisce che vi sia sempre una responsabilità della coscienza individuale nella preparazione, nello scatenamento o nell'estensione di un conflitto; il fatto poi che la responsabilità sia condivisa da un gruppo nulla cambia al principio. Ma questa coscienza è spesso sollecitata, per non dire asservita, da sistemi socio-politici ed ideologici che sono pur essi opera dello spirito umano. Nella misura in cui gli uomini si lasciano sedurre da sistemi che presentano una visione globale esclusiva e quasi manichea dell'umanità e fanno della lotta contro gli altri, della loro eliminazione o delloro asservimento la condizione del progresso, essi si chiù- 292 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dono in una mentalità di guerra, che irrigidisce le tensioni, e così si rendono quasi incapaci di dialogo. L'adesione incondizionata a tali sistemi diviene a volte una sorta di idolatria del potere; della forza, della ricchezza, una forma di schiavitù che toglie la libertà agli stessi governanti. Al di là dei sistemi ideologici propriamente detti, sono d'altra parte molteplici le passioni che sviano il cuore umano e lo spingono alla guerra. Per questa ragione, gli uomini possono lasciarsi trascinare fino ad un senso di superiorità razziale ed all'odio verso gli altri, o anche alla gelosia, alla brama della terra o delle risorse altrui o, in generale, alla volontà di potenza, all'orgoglio, al desiderio di estendere il proprio dominio su altri popoli, da essi disprezzati. Certo, le passioni nascono spesso da reali frustrazioni degli individui e dei popoli, allorché altri hanno rifiutato di garantire la loro esistenza o i sistemi sociali sono in ritardo rispetto al buon uso della democrazia ed alla condivisione dei beni. L'ingiustizia è già un grave peccato nel cuore dell'uomo sfruttatore ; ma a volte le passioni sono alimentate di proposito. Difficilmente una guerra può essere scatenata se, da una parte e dall'altra, le popolazioni non provano forti sentimenti di reciproca ostilità, o se non sono persuase che le loro pretese contrastanti toccano gli stessi loro interessi vitali. È questo appuntò che spiega le manipolazioni ideologiche provocate da una volontà aggressiva. Una volta scatenate le lotte, l'ostilità non fa che crescere, poiché si nutre delle sofferenze ed atrocità che si accumulano da una parte e dall'altra. Possono risultarne delle psicosi di odio. Il fatto, dunque, di ricorrere alla violenza ed alla guera deriva in ultima analisi dal peccato dell'uomo, dall'accecamento del suo spirito e della sregolatezza del suo cuore, che invocano il motivo dell'ingiustizia per aumentare o irrigidire la tensione o il conflitto. Sì, la guerra nasce veramente nel cuore dell'uomo che pecca, dà quando la gelosia e la violenza hanno invaso il cuore di Caino nei confronti del fratello Abele, secondo l'antico racconto biblico. E non si tratta, in realtà, di una rottura ancora più profonda, quando gli uomini diventano incapaci di accordarsi circa la distinzione fra il bene e il male, e circa i valori della vita, dei quali Dio è sorgente e garante? E ciò non spiega forse quella (( deriva » del cuore dell'uomo che non riesce a fare la pace con i suoi simili sulla base della verità, con vera rettitudine e sincera benevolenza? Il ristabilimento della pace sarebbe anch'esso di breve durata e del Acta Ioannis Pauli Pp. II 293 tutto illusorio, se non ci fosse un vero mutamento del cuore. La storia ci na insegnato che anche le « liberazioni », per le quali un paese aveva tanto sospirato mentre era sotto occupazione o le sue libertà erano soffocate, hanno deluso nella misura in cui i responsabili ed i cittadini hanno conservato la loro grettezza di spirito con le connesse intolleranze e durezze, senza superare i loro antagonismi. Nella Bibbia stessa i profeti hanno denunciato queste liberazioni effimere, quando il cuore non era veramente cambiato cioè « convertito ». 3. La pace nasce da un cuore nuovo Se gli attuali sistemi generati dal « c u o r e » dell'uomo si rivelano incapaci di assicurare la pace, è il « cuore » dell'uomo che occorre rinnovare, per rinnovare i sistemi, le istituzioni ed i metodi. La fede cristiana ha un termine per designare questo cambiamento radicale del cuore : esso è « conversione ». In linea di massima, si tratta di ritrovare la chiaroveggenza e l'imparzialità insieme con la libertà di spirito, il senso della giustizia insieme col rispetto dei diritti dell'uomo, il senso dell'equità con la solidarietà mondiale tra ricchi e poveri, la fiducia reciproca e l'amore fraterno. Sarebbe necessario, inanzitutto, che le persone ed i popoli acquistassero una reale libertà di spirito per prendere coscienza degli sterili atteggiamenti del passato, del carattere chiuso e parziale dei sistemi filosofici e sociali che partono da presupposti discutibili e riducono l'uomo e la storia a un campo ristretto di forze materialiste, che poggiano unicamente sulla potenza delle armi o dell'economia, che rinchiudono gli uomini in categorie del tutto in contrasto le une con le altre, che esaltano soluzioni a senso unico, che non tengono conto delle complesse realtà nella vita delle nazioni ed impediscono a queste ultime di trattarle liberamente. È necessario, dunque, rimettere in discussione quei sistemi che conducono manifestamente a un punto morto, congelano il dialogo e l'intesa, sviluppano la diffidenza, accrescono la minaccia ed il pericolo, senza risolvere i problemi reali, senza offrire una sicurezza vera, senza rendere i popoli veramente felici, pacifici e liberi. Questa trasformazione in profondità dello spirito e del cuore esige certamente un grande coraggio, il coraggio dell'umiltà e della lucidità; essa deve raggiungere la mentalità collettiva, partendo dalla coscienza delle persone. È utopistico sperarlo? L'impotenza ed il pericolo, in cui i nostri contemporanei si trovano, li spingono a non rimandare oltre questo ritorno alla verità, che sola li renderà liberi e 294 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale capaci di creare sistemi migliori. È, questa, la prima condizione per un « cuore nuovo )). Gli altri elementi positivi sono ben conosciuti, e basterà richiamarli. La pace è autentica solo se è il frutto della giustizia : (( opus iustitiae p a x » , come diceva già il profeta Isaia, ed è giustizia tra le parti sociali, giustizia tra i popoli. Una società poi è giusta, è umana solo se rispetta i diritti fondamentali della persona umana. Del resto, lo spirito di guerra sorge e matura là dove sono violati i diritti inalienabili dell'uomo. Anche se la dittatura e il totalitarismo soffocano per un certo tempo il gemito degli uomini sfruttati ed oppressi, l'uomo giusto conserva in se stesso la convinzione che nulla può legittimare tale violazione dei diritti dell'uomo. Egli ha il coraggio di difendere gli altri che soffrono e rifiuta di capitolare davanti all'ingiustizia, di compromettersi con essa ; e, per quanto ciò sembri paradossale, anche colui che vuole profondamente la pace rigetta ogni pacifismo che equivalga a debolezza o a semplice mantenimento della tranquillità. In effetti, quelli che sono tentati di imporre il loro dominio incontreranno sempre la resistenza di uomini e donne intelligenti e coraggiosi, pronti a difendere la libertà per promuovere la giustizia. L'equità vuole anche che si rafforzino i rapporti di giustizia e di solidarietà con i Paesi poveri e, in particolar modo, con quelli della miseria e della fame. L'espressione di Paolo VI è ormai diventata convinzione di molti : « Lo sviluppo è il nuovo nome della pace ». I Paesi ricchi escono così dal loro egoismo collettivo per pensare in termini nuovi gli scambi e gli aiuti reciproci, aprendosi a un orizzonte planetario. Più ancora, un cuore nuovo s'impegna a far sì che scompaiano la paura e la psicosi della guerra. All'assioma secondo cui la pace risulterebbe dall'equilibrio degli armamenti, esso sostituisce il principio che la vera pace non può edificarsi sé non nella fiducia reciproca. Certamente, resta vigile e lucido per svelare le menzogne e le manipolazioni, e avanzare con prudenza. Ma osa intraprendere e riprendere instancabilmente quel dialogo, che fu già oggetto del mio Messaggio l'anno scorso. In definitiva, un cuore nuovo è quello che si lascia ispirare dall'amore. Già il Pontefice Pio XI affermava che non può esserci «vera 1 2 1 Cfr. Is 32, 17. 2 Cfr. Encliclica Pacem in terris, n. 113. Acta Ioannis Pauli Pp. II 295 pace esterna tra gli uomini e tra i popoli ove non è pace interna, ove cioè lo spirito di pace non possiede le intelligenze e i cuori... ; le intelligenze per riconoscere e rispettare le ragioni della giustizia, i cuori perché alla giustizia si associ, anzi prevalga, la carità; giacché se la pace ... deve essere opera e frutto della g i u s t i z i a e s s a . . . appartiene piuttosto alla carità che alla giustizia». Si tratta di rinunciare alla violenza, alla menzogna, all'odio, di diventare — nelle intenzioni, nei sentimenti e in tutto il comportamento — un essere fraterno che riconosce la dignità e i bisogni dell'altro, e cerca di cooperare con esso per creare un mondo di pace. 3 4. Appello ai responsabili della politica e dell'opinione pubblica Poiché è necessario acquisire un cuore nuovo, promuovere una mentalità nuova di pace, ogni uomo ed ogni donna, qualunque sia il suo posto nella società, può e deve assumere effettivamente la propria parte di responsabilità nella costruzione di una vera pace nell'ambiente in cui vive : famiglia, scuola, impresa, città. Nelle sue preoccupazioni e conversazioni, nella sua azione deve sentirsi interessato a tutti i fratelli e sorelle che fanno parte della medesima famiglia umana, anche se vivono agli antipodi. Ma evidentemente la responsabilità comporta dei gradi. Quella dei Capi di Stato, dei dirigenti politici è di primaria importanza per lo sviluppo di relazioni pacifiche tra le diverse componenti della nazione e tra i popoli. Più degli altri, essi devono esser convinti che la guerra è in sé irrazionale, e che il principio etico del regolamento pacifico dei conflitti è la sola via degna dell'uomo. Certamente, occorre prendere in considerazione la presenza massiccia della violenza nella storia umana. È il senso della realtà al servizio della preoccupazione fondamentale della giustizia che impone il mantenimento del principio di legittima difesa in una tale storia. Ma i rischi spaventosi delle armi di distruzione massiccia devono condurre all'elaborazione di processi di cooperazione e di disarmo che rendano la guerra praticamente impensabile, Bisogna <( guadagnare » la pace. A maggior ragione la èoscienza dei responsabili politici deve loro interdire di lasciarsi coinvolgere in avventure pericolose, in cui la passione prevale sulla giustizia, di sacrificarvi inutilmente la vita dei propri concittadini, di attizzare i con3 Discorso del 24 dicembre 1930, in AAS (1930), p. 535. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 296 fitti presso gli altri, di prender pretesto dalla precarietà della pace in una regione per estendere la propria egemonia in nuovi territori. Questi dirigenti devono pesare tutto ciò nella loro anima e coscienza e bandire il machiavellismo ; ne renderanno conto ai loro popoli e a Dio. Ma io ripeto che la pace è un dovere per tutti. Le Organizzazioni internazionali hanno anch'esse un grande ruolo per far prevalere soluzioni universali, al di sopra dei punti di vista di parte. Ed il mio appello si rivolge in maniera speciale a tutti quelli che, tramite i mezzi di comunicazione, esercitano un'influenza sull'opinione pubblica, a tutti quelli che svolgono un'opera educativa tra i giovani e gli adulti : è ad essi che è affidata la formazione dello spirito di pace. Nella società non si può forse contare in maniera speciale sui giovani? Davanti all'avvenire minaccioso che intravedono, essi aspirano senza dubbio più degli altri alla pace, e molti sono pronti a consacrarvi la loro generosità e le loro energie. Diano prova di inventiva nel servirla, senza venir meno alla lucidità e, dunque al coraggio di vagliare tutti gli aspetti delle soluzioni a lungo termine ! In definitiva, tutti — uomini e donne — devono concorrere alla pace nella complementarietà della loro sensibilità e del loro ruolo proprio. Così anche le donne, legate intimamente al mistero della vita, possono far molto per promuovere lo spirito di pace, con la loro cura di assicurare la preservazione della vita e con la loro convinzione che il vero amore è la sola forza che può rendere il mondo abitabile per tutti. 5. Appello ai cristiani Cristiani, discepoli di Gesù, presi nelle tensioni della nostra epoca, noi dobbiamo ricordarci che non c'è beatitudine, se non per gli «operatori di pace » . La Chiesa vive l'Anno Santo della Redenzione : essa, tutta intera, è invitata a lasciarsi afferrare dal Salvatore che, al momento di compiere il supremo atto di amore, disse agli uomini : « Vi dò la mia pace ) ) . In essa ognuno deve condividere con tutti i suoi fratelli l'annunzio della salvezza ed il vigore della speranza. Il Sinodo dei Vescovi sulla riconciliazione e la penitenza ha testé ricordato la prima parola del Cristo : « Convertitevi e credete al Vangelo » . Il messaggio dei Padri sinodali ci indica per quale via dobbiamo 4 5 6 * Cfr. Mt 5, 9. 5 Cfr. Ov 14, 27. 6 Me 1, 15. Acta Ioanni* Pauli Pp. II 297 avanzare per essere realmente operatori di pace : « La Parola ci incita al pentimento. "Cambia il tuo cuore, essa dice, ricerca il perdono, e lasciati riconciliare con il Padre". Il disegno del Padre per la nostra società è che noi abbiamo a vivere formando una sola famiglia nella giustizia, nella verità, nella libertà e nell'amore » . Questa famiglia sarà riunita in una pace profonda, soltanto se noi ascolteremo l'appello a ritornare al Padre ed a riconciliarci con Dio stesso. 7 Rispondere a questo appello, collaborare al disegno di Dio è lasciare che il Signore ci converta. Non contiamo solamente sulle nostre forze, né solamente sulla nostra volontà, la quale troppo spesso vien meno, la nostra vita si lasci trasformare, perché « tutto viene da Dio, il quale ci ha riconciliati con sé mediante il Cristo e ci ha affidato il ministero della riconciliazione». Riscopriamo la forza della preghiera : pregare è accordarsi con colui che invochiamo, che incontriamo e che ci fa vivere. Fare l'esperienza della preghiera è accogliere la grazia che ci cambia; lo Spirito, unito al nostro spirito, ci impegna a conformare la nostra vita alla Parola di Dio. Pregare è entrare nell'azione di Dio sulla storia: protagonista sovrano della storia, egli ha voluto fare degli uomini i suoi collaboratori. Paolo ci dice del Cristo : « Egli infatti è la nostra pace, colui che ha fatto dei due un popolo solo, abbattendo il muro di separazione che era frammezzo, cioè l'inimicizia». Noi sappiamo quale potenza di misericordia ci trasformi nel Sacramento della riconciliazione. Questo dono ci colma perfettamente. Per questo, in tutta lealtà, non possiamo rassegnarci alle divisioni e agli scontri, che ci oppongono gli uni agli altri, mentre condividiamo la stessa fede ; non possiamo accettare senza reagire che si prolunghino i conflitti che infrangono l'unità del genere umano, chiamato a diventare un solo corpo. Se celebriamo il perdono, come possiamo combatterci senza fine? Possiamo restare avversari, mentre invochiamo lo stesso Dio vivente? Se la legge d'amore del Cristo è la nostra legge, resteremo muti e inoperosi nel momento in cui il mondo ferito attende che ci mettiamo in prima fila tra coloro che costruiscono la pace? Umili e coscienti della nostra debolezza, andiamo alla mensa eucaristica, dove Colui che consegna la sua vita per la moltitudine dei suoi 8 9 7 Cfr. L'Osservatore Romano, 28 ottobre 1983. 8 2 Cor 5, 18. 9 Ef 2, 14. 20 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 298 fratelli ci dona un cuore nuovo, e dove egli mette in noi uno spirito nuovo. Dal più profondo della nostra povertà e del nostro smarrimento rendiamo grazie per mezzo di lui, perché egli ci unisce con la sua presenza e col dono di se stesso, egli « che è venuto ad annunciare pace a voi che eravate lontani e pace a coloro che erano vicini » . E se ci è dato di accoglierlo, è anche nostro dovere essere suoi testimoni mediante la nostra opera fraterna in tutti i cantieri della pace. 10 u Conclusione La pace è multiforme. C'è la pace tra le nazioni, la pace nella società, la pace tra i cittadini, la pace tra le comunità religiose, la pace all'interno delle imprese, dei quartieri, dei villaggi e, in particolare, la pace in seno alle famiglie. Rivolgendomi ai cattolici, e anche agli altri fratelli cristiani ed agli uomini di buona volontà, ho denunciato un certo numero di ostacoli alla pace. Essi sono gravi e comportano serie minacce. Ma poiché dipendono dallo spirito, dalla volontà e dal « cuore » umano, con l'aiuto di Dio gli uomini possono superarli. Devono rifiutarsi di cedere al fatalismo ed allo scoraggiamento. Alcuni segni positivi traspaiono già attraverso le ombre. L'umanità prende coscienza dell'indispensabile solidarietà che lega tra loro popoli e nazioni per la soluzione della maggior parte dei grandi problemi : occupazione, utilizzazione delle risorse terrestri e cosmiche, promozione dei Paesi meno favoriti, sicurezza. La riduzione degli armamenti, controllata e generalizata, è considerata da molti come una necessità vitale. Si moltiplicano le istanze perché si faccia tutto il possibile affinché la guerra scompaia dagli orizzonti dell'umanità. Si moltiplicano pure gli appelli al dialogo, alla collaborazione ed alla riconciliazione, mentre sorgono numerose iniziative. Il Papa ben volentieri le incoraggia. «Beati gli operatori di pace!)). E sia sempre unita, in quest'opera, la lucidità alla generosità! E sia più vera la pace, radicandosi nel cuore stesso dell'uomo ! Sia ascoltato il grido degli uomini martoriati, che attendono la pace ! Ciascuno impegni tutta l'energia di un cuore rinnovato e fraterno nel costruire la pace in tutto l'universo ! Dal Vaticano, 8 dicembre 1983. IOANNES PAULUS P P . I I 10 11 Cfr. Ez 36, 26. Ef 2, 17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 299 SECRETARIA STATUS Rescriptum ex Audientia SS.mi Cum Litterae Apostolicae « Romanae dioecesis )) de provisione beneficiorum in Urbe a Summo Pontifice Paulo VI f.m., motu proprio die X X X mensis Iunii, anno M C M L X V I I I datae, omnem vim amiserint promulgato novo Codice iuris Canonici nec opportunum videatur novas normas de hac re edere donec tota res beneficiorum in Italia et in Urbe adhuc vigens ex integro rursus ordinetur, SS.mus D.nus Noster Ioannes Paulus Pp. I I , in Audientia infrascripto Cardinali Secretario Status, die 19 mensis Ianuarii anni 1984 concessa, benigne decrevit ut normae praedictarum Litterarum Apostolicarum vigere pergant donec Ipse aliter statuerit. AUGUSTINUS Card. CASAROLI 300 ACTA Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI Declaratio de associationibus massonicis. Quaesitum est an mutata sit Ecclesiae sententia circa associationes massonicas, propterea quod in novo Codice Iuris Canonici de ipsis non fit mentio expressa sicut in vetere Codice. Sacra haec Congregatio respondere valet talem circumstantiam tribuendam esse criterio in redactione adhibito, quod servatum est etiam quoad alias associationes pariter silentio praetermissas eo quod in categoriis latius patentibus includebantur. Perstat igitur immutata sententia negativa Ecclesiae circa associationes massonicas, quia earum principia semper inconciliabilia habita sunt cum Ecclesiae doctrina ideoque eisdem adscriptio ab Ecclesia prohibita remanet. Christifideles qui associationibus massonicis nomen dant in peccato gravi versantur et ad Sacram Communionem accedere non possunt. Auctoritatibus ecclesiasticis localibus facultas non est proferendi iudicium circa naturam associationum massonicarum quod secumferat supradictae sententiae derogationem, ad mentem Declarationis Sacrae huius Congregationis, die 17 februarii 1981 factae (Cf. AAS 73 [1981], pp. 240-241). Hanc Declarationem in Conventu ordinario huius S. Congregationis deliberatam, Summus Pontifex Ioannes Paulus Pp. II, in Audientia infrascripto Cardinali Praefecto concessa, adprobavit et publici iuris fieri iussit. Romae, ex Aedibus S. Congregationis pro Doctrina Fidei, die 26 novembris 1983. IOSEPH Card. RATZINGER, Praefectus •B Fr. Hieronymus Hamer, O. P., Archiep. tit. Loriensis, Secretarius Sacra Congregatio pro Episcopis 301 SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 5 Ianuarii 1983. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Iosephi in Antiquonia R. D. Radulphum Mártires y Quimpo, hactenus moderatorem seminarii maioris in civitate Iarensi. die 6 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Carapeguanae R. P. Celsum Yegros Estigarribia, hactenus secretarium alterum Conferentiae Episcopalis Paraquaianae. die 16 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Heracleensi R. D. Aemilium Laurentium Stehle, hactenus moderatorem pro America Latina Operis « Adveniat » . VJ i die 28 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Coroicensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Thomam Robertum Manning hactenus Episcopum Praelatum eiusdem sedis. die 20 Octobris. — Metropolitanae Ecclesiae Cacerensi Exc.mum P. D. Leonardum Legazpi, O. P., hactenus Episcopum titularem Elephantariensem in Mauretania et Auxiliarem archidioecesis Manilensis. — Cathedrali Ecclesiae Ibanae Exc.mum P. D. Pacianum Aniceto, hacetenus Episcopum titularem Tlòensem et Auxiliarem archidioecesis Tuguegaraoanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Girensi R. D. Deodatum Talamayan hactenus rectorem vulgo lycei (( de Aparri » in urbe Tuguegaräoana. die 3 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Mibiarcénsi R. D. Aloisium Morgan Casey, hactenus Vicarium episcopalem adiunctum in archidioecesi Pacensi in Bolivia. — Titulari episcopali Ecclesiae Themisonensi R. P. Gundisalvum Dei Castillo Crespo, O. C. D., hactenus episcopalem vicarium Religiosarum in archidioecesi Çochabambensi. die 12 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Iosephi in Uraquaria R. D. Paulum Iacobum Galimberti di Vietri, hactenus vicesrectorem seminarii maioris interdioecesani in civitate Montis Videi. 302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 11 Ianuarii 198^. — Metropolitanae Ecclesiae Bostoniensi, Exc.mum P. D. Bernardum Law, hactenus Episcopum CampifontisCapitis Girardeaunensis. die 16 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Corvopolitanae, R. D. Villelmum Brennan, e clero dioecesis Vilcanniensis-Forbesinae. die 21 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ulciniensi R. P. Ferdinandum Antonium Figueiredo, Ordinis Fratrum Minorum sodalem, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Otonipolitanae. die 23 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Rusucensi, R. D. Godefridum Robinson, e clero archidioecesis Sydneyensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Eduardi Clancy, Archiepiscopi eiusdem Sedis. 26 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Neo-Eboracensi, Exc.mum P. D. Ioannem 0'Connor, hactenus Episcopum Scrantonensem. die 27 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae S. Rosae de Copan R. D. Aloisium Alfonsum Santos Villeda, e Societate S. Francisci Salesii, moderatorem ephebei vulgo (( San Miguel » in urbe Tegucigalpa. SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS DECRETUM Visitator Apostolicus pro fidelibus Graecis melkitis catholicis per Mexicum, Venetiolam Argentinamque diffusis nominatur. Fideles Graeci melkitae catholici, qui propria in Oriente relicta domo, in alias partes orbis terrarum migraverunt, sedula semper sollicitudine Apostolica Sedes prosecuta est. Nuper per Constitutionem Apostolicam «Regimini Ecclesiae Universae », Paulus, beatae recordationis, Papa V I , edixit ut Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus « i n ipsis territoriis latinis sedula cura, etiam per Visitatores, invigilaret nucleis nondum ordinatis fidelium Rituum Orientalium » (num. 44). Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 303 Attento tali praescripto, Patriarcha Antiochenus Graecorum Mel:kitarum Catholicorum una cum Synodo poposcit, ut nominaretur eiusmodi Visitator erga tres Nationes Americae Latinae, nempe pro Mexico et Venetiola et Argentina. Sacra Congregatio, itaque, omnibus bene perpensis, Summo Pontifici supplicandum censuit ut idoneum Visitatorem Apostolicum pro Sua sollicitudine designaret ac deputaret. Summus Pontifex Ioannes Paulus, Divina Providentia Papa I I , referente in Audientia diei 5 mensis Decembris hoc vertente anno infrascripto Eminentissimo Cardinali Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefecto, benigne oûicium Visitatoris Apostolici ad referendum, absque iurisdictione et ad nutum Sedis Apostolicae, Archiepiscopo titulari Edesseno in Osrhoëne Petro Rai commisit, cum omnibus iuribus et obligationibus tali muneri adnexis, iussitque hoc Decretum fieri. Visitatoris Apostolici erit invisere fideles Graecos melkitas catholicos in variis Dioecesibus latini ritus in Mexico et Venetiola et Argentina commorantes ad eorum maiori spirituali bono consulendum. In suo exsequendo munere Visitator Apostolicus procedet collatis consiliis cum uniuscuiusque Nationis Praeside Conferentiae Episcopalis necnon cum singulis Dioecesis Ordinariis. Munere tandem expleto, de statu fidelium Graecorum melkitarum catholicorum, de provisionibus peractis aut peragendis, diligentem et accuratam relationem huic Sacrae Congregationi mittendam curabit. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, die 5 mensis Decembris anno 1983. LADISLAUS Ii. Card. RUBIN, Praefectus © S. © Miroslaus Marusyn, Archiep. tit. Cadëon., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 304 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE DECRETA I NEPALIAE Territorium Regni Nepaliae in Missionem sui iuris constituitur. Quo aptius et efficacius Evangelizationis operi in Regno quod, vulgo (( Nepal » vocatur, consuletur, opportunum visum est territorium eiusdem Regni, quod in praesens intra fines dioecesis Patnensis invenitur, ab eadem dioecesi distrahere et in circumscriptionem ecclesiasticam sui iuris erigere, quae titulo « N e p a l i a e » nuncupabitur. Quamobrem Sacra haec Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, habito voto favorabili quorum interest, re mature perpensa, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Ioanne Paulo divina Providentia Pp. II concessarum, praesenti Decreto, territorium Regni Nepaliae in Missionem sui iuris, Nepaliam appellandam, constituit. Quae nova Missio hodie erecta, provinciae ecclesiasticae Ranchiensi aggregatur. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 7 mensis Octobris a. D. 1983. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus h. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 305 II BATAENSIS - E B E B I Y I N E N S I S De mutatione finium dioecesium Cum ad bonum animarum provehendum expostulatum sit ut paroeciae vulgo (( Nkuefulan » et « Akonibe » dioecesi Ebebiyinensi adscribantur, Sacrum Consilium Christiano Nomini propagando, accepto favorabili voto Exc.mi ac Rev.mi Domini Raphaelis Nzé Abuy, Archiepiscopi Metropolitani Malaboërensis, itemque consensu Exc.morum Ordinariorum quorum interest prae oculis habito, re mature perpensa, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Ioanne Paulo divina Providentia Papa II concessarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Qua de re idem Sacrum Dicasterium statuit ut paroeciae vulgo « Nhuef ulan » et « Akonibe » usque adhuc pertinentes ad dioecesim Bataënsim, ab ipsa separentur atque dioecesi Ebebiyinensi uniantur et praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 18 mensis novembris a. D .1983. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus a. D. 1983. © D. S. Lourdusamy, a Secretis III BELIZEPOLITANA De mutatione nominis dioecesis Summus Pontifex Pius X I I fel. rec, per Constitutionem Apostolicam Cum Christus Iesus, die 29 m. Februarii a. D. 1956 datam, Vicariatum Apostolicum Belizensem ad dignitatem Dioecesis, immutato nomine huic Sacro Dicasterio de Propaganda Fide obnoxiae, evexit; domicilium et Cathedram Episcopi in templo SS. Redemptoris in urbe tunc vulgo Belize collocavit. Postremo, Summus Pontifex Paulus V I , v. m., iuxta praescripta Concilii Vaticani I I , per Decretum Huic Sacro die 14 m. Septembris a. D. 1967 ab hac Sacra Congregatione datum, 306 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eandem Dioecesim provinciae ecclesiasticae Regiopolitanae in Iamaica, adscripsit, ita ut in ambitu Legationis Pontificiae Antillarum et eiusdem regionis Conferentiae Episcopalis maneret. Cum autem urbs ubi Episcopus residet hodie vulgo Belize City vocatur, et cum Nationis Belizensis, hodie sui iuris, urbs princeps nomine Belmopan iam exstat quae fidelium numero hisce temporibus incrementa coepit, opportunum visum est, ad melius totius Dioecesis animarum bono consulendum, ut denominatio dioecesana hodiernis adiunctis rite aptetur et denique Belizepolitana-Belmopana appelletur, vulgato sermone Belize City-Belmopan. Quapropter, Sacra haec Congregatio, omnibus mature perpensis, auditis quorum interest, ratam habet huius nominis immutationem Populi Dei utilitati profuturam, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Ioanne Paulo divina Providentia Pp. I I , Qui eandem Dioecesim die 9 m. Martii vertentis anni benigne invisit, praesenti Decreto, Belmopani nomen unit novo titulo Belizepolitano, ita ut posthac Dioecesis et Episcopus Belizepolitani-Belmopani nuncupari possint et debeant, templo principe in urbe Belmopana simul ad dignitatem Ecclesiae Concathedralis evecto. Ad haec exsecutioni mandanda, Sacrum hoc Dicasterium deputat Exc.mum ac Rev.mum Dominum Paulum Fouad Tabet, Archiepiscopum titulo Sinnensem et Apostolicum in Beliza Pro-Nuntium. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 31 m. Decembris Anno Iubilaeo Redemptionis Sacro 1983. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis IV R U M B E K E N S I S - TOMBORAËNSIS De mutatione finium dioecesium. Cum ad bonum animarum provehendum expostulatum sit ut territoria districtuum civilium, vulgo (( Maridi » et « Iba », in Sudania, hucusque dioecesi Rumbekensi pertinentia, a memorata dioecesi abstrahatur et dioecesi Tomboraënsi uniantur, Sacrum Consilium Chri- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 307 stiano Nomini huiusmodi immutationem in bonum animarum cessuram esse, vigore specialium facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Ioanne Paulo divina Providentia Papa II tributarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Qua de re haec Sacra Congregatio statuit ut territoria supra memorata a dioecesi Rumbekensi separentur atque dioecesi Tomboraënsi adscribantur, praesensque ad rem Decretum confici et expediri iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 20 mensis Ianuarii a. D. 1984. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETA I MARIANOPOLITANA Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Rosae Durocher, Fundatricis Sororum a sanctis nominibus Iesu et Mariae. S U P E R DUBIO • An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Christi bonus odor (cf. 2 Cor 2, 15) effecta, Maria Rosa Durocher, ex Quebecensi provincia Canadiae oriunda, vix duodequadraginta annos nata ad superos evolavit die 6 Octobris anno 1849, postquam frumenti instar in mundo apostolatum suum (Decretum : Apostolicam Actuositatem, I, 2) exercuit atque religiosam Congregationem ad gravissimum christianae educationis opus promovendum condidit. Ipsam autem chri- 308 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stianas virtutes heroum in modum coluisse Ioannes Paulus II die 13 Iulii anno 1979 declaravit. Hinc sollertes huius Causae actores admovere manus ut sanationem seligeren t ex iis, quae eadem Venerabili Famula Dei, intercedente, a Deo ferebantur patratae, eamque sacro huic foro ad ipsius Venerabilis sollemnem beatificationem assequendam proposuere. Cuius quidem mirae sanationis haec brevis est expositio. Beniamin Modzel, civis Americanus 42 annos natus, vespere diei 11 mensis Iulii anno 1946, dum operam dat in urbe Detroitensi mercibus onerando amplo autocurrui, ecce malo quoddam fato abrumpuntur rotarum frena et retrorsum cedit autocurrus, cum inclinata esset ibi terra; muro Beniamin Modzel impingitur et a pectore ad imum usque ventrem manet comprehensus temporis minuto et dimidio. Nulla interposita mora, is qui adverso casu afflictatus in opere, extremum ducens spiritum, acutis doloribus ex abdomine correptus atque gravibus letalibusque contusionibus in pelvi acceptis, translatus est in valetudinarium. Chirurgica peracta interventione, edita est infausta quoad vitam prognosis. Hisce in adiunctis disperatis oblata est nosocomii cappellano reliquia Venerabilis Mariae Rosae Durocher ut aegroto apponeretur; quod est factum, dum religiosa communitas sanationem fusis ad Deum precibus postulat. Et Deus preces benignus exaudivit; eadem namque nocte, ac praesertim horis successivis, aegrotus se melius habere incipit, mirantibus medicis, qui peiorem prorsus exspectabant condicionem post peractam operationem. Praeter naturae leges aegrotum convaluisse asseruerunt medici a curatione et testes excussi. Quapropter processus apostolica auctoritate adornatus est super huiusmodi sanatione apud Curiam episcopalem Londonensem, in Canadia, mense Octobri anni 1972, auditis duodecim testibus de visu. Super canonica inquisitione rite facta exiit Decretum huius Sacrae Congregationis die 16 Novembris anno 1979 editum. Post Medici Collegii sententiam de sanationis praeternaturalitate, habitus est, die 19 Novembris a. 1981, instante Rev.mo P. Angelo Mitri, O. M. I . , postulatore Causae legitime constituto, Congressus Peculiaris Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum; quem excepit, die 9 mensis Februarii a. 1982, Congregatio Plenaria Patrum Cardinalium, in qua Rev.mus Cardinalis Franciscus Carpino, Causae huius Ponens seu Relator, dubium posuit discutiendum: An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes, qui interfuerunt, proposito dubio adfirmando responderunt. Saera Congregatio pro Causis Sanctorum 309 Hisce super omnibus facta est, per subscriptum Cardinalem Praefectum, die 11 Februarii a. 1982, Summo Pontifici Ioanni Paulo II relatione, et Sanctitas Sua, suffragia Patrum Cardinalium rata habens, mandavit ut Decretum super praefata mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite factum esset, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Francisco Carpino, Causae Ponente seu Relatore, ceterisque de more convocandis, eisque adstantibus, Summus Pontifex declaravit : Constare de uno miraculo, intercedente Venerabili Serva Dei Maria Rosa Durocher, a Deo patrato, nimirum de rapidissima, perfecta ac constanti sanatione domini Beniamin Modzel a traumaticis laesionibus abdominalibus et gravi statu vulgo (c shocJc ». Hoc autem Decretum in vulgus edi et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 2 Aprilis A. D. 1982. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S . © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis II MATRITEN. Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Benedicti Menni, sacerdotis professi Ordinis Hospitalarii S. Ioannis a Deo, fundatoris Congregationis Sororum Hospitalariarum S. Cordis Iesu. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Servus Dei Benedictus Menni ardentissimo animo atque studio se devovendi tamquam ad se dicta accepit verba, quae Iesus dixit Apostolis, cum eos misit ad praedicandum regnum Dei et ad sanandos infirmos (cfr. Lc 9, 1-2), itemque verba quibus idem Iesus est allocutus septuaginta duos discipulos, cum eos misit in omnem civitatem et locum, quo erat ipse venturus : « Messis quidem multa, operarii 310 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale autem pauci... Ite ... curate infirmos et dici te illis : Appropinquavit in vos regnum D e i » (Lc 10, 2. 9). Fuit is verus « vir Dei », sicut Timotheus, quem Paulus Apostolus vehementer hortabatur ut fugeret cupiditatem — tunc, sicut hodie, in magnam hominum partem dominantem — utque sectaretur «iustitiam, pietatem, fidem, caritatem, patientiam, mansuetudinem » (1 Tim 6, 11) ; fuit pariter verus « Samaritanus », qui misericordi animo est aegros et dolentes prosecutus, eorum corporum plagas et spiritum angores curaturus. A iuventute namque Servus Dei mentem, cor, opera, totam vitam suam impendit in gloriam Dei adipiscendam necnon in proximorum corporale et spirituale bonum, in vasto campo ubi paupertas, egeni, infirmi, praesertim morbis mentis affecti, et pueri rhachitide et struma laborantes abundabant. Haec autem miro modo et insolito fecit, duplici officio fungens — ad quod Divina Providentia eum vocavit — restauratoris Ordinis Hospitalarii S. Ioannis a Deo in peninsula Hiberica et in America Latina, qui omnino exstinctus erat legibus publicis suppressionis superiore saeculo latis, et Institutoris Congregationis Sororum Hospitalariarum a Sacro Corde Iesu. Duplex hoc officium feliciter ad finem perduxit Servus Dei per impedimenta, invidias, calumnias, vexationes, quae eum adflixerunt usque ad piam mortem, eius asceticam vitam purificaverunt et ostenderunt fortem eius christiani, religiosi, sacerdotis indolem, qui totum se Deo dediderat et hominibus; qui denique et vixit et operatus est humillime, plene Deo fidens et omnino divinae bonitati et Providentiae creditus. Angelus Hercules Menni, postea Frater Benedictus, quindecim filiorum quintus, Mediolani natus est die 11 mensis Martii anno 1841 et eodem die est baptizatus. Optimi parentes accurate eum instituerunt ad veritates et ad devotiones christianae fidei ; unde is volventibus annis crescebat etiam pietate, morum probitate, sacramentorum usu et testimonio christiano. Studiis gymnasii laudabiliter exercitis, sedecim annos natus munus suscepit apud mensam argentariam Mediolani, sed paulo post eam dereliquit, quia ei suadebatur ut negotia non legitima gereret, ab eo discrepantia, quod is de iustitia sen tiebat. Anno 1859, cum esset duodeviginti annorum, primum infirmis occucurrit, secundo bello pro unitate Italiae suscepto, quandoquidem Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 311 sua sponte se obtulit pro transferendis militibus vulneratis a statione ferratae viae Mediolanensi ad valetudinarium Religiosorum Hospitalariorum S. Ioannis a Deo, vulgo -F'atebenejrateili. Horum caritate motus, voluit eorundem et exemplum sequi et vitae rationem amplecti ; idcirco eorum Ordinem est ingressus, in coenobium-valetudinarium Mediolanense, ubi, peracto anno novitiatus, Idibus Maiis anno 1861 vota simplicia professus est, et die 17 mensis Maii anno 1864, sollemnia. Studiis ad sacerdotium consequendum destinatus a Superioribus, missus est ad ipsorum nosocomium Laúdense, ubi, dum artem infirmorum assistentiae penitus discebat, magna utilitate studia philosophica et theologica est persecutus: theologica autem postea complevit Romae in Collegio Romano (Pontificia Universitate Studiorum Gregoriana). Postquam est ordinatus sacerdos die 14 Octobris anno 1866, Superior Generalis munus ei commisit restaurandi Ordinem Hospitalarium in Hispania; cui restaurationi favit et benedixit Summus Pontifex Pius IX qui iuveni illo Religioso, admisso die quarto decimo mensis Februarii anno 1867, antequam Roma profectus est, dixit : « I, fili mi, in Hispaniam, benedicente Deo, ad restituendum Ordinem in suis ipsius incunabulis » ; eique rationem descripsit, qua prospere eam efficeret, et quidem « vita omnino communi, paupérrima, castissima, oboedientissima ». Hanc normam gravissimam Servus Dei semper in oculis habuit et fideliter est secutus. Postquam pervenit Barcinonem, die 6 Aprilis eodem anno, potuit die 14 insequentis mensis Decembris, non parvis superatis difficultatibus et incommodis, in eadem urbe primum opus restitutionis aperire : asylum-nosocomium pro pueris pauperibus rhachiticis et strumosis. Deinceps multa alia nosocomia exstruxit, praesertim pro affectis mentis morbis, quae tum Hispaniae necessaria erant, et genuino Ordinis spiritus complures Fratres imbuit, quos anno 1884 in Provinciam religiosam constituit. Dum in restituendum Ordinem incumbebat, intellexit necesse esse etiam mulierum assistentiae prospicere, hincque consilium cepit condendi quam supra memoravimus Congregationem Sororum Hospitalariarum, quae aegrotos curarent, quo modo Fratres, et eodem quidem spiritu, aegrotos viros. Anno igitur 1880 huius bene meriti Instituti initium fecit, excipiendo duas magnánimas puellas Illiberitanas, quae quasi columnae fuerunt Congregationis. Haec autem, a Summo Pontifice Leone X I I I 312 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale adprobata anno 1901, suam nunc impendit operam in nonaginta domibus hospitalariis, in duodeviginti nationibus (Europae, Americae et Africae) diffusis. Quando P. Menni, anno 1903, post triginta sex annos, desiit esse Superior Provinciae Hispanicae, reliquit ibi quindecim valetudinaria bene solida et nonnulla asyla-nosocomia a Fratribus administratis, et novem a Sororibus Hospitalariis. Dum bellum gerebatur inter fautores regis Caroli et liberales, quos dicebant, amplificandae nationis studiosos (annis 1873- 1876), Servus Dei cum nonnullis suis Religiosis operam dedit adiuvandis et curandis militibus sauciis ambarum adversarum acierum, nullo discrimine facto. Item cholera morbo vastante Hispaniam a mense Iunio ad mensem Septembrem anno 1895, Servus Dei, indefessa et sapienti caritate contra morbum illum contendit etiam extra sua sive suorum Religiosorum et Religiosarum manus mittendo et antidotum adhibendo, quod numerum mortuorum minuit a septuaginta centesimis partibus ad decem. Tantus apostolicus ardor non obstitit quominus Servus Dei calumniis vexaretur et accusationibus vel apud Tribunal Sancti Ofiitii; sed semper prorsus innocens evasit. Anno 1909 a Sancta Sede nominatus est Visitator Apostolicus sui Ordinis et duobus post annis, die 21 mensis Aprilis anno 1911, Prior Generalis, plene adprobante ipso Sancto Pontifice Pio X. Quamvis hoc duplici mandato functus esset miro studio et optimis inceptis, aptis ad spiritum et opera hospitalaria Instituti renovanda, ab aliquibus Fratribus ambitiosis, potentibus et dolosis infamatus est apud Sacram Congregationem pro Episcopis et Regularibus : idcirco Servus Dei, die 20 mensis Iunii, anno 1912, coactus est — dignitate perspecta — munus Superioris Generalis abdicare. Ei, sequenti die ad Audientiam admisso, S. Pontifex Pius X dixit amabiliter : « Posthac poteris precari et consilia dare ». Adversari! vero eius hoc non satis habuerunt, sed obtinuerunt ut Servus Dei iuberetur sibi eligere domicilium domum Ordinis extra Romam et Hispaniam, et prohiberetur quovis commercio, etiam epistularum, cum Sororibus Hospitalariis a se institutis. Cum ideo se Lutetiam Parisiorum contulisset mense Septembris eodem anno ibique priore paralysis incursu esset correptus mense Martio anno 1913, pariter eodem anno, mense Aprili relegatus est in Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 313 domum Dinaniensem, ubi, altero impetu paralysis oppressus, pie, uti vixerat, in Domino obdormivit die 24 mensis Aprilis anno 1914. Eius corpus subinde in Hispaniam translatum, sepultum est in coemeterio oppiduli Ciempozuelos, in quo sunt domus princeps restaurationis Ordinis et domus fundationis Sororum Hospitalariarum. Anno 1924, ab aedicula coemeterii delatum est ad aediculam contiguam ecclesiae earundem Religiosarum. Summatim dici potest Servum Dei, multis variisque perfunctum laboribus, se totum et fidentem commisisse misericordi caritati Dei et eius Providentiae paternis consiliis; constanter, fideliter et firme Christi vestigia institisse virginis, pauperis, oboedentis et pii ; fortitudine vicisse omnes difficultates quae magno eius operi efiiciendo obstiterunt, et aequo animo tolérasse cruciatus spiritus et corporis, quibus est amictus extremis vitae suae annis; rursus, qua restauratorem et institutorem, commonuisse de primigenio charismate Ordinis Hospitalarii S. Ioannis a Deo, nisum principio redintegrandi coniunctionem medicinae spiritus et corporis secundum unitatem hominis individuam. Fama sanctitatis Servi Dei in vita, aucta post mortem, multaeque gratiae, vel prodigiosae, eius intercessioni tributae, causa fuerunt cur legitimi Processus ad beatificationem obtinendam initium haberent. Hinc annis 1945-1947 acti sunt Processus Ordinarius apud Tribunal ecclesiasticum Matritense et Processus Rogatorialis apud Tribunal Romanum. Kalendis Martiis anno 1955 editum est Decretum super scriptis eidem Famulo Dei tributis, et die 26 mensis Februarii a. 1964, introducta est Causa beatificationis apud Apostolicam Sedem. Denique, die 10 mensis Octobris, eodem anno, proditum est Decretum super non cultu. Annis 1965-1967, in eodem Tribunali Matritensi celebratus est Processus Apostolicus super virtutibus in specie eiusdem Servi Dei. Dein, die 29 mensis Martii, anno 1969, probata est validitas Processuum Ordinariorum et, parte, validitas Processus Apostolici ; unde a die 15 Octobris eiusdem anni ad diem 27 mensis Iunii insequentis anni 1970, necesse fuit celebrari Processum Apostolicum Additicium, cuius validitas probata est die 22 mense Ianuario, anno 1971. Quo melius declararet quasdam quaestiones historicas ad diuturnam et multiplicem navitatem Servi Dei, anno 1971 Postulatio petiit et obtinuit ut Officium Historicum-Hagiopraphicum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum investigationem diligentem et criticam 21 - A. A. S. 314 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale efficeret hac de re, quae in magno volumine edita est anno 1976, cui titulus « Disquisitio historica de selectis quaestionibus vitam Servi Dei spectantibus ex officio concinnata». Tam laborioso Causae itinere peracto, demum die 10 mensis Novembris anno 1981 convenit Congressus Peculiaris Officialium Praelatorum et Consultorum eiusdem Sacrae Congregationis heroicitatem virtutum Servi Dei excussurus, et die 9 Martii a. 1982 Congregatio Plenaria Patrum Cardinalium, Ponente seu Relatore Eminentissimo Cardinali Aloisio Ciappi. De felici autem utriusque Coetus exitu certior est factus Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , die 2 mensis Aprilis anni 1982, qui vota Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum rata habens, mandavit ut super virtutibus heroicis Servi Dei decretum rite conficeretur. Quod cum factum esset, hodierno die ad Se accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Causae Ponente seu Relatore, meque Antistite a Secretis, ceterisque de more convocandis, eisque astantibus solemniter declaravit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, Servi Dei Benedicti Menni, sacerdotis professi Ordinis Hospitalarii S. Ioannis a Deo, fundatoris Congregationis Sororum Hospitalariarum S. Cordis Iesu, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum in vulgus edi et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 11 mensis Maii A. D. 1982. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 315 III HISPALEN. Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Angelae a Cruce Guerrero González, Fundatricis et Primae Antistitae Generalis Congregationis Sororum a Cruce. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Summus Pontifex Paulus V I , fel. mem., die 12 Ianuarii a. 1976, de virtutibus Venerabilis Servae Dei Angelae a Cruce Guerrero González tam theologalibus, nimirum prudentia, iustitia, temperantia et fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico excultis, constare sollemniter declaravit. Itaque, huius Causae sollertes actores manus admoverunt ut, ad iuris normam, duas prodigiosas inter sanationes eligerent ex iis, quae, eadem Venerabili Serva Dei intercedente, divinitus patratae dicebantur, easque Sacro huic Foro ad ipsius Venerabilis sollemnem beatificationem assequendam exhibuerunt. Attamen earum sanationum altera, medicorum examini Sacrae Congregationis subiecta, non eum sortita est exitum, quem ius exigit ut ad ulteriora procederetur. Altera, e contra, sanatio, quae felicem obtinuit discussionum exitum, ea est quae dominae Mariae a Conceptione Garcia Nufiez nuptae Gavino, ipsa Venerabili Serva Dei Angela a Cruce Guerrero González intercedente, obtigit; ipsa, namque, per solam eiusdem Venerabilis invocationem, mense Februarii anno 1938, a pulmonite acuta hypertoxica polmonis dextri, probabilis naturae pneumococcicae, in subiecto graves exitus habente tbc pulmonaris ulcero-caseosae pulmoni sinistri, inopinato, prompte ac perfecte convaluit. Qua super sanatione processus apostolica auctoritate instructus est apud archiepiscopalem curiam Hispalensem annis 1961-1964, de cuius iuridica forma et validitate Decretum die 25 Septembris anno 1965 editum est. Iuris deinde servato ordine, eiusmodi sanatio ad Medicorum Consilium huius S. Congregationis relata est, qui, post accuratam atque medicae artis principiis suffultam disceptationem die 16 Iulii a. 1981 habitam, edixerunt eandem sanationem scientiae pervestigatione ac 316 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiate praeceptis explicari « quoad modum » non posse. Habita est postmodum theologorum discussio, et quidem primum in Congressu, qui dicitur, peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum, die 25 Maii huius anni 1982 celebrato; deinde, in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium ad Vaticanum die 22 subsequentis mensis Iunii celebrata, in qua Rev.mus Cardinalis Marius Aloisius Ciappi, Causae Ponens seu Relator, dubium posuit disceptandum : An et de quo miraculo contet, in casu et ad effectum de quo agitur. Et qui aderant Patres Cardinales adfirmando responderunt. Facta, die 12 huius mensis Iulii, super hisce omnibus per subscriptum Cardinalem Praefectum relatione Summo Pontifici Ioanni Paulo I I , Sanctitas Sua vota S. Congregationis i pro Causis Sanctorum rata habens, mandavit ut Decretum super eadem mira sanatione rite appararetur. Quod cum factum esset, accitis hodierno die Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum ceterisque de more con vocandis, eisque adstantibus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , supremam proferens sententiam, edixit : Constare de uno miraculo, Venerabili Angela a Cruce Guerrero González intercedente, a Deo patrato, scilicet de rapidissima ac perperfecta sanatione dominae Mariae a Conceptione Garcia Nuñez nuptae Gavino a pulmonite acuta hypertoxica pulmonis dextri, probabilis naturae pneumacoccicae, in subiecto graves exitus habente tbc pulmonaris ulcero-caseosae pulmonis sinistri. Hoc autem Decretum in vulgus edi et in S. Congregationis pro Causis Sanctorum acta referri mandavit. Datum Romae, die 12 Iulii A. D. 1982. PETRUS Card; PALAZZINI, Praefectus L. 83 S. B Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 317 ROMANA SEU CRACOVIEN. Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Hedvigis Borzfcka, Confundatricis Congregationis Sororum a Resurrectione D. N. I. C. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Quamdiu fecistis uni ex his fratribus meis mihi fecistis » (Mt 25, 40), dicit Dominus. Innumeri sunt, qui Christi spiritu et amore impulsi, erga egentes omne genus caritatis opera impenderunt; immo, ut efficacius, universales atque in perpetuum infantes pauperesque istis caritatis beneficiis fruerentur, plura Instituta hi sancti viri ac mulieres, praesertim decimono ac vicesimo saeculo, condiderunt. Hos inter merito Famula Dei Hedviges Borzecka, Confundatrix Congregationis Sororum a Resurrectione D. N. Iesu Christi, est annumeranda. In pago Obrembszczuzna, prope civitatem Grodno, in Polonia, die 2 mense Februario anno 1863, ex nobilibus piisque parentibus orta, die 11 eiusdem mensis et anni sacro Baptismi unda Hedviges renata est. Anno 1874, demortuo patre, Dei Famula, una cum matre ac sorore Romam pervenit, ubi post biennium devotissime primum Angelorum panem recepit et anno 1878 Sacro Chrismate inuncta est. A natura ingenio bono instructa atque a pia genetrice ad christianos mores informata, iam puellula ipsa virtutum fructus iucundos et laetitia permixtos ferebat, dum oboedientia et caritatem agendo cogitate exsequebatur, paenitentiae usum appetebat et intimum cum Deo commercium ab infantia inibat, Servo Dei Petro Semenenko conscientiae moderatore. Totam Christo Sponso se dicare cupiens, post matrimonium sororis Caelinae, die 25 Martii a. 1881, se genetrici sociare statuit in Congregatione Sororum a Resurrectione D. N. Iesu Christi condenda, pro pueris instruendis pauperibusque adiuvandis. 318 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Pluribus adversis superatis, Urbis Cardinalis Vicarius, regulis rite perpensis, die 6 Ianuarii anni 1891, vota Servae Dei eiusque matris perpetua recepit atque vestem imposuit et ad temporaneam professionem primas sodales admisit. Hac nova in Congregatione Hedviges, quae merito simul cum matre confundatrix consideratur, ipsi matri validissimo fuit auxilio. Fundationem plurium domorum, praeterquam Romae, in Polonia, in Bulgaria atque in Septentrionalis Americae regionibus curavit. Dubitari nequit ex actis et probatis, quin, propter sanctimoniae documenta, quibus in vitae suae perpetuitate universis conspicua enituerit, Hedviges Borzecka in numerum earum Religiosarum adgreganda sit, quae Christum fideliter secutae essent. Namque in ea simul cum morum probitate excellebat atque eminebat flagrantissimum precationis studium ac praestabilis erga sanctissimam Christi Resurrectionem devotio. Sanctitatis fama et existimatio Dei Famulae adhuc viventis in ore erat omnium qui eam cognoverant. Operosam hanc vitam die 27 Septembris a. 1906, in domo Instituti in loco Kenty, prope Cracoviam, aetatis suae quadragesimo tertio, sancte conclusit. Sanctitatis fama Dei Famulae post mortem cito percrebrescente, Causa de Beatorum caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta est. Anno igitur 1950 in tribunali Vicariatus Urbis processus super fama sanctitatis vitae, virtutum ac miraculorum in genere institutus et anno 1952 absolutus, et per rogatorias, quae dicuntur litteras, in Curiis ecclesiasticis Chicagiensi et Cracoviensi, cum super scriptis ei tributis die 29 Maii a. 1958 decretum esset, Paulus V I , die 10 Aprilis ¡a. 1964 commissionem introductionis Causae propria, ut moris erat, manu signavit. Apostolicis subinde processibus super virtutibus in specie constructio in Curiis ecclesiasticis Vicariatus Urbis et Cracoviensi, iisque validis agnitis, quaestio apud Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum super iisdem virtutibus, theologalibus et cardinalibus, Servae Dei agitata eset; et quidem primum in Congressu Peculiari die 20 mensis Octobris a. 1981, deinde die 12 mensis Ianuarii anni 1982 in Plenaria Patrum Cardinalium Congregatione, in qua Rev.mus Cardinalis Ladislaus Rubin, Ponens seu Relator, sequens dubium •discutiendum proposuit : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardina- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 319 libus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. De hisce omnibus facta, die 12 Iulii a. 1982, Summo Pontifici Ioanni Paulo II relatione, Sanctitas Sua sententiam eiusdem Sacrae Congregationis ratam habuit et confirmavit iussitque decretum apparari super heroicis virtutibus Servae Dei. Hodierno autem die, idem Summus Pontifex ad se accivit subscriptum Cardinalem Praefectum atque Ladislaum Rubin, Causae Ponentem, meque a Secretis aliosque vocari solitos, eisque adstantibus praesens decretum confirmavit et promulgavit, edicens : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Hedvigis Borzçcka, C on fundatricis Congregationis Sororum a Resurrectione D. N. Iesu Christi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri praecepit. Datum Romae, die 17 Decembris A. D. 1982. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. ffi S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis V TARQUINIEN. Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Crucifixae a Iesu (in saeculo: Faustinae Gertrudis Costantini), Confundatricis Religiosarum a Ss.ma Cruce et Passione D. N. I. C. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Christo confixus sum cruci. Vivo autem iam non ego, vivit vero in me Christus. Quod autem nunc vivo in carne, in fide vivo Filii Dei, qui dilexit me et tradidit semetipsum pro me » (Gal 2, 19 ss.). Hoc Pauli 320 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dictum, quod eius laus fuit et cuiusque baptizati est propositum, eos impellere deberet, qui Deo per vota religiosa sunt consecrati; namque iisdem esset cum Paulo affirmandum : <( Mihi absit gloriari, nisi in cruce Domini nostri Iesu Christi, per quem mihi mundus crucifixus est, et ego mundo» (ibid. 6, 14). Studium perfectam assequendi similitudinem cum Christo pro salute mundi patiente, totam informavit vitam Famulae Dei Mariae Crucifìxae a Iesu, quae cum Sancto Paulo a Cruce (1694-1775) instituit Religiosas claustrales a Sancta Cruce et Passione Domini nostri Iesu Christi. Serva Dei nata est, praematura, die 18 mensis Augusti, anno 1713, Tarquiniae, quae, eo tempore, Corneti nomine appellabatur, eodemque die est baptizata, nominibus sumptis Faustina Gertrude. Parentes eius fuerunt pii et divites coniuges Antonius Costantini et Hieronyma Falcioni. Duodecim filiorum septima fuit, quorum ultimus factus est sacerdos et canonicus cathedralis ecclesiae Tarquiniensis ; duae autem sorores primum monasterium benedictinum S. Luciae ingressae sunt, deinde monasterium sororum a Passione Iesu Christi. A matre antea christianis educata praeceptis, scholas inde frequentava Magistrarum Piarum. Septem annos nata, die 19 mensis Martii anno 1720 per Confirmationem Spiritus Sancti peculiarem effusionem accepit et dona ; primo vero Cena dominica usa est, pro more temporum, anno 1726. Cum fere decem esset annorum, quasi per triennium, aliquantulum est allecta vanitatibus, matris reprehensionibus neglectis; sed tandem gratia « clarissimi luminis » admonita, intellexit quam levia inaniaque essent humana, incepitque «odio habere omnia quae prius tantum diligebat» et «assidue de Passione Iesu Christi deque acerbissimis eius Matris doloribus meditari», non parvis adiunctis voluntariis paenitentiis. Cum constanter in precationem incumberet et quamlibet exerceret christianam virtutem, mox animadvertit se ad perfectiorem vitam vocari per plenam Deo consecrationem, sed nequivit hoc propositum statim ad effectum adducere ob familiae condicionem. Mortua enim matre (1730) ei fuerunt fratres minores natu curandi, cum soror maxima natu iam esset monasterium ingressa. Eos exspectationis annos quasi « severissimum novitiatum » egit, tales exercendo paenitentias, quales vel religiosae essent heroicae visae. Quamvis austeriorem regulam optaret sequi, confessori suo tamen oboediens in Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 321 propinquum S. Luciae monasterium O. S. B. introivit — quod et hodie floret — nomenque sumpsit Candidam Crucifixam, ibique est vota sollemnia professa die 22 Novembris anno 1734. Officiorum, quae in se receperat, bene conscia, Serva Dei exemplo facta est in virtutum monasticarum exercitio, vera contemplativa, cum non communibus pietatis donis praedita esset et Sponso crucifixo peculiariter coniuncta. Oboedientiae consensu asperam paenitentiis vitam est aggressa, adeo ut fieret « admirabilior quam imitabilior » ; etenim frequentia et dura ieiunia exsequebatur, fragile corpus instrumentis castigabat pro peccatoribus expiando, in spiritu, quem dicunt, reparationis, nec tamen actus vehementissimae caritatis erga sorores neglegebat, imprimis erga aegrotas et auxilii indigentes; unde in monasterio «exemplar vitae monasticae» habebatur, «deliciae et solacium propter amabiles suas sanctasque dotes ». Ad eius spiritualem vitam eiusque futurum maximum momentum habuit providus occursus, ineunte fere anno 1737 (cum Serva Dei paulo plus viginti tres annos ageret) cum Sancto Paulo a Cruce, qui pluries in monasterio Sanctae Luciae exercitia spiritualia praedicavit. Congregationis Passionis Institutor magnitudinem animi Famulae Dei intellexit et, sive colloquiis et, sive commercio epistulari, eius spiritus moderationem suscepit dumque vixit perrexit; sicque eam dilectam filiam praeparavit et duxit, ut primario esset loco in novo Instituto Religiosarum a Passione. Sanctus Paulus a Cruce iam ea mente erat, etiam ob crebra ministeria in variis religiosarum monasteriis exercita obque cum generosis mulieribus consuetudinem, ut «secessum conderet tamquam nidum pro dilectis Crucifixi columbis », cupiens illum reddere « monasterium animarum sanctarum et magnanimarum » quae, « mundo mortuae, similes essent, virtutibus, paenitentia et incommodorum tolerantia, Iesu Patientis et Mariae SS. Perdolentis, quae abbatissa esset monasterii » . Sanctus ille Institutor quando Tarquiniam, et frequenter quidem, visitabat, potissimum ministerii causa, a familia Costantini plerumque hospitio accipiebatur, interdum cum fratre suo Ven. P. Ioanne Baptista (1695-1765). Cum fratres Costantini, heredum expertes, eo quod minimus Archangelus (f 1754) barbare necatus est, statuerunt bona sua in condendum Tarquiniae monasterium consumere, Dei consilium clarius apparuit. Serva Dei interea in mystica disciplina proficiebat, in qua verti- 322 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cem divinae unionis attingere visa est, intimis suffulta vocibus se futuro monasterio destinatam esse, aliisque divinis ditata muneribus, sed simul infirma valetudine, indignationibus et spiritus ariditate vexata. Multis cum difficultatibus monasterio exstructo, Famula Dei ita spiritu parata, sororibus benedictinis eam desiderantibus, die 3 mensis Maii, anno 1771, rescripto pontificio obtento, ad novum monasterium Passionis devertit, atque vestem Passionis induit cum decem aliis candidatis semelque nomen accepit Mariam Crucifixam a Iesu. Munere fungendo antistitae simul et magistrae novitiarum, cum sororibus se ad professionem praeparavit, quam nuncupavit die 20 mensis Maii anno 1772, tribus suetis quarto addito voto «provehendi religiosum cultum et gratam memoriam Passionis et Mortis Iesu Christi » (quod est proprium Congregationis Passionis) et, praeterea, voto clausurae. Postridie Serva Dei rite electa est praeses monasterii, quod officium rexit per totam fere reliquam vitae partem. Merito igitur ea dicitur una cum Sancto Paulo a Cruce conditrix fuisse, tum quia huic auxilium in constituendo monasterio tulit, tum quia ad spiritum Passionis informavit primas novi Instituti alumnas. Omnium sororum a Passione in muniis obeundis prima, in diurna et nocturna regulae observantia assidua, orationis et contemplationis exemplar et magistra, cum Sponso crucifixo cumque Maria Perdolente arcte coniuncta, magna humilitate miranda, vehementi incensa caritate pro peccatorum salute, Serva Dei novum monasterium rexit « magna cum sedulitate, vigilantia et caritate » atque prudentia, quod velut sedes est factum precum et expiationis pro Ecclesia et Pontifice. Optata cum esset consecuta, a divina voluntate clarissime illuminata, Famula Dei ad singularem fidem pervenit, qua sine intermissione Deo adhaerebat, per ardentem spei theologalis sitim, per caritatem « incensam » erga « sponsum sanguinis » et sorores, per fortitudinem eximiam in spiritus laboribus et in infirmitatibus. Etsi erat imbecillior valetudine, multas et crebras tamen paenitentias regula statutas numquam praetermisit, extraordinariis tantum omissis, ex oboedienta, quas antea servabat. Diaboli vexationes non ei defuerunt, quae et patientiam eius temptarunt et spiritum expoliverunt. Procedente tempore celare non potuit canceraticum morbum quo iamdiu torquebatur, quia horridum coaluerat ulcus, unde lectulo affigebatur, aut stans vel genibus nixa manebat. Mense Oc- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 323 tobri anno 1781 usum oculi sinistri amisit, et anno 1784 etiam dextri, omnino caeca facta. Attamen etiam in gravissimis doloribus Serva Dei prompta fuit ad ((tolerandum quod Deus volebat». Hoc modo purificata, accepto S. Viatico et oleo infirmorum, atque Religiosis circumstantibus benedictione data per imaginem Iesu crucifixi, gaudens « pace et conscientiae tranquillitate caelesti », in Domino obdormivit primo diluculo die 16 mensis Novembris anno 1787, paulo magis 74 annos nata. Serva Dei eiusque virtutes homines nostrae aetatis vehementer admonent ne « antiqui inimici » instigationi succumbant, qui (( omnino nititur .... ab omni bono exercitio evacuare ; a sanctorum scilicet cultu, a pia Passionis memoria, a peccatorum utili recordatione, a proprii cordis custodia et a firmo proposito proiiciendi in virtute » (De Imitatione Christi, I I I , 6, 6). Imprimis vero admonent contemplativos et contemplativos ut, secundum adhortationem Concilii Vaticani I I , « in solitudine ac silentio, in assidua prece et alacri paenitentia soli Deo vacent, in Corpore mystico, in quo "omnia membra non eundem actum habent" (Rom 12, 4) » (Perfectae Caritatis, 7). Fama sanctitatis, qua Serva Dei vivens floruerat apud sorores benedictinas et sorores a Passione, post eius mortem divulgata est, praesertim cum eam Sanctus Paulus a Cruce fraterque eiusdem Ven. Servus Dei Ioannes Baptista laudibus extulissent ; atque varias ad continentes pervenit, maxime hoc saeculo Congregatione Passionis increbrescente et augescente numero monasteriorum sororum a Passione ; potissimum autem postquam Sancta Gemma Galgani, voto soror a Passione, non professione (nisi cum votis privatis extrema hora editis), vulgo innotuit tamquam Passionis filia spiritualis. Processus ordinarii ad beatificationem impetrandam, qui inchoati non erant etiam ob paupertatem unici monasterii, in Curia Tarquiniensi instructi sunt annis 1924-1931 super fama sanctitatis, virtutibus et miraculis in genere Servae Dei, et insuper super scriptis ei tributis. Haec inspecta sunt a Sacra tunc temporis Rituum Congregatione die 4 mensis Maii anno 1937, et Decretum ad ea pertinens proditum est die 12 insequenti. Processus « super non cultu » est instructus diebus 3-6 Februarii anno 1965 in eadem Curia. Interea Sectio Historica Sacrae Rituum Congregationis multa collegerat instrumenta de vita deque virtutibus Famulae Dei, quae die 28 mensis Octobris anno 1964 excussa sunt et probata. Causa est inde introducta die 15 324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mensis Iulii anno 1974. Praescriptis servatis, rogante Postulatore Generali Congregationis Passionis, P. Carolo Lizarraga, convenit Congressus Peculiaris super virtutibus heroicis Famulae Dei Mariae Crucifixae a Iesu die 16 mensis Februarii a. 1982, postea Plenaria Congregatio Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Sergio Cardinali Guerri, die 16 Novembris eodem anno. Tum Rev.mi Cardinales, tum antea Officiales Praelati Patresque Consultores, proposito dubio num Serva Dei virtutes christianas heroum in modum coluisset, affirmantes responderunt. Quibus de rebus certior factus, die 29 mensis Novembris anno 1982, per subscriptum Cardinalem Praefectum, Summus Pontifex Ioannes Paulus II vota Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum rata habens, mandavit ut Decretum super heroicis virtutibus rite appararetur. Quod cum factum esset, Beatissimus Pater, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Sergio Guerri, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis aliisque de more convocandis, iisque astantibus, sollemniter edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis Servae Dei Mariae Crucifixae a Iesu (in saeculo : Faustinae Gertrudis Costantini), confundatricis Religiosarum a SS.ma Cruce et Passione D. N. L C, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 17 Decembris A. D. 1982. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L.© S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 325 VI PARISIEN. Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Danielis Brottier, Sacerdotis professi Congregationis Sancti Spiritus sub tutela Immaculati Cordis B. M. V . SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Inter eos qui Christifidelibus colendi proponuntur et ad imitandum, multi inter se dissimiles inveniuntur. Eorum alii Deum nacti sunt inter vitam suam, interdum post aliquot annos in neglegentia vel etiam in peccato actos; sed Deo se totos dediderunt, postquam iis, se patefecit ; alii ab infantia aut a prima iuventute Deum habuerunt, et enisi sunt ei totam tribuere vitam plena donatione, quae nonnumquam sine varietate fuit, nonnumquam vero varia in variis ministeriis vel rerum temporumque condicionibus. Servus Dei Daniel Brottier unus est horum, quos ultimos commemoravimus, quomodo tota eius vita confirmat : fuit enim presbyter dioecesanus, missionarius in Africa, cappellanus militum bello omnium gentium communis, quod saeviit annis 1914-1918; restitutor, et talis quidem qui visus sit institutor, operis Parisiensis cui nomen (( Orphanitirones)) a loco Auteuil, orbatis parentibus et derelictis pueris accipiendis et educandis. Is natus èst die 7 mensis Septembris anno 1876 piis honestisque parentibus in pago vulgo appellato La F erte Saint-C yr, intra Blesensis dioecesis fines, estque die 17 eiusdem mensis eodem anno sacri fontis aqua renatus et nominatus Daniel, Iulius, Alexius. A die 11 mensis Aprilis anni 1887, quo primum SS. Eucharistiam accepit, de statu clericali sequendo cogitavit. Hinc est seminarium ingressus et, studiorum ratione laudabiliter confecta, magno cum gaudio die 22 mensis Octobris anno 1899 sacerdos factus. Cupiebat equidem non in finibus manere dioecesis ubi natus est, tametsi haec valde presbyterorum inopia laborabat; sed appetebat, 326 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ea relicta, iis se addicere qui, ut opinabatur, cum neglectissimi essent, numquam fortasse nomen Iesu audierant. Debuit tamen aliquot annos suam sacerdotalem actionem in utilitatem impendere suae dioecesis. Est inde in ephebeo ecclesiastico loci Pontlevoy nominatus educator iuvenum, qui hoc institutum crebri frequentabant. Sed post duos annos obtinuit ut se conferret ad Congregationem missionariam Sancti Spiritus et Immaculati Cordis Mariae, in qua peracto novitiatu priora religiosa vota est professus die 3 mensis Septembris anno 1903. Subinde, ex optato, est ad Senegaliam missus. Haec sane non erat Africa omnino pagana quam quaesiverat, sed Superioribus consideranda fuit valetudo Famuli Dei, qui iamdiu capitis doloribus acerbissimis opprimebatur. Haec vero infirmitas, qua usque ad mortem fuit affectus, perdifficilem reddidit, sed etiam laude digniorem, gravium munerum functionem. Adactus ad Africam anno 1906 relinquendam, eodem revertit, brevi temporis spatio ad levamen in Gallia acto, per quod de vita contemplativa persequenda cogitavit. Sed infirma valetudine non sinebatur Deo se tradere austeriore vitae ratione, et est in Africam reversus. Sed necesse quidem fuit inde semel in perpetuum eum redire anno 1911. In Gallia Superiores ei mandaverunt ut adhuc pro Africa laboraret. Munus suscepit curandi opus « Auxilium Africanum » dictum ; quod opus eo spectabat, ut bonam hominum voluntatem excitaret utque pecuniam colligeret ad aedificandam Dacariae ecclesiam, quae memoriae traderet eos, qui vitam suam impenderant pro bono et dignitate Senegaliae ; eaque ecclesia futura erat cathedralis nascentis urbis. Eventus felix erat indubitatus; sed mox, anno 1914, bellum exarsit : et ille de Europa sollicitus vires suas pro ea consumendas putavit. Daniel Brottier, quolibet militiae munere vacans, cappellanum se obtulit ut militibus praeberet subsidia et solacia ministerii sui. Condiciones rerum periculosas nihil timebat. Factus est cappellanus « fabulosus », ab omnibus invocatus, qui eius auxilio indigebant ; et potestates militares agnoverunt, insignibus concessis, eius animum et studium. Is tamen nihil aliud facere voluit, quam suum exercere sacerdotis munus. Sodalitatem et amicitiam, quae in discrimine oriuntur, Daniel Brattier conatus est servare post pacem compositam, et auctor fuit (( Consociationis publicae veteranorum ». Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 327 Sciebat fiduciam parere, alacritatem excitare, custodire et exciere in animis sensus coniunctionis, odio contrarios et diffidentiae. Anno 1923 Deus aliud ei negotium assignavit dissimillimum, in quod incubuit per tredecim extremos vitae suae annos; quod negotium in eo erat, ut instauraret opus appellatum « Orphani-tirones » a loco Auteuil. Suae infirmitatis conscius, et sibi tantundem persuasum habens pueris derelictis, qui ei committendi erant, opus esse muliebri tutela, domus patronam et defenstricem delegit Sanctam Teresiam a Iesu Infante. Haec suscepit has partes eadem largitate et benignitate, quam est pollicita in ipsa morte, affirmans se caeli sui tempus posituram in bene faciendo super terram. «Rosarum pluvia» cecidit copiosa in manus P. Brottier. Hic vera est adeptus miracula obtentis simul donis et praesidiis omnis generis, ut plures exciperentur pueri et vestirentur et instructi essent ad artes discendas et in operas mitterentur diplomata consecuti tirociino confecto. Videtur in his ministeriis molitoris et temperatoris P. Brottier melius ostendisse omnes suas dotes et virtutes : caritatem ante omnia in eos qui in miseriis versabantur quique mox ad eum concurrerunt ab omnibus vicis Lutetiae Parisiorum et a Provincia; adeo ut nonnullae aedificandae essent ruri domus; fidem divinae Providentiae, quae sine intermissione eum sustinuit in inceptis ancipitibus et sumptuosis, et in spe firmissima Deum non posse deserere eos, qui pro eo laborant, et in persuasione horum fiduciam non deceptum iri. Nullus testis potuit notare eum contra iustitiam deliquisse, quamvis multa negotia ei gerenda fuissent, multa pecunia tractanda. Nec est silentio praetereunda eius fortitudo in omnibus rebus adversis, maxime in morbo, sed etiam in certaminibus et in contentionibus tam difficilibus et non sine patientia atque bonitate in omnes aggrediendis. In nulla re potuit quispiam eum, prudentia nisum divina, quae eius sensum communem et negotiorum peritiam adiuvabat, ob consulta dubia incusare. Talis vir, sacerdos, missionarius, sui immemor pro ceteris in periculis et in miseriae difficultatibus, dignus est qui cognoscatur et proponatur non solum patronus, verum etiam exemplar ad imitandum iis omnibus qui se dedere Deo cupiunt in proximis. Lethali morbo typhoideo fractus, quem invicto serenoque pertulit animo, Servus Dei, morientium Ecclesiae Sacramentis roboratus, vir- 328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tutum et meritis dives, obdormivit in Domino die 28 mensis Februarii anno 1936, sanctitatis fama condecoratus. Qua perdurante, imo in dies crebrescente, supernisque signis a Deo confirmata, agi coeptum est de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis. Instructi sunt igitur annis 1946-1949, ordinaria auctoritate, in Curia ecclesiastica Parisiensi, et per rogatorias in Curiis Blesensi et Dakarensi, processus super eadem fama sanctitatis, virtutum et miraculorum in genere, super scriptis et super cultu liturgico non praestito eidem Servo Dei. Quae iuridicae inquisitiones Romam delatae sunt atque discussae. Die autem 8 Octobris anno 1956 edito decreto super scriptis Dei Servo tributis, Ioannes Papa XXIII introductionem Causae apud Apostolicam Sedem die 8 Februarii a. 1961 approbavit. Constare deinde de oboedientia TJrbanianis praescriptionibus super indebito cultu Sacra tunc Rituum Congregatio die 16 Martii a. 1962 edixit. Apostolicae Sedis auctoritate postmodum in Curiis Parisiensi et Dakarensi, annis 1962-1965, processus adornati sunt super virtutibus in specie Famuli Dei. De omnium autem processuum iudica validitate latum est decretum die 2 mensis Iulii anno 1966. Quibus omnibus rite absolutis, deventum est ad discussionem super virtutibus tum theologalibus tum cardinalibus iisque adnexis Servi Dei, prius quidem in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum die 2 mensis Martii anni 1982 habito; et deinde, die 14 Decembris eodem anno, in Coetu Ordinario Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali Petro Paulo Philippe. De favorabili autem utriusque Coetus exitu Summus Pontifex Ioannes Paulus II est certior factus die 17 mensis Decembris eiusdem anni, per subscriptum Cardinalem Praefectum; et Sanctitas Sua responsum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum libenter excipiens, mandavit ut Decretum rite appararetur super heroicis Servi Dei virtutibus. Quod cum rite esset factum, Summus idem Pontifex hodierno die, accitis Cardinalibus infrascripto et Petro Paulo Philippe, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, sollemniter edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, Servi Dei Danielis Brottier, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 329 Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 13 mensis Ianuarii A. D. 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus It. © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis VII MONACEN, ET FRISINGEN. Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Teresiae a Iesu Gerhardinger, fundatricis Congregationis Pauperum Sororum Scholasticarum Dominae Nostrae. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Iam inde a multis saeculis et praesertim post colluviem errorum identidem pervagantium, per quos conatus capti sunt Christi unicam Sponsam a gremio populorum penitus evellere, Ecclesia Catholica ius suum nativum gentes sibi creditas tum principia religiosa tum civilia edocendi haud semel aperte declaravit; quod quidem tum actis sanctorum mirabilibus, tum eiusdem Ecclesiae documentis, in quibus lucidissima exstat declaratio conciliaris « Gravissimum Educationis » anno 1965 edita, clare confirmatur. In generosos autem christifideles qui, temporum iniquitate moti, et huic ipsi apta remedia comparare nitentes, totos se, sine exceptione, pueris educandis dediderunt atque, Dei favente consilio, coetus constituerunt qui ad hunc diem admirationem populis iniciunt, sine dubio ascribenda videtur esse Famula Dei Maria Teresia a Iesu, antea Carola Gerhardinger, quae superiore saeculo Pauperum Sororum Scholasticarum a Domina Nostra providentissima fuit mater ac sapientissima magistra. Orta die 20 mensis Iunii anno 1797 in pago Stadtamhof ad moe22 - A. A. S. 330 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nia urbis Ratisbonensis atque rite lustrali aqua abluta et sacro chrismate linita, novennis digna habita est quae primum ad Cenam Dominicam accederet. Ab ecclesiae cathedralis parocho Wittman, qui postea dignus successor fuit Sancti Emmerani Ratisbonensis episcopi, sapienti delecta consilio, ut sese ad puerorum excolendorum utilitatem referret, puella quindecim annorum munus sibi commissum feciliter auspicata est, pastorem itidem voti certiorem faciens, qui novum Institutum in locum sublatarum monialium a Domina Nostra, a sanctis Petro Fourier et Alexia Leclerc conditarum, sufficere cupierat. Vita apostolica Famulae Dei inter duos maximos eventus, qui contra Ecclesiam in Germania priore saeculo evenerunt, interposita videtur. Ad resarcienda enim damna e « saecularizatione )) exorta, Maria Teresia operis sui fundamenta iecit et sub fine vitae, prouti ex reliquis viribus poterat, ex Kulturkampf orta damna curavit sananda. At praeter quae memoravimus, quorum pondus gravissimum fuit et perlatu peracerbum, tota Familiae Dei vita inusitatae alacritatis fuit in educandos pueros, praesertim vero, ut par est, puellas, et faustis eventibus copiosa. Virgultum enim quod Numburgi in Bavaria primas attigerat vires, arbor facta pervalida, Monachii radicibus captis, tandem extra patrios fines adeo germinavit, ut hodie familia a Dei Famula condita, maxime in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis (ubi, sicut ceterum alibi, Dei Ancilla merito creditur Sanctae Franciscae Xaveriae Cabrini antevenisse) milia non pauca habeat asseclarum, qui christianae puerorum utilitati sedulo operam insumunt. Nec nimirum potestatum defuit consensus. Dum enim reges Bavariae, operis eximium meritum agnoscentes, omnimodis illi favebant, eidem Ecclesia, materna cura, tum Ratisbonae (a. 1834) tum Romae (aa. 1854 et 1865) praestitutis adprobationibus concessis, liberam sodalitati crescendi viam patefecit. Sed Ancilla Dei, dum in opere a se condito dilatando ac firmando summam impendebat curam, nec laboribus parcendo, neque incommoda vitando quae aliquando ab ipsa ecclesiastica auctoritate ortum ducebant, testium communi consensu, per heroicum christianarum virtutum exercitium solidum sanctitatis aedificium ad caelum extollebat, vere parata, ut Chrysostomi verbis utamur, « suo exemplo docere quod praecipiebat » (cfr. Horn 20 sup. 1 Cor). Extremi Mariae Teresiae anni vel non acute consideranti subito ac palam referti videntur curis et sollicitudinibus detenti. Opus enim Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 331 a Dei Famula conditum, ob temporum nequitiam et infensas leges, ut dissolveretur fore videbatur; ipsa autem, mulier fortis iam aetate provecta, soli Deo fisa, quantum poterat damna propulsando imminentia et patratis medendo, familiae suae religiosae iucundiores praeparabat dies. Quod revera factum est : hodie enim Congregatio Pauperum Sororum Scholasticarum a Domina Nostra ubique terrarum late diffusa, fundatricis vestigia sedulo secuta, innumeris Ecclesiam et iuvenes afficit beneficiis et, de societate quoque civili optime merita, in maximis Institutis, quae in educationem puerorum incumbunt, iure adnumeratur. Gravi morbo correpta, quem tamen summa patientia toleravit, Dei Famula, die 9 mensis Maii, anno 1879, ipso Apostolico Nuntio preces pro moribundis rite dicente, supremum diem obiit seseque prompto laetantique animo, virtutibus christianis heroice exornato, Divino animarum Magistro in aevum coniunxit. Mors summam ei conciliavit laudem; Nuntius ipse funebria celebravit, dignam vitae conclusionem, per quam ubique et ultra communem hominum morem Famula Dei <( mitem, diligentem, sollicitam » se praebuit. Sanctitatis fama qua vivens Dei Famula floruit, licet virtutum fulgorem humilitate tegere summopere studerei, mirum in modum post eius obitum quasi torrens ex monte praecipiti devolutus erupit, eaque in dies crescente investigationes canonicae agi coeptae sunt. Instructi sunt igitur, annis 1929-1932, ordinaria potestate apud Curiam Monacensem processus informativus super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere, super scriptis et super indebito cultu non praestando; quibus ad Apostolicam Sedem transmissis servatisque de iure servandis, Causa beatificationis Servae Dei, approbante Pio Papa X I I , introducta est die 11 mensis Iulii a. 1952. Edito deinde, die 27 Novembris a. 1952, decreto super obtemperatione TJrbanianis praescriptionibus circa publicum cultum eidem Servae Dei non exhibitum, adornatus est annis 1953-1955 apostolica auctoritate apud eandem Curiam Monacensem processus super virtutibus in specie eiusdem Famulae Dei : de omnium autem processuum iuridica forma et vi decretum exiit die 31 mensis Ianuarii a. 1959. Quibus peractis, quaestio apud Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum agitari coepta est super virtutibus theologalibus et cardinalibus eisque adnexis Servae Dei Mariae Teresiae a Iesu Gerhardinger, et quidem primum, die 18 Maii anno 1982, in Congressu Pecu- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 332 liari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum; postea, die 7 Decembris eodem anno, in Congregatione Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Eev.mo Mario Aloisio Ciappi. Qui quidem cuncti dubio num eadem Serva Dei virtutes coluisset heroum in modum affirmando responderunt. Summus autem Pontifex Ioannes Paulus I I , cui praedicta omnia per infrascriptum Cardinalem Praefectum die 17 eiusdem mensis Decembris relata fuere, responsum Patrum Cardinalium ratum habens, iussit ut Decretum super heroicis Servae Dei virtutibus appararetur. Quod cum rite factum esset, Sanctitas Sua hodierno die, accitis cardinalibus subscripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, iisque astantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico Servae Dei Mariae Teresiae a Iesu Cferhardinger, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 13 Ianuarii A. D. 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus It. © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis VIII MEDIOLANEN. Beatificationis Mazzucconi, seu declarationis sacerdotis martyrii Pontificii Instituti Servi pro Dei Ioannis Missionibus Baptistae Exteris, in odium Fidei a. 1855 interfecti. SUPER DUBIO An contet de martyrio eiusque causa, in casu et ad effectum de quo agitur. Decretum Concilii Vaticani II de missionali activitate Ecclesiae, declarat missum, cum intrat in vitam et missionem eius, qui (( semet ipsum exinanivit formam servi accipiens» (Phil 2, 7), testimonium Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 333 reddere debet «Domino suo, si necesse est, usque ad sanguinis effusionem» (Ad Gentes, n. 24). Pro Domino suo sanguinem effundere semper exoptavit Servus Dei Ioannes Baptista Mazzucconi, sacerdos Pontificii Instituti pro Missionibus Exteris, adeo ut diceret : « Beatus is dies, quo mihi dabitur pro causa tam sancta et pia (i. e. pro animarum salute) multum pati, sed beatior is, quo dignus inveniar ut pro ea et sanguinem fundam et per cruciatus morti occurram ». Eius voto a Domino exaudito, martyrii palmam est adeptus prima mensis Septembris decade anno 1855, ferarum gentium Melanesiae, quibus Iesu Salvatoris bonum nuntium attulerat, victima. Is natus est Rancii Leuciensis, in finibus archidioecesis Mediolanensis, Kalendis Martiis anno 1826, probissimorum coniugum Iacobi Mazzucconi et Annae Mariae Scuri duodecim filiorum nonus, e quibus tres sacerdotes facti sunt et quattuor religiosae. Postridie, cum est baptizatus, nomina ei indita sunt Ioannes Baptista Albinus. Die 23 mensis Octobris anno 1834, sacramento Confirmationis accepto, est fortitudine Spiritus Sancti roboratus, qua fieret aliquando Christi praeco in longinquis regionibus, usque ad sanguinis effusionem. Pietatis et mansuetudinis exemplar, vocem Domini secutus, autumno anni 1840 ingressus est seminarium archiepiscopale S. Petri Martyris, tamque fuit moribus egregius et studio deditus, ut a superioribus iudicaretur « optimus in moribus, optimus in omnibus ». Iam de eo rector Collegii Cavalieri, in loco Parabiago siti, ubi Servus Dei studia gymnasialia exercuerat et primum SS. Eucharistiam acceperat, testabatur : « Vidi eum primum Eucharistiae sacramentum recipere ; exinde non alium ab angelo vidi eum, quotiens in conspectum meum venit ». In seminario philosophico Modiciano, quod per biennium 18441846 frequentavit, eminuit mira erga omnes affabilitate, proclivitate ad veniam dandam, magna in SS. Eucharistiam et in S. Virginem pietate. Paradisi amantissimus candide profitebatur : « Facere non possum quin paradisum memoria teneam », de eoque tantum loquebatur, ut magister spiritus ei interdiceret ne amplius de eo loqueretur et cogitaret. Mediolani, annis 1846-1850, constanter optimus fuit iuvenis et seminarii alumnus, et intellegentiae atque virtutis exemplar, ibique scholas theologicas perfecit. Seminarii rector eum dicebat «dulcem, 334 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pium, modestum, habilitate ad studia sive humanitatis sive scientiarum eminentem, spiritu ecclesiastico praecellentissimum ». Iis annis mente agitavit suam ad missionem vocationem, instinctus lectione persecutionum quas christiani in Sinis et in Tonchino patiebatur. Per exercitia spiritualia in quae incubuit ut se praepararet ad sacerdotalem ordinationem, quam accepit die 25 mensis Maii anno 1852, epistula scripta petiit ut sibi concederetur unus esse ex primis alumnis Instituti Missionalis quod dominus Angelus Ramazzotti, episcopus Papiensis et postea Venetiarum patriarcha, conditurus erat hortante Pio IX. « I a m aliquot annos missiones cupio, scripsit, et hoc votum Dei offerre volo, cum primum in manus meas descenderit ». Fuit igitur unus eorum qui Pontificium Institutum pro Missionibus Exteris aperuerunt, ad cuius vitae et actionis leges statuendas et ipse contulit. Composuit inter cetera eas ardentes precationes missionales, quae adhuc in usu sunt in Instituto, in quibus ostendit martyrii, tamquam sui apostolatus coronae, vehementem appetentiam. Postridie Idus Martias anno 1852 cum sex aliis sodalibus in Oceaniam profectus est ad Missionem Melanesiae et Micronesiae, novo Instituto assignatam. Septem mensium fuit iter illud infestissimum, per quod Servus Dei vectores et nautas adiuvando enituit. Missionarii in duos globos divisi sunt in insulis Woodlak et Rook. In hac Servus Dei constitit, una cum Praefecto Apostolico P. Reina. Cum sodalibus se consociavit in linguarum et locorum studium, in angores ob earum gentium repugnationem contra evangelium obque earundem inauditam morum coruptelam. Sed paulo post Servus Dei plus quam reliqui missionarii intractabilibus febribus affectus est, quibus acerbissime ingravescentibus toto corpore ulcera orta sunt, unde turbatus est et exhaustus. Sed omnino Deo fisus, cui dolores offerebat pro conversione earum gentium, omnia patientissime et aequo animo toleravit. Aliquando plus duobus annis eo deductus est, ut timor eset ne moreretur ; quam ob rem mense Ianuario anno 1855 Praefectus Apostolicus P. Paulus Reina iussit eum Sydneum se conferre ad valetudinem curandam; sed ita convenerat ut recuperara sanitate ad Missionem rediret. Sydneii, dum valetudinem tuebatur, indefatigato ardore motus, persecutus est necessitates, ad corpora et praesertim ad animos pertinentes, Italorum qui eo migraverant. Ubi primum satis consanuit, cordi ei fuit ad insulam Woodlak revertere, quo missionarii statuer a t coire. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 335 Die 18 mensis Augusti naviculam « Gazelle » conscendit, putans posse se odbviam sodalibus fieri iisque ferre auxilia; sed missionarii, morbis et fame extenuati et contìnuo pressi periculo ne ab indigenis interficerentur, qui non amplius patiebantur eos praesentes esse iamque stragem omnium edere proposuerant, vicissim Sydneium versus conscenderant, quo pervenerunt quinque dies postquam Servus Dei est profectus. Hic in sinum insulae Woodlak invectus est prima decade meinsis Septembris. Navis in vadum coralliorum imi maris illisa est. Cum insulani navem illisam prospexissent, ad eam appropinquaverunt : duodequintaginta viri sex lintribus vecti, primo specie pacifici, fingentes velle se in illo incommodo auxilum ferre. Servus Dei Mazzucconi expectabatur ; namque sodales profecturi, opinantes eum esse reversurum antequam ipsi Sydneium pervenirent — uti re vera accidit — duas epistulas reliquerant, quas indigenis commiserant ei reddendas. Sed hi statim accuratum inierunt consilium de nece Servi Dei, iuxta quod omnes nautas occiderent, ne ullus redire posset ad se ulciscendum, et navem praedarentur. Et reapse quidam Avicoar, ad scelestum facinus delectus a principe insulae Woodlak, ferocitate notissimo, cum navem subire valuisset postquam est primo a gubernatore eiusdem laboriose submotus, ad Servum Dei accessit et simulata salutatione comprehensa manu eius, extracta securi quam subligaculo tegebat uno ictu eum mortuum prostravit. Communis internecionis hoc erat signum constitutum; navis est expoliata et occisorum corpora in mare sunt deiecta. Haec caedes nonnisi post octo menses detecta est lustratione eo facta, ut corpus Servi Dei et navicula Gazelle, quae non erat Sydneium reversa, exquirerentur. P. Timoleon Raimondi (qui fuit postea episcopus Hongcongensis) dux lustrationis subtilem est consecutus eius occisionis expositionem. Odium in christianae religionis praecones, qui disciplinam praedicabant ab eorum moribus maxime abhorrentem, feros illos incultosque homines ad facinus impulerat, ut praesentiae missionariorum in insula semel finem facerent. In omnibus missionariorum circulis, qui bene noverant quo odio illi perversi homines flagrarent, Servus Dei Mazzucconi est martyr habitus. Sensus Servi Dei, tum in precationibus manifesti, tum potissimum in ultimis epistulis ab eo missis prius quam navigationem incepit ex qua non est reversus, probant eum martyrium exoptasse et 336 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale conscium esse idem accidere posse in terra apostolatus sui, perinde ac illud imminere praesensisset. Fama martyrii et sanctitatis Servi Dei brevi per Australiam et Europam pervagata est, multis confirmata supernis gratiis eo deprecante obtentis, quarum nonnullae singulares profecto esse videntur. Iam ab anno 1858 postulata est Ioannis Baptistae Mazzucconi glorificatio, uti factum erat pro S. Petro Chanel, qui martyrium erat passus in iisdem regionibus, paulo ante, in similibus condicionibus. Attamen tantum anno 1959, celebratis sollemnibus saecularibus mortis Servi Dei, perdurante fama martyrii, initium factum est Mediolani Processus Ordinarii super fama sanctitatis et martyrii. Cum esset causa historica, pervestigatio canonica facta est secundum peculiares harum causarum normas. Acta aperta sunt apud Sacram Rituum Congregationem die 21 mensis Octobris anno 1961. Die 10 mensis Decembris anno 1964 et die 8 Ianuarii anno 1970 edita sunt Decreta super scriptis, et Causa est apud Apostolicam Sedem introducta die 28 mensis Octobris anno 1970, post diligentem recognitionem Positionis historicae super martyrio, ex officio concinnatae, adhibita patientia, sagacitate et acri indagatione, necnon exquisitissima scientiae ratione. Servato deinde iuris ordine, instituta est apud S. Congregationem pro Causis Sanctorum disceptatio super martyrio praedicti Servi Dei, et quidem primum, die 27 mensis Aprilis anno 1982, in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum; deinde in Congregatione Ordinaria Patrum Cardinalium, die 30 Novembris eodem anno, in qua Rev.mus Cardinalis Iosephus Caprio, Causae huius ponens seu relator, dubium posuit discutiendum : An constet de martyrio eiusque causa et de signis seu miraculis, in casu et ad effectum de quo agitur. Et qui aderant Patres Cardinales, re mature perpensa, responderunt : Ita constare de martyrio Servi Dei ut, impetrata dispensatione a signis seu miraculis ad normam canonis 2116 % 2 G. I. G., ad sollemnem eiusdem Servi Dei beatificationem, si Summo Pontifici placuerit, deveniri possit. Summus autem Pontifex Ioannes Paulus I I , cui praedicta omnia fuere relata per subscriptum Cardinalem Praefectum die 17 subsequentis mensis Decembris, perpensis Purpuratorum Patrum suffragiis, mandavit ut Decretum super martyrio Servi Dei conscriberetur. Quod cum factum esset, hodierno die, accitis Rev.mis Cardinalibus infrascripto Praefecto et Iosepho Caprio, Causae ponente seu rela- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 337 tore, meque Antistite a Secretis, ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, declaravit: Ita constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Ioannis Baptistae Mazzucconi ut, concessa a signis seu miraculis ad normam canonis 2166 § 2 O. I. G. omnique alia opportuna dispensatione, procedi possit ad ulteriora, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 13 Ianuarii A. D. 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S . © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis IX VICTORIEN, SEU F L A V I O B R I G E N . Canonizationis Ven. Servae Dei Raphaëlae Ibarra vid. de Vilallonga, Fundatricis Istituti Sororum ab Angelis Custodibus. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Christianam pietatem esse ad omnia utilem docet Sanctus Apostolus Paulus (cf. Tim 4, 8), quod comprobatur etiam exemplis illarum mulierum quae sive virgines, sive sponsae matresque familias, sive viduae summa cum laude sunt in suo quaeque statu versatae atque sanctitatis fama condecoratae e mundo excesserunt. Quibus quidem optimo iure accensenda est Venerabilis Raphaela Ibarra vid. de Vilallonga, fundatrix Congregationis Sororum ab Angelis Custodibus. Ipsa ortum duxit Flaviobrigae in Hispania, die 16 Ianuarii anno 1843, parentibus pietate, nobilitate censuque praeclaris. Studiis peractis, probo ac diviti nupsit viro; et eorundem coniugalem consortionem laetificarunt septem suscepti liberi, quorum duo immatura morte ablati sunt. Eidem Servae Dei beneficae quaedam institutiones debentur, inter quas « Consociatio Operum Zeli » et « Sodalicium Doctrinae christianae pro carcere reclusis », ac praesertim « Congregatio Sororum ab Angelis Custodibus », ad periclitantium adulescentiarum tui- 338 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tionem atque in bono perseverantiam conditam. Demortuo autem viro suo, Serva Dei religiosam a semet conditam Congregationem ingredi cupiebat, sed sui voti compos fieri non valuit. Laboribus enim fracta atque lethali morbo correpta, die 23 mensis Februarii anno 1900, aetatis suae vix quinquagesimo septimo, placidissime ad Dominum migravit. Sanctitatis fama post eius obitum latius percrebrescente, deventum est, servatis omnibus de iure servandis, ad Decretum quo Paulus Papa V I , die 16 Martii a. 1970, eandem Famulam Dei virtutes théologales et cardinales ceterasque earum comites et socias heroum in modum coluise edixit. Ita stata est via ad quaestionem instituendam de miraculis quae, Venerabili Famula Dei deprecante, divinitus patrata ferebantur. Ita Causae auctores Apostolicae Sedi miram sanationem ad cognoscendum exhibuerunt, ut Beatorum Caelitum honores praefatae Venerabili rite decernerentur. Quod mirum respicit adulescentulam Vincentiam Marasco, vicesimum et tertium aetatis annum agentem, valetudinis causa apud Sorores ab Angelis Custodibus intra Cordubensis in Tucumania (Argentina) archidioecesis fines, commorantem. Ipsa morbi signa iam duodecim annos nata ostenderat, cuiusmodi febrim, dolorem ex scapulis, adenopathiam ilarem; deinde cephaleam, symptomata inflammationis membranae cerebri cum cervicis rigiditate. Periti denique medici agi edixerunt de meningitide tuberculari, edita infausta quidem prognosi quoad vitam. Humanis frustra adhibitis curis, sanctimoniales una cum aegrota fundere coeperunt preces, ut per Venerabilis Raphaëlae Ibarra intercessionem sanitas restitueretur iuveni Vincentiae Marasco. Neque incassum; nam novissimo precum novendialium die, qui erat 23 Februarii a. 1946, aegrota se in istanti perfecteque sanatam sensit. Praeter naturae vires sanationem contigisse medici a curatione testesque alii proclamarunt. Quapropter processus auctoritate apostolica apud Curiam Bonaërensem annis 1955-1957 instructus est super eadem mira asserta sanatione ; quae inquisitio canonica Romam transmissa est deque eius iuridica forma et validitate sancitum est per Decretum Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum die 15 Martii anno 1974 datum. Praehabitis deinde duobus ex officio requisitis peritorum votis, coadunatum est, die 16 mensis Iulii a. 1975, Consilium Medicum eiusdem Sacrae Congregationis, quod acute, pro sua competentia, disceptavit utrum sanatio praedicta praeter naturae vires contigerit necne. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 339 Cum autem non omnes Consilii Medici sodales in univocam pervenissent sententiam circa morbi diagnosim, non unanimis fuit eorundem opinio circa sanationis praeternaturalitatem. Quapropter, impetrato a Causae auctoribus novum alicuius periti votum, supplicatum est Summo Pontifici ut ad ulteriora, idest ad theologorum disceptationem, procedi posset. Porro, concessa eiusmodi benigna dispensatione, deventum est ad Congressum, qui dicitur, Peculiarem Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum, die scil. 12 Iulii anno 1983; et deinde, die 13 Septembris eodem anno, ad Congregationem Patrum Cardinalium Ordinariam, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali Petro Palazzini, Praefecto ipsius Congregationis pro Causis Sanctorum. Et in utroque Coetu quaestioni num constet de miraculosa sanatione, in casu et ad effectum de quo agitur, responsum est datum affirmativum. De hisce omnibus certior est factus Summus Pontifex Ioannes Paulus II per subscriptum Cardinalem Praefectum in Audientia diei 24 Septembris decurentis anni 1983; et attento responso Rev.morum Cardinalium, Sanctitas Sua mandavit ut Decretum super memorata mira sanatione rite conscriberetur. Quod cum esset factum, hodierno die, accitis infrascripto Cardinali Praefecto, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque convocari solitis, eisque astantibus, Beatisimus Pater sollemniter declaravit: Constare de uno miraculo a Deo patrato, intercedente Yenerabili Serva Dei Raphaela Ibarra vid. Vilallonga, scilicet de instantánea, perfecta ac constanti sanatione iuvenis Vincentiae Marasco a meningitide probabilis naturae tubercularis. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum inseri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Septembris Anno Iubilaeo Redemptionis 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. ffi S. 83 Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis 340 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Venerdì, 3 Febbraio 1984, S. E. il Signor ABDUL WADOOD Y. M. AL-JADDOUA, Ambasciatore dell'Iraq presso la Santa Sede. Giovedì, 9 Febbraio 1984, S. E . il Signor KAARLO JUHANA YRJÖ - KOSKINEN, Ambasciatore di Finlandia presso la Santa Sede. Venerdì, 24 Febbraio 1984, S. E. il Signor HANS PASCH, Ambasciatore d'Austria presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza : Martedì, 14 Febbraio 1984, S. E. il Signor don Luis VALENCIA RODRÍGUEZ, Ministro degli Affari Esteri dell'Ecuador. Mercoledì, 15 Febbraio 1984, S. E. il Signor GEORGE BUSH, Vice Presidente degli Stati Uniti d'America. Giovedì, 16 Febbraio 1984, S. E. l'On. EUGENE F. WHELAN, Ministro dell'Agricoltura del Canada e Presidente del Consiglio Mondiale dell'Alimentazione delle Nazioni Unite. Giovedì, 9 Febbraio 1984, il Santo Padre ha presieduto, nel Palazzo Apostolico Vaticano, una riunione degli E.mi Signori Cardinali Capi dei Dicasteri della Curia Romana. Venerdì, 17 Febbraio 1984, alla presenza del Santo Padre, si è riunita nel Palazzo Apostolico Vaticano la Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. Domenica, 26 Febbraio 1984, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio a Bari, in Italia. Diarium Romanae Curiae 341 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici Sua Santità Giovanni Paolo II lia nominato : 4 febbraio 1984. S. E. Mons. Carlo Curis, Arcivescovo titolare di Medeli, Pro-Nunzio Apostolico in Cipro e Delegato in Gerusalemme e in Palestina. 11 » » S. E. Mons. Paolo F. Tabet, Arcivescovo titolare di Sinna, Pro-Nunzio Apostolico in Belize. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 25 novembre 1983. Gli Ecc.mi Monsignori: Charles Brand, Arcivescovo di Monaco-Principato e Jacques Delaporte, Arcivescovo di Cambrai, Membri della Pontificia Commissione per la Pastorale delle Migrazioni e del Turismo. » » » S. E. Mons. Helmut Wittler, Vescovo di Osnabrück, Membro della Pontificia Commissione per la Pastorale delle migrazioni e del Turismo « in aliud quinquennium ». 1 dicembre » P. Giovanni Arrighi, O. P., Consultore della Pontificia Commissione per la Pastorale delle Migrazioni e del Turismo « in aliud quinquennium ». 13 gennaio 1984. Gli Ecc.mi Monsignori : Giuseppe Casale, Vescovo di Vallo di Lucania; Michael B. Duraisamy, Vescovo di Salem; Roland Pierre Du Maine, Vescovo di San José in California, Membri della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Eugenio de Araujo Sales; Antonio Ribeiro; Hyacinthe Thiandoum; Jaime L. Sin, Membri della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium^). » » » Gli Ecc.mi Monsignori : Edward B. Clancy, Arcivescovo di Canberra-Goulburn ; Antonio Montero Moreno, Vescovo di Badajoz; Paul Khoarai, Vescovo di Leribe; Georg Moser, Vescovo di Rottenburg-Stuttgart; Dario Castrillón Hoyos, Vescovo di Pereira; Roland Abijaoudé, Vescovo tit. di Arca di Fenicia dei Maroniti, Membri della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium » . 342 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 18 gennaio 1984. S. E. Mons. Rosalio José Castillo Lara, Arcivescovo titolare di Precausa, Pro-Presidente della Pontificia Commissione per l'Interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. 19 » » Gli Em.mi Signori Cardinali : Sebastiano Baggio, Silvio Oddi; William Wakefìeld Baum; Joseph Ratzinger; Agostino Casaroli; Pietro Palazzini; Opilio Rossi; Eduardo Pironio; Aurelio Sabattani; — S. E. Mons. Alfons Stickler; Mons. Willy Onclin, Membri della Pontificia Commissione per l'Interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. 19 gennaio 1984. Mons. Julian Herranz, Segretario della Pontificia Commissione per l'Interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. » » » Le LL. EE. i Monsignori: Zenon Grocholewski; Emilio Eid; —- i Monsignori: Giuseppe Damizia; José Miguel Pinto Gómez; Vincenzo Carbone; Vincent Che Chen-Tao ; Jorge Medina Estevez ; Heinrich Flatten; Mario Francesco Pompedda ; Bernard de Lanversin ; — i Sacerdoti : Winfried Aymans; Heribert Schmitz; Juan Sánchez y Sánchez; Jean Passicos; Eugenio Corecco; — i Padri: William O'Connell, O. F. M. ; Mark Said, O. P. ; Antonio Domínguez De Sousa, O. F. M.; Jean B. Beyer, S. I . ; Urbano Navarrete, S. I. ; Tarcisio Bertone, S. D. B.; Joâo Corso, S. D. B.; Anastasio Gutiérrez, C. M. F., Javier Ochoa, C. M. F.; — i Signori : Pio Ciprotti ; Pedro Lombardia, Consultori della Pontificia Commissione per l'Interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. 24 » » Gli Ecc.mi Monsignori : Neophytos Edelby, Arcivescovo di Alep dei Melkiti; Friedrich Wetter, Arcivescovo di München und Freising; Albert Decourtray, Arcivescovo di Lyon; Paul Verdzekov, Arcivescovo di Bamenda; Valfredo B. Tepe, Vescovo di Hhéus; Antonio Palenzuela y Velazques, Vescovo di Segovia; Roger Ebacher, Vescovo di Hauterive, Membri Vescovi diocesani della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede a norma del « Pro comperto sane ». 31 » » P. Peter Hans Kolvenbach, Prepósito Generale della Compagnia di Gesù, Membro Superiore Generale della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. 6 febbraio » I Monsignori : Sebastiano Másala ; Gilberto Augustoni ; Diarium Romanae Curiae 343 Bernard de Lanversin, Prelati Uditori della S. Romana Rota, Consiglieri della Sacra Penitenzieria Apostolica. 21 febbraio 1984. I Signori: Piergiuseppe Magnani e Edward Lynch, Consultori della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « in aliud quinquennium ». Protonotari 20 ottobre 1983. » » » 12 novembre » 4 gennaio 1984 Mons. Mons. Mons. Mons. Apostolici soprannumerari. Marco Ferrari (Milano). Giuseppe Molinari (Milano). Michael Schmaus (München und Freising). Leone Fiorelli (Norcia). Prelati d'Onore di Sua Santità: 25 8 22 19 » 30 10 19 » 25 20 29 agosto 1983. Mons Vinzenz Rohrbeck (St. Pölten). settembre » Mons Andreas Gruber (München und Freising). » Mons. Carlos Gonzalez Anaija (Toluca). ottobre Mons. Zacharias Dudussery (Frinjalakuda). » Mons. Wilhelm Hentze (Paderborn). » Mons. Jacques Sadoux (Tours). novembre Mons. Antonio Sebastiani (Rieti). José Arbo Ingles (Tucumán . Mons. » Liborio Luis Randisi (Tucumán). Mons. » Edmond Farhat (Bairut dei Maroniti). Mons. » Martino Pietro Maria Muskens (Bois-le-Duc). Mons. dicembre Agostino Marchetto (Vicenza). Mons. » Cappellani di Sua Santità: 25 aprile 1979. Il sac. Tommaso Tridente (Molfetta). 26 gennaio 1983. Il sac. Giuseppe Fumagalli (Milano). Il sac. Anton Fussenegger (Feldkirch). 17 luglio » Il sac. Anselm Adelmann (Rottenburg-Stuttgart). 3 settembre Il sac. Tommaso Calia (Frascati). 27 » Il sac. Giovanni Busco (Frascati). » » Il sac. Alexander Kuhn (Paderborn). 19 ottobre Il sac. Marian Borzyszkowski (Warmia). 31 » Il sac. Enrico Bujnik (Gdansk). 8 novèmbre Il sac. Giuseppe Huszaluk (Gdansk). » » Il sac. Pietro Kryúski (Gdaúsk). Il sac. Casimiro Korszniewicz (Gdaúsk). Il sac. Vitoldo Kobylinski (Gdaúsk). Il sac. Giuliano Jaszewski (Gdaúsk). Il sac. Adolfo Wlazlacki (Gdaúsk). Il sac. Antonio Conte (Rieti). 10 novembre Il sac. Americo Maioli (Rieti). » » 344 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 10 novembre 1983. Il sac. Salvatore Nardantonio (Rieti). » » » Il sac. Giovanni Teodoro (Rieti). 12 » » Il sac. Heinrich Linkholt (Essen). 25 » » Il sac. Pietro Pennacchini (Roma). 2 dicembre » Il sac. Casimirus Dola (Opole). » » » Il sac. Helmut Joannes Sobeczko (Opole). » » » Il sac. Paulus Pyrchala (Opole). » » » Il sac. Paulus Kaiuza (Opole). » » » Il sac. Franciscus Spilla (Opole). » » » Il sac. Josephus Stefanski (Opole). 29 » » H sac. Tommaso Caputo (Milano). » » » Il sac. Alessandro D'Errico (Aversa). 30 » » Il sac. Bruno di Santo (Chieti). 6 gennaio 1984. Il sac. Norman G. Metsy (Providence). 23 » » H sac. Ferdinando Morolli (Barcellona di Venezuela). Gentiluomini di Sua Santità: 11 gennaio 1983. Il sig. Giovanni Andrea Santucci (Roma). » » » Il sig. Giuseppe Frascari Diotallevi (Roma). » » » Il sig. Fabio Romanini (Roma). NECROLOGIO 7 febbraio 1984. Mons. Edward Rapallo, Vescovo di Gibraltar. 10 » » Mons. Alexandre Roy, Vescovo tit. di Ambia. 12 » » Mons. Stefan Barela, Vescovo di Czçstochowa (Polonia). 13 » » Mons. Peter Min Eyeng Hoang, Vescovo di Tae Jeon (Corea). » » » Mons. Louis Julliard, Vescovo emerito di Port Viia (Vanuatu). n » » Mons. Paul C. Schulte, Arcivescovo tit. di Elicroca. 20 » » Mons. Alfred M. Stemper, Vescovo emerito di Kavieng (Papua Nuova Guinea). 23 » » Mons. Louis J. Reicher, Vescovo emerito di Austin (Stati Uniti d'America). » » » Mons. Paul L. Seitz, Vescovo emerito di Kontum (Vietnam). 24 » » Mons. Anthony Thannikot, Vescovo tit. di Tigillaya. 28 » » Mons. Pierre Samain, Vescovo tit. di Tubulbaca. » » » Mons. Cornelius Chitsulo, Vescovo di Dedza (Malawi). N. 4 2 Aprilis 1984 An. et vol. LXXVI ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIO APOSTOLICA SANCTI IOSAPHAT PARMENSIS Ab Eparchia Metropolitana Philadelphiensi Ucrainorum quadam plaga detracta nova conditur Eparchia nomine Sancti Iosaphat Parmensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Hoc Apostolicae Sedis, quae quidem spiritalis fidelium boni anxia curam de universa Ecclesia agere consuevit, constat proprium esse etiam Eparchias in orbe terrarum hic illic condere conditasque ita tueri, ut et Christifideles ritus Byzantini apte in eo ipso servando ac profitendo adiuventur. Nuper igitur Episcopi Metropoliae Philadelphiensis Ucrainorum in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus, consideratis amplioribus eiusmodi Eparchiae finibus anno MCMLVIII ad gradum Metropolitae evectae, plane sibi conscii rei agendae ut in singulis illis locis cura pastoralis exerceretur non tam incommode, non dubitaverunt Sanctae Sedi proponere ut, quibusdam Statibus ab Eparchia Metropolitana Philadelphiensi Ucrainorum seiunctis, ex iis constans nova illic conderetur Eparchia. Quam ob rem, de sententia Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, ad Nos a Venerabili Fratre Nostro S. R. E. Cardinali eiusdem Sacrae Congregationis Praefecto relata, deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae per praesentes Litteras haec statuimus, quae sequuntur, atque iubemus. A 23 - A. A. S. 346 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale memorata Eparchia Metropolitana Philadelphiensi loca distrahimus, in quibus Status vulgo Ohio, Mississipi, West Virginia, Kentucky, Tennesse, Alabama, Georgia, North Carolina, South Carolina, Florida et Western Pennsylvania consistunt, ex iisdemque novam condimus Eparchiam ab urbe Parma, in qua eparchialis erit Sedes, appellandam, nempe Eparchiam Sancti Iosaphat Parmensem, quam Eparchiae Metropolitanae Philadelphiensi Ucrainorum suffraganeam subicimus cuiusque templus in urbe Parma exstans ad dignitatem evehimus cathedralis templi, ita ut et privilegiis et insignibus frui possit ceterorum eiusdem ordinis templorum propriis. Per alias autem Litteras Nostras Episcopus constituetur, qui primus novam reget Eparchiam. Quibus sic statutis, Apostolicas has Litteras nunc et in posterum tempus ratas esse volumus, quibuslibet rebus contrariis haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto mensis Decembris, anno Dimini millesimo nongentesimo octogesimo tertio, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI LADISLAUS Card. RUBIN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Eccl. Orient. Praef. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret Status tab. n. 124829. LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servae Ioannae Jugan Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Spiritus paupertatis et caritatis sunt gloria et testimonium Ecclesiae Christi» (cfr. Gaudium et spes, 88) : haec verba egregie pertinere videntur ad Ioannam Jugan, in religione Mariam a Cruce appellatam, quae illarum virtutum praeclarissima specimina dedit et sic Populum Dei novo decore et robore spirituali ditavit. Dum Gallia tota perturbaretur, ea nata est in pago Canéale, nunc in dioecesi Rhedonensi sito, die x x v mensis Octobris Acta Ioannis Pauli Pp. Il 347 anno MDCCXCII e patre Iosepho, piscatore, et matre Maria Horel, pietate perinsigni; quae quinque liberos manuum suarum opere nutrivit, postquam maritus immature in maris undis interiit. Ioanna ergo iam in tenella aetate constituta paupertatem cognovit, toleravit, simul vero a matre ac tertiariis Congregationis Iesu et Mariae, a Sancto Ioanne Eudes conditae, ad fidei scientiam et scribendi legendique artem est informata. Eucharisticum epulum anno MDCCCIII primum sumpsit ac Dei Genetricem impense colere puellula didicit. Pauperibussingulari studio visa est ministrare, cum in arce, cui nomen La Metterle, ancillaretur. Iuveni cuidam, se in matrimonium ducere cu pienti, Ioanna XXIV annos nata, mente praesaga respondit: «Deus vult me totam esse sui ipsius, ad opus suscipiendum me servat, quod adhuc est incognitum ». In oppido vulgari sermone Saint-Servan nuncupato, quo anno MDCCCXVII se contulerat, curae aegrotorum se in nosocomio quodam addixit ; in quod caritatis officium vires suas omnes ita impendit ut amitteret valetudinem. « Filiabus Mariae » aggregata, huius piae consociationis proposita est alacris exsecuta, postmodum ad maius vitae spiritualis studium se applicuit, cum facta esset tertiana praedictae Congregationis Iesu et Mariae ; ad cuius instituti rationem voto castitatis se obstrinxit et orationi operibusque caritatis se libentissime dedit. Sanitate recuperata, Ioanna Mariae Lecoq, dominae innuptae, famulabatur, quacum egenos invisebat puerisque tradebat catechismum. Deinde nobile opus aerumnosos iuvandi cum Francisca Aubert perrexit, duobus cubiculis et parte domus subtegulanea conductis. Praeclare factum anno MDCCCXXXIX veluti semen fuit Congregationis Parvularum Sororum Pauperum, postmodum exortae : etenim Ioanna mulierem aetate gravem, caecam, paralysi correptam, ad extremam redactam inopiam, in habitationem illam suam recepit, immo in ipso suo lectulo iussit decumbere; in quam curas omnes, quasi filia in matrem, solertissime intendit, et cui deinde aliae mulieres senio et egestate pressae sunt sociatae. His ut victum suppeditaret, Ioanna coacta est ostiatim mendicare. Ampliore domo comparata, semen in arborem visum est excrescere : indigentes, quibus curae adhiberentur, augescebant, benefactores non pauci adiutricem operam praebebant, pia consociatio famularum pauperibus ministrantium ductu Ioannae est orta, cui ea normas vitae proposuit e regula praedicti tertii Ordinis depromptas et a sodali quodam Hospitalario S. Ioannis de Deo ampli ficatas. Qui ministrarum coetus sororum communitas evasit, cui Ioanna anno MDCCCXLII ut antistita est praefecta. Verumtamen post 348 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale undeviginti menses per sacerdotem, qui parvae familiae spiritualis fuit pietatis magister, ea a munere illo est amota. Famula Dei, eximium edens humilitatis exemplum, deinceps vitam in obscuro et silentio transegit. Quin immo factum est ut novitiae ignorarent Mariam a Cruce, ut iam nuncupabatur, fuisse fundatricem Congregationis Parvularum Sororum Pauperum, quae nunc appellatur. Ad earum autem animos formandos ipsa, sui immemor, verbo et exemplo egregiam operam contulit. Immo Institutum meritis et labore demissae huic virginis Deo devotae haud levia cepit incrementa. Ea demum die x x i x mensis Augusti anno MDCCCLXXIX humiliter, sicut vixerat, ex huius saeculi tenebris ad lucem sempiternam excessit, humilium et caritate ferventium praemium acceptura. Vitae autem suae magisterio animis nostris inculcat spiritum paupertatis evangelicae, quae christiana simplicitate et laetitia sit insignis, necnon amoris officia in egenos, maxime aetate provectos, ad quae etiam ii, qui in hominum societate versantur, opportune asciscantur. Increbrescente autem eius fama sanctitatis et miraculorum, quae ea deprecante a Deo ferebantur patrata, processus de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis in dioecesi Rhedonensi est instructus, decretum vero introductionis causae, apud Sedem Apostolicam agendae, die x mensis Iulii anno MCMLXX a Paulo P P . V I , Decessore Nostro, signatum. Deinde Officium Historicum-Hagiographicum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum in virtutes Famulae Dei diligenter inquisivit. De qua re postmodum in suetis coetibus eiusdem Sacri Dicasterii est disceptatum. Quibus peractis, Nos die x u i mensis Iulii anno MCMLXXIX lato decreto ediximus virtutes a Ioanna Jugan heroum in modum esse exercitas. Ad miracula quod attinet, proposita est sanatio instantánea, perfecta et constans domini Antonii Schlatter a gravi et irreversibili syndrome morbi a Raynaud appellati in digitis utriusque manus, gravibus et persistentibus laesionibus distrophicis affectis; quam verum fuisse miraculum per decretum die x i mensis Maii anno MCMLXXXII editum declaravimus. A lege autem alterius miraculi exhibendi, cognita fama signorum Venerabili Servae Dei tributorum, actores exemimus. Quae cum ita essent, die statutus est ad sollemnem beatificationem tum eius, tum Salvatoris Lilli, Baldji Oghlou Ohannes, Khodianin Oghlou Kadir, Kouradji Oghlou Tzeroum, Dimbalac Oghlou Wartavar, Ieremiae Oghlou Boghos, David Oghlou David, Toros Oghlou David, celebrandam. Hoc igitur mane, in Vaticana Basilica S. Petri, hanc formulam, inter Sacra, sumus elocuti : « Nos vota Fratrum Nostrorum Georgii Acta Ioannis Pauli Pp. II 349 Layek, archiepiscopi Aleppensis Armenorum, Pauli cardinalis Gouyon, archiepiscopi Rhedonensis, necnon plurium aliorum Fratrum in Episcopatu, multorumque christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Venerabiles Servi Dei Salvator Lilli, Baldji Oghlou Ohannes, Khodianin Oglou Kadir, Kouradji Oghlou Tzeroum, Dimbalac Oghlou Wartavar, Ieremias Oghlou Boghos, David Oghlou David, Toros Oghlou David et Ioanna Jugan, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali : Beatorum martyrum Salvatoris Lilli eiusque Sociorum septem, die vigesima secunda Novembris, Beatae Ioannae Jugan, die vigesima nona Augusti, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Habita deinde consueta oratione de horum Beatorum vita et virtutibus, eos et venerati sumus et summa religione primi invocavimus. Quae vero per has Litteras statuimus, ea firma sint in perpetuum, contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III mensis Octobris, anno MCMLXXXII, Pontificatus Nostri quarto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis hoco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 111847. II Beata Maria Virgo « de Begoña », Patrona dioecesis Ebebiyinensis confirmatur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Qui superiore anno pastor ipse et clerus populusque fidelis communitatis ecclesialis Ebebiyinensis in Guinea Aequatoriali laetati magnopere sunt ac merito gratulati quod ipsa a Nobis rite constituta dioecesis esset, plures noluerunt praeterire annos quin eiusdem gregis vita et opera progressus et prosperitas concederentur alicuius Patroni Caelestis validae tutelae precique ante omnipotentem Deum. Cum autem christifideles eorundem locorum Beatam Mariam Virginem Christi Domini Matrem nomine (( Santa Maria de Begoña, Madre de Cristo » peculiari iam diu cultu prosequerentur, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 350 idcirco Venerabilis Frater Ildefonsus Obama Obono Episcopus scilicet Ebebiyinensis communibus omnium votis adsensus Matrem Dei sub memorato titulo caelitem suae dioecesis Patronam propria auctoritate declaraverat exindeque ab hac Apostolica rogavit Sede ut, quod sic ad normam «Instructionis de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis » sub numero 30 statutam peregerat, legitime confirmaretur. Nos vicissim talem pietatem communitatis Ebebiyinensis erga Sanctissimam Iesu Matrem laetissimo animo agnoscentes valdeque cupientes ut amor illorum fidelium ita vel magis excitetur et corroboretur in Dei Genetricem, libenter sententiam Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino ratam habemus deque Apostolica Nostra potestate Beatam Virginem Mariam de Begoña, Matrem Christi, apud Deum Patronam dioecesis Ebebiyinensis confirmamus, traditis simul consentaneis iuribus et liturgicis privilegiis secundum regulas nempe Instructionis quam diximus eiusdem Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino. Contrariis quibuslibet rebus haudquaquam obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque effectus sive in praesens sive in posterum tempus habeant. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXIII mensis Decembris, anno MCMLXXXIII, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 12^198. HOMILIA Calendis Ianuariis a. 1984 in basilica Petriana recitata. 1. Ecco, ci troviamo alla soglia del nuovo anno 1984 e gridiamo: « Dio abbia pietà di noi e ci benedica » Così grida tutta la Chiesa nella liturgia del primo giorno dell'Anno nuovo, che è nello stesso tempo il giorno dell'Ottava di Natale. Mediante il mistero della nascita di Dio nel tempo, mediante gli avvenimenti di Betlemme ci separiamo dall'anno « vecchio )) ed entriamo nell'anno « nuovo ». L'Ottava del Natale unisce, per così dire, queste 1 1 Sai 66-67-2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 351 due sponde del tempo umano e dell'umana esistenza sulla terra. La Chiesa desidera in questo modo mettere in evidenza il fatto che la nostra esistenza sulla terra, nel mondo visibile, è collegata al Dio invisibile e che in lui « noi viviamo, ci muoviamo ed esistiamo » . Ancora di più : Dio è entrato nel nostro tempo umano, perché, Figlio della stessa sostanza del Padre, si è fatto uomo per opera dello Spirito Santo ed è nato nella notte di Betlemme dalla Vergine Maria. Da quel momento il nostro tempo umano è diventato il tempo suo ; è quindi riempito non solo dalla storia dell'uomo e dell'umanità, ma è riempito, altresì, dal mistero salvifico della Redenzione, che appunto opera in questa storia umana. v 2 2. Oggi, nell'ultimo giorno fra l'Ottava di Natale, l'attenzione della Chiesa — piena della più alta venerazione ed amore — si concentra sulla Maternità della Genitrice di Dio (theotocos), cioè di colei che ha dato al Figlio di Dio la natura umana e la vita umana. È la solennità di Maria Santissima, Madre di Dio. ÏQ grazie a Lei che pronunciamo oggi il nome di Gesù, perché in questo giorno è stato dato tale nome al Figlio di Maria. Per Lei pure ed insieme con Lei noi gridiamo in questo Nome all'inizio del nuovo anno : (( Dio abbia pietà di noi e ci benedica » ! Noi desideriamo con questo grido, in unione con la Genetrice di Dio, implorare ogni bene per la grande famiglia umana, e prevenire il male — ogni male. Gridiamo, quindi, nel Nome di Gesù, che significa « Salvatore», e gridiamo in unione con la Madre, che la Tradizione della Chiesa chiama «L'Onnipotenza implorante» (Omnipotentia supplex). Gridiamo così nel periodo del Giubileo straordinario, mentre continua a svolgersi nella Chiesa l'Anno della Redenzione e della Grazia, che ha avuto inizio nel giorno dell'Annunciazione dell'anno scorso. 3. La maternità si spiega sempre in relazione alla paternità. I genitori, il padre e la madre, danno inizio ad una nuova vita umana sulla terra, collaborando con la potenza creatrice di Dio stesso. La maternità di Maria è verginale. Per opera dello Spirito Santo Ella ha concepito ed ha dato al mondo il Figlio di Dio, « non conoscendo uomo ». San Paolo spiega questo mistero della Maternità divina di Maria facendo riferimento all'eterna Paternità di Dio : * At 17, 28. 352 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale «Quando venne la pienezza del tempo, Dio mandò il suo Figlio, nato da donna». La maternità verginale della Genitrice di Dio è il corrispettivo dell'eterna paternità di Dio. Essa si trova, in un certo senso, lungo la via della missione del Figlio, che dal Padre viene all'umanità mediante la Madre. La maternità di Maria apre questa via — apre la via di Dio all'umanità. È, in un certo senso, il punto culminante di questa via. Si sa che la via di questa missione — una volta aperta nella storia dell'uomo — permane sempre. Essa consente sempre, attraverso la storia dell'umanità, la missione salvifica del Figlio di Dio : la missione^ che si consuma con la croce e la risurrezione. E insieme con la missione del Figlio permane nella storia dell'umanità la maternità salvifica della sua Madre terrena : Maria di Nazaret. 3 Veneriamo questa maternità nel primo giorno del nuovo anno. Infatti, desideriamo che su questa nuova tappa del tempo umano, Maria apra a Cristo la via all'umanità, così come la aprì nella notte della nascita di Dio. 4. Nel mistero della solennità di oggi è racchiuso il seguente appello per tutti gli uomini: Guardate, ecco in Gesù Cristo tutti abbiamo ricevuto il Padre. Cristo nella sua nascita terrena ci ha portato la stessa divina paternità: egli l'ha indirizzata a tutti gli uomini e l'ha data a tutti come un dono irrinunciabile. Di questa paternità di Dio nei confronti di tutti noi rende testimonianza particolarmente eloquente la maternità della Vergine Genitrice di Dio. La paternità di Dio dice a tutti noi — uomini — che siamo fratelli. La maternità di Maria per l'umanità intera aggiunge a ciò un particolare tratto di familiarità. Noi abbiamo diritto di pensare e di parlare di noi considerandoci come (( la famiglia umana ». Noi siamo tutti fratelli e sorelle in questa famiglia. " • Non dice forse chiaramente tutto questo l'Apostolo nell'odierna liturgia? : — ((Dio mandò il suo Figlio, nato da donna l'adozione a figli » . 4 3 Gal 4, 4. * Gal 4, 4-5. : perché ricevessimo Acta Ioannis Pauli Pp. II 353 — « Dio ha mandato nei nostri cuori lo Spirito del suo Figlio che grida: Abbà, P a d r e » . 5 — «Quindi non sei più schiavo, ma figlio; e se figlio, sei anche erede per volontà di Dio » . 6 Questa figliolanza adottiva di Dio è la grande eredità lasciataci dalla nascita di Dio. È la realtà della Grazia della Redenzione. Nello stesso tempo, essa è un fondamentale e centrale punto di riferimento per l'intera umanità, per tutti gli uomini, se è vero che dobbiamo pensare a parlare dell'universale fratellanza degli uomini e dei popoli. 5. E qual è la realtà che troviamo sul nostro grande pianeta nel giorno del I gennaio dell'anno 1984? Non è forse essa in profondo contrasto con la verità circa l'universale fratellanza degli uomini e dei popoli? Il mondo d'oggi è sempre più segnato da contrasti, irretito da tensioni, che si manifestano in modo lacerante, ed a direzioni incrociate, nei rapporti tra Est ed Ovest e tra Nord e Sud. Le relazioni tra Est ed Ovest sono giunte ad un contrapporsi radicale di posizioni, con l'interruzione — che tutti speriamo temporanea e la più breve possibile — dei negoziati sulle riduzioni degli armamenti nucleari e convenzionali. Intanto, la diffidenza reciproca moltiplica i nefasti effetti delle lotte ideologiche ed esaspera i già gravi conflitti locali, da cui varie nazioni, alcune delle quali molto piccole, sono quotidianamente insanguinate. Nell'altra direzione tra Nord e Sud, il fossato che separa i Paesi ricchi dai Paesi poveri, già grave da molti anni, si è ulteriormente allargato con la recente crisi economica. Secondo gli esperti, ad un rallentamento dell'uno per cento nell'espansione economica delle Nazioni più industrializzate corrisponderebbe un impoverimento, almeno dell'uno e mezzo per cento, nei Paesi in via di sviluppo. L'indebitamento di questi, che ha raggiunto dimensioni catastrofiche, dà la misura del divaricante peggioramento di tali contrasti economici. Ma l'aspetto più preoccupante è rappresentato dai contrasti che ne derivano nella situazione dell'uomo. Nei Paesi ricchi migliorano la salute e l'alimentazione, in quelli poveri mancano invece i mezzi alimentari di sopravvivenza ed imperversa la mortalità, specialmente infantile. o 5 6 Gal 4, 6. Gal 4, 7. 354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Secondo i dati dell'UNICEF, ogni giorno morirebbero nel Terzo Mondo quarantamila bambini di età inferiore ad un anno, mentre la F A O valuta che ogni giorno più di quindicimila persone verrebbero meno per fame o scarsa nutrizione. La minaccia della catastrofe nucleare e la piaga della fame si affacciano agghiaccianti all'orizzonte come i fatali cavalieri dell'Apocalisse : frutto, l'una e l'altra, di complessi fenomeni di ordine economico, politico, ideologico e morale che, in radice, costituiscono altrettante fonti di violenza costantemente interagenti. 6. Quali sono — ci domandiamo — le cause profonde di questi fenomeni? E perché il livello delle minacce e delle piaghe non diminuisce, ma cresce? L'umanità si pone queste domande con inquietudine sempre più grande. Gli esperti dei diversi rami del sapere tentano di spiegare i meccanismi specifici che vi influiscono in forma diretta o indiretta. Tuttavia, al fondo delle varie cause e dei complessi meccanismi, che accompagnano i processi dello sviluppo e della civiltà contemporanea, non si trova una causa fondamentale ed ultima? E tale causa fondamentale non è forse rappresentata dal fatto che si sta perdendo la coscienza della radicale fratellanza degli uomini e dei popoli? Siamo tutti fratelli. Questa fratellanza è legata alla comune figliolanza. Siamo fratelli perché siamo figli. Mediante la figliolanza essa è legata alla paternità di Dio stesso. Siamo figli perché abbiamo un padre. Quanto più perdiamo, o cerchiamo di eliminare, la consapevolezza di questa paternità, tanto più noi cessiamo di essere fratelli, e — di conseguenza — tanto più si allontanano da noi la giustizia, la pace, e l'amore sociale. 7. Il messaggio di quest'anno per la Giornata Mondiale della Pace porta come titolo : « La pace nasce da un cuore nuovo ». Con questo messaggio la Sede Apostolica aggiunge la sua parola a tutti quegli sforzi — a volte disperati — che sono compiuti dagli uomini di buona volontà in tutto il mondo, nonché dalle varie istanze nazionali ed internazionali per assicurare la pace nel mondo contemporaneo. Acta Ioannis Pauli Pp. II 355 Desideriamo oggi sviluppare fino in fondo, in un certo senso, il contenuto di questo messaggio, attingendo a quella luce che il Natale porta all'umanità. Così dunque, nel corso di questo santo Sacrificio di Gesù Cristo e della Chiesa, gridiamo a Dio e, al tempo stesso, a tutti gli uomini, pregando : una rinnovata efficacia dell'universale fratellanza nei cuori di tutti gli uomini ; una rinnovata efficacia della presenza del Padre nelle varie dimensioni della vita e della convivenza. Solo in un cuore nuovo questa forza può generare una pace sicura sulla terra. Con tutta umiltà e fiducia noi affidiamo alla Madre di Cristo il bene di tale pace. Sì. Noi uniamo la speranza della pace, della giustizia e dell'amore in terra alla maternità di Maria, la Genitrice di Dio ! ALLOCUTIONES I Ad quosdam Canadae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dear Brothers in the episcopale, 1. In this hour of collégial unity, we are experiencing together a living hope in our Lord Jesus Christ. It is he who is the Supreme Pastor of the whole Church, "which he obtained with his own blood", and which he calis his own when he says : "... and on this rock I will build my Church". As Bishops we are called upon to manifest our confidence in the redeeming power of this blood and in the unlimited efficacy of the en tire Paschal Mystery. And, as, Bishops assembled 1 2 * Die 30 m. Septembris a. 1983. 1 Acts 20:28. 2 Mt 16:18. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 356 in the name of Jesus, we believe that we have a special title to be réassurée! of his présence in our midst. In a word, it is "Christ Jesus our hope" who lives in us, and who through us, by word and sacrament, continues to extend his Rédemption to the world. 3 4 2. I wish at this time to praise the power of the Paschal Mystery that has been at work for many years in your local Churches. It is a power that was unleashed among you through the generous, indeed heroic, efforts of succeeding générations of apostles and missionarios. At the basis of all evangelizing zeal there was a clear understanding and faithful acceptance of Christ's command : "Go therefore and make disciples of ail nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit, teaching them to observe all that I have commanded you...". Immense sacrifices have been made, and are still being made, to fulfill Christ's command, so that the Good News can be heard and accepted, and so that the power of Christ's death and Résurrection can penetrate human hearts, build up the community of the Church and radically modify the criteria for human actions. 5 3. In the life of the Church, the actuation o f the Paschal Mystery is intimately linked by Christ's will to the Sacrament of Baptism and to the other sacraments of Christian initiation. For each Christian, Baptism is a sacramental introduction to the Church that is herself the sacrament of salvation and the household of the faith. Moreover, from the Council of Trent we know that Baptism is not only a sign of faith but also a cause of faith. Baptism is of supreme importance for our people for many reasons. It is the sacrament of interior enlightenment, spiritual libération and new life. Through Baptism, our people are given a vital participation in the redemptive death and Résurrection of Christ and are called to "walk in newness of life". Baptism is also the source o f all the moral responsibilities incumbent on Christians. It is by reason of their Baptism that they must consider themselves "dead to sin and alive to God in Christ Jesus". Through Baptism the very power of 6 7 8 3 Cf. Mt 18:20. 4 1 Tim 1:1. 5 Mt 28-20. 6 Cf. DS 1606. 7 Born 6:4: 8 Rom 6:11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 357 the Paschal Mystery is sacrameiitally brought to bear on human weakness and sinfulness, so that Christ's victory over sin and death actually enters into individual lives and triumphs in individual hearts. 4. God's gift of Baptism is the basis of all Christian dignity, because it is the origin of incorporation into Christ. As Bishops we know how pastorally important it is to remind our people of their dignity, to speak to them about the hope in which they must anchor their lives, and to call them to place all their confidence in the power of the Crucified and Eisen Savior. Precisely because they have put on Christ in Baptism, been incorporated into him and become his Body, our people have every reason to be buoyed up in hope and by the awareness of their Baptismal identity and Christian dignity. God wills that we pastors of his Church should proclaim this identity and this dignity just as Peter did when he told the faithful : "you are a chosen race, a royal priesthood, a holy nation, God's own people". 9 5. As our people begin to realize more and more the meaning of Baptism in their lives, our explanation of other truths takes on greater cogency. The Apostles themselves have given us examples of how to appeal to the ecclesial communities. On our part we can explain so many things more effectively by reason of our incorporation into Christ through Baptism: the urgency of worshipping the Father together with Christ, who wills that the members if his Body pray with him ; the special need to practise chastity so as not to defilé the Body of Christ ; the importance for members of Christ to assist other members in need ; and the value of human suffering offered in the name of Christ. Yes, everything in fact is différent and enriched from the perspective of Baptismal consécration and incorporation into Christ. There is a new vision of the world, a new need for diakonia, new exigencies for individuáis and for communities, and a new cali for a social action that takes its origin and fìnds its term in the Body of Christ. 6. Baptism is the origin of an ever greater shared-responsibility in the Church and for the Church. Not only are Bishops collegially responsible for situations and needs beyond the limits of their own ecclesial communities, but the laity too are co-responsible in their own way for the well-being of other parts of the Body of Christ, indeed for the well-being of the whole Church. In a great nation such 9 1 Pt 2:9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 358 as Canada, with vast Diocèses that have special needs of evangelization and catechesis, there must* exist a special solidarity based both on episcopal collegiality and on that general shared-responsibility which is an exigency of Baptism. All Christ's faithful must be concerned for the future of the Church throughout Canada ; everyone must think about transmitting the faith, about bringing the Gospel to the young, to the unchurched, to the poor, the suffering and to ali those in need. 7. The Sacrament of Baptism is, moreover, the foundation of ali community in the Church. Together with the word of God which is actuated in it—and is supremely actuated in the Eucharist—Baptism is the cause of the cohesiveness of the fraternal fabric of the Church. In its radicai relationship to the Eucharist, which only priests can effect, Baptism bears strongly on the life of priests and on all the activities that they perform as builders and servants of community — sacramentai community. 8. Baptism is essential to the Church's mission as explained by Christ—to teach everything he taught and to baptize—and it is at the oasis of all mission in the Church. The zealous efforts of the Canadian Bishops to promote the lay apostolate are mandated by the Second Vatican Council, which considers the lay apostolate as a participation in the saving mission of the Church, and states : "Through Baptism and Confirmation all are commissioned to that apostolate by the Lord himself". It is through the awareness of the importance of Baptism that all catechists find encouragement, all lay movements discover their identity and ali lay spirituality fìnds its authentic expressions. Indeed, the religious life itself discovers not only its own foundation but also its specific identity in relationship to the Sacrament of Baptism. 10 9. From these viewpoints and from so many other s it is evident that the Church regards Baptism as a great gift of God. It is a gift treasured by the People of God and a gift about which the Magisterium has spoken for centuries, leaving the Church a profound body of teaching to be reflected upon and to be proclaimed. Among its rich content is the Church's teaching on infant Baptism which deserves our personal pastoral attention. This teaching was summarized in 1980 in a document of the Sacred Congrégation for the Doctrine of the Faith, which reiterated the Church's teaching in the necessity of 10 Lumen Gentium, 33. Acta Ioannis Pauli Pp. II 359 Baptism, also for children, and on the relationship of Baptism and faith. At the same time it offered principies and guidelines governing the pastoral practice of the Baptism of infants. The Church's esteem for this sacrament and her teaching explain why the new Code of Canon Law speaks of the obligation of parents to see that their infants are baptized within the first weeks after birth. 10. Venerable and dear Brothers, I have chosen to reflect with you today on the Sacrament of Baptism because I am convinced that this considération can deeply affect your pastoral ministry. There are many other issues and problems that you must deal with directly and indirectly: But a fresh emphasis on the importance of Baptism, in accordance with the Second Vatican Council, can, with God's grâce, have great effects an your local Churches. With a new awareness of their Baptismal identity and Christian dignity, the faithful are able to face the challenges of Christian living with renewed confidence and hope. To help engender this renewed confidence and hope is something extremely relevant to Christian living and to our episcopal ministry. And as we endeavor to expend ourselves for the flock entrusted to our pastoral care, let us strive to create new attitudes among God's people—attitudes that beget hope and confidence and incite the faithful to persevere in the call of their Baptism to share in the Paschal Mystery of Christ. With Saint Peter we proclaim : "Blessed be the God and Father of our Lord Jesus Christ ! By his great mercy we have been born anew to a living hope through the résurrection of Jesus Christ from the dead". A new birth, a new life, a new hope through the action of the Holy Spirit ! This is the message Of Baptism which we proclaim in Christ and in his Church. 11 11. J'ajoute un mot en français — puisque plusieurs d'entre vous sont francophones ou de diocèses francophones —, pour évoquer la question des vocations sacerdotales et religieuses, sans reprendre tout ce que j'ai eu l'occasion de dire à vos confrères de la région atlantique. La moisson est abondante, et les ouvriers risquent d'être trop peu nombreux, pour le ministère irremplaçable du prêtre, pour la formation et l'accompagnement spirituel des laïcs, pour être signes de l'absolu du Royaume de Dieu. Or l'Esprit Saint ne peut manquer de susciter des 11 1 Pt 1:3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 360 vocations, à la mesure de la foi et des besoins des fidèles. Continuez donc, chers Frères, à mettre tout en oeuvre, auprès des enfants et des jeunes, de leurs parents, des écoles, des séminaires, ou dans la formation permanente des adultes, pour éveiller ces vocations, les fortifier, les mener à maturité. Il y faut des moyens pédagogiques adaptés, il y faut un climat de prière, il y faut le témoignage des prêtres, des religieux, des religieuses, heureux de se consacrer totalement au service du Christ ! Je prie l'Esprit Saint de vous combler de ses dons de lumière et de force, vous et ceux qui collaborent avec vous. Je le prie avec Notre-Dame du Rosaire. Et je vous bénis de tout cœur. II Ad quosdam Mexici episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Al recibiros hoy a vosotros, que formáis el primer grupo de Obispos de México en visita ad Limina, viene a mi mente el pasaje evangélico en el que, al final de una misión apostólica, los discípulos vuelven a reunirse con Jesús «y le contaron cuanto habían hecho y enseñado. Y El les dijo : venid, retirémonos a un lugar desierto para que descanséis un poco». Es una imagen profundamente sugestiva para este momento que vivimos, en el que, como Pastores de vuestras diócesis, os reunís con el hermano en el episcopado que la Providencia ha querido constituir cabeza visible de toda la Iglesia de Cristo. Como los apóstoles que contaron al Maestro cuanto habían hecho y enseñado, también vosotros me habéis confiado, en el encuentro privado tenido con cada uno de vosotros y que precedía a este momento de fraternidad alargada, tantas cosas referentes a la vida de las comunidades encomendadas a vuestro cuidado y celo. Y no sólo conmigo, sino también con las personas y Dicasterios que me ayudan en mi misión universal de Sucesor de Pedro, habéis podido tratar los detalles que más os preocupan o alegran en el cumplimiento de la tarea de guías de vuestras Iglesias particulares. 1 * Die 1 m. Octobris a. 1983. 1 Jn 6, 30 s. ; cf. Lc 9, 9 s. Acta Ioannis Pauli Pp. II 361 La solicitud común por el bien de esas Iglesias y el interés por su fidelidad a Cristo Señor, han sido el gran vínculo que nos ha mantenido unidos íntimamente, en una vivencia de intensidad eclesial renovada. Y en la que hallan expresión visible los objetivos que quiere lograr la visita ad Limina. 2. Pero no es sólo vuestra misión eclesial en cuanto tal la que tengo presente en mis contactos con vosotros y con los demás Obispos. Están también en el centro de mi pensamiento vuestras propias personas e intenciones, las dificultades y sacrificios tantas veces desconocidos, los momentos de soledad o la sensación de impotencia que, en vista de la amplitud y gravedad de vuestro cometido, puedan alguna vez insinuarse en vuestro espíritu. Quiero aseguraros, por ello, que estoy junto a vosotros, interesado en vuestras personas y trabajos; que os acompaño con afecto fraterno, apoyándoos y fortaleciéndoos en vuestra fe y entrega eclesial; y que esto se traduce en frecuente recuerdo en la plegaria. En ella presento al Señor las dificultades de vuestra vida y apostolado, junto con todas las intenciones y necesidades de los miembros de vuestras diócesis. En esa corriente de comunión eclesial, que es unidad en la doctrina, unidad sustancial en la acción, unidad en la plegaria y en el amor de hermanos, hallan continuidad ideal las palabras antes recordadas, dirigidas por el común Maestro y Señor a sus apóstoles. 3. Antes de adentrarnos en la reflexión que quiero hacer con vosotros acerca de algunos puntos que considero oportunos, permitidme que os exprese mi sincera gratitud por vuestra visita, por las muestras de afecto y adhesión que me habéis dado en diversas formas y por la oración con la que acompañáis mi persona y ministerio. De manera muy especial deseo agradeceros — en nombre de Jesucristo, el Buen Pastor — vuestro celo pastoral, vuestra dedicación y fatiga, puestas al servido de ese Pueblo fiel que ha sido confiado a vuestro cuidado de Pastores. Pensando en el bien de esos fieles, dentro de vuestro contexto eclesial, deseo llamar vuestra atención sobre algunos aspectos de la pastoral de la familia que adquieren particular significado en el momento actual. 4. Se trata de un campo de importancia primordial para la labor de la Iglesia en la sociedad de nuestros días. 24 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 362 En efecto, el desarrollo de la civilización moderna, marcada por un agudo proceso de secularización, provoca una creciente descristianización; a causa de ella, la transmisión y vivencia de la fe encuentran graves obstáculos. Con algunos de esos procesos actuales, se ponen en juego valores humanos esenciales, ya que la familia continúa siendo (( el fundamento de la sociedad » y « escuela del más rico humanismo ) ) . Pero a la vez se pone en juego la evangelización « que constituye la dicha y vocación propia de la Iglesia, su identidad más profunda » . Y sin embargo, la transmisión de una fe profunda, auténtica, vivida, sigue siendo un servicio valioso que la Iglesia ha de prestar al hombre y a la sociedad de hoy : a ese hombre que se busca con ansia creciente ; que quiere descubrirse en su identidad radical ; que olvida a veces que un humanismo encerrado en sí mismo rebaja los horizontes de su dignidad más honda, porque « e l misterio del hombre sólo se esclarece en el misterio del Verbo encarnado ) ) . En esa labor humanizadora y constructora de la sociedad el núcleo familiar halla la dimensión de su dignidad. Y ello requiere asimismo que se le haga centro evangelizado y ambiente evangelizador, para que realice en plenitud ese importante cometido que es imperioso también en vuestras diócesis. 2 3 4 5 5 No cabe duda de que el logro de estos trascendentales objetivos plantea una problemática bastante compleja y exigente a nivel pastoral. Vosotros, maestros en la fe y primeros responsables de vuestros fieles, habréis de ofrecer una respuesta válida a sus necesidades y expectativas. Partiendo de una sólida doctrina, tendréis que presentarles el designio completo de Dios sobre el amor, el matrimonio y la familia. Procurando hacer accesibles a todo cristiano las enseñanzas propuestas por la Iglesia; con profundo sentido pedagógico-pastoral, con gran espíritu de amor y comprensión, con atención a las condiciones de cada persona o familia, pero con fidelidad al plan de Dios y a las normas señaladas por el Magisterio de la Iglesia. Cuando sea necesario, junto con vuestra misión de maestros y guías deberéis ejercer la función profética de denuncia de los males que ame2 Gaudium et spes, 52; cf. Familiaris consortio, 43, 86. 3 Evangelii nuntiandi, 14. 4 Redemptor hominis, 8. 5 Cf. Familiaris consortio, 43. Acta Ioannis Pauli Pp. II 363 nazan a la familia. Aunque no siempre sea fácil esa tarea ; aunque no siempre sea comprendida. Habréis cumplido ante Dios, al menos por vuestra parte, vuestro deber de guías y testigos. 6. Por su particular incidencia en campo familiar, quiero decir una palabra sobre algunos puntos concretos, que están en vuestra solicitud de Pastores y en vuestra praxis orientadora. Sé que con frecuencia habláis a vuestros fieles de la dignidad de la familia, de la alta misión de los esposos en la transmisión y el servicio a la vida, así como del respeto absoluto que deben a la vida humana, que desde el primer momento de existencia escapa al dominio de ellos. Seguid proclamando la sacralidad de esa vida, aunque esté todavía en el seno materno. Y animadles a guardar escrupolosamente las reglas morales que protegen la vida humana y que ninguna norma legal externa puede modificar en su obligatoriedad para la conciencia. En vuestro esfuerzo en favor de la unidad de la familia, no dejéis de insistir en la identidad sustancial de deberes que pesan sobre el esposo y la esposa dentro del matrimonio. Sin que cierta tolerancia introducida en la sociedad autorice al esposo a constituirse eventuales uniones extra-matrimoniales, que resultan una especie de familias paralelas. No justificaría moralmente tales uniones el hecho de que se atienda de algún modo a las necesidades materiales derivadas de las mismas. Por idénticos motivos es imputable, desde el punto de vista de la moral cristiana, el recurso al adulterio; sin que pueda modificar la naturaleza ética del acto cualquier regulación jurídica positiva que se dé al mismo. Como tampoco carecen de profunda significación moral fenómenos como el del alcoholismo, que tanto inciden en la vida personal y familiar, rompiendo el equilibrio interno, la paz, el responsable sentido del deber, y provocando serios efectos de descomposición del hogar. 7. Obviamente, no pretendo trazar aquí un marco completo de orientaciones en campo familiar. Hay otros puntos y prioridades pastorales que no escapan a vuestro celo y al de vuestros colaboradores. Es claro, por lo demás, que el desempeño de vuestra misión os impone un preciso deber de orientación moral del pueblo cristiano. La Iglesia, en efecto, cuando proclama las exigencias de la fe o ilumina con su juicio moral materias incluso de orden temporal, no invade competencias que le son ajenas, sino que ejerce su misión propia y Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 364: Officiale con ello — como enseñó el último Concilio — (( consolida la paz en la humanidad para gloria de D i o s » . El alto ejemplo de entusiasmo, de participación espontánea, de civismo y creciente búsqueda de esos valores humanos, morales y espirituales en los que cree, dado por vuestros pueblo durante mi inolvidable visita a vuestro País — el primer viaje apostólico de mi Pontificado a tierras lejanas — es una clara indicación de cómo la práctica de las propias creencias y sus ineludibles concreciones externas no sólo no dificultan, sino que pueden favorecer positivamente la armonía social y la ordenada convivencia en la legítima libertad. 6 8. A la Madre de Guadalupe, come peregrino de senderos ya conocidos, acudo con vosotros y con todo el pueblo de México. A sus pies pongo vuestras intenciones, vuestra acción pastoral, la de vuestros colaboradores, personas de especial consagración eclesial y fieles. A la amada Señora del Tepeyac confío en particular las familias cristianas, para que las transforme en verdaderas « Iglesias domésticas » donde Ella desarrolle toda la eficacia de su acción educadora y materna. Con mi Bendición Apostólica para vosotros y vuestras Iglesias locales. III Ad quosdam Malaviae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Bear Brother Bishops, 1. As pastors of God's people in Malawi, you have come to Rome to fulfil the sacred functions of an ad Limina visit. On my part I welcome you all my heart. But it is more than a welcome that I extend to you. I wish to express my profound gratitude for your apostolic labours, to teil you of my deep personal esteem, to assure you of my prayers, and to express to you my fraternal love in Christ Jesus. In the words of Saint Paul, I want you to know that I remember "before our God and Father your work of faith and labour of love and steadfastness of hope in our Lord Jesus Christ". 1 6 Gaudium et spes, 76. * Die 15 m. Octobris a. 1983. 1 1 Thess 1:3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 365 2. The great importance that I attach to this visit of yonrs is also linked to the fact that you represent and personify the local Ohurches in Malawi. These local Churches that exist in your country are vital sectors of the universal Church ; they are organically structured within the Body of Christ and they beautifully manifest ecclesial unity. "What we are celebrating therefore is the mystery o f the Church. In your persons and in ali the communities which are spiritually présent with you here at the See of Peter, the mystery of the Church is made présent in its missionary aspect. It is precisely because "the pilgrim Church is missionary by her very nature", that the faithful of Malawi are today an honoured portion of God's flock. It was through the missionary dynamism of the universal Church that your locai Churches carne into being. Today I cannot let this occasion pass by without praising the plan of God, to bring all history to fulfìlment in Christ Jesus, "in whom the whole structure is joined together and gròws into a holy tempie in the Lord". Through the action of the Holy Spirit, the faithful of Malawi have duly entered into the tempie of the Lord. 2 3 3. I wish likewise to pay homage to the means chosen by divine wisdom to bring the redemptive work of Jesus into the lives of your people. In the name of Christ and his Church I thank in particular all the missionaries for those generous activities whereby they offered the Gospel of life to ali who would freely listen to their message. In our collégial unity today we recali the witness of their lives, their faithful preaching, and their arduous labours to build up each Christian community in the faith of Jesus Christ. In reflecting on the mystery of the Church in her missionary nature, we evoke this dimension not only to explain the origin of your locai Churches but to clarify their role and to illustrate how they are called to perpetuate the zeal of Christ who say : "I must proclaim the Good News of the kingdom of God to the other towns too, because that is what I was sent to do". In celebràting the mystery of the missionary Church, we are also celebrating the présence of Christ in the midst of your people. This présence of Christ in the community is the result of missionary activity. As the Decree Ad Gentes states : "By the preaching of the 4 2 3 4 Ad Gentes, 2. Eph 2:21. Lk 4:43. 366 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale word and by the célébration of the sacraments, whosé centre and summit is the most Holy Eucharist, missionary acti vi ty brings about the présence of Christ, the Author of salvation". At the same time the Christ who lives in his people inspires them to further efforts at evangelization. 5 4. The reason why you your sel ves are called to live and work and die among your people is to establish through the Church this présence of Jesus Christ. The Church exists in order to manifest out of herself the light o f Christ to all nations. And in her relationship to Christ, she becomes a sign and instrument of unity for ail humanity. The Church in your midst, endeavouring to live the life of Christ and to proclaim his uplifting message, is a Church that is called to serve the unity of ail humanity. Through the fervour and witness of their Christian lives, the faithful are able to contribute greatly to the wellbeing of ail their brothers and sisters. It is truly necessary for them to make every effort to présent the content of the faith to ail those who will freely choose to listen. But is is likewise necessary that the Christian charity of every individual and every community in the world should embrace all groups without distinction of race, social condition or religion. The faithful are called to collaborate with ail others in the proper régulation of the affair s of economie and social life and to work together to better the human condition and to promote peace and harmony. 6 7 5. Your ad Limina visit, dear Brothers, is a splendid opportunity to ponder together the deep reality of your local Churches and to draw fresh strength from a renewed awareness of the greatness of the pastoral mission entrusted to you by Jesus Christ and his Church. All your activities as pastors of Cfod's people must be seen in the light o f the mystery o f the Church. This mystery of the Church likewise inspires you in ali the individual initiatives that you are called to exercise in the name of Christ. I would briefly allude to three areas of great importance for the life of the Church in Malawi : catechesis, vocations, and seminary training. 6. I wish, above all, to express my gratitude for the efforts that have been made to prepare catechists to help in the mission of spreading God's 5 6 7 No. 9. Cf. Lumen Gentium, 1. Cf. Ad Gentes, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 367 word and building up the Church. The Council characterizes their efforts as being "an outstanding and altogether necessary contribution to the spread of the faith and of the Church". You can be sure that the Pope and the whole Church support you as you stri ve to pro vide worthily for the doctrinal and spiritual training of your catechists and to instruct them well in Sacred Scripture, liturgy, the catechetical method and pastoral prectice, so that with you they may truly be heralds of the faith. 8 Together with you I thank God for the vocations to the priesthood and religious life that he has raised up in your midst. As Bishops you have shown great interest in religious and have offered them support and guidance. The Lord has also heard your prayer s for vocations to the priesthood, even though the need is not yet fully satisfied. Be assured that he will assist you in your efforts to make ever more effective training available to your seminarians. This seminary training must indeed have a special priority in your ministry, since the future of your local Churches dépends to a great extent on its results. I ask you to continue personally to encourage your seminarians to strive for holiness of life through an ever more intimate union with Jesus Christ in prayer. Make every effort so that they will be formed in the word of God as it is found in the Scriptures and as it is expounded in the genuine teaching of the Church. Endeavour with all your strength to eommunicate to the seminarians the greatness of the challenge to which they are called by Christ himself. With God's grâce continue to propose to the young people of Malawi the highest ideáis of Christ's priesthood and the great privilège it is to serve God's people in this way. I ask you to take back to all your priests, religious, seminarians and laity the expression of my love in Christ Jesus. My special Apostolic Blessing goes to the sick and lonely and to all those who suffer in any way for the sake of the Kingdom of God. I commend ali the f amilies of Malawi to the loving protection of Mary the Mother of God and Mother of the Church. With the assurance of my pray er s and fraternal support, I embrace you in the great hope that is ours as we proclaim and live the mystery of the Church o f Christ. Venerable and dear Brothers, the Apostle of the Nations urges us to immense confidence 8 Ad Gentes, 17. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 368 as he tells us: "Now to him who by the power at work withiii us is able to do far more abundantly than ail that we ask or think, to him be glory in the Church and in Christ Jesus to ail générations, for ever and ever. Amen". 9 IV Ad quosdam episcopos regionis Quebecensis in Canada occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Chers Frères dans Vépiscopat. 1. C'est une grande joie pour moi d'accueillir ensemble les evêques du Québec. J'ai déjà reçu trois groupes de vos confrères du Canada, anglophones surtout, et il est bien évident que les préoccupations pastorales que nous avons abordées ou les orientations souhaitables qui ont été exprimées valent aussi pour vous. Non seulement vous appartenez au même pays — que j'aurai la joie de visiter l'an prochain — mais votre pays est lui-même immergé dans le contexte moderne de l'Amérique du Nord, qui tend dans les faits à imprimer son style de vie. Et pourtant, tout en faisant leur place aux Anglophones, aux Indiens et Inuit, le Québec conserve son originalité bien marquée, ses traditions d'origine française, notamment sa langue, qui lui assurent des liens spéciaux de parenté avec l'Europe, d'ordre culturel et affectif. L'appartenance massive à la confession catholique marque aussi profondément votre société québécoise. 2. Aussi est-ce avec un réel intérêt que l'on prend connaissance du volumineux rapport de l'Assemblée des Evêques du Québec, que vous avez rédigé en vue de cette visite ad Limina. Il n'épuise pas les autres activités, en particulier celles que vous avez en commun avec le reste de la Conférence des Evêques catholiques du Canada. J'ai relevé par exemple deux récents documents de cette conférence, « sur la souffrance et la guérison » , et « sur le respect de la v i e » . Votre rapport à vous analyse bien le nouveau contexte social et religieux du Québec que vous devez affronter. Vous vous y montrez lucides sur les mutations et les risques, décidés à étudier les différents moyens d'y faire face grâce à des initiatives ou à des structures ad hoc, et surtout pleins 9 Eph 3:20-21. * Die 18 m. Octobris a. 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 369 d'espérance : « Période passionnante », dite-vous. En ce sens, vous avez bien raison. Ce temps est toujours le temps de Dieu, qui ne peut manquer de susciter ce dont a besoin son Eglise lorsqu'elle reste disponible, courageuse et priante. Instruits de la substance de ce rapport, vos fidèles pourront eux-mêmes mesurer tout le champ d'apostolat qui leur est ouvert, et le cadre offert à leur action ou réflexion. Evidemment, il vous revient à vous, Pasteurs, d'être aussi sur le terrain et de veiller à ce que les réalités catéchétiques, liturgiques, pédagogiques, œcuméniques, etc. correspondent bien aux intentions et au cadre tracé. Et c'est à vous, evêques, qu'incombe en dernier ressort, en union avec moi et les Dicastères romains, la pleine responsabilité de la fidélité, de l'unité et des orientations opportunes pour l'action de l'Eglise. 3. La première observation générale qui me vient à l'esprit en lisant le chapitre I I I de votre rapport est la nécessité de maintenir une continuité entre l'Eglise d'hier et celle de demain, d'établir des points de repère et de fournir des points d'appui visibles pour permettre à toutes les catégories du peuple de Dieu de marcher avec sûreté sur les chemins de la foi. Il semble bien vrai, comme vous le décrivez, que de fortes mutations sociales, inévitables, entraînent une nouvelle culture, polyforme, ouverte à des courants de pensée très divers et que l'Eglise en est secouée, désinstallée, privée de certaines institutions influentes qui étaient uniquement de son ressort. Et vous comparez son expérience à celle du peuple biblique en exil, parfois tenté de désarroi, de nostalgie, et vivant pourtant un temps de maturation plein d'espérance. Vous espérez, et je l'espère avec vous, que les croyants éprouvés pourront même arriver à une foi plus personnelle, plus motivée, et à une participation plus active, plus responsable dans l'Eglise. Le Concile Vatican II est venu à point vous permettre de faire face, au plan de la réflexion et de l'action, à cette situation; c'est d'ailleurs le lot de beaucoup d'autres pays qui s'estimaient « de chrétienté». Tout cela requiert une pastorale plus mobile, plus souple, proche des personnes telles qu'elles sont, marquée par la compréhension et le dialogue. Mais je suis sûr que vous voyez aussi la nécessité, durant ce temps de ré-adaptation, de ne pas laisser se creuser un fossé, une rupture, un vide, au plan de la foi, de la prière, de l'influence chrétienne, surtout dans la formation des nouvelles générations. Il faut veiller tout autant à la sérénité de ceux qui sont désemparés, parfois choqués, qui ne 370 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale perçoivent pas le sens des nouvelles initiatives, ou qui en voient surtout les limites. Tous d'ailleurs ont d'autant plus besoin de signes de la foi et de l'Eglise, d'appuis, de moyens,, précisément pour garder leur identité chrétienne dans un monde qui change, et apporter leur contribution à la nouvelle société. Le peuple d'Israël en exil avait été arraché pour un temps à son temple et à ses institutions, mais sitôt revenu, il n'a pu se passer de reconstruire un temple et de se donner des moyens nouveaux pour vivre le mystère de l'Alliance dans un contexte différent. Bref, l'Eglise ne saurait baisser les bras, ni se résoudre, en se consolant du progrès d'un petit nombre, à ce qu'une grande partie de son troupeau « s e disperse» comme dit l'Evangile — je pense à l'ignorance religieuse, à la diminution de la pratique, pour une part chez les jeunes, à la vie morale loin des références chrétiennes, à la baisse des vocations —; l'Eglise doit tout faire pour exercer sa mission, dans le respect des consciences et en profondeur, vis-à-vis de tous les baptisés et de l'ensemble de la société. Et elle doit donc en prendre hardiment les moyens. 4. N'est-ce pas d'ailleurs un des axes prioritaires de votre visée pastorale : habiliter les laïcs chrétiens, hommes et femmes, à être bien présents et actifs dans les lieux où s'élaborent les orientations de la société, aux plans éducatif, familial, social, politique? Mais, outre qu'ils doivent être formés et entraînés dans ces domaines, pour qu'ils inventent une attitude authentiquement humaine et chrétienne, il leur faut redécouvrir, approfondir leur propre foi, avec des moyens de ressourcement appropriés, en éprouver la conviction et la joie, la vivre dans la prière, en témoigner directement, bref s'approcher eux-mêmes du Rédempteur, qui les renouvelle spirituellement et leur donne l'élan missionnaire. Vous voulez, je le sais, promouvoir cette éducation de la foi des adultes, et j'encourage volontiers tout ce que vous ferez en ce sens, dans les différents domaines, en veilant toujours à ce que se soit la foi authentique de l'Eglise qui soit recherchée ou exprimée, dans l'enseignement théologique, dans la compréhension du nouveau droit canonique, dans les activités catéchétiques, dans les célébrations liturgiques, dans les interventions des médias, en un mot dans la vie des communautés chrétiennes. 5. Gomme vous, je pense aussi à l'importance de l'éducation chrétienne des nouvelles générations. Il sera bien difficile de former des Acta Ioannis Pauli Pp. II 371 chrétiens adultes, ou ils seront bien clairsemés, s'il n'y a pas eu une initiation profonde à la foi dès la petite enfance — c'est là qu'il faut sensibiliser les parents — et durant l'enfance, l'adolescence et la jeunesse, à la mesure même de la culture reçue ou des questions posées par les études ou par la vie. Une telle éducation requiert toujours qu'une catéchèse et une animation pastorale de qualité soient données aux jeunes. Dans vos interventions de 1978 et de 1982 vous avez clairement indiqué les valeurs à promouvoir. Ces interventions montrent bien la grande préoccupation que vous n'avez cessé de manifester devant les projets de restructuration des écoles élémentaires et secondaires publiques. Avec vous, le Saint-Siège estime équitable que, selon la noble tradition de votre pays, il y ait place en ce domaine pour des écoles confessionnelles, donc officiellement catholiques, toutes les fois que cette orientation correspond au vœu de la majorité des parents, premiers responsables de l'éducation, et que soient données, par ailleurs, des garanties permettant de proposer l'enseignement religieux et l'animation pastorale dans l'ensemble des écoles. C'est là un droit normal, pour le respect des consciences des parents et des jeunes. Et il importe de rappeler à ces parents la nécessité d'exercer pleinement leurs responsabilités en ce domaine capital. Je ne doute pas que les gouvernants eux-mêmes comprendront l'importance qu'il y a à favoriser chez les jeunes générations la formation aux valeurs morales et spirituelles correspondant à leur appartenance religieuse. Il y va de la valeur de la société de demain. Il y a aussi le cas des institutions privées catholiques, dont il importe de maintenir le droit et les moyens d'exister, et le juste soutien. Que les orientations qu'elles se donnent et l'éducation qu'elles dispensent leur permettent d'être, elles-mêmes, authentiquement catholiques. Encore faut-il que les maîtres y soient bien préparés. 6. Vous êtes légitimement soucieux aussi de la situation des familles elles-mêmes. On vous comprend lorsque l'on sait le nombre des foyers désunis, ou bien celui des unions libres, ou encore des cohabitations prématrimoniales. Je n'ai pas à vous redire les exigences de l'Eglise en ce domaine, comme en celui, plus grave encore, du respect de la vie. J'en avais d'ailleurs longuement entretenu vos confrères de l'Ontario, le 28 avril dernier. Et pourtant, je suis sûr que demeure chez vous un grand attachement à la famille, et même un besoin, de plus en plus senti, de 372 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'équilibre que connaît et que rayonne un couple vivant l'amour humain comme le veut le Créateur, comme le rappelle l'Eglise. La pastorale familiale doit donc tenir une grande place chez vous, pour enseigner toute la doctrine de l'Eglise sur l'amour et le mariage, pour l'expliquer, pour convaincre, pour témoigner, pour aider les jeunes, les futurs époux, les époux. Et de même, il faut veiller à ce que l'éducation sexuelle donnée par les éducateurs catholiques présente toutes les garanties voulues. 7. Devant tout le travail apostolique qui s'offre à vous, dont je n'ai fait qu'évoquer quelques points, je veux confirmer votre espérance et apporter mes encouragements à tous ceux qui sont appelés à collaborer avec vous. Que les laïcs, solidement formés comme je l'ai dit plus haut, assument bien toutes les responsabilités qui leur reviennent selon l'enseignement du Concile, comme hommes et comme femmes, tant dans les communautés chrétiennes que dans la société, pour y être le levain dans la pâte ! Qu'ils témoignent ouvertement de l'Evangile qu'ils auront d'abord médité, aimé, vécu personnellement, et souvent partagé dans leurs mouvements chrétiens ! Qu'ils comprennent aussi de mieux en mieux le rôle spécifique du ministère ordonné des prêtres et des diacres, qui transmettent la vie du Christ, Tête de l'Eglise, rassemblent la communauté en son nom, se consacrent à guider les consciences. Que ces prêtres eux-mêmes demeurent bien conscients de leurs graves responsabilités, et pleins d'espérance, car le Seigneur travaille avec eux à la mesure de leur fidélité. Qu'ils développent plus encore la pastorale des vocations, dont j'ai beaucoup parlé avec vos confrères, en particulier ceux des provinces atlantiques le 23 septembre. Que les religieux et les religieuses, qui ont toujours été très nombreux au Québec, apprécient la gratuité de l'amour que représente leur vocation; qu'ils témoignent de l'esprit des béatitudes dans un monde fasciné par la richesse, le confort, le plaisir, le matérialisme, et collaborent activement aux grandes tâches apostoliques selon leur charisme. La prière a sa place de choix dans cette œuvre d'Eglise. A tous, je souhaite que l'Année jubilaire de la Rédemption, et les orientations de ce Synode des evêques, apportent un nouvel élan de conversion, de renouveau spirituel, de paix, de réconciliation, d'amour de Dieu et des autres, afin que la société nouvelle qui s'élabore chez Acta Ioannis Pauli Pp. II 373 votis, loin de renier la foi chrétienne qui l'a si longtemps nourrie, s'en inspire pour le meilleur de son développement ! J'implore sur tous, et d'abord sur vous-mêmes, chers Frères dans l'épiscopat, les lumières et la force de l'Esprit Saint. Avec mon affectueuse Bénédiction. V Ad quosdam Mexici episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Después de haber conversado con cada uno de vosotros durante los días anteriores, me proporciona gran alegría recibiros hoy en grupo, para manifestaros algunas reflexiones que me han sugerido los encuentros individuales. Os veo aquí, en este centro de la Iglesia, llegados de diferentes regiones de México al impulso de un mismo propósito : renovar por la « visita ad limina » la conciencia de ser Pastores de una Iglesia universal, unida en Cristo. Al escuchar vuestras relaciones particulares, he percibido el celo que os anima para trabajar por el Reino de Dios en medios difíciles y ante situaciones no siempre favorables ; pero urgidos, como Jesús, por la interpelación de las multitudes que gimen ante vuestros ojos, buscando en cada uno de vosotros al Pastor y guardián de sus almas. Esta reminiscencia del Evangelio me lleva a recordar ahora los momentos de mi primer viaje apostólico, cuyo destino fue precisamente vuestra amada patria. Están frescas en mi memoria las imágenes de los diversos encuentros con el pueblo mexicano en la Catedral Metropolitana, en la Basílica de Guadalupe, en Puebla, Oaxaca, en Guadalajara, en Monterrey. Veo todavía la muchedumbre de niños, de jóvenes, de obreros, de campesinos, de indígenas, de sacerdotes, de religiosas, de seminaristas, que recibieron al Papa con tanta fe y afecto. Siento aún el palpitar de su devoción a la « Madre de Dios por Quien vivimos ». Y al recordarla como Primera Evangelizadora de México y de América, paso al tema principal de mi reflexión de hoy : es preciso desarrollar por la catequesis el kerigma fundamental orien1 * Die 28 m. Octobris a. 1983. 1 Of. 1 Pe 2, 25. 374 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tado a Cristo, pronunciado por Santa María de Guadalupe y recibido por vuestro querido pueblo en la predicación misionera. 2. La catequesis constituye el campo propio de la Iglesia, por lo que hace a la educación popular. La catequesis «ilumina y robustece la fe, nutre la vida con el Espíritu de Cristo, conduce a una consciente y activa participación del misterio litúrgico y excita a la acción apostólica )). Yo sé que en vuestras Iglesias locales habéis concedido un lugar privilegiado a la catequesis. Pero un pueblo de jóvenes como es México, requiere una expansión cada vez más amplia del mensaje catequístico y una constante renovación de los métodos, así como una permanente formación de formadores, cuidando siempre de conservar la pureza de la enseñanza contenida en la Biblia y en el Magisterio. 2 3. Para vosotros es especialmente importante la catequesis en las parroquias, en las casas pastorales, en las comunidades de base, en las familias. También en esto es necesario explotar las reservas de vida cristiana que hay en tantas familias mexicanas. Pero no debéis omitir la presentación humanista del mensaje cristiano en otros niveles de comunicación, como una aportación al enriquecimiento de una cultura cuyo núcleo esencial es católico. La Conferencia de Puebla reconoció que « l a catequesis no logra llegar a todos los cristianos en medida suficiente, ni a todos los sectores y situaciones ; amplios ámbitos de la juventud, de las élites intelectuales y del mundo obrero, de las fuerzas armadas, de los ancianos y de los enfermos...» carecen de catequesis. Y una carencia semejante empobrece la fe, debilita la unidad y expone, sobre todo al pueblo humilde, a convertirse en campo abierto a la siembra de errores, en torno a los cuales proliferan las sectas. Por esto es preciso, amados Hermanos Obispos, renovar los esfuerzos para que la catequesis no se quede tan sólo en los niveles infantiles, como preparación inmediata a los sacramentos de la iniciación cristiana. Es preciso acompañar al joven durante las diversas etapas de su desarrollo intelectual, para que en la Sagrada Escritura, en la Catequesis y en la Etica Social Cristiana pueda encontrar la solución que ofrecen Cristo y su Iglesia a los problemas individuales y sociales. 3 2 3 Gravissimum educationis, 4. N . 987. 375 Acta Ioannis Pauli Pp. II Y de ahi, por medio de la catequesis permanente, es preciso seguir acompañando al hombre en las diversas coyunturas de su vida. á. Para todo esto es imprescindible contar también con la fuerza de los laicos, a quienes corresponde la responsabilidad de llevar a todos los ambientes el vigor evangélico de los valores del Reino. Su vocación específica los coloca en el corazón del mundo. Su campo propio es el vasto mundo de la cultura, de los medios de comunicación social, de la política, de lo socioeconómico. Estructuras a las cuales deben servir, sin descuidar otras realidades también necesitadas del Evangelio, como son la familia, la educación, el trabajo. Ya lo recordaba mi antecesor Pablo V Í , cuando escribía en la Evangelii nuntiandi : « La tarea primera e inmediata de los laicos no es la institución de la comunidad eclesial, — esa es función de los pastores —, sino el poner en práctica todas las posibilidades cristianas y evangélicas en las cosas del mundo » . Entre los laicos deben atraer vuestra atención los jóvenes, no sólo como objeto de la catequesis, sino como agentes. Yo tengo confianza en la juventud. En una forma clara he manifestado la esperanza que deposito en ella. El joven que ama y vive su fe, será el mejor transmisor de la palabra que la expresa. Será el mejor catequista. 4 5. Todo esto exige elaborar planes y programas de formación y acción catequética. No es este el momento de sugerirlo. En mi Exhortación apostólica Catechesi tradendae, he dictado normas que vosotros conocéis y ponéis en práctica. Seguid adelante hasta encontrar, conforme a las exigencias de vuestras Iglesias locales, lo que más se acomode al medio y a la condición de los agentes. Pero que en todas partes se busque una «catequesis integrada», come se dijo en Puebla, recordando la enseñanza del Sínodo de los Obispos de 1977, proposición 11. Hay que lograr, en efecto, una catequesis que sea conocimiento, celebración, confesión de la fe en la vida cotidiana : — conocimiento de la Palabra de Dios, para lo cual será preciso unir los movimientos destinados al estudio de la Biblia con el movimiento catequístico nacional ; 5 — celebración de la fe en los sacramentos, lo cual exige que los * N . 70. 5 N . 999. 376 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale programas de renovación catequística no desconozcan las disposiciones universales y locales para la renovación de la liturgia; — confesión de la fe en la vida cotidiana, que a su vez impone, sobre todo a los catequistas, un testimonio explícito de vida cristiana, de íntima adhesión al Papa ,al Obispo y a la realidad de la Iglesia en que se vive, para que la fe sea en verdad una respuesta a los problemas sentidos por el hombre. 6. En esa línea de respuesta concreta desde la fe a los problemas vitales del hombre, quiero hacer ahora refencia a un tema muy importante para la vida del católico mexicano : la educación moral y religiosa en la escuela. La Nación mexicana recibió en sus albores la fe cristiana junto con la educación y cultura. Bajo la guía de los Pastores, surgen en el siglo XVI centros de formación que han continuado su obra durante más de cuatro siglos. No es posible silenciar aquí una de las glorias de la Iglesia en México : la Universidad Pontificia, donde se formaron tantos hombres ilustres que mucho aportaron al bien de su patria. Con no pocos esfuerzos y dificultades, existen de hecho otras numerosas instituciones católicas donde se imparte enseñanza religiosa; y muchos son también los católicos que trabajan en centros oficiales. Secundando, pues, los deseos de los padres de familia y de acuerdo con los derechos originarios e inviolables de aquéllos —recogidos también en la Declaración de los Derechos Humanos reconocida en vuestro País— la Iglesia no puede menos de ser fiel a su misión. De ahí la necesidad de que los Pastores fomenten las auténticas vocaciones al apostolado educativo —que conserva toda su validez en el día de hoy y no debe ser abandonado por fáciles pretextos— tanto entre quienes se dedican a él desde la vida consagrada come entre los laicos. Para ello hay que promocionar tales vocaciones magisteriales, que transformen la sólida formación pedagógica en apostolado evangelizados Atención particular merecen los maestros procedentes del laicado y su formación ; no sólo porque son la gran mayoría, sino porque a ellos corresponde una peculiar función de testimonio cristiano en la escuela, mediante su ejemplo y tarea. Todo ello requerirá la unión de fuerzas y la ayuda mutua entre los diversos centros, así como la elaboración de un plan orgánico nacional de educación católica, a fin de dar cauce a los derechos legítimos y Acta Ioannis Pauli Pp. II 377 prestar una verdadera labor de servicio en beneficio del pueblo mexicano. Pero la acción de la Iglesia no puede olvidar los otros ámbitos de la educación y formación de las nuevas generaciones, desde la escuela hasta la universidad. También a quienes asisten a centros no católicos procurará hacer llegar la formación moral y religiosa, dentro del justo respeto a la libertad de las conciencias. Una tarea y desafío para los Pastores y para las personas que colaboran con ellos en los Secretariados de Educación, que habrán de potenciares en cuanto sea posible. 7. Hermanos Obispos : estamos reunidos al concluir el Sínodo sobre la Reconciliación y la Penitencia en la misión de la Iglesia. Quiero pues terminar estas palabras invitándoos a reconocer la necesidad de una profunda reconciliación del hombre consigo mismo, con Dios, con los hermanos y con la creación entera. Convertid vuestras Iglesias locales en centros de reconciliación y penitencia. Promoved la práctica del Sacramento del perdón, donde el hombre busca a Dios y Dios sale a su encuentro. Convertios vosotros mismos en reconciliados - reconciliadores que den al mundo el testimonio vivo que hoy necesita para restablecer la paz. Que María de Guadalupe, reconciliadora Ella misma para crear el mestizaje de dos pueblos y dos culturas, sea la constante inspiración de vuestra pastoral; que Ella os proteja y haga fecundos vuestros esfuerzos; y que, como primera Evangelizadora de América, os ayude a seguir convirtiendo en « educación ordenada y progresiva de la fe » el mensaje guadalupano. Termino agradeciéndoos vuestra visita. Con mi Bendición Apostólica para vosotros, para vuestras Iglesias locales y para las personas y proyectos pastorales que lleváis en vuestro corazón. VI Ad quosdam episcopos e Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationes coram admissos.* Dear Brothers in our Lord Jesus Christ. 1. Some weeks ago, during another ad Limina visit, I spoke about various aspects of the Bishop's identity as a living sign of Jesus Christ, within the context of the sacramentality of the Church. I * Die 22 m. Octobris a. 1983. 25 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 378 would now like to pursue that general thème, reflecting with you on the Bishop's role as a minister of God's word, "a minister of the Gospel". For indeed, it is as a minister of God's word, acting in the power of the Holy Spirit and through the charism of his episcopal office, that the Bishop manifests Christ to the world, makes Christ présent in the community, and effectively communicates Christ to ail who open wide their hearts. As a minister of the Gospel, the Bishop is a living expression of Christ, who, as the Incarnate Word, is himself the suprème révélation and communication of God. The ministry of the word clearly defines our identity as servants of Jesus Christ, called to be apostles and "set apart to proclaim the Gospel of God". By preaching and teaching we fulfill our specific mission. Each of us thus actuates his special charism to be a living sign of the Christ who says : "I must proclaim the Good News of the Kingdom of God ... because that is what I was sent to do". 1 2 3 2. The Second Vatican Council captures the notion of our identity when it states : "Among the principal duties of Bishops, the preaching of the Gospel occupies an eminent place. For Bishops are heralds of the faith who lead new disciples to Christ. They are authentic teachers, that is, teachers endowed with the authority of Christ, who preach to the people committed to them the faith they must believe and put into practice". As preachers and teachers, the Bishops have a vital role to fulfill, a vital message to eommunicate. Bishops eœist in order to proclaim God's free gift of salvation offered to humanity in Jesus Christ and effected through his Paschal Mystery. All the activities of Bishops must be directed to proclaiming the Gospel, precisely because the Gospel is "the power of God leading everyone who believes in it to salvation". Salvation is found in the Gospel and the Gospel is received in faith. Henee everything the Bishop does should be directed toward helping people to give "the obédience of faith" to God's word, helping them to embrace the full content 4 5 6 1 2 3 4 5 6 Eph 3:7. Born 1:1. LJc 4:43. Lumen Gentium, 25. Born 1:16. Born 1:5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 379 of Christ's teaching. The role of the Bishop as minister of the Gospel is profoundly pastoral, and, precisely as the proclamation of God's word, it reaches its apex in the Eucharist, in which the work of our salvation is sacramentally actuated. 3. The Council emphasized that God wills that everything he has revealed for the salvation of the world should b e preserved in its full integrity and handed on to future générations. For this reason Christ commissioned his Apostles tó proclaim the Gospèl, and his Apostles transmitted their own teaching role to their suceessors, the Bishops. The Council also declares that the episcopal office of teaching in the Church is conferred by episcopal consécration and can be exercised only in hierarchica! communion with the head and the members of the College of Bishops. I mention these truths to indicate just how much the ministry of the word is linked tó our own sacramental identity and to our whole episcopal mission. Our lives äs Bishops re vol ve around the mandate of Christ to teach everything that he commandéd the Apostles. What is more, our apostolic ministry is endowed with a sharing in that full authority given to Jesus, which he himself evoked before he sent his disciples forth to make disciples of ail nations, to baptize and to teach. Our ministry is likewise strengthened by that special abiding présence of the Lord with us until the end of the world. Ali of this constitutes the episcopal charism sacramentally transmitted, sacramentally received, sacramentally exercised. 7 8 9 > Our response as Bishops to Christ's mandate must be expressed in a vital proclamation, through preaching and teaching, of ali the truths of faith : the truths that lead our people to salvation, the truths that invite our people to give the obédience of faith. The Bishops exercise the teaching role of the Apostles precisely in order "to keep the Gospel f ore ver whole and alive within the Church". For this reason, the Council's Decree on the Bishops' Pastoral Office encourages Bishops explicitly to expound, in the power of the Holy Spirit, "the whole mystery of Christ". 10 11 7 Cf. Dei Verbum, 7. 8 Cf. Lumen Gentium, 21. 9 Cf. Mt 28:18-20. 10 Dei Verbum, 7. 11 Christus Dominus, 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 380 4. It is easy to see how the Bishop's role of vital preaching, faithful custody of the deposit of faith, and authoritative teaching exercised in union with the Pope and the whole College of Bishops also in vol ves the duty to défend the word of God against whatever would compromise its purity and integrity. If we understand the nature of the Church, in which the Paschal Mystery is Ii ved out, we will not be surprised to find, in every generation of the Church's life, including our own, not only sin, but also some measure of error aiid falsehood. A serene sense of realism and Church history will, however, help us to exercise our role as authentic teachers of God's word without either exaggerating or minimizing the existence of error and falsehood, which our pastoral responsibility obliges us to identify and to reject. Our fidelity to the word of God also requires us to understand und put into practice that great reality proclaimed by the Council : "The task of authentically interpreting the word of God, whether written or handed on, has been entrusted exclusively to the living teaching onice of the Church, whose authority is exercised in the name of Jesus Christ". In studying and listening to the word of God, in guarding and explaining the deposit of faith, in preaching and teaching the mystery of Christ, vigilance and fidelity on the part of Bishops are synonyms for pastoral love. The words Paul spoke to Timothy are relevant for each one of us : "I charge you to preach the word, to stay with this task whether convenient or inconvénient—correcting, reproving, appealing—constantly teaching and never losing patience... Be steady and self-possessed ; put up with hardship, perform your work as an evangelist, fulfill your ministry". We find immense consolation and strength in the realization that we exercise our special service to the word of God through a divine mandate, with the help of the Holy Spirit and in virtue of a sacramentally conferred charism. 12 13 5. The fruitful exercise of the Magisterium requires us to reflect on various aspects of the mystery of God's word and its transmission in the Church. We know that the authentic Magisterium of the Church is characterized by unity. It makes no claim to be abo ve the word of God ; rather it seeks humbly to serve that word, through its specific charism, exercised in the name of Christ and by his authority. As such, the Magisterium has no parallel in the Church. There is only one 12 a Dei Verbum, 10. 2 Tim 4:2, 5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 381 authentic ecclesial Magisterium, and it belongs to the Bishops. On the part of individual Bishops, the communion of teaching; with thé Pope and the whole College is of extreme importance, because it is the guarantee of authentic doctrine and of the supernatural effectiveness of every pastoral initiative. The teaching charism of the Bishops is unique in Us responsibility. As such it must be exercised personally and cannot be delegated. By episcopal consécration the Bishop has a unique relationship to Jesus Christ the Teacher ; by Christ's authority he is enabled to teach with particular effectiveness. In a unique way he is a living sign of Jesus Christ, proclaiming God's word with special power. The priests are intimately related to the sacramentai ministry of the Bishop, and with the Bishop, as co-worJcers of the episcopal order, they exercise their own proper responsibility for the word of God. This relationship of ours to our priests in the word of God gives us a special motive for a deep pastoral and fraternal love for them, as well as an opportunity to thank God for their partnership in the Gospel. 6. At the same time the Bishops are servant pastors in their local Churches, where the whole ecclesial community—priests, deacons, religious and laity—collaborate with them, in accordance with the constitution of the Church, to proclaim and live the word of God. The Bishops' sacramental service to the word of God is ordered to the well-being of the entire community of the faithful. The Bishops guide the faithful to under standing the word of God. The very proclamation of the word of God by the Bishops has a power that leads to the assent of faith. And after this assent of faith has been given, the faithful themselves contribute to the further growth of the Church's understanding of God's word, and, in this sense, faith develops in each succeeding generation of the Church. But, in the words of Saint Vincent of Lerins, "it must truly be development of the faith, not altération of the faith ... The understanding ... of individuáis as well as of the whole Church ought then to make great and vigorous progress with the passing of the ages and the centuries, but only along its own line of development, that is with the same doctrine, the same meaning and the same import". Understanding the development of doctrine in this way, we know that the présent or "current" teaching of the Church 14 15 14 15 Cf. Dei Verbum, 8. First Instruction, Ch. 23. 382 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale does not admit of a development that is either a reversai or a contradiction. 7. Through the exercise of their own charism, the Bishops provide a great service to the faithful and assist them to carry out their own role of contributing to the growth of the faith. In this regard I would repeat once again what I said in Chicago to ali the Bishops of the United States : "In the community of the faithful—which must always maintain Catholic unity with the Bishops and the Apostolic See—there are great insights of faith. The Holy Spirit is active in enlightening the minds of the faithful with his truth, and in inflaming their hearts with his love. But thèsè insights of faith and this sensus fidelium are not independent of thé Magisterium of the Church, which is an instrument of the same Holy Spirit and is assisted by him. It is only when the faithful havè beéri nourished by the word of God, faithfully transmitted in its purity and integrity, that their own charisms are fully operative and fruitful. Once the word of God is faithfully proclaimed to the community and is accepted, it brings forth fruits of justice and holiness of life in abundance. But the dynamism of the community in understanding and living the word of God dépends on its receiving intact the depositum fidei; and for this precise purpose a special apostolic and pastoral charism has been given to the Church. It is one and the sanie Spirit of truth who directs the hearts of the faithful and guarantees the Magisterium of the pastors of the flock". 16 8. I wish at this timë, as I did during my visit to the Catholic University of America, to say a special word of appréciation for the role of the theologians in the Church, and in particular for the assis^ tance that they givé to the Bishops and the service that they render to the faith. Since theology receives its object from faith, and since it is vitally concerned with the sacred deposit of révélation, there are many éléments that are common to the role of Bishops and to that of theologians. Although in différent ways, both Bishops and theologians are called upon to guard the word of God, to study it more deeply, to explain it, to teach it, to défend it. Both Bishops and theologians are called to live and work and pray for the same great cause : "that the word of the Lord may speed on and triumph". Theologians have special qualifications for studying and elucidating the reasons for the 17 16 17 AAS 71 (1979), p. 1226. 2 Thess 3:1. Acta Ioannis Pauli Pp. Il 383 doctrinal and moral teaching of the Church. By their training and scholarship, and following their specific method, theologians are in a position to probe and illustrate the data of faith and the interprétation that the Magisterium gives of these data in doctrine and moráis. In their role of teaching theology, theologians are called upon to open the treasure of faith ever wider and to inculcate respect for the Magisterium, which in turn guarantees the interprétation of God's word. It is this respect for the Magisterium that is indeed "a constituent élément of the theological method". On their part the Bishops know that the exercise of their own sacramental charism is linked to reading, study, consultation and, above all, prayer. But it remains a charism at the service of the faith of the whole Church. 18 Venerable and dear Brothers, in inviting you to reflect with me on our configuration to Jesus Christ in our ministry of the word, I desire with all my heart to confirm you in your deepest identity as Bishops of the Church of God. The word of God is our life and ministry, our joy and our strength, our wisdom and our hope. But even more, it is the salvation of our people, their vital contact with the Lord. Our proclamation of God's word is linked to a special sacramental power, and our teaching of God's word is guaranteed by the authority of Christ the Teacher. As ministers of the Gospel we are indeed living signs of Jesus Christ. The Council assures us : "In the Bishops ... our Lord Jesus Christ, the supreme High Priest, is présent in the midst of all those who believe". And may Mary, the Mother of Jesus the Incarnate Word, be with us as we endeavor to eommunicate to the world the Gospel of her Son. 19 VII Ad quosdam episcopos e Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dear Brothers in our Lord Jesus Christ, 1. Once again I am very happy to share an intense expérience of ecclesial communion with another group of American Bishops. You come from différent régions of the United States and the pastoral 18 Cf. Paul V I , ad Limina Discourse, June 20, 1977. 19 Lumen Gentium, 21. * Die 28 m. Octobris a. 1983. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 384 situations of your individual locai Churches vary greatly. And yet I am sure that in all your Diocèses there is a deep common interest in the topic that I would like to touch on today Catholic éducation. The very notion of Catholic éducation is closely related to the essential mission of the Church, to eommunicate Christ. It is linked to our own episcopal mandate to teach—to teach everything that Jesus commanded to be taught. And as teachers, we are called to bear witness by word and example to the Christ whom the Church is endeavoring to eommunicate. Simply put, the aim of Catholic éducation is to help people "to arrive at the fullness of Christian life". It is identifled with the great ideal of Saint Paul who is not satisfled "until Christ is formed" in the Galatians; he yearns to see this process completed. 1 2 3 2. The Second Vatican Council presented the aim of all Christian éducation in various aspects, which include "ensuring that the baptized ... may grow ever more conscious of the gift of faith which they have reeeived; that they may learn to adore God the Father in spirit and in truth, especially through liturgical worship ; and that they may be prepared to lead their personal lives aecording to a new nature, in justice and holiness of truth ; so that they may reach perfect maturity ... and make their contribution to the increase of the Mystical Body". These are éléments with far-reaching implications ; they take into account the fact that Catholic éducation is indeed concemed with the whole person, with his or her eternai destiny and with the common good of society, which the Church herseif stri ves to promote. In practice this requires that the physical, moral and intellectual talents of children and young people should be cared for, so that they may attain a sense of responsibility and the right use of freedom and take an active part in the life of society. 4 5 6 7 3. All of these éléments have been promoted by Catholic éducation in your country. Indeed, Catholic éducation constitutes a privileged 1 Cf. Mt 28:20. 2 Can. 794 § 1. 3 Gal 4:19. 4 Cf. Jn 4:23. 5 Eph 4:22-24. 6 Gravissimum 7 Cf. can. 795. Educationis, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 385 chaptèr in thehistory of the Church in America. Catholic éducation has been a very effective dimension of evangelization, bringing the Gospel to bear on all facets of life. It has in vol ved différent individuáis and groiips in the educational process, and it has succeeded in making générations of people feel part of the ecclesial and social community. Despite limitations and imperfections, Catholic éducation in America can, under God's grâce, be credited to a high degree with forming the splendid Catholic laity of America. Catholic éducation was itself the foundation for understanding and accepting the teaching of the Second Vatican Council, which was à consistent explicitation and development of principies that the Church has held and taught throughòut the centuries. The blessings of the Council were effectively brought to bear on the lives of many because years of generous Catholic éducation had prepared the way. Catholic éducation in your land has also fostered numerous vocations over the years. You yourselves owe a great debt of gratitude to that Catholic éducation which enabled you to understand and to accept the call of the Lord. Among other contributions of Catholic éducation is the quality of citizen that you were able to produce : upright men and women that contributed to the well-being of America, and through Christian charity worked to serve ail their brothers and sisters. Catholic éducation has furnished an excellent witness to the Church's perennial commitment to culture of every kind. It has exercised a prophétie role—perhaps modestly in individual cases, but overall most effectively—to assist faith to permeate culture. The achievements of Catholic éducation in America merit our great respect and admiration. 4. There is still, however, a debt of gratitude to be paid, before the witness of history, to the parents who have supported a whole system of Catholic éducation ; to the parishes that have coordinated and sustained these efforts ; to the Diocèses that have promoted programs of éducation and supplemented means of support, especially in poor areas; to the teachers—who always included a certain number of generous lay men and women—who through dedication and sacrifice championed the cause of helping young people to reach maturity in Christ. But, above ail, gratitude is due to the religious for their contribution to Catholic éducation. In writing last Easter to the Bishops of the United States about Religious Life, I stated : "Religious were among your pioneers. 386 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale They blazed a trail in Catholic éducation at all levéis, helping to create a magnifìcent educational system from elementary school to university". To women religious is due a very special debt of gratitude for their particular contribution to the field of éducation. Their authentic educational apostolate was, and is, worthy of the greatest praise. It is an apostolate that requires much self-sacrifice ; it is thoroughly human as an expression of religious service : an apostolate that follows closely human and spiritual growth, and accompanies children and young people patiently and lovingly through the problems of youth and the insecurity of adolescence toward Chrisian maturity. How many married couples of your generation could—and did—point to women religious who influenced their lives and helped them to reach that stage of personal development in which their vocation to married love and parenthood could be realized? And how many priests, brothers and sisters found édification in the witness of sacrificial love exemplified in religious life, and the encouragement necessary for them to embark on the préparation for their own vocation? 8 5. Major f ac tors in the Catholic éducation about which we have been speaking include : the Catholic teacher, Catholic doctrine and the Catholic school. While the entire mission of Catholic éducation is essentially linked to the Church's life of faith and as such forms part of the Bishop's ministry, the first educators of individual children are the parents. In the new Code of Canon Law the whole treatment of éducation begins with the word "parents". In the eyes of the Church, and before God, their obligations and rights are unique, as are the sustaining grâces they receive in the Sacrament of Marriage. It is this sacrament that "gives to the educational role the dignity and vocation of being really and truly a 'ministry' of the Church". But all Catholic teachers are invested with great dignity and are called to be "outstanding in true doctrine and uprightness of life". The whole structural system of Catholic éducation will have value to the extent that the formation and éducation given by the teachers conform to the principies of Catholic doctrine. 9 10 8 Letter of April 3, 1983, no. 2. 9 Familiaris 10 Consortio, Can. 803 § 2. 38. 387 Acta Ioannis Pauli Pp. II In religious éducation there is a new urgency to explain Catholic doctrine. Many young people of today look to Catholic educators, rightly saying: "You do not have to convince us; just explain well". And we know that, in whatever forum God's word is communicated, it has power to illuminate minds and to touch hearts : "Indeed, God's word is living and effective, sharper than any two-edged sword". 11 6. In the history of your country an extremely effective instrument of Catholic éducation has been the Catholic school. It has contributed immensely to the spreading of God's word and has enabled the faithful "to relate human affairs and activities with religious values in a single living synthesis". In the community formed by the Catholic school, the power of the Gospel has been brought to bear on thought pattern», standards of judgment and norms of behavior. As an institution the Catholic school has to be judged extremely favorably of we apply the sound criterion : "You will know them by their deeds", and again, "You can tell a tree by its fruit". It is easy therefore in the cultural environment of the United States to explain the wise exhortation contained in the new Code : "The faithful are to promote Catholic schools, doing everything possible to help in establishing and maintaining them". 12 13 14 15 Your Catholic school system has long enjoyed the esteem o f the Holy See. Pius X I I at the very beginning of his Pontificate wrote to the American Bishops of that time, saying: "It is with good reason then that visi tors from other s lands admire the Organization and system under which your schools of various levéis are conducted". Years later, Paul V I , in canonizing Mother Seton, felt the need to praise the providence of God who raised up this woman to inaugurate in your country the work of the Catholic school. And two years later, in canonizing John Neumann, Paul VI spoke of the "relentless energy" with which he promoted the Catholic school system in the United States. 16 17 18 11 Heb 4:12. 12 Sapientia Christiana. 1. 13 Mt 7:16. » Mt 7:20. 15 16 Can. 800 § 2. Sertum Laetitiae, 8; November 1, 1939. 17 Cf. Address to American Bishops, September 15, 1975. 18 Address of June 19, 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 388 At every level of Catholic éducation thè importance of the Catholic teacher and of Catholic doctrine is felt. At every level, up to and including the university level, there is the need for an institutiondl commitment of the Catholic school to the word Of God as proclaimed by the Catholic Church. And this insti tu tional commitment is an expression of the Catholic identity of each Catholic school. 7. The pastoral leadership of the Bishop is pivotai in lending support and guidance to the whole cause of Catholic éducation. It is up to the Bishop, together with his priests, to encourage all Catholic educators to be inspired by the great ideal of communicating Christ. Only the Bishop can set the tone, ensure the priority and effectively présent the importance of the cause to the Catholic people. At the same time, the Bishop's zeal finds an endless challenge in providing pastoral care for students, realizing the special spiritual needs of students engaged in higher studies, inside and outside Catholic institutions, whose progress is very closely linked to the future of society and of the Church herself. 19 8. A particular dimension of Catholic éducation, which is at the same time a stage of evangelization, is the question of catechesis as it relates to Catholic institutions, as it is performed outside of Catholic schools, and as it is exercised directly by parents. From every viewpoint, catechesis in volves "educating the true disciple of Christ by means of a deeper and more systematio knowledge of the person and message of our Lord Jesus Christ". Especially under this catechetical aspect of imparting Catholic doctrine in an organic and systematio way, the Catholic school remains a truly relevant instrument at the service of faith, assisting the young to enter into the mystery of Christ. For this reason already given, I renew that prophétie appeal o f Paul YI to the American Bishops : "Brethren, we know the diûiculties in vol ved in preserving Catholic schools, and the uncertainties of the future. And yet we rely on the help of God and on your own zealous collaboration and untiring efforts, so that the Catholic schools can continue, despite grave obstacles, to fulfiill their providential role at the service of genuine Catholic éducation, and at the service of your country". 20 21 19 Of. 20 Catechesi Tradendae, 19. :1 Gravissimum Educationis, 10. Address of September 15, 1975. Acta Ioannis Pauli Pp. II 389 9. In all of these things our own ministry at the service of the word dépends on the outpouring o f the Holy Spirit. It is he, venerable and dear Brothers, whom we invoke today, asking him to assist you in your pastoral initiatives and to bring to fruition the efforts of so many dedicated priests, deacons, religious and lay people in the local Churches that you represent. He alone can actually enable us to eommunicate Christ; indeed, "no one can say: 'Jesus is Lord', except in the Holy Spirit". Only through his action can Christian maturity be ensured and, henee, the aim of all Catholic éducation attained. As we proclaim the sovereignty of the sanctifying action of the Holy Spirit, let us ask him to submit our ministry totally to his will. And let us ask this grace of docility through the intercession of Mary, beneath whose heart the Word of God became man and was first communicated to the world. 22 Veni Sancte Spiritus! VIII Ad eos qui XXXV coetui Consociationis medicorum ab omnibus nationibus interfuerunt coram admissos.* Mesdames, Messieurs, 1. A l'issue de la trente-cinquième Assemblée générale de l'Association Médicale Mondiale à Venise, vous vous êtes proposé dé venir à Rome pour me rencontrer. Vous êtes cordialement accueillis dans cette Maison, d'autant plus qu'il y a une convergence particulière entre vos préoccupations et celles de l'Eglise. La médecine est une forme eminente, essentielle, du service de l'homme. Il faut d'abord aider l'homme à vivre et à surmonter les handicaps qui grèvent le fonctionnement normal de toutes ses fonctions organiques, dans leur unité psychophysique. L'homme est aussi au centre des préoccupations de l'Eglise, dont la mission est, avec la grâce du Christ, de sauver l'homme, de le restituer dans son intégrité spirituelle et morale, de l'amener à son développement intégral où le corps a sa part. C'est pourquoi le ministère de l'Eglise et le témoignage des chrétiens vont de pair avec leur sollicitude pour les malades. 22 1 Cor 12:3. * Die 29 m. Octobris a. 1983. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 390 Je forme donc avec vous les meilleurs vœux pour que progressent encore la science médicale et l'art de guérir. Déjà la lutte contre les maladies acquises, aiguës ou chroniques, est devenue très efficace. Celle qui est organisée contre les maladies héréditaires est appelée aussi à des progrès. Comment ne pas souhaiter que vous trouviez dans là société contemporaine — qui dépense tant pour le confort des bien portants — l'attention et l'aide suffisantes pour apporter aux malades d'aujourd'hui et de demain les soins qu'ils requièrent? 2. Le thème de votre réunion de Venise, « le médecin et les droits de l'homme », était un motif supplémentaire pour susciter l'intérêt du Saint-Siège. Que de fois ai-je eu l'occasion de parler des droits fondamentaux et inaliénables de l'homme, jusque devant l'Assemblée des Nations Unies ! L'ensemble de ces droits correspond à la substance de la dignité de l'être humain. Le médecin est spécialement concerné par le respect de ces droits. Le droit de l'homme à la vie — depuis le moment de sa conception jusqu'à sa mort — est le droit premier et fondamental, comme la racine et la source de tous les autres droits. Dans le même sens, on parle du «droit à la santé», c'est-à-dire aux conditions les meilleures pour une bonne santé¿ On pensé aussi au respect de l'intégrité physique, du secret médical, de la liberté d'être soigné et de choisir son médecin partout où c'est possible. Les droits auxquels on se réfère ne sont pas d'abord ceux qui sont reconnus par les législations changeantes de la société civile, mais ils se rattachent aux principes fondamentaux, à la loi morale qui se fonde sur l'être même et qui est immuable. Le domaine de la déontologie peut apparaître, surtout aujourd'hui, comme le plus vulnérable de la médecine; mais il est essentiel, et la morale médicale doit toujours être considérée par les praticiens comme la norme de leur exercice professionnel qui mérite le plus d'attention et surtout le plus d'efforts pour la protéger. 1 3. Il est évident que les progrès inouïs et rapides de la science médicale entraînent des reconsidérations fréquentes de sa déontologie. Vous êtes nécessairement affrontés à de nouvelles questions, passionnantes mais très délicates. Cela, l'Eglise le comprend, et elle accompagne volontiers votre réflexion, dans le respect de vos responsabilités. Mais la recherche d'une position satisfaisante sur le plan éthique 1 2 octobre 1979, n. 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 391 dépend fondamentalement de la conception que l'on se fait de la médecine. Il s'agit de savoir en définitive si la médecine est bien au service de la personne humaine, de sa dignité, dans ce qu'elle a d'unique et de transcendant, ou si le médecin se considère d'abord comme l'agent de la collectivité, au service des intérêts des bien portants, auxquels le soin des malades serait subordonné. Or la morale médicale s'est toujours définie, depuis Hippocrate, par le respect et la protection de la personne humaine. Ce qui est en jeu, c'est bien plus que la sauvegarde d'une déontologie traditionnelle; c'est le respect d'une conception de la médecine qui vaut pour l'homme de tous les temps, qui sauvegarde l'homme de demain, grâce au prix reconnu à la personne humaine, sujet de droits et de devoirs, et jamais objet utilisable à d'autres fins, fût-ce un soi-disant bien social. 4. Vous me permettrez d'aborder quelques points importants à mes yeux. Les convictions dont je témoigne devant vous sont celles de l'Eglise catholique, dont j'ai été constitué Pasteur universel. Pour nous, l'homme est un être créé à l'image de Dieu, racheté par le Christ et appelé à une destinée immortelle. Ces convictions rejoignent donc, je l'espère, les croyants qui reçoivent la Bible comme Parole de Dieu. Mais, parce qu'elles nous amènent au plus grand respect de l'être humain, je suis sûr qu'elles rejoignent tous les hommes de bonne volonté qui réfléchissent sur la conditon de l'homme et qui veulent à tout prix le sauver de ce qui menace sa vie, sa dignité et sa liberté. D'abord le respect de la vie. Il n'est pas d'hommes croyants ou non croyants qui puissent refuser de respecter la vie humaine, de se faire un devoir de la défendre, de la sauver, tout particulièrement quand elle n'a pas encore de voix pour proclamer ses droits. Puissent tous les médecins être fidèles au serment d'Hippocrate qu'ils prêtent lors de leur doctorat! Dans la même ligne, l'Assemblée générale de l'Association Médicale Mondiale avait adopté en 1948 à Genève la formule de serment qui précisait : (( Je garderai le respect absolu de la vie humaine dès la conception, même sous la menace, je n'admettrai pas de faire usage de mes connaissances médicales contre les lois de l'humanité ». J'espère que cet engagement solennel continuera de toute façon d'être la ligne de conduite des médecins. Il y va de leur honneur. Il y va de la confiance qu'ils méritent. Il y va de leur conscience, quelles que soient les concessions que la loi civile se permet de faire en matière par exemple d'avortement ou d'euthanasie. Ce que l'on 392 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale attend de vous, c'est que vous vous attaquiez au mal, à ce qui est contraire à la vie, mais sans sacrifier la vie elle-même qui est lé plus grand bien et qui ne nous appartient pas. Dieu seul est le maître de la vie humaine et de son intégrité. 5. Un deuxième point que je souligne devant vous, c'est l'unité de l'être humain : il importe que l'on n'isole pas le problème technique posé par le traitement d'une affection déterminée de l'attention portée à la personne du malade dans toutes ses dimensions. Il est bon de le rappeler, alors que la science médicale tend à la spécialisation de chaque discipline. Le médecin d'hier était avant tout un généraliste. Son regard embrassait d'emblée l'ensemble des organes et des fonctions corporelles. Et même, à un autre plan, il connaissait plus facilement la famille du patient, son milieu, l'ensemble de son histoire. L'évolution est inéluctable, elle tient à la spécialisation des études et à la complication de la vie en société. Du moins vous faut-il sans cesse faire effort pour considérer l'unité profonde de l'être humain, dans l'interaction évidente de toutes ses fonctions corporelles, mais aussi dans l'unité de ses dimensions corporelle, affective, intellectuelle et spirituelle. L'an dernier, le 3 octobre, j'invitais les médecins catholiques réunis à Rome à se maintenir constamment dans la perspective de la personne humaine et des exigences qui découlent de sa dignité. La perspective d'ensemble dans laquelle il importe de toujours replacer le problème médical particulier pourrait aussi s'entendre, non seulement de chaque individu mais, en un sens analogique, de la société où la complémentarité permet de trouver une certaine solution à des problèmes sans issue au plan individuel. Il suffit de penser au handicap de la stérilité physique définitive, que certains foyers arrivent à compenser par l'adoption ou par le dévouement aux enfants des autres. 6. Le troisième point m'est suggéré par un thème très important abordé au cours de votre Assemblée générale à Venise : les droits de l'être humain devant certaines possibilités nouvelles de la médecine, en particulier en matière de « manipulation génétique » qui pose à la conscience morale de chaque homme une sérieuse interrogation. Comment concilier, en effet, une telle manipulation avec la conception qui reconnaît à l'homme une dignité innée et une autonomie intangible? Une intervention strictement thérapeutique qui se fixe comme objectif la guérison de diverses maladies, comme celles qui tiennent à Acta Ioannis Pauli Pp. II 393 des déficiences chromosomiques, sera, en principe, considérée comme souhaitable, pourvu qu'elle tende à la vraie promotion du bien-être personnel de l'homme, sans porter atteinte à son intégrité ou détériorer ses conditions de vie. Une telle intervention se situe en effet dans la logique de la tradition morale chrétienne, comme je le disais devant l'Académie pontificale des Sciences le 23 octobre 1982. 2 Mais, ici, la question rebondit. En effet, il est d'un grand intérêt de savoir si une intervention sur le patrimoine génétique outrepassant les limites de la thérapeutique au sens strict doit être estimée, elle aussi, moralement acceptable. Pour que cela se vérifie, il faut que soient respectées plusieurs conditions et que certaines prémisses soient acceptées. Permettez-moi d'en rappeler quelques-unes. La nature biologique de chaque homme est intangible en ce sens qu'elle est constitutive de l'identité personnelle de l'individu dans tout le cours de son histoire. Chaque personne humaine, dans sa singularité absolument unique, n'est pas constituée seulement par son esprit, mais par son corps. Ainsi, dans le corps et par le corps, on touche la personne elle-même dans sa réalité concrète. Respecter la dignité de l'homme revient par conséquent à sauvegarder cette identité de l'homme « corpore et anima unus )), comme dit le Concile Vatican I I . C'est sur la base de cette vision anthropologique que l'on doit trouver des critères fondamentaux pour les décisions à prendre s'il s'agit d'interventions non strictement thérapeutiques, par exemple d'interventions visant à l'amélioration de la condition biologique humaine. En particulier, ce genre d'intervention ne doit pas porter atteinte à l'origine de la vie humaine, à savoir la procréation liée à l'union non seulement biologique mais aussi spirituelle des parents, unis par le lien du mariage ; elle doit par conséquent respecter la dignité fondamentale des hommes et la nature biologique commune qui èst à la base de la liberté, en évitant des manipulations tendant à modifier le patrimoine génétique et à créer des groupes d'hommes différents, au risque de provoquer dans la société de nouvelles marginalisations. Par ailleurs, les attitudes fondamentales qui inspirent les interventions dont nous parlons ne doivent pas découler d'une mentalité raciale et matérialiste, visant à un bien-être humain en réalité réducteur. La dignité de l'homme transcende sa condition biologique. 3 2 Cf. AAS 75 (1983), Pars I, pp. 37-38. 3 Const. Gaudium et spes, n. 14, § 1. 26 - A. A. S. 394 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La manipulation génétique devient arbitraire et injuste quand elle réduit la vie à un objet, quand elle oublie qu'elle a affaire à un sujet humain, capable d'intelligence et de liberté, respectable quelles que soient ses limites; ou quand elle le traite en fonction de critères non fondés sur la réalité intégrale de la personne humaine, au risque de porter atteinte à sa dignité. Dans ce cas, elle expose l'homme au caprice d'autrui, en le privant de son autonomie. Le progrès scientifique et technique, quel qu'il soit, doit donc garder le plus grand respect des valeurs morales qui constituent une sauvegarde de la dignité de la personne humaine. Et parce que, dans l'ordre des valeurs médicales, la vie est le bien suprême et le plus radical de l'homme, il faut un principe fondamental : d'abord empêcher tout dommage, ensuite rechercher et poursuivre le bien. A vrai dire, l'expression « manipulation génétique » reste ambiguë et doit faire l'objet d'un véritable discernement moral, car elle recouvre d'une part des essais aventureux tendant à promouvoir je ne sais quel surhomme et, d'autre part, des interventions souhaitables et salutaires visant à la correction des anomalies, telles que certaines maladies héréditaires, sans parler des applications bénéfiques dans les domaines de la biologie animale et végétale utiles à la production alimentaire. Pour ces derniers cas, certains commencent à parler de (( chirurgie génétique », comme pour mieux montrer que le médecin intervient non pour modifier la nature mais pour l'aider à s'épanouir dans sa ligne, celle de la création, celle voulue par Dieu. En travaillant dans ce domaine, évidemment délicat, le chercheur adhère au dessein de Dieu. Dieu a voulu que l'homme soit le roi de la création. A vous, chirurgiens, spécialistes de travaux de laboratoires et médecins généralistes, Dieu fait l'honneur de coopérer par toutes les forces de votre intelligence à l'œuvre de la création commencée au premier jour du monde. On ne peut que rendre hommage à l'immense progrès accompli dans ce sens par la médecine du dix-neuvième et du vingtième siècles. Mais, comme vous le voyez, il est plus que jamais nécessaire de surmonter la séparation entre la science et l'éthique, de retrouver leur unité profonde. C'est de l'homme que vous traitez, de l'homme dont précisément l'éthique sauvegarde la dignité. En vous remerciant de votre visite et de votre confiance, et conscient des graves responsabilités qui pèsent sur vous, je forme les meilleurs vœux pour votre action et votre témoignage au sein de l'Association Acta Ioannis Pauli Pp. II 395 Médicale Mondiale et au milieu de tous vos confrères médecins, et j'invoque les Bénédictions de Dieu, l'Auteur de la vie, sur chacun de vous, sur votre labeur, sur vos foyers et vos amis. IX Ad eos qui plenario coetui Pontificiae Academiae Scientiarum interfuerunt coram admissos.* 1. En cette noble Assemblée de savants, qu'honore votre présence, Messieurs les Cardinaux et chers Frères dans l'épiscopat, ainsi que la participation du Corps diplomatique accrédité près le Saint-Siège et de beaucoup de représentants et responsables de la culture, je salue avec des sentiments de vive satisfaction et de haute considération les membres de l'Académie pontificale des Sciences qui s'apprêtent à traiter dans leur Session plénière le thème de « l a Science au service de la Paix ». Dans les mêmes sentiments, je salue les savants venus de toutes les parties du monde pour approfondir, durant une semaine d'études, le thème « Chemical events and their impact on environment » et, en groupe de travail, une question également importante : « Specificity in biological interactions ». Dans quelques jours se réunira un autre groupe de travail qui traitera le thème : « Modern biology applied to agriculture ». Je me réjouis de tout cœur avec vous, Monsieur le Président, cher Professeur Carlos Chagas, pour la sagesse et l'esprit d'initiative avec lesquels vous avez donné de nouveaux et importants développements à la vie de l'Académie, et pour avoir projeté et organisé ces jours-ci diverses réunions de personnalités qui consacrent leurs énergies à la recherche de la vérité au service de l'humanité. 2. Tout savoir tire sa noblesse et sa dignité de la vérité qu'il exprime. C'est seulement dans le culte désintéressé de la vérité que la culture et en particulier la science conservent leur liberté et peuvent la défendre contre toute tentative de manipulation provenant des idéologies et du pouvoir. « La vérité vous fera libres » : ces paroles de l'Evangile ont une valeur de permanente actualité et elles apportent une lumière divine * Die 12 m. Novembris a. 1983. 396 Acta Apostolicae Sedis - Coinnientafium Officiale à l'activité du savant qui ne subordonne son engagement et sa propre recherche à rien d'autre qu'à la vérité. La vérité est la fin de l'univers : ultimus finis totius Universi est Veritas, comme l'a écrit l'un des plus grands génies de la pensée, Thomas d'Aquin. L'univers cache en son sein la vérité de tous les êtres, de leurs formes et de leurs lois, et il aspire à ce que sa vérité soit révélée grâce à l'intelligence humaine. Vous, Messieurs les savants, qui accueillez le monde dans vos esprits, qui le traitez dans vos laboratoires, qui le scrutez dans ses replis les plus infimes au prix d'efforts laborieux, que cherchez-vous, sinon la vérité? 1 Ayez le courage et l'audace de la raison qui cherche inlassablement le vrai et vous trouverez dans l'Eglise, et spécialement de la part du Siège Apostolique, vos alliés les plus convaincus. Sans doute les conquêtes de la science sont parfois provisoires, soumises à des remises en question et à des révisions, et elles ne réussiront jamais à exprimer toute la vérité que renferme l'univers : le sens du mystère fait partie de votre patrimoine intellectuel et vous suggère que tout ce que vous ne connaissez pas est beaucoup plus étendu que ce que vous connaissez. Dans la recherche de la vérité, l'audace de la raison se conjugue avec l'humilité de ses propres limites, la joie de connaître va de pair avec l'admiration de l'inconnu. Le sens du mystère enveloppe également les vérités que la science ne peut découvrir, mais qui interrogent l'esprit du savant au plus intime de son être, là où il expérimente une aspiration irrésistible et poignante ver Si le divin. La fin de l'univers n'est pas seulement de révéler la vérité qui lui est immanente, mais de manifester la Vérité première qui a donné au monde son origine et sa forme. 3. Quelles qué soient les voies de votre recherche scientifique, que le sens du divin, Messieurs, vous assiste toujours ! Comment ne pas rappeler ici Isaac Newton? Celui-ci ne pensait nullement, contrairement à ce qu'a dit par la suite Auguste Comte, que la science doit s'élever sur les ruines de la religion et de la métaphysique, mais il apercevait dans l'univers la présence de Dieu, non pas immanente, mais transcendant la nature. Dans le Scholium generale ajouté à la seconde édition de ses Philosophiae naturalis principia mathematica, Newton écrivait: « C e t ensemble très élégant du soleil, des planètes et des comètes ne pouvait naître sans le dessein et la force d'un être intel1 Contra Gentiles, 1. 1, c. 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 397 ligent et puissant. Il gouverne toute chose, non pas comme âme du monde mais comme Seigneur de l'univers ... D'une aveugle nécessité métaphysique qui serait absolument identique toujours et partout, il ne naît aucune variété des choses. L'entière vérité des choses, embrassant les lieux et les temps, n'a pu surgir que des idées et de la volonté d'un être qui existe de façon nécessaire)). Avec Newton, qui était convaincu qu'on ne peut séparer la pensée scientifique de la pensée religieuse, s'accorde le message adressé aux hommes de la pensée et de la science par le Concile Vatican II : ((Jamais peut-être, grâce à Dieu, n'est si bien apparue aujourd'hui la possibilité d'un accord profond entre la vraie science et la vraie foi, servantes l'une et l'autre dé l'unique vérité. N'empêchez pas cette précieuse rencontre ! Ayez confiance dans la foi, Cette grande amie dé l'intelligence ! ». La vérité scientifique, Messieurs, qui ennoblit votre intelligence et élève votre recherche jusqu'à la contemplation du monde et de son Créateur, doit être transmise à l'humanité entière pour la promotion intégrale de l'homme et des nations} pour le service de la paix qui est l'objet de vos réflexions et de vos projets. 2 4. Il y a diverses façons pour l'homme de la culture de vivre la précieuse valeur du savoir. Bernard de Clairvaux, l'une des plus fortes personnalités de l'histoire, qui descendit des plus hauts sommets de la mystique pour communiquer la vérité divine et humaine à la société ecclésiale et civile de son temps, lui, le véritable maître de la charité de l'intelligence, a décrit les divers types de l'homme de la culture que l'on retrouve toujours dans l'histoire. Selon saint Bernard cinq mobiles peuvent inciter l'homme à l'étude: ( ( I l est des gens qui ne veulent savoir que pour savoir : c'est une curiosité basse. D'autres cherchent à connaître pour être connus eux-mêmes : c'est une honteuse vanité, et ceux-là n'échappent pas aux railleries du poète satirique qui disait à l'intention de leurs pareils: "Pour toi, savoir n'est rien, si un autre ne sait pas que tu sais". Il y a encore des gens qui acquièrent la science pour la revendre et, par exemple, pour en tirer de l'argent ou des honneurs : leur mobile est laid. Mais certains veulent savoir pour édifier: c'est la charité. D'autres pour être édifiés : c'est la sagesse. Seuls les 2 L. Geymonat, Storia del pensiero filosofico e scientifico, Milano, Garzanti, 1970, vol. I I , p, 646. Acta Apostolicae Sedis -Commentarium 398 Officiale hommes de ces deux dernières catégories n'abusent pas de la science, puisqu'ils ne s'appliquent à comprendre que pour faire le bien » . Les paroles de saint Bernard le mystique manifestent une profonde connaissance de ce qui motive l'homme de la culture, et elles sont plus que jamais d'actualité pour rappeler aux maîtres de la pensée comme à leurs disciples la véritable finalité de la science. Dans le discours que j'ai adressé le 15 novembre 1980 à Cologne aux savants et aux étudiants des Universités allemandes, je relevais que «notre culture, dans tous les secteurs, est imprégnée d'une science qui procède largement de façon fonctionnelle» et je lançais cet avertissement: « L a science purement fonctionnelle, dépourvue de valeur et aliénée par rapport à la vérité, peut être complètement asservie à des idéologies ». Je rappelle volontiers ici ce que relevait, voilà quarante ans environ, un illustre membre de l'Académie des Sciences, maintenant décédé, dans une conférence à Lausanne adressée à de jeunes universitaires: «A la recherche du vrai on en est venu à substituer la recherche de l'utile. Les jeunes qui, auparavant, se tournaient vers les maîtres de la pensée pour éclairer leur intelligence, commencèrent à leur demander les secrets de la nature d'où jaillissent des biens matériels en si grande abondance. Des diverses branches du savoir, on en arriva peu à peu, à valoriser, non pas celles qui visent les plus hauts sommets de la pensée, mais celles qui apparaissent plus fertiles en applications pratiques » . Saint Bernard de Clairvaux a élevé le savoir au niveau de l'amour, au niveau de la charité de l'intelligence : « Sunt qui scire volunt ut aedificent et charitas est ». 3 4 5. Messieurs les Académiciens, Messieurs les savants, en ce moment si grave de l'histoire, je vous demande la charité du savoir qui édifie la paix. La paix est un don de Dieu offert aux hommes de bonne volonté. Je parle maintenant à tous les hommes de bonne volonté, à quelque foi qu'ils appartiennent, et avant tout, à vous qui m'écoutez. La science qui réunit des chercheurs., "des techniciens, des ouvriers, qui mobilise les pouvoirs politiques et économiques, qui transforme la société à tous les niveaux et dans toutes ses institutions, a aujourd'hui 3 Sermon trente-sixième sur le Cantique des Cantiques — Œuvres mystiques de Saint Bernard, Editions du Seuil (1953), pp. 429-430. 4 G. Colonnetti, Pensieri e fatti dall'esilio, Conférence du 12 juin 1944, Accademia nazionale dei Lincei, Roma (1973), p. 31. 399 Acta Ioannis Pauli Pp. II une tâche qui s'avère plus que jamais urgente et indispensable, celle de coopérer au salut et à la construction de la paix. De la profondeur des siècles s'élève la voix d'un prophète désarmé, Isaïe : « Ils briseront leurs épées pour en faire des socs et leurs lances pour en faire des serpes». Dans les temps récents, alors que menaçait la guerre, s'éleva avec une force biblique la voix prophétique d'un Pontife désarmé, Pie X I , qui citait le psaume : <( Dissipa gentes quae bella volunt » . Les prophètes désarmés ont été de tout temps objet de dérision spécialement de la part des politiques avertis, partisans de la puissance. Mais notre civilisation ne doit-elle pas reconnaître aujourd'hui que l'humanité a besoin d'eux? Est-ce qu'ils ne devraient pas être les seuls à être écoutés unanimement par la communauté scientifique mondiale, afin que les laboratoires et les usines de la mort cèdent la place aux laboratoires de la vie? L'homme de science peut user de sa liberté pour choisir le domaine de sa propre recherche. Lorsque, dans une situation historique déterminée, il est presque inévitable qu'une certaine recherche scientifique soit employée dans des buts d'agression, il doit faire un choix qui lui permette de coopérer au bien des hommes, à la construction de la paix. En refusant certains domaines de recherche, inévitablement destinés, dans les conditions historiques concrètes, à des fins de mort, les savants du monde entier devraient se retrouver unis dans une volonté commune de désarmer la science et de constituer une force providentielle de paix. Devant ce grand malade en danger de mort qu'est l'humanité entière, les savants, en collaboration avec tous les autres hommes du monde de la culture et avec les institutions sociales, doivent accomplir une œuvre de salut analogue à celle du médecin qui a juré d'employer toutes ses forces à guérir les malades. 5 6 6. La paix ne naît pas seulement de l'extinction des foyers de guerre ; même si tous s'éteignaient, d'autres surgiraient inévitablement si l'injustice et l'oppression continuent à gouverner le monde. La paix naît de la justice : « Opus iustitiae pax », « le fruit de la justice est la paix » . Or la science, qui recherche la vérité et qui est libre de toute idéologie, peut et doit promouvoir la justice dans le monde ; elle peut 7 s 2, 4. 6 Ps 67, 31. Is 31, 17. 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 400 et doit, en ne demeurant pas esclave des peuples économiquement privilégiés, se répandre partout pour veiller, avec des techniques appropriées, à ce qu'à chaque peuple et à chaque homme soit donné ce qui lui revient. Le monde moderne attend la libération de la science qui est une conséquence de la libération de l'intelligence. Soyez unis, Messieurs, dans la défense de vos libertés pour édifier à travers le monde la paix dans la justice ! C'est un travail inlassable qui ne cessera jamais car, à cause du péché, individuel ou social, surgissent continuellement dans le monde dés foyers d'injustice. Avec un sens aigu de l'histoire, le Concile œcuménique Vatican II nous en a averti: « Encore que le bien commun du genre humain soit assurément régi dans sa réalité fondamentale par la loi éternelle, dans ses exigences concrètes il est pourtant soumis à d'incessants changements avec la marche du temps: la paix n'est jamais chose acquise une fois pour toutes, mais sans cesse à construire». Pax perpetuo aedificanda: la paix est sans cesse à construire. La paix est un effort continuel confié, en ce qui vous concerne, à votre recherche, aux applications techniques que vous devez orienter, par votre prestige, vers la promotion de la justice, grâce à cette libération, à cette liberté de l'intelligence qui vous permet d'autres choix là où l'on voudrait vous faire violence pour exploiter vos recherches et vos découvertes contre la justice et la paix. 8 7. La communauté scientifique est plus que toute autre une communauté de paix, car la recherche sévère du vrai qui est la vôtre dans le domaine de la nature est indépendante des idéologies et donc des conflits qui en découlent : votre activité exige une sincère collaboration, une franche communication des résultats de vos recherches. La communauté scientifique, communauté de paix, doit être élargie à toutes les nations par la fondation en tous lieux d'instituts de recherche et de saine application technologique. Il ne suffit pas que le colonialisme politique ait disparu, il faut que cesse aussi toute forme de colonialisme scientifique et technologique. Je ne puis que me réjouir de voir l'Académie pontificale des Sciences embrasser un nombre toujours plus grand de savants appartenant à toutes les nations du monde sans aucune discrimination raciale ou religieuse : c'est une forme d'œcuménisme culturel que l'Eglise, promotrice d'un véritable 8 Gaudium et spes, n. 78. Acta Ioannis Pauli Pp. II 401 œcuménisme religieux, ne peut pas ne pas considérer avec des sentiments de vive satisfaction. 8. De la communauté scientifique, surtout quand elle s'étend à toutes les régions du monde, sont issues des découvertes qui ont, en tout domaine, aidé le développement de l'humanité: maladies et épidémies ont été surmontées, de nouvelles ressources alimentaires ont été trouvées, les communications entre les hommes ont été intensifiées, les peuples de tous les continents se sont rapprochés, des catastrophes naturelles ont été prévues et dominées. Qui est capable d'énumérer les bienfaits apportés par la science? Et ne peut-on dire que ces bienfaits auraient été beaucoup plus importants si les techniques qui découlent de la science n'avaient été manipulées par des puissances maléfiques? Qui peut nier que la science et ses applications peuvent être mises au service de l'homme et d'une plus grande justice? Il est du devoir irremplaçable de la communauté scientifique de veiller, comme c'est votre intention, Monsieur le Président de l'Académie pontificale des Sciences, à ce que les découvertes de la science ne soient pas mises au service de la guerre, de la tyrannie, de la terreur. La ferme volonté d'orienter la science vers la promotion de la justice et de la paix exige un grand amour pour l'humanité. Toute vertu humaine est une forme d'amour. C'est le cas, en particulier, de la justice qui est l'amour pour le prochain, pour lès individus, pour les peuples. Seul celui qui aime veut que l'autre ait la justice. Celui qui n'aime pas cherche seulement à obtenir justice pour lui-même. 9. Vérité, liberté, justice, amour : tels doivent être, Messieurs, les pôles fondamentaux du choix généreux que vous avez fait d'une science qui construit la paix. Ces quatre valeurs, pôles de la science et de la vie de la société civilisée, doivent être à la base de l'appel universel des savants, du monde de la culture, des citoyens du monde, que l'Académie pontificale des Sciences, avec mon approbation entière et convaincue, veut lancer au monde pour la réconciliation des peuples, pour le succès de l'unique guerre à mener : la guerre contre la faim, la maladie, la mort de millions d'êtres humains que l'on pourrait secourir, dont on pourrait promouvoir la qualité et la dignité de vie avec sept pour cent des dépenses qui se font chaque année pour un incessant et menaçant réarmement des nations les plus riches. Permettez-moi de rappeler ici avec vous, au nom de la science et Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 402 au nom de votre autorité morale personnelle, l'exigence d'une conversion universelle aux véritables biens de l'homme. La paix ne peut être invoquée, comme elle l'est trop souvent, pour garantir la permissivité sur la plan éthique et la soif de consommation. L'appel universel à la paix doit être empreint d'une profonde réflexion sur le destin de l'homme, sur le sens et la qualité de la vie. Là où la conversion à la vérité, à la liberté, à la justice et à l'amour ne devient pas une exigence largement reconnue et partout mise en pratique, la paix sociale est instable parce qu'elle est privée de sa racine la plus profonde qui se trouve au cœur de l'homme. 10. C'est de Dieu que vient la paix pour ceux qui sont en communion avec lui et aussi pour ceux qui, sans l'avoir trouvé, le cherchent d'un cœur sincère, d'un esprit qui, loin d'étouffer le sens du divin, cherche au contraire à le libérer au-dedans de lui-même. Je vous redis ma confiance, Monsieur le Président, Messieurs les Académiciens, Messieurs les savants, et en terminant, je voudrais faire miennes les paroles que mon prédécesseur Paul VI adressait en 1966 à l'Académie pontificale des Sciences : « Plus que quiconque, l'Eglise se réjouit de toute véritable acquisition de l'esprit humain, dans quelque domaine que ce soit. Elle reconnaît et apprécie grandement l'importance des découvertes scientifiques ... Elle n'y voit pas seulement l'emploi magnifique de l'intelligence : elle y découvre aussi l'exercice de hautes vertus morales, qui confèrent au savant l'aspect et le mérite d'un ascète, parfois d'un héros, auquel l'humanité doit payer un large tribut de louange et de reconnaissance » . A vous, Messieurs, hommes de la pensée et de la science, pèlerins de la vérité, explorateurs des diverses branches de la science et du savoir, de l'homme et de l'univers, à vous qui vous soumettez à la fatigue de l'observation, de la pensée, de la recherche, afin que l'homme soit toujours plus homme et qu'il trouve dans la nature le milieu propre de son développement, à vous je demande de travailler pour la justice, pour l'amour, pour la paix, et de croire qu'aujourd'hui plus que jamais, l'Eglise catholique est votre alliée, cette Eglise qui aime la vraie science et la pensée droite, cette Eglise qui prie pour vous et qui, en ma personne, respectueuse de vos croyances, invoque sur chacun de vous la bénédiction de Dieu. 9 9 Discours du 23 avril 1966. Acta Ioannis Pauli Pp. II 403 X Ad Exc.mum Virum Petrum Pompée, Haitiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum, crediti sibi muneris textes Litteras Summo Pontifici tradentem.* Monsieur V Ambassadeur, 1. Vous venez de m'exprimer l'émotion avec laquelle vous inaugurez vos fonctions d'Ambassadeur de la République d'Haïti auprès du SaintSiège, délicate mission que Votre Excellence ressent comme un privilège. Pour ma part, je vous remercie de vos paroles bienveillantes, du souvenir reconnaissant que vous avez évoqué, des salutations dont vous vous êtes fait l'interprète et de la disponibilité que vous manifestez pour développer de façon harmonieuse et fructueuse les bonnes relations entre votre Gouvernement et le Saint-Siège. En recevant votre prédécesseur le 14 décembre 1979, je faisais allusion à l'attachement filial du peuple haïtien au Pape et à son désir empressé de l'accueillir chez lui, et j'ajoutais: « Nous ferons tout le possible pour réaliser ce projet ». C'est chose faite depuis le 9 mars dernier. Certes, au terme d'un voyage apostolique très chargé dans presque tous les pays d'Amérique centrale, mon séjour à Haïti devait, hélas, être de courte durée. Mais il a laissé, dans ma pensée et dans mon cœur, un souvenir durable, qui me permet désormais de rejoindre plus facilement votre cher pays au plan de la sollicitude pastorale et de la prière. 2. J'ai pu rencontrer à Port-au-Prince Son Excellence le Président Jean-Claude Duvalier, que je vous prie de remercier de son salut déférent. J'ai été sensible à l'accueil qu'il m'a réservé. J'ai apprécié la volonté qu'il a exprimée de procéder à une mise à jour des normes concordataires, dans la ligne généralement adoptée selon l'esprit du Concile Vatican I I , et je souhaite que l'on puisse bientôt arriver à une heureuse conclusion des tractations en cours. Vous voudrez bien l'assurer de ma gratitude pour cette bonne volonté, de ma confiance pour la pleine réalisation du projet, et aussi de mes vœux pour l'accomplissement de sa haute charge. J'ai rencontré également une part importante du peuple haïtien, et spécialement des chrétiens groupés autour de leurs evêques et de leurs * Die 14 m. Novembris a. 1983. 404 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale prêtres. C'était surtout dans le cadre de la grande célébration eucharistique et mariale, et j'ai été frappé par la ferveur et la dignité de la prière, par la vitalité de la communauté ecclésiale, par son accueil simple et chaleureux, par le sérieux de son engagement. J'ai lu dans cette attitude la confiance des Haïtiens en l'Eglise, leur bonne volonté, leur désir de progrès, leur espérance. 3. Je sais la lourde tâche qui revient à chacun, selon ses responsabilités, pour que le développement humain, social et spirituel se poursuive. Chaque famille, chaque profession, chaque communauté devra fournir sa part d'initiative, de travail honnête et persévérant, à la mesure de ses forces et de ses moyens, et devra aussi s'y sentir encouragée par un climate de justice et de paix, selon les principes de liberté, d'égalité et de fraternité que Votre Excellence a rappelés^ Le souci de tous, que vous avez très heureusement souligné en écho à la nouvelle Constitution, c'est que «chacun trouve sa part dans le développement national». Je sais que les Gouvernants sont conscients de cet enjeu, qui est l'honneur de leur charge. 4. L'Eglise, vous le savez, qu'il s'agisse des evêques, des prêtres, religieux et religieuses — originaires d'Haïti ou venus généreusement d'autres pays pour aider leurs frères —, des laïcs, continuera à travailler, selon sa compétence, à ce développement. Son premier rôle est de former les consciences pour leur permettre d'approfondir leur foi, d'éclairer et de fortifier leur piété, de faire face à leurs devoirs personnels, familiaux, sociaux. Et il appartient aussi à l'Eglise d'encourager et de promouvoir les œuvres qui aident les hommes à mieux se nourrir, à s'instruire, à se soigner, à être plus responsables, en répondant ainsi à sa mission universelle au service de l'homme et de son développement plénier. Elle est sûre de pouvoir rencontrer dans cette tâche la compréhension et l'appui dont elle a besoin, pour l'honneur de la religion et le bien du pays. 5. C'est d'ailleurs ce que l'Eglise voudrait réaliser en esprit de service, dans le monde entier. Vous avez évoqué à ce titre quelques grands objectifs qui lui tiennent à cœur : la paix mondiale, le développement des peuples défavorisés, la fraternité des hommes, le renouveau religieux, moral et social. De la contribution spécifique qu'essaie d'y apporter le Saint-Siège, vous serez désormais le proche témoin, comme Acta Ioannis Pauli Pp. II 405 vous-même vous ferez ici l'écho des souhaits et des efforts de votre pays au niveau national et international. Je suis heureux de cette occasion qui m'est offerte de redire mon estime et ma sympathie pour tout le peuple haïtien, et mes souhaits sincères à ses Gouvernants. Quant à vous, Monsieur l'Ambassadeur, je vous accueille cordialement dans cette Maison, et vous offre mes meilleurs vœux pour l'accomplissement de votre haute mission, en priant Dieu de Vous assister et de vous bénir. XI Ad Exc.mum Virum Ahmed Diria Hassan, Tanzaniae apud Sanctam Sedem Legatum constitutum, demandati muneris testes Litteras Summo Pontifici tradentem.* Mr Ambassador, I am happy to extend a cordial welcome to Your Excellency as I receive from you the Letters accrediting you as Ambassador Extraorclinary and Plenipotentiary of the United Republic of Tanzania. It is ä pleasure for me to receive the courteous greeting that you bring from His Excellency President Nyerere, and I willingly reciprocate those good wishes. Prompted by the words of your address, I wish to state once again thè Catholic Church's perennial concern for proclaiming in word and deed the message of truth and freedom, of justice and peace, with which she has been entrusted by her Divine Founder. Her service to humanity is one that compléments the work of governttiènts which labour to ensure the common good. The Church seeks to promote moral progress and spiritual growth at every level of society, so that èvery individuai may enjoy to the full that noble human dignity which has Almighty God as its author. Thus the Church bears witness to the true meaning of existence and, in so doing, seeks to be an agent of justice, reconciliation and peace among ali people. In this context, I deeply appreciate what you have said of your country's résolve to pursue the goals of peace, freedom and justice, at both the national and international levéis. I hold the conviction that peace is possible precisely because every man, woman and child shares a common history and pursues the same goal of happiness. * Die 17 m. Novembris a. 1983. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 406 Those who aspire to be peacemakers today must accept the challenge of endeavouring to foster attitudes which choose peace instead of violence and which promote respect for every individual's spiritual dignity. Mr Ambasador, in undertaking your responsibilities you will have a unique opportunity to promote harmony, peace and understanding among nations. Your special charge will be to nurture the relationship of friendship and coopération that exists between Tanzania and the Holy See. As you carry out this task, you may be assured of my prayers for the success of your mission. May God bless you and your work. XII Ad Panamae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en el episcopado : 1. Llegados a Roma para cumplir el deber de la visita ad Limina y reunidos en torno al Sucesor de Pedro, vosotros, Obispos de la Iglesia de Dios en Panamá que hacéis aquí presentes a vuestras respectivas comunidades eclesiales, vivís ahora conmigo un momento singular de esa realidad de fe que nos une a todos profundamente : el misterio de la Santa Iglesia, visible y espiritual a la vez, que se construye como sacramento de salvación para cuantos se adhieren a Cristo. Por ello, al acogeros con fraterna cordialidad, en el espíritu de íntima comunión que vincula entre sí al « Pastor de todos los fieles » y « a quienes se ha confiado el cuidado de una Iglesia particular ... bajo la autoridad del Romano Pontífice » , acojo también con sincero afecto a todos aquellos miembros de las circunscripciones eclesiales que guiáis « como pastores propios, ordinarios e inmediatos de ellas » . Al regresar a vuestras diócesis, os ruego llevéis a los sacerdotes, religiosos y religiosas, seminaristas, colaboradores laicos y fieles todos mi aliento a perseverar en la fidelidad a su vocación cristiana; asegurándoles también mi recuerdo en la plegaria por ellos, por sus necesidades y trabajos apostólicos. 1 2 3 * Die 17 m. Novembris a. 1983. 1 Cf. Lumen gentium, 5, 8. 2 Christus Dominus, 2, 11. 3 Cf. ibid., 11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 407 2. Al extender ahora mi mirada sobre la realidad eclesial en vuestro País, vienen ante todo a mi mente diversos logros que abren el corazón a la esperanza. Después del Concilio Vaticano II y de las Conferencias de Medellín y Puebla, va insinuándose una etapa con aspectos nuevos en la vida de la Iglesia en Panamá. Las dos Asambleas Arquidiocesanas celebradas hace algunos años y la Asamblea Nacional Pastoral, son signos de vitalidad interior. Así, mediante la reflexión y el diálogo, las fuerzas vivas eclesiales, a la luz de los documentos del Magisterio, han ido reconociendo los puntos positivos y detectando las necesidades o deficiencias de una Iglesia que se proyecta esperanzada hacia el futuro. En esa línea quiso moverse la celebración del IV Congreso Eucaristico Boli variano que se tuvo en Panamá el año pasado, con su entorno de misiones populares predicadas en toda la Nación. Y no puedo menos de mencionar la Carta pastoral que publicasteis en febrero del año en curso, en la que recogíais las opciones pastorales que habían de orientar la marcha de la Iglesia en campos de interés general. A ese esfuerzo eclesial quise dar mi propia aportación con el viaje apostólico que realicé, en el mes de marzo último, a las Naciones de América Central y más concretamente a vuestra Patria. De él y de la cordial acogida que se me dispensó, conservo gratísimos recuerdos, sobre todo de los encuentros con las familias cristianas y con las gentes del mundo rural. Si he querido mencionar esas varias etapas de vuestra vida eclesial, es para alentar vuestras realizaciones y esperanzas, así como para animaros a un espíritu de estrecha colaboración en vuestros intentos ministeriales. De esa íntima comunión y fraterno intercambio brotarán, en efecto, muchos frutos de coordinación pastoral a escala nacional, con beneficio para cada una de vuestras circunscripciones eclesiales y para la tarea apostólica en su conjunto. 3. Hablando de los proyectos de formación cristiana para vuestros fieles, es obligado hacer referencia a los agentes de la pastoral que han de llevarlos a cabo o han de animar su ejecución. Y en este sentido no puede dejar indiferentes el hecho de que de los 276 sacerdotes y religiosos que trabajan actualmente en Panamá, más de las dos terceras partes sean extranjeros; o que entre las 514 reli- 408 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale giosas, sólo 65 sean panameñas. Ello comporta nn deber de gratitud hacia las personas, diócesis y congregaciones religiosas de otros países que generosamente os prestan su colaboración. Así lo hacéis vosotros, ya que —come escribíais en vuestra Carta pastoral del pasado mes de febrero— « lo que somos como Iglesia, en gran parte lo debemos a ellos». Sin embargo, esa situación debe impulsar a un esfuerzo redoblado y unánime, en el que participen todas las fuerzas de la Iglesia, para tratar de aumentar las vocaciones nativas a la vida sacerdotal y religiosa. No poco podrá contribuir en ese terreno la elaboración de oportunos planes diocesanos de acción. Así como será de desear una labor paciente y bien preparada que coordine debidamente y busque la conveniente armonía entre las diversas fuerzas de la Iglesia, para que no se debiliten con la dispersión en la labor apostólica. Una meta importante a perseguir es la de crear una tradición de clero diocesano propio, para la cual habrá que buscar la sólida formación de esos sacerdotes, a fin de que respondan a las exigencias del momento. Esto llevará consigo una labor que continúe después de la ordenación, para ofrecerles válidas ayudas en campo espiritual e intelectual, juntamente con los recursos necesarios para afrontar una sana acción pastoral. Sin olvidar tampoco, en cuanto sea posible, otras medidas con las que se atienda adecuadamente a sus necesidades de tipo asistencial o de seguridad social. Será también empeño vuestro orientar a vuestros sacerdotes en la tarea eclesial que a ellos incumbe, manteniéndolos fuera de comportamientos dudosos en actividades políticas concretas que deben quedar para los laicos, debidamente formados en su conciencia cristiana. 4. Un campo que recomiendo a vuestro particular cuidado es el de los seminarios. Me alegra saber que el número de alumnos va en aumento, tanto en el Seminario mayor de San José, como en el Seminario de Cristo Sembrador para campesinos. El hecho de que esos centros adquieran en la práctica una dimensión superdiocesana, os impone un interés común y colaboración, para lograr la mejor formación de los futuros sacerdotes. Esto deberá aplicarse ante todo a la selección de equipos de buenos formadores, que sigan las directrices emanadas de la Santa Sede a través de la Sagrada Congregación para la Educación Católica. Lo cual implica, entre otras Acta Ioannis Pauli Pp. II 409 cosas, la pronta disponibilidad de la « ratio fundamentalis » que oriente en los diversos aspectos de la formación sacerdotal. Por lo que se refiere a la actividad a desplegar en dicho campo, habrá que tener en cuenta algunos principios fundamentales : aplicar los criterios de selección vocacional señalados por la Santa Sede, sin concesiones indebidas a la urgencia o necesidad que pueden crear problemas futuros ; tratar de suscitar vocaciones en todos los niveles sociales, cuidando particularmente el ambiente de la escuela y de la familia ; buscar una formación esmerada del clero local, para que esté a la altura que reclama el momento presente de la Iglesia. 5. Otro punto que quiere proponer a vuestra particular atención es el de la pastoral universitaria. Sé bien que sois sensibles a la gran importancia que tiene este sector de la actividad eclesial y por ello hace ya más de dos decenios que se inició una pastoral organizada en los medios universitarios de Panamá. Sin embargo, en las circunstancias actuales es necesario que vosotros, Pastores responsables de la comunidad cristiana, toméis en forma colegiada la iniciativa en cuanto se refiere a este trascendental sector de la pastoral, a fin de lograr una dinámica presencia de la inspiración católica en el área de la enseñanza superior. Para ello habéis de estudiar las formas de revitalización de la acción pastoral, dando el mayor impulso que sea posible a las capellanías universitarias, a través de equipos especializados en ese tipo de apostolado. No son pocas las dificultades que se interponen en ese camino, debido a la complejidad de las circunstancias. Pero la vista del enorme potencial espiritual y humano que representan, para la Iglesia y para la sociedad, esos miles de alumnos que tendrán en sus manos el futuro, debe alentar a una acción entusiasta y esperanzada. Esta deberá atender a la enseñanza de las verdades religiosas y éticas, al contacto con alumnos y profesores, a la promoción de los verdaderos valores humanos que son patrimonio común de toda recta conciencia y a otras actividades de presencia cristiana entre los estudiantes. Es evidente que para ello hay que seleccionar cuidadosamente a los que han de asegurar esa presencia eclesial en el mundo universitario, encomendando tal misión a personas de reconocida competencia, de orientación doctrinal segura y fieles a las directrices de la Jerarquía. 2 7 - A . A . S. 410 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Paralelamente diligente atención los que, gracias a bien coordinadas, frutos. a cuanto dicho antes, habéis de seguir prestando a la educación católica en los niveles inferiores, en la ayuda de buenos colaboradores y de asociaciones habéis logrado una vitalidad que ha ido dando sus 6. El tema de la familia es otro punto que frecuentemente atrae vuestra solicitud de Pastores, justamente preocupados por los fenómenos de desintegración que observáis en ese importantísimo campo y que hacen sentir sus nocivos efectos en la sociedad panameña. Por desgracia, la aplicación sistemática de planes concebidos y financiados desde el exterior, y que van desde los anticonceptivos o la esterilización hasta los intentos de legalizar el aborto, inciden negativamente sobre la salud del núcleo familiar. Por ello, quiero alentar cordialmente vuestros esfuerzos e iniciativas en favor de la familia, a la que habéis dedicado una de las opciones preferenciales en vuestra Carta colectiva de febrero del presente año. En esa línea se movían también las orientaciones que di durante mi visita a vuestro propio País, en el encuentro que tuve con las familias cristianas. 7. Queridos Hermanos : Me detendría sobre otros temas que ocupan vuestra solicitud y amor por la Iglesia, pero hemos de concluir este encuentro. Sin embargo, no puedo menos de renovaros mi profunda estima fraterna, a la vez que agradezco en nombre de Cristo vuestros sacrificios y dedicación generosa a la Iglesia. A los pies de Santa María, la Madre común, pongo todas vuestras intenciones personales y ministeriales. Que Ella os aliente, sostenga y consuele en vuestra entrega a la causa de la Iglesia. Y como prueba de benevolencia, imparto a vosotros y a cada uno de los miembros de vuestras Iglesias particulares, mi afectuosa Bendición. Acta Ioannis Pauli Pp. II 411 XIII Ad Moderatores et Moderatrices Religiosorum Religiosarumque sodalium ex universa Europa.* Monsieur le Cardinal, Cher s Frères et Sœurs, 1. Je suis très heureux de vous recevoir. C'est la première rencontre officielle du Pape avec les représentants — hommes et femmes — de la Conférence des Supérieurs majeurs religieux d'Europe, qui en est encore à ses débuts. Nous voilà réunis au moment où l'Eglise se prépare à célébrer la fête du Christ, Roi de l'Univers, lumière qui brille au terme de la route des hommes, lui qui est seul capable d'apporter à tous les peuples les bienfaits de l'unité et de la paix. Votre groupement a précisément pour finalité d'aider les religieux européens à porter, plus intensément et de manière toujours plus adaptée aux besoins des hommes, le témoignage de l'Evangile pour établir le Règne du Christ. Et comment ne seriez-vous pas stimulés par l'expérience passée? Vos devanciers, les religieux européens, ont véritablement accompli une œuvre d'évangélisation dans tous les sens du terme ; non seulement ils ont entraîné leurs frères proches géographiquement, mais ils ont porté l'Evangile et le message du Christ dans de nombreuses régions devenues, grâce à eux, d'authentiques terres de chrétienté, spirituellement riches et fécondes. Vous vous trouvez dans la situation privilégiée du continent européen, avec des différences sensibles suivant les régions. Malgré la récession actuelle sur le plan des vocations dans bon nombre de pays, le rôle traditionnel des religieux leur crée aujourd'hui des obligations sérieuses et graves dans l'évangélisation. 2. Votre vocation même est, pour vous, religieux et religieuses, un moyen privilégié d'évangélisation ; vous témoignez de la sainteté de l'Eglise en incarnant son désir profond de se livrer au radicalisme des béatitudes. Par votre vie, vous êtes signes de totale disponibilité à Dieu, pour l'Eglise, pour les frères. Le premier moyen d'évangélisa1 * Die 17 m. Novembris a. 1983. 1 Cf. Exhortation apostolique Evangelii nuntiandi, n. 69. 412 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tion pour les religieux est donc de conformer de plus en plus leur vie à la personne et au message de Jésus-Christ. Avant toute proclamation de la parole, c'est leur vie même qui doit révéler Jésus-Christ et son Evangile. A certains moments de leur vie, et même constamment pour les Instituts contemplatifs, ce témoignage sera la seule évangélisation, d'ailleurs très fructueuse, comme le manifeste le cas de sainte Thérèse de l'Enfant-Jésus, devenue dans son Carmel de province Patronne des Missions, et comme l'attestent également les nombreux religieux ignorés durant leur vie, dont la prière et les sacrifices allant parfois jusqu'à la mort ont été en toute vérité un témoignage admirable de la fécondité de l'Evangile et une semence de chrétiens. Qu'il suffise de citer ici le cas de saint Maximilien Kolbe et celui de la bienheureuse Maria Gabriella, trappistine, apôtre de l'unité ! C'est dans ce sens qu'à Lourdes je parlais aux religieuses de la gratuité de l'amour. 3. Le rôle primordial de votre groupement doit donc être d'aider les religieux et les religieuses européens à mieux réaliser leur mission évangélique en vivant plus pleinement leur vocation propre. Vos Conférences nationales et l'ensemble des religieux sont en droit d'attendre une aide, un encouragement et un soutien collégial de la part des frères et des sœurs des autres nations, pour affronter les problèmes qui dépassent les frontières et affectent la vie religieuse du continent. Ainsi vous serez mieux en mesure de mettre en œuvre une collaboration effective entre les Conférences nationales de religieux. Cette action doit se réaliser, évidemment, dans le respect de la juste autonomie de ces Conférences nationales et des Instituts, ainsi que des légitimes diversités de cultures, de coutumes, de modes de vie et en dehors de toute référence à des conceptions politiques. Par-dessus tout, elle doit contribuer au développement et à l'affirmation du caractère propre de la vie religieuse. En effet, ce qui diversifie entre eux les membres de l'Eglise constitue une complémentarité réciproque et est ordonné à l'uniqueL. communion et à la mission qui revient à tout le Corps. Il faut donc veiller à ce que la vie religieuse conserve ses caractères propres et sa visibilité. Si l'Eglise a besoin d'une visibilité pour témoigner, la vie religieuse également. L'atténuation jusqu'à la quasi disparition aux yeux du monde de ce qui caractérise la vie religieuse n'est un bien ni pour les religieux, ni pour l'Eglise, ni pour l'évangélisation. Ce respect des richesses spécifiques de la vie religieuse doit tenir compte de Acta Ioannis Pauli Pp. II 413 la nature particulière des Instituts, telle qu'elle a été reconnue par P Eglise lors de leur reconnaissance officielle. 4. Le fait que plusieurs pays d'Europe connaissent une déchristianisation accentuée, avec des baptisés vivant pratiquement hors de l'Eglise, pose avec une acuité plus intense aux chrétiens et aux religieux la question de leur témoignage et de leur apostolat. Certes les raisons sont complexes et viennent en partie de difficultés extérieures à l'Eglise. Mais on peut aussi se demander: ces chrétiens ont-ils été assez évangélisateurs, et leur témoignage, comme celui des religieux européens, a-t-il été suffisamment authentique et perceptible? Plus que les autres les religieux doivent veiller à ne pas laisser s'affadir le « sel » de l'Evangile dans des pratiques et des attitudes sécularisantes, sacrifiant la prière à une action trop humaine, adoptant des comportements socio-politiques déterminés par des critères qui ne sont pas toujours évangéliques. Je sais bien que vous êtes convaincus de cela; n'est-ce pas un des aspects du renouveau spirituel que vous cherchez en reprenant vos constitutions? Le témoignage évangélique authentique des religieux concerne aussi un nombre chaque jour plus important de travailleurs immigrés non chrétiens venus d'autres continents chercher en Europe des conditions de vie plus favorables. Il est très important que ces pauvres trouvent chez les religieux un reflet de la charité du Christ. C'est une manière nouvelle de prolonger ce qu'ont accompli au loin les missionnaires des générations précédentes. 5. Cette charité fraternelle doit être vécue d'abord entre les religieux eux-mêmes. Le canon 602 voit dans la «communion fraternelle, fondée et enracinée dans la charité, l'exemple de la réconciliation universelle dans le Christ», thème approfondi par le récent Synode des evêques. Si l'union dans la famille religieuse est un puissant témoignage évangélique, la division entre les frères, entre les sœurs, est une pierre d'achoppement à l'évangélisation. Or la désunion ne se trouve pas seulement entre les différentes communautés chrétiennes en Europe, elle se rencontre parmi les fidèles de l'Eglise catholique et parfois même chez les religieux où les polarisations sont un obstacle non négligeable au témoignage de charité fraternelle. Ces divisions proviennent d'ailleurs le plus souvent d'un oubli pratique de la nature ecclésiale de l'évangélisation; celle-ci doit toujours se réaliser au nom de l'Eglise, en communion avec ses Pasteurs Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 414 2 et non selon des critères et des perspectives individualistes. L'union fraternelle vécue en fidélité au Magistère contribuera à implanter PEglise, qui n'existe pas sans la respiration qu'est la vie sacramentelle culminant dans l'Eucharistie. Oui, c'est en union avec la mission de l'Eglise, face à ses besoins les plus urgents, tels que les voient les Pasteurs responsables, qu'il faut envisager les multiples services apostoliques dont vos Instituts sont capables. Car l'Eglise compte sur vous, elle a besoin de vous et elle sait qu'elle trouve en vous, en vos Instituts, des ressources immenses et merveilleuses pour les diverses formes de son annonce directe et indirecte de l'Evangile. 3 6. A l'heure actuelle, l'Evangile doit être annoncé à un monde qui souffre de faim et de privations. Malgré des différences sensibles entre les régions, le continent européen demeure privilégié sur le plan économique; il ne faudrait pas que des religieux, se laissant gagner par la recherche du confort et l'égoïsme de beaucoup de gens qui les entourent, ferment les yeux sur les catégories sociales défavorisées et les régions plongées dans la misère. Ils doivent par leur disponibilité et leur désintéressement se porter au secours des démunis de toute sorte. Mais je n'insiste pas, car je sais à quel point nombre d'Instituts, nombre de religieux et religieuses, ont aujourd'hui le souci de vivre pauvres et parmi les nouveaux pauvres que notre société secrète. Ce témoignage n'empêche pas, au contraire, d'assumer de vraies responsabilités qui sont un service. En effet l'action éducative et sociale des Instituts, selon leur charisme propre reconnu par l'Eglise et en collaboration organique avec le laïcat, demeure toujours d'actualité, surtout si les religieux y gardent la préoccupation des pauvres, des marginaux, des immigrés, des réfugiés, etc. Leur action dans se sens est plus que jamais une nécessité pour l'évangélisation, étant une manifestation visible de l'amour de Dieu pour l'homme. La vue plus large que votre Union porte sur le monde, les relations fécondes qu'elle établit avec le Conseil des Conférences episcopales européennes, doivent lui permettre d'aider les Conférences nationales de religieux et les Instituts à porter toujours mieux le témoignage évangélique en imprégnant les différentes cultures de la Bonne Nouvelle apportée par le Christ Jésus, sans s'asservir à aucune d'elles. 2 Cf. Evangelii nuntiandi, n. 60. 3 Cf. ibid., n. 28. Acta Ioannis Pauli Pp. II 415 Au matin de la Pentecôte, la Vierge Marie, Mère de l'Eglise, était présente dans la prière aux débuts de l'évangélisation sous l'action de l'Esprit Saint. Puisse-t-elle être toujours l'Etoile qui guide les religieux dans leur mission et les rende généreux et joyeusement fidèles à l'Evangile et à l'Eglise ! Confiant dans l'action que votre groupement saura mener pour aider les religieux du continent européen à être des témoins toujours plus crédibles de l'Evangile, je vous bénis de tout cœur. XIV Ad eos qui XXIX coetui Consociationis Atlantici Foederis interfuere coram admissos.* Ladies cmd Gentlemen, It is my great pleasure to welcome today you who have taken part in the Twenty-ninth Annual Assembly of the Atlantic Treaty Association. I am pleased to have this occasion to greet you, together with the members of your f amilies. As distinguished personalities of your respective Nations you have gathered to discuss a matter of grave importance for the world at large. Your délibérations and reflections on the topic of peace augur well for the future of your activities, and shed a ray of hope on a subject which ali too often remains overshadowed by discouragement and dismay. While Nations are naturally preoccupied with the requirements of their own defence, the seemingly endless instances of discord and unrest in the world, and especially the frightening spectre of nuclear holocaust, are powerful incentives to continue the unrelenting search for practical and enduring means of achieving peace. The Holy See continually seeks out opportunities to cooperate in the urgent task of promoting peace, not only because it occupies a special place within the international community, but also because of its role in accomplishing the very mission of the Church, which is that of proclaiming the saving message entrusted to her by Jesus Christ. In order that this divine message may be effectively made known, the Church fosters the conditions which enable ali men and women to attain their integrai development ; and thus she strives to particípate in and to encourage those endeavours which correspond to one of the * Die 19 m. Novembris a. 1983. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 416 highest aspirations of the human spirit, namely, the establishment of true and dasting peace. The Church engages in this pursuit, f urthermore, not in a secondary or extraneous way, but in faithful compliance to the exhortation of the Lord himself, who said : "Blessed are the peacemakers, for they shall be called sons of God". The Church, and the Holy See in particular, looks to every compétent international organism, as well as to humanity as a whole, to bring to bear the vast resources of intelligence and will for the effecting of carefully measured, concrete steps towards fulfilling that universal desire of people everywhere : peace and security in a well-ordered world. I wish to encourage you to be steadfast in this quest. And be assured of my constant prayers, so that one day we may ali come to the lasting joy of that peace which surpasses ail understanding. 1 God bless you. 1 Mt 5:9. Sacra Congregatio pro Episcopis 417 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETA I PALMENSIS-UNIONENSIS A VICTORIA De mutatione finium. Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mi P P . DD. Augustinus Iosephus Sartori, O. F. M., Episcopus Palmensis, et Valtharius Michael Ebe j er, O. P., Episcopus Unionensis a Victoria, audita Conferentia Episcopali, ab Apostolica Sede expostulaverunt ut suarum dioecesium fines aliquantulum immutarentur, ita ut earum limites cum finibus civilibus deinde convenirent. Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Caroli Furno, Archiepiscopi titularis Abaritani et in Brasilia Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationem christifidelium bono profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia P P . I I , tributarum, oblatas preces benigne accipiendas esse censuit. Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, hoc decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, distrahit a dioecesi Palmensi atque in perpetuum dioecesi Unionensi a Victoria adnectit integrum territorium, prout in praesens a lege civili circumscribitur, municipiorum vulgo nuncupatorum : General Carneiro et Bituruna. Quamobrem documenta et acta praefatorum municipiorum clericos, fideles ac bona temporalia forte respicientia a Curia Palmensi ad Curiam Unionensem a Victoria, quam primum, transmittantur. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P. D. Carolum Furno deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet 418 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 9 mensis Februarii anno 1984. © SEBASTIANUS Card. RAGGIO, Praefectus L. ©S. © Lucas Moreira Neves, Archiep. tit. Feraditanus maior, a Secretis II TURSIENSIS-LACUNERULONENSIS De Concathedralis erectione Cum urbs vulgo Lagonegro, infra fines dioecesis Tursiensis-Lacunerulonénsis exstans, incolarum frequentia operibusque modo crebra, volventibus annis, felicia susceperit incrementa et christifidelium numero, religionis ac bonarum artium cultu, industria negotiisque floreat, Exc.mus P. D. Gerardus Pierro, Episcopus Tursiensis-Lacunerulonensis, ab Apostolica Sede postulavit ut, ad aptius tutiusque animarum bonum consulendum, paroeciale templus in eadem urbe Deo in honorem Sancti Nicolai Barensis dicatum, ad dignitatem et fastigium Ecclesiae Concathedralis eveheretur. Sacra Congregatio pro Episcopis, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia P P . I I , sibi tributarum, catholicae fidei atque navitatis pastoralis incrementum prae oculis habens, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter quae sequuntur decernit : 1. ut, servata dioecesis Tursiensis-Lacunerulonensis Cathedrae episcopalis dignitate, paroeciale templum Deo in honorem Sancti Nicolai Barensis in urbe vulgo Lagonegro dicatum titulo ac fastigio Ecclesiae Concathedralis decoretur, cum omnibus iuribus, honoribus et privilegiis ac oneribus et obligationibus quae huiusmodi Ecclesiis sunt propria ; 2. ut in posterum Exc.mo Episcopo Tursiensi-Lacunerulonensi Concathedrali Ecclesia Sancti Nicolai Barensis de iure uti liceat, prout Sacra Congregatio pro Episcopis 419 hoc ad maiorem Dei gloriam concreditique gregis spirituale bonum provehendum cesserit. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis Exc.mum P. D. Iosephum Vairo, Archiepiscopum Metropolitam Potentinum atque Conferentiae Episcoporum Lucaniae Praesidem deputat, necessarias et opportunas ei tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 22 mensis Februarii, in Festo Cathedrae S. Petri Apostoli, anno 1984. © Lucas Moreira Neves, Archiep. tit. Feraditanus maior, a Secretis L. © S. Marcellus Costalunga, Subsecretarius PROVISIO E C C L E S I A R U M Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 26 Ianuarii 1981^. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Antonii Hofmann, Episcopi Passaviensis, Exc.mum P. D. Franciscum Eder, hactenus Episcopum titularem Villaregensem. die 27 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Parentinae et Polensi R. D. Antonium Boge tic, curionem paroeciae vulgo Corzuela dioecesis Sancti Rochi in Argentina. die IJf Februarii. —Cathedrali Ecclesiae Tovnsvillensi, R. D. Raimundum Benjamin, Vicarium Generalem dioecesis Rockhamptoniensis. die 15 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Brasiliapolitanae Exc.mum P. D. Iosephum Freiré Falcâo, hactenus Archiepiscopum Teresianum. die 16 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Suessionensi Exc.mum P. D. Danielem Labille, hactenus Episcopum titularem Fatensem. die 18 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaealbensi in Byzacena R. D. Petrum Krupa, moderatorem Seminarii CoslinensisColubreganae dioecesis. 420 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 22 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Cassanensi R. D. Ioannem Franciscum Pala, ex Archidioecesi Calaritana presbyterum. die 28 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Resistenciae, noviter erectae, Exc.mum P. D. Ioannem Iosephum Iriarte, hactenus Episcopum Reconquistensem. die 29 Februarii. — Praelaturae Chuquibambensi Exc.mum P. D. Philippum Mariam Zalba Elizalde, O. P., hactenus Episcopum titularem Cellensem in Proconsulari et Auxiliarem archidioecesis Arequipensis. die 1 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ambiensi R. D. Eduardo Vincentio Miras, e clero archidioecesis Bonaerensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Ioannis Caroli S. R. E. Cardinalis Aramburu, Archiepiscopi Bonaerensis. — Coadiutorem Exc.mi Arturi Gilbert, Episcopi S. Ioannis Canadensis, R. D. J. Eduardum Troy, e clero dioecesis Bathurstensis in Canada et militum cappellanum. die 9 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Linensi R. D. Valtharium Bini, Consiliarium Regionalem Curiae Generalitiae Societatis Sancti Francisci Salesii. die Iii Martii. — Cathedrali Ecclesiae Coatzacoalsensi, noviter erectae, Exs.mum P. D. Carolum Talavera Ramírez, hactenus Episcopum titularem Aufenensem et Auxiliarem archidioecesis Mexicanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Theleptensi, R. D. Geraldum Lyrio Rocha, e clero Victoriensi Spiritus Sancti, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Garbensi, R. D. Robertum Donnelly, Vicarium Generalem dioecesis Toletanae in America, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iacobi Hoffmann, Episcopi eiusdem Sedis. die 22 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Calaritanae, Exc.mum P. D. Ioannem Canestri, hactenus Archiepiscopum titulo Foroclodiensem in Urbe vices Gerentem. Sacra Congregatio pro Gentium, Evangelizatione 421 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE DECRETUM KVANGIUENSIS De translatione Cathedrae archiepiscopalis necnon de mutatione tituli. Summus Pontifex Ioannes XXIII, v. m., per Constitutionem « F e r tile Evangelii )) die 10 mensis Martii anno Domini 1962 datam, sacram Hierarchiam in Corea erexit atque templum in loco, vulgo, (( Buk D o n g » Sacratissimo Cordi Iesu dicatum ad Ecclesiam Cathedralem Archiepiscopi Kvangiuensis evexit. Nunc vero Exc.mus Dominus Victorinus Kong-Hi Youn, Archiepiscopus Kvangiuensis, ab Apostolica Sede enixe rogavit ut Cathedra metropolitana a supradicta Ecclesia Sacratissimo Cordi Iesu sacra ad novam Ecclesiam in « Im Dong » sitam et Sancto Anselmo dedicatam, iam exstructam et proxime consecrandam, transferretur. Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini propagando, omnibus mature perpensis, porrectis precibus annuendum censuit. Quapropter, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Ioanne Paulo Divina Providentia P P . II sibi concessarum, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, templum Sancto Anselmo dicatum, in « Im Dong » situm, ad dignitatem et fastigium Ecclesiae metropolitanae evehit, antiquam vero ecclesiam Sacratissimo Cordi Iesus extantem tamquam Ecclesiam con-Cathedralem cum debita dignitate manere statuit. Ad haec exsecutioni mandanda, Summus Pontifex Exc.mum Dominum Franciscum Marcum Nicolaum Monterisi, Archiepiscopum titulo Albensem Maritimum ac Pro-Nuntium Apostolicum in Corea deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, onere imposito ad Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 422 eandem Sacram Congregationem mittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 16 mensis Februarii anno Domini 1983. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. I I , latis decretis a Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare : Nimirum praefecit : die 5 Decembris 1983. — Cathedrali Eclesiae Aukinae noviter erectae in Insulis Salomoniis R. P. Gerardum Loft, e Societate Mariae, curionem oppidi vulgo Takwa nuncupati. die 9 Ianuarii 198^. — Metropolitanae Ecclesiae Lusakensi Exc.mum P. D. Hadrianum Mungandu, hactenus Episcopum Livingstonensem. — Cathedrali Ecclesiae Faisalabadensi Exc.mum P. D. Ioannem Ioseph, hucusque Episcopum titulo Samonensem et Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Lydenburgensi-Vitbankensi Exc.mum P. D. Mogale Paulum Nkhumishe, hactenus Episcopum titulo Tigisitanum in Numidia eiusdemque vacantis dioeceseos Administratorem Apostolicum. — Cathedrali Ecclesiae Rarotonganae R. P. Robertum Valtherum Leamy, Societatis Mariae, nuper eiusdem Societatis Sodalium in Oceania Superiorem Provincialem. die 3 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Queenstovnensi seu Civitatis Reginae R. P. Herbertum Nicolaum Lenhof, Societatis Apostolatus Catholici sodalem, curionem oppidi vulgo dicti <( Ntaba Maria ». — Cathedrali Ecclesiae Atambuensi Exc.mum P. D. Antonium Pain Ratu, hactenus Episcopum titularem Zabaènsem et Auxiliarem eiusdem dioeceseos. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 423 — Cathedrali Ecclesiae Garissaênsi, nuper erectae in Keniana Ditione dioecesi, R. P. Paulum Darmanin, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem. die 8 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Aganiensi Exc.mum P. D. Felixbertum Camacho Flores, hactenus Episcopum eiusdem nominis dioecesis. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Roberti L. Whelan, Episcopi de Fairbanks, R. P. Michaelem Iosephum Kaniecki, sodalium Societatis Iesu in Alascia operantium Superiorem necnon Missionis Sanctae Crucis curionem. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Brenni Patricii Ashby, Episcopi Christopolitani, R. D. Dionysium Villelmum Hanrahan, parochum in oppido vulgo « Bishopdale )), consultorem dioecesanum atque Consilii presbyteralis Praesidem. NOMINATIO Peculiaribus datis decretis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit : die 3 Februarii 1984> — Exc.mum P. D. Georgium Marium Avila dei Águila, Congregationis Missionis sodalem, Episcopum titulo Nasaitensem, Vicarium Apostolicum Vicariatus novae erectionis in Guatimala Apostolici. 424 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM PADEEBORNEN. Canonizationis Servae Dei Paulinae de Mallinckrodt, Fundatricis Sororum a Caritate Christiana Filiarum B. Mariae Virginis ab Immaculata Conceptione (1817-1881). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Proximi amor, qui est quodammodo sonus et imago vitae, qua ab aeterno tres Divinae Personae inter se iunguntur, et verum signum coniunctionis hominis iustificati cum Christo, est « vinculum perfectionis » (Col 3, 14) et « plenitudo legis » (Rom 13, 10) in iis qui Deum noverunt et in eo manent. Nam « Deus caritas est, et qui manet in caritate in Deo manet et Deus in eo manet» (1 Io 4, 16). Caritas, fructus Spiritus (cfr. Rom 5, 5), cor novum efficit, tale equidem, ut se aperiat ad respondendum omnibus viribus, usque ad supremam vitae immolationem, amori Domini Iesu, et aptum sit ad aedificandum corpus Christi, nempe Ecclesiam, per curam et mutuum ministerium perque sui donationem pro fratribus factam (cfr. 1 Io 3, 16). Inde fit ut verus proximorum amor sit industrius et paratus adiuvare semperque exsequatur, pro charismatibus et dotibus, necessaria et opportuna ad expediendos nodos, quibus tum singuli homines, tum populi, tum totus mundus multimodis obstringuntur. Manifesto, enim, recusare cum parentibus pati cumque gaudentibus gaudere, idem est ac homines recusare, et eam ob causam ipsum Christum recusare (cfr. Mt 25, 41-45). Neminem, insuper, fugit, verum christianum amorem, cum opera facit quae humiliter et efficaciter mysterium nuntiant paschale, mira esse vi praeditum animos immutante, quae ideo eidem obvenit amori, quia amorem participat Dei ; hic autem Dei amor creat et redimit, malum vincit et suscitat bonum, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 425 quod plene denique fulgebit in caelesti civitate Ierusalem, ubi «mors ultra non erit, neque luctus neque clamor neque dolor erit ultra, quia priora abierunt » (Ap 21, 4). Hoc maximum caritatis praeceptum, quod semper campus fuit fecundus sanctitatis Ecclesiae, a iuventute vitam illuminavit Servae Dei Paulinae de Mallinckrodt, mulieris magnis naturae virtutibus ornatae, sane acri et prompta ingenio, firma et tenaci voluntate, indole forti et materna, ardenti et solida pietate, indefatigata et operosa cura benefica et apostolica pro fratribus patientibus et indigentibus, imprimis vero pro puerulis caecis, et senibus, acta. Paulina de Mallinckrodt Mindae nata in Vestfalia, in finibus archidioecesis Paderbornensis, die 3 mensis Iunii anno 1817, ex patre reformatae Ecclesiae sectatore, vicarii praesidis reipublicae Borussicae, et ex matre catholica, fide et pietate insigni, quae, consentiente marito, quattuor filios ad artam catholicam vitam informavit. Anno 1824 familia eius Aquisgranum se contulit, ubi Paulina primum scholam privatam frequentavit, deinde publicam ex « S. Leonardo )) denominatane Undecim annos nata Famula Dei primum ad sacramentum paenitentiae accessit et insequenti anno ad SS. Eucharistiae sacramentum. Annis 1832-1833 missa est in Belgicam in sex menses ad Leodiense ephebeum « De Beauvoir », ut disciplinas perdisceret. Cum domum esset reversa et annos nata septemdecim matrem amisisset, in se suscepit familiae et domus administrationem, fratrum educationem et curam patris, quem saepe adacta est sequi in coetibus hominum obeundis. Duodeviginti aetatis annis expletis (a. 1835) sacramentum confirmationis accepit, cum copiosis spiritus fructibus; quod fuit ei maximi momenti, quandoquidem exinde mundi illecebras contempsit et studiosius in dies se Deo dedidit. Eo tempore, libertate et certo usa consilio, amorem cuiusdam praefecti militum detrectavit, Ecclesiae Reformatae sectatoris, qui volebat eam uxorem ducere in matrimonium. Ab anno 1836 Paulina magis ac magis Deum sitivit et statuit studiosius se dedere proximi bono et saluti, humilibus et egenis. Praeter quam in opera caritatis, in deprecationes et bonas lectiones potissimum incumbebat, suamque vitam interiorem ita aluit et sustinuit pietate erga Eucharistiam et cotidiana sancti altaris communione — quod quidem tunc temporis singulare erat — ut scripserit : « SS. Sacramentum est mea felicitas : ei debeo gratiam, si in mundo posita 28 - A. A. S. 426 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vocationem servo ». Tunc etenim, dum in religione proñciebat et mirum in modum spiritu crescebat, solidabatur eius votum ingrediendi congregationem religiosam, ut tota Dei esset in ministerio pauperum. Postquam eius familia Aquisgrano migraverat Paderbornam (a. 1839) et post patris mortem (a. 1842), cura quam Serva Dei agebat de aegrotis, de parvulis pauperibus et caecis multum crevit; in qua cura, simul cum aliis puellis, magnanima, humilis, habilis, prudens, princeps fuit ; quin etiam, ut melius pueris caecis consuleret, condidit Paderbornae institutum ad hoc ipsum appositum. Interim autem, viam persequens perfectionis christianae, progrediebatur ad egregias virtutes, solida pietate, mirifico spiritu incommoda tolerandi, sedulo apostolatus ardore pro egentibus, exculta prudentia in agendis negotiis et causis temporalibus cum primoribus civitatis, perfecta oboedientia auctoritatibus ecclesiasticis praestita, castigationis et austerae paenitentiae exercitio. Adde quod Famula Dei haec omnia faciebat propense, fervide, cum gaudio spiritus, sine cunctatione et sine dubitatione, ne in difficultatibus quidem, quae vel a familiaribus suscipiebat. Nimirum eiusmodi eius industria nitebatur vi caritatis erga Deum et proximum, ob quam cotidie ad omnia descendebat. Cum pluries frustra conata esset congregationes religiosas ingredi iam constitutas, victis difficultatibus ex variis partibus ortis, viros secuta bene monentes, die 21 mensis Augusti anno 1849, re attente considerata multisque Deo adhibitis precibus, probante Episcopo Drepper, instituit Congregationem Sororum a Caritate christiana Filiarum Beatae Virginis Mariae ab Immaculata Conceptione, cui propositum erat pueros pauperes et caecos educare, agrotis et pauperibus auxilium ferre. Eodem die Famula Dei vestem religiosam sibi induit cum aliis tribus mulieribus sodalibus, et est creata Antistita atque novitiarum magistra. Subsequenti anno, die 4 mensis Novembris anno 1850, priorem professionem religiosam fecit, perpetuam autem die 16 mensis Iulii anno 1866. Adiuvante novo Episcopo Paderbornensi Martin, constanti fautore operis Servae Dei, recens Congregatio Decretum laudis obtinuit anno 1859; adprobatio vero ultima supremae Ecclesiae auctoritatis concessa est anno 1888. Mater Paulina bene merito Instituto suo praefuit, tamquam Antistita generalis, duos et triginta annos continuos, usque ad mortem, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 427 quae Paderbornae accidit die 30 mensis Aprilis anno 1881, quando ab ea condita Congregatio iam habebat quadraginta quinque domos in Europa et in America Septentrionali et Australi et plus quadringentas Sorores. Serva Dei, solum semper quaerens gloriam Dei et Ecclesiae atque pauperum bonum, profectum et auctum suae Congregationis direxit manu certa et firma et perita, forti et benevola, temperans caritatem cum iustitia, humilitatem cum animo, prudentiam cum magna cordis et mentis liberalitate, simplicitatem et affabilitatem cum peculiari et notabili peritia disciplinae, cumque insigni facilitate agendi cum claris viris, cum sororibus, cum humilibus. Curavit, exculta sapientia et constantia, filias suas formandas, studens colere in eis fervidam vitam interiorem, spiritum communem, mutuam benevolentiam et caritatem, singularem voluntatem deserviendi Christo in pauperibus et parvulis; cum ipsa exemplo esset absolutae et industriae alacritatis, accuratae Regularum, quas erat professa, observantiae, ardentis fidei, infinitae Dei et Providentiae fiduciae, summae rerum huius mundi contemptionis, laetae exspectationis vitae aeternae, summi Eucharistiae amoris, deprecationis, sanctorum amoris, et simul animi moderationis, illibatae castitatis, perfectae oboedientiae, maxime erga Ecclesiam fidelitatis, salutis animarum inexhausti ardoris apostolici. Mater Paulina, divinum imitando Magistrum, qui venit in mundum «non ut ministraretur ei sed ut ministraret» (Me 10, .45), prompte intellexit fermenta et necessitates societatis in qua vitam agebat, et omnibus hominibus suae aetatis documenta dedit fidei : quae, ut vera sit et salvificans, exerceri debet et fieri plena legis amoris exsecutio, sicut clare docet Iacobus apostolus (cfr. Iac 2, 14 ss.). Christianum Servae Dei testimonium eiusque in via perfectionis iter non fuerunt sine experientia crucis, quae gravissima fuit in difficili discrimine, quod Kulturkampf concitavit, cum eius Congregatio est depulsa ex omnibus fere domibus in Germania constitutis; quod quidem causa fuit cur ipsum Institutum eiusque operae mire et praeter opinionem in alias nationes se diffunderent. Cum Serva Dei, peripneumonia correpta, de hac vita decessit ut in aeternam intraret, longorum laborum et aerumnarum finem, eius merita erga civilem societatem et Ecclesiam et eximiam virtutum perfectionem iamdiu multae terrae regiones cognoverant, ipsae benéficos fructus expertae magni illius amoris, quo in Deum in proximum 428 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale flagraverat. Eiusmodi sanctitatis fama, nedum minueretur, adeo crevit post mortem Famulae Dei, ut anno 1924 apud Curiam Paderbornensem initium factum sit Processus beatificationis, acta primum «inquisitione iudiciali praevia», quam secutus est processus Ordinarius, annis 1926-1933 instructus, et simul sex Processus rogatoriales ; deinde acti sunt Processus Ordinarius additicius Paderbornensis (a. 1948) et, post Causae introductionem die 29 mensis Maii anno 1955, Processus Apostolicus super virtutibus in specie (aa. 1961-1963), de quorum iuridica vi latum est decretum die 6 Martii anno 1970. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instituta est disceptatio super virtutibus theologalibus et cardinalibus eisque adnexis Servae Dei Paulinae de Mallinckrodt; primum quidem, die 2 Decembris anno 1981, in Congressu Peculiari, qui dicitur, Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum; dein, die 14 Decembris anno 1982, in Coetu Ordinario Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Rev.mo Domino Iosepho Caprio. De favorabili autem utriusque Coetus exitu Summus Pontifex Ioannes Paulus II certior est factus, die 17 eiusdem mensis et anni, per subscriptum cardinalem Praefectum : et de mandato Sanctitatis Suae Decretum est apparatum super Servae Dei virtutibus. Hodierno tandem die 13 mensis Ianuarii anni huius 1983, accitis cardinalibus infrascripto atque Iosepho Caprio, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis Congregationis, aliisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater edixit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Paulinae de Mallinckrodt, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum inseri mandavit. Datum Romae, die 13 Ianuarii, Anno Domini 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L . © s. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Diarium Romanae Curiae 429 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali : Venerdì, 2 Marzo 1984, S. E. il Signor A L I KAISER HASAN MORSHED, Ambasciatore del Bangladesh presso la Santa Sede. Venerdì, 9 Marzo 1984, S. E. il Signor OWART SUTHIWARTNARUEPUT, Ambasciatore di Thailandia presso la Santa Sede. Venerdì, 23 Marzo 1984, S. E. il Signor REGINALD MOKHESENG TEKATEKA, Ambasciatore del Lesotho presso la Santa Sede. Venerdì, 30 Marzo 1984, S. E. il Signor PIERRE DUMAS, Ambasciatore del Canada presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Lunedì, 5 Marzo 1984, S. E. il Signor MARIO SOARES, Presidente del Consiglio dei Ministri del Portogallo. Giovedì, 29 Marzo 1984, nel Palazzo Apostolico Vaticano, il Santo Padre ha presieduto la riunione dei Capi dei Dicasteri della Curia Romana. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 26 marzo 1984. S. E. Mons. Pio Laghi, Arcivescovo titolare di Mauriana, Pro Nunzio Apostolico negli Stati Uniti d'America. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 6 febbraio 1984. Sr. Monique Bertrand, S. P. C. ; P. Gatien Bolduc, S. C. V . ; P. Jesús Castellano Cervera, O. C. D. ; P. Innocenzo Cavaglià, C. P. ; Sr. Mercedes Codorniu, A. S. C. ; P. Viktor Dammertz, O. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 430 B. ; P. Cornelio Del Zotto, O. F. M. ; P. Francisco Javier Egaña, S. I . ; P. Elio Gambari, S. M. M. ; P. Basil Heiser, O. F. M. Conv. ; P. William Hogan, C. S. C. ; P. Joseph Pfab, C. SS. B.; P. Amando Eeuter, O. M. I . ; P. Piotr Rostworowski, E. C. M. C; D. Egidio Vigano, S. D. B., Consultori delia Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari, nella Sezione per i Religiosi. 6 febbraio 1984. S. E. Mons. Antonio Mauro, Arcivescovo tit. di Tagaste; P. Pedro Abellán M., S. I. ; Fr. José Pablo Basterrechea, F. S. C; P. Jean Beyer, S. I. ; Sr. Eafaela Böckmann, S. N. D.; P. Michel Dortel-Claudot, S. I . ; P. Benoît Duroux, O. P. ; P. Anastasio Gutiérrez, C. M. F. ; Mons. Dorio-Marie Huot, ; P. Valentino Macca, O. C. D. ; P. Paolo Molinari, S. I. ; P. Michael 0'Reilly, O. M. I. ; P. Ambrogio Sanna, O. F. M. Conv.; P. Agostino Trapé, O. S. A . ; Sr. Mary Thaddea Kelly, P. B. V. M. ; P. Polikarp Zakar, O. Cist., Consultori della Saera Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari, nella Sezione per i Religiosi « in aliud quinquennium)). » » » Sig.na María Teresa Cuesta; Sig.na Christel Agnes Glaser; Sig.na Antoinette Glosteyn; Prof. Giuseppe Lazzati; Sig.na Madeleine Manceaux; Rev. François Morlot ; Sig.na Mercedes Ricaurte; Sig.na Germana Sommaruga; Mons. Wilhelm Wissing, Consultori della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari, nella Sezione per gli Istituti Secolari « in aliud quinquennium)). 7 » » Gli E.mi Signori Cardinali: Agnelo Rossi; Joseph Ratzinger; Bernard Yago; Joseph Bernardin; Wiadyslaw Rubin ; — gli Ecc.mi Monsignori : Marcos McGrath, Arcivescovo di Panama ; José Freiré Falcâo, Arcivescovo di Teresina; Ramon Torrella Cascante, Arcivescovo di Tarragona ; Georges Francis Daniel, Arcivescovo di Pretoria ; Loutfi Laham, Arcivescovo titolare di Tarso dei Greci Melkiti Cattolici ; Paul Werner Scheele, Vescovo di Würzburg ; Silas Silvius Njiru, Vescovo di Meru; Athanasios Abadir, Vescovo di Ismaïlia dei Copti; Mario J. Conti, Vescovo di Aberdeen; Alfons Nossol, Vescovo di Opole ; Donald James Reece, Ve1 1 Trasferito il 15 febbraio alla Chiesa metropolitana di Brasilia. Diarium Romanae Curiae 431 scovo di Saint John's-Basseterre ; Clemente Riva, Vescovo titolare di Atella; Bede Vincent Heather, Vescovo titolare di Obbi, Membri del Segretariato per l'Unione dei Cristiani. 7 febbraio 1984. L'E.mo Sig. Cardinale George Basil Hume; — gli Ecc.mi Monsignori: Joseph Khoury, Arcivescovo di Tiro dei Maroniti; Antoine Hacault, Arcivescovo di Saint Boniface; Gerhard Schaffran, Vescovo di Dresden-Meissen; Hans Ludvig Martensen, Vescovo di Copenhagen; Pierre Mamie, Vescovo di Lausanne, Genève et Fribourg, Membri del Segretariato per l'Unione dei Cristiani «.in aliud quinquennium». ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 3 dicembre 1983. Al sig. Iosef Stingi (Bamberg). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 5 gennaio 1983. Al 10 » » Al 17 gennaio 1984. Al 4 febbraio » Al sig. sig. sig. sig. Felice Frascoli (Milano). Amleto Cicchetti (Rieti). Enrico Magenes (Pavia). Vincenzo Manno (Italia). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 31 ottobre 1983. Al sig. François Xavier Goddard (Mechelen-Brussel). 9 gennaio 1984. Al sig. Giancarlo Senni (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 19 giugno 1983. Al 30 » » Al » » » Al 22 settembre » Al » » » Al Al » » » Al » » » Al » » » Al Al 5 novembre » 10 » » Al » » » Al Al 12 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Ottorino Prosperi (Fermo). Helmut Ibach (München und Freising). Otto Voll (München und Freising). Alfredo Labella (Italia). Domenico Antonio Valentino (Italia). Francesco Mariantoni (Italia). Luigi Contenti (Spoleto). Giovanni Antonelli (Spoleto). Loreto Luchetti (Spoleto). Georges Abdini (Lattaquié dei Maroniti) Elvio Antico (Rieti) Gustavo De Benedictis (Rieti). Gennaro Gelormini (Ariano Irpino). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 432 12 novembre 1983. » » » » » » » » » 29 dicembre » Al Al Al Al Al sig. Vincenzo Aliperta (Ariano Irpino). sig. Romolo De Furia (Ariano Irpino). sig. Giovanni Scialdone (Ariano Irpino). s^g. Luigi Chiania (Ariano Irpino). sig. Luciano Montemauri (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile. 30 giugno 1982. » » » 12 luglio 1983. 31 ottobre » » » » 5 novembre » » » » » » » 10 » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. Erich Lampey (München und Freising). sig. Rudolf Pietsch (München und Freising), sig. Antonius Brugger (Innsbruck). sig. Hans Tony (Rottenburg-Stuttgart). sig. Maurice Vericel (Lyon). sig. Samir Achi (Lattaquié dei Maroniti). sig. Alessandro Clerici (Milano). sig. Giovanni Betelli (Milano). sig. Antonio Cipolloni (Rieti). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 1 settembre 1983. Al sig. Antonius Sagbauer (Ss. Pölten). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 22 settembre 1983. Al sig. Angelo Piccioli (Spoleto). 3 dicembre » Al sig. Ferdinando Resca (Ferrara). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 8 ottobre 1983. Al sig. Giusto Antoniazzi (Roma). » » » Al sig. Dino Cicinelli (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa, 2 luglio 1983. Al sig. Hans Georg Brunner (Salzburg). » » » Al sig. Iosef Voithfer (Salzburg). 16 agosto » Al sig. Rispi Karaaslan (Turchia). NECROLOGIO 12 marzo 15 17 » » 22 » 1984. Mons. Joseph Strebler, Arcivescovo emerito di Lomé (Togo). _ » Mons. Francis Ekka, Vescovo di Raigarh (India). » Mons. Angel Hidalgo Ibaüez, Vescovo emerito di Jaca (Spagna). » Mons. Waclaw Wycisk, Vescovo tit. di Cesarea di Numidia. Recens nuntiatum est Leonem Theobaldum Delaere, Episcopum emeritum Molegbensem, die 14 m. Iunii a. 1983 de vita decessisse. An. et vol. LXXVI 2 Maii 1984 A P P ACTA APOSTOLIC COMMENTARIUM h n. OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE Pontificia Commissio Codici Iuris Canonici authentice interpretando constituitur. IOANNES PAULUS PP. I I Recognito Iuris Canonici Codice haud ita pridem a Nobis promulgato, hac quidem laeta recreamur spe fore ut is (( efficax instrumentum evadat, cuius ope Ecclesia valeat se ipsam perficere secundum Concilii Vaticani II spiritum, ac magis magisque parem se praebeat salutifero suo muneri in hoc mundo exsequendo )).* Quam ad rem efficiendam, talis canonicarum legum observantia postulatur quae non solum propensam oboediendi voluntatem, verum etiam propriam rectamque canonicarum legum cognitionem interpretationemque secumferat. Leges enim, <( cum omnes astringant, nihil debent obscurum vel ambiguum continere » ; attamen spectata ipsarum indole generali, fieri non potest quin earum ad singulos casus applicatio nonnullas gignat difficultates. Praeterea, cum canones Codicis omnes inter se cohaerere debeant, aliquando quaestio oriri potest de Legislatoris voluntate vel mente, sicque interpretatio requiritur, quae legum germanam rationem demonstret ad quaslibet dubitationes vel ambiguitates dissipandas. 2 1 Ioannes Paulus I I , Sacrae disciplinae leges, AAS 75 (1983) Pars I I , p. x i n . 2 Gregorius I X : Pothast n. 9526 - X, 1, 2, 13. 29 - A. A. S. n Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 434 Quapropter Nos, vestigia prementes Praedecessoris nostri f. m. Benedicti XV, qui interpretationem authenticam canonum praecedentis Codicis voluit demandari peculiari Commissioni ad hoc constitutae, motu proprio, certa scientia atque matura deliberatione Commissionem peculiarem erigere decrevimus ac reapse erigimus, quae in posterum « Pontificia Commissio Codici Iuris Canonici authentice interpretando )) proprio nomine appellabitur quaeque normis regenda erit quae sequuntur. 3 I. Huic soli Commissioni ius erit canonum Codicis iuris canonici aliarumque Ecclesiae Latinae legum universalium interpretationem authenticam proferendi Nostra auctoritate firmandam, auditis tamen in rebus maioris momenti Dicasteriis ad quae res ratione materiae pertinet. I I . Haec Commissio ex Patribus Cardinalibus et quibusdam Episcopis, sub ductu Cardinalis praesidis, constabit, quibus praesto erunt congruus Officialium numerus et Consultorum Coetus in re canonica peritorum. I I I . Quod vero ad membrorum, officialium, consultorum Commissionis nominationem et mandati tempus attinet, normae quae cetera Romanae Curiae Dicasteria regunt applicabuntur. I V . Procedendi vero modus et ratio tempestive statuentur. His Nostris Litteris Apostolicis censemus Pontificiam Commissionem Codici Iuris Canonici recognoscendo et Pontificiam Commissionem Decretis Concilii Vaticani II interpretandis cessare. Quaecumque vero a Nobis hisce Litteris motu proprio datis decreta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus et valere a die secunda mensis Februarii hoc anno qua hae Litterae promulgabuntur. Contrariis quibuslibet non obstantibus. 4 Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die altera mensis Ianuarii, anno MDCCCCLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS P P . I I 3 Benedictus X V , Motu proprio Cum iuris canonici, AAS 9 (1917), p. 483. 4 Cfr. « L'Osservatore Romano », 2 Februarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 435 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I GARISSAEN. Praefectura apostolica Garissaënsis, in Kenya, ad gradum dioecesis tollitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quandoquidem Praefectura apostolica Garissaënsis, in Kenyae finibus sita, Dei gratia, in cuius nutu omnia sunt posita, et Missionariorum labore, sane operoso, haud parva fidei ceperit incrementa, simul ut maiora accipiat, simul ut Evangelii Praeconibus praeterquam quod iustus honor deferatur, animus etiam addatur ad coepta audaciora pro Christi sancta religione ineunda, visum est Venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositis bene fieri, si Praefectura illa in dioecesis formam redigeretur. In quorum profecto sententiam discedentes, re bene reputata, haec auctoritate Nostra apostolica de negotio statuimus atque iubemus. Apostolicam Praefecturam Garissaènsem ad gradum et dignitatem dioecesis evehimus, eodem nomine iisdemque limitibus. Erit autem illa metropolitanae Sedi Nairobiensi suffraganea, atque Sacrae Congregationi Fidei Propagandae obnoxia etiam in posterum. Sedem episcopalem in urbe vulgo Garissa Episcopus collocabit, cathedra magisterii sui in templo urbis principe posita, quod cathedrale erit, cum iuribus et oneribus debitis. Ceterum, quae ad cleri, populi, ipsiusque Episcopi iura et onera respiciant, item ad dioecesis administrationem, novi Iuris Canonici legibus omnino temperetur. Ad has vero Litteras exsequendas quod pertinet, id Venerabilis Frater oneri habebit Clemens Faccani, Archiepiscopus Serrensis in Proconsulari, atque Pro-Nuntius in Kenya; qui profecto poterit et alium, si visum fuerit, legare Virum, modo in ecclesiastica dignitate constitutum. Re vero acta, documenta exarentur, ac sinceris exemplis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 436 ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittat recte subscripta atque sigillo impressa. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertia mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI AGNELLUS Card. Rossi a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Gentium Evang. Praefectus Iosephus Del Ton. Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 127490. II DE EL PETEN Administratio Apostolica « EI Petén » ad gradum Vicariatus Apostolici provehitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum Administratio Apostolica « EI Petén » in Republica Guatimaiensi quaedam iam susceperit incrementa atque in condicionibus versetur quo stabilius constituatur, duximus diutius differendam non esse eiusdem Administrationis elevationem ad gradum Vicariatus Apostolici, iisdem servatis finibus eodemque servato nomine. Quam ob rem, audita sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium negotiis Congregationis pro Gentium Evangelizatione praepositorum, acceptoque quorum interest favorabili voto, Nos, Apostolica Nostra usi potestate, Administrationem Apostolicam « EI Petén » ad gradum Vicariatus Apostolici provehimus eodem nomine appellandi. Volumus autem ut Apostolicae hae Litterae Nostrae firmae sint et efficaces nunc et in posterum, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evang. Praefectus Iosephus Del Ton. Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco ¡33 Plumbi In Secret. Status tab., n. 128148. Acta Ioannis Pauli Pp. II 437 LITTERAE APOSTOLICAE I Nuntiatura Apostolica in Republica Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis instituitur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Quandoquidem heri modo, utraque videlicet consentiente parte, publicae initae sunt amicitiae necessitudinisque rationes inter Rempublicam Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis et hanc Apostolicam Sedem, nihil quidem cunctamur ea apta capere consilia quibus idem consilium primos suos sortiatur effectus. Maximum enim conferentes studium ad commune religionis Catholicae civilisque ipsius societatis bonum ubique terrarum pro viribus tuendum augendumque Nos, haud secus ac Decessores Nostri, nihil optabilius esse arbitramur quam ut ex pristino hoc Apostolicae Sedis more in variis pluribusque usque Nationibus Nuntiaturas Apostolicas condendas rite curemus unde talia suscepta vincula publica facilius firmentur certiusque prosperentur magna quidem cum partium ambarum utilitate. Huius igitur rei ipsius causa, consulta diligenter Sacra Congregatione pro Episcopis, de plenitudine Apostolicae potestatis Nostrae hisce ipsis Litteris Nuntiaturam Apostolicam in Republica Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis excitamus et instituimus, cuius sedes in urbe Vasintonia recte collocatur. Ad novam proin Nuntiaturam hanc ea omnia et singula, ut par est, officia ac privilegia indulta ac iura deferimus quae talium Apostolicae Sedis Legationum sunt propria et Canonibus sacris circumscribuntur. Quae universa ediximus hic item decernimus ut vim suam secundum Apostolicas has Litteras in modum Brevis expeditas tam nunc quam in posterum habeant, contrariis quibusvis rebus neutiquam obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Ianuarii, anno Domini MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 125W5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 438 II Sanctus Thorlacus nationis Islandicae Patronus confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Cum Sanctus Thorlacus Episcopus, qui Islandiensem Ecclesiam Christo genuit evangelico verbo praedicando, antiquitus sit cultus et aetate quoque nostra cleri et fidelium magna colatur ibi religione, cumque inde non parva spiritalis utilitas sequatur ad fidem firmandam et augendam, Venerabilis Frater Hendricus Hubertus Frehen, Episcopus Reykiavikensis, communibus exceptis votis, Sancti Thorlaci electionem in Patronum apud Deum Islandiae potestate sua ordinaria rite adprobavit. Quoniam autem idem Venerabilis Frater studiose postulavit ut ea electio et adprobatio confirmaretur ad normam a Sacra Congregatione pro Sacramentis et Cultu Divino statutam per « Instructionem de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum propriis recognoscendis », n. 30, Nos, ex huius Sacrae Congregationis sententia, Nostra Apostolica potestate et auctoritate libenter preces exaudimus et Sanctum Thorlacum Episcopum principalem Patronum apud Deum Islandicae nationis declaramus et confirmamus, omnibus iuribus et privilegiis concessis iuxta rubricas, fore confisi ut eiusmodi honor huic Sancto tributus in fidei incrementum cedat et in catholicae societatis illic degentis propagationem. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 124841. Acta Ioannis Pauli Pp. II 439 III Templum B. M. V. et SS. Apostolorum Petri et Pauli, quod est Lesnae Podlaskae, in dioecesi Siedlcensi seu Podlachiensi, ad dignitatem Basilicae minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Quamquam Deus «non in manufactis templis habitat... cum Ipse det omnibus vitam et inspirationem et omnia» (Act. 17, 24-25), consueverunt tamen semper homines cuiuscumque aetatis, loci, condicionis, templa aedificare, ubi deos colerent, precibusque fusis opem illorum invocarent, maxime in vitae discriminibus ac periculis. Neque religio catholica hae abnuit, cum sint fere hominum generi insita; qua re factum est ut christianae nationes sacris aedibus stellarentur, humilibus quidem aliis, aliis sollemnibus atque magnificis. In iis autem quae arte, magnitudine, rerum sacrarum supellectile praestant, praeter quam egregia pietate, certe annumeranda est etiam sancta B. M. V. aedes quae Leánae Podlaskae, in dioecesi Siedlcensi seu Podlachiensi, beatae Matri ac Sanctis Apostolis Petro et Paulo dicata est anno MDCCLViii : templum enim hoc non modo maiestate, pulchritudine, reliquiis Sanctorum praestat, sed etiam signo beatissimae Virginis Mariae eiusque adorandi Filii, in quos populus Siedlcensis dioecesis, immo et finitimarum Ecclesiarum, tenerrima ac suavi religione fertur. Ceterum in illo pietas quasi flamma alitur, populus christianas veritates eruditur, sacra debita sollemnitate fiunt, cantus in Dei Matrisque honorem cum dignitate resonant; cetera. His ergo ceterisque consideratis quae per litteras adducta sunt, bene fieri visum est, si Venerabili Fratri Ioanni Mazur, Episcopo Siedlcensi benigne concederemus, qui suo clerique populique nomine petiit ut templum illud in numerum Basilicarum minorum redigeremus. Quod per has Litteras facimus. Placet ergo iis probatis quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino de re censuit, factis a Nobis potestatibus, templum beatae Mariae Virginis et Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, quod est Leánae Podlaskae, numero Basilicarum minorum accenseri, factis iuribus atque Liturgicis concessionibus rite competentibus, modo ea servata fuerint quae Decretum « De titulo Basilicae Mino- 440 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ris )) iubet, die vi mensis Iunii factum, anno MDCCCCLXVIII. Quibusvis haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die xvi mensis Ianuarii, anno MDCCCCLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 124796. ALLOCUTIONES I Ad episcopos Portus Divitis occasione oblata « ad Limina» visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. A través de vuestras Relaciones quinquenales y de los coloquios que he tenido con cada uno de vosotros, he podido familiarizarme con los problemas que habéis de afrontar en el desempeño de la grave función de Pastores de vuestras Iglesias locales. He sentido también la satisfacción de saber que, a pesar de las dificultades provenientes de la falta de personal y de medios materiales suficientes, habéis logrado, con la ayuda de Dios, frutos apreciables de santificación en bien de las almas que se os han encomendado. A los casi cinco siglos de haberse iniciado la evangelización de vuestra isla, con profundo gozo recibo colectivamente a los sucesores del primer obispo llegado a tierra americana, don Alonso Manso. La ininterrumpida labor evangelizadora comenzada por aquel ilustre Prelado está hoy confiada a vosotros, hijos todos de Puerto Rico. Y me » satisface saber qué el mismo espíritu de hombre de Iglesia del primer obispó, se ha mantenido vivo en vosotros, puestos por el Espíritu Santo para regir esa Iglesia a mí tan querida. En este encuentro fraterno, deseo señalaros algunos temas que considero más importantes y merecedores de una especial reflexión. 2. El primero de ellos se refiere a la familia. El Sínodo dedicado a ese tema y mi Exhortación Apostólica « Familiaris consortio » no * Die 24 ni. Novembris a. 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 441 pasaron inadvertidos en Puerto Rico ; y el interés mostrado hacia dicho documento por vosotros y por vuestros colaboradores, concretizado en predicaciones, cursos de estudio, retiros, encuentros y otras iniciativas dirigidas a fortalecer la institución familiar, producirá sin duda óptimos frutos que ahora no es posible determinar. Deseo pediros que comuniquéis a vuestros colaboradores : sacerdotes, diáconos permanentes, religiosos de uno y otro sexo y seglares comprometidos, mi gozo de Pastor de toda la Iglesia ante esa generosa acogida del Magisterio pontificio. Soy consciente de que las fuerzas privadas y públicas que militan, dentro de Puerto Rico, en contra de la familia son poderosas y altamente destructivas. Vuestros predecesores y vosotros mismos habéis tenido que afrontar por más de ochenta años la realidad del matrimonio civil y del divorcio vincular, con el inevitable desarrollo de una mentalidad divorcista. En vuestra isla se ha venido promoviendo el control de la natalidad mediante el uso de medios inmorales, que han incluido la esterilización directa, por cerca de cincuenta años. El aborto legalizado es una realidad desde hace poco más de diez años. Sin embargo, las enseñanzas del Magisterio eclesiástico nunca han sido diluidas ni deformadas para acomodar la moral a la llamada «mentalidad del hombre moderno», como lo demuestran los documentos emanados de vuestra Conferencia Episcopal y de los obispos individuales. Os exhorto, pues, a que continuéis impartiendo, sin ambages ni disimulaciones, la enseñanza de la Iglesia acerca de la familia, núcleo de particular importancia para la sociedad civil y eclesial. A este respecto, no dejéis de enseñar en toda su riqueza y extensión las enseñanzas de mi predecesor Pablo V I , contenidas en la Encíclica « Humanae Vitae ». Animad a los sacerdotes, diáconos permanentes, religiosos, religiosas y laicos con especiales cualidades y espíritu de compromiso, para que os ayuden a crear un ambiente de profundo respeto y aprecio por la santidad de la familia. 3. Las vocaciones merecen también una especial atención. He podido observar con gozo un progreso en este campo, que se refleja en el aumento de alumnos en vuestros seminarios diocesanos y en las casas de formación religiosa, al igual que en los aspirantes a otras modalidades de vida consagrada. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 442 No es superfluo recordar que el sacerdocio ministerial es indispensable para la vida de la Iglesia y que la vida consagrada ha sido, es y será un enriquecimiento irrenunciable para la vitalidad de la misma, con toda su extensa gama de carismas. Sé que vosotros mostráis especial cuidado por el fomento de las vocaciones sacerdotales, diaconales y para la vida consagrada. No puedo menos tampoco de manifestar viva complacencia por los diálogos y encuentros que vuestra Conferencia ha instituido con los religiosos, para estudiar conjuntamente documentos de interés común, como el « Mutuae Relationes ». Os exhorto a continuar esos diálogos y encuentros, a fin de alcanzar una colaboración generosa y sobrenaturalmente motivada, que encauce toda esa riqueza de carismas a la edificación del Pueblo de Dios. Sé también que cada uno de vosotros ha tratado de liberar, aunque sea parcialmente, un sacerdote que promueva las vocaciones en vuestras diócesis. Alabo y bendigo esta importante labor. Ello no obstante, deberéis inculcar en vuestro clero la idea de que los sacerdotes que regentan las parroquias deben ser los promotores más eficaces de las vocaciones; por el frecuente contacto que tienen con los jóvenes y porque éstos ven concretizado el ideal sacerdotal en los presbíteros con los que se encuentran en sus propias parroquias. 1 á. La formación permanente del clero y su vida de oración es otro punto sobre el que deseo entretenerme brevemente con vosotros. Porque los sacerdotes están llamados a un constante ejercicio del ministerio de la Palabra y de la administración de los Sacramentos, a dar razón de su fe y de su esperanza, y a dirigir las almas para llevarlas por caminos seguros de santificación. En efecto, los sacerdotes más fieles han puesto siempre mucho empeño en el estudio de las ciencias eclesiásticas y en la adquisición de ese cúmulo de conocimientos que capacitan para penetrar en las profundidades del alma humana. La explosión del conocimiento de que somos testigos en nuestros días puede afectar adversamente a los sacerdotes, al llevarles a pensar que, o una formación cultural alta no está a su alcance, o que hay que dejar el pastoreo para dedicarse al estudio. La solución está en un justo medio y en una elección de prioridades. 1 Cf. Presbyterorum Ordinis, 1 1 . Acta Ioannis Pauli Pp. II 443 En fin de cuentas se espera del sacerdote que sea, ante todo, maestro de la fe. Es en ese campo donde los fieles esperan especial competencia profesional de sus sacerdotes, y es en ese campo donde el sacerdote está llamado a poseerla. Os exhorto, por ello, a que proveáis los medios necesarios, para que vuestros sacerdotes profundicen en el conocimiento de la Palabra de Dios y adquieran ese adecuado bagage de ciencia no sagrada que les permita ser fieles transmisores del mensaje salvifico y seguros directores espirituales. A su vez, vuestro clero deberá responder con prontitud y diligencia, haciendo uso de los medios que pongáis a su alcance, no por mero deseo de ostentar ciencia, sino como una necesidad vital de su sacerdocio. Las conferencias periódicas del clero han sido siempre un medio poderoso para mantener al día a los sacerdotes en los conocimientos necesarios para el digno y eficaz ejercicio de su acción pastoral y para alcanzar unidad de doctrina y disciplina en la Iglesia local, bajo la presidencia del Obispo diocesano. Nada indica que en el tiempo presente ese medio haya perdido su actualidad y eficacia. Además, el sacerdote debe ser hombre de oración. Su bautismo lo requiere, lo exige su ministerio, lo esperan los fieles, que sostienen a sus sacerdotes para que oren por ellos. Soy consciente de que las grandes demandas que se hacen al tiempo y a las fuerzas del sacerdote constituyen una terrible tentación —en la que han caído muchos, por desgracia— de abandonar la oración en favor de ministerios de secundaria importancia o de un activismo estéril. Animad, pues, a vuestros sacerdotes a crecer en su vida de oración asegurándoles que con ello no sólo no disminuirá su efectividad pastoral, sino que, por el contrario, hará su ministerio más fecundo. 2 5. Las escuelas católicas son otro campo importante en vuestra solicitud pastoral. Con grandes esfuerzos y contando sólo con las aportaciones económicas de los padres de familia, habéis mantenido centros educativos católicos de nivel primario, secundario y universitario. Si bien son pocos en relación con los que dirige el Estado, constituyen un lugar privilegiado de integración de la fe con los conocimientos humanos. En las normas del nuevo Código de Derecho Canónico encontra2 Cf. Presbyterorum Ordinis, 13, 18. 444 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale reis un apoyo a vuestro empeño en favor de las escuelas católicas, no solamente para continuar operando y mejorando las ya existentes, sino también para abrirlaSj en la medida de lo posible, donde no las hay. Igualmente, para que vuestros colaboradores en ese campo, y también los padres de familia conozcan la verdadera posición de la Iglesia con respecto al valor singular de esos centros docentes en la vida de la Iglesia. Ruego a Dios que vuestros sacerdotes, diáconos permanentes, religiosos, religiosas y laicos profesionalmente competentes, muestren la necesaria disponibilidad y fidelidad sin reservas al Magisterio, para que vuestros centros, y aquellos a los que reconozcáis como católicos, sean, además de lugares de formación, los verdaderos medios de integración moral y evangélica que contempla la Iglesia. El espíritu de catolicidad genuina que anima a vuestra Universidad Católica es motivo de gozo para el Papa. Sé que ello ha sido y es el resultado de una búsqueda institucional sincera, continuada a través de los años, dirigida a conocer las orientaciones pontificias expresadas en las directrices del competente Organismo de gobierno, y de una voluntad verdadera de acatarla. Aprovecho esta conyuntura para animaros a continuar mejorándola y haciéndola un instrumento aún más eficaz de evangelización en el mundo profesional e intelectual, sin descuidar el proceso nunca interrumpido de evangelización interna, sin la cual no es posible lograr la primera. Entre los logros de vuestra Universidad hay dos que considero merecedores de especial mención y que están en plena consonancia con su carácter de católica. Me refiero al diálogo interdisciplinar tantas veces recomendado y que allí es una realidad, y al Instituto de Doctrina Social de la Iglesia. 6. Queridos Hermanos : al regresar a vuestras diócesis encontraréis los mismos problemas que agobian a todo Pastor que es verdaderamente tal. Conozco las dificultades que tenéis que vencer cada día para cumplir cabalmente con vuestro triple oficio de predicar, santificar y gobernar. Sabed, por ello, que el Papa os tiene muy presentes en sus oraciones y sabe que no le faltan las vuestras. Al encomendaros a la intercesión maternal de Nuestra Señora de la Divina Providencia, por vuestro medio quiero hacer llegar a vuestros sacerdotes, diáconos permanentes, religiosos, religiosas y laicos cola- Acta Ioannis Pauli Pp. II 445 Doradores, al igual que a todas las almas confiadas a vuestro pastoreo espiritual, mi cordial recuerdo y saludo, acompañado de una especial Bendición. II Ad Exc.mum Virum Petrum Lawler, Australiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Mr Ambassador, I am happy to receive from Your Excellency the Letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of Australia. My pleasure in welcoming you to the Vatican derives, in great part, from the bond of friendship that characterizes the cordial diplomatie relations between your country and the Holy See. I am grateful for your référence to my message of last New Year's Day. In it I shared with the leaders of the nations and with the Citizens of every country my heartfelt conviction that true dialogue is an essential condition for peace in the world. Prompted by the observations that you have made, I would emphasize once again the necessity and indeed the urgency of this challenge for our time. In so doing I am sure that this call for dialogue echoes the hopes of countless men and women in our society, who desire to see not only a genuine commitment on the part of ail nations to eliminate the threat of war through a progressive réduction of both nuclear and conventional arms, but above all to witness the establishment of an atmosphère of peace wherein the spiritual and economie welfare of humanity will be of primary concern. I truly believe that peace is possible, because I have confidence in man's capacity to sense what is reasonable, what is right and just, and to recognize that the promotion of the common good benefits the wellbeing of each individual. I know besides that this is truly the conviction of Australia which, conscious of its Christian inheritance and of its role in the région, is striving through an open and realistic diplomacy to make its own contribution to the noble cause of peace and to resolving some of the problems in this area of the world. In this context, I note with satisfaction your référence to the * Die 25 m. Novembris a. 1983. 446 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale contribution that the Government a n d people of Australia have made to alleviating the plight of the many refugees who have sought asylum in your country. The respect, the hospitality and the Willing acceptance extended to them express more clearly than mere words the real possibility of building a climate of peace by reaching out with compassion and understanding to those in need. Mr Ambassador, in fulfìlling the task that has been assigned to you, you participate in a noble profession of human discourse which, by its very nature, is intended to contribute to a dialogue for peace. It is a work requiring patience and persévérance, but however demanding it may at times become it has the potential for doing incalculable good. I ask you to convey to the Government and people of Australia my greetings and good wishes. I join you in praying for the successful outcome of your mission. May Almighty God bless you and your fellow Citizens with his abundant favours. III Ad eos qui conventui quorundam Praesidum coetuum legibus ferendis ex Europa interfuerunt, coram admissos.* Messieurs les Présidents, Mesdames, Messieurs, 1. La conférence des Présidents des Parlements des Etats membres de la Communauté et du Parlement européen est une institution encore jeune, et cette deuxième réunion à Rome, après celle de Luxembourg, vous a donné l'occasion de venir aussi au Vatican. Je suis touché que vous ayez exprimé vous-mêmes le désir de cette audience et je vous remercie de votre visite et des nobles propos que votre interprète, le Président Cossiga, vient de tenir devant nous. Dans le cadre du rôle spirituel qui est essentiellement celui du Saint-Siège, il n'est pas question pour moi de traiter des moyens techniques de développer la coopération entre le Parlement européen et les Parlements nationaux, qui était l'objet de votre rencontre. Mais le bon exercice du pouvoir législatif en chacun de vos pays et le développement judicieux de l'unité de l'Europe, ou du moins, en ce qui vous concerne, de la Communauté, intéressent vivement le SaintSiège, parce qu'il y va de la bonne marche de la vie sociale, du * Die 26 m. Novembris a 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 447 progrès de la justice et de la solidarité entre les hommes de ce continent, et donc de leur propre progrès moral et de leur apport au reste de l'Europe et de la communauté mondiale. L'Eglise est loin d'être étrangère au développement équilibré des institutions politiques; le Saint-Siège est d'ailleurs représenté auprès de chacun de vos pays, et auprès des Communautés européennes par un Nonce Apostolique. 2. Je forme d'abord des vœux pour vous, en tant que Présidents et Secrétaires généraux des Parlements nationaux des dix pays représentés ici. Avec des variantes qui tiennent à leur histoire, ces pays disposent en général de deux chambres, mandatées par le peuple souverain, pour exercer le pouvoir législatif, en se complétant, en se contrôlant, afin que le bien commun de tous vos compatriotes soit garanti par les lois avec le maximum de sagesse, de prudence, de justesse. Comme je le disais récemment à des parlementaires européens, une telle démocratie, bien comprise, avec une autorité publique suffisamment forte, est une grande chance, si on la compare aux régimes fondés sur la violence, sur la dictature «ou sur les privilèges d'une oligarchie toute puissante. Oui, en ce sens, la vraie démocratie doit être défendue avec ténacité. Et vous qui présidez personnellement au fonctionnement des Assemblées parlementaires, avec ce que cela suppose de respect de la loi et des institutions, d'impartialité envers les divers groupes politiques, d'accueil respectueux des personnes appelées à s'exprimer dans l'hémicycle, en un mot d'équité et d'autorité, vous remplissez une charge méritoire, un service qualifié de vos nations, pour lequel je vous exprime mon estime, mes vœux et mes encouragements. 3. Mais le problème est désormais de conjuguer le travail législatif et l'autorité de vos Parlements nationaux, d'une part, avec l'activité du Parlement européen, d'autre part. J'oserais presque dire que vous en êtes encore à une période de rodage. Un rodage difficile à plus d'un titre! Car, au plan juridique, le Parlement européen, même s'il est élu au suffrage universel et donc en reçoit directement le pouvoir, a une autorité limitée qui doit s'accorder avec les décisions des Etats membres. De toute façon, ces nations européennes ont chacune, non seulement des intérêts particuliers, mais une longue et riche histoire personnelle, un patrimoine propre, qu'il ne s'agit pas de niveler, mais de respecter et de coordonner. Et pourtant le progrès de la Communauté européenne, son unité et sa force exigent que des pouvoirs effi- 448 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale clents soient, graduellement et raisonnablement, transférés ou attribués au Parlement européen, pour que celui-ci remplisse son rôle au service de tous et assure le bien commun des pays membres. Une telle articulation requiert souplesse et prudence, pour allier le respect des instances locales et la volonté d'atteindre une harmonie supérieure. C'est cette coordination délicate que vous cherchez à réaliser ou à préparer; ce sera votre mérite, aux yeux de l'histoire, de réussir cette oeuvre difficile, avec le maximum d'équilibre. 4. Et, au-delà du fonctionnement de vos institutions, je m'arrêterai brièvement sur l'objet de leur activité. Les mesures communes qui sont adoptées au niveau de la Communauté touchent évidemment l'économie, les échanges commerciaux, les productions agricoles, minières et industrielles, les réalités régionales, les réalisations culturelles. Elles affectent aussi la vie sociale des travailleurs, natifs du pays ou immigrés, la vie familiale, l'éducation et donc les conditions de la vie morale. Pratiquement, aujourd'hui, vous rencontrez des problèmes similaires d'un pays à l'autre, pour ce qui est, par exemple, de la jeunesse. Dans les libres débats, les discussions ou les votes sur ces importantes questions, il ne s'agit pas seulement de refléter les mœurs ou les opinions communes de vos électeurs, et pas davantage d'en décider arbitrairement, ni même de suivre nécessairement et toujours la ligne d'un parti, mais de se référer, j'ose dire de se soumettre à des valeurs qui fondent la vie en société et son authentique progrès, de chercher en •conscience le véritable bien, selon des convictions éthiques bien établies et un sens aigu des responsabilités, je veux dire de toutes les suites de vos décisions. Il s'agit en définitive de savoir quelle qualité de société on va promouvoir. L'Europe que vous représentez correspond à des pays de longue tradition chrétienne ; on pourrait même dire que, pour la plupart, leur histoire nationale s'est presque confondue jusqu'ici avec l'histoire •chrétienne. Comment ne pas souhaiter que l'Europe donne ici un témoignage original, à tous les plans, y compris celui de la démocratie dont je parlais tout à l'heure? La démocratie ne vise pas un égalitarisme qui nivelle tout, mais le respect des personnes, de leurs droits fondamentaux, de leur liberté, en restant attentif au rôle primordial des familles et des corps intermédiaires, et en gardant également le souci de dépasser les intérêts particuliers lorsque le bien commun est en cause. On peut parler à ce point de vue d'une éthique parlementaire. Acta Ioannis Pauli Pp. II 449 5. Je viens de nommer le (( bien commun » : celui de vos pays et de l'Europe, bien sûr, mais aussi celui de la communauté internationale. Celle-ci attend de la Communauté européenne un témoignage de justice et de fraternité, une contribution originale et efficace à l'arrêt des guerres en cours, à la recherche de solutions négociées équitables, au bannissement de la violence, du terrorisme, de la torture, et je dirais, plus encore, des exécutions sommaires même perpétrées par des gouvernements légitimes, au désarmement progressif et contrôlé, à l'amélioration des termes de l'échange entre pays riches et pays pauvres, à l'entraide réelle pour faire reculer la faim et permettre le développement des peuples à partir de leurs propres ressources. Malgré l'acuité des ses problèmes et ses propres faiblesses, l'Europe peut apporter cette contribution. Elle le doit. Car non seulement elle dispose encore de beaucoup de moyens, mais ses fils ont eu tant de possibilités de connaître ce qui est juste et bon, de "se former l'esprit et le cœur, de savoir le prix de la vie et de la liberté, de puiser aux sources de l'amour que le christianisme leur a révélé ! Oui, les nations du monde sont en droit d'en attendre une aide particulière. Je prie Dieu de vous inspirer et de vous soutenir dans votre haute charge. Et je Lui recommande l'avenir de vos personnes, de vos familles, de vos patries, de l'Europe, de toute l'Europe. IY Ad quosdam Mexici episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Al acogeros en el Año Santo de la Redención en esta visita « ad Limina », quiero saludaros con las palabras del Apóstol San Pablo : <( La gracia y la paz sean con vosotros de parte de Dios Padre y de nuestro Señor Jesucristo que se entregó por nuestros pecados». Es el saludo que de corazón extiendo a todos los cristianos de vuestras diócesis de origen y al querido e inolvidable pueblo de México, ya que esta visita es la expresión de una intensa comunión de vuestras Iglesias particulares con la Sede de Pedro, un intercambio de infor1 * Die 2 m. Decembris a. 1983. 1 Gal 1, 3-4. 30 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 450 maciones y vivencias a las que quiero responder también con el afecto cordial que nace de la solicitud por todas las Iglesias. 2. He tenido ya la oportunidad de proponer a la atención de otros Pastores de la Iglesia en México algunos temas doctrinales y pastorales que merecen estudio atento y solícita actuación. En esta ocasión, al finalizar los encuentros conjuntos con los Obispos mexicanos, quiero proponer a vuestra consideración algunas reflexiones que tienen una estrecha relación con el ministerio pastoral de los sacerdotes y con la formación de los candidatos al sacerdocio. No es de extrañar que fije mi atención en este tema ; lo exige la vida de la Iglesia y lo pide también la coyuntura vocacional de vuestras diócesis, que reclama de vosotros un cuidado especial por aquellos que el Señor os asocia como colaboradores del orden episcopal : los sacerdotes. 3. Es muy alentador saber que en la Iglesia en México se comprueba un aumento de vocaciones sacerdotales. Con profunda alegría y esperanza bastantes Obispos ven cómo en los seminarios se va superando una crisis que había llegado a ser preocupante. A esto se añade la constatación de que los jóvenes con aspiración al sacerdocio se presentan hoy, no sólo con mayor generosidad para el servicio, sino también con mayor madurez por la conciencia de la vocación que experimentan, con resultados positivos de una mayor perseverancia. Ello suscita asimismo una mayor responsabilidad y cuidado en la selección de los formadores y en la orientación global de la formación sacerdotal en todos sus campos, tal como claramente ha expresado el Decreto del Concilio Vaticano II (( Optatam totius ». Quisiera recordaros cómo el Concilio presenta la formación espiritual de los futuros sacerdotes, focalizando todo en lo que podríamos llamar el proyecto pedagógico de la Iglesia para los futuros ministros del altar : la persona de Cristo, Maestro, Sacerdote y Pastor, para unirse con El como amigos, para entrar en comunión con su misterio pascual del que tienen que ser anunciadores, viviendo en íntima unión con El, ya que tienen que ser configurados a Cristo por medio de la ordenación sacerdotal. 2 á. Por eso, la formación de los futuros sacerdotes debe modelarse según la misma pedagogía con la que el Señor quiso atraer y educar a sus discípulos. 2 Cf. Optatam totius, 4 y 8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 451 Se trata de llevar personalmente a cada uno de los seminaristas a esa «convivencia» y «discipulado» con el Maestro que permite hacer una experiencia semejante a la de los Apóstoles : escuchar sus palabras de vida eterna, sentirse suavemente atraídos por la fascinación humanodivina de su persona, entrar decididamente en su seguimiento, quedar interiormente sellados por el encuentro con Alguien del que ya no se puede prescindir más en la vida. La oración personal, en la que se escucha la palabra de vida y se confronta con la existencia cotidiana ¿no es en realidad una forma de convivencia con el Maestro y una escuela de todos los que quieren ser discípulos auténticos de Jesús? Una oración que sea comunión con el Señor y se traduzca en un compromiso de fidelidad evangélica, de opción radical por Cristo y por su causa que es el Evangelio, hará de los futuros sacerdotes discípulos de la Palabra vivida, según la exhortación de Jesús: «Vosotros sois mis amigos, si hacéis lo que os mando». 3 5. La oración asidua, que es central en la vida del sacerdote, debe ser como el crisol de la formación espiritual. No podemos olvidar que Cristo mismo hizo de la plegaria —desde su entrada en el mundo hasta su muerte en la cruz — el secreto de su misión en favor de los hombres ; a ella dedicaba momentos significativos de su jornada apostólica. Podemos afirmar que Jesús ha vivido su misterio pascual de forma consciente y en plena adhesión a la voluntad del Padre por medio de su oración. Y así también el sacerdote, educado desde los años del Seminario, debe vivir como Cristo y con El el misterio de su propia vocación y misión desde la experiencia de la plegaria, que es familiaridad y comunión de vida con Cristo, Señor y Maestro. En la misma línea de lo que hemos llamado el proyecto educativo de Cristo para sus discípulos, cabe insistir en la creación de un ambiente de comunidad sencilla y acogedora en el Seminario, donde la presencia del Señor, que está presente en medio de sus discípulos, se traduzca en una experiencia de amor mutuo, de ayuda recíproca, de comunión sincera, que prepare a los futuros sacerdotes a esa «fraternidad sacerdotal » que es tan importante para mantener vivo el fervor de la vida espiritual y el estímulo de la misión apostólica. 4 5 6 7 3 Jn 15, 14. * Cf. Heb 10, 5-7. 5 Cf. Lc 23, 46. • Cf. Me 1, 35. Cf. Mt 18, 20. 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 452 Los sacerdotes que se formen en esta escuela del Maestro podrán ser a su vez los animadores de la oración que vuestro pueblo reclama y los promotores de comunión que la Iglesia necesita. 6. En el reciente Sínodo de los Obispos, se ha hablado del Sacramento de la Penitencia. Y en efecto, una de las preocupaciones de los Padres sinodales, que es también el clamor del Pueblo de Dios, es la de formar a todos los sacerdotes —especialmente a los que ahora se acercan al sacerdocio— en el aprecio de la belleza, urgencia y dignidad de este sacramento. No podemos olvidar que Cristo mismo ha conferido a sus discípulos el ministerio del perdón y que Pablo, sintiéndose investido de su gracia para el apostolado, reconoce : « Dios ... por Cristo nos ha confiado el ministerio de la reconciliación ) ) . Inculcad, precediéndolos con vuestro ejemplo, la importancia de este ministerio que Cristo y la Iglesia han confiado exclusivamente a los presbíteros para bien de todos los fieles. Estos tienen el derecho de ser acogidos en la gracia del sacramento, para que puedan recibir luz y consuelo, orientación y estímulo, perdón y gracia, cuando se acercan al ministro de la reconciliación. 8 7. En el ejercicio de este ministerio sagrado, el sacerdote se identifica con Cristo Buen Pastor, actúa in persona Christi y con la fuerza del Espíritu Santo representa a la Iglesia, que acoge al pecador y lo reconcilia. Toda esta realidad santificadora del sacramento, aunque tenga como destinatario al penitente, es también fuente de santificación para el confesor, ejercicio de caridad pastoral que requiere preparación espiritual, actitud orante en el mismo desempeño del ministerio de las confesiones, para pedir luz de lo alto y favorecer en el penitente el sentido de una verdadera conversión. Por otra parte, los miembros del Pueblo de Dios, con instinto sobrenatural saben reconocer en sus sacerdotes a Cristo mismo que los recibe y los perdona, y agradecen de corazón la capacidad de acogida, la palabra de luz y consuelo con que acompañan la absolución de sus pecados. 8. El abuso de las absoluciones colectivas contra las prescripciones de la Iglesia, fijadas claramente en el nuevo Código de Derecho Canónico, es en realidad un atentado contra la verdadera dignidad del 9 8 9 2 Cor 5, 18. Oc. 961-963. Acta Ioannis Pauli Pp. II 453 sacramento de la Penitencia; el ejercicio fiel del ministerio de las confesiones de cada uno de los cristianos, pone de relieve la atención amorosa de Cristo por cada uno de los hombres, su amor personal por cada bautizado, la capacidad de reconocer en cada uno la imagen de Dios, el drama personal e intransferible, para el que no pueden servir consejos generales y directrices anónimas. El mismo sentido personal y secreto del pecado ¿no está pidiendo como consecuencia esa forma secreta y discreta, adecuada y personalizada de la confesión individual? En el ejercicio del ministerio de la confesión, el sacerdote que ofrece su disponibilidad y su tiempo para cada uno de los fieles que requieren su servicio, es el testigo visible de la dignidad de cada uno de los bautizados ; los más pobres -—como son muchos de vuestros diocesanos— para los que nadie tiene tiempo en nuestra sociedad inquieta y apresurada, podrán dar testimonio —si son acogidos con amor y respeto por los sacerdotes en el sacramento de la Penitencia— de que la Iglesia acoge a todos, a todos respeta y escucha, con ese amor personal que traduce el cuidado y afecto de Cristo por cada uno de los hombres, que El ha redimido con su sangre. 9. Al ofreceros estas orientaciones pastorales, mi plegaria se dirige a la Virgen, Nuestra Señora de Guadalupe, en la que cada mexicano y todo el pueblo de México tienen el signo eficaz de su esperanza en medio de las dificultades que atraviesa el país y de una reconciliación de todos sus hijos. Estad seguros de que os acompaña siempre en vuestro trabajo mi afecto y recuerdo, junto con mi oración por todas vuestras diócesis, sobre las que imploro abundantes gracias del cielo, con mi Bendición Apostólica. Y Ad Exc.mum Virum Christum Rokofyllos, Greciae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Monsieur V Ambassadeur, La noblesse de vos propos sur les excellentes relations entre la République de Grèce et le Saint-Siège, comme l'expression de vos sentiments personnels en ce jour de présentation de vos Lettres de * Die 3 m. Decembris a. 1983. 454 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale créance, sont pour moi un motif de satisfaction et d'espérance. Je vous remercie vivement, et je vous saurais gré de traduire ma gratitude à Son Excellence Monsieur le Président de la République de vous avoir désigné pour représenter auprès du Siège Apostolique le Gouvernement et les populations d'un pays toujours auréolé de sa prestigieuse histoire. Depuis le x v i siècle, sous le pontificat de Grégoire X I I I , les représentations diplomatiques, établies avec les nations qui le souhaitaient, sont devenues une institution permanente. Certes, des ombres ont pu marquer leur histoire. Cependant le bilan de cette voie très particulière d'accès au bien général des peuples et des Eglises est positif. La diplomatie doit toujours être un choix bénéfique, même si elle connaît souvent des lenteurs et des résultats modestes. Elle est le chemin du droit sauvegardé, de la solidarité acceptée, du possible reconnu et concrétisé, de la patience inépuisable, face à des situations de tensions, d'injustices et, hélas, de violences, absolument indignes de toute civilisation humaine, en tout temps et plus encore dans le nôtre si enclin à régler ses différends par la force. Votre adresse de tout à l'heure, Monsieur l'Ambassadeur, me faisait sentir que vous entendiez la diplomatie comme un acte de confiance dans les hommes, dans leurs capacités de chercher la vérité, de construire sans cesse la justice et la paix, au-delà des intérêts particuliers, sinon particularistes, en se référant au droit naturel et international. La diplomatie est véritablement un sentier qui conduit à la concorde et donc au bonheur et à la grandeur des peuples. Mon vénéré prédécesseur Paul VI a souvent mis en relief le rôle de la diplomatie, celle de l'Eglise comme celle des Etats, en insistant toujours pour qu'elle soit animée par l'estime et l'amour des hommes. ème C'est pourquoi j'ai plaisir à accueillir Votre Excellence en ce jour où Elle inaugure ses hautes fonctions d'Ambassadeur de Grèce auprès du Saint-Siège. Il me souvient qu'en recevant votre prédécesseur immédiat et premier Ambassadeur nommé par le Président Constantin Caramanlis, j'avais tenu à souligner tout ce que l'Occident doit à la culture grecque, et combien le christianisme est redevable à votre langue véhiculaire de l'Evangile et de nombreuses lettres de l'apôtre Paul. Ce passé lointain a connu les vicissitudes de l'histoire. Mais les relations diplomatiques renouées depuis quelques années — et, à un plan tout différent, le dialogue entre l'orthodoxie et le catholicisme — sont autant de signes d'espérance fondée pour le développement d'une com- Acta Ioannis Pauli Pp. II 455 préhension et d'une collaboration entre votre gouvernement et les communautés orthodoxes d'une part et le Siège Apostolique de Rome d'autre part. Est-ce que les problèmes majeurs de la paix et de la justice, si aigus aujourd'hui, n'exigent pas l'oubli de divergences qui datent? Vous le dites vous-même dans votre allocution. Est-ce que la promotion des valeurs religieuses et éthiques, indispensables à toute civilisation authentiquement humaine et — qui plus est — à la survie de l'humanité, ne requiert pas le consensus sans équivoque et toute l'entraide possible de ceux qui portent les responsabilités des Etats comme des Eglises? Veuillez également me permettre, Monsieur l'Ambassadeur, de souligner que votre mention du problème chypriote me trouve particulièrement sensible. Je tiens à exprimer une fois encore tous mes soutaits pour le prompt rétablissement de la paix entre les deux communautés, dans le respect des droits et des aspirations légitimes de chacune d'elles et avec l'assistance et la garantie de la communauté internationale. Monsieur l'Ambassadeur, je souhaite vivement que votre haute mission vous donne la joie profonde de contribuer à rendre les relations diplomatiques entre la Grèce et le Saint-Siège encore plus riches et plus efficaces. Je puis vous assurer que vous trouverez en cette Cité du Vatican l'accueil et le respect, la compréhension et le soutien que vous êtes en droit d'attendre. Et je suis certain que les communautés catholiques de Grèce, numériquement peu nombreuses, apprécieront de plus en plus cette liberté que la Constitution grecque leur garantit et qui leur permettra d'apporter en toute tranquillité et loyauté leur appréciable appoint à la concorde et à la vitalité de votre cher pays. Mes vœux et ma prière se conjuguent pour l'heureux déroulement de votre mission. Et, de nouveau, je vous prie de transmettre mes respectueuses salutations et mes souhaits cordiaux à Monsieur le Président Constantin Caramanlis, à ses collaborateurs, et, en particulier, à Monsieur le Premier Ministre. A travers vous je salue aussi les chères populations de Grèce. C'est à Dieu que je confie et confierai encore la paix, la prospérité et le rayonnement de votre cher pays ! Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 456 VI Ad quosdam episcopos e Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dear Brothers in our Lord Jesus Christ, With deep fraternal affection I extend to you a cordial welcome to the See of Peter and willingly share with you this special hour of collégial unity and ecclesial communion. Through you I send my greetings of love and peace to the local Churches that you represent and serve : to ali the priests, deacons, religious, seminarians and lay people, who under your pastoral leadership are striving to live to the full the mystery of Christ and his Church. And in your persons I desire to honor Jesus Christ, the Shepherd and Bishop of our souls. 1 1. I have already had the occasion to speak to another group of American Bishops about the Church's célébration of Sunday, and henee in particular about the Sunday Eucharistie célébration. Today I would like to make référence in a wider context to the sacred liturgy and prayer as they relate to the ministry of Bishops and to the life of the Church. Immediately before his Ascension, Jesus assured his Apostles that they would receive the Holy Spirit and be clothed with power. As they awaited the fulfìllment of Christ's promise, "they were to be found in the tempie constantly, speaking the praises of God". As Successors of the Apostles, the Bishops are called upon to continue through the liturgy of the Church the great apostolic activity of praising God. Especially in the liturgy each Bishop is a sign o f the praying Christ, a sign of the Christ who speaks to his Father, saying : "I offer you praise, O Father, Lord of heaven and earth". The liturgy it the greatest instrument of praise, pétition, intercession and réparation that the Church possesses. At no other moment in the ministry of the Bishop is his activity more relevant or useful to God's people than when he offers the Church's Sacrifice of praise. As a pastor of Christ's flock, the Bishop expériences personally 2 3 * Die 3 m. Decembris a. 1983. 1 Of. 1 Pt 2:25. 2 Lk 24:53. Lk 10:21. 3 457 Acta Ioannis Pauli Pp. II the need to thank God for the mystery of Christ's Cross amd Résurrection as it is actually li ved each day in the pilgrim Church over which he presides and which he serves. The Bishop praises and blesses "the God and Father of our Lord Jesus Christ" for the marvels of grace that have been accomplished in the Christian people through the blood of Christ : for the fidelity to Christ that is lived by so many priests and religious and by countless f amilies in the world ; for the splendid efforts made by young people to follow Christ's teaching; for the gift of conversion constantly given to the faithful in the Sacrament of Penance ; for every vocation to the priesthood and religious life ; for the paschal combat and for the victory over evil that the Lord continually effects in his Body, the Church ; for the good that is accomplished every day in the name of Jesus; for the gift of eternai life that is given to ali who eat Christ's flesh and drink his blood, and for everything that God has given to his people in giving them his Son. 4 2. The liturgy occupies a place of capital importance in the life of the Church. The full and active participation in the liturgy has so rightly been pointed out by the Second Vatican Council as "the primary and indispensable source from which the faithful are to derive the true Christian spirit". This principie is vital for a proper understanding of conciliar renewal, and deserves repeated emphasis. Equally vital is an undestanding of the liturgy as being "above ali the worship of the divine majesty". As such, it must be approached by our priests and people with that sense of profound révérence which corresponds to the deepest instincts of their Catholic faith. The liturgy in itself contains a special power to bring about renewal and holiness, and the people's awareness of this power—its contemplation in faith—actuates it even more. I recently expressed this to the Bishops of America in this way : "When our people, through the grace of the Holy Spirit, realize that they are called to be 'a chosen race, a royal priesthood, a holy nation', and that they are called to adore and thank the Father in union with Jesus Christ, an immense power is unleashed in their Christian lives. When they realize that they actually have a Sacrifice of praise and expiation to offer together with Jesus Christ, when they 5 6 7 • 1 Pt 1:3. Sacrosanctum Concilium, 14. Sacrosanctum Concilium, 33. / Pt 2:9. 5 6 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 458 realize that all their prayers of pétition are united to an infinite act of the praying Christ, then there is fresh hope and encouragement for the Christian people". 8 3. The true Christian spirit that the faithful derive from the liturgy ensures the building up of the Church in many way s. Through the acquisition by her members of this Christian spirit, the Church becomes ever more a community of worship and prayer, conscious of "the necessity of praying always and not losing heart". This characteristic of constant prayer, as befits the Body of Christ, is manifested in the officiai prayer of the liturgy: in the Eucharist, in the célébration of the other sacr amen ts and in the Liturgy of the Hours. In all these actions, the médiation of Christ the Head continues, and the whole Church is offered to the Father : the entire Body of Christ intercedes for the salvation of the world. At the same time the Church realizes that her vital activity and henee her duty to pray is not restricted to liturgical prayer. The Council has explicitly stated : "The spiritual life however is not confined to participation in the liturgy". Christ still asks individual prayer from all of us his members, repeating his injunction : "Pray to your Father in private". Among non-liturgical forms of prayer, one that is worthy of special esteem is the Rosary of the Blessed Virgin Mary. In addition, every effort to make the Christian family a place of prayer deserves our full encouragement and support. 9 10 11 4. The liturgy is eminently effective in rendering the Church an ever more dynamic community of truth. In the liturgy, the truth of God is celebrated and his word becomes the sustenance of the people that glories in his name. By its power, the liturgy helps us to assimilate what is proclaimed and celebrated in our midst. In the words of the prophet Jeremiah : "When I found your words, I devoured them ; they became my joy and the happiness of my heart, because I bore your name, O Lord, God of hosts". Through the sacred liturgy the People 12 * July 9, 1983. » Lk 18:1. 10 Sacrosanctum 11 Mt 6:6. 12 Jer 15:16. Concilium, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 459 of God receive the strength to live God's word in their lives: to be doers of that word and not hearers only. 13 5. The sacred liturgy, and in particular the Eucharistie Sacrifice, is the source of the Church's internai unity—"that unity which is tarnished on the human face of the Church by every form of sin, but which subsists indestructibly in the Catholic Church (cf. Lumen Gentium, 8; Unitatis Redintegratio, 2, 3 ) " . And while the célébration of the Sacrifice of the Mass and participation in the Supper of the Lord already require this Catholic unity, it is through them that we pour out to God our earnest desiré for that complete unity in faith and love that Christ desires for all his f olio wer s. In the Eucharist the Church declares her desire for perfect conformity to Christ's will : for ever greater purification, conversion and renewal. 14 6. The relationship o f worship and prayer to service and action has a deep meaning for the Church. The Church considers herself called from worship into service; at the same time she looks upon her service as related to her prayer. She attaches extreme importance to the example of Christ, whose actions were ail accompanied by prayer and accomplished in the Holy Spirit. For ail Christ's disciples the principie is the same and, as Bishops, we must help our people never to forget this essential aspect of their service ; it is a specifically Christian and ecclesial dimension of action. It is indeed in prayer that a social consciousness is nurtured and at the same time evaluated. It is in prayer that the Bishop, together with his people, ponders the need and exigencies of Christian service. Seven years ago, in his message to the Cali to Action Conference in Detroit, Paul VI formulated important principies, stating : "The Lord Jesus does not want us ever to forget that the mark of our discipleship is concern for our brethren. ... Yes, the cause of human dignity and of human rights is the cause of Christ and his Gospel. Jesus of Nazareth is forever identifìed with his brethren". Through prayer the Church realizes the full import of Christ's words : "This is how all will know you for my disciples: your love for one another". It is in prayer that the Church understands the many implications of the fact that 15 13 Cf. Jas 1:23. M AAS 71 (1979), p. 1226. 15 Jn 13:35. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 460 16 justice and mercy are among "the weightier matters of the law", Through prayer, the struggle for justice finds its proper motivation and encouragement, and disco vers and main tains truly effective means. Only a worshiping and praying Church can show herself sufficiently sensitive to the needs of the sick, the suffering, the lonely—especially in the great urban centers—and the poor every where. The Church as a community of service has first to feel the weight of the bürden carried by so many individuáis and families, and then strive to help alleviate these burdens. The discipleship that the Church discovers in prayer she expresses in deep interest for Christ's brethren in the modern world and for their many différent needs. Her concern, manifested in various ways, embraces—among others—the áreas of housing, éducation, health care, unemployment, the administration of justice, the special needs of the aged and the handicapped. In prayer, the Church is confirmed in her solidarity with the weak who are oppressed, the vulnerable who are manipulated, the children who are exploited, and everyone who is in any way discriminated against. The Church's service in all these fìelds must take on specific and concrete forms, and this requires understanding and compétence on the part of the various members of the ecclesial community. But the whole program of diaJconia must be sustained by prayer, by vital contact with the Christ who insists on linking discipleship with service. For this reason Paul VI concluded his message to the Detroit Conference with these insights : "In the tradition of the Church, any call to action is first of all a call to prayer. And so you are summoned to prayer, and above ail to a greater sharing in Christ's Eucharistie Sacrifice. ... It is in the Eucharist that you find the true Christian spirit that will enable you to go out and act in Christ's name". 7. There is moreover a real relationship between the peace that is proclaimed and actuated in the Eucharist and ali the initiatives of the Church to bring Christ's peace to the world. Your own dedicated efforts to promote peace and to help establish in the world those conditions that favor peace are, like peace itself, totally dependent on God's grâce. And this grâce, this strength, this help is God's gift to us, given freely, but given also because it is sought in the name of 16 Mt 23:23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 461 Jesus, through prayer, through the Eucharist. Your local Churches are called to be communities promoting peace, living peace, invoking peace. 8. In every other sector, too, of Christian life, the Church lives out her nature and reaches her aims by prayer and worship. Indeed, it is in this way that she becomes ever more a communion o f love. And we, as Bishops in the Church of God, are called to make our specific contribution to the building up of the communion of love by our own practice of collegiality, by every personal effort that we expend to promote, défend and consolidate the unity of faith and discipline between the local Churches and the universal Church. And all of these efforts are conceived in prayer and effected through union with the praying Christ. It is supremely significant that in the very act—the offering of the Eucharistie Sacrifice—in which your local Churches attain their deepest identity as a community of worship and a communion of love, you and I are mentioned by name. The identity of our Catholic people and the authenticity of their worship are forever linked to our own ministry, which is none other than the ministry of Jesus Christ, through whom and with whom and in whom all glory and honor is given to the Father and every prayer attains its efiicacy. The worship that animâtes your local Churches, the inspiration for diaJconia and the whole true Christian spirit that derives from the Church's liturgy are by their essence Christocentric, and directed to the Father in the unity of the Holy Spirit. Indeed, every prayer we offer for our people is made with Christ the Lord and High Priest of our salvation. And because our prayer as Bishops is also apostolic, we make it together with Mary the Mother of Jesus. Dear brother Bishops, in praying with Mary we shall discover ever more clearly the meaning o f our pastoral ministry o f worship, o f prayer and o f service to Christ's Church and to the modern world. 17 17 Cf. Acts 1:14. 462 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VII Ad Commissionis Theologicae Internationalis sodales coram admissos.* Fratres carissimi, 1. Magno cum gaudio vos excipio. Omnis enim occursus inter Supremum Pastorem et eius Commissionis Theologicae Internationalis sodales, causa est renovati ardoris animorum et mentium, tum etiam progressus fidei et christianae caritatis. Communicatio inter Magisterium et theologos, — inter quos mihi gratissimum est excipere praesertim vos, sodales Commissionis Internationalis, — est semper occasio mihi et vobis ut melius vocationibus et charismatibus nostris respondeamus ad gloriam Dei et ad bonum populi christiani necnon hominum omnium bonae voluntatis. 2. Dum sic hodie vos coram libenter admitto, non possum non recordari duorum amicorum, quos amisimus post vestrum congressum anno millesimo nongentesimo octogesimo primo habitum : Cardinalis Seper et Reverendi Domini Rózycki. Cardinalis Seper quasi fundator Commissionis censendus est cum benigno auxilio Decessoris mei Pauli Sexti, recolendae memoriae. Rationem tenens Concilii Vaticani Oecumenici Secundi, persequi volebat collaborationem inter Apostolicam Sedem, Synodum Episcoporum nuper institutum et, ex altera parte, coetum selectum theologorum. Velim quoque memoriam renovare amici et magistri mei Ignatii Rózycki, qui temporibus difficillimis pugnavit pro Facultatis Theologicae Iagellonicae Cracoviensis tutela. Fidem sinceram profitebatur sina ulla haesitatione, et saepe quaerebat — zelo quasi iuvenili — difiicillimas quaestiones theologicas agitare. Zelus et fides Cardinalis Seper et Doctoris Rózycki vobis sint in exemplum et incitamentum. 3. His transactis annis, Commissio Theologica Internationalis studiose operata est. Vos enim publici iuris fecistis secundam seriem quaestionum selectarum de Christologia et Antropologia sub ductu professoris, nunc Fratris mei episcopi, Caroli Lehmann. Anno elapso opportunam parastis relationem theologicam et pastoralem de Poenitentia et Reconciliatione ad Patrum Synodalium usum. * Die 5 m. Decembris a. 1983. Diarium Romanae Curiae 463 Hae autem duae novissimae relationes non possunt inducere oblivionem annorum praeteritorum. Commissio Theologica Internationalis multa scripta edidit, cohortante Paulo Papa Sexto. Opportune voluistis primorum decem annorum opera et allocutiones pontificias in unicum conferre libellum ad promptiorem usum lectorum. Sic offertur lectori summa quaestionum theologicarum, quae insigniter motae sunt in primo hoc tempore post Concilium. Istis diebus intima semperque necessaria fit collaboratio inter Magisterium et theologos. Etenim, in fide christiana et apostolica firmiter innitentes, professores theologiae debent novas investigare quaestiones, recentiores populorum necessitates considerare tum ad animi tum ad corporis bonum spectantes, novas syntheses efficere de mysterio Christi, et hominum natura moribusque. 4. Sed oportet nunc potius loquamur de argumento huius sessionis vestrae plenariae, quod est : personae humanae iura et dignitas. Ut percepistis, hodie peropportunum est instituere deliberationem theologicam, profundiorem quidem et magis patentem, de dignitate personae humanae. Ad hoc opus vos impellunt diversae necessitates et exspectationes, vel, ut hodie dicitur, diversa temporum signa. 5. Primum signum est permagna necessitas studii attentions ipsius doctrinae Concilii Vaticani Secundi de hac re, speciatim ex Constitutione Pastorali « Gaudium et spes ». Ecclesiastica Historia nobis ostendit : actionem doctrinalem, pastoralem et renovatricem singulorum Conciliorum saepe morari viginti vel triginta annos. Novitas aliquos impedit ne sint fideles ex animo auditores. Ex altera parte aliqui reformatores extremi decipiuntur : propugnant enim suas proprias sententias doctrinales et pastorales magis quam authenticam doctrinam a Supremo Pastore et ab Episcopis cum eo coniunctis promulgatam. In sequenti temporis intervallo tantum doctrinae conciliares, prout sunt, fiunt argumentum studii systematici et vertuntur in incitamentum theologiae pastoralis, vitae Ecclesiae, verae reformationis. Iam viginti anni sunt elapsi a tempore quo Concilium Vaticanum Secundum praeclaram proposuit synthesim de dignitate personae humanae foedere coniunctae cum Christo Creatore et Redemptore. Sed forte possumus dolere quod haec doctrina adhuc nondum bene inserta est in theologiam, neque bene est applicata. Officium sit theologorum nostrae aetatis hanc viam sequi et in ea progredi, dum iuste aestimant mutuo inter se conexa, sive gratias Dei sive officia ac personarum humanarum iura. 464 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6. Hinc apparet secundum signum temporum: necessitas integrationis theologicae ex ratione personalistica hominis, id est tutela vera fundamentalium iurium quae emanant ex hac dignitate. Magisterium Pontificis magni facit haec humana iura in suo Magisterio tam Romae quam in itineribus pastoralibus tradito. Propositum huius apostolatus, ad quem professores theologiae adiumentum suum debent afferre duplex est. Primum quaeritur vera conversio evangelica in magis magisque aestimandis iustitiae necessitatibus et in graviore perceptione peccati personalis vel eius consequentiae in ambitu sociali habenda. Certe, ultimis his annis, sensus moralis factus est acrior ad officia iustitiae individualis, socialis, internationalis quod attinet. Sed, non raro, haec postulata considerantur quasi de aliis hominibus agatur et non de semetipsis. Homo moderni temporis sensum peccati amisisse videtur et causam maiorum unice in structuris alienis quaerit. Theologi vero per studia exegetica, dogmatica, moralia, suum adiumentum afferre debent apostolicae praedicationi. Oportet etiam recolant, cum Christo et Petro, genuinum sensum iustitiae et peccati. Ex altera parte, Catholicae Ecclesiae munus est sine intermissione agere apud Auctoritates Civiles per « Iustitiam et Pacem » ut iustitia et humana iura colantur. Hae Auctoritates legitimam habent curam de bono communi et personali. Qua re Hierarchia, presbyteri, fideles possunt et debent iis praebere (( supplementum animae ». 7. Tertium signum temporum est : studium indefessum in eo positum ut humana iura serventur ac magis magisque foveantur secundum expectationem populorum. Ad hoc quod attinet Constitutio pastoralis <( Gaudium et spes » recte notat : « Ex interdependentia in dies strictiore et paulatim ad mundum universum diffusa sequitur bonum commune ... hodie magis magisque universale evadere, et exinde iura officiaque implicare quae totum humanum genus respiciunt». Haec perceptio iurium et officiorum semper maior evadit his ultimis annis. Studium enim scientiarum humanarum excitavit conscientiam experientiae specificae et ostendit necessitatem agnoscendi et implendi promotionem omnium personarum. Huic menti, huic desiderio universali debet respondere zelus filiorum Dei circa studium intellectuale, morale, sociale dignitatis iurium et obligationum personae humanae. 1 1 N. 26. Acta Ioannis Pauli Pp. Il 465 8. Ad confirmanda igitur necessaria humana iura valde confert reflexio Theologica de dignitate personae humanae in historia salutis. Authentica christiana anthropologia his ultimis annis haud parum neglecta est. Multi enim aliunde quaesiverunt solutionem mysterii hominis. Sed Revelatio christiana afferre potest necessaria fundamenta dignitatis personae humanae sub luce historiae creationis et in diversis gressibus historiae salutis, nempe, lapsus et redemptionis. Certe, actiones divinae sic narratae, modo quasi tragico proferuntur. Sed hae sunt veritates aeternae quae saepe, et potissimum hodie, aliqua oblivione praetermittuntur. Humanistica voluntas glorificandi hominem, quae in se recta est, interdum voluit oblitterare tum divinam hominis originem, tum speciem eius divinam. Non potest autem negari post Concilium extitisse tentamina ad obscurandum sic dictum verticalismum et propagandum falsum horizontalismum. Hac ratione, homo suis solis viribus relictus est, sine Patre, sine Providentia, cum proclamaren tur mors Dei et « mors Patris ». 9. At homo redemptus est gratia Christi, Fili Dei incarnati. Gratia Christi ! Haec ipsa vox convenienter etiam memoratur cum de iuribus et officiis hominum agitur. Si mysteria creationis et peccati partem habent in regenda communitate hominum »et in oeconomia iurium et officiorum, tanto magis hoc valet de gratia paschali Christi. In hac quoque re Concilioum Vaticanum Secundum diligentius est observandum. Memores estote horum verborum quae ad Christum Novum Hominem referentur : « Nonnisi in mysterio Verbi Incarnati mysterium hominis vere clarescit » . <( Filius Dei incarnatione sua cum omni homine quodammodo Se univit » . « Christianus autem homo conformis imagini Filii factus, qui est primogenitus in multis fratribus, primitias Spiritus accepit, quibus capax fit legem novam amoris implendi » . « Quod non tantum pro Christifidelibus valet, sed et pro hominibus bonae voluntatis in quorum corde gratia invisibili modo operatur » . 2 3 4 5 6 Mira forte aliquibus videbitur haec coniunctio inter iura hominis 2 3 4 5 6 Gaudium et spes, n. 2 2 . Par. 1. Par. 2 . Par. 4. Par. 5. 31 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 466 et caritatem novae legis. Proh dolor ! ob multos errores, neglegentias et erroneas opiniones sociologicas, etiam nomine christiano ornatas, vox caritatis sua significatione humana destitui potest. Opposita est enim caritas christiana iustitiae sociali, quae fundamentum praebet iuribus personarum humanarum. Et revera si caritas significat tantum motum cordis vel adiumentum exhibitum ex pura benevolentia, non potest congruere cum iuribus humanis. Sed, haec interpretatio, deformatio est amoris Christi Redemptoris. Christus non habet facilia verba consolationis, sed confert vitam suam et petit a suis discipulis ut prompti sint ad plenum sui ipsius donum. In hoc verus sensus invenitur illius « pro-existentiae » christianae, quam saepius Commissio vestra proposuit ut synthesim Redemptionis et vitae christianae. Si sensum genuinum caritatis « pro-existentis » iterum detegimus, humana iura in ea possunt et debent includi quasi ipso sacrificio paschali Christi. Hominum iura erga vitam familiae, ius ad vitam atque ad bona propria iam docebantur in Vetere Foedere ut mandata decalogi : (( non adulterabis, non occides », et cetera. Paulus Apostolus haec et omnia similia complectitur in caritate paschali christiana : <( Dilectio proximi malum non operatur, plenitudo ergo legis est dilectio». Concludens brevem hanc considerationem vobiscum habitam, hortor ut Commissio Theologica Internationalis rationes humanocentricas et Christocentricas iurium hominis semper magis investiget et propaget. Omni enim aetate ardet certamen inter peccatum egoismi hominum et amorem authenticum, tam in doctrina quam in vita. Estote igitur vos testes Amoris «Pro-existentis» Christi. Et divinorum luminum ac roborum conciliatrix esto vobis Apostolica Benedictio, quam singulis vobis impertior, dum vos consaluto, preces vobis promitto ut deliberationes vestrae quam uberrimos fructus afferant. 7 7 Rom 13, io. Acta Ioannis Pauli Pp. II 467 VIII Ed Exc.mum Virum Radulf um Innocentium Castillo, Belizae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Mr Ambassador, I am pleased to accept the Letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of Belize, and I thank you for the warm greetings which you have conveyed on behalf of the Government and people of your country. Our meeting marks another important moment in the life of your young Nation, which has only recently achieved its independence. You are the first Ambassador of Belize to the Holy See. And your présence here today is a sign of the mutual respect which exists between us; at the same time, it expresses our common intention to deepen the bonds of understanding and trust which we enjoy, and to collaborate in the promotion of peace and justice through fruitful dialogue and dedication to the pursuit of truth. It was a joy for me to visit Belize earlier this year, and, by doing so, to give expression to the esteem which I bear towards the beloved people of your land. The warm reception accorded to me on that memorable occasion will always remind me of the cordial hospitality and good will of Belizeans. You have made référence, Mr Ambassador, to the good relations which exist between the Catholic Church and the Government of Belize and to the special contribution which the Church has made to the human and spiritual development of your people. I am happy that this has been the case, and I assure you of the Church's desire to continue to contribute to the promotion and development of your country. In welcoming Your Excellency as the first Ambassador of Belize to the Holy See, I assure you of the full coopération and assistance of the Holy See in the fulfilment of your mission. I ask you to convey my best wishes to Her Excellency Dr Minita Gordon and the other authorities of your country. And I invoke the blessings of Almighty God upon you and your fellow-citizens. * Die 9 m. Decembris a. 1983. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 468 IX Ad Iudices Tribunalis Europaei ad iura hominum tuenda, coram admissos.* Chers Messieurs, Vous avez manifesté le désir de cette rencontre : je vous en remercie et j'apprécie vivement la signification de votre démarche. Vous savez en effet l'importance que le Saint-Siège attribue à l'administration de la justice et au respect des droits et libertés de chaque personne humaine. Qui pourrait oublier que la conscience de la dignité humaine et des droits correspondants — même si on n'employait pas ce mot — est née en Europe sous l'influence décisive du christianisme? 1. Vous êtes venus à Rome célébrer un trentième anniversaire. Il y a eu trente ans en effet, le 3 septembre 1983, qu'est entrée en vigueur la « Convention européenne de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales » — signée à Rome le 4 novembre 1950 —, et le mois de mars prochain rappellera l'entrée en vigueur du premier protocole additionnel. Une telle initiative a marqué, pour une partie de l'Europe, une étape importante, originale. Certes, il est heureusement courant aujourd'hui d'invoquer les droits de l'homme, et la Déclaration universelle, proclamée par l'Assemblée générale des Nations Unies en décembre 1948, en a donné une description intéressante, comme un appel à la conscience des peuples ; elle a d'ailleurs inspiré les membres du Conseil de l'Europe qui ont élaboré leur Convention deux ans plus tard. Mais il restait à organiser efficacement la sauvegarde de ces droits, en instituant une véritable juridiction destinée à sanctionner l'atteinte aux droits définis par la Convention ; autrement, ils risquaient de demeurer lettre morte. C'est le rôle de la Commission et de la Cour européennes que vous représentez, et dont le fonctionnement a été déterminé avec beaucoup de précision. Depuis lors, les Commissaires se sont vu adresser quantité de requêtes, même si beaucoup n'étaient pas recevables, pour examiner des préjudices ressentis comme tels et essayer un règlement à l'amiable, et les juges ont eu, à leur tour, à connaître un certain nombre de ces causes. 1 * Die 12 m. Decembris a. 1983. 1 A r t . 28. Acta Ioannis Pauli Pp. II 469 Il y à là une garantie sérieuse et surtout l'espoir que représente toujours la possibilité d'un recours. Quand on pense à tant de pays, dans les divers continents, qui ont bien voulu signer la Déclaration universelle, qui l'invoquent volontiers pour les autres, mais qui font fi chez eux des droits de l'homme les plus élémentaires inscrits dans la Déclaration, on doit admettre que le Conseil de l'Europe a amorcé là un processus très intéressant qui, dûment appliqué, devrait entraîner d'autres initiatives efiicaces dans le monde. 2. Quant à vous, Présidents et membres de la Cour et de la Commission européennes, qui devez appliquer les mesures de la Convention et de ses cinq protocoles, vous avez une noble mission, exigeante, délicate, qui requiert une grande compétence et une totale indépendance, comme toutes celles de la Magistrature, et surtout à ce niveau, c'est-à-dire au-dessus des juridictions nationales. Il est important que joue aussi en ce domaine le principe de subsidiante, et, de fait, votre intervention n'est prévue qu'(( après l'épuisement des voies de recours internes » . Ces cas existent, et vos instances représentent un surcroît de garantie de justice pour les personnes qui s'estiment lésées, sans aucune distinction d'origine, pour les groupes de particuliers ou pour les associations non gouvernementales. La profonde équité, la sagesse, la prudence et la liberté avec lesquelles vous êtes appelés à rendre ainsi justice, selon votre conscience, sont certainement un très haut service que vous rendez, un beau témoignage que vous portez, qui vous méritent estime et considération. Pour ma part, je vous exprime mes encouragements et je prie Dieu de vous assister. 2 3 4 3. Je ne puis m'empêcher de dire un mot de la Convention elle-même et des Protocoles que vous êtes chargés d'appliquer. Les textes visent la défense de libertés et de droits essentiels, surtout au plan civique. On peut certes penser que leur liste pourrait être complétée, notamment par les droits économiques et sociaux ; ou que leur expression pourrait être développée, précisée. Il appartiendrait aux experts et aux Comités ad hoc du Conseil de l'Europe de parfaire l'œuvre commencée et de proposer ces amendements à l'adhésion des parties contractantes. Les textes reflètent en effet un certain niveau de conscience, à l'époque où 2 Art. 26. 3 Art. 14. Art. 25. 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 470 ils ont été élaborés ; cette conscience peut progresser, ou, hélas, régresser. Il importe que la formulation positive du droit corresponde le mieux possible aux valeurs fondamentales de l'homme, et vous êtes en quelque sorte les gardiens de ces valeurs, à travers les textes dont vous disposez. Déjà l'Eglise reconnaît dans la Convention actuelle des éléments fondamentaux de la dignité humaine à sauvegarder. Je pense au droit à la vie, exprimé à l'article 2, qui est inhérent à toute personne humaine, inaliénable, et qui demande donc à être protégé par la loi, depuis le commencement de la vie humaine, dès la conception, jusqu'à la fin. On ne peut qu'apprécier aussi la défense de soumettre qui que ce soit à la torture, à des traitements inhumains. Je pense encore aux différentes exigences de liberté, aux dignes conditions d'arrestation ou de détention, de jugement, au respect de la vie privée et familiale, à la faculté de réunion, d'association, d'expression. L'Eglise est particulièrement attentive à la reconnaissance de la liberté religieuse, de la possibilité de manifester sa foi, en public et en privé, au droit de fonder une famille et au droit des parents d'assurer l'éducation et l'enseignement conformément à leurs convictions religieuses et philosophiques. A ce sujet, vous savez que le Saint-Siège vient de rendre publique une charte des droits de la famille, qui s'appuie sur une conception claire, cohérente, de ce qu'est la famille, et il offre cette contribution aux Gouvernements, aux Organisations internationales, aux familles et à tous ceux qui œuvrent pour sauver la famille en crise et la promouvoir à partir de bases objectives et bien ancrées dans l'expérience humaine. 5 6 7 8 9 10 11 12 Bref, l'Eglise souhaite ardemment que soient pris au sérieux et positivement promus les droits fondamentaux des personnes, des familles, des corps intermédiaires, et elle se réjouit non seulement de voir ces droits réaffirmés par les instances internationales, mais de les voir garantis et sanctionnés d'une façon efficace, comme contribuent à le faire vos instances judiciaires europénnes. C'est le signe des régimes 5 Art. 3. 5. 6 Art. 7 Art. 6. » Art. 8. 9 Art. 10 et 11. 10 Art. 9. 11 Art. 12. 12 A r t . 2 du premier protocole additionnel. Acta Ioannis Pauli Pp. II 471 vraiment démocratiques. C'est la condition de la justice et de la paix auxquelles nous aspirons tous. Que Dieu nous fasse progresser sur ces chemins, en Europe et ailleurs, et qu'il bénisse vos personnes et vos familles ! X Ad Exc.mum Virum Oscar Acosta, Honduriae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Señor Embajador : Al recibir las Cartas Credenciales que lo acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de Honduras ante la Santa Sede, quiero dar a Vuestra Excelencia mi más cordial bienvenida, a la vez que formulo los mejores votos por el feliz cumplimiento de la misión que hoy inicia. Le agradezco, Señor Embajador, las nobles expresiones manifestadas, así como el deferente saludo transmitido de parte del Señor Presidente de la República, unido también al sincero afecto de los amadísimos hijos hondurenos con los cuales he podido encontrarme en la tan recordada visita pastoral a América Central. Vuestra Excelencia se ha referido a los propósitos de su Gobierno en favor del mantenimiento de una paz estable basada en la justicia, ante la delicada situación que amenaza constantemente la misma paz en el área centroamericana, y que puede repercutir también en su País. Esta Sede Apostólica no es menos sensible frente a tal situación por la que tantas veces ha manifestado y sigue manifestando una solícita preocupación. Por eso la Iglesia, desde el Sucesor de Pedro hasta cada uno de los Obispos que presiden las comunidades diocesanas, no cesa de proclamar la urgencia del mensaje de la paz. Porque teniendo en cuenta que el designio de Dios sobre la humanidad es la formación de una sociedad fraterna y justa, no es posible pensar en una paz de Cristo, que no es como la del mundo, sin pensar en una paz social; ni es posible para la Iglesia proclamar una conversión del hombre que no se refleje en la vida concreta, social, política, económica y cultural, corrigiendo, por tanto, y superando las causas de la injusticia. 1 * Die 16 m. Decembris a. 1983. 1 Cfr. Jn 14, 27. 472 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Para el cristiano, la paz en la tierra es siempre un desafío, a causa de la presencia del pecado en el corazón del hombre. Movido por su fe y esperanza, el cristiano ha de dedicarse a promover una sociedad más justa; debe luchar contra el hambre, la miseria y la enfermedad; y ha de preocuparse de la suerte de los emigrantes, prisioneros y marginados. A este respecto, el Episcopado hondureno ve con no poca aprensión una serie de causas que pueden ser factores de desestabilización y contrarias a la causa de la paz tan ardientemente anhelada. Con esfuerzo no indiferente, dada su escasez de medios humanos y materiales, la Iglesia en Honduras trabaja por la promoción de la persona, especialmente saliendo en defesa de minorías étnicas y sociales que corren el peligro de ser olvidadas o anuladas ante intereses que no siempre respetan los derechos del individuo y de su cultura. Siente asimismo la repercusión del difícil problema del desempleo, agravado a veces por discriminaciones abusivas, así como la inseguridad de amplios sectores laborales en momentos de no fácil ni clara coyuntura económica para las empresas. 2 En el ejercicio de su misión, la Iglesia persigue fines que son también humanitarios y que no están en contradicción con las exigencias del bien común en cada sociedad. Ella se encarna en la realidad de los pueblos ; en su cultura, en su historia, en el ritmo de su desarrollo. Vive en honda solidaridad los dolores de sus hijos, compartiendo sus dificultades y asumiendo sus legítimas aspiraciones. En tales situaciones anuncia el mensaje de salvación, que no conoce fronteras ni discriminaciones. Incluso para evitar posibles divisiones internas en un País, la Iglesia alienta a los dirigentes públicos para que, en la formación de una sociedad política, tomen como objetivos prioritarios la instauración de la justicia, la promoción de los sectores más débiles y la participación de todos en el desarrollo de la vida social, imperativos éstos imprescindibles para la paz interna. En efecto, en la medida en que los dirigentes de una nación se dedican a construir una sociedad plenamente justa, contribuyen a la instauración de una paz auténtica, sólida y duradera. Señor Embajador : al pedir al Altísimo, dador de todo bien, que 3 2 Cfr. Mt 25, 35-36. 3 Ofr. Mensaje para la Jornada de la Paz, 1 enero 1982, n. 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 473 haga fructificar estos propósitos, para que sean fuente de concordia y bienestar social, invoco también la intercesión de la Virgen de Suyapa sobre el querido pueblo hondureno, sobre sus gobernantes y de manera especial sobre Vuestra Excelencia y familia, deseándole acierto en el cumplimiento de su alta y noble misión. XI Ad Exc.mum Virum Iosephum Alexandrum Deutschmann Mirón, Guatimalae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Señor Embajador: Las palabras que Vuestra Excelencia me ha dirigido al presentar las Cartas Credenciales que lo acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de Guatemala ante la Santa Sede, me han sido particularmente gratas, porque me hacen recordar el caluroso afecto de todos los amadísimos hijos de esa noble Nación, encontrados en la inolvidable visita pastoral a América Central. Al agradecerle, Señor Embajador, la expresión de estos sentimientos, así como el deferente saludo que me ha transmitido de parte del Presidente de la Eepública de Guatemala, le doy mi cordial bienvenida, a la vez que le aseguro mi benevolencia en el desarrollo de la alta misión que le ha sido confiada, al suceder al recordado Embajador Don Luis Valladares y Aycinena (q.e.p.d.). Vuestra Excelencia se ha referido a los esfuerzos realizados por el Gobierno de su País para retornar a las instituciones democráticas, que sean reflejo de una paz duradera, indispensable para el buen desarrollo de la sociedad guatemalteca. Esta Sede Apostólica sigue siempre muy de cerca los avatares de toda la familia humana, movida por su solicitud por el bien y la promoción de cada persona. Por eso también en mi visita pastoral a Guatemala he querido estar cerca de cada grupo social y étnico, y transmitirles el mensaje de salvación que es, a la vez, signo de esperanza y de leal convivencia ya en esta vida. Esa es igualmente la labor pastoral del Episcopado guatemalteco, inspirado en la doctrina social católica, sobre todo en el Concilio Vaticano II y en los documentos pontificios. A este propósito es significativa la preocupación de los Padres * Die 17 m. Decembris a. 1983. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 474 conciliares, reflejada en la Constitución Gaudium et spes, que, al reflexionar sobre la comunidad política, advierten las profundas transformaciones que se verifican en las estructuras y en las instituciones de los pueblos. De estas mismas transformaciones se derivan derechos y deberes de todos en el ejercicio de la libertad política y en el logro del bien común. Por ello son tan precisas las palabras del mismo Concilio : (( Con el desarrollo cultural, económico y social se consolida en la mayoría el deseo de participar más plenamente en la ordenación de la comunidad política. En la conciencia de muchos se intensifica el afán por respetar los derechos de las minorías, sin descuidar los deberes de éstas para con la comunidad política ; además crece por días el respeto hacia los hombres que profesan opinión o religión distintas ; al mismo tiempo se establece una mayor colaboración a fin de que todos los ciudadanos, y no solamente algunos privilegiados, puedan hacer uso efectivo de los derechos personales». 1 Para que este anhelo del Concilio pueda ser una feliz realidad en cada comunidad política, es necesario fomentar el sentido interior de la justicia, de la benevolencia y del servicio al bien común. Y para que la legítima pluralidad de pareceres ante las posibles opciones políticas tenga sus cauces de expresión y realización, « es indispensable una autoridad que dirija la acción de todos hacia el bien común ... obrando principalmente como una fuerza moral, que se basa en la libertad y en el sentido de responsabilidad de cada uno » . Para salir al paso de cualquier extremismo y consolidar una paz auténtica, nada mejor que devolver su dignidad a quienes sufren la injusticia, la marginación o la miseria. Por ello la Iglesia en Guatemala desea poder seguir defendiendo y promocionando a los hombres y culturas de cada grupo étnico, porque la obra evangelizadora se encarna en sus valores, los consolida y fortalece. Y para que esa misión evangelizadora continúe en su deseado desarrollo, la Santa Sede espera vivamente que puede llegarse pronto a la normalización en el gobierno de las circunscripciones eclesiales ahora privadas de sus Pastores, cuya obra e intentos no serán otros que los de trabajar por el Reino de Dios, favoreciendo con ello el bien del hombre y de la misma sociedad guatemalteca. 2 1 Gaudium et spes, 73. 2 Ibid., 74. Acta Joannis Pauli Pp. II 475 Señor Embajador : Pidiendo al Dador de todo bien que haga fructificar todos estos proyectos para que sean fuente de incesante concordia y bienestar social, invoco también el favor del Altísimo sobre el querido pueblo guatemalteco, sobre sus gobernantes y sobre Vuestra Excelencia y familia, deseándole acierto en el cumplimiento de su alta y noble misión. XII Ad Exc.mum Virum Georgium Salvatorem Lara, Aequatoriae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Señor Embajador : Sea bienvenido a este acto con el que, al presentar hoy las Cartas Credenciales, comienza su misión como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario del Ecuador ante la Santa Sede. Le agradezco ante todo las expresiones de cordial estima dirigidas hacia esta Sede Apostólica, las cuales demuestran la cercanía moral de su noble pueblo que, fiel a su historia, sigue beneficiándose de un patrimonio cultural y espiritual, fruto de la secular presencia evangelizadora de la Iglesia. Vuestra Excelencia ha hecho mención de algunas constantes que caracterizan y forman parte de la tradición de su País y que son al mismo tiempo un objetivo, búsqueda y defensa para el hoy y el mañana ; tales son la fe, la libertad y la cultura, la promoción del derecho y el anhelo de paz y justicia. La gran mayoría de los ciudadanos ecuatorianos profesan la fe católica, fruto permanente de la primera evangelización, la cual —como indica el Documento de Puebla— es para la Iglesia su misión fundamental y no es posible su cumplimiento sin un esfuerzo permanente de conocimiento de la realidad y de adaptación dinámica, atractiva y convincente del Mensaje a los hombres de hoy. Evangelizar significa para la Iglesia llevar la Buena Nueva a todos los ambientes de la humanidad y renovarla desde dentro, para lo cual es necesario que cada hombre reciba el don de la fe por el bautismo. Pero la Evangelización no se reduce únicamente a predicar el Evangelio, sino a transformar con su fuerza los criterios, las líneas 1 * Die 19 m. Decembris a. 1982. 1 Cf. n. 85. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 476 de pensamiento y los modelos de vida de la humanidad, a fin de que estén de acuerdo con la Palabra de Dios y con su designio de salvación. Por eso la Iglesia siente el deber de anunciar esa salvación y liberación, que están profundamente vinculadas con la promoción humana, « porque el hombre que hay que evangelizar no es un ser abstracto sino un ser sujeto a los problemas sociales y económicos » . La Iglesia en Ecuador, fiel al mandato de Cristo, quiere seguir realizando su obra evangelizadora, iluminando y orientando a la comunidad de los creyentes en esta hora crucial de la humanidad, para construir un mundo donde imperen el necesario progreso, la paz, y la libertad; esos valores primarios del hombre y de su dignidad, que Cristo quiere para todos ; porque El mismo, con su encarnación, se ha unido en cierto modo a todo ser humano y (( manifiesta plenamente el hombre al propio hombre y le descubre la sublimidad de su vocación » . 2 3 Tampoco la cultura puede separarse de la evangelización, aunque no se identifica con ella, pero sí constituye un elemento indispensable; porque ayuda a la persona a alcanzar un nivel plenamente humano, cuando le sirve para desarrollar sus cualidades espirituales y corporales. En Ecuador existe una pluralidad de culturas que forman parte de un rico patrimonio. La Iglesia no es indiferente a esta realidad y, continuadora de la labor de los primeros misioneros, aprecia en toda su extensión y favorece esos valores que desea ver promovidos. Así es como la fe cristiana, unida a la característica cultural local, ha calado profundamente y es una fecunda realidad no sólo a lo largo y ancho de Ecuador, sino también en las demás naciones del llamado « Continente de ía Esperanza». Este hecho ha sido puesto en particular evidencia en las diversas celebraciones tenidas con motivo de la conmemaración del bicentenario del nacimiento de Simón Bolívar, figura que tanto ha calado en el corazón de los ecuatorianos y que vio en la Iglesia un fuerte elemento integrador para una América libre y unida. Señor Embajador : Al formularle mis mejores votos para un feliz desarrollo de la misión hoy iniciada, pido al Altísimo que bendiga al Señor Presidente de la República del Ecuador, a las Autoridades, a todos y cada uno de sus ciudadanos, así como a Vuestra Excelencia^ a su familia y seres queridos. 2 Evangelii nuntiandi, 31. * Redemptor hominis, n. 8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 477 XIII Ad Patres Cardinales et Curiae Romanae Pontificalisque Domus Praelatos, imminente Nativitate Domini coram admissos.* Signori Cardinali, Venerati Fratelli e Diletti figli, 1. Ringrazio cordialmente il venerato Cardinale Decano, per il suo indirizzo di augurio, sempre nobile e fervoroso, che, come ogni anno, mi ha rivolto a nome di tutti voi, in questa immediata vicinanza delle festività natalizie. Se è sempre una particolare gioia accogliervi in tale circostanza, col timbro inconfondibile di serenità e di attesa che caratterizza questo momento forte della vita di Curia, quest'anno, senza dubbio, la gioia è più grande. È il Natale dell'Anno della Redenzione. Tutti avvertiamo che la realtà della nascita di Gesù è profondamente radicata, quest'anno, nella realtà del Giubileo. Getta su di esso una luce vivissima, straordinaria. Gesù viene a salvarci. Il Figlio di Dio si mostra nell'umiltà velata della natura umana, che Egli ha assunto per redimerci. Il Verbo si fa uomo per portare l'uomo all'altezza di Dio, per comunicargli, con la sua morte, la vita divina. « Factus ille quod tu, filius homini, — commenta icasticamente S. Agostino — ut nos efficeremur filii Dei!... Suscepit a te in quo moreretur pro te ; suscepit a te quod offerret pro t e » . L'ombra della Croce redentrice si proietta già sul mondo, pur nella luce della notte santa. Il Redentore nasce per morire per noi! Ecco tutta la soavità, la tenerezza, la commozione che riempiono i nostri cuori di credenti, in questo Anno Giubilare, che più vivo dipinge ai nostri occhi, e presenta alla nostra fede, il sacrificio dell'Amore misericordioso, che inizia il suo misterioso offertorio nel seno di Maria e nel silenzio della grotta di Betlem ! 1 2. L'anno scorso, in questa stessa occasione, vi ho esposto il mio pensiero sui significati e sulle intenzioni del Giubileo. E, riferendomi all'invito rivolto all'inizio del mio pontificato, concludevo : (( Di qui, a tutta la Chiesa io grido : "Aprite le porte al Redentore !" ) ) . L'invito diventa tanto più concreto e realistico in questo Natale dell'Anno Giubilare. Dobbiamo veramente aprirci a Cristo che viene. 2 * Die 22 m. Decembris a. 1983. 1 Enarr. in Ps. LXX, I I , 10; OCL 39, 968. 2 AAS 75 (1983), p. 218. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 478 Che le porte dei cuori non rimangano come quelle di Betlem, freddamente, agnosticamente chiuse ! Il richiamo vuol essere tanto più attuale in quanto non è immaginario il pericolo che la venuta del Signore trovi gli uomini assenti, impreparati, o troppo presi dalle illusioni, dalle faccende, dalle ansie del mondo che passa. Non è immaginario questo pericolo in un mondo che, spesso, rifiuta la vita, sfida la pace, rimane indifferente di fronte alle sofferenze dei piccoli, dei senza tetto, dei rifugiati, di chi muore di fame. Aprite le porte ! Lo ripeto con forza incrollabile, nella certezza che solo Cristo porta all' umanità la pienezza delle sue attese. Si aprano i cuori al Cristo che viene : « Super lignum ostii nostri sacrae redemptionis confessio resplendeat », ci ammonisce S. Ambrogio : « Risplenda sui battenti della nostra porta la confessione della sacra redenzione ! » . Accogliendo Lui, trovano adempimento tutte le aspirazioni del cuore umano ; e quella pace « che il mondo non può dare », e pure desidera con tutte le proprie forze, soltanto in Lui si avvera pienamente, perché soltanto con la sua venuta la pace è portata agli uomini che Dio ama. 3 4 3. La prossima Festività del Natale trova la Chiesa impegnata a vivere a pieno ritmo, e a tutti i livelli, la celebrazione del Giubileo della Redenzione. Vorrei anzitutto far giungere l'espressione gioiosa della mia lode e del mio ringraziamento a tutti i venerati fratelli nell'Episcopato, e a tutti i Sacerdoti loro collaboratori, che, accogliendo prontamente il mio annuncio e comprendendone pienamente lo spirito, hanno preso le iniziative opportune perché il Giubileo fosse attuato a livello di Chiese locali, offrendo ai fedeli di tutto il mondo la possibilità di approfondire meglio il mistero della Redenzione, e di viverlo a livello esistenziale soprattutto mediante i sacramenti della Riconciliazione e dell'Eucaristia. Si è così corrisposto a quanto auspicavo nel messaggio natalizio dello scorso anno : « Ciò favorirà nei credenti il senso della universalità della Chiesa, la sua nota "cattolica" ; e proporrà a tutti di vivere più intimamente il messaggio della Redenzione, e l'impegno di conversione e di rinnovamento spirituale che esso contiene, e che il Giubileo richiama con potente suggestività». 5 3 Ep 23, 22. 4 Cfr. Lc 2, 14. 5 AAS 75 (1983), p. 214. Acta Ioannis Pauli Pp. II 479 Eccoci dunque, ormai a nove mesi dall'inaugurazione dell'Anno Giubilare, nel cuore di esso. Notizie consolanti giungono incessantemente dalle diocesi di tutto il mondo. La Chiesa vive l'Anno della Redenzione. Le diocesi hanno stabilito un programma puntuale, che tiene conto delle finalità del Giubileo; e i fedeli rispondono con generosità e con ammirevole buona volontà. Celebrazioni penitenziali, nelle chiese cattedrali, in noti santuari specie mariani, come nelle singole parrocchie a ciò designate, hanno luogo con frutto ed edificazione Iniziative diverse sono state indette per le varie categorie di persone, che vi prendono parte con grande serietà e raccoglimento : e mi piace ricordare in modo particolare i giovani, che dimostrano di aver compreso bene la realtà del Giubileo, e di volerla vivere con uno sforzo sincero di rinnovamento e di confidente apertura a Dio e ai fratelli. I malati ottengono anche premure speciali, e di questo mi compiaccio con cuore commosso, ben consapevole del posto che la loro sofferenza ha nel piano della Redenzione. Ed è soprattutto il rifiorire della pratica penitenziale, mediante il sacramento della Riconciliazione, a indicare come le profonde ragioni del Giubileo siano state accolte nel segreto delle coscienze, a livello di conversione e di elevazione personale, assicurando così in profondità il conseguimento degli scopi per cui esso è stato indetto. Rinnovo pertanto il mio ampio apprezzamento ai miei fratelli nell'Episcopato e a tutto il loro clero. Inoltre, la realtà dei pellegrinaggi a Roma, a questo centro della fede cattolica che conserva un'irresistibile forza di attrazione per i (( trofei degli Apostoli )) e le incomparabili memorie dei martiri, è continuamente sotto i nostri occhi, e non c'è bisogno di sottolinearla. Il flusso dei (( romei » è costante, ha toccato punte eccezionali nei tempi forti della Quaresima e della Pasqua, come generalmente durante tutta l'estate, privilegiando la partecipazione squisitamente spirituale specialmente di piccoli gruppi a livello parrocchiale, diocesano, di organizzazione capillare. È un vantaggio indubitato, un acquisto in profondità, una crescita di maturazione spirituale. E di tanto ringrazio anzitutto il Signore, quindi tutti coloro che, con sforzi notevolissimi sul piano dell'organizzazione, con puntualità, con abnegazione, hanno reso e rendono possibile una esperienza ecclesiale tanto valida. 4. Per una più cosciente e incisiva celebrazione dell'Anno Santo ha avuto una eccezionale forza d'urto la concomitante celebrazione Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 480 della VI Assemblea Generale del Sinodo dei Vescovi, nello scorso mese di ottobre. È noto come il tema fosse in piena consonanza con le finalità del Giubileo : e, di fatto, la trattazione circa « la riconciliazione e la penitenza nella missione della Chiesa» non ha potuto non risvegliare nella coscienza dei fedeli più vivo il senso del peccato e l'attesa di quei frutti della Redenzione, che effettivamente la Chiesa comunica con l'annuncio pubblico della conversione e con l'esercizio del potere delle chiavi nel segreto delle coscienze. Inviando a tutti i Vescovi la mia lettera del 25 gennaio scorso, che accompagnava F« Instrumentum laboris » preparato per l'Assemblea, sottolineavo : (( Alla radice dei mali morali, che dividono e lacerano la società, sta il peccato. Tutta la vita umana si presenta quindi come ana lotta, spesso drammatica, tra il bene e il male. Soltanto se si toglie la radice dei mali si può raggiungere una valida riconciliazione. Perciò la conversione personale a Dio è insieme la miglior strada per il duraturo rinnovamento della società, giacché in ogni atto di vera riconciliazione con Dio mediante la penitenza è intrinsecamente presente, accanto alla dimensione personale, anche quella sociale. Fin dalla sua preparazione il Sinodo mira a questa penetrazione della Redenzione nell'azione della Chiesa a benefìcio della società umana. Il fervore di preparazione al Sinodo produrrà quindi nelle Chiese locali una riflessione e una fermentazione che coincidono con le finalità dell'Anno Santo » . Dal canto loro, nell'appassionato messaggio emesso al termine dell'Assemblea, i Padri Sinodali si sono così espressi : « La Parola di Dio interpella il genere umano circa il suo dolore e la sua speranza; ci sollecita a convertirci e a tornare di nuovo a Dio. La Parola proclamata dal Signore fin dall'inizio del suo ministero di riconciliazione si rivolge con particolare vigore a tutti, credenti e non credenti, specialmente in quest'Anno Santo : "Convertitevi e credete al Vangelo". Questa Parola ci richiama alla penitenza e alla conversione del cuore, affinché chiediamo perdono e ci riconciliamo col Padre. Il piano voluto dal Padre per la nostra società è che viviamo come un'unica famiglia, nella giustizia e nella verità, nella libertà e nell'amore » . Ê un richiamo che faccio mio, in attesa che le conclusioni del 6 7 8 6 Insegnamenti, V I , 1, 1983, p. 210; cf. p. 216. 7 Me 1, 15. 8 E Civitate Vaticana 1983, pp. 5-6; cf. L'Osservatore Romano, 20 ottobre 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 481 Sinodo siano raccolte in un apposito documento del Magistero ordinario della Chiesa; e tale richiamo diventa tanto più eloquente in questa vicinanza del Natale, in cui il Verbo si fa uomo per bussare alle porte di ogni cuore, e ottenere l'assenso dell'amore. 5. Tutto ciò rende particolarmente significativa l'imminente celebrazione. È il Natale della Redenzione. Risentiamo echeggiare nella Notte Santa il canto degli Angeli, inneggiante alla gloria di Dio nei cieli e alla pace degli uomini in terra, canto che esploderà nelPAllelui a della Veglia pasquale ; inizia il cammino di salvezza, che il Verbo di Dio è venuto a condividere con gli uomini per farli partecipi della sua risurrezione. Se, come ho detto qui annunciando il Giubileo, questo « è un anno ordinario celebrato in modo straordinario », questo Natale deve portare in sé questa caratteristica di straordinarietà : — nell'aprire i nostri cuori al Bambino che nasce; — nel produrre frutti di vera conversione : sia sul piano personale e individuale, ove si operano i ritorni definitivi a Dio pur dopo l'amara esperienza dell'infedeltà e del peccato; sia sul piano sociale e comunitario, sul quale le mancanze dei singoli si ripercuotono per una misteriosa legge di comunione e di corresponsabilità. Come hanno scritto i Vescovi nel già citato messaggio conclusivo dei lavori del Sinodo, « i l cuore umano è in se stesso diviso e piagato dal peccato; da ciò spesso derivano anche la crudeltà e l'ingiustizia della nostra società » . Il Natale di questo Anno Giubilare della Redenzione invita tutti gli uomini, e in modo particolare i credenti in Cristo, a prendere coscienza delle proprie responsabilità per giungere alla vera conversione, cioè alla profonda pacificazione con Dio, e, di conseguenza, per contribuire alla riconciliazione nella società, cioè alla sincera pacificazione tra gli uomini. 9 6. In effetti, ci troviamo oggi in una situazione di drammatica divisione, a tutti i livelli, che fa riflettere le persone più pensose dell'avvenire dell'umanità. L'uomo è interiormente dissociato dalle opposte tensioni che sente in se stesso, come la Costituzione pastorale «Gaudium et Spes» del Concilio Vaticano II ha richiamato con accenti di estrema lucidità, trattando della condizione dell'uomo nel mondo contemporaneo. 10 9 10 E Civitate Vaticana 1983, p. 5; L'Osservatore Romano, 28 ottobre 1983. N n . 4-10. 32 - A. A. S. 482 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale L'uomo, come è stato là sottolineato, (( debole e peccatore, non di rado fa quello che non vorrebbe e non fa quello che vorrebbe. Per cui soffre in se stesso una divisione, dalla quale provengono anche tante e così gravi discordie nella società». Questa dissociazione si riflette dolorosamente nell'ambiente in cui vive l'uomo. Prima di tutto nella famiglia, che in modo più immediato e in forma più sensibile rivela il profondo malessere dell'uomo. Accanto a grandi e innegabili aspetti positivi, che ho messo in luce nell'Esortazione Apostolica « Familiaris consortio », (( non mancano segni — ho scritto — di preoccupante degradazione di alcuni valori fondamentali : una errata concezione teorica e pratica dell'indipendenza dei coniugi fra di loro; le gravi ambiguità circa il rapporto di autorità tra genitori e figli; le difficoltà concrete, che la famiglia spesso sperimenta nella trasmissione dei valori ; il numero crescente dei divorzi ; la piaga dell'aborto; il ricorso sempre più frequente alla sterilizzazione; l'instaurarsi di una vera e propria mentalità contraccettiva». 11 12 13 Sono elementi negativi che coinvolgono la più importante cellula vitale, entro cui si sviluppa l'uomo, e che dimostrano come la crisi della persona, bisognosa di Redenzione, si estenda in primo piano alla famiglia, che ha anch'essa bisogno della ricomposizione dell'ordine voluto da Dio, se vuole ritrovare la propria identità di vita e la propria funzione plasmatrice delle coscienze. 7. Il malessere dell'uomo dissociato si estende poi all'intera società. Vi sono nel mondo d'oggi — e ogni giorno ne giungono le tragiche conferme — continui focolai di situazioni che attentano al messaggio della riconciliazione e della conversione, che la Chiesa proclama in nome di Cristo. La guerra minaccia l'esistenza della società, lacerata da pericolosi egoismi, ed esposta a continue sfide. Le Nazioni, nonostante nobili sforzi di Organismi internazionali e sopranazionali, sembrano sempre più profondamente divise, e i loro rapporti basati su giochi di equilibri, spesso fragili e precari. Una esaltazione della libertà, che prescinde da ogni norma morale, minaccia di annientare l'uomo nella sua meravigliosa ricchezza spirituale e nelle sue energie, da cui dipende l'avvenire della intera umanità. E, d'altra parte, la limitazione, in molte parti del mondo, delle elementari libertà sancite dalla Dichiarazione sui diritti dell'uomo e dai 11 Cf. Rm 1, 14 ss. " ib. io. Actor Ioannis Pauli Pp. II 483 documenti internazionali che vi hanno fatto seguito fino a questo ultimo periodo, vorrebbe soffocare nell'uomo l'anelito insopprimibile della sua dignità primigenia e fondamentale, che porta stampata in se stessa l'orma immortale dell'immagine di Dio. Nel mondo intero si ripercuotono le lacerazioni dell'uomo singolo, e creano situazioni intollerabili di oppressione e di crisi. Il peccato personale acquista dimensioni planetarie. Ecco perché vi è il bisogno urgente di una pacificazione, che parta dalla verace conversione interiore delle persone singole per giungere alla sfera più ampia della vita sociale e politica. 8. La Chiesa, con tutta umiltà ma con franchezza totale, che nasce dalla piena fiducia nell'aiuto promessole dal Signore, è consapevole di compiere tutto quanto le è possibile perché la vita umana si dipani secondo l'ordine fondamentale, voluto da Dio. Anzitutto, per la sua vita interna, che vuole regolata da norme, dettate dalla carità e improntate alla giustizia. Ed in questa luce si colloca l'avvenimento storico, accaduto in quest'Anno Giubilare, della promulgazione del nuovo Codice di Diritto Canonico dopo 24 anni dal suo primo annuncio fatto dal mio Predecessore Giovanni XXIII. Anche questa è stata, ed è, un'opera di ecclesialità, i cui influssi benefici sono da vedere nella luce dell'Incarnazione del Verbo. Cristo che si fa uomo obbedisce alla volontà del Padre che lo ha mandato. Nell'obbedienza del Figlio al Padre, che brilla nel mistero del Natale, ha radice l'obbedienza dei figli nel Figlio. Il complesso delle leggi della Chiesa, ora riveduto alla luce del Vaticano I I , non tende ad altro che a « creare un tale ordine nella società ecclesiale — come è scritto nella Costituzione Apostolica "Sacrae disciplinae" — che, assegnando il primato alla fede, alla grazia e ai carismi, renda più agevole contemporaneamente il loro organico sviluppo nella vita sia della società ecclesiale, sia anche delle singole persone che ad essa appartengono ) ) . In altre parole, la legge scritta serve alla vita di grazia, la facilita, fornisce le condizioni entro cui possa svilupparsi. È la Chiesa che assicura a se stessa le condizioni primarie per la vita dei suoi figli. In secondo luogo, la Chiesa non cessa di offrire lealmente la sua collaborazione anche all'esterno affinché si spengano i già menzionati 14 15 13 u 15 N. 6; AAS 74 (1982), p. 87. Cf. Bor 10, 5-11; Gv 6, 38. 25 gennaio 1983, AAS 75, Pars II (1983), p. xi. 484 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale focolai di divisione e di odio. Essa annuncia la riconciliazione sia ai singoli come a livello di popoli — nei rapporti delle loro varie componenti sociali per una operosa concordia civile, come nelle relazioni internazionali per una effettiva intesa e una vera pace. È un messaggio che coinvolge tutti, nessuno escluso. Come ho voluto sottolineare nell'Omelia a San Salvador, il 6 marzo scorso, « il cristiano sa che tutti i peccatori possono essere riscattati: che il ricco ... può e deve cambiare atteggiamento; che chi fa ricorso al terrorismo, può e deve cambiare; che chi serba rancori e odio, può e deve liberarsi da tale schiavitù ; che i conflitti possono essere superati ; che dove impera il linguaggio delle armi in lotta, può e deve regnare l'amore, fattore irrinunciabile di pace. E parlando di conversione come strada verso la pace, non auspico una pace artificiale che nasconde i problemi e ignora i meccanismi corrotti che occorre risistemare. Si tratta di una pace vera, nella giustizia, nel riconoscimento integrale dei diritti della persona umana. È una pace per tuti » . 1 6 L'azione della Chiesa si rivolge a tutti. E la Chiesa prega affinché tutti ottengano quella pace, a cui aspira l'intimo anelito dei loro cuori. A questa universale sollecitudine di preghiera ho esortato anche l'immensa folla, che gremiva l'Esplanade del Santuario di Lourdes, alla veglia dell'Assunta. « Che trovino posto nella nostra preghiera quegli uomini e quelle donne che, in ogni luogo dell'universo, soffrono per la fame o per altri flagelli, per le devastazioni della guerra, per le migrazioni, coloro che sono vittima del terrorismo — politico o no — che colpisce senza scrupolo gli innocenti, con l'odio, le oppressioni, le ingiustizie di ogni genere, rapiti, sequestrati, torturati, condannati senza garanzia di giustizia; tutti coloro che subiscono attentati intollerabili alla loro dignità umana e ai loro diritti fondamentali, che sono ostacolati nella loro giusta libertà di pensare e di agire, umiliati nelle loro legittime aspirazioni nazionali. Affinché cambi l'atteggiamento dei responsabili e le vittime ricevano conforto e coraggio ! Pensiamo anche alla miseria morale di coloro che sono travolti nella corruzione di ogni genere. Preghiamo ancora per coloro che conoscono gravi difficoltà in seguito alla loro condizione di immigrati, di disoccupati, di malati, di infermi, poiché sono soli. È il Cristo, il Figlio dell'uomo che soffre in loro » . 1 7 16 Insegnamenti, I V , 1, 1983, pp. 603 s. "L'Osservatore Romano, Suppl., 16-17 agósto 1983. Acta Ioannis Pauli Pp. II 485 La pace all'interno delle Nazioni, la pace nelle relazioni tra i popoli : è questa l'opera che la Chiesa sta svolgendo, e la collaborazione che vuole offrire a tutti gli uomini di buona volontà, ai Governanti come all'uomo della strada. È un colloquio che non mi stanco di intrecciare nei miei incontri con i Capi di Stato, con i responsabili della politica internazionale, con le folle durante i miei viaggi — ricordo in modo particolare l'America Centrale, la Polonia, l'Austria. Anche questo rientra in quella logica della conversione, che, in questo Giubileo della Redenzione, deve coinvolgere tutte le Nazioni. Ne va della loro vita ! Ne è di mezzo il futuro dell'umanità ! 9. Vedete dunque come in quest'Anno Giubilare si assommano e confluiscono tutte le situazioni in cui oggi vive l'umanità, nel bene come nel male. Le sofferenze, a cui accennavo lo scorso anno in questa occasione, che permettono all'uomo contemporaneo di prolungare e di rivivere in se stesso la Passione di Cristo — adimpleo ea quae desunt — si sono ulteriormente aggravate : si pensi soltanto alla crescente drammaticità delle vicende nel Libano e in altre zone del Medio Oriente come dell'America Centrale, al terrorismo che continua implacabile, ai sequestri che tengono in ansia intere famiglie. Ma questi fatti pur tanto dolorosi, ai quali accenno solo sommariamente, non possono far dimenticare tutto il gran bene che vi è nel mondo: l'impegno di preghiera e di approfondimento evangelico nella gioventù ; la fedeltà generosa della maggioranza delle famiglie, pur in reali e gravi situazioni di difficoltà; la solidarietà che si afferma in favore dei fratelli meno privilegiati dalla sorte; l'azione missionaria della Chiesa; l'aspirazione ad un ritorno alle sorgenti, specie mediante la sacra Liturgia, che anima tante persone, e tante organizzazioni di apostolato laicale. Il Giubileo, che fonde nella sua chiamata alla conversione tutte queste voci, liete o tristi, dell'odierna storia del mondo, dà ad esse la giusta luce, le inquadra nella retta comprensione, e fa sperare in un domani migliore, per la maturazione delle coscienze alla luce del Vangelo di Cristo. 18 10. Ecco perché questo Natale dell'Anno Santo deve avere per tutti un particolare richiamo. Deve invitarci a riflettere più a fondo sulle responsabilità che il Signore, facendosi uomo, affida alla Chiesa per la salvezza dell'uomo. Deve spingerci a lavorare di più perché la sua 18 Col 1, 24. 486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale venuta porti davvero l'umanità a vivere nella direzione che Egli ha impresso nella storia del mondo. Dopo la nascita di Cristo, tutto è cambiato : «Ecce nova facio omnia». La sua venuta porta con sé un rinnovamento cosmico, poiché, come ha scritto il Crisostomo, « l ' I n carnazione del Figlio di Dio è il compendio e la radice di tutti i beni ì ) . È il rinnovamento dell'uomo: « e r a necessario per il genere umano che Dio diventasse uomo — dice San Tommaso—— per dimostrare la dignità della natura umana... Col farsi uomo, Dio volle manifestare apertamente il suo amore per gli uomini, da indurli a sottomettersi a Dio non per paura della morte ... ma per amore di carità». È il rinnovamento della famiglia, che a Betlem e a Nazareth trova l'esemplare perfetto della propria vita, e l'ispirazione e la forza per i quotidiani eroismi, a cui è chiamata. La recente « Carta della Famig l i a » pubblicata da questa Santa Sede, ha ribadito che « l a famiglia costituisce, più ancora di un mero nucleo giuridico, sociale ed economico, una comunità di amore e di solidarietà che è in modo unico adatta ad insegnare e a trasmettere valori culturali, etici, sociali, spirituali e religiosi, essenziali per lo sviluppo e il benessere dei propri membri e della società » . ^ E questo amore e questa solidarietà trovano nel Natale l'incentivo forte e soave, l'ambiente ideale, la giustificazione suprema. 19 20 21 Infine, è il rinnovamento della società, nella proclamazione di quella pace, che solo in Dio trova la propria realizzazione e difesa, e che oggi manca nel mondo appunto perché non si trova il coraggio di appellarsi a Dio, autore della pace; perché solo la vittoria sul peccato e sugli egoismi personali può portare con sé la pace. 1 1 . Spunterà finalmente un'alba di pace? È il sospiro che sale da tutta l'umanità. La fede ci dice che questo è possibile ; nella misura in cui il mondo saprà accogliere il Cristo che viene : nella misura in cui gli uomini faranno tacere i richiami dell'egoismo e sapranno, nella__nnuiMia al piacere irrazionale e umiliante, disporsi alla conversione del cuore. Affido questa speranza incrollabile all'intercessione della Vergine Santa. Ella è il « t i p o » della Chiesa particolarmente in questo tempo di attesa, come Vergine in ascolto della Parola di Dio, e come Madre 19 Ap 21, 5. 20 In Matth. Horn. II, 3; PG- 67, 27. Compendium Theologiae, 201. 21 Acta Ioannis Pauli Pp. II 487 che offre al mondo la Parola incarnata del Padre; Ella sola pertanto può guidare la Chiesa, in questo Natale delPAnno Giubilare della Redenzione, sul cammino della vera riconciliazione e della pace, con Dio e con i fratelli. Con Lei andiamo verso il Redentore : mentre, anno dopo anno, ci avviciniamo al grande Giubileo del Duemila, possiamo fin d'ora con Lei e come Lei, realizzare in noi le promesse del Redentore, accogliere il suo invito alla conversione, vivere nella verità del suo Vangelo e nella forza del suo amore. Erroris umbras discute, / Syrtes dolosas amove, / fluctus tot inter deviis / tutam reclude semitam. Sì, Maria ci apra la via sicura a Cristo Redentore, e ci conduca a Lui col suo amore materno. Nell'attesa di questo Natale, nella dolcezza che questi sentimenti suscitano in noi, tutti vi benedico, nel nome del Padre, e del Figlio, e dello Spirito Santo. Buon Natale e sereno Anno ! XIV Ad Exc.mum Virum Helder de Mendonça e Cunha, Lusitaniae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Senhor Embaixador, Merecem-me o mais vivo apreço e sâo motivo de esperança a delicadeza de sentimentos e nobreza de propósitos que manifesta, pessoalmente e da parte de Sua Excelencia o Senhor Presidente da República Portuguesa, neste dia da apresentacäo das Cartas Credenciais, como Embaixador de Portugal junto da Santa Sé. Agradeço, penhorado ; e queira ser intérprete do meu reconhecimento ao Senhor Presidente da República, também por tê-lo designado para esta alta missâo, de representar aqui urna nobre Naçâo, nimbada de urna historia gloriosa e que muito estimo. Antes de enunciar os principios orientadores da propria actuaçâo, evocou Vossa Excelencia a Visita Pastoral que tive a alegría de fazer ao seu País, em cujo desenrolar teve intervençâo pessoal, no exercício 22 Carta dei diritti della famiglia, 22 ottobre 1983, Preambolo, E. • Die 23 m. Decembris a. 1983. 488 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de elevadas funçôes. Permanece viva em mim tal experiencia humana e religiosa; eia deu-me a medida da justeza com que um meu Predecessor, um dia, qualifìcou Portugal como « Naçâo fidelíssima » à Sé de Roma. Recordo gratamente as jornadas dessa peregrinaçâo apostólica, sob os auspicios da Virgem Santa Maria, que culminou nos solenes actos religiosos que, juntamente com Portugal e o mundo cristäo, celebrei no Santuàrio de Nossa Senhora de Fatima. Foi a reviver as imagens desse encontró com Portugal e a sua arreigada tradiçâo religiosa — de um Portugal simbolicamente orante e irmanado com o mundo ajoelhado, em torno do Romano Pontífice — que acompanhei as suas deferentes palavras. Pude aperceber-me, por tais palavras, de que Vossa Excelencia compartilha a ideia de a diplomacia ser acto de confiança nos homens : confiança na sua capacidade para a busca e comunhäo da verdade, que há-de iluminar o esforco de todos no sentido de salvaguardar e promover a dignidade das pessoas e dos povos, na grande familia humana, pela sempre inacabada tarefa de constructio da justiça, da paz e da fraternidade. Sem estima e amor do hörnern, de facto, a diplomacia como os demais serviços da nobre causa do hörnern, ficaria sem alma para encarnar o seu papel : eia pode bem constituir urna senda para favorecer a convivencia harmoniosa e a prosperidade dos povos, sobre as bases firmes do direito natural e internacional; e se-lo-á, servindo e animando a procura do bem comum e aquela solidariedade universal, que é demandada por situaçoes e tensöes concretas e exige hierarquizaçâo de in ter esses. É com esta conhecida perspectiva que tenho o gosto de acolher o Representante de um Povo, a cujo modo peculiar de estar no mundo se sentem vinculados, por liâmes culturáis, homens e povos de vasta área geográfica, que comunicam entre si e glorifìcam a Deus por meio da lingua portuguesa. No seu modo de ser e nesse modo de estar no mundo aparecem marcas profundas da multissecular adesäo ao Cristianismo e pertença à Igreja católica da maioria dos Portugueses, o que te ve visível incidencia em boa parte do seu patrimonio cultural. Trata-se de algo precioso, a envolver, como roupagem, a nobre Naçâo lusíada, exigindo gravidade condigna e traçando rumos de futuro. Esta nobreza sem artificio, enquadrada no presente e vivida pelas gentes pacientes, trabalhadoras e honradas por fidalgas tradiçôes de Portugal, parece encontrar-se em momento de procura, nao isento Acta Ioannis Pauli Pp. Il 489 de interrogaçôes, como sói acontecer em todas as viragens históricas. No entanto, há que confiar em que os Portugueses seräo capazes de conjugar esforcos e dar-se as mäos, na construçâo do futuro próspero pelo qual todos aspiram, com dignidade e liberdade responsável. Objecto de pressoes de toda a especie e, por vezes, pretexto para recusar a submissio à ordern objectiva estabelecida, esta liberdade responsável nao prescinde de julgar as coisas à luz da verdade, de ver as exigencias do bem comum e de ter em consideraçâo os outros e de colaborar com eles, em solidaria abertura para os destinos da inteira familia humana. Em particular, näo prescinde do respeito pelos bens e valores intangíveis que pertencem ao patrimonio espiritual universal; entre estes, saliento o bem da vida, direito intocável em todos os momentos da existencia pessoal, acompanhado do direito ao acesso a tudo aquilo que é necessàrio para urna vida verdadeiramente humana. Senhor Embaixador : Renovando o meu apreço pelos protestos de querer o seu País prosseguir a sintonizar-se com os apelos da Igreja, no sentido do respeito pelos direitos dos homens e dos povos e no sentido de um inadiável reexame dos intercambios e entreajuda das Naçoes, desejo reafirmar admiraçâo pelo que foi, pelo que é e pelo ideal que se traçou Portugal, de ser urna Naçâo moderna, inserida na Europa e no mundo actual. E desejo que o feliz desempenho da sua alta missâo lhe proporcione alegrías e consolaçôes, consolidando as tradicionais boas relaçoes entre Portugal e a Santa Sé e dando-lhes eficacia. Para isso, encontrará Vossa Excelencia aqui o acolhimento, respeito, compreensäo e apoio que tem o direito de esperar. E peço, por firn, que transmita os melhores cumprimentos ao Senhor Presidente da República; e formulo votos pelas maiores prosperidades de Portugal, sobre o qual imploro copiosas bênçâos de Deus. 490 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTIUS GRATULATORIUS VENERABILI FRATRI NOSTRO IOSEPHO MARIAE S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI BUENO ET MONREAL. Die XV mensis Decembris quae proxime adpetit, anni x x v complebuntur a suscepta Patrum Cardinalium Purpura : a die scilicet qua Ioannes X X I I I , Decessor Noster, ad egregiam pietatem tuam more Maiorum respiciens; et ad prudentiam eximiam in iis eligendis quae ad maiorem Dei gloriam conducerent; et ad industriam qua Pastor sollicitus, Christi gregem administrares, ceteraque vitae tuae acta tum ante, tum post adeptum episcopatum, in amplissimum Ecclesiae senatum optimo te consilio cooptavit. Quod certe ea de causa gessitj ut non solum tot annorum labores iusto honore adficerentur ac merito donarentur, sed etiam ut Summi Pontifices, negotiis tantis gravati ac fere pressi, cum ceteris te etiam sollertem ac prudentem consiliarium haberent : te, inquimus, cuius ingenium ferax, tenax propositum, aequa consilia, audacia coepta Decessor ille Noster cognovisset, magna cum aequitate animique lenitate coniuncta: fama enim et vox una erat populi tui talem se invenisse Pastorem, qui Christique Apostolorumque vestigia secutus, eorum imaginem presse exhiberet; quod quantopere Hispalensi Ecclesiae profuerit nemo non videt, Nosque plane compertum habemus. Hoc igitur per te factum est, ut qui tanta dignitate ornatus esses, splendore virtutis eam in vicem honestares. Ceterum, quae esset opinio Nostra de te, coram pluries ostendimus. Iamvero, si nunc, Venerabilis Frater Noster, velimus, paucis quidem, de iis colloqui quae Pater Cardinalis inieris, occurrit caritas tua illa, vivax ceu flamma, qua iam ab initio sacerdotii tui animos complexus es, maxime egenos ac pauperes, nobiliora Ecclesiae sanctae membra; neque id interdum, sed semper, tot per lustra, perpetua dilectione et amore. Singulari vero studio sacerdotes atque religiosos es prosecutus, quorum uniuscuiusque laudes, vires, discrimina intuens, formare non destitisti magister, et ad maiora usque hortatus es, laetissimo fructu. Qua re, metropolitana Hispalensis Ecclesia, qua cleri penuria haereret, iam necessarios sacerdotes habet fertilisque viret; et, quod maius est, ita conglutinasti concordia animos, ut iam quantum in humanis potest, una sit mens omnium. Acta Ioannis Pauli Pp. II 491 Ceterum, te auctore fautore, sunt structurae archidioecesis Hispalensis ad praescripta sacrosancti Concilii Vaticani II aptatae; paroeciae multae creatae; nova dioecesis Assidonensis-Ierezensis e tuo territorio nata; eruditio populi religiosa aucta; Synodus archidioecesana, anno MDCCCCLXXIII, celebrata, non sine uberi fructu. Cetera multa. Sunt ergo bene, Venerabilis Frater Noster, collati honores in te collocati; neque spes Ecclesiae in irritum ceciderunt. De qua re Nos gratias plurimas agimus, a Deo exoptantes ut hic praesidiis auxiliis assit, suo vero tempore iusta praemia det. Tu equidem, Venerabilis Frater Noster, iam te Ecclesiae Hispalensi abdicasti, ac proinde pro industria ac labore pietatis ac virtutis hostias Deo offerre coepisti. At suspice caelum, unde pax vera ac solamen. Ceterum Nos te amare patris fratrisque modo ; te laudare ut bonum Christi militem, pro certo habe. Quem quasi aggere apostolica Benedictione munimus, cum iis omnibus communicanda, quos caros habes. Ex Aedibus Vaticanis, die x x x mensis Novembris, anno MDMLXXXIII, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS P P . I I NUNTIUS TELEVISIFICUM Die Nativitatis Domini a. 1983 e podio externo Petrianae basilicae. 1. Ti ringraziamo, o Padre nostro, per il Verbo che si fece carne e, nella notte di Betlemme, venne ad abitare in mezzo a noi. Ti ringraziamo per il Verbo, cui comunichi eternamente la realtà santissima della tua stessa divinità. Ti ringraziamo per il Verbo, in cui hai dall'eternità deciso di creare il mondo, affinché esso rendesse testimonianza a Te. Ti ringraziamo, perché nel tuo Verbo hai amato l'uomo «prima della creazione del mondo ) ) . Ti ringraziamo, perché in lui, tuo Figlio prediletto, hai deciso di rinnovare tutto il creato; hai deciso di redimere l'uomo. 1 2 1 Cfr. Gv 1, 14. 2 Ef 1, 4. 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ti ringraziamo, eterno Padre, per la notte di Betlemme della nascita di Dio, allorché il Verbo si fece carne e la potenza della Redenzione venne ad abitare in mezzo a noi. 2. « Ti ringraziamo, o Padre nostro, / per la santa vite di Davide, / tuo servo, che a noi rivelasti per mezzo di Gesù, tuo Figlio » , nato dalla Vergine e deposto in una mangiatoia. In questa « v i t e di Davide», nell'eredità di Abramo hai promesso la tua salvezza e la tua eterna alleanza a tutti gli uomini, a tutti i popoli della terra. Ti ringraziamo per l'eredità della tua grazia, che non hai sottratto al cuore dell'uomo, ma hai rinnovato mediante la nascita terrena del tuo Figlio, affinché noi, per opera della sua Croce e della sua Risurrezione, riacquistiamo, di generazione in generazione, la dignità di figli di Dio, perduta a causa del peccato, la dignità di fratelli adottivi del tuo eterno Figlio. Ti rendiamo grazie, o Padre santo, per il tuo santo nome, al quale hai dato di rifiorire nei nostri cuori mediante la Redenzione del mondo. 3 4 3. Ti ringraziamo, eterno Padre, per la maternità di Maria Vergine, che sotto la protezione di Giuseppe, il carpentiere di Nazaret, ha messo al mondo il tuo Figlio in una totale povertà. « Venne fra la sua gente, / ma i suoi non l'hanno accolto » . E, tuttavia, Egli ha accolto tutti noi già fin dalla sua stessa nascita, ed ha abbracciato ciascuno di noi con l'amore eterno del Padre, con l'amore che salva l'uomo, che rialza dal peccato la coscienza umana : In lui abbiamo la riconciliazione e la remissione dei peccati. Ti ringraziamo, Padre celeste, per il Bambino deposto in una mangiatoia : in lui « si sono manifestati la bontà di Dio, salvatore nostro, e il suo amore per gli uomini » . Ti ringraziamo, eterno Padre, per quest'amore, che discende come un debole Infante nella storia di ciascun uomo. Ti ringraziamo, perché, « da ricco che era, si è fatto povero per noi, perché diventiamo ricchi per mezzo della sua povertà » . 5 6 7 3 4 5 6 7 Didachè IX, 2. Didachè X, 2. Gv 1, 11. Tt 3, 4. Cfr. 2 Cor 8, 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 493 Ti ringraziamo per la mirabile economia della Redenzione dell'uomo e del mondo, che si rivela per la prima volta nella notte della nascita a Betlemme. 4. Padre nostro ! « T u , Signore onnipotente, hai creato ogni cosa per il tuo nome, / hai dato agli uomini il cibo / e la bevanda come nutrimento ) ) . Guarda con gli occhi del neonato Bambino gli uomini che muoiono di fame, mentre somme ingenti sono impegnate per gli armamenti; guarda l'indicibile dolore dei genitori, che assistono all'agonia dei figli imploranti quel pane che non hanno e che potrebbe essere procurato anche solo con una piccola parte delle spese profuse in mezzi sofisticati di distruzione, dai quali sono rese sempre più minacciose le nubi, che si addensano sull'orizzonte dell'umanità. 8 Ascolta, o Padre, il grido di pace che sale dalle popolazioni martoriate dalla guerra, e parla al cuore di quanti possono contribuire, mediante la trattativa ed il dialogo, a soluzioni eque ed onorevoli delle tensioni in atto. Guarda il cammino ansioso e tribolato di tante persone che faticano per procurarsi i mezzi di sopravvivenza, per progredire e per elevarsi. Guarda le angosce e le sofferenze, che straziano gli animi di quanti sono costretti a forzata lontananza dalle proprie famiglie o vivono in una famiglia disgregata dall'egoismo e dall'infedeltà; di quanti sono senza lavoro, senza casa, senza patria, senza amore, senza speranza. Guarda i popoli che sono senza gioia e senza sicurezza, perché vedono conculcati i propri fondamentali diritti; guarda il nostro mondo odierno, con le sue speranze e le sue delusioni, con i suoi slanci e le sue viltà, con i suoi nobili ideali ed i suoi umilianti compromessi. Spingi le persone ed i popoli a rompere il muro dell'egoismo, della prepotenza e dell'odio, per aprirsi al rispetto fraterno verso ogni uomo, vicino e lontano, perché è uomo, perché è fratello in Cristo. Induci ciascuno a porgere l'aiuto necessario a chi è nel bisogno, a donarsi per il bene di tutti, a rinnovare il proprio cuore nella grazia di Cristo Redentore. Assisti la tua Chiesa nel suo prodigarsi per i poveri, per gli emarginati, per i sofferenti. * Didachè X, 3. 494 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Custodisci e rafforza in tutti i cuori l'anelito alla fede in Te e alla bontà verso i fratelli; la ricerca della tua presenza e del tuo amore, la fiducia nella tua potenza redentrice e salvifica, la confidenza nel tuo perdono e l'abbandono alla tua Provvidenza. 5. Gesù Cristo, Figlio del Dio vivente, nato nella notte di Betlemme dalla Vergine Maria ! Gesù Cristo, nostro fratello e nostro Redentore ! Abbraccia col primo sguardo dei tuoi occhi tutti i problemi assillanti del mondo d'oggi! Accogli nella tua comunione, mediante la tua nascita terrena, tutti i popoli e le nazioni della terra. Accogli noi tutti, uomini e donne, tuoi fratelli e sorelle bisognosi del tuo amore e della tua misericordia. A quanti sono presenti o sono uniti mediante la Radio e la Televisione in questo Natale del Giubileo della Redenzione, rivolgo i miei più cordiali auguri, esprimendoli in alcune delle lingue principali. Summus Pontifex omina sua et vota quadragintaquattuor linguis adhibitis pronuntiavit. CHIROGRAPHA I Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino in duas dividitur Congregationes. IOANNES PAULUS P P . I I Quoniam in celeri rerum cursu etiam ea quae ad praxim pastoralem spectant, novas induunt rationes et novas postulant vias, expedire videtur ut Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino, die x i mensis Iulii anno MCMLXXV a Paulo P P . V I , Decessore Nostro rec. mem., instituta, quae scilicet e Sacra Congregatione de disciplina Sacramentorum et Sacra Congregatione pro Cultu Divino coaluit, in duo Dicasteria seiungatur. Re quidem vera haec usque adhuc erat bipertita, utrique parti seu sectioni proprio Secretario praeposito. Itaque rebus omnibus mature perpensis, decernimus atque constituimus ut Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino in duas Congregationes dividatur, quarum altera pro Sacramentis, altera pro Cultu Divino nominetur. Utraque autem pro commisso sibi munere Acta Ioannis Pauli Pp. II 495 recipit materiam, quae utrique sectioni, de qua supra est dictum, propria fuit. Plenior autem conformatio harum Congregationum in Romanae Curiae Dicasteriorum recognitione, ad quam iam incumbitur, perficietur. Datum Romae, die v mensis Aprilis, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS P P . I I II E.mo P. D. Augustino S. R. E. Presbytero Cardinali Casaroli, a Secretis Status, nonnullae potestates a Summo Pontifice committuntur circa regimen Civitatis Vaticanae. AL NOSTRO VENERATO FRATELLO AGOSTINO CASAROLI CARDINAL SEGRETARIO DI STATO. Le sollecitudini crescenti per la cura della Chiesa universale Ci suggeriscono di costituirà sempre più validi ausili nelVespletamento della Nostra missione e per tanto, Signor Cardinale, tenuto conto di quanto disposto dalla Costituzione Apostolica « Regimini Ecclesiae » del 15 Agosto 1967, al N. 25, dopo matura riflessione, abbiamo stabilito di conferire a Lei, come di fatto Le conferiamo nella sua qualità di Nostro Segretario di Stato, alto e speciale mandato a rappresentarCi nel governo civile dello Stato della Città del Vaticano e ad esercitare, in Nostro nome ed in Nostra vece, — sempre riferendo a Noi, specialmente nei casi di particolare importanza — i poteri e le responsabilità inerenti alla Nostra sovranità temporale sul medesimo Stato, dal quale è garantita l'indipendenza da ogni potestà terrena di questa Sede Apostolica Romana che la Provvidenza Ci ha chiamato a reggere. Modificando quindi parzialmente, in applicazione della menzionata Costituzione Apostolica, quanto il Nostro Predecessore Pio XII di v. m. stabilì con Biglietto della Segreteria di Stato dell'Aprile 1939, e con esplicita deroga al disposto della Legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano, N. I del 7 Giugno 1929, Art. 7, I comma, vogliamo e decidiamo che a Lei, Signor Cardinale Nostro Segretario di Stato, faccia riferimento la Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in una col Cardinale Presidente che sarà o 496 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nominato, in tutte le materie che le vigenti Leggi riservano alla Nostra Persona. La medesima Commissione Cardinalizia — coadiuvata da un Prelato, che, al presente, ha il titolo di Pro-Presidente, e da un Delegato speciale — continuerà nell'ordinario governo, nell'ambito delle potestà, delegate o delegabili a norma della Legge N. I del 7 Giugno 1929, alla persona del Governatore, supplendo, come già nel recente passato, alla vacanza delle alte cariche dello Stato. Certi di mere in Lei, Signor Cardinale, un solido sostegno anche in questa nuova attribuzione, invochiamo sulla sua persona e sul delicato compito che Le viene affidato la grazia del Signore e la protezione di Maria Ss.ma e del Beato Pietro, mentre Le impartiamo di cuore una speciale Benedizione Apostolica. Dal Palazzo Apostolico Vaticano, il 6 Aprile 1984, nel sesto anno del Nostro Pontificato. IOANNES PAULUS P P . I I Sacra Congregatio pro Episcopis ACTA 497 SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 27 Februarii 198^. — Titulari episcopali Ecclesiae Acciensi R. D. Ludovicum Dufaux, Vicarium Generalem dioecesis Mcensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Rogeri S. R. E. Cardinalis Etchegaray, Archiepiscopi Massiliensis. die 9 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Salfordensi R. D. Patricium Altham Kelly, moderatorem Seminarii vulgo Oscott. die 10 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Valleguidonensi R. D. Aloisium-Mariam Bilie, e clero dioecesis Lucionensis. die 16 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Leptimagnensi R. D. Ioannem Buckley, curionem ad Christum Regem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Murphy, Episcopi Corcagiensis et Rossiensis. die 20 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Ludovici in Maragnano Exc.mum P. D. Paulum Eduardum Andrade Ponte, hactenus Episcopum Itapipocanum. die 21 Martii. — Cathedrali Ecclesiae S. Agathae Gothorum Exc.mum P. D. Felicem Leonardo, Episcopum Thelesinum. die 22 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Geraldtoniensi, R. D. Barrium Hickey, e clero archidioecesis Perthensis. die 23 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Monteriensi Exc.mum P. D. Raimundum Darium Molina Jaramillo, O. F. M., hactenus Episcopum titularem Timicitanum et Auxiliarem archidioecesis Bogotensis. die 26 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Procopiensi Exc.mum P. D. Gaetulium Teixeira Guimaräes, S. V. D., hactenus Episcopum titularem Tabborensem et Auxiliarem Episcopi de Ponta Grossa. die 28 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Salinensi, Exc.mum P. D. Georgium Fitzsimons, hactenus Episcopum tit. Pertusensem. die 29 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Aureatensi-Guaduensi 33 - A. A. s. 498 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Exc.mum P. D. Fabium Betancur Tirado, hactenus Episcopum titularem Sereddelitanum et Auxiliarem archidioecesis Medellensisdie 30 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Tlalnepantlensi Exc.mum P. D. Emmanuelem Pérez-Gil González, hactenus Episcopum Mexicalensem ; — Cathedrali Ecclesiae Tapacolensi B. D. Aloisium Emmanuelem Cantón Marín, moderatorem Seminarii maioris archidioecesis Yucatanensis. die .4 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Marci in Guatemala Exc.mum P. D. Iulium Hamilcarem Bethancourt Fioravanti, hactenus Episcopum titularem Pomariensem et Auxiliarem archidioecesis Guatimalensis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Iosephi de Graiau, R. P. Tharsi* cium Sebastianum Batista Lopes, O. F. M. Cap., Definitorem provincialem Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum et rectorem Seminarii Fertiliensis. 7 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Lafayettensi in Indiana, R. D. Villelmum Higi, Administratorem dioecesanum eiusdem Sedis. die 14 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Campaniensi in Brasilia, Exc.mum P. D. Tharsicium Ariovaldum Amaral, C. SS. R., hactenus Episcopum Limeirensem. SACRA CONGREGATIO PRO RELIGIOSIS ET INSTITUTIS SAECULARIBUS DECRETA L Peculiares tribuuntur facultates Supremis Moderatoribus cum propriis Consiliis Institutorum vitae consecratae et Societatum vitae apostolicae de quibusdam normis ferendis iuxta praescripta novi C.LC. Iuris Canonici Codice attente considerato, innotuit in Constitutionibus et in Codicibus additiciis Institutorum vitae consecratae et Societatum vitae apostolicae nonnullas leges et normas eidem contra- S. Congreg, pro Religiosis et Institutis Saecularibus 499 rias inveniri posse, aliaque in illis desiderari quae vi eiusdem Codicis complenda sint. Ut autem in re tanti momenti rite et sollicite procedatur, Sacra Congregatio pro Religiosis et Institutis saecularibus opportunum duxit quae sequuntur decernere. 1. Cum, ad normam can. 6 § 1 Codicis Iuris Canonici propriae Institutorum leges eidem contrariae vim amittant, Moderator Supremus cum suo Consilio collegialiter eas definiat et Instituto declaret. In hac deliberatione omnes Consiliarii interveniant oportet. 2. Haec Congregatio pro Religiosis et Institutis saecularibus facultatem tribuit Supremo Moderatori cum suo Consilio, ut, omnibus praesentibus, collegialiter procedant ad normas ferendas de iis quae Codex Iuris Canonici singulis Institutis decernenda committit atque necessaria videntur ad lacunas iuris proprii Instituti complendas. 3. Quae autem Supremus Moderator cum suo Consilio ita decreverit, statim usque ad proximum Capitulum Generale vim obtinebunt. Huius Capituli Generalis erit de iis ad normam iuris decernere. Approbationi auctoritatis competentis ad normam can. 587 § 2 et can 595 § 1 submittendae erunt eae normae quae in Constitutiones inserendae sunt, facultate tamen data quae Capitulum deliberavit iam ante Sanctae Sedis vel Episcopi approbationem, in praxim deducendi, dummodo iuri universali non sint contraria. 4. Ad Monasteria Monialium quod attinet, quae supra decreta sunt supremae Ordinis auctoritati, si adsit, secus personae a Sancta Sede ad hoc delegatae committuntur. Hoc Decretum, quod Sanctitas Sua Ioannes Paulus Pp. II die XXXI mensis Ianuarii 1984 approbavit, valere incipiet suamque vim habere a die tertia mensis Februarii hoc anno qua publice notum fiet.* Contrariis quibusvis rebus haudquaquam obstantibus. Datum Romae, die II mensis Februarii, anno 1984. E. Card. PIRONIO, Praefectus © A. Mayer, O.S.B., Secretarius * Cfr. « L'Osservatore Romano », die 3 m. Februarii a. 1984. 500 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dantur normae pro Institutis Religiosis de votis nuncupandis. Praescriptis canonum 607 § 2, 653 § 2, 654 Codicis Iuris Canonici attente consideratis, Sacra Congregatio pro Religiosis et Institutis saecularibus quae sequuntur Institutis Religiosis opportunum duxit statuenda. 1. Candidati qui, expleto novitiatu, ad normam can. 653 § 2 ad professionem religiosam admissi fuerint, in omnibus Institutis religiosis tria consilia evangelica voto publico temporario, exclusis alius generis vinculis, observanda deinceps assument. 2. Sodales qui aliis vinculis se devinxerunt, tempore ipsorum expleto, vota temporaria emittant pro reliquo tempore ad normam Constitutionum statuto. 3. Tempus cum alius generis vinculis peractum validum est ad computandam periodum votorum temporariorum, professioni perpetuae praemittendam, ad normam Codicis (cc. 655 et 658, 2°) et Constitutionum. Vigebit hoc ipsum Decretum, a Summo Pontifice Ioanne Paulo II die XXXI mensis Ianuarii 1981¡. approbatum, a die tertia mensis Februarii hoc anno qua publice notum fiet.* Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, die II mensis Februarii, anno 1984. E. Card. PIRONIO, Praefectus 83 A. Mayer, O.S.B., Secretarius * Cfr. « L'Osservatore Romano », die 3 m. Februarii a. 1984. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 501 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE DECRETUM VELLINGTONEN. Declarationis Ecclesiae Cathedralis Metropolitanae Fere abhinc saeculum, Summus Pontifex Leo X I I I , v. m. per Apostolicas Litteras Ex officio supremi, die 10 mensis Maii a, D. 1887 datas, Ecclesiam Cathedralem Vellingtonensem — a Summo Pontifice Pio IX per Apostolicas Litteras De animarum salute diei 20 mensis Iunii a. D. 1848 erectam — ad gradum et dignitatem Cathedralis Archiepiscopalis seu Metropolitanae evexit, et primus Praesul eiusdem urbis principis Novae Zelandiae Cathedram magisterialem, apostolica data facultate, in templo Sanctae Mariae dicato posuit, inde ab Anno Domini 1850. Cum vero praefatum templum incendio die 28 mensis Novembris a. D. 1898 exciderit et deinde extructa fuerit in eodem situ nova Ecclesia paroecialis Sacratissimo Iesu Cordi dicata, Em.mus ac Rev.mus Dominus Thomas Stafford, titulo Iesu Divini Magistri Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Williams, Archiepiscopus Vellingtonensis ac Metropolita, auditis quorum interest, ab Apostolica Sede expostulavit ut, ad divinum cultum rectius servandum, ecclesia Sacratissimo Cordi Iesu hactenus dicata, in loco qui vulgo appellatur « Hill Street », templum Cathedrale archidioecesis metropolitanae Vellingtonensis declararetur. Sacrum vero Consilium Christiano Nomini propagando, omnibus mature perpensis, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Ioanne Paulo Divina Providentia II tributarum, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit memoratum templum Deo in honorem Sacratissimi Cordis Iesu hactenus dicatum, inde vero Deo in honorem eiusdem Sacratissimi Cordis Iesu et Sanctae Mariae eius Matris dicandum, dignitate et 502 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gradu Ecclesiae Cathedralis Metropolitanae Archidioecesis Vellingtonensis gaudere cum omnibus iuribus et privilegiis adnexis de iure vel de consuetudine. Ad haec exsecutioni mandanda eadem Sacra Congregatio Exc.mum ac Rev.mum Dominum Antonium Magnoni, Archiepiscopum titulo Bosetanum atque Apostolicum in Nova Zelandia Pro-Nuntium deputat, onere imposito ad hoc Sacrum Dicasterium authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die secunda mensis Martii, anno Redemptionis Sacro 1984. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. « S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM C O N S T A N T I E N . ET A B R I N C E N . Canonizationis Servae Dei Marthae Le Bouteiller, ex Instituto Sororum S. Mariae Magdalenae Postel. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Deus omnipotens exaltavit humiles (Lc 1, 52) ; Pater caelestis, pro sua benevolentia, se parvulis revelavit (cf. Lc 10, 21). Dominus noster Iesus Christus affirmavit : Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis (Mt 25, 40), et: Quicumque se humiliaverit sicut parvulus, hic est maior in Regno caelorum. Qui susce- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 503 perit unum parvulum talem in nomine meo, me suscepit (Mt 18, 4-5); et Paulus Apostolus haec nos docet : Ignobilia mundi et contemptibilia et quae non sunt elegit Deus, ut non glorietur omnis caro in conspectu Dei (1 Cor 1, 28-29). Quae omnia manifesta apparuerunt in ortu, vocatione et vita sororis Marthae Le Bouteiller. Soror Martha Le Bouteiller nata est in pago La Henrière appellato, apud urbem Saint-Lô, in finibus dioecesis Constantiensis-Abricensis. Eius parentes Andreas Le Bouteiller et Maria Francisca Morel, qui quinque genuerunt filios et parva praedia possidebant, praeter agrorum opera texendi artem exercebant et, cum christiana religione praestarent, filiam suam baptizandam curaverunt eodem quo nata est die, postridie nempe kalendas Décembres anno 1816, in ecclesia paroeciae suae Sancti Ioannis Baptistae Parcyensis, et nomina ei indiderunt Amatam Adelaidem. Postea parentes eam tradiderunt instituendam et educandam « Parvis Scholis », quas vocabant, vici Percy, ubi puellula discipula fuit et magna cum utilitate exemplis est usa cuiusdam Religiosae praeceptricis, sodalis Communitatis Dominae Nostrae a Monte Carmelo Abricensi, quae magnam reliquit famam religionis, virtutis et pietatis, quaeque tacita adhibebat hanc ex litaniis precationem : «a neglectu inspirationum tuarum, libera nos Domine», et incomparabilis fuit educatrix. Vetere consuetudine pagi Saint-Lô, Amata Adelaidis Le Bouteiller religionis causa visitavit sanctuarium mediae aetatis Dominae Nostrae ad flumen Vire, simul cum aliis fidelibus paroeciae suae, exemplum secuta Sancti Ioannis Eudes qui, anno 1667, eo paroecianos Percyenses auxerat. Hoc sanctuarium administrabatur tunc temporis ab Instituto Sororum Scholarum Christianarum a Misericordia Sancti Salvatoris Vicecomitis; quod Institutum conditum erat anno 1804 a Sancta Maria Magdalena Postel. Haec antea fuerat alumna Benedictinarum loci Valognes, et saeviente Gallica rerum publicarum conversione in vico Berfleur auxilio fuit presbyteris suae vocationi fidelibus et SS. Eucharistiam ferebat ad aegrotos; deinde, postquam multum profuerat catechesi pueris tradendae, anno 1804, una cum nonnullis sociis, quae « Pauperes Filiae a Misericordia » appellabantur, se puellis educandis in ruderibus veteris abbatiae benedictinae Sancti Salvatoris Vicecomitis. Allecta fama sanctitatis huius conditricis, quae Divinae Providentiae confidebat nec labori et operae parcebat, hac sententia fundata : (( oboedientia usque ad mortem », Amata Adelaidis hoc Institu- 504 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tum est ingressa die 19 mensis Martii anno 1841, ibique vestem religiosam induit insequenti anno. Cum paulo post missa esset ad pagum La Chapelle-sur-Yire, olim, lixiviam faciens incidit in lavatorium aquae Congelatae et temptata est initio cruris paralysis, qua mirum in modum sanata est intercessione Sanctae Mariae Magdalenae Postel. Die 7 mensis Septembris anno 1843 Amata Adelaidis est vota religiosa professa, ad quae praeparata est a beata Placida Viel, in hoc Instituto magistra novitiarum, quod in educationem pauperum puellarum territorii Cotentin incumbebat. Quadraginta annos nova haec Eeligiosa, quae nomen sumpserat Sororem Martham, rerum domesticarum curis, uti eius caelestis Patrona, vacavit; namque primum ei delata est cura culinae, deinde horti et villae, denique cellae vinariae, in quo munere exercendo ei erat praesertim vinum ex malis factum distribuendum ducentis quinquaginta sodalibus Communitatis. Die 18 mensis Martii, vesperi, proximo ante festum Sancti Ioseph, anno 1883, Deus eam ad se vocavit. Concidit enim in cavaedio abbatiae prope scalas, cum, delato vino ex malis confecto in conclave epulare ad Communitatem cenaturam, rediret; ibique ei relinquenda fuerunt plostellum, urcei et lagoenae, quae instrumenta fuerant eius humilis, sedulae et piae vitae. Illata est in proximum locutorium ubi, accepto oleo infirmorum, maxima cum simplicitate et tranquillitate, eodem quo vixerat modo, animum simplicem, bonum, laetum, fiduciae plenum Deo reddidit. Ob suas virtutes cara fuit Sanctae Mariae Magdalenae Postel, Instituti conditrici, et magni existimata est a beata Placida Viel, quae iu eius locum tamquam antistita successit. Exercuit suum divinae voluntatis obsequium omnino Deo confisa, humilibus contenta laboribus, qui ei committebantur. Ardenti flagravit caritate erga omnes indigentes, erga parvulos in asylo degentes et pueros officinae et incolas finitimos, fuitque in pauperes et aegrotos et afflictos misericordissima. Umbratilis vita, quam ex oboedientia degebat, in cella vinaria domus religiosae, animi intentioni favebat et Dei praesentiae ; eius lenitas et quies, patientia et simplicitas, omnibus nota erant, et famuli qui ei commissi erant, quosque ad vitam christianam adhortabatur, de ea dicebant: «Amour du bon Dieu, Sœur Marthe n'est que cela». In Communitate longos per annos iucundo et fidenter virtutes religiosas exercuit. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 505 Soror Martha Le Bouteiller, bonis agricolis christianis nata, solida educatione usa est tum in familia tum in schola, et ipsa se pauperum ministerio addixit in instituto educationi puerorum dedito. Se sanctam fecit hilare et generose amando humilia domus munia, efficiens id, quod canit hic versus poetae Pauli Verlaine : « La vie humble aux travaux ennuyeux et faciles est une oeuvre de choix qui veut beaucoup d'amour ». Sanctitatis fama qua Serva Dei vivens decorabatur, licet exteriore splendore orbata, post mortem, accedente rumore de gratiis et miraculis eius apud Deum intercessione obtentis, erupit. Quopropter de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis cogitatum est ; quod demum inchoari licuit post peractas canonicas inquisitiones tum pro canonizatione Fundatricis, tum pro beatificatione Venerabilis Placidae Viel, eiusdem Instituti sodalis. Annis igitur 1933-1934 apud dioecesanam Curiam Constantiensem instructi sunt processus informativi super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere, super scriptis et super cultu Servis Dei non praestando, Romamque delati sunt. Edito autem super scriptis Dei Servae tributis Decreto diei 28 Februarii anno 1940, commissio introductionis Causae penes S. Rituum Congregationem a Pio Papa X I I propria manu, uti moris tunc erat, obsignata est die 1 Februarii anno 1948. Recognita deinde, die 2 Ianuarii a. 1948 oboedientia Decretis Urbanianis super indebito cultu latis, apostolicus processus adornatus est super virtutibus in specie eiusdem Famulae Dei : et postmodum, die 18 Aprilis a. 1953, de inquisitionum tum ordinaria tum apostolica auctoritate constructarum iuridica validitate latum est Decretum. Quibus omnibus rite absolutis, de virtutibus in specie instituta est disceptatio apud Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum, et primum quidem, die 23 Novembris a. 1982, in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum ; deinde, die 27 Iunii a. 1983, in Ordinaria Congregatione Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Rev.mo Petro Paulo cardinali Philippe. Et utroque in Coetu responsum est datum Famulam Dei virtutes omnes, scilicet théologales et cardinales eisque adnexas, heroum in modum coluisse. De hisce omnibus Ioannes Paulus Papa II certior est factus die 9 Iulii eodem anno, per subscriptum Cardinalem Praefectum; et Sanctitas Sua responsum Sacrae Congregationis libenter excipiens, ut Decretum super heroicis Servae Dei virtutibus conscriberetur mandavit. 506 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quod cum factum esset, hodierno die, accitis ad Se cardinalibus infrascripto Praefecto atque Petro Paulo Philippe, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis Sacrae Congregationis, ceterisque de more convocandis, iisque astantibus, Beatissimus Pater Ioannes Paulus II declaravit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis Servae Dei Sororis Marthae Le Bouteiller, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 24 Septembris, Anno Iubilaeo Redemptionis 1983. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Diarium Romanae Curiae 507 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha confermato nel loro incarico, tenuto conto delle vigenti norme : 5 aprile 198^. — L'E.mo Sig. Card. Johannes Willebrands, Presidente del Segretariato per l'Unione dei Cristiani. — S. E. Mons. Maximino Romero de Lema, Arciv. tit. di Cittanova, Segretario della Sacra Congregazione per il Clero. — S. E. Mons. D. Simon Lourdusamy, Arciv. emerito di Bangalore, Segretario della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. — S. E. Mons. Antonio M. Javierre Ortas, Arciv. tit. di Meta, Segretario della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica. — S. E. Mons. Giovanni Fallani, Arciv. tit. di Partenia, Presidente della Pontificia Commissione Centrale per l'Arte Sacra in Italia. — S. E. Mons. Emanuele Clarizio, Arciv. tit. di Anzio, Pro-Presidente della Pontificia Commissione per la Pastorale delle Migrazioni e del Turismo. — S. E. Mons. Lorenzo Antonetti, Arciv. tit. di Roselle, Segretario dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. — Mons. Giovanni Angelo Abbo, Segretario della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede. — Mons. Philippe Delhaye, Segretario Generale della Commissione Teologica Intemazionale. — P. Ivan Zuzek, S. L, Segretario della Pontificia Commissione per la revisione del Codice di Diritto Canonico Orientale. — P. Giulivo Tessarolo, C. S., Segretario della Pontificia Commissione per la Pastorale delle Migrazioni e del Turismo. Il Santo Padre Giovanni Paolo I I , tenuto conto delle norme vigenti, ha nominato : 8 aprile 198^. — L'E.mo Sig. Card. Sebastiano Baggio, Presidente della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. — L'E.mo Sig. Card. Agnelo Rossi, Presidente dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. 508 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — L'E.mo Sig. Card. Roger Etchegaray, Presidente della Pontificia Commissione « Iustitia et Pax » e Presidente del Pontificio Consiglio « Cor Unum ». — L'E.mo Sig. Card. Opilio Rossi, Presidente della Commissione Cardinalizia per i Pontifici Santuari di Pompei, Loreto e Bari. — L'E.mo Sig. Card. Eduardo Pironio, Presidente del Pontificio Consiglio per i Laici. — L'E.mo Sig. Card. Bernardin Gantin, Congregazione per i Vescovi. Prefetto della Sacra — S. E. Mons. Luigi Dadaglio, Arciv. tit. di Lero, Pro-Penitenziere Maggiore. — S. E. Mons. Francis Arinze, al presente Arciv. di Onitsha, Pro-Presidente del Segretariato per i non-Cristiani. — S. E. Mons. Dermot J. Ryan, al presente Arcivescovo di Dublino, Pro-Prefetto della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. — S. E. Mons. Augustin Mayer, Arciv. tit. di Satriano, ProPrefetto della Sacra Congregazione per i Sacramenti e Pro-Prefetto della Sacra Congregazione per il Culto Divino. — S. E. Mons. Jean Jérôme Hamer, Arciv. tit. di Lorium, ProPrefetto della Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari. — S. E. Mons. Andrzej Maria Deskur, Arciv. tit. di Tene, Presidente emerito della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. — S. E. Mons. Vincenzo Fagiolo, al presente Arciv. di Chieti, Segretario della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari. — S. E. Mons. Lajos Kada, Arciv. tit. di Tibica, Segretario della Sacra Congregazione per i Sacramenti. — Mons. Alberto Bovone, Arciv. titolare eletto di Cesarea di Numidia, Segretario della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. — Mons. John P. Foley, Arciv. titolare eletto di Neapoli di Proconsolare, Presidente della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. — S. E. Mons. Andrzej M. Deskur, Arciv. tit. di Tene ; — P. Umberto Betti, O. F. M., Consultori della Segreteria di Stato. Diarium Romanae Curiae 509 Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 9 Aprile 1984, S. E. il Signor WILLIAM WILSON, Ambasciatore degli Stati Uniti d'America presso la Santa 'Sede. Lunedì, 16 Aprile 1984, S. E. il Signor MIGUEL ESCOBAR MÉNDEZ, Ambasciatore di Colombia presso la Santa Sede. Venerdì, 27 Aprile 1984, S. E. il Signor ABDELMAJID CHAKER, Ambasciatore di Tunisia presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Venerdì, 30 Marzo 1984, il Signor GASTON E. THORN, Presidente delle Comunità Europee. Venerdì, 30 Marzo 1984, il Signor AHMADOU MAHTAR M'BOW, Direttore Generale dell'UNESCO. Giovedì, 5 Aprile 1984, S. E. il Signor PETER BARRY, T. D., Ministro degli Esteri d'Irlanda. Venerdì, 6 Aprile 1984, il Dott. ALEJANDRO IZAGUIRRE, Inviato Speciale del Presidente della Repubblica del Venezuela. Giovedì, 26 Aprile 1984, S. E. il Signor PAAVO VAEYRYNEN, Ministro degli Affari Esteri di Finlandia. Sabato, 7 aprile 1984, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla presenza del Santo Padre, si è riunita la Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 8 febbraio 1984. Le LL. EE. i Monsignori : Miguel Roca Cabanellas, Arcivescovo di Valencia; Miguel Obando Bravo, Arcivescovo di Managua; Léonce Albert Van Peteghem, Vescovo di Gent-Gand; Girolamo Grillo, Vescovo di Tarquinia e Civitavecchia; Pablo Jaime Galimberti di Vietri, Vescovo di 510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. José de Mayo, Vescovi Membri della Sacra Congregazione per il Clero a norma del « Pro comperto sane». 9 febbraio 1984. Le LL. EE. i Monsignori : José Gabriel Calderón, Vescovo di Cartago; Carlos José Boaventura Kloppenburg, Vescovo titolare di Vulturara; Oscar Eodriguez, Vescovo titolare di Pudehziana; — Mons. Antoni Stankiewicz, Prelato Uditore della Sacra Romana Rota; — i Sacerdoti: Gianni Carrù ; Paolo Giglioni ; Donald Wuerl ; — i Padri : Pedro de Achuteghi, S. I. ; Benoît Duroux, O. P. ; Roberto Giannattelli, S. D. B. ; Edward Kaczynski, O. P. ; — i Signori : Guzmán Carriquiry; Giorgio Feliciani, Consultori della Sacra Congregazione per il Clero. » » » Le LL. EE. i Monsignori: Gaetano Bonicelli, Vescovo tit. di Italica; Antonio Rouco Várela, Vescovo tit. di Gergis; Arturo De Jorio; Charles Lefebvre; Heinrich Ewers ; i Monsignori : Angelo Di Felice ; Giuseppe Badini ; Mario Canciani ; José Pinero Carrion; Edward Egan; Brunero Gherardini; Wladimir Mercep; Klaus Moersdorf; Mario Francesco Pompedda; José Maria Serrano Ruiz; — il sac. Pasquale Foresi; — i Padri : Jordán Aumann, O. P. ; Jean Beyer, S. I. ; Cesare Bissoli, S. D. B. ; Emanuele Canzoneri, O. P.; Jean Galot, S. I . ; Anastasio Gutiérrez, C. M. F. ; Michael O'Reilly, O. M. I. ; Giuseppe Rambaldi, S. I. ; Zaccaria Varalta, O. F. M. Capp. ; Manuel Ubeda Purkis, O. P. ; — il Fr. Anselmo Balocco, S . F . C . ; — i Signori : Cesarina Checcacci ; Edoardo Boitani ; Pio Ciprotti; Tommaso Mauro, Consultori della Sacra Congregazione per il Clero « in aliud quinquennium ». 20 » » Mons. Mariano De Nicolò, Sotto-Segretario della Pontificia Commissione per l'interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. 7 marzo » Gli E.mi Signori Cardinali: John Joseph Krol; Gordon Joseph Gray; Antonio Ribeiro; Raúl Francisco Primatesta; Marcelo González Martin; Hyacinthe Thiandoum; Jaime L. Sin; Joseph Ratzinger; Ernesto Corripio Ahumada; JeanMarie Lustiger, Membri della Sacra Congregazione per il Clero. » » » Gli E.mi Signori Cardinali: Giuseppe Siri; Juan Landázuri Ricketts; Agnelo Rossi; Eugenio de Araujo Sales; Pietro Palazzini; Salvatore Pappalardo; Ugo Poletti, Membri della Sacra Diarium Romanae 5 aprile Curiae 511 Congregazione per il Clero «in aliud quinquennium». 1984. L'E.mo Signor Cardinale Opilio Rossi, Membro della Sacra Congregazione per il Clero. Protonotari Apostolici soprannumerari: 20 luglio 1983. Möns. Ignatius John Aloysius (Penang). 28 gennaio 1984. Mons. Aldo Casadei (Cesena). 24 febbraio » Mons. Stefan Piotrowski (Warszawa). Prelati d'Onore di Sua Santità: 30 aprile 1983. Mons. Francisco de Paula Arias Salazar (Pereira). » » » Mons. Sigifredo Morales Pineda (Pereira). » » » Mons. Guillermo Botero Restrepo (Pereira). 4 luglio » Mons. Karl Wild (Linz). » » » Mons. Eberhard Marckott (Linz). 6 » » Mons. David Villanueva Aguilera (Sincelejo). 3 settembre » Mons. Herbert Michel (Köln). » » » Mons. Heinrich Barlage (Köln). 8 » » Mons. Michael Kadaviparampil (Cochin). » » » Mons. Paul Katticherry (Cochin). 9 » » Mons. Franz-Josef Kotter (Münster). 1 ottobre » Mons. Enrique Mejía Razura (Tepic). 7 » » Mons. Antonio Grumelli (Chieti). 9 novembre » Mons. Luigi Giussani (Milano). 12 » » Mons. José Francisco Salazar Aguado (León en Nicaragua). 22 » » Mons. Berniero Carucci (Salerno). 25 » » Mons. Eugenio Robles (Manila). 30 » » Mons. Giacomo Orlandi (Subiaco). » » » Mons. Celestino Francisco Pérez García (La Plata). » » » Mons. Raul Rudolf Gross (La Plata). » » » Mons. Andrés Enrique Miori Quiroga (La Plata). » » » Mons. Luis Segundo Selmi (La Plata). 3 dicembre » Mons. Wolfgang Grochol (Rottenburg-Stuttgart). 16 » » Mons. Philippe Tran van Hoai (Huê). 23 » » Mons. Paolo Milazzo (Mazzara del Vallo). 29 » » Mons. Pietro Galeani (Roma). 9 gennaio 1984. Mons. Gaetano Barracane (Bari). 12 » » Mons. James McLoughlin (Galway). 28 » » Mons. Rino Bartolini (Cesena). » » » Mons. Vittorio Fusaroli (Cesena). 1 febbraio » Mons. Alberto Polverari (Senigallia). » » » Mons. Eugenio Giulianelli (Senigallia). » » » Mons. Angelo Mencucci (Senigallia). 22 » » Mons. Herminio de Jesús Viera (Ponce). » » » Mons. Francesco Drago (Albenga-Imperia). 512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 22 febbraio 1984. Mons. » » » Mons. » » » Mons. » 5 marzo Mons. 22 Mons. » » » » » Mons. 29 » Mons. » » » Mons. Mons. » » Angelo Oerveto (Albenga-Imperia). Fiorenzo Gerini (Albenga-Imperia). Antonio Lanieri (Albenga-Imperia). Franco Tamburini (Pesaro). Edward Zawiszewski (Ohelmno). Jerzy Buxakowski (Chelmno). Bryan Chestle (Arundel and Brighton). Gianfranco Piovano (Torino). Franco Croci (Crema). NECROLOGIO 3 febbraio 1984. P. John P'ing Ta-kuam, O. F. M., Amministratore Apostolico di Tsinan (Cina). 25 marzo » Mons. Pietro Severi, Vescovo emerito di Palestrina (Italia). 26 » » Mons. Biagio D'Agostino, Vescovo emerito di Vallo di Lucania (Italia). 31 » » Mons. Sante Portalupi, Arcivescovo tit. di Cristopoli. 3 aprile » Mons. Anthyme Bayala, Vescovo di Koudougou (Alto Volta). 7 » » Mons. Thomas Nantha, Vescovo tit. di Succuba. 9 » » Card. Pierre Paul Philippe, del Titolo di San Pio V a Villa Carpegna. 15 » » Mons. Francesco Vicentin, Arcivescovo emerito di Corrientes (Argentina). 13 » » Mons. John Benjamin Grellinger, Vescovo tit. di Siene. 25 » » Mons. Pierre Marin Arntz, Vescovo di Bandung (Indonesia) . 27 » » Mons. Joâo Batista da Mota e Albuquerque, Arcivescovo di Vitoria (Brasile). » » » Mons. John Wurm, Vescovo di Belleville (Stati Uniti d'America). An. et vol. LXXVI SA 1 Iunii 1984 ! OR A. C pfc ACTA APOSTOLICAE COMMENTARIUM 1 ili OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II ADHORTATIO APOSTOLICA Ad religiosos et religiosas sodales de eorum Consecratione Mysterio Redemptionis illustrata. Dilectissimi Fratres et Sorores in Christo Iesu, I 1. Redemptionis donum, quod hic Annus Iubilaeus extraor- dinarius singulari in lumine ponit, peculiare infert invitamentum ad conversionem et reconciliationem cum Deo in Christo Iesu. Cuius quidem Iubilaei celebrandi causa exterior est historica — recolitur enim MCML anniversaria memoria eorum quae in Cruce et Resurrectione evenerunt — at simul : causa interior hic viget, quae cum ipsa altitudine mysterii Redemptionis coniungitur. Ex hoc mysterio nata est Ecclesia, ex eo vivit per totum cursum rerum suarum. Tempus Iubilaei extraordinarii habet aliquid prorsus proprium sibi. Invitamentum ad conversionem et ad reconciliationem cum Deo illuc pertinet quo maiore cum diligentia et cura meditemur de vita nostra, de vocatione nostra christiana ratione ducta mysterii Redemptionis, eo consilio ut hae magis in dies in eodem mysterio radicentur. Hoc autem invitamentum, si ad omnes spectat, qui sunt 34 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 514 in Ecclesia, peculiari modo vos respicit, Religiosi et Religiosae, qui, Deo consecrati per votum consiliorum evangelicorum, ad particularem plenitudinem vitae christianae contenditis. Vocatio vestra specialis et simul summa vitae vestrae in Ecclesia et in mundo indolem suam et vigorem spiritualem ex ipsa altitudine mysterii Redemptionis hauriunt. Christum sequentes in « via angusta... et arta »/ modo prorsus singulari experimini quam « copiosa apud eum redemptio » sit. 2. 2 Quapropter, dum Annus hic Sacer vergit ad finem, vos omnes, Religiosi et Religiosae, contemplationi prorsus dediti aut variis operibus apostolatus intenti, cupimus affari. Id iam multis locis et oblatis occasionibus fecimus, confirmantes et persequentes doctrinam evangelicam, quae in tota Traditione Ecclesiae, praesertim in Magisterio recentis Concilii Oecumenici ac quidem in Constitutione dogmatica Lumen gentium et in Decreto Perfectae caritatis, necnon in spiritu eorum continetur, quae Paulus V I , Decessor noster, per Adhortationem Apostolicam, a verbis Evangelica testificatio incipientem, docuit. Codex vero Iuris Canonici, qui nuper coeperat vigere atque quodammodo postremum documentum Concilii potest haberi, vobis omnibus perutile auxilium praebebit vosque tuto ducet, cum definite vias statuetis, quibus praecelsam vocationem vestram ecclesialem fideliter et magnanimiter impleatis. Ex animo vobis salutem dicimus pro munere nostro Romani Episcopi et beati Petri Successoris, quocum Communitates vestrae singulariter sunt coniunctae. Ex eadem hac sede Romana etiam hae voces sancti Pauli, assiduo veluti repercussu sonantes, ad vos perferuntur: « despondi ... vos uni viro vir3 ginem castam exhibere Christo ». Ecclesia, quae post apostolos thesaurum nuptiarum cum Sponso divino initarum accipit, summo cum amoris affectu omnes filios suos omnesque filias 1 Cfr. Mt 7, 14. 2 Ps 130 [129], 7. * Cfr. 2 Cor 11, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II suas intuetur, qui professione 515 consiliorum evangelicorum ipsiusque mediatione foedus eximium cum Redemptore peregerunt. Excipite ergo haec verba Anni Iubilaei Redemptionis prorsus ut voces amoris, ab Ecclesia pro vobis prolatas. Excipite ea, ubicumque estis: in clausura Communitatum contemplationi deditarum aut in operibus, quibus incumbitis, multimodi servitii apostolici : in Missionibus, in actione pastorali, in valetudinariis aliisve locis, ubi homini doloribus affecto ministratur, in Institutis educationi destinatis, in scholis vel studiorum universitatibus — denique in singulis domibus vestris, ubi, « in nomine Christi congregati » estis, conscii Dominum esse « in medio vestri ». 4 Verba, amoris plena, Ecclesiae, quae volvente Iubilaeo Anno Redemptionis ad vos diriguntur, reddant verba illa, amoris plena, quae Christus ipse unicuique vestrum fecit, cum 5 olim arcanum illud « sequere me » proloqueretur, unde vocatio vestra in Ecclesia sumpsit exordium. II 3. «Iesus autem intuitus eum dilexit e u m » 6 et dixit illi: « Si vis perfectus esse, vade, vende, quae habes, et da pauperibus, 7 et habebis thesaurum in caelo; et veni, sequere me », quamvis probe noverimus haec verba, adulescenti diviti facta, non esse accepta ab eodem, qui vocaretur, tamen id quod iis continetur, est sane dignum quod diligenter ponderetur; iis enim interior conformatio vocationis significatur. «Iesus autem intuitus eum dilexit eum ... ». Hic est amor Redemptoris : ex tota altitudine divina et humana Redemptionis is exoritur. Exinde amor aeternus Patris relucet, qui « sic... 4 5 6 7 Cfr. Mt 18, 20. Mt 19, 21; Me 10, 21; Lc 18, 22. Me 10, 21. Mt 19, 21. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 516 dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret, ut omnis, qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam aeternam». 8 Filius, hoc amore permotus et missionem a Patre in Spiritu Sancto suscipiens, factus est mundi Redemptor. Amor Patris ostensus est in Filio ut caritas redemptrix. Hic ipse amor est verum pretium Redemptionis hominis et mundi. Apostoli Christi de eo pretio Redemptionis animis admodum commotis loquuntur : « . . . non corruptibilibus argento vel auro redempti estis... sed pretioso sanguine quasi Agni incontaminati et im9 maculati Christi», ut sanctus Petrus scripsit. Sanctus vero Paulus asseruit: « Empti enim estis pretio! ». 10 Vocatio ad viam sequendam consiliorum evangelicorum ex eo manat quod quis interius Christi amorem contingit, qui amor est redimens. Per ipsam hanc caritatem redemptricem vocat Christus. In vocationis conformatione haec veluti congressio cum illo amore fit quiddam omnino personale. Cum Christus « intuitus vos dilexit vos », unumquemque et unamquamque vestrum, cari Religiosi et Religiosae, vocans, caritas illa redemptrix in certam ac definitam ferebatur personam, indolem simul induens sponsalem: scilicet amor electionis evasit. Qui quidem amor totam complectitur personam, eius animam et corpus, sive est vir sive mulier, ac quidem illud « ego personale », quod est unicum neque iterabile. Qui, in aeternum Patri donatus, se ipsum in Redemptionis mysterio « donat », is ipse hominem vocavit ut hic vicissim totum se daret peculiari ministerio in opere Redemptionis eo quod alicui Communitati est ascriptus, ab Ecclesia agnitae et approbatae. Nonne cum hac ipsa vocatione verba congruunt sancti Pauli: « An nescitis quoniam corpus vestrum templum est Spiritus Sancti ... et non estis vestri? Empti enim estis pretio! »." 8 Io 3, 16. 9 1 10 Pel, 18. 1 Cor 6, 20. » Ibid. 6, 19-20. Acta Ioannis Pauli Pp¿ II 517 I t a est profecto. Amor Christi unumquemque et unamquamque vestrum tetigit, dilecti Fratres et Sorores, eodem illo « p r e t i o » Redemptionis. Unde conscii facti estis vos non amplius « esse vestros », sed illius. Haec nova rei conscientia originem ducit ex illo Christi « intuitu, amoris pleno », in cordium vestrorum penetralibus. Cui intuenti estis obsecuti, eundem eligentes, qui unumquemque et unamquamque vestrum primus elegit vosque pro immensa sua caritate rédemptrice vocavit. Cum vos vocavit « nominatim », vocatio haec eius ad libertatem hominis semper confertur. Ait enim Christus : « si vis ... ». Quo fit ut responsio huic vocationi data sit etiam optio libera. Viam secuti, quam ipse vobis monstravit, elegistis Iesum Nazarenum, mundi Redemptorem. 4. Haec autem via etiam via perfectionis appellatur. Chri- stus, cum adulescente colloquens, dicit : « si vis perfectus esse ... »; itaque notio « viae perfectionis » in ipso fonte biblico probatur. Ceterum, nonne haec verba audimus in sermone, quem Salvator in monte habuit, proferri : « Estote ergo perfecti, sicut Pater vester caelestis perfectus est » ? 1 2 Vocatio hominis ad perfectionem percepta est quidem aliquomodo ab hominibus rerum contemplationi deditis vivendique praeceptoribus, qui antiquis fuerunt temporibus, ac deinde variis volventibus aetatibus historiae. In vocatione vero biblica nota inest omnino singularis: multum quidem postulat, cum eam perfectionem homini proponit, quae ipsius Dei habet similitudinem. 13 Hac profecto ratione vocatio cum tota illa interiore convenientia logica Revelationis congruit, secundum quam homo creatus est ad imaginem et similitudinem Dei ipsius. Debet ergo is perfectionem quaerere, quae ei in ordine huius imaginis et similitudinis est propria. Quocirca sanctus Paulus in epistula ad Ephesios scripsit: 12 13 Mt 5, 48. Cfr. Lv 19, 2; 11, 44. « E s t o t e . . . imitatores Dei Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 518 sicut filii carissimi et ambulate in dilectione, sicut et Christus dilexit nos et tradidit seipsum pro nobis oblationem et hostiam Deo in odorem suavitatis ». 14 Invitamentum ergo ad perfectionem ad ipsam essentiam pertinet vocationis christianae. Cuius vocationis habita ratione, intellegenda etiam sunt verba a Christo adulescenti secundum Evangelium facta; quae peculiarem in modum cum mysterio Redemptionis hominis in mundo coniunguntur. Hac enim opus creationis, peccato corruptae, restituitur Deo, et perfectio proponitur, quae propria est totius creationis et peculiariter hominis secundum mentem et consilium Dei ipsius. Maxime vero homo oportet Deo donetur ac restituatur, si sibimet ipsi est plene restituendus. Unde verba ab aeterno hortatoria : « revertere ad me, quoniam redemi te », 15 et voces Christi: « si vis perfectus esse, vade, vende quae habes, et da pauperibus ... », sine ulla dubitatione nos in ambitum inducunt consilii evangelici paupertatis, quod ad ipsam essentiam pertinet vocationis et professionis religiosae. Simul vero haec verba intellegi possunt sensu latiore et quadamtenus in rei natura penitus posito. Magister Nazarethana eum, quocum sermocinatur, monet ut vitae rationi renuntiet, in qua praecipuum locum obtinet categoria possessionis, id est categoria « habendi » aliquid, et ut eius loco rationem vitae accipiat, quae ad valorem personae humanae ut ad centrum referatur : id est ad « esse » personale cum tota eius « transcendentia », quae ei est propria. Hic intellectus verborum Christi videtur quasi ampla efficere reducta, ante quae praecelsa forma paupertatis evangelicae refulget, praesertim illius paupertatis, quae, ut consilium evangelicum, maiorem tribuit decorem mysticis nuptiis vestris cum Sponso divino Ecclesiae. Si verba Christi comprehendimus ratione ducta principii, ex quo « esse » maius est quam 14 15 Eph 5, 1-2. Is 44, 22. Acta Ioannis Pauli Pp. II 519 « habere », maxime si hoc secundum placita materialismi et utilitarismi intellegitur, contingimus paene ipsa fundamenta anthropologica vocationis in Evangelio. Si progressionem civilis cultus hodie vigentis contuemur, haec est inventio ad praesentia maxime pertinens. Quapropter ad praesentia pertinet ipsa vocatio « ad viam perfectionis », qualem Christus commonstravit. Homo, si in civilis cultus hodierni ambitu, maxime in societate bonis consumendis dedita, cum dolore praecipuum defectum percipit in eo situm ut sibi desit « esse » personale, — quod quidem eius humanitati accidit ex abundantia eorum quae multipliciter « habentur » — ipse paratior est hanc veritatem de vocatione accipere, quae in omne tempus enuntiata est in Evangelio. Profecto, vocatio, cui vos, dilecti Fratres et Sorores, estis obsecuti viam perfectionis religiosae ingrediendo, ipsas radices humanitatis tangit, radices dicimus sortis hominis in mundo temporali. Evangelicus « status perfectionis » ab his radicibus vos non seiungit. Contra, eius ope magis consistens in eo propter quod homo est homo, hanc humanitatem, peccato multimode gravatam, fermento divino et humano mysterii Redemptionis perfundentes. 5. Vocatio secum fert responsionem interrogationi: ad quid est homo? - quomodo sit oportet? Hac responsione nova ratio toti vitae praebetur eiusque significatio certa ac postrema definitur. Quae significatio eruitur e regione illius rei evangelicae mirae communique opinioni contrariae, ex qua quis animam perdit, si eam voluerit salvam facere, et, contra, si eam perdiderit propter Christum et evangelium, salvam facit, ut apud Marcum scriptum videmus. 16 Horum verborum habita ratione, omnino perspicua fit Christi hortatio: « vade, vende, quae habes, et da pauperibus, et habebis thesaurum in caelo; et veni, sequere m e » . 16 17 Me 8, 35; cfr. Mt 10, 39; Lc 9, 24. Mt 19, 21. 17 Inter 520 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale illud « vade » et verba, quae sequuntur, « veni, sequere m e » arcta necessitudo intercedit. Affirmari licet his postremis verbis essentiam ipsam vocationis definiri; re quidem vera id potissimum agitur ut quis vestigia Christi sequatur (inde deducta est locutio « sequela Christi•»). Verbis autem « vade ... vende ... d a . . . » condicio, quae vocationem praecedit, videtur declarari. Ceterum haec condicio non est « extra » vocationem, sed iam « intra » eam. Etenim homo novum sensum propriae humanitatis non solum deprehendit ut « sequatur » Christum, sed eatenus deprehendit quatenus hunc sequitur. Cum « vendit quae habet » et « dat pauperibus », intellegit bona illa et rerum abundantiam, quae olim possèdent, non fuisse thesaurum, cui inhaereret : thesaurum esse in corde, quod a Christo facultatem acceperit aliis « dandi » eo quod se ipsum donet. Dives non est ille qui habet, sed is qui « dat », is qui capax est ad dandum. Hic mirum illud communique opinioni contrarium, quod est in Evangelio, singularem in modum significans evadit. Fit enim agendi ratio ipsius « esse » : pauperem esse secundum significationem, a Magistro Nazarethano huic « esse » tributam, idem valet ac boni dispensatorem fieri in propria humanitate; pariter idem valet atque invenire « thesaurum ». Qui thesaurus est indelebilis : siquidem una cum homine in formam aeternitatis transit et ad hominis eschatologiam pertinet divinam. Per hunc thesaurum futuram sortem immutabilem homo obtinet in Deo. Ait Christus : « habebis thesaurum in caelo ». Hic thesaurus est tam « praemium », post mortem, operum exemplo divini Magistri patratorum, quam potius impletio eschatologica (effectio) eorum quae iam hic -in- -terris- -suberant- o p e r i t a s n n ^ i e - • • riore cordis « thesauro ». Ipse enim Christus, hortans, cum ser18 monem haberet in monte, ut thesauri in caelo thesaurizarentur, addidit : « ubi enim est thesaurus tuus, ibi erit et cor tuum ». 19 Quibus verbis indoles eschatologica vocationis chri- 18 Cfr. Mt 6, 19-20. 19 Ibid. 6, 21. Acta Ioannis Pauli Pp. II 521 stianae significatur atque etiam magis indoles eschatologica vocationis, quae exercitatione consiliorum evangelicorum efficitur, intra nuptias spiritales initas cum Christo. 6. Conformatio huius vocationis,, prout e verbis adulescenti secundum Evangelia synoptica factis 20 colligitur, apparet, dum thesaurus fundamentalis propriae humanitatis detegitur respectu illius « thesauri », quem homo « habet in caelo ». Hoc in prospectu thesaurus fundamentalis propriae humanitatis coniungitur cum hoc: « esse, dum quis dat se ipsum ». In eiusmodi vocatione is ad quem omnia proxime referuntur, est vivenspersona Iesu Christi. Vocatio ad viam perfectionis ineundam formam sumit ab eo et per eum in Spiritu Sancto, qui novos semper homines, viros et mulieres, variis temporibus vitae eorum, praesertim vero iuvenili aetate, « docet » omnia, quae Christus « dixit », 21 nominatim ea quae « dixit » adulescenti, qui ex eo quaesivit : « Magister, quid boni faciam, ut habeam vitam aeternam? i ) . 2 2 Per responsionem Christi, qui eum, quo- cum loquitur, •« intuetur ac diligit », fermentum praevalidum mysterii Redemptionis penetrat in conscientiam, cor et voluntatem hominis, qui cum veritate quaerit et sinceritate. Hoc sane modo vocatio ad viam consiliorum evangelicorum terendam semper a Deo sumit initium : « Non vos me elegistis, sed ego elegi vos et posui vos, ut vos eatis et fructum afferatis, et fructus vester maneat ». 23 Vocatio ipsa, qua homo penitus legem evangelicam donationis deprehendit quaeque in propria eius humanitate est defixa, est donum ! Est quidem donum refertum iis quae altissime in Evangelio continentur, donum, in quo ratio divina et humana mysterii Eedemptionis mundi re- 20 Cfr. Mt 19, 21; Me 10, 21; Lc 18, 22. 21 Cfr. Io 14, 26. Mt 19, 16. 22 23 Io 15, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 522 lucet. « In hoc est caritas, non quasi nos dilexerimus Deum, sed quoniam ipse dilexit nos et misit Filium suum propitiationem pro peccatis nostris ». 24 III 7. Vocatione ad professionem religiosam estis adducti, qua Deo estis consecrati per ministerium Ecclesiae simulque in F a miliam vestram religiosam inserti. Quapropter etiam Ecclesia de vobis cogitat imprimis ut de hominibus « consecratis », Deo in Iesu Christo consecratis, cui soli estis mancipati. Hac consecratione locus, quem in ampla communitate Ecclesiae, Populi Dei, obtinetis, statuitur. Ea autem simul in missionem universalem huiusce Populi Dei specialem copiam virium spiritualium et supernaturalium infert: peculiarem formam vivendi, testimonii dandi, apostolatus exercendi, fideliter quidem servata missione Instituti vestri, eius identitate, eius hereditate spirituali. Universalis missio Populi Dei posita est atque infixa in missione messianica ipsius Christi — Prophetae, Sacerdotis, Regis — quam omnes diversimode participant. Participandi ratio propria eorum qui sunt Deo consecrati, congruit cum forma insertionis vestrae in Christum. Altitudinis et vigoris huius insertionis momentum facit ipsa professio religiosa. Haec novum nexum hominis cum Deo Uno et Trino efficit in Iesu Christo. Qui nexus invalescit e fundamento illius vinculi originarii, quod in sacramento inest Baptismi. Professio religiosa « in baptismatis consecratione intime radicatur eamque plenius exprimit i ) . 2 5 Hoc modo ea, quod attinet ad rem constitutivam, nova evadit consecratio : id est consecratio"ac' donatio personae humanae Deo facta, qui super omnia amatur. Oificio per vota suscepto, eo pertinente ut consilia evangelica 24 1 Io 4, io. 25 C O N C . O E O . V A T . I I , Decr. Perfectae Caritatis, 5; cfr. etiam Documentum Sacrae Congregationis pro Religiosis et Institutis Saecularibus, quod ita inscribitur: «Elementi essenziali dell'insegnamento della Chiesa sulla vita religiosa» (21 Maii 1983), nn. 5ss. Acta Ioannis Pauli Pp. II 523 castitatis, paupertatis et oboedientiae, secundum praecepta propria vestrarum Familiarum religiosarum, in constitutionibus statuta ac definita, ad effectum adducantur, exprimitur plena consecratio Deo exhibita simulque illud est subsidium ad eam exsequendam. Exinde etiam testimonium et apostolatus, personarum Deo consecratarum propria, formantur. Verumtamen illa veluti radix huius consecrationis, consciae et liberae, et, quae inde consequitur, donationis, sui ipsius, qua quis Deo mancipatur, in baptismo est quaerenda, quod sacramentum nos ad mysterium paschale perducit ut ad culmen et centrum Redemptionis a Christo peractae. Itaque incitata verba sancti Pauli, in epistula ad Romanos exstantia, oportet revocentur ut professio religiosa, prout ex veritate aestimatur, in pleno lumine ponatur : « An ignoratis quia, quicumque baptizati sumus in Christum Iesum, in mortem ipsius baptizati sumus] Consepulti ergo sumus cum illo per baptismum in mortem, ut quemadmodum... Christus... ita et nos in novitate vitae ambulemus ... » ; 26 « vetus homo noster simul crucifixus est... ut ultra non serviamus p e c c a t o . . . » ; 27 « Ita et vos existímate vos mortuos quidem esse peccato, viventes autem Deo in Christo Iesu H. 28 Professio religiosa — vi illa sacramentali baptismi, in quo radicatur — est « nova sepultura in mortem Christi » : est nova ob animum conscium et optionem; nova ob amorem et vocationem; nova ob indesinentern « conversionem ». Haec « sepultura in mortem » efficit ut homo, « sepultus cum Christo », « sicut Christus ambulet in vita nova ». In Christo crucifixo ut in fundamento altissimo sive consecratio baptismalis sive professio consiliorum evangelicorum nituntur, quae — secundum verba Concilii Vaticani II — « constituit peculiarem quamdam consecrationem ». Ea est et mors et liberatio. Ait sanctus 26 Rom 6, 3-4. 27 Ibid. 6, 6. Ibid. 6, 11. 28 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 524 Paulus : (( existímate vos mortuos quidem esse peccato » ; simul vero hanc mortem « liberationem a servitute peccati » appellat. Potissimum vero consecratio religiosa, in fundamento sacramentali sancti baptismi posita, efficit vitam novam « pro Deo in Iesu Christo ». Ita profecto, una cum professione consiliorum evangelicorum, modo multo maiorem maturitatem praeferente et interius operante, « deponitur vetus homo » eademque ratione « induitur novus homo, qui secundum Deum creatus est in iustitia et sanctitate veritatis », ut iterum verbis utamur de epistula ad Ephesios depromptis. 8. 29 Sic ergo, dilecti Fratres et Sorores, omnes vos, qui in universa Ecclesia ex foedere in professione consiliorum evangelicorum inito vivitis, hoc Anno Sacro Redemptionis renovate conscientiam peculiaris vestrae participationis mortis Redemptoris in Cruce; participationis dicimus, cuius virtute resurrexistis cum eo et continenter resurgitis ad vitam novam agendam. Dominus ad unumquemque et unamquamque vestrum loquitur, sicut olim per Isaiam prophetam dixit: « Noli timere, quia redemi te et vocavi te nomine tuo; meus es t u » . 30 Invitamentum evangelicum : « Si vis perfectus esse ... sequere me », 31 nos deducit ac dirigit lumine radiante verborum Magistri divini. Ex altitudine Redemptionis vocatio Christi provenit ex eademque altitudine animam hominis contin- git; haec vocatio salvifica vi gratiae Redemptionis induit in anima eius, qui est vocatus, formam concretam professionis consiliorum evangelicorum. Qua in forma continetur responsio vestra vocanti caritati redemptrici data; et haec etiam est » Cfr. Eph 4, 22-24. 30 Is 43, 1. 31 Mt 19, 21. 525 Acta Ioannis Pauli Pp. II responsio amoris plena : amoris videlicet donationis, qui est intimum robur consecrationis, id est consecrationis personae. Verba Isaiae : redemi te - meus es tu hunc amorem videntur confirmare atque sancire, qui est amor consecrationis plenae et exclusoriae Deo factae. Hoc modo peculiare foedus amoris sponsalis efficitur, in quo indesinenter repercussa resonare videntur verba de Israele dicta, quem « elegit sibi Dominus... in peculium ». 32 In omni enim homine Deo consecrato eligitur « I s r a e l » novi et a eterni Testamenti. Totus Populus messianicus, universa Ecclesia in omni homine eligitur, quem Deus ex hoc Populo sibi eligit; in omni homine dicimus, qui pro cunctis Deo consecratur ut ei soli mancipetur. Etenim si nemo, ne sanctissimus quidem homo, verba Christi potest iterare : « pro eis ego sanctifico meipsum », 33 ratione habita virtutis redemptricis horum ver- borum, tamen unusquisque, amore donationis, Deo se offerens ut ei soli mancipetur, per fidem intra fines horum verborum potest consistere. Nonne ad hoc agendum alia verba eiusdem Apostoli Pauli, quae in epistula ad Romanos continentur, nos incitant, quae saepe repetimus atque meditamur : « Obsecro itaque vos, fratres, per misericordiam Dei, ut exhibeatis corpora vestra hostiam viventem, sanctam, Deo placentem, rationabile obsequium vestrum » ? 34 Quibus in vocibus quasi e longinquo reso- nant verba eius qui, in mundum ingressus factusque homo, ad Patrem dixit : « corpus ... aptasti mihi... Ecce venio ... ut faciam, Deus, voluntatem t u a m » . 35 In his ergo peculiaribus adiunctis Anni Iubilaei Redemptionis ad mysterium corporis et animae Christi revocamur ut ad subiectum integrum caritatis sponsalis et redemptricis; est 32 Ps 135 [134], 4. 33 Io 17, 19. 4 ' Rom 12, 1. 35 Heb 10, 5. 7. 526 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale autem sponsalis quia redemptrix. Amore actus se ipsum obtulit, amore ductus corpus suum tradidit « pro peccato mundi ». Totos vos collocantes in mysterio paschali Redemptoris per consecrationem votorum religiosorum, vos ob amorem, in plena donatione insitum, animas vestras et corpora replere vultis spiritu proprio studii se devovendi, quemadmodum sanctus Paulus verbis epistulae ad Romanos, modo allatis, hortatur: 36 « exhibeatis corpora vestra hostiam w. Hoc sane modo in professione religiosa similitudo illius caritatis infigitur, quae in Corde Christi est redemptrix simul et sponsalis. Qui quidem amor in unoquoque vestrum, dilecti Fratres et Sorores, erumpat oportet ex ipso fonte illius peculiaris consecrationis, quae — in fundamento sacramentalis baptismi posita — initium est novae vitae vestrae in Christo et in Ecclesia : est initium novae creaturae. Utinam, ab unoquoque et unaquaque vestrum, una cum hoc amore, altius percipiatur gaudium quod solius Dei estis, quod peculiaris estis hereditas sanctissimae Trinitatis, Patris, Filii et Spiritus Sancti. Iterate interdum haec verba Psalmistae, divino afflatu prolata: « Quid enim mihi est in caelo? Et apud te nihil volui super terram. Defecit caro mea et cor meum; Deus cordis mei, et pars mea Deus in aeternum ». 37 Vel haec : « Dixi Domino : "Dominus meus es tu, bonum mihi non est sine te" ... Dominus pars hereditatis meae et calicis mei : tu es qui detines sortem meam ». 36 Rom 12, 1. 37 Ps 73 (72), 25-26. 38 Ibid. 16 (15), 2. 5. 38 Acta Ioannis Pauli Pp. II 527 Conscientia vos esse Dei ipsius in Iesu Christo, Redemptore mundi et Ecclesiae Sponso, ponatur ut signaculum super corda 39 vestra, super cogitationes vestras, verba et opera, ut signum videlicet sponsae biblicae. Haec scientia Christi ardens et alta, ut nostis, efficitur et altius percipitur singulis diebus ope vitae orationi personali, communitariae et liturgicae deditae, quae propria est singularum Familiarum vestrarum religiosarum. Hoc etiam re ac quidem potissimum religiosi et religiosae contemplationi praecipuae vacantes fratribus suis et sororibus, in operibus apostolatus versantibus, adiumentum validum praebent eosque concitando sustentant. Haec conscientia vos esse Christi faciat ut animi, cogitationes, opera vestra, veluti clave mysterii Redemptionis reserata, patescant omnibus doloribus, omnibus necessitatibus, omni spei hominum et mundi, in quae consecratio vestra evangelica inserta est ut peculiare signum praesentiae Dei, « cui omnes vivunt n , 4 0 quos invisibilis ambitus eius Regni amplectitur. In verbis « sequere me », quae Christus protulit cum unumquemque et unamquamque vestrum, dilecti Fratres et Sorores, « intuitus est et dilexit », haec etiam inest significatio: partem habe, modo quam pienissimo et efficacissimo, in formanda illa « nova creatura », 41 quae e redemptione mundi appareat opor- tet virtute Spiritus Veritatis, operantis ex mysterii paschalis Christi abundantia. IV 9. Per professionem recluditur ante unumquemque et unam- quamque vestrum via consiliorum evangelicorum. In Evangelio enim plures reperiuntur hortationes, quae praecepti fines excedunt, non modo « necessarium » indicantes sed etiam id quod est « melius ». Cuius modi sunt hortatoria verba ne quis 39 40 41 Cfr. Ct 8, 6. Cfr. Lc 20, 38. 2 Cor 5, 17. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 528 42 iudicet, ut quis mutuum det « nihil desperans », 43 ut omnibus 44 proximi optatis ac petitionibus satis fiat, ut ad convivium pauperes vocentur, 45 ut semper hominibus dimittatur 45 aliaque multa his similia. Si secundum Traditionem professio consiliorum evangelicorum intenditur in tria capita castitatis, paupertatis et oboedientiae, videtur haec consuetudo satis dilucide illuminare pondus eorum uti elementorum praecipuorum •et certa quadam ratione « compendiariorum » oeconomiae salutis. Omne, quod in Evangelio est consilium, obliquo tramite ingreditur illius viae propositum, ad quam Christus vocat cum dicit: « sequere me ». At huic viae castitas, paupertas et oboedientia indolem christocentricam tribuunt eique proprium imprimunt signum totius oeconomiae Redemptionis. Ad hanc vero « oeconomiam » suapte natura pertinet transformatio rerum universitatis per cor hominis, ex intimo animo : « exspectatio creaturae revelationem filiorum Dei exspectat... in spem, quia et ipsa creatura liberabitur a servitute corruptionis in libertatem gloriae filiorum Dei ». 47 Quae transforma- do una cum illo amore procedit, quem Christi vocatio in hominis animum infundit, cum illo dicimus amore, qui ipsam consecrationis essentiam efficit : qua vir aut mulier Deo se in religiosa professione devovet supra fundamentum sacramentalis consecrationis baptismi innixus. Fundamentum ipsius oeconomiae Redemptionis detegere possumus, si verba primae epistulae sancti Ioannis legimus : « Nolite diligere mundum neque ea quae in mundo sunt. Si quis diligit mundum, non est caritas Patris in eo ; quoniam omne quod est in mundo, «oncupiscentia carnis est et concupiscentia oculorum et.superbia vitae; quae non est ex Patre, sed ex mundo est. Et mundus 42 Cfr. Mt 7, 1. 43 Cfr. Lc 6, 35. 44 Cfr. Mt 5, 40-42. « Cfr. Lc 14, 13-14. « Cfr. Mt 6, 14-15. 47 Rom 8, 19-21. Acta Ioannis Pauli Pp. II 529 transit et concupiscentia eius ; qui autem facit voluntatem Dei, manet in aeternum ». 48 In corde cuiusque vestrum, dilecti Fratres et Sorores, professio religiosa reponit Patris amorem, amorem illum, qui in corde est Iesu Christi, mundi Redemptoris. Amor hic mundum amplectitur et omne, quod in illo venit a Patre, idemque amor eo contendit ut in mundo vincat omne, quod « non est ex Patre ». Contendit igitur ut triplicem debellet concupiscentiam. <( Concupiscentia carnis, concupiscentia oculorum ac superbia vitae » haerent in homine intimo quasi hereditas peccati originalis, ex quo necessitudo cum mundo, a Deo condito hominisque dominationi tradito, 49 in corde hominis multipliciter est deformata. Secundum Redemptionis oeconomiam evangelica consilia castitatis, paupertatis et oboedientiae constituunt instrumenta efficacissima ad transformandam in corde hominis illam necessitudinem cum « mundo » : cum mundo exteriore necnon cum proprio illo « ego », quod aliquo modo pars praecipua est « mundi » biblico sensu accepti, si in eo id oritur, quod « non est ex Patre ». Inter locutiones iam allatas primae epistulae sancti Ioannis facile denotatur momentum maximum trium consiliorum evangelicorum in universa Redemptionis oeconomia. Etenim castitas evangelica nos adiuvat ut in vita interiore nostra transformemus omnia, quae ex concupiscentia carnis emanant; paupertas evangelica, ea omnia, quae ex concupiscentia oculorum nascuntur; oboedientia evangelica denique efficit ut penitus ea corrigamus, quae in hominis corde profluunt e superbia vitae. Consulto hic loquimur de victoria tamquam de transformatione, quoniam tota oeconomia Redemptionis finibus illorum verborum, quae Christus in sacerdotali precatione 48 1 Io 2, 15-17, secundum textum Veteris Vulgatae Editionis, quibus e verbis diu- turna traditio apud Patres Ecclesiae et rei asceticae auctores manavit. 49 Cfr. Gn 1, 28. 35 - A. A. S. 530 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Patri fecit, circumscribitur : « Non rogo, ut tollas eos de mundo, sed ut serves eos ex Malo». 50 Evangelica consilia secundum id quod iis est essentialiter propositum, « renovationi creaturae » deserviunt : « mundus » debet per ea subici homini ita ut homo ipse perfecte Deo donetur. 10. Interior consiliorum evangelicorum finis nos adducit ut alios etiam reperiamus aspectus, qui arctam eorum coniunctionem cum Redemptionis oeconomia in lumine ponunt. Compertum vero est hanc quasi culmen attingere suum in paschali mysterio Iesu Christi, in quo exinanitio per mortem et ortus vitae novae per resurrectionem inter se consociantur. In consiliorum evangelicorum exercitatione alte veluti repercutitur haec dualitas paschalis : 5 1 necessaria exstinctio eorum omnium, quae in nobis singulis peccatum eiusque effectus sunt, necnon facultas renascendi cotidie ad praeclarius bonum in anima hominum absconditum. Quod quidem bonum operatione gratiae declaratur, qua ut hominis anima vehementius moveatur, facit ipsa exercitatio castitatis, paupertatis et oboedientiae. Tota Redemptionis oeconomia impletur eo ipso quod anima trahitur duciturque arcana actione Spiritus Sancti, qui omnis sanctitatis est proximus artifex. Professio hac in via consiliorum evangelicorum in unoquoque et unaquaque vestrum, dilecti Fratres et Sorores, amplum spatium aperit « novae crea52 turae », quae in vestro « ego » humano ex Redemptionis oeconomia apparet ac per ipsum « ego » humanum etiam in ceteris rationibus inter personas intercedentibus atque socialibus. Simul ergo in humanitate apparet ut in parte mundi a Deo creati : illius mundi, quem Pater « iterum » dilexit in Filio aeterno, mundi Redemptore. 50 Io 17, 15. 51 Cfr. CONC. OEC. VAT. I I , Decr. Perfectae Caritatis, 5. 52 Cfr. 2 Cor 5, 17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 531 De hoc autem Filio dicit sanctus Paulus : « cum in forma Dei esset..., semetipsum exinanivit formam servi accipiens, in similitudinem hominum factus ». 53 Proprietas ergo exina- nitionis, quam consiliorum evangelicorum exercitatio secum fert, proprietas est omnino christocentrica. Qua de causa Magister Nazarethanus expressis verbis significat Crucem veluti condicionem ut quis sua sequatur vestigia. Qui aliquando unicuique vestrum dixit : « sequere me », etiam dixit : « Si quis vult post me sequi, deneget seipsum et tollat crucem suam et sequatur me » (scilicet ingrediatur vestigiis). 54 Quod cunctis auditoribus suis est elocutus, non solum discipulis suis. Itaque lex abnegationis pertinet ad ipsam vocationis christianae essentiam. Insigniter tamen ad essentiam pertinet vocationis, quae cum consiliorum evangelicorum professione coniungitur. Iis porro, qui in huius vocationis via incedunt, pianae fient etiam difficiles illae voces, quas in epistula ad Philippenses legimus : propter eum « omnia detrimentum feci et arbitror ut stercora, ut Christum lucri faciam et inveniar in illo ». 55 Abnegatio ergo — Calvariae mysterium referens — requiritur ut quis « inveniatur » plenius in Christo, cruci affixo et resuscitato; abnegationem dicimus ut quis in ipso funditus cognoscat mysterium suae humanitatis idque comprobet in via mirabilis illius progressionis, de qua alibi idem Apostolus scribit : « licet is, qui foris est, noster homo corrumpitur, ta56 men is, qui intus est, noster renovatur de die in diem w. Hoc quidem pacto oeconomia Redemptionis transfert paschalis mysterii virtutem in campum humanitatis, obsecutae Christi invitationi ad vitam in castitate, paupertate, oboedientia agendam, id est ad vitam secundum evangelica consilia. 53 Philp 2, 6-7. 54 Me 8, 34; Mt 16, 24. Philp 3, 8-9. 2 Cor 4, 16. 55 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 532 V 11. Paschalis forma huius vocationis, variis inductis consi- derandi rationibus, innotescit, prout ad singula refertur consilia. Etenim secundum normam oeconomiae Redemptionis illa castitas aestimetur oportet et exerceatur, quam unusquisque et unaquaeque vestrum voto una cum paupertate et oboedientia promisistis: In hoc responsio continetur Christi verbis, quae simul sunt invitamentum: « et sunt eunuchi, qui seipsos castraverunt propter Regnum caelorum. Qui potest capere, 57 capiat n. Antea vero explicate dixerat Christus: « Non omnes 58 capiunt verbum istud, sed quibus datum est ». Qua in re etiam Paulus apostolus est dedita opera versatus ac quidem in epi59 stula ad Corinthios. Hoc vero consilium insigniter ad cordis humani amorem dirigitur. Dum paupertas maximeque oboedientia videntur ante omnia in lumine ponere rationem amoris redimentis, qui in religiosa consecratione invenitur, castitate magis extollitur indoles sponsalis eiusdem amoris. Uti patet, agitur hic de castitate, qua nonnulli « seipsos castraverunt propter Regnum caelorum », agitur nempe de virginitate ut testificatione amoris sponsalis erga Redemptorem ipsum. Hoc quidem sentiens docet Apostolus : « qui matrimonio iungit virginem suam, bene facit, et qui non iungit, melius facit». 60 « Qui sine uxore est, sollicitus est, quae Domini sunt, quomodo placeat Domino», 61 et « . . . mulier innupta et virgo cogitat, quae Domini sunt, ut sit sancta et corpore et spiritu ». 62 Non reperitur, nec in Christi nec in Pauli verbis, ulla matrimonii contemptio. Consilium evangelicum castitatis in- 57 58 59 60 Mt 19, 12. Ibid. 19, 11. Cfr. 1 Cor 7, 28-40. Ibid. 7, 38. « Ibid. 7, 32. 62 Ibid. 7, 34. Acta Ioannis Pauli Pp. II 533 dicat tantummodo peculiarem illam facultatem, quae cordi humano, tum viri tum mulieris, obvenit ex amore sponsali Christi ipsius, Iesu « Domini ». Quod quis « se castrat propter Regnum caelorum », non tantum libera est renuntiatio matrimonii vitaeque familiaris, verum charismatica electio Christi ut Sponsi solius atque unius. Huiusmodi autem electione non tantum peculiariter fit ut quis « sollicitus sit » de iis « quae Domini sunt », sed ea — facta « propter Regnum caelorum » — adducit hoc Regnum eschatologicum Dei ad omnium hominum vitam secundum temporalitatis condiciones et quodammodoid praesens reddit in mundo. Ex hoc personae Deo consecratae intimum propositum totius oeconomiae Redemptionis assequuntur. Qui finis ea exprimitur quod Regnum Dei pro natura sua ultima et eschatologica propius adducitur. Per castitatis votum personae Deo consecratae communicant oeconomiam Redemptionis per liberam renuntiationem gaudiorum temporalium vitae matrimonialis ac familiaris; aliunde vero, eo quod « seipsos castraverunt propter Regnum caelorum », in transeuntem mundum inferunt nuntium venturae resurrectionis® et vitae aeternae: vitae cum ipso Deo coniunctae per visionem beatificam et amorem, qui in se complectitur penitusque permeat ceteros cordis humani amores. 12. Ad paupertatem quod attinet, quam significantia sunt verba secundae epistulae ad Corinthios, quae accuratam praebent eorum omnium summam, quae de hoc argumento in E v a n gelio audimus! « Scitis enim gratiam Domini nostri Iesu Christi, quoniam propter vos egenus factus est, cum esset dives, ut M illius inopia vos divites essetis ». Secundum hasce voces paupertas interiorem ingreditur quasi structuram ipsius gratiae redemptricis Iesu Christi. Sine paupertate comprehendi non « Cfr. Lc 20, 34-36; Mt 22, 30; Me 12, 25. M 2 Cor 8, 9. 534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale potest mysterium doni divinitatis homini facti; quae donatio in Iesu Christo est perfecta. Hanc etiam ob rem in ipso centro Evangelii est recondita, in initio nempe nuntii octo beatitudinum; «Beati pauperes spiritu». humanae animae oculos 65 Evangelica paupertas ante reserat visionem totius mysterii, « absconditi a saeculis in Deo Ii quidem soli, qui hoc modo (( pauperes » sunt, interius etiam valent eius intellegere inopiam, qui infinitum in modum est dives. Inopia Christi in se abditas continet infinitas hasce Dei divitias; quin etiam earum est falli nescia testificatio. Divitiae enim, ipsa videlicet divinitas, in nullo bono creato aeque congruenterque declarari potuerunt. Una in paupertate divitiae illae exprimi possunt ideoque intellegi apta ratione tantum a pauperibus, id est a pauperibus spiritu. Eorum autem Christus, homo-Deus, est primus: ille, qui « cum esset dives, factus est egenus », non solum magister verum etiam nuntius et sponsor illius paupertatis salvificae, quae infinitis convenit Dei divitiis et virtuti inexhaustae gratiae ipsius. Itaque verum etiam hoc est, quod ait Apostolus : « illius inopia nos divites sumus ». Magister enim est et nuntius paupertatis, quae locupletat. Hac ipsa de causa ille adulescenti in Evangeliis synopticis dicit: «vende quae habes... d a . . . et 67 habebis thesaurum in caelo » . Quibus in verbis invitatio inest ut propria paupertate alii ditentur; sed in intima hac invitatione absconditur testimonium infinitarum Dei divitiarum, quae, in gratiae mysterio ad animam humanam translatae, in ipso homine efficiunt, per eam quidem paupertatem, fontem, unde ceteri locupletentur; qui fons comparari non potest cum alia ulla copia bonorum materialium; fons, unde aliis bene fiat ad Dei ipsius similitudinem. Haec largitio intra ipsum Christi mysterium contingit, qui « inopia sua nos divites fecit ». 65 66 67 Mt 5, 3. Eph 3, 9. Mt 19, 21; cfr. Me 10, 21; Lc 18, 22. Acta Ioannis Pauli Pp. II 535 Videri licet quomodo hoc locupletarci opus in paginis Evangelii progrediatur ac denique perficiatur, tamquam in culmine, in eventu paschali: Christus enim, pauperrimus in morte, quam in Cruce obiit, simul is est qui vitae novae plenitudine in immensum per resurrectionem nos ditat. Dilecti Fratres et Sorores, spiritu pauperes per evangelicam professionem, suscipite in tota vita vestra hanc salvificam formam paupertatis Christi. In singulos dies maiorem quaerite eius maturitatem ! « Quaerite autem primum regnum Dei et iustitiam eius », ... et reliqua « adicientur vobis ». 68 Utinam in vobis ac per vos evangelica compleatur beatitudo pauperibus destinata, 13. 69 pauperibus spiritu! 70 Christus, « cum in forma Dei esset, non rapinam arbi- tratus est esse se aequalem Deo, sed semetipsum exinani vit formam servi accipiens, in similitudinem hominum factus; et habitu inventus ut homo, humiliavit semetipsum factus oboediens usque ad mortem, mortem autem crucis ». 71 Hisce in dictis epistulae Pauli ad Philippenses ipsam essentiam Redemptionis attingimus. In hac videlicet veritate oboedientia Iesu Christi praecipuo quodam et constitutivo modo est inserta. Hoc porro confirmatur aliis etiam Apostoli verbis, hic vero de epistula ad Romanos depromptis : per inoboedientiam unius hominis peccatores « sicut enim constituti sunt multi, ita et per unius oboeditionem iusti constituentur multi ». Consilium evangelicum oboedientiae est 72 invitamentum, proficiscens ex hac Christi oboedientia «usque ad mortem». Qui huic obsequuntur invitamento, verbis enuntiato « sequere me », statuunt — uti Concilium docet — Christum sequi, qui 6i 69 70 71 72 Mt 6, 33. Cfr. Lc 6, 20. Cfr. Mt 5, 3. Philp 2, 6-8. Rom 5, 19. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 536 « per oboedientiam usque ad mortem Crucis homines redemi t et sanctificavit ». 73 Evangelicum implentes oboedientiae con- silium, ad intimam essentiam totius oeconomiae Redemptionis perveniunt. Hoc consilium exsequentes, impetrare cupiunt peculiarem participationem oboedientiae illius « solius et unius », cuius oboedientia « iusti constituentur multi ». Affirmari licet eos qui vitam secundum oboedientiae consilium ducere decernant, sese singulariter collocare inter my74 sterium iniquitatis ac mysterium iustificationis gratiaeque salvificae. In hoc « loco » versantur cum omnibus vitiosis suae naturae humanae radicibus, cum omnibus effectibus « superbiae vitae », tota illa prodi vitate — e nimio sui amore manante — ad dominandum ac servitium detrectandum, sed per ipsum oboedientiae votum constituunt se ipsos transformare ad Christi similitudinem, qui « per oboedientiam homines redemit et sanctificavit ». In oboedientiae consilio proprias partes in Christi Redemptione propriamque sanctificationis viam student reperire. Haec via est, quam in Evangelio Christus descripsit, saepius quidem locutus de voluntate Dei facienda eaque perpetuo quaerenda. « Meus cibus est, ut faciam voluntatem eius, qui misit me, et ut perficiam opus eius ». 75 « Quia non quaero voluntatem meam, sed voluntatem eius, qui misit me ». 76 « Qui me misit, mecum est; non reliquit me solum, quia ego, quae placita sunt ei, facio semper w. 77 « Descendi de caelo, non ut faciam voluntatem meam sed voluntatem eius, qui misit me ». 78 Constans haec voluntatis Patris impletio in memoriam quoque redigit confessionem messianicam Psalmistae Veteris Testa- 75 CON. OEC. YAT. I I , Decr. Perfectae Caritatis, 1. 74 « Mysterium iniquitatis » ; cfr. 2 Thess 2, 7. 75 Io 4. 34. 76 IUd. 5, 30. 77 IUd. 8, 29. 78 Ibid. 6, 38. Acta Ioannis Pauli Pp. II 537 menti : « In volumine libri scriptum est de me. Facere voluntatem tuam, Deus meus, volui; et lex tua in praecordiis meis ». 79 Talis Filii oboedientia —• laetitiae plena — ad summum evadit in Passione et Cruce : « Pater, si vis, transfer calicem istum a me! Verumtamen non mea voluntas sed tua fiat». 80 Iam inde a precatione in horto Gethsemani prompta Christi alacritas peragendae Patris voluntatis repletur usque ad summum dolore fitque oboedientia illa « usque ad mortem, mortem autem crucis », de qua sanctus Paulus loquitur. Personae Deo consecratae per oboedientiae votum in animos inducunt cum humilitate praesertim oboedientiam Redemptoris imitari. Licet enim subiectio voluntati Dei atque oboeditio eius legi sit quolibet in statu condicio christianae vitae, nihilominus tamen in « statu religioso », in « statu perfectionis », votum oboedientiae confirmat in animo uniuscuiusque vestrum, dilecti Fratres et Sorores, officium peculiaris cuiusdam coniunctionis cum Christo « oboediente usque ad mortem ». Quoniam vero haec oboedientia Christi partem intimam et essentialem operis efficit Redemptionis, prout ex supra allatis Apostoli verbis colligitur, idcirco etiam, dum evangelicum oboedientiae consilium impletur, dispici inibi debet peculiare aliquod temporis momentum in illa « oeconomia Redemptionis », quae totam vestram permeat vocationem in Ecclesia. Hinc fit ut quis possit « penitus obsequi Spiritui Sancto », qui praesertim in Ecclesia agit, sicut Decessor noster Paulus VI in Adhortatione Apostolica a verbis « Evangelica Testificatio » incipiente scripsit, 81 sed qui item in Institutorum vestrorum constitutionibus manifestatur. Profluit hinc illud religiosum obsequium, quod personae Deo consecratae in spiritu fidei su- 79 Ps 40 [39], 8-9; cfr Heb 10, 7. 80 Lc 22, 42; cfr. Me 14, 36; Mt 26, 42. 81 Cfr. Evangelica Testificatio, 6: AAS 63 (1971), 500. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 538 perioribus suis legitimis praestant, qui Dei obtinent locum. 82 In epistula ad Hebraeos admodum significantem hae de re monitionem invenimus : « Oboedite praepositis vestris et subiacete eis, ipsi enim pervigilant pro animabus vestris quasi rationem reddituri». Epistulae auctor subiungit: « . . . ut cum gaudio hoc faciant et non gementes, hoc enim non expedit vobis ». 83 Ceteroqui superiores, memores in spiritu servitii sibi exercendam esse potestatem, per Ecclesiae ministerium sibi delatam, parati sint oportet fratres suos audire, quo melius dignoscant quid Deus ab unoquoque eorum postulet, firma tamen auctoritate ipsorum decernendi et praecipiendi, quae sibi visa fuerint opportuna. Una autem cum obsequio et oboedientia ita intellectis procedit animus serviendi, qui totam vestram vitam conformat ad exemplum Filii hominis, qui « non venit ut ministraretur ei, sed ut ministraret et daret animam suam redemptionem pro multis J ) . 8 4 Porro eius Mater, decretorio illo tempore Annuntiationis, inde a principio ingressa totam Redemptionis salvificam oeconomiam, dixit : « Ecce ancilla Domini ; fiat mihi secundum verbum tuum ». 85 Reminiscimini praeterea, dilecti Fratres ac Sorores, oboedientiam, qua vos obstrinxeritis, sine condicione Deo vos consecrantes per consiliorum evangelicorum professionem, singularem esse significationem interioris libertatis, haud secus ac postrema declaratio Christi libertatis fuerit ipsius oboedientia « usque ad mortem » : « ego pono animam meam, ut iterum sumam eam. Nemo tollit eam a me, sed ego pono eam a meipso ». 86 82 Cfr. CONC. OEC. VAT. I I , Decr. Perfectae Caritatis, 14. 83 Heb 13, 17. 84 Me 10, 45. 85 Lc 1, 38. 86 Io 10, 17-18 Acta Ioannis Pauli Pp. II 539 VI 14. Vertente Redemptionis Anno Iubilaeo cuncta Ecclesia cupit suum amorem erga Christum renovare, hominis mundique Redemptorem, Dominum suum simulque Sponsum divinum. Quapropter hoc Anno Sacro ea peculiari cum cura vos respicit, dilecti Fratres et Sorores, qui ut consecratae personae locum singularem tenetis tam in universali Populi Dei communitate quam in unaquaque communitate locali. Ecclesia enim, si optat ut per Iubilaei extraordinarii gratiam vester etiam amor in Christum renovetur, pariter prorsus sibi est conscia amorem illum singulare quoddam bonum totius Populi Dei efficere. Ecclesia probe novit in amore, quem a personis consecratis recipiat Christus, totius Corporis amorem praecipue insigniteque in Sponsum dirigi, qui caput simul est Corporis huius. Ecclesia vobis, dilecti Fratres et Sorores, gratum suum declarat animum pro consecratione consiliorumque evangelicorum professione, quae peculiaris sunt testificatio amoris. Simul vero fiduciam confirmat, quam collocat in vobis, qui vitae statum elegistis, qui singulare est donum a Deo Ecclesiae pr aetatum. Ea exspectat a vobis operam adiutricem, plenam et magnanimam, ut, qua fideles dispensatores tam pretiosi doni, « sentiatis cum Ecclesia » eique semper cooperemini, secundum praeceptiones normasque directorias Magisterii Petri et Pastorum ei communione iunctorum, colatisque — sive ut singuli sive ut communitates — conscientiam ecclesialem renovatam. Ea pariter preces fundit pro vobis ne vestra testificatio amoris umquam deficiat, 87 vosque rogat ut tali animo hunc Anni Iubilaei Redemptionis nuntium suscipiatis. I t a profecto in epistula sua ad Philippenses precabatur Apostolus : « Et hoc oro, ut caritas vestra magis ac magis abundet 87 Cfr. Lc 22, 32. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 540 in ... omni sensu, ut probetis potiora, ut sitis sinceri et sine offensa in diem Christi, repleti fructu iustitiae ... ». 88 Opere Christi Redemptionis « caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum Sanctum, qui datus est nobis H. * 8 Obsecramus indesinenter Spiritum Sanctum ut unicuique vestrum, secundum «proprium ... donum», 90 tribuat peculiare testimonium huius amoris perhibere. Praeponderet in vobis, ratione quidem vocatione vestra digna, « lex ... Spiritus vitae in Christo Iesu ... », quae lex nos « liberavit ... a lege ... mortis ». 91 Vivite ergo de hac vita nova secundum modum vestrae consecrationis atque etiam secundum modum variorum donorum Dei, quae singularum Familiarum religiosarum vocationi respondent. Evangelicorum consiliorum professio unicuique vestrum ostendit quo pacto possitis, adiuvante Spiritu Sancto, mortificare 92 omnia, quae vitae adversantur et ad peccatum valent ac mortem, omnia, quae vero Dei hominumque amori repugnant. Mundus illius germanae « contradictionis », quae in religiosa consecratione inest, indiget tamquam perpetui cuiusdam fermenti renovationis salvificae. <( Nolite conformari huic saeculo, sed transformamini renovatione mentis, ut probetis quid sit voluntas Dei, quid bonum et bene placens et perfectum ». 93 Completo peculiari tempore res experiendi et ad praesentia accommodandi, quod Litterae Apostolicae Ecclesiae Sanctae motu proprio datae praestituerant, Instituta vestra nuper iam impetraverunt vel brevi sunt impetratura Ecclesiae approbationem novatarum constitutionum. Utinam hoc donum ab Ecclesia factum incitet vos ut eas cognoscatis et diligatis ac potissimum vivendo impleatis cum 88 89 90 91 92 93 Philp 1, 9-11. Rom 5, 5. Cfr. 1 Cor 7, 7. Rom 8, 2. Cfr. ibid. 8, 13. Ibid. 12, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 541 magnanimitate et fidelitate, memores oboedientiam signum indubium esse amoris. Hac omnino testificatione amoris mundus huius temporis genusque hominum egent. Opus iis est testimonio Redemptionis, quemadmodum id in consiliorum evangelicorum professione -est infixum. Quae consilia, suo quodque modo cunctaque simul intimo nexu coniuncta, « testificantur » Redemptionem, quae virtute Crucis ac Resurrectionis Christi mundum hominumque genus in Spiritu Sancto ad ultimum illud complementum deducit, quod homo ipse — ac per eum universa creatura — in Deo eoque solo inveniunt. Inaestimabilis ideo pretii vestra est testificatio. Proinde opera constanter est danda ut ea prorsus perluceat pleneque inter homines fructificet. Cui rei proderit etiam accurata observantia normarum Ecclesiae, quae ad externam quoque ostensionem consecrationis vestrae et officii, quo paupertate obstringimur. spectant. 15. 94 Ex huiusmodi testificatione sponsalis erga Christum amo- ris, unde luculenter eminet inter homines tota salvifica Evangelii veritas, enascitur pariter, dilecti Fratres et Sorores, veluti res vocationis vestrae propria, participatio apostolatus Ecclesiae, eius missionis universalis, quae simul inter omnes nationes exercetur tot modis variis ac tam multiplicibus donis, a Deo tributis. Propria vestra missio convenienter progreditur una cum Apostolorum missione, quos Dominus in gentes » misit ut eas « docerent », 95 « omnes coniungitur que etiam huic missioni ordinis hierarchici. Etenim in apostolatu, quem personae Deo consecratae prosequuntur, sponsalis eorum in Christum amor fit ratione quadam quasi « organica » amor in Ecclesiam uti Corpus Christi, in Ecclesiam uti Populum Dei, in Ecclesiam, quae simul Sponsa est ac Mater. Difficulter quidem describitur, immo etiam recensetur, quot 94 Cfr. C.I.C., can. 669. 95 Cfr. Mt 28, 19. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 542 variis modis personae Deo consecratae per apostolatum impleant suum erga Ecclesiam amorem. Hic semper ex peculiari illo Conditorum vestrorum dono est ortus, quod, a Deo acceptum et ab Ecclesia approbatum, totius communitatis charisma est factum. Quod donum variis respondet Ecclesiae necessitatibus et singulis mundi historiae temporibus et vicissim continuatur firmaturque in communitatum religiosarum vita ut unum ex elementis mansuris vitae apostolatusque Ecclesiae. In singulis autem illis elementis, in singulis provinciis — tum contemplationis apostolatum fecundantis, tum actionis proxime apostolicae — benedictio Ecclesiae vobis adest perpetua atque etiam pastoralis eius ac materna sollicitudo, quod attinet ad spiritualem identitatem vitae vestrae necnon ad rectitudinem operis vestri intra magnam communitatem universalem vocationum et charismatum totius Populi Dei. Sive per unumquodque Institutum singillatim sive per eorum « organicam » insertionem in universam missionem Ecclesiae peculiari in lumine ponitur oeconomia illa Redemptionis, cuius signum, alte impressum, unusquisque et unaquaeque vestrum, dilecti Fratres et Sorores, in se gerit per consecrationem consiliorumque evangelicorum professionem. Quocirca, etiamsi summi sunt momenti multiplicia apostolatus opera, quae exercetis, tamen vere praecipuum apostolatus opus permanet semper: id quod (ac simul qui) in Ecclesia estis. De unoquoque et unaquaque vestrum haec Apostoli verba potissimum iterari possunt : « Mortui enim estis, et vita vestra abscondita est cum Christo in Deo ». 96 Verumtamen pariter illud « absconditus esse eum Christo in Deo » facit ut Magistri ipsius verba ad vos possint referri : « Sic luceat lux vestra coram hominibus, ut videant vestra bona opera et glorificent Patrem vestrum, qui in caelis est ». 96 97 Col 3, 3. Mt 5, 16. 97 543 Acta Ioannis Pauli Pp. II Hanc vero ad lucem, qua debetis « lucere coram hominibus », magnum pondus habet apud vos testimonium mutuae caritatis, cum fraterno cuiusque communitatis spiritu coniunctae, cum Dominus dixerit : « In hoc cognoscent omnes quia mei discipuli estis: si dilectionem habueritis ad invicem». 98 Indoles intime communitaria vitae religiosae vestrae, evangelica doctrina, sacra Liturgia in primisque Eucharistia enutritae, praecellentem modum efficit exsequendae huius rationis inter personas intercedentis atque socialis ; dum officio invicem praevenitis, dum alter alterius onera portat, hac animorum consensione demonstratis vos Christi gaudere praesentia. 99 Ad apostolatum vestrum in Ecclesia multum refert animos vestros continenter moveri necessitatibus ac doloribus hominis, quae in mundo huius temporis tam aperte ostenduntur tamque acerbe. Docet enim Apostolus : « Alter alterius onera portate et sic adimplebitis legem Christi » ; tudo ergo legis est dilectio ». 100 et haec addit : « pleni- 101 Aspectabilis esse debet missio vestra; vinculum, quo ea Ecclesiae iungitur, arctum esse debet, quin immo arctissi102 muml Per ea enim omnia, quae agitis, ac praesertim per ea omnia, quae vos estis, proferatur et confirmetur haec veritas : « Christus dilexit Ecclesiam et seipsum tradidit pro ea » : 103 quae veritas subiacet toti Redemptionis oeconomiae. Utinam a Christo, mundi Redemptore, emanet inexhaustus quoque fons vestri in Ecclesiam amoris! 98 Io 13, 35. 99 Cfr. CONC. OEC. VAT. I I , Decr. Perfectae'Caritatis, 15. 100 Gal 6, 2. 101 Rom 13, 10. 102 Id expresse in Codice Iuris Canonici memoratur, ubi de actione apostolica agitur: cfr. can. 675, § 3. 103 Eph 5, 25. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 544 VII 16. Haec Adhortatio, quam in Sollemnitate Annuntiationis huius Anni Iubilaei Redemptionis vobis adhibemus, eo spectat ut illum amorem demonstret, quem erga Religiosos ac Religiosas colit Ecclesia. Vos, dilecti Fratres et Sorores, peculiare quoddam bonum estis Ecclesiae. Quod quidem bonum plenius intellegi potest per meditationem illius veritatis, quae est Redemptio; cui considerationi volvens hic Annus Sacer continuam praebet opportunitatem aptumque incitamentum. Agnoscite ergo, hac luce fulgente, identitatem vestram ac dignitatem. Spiritus Sanctus — Crucis Resurrectionisque Christi operante virtute — det vobis « illuminatus oculos cordis vestri, ut sciatis quae sit spes vocationis eius, quae divitiae gloriae hereditatis eius in sanctis ». 104 Hos « illuminatus oculos cordis » Ecclesia sine intermissione flagitat pro unoquoque vestrum, qui iam ingressi estis viam professionis consiliorum evangelicorum. Eosdem vero « oculos illuminatus » Ecclesia una vobiscum exposcit pro tot Christianis, potissimum pro iuvenibus utriusque sexus, ut hanc viam valeant reperire neve timeant eam inire ut — etiam inter adversa hodiernae vitae adiuncta — e x a u d i a n t illud : « sequere me », a Christo prolatum. 105 Vos quoque operam detis oportet huic proposito consequendo per precationes vestras necnon per illius amoris testificationem, quo « Deus in nobis manet, et caritas eius in nobis consummata est ». monium ubique perhiberi contingat et 106 Utinam hoc testi- ubique innotescat. Utinam in eo nostri temporis homines, animis fatigatio confirmationem inveniant et spem! Itaque fratribus in laetitia servite, quae e corde erumpat, in quo habitat Christus. « Utinam mundus aetatis nostrae ... Evangelium accipiat non ob evangeli104 w s m Eph 1, 18. Lc 5, 27. 1 Io 4, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II zatoribus afflictis vel spe destitutis 545 sed ab Evangelii mini- stris quorum vita fervore renideat, ab iis videlicet, qui primi gaudium Christi in semet ipsis receperunt )>. 107 Ecclesia pro suo erga vos amore « flectere » non desinit « genua ... ad Patrem », riorem hominem », 109 108 « ut det vobis corroborari ... in inte- et sicut vobis, idem similiter det aliis multis, fratribus nostris et sororibus baptizatis, praesertim adulescentibus, ut eandem sanctitatis semitam inveniant, quam per hominum aetates tot generationes cum Christo — mundi Redemptore animarumque Sponso —- percurrerunt, relicta post se Dei fulgida luce, qua erant circumfusi quaeque adhuc in vitae humanae nubibus ac tenebris eminet. Ad vos universos, qui eiusmodi viam hac historiae aetate tum Ecclesiae tum mundi insistitis, haec flagrantia pertinent vota Anni Iubilaei Redemptionis, « in caritate radicati et fundati, ut valeatis comprehendere cum omnibus sanctis quae sit latitudo et longitudo et sublimitas et profundum, scire etiam supereminentem scientiae caritatem Christi, ut impleamini in omnem plenitudinem Dei ». 17. 110 Festo hoc die Annuntiationis, Anno Sacro Redemptionis vertente, Adhortationem hanc reponimus in Corde Virginis Immaculatae. Omnium enim personarum Deo sine ulla condicione consecratarum ipsa est prima. Ea — Virgo Nazarethana — etiam plenissime Deo est consecrata, consecrata quam perfectissimo modo. Amor enim sponsalis eius maternitate divina, Spiritus Sancti operante virtute, ad fastigium est perductus. E a , quae uti Mater Christum ulnis suis gestat, simul quidem absolutissima ratione ipsius implet invitamentum: « sequere me ». E u m quidem sequitur — ipsa, Mater — veluti suum in castitate, paupertate, oboedientia Magistrum. 107 108 PAULUS P P . V I , Adh. A p . Evangelii Nuntiandi, 80: AAS 68 (1976), 75. Cfr. Eph 3, 14. 109 Cfr. ibid. 3, 16. 110 IUd. 3, 36 - A. A. S. 17-19. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 546 Quam fuit pauper nocte illa apud Bethlehem, quam in loco Calvariae pauper! Quam oboediens in Annuntiatione ac deinde — stans iuxta Crucem — quam oboediens ut de morte Filii consentiret, qui factus est oboediens « usque ad mortem » ! Quam dedita, per totius vitae suae terrenae cursum, causae Eegni caelorum ex amore castissimo! Si Ecclesia universa Mariam habet primum suum exemplar, tanto potius id habetis vos, personae communitatesque Deo consecratae in sinu Ecclesiae! Hoc ipso die, qui in memoriam redigit initium Anni Iubilaei Redemptionis, superiore anno factum, ad vos convertimur hoc nuntio ut vos invitemus ad excitandam consecrationem vestram religiosam secundum exemplum consecrationis ipsius Dei Genetricis. Dilecti Fratres et Sorores ! « Fidelis Deus, per quem vocati estis in communionem Filii eius Iesu Christi Domini nostri » . m Perseverantes fideles esse ei qui est fidelis, in Maria singulare prorsus firmamentum habere nitimini ! Ipsa enim a Deo vocata est ad perfectissimam cum Filio suo communionem. E a , Virgo fidelis, etiam Mater vobis adsit in via vestra evangelica: adiuvet vos ut gustetis coramque mundo commonstretis quam infinitum in modum sit Deus ipse fidelis! Haec ominati, Benedictionem Apostolicam vobis ex animo impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxv mensis Martii, Anno Iubilaeo Redemptionis, MCMLXXXIV, Pontificatus nostri sexto. IOANNES P A U L U S P P . I I 111 1 Cor 1, 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 547 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I OSTIEN. In Ostiensi dioecesi cathedrale collegium restituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Si quis in naturam collegiorum Canonicorum, seu Capitulorum cathedralium inspiciat, is sane deprehendet ob id fuisse potissimum condita talia collegia, ut non solum Canonici sacris Praesulibus singularum dioecesium consilio et opera assisterent, sed etiam ut cultum summo Deo caelitibusque publice reddendum curarent : nempe per sacrorum celebrationem, per caeremoniarum splendorem, perque religiosae institutionis promotionem : quae omnia, si recte agantur, iusto honori immortali Deo cedere possunt. Qua re, cum Venerabilis Frater Noster Hugo S. R. E. Cardinalis Poletti, Administrator Apostolicus dioecesis Ostiensis, iam ab Nobis petierit ut restituta sacra aede S. Aureae etiam cathedrale collegium restitueremus, Nos explorato quid de re Sacra Congregatio pro Clericis sentiret, bene fieri censuimus, si tanti Viri expostulationem admitteremus : semper enim sollemne Nobis quidquid in Dei honorem et gloriam initur. Quae cum ita sint, re bene reputata, eorum omnium consensum supplentes qui in hoc negotio aliquid iuris habeant vel se habere putent, apostolica potestate sequentia decernimus. Cathedrale collegium Canonicorum Ostiense qui vario casu perierat, in pristinum restituimus; quod Archipresbytero constabit atque undecim Canonicis. Accèdent sex Mansionarii. His omnibus autem respondent duo de viginti officia ecclesiastica congruis dotata bonis. Iura vero et privilegia quae Canonicis debentur iuxta leges canonicas, haec omnia et Canonicis Ostiensibus deferuntur. Statuimus praeterea ut Statuta capitularia conscribantur, quae fideliter serventur. Ceterum, haec Nostrae voluntatis documenta Venerabilis Frater Noster Hugo Cardinalis Poletti exsequenda curet, vel quem ipse legaverit, atque sincerum exemplum actae restaurationis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 548 Sacrae Congregationi pro Clericis transmittat. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI SILVIUS Card. ODDI a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Clericis Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Cattani, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 128287. II RESISTENCIAE Dioecesis Resistentiae ad gradum archidioecesis attollitur novaque Provincia ecclesiastica conditur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Patet territoriorum distributionem in ecclesiasticas provincias ad fidelium salutem pertinere. Cum igitur ecclesiasticae circumscriptiones sunt constituendae et ordinandae, Summi Pontifices eam debent curam et prudentiam adhibere, ut huiusmodi distributiones vere bono animarum prosint. Qua de re, quoniam Conferentia Episcopalis nationis Argentinae Apostolicae Sedi suasit ut distractis peramplis partibus Provinciae ecclesiasticae Corrientensis, nova constitueretur Metropolitana Ecclesia intra fines civilis provinciae vulgo Chaco appellatae, cum sede in urbe Resistencia nuncupata atque eiusdem nominis Provincia Ecclesiastica conderetur, Nos, cognita sententia Venerabilis Fratris Ubaldi Calabresi, Archiepiscopi titularis Fundani, in Republica Argentina Apostolici Nuntii, et audito consilio Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacro Consilio pro publicis negotiis praepositorum, rati eiusdem concessionem in profectum Ee- Acta Ioannis Pauli Pp. II 549 clesiae et catholicorum illius regionis esse cessuram, adhibitas preces exaudiendas esse censuimus. Ob eam rem, suppleto, quatenus opus sit, consensu eorum quorum interest, vel qui sua interesse praesumunt, ex plena Nostra Apostolica potestate, quae sequuntur statuimus et decernimus. Sedem Resistenciae, a Metropolitana Ecclesia Corrientensi seiunctam, ad dignitatem Archiepiscopalis Metropolitanae Ecclesiae attollimus, datis iuribus et privilegiis, quae Metropolitanarum Sedium sunt ex iure communi propria. Novam Ecclesiasticam Provinciam efficimus Metropolitana Ecclesia eiusdem nominis et dioecesibus Sancti Rochi et Formosae, a Metropolitana Ecclesia Corrientensi detrahendis, eiusque Antistitem pro tempore Archiepiscopum Metropolitam creamus, iuribus et privilegiis ornatum et obligationibus adstrictum, quibus ceteri orbis catholici Metropolitae ex sacrorum canonum normis ornantur et obstringuntur ; simul autem Praelatos ordinarios locorum suffraganearum Ecclesiarum Sancti Rochi et Formosae metropolitico iuri Archiepiscopi pro tempore Resistenciae subicimus. Haec omnia perficienda damus Venerabili Fratri Ubaldo Calabresi, necessariis et opportunis eidem factis facultatibus etiam alteri delegandis, ad effectum de quo agitur, dummodo sit in ecclesiastica dignitate constitutus; onere imposito sincerum actus exsecutionis peractae exemplar primo quoque tempore ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittendi. Apostolicas autem has Litteras et nunc et in perpetuum ratas esse volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo octavo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis & SEBASTIANUS Card. RAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Angelus Lanzoni, Proton. Apost. s.n. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 129026. 550 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servo Dei Ieremiae de Valachia, Religioso professo Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Filius Hominis non venit ministrari, sed ministrare et dare animam suam redemptionem pro multis » (Mt 20, 28). Haec verba, quae totam Christi missionem hoc in mundo complectuntur, efficienda sibi proposuit humilis Frater Minor Capuccinus Ieremias de Valachia, qui Deo gratias agebat quod indesinenter inservire ac subici omnibus poterat, et magno afficiebatur gaudio cum, actus oboedientiae et caritatis erga proximum exsequens, animam suam Domino tradebat. Is die x x i x mensis Iunii anno MDLVI ortus in pago Valachiae Minoris, nunc vero Moldaviae in Romania, ex quattuor fratribus duabusque sororibus primogenitus, in baptismate est Ioannes appellatus. Eius parentes, vera fide catholica praediti, ruricolae de rebus domesticis bene constituti, congruam proprietatem agrariam colebant. Ab ultima iuventute vocationem divinam ad vitam Religiosam corde percepit. Genetrix eius, forsitan ex colloquiis cum missionariis Franciscanis Italis habitis, candida veneratione loqui solebat illi de Italico populo, ubi Vicarii Christi sedes exstaret, necnon de Religiosis ibi degentibus. His mirandis rebus allectus, et potius ineluctabili permotus gratiae divinae afflatu, duodeviginti annos natus familiam terramque patriam reliquit iterque in Italiam confecit. Longum est hic tot tantasque diuturni itineris narrare vicissitudines, quae tam arduae fuerunt, ut incommodorum aerumnarumque specimina essent iis, quos frater Ieremias hortabatur ad crucem amoris Dei causa portandam. De natali terra egrediens, montes pertransiit Carpates et in principem urbem Transilvaniae Albam Iuliani advenit, ubi sistere et duos annos commorari est coactus ; quod tempus ad victum quaerendum insumpsit, lapides lateresque transferens ad muros urbis solidandos. Divina tandem Providentia factum est ut clarissimus medicus Petrus Lo Iacono obviam ei veniret et eum tamquam famulum in itinere ad urbem Barium assumeret. Quocum Ioannes, imperviis transitis viis, post tres menses Ragusium in Dalmatia attigit; unde navi oneraria Barium vectus est. Acta Ioannis Pauli Pp. II 551 Cum ibi annum fere permansisset ut minister apud pharmacopolarum denique anno MDLXXVIII tempore quadragesimali Neapolim se contulit. Hac in urbe postulavit et obtinuit ut tamquam frater laicus apud Fratres Minores Capucemos, quos antea cognoverat, admitteretur; atque die VIII mensis Maii anno MDLXXVIII in novitiatu Suessae Auruncae, apud Casertam, habitum religiosum induit, nomen capiens sibi fratrem Ieremiam a Valachia. Post annum religiosa nuncupavit vota, Domino promittens Regulam Fratrum Minorum per totum vitae decursum se esse observaturum. Primis sex annis vitae religiosae nonnullis in domibus Ordinis actis, ab anno MDLXXXV usque ad supremum vitae diem, id est per quadraginta annos absque intermissione Neapoli, apud « S. Eframo Nuovo », valetudinario domus Immaculatae Conceptionis addictus est. Assidue contemplationi vacans, pietatem erga caelestem Patrem magis in dies excolebat; cuius filium peculiarem in modum se esse sentiebat in recitanda Oratione Dominica, quam singulariter diligebat. Eadem ferme verba Sancti Francisci crebro repetebat, dicens : (C Summum Deum diligamus, qui tam dignus est ut diligatur ; diligamus eum, quoniam summe bonus est, et tot pro nobis operatus est ». Perennes interioris vitae fontes ei erant Passio Domini, quam continenter meditabatur, et Eucharistia, quam flagrantissimo ardore et sumebat et adorabat. Deiparam Virginem filii more colebat, simul alios adhortans ut ad eam maxima fidentia confugerent. Obsequentissimum se praebebat non tantum Moderatoribus, verum etiam ceteris Fratribus, exsequens sine ulla exceptione omnia quae iubebantur. In paupertatis et paenitentiae via Sancti Francisci vestigia persequebatur, blandam tum in rerum inopia cum in austeritate laetitiam ostendens. Humilis et strenuus, serenus et officiosus, evangelica spiritus libertate omnes conciliabat : adultos et parvulos, divites et pauperes, suadens ut Deum proximosque diligerent. Divino Spiritu ductus, peculiaribus fruebatur charismatibus, velut sanationum gratia et prophetiae cordiumque perscrutandorum dono ; sed potissimum fülsit charismate, omnium maximo, divini amoris, quem pauperibus et afflictis serviendo ostendit. Ceterum omnibus modis totum pauperibus se dedidit, ac maximopere studuit eosdem a misera allevare condicione saepe ipsemet solvens expensas. Quidquid in conventu et in horto colligere poterat, pauperibus dabat. Exoptabat etiam non solum ut ianua conventus, sed et aditus ad hortum pateret pauperibus, ut sumerent necessaria : scilicet largitate Patris caelestis afflabatur ad gratis praestandum, quod gratis acceperat. Cum autem in magno Fratrum valetudinario infirmorum ministerio desti- 552 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale natus esset, ea quidem opportunitas fuit ut omnes divitiae tum liberalitatis tum mirae eius abnegationis innotescerent. Qui profecto assidue infirmis aderat, sibi reservans uti optabile privilegium ea officia, quae humiliora et graviora videbantur, iisque infirmis subvenire studebat, quibus difficilius et durius erat assidere. Minime sibi parcens, virtutibus patientiae et hilaritatis omnibus erat exemplo. Tam inconsueta caritas intra parietes conventus circumscribi non poterat; adeo ut viri ecclesiastici et optimates et humiles morbis vexati fratris Valachiani praesentiam optarent. Praepositi alioquin facere non poterant, quin sanctam oboedientiam concédèrent tam evangelico servitio. Nec equidem frater Ieremias aut periculis aut detrimentis parcebat ad solamen patientibus paterna lenitate ferendum. Et hac ipsa causa, cum quondam infirmum visitatum iret, hieme gelidissima, exeunte mense Februario anno MDCXXV est violenta pleuritide-peripneumonia correptus, quae vires eius validissimas extenuavit. Ille vero, gaudens quod in actu oboedientiae et amoris Domino Iesu similis esset, anno maximi Iubilaei MDCXXV, die v mensis Martii, cum undeseptuagesimum aetatis atque septimum et quadragesimum vitae religiosae annum ageret, ad aeterni gaudii mansionem pientissime transiit. Diffusa obitus notitia, postero die tanta populi multitudo in ecclesiam Immaculatae Conceptionis convenit, ut Servi Dei corpus clam nocte sequenti humaretur. Sanctitatis fama sic in dies percrebrescebat, ut Neapoli die xx mensis Septembris eodem anno MDCXXV processus ordinarius apertus sit. Duos post annos, id est anno MDCXXVII, die xxvi mensis Septembris, Urbanus P P . V I I I introductionem Causae indixit et Commissionem processui apostolico instruendo constituit. Anno MDCLXXXVII, die xxvi mensis Septembris, Innocentius P P . XI indulsit ut in sola sessione plenaria Sacrae Rituum Congregationis disceptaretur utrum virtutes gradu heroico exercitae essent necne. Haec tamen inquisitio, nescimus quanam de causa, non facta fuit. Cumque beatificatio Servi Dei proxima et certa videretur, totum huiusmodi iter, rationibus ab ipsa Causa alienis, ad nostram usque aetatem intermissum fuit. Tandem die x i i mensis Februarii anno MCMLII sessio antepraeparatoria; die x i n mensis Novembris anno MCMLVI sessio praeparatoria, et die xv mensis Decembris anno MCMLIX sessio plenaria habita est; resque quidem optime cesserunt. Praeterea, die xvni mensis Decembris anno MCMLIX Summus Pontifex Ioannes XXIII decretum promulgavit super Servi Dei virtutibus in gradu heroico; ac, postquam de uno miraculo, quod a Deo effectum, eo deprecante, dicebatur, inquisitum est, Sacra Congre- Acta Ioannis Pauli Pp. II 553 gatio pro Causis Sanctorum miraculum verum esse asseveravit, atque die XIII mensis Ianuarii hoc anno Nos comprobationis decretum fecimus et veniam hanc dedimus, ut, attenta aliorum signorum solida fama, ab alterius mir acuii probandi lege actores Causae eximerentur. Quibus omnibus actis dies est statutus ad celebrandam sollemnem beatificationem tum Ieremiae de Valachia, tum Iacobi Cusmano et Dominici a SS.mo Sacramento. Hoc igitur mane, in area ante Petrianam Basilicam patente, hanc sumus inter sacra formulam elocuti : <( Nos, vota fratrum Nostrorum Salvatoris Pappalardo, Archiepiscopi Panormitani, Aloisii de Larrea y Legarreta, Episcopi Flaviobrigensis, et Conradi Ursi, Archiepiscopi Neapolitani, necnon plurium aliorum Fratrum in Episcopatu, multorumque christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Venerabiles Servi Dei Iacobus Cusmano, Dominicus a SS.mo Sacramento et Ieremias de Valachia, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali : Beati Iacobi Cusmano die decima quarta Martii, Beati Dominici a SS.mo Sacramento die septima Aprilis, Beati Ieremiae de Valachia die quinta Martii, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possint. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae vero per has Litteras statuimus firma sint in perpetuum, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x mensis Octobris, anno MCMLXXXIII, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 122819. II Sacra aedes B. Mariae Virginis a Visitatione in vertice « Marianska Hora » supra urbem Levocam, numero dioecesis Scepusiensis, Basilicarum Minorum accensetur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Cultum et venerationem beatae Mariae Virginis usque augeri, eius gloriam propagari, reddi illi honorem cum dignitate parem : id profecto semper et sollemne Nobis et sanctum fuit, cum sit beatissima illa Virgo Christi Mater caelorumque Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 554 Regina, atque filiorum suorum, quotquot hic in terrestri plaga degimus, Patrona fidissima custosque sollicita. Quare, cum dilectus Filius Stephanus Garaj, auctoritate qua pollet uti Ordinarius ad interim dioecesis Scepusiensis, in Slovachia, datis Litteris die VII mensis Maii, anno superiore, a Nobis magna prece petierit sive suo, sive cleri atque Christifidelium nomine, ut sacra aedes beatae Mariae Virginis a Visitatione intra fines eius sita dioecesis, in vertice nempe « Marianska H o r a » supra urbem Levocam, in ordinem Basilicarum Minorum referretur; Nos ratione habita tum sacrae illius aedis antiquitatis, tum singularis eius historiae, tum eius momenti ad fidem religionemque Slovachi populi alendam (quae sane causa est omnium potior), libenti quidem animo admotae expostulationi cedendum putamus. Placet ergo templum seu Sanctuarium Visitationis beatae Mariae Virginis, de quo sermonem instituimus, Levocae surgens, in finibus dioecesis Scepusiensis, Basilicarum Minorum numero accenseri, cum iuribus et concessionibus liturgicis talium templorum propriis, servatis nempe quae decretum « De titulo Basilicae Minoris » iubet, die vi mensis Iunii factum, anno MDCCCCLXVIII. Contrariis nihil obstantibus. Quod profecto sive in sacrorum Pastorum, sive in populi utilitatem, precamur, cedat. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvi mensis Ianuarii, anno MDCCCCLXXXIIII, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., n. 125678. III Templum B. M. V. a Visitatione, quod surgit in urbe Petrovöe, in dioecesi Mariborensi, ad dignitatem Basilicae Minoris «vehitur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Quanta veneratione Slovenus populus, historia nobilis, fide nobilior, Beatissimam Virginem Mariam, christianorumque decus, sit usquequaque prosecutus, cum multa alia docent, tum etiam tempia in eius honorem constructa, solum eius nationis fere stellantia. Quae sane, non modo saepenumero splendent, summa arte condita, sed etiam supellectile abundant, miro caelata artifìcio. Accedit profecto, quod maius est, alita tum precibus, tum Acta Ioannis Pauli Pp. II 555 caerimoniis, tum doctrina pietas, ut sint vere talia templa sedes ac domicilia colendae religionis. In quorum templorum numero est omnino sacra aedes Beatae Mariae Virginis a Visitatione in urbe Petrovce accensenda. Est autem in ea tantae Matris signum pulcherrimum lignea materia sculptum, sceptrum in dextera habentis, laeva vero manu Filium sustinentis, quem amabiliter intuetur, ut matres consueverunt. Nimirum Matris illius benignitas, quae tot in discriminibus filiis adfuit praesidium ac tegimen, id effecit, ut Slovenus populus semper templum illud augustum frequentaverit et frequentet, filiorum more. Qua re, cum Venerabilis Frater Franciscus Kramberger, Episcopus Mariborensis, id a Nobis petierit, ut templum illud Basilicis Minoribus annumeraretur, Nos, volentes sive petenti Venerabili Fratri benigne facere, sive caelesti Matri obsequium praestare eiusque cultum augere, aequo animo admotis precibus concedimus. Iis ergo probatis, quae de negotio Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino, factis a Nobis facultatibus, statuerit, placet templum Petrovcense Visitationi B. M. V. sacrum Basilicis Minoribus accenseri, cum iuribus atque facultatibus talium templorum, modo servata sint, quae Decretum « De titulo Basilicae Minoris » mandat servanda, die vi Iunii, anno MDCCCCLXVIII, factum. Contrariis nihil obstantibus. Quod vero egimus felix, faustum, fortunatumque sit, cum Venerabili Fratri Episcopo Mariborensi, tum cuncto gregi fidelium. Datum Romae, apud S. Petrum, die VII mensis Februarii, anno MDCCCCLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £ß Sigilli In Secret. Status tal., n. 125868. IV Sanctus Ioannes de Capestrano Cappellanorum Militarium totius terrarum orbis apud Deum Patronus confirmatur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Servandus quidem et confirmandus ac fovendus est certus venerationis cultus, quo Sanctum Ioannem de Capestrano omnes variarum Nationum Cappellani Militares peculiarem in modum prosequi consueverunt. Non solum enim constat Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 556 hunc presbyterum praeclaris virtutibus in vita sua praeditum fuisse ob Dei amorem et proximi, sed hac etiam aetate eum plerumque dominico gregi, imprimisque praesulibus ac presbyteris ubicumque pastoralem militum curam agentibus, tamquam mirum proponi sanctitatis exemplum. Hoc autem maxime expedire videtur, ut quivis ordo fidelium suum in caelis habeat Patronum, qui sua ipse intercessione ei semper assit a Deoque opportuna impetret auxilia. Quibus perpensis, venerabiles Fratres Vicarii Castrenses orientalium et occidentalium regionum, consultis recteque auditis singularum istarum Nationum Conferentiis Episcopalibus rationeque habita communium omnium votorum, sua auctoritate electionem memorati Sancti uti universalis caelici Patroni omnium Cappellanorum Militarium totius mundi rite approbaverunt atque iidem ab Apostolica Sede ut eiusmodi electionem et approbationem ratas haberet petiverunt. Quare Nos ipsi, quo maior christiana pietas omnium ad cuiusque Nationis exercitum quoquo modo pertinentium dehinc excitetur et efficacior fiat in dies, ex prudenti probata sententia Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino, quam plane probamus, deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae, cum enotescat propositas electionem et approbationem ad statutum ius peractas esse, Sanctum Ioannem de Capestrano, presbyterum, Curionum seu Cappellanorum Militarium totius orbis apud Deum Patronum confirmamus una cum adiectis iuribus ac liturgicis privilegiis per commemoratam Sacram Congregationem definitis in Instructione « de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis » sub n. 30. Contrariis quibuslibet haud obstantibus. Ceterum omnino volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque nunc et in posterum tempus habeant effectus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Februarii, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £ß Sigilli In Secret. Status tab., n. 122911. Acta Ioannis Pauli Pp. Il 557 V Imago Sacrae Familiae, in basilica Assumptionis intra fines dioecesis Vladislaviensis sita, pretioso diademate coronatur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Surreptis misere nuper impieque pretiosis corollis, quibus videlicet Sacrae Familiae Nazarethanae enitebat simulacrum in Basilica ipsa Assumptionis Beatae Mariae Virginis apud locum « Kalisz » vulgo nuncupatum intra dioecesis Vladislaviensis fines, nihil sibi citius agendum censuit Venerabilis Frater Ioannes Zareba loci eiusdem Praesul sacer nihilve certius providendum quam ut, impetrata Sedis Apostolicae facultate, rursus impositis illius modi novis sertis eadem denuo renideret imago. Quandoquidem ipsi Nos probissime quidem novimus quo in honore habita semper illa sit effigies quoque cultu celebrata, dum pari acerbitate sacrilegum deflemus furtum, rem studiose petitam concedendam prompte item esse arbitramur. Collatis igitur rite consiliis cum Sacra Congregatione pro Sacramentis et Cultu Divino, precibus ita admotis ab Episcopo Vladislaviensi obsecuti libenter hisce litteris atque auctoritate Nostra apostolica committimus partes eidem quem memoravimus Fratri Venerabili ut imagini Sacrae Familiae, quam venerantur in Basilica Assumptionis Beatae Virginis Mariae dioecesis Vladislaviensis, pretiosum diadema Nostro nomine imponat secundum ritus formulasque praescriptas. Hoc scilicet pacto et decus liturgicum reddetur loco illi ac simulacro et novum etiam fideli populo addetur incitamentum unde aucta pietate eandem Familiam Sacram excolant suumque in commodum spiritale invocent. Datum Romae, apud S. Petrum, die II mensis Martii, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco SB Sigilli In Secret. Status tab., n. 1282U. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 558 HOMILIAE I In Petriana basilica habita ob decretos Ven. Guillelmo Repin et XCVIII Sociis eius Andegavensibus martyribus, et Ven. Ioanni Mazzucconi, Beatorum caelitum honores.* Chers Frères et Sœurs, 1. « Qui pourra nous séparer de l'amour du Christ? » - 1 Telle est la question que posait autrefois l'Apôtre Paul dans sa lettre aux Romains. Il avait alors devant les yeux les souffrances et les persécutions de la première génération des disciples, témoins du Christ. Les mots de détresse, d'angoisse, de faim, de dénuement, de danger, de persécution, de supplice, de massacre «comme des moutons d'abattoir » décrivaient des réalités très précises, qui étaient — ou allaient être — l'expérience de beaucoup de ceux qui s'étaient attachés au Christ, ou plutôt qui avaient accueilli dans la foi l'amour du Christ. Lui-même aurait pu énumérer les épreuves qu'il avait déjà subies, en attendant son propre martyre ici, à Rome. Et l'Eglise aujourd'hui, avec les martyrs du x v n et du x i x siècles, se demande à son tour « qui pourra nous séparer de l'amour du Christ? ». Saint Paul s'empresse de donner une réponse certaine à cette question : « Rien ne pourra nous séparer de l'amour de Dieu qui est en Jésus-Christ Notre Seigneur», rien, ni la mort, ni les forces mystérieuses du monde, ni l'avenir, ni aucune créature. Puisque Dieu a livré son Fils unique pour le monde, puisque ce Fils a donné sa vie pour nous, un tel amour ne se démentira pas. Il est plus fort que tout. Il garde dans la vie éternelle ceux qui ont aimé Dieu au point de donner leur vie pour lui. Les régimes qui persécutent passent. Mais cette gloire des martyrs demeure. « Nous sommes les grands vainqueurs grâce à celui qui nous a aimés » . 2 ème è m e 3 4 * Die 19 m. Februarii a. 1984. ' Rm 8, 35. 2 Co 6, 4-10. 3 Cfr. Rm 8, 38-39. 4 Ibid. 8, 37. Acta Ioannis Pauli Pp. II 559 2. C'est la victoire qu'ont remportée les martyrs élevés aujourd'hui à la gloire des autels par la béatification. a) Ce sont d'abord les très nombreux martyrs qui au diocèse d'Angers, au temps de la Révolution française, ont accepté la mort parce qu'ils voulaient, selon le mot de Guillaume Repin, « conserver leur foi iit leur religion », fermement attachés à l'Eglise catholique et romaine ; prêtres, ils refusaient de prêter un serment jugé schismatique, ils ne voulaient pas abandonner leur charge pastorale; laïcs, ils restaient fidèles à ces prêtres, à la messe célébrée par eux, aux signes de leur culte pour Marie et les saints. Sans doute, dans un contexte de grandes tensions idéologiques, politiques et militaires, on a pu faire peser sur eux des soupçons d'infidélité à la patrie, on les a, dans les « attendus » des sentences, accusés de compromissions avec « l e s forces anti-révolutionnaires » ; il en est d'ailleurs ainsi dans presque toutes les persécutions, d'hier et d'aujourd'hui. Mais pour les hommes et les femmes dont les noms ont été retenus — parmi beaucoup d'autres sans doute également méritants —, ce qu'ils ont réellement vécu, ce qu'ils ont répondu aux interrogatoires des tribunaux, ne laisse aucun doute sur leur détermination à rester fidèles — au péril de leur vie — à ce que leur foi exigeait, ni sur le motif profond de leur condamnation, la haine de cette foi que leurs juges méprisaient comme « dévotion insoutenable » et « fanatisme ». Nous demeurons en admiration devant les réponses décisives, calmes, brèves, franches, humbles, qui n'ont rien de provocateur, mais qui sont nettes et fermes sur l'essentiel : la fidélité à l'Eglise. Ainsi parlent les prêtres, tous guillotinés comme leur vénérable doyen Guillaume Repin, les religieuses qui refusent même de laisser croire qu'elles ont prêté serment, les quatre hommes laïcs : il suffit de citer le témoignage de l'un d'eux (Antoine Fournier) : « Vous souffririez donc la mort pour la défense de votre religion? - Oui ». Ainsi parlent ces quatre-vingts femmes, qu'on ne peut accuser de rébellion armée ! Certaines avaient déjà exprimé auparavant le désir de mourir pour le nom de Jésus plutôt que de renoncer à la religion (Renée Feillatreau). Véritables chrétiens, ils témoignent aussi par leur refus de haïr leurs bourreaux, par leur pardon, leur désir de paix pour tous : « Je n'ai prié le Bon Dieu que pour la paix et l'union de tout le monde» (Marie Cassin). Enfin, leurs derniers moments manifestent la profondeur de leur foi. Certains chantent des hymnes et des psaumes 560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale jusqu'au lieu du supplice ; « ils demandent quelques minutes pour faire à Dieu le sacrifice de leur vie, qu'ils faisaient avec tant de ferveur que leurs bourreaux eux-mêmes en étaient étonnés ». Sœur Marie-Anne, Fille de la Charité, réconforte ainsi sa Sœur : « Nous allons avoir le bonheur de voir Dieu, et de le posséder pour toute l'éternité... et nous en serons possédées sans crainte d'en être séparées » (témoignage de l'Abbé Gruget). Aujourd'hui ces quatre-vingt-dix-neuf martyrs d'Angers sont associés, dans la gloire de la béatification, au premier des leurs, l'Abbé Noël Pinot, béatifié depuis presque soixante ans. Oui, les paroles de l'Apôtre Paul se vérifient ici avec éclat : « Nous sommes les grands vainqueurs grâce à celui qui nous a aimés ». b) Analoga testimonianza di fede adamantina e di carità ardente è stata data alla Chiesa ed al mondo dal Padre Giovanni Mazzucconi, che consumò nel martirio la sua giovane esistenza di sacerdote e di missionario. Membro, tra i primi, del Pontifìcio Istituto per le Missioni Estere di Milano, sentiva che le missioni erano « i l segreto desiderio » del suo cuore. All'orizzonte della sua vita egli intravvedeva una unione ancora più profonda con il Cristo, unione che lo avrebbe accomunato alle sofferenze ed alla croce del suo Signore e Maestro, proprio a motivo del suo impegno instancabile per l'evangelizzazione : « Beato quel giorno in cui mi sarà dato di soffrire molto per una causa sì santa e sì pietosa, ma più beato quello in cui fossi trovato degno di spargere per essa il mio sangue e incontrare fra i tormenti la morte ». Senonché, il messaggio cristiano, che il Mazzucconi proclamava agli indigeni di Woodlark era una aperta condanna della loro condotta che giungeva fino agli orrori dell'infanticidio. E nonostante l'immensa carità e la indefessa dedizione del Beato, la sua predicazione provocava irritazione ed odio. Ma egli era soprannaturalmente sereno, in mezzo ai disagi, alle febbri, alle opposizioni, perché viveva intimamente unito a Dio. Parafrasando le parole di San Paolo, poteva scrivere: « S o che Dio è buono e-mi ama immensamente. Tutto il resto : la calma e la tempesta, il pericolo e la sicurezza, la vita e la morte, non sono che espressioni mutevoli e momentanee del caro Amore immutabile, eterno ». 3. Per tutti questi martiri, di epoche diverse, si sono adempiute le parole del Cristo agli apostoli : (( Guardatevi dagli uomini, perché vi consegneranno ai loro tribunali... Sarete condotti davanti ai gover- Acta Joannis Pauli Pp. II 561 nanti... per causa mia... Il fratello darà a morte il fratello... E sarete odiati da tutti a causa del mio nome » . Difatti molti tra i martiri d'Angers sono stati arrestati nella loro casa o nel loro nascondiglio, perché altri li avevano denunciati. Ci si è accaniti contro di loro, uomini e donne senza difesa, con un disprezzo difficilmente comprensibile. Hanno conosciuto l'umiliazione della rappresaglia e delle prigioni insalubri; hanno affrontato tribunali ed esecuzioni sommarie. Il Padre Mazzucconi, poi, ricevette il colpo mortale di scure da un indigeno, che, salito sulla nave e avvicinatosi, facendo fìnta di salutarlo amichevolmente gli porgeva la mano da stringere. Tutto questo avverrà — diceva Gesù — « p e r dare una testimonianza a loro e ai pagani». Sì, i nostri martiri hanno potuto render testimonianza di fronte ai loro giudici, ai loro carnefici, e davanti a coloro che assistevano come spettatori al loro supplizio, al punto che costoro « non potevano trattenersi dall'essere stupiti e dal dire, allontanandosi, che c'era in quelle morti qualcosa di straordinario, che solo la religione può ispirare negli ultimi istanti » (Diario del Sac. Simon Gruget). Gesù aveva annunciato tale mistero : « Chi persevererà sino alla fine sarà salvato » . E come persevererà? « Non preoccupatevi di come o di che cosa dovrete dire, perché vi sarà suggerito in quel momento ciò che dovrete dire ... È lo Spirito del Padre vostro che parla in voi » . Sì, quelli che restano fedeli allo Spirito Santo sono sicuri di poter contare sulla sua forza, nel momento di render testimonianza in una maniera che sconcerta gli uomini. s 6 7 4. È mediante la potenza di Dio che i martiri hanno riportato vittoria. Essi hanno contemplato la forza dell'amore di Dio : « Se Dio è per noi, chi sarà contro di noi? ) ) . Essi hanno fissato il loro sguardo sul sacrificio del Cristo : « Dio ... ha dato il proprio Figlio per tutti noi ; come non ci donerà ogni cosa insieme con lui? » . In una parola, essi hanno partecipato al mistero della Redenzione, che, consumato dal Cristo sul Calvario, si prolunga nel cuore degli uomini lungo il corso della loro storia. Ho recentemente invitato tutti i fedeli della Chiesa a meditare su questa sofferenza redentrice. Per i 8 9 5 Mt 10, 17-22. 22. IUd. 10, 19-20. • Rm 8, 31. IUd. 8, 32. « IUd. 10, 7 9 87 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 562 martiri, la Croce di Cristo è stata, nello stesso tempo, la sorgente misteriosa del loro coraggio, il senso della loro prova, il modello per render testimonianza all'amore del Padre, mediante il loro sacrificio, unito a quello del Cristo, e per giungere con lui alla risurrezione. 5. La sicurezza dei martiri era così espressa dall'Autore ispirato del Libro della Sapienza: « L e anime dei giusti... sono nelle mani di Dio ... la loro fine fu ritenuta una sciagura, la loro dipartita da noi una rovina, ma essi sono nella pace. Anche se agli occhi degli uomini subiscono castighi, la loro speranza è piena di immortalità ... Dio li ha provati e li ha trovati degni di sé)). Nel 1793 e 1794, per i Beati compagni di Guglielmo Repin ; nel 1855, per il Beato Giovanni Mazzucconi, coloro che li facevano morire, e un certo numero dei loro compatrioti, pensavano ad un castigo e ad un annientamento ; si credeva che le fosse in cui erano stati ammucchiati alla rinfusa sarebbero state dimenticate per sempre. Ma essi « sono nelle mani di Dio ». « Li ha graditi come un olocausto. Nel giorno del loro giudizio risplenderanno; come scintille nella stoppia correranno qua e là. Governeranno le nazioni... e il Signore regnerà per sempre su di l o r o » . La memoria della Chiesa non li ha dimenticati : molto presto sono stati venerati, si è ascoltato il loro messaggio, sono stati invocati, si è avuta fiducia nella loro intercessione presso Dio. Ed oggi essi risplendono, scintillano ai nostri occhi, perché la Chiesa sa che essi sono Beati, e che « vivranno presso Dio nell'amore » . 10 11 1 2 6. Cette béatification sera une étape nouvelle pour nous tous, pour l'Eglise et en particulier pour les evêques, les prêtres, les religieuses et les fidèles des diocèses de l'ouest de la France auxquels ont appartenu ces bienheureux, comme pour l'Institut pontifical des Missions Etrangères, pour la cité de Lecco et tout l'archidiocèse de Milan, sans oublier la Papouasie-Nouvelle-Guinée. C'est pour tous une joie profonde de savoir auprès de Dieu ceux qui leur sont proches par le sang ou le pays, de pouvoir admirer la foi et le courage de leurs compatriotes et de leurs confrères. Mais ces martyrs nous invitent aussi à penser à la multitude dès croyants qui souffrent la persécution aujourd'hui même, à travers le monde, d'une façon cachée, lancinante, tout aussi grave, car elle comporte le manque de liberté religieuse, la discrimination, l'impossibilité 19 Cfr. Sap 3, 1-9. 11 IUd. 3, 6-8. Cfr. ibid. 3, 9. 12 Acta Ioannis Pauli Pp. II 563 de se défendre, l'internement, la mort civile, comme je le disais à Lourdes au mois d'août dernier : leur épreuve a bien des points communs avec celle de nos bienheureux. Enfin, nous devons demander pour nous-mêmes le courage de la foi, de la fidélité sans faille à JésusChrist, à son Eglise, au temps de l'épreuve comme dans la vie quotidienne. Notre monde trop souvent indifférent ou ignorant attend des disciples du Christ un témoignage sans équivoque, qui équivaut à lui dire, comme les martyrs célébrés aujourd'hui : Jésus-Christ est vivant; la prière et l'Eucharistie nous sont essentiels pour vivre de sa vie, la dévotion à Marie nous maintient ses disciples ; notre attachement à l'Eglise ne fait qu'un avec notre foi; l'unité fraternelle est le signe par excellence des chrétiens ; la véritable justice, la pureté, l'amour, le pardon et la paix sont les fruits de l'Esprit de Jésus ; l'ardeur missionnaire fait partie de ce témoignage ; nous ne pouvons garder cachée notre lampe allumée. 7. Cette béatification a lieu au cœur de l'année jubilaire de la Rédemption. Ces martyrs illustrent la grâce de la Rédemption qu'ils ont eux-même reçue. Que toute la gloire en soit à Dieu, Père, Fils et SaintEsprit! «Dieu nous te louons ... C'est Toi dont témoigne la lignée des martyrs ». Loué soit Dieu de raviver ainsi l'élan de notre foi, de notre action de grâce, de notre vie ! Aujourd'hui, c'est avec le sang de nos bienheureux que sont écrites pour nous les paroles inspirées de saint Paul : « Q u i nous séparera de l'amour du Christ? Ni la vie, ni la mort... ni le présent, ni l'avenir ... ni aucune autre créature, rien ne pourra nous séparer de l'amour de Dieu qui est en Jésus-Christ Notre Seigneur ! ». Amen. II In Vaticana basilica habita, V ineunte saeculo ab obitu S. Casimiri, Lituaniae Patroni.* 1. « Siate santi, perché io, il Signore, Dio Vostro, sono santo » . ' Con queste parole della prima lettura dell'odierna liturgia, mi porto col pensiero e col cuore, insieme con voi, fratelli e sorelle, presso la tomba di San Casimiro a Vilna. • Die 4 m. Martii a. 1984. 1 Lv 19, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 564 Quest'anno si compiono cinque secoli da quando quelle reliquie, care a tutta la Chiesa, sono state deposte tra il Popolo di Dio della terra natia. Da cinque secoli San Casimiro, Patrono della Lituania, rimane in mezzo a quel Popolo, con tutta l'eredità della sua santità, rimane come testimone del mistero della Redenzione e come segno di quella speranza nella quale siamo stati salvati. Da cinque secoli egli parla ai suoi Connazionali e, insieme, fratelli e sorelle nella grazia della fede e del santo Battesimo : « Siate santi, perché io, il Signore, Dio vostro, sono santo ». 2 2. Ieri la Chiesa in Lituania ha dato inizio al giubileo per il 500° anniversario della morte di San Casimiro, mediante una solenne concelebrazione a Vilna dell'Episcopato lituano sulla tomba del Santo. Desideriamo inaugurare questo giubileo anche qui, nella Basilica di San Pietro, che è il centro visibile dell'unità della Chiesa. In questo modo tutta la Chiesa universale manifesta la sua unità cattolica con la Chiesa, che in Lituania si raccoglie attorno alla tradizione cinque volte secolare di San Casimiro. Si può pure dire che tutta la Chiesa universale insieme col Vescovo di Roma, Successore di Pietro, si dirige in pellegrinaggio spirituale verso il santuario di Vilna, dove riposa il Santo Patrono della Lituània. È un pellegrinaggio di fede e di amore, che ci congiunge e unisce in Gesù Cristo, Figlio di Dio e Figlio di Maria, come figli adottivi del Padre, come testimoni della stessa Verità — la Verità che libera l'uomo nella potenza dello Spirito Consolatore. 3. Il ricordo di San Casimiro è caro ai figli e alle figlie di quella terra, che un tempo si è sviluppata sotto i Granduchi della stirpe Gediminas e sotto lo scettro degli Jaghelloni. Io stesso non posso pensare senza intima commozione del cuore al fatto che questo Santo è nato nel castello reale di Cracovia nell'anno 1458 ed è figlio del grande Casimiro Jaghellone, re di Polonia ed insieme Granduca della Lituania, e sua madre fu Elisabetta (della famiglia degli Asburgo), chiamata «madre di r e » . Casimiro ereditò il nome dal padre. E fu discendente di quella grande stirpe, alla quale la Lituania deve il Battesimo nel 138$ (quindi quasi 600 anni fa). 1 Rm 8, 24. Acta Ioannis Pauli Pp. II 565 Quanto è eloquente che dall'eredità di quel Battesimo sia cresciuto in breve tempo un frutto di santità così maturo ! Quanto è eloquente che nel luogo stesso in cui gli Antenati ricevettero quello storico Battesimo — a Vilna — sia stato sepolto quasi un secolo dopo un Santo ! In lui si è riconfermata quella vocazione alla santità, che viene partecipata a tutto il Popolo di Dio, e, attraverso le generazioni, si irradia su tutti i connazionali di San Casimiro. Non mancano pure in Lituania, in Polonia ed anche tra le altre Nazioni cristiane coloro che ricevono nel santo Battesimo il nome di Casimiro, affinché sia per loro guida ed esempio sulla via della vita cristiana. 4. La vita terrena di Casimiro fu breve : 26 anni. Al tempo stesso si può dire con le parole della Scrittura che questa vita di poca durata è « giunta in breve alla perfezione » . Il metro della vita umana è infatti la maturità morale, e soprattutto il grado dell'amore di Dio e del prossimo, col quale essa riesce a colmare tutti i giorni della sua esistenza. Ci parlano di questo le letture della Liturgia odierna : sia il Salmista, sia San Paolo nella Lettera ai Filippesi, sia infine San Giovanni nel suo vangelo. Con certezza si può ripetere di Casimiro, della stirpe degli Jaghelloni : ecco (( colui che cammina senza colpa, agisce con giustizia e parla lealmente » , indicando in questo modo la grande lealtà della sua vita. Nello spirito di questa lealtà egli non esitava nemmeno ad influire sul re suo padre come ne attestano le cronache, quando lo richiedevano le ragioni della giustizia nei confronti dei sudditi. Casimiro fu soprattutto il discepolo e il seguace di Gesù Cristo, che potrebbe ripetere di se stesso le parole dell'Apostolo : (( Ho lasciato tutte queste cose e le considero come spazzatura, al fine di guadagnare Cristo e di essere trovato in lui » . Questo grande desiderio consumava la sua anima come una fiamma interiore. 3 4 5 Fu come quell'« atleta » evangelico che « proteso verso il futuro, corre verso la mèta ... » . Casimiro è infatti rimasto nella memoria 6 3 4 5 Sap 4, 13. Sal 14 (15), 2. Fil 3. 8.9. * Cfr. ibid. 3, 13-14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 566 dei posteri come un asceta zelante, che si accontenta di poco, ma è esigente con sé. 5. La via della Santità, con cui quell'anima giovane si avvicinò a Dio in Gesù Cristo, ebbe la sua sorgente principale nell'amore. Casimiro visse il comandamento dell'amore di Cristo come un nutrimento sostanzioso dei suoi pensieri, sentimenti ed opere. Questo (( rimanere nell'amore » lo apprese quotidianamente dal Divino Maestro, che dice : (( Come il Padre ha amato me, così anch'io ho amato voi. Rimanete nel mio amore. Se osserverete i miei comandamenti, rimarrete nel mio amore, come io ho osservato i comandamenti del Padre mio e rimango nel suo amore » . 7 Casimiro dunque rimaneva nell'amore di Cristo, Figlio di Dio, diventando « amico )) sempre più perfetto del suo Maestro. Si consolidava pure sempre di più in quella scelta e in quella struttura consistente, di cui parla lo stesso Maestro agli apostoli : « Io ho scelto voi e vi ho costituiti perché andiate e portiate frutto e il vostro frutto rimanga; perché tutto quello che chiederete al Padre, nel mio nome, ve lo conceda » . 8 Così, dunque, appare dinanzi a noi — in base alle letture liturgiche — Casimiro : uomo di preghiera, uomo delle opere nate dall'amore, un vero testimone del vangelo di Cristo ! 9 6. « . . . Che vi amiate gli uni gli altri » , dice il Maestro ; e il discepolo e seguace cerca di manifestare questo amore in tutta la sua vita. Dato che è figlio del re, trova una particolare manifestazione di questo amore reciproco nel servizio umile degli altri, specialmente dei poveri, dei malati, dei bisognosi. Ecco che cosa leggiamo a questo proposito nella descrizione della sua vita, che proviene da un autore a lui quasi contemporaneo : « Difendeva e abbracciava come sue le cause dei poveri e dei miserabili, per cui dal popolo veniva chiamato difensore dei poveri. È benché fosse figlio del re e nobile per la dignità della nascita, mai si mostrava superiore nel tratto e nella conversazione con qualsiasi persona, per quanto umile e di bassa condizione » . Sempre aveva davanti gli occhi l'immagine di Cristo, che lava i 1 0 7 8 9 10 Gv 15, 9-11. Ibid 15, 16. Ibid. 15, 12. 17. Liturgia Horarum. Acta Joannis Pauli Pp. II 567 piedi ai discepoli, e le parole : « Se dunque io, il Signore e il Maestro, ho lavato i vostri piedi, anche voi dovete lavarvi i piedi gli uni gli altri». 11 7. E con una tale eredità della santità Casimiro, figlio del re, è rimasto tra il Popolo di Dio della sua terra, Patrono della Lituania. E oggi dunque i nostri cuori e la nostra preghiera si rivolgono in modo particolare a quella terra e a quel Popolo. Abbracciamo con amore tutti i figli e le figlie della Lituania che — geograficamente avanzata verso Oriente — da sei secoli è legata col vincolo della fede e dell'unità cattolica, alla sede di San Pietro a Roma. Col pensiero e con la preghiera desidero raggiungere ciascuno dei Figli e delle Figlie di quella Nazione : Voi, carissimi Fratelli nell'episcopato che, con la sollecitudine del Buon Pastore, dovete guidare, in mezzo a tanti ostacoli, il popolo lituano sulla via della salvezza, confortati dalla luminosa, e talvolta eroica, testimonianza di fedeltà e di amore a Cristo e alla Chiesa, resa da tanti pastori d'anime della vostra patria. Voi, sacerdoti, zelanti e fedeli « ministri di Cristo e amministratori dei misteri di Dio )) : la luce della vostra fede, temprata con il fuoco di tante prove Condivise con i vostri fedeli, risplenda sempre davanti agli uomini. Ricordo con particolare affetto i sacerdoti anziani ed infermi, che lavorano instancabilmente, fino all'ultimo respiro, nella vigna del Signore. Voi, persone consacrate a Dio mediante la professione dei consigli evangelici : con la testimonianza della vostra donazione totale a Dio e con la vita silenziosa, spesso nascosta, ma feconda di opere di carità, voi edificate il Corpo di Cristo. Voi seminaristi : con generosità, con coraggio e con perseveranza, superando ogni difficoltà, sappiate corrispondere alla chiamata del Signore. Abbraccio tutte le famiglie cristiane, perché in un mondo che ignora i valori religiosi, sappiano trasmettere ai figli i beni preziosi, la fede ricevuta nel battesimo, le virtù che fondano la vera dignità dell'uomo, le belle tradizioni cristiane che da secoli impregnano la cultura della nazione lituana. 12 » Gv 13, 14. 1 Cor 4, 1. 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 568 Ricordo in particolare voi giovani, affinché seguiate l'esempio di San Casimiro nella fedeltà a Dio e nella santità di vita. La mia e la vostra preghiera, infine, si fa implorazione per gli ammalati, per quanti sono nella prova, per tutti coloro che vivono lo spirito delle beatitudini : « Beati voi quando vi insulteranno, vi perseguiteranno e, mentendo, diranno ogni sorta di male contro di voi per causa mia. Rallegratevi ed esultate, perché grande è la vostra ricompensa nei Cieli » . 1 3 8. « I n tutte le nazioni della terra è radicato un solo Popolo di Dio, poiché di mezzo a tutte le stirpi egli prende i cittadini del suo Regno, non terreno ma celeste ... In virtù di questa cattolicità, le singole parti portano i propri doni alle altri parti e a tutta la Chiesa, e così il tutto e le singole parti sono rafforzate ... » . Chiesa in terra Lituana ! Oggi la sede di San Pietro celebra con gratitudine quel dono particolare, che il Popolo di Dio della tua terra ha contribuito a dare all'unità spirituale della Chiesa. Quel dono è San Casimiro ! Chiesa in terra Lituana! Sei presente nella unità spirituale della Chiesa cattolica mediante questo dono e mediante tutta l'eredità della fede, della speranza e dell'amore che nel corso di cinque secoli — e specialmente nell'era contemporanea — si è sviluppato attorno a San Casimiro, Patrono della Lituania. Oh Chiesa ! Così vicina, e ad un tempo così lontana, sei cara a tutte le Chiese della comunità universale dell'unica Chiesa cattolica. Ed è caro quel Popolo che conserva in sé così tenacemente le reliquie e l'eredità spirituale di San Casimiro. Inginocchiati presso le reliquie di San Casimiro, nello spirito di affidamento ci rivolgiamo alla Madre della Misericordia nella Porta dell'Aurora di Vilna, e gridiamo a Lei uniti con la stesa sollecitudine, con la stessa speranza e con lo stesso amore, che per Lei ardeva nel cuore di San Casimiro : « Spes nostra, salve ! Ad Te clamamus ! Sub tuum praesidium confugimus, Mater Misericordiae ! ». 1 4 13 14 Mt 5, n. Lumen gentium, 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 569 Brangūs broliai ir sesės lietuviai ! Baigdamas noriu prabilti Į jus, tiek čia susirinkusius, tiek Lietuvoje esančius, jūsų gimtąja kalba. Mes, čia, katalikybės centre — Romoje, minėdami šventojo Kazi­ miero mirties penkių šimtų metų sukaktį, dvasioje nusikeliame prie Lietuvos Globėjo karsto Vilniuje. Prieš mūsų akis iškyla šventasis jaunuolis maldos, skaistumo, iš meilės plaukiančių darbų, Kristaus Evangelijos liudijimo ir ypatingos meilės Marijai, pavyzdys. Jis yra Dievo dovana visai Bažnyčiai, bet ypatingai tautai, su kuria jis yra suaugęs, kur gyvas jo šventas palikimas. Į Romos Bažnyčios maldas mes įjungiame Lietuvos Bažnyčią, visą mūsų šrdžiai mylimą tautą, per amžius tikėjimo vienybe ištikima Apaštalų Sostui. Prisimename Lietuvos vysukpus, kunigus, seminaristus, Dievui pasiaukojusias sielas, jaunimą, kurio ypatingas Globėjas yra šventasis Kazimieras. Meilėje jungiamės su visais broliais ir seserimis tėvynėje, ypač su tais, kurie kenčia dėl tikėjimo, prašydami Dievą, kad visi išliktų ištikimi Kristui. Prie Aušros Vartų Gailestingumo Motinos kojų sudedame Lietuvos Bažnyčios džiaugsmus ir kančias, o taip pat savo meilę ir viltį : Marija, Marija, skaisčiausia lelija, Tu švieti aukštai danguje. Palengvink vergiją, pagelbėk žmonijai ... Nes viską pas Dievą gali. III In foro S. Petri habita ob decreto» Beatae Paulae Frassinetti Sanctorum caelitum honores.* 1. « . . . Gesù fu condotto dallo Spirito nel deserto per essere 1 tentato ... w. Ogni anno, all'inizio della Quaresima, la Chiesa ricorda il digiuno di Cristo di quaranta giorni. Alla fine di questo digiuno, che precede l'attività messianica di Gesù di Nazaret, ha luogo la triplice tentazione da parte di satana, la cui descrizione, secondo il Vangelo di Matteo, è letta nell'odierna liturgia della Messa. La tentazione si * Die 11 m. Martii a. 1984. 1 Mt 4, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 570 chiude con la sconfitta del tentatore. Gesù gli dice : « Vattene, satana ! Sta scritto : "Adora il Signore Dio tuo e a lui solo rendi culto" » . 2 2. Mediante questa rivelazione della sua potenza messianica, Cristo ha toccato l'inizio stesso del peccato dell'uomo. Il peccato dell'uomo infatti ebbe il suo inizio nella tentazione dei progenitori. La liturgia della prima Domenica di Quaresima ricorda questa tentazione nella prima lettura dal Libro della Genesi. La tentazione si concretizza sul fatto dell'albero, che il testo biblico chiama l'albero della conoscenza del bene e del male. Le parole, di cui si serve il tentatore, indicano chiaramente il motivo dell'atto al quale induce i progenitori : « Dio sa che, quando voi ne mangiaste, si aprirebbero i vostri occhi e diventereste come Dio, conoscendo il bene e il male » . 3 La tentazione, che sta all'inizio del primo peccato dell'uomo, riguarda dunque le basi stesse del rapporto dell'uomo con Dio, della creatura col Creatore, del figlio col Padre. Il peccato, che segue a questa tentazione, distrugge dunque questo rapporto nelle sue fondamenta stesse. Insieme viene anche distrutta la grazia dell'innocenza originale e giustizia dell'uomo. Inizia nella storia umana il dominio del peccato. 3. La Chiesa desidera che ci rendiamo conto di tutto questo all'inizio della Quaresima. E desidera, al tempo stesso, che ci rendiamo conto della grandezza della Redenzione operata da Cristo. Leggiamo nella Lettera di San Paolo ai Romani : « . . . a causa di un solo uomo il peccato è entrato nel mondo e con il peccato la morte, così... anche la morte ha raggiunto tutti gli uomini, perché tutti hanno peccato ... Ma il dono di grazia non è come la caduta : se infatti per la caduta di uno solo morirono tutti, molto di più la grazia di Dio e il dono concesso ... si sono riversati in abbondanza su tutti gli uomini; ... per l'opera di giustizia di uno solo si riversa su tutti gli uomini la giustificazione che dà vita ... come per la disobbedienza di uno solo tutti sono stati costituiti peccatori, così anche per l'obbedienza di uno solo tutti saranno costituiti giusti » . Quest'atto del Giusto che giustifica tutti, si chiama Redenzione. 4 2 3 Mt 4, 10. Cn 3, 5. * Rm 5, 12. 15. 18-19. Acta Ioannis Pauli Pp. II 571 Cristo opera la Redenzione mediante la sua obbedienza fino alia morte, e alia morte di croce. Il primo atto di questa obbedienza, sulla soglia dell'attività messianica, è il rifiuto del tentatore: ((Vattene, satana!... a lui solo (il Signore Dio) rendi culto )). 4. Stiamo meditando queste verità fondamentali alle soglie della Quaresima, e le mediteremo costantemente in questo periodo particolare, che nell'esperienza e nella viva tradizione della Chiesa, è un periodo di conversione e di penitenza. E ancor più in quest'Anno Santo, che è l'Anno della Redenzione e il tempo del Giubileo straordinario. La Quaresima dell'Anno giubilare della Redenzione deve portare a una pienezza particolare questa opera di riconciliazione con Dio in Gesù Cristo, che abbiamo intrapresa sin dal 25 marzo dello scorso anno, per concluderlo insieme con la Pasqua dell'anno corrente. Se in questa prima domenica di Quaresima compiamo un rito di canonizzazione, lo facciamo per mettere in rilievo la potenza salvifica dell'opera della Redenzione. L'odierna liturgia rende testimonianza a questa potenza proclamando l'abbondanza, anzi, la sovrabbondanza, della grazia della Redenzione, che supera il retaggio del peccato : ... ((molto di più la grazia di Dio e il dono concesso in grazia di un soio uomo, Gesù Cristo, si sono riversati in abbondanza su tutti gli uomini. ... molto di più quelli che ricevono l'abbondanza della grazia e del dono della giustizia regneranno nella vita per mezzo del solo Gesù Cristo )). s 5. Vogliamo lodare e dar risalto a questa abbondanza, anzi sovrabbondanza del dono e della potenza della Redenzione, oggi, alle soglie della Quaresima, elevando agli altari la Beata Paola Frassinetti ed iscrivendo il suo nome nell'albo dei santi della Chiesa Cattolica. I santi sono il frutto maturo della Redenzione di Cristo. 6. Paola Frassinetti è, infatti, uno splendido frutto della Redenzione, sempre in atto nella Chiesa. Ë stato detto che, per distinguere se un'opera sia cristiana, bisogna vedere se c'è il sigillo della Croce redentrice. Ora la Croce di Cristo distese ampiamente la sua ombra 5 Rm 5, 15. 17. 572 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale o, meglio, la sua luce sull'intera vita e su tutte le opere della Santa. Ella infatti era convinta che chi vuol iniziare un cammino di perfezione non può rinunciare alla croce, alla mortificazione, all'umiliazione ed alla sofferenza, che assimilano il cristiano al modello divino che è il Crocefisso. Nella sua fervorosa immolazione per la salvezza di tutte le anime, ella riteneva che, a confronto dei patimenti di Cristo, ciò che uno può soffrire è nulla. La croce non solo non la spaventava, ma era per lei la molla potente che la muoveva, la fonte segreta da cui scaturiva la sua insonne attività e il suo coraggio indomito. Ella benediceva l'anno che si apriva con qualche croce, reputando un castigo qualunque alleggerimento di essa : « Ah, qualunque punizione — diceva — ma non mi si tolga la croce ». Non mancarono alla Santa i tormenti interiori e quelli della persecuzione : calunnie, vituperi, insulti, beffe e soprusi. Ma ella seppe tutto sopportare con fortezza cristiana, convinta che, come il terreno ha bisogno di piogge fecondatrici, così il suo nascente Istituto doveva essere irrorato dalle sue lacrime. La forza interiore che la conduceva a vivere così integralmente la « follia » della croce va ricercata nella tenera devozione al Cuore di Gesù Cristo. Con la sua sensibilità autenticamente apostolica, la Santa percepiva che nessuno può svolgere vero apostolato se non ha impresse nel proprio cuore le stigmate di Cristo, se non è operante in lui quell'ineffabile intreccio di amore e di dolore che è compendiato nel Cuore sacratissimo di Gesù. Perciò volle che nel suo Istituto la devozione al Cuore di Gesù fosse professata per regola : per regola si digiunasse la vigilia della festa del Sacro Cuore; suore ed alunne tutti i primi venerdì, si portassero a turno in adorazione dinanzi al divin Sacramento. Nel 1872 consacrerà al Cuore di Gesù tutto l'Istituto. La carica interiore di Santa Paola Frassinetti non poteva non sfociare in una intensa attività di apostolato, con speciale interessamento per la formazione cristiana dell'infanzia e della gioventù abbandonata. Proprio a questo fine ella fondò l'Istituto delle Suore di Santa Dorotea. Esse oggi si rallegrano nel vedere la loro Fondatrice iscritta nell'Albo dei Santi e sono ancora più fiere di seguire le sue orme luminose, e il suo insegnamento sempre attuale. Infatti il messaggio che scaturisce dalla vita semplice, ma profondamente devota di Santa Paola, tutta purezza e povertà, ma pure tutta carica di zelo ardente per le giovani emarginate dalla società, è un richiamo ai veri valori Acta Ioannis Pauli Pp. II 573 della donna, all'espressione delle più delicate doti femminili, all'affermazione della identità e dignità della donna che la Chiesa ha sempre protetto e sostenuto per l'incremento morale della società e per l'avvento del regno di Cristo. Questo messaggio bene si inserisce nella cornice di questo Anno Giubilare, in quanto costituisce un invito a tradurre in atto la Redenzione, aiutando la donna a prendere coscienza di sé e del posto che occupa nella comunità cristiana e nella società civile, a prepararla secondo la propria condizione ad assumersi le proprie responsabilità e a svolgere il proprio compito. Auspico che tale messaggio sia di stimolo alle benemerite Suore Dorotee a ben continuare a portare in tutti i Continenti, dove sorgono le loro Case, lo spirito e lo zelo della loro Santa Fondatrice. 7. Alle soglie della Quaresima dell'Anno della Redenzione, rallegrandosi di una nuova Santa sui suoi altari, la Chiesa pronuncia, con le sue labbra e con il cuore di tutti i propri figli e figlie, le parole del Salmista : (( Crea in me, o Dio, un cuore puro, / rinnova in me uno spirito saldo » : e pronuncia queste parole con una speranza nuova, che l'esperienza dell'Anno giubilare della Redenzione ha infuso nei nostri cuori. (( Rendimi la gioia di essere salvato, / sostieni in me un animo generoso » : alle soglie della Quaresima Cristo ci insegna questa potenza, che Egli stesso possiede sul male, e che attingono da Lui tutti coloro che accolgono il Vangelo, convertendosi al Regno di Dio. « Signore, apri le mie labbra / e la mia bocca proclami la tua lode » : coloro che in Gesù Cristo trovano la via della conversione al Regno di Dio, intraprendono contemporaneamente la grande opera della lode, che Dio riceve nell'eterna alleanza della Comunione dei Santi. 6 7 8 Amen. 6 7 8 Sai 50 (51), 12. Ibid. 50 (51), 14. Ibid., v. 17. 574 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ALLOCUTIONES I Ad Exc.mum Virum Aegidium Nkuriyingoma, Burundiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Monsieur V Ambassadeur, 1. Je suis très heureux d'accueillir ici Votre Excellence, comme nouvel Ambassadeur extraordinaire et plénipotentiaire du Burundi. Cette présentation de vos Lettres de créance est un événement attendu, dans lequel le Saint-Siège veut voir un signe prometteur de rapports d'amitié, de confiance et de coopération entre votre pays et le SaintSiège. Vos propos, remplis d'estime pour la foi chrétienne, pour la communauté catholique et pour l'action du Siège Apostolique, en sont le gage, et je vous en remercie vivement. Je vous saurais gré de bien vouloir exprimer également ma gratitude à Son Excellence le Président Jean-Baptiste Bagaza pour les sentiments et les vœux dont il vous a chargé d'être l'interprète. 2. Le Saint-Siège, pour sa part, apprécie de pouvoir entretenir de telles relations dans le but de contribuer à harmoniser l'action de l'Eglise et de l'Etat dans les pays, et aussi de s'efforcer ensemble de promouvoir la justice et la paix dans les rapports internationaux. Chaque peuple peut être sûr de l'estime et de l'amitié désintéressée du Saint-Siège, qui ne manque pas d'ailleurs de manifester son respect et ses encouragements aux Autorités qui ont la charge de le gouverner et qui prennent à cœur son bien commun. Mais la situation du Burundi attire d'une façon particulière l'attention et la sollicitude du Saint-Siège. Il s'y trouve en effet une proportion de catholiques plus élevée qu'en aucun autre pays d'Afrique. L'évangélisation, en peu de temps, a porté des fruits remarquables et a permis à la foi chrétienne d'être intégrée dans l'âme des Burundais et de marquer profondément leur vie personnelle, familiale et sociale. Par ailleurs les qualités natives de vos populations sont connues de tous et, Votre Excellence le disait justement, ce sont les ressources * Die 5 m. Ianuarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 575 humaines qui comptent. Le Saint-Siège apprécie également le souci manifesté par les Gouvernants d'instaurer plus de justice sociale et de solidarité pour consolider la paix intérieure, de faire face aux situations de pauvreté en accélérant le développement économique et culturel, de maintenir des relations de bon voisinage avec les autres pays africains. 3. C'est dans ce contexte qu'il importe, à nos yeux, de développer l'harmonie entre les efforts des communautés chrétiennes et ceux de la société civile. Certes les deux domaines, celui du spirituel et celui du temporel, sont distincts. Il est normal que les responsables de l'un et de l'autre agissent selon leur compétence, avec leurs initiatives et leurs moyens propres, pour répondre aux besoins à satisfaire dans leur ordre, et cela dans le respect de l'autre partie. Mais les responsables dans ces deux domaines sont tous pareillement au service des Burundais, de leur bonheur, de leur progrès, de leur vie plus pleinement humaine. L'Eglise en ce qui la concerne, ne recherche rien d'autre que ce service ; elle ne demande pas mieux que de coopérer à l'œuvre commune et d'aider, avec loyauté, ceux qui ont la lourde charge du bien commun, quand ils poursuivent ensemble la justice sociale, la paix, le progrès culturel et moral. C'est ainsi qu'elle a été amenée à créer et à entretenir, avec ses moyens et dans une perspective de charité fraternelle, un certain nombre d'œuvres très utiles à la société, visant notamment l'instruction et l'éducation, l'assistance sanitaire, l'organisation de foyers, de coopératives ... Mais le principal de son apport reste naturellement de former des chrétiens convaincus de leur foi, des hommes et des femmes compétents et généreux aussi pour les responsabilités humaines — familiales, professionnelles et civiques — qu'ils sont appelés à exercer, des consciences intègres et soucieuses de justice dans toutes leurs actions, des personnes animées par l'amour de leur patrie et de tous leurs compatriotes. Outre le bienfait qui en découle alors pour la religion, il y a là pour l'avenir du pays un atout précieux qui ne peut pas ne pas rejoindre la préoccupation des Gouvernants. J'ajouterai même : les prêtres et les religieuses qui sont venus exprès d'autres pays aider leurs frères et sœurs burundais n'ont pas d'autre ambition ni d'autre amour. Toute l'Eglise au Burundi, qui, tel un arbre bien enraciné, connaît heureusement aujourd'hui sa floraison et ses fruits, est née d'une telle générosité missionnaire; et elle estime elle-même qu'elle a encore besoin de cet apport comme d'un 576 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale véritable service, en attendant de faire bénéficier d'autres pays d'Afrique de la maturité de sa foi et de certaines de ses vocations, ce qui commence déjà à se réaliser. 4. C'est dire qu'entre l'Eglise et l'Etat, pour répondre aux espérances des Burundais, pour consolider et faire grandir ce qui a été acquis et fait partie de leur légitime fierté, il apparaît nécessaire de développer toujours davantage une compréhension adéquate de la spécificité mais en même temps de la complémentarité et de la convergence des tâches religieuses et civiles, une atmosphère de confiance et d'accueil, un climat de paix et d'estime réciproque, le sens de la solidarité et un souci de la collaboration, en respectant les droits et libertés de chacune des parties et en admettant que l'Eglise dispose des moyens nécessaires à sa mission religieuse, qu'il s'agisse du personnel ou des instruments pastoraux incluant entre autres les moyens de communication sociale. Un tel état d'esprit permettra de surmonter définitivement, dans le dialogue et dans la confiance mutuelle, les difficultés, parfois graves, qui ont pu surgir ces dernières années. Votre mission auprès du SaintSiège, Monsieur l'Ambassadeur, pourra y contribuer grandement. C'est notre espoir. Je vous offre mes meilleurs vœux pour son accomplissement. Et je forme des souhaits cordiaux pour le bonheur et le progrès de tous vos compatriotes, pour l'avenir de la nation burundaise si chère au Saint-Siège, et pour la tâche de ses Gouvernants. J'implore sur tous les bénédictions, l'inspiration et l'aide de Dieu, qui vient au secours de nos efforts, Lui, l'Auteur de tout bien. II Ad Exc.mum Virum Iosephum Mathiam, Senegaliae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Monsieur l'Ambassadeur, Les propos élevés et chaleureux que vous venez de tenir en inaugurant vos fonctions d'Ambassadeur du Sénégal auprès du Saint-Siège me vont droit au cœur. Je vous remercie de ce témoignage où vous vous faites l'interprète des sentiments de Son Excellence le Président Abdou Diouf, de votre Gouvernement et de l'ensemble de vos compa* Die 9 m. Ianuarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 577 triotes, et en particulier des chrétiens dont vous partagez la foi. Le Sénégal, comme Votre Excellence l'a souligné, a déjà une longue habitude des relations diplomatiques avec le Saint-Siège auxquelles il a toujours attaché beaucoup de prix et dont il saisit bien toute la portée pour la vie sereine de la communauté catholique dans le pays et pour la promotion de la paix dans les rapports internationaux. Vous prenez place dans la lignée d'Ambassadeurs qui ont fait honneur au Sénégal ; et ce n'est pas sans émotion que nous évoquons la mémoire du Docteur Paul Ndiaye qui, l'an dernier encore, consacrait tous ses talents à remplir la haute fonction qui vous échoit aujourd'hui. L'Eglise catholique constitue, au Sénégal, une minorité qui s'est attiré l'estime de tous par sa vitalité, son ouverture, sa disponibilité au service du pays. En l'espace d'un siècle, l'ensemencement de l'Evangile a produit des fruits remarquables, et la foi s'est bien intégrée dans l'âme de ces Sénégalais, dans leur vie culturelle et sociale. Dans la mesure de ses possibilités et avec la juste compréhension des Autorités civiles, la communauté chrétienne prend volontiers sa part dans l'œuvre d'instruction, de formation morale et spirituelle, des soins sanitaires et du développement. Ses liens confiants et réguliers avec le successeur de Pierre, exprimés entre autres par la présence du cher Cardinal Hyacinthe Thiandoum au sein du Sacré Collège, favorisent non seulement la fidélité de sa foi mais son ouverture à l'Eglise universelle et sa solidarité avec les autres peuples, notamment en Afrique. La communauté catholique a le respect de l'esprit religieux des autres Sénégalais, et en particulier de ceux, très nombreux, qui vivent selon l'Islam. Comme vous l'avez relevé, le Concile Vatican II a grandement favorisé cet esprit de dialogue, sans que cela tourne à une altération indue de la Révélation. Et ici, je dois dire que l'Eglise apprécie également l'attitude de tolérance dont font preuve chez vous les communautés musulmanes. C'est sans doute le grand mérite de l'Autorité publique de maintenir un égal respect des confessions religieuses, qui sait éviter à là fois l'écueil de l'indifférence et celui de privilèges qui tourneraient au préjudice de certains. Le Saint-Siège a le ferme espoir que cette situation se poursuivra et demeurera un exemple de cohabitation sereine, finalement bénéfique au pays lui-même. Il est une chose aussi que l'opinon publique remarque avec satisfaction dans votre pays : c'est son attachement à la démocratie, avec l'expression libre des citoyens pour élire ceux qui doivent assumer la responsabilité des affaires publiques. Dans la mesure où cela garantit 38 - A. A. S. 578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale à la fois l'unité de tous dans la poursuite du bien commun, une juste paix sociale, le souci des personnes et des groupes moins favorisés, le respect des libertés fondamentales et de la dignité humaine, l'Eglise ne peut que s'en réjouir, et elle sait que cette voie, aujourd'hui bien ardue, semée d'embûches et de tentations, a besoin d'être encouragée et défendue, à rencontre des totalitarismes de toute sorte. Certes, le Saint-Siège a conscience des difficultés auxquelles doit faire face le Sénégal pour son développement économique et social, voire pour surmonter la situation tragique qui l'atteint, surtout en certaines régions, par suite de la crise économique générale, de l'inégalité des échanges, et surtout de la sécheresse qui sévit durement dans les pays du Sahel. Dans l'Eglise, vous le savez, votre pays trouvera toujours compréhension et appui pour faire prendre conscience de ces besoins, pour éduquer davantage au sens de la justice, encourager une meilleure répartition des biens, déclencher une solidarité réelle et efficace, en insistant sur le problème primordial de la faim auquel elle entend apporter elle-même sa contribution. En même temps, nous savons que l'homme ne vit pas seulement de pain. Le développement des valeurs culturelles propres, dans le cadre des traditions africaines, fait aussi partie de son bonheur et de sa dignité. Et il doit surtout se garder de réduire son ambition au progrès matériel, sans cultiver en même temps la qualité de sa relation à Dieu et des relations avec ses semblables, selon une éthique exigeante qui fait la vraie valeur d'une civilisation et assure son véritable progrès. Ici, Monsieur l'Ambassadeur, vous trouverez le souci constant de cette promotion intégrale de l'homme. Enfin, le Corps diplomatique auprès du Saint-Siège dans lequel vous entrez rassemble des diplomates de nombreux pays. Il rappelle, s'il en était besoin, que la paix ne peut se consolider qu'en développant le respect, la concorde et la solidarité au plan international, entre les différentes nations et regroupements de nations. Je sais que le Sénégal a un grand souci d'une telle paix. Puisse-t-il contribuer à faire prévaloir la sagesse, l'équité, les solutions négociées et honorables dans les différends qui surgissent entre pays du continent africain ! L'Eglise travaille, pour sa part, à renouveler le cœur des hommes pour que naisse la paix. Ce « cœur », c'est aussi l'esprit qui inspire la pensée des responsables politiques et des rapports internationaux. Voilà, Monsieur l'Ambassadeur, un certain nombre de préoccu- Acta Joannis Pauli Pp. U 579 pations où le Saint-Siège et le Sénégal doivent facilement se rencontrer et collaborer. Je suis certain que, encouragé par l'accueil que vous trouverez ici, vous saurez entretenir l'excellence de ces relations, dans l'intérêt de tous. Je vous offre mes meilleurs vœux pour l'accomplissement de votre mission, et je vous prie d'exprimer ma gratitude et mes souhaits cordiaux à celui qui préside au destin de votre pays et qui vous a donné ces Lettres de créance. Que le Très-Haut inspire vos Gouvernants dans leur tâche exigeante et qu'il bénisse tous les Sénégalais ! III Ad Exc.mum Virum Ioannem Georgium McArthur, Novae Zelandiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum.* Mr Ambassador, I am happy to welcome Your Excellency to the Vatican as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of New Zealand. In receiving this accréditation for the second time, you are aware, I am sure, of the high regard which the Holy See has for this service that you undertake. I am confident that your stay will contribute to a strengthening of the already existing bonds of friendship and collaboration. I am grateful for your référence to the Catholic Church's availability to assist in the search for solutions to the criticai problems that confront our contemporary society. The thèmes of peace, human rights and development upon which you have reflected are constant préoccupations of the Church, touching as they do so immediately upon the ability of individuáis to realize their potential as children of God and members of the human family. As you have noted, the destiny of nations is so tightly interwoven that the social, politicai and economie events of one country soon affect, for good or ili, the well-being of other nations. The assistance that your Government provides to developing countries, to which you have just referred, is a positive sign of this mutuai interdependence. Such aid refleets not only a sense of justice in striving to rectify an imbalance of natural or technical resources, but it also manifests a spirit of fraternity, a willingness to promote the weif are of other s. * Die 12 m. Ianuarii a. 1984. 580 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Programmes such as these, when rooted in respect and concern, provide a solid foundation for peace among nations. Yet, an atmosphère of concord and harmony can only be established when the rights of all individuáis are upheld and defended. Unfortunately, the threat of war, domination or physical aggression casts a shadow over the future. The continuai build-up of modera arms, especially nuclear weapons, and the increasing readiness to resort to violence, reduce the material resources available for human development and create a climate of distrust, suspicion and fear. And as I recently indicated in my Message for the célébration of the World Day of Peace, the Church remains always ready to collaborate in promoting dialogue and coopération among nations to reduce these tensions. Your diplomatie activities, Mr Ambassador, are aimed at fostering man's noble destiny as it is influenced by the relationships that exist between the politicai communities of the modern world. I pray that your mission will be successful and fruitful. Upon you and those whom you represent I invoke the blessings of peace and joy. May God be with you in your important work. IV Ad Exc.mum Virum Viriato de Barros, Promunturii Viridis apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum.* Senhor Embaiœador : Ë para mim um prazer aceitar as Cartas que o acreditam como Embaixador Extraordinario e Plenipotenciario da República de Cabo Verde junto da Santa Sé. Quero exprimir, antes de mais, grato apreço pela afirmaçâo de deferentes sentimentos da parte de Sua Excelencia o Senhor Aristides María Pereira, Presidente da República, e agredecer-lhe também a designaçâo do primeiro Representante aqui da sua jovem Naçâo, na pessoa de Vossa Excelencia, em consonancia — como quis frisar — com o sentir do dilecto povo cabo-verdiano, na sua maioria católico. Este encontró de Cabo Verde, por Vossa Excelencia representado, com o Romano Pontífice pode bem constituir um marco miliario na caminhada histórica da Naçâo, recentemente chegada à independencia, * Die 13 m. Ianuarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 581 a sancionar um passado de vincada presença da Igreja e a traçar rumos de futuro no prosseguimento e incremento de amistosas relaçôes, inseridas num contexto de liberdade religiosa. No mundo de ho je, sucede que nem tudo aquilo que diversos sistemas, ideologías e homens singulares vêem e apregoam como liberdade, garante a auténtica liberdade da pessoa humana. Esta, como se sabe, implica sempre a exigencia de urna relaçâo honesta com a verdade, sem deformaçoes nem manipulaçoes de parte, mormente com a verdade sobre o hörnern, com a grandeza, a dignidade e o valor proprio da sua humanidade. Ë nesta verdade, quanto possível lídima, conjuntamente com apreço e respeito, que assenta o diálogo. A presença aqui de Vossa Excelencia é indicativa de um desejo de dialogar, que encontra reciprocidade, no comum intento de cada vez maior compreensäo e confiança, ao serviço das grandes causas do bom entendimento, da solidariedade e da paz entre os homens, terreno firme indispensável para bem alicerçar a colaboraçâo, o amor e a fraternidade; intento, enfim, de servir a grande causa do hörnern, com a verdade interior da sua humanidade, que o coloca no centro do cosmos e da historia, consciente de formar com os demais urna só familia, a grande familia humana. Já na Carta que tive o gosto de dirigir à Comunidade católica de Cabo Verde, em Maio de 1983, eu fazia apelo à solidariedade humana, nao codificada nem talvez codificável em termos de direitos e deveres, mas que nao deixa de impor-se : algumas vezes, por motivos humanitarios, perante situaçoes concretas de vida vivida por algumas parcelas da familia humana; e sempre, por imperativo de urna visâo correcta da interdependencia, cada dia mais estreita e progressivamente estendida a todo o mundo, que faz com que o bem comum se torne cada vez mais universal e, por isso mesmo, a ter de ser procurado e promovido a nivel mundial. Renovo ho je os meus votos por que possam encontrar eco numa solidariedade com tal amplitude as difìculdades e, ao mesmo tempo, as qualidades de persistencia e coragem da dilecta populaçâo cabo-verdiana, onde quer que se desenrole a sua existencia, dada a alta percentagem de emigrados. 12 para desejar que os valores de que säo portadores sejam em toda a parte bem acolhidos, também a nivel de legislaçoes favoráveis, que eliminem discriminaçôes e proporcionem segurança e serenidade, na busca daquela melhoria na vida pessoal, familiar e social que está na base da emigraçâo ; e ademáis, que um tal 582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bom acolhimento possa servir os contactos e a amizade entre os povos, numa época como a nossa, ensombrada por tantas desigualdades e por tanta violencia, mas, ao mesmo tempo, täo faminta de justiça, de paz, de bondade, de responsabilidade e dignidade humana e de amor. No campo da sua missäo propria, a Igreja nao deixa de procurar servir tal solidariedade humana. Encarnando-se na realidade concreta de cada povo, na sua historia e no seu proceso de desenvolvimento, solidariza-se nas difìculdades, compartilha os sof rimen tos e aspiraçoes do hörnern para o qual deseja plena realizaçâo pessoal, quando lhe leva os fermentos da mensagem do Evangelho e os bens da Salvaçâo divina, com destinaçâo universal. Senhor Embaixador. Ao enunciar certas perspectivas convergentes e ao acentuar as boas relaçôes da Naçâo cabo-verdiana e da Igreja católica relevava Vossa Excelencia a contribuiçâo desta para o desenvolvimento humano e espiritual das populaçôes locáis. Isso fornece-me grato ensejo para confirmar a boa vontade da Igreja de prosseguir na mesma linha. Para tanto confia eia em que os fiéis católicos de Cabo Verde saibam discernir e possam ocupar o lugar e desempenhar a tarefa que lhes cabe, por direito e por dever de homens e de cristâos, na promoçâo do bem comum e no progresso do seu País, sob pena de grave infidelidade ao hörnern, à Igreja e a Jesus Cristo. E peço ao Altissimo, dador de todos os bens, que faca frutificar os propósitos que expressou e haja um sempre concorde empenho das mentes e das vontades em actuá-los, para as prosperidades de Cabo Verde. Asseguro-lhe que poderá contar com disponibilidade, compreensäo e com a possível assistência e colaboraçâo da parte da Santa Sé, para um desempenho da sua missäo, que lhe desejo feliz e portador de alegrías. E, pedindo que apresente as melhores saudaçôes ao Senhor Presidente da República, imploro para a pessoa de Vossa Excelencia e para todo o dilecto Povo cabo-verdiano e suas Autoridades os favores e bênçaos de Deus omnipotente. Acta Ioannis Pauli Pp. II 583 V Ad Exc.mos Viros, qui apud Sedem Apostolicam munere Legatorum funguntur, novo anno inito coram admissos.* Excellences, Mesdames, Messieurs, 1. Votre porte-parole, Doyen du Corps diplomatique et pour la première fois représentant d'un pays africain, vient d'interpréter vos sentiments et vos vœux d'une façon qui nous touche tous et qui me va droit au cœur. Avec une délicatesse et une lucidité dont je le remercie vivement, il a évoqué aussi un certain nombre de problèmes importants de justice et de paix qui intéressent les Gouvernements et toute la Communauté internationale, et qui sont l'objet de la sollicitude constante du Saint-Siège. Ma gratitude va également à tous ceux qui sont présents et qui s'associent à la démarche de Son Excellence Monsieur Joseph Amichia. Tout à l'heure, j'espère pouvoir saluer chacun d'entre vous. Dès maintenant, je vous exprime mes vœux cordiaux pour l'année nouvelle, à chacune de vos personnes dont Dieu seul connaît les besoins, les aspirations profondes et éventuellement les épreuves secrètes, à chacune de vos familles, à tout le personnel de chacune de vos Ambassades qui se dévoue avec vous pour représenter dignement votre pays, à chacune de vos nations. Au moment d'implorer de Dieu une année de bonheur et de paix sur l'ensemble du monde, je le prie aussi de vous accorder à vous-mêmes, dans vos consciences, sa lumière et sa paix, sources de courage et d'espérance. En cette réunion traditionnelle nous sommes invités chaque année à regarder ensemble la scène internationale pour y discerner les aspects réconfortants ou préoccupants qui appellent un engagement de tous les hommes de bonne volonté, et en particulier de ceux qui ont mission, comme vous, de tisser des relations de paix, grâce aux moyens de la diplomatie. 2. A ce jour, ils sont au nombre de 108, les pays qui ont établi des relations diplomatiques auprès du Saint-Siège. Depuis l'échange des vœux de l'an dernier, ce fut le tour de Belize, du Népal, et, cette semaine, on a pu annoncer l'établissement des relations diplomatiques * Die 14 m. Ianuarii a. 1984. 584 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale avec les Etats-Unis d'Amérique, événement dont chacun peut facilement évaluer la portée. Et, comme je le disais en recevant pour la première fois le Corps diplomatique le 12 janvier 1979, le Saint-Siège serait heureux de voir ici d'autres Ambassadeurs, venant spécialement des nations qui avaient à cet égard une tradition séculaire, surtout de celles que l'on peut considérer comme catholiques. Outre le cas de l'Ordre Souverain et Militaire de Malte, dont la Mission a été élevée au rang d'Ambassade, nous accueillons avec une joie particulière les Ambassadeurs de Norvège, de Suède, de Belize, de Fidji et du Cap-Vert, dont les Gouvernements sont pour la première fois représentés dans cette solennelle réunion du Corps diplomatique. Nous souhaitons aussi la bienvenue aux vingt-quatre autres nouveaux Ambassadeurs qui ont présenté leurs Lettres de créance au cours de l'année écoulée. Entre vos pays, vous pouvez constater une grande diversité de dimension géographique, de culture, d'histoire et d'appartenance religieuse ; il en est où la communauté catholique se confond presque avec l'ensemble de la population ; en d'autres pays, elle est présente dans une proportion plus ou moins forte, parfois même par une petite minorité. Mais avec tous, le Siège Apostolique essaie de considérer les problèmes humains de justice, de paix et de développement, toutes les questions de l'ordre moral international, qui se posent pour eux, pour leur voisinage et pour l'ensemble de la communauté humaine. Pour le Saint-Siège, c'est le même accueil, c'est la même estime pour chacune des nations représentées, et les mêmes égards pour les Etats souverains qui en assurent le gouvernement. En 1950, 25 pays seulement étaient représentés auprès du SaintSiège par un Ambassadeur extraordinaire et plénipotentiaire, et 21 par un Ministre. L'augmentation très sensible en nombre mérite une réflexion. Elle semble signifier que le Saint-Siège, dans sa position tout à fait singulière d'autorité spirituelle et morale au service de la paix de tous, selon l'esprit de l'Evangile du Christ, sans intérêts matériels propres à défendre, a pu inspirer confiance à un nombre grandissant de nations, y compris celles dont la majorité des membres partagent la foi chrétienne selon une autre confession, orthodoxe ou protestante, ou professent une autre religion ou d'autres croyances. Le Saint-Siège y voit surtout une responsabilité majeure qu'il voudrait exercer au mieux. Mais cette situation provient aussi et surtout du fait que les Etats souverains se sont multipliés depuis une trentaine d'années. L'Orga- Acta Ioannis Pauli Pp. II 585 nisation des Nations Unies le sait bien, elle qui les accueille solennellement en son sein. C'est principalement l'effet d'un processus de décolonisation qui a permis à des peuples nombreux d'accéder à la pleine souveraineté, à la libre gestion de leurs affaires publiques, par des citoyens issus de leurs rangs. En soi, et quel que soit le passé plus ou moins heureux, plus ou moins marqué par un progrès à divers plans — que nous n'avons pas à juger ici —, il s'agit d'une situation qui correspond à l'évolution historique et qui veut exprimer la dignité, la responsabilité, la maturité des populations, dans une égalité de droits et de devoirs avec les autres et en correspondance avec leurs traditions, leurs cultures et leurs besoins. L'Eglise accueille volontiers une telle évolution; elle est même allée au-devant, en ce qui la concerne. Elle regarde cette situation avec espérance, et ces relations diplomatiques en sont un des signes. 3. Ce processus de naissance et de reconnaissance des Etats souverains connaît-il des limites? Il n'est certainement pas achevé. Mais c'est une question délicate à trancher, où entrent en jeu des aspects juridiques, politiques, historiques, à peser prudemment, en fonction en tout cas du bien commun des populations concernées et de leur volonté réellement exprimée. Il faut toujours souhaiter que le passage se fasse sans violence, et dans le respect des droits de tous. Certains peuples attendent impatiemment d'accéder à l'indépendance et d'être reconnus comme tels au sein de l'ONU. Nous partageons leur espoir. Au nombre de ceux-ci, nous pouvons au moins nommer la Namibie, dont le cheminement lent et laborieux à ce sujet n'a pas encore abouti. Il est par ailleurs souhaitable que d'autres populations, comme le peuple palestinien, disposent d'une patrie. Cela nous est toujours apparu comme une condition de la paix et de la justice dans ce MoyenOrient si tourmenté, pourvu que soit garantie en même temps la sécurité de tous les peuples de la région, y compris d'Israël. Il existe enfin de nos jours des formes nouvelles et plus subtiles de dépendance pour lesquelles on évite soigneusement le mot de « colonialisme », mais qui en ont les caractérisques les plus négatives et les plus discutables, avec limitation de l'indépendance et des libertés politiques, assujettissement économique, et cela, même si les peuples intéressés paraissent jouir d'institutions gouvernementales propres, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 586 dont on ignore à quel point elles correspondent au vœu de l'ensemble des citoyens. Par contre, des pays souverains, indépendants depuis longtemps ou récemment, se voient menacés parfois dans leur intégrité par la contestation intérieure d'une fraction qui va jusqu'à envisager ou réclamer une sécession. Les cas sont complexes et très divers, et demanderaient chacun un jugement différent, selon une éthique qui tienne compte à la fois des droits des nations, fondés sur la culture homogène des peuples, et du droit des Etats à leur intégrité et souveraineté. Nous souhaitons qu'au-delà des passions — et de toute façon en évitant la violence —, on arrive à des formes politiques bien articulées, équilibrées, qui sachent respecter les particularismes culturels, ethniques, religieux, et en général les droits des minorités. 1 De toute façon, le bien-fondé de la souveraineté des Etats et le progrès qu'elle représente n'empêchent pas ceux-ci, mais les pressent plutôt d'établir des accords, des regroupements divers, des «communautés », des organisations régionales ou continentales qui permettent de mieux faire face ensemble aux énormes problèmes qui n'épargnent pratiquement aucun pays à l'heure de la crise économique, des mutations technologiques et de leurs répercussions sur la vie quotidienne, les conditions d'emploi notamment. Dans la mesure où elle ne compromet pas le bénéfice de la souveraineté et où elle est librement consentie, cette solidarité nouvelle est aussi un progrès. 4. Quels sont, en définitive, les droits et les devoirs d'un peuple souverain? Ils comprennent naturellement la liberté de choisir, sans ingérence étrangère, son régime politique et ceux qui sont chargés d'exercer l'autorité de l'Etat pour déterminer et appliquer les mesures jugées nécessaires au bien commun de la nation, pour orienter son destin conformément à sa culture. Mais, de même que la personne humaine a des droits inviolables et des devoirs corrélatifs, les peuples ont aussi des devoirs vis-à-vis d'eux-mêmes, et les Etats vis-à-vis des peuples. Les peuples doivent s'en montrer dignes, par un sens accru des responsabilités. Les Etats doivent être au service de la culture authentique qui appartient en propre à la nation, au service du bien commun, de tous les ressortissants et des associations, cherchant à établir pour tous des conditions de vie 2 1 Cfr. mon discours à l ' U N E S C O , 2 juin 1980, n. 15. 2 Cfr. ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 587 favorables, en fonction des besoins essentiels, des possibilités du pays, et dans un rapport équitable entre les niveaux de vie des divers citoyens et milieux sociaux. Ils sont non moins tenus à manifester un respect toujours plus grand des libertés et des droits fondamentaux des personnes, des familles, des corps intermédiaires, y compris la liberté de conscience et de religion. Il leur faut offrir à tous, par les lois, une garantie de justice. Ils doivent tenir compte des aspirations raisonnables, y compris l'aspiration à la participation politique. Il faut bannir absolument, lorsque les conflits surgissent à l'intérieur de la société, les procédés arbitraires, la torture, les disparitions, les bannissements, les émigrations forcées des familles, les exécutions capitales à la suite de jugements hâtifs. Cela n'est pas digne des Etats souverains qui se respectent, et on peut se demander si la Communauté internationale — dont ils ont d'ailleurs accepté les principes et les chartes — ne pourrait pas dénoncer plus clairement cet illogisme et y faire remédier. En ce qui nous concerne, nous faisons solennellement appel à la conscience de ces Gouvernants, devant Dieu et devant leurs peuples. En un certain nombre de pays souverains qui ont déjà leur histoire comme nation et qui avaient réalisé leur unité, la paix intérieure demeure malheureusement précaire, pour d'autres raisons, car ils doivent faire face à des rébellions armées, lancinantes. Quel coût énorme, en gaspillages de biens de nécessité vitale, en ruines de toute sorte, en violences, en pertes de vies humaines, sans compter les oppositions haineuses qui demeurent ! Mais là encore, devant de tels phénomènes, il faut avoir le courage de s'interroger lucidement. La rébellion vient-elle d'une force étrangère qui cherche à déstabiliser une région, qui intervient par manipulation idéologique, qui attise la haine, voire qui participe au combat, le soutient ou l'entretient, pour renverser un régime politique légitime? Ce serait alors un fait déplorable qui devrait être révélé sous son vrai visage. Ou bien la contestation locale prend-elle appui dans le pays même sur des injustices flagrantes, sur un totalitarisme insupportable de la part des Gouvernants? Il appartiendrait alors à ceux-ci de s'ouvrir sans tarder aux réformes justes et nécessaires. De toute façon, on ne saurait prendre son parti du prolongement d'un tel état de guerre qui sacrifie des vies innocentes et retarde la solution des vrais problèmes, en tant de pays où la vie est déjà si précaire ! 588 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Il me semble qu'on trouverait facilement dans ces quelques réflexions, cohérentes avec la doctrine sociale de l'Eglise, des orientations salutaires pour la solution des divers conflits en cours. Vous pensez bien que le Saint-Siège, comme beaucoup de vos pays sans doute, demeure très préoccupé par la situation actuelle en Amérique centrale, au Liban, en Afghanistan, dans plusieurs régions d'Afrique, au Cambodge ... Ne faudrait-il pas que se retirent les troupes étrangères d'occupation, et qu'en même temps un accord politique s'établisse librement à l'intérieur du pays, dans la recherche loyale du bien commun de tous les compatriotes et dans le respect des devoirs d'un Etat souverain tels que je viens de les énumérer? En d'autres endroits du monde — et quelles qu'en soient les causes —, nous déplorons également que la guerre se prolonge, comme c'est le cas entre l'Iran et l'Irak. Et nous souhaitons par ailleurs le consensus international pour décourager le terrorisme, partout où il sévit encore. Nous avons tous en mémoire quelques exemples particulièrement odieux de massacres perpétrés l'an dernier. 5. Et maintenant, si l'on considère les tensions qui existent entre les pays souverains, on parle souvent d'une double polarisation. La grave tension Est-Ouest retient plus souvent l'attention, car c'est dans les pays en question que se trouve la plus grande concentration d'experts en technologie, et, avec eux, de puissance économique, de fortes industries, de capacité productive, de réseaux de communication sociale, et aussi, hélas, d'armements nucléaires ou conventionnels. La tension est donc réelle à ce niveau et lourde de menaces ; elle a surtout un arrière-fond idéologique. C'est un fait que les peuples concernés se sentent inquiets, voire angoissés. Nous en recevons constamment le témoignage à travers notamment les divers épiscopats, et le SaintSiège s'estime un devoir de l'exprimer, non pour accroître la peur, mais pour mieux garantir la paix. C'est pourquoi je suis moi-même intervenu récemment pour qu'on reprenne les négociations sur la réduction des armements nucléaires. Il n'y a pas une journée à perdre, nous sommes convaincus qu'il y a là un grave devoir pour toutes les parties concernées, et si quelqu'un voulait se soutraire à la nécessité de telles négociations, il encourrait une grande responsabilité devant l'humanité et devant l'histoire. Mais une vision complète du monde requiert qu'on accorde aussi une attention particulière au contraste Nord-Sud, comme je le disais Acta Ioannis Pauli Pp. II 589 er dans mon message pour la Journée de la Paix et dans l'homélie du 1 janvier. Car ce problème touche une grande partie de l'humanité, et son enjeu est la vie, la survie de ces peuples qui sont enfermés dans le sousdéveloppement, et que l'on classe sous la dénomination « Sud », même s'ils appartiennent à tous les continents. Ils regardent certains pays nantis dépenser des sommes fabuleuses pour augmenter leur potentiel d'armement, souvent par peur. Et eux-mêmes sont tentés d'engager une trop grande part de leurs ressources dans l'acquisition de tels armements, alors que ce sont les conditions élémentaires d'alimentation, d'hygiène, d'alphabétisation qui font cruellement défaut, et c'est là une source énorme de souffrances, d'angoisse, d'aigreurs, parfois de révolte. La situation, par elle-même, entraîne un état endémique de violence, à plus forte raison si elle est exploitée par d'autres puissances. L'élargissement des zones de pauvreté est, à long terme, la menace la plus sérieuse pour la paix. Aux causes humaines qui proviennent entre autres de l'inégalité des termes de l'échange et de certaines injustices, s'ajoutent des catastrophes naturelles, comme la terrible sécheresse du Sahel. Devant ces problèmes gigantesques et certainement très complexes, la Communauté internationale est appelée à faire preuve d'un engagement résolu pour une entraide efficace et désintéressée, d'un grand respect des cultures et des traditions dans ce qu'elles ont de sain, d'un souci de développer la responsabilité, la libre participation et l'unité des pays pauvres. Ceux-ci sauront d'ailleurs reconnaître tôt ou tard ceux qui les aiment vraiment, ceux qui les aident efficacement, selon leurs besoins réels, à commencer par l'entraide alimentaire. Pour sa part, et j'insiste sur ce point, l'Eglise veut continuer à s'engager résolument pour le développement de ces pays dits du Sud; et elle encourage les autres à s'y engager aussi toujours davantage, car c'est bien la meilleure manière de préparer les chemins de la paix, en faisant œuvre de justice et de solidarité fraternelle. t 6. Je viens d'évoquer devant vous, Excellences, un certain nombre de questions qui, certes, touchent des orientations politiques ; elles sont d'ailleurs familières aux diplomates que vous êtes, comme l'a montré votre Doyen. Vous le savez bien, pourtant, je ne le fais pas au nom d'un Etat, mais au nom du Saint-Siège, au nom de l'Eglise catholique, au nom de la conscience chrétienne. Il s'agit de rechercher les conditions d'un monde plus humain. Comme je vous le disais l'an dernier, le Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 590 Saint-Siège se sent libre pour prendre les initiatives que cela requiert, sans prétention, mais avec assurance, en faisant sienne notamment la cause de ceux qui souffrent et dont la voix n'arrive pas à se faire entendre. Et nous sommes sûrs que cette vision rejoint celle de beaucoup d'hommes de bonne volonté, à commencer par les Chefs d'Etat et les responsables de la vie internationale. Mais la foi nous donne une conception renouvelée de l'homme et de la société, avec des motivations particulières qui peuvent renforcer son impact. Ainsi, dans le cadre même de la vie diplomatique internationale, le Saint-Siège veut d'abord promouvoir la confiance : il ne cesse de prôner des solutions négociées avec équité, il n'hésite pas à demander la reprise d'un dialogue véritable, loyal, au-delà des passions et des préjugés qui aveuglent. C'est précisément ce qui manque aux nations et aux blocs qui n'arrivent pas à établir leurs relations sur la confiance. Ce dialogue et cette confiance n'éloignent en rien du réalisme, au contraire. Plutôt que de s'en remettre à l'attente de résultats décisifs attribués aux changements que promettent pour un avenir indéfini certaines théories philosophico-politiques, le Saint-Siège voudrait aider à sortir de l'impasse aujourd'hui, en encourageant les personnes et les groupes à réaliser des pas concrets, à prendre des mesures ponctuelles pour avancer vers la solution des problèmes les plus élémentaires de justice en ce monde. c 7. J'ai parlé d'une cohérence de ce discours avec l'Evangile. En effet, quand l'Eglise invite à faire face aux situations dramatiques des populations affamées, elle se souvient que le Christ s'est identifié avec l'homme qui a faim. Elle prend parti pour la vie, pour que celle-ci soit accueillie, respectée, défendue, promue. Elle sait bien d'ailleurs que le monde peut apprécier ce combat, puisque la vie d'un seul innocent — lors d'un rapt par exemple — soulève, à juste titre, tant de compassion et de solidarité; elle voudrait qu'on ait la même sensibilité pour les milliers d'êtres humains qui sont éliminés par l'avortement, la famine, la guerre. L'Eglise prend parti pour ce qu'il y a d'intime et d'inviolable dans l'homme : sa conscience, sa relation avec Dieu. Elle sait qu'un régime qui prétend extirper la foi en Dieu ne pourra sauvegarder le respect de l'homme et la fraternité des hommes. Elle ne cesse d'en appeler à la liberté religieuse, comme à un droit fondamental. Acta Ioannis Pauli Pp. II 591 Pour son compte, surtout en cette Année sainte de la Rédemption, l'Eglise prône la réconciliation, le pardon. En demandant ce pardon à Dieu lui-même, elle invite les hommes à le pratiquer entre eux. Les peuples eux-mêmes ont besoin de se réconcilier, de regarder les autres sous un jour nouveau, de surmonter les griefs usés, d'ouvrir leur porte à 1'« adversaire» sans l'humilier, de chercher à reconstruire l'unité. L'Eglise appelle à agir par amour, par esprit de fraternité, de service, comme elle l'a appris du Christ; elle est sûre que sans ces dispositions les grands mots de paix, de justice, de solidarité risquent d'être comme des cymbales qui retentissent sans autre effet. Et, comme je le disais au premier jour de l'an, cette fraternité se justifie en profondeur parce que nous sommes tous fils du même Père. Comment peut-on envisager une guerre, quelle qu'elle soit, entre les fils d'un même Père? 8. A cause de tout cela, l'Eglise ose parler d'espérance. Noël nous a rappelé que la naissance d'un enfant est le commencement de quelque chose de nouveau, à plus forte raison quand c'est le Fils de Dieu qui s'insère dans l'histoire humaine, non pour condamner, mais pour sauver. Jésus apporte, à nos yeux de croyants, les prémices d'une humanité nouvelle. Il fait éclater l'histoire. Chaque homme est aimé et estimé par Dieu, quel que soit son passé personnel et collectif. Il n'existe pas de situation bloquée et sans issue. Nos peurs et nos égoïsmes peuvent être dépassés en lui, le Rédempteur. Le chrétien ne croit pas à la fatalité de l'histoire. L'homme, avec la grâce de Dieu, peut changer la trajectoire du monde. Dans cette conviction prend racine le service que le Saint-Siège prête humblement, dans les limites de sa spécificité, à la société internationale. A vrai dire, l'Eglise est très consciente que cette transformation patiente des rapports internationaux dépasse les forces humaines, étant donné le caractère limité et pécheur de l'homme. C'est pourquoi, au sein même de son action, y compris dans son action diplomatique, elle prie, elle supplie Dieu et elle invite à prier. Cette prière ne vise pas d'abord à combler un manque. A ses yeux, prier c'est essentiellement s'accorder au plus intime de soi à la volonté de Dieu, seule juste absolument; et, pour nous, c'est plus précisément nous faire disciples du Christ dans la vérité de notre être. Si les chrétiens osent parler et formuler devant toute la communauté humaine les exigences que j'ai rappelées, c'est parce qu'ils essaient d'être fidèles à la lumière inté- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 592 rieure qu'ils reçoivent de Dieu, par le don d'amour du Christ présent dans l'histoire. Dans cet esprit, ils peuvent oeuvrer pour que le (( cœur » change dans ses zones les plus profondes. Alors naîtra et s'affermira la paix, conformément au Message que j'ai adressé à tous les responsables politiques. Yoilà l'idéal que le Saint-Siège, au nom de l'Eglise, propose librement et souhaite partager avec vous et avec les Gouvernements du monde entier que vous représentez. Et vous, diplomates accrédités auprès du Saint-Siège, je me permets de vous inviter spécialement à en être les témoins, personnellement et comme Corps diplomatique appelé à une représentation unique en son genre. Excellences, Mesdames, Messieurs, c'est sur ces paroles d'espérance que je vous redis mes vœux fervents. Que le Seigneur, l'auteur de tout bien, vous comble de ses bénédictions, vous et tous ceux qui vous sont chers ! VI Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii pro hominum cultura interfuerunt coram admissos.* Chers Frères dans V'épiscopat, chers amis, Je vous souhaite la plus cordiale bienvenue, heureux de vous retrouver au cours de votre réunion annuelle à Eome, pour un temps privilégié de réflexion et d'orientation, en communion avec le Pape. A travers vos personnes, ce sont les hommes de culture des différents continents que je salue avec respect. Vous savez l'importance vitale que j'attache au devenir des cultures de notre temps, et à leur rencontre féconde avec la Parole salvifique du Christ libérateur, source de grâces aussi pour les cultures. 1. Durant ces journées de travail, vous faites le point sur les activités du Conseil pontifical pour la Culture, afin de réfléchir à son action future, à partir d'un regard chrétien sur les cultures vers la fin du x x siècle. Je souhaite à ce Conseil, dernier né des organismes de la Curie romaine, d'assumer progressivement son rôle propre, et je vous remercie de tout ce que vous avez accompli depuis la fondation en mai è m e * Die 16 m. Ianuarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 593 1982. Je remercie notamment le Cardinal Gabriel Garrone, Président •du Comité de Présidence, le Cardinal Eugenio Sales, Mgr Paul Poupard, Président du Comité exécutif, Mgr Antonio Javierre Ortas, Conseiller, le Père Hervé Carrier, Secrétaire, et leurs collaborateurs, qui se dévouent tous à leurs premières tâches d'exploration et de réalisation, et les membres distingués du Conseil international, dont le concours qualifié est et sera très précieux. Déjà le Saint-Siège et l'Eglise, grâce aux Universités et Académies ecclésiastiques, aux commissions spécialisées, aux bibliothèques et archives, ont toujours apporté au monde une contribution de première valeur, au plan de l'éducation, de l'enseignement et de la recherche, des sciences et des arts sacrés. Divers organismes de la Curie y collaborent et il est certainement souhaitable que leur action se développe encore, en réponse aux exigences du monde contemporain, et surtout qu'elle soit mieux harmonisée et connue. Votre Conseil a sa part originale dans cette activité et cette coopération. 2. Votre rôle est surtout de nouer des relations avec le monde de la culture, dans l'Eglise et en dehors des institutions ecclesiales, avec les evêques, les religieux, les laïcs engagés en ce domaine ou délégués des associations culturelles officielles ou privées, les universitaires, les -chercheurs et artistes, tous ceux qui sont intéressés à approfondir les problèmes culturels de notre temps. En lien avec les Eglises locales, vous contribuez à ce que ces représentants qualifiés fassent connaître à l'Eglise le fruit de leurs expériences, recherches et réalisations au bénéfice de la culture — que l'Eglise ne saurait ignorer dans son dialogue pastoral et qui sont une source d'enrichissement humain — et aussi qu'ils reçoivent à ce sujet le témoignage des chrétiens. 3. On pense naturellement aux Organisations internationales telles que l'UNESCO et le Conseil de l'Europe, dont les activités spécifiques veulent être au service de la culture et de l'éducation. Votre Conseil peut contribuer — comme cela s'est déjà fait — à renforcer la collaboration qui convient avec de tels organismes, qui sont déjà en relation avec le Saint-Siège. Vous êtes également bien placés pour participer, avec d'autres représentants du Saint-Siège et de l'Eglise, aux Congrès importants qui traitent des problèmes de la culture et des sciences de l'homme. En de tels domaines, la présence de l'Eglise, dans la mesure où elle est 39-A. A. S. 594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale invitée, est particulièrement significative et source d'un grand enrichissement pour le monde comme pour elle-même, et il importe qu'elle y consacre tous ses soins. 4. L'activité habituelle du Conseil est aussi l'étude approfondie de grandes questions culturelles où la foi est interpellée et l'Eglise particulièrement impliquée. C'est là un service appréciable du Pape, du Saint-Siège et de l'Eglise. La collection « Cultures et dialogue » — dont on connaît déjà le premier et intéressant volume sur le cas Galilée — pourra utilement y contribuer, ainsi que diverses réalisations que vous prévoyez pour le dialogue entre l'Evangile et les cultures. 5. Pour la poursuite de vos projets, il est bon de vous adresser — comme vous en avez le souci — aux Conférences episcopales, afin de recueillir de leur part les initiatives qui traduisent en pratique, dans leurs milieux, les objectifs du Concile Vatican II et particulièrement de la Constitution pastorale Gaudium et spes sur la culture. Mieux connaître comment les Eglises locales saisissent les évolutions des mentalités et des cultures dans leurs pays aidera à mieux orienter leur action évangélisatrice. Des expériences pastorales intéressantes ont été tentées en ce domaine depuis le Concile, qui permettent aux Eglises locales d'affronter, à la lumière de l'Evangile, les problèmes complexes posés par l'émergence des nouvelles cultures, et les défis de l'inculturation, les nouveaux courants de pensée, la rencontre parfois conflictuelle des cultures et la recherche loyale du dialogue entre elles et l'Eglise. Certains épiscopats ont déjà créé une Commission compétente pour la culture. Quelques diocèses ont nommé un responsable, parfois un évêque auxiliaire, chargé des problèmes nouveaux que pose une pastorale moderne de la culture. C'est cette solution que j'ai cru bon d'instituer moi-même, vous le savez, pour le diocèse de Rome. Il sera précieux de faire connaître les résultats que ces initiatives ont obtenus, suscitant ainsi un utile échange d'information et une saine émulation. 6. A bon droit aussi, vous cherchez à collaborer avec les Organisations internationales catholiques. Plusieurs de ces Organisations sont particulièrement intéressées aux problèmes de la culture, et ont déjà souhaité cette coopération avec vous. Les O.I.C. sont aux avant-postes dans Acta Ioannis Pauli Pp. II 595 l'action que mènent les catholiques pour la promotion de la culture, de l'éducation, du dialogue interculturel. C'est pourquoi je me réjouis de l'attention portée par votre Conseil à ce secteur important, en collaboration avec le Conseil pontifical pour les Laïcs qui a compétence poursuivre, en général, l'apostolat des Organisations internationales catholiques. 7. D'autre part, beaucoup de religieux et de religieuses déploient dans le domaine de la culture une action importante. Plusieurs Instituts religieux consacrés à l'œuvre de l'éducation et au progrès culturel, à la compréhension et à l'évangélisation des cultures, ont manifesté leur désir de participer activement à la mission du Conseil pontifical pour la Culture, afin de chercher ensemble, dans un esprit de fraternelle collaboration, les voies les meilleures pour promouvoir les objectifs du Concile Vatican II en ces vastes domaines. En liaison avec la Congrégation pour les Religieux et les Instituts séculiers, votre Conseil pourra contribuer à aider ces religieux et ces religieuses dans le travail spécifique d'évangélisation dont ils sont chargés pour la promotion culturelle de l'être humain. 8. A travers ces quelques paroles, on saisira facilement l'importance et l'urgence de la mission confiée au Conseil pontifical pour la Culture, mission qui s'insère à sa place — et sous un angle spécifique — dans celle des organismes du Saint-Siège et dans celle de toute l'Eglise, responsable de porter la Bonne Nouvelle à des hommes très marqués, par le progrès culturel mais aussi par ses limites. Plus que jamais, en effet, l'homme est gravement menacé par l'anti-culture, qui se révèle entre autres dans la violence croissante, les affrontements meurtriers,, l'exploitation des instincts et des intérêts égoïstes. En travaillant au progrès de la culture, l'Eglise cherche, sans relâche, à faire que la. sagesse collective l'emporte sur les intérêts qui divisent. Il faut permettre à nos générations de construire une culture de la paix. Puissent nos contemporains retrouver le goût et l'estime de la culture, véritable victoire de la raison, de la compréhension fraternelle, du respect sacré pour l'homme, qui est capable d'amour, de créativité, de contemplation, de solidarité, de transcendance ! En cette Année jubilaire de la Rédemption qui m'a déjà donné le privilège d'accueillir le pèlerinage fervent de nombreux hommes et 596 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale femmes de culture, j'implore les bénédictions du Seigneur sur votre tâche difficile et passionnante. Que le message de réconciliation, de libération et d'amour, puisé aux sources vives de l'Evangile, purifie et illumine les cultures de nos contemporains en quête d'espoir ! VII Ad Exc.mum Virum Mauritium Ansgarium St. John, Trinitatis et Tobagi apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum.* Mr Ambassador, As you présent the Letters accrediting you as the Ambassador Éxtraordinary and Plenipotentiary of the Republic of Trinidad and Tobago, it is my pleasure to welcome you to the Vatican and to thank you for the good wishes you have conveyed f rom His Excellency the President and from the Prime Minister. I ask that you kindly extend my wärmest greetings to them and assure them of my prayers for all the people of your nation. You come as the first Ambassador of your country to the Holy See. For this reason today is a particularly happy one for us, for it marks the beginning of closer collaboration while it is a sign of the good relations which we already enjoy. You have made référence, Your Excellency, to the defence of human rights and to the promotion of justice, peace and fraternal collaboration. Common efforts taken to achieve thèse goals are indeed of great importance for peoples of every nation and for the international community as a whole. In this, diplomatie relations between countries have a special role to play, the role of fostering dialogue and of seeking to forge ever stronger bonds of understanding and trust. I am pleased that you have referred to the significant contribution which the Church in Trinidad and Tobago has made to the educational, social and cultural development of the nation. The Church always seeks to cooperate with men and women of good will in whatever €ontributes to integrai human development and the betterment of society. Such coopération is facilitated by countries, such as yours, which provide in their Constitutions for freedom of conscience and of religious belief and observance. And I would assure you that the Oatholic Church in Trinidad and Tobago wishes to continue to col* Die 20 m. Ianuarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 597 labórate in these worthy endeavours while, at the same time, she pursues her primary mission of proclaiming the saving message of Jesus Christ. Mr Ambassador, as you assume your diplomatie functions, I promise you the full coopération of the Holy See for the successful accomplishment of your mission. I ask Almighty God to grant you health and happiness in your work and to bless ali the people of your country with pròsperity and enduring peace. VIII Ad episcopos Orae Divitis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. A sólo meses de mi viaje apostólico a América Central y de mi inolvidable permanencia en Costa Rica, siento profunda alegría al acogeros hoy fraternalmente en esta Roma de Pedro y Pablo, a la que habéis venido para realizar vuestra visita ad Limina. ¿Cómo no recordar en este instante mi gratísimo encuentro con aquellas entusiastas multitudes costarricenses en el Parque Metropolitano de La Sabana, y con la infancia que sufre, en el Hospital Nacional de Niños? Inolvidable también mi encuentro con las almas consagradas en la Catedral Metropolitana, con los miles de jóvenes que me acogieron en el Estadio Nacional, así como con los Jueces de la Corte Interamericana de Derechos Humanos y con las Autoridades Supremas de vuestra nación. No olvido estos y otros momentos, cuyo recuerdo sigue muy vivo. Por eso os pido desde ahora que llevéis a todos vuestros compatriotas mi cordial saludo; sed portadores también de mi bendición y decidles que el Papa no los olvida y eleva a Dios sus plegarias, para que la fe ilumine cada paso de su peregrinación terrena, para que el amor los haga ser y sentirse siempre hermanos, y para que la paz prevalezca siempre de uno a otro confín de vuestra Patria. Reunidos en torno al Sucesor de Pedro, sobre quien Cristo edificó su Iglesia y a quien encomendó la misión de confirmar a sus Hermanos, sé que esperáis una palabra mía sobre la vida eclesial en vuestras diócesis, que en fraterna comunión conmigo apacentáis en nombre de * Die 26 m. Ianuarii a. 1984. 598 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cristo, con la preciosa colaboración de vuestros sacerdotes, religiosos, religiosas y laicos comprometidos en el apostolado. 2. El primer tema sobre el que deseo reflexionar con vosotros es > » 22 5 22 » » » marzo » » » » » » » » II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II II sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Eberhard Droste (Essen). Franz Hartmann (Essen). Josef Möhln (Essen). Martin Pischel (Essen). Karl Woschitz (Gurk). Ambros Pozewaunig (Gurk). Andreas Kajznig (Gurk). Karl Heinz Krankl (Gurk). Valentin Stückler (Gurk). Heinrich Linkholt (Essen). Filippo Agostini (Velletri). Giuseppe Pesci (Fiesole). Giovanni Montano (Gastellammare di Stabia) Antonio Mariasciuolo (Trani). Andrea Roselli (Trani). Osvaldo Plotegher (Bolzano-Bressanone). Antonio Feltrinelli (Bolzano-Bressanone). Angelo D'Ascani (Ferentino). Giuseppe Montalti (Cesena). Dino Orsini (Sarsina). Luigi Caselli (Lucca). Pierluigi D'Antraccoli (Lucca). Graziano Davini (Lucca). Pietro Gianneschi (Lucca). Pino Nardi (Lucca). Raffaello Picchi (Lucca). Nikola Eterovié (Hvar). Enea Marchionetti (Pesaro). Jerzy Zieba (Chelmno). Henryk Muszyiiski (Chelmno). Zbigniew Czubek (Chelmno). NECROLOGIO 3 maggio 1984. Mons. Joäo Batista Przyklenk, Vescovo emerito di Januária (Brasile). » Mons. José Rincón Bonilla, Vescovo tit. di Tamaso. 14 » » Mons. Raymond Larose, Vescovo tit. di Tisdro. 17 » » Mons. Giuseppe Zabkar, Arcivescovotit.--di Virano. 19 » » Mons. Milton Correa Pereira, Arcivescovo di Manaus 23 » (Brasile). » Mons. Thomas J. Mardaga, Vescovo di Wilmington 28 » (Stati Uniti d'America). » Mons. Bruno Wüstenberg, Arcivescovo tit. di Tiro. 31 » Recens nuntiatum est Garabed Amadouni, Episcopum tit. Amathusium in Cypro, die 14 m. Ianuarii a. 1.984 de vita decessisse. An. et voli LXXVI ( 2 Iulii 1984 —Jj^* N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II EPISTULA APOSTOLICA Ad totius Ecclesiae Catholicae Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos, Sacerdotes, Religiosas Familias et Christifideles: de urbe Ierusalem quae est omnibus in Deum credentibus bonum sacrum atque optatus concursionis locus ad pacem conciliandam pro populis regionis Mediae Orientalis. IOANNES PAULUS P P . I I VENERABILES FRATRES AC DILECTI FILII, SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM Redemptionis Anno Iubilaeo exeunte, animum convertimus ad singularem illam terram, quae ibi est posita, quo Europa, Asia et Arica confluunt, in qua generis humani Redemptio (( semel » consummata est. Terra est, quam sanctam appellamus, quippe quae terrestris patria fuerit Christi, qui eam circumiit «praedicans Evangelium Regni et sanans omnem languorem et omnem infirmitatem » . Hoc praesertim anno Nobis dulce erat eodem animi motu eodemque anici gaudio, quo Decessor Noster Paulus P P . V I , cum anno MCMLXIV in Terram Sanctam et Ierusalem se contulit. Si corpore ibi esse nequivimus, spiritu tamen Nos sentimus in ea terra "peregrinantes, in qua nostra est acta cum Deo reconciliatio, ut a Principe Pacis imploremus pretiosum redemptionis donum et pacis, 1 2 1 Cfr. Rom 6, 10; Hebr 7, 27; 9, 12; 10, 10. 2 Mt 4, 23. 41 - A. A. S. 626 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quam hominum corda, familiae, populi et imprimis gentes vehementer exoptant, quae eam ipsam incolunt regionem. De urbe Ierusalem potissimum cogitamus, ubi Iesus, suam offerens vitam ((fecit utraque unum et medium parietem maceriae solvit... interficiens inimicitiam in semetipso ) ) . Ierusalem, ante quam civitas Iesu Redemptoris, locus historicus fuit biblicae Dei revelationis, quasi locus occursus caeli et terrae, in quo magis quam in quovis alio loco est sermo Dei cum hominibus collatus. Eam Christiani religioso et sollicito studio respiciunt, quia ibi verbum Christi multotiens resonavit, ibi magni Redemptionis eventus peracti sunt, nempe passio, mors et resurrectio Domini. In urbe Ierusalem orta est prima christiana communitas, et per saecula mansit, etsi difficultatibus affecta, ecclesialis praesentia continua. Eam, multis vestigiis et monumentis copiosam inde a temporibus David, qui eam caput elegit, et Salomonis, qui ibi Templum aedificavit, Hebraei ardenter amant et in omne tempus eius recolunt memoriam. Exinde ad eandem animos dirigunt, licet affirmare, cotidie, et eam tamquam nationis suae indicant signum. Etiam Muslimi ((sanctam» vocant Ierusalem, acri cum amore, qui ab origine macometanae doctrinae repetitur et ex hoc gignitur, quod multa illic habent peculiaria loca sacris peregrinationibus destinata, et plus iam mille anni intercesserunt, ex quo fere continenter ibidem habitant. Praeter haec eximia et praestantia munumenta, Ierusalem vivas credentium communitates continet, quarum praesentiam totius orbis terrarum gentes pro signo habent et fonte spei, eae quidem quae Civitatem Sanctam animadvertunt esse suum quodammodo patrimonium spirituale ac pacis et concordiae figuram. Namque, utpote patria cordium omnium ex spiritu filiorum Abrahae, qui eam carissimam habent, et locus quo coëunt, secundum fidem infinita Dei transcendentia et res creatae, Ierusalem exstat symbolum conventus, coniunctionis et pacis universae humanae familiae. Civitas Sancta igitur toti humano generi firme pacem suadet, praesertim adoratoribus unius et magni Dei, populorum Patris misericordis. At profitendum est Ierusalem pergere esse diuturnae contentionis, violentiae et propriarum cuiusque vindicationum causam. Eiusmodi condicio et cogitationes faciunt, ut ex ore haec prophetae exeant verba : « Propter Sion non tacebo, et propter Ierusalem non 3 3 Eph 2, 14, 16. Acta Ioannis Pauli Pp. II quiescam, donec egrediatur ut splendor iustitia eius, et salus eius ut lampas accendatur » . Diem cogitamus et expetimus, quo vere omnes simus ita « docibiles Dei ) ) , ut eius reconciliationis et pacis nuntium audiamus. Diem cogitamus, quo Hebraei, Christiani et Muslimi inter se consalutent in urbe Ierusalem, ea pacis salutatione, qua Christus post resurrectionem discipulos salutavit : « Pax vobis » . Romani Pontifices, maxime hoc saeculo, trepidanti semper cum sollicitudine acerbos eventus observaverunt, qui Ierusalem multa per decennia illigarunt, et attenta cura prosecuti sunt Institutorum internationalium declarationes, quae de Sanctae Civitatis sorte egerunt. Multis in occasionibus Sancta Sedes ad considerationem provocavit et hortata est ut huic implicatae et difficili quaestioni dirimendae apte prospiceretur. Quae quidem fecit, quia de populorum pace sollicita erat, non minus quam de causis spiritualibus, historicis et doctrinae propriis, ad religionem pertinentibus. Universum genus humanum, et imprimis populi et nationes quibus in urbe Ierusalem sunt fratres in fide, Christiani, Hebraei et Muslimi, habent cur se sentiant hac causa implicatos et pro viribus operam dent, ut huius Civitatis indolem sacram, unicam et irrepetibilem, servent. Non sola monumenta vel loca sancta, sed tota Ierusalem historica et communitatum religiosarum exsistentia earumque condicio et futura non possunt omnes non tangere atque cordi esse omnibus. Re vera, inveniatur oportet, voluntate bona atque in longitudinem consulenti, ratio solida et aequa, qua dissimilia studia atque appetitiones congruenter firmiterque componantur atque in tuto collocentur modo consentaneo et efficaci, per peculiare Statutum cui iure internationali ac gentium consortione caveatur, ita ut nulla pars valeat eam ad discrimen adducere. Nostrum etiam putamus, et quidem non differendum munus commemorandi, coram Christianis communitatibus atque iis qui fidem in unum Deum profitentur quique in se recipiunt praecipuarum hominis dignitatum tutelam, Hierosolymae quaestionem primas agere partes ad pacem constabiliendam iustam in Media regione Orientali. Nobis persuasum habemus Civitatis religiosam identitatem atque praesertim communis fidei monotheisticae consuetudinem componere 4 5 6 4 Is 62, i. 5 Io 6, 45. 6 Io 20, 19. (528 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale posse viam ita ut concordia promoveatur inter eos quicumque varia ex ratione Sanctam Civitatem ut suam habent. Probe novimus neglectam inquisitionem dignae compositionis problematis Hierosolymitani, sic ut eiusdem desidem dilationem, acrius in discrimen adducere exoptatam quietam aequamque pactionem contentionis totius regionis Mediae Orientalis. Eecolimus nunc, sicut sane sermo fert, eadem in regione duos populos, Palaestinum et Israeliticum intra proxima decennia oppositos esse simultate quae videtur redigi non posse. Ecclesia, in Christum Redemptorem oculos convertens eiusque imaginem in unoquoque homine dignoscens, pacem invocat atque reconciliationem pro populis illius terrae, quae Ipsius fuit. Pro populo Hebraico qui vitam degit in Natione Israelitica quique eadem in regione custodit tam pretiosa testimonia suae historiae suaeque fidei, imploramus optatam securitatem atque iustam tranquillitatem quae est praecipua uniuscuiusque nationis atque vitae proiectisque condicio pro quacumque societate. Palaestinus populus, qui illa in regione invenit historicam suam originem et intra decennia vivit vagus, ius habet naturale, ex iustitia, inveniendi patriam atque aetatem agendi concorditer et aequo animo cum ceteris populis eiusdem regionis. Omnes regionis Mediae Orientalis gentes, virtutum spiritualium patrimonium suum custodientes, vices tragicas quibus implicantur superare non valebunt — de Libano excruciato dicimus — nisi historiae suae rationem veram detegerint, quae per fidem in unum Deum eas provocat ad consociationem in concordia et mutua cooperatione. Cupimus, praeterea, admonere viros politicos, quotquot ad populorum gubernacula sedent vel praesunt Institutionibus internationalibus, de urbis Ierusalem condicione deque communitatibus in ea aetatem agentibus. Neminem fugit enim multiplices fidei cultusque humani significationes, quae in Sancta Civitate inveniuntur, ad concordiae pacisque causam admodum conferre posse. Hac in hebdomadis sanctae feria sexta, qua sollemniter recolimus Salvatoris nostri passionem et mortem, vos omnes invitamus, Venerabiles Fratres in Episcopatu, omnes Presbyteros, Viros ac Mulieres religiosas, Christifideles omnes per orbem terrarum dispersos, ut inter preces peculiarem teneat locum imploratio pro iusta compositione quaestionis Hierosolymitanae et totius Regionis Sanctae, et ut pax reddatur regioni illi Mediae Orientali. Acta Ioannis Pauli Pp. II 629 Redemptionis Anno Iubilaeo exeunte, quem magno cum spirituali gaudio sive Romae celebravimus sive omnibus in catholicae Ecclesiae dioecesibus, Ierusalem exstitit meta optima ac vera, in quam prospiciebat cogitationes nostrae amoris et animi grati ob grande donum Redemptionis, quam in Sancta Civitate Filius Hominis operatus est pro omnibus hominibus. Quoniam vero redemptionis fructus est hominis cum Deo reconciliatio atque uniuscuiusque hominis cum fratribus suis, hac de causa nobis implorandum est, ut etiam Hierosolymae, in Regione Sancta Iesu, credentes in Deum, post tam tristes dissipationes et dissentiones, reconciliationem inveniant et pacem. Haec pax a Christo Iesu declarata, in nomine Patris qui in Caelis sedet, constituat Ierusalem signum vivum magnae spei unitatis, amicitiae atque concursionis inter populos, iuxta perspicua verba libri Isaiae : « Ibunt populi multi et dicent : venite et ascendamus ad montem Domini, ad domum Dei Iacob, et doceat nos vias suas et ambulemus in semitis eius». Apostolicam denique Benedictionem Nostram libenti animo impertimus. 7 Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xx mensis Aprilis, feria sexta hebdomadis sanctae, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS PP. I I COSTITUTTONES APOSTOLICAE I AGANIEN. In Insulis Oceani Pacifici nova conditur provincia ecclesiastica nomine Aganiensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Compertum quidem habentes in Insulis Oceani Pacifici primam missionalem dioecesim ex variis Micronesiae portionibus nomine Aganiensem per Litteras Apostolicas « Centenario anno ter », die xiv 7 Is 2, 3. 630 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mensis Octobris anno MCMLXV a Paulo V I Decessore Nostro ve. me. datas, conditam esse, Nos ipsi, illuc mense Februario anno MCMLXXXI peregrinati pastoralis visitationis causa, quot etiam incrementis aucta iam esset satis didicimus. Considerata autem illius Ecclesiae particularis certa maturitate, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, consilio audito tum venerabilis Fratris Pii Laghi, Archiepiscopi titulo Maurianensis atque in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus Delegati Apostolici, tum eorum, quorum interest, rationeque etiam habita provinciarum ecclesiasticarum illic iam optimo sane iure in quibusdam Melanesiae et Polynesiae regionibus constitutarum, merito censuit a provincia ecclesiastica Sancti Francisci in California dioecesim Aganiensem seiungendam et ad honorem Ecclesiae Metropolitanae provehendam esse, unoque tempore suasit ut nova ibi provincia ecclesiastica crearetur eademque constans sive Aganiensi Ecclesia, quae Metropolitana esset, sive ipsa Ecclesia CarolinensiumMarshallensium, quae posthac ei suffraganea esset ac distracta a provincia ecclesiastica nomine Suvana, cui eam die in mensis Maii anno MCMLXXix per Literas Nostras « Tametsi Ecclesiae Sanctae » Nos ipsi adiunximus. Eidem simul, quam memoravimus, Sacrae Congregationi visum est peropportunum ut venerabilis Frater Filibertus Camacho Flores, hactenus dioecesis Aganiensis Episcopus, ad dignitatem Archiepiscopi Metropolitae eveheretur eiusdem Aganiensis archidioecesis Metropolitanae. Quibus igitur reputatis, de sententia Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, quam a Venerabili eius Praefecto ad Nos relatam confirmamus, deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae hisce Litteris haec statuimus quae sequuntur atque iubemus. Novam provinciam ecclesiasticam, secundum ea omnia ipsa quae supra particulatim descripta sunt, condimus Aganiensem appellandam, quae eidem, quam diximus, Sacrae Congregationi obnoxia quidem erit, et Aganiensem hucusque dioecesim nunc archidioecesis Metropolitanae dignitate insignimus, cuius primum pastorem eundem confirmamus venerabilem Fratrem Filibertum Camacho Flores, quem et honore Archiepiscopi Metropolitae decoramus. Ipsi praeterea statuimus ut novae provinciae ecclesiasticae praesules ad Conferentiam Internationalem seu Coetum Episcoporum Oceani Pacifici iure pertineant, utque nova archidioecesis Aganiensis non Nuntiaturae Apostolicae Foederatarum Americae Septemtrionalis Civitatum sed Delegationis Apostolicae in Insulis Oceani Pacifici iurisdictioni subsit, Acta Ioannis Pauli Pp. II 631 ad quam et dioecesis Carolinensium-Marshallensium pertinere perget. Simul autem iubemus ac decernimus ut, vi ipsius Decreti « V i s o et mature», quod die x x v n mensis Novembris anno MCMLXXX a Supremo Signaturae Apostolicae Tribunali est editum, causae nullitatis matrimonii ad archidioecesim Aganiensem et ad suffraganeam eius dioecesim pertinentes in secundo iurisdictionis gradu apud regionale pertractentur Tribunal Suvanum a Praesulibus Conferentiae Episcopalis Oceani Pacifici, data apostolica licentia, institutum, integro tamen semper iure, sicut lege canonica sancitur, provocandi ad Sacram Romanam Rotam. Deinde novae archidioecesis ut stabilitati ac firmitati plane prospiciatur, sacrorum alumni apte in Regionali Sancti Petri Chanel Seminario Maiore instituantur, quod, moderante ipsa Sacra Congregatione de Propaganda Fide, in archidioecesi Suvana exstat omnibusque Insularum Oceani Pacifici Missionibus patet. Quae hic sunt statuta, omnia exequatur venerabilis Frater Antonius Magnoni, Archiepiscopus titulo Bosetanus et in Insulis Oceani Pacifici Delegatus Apostolicus, aut alius ecclesiasticus vir ad id ab eo designatus, necessariis factis facultatibus. Re vero acta, certa veraque singulorum documentorum exempla ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda fide transmittantur. Has denique Literas Apostolicas volumus nunc et in posterum tempus ratas esse, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die octavo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI AGNELLUS Card. Rossi a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Gentium Evang. Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Cattani, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. .129020. 632 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II COATZACOALSENSIS Quibusdam locis a dioecesi Sancti Andreae de Túxtla distractis nova conditur dioecesis nomine Coatzacoalsensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Plane conscii omnium officiorum, quae a gravissimo munere Nostro, quod in pascendo universo dominico grege quidem consistit, seiungi omnino non possunt, quam maxime imprimisque consilia necnon incepta persequenda curamus, per quae Populo Dei qualibet in regione orbis terrarum vitam agenti tota doctrina christiana facilius aut efficacius tradatur. Cum igitur venerabilis Frater Villelmus Ranzahuer Gonzales, Episcopus Sancti Andreae de Tuxtla, audita etiam Conferentia Episcopali mexicana, ab Apostolica hac Sede nuper postulaverit, ut nova illic Ecclesia particularis constitueretur quibusdam ex locis hucusque suae dioecesis propriis, Nos, cum id et in votis sit venerabilis Fratris Hieronymi Prigione, Archiepiscopi titulo Lauriacensis atque Delegati Apostolici in Republica Mexicana, suppleto eorum consensu quorum interest vel quorum id interesse censetur, de sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationis pro Episcopis negotiis praepositorum, quam confirmamus, deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae nunc a dioecesi Sancti Andreae de Tuxtla loca distrahimus, quibus municipia continentur vulgo nuncupata : Coatzacoalcos, Cosoleacaque, Ixhuatlan del Sureste, Hidalgotitlan, Minatitlan, Moloacan, Las Choapas, Pajapan et Zaragoza, ex iisque simul sumptis legeque civili circumscriptis ac definitis novam dioecesim condimus Coatzacoalsensem appellandam. Haec praeterea dioecesis, cuius sedem in urbe « Coatzacoalcos » Ipsi statuimus et esse volumus, cuiusque paroeciale templum Sancto Ioseph Sponso B. M. V. dicatum honore Ecclesiae Cathedralis insignimus una cum privilegiis ceterorum id genus templorum propriis, suffraganea erit archidioecesi Ialapensi, cuius proinde Archiepiscopi metropolitano iuri Episcopum pro tempore Coatzacoalsensem subicimus, qui simul non modo iuribus nunc exornatur sed officiis etiam et oneribus obstringitur, quae ad Episcopos pertinent dioecesanos. In nova interea dioecesi instituatur oportet Collegium Consultorum iure praescriptum, et quidem quam Acta Ioannis Pauli Pp. II 633 primum, ut novo Pastori praesens feratur auxilium. Quod porro ad episcopalem novae Ecclesiae mensam attinet, mandamus ut ei provideatur emolumentis Curiae fideliumque stipibus necnon iusta, ad normam can. 122 C.I.C., portione bonorum (vulgo « M i t r a » ) , quae hactenus omnia ad episcopalem mensam Sancti Andreae de Tuxtla pertinebant. Tum iuris communis praescripta tum normae a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica statutae serventur in exstructione Seminarii dioecesani et in formatione sacrorum alumnorum apte comparanda; at selecti alumni philosophicis et theologicis disciplinis instruendi, aut sacerdotes ut sua compleant studia, ad Pontificium Collegium Mexicanum in Urbe situm mittantur. Mandamus etiam ut de regimine Ecclesiae hodie conditae de eiusque bonorum administratione, de Administratore dioecesano eligendo sede vacante atque de iuribus et oneribus fidelium, necnon de aliis id genus, sacri canones -plane ac perfecte serventur. Unoque tempore lege sancimus ut, constitutione dioecesis Coatzacoalsensis ad effectum deducta, sacerdotes ei censeantur Ecclesiae adscripti intra cuius fines ecclesiasticum habent officium, ceteri vero sacerdotes aut clerici ipsique seminarii tirones ei addicantur Ecclesiae, in qua legitimum habent domicilium. Omnia denique actorum documenta, quae aut ad novam dioecesim eiusve clerum aut ad fideles vel ad temporalia bona attinent, a Curia Sancti Andreae de Tuxtla ad Curiam Coatzacoalsensem prompte transmittantur ibique in condendo tabulario rite asserventur. Quae hic iubentes decrevimus exsequatur venerabilis Prater Hieronymus Prigione, quem diximus, a Nobis deputatus, debitis factis facultatibus una cum libertate id ad aliquem in ecclesiastica dignitate constitutum delegandi, onere tamen imposito curandi ut certum verumque exemplum litterarum actae exsecutionis Sacrae Congregationi pro Episcopis mittatur. Quas Litteras Apostolicas nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quarto decimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © SEBASTIANUS Card. RAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praef. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Cattani, Proton. Apost. Loco £g Plumbi In Secret. Status tab., n. 129S68. 634 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III GUMACANA Quibusdam locis a dioecesi Lucenensi distractis nova conditur dioecesis nomine Gumacana. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Iure meritoque Sacrosancta Synodus, cuius quidem consilia participamus, de dioecesium circumscriptionibus decernit ut, <( quatenus animarum bonum id exigat, quamprimum ad congruam recognitionem prudenter deveniatur, eas dividendo vel dismembrando ... )) (CD, 22). Oportet enim, quantum fieri potest, Ecclesiis particularibus ita prospiciatur, « ut Episcopi munera sua pastoralia in iisdem efficaciter explere valeant» (ibid.). Quare bonum visum est fieri, si venerabili assentiremur Fratri Ruben Profugo, Episcopo Lucenensi, qui ob frequentiores suae dioecesis incolas, recte consulta Conferentia Episcoporum Insularum Philippinarum, nuper ab Apostolica Sede postulavit ut nova illic dioecesis constitueretur nonnullis ex locis adhuc ad Ecclesiam suam pertinentibus. Nos igitur, cum eidem rei ipse faveat venerabilis Frater Bruno Torpigliani, Archiepiscopus titulo Mallianensis et Nuntius Apostolicus in Insulis Philippinis, eorum suppleto consensu quorum interest aut id interesse censetur, de sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationis pro Episcopis negotiis praepositorum, quam ratam habemus, deque summa potestate Nostra Apostolica per has Litteras a dioecesi Lucenensi distrahimus orientalem regionem civilis provinciae (( Quezon » vulgo appellatae omniaque loca insulae cui nomen « Alabat », ex quibus simul sumptis legeque civili in praesentia definitis novam dioecesim condimus Gumacanam appellandam. Haec ipsa nova dioecesis, cuius sedem episcopalem in urbe Gumaca esse iubemus cuiusque-templum paroeciale in honorem Sancti Didaci Deo dicatum gradu Ecclesiae Cathedralis insignimus, una cum privilegiis et honoribus quae ceterorum eiusmodi templorum sunt propria, suffraganea erit archidioecesi Lipensi, cuius proinde Archiepiscopi metropolitano iuri Episcopum pro tempore Gumacanum subicimus, qui non modo officiis oneribusque obstringitur sed iuribus etiam exornatur, quae munus Episcopi dioecesani prae se fert. In nova etiam dioecesi Collegium Consul- Acta Ioannis Pauli Pp. II 63Ö torum quam primum instituatur oportet, quod novo Pastori praesenti sit auxilio. Quod praeterea ad episcopalem attinet mensam dioecesis hodie constitutae, statuimus ut consistat tum in Curiae emolumentis fideliumque stipibus tum etiam ad normam can. 122 C.I.C. in portione bonorum episcopalis mensae Lucenensis, quae posthac ad novam dioecesim pertinere iure debet. Tum iuris communis statutae normae tum regulae a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica praescriptae serventur in Seminarii dioecesani aedificatione et in apta sacrorum alumnorum formatione. Selecti vero alumni philosophicis et theologicis disciplinis instruendi, aut sacerdotes qui sua studia compleant, ad Pontificium Collegium Philippinum in Urbe situm mittantur. Simul decernimus ut de regimine novae dioecesis deque administratione bonorum eius, de Administratore dioecesano sede vacante eligendo, de fidelium oneribus iuribusque, necnon de aliis id genus, adamussim sacri serventur canones. Lege deinde sancimus ut, constitutione dioecesis Gumacanae ad effectum adducta, sacerdotes ei Ecclesiae adscripti censeantur intra cuius fines ecclesiasticum habent officium, reliqui vero presbyteri et Seminarii tirones ei addicantur Ecclesiae, in qua legitimum habent domicilium. Omnia denique actorum documenta, quae aut ad novam Ecclesiam eiusve clerum aut ad fideles vel ad temporalia bona proprie attinent, a Curia Lucenensi ad Curiam Gumacanam suo tempore transmittantur ibique in condendo archivo bene asserventur. Omnia, quae hic praecipientes statuimus, exsequatur venerabilis Frater, Bruno Torpigliani, quem memoravimus, a Nobis deputatus, debitis factis facultatibus una cum libertate id delegandi ad alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere tamen imposito curandi ut certum verumque actae exsecutionis litterarum exemplum Sacrae Congregationi pro Episcopis cito mittatur. Quas Apostolicas Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die nono mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI BERNARDINUS Card. GANTIN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Laurus Governatori, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 129574. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 636 LITTERAE APOSTOLICAE I Edmontonensi in archidioecesi templum Sancto Ioseph, Canadiae apud Deum patrono, dicatum, titulo ac dignitate Basilicae Minoris exornatur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Pro explorato quidem habetur quam magni momenti et ponderis cathedrale sit templum particularis Ecclesiae Edmontonensis, quod, Sancto Ioseph uti caelico Oanadiae patrono dicatum, illic ipsa « Edmonton » in urbe exstat. Nullum autem est dubium, quin eiusmodi sacra aedes magnopere conferat, praesertim per pastorales curas venerabilis Ordinarii loci atque per industriam cleri eidem templo addicti, non solum ad catholicam fidem in multis alendam ad variosque pietatis usus celebrandos sed etiam ad peculiarem venerationem gloriosissimi patroni magis colendam magisque vulgandam et incrementis augendam. Quae cum ita sint, Nos, qui libentissime consilia capimus propositaque participamus, quae'ad Christifideium certam utilitatem pertinent, audiendas putamus preces venerabilis Fratris Iosephi N. MacNeil, Archiepiscopi Edmontonensis, qui ipse nuper, sua suique cleri ac populi expromens vota, poposcit ut clarum templum, quod diximus, praestabili Basilicae Minoris titulo insigniretur. Ratam igitur habentes sententiam Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino, cui res delata erat, vi et potestate Nostra Apostolica per has Litteras perpetuumque in modum commemoratum templum, in archidioecesi Edmontonensi Sancti Ioseph tamquam Canadiae patroni sacrum, ad honorem et gradum Basilicae Minoris evehimus, omnibus factis agnitisque iuribus ac liturgicis concessionibus, quae ceterorum id genus templorum sunt propria, servatis vero per Decretum statutis ((de titulo Basilicae Minoris», quod die vi mensis Iunii anno MCMLXVIII est evulgatum. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Iubemus denique has Litteras Nostras Apostolicas religiose observari effeetusque suos nunc et in posterum tempus omnes habere. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv mensis Martii, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £ß Sigilli Jn Secret. Status tao., n. 128111. Acta Ioannis Pauli Pp. II 637 II In Lyciensi archidioecesi templum Sancto Dominico Savio sacrum ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Quam praestet sanctos caelites honorari is profecto intelleget qui consideret eos non solum in terrena vita fuisse servos fidelissimos Dei, et nunc in caelis amicissimos, atque idcirco laude cumulandos, sed etiam posse illos, qua gloria gaudent, humanos adiuvare tum in vitae huius discriminibus, quae iter ad aeternam et immortalem tranquillitatem saepiunt, tum etiam in necessitatibus, quae cuilibet imminent : talibus enim Patronis bona intercedentibus, aequiore vultu Deus concedet. Qua re, cum Venerabilis Frater Michael Mincuzzi, Archiepiscopus Lyciensis, ab hac Apostolica Sede petierit, ut templum paroeciale in urbe Lycia Sancto Dominico Savio dicatum, iam ad dignitatem Basilicae Minoris tolleretur, idque nomine suo clerique populique poposcerit; Nos ratione habita tum eiusdem sacrae aedis maiestatis, tum artis, quam prodit, tum maxime pietatis atque religionis, cuius flamma summo studio alitur in Dei gloriam Sanctorumque suorum decus, volentes insuper Venerabilis Fratris Archiepiscopi exspostulationi concedere, bene fieri censuimus si admotae preci obsecundaremus. Iis ergo probatis quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu divino de re statuerit, cui iustas facultates fecimus, placet ut templum de quo mentionem fecimus, Sancto Dominico Savio dicatum in urbe Lycia archidioecesis Lyciensis, Basilicis Minoribus annumeretur, cum iuribus et liturgicis concessionibus, quae talibus aedibus fieri solent, servatis iis quae Decretum « De titulo Basilicae Minoris » exigit, die vi mensis Iunii factum, anno MDCCCCLXVIII. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum quae egimus tum diligentissimo Lyciensis Ecclesiae Pastori prosint, tum eius gregi Nobis carissimo; quos sane aequissimo animo Benedictione Nostra cumulamus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XVI mensis Aprilis, anno MDCCCCLXXXIV. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco @ Sigilli In Secret. Status tab., n. 129967. 638 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Templum cathedrale Arianensis dioecesis ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Sanctorum caelitum honor, maxime si de Maria Virgine agatur, Matre Dei sancta et casta, semper quidem Nobis cordi fuit : non solum enim illorum vita exemplum omnibus ceu speculum integritatis, esse potest tanta virtute collustrata, sed eorum etiam intercessio (sunt enim amici fìdelissimi Dei et immortalis aevi participes) plurimum valet in magno itineris huius nostri terrestris discrimine. Ceterum, quidquid honoris in Sanctorum laudem impenditur, id in altissimi Dei gloriam recte cedere putamus. Quam ob rem, cum Venerabilis Frater Nicolaus Agnozzi, Episcopus Arianensis, ab hac apostolica Sede petierit, suo suorumque tum sacerdotum, tum fidelium nomine, ut cathedrale templum suum, Deiparae Virgini dicatum caelo receptae, Basilicis Minoribus annumeraretur : hunc enim honorem poscere sive ipsius templi maiestatem, sive loci sanctitatem, sive historiam, coeptorum religiosorum plenam; Nos, volentes quidem templo quomodolibet decus addere, Dei Matris venerationem augere, tandem piissimi Praesulis expostulationi concedere, eiusque gaudia gaudiis accumulare recens exacti a suscepto sacerdotio quinquagesimi anni, quam libenter profecto petitis satis facere duximus. Placet ergo, iis probatis quae Sacra Congregatio de Sacramentis et Cultu Divino de re statuerit, templum cathedrale Arianense, de quo mentionem fecimus, in album Basilicarum Minorum referre, factis iuribus atque liturgicis concessionibus rite competentibus, modo servata sint quae Decretum « De titulo Basilicae Minoris » poscit, die vi Iunii, anno MDCCCCLXVIII, factum. Contrariis minime obstantibus. Quod vero egimus faustum, felix fortunatumque sit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxviii mensis Aprilis, anno MDCCCCLXXXIIII. © PAULUS Card. BERTOLI, 8. R. E. Camerarius Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 181860. Acta Ioannis Pauli Pp. II 639 EPISTULA Rev.mo Administratori dioecesano S. Thomae in Insula, IV cum dimidio saeculo elapso a dioecesi condita. 1. Está a dilecta Comunidade eclesial de Säo Tomé e Príncipe a comemorar, com acçôes de graças a Deus, o 450° aniversario da criaçâo da Diocèse. Foi em 1534, efectivamente, que o meu Predecessor Paulo I I I , prosseguindo diligencias anteriores, pela Bula « Aequum reputamus », erigiu Säo Tomé e Príncipe em Sede episcopal de urna vasta área dè missionaçâo ; além das diversas Ilhas, abrangia esta, entäo, vasta faixa do continente africano, desde o Rio de Santo André até ao Cabo da Boa Esperança. Após vicissitudes históricas, no decorrer dos séculos, hoje a Circunscriçâo eclesiástica está confinada ao territorio da jovem Naçâo, há pouco chegada à independencia. Tenho vindo a acompanhar, com interesse, desde o principio, as celebraçôes da efeméride, por um momento ensombradas pela morte do dinámico Administrador Apostólico, Monsenhor Joao de Freitas Alves, que Deus tenha no seu eterno repouso. Comungando na altura a dor de quantos o luto atingiu, baseado na certeza de que somente à luz de Cristo (( se esclarece o enigma da dor e da morte, o qual, sem essa luz, nos esmaga » , * a todos exortava à esperança na vida eterna, que se funda na Ressurreiçâo do Senhor. 2. Cònscio da solicitude pelo bem de todas as Igrejas e do dever de confirmar os irmaos na fé, como Sucessor de Pedro por divina providencia, neste momento histórico, desejaria que os Sao-tomenses, especialmente a Comunidade'diocesana, sentissem que o Papa Joao Paulo II Ihes está espiritual e cordialmente presente; e partilha, na caridade divina, o seu jubiloso e agradecido louvor a Deus. E é com urna palavra de esperança, também hoje, que a todos me dirijo. «Estai sempre prontos a responder... a todo aquele que vos perguntar a razäo da vossa esperança » : säo palavras de Säo Pedro aos cristäos do seu tempo, que hoje repito à Cristandade de Säo Tomé e Príncipe. E como «estar sempre pronto»? 2 3 1 Cf. Const. past. Gaudium et Spes, 21, 22. 2 Cf. Lc 22, 32. 3 1 Pdr 3, 15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 640 Certo dia o Senhor, talando aqueles que deviam ser as primicias da Igreja, comparou esta ao fermento que urna mulher toma e mistura na farinha, para que toda a massa seja levedada, No entanto, por Sâo Paulo, faz-nos saber que se o fermento perde o vigor e envelhece para nada serve : nem para glorificabo pessoal nem para a festa do louvor de Deus. 4 5 3. A data que se celebra em Sâo Tomé e Príncipe evoca um momento histórico em que a Igreja estava num esforco de renovaçâo, que te ve um ponto culminante no Concilio de Trento. Volvidos quatro séculos e meio, encontramo-nos analogamente numa fase de actuar o impulso de renovaçâo do Concilio Vaticano I I . A Igreja procura renovar-se incessantemente porque tem de conservar o vigor de « fermento » para levedar o massa da humanidade, chamada à Salvaçâo. Por feliz coincidencia, o mundo católico está a celebrar a Redençâo, no Ano Santo extraordinario. Os meus votos e preces pela Igreja que está em Sâo Tomé e Príncipe, inserida e a participar na vida de urna sociedade em fase nova e de procura na sua historia, nao pocLem deixar de ser sintonizados com o momento eclesial : que no sen empenho em renovar-se, pela evangelizarlo e reconciliaçào constantes, percorra os caminhos do diálogo, em clima de liberdade e de paz, contribuindo para a convergencia de esforços pelo bem comuni, mediante a acçâo, e sem perdas de vigor nem rejeiçôes, do (( fermento » evangélico. Para tanto, evangelizada e reconciliada, ao mesmo tempo que evangelizadora e reconciliadora, a Igreja-« fermento » precisa de viver a consciência de ser sacramento e sinal da presença e acçâo de Deus, que continua a querer reconciliar consigo o mundo, em Cristo. 6 4. A cultura moderna, que cada dia mais adquire dimensöes mundiais, como é conhecido, tendencialmente parece prescindir de Deus e querer relegar o problema religioso para o plano das superestruturas, do opcional e individuai. Mas a experiencia demonstra que, nao se deixando espaço para a dimensäo transcendente e para a realizaçâo plena da pessoa humana na sociedade, ábrese o caminho para a relativizaçâo do bem e do mal ; e, faltando um protòtipo da verdadeira « Cf. Mt 13, 23. 5 Cf. 1 Cor 5, 6 ss. 6 Cf. 2 Cor 5, 19. Acta Ioannis Pauli Pp. II 641 humanidade, facilmente se cede à tentaçâo de criar ídolos, sempre frágeis e, por vezes, indignos do hörnern com toda a sua verdade. Sem esta verdade e sem a referencia à ordern moral objectiva, o hörnern depressa se arvora em gigante; mas, vazio de animaçâo espiritual, näo tarda a cair sobre si pròprio, por força do peñdor da triplice concupiscencia, que resultou da queda original. Com a sua inquiétude, incerteza e também fraqueza e pecaminosidade, com a sua vida e a sua morte, o hörnern se quiser compreender-se e encontrar-se a si mesmo, precisa de aproximar-se de Cristo e, n'Ele, assimilar toda a realidade da Encarnaçâo e da Redençâo. 7 8 O Povo de Deus, imerso no mundo, nâo raro tentado também ele pelos (( ídolos », para se manter « fermento » genuino e poder evangelizar com credibilidade, deve constantemente haurir vigor no misterio da Redençâo, nas «fontes do Salvador». 9 5. Sao conhecidas a disponibilidade e receptividade à evangelizaçâo das gentes de Sao Tomé e Príncipe : a sua religiosidade, marcada pelo sentido da Providencia e da necessidade da oraçâo, bem corno pelo apreço da Palavra de Deus e pela devoçâo a Nossa Senhora e aos Santos, sao disso indicio. Parece ser, na verdade, « campo que branqueja » . Mas como purificar, orientar e aprofundar essa busca de Deus? 1 0 Prioridade das prioridades parece ser, precisamente, o trabalho de evangelizar que, no dizer do meu Predecessor Paulo VI na «Evangelii nuntiandi », consiste, antes de mais nada, « em dar testemunho, de modo simples e directo, de Déus revelado em Jesus Cristo no Espirito Santo Isto, como se sabe, comporta ministrar instruçâo religiosa, catequizar e administrar os sacramentos — tudo coisas óptimas e necessarias — mas pressupôe e visa algo mais : a experiencia da descoberta e da adesäo a Cristo; encontrar-se com Ele e deixar-se encontrar por Eie, que é ao mesmo tempo «o caminho e a verdade» e « ressurreiçâo e a vida » . Quem tiver feito verdadeiramente tal experiencia, saberá colher na tradiçâo da Igreja normas seguras para actuar, como saberá também captar e viver a mensagem explícita do Evangelho sempre actual 1 2 7 8 Cf. 1 Jo 2, 16. Cf. Enc. Redemptor hominis, 10. 9 Cf. Is 12, 3. » Cf. Jo 4, 35. 11 12 N . 22. Cf. Enc. Redemptor hominis, 7. 42 - A. A. S. 642 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale para as diversas situaçoes concretas, quanto aos direitos e deveres de toda a pessoa humana, quanto à familia — sem a quai a realiza-cao pessoal quase nao é possível — e quanto à participaçâo social e política na vida da comunidade, em ordern à promoçâo do desenvolvimento, da justiça, da liberdade e da paz. 6. Para evangelizar assim, precisa a Igreja, primeiro que tudo, das estruturas vivas : de adoradores do Pai, administradores dos misterios de Deus e ministros de Cristo, apoiados na força da Redençâo ; ou seja, precisa de Sacerdotes, Religiosos e Religiosas e Pessoas consagradas. Empenhai-vos e, sobretudo, orai, pedindo ao Senhor da messe, que mande trabalhadores para a sua messe ; e que estes, cada vez mais, sejam Sâo-tomenses ! Campo, por excelencia, onde germinem, desabrochem, cresçam e vinguem as vocaçôes para a consagraçâo « p o r amor do reino dos Céus », para a vida sacerdotal e religiosa, säo as familias segundo Deus, levedadas pelo « fermento )) evangélico e capazes de assegurar o futuro da humanidade, que passa, precisamente, pela familia. Ora, ambas as coisas — dotar-se com vocaçôes e f aminas sas — apela para a co-responsabilidade eclesial do laicado; também os leigos säo « fermento » na massa : na convivencia, no trabalho, na participaçâo social e política, bem como nos campos da cultura, das ciencias e da arte e da comunicaçâo social. Cristo ensina a todos que o melhor uso da liberdade é a caridade, a realizar-se no dom de si mesmo e no serviço de Deus e do próximo e, no caso, em Igreja. 1 3 14 7. Com urna palavra de homenagem aos dedicados missionarios e de apreço pela acçâo dos Filhos do Coraçao Imaculado de Maria, que nestes tempos mais recentes têm assegurado o serviço eclesial em Säo Tomé e Príncipe, quero dizer : — a todos os Sacerdotes, que os acompanho com estima, os tenho presentes na oraçâo, confiante na coerência da sua fidelidade ; — aos Religiosos e Religiosas, com análoga estima, que peco ao Senhor e os exorto à generosidade no dom e resposta a Cristo, morto e ressuscitado, que venceu o mundo ; näo tenham medo ! — a todos os Fiéis Säo-tomenses — adultos, jovens e crianças e pensando com afecto também nos velhinhos e enfermos — que o Senhor u 14 Cf. Lo 10, 2. Cf. Exort. Apost. Familiaris Consortio, Conclusäo. Acta Ioannis Pauli Pp. II 643 quer e o Papa espera : que sejam sempre <( fermento » do reino de Deus, com verdade, rectidâo, solidariedade e amor, como construtores da fraternidade e da paz. E para todos invoco as graças de Cristo, Redentor do hörnern, por intercessäo de Maria Santissima — Mae da Igreja e Mae da nossa confiança — ai venerada como Nossa Senhora da Graça : que Deus, que em tudo coopera para o bem daqueles que o amam, como fruto das comemoraçoes do 450° aniversario da Diocèse de Sao Tomé e Príncipe, vos encontre e vos faça cada vez mais « fermento » na massa, na consolidacelo e expansäo do seu Reino e na construçâo de urna sociedade, cada dia mais justa, mais humana e mais próspera! Com estes votos, a todos envió, de coraçâo, urna propiciadora Bênçâo Apostólica. Vaticano, 4 de Fevereiro de 1984. IOANNES PAULUS PP. I I ALLOCUTIONES I Ad Praelatos Auditores S. Romanae Rotae coram admissos.* 1. Sono molto lieto di incontrare nella tradizionale circostanza dell'inaugurazione dell'anno giudiziario l'intera famiglia del vostro Tribunale : Uditori, Officiali e Collaboratori della Rota Romana. Ringrazio Monsignor Decano per le sue cortesi parole, espressione di profondo attaccamento e di sincera comunione col successore di Pietro di tutto il vostro Tribunale, e saluto cordialmente tutti i Prelati Uditori, gli Officiali, gli Avvocati e gli studenti del corso rotale. Questa consueta, solenne inaugurazione dell'anno giudiziario mi offre gradita occasione per rinnovarvi l'espressione della mia stima e per dirvi quanta sia la mia riconoscenza per il prezioso lavoro che svolgete con lodevole solerzia a nome e per mandato di questa Sede Apostolica. Il vostro nobilissimo ministero di servire la verità nella giustizia si vede avvalorato dalle gloriose tradizioni di codesto Tribunale, cui fanno degno riscontro la vostra operosità e la competenza universalmente riconosciuta con la quale svolgete il vostro delicato servizio. * Die 26 m. Ianuarii a. 1984. 644 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2. Il nostro incontro di quest'anno viene segnato da un fatto di particolare ripercussione ecclesiale, che ci impone quasi l'argomento. Circa due mesi fa è entrato in vigore il nuovo Codice di Diritto Canonico, promulgato il 25 gennaio dell'anno scorso. Frutto di lavoro lungo, paziente ed accurato, arricchito da diverse consultazioni dell'Episcopato che gli hanno impresso una particolare nota di collegialità, esso rappresenta una guida autorevole per l'applicazione del Concilio Vaticano I I , e potrebbe anzi considerarsi, come ho detto in altra occasione, l'ultimo documento conciliare. Promulgandolo, ho formulato l'auspicio che esso : « efficax instrumentum evadat, cuius ope Ecclesia valeat se ipsam perficere secundum Concilii Vaticani II spiritum, ac magis magisque parem se praebeat salutifero suo muneri in hoc mundo exsequendo )). 1 2 La realizzazione di questo mio auspicio dipende in buona parte da come viene accolta ed osservata la nuova legge canonica. Già lo diceva il mio venerato predecessore Paolo V I , parlando ad un Convegno Internazionale di Canonisti : « Verumtamen addamus oportet, fore ut fructus praestantissimi canonicarum legum recognitarum illo tempore et illo tantum modo percipiantur, quibus leges Ecclesiae convictui et societati Populi Dei revera inserantur. Hoc enim nisi fieret, si leges ecclesiasticae, quamvis accuratissime conscriptae et rectissime dispositae, in hominum usu et consuetudine ignorarentur, aut vocarentur in controversiam, aut respuerentur, vanae, pro dolor, inertes et salubri efficacitate destitutae manerent ; atque adeo impulsio ad renovationem, nisi in usu niteretur, ad quem leges essent deductae, infirmaretur vel esset fortasse fluxa et evanida ac procul dubio minus sincera et certa » . 3 3. La promulgazione e l'entrata in vigore del nuovo Codice di Diritto Canonico interessano tutta la Chiesa, naturalmente in misura diversa, secondo la condizione giuridica e soprattutto secondo i diversi compiti e funzioni. Parlando a voi, Giudici Eotali, vorrei far qualche riflessione sul 1 Giovanni Paolo I I , Discorso ai partecipanti al corso sul nuovo Codice di Diritto Canonico, in L'Osservatore Romano, 21-22 novembre 1983. 2 Ioannes Paulus I I , Const. Sacrae disciplinae leges, die 25 Ianuarii 1983, AAS 75, pars II (1983), p. x m . 3 Allocutio die 25 Maii 1968 Conventui Internationali Canonistarum, in AAS 60 (1968), p. 340. Acta Ioannis Pauli Pp. II ruolo e sulla peculiare responsabilità che avete nell'impegno ecclesiale, alla lucè di quanto al riguardo stabilisce la nuova legge della Chiesa. Il vostro ministero di « dicere ius » vi pone istituzionalmente in una stretta e profonda relazione con la legge, al cui dettato dovete ispirarvi, conformando ad esso le vostre sentenze. Voi siete i servitori della legge e, come vi dissi in altra occasione, citando Cicerone, voi siete la stessa legge che parla. Permettetemi ora di sottolineare qualche altro elemento di ciò che deve caratterizzare il vostro atteggiamento di fronte alla legge. Innanzitutto un impegno speciale per conoscere adeguatamente la nuova legge. Nel delicato momento di pronunciare una sentenza, che può avere ripercussioni molto profonde nella vita e nel destino delle persone, voi avete sempre dinanzi agli occhi due ordini di fattori, di diversa natura, che troveranno però nella vostra pronuncia l'ideale e sapiente congiunzione : il factum e lo ius. I « fatti », che sono stati accuratamente raccolti nella fase istruttoria e che voi dovete coscienziosamente ponderare e scrutare, arrivando, se fosse necessario, fino alle recondite profondità della psiche umana. E lo ius, che vi dà la misura ideale o criterio di discernimento da applicare nella valutazione dei fatti. Questo ius che vi guiderà, offrendovi parametri sicuri, è il nuovo Codice di Diritto Canonico. Voi dovete possederlo, non solo nel peculiare settore processuale e matrimoniale, che vi sono tanto familiari, ma nel suo insieme, di modo che possiate averne una conoscenza completa, da magistrati, cioè da maestri della legge quali siete. 4 Questa conoscenza suppone uno studio assiduo, scientifico, approfondito, che non si riduca a rilevare le eventuali variazioni rispetto alla legge anteriore, o a stabilirne il senso puramente letterale o filologico, ma che riesca a considerare anche la mens legislatoris, e la ratio legis, così da darvi una visione globale che vi permetta di penetrare lo spirito della nuova legge. Perché di questo in sostanza si tratta : il Codice è una nuova legge e va valutato primordialmente nell'ottica del Concilio Vaticano I I , al quale ha inteso conformarsi pienamente. 4. Alla conoscenza segue quasi spontaneamente la fedeltà, che, come vi dissi nel discorso già ricordato, è il primo e più importante dovere del giudice verso la legge. 5 4 s Cf. AAS 73 (1980), p. 340. Cf. Ibidem. 646 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La fedeltà è anzitutto accettazione sincera, leale e incondizionata della legge legittimamente promulgata; la quale, a sua volta, deve essere vista come ponderata espressione del munus regendi affidato da Cristo alla Chiesa, e quindi manifestazione concreta della volontà di Dio. Una tale raccomandazione di fedeltà, rivolta a persone che, come voi, sono non solo insigni cultori del diritto, ma che per formazione e professione hanno un fondamentale orientamento di adesione alla legge, sembrerebbe del tutto superflua. Due considerazioni tuttavia mi inducono a farla. La prima deriva dalla particolare situazione di ius condendum, che abbiamo vissuto per più di venti anni. In quel periodo era spontaneo, direi quasi doveroso, soprattutto negli intenditori e specialisti, un atteggiamento critico riguardo ai progetti o schemi di legge, di cui rilevavano difetti e lati manchevoli nell'intento di migliorarli. Un simile atteggiamento poteva essere allora molto utile e costruttivo in ordine ad una più accurata e perfetta formulazione della legge. Ma oggi, dopo la promulgazione del Codice, non si può dimenticare che il periodo di ius condendum è terminato, e che la legge, ora, pur con i suoi eventuali limiti e difetti, è una scelta già fatta dal legislatore, dopo ponderata riflessione, e che quindi essa esige piena adesione. Ora non è più tempo di discussione, ma di applicazione. L'altra considerazione parte pur essa da una motivazione simile. La conoscenza del Codice testé abrogato e la lunga consuetudine con esso potrebbero portare qualcuno ad una specie di identificazione con le norme in esso contenute, che verrebbero considerate migliori e meritevoli quindi di nostalgico rimpianto, con la conoscenza di una sorta di « precomprensione » negativa del nuovo Codice, che sarebbe letto quasi esclusivamente nella prospettiva dell'anteriore. E ciò non solo per quelle parti che riportano quasi letteralmente lo ius vetus, ma anche per quelle che oggettivamente sono innovazioni reali. Questo atteggiamento, anche se psicologicamente molto spiegabile, può spingersi fino ad annullare quasi la forza innovatrice del nuovo Codice, che invece nel campo processuale deve farsi particolarmente visibile. Si tratta, come ben potete comprendere, di un atteggiamento sottilmente insidioso, perché sembra trovare giustificazione nella sana regola di ermeneutica giuridica, contenuta nel can. 6 del CIC del 1917, e nel principio di continuità legislativa caratteristico del diritto canonico. Acta Ioannis Pauli Pp. II 647 5. Nella riforma del diritto processuale canonico ci si è sforzati di venire incontro ad una critica molto frequente, e non del tutto infondata, concernente la lentezza ed eccessiva durata delle cause. Accogliendo pertanto una esigenza molto sentita, senza voler intaccare né diminuire minimamente le necessarie garanzie offerte dall'iier e dalle formalità processuali, si è cercato di rendere l'amministrazione della giustizia più agile e funzionale, semplificando le procedure, snellendo le formalità, accorciando i termini, aumentando i poteri discrezionali del giudice, ecc. Questo sforzo non dev'essere reso vano da tattiche dilatorie o da mancanza di sollecitudine nello studio delle cause, da un atteggiamento di inerzia che diffida di entrare nel nuovo binario di scorrimento, da imperizia nell'applicazione delle procedure. 6. Un altro aspetto importante della relazione del giudice con la legge ruota attorno all'interpretazione di questa. In senso stretto la vera interpretazione autentica che dichiara il senso generale della legge per tutta la comunità è riservata al legislatore, secondo il noto principio : (( unde ius prodiit, interpretatio quoque procedat». Ciò nondimeno al giudice spetta una partecipazione molto rilevante nel fissare il senso della legge. Anzitutto la sentenza rappresenta per le parti una autentica interpretazione della legge. Applicandola a quel caso particolare, il giudice fa una interpretazione, che, sebbene non abbia valore generale, vincola le parti con la stessa forza della legge. Ma la forza interpretativa è da riporsi soprattutto nella formazione della giurisprudenza, cioè di quell'insieme di sentenze concordanti che, senza avere l'assolutezza dell'antica « auctoritas rerum perpetuo similiter iudicatarum » , ha tuttavia un notevole ruolo nel riempire le eventuali lacune legis. Il valore della giurisprudenza rotale nella Chiesa è stato sempre notevole, data la scienza ed esperienza dei giudici e l'autorità di cui godono come giudici papali. Il can. 19 del nuovo Codice la consacra espressamente. 6 7 8 9 « Innocentius I I I , X, V, 39, 31. 7 Can. 16, § 3. 8 Dig. I. 3. De legibus, I. 38. Nam Imperator. » Can. 19. 648 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 7. Nel nuovo Codice, specialmente in materia di consenso matrimoniale, sono state codificate non poche esplicitazioni del diritto naturale, apportate dalla giurisprudenza rotale. Ma rimangono ancora canoni, di rilevante importanza nel diritto matrimoniale, che sono stati necessariamente formulati in modo generico e che attendono una ulteriore determinazione, alla quale potrebbe validamente contribuire innanzitutto la qualificata giurisprudenza rotale. Penso, ad esempio, alla determinazione del ((defectus gravis discretionis iudicii », agli (( officia matrimonialia essentialia », alle (( obligationes matrimonii essentiales », di cui al can. 1095, come pure alla ulteriore precisazione del can. 1098 sull'errore doloso, per citare solo due canoni. Queste importanti determinazioni che dovranno essere di orientamento e guida a tutti i tribunali delle Chiese particolari, devono essere frutto di maturo e profondo studio, di sereno ed imparziale discernimento, alla luce dei perenni principi della teologia cattolica, ma anche della nuova legislazione canonica ispirata dal Concilio Vaticano I I . 8. È a tutti noto con quanto ardore e tenacia la Chiesa sostenga, difenda e promuova la santità, la dignità e la indissolubilità del matrimonio, sovente minacciate e corrose da culture e da leggi che sembrano aver perso l'ancoraggio a quei valori trascendenti, profondamente radicati nella natura umana, che formano il tessuto fondamentale della istituzione matrimoniale. La Chiesa adempie questo compito attraverso il suo continuo Magistero, mediante le sue leggi, ed in forma particolare attraverso il ministero della sua potestà giudiziaria, che nelle cause matrimoniali non si può scostare da questi valori, costituendo essi un indispensabile punto di riferimento ed un sicuro criterio di discernimento. Ma la preoccupazione di salvaguardare la dignità e indissolubilità del matrimonio, mettendo un argine agli abusi ed alla leggerezza che purtroppo si devono frequentemente lamentare in questa materia, non può far prescindere dai reali ed innegabili progressi delle scienze biologiche, psicologiche, psichiatriche e sociali ; in tal modo, si contraddirebbe' il valore stesso che si vuol tutelare, che è il matrimonio realmente esistente, non quello che ne ha solo la parvenza, essendo nullo in partenza. Ed è qui che deve brillare l'equanimità e la saggezza del giudice ecclesiastico : conoscere bene la legge, penetrandone lo spirito per saperla applicare; studiare le scienze ausiliarie, specialmente quelle Acta Ioannis Pauli Pp. II 649 umane, che permettono una approfondita conoscenza dei fatti e soprattutto delle persone ; e saper, infine, trovare l'equilibrio tra l'inderogabile difesa della indissolubilità del matrimonio e la doverosa attenzione alla complessa realtà umana del caso concreto. Il giudice deve agire imparzialmente, libero da ogni pregiudizio : sia dal voler strumentalizzare la sentenza per la correzione degli abusi, sia dal prescindere dalla legge divina od ecclesiastica e dalla verità, cercando solo di venire incontro alle esigenze di una male intesa pastorale. 9. Queste sono, cari fratelli, alcune considerazioni che mi premeva fare, sicuro di trovarvi consenzienti in materia di tanta importanza e gravità, specialmente perché quanto vi ho suggerito lo state già facendo con diligenza degna di ogni lode. Vi esprimo il mio compiacimento, nella piena fiducia che il vostro Tribunale continuerà ad orientare nella Chiesa il difficile munus di « dicere ius cum aequitate » . A tutti imparto di gran cuore la Benedizione Apostolica, propiziatrice della divina assistenza sulla vostra fatica ecclesiale. 1 0 II Ad Exc.mum Virum Sayed Yousif Mukhtar Yousif, Sudaniae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Mr Ambassador, It gives me much pleasure to welcome Your Excellency to the Vatican today as I receive the Letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the Démocratie Republic of The Sudan. I wish to reciprocate the good wishes that you have brought from His Excellency President Mmeiri and I ask that you convey to him and to the people of your nation the assurance of my affection and esteem for them. I appreciate the référence you have made in your address to the "common héritage of freedom of religion" and the "attachment to the great values of dialogue, tolérance and respect of human dignity" that have bound the Sudanese people to their homeland. The measure by which a nation is judged in human history dépends to a high degree on its ability to nurture and sustain these values in the lives of its Citizens. 10 Lefebvre Ch., Les pouvoirs du juge en droit canonique, 1983, p. 164 ss. * Die 27 m. Ianuarii a. 1984. 650 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Amidst the diversity of religions belief that characterizes a large country such as your own, there exists a continuing challenge to promote the common good in positive and fruitful ways, while at the same time protecting and defending the rights and duties of every individual. This can be a demanding task, but it remains one of the noblest endeavours for which one can labour. It is my deep hope that, whatever ethnie, religious or cultural différences may exist, the Government and people of The Sudan will always exercise careful vigilance in safeguarding the dignity and rights of every per son. Everyone is a child of God. Everyone must be afforded the freedom to worship God, privately or publicly, according to the deep and personal convictions of the heart. And everyone must be free to express those convictions without fear of récrimination. You have alluded to the serions economie and social troubles which confront the world community today. Yet I believe that it is precisely in difficult times that the living testimony of a single nation to the values of dialogue, tolérance and respect for human dignity can inspire others to follow its example. J pray that The Sudan will ever bear such witness before the whole human family. I express once again my greetings and good wishes for Your Excellency and for the people of your country. I assure you that the important mission assigned to you will reeeive the interest and Cooperation of the Holy See. May God bless you in this undertaking. III Ad Exc.mum Virum Abdul Wadood Y. M. Al-Jaddoua, Iraquiae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Mr Ambassador, I am pleased to welcome you here today and to aeeept the Letters of Credence accrediting you as Ambassador Extraordinary and Pieni poten tiary of the Republic of Iraq to theHoly See. i am gratef ul f or the greetings which you have conveyed from His Excellency President Saddam Hussain, and I would ask you to asure him of my ardent pray ers for your country. In my Message for the World Day of Peace on 1 January, I drew attention to the fact that "the contemporary world is, as it were, * Die 3 m. Februarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 651 imprisoned in a web of tensions". At times, these tensions become so great that they explode in unrelenting wars, which are a source of unspeakable destruction and suffering for all involved. I also pointed out that sometimes in these events "the protagonists expérience great difficulty, not to say helplessness, in halting this process, in finding ways to reduce these tensions by means of concrete steps towards de-escalation ...". It is my earnest hope and prayer, Mr Ambassador, that conditions will prevail in the near future which will permit a return to peace and tranquillity in your région; that a path will be found leading beyond the causes of tensions to a new understanding and to fresh possibilities of peace. As I also indicated in the World Day of Peace Message, we "must refuse to give in to fatalism and discouragement". May Almighty God lead the parties in conflict to a just peace. Mr Ambassador, I give you the assurance of my constant prayer for ali the Citizens of your country. Among them there are also the members of the Catholic community, belonging as they do to various rites which have a long and venerable history, and which pride themselves on their national identity. They too are anxious to contribute fully, on an equal footing with all other Citizens, to the progress and development of their country in a spirit of love and service sustained by their religious faith. Finally, I also invoke divine blessings upon Your Excellency, that you may expérience happiness and fulfilment in your diplomatie mission as représentative of Iraq to the Holy See. 1 2 IV Ad Exc.mum Virum Carolum Ioannem Yriö-Koskinen, Fmlandiae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Monsieur V Ambassadeur, Je vous souhaite la bienvenue en cette Maison où déjà de nombreux diplomates finlandais sont venus représenter leur pays auprès du SaintSiège, comme Ambassadeurs extraordinaires et plénipotentiaires. Les 1 2 No. 1. Ibid. * Die 9 m. Februarii a. 1984. 652 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sentiments que Votre Excellence vient d'exprimer en inaugurant à son tour ses hautes fonctions me touchent et me réjouissent, et ils permettent d'envisager votre mission comme fructueuse pour la Finlande, pour le Saint-Siège et pour le renforcement de la paix dans le monde. Au-delà de votre personne, je pense à Son Excellence le Président Mauno Koivisto, qui vous envoie et que je remercie de ses aimables vœux, au Gouvernement et à tout le cher peuple finlandais. Vous avez insisté sur l'amélioration des relations internationales, et c'est précisément un domaine — comme vous l'avez souligné — qui intéresse vivement le Saint-Siège comme la Finlande elle-même. Personne n'oublie l'histoire millénaire de votre pays : il a connu des heures de gloire, d'épreuve, d'humiliation, de reprise courageuse, et il a cherché à préserver son originalité, sa culture, son indépendance. Les vicissitudes de ma propre patrie m'aident à en apprécier l'enjeu ! La position géographique et stratégique de la Finlande l'invite encore et plus que jamais à chercher un équilibre délicat, en demeurant vigilante, et en tenant fermement à la stabilité et à la paix. On comprend le prix que vous attachez à la sécurité, à la neutralité, à l'éloignement des menaces de guerre, de toute guerre, et notamment à la limitation et à la réduction des armements nucléaires — dont les récents travaux des membres de l'Académie pontificale des Sciences ont montré le péril pour la vie sur l'ensemble de la planète. Pour cela, vous prônez le recours aux voies de la négociation, de la discussion loyale, de la compréhension, de la tolérance, pour ne pas laisser les tensions se durcir, les crises s'envenimer et dégénérer en conflits armés ou en coups de force qui laissent une des deux parties injustement lésée dans ses droits et en proie à une sourde révolte. Mais, en même temps, vous savez qu'il ne s'agit pas de renoncer aux conditions réalistes de la paix, ni aux exigences qui font l'honneur et le bonheur d'un peuple souverain : sa personnalité culturelle, ses conceptions sociales, ses convictions morales et religieuses, sa liberté, les droits fondamentaux de tous ses membres. Tout cela, le Saint-Siège le comprend et s'applique à le promouvoir, avec la mission tout à fait spéciale qui est la sienne dans la communauté mondiale et en Europe en particulier. Il lui arrive d'apporter sa contribution précise dans des situations difficiles, pour éviter la guerre, encourager la reprise des négociations et orienter vers des solutions équitables. Plus généralement, l'autorité morale et spirituelle du Saint-Siège — que Votre Excellence a tenu à évoquer — Acta Ioannis Pauli Pp. II 653 s'attache, plus qu'aux aspects techniques des pourparlers, à l'esprit qui doit les inspirer et leur permettre de porter leurs fruits. Ce que cherche à promouvoir le Siège Apostolique, c'est en effet une atmosphère de confiance, à recréer au-delà des durcissements passionnels ou même des ruptures, une recherche loyale et calme, un regard qui embrasse les vrais problèmes sans laisser aveugler ou enchaîner l'esprit par les préjugés et les idéologies, un souci de justice pour tous, y compris pour les petits pays et les minorités, le respect des libertés et des droits; bref, il s'agit de se placer devant l'essentiel, devant ce qui importe pour l'avenir paisible des populations — trop souvent oubliées — et pour leur progrès authentique. C'est ce qui m'amène souvent à parler de la désescalade Est-Ouest, mais aussi des besoins immenses du « Sud » ; c'est encore ce qui a poussé le Saint-Siège à s'intéresser tellement au progrès de la Conférence sur la sécurité et la coopération en Europe, dont l'acte final porte précisément le nom d'Helsinki : nous voudrions que les valeurs contenues dans ce document trouvent de plus en plus et concrètement le développement qu'elles méritent, notamment en ce qui concerne les droits de l'homme et la coopération entre les peuples. Monsieur l'Ambassadeur, nous avons surtout parlé des rapports internationaux, qui sont d'ailleurs d'une importance vitale pour la sécurité et la paix de la Finlande. Mais le Saint-Siège n'oublie pas ce qui concerne en propre votre patrie : son bonheur, sa vitalité économique, dans le climat rigoureux qui est le sien, la conservation et l'épanouissement de son patrimoine culturel et artistique, l'attachement de ses enfants aux valeurs morales et spirituelles, car un pays vaut d'abord par son âme et le sens profond qu'il sait donner à la vie, en relation avec le Dieu Créateur et Sauveur. A cela d'ailleurs, je suis sûr que la petite communauté catholique contribue de grand cœur, en union avec les croyants luthériens et orthodoxes, et tous les citoyens. Mes vœux chaleureux vont donc à toute la nation, et d'abord à celui qui préside actuellement aux destinées du pays, le Dr Mauno Koivisto, qui vous a remis ces Lettres de créance pour le représenter auprès du Saint-Siège et renforcer ainsi nos liens d'amitié et de coopération. Mes souhaits vous sont spécialement destinés, pour que, grâce à l'accueil que vous trouverez ici, grâce au message que vous y entendrez et au témoignage que vous-même apporterez, votre mission soit heureuse et féconde. Que le Seigneur vous bénisse, et qu'il bénisse tous ceux qui vous sont chers ! 654 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V Ad Exc.mum Virum Ioannem Pasch, Austriae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Sehr geehrter Herr Botsehafter! 1. Mit besonderer Freude nehme ich heute Ihr Beglaubigungsschreiben entgegen. Ich beglückwünsche Sie zu Ihrer ehrenvollen Ernennung als außerordentlicher und bevollmächtigter Botschafter der Republik Österreich beim Heiligen Stuhl. Sie übernehmen damit ein Amt, durch das unter Ihren verdienten Vorgängern das in der Geschichte gewachsene gute Einvernehmen zwischen Ihrem Land und dem Heiligen Stuhl den neuen Zeitumständen entsprechend fruchtbar weiterentwickelt und gefestigt worden ist. Ihr heutiger erster offizieller Besuch im Vatikan steht, wie Sie selbst soeben hervorgehoben haben, noch ganz unter der Erinnerung an den Pastoralbesuch, den ich im vergangenen Jahr Ihrem geschätzten Land habe abstatten dürfen. Er bot mir bei verschiedenen Anlässen die Gelegenheit, die jahrtausendalte tiefe Verbundenhit des österreichischen Volkes mit dem Christentum und sein sich daraus ergebendes reiches geschichtliches und kulturelles Erbe besonders zu würdigen. Die zahlreichen eindrucksvollen Begegnungen und Feiern während meines kurzen Aufenthaltes waren dafür ein gelebtes Zeugnis. Wie dieser denkwürdige Besuch seinen erfolgreichen Verlauf im wesentlichen dem vertrauensvollen Zusammenwirken der Verantwortlichen von Kirche und Staat verdankt, so möge er seinerseits auch deren weitere Zusammenarbeit im gemeinsamen Dienst am Menschen, der zugleich Bürger und Christ ist, nachhaltig vertiefen und befruchten. 2. In Ihrer Begrüßungsansprache, für die ich Ihnen aufrichtig danke, hoben Sie unter anderem die hohen Ziele und Ideale hervor, denen sich Österreich von seiner Geschichte und geographischen Lage her bei der Gestaltung des eigenen gesellschaftlichen Lebens und in seiner Verantwortung für die internationale Völkergemeinschaft verpflichtet fühlt : gerechter Ausgleich zwischen Arm und Reich, Wahrung der Menschenrechte, Versöhnung zwischen den Völkern und Blöcken, Sicherung des Friedens durch Abrüstung und Vertrauensbildung, Hilfe für die Völker der Dritten Welt. * Die 24 m. Februarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 655 Wie die Geschichte zeigt, versteht Ihr Land seine selbstgewählte Neutralität nicht als selbstgenügsame Isolierung oder Gleichgültigkeit gegenüber den großen Weltproblemen, sondern ist bemüht, diese vielmehr für seinen speziellen Beitrag zu deren Lösung fruchtbar zu machen. Im Bemühen um die Verwirklichung der genannten vordringlichen Anliegen zum Wohl der Menschen und Völker findet Ihre Regierung im Heiligen Stuhl stets einen loyalen Verbündeten. Der Heilige Stuhl teilt mit Ihrem Land das Merkmal der Neutralität, was ihn in einer besonderen Weise dazu befähigt, sich uneigennützig in den Dienst der Völkergemeinschaft zu stellen, seine Vermittlung und konkrete Mitarbeit anzubieten. 3. Versöhnung, Frieden und Fortschritt haben aber nur Aussicht auf Erfolg und Bestand, wenn sie nicht auf einer reinen »Koexistenz« der Blöcke, auf Zwang oder dem Gleichgewicht des Schreckens gründen, sondern in Freiheit und Gerechtigkeit, also in sittlichen Bindungen verankert sind. Deshalb geht es der Kirche auch bei ihrer Mitarbeit im politischen und gesellschaftlichen Bereich stets vorrangig um die Förderung und Verteidigung der grundlegenden geistigen und moralischen Werte, ohne die eine wirklich menschenwürdige Staats- und Völkergemeinschaft nicht auf erbaut werden kann. Die Beobachtung dieser Werte ist schon für die Art der Kontakte, für das Verhalten und die Verhandlungsweise zwischen den Staaten und deren Vertreter untereinander von größter Bedeutung. Deshalb habe ich in meiner Ansprache an das Diplomatische Korps in Wien so nachdrücklich betont, daß es im gegenwärtigen Augenblick vor allem einer »ehrlichen und aufrichtigen Diplomatie« bedarf, »die auf trügerische Verschlagenheit, Lüge und Intrigen verzichtet, die legitimen Ansprüche und Forderungen der Partner achtet und durch loyale Verhandlungsbereitschaft den Weg für eine friedliche Lösung von bilateralen und internationalen Konflikten ebnet«. Dieses ist die wichtigste und grundlegendste Forderung aller Vertrauens- und sicherheitsbildenden Maßnahmen, um die man sich bekanntlich im derzeitigen politischen Dialog auf höchster Ebene wieder neu bemüht. »Unaufrichtigkeit verbreitet Mißtrauen gerade dort, wo Vertrauen absolut notwendig ist und allen eine wirklich tragfähige Grundlage für eine dauerhafte Verständigung bieten kann«. 1 2 1 2 Ansprache vom 11. September 1983. EM. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 656 4. Gemäß ihrer Sendung zum Heil des Menschen fühlt sich die Kirche mitverantwortlich für eine gerechte und menschenwürdige Gestaltung der Gesellschaft. Die gegenwärtig besorgniserregend um sich greifenden sozialen Übel, organisiertes Verbrechertum, Drogen, sexuelle Ausbeutung, Abtreibung zeigen nur allzu deutlich, auf welchem Irrweg wir uns befinden, wenn wir auf die sittliche Ausrichtung unseres Handelns verzichten zu können glauben. Gerade auch die politische Verantwortung ist letztlich nach sittlichen Maßstäben zu messen. Deshalb wird die Kirche nicht müde, »gelegen oder ungelegen« immer wieder auf diese hinzuweisen. Sie steht auf der Seite all derer, die sich aus innerer Überzeugung für die Anerkennung und Wahrung allgemeinverbindlicher Grundwerte in der Gesellschaft, für den Schutz des menschlichen Lebens und der Familie sowie die Förderung der öffentlichen Moral einsetzen. Alle Christen sind aufgerufen, sich aus dem Glauben heraus ihrer besonderen Verantwortung für das Gemeinwohl zu stellen. Mögen Sie sich, sehr geehrter Herr Botschafter, bei der Wahrnehmung Ihrer neuen verantwortungsvollen Aufgabe als österreichischer Botschafter beim Heiligen Stuhl gegenüber Ihrer Regierung auch als Sprecher und Vermittler dieser großen Sorge der Kirche um das wahre Wohl der Menschen und der Völkergemeinschaft verstehen und zu einer noch wirksameren Zusammenarbeit zwischen Ihrem Land und dem Heiligen Stuhl im gemeinsamen Dienst am Menschen beitragen. Aufrichtig danke ich für die Grüße des Herrn Bundespräsidenten und bitte Sie höflich, diese freundlich zu erwidern. Zugleich erbitte ich Ihnen, Ihrer werten Familie sowie allen Mitarbeitern Ihrer Botschaft für Ihre wichtige Mission mit meinem besonderen Segen von Herzen Gottes bleibenden Schutz und Beistand. VI Ad Salvatoriae episcopos, occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Al recibiros conjuntamente al final de vuestra visita ad Limina, quiero acogeros con afecto del todo particular, porque sois los Pastores de una grey que desde hace años está sufriendo de manera tan intensa * Die 24 m. Februarii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 657 y dramática. ¡ Cómo quisiera, por ello, que fueran una realidad inmediata las palabras de saludo que tomo de San Pablo, con las que os deseo (da gracia y la paz de parte de Dios Padre y de Cristo Jesús, nuestro Salvador » . * "Vuestra presencia me trae el gratísimo recuerdo de mi visita pastoral a vuestra patria —hace poco menos de un año—, de la calurosa acogida del pueblo salvadoreño y del fervor con que —a pesar de la situación excepcional que vivía— participó en la Eucaristía celebrada por la reconciliación y la paz en el Metro Centro de San Salvador. Quise —como os dije en tal ocasión— anunciaros el designio de Dios que ((no revela la dialéctica del enfrentamiento, sino la del amor que todo lo hace nuevo )), llamando a todos a ser artesanos de la paz y de una reconciliación «capaz de hermanar a cuantos hoy están separados por muros políticos, sociales, económicos e ideológicos». Por desgracia, no han cesado en los últimos meses los motivos de preocupación. A pesar de los esfuerzos realizados, continúan las muertes, los atentados, los desplazamientos de millares de salvadoreños en busca de un remanso de paz, donde poder trabajar honestamente y ofrecer a sus familias un futuro mejor. Sigo con inmensa pena los dolorosos acontecimientos de vuestra patria y pido al Señor que, con la concordia entre todos los salvadoreños, llegue pronto el día en que cese la violencia, cese el derramamiento de sangre y se logre una paz estable y duradera, fruto de una improrrogable justicia, que permita emprender las inmensas tareas de reconstrucción y desarrollo que vuestro pueblo está pidiendo con todo derecho y con la voz de la angustia. En medio de una situación dramática, que tantos sufrimientos y lágrimas está costando a un pueblo digno y bueno, me conforta lo que vosotros mismos me habéis dicho : que la reflexión sobre la paz y reconciliación que hicimos juntos el año pasado, unida a vuestro renovado empeño pastoral y el de vuestros sacerdotes y colaboradores, así como a la maduración que en muchas personas produce el sufrimiento, está suscitando nuevas energías morales y un más profundo recurso a la fe. Todo lo cual va conduciendo a un lento pero apreciable renacimiento espiritual. Me alegra tal testimonio y pido a Dios que este proceso fructifique 2 1 2 Tim 1, 4. Homilía, 6 marzo 1983, 2, 6, 7. 43 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 658 cada vez más abundantemente en todas las esferas de la vida socialj en bien del querido pueblo salvadoreño. También me alegra saber que la obra de paz y reconciliación que vosotros, Pastores, secundados por los otros agentes de la pastoral y organismos eclesiales, estáis promoviendo, es una segura esperanza, quizá la más consistente, en el camino hacia la mejoría de la situación por la que atraviesa vuestro País. Quiero animaros a continuar esa obra con renovada ilusión, teniendo bien presente que dicha labor será tanto más eficaz cuanto mayor sea la unidad entre vosotros mismos y entre las diversas fuerzas eclesiales. De modo especial os aliento en esa tarea durante este Año Santo de la Redención, tratando de mantener a la vez un diálogo constructor con todas las fuerzas sociales. 2. Y ahora permitidme que llame vuestra atención sobre algunos temas cruciales, que tocan muy de cerca vuestra realidad social y las necesidades de vuestras comunidades eclesiales. Quiero referirme ante todo al tema de la familia, que he puesto en el centro de mis preocupaciones pastorales con la celebración del Sínodo de los Obispos de 1980 y con la Exhortación Apostólica « Familiaris consortio )), así como con otras intervenciones e iniciativas. La promoción de la familia, la salvaguardia de sus valores, la armonía entre los cónyuges y la serena presencia de los hijos, constituyen la base de una convivencia enriquecedora, que a su vez repercute en una conducta social ordenada e influye positivamente en toda la vida de la comunidad. Por el contrario, la inestabilidad familiar, con toda la secuela de consecuencias morales y sociales, favorece la disgregación, las tensiones generacionales, la insatisfacción y la rebeldía, que engendran a su vez comportamientos violentos e injustos. En la gran tarea de reconciliación y pacificación de la nación no se puede olvidar esa célula fundamental de la sociedad que es la familia; Con la predicación de la doctrina católica sobre el matrimonio ; con la pastoral familiar, que busca la buena preparación de los jóvenes al matrimonio, que favorece la educación de los hijos y crea puentes entre las familias para una ayuda mutua espiritual y material, la Iglesia construye y promociona también la sociedad ; especialmente en los países donde las leyes civiles no salvaguardan y reco3 4 3 Cf. Gaudium et spes, 4. 7. * Cf. Gaudium et spes, 52. Acta Ioannis Pauli Pp. II 659 nocen elementos esenciales del orden natural, que corresponde al proyecto del Creador acerca de la familia y del matrimonio. Las comunidades eclesiales, los movimientos apostólicos, especialmente los de carácter familiar, pueden ofrecer una amplia colaboración en la actividad de la Iglesia, de manera que sean los mismos laicos los que se conviertan en evangelizadores y promotores de un servicio a la familia en vastos campos de la pastoral del matrimonio : la preparación humana, ética y espiritual al sacramento del matrimonio; la ayuda personal a las perejas que están en dificultad, para que puedan superar las normales crisis de crecimiento ; la preocupación por acercar a la vida de la Iglesia a aquellos que viven de manera irregular y que hay que conducir al matrimonio canónico ; la ayuda en la educación de los hijos; la adopción de niños que han quedado sin padres; la promoción de una auténtica y gozosa espiritualidad familiar, que tanto influye para que la misma Iglesia adquiera la dimensión de lo que es a los ojos de Dios : la familia del Señor. 5 4. Desde esta perspectiva, eminentemente positiva, se podrán aliviar indirectamente los graves problemas que hoy atraviesan muchas familias en El Salvador, a causa de los recientes acontecimientos ; especialmente los de aquellos que han perdido alguno de sus miembros, que han quedado divididas, desplazadas, desmoralizadas, sin casa, sin trabajo ni recursos, a veces sin esperanza en un futuro mejor. En el diálogo constructivo que los mismos matrimonios sean capaces de entablar, con la guía de la enseñanza de la Iglesia y el respaldo de la propia conducta positiva, se podrán abordar esos temas delicados e insoslayables de la educación a la castidad matrimonial, de la integración afectiva de los cónyuges, del encuentro espiritual de las personas, de la oración comunitaria en familia, que son la base de una conducta moral cristiana ; y que hacen del matrimonio y de la familia un camino de santidad, accesible a todos los que viven con fidelidad su propia vocación en la Iglesia. Del ejemplo positivo de las familias cristianas cabe esperar un auténtico movimiento de renovación humana y espiritual que pueda afectar a todo el pueblo de El Salvador; especialmente a los jóvenes y a los niños, crecidos en las difíciles circunstancias de los últimos años, y que son la esperanza de la Iglesia y de la patria salvadoreña para un futuro mejor. 5 Cf. Familiaris consortio, 40. 45. 75. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 660 5. Pensando ante todo en los jóvenes y niños, no puedo menos de referirme a otro importante tema de la pastoral de la Iglesia, que afecta también a los adultos : la catequesis. Sé que vuestras comunidades cuentan con un creciente número de catequistas, entre los que cabe recordar a muchos jóvenes, ilusionados en ser evangelizadores de sus mismos compañeros y compañeras. Son muchos los que en vuestro país han encontrado a Jesús a través de la catequesis bíblica y de los movimientos de espiritualidad, y ahora quieren poner sus energías al servicio del Evangelio. Esos catequistas pueden ser —y son de hecho— preciosos colaboradores, capaces de acercarse a las personas de toda clase y condición, a jóvenes y adultos, a los que trabajan y a los que estudian. La tarea de preparar catequistas que posean la doctrina auténtica del Evangelio y sepan transmitirla, ha de ser un objetivo prioritario en los planes orgánicos de una pastoral que mira al futuro y que busca llevar a todos el mensaje de Jesús, el Redentor del hombre. Esta tarea es además urgente en vuestras diócesis, por la peligrosa infiltración de ciertos grupos de muy dudosa inspiración religiosa, que tratan de arrancar del seno de la Iglesia católica a muchos de sus hijos, sobre todo si su fe carece de sólidos cimientos doctrinales. De esta vitalidad de la catequesis, el Papa espera que la vida de la Iglesia en El Salvador y la conducta de todos los cristianos estén impregnadas de esos sentimientos evangélicos de perdón, de ayuda mutua, de amor constructivo, de solidaridad, que forman el núcleo esencial del Evangelio de Jesucristo. 6 6. No puedo terminar estas reflexiones sin poner de relieve una realidad que me llena de gozo : el esperanzador aumento de vocaciones al sacerdocio y a la vida religiosa. Toda gracia del Señor lleva consigo una responsabilidad. En este caso la gracia de la vocación, la llamada de Jesús a seguirle y a servir la causa del Evangelio, requiere de todos aquellos que han dado el paso generoso para prepararse al sacerdocio una fidelidad absoluta a las exigencias de esta vocación y un empeño por adquirir la formación doctrinal, espiritual y humana que la Iglesia pide y el pueblo fiel espera. Pero esta gracia exige también una vigilante atención en la selección de los formadores, en la calidad de los profesores del Seminario, con la mirada puesta en esa especialización científica, espiritual y 6 Cf. Catechesi tradendae, 62 ss. Acta Ioannis Pauli Pp. II 661 pastoral que se requiere para que la formación de los futuros ministros sagrados esté a la altura de las necesidades actuales. Todo esfuerzo en este campo será insuficiente; y la colaboración eclesial que pueda ofrecerse por parte de todos los miembros de la Iglesia, se traducirá en frutos duraderos para la comunidad cristiana. 7. Mis queridos Hermanos en el episcopado : Antes de concluir, permitidme que os haga un encargo; el de llevar a cada miembro de vuestras diócesis el saludo, el recuerdo cor diali simo y lleno de afecto del Papa hacia todos los salvadoreños. Asegurad a vuestros fieles que no les olvido a ellos ni a vuestro País, que sigo con mi solicitud y oración los acontecimientos de vuestra nación y pido al Señor, el Salvador del mundo, que en este Año Santo de la Redención puedan finalmente acabar los horrores de la guerra, las lágrimas de las familias, los sufrimientos inocentes, la tragedia de las divisiones, la angustia de tantos niños, y se consoliden en vuestra tierra la justicia y la paz, caminos de esperanza. Es también mi oración a la Virgen María, la Madre del Salvador y Reina de la Paz, por cada uno de los hijos de vuestra nación. Para todos, en el nombre del Señor, vaya mi afectuosa y cordial Bendición Apostólica. VII Barii ad Christifideles congregatos habita.* 1. Chi è il tuo Dio, Nicola? Chi è il tuo Dio, al quale tu rendi testimonianza? Molti pellegrini vengono alla città di Bari, sul litorale adriatico. Vengono pellegrini dall'Italia, particolarmente dal meridione. Vengono dall'estero, da Occidente e da Oriente. Qui trovano le reliquie, le spoglie mortali del Santo, che nel quarto secolo fu vescovo a Mira nell'Asia Minore. Da lì il suo culto si è diffuso in tutte le direzioni, così che Nicola sembra diventato un santo universalmente noto e venerato in tutta la cristianità. La sua figura non cessa di essere un punto particolare di incontro tra l'Oriente e l'Occidente, il che ha assunto un significato nuovo in questo tempo di accresciuti sforzi ecumenici. Da tanti secoli San Nicola di Mira * Die 26 m. Februarii a. 1984. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Offloiale 662 non cessa di attirare a sé i cuori umani con questa particolare testimonianza che egli ha dato a Dio : al Dio di Gesù Cristo, al Dio della Provvidenza. Tutti coloro che vengono qui sembrano seguire questa testimonianza del Santo. Sembrano domandare sempre di nuovo : Nicola dicci, chi è questo Dio al quale Tu hai reso testimonianza? Rendici vicino questo Dio ! È strano : la storia ha fissato pochi fatti della vita del Santo, ma questa testimonianza è pervenuta fino a noi. Si è fissata nella memoria del Popolo di Dio, nel culto liturgico della Chiesa, nell'arte sacra ed anche nei costumi e nelle consuetudini popolari di molte nazioni. 2. La liturgia dell'odierna domenica ci permette di trovare una risposta alla domanda che rivolgiamo a Nicola, Vescovo di Mira, le cui reliquie riposano qui a Bari. Questo Dio, al quale il nostro Santo tanto rende testimonianza, è il Bene Supremo e la Sorgente di ogni bene. Ne parla, con il suo linguaggio tipico, il Salmo responsoriale dell'odierna liturgia : (( Solo in Dio riposa l'anima mia; / da lui la mia speranza. / Lui solo è mia rupe e mia salvezza, / mia roccia di difesa : non potrò vacillare » . * Sono due versetti, ciascuno dei quali esprime con tali parole un unico pensiero : Dio è la sorgente di ogni bene ; e perciò in Lui è riposta la più profonda speranza dell'uomo. Infatti Dio non soltanto è il Bene infinito in se stesso, ma è il Bene per l'uomo : Egli vuole per l'uomo il bene, vuole essere Lui stesso il Bene definitivo per l'uomo. Vuole essere la « salvezza » dell'uomo : « Solo in Dio riposa l'anima mia ». Egli è il fondamento stabile ed indefettibile, sul quale l'uomo può costruire l'edificio della propria vita e del proprio destino. È per questo che il Salmista paragona il Dio della speranza umana a una rupe e a una roccia : « i l mio saldo rifugio, e la mia difesa è in D i o » . Tra le esperienze della precarietà, in mezzo alle sorti mutevoli 2 1 2 Sai 61 [62], 2-3. Sai 61 (62), 8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 663 delia vita terrena, Dio è per l'uomo un sostegno definitivo, a cui esso attinge l'indispensabile forza dello spirito. Il Dio del salmista dell'odierna liturgia è il Dio del Vescovo Mcola di Mira. Egli ha attinto da Lui la sua speranza e la sua forza interiore. In lui ha trovato l'appoggio per se stesso e per il gregge che gli è stato affidato. Dio, sorgente di ogni bene, fu per Mcola anche l'ispirazione a ogni bene, che egli cercava di fare agli altri nella sua vita. E proprio così è ricordato dalla viva tradizione della Chiesa: Mcola il benefattore. Mcola che, con gli occhi fìssati in Dio, Fonte di ogni bene, a tutti faceva del bene. 3. Il Signore, al quale egli ha reso testimonianza con la propria vita, è il Dio di Gesù Cristo, quindi è il Padre premuroso, che manifesta incessantemente la sua Paternità nei riguardi delle creature e soprattutto nei confronti dell'uomo, mediante le opere della Provvidenza. Ne testimoniano le parole di Cristo stesso nell'odierno vangelo : « Guardate gli uccelli del cielo : non seminano, né mietono, né ammassano nei granai; eppure il Padre vostro celeste li nutre. Non contate voi forse più di loro? Ora se Dio veste così l'erba del campo, che oggi c'è e domani verrà gettata nel forno, non farà assai più per voi, gente di poca fede? ... il Padre vostro celeste infatti sa che ne avete bisogno)). Dio, che è la fonte di ogni bene nell'opera della creazione, è anche la Provvidenza incessante del mondo e dell'uomo. Vuole continuamente che i beni, chiamati da Lui all'esistenza, siano partecipati dalle creature e in particolare dall'uomo; l'uomo, infatti, è stato distinto da Dio tra tutte le creature del mondo visibile. Sin dall'inizio Dio ha circondato l'uomo con un particolare amore. E questo amore ha caratteristiche paterne e materne insieme, come lo testimonia il profeta Isaia nella prima Lettura : « Si dimentica forse una donna del suo bambino, così da non commuoversi per il figlio del suo grembo? Anche se vi fosse una donna che si dimenticasse, io invece non ti dimenticherò mai ) ) . 3 4 4. La paternità di Dio fu una particolare ispirazione per il vescovo di Mira — la paternità, ma anche questa maternità di cui parla il Profeta. 3 Mt 6, 26. 30. 32. 4 Is 49, 15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 664 Egli fu un grande testimone della Provvidenza Divina : lo attestano gli avvenimenti della sua vita, ritenuta nella memoria dalla tradizione del Popolo di Dio. La storia dei Santi nella Chiesa ha dato molti simili testimoni della Divina Provvidenza, anche in questa terra italiana. Nicola è come un modello e protagonista di essi. Egli ha reso testimonianza alla Divina Provvidenza non soltanto per il fatto di aver avuto Lui stesso un'infinita fiducia, ma anche perché si studiò di essere la provvidenza per gli altri. Si prendeva cura del prossimo come un padre e una madre e, in base alle sue possibilità umane, rimediava alle loro necessità. Egli fu certamente fedele alle Parole del Divino Maestro : (( Non affannatevi dunque per il domani, perché il domani avrà già le sue inquietudini. A ciascun giorno basta la sua pena». Come tutti i testimoni eroici della Divina Provvidenza egli fu uomo di una fiducia illimitata. Ecco, in lui la Divina Provvidenza, la Bontà paterna e in un certo senso materna di Dio, ha trovato un'eloquente testimonianza in tutta la vita del vescovo Nicola di Mira. Da generazioni la Chiesa dell'Oriente e dell'Occidente, e perfino gli uomini che sono fuori della Chiesa, vengono in pellegrinaggio, da secoli, a questa testimonianza. 5 5. San Nicola sta davanti a noi come ministro di Cristo e amministratore dei misteri di Dio. E mediante tutto il suo servizio episcopale, mediante l'amministrazione dei misteri di Dio, traspare la luce più profonda del Vangelo : il Regno del Dio dell'Amore. Se Nicola è stato — durante i secoli — un testimone così eloquente della Divina Provvidenza, lo è stato perché aveva scelto, alla lettera secondo le parole di Cristo, il servizio di Dio stesso. Cristo infatti dice: ((Nessuno può servire a due padroni... non potete servire a Dio e a mammona». Nicola ha scelto in modo indivisibile il servizio a Dio. E proprio da questo servizio individuale ha preso inizio la sua insolita testimonianza, che egli ha reso al Dio dell'Amore, al Dio-Provvidenza. Lui stesso ha saputo essere (( provvidenza » per gli altri, perché con tutta la sua vita ha cercato prima il regno di Dio. Così come ha 6 7 5 6 7 Mt 6, 34. Cfr. 1 Cor 4, 1. Mt 6, 24. Acta Ioannis Pauli Pp. II 665 detto Cristo : « Cercate prima il regno di Dio e la sua giustizia, e tutte queste cose vi saranno date in aggiunta». A volte ascoltiamo le parole dell'odierno vangelo quasi con una certa diffidenza. Può l'uomo non preoccuparsi per la propria vita? Tuttavia il Divin Maestro non dice : « non preoccupatevi », ma « non preoccupatevi troppo, non affannatevi». Egli non consiglia una noncuranza spensierata, ma indica una giusta gerarchia dei valori. La chiave alla comprensione di tutti questi paragoni : ai gigli del campo, all'erba del campo, agli uccelli del cielo, è appunto la frase : « Cercate prima il regno di Dio e la sua giustizia, e tutte queste cose vi saranno date in aggiunta». 8 9 La giustizia del regno di Dio è un bene incomparabilmente superiore nei confronti di tutto ciò di cui l'uomo può affannarsi, servendo a mammona. Mcola di Mira fu proprio un uomo che espresse nella vita questa sollecitudine prioritaria per il regno di Dio e per la sua giustizia. Tutte le altre cose gli sono state date in aggiunta per le sue necessità e per quelle degli altri. Egli è stato, durante i secoli, un testimone tanto eloquente della Divina Provvidenza perché ha accettato, con cuore indiviso, il servizio di Dio e, insieme con esso, ha accettato la gerarchia dei valori che Cristo annuncia. 6. Veniamo in pellegrinaggio al Santuario di San Mcola nella città di Bari durante l'Anno Santo della Redenzione, durante il Giubileo straordinario. Il mistero della Redenzione non ci parla forse in modo speciale della Divina Provvidenza? Non ci parla di Dio che ((ha tanto amato il mondo da dare il suo Figlio unigenito, perché chiunque crede in lui... abbia la vita eterna?». Questo amore non è forse la misura definitiva della Provvidenza? La misura principale e sovrabbondante? Veniamo a Bari per trovarci, insieme col santo Vescovo Nicola, dinanzi a questa Divina Provvidenza. Per professarla, per adorarla secondo questa testimonianza che il Santo ci ha lasciato. Il mistero della Redenzione non conferma forse la verità che bisogna cercare prima il regno di Dio e la sua giustizia? Proprio questa verità del Vangelo non è forse particolarmente 10 « ut 9 10 6, 33. Ibid. Qv 3, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 666 minacciata nella vita dell'uomo dei nostri tempi? Non siamo testimoni di un capovolgimento della gerarchia evangelica dei valori? Il servizio a mammona (in diverse forme) non si impadronisce sempre di più del pensiero, del cuore e della volontà dell'uomo, offuscando il regno di Dio e la sua giustizia? In questo «servizio esclusivo» a ciò che è terreno, l'uomo non perde la giusta dimensione del suo essere umano e del suo destino? Ohe in questo Anno della Redenzione parli una volta ancora a noi la testimonianza di San Nicola, che, fissandosi in Dio quale sorgente di ogni bene, fu buono egli stesso, fece del bene agli altri, fu veramente « un uomo per gli altri » ; fu ministro di Cristo e amministratore dei misteri di Dio. « Solo in Dio riposa l'anima mia, / da lui la mia speranza / Lui solo è mia rupe e mia salvezza / mia roccia di difesa : non potrò vacillare » . u Amen. VIII Ad Taivanianos episcopos, occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Venerable Brothers in the episcopato, It is a real joy to welcome you today, and, through you, to be able to send my affectionate greeting to your collaborator in the apostolate, to the religious families working among you, to the faithful entrusted to your pastoral care and to ali your fellow-countrymen. Our meeting today is not a mere passing event : you are always présent in the heart and prayer of the Pope, just as you remain united to him, as I know, through that spiritual solidarity which makes communion with the Successor of Peter a criterion of belonging to the Catholic Church, and which continues the tradition of the "very ancient practice by which bishops appointed the world over were linked with one another and with the Bishop of Rome by the bonds of unity, charity and peace". 1 11 Sai 61 [62], 6-7. * Die 28 m. Februarii a. 1984. 1 Lumen Gentium, 22. Acta Ioannis Pauli Pp. II 667 Here in the Vatican, during this Holy Year of the Rédemption, you have come to draw fresh strength at the tombs of the Apostles Peter and Paul, in the very city where they sealed their witness by martyrdom, in order to proclaim to a word hostile to them their faith in Jesus Christ, the Redeemer of man. 1. Your Coming forms part of the conclusion of the célébrations held in Taiwan last year to commemorate the fourth centenary of the arrivai in China of Father Matteo Ricci, while you are making préparations for the 125th anniversary of the evangelization of Taiwan. An occasion for recalling and for repeating to ali the Church that living one's faith always présupposes an uprooting, a disregard for one's own interests, and personal witness. You and your faithful people know this well, for you have had to face many trials in order to preserve intact that treasure which is your faith in Jesus Christ, "the same yesterday and today and for ever". This faith you have not wished to keep to yourselves, for in itself, as you were taught by those valorous missionaries who carne to you, it is made to be communicated and shared. In this regard I wish to express to you my satisfaction at the way in which you have succeeded in orienting thèse célébrations : not a nostalgie turning back to the past, but a commitment, a détermination to proclaim, in an ever more consistent manner, Christ and his Church to the Chinese people of today. 2 2. For you are Chinese and proud of it. You belong to a great people, representing a quarter of humanity. A people great not only by its number but above ail by reason of its culture and its values. An industrious people too, whose influence upon the peace and wellbeing of humanity today and tomorrow cannot be ignored. The Church has something to share with this people concerning God and man. She wishes to off er to this people the proclamation of the truth which she received f rom the Apostles: "... there is one God, and there is one mediator between God and men, the man Christ Jesus, who gave himself as a ransom for all". In a Pastoral Letter for the year 1981, you yourselves wrote : "farsigli ted missionaries ... considered the proclamation of the Gospel to 3 2 3 Heo 13:8. 1 Tim 2:4-5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale the Chinese people as their most cherished goal. They carne to China ... for the purpose of proclaiming their Christian faith. We, present-day Chinese, must in turn ask ourselves what we have done with regard to proclaiming the Gospel to our own people and what we can do in this présent moment of history. We must try to study carefully what are the main obstacles to our proclamation in the China of today. We must also study in what effective way we can bring the Gospel to our own people". 4 3. Yes, dear Brothers, as you have clearly understood, the truth of Christ that you have to proclaim reaches peoples as they are, situated in time and space. As beloved sons of the Chinese nation, you are entrusted with the task of tránslating the message of faith into terms that can be understood by your compatriots near or far. For the Church this problem is not a new one. Ever since her origins, she has had to know how to match her faith and the formulation of it with the surrounding culture. And in doing so she has respected it, drawing from it all its best éléments. The missionaries whose apostolic labors in your midst you are celebrating did precisely this. They assimilated your treasures and gave you their own, so that there should be known and loved the one treasure that can be possessed here below: Christ Jesus. Today the torch has passed into your hands. You have to be présent at the heart of that collection of values that make up the culture of a people, the values in which a people recognizes itself, over and above the vicissitudes and momentary séparations of history. And the Church—as I had the occasion to say at the time of the closing of the International Congress dedicated to Matteo Ricci in 1982—"sensitive to the spiritual gifts of every people, cannot f ail to regard the Chinese people—the most numerous on earth—as a great unified reality, a crucible of lofty traditions and vital ferments, and therefore, at the same time, as a great and promising hope". 5 4. The Church living in Taiwan is more especially open to this reality. She does not live turned in upon herself, regretting the past or filled with fear. She prays, she sanctifies herself and works "that 4 Chinese Bishops Conference, Joint Pastoral Letter commemorating the 4th Cen- tenari of M. Ricci's Coming to China, 3 December 1981. 5 Discourse at the Pontifical Gregorian University, 25 October 1982, No. 6. Acta Ioannis Pauli Pp. II 669 6 the word of the Lord may speed on and triumph". Since the long past epoch of the Tang Dynasty (between 617 and 917) which is habitually taken as the time when the evangelization of the Chinese mainland began, right up tili 1984, the word of Christ, his message and his Church have lost nothing of their creative power, their light and their newness, for Jesus Christ is with us "to the close of the age" and his reconciling word has taken the form of a cross that links the most widely differing people. We always have to learn their language, their ways of speaking and their habits, in order to tell them about the plan of a God the Father about whom Jesus, by his sacrifice, told us and showed us his love. It is to you Catholics of Taiwan and the diaspora that is entrusted this wonderful task of being a bridge-Church for your mainland compatriots. There other Christian brothers and sisters take up the relay, for the moment hidden like seed in the earth. But all thèse efforts, all thèse sacrifices cannot remain without fruit : a day will come when Jesus can be proclaimed, passed on and celebrated in a more visible way through the culture, expectations and aspirations of the whole Chinese nation whom the Church deeply respects and loves. 7 5. Dear Brothers, I wish to encourage you, and likewise your faithful people, to persevere, to pray and to suffer in order to be ever more open to God's plan, which in spite of everything unfolds through the history of each people: "Do not be afraid ... the Holy Spirit will come upon you ... For with God nothing will be impossible", as the Angel said to Mary. As he thinks of you, the Pope wishes to say to you, with all the Church which does not forget you and which knows of your vicissitudes, what the Apostle Paul wrote to the Christians of Colossae : "We always thank God, the Father of our Lord Jesus Christ, when we pray for you, because we have heard of your faith in Christ Jesus and of the love which you have for all the saints". May our zeal to r each man, every man and the whole of man, also help us discover the victorious love of Christ in the very contradictions 8 9 6 2 Thess 3:1. 7 Mt 28:20. 8 Lh 1:30-38. 9 Col 1:3-4. 670 of history, a history in which God moves forward through what we are tempted to consider, humanly speaking, as obstacles or impossibilities. "Be strong, and let your heart take courage, all you who wait for the Lord !". With your eyes gazing into the future, comforted by the witness of those who have gone before you and sustained by the prayer of the whole Church, let the light of the Gospel shine through the dévotion and holiness of your comunities. It is also a pleasure for me to greet this morning the members of the Chinese community living in Rome, who have wished to accompany their Bishops for this significant visit. I encourage you all to commit yourselves ever more fully to the Lord Jesus. By the uprightness of your daily lives, may you be witnesses to the Gospel before the world. With my heart full of affection and prayer I impart to ail of you my Apostolic Blessing. 10 10 Ps 31:24. Sacra Congregatio pro Episcopis 671 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 2 Maii 198If. — Cathedrali Ecclesiae Hamiltonensi, Exc.mum P. D. Antonium Tonnos, hactenus Episcopum tit. Nationensem. die 21 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Paulalfonsanensi R. P. Aloisium Iosephum Leal Penna, S. I . , rectorem Collegii Sancti Ignatii in urbe Fluminis Ianuarii. die 25 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Numlulitanae, R. D. Villelmum Newman, rectorem Templi cathedralis Baltimorensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi Villelmi Borders, Archiepiscopi eiusdem Sedis. — Titulari episcopali Ecclesiae Rucumensi, R. P. Ioannem Ricard, S.S.J., curionem paroeciae B. M. V. Auxilii Perpetui in Vasingtonia, D. C, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Borders, Archiepiscopi Baltimorensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Midilensi, R. D. Ioannem Steinbock, rectorem Templi cathedralis Angelorum in California, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Villelmi Johnson, Episcopi Arausicanae in California. die 1 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae de Aguas Calientes Exc.mum P... D...Raphaelem Muñoz Núñez, hactenus Episcopum Zacatecensem. die 2 Iunii. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Eduardi Harper, Episcopi S. Thomae in Insulis Virgineis, R. P. Ioannem 0'Malley, ex Ordine Fratrum minorum Capuccinorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Garrianensi, R. D. Iacobum Garland, e clero dioecesis Cincinnatensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Danielis Pilarczyk, Archiepiscopi eiusdem Sedis. die lJf Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Mexicalensi R. D. Ulixem 672 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Macias Salcedo, Vicarium Episcopalem pro actione pastorali fovenda in dioecesi Leonensi. die 19 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Chiquinquierensi R. D. Alvarum Radulfum Jarro Tobos, seminarii maioris archidioecesis Tunquensis moderatorem. NOMINATIO Decreto Sacrae Congregationis pro Episcopis : die 21f. Maii 1981¡.. — Exc.mo P. D. Octavio Nicolao Derisi, Episcopo tit. Rhasensi, dignitas archiepiscopalis collata est. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i MATRITEN. Canonizationis Servi Dei Iosephi Mariae Rubio Peralta, Sacerdotis professi e Societate Iesu. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Christus, divinus Magister, iis qui sua omnia reliquerunt ut eum studiosa sollicitudine sequerentur, eum nimirum, « splendorem gloriae Dei et figuram substantiae eius » (Hebr 1, 3), « stellam splendidam et matutinam » (Ap 22, 16), atque viam, veritatem et vitam (cf. Io 14, 6), gratuita sua misericordia et liberalitate promisit : « Nemo est qui reliquerit domum aut fratres aut sorores, aut patrem aut matrem aut filios aut agros propter me et propter Evangelium, qui non accipiat centies tantum nunc in tempore hoc, domos et fratres et sorores Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 673 et matres et filios et agros eum persecutionibus, et in saeculo futuro vitam aeternam» (Me 10, 29 ss.). Re equidem vera « i n domo Dei, quae est Ecclesia Dei vivi, columna et firmamentum veritatis» (1 Tim 3, 15), numquam viri et mulieres defuerunt qui, igne incensi Spiritus Sancti, firmissime statuerunt laeta et fideli consiliorum evangelicorum exercitatione perfectam consequi caritatem, quique ad unum necessarium intendentes (cfr. Lc 10, 42), solum Deum appetiverunt summum et dulcissimum Bonum, Dominum Iesum indiviso corde indivisaque voluntate secuti, regnum eius dilatandi quodammodo studio consumpti. Hi, sicut cedri in sacro monte plantatae qui est Christus, per vitae suae cursum sub umbram suam receperunt et reiecerunt eos, qui quasi aves, ad candidos vértices transvolabant Agnum quaesituri (cfr. Ap 14, 1). Quin immo hi, eximia membra populi Dei per historiae vicissitudines peregrinantis, spiritu facti sunt patres et fratres multitudinis hominum qui, fidei et caritatis eorum splendido allecti lumine, miram et fecundam cum iis propositorum communionem statuerunt et eorum institerunt vestigiis ad caelestem civitatem, ubi Alpha et Omega, Initium et Finis, sitienti dat de fonte aquae vitae, gratis (cfr. Ap 21, 6). Servus Dei Iosephus Maria Rubio Peralta unus sine dubio fuit ex insignibus eiusmodi multitudinis viris qui, lucis veri filii et de genere humano bene meriti, Evangelii iter totum confecerunt atque opera et morum exemplo mundo testati sunt excellentiam vitae amori Domini et hominum deditae in Christi imitatione, qui est summum perfectionis exemplar. Natus et baptizatus die 22 mensis Iulii anno 1864 in pago Dalias in finibus archidioecesis Granatensis, Servus Dei maximus natu fuit ex tredecim filiis piorum coniugum qui, de rebus domesticis bene constituti, sua praedia colebant. Bonam eius, tum parvuli tum pueri indolem, ferventemque pietatem integrae familiae condiciones custodierunt ; non ideo mirum si mox animadvertit se ad sacerdotium vocari ; nacque in re ei patruus fuit auxilio, Almeriensis canonicus, qui primum eum ad seminarium dioecesanum Almeriense, deinde ad seminarium maius Granatense misit. Et in publicis scholis et in his Institutis aere ingenium ostendit et studiorum diligentiam, ob quam semper optima tulit suffragia, morumque probitatem, quae condiscipulorum et moderatorum excitabat admirationem. Postquam eius tutelam accepit canonicus Ioachimus Torres Asen44 - A. A. S. 674 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sio, theologiae professor et olim peritus Concilii Oecumenici Vaticani I, Matri tum cum eo se contulit anno 1886 ut studia compleret : quibus peractis, est doctor theologiae renuntiatus et in iure canonico licentiam obtinuit. Die 24 mensis Septembris ordinatione socerdotali accepta, statim pastoralem curam iniit tamquam parochi vicarius in pago Chichón (annis 1887-1889) et postea tamquam oeconomus in loco Estremerà (annis 1889-1890). Sacerdotales Servi Dei virtutes gentes illae confestim magni existimaverunt, in quibus studiose exercitavit apostolatum; qui tamen numquam ita eum distinuit, quin omni ope et labore se sanctum fieri curaret. Matritum a suo Episcopo accersitus, munus obit docendi linguam Latinam, philosophiam et theologiam pastoralem in seminario (annis 1890-1892) ; quo munere deposito tenuis valetundinis causa, est nominatus Curiae notarius et cappellanus Religiosarum Bernardinarum. Undeviginti annis, quos in sacerdotio dioecesano egit Servus Dei, ut bonus pastor Patris obsequens voluntati et se dedendi studiosus pro animarum salute, re vera operibus apostolicis peractis admonuit «finem, quem ministerio atque vita persequuntur Presbyteri esse gloriam Dei Patris in Christo procurandam » (Conc. Oec. Vat. I I , Presbyterorum Ordinis, 2). Hinc non ad aliud tetendit, quam ad perfectionem adipiscendam et ad operam dandam Ecclesiae aedificandae, per omnia alacer et docilis factus minister Christi, aeterni Sacerdotis, copiosa hausta luce et vi interiore ex fontibus gratiae semper fluentibus. Eo temporis spatio is, sapiens et prudens « dispensator mysteriorum Dei » (cfr. 1 Cor 4, 1), potissimum se dedit, nec tempus nec vires parce dispensando, ministerio confessionum peccatorum audiendorum, spirituum moderationi et catechesi tradendae. Iam a iuventute tamen in animo proposuerat ut religiosus fieret Societatis Iesu; quod optatum impetravit mense Octobri anno 1906, et Granatae peracto novitiatu, priorem fecit votorum professionem die 12 mensis Octobris anno 1908. Insequenti anno Hispali impiger et industrius Marianae iuvenum Congregationi moderatus est, necnon Communioni expiatoriae militum, Apostolatui Orationis, Conferentiis S. Vincentii a Paulo et Scholae serotinae pro operariis, diuturnis horis non omissis in audiendis peccatorum confessionibus consumptis, nec praedicatione in domicilio et in aliis ecclesiis, neque cura praetermissa Sociorum Adorationis JSTocturnae. Mense Septembri anno 1910 Manresam (in Barcinonensi provincia positam) ivit, ut tertium ageret probationis annum; deinde Ma- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 675 tritum est missus, nominatus « operarius )) ; ibique, secundum Societatis Iesu Constitutiones, ultima vota est professus postridie Kalendas Februarias anno 1917 ; ibi item commoratus est usque ad paucos morti proximos dies. Servus Dei numquam destitit constantem et progredientem formationis, purificationis et spiritualis auctus nisum obire; unde, Spiritu agente et ducente, solidam supernaturalem maturitatem est adeptus, cuius intima vis, convenienter fota, sine intermissione id spectabat, ut artior fieret cum Deo coniunctio et vehementior amor in fratres. Verus discipulus S. Ignatii de Loyola, Pater Iosephus Maria omni cura institit in propagandam et augendam proximi fidem, non intermisso labore pro spirituali fidelium profectu, ministerium apostolicum explendo animo propensissimo modoque cum locis, cum hominum circulis cumque variis necessitatibus convenienti. Iuxta Ordinis sui consuetudines, nisu et ratione incubuit in praedicationem, in catechesim, in peccatorum confessiones audiendas, in animarum rectionem, in exercitia spiritualia, in propagationem cultus et pietatis erga Eucharistiam et Sacrum Cor Iesu et Sanctam Virginem Mariam; et hac sua industria ingentem animarum numerum allexit, quae eum habebant verum virum Dei, magistrum, patrem, eximiae plenum sapientiae, semperque laetum et paratum omnibus omnia fieri ut quacumque ratione aliquem faceret salvum (cfr. 1 Cor 9, 22). Praeter cetera, favit operibus, quae « Marías de los Sagrarios » et « de los Caballeros y de las Señoras de la Guardia de Honor» appellata sunt; ardenti sua caritate aegrotos, in carceribus inclusos, pauperes adiuvit multumque eorum spirituali refectioni profuit. Ob suam pastoralem industriam, tam diffusam et longe lateque ad aures omnium manantem, assiduam, multiformem, efficacem et fructuosam, iure appellatus est « Apostolus Matritensis ». Christi motus caritate, quam Spiritus Sanctus in cor eius diffundebat (cfr. Rm 5, 5), Servus Dei soli Domino Iesu vixit et eius Corpori, quod estEcclesia (cfr. Col 1,24) ; et quo artius, donatione sui, cum Deo se coniungebat, eo fecundior fiebat eius apostolatus et ditior Ecclesiae vita (cfr. Conc. Oec. Vat. I I , Perfectae Caritatis, 1). Eam ob rem apostolatus eventus fecundi et efficacitas, quam habuit in vitam religiosam populi Matritensis, innituntur singulari animae eius splendore, quasi lampade semper ardenti, et eximia virtutum eius perfectione. Itaque Servus Dei mirum in modum suam ipsius perfectionem 676 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale temperavit cum magna et operosa industria, orationem cum diligentissima divulgandi Evangelium cura. Etiam ea de causa hac nostra aetate, qua religiosi vehementer monentur ut super omnia et solum Deum quaerant, pariterque contemplationem componant cum amore apostolico, ut mente et corde Deo adhaereant et simul operi redemptionis adsocientur et Regnum Dei dilatare nitantur (cfr. Perfectae Caritatis, 5), eius exemplum videtur magnum habere momentum. Fides vehemens, diffusoria, firma, ardens et operosus amor Domini et proximi, Dei eiusque gratiae absoluta fiducia, illud S. Ignatii « sentire cum Ecclesia », supernaturalis prudentia in se animisque regendis, perfecta erga Deum et homines iustitia, serena et integra continentia, summa rerum terrestrium neglegentia, perfecta paupertas, humilis et laeta oboedientia, fidelis et recta Regulae observantia, iucunda castitatis exercitatio, continenter vitam et operam Servi Dei collustrarunt eique admirationem acquisiverunt hominum eius aetatis, a quibus sanctus est habitus. Cum Dominus vitae eum ad aeternum praemium improviso vocavit postridie Kalendas Maias anno 1929 in pago Aranjuez, quo tres ante dies venerat ut se reficeret, Servus Dei, a populo illius loci et Matritensi est summa veneratione cultus, non communium virtutum in omnibus fama relicta. Insequentibus annis haec sanctitatis fama tum apud fideles perduravit cum apud Societatem Iesu ; qua re, anno 1945 apud Curiam Matritensem initium sumpsit Processus Ordinarius, qui est ad exitum adductus anno 1947 ; eodem tempore acti sunt Processus Rogatoriales Hispalensis et Granatensis. Die 23 mensis Decembris anno 1952 editum est Decretum super scriptis Servo Dei tributis, et die 23 mensis Ianuarii anno 1963 Decretum exiit super Introductione Causae. Celebrato deinde Processu Apostolico super virtutibus in specie (annis 1965-1968), Decretum super validitate Processuum proditum est die 11 mensis Aprilis anno 1970. Quibus peractis, instituta est apud S. Congregationem pro Causis Sanctorum quaestio de Servi Dei virtutibus in suetis coetibus : primum quidem, die 29 Martii a. 1983, in Congressu Peculiari Consultorum theologorum; postea, die 8 Novembris eodem anno, in Congregatione Ordinaria Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Cardinali Silvio Oddi. In utroque autem Coetu dubio posito num Servus Dei heroicas exercuisset virtutes responsum affirmativum est datum. De hisce omnibus, per subscriptum Cardinalem certior factus, Summus Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 677 Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Sacrae Congregationis rata habens, mandavit ut Decretum appararetur super Servi Dei virtutibus. Quod cum rite est factum, accitis ad se hodierno die Cardinalibus infrascripto Praefecto et Silvio Oddi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis, ceterisque de more convocandis, iisque astantibus, Beatissimus Pater solemniter declaravit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, Servi Dei Iosephi Mariae Rubio Peralta, sacerdotis professi Societatis Iesu, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum in vulgum edi et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 12 mensis Ianuarii, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus 83 Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis II OSNABRUGEN. Canonizationis Servi Dei Nicolai Stenonis, Episcopi tit. Titiopolitani SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. (( Caeli enarrant gloriam Dei et opera manuum eius annuntiat firmamentum» (Ps 18, 1). Rerum enim universitas, et homo imprimis, mira Summi Creatoris imago, arcana habent in se signa Divinae Sapientiae quae omnia quae in caelis sunt et in terris suis imprimit vestigiis. Humana mens, quae veritatem semper sitit et numquam quaerere desiit, volventibus saeculis sine intermissione profecit rerum naturam 678 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale explorando eiusque abscondita cognoscendo; cuius itineris progressum accélérant, praesertim hac nostra aetate, variis coniunctisque rationibus, multiplices scientiae, quibus quasi viis homo utitur ad suum terrestrem finem assequendum, sed tamquam humani civilisque cultus et totius temporalis ordinis partibus, utpote propriam habentibus laudem et bonitatem. « Insuper homo cum in varias philosophiae, historiae atque scientiae mathematicae et naturales disciplinas incumbit et artibus versatur, maxime conferre potest, ut familia christiana ad sublimiores veri, boni et pulchri rationes atque ad iudicium universi valoris elevetur et sic clarius illuminetur mirabili Sapientia, quae ab aeterno cum Deo erat, cuncta cum Eo componens, ludens in orbe terrarum, esse cum filiis hominum in deliciis habens » (Conc. Oec. Vat. I I , Gaudium et Spes, n. 57). Simul autem non ignorare debemus in Christo, vera luce (( quae illuminat omnem hominem» (Io 1, 9), humanum genus esse divino consilio elatum ad altiorem, incorruptum et salutarem scientiae gradum, fidei nimirum, quae secundum Sacras Litteras necessarium et praecipuum habet momentum ad cognoscendam totius hominis vocationem supra ipsam humanam naturam excedentem, ad perficiendum prorsus divinum propositum salutis et ad consequendam caelestem illam civitatem « ubi nox ultra non erit, et non egebunt lumine lucernae, neque lumine solis, quoniam Dominus Deus illuminabit illos, et regnabunt in saecula saeculorum » (Ap 22, 5). Scientia igitur et fides, quae differunt et sunt inter se seiunctae, sed tamen in cognitione assequenda utraque utramque complent et simul eodem spectant, penitus fecundeque conspirant, uti declarat etiam Concilium Oecumenicum Vaticanum II : (( Inquisitio methodica in omnibus disciplinis si modo vere scientifico et iuxta normas morales procedit, numquam fidei revera adversabitur, quia res profanae et res fidei ab eodem Deo originem ducunt! Immo, qui humili et constanti animo abscondita rerum perscrutari conatur, etsi inscius quasi manu Dei ducitur» (Gaudium et Spes, n. 36). Commodam scientiae cum fide concordiam optime testatus est, eandem expertus, Servus Dei Nicolaus Stenonis, physicus ex clarissimis aetatis suae, firmissimus in accipiendis divinis veritatibus et in fide testificanda, in multiplici varioque animarum ministerio, in religiosa et severa vitae interioris cura, qua totus fuit in Christi imitatione. ¡Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 679 Hafniae natus die 11 Ianuarii anno 1638 ferventi Lutherana familia Nicolaus Stenonis, post humanitatis studia, medicinam atque anatomiam excoluit primum in urbe, ubi est ortus, deinde in Neerlandia, in qua religiosa et ancipiti animi perturbatione est pressus. Cum adhuc iuvenis multas anatomiae res iam explorasset, factus est unus ex clarissimis rerum naturae inquisitoribus ; geologus et palaeontologus stratigraphiae et tectonicae fundamenta iecit; item feliciter metallorum et crystallorum scientiam coluit. Anno 1666 in Etruriam se contulit, ibique, adiuvante magno duce Friderico II Medices, scientiae suae indagationes perrexit et amplificavit. Iam iis annis, quos in religione Lutherana egerat omnesque ad scientiam detulerat, Servus Dei mente et corde Deo patuit constanterque et studiose ad perfectionem tetendit: quod equidem tantam spiritus eius magnitudinem ostendebat, ut iam tunc vir existimaretur non mediocris probitatis. Hominibus eiusdem aetatis sui admirationem iniecit, non tantum copia, gravitate et perspicuitate doctrinae, sed etiam urbanitate et natura, quae magna erat ornata modestia, humilitate, suavitate et amabilitate ; ipsa vitae suae ratione ostendit scientiam minimum habere momentum, si sit sine sapientia, quae «pretiosior est cunctis gemmis et omnia pretiosa tua non valent huic comparari; lignum vitae est his, qui apprehenderint eam, et qui tenuerit eam, beatus » {Pro 3, 15. 18). Die 9 mensis Iunii a. 1667, cum Liburni esset, sacrae Corporis Christi processioni adfuit et, Dei gratia motus, eam est pietatem religiosam expertus, ut exinde maximam hauriret efficaciam ad vitam in posterum dirigendam. Florentiam namque reversus, studium theologiae praesertim exercuit et die 7 mensis Novembris Catholicam Ecclesiam est ingressus, « unicam Christi Ecclesiam, quam in Symbolo unam, sanctam, catholicam et apostolicam profitemur » (Conc. Oec. Vat. I I , Lumen Gentium, n. 8). Anno 1672 Hafniam revertit ibique, ut totum se Deo dederet, scientiam deserere statuit, qua Dei excellentiam, in rerum natura manifestam, penitus erat perscrutatus, quaque per illos annos perque itinera multa necessitudinem coniunxerat cum doctissimis viris, qui tunc in variis Europae nationibus erant. Totus a Christo allectus, ut eius mirum salutis opus prosequeretur, primis mensibus anni 1675 ordinationem sacerdotalem accepit, negotia perseverans in aula Medicea et altius theologiam perdiscens « volens Deo servire in veritate defendenda», ut ipse scripsit. Cum sibi proposuisset ut dilatandae Ecclesiae Dei operam impenderet, in studiosum pastorale ministerium 680 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale intendit tum peccatorum confessiones audiendo, tum non catholicis consulendo, quorum plures ad catholicam Ecclesiam sunt reversi, tum necessitatibus pauperum et in carceribus inclusorum se dicando. Eius apostolatus notae praecipuae fuerunt firma et propensa voluntas, egenorum studium et cura, mirabilis vis ad persuadendum, accommodata in verbo Dei nuntiando et singularis erga proximum morum suavitas. Non tamen interim vitam suam interiorem neglegebat accurate et ordinate curare, ut ex libris patet, de rebus religiosis tractantibus, quos eo tempore conscripsit. Ob eximias dotes et virtutes creatus est Vicarius Apostolicus difficilis et amplae Missionis Europae Septemtrionalis, cuius sedes erat Hannoverae, et die 19 mensis Septembris anno 1677 Romae accepit a Sancto Gregorio Barbarigo ordinationem episcopalem, collato titulo Episcopi Titiopolitani. Eodem anno, mense Octobri, ad suam Missionem est profectus, in qua ardore, spiritu oecumenico, caritate apostolica, evangelica paupertate enituit. Eo temporis spatio quaedam scripsit opera pastoralia, unde manifestum apparet propositum Evangelium divulgandi scriptis ad hoc ipsum compositis. Monasteriensis dioecesis nominatus suffraganeus (anno 1680) praecipuam curam posuit in reformanda cleri disciplina pro normis Concilii Tridentini, et in actione pastorali, quam maxima cum diligentia et sollertia exercuit in variis et diversis societatis ordinibus. Difficultates in quas est delapsus, res adversas, invidias aequissimo animo toleravit et patientia, numquam tamen officia neglegens Episcopi, Pastoris et Ministri erga Ecclesiam fidelis. Anno 1683, relicta urbe Monasteriensi, Hamburgi domicilium collocavit et, pro regno Dei operosissimus, est multa perpessus. Cum ministerii pastoralis causa se Sverinum contulisset, ibi renalibus gravissimis correptus passionibus, die 5 mensis Decembris anno 1686, nullo adsidente sacerdote, de vita decessit, bis publica peccatorum confessione facta, cum plene se voluntati Dei permisisset et iaculatoriam susurrasset precem ; « Iesu, sis mihi Iesus ». Undequinquaginta erat quasi annorum, quorum undeviginti egerat in Ecclesia Catholica et novem in Episcopatu. Anno 1687 eius corpus Florentiam translatum est, eius patriam adoptivam, ubi etiam nunc iacet. Totius vitae Servi Dei proprius fuit constans et conscius pefectionis amor et nisus, inde a iuvenili aetate in religione Lutherana acta. Eiusmodi amor et nisus maior est factus postquam ad Catholicam Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 681 Ecclesiam transiit et ordinatus est sacerdos, cum statuit «spondere se nihil esse facturum, quin Divinae Suae Maiestati serviret et proximo esset adiumento ». Quamvis se existimaret « abiectissimum peccatorem», «terrae vermiculum», «totum plenum imperfectionibus)), eius vitae testes, Catholici et Lutheranae confessionis sequaces, docti et ecclesiastici, uno ore profitentur singularem splendorem et perfectionem eius virtutum, adeo ut tum diceretur «vera sanctorum Apostolorum imago in morum integritate, in dogmatum doctrina, in animarum studio ». Humilis, plena, operosa, ardens fuit eius fides, quam copiose alebat assiduo paenitentiae exercitio, incensa et vehementi cum Christo consuetudine, diuturnis precationibus, fervida in Eucharistiam pietate. Fidei propagatio et apostolatus pro non christianorum conversione eorumque, qui ab Ecclesia erant separati, eius actionis pastoralis instituta fuerunt potissima; quae pariter actio impigra fuit in augenda et confirmanda fide et catholicorum morum probitate, qui inter Novatores vitam degebant. Ubique omnium christianorum unitatem consequendam esse fortiter animadvertit, laudem etiam Lutheranorum adipiscens, ex quibus non defuerunt, qui eum iure cum primis Ecclesiae Episcopis compararent. Ad caelestia prorsus intentus Deoque confisus, quem tota mente totoque corde diligebat, constanter rigidam sui neglegentiam explicavit, austeram paupertatem, atque assidue paenitentias et corporis castigationes exercitavit. Benignitate, patientia, iustitia, iniuriarum venia, indefatigata erga Catholicos et Lutheranos facilitate nullaque suae valetudinis cura, Servus Dei reapse ostendebat proximorum amorem, quos ut adiuvaret omnia abiecit quasi mendicus factus, solummodo contentus quod dabat et praesertim quod seipsum dabat. In suae vitae ratione, in se et ceteris, in suis casibus iudicandis, in sua cum Deo et proximo necessitudine, mirificae sane fuit humilitatis. Nicolaus Stenonis testis profecto fuit spiritualis et apostolicae fecunditatis, quae percipi potest e docili et operosa Domini auditione, qui suos adhortabatur : « Tollite iugum meum super vos, et discite a me, quia mitis sum et humilis corde» (Mt 11, 29). Quia humilis erat, imparem se putabat magno muneri, quod ei creditum erat; quia humilis, nihil umquam fecit communem hominum existimationem et admirationem, quam ei tribuebant ob non vulgarem ingenii, morum et spiritus magnitudinem; Episcopus factus non solum sua docta praeterita numquam commemoravit, sed ab his aliorum mentes avertebat simplici et modesto sermone ; consilia petebat et sequebatur ; 682 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cuiuslibet vitii sui commoneri volebat, nec umquam se excusabat. Eius oboedientia vera fuit « exinanitio », quandoquidem per omnia, interdum non sine magnis incommodis, se voluntati Dei committebat et eorum qui Dei vices gerebant; heroum modo Sanctae Sedi oboedivit non parvis cum indignitatibus et aerumnis in difficilibus sedibus, quibus est praepositus; hocque, a quovis quaestu et lucro omnino alienus. Prudentiae virtutem mirum in modum explicavit tum in consuetis vitae et apostolatus condicionibus, tum in eventis ancipitibus et implicatis, maxime per episcopatus annos. Tota eius vita, verba, mores significabant mentis excellentiam, cordis probitatem, religionis pietatisque gravitatem, necnon humanas et christianas virtutes optime inter se cohaerere. Spirituale exemplar Servi Dei, qui scientiae et Ecclesiae eximius fuit vir et vera « forma gregis ex animo », huic nostrae aetati aptum esse videtur, congruens sane cum Pastoris imagine a Concilio Oecumenico Vaticano II descripta : qui, homo liber, pauper, Dei amans et fratrum, officiorum colloquiorumque vicissitudini apertus, aptus ad historiam comprehendendam, ne tempus quidem ad quietem sibi relinquit et Evangelium Spiritus Sancti virtute nuntiat et testatur; vir qui totum animum ponit in reddendis in se Christi lineamentis, propitia et abstinenti voluntate motus, in ministrando humilis et iucundus, caritate dulcis et effusus, suavis et persuadens, arcte cum Ecclesia cumque eius suprema Auctoritate coniunctus; vir paratus ad se devovendum pro grege suo, ad ignoscendum facilis et ad omnes reverendos; vir denique qui unum summumque propositum habet, unum laetitiae fontem : Dei gloriam. Quamvis Servus Dei famam sanctitatis solidam, magnam, ultroneam et continuam in vita et in morte et post mortem reliquisset apud catholicos et non catholicos, apud doctos et rudes, apud clerum et laicos, Causa eius beatificationis, ob rationes ab ea alienas nonnisi anno 1936 initium coepit. Processus Ordinarius Informativus instructus est Osnabrugae annis 1963-1964; eodem tempore Floren tiaeactus est Processus rogatorialis. Positio super Introductione Causae et super virtutibus, curata ab Officio Historico Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, a Consultoribus Historicis excussa (die 6 mensis Novembris anno 1974), necnon a Congressu Ordinario eiusdem Sacrae Congregationis (die 13 mensis Decembris anno 1974) et a Congregatione Peculiari Cardinalium (die 30 mensis Ianuarii anno 1975), felicem habuit exitum. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 683 Edito Decreto super Introductione Causae, die 13 mensis Martii Anno Iubilaeo 1975, Consultores Theologi, in Congressu Peculiari die 14 mensis Iunii habito anno 1983, et Patres Cardinales, in Congregatione ordinaria, die 22 Novembris eodem anno, unanimi voce responderunt Famulum Dei Nicolaum Stenonis heroum in modum excoluisse christianas virtutes. De hisce omnibus per subscriptum Cardinalem certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II mandavit ut Decretum conscriberetur super eiusdem Servi Dei virtutibus heroicis. Quod cum rite esset factum, hodierno die, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto et Silvio Oddi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, iisque astantibus, Beatissimus idem Pater sollemniter declaravit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, Servi Dei Nicolai Stenonis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum in vulgus edi et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum inseri iussit. Datum Romae, die 12 Ianuarii, Anno Domini 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. B S. 83 Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis III TAURINEN. Canonizationis Ven. Servi Dei Clementis Marchisio, Sacerdotis, fundatoris Instituti Filiarum a S. Ioseph. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Clemens Marchisio ortum duxit Kalendis Martiis anno 1833 in oppido cui vulgo nomen Racconigi, intra Taurinensis archidioeceseos fines sito. Parochiali munere in exemplum est functus per amplius quadraginta et tres annos apud Ripam Albam Taurinensem. Ad panem vinumque pro Missae celebratione atque ad cereos, 684 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sacra paramenta, linteamina ceteraque ad divinum cultum pertinentia conficienda, Institutum, de Ecclesia optime meritum, Filiarum a S. Ioseph anno 1877 condidit. Meritis ac virtutibus dives ad caelum evolavit die 16 Decembris anno 1903. Eum autem heroicas exercuisse virtutes tum théologales, quas vocant, tum cardinales eisque adnexas Paulus Papa VI die 4 mensis Maii anno 1970 edixit. Ad eiusdem autem beatificationem assequendam prodigiosa selecta est sanatio divinitus, eodem Venerabili Servo Dei deprecatore, patrata, videlicet sanatio puellae octo annorum, Annae Mariae Poli, quae mense Iunio anno 1966 rapidissime et perfecte a piodermitite ulcerata ac profunda dexteri brachii convaluit. Hac super mira sanatione processus auctoritate Sanctae Sedis conditus est aa. 1970-1971 apud Curiam Novariensem, cuius iuridica validitas a S. Congregatione pro Causis Sanctorum die 26 mensis Octobris anni 1973 probata est. Consilium autem Medicum eiusdem Congregationis, die 13 Ianuarii a. 1975 coadunatum, haud univocam edidit opinionem circa praedictae sanationis praeternaturalem indolem. At Causae actores manus non dederunt viñetas sed, noviter deductis ex actis et probatis elementis, petierunt et obtinuerunt ut tota res iterum examini subiceretur. Hinc, die 29 mensis Aprilis anni 1983, novi periti eiusdem Consilii Medici copiosius acriusque super eadem sanatione disceptaverunt atque iudicium de eiusdem preternaturali natura cunctis suffragiis ediderunt, cum eadem ultra naturae vires, seu quoad modum, evenisset. Servatis itaque de iure servandis, eadem asserta miraculosa sanatio ad examen theologorum semel et iterum de more vocata est ; primum die 25 Octobris a. 1983, in Congressu, qui vocatur, Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum et postea, die 10 Ianuarii a. 1984, in Congregatione Ordinaria Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Em.mo ac Rev.mo Domino Mario Aloisio Ciappi, qui sequens dubium discutiendum proposuit : An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes qui interfuerunt affirmativum suffragium singuli tulerunt. De hisce omnibus certior factus per subscriptum Cardinalem Praefectum, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum rata habens, ut Decretum super mira sanatione a Deo per intercessionem Ven. Servi Dei Clementis Marchisio conscriberetur mandavit. Quod cum rite factum esset, hodierno die, accitis ad se Cardina- Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 685 libus infrascripto Praefecto atqne Mario Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Summus Pontifex pronunciavit: Constare de uno miraculo, Venerabili Clemente Marchisio intercedente, a Deo patrato, videlicet de rapidissima, perfecta et stabili sanatione puellae Annae Mariae Poli a piodermitite ulcerata, profunda, in parte anteriore brachii dexteri. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 12 Ianuarii, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. ® S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO INSTITUTIONE CATHOLICA DECRETA I BANGALOREN. Facultas Philosophiae in Bangalorensi « Dharmaram College » canonice erigitur. Antiquissima Indorum philosophica ac religiosa traditio non modo peramplae illius regionis innumerique populi sortes per saecula affecit, verum etiam ipsius humani generis fuit ac manet sapientialis quodammodo hereditas, magni utique facienda et attente exploranda. Haec summi momenti quaestio, quae inde ab initio evangelicis praeconibus patuit, hac nostra praecipue aetate instanter postulat ut a studiosissimis catholicis philosophis atque theologis, in primis autochthonis, intimius doctiusque perscrutetur. Qua necessitudine impulsum, catholicum Carmelitarum Institutum 686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Beatae Mariae Immaculatae, omnibus religiosis Indiae familiis vetustius ac sodalibus affluentius, fauste consilium cepit pergravem huiusmodi operam et ipsum peculiariter participandi. Eius igitur Prior Generalis, Ill.mus ac Rev.mus Thomas Aykara, d. x x n m. Martii a. D. MCMLXXXII Sacram Congregationem pro Institutione Catholica adivit, erectionem flagitans ecclesiasticae Philosophiae Facultatis in athenaeo collocandam vulgo «Dharmaram College» appellato, ab eadem religiosa familia in urbe Bangalorensi inde a viginti sex annis prospere provecto. Postquam Episcopalis Indiarum Conferentia d. xn m. Ianuarii a. D. MCMLXXXIII huic provido consilio consensum praebuit, eadem Romana Congregatio cum Sacra Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus de congruo studiorum programmate struendo diligenter disceptavit, iterate ad id sententiam rogans aliquot rei tum philosophicae tum missiologicae expertorum. Omnibus nunc accurate compertis, prae oculis habitis laudatae Familiae Fratrum Carmelitarum tum scientifica idoneitate tum catholica sponsione, Sacra Congregatio pro Institutione Catholica, petitionem sibi delatam libenter suscipiens, potestate ab Augusto Pontifice Ioanne Paulo div. Prov. Pp. II sibi concredita, ad maiorem Dei Optimi Maximi gloriam Ecclesiaeque, in primis Indicae, adiumentum atque ornatum, F A C U L T A T E M PHILOSOPHIAE in BANGALORENSI « D H A R M A R A M C O L L E G E » hoc Decreto pro munere in perpetuum erigit atque erectam declarat, simul iubens ut eiusdem studiorum curriculum ad normam vigentis academicae Ecclesiae legis in tres continuos cyclos seu gressus distinguatur, collato eidem Facultati iure academicos Philosophiae gradus respective Baccalaureatus, Licentiae specializatae (seu Magisterii) ac Doctoratus rite concedendi,,.omnibus ipsi agnitis...trito honoribus privilegiis atque officiis, quae iuxta Apostolicam Constitutionem « Sapientia Christiana » adnexasque « Ordinationes » Ecclesiasticis Facultatibus et Universitatibus in catholico orbe constitutis competunt. Sacrum idem Dicasterium modo erectam Facultatem Supremis illis Auctoritatibus (Magno Cancellario, Pro-Magno Cancellario ac ViceMagno Cancellario) fulciendam regendamque committit, a quibus Sacrae Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 687 Theologiae Facultas a. D. MCMLXXVI in eodem athenaeo constituta gubernanda pendet, iisdem mandans ut unica pro ambabus Facultatibus Statuta Generalia excedantur, normae autem unicuique Facultati propriae peculiaribus singularum Statutis inserantur. Facultatis structura, omnium eius Auctoritatum munera, Docentium Studentiumque officia ac iura, programmata rationesque studiorum, in iis praecipue quae ad principia seu criteria de specializationis obiecto seligendo methodisque adhibendis attinent, iuxta leges atque praxim Catholicae Ecclesiae diligenter statuantur. Ceteris servatis de iure servandis; contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, d. VIII m. Decembris, in Festivitate Beatae Mariae Virginis Immaculatae, a. D. MCMLXXXIII, Iubilaeo sacro. VILLELMUS Card. BAUM, Praefectus h. m B. © Antonius Javierre Ortas, Archiep. tit. Metensis, a Secretis II NAGOYAËN. Facultas Sacrae Theologiae in Nagoyaënsi Universitate « Nanzan » canonice erigitur. Sol exsurgens Christus altissimam hominis dignitatem non modo dilucide continuoque docuit, verum etiam supremo vitae suae holocausto effuse comprobavit, se munifice pollicitus omnes exinde creaturas sibi undique allecturum (Io 12, 32). Quem perlaetum nuntium quovis terrarum afferens, Catholica Ecclesia nobilissimum etiam Japoniae populum materne est amplexata, praeclaras eiusdem religiosas ac philosophicas traditiones magni faciens reverenterque scrutans atque illustrans, necnon lectissimos ex ipso christifideles ac insignes fidei praecones sibi adsciscens. Cui vitali exantlando operi, eximii Societatis Verbi Divini Patres plurimum indubie contulerunt, tum assueto evangelizationis ministerio tum praesertim altioris institutionis apostolatu, illud idcirco condentes superiorum studiorum domicilium, quod in Nagoyaënsi urbe, triginta 688 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale abhinc annis fauste auspicatum, sub nomine nunc « Nanzan » Universitatis fecundissimum virescit. Statim ab initio laudati Patres suae studiorum Universitati Seminarium provide adiecerunt, in quo futuri confratres sacerdotes studiis philosophicis ac theologicis incubuerunt, civilem Baccalaureatus gradum inde ab a. D. MCMLXII assequentes. Imo, Universitate ac Seminario prospere augescentibus, publica auctoritas a. D. MCMLXXIX Universitati potestatem fecit Magisterii quoque ac Doctoratus gradus concedendi. Quamobrem, Supremus Societatis Verbi Divini Moderator congruum iudicavit a Sancta Sede postulare ut Philosophico-Theologicum Institutum in ecclesiasticam Facultatem Sacrae Theologiae canonice constitueretur. Quod confestim gessit, omnia ostendens ad id iam in promptu esse, tum ad crebros vereque peritos Docentes quod attinebat, tum ad divitem Bibliothecam, ad recte ordinata Studiorum Programmata et ad cetera necessaria academica subsidia. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica, pro comperto habito Episcopatum Iaponicum, in primis Ordinarium Nagoyaënsem, gravi huic incepto consensum praebuisse, et diligenti ac iterato examini subiectis futurae Facultatis academicis Statutis, petitionem benevole excipiendam censuit. Quare Sacra eadem Congregatio, potestate ab Augusto Pontifice Ioanne Paulo div. Prov. Pp. II sibi concredita, in Dei Optimi Maximi gloriam Ecclesiaeque Iaponicae decus et incrementum, F A C U L T A T E M SACRAE THEOLOGIAE i n NAGOYAËNSI « N A N Z A N » U N I V E R S I T A T E hoc Decreto in perpetuum erigit atque erectam declarat, simul iubens ut eiusdem studiorum curriculum ad normam vigentis academicae Ecclesiae legis in tres continuos cyclos distinguatur, collato eidem Facultati iure academicos gradus respective Baccalaureatus, Licentiae specializatae (seu Magisterii) ac Doctoratus rite concedendi, ~ omnibus iuxta Apostolicam Constitutionem « Sapientia Christiana » adnexasquae « Ordinationes » ipsi agnitis tributisque iuribus honoribus privilegiis atque ofiiciis, quae Ecclesiasticis Facultatibus in catholico orbe constitutis competunt. Sacrum idem Dicasterium Superiorem Generalem laudatae Societatis Verbi Divini erectae Facultatis Magnum Cancellarium nominat atque renuntiat, qui, iuxta oificia ac iura huiusmodi muneri inhaerentia, Sacra Congregatio pro Institutione Catholica^ 689 ad normam Facultatis Statutorum et salvis Ordinarii loci iuribus, eidem Facultati invigilet, scientias disciplinasque in primis theologicas ac philosophicas ad normam academicae Ecclesiae legis docendas instanterque promovendas curet, orthodoxiam bonos mores atque ecclesiasticam disciplinam in Facultate tutetur, atque missionem canonicam vel docendi veniam omnibus singulisque Docentibus conferat auferatque. Eadem, denique, Sacra Congregatio iis ad quos pertinet sollicite mandat ut doctrinalis formatio ac investigatio Japoniensium ac Orientalium culturarum indoli sapienter prudenterque accommodentur, ad veram quoque Ecclesiae imaginem praebendam, maxima impensa cura ut integritas servetur catholicae doctrinae. Ceteris servatis de iure servandis, in primis peculiaribus Facultatis Statutis ab hac Sacra Congregatione approbatis ; contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, d. x x v m. Martii, in Annuntiatione Domini, anno reparatae salutis MCMLXXXIV, Iubilaeo sacro. VILLELMUS Card. BAUM, Praefectus L. B S. ffi Antonius Javierre Ortas, Archiep. tit. Metensis, a Secretis 45 - A. A. S. 690 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali : Lunedì, 4 Giugno 1984, S. E. il Signor LINNAEUS STEPHEN KAUTA MSISKA, Ambasciatore del Malawi presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Sabato, 2 Giugno 1984, l'On. BENNET CAMPBELL, Ministro del Canada per gli Affari degli ex Combattenti. Lunedì, 11 Giugno 1984, S. E. il Signor PIETER WILLEM BOTHA, Primo Ministro del Sud Africa. Venerdì, 22 Giugno 1984, S. E . il Signor Luis ALBERTO MONGE, Presidente della Repubblica di Costa Rica. Giovedì, 28 Giugno 1984, Sua Maestà JUAN CARLOS I , Re di Spagna, con Sua Maestà la Regina Sofia. Giovedì, 28 Giugno 1984, S. E. il Signor WON-KYUNG LEE, Ministro degli Affari Esteri di Corea. Sabato, 30 Giugno 1984, S. E. il Signor PIERRE MAUROY, Primo Ministro di Francia. Da Martedì 2 Maggio a Venerdì 11 Maggio 1984, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Estremo Oriente, sostando a Fairbanks in Alaska; a Seoul, Kwangiu, Sorokdo, Taegu, Pusan in Corea; a Port Moresby e Mount Hagen in Papua-Nuova Guinea; ad Honiara nelle Isole Salomone ; a Bangkok, Phanat Nikhom, Sampran in Thailandia. Sabato, 2 Giugno 1984, il Santo Padre si è recato in visita al Palazzo del Quirinale dal Presidente della Repubblica Italiana On. Sandro Per tini. Sabato, 9 Giugno 1984, si è riunita nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla presenza del Santo Padre, la Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. Diarium Romanae Curiae 691 Da Martedì 12 Giugno a Domenica 17 Giugno 1984, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Svizzera, sostando a Kloten, Lugano, Genève, Fribourg, Kehrsatz, Fluèli, Einsiedeln, Luzern, Sion. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 7 20 13 » 15 » marzo 1984. Le LL. EE. i Monsignori: Maurilio Jorge Quintal de Gouveia, Arcivescovo di Evora; Joseph TiKang, Vescovo di Kiayi; — i Signori: Annalisa Aicardi; Paul Becher; John Bongomin ; John Coultas ; Gilberte Doumar ; Maria Cristina de Sà; Ramon Disgua; Patrick Durkin; José Feria; Thomas Han Hong-Soon; Gerald Hughes; Matt Knowlton; Marie Hélène Mathieu; Manuela Mattioli; Georges Menezes; Mary Ann Molinari; Monsengwo Nese Mobangolo; Patrice Ouamba; Rafael Serrano Castro; Michael Taylor; Stefan Wilkanowicz; Simone Zoundi, Membri del Pontificio Consiglio per i Laici. » » S. E. Mons. Mario Brini, Arcivescovo titolare di Algiza, Prelato del Sovrano Militare Ordine di Malta. aprile » I Monsignori : Antonio Gregnanin ; Romualdo Pasquarelli; Salvino Scicluna, Giudici del Tribunale Regionale del Lazio. » » Mons. Salvatore Paisano, Capo ufficio nel Vicariato di Roma. maggio » S. E. Mons. Edouard Gagnon, Arcivescovo tit. di Giustiniana prima ; — i Monsignori : Alvaro Del Portillo; Michele Büro; Fernand Franck; Luigi Giussani; Joan Jarque Y Jutglar; — i Sacerdoti: Valerio Crivelli; Tom Connolly; P. John O'Brien, S. I . ; P. Renato Perino, S. S. P.; Ettore Segneri, S. D. B.; — Suor Maria Cevolani, delle Figlie di S. Paolo; — i Signori Matteo Ajassa; Rüssel Shaw, Consultori della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » » Le LL. EE. i Monsignori : Andrea Pangrazio, ArcivescovoVescovo di Porto e Santa Rufina; Gennaro 692 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Prata, Arcivescovo di Cochabamba; Edmund Joseph Fitzgibbon, Vescovo tit. di Fordongianus; Joseph Mukwaya, Vescovo tit. di Ubada; — i Monsignori: Jesús Irigoyen; Wilhelm Schätzler ; — i Sacerdoti : Francesco Oeriotti ; John Ooleman; Alojzy Orszulik, S. A. 0. ; James P. Eoache; — i Padri: Enrico Baragli, S. I . ; Patrick Oasserly, S. M. ; Rafael De Andrés y Juan, S. I. ; Ambros Eichenberger, O. P.; Franz-Josef Eilers, S. V. D.; Roberto Tucci, S. I . ; — i Signori: James Oantwell; Jean Gélamur, Consultori della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium ». 16 maggio 1984. Le LL. EE. i Monsignori: Ronald Bär, Vescovo di Rotterdam; Jean-Baptiste Bui-Tuan, Vescovo tit. di Tabuna; Boaventura Kloppenburg, Vescovo tit. di Vulturara ; Teodoro Bacani, Vescovo tit. di Gauriana;— mons. Carlos Manuel De Céspedes ; — Can. Ramón Arnau García ; — i Sacerdoti : Ricardo Ferrara ; Theophilus Okere ; — i Padri: Michael Amaladoss, S. I. ; Salim Bustros ; Leopold De Reyes, O. F. M. ; Angelo Lazzarotto, P. L.M. E. ; Edward Malloy, C. S. C. ; Bartolomeo Sorge, S. I. ; William Wallace, O. P.; — i Signori: Johann Figi; Ulla Gripenberg; Iwao Munakata, Consultori del Segretariato per i non credenti. » » » I Sacerdoti : John Gaine ; Josef Majka ; — i Padri : Hervé 18 » » » » » Carrier, S. I . ; Georges Cottier, O. P.; Jaime Velez Correa, S. L, Consultori del Segretariato per i non credenti « in aliud quinquennium ». D. Angelo Amato, S. D. B.; — i Padri: Frans Bouwen, P. A . ; Kilian McDonnell, O. S. B.; Felix Neefjes, O. F. M. ; Bernard Sesboüé, S. L ; Albert Vanhoye, S. I . ; — Suor Joan Delaney (delle Suore di Maryknoll), Consultori dei Segretariato per l'Unione dei Cristiani. Mons. Carlo Ghidelli; — i Sacerdoti: Dennis P. Corbishley ; John Hotchkin ; Walter Kasper; John F. Mutiso-Mbinda ; Dimitrios Salachas; Pere Tena; — i Padri: André de Halleux, O. F. M. ; Ignacio Díaz de León, M. Sp. S. ; Bernard Dupuy, O. P.; Joseph Fitzmyer, S. L; Eduard Huber, S. I . ; Emmanuel Lanne, O. S. B.; Roger Le Déaut, C. S. Sp.; Magnus Löhrer, O. S. B.; Francis Moloney, S. D. B.; Thomas Stransky, C. S. P.; Jean-Marie Til- Diarium Romanae Curiae 693 lard, O. P.; Roberto Tucci, S. I . ; — le Sig.e Haiina Bortnowska; Rosemary Goldie, Consultori del Segretariato per V Unione dei Cristiani n in aliud quinquennium.». 22 maggio 1984. S. E. Mons. Cándido Rubiolo, Arcivescovo di Mendoza; — la Sig.ra Claire Ada Chibesákunda, Memori del Pontificio Consiglio per i Laici. 23 » » L'E.mo Signor Cardinale Bernardin Gàntin, Prefetto della Sacra Congregazione per i Vescovi, Memoro della Commissione Cardinalizia per i Pontifici Santuari di Pompei, Loreto e Bari. 24 » » P. Leonard Boyle, O. P., Prefetto della Biblioteca Apostolica Vaticana. » » » . P. Joseph. Metzler, O. M. I . , Prefetto dell'Archivio Segreto Vaticano. » » » Mons. Martino Giusti, Arcivescovo tit. eletto di Are di Numidia, Prefetto emerito dell'Archivio Segreto Vaticano. 26 » » L'E.mo Signor Cardinale Sebastiano Baggio, del Titolo della Chiesa Suburbicaria di Velletri, Patrono e Suo Rappresentante presso il Sovrano Militare Ordine di Malta. 29 » » Mons. Salvatore Nicolosi; — i Padri: Cristoforo M. Bove, O. F. M. Conv. ; Gervais TJumeige, S. I. ; Lázaro Iriarte, O. F. M. Capp. ; Manuel Ruiz Jurado, S. I . ; Stjepan Krasîc, O. P.; Roberto Moretti, O. C. D. ; Bruno Secondin, O. C. ; Thomas Spidlîk, S. I . ; — il Prof. Pietro Borzomati, Consultori della Sacra Congregai zione per le Cause dei Santi. 30 » » Le LL. EE. i Monsignori: Henryk Gulbinowicz, Arcivescovo di Wroclaw; Oskar Saier, Arcivescovo di Freiburg im Breisgau, Membri Vescovi diocesani della Sacra Congregazione per il Clero a norma del «Pro comperto sane-». 7 giugno » Mons. Basil Meeking e Mons. Eleuterio Francesco Fortino, Delegati nel Segretariato per l'Unione dei Cristiani. 27 » » Il Sac. Francesco Camaldo, Cerimoniere Pontificio. ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 18 novembre 1983. Al sig; Domenico Latrecchia (Tursi). 694 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 5 febbraio 1982. Al sig. Trimolyouo (Indonesia). 8 novembre 1983. Al sig. Alfred Klose (Wien). Al sig. Heinrich Schneider (Wien). » » AI sig. Vilhelm Betteckem (Essen). 12 » AI sig. Tadashi Moiya (Tokyo). » » AI sig. Günter Sofsky (Mainz). 3 dicembre AI sig. Julio A. Torres Arrióla (Guatemala). 4 febbraio 1984 Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 25 agosto 1983. Al sig. Günter Bachmann (Köln). 3 settembre » Al sig. Joannes Binkowski (Rottenburg-Stuttgart). 31 ottobre Al sig. Stefan Buckkremer (Aachen). Al sig. Heinz Malangré (Aachen). » » Al sig. Paul Schmitz (Münster). » » Al sig. Abdel Aziz Shawki Seif El Nasar (Egitto). 12 novembre Al sig. Franz Peter Möhres (Rottenburg-Stuttgart). 22 dicembre 4 gennaio 1984. Al sig. Mario Cavalli (Parma). » Al sig. Lino Tedolfi (Parma). » » » Al sig. Bernard Stanislav Vienot (Francia). 13 » La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 10 agosto 1983. Al sig. Jorge Iglesias (Cile). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 9 dicembre 1983. Al sig. Fazio Ciocci (Nocera Umbra-Gualdo Tadino). 1 febbraio 1984. Al sig. Giovanni Castaldo (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 6 luglio 1983. Al sig. Anton Musger (Graz-Seckau). 1 settembre » Al sig. Felix Maleakt (Brazzaville). » ottobre » Al sig. Franciscus Choa-Ying Chang (Taipei). 4 » » Al sig. Herald Dreo (Eisenstadt). 31 » » Al sig. Paul Kraemer (Köln). 5 novembre » Al sig. Igino Magnatta (Milano). 8 » » Al sig. Carl Manned (Wien). » » » Al sig. Norbert Keser (Wien). » » » Al sig. Alfred Stroer (Wien). 10 » » Al sig. Nicola Di Biasio (Rieti). Diarium Romanae Curiae 10 » » 12 14 22 12 » 4 17 1 695 novembre 1983. Al sig. Guerrino Di Paolo (Rieti). » » Al sig. Alessandro Bucci (Rieti). » » Al sig. Arnaldo Bucci (Rieti). » » Al sig. Andrea Cefaly (Nicastro). » » Al sig. Léon Paulus (Liège). » » Al sig. Aldo Varaldi (Asti). dicembre » Al sig. Alberto Manni (Forlì). » » Al sig. Domenico Pennacchio (Aversa). gennaio 1984. Al sig. Carlo Arri (Asti). » » Al sig. Vincenzo Ferro (Torino). febbraio » Al sig. Francesco De Tomasso (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 1983. Al » » » Al 26 » Al » » » Al » » » Al 3 settembre » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al » Al » Al » » » Al » » Al Al novembre » » Al » » » Al » Al » » Al » » » Al » » Al Al dicembre » » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al gennaio 1984. Al » Al » » » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sigsig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. 25 agosto 5 ottobre 15 » 31 » » » » 1 5 » 8 12 14 22 9 16 » » » 20 22 9 » 28 » Theodor Breider (Münster). Wilhelm Weilinghaus (Köln). Heinz Bosbach (Köln). Herman Josef DorhHoff (Köln). Johannes Jansens (Köln). Friedrich Weidend-Abendroth (Rottenburg-Stuttgart). Servielus Baptista (Bombay). Gerard Heiremans (Mechelen-Brussel). Kurt Malangre (Aachen). Gottfried Porstner (Aachen). Johannes Thull (Aachen). Hans Tony (Rottenburg-Stuttgart). Carmine De Cesare (Ortona). Rudolf Hülshoff (Paderborn). Ulisse Andreani (Orvieto). Raffaele Fraticelli (Chieti). Marcello Lanfranchi (Roma). Giorgio Russo (Roma). Dante Sabini (Fiesole). Orlando Tiberi (Roma). Benito Severi (Forlì). Luigi Bresciani (Forlì). Giuliano Romano (Treviso). Amedeo Ricci Bitti (Faenza). Giovanni Salvadori (Massa Marittima). Cupertino Gonzales (Puerto Ayacucho). José Maria Castano y Gómez Del Valle (Madrid). Johannes Staab (Mainz). Theodor Rolle (Augsburg). 696 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NECROLOGIO 3 giugno 1984. Mons. Charles de Provenchères, Arcivescovo emerito di Aix (Francia). 21 » » Mons. Pedro Shaw, Vescovo tit. di Crepedula. 22 » » Mons. Joseph Fady, Vescovo emerito di Lilongwe (Malawi). 25 » » Mons. Paul Maria Kinam Ro, Arcivescovo emerito di Seoul (Corea). An. et vol. LXXVI 7 Augusti 1984 N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIO APOSTOLICA AUREATENSIS - GUADUENSIS Non nullis locis ab archidioecesi Manizalensi aliisque aut a Facatativensi Ecclesia aut a Barrancabermejensi seiunctis nova conditur dioecesis nomine Aureatensis-Guaduensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Quod iure Apostolica Sedes facere egregie consuevit, id bono animo ac fiduciae pieni protrahentes, in plura quidem consilia aut incepta incumbimus, inter quae et congruae dioecesium enumerantur divisiones novarumque. constitutiones, quae eo proprie spectant ut pastorale Episcoporum munus, ubilibet tempus necessitasque postulat, continenter ac prospere exerceri possit. Hac de causa, postquam Archiepiscopus Manizalensis, consulta Conferentia Episcopali Columbiana, ex consensu tum Episcopi Facatativensis tum Barrancabermejensis a Sancta hac Sede poposcit ut nova illic dioecesis constitueretur, nunc Nos, qui maxime cupimus ut in illa quoque regione <( populi Dei saluti quam perfectissime fieri potest ministretur » (cf. CD, 22) quique certo scimus idem propositum et in votis esse venerabilis Fratris Angeli Acerbi, Archiepiscopi titulo Zellensis atque Nuntii Apostolici in Columbiana Republica, eorum suppleto consensu quorum interest aut interesse censetur, de sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Car46 - A. A. S. 698 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dinalium Sacri Consilii pro Publicis Ecclesiae Negotiis praepositorum, quam ratam habemus, deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae haec statuimus quae sequuntur atque iubemus. E locis hucusque archidioecesis Manizalensis, et etiam ex aliis dioecesis Facatativensis aliisque Barrancabermejensis propriis, ea separamus, quae complectuntur municipia vulgo «Puerto Boyacá», «Puerto Triunfo», « L a Dorada», « Puerto Salgar », « Guaduas », « Caparrapí », « Chaguaní », « Samaná », « Victoria », « La Palma », « Yacopí », « Marquetalia », Pensilvania et « Manzanares », simulque civilem distrahimus regionem cui nomen « Corregimiento de Montebonito » necnon plagam nomine « Inspección de Policía de San Miguel » vulgo denotatam ; iisque ex locis simul sumptis novam dioecesim condimus Aureatensem-Guaduensem appellandam iisdemque finibus circumscriptam, quibus memorata municipia civilesque regiones in praesentia definiuntur. Nova ergo dioecesis, in septemtriones spectans, tum dioecesi Barrancabermejensi tum Succursensi et Sancti Aegidii finitima erit; ad orientem vergens, tum dioecesim Chiquinquerensem tum Zipaquirensem tum Facatativensem attinget; ad meridiem archidioecesis Ibaguensis et dioecesis Girardotensis contiguae ei erunt; ad occidentem autem, confinis ipsa erit sive archidioecesi Manizalensi sive dioecesi Sonsonensi Rivi Nigri. At eiusmodi nova dioecesis, cuius sedem episcopalem in urbe « L a Dorada» vulgo dicta esse iubemus cuiusque paroeciale templum ibi exstans Deoque dicatum in honorem B. M. V . , quae « Nuestra Señora del Carmen » populari appellatione invocatur, gradu et honore Ecclesiae Cathedralis insignimus, suffraganea erit archidioecesi Manizalensi, cuius proinde Archiepiscopi iuri metropolitano Episcopum pro tempore AureatensemGuaduensem subicimus, officiis oneribusque quidem obstrictum sed iuribus etiam exornatum cuiusque Episcopi dioecesani propriis. Praeterea, quo aptius spiritali fidelium utilitati prospiciatur, etiam paroeciale templum Deo in honorem S. Michaelis Arcangeli sacrum, quod in urbe «Guaduas» exstat maiorisque est momenti, ad dignitatem Ecclesiae Concathedralis evehimus. Statim vero necesse est, ut in dioecesi hodie constituta Collegium Consultorum iure statutum instituatur, quod pro munere suo debitum novo Pastori ferat auxilium. Simul decernimus ut sive e Curiae emolumentis fideliumque stipibus, sive ex stipendio a civili Auctoritate persolvendo, necnon ex iusta ad normam can. 122 C. I. C. portione bonorum Ecclesiarum, unde est orta nova dioecesis, huius mensa episcopalis consequatur aequa ac decora, quae vulgo (( Mitra » appellatur. Tum iuris communis normae tum regulae Acta Ioannis Pauli Pp. II 699 a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica statutae et in Seminarii dioecesani aedificatione et in sacrorum alumnorum formatione omnes serventur; selecti tamen tirones philosophicis et theologicis disciplinis instruendi, aut clerici qui sua sint studia completuri, ad Pontificium Collegium Pium Latinum Americanum mittantur in Urbe Roma situm. Hoc porro praecipimus, ut de regimine novae dioecesis eiusque bonorum administratione, de Administratore dioecesano sede vacante eligendo deque fidelium oneribus atque iuribus, necnon de aliis id genus adamussim sacri canones observentur. Lege deinde sancimus ut, per constitutionem dioecesis Aureatensis-Guaduensis ad effectum adductam, sacerdotes ei Ecclesiae adscripti censeantur intra cuius fines ecclesiasticum habent officium, reliqui presbyteri et Seminarii sacrorum alumni ei addicantur Ecclesiae, in qua legitimum habent domicilium. Omnia denique actorum documenta, quae aut ad novam Ecclesiam eiusve clerum aut ad fideles vel ad temporalia bona attinent, a Curiis dioecesium Manizalensis aut Facatativensis aut Barrancabermejensis ad Curiam memoratae novae dioecesis transmittantur, ut in condendo eius archivo bene asserventur. Omnia ultro, quae hic iubentes statuimus, venerabilis Frater Angelus Acerbi, quem diximus, exsequatur, a Nobis deputatus debitisque auctus facultatibus atque libertate id delegandi ad alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum, imposito tamen onere curandi ut certa veraque actae exsecutionis litterarum exempla Sacrae Congregationi pro Episcopis mittantur. Quas Apostolicas Litteras Nostras nunc et in posterum tempus ratas esse volumus, contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis BERNARDINUS Card. GANTIN S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Angelus Lanzoni, Proton. Apost. s.n. Loco gg Plumbi In Secret. Status tab., n. 18U97. 700 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Dominico Iturrate et Zubero Beatorum honores deferuntur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Instat sane vehementer Concilium Vaticanum II ut Religiosorum Institutorum Sodales « ad suas origines remeando », primigeniis suorum conditorum proposito, menti, atque charismati fidelitatem servent (cf. P. C. 2). Si quis autem terrenum iter Venerabilis Viri Dominici Iturrate et Zubero inspiciat, deprehendet sane eo tempore, quo ille vixerit, ante nempe actum Concilium, ita fuisse eum a divino Spiritu instinctum ac motum, ut ad meram tum Ordinis SS. Trinitatis, cuius filius fuit, tum initi sacerdotii rationem vitae genus direxerit. Natus est autem Venerabilis Vir in pago vulgo Biteriño, qui est Dimensis municipi vicus, in regione Vasconica dioecesis Victoriensis situs, die undecima mensis Maii, anno MDCCCCI; est autem proxima die Baptismi aquis ablutus, indito Dominici nomine. Suo vero tempore est simul sacra Eucharistia refectus simul divino chrismate inunctus; illam anno MDCCCCXI primum accepit, hoc est anno MDCCCCXIII initiatus. Horum autem Sacramentorum gratia suffultus, item piissimorum parentum institutione formatus (vocabantur autem hi Simon et Martha), mature pueri animus ad pietatem inclinavit; atque, ut par est, etiam ofiicia omnia filiorum ac discipulorum propria, summa semper religione tuitus est. Cum autem Dominicus decimum quartum aetatis annum ageret, inter adspirantes ad Ordinem SS. Trinitatis, qui Algor tae degebant, exceptus est, in quo domicilio tribus actis annis, ad Cantabricum coenobium, seu Sanctuarium vulgo (( Bien Aparecida » missus est ; ubi prima, id est simplicia vota, die quarto decimo Decembris, anno MDCCCCXVIII, nuncupavit. Post haec praepositi Moderatores ad singulare eius ingenium respicientes indolemque bonam, eum mitti Romam curarunt, in coenobium videlicet S. Caroli ad quattuor fontes, ut studia philosophiae atque sacrae theologicae in Pontificia Universitate Gregoriana absolveret; ibique felicissimo exitu lauream philosophiae consecutus est, die tertio mensis Iulii, anno MDCCCCXXII. Die autem tertio et vicesimo Octobris, eodem anno, sollemnibus votis susceptis, Deo se totum, quasi mancipium, addixit. Tandem die nono Acta Ioannis Pauli Pp. II 701 mensis Augusti, anno Sancto MDCCCCXXV, est optato sacerdotio initiatus; atque mox doctoris^ gradum ob sacrae theologiae prudentiam adeptus est, magna sane laude. Quo confecto curriculo, studiis quodammodo fastigium imposuit. Ceterum, qui tantopere in studiorum campo progressus erat, extremas etiam virtutis metas tenuit, ut Processuum Canonicorum paginae produnt. Vix autem in numerum sacerdotum adscriptus est, et petiit statim in benefici loco alacer Dei Servus ut Missioni cuidam destinatus, ad longinquos populos mitteretur, in quam rem suopte ingenio propendebat : optabat enim valde christianum nomen proferre, fidem propagare, mysteriaque religionis nostrae, maxime SS. Trinitatis, expertibus aperire. Sed heu ! evasit iucundissimum somnium illud inane, alia prorsus disponentibus Moderatoribus eius. Qui profecto hinc infirmae valetudinis, hinc ingenii ac pietatis eius ratione habita, sane excellentium, magistrum philosophiae ac sacrae Theologiae eum nominarunt. Neque tamen et haec res feliciter cessit. Nam gravi morbo implicito. Dominico in Hispaniam cedendum fuit, in coenobium scilicet vulgo Belmonte cognominatum, in Conchensi dioecesi. Sed est ibi, brevi, malo consumptus, ac nonnullos post menses, doloribus acerbissimis fortiter toleratis, ex hac vitae statione sereno ore discessit, die septimo Aprilis, anno MDCCCCXXVII, vita cum morte commutata. Si vero nunc in eius vitam breviter inspiciamus, quadruplicem profecto deprehendemus eius sanctitatis indolem, utpote singulari pietate illustrem erga SS. Trinitatem, Christi Humanitatem, Eucharistiam, beatam Virginem Mariam, Christi Matrem, quam ceu filius semper adamavit. Non ergo mirum, si ita affectus, de ultimi morbi gravitate certior factus, in hostiae similitudinem, voluntati Dei quam aequissime morem gesserit per haec verba : « Quam sollerter me ad religionem SS. Trinitatis propagandam comparaveram ! ». Item pari ac sincero amore est Dei Famulus Christi Humanitatem persecutus. Quare aiebat : « Oportet nos per Mariam ire ad Christum, mediatorem nostrum, eosque admodum diligere : Redemptorem nostrum, inquam, in sancta ipsius Humanitate, simulque Mariam, eius Matrem. Ambo enim iter docebunt ad intimam cum beatissima Trinitate coniunctionem ». Praeterea beatus Dei Servus Christum, in Eucharistia latentem, pura fide amare novit; neque hac vel illa occasione, sed semper. Nam adhuc puer in deliciis habebat sacris interesse, atque Christi Corpore pie sancteque vesci. Postquam autem religionem Ordinis SS. Trinitatis professus est, maxime vero adepto sacerdotio, eius sane pietas atque devotio erga tantum Sacramentum valde accrevit, ceu rivus aquis pluvialibus auctus. Quae etiam 702 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale causa est, cur proprio nomini appellationem « a Sanctissimo Sacramento » iunxerit, iuxta quam et vixerit, insignis Eucharistiae cultor. Praecessit etiam religiosissimus Vir ob amorem in castissimam Virginem, in quam nimirum non sensu quodam mobili et incerto ferebatur, sed e consideratione divinae illius maternitatis et dignitatis; eiusque dilectione tam rapiebatur, ut aliquis in Processu Canonico testis, idemque olim eius condiscipulus, testatus fuerit : « Amabat beatissimam Virginem ceu Matrem alteram, sic ut sermones quos de illa serebat ostendunt ». Neque praetereunda est eius inviolata propriorum officiorum fides, quorum semper custos integerrimus fuit ; adeo ut voto se obstrinxerit id semper eligendi quod absolutissimum esset. Nemo vero mirabitur si, qui tam praeclaris virtutum exemplis et christianae pietatis documentis effulsisset, cum domi, tum etiam in Ordine, is sanctitatis fama adhuc vivens inclaruerit. Quae cum, vix eo mortuo, magis in dies percrebruisset, Deusque supernis signis confimare visus esset, Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta est. Atque post Processus episcopali potestate instructos in Curiis Victoriensi (annis MDCCCCXXVIII-MDCCCCXXXI), Conchensi (a. MDCCCCXXXI), et per rogatorias Litteras apud Urbis Vicariatum (annis MDCCCCXXXIIMDCCCCXXXVI), Causa apud apostolicam Sedem, probante Pio X I I , Decessore Nostro, die undetricesimo Maii, a. MDCCCCLVIII, introducta est. Deinde rite adornati sunt Processus auctoritate apostolica super virtutibus in specie eiusdem Famuli Dei apud Curias Flaviobrigensem (annis MDCCCLIX-MDCCCLXI) et Conchensem (annis iisdem). Quibus rite instructis ac recte absolutis, Ipsimet declaravimus Famulum Dei vitam exercuisse virtutes théologales et cardinales; quod peculiari decreto factum est die undecima mensis Octobris, anno MDCCCCLXXX. Die praeterea quarto decimo Maii, hoc anno, in ea sanatione quam Deus intercedente Dominico a SS. Sacramento operatus est, veram miraculi indolem cognovimus. Die denique ad beatificationem statuto, hoc nempe, in Area S. Petri Romae, sollemniter litantes, haec verba ediximus : « N o s , vota fratrum nostrorum Salvatoris Pappalardo, Archiepiscopi Panormitani, Aloisii de Larrea y Legarreta, Episcopi Flaviobrigensis, et Conradi Ursi, Archiepiscopi Neapolitani, necnon plurium aliorum Fratrum in episcopatu, multorumque Christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Venerabiles Servi Dei Iacobus Cusmano, Dominicus a SS.mo Sacramento et Ieremias de Valachia, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum Acta Ioannis Pauli Pp. II 703 die ipsorum natali : Beati Iacobi Cusmano die decima quarta martii, Beati Dominici a SS.mo Sacramento septimo aprilis, Beati Ieremiae de Valachia die quinta martii, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti». Quae vero per has Litteras constituimus, firma esse et fore volumus, contrariis nihil, obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x Octobris, anno sacro MDCCCCLXXXIII, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Doco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 124988. II Ecclesia S. Apollinaris in Urbe ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Ad honorandam memoriam Sancti Apollinaris episcopi et martyris Ravennae civitatis saeculo septimo Romae in regione Campi Martii templum erectum est insigne sane ratione architectonicae structurae sive historiae sive praesertim necessitudinis cum Armena Ecclesia, cuius martyres ibi peculiari veneratione coluntur. Quod quidem templum praecipua cura prosecuti sunt Romani Pontifices, qui praerogativis Stationis Quadragesimalis, Tituli Cardinalitii et Collegii Canonicorum illud decoraverunt. Hoc ipsum templum, postquam Summus Pontifex Gregorius X I I I Collegio Germanico-Hungarico eius cultum concredidit, magnam nominis famam adeptum est ob liturgicarum caerimoniarum spendorem et ob perfectionem in cantu sacro exsequendo. Quae quidem nobilissimae traditiones minime cessaverunt, cum subinde ecclesia Sancti Apollinaris una cum adiunctis aedibus concessa est in usum Seminarii Romani et Seminarii Piani ; immo incrementum susceperunt ex eo videlicet quod apud continentes domus sedes studiorum sacrarum est collocata. In pulchro huius ecclesiae sacello exstat imago Deiparae Virginis udo depicta, cui postea titulus Reginae Apostolorum est inditus quaeque summa pietate colitur. Sub materno ipsius patrocinio ad pietatem, ad scientiam et ad discipinam exculta sunt crebra agmina sacerdotii candidatorum, quorum in numero hodie quoque plurimi sacerdotes recen- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 704 sentur qui curam animarum gerunt quique in supremos ecclesiasticae dignitatis gradus sunt evecti, Eminentissimus Cardinalis Hugo Poletti, Noster ipse in Urbe Vicarius, nuper Nobis exhibuit postulationem sacerdotum cultui huius sacrae aedis addictorum ut eadem titulo Basilicae Minoris decoraretur. Cui petitioni Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino assensum praebuit. Nos autem vestigiis insistentes Decessorum Nostrorum ac peculiare benevolentiae testimonium proferre volentes erga hoc templum, ubi memoria celebrabitur hoc volvente anno consecrationis episcopalis Decessoris Nostri Sancti Pii X quae ibi abhinc saeculum habita est, libenter votis Nostri Venerabilis Fratris ac fidelis Adiutoris obsecundamus. Apostolica igitur auctoritate Nostra ad dignitatem Basilicae Minoris evehimus ecclesiam S. Apollinaris in Urbe eique concedimus omnia privilegia quae ad ecclesias pertinent hoc titulo decoratas. Fore porro confidimus ut, aucto sic huius templi honore, pariter augeatur pietas erga Deiparam Virginem et Sanctorum cultus quorum memoriam in ea frequentatus Iubemus praeterea quaecumque statuantur Decreto « De titulo basilicae minoris » die vi mensis Iunii anno MCMLXVIII foras dato eadem fideliter servari. Contrariis rebus quibuslibet neutiquam obstantibus. Datum Romae apud Sanctum Petrum sub anulo Piscatoris die xvi mensis Martii anno MCMLXXXIV Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 128118. EPISTULA De Christifidelibus in Libano degentibus. A TOUS LES PATRIARCHES, ARCHEVÊQUES ET EVÊQUES DE L'EGLISE CATOLIQUE. Chers Frères dans Vépiscopat, Les grands mystères de notre salut que nous venons de célébrer ces jours derniers nous ont rappelé à quel prix nous avons été rachetés par le Christ « l i v r é pour nos fautes et ressuscité pour notre justification y). L'Eglise tout entière a chanté son « Alleluia », joyeuse de 1 1 Rm 4, 25. Acta Ioannis Pauli Pp. II 70ö se savoir porteuse du message de vie et d'espérance que Pâques propose à l'humanité. Mais la conscience de la victoire du Christ sur les ténèbres rend encore plus vive notre préoccupation de savoir tant de nos frères toujours affrontés au mal sous toutes ses formes, en particulier à la guerre et à ses terribles conséquences. C'est pourquoi mon cœur s'étreint à la pensée du drame que, depuis dix ans maintenant, vit le Liban. Le Liban est aujourd'hui un objet de souffrance pour le monde et pour l'Eglise, car des frères en humanité y souffrent et regardent avec angoisse l'avenir. Je viens d'adresser à tous les Libanais un Message dans lequel j'ai tenu à redire ma confiance dans le Liban et en tous ses citoyens désireux de donner naissance à un pays à la fois nouveau et fidèle à son précieux patrimoine spirituel. Ce Message, je désire qu'il devienne celui de toute l'Eglise, et c'est pourquoi je le soumets à votre considération, Vénérables Frères, pour que vous le fassiez connaître à vos communautés, qu'il alimente la prière et fasse réfléchir tous les hommes amis de la paix et de la vérité sur le drame d'un peuple qui a trop longtemps souffert de la violence. Comme chrétiens, nous ne pouvons qu'être artisans de paix, de cette paix que chantent les Béatitudes, de cette paix à la fois don et tâche qui est l'œuvre de chacun. Mais cette solidarité devient un devoir plus impérieux encore quand ceux qui souffrent sont aussi des frères chrétiens. Ils doivent savoir que nous partageons spirituellement leur sort en ayant conscience que nous appartenons à une même famille. Nous ne les oublions pas. Bien plus, nous comptons sur eux, et sur leur présence dans un Liban démocratique, ouvert aux autres, en dialogue avec les cultures et les religions, qui est seul capable de survivre et d'assurer leur existence dans la liberté et la dignité. En outre, le développement de la chrétienté au Liban conditionne la présence des minorités chrétiennes au MoyenOrient : de cela le Pape et l'Eglise universelle sont conscients. Chaque communauté chrétienne de par le monde voudrait sans doute apporter sa propre contribution à la sauvegarde de ces Eglises orientales qui ont été le berceau de notre foi et à qui nous devons tant : elles peuvent compter sur l'appui moral et spirituel de l'Eglise catholique tout entière. C'est la raison pour laquelle, Vénérables Frères, je vous invite à 706 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale prier et à faire prier pour nos frères chrétiens libanais : qu'ils aient le courage de croire en l'avenir et donc qu'ils se resserrent toujours davantage autour de leurs Evêques pour porter en Eglise le nom de Dieu à leurs concitoyens. Dans un Liban encore en proie à des divisions et à des exclusives de toute sorte, il est primordial que la communauté chrétienne apparaisse comme ferment d'unité et de réconciliation. Prions aussi pour nos frères les Libanais non chrétiens qui ont écrit avec leurs concitoyens professant la foi au Christ l'histoire du Liban, terre de rencontre et de dialogue. Comment des hommes vivant sur la même terre et se reconnaissant fils d'un même Dieu ne finiraient-ils pas par dépasser les tristes épisodes de violence et de vengeance pour regarder ensemble vers un avenir à construire? Quel désastre pour le monde si les uns et les autres en venaient à s'exclure au nom de la religion ! Pour leur part, les chrétiens du monde arabe se sont toujours sentis chez eux dans cette région où ils ont contribué à la diffusion d'un message de culture et de progrès dont tous ont été les bénéficiaires. Prions enfin le Seigneur pour qu'il inspire les amis du Liban à travers le monde, en particulier ceux qui assument des responsabilités au niveau des décisions politiques. Que personne ne cède à la lassitude mais que tous soient disposés à continuer à aider le Liban à retrouver sa physionomie originale ! Tous ceux qui aiment ce pays doivent aider les Libanais à le reconstruire par leurs propres efforts, autour des légitimes autorités : cela ne peut advenir que si chacun est prêt, au Liban et ailleurs, à sacrifier ses propres intérêts pour que triomphe le bien commun. Ce sont ces réflexions que je vous confie, Vénérables Frères, pour que ce Message envoyé aux Libanais soit aussi celui que vous-mêmes et ceux dont vous avez la charge pastorale leur adressez. Comme nos premiers frères dans la foi qui, après la Résurection du Seigneur, étaient «tous assidus à la prière ... avec Marie, mère de Jésus)), nous nous unissons à la supplication de l'Eglise au Liban pour que lui soit donnée la grâce de puiser dans la croix du Christ qu'elle porte en sa chair la force de vivre l'aujourd'hui de Dieu et son idéal de fraternité et de réconciliation. Nous désirons aussi redire notre estime aux Libanais non chrétiens et nous prions Dieu de les éclairer pour qu'ils 1 ì Ao 1, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 707 sachent résister à la tentation des séparations, et de la méfiance qu'elles engendrent si facilement. Que Dieu donne à chacun assez de courage et de foi pour que l'homme soit vainqueur des ténèbres ! Ce ne sera d'ailleurs pas la première fois que les Libanais auront défié l'épreuve et l'incertitude. C'est à l'intercession de la Vierge très sainte que nous confions ces vœux et ces prières pour que le Liban redevienne bientôt pour les peuples de la région et du monde un signe d'espérance offert à tous. Avec une particulière affection dans le Seigneur, je vous accorde ma Bénédiction Apostolique. er Du Vatican, le 1 mai 1984. IOANNES PAULUS P P . I I ALLOCUTIONES I Ad Exc.mum Virum Ali Kaiser Hasan Morshed, Bangladesae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Mr Ambassador, I am pleased to accept the Letters of Credence which accredit you as the Ambasador Plenipotentiary and Extraordinary of the People's Republic of Bangladesh. I thank you for the kind greetings which you have just now conveyed on behalf of the highest authorities of your country, and for the noble expression of the inner dispositions of heart and mind with which you begin your mission to the Holy See. You have made référence to the présence of the Catholic Church in Bangladesh and to the contribution made by Catholic institutions and personnel in various fields of service to the people. You have also referred to the assistance rendered to refugees. In all of this the Church seeks to follow the teaching and example of her divine Founder, whose whole concern was to serve and not to be served. Such service, whether it be on a personal and individual level or on the level of the various organizations and institutions in vol ved, is the fruit of a • Die 2 m. Martii a. 1984. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 708 conviction that every human being is a unique image of the Creator called into existence through love and for love. The Church is fully at the service of the dignity of man. In this she seeks to cooperate with other private associations and public authorities throughout the world which uphold the values that constitute and ador n this unique dignity. It is in this context that the Holy See is pleased to extend a cordial welcome to you as the représentative of your country and its Government and people. Your présence hère consolidâtes still further the good relations already existing between the State and the Church in your country, and offers further opportunities for dialogue and collaboration. In promoting relations with governments and international organizations, the Holy See is foUowing the intentions of the Second Vatican Council when it indicates that "in their proper sphères, the politicai community and the Church are mutually independent and self-governing. Yet, by a différent title, each serves the personal and social vocation of the same human beings. This service can be more efPectively rendered for the good of ali insofar as both institutions practise better coopération according to the local and prevailing situation". 1 2 Today, moreover, as you rightly suggested, no country or people can hope to promote true development and progress in isolation from the world community. For this reason the Holy See endeavours to encourage greater international coopération at all levéis, conscious of the truth that for peace to be achieved and maintained it is necessary that peoples be free from excessive inequalities and from every form of undue dependence. Again it is the Second Vatican Council which succinetly enunciates the vision that lies behind the Church's activities in the area of international coopération and development : " I f an economie order is to be created which is genuine and universal, there must be an abolition of excessive desire for profit, nationalistic pretensions, the lust for politicai domination, militaristic thinking, and intrigues designed to spread and impose idéologies". This statement was made by the Council almost twenty years ago, but it is still valid today. 3 Mr Ambassador, as you are well aware, your mission to the Holy 1 2 3 Cf. Familiaris Consortio, 11. Gaudium et Spes, 76. Ibid., 85. Acta Ioannis Pauli Pp. II 709 See is not to a power in the temporal and worldly order. The heart of that mission is centered on the essential values that give meaning to man's efforts to create a better life in peace and harmony. I wish you every success and invoke abundant divine blessings upon you in the fulfilment of your task. Finally, I would ask you to convey my greetings to the President of Bangladesh and to the President of the Council of Ministers. Be assured, Mr Ambassador, of my deep respect and love for the people of your country. II Ad eos qui plenario coetui Secretariatus pro non Christianis interfuerunt coram admissos.* Signori Cardinali! Venerati Fratelli! r 1. Sono lieto di incontrarmi con voi, al termine dei lavori della Riunione Plenaria, che vi ha impegnati nello studio e nell'approfondimento del tema generale « Dialogo e Missione », proposto dal Segretariato per i non Cristiani a venti anni dalla fondazione di codesto Dicastero è della prima Enciclica di Paolo V I , Ecclesiam Suam, considerata giustamente la magna charta del dialogo nelle sue varie forme. In questi anni è stato compiuto un lavoro ingente per « cercare il metodo e le vie al fine di aprire un dialogo adatto con i non cristiani » Tra coloro che hanno collaborato alla realizzazione di questo progetto, ricordo il Cardinale Pignedoli che, con i suoi contatti amichevoli, ha attirato la stima di membri di diverse religioni e ha sostenuto iniziative adatte alle esigenze dei tempi. Un grazie sincero va pure al Pro-Presidente Monsignor Jadot, che non cessa di promuovere opportuni incontri al fine di favorire il dialogo tra appartenenti a religioni diverse. 1 2. A nessuno sfugge, infatti, l'importanza e la necessità che il dialogo interreligioso assume per tutte le religioni e per tutti i credenti, chiamati oggi più che mai a collaborare affinché ogni uomo raggiunga la sua meta trascendente e realizzi la sua crescita autentica, * Die 3 m. Martii a. 1984. 1 Regimini Ecclesiae, AAS 59 (1967), p. 919. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 710 e aiuti le culture a salvare i propri valori religiosi e spirituali, in presenza di rapidi cambiamenti sociali. Il dialogo è fondamentale per la Chiesa, la quale è chiamata a collaborare al piano di Dio con i suoi metodi di presenza, di rispetto e di amore verso tutti gli uomini. Per questo io stesso fin dalla prima Enciclica e poi nei vari incontri con diverse personalità e, soprattutto, in occasione dei miei viaggi non ho cessato di sottolineare l'importanza, le motivazioni e le finalità di tale dialogo. Per la Chiesa esso si fonda sulla vita stessa di Dio Uno e Trino. Dio è padre di tutta la famiglia umana ; Cristo ha unito a Sé ogni uomo ; lo Spirito opera in ogni uomo : perciò il dialogo si fonda anche sull'amore per l'uomo in quanto tale, che è la via primaria e fondamentale della Chiesa, e sul legame esistente tra cultura e le religioni professate dagli uomini. Questo rapporto amichevole tra credenti di diverse religioni nasce dal rispetto e dall'amore per l'altro, presuppone l'esercizio delle libertà fondamentali per praticare interamente la propria fede e confrontarla con quella degli altri. 2 3 4 5 3. In questi anni l'esercizio del dialogo ha mostrato nuove vie ed esigenze. Innanzitutto le Chiese particolari hanno allacciato rapporti sinceri e costruttivi con i credenti di altre religioni presenti nella loro stessa cultura. Codesto stesso Segretariato è stato stimolato a tale sviluppo ; esso deve continuare a precisare ed approfondire una appropriata pastorale per le relazioni con i non cristiani, favorendo lo scambio di idee e la riflessione. Le Chiese particolari, dal canto loro, devono impegnarsi in questa direzione, aiutando tutti i fedeli a rispettare e stimare i valori, le tradizioni, e le convinzioni degli altri credenti, e promuovere, allo stesso tempo, una solida e adatta formazione religiosa dei cristiani stessi, perché sappiano dare una convinta testimonianza del grande dono della fede. Nessuna Chiesa particolare è esente da questo dovere, reso urgente dai continui mutamenti. A causa delle migrazioni, dei viaggi, delle comunicazioni sociali e delle scelte personali, i credenti di diverse religioni e culti si incontrano facilmente e spesso vivono insieme. È necessaria quindi una pastorale che promuova il rispetto, l'accoglienza, 2 Cf. Ad Gentes, 10-12; Redemptor hominis, 11-12. 3 Redemptor hominis, 13. 4 Redemptor hominis, 14. 5 Redemptor hominis, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 711 la testimonianza, affinché i valori spirituali animino le nostre società tentate dall'egoismo, dall'ateismo e dal materialismo. Per promuovere tale pastorale è quanto mai opportuno costituire in seno ad ogni Conferenza di Vescovi una commissione speciale. 4. L'esperienza dimostra anche che il dialogo si realizza in molteplici forme. Non c'è solo il campo dottrinale, pur tanto importante per una comprensione profonda-, ma anche quello dei rapporti quotidiani tra i credenti che sono chiamati al rispetto reciproco e alla conoscenza comune. Il dialogo di vita infatti favorisce la coesistenza pacifica e la collaborazione per una società più giusta, affinché l'uomo cresca nell'essere e non solo nell'avere. In questo campo la famiglia merita una particolare attenzione. Tali frequenti rapporti domestici permettono di conoscere le persone nella loro storia e nei loro valori e di confrontarle con il Vangelo. Nella coerenza con la propria Fede è possibile anche condividere, confrontare, arricchire le esperienze spirituali e le forme di preghiera, come vie di incontro con Dio. Tutti i cristiani sono chiamati al dialogo. Se la specializzazione di alcuni è di grande utilità, l'appòrto di altri è un contributo notevole. Penso in particolare al dialogo intermonastico e di altri movimenti, gruppi e istituzioni. Per tutti è necessaria una preparazione adeguata e un approfondimento costante della propria identità ecclesiale. Il dialogo con i non cristiani può essere anche una via per realizzare l'unità tra le chiese cristiane, animate dallo stesso amore di Cristo. La mutua collaborazione in questo campo è resa visibile dalla partecipazione a codesta Plenaria dello stesso direttore del corrispondente sottogruppo del Consiglio Mondiale delle Chiese. Ma il dialogo non è cosa facile. La stessa religione può essere strumentalizzata e diventare pretesto di polarizzazione e di divisione. Nell'attuale situazione del mondo, fare il dialogo significa imparare a perdonare, dal momento che tutte le comunità religiose possono rinfacciare eventuali torti subiti lungo i secoli. Significa cercare di capire il cuore degli altri, il che è particolarmente' difficile quando non esiste una intesa. Significa, innanzitutto, mettersi al servizio dell'umanità intera e dell'unico Dio. Non bisogna fermarsi ai facili o apparenti risultati. Questo impegno nasce dalle virtù teologali e cresce con esse. 5. Il tema della vostra Plenaria sul rapporto tra <( Missione e Dialogo » è quanto mai importante. La vostra esperienza pastorale e la vostra comune riflessione, carissimi Membri del Segretariato, hanno 712 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale certamente aiutato a chiarire i legami e i rapporti tra missione e dialogo e ad indicare orientamenti pastorali adatti. Vorrei sottolineare soltanto alcuni aspetti : Il dialogo si inserisce nella missione salvifica della Chiesa, per questo è un dialogo di salvezza : « I discepoli di Cristo, mantenendosi in stretto contatto con gli uomini nella vita e nell'attività, si ripromettono così di offrire loro un'autentica testimonianza cristiana e di lavorare alla loro salvezza, anche là dove non possono annunciare pienamente il Cristo » . Anche in questa attività ecclesiale bisogna evitare gli esclusivismi e le dicotomie. L'autentico dialogo diventa testimonianza, e la vera evangelizzazione si realizza nel rispetto e nell'ascolto dell'altro. Anche se c'è un tempo per ogni cosa, la prudenza e il discernimento insegneranno che cosa sia appropriato in ogni particolare situazione : la collaborazione, la testimonianza, l'ascolto, lo scambio di valori. I santi, come Francesco d'Assisi, e i grandi missionari, come Matteo Ricci e Charles de Foucauld, ci sono di esempio. Se viviamo pienamente in Cristo, diventeremo strumenti sempre meglio adatti della sua cooperazione e seguiremo il suo metodo, espressione in Cristo, diventeremo strumenti sempre meglio adatti della sua cooperazione e seguiremo il suo metodo, espressione dell'amore di colui che ha dato se stesso per noi. 6 7 8 In questo Anno Giubilare non possiamo dimenticare il ruolo del dialogo per la riconciliazione tra i popoli e con Dio; questa è condizione essenziale per la pacifica convivenza e l'unità voluta da Dio. 9 6. Le sfide sono molteplici e l'orizzonte degli impegni è quanto mai ampio. Rivolgiamoci perciò a Cristo; impariamo da Lui come comportarci con gli altri. Così in Lui vivremo l'amore misericordioso del Padre, che attraverso lo Spirito, invita tutti gli uomini a riconciliarsi in Cristo e a riconciliarsi tra di loro. Con questi pensieri e con questi voti imparto a tutti e a ciascuno di voi una speciale Benedizione Apostolica, a stimolo ed incoraggiamento del vostro impegno così meritorio. 6 Ad Gentes, 12. 7 Redemptor hominis, 12. 8 Cf. Quoélet 3, 1-8. 9 Gaudium et Spes, 24, 29; Lumen Gentium, 9, 13, 42. 10 Gaudium et Spes, 78. Acta Ioannis Pauli Pp. II 713 III Ad Exc.mum Virum Owart Suthiwart-Narueput Thailandiae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Mr Ambassador, It gives me great pleasure to welcome you today as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of Thailand. Your présence underlines and consolidâtes further the excellent relations between the Holy See and the Thai people and their leaders. I am particularly grateful for the kind greetings which you have conveyed to me on behalf of His Majesty King Bhumibol Adulyadej, and I would ask you to assure His Majesty of my sincere respect, as also of my prayerful best wishes for his well-being and that of the Royal Family. You rightly referred to the cherished ideáis of freedom—including religious liberty—, mutual respect, tolérance and understanding which the Thai people have fostered and enjoyed for so many centuries, and which form part of the very fabric of social life in your country. Underlying this rich héritage there is, as you say, a deep awareness of the dignity and value of every human being—an awareness closely related to the religious beliefs of the great majority of Thais. The Christian faith has found itself perfectly at home, and strives to collaborate in every way in making these ideáis a reality for more and more of the world's peoples, especially where their lack is most keenly felt. It is a source of joy to note your mention of the contribution of Christians to Thai society, especially in the fields of health and éducation. Mr Ambassador, as you begin your mission as the représentative of your country to the Holy See, there is one concern above ail others which I would mention, a matter that especially occupies the thoughts and activities of public officiais : the thème of peace. There are so many grave and serious threats to peace in our contemporary world. However, in my Message for the World Day of Peace on January 1, 1984, I also drew attention to certain positive signs that are already piercing the darkness. These include a growing awareness of the "indispensable solidarity which links peoples and nations, for the * Die 9 m. Martii a. 1984. 47 • A. A. S. 714 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale solution of the majority of the great problems". The role of diplomacy is to assist the strengthening of this solidarity by presenting the various positions with clarity and objectivity, and by seeking ways to overeóme obstacles without recourse to violence. In this respect I appreciate the role that Thailand fulfils, especially in Asia, in promoting an outlook that upholds the value of peace among nations and respect for the unique dignity of every human being. It is my prayer that Almighty God will continue to bless the leaders of your country in their high responsibilities. I eagerly await my visit to Thailand. I look forward to experiencing, however briefly, the richness of its culture and the goodness of its people. I earnestly pray that my visit will bring encouragement to the Oatholic community, and that it will be seen as a concrete expression of my respect for other religious traditions. I also look forward to the honour of meeting His Majesty the King and the members of the Royal Family, as well as the politicai and religious leaders of your country. May Almighty God sustain you and give you much happiness, Mr Ambassador, in the fulfilment of your mission. IV Ad Exc.mum Virum Reginaldum Mokheseng Tekateka, Lesothi apud 4 Sedem Apostolicam constitutum Legatum. ' Mr Ambassador, I am pleased to welcome Your Excellency to the Vatican today and to receive from you the letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the Kingdom of Lesotho. I am grateful for the warm greetings which you have brought from His Majesty King Moshoeshoe I I , and in turn I would ask you to convey to His Majesty the assurance of my own good wishes. I have noted with satisfaction the appréciation which you have expressed on behalf of your countrymen for the spiritual and material assistance that the Oatholic Church has provided. It is my hope that the relationship of friendship and coopération that already exists will be strengthened by the fulfilment of the mission which you are now undertaking. * Die 23 m. Martii a. 1984. Aáta Ioannis Pauli Pp. II 715 As you have pointed out, the primary task of the Church is àlways to proclaim the message of salvation revealed in Jesus Christ and to encourage all believers to act upon the moral values that are found in that message. Thus the Church is conscious that religious belief can never be relegated to one dimension of a person's life but must permeate the whole of existence, providing a constant motivation for serving God and neighbour in contemporary society. For this reason Christians believe that it is their duty to foster the equal rights of every person, to provide assistance to the suffering and the needy, and to spend their énergies in the work of reconciliation, so that universal brotherhood under God can be advanced. These objectives match the fundamental desires of your own nation as you have described them. Indeed, the Church joins all men and women of good will in seeking to contribute to the establishment of a world order rooted in the principies of justice, equality and mutuai respect. It is therefore with great hopefulness that I offer you my cordial good wishes for the success of your mission. I pray that it will bear much fruit. May God bless you and the people of Lesotho with his abundant favour and with every good gift. V Ad Exc.mum Virum Petrum Dumas, Canadae apud Sedem Apostolicam constitutum legatum.* Monsieur V Ambassadeur, Je suis heureux d'accueillir ici Votre Excellence, et je vous remercie des sentiments et des vœux chaleureux qui vous venez de m'exprimer au nom du Gouvernement et du peuple canadiens. Je vous saurais gré d'être auprès des Autorités que vous représentez l'interprète de ma gratitude, et aussi de mes souhaits cordiaux pour l'accomplissement de leur haute responsabilité au service de tous leurs compatriotes. Plusieurs fois j'ai eu l'occasion de recevoir ici des personnalités civiles de votre pays et en particulier Monsieur le Premier Ministre Pierre Elliott Trudeau. Vous prenez place aujourd'hui dans la lignée des Ambassadeurs * Die 30 m. Martii a. 1984. 716 Acta Apostolicae Sedis -. Commentarium Officiale du Canada qui se sont succédé ici depuis quinze ans et qui ont grandement honoré votre pays tout en s'attirant l'estime du Saint-Siège. L'intérêt que vous avez porté vous-même, dès le début, à l'établissement de ces relations diplomatiques laisse entendre que vous êtes bien préparé à en saisir la signification et la portée tout à fait particulières et qu'elles vous seront vite familières. Pour sa part, le SaintSiège sera heureux de toujours mieux connaître, par votre entremise, les réalités complexes et attachantes de la vie des Canadiens, et les problèmes qui se posent à leurs dirigeants. Réciproquement, il témoignera volontiers auprès de vous de l'action spirituelle et des efforts de paix qu'il entreprend et offre au monde, conformément à sa mission. En de nombreux domaines, ces efforts rencontrent ceux de votre pays, pour le bien de la Communauté mondiale, et j'espère avec vous que, dans cette perspective, la coopération entre le Canada et le Saint-Siège se révélera toujours plus fructueuse. Les échanges avec votre patrie vont connaître un temps fort à l'occasion de mon voyage pastoral dont l'échéance approche et que vous avez agréablement évoqué. C'est avec joie que je l'envisage moi aussi. Sa durée et son ampleur semblent, autant qu'il est possible en une dizaine de jours, à la mesure presque continentale de votre pays et correspondent à la variété de vos communautés. Les contacts que j'ai déjà eus ici avec de nombreux Canadiens — en particulier avec les Evêques et avec les Autorités civiles —, s'ajoutant aux visites que j'avais eu l'occasion de faire en rencontrant chez vous les émigrés polonais, m'ont déjà permis d'entrer en sympathie profonde avec vos compatriotes. Le Canada demeure un pays jeune, aux immenses possibilités de toute sorte, plein de dynamisme et d'espérance, sans manquer pourtant de traditions bien établies. Nous formons les meilleurs vœux pour son harmonie dans la diversité, pour le maintien et l'approfondissement des valeurs humaines et chrétiennes de son patrimoine, pour son rayonnement et sa contribution bénéfique à la solution des problèmes internationaux. Oui, Votre Excellence a bien souligné la diversité culturelle des groupes qui composent actuellement le Canada. Ceux-ci se distinguent par l'origine, la langue, les mentalités, les intérêts locaux et certaines structures propres aux provinces, et pourtant tous sont appelés, dans la Confédération, à rechercher le bien commun nécessaire à l'ensemble et à adopter un même engagement vis-à-vis de l'extérieur. Cet équilibre difficile, toujours à consolider et à parfaire en tenant compte des par- Acta Ioannis Pauli Pp. II in ticularismes, requiert sans cesse le respect des autres, qui sont différents, le dialogue, le souci de compréhension et, bien sûr, une effective solidarité. Par ailleurs, la mutation rapide qu'a connue et que connaîtra encore la société canadienne et qui est source de progrès sous certains aspects, loin de nuire à l'identité du patrimoine moral canadien, devra toujours permettre, dans un nouveau contexte culturel, d'en vivre toutes les valeurs humaines et chrétiennes. Celles-ci doivent être consolidées et approfondies comme des points de repère indispensables, comme des exigences bénéfiques pour un authentique progrès, et même comme les conditions d'une civilisation vraiment humaine ; elles donnent leur plein sens à la vie, à la liberté et à la communauté. Une civilisation n'est grande que par son âme. Enfin, de même que l'Eglise au Canada a pris conscience de ses responsabilités vis-à-vis des Eglises d'autres pays, surtout des jeunes Eglises, de même le peuple canadien et son Gouvernement peuvent contribuer à développer dans le monde ces préoccupations hautement humanitaires que vous avez énumérées, concernant en particulier le règlement pacifique des différends, la garantie des droits de l'homme èt notamment de la liberté de conscience, la solidarité avec les peuples moins favorisés qui manquent tragiquement du nécessaire. En tous ces domaines, votre pays trouvera dans le Saint-Siège compréhension,- appui et stimulant. D'ores et déjà, je prie Dieu d'inspirer le peuple canadien et ses dirigeants sur cette voie honorable et généreuse. Et à vous-même, Monsieur l'Ambassadeur, je souhaite une heureuse et fructueuse mission. VI Ad eos qui plenario coetui S. Congregationis pro Institutione Catholica interfuerunt coram admissos.* Signori Cardinali, Venerati Fratelli, 1. Nel rivolgervi il mio saluto cordiale, desidero innanzitutto ringraziare il Signor Cardinale Baum per le gentili parole con cui ha voluto presentarmi i lavori di questa riunione plenaria della Congregazione per l'Educazione Cattolica, ricordando amabilmente anche • Die 5 m. Aprilis a. 1984. 718 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale momenti che in tempi passati ho avuto il piacere di trascorrere con voi, come membro del Dicastero. A tutti e ai singoli Cardinali e Vescovi voglio dire il mio grazie per essere qui presenti in comunione di spirito e di propositi, e questo grazie va pure ai Superiori ed agli Officiali della Congregazione, i quali hanno efficacemente collaborato per la buona riuscita dell'assemblea. 2. Non ho mancato di esaminare la documentazione inviatami, e voglio prima di ogni cosa rallegrarmi per il particolareggiato esposto che riguarda le vocazioni sacerdotali, le cui prospettive future si aprono a grande speranza per la Chiesa. Sono già numerose le nazioni in cui la ripresa vocazionale è veramente consistente. In altre si nota un risveglio promettente. Poche fortunatamente sono quelle in cui si stenta a prendere il via ; ma anche in queste ci sono segni che lasciano ben sperare per l'avvenire. La mia parola di plauso e di incoraggiamento vorrebbe poter giungere a quanti, nelle singole diocesi, lavorano con impegno nella pastorale vocazionale. È questo un settore privilegiato e certo fondamentale per la vita della Chiesa, e quelli che in esso spendono le loro energie sono meritevoli della più grande riconoscenza. So che la Congregazione sta. seguendo d.a anni il problema vocazionale e la sua insistenza — discreta ma ferma — è servita a svegliare forze assopite e a dare nuovo coraggio ad animi forse tentati dalla sfiducia. I « P i a n i nazionali e diocesani di pastorale vocazionale», voluti con tanta tenacia dalla Congregazione, stanno portando frutti consolanti. Siano rese grazie al Padrone della messe, che continua a far echeggiare la sua chiamata nel cuore dei giovani, i quali, oggi più che in anni passati, si mostrano disposti ad accogliere l'invito a consacrare la propria vita per la Chiesa e per i fratelli. 3. Collegato con il problema vocazionale è quello dei Seminari. Infatti, se è importante avere numerose vocazioni, è altrettanto importante curarne opportunamente la preparazione al futuro apostolato. I problemi dei Seminari e delle vocazioni vanno perciò di pari passo. Ho letto quanto è stato fato nell'ultimo anno in questo settore, e me ne compiaccio. Anche nella vita dei Seminari si nota un po' ovunque un risveglio consolante. II vostro studio però si è incentrato soprattuto nella stesura défi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 719 nitiva di due documenti, sui quali lo scorso anno avete avuto modo di esprimere il vostro parere. Mi auguro che le direttive in essi impar * tite, sia per quanto concerne i Superiori dei Seminari, sia per quanto riguarda la formazione dei seminaristi all'uso degli strumenti di comunicazione sociale, possano recare nuovo impulso alla vita e all'attività dei Seminari di tutto il mondo. Anche a quanti lavorano in questo campo vada il mio saluto, il mio augurio, il mio incoraggiamento. 4. Altro tema importante è quello delle Scuole Cattoliche. Vorrei considerare anche questo argomento nella prospettiva vocazionale, auspicando che le Scuole Cattoliche siano un vivaio di future vocazioni alla vita consacrata. L'ultimo vostro documento sull'educazione all'amore tende, tra l'altro, a creare nella comunità educativa un clima nel quale il germe di eventuali vocazioni possa fiorire e maturare. Mi soffermo, però, su un altro aspeto oggi di viva attualità. In alcune parti del mondo si levano ombre preoccupanti su questo settore della vita della Chiesa, a motivo delle difficoltà che le Autorità civili talvolta frappongono alla legittima autonomia delle Scuole Cattoliche. È opportuno, pertanto, che la Congregazione torni a ribadire la vera finalità che le Scuole Cattoliche perseguono. Non è certo loro intenzione far concorrenza o criticare gli ordinamenti scolastici civili. Esse chiedono soltanto di poter liberamente proporre un progetto educativo basato sui valori del Vangelo, offrendo ai genitori — primi responsabili dell'educazione dei figli — centri di studio che assicurino ai giovani una educazione completa, informata a quei solidi principi cristiani, che dovranno domani guidare ed orientare la loro vita di cittadini adulti. La Congregazione ha già lavorato molto in questo settore — ricordo solo i due documenti su « La Scuola Cattolica » e « Il laico cattolico testimone della fede nella scuola» —; voglio sperare che l'attenzione portata al settore scolastico cattolico nel mondo contribuisca a fugare quelle ombre di cui ho or ora parlato. 5. Il fascicolo circa le Università ha un numero minore di pagine, ma non è meno importante. Prosegue lo studio della « Magna Charta » delle Università Cattoliche, e penso che si debba, procedere oltre con lena, tatto, comprensione, tenendo conto delle difficoltà che ci sono e delle diverse situazioni ambientali in cui le Università Cattoliche, sparse per il mondo, operano. Il voler presentare l'ideale di una Università 720 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cattolica è un compito arduo, ma non impossibile, e quindi incoraggio tutti in questo lavoro, che seguo con attenzione. Come non sottolineare il bene che ha già portato e che sta portando la Costituzione Apostolica « Sapientia Christiana » per le Università e Facoltà ecclesiastiche? Anche quando si preparava quel documento c'erano difficoltà; ma l'impegno, la costanza, la buona volontà di tutti ha permesso di superarle. Così sarà anche per le Università Cattoliche. Avanti, quindi, in Domino. 6. Vedendo nel suo complesso il lavoro che la Congregazione ha svolto e sta svolgendo non posso che rinnovare le mie vive congratulazioni. Proseguite nella strada intrapresa, ravvivando la fiducia nell'aiuto del Signore. Egli vi è certamente vicino, giacché vi interessate di problemi che toccano punti nevralgici della vita ecclesiale : vocazioni, seminari, scuole e università cattoliche. Sono punti focali, dai quali dipende in gran parte il futuro delà Chiesa. È con questa coscienza e con questo senso di responsabilità che vi esorto a continuare la vostra attività. E perché il Signore voglia aiutarvi, assistervi, illuminarvi in questo lavoro così complesso ed importante, di cuore imparto ad ognuno la mia Benedizione Apostolica. VII Ad Exc.mum Virum Villelmum Wilson Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Mr. Ambassador, It gives me great pleasure, after the recent establishment of diplomatie relations, to welcome you as the first Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the United States of America to the Holy See. This is, indeed, as you have stated, an historie moment : the friendly relations that have long existed between the United States and the Holy See are actuated today in a new and special way. Diplomatie ties now formalize, in the way that customarily governs them officially in the international community, a relationship of close collaboration which for many years has already produced fruitful results. On the part of the Holy See this collaboration means striving * Die 9 m. Aprilis a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 721 earnestly to be of service. It means entering into an extended dialogue on the important issues which are at the basis of civilization itself. It means exerting common efforts to défend human dignity and the rights of the human person—every human per son, every man, woman and child on this earth. In this collaboration, the Holy See envisions a useful and respectful exchange of ideas on world peace and development, and on the conditions essential to their attainment, beginning with the need to protect freedom, promote justice, and vindícate truth against every attempted manipulation. And since freedom, justice and truth are related to concrete situations in life, our common concerns must necessarily embrace the global problems of world hunger, the arms race, human misery, the oppression of the weak, the plight of the poor, the condition or refugees, the violation of consciences and the integral development of individuáis, communities and nations. Ail of thèse points have vital interest for the Government of the United States, as well as for the Oatholics of the United States and of the world, because they deeply affect the li ves of people—the American people and ali the other peoples of the world—and because of the very special position of the United States on the international scene. You have pointed out, Mr. Ambassador, and rightly so, that in many points the principies on which your Republic was founded closely parallel the principies of the Holy See. Yes, it is a question of religious and human values and moral principies. Certainly the récognition of God and the defense of human dignity, and therefore of human life, are a most precious part of your national héritage. Your Déclaration of Independence speaks to the whole world about the "Laws of Nature and of Nature's God", and with great wisdom it recognizes inalienable rights for man. Your Constitution for its part sees the need to "establish justice ... and secure the blessings of liberty". On the occasion of your Bicentennial, my predecessor Paul VI expressed his deep admiration for the sound basis of American life, and he shared his hope for "a rededication to those moral principies formulated by your Founding Fathers and enshrined forever in your history". 1 Part of the greatness of the American ideal is, without doubt, an openness to other peoples: not in the sense of "foreign entanglements", 1 Address to American Oongressmen, April 26, 1976. 722 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale but in the sense of fraternal concern "for the well-being", as you have stated it, "of our fellowman throughout the world". On this occasion I cannot f ail to express my conviction that the condition of today's world dépends in great measure on the way the United States exercises her global mission of service to humanity. The United States is eminently fitted for this world task of openness to others by reason of her very internal composition as a nation : E pluribus unum! Is America not made up of countless ethnie strains and every race on earth? Does she not contain within herself, in her very Citizens, a sensitivity to other peoples : to their cultures, their needs, their aspirations for human dignity and peace? It is my prayer, Mr. Ambassador, that America will not f ail to be herself and to renew her identity in fidelity to moral and religious principies, and in service to a world in need of peace and human rights, a world hungry for bread and thirsting for justice and fraternal love. With these sentiments, Mr. Ambassador, I ask God to assist you in your mission and I invoke his blessings on the President and all the people of the United States of America. NUNTII GRATULATORII I VENERABILI FRATRI NOSTRO IOSEPHO S. R. E. PRESBYTERO CARD. SALAZAR LÓPEZ ARCHIEPISCOPO METROP. GUADALAIARENSI. Post adoranda beatae Resurrectionis Christi gaudia, quibus modo Eius asseclae fruiti sunt, alia te manent tui unius propria, quibus mox afflues, in natali videlicet quinquaqesimo sacerdotii tui. Eia ! Venerabilis Frater Noster. Gaude in sinu, et hauri, ceu limpidissimam aquam, gratiam et iucunditatem quae tibi venient a..nominonon enim est parva tibi gaudendi causa, sed datum tibi olim a Deo sacerdotium, donum donorum, quo nullum maius in rerum supernarum numero. Per illud enim homo, Christi sacerdotis heres ac vel alter Christus, fit mediator Dei et hominum, Sacramentorum gratiae distributor, hortatór hominum insomnis ad aeterna capienda, virtutis exemplar egregium, si quidem pie sancteque ofi&cia sua tuetur, sic ut tu fecisti. Iure ergo clerus populusque tuus fidelis, ac quotquot foedus ami- Acta Ioannis Pauli Pp. II 723 citiae tibi devincit, festivam hanc laetitiam quasi propriam participantes, tibi circumfundentur, tibique Deoque gratias agentes quod non solum in te rectorem prudentem et pium invenerint, sed patrem de filiis, quos gratias genuit, sollicitum et providum, omnique ope quaerentem, ut prolem aliquando in superas collocet luminis oras. Nos autem, qui in Praedecessorum Nostrorum similitudinem de Venerabilium Fratrum Episcoporum gloria et honore gaudere consuevimus, saltem per has Litteras praesentes, et laudamus te publice ob egregias virtutes, quibus excellis, et grates agimus de industria tua in bonum animorum et Ecclesiae, et omnia dona optamus impetramusque a Deo, ut gregi, cui superno consilio datus es procurator, prodesse pergas. Si vero post haec, breviter quidem ad ea quae gessisti respicimus, deprehendemus quidem idcirco te, Venerabilis Frater Noster, tanta esse operatum, quod multus in te ardebat ignis amoris, qui pietatem, industriam, laborem iugiter aleret, ne languesceret. Semper enim habet unde det qui pectus habet plenum caritatis. Non ergo mirum, si his armis instructus solo imbutis amore, semper honestissime egeris : sive tiro, adhuc in vitae vere ; sive sacerdos integer et pius ; sive, maxime, Episcopus : Coadiutor antea Sedis Zamorensis in Mexico, postea Ordinarius pleno iure eiusdem Ecclesiae, atque, anno MCMLXX, Archiepiscopus in nobilissima Guadalaiarensi metropoli. His autem variis officiis exercendis virtus tua plane maturuit, sic ut omnia in natura rerum : aucta ergo in te caritas ; aucta doctrina ; pauperum cura ; aptatio ad ea prudenter admittenda quae nova tulisset aetas nec Evangelio repugnarent. Comitas tua praeterea et mitis indoles, sicut multos tibi peperit amicos, sic clerum tuum ita conglutinavit, ut coeptis tuis et adhaerescerent, et praesto essent quam aequissimo animo, et obsecundarent, magno cum animorum emolumento. Ne omnia, varia coeptorum instituta quae te auctore Ecclesiam tuam stellant, argumento sunt credita tibi divinitus talenta, alia, eademque multa, talenta peperisse. Ceterum, de tua virtute et prudentia tam egregia incessit apud omnes opinio, ut sive Decessos Noster Paulus V I , b. m., te in Patrum Cardinalium Collegium cooptaverit, sive Mexicani Episcopi te Praesidem Conferentiae suae Episcoporum detegerint. Haec ferme habuimus, quae, incidente hac sollemnitate tua, diceremus, non ex ore, sed e corde fluentia. 724 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ceterum, Benedictio Nostra Apostolica te, Auxiliares tuos, clerum populumque tuum roboret, soletur, augeat iucundissima gratia. Ex Aedibus Vaticanis, die x i n mensis Maii, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS PP. I I II VENERABILI FRATRI NOSTRO IOANNI S. R. E. PRESBYTERO CARD. WILLEBRANDS PRAESIDI SECRETARIATUS AD UNITATEM CHRISTIANORUM FOVENDAM. Quamvis accomodatae grataeque non desint occasiones cum scribendi tum etiam colloquendi cum Venerabilibus Fratribus Nostris maxime si Romae, in orbis catholici capite degant, facultas tamen quae hodie datur, inminentis videlicet memoriae accepti a te sacerdotii commemorandae, et ceteris antecedit, et materiem causamque praebet, sensus, qui animum Nostrum occupant, singulari affectu aperiendi. Nam die xxvi huius mensis Maii, fiorente circum natura, quinquaginta anni abibunt a die illa, aureo signanda lapillo, qua sacerdotio initiatus, auctus, honestatus es. Tunc vero beneficio et gratia Dei transfiguratus es, ut in adorandi Filii eius similitudinem, et Christus alter fieres, et mediator Dei et hominum. Qua cum dignitate eae etiam traditae sunt potestates, quae caelestium propriae essent, maxime post adeptum episcopatum. Sed gratia gratiarum, donum donorum, laus laudum tua haec est: auxisse te cum sacerdotio tantopere animi virtutem, ut instrumentum cotidie aptius fieres ad divina adimplenda consilia, quae de te essent. Ex eo ergo, pietas tua, semper egregia, gliscere paulatim ceu flamma; rerum usus per tot eventuum considerationem cumulari; et crescere sollicitudo non solum ovium quae in tuto Ecclesiae ovili quiescerent, sed illarum etiam quae foris essent ac prope ante ostium ; studium praeterea gloriae Dei procurandae, qui semper consuevit esse bonorum sacerdotum atque Episcoporum comes, te movit ad vias novas quaerendas, quae aptiores viderentur ad optatam christianorum unitatem comparandam. Hic praecipuus sacerdotii tui labor, haec laus tua maxima fuit. Etsi enim semper omnia sacerdotis et episcopi officia pie tuitus es, ad illud tamen Christi optatum singulari cura mentem intendisti ( ac multa scripsisti laude digna) : quomodo Christi grex ad unum Acta Ioannis Pauli Pp. II 725 revocaretur. Quod et Deus Ecclesiae suae per filiorum suorum preces, industriam, coepta tandem compleat. Quodsi nunc, quamquam breviter, in vitae tuae acta intueamur, deprehendemus sane te superni Patris dono iter tuum iam ab initio ita instituisse, ut post necessariam et aptam praeparationem (fuisti enim, praeter quam Cappellanus, etiam magister historiae philosophiae tradendae Moderatorque Seminarii in urbe Warmond, in Hollandia) diu concepta proposita assequereris. Mature ergo Apostolatui a S. Willibrodo praefuisti; item Vir a Secretis fuisti Conferentiae catholicae quaestionibus oecumenicis tractandis. Sed his maiora Romae manebant, in urbe hac immortali officia et munera ; in qua sane urbe cum Secretariatus ad unitatem Christianorum fovendam institutus esset, eius coetus anno MDCCCCLXIV Secretarius factus est, cum episcopatus honore; et ab anno MDCCCCLXIX Praeses. Dignitas autem cardinalicia, anno eodem a Paulo VI Dec. Nostro tibi collata, cum te Romana Purpura dignum ostendit, tum Secretariatui iustam amplitudinem addidit. Tandem anno sancto MDCCCCLXXV Archiepiscopus Ultraiectensis creatus, boni Pastoris imaginem praebuisti. At anno MDCCCCLXXXIII quo intentiore cura et industria Secretariatui, cui adhuc praeeras, prodesses, te Ultraiectensi Sede abdicasti. Atque ex eo es totus muneri tuo restitutus. Neque praeferendum est plures Studiorum Universitates lauream honoris gratia tibi detulisse. Quod sive tibi sive Ecclesiae laudi cedit. Est ergo, Venerabilis Frater, cur tu in hac sollemnitate tua gaudeas, Nos cum Ecclesia laetemur, amici ac quotquot te amant tibi gratulemur, idque vehementer. Ceterum, Apostolicam Benedictionem, singulare dilectionis Nostrae signum, Dei benevolentiae pignus, quam aeque accipe animo. Quam etiam Dicasterio tuo impertimus, ac iis omnibus qui te colunt. Ex Aedibus Vaticanis, die xiv mensis Maii, anno MDCCCCLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS PP. I I 726 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III VENERABILI FRATRI NOSTRO TIMOTHEO S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI MANNING ARCHIEPISCOPO METROPOLITAE ANGELORUM IN CALIFORNIA. Dies XVI mensis Iunii, hoc anno, candidissima sane orietur cum tibi, Venerabilis Frater Noster, tum populo tuo, tum etiam Nobis, qui dulci amicitiae vinculo tecum coniungimur, praeter quam quod sacerdotalis Ordinis sacramento. Ac primum quidem erit dies illa iucundissima tibi, cui quinquaginta abhinc annos sacerdotium attulit, donum donorum, munus munerum, atque immensum divinarum gratiarum cumulum. Non hic profecto Nobis mens est tantae rei retexere laudes, quas apud beatissimos Patres egregias ac fere perpetuas excerpere atque meditari consuevisti ; id vero unum promimus : per sacerdotium fuisse te cum Christo quam arctissime iunctum, cuius imaginem praebens, quasi in Christum alterum transfiguratus. Quare ad te omnino attinent verba illa grandia S. Gregorii Nysseni : « Qui igitur adhuc unus e multitudine ac plebe eras, repente redderis praeceptor, praeses, doctor pietatis, mysteriorumque latentium praesul» (Or. in diem lum.). Accrevit autem vehementer dignitas tua illa anno MDCCCCXLVI, cum videlicet per episcopatum Apostolorum Collegio appositus es, eorum dignitatis particeps, ac praerogativarum illorum consors : nam ex eo non solum datum est tibi ut nativo iure verbum Dei sanctum disseminares, et proprio gregi praeesses, et creditum populum legitime regeres, sed etiam ut, participata Spiritus Sancti virtute novos episcopos ac sacerdotes Ecclesiae per consecrationem procreares ; quod quantum tibi honoris, Ecclesiae utilitatis contulerit, nemo non videt. Quodsi iam a dignitate ac maiestate Sacramenti ad te transgredimur ipsum, deprehendemus nimirum te, opitulante gratia, vocanti, agenti ac moventi Deo ita respondisse, ut magnitudo doni exigebat : pietate, in primis, egregia et sancta, erga Deum eiusque sanctissimam Matrem,^parentem alteram tibi ; singulari deinde prudentia in iis eligendis quae Deo maximo gloriam, gregi commodum parèrent : haeret enim saepe humana facultas in incertis vitae casibus, nisi consilium rectum meliora suadeat ; caritate, praeterea, erga omnes, maxime in pauperes et ope destituios, quos omnimodis et iuvare et ad aeterna flectere sanctum tibi fuit, iuxta Christi Apostolorumque doctrinam; studio tandem gloriae Dei procurandae proximorumque salutis comparandae, quae praecipua 727 Acta Ioannis Pauli Pp. II semper fuit bonorum Pastorum sollicitudo illorumqtie laus. Neque praetereundum est te peculiari atque perenni obsequio hanc Apostolicam Petri Sedem ac Nosmet ipsos coluisse; quod Nos magna gratia rependimus. Ceterum, « quaecumque sancta, quaecumque amabilia, quaecumque bonae famae» ... haec semper cogitasti, ad Pauli monitum (Cf. Phil. 4, 8). Non ergo mirum, si grex te amat, clerus veneratur, Episcopi tuae nationis te maximi faciunt, ac, quod maius est, si Paulus V I , Decessor Noster, inter Patres Cardinales te olim allegit. . Est ergo causa cur tu gaudeas, tanta propinquante sollemnitate, populus tuus Angelorum exultet, Nos et laudemus te, et gratulemur tibi ob tam egregie acta in bonum Ecclesiae, et gratias agamus merito pares. Ceterum, omnia bona ac sancta cum tibi, Venerabilis Frater Noster, optamus, tum Auxiliaribus tuis, tum etiam clero populoque tibi credito, ac quotquot te amant. Benedictio vero apostolica omnes vos in virtute confirmet. Ex Aedibus Vaticanis, die III mensis Iunii, anno MDCCCCLXXXIIII, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS PP. I I NUNTIUS TELEVISIFICAS In foro S. Petri, die Paschatis.* 1. « Celebrate il Signore, perché è buono, / perché eterna è la sua misericordia...; / la destra del Signore ha operato meraviglie». Oggi, Domenica di Pasqua, intoniamo questo canto di ringraziamento, del quale è colma la sacra liturgia. Rendiamo grazie per la risurrezione di Gesù Cristo. / Rendiamo grazie per la glorificazione di Colui, / che spogliò se stesso, / e si fece obbediente fino alla morte, / e alla morte di Croce. Ecco, l'opera della Redenzione del mondo si compie nella sua risurrezione. / Dalla pietra del sepolcro è tolto il sigillo della morte. / Sui cuori degli uomini viene impresso il sigillo della Vita. 1 2 * Die 22 m. Aprilis a. 1984. 1 1 Sai 117-118, 1, 16. Cfr. FU 2, 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 728 3 2. Cristo è stato immolato in sacrifìcio come nostra Pasqua. Rendiamo grazie per il sacrificio di Gesù, che raggiunge la maestà del Padre. Ringraziamo per l'amore del Padre, che s'è rivelato nella risurrezione del Figlio. Ringraziamo per il soffio dello Spirito, che dà la Vita: questo soffio lo ricevono gli Apostoli, riuniti nel Cenacolo. Cristo verrà a porte chiuse e dirà loro « Ricevete lo Spirito Santo ! a chi rimetterete i peccati saranno rimessi » . Dalla risurrezione di Cristo prende inizio la remissione dei peccati : / nella sua Croce è la nostra conversione, / nella risurrezione è la vittoria sul peccato. / Cristo ci ha riscattati, liberandoci dal male; / ha perdonato i nostri peccati ; / ci ha riconciliato con Dio e con i fratelli ; / ci ha donato la sua vita, aprendoci le porte della vita che non ha fine. « Rendiamo grazie al Signore, perché è buono ». Il nostro bene, l'opera della Redenzione, concepita nella Trinità che dà la Vita, scende verso di noi mediante la Croce e la risurrezione dell'Agnello di Dio. 4 3. La Chiesa di Gesù Cristo rende oggi solenni grazie per la particolare esperienza della Redenzione, a noi offerta dall'Anno ormai trascorso : l'Anno Santo, l'Anno Giubilare straordinario, che iniziò col ricordo dell'incarnazione del Verbo, il 25 marzo 1983, e si chiude oggi nella solennità della risurrezione. «Victimae paschali laudes immolent christiani, / Agnus redemit oves, Christus innocens / Patri reconciliavit peccatores». Ringraziamo per l'Anno Giubilare della Redenzione, « tempo della grazia del Signore » : la sua grazia dura in eterno. 4. Roma rende grazie, il Vescovo di Roma rende grazie, presso le tombe degli Apostoli, presso le catacombe dei Martiri, che segnano l'inizio terreno della Chiesa e, al tempo stesso, costantemente dischiudono il mistero della Comunione dei Santi : con questi martiri e con i santi di tutta la storia noi siamo in comunione di vita, perché tutti partecipiamo della medesima vita del Cristo risorto. Roma ringrazia e rendono grazie tutte le Chiese sull'intero orbe terrestre. Nella comunità universale della Chiesa ci è stato dato di iniziare quest'Anno giubilare della Redenzione, e di viverlo insieme. * Cfr. 1 Cor 5, 7. 4 Gv 20, 22-23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 729 La Chiesa, infatti, è la comunità delle comunità, fuse insieme nell'unità del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo. Ringraziamo Dio, dunque, oggi per tutto ciò che, a motivo di quest'anno giubilare, si è compiuto in ogni comunità, per tutto ciò che si è compiuto in ogni uomo. La Sede di Pietro ringrazia tutti i pellegrini, che l'hanno visitata in questo tempo sacro. Anch'essa è andata spiritualmente in pellegrinaggio presso tutti coloro che hanno udito la chiamata : « Aprite le porte al Redentore ». E le porte dell'Anno Santo aperte nelle Basiliche romane, sono state aperte ovunque sono giunti i confessori di Cristo, affinché tutti potessero attingere « alle sorgenti della salvezza » , cioè all'abbondanza della sua Redenzione. 5 5. Oggi queste porte verranno chiuse, come vogliono la tradizione e lo stesso simbolismo del rito : ogni tempo forte conosce necessariamente dei ritmi. Ma proprio oggi, una volta per sempre, è stata aperta la porta al sepolcro di Cristo ! Egli che è la Risurrezione e la V i t a non accetta la pietra sepolcrale, e non conosce porte chiuse. 6 6. Pertanto, nel nome della risurrezione, mentre la pietra vien rotolata via dal sepolcro del Signore, noi chiudiamo la Porta Santa del Giubileo straordinario, affinché non si cessi mai di gridare : Aprite le porte al Redentore. Cristo è risorto e sta davanti al cuore di ogni uomo, chiedendo di entrare : « Ecco, sto alla porta e busso. Se qualcuno ascolta la mia voce e mi apre la porta, io verrò da lui, cenerò con lui ed egli con m e » . Si aprano a Cristo le porte del cuore dell'uomo, che rimane per se stesso un incomprensibile enigma, («l'uomo, questo sconosciuto»), finché Cristo non viene ad illuminarlo. Aprite, o uomini, le porte al Redentore ! Apritegli le porte delle famiglie e di ogni ambiente umano, le porte delle società, delle nazioni e dei popoli ! Apritegli le porte di questa nostra difficile età contemporanea, di questa civiltà dai crescenti contrasti : 7 — nella quale si combattono l'ardente desiderio della pace e la febbrile preparazione dei mezzi distruttivi di guerra; 5 Is 12, 3. « Cfr. Gv 11, 25. Ap 3, 20. 1 48 - A. A. S. 730 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — nella quale si combattono la ricchezza che viene dal progresso materiale e tecnico e l'estrema penuria e indigenza pagata con la morte per fame e per sete di milioni di bambini, di uomini e di donne ; — nella quale si combattono l'universale desiderio della dignità dell'uomo e dei suoi diritti e la violazione degli stessi diritti, fino alle brutali forme di prepotenza e di violenza, di oppressione delle coscienze, delle torture e del terrorismo; — nella quale si combattono gli sforzi miranti a garantire e a prolungare la vita umana, e la distruzione di questa stessa vita in diverse forme, che non risparmiano i non-nati e i sofferenti che ancora hanno respiro di vita ; — nella quale si combattono la speranza alimentata dalle meravigliose conquiste della scienza e della tecnologia e la disperazione suscitata dalla prospettiva degli usi nefasti che, in ogni campo; l'uomo è tentato di farne. 7. Aprite, dunque, a Cristo le porte della nostra difficile età moderna, di questa civiltà dai crescenti contrasti ; permettetegli di innestare in essa la Eedenzione e la civiltà dell'amore. Verrà il giorno in cui quest'impresa sarà definitivamente compiuta: Chi crede, lo sa : su Cristo infatti la morte non ha avuto l'ultima parola. Risorgendo, Egli ha trionfato su di essa e sul peccato. Ne ha trionfato anche per l'uomo, nella cui carne è morto e risorto. All'uomo, a tutti gli uomini, Egli vuole comunicare la vita conquistata sulla Croce. Dall'uomo da tutti gli uomini, Egli attende la libera adesione di un cuore purificato nell'esperienza del pentimento e del perdono. Si aprano i cuori umani ad accogliere il dono di Cristo ! Si lasci al Redentore di guidare l'umanità verso un futuro migliore al di là della soglia che separa il secondo dal terzo Millennio. 8. O Cristo ! Crocifisso e Risorto ! Ti ringraziamo] Ti chiediamo perdono : — per ogni male, che si afferma nel cuore umano e nel mondo; — per ogni bene trascurato in questo Anno Santo della Redenzione : ti chiediamo perdono ! Ti adoriamo nella tua risurrezione ! Come l'Apostolo Tommaso, che all'inizio non credette alla tua risurrezione, tocchiamo i segni della Acta Ioannis Pauli Pp. II 731 nostra Redenzione sulle tue mani, sui tuoi piedi, nel tuo costato, mentre con viva fede esclamiamo : « Mio Signore e mio Dio ! ) ) . Accogli questo grido : questo messaggio pasquale della Chiesa. Che esso risuoni con una vasta eco nei saluti di gioia pronunciati nelle diverse lingue, nelle quali i tuoi seguaci per tutto l'orbe terrestre professano e proclamano la fede nella Risurrezione. 8 Summus Pontifex nuntium Resurrectionis D. N. Iesu Christi quadraginta quattuor linguis adhibitis dedit. 8 Gv 20, 28. 732 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 6 Martii 198^. — Titulari episcopali Ecclesiae Gaurianensi R. D. Theodorum Bacani, hactenus professorem in seminario maiori archidioecesis Manilensis, quem deputavit Auxiliarem Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. die 31 Martii. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Patricii H. Cronin, SS. C. M. E. Archiepiscopi Cagayani, Exc.mum P. D. Salvatorem Tuquib, hactenus Episcopum Pagadianensem die 4 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Fernensi Exc.mum P. D. Brendanum Olivarium Comiskey, Congregationis Sacrorum Cordium Iesu et Mariae sodalem, hactenus Episcopum titularem Thibilitanum. die 8 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Bituricensi Exc.mum P. D. Petrum Plateau, hactenus Episcopum titularem Gunelensem. die 17 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Eystettensi R. D. Carolum Henricum Braun, Canonicum Capituli Cathedrali Augustanae Vindelicorum. die 24 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Abercorniensi R. D. Ioannem Aloysium Mone, Vicarium Episcopalem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Thomae Winning, Archiepiscopi Glasguensis. die 9 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Compostellanae Exc.mum P. D. Antonium Rouco Várela, hactenus Episcopum titularem Gergitanum. die 19 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Anneciensi Exc.mum P. D. Hubertum Barbier, hactenus Episcopum titularem Nozensem. die 21 Maii. — Coadiutorem Em.mi P. D. Pauli S. R. E. Cardinalis Gouyon, Archiepiscopi Rhedonensis, Exc.mum P. D. Iacobum Jullien, hactenus Episcopum Bellovacensem. Sacra Congregatio pro Episcopis 773 Titulari episcopali Ecclesiae Lambaesitanae R. D. Marianum Jaworski, Rectorem Pontificiae Academiae Theologicae Cracoviensis, quem constituit Administratorem Apostolicum ad nutum Sanctae Sedis territorii vacantis archidioecesis Leopolitanae Latinorum intra civiles fines Poloniae exstantis. die 2k Maii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Iosephi in Insulis Philippinis, noviter erectae, R. D. Florentinum Cinense, hactenus Vicarium Generalem dioecesis Cabanatuanensis. die 16 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Litori Palmensi noviter erectae, Exc.mum P. D. Thomam Daily, hactenus Episcopum tit. Bladiensem. — Cathedrali Ecclesiae Venetiarum in Florida, noviter erectae Exc.mum P. D. Ioannem Nevins, hactenus Episcopum tit. Rusticianensem. die 27 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Alexanensi R. D. Ferdinandum Giraldo Jaramillo, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Darii Castrillón Hoyos, Episcopi Pereirani. die 9 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Iquiquensi R. P. Xaverium Prado, Congregationis SS. CC. sodalem, Vicarium Episcopalem pro Educatione Catholica ih dioecesi Vallis Paradisi. die 9 iulii. — Cathedrali Ecclesiae Gariensi, Exc.mum P. D. Norbertum Gaughan, hactenus Episcopum tit. Taraquensem. die 17 Iulii. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Patricii Lennon, Episcopi Kildariensis et Leighliensis, R. D. Laurentium Ryan, Vicarium Generalem eiusdem dioecesis. 734 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i ANICIEN. Canonizationis Servi Dei Fratris Polycarpi Gondre (in saeculo: Ioannis Hippolyti), III Superioris Generalis Congregationis Fratrum Instructionis Christianae a S. Corde Iesu. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Dominus Iesus, unicus magister (cfr. Mt 23, 8), continuans et perficiens miram institutionem, quam Deus sine intermissione in Vetere Testamento perseveravit, operibus et doctrina nos edocuit mysteria Regni caelorum et viam ad idem Regnum, voluitque de fonte semper prosiliente sapientiae suae et amoris etiam pueros et iuvenes haurire eosdemque fieri novas creaturas ; nam dixit : « Sinite parvulos venire ad me et nolite eos vetare, talium est enim Regnum Dei » (Lc 18, 16) ; quin etiam alias addidit : « Quisquis unum ex huiusmodi pueris receperit in Nomine meo, me recipit» (Me 9, 37). Eam ob causam inde ab initio Ecclesia, « columna et fundamentum veritatis» (1 Tim 3, 15), mater et magistra in adducendis animis ad Christum (cfr. Conc. Oec. Vat. I I , Decretum de Presbyterorum ministerio et vita, Presbyterorum Ordinis, 6), in exsequendo mandato a suo divino Institutore sibi dato, nuntiandi nimirum salutem omnibus hominibus, curam egit de christiana puerorum et iuvenum institutione, ut faveret apto eorum morum et intellectus progressui eosque faceret homines vere liberos, cum vita societatis bene coniunctos, strenuos testes veritatis et mortis atque resurrectionis Domini et denique cives Ierusalem novae (cfr. Ap 21, 2 ss). Etenim «vera educatio prosequitur formationem personae humanae in ordine ad finem Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 735 eius ultimum et simul ad bonum societatum, quarum homo membrum exstat et in quarum officiis, adultus effectus, partem habebit» (Conc. Oec. Vat. I I , Declaratio de educatione christiana, Gravissimum educationis, 1). Ex quo consequitur ut ad iuvenes, « q u i spes sunt Ecclesiae» (ib. 2), spectet educatio christiana, ut discant Patrem adorare in spiritu et veritate (cfr. Io 4, 23), et suam vivere vitam secundum hominem novum in iustitia et sanctitate (cfr. Eph 4, 22-24), et fiant viri perfecti, in mensuram aetatis plenitudinis Christi (cfr. Eph 4, 13) sicque conferant ad eius mysticum corpus augendum. Hac de causa Ecclesiae numquam defuerunt qui, caelitus sibi datos peculiari mandato, operosa et necessitatum hominum studiosa caritate moti, multimodis variisque adhibitis rationibus se traderent pueris et iuvenibus plane educandis, ita officia magni ponderis praestantes iisdem, necnon civili et ecclesiali consortioni. Et quia « inter omnia educationis instrumenta peculiare momentum habet schola» (Conc. Oec. Vat. I I , ib. 5), non pauci viri et mulieres, saepe doctrina et virtutibus insignes, mentis et cordis divitias abunde et fructuose in eam impenderunt. Merito in horum numerum adscribitur Servus Dei Polycarpus Gondre qui, temporibus duris et magnis eventibus tum civilibus cum politicis perturbatis, perfectionem caritatis" est consecutus, mirabiliter in se componendo laetam et fidelem consiliorum evangelicorum exercitationem ad sedulam puerorum educationem, fervidam et uberem vitam interiorem ad sapiens et magnanimum studium sui religiosi Instituti, quod amavit et cui adeo praesto fuit omnibus viribus, ut alter Institutor existimaretur. Natus in parvo pago Les Héritières circa oppidum La Motte-enChampsur intra fines dioecesis Vapincensis die 21 mensis Augusti anno 1801, Servus Dei baptizatus est eodem die et Ioannes Hippolytus appellatus. Iam a puero se ostendit docilem, ingeniosum, pium, probum per omnia, talisque esse perrexit constanti cura, etiam per iuventutem. Anno 1822 apud Academiam Gratianopolitanam iura publici ludimagistri rite capessivit, et, pro certo habens sanam, christianam et diligentem puerorum formationem magni esse momenti, scholam aperuit in municipio La Motte, seque detegit magistrum idoneum, omnino sui muneri deditum, et civium suorum bonam famam sibi comparavit. Cum studia sacerdotalia exercere non posset propter familiae paupertatem, et quamvis vehementer optaret vitam peculiaris 736 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale perfectionis in Christi imitatione, summi sanctitatis Exemplaris, statuit se totum Deo consecrare in Instituto laicali. Hinc, postquam hoc animo volutavit, precibus Deo adhibitis et consilio petito, die 27 mensis Iunii anno 1827 Lugduni ingressus est novensilem Congregationem Fratrum a S. Corde, quam Lugdunensis sacerdos Andreas Coindre anno 1821 instituerat ut consuleret institutioni, principiis christianis fundatae, puerorum, praesertim in ruribus et in vicis, et ut, quemadmodum Fratres Scholarum Christianarum S. Ioannis Baptistae de la Salle aliaeque Congregationes clericales et laicales, restitutioni christianae et sociali Galliae, quam magna rerum mutatio vastaverat, operam daret. Die 16 mensis Septembris anno 1827 vestem religiosam sibi induit et nomen sumpsit fratrem Polycarpum; dein, fructuose duobus novitiatus annis peractis, die 26 mensis Septembris anno 1829 vota religiosa perpetua est professus. Laudabiliter est functus munere magistri novitiorum ; postea, clauso novitiatu per civilem commutationem anni 1830, nominatus est moderator scholae Valli prope Anicium, ubi non solum eminuit tamquam praeceptor et religiosus recti exempli, verum etiam septem annis, quos ibi degit, coetum novitiorum constituit, quos summa cura formavit. Anno 1835 est electus secundus minister Congregationis, et anno 1840 primus minister et rector generalis. In Capitulo anni 1841 Servus Dei, qui superioribus annis sua prudenti et constanti institutoris actione fundamenta iecerat restaurationis totius instituti, Superior generalis electus est in quinque annos. Cum suae Congregationis regimen suscepit, haec magnis difficultatibus confictabatur, spiritalis discriminis et affiictae rei ramiliaris, quae sollicitudinis aliquid habebat, causa. Is, magna lenitate, tranquillitate, prudentia fortique voluntate curavit imprimis vitam Fratrum a Sacro Corde firmandam quod ad animos et ad mentes spectabat, disciplinam recreandam et mutuam religiosorum eorumque Superioris fiduciam redintegrandam. Ut haec proposita assequeretur, voluit cum unoquoque fratrum colloqui, nec sibi perpercit in visitandis variis domibus, ut ipse condiciones proprias cuiusque cognosceret, nec multas et efficaces epistulas circulares et singulares scribere praetermisit. Sodales, qui eum sincera fide amabant, indole eius simplici, constanti, limpida, benevolentissime et humanissima, spiritus supernaturalis plena, alliciebantur. Certus et gravis interpres spiritus Congregationis suae, paterna sollertia invigilavit novitiorum formationi, fuitque ei solacio auctus sodalium Instituti, adeo ut quotannis novas conderet domos. Guber- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 737 nandi peritus, administris usus est aptis, sinceris et generosis. Cum nondum Congregatio Regulas certas et definitas haberet, is, sapientia, qua enitebat, instrumentis collectis et inspectis, quae manebant, necnon iis, quae usus docuerat, in conscribenda Statuta et Regulas incubuit, quae adprobata sunt in Capitulo anno 1846 habito. In eodem Capitulo Servus Dei, etsi invitus, iterum electus est, omnium consensione et quoad vixisset, Superior generalis. Etiam altero regiminis sui momento, ante omnia frater Polycarpus semper providit ut suorum religiosorum spiritus formaret, atque habiles instrueret educatores, veros testes et credibiles distributores laudum,, seu « valorum » quos vocant, humanarum et christianarum ; solidos scholae servos et puerorum itemque apostolos : qui totis viribus contenderent ad perfectionem caritatis et ad gloriam Deo dandam, rebus caelestis Patris studerent et profectui sive doctrinae sive religionis hominum; qui pariter essent Ecclesiae fideles et suae ipsorum vocationi, sui immemores, spiritu evangelicarum beatitudinum imbuti, humiles, continentes, pauperes, casti, oboedientes, a mundi illecebris alieni, amantes vitae communis et religiosae disciplinae. Quamlibet nactus occasionem adhortabatur sodales ut prorsus Dei voluntati praesto essent, divinae Providentiae confiderent, prompto animo missionali flagrarent; impigre et ardenter Dominum eiusque Cor Sacratissimum et Eucharistiam atque Sanctam Virginem diligerent, et precationem, castigationem sui, Regulas, paenitentiam, fraternam caritatem, mutua officia ceterasque virtutes colerent et exercitarent, quae sunt fundamentum et robur vitae consecratae. Multiplicavit et perfecit laboriosas, sed utiles, domorum visitationes, quas ipse vidit crescere et propagari mirum in modum in Gallia et in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis; novitiatum duplicavit; Instituti leges etiam perfecit; cavit ut religiosi iura publicorum magistrorum rite capesserent, et, charismatum et ingenii uniuscuiusque observans, operam dedit ut in disciplina, quam mallet, quisque praecipue versaretur. Anno 1851, postquam omnia enixe et accurate praeparaverat, iuridicam adprobationem obtinuit suae Congregationis a Gallicis gubernatoribus. Inde auctoritas et gratia Fratrum a Sacro Corde amplificata est, quorum dotes institutorias et vitam religiosam non pauci laudabant : quae simul reddebant eximias dotes Servi Dei qui, divinum Magistrum imitando, qui «non venit ut ministraretur ei, sed ut ministraret (Me 10, 45), necessitates societatis cognoverat in qua vivebat et, cum sodalibus, hominibus aetatis suae exemplo 49 - A. A. S. 738 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fuerat fidei exercitae et expressae per veram legis amoris exsecutionem. Eam ob causam firmiter credimus eum meritum esse Ecclesiae memoriam et perennem laudem. Sed maior etiam is nobis videtur ob splendidam virtutum perfectionem, quae tamquam gemmae fuerunt insertae religiosi tati, cuius caput et summa Christus fuit, nisae nempe amore Domini Iesu, qui per suum adorandum Cor, fontem vitae et sanctitatis, mundum participem fecit infinitae Dei misericordiae. Frater Polycarpus, evangelicae perfectionis cupidus iam a iuventute, continenter progressus fecit in Christo sequendo et, sine conspicuis operibus, munera status sui implevit heroum modo, cotidie rectissime et humillime et candidissime vivendo pro charismate sui Instituti, nec aliud quam suam ipsius eorumque, qui eius curae commissi erant, sanctitatem persequendo. Regulae fuit studiosus, cuius omnia praecepta laeto animo et diligenti est exsecutus ; quin etiam omnimodo eius observantiam fratribus suis inculcabat; quibus per multos annos exemplo fuit fidei vehementis et ardentis, operosi apostolici ardoris, navae fidelitatis erga gratiam, filialis et industrii amoris in Dominum, summae alacritatis in proximum, spei Dei immensae, supernaturalis prudentiae in sua et Instituti sui moderatione; mirabilis interioris serenitatis, incredibilis patientiae et fortitudinis in difficultatibus et in rebus adversis : humanae firmitatis in consultis, attentae et ofliciosae cum fratribus collocutionis, cupidinis sui occultationis et castigationum; summae bonorum terrestrium despicientiae ; cordis et sensuum vigilis custodiae; sinceri obsequii erga quamlibet auctoritatem, praesertim ecclesiasticam; virtutum humanarum et religiosarum mxrae temperationis. Servus Dei, cuius valetudo iamdiu infirmior erat et extenuata ob multos labores, quos erat aggressus in ministerio Fratrum a Sacro Corde, placide, fortiter et pie de vita decessit — uti semper vixerat — primo diluculo dominici diei, noni mensis Ianuarii anno 1859 in oppido Paradis, apud Anicium. Quamvis frater .Polycarpus vivens et mortuus magnam, solidam et continuam famam sanctitatis consecutus esset in variis orbis terrarum partibus, eius causa beatificationis, ob rationes ab ea extraneas, nonnisi anno 1929 incepit instructo Processu Ordinario apud Curiam episcopalem Aniciensem. Annis 1940 et 1965 duplex Decretum editum est circa scripta Servi Dei. Positio super Introductione Causas et super virtutibus (anno 1968), quam curavit ex officio Sectio Historica Sacrae id temporis Rituum Congregationis, felici cum exitu est Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 739 disserta a Consultoribus Historicis die 13 mensis Novembris anno 1968 ; deinde, die 16 mensis Ianuarii Anno Sancto 1975, proditum est Decretum Introductionis Causae. Completa Positione, Consultores Theologi, in Congressu Peculiari qui die 4 mensis Iulii anno 1983 convenit, et postea Patres Cardinales, in Congregatione ordinaria die 24 mensis Ianuarii anno 1984 habita, relatore Cardinali Petro Paulo Philippe, agnoverunt fratrem Polycarpum Gondre heroum in modum exercuisse virtutes théologales, cardinales iisque adnexas. De hisce omnibus per subscriptum Cardinalem Praefectum certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Sacrae Congregationis excipiens, mandavit ut Decretum super heroicis Servi Dei virtutibus conscriberetur. Quod cum rite est factum, hodierna die, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Petro Paulo Philippe, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus, Beatissimus Pater declaravit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, et Fortitudine eisque adnexis Servi Dei Polycarpi Gondre, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum in vulgum edi et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 17 Februarii, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus Ii. © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis 740 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II VERONEN. Canonizationis Servi Dei Iosephi Nasçimbeni, Sacerdotis parochi, Fundatoris Instituti Parvarum Sororum a Sacra Familia. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Presbyteri, viva instrumenta Christi et Ordinis episcopalis cooperatores in inserviendo populo Dei, quandoquidem ipsius Christi personam gerunt eiusque nomine agunt, particulari gratia ditantur, ut Eius perfectionem aptius prosequi possint, cuius partes sustinent (cfr. Conc. Oec. Vat. I I , Decretum de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum Ordinis, 12). Itaque, <( ministerium Spiritus et iustitiae exercentes, dummodo docibiles Spiritui Christi qui eos vivificat et ducit, in vita spiritus firmantur. Per ipsas enim sacras actiones, sicut et per integrum suum ministerium, quod cum Episcopo et Presbyteris communicantes exercent, ipsi ad vitae perfectionem ordinantur. Ipsa autem sanctitas Presbyterorum ad proprium ministerium fructuose complendum plurimum confert» (ib). Huic veritati, ab eodem Concilio Oecumenico enixe confirmatae (cfr. ib., 12 ss.), fidem addunt vita et opera apostolica Servi Dei Iosephi Nascimbeni, qui iure est in bene merito numero eorum eximiorum sacerdotum qui, animis percepta arcana et suavissima voce «sequere m e » (Mt 9, 9), omnibusque rebus relictis ut similes fierent Iesu Christi in sacerdotio ministeriali, saeculorum decursu in variis orbis terrarum partibus fortiter et fideliter mortem et resurrectionem et misericordem amorem Domini testificati sunt et se totos, laetos et humiles impendentes, cum Deo se consociaverunt in Ecclesiam aedificandam et in homines ducendos ad caelestem civitatem, cuius claritas est similis lapidi pretioso (cfr. Ap. 21, 11). Servus Dei natus est Turribus ad Benacum, in orientali litore lacus Benaci amoeno pago, intra fines dioecesis Veronensis, die 22 mensis Martii anno 1851, ex Antonio Nascimbeni et Amidaea Sartori, non clari loci coniugibus sed christianae vitae ratione praestantissimis. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 741 Alacri et festiva indole atque bona intellegentia et tenaci memoria donatus, a puero se ostendit insigniter ad pietatem et ad res Ecclesiae proclivem. Ludis litterarum peractis, Veronam missus est, ut gymnasii studia exerceret; ibique, diligenter re considerata multisque precibus Deo adhibitis, dilucide animadvertit se ad sacerdotium vocari; qua re anno 1869 clericali habitu se induit. In collegio acolythorum Ecclesiae cathedralis et in seminario dioecesano diligenter et utiliter est solida educatione humana et spirituali institutus ac sacerdotali disciplina eruditus. Ut igni cera obsequens factus divinae voluntati, rationibus stabilibus firmisque sacerdotium accepit die 19 mensis Martii anno 1874; deinde, magister ludorum elementariorum renuntiatus, missus est ad vicum 8. Pietro di Lavagno appellatum, ut in schola eius loci doceret et parochi esset adiutor. Tres ibi annos egit, summo labore magnaque industria densos, per quos studiose et apte institit praesertim in puerorum mores corrigendos et doctrinam augendam, in iuvenes Oratorii custodiendos, in aegros visendos, in Dei verbi praedicationem, in sacramenta ministranda; cumque persuasum haberet (( inter omnia educationis instrumenta peculiare momentum habere scholam » (Conc. Oec. Vat. I I , Declaratio de Educatione Christiana Gravissimum Educationis, 5), praeter operam educandi, ad quam intendebat in ludo elementario, gymnasium privatum instituit, quod frequentare possent tum qui sacerdotium petebant, tum iuvenes qui aliquam artem honeste profiteri cupiebant. Anno 1877 sede mutatus, ad pagum Castelletto di Brenzone se contulit, ut munere magistri fungeretur in ludo elementario et munere vicarii cooperatoris parochi Donati Brighenti aetate grandioris, quocum concorditer laboravit eademque proposita persequens. Hoc vita defuncto, Servus Dei, iam omnibus carissimus et desideratissimus, die 6 mensis Octobris anno 1884 est nominatus parochus ecclesiae S. Caroli in pago Castelletto : quod officium administravit mirum in modum usque ad diem, quo de hac vita ad caelum migravit. Per quadraginta quinque annos in ea communitate actos, quam tum circiter nongenti incolae constituebant, apostolicam navitatem explicavit multiplicem, subtilem, certam et aequabilem, indefatigabilem, inceptis et spiritualibus fructibus copiosam. Et opportune equidem fusius diceremus de rebus omnibus, quas mente concepit et ad effectum adduxit ad Dei Regnum dilatandum, sed hic nonnisi cursim et breviter possumus eas commemorare. 742 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quoniam «catechesi tradendae Ecclesia semper studuit ut uni e praecipuis muneribus sibi incumbentibus » (Ioannes Paulus I I , Adhortatio Apostolica Catechesi Tradendae, 1: AAS [1979], 1277), Servus Dei maxime curavit christiana educatione et institutione pueros, adulescentes, iuvenes et adultos formandos, ut credererit Iesum esse Filium Dei et credentes vitam haberent in nomine eius (cfr. Io 20, 31) ; qua de re in sua pastorali industria eminentem locum institutio catechetica obtinuit et praedicatio, quam assidue, ordinatim impertíebat, et convenienter cum diversis populi ordinibus. Similiter ac divinus Magister (cfr. Lc 18, 16), tenere et impense, praeter ceteros, pueros amavit, quos ad fidem educare studuit et ad firmam maturitatem spiritualem et ecclesialem dirigere; quin etiam, eorum factus amicus, in eorum humano civilique incremento iis aderat, nec pro iis, cum stipendia merebant, vigilare desinebat. Item iuvenes, « qui spes sunt Ecclesiae » (Conc. Oec. Vat. I I , Gravissimum Educationis, 2), pastorem eum habuerunt amoris plenum, ad ipsorum negotia attentum, fortem, benevolum, et ad eius apostolicum ardorem studiose responderunt. Iis enim dixit : « Finché avrò un filo di vita io faticherò sempre per i giovani, perché so che dai giovani sperano ogni bene la religione, la famiglia, la patria ». Hinc Oratorium masculorum validius effecit necnon Oratorium puellarum, in quibus tutam et firmam formationem humanam et christianam impertiit. Consuluit etiam familiae, quae hominum societatis est prima vitalisque cellula, ut vere esset « Ecclesia domestica » (Conc. Oec. Vat. I I , Constitutio dogmatica de Ecclesia Lumen Gentium, 11) ; talis nimirum, quae pro suis condicionibus posset perficere triplex munus propheticum, sacerdotale et regale, a Christo Ecclesiae Creditum (cfr. Ioannes Paulus I I , Motu Proprio : Familia a Deo instituta, 1 : AAS [1981], 441), nihilque omittebat, quod novarum familiarum formationi earumque utilitati, tum ad animos cum ad res corpóreas pertinenti, prodesse posset; et contra ea omnia contendit, quae amoris coniugalis unitatem et sanctitatem frangere possent : quod propositum ut consequeretur, instituit Piam Sodalitatem Matrum Christianarum, et multiplicavit congressus et orationes, ut parentes erudiret et praepararet in gravi educandi filiorum suorum munere, quod substitui non potest. Secundum necessitates et sensum eius aetatis, apostolatum laicorum probavit; qua de causa voluit eos participes esse, tamquam fautores, eventuum paroeciae, atque instituta et consociationes redintegrare, quae iam exstabant, et nova condidit. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 743 Omnibus viribus et opibus effecit ut sua communitas sapienter, pie et fructuose vitae liturgicae interesset, quae vitae Ecclesiae est culmen et fons (cfr. Conc. Oec. Vat. I I , Constitutio de Sacra Liturgia Sacrosanctum Concilium, 10), et sine intermissione operam impendit ut sibi créditos fideles aedificaret in templum sanctum in Domino, in habitaculum Dei in Spiritu, usque ad mensuram aetatis plenitudinis Christi (cfr. ib., 2). Studiosus etiam fuit pauperum, senum, aegrotorum, moribundorum, domibus emigrantium, vacuorum ab opere, orphanorum; qui omnes multimodis variisque temporibus bonitatem et liberalitatem sunt experti parochi sui, qui semper est laetatus in dando et praesertim in se dando. Ut profectui et sanctitati populi sui quam optime faveret, Servus Dei miram et prudentem operam insumpsit humanae societati provehendae, unde pagus Castelletto prae omnibus fere illius regionis locis maximos progressus fecit. Vetere ecclesia paroeciali restaurata et nova extructa, scholam elementariam auxit, gymnasium privatum condidit pro sacerdotium appetentibus proque iuvenibus qui studia exercere pergere cupiebant; senum hospitium aedificavit, tunicarum oflficinam pro puellis constituit, et officinam librariam aperuit; epistularum et telegraphicum diribitorium, mensam ad ruricolarum mutuationes, aquae ductum aquae potuit aptae, oleificium, illuminationem elèctricam curavit instituenda; impetravit ut Castelletto sua uteretur administratione. Vere Servus Dei, divina Providentia adiuvante, re ostendit gaudium et spem, luctum et angorem hominum, pauperum praesertim et quorumvis afflictorum, esse etiam Christi discipulorum, nihilque vere humanum inveniri, quod in corde eorum non resonet (cfr. Conc. Oec. Vat. I I , Constitutio pastorali de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et Spes, 1). Cum variis paroeciae necessitatibus urgeretur, quam plus amabat quam se ipsum, velletque apta et continua ratione bono spirituali consulere fidelium, imprimis puerorum, puelarum et aegrorum, post multos conatus frustra captos apud aliqua Instituta muliebria religiosa, consilio usus Episcopi coadiutoris Veronensis Bartholomaei Bacilieri, tamquam Dei voluntatis indicio, anno 1892 Congregationem Parvarum Sororum a Sacra Familia condidit una cum humili et candida Matre Maria Mantovani, quae prima Antistita generalis fuit deque vita anno 1934 decessit. 744 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quae nova religiosa familia, cuius regula perfusa erat spiritu Tertii Ordinis Sancti Francisci, manu perita, forti, severa et tamen paterna Institutoris recta, ita celeriter et feliciter crevit, ut anno 1922 Sorores essent numero mille ducentae, per varias Italiae dioeceses dispertitae. Formatio, qua Servus Dei filias suas excoluit, incredibiliter accurata et diligens fuit, et eo spectabat, ut ad sanctitatis culmen illae pervenirent, humilitatis, continentiae, plenae ad Iesum et ad Ecclesiam devotionis, operosi et absoluti propositi proximis serviendi assidua et iucunda exercitatione. Tanta industria, sine strepitu et latenter explicata, plures variasque publicas laudes est consecuta : ob operam pro militibus, bello omnium gentium annis 1915-1918 gesto, exanlatam Servus Dei insigni Crucis aeneae est exornatus; ob civilia merita factus est Eques laboris causa et ob merita ecclesiastica nominatus est a Sancto Pio X Protonotarius Apostolicus ad instar. Miri et animosi apostolatus Servi Dei eiusque non communis momenti pro Ecclesia et hominum societate origo sine dubio fuit eius conscientia dignitatis et officii sacerdotalis, exuberans et nitida animi ubertas et splendida eius virtutum perfectio, quas praestanter et praeter morem exercuit in rerum et temporum condicionibus profecto haud facilibus nec propitiis. Argumentis enim, quae documenta probant, scimus eum, BonH Pastoris exemplum imitatum, in dies vitam devovisse pro ovibus suis (cf. Io 10, 11), quae eius vocem cognoscebant eumque sequebantur, splendore clarissimo et radiante eius fidei firmae, serenae, ratione vivendi servatae cum Evangelio congruenter cumque temporum necessitatibus, allecti. Continua eius cum Deo amoris coniunctione, deprecationibus assiduis, filiali divinae voluntatis et providentiae fide, fervida Missae celebratione et administratione sacramentorum, ardenti erga Eucharistiam et Sacram Familiam pietate cultuque Beatae Mariae Virginis, quotquot cum eo necessitudinem habebant, constanter ad cordis conversionem stimulabantur ; idem autem is consecutus est sui ipsius et rerum externarum despectione, firma Dei eiusque gratiae fiducia, rerum caelestium vero intentione, maxima Dei et proximi caritate, fundata prudentia, incomparabili humilitate, sinceritate, simplicitate, laeta animi effusione, urbanitate, constantísima fortitudine praesertim in difficultatibus et in perplexis aliorum de se opinionibus, praecellenti iustitia, austera temperantia, constanti aequabilitate — etsi indole esset vividus et alacer — candida castitate, summa Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 745 oboedientia erga Superiores et Ecclesiam, quam vehementer dilexit, cui tamquam benignae matri servivit, cuius magisterium et pastorales et civiles normas semper plurimi duxit. Die 31 mensis Decembris a. 1916 Servus Dei, qui ad id temporis fuerat sano et robusto corpore, sinistra hemiplexia est correptus, quae eius diuturnae et laboriosae infirmitatis initium fuit; quam tamen magna patientia et divinae voluntatis obsequio pertulit, curis paroeciae et Instituti, quod statuerat, non intermissis. Aeternitatis cupidus pie de vita decessit, in pago Castelletto die 21 mensis Ianuarii anno 1922. Clerus, Parvae Sorores a Sacra Familia, populus denique, qui eum adhuc viventem sanctum habebant, ingenti celebritate ei venerationem tribuerunt, agnoscentes eum virum Dei verum fuisse. Procedente tempore fama eius sanctitatis non solum mansit, verum etiam crevit, adeo ut Ordinarius Veronensis censuerit Causam beatificationis et canonizationis esse inchoandam; quod quidem factum est celebratione Processus Ordinarii (annis 1952-1958) ; quem secutus est Processus additicius (annis 1963-1964). Decreto Sacrae tum Rituum Congregationis, die 13 mensis Iunii anno 1966 dato circa scripta Servi Dei, Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Decreto die 4 mensis Decembris anno 1980 Causa est introducta; concessa est vacatio a Processu Apostolico « super virtutibus in specie », onere tamen imposito conficiendi Summarium Documentorum. Positione super virtutibus confecta, Consultores Theologi, in Congressu Peculiari habito die 20 mensis Decembris anno 1983, et postea Patres Cardinales in Congregatione ordinaria die 7 mensis Februarii anno 1984, ponente Excellentissimo Domino Antonio Mauro, Archiepiscopo titulari Thagastensi, fassi sunt sacerdotem Iosephum Nascimbeni heroum modo virtutes théologales, cardinales iisque adnexas exercuisse. De praemissis omnibus certior factus, per infrascriptum Cardinalem Praefectum, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , responsum eiusdem SacraeCongregationis ratum habens, mandavit ut Decretum super heroicis virtutibus Servi Dei concinnaretur. Quod cum rite factum esset, Sanctitas Sua, hodierno die ad se accitis Cardinalibus Praefecto atque Antonio Mauro, ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, iisque adstantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 746 in gradu heroico. Servi Dei Iosephi Nascimbeni, sacerdotis parochi et Fundatoris Instituti Parvarum Sororum a Sacra Familia, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta huius Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 17 Februarii, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. ffi Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis ACTA COMMISSIONUM P O N T I F I C I A COMMISSIO CODICI IURIS CANONICI A U T H E N T I C E I N T E R P R E T A N D O Responsa ad proposita dubia Patres Pontificiae Commissionis Codici iuris canonici authentice interpretando, propositis in plenario coetu diei 26 iunii 1984 quae sequuntur dubiis, respondendum esse censuerunt ut infra ad singula: I. D. - Utrum, ad normam Can. 917, fideles qui Sanctissimam Eucharistiam iam recepit, possit eam eadem die suscipere altera tantum vice, an quoties eucharisticam celebrationem participat. R. - Affirmative ad primum; Negative ad secundum. Acta Commissionum 747 II. D. - Utrum ad comprobandum statum liberum eorum qui, etsi ad canonicam formam adstricti, matrimonium attentarunt coram civili officiali aut ministro acatholico, necessario requiratur processus documentalis de quo in Can. 1686, an sufficiat investigatio praematrimonialis ad normam Cann. 1066-1067. R. - Negative ad primum; Affirmative ad secundum. III. D. - a) Utrum, ad normam Can. 502, § 1, membrum Collegii Consultorum quod desinit esse membrum Consilii Presbyteralis remaneat in suo munere consultoris. R. - Affirmative. D. - b) Utrum perdurante quinquennio, si quis consultor a munere cesset, Episcopus dioecesanus alium in eius loco nominare debeat. R. - Negative et ad mentem. Mens autem est ut obligatio alium consultorem nominandi adest tantummodo si deficiat numerus minimus in Can. 502, § 1 requisitus. Summus Pontifex Ioannes Paulus II in Audientia die 11 m. iulii a. 198!f infrascripto concessa, de supradictis decisionibus certior factus eas publicari iussit. © ROSALIUS CASTILLO LARA, Archiep. tit. Praecausen., Pro-Praeses Iulianus Herranz, a Secretis 748 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali. Sabato, 7 Luglio 1984, S. E. il Signor HARDIMAN SASTRAPOESPITA, Ambasciatore di Indonesia presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Giovedì, 5 Luglio 1984, S. E . il Signor VAHIT HALEFOGLU, Ministro degli Affari Esteri di Turchia. Giovedì, 5 Luglio 1984, nel Palazzo Apostolico Vaticano, il Santo Padre ha presieduto una riunione dei Capi dei Dicasteri della Curia Romana. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 10 luglio 21 » 3 agosto 1984. S. E. Mons. Giovanni Moretti, Arcivescovo tit. di Vartana, Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica Araba ài Egitto. » S. E. Mons. Salvatore Asta, Arcivescovo tit. di Aureliopoli di Lidia, Nunzio Apostolico in Portogallo. » S. E. Mons. Giuseppe Uhaé, Arcivescovo tit. di Tharros, Nunzio Apostolico nella Repubblica Federale di Germania. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 18 giugno 1984. L'E.mo Sig. Card. Joachim Meisner; — le LL. EE. i Monsignori : Francis Arinze, Arcivescovo di Onitsha; Peter Seiichi Shirayanagi, Arcivescovo di Tokyo; Darío Castrillón Hoyos, Vescovo di 4 Diarium Romanae Curiae 749 Pereira; Roger M. Mahony, Vescovo di Stockton; Pablo A. Vega, Vescovo Prelato di Juigalpa; Stanislaw Szymecki, Vescovo di Kielce; — il sac. Frans Bouwen, P. A . ; — la suora Mary Molelle, J. M. J. ; i signori : Eleanor E. Aitken; Gilda Marta V. V. Barbosa; Monica Jiménez de Barros; Jerome Oonnolly; Jean Klein ; Emile Paraiso ; Maria Luisa ParonettoValier; Thora Perez; Kris Roekaarts-Savat; Louis Sabourin; Frans Seda; Luke Wong, Membri della Pontificia Commissione «Iustitia et Pax » . 18 giugno 1984. Il sig. José Luis Rodríguez Bossi; — la suora Marjorie Keenan, R. S. H. M., Membri della Pontificia Commissione « Iustitia et Pax » « in aliud quinquennium ». 21 » » Gli E.mi Signori Cardinali Marco Cé e Frantiszek Macharski, Membri della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica « in aliud quinquennium ». 22 » » Gli Ecc.mi e Rev.mi Monsignori Vianney Fernando, Vescovo di Kandy; François Gayot, S.M.M., Vescovo di Cap Haïtien; Paul Eusebius Mea Kaiuea, M.S.C., Vescovo di Tarawa e Nauru; John A. O'Mara, Vescovo di Thunder Bay; Ioseph Ruzindana, Vescovo di Byumba; Leo Schwar, Vescovo tit. di Germaniciana ; — Mons. Bryan O. Walsh; — I Padri: Jacyr F. Braido; Francis Kajikawa, S. M., Edward Rogers, S. I . , Stefanos Tedia, OFM Cap. ; — I Signori : Charles Kodwo Ashun ; Edouard De Brandt; Edmund Chamely; Dieudonné Hien; Aloysius Mariono; Anne Lise Timmerman; Chicot Vas; German Vilar Eastman; — Caritas India (Rev. Peter Remigius, Direttore Esecutivo) ; Caritas Internationalis (Sig. Gerhard Meier, Segretario Generale) ; Caritas Italiana (Sig. Emmanuele Giartosio) ; Caritas Liban (Sig. Pierre Michaca, Vice-Presidente) ; Caritas Zaïre (P. Kagaragu, Direttore); Catholic Office for Emergency Relief and Refugees - COERR - Thailand (P. Bunlert Tharachatr, Direttore Esecutivo) ; Oatholic Relief Services - U.S.C.C. - U.S.A. (Daniel Reilly) ; Centro de Estudio y Promoción Social CEPS - Mexico (S. E. Mons. Carlos Talavera Ramírez, Vescovo di Coatzacoalcos, Presidente) ; Comité International Catholique des Infirmières et Assistantes Médico Sociales - 750 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CIOIAMS (Sig. Richard Lai Pong Ohong) ; Fastenopfer der Schweizer Katholiken - Action de Carême Suisse (Sig. Ferdinand Luthiger, Vice-direttore); Kirche in Not - Aiuto alla Chiesa che soffre (P. Alfonso Lopez Quintas, O. M.) ; Manos Unidas - España (Sig.na Caridad Roa de la Trassiera); Secretariado Nacional de Pastoral Social - Colombia (Ivan Marin Lopez, Direttore Nazionale); Société de Saint Vincent de Paul (Sig. Amin de Tarrazi, Presidente Generale) ; Unione Internazionale delle Superiore Generali - U.I.S.G. (Sr. Monique Bertrand, Superiora Generale delle Suore di Saint-Paul de Chartres); Unio Superiorum Generalium - U.S.G. (P. Calisto Vendrame, Superiore Generale dei Chierici Regolari Ministri degli Infermi), Membri del Pontificio Consiglio « Cor Unum ». 22 giugno 1984. Mons. Fernand Franck, Segretario Generale della Pontifìcia Opera della Propagazione della Fede; Mons. Norbert Herkenrath, Direttore Esecutivo di Misereor; P. Aloysius Fonseca, S.I.; P. Baldo Santi Lucherini. O.M.D. ; Sac. Pierre Molin, Cappellano Generale del Secours Catholique; Geneviève Grangy, Presidente Internazionale della Association Internationale des Charités de St. Vincent de Paul - A.I.C. ; Liliana Fiori, Segretaria Generale CICIAMS; Margret Marquart; Elizabeth Winkler, Segretaria Generale della « Commission Internationale Catholique pour les Migrations» C.I.CM. ; J. J. A. M. Van Gennip, Direttore di CEBEMO, Consultori dei Pontificio Consiglio « Cor Unum ». 7 luglio » S. E. Mons. Alfons Stickler S. D. B., Arcivescovo tit. di Bolsena e Pro-Bibliotecario di Santa Romana Chiesa, Pro-Archivista di Santa Romana Chiesa. 9 » » P. Michele Machejek, O.C.D., Relatore delia Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. 12 » » P. Marco Brogi, O. F. M., Capo Ufficio « ad quinquennium » nella Sacra Congregazione per le Chiese Orientali. Protonotari Apostolici soprannumerari: 1 febbraio 1981. Mons. Giorgio Mylanvk (Przemysl degli Ucraini). 14 » » Mons. Francisco Manfredi (San Juan de Cuyo). Diarium Romanae Curiae 26 aprile 1984. Mous. Joannes Klepa (Koszalin-Kolobrzeg). 16 maggio » Mons. Giovanni Angelo Abbo (Albenga-Imperia). 28 » » Mons. Stanislaw Michalski (Sandomierz-Radpm). Prelati d'Onore di Sua Santità: 14 20 7 » 3 14 giugno » novembre » dicembre febbraio » » » » » » » 16 » 22 5 » » 6 30 26 9 » - » » » » marzo » » » » aprile maggio 1983. » » » » 1984. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mans. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Graija Brajkovié (Kotor). Louis Page (Clonfert). John R. Campbell (Halifax). Albert M. O'Driscoll (Halifax). Wolfgang Klemp (Fulda). Mario Zucchiatti (Bahia Bianca). Pedro Grande (Bahia Bianca). Mario Benedicto Molinari (Bahia Bianca). Joseph Bass (Strasbourg). Pierre Biss (Strasbourg). Robert Scheder (Strasbour). Josip' Delie (Split). Frane Bego (Split). Herminio de Jesus Viera (Ponce). Louis Massicotte (Trois-Rivières). Paul-Emile Landry (Trois-Rivières). Paul Henri Carignan (Trois-Rivières). José Perez Garcia (San Miguel). Carlo Poggi (Piacenza). Victor Ponecki (Koszalin-Kolobrzeg). Vincenzo Scoti (Ischia). Cappellani di Sua Santità: 22 novembre 1983. II sac. 12 gennaio 1984. II sac. 14 febbraio » II sac. 16 » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. 20 » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. 4 marzo » II sac. 26 » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. 30 » » II sac. Salvatore Degrassi (Trieste). Antonio Straucar (Koper). Giuseppe Carlos Mazzon (San Juan de Cuyo). Iure Sokol (Split). Iovanovié Tugomir (Split). Mijo Vrdslzak (Split). Male Selak (Split). Ivan Bilie (Split). Eugenio Romano (Cosenza-Bisignano). Giovanni Pedranghell (Cosenza-Bisignano). Vincenzo Tallarico (Cosenza-Bisignano). Michele Greco (Cosenza-Bisignano). Mario Cividin (Trieste). Marcel Kebel (Poreé i Pula). Milovan Vjekoslav (Poreé i Pula). Iosip Säjina (Poreé i Pula). Ivan Bartolié (Poreé i Pula). Vito D'Alto (Teggiano). 751 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 752 4 aprile » » » » » » » » » » » » 26 » » » » » » » » » » » 5 maggio 8 » » » 1984. » » » » » » » » » » » » » » » Il sac. Stanislaw Lis (Warszawa). Il sac. Pio Crocifisso Arena (Crotone). Il sac. Giuseppe Luppino (Crotone). Il sac. Francesco Frandina (Santa Severina). Il sac. Carmelo Lo Re (Santa Severina). Il sac. Gaetano Pollinzi (Santa Severina). Il sac. Andrea Stanizzi (Santa Severina). Il sac. Joannes Borzyszkowski (Koszalin-Kolobrzeg). Il sac. Richardus Kól (Koszalin-Kolobrzeg). Il sac. Edmundus Radtke (Koszalin-Kolobrzeg). Il sac. Alfredus Osipowicz (Koszalin-Kolobrzeg). Il sac. Ioseph Slomski (Koszalin-Kolobrzeg). Il sac. Aloisius Wycislik (Koszalin-Kolobrzeg). Il sac. Pietro Magnanini (Faenza). Il sac. Giuseppe Viano (Tortona). Il sac. Lino Zucchi (Tortona). NECROLOGIO 8 luglio » » 21 » 29 » 31 » 4 agosto 1984. Card. Humberto Quintero, del Titolo dei Ss. Andrea e Gregorio al Monte Celio. » Mons. Teotimo Pacis, Vescovo emerito di Legazpi (Filippine). » Mons. Evelio Díaz y Cia, Arcivescovo emerito di San Cristóbal de La Habana (Cuba). » Mons. Alberto Devoto, Vescovo di Goya (Argentina). » Mons. Lech Kaczmarek, Vescovo di Gdánsk (Polonia). » Mons. Julián Mendoza Guerrero, Vescovo di Ruga (Colombia). An. et vol. LXXVI 4 Septembris 1984 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II SACRA CONSISTORIA CONSISTORIUM SECRETUM Feria secunda, die xxv mensis Iunii, anno MCMLXXXIV, mane, in consueta Aula Palatii Apostolici Vaticani fuit Consistorium secretum cuius acta ex ordine referuntur : I - SUMMI PONTIFICIS ALLOCUTIO Precatione «Adsumus» recitata, ad S. R. E. Patres Cardinales SS.mus D.nus Ioannes Paulus II hanc allocutionem habuit : In hac Aula adunatos Vos, Venerabiles Fratres, magno cum gaudio video et consaluto, Vobisque pariter gratias habeo plurimas quod huc convenistis. Vos, dico, qui singuli in proprio officio tuendo, sane gravi, Romano Pontifici adsistitis in summis Ecclesiae negotiis explicandis, consilio, opera, usu rerum, quem omnes magnum consecuti estis: nihil est enim tam parvum in Ecclesia, quod non plurium consiliorum concordiam postulet. Auget hunc animorum consensum atque fiduciam modo celebrata sollemnitas sacratissimi Corporis et Sanguinis Christi, quod est sacramentum unitatis, atque mox celebrandum festum Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, 50 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 764 maiorum Nostrorum, qui sanguine suo Romanam fundaverunt Ecclesiam, quae eorum virtute, quasi hereditate accepta, viget per saecula. Semper quidem, Venerabiles Fratres, Ecclesiae navícula, gubernante Petro, iacta tur ventis, cum semper malum inter homines radices agat; semperque idcirco opus est consilio ac labore. Neque dubito de studio vestro sollicito, qui estis « F r a tres Nostri, Apostoli Ecclesiarum, gloria Christi ».* Hodie vero tria sunt negotia et mihi et vobis tractanda ; sunt autem: primum, renuntiatio Camerarii Sacri Collegii Cardinalium; alterum, provisio Ecclesiarum; tertium, sacra Canonizatio beati Michaelis e Fratribus Scholarum Christianarum, qui fuit lux et decus Aequatoriae et suae Societatis, de cuius vita et gestis mox breviter dicetur. Antequam autem ad haec tractanda negotia procedatur, cum per obitum Antonii Cardinalis Saniore, bonae memoriae, suburbicaria Sedes Sabinensis et Mandelensis in praesens vacet, nomino ac renuntio Episcopum Suburbicarium Sabinensem et Mandelensem Eminentissimum Dominum Cardinalem Agnellum Rossi, Praesidem Administrationis Patrimonii Apostolicae Sedis. Assit, precamur, Christus Ecclesiae suae, quam in Petri fundamento niti et erigi voluit; assit Mater eius Maria, caeli sidus illustre et Apostolorum Regina; assit Sanctus Ioannes Baptista, Praecursor Domini, cuius nativitatis memoriam heri celebravimus; assit sua intercessione beatus Michael Febres Cordero, qui christianae sapientiae amore captus, in eaque fere abditus vitam degit. II - C A M E R A R I I S A C R I C O L L E G I I NOMINATIO Summus Pontifex Camerarium sacri Collegii sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium, in locum Maximiliani de Furstenberg, munus expíentis, reverendissimum Silvium S. Agathae in Urbe Presbyterum 1 2 Cor 8, 23. Acta Ioannis Pauli Pp. it 755 Cardinalem Oddi renuntiavit, qui iuxta morem, eodem munere usque ad proximum Consistorium fungetur. I I I - ASSIGNATIO T I T U L I E C C L E S I A E S U B U R B I C A R I A E Deinde Summus Pontifex nominavit ac renuntiavit rev.mum Agnellum Cardinalem Rossi Episcopum Suburbicarium Sabinensem et Mandelensem. IV - O P T I O Postea reverendissimus Cardinalis Bernardinus Gantin, facta eidem a Ss.mo facultate, optavit ad Ordinem Presbyterorum, retenta diaconia Sacri Cordis Christi Regis, pro hac vice ad Titulum Presbyteralem evecta. V - PROVISIO ECCLESIARUM Summus Pontifex nuntium dedit de Ecclesiis vacantibus, quibus in animo illi erat providere. Assentientibus autem Patribus praeficit : Metropolitanae Ecclesiae Bogotensis P. D. Marium Revollo Bravo, hactenus Archiepiscopum Neo-Pampilonensem ; Cathedrali Ecclesiae Dedmënsi, P. D. Oervasium Moysem Chisindera, e clero eiusdem dioecesis; Titulari episcopali Ecclesiae Caput Cillensi, P. D. Vidonem Romano, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, quem deputavit Administratorem Apostolicum « sede vacante » dioecesis Mameyensis. VI - NUNTIUS E C C L E S I A R U M Q U A E IAM C O N C R E D I T A E SUNT Certiores praeterea Summus Pontifex fecit S. R. E. Cardinales post proxime celebratum sacrum Consistorii m centum quinquaginta septem. Ecclesiarum sacros Pastores a Se per Apostolicas sub plumbo Litteras nominatos fuisse ; videlicet : Metropolitana viginti quinque, quos inter : Guatimalensem, Prosperum Penados del Barrio; Lusahensem, Adrianum Mungandu; Neo-Eboracensem, Ioannem 0'Connor; 7ö6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Brasiliapolitanum, Iosephum Freiré Falcâo ; Bituricensem, Petrum Plateau. Archiepiscopos titulares sex, quos inter Vulturiensem, Paulum Romeo ; Caesariensem in Numidia, Albertum Bovone. Episcopos residentes octoginta quinque, quos inter : Monteriensem, Raimundum Darium Molina Jaramillo; Aukinum, Gerardum Loft; Edmundstonensem, Gerardum Dionne; Valdiviensem, Alexandrum Jiménez Lafeble; Saskatoonensem Ucrainorum, Basilium Filevich. Episcopos titulares quadraginta quos inter : Rusucensem, Godefridum Robinson ; Oirumontensem, Stephanum Moskwa; Egarensem, Paulum Baltakis. Praelatum territorialis praelaturae Chuquïbambensis, Philippum Zalba Elizalde. Demum Summus Pontifex assensum se dedisse dixit electionibus canonice factis : In Synodo Episcoporum Chaldaeorum : P. D. Thomae Meran, ad Metropolitanam Ecclesiam Urmiensem et ad cathedralem Ecclesiam Salmasiensem; P. D. Thomae Youssif, ad archiepiscopalem Ecclesiam Basrensem Chaldaeorum; P. D. Stephani Katchou, ad cathedralem Ecclesiam Zachuensem; P. D. Iosephi Abrahami Sarraf, ad cathedralem Ecclesiam Cahirensem Chaldaeorum. In Synodo Episcoporum Syrorum R. P. Antonii Beylouni, ad episcopalem titularem Ecclesiam Mardensem Syrorum. VII - R E L A T I O CAUSAE Rev.mus Petrus S. Hieronymi a Caritate Presbyter Cardinalis Palazzini, praefectus S. C. pro Causis Sanctorum, sermonem habuit de vita et miraculis beati Michaelis Febres Cordero, e Fratribus Scho- Acta Ioannis Pauli Pp. II 757 làrum Christianarum, et acta recensuit quae in causa canonizationis eiusdem Servi Dei sacra Congregatio admittenda et approbanda putavit. Relatione expleta, beatissimus Pater rev.morum Cardinalium sententiam de proposita canonizatione exquisivit. CONSISTORIUM UNICUM Consistorio secreto absoluto, vocatis praesentibusque in eadem Aula sacris Praesulibus Abbatibus nullius nec non Romanae Curiae Praelatis, quibus solet intimari, statim initium habuit Consistorium unicum, cuius acta referuntur : P E R O R A T I O C A U S A R U M CANONIZATIONIS Ill.mus Decanus sacrae Consistorialis Aulae Advocatorum pro canonizatione beati Michaelis Febres Cordero de more institit. Cui Viro beatissimus Pater per praelatum in Secretaria Papali cancellariae Litterarum Apostolicarum praepositum, sic respondit : Ad postulationem exhibitam iubeor Summi Pontificis nomine paucis respondere. Gaudet sane beatissimus Pater quod ei datur novum sanctitatis lumen mundo proponere, Franciscum Febres Cordero (qui et Michael) e Fratribus Scholarum Christianarum. Natus est autem beatus hic Vir Conchae, in Aequatore, nobili sane loco, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo quarto; quem ilico asperrimae vitae spinae cruentarunt, utpote emrum vitio impar esset ad ambulandum, ad usque quintum aetatis annum. Fratribus Christianarum Scholarum educandus traditus, eam Sodalitatem, diu repugnante patre, ingressus est, in eaque totam vitam transegit docendo, orando, scribendo, puerosque innumeros in scientia atque christiana religione erudiendo. F a m a m pietatis cum Litterarum amore coniunxit; adeo ut nonnullae Academiae Socium cooptaverint. Decessit in Hispania anno millesimo nongentesimo decimo, adque principium suum, Deum, rediit, quasi rivulus cantans, qui in mare influit. 758 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale E limpidissimo autem beati Michaelis fonte omnes quidem haurire possunt: Sodales, in primis, quos docet christianam religionem summa pietate colere, meditari, discipulisque intaminatam tradere; iuvenes praeterea monet ut, spretis rerum humanarum blanditiis, Deo adhaereant; ceteri omnes ab eo discent quanto studio oporteat in suo cuiusque officio esse ac perseverare. Merito igitur eum admiramur. Verumtamen beatissimus Pater, quamvis eum dignum existimet, qui in Sanctorum album referatur, cupit ut in tanti momenti re, Apostolicae Sedis consuetudo rite servetur. Quapropter decretorium iudicium non ante est prolaturus, quam omnes, ad quos pertinet, sententiam rogaverit. Ad Cardinales et Praesules Ss.mus allocutionem ad vota pro canonizatione exquirenda sic habuit : Quemadmodum res postulat, intento animo perpendi ea, quae ad illustrandam et comprobandam causam sunt allata. Verumtamen, ut meo nomine modo significatum est, rei gravitas suadet, ut mentem vestram cognoscam, antequam decretoriam sententiam meam edicam. Quapropter vos oro, ut, ad gloriam Dei et utilitatem animarum spectantes, circa causam suffragia vestra f eratis. Tunc singuli, servato suo cuiusque ordine, sententiam aperuerunt. Exceptis congregatorum Patrum suffragiis, Summus Pontifex, haec addidit verba : Laetor sane, quod omnium sententiis postulatur, ut huic Beato honores Sanctorum Caelitum decernantur. Quam ob rem non discedendum esse arbitror a iudiciis peritorum, quippe quae gravibus argumentis confirmentur. Itaque hunc Beatum dignum censeo, qui in Sanctorum album referatur. Quod quidem, adiuvante Deo, sollemni ritu in Vaticana Basilica vel in area ante eam patente faciam hoc anno die vicesima prima mensis Octobris. Acta Joannis Pauli P p . II 759 Denique omnes vos rogo, ut Deo impensas preces adhibeatis, ut, quod modo decretum est, in Ecclesiae bonum vitaeque christianae auctum feliciter possit evenire. Statim ac Ss.mus eloquio suo finem imposuit, caeremoniarum Magistro rogante, adstantibus Protonotariis Apostolicis ut iuridica instrumenta de omnibus supra recensitis confluerent, de more mandatum est. Deinde, benedictione a Summo Pontifice impertita, Consistorium est absolutum. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SANCTI I O S E P H I IN INSULIS P H I L I P P I N I S Distractis nonnullis territoriis a dioecesi Cabanatuanensi nova dioecesis Sancti Iosephi in Insulis Philippinis constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Saepe catholicorum utilitas postulat ut alicuius ecclesiasticae circumscriptionis fines mutentur et nova disponantur ratione; quod cum contingit, Nostrum est diligenti cura consulere. Qua re, quoniam Venerabilis Frater Cicero Tumbocon Episcopus Cabanatuanensis, ob dioecesis amplitudinem obque magnum fidelium numerum, audita Conferentia Episcopali inInsulis Philippinis, petiit ut aliquibus territoriis ab eadem dioecesi distractis, nova constitueretur dioecesis, Nos, re bene considerata, cognita propensa sententia Venerabilis Fratris Brunonis Torpigliani, Archiepiscopi titularis Mallianensis, in Insulis Philippinis Apostolici Nuntii, et auditis Venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Sacrae Congregationis pro Episcopis negotiis praepositis, aeque fieri censuimus si postulationi concederemus. Quocirca, Nostra Apostolica potestate, eorum, quorum interest vel eorum qui sua inte- 760 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale resse praesumunt, suppleto consensu, quae sequuntur decernimus. A dioecesi Cabanatuanensi detrahimus municipia : Oarranglan, Cuyapo, Guimba, Licab, Llanera, Lupao, Munoz, Nampicuan, Pantabangan, Quezon, Rizal, Santo Domingo, Talugtog et San José City, et ex his novam dioecesim constituimus Sancti Iosephi in Insulis Philippinis, iisdem circumscriptam finibus, quibus municipia ter minan tur, quae supra memoravimus. Novae dioecesis sedem episcopalem in urbe San José appellata collocamus, et templum ibidem Deo in honorem Sancti Iosephi dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae cathedralis evehimus, insignibus et privilegiis ornatum, quae ad ceteras cathedrales ecclesias spectant. Eandem novam dioecesim suffraganeam facimus archidioecesi Lingayensi-Dagupanensi, eiusque Episcopum pro tempore, cum ceteris Praesulibus Ordinariis locorum per omnia exaequatum, iuri metropolitico Archiepiscopi Lingayensis-Dagupanensis subicimus. Ut autem Pastor noviter institutae dioecesis convenienter adiuvetur, decernimus ut quam primum collegium consultorum pro iure eligatur; et ad eius dignam et congruam sustentationem providendam, statuimus ut hoc fiat curiae emolumentis, fidelium oblationibus et portione ei obveniente ex divisione, ad normam canonis 122 facienda, bonorum quae hucusque mensae episcopalis Cabanatuanensis fuerunt. Quod ad seminarium dioecesanum condendum et ad candidatorum formationem attinet, praescripta iuris communis servari volumus normasque a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica statutas, simul monentes ut selecti seminarii alumni in philosophicis et theologicis disciplinis erudiendi atque sacerdotes studiis penitus excolendi, Romam mittantur ad Pontificium Collegium Philippinum. Item servari volumus sacros canones, quoad novae dioecesis regimen et administrationem necnon, sede vacante, administratoris dioecesani electionem, fidelium iura et onera et alia id genus. Denique edicimus ut, dioecesi constituta, sacerdotes Ecclesiae illi habeantur adscripti, in cuius territorio ecclesiasticum habeant officium; ceteri vero clerici et seminarii alumni, illi Ecclesiae incardinati maneant vel incardinentur, in cuius territorio habeant domicilium; et instrumenta quae constitutae dioecesis omnia contingunt, ad eandem Curiam Cabanatuanensem mittat. Haec omnia perficienda committimus Venerabili Fratri Brunoni Torpigliani, debitis ei factis facultatibus etiam delegandi quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito, re acta, documenta sin- Acta Ioannis Pauli Pp. II 761 ceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittendi. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI BERNARDINUS Card. GANTIN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episcopis Praef. Iosephus Del Ton, Proton Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £& Plumbi In Secret. Status tab., n. 129572. II MATIENSIS In Insulis Philippinis civili provincia « Davao Oriental » a dioecesi Tagamna distr acta, nova conditur dioecesis nomine Matiensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Episcopus Tagamnus, Venerabilis Frater Petrus Dean, sollicitus quidem de efficaciore pastorali cura atque regimine dioecesano omnium Christifidelium sibi in praesentia commissorum nuper in animum induxit, re convenienter ad Conferentiam Episcopalem Insularum Philippinarum delata, hac a Sede Apostolica petere immo et efficere ut, quibusdam suae dicionis locis semotis, nova inde constitueretur dioecesana communitas. Quam ob rem certo quidem Nos intellegentes consortem eiusdem esse consilii Venerabilem Fratrem Brunonem Torpigliani, Archiepiscopum titulo Mallianensem atque Nostrum simul Apostolicum Nuntium ea ipsa in Natione, certioresque ipsi facti eorum simul consensus, quorum interest necnon eorum qui id sua referre contendunt, at maxime animum Nostrum intendentes in ampliorem commoditatem spiritalem omnium fidelium ubique degentium, de plenitudine potestatis Apostolicae Nostrae, qua divino fungimur consilio, hisce Litteris singula quae subsequuntur statuimus fierique omnino iubemus. A dioecesi Tagamna omnem eam civilem subtrahimus 762 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale provinciam, cui publicum nomen « Davao Oriental », ex itaque seiuncta regione novam condimus iure dioecesim Matiensem in posterum appellandam tempus, quae eisdem prorsus finibus circumscribatur quibus civilis dicio eiusdem nominis illius. Episcopalem vero Sedem novae huius dioecesis in urbe locamus quae Mati nuncupatur ac templum ibidem paroeciale Deo dicatum ad honorem Sancti Mcolai de Tolentino ad gradum evehimus dignitatemque cathedralis aedis, cui insignia cuncta et privilegia honores et notas tribuimus quibus reliquiae in orbe catholico cathedrales fruuntur aedes. Matiensi autem Episcopo pro tempore concedimus honores insignia necnon privilegia iura, eumque simul oneribus et officiis universis obstringimus, quae ceterorum propria sunt Praesulum Ordinariorum locorum. Hanc praeterea Matiensem dioecesim facimus legitime suffraganeam Archidioecesi Davaensi eiusque pro tempore Episcopum subicimus metropolitico iuri Archiepiscopi Davaensis. Quo dein certius praesto sit Pastori novae Ecclesiae adiutorium ad normam iuris in eius Ecclesiae regimine ordinando volumus collegium consultorum ibidem quam primum erigi. Consentaneae et dignae sustentationi Praesulis novae dioecesis providebitur ex Curiae ipsius emolumentis, fidelium oblationibus atque etiam portione ei obveniente ex partitione bonorum, ex norma can. 122 C. I. C. perficienda, quae adhuc ad mensam episcopalem Tagamnam pertinuerunt. De seminarii autem aedificatione et sacrorum alumnorum institutione adservabuntur iuris communis praecepta, ante oculis praesertim constitutis regulis ac normis a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica emissis. Selecti seminarii alumni, philosophicis et theologicis disciplinis rite imbuendi tum etiam sacerdotes studia completuri, Romam suo tempore mittantur ad Pontificium Collegium Philippinum. Quod porro attinet ad novae dioecesis regimen et administrationem necnon, sede vacante, electionem administratoris dioecesani, fideliumque iura et onera aliaque id genus, implebuntur diligenter omnia quae his de rebus sacri praestituunt canones. Simul ac dioecesis huius erectio ad proprium deducta erit effectum, iam sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur in cuius finibus ecclesiasticum oificium detineant ; ceteri autem clerici ac seminarii tirones Ecclesiae illi maneant incardinati in cuius finibus legitimum habeant domicilium. Acta insuper omnia et documenta, quae constituta dioecesis ipsiusque clericos ac fideles et bona temporalia fortassis respiciunt, ex Curia Tagamna ad Curiam Matiensem rite transvehantur ubi adserventur in tabulario iam condendo. Ad haec denique cuncta legitime exsequenda fidenter quidem destinamus memoratum Venerabilem Fratrem Bruno- Acta Ioannis Pauli Pp. Iis 763 nem Torpigliani cui simul necessarias omnes tribuimus facultates et opportunas potestates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere et officio iniuncto ad Sacram Congregationem pro Episcopis reddendi authenticum exemplar actus ipsius exsecutionis aliquando susceptae. Tandem haec universa a Nobis sic edicta decretaque valere tam in praesens volumus quam in posterum tempus harum Litterarum virtute, ullis rebus nequaquam obsistentibus. Datum Romae apud Sanctum Petrum die decimo sexto mensis Februarii anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI BERNARDINUS Card. GANTIN a publicis Ecclesiae negotiis /Si. Congr. pro Episcopis Praef. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 129578. III LITORIS PALMENSIS Fines committantur archidioecesis Miamiensis atque dioecesis Orlandensis nonnullisque locis de utraque detractis nova conditur dioecesis nomine Litoris Palmensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui omni cogitatione curaque in universum dominicum gregem incumbimus, facere quidem non possumus, quin ea exsequamur consilia, quibus aptius ac prosperius in Ecclesiis particularibus pastorale Episcoporum munus exerceri possit. Hac de causa, cum Archiepiscopus Miamiensis atque Episcopus Orlandensis, consulta Conferentia Episcopali Civitatum Foederatarum Americae Septentrionalis, preces huic Apostolicae Sedi adhibuerint ut, finibus tum Miamiensis tum Orlandensis Ecclesiae commutatis, nova illic dioecesis constitueretur, Ipsi Nos, cum etiam constet in votis idem esse venerabilis Fratris Pii Laghi, 764 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Archiepiscopi titulo Maurianensis atque in Foederatis Americae Septentrionalis Civitatibus Pro-Nuntii Apostolici, ex sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Congregationis pro Episcopis negotiis praepositorum, quam ratam facimus, eorum autem consensu suppleto quorum interest aut interesse censetur, ea, quae sequuntur, vi et potestate Nostra Apostolica statuimus atque iubemus. Ab archidioecesi Miamiensi separamus plagas (« Comitatus ») quae vulgo Palm Beach et Martin nuncupantur, a dioecesi autem Orlandensi loca seu (( Comitatus » vulgo St. Lucie, OJceechobee et Martin, ex iisque simul sumptis novam dioecesim Litoris Palmensis nomine appellandam condimus iisdemque definitam memoratorum quinque (( Comitatuum )) propriis, quae archidioecesi Miamiensi erit suffraganea cuiusque proinde pro tempore Episcopum metropolitano Praesulis Miamiensis iuri subicimus. In ipsa autem urbe vulgo (C Palm Beach » sedem statuimus novae dioecesis eiusque templum Deo in honorem S. Ignatii Loyola dicatum, quod ut Episcopi Cathedram designamus, honore Ecclesiae Cathedralis Litoris Palmensis insignimus una cum privilegiis ad unamquamque Cathedralem Ecclesiam pertinentibus, quemadmodum novae Ecclesiae Episcopo iura tribuuntur officiaque imponuntur, quibus Episcopi dioecesani omnes fruuntur atque obstringuntur. Praeterea in nova Ecclesia Litoris Palmensis instituatur oportet Consultorum Collegium iure praescriptum, et quidem quam primum, per quod novo Pastori praesens feratur auxilium, salva posthac facultate Capituli Cathedralis ad statutas normas suo tempore constituendi. Interea tamen, quod ad episcopalem novae Ecclesiae mensam attinet, mandamus ut constet bonis canonice collectis eorumque parte iam novae dioecesis iure propria. Tum iuris communis deinde praescripta, tum normae a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica statutae, tum etiam Decreti « Optatam totius » statuta serventur in formatione ac institutione sacrorum alumnorum apte comparanda. Lege simul sancimus ut, constitutione novae dioecesis Litoris Palmensis re ad effectum deducta, sacerdotes censeantur illi Ecclesiae adscripti intraL..çums _fines.^ccle:.. siasticum habent officium, ceteri vero presbyteri et clerici ipsique Seminarii tirones addicantur Ecclesiae eidem in qua legitimum habent domicilium. Omnia denique actorum scripta documenta, quae aut ad novam dioecesim eiusve clerum aut ad fideles vel ad temporalia bona attinent, a Curia archidioecesis Miamiensis et dioecesana Curia Orlandensi ad Curiam episcopalem Litoris Palmensis prompte transmittantur, ut ibi in condendo tabulario rite asserventur. De cetero, exsequatur Acta Ioannis Pauli Pp. II 765 quae hic iubentes decrevimus venerabilis Frater Pius Laghi, quem diximus, a Nobis deputatus, debitis factis facultatibus una cum libertate id delegandi ad aliquem virum in ecclesiastica dignitate constitutum, addito tamen onere curandi ut certum verumque exemplum litterarum actae exsecutionis Sacrae Congregationi pro Episcopis mittatur. Has Porro Litteras Apostolicas ratas nunc et in posterum esse volumus, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo sexto mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI BERNARDINUS Card. G ANTIN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Iosephus Cattani, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab. n. 185119. IV V E N E T I A R U M IN FLORIDA Distractis nonnullis territoriis a dioecesibus Miamiensi, Orlandensi et S. Petri in Florida nova dioecesis Venetiarum in Florida constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Postulat quandoque catholicorum utilitas ut dioecesium fines mutentur et nova disponantur ratione; quibus in casibus Nostrum est diligenti prospicere cura. Quoniam igitur Venerabiles Frater Eduardus McCarthy, Archiepiscopus Miamiensis, Thomas Grady, Episcopus Orlandensis et Villelmus Thomas Larkin, Episcopus S. Petri in Florida, audita Conferentia Episcopali Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, postulaverunt ut certis territoriis ab iisdem dioecesibus distractis nova dioecesis constitueretur, Nos, re bene considerata, cognita propensa sententia Venerabilis Fratris Pii Laghi, Archiepiscopi titularis Maurianensis et in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Pro-Nuntii Apostolici, et auditis Venerabilibus Fratribus 766 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nostris S. R. E. Cardinalibus Sacrae Congregationis pro Episcopis negotiis praepositis, aeque fieri censuimus, si postulationi concederemus. Qua re, ex Nostra Apostolica potestate, eorum quorum interest, vel eorum qui sua interesse praesumunt, suppleto consensu, quae sequuntur decernimus. Ab archidioecesi Miamiensi territorium detrahimus Comitatuum, qui communi nomine appellantur Collier, Glades et Hendry; a dioecesi Orlandensi territorium Comitatus, qui vulgo Highlands vocatur, et a dioecesi S. Petri in Florida territorium Comitatuum, qui communiter Charlotte, De Soto, Hardee, Lee, Manatee et Sarasota denominantur ; et ex his distractis territoriis novam constituimus dioecesim Venetiarum in Florida, iisdem circumscriptam finibus, quibus decem Comitatus, quos nuper diximus, terminantur. Huius dioecesis sedem in urbe collocamus, vulgo Venice dicta, episcopali dignitate insignita et episcopalem Cathedram ponimus in Ecclesia mysterio Epiphaniae dicata, quae eam ob causam erit Cathedralis Ecclesia Venetiarum in Florida, insignibus et privilegiis ornata, quibus ceterae eiusdem generis Ecclesiae. Novam dioecesim suffraganeam facimus archidioecesis Miamiensis, eiusque pro tempore Episcopum, cum honoribus tum oneribus parem per omnia ceteris Episcopis, metropolitico iuri Archiepiscopi Miamiensis subicimus. Statuimus dein ut quam primum ex iure Consultores dioecesani eligantur, dum Capitulum Cathedrale instituatur, qui Episcopo sint auxilio. Huius autem dignae et congruae sustentationi consulentes, constituimus ut mensam episcopalem dioecesis Venetiarum in Florida efficiant Curiae emolumenta, fidelium oblationes et portio ei obveniens ex divisione, ad normam C. I. C. facienda, bonorum, quae ad hoc tempus episcopalium mensarum Miamiensis, Orlandensis et S. Petri in Florida fuerunt. Quod ad sacrorum candidatorum formationem attinet ius commune, Decretum Concilii Vaticani II « Optatam totius » et regulas Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica servari volumus. Novae dioecesis constitutione perfecta, sacerdotes illi ecclesiae habeantur adscripti in cuius territorio beneficio aut ecclesiastico officio fruuntur; ceteri sacerdotes, clerici, seminarii alumni ecclesiae illi incardinati maneant, aut incardinentur, in cuius territorio habeant domicilium. Mandamus insuper ut omnia documenta et acta ad novam dioecesim, ad eius clerum et fideles et bona temporalia spectantia, a Curiis Miamiensi, Orlandensi et S. Petri in Florida quam primum mittantur ad Curiam episcopalem Venetiarum in Florida, ut in condendo tabulario custodiantur. Haec omnia perficienda committimus Venerabili Fratri Pio Acta Ioannis Pauli Pp. II 767 Laghi, necessariis et opportunis factis facultatibus etiam delegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito, re acta, documenta sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittendi. Has porro Litteras Apostolicas ratas nunc et in posterum esse volumus, contrariis quibuslibet haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI BERNARDINUS Card. G ANTIN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Iosephus Cattani, Proton. Apost. Loco £g Plumbi In Secret. Status tab., n. 135120. LITTERAE APOSTOLICAE I Templum, Reginae Apostolorum dicatum in Urbe, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Qui a pueris Mariam, Christi Matrem, unice amare consuevimus, nullam sane occasionem omittimus augendae tantae Virginis gloriae, et propagandae famae, et gratiae ac bonitatis amplificandae, quantum maxime possumus : certum enim habemus quidquid honoris in Matrem impendatur, id in beatissimi eius Filii recidere gloriam, qui est Dominus Noster Iesus Christus, Verbum Patris atque spendor substantiae eius. Qua re, cum dilectus Filius Renatus Perino, Moderator Generalis Societatis a S. Paulo Apostolo, incidente centesimo anno ab ortu Iacobi Alberione, illius Societatis Conditoris, item abeunte septuagesimo anno ab Sodalitatis institutione, atque tricesimo a consecratione templi Reginae Apostolorum, quod quidem est Romae eiusdem Societatis sedes fere ac domicilium pietatis, datis litteris ab hac Apostolica Sede petierit, suo scilicet suorumque nomine, ut Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 768 sacra illa aedes in album Basilicarum Minorum referretur, cumque Venerabilis Frater Noster Hugo S. R. E. Cardinalis Poletti, Noster in Urbe Vicarius, has litteras suffragio suo muniverit, Nos bene consideratis sive templi ipsius structura, quam nobili, sive pietate ac religione, quae ibi ceu ignis aluntur, volentes praeterea merita Societatis a S. Paulo quodammodo rependere erga Ecclesiam, simulque viros illos mulieresque ad altiora stimulare, bene fieri censuimus, si illius expostulationi concederemus. Iis ergo probatis, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino de re statuerit factis olim a Nobis potestatibus, placet templum « Apostolorum Reginae », cuius mentionem fecimus, titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestari, cum iuribus atque liturgicis privilegiis rite competentibus, servatis iis, quae decretum « De titulo Basilicae Minoris » , die vi Iunii, anno MDCCCCLXVIII, statuit. Contrariis non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv Aprilis, anno MDCCCCLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 129157. II Conceditur Episcopo Tarnoviensi facultas coronandi imaginem B. M. V. Nivalis et Divini Infantis, quae in Abbatia de Ciricio exstat. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Polonus populus per saeculorum decursum Beatissimam Virginem Dei genetricem summo excoluit honore summaque veneratione, sic ut significanter ostendunt frequentissimae imagines sive in templis sive in viis collocatae. Ex quibus, illa profecto peculiari memoria digna, quae sub titulo Beatae Mariae Virginis Nivalis et Divini Infantis in Abbatia de Ciricio, in dioecesi Tarnoviensi, colitur cultu pientissimo a christifidelibus caelestium gratiarum copiam precantibus. Hac ergo animarum utilitate permotus atque firma ductus spe fore ut multiplicata erga Virginem Mariam obsequia in fidelium ipsorum bonum cederent, petiit Venerabilis Frater Georgius Ablewicz, Episcopus Tarnoviensis, cum suis profecto cleri et populi vota componens, ut facultas sibi daretur Nostro nomine et auctoritate Acta Ioannis Pauli Pp. II 769 imaginem illam, cui Nos peregrinantes in Polona terra benedictionem dedimus, pretioso diademate coronandi. Nos vero, collatis cum Sacra Congregatione pro Cultu Divino consiliis, huiusmodi precibus censuimus obsecundari posse. His itaque Litteris atque auctoritate Nostra apostolica Venerabili Fratri, quem diximus, partes committimus pretiosam coronam Nostro nomine imponendi imagini Beatae Mariae Virginis Nivalis et Divini Infantis, quae in Ciricio et Lezajsk colitur, iuxta ritus formulamque praescriptam. Nos vero fore valde confidimus, ut eiusdem Abbatiae ac totius dioecesis Tarnoviensis nec non cunctae Polonicae terrae fideles ad Dei genetricem colendam magis magisque incitentur. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xvi mensis Aprilis, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 129968. EPISTULAE I Universis Ecclesiae episcopis ad gratias agendas quod Sacro Iubilaeo interfuerunt et illud celebrandum curarunt. Dilectissimi Nobis in episcopali ministerio Fratres, Die Dominico Paschae, non sine trepida animi commotione, Portam Sanctam clausimus, quam die quinto et vicesimo mensis Martii, anno M D C C C C L X X X i i i reseraveramus, tum videlicet, cum Iubilaei extraordinarii a Redemptione initium fecimus, vobis summa pietate in idem conspirantibus, qui et ipsi una nobiscum in dioecesibus vestris eum inaugurastis. Post autem felicissimum huius Ecclesiae eventus exitum, iam placet vobis omnibus vivissimos grati animi sensus aperire ob tam arctam omnium vestrum participationem, ac pastoralem sollicitudinem, qua in vestra cuiusque Ecclesia Iubilaei celebrationem peregistis. Nam studia vestra quidem multiplicastis, ut fidelibus praesto essetis ad grandia atque superna Iubilaei agenda proposita, qualia erant : interior animi conversio et reconciliatio cum Deo, cum semetipsis, cum 51 - A. A. s. 770 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale reliquis omnibus, maxime per impensiorem Sacramentorum participationem — praesertim Paenitentiae et Eucharistiae — atque per acrius pie audiendi verbi Dei desiderium. Est sane res plena solacii ac magni momenti considerare miram illam facultatem, qua fideles factae sibi instantiae, ut donum Iubilaei praecipua animi pietate exciperent, responderunt. De qua re cum vobis, dilecti Fratres in episcopatu, gratias reddimus, tum etiam Sacerdotibus omnibus, adiutoribus vestris; nam omnes, nuntio Nostro prompto animo excepto, apta consilia cepistis ut Iubilaeum ad prosperum successum deduceretis. Profecto nullus est Pastor quin de hoc tanto spiritualis renovationis motu in sinu gaudeat, quem haec gratiae opportunitas exciit. Verum enimvero Iubilaeus Annus vidit alacrem et promptam laicorum participationem, maxime iuvenum, ac id quidem praeterquam quod in singulis dioecesibus, etiam in Ecclesia universa. Qui enim iuvenes invitati fuerant ad ianuam Christo aperiendam, ii cum gaudio Christum exceperunt ; in quibusque fuerat magna fides collocata, ii se dignos illa praestiterunt. Haec est ergo ratio et via, quibus, renovata spe, instare oportet, iamiam hoc saeculo exeunte, atque tertio propinquante millennio post Christum natum. Ceterum, hoc Anno Sancto etiam Sacerdotum atque Religiosorum aucta est alacritas. Qui nimirum suam ipsorum tum testium Regni, tum praeconum verbi Dei, tum denique ministrorum Sacramentorum — praecipue Eucharistiae atque reconciliationis — naturam altius intellexerunt iidemque perpenderunt. Quod simul ex inceptis patuit, quae in paroeciis atque in dioecesibus suscepta sunt, simul e sacris peregrinationibus (quam multae!), quibus illi praefuerunt ad Apostolorum Martyrumque sepulchra, quae Romae, in hac sacra Urbe, coli consueverunt. Licet igitur auspicari ex animo, fore ut experimentum in hoc tempore gratiae factum, ad sacrarum vocationum incrementum prosit, quae semper fuit praecipua omnium Pastorum sollicitudo. Neque praetereundum est Iubilaeum, tandem, opportunitatem dedisse in bono lumine collocandi quanto momento sit Ecclesiae praesentia, sane singularis, in cultus, laboris, familiae provinciis, perinde ac eius opera ad humanas facultates promovendas, in quibus vera hominum dignitas consistit. Etiam atque etiam patuit princeps Ecclesiae munus, semper quidem, at maxime hac nostra aetate, id esse, ut eo dirigat hominum spes, eoque eorum omnium conscientiam usumque componat, ut Christi mysterium cognoscant. 771 Acta Ioannis Pauli Pp. II Praestat insuper, Fratres dilectissimi, patefacere vobis pergratum fecisse vos, quod tam alacri animo invitationi Nostrae respondistis, ut, sollemnitate Annuntiationis intercidente, una Nobiscum actum «consecrationis » renovaretis beatissimae Virgini Mariae, quam Nos etiam precem in Foro S. Petri, Romae, coram Imagine veneratae Virginis Fatimensis recitavimus. Velimus postremo ut, ad varia acti Iubilaei extraordinarii tempora respicientes, simul omnes cum animo reputemus quam necessarium sit ut talis eventus divina germina abunde maturescant in gratiae fructus pro omnibus. Haec sit omnium Episcoporum, haec sacerdotum, haec religiosorum laicorumque cura : ne Anni Sancti celebratio sit tantummodo iucunda a mille ac mille milibus fidelium datae responsionis recordatio, qua scilicet apertum atque praeclarum fidei suae testimonium fecerunt, sed — per varia nempe tum spiritualis, tum pastoralis indolis incepta — ut celebratio illa imas conscientias ita movere pergat, ut bene agendi consilia, atque caritatis proposita, in totum erga Deum et fratres implendae, confirmentur. Ceterum, haec optantes, Benedictionem Apostolicam vobis ex animo impertimus, quae ad socios etiam laboris fidelesque vestros pertineat. Ex Aedibus Vaticanis, die x x i x mensis Aprilis, anno MCMLXXXIIII, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS PP. I I II R. P. D. Ministro Generali Ordinis Cartusiensis. DILETTO FILIO ANDREAE POISSON ORDINIS CARTUSIENSIS MINISTRO GENERALI. « Silentio et solitudini cellae vacare » praecipuum studium et propositum esse cognoscitur Ordinis, cui praees, Cartusiensis. Cuius sodales, singulari Dei vocationi obsecuti, transtulerunt se, Deo dumtaxat vic turi, « a tempestate mundi huius in tutam et quietam portus stationem )). Eiusmodi « vitam absconditam cum Christo » iste Ordo iam non1 2 3 1 Cfr. Statuta renovata Ordinis Cartusiensis, 1971, cap. 4, 1. * S. Bruno, Ep. ad Badulphum, Chrétiennes, Paris 1962, p. 74. 3 Cfr. Col 3, 3. «Lettres des premiers Chartreux», Sources Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 772 gentos annos laudabili cum vigore et firmitate ducere nititur. Quod quidem hoc tempore in lumine merito est ponendum, cum memoria eius initii celebratur. Etenim circiter diem xxiv mensis Iunii anno MLXXXIV — diem dicimus Sancto Ioanni Baptistae sacrum, quem « maximum vatum eremique cultorem » , Cartusienses post Beatissimam Virginem Mariam ut caelestem venerantur patronum — Sanctus Bruno, vir eximius, una cum nonnullis sociis in loco Oartusia appellato et intra fines dioecesis Gratianopolitanae sito, hanc vivendi formam, a saeculo abstractam, inchoavit. 4 In tam felicis eventus recordatione una vobiscum gaudemus, tam diuturnam fidelitatem vobis ex animo gratulamur et volentes hac utimur opportunitate ut toti Familiae Cartusiensi egregiam existimationem ac paternum amorem nostrum declaremus. Antiqua Ecclesiae aetate, ut notum est, eremitae, orationi laborique dediti in locis desertis, scilicet (( qui, relictis omnibus, caelesti instituto nomen dabant», exstiterunt; a quibus ipsius vitae religiosae exercitatio sumpsit exordium. Illorum exempla admirationem hominum moverunt multosque ad virtutem incitarunt. Sanctus Hieronymus, ut unum e tot testimoniis afferamus, incensis verbis has monachorum veluti latebras praedicavit : « O desertum, Christi floribus vernans ! O solitudo, in qua illi nascuntur lapides, de quibus in Apocalypsi civitas magni regis exstruitur ! O eremus, familiarius Deo gaudens ! » . Romani Pontifices hanc vitam segregem pluries approbarunt et laudibus extulerunt, quemadmodum, ad vos quod attinet, recentiore aetate Pius XI in Constitutione Apostolica, a verbo « Umbratilem » incipiente, et Paulus VI in Epistula ad te data ob Capitulum Generale. Concilium vero Vaticanum II eandem solitariam vitam, qua sodales Christum in monte contemplantem pressius sequuntur, magni fecit et arcanam fecunditatem, inde in Ecclesiam promanantem, asseruit. Denique Codex Iuris Canonici, nuper editus, hanc rem significanter confirmat : « Instituta, quae integre ad contemplationem ordinantur, in Corpore Christi mystico praeclaram semper partem obtinent » . 5 6 7 8 9 4 Cfr. Hymn. ad Laud. in sollemnitate Nativitatis S. Ioannis Bapt. 5 S. Athanas., Vita S. Antonii; PG 26, 866. 6 Ep 14; PL 22, 353-354. 7 AAS 16 (1924), pp. 385ss.; AAS 63 (1971), pp. 447 ss. 8 Cfr. Lumen Gentium, 46; Perfectae caritatis, 7. 9 Can. 674. Acta Ioannis Pauli Pp. II 773 Haec omnia ad vos pertinent, dilecti monachi et moniales Cartusienses, qui, alieni a saeculi strepitu, (( optimam partem elegistis » . Itaque, in celérrimo rerum cursu, quo homines nostrae aetatis rapiuntur, vos, ad spiritum primigenium Ordinis vestri semper redeuntes, in sancto proposito vestro inconcussa cum voluntate perstetis oportet. Haec enim tempora eiusdem huius conversationis vestrae exemplum et utilitatem postulare videntur : homines qui tot mentium motibus in varias sententias distrahuntur, qui haud raro perturbantur et in spirituale etiam discrimen adducuntur tot scriptis, quae passim eduntur, praesertim vero instrumentis communicationis socialis, quae permagnam vim habent ad animos fingendos, nonnumquam autem christianae veritati ac disciplinae repugnant, opus habent id exquirere et veluti vitae testimonio comprobatum conspicere, quod est absolutum. Vestrum ergo munus est hoc ipsum illis commonstrare. 1 0 Ii etiam Ecclesiae filii et filiae, qui in mundo apostolicis se dedunt officiis, inter res fluxas ac transeuntes innitantur oportet in stabilitate Dei eiusque amoris, quam intueantur in vobis testatam, qui eam in hac terrena peregrinatione peculiariter participatis. Ecclesia ipsa, cui ut Corpori Christi mystico sacrificium laudis divinae maiestati est indesinenter offerendum — quod est unum ex eius muneribus praecipuis — vestra indiget pia sollertia, qui cotidie « in excubiis persistitis divinis » . Est tamen fatendum vitam vestram eremiticam his temporibus, quibus actioni fortasse tribuitur nimium, interdum non satis intellegi neque pro merito aestimari, praesertim cum tot operarii desiderentur in vinea Domini. Contra huiusmodi opinationem est affirmandum Cartusienses etiam hac ipsa aetate authenticam Ordinis sui indolem omnino servare debere. Hoc prorsus cum norma novi Codicis Iuris Canonici convenit, qui, dum urgentem necessitatem actuosi apostolatus commemorat, tamen peculiarem vocationem eorum qui institutis religiosis plane contemplativis sunt ut membra ascripti, tuetur; quod fit etiam ratione servitii habita, quod illi exhibent Populo Dei, quem « exemplo movent necnon arcana fecunditate apostolica dilatant ) ) . Si ergo, eam ob rem, sodales vestri « advocari nequeunt ut in variis ministeriis pastoralibus operam adiutricem praestent » , alia etiam quaedam apon 12 1 3 10 Cfr. Lc 10, 41. 11 Cfr. S. Bruno, Ep. mem., p. 68. 12 Can. 674. 13 Ibid. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 774 stolatus forma, in eo posita ut extraneis, sacri recessus studiosis, facultas praebeatur in monasteriis vestris aliquod temporis spatium transigendi, non est vobis, saltem pro more, exercenda, utpote minus cum proposito vitae eremiticae congruens. Sine dubio mutationes illae multiplices atque celerrimae, quas in hodierna hominum consortione fieri contingit, novae rationes psychologicae, quibus animi, maxime iuvenum, ducuntur, et nervorum contento, qua sat multi aetate nostra laborant, communitatibus Cartusiensibus quasdam difficultates possunt inferre, potissimum quod spectat ad eos qui in spem Ordinis succrescunt. Quam ob rem prudenter firmiterque erit agendum — non quidem omisso nisu iuvenum difficultates intendendi — ut verum charisma vestrum integrum maneat neque a probatis statutis discedatur. Solum voluntas, Dei amore infiammata atque parata illi in austeritate vitae, ab hominum frequentia remotae, strenue deservire, efficiet ut ea quae obstant, superentur. Ecclesia vobis praesens adest, dilecti filii et filiae Sancti Brunonis, et magna emolumenta spiritualia ab orationibus vestris et asperitatibus, quas Dei causa toleratis, exspectat. Iam alias diximus, vitam Deo consecratam illustrantes : « Non refert plurimum id quod agitis, verum id quod estis » : hoc singulari prorsus ratione ad vos pertinere videtur, qui a vita activa, quam appellant, abstinetis. Dum ergo initium recolitis rerum vestrarum, certe vos impelli sentitis ut novo cum animorum ardore et spirituali cum laetitia inhaereatis vocationi vestrae praecelsae. Sit denique caritatis, qua dictante haec scripsimus, signum uberumque munerum caelestium auspex Apostolica Benedictio, quam tibi, dilecte Fili, et universis monachis et monialibus Cartusiensibus libentissime in Domino impertimus. 14 Ex Aedibus Vaticanis, die xiv mensis Maii, anno MCMLXXXIV, Pontificatus nostri sexto. IOANNES PAULUS PP. I I 14 Cfr. Alloc, die 1 Oct. 1979 habita ad presbyteros, missionarios, religiosos religio- sasque sodales; AAS 71 (1979), p. 1127. Acta Ioannis Pauli Pp. II 775 ALLOCUTIONES I Ad eos qui Capitulo generali Societatis S. Francisci Salesii interfuerunt coram admissos.* Carissimi Capitolari, 1. È per me una grande gioia accogliere in questa Udienza speciale voi, che siete i Responsabili maggiori della Società Salesiana, in occasione del vostro XXII Capitolo Generale e all'indomani di una data assai significativa : il cinquantesimo anniversario della Canonizzazione di San Giovanni Bosco, il vostro santo Fondatore, avvenuta aopunto il I aprile 1934, Domenica di Pasqua, per opera di Papa Pio XI, che l'aveva personalmente conosciuto e stimato. Porgo a Lei, Signor Rettore Maggiore, insieme con un cordiale saluto, le mie felicitazioni per la fiducia che il Capitolo Generale Le ha dimostrato, confermandola nell'ufficio, a testimonianza del comune apprezzamento con cui è stata seguita la sua opera a servizio della grande e benemerita famiglia salesiana. Saluto altresì con vivo affetto i suoi intimi Collaboratori e tutti i Capitolari, nei quali vedo rappresentata l'intera Congregazione, sparsa nei cinque Continenti ed impegnata in un lavoro apostolico vario, intenso, efficace, a servizio della Chiesa e della società, specialmente della gioventù. o Mi è caro esprimere il sincero compiacimento di tutta la Chiesa per il lavoro compiuto dai Salesiani, a cominciare da quel lontano giorno del 1858, quando don Bosco per la prima volta si trovò qui, nel Palazzo Apostolico, in udienza da Pio IX, al quale presentava un progetto di regolamento della Società che voleva fondare ! Era l'inizio, piccolo e nascosto, come il seme descritto dal Vangelo, dell'Associazione di San Francesco di Sales, che si concretizzò poi ufficialmente con l'approvazione definitiva delle Costituzioni nel 1874, e che si dilatò per tutto il mondo, con una schiera mirabile di sacerdoti, di missionari, di educatori, di fratelli laici, di allievi ed ex-allievi, dal primo successore di don Bosco, il beato don Rua, fino ai martiri mons. Luigi Versiglia e don Callisto Caravario, che ebbi la gioia di dichiarare « beati » lo scorso anno. Un profondo e sincero sentimento di ricono* Die 3 m. Aprilis a. 1984. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 776 scenza al Signore deve sorgere dai vostri animi, costatando come in questo lungo periodo di anni, in mezzo a tanti avvenimenti avversi e burrascosi, don Bosco è rimasto sempre presente in mezzo a voi, nelle vostre Case, fra i giovani a voi affidati, nelle varie iniziative ed attività delle vostre molteplici Istituzioni. Anche Faumento delle vocazioni è motivo di speranza e di consolazione. Certamente anche per la vostra Congregazione vi sono problemi difficili e questioni complesse; ma mi è di grande confronto sapere che ci assilla la preoccupazione di essere fedeli allo spirito di don Bosco, ovunque vi troviate. 2. Il mio ringraziamento per questa vostra visita e per i sentimenti di fedeltà e di devozione che la animano, è perciò unito anche alla viva esortazione alla fervorosa e coraggiosa perseveranza. La revisione delle Costituzioni deve essere per voi e per tutta la Congregazione un motivo e uno stimolo all'impegno apostolico sempre più convinto e deciso. Nessuno si perda d'animo ! Nessuno si lasci smarrire nei momenti delle difficoltà, e delle eventuali sconfitte ! Nessuno si lasci vincere dalla tentazione della inutilità degli sforzi di fronte alla società secolarizzata, e non di rado dimentica dei valori trascendenti ! Ricordate ciò che don Bosco scriveva ad un parroco sfiduciato : « Ella poi stia tranquilla. Non parli d'esentarsi dalla parrocchia. C'è da lavorare ! Morrò sul campo del lavoro "sicut bonus miles Christi". Sono buono a poco? "Omnia possum in eo qui me confortât". Ci sono spine? Con le spine cangiate in fiori gli Angeli tesseranno per lei una corona in cielo. I tempi sono difficili? Furono sempre così, ma Dio non mancò mai del suo aiuto. "Christus heri et hodie" y>. 1 Non scoraggiatevi mai ! Guardate a don Bosco, alla sua vita, alla sua totale dedizione alle anime ! Leggete i suoi scritti ; ascoltate il suo insegnamento, che è tuttora valido; pregatelo con insistenza e devozione, in modo che il suo (( spirito » sia sempre vivo e presente in voi e nelle vostre attività pedagogiche, catechetiche, parrocchiali, sportive, ricreative : « Tutto per il Signore — egli ripeteva —. Facciamo quel che si può "ad maiorem Dei gloriam", riposeremo in Paradiso». Formato alla scuola dei grandi santi e dei grandi mistici, egli tenne in mano con ardimento e lungimiranza il timone della sua vita e del suo progetto e non temette di affermare categoricamente : « Intendo che 1 Torino 25 ottobre 1978. Acta Ioannis Pauli Pp. II 777 2 tutti i Salesiani lavorino per la Chiesa fino all'ultimo respiro ! » . Manifestando le sue ultime volontà a monsignor Cagliero, il 7 dicembre 1887, diceva : « Tutti lavorino con zelo e ardore : lavoro, lavoro ! Adoperatevi sempre e indefessamente a salvare le anime ! ) ) . A questo proposito mi piace portare l'esempio del cardinale August Hlond, Primate di Polonia, figlio di don Bosco, che tanto dovette soffrire a causa dei tragici eventi dell'ultimo conflitto mondiale : (( Nella Congregazione Salesiana — egli affermava — ho imparato che il lavoro non è né peso né croce, ma g i o i a . . . » ; «Ogni mattone è una croce, ogni pietra è una sofferenza. Le lacrime il cemento. Così costruirono i santi, così costruì don Bosco. Ho posto tutta la mia confidenza in don Bosco e in Domenico Savio ) ) . 3 4 3. Riguardo all'opera educativa e formativa della gioventù, che è il « carisma » proprio della Congregazione Salesiana, vi esorto ardentemente a voler edificare come don Bosco sulla roccia consistente della volontà di Dio. È importante sottolineare e tenere sempre presente che la preghiera di don Bosco ebbe una valenza, ed una prospettiva, estremamente « escatologica » : essenziale — come dice ripetutamente Gesù nel Vangelo — è entrare nel Regno dei Cieli. Ma, parafrasando le parole di Cristo, non l'invocazione semplicemente sentimentale, né l'impostazione ideologica, e neppure l'attivismo sociale e utopistico, possono far entrare nel Regno dei cieli ; bensì il compimento della volontà di Dio : cade la pioggia, soffiano i venti, straripano i fiumi, si abbattono su quella casa, ma essa non cade, perché è fondata sulla roccia. Bisogna perciò costruire anche l'edificio dell'educazione sulla roccia della volontà di Dio : questo fu l'intento primario e costante di don Bosco, che non si può certamente accusare di astratto misticismo o di egoismo spirituale ! E questo deve essere l'impegno perenne dei Salesiani : volontà di Dio è certamente la conoscenza della Persona e del messaggio di Cristo, il Rivelatore del Padre e il Redentore dell'umanità, come sono stati annunziati dagli Apostoli ed insegnati dalla Chiesa; volontà di Dio è certamente la vita di grazia, e cioè l'educazione cristocentrica, che fa perno sulla confessione frequente e ben fatta, e sull'Eucaristia. Anche oggi, don Bosco ripete a tutti : « Memorare novissima tua et 5 2 Mem. B . X I V , 229. 3 Ibid. X V I I I , 477. 4 Cfr. « Un pastore della Chiesa In tempi difficili », Salesianum, n. 4, 1982. 5 Cfr. Mt 7, 21-27. 778 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6 in aeternum non peccabis » . I giovani oggi hanno bisogno e sentono la necessità della direzione spirituale, seria, illuminata, costruttiva : questa è la responsabilità suprema di ogni sacerdote e questo è anche la suprema gioia ! Le famiglie attendono con ansia il vostro aiuto, la vostra collaborazione, per « prevenire » il male, per formare le coscienze cristiane, per realizzare nei « singoli » l'opera della Redenzione. Don Bosco, un uomo pur così impegnato nei valori terreni, che seppe trafficare così meravigliosamente i suoi talenti di dinamismo e di organizzazione, si potrebbe tuttavia definire : (( l'uomo dell'Eternità » ! Volontà di Dio è certamente la carità, che fa compiere totalmente il proprio dovere, obbedendo all'Autorità della Chiesa e dei propri superiori, e dilata il cuore all'amore universale. Un giorno, don Bosco così rispondeva al giovane principe Czartoryski che a lui si rivolgeva come a suo direttore spirituale : (( Io prego. Pregate anche voi affinché Dio ci tenga tutti fermi nella strada che meglio ci assicuri il Paradiso )>. La visione soprannaturale dell'esistenza è l'insegnamento radicale di don Bosco ed è l'unico mezzo per edificare veramente sulla roccia ! 7 4. Leggendo la biografia e gli scritti di san Giovanni Bosco si è impressionati nel vedere il continuo riferimento alla presenza di Maria Santissima. Si può affermare davvero che egli tutto ideò e tutto fece alle dipendenze di Maria e avvolto dalla sua materna e spesso anche visibile protezione ! Nel 1862 confidava a don Cagliero : « La Madonna vuole che la onoriamo sotto il titolo di Maria Ausiliatrice : i tempi corrono così tristi che abbiamo proprio il bisogno che la Vergine ci aiuti a conservare la fede cristiana)). Sono parole gravi e serie che possiamo ripetere anche oggi, consolidando sempre più il nostro amore e la nostra fiducia in Maria Ausiliatrice. Confidate in Maria ! Affidate alle sue materne cure ogni giorno tutte le vostre attività e le vostre preoccupazioni ! Con l'augurio che le vostre decisioni capitolari portino frutti copiosi ed efficaci, vi imparto la mia Benedizione, che estendo volentieri all'intera Congregazione Salesiana. 6 7 Ecc. 7, 40. Epistolario, vol. I V , 378. Acta Ioannis Pauli Pp. II 779 II Ad Exc.mum Virum Michaelem Escobar Méndez, Columbiae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum. * Señor Embajador: Las palabras que Vuestra Excelencia me ha dirigido al presentar las Cartas Credenciales que le acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de Colombia ante la Santa Sede, me han sido particularmente gratas porque me hacen sentir el afecto de todos los amadísimos hijos de esa noble Nación. Al agradecerle sus amables expresiones, así como el deferente saludo que me ha transmitido de parte del Señor Presidente de la República, le doy mi mas cordial bienvenida, a la vez que le aseguro mi apoyo para el desarrollo de la importante misión que le ha sido confiada. Vuestra Excelencia se ha referido a los tradicionales sentimientos católicos de los colombianos, entre los que destaca su cercanía al Sucesor de Pedro, manifestada de modo particular durante la visita apostólica que realizara a Colombia mi Predecesor Pablo V I . Estos sentimientos tienen desde hace tiempo una manifestación externa en las relaciones que Colombia mantiene con esta Sede Apostólica, encaminadas a la búsqueda del bien común de IQS ciudadanos que, a la vez, son en gran mayoría hijos de la Iglesia católica. También ha aludido Vuestra Excelencia a la acción constante de la Santa Sede en favor de la paz entre los pueblos y entre las naciones, acción que va encontrando eco en diferentes estamentos sociales y gubernamentales. Por ello es para mí motivo de consuelo saber que en Colombia se trabaja también por la paz interna y se colabora activamente con otros Países, para restablecer relaciones pacíficas entre los pueblos de Centroamérica. Las dificultades que parecen presentarse en el arduo camino emprendido, no deben desanimar a los protagonistas de este nobilísimo esfuerzo, antes bien los deben estimular a redoblar sus intentos, siendo ellos conscientes de que los objetivos que se han fijado —la pacificación de la Región, en un cuadro de justicia y de libertad para todas y cada una de las Naciones— merecen el máximo empeño. Como decía en mi Mensaje para la Jornada de la Paz de 1982, * Die 16 m. Aprilis a. 1984. 780 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale (( Si la paz debe ser una preocupación de todos los hombres, su construcción es una tarea que corresponde, directa y principalmente, a los dirigentes políticos. Desde este punto de vista, el lugar principal de la edificación de la paz es siempre la Nación, como sociedad políticamente organizada. Si la formación de una sociedad política tiene por objetivo la instauración de la justicia, la promoción del bien común y la participación de todos, la paz de esta sociedad sólo se realiza en la medida en que se respeten estos tres imperativos )).* Para que la paz interna sea una realidad cada vez más palpable, es necesario que se desarraiguen las causas de discordia entre los hombres, principalmente las injusticias, muchas de las cuales provienen de desigualdades económicas o de diversos tipos de discriminación, con el consiguiente afán de dominio y desprecio de las personas : olvidando de ese modo que todos somos hermanos, hijos del mismo Padre. Por ello es necesario que siempre se persiga la dignificación de las personas y grupos étnicos, facilitándoles todos los medios posibles para que puedan ser y considerarse ciudadanos de pleno derecho. 2 La Iglesia en Colombia tiene muy presente la realidad social y las personas a las que va dirigida su misión evangelizadora. En no pocas ocasiones se ha manifestado en favor de la igualidad de todos los hombres y la defensa de los más pobres y necesitados, a la vez que está trabajando según sus posibilidades en la promoción integral de cada persona y grupo social. En este sentido la Santa Sede está convencida de que el Episcopado y el clero colombiano, en el desarrollo de su misión pastoral y evangelizadora, podrán seguir colaborando también, desde su propia perspectiva, en tantas iniciativas y esfuerzos que favorezcan el bien común. Al renovarle, Señor Embajador, mi benevolencia para el cumplimiento de su misión, invoco sobre Vuestra Excelencia, sobre las Autoridades que han tenido a bien confiársela y sobre el querido pueblo colombiano, abundantes y escogidas gracias divinas. 1 2 N . 9. Cfr. Grandium et Spes, 29. Acta Ioannis Pauli Pp. II 781 III Ad Exc.mum Virum Abdelmajid Chaker, Tunesiae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Monsieur V Ambassadeur, Je vous souhaite la bienvenue en cette Maison et je vous suis très reconnaissant des paroles par lesquelles vous avez voulu inaugurer votre fonction d'Ambassadeur de la République Tunisienne auprès du Saint-Siège. Je suis touché du témoignage que vous rendez à ma mission, à l'action du Saint-Siège et de l'Eglise, et j'apprécie les valeurs que vous prônez pour promouvoir un ordre international digne de l'homme. C'est bien en effet par les voies de la compréhension réciproque, du dialogue, de la négociation équitable, dans un souci constant de justice et de paix pour tous, de respect pour les droits humains fondamentaux, pour les consciences, pour l'identité et la liberté des peuples, que l'on peut porter un remède durable et profond aux maux que vous avez évoqués : intolérance, violence, entretien de la haine et de la vengeance, interventions abusives et perfides pour troubler la paix chez les autres, sans oublier l'absence de solidarité à l'égard de ceux qui manquent chaque jour du nécessaire. Tous les continents sont concernés, mais la Tunisie est sans doute spécialement sensible au sort des pays du Moyen-Orient et de l'Afrique. A l'œuvre du développement et de la sécurité, chaque Etat est donc appelé â travailler, chez lui d'abord, et aussi en prêtant ses bons offices, dans un esprit de sagesse, d'ouverture et d'équité, aux multiples niveaux de la concertation politique entre les pays ou au sein des divers regroupements. La façon de participer aux efforts des Organisations internationales, avec un esprit libéré des passions aveugles, revêt également une grande importance. Je sais que votre pays demeure soucieux d'une telle action. Pour sa part, le Saint-Siège s'y intéresse vivement et y apporte sa contribution, mais d'une façon très spéciale, conformément à sa mission d'ordre spirituel. Cette distinction des domaines et des compétences fait que le Saint-Siège respecte les responsabilités politiques qui appartiennent en propre aux Etats et aux institutions internationales, et les * Die 27 m. Aprilis a. 1984. 782 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale encourage — sans se substituer à leur pouvoir temporel — à promouvoir le véritable bien commun, au milieu de toutes les difficultés. Cette perspective laisse aussi à l'Eglise une réelle liberté pour participer au premier chef à la formation des esprits et des consciences. Votre Excellence a fort bien dit qu'il s'agit d'une « Mission divine de Vérité et de Charité au profit de tous les hommes et de toutes les nations». L'esprit qui y prévaut est celui du respect de la dignité de l'homme à l'intérieur du respect de son Créateur, et même de l'amour universel des hommes, égaux et libres. Si un tel esprit guide le Saint-Siège dans son action internationale, dans le cadre des rapports diplomatiques, il inspire aussi, sur le terrain, l'idéal des communautés catholiques. En Tunisie, elles sont actuellement peu nombreuses et dispersées, avec une vie simple et des moyens pauvres. Leurs membres — prêtres, laïcs, religieuses — n'ont d'autre ambition que de témoigner de leur foi et de la charité puisée dans l'Evangile, et de contribuer ainsi au bonheur et au progrès de tous les Tunisiens dans les différents domaines, y compris le secteur de l'éducation. Je suis sûr que de telles communautés continueront à rencontrer la compréhension du peuple tunisien, la protection et l'appui des Autorités civiles. Entre la population musulmane et ces chrétiens se sont en effet tissés, de longue date, des liens d'estime et d'amitié, de confiance réciproque, et les catholiques apprécient, pour leur part, l'esprit de foi au Dieu transcendant et miséricordieux que professent les adeptes de l'Islam, les exigences morales qui en découlent, leur esprit de tolérance et d'ouverture. Ils ne doutent pas non plus que l'Etat, soucieux du bien commun de tous, veillera au maintien de cet esprit de bienveillance, au respect des consciences selon leur appartenance religieuse, et au soutien des services rendus par les initiatives catholiques. Dans cette œuvre de dialogue et de coopération entre les Autorités civiles et celles de l'Eglise, Votre Excellence aura désormais sa part. Je vous exprime mes meilleurs souhaits pour l'accomplissement fructueux de votre mission auprès du Saint-Siège. Au-delà de votre personne, mes vœux vont à Son Excellence Monsieur le Président Habib Bourguiba : je le remercie de ceux qu'il vous a chargé de me transmettre, et je vous confie le soin de lui exprimer ceux que je forme de tout cœur pour sa personne et pour la haute et lourde tâche qui est la sienne. Enfin je souhaite ardemment que tout le peuple tunisien, surmontant les difficultés que connaît inévitablement tout pays à l'heure actuelle, Acta Ioannis Pauli Pp. II 783 au plan social, économique et politique, puisse poursuivre sa vie dans la paix, dans Pesprit démocratique qui est dans ses traditions, et dans le progrès humain et spirituel qui garantit son bonheur et sa grandeur. Que Dieu l'assiste et l'inspire sur ce chemin ! IV Ad sodales Consilii Secretariae generalis Synodi Episcoporum.* Venerabili Fratelli, 1. Con viva gioia vi rivolgo il mio saluto cordiale. Questo vostro Consiglio della Segreteria Generale del Sinodo dei Vescovi si è adunato in questi giorni per la seconda volta dopo la celebrazione dell'ultima assemblea generale. Questo fatto, che si aggiunge ad altri, manifesta la vitalità della giovane istituzione sinodale, ed è nello stesso tempo segno del vostro generoso impegno nell'adempiere il compito di fiducia che vi è stato affidato. La Chiesa e il Papa vi sono grati per questa fatica supplementare a cui vi sobbarcate, nonostante i vostri numerosi e gravosi impegni. Ed è fatica che voi avete accettato in spirito di viva comunione con il Successore di Pietro, come rileva il telegramma di saluto e di augurio inviatomi, a nome di tutti voi, dal Moderatore dei vostri lavori, il venerato Fratello Card. Zoungrana, e dal Segretario Generale, Mons. Tomko. Anche per questo siate ringraziati. Questa vostra riunione costituisce come un ponte tra l'assemblea del Sinodo dell'ottobre scorso e quella da preparare per il 1986. In continuazione con la sessione del mese di febbraio, avete lavorato in primo luogo sul progetto del documento che dovrà essere il frutto e il coronamento del Sinodo sulla riconciliazione e sulla penitenza nella missione della Chiesa. Lo spirito di riconciliazione e di penitenza, che ha trovato nella contemporanea celebrazione dell'Anno Giubilare della Redenzione e del Sinodo un valido stimolo, dovrà diventare una linea costante del quotidiano cammino di rinnovamento e di santità della Chiesa. Il documento, per la cui elaborazione avete lavorato, servirà precisamente a tale scopo. 2. La vostra attenzione si è svolta poi verso la futura assemblea generale. Già nel mese di febbraio mi avevate presentato il risultato dell'analisi dei temi proposti dalle diverse Chiese particolari, indicando anche le vostre riflessioni per alcune scelte di priorità. Questa * Die 19 m. Maii a. 1984. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 784 consultazione per la scelta del tema da discutere si è mostrata molto opportuna ed è ormai entrata a far parte della prassi sinodale. Essa consente di confrontarsi con i problemi pastorali più universali, più urgenti e più attuali della vita della Chiesa. Tra i temi indicati nella presente occasione da gran parte dell'episcopato, e da voi segnalati dopo attento esame, emerge nettamente quello della missione dei laici nella Chiesa e nel mondo. Non è difficile cogliere i motivi di tale convergenza di pareri. In realtà, la missione dei laici, come parte integrante della missione di salvezza dell'intero popolo di Dio, è di fondamentale importanza per la vita della Chiesa e per il servizio che la Chiesa stessa è chiamata ad offrire al mondo degli uomini e delle realtà temporali. 3. Il Concilio Vaticano II ha svolto un'ampia e approfondita riflessione sulla natura, dignità, missione e responsabilità dei laici nella Chiesa e nel mondo, come splendidamente testimoniano numerosi documenti conciliari, in particolare la Costituzione dogmatica Lumen Gentium, la Costituzione pastorale Gaudium et spes, il decreto Apostolicam Actuositatem. Com'è noto, la dottrina del Concilio ha riproposto con chiarezza e vigore il ruolo ecclesiale dei laici, di quei fedeli cioè « che, dopo essere stati incorporati a Cristo col battesimo e costituiti Popolo di Dio, e nella loro misura, resi partecipi della funzione sacerdotale, profetica e regale di Cristo, per la loro parte compiono, nella Chiesa e nel mondo, la missione propria di tutto il popolo cristiano » Nello stesso tempo, il Concilio ha offerto una lettura teologica della condizione secolare dei laici, interpretandola nel contesto di una vera e propria vocazione cristiana : « Per loro vocazione è proprio dei laici cercare il Regno di Dio trattando le cose temporali e ordinandole secondo Dio. Essi vivono nel secolo, cioè implicati in tutti e singoli gli impieghi e gli affari del mondo e nelle ordinarie condizioni di vita familiare e sociale, di cui la loro esistenza è come intessuta. Ivi sono da Dio chiamati a contribuire, quasi dall'interno a modo di fermento, alla santificazione del mondo mediante l'esercizio della funzione loro propria e sotto la guida dello spirito evangelico, e in questo modo, a rendere visibile Cristo agli altri, principalmente con la testimonianza della loro vita e col fulgore della fede, della speranza e della carità » . 1 2 1 2 Lumen Oentium, n. 31. Ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 785 4. A distanza di vent'anni dalla conclusione dell'assise conciliare non s'è affatto affievolita, al contrario si è resa più viva e urgente la necessità di una ripresa della riflessione della Chiesa sulla vocazione e sulla missione dei laici nel contesto del disegno di salvezza che Dio in Gesù Cristo compie nella storia. A sottolineare l'attualità ed urgenza di un ulteriore approfondimento della dottrina conciliare sul laicato si impongono, tra le altre, due considerazioni in particolare. La prima, d'indole più intraecclesiale : ci si deve interrogare sui numerosi e preziosi frutti che il Concilio Vaticano II ha suscitato, spingendo i laici a maturare una più viva coscienza del loro essenziale inserimento nella Chiesa e della loro responsabile partecipazione alla sua missione di salvezza. Ciò consentirà di impegnarsi più efficacemente per far sì che tali frutti siano propri non solo di una élite, ma anche e capillarmente della massa dei laici stessi. La seconda considerazione è legata in particolare all'indole e al compito secolari dei laici. Il mondo, al quale si rivolge in una forma privilegiata la loro responsabilità cristiana, è in rapida evoluzione e presenta oggi una serie quanto mai numerosa di questioni nuove, complesse, a volte persino drammatiche. Come non rilevare, ancora una volta, il persistente pericolo di uno sviluppo scientifico e tecnico non sufficientemente radicato in quella ispirazione umana plenaria, di cui sono parte essenziale anche le dimensioni etica e religiosa? Proprio questo mondo, proprio questa cultura attendono, esigono l'intervento competente, generoso, deciso e cristianamente ispirato dei laici, i quali solo a questa condizione potranno sentirsi fedeli al compito loro assegnato da Gesù Cristo, quello di essere sale della terra e lievito del mondo. Ad essi spetta di promuovere, nelle attuali condizioni del mondo, l'indispensabile alleanza tra la scienza e la sapienza, tra la tecnica e l'etica, tra la storia e la fede, perché possa progressivamente attuarsi il disegno di Dio, e con essa raggiungersi il vero bene dell'uomo. 5. Si tratta, come ognuno vede, di ragioni convincenti. Sono quindi lieto di far mia la vostra scelta, giacché ritengo che essa presenti tutti i requisiti per essere discussa ed approfondita in un'assemblea collegiale così qualificata come è quella del Sinodo dei Vescovi. Vi esorto, pertanto, a proseguire nel lavoro iniziato in preparazione della prevista assemblea sinodale del 1986, a cui spetterà, in adempimento della sua funzione di prezioso strumento della collegia52 - A. A. S. 786 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lità episcopale, di vagliare i risultati raggiunti e di formulare le opportune indicazioni. A conforto della vostra fatica, invoco sopra di voi la continua assistenza di Dio e la protezione della Madre della Chiesa, mentre, in pegno di fraterno affetto, vi imparto di cuore la mia Benedizione Apostolica. V Ad Exc.mum Virum Alexandrum Pertini, Rei Publicae Italicae Praesidem, qui Summum Pontificem invisit.* 1. Con vivo senso di deferenza e di stima Le porgo il mio cordiale benvenuto, Signor Presidente, ringraziandoLa per questa solenne visita, con la quale Ella, come Capo dello Stato Italiano e rappresentante dell'unità nazionale, ha voluto onorare il Successore di Pietro. Non è il nostro primo incontro. Altre volte, in forma più familiare, abbiamo già avuto occasione di intrattenerci insieme e di scambiarci pensieri e speranze che occupavano il nostro animo. Tra gli incontri non posso non ricordare le visite che Lei, Signor Presidente, volle farmi tre anni fa, proprio in questo mese, sostando accanto al mio letto d'ospedale, con trepidazione fraterna per la mia vita in pericolo. Un saluto rivolto anche al Signor Presidente del Consiglio dei Ministri, onorevole Bettino Craxi, al Signor Ministro degli Affari Esteri, onorevole Giulio Andreotti, ed alle altre illustri personalità che L'accompagnano. 2. Sia anche consentito a questo Papa, « venuto da lontano », di esprimere, al di là del doveroso e sincero omaggio, i particolari sentimenti che lo animano nel ricevere ufficialmente il massimo rappresentante di quella Nazione che, fra tutte, per posizione territoriale e per comunanza di vita e di storia, è la più vicina alla Sede di Pietro. Da quando infatti il Pescatore di Galilea è approdato al cuore dell'Impero Romano, l'Italia è stata con speciali vincoli unita, ed oggi lo è non meno che nei secoli passati, alla Chiesa cattolica ed a questa Sede Apostolica per una lunga serie di motivazioni storiche, geografiche e culturali. L'incomparabile patrimonio inoltre di antica civiltà, di cultura, di arte — nel quale la componente cristiana ed universale è così viva * Die 21 m. Maii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 787 e dominante — attira sulla Nazionale Italiana lo sguardo ammirato degli altri popoli. Io stesso ho iniziato a conoscere e ad amare questa Nazione dai banchi di scuola, negli anni dei miei giovanili studi umanistici in Polonia; poi, più direttamente, nel corso della mia formazione filosofica e teologica a Roma. I miei vincoli con l'Urbe divennero particolarmente stretti quando Paolo VI mi annoverò tra i Cardinali di Santa Romana Chiesa; ma essi hanno assunto una nuova natura allorché sono stato, per imperscrutabile disegno divino, unito alla Chiesa di Roma, con la responsabilità di primo tra i Fratelli e Servo dei Servi di Dio. Come Vescovo di questa Sede Apostolica e Primate d'Italia, mi sento — in unione di pensiero e di cuore con tutti i Vescovi italiani —, partecipe delle sorti, delle gioie come delle sofferenze, di tutte le genti d'Italia. È una sollecitudine che nei Pontefici Romani è stata sempre costante, da Gregorio il Grande a Pio X I I , il quale proprio quarantanni fa si prodigò a difesa ed a soccorso dei perseguitati, e dell'intera popolazione romana. Nel solco di questa tradizione desidero esprimere dinanzi a Lei, Signor Presidente, il mio profondo affetto per il popolo italiano, che tanti valori spirituali e morali quotidianamente testimonia, cimentandosi con eventi dolorosi come i terremoti purtroppo ricorrenti e con situazioni economiche e sociali non facili. Di questi valori ho potuto fare anche personale esperienza, sia nei miei diversi viaggi pastorali lungo la Penisola nei quali ricevo sempre un'accoglienza calda e affettuosa, sia negli incontri che ho, qui in Roma, con pellegrinaggi provenienti da diocesi e parrocchie delle diverse Regioni d'Italia. Sono valori che si nutrono ad una tradizione cristiana che ha radici profonde in vaste fasce della popolazione. L'amore che mi lega a questo Paese mi spinge a far voti perché tutte le sue forze migliori si uniscano nell'impegno di salvaguardare quel patrimonio spirituale, che costituisce la sua più vera ricchezza. È attingendo a tale patrimonio che il popolo italiano ha potuto affrontare le grandi prove della storia. Ed è ancora grazie ad esso che ha saputo, negli anni più recenti, superare con ferma dignità la dissennata sfida del terrorismo. Io non dubito che con pari determinazione, nella coscienza di quei supremi valori, il popolo italiano troverà l'opportuna soluzione degli altri problemi, che sente profondamente, a cominciare da quelli del rispetto per la vita, della promozione della giustizia e dell'assicurazione di un'equa possibilità di lavoro per tutti. 788 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ho accennato ai miei viaggi pastorali lungo la Penisola. L'occasione mi è gradita per testimoniare la mia riconoscenza per l'efficace impegno delle autorità italiane, a tutti i livelli, e di tutti i servizi pubblici perché gli spostamenti previsti e il concorso di popolo che li accompagna si svolgano sempre in un clima di sicurezza e di tranquillità. 3. Per questa visita ufficiale, Signor Presidente, Ella ha voluto attendere, a sottolinearne il valore, la conclusione dell'Accordo di modificazione del Concordato lateranense, le cui linee portanti hanno già ottenuto significativamente il consenso di una maggioranza parlamentare estesa oltre l'area politica formalmente governativa. Per le alte motivazioni che lo ispirano, mi auguro che il nuovo Accordo — il quale valorizza in modo speciale e in importanti settori, il ruolo della Conferenza Episcopale Italiana — segni, negli anni a venire, una crescita di buoni rapporti tra le istituzioni religiose e quelle civili, tutte ordinate a favorire il bene del Paese mediante la promozione dell'uomo. 4. Signor Presidente, l'uomo, la persona umana, nelle sue meravigliose potenzialità, come nella sua fragilità (morale prima che fisica), è, in realtà, la grande « strada della Chiesa ». La Chiesa è consapevole che il messaggio proclamato per mandato di Cristo è esigente negli ideali e negli obblighi che comporta; ma è parimenti consapevole che esso serve la causa dell'uomo e fa crescere la persona umana. E la persona è anche la via che uno Stato democratico e aperto al futuro non può non percorrere se vuole veramente servire l'uomo. In tale convinzione so di essere in accordo con Lei, Signor Presidente, come anche con gli uomini italiani responsabili della cosa pubblica. E sono certo che nei Suoi frequenti contatti con la gente — e soprattutto con i giovani, che La circondano di tanta affettuosa fiducia —, anche Lei, Signor Presidente, avrà potuto avvertire, alla base di tanti e diversi interessi, una comune passione per l'uomo : per quella libertà e giustizia, valori distinti ma inscindibili, che sono necessari per il pieno sviluppo della personalità di ciascuno. Nonostante le difficoltà, i ritardi e talvolta i passi indietro, questo vasto e crescente impegno per il riconoscimento della eminente dignità della persona umana come fine di ogni istituzione pubblica, induce a ben sperare per il futuro del Paese. Acta Ioannis Pauli Pp. II 789 5. Possa tale impegno guidare sempre l'azione dell'Italia, tanto in campo nazionale come nel concerto dei popoli : in favore primariamente dei più bisognosi : dei poveri, e di quanti, in vaste e meno fortunate regioni della terra, sono colpiti dalla fame o da altre calamità; a tutela della pace : che non si regge senza il rispetto dei diritti dell'uomo e, a sua volta, è essa stessa una fondamentale condizione per la realizzazione di ogni diritto ; a promozione di quanto fa giusta e grande, degna e meritevole di amore e di sacrifìcio, la Patria Italiana. Con questi auspici, Signor Presidente, invoco la benedizione di Dio sull'Italia e su tutti gli Italiani. VI Ad quosdam Peruviae sacros praesules occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Con verdadero gozo os recibo hoy, Pastores de la Iglesia de Cristo en Perú, venidos a Roma con motivo de la visita « ad Limina », que culmina con este encuentro. Es una ocasión propicia para tomar contacto con los Dicasterios que me ayudan en el gobierno de la Iglesia, y sobre todo me permite compartir vuestras alegrías, ilusiones y preocupaciones en el cuidado pastoral de la grey de Cristo confiada a vuestra solicitud, que constituye también para el Sucesor de Pedro « mi responsabilidad diaria, la preocupación por todas las Iglesias » Venís, en este primer grupo de Obispos del Perú, representantes de las tres zonas que se pueden distinguir en vuestro País con sus características peculiares, pero con población unida en la misma fe de Jesucristo nuestro Señor, profundamente arraigada en el cristiano pueblo peruano. 1 2. Veo en ello, por encima de la pluralidad de elementos externos, todo un simbolismo de unidad y concordia, que en nuestros tiempos, más aún que en los anteriores, hay que preservar, fomentar y estrechar en todos los ámbitos, pero de manera especial entre quienes tienen la responsabilidad de guiar al Pueblo de Dios. * Die 24 m. Maii a. 1984. 1 2 Cor 11, 28. 790 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale Es una necesidad imperiosa exigida por las circunstancias contemporáneas, en las que la desunión, el odio y la violencia amenazan el orden temporal. Pero es ante todo la unión eclesial la que nos urge, para responder coherentemente al deseo y petición del Salvador : « Padre Santo, cuida en tu nombre a los que me has dado, para que sean uno como nosotros » ; una súplica reiterada poco después, cuando —prolongando su mirada a través del tiempo y del espacio— vuelve a pedir al Padre : « No ruego sólo por éstos, sino también por los que, por medio de su palabra, creerán en mí, para que todos sean uno ... para que el mundo crea que tú me has enviado » . 2 3 Esa unión, signo de credibilidad eclesial, ha de ser firme entre vosotros mismos en primer lugar. Y de todos con el Sucesor de Pedro, fuente imprescindible de la verdadera unidad, que queréis reforzar con vuestra visita a la sede de Eoma. Quiero por mi parte aseguraros que en ella encontraréis siempre un apoyo seguro para poder cumplir mejor vuestros deberes de Obispos. Como miembros del Episcopado y Pastores, incumben sobre vosotros múltiples responsabilidades que atañen a la guía espiritual de vuestras comunidades. Por ello, habéis de vigilar por la pureza de la doctrina, salvaguardando el tesoro que Cristo confió a nuestra custodia para hacerlo fructificar. Es pues oficio vuestro estar atentos a eventuales desviaciones doctrinales o pastorales y, de este modo, evitar que el pueblo creyente sufra daño en la fe o en su din 'imico camino eclesial. Por ello, vuestra palabra orientadora, clara y unitaria, habrá de ser capaz de iluminar el paso de la comunidad eclesial ; tanto para que los sacerdotes, religiosos, religiosas y agentes todos de la pastoral mantengan siempre el correcto concepto de Iglesia querido por el Fundador de la misma y presentado por el Magisterio, como para que ese concepto fundamente eficazmente la propia identidad de los educadores de la fe y de todo el Pueblo de Dios, y determine los objetivos propios del comportamiento cristiano. Objetivos que no pueden pasar por alto las incidencias también temporales de la propia fe, pero que no se agotan en ellas, sino que se dilatan a la salvación eterna en Cristo, liberador del pecado y Redentor del hombre. Este es el camino de la fidelidad eclesial, del gozo en la entrega a la obra integralmente liberadora de Cristo, del generoso compromiso J Jn 17, 11. 3 Jn 17, 20-23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 791 en una tarea que reclama nuestra colaboración dinámica y responsable, pero que no puede prescindir de la precisa voluntad de Cristo al fundar su Iglesia con características y fines bien determinados. La comprensión y el amor han de estar siempre en vuestro espíritu y actuaciones, porque « el buen pastor da la vida por las ovejas ) ) . Pero ese mismo amor o interés hacia ellas exige que se las gu*e por el camino recto hacia el Padre, «llamarlas una por una ... ir delante de ellas, y las ovejas seguirán al pastor porque conocen su voz ) ) . Sería un engaño dejar que cada una siguiese su propio camino, expuesta a tantos peligros, sin ofrecerle la guía paciente y perseverante que necesita para no equivocarse de sendero. 4 5 3. Sé bien, queridos Hermanos, que en esta importante tarea que os ha sido confiada por Cristo Jesús, del cual « recibiréis la corona de gloria que no se marchita » , contáis con la preciosa ayuda de tantos colaboradores; por eso lleváis tan dentro del corazón el problema del incremento y adecuada formación de los sacerdotes, los cuales « por el don del Espíritu Santo, que se les ha dado ... en la sagrada ordenación, los Obispos los tienen como colaboradores y consejeros necesarios en el ministerio y oficio de enseñar, santificar y apacentar al Pueblo de Dios )). Sé también que ello constituye la prioridad de las prioridades de vuestra misión y la de vuestros sacerdotes : la salvación del Pueblo de Dios. Esta es la pauta primordial que debéis tener en cuenta al procuraros cooperadores en el encargo recibido de buscar jóvenes capaces de llegar a ser auténticos hombres de Dios, para que lleven Dios a los hombres. Por esto hay que formar sacerdotes que transparenten a Cristo ante los demás. Hay que lograr operarios de criterios y ejemplo de vida sobrenatural. De aquí la necesidad y la importancia del Seminario, nunca bastante ponderadas. Por eso mismo, las vocaciones y el Seminario han de ser considerados por el Pastor de la diócesis « como la pupila de sus ojos », en frase ya proverbial, pero siempre verdadera. Tengo conocimiento de que, gracias a Dios, hay un despertar de vocaciones en vuestra patria, y no ceso de bendecir al Señor por ello. Con todo, hay que intensificar el esfuerzo, en cuanto sea posible, en 6 7 4 Jn 10, 11. s Ibid., vv. 3 y 4. « 1 Pe 5, 4. 7 Presbyterorum Ordinis, 7. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 792 favor de las vocaciones al sacerdocio. En efecto, todavía es grande la ayuda presbiteral, generosa y abnegada, de otras Iglesias locales foráneas. Rogad pues al dueño de la mies que envíe operarios a la mies. Y con la oración ferviente y constante, poned también los debidos medios humanos. Dad a conocer, íntegro, el ideal sacerdotal. Presentadlo a los jóvenes en toda su grandeza, porque la juventud ama los ideales altos. No les ocultéis, por tanto, los sacrificios que exige la vocación consagrada, pues los jóvenes son generosos y eso no les arredra, antes bien los estimula. Habladles de Cristo con amor y verdad, descubriéndoles la vivencia de ese ideal. Es así como los jóvenes se fascinan por Cristo. 8 4. Pero no se trata sólo de la promoción de vocaciones, sino también de la acertada selección ; porque « muchos son los llamados, y pocos los escogidos » . La escasez de sacerdotes puede provocar en el Obispo la tentación de dejarse llevar por el ansia del número. Es necesario, sin embargo, probar a los candidatos, seleccionarlos con prudencia, pero sin miedo, durante los años del Seminario; y con mayor cuidado y circunspección antes de aceptarlos para las Ordenes sagradas. Es mejor, en efecto, tener menos seminaristas y sacerdotes, pero buenos, que muchos, mas mediocres. A propósito de la formación de futuros sacerdotes quisiera recordaros —según dije a otros Obispos también latinoamericanos— cómo el Concilio presenta su formación focalizando todo en lo que podríamos llamar el proyecto pedagógico de la Iglesia para los futuros ministros del altar : la persona de Cristo, Maestro, Sacerdote y Pastor. Se trata de llevar personalmente a cada uno de los seminaristas a esa «convivencia » con Jesucristo y al aprendizaje de El, lo cual permite hacer una experiencia semejante a la de los Apóstoles : escuchar sus palabras de vida eterna, sentirse suave pero irresistiblemente atraídos por la fascinación humano-divina de su persona, lanzarse decididamente a su seguimiento, quedar interiormente sellados por el encuentro con Alguien del que ya no se puede prescindir más en la vida. 9 5. La oración personal, en la que se escucha la Palabra de vida y se confronta con la existencia cotidiana, una oración que sea comunión con el Señor y se traduzca en un compromiso de fidelidad evangélica, 8 ? Cf. Mt 9, 37. Mt 22, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 793 de opción radical por Cristo y por su causa que es el Evangelio, hará de los futuros sacerdotes hombres de Cristo y hombres para los demás. La oración asidua, que es central en la vida del sacerdote, debe ser el crisol de la formación espiritual. No podemos olvidar que Cristo mismo hizo de la plegaria —desde su entrada en el mundo hasta su muerte en la cruz— el secreto de su comunión con el Padre y de su misión en favor de los hombres. A ella dedicaba, en efecto, momentos significativos de su jornada apostólica. Oración que necesita el sacerdote en medio de su diario trabajo o de sus dificultades y peligros en medio del mundo, y que por ello ha de aprender ya en el Seminario, para que luego persevere en ella, a pesar del agobiante trabajo apostólico. Ni hay que tener miedo a que ese (( cristocentrismo » le conduzca a lo que hoy ha dado en llamarse (( intimismo )) y a una « alienación » de los problemas reales de los hombres hermanos. Cuanto más conozcan a Cristo, mayor amistad profunda tengan con El, y más vibren de entusiasmo por el Señor, tanto más sentirán la urgencia de las palabras del Maestro : (( En verdad os digo que cuanto hicisteis a uno de estos hermanos míos más pequeños, a mí me lo hicisteis » . Ahí deberán hallar el constante impulso a entregarse, con criterios evangélicos, en favor de los más pobres, de los marginados, de los oprimidos por la injusticia. 10 11 12 13 1 4 6. Os recordaba poco antes el método del que Jesús se valió, según lo señala Marcos: ((Llamó a los que quiso ... para que estuvieran con El, y para enviarlos a predicar » . Familiaridad, pues, con Jesucristo y, como consecuencia, misión apostólica. Quisiera ver también en ello un modelo de ideal para todo Obispo respecto a sus sacerdotes : formar una verdadera familia presbiteral ; de los sacerdotes entre sí y con el propio Prelado. Vivir una auténtica e íntima amistad mutua ; que gocen en ayudarse recíprocamente en sus trabajos pastorales, que sepan sostenerse y animarse en las vicisitudes de la vida, que encuentren su mejor descanso en jornadas transcurridas juntos, de las que salgan confortados en el cuerpo y en el espíritu. Así lo hizo el propio Jesús con sus discípulos después de su 1 5 10 Cf. Heì> 10, 3-7. 11 Cf. Lc 23, 46. 12 Cf. Me 1, 35. 13 Cf. Jn 17, 11-15. 14 Mt 25, 40. 15 Me 3, 14. 794 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gira misionera : « Venid vosotros aparte, a un lugar solitario, para descansar un poco ) ) . No dudéis, queridos Hermanos, en promover y participar en reuniones de carácter familiar con vuestros sacerdotes. Visitadlos en sus casas y parroquias como amigos y hermanos. Permitidme que os diga : no tengáis miedo en dedicar cuanto tiempo sea necesario a ellos, porque es tiempo dedicado a quienes con su labor apostólica diaria multiplicarán el fruto de vuestro esfuerzo, llegando a donde vosotros no podéis llegar con vuestras solas fuerzas. Y algo semejante puede decirse de vuestras relaciones con los seminaristas, los cuales se sentirán así no como meros alumnos de un centro de estudios, sino como futuros miembros de una familia, de la familia sacerdotal de Cristo. 16 7. Amados Hermanos en el episcopado : Hay otros temas sobre los que gustosamente me entretendría con vosotros, pero no es posible alargar más este encuentro. A ellos me referiré al recibir a los otros miembros del Episcopado Peruano. Al regresar de nuevo a vuestros puestos de trabajo, estad seguros de que seguiré entre vosotros con el corazón, alentando fraternalmente a vuestros sacerdotes y seminaristas, a los religiosos y religiosas de vuestras jurisdicciones, a vuestros colaboradores sin excepción. A todos vuestros fieles los encomiendo al Señor, por mediación de María Santísima —tan venerada bajo múltiples advocaciones en todas vuestras circunscripciones eclesiásticas—, y a todos y cada uno extiendo la cordial Bendición Apostólica que os imparto a vosotros personalmente. VII Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii pro Familia interfuerunt coram admissos.* Cari Fratelli e Sorelle! .1. Con particolare gioia mi incontro con voi, membri del Pontificio Consiglio per la Famiglia, quali amici e collaboratori in un campo tanto importante per la vita della Chiesa e della società. Dalla famiglia, infatti, dipende in gran parte il futuro sia civile che religioso dell'umanità, perché da essa dipende il bene stesso della persona 16 Me 6, 31. * Die 26 m. Maii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 795 umana. Vi sono, perciò, molto grato per la collaborazione offerta nella promozione della pastorale familiare, la quale rappresenta una via importante della evangelizzazione e un settore che mi è sempre stato particolarmente caro nel mio ministero nell'arcidiocesi di Cracovia, così come lo è tuttora nella mia sollecitudine apostolica. 2. Il tema che vi ha impegnati in questa Assemblea plenaria, alla luce di un'attenta diagnosi delle varie situazioni delle Chiese locali, è stato la preparazione al Matrimonio cristiano. È tema della più grande importanza ed urgenza. Più volte ho espresso la mia personale convinzione che « l'avvenire dell'umanità passi attraverso la famiglia » - È possibile, però, andar oltre ed affermare che l'avvenire della famiglia passa attraverso la sua adeguata preparazione. Tocchiamo qui un valore ed un'esigenza riguardanti non soltanto i giovani chiamati al matrimonio, ma anche l'intera comunità ecclesiale e civile. Si pensi, in particolare, alla ricchezza che la Chiesa, e non essa soltanto, può ricevere da quanti si preparano al matrimonio : la freschezza e l'entusiasmo dell'amore, il gusto delia bellezza, il desiderio del dialogo aperto, la speranza del domani sono un dono per tutti ed un richiamo alle persone già sposate, quasi un invito a ritornare alle sorgenti della loro scelta, al « tempo primaverile » del loro amore. 1 3. L'esortazione Apostolica Familiaris consortio affronta esplicitamente e con ampiezza il tema della preparazione al matrimonio nelle sue diverse tappe — remota, prossima, immediata —, sottolineando l'importanza che ha la famiglia nella preparazione dei figli al sacramento del matrimonio. È in essa che si pongono i primi e più profondi fondamenti di quegli atteggiamenti psicologici e morali, che renderanno possibile la vita matrimoniale, disponendo i futuri partners ad assumersi le responsabilità che il sacramento del matrimonio comporta. Le vostre risposte al questionario, che vi fu inviato nella fase preparatoriadell'Assemblea, confermano questa convinzione, mettendo in evidenza che la miglior preparazione remota al matrimonio futuro dei figli è una esemplare vita di famiglia cristiana, nella quale è essenziale la testimonianza vissuta degli sposi. L'ambiente familiare, illuminato dall'opportuno insegnamento dei genitori, costituisce la miglior preparazione dei figli alla vita, e quindi anche al matrimonio. 1 Cfr. Familiaris consortio, 86. 796 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4. Crescendo, i figli entrano in un periodo particolarmente importante delicato e difficile della loro educazione. La necessaria conquista della propria identità porta gli adolescenti ad una autoaffermazione, che non di rado è accompagnata dalla tentazione di assumere un atteggiamento di contestazione dell'autorità dei genitori, con un certo distanziamento dall'ambiente familiare, rimasto fino ad allora quasi il loro unico ambito vitale. Proprio in questa età si produce l'affascinante scoperta dell'altro sesso e si accentua l'influenza degli elementi extra-familiari nella vita dell'adolescente, specialmente dei mezzi di comunicazione sociale, dei gruppi di amici, della scuola. Tutto ciò rende più diffìcile, ma non per questo meno importante, l'azione educativa dei genitori, affidata ormai soprattutto alla forza trascinatrice dell'esempio e dell'influsso discreto di un atteggiamento prudente, che coltivi un vincolo profondo con il giovane, adeguato nella forma e nello stile alla sua età e alle sue caratteristiche personali. Dedicandogli il tempo e l'attenzione necessari, i genitori faranno sì che il giovane sperimenti quanto essi gli vogliano bene in modo fedele, tenace, rispettoso della sua personalità e della sua libertà, e sempre disposto ad aiutare e ad accogliere, soprattutto nei momenti del bisogno. 5. Nel periodo dell'adolescenza intervengono con particolare vivacità, come s'è detto, ad influenzare lo sviluppo dei giovani, altri elementi al di fuori della famiglia. Mi riferisco specialmente alla scuola ed ai mezzi di comunicazione sociale. In entrambi i campi il Pontificio Consiglio per la Famiglia deve sviluppare iniziative per aiutare efficacemente le famiglie nel compito essenziale di educare i propri figli, specialmente per quanto riguarda l'educazione all'amore. È necessario favorire e realizzare un coordinamento e una cooperazione molto più stretti tra genitori ed educatori nei collegi e nelle scuole. I genitori non possono delegare tutte le loro funzioni educative alla scuola, la quale, a sua volta, non può prescindere da coloro che le affidano i propri figli per un'educazione completa. La scuola e i genitori devono aiutarsi reciprocamente nel compito educativo del bambino e dell'adolescente, anche in ciò che si riferisce all'educazione all'amore e al matrimonio. Però non possiamo dimenticare che molti ragazzi e ragazze frequentano scuole non cattoliche, nelle quali spesso non ricevono un adeguato orientamento in proposito o ricevono un insegnamento e sperimentano un ambiente, che non li aiutano a for- Acta Ioannis Pauli Pp. II 797 marsi una visione cristiana dell'amore, della sessualità e del matrimonio. Il dovere dei genitori si fa, in questo caso, ancor più grave sia nei confronti della scuola, sia, soprattutto, nell'ambito della propria famiglia, nella quale devono svolgere un'azione educativa e rendere una testimonianza capaci di contrastare e di superare le influenze negative che l'insegnamento o l'ambiente hanno sui loro figli. 6. I mezzi di comunicazione sociale meritano una speciale menzione. Dalle vostre risposte al Questionario appare chiaramente la grande influenza che essi hanno e come questa è, generalmente, piuttosto negativa. Il Pontifìcio Consiglio per la Famiglia ha qui un altro campo importante di azione, sia per individuare i modi con cui aiutare i genitori ad utilizzare saggiamente e con discernimento critico i mezzi di comunicazione sociale, sia per suscitare iniziative tra gli artisti e tra i vari operatori dei mass media, perché ci sia un'offerta di trasmissioni più positivamente ispirate ai valori cristiani. I mass media hanno un grande influsso nella nostra cultura moderna e da essi non è possibile prescindere : occorre perciò impegnarsi ad utilizzarli nel loro enorme potenziale per il bene delle persone e delle famiglie, senza lasciarsi condizionare da interessi, che frequentemente fanno dimenticare il vero bene morale dei bambini, dei giovani e delle famiglie, a cui si rivolgono. 7. Quando c'è una buona preparazione remota e prossima al matrimonio, quella immediata si fa più facile e più feconda. I molti sforzi realizzati in questo ultimo campo hanno accresciuto nella Chiesa la coscienza che il matrimonio, come ogni altro sacramento, deve essere adeguatamente preparato, perché la sua celebrazione sia feconda nella vita degli sposi. Il nuovo Codice di Diritto Canonico ha incluso la preparazione al matrimonio fra i doveri della comunità ecclesiale, specialmente dei pastori. 2 8. La preparazione al matrimonio apre vasti campi di azione al Pontificio Consiglio per la Famiglia, che deve affrontarli con entusiasmo, creatività, energia e costanza. Non bisogna scoraggiarsi di fronte alle difficoltà che inevitabilmente si incontrano. Nessun sacrificio può trattenere la comunità cri2 Cfr. CIC 1063. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 798 stiana e le singole famiglie dal compito così essenziale di preparare bene i futuri sposi che costituiranno le famiglie del terzo millennio di vita cristiana. Occorre altresì non accantonare alcuna iniziativa che possa rivelarsi di aiuto per le famiglie già costituite, desiderose di meglio conoscere, comprendere e realizzare il loro dovere in ambienti così difficili come quelli in cui, frequentemente, sono chiamate a vivere. Vi chiedo che poniate tutti i vostri sforzi per stare vicini a queste famiglie, per sostenerle in tutti i modi e per educarle all'amore, che nel sacramento del matrimonio, per dono gratuito di Gesù Cristo, diventa imitazione e partecipazione dell'amore del Signore verso la sua Chiesa. Nell'esprimervi il mio apprezzamento per la vostra generosa dedizione, con grande affetto imparto la mia Benedizione Apostolica a voi, ai vostri familiari e a quanti sono oggetto della vostra attenzione ed azione pastorale. NUNTIUS TELEVISIFICAS Feria VI in Passione et Morte Domini post expletum pium exercitium Viae Crucis** 1. Ecce Ugnum Crucis: « Ecco il legno della Croce, a cui fu appeso il Cristo, Salvatore del mondo. Venite, adoriamo ». Oggi la Chiesa in tutto il mondo adora la Croce di Cristo. 2. Per questa adorazione della Croce nel Venerdì Santo siamo venuti al Colosseo. Qui, in conformità alla tradizione, i pellegrini della Settimana Santa sono soliti meditare sulla Via Crucis, sotto la guida del Vescovo di Roma. Così abbiamo fatto anche oggi, Venerdì Santo dell'Anno Giubilare della Redenzione. Il luogo sul quale ci troviamo parla a noi in modo particolare col linguaggio della Croce di Cristo, perché ci riporta col pensiero ai secoli in cui i cristiani furono perseguitati. Questo luogo — come è noto — fu teatro di giochi crudeli di * Die 20 m. Aprilis a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 799 bestie e di gladiatori, poi fortezza e rifugio. La pietà cristiana in tempi relativamente recenti ne ha fatto luogo di preghiera, consacrato alla devozione verso la Passione di Gesù e verso quella ai cristiani, martirizzati durante le persecuzioni in varie parti di Roma. Il mio Predecessore Benedetto XIV confermò tale destinazione erigendo, alla fine dell'Anno Santo del 1750, le Stazioni della Via Crucis nel Colosseo. In questo Anno Santo straordinario noi continuiamo quella pia devozione in memoria della Redenzione dell'uomo, operata mediante la Croce. 3. Nell'Anno Santo della Redenzione ci sentiamo uniti in modo specialissimo alla Croce di Cristo. In questo Anno Giubilare la testimonianza dei martiri della Roma cristiana ci parla in modo profondo ed eloquente e ci ricorda le parole di Sant'Ambrogio : Nos sanguine gloriantur. 1 Ecco, i nostri fratelli e sorelle nella stessa fede e nel Vangelo, nello stesso Cristo e nella Chiesa. Ecco, coloro che hanno preceduto noi, cristiani contemporanei, nella via della Nuova ed Eterna Alleanza mediante la Croce. Essi ci hanno lasciato una testimonianza di eroico sacrificio ed in essi « la Morte e la Vita si sono affrontate in un prodigioso duello » (Sequenza pasquale). Benché agli occhi degli uomini sembri aver prevalso la morte, secondo la divina economia della Redenzione essi hanno ricevuto in possesso la pienezza della Vita. Vivono quindi in Dio stesso, congiunti nel Mistero della comunione dei santi, nel quale — in vincolo eterno con Cristo Crocifisso e Risorto — si uniscono, al tempo stesso, alla Chiesa terrena nel Giubileo della Redenzione. Desideriamo avvertire particolarmente profonda la loro presenza in questo luogo. Desideriamo entrare nell'eredità dei loro meriti che, tutti, sono frutto della Croce di Cristo. Con tale fede meditiamo sul loro martirio, osando dire, insieme con l'Apostolo, che con le loro sofferenze essi hanno completato ciò che manca ai patimenti di Cristo. Così, dunque, essi stessi redenti con la forza della Croce di Cristo, aiutano anche noi ad avvicinarci alle sorgenti della Redenzione e ad attingere abbondantemente ad esse. 2 1 2 Ep 18, 11. Cfr. Col 1, 24. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 800 4. E quando ricordiamo queste prime generazioni di cristiani che hanno vissuto per Cristo ed erano pronti a dare la propria vita per Lui, non possiamo dimenticare, in questa Via Crucis al Colosseo, tutti i nostri fratelli e sorelle che nei tempi odierni, in diverse parti del mondo, vivono per Cristo e sono pronti a dare anche la vita per Lui. Proprio essi, presenti in modo singolare nel cuore della Chiesa, devono essere anche particolarmente presenti nella memoria e nella preghiera di tutti noi riuniti, presso il Colosseo romano, in questo Venerdì Santo dell'Anno Giubilare della Redenzione. Nel pellegrinaggio dell'anno scorso a Lourdes, dinanzi alla Madre di Cristo, ho voluto evocare il ricordo di tali fratelli sofferenti a motivo della loro fede cristiana, con le seguenti parole : « Ci sono oggi migliaia e migliaia di testimoni della fede, molto spesso ignorati o dimenticati dall'opinione pubblica ... Essi sono spesso conosciuti da Dio solo. Sopportano privazioni quotidiane, nelle regioni più diverse di ogni continente. Si tratta di credenti costretti a riunirsi clandestinamente perché la loro comunità religiosa non è autorizzata. Si tratta di Vescovi, Sacerdoti, Religiosi, ai quali è proibito esercitare il ministero nelle Chiese o in pubbliche riunioni. Si tratta di Religiose disperse che non possono vivere la loro vita consacrata. Si tratta di giovani generosi, impediti di entrare in un Seminario o in un luogo di formazione religiosa per realizzarvi la propria vocazione. Si tratta di ragazze alle quali non è data la possibilità di consacrarsi in una vita dedita alla preghiera ed alla carità verso i fratelli ». Anche la Lettera apostolica Salvifici doloris, nell'approfondire il senso evangelico di ogni sofferenza, menziona le suddette situazioni di dolorosa e contrastata testimonianza, esprimendosi, tra l'altro così : (( Occorre, pertanto, che sotto la Croce del Calvario idealmente convengano tutti i sofferenti che credono in Cristo e, particolarmente, coloro che soffrono a causa della loro fede in lui, Crocifisso e Risorto, affinché l'offerta delle loro sofferenze affretti il compimento della preghiera dello stesso Salvatore per l'unità di tutti » . Tutti i fratelli che soffrono per la loro fede hanno una singolare « parte » alla Croce di Cristo, e condividono perciò, a speciale titolo, i beni spirituali di questo Anno Giubilare della Redenzione. Attingono ad esso e contemporaneamente creano la sua spirituale ricchezza salvifica nell'unione col Signore Gesù Cristo, Crocifisso e Risorto. 3 3 N . 31. Acta Ioannis Pauli Pp. II 801 5. Ecco il legno della Croce. Ecco il legno sul quale Cristo, Figlio del Dio vivente, Cristo, Figlio di Maria di Nazaret, ha compiuto la Redenzione del mondo. La Chiesa adora oggi questo Legno salvifico e al tempo stesso si rivolge ad esso con umile preghiera : O Crux, ave, Spes unica! (( O Croce di nostra salvezza, Albero tanto glorioso ... Or piega i tuoi rami frondosi, distendi le rigide fibre, si allenti quel rigido legno che porti con te per natura : accogli su un morbido tronco le membra del Cristo Signore». (Antifona e Inno del Venerdì Santo). La Croce sostiene col suo abbraccio mortale il Corpo di Cristo, fino a che « tutto è compiuto ». Solo allora essa restituisce il corpo morto alla Madre Dolorosa, ed inizia la sepoltura del Crocifisso. Tale Mistero dell'abbraccio mortale della Croce col Corpo del Figlio di Dio continua nella storia del mondo. E continua anche la gloria della Redenzione legata per sempre alla Croce del Calvario. Quindi la Chiesa — e in essa il Vescovo di Roma, quale indegno custode di questo inscrutabile Mistero — grida agli uomini del passato e del futuro ; grida soprattutto a tutti i contemporanei : Venite, adoriamo ! Venite,adoremus! : da tutti i confini della terra; da tutti i continenti ; da tutte le nazioni e razze ; da tutte le lingue e culture. Uomini di ogni età e professione, in qualsiasi stato della vostra esperienza umana vi troviate, qualunque sia il prezzo che pagate nella vostra vita, qualunque sia il peso che grava sulla vostra coscienza, qualunque sia il vuoto che minaccia il vostro spirito, Venite ! Venite ! Adoriamo insieme la Croce di Cristo, che si è legata inseparabilmente alla storia di questa terra. Adoriamo insieme la Croce su cui è morto il Figlio di Dio ! Per mezzo di questa Croce Dio non morirà mai nella storia dell'uomo ! 53 - A. A. S. 802 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. II iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 19 Iulii 1984- — Cathedrali Ecclesiae Araucensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Salvatorem Aemilium Jaramillo Monsalve, M. X. Y . , hactenus Episcopum titularem Strumnitzensem et Ordinarium loci Vicariatus Apostolici eiusdem nominis. die 6 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Rivi Quarti Exc.mum P. D. Adolfum Rochum Stefanum Arana, hactenus Episcopum Sanctae Rosae in Argentina. die 7 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Gergitanae, R. D. Patricium Infante Alfonso Vicarium Episcopalem Sancti Iacobi in Chile, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Francisci Fresno Larraín, Archiepiscopi eiusdem sedis metropolitanae. die 17 Augusti. — Cathedralibus Ecclesiis aeque principaliter unitis Calvensi et Theanensi R. D. Felicem Cece, e dioecesi Nolana presbyterum! II COLLATIO DIGNITATIS EPISCOPALIS Sanctissimus Dominus Noster Ioannes Paulus, divina Providentia Pp. I I , duobus decretis, altero diei 19, altero diei 24 mensis Iulii anno 1984 ad dignitatem episcopalem evexit R. D. Petrum L. Vilchez Vilchez, Praelatum Xinoteganum, et R. P. Maurum Muldoon, O. F. M., Praelatum Immaculatae Conceptionis B. M. V. in Olancho. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 803 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETA I SHERBROOKEN. Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Leoniae Paradis, Fundatricis Instituti Parvarum Sororum a S. Familia. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria Leonia Paradis nata in pago vulgo appellato Acadie, intra dioeceseos Sancti Ioannis Quebecensis fines, die 12 mensis Maii anno 1840, Congregationem condidit Parvarum Sororum a Sacra Familia, cuius praecipuus finis esset, praeter propriam sanctificationem, curam assumere domesticam in Cleri domibus vel in ecclesiasticis collegiis. Ut apostolicus sacerdotum labor suum opus efficeret continuo preces quoque effudit et sacrificia, Dei ministrorum existimationem extulit ecclesiasticasque vocationes promovit. Cumulata meritis et virtutibus exornata, omnium venerationem nacta, die 3 mensis Maii anno 1912, in urbe Sherbrookensi, supremum diem obiit. Eam autem, servatis omnibus de iure servandis, Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 31 Ianuarii anno 1981, heroicas virtutes excoluisse sollemniter declaravit. Ad Venerabilis Servae Dei formalem beatificationem obtinendam sollertes Causae actores prodigiosam sanationem a Deo per eiusdem intercessionem patratam Apostolicae Sedi exhibuerunt. Agitur nempe de sanatione Sororis a Sancto Sebastiano appellatae, quae, invocato nomine eiusdem Venerabilis Mariae Leoniae Paradis, nocte quae intercessit inter diem 18 et diem 19 mensis Maii a. 1912 — vix scilicet quindecim dies post pium Servae Dei obitum — rapidissime, perfecte ac stabili modo a tuberculosi pulmonari con valuit. Qua super mira sanatione processus ordinaria potestate instructus est mense Februario anno 1955 apud Curiam episcopalem Sherbrooken- 804 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sem, Romamque fuit transmissus, eiusque iuridicam formam et vim Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum die 12 mensis Iunii a. 1981 decreto sanxit. Confecto deinde Summario, quod dicitur, exquisita sunt vota duorum ex officio peritorum atque, die 26 Martii anno 1983, Medicum Consilium Sacrae ipsius Congregationis coadunatum est. Periti, qui aderant quinque, uno ore, post peractum examen, declararunt sanationem praeter naturae vires improviso, plene stabilemque in modum contigisse. Instituta est mox theologorum disceptatio, et quidem primum, die 29 Novembris anno 1983, in Congressu, qui dicitur, Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum; et postea, die 7 Februarii anno 1984, in Ordinario Coetu Patrum Cardinalium, Sacrae huic Congregationi praepositorum, in quo Em.mus ac Rev.mus Dominus Marius Aloisius Ciappi, Causae ponens seu relator, dubium disceptandum posuit : An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur, deque eo retulit. Et qui convenerant Patres Cardinales unanimi suffragio responderunt affirmative seu constare de miraculo. De hisce omnibus necnon de solida signorum fama rite agnita, per subscriptum Cardinalem Praefectum certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum excipiens rataque habens, ut Decretum super mira, de qua agitur, sanatione conscriberetur mandavit. Quod cum rite esset factum, hodierna die, accitis Cardinalibus infra scripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis, ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater, declaravit : Constare de uno miraculo a Deo patrato per intercessionem Venerabilis Servae Dei Mariae Leoniae Paradis, Fundatricis Parvarum Sororum a S. Familia, videlicet de instantánea, perfecta et constanti satiatione Sororis S. Sebastiani a tuberculosi pulmonari evolutiva cum positivo bacillo a Koch nuncupato. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 17 Februarii, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. ffi Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 805 II MALACITANA Canonizationis Servae Dei Mariae a Monte Carmelo González Ramos a Puero Iesu, Fundatricis Instituti Tertii Ordinis S. Francisci et SS. Cordium Iesu et Mariae. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Crucem, instrumentum quod arcana Dei sapientia delegit, ut genus humanum redimeret sibique reconciliaret « sive quae in terris sive quae in caelis sunt» (Col 1, 20), Dominus Iesus, « q u i mortuus est pro peccatis nostris secundum Scripturas» (1 Cor 15, 3), suis sectatoribus dedit tamquam legem praecipuam : « Si quis vult post me venire, abneget semetipsum et tollat crucem suam et sequatur me » (Mt 16, 25). Discipulus enim, qui iter crucis conficit una cum Divino Magistro, dum suam infirmitatem experitur, etiam virtutem Christi salvificam experitur (cfr. 2 Cor 12, 9), opus redemptionis quodammodo participat, adimplens in carne sua ea quae desunt passionum Christi pro corpore eius, quod est Ecclesia (cfr. Col 1, 24), et denique fundamentum ponit, ut ipse resurrectionis et gloriae Domini particeps fiat (cfr. 1 Pt 4, 13), qui in ipsa cruce «mandatum suum prorsus est assecutus et effecit; is, voluntatem Patris implendo, etiam semetipsum simul confirmavit perfecitque. In infirmitate potentiam suam et in humilitate plenam magnitudinem messianicam ostendit» (Ioannes Paulus I I , Epistula Apostolica Salvifici doloris, 22, diei 11 Februarii a. 1984). Mysterium autem crucis necessario commonefacit, uti suum maximum momentum, mysterium amoris et vitae, quae gratuito diffunduntur et donantur : « Sic enim dilexit Deus mundum, ut Filium suum unigenitum daret, ut omnis qui credit in eum non pereat, sed habeat vitam aeternam » (Io 3, 16). Mirabilem et fecundam doloris, amoris et vitae coniunctionem, ipse Redemptor maximo gradu vita sua significavit ipseque commemoravit, 806 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cum dixit : « Maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam quis ponat pro amicis suis» (Io 15, 13). Hinc « i n Christi consilio messianico, quod simul exstat Regni Dei consilium, aegritudo adest in mundo ut excitet caritatem, ut pariat opera caritatis in proximum, ut humanitatis cultum in "caritatis humanitatem" convertat. Haec in caritate doloris significatio salvifica perficitur plene atque amplitudinem ultimam attingit. Christi verba in extremo iudicio haec omnia explanant prorsus simplicitate ac perspicuitate Evangelii » (Ioannes Paulus I I , ib., 30). Haec praefati, opinamur nos posse affirmare ex historiae fide, crucis et amoris christiani fulgore, sicut stella Magos ad divinum Infantem, vitam Servae Dei Mariae a Monte Carmelo González Ramos a Puero Iesu esse directam ; ea namque annis suae experientiae matrimonialis, vidualis et religiosae, angustam et artam viam confecit, gravibus et diuturnis spiritus doloribus, humiliationibus et iniuriis laboriosam, vere experta non esse servum maiorem domino suo (cfr. Io 15, 20) ; sed simul, certa omnem qui diligit ex Deo natum esse et cognoscere Deum (cfr. Io 4, 7), magno animo et veritate testificata est primum omnium mandatorum esse Deum diligere ex toto corde, ex tota mente, ex tota virtute et proximum diligere tamquam seipsum (cfr. Me 12, 28-33), quin etiam proximum diligere, sicut ipse Christus dilexit (cfr. Io 13, 34). Serva Dei orta est Anticariae, in dioecesi Malacitana, pridie kalendas Iulias anno 1834 ex coniugibus Salvatore González et Ioanna Ramos, honesto loco natis et probatis christianis, qui ei in baptismate nomina indiderunt Mariam Carmelitidem Iosepham, quique exinde, peritis praeceptoribus adiuvantibus, eam fructuosa et diligenti educatione instituerunt. A pueritia indolem ostendit docilem, amabilem, pudibundam, animum singulariter mitem, operum caritatis et religionis sincerum studium, oboedientiam, vestitus et corporis, quod egregia pulchritudine excellens dicebatur, simplicem cultum. Anno 1857, quamvis familiares non sine causa ei magnopere adversaretur solummodo eius boni cupientes, iuveni Ioachimo Muñoz del Caño de Hoyos nupsit. Ut facile praevideri poterat, viginti quattuor anni, quos in coniugii consuetudine vixit, Servae Dei fuerunt quasi amarissimus calix, ad summum doloribus, malignitatibus, offensis et vexationibus impletus : quae omnia tamen, cum uxor fidelissima esset et suorum munium conscia, mira fortitudine, patientia, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 807 animi aequitate et caritate pertulit, semper ad excusandum et ad ignoscendum propensa. Immo verbis, exemplo, deprecatione enixe curavit, ut maritum ad bonam frugem revocaret : quod demum a Deo impetravit. Multis sane difficultatibus et casibus adversis toleratis, Serva Dei, doloris docta est purificatoriam vim, virtuti similem ignis, qui metalla pretiosa scoriis expurgat (cfr. Ps 66, 10), didicitque magna cum animae suae utilitate magnopere cum profectu in Christo sequendo, Dominum eum corripere quem diligat et quasi patrem in filio compiacere sibi (cfr. Pr 3, 12), et consilia Altissimi perfici dolore, sicut discipulos Agnus edocuit, qui se immolavit ut tolleret peccatum mundi (cfr. Io 1, 29). Hoc difficile spiritus iter conficiens Maria Carmelitis roborata est et sustentata precationibus, sacrificii eucharistici ardenti assiduitate, operibus caritatis,- consociationibus catholicis frequentandis, ex quibus societate S. Vincentii a Paulo, cuius praeses facta est anno 1875, et societate Tertii Ordinis S. Francisci, cui nomen dederat anno 1877 et in qua postea munus exsecuta est magistrae novitiarum. Viro vita functo anno 1881, curis familiae liberata, quandoquidem ex matrimonio filios non habuit, tota incubuit in pietatis exercitia et, studiosa Christo inserviendi in humilibus et indigentibus, domum suam mutavit in verum et germanum domicilium caritatis. Hospitio enim excipiebat pauperes puellulas, quas ad legendum et ad scribendum instituebat, ad primam sancti altaris Communionem praeparabam curabat et ad christianam doctrinam educabat, aequo animo incommoda multa perpessa, et fortiter propinquorum suorum reprehensionibus neglectis. Cum quod vitae supererai statuisset Domino consecrare velletque Opus suum composita et continua forma constituere, hortante et adiuvante magistro spiritus Patre Barnaba ab Astirica, sodali Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, novum religiosum Institutum suscepit condendum,quod equidem tempore ortum est, quo Ecclesia Catholica Hispaniensis se vigore apostolico et ad civilem societatem pertinenti abundare ostendebat. Prima domus novae Congregationis, quae appellata est Congregatio Sororum Tertii Ordinis S. Francisci et SS. Cordium Iesu et Mariae, Anticariae exstructa est die 8 mensis Maii anno 1884, approbante Episcopo Malacitano Emmanuele Gómez Salazar. Eodem anno, die 17 mensis Septembris, incidente memoria liturgica Stigmatum seraphici Sancti Assisiensis, Serva Dei, 808 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale una cum octo piis mulieribus, habitum religiosum induit; die 20 mensis Februarii anno 1885 vota temporanea professa est et die 20 mensis Februarii anno 1889 professionem fecit perpetuam : qua data occasione facta est etiam Antistita generalis; cui muneri praefuit usque ad annum 1897, caelesti prudentia, amabili et materna magnanimitate, constanti diligentia usa, praesertim in excolenda et provehenda sui Instituti sodalium formatione : quae magnam utilitatem perceperunt ex exemplo fidei eius simplicis et solidae, et promptae atque laetae voluntatis omnibus serviendi, et perfectae Regularum observantiae, eximiae fortitudinis et divinae voluntatis providentiaeque obsequii. Corde indiviso, numquam animi suspensa nec remissa, respondit vocationi, quam acceperat; et docilis ad actionem Spiritus Sancti, totam suam consecrationem et plenam erga Dominum fidelitatem significavit et aluit ardenti Dei, Eucharistiae, Virginis a Subsidio, deprecationis, silentii, humilitatis amore, at etiam consiliorum evangelicorum professione constantissima, plena mundi delectatione, absoluta sui moderatione et castigatione, filiali et industria erga Ecclesiam oboedientia, fervidissimo salutis animarum studio et cura eorum omnium, quibus opus erant peculiaris humana necessitudo et caritas. Ea moderante Institutum celeriter auctum est; multae enim fuerunt vocationes, et in variis Hispaniae partibus increbruerunt ephebea, scholae, valetudinaria filiis et filiabus pauperum adiuvandis, quorum bonum persequens, Serva Dei labores omne genus suscipere semper parata fuit, verborum Domini memor : « Quisquis unum ex huiusmodi pueris receperit in Nomine meo, me recipit» (Me 9, 37). Sed tanta operum copia, quae et laici probabant et ecclesiastici, ex quibus iuvat nos commemorare Venerabilem Cardinalem Marcellum Spinola Maestre, est pertentata acerbo experimento crucis, <( quam caro et mundus pacem et iustitiam sectantium humeris imponunt » (Conc. Oec. Vat. I I , Constitutio pastoralis de Ecclesia in mundo huius temporis, Gaudium et Spes, 38). Novella enim Congregatio nec levibus nec brevibus difficultatibus intestinis obturbata est, et ipsa Conditrix iniustis iniuriis et falsis calumniis fuit obnoxia; quas tamen, iamdiu matura et in conficienda Calvariae via exercitata, incomparabili animi fortitudine et humilitate toleravit, omnino Domino confisa et singulari mota caritate erga suos vexatores et calumniatores, quos, studiosa ac sincera venia data, vel peculiari reverentia et benevolentia semper tractavit. Hinc pro certo habemus ex Matris Mariae a Monte Carmelo agendi Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 809 ratione in eiusmodi acerbissimis tempestatibus, magis effulsisse soliditatem et humanarum atque christianarum virtutum summam perfectionem, et animi eius angores — quorum causa fuerunt qui ab ea amaban tur — caeli tus Instituto largissimam attulisse utilitatem. Capitulum generale, anno 1897 habitum, munus Antistitae generalis ei non prorogavit, sed eam nonnisi primam consultricem creavit indeque factum est ut in obscuro et in occultatione vitam ageret. Extremos industriae et integrae vitae annos uti simplex Soror egit, in plena humilitate et consueta patientia, solius gloriae Dei per omnia studiosa, et caritate et angustiis cordis lucernam semper ardentem alendi ; Sponsum exspectans, ut cum eo intraret ad nuptias (cfr. Mt 25, 1-11) et ad lucem occasus nesciam, ubi iusti « i n paucis vexati, in multis bene disponentur, quoniam Deus tentavit eos, et invenit illos dignos s e » (Sap 3, 5). In contagiosum typhi morbum implicata, aequo animo extremam amaritudinem tulit, quia non potuit animam exspirare coram communitate Sororum Anticariensi, quae in conclavibus contiguis diaetae ubi ea moribunda iacebat, flentes deprecabantur. Pie sancteque de vita decessit die 9 mensis Novembris anno 1899, matutinis horis, sexaginta quinque annos nata. Sanctitatis fama, qua in vita clara fuit, post eius mortem mansit ; qua re, ab anno 1945 ad annum 1950, apud Curiam episcopalem Malacitanam instructus est Processus Ordinarius Informativus et, apud Curiam episcopalem Barcinonensem, Processus Rogatorialis (annis 1948-1959). Edito Decreto super scriptis, die 25 mensis Novembris anno 1956, Causa beatificationis et canonizationis introducta est die 19 mensis Decembris anno 1963. Annis 1964-1965 apud eandem Curiam Malacitanam actus est Processus Apostolicus super virtutibus in specie, cuius iuridicam validitatem Decretum probavit die 29 mensis Octobris anno 1969 proditum. Ut testimonia compleret et confirmaret, Officium Historicum Hagiographicum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum apparavit ex officio Inquisitionem (anno 1974) ; deinde expleta Positione super virtutibus, Consultores Theologi m Congressu peculiari, qui die 12 mensis Aprilis anno 1983 convenerant, et posthaec Patres Cardinales, in Congregatione Ordinaria diei 21 mensis Februarii anno 1984, Ponente Em.mo Mario Aloisio Ciappi, agnoverunt Servam Dei heroum modo virtutes théologales, cardinales eisque adnexas exercuisse. De hisce omnibus per subscriptum Cardinalem Praefectum cer- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 810 tior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Sacrae Congregationis excipiens, mandavit ut Decretum super heroicis Servae Dei virtutibus conscriberetur. Quod cum rite est factum, hodierna die, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Causae relatore seu ponente, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, eisque adstantibus, Beatissimus Pater declaravit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis Servae Dei Mariae a Monte Carmelo González Ramos a Puero Iesu, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur, Hoc autem Decretum in vulgum edi et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 7 Aprilis, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S . © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis III CHANGANACHERRIEN. S E U V E R A P O L I T A N A Canonizationis Servi Dei Cyriaci Eliae Chavara, Sacerdotis, Confundatoris Congregationum Fratrum Carmelitarum B. M. V. Immaculatae et Sororum Carmelitarum a S. Teresia. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Si quis diligit me, sermonem meum servabit et Pater meus diliget eum et ad eum veniemus et mansionem apud eum faciemus » {Io 14, 23). Verba aptiora inveniri nequeunt ad discernendam vitam Servi Dei Cyriaci Eliae Chavara, quod ad eius interiorem spiritum attinet, quam haec verba Domini nostri. Deus inhabitans in eo, aliquo modo, se foris manifestabat, ita ut homines ex vulgo eum aspicerent ut Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 811 hominem Dei, seu hominem divina gratia praeditum et huiusmodi eum in publico agnoscerent. Servus Dei Cyriacus Elias Chavara lucem vidit die 10 Februarii a. 1805, apud Kainahary in hodiernae archidioecesis Changanacherriensis fines. Baptizatus de more, post octavam nativitatis diem, in ecclesia paroeciali Chennankariensi, nomen suscepit Cyriacum. Primam educationem habuit domi secus pedes piae matris suae, Mariae Thopil, quae eum docuit preces et ipsa mysteria fidei christianae, eumque manuduxit in via virtutum. Educatione in schola locali absoluta, decimum primum annum agens, superne inspiratus, voluit se devovere servitio Dei in ministerio sacerdotali. Praeparatus ad talem vitam a familia segregatam et Deo dedicatam, commorando in domo paroeciali simul cum parocho pro aliquo tempore, anno 1818, seminarium apud Pallipuram ingressus est. Studiis sacerdotalibus expletis, die 29 Novembris, anno 1829, sacerdos ordinatus est ab Exc.mo Domino Maurilio Stabilini, interim Vicario apostolico Malabariae. Circa hoc tempus, cum Servus Dei adhuc diaconus erat in seminario, duo sacerdotes Syro-Malabarenses, bene noti in Malabaria pro sua scientia et zelo pastorali, scilicet, pater Thomas Palakal, rector seminarii apud Pallipuram, et pater Thomas Porukara, secretarius Vicarii apostolici, consultabant inter se de viis et possibilitatibus vitae potioris religiositatis instituendae in Malabaria, saltem pro sacerdotibus, ita ut sacerdotes, in solitudine et oratione viventes, vacarent quoque pastoralibus rebus Ecclesiae. Servus Dei, tunc diaconus, se penitus dicaverat tali formae vivendi. Sacerdos ordinatus, statim vocatus est ad seminarium apud Pallipuram ut adsisteret rectori in ipso seminario dirigendo. At non multo post se contulit ad Mannanam, locum scilicet selectum pro prima domo religiosa, ut omnia disponeret congruenti vitae religiosae instituendae. Ita die 11 Maii, anno 1831, Rev. Thomas Porukara, adstantibus ipso Vicario apostolico, patre Thoma Palakal et ipso Servo Dei et multitudine fidelium ac sacerdotum, initium dedit vitae religiosae. At, antequam vitam religiosam rite ordinarent, duo illi socii fundationis, scilicet pater Thomas Palakal, anno 1841, et pater Thomas Porukara, anno 1846, mortui sunt; et tota ratio novi instituti religiosi cecidit super humeros iuvenis sacerdotis Cyriaci. Alii sacerdotes et multi iuvenes se aggregarunt novo instituto et Servus Dei modum quemdam vitae religiosae, fundatae in vita communi, apud Mannanam instituit atque ordinavit. Ipse Servus Dei eiusque socii apud Mannanam 812 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale multum contulerunt Ecclesiae Malabaricae progressui, verbum Dei praedicando, missiones spirituales per ecclesias instituendo, et candidatos ad sacerdotium rite in seminariis instituendo. Ecclesiastica approbatio vitae religiosae, quam pater Cyriacus eiusque socii ducebant apud Mannanam obtenta est anno 1855. Etenim die 8 Decembris, anno 1855, Servus Dei religiosa emisit vota, coram Rev.mo patre Marcellino Berardi, O. O. D., delegato Vicarii apostolici, nomen suscipiens novum : Cyriacum Eliam a Sacra Familia. Deinde, Superior novi instituti constitutus, Servus Dei congregationem usque ad mortem (a. 1871) moderatus est. Sacerdotibus atque fidelibus vicinarum regionum id postulantibus, Servus Dei novas fundationes instituit : apud Koonammavu, anno 1857 ; apud Elthurut, anno 1858 ; eodem anno apud VazhaJculam; anno 1862 apud Pulincunnw; anno 1868 apud Ampazhakad ; et anno 1870 apud Mutholy. Interea, anno scilicet 1866, cooperante etiam patre Leopoldo Beccaro, O. C. D., vitam religiosam instituit pro mulieribus apud Koonammavu, eo potissimum consilio ut puellae in scientia et in religione christiana educarentur. Anno 1861, non legitime adveniente episcopo Ohaldaeo, Thoma Rochos, in Malabariam, magna confusio orta est in Ecclesia SyroMalabarensi, multis fidelibus et sacerdotibus, immo paroeciis integris iurisdictionem episcopi intrusi accipientibus, contra mandata Sedis Apostolicae. Quo in rerum discrimine, Servus Dei nominatus est Vicarius generalis Ecclesiae Syro-Malabarensis cum amplissimis facultatibus. Omnes tunc vires adhibuit ut progressum schismatis contineret et Ecclesiam Malabaricam rite reduceret sub Vicarium apostolicum Verapolitanum. Reformavit et reordinavit celebrationes liturgicas inducendo in eas decus et devotionem ; sacerdotes et fideles novo vigore spirituali suscitavit praedicatione et exercitiis spiritualibus et cura candidatorum ad sacerdotium in seminariis. Tot tantisque muneribus occupatus, quasi per totam fere vitam, tempus tamen invenit et modum scribendi etiam quosdam libros spirituali refertos doctrina, in bonum fidelium Malabarensium. Novissimi sui morbi dolores patienter tulit Servus Dei per diversos menses, donec die 3 Ianuarii, anno 1871, Ecclesiae munitus sacramentis et filiis suis spiritualibus stipatus, quos et in ultimo momento exhortatus est ut oboedientiam omnimodam praestarent superioribus ecclesiasticis atque virtutes colerent, obdormivit in Domino. Die proxi- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 813 ma in ecclesia sanctae Philomenae, apnd Koonammavu sepultus est. Anno 1889 eius exuviae translatae ad ecclesiam sancti Ioseph apud Mannanam, ibi rursus conditae sunt. Patet cuilibet, vitam eius perscrutanti, Servum Dei totam vitam fide viva informasse. Fides in baptismo recepta, cura piae matris nutrita est domi; et annis crescentibus mirabiliter se manifestavit in cuncta eius vita et actuositate. Infans lactans dedicatus fuit Matri Dei apud eius sanctuarium et quotannis mater cum filio hanc dedicationem renovabant apud idem sanctuarium. Dedicatio haec simul ac lectiones mysteriorum vitae christianae, quas apud pedes matris habuit, multum habuerunt influxum in eius animam ut vitam duceret omnino fundatam in Fide. Servus Dei oculis fidei consuevit videre Deum Creatorem suum ac rerum omnium, suaviter omnia ad finem proprium gubernantem et dirigentem, Eumque adorare. Proinde in omnibus vitae adiunctis, sive quoad se sive quoad alios, recognoscebat digitum Dei operantem. In litteris quas ad moniales scripsit, « Deum », dicit, « esse similem matri quae infantem laete nutrit, eum a somno excitans, etsi ipse infans nequeat suam inediam verbis exprimere ». Ita semper et ubique praesentiam Dei coluit et suos subditos ad idem faciendum exhortabatur. Tali Fide fretus Servus Dei desiderabat Deo sociari per orationem et rerum divinarum contemplationem. Oratio, ipse describit, est colloquium cum Deo, <( quasi cum amico », et magnum Dei privilegium homini concessum considerabat quod Deus permittat homini ut colloquatur cum Eo. Haec eadem fides eum movit ad amorem et devotionem versus Ecclesiam matrem. Ideo, ut biographus eius dicit : « Sollicitus erat de propaganda in orbe terrarum veritate et luce Ecclesiae; tristis fiebat ad lacrimas cum audiret de eius persecutionibus, eam triumphantem vero videre magnopere cupiebat». Ecclesia mater verificata erat pro eo in Ecclesia locali, ad quam rite constituendam et tuendam in fide et unitate cum Romano Pontifice, Capite Ecclesiae, totam suam vitam dedicavit : scilicet, verbi Dei praedicatione fideles et clerum conducendo ad vitam spiritualem renovatam ; scholas et seminaria instituens assidue laborando pro formatione candidatorum ad sacerdotium; typographia condita, doctrinam catholicam propagando inter fideles; libros liturgicos reformando devotionem et pietatem inducendo in celebrationes liturgicas; 814 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale domum caritatis instituendo, curans de destitutorum et moribundorum salute procuranda ; cathecumenatum ad monasteria adnexum excitando, curans de recta institutione neophitarum in fide christiana; ipsam vitam periclitando et honores mundanos respuendo, avertens omnem occasionem schismatis in Ecclesia ; verbo et exemplo ducendo omnes ad veram oboedientiam fundatam in fide divina et caritate superioribus ecclesiasticis praebendam, ipse totum se impendit pro Ecclesia. Fama virtutum in vita exercitarum, quae insignis erat dum vivebat, multum aucta est post mortem et adhuc in dies diffunditur. Multae gratiae et beneficia specialia intercessioni eius tribuuntur. Hinc, anno 1957, in Curia Archidioecesis Changanacherriensis, ubi reliquiae eius mortales asservantur, processus ordinarius initium habuit. Cum autem Servus Dei mortuus esset anno 1871, secundum « Motu Proprio » Già da qualche tempo Pii Pp. XI, diei 6 Februarii a. 1930, et secundum normas Sacrae Rituum Congregationis diei 4 Ianuarii a. 1939, Causa haec tractanda fuit ad modum Causae historicae. Documentis ergo historicis omnibus collectis per commissionem specialem, et processu ordinario completo, omnia documenta simul cum actis processus transmissa fuerunt anno 1970 ad hanc Sacram Congregationem. Scriptis Servi Dei rite perpensis, Sacra eadem Congregatio, die 12 Octobris, anno 1973, edixit nihil obstare quominus ad ulteriora procedi posset. Positio, cura et directione- Officii Historici Sacrae Congregationis praeparata, submissa est anno 1978 consultoribus historicis, quam die 22 Februarii a. 1978, iidem perpenderunt atque laudaverunt. Denique Congressus ordinarius Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum, die 13 Iulii, anno 1979, instante Rev.mo patre Placido a S. Ioseph, postulatore generali Congregationis Fratrum Carmelitarum Mariae Immaculatae, habitus est, in quo disceptatio facta est de Causae introductione. Cumque exitus eidem favisset, die 15 Martii, a. 1980, Causa Servi Dei apud Apostolicam Sedem est introducta. Actio demum instituta est apud Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum super virtutibus in specie Servi Dei, et quidem primum die 23 Novembris, a. 1983, in Congressu peculiari officialium praelatorum, patrumque consultorum : deinde in Congregatione Ordinaria Patrum Cardinalium die 27 Martii, a. 1984 habita, in qua Rev.mus Cardinalis Ladislaus Rubin, Causae relator seu ponens, sequens proposuit dubium discutiendum : An constet de virtutibus theologalibus Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 815 necnon de cardinalibus earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. In utroque autem Coetu vota et responsa affirmativa fuere prolata. Facta deinde de praemissis omnibus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum relatione, Sanctitas Sua ut Decretum super heroicis virtutibus Servi Dei appararetur mandavit. Die tandem 7 mensis Aprilis a. 1984, ad se accitis Cardinalibus infra scripto Praefecto atque Ladislao Rubin, Causae ponente seu relatore, meque Secretario Sacrae Congregationis ceterisque de more convocandis, iisque adstantibus, Summus Pontifex sollemniter pronuntiavit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Cyriaci Eliae Chavara, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 7 Aprilis, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. s e s . ® Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis 816 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DOCUMENTA SECRETARIATUUM SECRETARIATUS PRO NON CHRISTIANIS Notae quaedam de Ecclesiae rationibus ad asseclas aliarum religionum. L ' A T T E G G I A M E N T O D E L L A C H I E S A DI PRONTE Al S E G U A C I DI ALTRE R E L I G I O N I . (Riflessioni e orientamenti su dialogo e missione) INTRODUZIONE 1. Il Concilio Vaticano II ha segnato una tappa nuova nelle relazioni della Chiesa con i seguaci delle altre religioni. Molti documenti conciliari fanno esplicito riferimento ad essi, ed uno in particolare, la dichiarazione « Nostra aetate », è interamente dedicato al « rapporto della Chiesa cattolica con le religioni non cristiane ». 2. I rapidi cambiamenti nel mondo e l'approfondimento del mistero della Chiesa, «sacramento universale di salvezza (LG 48), hanno favorito questo atteggiamento verso le religioni non cristiane. « Per l'apertura fatta dal Concilio, la Chiesa e tutti i cristiani hanno potuto raggiungere una coscienza più completa del mistero di Cristo » (RH 11). 3. Questo nuovo atteggiamento ha preso il nome di dialogo. Questo vocabolo, che è norma e ideale, è stato valorizzato nella Chiesa da Paolo VI con l'enciclica «Ecclesiam suam» (6 agosto 1964). Da allora è diventato frequente nel Concilio e nel linguaggio ecclesiale. Indica non solo il colloquio, ma anche l'insieme dei rapporti interreligiosi, positivi e costruttivi, con persone e comunità di altre fedi per una mutua conoscenza e un reciproco arricchimento. 4. Come segno istituzionale di questa volontà di colloquio e di incontro con i seguaci delle altre tradizioni religiose del mondo, lo stesso Paolo VI istituì nel clima del Concilio Vaticano I I , il giorno della Pentecoste 1964, il Secretariatus pro non Christianis distinto dalla S. Congregazione per l'evangelizzazione dei popoli. I suoi compiti vennero così definiti dalla Costituzione « Regimini Ecclesiae » : « Cercare il metodo e le vie per aprire un dialogo adatto con i non cristiani. Secretariatus pro non Christianis 817 Esso opera quindi perché i non cristiani vengano rettamente conosciuti e giustamente stimati dai cristiani e che a loro volta i non cristiani possano adeguatamente conoscere e stimare la dottrina e la vita cristiana)) (AAS 59 [1967], pp. 919-920). 5. A 20 anni dalla pubblicazione dell'Ecclesiam suam e dalla sua fondazione, il Segretariato, riunito in Assemblea Plenaria, ha valutato le esperienze di dialogo avvenute ovunque nella Chiesa ed ha riflettuto sugli atteggiamenti ecclesiali verso gli altri credenti e in particolare sul rapporto esistente tra dialogo e missione. 6. La visione teologica di questo documento si ispira al Concilio Vaticano II e al magistero successivo. Un ulteriore approfondimento da parte dei teologi rimane pur sempre auspicabile e necessario. Sollecitata e arricchita dall'esperienza, questa riflessione ha carattere prevalentemente pastorale ; intende favorire un comportamento evangelico nei confronti degli altri credenti con i quali i cristiani convivono nella città, nel lavoro e nella famiglia. 7. Con questo documento ci si propone di aiutare le comunità cristiane e in particolare i loro responsabili a vivere secondo le indicazioni del Concilio offrendo elementi di soluzione alle difficoltà che possono nascere dalla compresenza nella missione dei compiti di evangelizzazione e dialogo. I membri delle altre religioni potranno anche comprendere meglio come la Chiesa li vede e come intende comportarsi con loro. 8. Molte chiese cristiane hanno fatto esperienze simili nei confronti degli altri credenti. Il Consiglio Ecumenico delle Chiese è provvisto di un organismo per il « Dialogo con i popoli di Fedi vive e ideologie )) nell'ambito del dipartimento « Missione ed Evangelismo )). Con tale organismo il Segretariato per i non cristiani intrattiene rapporti stabili e fraterni di consultazione e di collaborazione. I. MISSIONE 9. Dio è amore (1 Gv 4, 8. 16). Il suo amore salvifico è stato rivelato e comunicato agli uomini in Cristo ed è presente e attivo nel mondo attraverso lo Spirito Santo. La Chiesa deve essere il segno vivo di questo amore in modo da renderlo norma di vita per tutti. Voluta da 54 - A. A. S. 818 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale Cristo, la sua è una missione di amore, perché in esso trova la sorgente, il fine e le modalità di esercizio (cfr. AG 2 - 5, 12; EN 26). Ogni aspetto e ogni attività della Chiesa devono quindi essere impregnati di carità proprio per fedeltà a Cristo, che ha ordinato la missione e che continua ad animarla e a renderla possibile nella storia. 10. La Chiesa, come il Concilio ha sottolineato, è popolo messianico, assemblea visibile e comunità spirituale, popolo pellegrinante in cammino con tutta l'umanità con la quale condivide l'esperienza. Deve essere lievito e anima della società per rinnovarla in Cristo e renderla famiglia di Dio (cfr. LG 9; GS 9, 40). «Questo popolo messianico ha per legge il nuovo precetto di amare come Cristo stesso ci ha amati ed ha per fine il Regno di Dio che è già stato iniziato da Lui » (LG 9). « L a Chiesa peregrinante è quindi per sua natura missionaria)) (AG 2, cfr. 6, 35, 36). La missionarietà è per ogni cristiano espressione normale della sua fede vissuta. 11. « Pertanto la missione della Chiesa si esplica attraverso un'azione tale, per cui essa obbedendo all'ordine di Cristo e mossa dalla grazia e dalla carità dello Spirito Santo, si fa pienamente ed attualmente presente a tutti gli uomini e popoli... )) (AG 5). Questo compito è unico ma si esercita in modi diversi secondo le condizioni in cui la missione si esplica. « Tali condizioni dipendono sia dalla Chiesa, sia dai popoli, dai gruppi o dagli uomini a cui la missione è indirizzata ... A qualsiasi condizione o stato debbono corrispondere atti appropriati e strumenti adeguati... Fine proprio di questa attività missionaria è l'evangelizzazione e la fondazione della Chiesa in quei popoli e gruppi, in cui non ha ancora messo radici» (AG 6). Altri passi dello stesso Concilio sottolineano che la missione della Chiesa è anche lavorare per l'estensione del Regno e dei suoi valori tra tutti gli uomini (cfr. LG 5, 9; 35; GS 39, 40-45, 91, 92; U R 2 ; DH 14; AA 5). 12. I modi e gli aspetti differenti della missione sono stati globalmente delineati dal Concilio Vaticano IL Atti e documenti del magistero ecclesiastico successivo, come il Sinodo dei Vescovi sulla giustizia sociale (1971), quello dedicato all'evangelizzazione (1974) e alla catechesi (1977), numerosi interventi di Paolo VI e di Giovanni Paolo II e delle Conferenze episcopali dell'Asia, dell'Africa e dell'America Latina, hanno sviluppato altri aspetti dell'insegnamento conciliare, Secretariatus pro non Christianis 819 additando per esempio «come elemento essenziale della missione della Chiesa indissolubilmente congiunto con essa» (RH 15), l'impegno in favore dell'uomo, della giustizia sociale, della libertà e dei diritti umani e la riforma delle strutture sociali ingiuste. 13. La missione si presenta nella coscienza della Chiesa come una realtà unitaria ma complessa e articolata. Se ne possono indicare gli elementi principali. La missione è costituita già dalla semplice presenza e dalla testimonianza viva della vita cristiana (cfr. EN 21), anche se si deve riconoscere che « portiamo questo tesoro in vasi di creta » (2 Cor 4, 7), e quindi il divario tra come il cristiano esistenzialmente appare e ciò che afferma di essere è sempre incolmabile. Vi è poi l'impegno concreto per il servizio agli uomini e tutta l'attività di promozione sociale e di lotta contro la povertà e le strutture che la provocano. Vi è la vita liturgica, la preghiera e la contemplazione, testimonianze eloquenti di un rapporto vivo e liberante con il Dio vivo e vero che ci chiama al suo Regno e alla sua gloria (cfr. At 2, 42). Vi è il dialogo nel quale i cristiani incontrano i seguaci di altre tradizioni religiose per camminare insieme verso la verità e collaborare in opere di interesse comune. Vi è l'annuncio e la catechesi, quando si proclama la buona notizia del Vangelo e se ne approfondiscono le conseguenze per la vita e la cultura. Tutto questo comprende l'arco della missione. 14. Ogni chiesa particolare è responsabile di tutta la missione. Anché ogni cristiano, in virtù della fede e del battesimo, è chiamato a esercitarla in qualche misura tutta. Le esigenze delle situazioni, la particolare posizione nel popolo di Dio e il carisma personale abilitano il cristiano ad esercitare prevalentemente l'uno o l'altro aspetto di essa. 15. La vita di Gesù contiene tutti gli elementi della missione. Secondo i Vangeli, egli si presenta con il silenzio, con l'azione, con la preghiera, con il dialogo e con l'annuncio. Il suo messaggio è inscindibile dall'azione; annuncia Dio e il suo Regno non solo con le parole, ma anche con i fatti, e con le opere che compie. Accetta la contraddizione, l'insuccesso e la morte; la sua vittoria passa attraverso il dono della vita. Tutto in Lui è mezzo e via di rivelazione e di salvezza (cfr. EN 6-12) ; tutto è espressione del suo amore (cfr. Gv 3, 16 ; 13, 1 ; 1 Gv 4, 7-19). Così pure devono fare i cristiani : « Da questo riconosceranno tutti che siete miei discepoli, se vi amerete gli uni gli altri » (Gv 13, 35). 820 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 16. Anche il Nuovo Testamento dà una immagine composita e differenziata della missione. C'è una pluralità di servizi e di funzioni derivante da una varietà di carismi (cfr. 1 Cor 12, 28-30 ; E f 4, 11-12 ; Rom 12, 6-8). Lo stesso S. Paolo nota la particolarità della sua vocazione missionaria quando dichiara di « non essere stato mandato da Cristo a battezzare, ma ad annunciare il Vangelo» (1 Cor 1, 17). Per questo accanto agli « apostoli », ai « profeti », agli « evangelisti », troviamo quelli chiamati alle opere comunitarie e all'aiuto di chi soffre; vi sono i compiti delle famiglie, dei mariti, delle mogli e dei figli ; vi sono i doveri dei padroni e dei servi. Ciascuno ha un compito di testimonianza particolare nella società. La prima lettera di Pietro dà ai cristiani viventi in situazione di diaspora indicazioni che non cessano di sorprendere per la loro attualità. Giovanni Paolo II indicava un passo di essa come (da regola d'oro nei rapporti dei cristiani con i loro concittadini di fede diversa : Adorate il Signore Cristo nei vostri cuori, pronti sempre a rendere ragione della speranza che c'è in voi, ma con amabilità e rispetto e coscienza buona » (1 Pt 3, 15-16) (Ankara 29.11.1979). 17. Tra i molteplici esempi, nella storia della missione cristiana, sono significative le norme date da S. Francesco, nella Regola non bollata (1221), ai frati che « p e r divina ispirazione vorranno andare tra i saraceni... : Essi possono ordinare i rapporti spirituali in mezzo a loro in due modi. Un modo è che non facciano liti o dispute, ma siano soggetti a ogni creatura umana per amore di Dio e confessino di essere cristiani. L'altro modo è che, quando vedranno che piace al Signore, annuncino la parola di Dio ». U nostro secolo ha visto sorgere e affermarsi soprattutto tra il mondo islamico l'esperienza di Charles de Foucauld che esercitò la missione in un atteggiamento umile e silenzioso di unione con Dio, di comunione con i poveri e di fraternità universale. 18. La missione si rivolge sempre all'uomo nel rispetto pieno della sua libertà. Per questo il Concilio Vaticano I I , mentre ha affermato la necessità e l'urgenza di annunciare Cristo « la luce della vita con ogni fiducia e fortezza apostolica, fino alla effusione del sangue » se necessario {DH 14), ha ribadito l'esigenza di promuovere e rispettare in ogni interlocutore una vera libertà, priva di qualsiasi coercizione, soprattutto nell'ambito religioso. « La verità infatti si deve ricercare nella Secretariatus pro non Christianis 821 maniera propria alla dignità della persona umana e alla sua natura sociale, con libera ricerca, con l'aiuto di un insegnamento o di una istituzione, della comunicazione e del dialogo, in cui gli uni espongono agli altri la verità che hanno trovato o ritengono di avere trovato per aiutarsi vicendevolmente nella ricerca della verità; alla verità conosciuta poi si deve aderire fermamente con assenso personale» (DH 3). Quindi « nel diffondere la fede religiosa e nell'introdurre usanze, ci si deve sempre astenere da ogni forma di azione che possa sembrare costrizione o persuasione disonesta o non del tutto retta, specialmente quando si tratta di persone semplici o povere. Tale modo di agire deve essere considerato un abuso del proprio diritto o lesione del diritto degli altri » (DH 4). 19. Il rispetto per ogni persona deve caratterizzare l'attività missionaria nel mondo odierno (cfr. ES 77; AAS 56 [1964], pp. 642-643; EN 79-80; RH 12). « L'uomo è la prima strada che la Chiesa deve percorrere nel compimento della sua missione» (RH 14). Questi valori, che la Chiesa continua ad imparare da Cristo suo maestro, devono guidare il cristiano ad amare e rispettare tutto ciò che c'è di buono nella cultura e nell'impegno religioso dell'altro. (( Si tratta di rispetto per tutto ciò che in ogni uomo ha operato lo Spirito che soffia dove vuole» (RH 12; cfr. EN 79). La missione cristiana non può mai discostarsi dall'amore e dal rispetto per gli altri e questo per noi cristiani evidenzia il posto del dialogo nella missione. II. DIALOGO A) Fondamenti 20. Il dialogo non scaturisce da opportunismi tattici dell'ora, ma da ragioni che l'esperienza, la riflessione, nonché le stesse difficoltà, hanno approfondito. 21. La Chiesa si apre al dialogo per fedeltà all'uomo. In ogni uomo e in ogni gruppo umano c'è l'aspirazione e l'esigenza di essere considerati e di poter agire da soggetti responsabili, sia quando si avverte il bisogno di ricevere, sia soprattutto quando si è consapevoli di possedere qualche cosa da comunicare. Come sottolineano le scienze umane, nel dialogo interpersonale l'uomo fa esperienza dei propri limiti, ma anche della possibilità di superarli ; scopre che non possiede la verità 822 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in modo perfetto e totale, ma che può camminare con fiducia verso di essa insieme agli altri. La mutua verifica, la correzione reciproca, lo scambio fraterno dei rispettivi doni favoriscono una maturità sempre più grande, che genera la comunione interpersonale. Le stesse esperienze e visioni religiose possono essere purificate e arricchite in questo processo di confronto. Questa dinamica dei rapporti umani spinge noi cristiani ad ascoltare e comprendere ciò che gli altri credenti possono trasmetterci onde trarre profìtto dai doni che Dio elargisce. I cambiamenti socio-culturali con le tensioni e difficoltà inerenti, l'interdipendenza accresciuta in tutti i settori del convivere e della promozione umana, e in particolare le esigenze per la pace, rendono oggi più urgente uno stile dialogico di rapporti. 22. La Chiesa, tuttavia, si sente impegnata al dialogo soprattutto a motivo della sua fede. Nel mistero trinitario la rivelazione ci fa intravvedere una vita di comunione e di interscambio. In Dio Padre noi contempliamo un amore preveniente senza confini di spazio e di tempo. L'universo e la storia sono ricolmi dei suoi doni. Ogni realtà e ogni evento sono avvolti dal suo amore. Nonostante il manifestarsi talora violento del male, nella vicenda di ogni uomo e di ogni popolo è presente la forza della grazia che eleva e redime. La Chiesa ha il compito di scoprire, portare alla luce, far maturare tutta la ricchezza che il Padre ha nascosto nella creazione e nella storia, non solo per celebrare la gloria di Dio nella sua liturgia ma anche per promuovere la circolazione tra tutti gli uomini dei doni del Padre. 23. In Dio Figlio ci è data la Parola e la Sapienza in cui tutto è precontenuto e sussiste già prima dei tempi. Cristo è il Verbo che illumina ogni uomo, perché in Lui si manifesta ad un tempo il Mistero di Dio e il Mistero dell'uomo (cfr. RH 8. 10. 11. 13). Egli è il Redentore presente con la grazia in ogni incontro umano, per liberarci dal nostro egoismo e farci amare gli uni gli altri come Egli ci ha amato. « Ogni uomo — scrive Giovanni Paolo II — senza eccezione alcuna è stato redento da Cristo, e con l'uomo, con ciascun uomo senza eccezione, Cristo è in qualche modo unito, anche quando quell'uomo non è di ciò consapevole. Cristo per tutti morto e risorto, dà sempre all'uomo — ad ogni uomo e a tutti gli uomini — luce e forza per rispondere alla suprema sua vocazione» (RH 14). Secretariatus pro non Christianis 823 24. In Dio Spirito Santo, la fede ci fa scorgere quella forza di vita, di movimento e di rigenerazione perenne (cfr. LG 4) che agisce nella profondità delle coscienze, e accompagna il cammino segreto dei cuori verso la Verità (cfr. GS 22). Spirito che opera anche «oltre i confini visibili del Corpo Mistico...» (RH 6; cfr. LG 16; GS 22; AG 15); Spirito che anticipa e accompagna il cammino della Chiesa, la quale, pertanto, si sente impegnata a discernere i segni della sua presenza, a seguirlo dovunque Egli la conduca, e a servirlo come collaboratrice umile e discreta. 25. Il Regno di Dio è la meta finale di tutti gli uomini. La Chiesa, che ne è « i l germe e l'inizio» (LG 5, 9), è sollecitata ad intraprendere per prima questo cammino verso il Regno e a far avanzare tutto il resto dell'umanità verso di Esso. Questo impegno include la lotta e la vittoria sul male e sul peccato, incominciando sempre da se stessi ed abbracciando il mistero della croce. La Chiesa così predispone al Regno fino al conseguimento della comunione perfetta di tutti i fratelli in Dio. Cristo costituisce per la Chiesa e per il mondo la garanzia che gli ultimi tempi sono già incominciati, che l'età finale della storia è già fissata (cfr. LG 48) e che perciò la Chiesa è abilitata e impegnata ad operare perché si attui il progressivo compimento di tutte le cose in Cristo. 26. Questa visione ha indotto i Padri del Concilio Vaticano II ad affermare che nelle tradizioni religiose non cristiane esistono «cose vere e buone» (OT 16), «cose preziose, religiose e umane» (GS 92), «germi di contemplazione» (AG 18), «elementi di verità e di grazia» (AG 9), «semi del Verbo» (AG 11. 15), «raggi della verità che illumina tutti gli uomini » (NA 2). Secondo esplicite indicazioni conciliari questi valori si trovano condensati nelle grandi tradizioni religiose dell'umanità. Esse meritano perciò l'attenzione e la stima dei cristiani,e il loro patrimonio spirituale è un efficace invito al dialogo (cfr. NA 2. 3. ; AG 11), non solo su elementi convergenti ma anche su quelli che divergono. 27. Il Vaticano II ha potuto perciò trarre conseguenze di impegno concreto esprimendosi nei termini seguenti : « Per dare fruttuosamente la testimonianza di Cristo essi (i cristiani) devono stringere rapporti di stima e di amore con gli uomini 824 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale del loro tempo, riconoscersi membra vive di quel gruppo umano in mezzo a cui vivono, e prendere parte, attraverso il complesso delle relazioni e degli affari dell'esistenza umana, alla vita culturale e sociale. Così devono conoscere bene le tradizioni culturali e religiose degli altri, lieti di scoprire e pronti a rispettare quei germi del Verbo che in loro si nascondono ... Come lo stesso Cristo ... così i suoi discepoli devono conoscere gli uomini tra i quali vivono, ed entrare in rapporto con essi per conoscere con un dialogo sincero e paziente le ricchezze che Dio nella sua munificenza ha elargito ai popoli. Al tempo stesso si sforzino di illuminare tali ricchezze con la luce del Vangelo, di liberarle e riferirle al dominio di Dio Salvatore» (AG 11; cfr. 41; AA 14. 29, etc.). B) Forme di dialogo 28. L'esperienza di questi anni ha evidenziato la molteplicità dei modi con cui il dialogo si esplica. Le principali forme tipiche qui elencate sono vissute in modo distinto oppure insieme con le altre. 29. Il dialogo è innanzitutto uno stile di azione, un'attitudine e uno spirito che guida la condotta. Implica attenzione, rispetto e accoglienza verso l'altro, al quale si riconosce spazio per la sua identità personale, per le sue espressioni, i suoi valori. Tale dialogo è la norma e lo stile necessario di tutta la missione cristiana e di ogni parte di essa, si tratti della semplice presenza e testimonianza, o del servizio, o dello stesso annuncio diretto (CIC 787 § 1). Una missione che non fosse permeata da spirito dialogico andrebbe contro le esigenze della vera umanità e contro le indicazioni del Vangelo. 30. Ogni seguace di Cristo, in forza della sua vocazione umana e cristiana, è chiamato a vivere il dialogo nella sua vita quotidiana, sia che si trovi in situazione di maggioranza, sia in condizione di minoranza. Egli deve infondere il sapore evangelico in ogni ambiente in cui vive ed opera : quello familiare, sociale, educativo, artistico, economico, politico, ecc. Il dialogo si inserisce così nel grande dinamismo della missione ecclesiale. 31. Un ulteriore livello è il dialogo delle opere e della collaborazione per obiettivi di carattere umanitario, sociale, economico e politico che tendano alla liberazione e alla promozione dell'uomo. Ciò avviene spesso nelle organizzazioni locali, nazionali e internazionali, dove cri- Secretariatus pro non Christianis 825 stiani e seguaci di altre religioni affrontano insieme i problemi del mondo. 32. Vastissimo può essere il campo della collaborazione. Riferendosi in particolare ai Musulmani, il Concilio Vaticano II esorta a « dimenticare il passato )) ed a « difendere e promuovere insieme, per tutti gli uomini, la giustizia sociale, i valori morali, la pace e la libertà» (NA 3; cfr. AG 11. 12. 15. 21...). Nello stesso senso si sono pronunciati Paolo VI specie nell'Ecclesiam Suam (AAS 56 [1964], p. 655), e Giovanni Paolo II nei numerosi incontri con capi e rappresentanti delle diverse religioni. I grandi problemi che travagliano l'umanità chiamano i cristiani a collaborare con gli altri credenti, proprio in forza delle fedi rispettive. 33. Di particolare interesse è il dialogo a livello di esperti, sia per confrontare, approfondire e arricchire i rispettivi patrimoni religiosi, sia per applicare le risorse ai problemi che si pongono all'umanità nel corso della sua storia. Tale dialogo avviene normalmente là dove l'interlocutore possiede già una sua visione del mondo e aderisce a una religione che l'ispira ad agire. Si realizza più facilmente nelle società pluralistiche, dove coesistono e talvolta si fronteggiano tradizioni e ideologie diverse. 34. In questo confronto gli interlocutori conoscono e apprezzano reciprocamente i valori spirituali e le categorie culturali, promovendo la comunione e la fratellanza tra gli uomini (cfr. NA 1). Il cristiano poi collabora così alla trasformazione evangelica delle culture (cfr. EN 18-20, 63). 35. A un livello più profondo, uomini radicati nelle proprie tradizioni religiose possono condividere le loro esperienze di preghiera, di contemplazione, di fede e di impegno, espressioni e vie della ricerca dell'Assoluto. Questo tipo di dialogo diviene arricchimento vicendevole e cooperazione feconda nel promuovere e preservare i valori e gli ideali spirituali più alti dell'uomo. Esso conduce naturalmente a comunicarsi vicendevolmente le ragioni della propria fede e non si arresta di fronte alle differenze talvolta profonde, ma si rimette con umiltà e fiducia a Dio, «che è più grande del nostro cuore» (1 Gv 3, 20). Il cristiano ha così l'occasione di offrire all'altro la possibilità di sperimentare in maniera esistenziale i valori del Vangelo. 826 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I I I . DIALOGO E MISSIONE 36. I rapporti tra dialogo e missione, sono molteplici. Ci soffermiamo su alcuni aspetti che nel momento attuale hanno maggiore rilevanza, per le sfide e i problemi posti o per gli atteggiamenti richiesti. A) Missione e conversione 37. L'annuncio missionario, per il Concilio Vaticano I I , ha per fine la conversione : « Solo così i non cristiani, a cui aprirà il cuore 10 Spirito Santo, crederanno, liberamente si convertiranno al Signore, e sinceramente aderiranno a L u i . . . » (AG 13; CIC 787 § 2). Nel contesto del dialogo tra credenti di fede diversa, non si può evitare di riflettere sul cammino spirituale della conversione. Nel linguaggio biblico e cristiano, la conversione è il ritorno del cuore umile e contrito a Dio, con il desiderio di sottomettergli più generosamente la propria vita (cfr. AG IS). Tutti sono chiamati costantemente a questa conversione. In questo processo può nascere la decisione di lasciare una situazione spirituale o religiosa anteriore per dirigersi verso un'altra. Così per esempio da un amore particolare il cuore può aprirsi a una carità universale. Ogni autentico appello di Dio comporta sempre un superamento di sé. Non c'è vita nuova senza morte, come manifesta la dinamica del mistero pasquale (cfr. GS 22). Ed «ogni conversione è opera della grazia, nella quale l'uomo deve pienamente ritrovare se stesso » (RH 12). 38. In questo processo di conversione prevale la legge suprema della coscienza perché « nessuno deve essere obbligato ad agire contro la sua coscienza. E non si deve neppure impedirgli di agire in conformità ad essa, soprattutto in campo religioso » (DH 3). 39. Nell'ottica cristiana, l'agente principale della conversione non è l'uomo, ma lo Spirito Santo. « È Lui che spinge ad annunziare il Vangelo e che nell'intimo delle coscienze fa accogliere e comprendere la parola della salvezza» (EN 75). È lui che guida il movimento dei cuori e fa nascere l'atto di fede in Gesù il Signore (cfr. 1 Cor 2, 4). 11 Cristiano è semplice strumento e collaboratore di Dio (cfr. 1 Cor 3, 9). 40. Anche nel dialogo, il cristiano normalmente nutre nel suo cuore il desiderio di condividere la sua esperienza di Cristo col fratello Secretariatus pro non Christianis 827 di altra religione (cfr. Atti 26, 29; ES 46). È altrettanto naturale che l'altro credente desideri qualcosa di simile. B) II dialogo per l'edificazione del Regno 41. Dio continua a riconciliare a Sé gli uomini attraverso lo Spirito. La Chiesa confida nella promessa fattale da Cristo, che lo Spirito la guiderà, nella storia, verso la pienezza della verità (cfr. Gv 16, 13). Per questo va incontro agli uomini, ai popoli e alle loro culture, conscia che ogni comunità umana ha germi di bene e di verità e che Dio ha un disegno di amore per ogni nazione (cfr. Atti 17, 26-27). La Chiesa quindi vuole collaborare con tutti per la realizzazione di questo disegno, valorizzando così tutte le richezze della sapienza infinita e multiforme di Dio, e contribuendo alla evangelizzazione delle culture (cfr. EN 18-20). 42. « Rivolgiamo anche il nostro pensiero a tutti coloro che credono in Dio e che conservano nelle loro tradizioni preziosi elementi religiosi ed umani, augurandoci che un dialogo fiducioso possa condurre tutti noi ad accettare con fedeltà gli impulsi dello Spirito e a portarli a compimento con alacrità. Per quanto ci riguarda, il desiderio di stabilire un dialogo che sia ispirato dal solo amore della verità e condotto con l'opportuna prudenza, non esclude nessuno : né coloro che hanno il culto di alti valori umani, benché non ne riconoscano ancora l'Autore, né coloro che si oppongono alla Chiesa e la perseguitano in diverse maniere. Essendo Dio Padre principio e fine di tutti, siamo tutti chiamati ad essere fratelli. E perciò, chiamati a questa stessa vocazione umana e divina, senza violenza e senza inganno, possiamo e dobbiamo lavorare insieme alla costruzione del mondo nella vera pace » (GS 92 ; cfr. Messaggi per la Giornata Mondiale della Pace di Paolo VI e Giovanni Paolo I I ) . 43. Il dialogo diventa così sorgente di speranza e fattore di comunione nella reciproca trasformazione. È lo Spirito Santo che guida la realizzazione del piano di Dio nella storia degli individui e di tutta l'umanità, fino a quando i figli di Dio dispersi dal peccato saranno riuniti nell'unità (cfr. Gv 11, 52). 44. Dio solo conosce i tempi, Lui a cui niente è impossibile, Lui il cui misterioso e silenzioso Spirito apre alle persone e ai popoli le vie del 828 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dialogo per superare le differenze razziali, sociali e religiose e arricchirsi reciprocamente. Ecco dunque il tempo della pazienza di Dio nel quale opera la Chiesa ed ogni comunità cristiana perché nessuno può obbligare Dio ad agire più in fretta di quanto ha scelto di fare. Ma davanti alla nuova umanità del terzo millennio, possa la Chiesa irradiare un cristianesimo aperto per attendere nella pazienza che spunti il seme gettato nelle lacrime e nella fiducia (cfr. Qc 5, 7-8; Me 4, 26-30). & FRANCIS A . ARINZE, Pro-Presidente Marcello Zago, O. M. L, Segretario Diarium Romanae Curiae 829 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 27 Agosto 1984, S. E . il Signor P E T E R H E R M E S , Ambasciatore della Repubblica Federale di Germania presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Lunedì, 3 Settembre 1984, S. E . il Signor Ministro degli Affari Esteri DIETRICH GENSCHER, della Repubblica Federale di Germania. Venerdì, 29 Giugno 1984, festa dei Ss. Apostoli Pietro e Paolo, il Santo Padre, nella Basilica Vaticana, ha imposto il Pallio agli Arcivescovi metropoliti di : Burgos, Teodoro Cardenal Fernández ; Guatemala, Próspero Penados del Barrio; Dubuque, Daniel W. Kucera; Boston, Bernard Law; New York, John O'Connor ; Cagliari, Giovanni Canestri ; Bologna, Giacomo Biffi ; Bourges, Pierre Plateau ; L'Aquila, Mario Peressin ; B eira, Jaime Pedro Gonçalves; Nampula, Manuel Vieira Pinto. Sua Santità ha inoltre concesso il Pallio, postulato dall'Em.mo Cardinale Proto-Diacono, Opilio Rossi, per gli Arcivescovi delle Chiese metropolitane di : Cuzco, Alcides Mendoza Castro; C aceres, Leonardo Legazpi; Monterrey, Adolfo Suárez Rivera; Sucre, René Fernández Apaza; Salta, Moisés J ullo Blanchoud ; Lusaka, Adrian Mungandu; Brasilia, José Freiré Falcäo; Garúa, Christian W. Tumi; Säo Luis do Maranhäo, Paulo Eduardo Andrade Ponte ; Resistencia, Juan José Iriarte ; Santiago de Compostela, Antonio Rouco Várela; Vitoria in Brasile, Silvestre Luis Scandian; Bogotá, Mario Revollo Bravo. I Palli degli Ecc.mi Metropoliti assenti sono stati consegnati all'Ecc.mo Segretario della Sacra Congregazione per i Vescovi, Monsi- 830 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gnor Lucas Moreira Neves, che li rimetterà ai Rappresentanti Pontifici delle Nazioni di appartenenza dei nuovi metropoliti, che a lóro volta li imporranno nomine et auctoritate Summi Pontificis agli interessati. Domenica, 12 Agosto 1984, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio a Fano, in Italia. Domenica, 2 Settembre 1984, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio ad Alatri, in Italia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 14 agosto 1984. Mons. Pier Giacomo De Nicolò, Arcivescovo titolare eletto di Mariana, Nunzio Apostolico in Costa Rica. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 26 agosto 1984. Mons. Antonio Silvestrelli e mons. Velimir Öapek, Capi Ufficio nella Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. 1 settembre » Prof. Mario Agnes, Direttore de a U Osservatore Romano» ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 27 aprile 1984. A S. E. il sig. César Valdivieso Chiriboga (Equatore). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 28 3 17 14 » 17 30 ottobre 1983. novembre » gennaio 1984. marzo » » » » » » » Al sig. Julius Babatunde Ojo (Ibadan). Al sig. Brauko Fucii (Rijeka). Al sig. François Perroux (Paris). Al sig. Luciano Zanchetta (Roma). Al sig. Corrado Scivoletto (Italia). Al sig. Josef Hengartner (Eottenburg-Stuttgart). Al sig. Giuseppe Fontana (Piacenza). Diarium Romanae Curiae 9 maggio 1984. Al sig. Nicola Antamoro (Roma). 17 » » Al sig. Antonio Tognolo (Padova). » » » Al sig. Felice Vian (Padova). » » » Al sig. Francesco Rampazzo (Padova). 6 giugno » Al sig. Michel Oarlier (Belgio). 7 » 30 12 » » » » 14 5 26 29 » » » » 10 8 9 » » » » » 21 14 20 Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, elasse civile: novembre 1983. Al sig. John H. Dickey (Halifax). » » Al sig. Norman Stanbury (Halifax). » » Al sig. Jacques Roborel de Olimens (Tulle). gennaio 1984. Al sig. Joseph Ayodele Fapohunda (Ibadan). » » Al sig. Philip Popoola Ladapo (Ibadan). » » Al sig. Patrick Bolajj Ayodele Shonubi (Ibadan » » Al sig. Denis Olatunji Da Silva (Ibadan). » » Al sig. Matthew Ojo (Ibadan). febbraio » Al sig. Ricardo Lasso Jaén (Panama). marzo » Al sig. Barry Joseph Wappett (Lismore). » » Al sig. Mario Ongaro (Roma). » » Al sig. Pio Quadrani (Roma). » » Al sig. Giuseppe Cartoni (Roma). » » Al sig. Giancarlo Stoppa (Roma). » » Al sig. Franco Adamoli (Roma). » » Al sig. Gianluigi Colalucci (Roma). aprile » Al sig. Mario Pace (Roma). maggio » Al sig. Oreste Maiello (Roma). » » Al sig. Umberto Levi (Roma). » » Al sig. Lionello Cammarota (Roma). » » Al sig. Luigi Campanini (Roma). » » Al sig. Pier Luigi Cencelli (Roma). » » Al sig. Fausto Lazzani (Roma). » » Al sig. Giovanni Nicòlodi (Roma). » » Al sig. Jacques Delord (Marseille). Al sig. Michele De Meo (Roma). giugno » » » Al sig. Bruno Barcaglioni (Roma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 17 22 9 5 » 17 » » 26 marzo 1984. Al sig. Robert Gleichauf (Rottenburg-Stuttgart). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa. novembre 1983. Al sig. Enzo Biechi (Siena). dicembre » Al sig. Marino Odorici (Modena). marzo 1984. Al sig. Flaviano Colli (Roma). » » Al sig. Enrico Necchi (Pontremoli). » » Al sig. Renato Caporale (Roma). » » Al sig. Giorgio Onofri (Roma). » » Al sig. Antonio Fabian (Roma). aprile » Al sig. Pietro Fatello (Roma). 831 832 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5 maggio 1984. Al sig. Giovanni Dalle Fabbriche (Faenza). » » » Al sig. Ernesto Rossi di Montelera (Ginevra). 14 giugno » Al sig. Pio Badia (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa; 12 » » » » 13 » 22 5 » » 29 » » » » » » » » » » » 30 10 5 » » » 6 » 11 » 14 gennaio 1984. Al sig. James Christopher Oloruntoba (Ibadan). » » Al sig. Joseph Ibomein Okugun (Ibadan). » » Al sig. Augustine Alade Akolade (Ibadan). » » Al sig. William Adisa Akinpelu (Ibadan). » » Al sig. Andrew Utomi Ogboli (Ibadan). » » Al sig. Cyril Chew Keng Jin (Singapore). » » Al sig. Matteo Bonadies (Barletta). » » Al sig. Franz Sackmann (Rottenburg-Stuttgart). marzo » Al sig. Agostino Loqui (Casale Monferrato). » » Al sig. Francis Lebreton (Rennes). » .» Al sig. Jean Richelot (Rennes). » » Al sig. Federico Maffiotto (Roma). » » Al sig. Franco Minotti (Roma). » » Al sig. Giovanni Colavita (Roma). » » Al sig. Cesare Sala (Roma). » » Al sig. Gaetano Vari (Roma). » » Al sig. Giovanni Lombardi (Roma). » » Al sig. Alessandro De Santis (Roma). » » Al sig. Luigi Gardenal (Roma). » » Al sig. Luciano Grassi (Roma). » » Al sig. Mario Rubini (Roma). » » Al sig. Nazareno Cecili (Roma). » » Al sig. Ezio Sannibale (Albano). » » Al sig. Edmondo Napolitano (Bari). aprile » Al sig. Justin Bres (Avignon). maggio » Al sig. Francesco Tampieri (Roma). » » Al sig. Antonio Sanna (Tivoli). » » Al sig. Giovanni Milli (Tivoli). » » Al sig. Francesco Fraccaroli (Belluno-Feltre). » » Al sig. Josef Eggensperger (Città del Vaticano). » » Al sig. Martin Utz (Città del Vaticano). » » Al sig. Angelo Iderne Ferrari (Casale Monferrato). » » Al sig. Luigi Nitti (Roma). giugno » Al sig. Fernando Salvini (Roma). NECROLOGIO 14 17 agosto » 21 26 31 » » » 1984. Mons. Giovanni Picco, Vescovo tit. di Anea. » Mons. Luis Franco Cascón, Vescovo emerito di San Cristóbal de la Laguna, Tenerife (Spagna). » Mons. Edward J. Maginn, Vescovo tit. di Curio. » Card. Lawrence J. Shehan, del Titolo di San Clemente. » Mons. Inácio Krause, Vescovo emerito di Shunteh (Cina). 1 Octobris 1984 An. et vol. LXXVI N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I L E I R I E N . - FATIMEN. Primaevo titulo dioecesis Leiriensis additur titulus Fatimensis. IOANNES PAULUS SERVUS AD EPISCOPUS SERVORUM P E R P E T U A M REI DEI MEMORIAM Qua pietate ac religione in Virginem feramur, Christi Matrem castissimam caelorumque Reginam, cum verba Nostra produnt, tum maxime vita : non enim aut loquimur quidquam aut gerimus, quin inde, praeterquam quod Christi, adorandi Dei Filii, etiam Matris eius laus grata promanet. Erga vero Deiparam Virginem Fatimensem singularem inclinationem Nostram et peregrini pluries ostendimus Fatimae, et supplices in foro S. Petri Romae ultro monstravimus, cum recens catholicum orbem incertasque eius fortunas in Illius tutelam tradidimus. Qua re, cum Venerabilis Frater Albertus Cosme do Amaral, Episcopus Leiriensis, suo suorumque tum cleri tum etiam populi nomine, ab hac Apostolica Sede petierit ut suae dioecesis indici etiam titulus (( Fatimensis » adderetur : summam enim et famam, et gloriam, et laudem quae ex eo pago in quo Virgo se ostenderit, tamquam e fonte clarissimo, in totam dioecesim redundasse ; ceterum* esse beatissimam illam Matrem ab anno M D C C C C L X I I Patronam dioecesis princi55 - A. A. S. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 834 pem ; Nos, fore putantes ut concessum beneficium pietatem erga Deum eiusque Genetricem augeat, libenti sane animo admotae expostulationi concedimus. Quapropter, consilio ante petito a Venerabili Fratre Sancte Portalupi b. m. olim Archiepiscopo titulo Christopolitano atque in Lusitania Apostolico Nuntio; iis praeterea probatis, quae Sacra Congregatio pro Episcopis de re statuerit, factis olim a Nobis potestatibus, placet veteri titulo Leiriensis dioecesis etiam « Fatimensem » apponi, sane in perpetuum, ut posthac ea Sedes Leiriensis-F atimensis cognominetur. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, die tertio decimo mensis Maii, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI BERNARDINUS a publicis Ecclesiae negotiis Card. GANTIN S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Angelus Lanzoni, Proton. Apost. s. n. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 134502. II ASSIDONEN. - J E R E Z E N In cathedrali dioecesis Assidonensis-Jerezensis templo, quod honori Sanctissimi Salvatoris dicatum in urbe « Jerez de la Frontera » exstat, Collegiale dissolvitur et Cathedrale instituitur Capitulum. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Qui novam nuper dioecesim nomine Assidonensem-Jerezensem condidimus haud obliti sumus per Apostolicas tunc Litteras Nostras id quoque inter alia decretum esse, ut in cathedrali eiusdem Ecclesiae templo etiam Capitulum Cathedrale postea institueretur secundum proprias normas. Nunc igitur, auditis precibus huic Sanctae Sedi ab Episcopo Assidonensi-Jerezensi adhibitis, ex sententia Sacrae Congregationis pro Clericis, quam ratam facimus, vi et auctoritate Nostra Apostolica per has Litteras Capitulum Collegiale memorati templi dissolvimus simul atque Capitulum Cathedrale ibidem condimus duo- 835 Acta Ioannis Pauli Pp. II decim ex Canonicis constans. Statuimus autem ut etiam eiusmodi Capituli Canonici iuribus ac privilegiis fruantur iure canonico sancitis omniumque Canonicorum propriis, unoque tempore praecipimus ut Capitulum Cathedrale nunc constitutum «sua habeat statuta, per legitimum actum capitularem condita atque ab Episcopo dioecesano probata » (can. 505), quae quidem mandamus ut fideliter serventur. Quod denique ad rem attinet, necessarias et opportunas Episcopo Assidonensi-Jerezensi facultates facimus una cum libertate eandem rem delegandi ad alium ecclesiasticum virum quem ipse designaverit, onere tamen imposito curandi ut, ipso Capitulo re instituto, verum peractae exsecutionis litterarum exemplum ad Sacram quam diximus Congregationem pro Clericis transmittatur, veluti Capituli Cathedralis in clara dioecesi Assidonensi-Jerezensi conditi testimonium. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI SILVIUS a publicis Ecclesiae negotiis Card. ODDI S. Congr. pro Clericis Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Angelus Lanzoni, Proton. Apost. s. n. Loco gji Plumbi In Secret. Status tab., n. 184501. III MAPUTENSIS ET A L I A R U M IN MOZAMBICO Novae Provinciae Ecclesiasticae in dicione Mozambicana duae constituuntur, nomine Beirensis una et Nampulensis altera, Maputensis vero veluti ex integro constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo efficacius Christifidelibus prospiceretur Mozambicanis illaque in regione opus evangelizationis expeditius redderetur, iure quidem propositum est nuper, ut et ecclesiasticae eiusmodi locorum circumscriptiones nova ratione definirentur et duae illic novae Provinciae Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 836 perquam utiliter constituerentur, quarum Sedes episcopales Beirensis et Nampulensis dein metropolitanae essent. Hac de causa, ex sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide negotiis praepositorum, quae et eorum votis congruit quorum interest quamque confirmando ratam facimus, vi et potestate Nostra Apostolica haec per has Litteras statuimus atque iubemus. Ecclesiasticas memoratae regionis Mozambicanae circumscriptiones ita ordinamus, ut tres posthac ibi sint Provinciae Ecclesiasticae. Propterea, Provinciam Ecclesiasticam Maputensem velut ex integro constituentes, 'decernimus ut posthac ipsa constet tum metropolitana Sede Maputensi tum Ecclesiis ei suffraganeis Inhambaniana atque Xai-Xaiensi. Simul vero Provincias Ecclesiasticas ibi condimus Beirensem et Nampulensem cognominandas, cuius utriusque propriam Sedem hucusque episcopalem ad dignitatem metropolitanam nunc evehimus, dum praescribimus ut prior novarum Provinciarum constet sive sua metropolitana Sede Beirensi sive Ecclesiis ei suffraganeis Quelimenensi ac Tetiensi, altera autem sive metropolitana Sede Nampulensi sive Ecclesiis Lichingaensi ac Pembana, quae ei suffraganeae erunt Sedes. Item Praesules Beirensis et Nampulensis dignitate archiepiscopali ac Metropolitanam propria a Nobis exornantur, qui congruis iuribus et privilegiis proinde fruentur necnon suis obligationibus ad statutas normas adstringentur. Ad effectum denique omnia, quae hic lege sanximus, adducat venerabilis Frater Franciscus Colasuonno, Archiepiscopus titulo Truentinus et in Civitate Mozambicana Delegatus Apostolicus, aut alius ecclesiasticus vir ad id delegatus ab eo, necessariis factis facultatibus. Quod reliquum est, commonefacimus ut, plane re peracta, certa veraque singulorum de ea documentorum exempla ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide prompte transmittantur. Has utcumque Litteras Apostolicas volumus et nunc et in posterum ratas esse suosque effectus habere, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die quarto mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © DERMOT J . RYAN, Archiep. Dublinen. S. Congr. pro Gentium Evang. Pro-Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Angelus Lanzoni, Proton. Apost. s. n. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 134961. Acta Ioannis Pauli Pp. II 837 LITTERAE APOSTOLICAE I Sancta Teresia a Iesu Jornet Ibars Virgo, Patrona senum qui in Brasilia degunt confirmatur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Quo tumidiores huius vitae Auctus in Ecclesiae sanctae navem saeviunt, eo tutiore atque firmiore fiducia christianus populus, maxime senes, spem suam, praeterquam quod in Deo, in sanctis caelitibus collocant : neque enim ignota sunt Illis pericula atque necessitates suorum clientium adhuc in terra constitutorum, neque eis opitulari non possunt, cum ob arduam strenuamque virtutem, qua fioruerint, caelestis Patris amici facti sint, eique admodum cari. Qua re, cum Venerabiles Fratres Brasiliae Episcopi S. Teresiam a Iesu Jornet Ibars, Virginem, in quam sane Brasilianus populus singulari pietate fertur, iam Patronam apud Deum declaraverint senum in tota natione degentium cumque Venerabilis Frater Lucianus Mendes de Almeida, Episcopus titulo Turrensis in Proconsulari atque eiusdem coetus Episcoporum a Secretis, ad Nos Litteras dederit, ut talem electionem atque probationem confirmaremus, ad normam « Instructionis de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis )), n. 30 Nos, explorato omnia ad iuris leges esse acta, quam aequissimo animo admotae expostulationi concedimus. Quae cum ita sint, iis probatis quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino de re censuerit, placet Sanctam Teresiam a Iesu Jornet Ibars, Virginem, esse et considerari Patronam apud Deum senum in Brasilia degentium, factis iuribus et privilegiis quae iuxta rubricas consequuntur, contrariis nihil obstantibus. Ceterum Deum in vota vocamus, ut, intercedente Teresia de caelo, tum sacris Praesulibus res acta prosit, tum maxime senibus, quorum vita nova spe alitur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Maii, anno M D C C C C L X X X I I I I , Pontificatus Nostri sexto. XXVIII AUGUSTINUS Card. CASAROLI, Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 132580. a publicis Ecclesiae negotiis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 838 II Ecclesia abbatialis Ferigoletensis, in Gallia, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoratur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Sacra illa aedes, quam Canonici Regulares Ordinis Praemonstratensis in archidioecesi Aquensi ritibus ac adsiduis caerimoniis exornant, quaeque Ecclesia abbatialis Ferigoletensis exstat, merito ob structurae genus et potissimum ob religionis cultum praedicatur. Provido igitur consilio Reverendissimus Pater Ioannes-Marcus Vaillant, O. Praem., Abbas Ferigoletensis, atque Venerabilis Frater Bernardus Panafieu Archiepiscopus Aquensis petierunt ab Apostolica Sede ut eadem ad Basilicae Minoris eveheretur gradum et dignitatem, plane confisi fore ut non parva exinde proveniret christiani populi coetibus utilitas. Quibus precibus libenti animo obsecundantes Nos e Sacrae Congregationis pro Cultu Divino consultu deque Apostolicae potestatis Nostrae plenitudine, harum Litterarum vi statuimus, ut templum quod diximus, in quo et cappella includitur nostrae Dominae de bono Remedio dedicata, titulum ac dignitatem Basilicae Minoris consequatur, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae templis hoc nomine insignibus rite debentur. Mandamus insuper ut ea ad amussim serventur, quae iuxta Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die vi mensis Iunii anno M C M L X V I I I datum servanda sunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die xn mensis Iunii, anno M C M L X X X I V , Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 182972. a publicis Ecclesiae negotiis Acta Ioannis Pauli Pp. II 839 ALLOCUTIONES I Viterbii ad Christifideles congregatos habita.* 1. « A Te si prostri tutta la terra, / a te canti inni, canti al tuo nome. / Venite e vedete le opere di Dio / mirabile nel suo agire sugli uomini y). La Chiesa adora oggi Dio con il Salmo responsoriale della sua liturgia, e in questo Salmo si riflette la profonda gioia del tempo pasquale. L'opera di Dio : l'opera mirabile che Egli ha compiuto in mezzo agli uomini. E l'ha compiuta in Gesù Cristo, Crocifisso e Risorto. Dio l'ha compiuta per mezzo di Lui, che si è fatto obbediente fino alla morte di Croce, e con questa obbedienza nata dall'amore verso il Padre e verso gli uomini vinse la morte e rivelò la vita in tutta la sua definitiva verità e realtà. .Questa opera è stata compiuta da Dio e Cristo Signore sotto gli occhi dei testimoni. È proprio la loro voce, unitamente al grido del Salmo, che invita tutti a venire e a guardare l'opera della risurrezione e della redenzione. Tutti sono chiamati a partecipare al mistero pasquale di Cristo. Tutta la terra e tutto il creato narrano in un modo nuovo la gloria di Dio : anche la terra e le creature partecipano alla Risurrezione di Cristo. 1 2 2. La Chiesa è portavoce e servitrice di questa gloria. Essa è « salmista » delle cose mirabili che Dio ha fatto tra gli uomini. E contemporaneamente la Chiesa, nell'odierna domenica pasquale, legge con attenzione gli Atti degli Apostoli per ricordare, ancora una volta, come la Risurrezione di Cristo ha prodotto i suoi primi effetti in mezzo agli uomini. Ecco, leggiamo che il diacono Filippo ha predicato Cristo in Samaria, confermando con i segni la verità dell'insegnamento annunziato. E così Samaria accolse la parola di Dio. Sulle orme di Filippo si sono incamminati verso quella città gli apostoli Pietro e Giovanni * Die 27 m. Maii a. 1984. 1 Sai 65 (66), 4-5. 2 FU 2, 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 840 per imporre le mani, nel nome del Signore Gesù, sui battezzati e su quelli che ricevevano lo Spirito Santo. 3 3. Oggi, mi è dato di ricordare a Viterbo quest'avvenimento che gli Atti degli Apostoli riferiscono come accaduto nei primi giorni della Chiesa. La storia della Chiesa si snoda di generazione in generazione e di secolo in secolo sin dai tempi apostolici. E anche la vostra città, cari Fratelli e Sorelle ha scritto uno specifico capitolo di questa storia, che dai tempi dei santi apostoli Pietro e Paolo è legata in modo particolare a Roma e anche a tutta l'Italia. Come sappiamo, infatti, la vostra illustre Città è storicamente legata al Papato : per alcuni decenni del secolo x i n , fu la sede del Successore di Pietro. Vi si tennero anche alcuni conclavi, da uno dei quali uscì eletto un Papa poi proclamato Beato, Gregorio X. In quel periodo, la presenza della corte papale portò la città ad un notevole sviluppo, sia dal punto di vista urbanistico, che commerciale e culturale. Ma al di là di tutto ciò, va notato come la vostra Città, che pochi anni prima era stata illuminata dalla presenza evangelica di Santa Rosa, ospitando la Sede Apostolica, dette una nuova preziosa testimonianza di fede cristiana e di comunione ecclesiale, che giustamente viene ricordata nei secoli. (( Acclamate a Dio da tutta la terra » . Lo acclamino le città e le nazioni. AcclamaLo tu, città di Viterbo, sede medievale dei successori di Pietro. RingraziaLo per le opere che Dio ha compiuto in mezzo ai tuoi Antenati mediante il ministero dei Vescovi di Roma; e che continua a compiere. 4 4. Nell'odierna domenica la Chiesa, colma di gioia pasquale, preparandosi all'Ascensione del Signore, vive al tempo stesso la promessa di « un altro Consolatore » : lo (( Spirito di verità » . Cristo Signore, promettendo, alla vigilia della Passione, lo Spirito Santo che avrebbe mandato, dice agli apostoli : « Non vi lascerò orfani, ritornerò da voi ) ) . Noi ci prepariamo, come ogni anno, alla Pentecoste. In questa 5 6 3 Cfr. At 8, 5-8. 14-17. 4 Sal 65 (66), 1. 5 Gv 14, 16. 17. 6 Gv 14, 18. 841 Acta Ioannis Pauli Pp. II preparazione è racchiusa la gioia di una nuova Venuta di Cristo stesso. Egli, risorto e glorificato, dimorando nel Padre, viene, al tempo stesso, a noi nello Spirito Santo, nel Consolatore, nello Spirito di verità. E in questa sua nuova venuta si rivela la nostra unione col Padre : « Voi saprete che io sono nel Padre e voi in me e io in voi ) ) . La Chiesa oggi vede se stessa come il Popolo di Dio unito al Padre in Gesù mediante la potenza dello Spirito Santo. E la Chiesa gioisce di questa verità, di questa realtà. La Chiesa trova in essa, sempre di nuovo, la fonte inesauribile della sua missione e della sua aspirazione alla santità. 7 5. La missione della Chiesa, la sua aspirazione alla Santità, si realizza mediante l'amore. Cristo dice nel Vangelo di oggi : « Chi accoglie i miei comandamenti e li osserva, questi mi ama. Chi mi ama sarà amato dal Padre mio e anch'io lo amerò e mi manifesterò a lui » . Così dunque l'amore ci introduce nella più profonda conoscenza di Gesù Cristo. L'amore apre davanti al cuore umano il mistero di questa unione col Padre in Cristo mediante la potenza dello Spirito Santo, operante in noi. E perciò l'amore è il più grande comandamento del Vangelo. In esso si compiono tutti i comandamenti e i consigli. Esso è « il vincolo della perfezione». Quale gioia è per me, cari Viterbesi, poter ricordare oggi alcune meravigliose figure del passato lontano e vicino che qui nella vostra Città, hanno corrisposto generosamente alla chiamata evangelica all'amore. Quale grande risposta d'amore troviamo in quella meravigliosa giovinetta che fu la vostra Santa Rosa ! Essa, pur nella mutazione dei tempi, si presenta ancor oggi come modello per le ragazze e per le giovani, invitandole a comprendere a fondo, nella loro vita, l'Assoluto di Dio in una piena donazione d'amore al di là di ogni rispetto umano! Nella presente circostanza, ricordiamo anche Santa Giacinta Marescotti, proveniente da un ceto sociale assai diverso, vissuta in un altro clima storico e culturale, eppure, legata da tante affinità con la 8 9 7 8 9 Gv 14, 20. Gv 14, 21. Col 3, 14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 842 vergine Rosa ! Come questa, Giacinta fu fortemente sensibile al fatto che il consacrarsi a Dio e l'amore perfetto che lo fonda, comportano una dedizione piena al bene comune sia della Chiesa che della società. E queste due donne straordinarie, con la forza dello Spirito, riuscirono a realizzare quell'ideale in un modo ancor oggi esemplare. Ricordiamo poi anche San Crispino, che io ebbi la gioia di canonizzare : simpatica figura di fratello laico cappuccino, vissuto qualche secolo fa, ma il cui esempio è anch'esso estremamente attuale : l'esempio di un cristianesimo vissuto in una santa letizia, la quale, come ardua conquista interiore, è servizio squisito reso al prossimo che si trova bisognoso di pace e di consolazione. Con questo atteggiamento gioviale e bonario, San Crispino seppe essere un vero <( pescatore di uomini », attirando le anime all'amore della Croce di Cristo e alla ricerca della santità » . « Acclamate a Dio da tutta la terra ». AcclamaLo, o città di Viterbo, guardando le opere che Dio ha compiuto in mezzo ai tuoi antenati. Quest'opera sono gli uomini viventi, nei quali il mistero pasquale di Cristo ha trovato la sua piena espressione nella santità della loro vita. 6. Ed, infine, ascoltate ancora le parole di San Pietro. Si potrebbe dire che mediante il vostro passato, voi, o Viterbesi, siete legati in modo speciale alla figura dell'Apostolo che ha fondato la Sede romana.. Ecco che cosa dice Pietro apostolo nella sua prima Lettera, da cui è tratta la seconda lettura dell'odierna liturgia : « Adorate il Signore, Cristo, nei vostri cuori, pronti sempre a rispondere a chiunque vi domandi ragione della speranza che è in voi... ! » . Vi è qui un primo invito : ad una fede lucida, consapevole, coraggiosa. Tale fede richiede da noi il Cristo Crocifìsso e Risorto, anche nei nostri tempi. In essa prende anche inizio tutta la speranza cristiana. Ecco poi le ulteriori parole dell'Apostolo : « Tuttavia questo sia fatto con dolcezza e rispetto, con una retta coscienza ... È meglio infatti, se così vuole Dio, soffrire operando il bene piuttosto che fare il male » . " 1 0 •» 1 Pt 3, 15. " 1 Pt 3, 15-17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 843 Ii secondo invito : che dalla fede scaturiscano le opere ! Che la fede formi le coscienze ! Il Cristo Crocifisso e Risorto è il « metro*)) più perfetto della nostra condotta. Cari fratelli e sorelle ! È per me motivo di gioia essere qui a Viterbo in occasione del cinquantesimo di sacerdozio del vostro zelante Vescovo. Insieme con lui vi dico : cari fratelli e sorelle, accogliete questi inviti di San Pietro apostolo. Meditateli. Adattateli alle necessità ed alle esigenze della vostra vita quotidiana; Che ciascuno di voi continui a scrivere quel capitolo di storia della Chiesa, che qui ha un così ricco passato ! Sia con voi Cristo Risorto e lo Spirito Santo Paraclito : lo Spirito di Verità. In alto i cuori ! Sursum corda ! Amen. II Ad Exc.mum Virum Linnaeum Stephanum Kauta Msiska, Malaviae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Mr Ambassador, I am happy to welcome Your Excellency today as I receive from you the Letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the Republic of Malawi. I am grateful for the warm greetings which you have conveyed from His Excellency Ngwazi Dr H. Kamuzu Banda and I reciprocate his good wishes, assuring him at the same time of the high regard in which I hold the beloved people of your country. I particularly appreciate your référence to the Church's commitment to peace, freedom and justice for every man and woman. The Church seeks to pur sue this commi tment through various avenues, among which are the important Channels of the diplomatie contacts of the Holy See with différent countries. On this account, it is a great pleasure for me to reafììrm in this ceremony a spirit of collaboration in achieving the goals to which you have referred. As you have noted, too often we find that the conditions for human advancement and the attitudes needed for fostering human potential are not universally présent in our contemporary society. Despite an * Die 4 m. Iunii a. 1984. 844 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale abundance of goods and resources in some parts of the world, many people do not even have the basic requirements necessary to survive. Each day finds a large proportion of the world's population suffering from a shortage of food and medical assistance, from a lack of shelter, éducation and employment opportunities. This situation présents to governments, individuáis and the Church alike the challenge of striving to rectify the unequal distribution of human resources and thereby re-establishing among ali the children of God a proper sense of their human dignity. Prompted by the kind words of your address, I wish to thank you for your observations regarding the Church's efforts within your country in the various áreas of service. These efforts are motivated by a firm belief that each person, in every continent, has been made in the image of God and redeemed by Jesus Christ. Because this faith is sure, I can promise you the unfailing interest and, to the extent that it is possible, the Willing assistance of the Church in Malawi. Mr Ambassador, I pray that your diplomatie mission will bring about a further strengthening of the friendship and coopération that have characterized relations between your nation and the Holy See. I ask Almighty God to bless the work that you now begin and to grant abundant success to all the endeavours which you undertake. III Ad eos qui conventui de officii conscientia circa prolis generationem fovenda interfuerunt, coram admissos.* Dear Friends in Christ, 1. It gives me great joy to extend a cordial greeting today to both groups présent at this audience. I welcome the participants in the International Congress on the Philosophy and the Theology of Responsive Procréation, organized by the Pontificai Institute for the Study of Marriage and the Family, and I also welcome those taking part in the Second International Congress on Responsible Procréation, organized by the Centre for Study and Research on the Natural Regulation of Fertility of the Catholic University of the Sacred Heart. I am likewise deeply pleased that you have come here together today, to give to the world a united witness to the importance of the matter * Die 8 m. Iunii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 845 that you are studying. Your combined efforts, shared discoveries and mutual collaboration in the service of truth and the well-being of humanity render honour to your persons and to your Christian lives. The Church is extremely grateful for what you are doing. 2. Düring thèse days of your Congress you have set up a dialogue between science, ethics and theology on a subject of decisive importance : responsible procréation. This dialogue answers an urgent need of our time, one that is recognized by scientists themselves : the need for scientific knowledge and its applications to be ruled from within by ethics. This "rule by ethics" does not of course in any way detract from the epistemologica! independence of scientific knowledge. Rather, it assists science in fulfilling its most profound vocation of service to the human person. All knowledge of truth—including scientific truth— is a good of the human person and for the whole of humanity. But, as you know, truth known through science can be used by human freedom for purposes that are opposed to man's good—the good that ethics knows. When, in a civilization, science becomes separated from ethics, man becomes continually exposed to grave risks. Love for the human person comes from a vision of man's truth, dignity and incomparable preciousness. This truth and dignity are eternai, for the person is called to the beatine vision of God himself. 3. You scientists here présent have concentrated your research upon a precise point : knowledge of the fertile and infertile periods in the woman's cycle, in order to discover diagnostic methods of discerning them with certainty. What I have just said finds a particularly important application here. For this knowledge and the methods connected with it can also be used for purposes which are morally illicit. It is on this point that the meeting with ethics and theology must take place. By reasòn of your training and background you are in a position to make a very special contribution in this field. Philosophical and theological ethics takes up scientific knowledge in such a way that this latter becomes the path whereby the freedom of the human person achieves responsible procréation. Only in this way do married couples, possessing the necessary knowledge, accomplish a "harmonization" of ali the dimensions of their humanity, and safeguard the whole truth of married love. You are aware that each 846 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale individual—scientist, philosopher or theologian—according to his or her own compétence, is directed towards the same objective : the moral value of responsible procréation, and each compléments the others, in a precise hierarchy. The expérience which you are having during thèse présent days must continue. The teaching of natural methods is extremely vital for the human and Christian well-being of so many couples, and henee it must never be something purely technical. It must be rooted in true science and in a complete view of the human person. 4. In your Congresses you have rightly given ampie time to anthropological reflection, both philosophical and theological. For in the end ali the matters which you have discussed and will discuss entirely come back to this one question : who is man?—man in the unity of his personal being, in the truth of his relationship with God, in the goodness of the married relationship. When the answer to this question is obscured, the ethics of marriage is deprived of its basis. On the other hand, the full truth of the Création and Rédemption is a light of incomprehensible brightness that places the ethics of marriage in proper perspective. Your work is therefore in the service of the human person, in a civilization that has often replaced the criterion of what is good with the criterion of what is useful. Strive to pursue it in great unity among yourselves, with courage, for the truth and the good are stronger than error and evil. 5. I wish to cali special attention to the pastoral implications of your studies of responsible procréation and your promotion of the naturai methods of family planning. The theological study is basic because "the concrete pedagogy of the Church must always remain linked to her doctrine and never separated from it". Moreover, this study leads to a clearer understanding that naturai family planning is not an end in itself but is one of the many dimensions of the Church's pastoral concern for married couples. The theological reflection is also a great benefit for the many dedicated married couples who give their time and energy generously, and often at the cost of personal sacrifice, to teaching programmes in the naturai methods. For thèse couples are not engaged in a private ac ti vi ty, but their efforts, joined 1 1 Familiaris Consortio, 33. Acta Ioannis Pauli Pp. II 847 with those of the Church's pastors, are a part of the Church's pastoral responsibility to instil eonviction and offer practical help to all married couples sò that they may live their parenthood in a truly Christian and responsible manner. The promotion and teaching of the natural methods is, then, a truly pastoral concern, one that involves coopération on the part of priests and religious, specialists and married couples, all working in coopération with the Bishop of the local Church and receiving support and assistance from him. In your own work with married couples, I urge you always to maintain a special sensitivity to their needs, their fidelity to the Church, and the sacrifices they so willingly make in proclaiming the Lord's message in and through their conjugal love and family life. The Church does not claim that responsible parenthood is easy, but the grâce of the sacrament of marriage gives Christian couples a readiness and a capacity to live out their commitments with fidelity and joy. At the same time, the use of the naturai methods gives a couple an openness to life, which is truly a splendid gift o° God's goodness. It also helps them deepen their conjugal communication and draw closer to one another in their union—a closeness that lasts throughout their lives. 2 6. We must also be convinced that it is providential that various natural family planning methods exist so as to meet the needs of différent couples. The Church does not give exclusive approvai to any one natural method, but urges that all be made available and be respected. The ultimate reason for any natural method is not simply its biological effectiveness or reliability, but its consistency with a Christian view o f sexuality as expressive of conjugal love. For sexuality reflects the innermost being of the human person as such, and is realized in a truly human way only if it is an integral part of the love by which a man and woman commit themselves totally to one another until death. In this pastoral effort, then, it is important that the various natural family planning groups should work together and share their research and studies so as to manifest a unity of purpose and commitment. In this way the Church is better able to présent to the world the values of the natural methods, and reduce the strong emphasis on 3 2 3 Cf. Familiaris Consortio, 35. Of. Familiaris Consortio, 11. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 848 contraception, sterilization and abortion that we often encounter in the world. At the heart of this work in naturai family planning must be a Christian view of the human person and the conviction that married couples can really attain, through God's grâce and commitment to the naturai methods, a deeper and stronger conjugal unity. This unity ilows from and is enhanced by the dialogue, shared responsi bility, mutuai respect and self-control which are achieved in the practice of naturai family planning. Once again I thank you for all that you are doing in this fìeld of Naturai Family Planning, and in the whole area of promoting general attitudes that in turn influence the éducation of the young in human love. The well-being of the family and society is intimately linked to your efforts and to your success. I commend you ali to Mary the Mother of the Incarnate Word, asking her to assist you in your support of life and in your service to true love. IV Ad S. B. Moran Mar Ignatium Zakka I Iwas, Patriarcham Antiochenum Syrorum.* Your Holiness, God's love, which "has been poured into our hearts by the Holy Spirit", enables us to meet together as brothers during your visit to the Church of Rome and gives me the great Joy of receiving you. It is in this love of the Lord that with ali my heart I bid you welcome. As an Observer at the Second Vatican Council you met my predecessor John XXIII. You accompanied Mar Ignatius Jacoub I I I when he came to visit Paul V I , ñor do I forget our own first meeting. But your présence here now has a new and particular importance. First of all, I welcome in your person the head of the very ancient Syrian Church which has its roots in the apostolic community of Antioch. Since after the pattern of the Good Shepherd the Bishop is intimately linked with his flock, in greeting you I greet ail your faithful. To you, to His Béatitude The Catholicos, to those worthy représentatives of your Church who are with you, to your clergy and 1 * Die 21 m. Iunii a. 1984. 1 Rom 5:5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 849 all your people I give à heartfelt and brotherly greeting, full of esteem for your Church, whose history is so glorious, though marked by suffering, for its venerable traditions of theology, liturgy,- spirituality and discipline and for the courageous witness it bears today to the Cross and Résurrection of our Lord Jesus Christ, There is another reason which increases our joy and gives particular importance to this moment. Your visit has its place in the series begun by your venerated predecessor Patriarch Mar Jacoub I I I , which aimed at forging again the links between our Churches, which have been strained to the point of séparation and ignorance of each other. I now meet you in Rome as Patriarch of the Syrian Orthodox Church, You come to contribute to hastening the progress towards full communion between us. You know how much that wish is one with my own and with the solemn commitment which the Catholic Church made at the Second Vatican Council to enter fully and actively into the ecumenical movement. To give practical expression to this desire with which the Holy Spirit has filled us, we are able on this occasion to make together a joint déclaration of our common faith in Christ, the Son of God who through the Holy Spirit was made man by taking flesh of the Virgin Mary. We thus mark real progress on the patii to unity, and we*hope that, having confessed together Jesus Christ true God and true man as our one Lord, he will give us the grace to overeóme the divergences which remain and which hinder full canonical and Eucharistie communion between us. We bless God for what we have regained in brotherhood already and for the advances we have made together. Because our Lord Jesus Christ prayed. for the unity of his own "that the world might believe", and gave himself that ali men might be reconciled with each other and with the Father, we must ever be his ready instruments for the restoration of visible unity between Christians and for peace between ali people. "Concern for restoring unity touches the whole Church, faithful and clergy alike. It extends to every one according to the abili ty of each, whether it be exercised in daily Christian living or in theological and historical studies". The faithful of our Churches should meet stili more, learn to know each other better and together bear better witness to the Gospel of Christ. The full possibilities of common witness in 2 3 2 3 Jn 17:21. Unitatis Redintegratio, 56 - A. A. S. 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 850 prayer, in solidarity, in mutual aid and the service of those in need have not yet been sufficiently exploited. Here the clergy of our Churches can have a decisive influence. Already in many places there is pastoral collaboration in response to the needs of the faithful. I would like this to develop everywhere with courage, confidence and respect. As for theological and historical researches, these have already produced appréciable results, particularly within the framework of meetings of the Pro Oriente Foundation between représentatives of the Oatholic Church and the ancient Oriental Churches. We should continue them so that they mark fresh progress for the glory of God. If I speak thus of the urgent need to affirm together our common vocation to unity, it is not because our Churches are concerned only with their own problems. Christ is the light of the nations and it is to testify to his light that Christians ought always to look to do his will. The world needs the message of peace and the reality of salvation brought by Christ. Some of the faithful of our Churches live in lands ravaged by war and violence. In grave circumstances they are called to live the Gospel Beatitudes and to be agents of reconciliation. My thoughts and my prayers reach out to them at this moment. May God move the governments of nations in conflict so that hatred may be banished and firm concord be established between peoples. In spite of the strength of brotherly love that unités us, we often feel weak and defenceless in the face of so many needs and so much suffering ; but we do not lose courage. We fix our eyes on the "pioneer of our faith", and we know that we are surrounded by a great cloud of witnesses who are our fathers in faith, the saints and martyrs interceding for us. They have prayed and fought for the faith, for the unity of the Church and for love among Christians. Living now in Christ, they sustain us and draw us after them. Your Holiness, I thank you most sincerely for your visit. I know that your stay in this city is also a pilgrimage to the place of martyr dom of the Holy Apostles Peter and Paul, whose memory is very dear to the Church of Antioch, as it is to that of Rome. Through their intercession may God bless us, our clergy and ali the faithful of our Churches. 4 * Cf. Heb 12:1-2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 851 V Ad E.mum Magistrum quosdamque sodales Ordinis Melitensis coram admissos.* Altezza eminentissima, Illustri Signori, 1. Sono lieto di porgere il mio cordiale saluto a voi tutti, Membri del Sovrano Consiglio del Sovrano Militare Ordine di Malta, in questo incontro così vicino alla solennità di San Giovanni Battista; e ringrazio vivamente il Gran Maestro per le nobili parole a me indirizzate anche a nome di tutti i diecimila Cavalieri presenti ed operanti nel mondo. La visita di quest'anno riveste un particolare significato perché avviene a breve distanza dalla celebrazione del Capitolo Generale, nel quale è stato eletto il nuovo Governo che guiderà l'Ordine nei prossimi anni, e durante il quale è stato fatto il punto sui lavori di revisione della Carta Costituzionale e del Codice, per adeguare la vostra normativa agli orientamenti del Concilio Vaticano Secondo e del nuovo Codice di Diritto Canonico. Auspico che da quest'impegno, voluto dalla Chiesa per tutti gli Istituti di vita consacrata e le società di vita apostolica, scaturisca nuovo slancio e nuovo vigore per la vostra operosità plurisecolare e un approfondimento evangelico di vita interiore. 2. Il vostro benemerito Ordine è nato in un periodo di storia caratterizzato sotto il profilo socio-politico da un'epoca di ferro, e sotto il profilo ecclesiale da una straordinaria fecondità d'istituzioni. In quest'ottica quel periodo remoto appare più vicino e la vostra ragione di essere, più attuale. In ogni epoca la vitalità perenne ed incessante della Chiesa esprime le proprie figure insigni di santi e di eroi, come pure i propri movimenti per una risposta qualificata alle esigenze sempre urgenti e sempre nuove dell'uomo. L'unica ed identica grazia dello Spirito si manifesta attraverso la varietà dei carismi. Allora, alle vostre origini, il rinnovamento della vita religiosa si ebbe con la nascita e lo sviluppo dei grandi Ordini contemplativi e insieme con quella originale forma di Ordini Religiosi che si chiamarono (( Cavallereschi ». * Die 26 m. iunii a. 1984. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 852 Il vostro Ordine sorse col preciso intendimento di mettersi a servizio e a difesa della fede, ed insieme a protezione degli oppressi e ad assistenza degli infermi e dei poveri. Con l'andare del tempo l'impulso originale verso questi obiettivi non è venuto meno. Esso viene stimolato dai documenti del Concilio e dal nuovo testo di Diritto Canonico, i quali non mancano di sottolineare l'urgenza del rinnovamento e adattamento alle mutate condizioni dei tempi e insieme la necessità di interpretare e di osservare 10 spirito e le finalità dei Fondatori. Sono indirizzi luminosi e vitali. La difficoltà consiste nel trovare 11 punto di armonia e di giusto equilibrio tra due esigenze : essere attuali senza tradire la genuinità delle origini. Come la Chiesa, ógni istituzione all'interno di essa è chiamata ad essere sempre nuova e sempre fedele a se stessa. Il vostro sforzo di ricerca, animato dal soffio dello Spirito, vi consentirà di trovare con chiarezza le vie nuove e i modi del vostro aggiornamento nel quadro del vostro carisma di fondazione, che fa parte del tesoro della Chiesa. 1 2 3. L'impegno per la difesa della fede e del povero voi lo realizzate nello sviluppo delle attività caritative, nelle quali vi prodigate con slancio generoso e animati da uno spirito qualificatamente cristiano. Voi siete nati come « Ospedalieri », e questa vostra primitiva denominazione non ha perso nulla della sua attualità. Il vostro cammino lungo i secoli attesta che è sempre stata ed è pure al presente una realtà, della quale anche gli uomini di oggi sentono l'urgenza e la necessità e verso la quale essi non mancano di manifestare la propria ammirazione. Quel primo centro di assistenza ai malati e ai bisognosi, da Gerusalemme, dove esso nacque, accanto ai luoghi della sepoltura e della risurrezione del Signore, si è moltiplicato e via via si è diffuso per i cinque continenti in attività cristiane di ogni tipo : ospedali propriamente detti, lebbrosari, dispensari, ambulatori, banche di sangue, centri specializzati, scuole professionali, gruppi di soccorso, asili per i bambini, case di riposo per anziani, centri di raccolta e di smistamento di medicinali, borse di studio e patronati. La carità evangelica, che porta a saper vedere Cristo nel fratello sofferente e bisognoso, non ha limiti. E vi ha spinto a portare soccorso alle popolazioni di quello che chiamando il Terzo Mondo, nel Vietnam, 1 2 Gaudium et spes, 7 ; Perfectae caritatis, 2. Perfectae Caritatis, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 853 nell'Oriente asiatico, nell'America Latina, nelle zone dell'Africa che soffrono la siccità, in regioni più vicine colpite da calamità naturali, come pure nel tormentato Libano. L'attività multiforme, che va incontro all'infermo e all'indifeso, spinge ad operare nel quadro delle vecchie povertà, e verso coloro che non hanno pane, vestito, casa, lavoro, patria, ossia delle povertà nuove create dalla moderna società dei consumi. Mi compiaccio per questa attività caritativa che è testimonianza di fede, perché esercitata in nome della paternità universale di Dio, ed è applicazione del Vangelo, che vuole tutti gli uomini fratelli ; è costruzione del Regno, dono di sé offerto per amore di Colui che si è donato per noi. 4. Voglio esortarvi ad interiormente arricchirvi di Dio e della sua vita trinitaria, per poter donare di più. Impegnatevi con cura, secondo i differenti vincoli che distinguono le tre classi dell'Ordine, alla vostra personale formazione religiosa, fatta di vita sacramentale, di preghiera, di ascolto della Parola di Dio, di meditazione, di disponibilità alla guida dei Pastori, di semplicità, autenticità, austerità vorrei dire, nei rapporti sociali interni ed esterni, di umiltà che ci porta a valorizzare più l'essere che l'avere. Affido questo auspicio alla protezione di Nostra Signora di Filermo, di San Giovanni Battista, del vostro Fondatore, dei Santi e dei Beati del vostro Ordine. Voglio assicurarvi infine che siete presenti nel mio cuore. Nelle nomine recenti del Cardinale Patrono e mio Rappresentante presso l'Ordine, e del Prelato, vogliate vedere la sollecitudine di questa Sede Apostolica, la quale, oltre che con il legame diplomatico che ha con il vostro Sovrano Ordine, vuole essere vicina a voi, nel vostro cammino di perfezione, anche con una presenza pastorale. Con questi sentimenti vi imparto di cuore la Benedizione Apostolica, che estendo a tutti i Membri dell'Ordine Gerosolimitano con un particolare pensiero per i cappellani dell'Ordine. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 854 VI Ad Patres Cardinales Romanaeque Curiae Praelatos et Officiales in Aula Paulina coram admissos.* «Simone di Giovanni, mi ami tu?... Pasci i miei agnelli, ... pasci le mie pecorelle!... Seguimi!». 1 Signori Cardinali, Confratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, Fratelli e Sorelle della Curia Romana! 1. Le parole del Vangelo udite in questo momento di preghiera in preparazione alla solennità dei Santi Apostoli Pietro e Paolo, che vede riuniti attorno a me tutti voi, carissimi collaboratori del mio quotidiano ministero, ci toccano nel profondo del cuore. Qui, esse risuonano con un'eco incomparabile, che percorre come un brivido tutte le nostre fibre : siamo sulla tomba di Pietro, non lontani dal luogo stesso dove è avvenuta quella morte, con cui Egli ha glorificato Dio. Qui parla con tutta la sua eloquenza la testimonianza estrema dell'amore di Pietro per Cristo Gesù. Qui, la continuità della Chiesa delle origini con quella, che è ormai alla soglia del terzo millennio, trova il suo anello di congiunzione, la sua garanzia di fedeltà e di autenticità, la sicurezza di poggiare sempre sulla stessa Pietra, voluta da Cristo a fondamento della sua Chiesa. 2 Per questo ho voluto che questo nostro significativo incontro — incontro di affetto reciproco, di riflessione, di incoraggiamento — avvenisse anche quest'anno nella Basilica Vaticana : lo scorso anno, in occasione della solenne celebrazione comunitaria per il Giubileo dell'Anno della Redenzione; oggi, in una cornice di raccoglimento, in preparazione alla solennità liturgica, che vogliamo vivere all'unisono con la Chiesa universale, ma che sentiamo particolarmente nostra. Grazie perché siete venuti. Grazie a Lei, Signor Cardinale Decano, per le sempre nobili parole con cui interpreta i sentimenti dei Confratelli Cardinali e di tutti i presenti. 2. L'incontro — ormai tradizionale nella vigilia della solennità dei Santi Pietro e Paolo — tra il Papa e i suoi stretti collaboratori nel* Die 28 m. Iunii a. 1984. 1 Gv 21, 25 ss., 19. 2 Cfr. Gv 21, 19. Acta Ioannis Pauli Pp. II 855 l'ambito delia Curia Romana, del Vicariato di Roma, delle varie Amministrazioni della Santa Sede e del Governatorato per la Città del Vaticano, ha per me un significato particolare, a cui attribuisco grande importanza : mi è infatti possibile sia esprimervi la mia riconoscenza, sia confortarvi nell'adempimento di un dovere, unico per la sua configurazione, considerando la sua vicinanza con la Sede di Pietro e il contributo che reca al ministero petrino, a me attribuito per supremo mandato. Effettivamente, l'organizzazione centrale della Chiesa, mediante tutti i suoi diversificati organismi, è strumento indispensabile per il Papa nel condurre avanti l'enorme peso di questo ministero. E poiché esso abbraccia tutta la vita della Chiesa, nell'obbligo imprescrittibile della « Confirma fratres » affidato a Pietro e ai suoi successori, la vostra attività nella Curia Romana e nelle varie amministrazioni centrali della Sede Apostolica si estende ad una dimensione ampia quant'è la Chiesa stessa. Voi infatti mi aiutate nel mio dovere di Pastore, diretto al bene delle anime e alla comunione delle Chiese locali nella carità. 3 Per questo vi ho voluti qui, accanto a me, presso il Sepolcro di Pietro. Vi saluto a uno a uno ; e mi è caro chiamare per nome i singoli organismi, nei quali lavorate, perché così si dispiega davanti ai miei occhi tutta la panoramica della vita ecclesiale, a cui la Sede di Pietro rivolge le sue sollecitudini. Voi siete le mie braccia : tutti insieme, e ciascuno singolarmente. Saluto perciò con particolare affetto i Responsabili, gli Officiali e i Cooperatori tutti delle varie componenti di questo corpo vivente che è la Curia Romana : Sinodo dei Vescovi ; Segreteria di Stato e Consiglio per gli Affari Pubblici della Chiesa; Congregazioni per la Dottrina della Fede, per i Vescovi, per le Chiese Orientali, per i Sacramenti, per il Culto Divino, per il Clero, per i Religiosi e gli Istituti Secolari, per l'Evangelizzazione dei Popoli, per le Cause dei Santi, per l'Educazione Cattolica; Penitenzieria Apostolica, Segnatura Apostolica, Rota Romana; Segretariati per l'Unione dei Cristiani, per i Non Cristiani, per i Non Credenti ; Consiglio per i Laici, Commissioni « Iustitia et Pax » ; per l'Interpretazione Autentica del Codice di Diritto Canonico ; per la Revisione del Codice di Diritto Canonico Orientale; per le Comunicazioni Sociali; per l'America Latina; per la Pastorale delle Migrazioni e del Turismo ; Consiglio « Cor Unum », Con3 Le 22, 32. 856 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale siglio per la Cultura; Commissione Teologica Internazionale, Biblica, di Archeologia Sacra, Comitato di Scienze Storiche, Commissione per gli Archivi Ecclesiastici d'Italia, Commissione Centrale per l'Arte Sacra in Italia, Commissione Cardinalizia per i Santuari di Pompei, Loreto e Bari; Camera Apostolica, Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede; Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica; Prefettura della Casa Pontifìcia; Ufficio per le Cerimonie Pontificie; Servizio Assistenziale, Ufficio per i Rapporti col Personale, Fabbrica di San Pietro, Biblioteca Apostolica Vaticana, Archivio Segreto Vaticano. Saluto il Vicariato di Roma, per il diretto servizio pastorale alla mia diocesi, come il Vicariato, la Pontifìcia Commissione e il Governatorato per lo Stato della Città del Vaticano; e, fuori Roma, ma strettamente legate a questa Cattedra di Pietro con una fisionomia unica e particolare, il mio pensiero va alle Nunziature e Delegazioni Apostoliche in tutte le latitudini del mondo, che mi rappresentano presso le Chiese locali e le Autorità dei diversi Stati con una fisionomia unica di servizio e di collegamento tra questa Sede di Pietro e i vari popoli del mondo. Ho voluto elencare tutti, non solo per dovere di cortesia, ma proprio perché, nel solo enunciare le varie parti di questa struttura organica e complessa, che oggi trovo raccolta con me in preghiera, è offerto un quadro eloquente di tutte le attività e premure della Chiesa, di tutto l'insieme della sua vita, verso le quali si dirige la sollecitudine del ministero petrino. 3. Il Vangelo, che abbiamo insieme ascoltato con emozione, ci ricorda le linee maestre di questo ministero. Esse sono segnate dalle parole di Gesù di Nazareth, Verbo del Padre : « Simone di Giovanni, mi ami tu? » : tre volte risuona questa domanda, che sconvolge con progressiva intensità il cuore di Pietro. « Pasci i miei agnelli, le mie pecorelle » : e tre volte risuona questo mandato universale di sollecitudine pastorale per tutta la Chiesa, affidato a Pietro dopo la sua triplice confessione di amore. « Seguimi ! », è la conclusione : un invito a non fermarsi su nessun'altra considerazione che non sia quella della volontà divina, che chiama anche fino al martirio. Se vi invito a rifletterci sopra, è perché in queste parole anche la vostra attività trova la sua vera collocazione nel suo significato profondamente e sostanzialmente ontologico e teologico, e nella prospettiva escatologica. a) « Mi ami? Tu sai che ti amo ». Il ministero petrino è essenzial- 857 Acta Ioannis Pauli Pp. Il mente ministero d'amore, servizio di amore, come risposta all'amore eterno e misericordioso di Dio, che come in una verticale diretta si è manifestato agli uomini nel Figlio incarnato, si è riversato nei loro cuori col dono dello Spirito Santo, ha raccolto la sua Chiesa da tutti i popoli della terra, facendola poggiare sulla Roccia che è Pietro. Servire questo disegno d'amore è un atto, un dovere di amore: « . . . Sit amoris officium, pascere dominicum gregem ! » . 4 5 b) « Pasci i miei agnelli ». Il ministero petrino è sollecitudine pastorale verso l'intera Chiesa : il comando di Cristo : Pasci, fa tutt'uno con il « Conferma i tuoi fratelli » della sera dell'Ultima Cena, e, più indietro, con le parole di Cesarea di Filippo : « Tu sei Pietro e su questa Pietra edificherò la mia Chiesa ... A te darò le chiavi del regno dei Cieli » . È un servizio. 6 7 — Servizio dell'uomo : perché la verticale che dal cuore di Dio Padre scende attraverso Cristo fino all'investitura data a Pietro per la Chiesa, è diretta unicamente all'uomo : alla salvezza dell'uomo, operata dalla Redenzione, alla integralità dell'uomo, che vive e opera come persona singola, ma inserita nella compagine sociale di famiglia, lavoro, professione, società civile; alla libera espansione dell'uomo, che deve tendere ai suoi eterni destini nella convivenza tra 1 popoli, assicurata dalla pace, che è 1'« ordinata concordia tra gli uomini » . 8 — Servizio all'unità della Chiesa, perché il ministero di Pietro è garanzia di stabilità e di coesione per tutta la Chiesa, e dell'intimo legame che esiste con i singoli Pastori per il bene del Popolo di Dio. Come ha sottolineato il Vaticano I I , « affinché l'Episcopato fosse uno e indiviso (Cristo) prepose agli altri apostoli il beato Pietro e in lui stabilì il principio e il fondamento perpetuo e visibile dell'unità della fede e della comunione » . « Unus pro omnibus, quia unitas est in omnibus » (« uno solo — Pietro — è al posto di tutti, poiché l'unità esiste in tutti»), aveva icasticamente commentato S. Agostino. 9 10 4 Cfr. Rm 5, 5. 5 « Sia un dovere di amore pascere il gregge del Signore », S. Aug. In Io Ev. 123, 5; PL 35, 1967. 6 Lc 22, 32. 7 Mt 16, 18 s. 8 S. Aug. De Civ. Dei, 19, 13, 1; PL 41, 640; cfr. S. Thomae Summa c. Gentes, I I I , 128, 3003. 9 10 LG, 18. In Io Ev., 118, 4; PL 35, 1949. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 858 — Servizio alla fede, come sottolinea S. Pietro Crisologo : (( Beatus Petrus, qui in propria sede et vivit et praesidet, praestat quaerentibus fidei veritatem » . Fermamente consapevole della necessità di questo servizio, il mio Predecessore Giovanni X X I I I auspicava « un risveglio di forte e ardente fede; la consapevolezza piena dell'intero insegnamento cristiano dal primo all'ultimo degli articoli del Credo, una sempre più attiva fedeltà a Cristo, Figlio di Dio fatto uomo » ; e Paolo VI proclamava davanti a tutta la Chiesa « i l Credo del Popolo di Dio )), a conclusione dell'anno della fede. u 1 2 13 c) Seguimi. La vita di tutti i cristiani è sequela di Gesù Cristo, questa è prerogativa, dovere e programma precipui del ministero petrino. Pietro ha davvero seguito Cristo. La sua storia personale fu straordinariamente segnata da una doppia vocazione, e questo è un ulteriore tratto peculiare che lo distingue dagli altri apostoli : infatti Gesù lo chiama, sia all'inizio della propria missione messianica, come riporta il Vangelo di Luca : « D'ora in poi, sarai pescatore di uomini » , sia alla fine di essa, con una chiamata singolare, nelle parole del quarto Vangelo, che oggi abbiamo udito insieme. E Pietro, in tutti e due i casi, segue Gesù, affidandosi pienamente a Lui, fino ad avventurarsi verso l'ignoto, sempre condotto da quella duplice chiamata, giungendo a Roma di cui fu il primo Vescovo, e ove diede l'estrema testimonianza del sangue su questo colle Vaticano. 1 4 4. Venerati Fratelli e carissimi figli. Nel parlarvi del ministero petrino, ho sottolineato tra l'altro che esso è servizio alla fede. In questa prospettiva, che caratterizza il nostro comune lavoro, vorrei aprirvi il mio animo su un argomento, che mi sta particolarmente a cuore : è la questione dell'educazione cattolica della gioventù. Essa interessa espressamente, è vero, il Dicastero che si occupa dell'Educazione cattolica, ma tocca da vicino tutti quanti noi, Vescovi e sacerdoti, religiosi e religiose, che vogliamo vivere intensamente il momento presente, con tutte le sfide che esso pone; tocca da vicino voi, laici, padri e madri di famiglia, il cui prin11 « I l beato Pietro, che continua a vivere e a governare nella sua sede, dona la verità della fede a quanti la cercano»: Ad Eutichem, inter ep. Leonis Magni, 25, 2; PL 54, 743 s. a U d . Gen. 6 agosto 1960; Discorsi Messaggi Colloqui, I I , p. 733. 13 30 giugno 1968; Insegnamenti, p. 292-310. 14 Le 5, 10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 859 cipale problema è proprio quello della formazione integrale cristiana, che volete dare ai vostri figli. La questione dunque, non è estranea, in questa luce di fede, a nessuno di noi, che lavoriamo per la vita della Chiesa nel mondo, e in sintonia e al servizio delle singole Chiese locali. E appunto, gli Episcopati di vari Paesi sono impegnati in prima persona per le difficoltà inerenti all'educazione cristiana della gioventù, che in questi ultimi anni attraversa un momento delicato. I vescovi lavorano, spendono energie e risorse sulla questione, che coinvolge vari aspetti, e attendono una parola sui principi, che la regolano per il bene della comunità ecclesiale e civile. L'educazione cattolica della gioventù pone la Chiesa di fronte a una molteplice responsabilità, che si estende anzitutto alla catechesi evangelizzatrice, la quale comprende anche l'insegnamento religioso nella scuola, anche pubblica, infine alla scuola cattolica come luogo di educazione cristiana e di formazione integrale del fanciullo e del giovane sotto il segno della fede e di una visione dell'uomo e del mondo che ad esso si ispira e ad essa non contraddice. Tutto questo nel rispetto dei diritti fondamentali dei genitori, primi responsabili della educazione dei figli e in corrispondenza della missione specifica della Chiesa. Non sarà inopportuno soffermarci sui principi che devono sostenere viva la coscienza di questo problema nel mondo odierno, di fronte alle difficoltà molteplici che qua e là si presentano e su cui non è possibile tenere gli occhi chiusi e tacere. 5. La catechesi è realtà ampia e onnicomprensiva in relazione alla missione affidata da Cristo alla Chiesa : « Andate e ammaestrate tutte le nazioni » . Il Figlio di Dio ha mandato gli apostoli ad insegnare, e la Chiesa ha tenuto sempre fede a questo incarico, esercitato dal Magistero del Papa e dei Vescovi, con un impegno che non di rado ha richiesto anche la testimonianza del sangue. La Chiesa insegna per comunicare al mondo la Parola della salvezza : e in questa missione, nel suo senso stretto, trovano il loro ambito essenziale sia l'annuncio della Buona Novella, cioè l'evangelizzazione, di cui il mio Predecessore Paolo VI ha tracciato il contenuto, i metodi, i protagonisti nel grande documento «Evangelii nuntiandi», del 1975, sia la catechesi in tutte le sue forme, come ne ha parlato il Sinodo e la mia Esortazione « Catechesi tradendae », in particolare nella preparazione ai sacramenti. 1 5 , s Mt 28, 19. 860 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Perciò la Chiesa ha il dovere e il diritto nativo di insegnare agli uomini, a tutti gli uomini, la verità rivelata, come è stato ribadito in modo chiaro anche dal nuovo Codice di Diritto Canonico, che ha dedicato tutto il Libro I I I ai problemi inerenti al « muiras docendi », affidatole da Cristo. Il Concilio Vaticano II ha ampiamente illustrato questa missione, principalmente nella Costituzione dogmatica sulla Chiesa, nel Decreto sull'Ufficio pastorale dei Vescovi, e nella Dichiarazione sulla libertà religiosa. « Tra i principali uffici dei Vescovi — è scritto nella Lumen Gentium — eccelle la predicazione del Vangelo. I Vescovi, infatti, .sono gli araldi della fede, che portano a Cristo nuovi discepoli, sono dottori autentici, cioè rivestiti dell'autorità di Cristo, che predicano al popolo loro affidato la fede da credere e da applicare nella pratica della vita, e la illustrano nella luce dello Spirito Santo » . La Chiesa non deve perciò trovare ostacolo nell'esercizio di questo primordiale dovere, richiesto, oltre tutto, dall'aspirazione originaria dell'uomo verso la ricerca della verità : esso quindi rientra nell'ambito generale del rispetto alla libertà religiosa. 16 1 7 6. La questione dell'educazione cattolica comprende poi, come ho detto, l'insegnamento religioso nell'ambito più generale della scuola sia essa cattolica oppure statale. A tale insegnamento hanno diritto le famiglie dei credenti le quali debbono avere la garanzia che la scuola pubblica — proprio perché aperta a tutti —, non solo non ponga in pericolo la fede dei loro figli, ma anzi completi, con adeguato insegnamento religioso, la loro formazione integrale. Questo principio va inquadrato nel concetto della libertà religiosa e dello Stato veramente democratico, che in quanto tale, cioè nel rispetto della sua più profonda e vera natura, si pone al servizio dei cittadini, di tutti i cittadini, nel rispetto dei loro diritti e delle loro convinzioni religiose. Visto in questa convergenza di principi religiosi, filosofici, politici, questo insegnaménto va considerato un diritto : diritto delle famiglie credenti, diritto dei giovani e delle giovani che vogliono vivere e professare la loro fede ; e questo, in ogni genere di scuola, anche in quella che non accoglie le istanze dell'educazione cattolica, propria della Chiesa. Una scuola, infatti, che voglia essere veramente degna di que16 Can. 747, 1. " 25; cfr. CD 12; Po 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 861 sto nome, deve dare spazio e offrire la sua disponibilità alle istanze dei cittadini, con l'intesa e la collaborazione delle confessioni interessate. 7. Nell'ampio tema della evangelizzazione e della missione affidata alla Chiesa per l'educazione cattolica della gioventù, entra poi la questione della scuola cattolica, che appunto da quella trae la propria più profonda motivazione, in quanto è appunto l'evangelizzazione che avvalora ogni sforzo per difendere e rafforzare l'istituzione e la funzione di tale tipo di scuola. Questo problema mi sta particolarmente a cuore, perché tocca da vicino la Chiesa, che non ha mancato di dare, a varie riprese, le sue chiare direttive in materia. Ricordo la programmatica Enciclica <( Divini illius Magistri», del mio Predecessore Pio XI di v.m., e i vari interventi dei Pontefici Romani, Pio X I I , Giovanni X X I I I , Paolo VI ; il Concilio Vaticano II vi ha dedicato la sua attenzione soprattutto nella Dichiarazione « Gravissimum educationis » nel quadro generale dell'educazione cristiana; la Congregazione per l'Educazione Cattolica ha diffuso, nel 1977, un espresso documento su « La Scuola Cattolica » ; né sono mancati gli accenni, secondo le varie occasioni, sia nei documenti da me pubblicati, in particolar modo nelle Esortazioni Apostoliche (( Catechesi tradendae, e « Familiaris consortio » , sia nei viaggi pastorali ; e, com'è noto, al problema si è interessata l'assemblea del 1980 del Sinodo dei Vescovi. 18 1 9 Infatti, la scuola cattolica si inserisce a pieno titolo nella « missione salvifica » della Chiesa, come ha sottolineato il documento già menzionato della Congregazione per l'Educazione Cattolica. In tale prospettiva, il « munus docendi » della Chiesa comprende per sua natura anche le diverse forme e gradi dell'insegnamento della gioventù. La scuola cattolica non intende presentare una dottrina propria, nel campo della scienza o della tecnica ; né fare pressioni di alcun genere : ma essa propone agli alunni le verità che toccano l'uomo, la sua natura, la sua storia, nella luce della fede. Il Vangelo è l'anima della scuola cattolica, la norma della sua vita e della sua dottrina. La scuola cattolica vuole infatti offrire ogni garanzia — e questo è principio fortemente da sottolineare, di fronte a certi orientamenti presenti — per esser palestra sia di formazione cristiana che di educazione 20 18 N . 69. 19 Nn. 36-40. 20 Nn. 5-9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 862 ottimale nelle varie discipline. Essa presenta la concezione della vita e del mondo, i grandi problemi che hanno occupato lo spirito umano nel corso dei secoli, secondo la visione cristiana, in una grande sintesi in cui si compongono tutti i dati della storia e dell'antropologia cristiana. La scuola cattolica riveste perciò un primario aspetto di cultura, indispensabile per la piena formazione dei giovani credenti. Anzi, proprio questo aspetto di universale sintesi culturale la rende plausibile anche a chi non condivide la fede cattolica. Come non ricordare qui il prestigio, che le scuole cattoliche hanno anche in Paesi a prevalenza non cristiana ove spesso la maggioranza dei giovani è di altra confessione o religione? Tutto ciò deve far riflettere seriamente sulla funzione di tali istituzioni, che non dev'essere ostacolata né diminuita, perché quelle scuole contribuiscono alla formazione seria e coscienziosa delle future leve dei singoli Paesi. Il concetto è stato ben sottolineato dal recente documento della Conferenza Episcopale Italiana, « La scuola cattolica, oggi, in Italia », ove è ribadito fin dall'inizio : « La Chiesa è mandata ad annunciare e ad incarnare la Lieta Notizia che porta a compimento la piena dignità e la libertà dell'uomo. Per questo, essa è da sempre attenta e sollecita verso quelle esperienze ed istituzioni, nelle quali — come accade nella scuola — prende forma l'umanità del domani e si delinea ciò che sarà il mondo futuro » . La Chiesa ha dunque il diritto di avere le sue scuole. Ma ne ha anche il dovere. Esso scaturisce sia, soprattutto, dal suo fondamentale «munus docendi», sia dalla convinzione della grande utilità che la scuola cattolica procura per la promozione umana e il progresso dei popoli. In questo contesto, il Vaticano II ha detto chiaramente : « La scuola cattolica, essendo in grado di contribuire moltissimo allo sviluppo della missione del Popolo di Dio e di servire al dialogo tra la Chiesa e la comunità degli uomini con loro reciproco vantaggio, conserva la sua somma importanza anche nelle circostanze presenti. Pertanto questo Sacro Concilio ribadisce il diritto della Chiesa a fondare liberamente e a dirigere le scuole di qualsiasi ordine e grado ... e ricorda che l'esercizio di un tale diritto contribuisce moltissimo anche alla tutela della libertà di coscienza e dei diritti dei genitori come pure allo stesso progresso culturale w. 2 1 22 21 25 agosto 1983. 22 Gravissimum educationis, 8. 863 Acta,. Ioannis Pauli Pp. II 8. La Chiesa entra a fondo nella questione dell'educazione cattolica della gioventù, e, in particolar modo, chiede libertà e uguaglianza per le scuole cattoliche, perché è mossa dalla convinzione che esse sono un diritto delle famiglie cristiane, come hanno ripetutamente sottolineato tante affermazioni del Magistero di questa Sede di Pietro. Se la Chiesa tanto insiste su questo diritto, è perché essa guarda appunto alle famiglie, a cui il dovere dell'educazione cristiana dei figli spetta fondamentalmente e ontologicamente. I genitori sono i primi educatori dei loro figli, anzi nel servizio della trasmissione della fede, sono ((i primi catechisti dei loro figli », come ho detto nel Duomo di Vienna. La famiglia, per sua natura voluta da Dio, è la prima e naturale comunità educatrice dell'uomo che viene al mondo. Essa deve dunque poter godere, senza discriminazione alcuna da parte dei pubblici poteri, la libertà di scegliere per i figli il tipo di scuola confacente con le proprie convinzioni, né dev'essere ostacolata da gravami economici troppo onerosi, perché tutti i cittadini hanno intrinseca parità anche e soprattutto in questo campo. Il Concilio Vaticano I I , ancora nella Dichiarazione sulla libertà religiosa, ha detto esplicitamente : « Ad ogni famiglia, in quanto società che gode di un diritto proprio e primordiale, compete il diritto di ordinare liberamente la propria vita religiosa domestica sotto la direzione dei genitori. Ad essi compete il diritto di determinare l'educazione religiosa da impartirsi ai propri figli, secondo la propria persuasione religiosa. Quindi dev'essere dalla potestà civile riconosciuto ai genitori il diritto di scegliere, con vera libertà, la scuola o gli altri mezzi di educazione, e per una tale libertà di scelta non debbono essere aggravati, né direttamente né indirettamente, da oneri ingiusti » . 23 2 4 Nell'esercizio del diritto di scegliere per i propri figli il tipo di scuola confacente con le proprie convinzioni religiose, la famiglia non dev'essere in alcun modo ostacolata, ma favorita dallo Stato, che non solo ha il dovere di non ledere i diritti dei genitori cristiani, suoi cittadini a tutti gli effetti, ma anche quello di collaborare al bene delle famiglie. La Chiesa non si stancherà mai di sostenere questi principi, che sono di cristallina logicità e chiarezza, ma che, qualora contrastati o disattesi, possono depauperare la convivenza civile e sociale, basata 25 23 12 settembre 1983; Insegnamenti, V I , 2, 1983, p. 486. 24 D. H., 5. 25 Cfr. Gs, 52. 864 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sul rispetto delle fondamentali libertà dei membri che la compongono, di cui la famiglia è il primo nucleo. 9. In questa vigilia della Solennità dei Santi Pietro e Paolo, maestri e colonne della fede, sento pertanto il dovere di far giungere da qui, a tutta la Chiesa, l'invito a compiere ogni sforzo per mantenere efficienti le strutture della scuola cattolica ; in particolare se ne sentano responsabili i Vescovi, i sacerdoti, e soprattutto quelle benemerite Congregazioni religiose, maschili e femminili, che, volute col carisma dell'educazione dai Santi e dalle Sante che le hanno fondate, debbono custodire col massimo impegno, come la pupilla degli occhi, questo grande, impareggiabile servizio alla Chiesa. E mi rivolgo altresì agli insegnanti, ai laici impegnati nella scuola cattolica, ai genitori, ai carissimi alunni ed alunne, affinché sentano come un grandissimo titolo di onore l'appartenenza a quelle scuole. Tutte le componenti della Chiesa si sentano impegnate a tenerne alto il prestigio, anche a costo di sacrifici, nella convinzione del grande ruolo che esse hanno per il futuro delle varie comunità ecclesiali e civili. Con questi miei voti mi rivolgo in particolare a tutti i miei Confratelli nell'episcopato, che, in diverse Nazioni dell'Europa e del mondo, si trovano in particolari situazioni di difficoltà, che devono essere affrontate con serenità e fermezza : dico a loro che prendo parte viva, in prima persona, alle loro preoccupazioni, ai loro sforzi, alla loro attività in questo campo, come a quelle dei sacerdoti, dei religiosi e delle religiose che li coadiuvano. Soprattutto condivido le sollecitudini dei primi responsabili di questo problema delicato e grave : cioè le famiglie cattoliche e la carissima gioventù — oggi profondamente aperta agli interrogativi e agli impegni della fede — che frequenta queste scuole, e sa di trarne un giovamento incomparabile per il proprio futuro. A tutti sono vicino, e bene auguro nel Signore. 10. Se mi sono soffermato sul problema dell'educazione cattolica della gioventù, con speciale riguardo alla scuola cattolica, ne sono stato indotto anche dal sapere che voi, miei collaboratori, volete corrispondere pienamente alle mie sollecitudini pastorali per tutta la Chiesa. Voi amate la Chiesa e questo è il motivo che vi anima nell'esercizio del quotidiano lavoro. Le mie ansie sono certo anche le vostre. In questo spirito vi chiedo di continuare ad aiutarmi con la viva partecipazione ai problemi della Chiesa di oggi, e di sostenermi con la vostra preghiera, Acta Ioanni» Pauli Pp. II 865 e soprattutto con l'amore. Sono certo che, nel vostro impegno, voi volete ripetere, insieme con me : Caritas Christi urget nos! È l'amore che vi guida nella vostra azione quotidiana. Amore tanto più prezioso e fecondo quanto più, nella grandissima maggioranza di voi, il lavoro è svolto nel silenzio, nel nascondimento, nella fedeltà che sottopone a usura le forze fìsiche e la vita stessa, consapevoli come siete di quella « specificità propria )) della collaborazione per cui siete (( chiamati a partecipare alla stessa missione che il Papa svolge a favore della Chiesa », come vi dicevo due anni fa. E di tanto vi ringrazio ! Ho atteso questo giorno, proprio per ripetervi questo grazie per la partecipazione che, a titolo tutto particolare, voi mi offrite nell'esercizio del ministero petrino ; e così volete corrispondere al dono di Dio, che a ciò vi ha chiamati, con la purezza della fede professata e l'integrità della vostra vita sacerdotale, religiosa o laicale, vissuta nella partecipazione al triplice - ufficio sacerdotale, profetico e regale di Cristo, e con la coscienza irreprensibile che il vostro lavoro edifica il Popolo di Dio, è inserito negli scambi invisibili e fecondi della Comunione dei Santi, ed è a sua volta sostenuto dagli aiuti spirituali, e anche materiali, che le Chiese locali offrono alla Chiesa di Roma, secondo l'antica consuetudine. Per esprimervi la mia commossa gratitudine, faccio mie le parole dell'apostolo Paolo, che stamani sono qui risonate : « Ringrazio il mio Dio ogni volta ch'io mi ricordo di voi, pregando sempre con gioia per voi in ogni mia preghiera, a motivo della vostra cooperazione alla diffusione del Vangelo ... È giusto che io pensi questo di tutti voi perché vi porto nel cuore, voi che siete tutti partecipi della grazia che mi è stata concessa ... Infatti Dio mi è testimone del profondo affetto che ho per tutti voi nell'amore di Cristo Gesù. E perciò prego che la vostra carità si arricchisca sempre più w. Sì, venerati Cardinali, Confratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, persone consacrate, Sorelle e Fratelli tutti : ringrazio il mio Dio e vi porto tutti nel cuore. I Santi Pietro e Paolo ci ottengano la perseveranza nel comune impegno, essi che si sono dati interamente alla causa del Vangelo, fino alla morte. La Madonna Santissima, « Vergine fedele », sia in mezzo a noi come 26 27 u Insegnamenti, V, 2, 1982, p. 2428. 27 FU 1, 3 ss, 7 ss. 57 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 866 già nel Cenacolo e agli albori della Chiesa nascente, a incoraggiarci col suo amore di Madre nel nostro sforzo di fedeltà al suo Figlio, facendoci comprendere sempre più che, proprio per questo, abbiamo un posto speciale nel suo Cuore immacolato. A Lei affido, ancora e sempre, le vostre persone, il vostro lavoro, le vostre amate famiglie, specialmente se in esse vi sono ansie, preoccupazioni, sofferenze. E nel nome della Trinità Santissima, a cui sola va « l a gloria, l'onore e la potenza w, e l'intenzione ultima del nostro servizio, a tutti imparto la mia particolare Benedizione Apostolica. 28 NUNTII SCRIPTO DATI I Ob diem ad rectum usum fovendum instrumentorum Communicationis Socialis statutum. Carissimi fratelli e sorelle in Cristo, 1. Voluta dal Concilio Vaticano II per «rendere più efficace il multiforme apostolato della Chiesa circa gli strumenti della comunicazione sociale questa Giornata annuale, che si celebra per la X V I I I volta, ha lo scopo di educare sempre meglio i fedeli ai loro doveri in un così importante settore. In questa occasione desidero, in primo luogo, esortare ciascuno di voi ad unirsi a me nella preghiera, affinché il mondo della comunicazione sociale, con i suoi operatori e la moltitudine dei recettori, svolga con fedeltà la sua funzione al servizio della verità, della libertà, della promozione di tutto l'uomo in tutti gli uomini. Il tema scelto per questa X V I I I Giornata è di grande rilievo : Le comunicazioni sociali strumento di incontro tra fede e cultura. Cultura, fede, comunicazione, sono tre realtà fra le quali si stabilisce un rapporto da cui dipendono il presente e il futuro della nostra civiltà, chiamata ad esprimersi sempre più compiutamente nella sua dimensione planetaria. 2 2. La cultura, come ebbi già modo di dire, è un modo specifico dell'esistere e dell'essere dell'uomo. Essa crea tra le persone dentro li. 28 Ap. 4, 1 Decr. Inter mirifica, 18. 2 Cfr. Discorso all'UNESCO, 2 giugno 1980. 867 Acta Ioannis Pauli Pp. II ciascuna comunità un insieme di legami, determinando il carattere inter-umano e sociale dell'esistenza umana. Soggeto e artefice della cultura è l'uomo, il quale si esprime in essa e vi trova il suo equilibrio. La fede è l'incontro tra Dio e l'uomo : a Dio che nella storia rivela e realizza il suo piano di salvezza, l'uomo risponde mediante la fede, accogliendo e facendo suo questo disegno, orientando la propria vita a questo messaggio : la fede è un dono di Dio a cui deve corrispondere la decisione dell'uomo. Ma se la cultura è la via specificamente umana per accedere sempre maggiormente all'essere e se, d'altra parte, nella fede l'uomo si apre alla conoscenza dell'Essere supremo, ad immagine e somiglianza del quale è stato creato, non è chi non veda quale profondo rapporto vi sia tra l'una e l'altra esperienza umana. Si comprende allora perché il Concilio Vaticano II abbia voluto sottolineare gli « eccellenti stimoli ed aiuti » che il mistero della fede cristiana offre all'uomo per assolvere con maggior impegno il compito di costruire un mondo più umano, rispondente cioè alla sua « vocazione integrale » . Ed ancora : la cultura è per se stessa comunicazione ; non solo e non tanto dell'uomo con l'ambiente che egli è chiamato a dominare, quanto dell'uomo con gli altri uomini. La cultura, infatti, è una dimensione relazionale e sociale dell'esistenza umana; illuminata dalla fede, essa esprime anche la piena comunicazione dell'uomo con Dio in Cristo e, al contatto con le verità rivelate da Dio, trova più facilmente il fondamento delle verità umane che promuovono il bene comune. 3 4 5 6 3. Pede e cultura, pertanto, sono chiamate a incontrarsi e a interagire proprio sul terreno della comunicazione : l'effettiva realizzazione dell'incontro e dell'interazione, nonché la loro intensità ed efficacia, dipendono in larga misura dall'idoneità degli strumenti attraverso i quali ha luogo la comunicazione. La stampa, il cinema, il teatro, la radio, la televisione, con l'evoluzione che ciascuno di questi mezzi ha subito nel corso della storia, si sono rivelati non sempre adeguati all'incontro tra fede e cultura. La cultura del nostro tempo, in particolare, sembra dominata e plasmata dai più nuovi e potenti fra i mezzi di 3 Cfr. Rm 10, 9; 2 Cor 4, 13. 4 Cfr. Gn 1, 26. 5 Cfr. Gaudium et spes, 57. 6 Cfr. Gn 2, 19-20; 1, 28. 868 Acta Apostolicae Sedis Commentarium Officiale comunicazione — la radio e, soprattutto, la televisione — tanto che, a volte, esse sembrano imporsi come fini e non come semplici mezzi, anche per le caratteristiche di organizzazione e di strutura che essi richiedono. Questo aspetto dei moderni mass media, tuttavia, non deve far dimenticare che si tratta, pur sempre, di mezzi di comunicazione, e che questa, per sua natura, è sempre comunicazione di qualche cosa : il contenuto della comunicazione, pertanto, è sempre determinante e tale, anzi, da qualificare la comunicazione stessa. Sui contenuti va dunque e sempre sollecitato il senso di responsabilità dei comunicatori, nonché il senso critico dei recettori. 4. Certi aspetti deludenti dell'uso dei moderni mass media non devono far dimenticare che essi con i loro contenuti possono divenire meravigliosi strumenti per la diffusione del Vangelo, adeguati ai tempi, in grado di raggiungere anche gli angoli più riposti della terra. In particolare, essi possono essere di grande aiuto nella catechesi, come ho ricordato nell'Esortazione Apostolica Catechesi tradendae? Coloro che utilizzano i mezzi di comunicazione sociale a fini di evangelizzazione, contribuendo anche a costruire così un tessuto culturale in cui l'uomo, conscio del suo rapporto con Dio, diventa più uomo, siano dunque consapevoli della loro alta missione; abbiano la necessaria competenza professionale e sentano la responsabilità di trasmettere il messaggio evangelico nella sua purezza e integrità, non confondendo la dottrina divina con le opinioni degli uomini. I mass media, infatti, sia che si occupino dell'attualità informativa, sia che affrontino argomenti propriamente culturali, o siano usati a fini di espressione artistica e di divertimento, rimandano sempre a una determinata concezione dell'uomo ; ed è appunto in base alla giustezza e alla completezza di tale concezione che vanno giudicati. A questo punto il mio appello si fa accorato e si rivolge a tutti gli operatori della comunicazione sociale, di qualunque latitudine e di qualunque religione : — Operatori della comunicazione, non date dell'uomo una rappresentazione mutila, distorta, chiusa agli autentici valori umani ! — Date spazio al trascendente, che rende l'uomo più uomo ! — Non irridete i valori religiosi, non ignorateli, non interpretateli secondo schemi ideologici ! 7 N . 46. Acta Ioannis Pauli Pp. II 869 — La vostra informazione sia sempre ispirata a criteri di verità e di giustizia, sentendo il dovere di rettificare e di riparare quando vi capitasse di incorrere in errore. — Non corrompete la società, e in particolare, i giovani, con la rappresentazione compiaciuta e insistente del male, della violenza, dell'abiezione morale, compiendo opera di manipolazione ideologica, seminando la divisione ! — Sappiate, voi tutti operatori dei mass media, che i vostri messaggi giungono a una massa che è tale per il numero dei suoi componenti, ciascuno dei quali, però, è uomo, persona concreta e irripetibile, che va riconosciuta e rispettata come tale. Guai a chi avrà dato scandalo, soprattutto ai più piccoli ! — In una parola : impegnatevi a promuovere una cultura veramente a misura dell'uomo, consapevoli che, così facendo, faciliterete l'incontro con la fede, della quale nessuno deve avere paura. 8 5. Un esame realistico conduce, purtroppo, a riconoscere che nel nostro tempo le immense potenzialità dei mass media sono usate molto spesso contro l'uomo, e che la cultura dominante disattende l'incontro con la fede, sia nei Paesi in cui è consentita la libera circolazione delle idee, sia laddove la libertà di espressione viene confusa con l'irresponsabile licenza. È compito di tutti risanare la comunicazione sociale e ricondurla ai suoi nobili scopi : i comunicatori si attengano alle regole di una corretta etica professionale ; i critici svolgano la loro utile azione chiarificatrice, favorendo il formarsi della coscienza critica dei recettori ; i recettori stessi sappiano scegliere con prudente oculatezza libri, giornali, spettacoli cinematografici e teatrali, programmi televisivi, per trarne occasione di crescita e non di corruzione; inoltre, anche attraverso opportune forme associative, facciano sentire la loro voce presso gli operatori della comunicazione, aftinché essa sia sempre rispettosa della dignità dell'uomo e dei suoi inalienabili diritti. E, con le parole del Concilio Vaticano I I , ricordo che « l o stesso potere pubblico, che giustamente si interessa della salute fisica dei cittadini, ha il dovere di provvedere con giustizia e diligenza, mediante la promulgazione di leggi e l'efficace loro applicazione, che dall'abuso di questi strumenti non derivino gravi danni alla moralità pubblica e al progresso della società )). 9 » Cfr. Mt 18, 6. 9 Decr. Inter mirífica, 12. Acta Apostolicae Sedis - 870 Commentarium Officiale 6. Infatti, poiché all'inizio della comunicazione vi è un uomo-comunicatore e, al suo termine, vi è un uomo-recettore, gli strumenti di comunicazione sociale faciliteranno l'incontro tra fede e cultura quanto più favoriranno l'incontro delle persone fra loro, affinché non si formi una massa di individui isolati, ciascuno dei quali sia in dialogo con la pagina, o con il palcoscenico, o con il piccolo o grande schermo, ma una comunità di persone consapevoli dell'importanza dell'incontro con la fede e con la cultura e decise a realizzarlo attraverso il contatto personale, nella famiglia, nel luogo di lavoro, nelle relazioni sociali. Cultura e fede, che nei mass media trovano utili e talora indispensabili ausili diretti o indiretti, circolano nel dialogo tra genitori e figli, si arricchiscono attraverso l'opera di insegnanti e di educatori, si sviluppano attraverso l'azione pastorale diretta, fino all'incontro personale con Cristo presente nella Chiesa e nei suoi Sacramenti. Con l'intercessione di Maria Santissima, invoco sugli operatori della comunicazione e sulla sterminata comunità dei recettori, i celesti favori, di cui è propiziatrice la mia Apostolica Benedizione, affinché ciascuno nel proprio ruolo si impegni a far sì che le comunicazioni sociali siano strumenti sempre più efficaci di incontro tra fede e cultura. Dal Vaticano, 24 Maggio dell'anno 1984, sesto di Pontificato. IOANNES PAULUS PP. I I II Ob diem tota Ecclesia ad Missionales res provehendas constitutum Christifidelibus universis missus. Fratelli e sorelle carissimi! « Il sangue dei martiri è seme dei cristiani )).* Durante il mio recente viaggio apostolico in Estremo Oriente ho avuto la gioia di canonizzare centotré Confessori della fede cattolica, che, evangelizzando la Corea con l'annuncio del messaggio di Cristo, hanno avuto il privilegio di attestare col supremo olocausto della loro vita terrena la certezza della vita eterna nel Signore risorto. Tale circostanza mi ha suggerito alcune riflessioni che desidero sottoporre all'attenzione di tutti i fedeli per la prossima Giornata Missionaria Mondiale. 1 Tertulliano, Apologeticus, 50: PL 1, 534. Acta Ioannis Pauli Pp. II 871 1. Valore redentivo della Croce. In realtà, le Lettere e gli Atti degli Apostoli confermano che è una grazia speciale quella di poter soffrire « pro nomine Iesu ». Leggiamo ad esempio come gli Apostoli « se ne andarono ... lieti di essere oltraggiati per l'amore del nome di Gesù » , in perfetta aderenza a quanto il Redentore aveva proclamato nel Discorso della Montagna : « Beati voi quando vi insulteranno, vi perseguiteranno e mentendo diranno ogni sorta di male contro di voi per causa mia. Rallegratevi ed esultate ... » . Cristo stesso ha attuato la sua opera redentrice dell'umanità soprattutto attraverso la passione dolorosa e il martirio più atroce, additando altresì la via ai suoi seguaci : « Se qualcuno vuol venire dietro a me, rinneghi se stesso, prenda la sua croce e mi segua». L'amore passa quindi, inevitabilmente, attraverso la Croce e in questa esso diviene creativo e sorgente inesauribile di forza redentiva. « Voi sapete — scrive San Pietro — che non a prezzo di cose corruttibili come l'argento e l'oro foste liberati dalla vostra vuota condotta ereditata dai vostri padri, ma col sangue prezioso di Cristo come di agnello senza difetto e senza macchia». Lo abbiamo meditato profondamente, questo mistero straordinario dell'Amore divino, nell'Anno Santo della Redenzione da poco concluso. Lo hanno meditato e vissuto nell'intimo del loro cuore milioni di fedeli, molti dei quali accorsi a Roma a rinnovare la loro professione di fede sulle tombe degli Apostoli, che per primi hanno condiviso il martirio del Maestro. Fede che già trova una sua prima attestazione ai piedi della Croce nelle parole del centurione e di coloro che facevano la guardia a Gesù : « Davvero costui era Figlio di Dio » . Da quell'evento cruciale per la storia umana gli Apostoli e i loro successori hanno continuato, nel corso dei secoli, ad annunziare la morte e la risurrezione di Cristo, unico nostro Salvatore : (( In nessun altro c'è salvezza; non vi è altro nome dato agli uomini sotto il cielo nel quale è stabilito che possiamo essere salvati » . Ma è stata in modo particolare la testimonianza della sofferenza fino all'estremo limite, 2 3 4 5 6 7 2 At 5, 41. 3 Mt 5, 4 Ibid. 16, 24. 5 1 Pt 1, 18-19; cfr. 1 Cor 6, 20. n. 6 Mt 27, 54. 1 At 4, 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 872 offerta sia da Cristo come dai suoi seguaci, che ha aperto la mente e il cuore degli uomini alla conversione al Vangelo : testimonianza di amore supremo ; difatti « nessuno ha un amore più grande di questo : dare la vita per i propri amici » . Ed è questa la testimonianza che schiere di Martiri e di Confessori hanno sofferto nel tempo, rendendo possibile con il loro sacrifìcio e la loro immolazione il sorgere e il fiorire delle varie Chiese — come quella Coreana cui accennavo all'inizio — e fecondando col loro sangue nuove terre per trasformarle in campi ubertosi del Vangelo ; infatti « se il chicco di grano caduto in terra non muore rimane solo; se invece muore produce molto frutto » . Questi eroi della fede hanno ben compreso e attuato il concetto fondamentale — da me espresso nella Lettera sul senso cristiano della sofferenza umana — secondo il quale se Cristo ha operato la redenzione dell'umanità con la Croce e ha sofferto al posto dell'uomo e per l'uomo, ogni uomo «è chiamato a partecipare a quella sofferenza per mezzo della quale ogni umana sofferenza è stata anche redenta. Operando la redenzione mediante la sofferenza Cristo ha elevato insieme la sofferenza umana a livello di redenzione. Quindi anche ogni uomo, nella sua sofferenza, può diventare partecipe della sofferenza redentiva di Cristo ) ) . 8 9 10 2. La sofferenza, prezioso strumento di evangelizzazione. Mi sembra risultino evidenti le implicazioni missionarie di quanto ho esposto. Vorrei pertanto, in questo Messaggio per la Giornata Missionaria 1984, esortare vivamente tutti i fedeli a valorizzare il dolore nelle sue molteplici forme, unendolo al sacrificio della Croce per l'evangelizzazione, cioè per la redenzione di quanti ancora non conoscono il Cristo. Sono ancora milioni i fratelli che non conoscono il Vangelo e non godono degli immensi tesori del Cuore del Redentore. Per loro il dolore non ha spiegazione sufficiente; è l'assurdo più opprimente ed inesplicabile che contrasta tragicamente con l'aspirazione dell'uomo alla felicità totale. Soltanto la Croce di Cristo proietta un raggio di luce su questo mistero; soltanto nella Croce l'uomo può trovare una valida risposta » Gv 15, 13. Ibid. 12, 24. Salvifici doloris, 19. 9 10 Acta Ioannis Pauli Pp. II 873 all'angoscioso interrogativo che scaturisce dall'esperienza del dolore. I santi lo hanno compreso profondamente ed hanno accettato, e talvolta anche desiderato ardentemente, di essere associati alla passione del Signore, facendo proprie le parole dell'Apostolo : (( Completo nella mia carne quello che manca ai patimenti di Cristo in favore del suo Corpo che è la Chiesa Invito pertanto tutti i fedeli che soffrono — e nessuno rimane esente dal dolore — a dare questo significato apostolico e missionario alle loro sofferenze. S. Francesco Saverio, Patrono delle Missioni, nel suo zelo di evangelizzatore, diretto a portare il nome di Gesù fino ai confini della terra, non ha esitato ad affrontare ogni sorta di fatiche : fame, freddo, naufragi, persecuzioni, malattie; solo la morte ha interrotto la sua corsa. S. Teresa di Gesù Bambino, Patrona delle Missioni, prigioniera di amore nel Carmelo di Lisieux, avrebbe voluto percorrere il mondo intero per piantare la Croce di Cristo in ogni luogo. ((Vorrei — élla scrive — essere missionaria non soltanto per qualche anno, ma vorrei esserlo stata fin dalla creazione del mondo ed esserlo fino alla consumazione dei secoli)). Ed ha concretizzato l'universalità e l'apostolicità dei suoi desideri nella sofferenza chiesta a -Dio e nell'offerta preziosa di se stessa quale vittima volontària all'Amore misericordioso. Sofferenza che raggiunse il culmine e insieme il più alto grado di fecondità apostolica nel martirio dello spirito, nel travaglio della oscurità della fede, offerto eroicamente per ottenere la luce della fede a tanti fratelli ancora immersi nelle tenebre. La Chiesa, additandoci questi due fulgidi modelli, ci invita non solo alla riflessione ma anche alla imitazione. Possiamo pertanto collaborare attivamente alla dilatazione del Regno di Cristo e allo sviluppo del suo Corpo Mistico in una triplice direzione : 12 — imparando a dare alla nostra propria sofferenza il suo scopo più autentico, che si radica nel dinamismo della partecipazione della Chiesa all'opera redentrice di Cristo; — invitando i nostri fratelli sofferenti nello spirito e nel corpo a comprendere questa dimensione apostolica del dolore e a valorizzare conseguentemente le loro prove, le loro pene, in senso missionario ; 11 Col 1, 24. 12 Storia di un'anima, Manoscritto B, f. 3 r. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 874 — facendo nostro, con carità inesauribile, il dolore che quotidianamente colpisce tanta parte dell'umanità, travagliata dalle malattie, dalla fame, dalle persecuzioni, privata dei fondamentali ed inalienabili diritti, quali la libertà; umanità dolente, nella quale si deve discernere il volto di Cristo, (( Uomo dei dolori », e che noi dobbiamo cercare di alleviare come meglio ci è possibile. 3. La valorizzazione della sofferenza : un programma per le Pontificie Opere Missionarie Questo programma, ampio e completo, richiede in tutti i fedeli una generosa disponibilità. Desidero proporlo a tutti i cristiani, ricordando nuovamente come ogni battezzato è e deve essere, sia pure in diversa misura e maniera, missionario. Lo affido in modo speciale alle Pontificie Opere Missionarie, che sono lo strumento privilegiato del dinamismo missionario della Chiesa e che non solo nella specifica Giornata Mondiale, ma nel corso di tutto l'anno devono promuovere lo spirito missionario, elemento non già marginale ma essenziale della natura del Corpo Mistico. L'opera della Propagazione della Fede, l'Opera di San Pietro Apostolo per i seminari e le vocazioni sacerdotali e religiose nelle terre di missione, l'Opera della Santa Infanzia, l'Unione Missionaria dei Sacerdoti, Religiosi, Religiose e Istituti Secolari, costituiscono altrettanti strumenti, collaudati da decenni di esperienze, per la promozione missionaria nei diversi settori. So bene come queste benemerite Opere, oltre a raccogliere i mezzi economici offerti dalla generosità dei fedeli — mezzi indispensabili per la realizzazione di chiese, seminari, scuole, asili, ospedali — attuino una intensa opera di animazione missionaria. Anche la valorizzazione della sofferenza a scopo missionario, che ho voluto proporre alla speciale considerazione di tutto il Popolo di Dio per la Giornata Missionaria 1984, costituisce una delle più nobili espressioni del loro apostolato che ha suscitato pronta adesione tra gli ammalati, gli anziani, gli abbandonati, gli emarginati, come anche tra i carcerati. Ma bisogna fare di più. Sono tante, infatti, le sofferenze umane che non hanno ancora trovato la loro sublime finalità e il loro sbocco apostolico, dal quale può derivare un bene immenso per il progresso dell'evangelizzazione, per la dilatazione del Corpo Mistico di Cristo. 13 13 Cfr. Ad Gentes, 36; Codice di Diritto Canonico, can. 781. Acta Ioannis Pauli Pp. II 875 È questa la forma forse più alta di coóperazione missionaria, poiché essa raggiunge la sua massima efficacia proprio nell'unione delle sofferenze degli uomini con il sacrifìcio di Cristo sul Calvario, rinnovato incessantemente sugli altari. Carissimi fratelli e sorelle, che soffrite nell'anima e nel Corpo, sappiate che la Chiesa fa affidamento su di voi, il Papa conta su di voi perché il nome di Gesù sia proclamato fino ai confini della terra. Vorrei ancora ricordare quanto ho scritto nella Lettera sul senso cristiano della sofferenza umana : « Il Vangelo della sofferenza viene scritto incessàntemente, ed incessantemente parla con le parole di questo strano paradosso : le sorgenti della forza divina sgorgano proprio in mezzo all'umana debolezza. Coloro che partecipano alle sofferenze di Cristo conservano nelle proprie sofferenze una specialissima particella dell'infinito tesoro della redenzione del mondo, e possono condividere questo tesoro con gli altri. Quanto più l'uomo è minacciato dal peccato, quanto più pesanti sono le strutture del peccato che porta in sé il mondo d'oggi, tanto più grande è l'eloquenza che la sofferenza umana in sé possiede. E tanto più la Chiesa sente il bisogno di ricorrere al valore delle sofferenze umane per la salvezza del mondo ) ) . Maria « Regina martyrum » e (( Regina Apostolorum », risvegli in tutti il desiderio di essere associati alla passione di Cristo Redentore universale. In questa Domenica di Pentecoste, che deve essere vissuta in spirito missionario da tutta la Chiesa, sono lieto di impartire la mia speciale Benedizione Apostolica a quanti, direttamente o indirettamente, spendono le loro energie e i loro dolori per comunicare all'umanità la luce del Vangelo. 14 Dal Vaticano, il 10 Giugno, Solennità di Pentecoste, dell'anno 1984, sesto di Pontificato. IOANNES PAULUS PP. I I 14 Salvifici doloris, 27. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 876 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI INSTRUCTIO De quibusdam rationibus « Theologiae Liberationis » PROOEMIUM Libertatis nuntius et virtus liberationis est Iesu Christi Evangelium. Quae essentialis veritas proximis hisce annis argumentum fuit theologorum considerationis, et novo quidem cum studio, quod magnam rerum exspectationem prae se fert. Ante omnia autem ac praesertim liberatio haec est ab extrema peccati servitute. Finis enim eius terminusque est libertas ipsa filiorum Dei, donum profecto gratiae. Ob logicam tamen consecutionem advocat liberationem a pluribus servitutis generibus, indolis culturalis, oeconomicae, socialis, politicae, quae omnia denique ex peccato proficiscuntur quaeque vicissim impedimenta obiciunt prohibentia scilicet homines ne suam secundum dignitatem vivant. Pernecessaria igitur condicio alicuius meditationis theologicae de liberatione est clara distinctio eorum quae sunt principalia et quae potius consectaria. Etenim, instantibus quaestionibus, nonnulli velint ex una dumtaxat parte efferre liberationem a servitute ordinis terrestris ac temporalis, ita nempe ut liberationem a peccato in secundum locum reicere videantur neque propterea tribuere ei re vera primarium momentum quod eius est proprium. Explicatio ergo quaestionum, quam praebent illi, confusa ita est atque ambigua. Alii vero, cupientes sibi accuratiorem adipisci cognitionem causarum servi tutum quas exstinguere student, sine satis critica cautione utuntur rationibus doctrinae quae difficulter, vel potius nullo modo, segregari possunt a quadam Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 877 ideologia, quam non licet cum christiana fide componi neque cum moralibus postulatis inde profluentibus. Congregatio pro Doctrina Fidei non hic quidem in animo habet ingens argumentum in se tractare libertatis christianae atque liberationis. Alio posteriore documento cogitat istud facere, ubi positivo modo cunctae eius divitiae tum pro doctrina tum pro communi usu illustrabuntur. Huius autem Instructionis propositum magis circumscriptum est ac definitum : illuc enim spectat ut animus pastorum, theologorum, fidelium omnium convertatur in errores periculaque errorum, qui fidei tantopere nocent vitaeque christianae, quos quaedam formae theologiae liberationis secum inferunt, quandoquidem per viam parum criticam decurrunt ad rerum conceptiones excerptas ex variis principiis marxianae doctrinae. Haec vero admonitio et cautio nullo prorsus pacto interpretanda est veluti obiurgatio eorum omnium qui magno animo veroque affectu evangelico respondere cupiunt « optioni potiori pro pauperibus ». Nullam offeret excusationem iis qui obstinati inhaerescunt in affectione indifferenti nulliusque partis coram acerbissimis gravissimisque miseriae et iniustitiae quaestionibus. E contrario haec Instructio postulatur, cum certo constet gravia indolis ideologicae vitia, quae hic notabuntur, tandem aliquando ac necessario prodere ipsam pauperum causam. Magis nunc quam alias umquam decet christianos plurimos, quorum fides sit collustrata quibusque deliberatum sit et certum vitam ducere christianam secundum illius integritatem, sese impendere, ex amore erga proprios fratres, destituios, oppressos, vexatos, in certamen pro iustitia et libertate et humana dignitate. Plus quam antehac umquam Ecclesia damnare vult abusus et iniustitias et insidias libertati intentas, ubicumque inveniantur et quicumque sint earum auctores, necnon contendere per usum consiliorum et instrumentorum sibi propriorum ad tuenda provehendaque hominis iura potissimum in pauperum persona. 878 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I - DESIDERIUM QUODDAM # 1. Vehemens sane ac paene insuperabilis populorum cupiditas alicuius liberationis unum efficit ex praecipuis signis temporum quae ad Evangelii lumen scrutetur Ecclesia oportet et 1 interpretetur. Haec porro maior quaedam aetatis nostrae res ambitum habet universalem, licet alios apud populos aliis nempe formis gradibusque demonstretur. In primis vero inter gentes quae miseriae onera patiuntur atque inter hominum ordines des ti tu tos hic appetitus magna erumpit cum vi. 2. Eadem autem haec cupido conceptionem veram quidem, etsi obscuram, prodit dignitatis hominis creati « ad imaginem et similitudinem Dei » (Gen 1, 26-27), quae irrisa est et despecta multiplices ob dominationes in re culturae ac politicae artis, in rebus stirpis, in quaestionibus socialibus et oeconomicis saepius una conglobatis. 3. Dum ipsis Evangelium patefacit propriam eorum vocationem uti Dei filiorum, excitavit simul in hominum animis necessitatem solidamque voluntatem vitae fraternae et iustae et pacificae, in qua observantiam sui quisque reperiat necnon aptas condiciones ad suam progressionem animi corporisque. Quae dein necessitas sine dubio appetitum illum gignit de quo loquimur. 4. Hac de causa iam non homo vult patiendo subire istam miseriae oppressionem cum eius consectariis, quae sunt mors, morbi, privationes. Percipit enim eam miseriam tamquam intolerabilem quandam nati vae dignitatis suae violationem. Complures res, quibus etiam necesse est fermentum adnumerari Evangelii, faverunt expergiscenti huic oppressorum conscientiae. 1 Cf. Const. Past. Gaudium et Spes, n. 4. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 879 5. I a m nemo ignorat, etiam inter numeros hominum litteras nescientium, posse genus humanum, multitudine sua usque increscens, praestare cuique homini minimum bonorum modum dignitati ipsius personae necessariorum, et hoc propter quendam prodigiosum scientiarum artisque technicae florem. 6. Non amplius toleratur iniuria manifestarum inaequalitatum inter divites et pauperes, sive de inaequalitate agitur inter nationes divites ac pauperes sive de inaequalitate inter sociales ordines unius eiusdemque civitatis. Ex altera enim parte obtenta est rerum abundantia antehac numquam cognita unde provenit etiam earum effusio; ex altera vero ita in condicionibus egestatis vivitur, ubi maximae quoque necessitatis bona desiderantur, ut deficientium alimoniarum victimae computari nequeant. 7. Manca haec aequitas mutilusque coniunctionis mutuae sensus in necessitudinibus inter nationes sic prodest nationibus industria machinali valentibus ut intervallum divitum ac pauperum augescere non cesset. Hinc deceptionis sensus apud tertii mundi populos necnon accusatio abusuum et colonialismi oeconomici, quem dicunt, adversus nationes illas, quae ope machinalis industriae vivunt. 8. Ceterum recordatio maiorum praedicti colonialismi eiusque consectariorum fovet saepius offensiones ac vulnera. 9. Apostolica Sedes porro, secundum Concilii Vaticani Secundi mentem, quem ad modum etiam Episcoporum Conferentiae, numquam desinunt offensam denotare quam prae se fert cursus ille maximus ad armamenta qui, praeter ipsa pericula inde imminentia paci universali, ingentes sibi arrogat pecuniarum copias, quarum pars aliqua tantum satisfacere possit magis prementibus postulationibus populorum rebus necessariis privatorum. 880 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I I - Huius DESIDERII INDICIA 1. Appetitio iustitiae veraeque agnitionis ipsius dignitatis uniuscuiusque hominis postulat, haud secus atque alta quaevis cupiditas, ut illuminetur et gubernetur. 2. Etenim est prudentia adhibenda de ipsis expressionibus seu declarationibus, in doctrina et in usu, illius desiderii. Plurimi enim motus sunt politici et sociales, sese qui praebent germanos interpretes voluntatis pauperum simulque idoneos — etiam per instrumentorum violentiae usum — ad mutationes inferendas unde oppressio miseriaque populi radicitus exterminen tur. 3. Sic crebrius iustitiae appetitus implicatur opinationibus quae, dum sensum eius obscurant aut vitiant, proponunt huic contentioni populorum ad propriam liberationem certos fines qui vero humanae vitae fini adversantur, ac suadent agendi vias secum importantes meditatum violentiae usum contra ethicam doctrinam personis ipsis faventem. 4. Poscit igitur interpretatio signorum temporum ad Evangelii lumen ut sensum quis perscrutetur altae populorum cupiditatis iustitiae, verum pariter investiget peracri prudentia patefactiones, tam in doctrina quam in communi usu, quibus illa appetitio exprimitur. I I I - LIBERATIO: ARGUMENTUM CHRISTIANUM 1. In se sumptum ipsum desiderium liberationis non potest in animo menteque christianorum non reperire amplam et fraternam resultantem vocem. 2. Secundum hanc ita cupidinem natus est motus theologicus ac pastoralis, qui nomine agnoscitur « theologiae liberationis », primo nempe in Americae Latinae nationibus, quae 881 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei religiosa et culturali eminent hereditate christianae fidei, deinde aliis in tertii mundi nationibus, item atque in quibusdam locis civitatum machinali industria excellentium. 3. Locutio illa : « theologia liberationis » ante omnia significat praecipuam aliquam sollicitudinem, simul gignentem studium iustitiae, intentam in pauperes oppressionisque victimas. Hac profectus a definitione quisque discernere valet plures modos, inter se saepe dissidentes, concipiendi vim christianam paupertatis genusque operae in iustitiam impensae quae idcirco flagitatur. Ut omnes opinionum motus, sic etiam (( theologiae liberationis » diversas exhibent formas theologicas ; fines autem earum doctrinales haud clare definiuntur. 4. Desiderium liberationis, quem ad modum dictio suadet ipsa, iterum suscipit principale quoddam argumentum Veteris ac Novi Testamenti. Ita quidem in se intellecta locutio : « theologia liberationis » plane valet : meditationem enim theologicam denotat argumenti biblici de liberatione ac libertate necnon considerationem prementis necessitatis cotidianarum eius consecutionum. Non igitur fortuito accidit ut liberationis cupiditas cum theologus liberationis coniungatur. Illius autem coniunctionis significatio recte intellegi nequit nisi sub concretae doctrinae luce ipsius nuntii Revelationis quem legitime Magisterium Ecclesiae interpretatur. 2 IV - BIBLICA FUNDAMENTA 1. Theologia sic liberationis recte perspecta ipsos theologos incitat ut certas quasdam essentialesque bibliorum quaestiones altius pervestigent secundum curam gravium illarum et urgentium causarum quas hodierna cupido liberationis necnon ipsi liberationis motus eam cupidinem plus minusve fideliter referentes exhibent Ecclesiae. Minime quidem licet oblivisci discri2 Cf. Const. Dogm. Dei Verbum, n. 10. 58 - A. A. S. 882 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale minis illarum condicionum ex quibus haec sic proclamata theologorum invitatio effluit. 3 2. Intimus libertatis christianae sensus et cognitio primum caput sive punctum totius rei constituunt. A peccatis nos Christus liberator noster liberavit a legisque servitute et carnis quae ipsa est nota status hominis peccatoris. Nova itaque gratiae vita, effectus nempe iustificationis, liberos nos reddit. Quod vicissim significat servitutum omnium servitutem ipsius peccati esse maximam. Ceterae servitutis formae habent ergo in peccati servitute extremam radicem suam. Haec ratio denique est cur libertas christiana suo pleno ex sensu, prout est vita in Spiritu, misceri numquam possit cum licentia carnis indulgendi desideriis. Est enim vita nova in caritate. 3. «Theologiae liberationis» maximum momentum tribuunt Exodi narrationi, quae eventum constituit quo efformatio populi electi praecipue innititur. Liberatio porro est ab alieno dominatu servitioque. Dici autem debet propria huius eventus significatio ex eius proposito deduci, quandoquidem liberatio ea ordinatur ad condendum Dei populum et ad cultum foven4 dum foederis in Monte Sinai celebratum. Hinc causa quam ob rem liberatio Exodi redigi haud possit ad liberationem indolis maxime et tantum politicae. Magni aliunde momenti est quod vox liberationis nonnumquam in Sacris Litteris permutetur verbo valde propinquo redemptionis. 4. Eventum sic primarium Exodi numquam deinceps ex Israelis memoria obliterabitur. Ad illud refertur, cum post Hierosolymorum interitum Babylonisque Exsilium vivitur in novae liberationis spe et ultra eam in exspectatione ultimae alicuius liberationis. Hac in experientia Deus agnoscitur Libe- Cf. Gal 5, 1 ss. * Cf. Eas 24. 3 883 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei rator. Panget ille suo cum populo Foedus Novum dono sui Spiritus cordiumque conversione signatum. 5 5. Complurium Psalmorum materiam subministrant angustiae ipsae difficultatesque multiplices quas homo fidelis Deo Foederis subit; commemorant planctus, auxilii in vocationes, gratiarum actiones, ipsam salutem religiosam necnon liberationem. Quibus locis angor non solum et simpliciter habetur idem ac socialis condicio miseriae aut status illius qui oppressionem patitur politicam. Complectitur etiam hostium odium, iniustitiam, mortem, culpam. Psalmis enim reducimur ad essentialem quandam religionis experientiam: a Deo videlicet uno exspectari posse salutem ac medicinam; Deum iam non hominem valere angustiarum condiciones immutare. Sic etiam « pauperes Domini » vivunt prorsus dediti fidentesque amanti 6 providentiae Dei. Per totum vero deserti transitum non procurare desinit Dominus tum liberationem tum emendationem populi sui spiritalem. 6. In Vetere Testamento prophetae post Amos non cessant permagna quadam vi appellare iustitiae mutuaeque necessitudinis postulata et simul iudicium ferre acerrimum in divites qui pauperibus dominantur. Suscipiunt viduae orphanique defensionem. Minas adversus potentes proferunt: cumulatae iniquitates necessario secum inferunt poenas acerbas. Observantia ideo fidelis Foederis sine iustitiae custodia non fingitur. Iustitia enim erga Deum ac iustitia erga homines inter se non possunt seiungi. Deus nempe pauperis defensor est ac liberator. 7. In Novo pariter Testamento tales reperiuntur postulationes. Ad extremum tamen perducuntur, sicut sermo Beatitudinum ostendit. In imo scilicet corde evenire debent conversio ac renovatio. 5 Cf. Ier 31, 31-34; Ez 36, 26 ss. 6 Cf. Soph 3, 12 ss. 884 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8. Fraternae caritatis mandatum, quod Vetus iam Testamentum praenuntiavit, ad omnes iam homines prolatum nor7 mam praebet vitae socialis supremam. Non iam distinctiones illae aut fines impedire possunt quin quisque omnem hominem agnoscat suum proximum.* 9. Paupertas propter Regnum extollitur. In formaque pauperis adiuvamur ut imaginem et veluti arcanam praesentiam dispiciamus Filii Dei qui nostra causa egenus est factus. 9 Hoc est fundamentum inexhaustibilium Iesu dictorum de Iudicio apud Matthaeum: 25, 31-46. Particeps Dominus noster est dolorum omnium; omnis angor ipsius signatur praesentia. 10. Eodem autem tempore postulata iustitiae ac misericordiae, iam in Vetere Testamento praedicta, sic amplificantur ut novam significationem in Novo Testamento recipiant. Patien10 tes enim ac vexati cum Christo aequantur. Perfectio ea, quam a suis postulat Christus discipulis (Mt 5, 18) in eo nempe consistit ut misericordes sint, « sicut et Pater vester misericors est » (Lc 6, 36). 11. Hac ita luce christianae vocationis et amoris fraterni et misericordiae fulgente, divites graviter commonentur suorum officiorum. 11 Ante Ecclesiae Corinthiae turbationes vehe- menter Paulus inculcat nexum inter participationem sacramenti ipsius amoris atque communicationem cum fratre indigenti. 12 12. Docet autem nos Novi Testamenti revelatio peccatum esse summum malum quia hominem in intima parte eius personae ferit. Prima liberatio, ad quam omnes aliae respicere debent, est quae nos a peccato liberat. 7 Cf. Dt 10, 18-19. » Cf. Lc 10, 25-37. 9 Cf. 2 Cor 8, 9. 10 Cf. Mt 25, 31-46; Act 9, 4-5; Col 1, 24. 11 Cf. Iac 5, 1 12 Cf. 1 Cor 11, 17-34. ss. 885 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 13. Sane ut indicetur natura extrema liberationis a Christo allatae universisque hominibus oblatae, ut sint politica, ratione liberi vel servi, Novum Testamentum in primis non postulat tamquam praeviam condicionem, ut quis in eam ingrediatur libertatem, mutationem status politici et socialis. Attamen, Epistula ad Philemonem comprobat libertatem Christi gratia effectam necessario habere oportere etiam in ordine sociali consectaria. 14. Nemini licet hac de causa ambitum peccati, cuius primus effectus est conturbationem inferre necessitudini inter hominem et Deum, ad illud redigere quod « peccatum sociale » vocatur. Re quidem vera, sola doctrina recta peccati sinit ut gravitati insistatur consectariorum eius socialium. 15. Neque iam malum praecipue ac solum reponendum est in ipsis « structuris » oeconomicis socialibus vel politicis vitiatis, velut si reliqua mala cuncta de istis structuris uti propria de causa proficiscantur, ita nempe ut « hominis novi » effectio ex institutione pendeat diversarum structurarum in re oeconomica ac socio-politica. Necesse profecto est ut magno animo immutemus structuras, quae iniquae sunt quaeque iniquitates générant. Structurae vero bonae aut malae, ut actuum hominis effectus, sunt potius consecutiones rerum quam causae. Mali enim radices iacent igitur in personis liberis auctoribusque propriorum factorum quae Iesu Christi gratia convertantur necesse est ut vivant agantque velut creaturae novae in proximi amore, efficaci inquisitione iustitiae, dominatione sui virtutumque exercitatione. 13 Si quis autem uti postulatum primum statuat plenam rationum socialium eversionem indeque procedens reprehendat studium perfectionis uniuscuiusque hominis, iam in viam intrat negandi ipsius sensus personae eiusque transcendentis naturae, et laedit ethicam doctrinam una cum fundamento » Cf. Iac 2, 14-26. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 886 ipsius quod est indoles absoluta distinctionis inter bonum ac malum. Cum caritas insuper principium sit verae perfectionis, haec non potest intellegi sine animo aliis aperto promptaque serviendi voluntate. V - MAGISTERII vox 1. Saepenumero, ut respondeat provocationibus ex oppressione f ameque, in nostrum tempus iactatis, Ecclesiae Magisterium studens excitare christianas conscientias ad sensum iustitiae et socialis officii et coniunctionis cum pauperibus'atque oppressis invocavit praesentem utilitatem immo et necessitatem doctrinae et postulatorum quae in Revelatione continentur. 2. Hic satis esto aliquot haec commemorare, ut puta ea recentiora pontificum acta, quae sunt Mater et Magistra, et Pacem in Terris, Populorum Progressio, Evangelii Nuntiandi. Item epistulae facimus mentionem ad Cardinalem E o y missae sub titulo Octogésima Adveniens. 3. Quaestiones autem iustitiae libertatisque tractandas suscepit Concilium Vaticanum Secundum in pastorali constitutione Gaudium et Spes. 4. Pontifex dein Romanus, nunc feliciter regnans, cre- brius haec argumenta inculcavit, nominatim in Litteris Encyclicis Redemptor Hominis, Dives in Misericordia et Laborem Exercens. Interpellationes plures hae doctrinam renovant de iuribus hominis, dum directo tangunt quaestiones liberationis personae humanae variis a generibus oppressionis, quibus persona est obnoxia. Eadem de re praesertim oportet memoretur oratio habita coram XXXVI conventu universali Nationum Uni14 tarum die n Octobris MCMLXXIX. At die xxvni mensis Ianuarii eodem ipso anno Ioannes Paulus I I , cum tertiam Conferentiam CELAM in urbe Puebla aperiret, praedicaverat iam totam de 14 Cf. AAS 71 (1979), pp. 1144-1160. 887 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei homine veritatem verae liberationis esse fundamentum. 15 Haec elocutio exstat documentum recta via consulendum theologiae liberationis. 5. Bis MCMLXXI praeterea et Synodus MCMLXXIV, Episcoporum, anno scilicet sermonem instituit de quaestionibus directo spectantibus ad christianum liberationis conceptum: id est, de iustitia in mundo et de necessitudine inter liberationem oppressorum plenamque liberationem sive hominis salutem. Synodorum autem illarum opera, anno MCMLXXIV, MCMLXXI et Summum Pontificem Paulum V I adduxerunt ut in Exhortatione Apostolica Evangelii Nuntiandi vincula definiret inter evangelizationem ac liberationem vel progressionem humanam. 16 6. Cura dein quam gerit Ecclesia liberationis hominumque progressionis pariter probata est constitutione Pontificiae Commissionis cui nomen Iustitia et Pax. 7. Concinentes porro cum Sede Apostolica multi Episcopatus ipsi vicissim necessitatem extulerunt viasque germanae hominum liberationis. Decet hac in re nominatim documenta indicare Conferentiarum Generalium Episcopatus Latino-Americani de Medellin anno MCMLXVIII ac de Puebla anno MCMLXXIX. Ineunte congressu Medellinensi adstabat Paulus V I , Ioannes Paulus II Pueblensi. Uterque vero argumentum pertractavit conversionis ac liberationis. 8. Subsecutus Paulum V I , qui proprietatem nuntii Evangelii illustraverat 17 prout haec originem suam divinam servat, Ioannes Paulus II in sermone apud Puebla explicato meminerat quae tres essent columnae quibus vera theologia liberationis fulciretur tota, videlicet veritas de Iesu Christo, veritas de Ecclesia, 15 Cf. Cf. " Cf. Cf. 16 18 veritas de homine}* AAS 71 Exhort. Exhort. AAS 71 (1979), p. 196. Apost. Evangelii Nuntiandi, n. 25-33, AAS 68 (1976), pp. 23-28. Apost. Evangelii Nuntiandi; n. 32, AAS 68 (1976), p. 27. (1979), pp. 188-196. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 888 VI - NOVA CHRISTIANISMI INTERPRETATIO 1. Non poterit quisquam oblivione umquam exstinguere summam ingentem operis quod sui omnino immemores christiani, pastores, sacerdotes, religiosi ac religiosae vel laici homines, absolvunt dum amore permoti erga fratres in condicionibus indignis versantes contendunt opem adferre consolationemque innumerabilibus angustiis quae effectus miseriae sunt. Inter quos quidam nituntur efficacia detegere instrumenta quibus finis quam primum intolerando rerum statui imponatur. 2. Periculum tamen subest ne ardens studium et commiseratio, quae omnium pastorum implere debent animos, devertantur et detorqueantur in coepta homini eiusque dignitati tam exitiosa quam est miseria ipsa quae oppugnatur, nisi quis caverit sibi satis a certis quibusdam invi tamen tis. 3. Anxius enim sensus urgentis necessitatis efficere non debet ut, quod essentiale est, praetermittatur neve responsio Iesu temptatori reddita omittatur (Mt 4, 4) : « non in pane solo vivet homo, sed in omni verbo, quod procedit de ore Dei » (Dt 8, 3). Nonnulli sic moventur urgente necessitate panis partiendi ut secludant in diemque proximum reiciant evangelizationem ipsam : primum panis, postmodum verbum. Capitalis error est ea duo separare, eoque magis inter se opponere. Utrumque autem ut prosequamur iam sponte sua late suadet christianus sensus. 19 4. Ipsa autem dimicatio necessaria pro iustitia libertateque humana, secundum sensum oeconomicum et politicum suum, aliquibus videtur constituere rem essentiae propriam omnemque simul salutem. Eorum exin sententia Evangelium in nuntium plane terrestrem redigitur. 19 Cf. Const. Past. Gaudium et Spes, n. 39; Pros XI, Litt. Encycl. Quadrage- simo Anno, AAS 23 (1931), p. 207. 889 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 5. Diversae igitur theologiae liberationis se ita habent secundum rationem suam : hinc ad optionem potiorem pro pauperibus vehementer luculenterque confirmatam post Medellinensem congressum etiam in 20 Conferentia Pueblensi, illinc vero ad illecebram illam redigendi Evangelium salutis in evangelium terrenum. 6. Commonefacimus tamen optionem potiorem apud Puebla statutam re vera esse duplicem: pro pauperibus et pro iu21 venibus. Notari interest optionem illam pro iuvenibus ple- rumque silentio prorsus praeteriri. 7. Superius iam (cfr. I V , 4) asseveravimus veram « theologiam liberationis » eam profecto esse quae debita ratione explanato Dei Verbo inhaereat. 8. Sed ob describendi opportunitatem expedit loqui potius de theologus liberationis, quoniam locutio haec amplectitur sententias theologicas vel interdum etiam ideológicas, quae non solum discrepant, verum saepius inter se componi nequeunt. 9. Hoc autem in documento sermo dumtaxat erit de consectariis illius cogitandi viae, quae sub tituló « theologiae liberationis » tribuunt fidei doctrinae ipsique vitae christianae novatricem aliquam interpretationem quae a fide Ecclesiae valde errat, quinimmo negationem eius in re secumfert. 10. Res commodatae sine iudicio a philosophia marxistarum necnon usus opinationum alicuius explicationis biblicae rationalismo infectae subiacent novae huic interpretationi quae dein omnia corrumpit vera quae primum magnanimum studium pro pauperibus habuit. 20 Cf. n. 1134-1165 et n. 1166-1205. 11 Cf. Doc. de Puebla, I V , 2. 890 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VII - MARXISTARUM ENODATIO 1. Impatientia voluntasque efficientiae quosdam christianos adduxerunt ut, alios modos penitus desperantes, se conver • terent ad illud quod « analysim marxistam » appellant. 2. In hanc videlicet sententiam ratiocinantur : intolerabilis rerum displodensque condicio actionem efficacem deposcit quae diutius differri non potest. At efficax talis actio pro concesso sumit aliquam analysim scientificam causarum miseriae ex structuris fluentium. Verum eius generis explicationem iam perfecit marxismus. E a m igitur satis est adhibere ad tertii mundi condicionem ac praesertim ad Americae Latinae statum. 3. Eruditam autem cognitionem ipsius rerum condicionis viarumque, quae percurri possint, transformationis socialis esse praevium fundamentum cuiusvis actionis, quae attingere valeat propositas metas, iam per se patet. Nota est seriae gravitatis obligationis. 4. Adiectivum tamen « scientificam » vi quadam fascinanti homines quidem capit uti f abella; nec omnia quae nomen prae se ferunt scientificum idcirco continuo vere sunt scientifica. Hac de causa usum alicuius rationis tractandi veras mundi res praecedere debet criticum iudicium indolis epistemologicae. Talis autem praevia investigatio critica plus quam uni « theologiae liberationis » deest. 5. Humanis socialibusque in disciplinis animus attendat oportet plures vias ac sententias quarum quaeque unum tantum rei latus collustrat quae suam ob implicatam naturam effugit unicam univocamque explanationem. 6. In illa autem marxistarum doctrina, quam pro opportunitate quis usurpare velit, eo magis fieri iubetur praecedens quaedam iudicatio, quod cogitatio Caroli Marx offert prospectum mundi qui universa complectitur, ubi indicia praebita ex Sacra Congregatio pro doctrina Fidei observatione explicationeque 891 descriptiva rerum complentur structura philosophica et ideologica quae sibi illam vim significationemque vindicat quam eis quis assignare vult. Sententiae autem a priori captae praeponuntur ipsi cognitioni condicionis verae societatis. Sic disiunctio elementorum dissimilium, quae constituunt hanc summam epistemologica ratione diversam, effici non potest; ita ut, cum putat quis se accipere id quod velut rerum explicatio ostenditur, simul alliciatur ad ipsam philosophiam seu ideologiam amplectendam. Quapropter non raro accidit ut ideologicae rationes dominentur in iis praeceptis, quae plures « theologi liberationis » ex auctoribus marxianis hauriunt. 7. Permanet etiam hodie prorsus valida Pauli VI monitio: ope marxismi, prout sese exprimit concretis vitae modis, discerni valent variae rerum rationes variaeque quaestiones christianis propositae ad deliberandum et ad agendum. Nihilominus « vanum profecto est atque periculosum eam ob causam oblivisci arctissimi illius vinculi, quod penitus easdem coniungit; item diversa amplecti elementa marxianae investigationis, nulla habita ratione necessitudinis, quae cum doctrina ipsis intercedit; denique ingredi in mediam illam classium contentionem eiusque marxianam interpretationem, dum perspicere omittitur genus societatis violentae atque imperii absoluti, ad 22 quae paulatim actio illa perducit n. 8. Nemo quidem negat suis ab originibus, at multo magis proximis hisce annis, marxianam doctrinam sic variatam esse ut plura sententiarum corpora pepererit insigniter inter sese distantia. Quatenus autem vere persistait esse marxianae, eatenus opiniones illae haud desinunt cum principiis quibusdam principalibus conspirare quae cum christiana hominis societatisque conceptione dissentiunt. 2 2 PAULUS V I , Epist. Octogésima Adveniens, n. 3 4 ; AAS 6 3 ( 1 9 7 1 ) , pp. 424-425. 892 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hinc ideo formulae nonnullae iam non sunt omnino neutrius partis, sed retinent eam significationem quam secundum primigeniam marxistarum opinationem receperant. Quod ita valet de « contentione classium ». Locutio illa etiam nunc abundat ea vi quam Carolus Marx ipsi indidit neque ergo existimari potest secundum rerum experientiam eadem ac « acris contendo socialis ». Quicumque proin similes adhibent formulas, fingentes se aliquot tantum conservare marxianae explicationis elementa quae aliunde in summa refutabitur, saltem gravem fovent ambiguitatem in propriorum lectorum animis. 9. In memoriam rursus vocamus atheismum ac negationem personae humanae eiusque libertatis et iurium locum quidem medium obtinere totius mentis marxianae. In se ideo ea errores continent qui recta via minitantur fidei veritatibus de sorte hominum aeterna. Praeterea si theologiam quis perficere velit aliqua « analysi », cuius normae interpretandi ex hac athea conceptione pendeant, se necessario concludat in repugnantias exitiales. Ceterum falsus intellectus indolis spiritalis personae faciet ut haec tota submittatur communitati ipsi sicque principia negentur vitae socialis ac politicae dignitati humanae respondentis. 10. Opus est theologo praesertim critica inquisitione in modos analysis ex aliis disciplinis receptos. L u x enim fidei propria principia subministrat theologiae. Elementorum itaque philosophiae vel scientiarum humanarum usus a theologo ipso habet suum momentum uti « instrumentum » debetque critico subici iudicio indolis theologicae. Aliis videlicet verbis: postrema ac decretoria veritatis regula non alia esse potest denique tandem ac norma theologica ipsa. Secundum fidei proinde lumen et ea, quae fides nos de veritate hominis docet deque sensu extremo eius sortis, diiudicanda est auctoritas aut gradus auctoritatis in iis quae reliquis disciplinis exhibentur, sae- Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 893 pius quidem instar coniecturae, veluti veritates de homine eiusque historia et fortuna. 11. Usus interpretandi rationum, ex corpore marxianae doctrinae sumptarum, ad res ipsas oeconomicas sociales politicas etiam hodiernas potest primo aspectu exhibere quandam quasi veri similitudinem, prout scilicet status aliquarum civitatum suadet certam proportionem cum iis quae Carolus Marx descripsit exposuitque in medio saeculo superiore. Secundum has similitudines redduntur simplices rerum explanationes quae, sepositis necessariis beneque definitis elementis, reapse prohibent vere strictam investigationem causarum ipsius miseriae turbationesque gignunt. 12. In certis Americae Latinae regionibus cumulatio maximae divitiarum partis a paucis dominis conscientiae socialis expertibus, fere nullus vel mancus Status iuris, dictaturae militares ludibrio habentes primaria etiam hominum iura, corruptela quorundam gubernatorum auctoritate praeditorum, saevi mores alicuius capitis pecuniae alienis ex nationibus — haec omnia sunt quae violentum seditionis sensum aiunt inter eos qui impotentes se esse arbitrantur sic victimas novi colonialismi technologicae oeconomicae nummariae indolis. Huic iniustitiarum conscientiae comitatur quaedam commiseratio, quae sermones suos marxismo infixit eosque perperam exhibet veluti « seien tifíeos ». 13. Princeps condicio alicuius investigationis est mens plane docilis ipsi rerum veritati quae sunt describendae. Critica ergo conscientia iungatur oportet cum usu hypothesium operis quas sibi quis sumpsit. Sciendum propterea est hypotheses illas certae cuidam respondere mentis sententiae, idque vicissim necessario efferre ex una sola parte aliquot rationes veritatis rerum, ceteris in obscuritate relictis. Circumscriptio haec, ex ipsa socialium disciplinarum natura proficiscens, ab iis negligi tur qui 894 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ad modum hypotheticarum opinationum confugiunt in conceptionem aliquam omnia amplectentem, qualis est Caroli Marx doctrina. VIII - EVERSIO SENSUS IPSIUS VERITATIS AC VIOLENTIA 1. Conceptus ille universa continens sic logicam suam consequentiam imponit praecipitque, ut « theologiae liberationis » summam accipiant sententiarum quae cum christiana hominis imagine componi nequeunt. Nucleus enim doctrinae ad marxismum adhaerens, cui res referuntur, munere fungitur decretorii cuiusdam principii. Quae partes illi assignantur virtute appellationis scientificae, id est rei necessario verae, quae indita est ei. Distingui autem possunt hoc in nucleo plura elementa eum componentia. 2. Secundum consequentem marxistarum mentem « analysis » iam non potest segregari ab usu communi et ratione historiae intelligendae, cui usus ille iungitur. Ita criticum est instrumentum analysis atque iudicium criticum pars dumtaxat est ipsius dimicationis seditiosae. Quae dimicatio pertinet ad ordinem Proletariatus instructum historica functione. 3. Peragere ergo is solus potest rectam analysim qui huius dimicationis est particeps. 4. Vera conscientia igitur est conscientia factiosa sive potius partium. Uti patet, de ipsa hic agitur conceptione veritatis quae omnis nempe invertitur: nihil inibi esse veritatis contendunt nisi in et pro usu factioso. 5. Usus sive praxis ac veritas inde profluens sunt praxis et veritas factiosae, quoniam historiae primaria compages denotatur contentione classium. Oportet igitur ex necessitate obiectiva ingredi contentionem classium (quae dialectice opponitur abusui qui repudiatur). Veritas est classis ipsius veritas; neque veritas exsistit nisi in certamine classis eversivae. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 895 6. Princeps historiae lex, quae nempe contentionis classium lex est, significat societatem ipsam in violentia esse conditam. Violentiae enim, quae condicionem efficit dominationis divitum in pauperes, respondere debet contraria eversionis violentia, qua superior condicio permutabitur. 7. I t a profecto praestatur classium contentio veluti necessaria et obiectiva lex. Ingrediens eius processum in favorem oppressorum aliquis « facit » veritatem agitque « scientifice ». Quam ob rem conceptio veritatis aequaliter coniungitur cum violentiae necessariae affirmatione ideoque etiam cum politici amoralismi asse ver atione. Haec cum ita sint, mentio postulatorum ethicorum, ex quibus renovationes extremae animosaeque ipsarum structurarum et institutionum flagitantur, omnem suum amittit sensum. 8. Principalis porro lex contentionis classium prae se fert indolem alicuius summae atque universitatis. Repetitur enim omnibus in vitae regionibus : in religione et ethica doctrina, in cultura et institutis. Nulla rerum provincia libera est ab illa lege. In unaquaque lex haec decretorium est elementum. 9. Ipsa ethicae doctrinae natura, hisce principiis originis marxistae adhibitis, in dubium penitus vocatur. Etenim transcendens ratio ipsius distinctionis inter bonum et malum, omnis doctrinae moralis fundamentum, implicite negatur in illo prospectu contentionis classium. IX - « THEOLOGICA » ILLIUS NUCLEP INTERPRETATIO 1. Reperiuntur sententiae, de quibus est hic sermo, nonnumquam minutatim enucleatae quibusdam in scriptionibus « theologorum liberationis ». Apud alios vero consequenter eae deducuntur ex eorum propositionibus. Praefiguntur illae alibi aliquibus liturgicis usibus, cum verbi causa « Eucharistia » in celebrationem convertitur populi pugnantis, etiamsi adstantes Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 896 his ritibus haud sibi sunt rei plene conscii. Verum igitur proponitur quoddam « systema », quamvis dubitent quidam persequi logicam eius consecutionem usque in finem. Uti tale istud corpus vel institutum est corruptio christiani nuntii, prout eum Deus suae commendavit Ecclesiae. Quare is nuntius videtur totus vocari in quaestionem a « theologus liberationis ». 2. Non iam factum ipsum ordinum socialium cum iniquitatibus et iniustitiis quae eis insunt, sed ipsa opinatio sive theoria de contentione classium veluti lege structurarum principali in historia suscipitur a « theologus liberationis » instar principii. Inde colligitur sic intellectam classium contentionem scindere ipsam Ecclesiam, et secundum eandem res quoque ecclesiales esse iudicandas. Pariter contenditur affirmationem, qua amor in sua universalitate possit id vincere quod constituit primam legem structuralem societatis capitalistae, nihil aliud significare quam fallaciam mala fide alere. 3. In hoc rerum conceptu contentio classium est historiae incitatrix. Fit ita historia cogitatio maxima. Deus ipse dicetur facere se historiam. Addent insuper unam esse historiam solam in eaque nefas esse historiam salutis distingui ab historia profana. Si quis discrimen illud retineat, cadere eum dicent in « dualismum ». Similes asseverationes produnt immanentismum quendam historicum. Facile ideo quis vult Regnum Dei eiusque tempus venturum aequare humanae liberationis motui efficereque ipsa ex historia materiam propriae progressionis veluti rationem aliquam qua per classium contentionem se homo ipse redimit. Haec vero aequatio fidei Ecclesiae adversatur, quem ad modum Concilium Vaticanum II eam instillavit. 23 4. Hanc ad mentem eo usque nonnulli tendunt ut Deum immo ipsum historiamque idem esse dicant fidem definientes velut « fidelitatem erga historiam », id est fidelitatem impensam 23 Cf. Const. Dogm. Lumen Gentium, n. 9-17. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 897 in consuetudinem politicam quae conceptionem futurae aetatis hominum generis sequitur sensu cuiusdam messianismi dumtaxat temporalis. 5. Fides inde spes et caritas novum sibi induunt sensum ac significationem : sunt enim « fidelitas erga historiam », « fiducia de futuro aevo », « optio pro pauperibus ». Quod significat eas sua in veritate theologali negari. 6. Novo autem ex hoc conceptu consequitur necessario extrema interpretatio politica ipsarum affirmationum, fidei iudiciorumque theologicorum. Iam nihil refert ut animus intendatur in consectaria effectaque politica fidei veritatum quae praesertim observentur secundum earum vim transcendentem. Tota enim fidei doctrina aut theologiae subditur cuidam politicae regulae, quae ipsa vicissim pendet ex sententia de classium contentione uti historiae incitatrice. 7. Qua de causa ostenditur ingressus ipse in classium contentionem tamquam caritatis ipsius necessitas; reicitur uti animus impediens contrariusque pauperum amori ipsa voluntas diligendi iam nunc omnem hominem, ad quemcumque ordinem pertinet, ac studium succurrendi ei per non violentas colloquii persuasionisque vias. Si autem quis affirmat hominem iam non odio esse debere, item simul asseverat, eo quod re vera pertineat ad orbem divitum, iam a principio eum inimicum classis esse debellandum. Quapropter universalis natura amoris proximi ac fraternitas fiunt eschatologicum principium quod soli <( novo homini » valebit qui ex eversionis victoria exorietur. 8. Quod ad Ecclesiam vero spectat, inclinant ad eam putandam tantummodo rem historiae inhaerentem oboedientemque etiam illis legibus quae regere creduntur venturam aetatem historicam in eius immanentia. Haec autem imminutio propriam vacuefacit Ecclesiae veritatem, quae donum gratiae divinae est ac fidei mysterium. Pariter infitiantur christianorum, ad op59 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 898 positos ceteroquin ordines pertinentium, participationem eiusdem mensae eucharisticae quidquam significare. 9. Pro sua positiva significatione Ecclesia pauperum indicat potiorem locum sine ulla exceptione destinatum pauperibus, secundum cunctas miseriae humanae formas, quandoquidem illos Deus praefert. Significat quoque haec locutio hac nostra aetate sive ecclesiam uti communionem institutionemque sive eius membra conscientiam habere paupertatis evangelicae necessitatum. 10. Attamen « theologiae liberationis », quarum merito loci insignes prophetarum et Evangelii de pauperibus tuendis proprium momentum recuperaverunt, confusionem moliuntur calamitosam inter pauperem Sacrae Scripturae ac proletariatum Caroli Marx. Quocirca christianus sensus pauperis corrumpitur et certatio pro pauperum iuribus fit classis certamen ad ideolog i a m contentipnis classium normam. Sed tunc Ecclesiam classis significat Ecclesia pauperum, quae necessitates perspexit eversivae certationis ut gressum ad liberationem quaeque liberationem liturgicis suis ritibus concelebrat. 11. Aliquid porro simile animadvertendum est quod attinet ad dictionem Ecclesiae populi. Pastorali quidem ratione intellegi possunt per illam vocem ei, ad quos potissimum evangelizatio dirigitur, nempe ei in quos ob propriam eorum condicionem pastoralis Ecclesiae amor praesertim intenditur. Potest etiam ea vox pertinere ad ecclesiam tamquam « populum Dei », populum scilicet Novi Foederis in Christo pacti. 24 12. Verumtamen « theologiae liberationis », de quibus hic agitur, Ecclesiam populi intellegunt esse Ecclesiam classis, E c clesiam populi oppressi, Ecclesiam cuius « conscientiam » oportet excitare constitutae contentionis liberatricis causa. Sic au24 Cf. Const. Past. Gaudium et Spes, n. 39. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 899 tem sumptus populus, nonnullis opinantibus, fit etiam fidei argumentum. 13. Tali imagine Ecclesiae populi censura exoritur ipsarum Ecclesiae structurarum. Hinc iam non agitur tantum de fraterna correctione Ecclesiae pastorum, quorum agendi ratio non evangelicum animum ministerii reddit sed obsoletis signis adhaeret auctoritatis quae pauperes offendunt. Verum etiam in controversiam adducitur sacramentalis et hierarchica compa- ges Ecclesiae qualem Dominus ipse voluit. In hierarchia enim ac magisterio incusantur ii qui vere classis dominantis, quam devinci oportet, personam gerunt. Theologica ratione haec sententia defendit populum esse ministeriorum originem eumque ergo suo arbitrio sibi eligere posse ministros secundum necessitates sui muneris historici et eversivi. X - NOVA RATIO INTERPRETANDI 1. Factiosa veritatis notio, quae in consuetudine sive eversiva classium praxi demonstratur, illam confirmat sententiam. Theologi, qui cum opinionibus « theologiae liberationis » non conveniunt, hierarchia ac in primis magisterium Romanum iam eam ob rem obtrectantur tamquam oppressorum classium participes. Eorum dicitur theologia esse classis. Eorum ergo argumentationes et praecepta iam non in se sunt perscrutanda cum nihil aliud nisi referant classis commoda. Eorum itaque sermo iam principio affirmatur falsus. 2. Hinc ipsius « theologiae liberationis » indoles universalis, quae omnia complectitur, elucet. Quam ob rem aestimetur ipsa oportet non secundum hanc illamve suam affirmationem, verum ex isto classis prospectu quem sibi a priori arrogat quique in ea est quasi decretorium principium hermeneuticum fundamentale. 900 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 3. Propter praeiudicatam hanc opinationem de classibus admodum difficile est, ne dicamus omnino fieri non posse, ut quibusdam cum « theologis liberationis » vera instituatur collocutio, in qua collocutor audiatur eiusque excutiantur argumenta iudicio obiectivo et attento animo. Hi namque theologi, modo plus minus conscio, principio nituntur sententiam classis oppressae et eversivae, quae eorundem nempe est opinio, efficere unicam speciem veritatis. Theologicae regulae veritatis sic minoris momenti fiunt subiciunturque necessitudinibus ipsius contentionis classium. Qua in rerum conditione sufficitur in locum orthodoœiae uti rectae fidei normae ipsa notio orthopraxis veluti lex veritatis. Ad hoc autem quod attinet, haud licet intentionem practicam, quae propria etiam theologiae translaticiae est eodemque titulo ac intentio speculativa, commisceri aliquo cum primatu peculiaris iuris, qui tribuitur certo generi praxis. Haec enim ultima est usus eversivus qui sic fieret suprema veritatis theologicae regula. Porro sana methodologia theologica sine dubio rationem habet praxis Ecclesiae ibique unum reperit fundamentorum suorum; sed hoc fit quia ipsa ex fide promanat eiusque est testimonium vitae ratione datum. 4. Socialis Ecclesiae doctrina cum indignatione respuitur. Quam dicunt prodire vana ex spe alicuius compromissi, quam habent classes mediae quibus nulla est historica sors. 5. Nova interpretandi via, « theologiae liberationis » propria, ad retractationem praecipue politicam Sacrae Scripturae perducit. Maius hinc pondus adicitur ipsi eventui Exodi, cum liberatio illa sit a politica servitute. Politica similiter lectio proponitur cantici Magnificat. Error autem in eo non est quod animus in rationem politicam locorum biblicorum dirigitur, sed quod ex illo aspectu deducitur ratio princeps atque exclusiva quae ducit ad lectionem Scripturarum angustandam. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 901 6. Item homo se collocat in conspectu messianismi temporalis, quod unum est ex extremis signis saecularis interpretationis Regni Dei eiusque inclusionis in historiae humanae immanentiam. 7. Hanc politicam rationem anteponendo, Novi Testamenti extremam novitatem inducimur ad denegandam ac prae- sertim Iesu Christi, veri Dei et veri hominis, personam infitiandam, sicut etiam propriam naturam liberationis quam ille nobis affert quaeque ante omnia liberatio est a peccato, omnium maiorum fonte. 8. Ceterum, probata Magisterii interpretatione recusata, quae uti classis explicatio reicitur, simul a Traditione discedi tur. Quapropter abicitur necessaria quidem interpretandi regula theologica et in vacuitatem inde exortam sententiae extremae admittuntur exegesis rationalistae. Redintegratur ita sine critico animo repugnantia inter Iesum historiae Iesum ac -fidei. 9. Profecto asservatur littera formularum fidei, ac nominatim fidei Calcedonensis, at sub iisdem novus subicitur sensus, qui fidei Ecclesiae negatio est. Hinc enim christologica doctrina ex Traditione prodita reicitur propter legem classis; hinc vero contenditur posse « Iesum historiae » attingi procedendo de eversiva experientia certaminis pauperum ad propriam liberationem. 10. Iterum affectatur instauranda experientia, eius similis quam Iesus habuisse putatur. Experientia enim pauperum pugnantium pro sua liberatione, quae dicitur fuisse etiam Iesu, ipsa, et quidem sola, proferret cognitionem veri Dei eiusque Regni. 11. Patet autem hinc fidem negari in Verbum incarnatum mortuum ac resuscitatum propter omnes homines, et quem Deus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 902 Dominum et Christum fecit. 25 Pro eo autem submittitur « figura » Iesu quae species quaedam signi est in se colligentis postulata contentionis oppressorum. 12. I t a tribuitur Christi mortui interpretatio dumtaxat politica. Virtus ideo ipsius salutaris totaque redemptionis oeconomia pernegatur. 13. Afficitur ergo nova interpretatione integra summa mysterii christiani. 14. Efficit proinde illa generatim id, quod vocari potest inversio symbolorum. Sic potius quam ut cum Sancto Paulo 26 videatur in Exodo figura baptismi, poterit hoc ipsum politicae liberationis populi signum existimari. 15. Eadem vero interpretandi regula adhibita ad ecclesialem vitam constitutionemque hierarchicam Ecclesiae, ratio necessitudinis inter hierarchiam atque « basim » fit necessitudo dominationis obnoxia legi contentionis classium. Sacramentalis natura, quae radix est ministeriorum ecclesialium quaeque Ecclesiam constituit spiritale institutum quod redigi nequit ad explicationem tantummodo sociologicam, prorsus ignoratur. 16. Conversio haec symbolorum animadvertitur etiam in sacramentorum regione. Iam enim Eucharistia non compre- henditur sua in veritate, nempe ut praesentia sacramentalis sacrificii reconciliantis ac donum Corporis et Sanguinis Christi, sed putatur celebratio populi suum certamen certantis. Quocirca Ecclesiae unitas funditus negatur. Unitas enim et reconciliatio et communio in amore non iam percipiuntur velut donum a Christo receptum. 27 Historica quidem classis pau- perum unitatem molietur per suam ipsius dimicationem. Con25 Cf. Act 2, 36. 26 Cf. 1 Cor 10, 1-2. 27 Cf. Eph 2, 11-22. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 903 tentio classium via huius unitatis est. Eucharistia ita classis evadit Eucharistia. Eodem pariter tempore triumphans vis negatur Dei amoris qui nobis est datus. XII - DIRECTORIAE MONITIONES 1. Cautio ac provisio gravium errorum, quos quaedam (( theologiae liberationis » propagant, nullo tamen modo accipienda est tamquam approbatio, ne obliqua quidem, impertita illis qui quidquam conferunt ad miseriam populorum conservandam, illis qui commodum ex ea trahunt, illis qui resides animadvertunt, vel illis qui eandem miseriam nihil omnino curant. Evangelio Misericordiae hominisque amore ducta Ecclesia clamorem pro iustitia 28 excipit eique omnibus suis viribus respondere contendit. 2. Invitatio ideo maxima ad Ecclesiam dirigitur. Cum audacia ac fortitudine, cum sagacitate ac prudentia, cum studio ac fervore animi, cum amore pauperum qui ad sacrificium usque pertingit, pastores suum potissimum munus putabunt huic invitationi responsum reddere, haud secus ac plurimi eorum iam faciunt. 3. Universi autem illi, sacerdotes religiosi ac religiosae et laici homines, qui audito clamore pro iustitia cupiunt operam suam navare evangelizationi humanaeque progressioni, id efficient consonantes cum suis episcopis et cum Ecclesia, unus quisque secundum propriam suam ecclesialem vocationem. 4. Sibi praeterea conscii ecclesialis naturae vocationis suae theologi fideliter praestabunt animoque ad colloquium propenso industriam consociatam cum Ecclesiae Magisterio. In Magisterio enim discernent Christi donum Ecclesiae ipsius con28 Cf. Doc. de Puebla, I, 3, n. 3. 3. 904 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 29 cessum observantiaque filiorum propria amplectentur verbum eius ac monita. 5. Tantummodo ex evangelizandi munere eius cum integritate ex toto sumpto comprehenduntur necessitates promotionis humanae veraeque liberationis: quae liberatio quibusdam veluti columnis necessariis innititur, quae sunt: veritas de Iesu Christo Redemptore, veritas de Ecclesia, veritas de homine eiusque dignitate™ Ad lumen quidem Beati tu dinum, in primisque Beatitudinis de pauperibus spiritu, Ecclesia quae universo in orbe pauperum esse vult Ecclesia, in animo habet nobili contentioni servire pro veritate et pro iustitia. Quemque hominem appellat eaque de causa cunctos homines. Ipsa est « Ecclesia universalis, Ecclesia incarnationis. Non unius classis aut unius ordinis est Ecclesia. Et pro ipsa veritate loquitur illa. Quae quidem veritas res tangit in se ipsas ». Ea etiam efficit ut ratio ducatur « cuiusque condicionis humanae, cuiusque iniustitiae, cuiusque discriminis, cuiusque contentionis ». 31 6. Efficax ideo iustitiae tutela adnitatur oportet ad veritatem de homine qui ad Dei imaginem est creatus ad divinaeque filiationis gratiam vocatus. Verae consuetudinis agnitio inter hominem ac Deum fundamentum ponit iustitiae, quia inde reguntur necessitudines inter homines ipsos. Ea est causa, cur pugna pro hominis iuribus, quae numquam desistit Ecclesia commemorare, secum inferat veram pro iustitia contentionem. 7. Postulat autem veritas de homine ut pugna haec pugnetur instrumentis humanae dignitati congruentibus. Meditatus idcirco deliberatusque violentiae caecae usus, quacumque pro32 venientis ex parte, est repudiandus. Si quis igitur fidat instru29 30 Cf. Lc 10, 16. Cf. IOANNES PAULUS I I , Oratio ad initium conferentiae de Puebla, AAS 71 (1979), pp. 188-196; Doc. de Puebla, I I , 1. 31 Cf. IOANNES PAULUS I I , Oratio habita in loco « Vidigal » Rivi Ianuarii, 2 Iulii 1980, AAS 72 (1980), pp. 852-858. 32 Cf. Doc. de Puebla, I I , 2, n. 5. 4. Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 905 mentis violentis, sperans inde magis restauratimi iri iustitiam, in exitialem procidat deceptionem. Vim enim parit vis deicitque hominem; hominis dignitatem ludificat in personis victimarum atque hanc ipsam dignitatem infringit eorum, qui vim usurpant. 8. Urgens autem necessitas reformationum penitus faciendarum, quae afficiunt structuras miseriam gignentes constituentesque ipsas formas violentiae, facere non debet ut ignoretur fontem iniustitiarum in corde inveniri hominis. Nonnisi igitur compellando ethicas facultates personae et perpetuam interioris conversionis necessitatem, sociales importabuntur 33 mutationes quae re vera homini deservient. Etenim, ut homines libere intersunt — privatim atque communiter — his necessariis mutationibus, ipsi excitati ad sensum conscientiamque suorum officiorum crescent humanitate. Inversio autem inter doctrinam moralem et structuras abundat anthropologia materialista quae componi nequit cum veritate de homine. 9. Item gravissimus eam ob rem error admittitur, si creditur novas ex se ipsis structuras parituras esse « hominem novum » secundum significationem, id est, veritatis de homine. Nescire enim non potest christianus Spiritum Sanctum, qui datus sit nobis, omnis verae novitatis esse originem Deumque ipsum historiae esse dominum. 10. Pariter structurarum iniustitiam generantium eversio per violentiam seditiosam non iam ipso facto initium est instaurandi regiminis iusti. Factum aliquod maioris momenti huius aetatis facere debet attentos eos omnes, qui ex animo liberationem veram exoptant fratrum suorum. Multa centena milia aequalium nostrorum legitime nituntur primarias recuperare libertates, quibus destituti sunt a regiminibus penitus dominantibus et Deum negantibus quae per violentas seditiosasque 33 Cf. Doc. de Puebla, I V , 3, n. 3. 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 906 vias potita sunt omni potestate, omnino sub titulo liberationis populi. Hoc aetatis nostrae dedecus neglegi non licet: profitentes libertatem se afferre aliqui totas nationes continent in condicionibus servitutis indignis plane homine. Ii qui, fortasse inscii, consortes se reddunt eiusmodi subiugationum, pauperes decipiunt quibus inservire volunt. 11. Classium contentio, tamquam iter ad societatem sine classibus, fabula est quae renovationes praepedit miseriamque auget atque iniustitias. Qui vero se abripi hac fabula patiuntur, ponderent necesse est acerba experimenta historiae quae illa intulit. Inttelegent tunc nullo modo agi de deserenda efficaci via pro pauperibus pugnandi deque serviendo commodis alicuius vanae speciei, quae omni carebit effectu. Interest potius ex contrario ut quis se expediat a ficta quadam imagine ut fulciatur Evangelio eiusque operandi virtute. 12. Una autem ex condicionibus alicuius necessariae correctionis theologicae est recta aestimatio doctrinae sociaMs Ecclesiae. Haudquaquam clausa haec doctrina est. Verum aperta patet novis quaestionibus cunctis quae progrediente tempore numquam non cooriuntur. Quo in rerum prospectu partes theologorum et intelligendi auctorum totius orbis regionum etiam nunc pernecessariae sunt Ecclesiae meditationi. 13. Eorum pariter experientia, qui coram in evangelizatione et in pauperum oppressorumque promotione versantur, poscitur ad deliberationem doctrinae actionisque pastoralis Ecclesiae. Hoc sensu dicendum est conscientiam quorundam aspectuum veritatis accipi ex ipsa vita sive praxi, si eo sub-nomine intellegatur consuetudo pastoralis ususque socialis quae sectantur evangelicam rationem. 14. Ecclesiae doctrina in re sociali praebet maximas directorias normas moralis naturae. Ut vero illa possit gubernare directo ipsam actionem, homines idonei exercitatique in scientiis Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 907 arteque technica, sicut etiam in provincia scientiarum humanarum vel politicarum rerum, ei opus sunt. Animos pastores intendent ad tales instituendos homines idoneos, radicitus viventes ex Evangelio. Hic autem potissimum tanguntur laici, quorum proprium officium est societatem aediñcare. 15. Opinationes « theologiarum liberationis » late disseminantur, simplici adhuc forma, apud circulos educationis vel coetus « a basi » qui dicuntur, catechetica ac theologica carentes instructione. Ita accipiuntur illae sententiae a viris feminisque generosis, etsi ferri non potest criticum iudicium. 16. Invigilandum itaque pastoribus est tam qualitati quam doctrinae ipsi catechesis et educationis, cuius semper officium est exhibere integritatem nuntii salutis et postulata verae hominum liberationis intra definitos fines huius nuntii integri. 17. In hac autem demonstratione integra christiani mysterii expediet quasdam essentiales rationes in clariorem lucem proferre quas « theologiae liberationis » praesertim proclives sunt ad perperam comprehendendas vel praetermittendas : transcendentiam gratuitamque indolem liberationis in Iesu Christo vero Deo ac vero homine, principatum ipsius gratiae, veram naturam salutis instrumentorum nominatimque Ecclesiae et sacramentorum. Inculcabitur vera significatio moralis doctrinae, ob quam discrimen boni ac mali non potest relativismo subici, germanus peccati sensus, conversionis necessitas et ipsius fraterni amoris lex universalis. Cavebitur ne omnis vita humana rationibus politicis circumvadatur quae ignorantes totam summam proprietatum Regni Dei atque personae transcendentiam illuc tandem tendunt ut politicam doctrinam reddant sacram utque captatam religionem populi torqueant in commoditatem inceptorum seditiosorum. 18. Interdum exprobratur defensoribus « orthodoxiae » passivus quidam animus, indulgentia vel conspiratio culpabilis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 908 quod spectat ad in tolerandas iniustitiae* condiciones et ad politica regimina quae illum sustinent statum. Spiritalis autem conversio, magnitudo amoris in Deum ac proximum, studium iustitiae et pacis, evangelicus sensus pauperum et paupertatis flagitantur ab omnibus, at potissimum a pastoribus iisque in quos incidit rerum officium. Cura integritatis fidei non procedit sine cura pariter reddendi, per integram theologiam, responsionem efficacis testificationis ministerii erga proximum, ac praesertim omnino erga pauperem atque oppressum. Ex tali sua testificatione dynamica quidem et constructiva iacient ita Christiani fundamenta illius « civilis cultus amoris » de quo post Paulum VI locuta est conferentia de Puebla. Ceterum complures ii sunt, sacerdotes religiosi et religiosae laici homines, qui modo reapse evangelico se addicunt societati iustae aedificandae. 34 CONCLUSIO Pauli VI verba in Professione Fidei Populi Dei absoluta perspicuitate fidem Ecclesiae exprimunt, a qua recedere non licet quin simul novae miseriae novaeque excitentur una cum spiritali ruina Servitutes. (( Confitemur pariter Regnum Dei, quod hic in terris in Christi Ecclesia primordia habuit, "non esse de hoc mundo", "cuius figura praeterit", itemque eius propria incrementa idem existimari non posse atque progressionem humanitatis cultus, vel scientiarum, vel technicarum artium, sed in eo consistere, ut investigabiles divitiae Christi altius usque cognoscantur, ut spes in aeternis bonis constantius usque ponatur, ut Dei caritati flagrantius usque respondeatur, ut denique gratia atque sancti tu do largius usque diffundantur inter homines. At eodem amore Ecclesia impellitur, ut etiam verum hominum bonum temporale continenter cordi habeat. Dum enim quotquot habet 34 Cf. Doc. de Puebla, I V , 2, n. 2. 3. 909 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei filios monere non cessat, eos "non habere hic" in terris "manentem civitatem", eosdem etiam exstimulat ut, pro sua quisque vitae condicione atque subsidiis, propriae humanae civitatis incrementa foveant, iustitiam, pacem atque fraternam concordiam inter homines promoveant, atque fratribus suis, praesertim pauperioribus et infelicioribus, largiantur adiumentum. Quare impensa sollicitudo, qua Ecclesia, Christi Sponsa, hominum necessitates prosequitur, hoc est eorum gaudia et exspectationes, dolores et labores, nihil aliud est nisi studium, quo ipsa vehementer impellitur, ut iis praesens adsit, eo quidem consilio, ut Christi luce homines illuminet, universosque in Illum, qui ipsorum unus Salvator est, congreget, atque coniungat. Nunquam vero haec sollicitudo ita accipienda est, quasi E c clesia ad res huius mundi se conformet, aut deferveat ardor, quo ipsa Dominum suum Regnumque aeternum exspectat ». Hanc Instructionem in Congregationis deliberatam, Paulus Audientia cessa, II, in Conventu ordinario Summus Pontifex infrascripto Cardinali huius PP. 35 Sacrae Ioannes Praefecto con adprobavit et publici iuris fieri iussit. Romae, ex Aedibus S. Congregationis pro Doctrina Fidei, die 6 Augusti, in Festo Transfigurationis Domini, anno 1984. IOSEPH Card. RATZINGER, Praefectus * ALBERTUS BOVONE, Archiep. tit. Caesarien. in Numidia, Secret. 35 PAULUS V I , Sollemnis Professio fidei, 30 Iunii 1968, AAS 60 (1968), pp. 443-444. 910 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETUM CAMERINENSIS ET A L I A R U M De finium mutatione Conferentia Episcopalis Picena, Christifidelium in eadem Regione degentium spirituali saluti magis consulere studens atque normis decreti Sacrosanti Concilii Oecumenici Vaticani II « Christus Dominus» n. 23 obsequens, ab Apostolica Sede petivit ut quarundam circumscriptionum territorium in Piceno, sive inter dioeceses eiusdem pastoralis regionis sive cum finitibus Ecclesiis Umbriae plagae, rectius disponeretur, quin tamen ignoret alia in eadem regione inveniri territoria ulterius studium expostulantia ut aptior pastoralis regionis ordinatio habeatur. Auditis ideo locorum Ordinariis quorum interest, Sacra Congregatio pro Episcopis rata huiusmodi immutationem in bonum animarum cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, Divina Providentia Pp. II tributarum, praesenti decreto perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, quae sequuntur decernit : 1. ab archidioecesi Camerinensi territorium separat -paroeciarum nomine : — S. Stefano in Villa S. Stefano, Ss. Salvatore in Valcarecce, S, Michele Arcangelo in Castello, S. Giorgio in Castreccioni, S. Nicolò in Moscosi in municipio vulgo Cingoli situm, et dioecesi Cingulanae adnectit. Praeterea ab eadem Ecclesia territorium distrahit paroeciarum nuncupatarum S. Michele Arcangelo in Casamontanara, S. Donnino in S. Donnino, S. Michele Arcangelo in Rocchetta, S. Gregorio in Colleponi, infra fines municipii vulgo Genga extensum, atque paroeciarum nomine S. Michele Arcangelo in Murazzano, S. Pietro Apostolo in Scorzano, infra fines municipii vulgo Sassoferrato, quae territoria dioecesi Fabrianensi adiungit. Sacra Congregatio pro Episcopis 911 2. A dioecesi Auximana territorium distrahit paroeciarum nomine : — Ss. Giovanni Battista e Pietro Apostolo, ad municipium vulgo Appignano pertinens, et Maceratensi Ecclesiae tribuit; — S. Donato, S. Antonio a Osterianova, infra fines municipii vulgo Montefano, quod Recinetensi Ecclesiae adnectit. 3. A dioecesi Recinetensi disiungit et Auximanae Ecclesiae unit territorium paroeciarum vulgo S. Stefano Protomartire, Ss. Annunziata in Crocette, S. Pietro Apostolo in S. Agostino, S. Antonio da Padova una cum vicaria curata San Rocco appellata, quod intra fines municipii vulgo Castelfidardo extenditur. Insuper eadem Sacra Congregatio pro Episcopis, ut unitas iurisdictionis in eadem regioni civili et immo in eodem municipio efficiatur, seiungit : I. a dioecesi Nucerina-Tadinensi territorium paroeciarum nomine : — S. Pietro Apostolo in Sassoferrato, S. Fecondino in Sassoferrato, S. Giovanni in Cabernardi, Ss. Giovanni Ev. e Ermete in Castagna, S. Croce in Casal vento, S. Bartolomeo Ap. in Castiglioni, Natività di Maria Ss. in Catobagli, S. Maria Assunta in Coldapi, S. Lorenzo Martire in Coldellanoce, S. Paterniano in Frassineta, Ss. Ercolano e Sabino in Liceto e Gaville, SS. Salvatore in Montelago, S. Famiglia in Monterosso, S. Stefano Prot. in Morello, S. Paterniano V. in Perticano, S. Cristoforo M. in Rotondo, S. Egidio Abate in S. Egidio, S. Felice P. M. in S. Felice, S. Giovanni Apostolo, S. Venanzio M. in Venatura, in municipio vulgo Sassoferrato situm, quod dioecesi Fabrianensi unit; — S. Maria V. in Bastia, S. Ilario in Belvedere, S. Maria Assunta in Cancelli, S. Pietro Ap. in Campodiegoli, S. Maria delia Neve in Campodonico, S. Ni vola V. in Coccore, S. Sebastiano M. in Marischio, S. Maria Assunta in Melano, S. Nicola V. in Rucee e Viacce, S. Donato V. M. in S. Donato di Fabriano, S. Cassiano M. in S. Cassiano al Cupo, S. Gregorio P. M. in Serradica, S. Michele Arcangelo in Varano, in municipio vulgo Fabriano situm, quod dioecesi Fabrianensi adnectit ; — S. Bartolomeo Mart. in Percozzone, in municipio vulgo Pergola situm, quod dioecesi Pergulanae unit; — S. Stefano Prot. in Caudino, Immacolata Concezione in Costa, 912 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ad municipium vulgo Arcevia pertinentes, quod dioecesi Senogalliensi adnectit ; — S. Maria Assunta in Sefro, S. Biagio Mart. a Sorti, in municipio vulgo Sefro; S. Mauro Ab. in Copogna, S. Lorenzo Mart. a Dignano, S. Martino V. di Serravalle-Castello, in municipio nomine Serravalle ; S. Maria della Spina in Poggio Sorifa, Ss. Martino e Carlo a Laverino, in municipio vulgo Fiuminata, quod archidioecesi Camerinensi adnectit. I I . a dioecesi Civitatis Castelli territorium paroeciarum nomine : — S. Martino in Apecchio, S. Stefano in Baciocheto, Ss. Quirico e Giulitta in Caselle, S. Maria della Cella, S. Paolo in Fagnille, S. Stefano in Osteria Nuova, S. Martino del Piano, S. Lorenzo in Sessaglia, in municipio vulgo Apecchio, quod dioecesi Calliensi tribuit et territorium paroeciae S. Andrea di Sorbello, in municipio vulgo Cortona, quod Ecclesiae Cortonensi adscribit. I I I . a dioecesi Nursina territorium paroeciarum nomine : — S. Maria-Collegiata in Visso, Ss. Giovanni e Fortunato in Aschio, S. Pietro in Chiusita, S. Stefano in Croce, S. Maria e S. Salvatore in Cupi, S. Maria Assunta in Fematre, unita aeque principaliter a S. Lorenzo in Riofreddo, S. Maria in Mevale, S. Marco in Orvano, S. Andrea in Villa S. Antonio, S. Bartolomeo in Villa S. Antonio, omnes in municipio Visso; — S. Stefano in Castel S. Angelo sul Nera, S. Martino in Gualdo, S. Giovanni Battista in Macchie, S. Vittorino in Nocria, S. Lucia in Rapegna, S. Pietro in Vallinfante, in municipio Castel S. Angelo sui Nera; — S. Maria della Pieve di Ussita, S. Andrea in Calcara, Ss. Vincenzo e Anastasia in Casali, S. Placido in S. Placido, S. Stefano in Sorbo, Ss. Donato e Reparata in Vallestretta, in municipio Ussita, quod Ecclesiae Camerinensi adscribit. Statuit quoque Sacra Congregatio ut, una cum territorio paroeciarum ecclesiae, oratoria, domus et coemeteria paroecialia, piae fundationes et quaecumque alia ecclesiastica bona, iura et onera quomodocumque ad paroecias illas vel ecclesias illas spectantia adnectantur. Mandat insuper ut documenta et acta praefata territoria respicientia, a curia a qua ad curiam dioecesis cui territoria aggreganda sunt tradantur. Sacra Congregatio pro Episcopis 913 Ad clerum vero quod attinet, simul ac praesens decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes dioecesi illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium legitime detinent, ceteri autem clerici seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ordinario tamen uniuscuiusque dioecesis a quo territorium distrahitur, fas est ob congruas rationes atque collatis consiliis cum sacerdotibus et clericis quorum interest, aliter de eorum incardinatione intra annum disponere, audito Ordinario dioecesis cui territorium illud adnectitur. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P. D. Marcellum Morgante, Episcopum Asculanum in Piceno atque Conferentiae Episcopalis Picenae praesidem, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eamdem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar peractae exsecutionis actus remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 19 mensis Martii anno 1984. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. © Lucas Moreira Neves, Archiep. tit. Feraditanus maior, a Secretis PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit. Videlicet : die 25 Iulii 198— Titulari episcopali Ecclesiae Liberaliensi R. D. Ioannem étrutwa, Catholicae Universitatis Lublinensis historiae ecclesiasticae professorem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Boleslai Pylak, Episcopi Lublinensis. die H Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Mvariensi Exc.mum P. D. Damianum Iguacén Borau, hactenus Episcopum Terulensem et Albarraciensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Martanaênsi R. D. Petrum Iacobum 60 - A. A. S. 914 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale De Nicolò, e clero Ariminensi, Praelatum honorarium Sanctitatis Suae, a consiliis Nuntiaturae, quem deputavit Nuntium Apostolicum in Republica Costaricensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Guardiensi Exc.mum P. D. Ioannem Gerardi Conedera, hactenus Episcopum Quicensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Prosperi Penados del Barrio, Archiepiscopi Guatimalensis et Praelati SS. D. N. I. C. de Esquipulas. 28 Augusti. — Metropolitanae Ecclesiae Sanctae Fidei in Argentina Exc.mum P. D. Edgardum Gabrielem Storni, hactenus Episcopum titularem Croensem et Auxiliarem eiusdem Sedis Metropolitanae. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Nicolai de los Arroyos Exc.mum P. D. Dominicum Salvatorem Castagna, hactenus Episcopum titularem Germaniensem in Numidia et Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi P. D. Ioannis Caroli S. R. E. Cardinalis Aramburu, Archiepiscopi Bonaêrensis. die 1 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Oxomensi-Sorianae R. D. Iosephum Diéguez Reboredo, Pro-Vicarium Generalem archidioecesis Compostellanae. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. I I , latis decretis a Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum, per Apostolicas sub plumbo Litteras, praefecit : die 4 Iunii 1981^. — Metropolitanae Ecclesiae noviter erectae Beirensi Exc.mum P. D. Iacobum Petrum Gonçalves, hactenus Episcopum eiusdem nominis dioecesis. — Metropolitanae Ecclesiae nuper erectae Nampulensi Exc.mum P. D. Emmanuelem Vieira Pinto, hactenus Episcopum eiusdem nominis dioeceseos. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 915 — Cathedrali Ecclesiae Kenemaënsi R. P. Ioannem C. O'Riordan, Congregationis S. Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Beatissimae Virginis Mariae sodalem eiusdemque dioecesis Apostolicum Administratorem (( sede vacante ». — Titulari episcopali Ecclesiae Bonustensi R. D. Isaac Danu, e clero nativo birmano, generalem Procuratorem Episcopalis Conferentiae Nationalis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Sebastiani Shwe Yauk, Episcopi Tunguensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Carcabiensi R. P. Aloisium MbwôlMpasi, sodalem Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae Congregationis eiusdemque Novitiorum Magistrum atque Provinciae Consultorem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Aloisii Antonii Jansen, Isangiensis Episcopi. die 22 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Krishnagarensi R. P. Lucam Sirkar, e Societate Salesiana S. Ioannis Bosco, indigenam, scholae artium in Delhiensi civitate Moderatorem. — Cathedrali Ecclesiae de Louis Trichardt-Tzaneen R. P. Hugonem Slattery, Superiorem Regionalem Missionariorum Sacratissimi Cordis Iesu in Australi Africa operantium. — Cathedrali Ecclesiae Portus Blairensi nuper erectae in India R. P. Alexium das Neves Dias, Societatis missionalis « de Pilar » sodalem, Rectorem necnon docentem Sociologiae in Seminario maiori in Goana archidioecesi. — Titulari episcopali Ecclesiae Elephensi R. P. Paulum Schmitz, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem, Superiorem VicePro vinciae Ordinis in America centrali, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Salvatoris Schlaefer, Vicarii Apostolici Bluefieldensis in Nicaragua. — Titulari episcopali Ecclesiae Turuzitanae R. D. Armandum Toasy, vicarium episcopalem dioecesis Ambaniaënsis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Armandi Razafindratandra, Episcopi Maiungaënsis. die 25 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Dedzaënsi R. D. Gervasium Moysen Chisendera, e clero saeculari dioeceseos Lilongvensis, olim Moderatorem Nationalem in Malavio Pontificalium Operum Missionalium. — Titulari episcopali Ecclesiae Caput Cillensi R. P. Vidonem Romano, Congregationis Sanctissimi Redemptoris sodalem, olim Vicarium 916 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Generalem Mameyensis dioecesis, quem deputavit Administratorem Apostolicum (( sede vacante » eiusdem dioecesis. die 2 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Lucknovensi Exc.mum P. D. Alanum Basilium de Lastic, hactenus Episcopum titulo Cissensem ac Auxiliarem Archiepiscopi Calcuttensis. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Georgii Bernarding, Archiepiscopi Montis Hagensis, constituit R. P. Michaelem Meier, Societatis Verbi Divini sodalem, Consultorem necnon parochum ecclesiae Sancti Pauli, quem etiam archiepiscopali dignitate ornare dignatus est. — Cathedrali Ecclesiae Buniaènsi Exc.mum P. D. Leonardum Dhejju, hactenus Episcopum Uviraënsem. — Cathedrali Ecclesiae Taeieonensi Exc.mum P. D. Iosephum Kapryong Kyeong, hucusque Episcopum titulo Buffadensem ac Auxiliarem Archiepiscopi Seulensis. — Cathedrali Ecclesiae Gunturensi R. D. Gali Bali, presbyterum autochthonem, Sacrae Scripturae docentem in Seminario maiori Sancti Ioannis civitatis Hyderabadensis. — Cathedrali Ecclesiae Bandungensi R. D. Alexandrum Soetändio Djajasiswaja, Vicarium Generalem Archidioecesis Semarangensis. — Cathedrali Ecclesiae Kuduguensi Exc.mum P. D. Basilem Tapsoba, hactenus Episcopum titulo Mesarfeltensem et Auxiliarem eiusdem dioeceseos. — Cathedrali Ecclesiae Ioannesburgensi Exc.mum P. D. Reginaldum Iosephum Orsmond, hactenus Episcopum titulo Assuritanum atque Administratorem Apostolicum « sede plena » eiusdem dioeceseos. — Cathedrali Ecclesiae Imae Telluris Exc.mum P. D. Ernestum Maximinum Lucianum Cabo, hactenus Episcopum titulo Bocconiensem atque eiusdem dioeceseos Auxiliarem. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit : die 7 Aprilis 198^. — Exc. P. D. Ioannem Khamsé Vithavong, Episcopum titulo Moglaenensem, Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » Vicariatus Apostolici Luangensis-Prabangensis. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 917 die 9 Aprilis. — R. P. Antonium J. Sharma, Societatis Iesu sodalem, Superiorem ecclesiasticum Missionis « sui iuris » Nepalianae, novae erectionis in Nepalia. die 28 Aprilis. — Exc. P. D. Iulium Riyadi Darmaatmadja, Archiepiscopum Semarangensem, Vicarium Castrensem in Indonesiana Ditione. die 18 Maii. — R. P. Victorium Emmanuelem Maldonado Barreno, Ordinis Fratrum Minorum sodalem, Praefectum Apostolicum Galapagensis Praefecturae in Aequatoria. die 2 Iunii. — Exc. P. D. Aloisium Nkinga Bondala, Episcopum Kolensem, Administratorem Apostolicum « sede plena » dioeceseos Lueboënsis. die 10 Iunii. — Exc. P. D. Laurentium A. Burke, Episcopum Nassaviensem, Superiorem Ecclesiasticum Missionis (( sui iuris », novae erectionis in Antillis, « Turks and Caicos » vulgo nuncupatae. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETA I DIVIONEN. Canonizationis Ven. Servae Dei Elisabeth a SS. Trinitate (in saeculo: Elisabeth Catez), Monialis professae Ordinis Carmelitarum Discalceatorum. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. « Laudem gloriae » Dei (cfr. Eph 1, 6) nomen et vocationem suam in Ecclesia esse cum, superno instinctu acta, intellexisset, Dei Famula Elisabeth Catez a Trinitate, ita vitam duxit ut, ipsamet teste, « caelum in terris adinveniret », Patris et Filii et Spiritus Sancti in templo animae suae viventium, « adoratrix in spiritu et veritate » facta (cfr. Io 4, 24). 918 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nata die 18 Iulii anno 1880 in loco quem vulgo appellant Camp oVAvor, Bituricensis intra fines dioeceseos, Elisabeth inter moniales Divionenses Ordinis Carmelitarum Discalceatorum anno 1901 recepta est, quibus sese perpetuo per vota religiosa die 11 mensis Ianuarii anno 1903 devinxit, die autem 9 Novembris a. 1906 « ad lucem, ad vitam, ad amorem » patriae transiens. Intima cum Deo communione iugiter coniuncta, inde vires hausit quibus « iuxta crucem Iesu » (cfr. Io 19, 25) cum B. Maria Virgine ad mortem usque fideliter stetit, in gaudium habens quod sibi daretur adimplere in carne sua quae desunt passionum Christi pro eius corpore, quod est Ecclesia (cfr. Col 1, 24). Eam autem, servatis omnibus de iure servandis, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , die 12 Iulii anno 1982, heroicas virtutes excoluisse declaravit. Ad sollemnem autem eius beatificationem consequendam unam, ad novi iuris normam, ex aliis sanationibus quae, eadem Venerabili Serva Dei intercedente, divinae actionis indicia videbantur, Causae actores selegerunt, eamque Apostolicae Sedi ad cognoscendum exhibuerunt. Agitur videlicet de mira sanatione sacerdotis Ioannis Mariae Chanut, Ordinis Cisterciensium Strictioris Observantiae, Archiabbatiae de Cistercio in Gallia, qui mense Februario anni 1943 per intercessionem eiusdem Servae Dei, a tuberculosi renali perfecte con valuit. Cum praeter naturae vires huiusmodi sanationem contigisse diceretur, canonicae inquisitiones adornatae sunt apud Curiam episcopalem Divionensem, et quidem tum potestate ordinaria (a. 1948), tum auctoritate apostolica (aa. 1963-1965), de quarum iuridica forma et vi Decretum die 5 Iulii a. 1969 exiit. Coadunato postea, die 10 Iunii a. 1983, huius Sacrae Congregationis Consilio Medico, prolataque favorabili de sanationis praedictae indole preternaturali sententia, quaestio subiecta est theologorum iudicio, primum quidem, die 29 Novembris anno 1983, in Congressu Consultorum theologorum, et postea, die 24 Ianuarii hoc anno 1984, in Congregatione Ordinaria Patrum Cardinalium huic Sacro Dicasterio praepositorum, ponente seu relatore Em.mo Cardinali Mario Aloisio Ciappi. Et utroque in Coetu quaestioni an sanatio praedicta divinitus patrata fuerit per intercessionem Venerabilis Servae Dei Elisabeth a SS.ma Trinitate, responsum est datum affirmativum. De hisce omnibus certior factus per subscriptum Cardinalem Prae- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 919 f ee tum, Summus Pontifex Ioannes Paulus II suffragia Sacrae Congregationis rata habens, decretum super mira eadem sanatione apparari iussit. Quod cum rite esset factum, hodierno die, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis S. Congregationis pro Causis Sanctorum, ceterisque de more convocandis, iisque astantibus, Beatissimus Pater edixit : Constare de uno miraculo, Venerabili Serva Dei Elisabeth a SS.ma Trinitate, moniali professa Ordinis Carmelitarum Discalceatorum, intercedente, a Deo patrato, scilicet de rapida, perfecta et constanti sanatione sacerdotis Ioannis Mariae Chanut a tuberculosi renali dextera, in subiecto praegresso morbo a Pott affecto. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 17 Februarii, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. & S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis II IANUEN. Canonizationis Servae Dei Virginiae Centurione vid. Bracelli, Fundatricis Instituti Sororum Dominae Nostrae a Refugio in Monte Calvariae vulgo « Brignoline ». SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Dilectus meus mihi, et ego illi » (Cont 2, 16) : ita Sacrae Litterae sponsalem canunt amorem plenum, perpetuum atque irrevocabilem. Eiusmodi amor est « fortis ut mors », devorans sicut (( lampades ignis, lampas Domini» (Cant 8, 6). Vere lampas Domini est amor, quia ex ipsa Dei natura oritur, qui seipsum patefecit Amorem 920 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale seque propter amorem dedit : « Sic enim Deus dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret » (Io 3, 16) ; Filius autem, qui Patris est amor, ob amorem se dedit et ad mortem obtulit : « Cum dilexisset suos ... in finem dilexit eos» (Io 13, 1), et mandatum novum suis discipulis dedit, ut diligamus invicem, sicut dilexit nos (cfr. Io 13, 34), pro proximis nos devovendo. Hoc profecto postulat verus christianus amor ; namque nos in Deum Amorem immittit, quasi in rapidum flumen, et trahit in eius amoris inceptum, in Calvaria consummatum. Hoc accidit Venerabili Virginiae Centurione Bracelli, quae Deum sibi sponsum elegit eique in puperibus servivit atque idem consilium filiabus suis religiosis proposuit, quas quidem ex Monte Calvaria denominavit, ut commonefaceret earundem esse incommoda perpeti et in opus salutis incumbere. Virginia Genuae nata est die 2 mensis Aprilis anno 1587 e Georgio Centurione et Laelia Spinola, veteris prosapiae urbis. Biduo post baptizata ac deinde in solidam pietatem formata, iam puellula ostendit se ad monasterii vitam propensam; sed ei obsequendum fuit ferreae voluntati patris, qui voluit eam, quindecim tantum annos natam, Gaspari Bracelli in matrimonium dare, iuveni nobili loco orto et magnarum opum heredi, sed natura ad vitam voluptuariam et ad lusum proclivi. Hae propensiones, per primam iuventam male coërcitae, extra proruperunt post matrimonium, intra quinque annos debilem eius corporis constitutionem consumpserunt eumque ad ultimum vitae discrimen adduxerunt Alexandriae, quo se contulerat caelum salubrius quaesiturus. In illis rerum angustiis tota Virginiae virtus effulsit; quae, iam ab initio nisa tenemmo et magnanimo amore coniugem ad bonam frugem revocare, cum cognovit eum iamiam esse moriturum, patri obsistens firme vetanti, accucurrit ut ei assiderei; et, re vera, efificacissimis remediis tum corporis tum spiritus adhibitis, iterum fidei cordi eius memoriam renovavit, eumque gratia renatum Deo reddidit die 13 mensis Iunii anno 1607. Tum Virginia illum amisit maritum, qui ei duas reliquit filias, sed secundis nuptiis sibi divinum Sponsum iunxit, qui eam matrem facturus erat multarum filiarum spiritualium, in eius disciplina eruditarum. Eo enim die, votum castitatis perpetuae suscipiens, divino Sponso se dedit dono pleno et irrevocabili, parata semper et per omnia ad Calvariam cum eo iter dirigere. Firmiter itaque novas nuptias recusavit, quas ei pater paraverat, et domi se abdidit, in paenitentiam, in laborem, in filiarum educationem Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 921 incumbens, simulque operam impendens in « Opus ecclesiarum pauperum agrestium», quibus pecuniam donabat et vestes. Sed Sponsus eam intellegere fecit se velle non in domo sua sibi serviretur, sed in sua ipsius persona, serviendo pauperibus. Ilico ea oboedivit, primo scholas condidit moribus formandis et professionibus discendis ; deinde senibus et aegrotis se addixit, in quorum usum dimidiam redituum suorum partem contulit, rigidam patris custodiam semper devitans ; ad ultimum, filiabus collocatis, negotiis domesticis magis vacua, totum tempus consumpsit in serviendo pauperibus Iesu. Occasio data est hieme, anno 1624-1625, cum profugorum turmae in urbem concurrerent prementibus hostium exercitibus, qui in interiorem terram Genuensem impetum faciebant. Nocte quadam fletus auditus est puellae, in frigida via desertae. Virginia eam in domum suam recepit. Postea puellae numerum quindecim impleverunt. Iis omnibus Virginia cibum praebuit et calorem. Eas appellabat «quindecim sui Rosarii mysteria», quandoquidem auxilio ei erant in conficienda via a divino Sponso patefacta et ad caelum scandendum cum Eo. Parvum hoc semen evangelicum germinavit et crevit in arborem robustam in quam multi confugerunt, quibus calamitati fuerunt funesti illi eventus, unde Genua et magna Italiae septemtrionalis pars, exeunte secundo decennio et tertio ineunte decimi septimi saeculi, turbatae sunt. Bellum secuta est bonorum defectio, deinde fames et pestis et maxima indigentia. Tunc Virginia, qui ab anno 1626 iam omni censui suo renuntiaverat pro pauperibus, caritatem suam ad immensum dilatavit, constituendo et regendo « Auxiliarías Matronarum a Misericordia », quas sapientibus constitutionibus stabilivit. Non enim oportebat solummodo obolum indigentibus dare, stipem per portas emendicando, sed opus erat inválidos secernere a desidiosis adhuc valentibus : illi erant adiuvandi, hi de errationibus reducendi et ad laborem fructuosum incitandi. Eius consultum ordinatius factum est et certius post aliquot annos, cum instituit «Centum Matronas a Misericordia, patronas pauperum Iesu Christi », quae domos frequentando coram cognoscerent pauperum necessitates, praesertim verecundorum. Denique, postquam et ipsa facta est Matrona a Misericordia, et ideo est corpori rei publicae inserta, cuius erat Magistratus pauperum largitiones egenis distribuere, suburas suscepit curandas et vel naves actuarías conscendebat, servis onustas, multos mire convertens. Etiam valetudinarium invisit, incredibiliter differtum multitudine putrefacta viro61 - A. A. S. 922 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rum, mulierum, senum et puerorum, qui omnes sicut bestiae promiscue vivebant, aggressa perficere propositum tam multas corporum et spirituum miserias allevandi; idque propositum continuavit alacriter, neglectis minis, percussionibus, lapidum ictibus aliquorum disciplinae impatientium. Interim christianam doctrinam pueris tradebat, Evangelium praedicabat, Rosarium recitabat una cum populo apud aediculas Beatae Mariae Virginis, illudque laudibus spiritualibus extollebat, quas Orborum sodalicium, ab ipsa conditum, canere incipiebat. Haec multiplex et varia industria congruit cum (( Opera Refugii )), quae ad tempus orta est, ut multae puellae destitutae et periclitantes ibi aptum haberent receptaculum. Hospitio domum eas ad se recepit; ubi autem haec plena fuit, die 13 mensis Aprilis anno 1631, monasterium Visitationis in Monte Calvaria conduxit, quo misit quadraginta ex iis, quas tecto receperat, easque tutelae commendavit Dominae Nostrae a Refugio ; cum vero et hoc ob crescentem puellarum numerum angustius visum est, secundam domum conduxit ad fluvium Bisagno, ad quam optimas misit; tertiam postea domum conduxit apud ecclesiam Sancti Bartholomaei; denique, domum propriam exstruxit in Colle Carignano, quae Operae facta est domum princeps. Eodem tempore earum, quae erant hospitio acceptae, delectum habebat secundum aetatem, indolem et mores. Ita secretae sunt veri nominis sorores religiosae et filiae saeculares vel simpliciter protectae. Priores, ut. ipsa scripsit anno 1634 in <( Ordine pro domo ad Bisagnum », vivere debebant, etsi sine votis, sicut religiosae observantiores, vitam vere communem, perfectam, in oboedientia, labore et paupertate positam ; earumque vestis ex panno rudi, qualis esset vestis rusticarum loci, esse debebat. A ceteris mulieribus differre non clausura vel aliis consuetudinibus canonicis debebant, sed vitae sanctitate et operam navando absolutam et perfectam cuilibet dolenti. Hoc spiritu excitatae sunt tum primae sorores, quas misit tamquam aegrorum ministras ad varia urbis nosocomia, tum quae, post decem annos, nempe anno 1656, ministerio pestilentia laborantium se addixerunt: quarum quinquaginta tres fortiter perierunt in suo munere exsequendo. Has sorores et filias Virginia non Antistitae auctoritate aut Conditricis dignitate formabat, sed sola exempli sui vi alliciente : ex quo exemplo eius spiritus summa humilitas, firmissima divini auxilii fiducia, studiosissima erga pauperes Iesu intentio, vel impendio vitae, apparebant. Semper in ultimo loco consedit, vitam communem agens Sacra Congregatio pro Causi» Sanctorum 923 cum sororibus et filiabus ; de earum mensa cibum, et saepe reliquias sumebat; earum ulcera curabat et emundabat insectis. Ubi ob infirmitates et laborem eius vires deficere coeperunt, coepit etiam crescere eius gratia apud potestates religiosas et civiles. A Senatu obtinuit ut Beata Virgo Maria civitatis Genuensis renuntiaretur Regina; operam dedit apud archiepiscopum ut religio Quadraginta Horarum induceretur, missiones ad populum praedicarentur et ad id in adversis factionibus invidia commotis; grave discidium, inter archiepiscopum ortum et Genuensium ducem ob párvulas causas, composuit. Mortua est die 15 mensis Decembris anno .1651, non a solo populo desiderata, sed ab ipso archiepiscopo, qui eam regiminis pastoralis optimam sociam habebat. Eius fama sanctitatis, quam viva est consecuta, certior exstitit ex eius sepulcro et foris magis emicuit die 20 mensis Septembris anno 1801, quando eius corpus inventum est incorruptum, adhuc tactile, quasi dormirei. Exinde signa et prodigia multiplicata sunt, e quibus manifestum erat Dominum velle etiam in terris sponsam suam fidelem illustrare. Die 15 mensis Decembris anno 1931 apud Curiam archiepiscopalem Genuensem coeptus est instrui processiculus « diligentiarum » super scriptis ; die 28 mensis Aprilis anno 1933, apud eandem Curiam initium habuit Processus Ordinarius super fama sanctitatis et miraculorum, qui perduravit usque ad annum 1957. Tum omnia collecta instrumenta tradita sunt Sectioni Historicae Sacrae id temporis Congregationis Rituum. Die 10 mensis Aprilis anno 1959 editum est Decretum super scriptis; postea, Kalendis Decembribus anno 1971, Consultores historici Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum disseruerunt et concorditer probaverunt Positionem ob Officio Historico Hagiographia apparatam. Deinde, die 20 mensis Ianuarii anno 1977 proditum est Decretum Introductionis Causae. Praeparata Positione super virtutibus, die 18 mensis Octobris anno 1983, Consultores theologi eiusdem Sacri Dicasterii, in Congressu Peculiari censuerunt Servam Dei heroum modo virtutes exercuisse. Patres quoque Cardinales Sacro eidem Dicasterio addicti, ponente seu relatore Em.mo ac Rev.mo D. Silvio Oddi, simile ediderunt responsum in Congregatione Ordinaria habita die 20 mensis Martii anno 1984 in Aedibus Vaticanis. De favorabili utriusque disceptationis exitu certior est factus Summus Pontifex Ioannes Paulus II per subscriptum Cardinalem 924 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Praefectum ; Qui responsum Sacrae Congregationis ratum habens, mandavit ut Decretum super heroicis virtutibus Servae Dei conficeretur. Quod cum rite esset factum, Sanctitas Sua hodierno die ad se accivit Em.mos Cardinales infrascriptum Praefectum et Silvium Oddi, Causae ponentem seu relatorem, meque Antistitem a Secretis ceterosque de more convocandos, eisque astantibus sollemniter edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis Servae Dei Virginiae Centurione viduae Bracelli, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 7 mensis Aprilis, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L.©S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis III QUITEN, SEU BARCINONEN. Canonizationis B. Fratris Michaelis (in saeculo: Francisci Febres Cor- dero), Religiosi professi Instituti Fratrum Scholarum Christianarum. SUPER DUBIO An et de quo miraculo, post indultam eidem Beato ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Constat magnam esse venerationem et peculiarem honorem civium Aequatorianae Reipublicae erga Beatum Fratrem Michaelem Febres Cordero, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, qui ortum duxit Choncae die 7 Novembris anno 1854 et die 9 Februarii anno 1910 vita functus est. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 925 Fuit ille vir suae gentis litteratus celeber, institutioni iuvenum deditus; fuit quoque ac potissimum vir religione insignis, qui christianas et religiosas virtutes heroum in modum exercuit. Quapropter eum, servatis de iure servandis, Paulus Papa VI die 30 mensis Octobris anno 1977 in Beatorum album inseruit. Ut autem Sanctorum Caelitum honores eidem rite decernerentur, Causae actores unam inter alias, ad novi iuris normam, miram sanationem, quae, eodem novensili Beato deprecatore, a Deo patrata dicebatur, selegerunt, eamque Apostolicae Sedi ad cognoscendum exhibuerunt. Agitur videlicet de perfecta et prodigiosa sanatione dominae Beatricis Gomez de Nuñez, civis Aequatorianae, quae, humanis subsidiis et remediis perperam adhibitis, per intercessionem Fratris Michaelis a miastenia gravi, mense Novembri anno 1977 omnino convaluit. Super hac sanatione apud Curiam ecclesiasticam Quitensem instructus est processus auctoritate apostolica, anno 1982, de cuius iuridica forma et vi decretum S. Congregationis pro Causis Sanctorum die 18 Februarii anno 1983 exiit. Servatis itaque de iure servandis, editaque favorabili Medici Collegii peritali sententia, quaestio subiecta est examini, et quidem primum die 20 Decembris a. 1983 in Congressu Consultorum theologorum; deinde, die 21 Februarii a. 1984 in Congregatione Ordinaria Patrum Cardinalium, huic S. Congregationi praepositorum ; in qua Exc.mus ac Rev.mus Dominus Paulinus Limongi, Archiepiscopus tit. Nicaeensis in Haemimonto, Causae ponens seu relator, dubium discutiendum posuit : An et de quo miraculo, post indultam eidem Beato ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes qui aderant Em.mi Cardinales affirmativum suffragium singuli • dederunt. De hisce autem omnibus certior factus est, per subscriptum Cardinalem Praefectum, Summus Pontifex Ioannes Paulus II : Qui vota Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum rata habuit iussitque Decretum apparari super praefata mira sanatione. Quod cum factum esset, Beatissimus Pater ad se arcessiri mandavit infrascriptum Cardinalem Praefectum necnon Exc.mum ac Rev.mum Dominum Paulinum Limongi, Causae ponentem seu relatorem, meque Antistitem a Secretis ceterosque de more convocandos, iisque astantibus sollemniter edixit : Constare de uno miraculo, Beato F atre Michaeli Febr es Cordero intercedente, a Deo patrato, scilicet Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 926 de rapidissima, perfecta ac constanti sanatione Dominae Beatricis Qomez de Nuñez, a gravi miastenia. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri praecepit. Datum Romae, die 7 Aprilis, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S . ÊB Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis IV TAURINEN. Canonizationis Ven. Servi Dei Friderici Albert, Sacerdotis saecularis fundatoris Congregationis Sororum Vincentianarum ab Immaculata Conceptione. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Fridericus Albert ortus est Augustae Taurinorum die 16 mensis Octobris anno 1820. Relicto militari curriculo, quod gentilicium ei erat, nomen dedit ecclesiasticae militiae. Doctoralem in sacra theologia lauream assecutus, anno 1843 sacerdotio auctus est. Post tirocinium sacerdotalis ministerii tum apud aulam Caroli Alberti, Pedemontani regni regis, tum apud oratoria pro iuvenibus S. Ioannis Bosco et apud paroeciam S. Caroli in urbe Taurinensi, anno 1852 Vicarius seu parochus renuntiatus est pagi quem vulgo Lanzo Torinese appellant. Forma factus spiritualis gregis, in huius bonum se impendit et superimpedit. Fundator exstitit primae Coloniae seu Scholae Agrariae illis in regionibus erudiendis agricolis. Scholas instituit ad pueros et puellas elementa docendos, necnon orphanotrophium condidit : quibus regendis operibus Sorores Vincentianas ab Immaculata Conceptione anno 1869 fundavit. Sanctitate, aspero vitae genere, ferventi oratione et effusa in pauperes et egenos caritate, plurimos Deo reconciliavit. Qua erat efficaci eloquentia dita- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 927 tus, sacris concionibus et missionibus per viciniores pagos assidue vacavit. Supremum diem obiit die 28 Septembris anno 1876. Sanctitatis fama qua in vita et post mortem circumdatus fuit crebrescente, Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta est. Adornatis igitur canonicis inquisitionibus potestate tum ordinaria tum apostolica, Summus Pontifex Pius X I I , die 16 Ianuarii anni 1953, declaravit Famulum Dei Fridericum Albert christianas virtutes heroum in modum exercuisse. Porro, eodem anno, Iacobus Geninatti Prin, iuvenis viginti et unum annos natus, invocato ferventibus precibus Venerabilis Friderici Albert nomine, a peritonaei inflammatione plastica plene sanatus est. Qua super sanatione processus apostolica auctoritate constructus est annis 1962-1971 apud Curiam archiepiscopalem Taurinensem cuius iuridica forma et validitas agnita est die 27 Ianuarii mensis anno 1983 ab hac Sacra pro Causis Sanctorum Congregatione. Consilium autem Medicum eiusdem Sacrae Congregationis, severo examini subiectis depositionibus tum testium tum medicorum a curatione, ab inspectione et ex officio deputatorum, praeter naturae vires praefatam sanationem contigisse affirmavit. Instante deinde Rev.do P. Antonio Ricciardi, O. F. M. Conv., Causae huius legitime constituto Postulatore, quaestio an ageretur de sanatione divinitus patrata per intercessionem Venerabilis Friderici Albert subiecta est disceptationi theologorum, primum quidem, die 20 Decembris a. 1983, in Congressu Consultorum theologorum, et deinde, die 20 Martii hoc decurrente anno, in Ordinaria Congregatione Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Em.mo Cardinali Iosepho Casoria. In utroque autem Coetu concors et propitium est datum responsum. De praemissis omnibus certior factus per subscriptum Cardinalem Praefectum. Summus Pontifex Ioannes Paulus II vota Sacrae Congregationis rata habens, mandavit ut Decretum super praedicta mira sanatione appararetur. Quod cum rite factum esset, ad se accitis hodierno die Cardinalibus infrascripto et Iosepho Casoria, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis Sacrae Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Summus Pontifex declaravit : Constare de uno miraculo, Venerabili Servo Dei Friderico Albert interce- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 928 dente, a Deo patrato, scilicet de instantánea, perfecta ac constanti sanatione domini Iacobi Geninatti Prin a plastica peritonaei inflammatione et irreversibilibus consectariis pathologicis. Hoc autem Decretum in vulgus edi et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 7 Aprilis, Anno Iubilaeo Redemptionis 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L.m s. £B Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis V BARCINONEN. Canonizationis Ven. Servi Dei Iosephi Manyanet Vives, sacerdotis fundatoris Congregationum Filiorum Sacrae Familiae et Sororum Missionariarum Filiarum a Sacra Familia de Nazareth. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Apostolicos inter viros, quos Deus suscitavit priore saeculo, qui apostolatum ad familias directum veluti unum ex potioribus officiis exercuerunt, annumerandus est Ven. Servus Dei Iosephus Manyanet Vives. Qui « novas instituit religiosas familias, ut nuntium Nazarethanae familiae in rem praesentem perduceret ; et ad exitum adduxit propositum vitae suae suique apostolatus, in eo consistens, ut Nazareth exemplum in omnem familiam portaret » (Decretum super virtutibus : AAS 74 [982], p. 1081). Ortum duxit Servus Dei die 7 Ianuarii anno 1833 in oppido cui nomen vulgo Tremp, intra TJrgellensis fines dioeceseos, in Hispania. Theologicis absolutis studiis, sacerdos est ordinatus anno 1853. Eum autem christianas virtutes heroum modo coluisse Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , servatis de iure servandis, die 12 mensis Iulii a. 1982 declaravit. Exinde quaestio est instituta de miraculo quod ad sollemnem eiusdem beatificationem requiritur. Porro, iuxta novum ius per Const. Ap. quae a verbis incipit « Divinus perfectionis Magister » die 25 Ianuarii anno 1983 a Ioanne Paulo Papa II datam (AAS 75 [1983], Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 929 pp. 349-355) et per subsequens «Regolamento della Sacra Congregazione per le Cause dei Santi» ab eodem Summo Pontifice approbatum die 21 mensis Martii a. 1983 (art. 26, § 1), unum dumtaxat requiritur ad beatificationem miraculum rite agnitum et approbatum, necnon solida fama signorum. Quapropter sollertes Causae actores unam selegerunt ex aliis miris sanationibus, quae divinitus ferebantur patratae per intercessionem Venerabilis Iosephi Manyanet, eamque huic Sacrae Congregationi ad cognoscendum exhibuerunt. Proposita sanatio obtigit Barcinone Dominae Franciscae Trías Iglesias, matri familias quinquaginta annos natae quae, remediis medicae artis frustra adhibitis, intercedente praefato Venerabili, die 15 mensis Octobris a. 1960, repente ac perfecte a gravissimis haemorragiis productis ab anhaemia hemolitica adquisita est sanata. Sanatae familiares multique testes ac medici a curatione huiusmodi sanationem praeter naturae vires evenisse statim asseverarunt. Quare super eadem asserta mira sanatione processus cognitionalis, idest ordinaria simul et apostolica potestate, instructus est apud archiepiscopalem curiam Barcinonensem mensibus Iulio et Octobri anno 1981, excussis undecim testibus duobusque ab inspectione medicis. Cuius canonicae inquisitionis iuridica forma et vis agnita est ab Apostolica Sede per decretum die 29 Octobris anno 1982 editum. Collegium deinde Medicum Sacrae huius Congregationis, die 13 Februarii a. 1984, praedictae sanationis indolem et adiuncta scientifico ac diligenti studio indagavit censuitque eam praeter naturae leges et modum contigisse. Quibus peractis, quaestio tota subiecta est iudicio eiusdem Sacrae Congregationis, et quidem primum, die 26 Aprilis a. 1984, in Congressu, qui dicitur, Peculiari Consultorum Theologorum, moderante Fidei Promotore, et postea, die 22 mensis Maii eodem anno, in Ordinaria Patrum Cardinalium Congregatione, ponente seu relatore Em.mo Cardinali Mario Aloisio Ciappi. Et utroque in Coetu vota fuere afirmativa, nimirum agi de mira sanatione intercessioni tributa Venerabilis Servi Dei Iosephi Manynet Vives, Summoque Pontifici referri posse censuerunt ad impetrandam Ipsius decretoriam sententiam. Porro, facta de omnibus praedictis Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum fideli relatione, Sanctitas Sua suffragia Sacrae Congregationis excipiens, mandavit ut Decretum super mira eadem sanatione conficeretur. Quod cum esset rite factum, Beatissimus Pater, accitis hodierna die Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Mario Aloisio Ciappi, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 930 Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus sanxit : Constare de uno miraculo, Venerabili Servo Dei Iosepho Manyanet Vives deprecatore, a Deo patrato, videlicet de instantánea, perfecta et constanti sanatione dominae Franciscae Trías Iglesias ab « emorragia digestiva; shock emoraggico irreversibile in decorso post-operatorio di splenectomia per anemia immunoemolitica acquisita ». Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 9 mensis Iunii A. D. 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis VI QUEBECEN. Canonizationis Servae Dei Mariae Catharinae a S. Augustino (in saeculo: Catharinae Symon de Longprey), Monialis professae Sororum Hospitalariarum a Misericordia Ord. S. Augustini. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. ((Quies mea in hoc est: Deus est fortitudo mea, fulcimen meum, spes mea, anima desideriorum meorum ». Haec scripsit, spiritus moderatore iubente, Dei Famula Catharina a S. Augustino, cuius integrum vitae cursum mirum conatum dixeris Dei voluntati in omnibus amanter obsequendi. Eos inter adiecta qui Ecclesiae in Canadia firmandae operam impendere debebant, adulescens adhuc in immensam illam martyrum regionem pervenit, peculiari voto suscepto se numquam, difficultatibus et sollicitationibus omne genus neglectis, ab ea esse discessuram. Ibi reapse velut lilium floruit, et dedit odorem et fronduit in gratiam, precationibus, sui ipsius devotione, actuosa Sacra Congregatio pro Caváis Sanctorum 931 caritate bonus odor Christi in salutem fratrum novae suae Canadiensis patriae facta. Dei Famula die 3 Maii anno 1632, parentibus Iacobo Symon de Longprey et Francisca Jourdan de Launay, in loco cui vulgo nomen Saint Sauveur le Vicomte, dioecesis Costantiensis, in Normannia, nata est, eodemque die Baptismate regenerata. Infans avis materais instituenda tradita, pietate et caritate alita est, ab ipsomet S. Ioanne Eudes ad perfectionis iter vel in tenella aetate terendum acta. Die 7 mensis Octobris anno 1644, duodecim annos et sex menses nata, inter Moniales Hospitalarias Ordinis S. Augustini recens conditi asceterii « Hôtel-Dieu » Baiocensis est recepta, inibi die 24 mensis Octobris anno 1646 vestem religionis indutura. Ad missionem Canadiensem, quo paulo ante Moniales Hospitalariae concesserant, cum sese obtulisset, votis simplicibus die 15 mensis Aprilis anno 1648 suo in asceterio nuncupatis, iter animose instituit, in quo, die 4 mensis Maii eiusdem anni Nannetibus professionem sollemnem fecit, dieque 27 Maii in portu Rupellensi conscensa navi, in Novam sibi dilectissimam Galliam, post difficilem navigationem, die 19 mensis Augusti pervenit, ubi sorores monasterii « Hôtel-Dieu » Quebeci laetantes in domum suam eam receperunt. Humilis omnium ancilla, etsi valde iuvenis, intellectu tamen dives, quem Deus dat parvulis (cfr. Ps 118, 130), depositaria, consiliaria, novitiarum magistra renuntiata, vel minima summa prudentia est exsecuta. Infirmis curandis addicta, sui immemor totam se aegrotis in «Hôtel-Dieu» receptis dedidit, ab illis prae omnibus desiderata et amata, et fide ac caritate Christi mota, paschale mysterium suis in membris infirmis adhuc agentis, facultate speciali excellere videbatur eos ad spem erigendi mireque consolandi. Suavis enim et comis, omnes laetitia replebat quos obvios habebat, velut radius manifestus bonitatis Dei, quem quodammodo fide contemplan, vel inter maximas occupationes, videbatur. Ardore caritatis magis quam infirmitate consumpta, sex et triginta annos nata, pientissime Quebeci in Domino obiit die 8 mensis Maii anno 1668. Brevem vitae cursum omnino Dei voluntate nisa humilis ancilla exegit. Ideo enim, favente Spiritu Sancto, perfectae caritati enixe studuit adsequendae, quod divinae voluntati, tamquam fundamento obsequentissima semper fuit, illamque ita vitae normam habuit, et cum in ordinariis tum in arduis suam in eam convertebat, ut sola 932 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale voluntas divina in illa cuncta moliretur, disponeret, moderaretur, operaretur. Mirum sane est eam, Spiritus praeventam consilio, vix tres annos natam, animo iam sibi proposuisse ut perfecte Dei voluntatem perficeret, quam ad mortem usque optatum supremum habuit, saepius dictitans : Fiat voluntas tua in me. Dei voluntate ducta, firma enitebat fide, qua Altissimo, summae Veritati, simpliciter adhaerebat, verbum Dei thesaurum habens, quo acta per Christum ad Patrem in Spiritu Sancto trahebatur. Eucharistiam impense coluit, Ecclesiam matrem vehementer dilexit. Etiam in temptationibus, quibus velut aurum in fornace (cfr. Sap 3, 6), probata fuit, fidem fortiter confessa est, Deo gratias agens de ipsis purificationibus, quibus ditior in fide fiebat, ad quam praesertim in Canadia dilatandam, missionali spiritu plena, et misericordem Dei amorem iugiter precabatur et hostiam placationis semet ipsam offerebat et laetissime in catechesim vel rudibus indigenis tradendam incumbebat. Spe autem gaudens (cfr. Rom 12, 12), Deum iugiter quaerebat, quo coram semper ambulabat, eo uno dives qui solus sufficit. Inde animosa ab omnibus rebus seiunctio, suavis spiritus libertas, summa Dei fiducia, quam significabat ea continens cum Deo amoris coniunctio, qua precatio, etiam inter difficillimis curas, continua videbatur. Nam Deum unum dilexit, quem semper mente gerebat, firma voluntate prosequebatur, totis viribus in humilibus et infirmis fratribus complectebatur. Nam, ut Spiritu ad Deum sine intermissione trahebatur, ita trahebatur ad proximum, cuius in « Hôtel-Dieu » Quebecensi, aegrotorum ministra, consolatrix indefatigabilis diu noctuque fuit, numquam suavissimo cum Sponso colloquio intermisso, quem in aegrotis contemplabatur et generosa sui donatione recreabat. Etenim, si universa prorsus eius vita intime temptationibus, vexationibus, spiritus angustiis, nemine praeter animi moderatores rei conscio, exercitata fuit, exterius velut flamma visa est ignem caritatis ubique accendens. Eo igne exaestuans, universam spiritu complectebatur Ecclesiam, eam prae primis quae in Canadia per sanguinem et persecutiones aedificabatur, cum episcopo, missionariis, fidelibus mire coniuncta, materno animo ergo infideles insignis, pro quorum conversione piacularem hostiam se Deo obtulit, humilis et laetabunda, etsi doloribus inferni circumdata (cfr. Ps 11, 7). Cum Virgine Maria, quam ardentissima coluit pietate cuiusque precibus et auxiliis suffulciebatur, indesinenter stetit iuxta crucem (cfr. Io 19, 25) pro salute omnium. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 933 Illius, cum adhuc viveret, virtutes maximi fecerunt Beati Franciscus de Montmorency-Laval et Maria Guyart Martin ab Incarnatione, necnon insignes Societatis Iesu sodales, qui Ecclesiae in Nova Gallia instituendae operam dederunt. Fama autem sanctitatis ad tempora usque nostra continenter perstante, Archiepiscopo Quebecensi flagitante, processus canonici annis 1923-1926 Quebeci et Baiocis constructi sunt ac Romam delati. Decreto super scriptis anno 1970 edito, ampla Positione super fama sanctitatis et virtutibus ab Officio Historico S. Congregationis pro Causis Sanctorum apparata et rite exquisita, Causa die 11 mensis Septembris anno 1980 introducta est. Servatis autem omnibus de iure servandis, instante Rev.do P. Simeone a S. Familia, O. C. D., Causae postulatore legitime constituto, disceptatum est de virtutibus Servae Dei, primum quidem die 13 mensis Decembris anno 1983 in Congressu peculiari Consultorum theologorum, et postea die 10 mensis Aprilis anno 1984 in coetu ordinario Patrum Cardinalium, relationem apparatam a Card. Paulo Philippe, ponente, subito pridie vita defuncto, legente infrascripto Cardinali Petro Palazzini. De faventi autem utriusque coetus exitu Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 2 mensis Iunii anno 1984 certior factus, Decretum super virtutibus heroicis Servae Dei praeparari iussit. Quod cum rite factum esset, hodierno die Beatissimus Pater coram accersitis et adstantibus infrascripto Cardinali Praefecto, meque Antistite a secretis Sacrae Congregationis, ceterisque de more convocandis, edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Catharinae a S. Augustino, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum promulgari et in Acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 9 mensis Iunii, anno Domini 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L . © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis 934 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Venerdì, 7 Settembre 1984, S. E. il Signor EDWARD SEAGA, Primo Ministro di Giamaica. Giovedì, 27 Settembre 1984, S. A. I. il Principe NARUHITO. Giovedì, 27 Settembre 1984, l'On. LIONEL BOWEN, Vice-Primo Ministro e Ministro per il Commercio del Governo Federale d'Australia. Giovedì, 27 Settembre 1984, il Signor M'HAMED ESSAAFI, Segretario Generale aggiunto dell'O. N. U. Giovedì, 27 Settembre 1984, il Signor ABDULLAH O. NACEEF, Segretario della Lega Islamica mondiale. Venerdì, 28 Settembre 1984, S. E. il Signor MOBUTO SESE SEKO, Presidente della Repubblica dello Zaire. Dalla Domenica, 9 Settembre al Venerdì, 21 Settembre 1984 il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Canada, sostando a Québec, Sainte Anne de Beaupré, Trois Rivières, St. John's, Moncton, Halifax, Toronto, Midland, Unionville, Winnipeg, Saint-Boniface, Edmonton, Yellow Knife, Vancouver, Ottawa/Hull. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 8 settembre 1984. S. E. mons. Paolo Tabet, Arciv. tit. di Sinna, Pro Nunzio Apostolico in Nigeria. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 29 agosto 1984. Mons. Agostino Lauro, Capo Ufficio nella Sacra Congregazione per it Clero. Diarium Romanae Curiae Protonotari Apostolici soprannumerari: 24 febbraio 1984. Mons. Georg Kriechbaum (Salzburg). 8 giugno » Mons. Alfredo Garne vali (Castellammare di Stabia). » » » Mons. Oscar Reschigg (Castellammare di Stabia). 9 » » Mons. Aldo Parisio (Susa). Prelati d'Onore di Sua Santità: Ot 28 ottobre 1983. Mons. Benjamín Pardo Londoño (Antioquia). 23 novembre » Mons. Giovanni Battista Caviglia (Genova). marzo 1984. Mons. Jean-Marie Piume (Digne). » » » Mons. July Audibert (Digne). 14 Mons. Alberto Luque (Sonsón - Rionegro). » 19 » » Mons. Joachim Cheevers (Nelson). » » » Mons. Francis Lawrence Flynn (Nelson). 10 aprile » Mons. Albert D. O'Brien (Edmonton). 14 » » Mons. Ramon A. Agunday (Legazpi). » » » Mons. Salvador B. Bor jal (Legazpi). 27 » » Mons. Félix Dufour (Marseille). 5 maggio » Mons. Vincenzo Vitti (Conversano). » » » Mons. Angelo Centrone (Conversano). Mons. Fernando Pérez Aysa (Zaragoza). » » 8 » » Mons. Dominique Cauvin (Nice). Mons. Roger Berg (Nice). » » 11 » » Mons. Bruno Nobili Spinetti (Apuania). » » » Mons. Luigi Aldo Fregosi (Apuania). Mons. Edmondo De Simone (Trivento). » 17 Mons. Charles Lussier (Saint-Jérôme). » Joseph Naem (Hassaké-Nisibi). Mons. » » » 21 Mons. Feliciano Redondo Cadenas (Oviedo). » » » » » Mons. Carlo Pinto (Napoli). 26 » » Mons. Richard Fahney (Mainz). 29 » » Mons. William J. Boone (Saint George's). 19 giugno » Mons. Jan Kahl (Chelmno). Cappellani di Sua Santità. 28 ottobre 1983. Il sac. Anastasio Kehinde Silva (Ibadan). » » Il sac. Felix Adedoyin Adeigbo (Ibadan), » 28 gennaio 1981. Il sac. Anton Schirmer (Rottenburg - Stuttgart), Il sac. Anton Fellner (Salzburg). 24 febbraio » » » Il sac. Egon Katinski (Salzburg). » » » Il sac. Johann Shasser (Salzburg). » » » Il sac. Johann Zwinger (Salzburg). » » » Il sac. Felix Wulff (Essen). » » » Il sac. Antonio Sudario (Iligan). » » Il sac. Renato Y. Manansala (Balanga). 26 marzo » Il sac. J. de Jesús Banuelos Robles (Ciudad Guzmán). 4 aprile 935 936 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4 aprile 1984. Il sac. Ambrosio Delgadillo Ocampo (Ciudad Guzmán). 14 » II sac. John Chang (Legazpi). 18 » II sac. Gabriel Ly (Kiayi). 30 » II sac. Vicente García Juive (Tortosa). 11 maggio II sac. Domenico Parenti (Apuania). » » II sac. Gigliante Maffei (Apuania). 21 II sac. Angelo Ferrillo (Napoli). II sac. Onofrio Langella (Napoli). » » II sac. Giovanni Mazza (Napoli). » » II sac. Vincenzo Pelvi (Napoli). » » II sac. Alberto Fuchs (Regensburg). 29 II sac. Virtus Pschieres (Regensburg). 4 giugno II sac. Carlo Filippo Lucarelli (Vasto). 16 » II sac. Jan Bernard Szlaga (Chelmno). 19 » II sac. Tadeusz Rogatka (Chelmno). » II sac. Ryszard Kwialek (Chelmno). » » NECROLOGIO 6 settembre 1984. Mons. Philip F. Pocock, Arcivescovo emerito di Toronto (Canada). 7 » » Card. Josyf Slipyi, del Titolo di S. Atanasio, Arcivescovo maggiore di Lwów degli Ucraini. 11 » » Mons. Alfred Ancel, Vescovo tit. di Mirina. 14 » » Mons. Jean-Baptiste Fauret, Vescovo emerito di PointeNoire (Congo). 16 » » Mons. Luis A. Caillouet, Vescovo tit. di Setea. 22 » » Mons. Paul L. Hagarty, Vescovo emerito di Nassau (Bahamas). N. 11 5 Novembris 1984 An. et vol. LXXVI ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES Beato Leopoldo Mandic a Castro Novo, Sanctorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Omnia autem ex Deo qui reconciliavit nos sibi per Christum et dedit nobis ministerium reconciliationis, quoniam quidem Deus erat in Christo mundum reconcilians sibi, non reputans illis delicta ipsorum, et posuit in nobis verbum reconciliationis. Pro Christo ergo legatione fungimur tamquam Deo exhortante per nos : obsecramus pro Christo, reconciliamini D e o » (2 Cor 5, 18-20). Haec verba et exhortationes apostoli Pauli optime adhiberi possunt ad Leopoldum Mandié, qui totam vitam suam consumpserit in bono animarum promovendo per administrationem sacramenti reconciliationis. Ille in oppido Castro Novo (Herceg-Novi) dioecesis Catharensis natus est die x n Maii MDCCCLXVI et sacro baptismatis fonte rite ablutus, Bogdan (scilicet Deodatus) Ioannem accepit nomen et omen. Parentes habuit Petrum Antonium Mandic et Carolam Zarevié natione Croatos, morum integritate, puritate fidei pietatisque studio praestantes qui maritimum commercium exercebant. Duodecim liberos de matrimonio susceptos, quorum Bogdan Ioannes fuit undecimus, christiana religione instituerunt. Praecipue mater precandi fervorem et amorem filio instillavit. 62 - A. A. S. 938 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Scholas elementarias publicas alacritate magna et studiorum prosperitate frequentans vespere ad ludum privatum apud Fratres Minores se conferebat. Cotidie mane patrem ad ecclesiam comitabatur quocum ad sacram Mensam accedebat. A teneris suis annis proinde ad christianam perfectionem animum applicuit omniumque virtutum specimina dedit. Cum esset adhuc puer se devovit Beatissimae Virgini Mariae. Maioris autem perfectionis aviditate flagrans in animo suo maturavit se totum Deo consecrandi consilium, quod eius parochus probavit et fovit ; deinde a sodali Societatis Iesu admonitus est ut Capuccinus fieret. Nam ad vicinum conventum Capuccinorum ventitare solitus erat, Annos natus quindecim cum dimidio die xvi Novembris MDCCCLXXXII Castro Novo discessit atque TJtinum ad Seminarium Capuccinorum est profectus. In seminario vero Utinensi duos annos transegit disciplinas gymnasiales perficiens. Socii eius aequales testati sunt eum fuisse unicum exemplar disciplinae, diligentiae in litteris, moderationis in operibus et praecipue pietatis in oratorio ubi tamquam sanctus precabatur. Die autem II Maii MDCCCCLXXXIV annos natus duodeviginti habitum Religiosorum induit, assumpto nomine Leopoldi, in conventu novitiatus Bassani ad Grappam sito et die iv Maii sequentis anni in eodem conventu professionem religiosam simplicem emisit, unde continuo ad conventum Patavinum translatus est; ibi studiis philosophiae incumbens vota sollemnia nuncupavit die xxvin Octobris MDCCCLXXXVIII semperque maxime placuit ei hunc statum religiosum profiteri. Inde Venetias ad conventum in Giudecca missus est ut studia theologiae perageret ibique Ordines minores suscepit ac denique die x x Septembris MDCCCXC sacerdotio est auctus. Ceterum, cum paulatim institueretur iuvenis Leopoldus, rem persensit animo quae deinceps totam vitam eius illuminavit, scilicet specialem vocationem ad apostolatum pro Ecclesiae unitate. Hanc vocationem anno aetatis vigesimo primo ita clare percepit, ut etiam post quinquaginta annos permoto animo de ea recordaretur : « Hoc anno (MCMXXXVII videlicet) quinquagies vertitur anniversarium in quo prima vice Dei vocantis sensi vocem, qua me vocabat ad orandum, ad promovendum reditum dissidentium Orientalium ad catholicam unitatem ... ». Quam vocem postea saepius in vita sua percepit. Ita die VII Octobris anno MCMXII scripsit : « Hodie in sacra Synaxi sumenda clare intellexi ex copia rerum et veritatis evidentia me vocari ad opus redemptionis Acta Ioannis Pauli Pp. II 939 populi mei. Id est Dominus Iesus et Virgo Maria volunt pascere oves errantes ; inter ceteros ad hoc opus vocatos volunt ut et ego sim. Erunt ergo ratio totius vitae meae illa verba divina: "Erit unus Pastor et unum ovile" ». Sacerdos initiatus septem annos remansit Venetiis ad perficiendam formationem sacerdotalem, sacris ministeriis incumbens quae a Superiore locali ei committebantur. Annis MDCCCXCVII-MCMIX in nonnullis conventibus provinciae religiosae Venetae moratus est : tres annos ut Superior loci in conventu Iadrensi (Zara) ubi optimam memoriam virtutum religiosarum et sacerdotalium reliquit. Inde translatus est in conventum novitiatus Bassani ad Grappam, ubi quinque annos mansit (MCM-MCMV). Per annum fuit vicarius in conventu Iustinopolis (Capodistria) ac postea tres annos in Thienensi, audiendis confessionibus addictus. Sed vera ipsius missio coepta est in conventu Patavino, quo anno MCMix translatus est ibique permansit, excepto brevi tempore, usque ad obitum die x x x Iulii MCMXLII. Exorto primo bello universali, cum civitatem Italicam accipere renuisset, MCMXVI in regiones australes Italiae relegatus est; primo in conventum Acri (Provinciae Consentinae), deinde Tora (Provinciae monasticae Fodiensis), denique Arienzo (Provinciae monasticae Neapolitanae). Anno MCMXVIII bello profligato conventum Patavinum repetiit ibique usque ad mortem remansit. Hoc autem potissimum temporis spatio, annis scilicet MCMXVIIIMCMXLII, effulsit magnitudo et sanctitas Leopoldi Mandié. Superiorum voluntati obsequentissimus, intellexit non esse consilium Dei ut ipsemet in plagas orientales se conferret ad munus apostolicum exercendum sed ut in cellam audiendis confessionibus destinatam se per totam reliquam vitam includerei. Tunc scripsit haec memorabilia verba : « Omnis anima quae meum est petitura ministerium, erit interea meus Oriens». Et re vera in ministerio confessionum totam vitam suam impendit. Sufficit recolere quem decursum vitae singulis diebus constantissime sit secutus. Qui hora circiter quarta matutina in templum descendebat ut se ad Missae celebrationem praepararet. Hora V Missam celebrabat et quidem tanto devotionis affectu totque lacrimas profundens ut etiam lintea altaris madefaceret. Post gratiarum actionem statim in cellam confessionalem ecclesiae adiacentem se conferebat in eaque sedebat usque ad horam prandii. Deinde post brevem animi remissionem cum fratribus, in cubile suum se recipiebat usque ad horam precum vesperarum. Qui- 940 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bus absolutis cellam confessionalem iterum petebat ut fidelium ad se venientium ministerio vacaret ad horam cenae nihil curans nec de rigido frigore hiemis nec de fervidis caloribus aestatis. Ac saepe quidem tam magnus erat confitentium numerus ut Moderatores eum ab aliquibus actibus communibus eximerent. Si quando vero post breve tempus a confessionibus liber remanebat, flexis genibus orationi vacabat. Post cenam et brevem recreationem in oratorium valetudinarii domestici se recipiebat ibique prolixe orabat aut flexis genibus aut stans nulli umquam fulcro innixus usque ad mediam circiter noctem; cuius rei rationem hanc afferebat: se pro peccatoribus quos eo die absolvisset deprecari et paenitentiam agere debere. Tandem in cubiculum suum referebat se ut brevem requiem quattuor vel quinque horarum caperet. Per diem e conventu non exibat nisi forte ad confessiones in aliquo instituto religioso excipiendas aut aegrotos invisendos. Numquam ferias sibi concessit. Si vero nunc ad eius virtutes respicimus, ille fuit sacerdos pientissimus ac vere « homo Dei ». Spiritu enim Dei repletus et ambulans coram Deo numquam accessit ad proximum, quin simul magnum bonum afferret omni coetui hominum sive sapientium sive rudium, sive divitum sive pauperum. Videre erat innumerabiles sane turbas quae per triginta annos sacramentalis confessionis causa eum adibant et ille semper promptus serenus humanissimus apparebat ad quamcumque molestiam pro bono ac servitio sustinendam paratus. Tandem oculis ac stomacho laborans et arthritide deformanti affectus, quae ambulanti acérrimos dolores afferebat, numquam tamen a sacro destitit ministerio. Ita cum Deo intime coniunctus semper vixit ut merito diceretur vir in Deo semper defixus, in Deum immersus, iugiter cum Deo conversans, mentem ad Deum erectam habens. Quae coniunctio continua oratione alebatur. Etiam in audiendis confessionibus Deo semper intentus videbatur. Magna praeterea fuit illius cum Dei voluntate conformitas praecipue in rebus adversis et afflictionibus. Etenim in adversitatibus laetabatur, hilarescebat, molestias et aegritudines, quibus in omnibus vitae suae temporibus acriter divexatus est, patientissime tolerabat et gravissimum laborum pondus adsidue alacriterque sustinebat. Item magna semper diligentia et perfectione observantiam tum praeceptorum Dei et Ecclesiae, tum evangelicae disciplinae consiliorum, tum arctioris instituti legum coluit. Insuper ille nec in minimo quidem Acta Ioannis Pauli Pp. II 941 voluit Deo displicere et omni conatu curavit conscientiae puritatem etiam in levibus servare. Eximia sollertiae sollicitudine atque laborum adsiduitate ipse Divini amoris ignem in omnibus incendere excitare et fovere contendebat. Omnem vero operam potissimum in eo posuit ut quam plurimos a peccato averterei et ad Dominum adduceret. Ceterum negotium omnium gravissimum totius vitae Leopoldi Mandié nihil aliud fuit nisi proximi salutem procurare. Quare omnibus omnia factus est pro amore Dei. Praeterea omni ipse ratione omni studio omni industria aliena peccata expiavit ac vita virtutibus emendare studuit : in familiari consuetudine immo et quavis in confabulatione sermonem a terrenis fluxisque rebus sollerter divertens ad Deum revocabat. Neque minus admirabilis fuit illius amor tum erga pauperes tum erga afflictos tum erga aegrotos sive Ordinis sodales sive extraneos. Tantus erat eius amor in illos ut eorum dolores in se recipere non recusaret. Heroico amori erga Deum ac proximum virtutem spei iunxit quam et infundebat omnibus quibuscum versabatur. Dictus est vir prudentiae fuitque iustitiae observantissime, quam observantiam ab omnibus exigebat, in primis cum de pauperum debilium oppressorum tutela agebatur. Y i r fuit incredibilis patientiae, constantis serenitatis, illibatae castitatis ita ut angelus in carne videretur. Tantaeque erat humilitatis ut ultimum fratrum se haberet ac de derisionibus gauderet quibus interdum afficiebatur. Gratiam a Deo petierat ministerium suum usque ad mortem explendi ; et exaudita est eius oratio. Etsi tumore ad oesophagum affectus, quo ultimis hebdomadis ne quemlibet deglutiret cibum excepta S. Eucharistia impediebatur, non tamen destitit opus sueta diligentia exsequi. Quoad potuit etiam magna cum difficultate in ecclesiam se conferebat. Deficientibus autem viribus fideles suo cubiculo excipiebat. Pridie mortis ad quinquaginta hominum confessiones audivit. Postero die nempe x x x Iulii MCMXLII primo mane, cum Beatus ad Missam celebrandam se pararet, sanguinis ictu correptus est. Dein, devotissime oleo infirmorum recepto factaque animae commendatione, dum una cum fratribus « Salve Regina » recitabat, ad illa verba « O clemens, o pia, o dulcis Virgo Maria», manus ad caelum tendens placidissime exspiravit. 942 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Eius morte vix divulgata factus est ingens concursus fidelium ex urbe Patavina et undique, quamquam continuum periculum instabat igniferorum globorum ut tempore belli. Funus non in parva ecclesia Capuccinorum sed in vastissimo templo Servorum Mariae celebratum est, praesentibus auctoritatibus civilibus et ecclesiasticis urbis et immensa hominum multitudine. Corpus sepultum est in coemeterio communi Patavino, quo fideles catervatim confluebant, donec die x i x Septembris MCMLXIII translatum est iii conventum ubi vitam traduxerat prope cellam confessionalem quae et ipsa frequentium peregrinationum ex tota Europa atque exteris regionibus meta est facta. Eius autem fama sanctitatis perscrebrescente caelestibus quoque signis confirmata, anno MCMXLVI processus ordinarii Patavii incohati sunt et anno MCMLII expleti. Inde Romam delati die xxvi Martii eiusdem anni rite aperti sunt. Edito die II Aprilis MCMLIV super scriptis decreto Ioannes Papa X X I I I Decessor Noster commissionem introductionis Causae die xxv Maii MCMLXII obsignavit. Processus apostolici super virtutibus et miraculis in specie Patavii et Venetiis annis MCMLXiii-vi rite peracti sunt ac de eorundem validitate die x x x Novembris MCMLXVIII decretum prodiit. Quapropter Causae actores statim post editum die i Martii MCMLXXIV Decretum super heroicis Servi Dei virtutibus duas insigniores selegerunt sanationes easque examini Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum exhibuerunt ut eidem Venerabili Servo Dei honores Beatorum Caelitum tribuerentur. De hisce peracta discussione Summus Pontifex Paulus Papa VI Decessor Noster die x n Februarii MCMLXXVI decrevit: constare de duobus miraculis Venerabili Servo Dei Leopoldo a Castro Novo intercedente a Deo patratis scilicet : de instantánea perfectaque sanatione tum iuvenis Elsae Raimondi a peritonitide tuberculari fibrinosa, tum domini Pauli Castelli a gravissima trombosi arteriae mesentericae superioris cum infarcto late extenso tenuis intestini. His ergo omnibus absolutis die II mensis Maii MCMLXXVI in area coram Sancti Petri Basilica Venerabilis Leopoldus Mandió a Summo Pontifice Paulo Papa VI in Beatorum numerum sollemniter relatus est. Ceterum post indultam Leopoldo Mandié venerationem novis prodigiis eum Altissimus illustrare dignatus est. Quare causa reassumpta ab actoribus proposita est sanatio dominae Elizabeth Ponzolotto ab ischaemia postembolica artus inferioris sinistri in patiente cardiopathica ob valvulopathiam mitralicam fibrillantem ; in quam rite est Acta Ioannis Pauli Pp. II 943 inquisitum eamque Consilium Medicum a Sacra Congregatione pro Causis Sanctorum coactum anno MCMLXXXIII cunctis sententiis affirmavit praeter naturae vires et leges contigisse. Re in suetis coetibus eiusdem Sacrae Congregationis pertractata Nos die ix mensis Iunii anno MCMLXXXIII ediximus constare de uno miraculo Beato Leopoldo Mandic a Castro Novo intercedente a Deo patrato, videlicet de instantánea, perfecta constantique sanatione Elisabeth Ponzolotto ab ischaemia postembolica sicut supra descripsimus. Universis igitur rebus expeditis Nos in sollemni consistorio die x x v n mensis Septembris MCMLXXXIII habito statuimus ut Beatus Leopoldus Mandic a Castro Novo xvi mensis Octobris eodem anno Sanctus palam renuntiaretur. Hoc igitur faustissimo die in area ante Basilicam Vaticanam patente coram S. R. E. Cardinalibus et Romanae Curiae aliisque e regionibus Praesulibus non paucis atque Episcopis in Synodo coadunatis necnon sacrorum ministrorum religiosorum fidelium multitudine Nos precibus concessimus Venerabilis Fratris Nostri Petri S. R. E. Cardinalis Palazzini Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Praefecti flagitantis ut Beatus Leopoldus a Castro Novo a Nobis in Sanctorum album referretur. Qua de causa cunctis Caelitibus prius in adiutorium advocatis divinoque implorato Spiritu Nos pro munere supremi Ecclesiae universalis Pastoris Christique in terris Vicarii haec tandem pronuntiavimus verba : « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatum Leopoldum Mandié a Castro Novo Sanctum esse decernimus et definimus ac Sanctorum Catalogo adscribimus statuentes eum in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti». Quibus vocibus prolatis item praecepimus ut hae conficerentur litterae Decretales. Postquam vero gratias Deo una cum adstantibus egimus et sermonem habuimus de novi Sancti vita et virtutibus quo docuimus, cum oporteat testificari Deum amorem esse ipsa in historia generis hominum totiusque mundi, novum eiusdem hunc Sanctum illud luculenter et operibus suis et exemplis etiam sine documentis scriptis praedicasse proindeque dignum esse quem imitentur omnes Evangelii 944 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale testes ac praecones. Denique eius auxilium primi invocavimus atque sacris operari in eiusdem honorem perreximus. Quapropter omnibus, quae investiganda ac ponderanda fuerant, accuratissime peractis, ea quae super gesta commemoravimus, iam toti Ecclesiae patefacimus mandantes ut harum Litterarum exemplis etiam typis impressis manu tamen alicuius tabellionis subscriptis sigilloque obsignatis eadem prorsus fides habeatur quae his ipsis tribueretur si quando deinde exhiberentur. Datum Romae apud Sanctum Petrum die decimo sexto mensis Octobris anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo tertio Pontificatus Nostri sexto. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus In Secret. Status tab., n. 122320. Acta Ioannis Pauli Pp. II CONSTITUTIONES 945 APOSTOLICAE I GORAKHPUREN. Detractis nonnullis territoriis a dioecesi Varanasiensi, in India, nova eparchia Ritus Syro-Malabarensis conditur, nomine Gorakhpurensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ex quo divinum consilium fuit ut universae Christi Ecclesiae praeficeremur, is unus articulus regnat in corde : quomodo Eius sancta religio cuius custodes atque praecones hic in terris constituti sumus, latius propagetur, ac quasi in animis populorum inolescat. Resonant enim in Nobis usquequaque verba illa Salvatoris : (( Euntes in mundum universum praedicate ... qui crediderit... salvus erit; qui vero non crediderit condemnabitur » (cf. Me 16, 15) : est ergo in Ecclesiae praedicatione posita salus animorum. Cum ergo Venerabilis Frater Noster Ladislaus S. R. E. Cardinalis Rubin, Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus, audita sane Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione atque Conferentia Episcoporum Indica, id proposuerit ut, divisa dioecesi Varanasiensi, iam nova conderetur ; Nos re bene reputata, idque rati fore ut per hoc « Sermo Dei currat et clarificetur» (2 Tim 3, 1), admotae sententiae accedentes, haec statuimus. Ab Ecclesia Varanasiensi Districtus, quos dicunt, Gorakhpur, Basti ac Deoria distrahimus, eosque in novae Eparchiae formam redigimus, Ritus Syro-Malabarensis, quem sacerdotibus e Congregatione Sanctae Teresiae seu « L i t t l e Flower» regendam atque gubernandam concredimus, quorum laudabili opere atque labore laeti fructus capti sunt. Nova Eparchia Gorakhpurensis cognominabitur, inque urbe Gorakhpur Eparchus residebit cathedramque collocabit, in construendo templo, quod scilicet cathedrale erit cum iuribus atque privilegiis iustis. Ad cetera vero quod pertinet : mensam, videlicet, Seminarium, cleri atque populi iura, similia, Ius Canonicum Orientale ad amussim servetur. Has autem Litteras Venerabilis Frater Augustinus Cacciavillan, Archiepiscopus titulo Amiterninus et in India Apostolicus Pro-Nuntius, ad exitum deducat, vel quem ipse legaverit, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 946 factis ad id necessariis facultatibus. Ee vero acta, sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mittantur, rite subscripta atque sigillo munita. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undevicesimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI LADISLAUS Card. RUBIN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Eccl. Orient. Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Hyginus Quadraroli, Proton. Apost. s. n. Loco @ Plumbi In Secret. Status tab., n. 137786. II PORTUS B L A I R E N S I S Detractis Insulis vulgo « Ándamans » atque « Nicobar » ab archidioecesi Ranchiensi, nova constituitur dioecesis « Portus Blairensis » nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ex quo Christus, perfecto redemptionis opere, misit Apostolos suos dicens : (( Euntes in mundum universum, praedicate Evangelium omni creaturae» (Me 16, 15), ex eo sane tempore neque Evangelii praecones defuerunt, per quos sermo Dei curreret et clarificaretur (cf. 2 Thess 3, 1), neque firmum Dei praesidium, quo illorum infirmitas confortaretur. Ita divina providentia factum est, ut non solum omnes populi de Christi religione audirent, sed et multi christianam sapientiam amplecterentur. Quod profecto ut in Ranchiensi archidioecesi felicius cederet, in Indiae finibus, visum est bene fieri, si Insulis vulgo (( Andamans » atque « Nicobar » ab archidioecesi Ranchiensi detractis, nova ibidem dioecesis conderetur sui iuris. Quam Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositorum sententiam probantes; item opinionem eorum quorum interest ; territorium Insularum quas memoravimus ab Ecclesia Ranchiensi separamus atque in dioecesis formam redigimus Acta Ioannis Pauli Pp. II 947 Portus Blairensis cognominandae atque eidem metropolitanae Sedi suffraganeae a qua ceu fonte defluxit. Templum eius cathedrale erit sacra aedes quae in urbe Portus Blairensis princeps est, in qua praeterea Episcopus tamquam in Sede commorabitur. Cetera vero quae ad novae dioecesis constitutionem respiciant, omnino iure Canonico temperetur. Ultimum, haec omnia Venerabilis Frater Augustinus Caeciavillan, Archiepiscopus titulo Amiterninus atque in India Apostolicus Pro-Nuntius exequi curabit, vel quem ipse legaverit. Re vero acta, documenta exarentur atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die altera et vicesima mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI SB DERMOT J. RYAN, Archiep. Dublinen. a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Gentium Evang. Pro-Praef. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Cattani, Proton. Apost. L o c o £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 188059. III CABINDANA In Angola nova dioecesis conditur Cabindanae nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Catholicae prosperitas communitatis in Angoliensi natione eiusdemque religionis firmitas eo iam pertinuisse ac Deo dante pervenisse videtur ut duodecim suo tempore conditis ibi dioecesibus alia nova convenienter addi possit, quo nempe efficacius in postera tempora consulatur crescentibus usque Christifidelium necessitatibus sacrique apostolatus opportunitatibus illis ipsis in locis. Sententiam pronis quidem auribus excepimus Venerabilium Fratrum Angolae sacrorum Antistitum maturo consilio petentium ut praesertim latissime patens archidioecesis Luandensis apte dividatur indeque nova excitetur ecclesiastica 948 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dicio. Quam ob rem certius Nos confisi inceptum hoc expediendis rationibus ac negotiis Ecclesiae Catholicae in Angola plurimum sane esse profuturum, haec singula statuimus fierique iubemus. Partem septemtrionalem ipsius Archidioecesis Luandensis, qua scilicet provincia civilis continetur nomine « Cabinda », iure seiunctam abstrahimus eamque convertimus in Dioecesim Cabindanam titulo publico quam simul reddimus suffraganeam Luandensi Archidioecesi. Episcopi autem sedem in urbe vulgo (( Cabinda » reponi censemus, episcopalis vero magisterii cathedram in templo ibidem Deo dicato in honorem Beatissimae Mariae Virgini Mundi Reginae, quod cathedralis sacra sit aedes iustis cum iuribus. Mandamus praeterea ut ad iuris canonici normas consultorum collegium constituatur adhibeatur que. In universum deinde praecipimus ut ad amussim adserventur sacri canones de singulis rationibus ordinandae et temperandae huius novae dicionis. Has postremo Litteras Apostolicas tam in praesens quam in subsequens omne tempus ratas esse volumus ac firmas quibuslibet causis minime obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die altero mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © DERMOT J . RYAN, Archiep. Dublinen. S. Congr. pro Gentium Evang. Pro-Praef. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Hyginus Quadraroli, Proton. Apost. s. n. Loco gß Plumbi In Secret. Status tab., n. 185479. IV ARAUCEN. Vicariatus Apostolicus Araucensis ad gradum dioecesis attollitur. I O A N N E S P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI M E M O R I A M Accuratissima Summis Pontificibus in statuendis et ordinandis ecclesiasticis circumscriptionibus prudentia est adhibenda, ut eorum quam maximum assequantur bonum, qui Christi fidem sequuntur. Qua Acta Ioannis Pauli Pp. II 949 in re, ipsa circumscriptionum forma non mediocre habet momentum, cum varia dignitas et gradus, varia etiam requirat incepta, administrationem, industriam. Quoniam igitur Vicariatus Apostolicus Araucensis in Republica Columbiana multum in rebus tum religiosis tum civilibus profecit, praesertim missionariorum opera, Venerabilis Frater Iesus Aemilius Jaramillo Monsalve, Episcopus titularis Strumnitzensis atque eiusdem Vicariatus Ordinarius, audita Conferentia Episcopali, postulavit ut ille Vicariatus Araucensis dioecesis fieret; Nos, existimantes eiusmodi dignitatis amplificationem populi christiani utilitati esse profuturam, Venerabilis Fratris Angeli Acerbi, Archiepiscopi titularis Zellensis et in Republica Columbiana Apostolici Nuntii, propensa cognita sententia, consensu suppleto quorum intererat vel sua interesse putantium, precibus exauditis haec ex Nostra Apostolica potestate et auctoritate decernimus. Vicariatum Apostolicum Araucensem dioecesim constituimus, Ecclesiae Neopampilonensi suffraganeam, eodem nomine iisdemque finibus servatis, quibus ipse Vicariatus terminatur. Novae dioecesis episcopalem sedem in urbe Arauca et cathedralem Ecclesiam, iuribus congruis datis, in paroeciali templo ibidem sito Deoque in honorem Sanctae Barbarae dicato, collocamus; Episcopum vero pro tempore, per omnia ceteris residentialibus Antistitibus exaequatum, metropolitico iuri Archiepiscopi Neopampilonensis subicimus. Qui ei sit auxilio, coetus consultorum deligatur. Quod ad cetera spectat, nempe ad honestam Episcopi sustentationem, ad dioecesis regimen, administrationem, dioecesani Administratoris, sede vacante, electionem, Iuris Canonici recenter promulgati normae teneantur; item quod pertinet ad seminarii moderationem, prae oculis habitis hoc in casu etiam regulis a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica statutis, necnon necessitate excitandi maximo studio, qui sacerdotium petant, ex quibus selecti aliqui possint suo tempore Romam mitti apud Collegium Pium Latinum, philosophicis et theologicis disciplinis instituendi. Denique, dioecesis constitutione effecta, clerus Vicariatui adscriptus, novae dioecesi incardinatus habeatur. Quae omnia perficienda committimus Venerabili Fratri Angelo Acerbi, eidem necessariis et opportunis factis facultatibus etiam delegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Sacram Congregationem pro Episcopis sincerum actus perfectae exsecutionis exemplar mittendi. Apostolicas autem has Lit- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 950 teras et nunc et in futurum ratas et firmas esse volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undevicesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI BERNARDINUS Card. GANTIN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Hyginus Quadraroli, Proton. Apost. s. n. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 13785. V T E R U L E N . -ALB ARRACIEN. Ecclesia Albarraciensis aeque principaliter cum Ecclesia Terulensi coniungitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum Nostrum sit universae Christi Ecclesiae prospicere et supremam, quam in eam habemus, potestatem exercere, ea sane consilia Episcoporum dioecesanorum confirmamus inceptaque Nobis proposita persequimur, unde maior ubivis fidelium utilitas proficisci posse videatur. Hac de causa, cum ab Apostolica hac Sede postulationi Episcopi Terulensis eiusdemque Apostolici Administratoris Ecclesiae Albarraciensis concessum sit, cumque constet suppletum esse consensum quorum interest vel interesse censetur, Nos sententiam S. R. E. Cardinalium Consilio pro Publicis Ecclesiae Negotiis et S. Congregationi pro Episcopis praepositorum ratam habemus deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae ea, quae sequuntur, confirmantes statuimus. Ecclesiam Albarraciensem cum Ecclesia Terulensi aeque principaliter coniungimus legeque sancimus ut unus dehinc idemque sit Episcopus Terulensis et Albarraciensis, qui primus proinde iam nunc sit venerabilis Frater Damianus Iguacén Borau, quem utrique praeficimus. Ita praeterea efficitur ut ab Episcopo permixte ipsis unius Ecclesiae pre- Acta Ioannis Pauli Pp. II 951 sbyteris officia alterius iure imponi possint necnon ut Sedibus vacantibus unus ibi Administrator dioecesanus a Collegio consultorum sit eligendus. Venerabilem autem Fratrem Antonium Innocenti, Archiepiscopum titulo Aeclanensem, eundemque Nuntium Apostolicum in Hispania, designamus, qui quod iubentes hic decrevimus curet exsequendum, debitis factis facultatibus una cum libertate idem officium delegandi ad alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum, addito tamen onere operae dandae ut vera actae exsecutionis litterarum exempla Sacrae Congregationi pro Episcopis cito mittantur. Quod reliquum est, volumus Apostolicas has Litteras Nostras nunc et in posterum ratas esse, contrariis quibusvis haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI BERNARDINUS Card. GANTIN a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. pro Episcopis Praef. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Cattani, Proton. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 188880. LITTERAE APOSTOLICAE I Templum paroeciale quod in loco Wan-Chin surgit, in dioecesi Kaohsiungensi, Immaculatae Conceptioni beatae Mariae Virginis sacrum, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Qui sanctos caelites, ut mos fert atque consuetudo catholicae Ecclesiae, semper coluimus : sunt enim Sancti amicissimi Dei hominumque Patroni, singulari tamen pietate beatam Mariam Virginem, Christi Matrem Sanctorumque Reginam, usquequaque prosecuti sumus et prosequimur, in qua, post Deum, unice christiani confidunt : est enim blanda ac sollicita omnium parens, quae filiorum preces et vota non spernit. Quare quotiens illius honoris causa agitur, semper amanter suscipimus. Cum ergo Venerabilis Frater 952 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ioseph Cheng Tien-Siang, Archiepiscopus Episcopus Kaohsiungensis, suo ipsius nomine, itemque cleri atque populi, id ab hac Apostolica Sede petierit, ut templum paroeciale in loco Wan-Chin situm, atque Immaculatae Virginis Conceptioni sacrum, titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaremus : est enim aedes illa sacra, sive maiestate (etenim in publicis nationis monumentis annumerata est), sive, quod maius est, sincerae pietatis ornamento, eo honore digna; Nos, iis probatis quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino, factis olim a Nobis potestatibus, de re statuit, libentissimo quidem animo admotis precibus concedimus. Placet ergo templum beatae Mariae Virginis Immaculatae Conceptioni dicatum, paroeciae Van-Chinensis Sedem, in Dioecesi Kaohsiungensi, Basilicarum Minorum ordini accenseri, cum iuribus et privilegiis debitis, modo servata sint quae Decretum « D e titulo Basilicae Minoris » , die sexto mensis Iunii, anno MDCCCCLXVIII datum, poscit. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xx mensis Iulii, anno MDCCCCLXXXIIII, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £B Sigilli In Secret. Status tab., ». 131051. II Templum S. Crucis in Coccinensi dioecesi ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Constat sane templum Sanctae Cruci dicatum, quod in dioecesi Coccinensi exstat, haud parvo in honore iam diu esse non solum ob antiquum eius structurae genus ad artem pertinens Gothicam aedificio ibi instructo congruens, sed etiam ob eius historiam cum Patrum Capuccinorum Monasterio conexam cumque tribus domibus Sodalium Religiosarum. Quod ergo ad Nos attinet, Qui quam, maxime ad Christifidelium pietatem quoquo modo alendam et confirmandam assidue conferre cupimus, satis causae adesse putamus, cur audiantur preces reverendissimi Domini Iosephi Kureethara, Episcopi Coccinensis, qui communia cum Religiosorum Religiosarumque tum fidelium vota expromens suis ipsius cumulata, ab Acta Ioannis Pauli Pp. II 953 Apostolica Sede petiit ut templum, quod diximus, titulo Basilicae Minoris exornaretur. Qua de causa Nosmet Ipsi, sequentes ratamque habentes sententiam sacrae Congregationis pro Cultu Divino Nobis propositam, summa potestate Nostra Apostolica per has Litteras perpetuumque in modum id praelaudatum templum sanctae Crucis dicatum in memorata dioecesi situm ad dignitatem ac titulum Basilicae Minoris evehimus cunctisque insignimus iuribus ac liturgicis concessionibus, quae ad cetera huius ordinis templa pertinent ; iis tamen servatis, quae secundum Decretum « de titulo Basilicae Minoris )) die vi mensis Iunii anno MCMLXVIII evulgatum sunt servanda. Contrariis quibuslibet haud obstantibus. Ceterum iubemus has Litteras Nostras religiose observari suosque in praesens et in posterum tempus effectus habere. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXIII mensis Augusti, anno Domini MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £ß Sigilli In Secret. Status tab., n. IS8O4I. CONVENTIO INTER APOSTOLICAM SEDEM ET REM PUBLICAM HAITIANAM Considérant le vœu exprimé par le Concile Vatican II dans son Décret « Christus Dominus » sur la charge pastorale des Evêques dans son paragraphe 20; Considérant la décision de Son Excellence Jean-Claude Duvalier, Président à vie de la République d'Haïti, de renoncer de lui-même, en accord avec le Saint-Siège, aux droits et privilèges dont il jouit en vertu de l'Article 4 du Concordat du 28 Mars 1860, de nommer les Archevêques et Evêques; Faisant suite à la promesse faite par le chef de l'Etat Haïtien à Sa Sainteté le Pape Jean-Paul I I , à l'occasion de sa visite pastorale en Haïti, le 9 Mars 1983 ; En conclusion des négociations qui se sont déroulées à Port-auPrince et au Vatican entre les Représentants du Saint-Siège, à savoir Son Eminence le Cardinal Agostino Casaroli, Secrétaire d'Etat, 63 - A. A. S. 954 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Son Excellence Monseigneur Achille Silvestrini, Secrétaire du Conseil pour les Affaires Publiques de l'Eglise, et le Nonce Apostolique à Portau-Prince, et, d'autre part, ceux du Gouvernement Haïtien : Son Excellence Monsieur Jean-Robert Estimé, Ministre des Affaires Etrangères et des Cultes, Son Excellence Monsieur Pierre Pompée, Ambassadeur Extraordinaire et Plénipotentiaire auprès du Saint-Siège, il a été convenu de réviser les Articles 4 et 5 du dit Concordat qui dorénavant se liront comme suit : Article 4 : « La nomination des Archevêques et des Evèques, soit diocésains, soit titulaires, est de la compétence exclusive du Saint-Siège. Les Archevêques et les Evêques diocésains ainsi que les Evêques Coadjuteurs avec droit de succession seront des citoyens haïtiens. Avant de nommer un Archevêque ou Evêque diocésain ou un coadjuteur avec droit de succession, le Saint-Siège communiquera confidentiellement au Gouvernement Haïtien le nom de l'ecclésiastique choisi pour savoir s'il y a quelque objection précise de nature politique générale à son égard. Le Gouvernement Haïtien donnera sa réponse dans un délai de trente jours qui pourra s'étendre à soixante jours dans certains cas, sur la requête du Gouvernement. Ce terme échu, le silence du Gouvernement sera interprété dans le sens qu'il n'a pas d'objections à opposer à la nomination. Il demeure entendu que, à tout moment, la consultation susdite sera effectuée avec la plus grande réserve ». Article 5 : « En tant que citoyens haïtiens, les Archevêques et Evêques diocésains ainsi que les Evêques Coadjuteurs avec droit de succession, avant d'entrer dans l'exercice de leur mission pastorale, confirmeront devant le Chef de l'Etat leur fidélité à la Nation avec les paroles suivantes : "Je promets et je m'engage à garder respect et fidélité à la Constitution d'Haïti en vue de la poursuite du bien commun du Pays et de la défense des intérêts de la Nation". Ce même serment sera prêté par les Vicaires Généraux, les Curés des Paroisses et les Chefs d'écoles ou institutions religieuses, avant d'exercer leurs offices, devant l'autorité civile désignée par le Chef de l'Etat». Acta Ioannis Pauli Pp. Il 955 En foi de quoi les Représentants des deux parties ont procédé à la signature du présent Protocole, fait en français et en double original, Tun destiné au Saint-Siège et l'autre au Gouvernement Haïtien. Palais National, Port-au-Prince, Haïti, le 8 août 1984. Pour le Saint-Siège Pour la République d'Haïti SB ACHILLE SILVESTRINI JEAN-ROBERT ESTIMÉ Archevêque Titulaire de Novaliciana Secrétaire du Conseil pour les Affaires Publiques de VEglise Ministre des Affaires Etrangères et des Cultes ALLOCUTIONES I Ad Rei Publicae Italicae Praesidem, quem Summus Pontifex humanissime invisit.* Signor Presidente, L'amichevole, caldo saluto con cui Ella mi accoglie suscita nel mio spirito una eco profonda. La ringrazio di cuore. La ringrazio per la testimonianza di amicizia che così generosamente mi dà e che mi tocca intimamente. Vorrei dirLe, a mia volta, con le parole della Bibbia, ciò che questa amicizia significa anche per me : « Un amico fedele è un balsamo di vita, lo troveranno quanti temono il Signore f). È dunque anche un dono di cui sono riconoscente a Dio. Le sono grato anche per quanto Ella ha detto sui valori che l'insegnamento evangelico ha indicato come modello di elevazione per tutti gli uomini : valori che devono trovare riflesso nei principi e nelle norme degli ordinamenti statali e che devono riverberarsi anche nell'ordinamento internazionale perché i popoli, secondo la loro naturale aspirazione, possano convivere nella serenità della pace ed in operosa concordia. L'Italia ricorda oggi, 2 giugno, la nascita della Repubblica e dell'ordinamento costituzionale che il popolo italiano si è dato dopo la 1 * Die 2 m. Iunii a. 1984. 1 Sir 6, 16. 956 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dolorosa esperienza della seconda guerra mondiale. Il riconoscimento e la garanzia dei diritti inviolabili dell'uomo, sia come singolo sia nelle formazioni sociali nelle quali si sviluppa e matura la sua personalità ; i doveri inderogabili di solidarietà politica, economica e sociale ; la pari dignità e l'uguaglianza di tutti i cittadini davanti alla legge, senza discriminazione ; il ripudio della guerra come strumento di offesa della libertà di altri popoli ; la collaborazione internazionale : ecco alcuni tra i « principi fondamentali » posti in testa alla Carta fondamentale italiana, che ispirano le istituzioni democratiche del Paese e danno forma allo « Stato di diritto». Tali ideali appaiono oggi, in Italia, come un patrimonio pacificamente posseduto ; ma non si può fare a meno di ricordare che la Costituzione del 1947 li sancì solennemente dopo anni nei quali la convivenza civile era stata messa in pericolo e sembrava sospinta a rovina dalla vicenda disumana della guerra. Ma è anche vero che fu proprio in quegli anni dolorosi che gli italiani, ritrovando nuova forza morale, compresero e vissero il valore della solidarietà e della fratellanza, non solo come aspirazione, ma come mutua oblazione di sé : ne furono testimonianza i molti episodi di eroismo, ma soprattutto gli innumerevoli, quotidiani gesti di aiuto disinteressato offerto da gente di ogni ceto a chi si trovava in necessità o in pericolo. La comunanza di sofferenze fece maturare gli spiriti e riscoprire antichi valori. Ricordarlo è bene ; come l'esperienza di una famiglia si costruisce sulle grandi prove della vita felicemente superate, così per i popoli assumono validità perenne le testimonianze morali di cui si sostanzia l'esistenza umana, e ne scaturisce incoraggiamento per l'avvenire. Nel nostro incontro del 21 maggio scorso Ella, Signor Presidente, ricordava con elevate parole come in quell'esperienza, dolorosa e grande, la Chiesa e le sue istituzioni si dimostrarono partecipi del destino del popolo italiano. In effetti, Vescovi e clero, religiosi e religiose, cercarono di proteggere i fratelli dagli impeti dell'odio, di curarne le ferite, di sostenerli moralmente e, secondo le possibilità, anche materialmente, nel loro anelito di pace e libertà, infondendo fiducia in Dio e nella vita. E quando, quaranta anni fa, il 4 giugno 1944, venne il giorno della liberazione della Capitale d'Italia, il popolo romano si raccolse intorno al suo Vescovo, per uno spontaneo segno di riconoscenza al « defensor civitatis », e ne ascoltò convinto l'invito a costruire il non facile avvenire con «spirito di magnanimo amore fraterno » . Acta Ioannis Pauli Pp. II 957 È, questa della magnanimità, una caratteristica non marginale, anzi una qualità naturale del popolo italiano. Il ((cuore aperto», il senso di ospitalità fraterna, la spontanea solidarietà che gli italiani nutrono per coloro che sono nel bisogno hanno dato vita, nei secoli passati, ad una serie ininterrotta di istituzioni esemplari a servizio dell'uomo : penso, tra l'altro, alle opere ospedaliere fondate nei vari secoli da sodalizi e confraternite o da grandi uomini di fede e di cuore come, per ricordarne solo alcuni, Camillo de Lellis o Giuseppe Cottolengo. Non si può dire che sia solo storia del passato. Noi vediamo che questo slancio per l'uomo non è spento, ma continua ad esprimersi in istituzioni della più diversa natura, che sarebbe difficile anche solo elencare, così come in vari campi del volontariato in cui profondono generosamente le loro energie uomini e donne di tutte le categorie e di diverse età e — con l'entusiasmo che è loro proprio e con una creatività sempre feconda — tantissimi giovani. Signor Presidente, non posso non guardare con ammirazione al Suo personale impegno di comunicare alle giovani generazioni quegli ideali di solidarietà e di pace che illuminano la storia del popolo italiano, perché esse li facciano propri e li trasmettano a loro volta alle generazioni future, per dar luce ad una comunità più libera e fraterna. Di tali ideali, autenticamente umani e veramente cristiani, la Chiesa in Italia — qui oggi rappresentata anche dal Presidente della Conferenza episcopale italiana — si sente animata. E fermo è il suo proposito di operare per la loro realizzazione in inscindibile unità con il popolo italiano ed al suo servizio. Il recente Accordo del 18 febbraio di quest'anno ne fa esplicita e solenne menzione. In particolare, la Chiesa si sente impegnata nel favorire le generose iniziative — meritatamente da Lei ricordate — in soccorso delle popolazioni di altri Paesi colpite dalla fame ed a sostegno di ogni profìcua forma di collaborazione tra i popoli. Signor Presidente, in questo nostro incontro in una data tanto significativa per la Repubblica Italiana, la memoria è andata pensosa al passato per aprire gli animi a rinnovata fiducia nel futuro. Nasce così il mio sentito augurio, accompagnato da una quotidiana preghiera a Dio, perché il popolo italiano sappia sempre risolvere — in coerenza con l'ispirazione morale che emerge dalla sua storia — i problemi nazionali ed 958 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale internazionali con i quali deve confrontarsi; possa godere di un avvenire di prosperità e di pace, alla luce degli alti ideali a cui hanno reso testimonianza i suoi spiriti migliori. Continui l'Italia ad essere di esempio nella difesa dei diritti umani e dei valori di libertà e di giustizia, nel solco della sua vocazione europea e universale. II Ad academicas Auctoritates docentes et alumnos ordinis studiorum medicinae Catholicae Universitatis a Sacro Corde Iesu.* Fratelli e Sorelle carissimi! 1. Entrando in questo Auditorium della Facoltà di Medicina della Università Cattolica, ho provato un sentimento di gioiosa riconoscenza : mi tornano in mente le parole che il mio Predecessore Benedetto XV disse a padre Gemelli e a mons. Olgiati, quando si accingevano a presentarGli il progetto della fondazione della prima sede milanese della Cattolica : « Fate una cosa grandiosa, degna del nome cattolico )). Questa sede universitaria è realmente grandiosa e degna della Chiesa ! Da questo luogo, ove si vivono i momenti più solenni e qualificati della vita accademica e si celebrano i congressi di scienziati, che qui si ritrovano dall'Italia e dall'Estero, sale al Signore il grazie del Papa e della Chiesa, un grazie che si espande nel ricordo di tante anime grandi ed esemplari, che ci hanno preceduto nel Regno del Padre celeste : il padre Agostino Gemelli, Armida Barelli, Francesco Vito, Gian Carlo Brasca, personalità che per questa sede hanno dato idee, profuso energie, dedicato la vita ed elevato a Dio vibranti preghiere. Il mio ringraziamento e il mio saluto vanno al Signor Rettore, — al quale esprimo riconoscenza anche per le cortesi parole rivoltemi — al preside, ai professori e agli studenti qui presenti e ai laureati sparsi in Italia e nel mondo; ma il mio pensiero va anche a tutti i servitori silenziosi e operosi, anime semplici di impiegati e operai ; ai sacerdoti, che svolgono il loro ministero di grazia e il mandato di formare le coscienze giovanili. A tutti dico il mio sentimento di affettuoso e grato apprezzamento. 2. Il padre Gemelli, che oggi ricordiamo in occasione del XXV della morte, spiegando ai cattolici italiani il perché della fondazione di * Die 28 m. Iunii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 959 questa Facoltà di Medicina, affermava che si trattava non tanto e non solo di dare al futuro medico un'orientazione di pensiero, di farne cioè un medico, quanto di farne un medico cristiano. Ed aggiungeva che occorrevano medici i quali, avendo un'anima educata all'osservanza delle norme del Vangelo, vedessero nel malato un fratello da aiutare. Padre Gemelli aveva ben intuito la finalità prioritaria e caratterizzante di questa Facoltà: la finalità educativa. La professione medica oggi soffre fondamentalmente di una crisi di identità : c'è il pericolo grave che questa professione, nata e cresciuta come impegno di servizio all'uomo sofferente, dalle ideologie venga deviata e impiegata a danno della vita umana. Là dove la professione medica viene chiamata a sopprimere la vita concepita ; là dove viene impiegata alla eliminazione del morente; là dove si lascia indurre a intervenire contro il disegno del Creatore nella vita della famiglia o si lascia portare dalla tentazione della manipolazione della vita umana e quando perde di vista la sua autentica finalizzazione verso l'uomo più sfortunato e più malato, essa perde il suo ethos, diventa a sua volta malata, smarrisce e offusca la propria dignità e autonomia morale. 3. Era necessario allora, ed è più necessario oggi, avere una « scuol a » , ove tutte le componenti operino armonicamente al conseguimento della finalità educativa, che è quella di mantenere e arricchire nella professione medica la dimensione etica e la visione cristiana dell'uomo, Ricerca, didattica, testimonianza e ambiente educativo, tutto può fortunatamente convergere in una istituzione universitaria, per favorire una tradizione e una « scuola » che sappiano offrire ai giovani volonterosi una ricchezza educativa non altrimenti raggiungibile. Studenti credenti e docenti consapevoli della loro fede e delle loro responsabilità educative possono trovarsi in ogni altra analoga istituzione civile, ma sono proprio queste persone, che vivono l'esperienza e la testimonianza cristiana nella diaspora del mondo secolarizzato, che attendono da una istituzione provvidenziale come questa una linea, un pensiero e un punto di riferimento. Dopo i vent'anni trascorsi e dopo che le strutture di ricerca, di didattica e di assistenza si sono ulteriormente sviluppate, si impone un impegno anche maggiore nel tutelare e sempre meglio promuovere la identità morale e cristiana della Facoltà voluta dal Padre Gemelli. La vostra Facoltà ha avuto, fin dall'inizio, il beneficio di corsi istituzionalizzati di teologia e di etica, via via potenziati ed armonizzati con la 960 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ricerca pluridisciplinare, in rapporto con le sempre nuove e gravi istanze provenienti dal mondo della scienza e della società ; è perciò di estrema importanza che la dimensione etica e la testimonianza cristiana compenetrino tutto il clima didattico e tutto l'ambiente universitario, così che questa comunità, che Padre Gemelli ha voluto limitata con il numero programmato degli studenti, diventi un ambiente educativo in sintonia con lo spirito ecclesiale e con quell'atteggiamento di servizio, che il Fondatore vi ha trasmesso come suo testamento spirituale a realizzazione di quello che egli chiamava il (( sogno )) della sua esistenza ; diventi, cioè, un ambiente di autentica fede cristiana ! Vorrei qui ricordare le parole, che il mio Predecessore Paolo VI rivolgeva ai professori e agli studenti di tutta l'Università Cattolica del Sacro Cuore in occasione del pellegrinaggio del 5 aprile 1964 : « La fede è beatitudine ! Non stupefacente illusione, non mitica finzione, non surrettizia consolazione; ma autentica felicità. La felicità della verità, ... la felicità della pienezza, la felicità della vita divina, resa possibile a qualche mirabile partecipazione umana. Non mortificazione del pensiero, non intralcio alla ricerca scientifica, non inutile peso per la snellezza dello stile spirituale moderno ; ma luce, ma voce, ma scoperta, che allarga l'anima, e rende comprensibile la vita e il mondo; felicità del sapere supremo; ancora una volta, felicità del conoscere, del conoscere la verità)). 1 4. Carissimi docenti e responsabili della Direzione ! A voi soprattutto la Chiesa affida questo compito educativo, impegnativo ed esaltante, e ve lo affida con trepidazione, con lealtà e con fiducia : i giovani studenti, futuri medici, e coloro che sono già laureati, guardano a voi come a maestri del sapere scientifico, esperti dell'arte e della professione medica, ma anche, e soprattutto, come a maestri di vita e di impegno morale. Questa testimonianza e questo impegno educativo esigono contatto continuato e fraterno con i collaboratori e gli studenti, richiedono dedizione di tempo e di energie, sacrifìcio di interessi personali forse anche legittimi; ma sarete ripagati dalla gioia di veder fiorire una generazione di professionisti adeguati ai tempi e alle necessità dell'umanità che attende il loro servizio. Quando rifletto al numero dei vostri laureati — sono già 2412, operanti in Italia e all'estero ed anche in paesi di missione — quando penso al numero e alla qualificazione dei docenti e al personale ammi1 Insegnamenti di Paolo VI, I I , 1964, pp. 231 s. Acta Ioannis Pauli Pp. II 961 nistratiyo, che ogni giorno popola questa comunità e la rende operosa di bene, penso a quale dono padre Gemelli e i miei Predecessori hanno fatto all'Italia, a Roma e alla Chiesa; penso a quanta illuminazione e aiuto potranno venire alla Comunità ecclesiale ed alla Società civile con la formazione di medici, infermieri, diplomati nelle professioni sanitarie ! Voglio ricordare anche, tra gli altri organismi, il « Centro di Studio e Ricerca sui problemi della fertilità umana» e il Consultorio dedito alla formazione dei consulenti familiari : da tutte le Scuole di preparazione e di specializzazione e da questi Centri può venire alla Società e alla Chiesa un immenso impulso di bene e di testimonianza che è, e sarà sempre più, la vera gloria di questa provvidenziale Istituzione. Cari giovani studenti, sono venuto a portarvi il conforto e l'incoraggiamento della Chiesa; soprattutto son venuto per proclamare con voi la fede in Gesù Cristo, Figlio di Dio incarnato, Redentore dell'uomo e centro della storia. Non trascurate la luce della fede; mettetela al primo posto nell'animo vostro; meditatela ogni giorno e dissetatevi alla purissima sorgente dell'insegnamento della Chiesa, che, insieme all'Eucaristia che ogni giorno si celebra in diversi orari nella vostra Chiesa, sarà il centro propulsore e il cuore vigoroso della vostra comunità, sorta dall'amore di Cristo, a cui attinsero i Fondatori, e aperta all'amore degli uomini e dei fratelli più sofferenti e più bisognosi. 5. L'avvenire di questa Facoltà, per la cui esistenza ed espansione i responsabili incontrano tante difficoltà di ordine materiale, dipenderà da una triplice armonia : l'armonia della vostra vita e dei vostri intenti educativi con l'insegnamento di Cristo e della Chiesa; l'armonia della vostra Facoltà con la vita e i problemi della Chiesa di Roma e dell'Italia; l'armonia all'interno della vita universitaria fra le persone e le componenti di questa comunità. Armonia sostanziata di verità, di collaborazione leale e sincera, di reciproco aiuto. Certamente il compito scientifico e le responsabilità operative sono immense, diuturne e quasi assillanti; la Facoltà deve rispondere ad impegni di ricerca, di didattica, di aggiornamento, di cultura, di assistenza medica ; ma tutto questo ha bisogno di un'anima e di una chiara orientazione : la stella polare del lavoro quotidiano si può unicamente trovare nella Parola di Dio e nell'insegnamento della Chiesa. E affinché questo contatto con la Parola di Cristo e della Chiesa sia costante e 962 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale duraturo, occorre potenziare e vivificare il legame con la comunità ecclesiale : con la Chiesa di Roma, che vi ospita e che ha bisogno del vostro pensiero e del vostro contributo ; con la Chiesa Italiana, che indubbiamente continuerà a sentire e a sostenere sempre meglio questa Università e questa Facoltà che già le rende tanti servizi ; con la Chiesa Universale, ricca di umanità e carica dei problemi di tutti gli uomini. È la natura stessa della ricerca della didattica universitaria, che richiede armonia e multiforme collaborazione, ma è ancor più l'esigenza di formare un ambiente educativo per una espressione di alta tensione morale, che esige vera e fraterna collaborazione. Sarà tale armonia a far sentire ai giovani la gioia di trovarsi in una famiglia ed in una comunità ecclesiale, che — con l'aiuto dei docenti, dei responsabili e dei sacerdoti — prosegua ed intensifichi l'opera formativa delle parrocchie e delle diocesi, da cui essi sono stati inviati. Sarà questa armonia a consentire il raggiungimento dei fini istituzionali e l'adempimento delle molteplici responsabilità di servizio ; sarà quest'armonia, arricchita dalla vita ecclesiale, a dare la testimonianza che oggi si attende sempre maggiormente da tutte le espressioni e le opere del mondo cattolico. Con questi sentimenti ripeto la supplice preghiera, pronunciata nel giorno della inaugurazione del primo Anno Accademico, dal mio venerato Predecessore Giovanni X X I I I , mentre affidava a Maria, Sede della Sapienza, questa comunità esprimendosi con le parole scolpite nel marmo della parete della vostra Chiesa centrale : « Beatissima Virgo Maria, Sedes Sapientiae, salus infirmorum, caelestis patrona, praesentissima opifera, in hoc domicilium, quod tuum est, misericordes oculos converte, hoc materno tuere praesidio ! » (« O beatissima Vergine Maria, Sede della Sapienza, salute degli infermi, celeste patrona, potentissima soccorritrice, volgi i tuoi occhi misericordiosi verso questa casa che è tua, e proteggila col tuo materno aiuto ))). La mia Benedizione vi accompagni sempre! Acta Ioannis Pauli Pp. II 963 ITINERA APOSTOLICA EX HABITIS DUM SUMMUS PONTIFEX ASIAM ET OCEANIAM PERAGRAT DELECTAE ALLOCUTIONES. Ad Coreanos episcopos coram admissos.* Dear Brothers in the Episcopate, 1. We are here together to perform an act proper to the Episcopate, to offer to God the Church in Korea. We do so through our Lord and Saviour Jesus Christ, "the chief Shepherd" of the Church and the Shepherd and Bishop of our souls. We do so in order to give full meaning to the Bicentennial célébration, to proclaim publicly that the Church belongs to Christ—the Church that he founded on Peter and called his own : "You are Peter and on this rock I will build my Church". But the Church, dear Brothers, is likewise "built upon the foundation of the apostles and prophets, Christ Jesus himself being the cornerstone, in whom the whole structure is joined together and grows into a holy temple in the Lord". 1 2 3 4 This is a special hour in the history of the Church in Korea. It is an hour for the Bishops as successors of the Apostles to live their apostolic identity in the Church : to proclaim anew the nature of the Church, to assert her priorities, to manifest and exemplify her holiness. The célébration of your Bicentennial is centered on the exaltation of your holy ones, your martyrs, your saints. By God's providence three of your predecessors, three of the Bishops of Korea, are inscribed among the hundred and three Martyrs who will be canonized next Sunday. The example of pastoral love and holiness of life given by Bishop Imbert, Bishop Berneux and Bishop Daveluy has special meaning for your own lives today. It is also an encouragement and a solemn challenge to every Korean Bishop who will ever live, to every man whom God will ever call to shepherd his people as a Bishop in this land. Venerable and dear Brothers in our Lord Jesus Christ : * Die 3 m. Maii a. 1984. 1 1 Pt 5:4. 2 Cf. ibid. 2:25. 3 Mt 16:18. • Eph 2:20-21. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 964 before the witness of your Martyrs and all your holy ancestors this is the hour when the Lord Jesus calis you to ever greater holiness of life. 2. It was in holiness of life that your predecessors, together with their priests, religious and laity, C o n s o l i d a t e d the life of the Church in this peninsula, a Church which yearned for pastoral care, and which the pioneering laity had already generously built up in faith and love. I wish today to pay a debt o f gratitude to the Bishops o f Korea, past and présent, for the holiness that you have exemplified, for the holiness which has given birth to zeal, and for the many works of God which zeal has produced. In doing so, I express gratitude, together with you, to the Lord Jesus who reminds us of the principie of all fruitful apostolic activity : "I am the vine, you are the branches. He who abides in me, and I in him, he it is that bears much fruit, for apart from me you can do nothing". In this hour of thanksgiving I am thinking of the sacrifices which zeal has made possible, of the vast amount of service which has been rendered in the name of Christ, of the love which has motivated so many, not only to die for the faith, but to live and work and suffer so that the révélation of God's word might become the wisdom of your people, and so that the Incarnate Word, Christ himself, might become ever more a light to this land. On behalf of the universal Church I express gratitude through you the Bishops to the whole Church in Korea for the achievements o f two centuries o f holiness, eulminating in the zeal with which you are celebrating your Bicentennial. 5 3. With profound admiration I acknowledge the présent vitality of your parishes and various movements, the excellent school and hospital services, the many fine parish buildings and other structures, coupled, above all, with the spiritual fervour, community spirit and missionary zeal of your people. I note with joy your wise Bicentennial Plan, and I willingly bless all your systematic and sustained efforts on behalf of the family, the program of evangelization of neighbor, the building up of the parish and the community, the consolidation of the diocèse and fìnally the ecclesial solidarity on the national and universal level. Yes, in union with the universal Church, you are making a splendid contribution to the growth of the Body 5 Jn 15:5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 965 òf Christ in Korea and throughout the world. And in God's providence, thanks to the mystery of the Communion of Saints, the spiritual dynamism produced by conversion and holiness of life has effects beyond geographical limits and external obstacles. Saint Paul points out to us—and it is forever true : "There is no chaining the word of God". 6 4. As for the future, Brethren, the holiness of the Church must continue to be the priority of your lives and the inspiration of ali your activities. Ali the structures of the Church, ali the services she renders—which are themselves bound up with the fruitful witness and generosity of your Martyrs—are linked to holiness of life and to that zeal which only holiness can make possible and sustain over a long period of time. The effectiveness of your pastoral leadership dépends on the measure of your holiness—your union with the Christ who repeats to you today: " I f you abide in me and my words abide in you ... it shall be done for you". Your Bicentennial brings with it a cali to action for the sake of the Gospel. But in the life of the Church every cali to action is a cali to holiness, to union with God and consequently a cali to prayer, which is the very expression of union with God. Your Bicentennial is a cali to prayer throughout Korea. In prayer you will strengthen faith, the faith that you the Bishops are called to proclaim as Doctores Fidei, the faith that leads to justification and to eternai life. Your leadership as pastors of a flock gathered around the one Shepherd, Jesus Christ, will never be more prophétie than in the reassuring, encouraging and contagious example of your holiness of life. There is no greater personal contribution that you can make than to heed the words of Peter and présent yourselves as "examples to the flock". To be examples to the flock means to be holy Bishops, Bishops living in union with Christ, Bishops of prayer. The whole future of your ministry and of the apostolate in Korea, the very growth of the Church, must be placed under the sign of holiness. Through union with God and in prayer you will be able to follow the words of Saint Paul: "Draw your strength from the Lord and his mighty power". 7 8 9 6 2 Tim 2:9. Jn 15:7. » 1 Pt 5:3. Eph 6:10. 7 9 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 966 5. In union with Ohrist you will ponder again what God's word demanda of the Church in Korea. With the courage that comes only with holiness you will accept the full authentic exigencies of the Second Vatican Council for your Diocèses. In prayer you will review the perennial teachings of the faith and the ever relevant newness of the Church's immutable dogmas. In vital communion with Christ, the life-giving vine, and in union with the universal Church, you will continue to preach the word of faith which dépends on hearing and which enables the People of God to confess with their lips that Jesus is Lord, to believe in their hearts that God raised him from the dead, and to be saved. This faith—which is nourished in your own hearts and proclaimed with the special episcopal charism that is yours—is the source of all the insights of the faithful, who are called to believe and, in the power of the Holy Spirit, to ponder that belief and live it. 10 Reflection in prayer on the nature of the Church as proclaimed by the First and Second Vatican Councils, and the desire to do everything in accordance with the will of Christ for his Church, will confirai you in your commitment to collegiality and to real teamwork, especially in such major issues as inculturatione reconciliation and sharing, which are requirements of evangelization and catechesis. In union with Christ, in holiness of life, you will be able ever more effectively to promote justice for the life of the Church and for the society that the Church wishes to serve as a leaven. 6. In this hour of célébration, which is one of renewal and hope, remember the one stipulation made to Paul himself by the other Apostles : "That we should be mindful of the poor". For you this means being a living image of Jesus in his own poverty and servanthood. In this way you will go out to meet his poor, identify with them, and assist and evangelize them. You are called to show them compassion, to support their efforts to live decent lives, and to walk hand in hand with them down the long road of integrai human development and evangelization. Love will make this possible and zeal will díctate the way. In prayer you will perceive that you must be one with the Christ who fulfìlls the Scriptures : "The Spirit of the Lord is upon me, because he has anointed me to preach Good News to the poor". 11 12 10 11 12 Cf. Rom 10:9. Gai 2:10. Lie 4:18. Acta Ioannis Pauli Pp. II 967 Brethren, you too are anointed and sent to the poor, wherever they may be found. And in serving them, you must give them, together with your very life, the Gospel of our Lord and Saviour Jesus Christ. In all your efforts, dear Brothers, to live your vocation of pastoral leadership in union with Christ, I am close to you with my prayers and fraternal love. And may the prayers of Mary the Mother of Jesus ànd the intercession of the Martyrs of Korea support you in your Bicentennial hope to be a light to this land ! * * • Cuanginae, ad catechumenos et ad Christifideles congregatos habita.* Dear Brothers and Sisters in Christ, 1. I am very pleased to be with you for this célébration of the Eucharist. The Church in Kwangju rejoices in welcoming into its midst seventy-two new members through their reception of the sacraments of Baptism and Confirmation. This moment is an important one, not only for those who are about to be baptized and confirmed but also for the Christian community as a whole. The words of our Lord Jesus Christ take on renewed meaning for ail of you : "Go therefore and make disciples of ail nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit". Moreover, this event has another deep meaning in that the Church in Korea has presented the occasion for the Bishop of Rome to preside at this Liturgy and to confer these sacraments. In this way there is expressed your communion with the Church of Rome and with the Catholic Church throughout the world. As universal Pastor of the Church, I express my deep appréciation to the Bishops of the Church, I express my deep appréciation to the Bishops of Korea who have extended this invitation to me and to the many priests who have come to concelebrate with me. I join you all in praising God : he never ceases to call men and women of every age to hear the Gospel of salvation and to respond to it in faith by embracing Jesus Christ as their Lord and Saviour, by being baptized, and by living according to his will. 1 * Die 4 m. Maii a. 1984. Mt 28:19. 1 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 968 2. I wish to address my words to those who are about to be baptized and confirmed, and to reflect with them on the meaning of their encounter with Ohrist in these sacraments. Our first reading today, taken from Saint Paul's Letter to the Eomans, sums up what you as catechumens are about to expérience. Baptism is an immersion in Christ: you are buried with Christ into his death so that you may be freed from sin and walk in newness of life. Baptism means that the old self is crucified with Christ. Sin is destroyed ; you are liberated from the slavery of sin. This "death to sin" means a rebirth in the Holy Spirit. You are freed from originai sin and from ali the sins committed before Baptism. You become sharers in the Résurrection, sharers in the new life of Christ. As Saint Paul says, you are "alive to God in Christ Jesus". You are made like Christ and become adopted children of God through his grâce. You are heirs of the eternai life which Christ promised and which he won for us by his own death and Résurrection. This is the spiritual rebirth that is brought about by the Sacrament of Baptism— the same rebirth in the Spirit that you catechumens will expérience through the symbolic sacramentai action of washing with water and the invocation of the Most Holy Trinity. 2 Make no mistake about it : this is a radicai step you are about to take, and I know that you have thought deeply about it. It requires you to put aside the old ways of sin in order to live as "children of the light". It calis for joyful confidence in God's mercy and love. 3. "Dying to sin" and "being alive to God in Christ Jesus" is a commitment for your whole life and it requires effort for the future. It means keeping yourselves free, by God's grace, from hatred and rancor. It means pardoning those who may have sinned against you. It means being reconciled to one another and to God in forgiveness and love. But forgi venes is an act which is greater than our poor hearts : it belongs to God alone. I am keenly aware of the deep wounds that pain your hearts and souls from personal expériences and from recent tragédies, which are difiicult to overeóme from a merely human point of view, especially for those of you from Kwangju. Precisely for this reason the grace o f reconciliation has been granted to you in 2 Rom 6:11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 969 Baptism: it is a gif t of the mercy of God manifested in Jesus Christ, who suffered, died and rose again for us. This part of Christ's saving message is particularly relevant for those who are haunted by the memory of the unfortunate events of this place. But now you have been conformed to the image and likeness of Christ through Baptism, and each one of you is called to follow the example of Christ, the authentic peacemaker and perfect model for réconciliation. By accepting the conséquences of our baptismal commitment, we become instruments of reconciliation and peace in the midst of dissension and hatred. In this way, as effective signs of Christus healing power working through us, we can ease the pain of injured hearts that are filled with anxiety and bitterness. At the same time we can offer hope to those who suffer from oppression, and thus become instruments of Christian libération and signs of true freedom. 4. Jesus says in today's Gospel: "If any one thirsts, let him come to me and drink". My dear catechumens, believing in these words of our Lord, you have ali come to him today to be baptized into new life. Thirsting for him who is the fountain of true life, your admirable ancestors lef t all to seek him who is all. Even before they were baptized, from the very moment that they became believers in Jesus, they knowingly and willingly accepted the loss of fortune, fame, family and even life. In truth, they died to sin, enduring even death in this life, so as to live only unto God, their true Father. This deep filial piety, this firm sense of being children of the same Father in Christ, united your ancestors in love and gave them heroic fidelity. Your earliest catechisms and prayers are imbued with this spirit, as eloquently witnessed to by Paul Youn Chich'ung. Just before he was martyred he said : "Once I have come to know that the Lord of Heaven is my Father, I cannot even bear not to follow his commandments". 3 5. Furthermore, by believing in Christ you have been "made to drink of the one Spirit", as Saint Paul says in the second reading. This Spirit is the Spirit of Christ given at Pentecost, after his glorification. And it is this gif t o f the Holy Spirit, which is the sign of the Messianic age, that you will receive today in a special way in the 4 3 Jn 7:37. 4 1 Cor 12:13. 64 - A. A. S. 970 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sacrament of Confirmation. Through the power of this Spirit you will be able to follow continually the path that leads you to Christ. Confirmation is the sacrament of spiritual strengthening, which compléments the spiritual rebirth of your Baptism. In Confirmation yoü will deepen your friendship with God through an increase of divine grâce. This sacramental grâce will complete within you the effects of Baptism, enabling you to profess your faith courageously and to défend it, to accept Christ's command to take up your cross daily and follow him. By a special sacramental character, Confirmation will conform you more closely to Christ—prophet, priest and king—and enable you to bear witness to him more faithfully within the Church and before the world. You will be f ore ver sealed with the Gift of the Holy Spirit. My dear friends, in the sacraments Christ shows himself to be the Good Shepherd who watches over and cares for the flock entrusted to him by his heavenly Father. He does this through the Church which administers Baptism and Confirmation "in the person of Christ". In this sacramental service the Church is built up in the unity of the Holy Spirit, who works in each person for the good of all. 6. You are seventy-two in number. You symbolize the hundred thousand or more Koreans who by the grâce of God are baptized each year into life with Christ and become his witnesses. As Jesus once sent out seventy-two of his disciples, two by two, to spread the Good News of salvation, so you too will be sent out today to be his heralds. The gift of Christ's life is a gift to be shared with other s in gratitude, so that all may have fullness of life. As Korean Catholics you have been given a marvelous héritage to sustain, guide and inspire you in this mission. Your ancestors not only sought the faith in the midst of persécution ; they also spread it to others under the harshest of conditions, often living as outcasts from society. Think of the tireless apostolate of a Paul Chong Hasang, and of the sheer fortitude of the young Peter Yu Taech'ol. Why would anyone have accepted a message fraught with such dire conséquences? The answer is simple and clear : they believed in the Gospel message. By their faith and strong love for Christ they overéame all. Now it is your turn. Be generous, be strong, be true. Above all, live for others as Jesus did : the Spirit of the Eisen Lord is upon you. As baptized and confirmed Christians you are called to share in Acta Ioannis Pauli Pp. II 971 the Eucharist, which is the source and center of all Christian Ufe. In the Eucharist, Jesus himself will stistain you along the path of reconciliation and true justice, and lead you to the fullness of life in the Kingdom of his Father, where he li ves and reigns with the Holy Spirit, one God for ever and ever. Amen. * * * Seuli, ad nationum Legatos habita.* Your Excellencies, Ladies and Gentlemen, A very significant moment in many of the journeys that I have made to différent parts of the world, in fulfìlment of my apostolic mission to the Catholic communities of the various nations, has been the meeting with the members of the Diplomatie Corps. Now, here in Seoul, it gives me great pleasure to meet you, members of the Diplomatie Corps accredited to the Government of the Republic of Korea. I thank you for Coming here this evening. The reasons for my visit are well known to you. The Catholic Church in Korea is celebrating the Two Hundredth Anniversary of its existence in this "Land of Morning Cairn". It is a young Church already rieh in expérience and full of promise for the future. The people of Korea themselves give the impression of being young people—in spite of their long history—with a vitality that holds great promise for the future : a people fìlled with hopes and noble aspirations, with an immense yearning for peace and stability, and for the healing of grievous wounds that stili cause profound suffering. The aspirations to peace, security and national unity, which are everywhere more and more felt today, are especially perceptible among the Korean people, and my visit is meant to indicate that thèse profoundly noble longings are shared by me and by the Church. 1. Members of the Diplomatie Corps, you are the officiai représentatives of your respective countries. You serve your countries by pronto ting and protecting the interests of your peoples. But it is cha* Die 4 m. Maii a. 1984. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 972 racteristic of your service that you should also be attentive observers and réceptive participants in the cultural, social and psychological life of your host country. As diplomats you are called upon to have an enhanced sensitività to the genuine national values of the country in which you carry out your mission. It is certainly true that the better you know and respect the authentic and original character of the Korean people, the better you will fulfill the important task of promoting mutual understanding and good will. It is certainly also true that understanding and good will, collaboration and co-responsibility are capable of setting in motion a more general search for peaee between peoples on a world scale. 2. Peace ! Much is said about it : yet genuine peace is ever more elusive. On the one band, the instruments of war—tools of death and destruction—constantly increase. On the other hand, the available structures of dialogue, whether between the bigger nations and alliances or between the parties to limited and localized disputes, have shown themselves to be extremely fragile and vulnerable. Should we then cease to speak out about peace? Or should we not rather find words that will evoke a response of serions refleetion on the part of all those who have responsibility for the décisions and policies that affect peace? Would it not be a crime to remain silent when what is needed is an effective appeal for a real "conversion of heart" on the part of individuáis, governments and nations? Conversion o f heart was the thème of my Message for the 17th World Day of Peace on January 1 of this year : "From a new heart, peace is bora". As I pointed out then, I believe that a serions refleetion on this thème "permits us to go to the very depths of the problem and is capable of calling into question the presuppositions that precisely constitute a threat to peace. Humanity's helplessness to résolve the existing tensions reveáis that the obstacles, and likewise the hopes, come from something deeper than the Systems themselves". This change or "conversion" of heart is not an exclusively Christian or even religious ideal. It is a very fundamental and original human expérience, and it applies to nations as well as to individuáis. To repeat what I stated in the World Day of Peace Message : "It is a matter of rediscovering clearsightedness and impartiality with freedom of spirit, the sense of justice with respect for the rights of man, the 1 1 No. i. Acta Ioannis Pauli Pp. II 973 sense of equity with global solidarity between the rieh and the poor, mutual trust and fraternal love". 2 3. Peace is threatened where ver the human spirit is oppressed by poverty or constrained by socio-political or ideological dictâtes. In our world, peace is seriously threatened by the tensions arising out of ideological différences between E ast and West; and by the growing contrast between the developed countries of the North and the developing countries of the South. Peace is threatened wherever the fundamental rights of man are ignored or trampled upon, especially the right of religious liberty. Peace is threatened where the integrai well-being of the human person is not recognized, promoted and safeguarded; where human beings are not respected in their unique dignity and worth; where they are subordinated to preconceived interests and to the ambition of power in any of its forms; where the poor are exploited by the rich> the weak by the strong, the uneducated by the clever and unscrupulous. Peace is threatened where the human person is made the victim of scientific and technological processes, rather than the beneficiary of the marvelous capabilities for genuine progress and development which man wrests from the universe. Peace is threatened by events; but these events themselves mirror deeper causes connected with the attitude of the human heart. 4. There is a serious need for rethinhing basic policies and priorities. At this time in history there is a great need for wisdom. There is less and less room for gambling with the well-being of the human family. The only option is sincere dialogue and mutual collaboration, for the construction of a more just order in the world. What this just order is, still remains, to some extent, to be discovered through a trust-filled exchange of ideas and values without preconceived bias ; a dialogue that has as its object the common good of ail and the inalienable rights of every human being. 5. My appeal to you, ladies and gentlemen of the Diplomatie Corps, is that you use every means at your disposai to promote such a dialogue. That a new way of thinlcing may be found, together with the courage to make a new beginning ! The basic moral and psychologica! conditions 2 No. 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 974 underlying the présent world situation need to be carefully and impartially re-examined. As I have suggested, perhaps the greatest diificulty in achieving a constructive dialogue is the lach of mutual trust between individuáis, groups, nations and alliances. There exists an atmosphère of suspicion that causes one side to doubt the good will of the other. This is a serions, objective obstacle to peace, one that follows from the real circumstances affecting the lives of nations. It has to be recognized that this atmosphère of fear, suspicion, distrust and uncertainty is extremely difficult to dispel. The feeling of insecurity is real, and sometimes justified. This leads, in turn, to ever higher levéis of tension àggravated by the inevitable search, by every means and by all sides, to ensure military superiorità—even to gain the upperhand by acts of naked terrorism as in Rangoon—-or prédominance through economie and ideological control. The aspirations of hundreds of millions of human beings for a better life, the hopes of the young for a better world, will inevitably be frustrated unless there is a change of heart and a new beginning ! In a re-examination of the basic moral and psychological presuppositions that constitute a threat to peace, to development and to justice, a fundamental requisite is the achievement of a new climate of trust. "Peace must be born of mutuai trust between nations rather than imposed on them through fear of one another's weapons". The same need for a climate of trust holds true also within a given nation or people. In a special way it is incumbent upon the leaders o f nations to promote a climate of sincere good will both within and without. And while they cannot ignore the complexity of international relations, they ought to feel themselves obliged to undertake the very grave task of peacemaking. To servé the cause of peace: this is a work of supreme love for mankind. "Today it most certainly demands that leaders extend their thoughts and their spirit beyond the confines of their own nation, that they put aside national selfishness and ambition to dominate other nations, and that they nourish a profound révérence for the whole of hunjanity". Révérence for humanity : this is indeed the nucleus of the whole question. If the human person is revered and respected in his or her 3 4 3 4 Gaudium et Spes, 82. Ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 975 inviolable dignity and inalienable rights, then injustice and aggression will be seen for what they are : an arrogance that coneeals within itself a certain death-wish because it subverts the balance of the natural order of fundamental equity of rights and duties, giving rise to a situation of moral chaos in which sooner or later all become victims. The evangelical words, "Treat others the way you would have them treat you", are the expression of a basic requisite of human coexistence, which applies equally to relations between individuáis and to relations between nations. 5 7. Today, here in Seoul, I take this opportunity to ask you, the members of the Diplomatie Corps—and I wish to extend this appeal to ail men and women in positions of responsibility—to work for peace by working for a change of heart, by striving to view the world situation with a fresh outlook and with the will to overeóme old préjudices and onesided views. As diplomats, you have special opportunities for upholding and strengthening good will between peoples and governments. In order to do so you must be convinced that peace is possible; that peace is better than war; that human beings deserve to be saved from the présent logie of fear and lack of trust. In this hour the world needs you as peacemakers ; it needs men and women with a sense of destiny, dedicated to the task of saving our civilization from the various threats that endanger its very existence. •8. In your diplomatie service in Korea you can see how contrasting idéologies and the passions they unleash give rise to intense suffering. The anguish and pain of a divided Korea are emblematic of a divided world that lacks trust and fails to achieve reconciliation in brothèrly love. They are a symbol of a world situation that cries out for a response ; a new attitude, a new heart. Your mission here, therefore, assumes a particular meaning and weight. I pray that your expérience will convince you that only a committed affirmation of fundamental human rights and values, together with an effective respect for the dignity of every human person, will bring an abiding answer to the heartfelt aspirations of all the peoples of the world to live in peace and brotherhood. 5 Mt 7:12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 976 May Almighty God watch over you and give you wisdom and strength to work for the cause of justice and fraternal harmony among all individuáis and peoples. May God make you instruments of his peace. *••# # Taeguae, in collatione sacri ordinis Presbyteralis habita.* Dear brothers and sisters in Christ, Dear young men who are receiving the priesthood in this impressile assembly of faith and fervent prayer, 1. Here, this morning, in Taegu, in the présence of your Bishops, before so many guests, surrounded by so many priests, religious and laity of the People of God in this land—and by so many enthusiastic young people who love you dearly and give you the support of their prayers—you are receiving the gift of the priesthood. It is a gift to you and to the Church from Christ himself. On this day dedicated to the thème of sharing, it is good for us to realize that it is God himself who first shares his gifts with us. "What have you"—asks Saint Paul in the reading we have just heard—"What have you that you did not receive?". Indeed, it is through God's gift that from now on you will be considered "servants of Christ and stewards of the mysteries of God". I am sure that you have meditated deeply on thèse words and that they are engraved on your minds and on your hearts. They speli out for you your identity as priests of Jesus Christ. 1 2 2. In becoming priests, you receive a sacramental outpouring of the Holy Spirit. Christ is giving you a share in his priesthood : he joins you to himself in the work of Rédemption. It is certainly a privilège for you to be chosen, but a privilège that involves a service— service like that of Jesus who came to serve and not to be served, like that of Mary, the humble/handmaid of the Lord. 3 4 * Die 5 m. Maii a. 1984. 1 1 Cor 4:7. 2 Ibid. 4:1. 3 Cf. Mt 20:28. * Cf. Lk 1:48. Acta Ioannis Pauli Pp. II 977 Christ has chosen you as servants and stewards. In what way are you to serve him? Here are his own words : " I f any one serves me, he must follow me". As priests you are called to follow the divine Master in a particular way. You are called to a discipleship that reaches down into the deepest level of your person. You will receive a sacramental configuration to Christ that touches every sector of your life. We are talking, in fact, about the priest's particular way of sharing in the Paschal Mystery of our Savior's Passion, death and Résurrection. 5 Let us listen once again to Christ's words : "Truly, truly, I say to you, unless a grain of wheat falls into the earth and dies, it remains alone; but if it dies, it bears much fruit". The Church rightly insists that your ordination to the priesthood is a "dying to self", for it is precisely this giving of oneself that opens the way to fruitfulness : if the grain of wheat dies, it bears much fruit. 6 3. Are you sometimes afraid of the demands that Christ is making on you? You are certainly aware that your priestly service will often require from you the courage of self-sacrifice. It is then that you must look at Jesus' reaction to thèse same fears, as described in today's reading from the Gospel : "Now is my soul troubled. And what shall I say? 'Father, save me from this hour'? No, for this purpose I have come to this hour". Your purpose as priests is to be one with Christ in the worJc of Rédemption: "Where I am, there shall my servant be also". May the example of your Korean priest Martyrs speak to your hearts, revealing to you the true nature of your vocation, banishing any false expectation. May thèse men who shared to the full in Christ's Paschal Mystery be your models of generous service and priestly sacrifice. 7 8 4z. Where is Christ's Pascal Mystery being actuated now? Above all, it is actuated in the great gift of the Eucharist of which you are being made stewards. Christ entrusts this supreme gift to you. In the célébration of the Eucharist, acting in the person of Christ and 5 Jn 12:26. 6 Ibid. 12:24. 7 Ibid. 12:27. 8 Ibid. 12:26. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 978 proclaiming his mystery, you re-enact and apply the one Sacrifice of the New Testament, the Sacrifice in which Christ offered himself to the Father as a spotless victim for the forgiveness of sins. Not only does he en trust this gift to your ministry, he also invites you to sitare ever more fully in it. In this way the Eucharist becomes the nourishment of your priestly life. Just as the life of Jesus receives its full meaning and is completed in the Paschal Mystery, so too it is in the Eucharist that the priest fìnds the full meaning of his life, the source of his strength, and the joy of his dedicated pastoral service to the People of God. At the table of the Word and of the Bread of Life you make Christ présent for the building up of the ecclesial community. 9 5. It is especially from the Eucharist that you will draw the strength to follow Christ and to be where he is: "Where I am, there shall my servant be also". Jesus Christ is where the Gospel shows him to us : in poverty, humility and vulnerability at his birth ; sharing the joys and sorrows of his people; close to the daily life of the men and women of his land; blessing the children; in conversation with the young; compassionate towards all. Above ali we see him praying to his heavenly Father, seeking silence and solitude in order to reflect upon the Father's will, and accepting that will in obédience unto death. Christ was to be found wherever the Father willed him to be. And in our day too he is close to the poor, the sick, the outcasts, the downtrodden, the oppressed, the sinners. That is where Christ is. That is where the Church is. That is where you are called to be, as priests. Ali of these people are stili waiting for the Good News of the Rédemption, the hope of the Beatitudes. Christ has something to give to every man, woman and child whom he has redeemed. He opens the treasures of definitive truth and the treasures of the Father's love to ali those who hear him and accept him. But in order to live "for others", you too must live by this truth and this love. Do not be deceived by any other message, even if it is proclaimed in Christ's name. You are called to be witnesses of the paradox that Christ proposes : "He who loves his life loses it, he who hates his life in this world will keep it for eternai life". Yes, you are 10 11 ' Cf. Lumen Gentium, 28. 10 Cf. Phil 2:8: 11 Jn 12:25. Acta Ioannis Pauli Pp. II 979 called to be bearers of the hope of eternai life, a hope that illumines and completes all temporal realities : "If any one serves me, the Father will honor him". 12 13 .6. Dear brothers : "What have you that you did nót receive?". The priesthood is God's great gift to you. It will take root in your hearts more fully, and produce more abundant fruits, the more you realize the gratuitousness o f the gift. Like Mary, you too ought to rejoice in God your Savior, who has looked down upon you in your lowliness. A realization of the gap between the supernatural greatness of the gift and your own unworthiness will keep you from becoming proud : as the first reading reminded us, it will keep us from "boasting" as if it wer e not a gift. Aböve all, you will be moved to respond to Love with love : to give yourselves for the salvation of the world with total generosity and courage : to meet Gift with gift. This is the real challenge of your priesthood : "It is required of stewards that they be found trustworthy". That you may be trustworthy : this is my prayer for you ; that must be your response to Christ and to the Church; this is the proof of your love for your brothers and sisters in this land who look to you for guidánce and inspiring leadership. 14 15 16 7. I have a special greeting too for the many young people présent at this ordination. I am truly happy to see so many of you. You are full of life and hope, gathered together here to take part in the Paschal Mystery of the Lord in the Eucharist, and also to witness the wonderful event in which young men are being ordained to the priesthood. All of you must wonder in your hearts how it is that these young men, so much a part of your generation, come to be priests today. Each one of you too is confronted by the challenge of giving full meaning to your life, the one life you are given to live. You are young and you want to live. But you must live fully and with a purpose. You must live for God, you must live for others. And no one can live this life for you. The future is yours, full of 12 13 14 Jn 12:26. 1 Cor 4:7. L7c 1:47-48. 15 1 Cor 4:7. 16 Ibid. 4:2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 980 périls and possibilities, hope and anguish, suffering and happiness. But the future is abo ve all a call and a challenge to "keep" your life by giving it up, by "losing" it—as the Gospel has reminded us—by sharing it through loving service of others. And the measure of your success will be the measure of your generosity. In a word, you must live in Christ Jesus, for the glory of the Father, in the unity of the Holy Spirit. Amen. Missa finita SS.mus haec addidit verba With all my heart I wish to thank the dear parents of the new priests, who have given their sons to God and to the Church. I also wish to thank the parish communities and all those who have helped these young men to reach this day of priestly Ordination. My congratulations go to the whole Church in Korea, so full of fervor and vitality in the service of the Gospel of our Lord Jesus Christ. * * # Pusaniae, ad opifices, agrícolas et piscatores habita.* Brothers and sisters, You occupy a special place in the heart of the Church. What was Jesus himself but a worker? When he first began to teach, people were amâzed, saying : "Where did this man get all this? What is the wisdom given to him? ... Is not this the carpenter, the son of Mary?". 1 1. The Son of God became man and worked with human hands. Work, then, has a dignity of its own in God's plan for création. We hear in the very first page of the Book of Genesis that man was created "in the image of God ... male and iemale". Entrusting the whole universe to him, God told him to "be fruitful and multiply, and fili the earth and subdue it". So we know, not only by reason alone but through Révélation, that by his work man shares in the Creator's work. He continues it and, in a sense, perfects it by his own work, 2 * Die 5 m. Maii a. 1984. 1 2 Mh 6:2-3. Gen 1:27-28. Acta Ioannis Pauli Pp. II 981 by his toil, by his daily effort to wrest a livelihood from the earth, or from the sea, or to apply his énergies to the many différent processes of production. How noble is this mission that only man—by his work—can realize Î Indeed, we Christians are convinced that the achievements of the human race—in art, science, culture and technology—are a sign of God's greatness and the flowering of his own mysterious design. 2. Jesus himself gave particular emphasis to this truth : that through his work man shares in the activity of the Creator. For Jesus was himself a working man, a craftsman like Joseph of Nazareth. Jesus clearly belonged to the "working world". So did most of his disciples and listeners : ordinary fishermen, farmers and workers. So when he speaks about the Kingdom of God, Jesus constantly uses terms connected with human work : the work of the shepherd, the f armer, the doctor, the sower, the householder, the servant, the steward, the fisherman, the merchant, the laborer. And he compares the building up of God's Kingdom to the manual work of harvesters and fishermen. From Jesus's own teaching we can clearly see that man who works is much more important than the product of his work. Human work comes from man; it is intended to benefit man, to promote his Godgiven dignity. Even the biggest city, the most complicated computer, the greatest nation, is only something made by man and is meant to serve man, to benefit man. Never the other way around. That is why the Second Vatican Council, speaking of the value of human work, declares : "A person is more precious for what he is than for what he has. Similarly, ali that people do to obtain greater justice, wider brotherhood and a more humane ordering of social relationships has greater worth than technical ad vanees. For these ad vanees can supply the material for human progress, but of themselves alone they can never actually bring it about". 3 3. Nevertheless, this order of values is not always respected. Today's society, so taken up with developing a one-sided materialistic civilization, often treats work as a special kind of merchandise. Man is often treated as a mere instrument of production, like a material tool that should cost as little as possible while producing the maximum. 3 Gaudium et Spes, 35. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 982 In these cases the worker is not respected as a true collaborator of the Creator. Unfortunately, the whole issue o f work has often been looked at from the viewpoint of conflict between "capital" and "labor" :& conflict that has vast social, ideological and politicai implications. This conflict has been a great tragedy for humanity and a source of suffering for untold millions of individuai human beings and families. I well realize that the relationship between employers and employées in the context of your Korean cultural and social traditions has its own special characteristics, and that it is not true that the way to better relationships is to be found in a simplistic application of standards and methods devised elsewhere. Still less by imposing alien ideological Systems which have allowed flagrant injustices to persisi, or have created new ones, threatening the very peace of the world. Justice requires that ways be found to give workers a greater share in the organizational aspects of production and in profits, and I am pleased to know that initiatives have been taken in this direction. Justice also requires that the workers themselves benefit from the success of the enterprise in which they work, and that they have the satisfaction of knowing that through diligent and conscientious work they are thereby contributing to the social development of their country. 4 4. Of course, we know that work is not all fulfìlment and satisfaction. Yes, work involves toil and struggle and you have all experienced this. Work has been profoundly affected by sin, as we read in the Book of Genesis : "In the sweat of your face you shall eat bread ...". That is why we can never fathom the full meaning of work without looking to the Paschal Mystery of Jesus Christ in which he conquered sin and transformed all work. His work, his suffering, his obédience unto death receive their full meaning in his Résurrection : this is the "gospel of work" contained in the life and teaching of our Redeemer. 5 And so we Christians find in human work a small share in the Cross of Jesus Christ. We must learn to live this human expérience with Christ's attitude. By uniting our work with the mission of our 4 5 Cf. Laborem Exercens, 11. Gen 3:19. 983 Acta Ioannis Pauli Pp. II 6 Savior, we help bring about the new earth where justice dwells, and we contribute mightily to the coming of the Kingdom of God. Dear workers, farmers and fishermen, I realize that, in solidarity with your millions of fellow workers, you have had to suffer much and are continuing to suffer for the birth of this "new earth" in your land. Often in the face of indifférence, misunderstanding, and even harassment, you have, as Christians consciously committed to promoting the rights and welfare of fellow workers and farmers, patiently and bravely borne the cross. All of us must work together in fraternal love to show that a more just sharing of the worloVs goods means access to these goods especially through a just wage. Take heart from the words of the Gospel! The Beatitudes and the woes you have just heard are the very words of the Lord appealing on behalf of the poor and oppressed against every form of injustice and social and personal selfìshness. Take courage, "for the Kingdom of God is yours !" And as you rightly demand justice for your cause and for your lives, make sure that your own "works of faith" always promote justice for your neighbor. 7 8 5. Beloved brothers and sisters of Korea, my friends : you do indeed have a special place in the heart of Jesus and of his Church. I know that the proportion of Christians among industriai workers, farmers and fishermen is small : herein lies a great challenge for the shepherds of the Church in Korea and for yourselves. Be certain that the life and teachings of our Lord Jesus Christ, the carpenter of Nazareth, can supply answers to the doubts and questions of working men and women. Only Jesus Christ can sustain your hopes and dispel your anxieties. He alone can show you the meaning of your daily toil. In his name and together with his Church continue, through peaceful and upright means, to pursue human dignity, promote human rights and create a better world for yourselves, your children and your children's children. May Jesus blëss your work ! May he bless your families and friends, and give you his peace in overflowing measure ! And through his grâce may all your activities be linked to prayer, so that you may bring forth abundant "works of faith" leading to justification and eternai life. 6 Of. 2 Pt 3:13. 7 LTc 6:20. 8 Cf. Jas 2:17. 984 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Seuli, ad homines doctrina excultos habita.* Ladies and Gentlemen, dear Friends, It is with great pleasure that I come to meet you this evening. As prominent educators, scientists, artists, writers and lawyers, you are in the forefront of man's worthy efforts to understand and fulfill himself in an ever broadening horizon of new knowledge, new form, and new vision. You have the noble and difficult mission both of handing on the best of man's achievements and also of pioneering new frontiers of culture. Be assured that the Church highly esteems your vocation and mission. 1. We are all aware that man can only be truly man through his culture, through his freedom to grow integrally and with all his specific capabilities. And man who rightly seeks such growth is also endowed with supreme dignity and freedom, as befìts a being created in the image of God and redeemed by Christ. That is why as Christians you are called to an even higher mission to evangelice human culture itself. And I am truly heartened to learn that there are so many Catholic lay men and women in every field of cultural endeavor in Korea. Yours is indeed a difficult task but a splendid one. This is your apostolate. The Second Vatican Council gave new impetus to the dialogue between faith and culture. For it had become evident that a dramatic distance threatened to develop between the Church and the various cultural movements developing around the world. While the modem world was fascinated with its own conquests and achievements in science and technology, it had at times lost its bearings and given credence to idéologies and ethical criteria out of harmony with the Gospel. That is why the Council wished to commit the whole Church ..io listening to modem mon in order to understand him, and to looking for a new form of dialogue that would enable the originality of the Gospel message to penetrate contemporary minds and hearts. Acutely aware of the vital importance of this task, I for my part have long been keenly interested in the dialogue between the Church * Die 5 m. Maii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 985 and the world of culture. Early last year I instituted a Pontifical Council for Culture, eliciting the collaboration of eminent men and women in all pertinent fields. I am firmly convinced that this dialogue between the Church and culture is of great importance for the future o f manlcind. 2. There are two main and complementary aspects of the question that correspond to the two dimensions in which the Church acts. One is the dimension of the evangelization of cultures and the other is that of the defense of man and his cultural advancement. The Church must become all things to all peoples. There is a long and important process of inculturation ahead of us in order that the Gospel may penetrate the very soul of living culture. By promoting this process, the Church responds to peoples' dèep aspirations and helps them come to the sphère of faith itself. This the first Christians of Korea, your ancestors, saw very clearly. Having come to know Christ through an earnest quest for the füllness of humanity, they then made exemplary efforts to incarnate the Gospel intö the thought patterns and affective climate of the people. Following the example of this willingness to adopt an attitude of exchange and of understanding with the cultural identity of the peopie, we must now also work to bring various cultures themselves closer together. And this we must do in order that single cultures may then more fully enrich others, and so that universal values may become the héritage of all. In this regard your role as^ bridge-builders between cultures is of vital importance. But your contribution will be the more valid the deeper you are rooted in your own identity as Korèans, and the more you are also conscious of bringing the saving word of the Gospel into this dialogue. For we believe that the Gospel must penetrate, uplift and purify ali cultures. But, of course, the enrichment works the other way too. The age-old expérience of so many peoples, the progress of science and technology, the évolution of social institutions, the unfolding of the arts: thèse are all way s in which the nature o f man becomes more fully revealed. They open up new avenues towards truth and deepen for us the understanding of God's mysteries. Advances in the cosmic sciences, life sciences, communications, medicine, mass-education, psychology, means of production, electronic data processing—ali this can help bring about a deeper appréciation of man. Indeed, these 65 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 986 splendid achievements of the human raee are a sign of God's greatness and the fiowering of his own mysterious design. Through them a door is opened on God's création, a n d on the meaning of his gift of rédemption. In this context we can see so clearly how dangerous is a n y dichotomy between the Gospel and authentic cultures. We ali do well to reeall those important words of Paul VI : "The split between the Gospel and culture is without a doubt the drama of our time, just as it was of other timès". 1 3. We should justly welcome and admire the God-given power and beauty of man at work. Yet precisely because the power that he wields is so very great, man is also in great need of a lucid sense of discernment. This power produces wonders; it can also destroy the one who uses it unwisely. That is why we can never, never forget that the Gospel impels us to love man in himself, for his own salce, as the living image of God himself. God's mercy and love, revealed to us in his Son made man for us, impels us to proclaim that man merits respect, honor, and love for his own salce, and that he must be valued in his full dignity. No man may ever be made into a tool; contempi and abuse of one single man is contempi and abuse for the Creator himself. Because he lacks authentic "wisdom" in the use if his capabilities, man is threatened in his biological existence by irreparable pollution, by genetic manipulation, by the suppression of unborn life. His moral being can be made the prey of nihilistic hedonism, indiscriminate consumerism, and the érosion of a sense of values. And in our day, on a scale hitherto unknown, un just economie Systems exploit whole populations, politicai and ideological policies victimize the very soul of entire peoples, with the result that they are forced into uniform apathy or an attitude of total distrust of others. 4. As Christians we cannot remain silent in the face of so many threats to man's dignity, to peace, to genuine progress. Our faith obliges us to resist whatever prevents individuáis, groups and entire peoples from being their true selves according to their deeper calling. Our Christian faith obliges us above ali to go beyond mere condemnation : it leads us to build, to love ! I made a point of proclaiming before ali the nations assemblea at UNESCO what I wish now to 1 Evangelii Nuntiandi, 20. Acta Ioannis Pauli Pp. II 987 repeat to you because of its relevance : "Man must be affirmed for himself, and not for any other motive or reason : solely for himself ! What is more, man must be loved because he is man ; love must be claimed for man by reason of the particular dignity he possesses. The body of the affirmations concerning man belongs to the very substance of Christ's message and of the mission of the Church ..." ? Similarly, in concluding the Encyclical Redemptor Hominis, I wrote that "man is and always becomes the 'way' of the Church's daily life". Yes, man is "the way of the Church", for without this loving respect for man and for his dignity, how could anyone proclaim the words of truth and life? 3 5. Yours, then, is a twofold Mission : to evangelize culture and to défend man. The Gospel itself is a leaven of culture to the extent that it meets man in his ways of thinking, behaving, working, resting, that is, in his cultural dimension. On the other hand, your faith will give you confidence in man, created in God's image and redeemed by Christ, whom you will défend and love for his own sake. And because your faith includes a profound realization of man's limitations and of his sinfulness, you will face the challenge of evangelizing culture with realism and the necessary compassion. In a word, you are called to help the Church become d creator o f culture in her relation to the modera world. It is indeed a great mission, specifically entrusted to you as men and women of culture, by which you are to bear witness before the world to the Good News of the Gospel. 1 am not unaware of the peculiar challenges in this regard facing you in today s Korea. As you educate the young, pursue and transmit scientific knowledge, create works of art that express the soul of the times, write words of man about man, seek just relations among people—you are being offered both a responsibility and an opportunity : indeed, you have a very great vocation and calling. And this at a moment in your history when the héritage of the past is being questioned and even unjustly repudiated, when unassimilated new currents are creating confusion, when différences between the générations are becoming acute, when the social and politicai climate sometimes 3 2 Address to U N E S C O , 2 June 1980, no. 10. 3 Ibid., no. 21. 988 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale impedes a clear ethical view of realities, when private interests and personal well-being become a paramount imperative, and when accepted norms and values sometimes seem to be empty forms. But the more arduous the task, the more urgent and worthwhile it is to take up this challenge, so that all may live in the Bisen Lord. And yes, yours is a résilient people, full of vitality, optimism, creativeness, character and heart—a people that has always shown a deep religious character and profound humanity. I am confident that you will continue to be a people of high culture, open to God and open to ali óf mankind! At the summit of ali your wisdom is the great révélation of God : "And the Word became flesh and dwelt among us". And mây Jesus Ohrist, this Word made flesh, guide you in your work! May the Blessed Mother who bore the Word, the Wisdom of Cfod, be close to you today and always. 4 # * • Seuli, precatio habita ad B. Mariam V. Immaculatam.* We are gathered here this morning in this Cathedral of the Immaculate Conception, the mother, as it were, of all the churches in this land, to renew once more the age-old prayer of the faithful throughout the world, a prayer very dear to the Korean Christians from the earliest days : "O Mother of God, we entrust ourselves to your protection". When in 1837 Bishop Imbert was given the grace of fìnally succeeding in entering the land on a feast of Mary, he asked the Holy See to have Mary under the title of her Immaculate Conception as the Patroness of the land. This desire was later fulfìlled by his successor, Bishop Ferréol, who in 1846, in the midst of a fierce persécution, quietly consecrated the people and Church of this land to the Blessed Mother, as Co-Patroness with Saint Joseph, at the small village of Surich'igol, near Kongju. And no sooner had the Church gained freedom of worship than this Cathedral was built here on Chong'hyon, as the visible symbol of the Catholic faith in this land, hallowed by the blood of the Martyrs, and 4 Jn 1:14. * Die 6 m. Mail a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 939 solemnly dedicateci by Bishop Mutel to the Immaculate Conception, on May 29, 1898. Many, too, are the remarkable occurrences in the destiny of the Korean people that coincided with the feasts of Mary, recent among them the Liberation on August 15, 1945. And so today, in this most beautiful Month of Mary, on this most auspicious day of the entire history of the Church in Korea, when the best of her sons and daughters are to be elevated to the honors of the altar, I, John Paul I I , en trust anew the entire people and Church of this land to the loving protection of the Blessed Mother, Mother of Jesus and Mother of us ali. PRAYER Mother of ali individuáis and all peoples, you know ali the pains and hopes of everyone. As Mother you know the struggle between light and darkness, good and evil, which is taking place in the world and within our own hearts. You bore Jesus, the Son of Man and the Son of God, in whom the people of Korea, in wondrous joy, but also through much suffering, have found "the way, the truth, and the life". O Mother of mercy, we now entrust to your loving heart the entire people and the Church of this land. Keep us from ali injustice, division, violence, and war. Keep us from temptation and from the bondage of sin and evil. Be with us ! Help us to overeóme doubt with belief, selfishness with service, pride with meekness, hatred with love. Help us to live the Gospel with the "foolishness" of the Cross, bearing witness to Jesus who died on it, so that we may rise with your Son unto true life with the Father in the unity of the Holy Spirit. O Mother of Christ, comfort and give strength to ali those who suffert the poor, the lonely, the sick, the unio ved, the downtrodden, the forgotten. Bless us ! Pray for us, together with Saint Joseph, and unite us ali in love. Give peace to our divided land, and the light of hope to ali. Show us the blessed fruit of thy womb, Jesus. Amen. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 990 Seuli, ob decretos Coreanis martyribus Sanctorum caelitum honores.* "Was it not necessary that the Ohrist should suffer these things and enter into his glory"? 1. These words, taken from today's Gospel, were spoken by Jesus as he was going from Jerusalem to Emmaus in the company of two of his disciples. They did not recognize him, and as to an unknown person they described to him all that had happened in Jerusalem in these last days. They spoke of the Passion and death of Jesus on the Gross. They spoke of their own shattered hopes : "We had hoped that he was the one to redeem Israel". These hopes were buried with the death of Jesus. The two disciples were downhearted. Even though they had heard that the women and the Apostles, on the third day after his death, had failed to find the body of Jesus in the tomb, nevertheless they were completely unaware that he had been seen alive. The disciples did not know that at that precise moment they were actually looMng at him, that they were Walking in his company, that they were speaking with him. Indeed, their eyes were kept from recognizing him. 1 2 3 2. Then Jesus began to explain to them, from Sacred Scripture, that it was precisely through suffering that the Messiah had to reach the glory of the Résurrection. The words alone however did not have the full effect. Even though their hearts were burning within them while they listened to this unknown person, neverthless he still remained for them an unknown person. It was only during the evening meal, when he took bread, said the blessing, broke it and gave it to them that "their eyes were opened and they recognized him", but he then disappeared from their sight. Having recognized the Eisen Lord, they became witnesses for all time of the Résurrection of Jesus Christ. 4 Through them, through ali the Apostles, through the men and women who were witnesses of the life and death of Jesus Christ, of his Gospel and Résurrection, the truth about him spread first to Jerusalem, next to ail Judea, and then to other countries and peoples. It entered into the history of humanity. * Die 6 m. Maii a. 1984. 1 2 Lk 24:26. Ibid. 24:21. 3 Ibid. 24:16. 4 Ibid. 24:31. Acta Ioannis Pauli Pp. II 991 3. The truth about Jesus Christ also reached Korean soil. It came by means of books brought from China. And in a most marvelous wáy, divine grâce soon moved your scholarly ancestors first to an intellectual quest for the truth of God's word and then to a living faith in the Eisen Savior. Yearning for an ever greater share in the Christian faith, your ancestors sent one of their own in 1784 to Peking, where he was baptized. From this good seed was bora the first Christian community in Korea, a community unique in the history of the Church by reason of the fact that it was founded entirely by lay people. This fledgling Church, so young and yet so strong in faith, withstood wave after wave of fìerce persécution. Thus, in less than a Century, it could already boast of some ten thousand martyrs. The years 1791, 1801, 1827, 1839, 1846, and 1866 are forever signed with the holy blood of your Martyrs and engraved in your hearts. Even though the Christians in the first half Century had only two priests from China to assist them, and these only for a time, they deepened their unity in Christ trough prayer and fraternal love; they disregarded social classes and encouraged religious vocations. And they sought ever closer union with their Bishop in Peking and the Pope in faraway Rome. After years of pleading for more priests to be sent, your Christian ancestors welcomed the first French missionaries in 1836. Some of these, too, are numbered among the Martyrs who gave their lives for the sake of the Gospel, and who are being canonized today in this historie célébration. The splendid fiowering of the Church in Korea today is indeed the fruit of the heroic witness of the Martyrs. Even today, their undying spirit sustains the Christians in the Church of silence in the North of this tragically divided land. 4. Today then it is given to me, as the Bishop of Rome and Successor of Saint Peter in that Apostolic See, to posticipate in the Jubilee of the Church on Korean soil. I have already spent several days in your midst as a pilgrim, fulfìlling as Bishop and Pope my service to the sons and daughters of the beloved Korean nation. Today's Liturgy constitutes the culminating point of this pastoral service. 992 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale For behold : through this Liturgy of Canonisation the Blessed Korean Martyrs are inscribed in the list of the Saints of the Catholic Church. These are true sons and daughters of your nation, and they are joined by a number of missionaries from other lands. They are your ancestors, according to the flesh, language, and culture. At the same time they are your f others and mothers in the faith, a faith to which they bore witness by the shedding of their blood. From the thirteen-year-old Peter Yu to the seventy-two-year-old Mark Chong, men and women, clergy and laity, rich and poor, ordinary people and nobles, many of them descendants of earlier unsung martyrs—they all gladly died for the sake of Christ. Listen to the last words of Teresa Kwon, one of the early Martyrs : "Since the Lord of Heaven is the Father of all mankind and the Lord of all création, how can you ask me to betray him? Even in this world anyone who betrays his own father or mother will not be forgiven. All the more may I never betray him who is the Father of us ali". A generation later, Peter Yu's father Augustine firmly declares : "Once having known God, I cannot possibly betray him". Peter Cho goes even further and says : "Even supposing that one's own father committed a crime, stili one cannot disown him as no longer being one's father. How then can I say that I do not know the heavenly Lord Father who is so good?". And what did the seventeen-year-old Agatha Yi say when she and her younger brother were falsely told that their parents had betrayed the faith? "Whether my parents betrayed or not is their affair. As for us, we cannot betray the Lord of heaven whom we have always served". Hearing this, six other adult Christians freely delivered themselves to the magistrate to be martyred. Agatha, her parents and those other six are ali being canonized today. In addition, there are countless other unknown, humble martyrs who no less faithfully and bravely served the Lord. 5, The Korean Martyrs have borne witness to the crucifìed and risen Christ. Through the sacrifiée of their own lives they have become like Christ in a very special way. The words of Saint Paul the Apostle could truly have been spoken by them : We are "always carrying in the body the death of Jesus, so that the life of Jesus may also be manifested in our bodies ... We are always being given up to death Acta Ioannis Pauli Pp. II 993 for Jesus' sähe, so that the life of Jesus may be mahifested in our mortal flesh". The death of the Martyrs is similar to the death of Christ on the Cross, because like his, theirs has become the beginning of riew life. This new life was manifested not only in themselves—in those who underwent death for Christ—but it was also extended to others. It became the leaven of the Church as the living community of disciples and witnesses to Jesus Christ. "The blood of martyrs is the seed of Christians" : this phrase from the first centuries of Christianity is confirmed before our eyes. Today the Church on Korèan soil desires in a solemn way to give thanhs to the Most Holy Trinity for the gift of the Rédemption. It is of this gift that Saint Peter writes : "You were ransomed... not with perishable things such as Silver or gold, but With the precious blood of Christ". To this lofty price, to this price of the Eedemption, your Church desires, on the basis of the witness of the Korean Martyrs, to add an enduring witness of faith, hope and charity. Through this witness may Jesus Christ be ever more widely known in your land : the crucified and risen Christ, Christ, the Way and the Truth and the Life. Christ, true God : the Son of the living God. Christ, true man : the Son of the Virgin Mary. Once at Emmaus two disciples recognized Christ "in the breaking of the bread". On Korean soil may ever new disciples recognize him in the Eucharist. Receive his body and blood under the appearances of bread and wine, and may he the Redeemer of the world receive you into the union of his Body, through the power of the Holy Spirit. May this solemn day become a pledge of life and of holiness for future générations. Jesus Christ has risen from the dead and is living in his Church today. "Yes it is true. The Lord has risen". Amen. Alleluia ! Et comment ne pas évoquer avec une vive gratitude et admiration les missionnaires français des Missions Etrangères de Paris, venus de loin apporter à cette Eglise naissante leur zèle évangélique pour approfondir la foi, et la grâce de leur ministère episcopal et sacerdotal, qui seul donne à la communauté sa structure ecclésiale en unissant les 5 6 7 8 ? 2 Cor 4:10-11. 6 1 Pt 1:18-19. 7 Lh 24:35. 8 Ibid. 24:35. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 994 fidèles au Christ Tête et en les situant dans l'Eglise universelle. Je veux au moins nommer Mgr Imbert qui fut le premier Evêque à prêcher sur cette terre la parole de Dieu, Mgr Berneux qui s'appliqua à mettre à la disposition des fidèles des livres de doctrine et de spiritualité chrétiennes ; et nous célébrons aussi le zèle et le martyre d'une dizaine de prêtres missionnaires français : avec eux, ils se dépensèrent jour et nuit pour la cause de l'Evangile, en fortifiant la foi au temps de la persécution et en cherchant même à éveiller des vocations sacerdotales dans le pays, et ils acceptèrent le sacrifice de leur vie pour le Christ. Je salue ici les Evêques et les autres pèlerins français venus représenter les compatriotes de ces valeureux serviteurs de l'Evangile, leurs familles, leur institut missionnaire, leurs diocèses. Puisse l'Esprit Saint susciter chez eux un nouvel élan missionnaire, comme je le demandais à Lisieux : l'Eglise en a toujours autant besoin ! *»» Seuli, ad eos qui conventui pastorali ex universa Corea interfuerunt.* Dear brothers and sistere in Christ, i 1 "Go therefore and make disciples of ail nations". This last command of the Eisen Lord, sending out the Apostles to the ends of the earth to announce the Good News, is the real reason why we are gathered here today. In celebrating with joy and thanksgiving the Bicentennial of the Christian faith in your beloved land, you have resolved with God's grace to bring "A Light to this Land". In this National Pastoral Conference you want to pray and search together—in close collaboration with your Bishops and in union with the universal Church—for ways to make that résolve a living reality. 1. J esus Christ, who en trusts you with this mission, was not only the first and the greatest evangelizer but was himself the Good News of God. And so, in order to know what your mandate is and how to carry it out, you must turn to him. Jesus said : "I must preach the 2 * Die 6 m. Maii a. 1984. 1 Mt 28:19. 2 Cf. Evangelii Nuntiandi, 7. 995 Acta Ioannis Pauli Pp. II 3 good news of the kingdom of God ... for I was sent for this purpose*'. From that time he "began to preach, saying : 'Repent, for the kingdom o f heaven is at hand' ". But what was this Kingdom all about? On Jesus' own lips, this message of hope and salvation becomes the Beatitudes : "Blessed are the poor in spirit... Blessed are those who mourn ... Blessed are the meek ... Blessed are those who hunger and thirst for righteousness ... Blessed are the merciful... Blessed are the pure in heart... Blessed are the peacemakers ... Blessed are those who are persecuted for righteousness' sake ... Blessed are you when men revile you and persécute you and utter all kinds of evil against you falsely on my account". Christ not only preaches these things. In his life and death and Résurrection he himself is the Good News of salvation. He is "the way, and the truth, and the life". From this fact, the Second Vatican Council drew a conclusion which affects us ail : "Under the inspiration of the Holy Spirit, the Church must walk the same path which Christ walked : the path of poverty, obédience, service and the sacrifice of himself unto death, from which he came forth a victor by his Résurrection. For thus did ali the Apostles walk in hope". The first Christians had no wealth, no prestige, no power, not even church buildings. But, like Jesus himself, and because they were fìlled with his Spirit, they bore witness to the Good News by their own life, attracting the multitudes to conversion. 4 5 6 7 8 9 2. And what of your saintly ancestors? They too truly believed and lived the Beatitudes. They made the présence of Jesus visible and crédible by their lives. Only this living witness, sustained by great charity and evangelical zeal, can explain how the Church could grow even under the cruellest persécution. 3 Lie 4:43. 4 Mt 4:17. 5 IUd. 5:3-11. ó Cf. Mk 1:1; Rom 1:3. 7 Jn 14:6. 8 Ad Gentes, 5. 9 Cf. Acts 2:42ff. 996 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Today you are asking how you in tum are to bear witness to the Good News of God's Kingdom. The Church in Korea today is widely known to be flourishing. Great things are being accomplished. For this we must raise our hearts to the Lord in Joy ful thanksgiving. Still many challenges face you : how as a Church community are you to live the Beatitudes in the actual circumstances of your family, social and national life? What are you to do, in order to grow, not only in numbers, but in Christian maturity and in spiritual depth? This is what your Pastoral Conference is all about. These are the concerns that underlie your discussions and reflections. 3. You are blessed to have an enviable, indeed a priceless héritage in the eminent examples of your ancestors, to inspire and guide you as you enter into the third Century of your Christian history. First, there is the bond of fraternal love that knew no barriers : nobles and ordinary people, rieh and poor, they mingled, prayed and suffered together, and shared everything as brothers and sisters helping one another in ad ver si ty. No group predominated among them and none was neglected, as so frequently happens in the world. The humblest and the poorest felt quite at home in the community of faith. How will the Church in Korea have to be so that these same virtuès will be your strength? So that the poors, the workers, the outeasts will be lo ved and served without distinction of persons? So that the spirit of the Beatitudes will prevail over every form of discrimination and selfishness? Then there is the peerless example of a laity full of apostolic initiative and zeal. Following the tradition of the early pioneers who of their own initiative sought the faith, studied, prayed together and spread the Good News, groups of dedicated men and women catechists were already formed in the 1780s. In the same way the invaluable work of the Myongdo Society, the "Society to Light the Way", during the decades of persécution, should also be emulated today. May the selfless apostolate of Saint Paul Chong Hasang spur you on ! Your ancestors asked neither for recompense nor for récognition, but quietly and generously served others and spread the Cospel. Admirable too is the life of faith they lived within the family. Of the 103 martyrs canonized today, many are of the same families, blood relatives, or descendants of martyr families. This is because they prayed together and together carne to maturity in the faith, Acta Ioannis Pauli Pp. II 997 learriing to fear and love God, to cherish, respect and love every human being as God's child, all in the family. The family is the "domestic Church", where the parents are "the first communicators of the faith to their children" and where vocations are fostered. The truly Christian family is a "place where the Gospel is transmitted and from which the Gospel radiâtes". Building on the great spiritual and cultural traditions of Asia, in what ways will you become ever more a Church o f praying f amilies, and an example for the rest of the world? 10 11 4. Your forefathers in the faith made marvellous efforts to incarnate the Gospel in their own culture and national identity. In simple yet profound and beautiful language, they preached and composed songs, prayers, hymns, catechisms and devotional books that were so deeply rooted in their own culture and soul as to speak directly to the minds and hearts of the people. Such efforts, if imitated and sustained, will lead more surely to the evangelization of the culture within its own identity. Particularly today, when the onslaught of unassimilated foreign civilization, with other life-styles and thought-patterns, créâtes confusion even within Church life, your farsighted and enlightened effort here will be invaluable. 5. And, firmly rooted as they were in their own specific identity, your ancestors never ceased to seek the closest possible union with the universal Church in belief, worship and life. No effort, no sacrifice was spared to establish and maintain living ties with the Bishop of Peking and the Successor of Saint Peter. Saint Paul Chong Hasang travelled nine times to Peking on foot and in secret to see the Bishop there! And now, how will you seek the universal in the universal Church? Your Korean ancestors found the faith through China. Yet, while remàining completely true to their own identity, nevertheless they were àble to be perfectly united to the universal Church. Thus they set a living example of the fact that genuine identity and true catholicity, far from being mutually exclusive, require each othér. And it is good to see you, dear faithful of Korea, earnestly seeking to live that worthy héritage creatively for today and tomorrow. May the 10 Cf. Lumen Gentium, 11. 11 Evangelii Nuntiandi, 71. 998 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale great and wise people of China who also first received the faith from without, seek, as true Chinese, to live that faith in full communion with the universal Church, to the joy and enrichment of all. 6. Doubtless, our day and age présents wholly new challenges with its unprecedented speed and depth of transformation. Yet, as you enter undaunted into the third Century of the présence of the Church in your land, may you be guided in announcing the Good News by the fixed bearings of witness of life, reconciliation through conversion, and sharing in love, which are thèmes of my pastoral visit to Korea. In this way you will bring "A Light to this Land", but above all you will de "A Light to this Land". May your martyr Saints accompany you on the journey, and may our Blessed Mother Mary, the Star of the Sea, lead you and your dear ones to the heaven of her Son, our Lord Jesus Christ, to whom "be blessing and honor and glory and might for ever and ever". 12 * # * Seuli, ad iuventam habita.* Dear young people of Seoul, dear young people of Korea, 1. I am so happy to meet you and to embrace you in the love of Jesus Christ our Lord. I am happy to meet you precisely because you are young. For to be young means being able to appreciate sincerity. It means searching for the path to a life that is worthwhile. To be young is to be attracted to truth, justice, freedom, peace, beauty and goodness. To be young means being eager to live, but to live joyfully, meaningfully : to live a life worth living. To be young means to be full of ideáis and hopes. It also means to expérience loneliness, and the fear that these precious hopes may not be fulfilled. And the more you love life, the greater your* hopes," the greater too sometimes are your fears. Because what is at stake is too important to be lost : the one life that God gave you, which no one else can live for you. To be a young Christian is all this and more: it means to be alive in Christ! a Rev 5:13. * Die 6 m. Maii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 999 2. You have chosen as the thème of this meeting : "God—I—People". These are important words. But for you they are more than words. They pose questions filled with hope and anguish. They are the great challenges and aspirations on which the outcome of your lives dépends. That is why you want to speak about these subjects, inquire about them, pray about them, and do something about them—alone, with others, with God. As typical young people, you have important questions about life: life at home, in school, in the wider context of adult society. There are many things in your own lives that trouble you : why must school be a place of such pitiless compétition? Why is there such a différence between what you are told at home and what you hear at school? Why do your seniors seem so unwilling to understand and accept you, your ideas and your wishes? What are you to think of ali the dishonesty, contradictions, and injustices around you—all of which are presented to you as being inevitable in the social context? Why must life be such an uphill struggle against built-in obstacles, especially for those of you who are already working so hard in your young years? What can you do about peace in your own country and in today's world, so full of violence and hatred? You have questions too about the Church. Is she close enough to you? Can she really inspire you to live by the Gospel, to care more for the weak and the poor, to grow out of every form of selfishness, and to treat every human being as a brother or a sister? You are asking these questions because you are really concerned. And you believe that what you hope for can be achieved. That is why you are the hope of the future for all of us, and why I love you so much. And sometimes you are misunderstood. Sometimes you r un into a wall of incompréhension. Yet do not be discouraged. There is a path to take. Have courage. The Lord is with you on your path. 3. And because you want to be with the Lord, you have come with all your joys and anxieties, your fears and hopes, to Jesus Christ. Saint Peter said : "Lord, to whom shall we go? You have the words of eternai life". Yes, Jesus Christ has words of eternai life for you, for all the young people of Korea, for the young people of the whole world. 1 1 Jn 6:68. 1000 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale This evening Jesus speaks to you in the words of Saint Paul to his young disciple Timothy : "Fight the good fight o f the faith; take hold of the eternai life to which you were called". Most of you have already accepted Jesus in Baptism, and you have been strengthened for the "good fight of the faith" in the Sacrament of Confirmation. But what is this "faith"? 2 It is faith in "Christ Jesus who in his testimony before Pontius Pilate made the good confession". You remember the scene from Saint John's Gospel. Pilate wants to understand the charges brought against Jesus. He wants to know who Jesus is. And Jesus plainly confesses who he is : "For this I was bor n, and for this I have come into the world, to bear witness to the truth. Every one who is of the truth hears my voice". But what is the truth to which he bore witness? It is that God loves us, that he is Love itself; that whoever sees Jesus sees the Father? The truth is that God, the Father of Jesus, is also our Father: "The blessed and only Sovereign, the King of kings and Lord of lords, who alone has immortality and dwells in unapproachable light, whom no man has seen or can see". This God, whom mankind and each one of us in his or her own way has sought, is made known to us and to the world by Jesus. Jesus confìrmed the confession of his truth by giving his life for us on the Cross and by rising from the dead. 3 4 6 4. By accepting this truth, and by accepting your own share in Christ's paschal Sacrifice, you do what Saint Paul encouraged Timothy to do: "Take hold of the eternai life to which you were called...", It is not easy. First of all you will have to struggle against disbelief : your own at times ; and the disbelief of those who, like Pontius Pilate, are not interested, or have given up hope of ever finding the true meaning of their lives. Like Pilate they ask without hope, "What is truth?", and walk away without the answer. Then you must fighi against the temptationto water down the requirements of the Gospel, the temptation to falsify Jesus's message 7 2 1 Tm 6:12. 3 Ibid. 6:13. 4 Jn 18:37. 5 Cf. ibid. 14:9. 6 1 Tm 6:15-16. 7 Ibid. 6:12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1001 by weakening the personal and collective moral demands that he makes on those who follow him. To fight against this temptation is to "fight the good fight of the faith". 5. It is now up to you to ask yourselves how in practice you too are to "make the good confession" in your turn, here and now, "in the présence of God who gives life to all things, and of Jesus Christ", and in the présence of our contemporaries. In other words, where do "God and I and People" come in? What path am I going to follow? In the reading we have listened to from the First Letter to Timothy, there are described two programe of life, two possible attitudes in life. One of these is wrong and is to be rejected ; the other one is the right path to a "life which is life indeed". First there is the attitude of the "rieh in this world" who are "haughty", who place all their trust in wealth and all that goes with it : privilège, power, influence. Then there is the attitude of those who place their trust in God, those who do good, those who are "rieh in good deeds". It is not so much a question of having or not having wealth : what counts is the attitude of the heart and the good works that spring from it. Even the young and the materially poor can be "rich" in heart and "haughty" in spirit if they limit the horizons of their hopes and dreams to the selfish pursuit of power and material well-being. The temptation is great indeed, as you well know, to follow this path. You expérience it especially when you feel, "realistically", as you say, that in the end it is futile to struggle to be good and unselfish in a world so full of injustice, so cold and harsh, where there seems to be no room for the "meek" and the "poor of spirit" whom Jesus spoke about in the Beatitudes. But to struggle against this defeatism is to "fight the good fight of the faith". And seeing your open young faces here this evening, I know that you want to live rightly. I am convinced that you will choose the path that Jesus teaches and that you will not give up. And as you struggle to create a better world you will guard against temptations to inconsistency in your own lives—the temptation to combat injustice with injustice, violence with violence or any other kind of evil with evil. Your weapons are of a différent kind. They are truth, justice, 8 9 8 9 1 Tm 6:13. Ibid. 6:19. 66 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1002 peace and faith, and they are invincible. The power that yon wield in the "good fight of the faith" is "the s word of the Spirit, which is the word of God". Only the word of God points out the path to victory, and it passes through reconciliation and love. 10 6. It is important for you to realize that you do not stand alone. The whole Church stands with you in choosing to follow this path of our Lord and Redeemer Jesus Christ. You are the younger generation of the Church in Korea which is now giving thanks to the Blessed Trinity for the two hundred years of its mission in your homeland. It is now your turn to embrace this héritage in its fullness and to pass it on to those to come. For this reason it is important for you to feel at home in the Church, to take your place in the Church, especially by becoming more and more involved in the life of your parish communities and in the works of the apostolate : "Let your light shine before men, that they may see your good works and give glory to your Father who is in heaven". 11 Let the world know that you have chosen the path of truth, goodness and compassion, honesty and love, pardon and reconciliation where necessary, and openness to all. Yes, the path of generosi ty, personal discipline and prayer. And when someone asks why you live this way, you will answer : "Because of my faith in Jesus Christ". 7. You will need strength, but God will give you his grâce. Grace is indeed the power of God that lights the path of your life towards "the life which is life indeed". Dear young people: it is in union with Christ through prayer—with Christ your brother and your Savior, Christ the Son of the eternai Father—that you will understand the full meaning of life and receive the grace to live it to the full, to be alive in Christ. "Grace be with you !". And in this beautiful month of May, the Month of Youth and the Month of our Blessed Mother Mary, may she who is "full of grace" love you and keep you in her Son our Lord Jesus Christ, for ever and ever ! 12 13 10 Cf. Eph 6:10-17. 11 Mt 5:16. 12 Ibid. lì Ibid. 5:21. 5:19. Acta. Ioannis Pauli Pp. II 1003 In Portu Moresbiensi, ad vocationes ecclesiasticas et religiosas fovendas habita.* Dear brothers and sisters in Jesus Christ, "You are my friends if you do what I command you ... I have called you friends, for all that I heard from my Father I have made known to you". These words Christ spoJce to his Apostles in the Upper Boom, the night before his Passion. They are words of friendship and love for those he had called to follow him more closely, words of support and encouragement for those he had chosen to continue his work of salvation in obédience to the will of the Father. Today the Church célébrâtes and lives these words of Christ in this evening's liturgy which I have the joy to offer with you in this Stadium of Port Moresby. I proclaim these words to you to whom Christ has made known what he heard from his Father—to you who have done what he commanded you. Today I offer these words to ali who continue the work of the Apostles in Papua New Guinea : to the Bishops above ali together with their priests, to the men and women religious and \o the lay apostles of this country, especially the many zealous catechists. 1 2. At this moment, my thoughts turn in a particular way to the missionaries : to those who first brought Christ's message to these islands and to those who continue to serve here today. It is not possible to recount the whole story of the Gospel in Papua New Guinea, but I wish to pay homage to the sacred history of evangelization, and to mention some of those apostles who lived and died so that the sons and daughters of this place might know and love Jesus Christ, the Son of God and Saviour of the world. The first attempt at evangelization was made by the Marists on the islands of Woodlark and Rooke in 1847. But they had to leave. Five years later another attempt was made there by the PIME missionaries. But after only three more years, they too were forced to abandon their missionary effort—not however before one of their number had given his life as a martyr for the faith : Blessed Giovanni * Die 7 m. Maii a. 1984. 1 Jn 15:14-15. 1004 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Mazzucconi, who died at Woodlark in 1855 and who was recently beatified in Rome. With the arrivai of the Missionaries o f the Sacred Heart on the feast of Saint Michael the Archangel in 1882, a new era dawned, one of uninterrupted evangelization in what today is Papua New Guinea. Three missionaries, under the leadership of Father André Navarre, set foot on Matupit Island in the harbour of Rabaul, New Britain. With gratitude we remember the people of Nodup and their "big man" To Litur, who made the missionaries welcome in their midst, and gave them shelter and land to live on. From these humble beginnings at Nodup, progressive evangelization went on at an unremitting pace through the zealous efforts of the missionaries and under the enlightened guidance of a number of saintly and dedicated Bishops. Among these, special récognition should be given to the Vicar Apostolic of New Britain, Bishop Louis Couppé. In 1885, the Missionaries of the Sacred Heart took charge of another area o f missionari/ endeavour, this time along the coastal areas of New Guinea known as Papua, not far from where we are celebrating the Eucharist today. Here, on the fourth of July, the Holy Sacrifice of the Mass was offered to God for the first time on Papuan soil, an anniversary which is still remembered with special dévotion. Among the apostolic labourers who providentially directed the growth of missionary activity along the Papuan coast and into its interior two holy Bishops deserve particular mention : Bishop Henry Verjus, who died at an early age after his health had been ruined by the privations and sacrifices of a heroic life; and Bishop Alain Guynot de Boismenu, who as the second Vicar Apostolic of New Guinea promoted the missionary cause for many years and left behind a shining example of holiness of life. I cannot f ail to mention at this point that, from the very beginning, the work of the Missionaries of the Sacred Heart was zealously assisted by the Daughters of Our Lady of the Sacred Heart. Later on they were joined by the Missionary Sisters of the Sacred Heart of Jesus. Five courageous women of this latter Institute were subsequently to be numbered among the "Martyrs of Baining". In 1896, the Society of the Divine Word, under the leadership of Father Eberhard Limbrock, opened up a third area of missionary endeavour, along the north-east coast of New Guinea. While their brother missionaries preached the Gospel in the coastal areas, Fathers William Ross and Ivo Schaefer were pioneers in bringing to the people Acta Ioannis Pauli Pp. II 1005 of the mountain valleys the light of Christ the Lord. Thus what began very humbly at Tumleo Island near Ai tape today embraces the two Archdioceses of Madang and Mount Hägen, together with eight suffragan Sees. Three years later, the Marist Fathers took over a fourth area of missionary enterprise in the North Solomons. Settling down first on the Shortland Islands in 1899, they later moved the centre of their missionary ac ti vi ty to Kieta, Bougain ville. Today the Diocèse of Bougainville with its autochthonous Bishop gives ampie testimony of the work done by the zealous missionaries. Thus we see how, from these four différent áreas of missionary activity, today Papua New Guinea has four Metropolitan Sees with föurteen diocèses. God has greatly blessed this country and made fruitful the courageous efforts of the missionaries who carne here at Christ's command with the message of salvation and fraternal love. 3. With the marvellous and praiseworthy efforts of ali these missionaries and of many others before our eyes, the words of the first reading of today's liturgy come to our mind : "Forgetting what lies behind" (including their families, friends and country of origin), they were "straining forward to what lies ahead", pressing on towards the goal : the building up of the Kingdom of the living God, the Church of Jesus Christ, among their brothers and sisters on these faraway islands of what is today Papua New Guinea. For the sake of the Gospel they "suffered the loss of ali things", in order to "gain Christ" and to gain for him new members of God's Kingdom—who like themselves were redeemed through his Cross and Résurrection. 2 3 It is my heartfelt wish today to offer praise and thanksgiving to the living God, together with you, beloved brothers and sisters, for this wonderful divine cali which has already borne plentiful fruit in this land. Te Deum laudamus! The Church, living among new peoples and nations, gradually grows towards maturi ty as indigenous sons and daughters take up and respond to the divine cali of the Gospel, not only by faithfully living the Sacraments of Baptism and Confirmation but also by embracing the evangelical vocations to the ministerial priesthood and conseerated life. 2 Cf. Phil 3:13-14. 3 IUd. 3:8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1006 4c. The Church as the Body of Christ increases in this land with her own life, with her own distinctive gifts of nature and grace, yet sharing in the unity of the universal Church. It is my fervent prayer that the Church in Papua New Guinea, as she continues to grow and mature, may expérience a great flowering of vocations to the priesthood and religious life. Would that an ever increasing number of your sons and daughters might attentively listen to and willingly accept those words of Christ which speak of a special personal choice by God, of an apostolic fruitfulness : "You did not choose me, but I chose you and appointed you that you should go and bear fruit and that your fruit should abide". It is God's plan that the priests and religious should serve the Christian families, and that the Christian families in their turn should provide the proper conditions of faith in which young people can hear God's call. 4 The missionary Church in this country realized the importance of fostering vocations. In this, the establishment of Catéchiste' and Teacher Training Schools proved providentia! for vocations in the various régions. The resuit of these efforts was seen when Louis Vangeke, the first priest of this country, ordained in 1937, was ordained a Bishop by Pope Paul YI in Sydney, Australia in 1970. Great efforts were required to establish minor séminaries. The first one was set up at Vunapope, New Britain, in 1937, and the second a year later at Alexishafen near Madang. Other initiatives followed these, and particular mention should be made of the valiant work of seminary formation during the difficult years of the Second World War. Today you are blessed with the Regional Major Seminary of Bomana, which prepares for the priesthood young men Coming from ali the locai Churches. These seminarians give us great hope for the future of the Church in Papua New Guinea. As they increase in number, thè Church is truly Coming into her own. Today, four sons of this country are serving as Bishops in your midst. I thank God that many women of Papua New Guinea bave accepted his call to the religious life. As early as 1912 the first local Congrégation of Sisters was founded : the Daughters of Mary Immaculate. And six years later the Handmaids of the Lord were begun here in Papua. In addition, many young women have joined the missionary Congrégations and have served both at home and abroad. There have 4 Jn 15:16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1007 also been vocations to the religions brotherhood, and despite varions difìieulties, they are not lacking in Papua New Guinea today. I pray that by God's grace their numbers will grow. 5. Today, we gather in this Stadium to bear witness to the fact that the Church of Christ is a living temple fìlled with men and women of this land. Ön this historie occasion, we lift up our hearts in an ardent prayer for more priestly and religious vocations, so that the work of evangelization can be carried on. They are so necessary for the life and continued growth of the Church in Papua New Guinea, so necessary for the well-being of the whole People of God. As Jesus said : "The harvest is plentiful, but the labourer s are few ; pray therefore the Lord of the harvest to send out labourers into his harvest". Let us make this prayer, beloved people of Papua New Guinea, in the name of Christ, knowing that whatever we ask the Father in his name, he will give it to us. Let us make this prayer with confidence and love. Let us make this prayer for the glory of the most Holy Trinity: Father, Son and Holy Spirit. Amen. 5 6 * * * In Monte Haganone, occasione oblata Missae ad Fidem catholicam propagandam habita.* 1. "The grace of the Lord Jesus Christ and the love of God and the fellowship of the Holy Spirit be with you ail". I greet you, people of the Highlands and Citizens of Papua New Guinea. I great you as members of many différent tribes, with différent customs and languages. I greet you, sons and daughters of the Church, and in particular you, the faithful of Mount Hagen, who are dedicated in a special way to the Most Holy Trinity. By partaking in the one bread which is the Eucharist, the Body of Christ, you have grown into one people of God, which is the Mystical Body of Christ, his holy Church. The Church in Papua New Guinea, a hundred years after its begin1 5 Mt 9:37-38. 6 Cf. Jn 15:16. * Die 8 m. Maii a. 1984. 1 2 Cor 13:13. 1008 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ning, solemnly célébrâtes today its unity with the universal Church through the présence of the Bishop of Rome, the Successor of Saint Peter. 2. The history of evangelization in your country and the growth of the Church here reveáis to us the great and wonderful works that the Lord has done in your midst. Let us look for just a moment at that part of the history of salvation which has taken place here in your land. After earlier attempts at evangelization were unable to be sustained, an uninterrupted missionary enterprise came into being near the end of the last Century. The Missionaries of the Sacred Heart brought the Gospel to New Britain and to the southern coastal région of New Guinea Island. A few years later, the Divine Word Fathers began to evangelize on the north-east coast of New Guinea Island, and the Marists started missionary efforts on Bougain ville Island. From these original mission áreas, five Vicariates Apostolic eventually emerged : Rabaul, Papua, East New Guinea, Central New Guinea and the North Solomons. These in turn had grown to fifteen in number when, in 1966, the hierarchy was established in Papua New Guinea, in récognition of the maturity already attained by the local Church. Today there are four Metropolitan Sees with fourteen Diocèses : — Rabaul, with the suffragan Diocèses of Bougainville and Kavieng ; — Port Moresby, with the suffragan Diocèses of Alotau-Sideia, Bereina, Daru and Kerema ; — Madang, with the suffragan Diocèses of Aitape, Lae, Vanimo and Wewak; — Mount Hagen, with the suffragan Diocèses of Goroka, Kundiawa, Mendi and Wabag. The Church has indeed put down her roots everywhere among the beloved people of this country : from your many smaller islands to the larger island of New Guinea. In union with the entire ecclesial community living in Papua New Guinea, all of us today offer praise and thanks together to the Most Holy Trinity because God's eternai plan of révélation and salvation has been realized among the People of God in this country— that eternai plan of which Saint Paul writes in his Letter to the Ephesians. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1009 3. At the appointée! time, the divine mystery revealed in Jesus Christ was made Jcnown to the sons and daughters of Papua New Guinea, the mystery which was first revealed by the Holy Spirit to the Apostles and prophets, particularly on the day of Pentecost. Through the missionary service of the Church, the sons and daughters of this country have become "fellow heirs, members of the same body, and partakers of the promise in Christ Jesus through the Gospel". All those who contributed and those who are stili contributing to this ecclesial service of evangelization—I am speaking of the missionaries and their collaborator, both living and dead—are giving thanks today to the Most Holy Trinity, because to them "this grace was given, to preach to the Gentiles the unsearchable riches of Christ, and to make ali men see what is the pian of the mystery hidden for ages in God who created ali things". 2 3 4. At this célébration of the Eucharist, we approach our heavenly Father, placing our hope and trust "in Christ Jesus our Lord, in whom we have boldness and confidence of access through our faith in him". We recali how Christ prayed for his disciples the day before his redemptive Passion and death : "Holy Father, keep them in your name, whom you have given me, that they may be one, even as we are one". "Sanctify them in the truth; your word is truth. As you sent me into the world, so I have sent them into the world. And for their sake I consecrated myself, that they also may be consecrated in truth". This is how Christ prayed to the Father the day before he died. And he prayed not only for the Apostles who were with him in the Upper Room, but also for all those who would believe in him through their word. He prayed for those who brought the light of the Gospel here to Papua New Guinea. He prayed for those who have aeeepted the Good News proclaimed in his name during the past hundred years. He prayed for those who profess their faith in him and are handing on his Gospel to other s. 4 5 6 7 2 Eph 3:6. 3 Ibid. 3:8-9. 4 Ibid. 3:11-12. 5 Jn 17:11. 7 Cf. ibid. 17:20. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1010 In his priestly prayer, Jesus prayed for all who would beiieve in him until the end of time. He embraced all people and all nations in that prayer, just as he embraced them in the Rédemption that was accomplished through his Cross and Résurrection. 5. Together with you today I wish to give thanks and praise to the Most Holy Trinity because the people o f Papua New Guinea belong to God. They are a people redeemed by the precious Blood of Jesus Christ. I give thanks because you belong to the community of Christ's Church, because you are one in union with the Father and the Son and the Holy Spirit, just as Christ in his priestly prayer prayed that you would be : "That they may all be one ; even as you, Father, are in me, and I in you, that they also may be in us, so that the world may beiieve that you have sent me ... and have lo ved them even as you have loved me". I pray that this divine love will be ever more revealed in you and among you ; that it will lead you safely info the future; that it will enable you to walk through this life here on earth—and what a beautiful earth you do have around you—never losing sight of eternai life and eternai communion with God. In this way, "the plan of the mystery hidden for ages in God" will be fully realized and become visible in the life of each one of you and in the whole of humanity—that eternai design which the Father "has realized in Christ Jesus our Lord". 8 9 10 * * # Ad episcopos Papuae Novae Guineae coram admissos.* Dear Brothers in our Lord Jesus Christ, 1. I am Kappy to have this time, in the midst of a busy day of various pastoral activities, to be alone with you, the Successors of the Apostles in Papua New Guinea and Solomon Islands. It has been a great joy to join you and your people in praising God's name and in thanking the Lord of history for the many blessings which he has 8 Jn 17:21. 23. 9 Eph 3:9. 19 Ibid. 3:11. * Die 8 m. Maii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1011 bestowed upon the Church in your countries. In particular, I am grateful to the Most Holy Trinity for the opportunità of celebrating the Eucharistie Sacrifice here in Port Moresby and in Mount Hägen, and I look forward to the Liturgy which I shall celebrate tomorrow in Honiara. Although I deeply value all the other events that make up this pastoral visit, these are the high points of my time among you. In the Dogmatic Constitution on the Church, the Second Vatican Council speaks to us about our own identity when it says : "A Bishop, marked with the fullness of the Sacrament of Orders, is the steward of the grâce of the supreme priesthood, especially in the Eucharist, which he offers or causes to be offered, and by which the Church constantly Uves and grows". 1 2. As we meet here today, I rejoice in the way that God has brought to rieh fruition the missionary work of the past Century. There has indeed been a great flowering of the Christian faith on these islands, despite the many obstacles which must often have seemed insurmountable. I am thinking of various difiâculties, including those of travel, lack of roads and communications, and the problems of trying to proclaim Christ to people of hundreds of différent languages and dialects. With all my heart I thank you for what you have done and are doing for the Gospel, and for your love of Jesus Christ and his people. I rejoice, too, in the way that the young missionary Churches are making great strides towards maturity. Examples of this, to mention only a few, are the institution of the ordinary ecclesiastical hierarchy by Paul VI in 1966 and, more recently, the establishment of the Metropolitan Sees of Honiara and Mount Hägen. 3. The Church in your countries has been endowed by the Holy Spirit with unity in diversity. The faithful belong to a great variety of cultures and backgrounds, as is refiected in their many languages and traditions. The missionaries, too, come from all over the world and différent religious Institutes. Your diocèses differ widely from one another, in both their historical development and their présent pastoral situations. And, in the midst of ali this diversity, you are one in faith, hope and charity, one in the doctrine and discipline of the Catholic Church, one in the unity of the Father, the Son and the Holy Spirit. 1 Lumen Gentium, 26. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1012 4. One of the many way s in which this uniti/ is made visible is collaboration and joint action by the Bishop's Conference of Papua New Guinea and Solomon Islands. I wish to encourage you in this important collégial endeavour, which is linked to your fraternal charity and your pastoral zeal for the universal mission entrusted to you as Successors of the Apostles. Today, more than ever before in the Church's history, there is a need for a forum in which Bishops can share their insights and expériences, pool their resources, and draw up programmes for meeting the urgent challenges and problems of the Church and society. This need was spelled out by the Second Vatican Council, in these words : " A i l Bishops are consecrated not just for some one diocèse, but for the salvation of the entire world. Christ's mandate to preach the Gospel to every creature primarily and immediately concerns them, with Peter and under Peter. From this fact arises that communion and coopération between Churches which is so necessary today for carrying on the work of evangelization. In virtue of this communion, individual Churches carry a responsibility for ali the others. They make their necessities known to one another, and keep one another mutually informed regarding their affairs". 2 3 5. The concrete implementation of this ecclesial communion and joint action by an Episcopal Conference takes on a variety of forms. I would like to point out two which are of particular relevance in our efforts to proclaim the Gospel. First of all, the Episcopal Conference should strive to address the major pastoral problems affecting the life of the Church. After due délibération and consultation, it is often most helpful to the local Churches, and to priests, religious and catechists, if the Bishops take a common pastoral stand on particular issues. There are many topics that await the clarifying and encouraging teaching of the Bishops. The family, sacraments, evangelization, catechesis and prayer are just examples. Joint pastoral documents give opportunities to présent the officiai doctrine of the Church in clear and understandable terms while taking into considération the concrete situations and problems. In addition to such initiatives of the Episcopal Conference, I would also encourage you individually, in your diocèses, to make 2 Mk 16:15. 3 Ad Gentes, 38. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1013 use of the written word in proclaiming the Gospel, and thus to fulfil your role as authentic teachers of Oatholic doctrine. A second matter which cannot be overlooked arises from our prophétie mission as Bishops. There are profound links between evangelization and human advancement, for the people we evangelize are at the same time subject to social and economie factors. Thus, it is important to face together questions of the social order, such as human work, politicai ethics, alcoholism, bureaucratie corruption and so on. In the light of the Gospel, the Church always has something to say on matters touching the common good of society. 6. Allow me, now, to direct your attention to the topic of the laity. For many years I have heard of the outstanding contribution to evangelization which has been made by your catechists and lay church leaders. They have made and continue to make a truly indispensable contribution to the life and mission of the Church in your countries. Their roles as translators and assistants to the priests and religious are extremely important, as are their proper tasks of catechesis, Christian service and the permeating of society with the leaven of the Gospel. I commend you in your encouragement and support of these lay leaders in your Churches, especially through your training centres which perform an extremely valuable service for catechesis and evangelization. I am also pleased to know of the many lay movements which are thriving here. When such movements act in union with the locai Church, they are indeed a sign of the Holy Spirit at work among your people, and they can help the laity to integrate the faith more fully into their daily lives. At the same time, these movements require the pastoral guidance and care of the clergy. I know that you are fully aware of this need and have, in recent years, made provision for the appointment of ecclesiastical représentatives to such groups, who help them to avoid possible errors and to serve the cause of truth and charity among the faithful. In speaking of the laity, I cannot fail to mention that vital part of every community : the family. In every society today, marriage and family life are threatened by moral and social evils. And yet at no time in history has the stability and vitality of a Christian home been more necessary. As Bishops, we have a great responsibility to assist families and married couples. Our special service is to Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1014 proclaim the truth of the G-ospel, to hand on in its puri ty and entirety the Church's teaching on marriage and family life. We owe it to Jesus Christ never to doubt the power of his grace to triumph in the lives of his people. 7. As I visit your Churches which are so full of promise for the future, I wish to encourage you in your efforts to foster vocations to the priesthood and religious life. Your young Churches are moving quickly towards greater responsibility for themselves and less reliance on missionaries and the help of other Christians round the world, and so the need for religious and priestly vocations is becoming particularly acute. For the most cruciai factor in this time of transition is a steady increase of indigenous vocations, accompanied by careful provision for the spiritual, educational and cultural formation of these young men and women. In this regard, the Major Regional Seminary at Bomana is performing a vital service for the Church, a service without which the future development of your individuai diocèses could not be ensured. As you know, it is important that candidates for ordination and religious life be well prepared to embrace a life of celibacy and be helped to develop a fervent life of prayer built around the Eucharist and the Liturgy of the Hours. I know that the fostering of vocations is a pastoral duty as dear to your hearts as it is to mine. And I assure you of my oneness with you in prayer as you seek to further this vital work. May the Mother of Jesus fili your lives with gladness and hope. 8. Dear Brothers in Christ : it is indeed a great joy to be with you in Papua New Guinea and Solomon Islands. I thank you for your warm hospitality and for all the préparations which you have made for my pastoral visit. In the bonds of hierarchical communion and collégial service which unite us, in the universal fellowship of charity and faith which binds all the local Churches with one another and with the Lord, let us go forward together in the name of Jesus. Let us proclaim together the message of salvation. And let us give praise and glory to God whose "power at work within us is able to do far more abundantly than all that we ask or think, to him be glory in the Church and in Christ Jesus to all générations, for ever and ever". 4 4 Eph 3:20-21. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1015 Honiarae, ad Christifideles congregatos habita.* Dear brothers and sisters in Jesus Christ, "When the time had fully come, God sent forth his Son, born of a woman". 1 1. Today's first reading speaks of the fullness o f time. This refers to the fulfìlment of the history of humanity in the eternai plan of the Most Holy Trinity. The Letter to the Galatians teils us about this plan and what its fulfìlment consists in. First, God's own Son comes into the world to moke it possible for us to be adopted as God's children; we are no longer slaves but children. Secondly, in the power of the Holy Spirit that God has sent into our hearts, we can cry out, "Abba ! Father !" We can call God our Father. And finally, together with the only-begotten Son of God we too become his children and heirs. When the time had fully come, ail people were given the possibility of sharing intimately in the life of the Father, the Son and the Holy Spirit. 2. The proclamation of this "fullness of time" is called evangelization; it is the handing on of the Good News of Salvation. And for nearly a Century and a half, this fullness of time has been proclaimed here in Solomon Islands. Although the Spanish, accompanied by Franciscan missionaries, came to Point Cruz in 1568, the history of evangelization did not really begin until 1845. The first missionaries to be sent were Marists under the leadership of Bishop Epalle. Despite their zeal and courage, the mission had to be abandoned two years later, but not before Bishop Epalle and several other s had given their lives for the faith. The next major programme of evangelization was carried out by Anglican missionaries Coming from New Zealand. By their sustained efforts to preach the Gospel and to set up Christian schools, the message of Christ began to take root in the hearts of the people. Various missionary endeavours followed not long after, including those made by members of the South Seas Evangelical Mission, the Methodist Church, the Seventh Day Adventists and others. All of these sought * Die 9 m. Maii a. 1984. 1 Gal 4:4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1016 not only to make Christ better known but also to work for the health and éducation of the people. The Catholic Church renewed her missionary efforts here at the very end of the nineteenth Century. Once again it was the Marists who took up the work, and in 1904 they were joined by the Missionary Sisters of the Society of Mary, who quickly established convenís at all the mission stations. The work of evangelization in Solomon Islands has been greatly assisted by the untiring and very capable leadership of the Bishops who have been appointed to serve here. Bishop Bertreux, the first Yicar Apostolic in the "South Solomons", was chosen to oversee the early expansion of the missionary efforts and made the first attempts at training local catechists and lay leaders. His successor, Bishop Raucaz, carried on this work with no less fervour. Among other achievements, he encouraged the founding of the first local Congrégation of women religious, the Daughters of Mary Immaculate. Bishop Aubin, who succeeded Bishop Raucaz, witnessed the tragic suffering and dévastation caused by World War I I . Düring this time most missionaries were either killed or forced to withdraw. After the war, however, with the help of many new missionaries, the Bishop supervised the rapid growth of the Church in the territory. He directed the establishment of various institutions, including a number of Catholic schools and, in particular, the first central school, which was placed under the direction of Marist Teaching Brothers. In 1958 Bishop Stuyvenberg succeeded Bishop Aubin, and he has worked until the présent time to carry on the task of evangelization. Düring this time, the Dominicans, both men and women, have accepted the missionary work of the Western Solomons under the pastoral leadership of Bishop Crawford. Native vocations have begun to appear, and the training of catechists and lay leaders has been greatly aided with the opening of the Apostolic Centre near Honiara. Through ali of this, one can clearly see God's providence fulfilling his eternai plan of salvation. 3. In today's Gospel, we hear the words with which Elizabeth greeted the Mother of our Saviour at the time of the Visitation: "Blessed is she who believed that there would be fulfìlment of what was spoken to her from the Lord". 2 2 LJc 1:45. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1017 I wish to repeat these words to all those in Solomon Islands who have accepted Christ through faith: "Blessed are they who have believed". From this faith has been born a new community of the people of God, the Ghurch. Of its nature this community is visible ; it is based on the word of God and lives by the Sacraments. One en ter s the community of the Church through the life-giving waters of Baptism, which puts an end to sin and brings the gift of grâce and communion with the Father, the Son and the Holy Spirit. In the Sacrament of Confirmation, we are sealed with the Holy Spirit who is given to us in abundance as God's gift. He comes to enkindle in us a more zealous love of God and neighbour, and to strengthen us for the faithful daily living of our faith. The Eucharist is the source and centre of all our Christian life. In the Eucharistie célébration, we share in the Sacrifice of the Cross which brought about the Rédemption of the world. And it is to the Eucharistie Sacrifice that all the many activities of the Church are directed, so that ever greater glory and praise may be given to God the Father, God the Son, and God the Holy Spirit. 4. The Church in Solomon Islands, which lives in communion with the Catholic Church throughout the world, is flourishing. Your zealous missionaries continue to work hand-in-hand with the indigenous peoples of this country. You are endowed with clergy and religions who, through lives of special dedication and service, seek to build up the community of believers in faith, hope and charity. I am pleased that among them are to be found an increasing number of native-born priests, Brothers and Sisters, and I pray that priestly and religious vocations will flourish abundantly. The lay people, too, play an irreplaceable role in the Church's life and mission. I wish to offer a particular word of commendation to your catechists who help to hand on the message of salvation and to your Christian families which are so important for a sound and dynamic Christian community. The entire apostolic life of the Church is directed towards reconciliation : the reconciliation of man with God, and the reconciliation of people with one another. For this reason the Sacrament o f Penance is vitally important, because in this intimate encounter with Jesus Christ, who is our forgiving Lord, our sins are forgiven and we are once again united with God. Penance also helps us to overeóme the barriers which divide people from one another, and to build up a 67 - A. A. S. 1018 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale society of harmony and peace. With infinite love for those who are ili, the Lord renews his gift of reconciliation also in the Sacrament of the Anointing o f the Sick. To husbands and wives Ohrist has given the Sacrament of Marriage. By this great Sacrament, Christian couples are made one in Christ and receive the grâce to live in lifelong love and fidelity, and to bring up their children in a reconciled and loving home. The Sacrament of Holy Orders, too, serves the cause of reconciliation, for, as deacons, priests and Bishops strive to give a shepherd's care to those entrusted to them, they break down walls of ignorance and sin and strengthen the unity of the local Church. 5. For ali the work of evangelization and reconciliation which has taken place in Solomon Islands, the Bishop of Rome wishes today to sing with you the song of thanlcsgiving which came from the lips of the Mother of God when the "fullness of time" was accomplished in her. In union with the Virgin Mary, we magnify you, O Lord, and our soûls rejoice in God our Saviour, for you have looked with kindness upon the humble beginnings of the missionary efforts in Solomon Islands. You who are mighty have done great things for those who dwell here, and holy is your name. Your mercy is on those who fear you, from generation to generation. Even when this country was devastated by the horrors of the Second World War, you did not abandon them, but you showed the strength of your arm, exalted the lowly, and fìlled the hungry with good things. You made the Church flourish again in Solomon Islands, for you have remembered your mercy and continued to pour it out upon generation after generation. O merciful God, your eternai pian of salvation is one of justice and love. You send your Holy Spirit into our hearts that we may cry out "Abba! Father !". For all your works we give you thanks. In the company of Mary and ali the Saints, we sing your praises. We bless your name for ever, through Christ our Lord. Amen. Je sais qu'en ces Iles Salomon sont présents aujourd'hui de nombreux fidèles de langue française, venus de plusieurs îles du Pacifique, en particulier du diocèse de Nouméa. Je les remercie de leur visite et je les salue avec joie. Chers Frères et Sœurs, au-delà de la diversité des races, des intérêts et des tensions qui peuvent surgir, vous avez été appelés à partager le même don du Seigneur, en accueillant l'Evangile et en recevant le baptême. Vous avez été incorporés au même Christ, Acta Ioannis Pauli Pp. II 1019 mort et ressuscité pour nous tous. Vous avez reçu le même Esprit Saint, l'Esprit de sainteté et d'amour. Et cet Esprit, qui demeure en vous, vous incite à entrer dans une relation toujours plus vivante avec Dieu, par la prière, à avoir faim et soif de la justice, à construire des communautés humaines et chrétiennes où régnent, de façon inséparable, l'équité, la paix, l'amour fraternel. Tel est le témoignage que vos compatriotes attendent des chrétiens authentiques. Vous contribuerez à sauvegarder le respect des cultures, les droits des personnes et aussi le bien commun de chaque pays. Demeurez unis autour de vos Evêques. Et comprenez que, malgré votre grande dispersion en ce vaste Océan, vous êtes unis dans l'Eglise universelle, où le Successeur de Pierre a la mission de confirmer ses Frères dans la foi et de les rassembler autour de l'Unique Pasteur, le Seigneur Jésus-Christ. En son nom, jé vous bénis de grand cœur, vous et tous ceux que vous représentez. * * # Nuntius radiophonicus ad Vietnamienses missus.* To my dear brothers and sisters in Vietnam. As I return from my pastoral visit to Korea, Papua New Guinea and Solomon Islands, I find myself near Vietnam. And I very much wish to greet all the people of that land which I love, and to express to them my good will and sentiments of peace, my encouragement and my cordial best wishes. Every human being, every people with its culture, has its own place in the benevolent eyes of the Catholic—universal—Church, and in the heart of the one who is that Church's Pastor. This is the Gospel of love received from Jesus Christ : it embraces all nations in a spirit of service, bringing them a word of salvation and fraternal help. In the case of Vietnam, everyone knows and appréciâtes the courage in working, the tenacity in difìiculties, the family sense and the other naturai virtues of which you give proof. In your country which has cruelly suffered the trials of war, you have had to work hard at the rebuilding of the country; you have had to make great efforts * Die 10 m. Maii a. 1984. 1020 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in order to face the various problems of éducation, health and so on. The Church takes a lively interest in these efforts marked by solidarity, and she encourages them. She hopes that they will succeed in giving to every individual not only food and éducation but also the opportunity to develop freely each one's best potentialities, including religious aspiration, and in a climate of peace with the other nations that are seeking, like Vietnam, to live in tranquillity and dignity. This is certainly what is desired by the many Vietnamese among you who share the Christian faith. It is you, dear Catholic brothers and sisters, whom I now address. Since the beginning of evangelization, you have formed living communities, rieh in the faith of the whole Church well assimilated by the genius of your Vietnamese culture, ardent in prayer, generous in a charity open to all. To your Bishops and priests, to your men and women religious, to the mothers and fathers of families, to the children, the young people and the aged, and especially those who are suffering illness or other difficult conditions of life, I wish to express my very special affection. Every day, through the intercession of the Blessed Virgin Mary, I commend you to the Lord, asking him to continue to give you, together with the courage of faith, hope and peace. May your closeness to your Bishops never f ail, as you stay close to Jesus Christ and his Church ! And I pray that you will always have practical opportunities for professing and living your faith. The guarantee of these opportunities does honor to a country, and manifests its concern for justice, and favors the realization of the spiritual values so necessary for its development. The whole Church has her eyes fìxed upon you. In her you have a special place. She is proud of you, knowing the Christian faith that dwells in your midst, together with loyal love for your nation. She encourages you to build, together with your compatriots, a better future for all. And she willingly encourages the Catholic movements and international bodies to provide you with unselfìsh aid. I am happy to be able today to assure you of this personally, and to send to you with ali my heart my Apostolic Blessing. # » # Acta Ioannis Pauli Pp. II 1021 Bancokii, ad Thailandiae Regem, qui Summum Pontificem humaniter recepit.* Your Majesties, 1. This is a moment of intense joy for me. With great pleasure I have set foot on Thai soil. I am greatly honoured to be received by Your Majesties in this "land of smiles", as Thailand is known the world over, in this "land of freedom", which is what your name means. I deeply appreciate the courtesy extended to me by Your Majesties in inviting me to visit your beautiful country. With respect and esteem I reciprocate your gracious manifestation of friendship. I express my profound gratitude for the special act of benevolence on the part of Your Majesties in sending His Royal Highness the Crown Prince to receive me at the airport in your name. I am also grateful for the assistance of the Prime Minister. In thanking him, I express my deferential greetings to all those invested with the responsibilities of government and who serve the well-being of the Thai people. I offer an especially warm and fraternal greeting to Cardinal Michael Michai Kitbunchu, Archbishop of Bangkok, the first Thai Cardinal in the history of the Catholic Church, and to my other brother Bishops. 2. My visit is a tribute to the long and friendly relations existing between Thailand and the Holy See. In Coming here I have the honour to return the visit made by Your Majesties to my predecessor John XXIII in 1960. I also look forward to meeting His Holiness the Supreme Patriarch and to commemorating the visit that the former Supreme Patriarch paid to Paul VI in the year 1972. My predecessors were not able to return these visits. And so I am now happy to do so. I am very pleased to be able to visit my Catholic brethren, to pray with them and to encourage them in their activities of fraternal service. 3. I know that my stay in Thailand, although brief, will give me the opportunity to expérience at first hand the profound human values on which Thai social life and culture, with their customs and traditions, are based. To be a guest in the country that proclaims freedom as a constituent characteristic of its people is indeed a great honour. * Die 10 m. Maii a. 1984. 1022 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In our contemporary world, the history of Thai freedom and Thailand's legendary spirit of tolérance are a reminder of the deepest aspirations of the human family to live in peace, harmony and brotherhood. In particular, your respect for man's right to religious freedom renders immense honour to your land. My visit is intended to be an expression of my personal thanks and the thanks of the whole Catholic Church to Your Majesties and to the Government and people of this noble land for the generous hospitality given to thousands and thousands of refugees from neighbouring countries. Your loving compassion towards these needy and suffering people makes me feel very close to you all, my brothers and sisters of the Thai nation, and it makes me feel at home in this great land of yours. TJpon Your Majesty and Her Majesty the Queen and upon all your beloved people I invoke God's choicest blessings. * * * Bancokii, ad Christifideles congregatos habita.* Dear brothers and sisters in Christ, 1. It is our privilège as members of the Church to gather around the table of our Lord Jesus Christ and to partake of his Body and Blood in the Sacrament of the Eucharist. This privilège is also a duty, following from the Lord's command to his Apostles on the night before he suffered and died : "Do this in memory of me". Joined together in this Eucharistie assembly we find our identity as Catholies, since it is here that our union with Christ, as individuáis and as a Community, finds its most sublime expression : we are linked to Christ our Redeemer in his perfect act of praise, in his total self-sacrifice to the Father. There can be no more appropriate gathering at the beginning of my visit to your country, dear Catholies of Thailand, than for us to join together in the name of Christ and to celebrate together this memorial of our Rédemption. It is important for you to gather every Sunday in this way, for at Mass you discover over and over again your source of unity as brothers and sisters in Christ, closely bound one * Die 10 m. Maii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1023 to another. You may form a small part of the population of your country and be a small flock of Christ's followers, but Christ the Good Shepherd cares for you and watches over you with a special love. And as you join your hearts and minds to Christ in this Sacrifice, you are at the same time spiritually united with the whole Church of Christ, the universal assembly of believers, both living and dead, that constitutes the one Body of Christ. 2. As a Church you are constantly presented with the unique opportunity of reflecting on the mysterious nature of Divine Providence, which chooses you to hear Christ's message and to bear witness to God's love made manifest in the person of Jesus our Saviour. What kind of world is it in which God calis you to witness to Christ? One aspect of it was indicated to us by your Cardinal at the beginning of this Liturgy. You have the privilège of living in a Kingdom whose Citizens en joy religious freedom, where men and women are free to worship God according to the dictâtes of an upright conscience. For this situation—which corresponds-to a universal right of all people—I join you in thanking God. Added to this, you find yourselves in a world where the majority of your fellow-citizens embrace Buddhism, that complex of religious beliefs and philosophical ideas which is rooted in Thai history, culture and psychology, and which profoundly influences your identity as a nation. To a certain extent one can say then that as people of Thailand you are heirs of the ancient and venerable wisdom contained therein. 3. How can you as Christians, members of the Catholic Church, who recognize Christ as the Saviour of the world, respond to Christ's call of discipleship, living, as you do, immersed in a religious environment différent from your own? Sacred Scripture gives insights for an answer to this question. The second reading from the Letter of Saint James speaks of an earthly wisdom which is opposed to "the wisdom from above", which is pure, peaceable, gentle, open to reason, full of mercy and good fruits, without uncertainty or insincerity. Your cultural héritage as Thai people is intimately linked to the indigenous Buddhist tradition, which pro vides a fertile terrain for the seed of God's word, proclaimed by Jesus Christ, to take root and grow. In the practice of Buddhism can be discerned a noble tendency to strive to separate oneself from Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1024 an "earthly wisdom", in order to discover and achieve an interior purification and libération. This aim is pursued through prayer and méditation, coupled with the practice of moral virtue. As the Second Vatican Council so clearly pointed out, the Church looks with sincere respect upon the religious wisdom contained in non-Christian traditions and rejects nothing that is true and holy in them. The fruits of a "peaceable" and "gentle" wisdom are manifestly evident in the Thai character and are esteemed and respected by those who have the good fortune to meet you and come to know this spiritual quality within you. 1 4. As Thai people who are marked with the sign of Christian faith, you come to know this wisdom fully through the person and message of Jesus Christ. His wisdom is explained for you, and for all believers, in the Eight Beatitudes which Christ himself proclaims in today's Gospel. These Beatitudes tell of God's favour towards those who aspire to live under his rule. The acceptance of this teaching of Jesus as a way of life is a fruit of the Holy Spirit, that Spirit "poured upon us from on high" which radically transforms the human heart and soul. The outpouring of the Spirit brings about the transformation of ali création, producing a condition wherein ali can en joy true happiness, the happiness of those who are truly "blessed". In this way we understand that wisdom is not primarily a human achievement : wisdom comes from God, and it then reveáis itself in a good life. 2 5. The Christian life is lived through faith in the redeeming power of the Cross and Résurrection of Christ; it is the response of those who sincerely desire to follow the way of the Gospel outlined by the Beatitudes. How does this wisdom revealed by Christ manifest itself in the lives of those who expérience the redeeming power of his Cross and Résurrection? Again our scriptural readings offer us light for méditation. Pre-eminent among the fruits which corne from above is the gift of peace, the thème of today's liturgy and the intention for which we offer this Mass. In our first reading from the Prophet Isaiah we learn that peace will be the effect of righteousness. But it will come about only if the Spirit is "poured upon us from on high". The whole Church is committed to praying for peace, to praying 1 Cf. Nostra Aetate, 2. 2 Is 32:15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1025 for that gift of God and to doing so in the most effective way possible : by partieipating in Christ's perfect off ering of himself as he intercedes for us with his heavenly Father. In the Eucharist we are made aware of our responsibility as Christians to pray constantly, especially as a community of faith, so that we may receive Christ's gift of peace as the family of God gathered in the présence of the Father. Our responsibility to pray for the gift of peace does not exempt us from the duty of taking positive, concrete action in working for peace. I speak here of the peace that comes from justice and love of neighbour and which is linked to the peace of Christ that comes from God. Our commitment to peace means resisting temptations to violence; it involves the constant mastery of the passions, respect for the dignity of others, compassion, meekness, and all those qualities which flow from a heart that is configured to the image of the heart of Christ, the Prince of Peace. Here too, as people who are enriched by the Buddhist tradition of your country, you are endowed with a special sensitivity to the renonciation of violence in the vindication of personal rights, and so the Lord's injunction to be peacemakers strikes a resonant chord in your minds and hearts, helping you not to fall victim to the many temptations to violence that haunt the world. 6. From this perspective we can better understand the meaning of Saint James' words : "The harvest of righteousness is sown in peace by those who make peace". How can this happen? It takes place in the Christian by his or her acceptance of the way of life outlined by Christ in the Sermon on the Mount. This programme is the new wisdom that comes from above and remains in sharp contrast to the wisdom of this world. It is opposed by materialism and hedonism. 3 The Béatitude "Blessed are the peacemakers, for they shall be called children of God" takes on particular relè vanee in this context. The true peacemaker is one who not only renounces the use of violence as the normal course of action, but who also has the courage to combat the enemies o f peace. The peacemaker struggles, not with physical weapons or against another individuai or nation, but against that selfishness, in ali its forms, which impedes us from seeing others as brothers and sisters in the one human family. He fights against 3 Jas 3:18. 1026 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale indifférence or apathy in the face of poverty, pain or suffering, for in the Christian vision of human life these conditions neither justify fatalism nor are they signs of being accursed. Rather, they lead us to our Rédemption when they are joined to the Cross and Résurrection of Jesus Christ, our saving Lord, whose innocent suffering remains forever a sign of hope for all humanity. 7. Brothers and sisters in Christ: in every célébration of the Eucharist, Christ renews that gift which he made of himself, as Mediator and Reconciler, reuniting the scattered children of God, in order to bring the gift of peace to the entire human family. In the Mass Christ becomes our peace. And it is Jesus Christ our peace whom we desire to offer to the world. Lord, make us instruments of your peace. Lord, grant us your peace! Sacra Congregatio pro Episcopis 1027 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS P R O V I S I O E C C L E S I A R U M Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus Pp. I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet : die 27 Septembris 198J¡.. — Cathedrali Ecclesiae Crucis Axeatae R. D. Odemarum Felicem Colomé, magistrum pietatis seminarii maioris archidioecesis Cordubensis in Argentina. die 29 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Cercinitanae R. D. Ferdinandum Charrier, e clero Pineroliensi, moderatorem officii Conferentiae episcopalis Italiae pro quaestionibus socialibus atque labore, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ismaelis Marii Castellano, Archiepiscopi Senensis atque Episcopi Collensis et Ilcinensis. die 7 Octobris. — Cathedrali Metropolitanae Ecclesiae Teresianae Exc.mum P. D. Michaelem Fenelón Cámara, hactenus Archiepiscopum Maceiensem. die 20 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Aufenensi R. D. Aloisium Hectorem Villalba, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Ioannis Caroli S. R. E. Cardinalis Aramburu, Archiepiscopi Bonaèrensis. — Cathedrali Ecclesiae Campifonti-Capiti Girardeaunensi, R. D. Ioannem Leibrecht, e clero archidioecesis Sancti Ludovici. — Cathedrali Ecclesiae Bellevillensi, R. D. Iacobum Keleher, rectorem Seminarii maioris archidioecesis Chicagiensis. die 26 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae S. Cristophori in Venezuela Exc.mum P. D. Marcum Tullium Ramírez Roa, hactenus Episcopum Cabimensem. 1028 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE PROVISIO E C C L E S I A R U M Ioannes Paulus divina Providentia Pp. I I , latis decretis a Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Mmirum per Apostolicas sub plumbo Litteras, praefecit : die 2 Iulii 198If. — Cathedrali Ecclesiae nuper erectae in Angola Cabindanae Exc.mum P. D. Paulinum Ferdinandum Madeca, hactenus Episcopum titularem Egnatiensem necnon Auxiliarem Luandensis Archiepiscopi. — Titulari episcopali Ecclesiae Pomariensi R. P. Alexandrum Labaca Ugarte, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, hucusque Praefecturae Apostolicae Aguaricoènsis in Aequatoria Pro-Praefectum, quem deputavit Vicarium Apostolicum eiusdem nominis Apostolici Vicariatus nuper erecti. — Titulari episcopali Ecclesiae Seleucianensi R, P. Gunsalvum López Marañen, Discalceatorum Fratrum Ordinis B. M. V. de Monte Carmelo sodalem, hactenus Sancti Michaelis de Sucumbios Praefecturae in Aequatoria Praefectum Apostolicum, quem constituit Vicarium Apostolicum eiusdem nominis Sancti Michaelis de Sucumbios Vicariatus noviter erecti. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 1029 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM D E C R E T A I PARISIEN. Canonizationis Ven. Servi Dei Danielis Brottier, Sacerdotis professi Congregationis S. Spiritus sub tutela Immaculati Cordis B. Virginis Mariae. S U P E R DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Daniel Brottier, natus die 7 Septembris anno 1876 in pago cui vulgo nomen La F erte Saint-Cyr, intra fines dioeceseos Blesensis, in Gallia, fuit presbyter dioecesanus, deinde, Congregationem missionalem Sancti Spiritus et Immaculati Cordis Mariae ingressus, missionarius in Africa, cappellanus militum bello omnium gentium, quod annis 1914-1918 saeviit, et tandem restitutor Operis Parisiensis « Orphani-tirones » a loco Auteuil nuncupati, cuius finis erat pueros parentibus orbatos ac derelictos accipiendi et educandi. Sanctitatis fama clarus obdormivit in Domino die 28 mensis Februarii anno 1936. Eum heroum in modum exercuisse christianas virtutes Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 13 mensis Ianuarii anno 1983 declaravit. Ex quo autem huiusmodi decretum est editum, Causae actores in id toti incubuerunt, ut alteram instituèrent actionem, quae de miraculis est a Deo per intercessionem eiusdem Venerabilis patratis. Porro, ad novi iuris in Causis Sanctorum anno 1983 instaurati normas, unum dumtaxat rite agnitum et probatum requiritur miraculum probataque solida signorum fama, ut quis iam « Venerabilis » declaratus in Beatorum Caelitum album referatur. Eapropter iidem Causae actores sanationem selegerunt ex iis quae divinitus dicebantur per Venerabilis Danielis Brottier intercessionem patratae atque huic foro ad cognoscendum exhibuerunt, ut Venerabili ipsi Beatorum decernerentur honores. 1030 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Agitur de mira sanatione infantis Parisiensis vix unius anni, Ioannis Gabrielis Lemoine qui, omni spe humanis remediis recuperandae sanitatis deiecta et infausta a peritis medicis edita prognosi, invocato ab eius madre caelesti patrocinio Venerabilis Danielis Brottier, improviso ac perfectae, die 3 mensis Iunii anno 1945, a bronchopulmonitide bilaterali convaluit. Cum ultra naturae leges eiusmodi sanatio accidisse diceretur, canonici processus adornati sunt apud Curiam archiepiscopalem Parisiensem, prius quidem anno 1952 episcopali potestate, deinde, annis 1962-1963, Apostolicae Sedis auctoritate. Quae iuridicae inquisitiones absolutae S. Congregationi tunc Rituum appellatae sunt transmissae, quae de earum legitima forma et vi constare decrevit die 2 Iulii anni 1966. Congregatum est deinde huius Congregationis pro Causis Sanctorum Consilium Medicum die 27 Ianuarii anni 1984, quod de sanationis indole, perfectione et constantia pro sua competentia disceptavit censuitque eamdem praeter naturae leges et modum contigisse. Postea res tota theologorum studio ac iudicio subiecta est, et quidem primum, die 6 mensis Aprilis eodem anno 1984, in Congressu Peculiari, qui vocatur, Patrum Consultorum, moderante Rev.mo Fidei Promotore. Quem Congressum secuta est, die 5 Iunii sequentis, Congregatio Patrum Cardinalium Ordinaria, ponente Exc.mo ac Rev.mo Domino Antonio Mauro, Archiepiscopo titulari Thagastensi. Qui autem convenerant Patres Cardinales affirmativum dederunt responsum dubio num de miraculo constaret. Quibus de rebus certior est factus Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , referente subscripto Cardinali Praefecto; et Sanctitas Sua vota Sacrae Congregationis excipiens, mandavit ut Decretum super miraculo appararetur. Quod cum rite factum esset, hodierna die, Beatissimus Pater, accitis Cardinali infrascripto necnon Exc.mo ac Rev.mo Antonio Mauro, Archiepiscopo titulari Thagastensi, Causae ponente, meque Antistite a Secretis ceterisque convocari solitis, eisque astantibus praesens Decretum confirmavit et promulgavit edicens : Constare de uno miraculo, Venerabili Daniele Brottier intercedente, a Deo patrato, nimirum: de instantánea, perfecta, constantique sanatione infantis Ioannis Gabrielis Lemoine a morbo quem periti medici descripserunt italicis verbis : « Infezione respiratoria acuta con quadro iniziale di tipo bronchiolitico e successiva evoluzione in broncopolmonite diffusa, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 1031 grave compromissione dello stato generale, sindrome convulsivante a patogenesi anossica e Moceo renale ». Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 9 Iunii A. D. 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L. 8 S. 83 Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis II TOLO SANA Canonizationis Servi Dei Iosephi Mariae Cassant, sacerdotis Ordinis Cisterciensium Reformatorum. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Asceticus ille antiquus libellus, qui « De Imitatione Christi » inscribitur, monachum qui statuit Dominum Iesum in solitudine, silentio, contemplatione et paenitentia sequi, magna et perenni sapientia monet : « Oportet quod discas teipsum in multis frangere, si vis pacem et concordiam cum aliis tenere. Non est parvum in monasteriis vel in congregatione habitare, et ibi sine querela conversari, et usque ad mortem fidelis perseverare. Beatus qui ibidem bene vixerit et feliciter consummaverit. Si vis debite stare et proficere, teneas te tamquam exsulem et peregrinum super terram. Oportet te stultum fieri propter Christum, si vis religiosam vivere vitam. Habitus et tonsura modicum confert; sed mutatio morum et integra mortificatio passionum verum faciunt religiosum. Qui aliud quaerit quam pure Deum, et animae suae salutem, non inveniet nisi tribulationem et dolorem. Non potest etiam diu stare pacificus, qui non nititur esse minimus et omnibus subiectus. Ad serviendum venisti, non ad regendum; ad patiendum et 1032 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale laborandum scias te vocatum, non ad otiandum vel fabulandum. Hic ergo probantur homines sicut aurum in fornace. Hic nemo potest stare, nisi ex toto corde se voluerit propter Deum humiliare )) (De Imitatione Christi, I, 17). Eiusmodi gravibus monitis vitam suam consecratam instituit etiam Servus Dei Iosephus Maria Cassant, qui cum optime intellexisset inimicum Dei constitui, quicumque voluerit amicus esse saeculi huius (cfr. Iac 4, 4), totis viribus et indiviso corde Domino se dedidit, quem ante omnia amavit, et brevi caritatis perfectionem, assidua et laeta consiliorum evangelicorum exercitatione, est consecutus. In loco, communi nomine Casseneuil appellato, intra fines dioecesis Agennensis, natus die 6 mensis Martii anno 1878, postridie baptismum accepit et est Petrus Iosephus vocatus. Postea, a piis parentibus optimisque sacerdotibus solida christiana disciplina educatus, integraque acta pueritia, per quam mitem ostendit indolem et manifestam animi inclinationem ad solitudinem, ad deprecationem et ad liturgicos ritus, cum animadvertisset se ad sacerdotium vocari et persuasum haberet nonnisi hoc vitae propositum esse, ut sanctitatem assequeretur, anno 1984 Ordinem Cisterciensium Reformatorum seu Strictions Observantiae (qui vulgo Trappisti dicuntur) in monasterium S. Mariae a Deserto apud Tolosam est ingressus, nomenque sibi sumpsit Fratrem Iosephum Mariam. Omni cum cura et ardenti umbratilis vitae ac perfectionis studio, formationem monasticam iniit moderante P. Andrea Mallet, qui deinde eiusdem monasterii abbas fuit. Peracto novitiatu, in quo perfecta et fructuosa regulae observantia excelluit, simplicem professionem fecit die 17 mensis Ianuarii anno 1897, sollemnem vero die 24 mensis Maii anno 1900. Summa et humili fultus fiducia Sacri Cordis Iesu et voto se numquam animo demissurum, firma cum voluntate et omnibus suis viribus adhibitis, in studia theologica incubuit et, die 12 mensis Octobris anno 1902, presbyteratus ordinem accepit. Interea eius valetudo deficere coeperat et ante ordinationem sacerdotalem phthisis notae apparuerant, quae, quamvis multam diligentiam sodales in eo curando posuissent, celeriter in peius versa est, non tamen sanctitatis seque devovendi pro bono Ecclesiae et animarum utilitate vehementem cupiditatem in eo attenuavit. Opportunum abbati visum est eum ad familiam mittere, quandoquidem sperabat soli natalis salubritatem et peculiares curationes ei Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 1033 ad sanitatem recuperandam esse profuturas ; sed cum omnia vana fuissent, is est ardenter ad suum monasterium reversus. Subsequentes egit menses in valetudinario relegatus; postremam celebravit S. Missam die 31 mensis Maii anno 1903 et die 17 Iunii, amanter invocatis Iesu, Maria et Ioseph, pie in Domino sopitus est, inque est ingressus lucem quae numquam deficit, ubi iusti « in paucis vexati in multis bene disponen tur, quoniam Deus tentavit eos et invenit eos dignos s e » (Sap 3, 5). Ipsis monachis sodalibus, incommodis, solitudine et recessu atque silentio et pietate assuetis, vita Servi Dei talis est visa, qualis animae singulariter a Deo dilectae et religiosarum virtutum exercitatione perfectae. Quod, dum sepeliebatur, curatum est ut eius cor pori apponeretur pergamena qua, suo tempore, idem corpus posset agnosci, et in qua, inter cetera, haec scripta sunt verba: « F u i t vir iustus, simplex et rectus; dilectus Deo et hominibus, cuius memoria in benedictione est : in fide et lenitate ipsius sanctum fecit illum, et elegit eum ex omni carne », non communem eiusmodi significat existimationem. Profecto P. Iosephus Maria Cassant «consumptus in brevi explevit tempora multa » (Sap 4, 13) ; nihil aliud namque exoptavit, quam ut suam monasticam vocationem firmissime servaret, rebus omnibus pro Christi amore dimissis (cfr. Me 10, 28), unum necessarium persecutus (cfr. Mt 19, 21; Lc 10, 42), illius audiens verbum (cfr. Lc 10, 39), mirum in modum sollicitus quae eius sunt (cfr. 1 Cor 7, 32) ; quin, bene conscius non esse discipulum super magistrum, nec servum super dominum suum (cfr. Mt 10, 24), laboris, crucis, doloris et morbi est perpessionem expertus, facto ostendens se Domini admonitioni obsequentem, qui dixit : « Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam et sequatur m e » (Lc 9, 23). Christus eum a pueritia allexit, duxit in solitudinem et locutus est ad cor eius (cfr. Os 2, 14) ; per viam arduam et angustam eum, quasi seipso exutum, in semper ardentem divini amoris ignem introduxit, animoque eius, tamquam aquae fontanae limpido, demonstravit Deum solum summam esse beatitudinem eiusque regnum simile esse thesauro abscondito et pretiosae margaritae (cfr. Mt 13, 44-46). Vera fide illuminatus atque dulci et magna caritate, semper coram Deo ambulavit, cuius amoris et misericordiae signa in Ecclesia vidit, in communitate religiosa, in antistitibus, in eventibus vel acerbis vitae suae, in rerum universitate. Iesum potissimum cogitatione et amore ¿ 68 - A. A. S. 1034 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est prosecutus; eum itineris habuit socium, amicum, animae sponsum, aquam sitim expulentem, «lucem veram, quae illuminat omnem hominem » (Jo-1, 9). Enixissime et ferventius in dies assiduam deprecátionem et angelicam in SS. Eucharistiam pietatem coluit, certus divini Sacrificii celebrationem esse vitae suae praecipuum finem; scripsit enim: ((Quand je ne pourrai plus dire la sainte Messe, le Odeur de Jésus pourra me retirer de ce monde, car je n'aurai plus d'attache pour la terre » . Spe laetus, se mundique res aversatus, sicut rupes in propositis tenax, continenter quietus et serenus etiam in mortis conspectu, paenitentiae et laboris studiosus, columba simplex, in proximum affabilis et officiosus, fortis, humilis veluti abscondita viola, abstinens, oboediens, omnium regulae praeceptorum observans, castus, exercuit virtutes théologales et cardinales et virtutes sui status, nimirum monachi trappistae, magna diligentia, aeque, generose, laetanter. Verus solitudinis flos, conspicua non egit opera, sed cotidie summum opus sanctificationis suae perfecit constantissime sedulitate, miranda evangelica simplicitate et morum sanctitate ; unde magnus factus est et pérenni memoria dignus apud eos, qui salvificam vim Evangelii credunt et caelestem exspectant Ierusalem. Sanctitatis fama, quam Servus Dei vivus est assecutus, etiam post eius mortem mansit : quare apud Curiam archiepiscopalem Tolosanam actus est Processus Ordinarius Informativus annis 1936-1937, et apud Curiam episcopalem Agennensem Processus Rogatorialis anno 1936. Editis Decreto super scriptis Servi Dei die 22 Novembris anno 1939 et Decreto super Introductione Causae die 19 Februarii anno 1956, instructus est Processus Apostolicus super virtutibus in specie apud eandem Curiam Tolosanam annis 1960-1963. Confecta deinde Positione super virtutibus, Consultores Theologi in Congressu Peculiari die 17 mensis Ianuarii a. 1984 habito, et postea Patres Cardinales in Congregatione Ordinaria die 8 Maii eodem anno indicta, relatore Em.mo Cardinali Iosepho Casoria, professi sunt Servum Dei Iosephum Mariam Cassant heroum in modum virtutes théologales, cardinales et his adnexas exercuisse. De hisce omnibus per subscriptum Cardinalem Praefectum certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Sacrae Congregationis excipiens, mandavit ut Decretum super Servi Dei heroicis virtutibus appararetur. Quod cum rite esset factum, accitis Cardinalibus infrascripto Prae- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 1036 fecto atque Iosepho Casoria, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater hodierna die edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis Servi Dei Iosephi Cassant, sacerdotis, monachi professi Ordinis Cisterciensium Reformatorum, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum in vulgum edi et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Eomae, die 9 Iunii, Anno Domini 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus L . © S. ©Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis 1036 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale D I A R I U M ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali : Martedì, 9 Ottobre 1984, S. E. il Signor SANTIAGO MANUEL DE ESTRADA, Ambasciatore di Argentina presso la Santa Sede. Giovedì, 18 Ottobre 1984, S. E. la Signora RAQUEL LOMBARDO DE BETOLAZA, Ambasciatore di Uruguay presso la Santa Sede. Sabato, 20 Ottobre 1984, S. E. il Signor ALFREDO SALAZAR ALVARADO, Ambasciatore dell'Ecuador presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Martedì, 16 Ottobre 1984, S. E. il Signor ABDOU DIOUF, Presidente della Repubblica del Senegal. Martedì, 23 Ottobre 1984, S. E. il Signor EDGAR TERÁN, Ministro degli Affari Esteri della Repubblica dell'Ecuador. Martedì, 23 Ottobre 1984, il Signor ROMAN MALINOWSKI, Vice-Presidente del Consiglio dei Ministri della Repubblica Popolare di Polonia. Martedì, 23 Ottobre 1984, S. E. il Signor AMIN GEMAYEL, Presidente della Repubblica del Libano. Giovedì, 25 Ottobre 1984, S. E. il Signor RAÚL ALFONSÍN, Presidente della Repubblica di Argentina. Mercoledì, 31 Ottobre 1984, S. E. il Signor BARCAT GOURAD HAMADOU, Primo Ministro della Repubblica di Gibuti. Da Venerdì 5 a Domenica 7 Ottobre 1984, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Calabria. Da Mercoledì 10 a Sabato 13 Ottobre 1984 il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio a Saragozza, Santo Domingo e Porto Rico. Da Venerdì 2 a Domenica 4 Novembre 1984, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio a Milano, Varese, Pavia, Varallo Sesia. Diarium Romanae Curiae 1037 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 27 settembre 1984. P. Pierre Duprey, P. A., Membro della Pontificia Commissione per la Russia. Protonotari Apostolici soprannumerari: 2 dicembre 1983. Mons. William F. Fitzgerald (Trenton). 17 marzo 1984. Mons. Paul Filibrandt (Köln). » » » Mons. Heinz Werner Ketzer (Köln). 7 giugno » Mons. Eocco Boccaccino (Benevento). Mons. Luc jan Czechqwski (Kielce). 5 luglio Prelati d'Onore di Sua Santità: co 23 novembre 1983. Mons. » » Mons. » » » Mons. 2 dicembre » Mons. Mons. » » Mons. Mons. » » Mons. » » » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. Mons. » » » » Mons. » » Mons. Mons. » Mons. » » Mons. dicembre » » » Mons. » » Mons. » Mons. 22 dicembre » 12 gennaio 1984. Mons. 14 aprile » Mons. 8 maggio » Mons. » » Mons. » Mons. » Mons. » Josefino Iledan (Bacolod). Manuel Dormido (Bacolod). Vicente G. Salgado (Bacolod). George A. Ardos (Trenton). Leo A. Kelty (Trenton). Thomas A. Luebking (Trenton). Thomas A. Coffey (Trenton). Jonh K. Dermond (Trenton). James T. Connell (Trenton). Edward J. 0'Keefe (Trenton). Amedeo L. Morello (Trenton). John J. McGovern (Trenton). Michael J. Lease (Trenton). Alfred D. Smith (Trenton). Thaddeus J. Wojciehowski (Trenton). Casimir H. Ladzinski (Trenton). Winfried König (Münster). Franz Jung (Münster). Wolfgang Klemp (Münster). Oharley J. Me Donnell (Newark). Joseph Wienenkötter (Münster). John Mac Intyre (Kamloops). Jean Pierre Gallet (Brazzaville). Michel Kouaya-Kombo (Brazzaville). Felix Prosper Békiabéka (Brazzaville). Antoine Firmin Maloumby (Brazzaville) 1038 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28 maggio 1984. Mons. Martin Gregory Killoran (Johannesburg). » » » Mons. Albert Peter Plesters (Johannesburg). 2 giugno » Mons. Oyriacus Mba (Orlu). 11 » » Mons. Aquino Atendido M. (Masbate). » » » Mons. Claro V. Caluya (Masbate). » » » Mons. Quintin Feraren (Masbate). 14 » » Mons. Joseph Abood (Saint Marón of Brooklyn dei Maroniti). 19 » » Mons. Nicodéme Nayjgiziki (Kigali). » » » Mons. Jan Kahl (Chelmno). 22 » » Mons. Paulius Jatulis (Panévezys). » » » Mons. Rudolf Motzenbäcker (Speyer). » » » Mons. Hermann Hammer (Speyer). 5 luglio » Mons. Tomasz Wróbel (Kielce). » » » Mons. Jan Palys (Kielce). » » » Mons. Józef Gurda (Kielce). 15 settembre » Mons. Giuseppe C o n t e (Treviso). Cappellani di Sua Santità : 23 » » » 25 » » » » 22 13 » » » » 16 17 » » 28 29 » 5 » » » » 6 novembre 1983. » » » » » » novembre » » » » » » » » » dicembre » gennaio 1984. » » » » » » » » febbraio » marzo » » » » » maggio » » » » » giugno » » » » » » » » » » s ' » Il sac. José Silverio (Bacolod). Il sac. Rufino Suplido (Bacolod). Il sac. John Liu (Bacolod). II sac. Andres Delfín (Bacolod). Il sac. Karl Wilhelm Cremer (Köln). Il sac. Adam Fassbender (Köln). Il sac. Josef Hoff (Köln). Il sac. Wilhelm Passa vanti (Köln). Il sac. Josef Zimmer (Köln). Il sac. Adolf Abs (Köln). Il sac. E r n e s t o Esperidion (Manila). Il sac. Roberto Espinella (Manila). Il sac. Agerico Galang (Manila). Il sac. Severino Lorica (Manila). Il sac. Ramon Vera (Manila). Il sac. Edmúndus A. Surban (Dumaguete). Il sac. Manfred Melzer (Köln). Il sac. Friedhelm Hofmann (Köln). Il sac. Hermann Iosef Linke (Köln). Il sac. Richard Fritzinger (Speyer). H sac. Bernhard Krechel (Köln). Il sac. Roman Susset (Rottenburg-Stuttgart). Il sac. Klaus Plate (Osnabrück). Il sac. Patrik Boland (Osnabrück). Il sac. Roberto Ramírez Hernández (Matamoros). Il sac. I. Refugio Santoyo Alonso (Matamoros). Il sac. Carlos Vega Pérez (Matamoros). Il sac. Ciro De Simone (Napoli). 1039 Diarium Romanae Curiae 6 giugno 1984. Il sac. Gabriele Mascilongo (Termoli). 7 » » Il sac. Luigi Di Dio (Benevento). » p » Il sac. Ilario Gallucci (Benevento). » » » B sac. Adolfo Colasanto (Benevento). » » » Il sac. Giovanni Barletta (Benevento). » » » Il sac. Marcello Pizzi (San Severino). 8 » » Il sac. Paul Ostermann (Paderborn). .» » » Il sac. Tommaso Serpietri (Eieti). 14 » » Il sac. Assad Awad (Saint Marón of Brooklyn dei Maroniti). » » » Il sac. Francesco Pergolini (Teramo). 19 » » Il sac. Alphonsus Aghaizu (Owerri). » » » Il sac. Jan B. Szlaga (Chelmno). » » » Il sac. Tadeusz Rogatka (Chelmno). » » » Il sac. Ryszard Kwiatek (Chelmno). 20 » » Il sac. Antonio Ledda (Roma). » » » Il sac. Cesare Marelli (Roma). » » » Il sac. Raffaele Carboni (Roma). » » » Il sac. Dino Fortunato (Roma). » » » Il sac. Virgilio la Rosa (Roma). » » » Il sac. Ferruccio De Marchi (Roma). » » » Il sac. Donato Conte (Roma). 22 » » H sac. Klaus Reinhard (Freiburg im Breisgau). » » » Il sac. Martín Horacio Gómez (La Rio ja). » » » Il sac. Julio Guzmán (La Rio ja). » » » Il sac. Esteban Inestal (La Rio ja). 26 » » H sac. Cirillo Omizzolo (Padova). 28 » » U sac. Pasquale Izzo (Teano). » » » Il sac. Michele Lamberti (Teano). 4 luglio » Il sac. Richard Volkl (Regensburg). » » » Il sac. Stephanus Stanek (Kielce). » » » Il sac. Józef Kudasiewicz (Kielce). 5 » » Il sac. Jan Kudelski (Kielce). » » » Il sac. Marian Wieczorek (Kielce). 12 » » Il sac. Antonio Virdis (Ales). » » » Il sac. Giorgio Tomé (Genova). 21 » » Il sac. Bellarmino Fiorentini (San Miniato). 23 » » Il sac. Serapion Bambonanire (Buthahana). » » » Il sac. Arturo Morelli (Ischia). » » » Il sac. Henryk Nowacki (Tarnów). 1 agosto » Il sac. Patrick Anthony (Castries). » » » Il sac. Justin Barthelmy (Castries). 9 » » Il sac. Giuseppe De Andrea (Greensburg). 18 » » Il sac. Giuseppe Piccoli (Fidenza). 13 settembre » Il sac. Francesco Piva (Rimini). 19 » » Il sac. Thomas Olmsted (Lincoln). ( 1040 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NECROLOGIO 1 ottobre 1984. Mons. Michel Darmancier, Vescovo emerito di Wallis et Futuna (Oceania). » » » Mons. Joâo de Souza Lima, Arciv. emerito di Manans (Brasile). » » » Mons. Bernardino Piccinelli, Vescovo tit. di Gaudiaba. 15 » » Card. Paolo Marella, del Titolo della Chiesa Suburbicaria di Porto e Santa Rufina, Sotto Decano del Sacro Collegio. 23 » » Mons. Alfredo Galindo Mendoza, Vescovo emerito di Tijuana (Messico). 27 » » Mons. Angel Muzzolón, Vescovo tit. di Tirieo. 1 Decembris 1984 An. et vol. LXXVI N. 12 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SANCTI M I C H A E L I S DE SUCUMBIOS Praefectura Apostolica Sancti Michaelis de Sucumbios ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur, nomine haud mutato. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI M E M O R I A M Constat Praefecturam Apostolicam Sancti Michaelis de Sucumbios, quae in Aequatoriana Republica est sita, ex assiduis curis pastoralibus Fratrum Discalceatorum B. Mariae V. de Monte Carmelo, quibus gerenda iam diu commissa est, hisce praesertim recentioribus annis cum maiorem sibi utilitatem in catholica religione servanda explican daque habuisse tum aliquem numerum in firmiore certa quadam stabilitate rerumque constitutione fruenda profecto obtinuisse. Quapropter, quo efficacius in primisque nominatorum Religiosorum opera hucusque in illam Populi Dei portionem impensa nunc publice magni aestimetur iisdemque illic laborantibus meritae cedat laudi necnon novo sit incitamento ad bene coepta persequenda aut ad acta perficienda, bonum optabileque videtur, si commemorata ipsa Praefectura Apostolica iusto aliquo honore decoretur. Cum igitur, re perpensa, id constet in votis esse quorum interest, probatam Nobis sententiam Venerabilium Fra69 - A. A. S. 1042 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tram Nostrorum S. R. E. Cardinalium negotiis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide praepositorum ratam habentes, vi et potestate Nostra Apostolica per has Litteras eandem Praefecturam Apostolicam Sancti Michaelis de Sucumbios ad dignum gradum Vicariatus Apostolici evehimus, et eodem nomine appellandi et iisdem finibus continendi hucusque ipsius olim Praefecturae propriis. Ipsi autem Vicariatui Apostolico nunc condito iura et privilegia tribuuntur cuiusque Apostolici Vicariatus propria. Quod reliquum est, omnia, quae hic statuimus legeque sanximus, etiam volumus firma esse nunc et in posterum, contrariis minime obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die secundo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © DERMOT J. RYAN, Archiep. Dublinen. S. Congr. pro Gentium Evang. pro-Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Hyginus Quadraroli, Proton. Apost. Loco SB Plumbi In Secret. Status tab. n. 1S8511. II AGUARICOËN. Praefectura Apostolica Aguaricoënsis ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur, nomine haud mutato. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Haud ignoramus in Aequatoriana Republica per Fratres Minores Capuccinos factum esse, recentiore praesertim aetate, ut clara Aguaricoënsis Praefectura Apostolica ipsis commissa magnopere in ministeriis et in institutis progrederetur ad firmiorem Communitatis Ecclesialis stabilitatem pertinentibus.. Quare iam nunc, quo significantius eiusmodi Religiosorum pastorales curae in id impensae re aestimentur, bonum quidem videtur si memorata Praefectura digno aliquo etiam Acta Ioannis Pauli Pp. II 1043 honore afficiatur. Hac ipsa de causa, cum constet id in votis esse quorum interest, sententiam Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide negotiis praepositorum, nuper ad Nos relatam, ratam habemus deque plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae hisce Litteris Praefecturam Apostolicam Aguaricoènsem ad gradum honoremque Vicariatus Apostolici evehimus, eodem nomine appellandi iisdemque finibus continendi hucusque ipsius Praefecturae propriis. Novo autem Vicariatui Apostolico eadem iura aut privilegia tribuuntur cuiusque Vicariatus Apostolici propria. Ceterum, quae hic statuimus legeque sanximus, eadem omnino firma esse volumus nunc et in posterum, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die secundo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis © DERMOT J. RYAN, Archiep. Dublinen. S. Congr. pro Gentium Evang. pro-Praef. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 188512. III PAMPILONEN. - TUDELEN. Dioecesis Tudelensis aeque principaliter cum Ecclesia Pampilonensi coniungitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Supremam exercentes potestatem, quae in universam Christi Ecclesiam desuper Nobis est tradita, quantum fieri potest curamus, ne ullum magni momenti consilium unquam repudietur, uti v. g. de aliqua alicubi Ecclesia particulari cum alia coniungenda, unde certa Populo Dei quaedam utilitas oriri posse videatur. Hac de causa, quod spectat 1044 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ad Ecclesiarum Pampilonensis et Tudelensis coniunctionem legitime statuendam, cum iam constet id in votis Consilii pro publicis Ecclesiae negotiis fuisse necnon eorum suppletum esse consensum quorum interest aut interesse censetur, nunc Nos de iudicio momorati Consilii deque sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationis pro Episcopis negotiis praepositorum, quae rata habemus, ex plenitudine potestatis Nostrae Apostolicae ea, quae sequuntur, confirmantes statuimus. Dioecesim Tudelensem cum archidioecesi Pampilonensi aeque principaliter coniungimus legeque sancimus ut unus dehinc Archiepiscopus Metropolita sit Pampilonensis idemque Episcopus Tudelensis, qui primus proinde sit venerabilis Frater Iosephus Maria Cirarda Lachiondo, quem per has Litteras utrique Ecclesiae praeficimus. Quae cum ita sint, ita praeterea efficitur ut idem sacrorum Antistes permixte reverendis unius Ecclesiae presbyteris officia alterius iure imponere possit, necnon ut Sede vacante unus ibi Adnistrator dioecesanus sit a Collegio consultorum eligendus. Venerabilem autem Fratrem Antonium Innocenti, Archiepiscopum titulo Aeclanensem, eundemque in Hispania Nuntium Apostolicum, designamus, qui, quod iubentes hic decrevimus, id curet exsequendum, debitis quidem factis facultatibus, una cum libertate idem officium delegandi ad alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum, addito onere operae dandae ut vera actae exsecutionis litterarum exempla Sacrae Congregationi pro Episcopis cito mittantur. Quod reliquum est, volumus Apostolicas has Litteras Nostras nunc et in posterum tempus ratas esse, contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo octogesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis BERNARDINUS Card. GANTIN S. Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Hyginus Quadraroli, Proton. Apost. s. n. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 188940. Acta Ioannis Pauli Pp. II LITTERAE 1045 APOSTOLICAE I Venerabili Servo Dei Raphaeli Kalinowski a S. Ioseph Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Gloriabor in infirmitatibus meis, ut inhabitet in me virtus Christi » (2 Cor 12, 9). Quae Paulus Apostolus, stigmata Domini Iesu in corpore suo portans (cfr. Cal 6, 17), laetabundo animo asserebat, consilium Dei proferens, qui infirma mundi eligit ut confundat fortia (cfr. 1 Cor 1, 27), Venerabilis Dei Famulus Raphael a S. Ioseph, sodalis Fratrum Discalceatorum B. Mariae V. de Monte Carmelo, ad se retulit, qui Christum in ferenda Cruce secutus fideliter, vitae et gaudii paschalis quodammodo fons pro fratribus factus est. Vilnae die 1 mensis Septembris anno 1835, e gente Kalinowski ortus, die 9 eiusdem mensis baptizatus est et Ioseph appellatus. In studia incubuit apud Vilnense nobilium alumnorum Institutum, deinde apud agronomicam Hory-Horki scholam ; tandem annis 1853-1857 Petropoli, in militaris architecturae Academia, ubi curriculo summa cum laude absoluto, mathematicis disciplinis docendis est destinatus. Anno 1860 dux ex principibus exercitus Russici est renuntiatus et oppido munito Brest Litowski addictus. Anno 1863 tamen, ex amore patriae, omni libertate destitutae, iis se adiunxit qui contra Russicum oppressorem insurrexerant, administer bello gerendo constitutus. Paucis post mensibus, Vilnae a militibus Imperatoris Russorum est comprehensus et capitis damnatus; sententia vero mortis est in exilium in Siberiam commutata, ibique per decennium laboribus coacte perficiendis est multatus, poenam in locis Ussolé et Irkutsk maxima animi patientia et ardenti fide, iugis orationis spiritus nisa, solvens. Libertate anno 1874 donatus, triennioque Venerabili Dei Famulo Augusto Czartoryski, principi, instituendo emenso, anno 1877 Ioseph Kalinowski in Ordinem Carmelitarum Discalceatorum Graecii, in Austria, ingressus nomine capto Raphaële a S. Ioseph sacra ibi professionis vota die 26 mensis Novembris anno 1878 nuncupavit. Tirocinio theologico Jaurini, in Hungaria, laudabiliter exacto, die 15 mensis Ianuarii anno 1882 presbyter Czernae, in Polonia, factus est. Diutina crucis experientia quasi aurum in fornace probatus (cfr. Sap 3), aetatis provectae nulla ratione habita, 1046 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale honoribus et meritis quibus in saeculo fruitus fuerat viriliter spretis, ultimus inter fratres esse voluit, nihil umquam antiquius habens, quam ut ad altissimam cum Deo coniunctionem, iuxta Carmeli Teresiani instituta contenderet, pro fratribus omnibus, praesertim sontibus atque ab Ecclesia seiunctis, seipsum piacularem hostiam offerret, die noctuque pro salute hominum cum Domino quodammodo, sicut Iacob Patriarcha (cfr. Gen 3, 25-29) decertans, vim precationum et meritum per corporis afflictationem adaugens, semperque Deiparam Yirginem, cuius cliens addictissimus fuit, supplicibus precibus obsecrans. Materno illius fretus auxilio, sui Ordinis restaurationis in Polonia auctor fuit, coenobio etiam Wadowiciis e fundamento exstructo, et sacrarum virginum Oarmelitidum Excalceatarum multiplicatis asceteriis, quibus regendis est praepositus. Magna hominum experientia praeditus, prae cunctis iuvenes, pauperes, infirmos, humilioris generis fratres, in quibus Christum conspiciebat, impense dilexit. Peccatoribus, e longinquis etiam Poloniae imo et Rumaniae regionibus advenientibus, sacramento Paenitentiae expiandis integrum dicabat diem, quo ministerio, boni Pastoris exprimens imaginem et spiritum, ad perfectionem operibus confirmandam urgebat et ad Christum sequendum, iuxta propriam cuiusque vocationem, fortiter hortabatur, precibus, consiliis, sancta amicitia paenitentes sustinens. Verus «Reconciliationis martyr)), ut illum vocavimus, innumeris fratribus in perfectionis itinere comes amantissimus fuit, qui Raphaelem Kalinowski Dei amicum, sancta spe divitem, ex fide viventem venerabantur et praedicabant. Eos inter Venerabilem Dei Famulum Albertum Chmielowski commemorare liceat, qui eum fratrem, amicum, consiliarium desideratissimum habuit, quo suadente, Sanctum Ioannem a Cruce magistrum assumpsit et fratribus sororibusque Institutorum suorum proposuit. Miro sane Providentiae consilio factum est, opinamur, ut simul nunc inter Beatos Caelites adnumerati sint, ii nempe qui, uno spiritu et corde, fideli evangelicarum virtutum exercitatione, et Deo et fratribus sanctissime servierunt. Venerabilis vero Raphael, pientissime Wadowiciis die 15 mensis Novembris anno 1907 de hoc mundo transivit ad Patrem, eiusque corpus Czernae humatum est. Sanctitatis fama qua vivus Dei Famulus celebratus est, miris etiam suffulta a Deo, eius intercessioni tributis, post mortem increvit. Inquisitionibus autem Ordinariis in Curia Cracoviensi annis 1934-1938 celebratis, de scriptis Servi Dei anno 1943 decretum est, et anno 1952 eius Causa, subscriben te Pio Pp. X I I introducta. Processu autem Apostolico Cracoviae annis 1953-1956 constructo, Raphaë- Acta Ioannis Pauli Pp. II 1047 lem Kalinowski christianarum virtutum culmen attigisse die 11 Octobris anno 1980 ediximus. Postquam autem recte disputatum est de mirabili sanatione Ladislai Mis, sacerdotis, intercessioni Servi Dei adscripta eaque recognita, et per Decretum Nostrum die 13 mensis Ianuarii anno 1983 sancita, decrevimus sollemnem beatificationem Venerabilis Raphaelis et simul Venerabilis Alberti Chmielowski, cuius meminimus, die 22 mensis Iunii huius anni Cracoviae, durante secundo Nostro itinere in Polonia, peragere. Qua re inter ritum coram frequentissima fidelium multitudine sub diu celebratum, haec protulimus verba : « Nos, vota Fratris Nostri Francisci Cardinalis Macharski, Archiepiscopi Cracoviensis, necnon plurium aliorum Fratrum in episcopatu, Ordinisque Carmelitarum Discalceatorum ac Congregationum Fratrum et Sororum pauperibus servientium, multorumque christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei : Raphael Kalinowski atque Albertus Chmielowski Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali : Beati Raphaelis Kalinowski die decima quinta Novembris et Beati Alberti Chmielowski die vigesima quinta Decembris, in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen », atque sermonem de vita atque virtutibus Beatorum illorum habuimus. Contrariis quibuslibet neutiquam obstantibus. Datum Cracoviae, sub anulo Piscatoris, die x x n mensis Iunii, anno MCMLXXXIII, Pontificatus Nostri quinto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco Sigilli In Secret. Status tai)., n. 128808. II In Civitate Sanctae Luciae Nuntiatura Apostolica instituitur. IOANNES PAULUS PP. I I Ad perpetuam rei memoriam. — Qui divino consilio universae Ecclesiae praesumus huiusque Sanctae Sedis usum in expediendis negotiis sequimur, etiam assiduam curam operamque in Apostolicis Nuntiaturis ponimus apud varias Civitates condendis, adeo ut mutuo initae necessitudinis publicae rationes procurentur augeantur firmentur, com- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1048 muni quidem cum religionis civilisque civitatis utilitate. Cum igitur Sedes Apostolica Civitasque Sanctae Luciae iam nunc amicitiae vinculis inter se coniungantur, Nos, quo et in eiusmodi regione facilius Ecclesia susceptum persequatur mandatum, ex sententia Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide deque plenitudine Apostolicae potestatis Nostrae hisce Litteris, quae in modum Brevis Maioris expediuntur, Nuntiaturam Apostolicam hodie in Civitate Sanctae Luciae condimus. Ad novam autem Nuntiaturam iura privilegia indulta deferimus, quae ad singulas Sanctae Sedis Nuntiaturas pertinent. Quae denique per has Litteras ediximus, statuimus, ea volumus nunc et in posterum suos habere effectus, contrariis nihil obstantibus. Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die i mensis Septembris, anno Domini MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. AUGUSTINUS Card. CASAROLI, a publicis Ecclesiae negotiis Loco £6 Sigilli In Secret. Status tab., n. 188510. ALLOCUTIONES I Ad eos qui conventui ab omnibus nationibus de piscium captura interfuerunt coram admissos.* Mr President, Mr Director-General, Ladies and Gentlemen, 1. I am very pleased to speak today to those taking part in the World Conference on Fisheries Management and Development, called by the Food and Agriculture Organization of the United Nations. As you are aware, our meeting is being held at the time of the religious célébrations marking the origin of the community of Christ's disciples, which was founded upon Peter, a simple fisherman who was called to preside over and direct a Worldwide spiritual and moral * Die 30 m. Iunii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1049 mission. Thus the Catholic Church from the very beginning was in close contact with the world of fishermen. We may think that what particularly attracted Christ to fishermen and caused him to choose them for a very différent kind of work was their courage, their spirit of initiative, and their readiness to face the risks of wind and wave. The Church is well aware of the difficulties and problems of the lives of those connected with the fishing industry, problems that are shared today by those throughout the world who earn their living from the sea. 2. It is natural that the main concern of the présent Conference is the rapidly increasing need for food resources to satisfy the hunger of millions of people suffering malnutrition in the poorest countries of the world. It is common knowledge that there has been a profound modification of thinking regarding economie and social development in general. Indeed, one notes a comforting return to the primacy of agriculture and the efficient use of agricultural products, following a period of excessive attention to the industrial sector. In this regard it is useful to recali that the Statutes of F A O place under the heading of agriculture the products not only of the earth and the forests but also of the waters. It is particularly opportune that emphasis today is being placed on the fisheries sector among the food products demanded by the growing population of the world. This is especially important for responding to the pressing needs of those countries where there is an acute imbalance between demand and actual food resources. In fact fish resources can still be better and more widely used. Fishing thus has enormous importance in the struggle to alleviate under nutrition. Particularly in the smaller centres it is a prime resource for immediate food requirements. Your Conference rightly pays particular attention to small-scale fishing, and you insist that the problems connected with it have real priority. Small-scale fishing communities and their needs are to be taken into considération and integrated into national économies. Similarly, the development of the various forms of aqua culture is obviously very opportune. The good results already gained show that this activity not only helps to increase food resources but also créâtes new employment opportunities, especially in the developing countries. It is also a powerful instrument for protecting and restoring the environment. 1050 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 3. You rightly consider fishing as a whole series of human activities, and you rightly emphasize the social objectives connected with it. In order to meet the needs of today's society, it is necessary to apply to the fisheries sector forms required by modern and efficient management. Clearly, your Conference has to proceed on the level of the practical solutions made possible by modern technology. Henee the need to take into considération the actual economie conditions of each individual country, so as to be able to outline realistic targets and specify the fìnancing needed. But what you keep constantly in mind and what you use as a constant point of référence are the basic human aspects, especially those experienced by the people whose livelihood is fishing and its connected industry. It is therefore the task of your Conference to re-examine the criteria already laid down with regard to agriculture in order to ensure not only technical and economie development but also the human development of individuáis and communities. Countries are obviously dependent on one another, and it is this fact that makes it necessary to coordinate internai policies with a view to Worldwide development. This is why in my Encyclical Laborem Exercens I stressed the principie of the priority of human work in the whole economie process. Consequently, the public authorities should favour forms of co-responsibility of those working in small-scale and large-scale fisheries, and the différent forms of their solidarity in free associations. The active participation of all fìshery workers in the décision-making that affeets their lives and work should be encouraged. 1 4. One of your important tasks is to encourage appropriate use of available resources and to develop new ones. Here too I would like to urge seientists to use ali their talents and expertise. There must also be agreement on the criteria and methods to be applied to fishing in the context of world development. A greater availability of financial resources and an improvement in loan and credit facilities are an obvious prerequisite for efficiency of productions, and there must also be adequate provision for the replacement of equipment. Steps should be taken to facilitate access for fish producís to the market, also for small-scale communities, with encouragement for 1 Cf. Laborem exercens, nos. 4 and 25. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1051 improved treatment and présentation of these products by the fishing communities. It is therefore to be hoped that this Conference will be able to reach an agreement on the major aspects of the management and development of fishing. It is also to be hoped that all States and volunteer organizations with ali their resources and énergies will work effectively together in order to achieve efficient joint action. It is to be hoped that your work will confirm the increase in forms of solidarity and mutuai aid, not only between the highly industrialized and the developing countries, but also between the countries with limited resources. 5. The Church once more repeats that she is ready to assist, in the forms proper to her, all efforts to eliminate hunger and malnutrition in the world, and efforts to raise the living standards of those who are really poor and unable to work for their own economie and social development. In particular, it seems opportune to emphasize the Church's readiness to encourage her institutions to collaborate in any appropriate field. In particular, the Church is prepared to intensify her own educational work, at both elementary and professional levéis, and thus to contribute to the training which is essential for coping with changes in production and selling methods. It is with this solicitude for all those working for economie and social development in the fìsheries sphère, and likewise for the betterment of those engaged in fishery activities throughout the world, that I express my admiration for your important efforts. Upon all of you I invoke God's blessings in your présent and future work for the good of humanity. II Ad episcopos Taprobanenses occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Dear Brothers in our Lord Jesus Christ, 1. It is with deep pastoral interest and joy that I welcome you today, the Bishops of Sri Lanka. You have communicated to me the loyalty and affection of your people, and I reciprocate assuring you and them * Die 5 m. Iulii a. 1984. Í052 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale of my love in Ohrist Jesus. In yon I embrace all the individuáis and communities that make up the Church in your land. In this important meeting of ours there is summarized the whole religious history of your people, from the beginning, from the time of the first evangelizers. I am thinking also of the great contribution of the Venerable Joseph Vaz who carne to your shores just three centuries ago. With you I revere the memory of this apostle and wait in expectation with you for the definitive judgment of the Church in regard to his outstanding holiness. And with you I give thanks for all the other generous missionaries who have li ved and died so "that the word of the Lord may speed on and triumph". With you I honour the Gospel that they handed down and the harvest that they sowed in that good ground which is the "Pearl of the Orient". At this moment we offer to God ali the vicissitudes of your history, the trials and tribulations, the joys and sufferings that your people have experienced and are stili experiencing in your multi-ethnic and multireligious society. And we pray that this offering will become for the people a renewal of courage and a proclamation of hope. 1 2. The President of your Episcopal Conference has made référence to "the cost of discipleship", what it means in effect to follow Jesus, the Incarnate Word of God, to embrace his Gospel, to profess the Catholic faith, to live lives worthy of the Kingdom of heaven. On this occasion, in the name of the universal Church, I thank God for the discipleship that has been lived in Sri Lanka. I thank him for the vitality that exists in the Church in your country, for the grâces that have formed your Christian families, sustained your priests and religious, and motivated the generosity of seminarians, catechists and other dedicated lay workers for the Gospel. 3. This ad Limina visit gives me the opportunity to express my support for your own apostolic endeavours and for the work that you do to promote a lasting peace based on justice and equity for all. I express to you my solidarity in your efforts to proclaim the Church's message conceming human dignity and the rights of all individuáis, as well as the rights of communities with their cultural and linguistic patrimony. You have correctly spoken of the right to one's religion, the 1 2 Thess 3:1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1053 principie of subsidiarity, the vital need for employment, and the role of représentative democracy in effectively securing the rights of all. The universal Church is with you as you strive to promote the unity of your people, calling them to rejeet préjudices, wherever they may be found, condemning violence, and promoting peace and the conditions that lead to peace. Of great importance is every effort aimed at easing ethnie tension. These considérations and others are among the réfections in your joint Pastoral Letter of last Pentecost. This document is an example of that concerted pastoral action entrusted to the Holy Spirit which manifests the unity of the Episcopal Conference—a good to be very highly esteemed and constantly perfected. Your contribution to the life of the Church is concretized every day in the exercise of your sacred mission of teaching the truths of faith. This is done by you personally and directly, as well as together with your priests, and through your religious, your catechists, and the limited school structures at your disposai. The message that you proclaim not only has a religious content, but also constitutes a contribution to serene civil life. The peace, the justice, the respect for man that are so much a part of the Church's proclamation also become acts of patriotism on the part of those who embrace them, and they contribute to the overall well-being of Sri Lankan society. Your pastoral solicitude calis you to join forces with ail your brethren in facing common challenges, some of which are problems of great magnitude, such as drugs and social disorders. In proclaiming Jesus Christ and his Beatitudes to all who freely choose to listen to your words, your ministry is likewise exercised in cultivating fraternal love at all levéis of society, in reinforcing the concept of generous service to those in need and in promoting universal respect for the human person. The very fabric of your society calis for a special commitment on your part to dialogue with the varions religious bodies that make it up. In doing this you will indeed be faithful to the pastoral insights of the Second Vatican Council. At the basis of all dialogue and collaboration is the principie summarized in Nostra Aetate : "For all peoples comprise a single community and have a single origin, since God made the whole human race dwell over the face of the earth. One also is their final goal". 2 2 Nostra aetate, n. 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1054 5. And as Bishops your ministry reaches its culmination in the sacramental proclamation o f reconciliation according to the divine order restored by the Paschal Mystery, through the offering of the Eucharistie Sacrifice, which is the most effective source of unity and peace. In this unity, symbolized and effected by the Eucharist, you find your own identity as Bishops of the Church, Pastors of God's people and Servants of the Gospel. The Paschal Mystery passes through the Eucharist and is translated to the world in terms of hope. 6. Continue, venerable and dear Brothers, to proclaim amidst ail the problems and difficulties the hope of the Gospel, made incarnate according to the expression of Saint Paul, in "Christ Jesus our hope". Dear Brothers : as Pastors united among yourselves, united with me and with the universal Church continue to exemplify the hope of your calling, bearing witness to it as did the Apostle to the Gentiles who said : "For to this end we toil and strive, because we have our hope set on the living God, who is the Saviour of ail men, especially those who beiieve". With this message of hope I ask you to take my greetings back to ali the faithful of your local Churches, particularly to those who suffer. My special blessing goes to ali who collaborate with you in the Gospel. Please assure Cardinal Cooray of my faithful and affectionate remembrance in the Lord. And upon all of you I invoke the joy and strength of our Lord Jesus Christ, commending you and the whole Church in your land to the maternal protection of her whom you acknowledge and venerate as Our Lady of Lanka. May she sustain you all in hope and love ! 3 4 III Ad Exc.mum Virum Hardiman Sastrapoespita, ïndonesiae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum.* Mr Ambassador, Our meeting today gives me an opportunity to acknowledge publicly the importance which the Holy See attaches to the continuance and development of the bonds of friendship existing between Indonesia 3 1 Tim 1:1. 4 Ibid. 4:10. * Die 7 m. Iulii a. 1984. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1055 and the Holy See. I am happy to welcome you to the Vatican and to accept the Letters accrediting you as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of your country to the Holy See. I am grateful for the kind greetings conveyed by you on behalf of His Excellency President Soeharto, and I would ask you kindly to assure His Excellency that I reciprocate with sentiments of good-will. In ñdelity to the mission entrusted to me as Supreme Pastor of the Church, I have on numerous occasions drawn attention in public Statements to the absolutely urgent nature of the need for men and women in public life to work for the cause of peace. The présent moment is decisive for the future of mankind. As I stated during my recent visit to Asia : " A t this time in history there is a great need for wisdom ... The only option is sincere dialogue and mutual collaboration, for the construction of a more just order". It is therefore encouraging to note that your Government has many times reiterated its willingness on the international scene to help résolve serious situations of conflict by facilitating dialogue between the parties involved, favouring peaceful and just solutions. You have also pointed out the priority that your Government assigns to the issue of progress in Irian Jaya. It is the ardent wish of the Holy See that ali the rights of individuáis be respected and that every effort be made to lighten the sufferings of the people by facilitating the work of relief organizations and by ensuring the access of humanitarian aid to those in need. The Catholic Church is truly concerned for the well-being of everyone. Regarding the situation in East Timor, you know with what attention the Holy See views this very delicate problem. You know the many efforts it has made to contribute to helping the people of that area and how it has earnestly recommended respect for human rights. The Holy See continues to follow the situation with préoccupation and with the hope that particular considération will be given in every circumstance to the ethnie, religious and cultural identity of the people. Mr Ambassador, the Catholic Church in Indonesia stands for the development of all sectors of society in peace and harmony. This year the Church is celebrating the 450th Anniversary of the présence 1 1 Address to the Diplomatie Corps, Seoul, 4 M a y 1984, no. 4. 1056 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ot Catholicism in the Archipelago. This has been a beneficiai présence, as witnessed by the many cultural and assistential works staffed by the highly motivated indigenous and missionary personnel who, in carrying out the Gospel mandate to serve their brothers and sisters, are builders too of a just and ordered society for the benefit of all. It is a great satisfaction to note once again that the first and most important principie of your Pancasila is belief in the one supreme God, and that freedom and mutuai respect for all religions are stipulated in your Constitution. These are indeed sure bases for true human advancement. I assure you, Mr Ambassador, that I see your présence here as a clear sign of the willingness of Indonesia and of the Holy See to collaborate closely in whatever is of common concern to us. May Almighty God bless you in the exercise of your diplomatie mission. May he abundantly bless the people of Indonesia with peace and true well-being. IV Ad sodales Confoederationis Canonicorum Regularium coram admissos.* Dilectissimi Canonici Regulares, Gaudeo sane vos salutare in his Aedibus Vaticanis, imprimis Abbatem vestrum Primatem, cui de verbis obsequii plenis gratias ago, Abbates Generales Congregationum, Superiore Generali Congregationis Immaculatae Conceptionis non excepto, ceterosque Abbates. Causa peculiaris vos impulit ut e variis orbis terrarum partibus Romam conflueretis, conventum acturi : etenim ante viginti quinque annos in hac alma Urbe, ac quidem in Basilica Lateranensi, cui Ordo vester per sat diuturnum tempus deserviit, Confoederationem sollemni ritu iniistis. Cui quidem Confoederationi propositum est ut partes Ordinis vestri «inter se caritatis nexu coniungantur, vires totius Ordinis augeant ac mutuum sibi praebeant adiumentum, praesertim quod ad rem spiritualem, iuvenum institutionem humanitatisque pertinet cultum». 1 Ordo vester, quem per Congregationem Sanctissimi Salvatoris Lateranensem iam dudum propius noveram, cum ea Cracoviae sedem principem Provinciae Polonicae habeat constitutam variisque locis patriae meae in vinea Domini operetur, est perantiquus Ordo mere clericalis, * Die 10 m. Iulii a. 1984. 1 Litt. A p . Caritatis unitas, 4 Maii 1959; AAS 51 (1959), p. 631. 1057 Acta Ioannis Pauli Pp. II quatenus vitam religiosam, in fraterno convictu ducendam, cum ministerio liturgico et pastorali conectit. Qua in re exemplo vobis praefulget sanctus Augustinus, cuius Regulam sequimini et qui « voluit habere in domo episcopii monasterium clericorum » . De identitate familiarum religiosarum multus sermo fit hac aetate, qua homines et res celeri mutationi sunt obnoxii, novae rationes psychologicae, praesertim inter iuvenes, invalescunt, actioni exteriori fortasse nimium tribuitur. Itaque et vobis diligenter erit cogitandum de vera vestra identitate. Quoniam « i n ipsum Ecclesiae bonum cedit ut instituta peculiarem suam indolem ac munus habeant», erit vobis annitendum ut locum, quem divina Providentia vobis in eadem Ecclesia assignavit, sedulo tueamini, novis necessitatibus, quantum opus est, occurrentes neque a probatis traditionibus discendentes. Ut canonici sollemni cultui divino in templis mancipamini, qui potissimum ex Liturgia Horarum et Eucharistiae celebratione choraliter exsequendis constat. Memores « Liturgiam esse culmen ad quod actio Ecclesiae tendat et simul fontem unde omnis eius virtus emanet » , novo cum animorum ardore erit vobis curandum ut hoc officium, vobis proprium et peculiare, ex mandato Ecclesiae digne et frugifere impleatis. Qua in re singularis etiam apostolatus forma vobis, utpote sacerdotibus in animarum cura versantibus, proponitur eo spectans ut fideles « ad consciam atque actuosam liturgicarum celebrationum participationem » ducatis, nominatim etiam ad Liturgiam Horarum saltem ex parte vobiscum persolvendam. Liturgicum vero opus cum personali pietate oportet societur, Domino docente nos debere Patrem in abscondito orare et sancto Paulo monente ut sine intermissione oremus. In tanto saeculi strepitu, in tanta hominum concitatione, tot inter res, quae mentem ab illo « uno, quod est necessarium», facile avertunt, his potissimum temporibus, magnopere est contendendum ut vita cum Deo coniuncta, quantum fieri possit, agatur. Quam in rem apte cadunt haec verba sancti Augustini : « Alternet pro tempore sonus vocum, perpetua sit vox inferiorum. Cum 2 3 4 5 6 7 8 1 3 4 5 6 7 8 Cfr. Serm. 355, 1; PL 39, 1570. Perfectae caritatis, 2. Cfr. Sacrosanctum Concilium, .10. Ibid., 14. Cfr. Mt 6, 6. Cfr. 1 Thess 5, 17. Cfr. Lc 10, 42. 70 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1058 convenís ad ecclesiam hymnum dicere, sonat vox tua laudes Dei : Dixisti, quantum potuisti, discessisti; sonet anima tua laudes D e i » . Haec spiritualis alimonia pietatis personalis pertinet etiam, ut patet, ad ministerium pastorale. Exemplo sit vobis Alanus de Solminihac, Ordinis vestri lumen, cui ante tres fere annos Beatorum Caelitum honores sunt decreti : ille profecto vitam liturgicam et actionem apostolicam eamque impensissimam consuetudine orandi fecundavit. Vos canonici regulares appellamini ex quo a Synodo Lateranensi, anno millesimo quinquagesimo nono celebrata, vetus institutum canonicorum est reformatum, vita communi sine proprio restituta. Recte in Declaratione de vita canonica, quam post Concilium Vaticanum II sociata opera composuistis, scriptum est : « Vita communis, quae est una e praecipuis notis Ordinis ... familiis canonicorum vires suppeditet ad ministeria melius exsequenda et ita ad adipiscendam perfectionem caritatis, personam cuiusque compleat et a periculis tueatur ». Sit ergo unaquaeque communitas canonicorum regularium «vera familia, in Domino congregata», in qua vigeat communio cordium, quatenus sodales «unanimes habitant in domo estque iis cor unum et anima una in Deum», in qua vigeat communio orationum, quibus illi « instant horis et temporibus constitutis » , in qua vigeat communio actionis, ex qua « opera eorum in unum fiunt » , maxime quod ad operositatem attinet pastoralem, necnon communio bonorum, prout iis « sunt omnia communia » . Ex tali communitate « magna virtus apostolica manat», ut Concilium Vaticanum II sententia valde attendenda declarat. Celebratio anni vicesimi quinti expleti a Confoederatione vestra instituta est quasi quaedam statio, in qua consistatis oportet ut rem vestram accuratius consideretis : haec coniunctio, in caritate potissimum innixa, Congregationum vestrarum temporibus nostris aptissime congruit, quibus expeditius est inter homines commercium et proclivior eorum voluntas ad opera consocianda. Non autem sit Confoederatio quasi quoddam nomen sine re, sed necesse est ut continenter 9 10 11 1 2 1 3 1 4 15 » Enarr. in Ps. 102, 2; PL 37, 1317. 10 11 12 13 14 15 Perfectae caritatis, 15. Cfr. Reg. S. Augustini, 1. Cfr. ibid., 3. Cfr. ibid., 83. Cfr. ibid., 1. Perfectae caritatis, 15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1059 vivificetur et spiritu verae fraternitatis et cooperationis repleatur. Sic exspectationi Ecclesiae, quae eam approbavit, ea respondebit. Cuius quidem Ecclesiae filii estote sinceri atque fideles. Audite iterum sanctum Augustinum, legiferum patrem vestrum: « Amemus Dominum Deum nostrum, amemus Ecclesiam eius : illum sicut patrem, istam sicut matrem; illum sicut dominum, hanc sicut ancillam eius; quia filii ancillae ipsius sumus... Tenete ergo, carissimi, tenete omnes unanimiter Deum patrem et matrem Ecclesiam». Eiusdem Ecclesiae typus singularis est Beatissima Virgo Maria, cuius Immaculato Cordi Ordo vester est consecratus. Imitamini Mariam quae Dei voluntati omni tempore prorsus erat subiecta ! Ei oboedite, quae de Filio suo vos hortari videtur : « Quodcumque dixerit vobis, tacite». Denique ad roborandos vos et confirmandos ut nobilem vocationem vestram studiose impleatis, Benedictionem Apostolicam vobis universis, qui adestis, libentissime impertio, quam pertinere volo etiam ad singulas familias vestras religiosas, ad canonissas regulares ceterasque sorores, quae proposita Ordinis vestri sequuntur, necnon ad familiares, id est ad sacerdotes dioecesanos et laicos instituto vestro spirituali ratione aggregatos. 16 17 V Ad Exc.mum Virum Petrum Hermes, Rei publicae Foederatae Germaniae constitutum Legatum.* Sehr geehrter Herr Botsehafter! Indem ich heute Ihr Beglaubigungsschreiben entgegennehme, begrüße ich Sie ehrerbietig als neuen außerordentlichen und bevollmächtigten Botschafter der Bundesrepublik Deutschland beim Heiligen Stuhl. Diese ehrenvolle Ernennung durch Ihren Herrn Bundespräsidenten führt Sie in neuer Verantwortung zurück an einen Ihnen bereits bekannten Ort, in eine diplomatische Vertretung, deren besonderer Charakter und Aufgabenbereich Ihnen durch eine frühere mehrjährige Tätigkeit schon persönlich vertraut sind. 1. Sie haben in Ihrer Begrüßungsansprache auf die tiefen geschicht14 Enarr. in Ps. 88, 14; PL 37, 1140-1141. 17 Io 2, 5. • Die 27 m. Augusti a. 1984. 1060 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale liehen Zusammenhänge hingewiesen, aus denen sich das gegenwärtige vertrauensvolle Verhältnis zwischen Ihrem Land und dem Heiligen Stuhl herleitet und sich heute in fruchtbarer Zusammenarbeit für gemeinsam erstrebenswerte politische und gesellschaftliche Ziele konkretisiert. Ich danke Ihnen besonders für Ihre anerkennenden Worte, mit denen Sie den Einsatz des Heiligen Stuhles gewürdigt haben, durch den dieser sich bemüht, zur Verwirklichung von Gerechtigkeit und Frieden in der internationalen Gemeinschaft der Völker seinen besonderen Beitrag zu leisten. Staat und Kirche, deren engem Zusammenwirken in der Vergangenheit das Abendland sein großes kulturelles Erbe verdankt, haben in der Neuzeit ihr gegenseitiges Verhältnis und ihre rechtliche Zuordnung neu zu bestimmen versucht. Wie ich in meiner Ansprache an den früheren Bundespräsidenten der Bundesrepublik Deutschland, Herrn Prof. Karl Carstens, bei seinem Besuch im Vatikan im Oktober 1982 unterstrichen habe, ist in Ihrem Land zwischen den beiden Institutionen auf der Grundlage des Grundgesetzes sowie des geltenden Reichskonkordates und der Länderkonkordate eine besonders glückliche und zeitgemäße Regelung gefunden worden. Gegenseitige Unabhängigkeit und solidarische Partnerschaft in der gemeinsamen Sorge um die großen Anliegen des Menschen und der Gesellschaft bilden die besten Voraussetzungen für eine langfristige wirksame Zusammenarbeit. 2. Im aufrichtigen Wunsch nach einer tiefgreifenden geistigen und politischen Erneuerung Europas würdigt und unterstützt der Heilige Stuhl die vielfältigen Bemühungen Ihrer Regierung um den Abbau von Spannungen, um Verständigung und immer engere Zusammenarbeit zwischen den Völkern des ganzen europäischen Kontinents, besonders mit den östlichen Nachbarländern. Es ist zu wünschen, daß die Bundesrepublik Deutschland — auch angesichts der besonderen politischen Umstände des Landes — das hohe Ansehen und den Einfluß, die sie sich durch ihre so erfolgreiche innere wirtschaftliche und gesellschaftliche Entwicklung erworben hat, auch im Bereich der internationalen Politik für die allgemeine Achtung der Würde und der Grundrechte des Menschen, für die "Überwindung von Unterentwicklung und Elend in der Welt verantwortungsbewußt voll zur Geltung bringt. Die umfangreichen Hilfen für Länder der Dritten Welt, die in den letzten Jahrzehnten von Ihrem Land geleistet worden sind und noch weiter großzügig gewährt werden, gereichen den Acta Ioannis Pauli Pp. II 1061 deutschen Bürgern, ihren Regierungen und nicht zuletzt den Kirchen zur besonderen Auszeichnung. Gerade in diesem Bereich erweist sich die vertrauensvolle Zusammenarbeit zwischen Staat und Kirche als besonders wirksam. 3. Die verfassungsrechtlichen und konkordatären Bestimmungen gewähren der Kirche in der Bundesrepublik Deutschland auch nach innen für eine maßgebliche Mitwirkung in der Gestaltung des gesellschaftlichen Lebens ein hohes Maß an freiheit. Die vielfältige konstruktive Zusammenarbeit mit staatlichen Stellen im sozialen und gesellschaftspolitischen Bereich zeigt, wie sehr sich die deutsche Kirche ihrer großen Verantwortung bewußt ist und zum Wohl des Menschen und der Gesamtheit ihren wichtigen Beitrag leistet. In der modernen pluralistischen Gesellschaft ist die Kirche in einer besonderen Weise gefordert in ihrem prophetischen Wächteramt zur Förderung und Verteidigung der grundlegenden geistigen und sittlichen Werte, ohne die das menschliche Zusammenleben nicht menschenwürdig gestaltet werden kann. Mcht alles, was machbar ist, ist dadurch auch schon sittlich erlaubt und ein für den Menschen erstrebenswertes Gut. Gerade in der pluralistischen Gesellschaft gilt es, die Geister zu scheiden. Die Kirche ist kraft ihrer Sendung überall dort zum offenen Widerspruch aufgerufen, wo Grundwerte und Grundrechte des Menschen in das Belieben und dadurch in die willkürliche Verfügbarkeit des einzelnen oder der Gesellschaft abzugleiten drohen. Politische Verantwortung darf sich nicht allein an Mehrheitsverhältnissen orientieren, sondern ist letztlich an sittlichen Maßstäben zu messen. Es ist erfreulich festzustellen, daß auch darüber in Ihrem Land zwischen Staat und Kirche ein intensiver freimütiger Dialog geführt wird. So über die Unantastbarkeit des menschlichen Lebens in allen seinen Phasen, über die öffentliche Moral, über den Schutz der Familie, besonders der Jugend, über Umweltschutz wie über gerechte Lösungen für die vielfältigen sozialen Fragen, z.B. für das drängende Problem der Arbeitslosigkeit und für die Ausländerfrage. 4. Mögen sich die offiziellen freundschaftlichen Beziehungen zwischen der Bundesrepublik Deutscland und dem Heiligen Stuhl auch im vertrauensvollen partnerschaftlichen Verhältnis von Staat und Kirche in Ihrem Land selbst als wirksam erweisen und fruchtbar weiterentwickeln zur Förderung von Frieden und Gerechtigkeit nach 1062 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale innen und nach außen, zum Nutzen des Gemeinwohls und des einzelnen Menschen. Daß auch Ihr Wirken in Ihrem neuen verantwortungsvollen Amt, sehr verehrter Herr Botschafter, dazu beitragen möge, wünsche ich Ihnen von Herzen und erbitte Ihnen hierfür Gottes beständigen Beistand. Ihnen und Ihrer werten Familie sowie allen Mitarbeitern in Ihrer Botschaft erteile ich zu Ihrem heutigen Amtsantritt meinen besonderen Apostolischen Segen. Aufrichtig erwidere ich zugleich die von Ihnen überbrachten guten Wünsche des Herrn Bundespräsidenten Dr. Richard von Weizsäcker und erbitte auch ihm für ein erfolgreiches Wirken in seinem neuen hohen Amt stets Gottes Licht und Führung. VI Ad Institutorum Saecularium sodales quosdam coram admissos.* Fratelli e Sorelle! 1. Godo veramente nell'incontrarvi ancora una volta, in occasione del Congresso mondiale degli Istituti secolari, convocato per trattare il tema : (c Obiettivi e contenuti della formazione dei membri degli Istituti Secolari ». È il secondo incontro che ho con voi, e nei quattro anni intercorsi dal precedente non sono mancate le occasioni perché io rivolgessi la parola a questo o a quell'Istituto. Ma c'è stata una particolare circostanza, nella quale ho parlato di voi e per voi. Lo scorso anno, a conclusione della riunione plenaria nella quale la Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari ha trattato della identità e della missione dei vostri Istituti, ho raccomandato, tra l'altro, ai Pastori della Chiesa di «favorire tra i fedeli una comprensione non approssimativa o accomodante, ma esatta, e rispettosa delle caratteristiche qualificanti » degli Istituti Secolari. E ho anche toccato un punto che rientra nell'argomento della formazione, da voi affrontato in questi giorni : da una parte esortando gli Istituti Secolari a rendere più intensa la loro comunione ecclesiale; e d'altra parte ricordando ai Vescovi che essi hanno la responsabilità 1 * Die 28 m. Augusti a. 1984. AAS 75 (1983), p. 687. 1 1063 Acta Ioannis Pauli Pp. II di «offrire agli Istituti Secolari tutta la ricchezza dottrinale di cui hanno bisogno ) ) . Mi è caro oggi rivolgermi direttamente a voi, Responsabili degli Istituti e Incaricati della formazione, per confermare l'importanza e la grandezza dell'impegno formativo. È un impegno primario, inteso sia in ordine alla propria formazione di tutti gli appartenenti all'Istituto, con particolare cura nei primi anni, ma con oculata attenzione anche in seguito, sempre. 2 2. Anzitutto e soprattutto vi esorto a rivolgere uno sguardo al Maestro divino, onde attingere luce per tale impegno. Il Vangelo può essere letto anche come resoconto dell'opera di Gesù nei confronti dei discepoli. Gesù proclama sin dall'inizio il «lieto annuncio» dell'amore paterno di Dio, ma poi insegna gradualmente la profonda ricchezza di questo annuncio, rivela gradualmente se stesso e il Padre, con infinita pazienza, ricominciando se necessario : « Da tanto tempo sono con voi, e tu non mi hai conosciuto? » . Potremmo leggere il Vangelo anche per scoprire la pedagogia di Gesù nel dare ai discepoli la formazone di base, la formazione iniziale. La « formazione continua » — come viene detta — verrà dopo, e la compirà lo Spirito Santo, che porterà gli Apostoli alla comprensione di quanto Gesù aveva loro insegnato, li aiuterà ad arrivare alla verità tutta intera, ad approfondirla nella vita, in un cammino verso la libertà dei figli di Dio. Da questo sguardo su Gesù e la sua scuola viene la conferma di una esperienza che tutti facciamo : nessuno di noi ha raggiunto la perfezione alla quale è chiamato, ciascuno di noi è sempre in formazione, è sempre in cammino. Scrive San Paolo che il Cristo deve essere formato in noi, così come siamo in grado di « conoscere l'amore di Cristo che sorpassa ogni conoscenza » . Ma questa comprensione non sarà piena che quando saremo nella gloria del Padre. È un atto di umiltà, di coraggio e di fiducia questo sapersi sempre 3 4 5 6 7 2 3 4 5 6 7 p. 688. Gv 14, 9. Cfr. Gv 14, 26; Rm 8, 14 ss. Cfr. Gal 4, 19. m a . , E f 3.19. Cfr. 1 Co 13, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1064 in cammino, che trova riscontro e insegnamento in molte pagine della Scrittura. Ad esempio : il cammino di Abramo dalla sua terra alla meta a lui sconosciuta cui Dio lo chiama ; il peregrinare del popolo di Israele dall'Egitto alla terra promessa, dalla schiavitù alla libertà ; lo stesso ascendere di Gesù verso il luogo e il momento in cui, innalzato da terra, tutto attirerà a sé. 8 9 10 3. Atto di umiltà, diceva, che fa riconoscere la propria imperfezione; di coraggio, per affrontare la fatica, le delusioni, le disillusioni, la monotonia della ripetizione e la novità della ripresa; soprattutto di fiducia, perché Dio cammina con noi, anzi : la Via è Cristo, e l'artefice primo e principale di ogni formazione cristiana è, non può essere altri che Lui. Dio è il vero Formatore, pur servendosi di occasioni umane : (( Signore, Padre nostro tu sei, noi siamo creta e tu colui che ci dà forma, e noi tutti siamo opera delle tue mani » . Questa convinzione fondamentale deve guidare l'impegno sia per la propria formazione sia per il contributo che si può essere chiamati a dare alla formazione di altre persone. Mettersi con atteggiamento giusto nel compito formativo, significa sapere che è Dio che forma, non siamo noi. Noi possiamo e dobbiamo diventarne una occasione e uno strumento, sempre nel rispetto dell'azione misteriosa della grazia. Di conseguenza l'impegno formativo su di noi e su chi ci è affidato è orientato sempre, sull'esempio di Gesù, alla ricerca della volontà del Padre : (( Non cerco la mia volontà, ma la volontà di colui che mi ha mandato » . La formazione infatti, in ultima analisi, consiste nel crescere nella capacità di mettersi a disposizione del progetto di Dio su ciascuno e sulla storia, nell'offrire consapevolmente la collaborazione al suo piano di redenzione delle persone e del creato, nel giungere a scoprire e a vivere il valore di salvezza racchiuso in ogni istante : « P a d r e nostro, sia fatta la tua volontà». 11 1 2 1 3 14 4. Questo riferimento alla divina volontà mi porta a richiamare una indicazione che già vi ho dato nel nostro incontro del 1980 : in ogni 8 Cfr. Gen 12, 1 ss. 9 Cfr. Esodo. Cfr. Gv 12, 32. Cfr. ibid. 14, 6 10 11 12 13 14 Is 64, 7. Gv 5, 30. Mt 6, 9-10. 1065 Acta Ioannis Pauli Pp. II momento della vostra vita e in tutte le vostre attività quotidiane deve realizzarsi « una disponibilità totale alla volontà del Padre, che vi ha posti nel mondo e per il mondo » . E questo — vi dicevo inoltre — significa per voi una particolare attenzione a tre aspetti che convergono nella realtà della vostra specifica vocazione, in quanto membri di Istituti Secolari. Il primo aspetto riguarda il seguire Cristo più da vicino sulla via dei consigli evangelici, con una donazione totale di sé alla persona del Salvatore per condividerne la vita e la missione. Questa donazione, che la Chiesa riconosce essere una speciale consacrazione, diventa anche contestazione delle sicurezze umane quando siano frutto dell'orgoglio ; e significa più esplicitamente il « mondo nuovo » voluto da Dio e inaugurato da Gesù. Il secondo aspetto è quello della competenza nel vostro campo specifico, per quanto esso sia modesto e comune, con la ((pienezza di coscienza dalla propria parte nella edificazione della società » necessaria per « servire con maggiore generosità ed efficacia » i fratelli. La testimonanza sarà così più credibile : « Da questo sapranno che siete miei discepoli, se avrete amore gli uni per gli altri » . Il terzo aspetto si riferisce a una presenza trasformatrice nel mondo, cioè a dare « un contributo personale alla realizzazione del piano provvidenziale di Dio nella storia » , animando e perfezionando l'ordine delle realtà temporali con lo spirito evangelico, agendo dall'interno stesso di queste realtà. 1 5 16 1 7 18 1 9 2 0 21 Vi auspico, come frutto di questo Congresso, di continuare nell'approfondimento, soprattutto mettendo in atto i sussidi utili per porre l'accento formativo sui tre aspetti accennati, e su ogni altro aspetto essenziale, quali ad esempio l'educazione alla fede, alla comunione ecclesiale, all'azione evangelizzatrice : e tutto unificando in una sintesi vitale, proprio per crescere nella fedeltà alla vostra vocazione e alla vostra missione, che la Chiesa stima e vi añida, perché le riconosce rispondenti alle attese sue e dell'umanità. 15 AAS 72 (1980), p. 1021. 16 Cfr. Lumen gentium, 42; Perfectae caritatis, 11. 17 Apostolicam actuositatem, 73. 18 Gaudium et spes, 93. 19 Gv 13, 35. 20 Gaudium et spes, A4. 21 Cfr. Lumen gentium, 31; Apostolicam actuositatem, 1, 16, 19. 1066 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5. Prima di concludere vorrei ancora sottolineare un punto fondamentale : cioè che la realtà ultima, la pienezza, è nella carità. « Ohi sta nell'amore dimora in Dio e Dio dimora in lui a. Anche lo scopo ultimo di ogni vocazione cristiana è la carità ; negli Istituti di vita consacrata, la professione dei consigli evangelici ne diventa la strada maestra, che porta a Dio sommamente amato e porta ai fratelli, chiamati tutti alla filiazione divina. Ora, all'interno dell'impegno formativo, la carità trova espressione e sostegno e maturazione nella comunione fraterna, per diventare testimonianza e azione. Ai vostri Istituti, a motivo delle esigenze di inserimento nel mondo, postulate dalla vostra vocazione, la Chiesa non richiede quella vita comune che è propria invece degli istituti religiosi. Tuttavia essa richiede una «comunione fraterna radicata e fondata nella carità», che faccia di tutti i membri come « una sola peculiare famiglia » ; essa richiede che i membri di uno stesso Istituto Secolare « conservino la comunione tra di loro curando con sollecitudine l'unità dello spirito e la vera fraternità » . Se le persone respirano questa atmosfera spirituale, che presuppone la più ampia comunione ecclesiale, l'impegno formativo nella sua integrità non fallirà il suo scopo. 22 2 3 2 4 6. Al momento di concludere, il nostro sguardo ritorna su Gesù. Ogni formazione cristiana si apre alla pienezza della vita dei figli di Dio, così che il soggetto della nostra attività è, in fondo, Gesù stesso : « Non sono più io che vivo, ma Cristo vive in me » . Ma questo è vero solo se ciascuno di noi può dire : « Sono stato crocifisso con Cristo », quel Cristo « che ha dato se stesso per me » . È la sublime legge della sequela Christi : abbracciare la Croce. Il cammino formativo non può prescindere da essa. Che la Tergine Madre vi sia di esempio anche a questo proposito. Lei che — come ricorda il Concilio Vaticano II — « mentre viveva sulla terra una vita comune a tutti, piena di sollecitudine familiare e 2 5 2 6 22 23 24 25 26 1 Gv 4, 16. Can. 602. Can. 716, 2. Gal 2, 20. Ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1067 27 di lavoro ) ) , (( avanzò nella peregrinazione della fede e serbò fedelmente la sua unione col Figlio sino alla croce w. E pegno della protezione divina sia la Benedizione Apostolica, che di tutto cuore imparto a voi e a tutti i membri dei vostri Istituti. 28 VII Ad Venetiolae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos.* Queridos Hermanos en eil episcopado: 1. Al término de mi coloquio individual con cada uno de vosotros, os manifiesto mi profundo gozo y agradecimiento por vuestra presencia en esta reunión fraterna, momento muy significativo de la visita ad Limina de los Obispos venezolanos. En esta ocasión, que abre mi espíritu y sentimientos a los vuestros, me doy cuenta de que por encima del afecto y fraternidad existentes entre el Papa y el episcopado de una nación concreta, toma cuerpo un hecho misterioso que supera nuestras personas y que nos introduce en una realidad grandiosa en la que entra de lleno el Espíritu de Cristo, que late y se manifiesta en gracia intercambiada entre la Iglesia de Roma y vuestras Iglesias particulares. En esa magnífica perspectiva de fe que nos envuelve y compromete personalmente, nuestros corazones se abren a la esperanza, porque la comunión en y con Cristo sabemos que es fuerza salvadora inagotable que valoriza nuestros esfuerzos. Esta mirada esperanzada y optimista es la primera disposición a la que nos llama la verdad profunda de este encuentro, en cuyo centro está la solicitud por vuestras comunidades eclesiales, en su conjunto y en cada miembro de las mismas. 2. La Iglesia en Venezuela se encuentra a las puertas de su medio milenio de evangelización. Dificultades históricas ya conocidas impidieron que tal evangelización fuera más completa en el pasado. Y la situación actual de vuestro país, no ajeno a la conmoción de valores y a la crisis económica que golpea a América Latina, plantea de nuevo el problema con especial urgencia. 27 Apostolicam actuositatem, 4. 28 Lumen gentium, 58. * Die 30 m. Augusti a. 1984. 1068 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ante elio viene a mi mente el pasaje bíblico, tan denso de enseñanzas, en el que Pedro dice al paralítico postrado a la puerta del templo : « Míranos... Plata y oro no tengo, lo que tengo te lo doy: en nombre de Jesucristo, el Nazareno, echa a andar». Ese (( míranos » de Pedro traduce la profunda hambre de Evangelio y de justicia de vuestro pueblo católico, sediento de autenticidad, de ver hecha vida la fe que anuncia la Iglesia, de contemplar a ésta anclada profundamente en la realidad de vuestro país y libre e independiente para interpelarlo, para dar testimonio de la propia solidaridad hacia los hombres, y al mismo tiempo fiel íntegramente al Absoluto de Dios. Una Iglesia que avance siempre en ardor contemplativo y de adoración, en celo en su actividad misionera, caritativa, promocional, siguiendo las pautas sobre las que se interrogaba con insistencia mi predecesor Pablo V I , y que nos urgen siempre. 1 2 El hombre actual espera de la Iglesia el signo, la palabra, la luz eficaz. Y no cabe duda de que es mucho lo que la Iglesia puede aportar a la sociedad actual. No puede ser escasa la fuerza transformadora de la Palabra de Dios. Ello irá conduciendo hacia los grandes objetivos de la labor evangelizadora en una época particularmente hambrienta de Espíritu « porque está hambrienta de justicia, de paz, de amor, de bondad, de fortaleza, de responsabilidad, de dignidad humana » . Y tales objetivos conducirán al hombre hacia su plena dignidad y solidaridad en Cristo, haciendo prevalecer la ética sobre la técnica, la persona sobre las cosas. 3 4 s 3. Es un hombre concreto el que hoy se encuentra ante nosotros, como ante Pedro. El espera, quizá sin decirlo, ser sanado, completado, evangelizado. Nos mira atentamente. ¿Quién es? ¿Cómo vive? ¿Qué desea? ¿Qué problemas afronta en la Venezuela de hoy? Es el hombre que, marcado en su ser por la fe católica, quiere conocerla mejor, desea una más sólida instrucción religiosa, el don de los sacramentos y todas las formas de alimento para su hambre espiritual. Y es también parte de un pueblo que en el último período ha logrado nuevas metas de progreso material, pero en el que existen aún amplios sectores de aban1 Act 3, 4-6. 2 Cf. Evangelii nuntiandi, 76. Cf. 1 Sam 3, 1. Redemptor hominis, 18. Cf. Laborem exercens, 12, 13, 21, 22. 1 4 5 1069 Acta Ioannis Pauli Pp. II dono, injusticia, marginación y pobreza. Por ello yo mismo observaba durante mi último viaje a vuestro continente : <( Un análisis sincero de la situación muestra cómo en su raíz se encuentran hirientes injusticias, explotación de unos por otros, falta grave de equilibrio en la distribución de las riquezas y de los bienes de la cultura » . Cuando todas estas carencias y sus causas tienden a acrecentar hoy sentimientos de angustia, desconfianza y frustración en la sociedad, es cuando el mensaje de Cristo, la misma persona del Redentor <( que hizo y enseñó » , pueden presentarse como salvación, como esperanza. En esa situación Jesucristo es el que puede dar sentido profundo al ser de la persona, iluminar una nueva escala de valores, impulsar poderosamente a la acción transformadora en favor de los hermanos que necesitan y buscan fe y justicia. 6 7 4. La historia de la evangelización cristiana en vuestro país ha pasado por no pocas dificultades. Han sido numerosos los obstáculos, superados siempre con esfuerzo y con escasez de medios. Hoy día, esta historia nos reta a dar, con realismo y esperanza al mismo tiempo, un nuevo impulso a la evangelización. Los que están cerca y los que están lejos, los mayores y los jóvenes necesitan una palabra clara, sincera, profundamente cristiana. Necesitan a Jesucristo vivido, Jesucristo seguido y predicado; ésa es nuestra única riqueza y nuestra fuerza. Es por tanto imprescindible que la Iglesia, desde una posición de pobreza y libertad respecto a los poderes de este mundo, anuncie con valentía la verdad de Jesucristo, firmemente convencida de la fuerza transformadora del mensaje cristiano que, con la fuerza del Espíritu de Dios, es capaz de transformar moralmente los corazones, camino para renovar las estructuras. 5. Esta nueva evangelización requirirá una serie de esfuerzos coordinados alrededor de las tareas que se consideran más urgentes e importantes. La catequesis en primer lugar. Impartida en forma orgánica y sistemática aportará al creyente los elementos necesarios para una vida cristiana integral : el contenido central e indispensable de la doctrina, la vivencia religiosa práctica, unida a un compromiso apostólico con dinamismo social. Sólo así poseerá el cristiano la seguridad necesaria 6 7 Discurso a la XIX Asamblea Ordinaria del C E L A M , Haití 9 marzo 1983, I, 3. Act 1, 1. 1070 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale para mantenerse firme y serenamente en la fe católica. Incluso en un ambiente adverso y en el que, con frecuencia, proliferan grupos de pseudo contenido religioso. En ese cometido habrá que tener en cuenta que la catequesis « persigue el doble objetivo de hacer madurar la fe inicial y de educar al verdadero discípulo por medio de un conocimiento más profundo y sistemático de la persona y del mensaje de Nuestro Señor Jesucristo. Pero en la práctica catequética, este orden ejemplar debe tener en cuenta el hecho de que a veces la primera evangelización no ha tenido lugar ) ) . Tal situación no es excepcional, a veces, en la catequesis de jóvenes y adultos. 8 6. Otro aspecto que reviste hoy la máxima importancia es la recta formación de la conciencia del cristiano, es decir, el contenido moral de la catequesis, que no podrá dejar de (( iluminar como es debido, en su esfuerzo de educación en la fe, realidades como la acción del hombre por su liberación integral, la búsqueda de una sociedad más solidaria y fraterna, las luchas por la justicia y la Construcción de la paz » . Estas acciones habrán de partir de una auténtica conversión del corazón. Porque es claro, por ejemplo, que la digna valoración y la justa promoción de la mujer no podrá llevarse a cabo debidamente sin que ella misma, y el varón que a veces abusa de su condición, acepten en profundidad la fe en Cristo, con todas las consecuencias que derivan para unas relaciones personales de justa valoración y mutuo respeto. 9 7. La célula familiar, la familia cristiana, su crecimiento y consolidación, deben ser uno de los objetivos y frutos más preciados de esta catequesis. No sabría encarecer suficientemente la importancia de este punto en vuestro provecto evangelizador. El sacramento del matrimonio, tal como lo entiende y predica la Iglesia, es un alto ideal. Entorpecen o favorecen su realización diversos factores de tipo histórico, económico, cultural y sicológico. Aspectos todos ellos que deberán estudiarse cuidadosamente. No para aceptarlos sin más, con resignada pasividad o fatalismo, sino más bien como reto para una toma de conciencia que lleve a decisiones y planes de acción concretos y posibles. Os exhorto, por ello, a que acometáis con delicadeza y respeto, pero al mismo tiempo con profunda convic8 9 Catechesi tradendae, 19. Ibid. 29. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1071 ción, la evangelización de la célula familiar, la preparación al matrimonio cristiano y la recta formación a una paternidad responsable que esté de acuerdo con las normas del Magisterio. De este esfuerzo han de brotar numerosos bienes : para los esposos venezolanos y su cristiana vivencia del amor; para sus hijos; para el desarrollo humano y moral de toda la sociedad ; para la misma institución del matrimonio que la Iglesia santifica, renueva y refuerza en el espíritu de Cristo; y también —con toda la importancia que ello tiene— para el surgimiento de más numerosas y sólidas vocaciones a la vida sacerdotal y religiosa en vuestro país, un problema central para la vida de la Iglesia en Venezuela. Conozco vuestros desvelos y esfuerzos por suscitar esas vocaciones; sé que, como fruto de una seria promoción vocacional, ha habido un incremento en el número de los candidatos al sacerdocio; pero, no es todavía suficiente para las necesidades de una población en continuo aumento. Debéis seguir inculcando a los fieles la necesidad de orar al Señor para que mande obreros a su mies. De esa plegaria brotarán, como un don providencial, las vocaciones y la perseverancia de los sacerdotes en su ministerio. Los seglares y los que tienen ministerios laicales son ciertamente una valiosa ayuda, Pero el sacerdote ministro del perdón, de la Eucaristía, de la Palabra, es insustituible para la vida de la Iglesia, como la fundó y la quiere Jesucristo el Señor. Que los Seminarios continúen ocupando un lugar privilegiado en vuestro corazón y estén bajo vuestra mirada pastoral, haciendo participar a los fieles, especialmente a los padres de familia, en la solicitud por esa porción más preciada de la comunidad diocesana. Esmeraros por tanto cada vez más en dar a los seminaristas una formación humanística, filosófica y teológica de acuerdo con las exigencias de la cultura moderna y las necesidades de vuestros pueblos, vigilando siempre para que la enseñanza sea siempre fiel a las orientaciones y al Magisterio de la Iglesia. 8. Grande y hermosa, pero no fácil, es la tarea que se despliega ante vuestros ojos, queridos Hermanos. Permitidme que termine estas reflexiones sugiriéndoos una ayuda valiosa para vuestro trabajo, y que será a su vez el fruto de todo este esfuerzo evangelizador. Me refiero a los seglares, que son la inmensa mayoría del pueblo de Dios. Su 1072 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale trabajo e inserción en la Iglesia, su sabia y previdente organización en grupos y movimientos apostólicos diversos va a ser decisiva en los años venideros. El Concilio Vaticano II nos anima a utilizar su conciencia eclesial, su disponibilidad y capacidad apostólica, todavía no suficientemente aprovechadas, para evangelizar, catequizar, trabajar por un cambio que impregne de valores cristianos la sociedad. Por ello, una de vuestras prioridades más queridas ha de ser la de preparar, actualizar y dinamizar comunidades cristianas y movimientos de apostolado seglar con la suficiente formación, sentido de unidad eclesial y profunda espiritualidad. Así la Iglesia multiplicará sus fuerzas evangelizadoras en tantos campos de la vida que reclaman la específica y propia colaboración de los laicos. 9. Queridos Hermanos : Sé que vais a emprender una gran misión nacional que sirva para despertar y consolidar la conciencia cristiana de vuestros fieles. Me alegra esta feliz iniciativa. Sabed que estoy con vosotros, alentando vuestro esfuerzo. Tendré muy presente esta intención en mis plegarias al Señor y a la querida Madre de Coromoto, Patrona de vuestro país. En ellas recordaré a cada uno de vosotros y las intenciones de vuestros diocesanos y del amado pueblo de Venezuela tan presente siempre en mi corazón y que con gozo pastoral visitaré, Dios mediante, dentro de pocos meses. Llevadles a todos mi afectuoso recuerdo y saludo, mientras a vosotros aquí presentes y a ellos imparto mi especial Bendición Apostólica. NUNTII GRATULATORII I VENERÀBILI FRATRI NOSTRO LADISLAO S. R. E. PRESBYTERO CARD. LÉKAI, ARCHIEPISCOPO METROPOLITAE STRIGONIENSI. Proximo mense Octobri, beatissimae Virginis Mariae dicato Rosario, iam post aestivos calores revirescente natura, memoriam quinquagesimam suscepti sacerdotii celebratos. Iamque mente fingimus non solum qua pietate tu dulcem sanctamque laetitiam praecipias, quem dies illa tanta induit dignitate, sed etiam quanto gaudio sacerdotes populusque tuus exsultent, de hac tua sollemnitate quasi de propria felices. Quin et Nos cum illis, Venerabilis Frater Noster, praesentem habe. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1073 Ad te vero quod attinet, constans animi tui fides, studium erga Deum, caritas in proximos, id profecto effecerunt, ut rerum eventus, laetos tristes, iusta semper aequabilitate spectares, Dei gloriam in omnibus quaereres, in populi salutem curam intenderes, in discriminibus patientiam adhiberes, in fluctibus serenam pacem optares. Quae profecto virtutes scilicet cum episcopatu maturuerunt; collata enim successorum Apostolorum dignitas, atque Purpura Patrum Cardinalium postea data, quem ad modum te inter Ecclesiae principes collocaverant, ita officiorum tuorum conscientiam in te magnopere acuerunt. Rem sane testantur illa multa opera quae per haec episcopatus tui lustra gessisti. Ne singula; est te auctore sacellum Hungaricum in Specubus Vaticanis, Romae, restitutum, quod Nos ipsi facto Sacro, anno MCMLXXX inauguravimus. Item provido consilio effecisti ut Budapestini domum aperires iis excipiendis qui provecta essent aetate; quanto cum illorum commodo nemo non videt. Templa praeterea quae aut tempus aut bellum corrupisset, tota archidioecesi refici curasti, non solum cum fidei, sed etiam cum artis emolumento. Quin id etiam est a te prudenter obtentum, ut novum templum Budapestini aedificaretur, beato Eusebio sacrum (fuit autem hic Monachorum conditor a S. Paulo Eremita), ante quod die x x i proximi mensis Octobris sollemni caerimonia divina mysteria celebrabis. Qui sane, de interioribus etiam animorum templis sollicitus, sive sacerdotum, sive etiam laicorum curam adhibuisti assiduam : illorum quidem per annuos Iuris Canonici cursus, accitis Roma Professoribus, horum vero per epistulares sacrae Theologiae scholas. Ceterum, ad alendam pietatem, per te patuit etiam domus a Sancto Gerardo, quam in loco Leànyfalu aperuisti. Est ergo, Venerabilis Frater Noster, cur tu ad aevum actum respiciens gaudeas, Nos tecum laetemur, de fructibus gratias agentes, quos ex opere tuo Ecclesia colligit. Hauri ergo iam nunc quae dies illa parat : lucem, gratiam, Dei benevolentiam. Ad Nos quod attinet, tibi, sacris Praesulibus qui aderunt, Auxiliaribus, clero populoque tuo, Nobis carissimo, ex animo benedicimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x v mensis Septembris, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS P P . I I 71 - A. A. S. 1074 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II VENERABILI FRATRI NOSTRO RADULFO S. R. E. PRESBYTERO CARD. SILVA HENRÍQUEZ. Proximum vitae tuae honorificum sane beatificumque eventum, ordinationis episcopalis tuae vicesimam quintam memoriam anniversariam, praeterire omnino nolumus quin fraternam hanc tibi salutationem ac fervidam simul gratulationem tradamus per litteras una cum iusta aestimatione eorum quae pro Christi amore Ecclesiaeque progressione effeceris tum uti Episcopus Vallis Paradisi tum plus viginti annos in munere Ordinarii Sancti Iacobi. Eodem autem tempore Dominum messis custodemque pastorum precamur ut dies tuos exhilaret ac praesertim, hac data optabili opportunitate, animum tuum confirmet et consoletur ex recordatione operum tuorum in vinea Eius absolutorum necnon meritorum quae tibi hoc per temporis actuosi spatium cumulavisti. Gratulantis denique mentis Nostrae testem de commemoratione episcopatus tui primordiorum conciliatricemque simul praemiorum copiosorum a miserenti Redemptore transmi ttimus libentissime tibi Apostolicam Nostram Benedictionem. Ex Aedibus Vaticanis, die iv mensis Octobris, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS P P . I I III VENERABILI FRATRI NOSTRO IOANNI CAROLO S. R. E. PRESBYTERO CARD. ARAMBURU, ARCHIEPISCOPO BONAERENSI. Probe conscii Nobis quanta aestimatione observantiaque percolaris tu, Venerabilis, Frater Noster, non solum a Fratribus Argentinae Episcopis verum etiam ab omni Conferentia Episcoporum Americae Latinae, cuius fuisti ab initio semper fautor et actor, perlibenter Nos hodie admiscemus gratulabundos sensus Nostros atque ipsas gratulantes hasce voces tot aliis signis et testimoniis multorum in te benevolentiae, sed praesertim fraterni gaudii, ob appropinquantem feliciter vitae tuae honorificum certe laetificumque simul eventum: sacerdotii tui quinquagesimum anniversarium diem, duodevicesimum mensis Octobris. Acta Ioannis Pauli Pp. II 1075 Saepius quidem tecum agentes et colloquentes sacerdotalem animum tuum perspeximus et apostolicum ardorem in multiplici opera pastorali tua, recentius videlicet in efficienti gubernatione vastae communitatis Bonaërensis, sed prius iam aliis in locis amatissimae patriae tuae. Iuvat igitur Nos propalam hic celebrare sapientem actuosamque maxime industriam tuam, quam illuminato prorsus consilio intendisti semper in educationem cleri ac populi, in spiritalem praeprimis curationem salutemque hominum, in frugiferos apostolatus laicalis motus, in vocationes sacerdotales. Complures proinde reperimus causas cur et tu in Domino laeteris de hac optata curriculi tui meta, cur Nos tibi vehementissime gratulemur de operibus mentisque presbyteratus et episcopatus tui, cur postremo Deum bonorum pastorum custodem precemur ut anniversarium diem tibi exhilaret caelitus prosperetque in posteros etiam annos laudabilia tua ministerii incepta ac te semper superna consolatione et luce confirmet, auspice Benedictione ipsa Apostolica Nostra quam tibi universoque Bonaerensi gregi benevolentissimi hac fausta occasione elargimur. Ex Aedibus Vaticanis, die iv mensis Octobris, anno MCMLXXXIV, Pontificatus Nostri sexto. IOANNES PAULUS PP. I I NUNTIUS TELEGRAPHICUS Christifidelibus in Lituania degentibus missus.* Cum in eo sit ut Vilnae sollemnia agantur ob diem festum translationis reliquiarum sancti Casimiri, xxvi mensis Augusti die, quingentésima vertente anniversaria memoria ex quo Lituaniae patronus supremum obiit diem, Fratribus Nostris in episcopatu, presbyteris ista in Natione Nobis profecto dilectissima munus sacerdotale agentibus, nec non Christifidelibus eorum moderamini concreditis significare cupimus spiritualem Nostram communionem qua cum vobis omnibus arcte consolamur hoc peculiari historiae vestrae Christianae tempore. Fieri sane non potest ut fidei caritatisque peregrinatores Vilnam * Die 23 m. Augusti a. 1984. 1076 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale obeamus atque ad illius sancti viri sepulcrum orantes ultimum sollemnium diem ista cum catholica familia exigamus ; neque licet Nobis per Legatum Nostrum salutationem Nostram mittere. Noscatis tamen volumus vehementer Nos Ecclesiamque Romanam consociari vobis in gratiarum actione filiali animo Deo reddenda ob spiritualia bona quibus vos per fudit hoc gratiae tempore, cum scilicet certiores facti estis amplissimi doni quo Deus Ecclesiae patriaeque vestrae gratificatus est per sanctum Casimir um, cuius sanctitatis hereditas inter vos atque in cordibus vestris adhuc viget. Dominum exoramus ut haec spiritualis renovationis dona, vobis, deprecante sancto vestro patrono, impertita, atque vivax memoria tum ipsius praeclari exempli precationis, tum caritatis operum, tum testificationis in Christum atque singularis in Virginem Mariam amoris, comparare pergant sanctitatis, confitentis animosaeque testificationis fidei fructus, dum sexcentesimam evangelizationis suae anniversariam sollemnitatem Natio vestra est celebratura. Haec ominati, Mariae misericordiae Matri, ad Aurorae ianuam cunctam Lituanam gentem committimus, iuvenes praesertim, ut spe laeti, fortes in tribulatione, in oratione perseverantes deque pauperum necessitatibus solliciti, magis magisque Christi nuntium disseminent et fraterno amore coniuncti, sollerti episcoporum suorum moderamini obsequentes, sedulam dent ad humanae societatis bonum operam, ut homines universi veritatem quae ad salutem ducit cognoscere valeant. In quorum pignus, peculiarem Apostolicam Nostram Benedictionem impertimus. IOANNES PAULUS P P . I I Sacra Congregatio pro Episcopis 1077 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETA I PENEDENSIS De concathedralis erectione Cum urbs vulgo Arapiraca nuncupata, intra Penedensis dioeceseos fines patens, loci opportunitate, incolarum frequentia opibusque modo crebra, labentibus annis, felicia susceperit incrementa ac, in praesens, christifidelium numero, industria negotiisque floreat, Exc.mus P. D. Constantinus Iosephus Lürs, O. F. M., Episcopus Penedensis, ad aptius animarum bono consulendum, ab Apostolica Sede expostulavit ut templum paroeciale in memorata urbe exstans, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis Boni Consilii (a Bono Consilio) dicatum, ad dignitatem ac fastigium concathedralis Ecclesiae eveheretur. Sacra Congregatio pro Episcopis, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia P P . I I , tributarum, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Caroli Furno, Archiepiscopi titularis Abaiitani et in Brasilia Apostolici Nuntii, catholicae religionis firmitatem ac incrementum prae oculis habens, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, memoratum templum in civitate a populis Arapiraca exstans ad dignitatem et fastigium Ecclesiae concathedralis evehit, ita ut in eodem episcopalis cathedra erigi possit et Capitulum cathedrale divina officia, ad normam iuris, persolvere valeat. Ad haec perficienda, Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P. D. Carolum Furno deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo 1078 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, ubi primum fas erit, authenticum exemplar actus paractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 9 mensis Iulii anno 1984. © BERNARDINUS Card. G ANTIN, Praefectus L. © S. Marcellus Costalunga, Subsecretarius In 8. Congr. pro Episcopis tab., n. 548/84. II MUTINENSIS ET R E G I E N S I S IN A E M I L I A De mutatione finium dioecesium Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mus P. D. Bartholomaei Sanctus Quadri, Archiepiscopus Mutinensis, et Exc.mus P. D. Gilbertus Baroni, Episcopus Regiensis in Aemilia, votis Concilii Oecumenici Vaticani II de aptiore ecclesiasticarum circumscriptionum territoriali compositione obsequentes, ab Apostolica Sede postulaverunt ut ecclesiastici fines earum dioecesium aliquantulum immutarentur. Sacra Congregatio pro Episcopis, rata huiusmodi immutationem utiliori dominici gregis spirituali regimini profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia Pp. II tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Proinde suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, hoc Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, ab archidioecesi Mutinensi separat et finitimae dioecesi Regiensi in Aemilia adscribit paroecias (( S. Lorenzo Mart. in Cerredolo )) .atque (( S. Michele Arcangelo in Massa Toano )) appellatas ita ut integrum territorium municipii vulgo Toano dioecesi Regiensi in Aemilia pertineat. Statuit quoque eadem sacra Congregatio ut una cum territorio paroeciarum adnectantur ecclesiae, oratoria, coemeteria paroecialia, piae fundationes et alia quaelibet ecclesiastica bona ad easdem ecclesias et oratoria quomodocumque forte pertinentia. Sacra Congregatio pro Episcopis 1079 Quamobrem documenta et acta praefatarum paroeciarum territorium, clericos, fideles et bona temporalia forte spectantia a Curia Mutinensi ad Curiam Regierisem in Aemilia transmittantur, in propriis archivis custodienda. Ad haec perficienda sacra Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P. Bartholomaeum Sanctum Quadri, Archiepiscopum Mutinensem, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem sacram Congregationem pro Episcopis, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus sacrae Congregationis pro Episcopis, die 15 Septembris anno 1984. BERNARDINUS Card. G ANTIN, Praefectus Marcellus Costalunga, Subsecr. L. © S . In S. Congr. pro Episcopis tab., n. 486/84. III SANCTI I O S E P H I IN CALIFORNIA De translatione Ecclesiae cathedralis Maiori Christifidelium spirituali bono apprime studens, Exc.mus P. D. Rolandus Petrus DuMaine, Episcopus Sancti Iosephi in California, vota quoque cleri exprimens, ab Apostolica Sede enixe rogavit ut cathedralis Ecclesiae cum adnexis praerogativis titulus, quo modo paroeciale templum, necessitatibus iam impar, Deo in honorem S. Patricii dicatum in urbe Sancti Iosephi in California exstans gaudet, perinsigni teniplo Deo in honorem S. Iosephi dicato, ad summum usque reficiendo et affabre decorando, in eadem urbe sito, transferatur atque attribuatur. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Pii Laghi, Archiepiscopi titularis Maurianensis et in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Pro-Nuntii Apostolici, rata petitam translationem aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia P P . II tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. 1080 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, titulum Cathedralis Ecclesiae S. Iosephi in California transfert a memorato templo Sancti Patricii ad templum Sancti Iosephi cum omnibus honoribus, iuribus et privilegiis quibus ceterae Ecclesiae cathedrales potiuntur. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis praefatum Exc.mum P. D. Pium Laghi deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 18 mensis Septembris anno 1984. BERNARDINUS Card. GANTIN, Praefectus L. © S. Marcellus Costalunga, Subsecr. In S. Congr. pro Episcopis tal., n. 599/84. IV HONOLULUENSIS De Ecclesiae concathedralis erectione. Maiori Christifidelium spirituali bono apprime studens, Exc.mus P. D. Iosephus Ferrario, Episcopus Honoluluensis, ab Apostolica Sede petivit ut templum, noviter renovatum, in memorata urbe exstans, Deo in honorem Sanctae Teresiae a Iesu Infante, Virg., dicatum, ubi divinus cultus magno decore peragi potest, ad dignitatem Ecclesiae concathedralis eveheretur. Quapropter Sacra haec Congregatio pro Episcopis, praehabito fa? vorabili voto Exc.mi P. D. Pii Laghi, Archiepiscopi titularis Maurianensis et in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Pro-Nuntii Apostolici, vigore facultatum a Summo Pontifice Ioanne Paulo> divina Providentia Pp. I I , sibi tributarum, hoc decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, memoratum templum Sanctae Teresiae a Iesu Infante in urbe Honoluluensi exstans, ad digni- Sacra Congregatio pro Episcopis 1081 tatem et fastigium Ecclesiae concathedralis evehit. Itaque posthac in eodem templo Cathedra episcopalis erigi potest ac debet et Honoluluensi Antistiti licet, diebus sollemnioribus, prouti magis ipsi expedire videatur in praefata Ecclesia concathedrali pontificalia exercere, Ad haec omnia exsecutioni mandanda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Exc.mum P. D. Pium Laghi, eidem tribuens necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere ei imposito ad hanc Sacram Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, quam primum, remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 19 mensis Septembris, anno 1984. BERNARDINUS Card. G ANTIN, Praefectus Ii. B S. Vitus Gemmiti, Officialis In S. Congr. pro Episcopis tab., n. 598/84. V SANCTI P A U L I DE U R B E Nova pastoralis ordinatio Abbatiae territoriali datur. Sancti Pauli de Urbe vetustissimam Abbatiam territorialem aptiorem pastoralem ordinationem iuxta Concilii Vaticani Secundi praescripta (Ch. D. 22-24) expostulare, post normas per Apostolicas Litteras « Catholica Ecclesia » de Abbatiarum nullius dioeceseos innovatione editas, evidentissime patuit. Quare die undecima mensis Iulii anno millesimo nongentesimo octogesimo primo, Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia Pp. I I , de consilio Congregationis pro Episcopis, voto favorabili praehabito Cardinalis Vice Sacra Urbis Antistitis atque R. P. D. Abbatis Ordinarii Sancti Pauli de Urbe, novum ordinem pastoralem disposuit et quidem ad triennium, experimenti gratia. Cum vero hoc temporis decursu, utilitas pastoralis novae ordinationis a copiosis operum fructibus comprobata sit, eadem Sanctitas Sua, Em.mo Cardinali Vicario cum Consilio Episcopali atque Abbate 1082 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ordinario Sancti Pauli petentibus et infrascripto Cardinali Congregationis pro Episcopis Praefecto proponente, ea quae sequuntur stabiliter decernit praesenti decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. 1. Sancti Pauli de Urbe Abbati Ordinario civitatis plagae Sancti Pauli Basilicae adiacentis ac iure extraterritoriali pollentis, id est regio in qua sistunt vulgo « gli stabili di Via Colossi, i due Oratori, la Palazzina dell'Amministrazione e il Collegio Beda », cura pastoralis committitur cum omnibus iuribus, facultatibus et officiis, quae Abbatibus Ordinariis territorialium abbatiarum ad normam iuris communis competunt. 2. Ipse Abbas curam animarum in plaga extraterritoriali, servatis normis ac formis propriis, exercere tenetur concorditer et congruenter cum actione pastorali in Romana dioecesi vigente nec non cum agenti rationibus a Latiali Conferentia Episcoporum statutis. 3. Curam pastoralem fidelium in ipsa plaga extraterritoriali degentium Abbas Ordinarius, coadiuvante religioso viro ab ipso Abbate delegato exercebit. Delegatus erit Parochus pro tempore Sancti Pauli paroeciae, qui a Vicariatu Urbis, Abbate proponente, nominatur. 4. In extraterritoriali plaga Sancti Pauli, Abbas pastoralem curam ut Ordinarius loci pleno iure geret. Pro totius Sancti Pauli paroeciae territorio Cardinalis in Urbe Vicarius, ad consociatam pastoralem operam inter Abbatiam territorialem et paroeciam promovendam, Abbatem vicarium suum episcopalem nominabit, opportunas facultates illi delegans. Vicissim Sancti Pauli Abbas Ordinarius Cardinali Vicario, Praelato Vicesgerenti necnon Episcopo Auxiliari meridianae Urbis regionis habitualem delegationem ad Sacramenta administranda intra fines territorii sui concedet. 5. Ministerium pastorale, quod Abbas, ut Vicarius Episcopalis in Sancti Pauli paroeciae territorio exercebit, habendum erit ut proprium Romanae dioeceseos ministerium sub Cardinalis Vicarii ductu et iurisdictione peragendum. 6. Abbas Ordinarius Sancti Pauli de Urbe sacramentum Confirmationis conferre poterit in universa Romana dioecesi iuxta praxim Vicariatus. Sacra Congregatio pro Episcopis 1083 7. Oratoria pro iuvenibus et pro puellis, firmo manente munere Vicariatus Urbis invigilandi eorum administrationi oeconomicae, sub iurisdictione spirituali Abbatis Ordinarii Sancti Pauli erunt. Cum autem Oratoria pluribus inserviant paroeciis, moderamen morale ac spirituale iuvenum ibi convenientium communi consensu agendum erit a Cardinali Vicario, a Patre Abbate et a Congregationibus religiosorum quibus Oratoria commissa sunt. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Eomae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 29 Septembris anno 1984. BERNARDINUS Card. G ANTIN, Praefectus E. © S. Marcellus Costalunga, Subsecr. In S. Congr. pro Episcopis tao., n. 223/84. PROVISIO E C C L E S I A R U M Latis decretis a Sacra Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet : die 21 Augusti 198Jf. — Cathedrali Ecclesiae Ibarrensi R. D. Aloisium Osvaldum Pérez Calderón, hactenus Vicarium Generalem eiusdem dioecesis. die Uf Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Pagadianensi Exc.mum P. D. Antonium Tobias y Realubin, hactenus Episcopum titularem Tipasensem in Numidia et Auxiliarem Archiepiscopi Zamboangensis. die 4 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Siguitanae R. D. Ioannem G. ter Schure, sodalem Societatis S. Francisci Salesii : S.D.B., Vicarium Generalem Ruremundensis dioecesis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis B. M. Gijsen, Episcopi Ruremundensis. die 6 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Potosiensi in Bolivia R. D. Edmundum Abastoflor Montero, hactenus moderatorem Seminarii maioris ditionis bolivianae. die 25 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Cellensi in Proconsulari R. D. Ioannem Robu, quem Administratorem Apostolicum ad nutum Sanctae Sedis archidioecesis Bucarestiensis constituit. 1084 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 26 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Pertusensi E. D. Casimirum Górny, curionem paroeciae Sancti Maximiliani Kolbe in oppido vulgo Oswiecim, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Francisci S.R.E. Cardinalis Macharski, Archiepiscopi Cracoviensis. — Cathedrali Ecclesiae Czestochoviensi R. D. Stanislaum Nowak, moderatorem Seminarii Cracoviensis archidioecesis. die 28 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Zacatecensis Exc.mum P. B. Xaverium Lozano Barragán, hactenus Episcopum titularem Thimisensem in Numidia et Auxiliarem archidioecesis Mexicanae. die 29 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae S. Deodati R. D. Paulum Mariam Guillaume, professorem Sacrae Scripturae Seminarii maioris Insulensis dioecesis. die 31 Octobris. — Auxiliarem Archiepiscopi Guayaquilensis Exc.mum P. D. Ernestum Alvarez, Archiepiscopum emeritum archidioecesis Conchensis in Aequatore. — Titulari episcopali Ecclesiae Egnatiensi R. D. Iosephum Preiksas, parochum-decanum Vilkaviökensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ludovici Povilonis, Administratoris Apostolici Kaunensis et Vilkaviskensis. die 8 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Carolinanae, R. D. Ioannem Donoghue, Vicarium Generalem et moderatorem Curiae archidioecesis Vashingtonensis. — Cathedrali Ecclesiae Atlacomulcanae, noviter erectae, Exc.mum P. D. Richardum Guizar Díaz, hactenus Episcopum titularem Nonensem et Auxiliarem dioecesis de Aguas Calientes. die 9 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Matiensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Patricium Alo, hactenus Episcopum titularem Thibiucensem et Auxiliarem Archiepiscopi Davaënsis. die 11 Novembris. —• Titulari episcopali Ecclesiae Gaudiabensi R. D. Ioannem Saldarmi, alterum a Vicario Generali archidioecesis Mediolanensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Caroli Mariae S.R.E. Card. Martini, Archiepiscopi Mediolanensis. die 12 Novembris. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Quirini Adolfi Schmitz, O.F.M., Episcopi Otonipolitani, Exc.mum P. D. Ferdinandum Antonium Figueiredo, O.F.M., hactenus Episcopum titularem Ulciniensem et Auxiliarem eiusdem sedis. die 15 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Dublinensi Exc.mum P. D. Coemgenum McNamara, hactenus Episcopum Kerriensem. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 1085 die 16 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Iacensi R. D. Rosindum Alvarez Gaston, Vicarium Generalem Onubensis dioecesis. die 19 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Equizetensi R. D. Iosephum Victorium Tommasi, Vicarium Generalem archidioecesis Sinus Albi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Georgii Mayer, Archiepiscopi Sinus Albi. die 20 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Bladinensi R. D. Iosephum Vilaplana Blasco, Vicarium Episcopalem Valentinae archidioecesis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Roca Cabanellas, Archiepiscopi Valentini. — Titulari episcopali Ecclesiae Croensi R. D. Iacobum García Aracil, delegatum episcopalem pro Laicorum apostolatu archidioecesis Valentinae, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Roca Cabanellas, Archiepiscopi Valentini. NOMINATIO Decreto sacrae Congregationis pro Episcopis: die 16 Novembris 1984. — Exc.mo P. D. Ludovico Povilonis, Administratori Apostolico Kaunensi et Vilkaviskensi, dignitas archiepiscopalis collata est. SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO DECRETA I U R B I S ET ORBIS Ordo Benedictionum Ritualis Romani fit publici iuris. Benedictionum celebrationes, inter sacramentalia ad bonum pastorale populi Dei ab Ecclesia instituta, peculiarem obtinent locum. Ipsae enim, quatenus liturgicae actiones, christifideles ad Deum laudandum adducunt eosque disponunt, ut praecipuum Sacramentorum effectum attingant atque varia vitae adiuncta recte sanctificent. 1086 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sacramentalium vero recognitionem praecipiens, Oecumenicum Vaticanum II Concilium statuit ut in illis celebrandis conscia, actuosa et facilis christifidelium participatio summopere esset attendenda atque ab eis prorsus arcerentur ea, quae decursu temporum sacramentalium naturam ac finem minus elucentia reddidissent. Idem autem Concilium insuper decrevit ut benedictiones reservatae perpaucae extarent, et in favorem tantum Episcoporum vel Ordinariorum atque opportune provideretur, quo sacramentalia quaedam, saltem in specialibus rerum adiunctis et de iudicio Ordinarii, a laicis congruis qualitatibus praeditis administrari possent. Quibus decretis obsecuta, Congregatio haec pro Cultu Divino novum Ritualis Romani titulum apparavit, quem Summus Pontifex Ioannes Paulus II auctoritate Sua Apostolica approbavit evulgarique iussit. Quapropter eadem Congregatio, de speciali mandato Summi Pontificis, Ordinem Benedictionum publici iuris facit, qui, lingua latina exaratus, statim ac prodierit vigere incipiet; linguis autem vernaculis, cum interpretationes a Sede Apostolica sint recognitae, a die quem conferentiae Episcoporum statuerint. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Ex aedibus Congregationis pro Culto Divino, die 31 Maii 1984. © A . M AYER, O. S. B., Archiep. tit. Satrianensis, Pro-Praefectus L. © S . © Vergilius Noè, Archiep. tit. Voncariensis, a Secretis In S. Congr. pro Cultu Divino tab., n. 1200/84. II U R B I S ET ORBIS Novum Caeremoniale Episcoporum fit publici iuris. Recognitis ex decreto Oecumenici Concilii Vaticani II cunctis fere libris liturgicis, necessarium visum est etiam Caeremoniale Episcoporum ex integro reficere et nova forma edere, ut in ritibus celebrandis Episcopus « sacerdos magnus sui gregis, a quo vita suorum fidelium in Christo quodammodo derivatur et pendet» (Sacrosanctum Concilium, n. 41), luculenter appareat atque hoc libro totus ambitus instauratae liturgiae congrue praesentetur. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 1087 Quod magis elucet si novis normis pastoralibus ac iuridicis de Episcopo a competentibus Sanctae Sedis Dicasteriis edictis animi attentio ponatur. Notandum vero quod novum Caeremoniale Episcoporum liber liturgicus stricto sensu haberi nequit, eo quod in celebrationibus liturgicis non adhibetur. Perutile autem erit ipsi Episcopo, diversi gradus ministris necnon magistro caeremoniarum, qui in eo invenient, quae ab unoquoque eorum in celebrationibus sunt agenda. Liber hic ritus ab Episcopo peragendos ita proponit, ut tamen traditiones ac exigentiae locorum propriae servari possint. Normae, de quibus supra, ab Apostolica Sede editae, necnon normae ac rubricae in libris liturgicis iam statutae, nisi in hoc libro corrigantur, eandem vim obligandi retinent. Ceterae normae ponuntur ad securius obtinendam episcopalem liturgiam, quae sit vera, simplex, clara, dignitate pastoralique efficacitate plena, quatenus spiritualis unitas potius foveatur inutilesque singularitates iugiter vitentur. Novum Caeremoniale Episcoporum, a Congregatione pro Cultu Divino apparatum, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , in Audientia infrascriptis Pro-Praefecto et Secretario eiusdem Congregationis, die 7 septembris 1984 concessa, auctoritate Sua approbavit evulgarique iussit. Quapropter haec Congregatio, de mandato Summi Pontificis, novum Caeremoniale Episcoporum publici iuris facit, statuens ut, statim ac prodierit, in locum praecedentis Caeremonialis Episcoporum, vigere incipiat. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Ex aedibus Congregationis pro Cultu Divino, die 14 Septembris 1984, in festo Exaltationis Sanctae Crucis. ffi A . MAYER, O. S. B., Archiep. tit. Satrianensis, Pro-Praefectus © Vergilius Noè, Archiep. tit. Voncariensis, a Secretis L. B S. In S. Congr. pro Cultu Divino tab., n. 1300/84. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1088 EPISTULA * De usu Missalis Romani iuxta editionem typicam anni MCMLXII. E.me Domine, quattuor abhinc annos, iubente Summo Pontifice Ioanne Paulo I I , universae Ecclesiae Episcopi invitati sunt ad relationem exhibendam : — circa modum, quo sacerdotes et christifideles in suis dioecesibus Missale auctoritate Papae Pauli VI promulgatum recepissent, statutis Concilii Vaticani II rite obsequentes; — circa difficultates in liturgica instauratione exsequenda evenientes ; — circa renisus forte superandos. Exitus consultationis notus factus est omnibus Episcopis (cf. Notitiae, n. 185, decembris 1981). Eorum responsionibus attentis, fere in totum solutum visum est problema illorum sacerdotum atque christifidelium, qui ritui (( Tridentino )) nuncupato inhaerentes manserant. Cum autem problema idem perduret, ipse Summus Pontifex, coetibus istis obsecundare desiderans, Episcopis dioecesanis facultatem concedit utendi Indulto, quo sacerdotes et christifideles, qui in petitione proprio Episcopo exhibenda explicite indicabuntur, Missam celebrare valeant Missale Romanum adhibendo iuxta editionem typicam anni 1962, servatis autem normis, quae sequuntur: a) Sine ambiguitate etiam publice constet talem sacerdotem et tales fideles nullam partem habere cum iis qui legitimam vim doctrinalemque rectitudinem Missalis Romani, anno 1970 a Paulo VI Romano Pontifice promulgati, in dubium vocant. o) Haec celebratio fiat tantummodo ad utilitatem illorum coetuum qui eam petunt; item in ecclesiis et oratoriis quae Episcopus dioecesanus deputaverit (non autem in templis paroecialibus, nisi Episcopus in casibus extraordinariis id concesserit) ; iisque diebus atque condicionibus ab ipso Episcopo, sive per modum consuetudinis, sive per actus, adprobatis. c) Huiusmodi celebratio secundum Missale anni 1962 fiat et quidem lingua latina. * Praesidibus conferentiarum Episcoporum missa. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 1089 d) Nulla habeatur commixtio inter ritus et textus alterutrius Missalis. e) Unusquisque Episcopus hanc Congregationem certiorem faciet de concessionibus ab ipso datis atque, expleto anno ab hoc Indulto tributo, de exitu quem eius applicatio obtinuerit. Concessio huiusmodi, sollicitudinis signum qua Pater communis omnes suos prosequitur filios, adhibenda erit sine ullo praeiudicio liturgicae instaurationis observandae in vita uniuscuiusque Communitatis ecclesialis. Iuvat me vero hac uti opportunitate me E.tiae Tuae Eev.mae addictissimum in Domino profitendi. Ex aedibus Congregationis pro Cultu Divino, die 3 Octobris 1984. © A . MAYER, O. S. B., Archiep. tit. Satrianensis, Pro-Praefectus © Vergilius Noè, Archiep. tit. Voncariensis, a Secretis In S. Congr. pro Cultu Divino tab., n. 686/84. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETA I ROMANAE ET A L I A R U M Studium S. Congregationis pro Causis Sanctorum instituitur. 1. Apud H. S. Congregationem instituitur Schola pro formatione Postulatorum aliorumve operam praestantium de qua in art. 15 vigentis Ordinationis (((Regolamento»), necnon eorum, qui assumendi sunt ad officium Iudicis delegati vel Promotoris Iustitiae apud Tribunalia pro tractatione causarum Sanctorum. 72 - A. A. S. 1090 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2. Schola, cui nomen est «Studium S. Congregationis pro causis Sanctorum », propria ordinatione regitur, sub ductu Exc.mi Secretarii et Rev.mi-Subsecretarii, vigilante eiusdem Studii Secretario Generali, e docentibus selecto. Docentibus Em.mus Cardinalis Praefectus munus confert ad quinquennium iterabile, auditis Exc.mo Secretario et Rev.mis Officialibus Maioribus. 3. Absoluto curriculo, S. Congregatio documentum donat de frequentatione necnon de feliciter peractis examinibus. Summus Pontifex Ioannes Paulus II in Audientia die 2 m. Iunii: a. 198Jf infrascripto Cardinali Praefecto concessa, decretum hoc adprobavit et publici iuris fieri iussit. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus I i . © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis In S. Congr. pro Causis Sanctorum tab., n. 2438/984. II RIVIBAMBEN. OLIM B O L I V A R E N . Canonizationis Ven. Servae Dei Mercedis a Iesu Molina, Fundatricis Instituti Sororum a S. Maria Anna a Iesu. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Christianas virtutes théologales, nempe fidem, spem et caritatem tum in Deum tum in proximum, et cardinales, scilicet prudentiam, iustitiam, fortitudinem et temperantiam, eisque adnexas, heroum in modum coluisse Venerabilem Servam Dei Mercedem a Iesu Molina, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , servatis omnibus de iure servandis, declaravit die 27 mensis Novembris anno 1981. In Aequatoriana Republica ortum ipsa duxit anno 1828, parentibus christianis moribus necnon opibus conspicuis. Erga pauperes et egenos caritate et misericordia se iam a pueritia praeditam ostendit. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 1091 Missionalibus operibus prius intenta apud Indios, quos Jibaros vocabant, in urbe Concha dein orphanis in asylo a se erecto instituendis se addixit; ac demum, anno 1872 Rivibambae, religiosarum familiam nomine et protectione Beatae tunc Mariae Annae a Iesu Paredes condidit, quarum finis esset puellas orphanas ac pauperes excipere, instituere, a malo praeservare, necnon lapsas mulieres e vitiis conversas colligere easque in nova gratiae vita confirmare. Sanctitudinis fama circumdata, in Domino obdormivit die 12 Iunii anno 1883. Ad iuris autem normam ut Beatorum Caelitum honoribus eadem Venerabilis Serva Dei condecoretur, actio demum instituenda erat de miraculis quae, eadem deprecante, patrata ferebantur. Quem in finem Causae actores, statim post editum Decretum super virtutum heroicitate, unam, ut nova nuper instaurata lex requirit, selegerurtt miram sanationem inter multas intercessioni eiusdem Venerabilia tributas, eamque Apostolicae Sedi ad cognoscendum exhibuerunt. Nimirum de repentina agitur sanatione trimulae puellulae Zoilae Helenae Cáceres Larrea, Riobambae in Aequatoria commorantis. Quae vespere diei 11 mensis Martii a. 1965, hausit matre interim absente, circa duodecim frustula casei veneno muribus interficiendis, quod iii litteris medicis indicatur per numeros 10-80, irrorata. Nullo adhibito veri nominis antidoto, communia subsidia subministrata omnino inefficacia fuerunt, quia a medicis curantibus prognosis infausta quoad vitam edita fuit. Tunc, omni spe medicis subsidiis recuperandae salutis deiecta, Venerabilis Mariae a Iesu Molina intercessio suppliciter invocata est ; et ecce post paucas horas puellula convaluit, decessit omnibus signis gravis syndromatis. Quam sanationem a curatione medici et testes de visu praeter naturae vires contigisse affirmarunt. Quapropter super eiusmodi mira sanatione inquisitiones Apostolicae Sedis auctoritate peractae sunt annis 1974-1975 apud dioecesanam curiam Rivibambensem, de quarum iuridica forma et vi latum est decretum Sacrae huius Congregationis die 22 Ianuarii anno 1982. Consilium autem Medicum eiusdem Sacri Dicasterii in indolem et in adiuncta illius sanationis, examini subiectis testificationibus tum testium tum medicorum a curatione et ab inspectione atque ex officio deputatorum, inquisivit atque, omnibus perpensis, eandem sanationem praeter naturae ordinem et vires accidisse declaravit in coetu diei 6 Maii anno 1983. Quibus peractis, tota quaestio subiecta est iudicio Sacrae eiusdem Congregationis pro Causis Sanctorum et quidem primum, die 6 1092 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mensis Martii an. 1984, in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum, moderante Promotore Fidei; et subinde, die 22 Maii eodem anno, in Congregatione Ordinaria Patrum Cardinalium, ponente seu relatore Em.mo ac Rev.mo Domino Aloisio Ciappi. In utroque autem Coetu posito dubio num constet de miraculo responsum est datum affirmativum. De hisce omnibus per subscriptum Cardinalem certior est factus Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , qui vota Sacrae Congregationis libenter excipiens, mandavit ut Decretum super eadem mira sanatione appararetur. Quod cum rite esset factum, hodierna die Beatissimus Pater, advocatis Cardinalibus infrascripto Praefecto necnon Aloisio Ciappi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, eiusque astantibus, sollemniter declaravit : Constare de uno miraculo a Deo patrato, intercedente Venerabili Serva Dei Mercede a Iesu Molina, nimirum de rapida, perfecta ac stabili sanatione puellulae Zoilae Helenae Cáceres « da uno stato di assenza completa di segni di vitalità, accertato clinicamente dai medici curanti, ad un recupero completo e duraturo ». Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 9 Iunii A. D. 1984. PETRUS Card. PALAZZINI, Praefectus I i . © S. © Traianus Crisan, Archiep. tit. Drivastensis, a Secretis Diarium Romanae Curiae 1093 DIARIUM ROMANAE CURIAE U Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 19 Novembre 1984, S. E. il Signor BEN EDWARD MWANGI, Ambasciatore del Kenya presso la Santa Sede. Giovedì, 22 Novembre 1984, S. E. il Signor DALUWATUMULLE GAMAGE BANDUSENA DE SILVA, Ambasciatore dello Sri Lanka presso la Santa Sede. Lunedì, 26 Novembre 1984, S. E. il Signor SAMUEL JONATHAN OKIKIOLA SARR, Ambasciatore del Gambia presso la Santa Sede. Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Mercoledì, 7 Novembre 1984, S. E. il Signor MARCELINO OREJA AGUIRRE, Segretario Generale del Consiglio d'Europa. Lunedì, 12 Novembre 1984, S. E. il Signor GAÉTAN DUVAL, Vice-Primo Ministro di Mauritius. Venerdì 23 Novembre 1984, S. E. il Signor DIDIER RATSIRAKA, Presidente della Repubblica Democratica del Madagascar. Mercoledì, 28 Novembre 1984, S. E. il Signor IMRE MIKLÓS, Segretario di Stato e Presidente dell'Ufficio statale per gli Affari ecclesiastici della Repubblica Popolare di Ungheria. Giovedì, 29 Novembre 1984, S. E. il Signor SEYNI KOUNTCHÉ, Presidente della Repubblica del Niger. Sabato, 1 Dicembre 1984, S. E. il Signor ANDREAS PAPANDREOU, Presidente del Consiglio dei Ministri di Grecia. Venerdì, 9 Novembre, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è riunita alla presenza del Santo Padre la Sacra Congregazione per le Cause dei Santi. Giovedì, 15 Novembre 1984, il Santo Padre ha presieduto una riunione dei Capi Dicastero della Curia Romana. « 1094 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 25 ottobre 1984. Mons. Eaffaello Funghini, Prelato Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. 6 novembre » S. E. Mons. Edward Cassidy, Arcivescovo tit. di Amanzia, Pro-Nunzio Apostolico nei Paesi Bassi; P. Eomeo Panciroli, M.C. C I . , Arcivescovo tit. eletto di Noba, Pro-Nunzio Apostolico nelle Repubbliche di Liberia e del Gambia, nonché Delegato Apostolico nella Repubblica di Sierra Leone e in Guinea. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato : 8 ottobre 1984. S. E. Mons. Francis Arinze, Pro-Presidente del Segretariato per i non Cristiani, Membro del Segretariato per i non credenti. 15 » » P. René Coste, P. S. S. ; P. Pier-Björn Halvorsen, O. P. ; Sac. Thomas Nyiri, Consultori del Segretariato per i non credenti. 25 » » F. Henri Cazelles, P. S. S., Segretario della Pontifìcia Commissione Biblica. » » » Gli Ecc.mi Monsignori : Eduardo Martínez Somalo, Arcivescovo tit. di Tagora, Sostituto della Segreteria di Stato e Achille Silvestrini, Arcivescovo tit. di Novaliciana, Segretario del Consiglio per gli Affari Pubblici della Chiesa, Consultori della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede « in aliud quinquennium ». 31 » » L'E.mo Signor Cardinale Öpilio Eossi, Membro del Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per i Laici. 4 novembre » S. E. Mons. Vincenzo Fagiolo; P. Real Tremblay, C.SS.R.; Don Tarcisio Bertone, S.D.B., Consultori della Saera Congregazione per la Dottrina della Fede. 7 » » S. E. Mons. Joseph Eric D'Arcy, Vescovo di Sale, Membro del Segretariato per i non credenti. 19 » » L'E.mo Signor Cardinale Egano Righi Lambertini, Membro della Sacra Congregazione per i Vescovi, « attento autem praescripto Litterarum Apostolicarum Ingravescentem Aetatem ». Diarium Romanae Curiae 1095 ONORIFICENZE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : II Collare dell'Ordine Piano: 5 agosto 1984. A S. E. il sig. Jean Claude Duvalier, Presidente della Repubblica di Haiti. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito : La Gran Croce dell'Ordine Piano: 2 agosto » » » » 1984. A S. E. il sig. Jean Robert Estimé (Haiti). » A S. E. il sig. Gerad D. Lafontant (Eaiti). » A S. E. il sig. Pierre Pompée (Haiti). La Commenda conPlacca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 gennaio 1984. Al sig. Gerhord Heinrich Veringa (Rotterdam). 5 giugno » Al sig. Guy Philippe Lannes de Montebelo (New York). 3 luglio » A S. E. Miguel Carlos Maria Augusto de Martini (Argentina). A S. E. Piet-Hein Houben (Paesi Bassi). » » 11 » » Al sig. Raffaele Simone (Italia). 12 » » Al sig. Attilio Piana (Italia). 13 » » Al sig. Tommaso Gismondi (Anagni). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 giugno 1984. Al sig. Luigi De Luca (Egitto). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 18 novembre 1983. Al » » Al » » » Al 25 » » Al 30 » » Al Al 3 dicembre » 24 febbraio 1984. Al Al 26 marzo 10 aprile » Al 5 maggio » sig. Johannes Eberle (Salzburg). sig. Frank J. Pasquerilla (Altoona-Johnstown). sig. Herman Willem Mulder (Rotterdam). sig. Hans Tietmeyer (Köln). sig. Theodor Sauter (Köln). sig. Gunter Sofski (Mainz). sig. Clemens de Croy-Dülmen (Mainz). sig. Rafael Fernández Heres (Caracas). sig. Joaquim Arias y Díaz de Rabagó (Santiago de Compostela). Al sig. Giuseppe Cali (Tivoli). 1096 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5 maggio 1984. Al sig. Giuseppe Giuliano (Tivoli). 11 » Al sig. Bruno Bontemps (Boma). » 25 » » Al sig. Anselme Schimpf (Strasbourg). 26 » » Al sig. Bahá Georges Thomas Al-Hajjar (Mossul dei Siri). 5 giugno » Al sig. James Nowell Wood (Chicago). » Al sig. Jan Mckibbin White (San Francisco). » » 12 » » Al sig. Rizkallah Khoury (Tripoli del Libano dei Maniti). 13 » » Al sig. Sossio Pezzullo (Salerno). 14 » » Al sig. Alois Schreiner (Speyer). » Al sig. Georg Weiss (Speyer). » » 16 » » Al sig. Giovanni Antonini (Trieste). 19 » Al sig. Anton Koppensteiner (Austria). 22 » » Al sig. Karol Górski (Chelmno). 4 luglio » Al sig. Masayoshi Kusuda (Giappone). 8 » Al sig. Conto A. Patino Martínez (Quito). » 11 » Al sig. Vittorio Stanca (Italia). » 13 agosto » Al sig. Juan De Lezica (Argentina). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 10 febbraio 1983. Al sig. 6 settembre » Al sig. 14 novembre » Al sig. » » » Al sig. 23 » » Al sig. 25 » » Al sig. Al sig. » » 2 dicembre » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. 12 Al sig. » » » » Al sig. 22 » » Al sig. 30 Al sig. » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » » 16 febbraio 1984. Al » » » Al 22 » » Al » » » Al 5 maggio » Al » » » Al 9 » » Al 11 » » Al 21 » » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Talib Puspokusumo (Indonesia). Antonio Mortesen Cordovez (Quito). Wilhelm Cornelis van Mierlo (Rotterdam). Marten Pieter Albert Kneepkeus (Bois-le-Duc). Juan M. Hagad (Bacolod). Paul Wilhelm Wenger (Köln). Licurgo Manzana (Trieste). Louis David Bonanni (Trenton). Joseph John Fajgier (Trenton). John J. Reuter (Trenton). John Dietz (Harrisburg). Artur F. Nelson F. (Harrisburg). Franz Joseph Schmitt (Köln). Cornelis Beevers (Bois-le-Duc). Marius Henry (Bois-le-Duc). Henry G. Van Gastel (Utrecht). Hendrikus Alsemgeest (Rotterdam). Martinus Cornelis Ioannes Van den Heuvel (Haarlem). Ramon A. Tagle, Jr. (Manila). Onesimo De Mira (Manila). Yilmaz Sivajlioglu (Turchia). Alfred Henschel (Essen). Jung Ki Kim (Corea). Rudolf Brandts (Köln). Alfonso Carbone (Cleveland). Marcel Bertinotti (Chambéry). John Cooney (Dublin). Diarium Romanae Curiae 21 maggio 1984. Al » » » Al » » » Al 25 » » Al » » » Al 26 » » Al 30 » » Al » » » Al 2 giugno » Al 4 » » Al 6 » » Al 7 » » Al 13 » » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » 26 » )> 4 11 12 17 » » » » » luglio » » » » » » » » » » » » Frank Petterson (Dublin). Daniel McNulty (Dublin). Gerard Gillen (Dublin). Pierre Oalin (Lyon). Serovpe Çubukkeryan (Istanbul degli Armeni). Francis X. Carlin (Manila). Heinrich Meyer (Osnabrück). Josef Schulte (Osnabrück). Michele di Carobello (Trani e Barletta). Joseph Lange (Köln). Savino Mansi (Roma). Lamberto Ingaldi (Benevento). Franz Anton Alda (Säo Sebastiäo do Rio de Janeiro). Adolf Joseph Hannhoerster (Osnabrück). Vincent Doyle (Dublin). Michael Yves Drury (Osnabrück). Patrien McGrath (Dublin). Gonzalo Cha vez Falconi (Quito). Gianfranco Nardi (Italia). Mauro Toro (Italia). Joseph Barnes (Armagh). Pearse McKenna (Armagh). La Gran Croce dell' Ordine di san Silvestro Papa: 2 agosto 1984. Al sig. Yves Massillon (Haiti). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 26 aprile 1097 1984. Al sig. José Coz Botteri (Perú). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 22 dicembre 1983. Al sig. Anton Böhm (Köln). 30 » » Al sig. Albert J. Konter (Utrecht). 26 marzo 1984. Al sig. Turcuado Manzo Nuüez (Caracas). 30 » » Al sig. Amedeo Perrella (Caracas). 5 maggio » Al sig. Antoine Daull (Strasbourg). 7 » » Al sig. Ferdinand Klingenthal (Paderborn). 8 » » Al sig. Jean Jacques Mariette (Liège). 9 » » Al sig. Italo lotti (Reggio Emilia). 11 » » Al sig. Carlo Cingoli (Trivento). 17 » » Al sig. Antonio Giovannucci (Trivento). 25 » » Al sig. Heinrich Hanfland (Paderborn). » » » Al sig. Hugo Staudinger (Paderborn). 30 » » Al sig. Klaus Kühn (Osnabrück). 4 giugno Al sig. Hermann Dallinger (Freiburg im Breisgau) 1098 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5 giugno 1984. Al sig. Manrico Gallotta (Roma). » Al sig. Cesare Vesee (Benevento). 7 » » Al sig. Walter Laganà (Monopoli). 11 » Al sig. Paul Loh er (Paderborn). » » » Al sig. Aloysius Koesdarminta (Bandung). 13 » Al sig. Georges Diab (Alep dei Maroniti). » » » Al sig. Antoine Mouchahwar (Alep dei Maroniti). » sig. Vito Lo Sciuto (Trapani). » Al 19 » » Al sig. Silvestro Cannizzo (Roma). 22 » » Al sig. Alfredo Pratolini (Italia). 11 luglio » Al sig. Franco Barone (Italia). » » Al sig, Antonino Mozzicato (Italia). » » Al sig. Raffaele Di Loreto (Italia). 12 » » Al sig. Alvaro Lukacs (Italia). » » Al sig. Aurelio Tarabella (Italia). » » » Al 17 sig. Remo Di Giandomenico (Termoli). » 30 » Al sig. Francesco Leoni (Roma). » » Al sig. Paolo Martinelli (Roma). » » Il Cavalierato dell'Ordine di San Silvestro Papa: 28 ottobre 1983. Al sig. Al sig. 3 novembre » 14 » » Al sig. » » » Al sig. 18 » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. 23 » » Al sig. » » » Al sig. 30 » » Al sig. Al sig. 22 dicembre » 23 » » Al sig. 30 » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » Al sig. » » Al sig. » » » Al sig. » » Al sig. » Al sig. » » » Al sig. 17 gennaio 1984. Al sig. 16 febbraio » Al sig. Dario Valenzuela Villa (Antioquia). Peter Quendler (Gurk). Gerardus Jacobus Bijlsma (Utrecht). Henri A. Teeuwes (Bois-le-Duc). Albin Reiter (Salzburg). Leo Maria Rombuts (Rotterdam). Cornelis Petrus Goverde (Rotterdam). Jacobus Leonardus Van Der Waart (Rotterdam) Francisco B. Cruz (Bacolod). Vicente C. Gustilo, Jr. (Bacolod). Klaus Koch (Köln). Johann Dany (Köln). Giovanni Fedi (Pistoia). Eduard Bevers (Bois-le-Duc). Aloisius A. G. M. Wetzer (Bois-lé-Duc). Johannes Petrus Van der Eist (Haarlem). Johannes H. Halsema (Haarlem). Matthias Jacobus Vijnen (Roermond). Franciscus J. Cuppers (Roermond). Hubertus Thomas (Roermond). Petrus Joseph Geijsen (Roermond). Johannes Obert Sassen (Roermond). Cornelis Verdonk (Breda). Mark Piróla (Manila). Diarium Romanae 17 marzo » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. OD 1984. Al » » Al 26 » » Al Al 4 aprile 7, maggio » Al » » » Al Al » » » » » Al Al » » » » Al » » Al » » Al » » » Al » » » Al Al » )) 25 » 26 » 30 » 2 giugno » » » » » » 4 » 5 9 14 22 Ol » 10 » 12 » » 23 30 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » luglio » » » » » » » » » » » » » » Curiae 1099 Josef Becker (Köln). Eduard Klüber (Köln). Vincent Bieswal (Liège). Shoury Reddy-Copu (Nalgonda). Franz Linnebank (Paderborn). Jochim Ölorunfunmi Kuyoro (Ijebu-Ode). Lawrence Adedeji Adekoya (Ijebu-Ode). Alfons Adebisi Olukoya (Ijebu-Ode). Anthony Ogunkoya Olanreiwaju (Ijebu-Ode). Lawrence Olatunji Ogunbanjo (Ijebu-Ode). Attilio Cian (Udine). Manlio Fabi (Udine). Marcel Kramo Yoboue (Costa d'Avorio). Emile Charlier (Liège). Joseph Monsour (Saint Maron of Brooklyn de Maroniti). Emmanuel Almeda (Oaceres). Hans Tegeler (Osnabrück). Ernst Knühl-Fiege (Essen). Paulino B. Dionisio (Manila). Ismael Quiambao (Manila). Inocencio Fallaría y Fondevilla (Manila). René Isidoro (Manila). Alberto Zocca (Roma). Marco Gallingani (Reggio Emilia). Lasagni Franco (Reggio Emilia). Silvio Marchetta (Reggio Emilia). Jean Oreugnet (Nouméa). Günter Trautmann (Köln). Ermenegildo lezzi (Roma). Gino Don (Roma). Armando Pedroni (Aosta). Federico Tentoni (Roma). Lothar Kosch (Berlin). Giuseppe Tedeschi (Roma). Crescenzo Alocci (Sovana-Pitigliano-Orbetello). Augusto Coccoluto (Sovana-Pitigliano-Orbetello) Aldo Conti (Roma). Gaetano Antonelli (Roma). Giuseppe Ungaretti (Roma). Giovanni Vucchi (Roma). André Debíais (Paris). Stefano Sanguineti (Chiavari). 1100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NECROLOGIO 12 novembre 1984. Mons. Antonio de Almeida Moraes, Arcivescovo emerito di Niterói (Brasile). 13 » » Mons. Charles A. Gachet, Vescovo emerito di Castries (Santa Lucia). 20 » » Mons. Justin A. Driscoll, Vescovo di Fargo (Stati Uniti d'America). 19 » » Mons. Giuseppe Battaglia, Vescovo emerito di Faenza (Italia). 24 » » Mons. Charles Henri Lévesque, Vescovo di Sainte-Annede-la-Pocatière (Canada). 29 » » Mons. Franz Jáchym, Arciv. tit. di Maronea. 30 » » Mons. Vincenzo De Chiara, Vescovo emerito di Mileto, Nicotera e Tropea (Italia). 31 Decembris 1984 An. et vol. LXXVI (Index generalis) ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E INDEX GENERALIS ACTORUM (AN. E T V O L . L X X V I ) I - A C T A SUMMI P O N T I F I C I S ADHORTATIO APOSTOLICA : 513. EPISTULAE APOSTOLICAE : 201, 625. SACRA CONSISTORIA: 753, 757. LITTERAE DECRETALES : 5, 937. LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE: 433. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE: 13, 14, 73, 251, 253, 255, 256, 257, 258, 345, 435, 436, 547, 548, 629, 632, 634, 697, 759, 761, 763, 765, 833, 834, 835, 945, 946, 947, 948, 950, 1041, 1042, 1043. 453, 456, 462, 467, 468, 471, 473, 475, 477, 487, 574, 576, 579, 580, 583, 592, 596, 597, 643, 649, 650, 651, 654, 656, 661, 666, 707, 709, 713, 714, 715, 717, 720, 775, 779, 781, 783, 786, 789, 794, 798, 839, 847, 844, 848, 851, 854, 955, 958, 1048, 1051, 1054, 1056, 1059, 1062, 1067. NUNTII GRATULATORII : 133, 135, 490, 722, 724, 726, 1072, 1074. NUNTII TELEVISIFICI: 491, 727. NUNTII SCRIPTO DATI: 136, 289, 870. 866, NUNTII TELEGRAFICI : 1075. LITTERAE APOSTOLICAE: 15, 16, 75, 260, 261, 262, 346, 349, 437, 438, 439, 550, 553, 554, 555, 557, 636, 637, 638, 700, 703, 769, 771, 837, 838, 951, 952, 1045, 1047. CONVENTIONES : 953. HOMILIAE: 76, 81, 263, 350, 558, 653, 569. EPISTULAE: 639, 704. 86, 267, 270, 274, 275, ALLOCUTIONES: 17, 22, 24, 28, 32, 38, 90, 99, 106, 1 1 1 , 115, 120, 123, 129, 277, 281, 355, 360, 364, 368, 373, 377, 383, 389, 395, 403, 405, 406, 411, 415, 440, 445, 446, 449, 73 - A. A. S. CHIROGRAPHA: 494, 495. ITINERA APOSTOLICA: 139, 146, 152, 160, 163, 167, 963, 967, 791, 976, 980, 984, 988, 990, 994, 998, 1003, 1007, 1011, 1015, 1019, 1021, 1022. SECRETARIA STATUS : 44. II - A C T A SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI: 45, 175, 300, 876. SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS : Decreta: 53, 417, 418, 910, 1077, 1078, 1079, 1080, 1081. 1106 Index generalis actorum Provisio Ecclesiarum: 54, 178, 301, 913, 419, 497, 603, 1027, 1083. 671, 732, 802, Collatio dignitatis: 802. Nominationes : 179, 672, 1085. SACRA CONGREGATIO ORIENTALIBUS : PRO 672, 677, 683, 734, 740, 810, 917, 919, 924, 926, 1029, 1031, 1089, 1090. 805, 930, SACRA CONGREGATIO PRO INSTITUTIONE CATHOLICA: 616, 685, 687. ECCLESIIS Provisio Ecclesiarum: 55. In Patriarchatibus: 56. Decretum: 302. 803, 928, III - DOCUMENTA SECRETARIATUUM SECRETARIATUS PRO NON CHRISTIANIS : 816. SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO : 1085, 1086, 1088. SACRA CONGREGATIO PRO RELIGIOSIS ET INSTITUTIS SAECULARIBUS : 498, 500. IV - ACTA COMMISSIONUM PONTIFICIA COMMISSIO CODICI IURIS CANONICI AUTHENTICE INTERPRETANDO: Responsa ad proposita dubia: 746. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE: Decreta: 304, 305, 306, 421, 501. Provisio Ecclesiarum: 422, 914, Nominationes: 423, 916. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM : Decreta: 57, 61, 180, 185, 189, 309, 424, 315, 502, 317, 604, 325, 607, Audientiae sollemniores : 64, 340, 429, 509, 1093. 1028. 191, 307, 332, 337, V - DIARIUM ROMANAE CURIAE 329, 612, 622, 690, 748, 829, 1036, SECRETARIA STATUS : Nominationes : * Necrologia: 72, 200, 344, 432, 512, 624, 1100. 696, 752, 832, 936, 1040, * Ad inquirentium commodum haec ponitur distincta recensio. Officiales Romanae Curiae renuntiati: In Secretaria Status: 508. In Consilio pro publicis Ecclesiae negotiis: 197. In Sacra Congregatione pro Doctrina Fidei: 342, 508, 830, 1094. In Sacra Congregatione pro Episcopis: 68, 69 , 508, 1094. In Sacra Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus: 65, 750. In Sacra Congregatione pro Sacramentis et Cultu Divino: 67, 68, 508. In Sacra Congregatione pro Clericis: 507, 510, 511, 934. In Sacra Congregatione pro Religiosis et Institutis Saecularibus: 197, 430, 508. In Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide: 68, 342, 507, 508. In Sacra Congregatione pro Causis Sanctorum: 623, 693. In Sacra Congregatione pro Institutione Catholica: 507, 749. In Tribunali Sacrae Penitentiariae Apostolicae: 508. In Supremo Tribunali Signaturae Apostolicae: 65, 66. In Tribunali Sacrae Romanae Rotae: 1094. In Secretariatu ad Christianorum unitatem fovendam: 68, 341, 507, 692, 693. In Secretariatu pro non Christianis: 508. In Secretariatu pro non credentibus: 197, 692, 1094. In Pontificio Consilio pro Laicis: 508, 691. Index generalis actorum 1107 In Pontificia Commissione a Iustitia et Pace: 69, 749. In Pontificia Commissione Codici iuris can. authentice interpretando: 66, 67, 342, 507, 510. In Pontificio Consilio Instrumentis Communicationis Socialis praeposito: 341, 508, 691, 692. In Pontificia Commissione pro America Latina: 623. In Pontificia Commissione de spirituali migratorum atque itinerantium cura: 341, 507. In Pontificio Consilio « C o r U n u m » : 508, 750. In Commissione Theologica Internationali: 507. In Pontificia Commissione Biblica: 623, 1094. In Administratione Patrimonii Sedis Apostolicae: 507. In Praefectura rerum oeconomicarum S. Sedis: 343. In Nuntiaturis et Delegationibus Apostolicis: 65, 341, 429, 748, 830, 934, 1094. In Civitate Vaticana: 507. Protonotarii Apostolici supra numerum: 70, 343, 511, 750, 935, 1037. Prelati honoris causa: 70, 198, 343, 511, 751, 935, 1037. Cappellani Suae Sanctitatis: 70, 198, 343, 623, 751, 935, 1038. Viri Summo Pontifici astantes: 344. Ex Ordine Piano: Collare: 1095; Gran Croce: 199, 1095. Ex Ordine S. Gregorii Magni: Gran Croce: 199 , 431; Commenda con Placca: 71, 431, 693, 830, 1095; Placca: 431, 1095; Commenda: 199, 431, 694, 830, 1095; Cavalierato: 71, 199, 432, 694, 831, 1096. Ex Ordine S. Silvestri Papae: Gran Croce: 1097; Commenda con Placca: 199, 432, 694, 831; Placca: 199; Commenda: 71, 200, 432, 694, 831, 1097; Cavalierato: 71, 200, 432, 695, 832, 1098. 1108 Index documentorum chronologico ordine digestus n INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I - ACTA IOANNIS P A U L I P P . II I - ADHORTATIO APOSTOLICA 1984 Mart. 25 Redemptionis donum. Ad religiosos et religiosas sodales de eorum Consecratione Mysterio Redemptionis illustrata . . . . 513 II - E P I S T U L A E APOSTOLICAE 1984 Febr. 11 I. « Salvifici Doloris ». - Ad totius Catholicae Ecclesiae Episcopos, Sacerdotes, Religiosas Familias et Fideles de christiana doloris humani significatione . 201 » Apr. 20 I I . « Redemptionis Anno ». - Ad totius Ecclesiae Catholicae Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos, Sacerdotes, Religiosas Familias et Christifideles: de urbe Ierusalem quae est omnibus in Deum credentibus bonum sacrum atque optatus concursionis locus ad pacem conciliandam pro populis regionis Mediae Orientalis . 625 I I I - SACRA C O N S I S T O R I A 1984 Iun. 25 I. Consistorium secretum: Summi Pontificis allocutio Camerarii Sacri Collegii nominatio Assignatio tituli Ecclesiae Suburbicariae Optio Provisio Ecclesiarum Nuntius Ecclesiarum quae iam concreditae sunt Relatio causae 753 754 755 755 755 755 756 I I . Consistorium unicum: Peroratio Causarum Canonizationis 757 IV - L I T T E R A E D E C R E T A L E S 1982 Oct. 10 I. Beato Maximiliano Mariae Kolbe, Sacerdoti professi Ordinis Fratrum Minorum Conventualium, Sanctorum honores decernuntur 5 1988 » » I I . Beato Leopoldo Mandic" a Castro Novo, Sanctorum caelitum honores decernuntur 937 V - LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE 1984 Ian. 2 Pontificia Commissio Codici iuris canonici authentice interpretando constituitur 433 Index documentorum chronologico ordine digestus 1109 VI - C O N S T I T U T I O N E S A P O S T O L I C A E 1982 Dec. 1983 Mai. » Iul. » Sept. » Oct. » Nov. » » » Dec. » » » » 1984 Febr. » » » » » » » » » Mart. » » » .» » Mai. » » » Iun. 17 AUKINA. Qui quattuor modo. - In Insulis Salomoniis nova conditur dioecesis Aukina cognominanda 258 2 TORITENSIS. Quo aptius. - Detractis nonnullis territoriis a metropolitana Ecclesia Iubaënsi, nova conditur dioecesis Toritensis appellanda 13 13 COROICENSIS. Cum constet. - In Bolivia ad dioecesis gradum praelatura attollitur nomine Coroicensis 251 » INTERAMNEN.-NARNIEN. ET AMEBINA. Quoniam ipsum. - Dioeceses Interamnensis Narniensis et Amerina aeque principaliter coniunguntur 14 13 CANDIMENDENSIS. In Brasilia. - Praelatura Candimendensis ad gradum dioecesis tollitur nomine immutato . . . . . . . 73 10 COLORATENSIUM FONTIUM. Accidit quandoque. - Detractis nonnullis territoriis ab archidioecesi Denveriensi et a dioecesi Pueblensi, nova dioecesi Coloratensium Fontium constituitur 253 1 1 KAHAMAËNSIS. Quoniam opus. - In Tanzania constituitur nova dioecesis nomine Kahamaënsis 255 5 NKAYIENSIS. Quandoquidem Christi. - Nonnullis territoriis detractis a dioecesi de Pointe Noire, nova constituitur dioecesis nomine Nkayiensis . 256 » DIPHUENSIS. Ut per aptam. - In India nova conditur dioecesis nomine Diphuensis 257 » SANCTI IOSAPHAT PARMENSIS. Hoc Apostolicae. - Ad Eparchia Metropolitana Philadelphiensi Ucrainorum quadam plaga detracta nova conditur Eparchia nomine S. Iosaphat Parmensis . 345 3 GARISSAËNSIS. Quandoquidem Praefectura. - Praefectura apostolica Garissaënsis, in Kenya, ad gradum dioecesis tollitur . 435 20 OSTIENSIS. Si quis. - In Ostiensi dioecesi cathedrale collegium restituitur 547 » MATIENSIS. Episcopus Tagamnus. - In Insulis Philippinis civili provincia « Davao Oriental » a dioecesi Tagamna distracta, nova conditur dioecesis nomine Matiensis 761 28 RESISTENCIAS. Patet territoriorum. - Dioecesis Resistenciae ad gradum archidioecesis attollitur novaque Provincia ecclesiastica conditur 548 16 S. IOSEPHI IN I N S U I I S PHILIPPINIS. Saepe catholicorum. - Distractis nonnullis territoriis a dioecesis Cabanatuanensi nova dioecesis S. Iosephi in Insulis Philippinis constituitur 759 8 AGANIENSIS. Compertum quidem. - In Insulis Oceani Pacifici nova conditur provincia ecclesiastica nomine Aganiensis . . 629 13 AUREATENSIS-GUADUENSIS. Quod iure. - Non nullis locis ab archidioecesi Manizalensi aliisque aut a Facatativensi Ecclesia aut a Barrancabermeiensi seiunctis nova conditur dioecesis nomine Aureatensis-Guaduensis 697 14 COATZACOALSENSIS. Plane conscii. - Quibusdam locis a dioecesis S. Andreae de Tuxtla distractis nova conditur dioecesis nomine Coatzacoalsensis 632 13 LEIRIEN.-FATIMEN. Quo pietate. - Primaevo titulo dioecesis Leiriensis additur titulus Fatimensis 833 26 ASSIDONEN-JEREZEN. Qui novam. - In cathedrali dioecesis Assidonensis-Jerezensis templo, quod honori Sanctissimi Salvatoris dicatum in urbe « Jerez de la Frontera » exstat, Collegiale dissolvitur et Cathedrale instituitur Capitulum 834 4 MAPUTENSIS ET ALIARUM IN MONZAMBICO. Quo efficacius. - Novae Provinciae Ecclesiasticae in dicione Mozambicana duae constituuntur, nomine Beirensis una et Nampulensis altera, Maputensis vero veluti ex integro constituitur . . 835 Index documentorum chronologico ordine digestus 1110 1984 Iun. 16 » » » .» » 21 » Iun. 22 » Iul. 2 » » » » » » » » 11 » Aug. » » » » LITORIS PALMENSIS. Qui omni. - Fines commutantur archidioecesis Miamiensis atque dioecesis Orlandensis nonnullisque locis de utraque detractis nova conditur dioecesis nomine Litoris Palmensis VENETIARUM IN FLORIDA. Postulat quandoque. - Distractis nonnullis territoriis a dioecesibus Miamiensi, Orlandensi et S. Petri in Florida nova dioecesis Venetiarum in Florida constituitur GOBAKHPURENSIS. Ex quo. - Detractis nonnullis territoriis a dioecesi Varanasiensi, in India, nova eparchia Ritus SyroMalabarensis conditur, nomine Gorakhpurensis . . . PORTUS BLAIRENSIS. EX quo. - Detractis Insulis vulgo « A n d a mans » atque « Nicobar » ab archidioecesi Ranchiensi, nova constituitur dioecesis «Portus Blairensis» nomine . . CABINDANA. Catholicae prosperitas. - In Angola nova dioecesis conditur Cabindana nomine S. MICHAELIS DE SUCUMBIOS. Constat Praefecturam. - Praefectura Apostolica S. Michaelis de Sucumbios ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur, nomine haud mutato . . AGUARICOËNSIS. Haud ignoramus. - Praefectura Apostolica Aguaricoënsis ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur, nomine haud mutato ARAUCENSIS. Accuratissima Summis. - Vicariatus Apostolicus Araucensis ad gradum dioecesis attollitur TERULEN-ALBARBAOIEN. Cum Nostram. - Ecclesia Albarraciensis aeque principaliter cum Ecclesia Terulensi coniungitur . PAMPILONEN.-TUDEI.EN. Supremam exercentes. - Dioecesis Tudelensis aeque principaliter cum Ecclesia Pampilonensi coniungitur 763 765 945 946 946 1041 1042 948 950 1043 VII - LITTERAE APOSTOLICAE 1982 Oct. 2 1983 Ian. 26 » Mart. 18 » Iun. 22 » Iul. 25 » Aug. 18 » Oct. 30 » Nov. 24 » » 28 » » » Dec. » » 7 » 23 Spiritus paupertatis. - Venerabili Dei Servae Ioannae Jugan Beatorum honores decernuntur 346 Cultum et venerationem. - Sacra aedes B. M .V. a Visitatione in vertice « Marianska Hora » supra urbem Levocam, dioecesis Scepusiensis, Basilicarum Minorum numero accensetur 553 Merito celebratur. - Abbatiale templum in loco Stams intra fines Oenipontanae dioecesis situm ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur 15 Qloriabor in infirmitatibus. - Venerabili Servo Dei Raphaeli Kalinowski a S. Ioseph Beatorum honores decernuntur . 1045 Constat Christifideles. - B. M .V. titulo « Nossa Senhora Mae da Divina Graça » nuncupata principalis apud Deum Patrona dioecesis d e Ponta Grossa i n Brasilia confirmatur . . . 16 Qui divino. - Sinitur Episcopus S. Rosae de Osos, in Columbia, Imaginem B. M. V. a Misericordiis, nomine atque auctoritate Summi Pontificis coronare . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75 Filius Hominis. - Venerabili Servo Dei Ieremiae de Valachia, Religioso professo Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, Beatorum honores decernuntur 550 Fuisse Mariam. - Maria, « Dei Mater », dioecesis Phanthietensis, in Vietnamia, Patrona confirmatur . 260 Crotona urbem. - Cathedrale templum Crotonense ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur 261 Ipsum quo. - Delegationis Apostolicae in Malaysia nomen mutatur 262 Ex quo. - Delegatio Apostolica Laosiana constituitur . . . . 262 Qui superiore. - B. M. V. « de Begoña », Patrona dioecesis Ebebiyinensis confirmatur 349 Illi Index documentorum chronologico ordine digestus 1984 Ian. 11 » » 14 » » 16 » Febr. 7 » » 10 » Mart. 11 » » 15 » » 16 » Apr. 4 » » 16 » » 26 » » 28 » Mai. 28 » Iun. 12 » Iul. » Aug. 23 » Sept. 1 20 Quandoquidem heri. - Nuntiatura Apostolica in Republica Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis instituitur Cum Sanctus. - S. Thorlacus nationis Islandicae Patronus confirmatur Quamquam Deus. - Templum B. M. V. et SS. Apostolorum Petri et Pauli, quod est Lefnae Podlaskae, in dioecesi Siedlcensi seu Podlachiensi, ad dignitatem Basilicae Minoris eveitur Quanta veneratione. - Templum B. M. V. a Visitatione, quod surgit in urbe Petr ove e, in dioecesi Mariborensi, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur Servandus quidem. - S. Ioannes de Capestrano Cappellanorum Militarium totius terrarum orbis apud Deum Patronus confirmatur Surreptis misere. - Imago Sacrae Familiae, in basilica Assumptionis intra fines dioecesis Vladislaviensis sita, pretioso diademate coronatur nomine et auctoritate Summi Pontificis Pro explorato. - Edmontonensi in archidioecesi templum Sancto Ioseph, Canadae apud Deum patrono, dicatum, titulo ac dignitate Basilicae Minoris ex ornatur Ad honorandam. - Ecclesia S. Apollinaris in Urbe ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur Qui a pueris. - Templum, Reginae Apostolorum dicatum in Urbe, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur Quam praestet. - In Lyciensi archidioecesi templum S. Dominico Savio sacrum ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur . . . . Polonus populus. - Conceditur Episcopo Tarnoviensi facultas coronandi nomine et auctoritate Summi Pontificis imaginem B M. V. Nivalis et Divini Infantis, quae in Abbatia de Ciricio exstat Sanctorum caelitum. - Templum cathedrale Arianensis dioecesis a d dignitatem Basilicae Minoris evehitur . . . . Quo tumidiores. - S. Teresia a Iesu Jornet Ibars Virgo, Patrona senum qui in Brasilia degunt confirmatur Sacra illa. - Ecclesia abbatialis Ferigoletensis, in Gallia, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoratur Qui sanctos. - Templum paroeciale quod in loco Wan-Chin surgit, in dioecesi Kaohsiungensi. Immaculatae Conceptioni B. M. V. sacrum, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur Constat sane. - Templum S. Crucis in Coccinensi dioecesi ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur Qui divino. - In Civitate Sanctae Luciae Nuntiatura Apostolica instituitur ' 437 438 439 554 555 557 636 703 767 637 768 638 837 838 951 952 1047 VIII - CONVENTIONES 1984 Oct. 8 Conventio inter Apostolicam tianam Sedem et Rem publicam Hai953 IX - H O M I L I A E 1983 Oct. 16 » » 30 » Nov. 13 1984 Ian. 1 In foro S. Petri ob decretos Beato Leopoldo Mandié Sanctorum caelitum honores In foro S. Petri habita ob decretos Venerabilibus Servis Dei Iacobo Gusmano, Dominico Iturrate Zubero et Ieremiae a Valachia Beatorum caelitum honores In Petriana basilica habita ob decretos Ven. Servae Dei Mariae a Iesu Crucifixo (in saec. Baouardy) Beatorum caelitum honores Calendis Ianuariis a. 1984 in basilica Petriana recitata . . . 76 81 263 350 1112 Index documentorum chronologico ordine digestus 1984 Febr. 19 » Mart. 4 » » 11 In Petriana basilica habita ob decretos Ven. Guillelmo Repin et X C V I I Sociis eius Andegavensibus martyribus, et Ven. Ioanni Mazzucconi, Beatorum caelitum honores . . . . In Vaticana basilica habita, v ineunte saeculo ab obitu S. Oasimiri, Lituaniae Patroni In foro S. Petri habita ob decretos Beatae Paulae Frassinetti Sanctorum caelitum honores 558 563 569 X - EPISTULAE 1983 Aug. 26 » » Sept. Nov. 30 24 » Dec. 2 1984 Ian. 15 » Febr. 4 » Mai. 1 Reverendissimis archiepiscopo Melitensi et episcopo Gaudisiensi missa, occasione oblata IV conventus mariologici et X V I mariani conventus Reverendissimo archiepiscopo Ravennatensi missa . . . . . Em.mo P. D. Opilio Cardinali Rossi S. R. E. Protodiacono, Pontificii Consilii pro Laicis Praesidi Rev.mis episcopis ritus byzantini in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis degentibus Reverendissimo Vincentio Truijen O. S. B. Abbati Claravallensi : de Pontificia Commissione Vulgatae editioni recognoscendae atque' emendandae Rev.mo Administratori dioecesano S. Thomae in Insula, IV cum dimidio saeculo elapso a dioecesi condita Omnibus Patriarchis, Archiepiscopis et Episcopis catholicae Ecclesiae: de Christifidelibus in Libano degentibus . . 86 267 270 274 275 639 704 XI - A L L O C U T I O N E S 1983 Iul. 2 » » 7 » » » » » » » Aug. » 14 15 » Sept. 5 » » » » » 9 » » 21 » » » » » » » » » » 26 9 23 Ad quosdam Australiae sacros praesules occasione oblata « Ad Limina » visitationis coram admissos Ad Exc.mum Virum Benvenutum R. Tanyoco Sr., Philippinarum apud Sanctam Sedem constitutum Legatum Ad quosdam episcopos e Foederatis Statibus Americae Septemtrionalis occasione oblata « Ad Limina » visitationis coram admissos . Ad eos qui Capitulo generali Fratrum Minorum Conventualium interfuerunt coram admissos Lapurdi, in Gallia, in area templi Sanctuarii Immaculatae V. M. Lapurdi, in Gallia, in Sollemnitate Assumptionis B. Virginis Mariae Ad eos qui Capitulo generali Fratrum Praedicatorum interfuerunt coram admissos Ad quosdam episcopos e Statibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad quosdam sacros Praesules e Statibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos . . Ad Italiae episcopos occasione oblata X X I I coetus generalis extraordinarii in Vaticana Civitate habiti Ad quosdam Canadae episcopos occasione oblata « a d L i m i n a » visitationis coram admissos Ad eos qui interfuerunt X coetui Consilii generalis Pontificiae Commissionis pro America Latina, coram admissos . . . Ad quosdam episcopos e Statibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione « ad Limina » visitationis coram admissos Ad Honduriae sacros Praesules occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos 17 22 24 28 32 38 90 99 106 111 115 120 123 129 Index documentorum chronologico ordine digestus 1983 Sept. 29 » » 30 » Oct. 1 » » 15 » » 18 » » 22 » » 28 » » » » » » 29 » » Nov. 12 » » 14 » » 17 » » » » » » » » 19 » » 24 » » 25 » » 26 » Dec. 2 » » 3 » » » » » 5 » » 9 » » 12 » » 16 » » 17 » » 19 ' » Ad eos qui interfuerunt sollemni Missae ineunte VI generali coetu Synodi Episcoporum Ad quosdam Canadae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad quosdam Mexici episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad quosdam Malaviae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad quosdam episcopos regionis Quebecensis in Canada occasione oblata « a d L i m i n a » visitationis coram admissos . . . Ad quosdam episcopos e Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad quosdam Mexici episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad quosdam episcopos e Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Exeunte VI Synodi Episcoporum generali coetu habita . . . Ad eos qui XXXV coetui Consociationis medicorum ab omnibus nationibus interfuerunt coram admissos Ad eos qui plenario coetui Pontificiae Academiae Scientiarum interfuerunt coram admissos Ad Exc.mum Virum Petrum Pompée, Haitiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum Ad Exc.mum Virum Ahmed Diria Hassan, Tanzaniae apud Sanctam Sedem Legatum constitutum. Ad Panamae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad Moderatores et Moderatrices Religiosorum Religiosarumque sodalium ex universa Europa Ad eos qui XXIX coetui Consociationis Atlantici Foederis interfuere coram admissos Ad episcopos Portus Divitis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad E--emum Virum Petrum Lawler, Australiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum Ad eos qui conventui quorundam Praesidum Coetuum legibus ferendis ex Europa interfuerunt, coram admissos . . . Ad quosdam Mexici episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad Exc.mum Virum Christum Rokofyllos, Graeciae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum Ad quosdam episcopos e Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Ad Commissionis Theologicae Internationalis sodales coram admissos Ad Exc.mum Virum Radulfum Innocentium Castillo, Belizae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum . . . . Ad Iudices Tribunalis Europaei ad iura hominum tuenda, coram admissos Ad Exc.mum Virum Ansgarium Acosta, Honduriae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum Ad Exc.mum Virum Iosephum Alexandrum Deutschmann Mirón, Guatimalae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum . Ad Exc.mum Virum Georgium Salvatorem Lara, Aequatoriae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum 1113 277 355 260 264 368 377 373 383 281 389 395 403 405 406 411 415 440 445 446 449 453 456 462 467 468 471 473 475 Index documentorum chronologico ordine digestus 1114 1983 » 1984 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Dec. 22 Ad Patres Cardinales et Curiae Romanae Pontificalisque Domus Praelatos, imminente Nativitate Domini coram admissos » 23 Ad Exc.mum Virum Helder de Mendonea e Cunha, Lusitaniae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum Ian. 5 Ad Exc.mum Virum Aegidium Nkuriyingoma, Burundiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum » 9 Ad Exc.mum Virum Iosephum Mathiam, Senegaliae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum » 12 Ad Exc.mum Virum Ioannem Georgium McArthur, Novae Zelandiae apud Sanctam Sedem constitutum Legatum . . . . » 13 Ad Exc.mum Virum Viriato de Barros, Promunturii Viridis apud Sanctam Sedem constitutum Legatum . » 14 Ad Exc.mos Viros, qui apud Sedem Apostolicam munere Legatorum funguntur, novo anno inito coram admissos . . . » 16 Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii pro hominum cultura interfuerunt coram admissos » 20 Ad Exc.mum Virum Mauritium Ansgarium St. John, Trinitatis et Tobagi apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum » 26 Ad episcopos Orae Divitis occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos » » Ad Praelatos Auditores S. Romanae Rotae coram admissos . » 27 Ad Exc.mum Virum Sayed Yousif Mukhtar Yousif, Sudaniae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum . . . . Febr. 3 Ad Exc.mum Virum Abdul Wadood Y. M. Al-Jaddoua, Iraquiae apud Sedem Apostolicam constitutum Legatum . . . . » 9 Ad Exc.mum Virum Carolum Ioannem Yriö-Koskinen, Finlandiae apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum . . » 24 Ad Exc.mum Virum Ioannem Pasch, Austriae apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum » » Ad Salvatoriae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos » 26 Barii ad Christifideles congregatos habita » 28 Ad Taivanianos episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos Mart. 2 Ad Exc.mum Virum Ali Kaiser Hasan Morshed, Bangladesae apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum . . . . » 3 Ad eos qui plenario coetui Secretariatus pro non Christianis interfuerunt coram admissos » 9 Ad Exc.mum Virum Owart Suthiwart-Narueput, Thailandiae apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum . . . . » 23 Ad Exc.mum Virum Reginaldum Mokheseng Tekateka, Lesothi apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum . . . . » 30 Ad Exc.mum Virum Petrum Dumas, Canadae apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum Apr. 3 Ad Societatis S. Francisci Salesii capitulares » 5 Ad eos qui plenario coetui S. Congregationis pro Institutione Catholica interfuerunt coram admissos » 9 Ad Exc.mum Virum Villelmum Wilson, Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum » 16 Ad Exc.mum Virum Michaelem Escobar Méndez, Columbiae Legatum apud Apostolicam Sedem constitutum . . . » 27 Ad Ecx.mum Virum Abdelmajid Chaker, Tunisiae Legatum apud Apostolicam Sedem constitutum Mai. 19 Ad Sodales Consilii Secretariae generalis Synodi Episcoporum . » 21 Ad Rei publicae Italicae Praesidem » 24 Ad quosdam Peruviae episcopos occasione oblata « a d L i m i n a » visitationis coram admissos » 26 Ad Pontificii Consilii pro Familia sodales 477 487 574 576 579 580 583 592 596 597 643 649 650 651 654 656 661 666 707 709 713 714 715 775 717 720 779 781 783 786 789 794 Index documentorum chronologico ordine digestus 1984 » Mai. Iun. » » » » » » » » » » » » » » » Iul. » » » » » Aug. » » » » 27 Viterbii ad Christifideles congregatos habita 4 Ad Exc.mum Virum Linnaeum Stephanum Kauta Msiska, Malaviae apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum . . 5 Ad eos qui conventui de officii conscientia circa prolis generationem fovendam interfuerunt, coram admissos 21 Ad S. R. Moran Mar Ignatium Zakka I Iwas, Patriarcham Antiochenum Syrorum 26 Ad Em.mum Magistrum quosdamque sodales Ordinis Melitensis coram admissos 28 Ad Patres Cardinales Romanaeque Curiae Praelatos et Officiales in Aula Paulina coram admissos » Ad Rei Publicae Italiae Praesidem, quem Summus Pontifex humanissime invisit » Ad academicas Auctoritates docentes at alumnos ordinis studiorum medicinae Catholicae Universitatis a Sacro Corde Iesu 30 Ad eos qui conventui ab omnibus nationibus de piscium captura interfuerunt coram admissos 5 Ad episcopos Taprobanenses occasione oblata « a d L i m i n a » visitationis coram admissos 7 Ad Exc.mum Virum Hardiman Sastrapoespita, Indonesiae apud Sedem Apostolicam Legatum constitutum 10 Ad sodales Confoederationis Canonicorum Regularium coram admissos 27 Ad Exc.mum Virum Petrum Hermes, Rei publicae Foederatae Germaniae Legatum constitutum 28 Ad quosdam institutorum Saecularium sodales coram admissos 30 Ad Venetiolae episcopos occasione oblata « ad Limina » visitationis coram admissos 1115 839 843 844 848 851 854 955 958 1048 1051 1054 1056 1059 1062 1067 XII - N U N T I I G R A T U L A T O R I I 1983 Iun. 3 » Sept. 15 » Oct. 3 » Nov. 30 1984 Mai. 13 » » 14 » Sept. 25 » Oct. 4 » » » Em.mo P. D. Timotheo S. R. E. Presbytero Card. Manning, Archiepiscopo Metropolitae Angelorum in California . . . Em.mo P. D. Francisco S. R. E. Presbytero Cardinali König, Archiepiscopo Metropolitae Vindobonensi Em.mo P. D. Hannibali S. R. E. Presbytero Cardinali Muñoz Duque, Archiepiscopo Metropolitae Bogotensi Em.mo P. D. Iosepho Mariae S. R. E. Presbytero Cardinali Bueno et Monreal Em.mo P. D. Iosepho S. R. E. Presbytero Card. Salazar López, Archiepiscopo Metropolitae Guadalaiarensi Em.mo P. D. Ioanni S. R. E. Presbytero Card. Willebrands, Praesidi Secretariatus ad unitatem Christianorum fovendam Em.mo P. D. Ladislao S. R. E. Presbytero Card. Lékai, Archiepiscopo Metropolitae Strigoniensi Em.mo P. D. Radulfo S. R. E. Presbytero Card. Silva Henriquez Em.mo P. D. Ioanni Carolo S. R. E. Presbytero Card. Aramburu, Archiepiscopo Metropolitae Bonaerensi XIII - N U N T I I 1983 Dec. 25 1984 Apr. 22 726 133 135 490 722 724 1072 1074 1074 TELEVISIFICI Die Nativitatis Domini a. 1983 e podio externo Petrianae basilicae In foro S. Petri die Paschatis 491 727 XIV - N U N T I I SCRIPTO D A T I 1983 Oct. 12 Exc.mo Viro Moderatori generali organismi compendiariis litteris F . A . O . cognominati missus 136 Index documentorum chronologico ordine digestus 1116 1983 Dec. 1984 Mai. » Iun. 8 Ob diem ad pacem fovendam Calendis Ianuariis a. 1984 celebrandam . . . . 24 Ob diem ad rectum usum fovendum instrumentorum Communicationis Socialis statutum 10 Ad diem tota Ecclesia ad Missionales res provehendas constitutum Christifidelibus universis missus 289 866 870 XV - N U N T I I T E L E G R A F I C I 1984 Aug. 23 1984 Apr. 5 Christifidelibus in Lituania degentibus missus 1075 XVI - C H I R O G R A P H A » » 6 Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino in duas dividitur Congregationes Em.mo P. D. Augustino S. R. E. Presbytero Cardinali Casaroli, a Secretis Status, nonnullae potestates a Summo Pontifice committuntur circa regimen Civitatis Vaticanae . . . 494 495 XVII - ITINERA APOSTOLICA EX HABITIS DUM SUMMUS PONTIFEX AUSTRIAM DELECTAE ALLOCUTIONES 1983 Sept. 10 » » » » 11 » » » » » » » » » 12 PERAGRAT Vindobonae, ad Christifideles in foro « H e l d e n p l a t z » cognomi139 146 Vindobonae, a Summo Pontifice sacris litante habita, exeunte Christifidelium coetu « Katholikentag » cognominato . . Vindobonae, in Palatio « Hofburg » ad civiles Auctoritates habita Vindobonae, ad aegrotos in domo a Misericordia degentes habita Vindobonae, in Cathedrali templo S. Stephani ad homines in 152 163 163 167 EX H A B I T I S D U M S U M M U S P O N T I F E X A S I A M E T O C E A N I A M P E R A G R A T DELECTAE ALLOCUTIONES 1984 Mai. » » » » » » » » » » » » » » » » » 3 4 Cuanginae, ad catechumenos et ad Christifideles congregatos . Taeguae, in collatione sacri ordinis Presbyteralis habita . » 5 . . » » » Seuil, precatio habita ad B. M. V. Immaculatam Seuli, ob decretos Coreanis martyribus Sanctorum caelitum ho- » » Seuli, ad eos qui conventui pastorali ex universa Corea inter- » » » 7 Seuli, ad iuventam habita In Portu Moresbiensi, ad vocationes ecclesiasticas et religiosas » » 8 In Monte Haganone, occasione oblata Missae ad Fidem catho- » » » » » » » Ad episcopos Papuae Novae Guineae coram admissos Honiarae, ad Christifideles congregatos habita » » » » 6 963 967 971 976 980 984 988 990 994 998 1003 9 10 » » . . . Bancokii, ad Thailandiae Regem, qui S. P. humaniter recepit Bancokii, ad Christifideles congregatos habita . 1022 1010 1015 1019 1021 1022 XVIII - SECRETARIA STATUS 1983 Oct. 22 Per Rescriptum ex Audentia SS.mi, Opus fundatum « Centrum Televisificum Vaticanum » appellatum constituitur . . . 44 1117 Index documentorum chronologico ordine digestus H - ACTA SS. CONGREGATIONUM I - SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA F I D E I 1983 Iul. Sept. » 1984 Nov. Aug. 1982 1984 Aug. Febr. 7 Responsa ad proposita dubia de interpretatione Decreti Ecclesiae Pastorum 24 Epistula Em.mo P. D. Iosepho Cardinali Höffner, Archiepiscopo Coloniensi, missa: de peracto examine circa « O p u s Angelorum » 26 Declaratio de associationibus massonicis 6 Instructio de quibusdam rationibus « Theologiae Liberationis » II - S A C R A C O N G R E G A T I O » Mart. Iul. Sept. » » » PRO 45 175 300 876 EPISCOPIS 5 9 CSANADIENSIS. - Decretum de mutatione nominis dioecesis . . PALMENSIS-UNIONENSIS A VICTORIA. - Decretum de mutatione finium 22 TURSIENSIS-LACUNERULONENSIS. - Decretum de concathedralis erectione 19 CAMERINENSIS ET ALIARUM. - Decretum de finium mutatione . 9 PENEDENSIS. - Decretum de concathedralis erectione . . . . 15 MUTINENSIS ET REGIENSIS I N AEMILIA. - Decretum de mutatione finium dioecesium 18 S. IOSEPHI IN CALIFORNIA. - Decretum de translatione Ecclesiae cathedralis 19 HONOLULUENSIS. - Decretum de Ecclesiae concathedralis erectione 29 S. PAULI DE URBE. - Decretum quo nova pastoralis ordinatio Abbatiae territoriali datur 53 417 417 950 1077 1078 1079 1080 1081 I I I - SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS O R I E N T A L I B U S 1983 Dec. 5 Decretum. - Visitator Apostolicus pro fidelibus Graecis melkitls catholicis per Mexicum, Venetiolam Argentinamque diffusis nominatur 302 IV - SACRA CONGREGATIO PRO C U L T U D I V I N O 1984 Mai. 31 Sept. 14 Oct. 3 URBIS ET ORBIS. Romani fit URBIS ET ORBIS. porum fit Epistula de usu MCMLXII PRO 1984 Ian. » PRO 1983 31 » V - SACRA CONGREGATIO RELIGIOSIS ET INSTITUTIS SAECULARIBUS Decretum quo peculiares tribuuntur facultates Supremis Moderatoribus cum propriis Consiliis Institutorum vitae consacratae et Societatum vitae apostolicae de quibusdam normis ferendis iuxta praescripta novi C.I.C Decretum quo dantur normae pro Institutis Religiosis de votis nuncupandis GENTIUM Febr. 16 Oct. 7 - Decretum quo Ordo Benedictionum Ritualis publici iuris 1085 - Decretum quo novum Caeremoniale Episcopublici iuris 1086 Missalis Romani iuxta editionem typicam anni 1088 VI - S A C R A C O N G R E G A T I O E V A N G E L I Z A T I O N E SEU DE P R O P A G A N D A 498 500 FIDE KVANGIUENSIS. - Decretum de translatione Cathedrae archiepiscopalis necnon de mutatione tituli NEPALIAE. - Decretum quo territorium Regni Nepaliae in Missionem sui iuris constituitur 421 304 1118 Index documentorum chronologico ordine digestus 1983 Nov. 18 » 1984 Dec. Ian. 31 20 » Mart. 2 BATAËNSIS-EBEBIYINENSIS. - Decretum de mutatione finium dioecesium BELIZEPOLITANA. - Decretum de mutatione nominis dioecesis . RUMBEKENSIS-TOMBOBAËNSIS. - Decretum de mutatione finium dioecesium VELLINGTONEN. - Decretum de declaratione Ecclesiae Cathedralis Metropolitanae 305 305 306 501 V I I - SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM 1982 Apr. » Mai. » Iul. » Dec. » » 1983 Ian. » » » » » » » » » Mai. » Iun. » Iul. 2 MARIANOPOLITANA. - Decretum super "miraculo in causa Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Durocher, Fundatricis Sororum a Sanctis nominibus Iesu et Mariae 1 1 MATRITEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Benedicti Menni, Sacerdotis professi Ordinis Hospitalarii S. Ioannis a Deo 1 2 HISPALEN. - Decretum super miraculo in causa Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Angelae a Cruce Guerrero González, Fundatricis et Primae Antistitae Generalis Congregationis Sororum a Cruce 1 7 ROMANA SEU CRACOVIEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Hedvigis Borzecka, Confundatricis Congregationis Sororum a Resurrectione D. N. I. C » TARQUINIEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Crucifixae a Iesu (in saeculo: Faustinae Gertrudis Costantini), Confundatricis Religiosarum a Ss.ma Cruce et Passione D. N . I. C ANDEGAVEN. - Decretum super declaratione martyrii in causa Canonizationis Servorum Dei Guillelmi Repin et X C V I I I Sociorum, in odium Fidei, uti fertur, annis 1793-1794 inter fectorum 1 3 PARISIEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Danielis Brottier, Sacerdotis professi Congregationis S. Spiritus sub tutela Immaculati Cordis B . M . V » MONACEN, ET FBISINGEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Teresiae a Iesu Gerhardinger, Fundatricis Congregationis Pauperum Sororum Scholasticarum Dominae Nostrae . . » MEDIOLANEN. - Decretum super declaratione martyrii in causa Beatificationis Servi Dei Ioannis Baptistae Mazzucconi, sacerdotis Pontificii Instituti pro Missionibus Exteris, in odium Fidei a. 1855 interfecti » PADERBORNEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servae Dei Paulinae de Mallinckrodt, Fundatricis Sororum a Caritate Christiana Filiarum B. M. V. ab Immaculata Conceptione (1818-1881) 14 TANANARIVENSIS. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Beatificationis et Canonizatonis Servae Dei Victoriae Rasoamanarivo 9 NEAPOLITANA. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canononizationis Ven. Servi Dei Modestini a Iesu et Maria, Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum » HIEROSOLIMITANA. - Decretum in causa Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae a Iesu Crucifixo (in saeculo: Mariae Baouardy) monialis professae Ordinis Carmelitarum Discalceatorum 307 309 315 317 319 9 604 325 329 332 424 57 180 263 Index documentorum chronologico ordine digestus 1983 Iul. 9 » » » » Sept. » » » » » » 1984 Ian. » » » » » » » » » TREVIRENSIS. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servae Dei Blandinae Merten, Religiosae professae Congregationis Sororum S. Ursulae de Calvarienberg . . . . . . PANORMITANO. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servi Dei Iacobi Cusmano, Sacerdotis Fundatoris Congregationum Servorum et Servarum Pauperum v. d. « Boccone del Povero » VICTORIEN, SEIT F I AVIOBBIGEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servae Dei Raphaëlae Ybarra vid. de Vilallonga, Fundatricis Instituti Sororum ab Angelis Custodibus . » CONSTANTIEN. ET ABRINCEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servae Dei Marthae Le Bouteiller, ex Instituto Sororum S. Mariae Magdalenae Postel . . » HISPAIENSIS. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servi Dei Marcelli Spinola Maestre, Cardinalis Archiepiscopi Hispalenssi, Fundatoris Ancillarum Conceptionistarum a divino Corde Iesu 1119 185 189 24 » 337 502 191 TREVIREN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servi Dei Petri Friedhofen, Fundatoris Congregationis Fratrum Misericordiae a Maria Auxiliatrice . BRUGEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servi Dei Isidori a S. Ioseph (in saeculo: Isidori De Loor), fratris coadiutoris Congregationis Passionis Iesu Christi MATRITEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servi Dei Iosephi M. Rubio Peralta, Sacerdotis professi e Societate Iesu OSNABRUGEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servi Dei Nicolai Stenonis, Episcopi Tit. Titiopolitani 677 » TAURINEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Servi Dei Clementis Marchisio, Sacerdotis, fundatoris Instituti Filiarum a S. Ioseph . 683 Febr. 17 ANICIEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servi Dei Fratris Polycarpi Gondre (in saeculo: Ioannis Hippolyti), I I I Superioris Generalis Congregationis Fratrum Instructionis Christianae a S. Corde Iesu . 731 » » » » » » » » Apr. » » 12 VERONEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servi Dei Iosephi Nascimbeni, Sacerdotis parochi, Fundatoris Instituti Parvarum Sororum a Sacra Familia . . -. » SHERBROOKEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Leoniae Paradis, Fundatricis Instituti Parvarum Sororum a S. Familia » DIVIONEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servae Dei Elisabeth a SS. Trinitate (in saeculo: Elisabeth Catez), Monialis professae Ordinis Carmelitarum Discalceatorum 7 MALACITANA. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae a Monte Carmelo González Ramos a Puero Iesu, Fundatricis Instituti Tertii Ordinis S. Francisci et SS. Cordium Iesu et Mariae . . » CHANGANACHERRIEN. SEU VERAFOT ITANA. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Ven. Servi Dei Cyriaci Eliae Chavara, Sacerdotis, Confundatoris Congregationum Fratrum Carmelitarum B. M. V. Immaculatae et Sororum Carmelitarum a S. Teresia 607 612 672 740 803 917 805 810 Index documentorum chronologico ordine digestus 1120 1983 Apr. » » » » » Iun. » » » » » » » » » » 7 IANUEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servae Dei Virginiae Centurione vid. Bracelli, Fundatricis Instituti Sororum Dominae Nostrae a Refugio in Monte Calvariae vulgo « Brignoline » » QUITEN, SEU BARCINONEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis B. Fratris Michaelis (in saeculo: Francisci Febres Cordero), Religiosi professi Instituti Fratrum Scholarum Christianarum » TAURINEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servi Dei Friderici Albert, Sacerdotis saecularis Fundatoris Congregationis Sororum Vincentianarum ab Immaculata Conceptione 9 BARCINONEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servi Dei Iosephi Manyanet Vives, Sacerdotis Fundatoris Congregationis Filiorum Sacrae Familiae et Sororum Missionariarum Filiarum a Sacra Familia de Nazareth » QUEBECEN. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servae Dei Mariae Catharinae a S. Augustino (in saeculo: Catharinae Symon de Longprey), Monialis professae Sororum Hospitalarium a Misericordia Ord. S. Augustini » PARISIEN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servi Dei Danielis Brottier, Sacerdotis professi Congregationis S. Spiritus sub tutela Immaculati Cordis B. Virginis Mariae » TOLOSANA. - Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis Servi Dei Iosephi Mariae Cassant, Sacerdotis Ordinis Cisterciensium Reformatorum » ROMANAE ET ATIARUM. - Decretum quo Studium S. Congregationis pro Causis Sanctorum instituitur » RIVIBAMBEN. OHM BonvAREN. - Decretum super miraculo in causa Canonizationis Ven. Servae Dei Mercedis a Iesu Molina, Fundatricis Instituti Sororum a S. Maria Anna a Iesu V I I I - SACRA CONGREGATIO 1984 Mart. 1983 Nov. » Dec. PRO INSTITUTIONE 919 924 926 928 930 1029 1031 1089 1090 CATHOLICA 25 NAGOYATÍN. - Decretum quo Facultas Sacrae Theologiae in N a goyaënsi Universitate « Nanzan » canonice erigitur . . . 1 AUSTRIA. - Decretum de Facultatibus Theologicis Catholicis in studiorum Universitatibus civilibus in ambitu Conferentiae Episcoporum Austriae sitis, quo praescripta Constitutionis Apostolicae « Sapientia Christiana » atque adnexarum « Ordinationum » eisdem rite accommodantur et applicantur 8 BANGAIOREN. - Decretum quo Facultas Philosophiae in Bangalorensi « D h a r m a r a m College» canonice erigitur . . . . 687 616 685 I I I - DOCUMENTA S E C R E T A R I A T U U M SECRETARIATUS 1984 Sept. 4 PRO NON CHRISTIANIS Notae quaedam de Ecclesiae rationibus ad asseclas aliarum religionum 816 IV - A C T A COMMISSIONUM P O N T I F I C I A COMMISSIO CODICI IURIS CANONICI AUTHENTICE INTERPRETANDO 1984 Iul. 11 Responsa ad proposita dubia 746 Index nominum personarum 1121 m INDICES NOMINUM I - I N D E X N O M I N U M P E R S O N A R U M (OMITTUNTUR NOMINA ACTIBUS SUBSCRIPTA) A Abadir A . , 430. Abbo G. A . , 507, 751. Abdini G., 431. Abdou Diouf, 1036. Abood J., 1038. Aboul Naga A. E. S., 199. Abs A . , 1038. Acni S., 432. Adamoli F., 831. Adedeji Adekoya L., 1099. Adedoyin Adeigbo F., 935. Adelmann A . , 343. Adisa Akinpelu W . , 832. Aghaizu A . , 1039. Agens M . , 830. Agosta O., 64. Agostini F., 624. Agresti G., 196. Agunday R. A . , 936. Ahumada E. C, 510. Ajassa M . , 691. Aicardi A . , 691. Aitken E. E., 749. Alade Akolade A . , 832. Alberti O. P., 68. Alda F. A . , 1097. Aldasoro F., 70. Alfonsen R., 1036. Al-Hajjar B. G. T., 1096. Almeda E., 1099. Alocci C, 1099. Aloysius I. J., 511. Alsemgeest H . , 1096. A l ves J., 197. Alzate Gómez L . , 623. Amaladoss M . , 692. Ancel A . , 936. Andrade Ponte P. E., 829. Andreani U . , 695. Andreatta h., 71. Antamoro N . , 831. Anthony P., 1039. Antico E., 431. Antonelli G., 1099. Antonetti L . , 507. 74 - A. A. S. Antoniazzi G., 432. Antonini G., 1096. Aponte Martínez card. L . , 623. Aramburo Card. J. C, 65. Arbo J., 343. Arcellana J., 198. Archiniegas J., 622. Ardos G. A . , 1037. Arena P. C, 752. Arias F., 511. Arias y Díaz de Rabago J., 1095. Arinze F., 508, 1094. Arns card. P. E., 68. Arrighi G., 341. Asghedom S., 67. Asta S., 748. Audibert J., 935. Augusto de Martini M. C. M . , 1095. Aumann J., 510. Aymans W . , 342. Ayodele Fapohunde J., 831. B Babatunde Ojo J., 830. Bacani T., 692. Bâcha H . , 66. Bachmann G., 694. Badini G., 510. Baeza J. D . , 68. Baggio card. S., 69 , 342, 507, 623, 693. Ballestrero card. A. A . , 68, 197. Balocco A . , 510. Bambonanire S., 1093. Bandusena De Silva G., 109. Baptista S., 695. B a r R. P., 197, 692. Barbieri G., 198, 623. Barbosa G. M. V . , 749. Barcaglioni B . , 831. Barcat Gourad Hamadou, 1036. f Barela S., 344. Barletta G., 1039. Barnes J., 1097. Barone F., 1098. Barracane G., 511. Barry P., 509. Barthelmy J., 1039. Barthélémy J. D . , 623. Bartolic I . , 751. Bartolini R., 511. Bass J., 751. Basterrechea J. P., 430. Batiz M. A . , 67. © Battaglia G., 1100. Baum card. W. W . , 65, 69, 197, 342. Baur A . , 198. Bayala A . , 512. Becher P., 691. f Bédé E., 200. Beevers C, 1096. Bego F., 751. Beis G., 198. Bella G., 198. Bellamaria G., 70. Bentia S., 67. Berg R., 935. Bernardin card. I. L . , 69, 430. Bertinotti M . , 1096. Bertoli card. P., 65, 69. Bertone T., 342, 1094. Bertrand M . , 429. Bettecken V . , 694. Bevilacqua A . , 197. Beyer J. B., 342, 430, 510. Bezzi B . , 200. Bicci E., 831. Bielefeld C, 71. Bilie I . , 751. Binda G. C, 71. Bindelli P., 71. Bindi F., 70. Binkowski J., 694. 1122 Index nominum personarum Biondi R., 70. Biss P., 751. Bissoli O., 510. Blanchet B . , 196. Boand P., 1038. Boccaccino R., 1037. Boccaccio S., 199. Bocci M . , 70. Bockmann R., 430. Bogdanowicz S., 199. Boitani E., 510. Bolajj Ayodele P., 831. Bolduc G., 429. Bonadies M . , 832. Bonanni L. D . , 1096. Bongomin J., 691. Bonicelli G., 510. f Bonilla J. R., 624. Bontemps B., 1096. Borchers C, 200. Bordin G., 197. Bor jal S. B., 935. Bortnowska H . , 693. Borzyszkowski M . , 343. Boscain V . , 198. Bossi L. R., 749. Botero Restrepo G., 511. Botha P. W . , 690. Bouwen F., 691, 749. Bove C. M . , 693. Bovone A . , 508. Bowen L . , 934. Boy le L . , 693. Boy le P., 197. Braido F. J., 749. Brajkovié G., 751. Brand C, 341. Brandenburg H . , 196. Brandmüller W . , 70. Brants R., 1096. Braum K. H . , 198. Bravo R., 68. Breider T., 695. Bres J., 832. Bresciani L . , 695. Brini M . , 67, 691. Brogi M . , 67, 750. Brouwere J., 71. Brown Toganivalu R. J., 64. Bush G., 340. Bustros S., 692. Buxakowski J., 512. Byrne T .F., 70. Caillouet L. A . , 936. Calderón J. G., 510. Caii G., 1095. Calia T., 343. Câlin P., 1097. Calvet M . , 69. Camaldo F., 693. Cammorota L . , 831. Campanini L . , 831. Campbell B . , 690. Campbell J. R. 751. Canciani M . , 510. Cannizzo S., 1098. Cantwell J., 692. Canzoneri E., 510. Capek V . , 830. Caporale R., 831. Caporali G., 70. Caprio card. G., 65, 69. Caputo T., 344. Carbone A . , 1096. Carbone V . , 342. Carew W. A . , 179. Carlier M . , 831. Carlin F. X., 1097. Carnevali A . , 935. Carpino card. F., 623. Carretto P. M . , 623. Carrier H . , 692. Carriquiry G., 510. Carrù G., 510. Carter Card. G. E., 69. Cartoni G., 831. Carucci B . , 511. Casadei A . , 511. Casale G., 341. Casaroli card. A . , 66, 342. t Cascón F., 832. Caselli L . , 624. Casoria Card. G., 65, 66. Castaldo G., 694. Castano G., 67. Castano y Gómez del Valle Brugger A . , 432. Brunner H. G., 432. Brzomati P., 693. Bucci A . , 695. Buckkremer S., 694. Bui-Tuan J. B . , 692. Bujnik E., 343. Bulloni R., 198. Büro M . , 691. Busco G., 343. J .M., 695. Castellano Cervera J., 429. Castillo R. I . , 64. Casserly P., 692. Cassidy E., 1094. Castrillón Hoyos D . , 341, 748. Catacutan B . , B . , 200. Catenelli L . , 70. Cauvin D . , 935. C Cavaglià I . , 429. Cavalin L . , J. B . , 198. Cavalli M . , 694. Caviglia G. B . , 935. Cazelles H . , 623, 1094. Cé card. M . , 749. Cecili N . , 832. Cencelli P. L . , 831. Centrone A . , 935. Ceriotti F., 692. Cerveto A . , 512. Cevolani M . , 691. Chaker A . , 509. Chamely E., 749. Chang J., 936. Charlier F., 1099. Chávez Falconi G., 1097. Checcacci C, 510. Che Chen-Tao V . , 342. Cheevers J., 935. Cheikho Paul I I . , 67. Chnoupek B . , 64. Chestle B . , 512. Chiania L . , 432. Chiapponi V . , 199. Chibesakunda C. A . , 693. Chimy J. I . , 67. Chitsulo C, 344. Chmielewski C, 198. Ciappi card. M. L . , 65, 623. Cicchetti A . , 431. Cicinelli D . , 432. Ciocci F., 694. Cipolloni A . , 432. Ciprotti P., 432. Clancy E., 68. Clancy N . , 200, 341. Clarizio E., 507. Clerici A . , 432. Coccoluto A . , 1099. Codorniu M . , 429. Colacucci G., 831. Colasanto A . , 1039. Colavita G., 832. Coleman J., 692. Colli F., 831. Connolly J., 749. Connolly T., 691. Conte A . , 343, Conte G., 1038. Contenti L . , 431^ Conti A . , 1099. Conti M. J., 430. Cooney J., 1096. Corbishley D. P., 692. Corecco E., 342. f Correa Pereira M . , 624. Coste R., 1094. Cottier G., 692. Coultas J., 691. 1123 Index nominum personarum Coz Botteri J., 1097. Oraxi B . , 64. Creugnet J., 1099. Cristea V . , 67. Crivelli V . , 691. Croci F., 512. Cruz F. B., 1098. Cubukkeryan S., 1097. Cuesta T., 430. Cuppers F. J., 1098. Curis C, 341. Czubek Z . , 624. D Dadaglio L . , 508. t D'Agostino B . , 512. Dalle Fabriehe G., 832. D'Alto V . , 751. Damizia G., 342. Dammertz V . , 429. Danelon B . , 198. Daniel G .F., 430. Danneels card. G., 68, 69. D'Antraccoli P., 624. Dany J., 1098. Danylak R., 67. Daoud M . , 66. D'Arcy E., 1094. f Darmancier M . , 1040. Darmojuwono card. J., 68. D'Ascani A . , 624. Daull A . , 1097. David R. M . , 200. Davini G., 624. De Achuteghi P., 510. t De Almeida Moraes A . , 1100. De Andrea G., 1039. De Andrés y Juan R., 692. Dearden card. J. F., 68. De Barros V . , 196. De Benedictis G., 431. Debiais A . , 1099. De Brandt E., 749. De Céspedes C. M . , 692. f De Chiara V . , 1100. Decourtray A . , 342. D'Ercole F., 198. D'Arrico A . , 344. De Furia R., 432. De Furstenberg card. M . , 68. Degrassi S., 751. De Jorio A . , 510. f Delaere L. T., 432. Delaney J., 692. De Lanversin B . , 342. De Lezica J., 1096. Delfin A . , 1038. Delhaye P., 507. Delgadillo A . , 936. Delie J., 751. Delord J., 831. Del Portillo A . , 691. Dei Zotto C, 430. De Marchi F., 1038. De Mayo J., 510. Demel J. B . , 523. De Meo M . , 831. De Mendonça Cunha H . , 64. De Mira O., 1096. Demmeler J., 198. De Nicolò M . , 510. De Nicolò P. G., 930. Dermond J. K., 1037. De Sà M . C , 691. De Sanctis A . , 832. Deskur A. M . , 508. De Rossi A . , 199. De Simone E., 935. f De Souza Lima J., 1040. De Simone C, 1038. De Tomasso F., 695. Deutschmann J. A . , 64. De Vitis V . , 71. f Devoto A . , 752. De Zaeytyd A. M . , 70. Diab G., 1098. Díaz de León L, 692. Di Biasio N . , 694. Di Carobello M . , 1097. Dickey J. H . , 831. D i Dio L . , 1039. Dietrich B., 198. Dietz J., 1096. Di Felice A . , 510. Di Giandomenico R., 1098. Di Loreto R., 1098. Dinglasa R. C, 200. Dionisio P. B . , 1090. Di Paolo G., 695. Disgua R., 691. Dizon V. L . , 200. Dola C, 344. Domínguez De Souza A . , 342. Don G., 1099. Dorn Hoff H. J., 695. Dormido M . , 1037. Dorte-Claudot M . , 430. Doumar G., 691. Doumith M . , 66. Doyle V . , 1097. Drago F., 511. Dreo H . , 694. t Driscoli J. A . , 1100. Droste E., 624. Dudick M. J., 67. Dufour F., 935. Dumas P., 429. Dumas M . , 622. Du Maine R. P., 341. Dumeige G., 693. Duprey P., 67, 1037. Dupuy B . , 692. Duraisamy M. B . , 341. Durkin P., 691. Duroux B . , 430, 510. D'Souza H. S., 69. Duval G., 1093. Duvalier J. C, 1095. E Ebacher R., 342. Eberle J., 1095. Echarren Isturiz R., 197. Edelby N . , 65, 342. Edgar Terán, 1036. Egan E., 510. Egana F., J. 430. Eggensperger J., 832. Eguiguren Samaniego J. V . , 70. Eichenberger A . , 692. Eid E., 342. Eilers F. J., 692. Ekandem D. I . , 69. Ekka F., 432. Elliott W. E., 70. Ernoult E., 196. Escobar M . , 509. Esperidion E., 1038. Espinella R., 1038. Estimé J. R., 1095. Etchegaray R., 69, 508. Eterovié N . , 624. Eusebio D . , 198. Ewers H . , 510. Exner A . , 68. Evangelista Martin Terra J., 623. F Fabi M . , 1099. Fabian A . , 831. f Faby J., 696. Fagiolo V . , 68, 508, 1094. Fahney R., 934. Falbo G., 198. Fallani G., 507. Fajgier J. J., 1096. Fallaría L, 1099. Farhat E., 197, 343. Fassbender A . , 1038. Fatello P., 831. f Fauret J. B . , 936. Index nominum personarum 1124 Favreau F., 68. Fedi G., 1098. Felici O., 70. Feliciani G., 510. Feraren Q., 1038. Fernández Heres R., 1095. Fernando V. 749. Ferrara R., 692. Ferrari G., 67. Ferrari P., 199. f Ferreira A. M . , 200. Ferri A . , 198. Ferrillo A . , 936. Figi J., 692. Fillbrandt P., 1037. Fiorelli L . , 343. Fiorentini B . , 1039. Fischer N . , 199. Fitzgerald W. F., 1037. Flatten H . , 342. Foley J., 508. Fonseca A . , 750. Fontana G., 830. Foresi P., 510. Fortino É. F., 693. Fortunato D . , 1039. Fraccaroli F., 832. Franck F., 691. Franco L . , 1099. Frandina F., 752. Frascari Diotallevi G., 344. Frascoli F., 431. Fregosi L. A . , 935. Fuchs A . , 936. Fucii B. 830. Fumagali G., 343. Funghinì R., 1094. Fürst C. G., 67. Fusaroli V . , 511. Fussenegger A . , 343. G Gabriel G. D . , 200. t Gachet C. A . , 1100. Gagnon E., 68, 691. Gaine J., 692. Galeani P., 511. Galavotti P., 70. Galimberti di Vietri P. J., 509. f Galin do Mendoza A . , 1040. Gallet J. P., 1037. Galligani M . , 1099. Gallotta M . , 1098. Gallucci I . , 1039. Galot J., 510. Gambari E.. 430. Gambi O., 71. Gantin card. B . , 65, 66, 69, 197, 508, 693. García Juive V . , 936. Gardenal L . , 832. Garmo G., 66. Garoldini P., 199. Gassis M. M . , 179. Gaudemet J., 67. Geijsen P. J., 1098. Gélamur J., 692. Gelormini G., 431< Gemayel A . , 1036. Genscher D . , 829. Gerini F., 512. Ghabroyan K., 66. Ghattas A . , 66. Gherardini B., 510. Ghidelli C., 692. Giacometti F., 198. Giannattelli R., 510. Gianneschi P., 624. Giannini P., 66. Giartosio E., 749. Giglioni P., 510. Gillen G., 1097. Giordano Cabra P., 197. Giovannucci A . , 1097. Gismondi T., 1095. Giulianelli E., 511. Giuliano G., 1096. Giussanì L . , 511, 691. Giusti M . , 693. Glaser C. A . , 430. Gleichauf R., 831. Glosteyn A . , 430. Gnilka J., 623. Goddard F. X., 431. Goldie R., 693. Gonzalez Anaija C, 343. Gonzales C, 695. González Martin card. M . , 69, 510. f Gonzi M . , 200. Górny K., 71. Górski K., 1096. Gott M . , 199. Gouyon card. P., 623. Goverde C. P., 1098. Gozdziewicz H . , 70. Grabmeier J., 198. Grande P., 751. Grangy G., 750. Gray J., 510. Gray card. G. J., 68, 69. Graziosi G., 71. Greco M . , 751. Gregnanin A . , 691. f Grellinger J. B . , 512. Grelot P., 623. Grillo G., 509. Gripenberg U . , 692. Grochol W . , 511. Grocholewski Z . , 342. Gross R. R., 511. Gruber A . , 343. Grumelli A . , 511. Gr^nwald J., 198. Guareschi G., 199. Guerri card. S., 69. Gulbinowicz H . , 695. Guns V . , 71. Gunzemhauser G., 623. Gustilo V. C, 1098. Gutiérrez A . , 342, 430, 510. Guzmán J., 1039. H Habib Hafouri G., 67. Hacault A . , 431. Hagad J. M . , 1096. f Hagarty P. L., 936. Hakim M. 66, 67. Hakim S. B. Maximos V . , 67. Malefoglu V . , 748. Halsema J. H . , 1098. Halter J., 70. Hamer J. J., 508. Hammer H . , 1038. Hanfland H . , 1097. Harb C, 67. Hartmann F., 624. Hasan Morshed A. K., 429. Hatmosrojo S., 199. Hayek S. B. Ignace A. I I , 67. Heather B. V . , 431. Heiremanas G., 695. Heiser B . , 430. Hengartner J., 830. Henry M . , 1096. Henschel A . , 1096. Henson G. S., 200. Hentze W . , 343. Hermaniuk M . , 67. Herbut J., 66. Herkenrath N . , 750. Hermes P., 829. Herranz J., 70, 342. £B Hidalgo Ibañez A . , 432. Hien D . , 749. Hirka J., 66. H ffner card. J., 69. Hogan W . , 430. Hong-Soon T. H , , 691. Horacio G^mez M . , 1039. Hubbard H . , 196. Hughes G., 691. ; Hume Card. G. B . , 431. Huszaluk G., 343. I Ibach H . , 431. Iglesias J., 694. Iledan J., 1037. Ilonu A . , 197. Inescai E., 1039. lotti I . , 1097. Isidoro R., 1099. Izaguirre A . , 509. Izzo P., 1039. J Jablonski H . , 622. f Jáchym F., 1100. Jamnig J., 623. Jankowski A . , 623. Jansens J., 695. Jarawan E., 67. Jaszewski G., 343. Jatulis P., 1038. Javierre Ortas A. M . , 507. Jiménez de Barros M . , 749. José S., 198. Joubeir A . , 67. Juan Carlos I, 690. Jubany Arnau card. N . , 68. Juhana K., 340. f Julliard L . , 344. Jullier E. B . , 200. K fKaczmarek L . , 752. Kada L . , 508. Kadavìparampil M . , 511. Kagaragu P., 749. Kahl J., 936. Kajikawa F., 749. Kajznig A . , 624. Kallan K., 200. Kaluza P., 344. Karaaslan R., 432. Kasper W . , 692. Katinski E., 935. Kattic^erry P., 511. Kauta Msiska L. S., 690. Kebel M . , 751. Kehinde Silva A . , 935. Kelly M. T., 430. Keng C. C, 832. Keresztes S., 66. Keser N . . 694. Kett J.. 198. Khoarai P., 341. Khoraiche card. A. P., 67. Khoury R., 1096. Index nominum personarum 1125 Ki Kim J., 1096. Kiechle L, 622. Kim Sou H w a n card. S., 69. fKinam Ro P. M . , 696. Klein H. G., 71. Klein J., 749. Kleinheyer B., 198. Klemp W . , 751. Klepa J., 751. Klieber W . , 198. Klingenthal F., 1097. Kloppenburg B., 692. Kloppenburg C. J. B . , 510. Klose A . , 694. K l l b e r E., 1099. Kobylinski G., 343. Kocisko S. J., 65, 67. Koch K., 1098. Koesdarminta A . , 1098. Kodwo Ashum C, 749. Koikakudi J., 67. Kolvenbach P. H . , 197, 342. Kol R., 752. Konter A. J., 1097. Kopold R., 198. Koppensteiner A . , 1096. Korszniewicz C, 343. Kosch L . , 1099. Kotter F. J., 511. Kraemer P., 694. Krahwinkler A . , 623. Krankl K. H . , 624. Krause I . , 832. Kriechbaum G., 935. Krynski P., 343. Kuharié F., 196. Kuhn A . , 343. K"hn K., 1097. Kunnacherry K., 66. Kuntzmann J. L . , 71. Kusuda M . , 1096. Lanne E., 692. Lannes de Montebelo G. P., 1095. Lanteri A . , 512. Lara J. S., 64. La Rosa V . , 1039. Larose R., 624. Lasso Jaen R., 831. Latrecchia D . , 693. Lauer W . , 199. Lauro A . , 934. Lazatin R. L . , 200. Lazzani F., 831. Lazzarotto A . , 692. Lazzati G., 199. Layug I. N . , 200. Leasse M. J., 1037. Lebrun Moratinos card. J. A . , 68, 197. Lebreton F., 832. Le Déaut R., 692. Lefebvre C, 510. Leoni F., 1098. Lévesque R., 64. Levi U . , 831. Librandi N . , 198. Lindgren U . , 199. Linke H. L, 1038. Linkholt H . , 344. Linkolt H . , 624. Linnebank F., 1099. Lis S., 752. Little T. F., 68. Liu J.. 1038. Loyd T., 199. Loher P., 1098. L"hrer M . , 692. Lombardi G., 832. Lombardia P.. 342. Lombardo de de Betolaza R., 1036. López Quantas A . , 750. L^pez Truijllo card. A . , 67. 69. Loaui A . , 832. Lorica S.. 1038. L ö r s f e l d e r Cord. A . , 196. Lo Sonito V . . 1098. Lourdusamv S., 507. Lucarelli C. F.. 936. j . h ^ l n i B. S., 750. Lnebkìne T. A . , 1037. Lukaos A . . 1098. Luna Tobar A . . 197. Lnr>1n*eci E.. 66. Lunpino G.. 752. Lumie A . . 935. Lnss'er C 935. Lustiger card. J., 65, 197, 510. L Labella A . , 431. Lafontant G. D . , 1095. Ladzinski C H . , 1037. Laganà W . , 1098. Laghi P., 429. Laham L . , 430. Lai Pong Chong R., 750. Lamberti M . , 1039. Lampey E., 432. Lampreu L . , 198. Landazuri Richetts card. J., 510. Landry P. M . . 751. Lange J., 1097. Langella O.. 936. jnf 1126 Index nominum personarum Luthiger F., 750. Ly G., 936. M Mac Intyre J., 1037. Macca V . , 430. Macharski card. F., 68, 197, 749. Machejek M . , 750. Madonia V . , 70. Maffiotto F., 832. Magenes E., 431. f Maginn E. J., 832. Magnamini P., 752. Magnani P., 343. Magnatta I . , 694. Mahony R. M . , 749. Majder J., 190. Majka J., 692. Maioli A . , 343. Malancharuvil C, 67. Malangre K., 695. Maleakt F., 694. Malinowski R., 1036. Malloy E., 692. Mamie P., 431. Manansala R. Y . , 935. Manceaux M . , 430. Manfredi F., 750. Manna S., 66. Manned C, 694. Manni A . , 695. Manno V . , 431, Manzana L . , 1096. Marchetta S., 1090. Marchetto A . , 343. Marchionetti E., 624. Mackott E., 511. f Mardaga T. J., 624. t Marella card. P., 1040. Marelli C, 1039. Mariades K., 197. Mariantoni F., 431. Mariasciuolo A . , 624. Mariono A . , 749. Marquart M . , 750. Marsano A . , 198. Martinelli P., 1098. Martini card. C. M . , 69, 197. Martínez Somalo E., 1094. Martensen H. I . , 431. Marusyn M. S., 66. Másala S., 342. Masamitjana M . . 623. Mascilongo G., 1039. Massicotte L . . 751. Massion J., 199. Mathiam J., 196. Mathieu M. H . , 691. Mattioli M . , 691. Mattioli V . , 198. Mauro A . , 430. Mauro T., 510. Mauroy P., 690. Mazza G., 936. Mazzon G. C, 751. Mazzone G., 198. Mayer A . , 508. Mba C , 1038. M'Bow A. M . , 509. McArthur G., 196. McDonnell K., 692. McGovern A. L . , 1037. McGrath M . , 430. McGrath P., 1097. McHugh J. F., 622. McKenna P., 1097. McLoughlin J., 511. McNaughton A . , 196. McNulty D., 1097. Mea Kaiuea P. E., 749. Mechelli A . , 70. Medina Estevez J., 342. Meeking B., 693. Meier G., 749. Mejia Razura E., 511. Meini I . , 70. Meisner card. J., 67, 196, 749. Melchiorri L . , 71. Melzer M . , 1038. Mencucci A . , 511. Menezes G., 691. Mendiola J., 200. f Mendoza Guerrero J., 752. Mercep W . , 510. Metsy N. G., 344. Metz R., 67. Metzler J., 693. Meyer H . , 1097. M'Hamed Essaefi, 934. Michaca P., 749. Michalski S., 751. Michel E., 623. Michel H . , 511. t Mihalik E. J., 200. Miklos L, 1093. Miklos S., 66. Milani R., 200. Milazzo P., 511. Milito F., 198, 623. Minisci T., 67. Minotti F., 832. Miori A. E., 511. Mitchell Kirtley J., 199. Moccheggiani Carpano C, 71. Moersdorf K., 510. Möhln J., 624. Möhres F. P., 694. Moiya T., 694. Mokheseng Tekateka R., 429. Molelle M . , 749. Molin P., 750. Molinari G., 343. Molinari M . , 691. Molinari M. B., 751. f Manfredini E., 72. Monge L. A . , 690. Monni P., 70. Montague G., 70. Montalti G., 624. Montano G., 624. Montemauri L . , 432. Montero Moreno A . , 341. Monsour J., 1099. Moore R., 70. Morales Pineda S., 511. Morelli A . , 1039. Morello A. L . , 1037. Moretti G., 749. Moretti R., 693. Morlot F., 430. Morolli F., 344. Moser G., 341. Montzenbacker R., 1038. Mouchawar A . , 1098. Mougenot I . , 71. Mounayer J., 67. Mozzicato A . , 1098. + Muzzolón A . . 1040. Mortesen A . , 1096. Muaca E. A . . 69. Mudryi S., 67. Musretti P.. 71. Mukwaya J., 692. Mulier M . . 71. Mulder H. W . . 1095. Munakata I . . 692. Murray D. B., 197. Murri A . . 70. Museer A . . 694. Muskens M. P. M . , 343. Musrvnskl H . . 624. Mutiso-Mbinda J. F., 692. Mwaneri B. E.. 1093 Mylanyk G., 66, 750. N Naceef A. O., 934. Naem J., 935. + Nantha T.. 512. Nardantonio S.. 344. Napolitano E.. 832. Nardi G., 1097. Nardi P., 624. Naruhito, 934. Navarrete U . , 67, 342. Nayjgiziki N . , 1038. Neechi E., 831. Neef jes F., 692. Nersés Setian M . , 66. Nese Mobangolo M . , 691. Nicolodi G., 831. Nicolosl S., 693. Nitti L . , 832. Nobili Spinetti B . , 935. Nossol A . , 430. Nowacki H . , 1039. Nkuriyin-Goma E., 196. Ñuño Guerrero F. J., 72. O Obando Bravo M . , 509. O'Brien A. D . , 935. O'Brien J., 691. Ocampo O. C, 200. Ochoa J., 342. O'Connel W . , 66, 342. Oddi card. S., 65, 69, 342, 623. Odorici M . , 831. O'Driscoll A. M . , 751. Ó Fiaich card. T., 68, 69, 197. Ogunkoya Olanreiwaju A . , 1099. Okikiola Sarr S. J., 1093. Ojo M . , 831. Olatunji Da Silva D . , 831. Olatunji Ogunbanjo L . , 1099. Olorunfunmi Kuyoro J., 1099. Olukoya A. A . , 1099. O'Mara J., 749. O'Meara E. T., 69. Onclin W . , 342. Ongaro M . , 831. Onofri G., 831. Oreja Aguirre M . , 1093. O'Reilly M . , 510. Orioli C. G., 67. Orlandi G., 511. Orsini P . , 624. Orszulik A . , 692. Ortas J., 507. Oscar M . , 196. Osipowicz A . , 752. Ostheim D . . 66. Otunera card. M . , 68, 69. Ouamba P., 691. P Pace M . . 831. f Pacis T., 752. Index nominum personarum 1127 Page L . , 751. Paisano S., 691. Palazzini card. P., 65, 342, 510. Palenzuela A . , 342. Palys J., 1038. Panciroli B,., 1094. Panlilio J. E., 200. Paolucci G., 71. Papandreou A . , 1093. Pappalardo card. S., 65, 68, 197, 510. Paracattil card. J., 65. Paraiso E., 749. Parampath K., 67. Parenti D . , 936. Parisio A . , 935. Paronetto M. L . , 749. Pasch H . , 340. Pasinya M . , 622. Pasquerilla F. J., 1095. Passavanti W . , 1038. Passicos J., 342. Pathrapankal J., 623. Patino C A . , 1096. Paulus L . , 695. Paupini card. G., 623. f Pechu-'n Marín E., 72. Pedranghell G., 751. Pedroni A . , 1099. Peira R. 71. Pennacchini P., 344. Pennacchio D . , 695. Pérez Aysa F., 935. Pérez García C F., 511. Pérez García J., 751. Pérez T., 749. Pergolini F., 1039. Perino R., 691. Pernek S., 623. Perrella A . , 1097. Perroux F., 830. Pertini S., 622. 690. Petterson F., 1097. Pezzotta I . , 70. Pezzullo S., 1096. t Philippe card. P. P., 512. Piana A . , 1095. Picchi R. ,624. f Piccinelli B . , 1040. Piccioli A . , 432. t Picco G., 832. Piccoli G., 1039. Pietsch R., 432. Pineda E. L . , 200. Pinero Carrion J., 51. Pinto C. 935. Pinto Gómez J. M . , 342. Piovano G., 512. Piróla M . , 1098. Pironio card. E., 65, 68, 342, 508. Pisani A . , 199. Pischel M . , 624. Piva F., 1039. Plate K., 1038. Plesters A .P., 1038. Pl"chl V . , 67. Plotegher O., 624. Plume J. M . , 935. f Pocock P. F., 936. Poggi C, 751. Poletti card. U . , 65, 68, 510. Pollinzi G., 752. Polverari A . , 511. Pompedda M. F., 342, 510. Pompée P., 1095. Ponecki V . , 751. Ponzi E., 199. Popoola Lagapo P., 831. Porstner G., 695. t Portalupi S., 512. Potz R., 67. Prader J., 67. Prata G., 692. Pratolini A . , 1098. Prigent R., 199. Primatesta card. R. F., 68, 69, 510. Printesis A . , 66. f Provenchéres (de) C, 696. t Przyklenk J. B . , 624. Puaty J. P. A . , 197. Pujol C, 67. Puspokusumo T., 1096. Pyrchala P., 344. Q Quadrani P., 831. Quarracino A . , 68, 196. Quendler P., 1098. Quiambao I . , 1099. Quintal de Gouveia M. J., 691. f Quintero card. H . , 752. R Raad I . , 66. Radtke E., 752. Rai P., 67. Raimondi A . , 199. Rambaldi G., 510. Ramirez Hernández 1038. Rampazzo F., 831. Randisi L. L . , 343. + Rapallo E., 344. Ratsiraka D . , 1093. R., 1128 Ratzinger card. J., 65, 66, 69, 342, 430, 510, 623. Ravasi G., 622. Ravignani A . , 199. Razafimahatratra card. V., 69. t Reding P., 72. Reece D. J., 430. Regan D . , 622. Reghezza G . B . , 70. Reinhard K . , 1039. f Reicher L. J., 344. Reilly D . , 749. Reiter A . , 1098. Resca F., 432. Reschigg O., 935. Reuter A . , 430. Reuter J. J., 1096. f Rey F. X., 200. Reynes A. P., 200. Rezàc J., 67. Ribeiro card. A . , 341, 510. Ricafort R. C, 200. Ricaurte M . , 430. Richelot J., 832. Richter E., 623. Ricci Bitti A . , 695. Righi-Lambertini card. E., 1094. Riva C, 431. Ri vera Damas A . , 197. Rizzi M . , 66. Roache J. P., 692. Robles E., 511. Roborel de Climens J., 831. Roca Cabanellas M . , 509. Rochcau G., 66. Rodríguez O., 510. Roekaarts-Savat K . , 749. Rogatka T., 936. Rohrbeck V . , 343. Rokofyllos C, 64. Rolle T., 695. Romanini F., 344. Romano G., 695. Rombuts L. M . , 1098. Romero de Lema M . , 507. Roselli A . , 624. Rossi card. A . , 67, 69, 430, 507, 510, 623. Rossi card. O., 65, 68. 69, 432, 508, 511, 623, 1094. Rothler J., 199. Rostworowski P., 430. Rovelli C, 71. Rubin card. W . , 66, 69 197, 430. Rubini M . , 832. Rubiolo C, 693. Rugambwa card. L . , 623. Index nominum personarum Ruiz Jurado M . , 693. Russo G., 695. Ruzindana I . , 749. Ryan D. J., 508. S Sabattani card. A . , 65, 342. Sabini D . , 695. Sabourin L . , 749. Sackmann F., 832. Sadoux J., 343. Sagbauer A . , 432. Said M . , 342. Saier O., 693. Sala C, 832. Salachas D . , 692. Salazar Aguato F., 511. Salazar Aguado F., 511. Salazar A . , 1036. Salazar López card. J., 68. Sales card. E. de Araújo, 65, 68, 197, 341, 510. Salgato V . , 1037. Salvador! G., 695. Salvini F., 832. Samain P., 344. Samir K., 67. Sánchez J., 342. Sanguinetti S., 1099. Sanna A . , 430, 832. Sanna I . , 199. Sannibale E., 832. Santiago De Estrada M . , 1036. Santiloni G., 71. Santoyo Alonso I. R., 1038. Santucci G. A . , 344. Sapelak R., 67. Sarraf Y . , 67. Sastra-Poespita H . , 748. Sauter T., 1095. Sbrigata P., 198. Scheder R., 751. Schimpf A . , 1096. Schirmer A . , 935. Schmaus M . , 343. Schmitt F. J., 1096. Schmitz H . , 342. Schmitz P., 694. Schneebauer A . , 623. Schneider H . , 694. Schotte J., 69. Schreiner A . , 1096. Schreiner J., 622. Schüller H . , 198. Schulte J., 1097. t Schulte P. C, 344. Scialdone G., 432. Scivoletto C, 830. Seage E., 934. Sebastiani A . , 343. Seboüé B . , 692. Secondin B . , 693. Seda F., 749. Segneri E., 691. fSeitz P. L . , 344. Selak M . , 751. Selmi L. S., 511. Seman J., 67. Senetsky R., 67. Senni G., 431. Serenelli E., 623. Serrano Castro R., 691. Serrano Ruiz J. M . , 510. Serrano S. C, 200. Serpietri T., 1039. Sese Seko M . , 934. Severi B . , 695. t Severi P., 512. Sfeir N . , 67. Shasser J., 935. A . , 694. Shawki Seif El Nasar A. f Shehan L. J., 832. Shirayanagi P. S., 748. Sidarouss card. Stephanus I , 67. Siegle B . , 67, 510. Silverio J., 1038. Silvestrelli A . , 830. Silvestrini A . , 1094. Simone R., 1095. Simonis A . , 69. Simonis A .J., 68. Sin card. J. L. 68, 69, 197. Sinai A . , 67. Siri card. G., 510. t Slipyj card. J., 936. Slomski I . , 752. Smith A. D . , 1037. Soares M . , 429. Sobeczko H. I . , 344. So'ski G., 1095. Sofsky G., 694. Sokol I . , 751. Sommaruga G., 430. Sonaglia C. 70. Sorge B . , 692. Soter Fernández A . , 69. Spidlik T., 693. Spiessl F., 198. Spilla F., 344. Staab J., 695. Stanbury N. 831. Stanca V . , 1096. Stanek S., 1039. Stanizzi A . , 752. Stankiewicz A . , 510. Staudinger H . , 1097. Stefanos G., 67. Stefanski J., 344. f Stemper A. M . , 344. Stickler A . , 342, 750. Stingi L, 431. Straucar A . , 751. t Strebler J., 432. Stroer A . , 694. Stückler V . , 624. Sudario A . , 935. Suder K., 70. Suplido R., 1038. Suquia A . , 68. Surban E. A . , 1038. Susset R., 1038. Suthiwart-Narueput O., 429. Szlaga J. B . , 936, 1039. T Tabet P., 341, 934. Tallorico V . , 751. Tamburini F., 512. Tampieri F., 832. Taofinu'u card. P., 623. Tassani V . , 199. Taylor M . , 691. Tchantayan L . , 66. Tedeschi G., 1099. Tedia S., 749. Tedolfi L . , 694. Teeuwes H. A . , 1098. Teissier H . , 68. Tena P., 692. Tentoni F., 1099. Teodoro G., 344. Tepe V. B., 342. Terranova G., 70. Tessarolo G., 507. Thangalathil G., 65. f Thannikot A . , 344. Tharachatr B . , 749. Thiandoum H . , 341, 510. Thorn G. E., 509. Thull J., 695. Tiberi O., 695. Ti-Kang J., 691. Tietmeyer H . , 1095. Tilard J. M . , 692. Timko I . , 67. Tognazzi D . , 71. Tognolo A . , 831. Tomasicchio V . , 71. Tomé G., 1039. Tonini S., 197. Tony H . , 432, 695. Toro M . , 1097. Torrella Cascante R., 430. Torrente G., 198. 75 - A. A. S. Index nominum personarum 1129 Torres Arriola J. A . , 694. Trapé A . , 430. Trautmann G., 1099. Tridente T., 343. Trimolyouo, 694. Trink van Can J. M . , 69. Tücci R., 692, 693. Tugomir I . , 751. Tzadua P., 67. Vjekoslav M . , 751. Vilar Eastman G., 749. Vilela A. B . , 623. Villanueva Aguilera D . , 511. Virdis A . , 1039. Vitti V . , 935. Vittmann J., 198. Volkl R., 1039. Voll O., 431. Volo R., 198. Vrdoljak M . , 751. Vucchi G., 1099. U Ubeda Purkis Uhac G., 748. Ungaretti G., t Urban W . , Utomi Ogboli Utz M . , 832. M . , 510. 1099. 72. A . , 832. V Vadakumcherry J., 67. Vaeyrynen P., 509. Valdivieso Chiriboga C , 830. Valencia L . , 340. Valentino D. A . , 431. Valenzuela Villa D . , 1098. Van den Heuvel M. C. I . , 109. Van Der Waart J. I . , 1098. Van der Eist J. P., 1098. Van Gastel H. G., 1096. Van Grunderbeeck G., 71. Vanhoye A . , 623, 692. Van Mierlo W. C, 1096. Van Peteghen L. A . , 509. Varaldi A . , 695. Varalta Z . , 510. Varani G., 198. Várela A. R., 510. Vari G., 832. Vas C , 749. f Vaz P., 749. Veevalte E., 71. Vega Pérez C, 1038. Velez Correa J., 692. Vera R., 1038. Verdonk C, 1099. Verdzekov P., 342. Vericel M . , 432. Veringa G. H . , 1095. Vesce C, 1098. Vian F., 831. Viano G., 752. tVicentin F., 512. Viera H . , 751. Vienot B. S., 694. Viera H . , 511. Vigano E., 430. Vijnen M. J., 1099. W Wadood A . , 340. Wallace W . , 692. Walsh B. O., 749. Wappett B. J., 831. Weckbach O., 70. Weilinghaus W . , 695. Weiss G., 1096. Wenderickx A . , 71. Wenger P. W . , 1096. Werner Ketzer H . , 1037. Werner Scheele P., 430. Wetter H . , 342. Wetzer A. G. M . , 1098. Whelan E. T., 340. White J. M . , 1096. Wienenkotter J., 1037. Wild K., 511. Wilkanowicz S., 691. Willebrands card. J., 67, 68, 69, 507. Williams T. S., 69. Wilson W . , 509. Winkler E., 750. Wirth P., 198. Wìssìng W . , 430. Wittler H . , 342. Wiygham Tumi C, 69. Wlazlacki A . , 343. Wojciehowski P. J., 1037. Won-Kyung Lee, 690. Wong L . , 749. Wood J. N . , 1096. Woschitz K., 624. Vròbel T., 1038. Wuerl D . , 510. Wulff F., 935. f Wurn J., 512. + Wycisk W . , 432. Wycislik A . , 752. Y Yago card. B . , 69, 430. Yasuda P. H . , 69. 1130 Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Yousif Mukhtar S., Yves M . , 1097. Yves Massilon, 1097. 196. t Zabkar G., 624. Zago M . , 68. Zakar M . , 430. t Zaspe F., 200. Zawiszewski E., 512. Zieba J., 624. Ziegenaus A . , 198. Zimmer J., 1038. Zini B., 198. Zinnhobler R., 623. Zocca A . , 1099. Zoundi S., 691. Zoungrana card. 197. Zucchi L . , 752. Zuàek I . , 507. Zwinger J., 935. P., 69, II - I N D E X NOMINUM DIOECESIUM, VICARIATUUM, A Abercorniensis, 732. Abomeiensis, 179. Acciensis, 497. Aganiensis, 179, 423. Agraënsis, 178. Aguas Calientes (de), 671, 1084. Albarraciensis, 913. Alexanensis, 603, 733. Ambaniaënsis, 915. Ambiensis, 420. Anneciensis, 802. Apucaranensis, 603. Aquaealbensis in Byzacena, 419. Araucensis, 802. Arausicana in California, 671. . Arequipensis, 420. Ariminensis, 914 . Assuritana, 180, 916. Atambuensis, 422. Atlacomulcana, 1048. Aufenensis, 420, 1027. Aukina, 422. Aureatensis-Gauduensis, 497, 697. B Badullana, 179. Bagdathensis, 56. Baltimorensis, 671. Bandungensis, 916. Barrancabermeiensis, 177. Barrensis, 178. Bathurstensis, 420. Beirensis, 914. Bellevillensis, 1027. Bellovacensis, 732. Bituricensis, 732. Bladiensis, 333, 1085. Bluefieldensis, 915. Bocconiensis, 916. Bogotensis, 497. Bonaërensis, 54, 420, 1027. Bonustensis, 915. Bostoniensis, 302. Brasiliapolitana, 419. Britoniensis, 54. Brixiensis, 178. Bucarestiensis, 1083. Buffadensis, 916. Buniaësis, 916. ETC. 914, C Cabanatuanensis, 733. Cabimensis, 1027. Cabindana, 1028. Cacerensis, 301. Cagayana, 732. Calaritana, 420. Calcuttensis, 916. Caliensis, 177. Calvensis, 802. Campaniensis, 498. Campifontis-Capitis Girardeaunensis, 302. Capitis Cillensis, 915. Captatoropolitana, 55. Carapeguana, 301. Carcabiensis, 915. Carolinana, 1084. Cassanensis, 177, 420. Catulensis, 54, 603. Celensis in Proconsulari, 420, 1083. Centumcellaris, 177. Cercinitana, 1027. Cheiuensis, 179. Chicagiensis, 1027. Chiquinquirensis, 672. Christopolitana, 423. Chuquibambensis, 420. Cincinnatensis, 671. Cissensis, 916. Cissitana, 177, 603. Coatzacoalsensis, 420. Collensis, 1027. Compostellana, 732, 914. Conchensis in Aequatorè, 1084. Corcagiensis, 497. Cordubensis in Argentina, 1027. Coroicensis, 301. Corrientensis, 54. Corvopolitahna, 302. Covingtonensis, 603. Cracoviensis, 1084. Crisiensis, 56. Croensis, 914, 1085. Crucis Axeatae, 1027. D Davaënsis, 1084. Dedzaënsis, 915. Diphuensis, 179. Dublinensis, 1084. Dubuquensis, 55. E Egarensis, 177. Egnatiensis, 1084. Elephantariensis in Mauretania, 301. Eleplensis, 915. Elobeidensis, 180. Equizetensis, 1085. Eystettensis, 732. F Fairbanks (de), 423. Faisalabadensis, 422. Fallabensis, 54. Fatensis, 419. Fernensis, 732. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Forbesina, 302. Foroclodiensis, 420. G Galapagensis, 916. Gariensis, 733. Garissaënsis, 423. Garrianensis, 671, 732. Gaudiabensis, 1084. Geraldtoniensis, 497. Gergitana, 732, 802. Germaniensis in Numidia, 914. Girensis, 301. Girumontensis, 177. Glasguensis, 732. Guardiensis, 914. Guatimalensis, 54, 498, 914. Guayaquilensis, 1084. Gunelensis, 732. Gunturensis, 916. Gunugitana, 603. H Hamiltonensis, 671. Heracleensis, 301. I Iacensis, 55, 1085. Iacksoniensis, 603. Ianuariensis, 603. Ibana, 301. Ibarrensis, 1083. Ilcinensis, 1027. Imae Telluris, 916. Immaculatae Conceptionis B. M. V. in Olancho, 802. Ioannesburgensis, 180, 916. Iquiquensis, 733. Isangiensis, 915. Isclana, 177. Itabunensis, 55. Itapipocana, 497. Iuncensis in Byzecena, 54. K Kahamaënsis, 179. Kaunensis, 1084, 1085. Kenemaënsis, 915. Kerriensis, 1085. Kildariensis, 733. Khartumensis, 179. Kolensis, 917. Krishnagarensis, 915. Kuduguensis, 916. L Lafayettensis, 498. Lambaesitana, 733. Latinensis, 178. Leighliensis, 733. Leonensis, 672. Leopolitana, 733. Leptimagnensis, 498. Leucena, 56. Liberaliensis, 913. Limeirensis, 497. Linensis, 55, 420. Litoris Palmensis, 733. Livingstonensis, 422. Louis Trichardt (de), 915. Luandensis, 1028. Luangensis Prabangensis, 916. Lublinensis, 913. Lucionensis, 497. Lucknovensis, 178, 916. Ludocivopolitana, 603. Lueboënsis, 733. Lusakensis, 422. Lycopolitana, 56. Lydenburgensis-Vitbankensis, 422. M Macapensis, 603. Maceiensis, 1027. Maiungaënsis, 915. Manilensis, 301. Mariammitana, 56. Martanaënsis, 913. Massiliensis, 497." Matiensis, 1084. Maxitensis, 603. Medellensis, 498. Mediolanensis, 916. Mesarfeltensis, 916. Mexicalensis, 498, 671, 1084. Mibiarcensis, 301. Midicensis, 178. Midilensis, 671. Moglaenensis, 916. Monteriensis, 497. Montis Hagensis, 916. Muzucensis in Byzacena, 179. N Nachingveaënsis, 179. Nampulensis, 914 Nasaitensis, 423. Nassa viensis, 917. Nationensis, 671. Natitinguensis, 179. Neo-Eboracensis, 302. Nepaliana, 917. 1131 Niameryensis, 916. Nicensis, 497. Nicosiensis, 603. Nictheroyensis, 55. Nivariensis, 913. Nkayiensis, 179. Nolana, 802. Nozensis, 732. Numidensis, 178. Numlulitana, 671. O Oliveirensis, 55, 177. Onubensis, 1085. Otonipolitana, 302, 1084. Oxomensis, 914. P Pacensis in Bolivia, 301. Pagadianensis, 732, 1083. Parentina, 419. Passaicensis, 56. Passaviensis, 419. Patosensis, 54. Paulalfonsanensis, 671. Pauzerensis, 55. Perthensis, 497. Pertusensis, 497, 1084. Petrolinensis, 54. Pitilianensis, 54. Plocensis, 178. Polensis, 419. Pomariensis, 498, 1028. Ponta Grossa (de), 497. Portus Blairensis, 915. Potosiensis in Bolivia, 1083. Premisliensis, 177. Privernensis, 177. Procopiensis, 497. O Queenstovnensis, seu Civitatis Reginae, 422. Quicensis, 914. R Raikotensis, 56. Raphaënsis, 178. Rarotongana, 422. Reconquistensis, 420. Resistenciae, 420. Rhasensis, 672. Rhedonensis, 732. Rivi Quarti, 178, 802. Rockhamptionensis, 419. Rossensis, 497. Rucumensis, 671. 1132 Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Ruremundensis, 1083. Rusticianensis, 733. Rusucensis, 302. S Salfordensis, 497. Salinensis, 55, 497. Saltensis, 178. S. Agathae Gothorum, 497. S. Cristophori, 1027. S. Deodati, 1084. S. Fidei in Argentina, 914. S. Francisci, 603. S. Iacobi, 603. S. Iacobi de Maria, 55. S. Iacobi in Chile, 55, 802. S. Ioannis a Rege, 55. S. Ioannis Canadensis, 420. S. Iosephi de Graiau, 498. S. Iosephi de Antiquonia, 301. S. Iosephi in Insulis Philippinis, 733. S. Iosephi in Uraquaria, 301. S. Ludovici, 54. S. Ludovici in Maragnano, 497. S. Marci in Guatemala,54, 498. S. Michaelis de Sucumbios, 1028. S. Michaelis in Argentina, 54. S. Nicolai de los Arroyos, 54. S. Rosae de Copan, 302. S. Rosae in Argentina, 802. S. Thomae in Insulis Virguléis, 671. Sareptena, 56. Scrantonensis, 302, 603. Seleucianensis, 1028. Semarangensis, 916, 917. Senensis, 1027. Sereddelitana, 498. Setina, 177. Seulensis, 916. Siguitana, 1083. Sinus Albi, 1085. Smyrnensis, 56. Soanensis, 54. Soriana, 914. Strumnitzensis, 802. Suessionensis, 419. Suvonensis, 180. Sydneyensis, 302. Tigisitana in Numidia, 422. Timicitana, 497. Tlalnepantlensis, 498. Tloënsis, 301. Toletana in America, 420. Tovnsvillensis, 419. Tuguegaraoana, 301. Tunquensis, 672, 915. Tzaneensis, 915. Turuzitana, 915. U Ugiungpandangana, 180. Ulciniensis, 302, 1084. Urbetelliensis, 54. Uviraënsis, 916. T V Tabborensis, 497. Taboraënsis, 179. Taeieonensis, 916. Tagaratensis, 178. Talcensis, 55. Tapacolensis, 498. Taraquensis, 733. Tarquiniensis, 177. Teldensis, 179. Telmissensis, 56. Teresiana, 1027. Terracinensis, 177. Terulensis, 913. Theanensis, 802. Theleptensis, 55, 420. Thelesina, 497. Themisonensis, 301. Thibilitana, 732. Thuccensis in Mauretania, 178. Valdiviensis, 55. Valentinus, 1085. Valleguidonensis, 497. Vallis Paradisi, 733. Vashingtonensis, 1084. Venetiarum in Florida, 733. Vilcanniensis, 302. Vilkaviskensis, 1084, 1085. Villaregensis, 419. Vitbankensis, 422. Vulturiensis, 55. X Xinotegana, 802. Z Zabaënsis, 422. Zacatecensis, 671, 1084. Zamboangensis, 1083. 1133 Index rerum analyticus IV INDEX RERUM ANALYTICUS A Arianensis V. Abbatiale templum loco Stams. V. Basilicae Minores. Academia Pontificia Scientiarum. Ad eos qui plenario coetui interfuerunt S. P. allocutionem habuit, 395. « Ad Limina Apostolorum » visitationes. Qua occasione capta, S. P. peculiares Allocutiones habuit ad sacros Praesules, coram admissos : ex Australia, 17 ; e Foederatis Statibus Americae Septemtrionalis, 24, 99, 106, 123, 377, 383, 456; e Canada, 115, 355, 368; ex Honduria, 129; e Mexico, 360, 373, 449; e Malavia, 364; e Portu Di vite, 440; ex Ora Divite, 597; e Salvatoria, 656; e Taivania, 666; e Taprobana,1051; e Venetiola, 1067. dioecesis. Basilicae Assidonensis-Jerezensis. Collegiale dissolvitur et Cathedrale instituitur Capitulum, 834. Atlantici Foederis Consociatio. Ad eos qui XXIX coetui consociationis interfuere S. P. allocutionem habuit, 415. Aukina nova dioecesis conditur, 258. Aureatensis-Ouaduensis nova dioecesis conditur, 697. Australia. V. Ad Limina; Legati Nationum. Austria. V. Legati Nationum. Aequatoria. V. Minores. B Legati Nationum. Bangalorensis. Decretum quo Facultas Philosophiae canonice erigitur, 685. Aganiensis. V. Insulis (in) Oceani Pacifici. Bangladesa. Aguaricoënsis Praefectura Apostolica ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur, 1042. Albarraciensis Ecclesia aeque principaliter cum Ecclesia Terulensi coniungitur, 950. Albert Fridericus. Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 926. America Latina. Ad eos qui interfuerunt X coetui Consilii generalis Pontificiae Commissionis S. P. allocutionem habuit, 120. Americae Septemtrionalis Foederati Status. V. Ad Amerina V. conditae. dioecesis. Interamnensis Aramburu V. Limina; Nuntiaturae Card. Nuntii Narniensis. Ioannes Carolus. Qratulatorii. Araucensis nova dioecesis conditur, 948. V. Legati Nationum. Baouardy Maria a Iesu Crucifixo. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 61; Beatorum caelitum honoribus aucta a S. P. per homiliam celebratur, 263. Barii ad Christifideles congregatos S. P. allocutionem habuit, 661. Basilicae Minores per Apostolicas Litteras constitutae: Abbatiale templum in loco Stams intra fines Oenipontanae dioecesis situm, 15; Cathedrale templum Crotonense, 261; Templum B. M. V. et SS. Apostolorum Petri et Pauli, quod est Leánae Podlaskae, in dioecesi Siedlcensi seu Podlachiensi, 439; Sacra aedes B. M. V. a Visitatione in vertice « M a r i a n ska Hora » supra urbem Levocam, in dioecesi Scepusiensi 553; Templum B. M. V. a Visitatione, quod surgit in urbe Pe- 1134 Index rerum analyticus trovce, in dioecesi Mariborensi, 554; Edmontonensi in archidioecesi templum S. Ioseph, 636; in Lyciensi archidioecesi templum S. Dominico Savio sacrum, 637; templum cathedrale Arianensis dioecesis, 638; ecclesia S. Apollinaris in Urbe, 703; templum Reginae Apostolorum in Urbe, 767; ecclesia abbatialis Ferigoletensis, in Gallia, 838; Templum paroeciale loci W a n Chin, in dioecesi Kaohsiungensi, Immaculatae Conceptioni B. M. V. sacrum, 951; Templum S. Crucis in Coccinensi dioecesi, 952. Brottier Daniel (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Beatificationis et Canonizationis, 325; decretum super miraculo, 1029. Bueno et Monreal Card. V. Nuntii gratulatorii. Iosephus Maria. Burundia. V. Legati Nationum. C Cabindana nova dioecesis conditur, 947. Bataënsis-Ebebiyinensis: Decretum de mutatione finium dioecesium, 305. B. M. V. a Misericordiis imaginem in Columbia, nomine atque auctoritate Summi Pontificis Episcopus S. Rosae de Osos coronare sinitur, 75. B. M. V. a Visitatione in vertice « M a r i a n ska Hora ». V. Basilicae Minores. B. M. V. «de biyinensis. Begoña», dioecesis Ebe- V. Patroni Caelestes. B. M. V. et SS. Apostolorum Petri et Pauli templum quod est Lesnae Podlaskae. V. Basilicae Minores. B.M.V. Nivalis imaginem fit facultas episcopo Tarnoviensi nomine et auctoritate Summi Pontificis coronandi, 768. B. M. V., titulo « Nossa Senhora M a e da Divina Craça ». V. Patroni Caelestes. Caeremoniale Episcoporum. Decretum novum fit publici iuris, 1086. quo Canada. V. Ad Limina; Legati Nationum. Candimendensis praelatura ad gradum dioecesis tollitur immutato nomine, 73. Casaroli Card. Augustino, a Secretis Status, nonnullae potestates a S. P. committuntur circa regimen Civitatis Vaticanae, 495. Cassant Iosephus Maria. Decretum super virtutibus heroicis in eius causa Canonizationis, 1031. Cates Elisabeth a SS. Trinitate. Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 917. Catholicae Universitatis a Sacro Iesu ad academicas Auctoritates, tes et alumnos ordinis studiorum cinae S. P. allocutionem habuit, Corde docenmedi958. Beatorum honores decreti: Ioannae Jugan, 346; Ieremiae de Valachia, 550; Raphaeli Kalinowski, 1045. Centurione Virginia. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 919. Beirensis nova Provincia Ecclesiastica constituitur, 835. Chavara Cyriacus Elia. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 810. Civitas S. Luciae. V. Nuntiaturae conditae. Beliza. V. Legati Nationum. Belizepolitana. Decretum de mutatione nominis dioecesis, 305. Beneficiorum in Urbe de provisione. scriptum ex Audientia SS.mi, 299. Re- Bertraniae in Catatumbo: Decretum de mutatione sedis et nominis Praelaturae, 176. Borzçcka Eedvigis. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Beatificationis et Canonizationis, 317. Coatzacoalsensis 632. nova dioecesis conditur, Codici Iuris Canonici authentice interpretando Pontificia Commissio constituitur, 433. Coloratensium Fontium nova dioecesis constituitur, 253. Columbia. V. Legati Nationum. Index rerum analyticus Communicatio Socialis. 1135 Insulis Philippinis, 759; Matiensis, 761; Litoris Palmensis, 763; Venetiarum in Florida, 765; Portus Blairensis, 946; Ca- V. Nuntii scripto dati. Confoederationis Canonicorum Regularium ad sodales coram admissos S. P. allocutionem habuit, 1056. Coroicensis praelatura ad dioecesis gradum attolitur, 251. Consilii Pontificii pro hominum cultura ad eos qui plenario coetui interfuerunt S. P. allocutionem habuit, 592. bindana, 947 ; Araucensis, 948. Diphuënsis nova dioecesi conditur, 257. Doloris significatione christianae (de). Ad totius Catholicae Ecclesiae Episcopos, Sacerdotes, Religiosas Familias et Fideles Epistula A p . mittitur, 210. Consilii Pontificii pro Familia ad Sodales, S. P. allocutionem habuit, 794. Durocher Maria (ven). Decretum super miraculo in eius causa Beatificationis et Canonizationis, 307. Consilii Secretariae Generalis Synodi Episcoporum ad Sodales S. P. allocutionem habuit, 783. E Consistoria', secretum, Costantini Faustina 753; unicum, 757. Gertrudis. V. Maria Crucifixa a Iesu. Crotonense V. templum Cathedrale. Ebebiyinensis. V. Bataënsis. « El Petèn » Administratio Apostolica ad gradum Vicariatus Apostolici provehitur, 436. Basilicae Minores. Csanadiensis. Decretum quo nomen dioecesis mutatur. 53. Cumacana nova dioecesis conditur, 634. Curiae Romanae ad Patres Cardinales, Praelatos et Officiales in Aula Paulina coram admissos S. P. allocutionem habuit, 854. Cusmano Iacobus (ven.). Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 190 ; Beatorum caelitum honoribus auctus a S. P. per homiliam celebratur, 81. D De Loor Isidorus. Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 612. Eparchiae constitutae: Sancti Iosaphat Parmensis, 345; Gorakhpurensis, 945. Europa. Ad eos qui conventui quorundam Praesidum coetuum legibus ferendis interfuerunt S. P. allocutionem habuit, 446. F F.A.O. Viro Moderatori generali eiusdem organismi a S. P. nuntius missus, 136. Fatimensis titulus primaevo additur dioecesis Leiriensis, 833. Febres Cordero Michael Franciscus. Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 924. Feria VI in Passione et Morte D.ni a S. P. Nuntius televisificus missus, 798. Delegationes Apostolicae: constituitur in Republica Democratica Populari Laosiana, 262; mutatur nomen in Malaysia, 262. Ferigoletensis ecclesia abbatialis in Gallia. de Valachia Ieremias (B.). Finlandia. V. Beatorum honores decreti. Dioeceses constitutae: Toritensis, 13; Candimendensis, 73, Coroicensis, 251 ; Coloratensium Fontium, 253; Kahamaënsis, 255; Nkayiensis, 256; Diphuënsis, 257; Aukina, 258; Garissaënsis, 435; Coatzacoalsensis, 632; Gumacana, 634; Aureatensis-Guaduensis, 697; S. Iosephi in V. V. Basilicae Legati Minores. Nationum. Frassinetti Paula (B.). Sanctorum caelitum honoribus acta a S. P. per homiliam celebratur, 569. Fratrum Minorum Conventualium, ad eos qui Capitulo generali interfuerunt, S. P. allocutionem habuit, 28. 1136 Index rerum analyticus Fratrum Praedicatorum. Ad eos qui Capitulo generali interfuerunt, S. P. allocutionem habuit, 90. Friedhofen Petrus (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 607. G Garissaënsis praefectura apostolica, in Kenia, ad gradum dioecesis tollitur, 435. Gaudisiensis. V. Melitensi. Generatio vitae fovenda. Ad eos, qui conventui de officii conscientia circa generationem prolis fovendam interfuerunt, S. P. allocutionem habuit, 844. Gerardinger Maria Teresia a Iesu (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Beatificationis et Canonizationis, 329. Germaniae Foederata Res publica. V. Legati González Ramos a Puero Iesu Maria a Monte Carmelo. Decretum super heroicis virtutibus in causa Canonizationis, 805. Gorakhpurensis 937. nova dioecesis conditur, Graecia. Legati Nationum. V. Aureatensis. Guatimala. Legati I Ieremia de Valachia: in Beatorum numerum refertur, 550; Beatorum caelitum honoribus auctus a S. P. per homiliam celebratur, 81. Ierusalem de Urbe, a S. P. Epistula Apostolica missa, 625. Immaculatae Conceptionis B. M. V. templum paroeciale in Wan-Chin. V. Basilicae Minores. Indonesia. V. Legati Nationum. Institutorum Saecularium ad Sodales coram admissos S. P. allocutionem habuit, 1062. Insulis (in) Oceani Pacifici nova conditur provincia ecclesiastica nomine Aganiensis, 629. Guaduensis. V. Honoluluensis. Decretum de Ecclesiae concathedralis erectione, 1080. Nationum. Gondre Polycarpus. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 734. V. Homileticae allocutiones'. In foro S. Petri ob decretos Beato Leopoldo Mandié Sanctorum caelitum honores, 75; In Petriana basilica ob decretos Ven. Servae Dei Mariae a Iesu Crucifixo Beatorum caelitum honores, 263; Calendis Ianuariis a. 1984 in basilica Petriana, 350 ; In Petriana basilica ob decretos Ven. Guillelmo Repin et X C V I I I Sociis eius Andegavensibus martyribus, et Ven. Ioanni Mazzucconi, Beatorum caelitum honores, 558; In Vaticana basilica, V ineunte saeculo ab obitu S. Casimiri, Lituaniae Patroni, 563; In foro S. Petri ob decretos Beatae Paulae Frassinetti Sanctorum caelitum honores, 569. Nationum. Guerrero Gonzalez Angela à Cruce. Decretum super miraculo in eius causa Beatificationis et Canonizationis, 315. H Haitia. V. Legati Nationum; Conventio inter Apostolicam Sedem et Rem Publicam Haitianam, 953. Höffner Card. Iosepho, Archiepiscopo metropolitae Coloniensi, a S. P. epistula data, 175. Interamnensis Narniensis et Amerina dioeceses aeque principaliter coniunguntur, 14. Iraquia. V. Legati Nationum. Italiae ad episcopos occasione oblata XXII coetus generalis extraordinarii in Vaticana Civitate celebrati a S. P. allocutio habita, 111. Itinera Apostolica (allocutiones selectae). In Asia et Oceania. Ad Coreanos episcopos, 963; ad catechumenos et ad Christifideles, 967; ad nationum Legatos, 971; in collatione sacri ordinis Presbyteralis, 976; ad opifices, agricolas et pi- 1137 Index rerum analyticus scatores, 980; ad homines doctrina excultos, 084; precatio ad B. M. V. Immaculatam, 988; ob decretos Coreanis martyribus Sanctorum caelitum honores, 990; ad eos qui conventui pastorali ex universa Corea interfuerunt, 994; ad iuventam, 998; ad vocationes ecclesiasticas et religiosas fovendas, 1003; occasione oblata Missae ad Fidem catholicam propagandam, 1007; ad episcopos Papuae Novae Guineae, 1010; ad Christifideles congregatos, 1015; Nuntius radiophonicus ad Vietnamienses missus, 1019; ad Thailandiae Regem, 1021; ad Christifideles congregatos, 1022. In Austria. Vindobonae, ad Christifideles, 139; ad iuventam, 146; exeunte Christifidelium coetu « Katholikentag » cognominato, 152; ad aegrotos, 160; ad civiles Auctoritates, 163; in Cathedrali templo S. Stephani ad homines in catholicas associationes adscitos, 167. Iturrate et Zubero Dominicus: in Beatorum album refertur, 700; Beatorum caelitum honoribus auctus a S. P. per homiliam celebratur, 81. Iubilaeo Sacro Reparatae Salutis expleto universis Ecclesiae episcopis a S. P. Epistula missa, 769. Iudices (ad) Tribunalis Europaei ad iura hominum tuenda coram admissos S. P. allocutionem habuit, 468. L Laosium. V. Delegationes Apostolicae. Lapurdi, in Gallia, in area templi Sanctuarii Immaculatae V. M. a S. P. allocutio habita, 32; ita in Sollemnitate Assumptionis B. M. V . , 38. Le Bouteiller Martha. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 502. Legati Nationum apud Sedem Apostolicam qui crediti sibi muneris testes Litteras tradiderunt ad quosque S. P. allocutiones habuit: Philippinarum, 22; Haitiae, 403; Tanzaniae, 405; Australiae, 445; Graeciae, 453; Belizae, 467; Honduriae, 471; Guatimalae, 473; Aeqúatoriae, 475; Lusitaniae, 487; Burundiae, 574; Senegaliae, 576; Novae Zelandiae, 579; Promunturii Viridis, 580; Trinitatis et Tobagi, 596; Sudaniae, 649; Iraquiae, 656; Finlandiae, 651; Austriae, 654; Bangladesae, 707; Thailandiae, 713; Lesothi, 714; Canadae, 781; Malaviae, 843; Indonesiae, 1054; Rei publicae Foederatae Germaniae, 1059. Legatos Nationum (ad) apud Sedem Apostolicam habita a S. P. allocutio, initio anni 1984, 583. Leiriensis. V. Fatimensis . Lékai Card. Ladislaus. V. Nuntii Gratulatorii. J Jerezensis. Lesothum. V. Assidonensis. V. Jugan Ioanna Legati Nationum. (B.). V. Beatorum honores decreti. Libano (in) de Christifidelibus degentibus a S. P. Epistula missa, 704. Litoris Palmensis tuitur, 763. K nova dioecesis consti- Kalinowski Raphaël a S. Ioseph (B.). V. Beatorum honores decreti. Lusitania. V. Katamaënsis 255. Kolbe nova dioecesis V. Maria Card. Franciscus. Nuntii Oratulatorii. (S.). Kvangiuensis. De translatione Cathedrae archiepiscopalis necnon de mutatione tituli, 421. 75 - A. A. S. Nationum. M Maximilianus V. Sanctorum honores decreti. König Legati constituitur, Malavia. V. Ad Limina; Legati Nationum. Mallinckrodt Paulina. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 424. Malaysia. V. Delegationes Apostolicae. 1138 Index rerum analyticus Mandií Leopoldus (8.). V. Sanctorum honores decreti; Sanctorum honoribus insignitus a S. P. per homiliam celebratur, 76. Manning V. Card. Nuntii Muñoz Timotheus. V. Qratulatorii. Manyanet Vives Iosephus. Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 928. Maputensis nova provincia constituitur, 835. Moran Mar (ad) 8. B. Ignatium Zakka I Iwas, Patriarcham Antiochenum Syrorum, a S. P. allocutio habita, 848. ecclesiastica Duque Nuntii Card. Hannibal. Qratulatorii. Mutinensis et Regiensis in Aemilia. Decretum de mutatione finium dioecesium, 1078. Mysterium Redemptionis. Adhortatio Apostolica ad religiosos et religiosas sodales de eorum consecrationes, 513. Marchisio Clemens. Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 683. N Maria Crucifixa a Iesu. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Beatificationis et Canonizationis, 319. Nagoya?nsis: Decretum quo Facultas Sacrae Theologiae canonice erigitur, 687. Maria « Dei Mater ». Nampulensis nova Provincia constituitur, 835. V. Patroni Caelestes. Massonicis 300. de associationibus declaratio, Matiensis nova dioecesis constituitur, 761. Ecclesiastica Nascimbeni Iosephus. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 740. Mazzucconi Ioannes Baptista (ven.). Decretum super declaratione martyrii in eius causa Beatificationis, 332 ; Beatorum caelitum honoribus auctus a S. P. per homiliam celebratur, 558. Navitas D. N. I. Chr. Ex externo Basilicae Vaticanae podio radiotelevisificum nuntium S. P. facit, 491. eadem instante ad Patres Cardinales, Romanaeque Curiae Praelatos, coram admissos S. P. habuit allocutionem, 477. Medicorum Consociationis (ad) eos qui XXXV coetui ab omnibus nationibus interfuerunt S. P. allocutionem habuit, 389. Napaliae. Decretum quo territorium Regni Nepaliae in Missionem sui iuris constituitur, 304. Melitensi et Gaudisiensi antistitibus a S. P. Epistula missa, 86. Nkayensis nova dioecesis constituitur, 256. Menni Benedictus. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Beatificationis et Canonizationis, 1090. Mercedes a Iesu Molina (ven.): Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 185. Missalis Romani de usu epistula iuxta editionem typicam anni MCMLXII, 1088. Missionales res provehendae. V. Nuntii scripto dati. Mexicum. V. Ad Limina. Moderatores et Moderatrices (ad) Religiosorum Religiosarumque ex universa Europa S. P. allocutionem habuit, 411. Modestinus a Iesu et Maria (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 180. Npva Zelandia. V. Legati Nationum. Nuntiaturae conditae: In Republica Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, 437; In Civitate S. Luciae, 1047. Nuntii gratulatorii a 8. P. missi: Card. Francisco Kc'nig, 133; Card. Hannibali Muñoz Duque, 135; Card. Iosepho Mariae Bueno et Monreal, 490 ; Card. Iosepho Salazar López, 722; Card. Ioanni Willebrands 724; Card. Timotheo Manning, 726; Card. Lékai Ladislao, 1072; Card. Radulf o Silva Henr'quez, 1074; Card. Ioanni Carolo Aramburu, 1074. Nuntii scripto dati a 8. P.: Viro Moderatori generali organismi F. A. O., 136; Ob diem ad pacem fovendam Calendis Ianuariis a. 1984 celebrandam, 289 ; Ob diem ad rectum usum fovendum instrumentorum Communicationis Socialis statu- 1139 Index rerum analyticus tum, 866; Ob diem tota Ecclesia ad Missionales res provehendas, 870. Portus Blairensis tur, 946. nova dioecesis condi- Nuntii telegrapJxici : Christifidelibus in Lituania degentibus, 1075. Portus Nuntii televisifici a S. P. dati: Die Nativitatis Domini a. 1983 e podio externo Petrianae basilicae, 491; In foro S. Petri, die Paschatis, a. 1984, 727; Feria VI in Passione et Morte D.ni, 798. Praesidem (ad) Rei publicae Italicae, S. P. allocutionem habuit, 786; quem S. P. humanissime invisit, 955. Dives. V. Ad Limina. Promunturium Viride. V. Legati Nationum. O Provinciae ecclesiasticae constitutae: Resistenciae, 548; Aganiensis, 629; Maputensis et aliae in Monzabico, 835. Ora Dives. V. Ad Limina. Ordinis Melitensis ad Magistrum quosdamque sodales coram admissos S. P. allocutionem habuit, 851. Ostiensi dioecesi (in) cathedrale collegium restituitur, 547. Q Quebecensis regio. V. Allocutiones in sub 1983 Oct. 18. Palmensis-Unionensis a Victoria. Decretum de mutatione finium, 417. Pampilonensis. Panama. Regiensis V. Ad Limina. V. Paradis Maria Leonia. Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 803. Patroni Caelestes: B. M. V. titulo « N o s s a Senhora Mae da Divina G r a ç a » nuncupata dioecesis de Ponta Grossa, 16; Maria, « Dei Mater », dioecesis Phanthietensis, 260; B. M. V. « d e B e g o ñ a » , dioecesis Ebebiyinensis, 349; S. Thorlacus nationis Islandicae, 438; S. Ioannes de Capestrano Cappellanorum Militarium totius terrarum orbis, 555; S. Teresia a Iesu Jornet Ibars Virgo, senum qui in Brasilia degunt, 837. Pax inter nationes. Ob diem ad pacem fovendam Calendis Ianuariis a. 1984 celebrandum S. P. nuntium scripto dedit, 289. de V. Legati Nationum. in Aemilia. Mutinensis. Regimen Civitatis Vaticanae. V. Casaroli Card. Agostino, Status. Reginae Apostolorum in V. a Secretis Urbe templum. Basilicae Minores. Repin Guillelmus et XCVII Socii eius Andegavenses martyres, Beatorum caelitum honoribus aucti a S. P. per homiliam celebrantur, 558. Resistenciae dioecesis ad gradum archidioecesis attolitur novaque Provincia ecclesiastica conditur, 548. Res publica Italica. V. Praesidem. Rituale Romanum. Decretum quo ordo Benedictionum fit publici iuris, 1085. concathedralis Peruviae ad quosdam episcopos, S. P. allocutionem habuit, 789. Philippinae. Rasoamanarivo Victoria. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Beatificationis et Canonizationis, 57. Ravennatensi archiepiscopo a S. P. epistula missa, 267. Tudelensis. Penedensis. Decretum erectione, 1077. chronologico R P V. indice Ritus byzantini episcopis in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis degentibus a S. P. epistula mittitur, 274. Rossi Card Opilio, Pontificii Consilii pro Laicis Praesidi, a S. P. epistula missa, 270. 1140 Index rerum analyticus Rubio Peralta Iosephus M. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 672. h Rumbe7censis-Tombora 'nsis. Decretum mutatione finium dioecesium, 306. de S. S. Iosephi in Insulis Philippinis nova dioecesis constituitur, 759. S. S Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum: Decretum quo Studium instituitur, 1089. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica. Ad eos qui plenario coetui interfuerunt S. P. allocutionem habuit, 717. Sacra Congregatio pro Religiosis et Institutis Saecularibus. Decretum quo peculiares facultates tribuuntur Supremis Moderatoribus cum propriis Consiliis, 498. Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino in duas dividitur Congregationes, 494. Iosephi in California. Decretum de translatione Ecclesiae cathedralis, 1079. Michaelis de Sucumbios Praefectura Apostolica ad gradum Vicariatus Apostolici attolitur, 1041. S. Pauli de Urbe. Decretum quo nova pastoralis ordinatio Abbatiae territoriali datur, 1081. S. Teresia a Iesu Jornet Ibars Virgo. V. S. Patroni Caelestes. Thomae in Insula iv cum dimidio saeculo elapso a dioecesi condita, a S. P. Rev.mo Administratori dioecesano epistula mittitur, 639. /8. Thorlacus. V. Patroni Caelestes. Sacra Romana Rota. Ad Praelatos Auditores S. P. allocutionem habuit, 643. Sanctorum honores decreti: Beato Maximiliano Mariae Kolbe, 5; Beato Leopoldo Mandic, 937. Sacrae Familiae imago, in basilica Assumptionis intra fines dioecesis Vladislaviensis, pretioso diademate coronatur nomine et auctoritate Summi Pontificis, 557. Secretariatus pro non Christianis. Ad eos qui plenario coetui interfuerunt a S. P. allocutio habita, 709; notae quaedam de Ecclesiae rationibus ad asseclas aliarum religionum, 816. Salazar López Card. Iosephus. V. Nuntii Qratulatorii. Senegalia. Salvatoria. Silva V. Ad Limina. S. Apollinaris V. templum in V. V. Urbe. Basilicae Minores. S. Casimiri, Lituaniae Patroni, v ineunte saeculo ob obitu, a S. P. homilia habita, 563. Legati Nationum. Henr'quez Nuntii Card. Radulfus. Qratulatorii. Societatis S. Francisci Salesii (ad) capitulares S. P. allocutionem habuit, 775. Spinola Maestre Marcellus (ven.). Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 191. S. Crucis templum in Coccinensi dioecesi. V. Basilicae Minores. S. Dominicus Savio. V, Basilicae Minores. S. Ioannes de Capestrano. V. Patroni Stenonis Nicolaus. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 677. Sudania. V. Legati Nationum. Caelestes. S. Iosephi templum in archidioecesi Edmontensi. Symon de Longprey Catharina. Decretum super heroicis virtutibus in eius causa Canonizationis, 930. V. Basilicae Minores. S. Iosaphat Parmensis. V. Eparchiae constitutae. Synodo Episcoporum VI (in) allocutiones a S. P. habitae: ineunte, 277; exeunte, 281. Index rerum analyticus 1141 T V Tanzania. V. Vellingtonensis. Decretum de declaratione Ecclesiae Cathedralis Metropolitanae, 501. Legati Nationum. Taprobane (Srilanca). Venetiarum in Florida nova dioecesis constituitur, 765. V. Ad Limina. Televisificum Vaticanum Centrum. Opus fundatum constituitur per Rescriptum ex Audientia SS.mi, 44. V. Legati Nationum. Theologicae Commissionis Internationalis (ad) sodales coram admissos S. P. allocutionem habuit, 462. Theologiae Liberationis instructio de quibusdam rationibus, 876. Tomboraensis. Rumbekensis. Toritensis nova dioecesis constituitur, 13. Tribunal Europaeum tuenda. V. Iudices. Trinitas V. et Legati V. Ad Limina. Vicariatus Apostolici constituti: S. Michaelis de Sucumbios, 1041; Aguaricoënsis, 1042. Thailandia. V. Venetiola. ad iura hominum Tobagum. Nationum. Tudelensis dioecesis aeque principaliter cum Ecclesia Pampilonensi coniungitur, 1043. Tunesia. Visitator Apostolicus pro fidelibus Graecis melkitis catholicis per Mexicum, Venetiolam Argentinamque diffusis nominatur, 302. Viterbii, in urbe Tusciae, ad Christifideles congregatos a S. P. allocutio habita, 839. Vulgatae de Pontificia Commissione editioni recognoscendae atque emendandae a S. P. epistula missa Rev.mo Vincentio Truijen O. S. B . , Abbati Claravallensi, 275. W Willebrands Card. Ioannes. V. Nuntii Y Ybarra Raphaela. Decretum super miraculo in eius causa Canonizationis, 337. V. Legati Nationum. Tursiensis-Lacunerulonensis. De Concathedralis erectione, 418. Cratulatorii. z Zubero. V. Iturrate. ADDENDA ET CORRIGENDA In Vol. LXXVI, (1984) Commentarii ACTA APOSTOLICAE SEDIS pag. 54, linea 11: loco Canales legatur Canelas. pag. 64, linea 4 : loco Rokofollis legatur RoJcofyllos. pag. 66, linea 6 : loco 21 novembre legatur 29 novembre. pag. 66, linea 7 : post Casoria inseratur (( durante munere » ; pag. 66, linea 10 : post Orientali inseratur ; Myroslav Lubachivsky, Arcivescovo Coadiutore c.i.s, di Leopoli degli Ucraini; pag. 66, linea 31 : post Orientale inseratur « usque ad promulgationem eiusdem Codicis ». pag. 67, linea 5 : post Orientale inseratur « usque ad promulgationem eiusdem Codicis ». pag. 67, linea 6 : loco 21 novembre legatur 29 novembre. pag. 67, linea 12 : post Willebrands inseratur « durante munere » ; pag. 67, linea 18 : loco <( in aliud quinquennium » legatur <( usque ad promulgationem eiusdem Codicis ». pag. 67, linea 44 : loco « in aliud quinquennium » legatur <( usque ad promulgationem eiusdem Codicis ». pag. 344, linea 11: loco (Milano) legatur (Napoli). pag. 556, lineae 24 et 25 : loco Instructione « de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis » sub n. 30 legatur Normis circa Patronos constituendos, nn. 11-15, quae die undevicesimo mensis Martii, anno MCMLXXIII datae sunt. pag. 751, linea 16: loco Josip Delie legatur Josip Delie. pag. 751, linea 28: loco Antonio Stroncar legatur Anton Stroncar. pag. 751, linea 32 : loco Vrdslzak legatur Vrdoljak. pag. 751, linea 36 : loco Pedranghell legatur Pedrangelle. pag. 751, linea 40 : loco Kebel legatur Krebel. pag. 751, linea 42 : loco Säjina legatur fajina. pag. 751, linea 44: loco (Teggiano) legatur (Diano-Teggiano). pag. 764, lineae 9 et 10 : loco Martin, ex iisque simul sumptis legatur Indian River atque ex iisdem. pag. 764, linea 14 : loco ipsa autem urbe vulgo « Palm Beach » legatur urbis ipsius loco « Palm Beach Cardens ». } S E P T U A G E S I M U M SEXTUM V O L U M E N COMMENTARII OFFICIALIS « A C T A APOSTOLICAE SEDIS » A B S O L V I T U R D I E XXXI D E C E M B R I S M C M L X X X I V TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS Anno LV Città del Vaticano, martedì 28 febbraio 1984 Num. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E D I S P O S I Z I O N I D E L L O S T A T O DELLA CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno VI N. L X V I I I — Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli per commemorare il centenario della morte del biologo abate Gregorio J. Mendel O.S.A. 28 febbraio 1984 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A C I T T À DEL V A T I C A N O Vista la legge 2á giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. e n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di due francobolli per commemorare il centenario della morte del biologo abate Gregorio J. Mendel O. S. A . , da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 2 Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati su carta bianca patinata a stampa pluricolore in rotocalcografia, e riuniti nel numero di 40 esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche : dimensioni : mm. 40 x 30, dentellatura 13V4 x 14, formato orizzontale ; valori: L. 450, L. 1.500; soggetto: unico, che riproduce sul lato destro la figura di Gregorio J. Mendel e, sul lato sinistro, la esemplificazione grafica degli esperimenti sulla discendenza da ibridi, eseguiti su vegetali. I due francobolli recano, in alto, la scritta « GREGORIO J. MENDEL » e le date (< 1884-1984 », in basso, l'indicazione del valore e la dicitura (( POSTE VATICANE )). Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 950.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Unici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventotto febbraio millenovecentoottantaquattro. AGOSTINO Card. CASAROLI, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FÜRSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV Città del Vaticano, martedì 28 febbraio 1984 Num. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O DELLA CITTA S T A T O MM DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni P a o l o II - A n n o VI N. L X I X — Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli per commemorare il quinto centenario della morte di S. Casimiro di Lituania. 28 febbraio 1984 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PEE LO STATO D E L L A C I T T A DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. e n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di due francobolli per commemorare il quinto centenario della morte di S. Casimiro di Lituania, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 6 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati su carta bianca patinata a stampa pluricolore in rotocalcografia, e riuniti nel numero di 40 esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche : dimensioni : mm. 24 x 40, dentellatura 14 x 14, formato verticale ; valori: L. 550, L. 1.200; soggetto : unico, che riproduce la figura del Santo con aureola, ed in veste dimessa, che reca nella mano sinistra la croce e il giglio, simboli della fede e della innocenza, e con la mano destra solleva il monumento delle Tre Croci; sullo sfondo, la cattedrale di Wilna e il castello reale. I due francobolli recano, in alto, la scritta « PRIMARIUS LITHUANIAE PATRONUS » e le date « 1484-1984 » ; sul lato destro, « s. CASIMIRUS » , in basso, l'indicazione del valore e la dicitura «POSTE VATICANE». Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 950.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nei giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventotto febbraio millenovecentoottantaquattro. AGOSTINO Card. CASAROLI, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV Città dèi Vaticano, martedì 28 febbraio 1984 Num. 3 S S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II * Anno VI N. L X X — Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale vengono determinate le date di inizio e di cessazione dell'ora estiva per il 1984. 28 feUraio 198k. L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A C I T T À DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Vista l'ordinanza 16 maggio 1966, n. XXVI, con la quale si istituisce l'ora estiva; ORDINA Art. 1. - Dalle ore due del 25 marzo 1984 alle ore tre del 30 settembre 1984, l'ora normale è anticipata, a tutti gli effetti, di sessanta minuti primi. 10 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 2. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventotto febbraio millenovecentoottantaquattro. AGOSTINO Card. CASAROLI, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV Città del Vaticano, martedì 6 marzo 1984 Num. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - A n n o VI Ñ. L X X I - Decreto della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con il quale viene autorizzata la demonetizzazione di materiale numismatico. 6 marzo 1981¡. LA P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A C I T T À DEL V A T I C A N O Vista la legge monetaria 31 dicembre 1930, n. X X I ; Viste le leggi 10 dicembre 1975, n. CXX, 10 dicembre 1976, n. CXXXI, 20 dicembre 1977, n. CXLIII, 25 luglio 1978, n. OLÌ, 15 marzo 1980, n. XIV, 10 dicembre 1980, n. XXIV, 10 febbraio 1982, n. XLI, con le quali sono state autorizzate la coniazione ed emissione di monete per gli anni 1975, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981 ; Ha emanato il seguente DECRETO Art. 1. - È autorizzata la demonetizzazione, mediante fusione e successivo recupero del metallo, del seguente materiale numismatico, 14 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento giacente quale residuo delle vendite annuali, in tagli da L. 500 in argento, presso il Governatorato dello Stato della Città del Vaticano : per l'anno 1975, pezzi n. 14.500 per l'anno 1976, pezzi n. 44.000 per l'anno 1977, pezzi n. 36.000 per l'anno 1978, pezzi n. 20.000 per l'anno 1979, pezzi n. 7.500 per l'anno 1980, pezzi n. 28.000 per l'anno 1981, pezzi n. 28.000 per un totale di pezzi centosettantottomila. Art. 2. - Il presente decreto entra in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, sei marzo millenovecentoottantaquattro. AGOSTINO Card. CASAROLI, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FÜRSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV -Città del Vaticano, lunedì 26 marzo 1984 Num. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DELLA CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno VI N. L X X I I - Legge che autorizza la coniazione ed emissione di monete per l'anno 1983. 26 marzo 1984 G I O V A N N I PAOLO PP. I I Di Nostro moto proprio e certa scienza, con la pienezza della Nostra sovrana autorità; Vista la legge monetaria 31 dicembre 1930, n. XXI; Viste le leggi 30 dicembre 1959, n. XI, 25 luglio 1978, n. GLI, 20 settembre 1979, n. IX, e 15 aprile 1983, n. LVIII, con le quali sono determinate nuove caratteristiche per le monete vaticane; Vista la Convenzione monetaria sottoscritta il 29 marzo 1983 nella Città del Vaticano tra lo Stato della Città del Vaticano e Vitalia; Abbiamo ordinato ed ordiniamo quanto appresso, da osservarsi come legge dello Stato: Art. 1. - È autorizzata la coniazione e la emissione di monete metalliche del valore nominale di L. 10, L. 20, L. 50, L. 100, L. 200, L. 500, Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 18 L. 1.000, aventi le caratteristiche tecniche di cui all'articolo 2 della legge 30 dicembre 1959, n. XI, all'articolo 1 della legge 25 luglio 1978, n. OLI, all'articolo 2 della legge 20 settembre 1979, n. IX, e all'articolo 1 della legge 15 aprile 1983, n. L V I I I . Art. 2. - Le caratteristiche artistiche delle monete di cui all'articolo 1 sono le seguenti : nel diritto : nel taglio da L. 1.000, la figura di Sua Santità Giovanni Paolo I I , volto a sinistra, in atto propiziatorio ; negli altri tagli, il profilo di Sua Santità Giovanni Paolo I I , volto a sinistra, accanto alla Croce ; tutte le monete hanno la scritta comune, circolare o su più righe, « IOANNES PAULUS II P. M. A. V MCMLXXXIII ». V nel rovescio : per la moneta da L. 1.000, lo stemma di Sua Santità Giovanni Paolo II ; per gli,altri tagli, i soggetti sono ispirati alle pagine della Genesi, rispettivamente: — per la moneta da L. 500, (( Iddio crea l'universo » ; — per la moneta da L. 200, « I d d i o crea l'uomo»; — per la moneta da L. 100, « Iddio dona il mondo all'uomo » ; — per la moneta da L. 50, « La cacciata di Adamo ed Eva dal Paradiso terrestre » ; — per la moneta da L. 20, «Incarnazione del Verbo e riconciliazione con l'uomo )) ; — per la moneta da L. 10, « Cristo fattosi uomo lavora ed ammaestra » ; tutte le monete recano la scritta CITTÀ DEL VATICANO e l'indicazione del valore. Le monete da L. 500, L. 200, L. 100, L. 50, hanno il bordo circolare esterno in parte o tutto godronato ; le monete da L. 20 e da L. 10 hanno il bordo circolare esterno liscio ; la moneta da L. 1.000 reca, sul bordo circolare esterno, la scritta m rilievo: + + + TOTUS TUUS + + + MCMLXXXIII. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 19 Art. 3. - Le monete di cui agli articoli precedenti saranno emesse nei quantitativi di cui appresso : Monete da L. 10 pezzi 110.000 pari a L. 1.100.000 Monete da L. 20 pezzi 170.000 pari a L. 3.400.000 Monete da L. 50 pezzi 300.000 pari a L. 15.000.000 Monete da L. 100 pezzi 455.000 pari a L. 45.500.000 Monete da L. 200 pezzi 300.000 pari a L. 60.000.000 Monete da L. 500 pezzi 330.000 pari a L. 165.000.000 Monete da L. 1.000 pezzi 110.000 pari a L. 110.000.000 L. 400.000.000 Art. 4. - La presente legge entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Comandiamo che l'originale della presente legge, munito del sigillo dello Stato, sia depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città dei Vaticano, e che il testo corrispondente sia pubblicato nel supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandando a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Data dal Nostro Palazzo Apostolico Vaticano il ventisei marzo millenovecentoottantaquattro, anno VI del Nostro Pontificato. G I O V A N N I PAOLO PP. I I Anno LV Città del Vaticano, mercoledì 30 maggio 1984 Num. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO P E R LE D E L L O LEGGI E DISPOSIZIONI STATO DELLA CITTA DEL VATICANO P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o VI N. LXXIII — Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in materia di tariffe postali e telegrafiche. 30 maggio 1984 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20, lett. e, n. 5 e 6, della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; Visto l'accordo tra la Santa Sede e l'Italia in materia di tariffe postali, in data 23 gennaio 1952; Vista l'ordinanza della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in materia di tariffe postali e telegrafiche in data 29 dicembre 1983, N. L X V I I ; ORDINA Art. 1. - Le tariffe postali, le soprattasse di trasporto aereo e le tariffe telegrafiche attualmente in vigore sono sostituite, a decorrere dal I giugno 1984, da quelle indicate nella tabella seguente: o I - SERVIZI POSTALI Per l'interno della Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 450 900 900 1.100 2.200 4.200 6.600 10.500 550 1.000 1.000 1.300 2.600 5.000 8.600 14.000 LETTERE — fino a 20 grammi: — — — — — — - invii non normalizzati . . da oltre 20 gr. fino a 50 da oltre 50 gr. fino a 100 da oltre 100 gr. fino a 250 da oltre 250 gr. fino a 500 da oltre 500 gr. fino a 1.000 da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 1 . . gr. gr. gr. gr. gr. gr. 350 600 600 800 1.500 2.800 4.400 7.000 2 Per gli invii normalizzati, ved. l'art. 2 della presente Ordinanza. Nei rapporti con il Belgio, la Germania (Rep. Fed.), il Lussemburgo, i Paesi Bassi e la Svizzera, sono stabilite le seguenti tariffe: — lettere di peso fino a 20 gr. Lire 450 (per le lettere di peso superiore si applica la tariffa intera per il peso totale); — cartoline di Stato e dell'industria privata, con corrispondenza, Lire 400. 2 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 24 Per l'interno della Città del Vaticano Lire — AEROGRAMMI Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire — 550 3 FATTURE COMMERCIALI 250 700 — invii non normalizzati 1.000 — — 350 4 CARTE MANOSCRITTE 700 1.000 — 250 gr. 1.400 2.100 — da oltre 250 gr. fino a 500 gr. — da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. — da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 gr. 2.700 4.300 6.700 4.000 6.400 10.000 — — — — 300 400 400 300 400 600 900 — — — fino a 100 gr. — da oltre 100 gr. fino a CARTOLINE DI STATO E DELL'INDU- 6 5 7 CARTOLINE ILLUSTRATE - - BIGLIETTI DI VISITA - - PARTECIPAZIONI DI NASCITA, MORTE, MATRIMONIO E SI8 9 MILI A STAMPA 10 - STAMPE AUGURALI — invii non normalizzati CARTOLINE ILLUSTRATE E BIGLIETTI DI VISITA, con non più di 5 parole di convenevoli - PARTECIPAZIONI DI NASCITA, MORTE, MATRIMONIO E SI11 MILI A STAMPA 11 — invii normalizzati . . . . . . . — — — — 300 400 * Per oltre l'Italia, le fatture commerciali aperte possono essere allegate alle stampe e ai pacchetti postali. * Per oltre l'Italia sono considerate stampe e non possono contenere lettere di accompagnamento. * Ved. nota 2. * Per oltre l'Italia, con corrispondenza, ved. voce n. 5. Per oltre l'Italia, con non più di 5 parole di convenevoli, ved. voce n. 7. Per oltre l'Italia, con corrispondenza, ved. voce n. 1. Per oltre l'Italia, con non più di 5 parole di convenevoli, ved. voce n. 7. Per oltre l'Italia, ved. voce n. 7. Per l'Italia, ved. voce n. 6. 7 8 9 10 11 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 8 STAMPE periodiche e non periodiche — fino a 20 gr.: - invii normalizzati - invii non normalizzati . . . . — da oltre 20 gr. fino a 50 gr. — da oltre 50 gr. fino a 100 gr. — da oltre 100 gr. fino a 250 gr. — da oltre 250 gr. fino a 500 gr. — da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. — da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 gr. — per ogni 1.000 gr. o frazione in più — stampe spedite in sacchi speciali, dirette allo stesso destinatario ed alla stessa destinazione: - per ogni 1.000 gr. o frazione 10 PLEGHI DI LIBRI Lire 300 400 550 200 250 250 300 400 800 1.400 2.000 250 350 350 450 600 1.200 2.000 3.000 300 400 400 600 1.000 1.900 2.800 4.400 2.200 — — 2.200 500 800 1.000 700 1.150 1.500 — — 200 250 250 350 13 TASSA FISSA per la restituzione di stampe periodiche e non periodiche di peso non superiore a 40 grammi, fatta eccezione per i giornali quotidiani e i settimi numeri degli stessi, non potute recapitare per qualunque ragione: per ciascun oggetto . . . . 13 Lire CEDOLE DI COMMISSIONI LIBRARLE — invii normalizzati — invii non normalizzati . . . . . 12 Oltre l'Italia 12 — fino a 500 gr — da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. — da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 gr. 11 Per l'Italia AVVISI DI RICEVIMENTO O DI PAGAMENTO 9 25 CARTE PUNTEGGIATE AD USO CIECHI 12 DEI 200 in franchigia in franchigia in franchigia Per oltre l'Italia, ved. voce n. 9. Per oltre l'Italia sono considerate lettere o cartoline dell'industria privata con corrispondenza, se ne hanno le caratteristiche. 13 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 26 Per l'interno deUa Città del Vaticano Lire 14 fino a 100 gr. da oltre 100 gr. fino a 250 gr. da oltre 250 gr. fino a 500 gr. da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. CAMPIONI DI MERCI 14 - — — — — Lire 400 600 600 800 1.200 1.200 1.400 2.100 2.100 2.300 3.400 3.400 14 fino a 100 gr da oltre 100 gr. fino a 250 gr. da oltre 250 gr. fino a 500 gr. da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. 400 600 800 1.200 1.400 2.100 2.300 3.400 450 450 — — TASSA FISSA di trattamento per gli invii ordinari non od insufficientemente affrancati, oltre la francatura mancante 17 Lire INCISIONI E O NICHE SU DISCHI, NASTRO O FILO 16 Oltre l'Italia PACCHETTI POSTALI — — — — 15 Per l'Italia 450 PACCHI ORDINARI per l'interno e per l'Italia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 a) Normali: — fino a 500 gr — da oltre 500 gr. fino a 1 Kg. . — da oltre 1 Kg. fino a 3 Kg. . — da oltre 3 Kg. fino a 5 Kg. . — da oltre 5 Kg. fino a 10 Kg. . — da oltre 10 Kg. fino a 15 Kg. . — da oltre 15 Kg. fino a 20 Kg. . b) Ingombranti oppure normali dichiarati fragili: — tariffe di cui alla lettera a) maggiorate del 100%. c) Ingombranti dichiarati fragni: — tariffe di cui alla lettera a) maggiorate del 200%. 14 1.200 1.800 1.400 2.100 1.500 2.200 2.150 3.200 3.500 5.200 4.150 6.200 5.000 7.500 Per oltre l'Italia sono considerati pacchetti postali. — — — — — Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 18 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire PACCHI URGENTI fino a 5 Kg. per l'interno e per l'Italia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 e la tassa fìssa di recapito per espresso a) Normali: — tariffe di cui alla lettera a) dei pacchi ordinari, maggiorate del 100% b) Ingombranti oppure normali dichiarati fragili: — tariffe di cui alla lettera a) dei pacchi ordinari, maggiorate del 200% c) Ingombranti dichiarati fragili: — tariffe di cui alla lettera a) dei pacchi ordinari, maggiorate del 300% 19 PACCHI AEREI per l'Italia, 15 oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 e le tariffe normali — fino a 1.000 gr — per ogni 500 gr. o frazione in più 20 1.000 500 PACCHI ORDINARI per oltre l'Italia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 a) tassa sul peso (quota-parte territoriale di partenza e arrivo): — — — — — — fino a 1 Kg da oltre 1 Kg. da oltre 3 Kg. da oltre 5 Kg. da oltre 10 Kg. da oltre 15 Kg. 15 fino fino fino fino fino a a a a a 3 5 10 15 20 Kg Kg Kg Kg Kg DTS DTS DTS DTS DTS DTS 1,31 1,63 1,96 2,45 2,94 3,27 (Fr.-oro (Fr.-oro (Fr.-oro (Fr.-oro (Fr.-oro (Fr.-oro 4,00) 5,00) 6,00) 7,50) 9,00) 10,00) Al trasporto aereo sono ammessi i pacelli ordinari normali fino a 20 K g . I pacchi inviati per via aerea fino a 10 K g . sono recapitaci per espresso e debbono essere gravati, in aggiunta della soprattassa di trasporto aereo, della relativa tassa fìssa. Sia la soprattassa che la tassa fissa di cui sopra debbono essere aggiunte all'ammontare della tariffa ordinaria. Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 28 b) qnota parte di transito: — territoriale: tassa stabilita in relazione alla distanza ed al peso; — marittima: tassa stabilita in relazione alle miglia marine ed al peso; — aerea: tassa stabilita in relazione alla distanza aeropostale ed alle quote-parti di rete aerea di ogni singolo Paese di destinazione. Per l'interno della Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 1.000 1.500 — — 1.500 7.500 250 — 250 TASSA DI RACCOMANDAZIONE, oltre la francatura ordinaria —» per le corrispondenze chiuse o — per ogni sacco speciale di stampe TASSA DI CONSEGNA IN MANI PROPRIE di oggetti raccomandati o assicurati con avviso d i ricevimento . . . . 23 SOPRATTASSE DI TRASPORTO AEREO PER LE CORRISPONDENZE L . C. D E S T I N A Z I O N E PAESI DELL'EUROPA E DEL BACINO DEL MEDITERRANEO PAESI DELL'AFRICA PAESI DELLE AMERICHE PAESI DELL'OCEANIA 16 . . . 18 A. 0." per ogni 5 gr. o frazione Lire per ogni 50 gr. o frazione Lire nulla nulla 80 130 180 380 220 440 180 440 380 750 Lettere, cartoline postali e illustrate, con corrispondenza, vaglia postali, vaglia di rimborso relativi ad invii con assegno, lettere assicurate, avvisi di ricevimento o di pagamento. Tutti gli altri oggetti non rientranti nella categoria L¿C. 17 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire TASSA DI ESPRESSO, oltre la francatura ordinaria — per ogni oggetto di corrispondenza e per ogni pacco — per ogni sacco speciale di stampe 29 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 1.000 — 1.500 — 1.500 7.500 350 500 — 1.700 2.500 — 3.350 5.000 — 2.000 3.000 — 4.000 6.000 — 2.700 4.000 — ASSICURAZIONE per l'interno e per l'Italia I) assicurazione convenzionale con suggellatura facoltativa: — per le corrispondenze assicurate fino a Lire 10.000 (oltre la tassa di francatura e di raccomandazione) — per i pacchi assicurati fino a Lire 50.000 (oltre la tassa di francatura) I I ) assicurazione ordinaria: a) per le corrispondenze (oltre la tassa di francatura e di raccomandazione): — fino a Lire 100.000 — per ogni 100.000 Lire o frazione oltre l e prime 100.000 . . . . b) per i pacchi (oltre la tassa di francatura): — fino a Lire 100.000 — per ogni 100.000 Lire o frazione oltre l e prime 100.000 . . . . I I I ) assicurazione contro i rischi di forza maggiore: — tariffe di cui al punto I I ) maggiorate del 50% Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 30 Per l'interno della Città del Vaticano Lire 26 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire ASSICURAZIONE per oltre l'Italia a) tassa di assicurazione sulle corrispondenze, oltre le tasse di francatura ordinaria e di raccomandazione: — tassa fìssa 5.000 — tassa proporzionale per ogni 65 D T S (200 Fr.-oro) di valore dichiarato o frazione — — 500 — tassa fissa — — 5.000 — tassa proporzionale per ogni 65 D T S (200 Fr.-oro) di valore dichiarato o frazione — — 4.000 550 800 — b) tassa di assicurazione sui pacchi, oltre la tassa di francatura: 27 TASSA DI ASSEGNO oltre le tasse di francatura normali, all'atto dell'impostazione dell'invio contro-assegno, per la liquidazione dell'importo dell'assegno mediante vaglia di rimborso a) per l'interno e per l'Italia . . . b) per oltre l'Italia — fino a Lire 50.000 — da oltre L. . . . . . . 50.000 fino a 100.000 — da oltre L. 100.000 fino a 300.000 — da oltre L. 300.000 fino a 500.000 — oltre L. 500.000 — se il mittente chiede che il vaglia di rimborso gli sia trasmesso per via aerea (oltre la tassa di cui sopra) 2.200 — — — —- — — — • — 3.300 4.400 5.500 6.000 soprattassa prevista per la categoria L. C. secondo il Paese di destinazione Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 28 FERMO POSTA 250 29 TASSA PER AVVISO DI MANCATA CON- 31 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire — — SEGNA — per ogni pacco 30 — 450 550 550 550 1.750 1.750 1.750 250 — — SERVIZI FILATELICI — affrancatura minima del materiale presentato per l'obliterazione filatelica 34 — TASSA RELATIVA ALLA DOMANDA per il ritiro di corrispondenza, pacco o vaglia, per modificazione di indirizzo, per annullamento o modificazione dell'importo dell'assegno, del vaglia, ecc 33 450 TASSA DI RECLAMO — per ogni pacco 32 450 TASSA DI IMBARCO — per ogni pacco 31 450 VAGLIA ORDINARI — tassa di emissione, oltre il prezzo del modulo di Lire 100 a) per l'interno e per l'Italia — — — — — fino a Lire 20.000 da Lire 20.000 fino da Lire 50.000 fino da Lire 200.000 fino da Lire 500.000 fino a 50.000 a 200.000 a 500.000 a 1.000.000 b) per oltre l'Italia — — — — — fino a L. 50.000 da oltre L. 50.000 fino a 100.000 da oltre L. 100.000 fino a 300.000 da oltre L. 300.000 fino a 500.000 oltre L. 500.000 . . . . . . . 650 1.500 2.500 4.000 5.000 650 1.500 2.500 4.000 5.000 — — — — — — — — 1.600 2.700 3.800 5.000 5.500 _ — — — — Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 32 Per l'interno della Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire VAGLIA TELEGRAFICI a) per l'interno e per l'Italia — oltre la tassa di emissione di cui alia voce n. 34, lettera a) e quella telegrafica 200 200 — — 270 — b) per oltre l'Italia — oltre la tassa indicata alla voce n. 34, lettera b), è dovuta la tassa telegrafica. VAGLIA DI VERSAMENTO per l'Italia — tassa di emissione, oltre il prezzo del modulo di Lire 100 - fino a Lire 100.000 - per ogni 100.000 Lire o frazione 140 TASSA PER L'EMISSIONE DEI VAGLIA CON LA CLAUSOLA «PAGAMENTO IN MANI PROPRIE » 500 —- 500 ATTESTAZIONE DI EMISSIONE O DI PAGAMENTO DEI VAGLIA — per ogni attestazione VAGLIA ORDINARI SMARRITI E . . . . . 550 550 550 1.500 1.500 1.500 1.500 1.500 1.500 TELEGRAFICI — tassa per la richiesta di pagamento nel periodo di validità: per VAGLIA SCADUTI — tassa di rimborso per ogni vaglia 18 Sono esenti dal pagamento della tassa i vaglia non giunti al destinatario. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 41 42 43 33 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire TASSA DI RIVALIDAZIONE E DI DUPLICAZIONE DEI VAGLIA quando la sca- denza di validità o lo smarrimento ,non siano imputabili al servizio postale . . . 600 600 600 DIRITTO FISSO PER LA RICHIESTA IN VISIONE DEI TITOLI PAGATI; PER CONTRORDINI E DISPOSIZIONI DATI DAI MITTENTI O DAI DESTINATARI; PER CONOSCERE L'ESITO DEI TITOLI POSTALI; PER LE CERTIFICAZIONI RIGUARDANTI L'IMPOSTAZIONE E LA CONSEGNA DELLE CORRISPONDENZE E DEI PACCHI , . . . 1.300 1.300 1.300 LIMITI DI PESO, DIMENSIONI, VALORE ED ASSEGNO ED INDENNITÀ DI SMAR- RIMENTO per l'interno della Città del Vaticano e per l'Italia Limiti massimi di peso — lettere, carte manoscritte, stampe, pieghi di libri e spedizioni miste Kg. NB. Per i pieghi contenenti un solo volume che ecceda il peso di Kg. 2 è ammesso l'invio fino al peso di Kg. 3 2 19 — carte punteggiate ad uso dei ciechi Kg. — cartoline dell'industria privata, cartoline illustrate, biglietti di visita, fatture commerciali, stampe augurali, partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili e cedole di commissioni librarie gr. — pacchetti postali, campioni di merci, incisioni foniche su dischi, nastro o filo Kg. 7 20 1 — pacchi postali: a) ordinari b) urgenti e) «Exprès» 18 Kg. 20 Kg. 5 Kg. 10 Per il calcolo dell'affrancatura del peso eccedente i 2 K g . si applica la tariffa corrispondente allo scaglione ai peso in più. 34 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Dimensioni massime — lettere, carte manoscritte, stampe, carte punteggiate ad uso dei ciechi e spedizioni miste: cm. 45 per lato o, se a forma di rotolo, cm. 75 di lunghezza con cm. 10 di diametro. — cartoline dell'industria privata: cm. 10,7 x cm. 15. — fatture commerciali, cartoline illustrate, biglietti di visita^ cedole di commissioni librarie, stampe augurali e partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa: cm. 12 x cm. 23,5 (tolleranza -f- 2 mm.). — pacchetti postali e campioni di merci: cm. 45 x cm. 20 x cm. 10 o, se a forma di rotolo, cm. 45 di lunghezza con cm. 15 di diametro. In entrambi i casi tali dimensioni possono variare, purché la relativa somma non risulti rispettivamente superiore ai cm. 75 o cm. 60. — incisioni foniche su dischi, nastro o filo: cm. 45 x cm. 45 x cm. 20. — pacchi: a) pacchi normali: lunghezza m. 1; somma di questa e del giro massimo, misurato in un senso che non sia quello della lunghezza, m. 2; b) pacchi ingombranti: lunghezza m. 1,50; somma di questa e del giro massimo, misurato come sopra, m. 3. Dimensioni minime a) le corrispondenze di qualsiasi specie debbono presentare per l'indirizzo e per le indicazioni di servizio una superficie non inferiore a cm. 9 x cm. 14 (tolleranza — 2 mm.); se a forma di rotolo una lunghezza non inferiore a cm. 10 ed un diametro non inferiore a cm. 3,5. b) il volume dei pacchi postali non può essere inferiore a un decimetro cubo. Limiti di valore e di assegno — assicurazione ordinaria e convenzionale: per le corrispondenze e per i pacchi, Lire 2.000.000. — assegno di cui possono essere gravati le corrispondenze ed i pacchi: - lettere, carte manoscritte, fatture commerciali, stampe, carte punteggiate ad uso dei ciechi, pacchetti postali, campioni di merci (a condizione che tutti i predetti oggetti siano spediti in raccomandazione od eventualmente, per quelli chiusi, in assicurazione) e pacchi, Lire 1.000.000. — vaglia postali: - limite minimo per ogni vaglia, Lire 100; - limite massimo per ciascun vaglia, Lire 1.000.000. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 35 Indennità per la perdita di corrispondenze raccomandate e per la perdita, manomissione o avaria dei pacchi — l'indennità dovuta agli utenti per la perdita totale di corrispondenze raccomandate è stabilita nella misura di dieci volte l'importo della tassa di raccomandazione. — l'indennità dovuta agli utenti per la perdita, manomissione o avaria dei pacchi (esclusi quelli con valore dichiarato) è stabilita entro il limite massimo di dieci volte l'importo della tassa di spedizione dei pacchi ordinari. Oltre tale indennità i mittenti hanno diritto, nel caso di smarrimento, manomissione od avaria totale del contenuto, al rimborso delle tasse di spedizione ed accessorie. 44 LIMITI DI PESO, DI DIMENSIONI, DI VALORE ED INDENNITÀ DI SMARRI- MENTO per oltre l'Italia Limiti massimi di peso — lettere e stampe Kg. 2 (I pieghi contenenti libri possono raggiungere il peso di Kg. 5) — sacchi speciali contenenti stampe dirette allo stesso destinatario e alla stessa destinazione Kg. 30 — cartoline illustrate, biglietti di visita, partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa gr. 20 — pacchetti postali Kg. 1 — cecogrammi (carte punteggiate ad uso dei ciechi e lettere cecografiche) Kg. 7 — pacchi: - il peso massimo dei pacchi postali nel regime internazionale è fissato, di regola, in 20 Kg, Tuttavia tale limite è ridotto a 10 Kg. od anche a 5 Kg. nei rapporti con alcuni Paesi. Dimensioni massime — lettere, stampe, cecogrammi, pacchetti postali e spedizioni miste: lunghezza, larghezza e spessore sommati, cm. 90, senza che la dimensione maggiore possa superare cm. 60; se a forma di rotolo, lunghezza e due volte il diametro cm. 104, senza che la dimensione maggiore possa oltrepassare cm. 90. — cartoline dell'industria privata: cm. 10,7 x cm. 15. — cartoline illustrate, biglietti di visita, stampe sotto forma di cartolina da spedirsi allo scoperto (senza busta o fascia, ecc.) e partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa: cm. 12 x cm. 23,5 (tolleranza -f 2 mm.). Acta Apostolicae isedis - Supplemento 36 — pacchi: m. 1,50 per una qualsiasi delle dimensioni; m. 3 per la somma della lunghezza e del perimetro più grande preso in un senso che non sia quello della lunghezza. Sono considerati ingombranti i pacchi che superino le seguenti dimensioni: m. 1,05 per una qualsiasi delle dimensioni; m. 2 per la somma della lunghezza e del perimetro più grande preso in un senso che non sia quello della lunghezza. Dimensioni minime — le corrispondenze di qualsiasi specie debbono presentare per l'indirizzo e per le indicazioni di servizio una superfìcie non inferiore a cm. 9 x cm. 14 (tolleranza — 2 mm.). Se a forma di rotolo, la lunghezza più il doppio diametro non deve essere inferiore a cm. 17, purché la dimensione maggiore non sia inferiore a cm. 10. — per i pacchi valgono gli stessi limiti. Limiti di valore — assicurazione per le corrispondenze - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione, ma non possono superare i 1633 DTS (5.000 Fr.-oro). — assicurazione per i pacchi - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione, ma non possono superare i 1633 DTS (5.000 Fr.-oro). — vaglia internazionali ed assegni - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione e di provenienza. Indennità di smarrimento — per le corrispondenze raccomandate, 19,60 DTS (60 Fr.-oro). — per i sacchi speciali di stampe, 65,34 DTS (200 Fr.-oro). — per i pacchi: - del da da da peso oltre oltre oltre fino a 5 Kg. 5 Kg. fino a 10 Kg. 10 Kg. fino a 15 Kg. 15 Kg. fino a 20 Kg, 19,60 29,40 39,20 49,00 DTS (60 Fr.-oro) DTS (90 Fr.-oro) DTS (120 Fr.-oro) DTS (150 Fr.-oro) Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano II - SERVIZI 37 TELEGRAFICI A) TELEGRAMMI 1 PER L'INTERNO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — Telegrammi ordinari - tassa fìssa fino a 10 parole - per ogni parola in più 2 Lire 1.800 » 60 PER L'ITALIA — Telegrammi ordinari - tassa fìssa fino a 10 parole - per ogni parola in più » » 2.800 100 » » 5.600 200 » 4.600 » 100 » 9.200 — Telegrammi urgenti - tassa fìssa fino a 1 0 parole - per ogni parola in più — Telegrammi per vaglia telegrafici ordinari - tassa fissa . - per ogni parola aggiunta dal mittente — Telegrammi per vaglia telegrafici urgenti - tassa fìssa - per ogni parola aggiunta dal mittente . . . . . . . » 200 — Telegrammi meteorologici (OBS) - tassa fìssa fino a 10 parole - per ogni parola in più » » 700 20 » » 800 20 » 2.800 — Telegrammi di stampa contenenti unicamente notizie destinate alla pubblicità, da chiunque indirizzati impersonalmente a giornali e agenzie d'informazioni - tassa fìssa fino a 10 parole - per ogni parola in più — Soprattasse telegrafiche per servizi speciali - soprattassa per vaglia telegrafici con avviso telegrafico ordinario di pagamento Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 38. - soprattassa per vaglia telegrafici con avviso telegrafico urgente di pagamento . • Lire 5.600 - soprattassa per telegrammi con risposta pagata (EP ovvero BPAIMx) » 300 - soprattassa per parola, con minimo di dieci parole, per telegrammi collazionati (TC) di qualunque categoria » 100 » 2.800 » 5.600 » 2.800 » 1.500 - avvisi di servizio tassati: a) se non è obbligatoria la risposta all'avviso di servizio tassato, tassa fìssa b) se invece è obbligatoria la risposta all'avviso di servizio tassato, o questa è domandata dal richiedente ( R P ) , tassa fìssa c) soprattassa per avvisi di servizio tassati con indicazione « consultate mittente » - rilascio di copia di un telegramma: tassa fìssa . . . 3 PER OLTRE L'ITALIA Le tasse, le soprattasse e le qualifiche dei telegrammi diretti oltre l'Italia variano a seconda della destinazione e vengono aggiornate con provvedimento amministrativo. B) T E L E X 1 PER L'ITALIA — per Eoma e provincia - minimo un minuto - per ogni minuto successivo o frazione — per le altre località fino a 200 Km. - minimo un minuto - per ogni minuto successivo o frazione Lire » 220 110 » » 550 275 » » 750 375 — per le altre località oltre i 200 Km. - minimo un minuto - per ogni minuto successivo o frazione Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 2 39 PER OLTRE L'ITALIA Le tasse delle comunicazioni Telex dirette oltre l'Italia variano a seconda della destinazione e vengono aggiornate con provvedimento amministrativo. 3 SOPRATTASSE PER GLI UFFICI NON ABBONATI Diritto di trasmissione per ogni destinazione - minimo un minuto - per ogni minuto successivo o frazione Lire 1.200 » 300 Art. 2. - Gli invii normalizzati devono presentare tutti i requisiti stabiliti nella tabella qui di seguito riportata. INVÌI NORMALIZZATI 1 DEFINIZIONE Sono normalizzati gli invii conformi ai requisiti indicati nelle presenti norme. Gli invii possono essere: a) in busta senza pannello trasparente; b) in busta con pannello trasparente; c) senza busta sotto forma di cartolina; d) senza busta sotto forma di moduli. 2 REQUISITI — Requisiti comuni a tutti gli invii: - Forma rettangolare; - La lunghezza dell'invio non deve essere inferiore all'altezza moltiplicata per 1,4; - Dimensioni: minima, mm. 90 x mm. 140 (tolleranza — 2 mm.); massima, mm. .120 x mm. 235 (tolleranza + 2 mm.); - Peso massimo: grammi 20; - Spessore massimo: mm. 5; - Posizione dell'indirizzo: l'indirizzo del destinatario deve essere scritto parallelamente al lato maggiore dell'invio; - Posizione dell'affrancatura: l'affrancatura deve essere apposta in alto a destra al di sopra dell'indirizzo. 40 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento — Requisiti particolari degli invii in busta senza pannello trasparente: - Posizione dell'indirizzo: L'indirizzo del destinatario deve essere scritto sulla superficie non munita del lembo di chiusura. - Peso minimo: grammi 3. — Requisiti particolari degli invii in busta con pannello trasparente: - Posizione del pannello: Il pannello, bene incollato lungo l'intero perimetro e posto in maniera da non compromettere sensibilmente le caratteristiche meccaniche della busta, deve essere ubicato parallelamente al lato maggiore dell'invio sulla superficie non munita del lembo di chiusura in modo tale che l'indirizzo del destinatario traspaia: ad una distanza minima di mm. 40 dal bordo superiore e di mm. 15 dai bordi laterali destro e sinistro e dal bordo inferiore; ad una distanza massima di mm. 140 dal bordo laterale destro. - Nella zona rettangolare sopra definita debbono comparire le indicazioni relative all'indirizzo del destinatario; eventuali indicazioni non attinenti all'indirizzo possono comparire nella citata zona rettangolare purché poste al di sopra della penultima riga dell'indirizzo. - Peso minimo: grammi 3. — Requisito particolare degli invii senza busta sotto forma di cartolina: - Grammatura della carta: massima, grammi 300 al metro quadrato; minima, grammi 190 al metro quadrato. È prevista la possibilità di grammatura inferiore, fino al limite di 160 gr. al metro quadrato, quando la carta presenti una sufficiente rigidità longitudinale. — Requisiti particolari degli invii senza busta sotto forma di moduli: - Posizione dell'indirizzo: L'indirizzo del destinatario deve essere ubicato nella stessa posizione prevista per gli invii in busta con pannello trasparente, di cui al corrispondente capoverso del presente n. 2; - Grammatura della carta: massima: grammi 300 al metro quadrato; minima: se l'invio non contiene inserti, la grammatura della carta non deve essere inferiore a grammi 70 per metro quadrato; se l'invio contiene inserti, il totale della grammatura dei fogli costituenti le due facciate esterne dell'invio non deve essere inferiore a grammi 120 per metro Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 41 quadrato e la grammatura della carta per ciascuna facciata non deve essere inferiore a grammi 53 per metro quadrato. - Tali invii devono essere perfettamente chiusi su tutti i lati con incollatura tale da assicurare una consistente rigidità e non devono presentare fori di trascinamento sui bordi laterali. Per i moduli autoimbustanti è consentito che il lato inferiore o superiore non sia incollato. 3 INVÌI CHE, PUB ESSENDO RISPONDENTI AI REQUISITI DI CUI AL PRECEDENTE N. 2, NON SONO CONSIDERATI NORMALIZZATI. — Invii aventi all'esterno fermagli, occhielli, ganci ripiegati o punti metallici, ad eccezione degli invii raccomandati o assicurati con avvisi di ricevimento fermati con punti metallici; — Cartoline e schede meccanografiche perforate non imbustate; — Invìi in busta contenenti oggetti, in particolare metallici, che possono cagionare danno agli invii stessi o agli impianti; — Invii senza busta costituiti da fogli ripiegati i cui bordi non siano tutti completamente incollati, ad eccezione dei moduli autoimbustanti di cui al corrispondente capoverso del precedente n. 2; — Invii in busta a finestra priva di pannello trasparente; — Invii realizzati con materiali che presentino proprietà differenti da quelle della carta (ad esempio, plastica). Art. 3. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il I giugno 1984. O Città del Vaticano, trenta maggio millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. BAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV Num. 1 Città del Vaticano, lunedì 18 giugno 1984-- EDI S S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DELLA CITTA ! DEL IATIC4NÖ» P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o VI $iv L X X I V — Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato •? • " • d e l l a C i t t à d e l V a t i c a n o c o n la q u a l e è a u t o r i z z a t a la e m i s s i o n e di una serie scientifiche di della francobolli per celebrare le istituzioni culturali e Santa Sede. 18 giugno 1981¡ ! LA P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A C I T T A DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Visti gli art. 2 e 20 lett. o n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di quattro francobolli, da valere per il pagamento delle tasse relative alla corrispondenza in partenza dalla Città del Vaticano, per celebrare le istituzioni culturali e scientifiche della Santa Sede. Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati su carta bianca patinata a stampa pluricolore in offset, calcografia e 46 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento rotocalcografia, e riuniti nel numero di venticinque esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni : mm. 48 x 40, dentellatura 14 x 14, formato orizzontale ; valori: L. 150, L. 450, L. 550, L. 1.500; i soggetti riproducono : — per il valore da L. 150, la veduta esterna della Pontificia Accademia delle Scienze; — per il valore da L. 450, sigilli apposti su un documento conservato presso l'Archivio Segreto Vaticano; — per il valore da L. 550, l'ingresso della Biblioteca Apostolica Vaticana ; — per il valore da L. 1.500, la Specola Vaticana di Castel Gandolfo. I quattro francobolli recano la denominazione delle singole istituzioni e, in basso, la dicitura « POSTE VATICANE » e l'indicazione del valore. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 900.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciotto giugno millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. BAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV Città del Vaticano, lunedì 18 giugno 1984 Num. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDI S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DELLA CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - A n n o VI NT. LXXY della di un Città Ordinanza del nuovo della Vaticano tipo di Pontificia con la Commissione per lo Stato quale è autorizzata la emissione aerogramma. 18 giugno 198J¡. L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO DELLA C I T T A DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; Vista l'ordinanza 29 dicembre 1983, N . L X V I I , in materia di tariffe postali e telegrafiche; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di un nuovo tipo di aerogramma, suddiviso in tre sezioni, la superiore delle quali è munita di tre lembi gommati per la chiusura. Sul lembo superiore è riportata l'avvertenza, in due lingue e su due righe : È vietato inserire qualsiasi oggetto — Il est défendu de joindre n'importe quel objet. Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 50 La prima sezione del foglio reca impressi sulla facciata esterna : a sinistra, in alto, la vignetta, che riproduce Giovanni I I I Sobieski, re di Polonia, vittorioso nella battaglia di Vienna del 1683, particolare tratto dal quadro del pittore polacco Giovanni Mateiko, donato dai cattolici polacchi al Papa Leone X I I I e che è conservato in Vaticano. Sulla destra della vignetta la scritta «VENIMUS VIDIMUS DEUS VICIT » ; in basso, fuori della vignetta, la dicitura « AÉROGRAMME » ; a destra, in alto, l'impronta del valore, recante i due stemmi del Papa Innocenzo XI Odescalchi e le diciture «INNOCENZO X I » e «550 POSTE VATICANE )) . La seconda sezione, che ripiegata forma il verso dell'aerogramma, reca la dicitura « MITTENTE » e tre linee punteggiate. La terza sezione reca la scritta : Il Papa Innocenzo XI Odescalchi, in segno di gratitudine al Sovrano polacco Giovanni Sobieski, sostituì nel suo stemma l'aquila nera con quella bianca coronata della monarchia polacca. Il foglio, di colore celeste grigio, che aperto misura cm. 26,5x15,8, esclusi i lembi di chiusura, reca in filigrana la dicitura « STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO )). L'impronta del valore postale, di formato verticale, mm. 48x45, compresa la dentellatura. La tiratura è di n. 280.000 esemplari. misura Art. 2. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciotto giugno millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. BAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV Città del Vaticano, sabato 30 giugno 1984 Num. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E D I S P O S I Z I O N I D E L L O STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - A n n o VI N. L X X V I - Decreto della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con il quale sono modificati l'art. 10 del Decreto della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in data 15 ottobre 1973, N. XCV, e l'elenco delie proprietà della Santa Sede, annessi e dipendenze, site nei Comuni di Castel Gandolfo e di Albano Laziale. 30 giugno 198% L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A CITTA DEL V A T I C A N O Vista la legge sul governo dello Stato della Città del Vaticano, 24 giugno 1969, n. L I ; Visto il Decreto della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano 15 ottobre 1973, n. XCV, con il quale è promulgato il Regolamento interno della Direzione delie Ville Pontificie ; Visto lo scambio di note tra la Santa Sede e il Governo italiano sull'ampliamento del cimitero civile di Albano, in data 23 gennaio 1981 ; Ha emanato il presente 54 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento DECRETO Art. 1. - L'art. 10 del Decreto della Pontificia Commissione per Io Stato della Città del Vaticano in data 15 ottobre 1973, n. XOV, è sostituito dal seguente : « I servizi che comportino prestazioni straordinarie con obbligo di presenza eccedenti il normale orario giornaliero e con carattere di continuità verranno compensati in misura da stabilirsi caso per caso, previa approvazione della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano». Art. 2. - L'elenco delle proprietà della Santa Sede, annessi e dipendenze, site nei Comuni di Castel Gandolfo e di Albano Laziale, allegato, sotto la lettera « A » , al Decreto della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in data 15 ottobre 1973, N. XCV, è sostituito dall'elenco allegato, sotto la lettera « A », al presente Decreto. Art. 3. - Ad eccezione dei suddetti art. 10 ed allegato « A », il Decreto della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con il quale è promulgato il Regolamento interno della Direzione delle Ville Pontifìcie, in data 15 ottobre 1973, N. XCV, rimane integralmente in vigore. Città del Vaticano, trenta giugno millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. RAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 55 ALLEGATO A PROPRIETÀ D E L L A S A N T A SEDE IN CASTEL GANDOLFO E ALBANO L A Z I A L E A SEGUITO DELLO SCAMBIO DI NOTE T R A LA SANTA SEDE E IL GOVERNO I T A L I A N O SULL'AMPLIAMENTO DEL CIMITERO C I V I L E DI ALBANO, IN D A T A 23 GENNAIO 1981 EXTRATERRITORIALI : 1) Complesso delle Ville Pontificie di Castel Gandolfo, costituito da : Palazzo Apostolico, con adiacenze e pertinenze (ad eccezione dell'area del « Cortilone », adiacente via Massimo d'Azeglio, di mq. 339,11 di superficie, che, a seguito dello scambio di note tra la Santa Sede e il Governo italiano sull'ampliamento del cimitero civile di Albano, in data 23 gennaio 1981, ha perduto la extraterritorialità, pur rimanendo di proprietà della Santa Sede) ; Giardino del Moro ; Palazzo e Villa ex Barberini ; Villa Cybo; Oliveto ex Baccelli (ad eccezione della superfìcie di mq. 2.562 che, a seguito dello scambio di note tra la Santa Sede e il Governo italiano sull'ampliamento del cimitero civile di Albano in data 23 gennaio 1981, ha cessato di essere di proprietà della Santa Sede). 2) Chiesa di S. Tommaso da Villanova e annessa casa parrocchiale sulla Piazza della Libertà in Castel Gandolfo, con ampi locali al piano terreno, ad eccezione dei due locali al piano terreno destinati ad Ufficio Postale e Farmacia, per una superficie di mq. 274,40, che, a seguito dello scambio di note tra la Santa Sede e il Governo italiano sull'ampliamento del cimitero civile di Albano, in data 23 gennaio 1981, hanno perduto la extraterritorialità, pur rimanendo di proprietà della Santa Sedè. 56 Avta Apostolicae Sedis - Supplemento 3) Portico dei Pellegrini in Castel Gandolfo, Piazza della Libertà. 4) Stabile in Castel Gandolfo, via Massimo d'Azeglio, con locali al pianterreno ai numeri 4, 5, 6, 7, 11 e sei appartamenti ai due piani superiori. 5) Casa delle Maestre Pie Filippini nella Villa Cybo. 6) Stabile sulle sponde del lago di Albano con impianto di sollevamento delle acque, con terreno annesso e striscia di terreno della larghezza di m. 4 che va dal detto terreno, attraverso il bosco Comunale, sino al serbatoio sito nella villa ex Barberini. 7) Palazzetto sito in Albano Laziale, Piazza L. Sabbatini n. 1, destinato a parlatori e foresterie delle Suore Clarisse e Monache Basiliane. 8) Conventi delle Suore Clarisse e delle Monache Basiliane, siti in Albano Laziale, Piazza L. Sabbatini, numeri 2, 3, 4, 5, 6 e via Cairoli n. 43. 9) Proiezione sulla strada di Sant'Antonio del cavalcavia che congiunge la Villa Cybo con la Villa Barberini. 10) Collegio Urbano de Propaganda Fide, con parco annesso, per una superficie complesiva di mq. 43.400. NON EXTRATERRITORIAL! : 11) Area del « Cortilone » in Castel Gandolfo, adiacente via Massimo d'Azeglio, di mq. 339,11 di superficie. 12) Locali al piano terreno della casa parrocchiale annessa alla Chiesa di S. Tommaso da Villanova, sulla Piazza della Libertà in Castel Gandolfo, adibiti ad Ufficio Postale e Farmacia, per una superfìcie di mq. 274,40. 13) Piano viabile e pertinenze della strada di S. Antonio (esclusa la proiezione sulla strada del cavalcavia che congiunge la Villa Cybo con la Villa Barberini) per una superfìcie di mq. 1.468,71. 14) Casa popolare Benedetto XV sita in Castel Gandolfo, via Vigna di Corte e piccolo terreno adiacente. 15) Casa in Castel Gandolfo, via delle Scuole Pie n. 2 e 4 (già 7). Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 57 Casa popolare S. Pio X in Castel Gandolfo, tra via Prati n. 1 e via Card. Merry del Val. Palazzetto Cybo in Castel Gandolfo, via San Giovanni Battista de la Salle. Casa in Castel Gandolfo, via C. Rosselli n. 19, 21, 23. Tre grandi vani sulla Piazza del Fontanile a Castel Gandolfo. Stabile in Castel Gandolfo, via Garibaldi n. 8, 10, 12, 14. Stabile in via Garibaldi n. 16 (ex Villa Brazzà) in Castel Gandolfo. Oratorio Salesiano in Castel Gandolfo, via del Fosso, con abitazione del custode e terreno annesso di circa mq. 1.000. Abitazione e cantina in via del Fosso. Villa Pax in Castel Gandolfo, via del Palazzo Pontifìcio n. 3 e parco annesso di circa due ettari. Villino ex Costantini in Castel Gandolfo, via del Palazzo Pontifìcio n. 1 e terreno annesso. Villino ex Di Stefano, sito in Castel Gandolfo, viale Pio XI, con annesso giardino. Abitazione in Castel Gandolfo, via C. Battisti n. 17. Piccolo stabile in Castel Gandolfo, Piazza C. Battisti n. 22 e 23 (escluso piano terreno). Scuola Pontifìcia Paolo VI in località Ibernesi, con annesso giardino. Complesso della Villa degli Ibernesi, con parco annesso. Pineta adiacente al Giardino del Moro in Castel Gandolfo, tra la via Card. Merry del Val e via del Palazzo Pontifìcio. 32) Piano viabile e pertinenze stradali della strada statale 216 Maremmana 3 tra il Km. 25,040 e il Km. 26,800 (Galleria di Sotto) e tra il Km. 23,900 e il Km. 24,450 (via di Marino). Il piano viabile è in uso all'ANAS ed accatastato alla stessa. a 33) Piano viabile e pertinenze stradali della « Galleria di Sopra ». Il piano viabile è in uso alla Provincia ed accatastato alla stessa. 58 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 34) Piano viabile e pertinenze stradali della strada dell'Ercolano. In uso al Comune di Castel Gandolfo e accatastato allo stesso. 35) Relitti stradali, già sede viaria dell'antica strada Alessandrina. 36) Piccoli appezzamenti di terreno antistanti il Palazzo Barberini e prospicienti il lago. 37) Piccolo terreno annesso alla Casa popolare S. Pio X in Castel Gandolfo. 38) Palazzo Del Drago (già Albani) sito in Castel Gandolfo, largo Matteotti. 39) Casa in Castel Gandolfo, Piazza della Libertà n. 1, 3, 4. Anno LV Città del Vaticano, martedì 2 ottobre 1984 Num. 10 ACTA APOSTOLICAE SED S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DELLA CITTA DEL VATICANO P o n l i f î e a î o di S. S. G i o v a n n i P a o l o ÏI - A n n o YÏ N. L X X V I I - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli per posta ordinaria. 2 ottobre 1981 t L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A CITTÀ DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Visti gli art. 2 e 20, lett. c, n. 5, della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di francobolli per posta ordinaria per ricordare i viaggi di Sua Santità Giovanni Paolo II negli anni 1981 e 1982, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati su carta bianca patinata a stampa pluricolore in rotocalcografia, e riuniti 62 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento nel numero di 40 esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche : dimensioni : mm. 30 x 25,4, dentellatura 13V4 x 14^4, formato orizzontale ; valori: L. 50, L. 100, L. 150, L. 250, L. 300, L. 400, L. 450, L. 550, L. 1.000, L. 1.500, L. 2.500, L. 4.000 ; i soggetti raffigurano : per il valore da L. 50, il Papa, che, al suo arrivo a Karachi, s'incontra con il popolo pakistano (16 febbraio 1981) ; per il valore da L. 100, il Papa, che, in visita alle isole Filippine, venera l'immagine di Nostra Signora di Peñafrancia (17-22 febbraio 1981) ; per il valore da L. 150, il Papa, che saluta la popolazione dell'isola di Guam (22 febbraio 1981); per il valore da L. 250, il Papa in Giappone, sullo sfondo una moltitudine di fedeli e la Cattedrale di Tokio (23-26 febbraio 1981) ; per il valore da L. 300, il Papa ad Anchorage, in atto di saluto, sullo sfondo una slitta percorre la terra polare (26 febbraio 1981) ; per il valore da L. 400, il Crocifisso che viene innalzato dalla mano del Papa, sullo sfondo il popolo e il continente africano, in evidenza i Paesi visitati : Nigeria, Benin, Gabon, Guinea Equatoriale (12-19 febbraio 1982) ; per il valore da L. 450, il Papa, durante la visita in Portogallo, in atto di preghiera presso l'immagine della Madonna di Fatima (12-15 maggio 1982) ; per il valore da L. 550, il Papa, che, durante la visita in Gran Bretagna, incontra il Cardinale Arcivescovo di Westminster, sullo sfondo la Cattedrale Anglicana di Canterbury (28 maggio 2 giugno 1982) ; per il valore da L. 1.000, il Papa, durante la visita in Argentina, in atto benedicente davanti all'immagine della Madonna di Lujàn (10-13 giugno 1982) ; per il valore da L. 1.500, il Papa, che, in Svizzera, partecipa alla Conferenza Internazionale del Lavoro, sullo sfondo veduta del lago Lemano e della città di Ginevra (15 giugno 1982) ; Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 63 per il valore da L. 2.500, il Papa che visita la Repubblica di San Marino, sullo sfondo il Monte Titano (29 agosto 1982) ; per il valore da L. 4.000, il Papa, che, durante la visita in Spagna, saluta il popolo spagnolo, sullo sfondo la Cattedrale di Santiago de Compostela (31 ottobre - 9 novembre 1982). I francobolli recano, in alto, le date dei viaggi ai quali i rispettivi soggetti si riferiscono, e in basso la dicitura « POSTE VATICANE » , con l'indicazione del valore. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, due ottobre millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. RAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LY Città del Vaticano, martedì 27 novembre 1984 Num. 1 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno VII N. L X X V I I I - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli per commemorare il sedicesimo centenario della morte di S. Damaso Papa. 27 novembre 198^ LA P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A C I T T À DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di tre francobolli per commemorare il sedicesimo centenario della morte di S. Damaso 66 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Papa, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati su carta bianca patinata a stampa pluricolore in rotocalcografia, e riuniti nel numero di 40 esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche : dimensioni : mm. 40 x 30, dentellatura 14 x Ì S zontale ; 1 / ^ , formato oriz- valori : L. 200, L. 500, L. 2.000 ; i tre soggetti riproducono, sul lato sinistro, l'immagine del Santo con in mano la Bibbia, e sul lato destro, rispettivamente : per il valore da L. 200, la ricostruzione del sepolcro dei SS. Marcellino e Pietro nella catacomba (( ad duas lauros » sulla via Casilinà. Viene riportata la scritta latina « PERCUS.SOR RETULIT DAMASO», che costituisce una parte del testo della epigrafe posta da San Damaso che racconta il martirio dei due Santi come il Papa, giovanetto, lo aveva appreso direttamente dal carnefice; per il valore da L. 500, l'epigrafe posta da Papa Damaso sulla tomba di S. Gennaro, figlio di S. Felicita, e sepolto nella « spelunca magna » della catacomba di Pretestato sulla via Appia Pignatelli ; per il valore da L. 2.000, ruderi della Basilica costruita da Papa Damaso in onore dei martiri Simplicio, Faustino e Beatrice, sulla catacomba di Generosa, in via Portuense. I tre francobolli recano, sul lato sinistro, la scritta « SAN DAMASO 384-1984 », in alto a destra l'indicazione del valore e in basso la dicitura (( POSTE VATICANE )). Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 900.000 serie complete. Art. 4, - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 67 degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventisette novembre millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. BAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV Città del Vaticano, martedì 27 novembre 1984 Num. 1 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS S U P P L E M E N T O P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI D E L L O STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno VII N. L X X I X - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di cartoline postali illustrate recanti l'impronta, a stampa, del valore postale di francatura. 27 novembre 1984 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A CITTÀ DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di cartoline postali illustrate, recanti l'impronta, a stampa, del valore postale di francatura, raccolte in un contenitore. La tiratura è di 100.000 serie complete, da cinque cartoline con il valore da L. 400 cadauna. ib Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art* 2. - Le cartoline di cui all'articolo precedente, del formato di cm. 14,50x10,50, sono illustrate Con Cinque soggetti e colori diversi, ed hanno le caratteristiche seguenti : nel diritto : sul lato destro, in alto, l'impronta a stampa colorata, delle dimensioni di mm. 32x36, riproduce le Chiavi decussate sormontate dal Triregno, e reca l'indicazione del valore e la dicitura «POSTE VATICANE » ; nella parte restante, quattro righe riservate all'indirizzo del destinatario; sul lato sinistro, in alto, la scritta «CARTE POSTALE» e in basso la descrizione delle illustrazioni e i nomi degli incisori; al centro, iii öenso verticale, la scritta « Riproduzione vietata », tra due linee anch'esse verticali ; nel rovescio, le vignette riproducono rispettivamente : ritratto del Papa Paolo V e le Sale destinate, nel suo Pontificato, a sede dell'Archivio Segreto Vaticano; ritratto del Papa Leone X I I I , lapide a ricordo dell'apertura agli studiosi dell'Archivio Segreto Vaticano (1880) e le parole « PRIMAM ESSE HISTORIAE LEGEM NE QUID FALSI DICERE AUDEAT : DEINDE NE QUID VERI NON AUDEAT», che rispecchiano il pensiero del Papa di far coincidere i concetti di ricerca storica e di ricerca della verità; composizione di documenti con sigilli aurei, conservati nell'Archivio Segreto Vaticano ; lettera su seta e relativa custodia con figura del drago, inviata nel 1650 dall'imperatrice cinese Elena a Papa Innocenzo X, conservata nell'Archivio Segreto Vaticano ; grafico illustrativo dei nuovi locali dell'Archivio Segreto Vaticano nel sottosuolo del Cortile della Pigna, nella Città del Vaticano. Art. 3, - L'emissione e la vendita delle cartoline di Cui alla presente ordinanza sono riservate esclusivamente allo Stato. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 71 degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventisette novembre millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. BAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente Anno LV Città del Vaticano, sabato 29 dicembre 1984 Num. 13 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA Il III M Illi Pim m "Mm DEL VATICANO v i m Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno VII N. LXXX - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in materia di tariffe postali e telegrafiche. 29 dicembre 1984 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20, lett. c, n. 5 e 6, della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; Visto l'accordo tra la Santa Sede e l'Italia in materia di tariffe postali, in data 23 gennaio 1952; Vista l'ordinanza della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in materia di tariffe postali e telegrafiche in data 30 maggio 1984, N. L X X I I I ; ORDINA Art. 1. - Le tariffe postali, le soprattasse di trasporto aereo e le tariffe telegrafiche attualmente in vigore sono sostituite, a decorrere dal I gennaio 1985, da quelle indicate nella tabella seguente: o I - SERVIZI POSTALI Per l'interno della Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 450 900 900 1.100 2.200 4.200 6.600 10.500 600 1.100 1.100 1.400 2.800 5.300 9.000 14.600 LETTERE — fino a 20 grammi: — — — — — — - invii non normalizzati . . da oltre 20 gr. fino a 50 da oltre 50 gr. fino a 100 da oltre 100 gr. fino a 250 da oltre 250 gr. fino a 500 da oltre 500 gr. fino a 1.000 da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 1 . . gr. gr. gr. gr. gr. gr. 350 600 600 800 1.500 2.800 4.400 7.000 2 Per gli invii normalizzati, ved. l'art. 2 della presente Ordinanza. Nei rapporti con il Belgio, la Germania (Rep. Fed.), il Lussemburgo, i Paesi Bassi e la Svizzera, sono stabilite le seguenti tariffe: — lettere di peso fino a 20 gr. Lire 450 (per le lettere di peso superiore si applica la tariffa intera per il peso totale); — cartoline di Stato e dell'industria privata, con corrispondenza, Lire 400. 2 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 76 Per l'interno della Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire — — 600 250 700 350 1.000 — — 700 1.400 2.700 4.300 6.700 1.000 2.100 4.000 6.400 10.000 — 300 400 400 300 600 400 900 — — — — — 350 450 3 FATTURE COMMERCIALI CARTE MANOSCRITTE — — — — da, oltre 100 da oltre 250 da oltre 500 da oltre 1.000 4 gr. gr. gr. gr. fino fino fino fino a 250 gr. a 500 gr. a 1.000 gr. a 2.000 gr. — — — — CARTOLINE DI STATO E DELL'INDU- 6 5 7 CARTOLINE ILLUSTRATE - - BIGLIETTI DI VISITA - - PARTECIPAZIONI DI NASCITA, MORTE, MATRIMONIO E SIMILI A STAMPA - STAMPE AUGURALI 8 9 10 — invii non normalizzati CARTOLINE ILLUSTRATE E BIGLIETTI DI VISITA, con non più di 5 parole di convenevoli - PARTECIPAZIONI DI NASCITA, MORTE, MATRIMONIO E SIMILI A STAMPA 11 11 — invii normalizzati 8 . P e r oltre l'Italia, le fatture commerciali aperte possono essere allegate alle stampe e ai pacchetti postali. Per oltre l'Italia sono considerate stampe e non possono contenere lettere di accompagnamento. Ved. nota 2. Per oltre l'Italia, con corrispondenza, ved. voce n. 5. Per oltre l'Italia, con non più di 5 parole di convenevoli, ved. voce n. 7. Per oltre l'Italia, con corrispondenza, ved. voce n. 1. ' Per oltre l'Italia, con non più di 5 parole di convenevoli, ved. voce n. 7. Per oltre l'Italia, ved. voce n. 7. Per l'Italia, ved. voce n. 6. 4 f 4 7 8 10 11 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 8 9 AVVISI DI RICEVIMENTO O DI PAGAMENTO STAMPE periodiche e non periodiche — fino a 20 gr.: - invii normalizzati - invii non normalizzati . . . . — da oltre 20 gr. fino a 50 gr. — da oltre 50 gr. fino a 100 gr. — da oltre 100 gr. fino a 250 gr. — da oltre 250 gr. fino a 500 gr. — da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. — da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 gr. 77 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 300 400 600 200 250 250 300 400 800 1.400 2.000 250 350 350 450 600 1.200 2.000 3.000 350 450 450 650 1.100 2.000 3.000 4.600 2.300 — — 2.300 500 800 1.000 700 .1.150 1.500 200 250 250 350 — per ogni 1.000 gr. o frazione in più — stampe spedite in sacchi speciali, dirette allo stesso destinatario ed alla stessa destinazione: - per ogni 1.000 gr. o frazione 10 PLEGHI DI LIBRI 12 — fino a 500 gr — da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. — da oltre 1.000 gr. fino a 2.000 gr. 11 CEDOLE DI COMMISSIONI LIBRARIE TASSA FISSA per la restituzione di stampe periodiche e non periodiche di peso non superiore a 40 grammi, fatta eccezione per i giornali quotidiani e i settimi numeri degli stessi, non potute recapitare per qualunque ragione: per ciascun oggetto . . . . 13 — — 13 — invii normalizzati — invii non normalizzati 12 _ CARTE PUNTEGGIATE CIECHI 12 AD USO DEI 200 in franchigia in franchigia in franchigia P e r oltre l'Italia, ved. voce n. 9. P e r oltre l'Italia sono considerate lettere o cartoline dell'industria privata con corrispondenza, se ne hanno le caratteristiche. 13 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 78 Per l'interno della Città del Vaticano Lire Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 400 800 1.400 2.300 600 1.200 2.100 3.400 650 1.300 2.250 3.600 400 800 1.400 2.300 600 1.200 2.100 3.400 — — — — 450 450 450 1.200 1.400 1.500 2.150 3.500 4.150 5.000 1.800 2.100 2.200 3.200 5.200 6.200 7.500 — — — — — — — PACCHETTI POSTALI — da oltre — da oltre — da oltre 100 gr. fino a 250 gr. 250 gr. fino a 500 gr. 500 gr. fino a 1.000 gr. CAMPIONI DI MERCI 14 - INCISIONI F O N I C H E S U D I S C H I , NASTRO O F I L O — da oltre — da oltre — da oltre 14 100 gr. fino a 250 gr. 250 gr. fino a 500 gr. 500 gr. fino a 1.000 gr. TASSA FISSA di trattamento per gli invii ordinari non od insufficientemente affrancati, oltre la francatura PACCHI ORDINARI per l'interno e per l'Italia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 a) Normali: — — — — — — b) da oltre 500 gr. fino a 1 Kg. . da oltre 1 Kg. fino a 3 Kg. . da oltre 3 Kg. fino a 5 Kg. . da oltre 5 Kg. fino a 10 Kg. . da oltre 10 Kg. fino a 15 Kg. . da oltre 15 Kg. fino a 20 Kg. . Ingombranti oppure normali dichiarati fragili: — tariffe di cui alla lettera a) maggiorate del 100%. e) Ingombranti dichiarati fragili: — tariffe di cui alla lettera a) maggiorate del 200%. 14 P e r oltre l'Italia sono considerati pacchetti postali. 79 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 18 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire PACCHI URGENTI fino a 5 Kg. per l'interno e per l'Italia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 e la tassa fìssa di recapito per espresso a) Normali: — tariffe di cui alla lettera a) dei pacchi ordinari, maggiorate del 100% h\ Tnerombranti oppure normali diCommentarii Riviste Reviews Revues Zeitschriften Revistas libreria editrice vaticana CITTA DEL VATICANO Pretium subscriptionis Nuove tariffe N e w Prices Nouveaux Prix Neue Preise Nuevos Precios C.C. post. Italia n. 00774000 1985 1.000 500 ¡del bollettino di spe^nza e arrivo): ! 1,31 (Pr.-oro (Pr.-oro 1,63 (Fr.-oro 1,96 ¡ 2,45 (Fr.-oro 2,94 (Fr.-oro 3,27 (Fr.-oro i i 4,00) 5,00) 6,00) 7,50) 9,00) 10,00) k. normali fino a 20 K g . I ir espresso e debbono essere , della relativa tassa fìssa. 1ère aggiunte all'ammontare 78 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Per l'interno della Città del Vaticano Lire U fino a 100 gr, da oltre 100 gr. fino a 250 gr. da oltre 250 gr. fino a 500 gr. da oltre 500 gr. fino a 1.000 gr. CAMPIONI DI MERCI 14 - — — — — Lire fino a 100 gr. . da oltre 100 gr. fino a da oltre 250 gr. fino a da oltre 50^ <*» fi 400 800 1.400 2.300 600 1.200 2.100 3.400 400 800 1.400 600 1.200 2.100 650 1.300 2.250 3.600 14 250 gr. 500 gr. - TASSA FISSA di «ACTA A P O S T O L I C A E SEDIS» invii ordinari i mente affrancai mancante . . 17 Lire INCISIONI F O N I C H E S U D I S C H I , NASTRO 0 F I L O 16 Oltre l'Italia PACCHETTI POSTALI — — — — 15 Per l'Italia Commentarium Urticiaie mensibus singulis eduntur PACCHI ORDINAI l'Italia, oltre il di spedizione di a) Normali: — fino a 500 gì — da oltre 500 — da oltre 1 I — da oltre 3 I — da oltre 5 1 — da oltre .10 E — da oltre 15 E b) Ingombranti < chiarati fragili — tariffe di cui £ giorate del 10' e) Ingombranti d — tariffe di cui a giorate del 20( Pretium subscriptionis Abbonamenti Abonnement Annual subscription Abonnement Suscripción Assinatura Pro annis elapsis Annate arretrate Années antérieures Previous years Ausstehende Jahrgänge Años atrasados Anos atrasados Singuli fasciculi Un fascicolo Le fascicule Single numbers Einzelheit Cada fascículo Fascículo avulso 14 Per oltre l'Ital in Italia lire extra Italiam lire 50.000 60.000 75.000 7.500 75.000 7.500 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 18 79 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire PACCHI URGENTI fino a 5 Kg. per l'interno e per l'Italia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 e la tassa fissa di recapito per espresso a) Normali: — tariffe di cui alla lettera a) dei pacchi ordinari, maggiorate del 100% b) Ingombranti oppure normali dichiarati fragili: — tariffe di cui alla lettera a) dei pacchi ordinari, maggiorate del 200% c) Ingombranti dichiarati fragili: — tariffe di cui alla lettera a) dei pacchi ordinari, maggiorate del 300% 19 20 15 PACCHI AEREI per l'Italia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 e le tariffe normali — fino a 1.000 gr — per ogni 500 gr. o frazione in più 1.000 500 PACCHI ORDINARI per oltre l'Italia, oltre il prezzo del bollettino di spedizione di Lire 200 a) tassa sul peso (quota-parte territoriale di partenza e arrivo): — — — — — — fino a 1 da oltre da oltre da oltre da oltre da oltre 15 Kg. 1 Kg. fino a 3 Kg 3 Kg. fino a 5 Kg 5 Kg. fino a 10 Kg. 10 Kg. fino a 15 Kg 15 Kg. fino a 20 Kg DTS DTS DTS . . . . DTS DTS DTS 1,31 1,63 1,96 2,45 2,94 3,27 (Fr.-oro 4,00) (Fr.-oro 5,00) (Fr.-oro 6,00) (Fr.-oro 7,50) (Fr.-oro 9,00) (Fr.-oro 10,00) Al trasporto aereo sono ammessi i pacchi ordinari normali fino a 20 K g . I paechi inviati per via aerea fino a 10 K g . sono recapitati per espresso e debbono essere gravati, in aggiunta della soprattassa di trasporto aereo, della relativa tassa fissa. Sia la soprattassa che la tassa fìssa di cui sopra debbono essere aggiunte all'ammontare della tariffa ordinaria. Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 80 b) quota parte di transito: — territoriale: tassa stabilita in relazione alla distanza ed al peso; — marittima: tassa stabilita in relazione alle miglia marine ed al peso; — aerea: tassa stabilita in relazione alla distanza aeropostale ed alle quote-parti di rete aerea di ogni singolo Paese di destinazione. Per l'interno della Città del Vaticano Lire 21 1.000 Lire Lire 1.500 1.700 8.500 TASSA DI CONSEGNA'IN MANI PROPRIE di oggetti raccomandati o di lettere assicurate, con avviso di ricevimento 23 Oltre l'Italia TASSA DI RACCOMANDAZIONE, oltre la francatura ordinaria — per le corrispondenze chiuse o aperte — per ogni sacco speciale di stampe 22 Per l'Italia 250 250 SOPRATTASSE DI TRASPORTO AEREO PER LE CORRISPONDENZE L. C. 16 A. O. 17 per ogni 5 gr. o frazione Lire per ogni 60 gr. o frazione Lire nulla nulla 90 140 190 410 240 470 PAESI DELL'ASIA 190 470 PAESI DELL'OCEANIA 410 800 DESTINAZIONE PAESI DELL'EUROPA E DEL BACINO DEL MEDITERRANEO PAESI DELL'APRICA PAESI DELLE AMERICHE 18 . . . Lettere, cartoline postali e illustrate, con corrispondenza, vaglia postali, vaglia di rimborso relativi ad invii con assegno, lettere assicurate, avvisi di ricevimento o di pagamento. Tutti gli altri oggetti non rientranti nella categoria L.C. 17 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 24 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire 1.500 1.700 TASSA DI ESPRESSO, oltre la franca- tura ordinaria — per ogni oggetto di corrispondenza e per ogni pacco — per ogni sacco speciale di stampe 25 81 ASSICURAZIONE per l'interno 1.000 8.500 e per l'Italia I) — — assicurazione convenzionale con suggellatura facoltativa: per le corrispondenze assicurate fino a Lire 10.000 (oltre la tassa di francatura e di raccomandazione) per i pacchi assicurati fino a Lire 50.000 (oltre la tassa di francatura) 350 500 1.700 2.500 3.350 5.000 2.000 3.000 — 4.000 6.000 — 2.700 4.000 — I I ) assicurazione ordinaria: a) — — per le corrispondenze (oltre la tassa di francatura e di raccomandazione): fino a Lire 100.000 per ogni 100.000 Lire o frazione oltre l e prime 100.000 . b) — — . . . per i pacchi (oltre la tassa di francatura): fino a Lire 100.000 per ogni 100.000 Lire o frazione oltre l e prime .100.000 . . . . I I I ) assicurazione contro i rischi di forza maggiore: — tariffe di cui al punto I I ) maggiorate del 50% Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 82 Per l'interno della Città del Vaticano Lire 26 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire ASSICURAZIONE per oltre l'Italia a) tassa di assicurazione sulle corrispondenze, oltre le tasse di francatura ordinaria e di raccomandazione: — tassa fìssa 5.000 — tassa proporzionale per ogni 65 D T S (200 Fr.-oro) di valore dichiarato o frazione 600 — — — tassa fìssa — — 6.000 — tassa proporzionale per ogni 65 D T S (200 Fr.-oro) di valore dichiarato o frazione — — 4.000 550 800 b) tassa di assicurazione sui pacchi, oltre la tassa di francatura: 27 TASSA DI ASSEGNO oltre le tasse di francatura normali, all'atto dell'impostazione dell'invio contro-assegno, per la liquidazione dell'importo dell'assegno mediante vaglia di rimborso a) per l'interno e per l'Italia . . . — b) per oltre l'Italia — fino a Lire 50.000 2.300 50.000 fino a 100.000 — — 3.500 — da oltre L. 100.000 fino a 300.000 — — 4.700 — da oltre L. 300.000 fino a 500.000 — . — • 5.800 — oltre L. 500.000 —- — 6.500 — da oltre L. . — se il mittente chiede che il vaglia di rimborso gli sia trasmesso per via aerea (oltre la tassa di cui sopra) soprattassa prevista per la categoria L. C. secondo il Paese di destinazione 83 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 28 FERMO POSTA 29 TASSA PER RISPOSTA AD AVVISO DI MANCATA CONSEGNA — per ogni pacco 30 . 250 — — 450 450 450 — — 450 600 600 600 — — 1.900 250 — — 650 1.500 2.500 4.000 5.000 1.500 2.500 4.000 5.000 SERVIZI FILATELICI — affrancatura minima del materiale presentato per l'obliterazione filatelica 34 Lire TASSA RELATIVA ALLA DOMANDA per il ritiro di corrispondenza, pacco o vaglia, per modificazione di indirizzo, per annullamento o modificazione dell'importo dell'assegno o del vaglia, per conoscere l'esito di titoli postali, per la richiesta in visione di titoli pagati 33 Lire TASSA DI RECLAMO — per ogni pacco 32 Oltre l'Italia TASSA PER AVVISO DI IMBARCO — per ogni pacco 31 Per l'Italia TAGLIA ORDINARI — tassa di emissione, oltre il prezzo del modulo di Lire 100 a) per l'interno e per l'Italia — — — — — fino a Lire 20.000 da Lire 20.000 fino da Lire 50.000 fino da Lire 200.000 fino da Lire 500.000 fino a 50.000 a 200.000 a 500.000 a 1.000.000 b) per oltre l'Italia — — — — — fino a L. 50.000 da oltre L. 50.000 fino a 100.000 da oltre L. 100.000 fino a 300.000 da oltre L. 300.000 fino a 500.000 oltre L. 500.000 . 650 _ — — — — — — — — — — — — 1.700 2.900 4.100 5.400 5.900 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 84 Per l'interno della Città del Vaticano Lire 35 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire VAGLIA TELEGRAFICI a) per l'interno e per l'Italia — oltre la tassa di emissione di cui alia voce n. 34, lettera a) e quella telegrafica 200 200 — b) per oltre l'Italia — oltre la tassa indicata alla voce n. 34, lettera ô), è dovuta la tassa telegrafica. 36 VAGLIA DI VERSAMENTO per l'Italia — tassa di emissione, oltre il prezzo del modulo di Lire 100 300 - fino a Lire 100.000 - per ogni 100.000 Lire o frazione in più 37 38 TASSA PER L'EMISSIONE DEI VAGLIA CON LA CLAUSOLA « PAGAMENTO IN MANI PROPRIE » VAGLIA ORDINARI SMARRITI E . . . . . — — 500 600 600 600 1.500 1.500 1.500 1.500 1.500 1.500 TELEGRAFICI — tassa per la richiesta di pagamento nel periodo di validità: per ogni vaglia 18 40 500 150 ATTESTAZIONE DI EMISSIONE O DI PAGAMENTO DEI VAGLIA — per ogni attestazione 39 — VAGLIA SCADUTI — tassa di rimborso per ogni vaglia 18 18 Sono esenti dal pagamento della tassa i vaglia non giunti al destinatario. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Per l'interno della Città del Vaticano Lire 85 Per l'Italia Oltre l'Italia Lire Lire TASSA DI RIVALIDAZIONE E DI DUPLICAZIONE DEI VAGLIA quando la sca- denza di validità o lo smarrimento non siano imputabili al servizio po650 650 1.300 1.300 650 D l R I T T O FISSO PEU LA RICHIESTA IN VISIONE DEI TITOLI PAGATI; PER CONTRORDINI E DISPOSIZIONI DATI DAI MITTENTI 0 DAI DESTINATARI; PER CONOSCERE L'ESITO DEI TITOLI POSTALI; PER LE CERTIFICAZIONI RIGUARDANTI L'IMPOSTAZIONE E LA CONSEGNA DELLE CORRISPONDENZE E 43 — LIMITI DI PESO, DIMENSIONI, VALORE ED ASSEGNO ED INDENNITÀ DI SMAR- RIMENTO per l'interno della Città del Vaticano e per l'Italia Limiti massimi di peso — lettere, carte manoscritte, stampe, pieghi di libri e spedizioni miste Kg. NB. Per i pieghi contenenti un solo volume che ecceda il peso di Kg. 2 è ammesso l'invio fino al peso di Kg. 3 2 19 — carte punteggiate ad uso dei ciechi Kg. — cartoline dell'industria privata, cartoline illustrate, biglietti di visita, fatture commerciali, stampe augurali, partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili e cedole di commissioni librarie gr. — pacchetti postali, campioni di merci, incisioni foniche su dischi, nastro o filo Kg. 7 20 .1 — pacchi postali: a) ordinari b) urgenti c) «Exprès» 19 . Kg. 20 Kg. 5 Kg. 10 P e r il calcolo dell'affrancatura del peso eccedente i 2 K g . si applica la tariffa corrispondente allo scaglione di peso in più. 86 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Dimensioni massime — lettere, carte manoscritte, stampe, carte punteggiate ad uso dei ciechi e spedizioni miste: cm. 45 per lato o, se a forma di rotolo, cm. 75 di lunghezza con cm. 10 di diametro. — cartoline dell'industria privata: cm. 10,7 x cm. 15. — fatture commerciali, cartoline illustrate, biglietti di visita, cedole di commissioni librarie, stampe augurali e partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa: cm. 12 x cm. 23,5 (tolleranza - f 2 mm.). — pacchetti postali e campioni di merci: cm. 45 x cm. 20 x cm. 10 o, se a forma di rotolo, cm. 45 di lunghezza con cm. 15 di diametro. In entrambi i casi tali dimensioni possono variare, purché la relativa somma non risulti rispettivamente superiore ai cm. 75 o cm. 60. — incisioni foniche su dischi, nastro o filo: cm. 45 x cm. 45 x cm. 20. — pacchi: a) pacchi normali: lunghezza m. 1; somma di questa e del giro massimo, misurato in un senso che non sia quello della lunghezza, m. 2; b) pacchi ingombranti: lunghezza m. 1,50; somma di questa e del giro massimo, misurato come sopra, m. 3. Dimensioni minime a) le corrispondenze di qualsiasi specie debbono presentare per l'indirizzo e per le indicazioni di servizio una superficie non inferiore a cm. 9 x cm. 14 (tolleranza — 2 mm.); se a forma di rotolo una lunghezza non inferiore a cm. 10 ed un diametro non inferiore a cm. 3,5. b) il volume dei pacchi postali non può essere inferiore a un decimetro cubo. Limiti di valore e di assegno — assicurazione ordinaria e convenzionale: per le corrispondenze e per i pacchi, Lire 2.000.000. — assegno di cui possono essere gravati le corrispondenze ed i pacchi: - lettere, carte manoscritte, fatture commerciali, stampe, carte punteggiate ad uso dei ciechi, pacchetti postali, campioni di merci (a condizione che tutti i predetti oggetti siano spediti in raccomandazione od eventualmente, per quelli chiusi, in assicurazione) e pacchi, Lire 1.000.000. — vaglia postali: - limite minimo per ogni vaglia, Lire 100; - limite massimo per ciascun vaglia, Lire 1.000.000. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 87 Indennità per la perdita di corrispondenze raccomandate e per la perdita, manomissione o avaria dei pacchi — l'indennità dovuta agli utenti per la perdita totale di corrispondenze raccomandate è stabilita nella misura di dieci volte l'importò della tassa di raccomandazione. — l'indennità dovuta agli utenti per la perdita, manomissione o avaria dei pacchi (esclusi quelli con valore dichiarato) è stabilita entro il limite massimo di dieci volte l'importo della tassa di spedizione dei pacchi ordinari. Oltre tale indennità i mittenti hanno diritto, nel caso di smarrimento, manomissione od avaria totale del contenuto, al rimborso delle tasse di spedizione ed accessorie. 44 LIMITI DI PESO, DI DIMENSIONI, DI VALORE ED INDENNITÀ DI SMARRI- MENTO per oltre l'Italia Limiti massimi di peso — lettere e stampe Kg. 2 (I pieghi contenenti libri possono raggiungere il peso di Kg. 5) — sacchi speciali contenenti stampe dirette allo stesso destinatario e alla stessa destinazione Kg. 30 — cartoline illustrate, biglietti di visita, partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa . . . . . . . gr. 20 — pacchetti postali Kg. 1 — cecogrammi (carte punteggiate ad uso dei ciechi e lettere cecografìche) Kg. 7 — pacchi: - il peso massimo dei pacchi postali nel regime internazionale è fissato, di regola, in 20 Kg. Tuttavia tale limite è ridotto a 10 Kg. od anche a 5 Kg. nei rapporti con alcuni Paesi. Dimensioni massime — lettere, stampe, cecogrammi, pacchetti postali e spedizioni miste: lunghezza, larghezza e spessore sommati, cm. 90, senza che la dimensione maggiore possa superare cm. 60; se a forma di rotolo, lunghezza e due volte il diametro cm. 104, senza che la dimensione maggiore possa oltrepassare cm. 90. — cartoline dell'industria privata: cm. 10,7 x cm. 15. — cartoline illustrate, biglietti di visita, stampe sotto forma di cartolina da spedirsi allo scoperto (senza busta o fascia, ecc.) e partecipazioni di nascita, morte, matrimonio e simili a stampa: cm. 12 x cm. 23,5 (tolleranza -f 2 mm.). Acta Apostolicae bedis - Supplemento 88 — pacchi: m. 1,50 per una qualsiasi delle dimensioni; m. 3 per la somma della lunghezza e del perimetro più grande preso in un senso che non sia quello della lunghezza. Sono considerati ingombranti i pacchi che superino le seguenti dimensioni: m. 1,05 per una qualsiasi delle dimensioni; m. 2 per la somma della lunghezza e del perimetro più grande preso in un senso che non sia quello della lunghezza. Dimensioni minime — le corrispondenze di qualsiasi specie debbono presentare per l'indirizzo e per le indicazioni di servizio una superfìcie non inferiore a cm. 9 x cm. 14 (tolleranza — 2 mm.). Se a forma di rotolo, la lunghezza più il doppio diametro non deve essere inferiore a cm. 17, purché la dimensione maggiore non sia inferiore a cm. 10. — per i pacchi valgono gli stessi limiti. Limiti di valore — assicurazione per le corrispondenze - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione, ma non possono superare i 1633 DTS (5.000 Fr.-oro). — assicurazione per i pacchi - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione, ma non possono superare i 1633 DTS (5.000 Fr.-oro). .— vaglia internazionali ed assegni - i limiti di valore variano a seconda dei Paesi di destinazione e di provenienza. Indennità di smarrimento — per le corrispondenze raccomandate, 19,60 DTS (60 Fr.-oro). — per i sacchi speciali di stampe, 65,34 DTS (200 Fr.-oro). — per i pacchi: - del da da da peso oltre oltre oltre fino a 5 Kg, 5 Kg. fino a 10 Kg, 10 Kg. fino a 15 Kg, 15 K g . fino a 20 Kg, 19,60 29,40 39,20 49,00 DTS (60 Fr.-oro) DTS (90 Fr.-oro) DTS (120 Fr.-oro) DTS (150 Fr.-oro) Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano II - SERVIZI 89 TELEGRAFICI A) TELEGRAMMI 1 PER L'INTERNO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — Telegrammi ordinari - tassa fìssa fino a 10 parole - per ogni parola in più 2 Lire » 1.800 60 » » 2.800 100 » » 5.600 200 » » 4.600 100 » » 9.200 200 » » 700 20 » » 800 20 » 2.800 PER L'ITALIA — Telegrammi ordinari - tassa fìssa fino a 10 parole - per ogni parola in più — Telegrammi urgenti - tassa fissa fino a 10 parole - per ogni parola in più — Telegrammi per vaglia telegrafici ordinari - tassa fissa - per ogni parola aggiunta dal mittente — Telegrammi per vaglia telegrafici urgenti - tassa fìssa - per ogni parola aggiunta dal mittente — Telegrammi meteorologici (OBS) - tassa fìssa fino a 10 parole - per ogni parola in più — Telegrammi di stampa contenenti unicamente notizie destinate alla pubblicità, da chiunque indirizzati impersonalmente a giornali e agenzie d'informazioni - tassa fìssa fino a 10 parole - per ogni parola in più — Soprattasse telegrafiche per servizi speciali - soprattassa per vaglia telegrafici con avviso telegrafico ordinario di pagamento Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 90 - soprattassa per vaglia telegrafici con avviso telegrafico urgente di pagamento Lire 5.600 - soprattassa per telegrammi con risposta pagata (EP ovvero EPAIMx) . » 300 - soprattassa per parola, con minimo di dieci parole, per telegrammi collazionati (TC) di qualunque categoria » 100 » 2.800 » 5.600 » 2.800 - avvisi di servizio tassati: a) se non è obbligatoria la risposta all'avviso di servizio tassato, tassa fissa b) se invece è obbligatoria la risposta all'avviso di servizio tassato, o questa è domandata dal richiedente ( E P ) , tassa fìssa e) soprattassa per avvisi di servizio tassati con indicazione << consultate mittente » - rilascio di copia di un telegramma: tassa fìssa . . . 3 » 1.500 PEE, OLTRE L'ITALIA Le tasse, le soprattasse e le qualifiche dei telegrammi diretti oltre l'Italia variano a seconda della destinazione e vengono aggiornate con provvedimento amministrativo. B) T E L E X 1 PER L'ITALIA — per Eoma e provincia - minimo un minuto - per ogni minuto successivo o frazione — per le altre località fino a 200 Km. - minimo un minuto - per ogni minuto successivo o frazione Lire » 220 110 » » 550 275 » » 750 375 — per le altre località oltre i 200 Km. - minimo un minuto - per ogni minuto successivo o frazione Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 91 PEE OLTRE L'ITALIA Le tasse delle comunicazioni Telex dirette oltre l'Italia variano a seconda della destinazione e vengono aggiornate con provvedimento amministrativo. SOPRATTASSE PER GLI UFFICI NON ABBONATI Diritto di trasmissione per ogni destinazione - minimo un minuto - per ogni minuto successivo o frazione Lire 1.200 » 300 Art. 2. - Gli invii normalizzati devono presentare tutti i requisiti stabiliti nella tabella qui di seguito riportata. INVÌI NORMALIZZATI 1 DEFINIZIONE Sono normalizzati gli invii conformi ai requisiti indicati nelle presenti norme. Gli invii possono essere: a) in busta senza pannello trasparente; b) in busta con pannello trasparente; e) senza busta sotto forma di cartolina; d) senza busta sotto forma di moduli. 2 REQUISITI — Requisiti comuni a tutti gli invii: - Forma rettangolare; - La lunghezza dell'invio non deve essere inferiore all'altezza moltiplicata per 1,4; - Dimensioni: minima, mm. 90 x mm. 140 (tolleranza — 2 mm.); massima, mm. 120 x mm. 235 (tolleranza + 2 mm.); - Peso massimo: grammi 20; - Spessore massimo: mm. 5; - Posizione dell'indirizzo: l'indirizzo del destinatario deve essere scritto parallelamente al lato maggiore dell'invio; - Posizione dell'affrancatura: l'affrancatura deve essere apposta in alto a destra al di sopra dell'indirizzo. 92 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento — Requisiti particolari degli invii in busta senza pannello trasparente: - Posizione dell'indirizzo: L'indirizzo del destinatario deve essere scritto sulla superfìcie non munita del lembo di chiusura. - Peso minimo: grammi 3. — Eequisiti particolari degli invii in busta con pannello trasparente: - Posizione del pannello: Il pannello, bene incollato lungo l'intero perimetro e posto in maniera da non compromettere sensibilmente le caratteristiche meccaniche della busta, deve essere ubicato parallelamente al lato maggiore dell'invio sulla superficie non munita del lembo di chiusura, in modo tale che l'indirizzo del destinatario traspaia: ad una distanza minima di mm. 40 dal bordo superiore e di mm. 15 dai bordi laterali destro e sinistro e dal bordo inferiore; ad una distanza massima di mm. 140 dal bordo laterale destro. - Nella zona rettangolare sopra definita debbono comparire le indicazioni relative all'indirizzo del destinatario; eventuali indicazioni non attinenti all'indirizzo possono comparire nella citata zona rettangolare purché poste al di sopra della penultima riga dell'indirizzo. - Peso minimo: grammi 3. — Eequisito particolare degli invii senza busta sotto forma di cartolina: - Grammatura della carta: massima, grammi 300 al metro quadrato; minima, grammi 190 al metro quadrato. È prevista la possibilità di grammatura inferiore, fino al limite di 160 gr. al metro quadrato, quando la carta presenti una sufficiente rigidità longitudinale. — Eequisiti particolari degli invii senza busta sotto forma di moduli: - Posizione dell'indirizzo: L'indirizzo del destinatario deve essere ubicato nella stessa posizione prevista per gli invii in busta con pannello trasparente, di cui al corrispondente capoverso del presente n. 2; - Grammatura della carta: massima: grammi 300 al metro quadrato; minima: se l'invio non contiene inserti, la grammatura della carta non deve essere inferiore a grammi 70 per metro quadrato; se l'invio contiene inserti, il totale della grammatura dei fogli costituenti le due facciate esterne dell'invio non deve essere inferiore a grammi 120 per metro Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 93 quadrato e la grammatura della carta per ciascuna facciata non deve essere inferiore a grammi 53 per metro quadrato. - Tali invii devono essere perfettamente chiusi su tutti i lati con incollatura tale da assicurare una consistente rigidità e non devono presentare fori di trascinamento sui bordi laterali. Per i moduli autoimbustanti è consentito che il lato inferiore o superiore non sia incollato. 3 INVÌI CHE, PUR ESSENDO RISPONDENTI AI REQUISITI DI CUI AL PRECEDENTE N. 2, NON SONO CONSIDERATI NORMALIZZATI. — Invii aventi all'esterno fermagli, occhielli, ganci ripiegati o punti metallici, ad eccezione degli invii raccomandati o assicurati con avvisi di ricevimento fermati con punti metallici; — Cartoline e schede meccanografiche perforate non imbustate; — Invii in busta contenenti oggetti, in particolare metallici, che possono cagionare danno agli invii stessi o agli impianti; — Invii senza busta costituiti da fogli ripiegati i cui bordi non siano tutti completamente incollati, ad eccezione dei moduli autoimbustanti di cui al corrispondente capoverso del precedente n. 2; — Invii in busta a finestra priva di pannello trasparente; — Invii realizzati con materiali che presentino proprietà differenti da quelle della carta (ad esempio, plastica). Art. 3. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il I gennaio 1985. o Città del Vaticano, ventinove dicembre millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. BAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCTNKUS, Pro-Presidente Anno LV Città del Vaticano, sabato 29 dicembre 1984 Num. 14 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno VII IST. L X X X I - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale vengono determinate le date di inizio e di cessazione dell'ora estiva per il 1985. 29 dicembre 1984 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PER LO STATO D E L L A C I T T À DEL V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI ; Vista l'ordinanza 16 maggio 1966, n. XXVI, con la quale si istituisce l'ora estiva; ORDINA Art. 1. - Dalle ore due del 31 marzo 1985 alle ore tre del 29 settembre 1985, l'ora normale è anticipata, a tutti gli effetti, di sessanta minuti primi. 98 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 2. La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventinove dicembre millenovecentoottantaquattro. SEBASTIANO Card. BAGGIO, Presidente PAOLO Card. BERTOLI MASSIMILIANO Card, DE FURSTENBERG SILVIO Card. ODDI GIUSEPPE Card. PAUPINI GIUSEPPE MARIA Card. SENSI PAOLO MARCINKUS, Pro-Presidente