ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE A N . E T VOL. L X X X V I TYPIS VATICANIS M-DCCCC-LXXXXIIII 1 1 A n . et vol. L X X X V I N. 7 Ianuarii 1994 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES B e a t a Claudina T h é v e n e t Sancta decernitur et definitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Luceat lux vestra coram hominibus, ut videant vestra opera bona et glorificent Patrem vestrum, qui in caelis est » (Mt 5, 1 6 ) . Politicis motibus, socialibus agitationibus vique sub versa in natione, Beata Claudina Théve­ net fidei caritatisque lumen effudit, fideliter Dei voluntatem faciendo et odium venia restinguendo, superbiam humilitate, nimium sui amorem proximi dilectione, praesertim iuvenum feminarum, quarum fuit ipsa tenerrima mater et sapiens institutrix. Haec Domini digna discipula, quae prorsus bene de mulierum h u m a n a christianaque progressione meruit, Lugduni die xxx mensis Martii anno MDCCLXXiv Filiberto Thévenet et Maria Antoniola Guyot, opulentis mercatoribus, n a t a est. Postquam a Benedictinis monialibus abbatiae S. Petri in­ stituta est, domum revertit ibidemque lenis, facilis promptaque multum fratribus sororibusque profuit. Eius iuventutis tranquillitas Gallicis rerum commutationibus vehementer affecta est, cum Lugduni deflendos eventus experta est a regiminis copiis obsessi cumque impotens neci interfuit duo­ rum suorum fratrum, qui antequam necarentur hanc protulerunt cohortationem, quae in eius vita vestigium permanens reliquit: « Claudina, ignosce eis quemadmodum et nos ignoscimus ». Inde, divina gratia sustentata suis­ que sanctis propositis, sese ad medendum vulneribus dedidit, quae rerum Gallica commutatio intulit. Pro comperto quidem cum haberet Dei ignorationem praecipuam esse causam aerumnarum populi, desiderium deferendi 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale E u m ad omnes in ipsius animo exstitit. Andrea Coindre presbytero iuvan­ te, in puellas iuvenesque mulieres omnium ordinum se convertit, atque usque ad vitae suae novissimos dies operam dedit ut Iesum ac Mariam cognoscerent et amarent, ipsaeque, consentanea institutione imbutae, in societatem immitterentur. Anno MDCCCXVI « Providentiam S. Brunonis » condidit, locum scilicet ubi curabantur et colebantur derelictae puellae, ipsaeque ad congruentem artem informabantur. Eodem anno interfuit in­ stitutioni « Piae Unionis Sacri Cordis », cuius fervida fuit praeses. Anno MDCCCXVIII, mentem assequens P. Coindre, « Congregationem Dominarum Ss. Cordium Iesu et Mariae » instituit, quae posthac vocata est « Congrega­ tio Religiosarum Iesu et Mariae », quamque canonice Administrator Apo­ stolicus Aniciensis anno MDCCCXXIII comprobavit. Paulo post Beata, quae interea nomen Mariam a S. Ignatio ceperat; religiosa vota nuncupavit et Antistita generalis electa est, quod officium usque ad mortem sustinuit. Cum ingenio, actuositate virtutibusque eximiis praestaret, magna cum pru­ dentia Institutum suum rexit, divino auxilio prorsus innisa et fortis diffi­ cultates sustinens, quae haud paucae fuerunt nec breves. Sorores suas quo­ que instituendas egregie curavit, quas verbo et praesertim exemplo docuit Dei voluntatem servare, Ecclesiam animasque amare, sui deditionem, Re­ gulam observare. Deinde impulit suas ut veluti matres essent pro puellis iuvenibusque mulieribus, quae earum curis concredebantur, atque omnes aeque tractarent. « Istud tantummodo sino: paupérrimas quasque, misérri­ mas et male affectas anteponi: has utique valde diligite ». Suum apostolatum interiore vita, coniunctione cum Deo, continuata precatione, erga Eucharistiam et Ss. Corda Iesu et Mariae pietate, gratiae motibus parendo, aluit. Summa diligentia, perseverantia et spirituali delec­ tatione christianas virtutes exercuit, fidem praesertim, spem et caritatem, eaque perfectionis magnum gradum obtinuit. Inde a pueritia semper stu­ duit vitam degere Domino dignam Eique in omnibus rebus placere. Quam rem constat fuisse non tantummodo desideratam, sed propositum firmum et effectivum officium, in quodam vitae genere explicatum, ad Dei gloriam et ad Christi regnum aedificandum in illius temporis societate, ad miseri­ cordiae spiritualis corporalisque opera facienda. Hunc ob morem Evangelio accommodatum, iam in vita sancta habebatur atque eadem opinio per­ mansit post mortem, quae Lugduni occurrit die III mensis Februarii anno MDCCCXXXVII. Canonizationis causa incohata est solummodo anno MCMXXVI atque re­ bus peractis iure illius temporis statutis, Summus Pontifex Paulus P p . VI die vi mensis Februarii, anno MCMLXXVIII, declaravit Matrem Mariam a Sancto Ignatio heroum in modum exercuisse virtutes théologales, cardina- Acta Ioannis Pauli Pp. II 7 les hisque coniunctas. Post editum decretum super miro, Nos Ipsi, die iv mensis Octobris anno MCMLXXXI, beatificationis ritum peregimus. Proxime, Beatae Claudinae canonizationis causa, apud Curiam Mercedensem proces­ sus canonicus celebratus est de mira sanatione quadam, quae anno MCMLXXXVI acciderat et deprecationi eiusdem Beatae erat adscripta. Even­ tu inquisito felici cum exitu, Nobis coram, die xi mensis Iulii anno MCMXCII, decretum super miro prodiit. Deinde sententiis P a t r u m Cardina­ lium et Episcoporum suffragantibus in Consistorio coadunatorum die xi mensis Decembris subsequentis, statuimus ut canonizationis ritus Romae die xxi mensis Martii anno MCMXCIII celebraretur. Hanc igitur hoc die inter sacra diximus formulam: « Ad honorem Sanc­ tae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae chri­ stianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, m a t u r a deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum F r a t r u m Nostrorum consi­ lio, Beatas Claudinam Thévenet et Teresiam a Iesu "de los Andes" Sanctas esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuen­ tes eas in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quibus verbis dictis, has Litteras Decretales confici et expediri iussi­ mus, ac de novis Sanctis earumque virtutibus sermonem habuimus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die primo et vicesimo mensis Martii anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontifica­ tus Nostri quinto decimo. EGO IOANNES P A U L U S II Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 330618/753 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SRIKAKULAMENSIS In India nova conditur dioecesis Srikakulamensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad aptius fovendum evangelizationis opus in amplissimis Indiae fini­ bus, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, re mature perpensa audi­ tisque pariter eorum, quorum interest, faventibus votis, censuit nuper ibidem novam condendam esse dioecesim. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere Pastoris et Patris universi populi Dei, talem sententiam r a t a m habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. A Visakhapatnamensi dioecesi separamus districtum civi­ lem « Srikakulam » et sequentia loca, patrio sermone « taluks » nuncupata, quae pertinent ad districtum civilem « Vizianagram » quaeque sunt: Paravathipuram, K u r u p a m et Cheepurupalli; ex iisque novam constituimus dioecesim ab urbe principe eiusdem regionis Srikakulamensem appellan­ dam, quam metropolitanae Sedi Hyderabadensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus, cuius limites iidem erunt ac districtus civilis « Srikakulam » et locorum « taluks », supra memoratorum, districtus civilis « Vizianagram », firmis ma­ nentibus ceteris limitibus. Praeterea iubemus Episcopi cathedram poni in templo Sanctae Mariae Misericordiae exstante in urbe « Palakonda » atque pro canonicis consulto­ res dioecesanos eligi et adhiberi ad normam iuris; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum Venerabilis Frater Georgius Zur, Archiepiscopus titulo Sestensis atque in India Pronuntius Apostolicus vel ab eo delegatus sacerdos, factis nempe necessariis facultatibus. Re autem acta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. H a n c denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum r a t a m esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. 9 Acta Ioannis Pauli Pp. II D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die primo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evangel. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 330616 II DE PAR ANI A SUPERIORE De Parania Superiore Praelatura territorialis ad statum attollitur dioecesis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Magna quidem cum sollicitudine id usque agere contendimus, ut res catholicae commodius disponantur, quo religio atque pietas magis soli­ dentur et latius proferantur. Nunc autem De Parania Superiore Praelatura territoriali cogitamus, quae proximis temporibus haud mediocre cepit in­ crementum. Quapropter cum Venerabilis Frater Adolfus Livieres Banks, Paraguayae Episcoporum Conferentiae Praeses, postulavisset ut haec Prae­ latura territorialis ad dignitatem attolleretur dioecesis, favente quoque Ve­ nerabili Fratre Iosepho Sebastiano Laboa, Archiepiscopo titulo Zaraiteno atque in Paraguaya Apostolico Nuntio, de consilio Congregationis pro Epi­ scopis, his postulatis concedendum esse existimavimus. Itaque auctoritate Apostolica Nostra suffulti quae sequuntur statuimus et decernimus. De Parania Superiore Praelaturam territorialem statu condicioneque dioecesis honestamus, iis servatis finibus quibus usque adhuc ipsa terminatur et eodem retento pariter nomine, scilicet De Parania Superiore. Novae dioece­ sis sedem in eadem urbe locamus quam « Ciudad del Este » appellant, templumque ibidem situm idemque Sancto Biasio dicatum, ad gradum evehi- 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mus Ecclesiae cathedralis. De Parania Superiore Episcopus iisdem fruetur iuribus ceterisque rebus ac alii Praesules. Noviter conditam dioecesim me­ tropolitanae Sedi Sanctissimae Assumptionis suffraganeam facimus eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Sanctissimae Assumptionis pro tempore subicimus. Consultores dioecesani deligantur ad iuris normam, qui ipsi Episcopo assint consilio et opera. Mensam episcopalem constituent Curiae emolumenta, fidelium stipes et temporalia bona quae ad eandem Praelaturam pertinuerunt. Quoad seminarii institutionem aeque ac ad sa­ cerdotium candidatorum cultum praescripta Congregationis de InstitutioneCatholica serventur. Iuvenes selecti ad studia perficienda R o m a m mittan­ tur, si fieri potest. Simul atque dioecesis constitutio ad effectum deducta erit, eo ipso clerus eidem Praelaturae adscriptus, novae dioecesi censeatur incardinatus. Quod autem ad novae dioecesis regimen, administrationem bonorum, Administratoris dioecesani sede vacante electionem, fidelium iura, horum similia, pertinet, quae sacri canones praescribunt serventur. Ad ea postremo explenda quae has per Litteras iussimus, Venerabilem F r a t r e m quem memoravimus, eundemque in Paraguaya Apostolicum Nun­ tium, legamus, factis facultatibus necessariis et opportunis etiam quemli­ bet virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Episcopis mittantur. Contrariis rebus minime efficien­ tibus quibuslibet. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status 83 BERNARDINUS card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Antonius Macculi, Protonot. Apost. s.n. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 330311 Acta Ioannis Pauli Pp. II 11 III RIVI NIGRI VALLENSIS SUP. Distracto territorio a dioecesi Viedmensi nova constituitur dioecesis Rivi Nigri Vallensis Superioris. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo facilius atque fructuosius Rei publicae Argentinae gentes in regio­ ne Rio Negro appellata habitantes evangelizan possint, Episcopus Viedmensis, audita Conferentia Episcopali Argentina, ob magnam illius eccle­ siasticae circumscriptionis amplitudinem, loci difficultates et incolarum in­ crementum, ab Apostolica Sede postulavit ut ab eadem dioecesi distracto territorio, novae constituerentur Ecclesiae particulares. Quapropter, existi­ mantes hoc in bonum animarum esse cessurum, audita favente sententia Venerabilis Fratris Ubaldi Calabresi, Archiepiscopi titularis Fundani, in Argentina Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis, pre­ cibus concedere statuimus. Hinc, ex Nostrae Apostolicae potestatis et auc­ toritatis plenitudine a dioecesi Viedmensi integrum distrahimus territorium civilium regionum, vulgo « departamentos » appellatarum, General Roca et El Cuy, ex eoque novam dioecesim Rivi Nigri Vallensis Superioris denominandam condimus, iisdem circumscriptam finibus, quibus memorati distric­ tus, simul sumpti, lege civili in praesens terminantur. Novae dioecesis se­ dem episcopalem in urbem « General Roca » dicta statuimus, cuius tem­ plum paroeciale Deo in honorem Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo dicatum ad gradum et dignitatem Ecclesiae cathedralis evehimus, per om­ nia ceteris cathedralibus Ecclesiis exaequatam. Item eius Episcopum cete­ ris Praesulibus Ordinariis omnino parem facimus. Novam dioecesim suffraganeam constituimus Ecclesiae Metropolitanae Sinus Albi et eius Episco­ pum metropolitico iuri Archiepiscopi Sinus Albi subicimus. In ea quam primum Collegium Consultorum instituatur, ad normam iuris, quod Epi­ scopum adiuvet in regimine. Episcopi huius sustentationi congruae et dignae provideatur Curiae emolumentis, fidelium oblationibus et portione ei ob veniente ex divisione, ad normam canonis 122 Codicis Iuris Canonici facienda, bonorum quae hucusque ad patrimonium dioecesis Viedmensis pertinuerunt. Circa seminarii dioecesani constitutionem et formationem candidatorum ad sacerdotium ius commune servetur, prae oculis habitis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 12 normis a Congregatione de Institutione Catholica propositis. Cum fieri po­ terit selecti seminarii alumni R o m a m m i t t a n t u r philosophicis ac theologicis disciplinis imbuendi, necnon sacerdotes ad studia ecclesiastica complenda. Quod attinet ad novae dioecesis regimen, bonorum ecclesiasticorum admi­ nistrationem, Administratoris dioecesani « sede vacante » electionem, fide­ lium iura aliaque id genus, sacrorum canonum praescripta adamussim serventur. Simul ac novae dioecesis constitutio erit ad effectum deducta, sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur, in cuius territorio ecclesiasti­ cum officium detinent; ceteri sacerdotes, clerici seminariique tirones Eccle­ siae illi incardinati maneant vel incardinentur, in cuius territorio habent domicilium. Acta et documenta quae ad constitutam dioecesim ad eiusque clericos et forte ad bona temporalia respiciunt, a Curia Viedmensi ad Cu­ riam Rivi Nigri Vallensis Superioris quam primum transmittantur. Ad haec perficienda deputamus Venerabilem F r a t r e m Ubaldum Calabresi vel gestorem actu Nuntiaturae Apostolicae, necessariis et opportunis factis eisdem facultatibus etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemli­ bet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congre­ gationem pro Episcopis quam primum sincerum exemplar peractae exsecu­ tionis actus mittendi. H a n c denique constitutionem Nostram nunc et in perpetuum volumus vim habere, rebus contrariis quibuslibet minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo secundo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status SB BERNARDINUS card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 330.563 Acta Ioannis Pauli Pp. II 13 IV SANCTI CAROLI VURILOCENSIS In Argentina nova conditur dioecesis Sancti Caroli Vurilocensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM In hac beati Petri Cathedra constituti universi Dominici gregis spiritua­ li bono atque regimini sedula navitate, iuvante Deo, nitimur providere. Quam ob rem, cum Venerabilis F r a t e r Michael Stephanus Hesayne, sacro­ rum Antistes Viedmensis, audita Conferentia Episcopali Argentina, ab hac Apostolica Sede petivisset ut quodam distracto territorio a perampla cir­ cumscriptione ecclesiastica sua nova dioecesis conderetur, Nos, favente quoque eidem rei Venerabili Fratre Ubaldo Calabresi, Archiepiscopo titulo Fundano, in eadem Natione Nuntio Apostolico, de consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi perquam libenter concedendum esse putavimus. De plenitudine igitur Nostrae potestatis, consensu suppleto eorum, quorum interest, vel qui sua interesse id putant, quae sequuntur decernimus. A Viedmensi dioecesi separamus integrum territorium civilium regionum, quae patrio sermone « departamentos » nuncupantur quaeque sunt: Bariloche, Norquinco, Pilcaniyeu, 25 de Mayo et 9 de Julio, atque ex ita distracto territorio novam constituimus dioecesim Sancti Caroli Vurilo­ censis appellandam, quae iisdem limitabitur finibus, quibus memorati di­ strictus, simul sumpti, ut civili lege exstant, praesens terminantur. Sic con­ ditae Ecclesiae sedem in urbe « San Carlos de Bariloche » ponimus, ibique exstans templum, Deo dicatum in honorem Beatae Mariae Virginis titulo « Nuestra Señora de Nahuel Huapi » invocatae, ad gradum et dignitatem Cathedralis Ecclesiae evehimus cuique propria insignia, privilegia et hono­ res tribuimus. Praeterea dioecesim Sancti Caroli Vurilocensis suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Sinus Albi cuius Metropolitae iuri subicimus Episco­ pum pro tempore huius conditae dioecesis, factis eidem iuribus et oneribus Episcoporum residentium propriis. Mandamus insuper ut quam primum ibi Collegium Consultorum ad normam iuris constituatur qui Episcopo, consi­ lio et opera, valido sint auxilio. Congruae quidem ac dignae sustentationi Praesulis novae dioecesis provideatur Curiae emolumentis, fidelium obla­ tionibus ac portione bonorum, quae ad normam canonis 122 C.I.C. eidem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 14 obvenire debent quaeque hactenus ad patrimonium Viedmensis dioecesis pertinuerunt. In iis autem quae respiciunt ad seminarii dioecesani aedifica­ tionem atque ad sacrorum alumnorum institutionem, serventur praescripta iuris communis, habita praesertim ratione normarum ac regularum a Con­ gregatione de Institutione Catholica statutarum; suoque tempore selecti seminarii dioecesani alumni philosophicis ac theologicis disciplinis imbuendi necnon sacerdotes sua studia completuri, R o m a m mittantur. Quod vero attinet ad conditae dioecesis regimen, bonorum ecclesiasticorum admini­ strationem, dioecesani Administratoris « sede vacante » electionem, fidelium iura et onera aliaque id genus, quae sacri canones praescribunt ad amus­ sim serventur. Atque simul ac dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, sacerdotes illi adscripti censeantur Ecclesiae in cuius territorio ecclesiasti­ cum officium detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique alumni incardinati maneant vel incardinentur Ecclesiae in cuius territorio legiti­ m u m habent domicilium. Acta et documenta quae ad noviter constitutam dioecesim eiusque clericos, fideles et forte bona temporalia respiciunt, a Curia Viedmensi ad Curiam Sancti Caroli Vurilocensis, quam primum, transmittantur. Haec, quae praescripsimus, perficienda committimus Ve­ nerabili Fratri Ubaldo Calabresi, quem diximus, vel, absente eo, illi, qui curat negotia Apostolicae Nuntiaturae in Argentina, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, remittendi. H a n c denique Con­ stitutionem Nostram nunc et in posterum r a t a m esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die altero et vicesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status EB BERNARDINUS card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ¡E8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 330.564 Acta Ioannis Pauli Pp. II 15 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servae Dei Paulae Montai Fornés a S. Iosepho de Calasanctio Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Sanctum timorem Dei puellulas edo­ cere cupio, ut familiae salvae fiant ». Hoc erat effatum, quo Serva Dei Paula Montai Fornés etiam apostolicas suas definiebat partes, quas scilicet, ut mulieres proveheret et salvae ita familiae fierent societasque transformaretur, omni humana et christiana educatione puellulis et adulescentibus tradita, ad effectum adduxit. Negotium illo tempore urgens nostroque adhuc praesens. Haec Venerabilis Serva Dei in oppido Hispanico « Arenys de Mar » die xi mensis Octobris n a t a est anno MDCCXCIX, primo loco genita a Raimundo Montai et Vincentia Fornés, qui, ambo in viduitate olim relicti, alteris iustis nuptiis deinde inter se sunt iuncti, a quibus bene secundum instituta Evangelii educata est. Mortuo patre, cum opus arcariae inire adulescens coepisset, laborem in se experiens, dilucide ac perspicue intellexit mulierum integram progressionem in civili societate et in Ecclesia comparandam esse, magno spectato momento et effectu earum apud familiam et societa­ tem iam ad machinalem industriam artemque pertinentes; sed opportuna in mulieribus educatio adhuc desiderabatur. Docilis ad gratiam, cum ad id opus a Deo vocari consciret, anno MDCCCXXIX, victis socialibus et politicis illius temporis difficultatibus, opum oeconomicarum expers ab « Arenys de Mar » ad oppidum « Figueras » se transtulit, primumque ludum ibi pro puellulis aperuit, amplis provisis educationis rationibus ad memorata pro­ posita accommodatis. Studiosa animorum puellularum et adulescentium, futurarum matrumfamilias, multis difficultatibus fortiter restitit, ut Scho­ las eiusdem generis variis in locis aperiret probeque ordinaret. Cum chari­ smate Sancti Iosephi de Calasanctio omnino cohaerens, inde ex quo in « Figueras » domicilium collocavit, secundum eius ipsius religiositatem et Regulas vivere cupiebat; annoque MDCCCXXXXVII in oppido « Sabadell», adiuvantibus Clericis Regularibus Pauperibus Matris Dei Scholarum Pia­ rum, suam in Schola Pia operam inclusit, ubi eo ipso anno Paula primaeque eius sociae die II mensis Februarii vota ut Filiae Mariae Scholarum 16 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Piarum nuncupaverunt, addito tribus votis religiosis voto docendi. Congre­ gatio anno MDCCCLI ab Episcopo Gerundensi est approbata, eademque a Pio P p . I X , ve. me., ad gradum pontificium evecta comprobata est anno MDCCCLX. Ea igitur Serva Dei prima fuit, quae saeculo xix primam Hispanicam mulierum Congregationem populari indole distinctam unique educandi mu­ neri t o t a m traditam condiderit. Primo Capitulo, quod anno MDCCCXXXXVII est celebratum, illa neque antistita generalis electa est, neque generalis consultrix. Septem per annos, quos magistra novitiarum in oppido « Sabadell » transegit (MDCCCLII-MDCCCLIX), peculiarem in modum sanctitate virtutum religiosarum splenduit, testibus fere centum novitiis, quae illis annis formatae sunt. Tertium temporis spatium (MDCCCLIX-MDCCCLXXXIX), quo Olesae Montis Serrati vixit, refertissimum fuit exemplis virtutum et sanctitatis vitae, quemadmodum iugiter apud Communitatem et inter alumnas omnesque loci incolas Serva Dei ob suam fidei rationem, ob su­ pernaturalem omnium rerum visionem, ob extraordinariam humilitatem omnemque virtutum usum notissima fuit. Inde a sodalitate in «Figueras» condita vitam vixit fide firma et operosa, omnibus vitae eventibus acceptis perinde atque ab ipso Deo Patre allatis. Pariterque collustrabatur caritatis ardore, vi spei ac fiduciae, magno orationis spiritu, pietate, qua sacrae intererat celebrationi mysteriorum Dei, necnon amore erga B. V. Ma­ riam. Eucharistiae devotissima, id Sacramentum agnoscebat et animarum sanctificationis causam esse et Sacrificium honorem Deo tribuens eum­ que placans. H a s sancte coluit virtutes: prudentiam t u m Congregationis vita navitateque apostolica moderanda et ordinanda, t u m absque anno MDCCCXXXXVII haud facili rerum statu ferendo; fortitudinem doloribus cruciatibusque patienter et mansuete perferendis, quibus implicabatur vita eius; temperantiam animique moderationem bono animo paupertate susci­ pienda vitaeque austeritate; ipsamque iustitiam iis Deo reddendis, quae Dei erant, proximo autem praestandis propriis. Institutorium eius opus ex ipsa iustitia sociali et christiana erga mulieres servanda manabat. Hu­ militatem, quam memoravimus, et oboedientiam, neutiquam theoretice, sed heroum in modum in cotidianis eventibus coluit socialique in ambitu. Postremis annis vero contemplationis studio flagravit. Postquam acerbum sustulit morbum, eam, iam magna sanctitatis fama fruentem, ad se Deus vocavit die xxvi mensis Februarii, anno MDCCCLXXXIX, Canonizationis Causae initium factum est in dioecesi Barcinonensi anno MCMLVii. Omnibus expletis iure statutis, in conspectu Nostro die xxvin mensis Novembris anno MCMLXXXVIII Decretum de virtutibus heroum 17 Acta Ioannis Pauli Pp. II in modum ab eadem Serva Dei cultis editum est. Iudicialiter ad Curiam archiepiscopalem Bellohorizontinam cognitum est (MCMXCI-MCMXCII) de coniecta quadam curatione, quae divinitus effecta anno MCMLXV dicebatur, deprecante Serva Dei, pro Brasiliensi muliere Scholarum Piarum sodali; deinde die xxi mensis Decembris anno MCMXCII pro secundo eiusmodi inspectionis exitu Decretum promulgatum est « super miro ». Quare simul statuimus, u t Beatificationis ritus die xvin mensis Aprilis anno MCMXCIII Romae celebraretur. Hodie igitur ad Basilicam Petrianam inter Sacra hanc beatificationis formulam elocuti sumus: « Nos, vota Venerabilium F r a t r u m Nostrorum Michaelis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Richardi Mariae Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis et Francisci Macharski, Archie­ piscopi Cracoviensis, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu, multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanc­ torum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Ve­ nerabiles Servi Dei Ludovicus a Casaurea, Paula Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio, Maria Angela Truszkowska et Faustina Kowalska, Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum die ipsorum natali: Ludovici a Casaurea die tricesimo mensis Martii; Paulae Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio die vicesimo sexto Februarii; Mariae Angelae Truszkowska die decimo Octobris et Faustinae Kowalska die quinto mensis Octobris in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Cum vero eorundem caelitum Beatorum claris christianae ac religiosae vitae ipsimet permoveremur speciminibus nec sine iustissima quidem reremur causa iisdem plurimum adiutum iri universum Dei Populum atque Ecclesiae per terras coetum disseminatum, adgressi alacriter habere ora­ tionem sacram sumus qua non modo praefulgentem illorum recensuimus vitam virtutumque magnitudinem verum opportunitatem eorum doctrinae inculcavimus praesentibus praesertim in generis humani adiunctis. Pie eos deinde primi sumus religioso adfectu venerati precibusque fusis pro omni orbe eiusque necessitatibus precati. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvin mensis Aprilis, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 326.582 18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Venerabili Dei Servo Ludovico a Casaurea Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Caritas Christi urget nos » (2 Cor 5, 14). Dilectio quam Christus humanitati in sua morte rédemptrice demon­ stravit quamque omnibus hominibus, peculiariter per Eucharistiae sacra­ mentum adhuc donare pergit in quo t o t u m bonum spirituale Ecclesiae con­ tinetur (cf. Presbyterorum ordinis, 5), appetitio visque fuit indefessae ope­ rae caritatis Venerabilis Ludovici a Casaurea, qui singularis fuit Frater Minor itemque eximius Ecclesiae Neapolitanae filius. Hac vulneratus dilectione, dum divinam Eucharistiam adorabat, novus homo factus est in Christo, usque ad discessum beatum de hac vita uno perductus studio non sibi vivendi sed ei qui pro nobis mortuus est et resurrexit (cf. 2 Cor 5, 15) et cuius amor omnem creaturam com­ plectitur. Casaureae ortus, in Neapolitana provincia, a Vincentio et Candida Zenga, die xi mensis Martii anno MDCCCXIV, Archangelus Palmentieri anno MDCCCXXXII inter F r a t r u m Minorum sodales est receptus, quos in vicino conventu oppidi, quod Afragolam vocant, cognoverat. Presbyterali ordina­ tione anno MDCCCXXXVII suscepta, P . Ludovicus plerumque se studio dedit et institutioni philosophiae, mathematicae et physicae. Gratia deinde per­ motus, quae ardorem caritatis pro Christi pauperibus in eo concitaverat, socialibus pariter necessitatibus compulsus, Venerabilis Ludovicus S. Pauli sibi sumpto proposito: « Omnibus omnia factus sum » (1 Cor 9, 22), ab an­ no MDCCCXLVII complura caritatis opera incohavit, quae omnia ab ardenti amore erga Christum et omne genus patientes manabant. In suo Testamento, anno MDCCCLXXVII, P. Ludovicus magna cum simpli­ citate confessus est: « Dominus dulcissimo amore ad se vocavit et intermi­ n a t a caritate me in vitae itinere direxit... Iesu Christi amor cor meum vulneraverat, latus meum et meas manus, pedes meos, corpus meum., atque semper clamabam: a u t amor a u t amore mori! ». Dei amor flamma fuit quae magnum incendium concivit in huius flagrantis testis de Patris misericor­ dia corde. Ipse non solummodo dilectionem pro pauperibus declaravit, sed Ioannis Apostoli servans mandatum: «Non diligamus verbo neque lingua, sed opere et veritate » (1 Io 3, 18), eandem in servitium pro quovis huma­ no derelictu proque aperta paupertate vertit. Acta Ioannis Pauli Pp. II 19 Sanctos imitans, qui difficilibus temporibus a muneribus aetatis suae non se subtraxerant, officia consulto sustinuit pro sui temporis societate, peculiariter pro paupertatis gravibus generibus, qua ipsa premebatur, corde cum misericordi in suae gentis eventus resque infelices cotidianas descendens. In eo fuit et operata est boni Samaritani caritas, qui omni homini adest in corpore et in spiritu sauciato eique spem tribuit atque consolatio­ nem (cf. Messale Romano, 2 ed. italiana, Roma 1983, Prefazio comune VIII). Institutum ideo condidit «Opera degli Accattoncelli » vocatum, ut adulescentes Neapolitani vagantes reciperentur, hospitia condidit pro surdis mutisque, caecis, senibus, pupillis et strumosis; ephebea condidit, scholas, officinas typographicas, colonias agrestes, mensas, musicorum globos, aliaque complura quae cor, tanquam mare latissimum, ei suadebat. Ut catholicus cultus proveheretur Neapoli « Academiam Religionis et Scientiae » instituit, aliaque provida culturalia opera, eximiis illius aetatis iuvantibus hominibus. a Cum conscius sibi esset « Africam esse Africae convertendam », Neapoli clara « Collegia Parvulorum Nigrorum » condidit, ut Afri adulescentes chri­ stiana doctrina imbuerentur, quos ipse praecones voluit in eorum immensa Continenti. Tempora praecurrens Concilii Vaticani I I , Laicorum apostolatum pro­ vexit atque Actionis Catholicae, praeter Ordinem Franciscalem Saecula­ rem, ex cuius gremio actuosissimos adiutores in caritatis operibus assump­ sit, quibuscum duas Congregationes religiosas instituit, F r a t r u m scilicet Caritatis vel Ravorum et Sororum Franciscalium a Sancta Elisabeth vel Ravarum. Ab innumeris iis defletus quos beneficiis affecerat, caritatis apostolus Neapoli obiit, die scilicet xxx mensis Martii anno MDCCCLXXXV. Societati a Deo seiunctae et ab Evangelio aversae, Venerabilis P. Ludo­ vicus a Casaurea miraculum credibile reddiderat amoris qui spem felicioris vitae certam reddit. Miraculum quoddam fuit ipse suis aequalibus, « Dei homo — quemadmodum Beatus Bartolus Longo scripsit — qui in mente sua Franciscum Asisiensem effingebat et in corde Vincentium de Paul ». Ludovicus a Casaurea exemplar est ad nostram aetatem accommoda­ t u m « contentionibus et discordiis laceratam » (Messale Romano, Preghiera eucaristica della Riconciliazione I I , Prefazio), et Ecclesiae quae eundem re­ spicit veluti laetum pacis reconciliationisque nuntium, qui vi actuosae suae caritatis, nos ad germanas ecclesiales communitates aedificandas compellit, in quibus caritas floreat in laetitia et in spei certis definitisque signis. 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale T a n t a fuit sanctitatis fama qua Dei Servus afficiebatur, ut eius canoni­ zationis Causa, eodem anno quo mortuus est agi coepta sit, apud curiam Neapolitanam. His expletis quae ius praecipiebat, die xin mensis Februarii anno MCMLXIV Summus Pontifex Paulus VI Ludovicum a Casaurea heroum in modum exercuisse virtutes théologales, cardinales et iisdem coniunctas declaravit. Felici deinde exitu mira coniecta sanatio pervestigata est, quae accidit Salerni anno MDCCCLXXXV. Nobis coram die xi mensis Iulii anno MCMXCII, super miro decretum prodiit. Deinde decrevimus ut ritus beatifi­ cationis Romae celebraretur die xvm mensis Aprilis sequentis anni. Hodie igitur inter sacra hanc diximus formulam: « Nos, vota F r a t r u m nostrorum Michaelis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Richardi Mariae Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis et Francisci Macharski, Archie­ piscopi Cracoviensis necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu, multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanc­ torum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Ve­ nerabiles Servi Dei Ludovicus a Casaurea, Paula Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio, Maria Angela Truszkowska et Faustina Kowalska, Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum die ipsorum natali: Ludovici a Casaurea die trigesimo mensis Martii; Paulae Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio die vicesimo sexto mensis Februarii; Mariae Angelae Truszkowska die decimo mensis Octobris et Faustinae Ko­ walska die quinto mensis Octobris in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime efficientibus quibuslibet. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvm mensis Aprilis anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 328.504 Acta Ioannis Pauli Pp. II 21 III Venerabili Servae Dei Mariae Angelae Truszkowska Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Qui evangelica consilia profitentur, Deum qui nos prior dilexit (cf. 1 Io 4, 10) ante omnia quaerant ac diligant et in omnibus rerum adiunctis fovere studeant vitam absconditam cum Christo in Deo (cf. Col 3, 3), unde profluit et urgetur proximi dilectio in salutem mundi Ecclesiaeque aedificationem » (CONC. OECUM. VAT. II, Perfec­ tae caritatis, 6). In Dei dilectione, qua arcta cum Christo coniunctione alebatur, conti­ nenti pariter deprecatione, ferventi in Eucharistiam pietate, sui spiritalis aedificii suique simul operis caritatis in parvos pauperesque quorum fuit ipsa mater et benefica dispensatrix et vitae clarum exemplar, posuit fun­ damentum Venerabilis Serva Dei Maria Angela Truszkowska (quae saecu­ lari nomine Sophia Camilla vocabatur). Testis haec germana Evangelii in urbe Polona Kalisz quod Russi moderabantur, die xvi mensis Maii anno MDCCCXXV pientissimis parentibus orta est. X V I annos nata tabe est correpta, quapropter Helvetiam ut curaretur petiit, ubi annum commorata est. Varsaviam régressa, in secessu egit vitam et caritatis opera exercuit, in ea cogitatione versans ut se Domino devoveret. Anno MDCCCLIV pueros derelictos in asylo quodam infantium colligere incohavit; subsequenti anno Tertio Ordini Franciscali nomen de­ dit, spiritus moderatorem, exinde usque ad mortem, beatum Honoratum Kozminski de Biala Podlaska Ordinis F r a t r u m Minorum Capuccinorum habens. Augescentibus in dies necessitatibus, anno MDCCCLV una cum consobrina Chlothilde Ciechanowska in asylum se contulit, quod condiderat, ut una cum iis quibus adsidebat vitam duceret, cum pueris scilicet derelictis, pau­ peribus et vitae segregibus. Quandoquidem aliae Tertio Ordini adscriptae cum ea sese coniunxerant, Congregationem Tertii Ordinis Franciscalis constituerunt, sub titulo S. Felicis a Cantalice, quae continuo valde increbruit. In Congregatione regiminis officia sustinuit, cum muneribus iuncta esset Instituti rectricis, noviciarum magistrae, generalis antistitae et novae communitatis spiritus moderatricis. Veluti antistita generalis Institutum 22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rexit et materna sollicitudine Sorores colendas prosecuta est, quas ad ope­ ram navandam pro pauperibus concitabat, caritate cum pietate coniuncta. Necessitatibus sui temporis prompto studiosoque animo subvenit, in pauperes et egenos omnimodis alacer atque assidua Christianas virtutes exercuit et vota religiosa Instituti regulasque servavit, perfectionis altum consequens fastigium. Postremos vitae suae xxx annos Cracoviae transegit in recessu atque precationibus dedita. Gravi morbo tandem correpta est, quem fortitudine et aequo animo sustinuit. Die x mensis Octobris anno MDCCCXCIX, meritis onusta et sanctitatis fama insignis, vitam aeternam ingressa est, quam semper appetivit. Canonizationis Causa incohata est processibus canonicis celebratis apud Cracoviensem Curiam, informativis scilicet ab anno MCMXIX ad MCMLI, apo­ stolicis ab a. MCMLXVII ad MCMLXIX. Die n mensis Aprilis anno MCMLXXXII Nobis coram decretum prodiit, quo Venerabilem Servam Dei agnovimus heroum in modum virtutes théo­ logales, cardinales iisque coniunctas exercuisse. Apud Curiam Buffalensem celebratus erat processus canonicus de mira quadam sanatione, quae anno MCMLXXXIV acciderat, Venerabilis huius Servae intercessioni attributa. Eventu sueto more excusso, Nobis coram die ix mensis Iulii anno MCMXCII decretum super miro editum est. Statuimus ergo ut sollemnis beatificatio­ nis ritum Romae die xvm mensis Aprilis subsequenti anno celebraretur. Hanc igitur hoc die inter sacra diximus formulam: « Nos vota Venerabi­ lium F r a t r u m Nostrorum Michaelis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Richardi Mariae Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis et Francisci Macharski, Archiepiscopi Cracoviensis necnon plurimorum aliorum Fra­ trum in episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congrega­ tionis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facul­ t a t e m facimus ut Venerabiles Servi Dei Ludovicus a Casaurea, Paula Mon­ tai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio, Maria Angela Truszkowska et Faustina Kowalska, Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum die ipsorum natali: Ludovici a Casaurea die tricesimo mensis Mar­ tii; Paulae Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio die vicesimo sexto mensis Februarii; Mariae Angelae Truszkowska die decimo mensis Octobris et Faustinae Kowalska die quinto mensis Octobris in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Complurium horum caelitum iuvat memorare virtutes qui quadam ne­ cessitudine coniunguntur et inter se colligantur. S. Felicis a Cantalicio res Acta Ioannis Pauli Pp. II 23 gestae, ad quem se rettulit haec beata, omnino sunt Romae notae, qui to­ t a m Urbem peragrare solebat solamen comportans et franciscalem laeti­ tiam. Beatus Honoratus quoque est recensendus qui complura patravit multosque ad Dei servitium convertit. Ipsa denique beata Maria Angela, praeterita haec veluti ob oculos habens, Evangelii semitas mirum in mo­ dum est persécuta, exemplumque hodiernae aetati clarum ea exhibetur. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die unde­ vicesimo mensis Aprilis anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n, 326.837 IV Venerabili Servae Dei Columbae Gabriel Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis » (Mt 25, 40). Singularis haec evangelica Iesu ac fratrum identitas peculiarem habuit congruentiam in vita Matris Columbae Gabriel, quae viginti sex annos (1874-1900) egit Domino dedita in vita mo­ nasteriali et totidem in vita activa, fratribus egenis prorsus serviens. Venerabilis haec Serva Dei Stanislaopoli orta est, in Galicia Austriaca, die III mensis Maii anno MDCCCLVIII, a piis parentibus Rodulfo et Agnete Rawski, ad Polonicos nobiles agrorum possessores pertinentibus. Ad bap­ tismalem fontem nomina ei indiderunt Ioannam Mathildem. Post ludum, scholas superiores frequentavit in claro Monialium Benedictinarum Leopolitanarum ephebeo, ubi celeriter assuevit ad austeram illam vitae rationem, cupidine impulsa se praeparandi quam optime ad Iesu serviendum in par­ vis ac iuvenibus. Eius studiorum exitus egregii fuerunt et anno MDCCCLXXVI iam praeceptrix erat in ludo: amplum curriculum eam manebat, sed Domi­ nus corde eius egebat eiusque intellegentia ut ad se multas traheret animas. 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I a m enim die xxx mensis Augusti anno MDCCCLXXIV candidum induit novitiae velum, Sororis Columbae nomine capto apud easdem Moniales Be­ nedictinas, quae intra sacri coenobii parietes eam in laetitia et in virtute crescere viderant. Iniit ita, sanctum Benedictum sequens, suum perfectionis atque immolationis Domino iter in deprecatione, in silentio, in paenitentia pro sua et aliorum sanctitate. In suorum religiosae munium diligenti exsecutione ea delectabatur pace, quam Iesus t a n t u m tribuere potest. Brevi decursu temporis, ab anno scilicet MDCCCLXXXIX ad annum MDCCCXCVII, munera ei concredita sunt antistitae, dispensatricis, novitia­ rum magistrae, abbatissae. Totam seipsam dedidit auctui materiali atque spiritali monasterii et pauperum auxilio qui, cotidie et numerosiores usque, ob duram socialem temporis condicionem, monasterii ostium p u t a ­ bant adiutorium quaerentes et victum. Etsi egregie sua sustinebat offi­ cia, falsas atque calumniosas subiit interpretationes, propter quas induc­ ta est ad suum monasterium relinquendum ac R o m a m petendam die xxi mensis Aprilis anno MCM, permissu Auctoritatis Ecclesiasticae Leopolitanae. Exspectans dum Dominus novum eius iter illuminaret, Mater Columba non se in seipsam abdidit suis doloribus conficiendam, sed in vicis Prati ac Testacelo appellatis in catechesim tradendam incubuit, in assiduitatem praebendam aegrotis ac moribundis et in puerulos curandos custodiae expertes parentum in operibus versantium. Ad haec omnia se contulit usque ad annum MCMVIII, donec nempe Dominus eam voluit Conditricem Congregationis Sororum Benedictinarum a Caritate, necnon Operis socialis, Domus-Familiae appellatae pro puellis operariis pauperibus seu solis, et a suis familiis longinquis. Venerabilis Serva Dei fuit eis missionaria, mater et famula, laborem comparans opere destitutis, qui eas praestaret t u t a s in tempus futurum. Cum puellis vitam communicavit omniaque eis obtulit, laeta in maxima paupertate ipsa vivere, dummodo illas felices redderet. Cum suis Sororibus non solum inter puellas operarías apostolatum ex­ plicavit, verum etiam inter aegrotos, puerulos, in paroeciis, quandoquidem « caritas Christi urget » semper, ubique et erga quemlibet. Clara sanctitatis fama mortem obiit die xxiv mensis Septembris anno MCMXXVI, Centumcellulis, quae pauperrimus tunc erant vicus Romanus, ubi plenis manibus fructus profuderat suae caritatis inter egentium omne genus. Sororibus suis testamentum spiritale reliquit ut « suum munus exsequerentur cum fervore et amore » et « caritatem facerent in omnes ». Acta Ioannis Pauli Pp II 25 F a m a sanctitatis perdurante, anno MCMLXXXIII initium cepit Canoniza­ tionis Causa. Rebus peractis iure statutis, die x mensis Iulii anno MCMXC coram Nobis promulgatum est decretum super Servae Dei virtutibus heroi­ cis. Interim apud Curiam Patavinam actus est processus canonicus super mira coniecta sanatione, effecta in valetudinario oppidi Cittadella anno MCMLXXXII. Casu inspecto prospero cum eventu, die xxi mensis Decembris anno MCMLXXXII promulgatum est decretum super miro. Decrevimus porro ut Beatificationis ritus die xvi mensis Maii insequen­ tis anni celebraretur. Hodie igitur Romae, in Vaticana Basilica, inter sollemnem eucharisti­ cam liturgiam, hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota F r a t r u m No­ strorum Henrici Cardinalis Schwery, Episcopi Sedunensis, Francisci Gar­ nier, Episcopi Lucionensis, Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana Dioecesi, et Peregrini Thomae Ronchi, Episcopi Civitatis Castelli, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu multorumque christifi­ delium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Aucto­ ritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Mau­ ritius Tornay, Maria Aloisia a Iesu Trichet, Columba Ioanna Gabriel et Florida Cevoli Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Mauritii Tornay die undecima mensis Augusti; Mariae Aloisiae a Iesu Trichet die septima mensis Maii; Columbae Ioannae Gabriel die vice­ sima quarta mensis Septembris et Floridae Cevoli die duodecima mensis Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem statuta hic sunt, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibusvis nihil obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum sub anulo Piscatoris, die xvi mensis Maii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ©Sigilli In Secret. Status tab., n 330 414 26 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V Templum Deo dicatum in honorem Beatae Mariae Virginis in caelum Assumptae, in archidioecesis Minscensis Latinorum—Mohiloviensis Latinorum loco vulgo Budslaw appellato, ad Basilicae Minoris gradum evehitur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Inter paroeciales aedes in cara terra Bielorussica exstructas, sanctuarium illud Deo dicatum in honorem Beatae Mariae Virginis in Caelum Assumptae in pago vulgo dicto Budslaw, struc­ turae genere et momento historico, at potissimum religionis cultu, dudum eminet. Cum vero Venerabilis Frater Casimirus Swi^tek, Archiepiscopus Minscensis Latinorum-Mohiloviensis Latinorum, postulaverit ab Apostolica Sede, suum communeque cleri et populi christiani votum proferens, ut templum, quod diximus, ad Basilicae Minoris gradum et dignitatem, pri­ m u m in illa archidioecesi, in perpetuum eveheretur, Nos huic petitioni libenti animo sumus obsecuti. Congregationis igitur de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum consultu deque Apostolicae potestatis Nostrae plenitudine, harum Litterarum vi, statuimus, ut sacra aedes Deo consecra­ ta in honorem Beatae Mariae Virginis in caelum Assumptae in loco vulgo Budslaw appellato ad titulum ac dignitatem Basilicae Minoris evehatur, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae templis hoc nomine insignibus rite competunt. Mandamus praeterea ut ea serventur quae secundum Decretum « De ti­ tulo Basilicae Minoris », die ix mensis Novembris, anno MCMLXXXIX datum, servanda sunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XI mensis Iunii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 326.270 27 Acta Ioannis Pauli Pp. II VI Templum Deo dicatum in honorem sanctae Annae in loco vulgo Varennes appellato, in dioecesi Sancti Ioannis-Longoliensi, ad gradum Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Christifideles qui provinciam Quebecensem incolunt peculiari profecto modo, ut probe novimus, a tribus iam saeculis sanctam Annam clara veneratione prosequuntur. Venerabilis Fra­ ter Bernardus Hubert, Episcopus Sancti Ioannis-Longoliensis, hanc pieta­ tem alere ac fovere cupiens, cleri populique vota et preces interpretatus, petiit ut ecclesia paroecialis Sanctae Annae dicata in loco vulgo Varennes sita ad dignitatem Basilicae Minoris eveheretur. Cui petitioni libenti animo obsecundantes, Nos, de Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sa­ cramentorum consultu atque Apostolicae potestatis Nostrae plenitudine, harum Litterarum vi, statuimus ut sacra aedes quam diximus ad titulum ac dignitatem Basilicae Minoris evehatur, omnibus adiectis iuribus et privi­ legiis, quae templis hoc nomine insignibus rite competunt. Mandamus praeterea ut ea serventur quae secundum Decretum « De ti­ tulo Basilicae Minoris », die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX datum, servanda sunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Confidimus sane fore ut fideles Quebecensis provinciae ad sanctam Annam colendam magis magisque incitentur. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvm mensis Iunii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco & Sigilli In Secret. Status tab., n. 326.938 28 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VII Memoriae proditur Summum Pontificem Ioannem Paulum Pp. II per Apostolicam visitationem in Hispania die XIV mensis Iunii anno MCMXCIII pretioso diademate coronavisse imaginem beatae Mariae Virginis titulo « Nuestra Señora de los Milagros », quae in franciscali monasterio « de la Rábida » nuncupato pie colitur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Inter Apostolicam Nostram Visitatio­ nem in Hispania hoc anno die xiv huiusce mensis Iunii perquam libenter excipientes preces, quas Venerabilis Frater Raphael González Moralejo, Episcopus Onubensis, litteris die xi mensis Ianuarii anno MCMXCI datis, no­ mine quoque gregis sui Nobis porrexerat, pretioso diademate benedictione sacrato redimiimus gratiosam imaginem Beatae Mariae Virginis titulo « Nuestra Señora de los Milagros », quae in Franciscali monasterio « de la Rábida » nuncupato pie custoditur. Antiquus quidem et peculiaris est cul­ tus, quo fideles loci « Palos de la Frontera », ubi memoratum coenobium exstat, iam sub finem X I V saeculi eandem Virginem prosequuntur tam­ quam caelitem P a t r o n a m suam; constat praeterea illum praefectum classis Christophorum Colombo tribus navibus novum mundum petiturum eius impetrasse auxilium ac postea nonnullos Hispaniae reges necnon haud pau­ cos moderatores Civitatum Americae meridianae istuc advenisse eam vener a t u m . Nunc vero ut huius sollemnis coronationis memoria in posterum perennis vigeat ac pariter indicetur fidelium voluntas praecelsam Dei Genetricem diligendi ac sequendi utpote solidissimam omnium spem atque ad caelum tutissimam viam, audita antea Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, has Apostolicas Litteras dari iubemus, testes verissimas • t a m fausti ac felicissimi eventus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvm mensis Iunii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret.. Status tab.., n. 330.046 Acta Ioannis Pauli Pp. II 29 VIII Sanctuarium Sanctae Mariae Gratiarum, quod in Mediolanensi urbe exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Mediolani, in nobili et amplissima Ita­ liae urbe, inter claras sacras aedes refulget Sanctuarium Sanctae Mariae Gratiarum: templum toto in orbe terrarum celeberrimum ob mira artis opera illorum maxime virorum Leonardi picturis et Bramantis architecti; ad quod vero Mediolanenses cives iam inde a saeculo X V I frequentes acce­ dunt praesertim in adversis temporibus sicut evenit anno MDCLX, quo letali saeviente peste incolae civitatis caelesti auxilio Deiparae Virginis a t a n t a calamitate liberati sunt. Praeterea constat eandem ecclesiam, quam sodales Ordinis F r a t r u m Praedicatorum pie custodiunt, notum esse centrum spiri­ tualis ac liturgicae vitae atque ministerii reconciliationis. Qua re, cum Ve­ nerabilis Frater Noster Carolus Maria S.R.E. Cardinalis Martini, Archiepi­ scopus Metropolita Mediolanensis, litteris die i mensis Decembris superiore anno datis, etiam cleri populique sui nomine petiverit ut templum idem titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaremus, Nos, peculiare benevo­ lentiae signum dilectis filiis Mediolanensibus cupientes praebere, t a m soller­ tia ac dignissimi Pastoris precibus perquam libenter obsecundandum esse putamus. E sententia igitur Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, quam ratam habemus, Apostolica Nostra potestate, ha­ rum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanctuarium, de quo mentionem fecimus, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoramus, omni­ bus factis iuribus atque liturgicis concessionibus, quae ecclesiis hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Has denique Litteras sive nunc sive in posterum ratas esse foreque volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxn mensis Iunii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 328.385 30 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IX Templum paroeciale Sancti Antonii de Padova, quod in urbe «Rybnik» intra fines archidioecesis Katovicensis exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Romanorum Pontificum Decessorum Nostrorum haerent es vestigiis, singularibus quidem titulis ac privilegiis honestare solemus praeclara templa, quae in catholico orbe ceteris antecel­ lunt. Inter haec optimo iure recensendum esse videtur templum paroeciale Sancti Antonii de Padova, quod exstat in « Rybnik », antiqua Poloniae urbe industriis carbonis nota et intra fines archidioecesis Katovicensis posita. Insuper probe novimus fideles loci fmitimarumque terrarum regio­ nis Silesiae, qui Sanctum P a t a v i n u m suum habent Patronum, frequentare eandem ecclesiam, pulcherrimum monumentum structurae genere novo Gothico aedificatum atque centrum religiosae vitae civitatis necnon ope­ rum caritatis et christianae culturae. Qua re, cum Venerabilis Frater Damianus Zimoñ, Archiepiscopus Metropolita Katovicensis, litteris die VII mensis Ianuarii hoc anno datis, etiam cleri populique sui nomine petiverit ut idem templum titulo ac dignitate Basilicae Minoris exornaremus, Nos, paternae benevolentiae signum t a m caris filiis cupientes praebere, eius dignissimi Pastoris precibus perquam libenter obsecundandum esse puta­ mus. E sententia igitur Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sa­ cramentorum, quam r a t a m habemus, summa Apostolica potestate, harum litterarum virtute perpetuumque in modum templum paroeciale, de quo mentionem fecimus, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoramus, omni­ bus factis iuribus et liturgicis concessionibus, quae sacris aedibus hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Has denique Litteras Nostras sive nunc sive in posterum ra­ tas esse foreque volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxni mensis Iunii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 328.263 Acta Ioannis Pauli Pp. II 31 X Paroeciale templum et sanctuarium, Beatae Mariae Virgini dicatum, quod vocatur populari loquela « Marienweiher », in archidioecesi Bambergensi, ad dignitatem Basilicae Minoris attollitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Celebratum templum hoc antiquam repetit memoriam, quod simul insigne catholicae operae est testimonium, simul pietatis significatio. Quaedam ibidem ornamenta praeterea exstant quae fidelium fidei fervorem et eorum studiosam curam in templum hoc demonstrant. Signum quoque Mariae Virginis vetustum asservatur, ad quod fideles frequentes magna cum fiducia accedunt supernum adiumen­ tum petituri. Per annorum enim cursum peregrinationes laudabiliter conti nuantur et Deiparae auxilium fidenter petitur. Nos autem his spectatis rationibus, Venerabilis Fratris Elmari Mariae Kredel, Archiepiscopi Bam­ bergensis, precibus occurrere voluimus, qui t u m suum significans postula­ tum t u m suorum fidelium, enixe efflagitavit ut paroeciale sanctuarium Beatae Mariae Virgini dicatum, quod « Marienweiher » vocant idemque in sua Archidioecesi situm, in Basilicarum Minorum album referretur. Itaque ea quae statuit Congregatio de Cultu Divino comprobantes, factis a Nobis quondam potestatibus, Apostolica usi auctoritate sacrum aedificium, de quo supra est facta mentio, Basilicae Minoris dignitate honestamus, cunc­ tis additis iuribus et privilegiis, quae ad id genus templa pertinent. Serven­ tur sane quae decretum iubet « De titulo Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX foras emissum. Quibuslibet minime obsistenti­ bus rebus. Caelestem demum Matrem plurima prece deprecamur, ut fideles ibidem et quotquot illuc pervenient custodiat, soletur, suis beneficiis affi­ ciat. Omnes pariter cohortamur ut renovatis propositis spiritalem progres­ sum, Virgine Maria opem ferente, persequantur. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv mensis Iunii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 328.530 32 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale XI Templum cathedrale metropolitanae sedis Curitibensis Beatae Mariae Virgini titulo « Nossa Senhora da Luz » invocatae dicatum, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Curitibae, in perampla et frequenti Brasiliae urbe posita intra fines Paranensis Civitatis, clarum exstat tem­ plum cathedrale Beatae Mariae Virginis a Luce, patrio sermone « Nossa Senhora da Luz » nuncupatae, in quo, architecturae genere « gothico » mire aedificato, a fidelibus loci totiusque archidioecesis pie colitur decora imago Deiparae Virginis memorato titulo invocatae. Constat praeterea eandem ecclesiam notum esse centrum Christianae vitae, actionis pastoralis et apo­ stolatus laicorum necnon operum caritatis praesertim in pueros et egenos. Qua re, cum Venerabilis Frater Petrus Antonius Marchetti Fedalto, Ar­ chiepiscopus Metropolita Curitibensis, litteris die xxxi mensis Maii hoc anno datis, etiam cleri populique sui nomine petiverit ut templum idem titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaremus, Nos, paternae benevo­ lentiae signum t a m caris filiis Curitibensibus cupientes praebere, eius sollertis Pastoris preces perquam libenter audiendas esse putamus. E sen­ tentia igitur Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, quam r a t a m habemus, summa Apostolica potestate, harum Litterarum vir­ t u t e perpetuumque in modum templum cathedrale, de quo mentionem fe­ cimus, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoramus, omnibus factis iuri­ bus ac liturgicis concessionibus, quae ecclesiis hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decretum « De titulo Basili­ cae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Minime vero dubitamus quin concessus honor haud paulum adferat decoris sacris sollemnibus, quae die VIII mensis Septembris proximi istic agentur ob expletum saeculum ex quo templum istud divino patuit cultui. Has denique Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Iulii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret.. Status tab., n. 328.904 Acta Ioannis Pauli Pp. II 33 XII Templum paroeciale Sancti Ludgeri, quod est in urbe episcopali « Essen-Werden » intra Germaniae fines, insignitur titulo ac dignitate Basilicae Minoris. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Merito quidem celebratur in Germania templum paroeciale Sancti Ludgeri, quod est in urbe episcopali « EssenWerden »: aedifìcatum enim saeculo IX ab eodem Apostolo Frisonum et Saxonum atque dein igne consumptum iterumque exstructum secundum genus architecturae Romanicum Coloniense, anno MCCLXXV ab ipso Sancto Alberto Magno consecratum est. Constat praeterea fideles loci totiusque re­ gionis ad eandem ecclesiam frequentes accedere corpus t a m incliti Sancti et Patris sui, illic pie servatum, veneraturus et a benignissimo Deo super­ num petituros auxilium. Qua re, cum Venerabilis Frater Hubertus Luthe, Episcopus Essendiensis, litteris die xxix mensis Martii hoc anno datis, etiam cleri populique sui nomine petiverit ut templum idem titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaremus, Nos, peculiare benevolentiae signum dilectis filiis Essendiensibus cupientes praebere, eius sollertis Pasto­ ris precibus perquam libenter obsecundandum esse putamus. E sententia igitur Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, quam ratam habemus, summa Apostolica potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum templum paroeciale, de quo mentionem fecimus, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoramus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae sacris aedibus hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decretum « De titulo Basili­ cae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Has denique Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, con­ trariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xii mensis Iulii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 330.059 34 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XIII Templum paroeciale Sancti Simplicii, quod in urbe Olbia intra fines Templensis-Ampuriensis dioecesis exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Olbiae, in maritima Sardiniae urbe in­ tra dioecesis Templensis-Ampuriensis fines posita, clarum exstat templum paroeciale Sancti Simplicii, quod miro quidem architecturae genere romani­ co aedificatum, veterrima et principalis ecclesia regionis Gallurae habetur; quod praeterea fideles loci totiusque dioecesis frequentant celebraturi me­ moriam t a m incliti Episcopi martyris eius insulae, cuius gestis et virtutum exemplis impelluntur ad vitam suam ducendam secundum praecepta Evangelii. Qua re, cum Venerabilis Frater Paulus Atzei, Episcopus eius­ dem Ecclesiae, litteris die VII huiusce mensis datis, etiam cleri populique sui nomine petiverit ut templum idem titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaremus, Nos, paternae benevolentiae signum dilectis filiis illius ca­ tholicae communitatis cupientes praebere, t a m sollertis Pastoris precibus perquam libenter obsecundandum esse putamus. E sententia igitur Congre­ gationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, quam r a t a m habe­ mus, summa Apostolica potestate, harum Litterarum virtute perpetuum­ que in modum templum paroeciale, de quo mentionem fecimus, ad Basili­ cae Minoris gradum dignitatemque evehimus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae sacris aedibus, hoc nomine insignitis, rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decretum « De titulo Basili­ cae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Has denique Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, con­ trariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxix mensis Iulii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 330.222 Acta Ioannis Pauli Pp. II 35 XIV Sacra aedes, quam « EI Santo Cristo de la Gracia » appellant, eademque in urbe Barquisimetensi sita, ad dignitatem Basilicae Minoris attollitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Templum istud reperimus, haud satis veterem repetens memoriam, compluribus artificiis distinctum, et divinum cultum novimus ibidem congruenter celebrari. Inde praeterea, Congregatio­ nis Passionis Iesu Christi missionariorum opera sollerti, Evangelii nuntius circumcirca coeptus est diffundi, unde beneficia salutis incolae ibidem perciperent. His igitur spectatis rationibus, prompta sane voluntate, postulata Venerabilis Fratris Tullii Emmanuelis Chirivella Várela, Barquisimetensis Sedis Archiepiscopi, exaudienda existimavimus, qui illius Congregationis sodalium vota demonstrans suorumque pariter fidelium efflagitavit ut tem­ plum « Santo Cristo de la Gracia » dicatum suaque in archidioecesi situm, in Basilicarum Minorum catalogum referretur. Quapropter ea plane com­ probantes quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum statuit, Apostolica usi Nostra potestate sacrum aedificium quod supra me­ moravimus inter Basilicas Minores adscribimus, omnibus item tributis pri­ vilegiis et iuribus id genus templis consentaneis. Servetur sane Decretum « De titulo Basilicae Minoris », die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX evulgatum, quibusvis rebus minime efficientibus. Si quidem antehac hoc in loco fideles pietatem fidemque colebant, in posterum tempus exoptamus ut ibidem iidem maiore animi impetu in Chri­ stum Dominum se convertant, ut supernos favores quam plurimos conse­ quantur et caelestia praesidia adipiscantur. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xix mensis Augusti, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 330.258 36 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XV Templum concathedrale Beatae Mariae Virginis in caelum Assumptae, quod in Apuliae oppido Gravina exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Sacras aedes, quae vetustate, arte, hi­ storia ac religione nitent, solent Romani Pontifices praecipuis honoribus decorare. Quibus accensendum esse videtur templum concathedrale Gravi­ nae, Apuliae urbis, Deo in honorem Beatae Virginis in caelum Assumptae dicatum, quod, ex aliqua parte aedifìcatum a Normannis saeculo XI atque subsequentibus absolutum, centrum spiritualis vitae eiusdem civitatis per temporis cursum exstitit. In eo insuper constat pie servari claras imagines Deiparae memorato titulo invocatae et Sancti Michaelis Archangeli, caelitis Patroni loci, necnon baptismatis fontem, in quo rite ablutus ac renatus est gratiae Benedictus P p . X I I I , Decessor Noster felicis recordationis. Qua quidem re, cum Venerabilis Frater Tarsicius Pisani, Episcopus Altamurensis-Gravinensis-Aquavivensis, litteris die III mensis Iulii hoc anno datis, etiam cleri populique sui nomine petiverit ut templum idem titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaremus, Nos, paternae benevolentiae signum dilectis filiis illius catholicae communitatis cupientes praebere, t a m sollertis Pastoris precibus perquam libenter obsecundandum esse putamus. E sententia igitur Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacra­ mentorum, quam r a t a m habemus, summa Apostolica potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum templum concathedrale, de quo mentionem fecimus, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehi­ mus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae ecclesiis hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum De­ cretum « De titulo Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Has denique Litteras nunc et in poste­ rum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xix mensis Augusti, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco EB Sigilli In Secret. Status tab., n. 330.644 37 Acta Ioannis Pauli Pp. II XVI Sanctuarium sanctae Rosae de Lima, quod in eadem urbe exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Sacras aedes, quae vetustate, arte, hi­ storia ac religione nitent, consueverunt Romani Pontifices praecipuis hono­ ribus decorare. Quibus accensendum esse videtur sanctuarium Deo in ho­ norem sanctae Rosae de Lima dicatum, quod exstans in eadem antiqua et celebri urbe Americae Latinae, aedificatum est prope eius natalem domum et hortum, ubi illa virgo, sodalis tertii Ordinis sancti Dominici, dedita pae­ nitentiae et mysticae contemplationi, caelestis Patris laudes solebat cotidie canere. Constat insuper memoratum templum, architecturae genere « baroco coloniali » mirum atque ipsius sanctae insignibus reliquiis et historicis memoriis clarum, notum esse centrum spiritualis vitae operumque pastora­ lium et caritatis. Qua re, cum Venerabilis Frater Augustus Vargas Alzamora, Archiepiscopus Limanus, litteris die xv mensis Martii hoc anno datis, etiam cleri populique sui nomine postulaverit ut templum idem titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaremus, Nos, paternae benevolentiae do­ cumentum dilectis filiis illius catholicae communitatis cupientes praebere, t a m sollertis Pastoris precibus perquam libenter obsecundandum esse puta­ mus. E sententia igitur Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sa­ cramentorum, quam ratam habemus, summa Apostolica potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanctuarium, de quo mentio­ nem fecimus, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehimus, omni­ bus tactis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae sacris aedibus hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decre­ tum « De titulo MCMLXXXIX Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno editum, servanda sunt. Has denique Litteras nunc et in poste­ rum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 330.681 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 38 HOMILIA In foro S. Petri habita ob decretos Dei servis Ludovico a Casaurea, Paulae Montai Fornés, Stanislao Kazimierczyk, Angelae Truszkowska, Faustinae Kowalska, Beatorum caelitum honores.* 1. «Celebrate il Signore, perché è buono, perché eterna è la sua miseri­ cordia ».* Il Salmo di ringraziamento attraversa come un fascio di luce t u t t a l'ot­ t a v a di Pasqua. È il « grazie » corale della Chiesa, che adora Dio per il dono della Risurrezione di Cristo: per il dono della Vita nuova ed eterna, rivelata nel Risorto. La Chiesa, unanime, adora e ringrazia per l'infinito amore che, in Lui, si è comunicato ad ogni uomo e all'universo intero. « Sia benedetto Dio e Padre del Signore nostro Gesù Cristo... egli ci ha rigenera­ ti, mediante la risurrezione di Gesù Cristo dai morti, per una speranza vi­ va ». Ci ha rigenerati « nella sua grande misericordia », Lui, Iddio e Padre 2 3 di Cristo crocifìsso e risorto: dives in misericordia. La Chiesa vive con questa intima consapevolezza fin dai suoi albori. In spirito di ringraziamento pasquale si radunavano i primi discepoli e fedeli, spezzando il pane nelle case, celebrando cioè l'Eucaristia. In questo mede­ 4 simo spirito la Comunità apostolica accoglieva ed accompagnava i catecu­ meni, mentre cresceva il numero di quelli che benedicevano Dio, di quanti lo professavano « ricco di misericordia », ringraziandolo per l'amore rivelato 5 in Cristo. 2. Oggi la stessa Chiesa, rigenerata « per una speranza viva », rende grazie per « u n a eredità che non si corrompe, ...che è conservata nei cieli» per noi. Il Popolo cristiano — nell'imminenza dell'anno 2000 — esprime la 6 propria gioia pasquale a motivo di alcuni suoi figli e figlie che, in modo particolare, confermano questa eredità di Dio conservata nei cieli per noi. Ecco i loro nomi: Ludovico da Casoria, Paula Montai Fornés de San José Calasanz, Stanislaw Kazimierczyk, Angela Truszkowska, F a u s t y n a Kowalska. * Die 18 m. Aprilis a, 1993. Sed 117 [118], 1. 1 Pt 1, 3. Ibid. Cf.. At 2, 46 Ef2, 4. 1 Pt 1, 3-4. 1 2 3 4 5 6 Acta Ioannis Pauli Pp. II 39 3; Ti saluto, beato Ludovico da Casoria, singolare figura di F r a t e Mino­ re e ardente testimone della carità di Cristo. Ci commuovono le parole del tuo Testamento: « Il Signore mi chiamò a sé con un amore dolcissimo, e con una carità infinita mi guidò e mi diresse nel cammino della mia vita». La forza di questo amore spinse te, valido studioso e insegnante, a dedicarti ai più poveri: ai sacerdoti ammalati, agli immigrati africani, ai muti, ai ciechi, ai vecchi, agli orfanelli. Beato Ludovico, grande figlio della Chiesa di Napoli, hai fatto tuo il carisma di Francesco d'Assisi e l'hai vissuto nella società del tuo tempo, nel Meridione d'Italia del secolo scorso, assumendo attiva responsabilità nei confronti delle più gravi forme di povertà, calandoti con cristiana com­ passione nella concretezza della storia della tua gente"e dei suoi drammi quotidiani. L'ampiezza del raggio d'azione del tuo apostolato ci lascia qua­ si increduli, e ci viene spontaneo domandarti: Come hai potuto farti prossi­ mo a tante miserie, con t a n t a « fantasia » nella promozione umana? E an­ cora ci rispondono le tue parole: « L'amore di Cristo aveva ferito il mio cuore» (Testamento). Ti chiediamo di insegnare anche a noi a vivere per gli altri e ad essere costruttori di autentiche comunità ecclesiali, nelle quali la carità fiorisca in letizia ed in speranza operosa. « I poveri li avete sempre con voi », ci ha detto Gesù. Aiutaci, Beato Ludovico, a scoprirli, ad amarli, a servirli con quell'ardore che in te ha compiuto meraviglie. 7 4. La nueva beata, Paula Montai de San José de Calasanz, fue durante toda su vida un abnegado apóstol de la promoción cultural, humana y cristiana de la mujer. En total entrega a la voluntad de Dios y contando sólo « con cuarenta reales en el bolsillo » —como dice la historia— abrió la primera escuela de niñas para enseñarles, sobre todo, el amor de Dios y la dignidad de la mujer, como futura madre de familia. « Quiero salvar las familias », repetía insistentemente. Con este objetivo fundó la congregación de Hijas de María, Religiosas de las Escuelas Pías, viviendo de lleno la espiritualidad calasancia y haciendo un cuarto voto de dedicarse exclusi­ vamente a la enseñanza. El carisma de la beata Paula Montai vive en vo­ sotras, amadas Religiosas Escolapias, y su exaltación hoy al honor de los altares representa una apremiante invitación que el Señor os dirige para que renovéis, como almas consagradas, vuestro fecundo servicio eclesial en fidelidad a su carisma, en favor de la dignidad de la mujer y de la familia. 7 Mt 26, 11. 40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quiera Dios que por su intercesión y ejemplo la acción educativa de la Iglesia con la niñez y la juventud reciba un decidido impulso, que dé nue­ va vitalidad a las raíces cristianas de la noble Nación española, representa­ da aquí por un nutrido grupo de Obispos, Autoridades, sacerdotes, religio­ sos —particularmente Escolapios— religiosas y numerosos fieles, a quienes saludo con particular afecto. 5. Pozdrawiam cią, Matko Mario Angelo Truszkowska, matko wielkiej rodziny felicjańskiej. Byłaś świadkiem trudnych dziejów naszego narodu i Kościoła, który w t y m narodzie sprawował swe posłannictwo. Imię twoje i powołanie związane jest z postacią Bł. Honorata Koźmińskiego, wielkiego apostoła ukrytych zgromadzeń, które odradzały życie udręczonego społeczeń­ stwa i przywracały nadzieję zmartwychwstania. W dniu dzisiejszym pielgrzymuję do twych relikwii w moim umiłowa­ nym Krakowie, gdzie rozwinęła się rodzina felicjańska, i skąd poszła za Ocean, by służyć nowym pokoleniom emigrantów i Amerykanów. Christ led Mother Angela by a truły exceptional path, causing her to share intimately in the mystery of his Cross. He formed her spirit by means of numerous sufferings, which she accepted with faith and a truły heroic submission to his will: in seclusion and in solitude, in a long and trying illness and in the dark night of the soul. Her greatest desire was to become a "victim of love". And she always un­ derstood love as a free gift of herself. "Loving means giving. Giving every­ thing t h a t love asks for. Giving immediately, without regrets, with Joy, and wanting even more to be asked of us". These are her own words in which she summed up the whole program of her life. She was able to kindle the same love in the hearts of the S isters of her Congregation. This love constitutes the ever living leaven of the works by which the communities of Felicians serve the Church in Poland and beyond its borders. « Dziękujcie Panu, bo jest dobry ». Kościół raduje się dzisiaj i dziękuje Bogu za dar wyniesienia na ołtarze Sługi Bożej Matki Mari Angeli i za całe Zgromadzenie S ióstr Felicjanek, które z jej charyzmatu wzięło początek. 6. Pozdrawiam cię, Siostro Faustyno. Od dzisiaj Kościół zwie ciebie błogosławioną, zwłaszcza Kościół na ziemi polskiej i litewskiej. O Fausty­ no, jakże przedziwna była twoja droga! Czyż można nie pomyśleć, że to ciebie właśnie — ubogą i prostą córkę mazowieckiego polskiego ludu — wybrał Chrystus, aby przypomnieć ludziom wielką Bożą tajemnicę Miłosierdzia. Tę Acta Ioannis Pauli Pp. II 41 tajemnicę zabrałaś ze sobą, odchodząc z tego świata po krótkim i pełnym cierpień życiu. Równocześnie tajemnica ta stała się proroczym zaiste woła­ niem do świata, do Europy. Przecież twoje orędzie Bożego Miłosierdzia zro­ dziło się jakby w przeddzień straszliwego kataklizmu drugiej wojny świato­ wej. Zapewne byś się zdziwiła, gdybyś mogła na ziemi doświadczyć, czym stało się to orędzie dla udręczonych ludzi tego czasu pogardy, jak szeroko ono poszło w świat. Dzisiaj — tak głęboko wierzymy — oglądasz w Bogu owoce twojego posłannictwa na ziemi. Dziś doświadczasz u samego Źródła, kim jest twój Chrystus: dives in misericordia. « S ento chiaramente che la mia missione non finisce con la morte, ma inizia... », ha scritto S uor Faustyna nel suo Diario. E così è veramente avvenuto! La sua missione continua e sta portando frutti sorprendenti. E veramente meraviglioso il modo in cui la sua devozione a Gesù Misericor­ dioso si fa strada nel mondo contemporaneo e conquista tanti cuori umani! Questo è senza dubbio un segno dei tempi — un segno del nostro xx se­ colo. Il bilancio di questo secolo che tramonta presenta, oltre alle conqui­ ste, che spesso hanno superato quelle delle epoche precedenti, anche una profonda inquietudine e paura circa l'avvenire. Dove, quindi, se non nella divina Misericordia, il Mondo può trovare lo scampo e la luce della speran­ za? I credenti lo intuiscono perfettamente! « Dziękujcie Panu, bo jest dobry. Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny ». Dzisiaj, w dniu beatyfikacji S iostry Faustyny, wielbimy Boga za wielkie dzieła, jakich dokonał w jej duszy. Wysławiamy Go i dziękujemy Mu za wiel­ kie dzieła, jakich dokonał i ciągle dokonuje w duszach ludzkich, które dzięki jej świadectwu i orędziu odkrywają nieskończone głębie Bożego Miłosierdzia. 7. Pozdrawiam Cię wreszcie S tanisławie Kazimierczyku, kapłanie Ka­ noników Regularnych Laterańskich. Twe życie związane było nierozerwalnie z Krakowem, z jego sławną Akademią oraz z klasztorem przy kościele Boże­ go Ciała na Kazimierzu, gdzie dojrzewało i rozwijało się twoje powołanie. Sługa Boży S tanisław żył w XV wieku, a więc w czasach bardzo odległych. W dziejach Krakowa był to wiek wyjątkowy — wiek świętych, epoka szczególnego rozkwitu życia duchowego i religijnego. W t y m właśnie wieku Kraków wydał postacie tego formatu co Święty J a n K a n t y , oraz błogosła­ wieni: S zymon z Lipnicy, Michał Giedroyć, Izajasz Boner i Swiętosław ze Sławkowa. Błogosławiony wiek! Jego duchowe oblicze tworzyli święci i bło­ gosławieni, a wśród nich S tanisław z Kazimierza: żarliwy czciciel Euchary­ stii, nauczyciel i obrońca prawdy ewangelicznej, wychowawca, przewodnik na drogach życia duchowego, opiekun ubogich. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 42 Pamięć o świętości S ługi Bożego żyje i owocuje do dzisiaj. Tej pamięci lud Krakowa, a zwłaszcza lud Kazimierza, dawał wyraz przez modlitwę u jego relikwii nieprzerwanie aż do naszych czasów. J a k o Arcybiskup Krakowski nieraz t y m modlitwom przewodniczyłem. Dzisiaj Kościół Święty uroczyście potwierdza jego kult, wynosząc go do chwały ołtarzy. « Dziękujcie Panu... Dziękujcie Panu, bo jest dobry ». Matka Maria Angela Truszkowska, Sios­ t r a F a u s t y n a Kowalska, S tanisław Kazimierczyk, kapłan­zakonnik: trzej nowi polscy błogosławieni, nasi nowi orędownicy. W dzisiejszych czasach tego orędownictwa świętych i błogosławionych tak bardzo nam potrzeba! Oto szczególny dar Bożej Opatrzności dla Kościoła w Polsce — dar dla naszej Ojczyzny. Raduj się więc Kościele Polski! Gaudę Mater Polonia! 8. Celebriamo il Signore, perché è buono. Celebriamolo, perché è miseri­ cordioso. Ecco gli Apostoli, riuniti nel Cenacolo: i primi che hanno innalza­ to questo ringraziamento pasquale. Per primi essi hanno ricevuto lo Spi­ rito Santo per la remissione dei peccati, il medesimo Spirito nel quale so­ no stati mandati: « Come il Padre ha mandato me, anch'io mando voi ». Questa missione perdura attraverso i secoli, di generazione in generazione. E perdura ugualmente la grazia, capace di « fare nuove t u t t e le cose ». 8 9 Ecco Tommaso, singolare rappresentante di coloro che dicono: « Se non vedo... non crederò». Egli è diventato, otto giorni dopo, portavoce di quanti confessano: «Mio Signore e mio Dio». Possa la verità su Cristo crocifìsso e risorto trovare accesso presso le sempre nuove generazioni di coloro che « pur non avendo visto crederanno ». Dives in misericordia. Quanto è necessario, all'uomo di t u t t i i tempi, l'incontro con Te, o Cristo! L'incontro mediante la fede, la quale si prova nel fuoco delle privazioni e fruttifica nella gioia. 10 11 12 Nella gioia pasquale. La fede fruttifica in gioia « indicibile e gloriosa ». 8 9 10 11 12 13 Gv 20, 21. Cf. Ap 21, 5. Gv 20, 25. Ibid. 20, 28. Ibid. 20, 29. 1 Pt 1, 8. 13 Acta Ioannis Pauli Pp. II 43 ALLOCUTIONES I Ad Gabonis episcopos sacra limina visitantes.* Chers Frères dans l'épiscopat, 1. Au retour de mon dixième voyage pastoral sur votre continent, c'est avec joie que je vous accueille à Rome et que je retrouve en votre com­ pagnie l'ambiance de l'Afrique. Soyez les bienvenus dans cette demeure où vous reçoit un pasteur qui se veut proche des attachantes populations africaines, proche de vous et de vos communautés ecclesiales, et qui porte dans son cœur et sa prière la sollicitude de toutes les Églises particulières, entre autres celles du Gabon que vous êtes venus recommander à l'intercession des saints Apôtres, à l'occasion de la traditionnelle visite ad limina/ Je remercie vivement Monseigneur Basile Mvé Engone, Evêque d'Oyem et Président de la Conférence episcopale du Gabon, de s'être fait très aima­ blement votre porte-parole. 2. Nous allons célébrer bientôt la Chaire de saint Pierre, une fête qui s'enracine dans le culte rendu par les chrétiens à leurs pères dans la foi, près des tombes de Pierre au Vatican et de Paul sur la route d'Ostie. Cette fête nous rappelle la mission que le Christ a confiée à Pierre d'affermir la foi de ses frères, de faire l'unité des chrétiens, de présider à la charité et d'amener tous les baptisés à partager le même pain et à boire à la même coupe. La mission de Pierre aux origines est demeurée au cours des âges celle de ses successeurs sur la Chaire episcopale de Rome: le Pape, successeur de Pierre, est pour le peuple chrétien le principe et le fondement visible de son unité dans une même foi et une même communion. Je souhaite que ce pèlerinage romain, accompli dans le sillage de vos Frères membres du collège episcopal, vous apporte lumière et force, paix et réconfort, en sorte que vous repreniez la route du Gabon remplis d'un zèle nouveau pour votre ministère quotidien. 3. A la veille du troisième millénaire, sur fond de drames et d'espé­ rance, les diocèses d'Afrique joignent leurs recherches et unissent leurs efforts pour faire en sorte que l'Evangile soit encore mieux accueilli et * Die 15 m. Februarii a. 1993. 44 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vécu plus profondément en tous lieux et en tous milieux. Tel est, en effet, le b u t de la prochaine Assemblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques: « L'Eglise en Afrique et sa mission d'évangélisation dans la perspective de l'an 2000 ». L'évangélisation veut offrir « la grâce du Seigneur Jésus Christ, l'amour de Dieu et la communion du Saint-Esprit » à l'humanité entière. Le Christ a été le premier évangélisateur et l'Eglise continue sa mission. L'évangéli­ sation est donc « la vocation propre de l'Eglise, son identité la plus pro­ fonde. Elle existe pour évangéliser, c'est-à-dire pour prêcher et enseigner, être le canal du don de la grâce, réconcilier les pécheurs avec Dieu, perpé­ tuer le sacrifice du Christ dans la sainte messe, qui est le mémorial de sa mort et de sa résurrection glorieuse ». 1 2 4. L'Église est une famille vivante composée d'évêques, de prêtres, de religieux, de religieuses et de fidèles laïcs: chacun des membres de cette famille, en raison de son baptême, est responsable de la proclamation de l'Évangile. Certes, le rôle principal en revient aux évêques, assistés de leurs collaborateurs immédiats dans le sacerdoce, les prêtres et les diacres. Les religieux et les religieuses se situent dans le dynamisme même de l'évangé­ lisation en incarnant le radicalisme des Béatitudes. Cependant, le laïcat doit être encouragé à assumer sa responsabilité dans la mission évangélisatrice de l'Église, et je vous invite, chers Frères, à poursuivre vos investisse­ ments dans la formation de laïcs gabonais capables de témoigner authentiquement de leur foi. Offrez-leur les moyens d'acquérir une vraie culture religieuse par des instructions sur la Bible, la vie spirituelle et la doctrine sociale de l'Église. En particulier, encouragez les fidèles laïcs à éduquer chrétiennement leurs enfants: en effet, l'importance que l'enfance et la jeunesse présentent pour l'avenir de l'Église est considérable. « Les enfants nous rappellent que la fécondité missionnaire de l'Église a sa racine vivifiante non pas dans les moyens ou les mérites humains, mais dans le don absolument gratuit de Dieu ». 3 A l'instar d'autres pays africains, les écoles catholiques au Gabon ont contribué à former l'élite de votre pays. Puissent-elles continuer à dispenser une éducation pour la vie, une formation de la conscience chré­ tienne, et proposer efficacement les valeurs humaines et spirituelles en har­ monie avec la foi! 1 2 3 2 Co 13, 13. Evangelii nuntiandi, n.. 14. Christifideles laici, n. 47. Acta Ioannis Pauli Pp. II 45 5. « Parmi les laïcs qui deviennent évangélisateurs se trouvent au pre­ mier rang les catéchistes... [Ce sont] des agents spécialisés, des témoins di­ rects,* des évangélisateurs irremplaçables, qui représentent la force de base des communautés chrétiennes ». Ils apportent une aide considérable à 4 l'expansion de la foi. Ils sont au centre de l'histoire de l'Eglise en Afrique et de son succès missionnaire. Puissent-ils recevoir toujours une instruction doctrinale et pédagogique soignée, en même temps que les moyens appropriés au développement de leur vie spirituelle! Préparez-les, notamment à l'aide du « Catéchisme de l'Eglise catholique », à devenir d'efficaces animateurs de communautés, qui remplissent avec art leur indispensable fonction d'enseignants et de té­ moins de l'Evangile, sous la direction des pasteurs. 6. La question des vocations dans le clergé séculier et dans le clergé religieux reste pour vous, je le sais, de grande importance. Comme je le faisais remarquer aux Évêques du Bénin rencontrés récemment, « l'Église souhaite avoir des prêtres en grand nombre, mais non pas à n'importe quel prix, car seuls des prêtres selon le cœur du Christ peuvent répondre aux immenses besoins de la moisson ». 5 Continuez à apporter toute votre attention à l'éveil des vocations et à la formation des candidats au sacerdoce. Grâce à des équipes d'éducateurs qualifiés, procurez-leur de solides assises doctrinales, spirituelles et discipli­ naires. Que dès le séminaire soit donné aux futurs prêtres un esprit de col­ laboration sincère entre membres du clergé diocésain et religieux! Que leur soient donnés également l'estime de la vie consacrée et le désir de la pro­ mouvoir selon le charisme propre à chaque institut, car l'active présence des religieuses dans les domaines paroissiaux, éducatifs et hospitaliers est particulièrement précieuse pour la propagation de la Bonne Nouvelle! Enfin, selon l'esprit de l'exhortation apostolique Pastores dabo vobis, cherchez à enraciner la conviction que ce sont «tous les membres de l'Église, sans en exclure aucun, qui ont la grâce et la responsabilité du souci des vocations ». En effet, le problème des vocations sacerdotales ne 6 doit pas être délégué à certains spécialistes sur lesquels on se déchargerait. C'est un problème vital que tout chrétien aimant vraiment l'Église doit porter en son cœur. 4 5 6 Redemptoris missio, n. 73. Discours aux membres de la Conférence episcopale du Bénin, n. 3. N. 41. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 46 Chers Frères, je voulais surtout vous montrer l'intérêt que je porte à vos préoccupations majeures, vous affermir dans votre mission de pasteurs, vous redonner espoir et confiance en l'avenir: « Qui donc est vainqueur du monde? N'est-ce pas celui qui croit que Jésus est le Fils de Dieu? ». En signe d'encouragement, je vous donne de grand cœur ma Bénédiction Apostolique, que j'étends à tous vos collaborateurs et à vos communautés diocésaines. 7 II Ad Guineae Aequinoctialis praesules Apostolorum sepulcra visitantes.* Amados Hermanos en el episcopado: 1. El Señor nos concede la gracia de este encuentro con el que culmina vuestra visita ad Limina, Pastores de la Iglesia en Guinea Ecuatorial. Os expreso mi más cordial bienvenida y doy gracias a Dios por habernos permitido compartir en espíritu de fraternidad la solicitud pastoral por la vida, las esperanzas y las dificultades en vuestras respectivas diócesis. Agradezco de corazón las amables palabras que, en nombre de todos, me ha dirigido Mons. Anacleto Sima Ngua Obono, Presidente de la Conferen­ cia Episcopal, haciéndose portavoz también de vuestros colaboradores dio­ cesanos y de vuestros fíeles. 2. Durante las audiencias que he tenido con cada uno de vosotros, no he podido por menos de evocar aquella peregrinación apostólica de t a n grata memoria, que en febrero de 1982 hice a vuestro noble País, y que me permitió acercarme a las raíces de vuestra fe cristiana y de vuestra histo­ ria. Sé que de aquella inolvidable jornada y con la ayuda de Dios surgie­ ron iniciativas apostólicas, que vosotros supisteis concretar en planes pas­ torales; por otra parte, al cumplirse el décimo aniversario de mi visita, habéis querido dar un ulterior impulso al llamado que os hice en la homilía que pronuncié en la Plaza de la Libertad, en Bata, invitando « a cada sec­ tor eclesial a una renovada fidelidad en el empeño evangelizador ».* El reto, que p a r a la Iglesia representan los graves problemas que afec­ t a n a vuestro País, exige de vosotros, queridos Hermanos, una total dedi7 Un 5, 5. * Die 18 m. Februarii a. 1993. Homilía, 18 de febrero de 1982. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 47 cación al permanente anuncio del Evangelio, a la ineludible renovación de vuestras comunidades, al discernimiento y comprensión del hombre ecuatoguineano, que busca satisfacer su hambre de Dios y sus legítimas aspira­ ciones a que su dignidad sea respetada y sus derechos tutelados. Cristo os ha escogido y os ha enviado para que anunciéis a todos, con vuestra pala­ bra y con vuestra vida, su mensaje y su verdad salvifica. Como educadores en la fe y « maestros auténticos », vuestra oración y la escucha de la Pala­ bra ha de ser asidua y atenta para poder transmitirla a los demás y así descubrir en cada acontecimiento los designios de Dios. Vuestra predica­ ción ha de ser siempre un testimonio de vuestro encuentro personal con Cristo y de vuestra entrega sin reservas a difundir el Evangelio y edificar el Reino de Dios en comunión eclesial. 2 3 3. En el ejercicio de vuestro ministerio « para actualizar perennemente la obra de Cristo, Pastor eterno » contáis, en primer lugar, con la colabora­ ción de vuestros presbíteros, a quienes el Concilio Vaticano II llama « pró­ vidos cooperadores del Obispo ». Vivid, por tanto, muy cercanos a ellos, con sincera amistad, compartiendo sus alegrías y dificultades, sosteniéndo­ los en sus necesidades; de esta manera, y contando sobre todo con la ayu­ da de la gracia divina, podrán afrontar con mayor confianza y generosidad las dificultades cotidianas y podrán vivir más fielmente los compromisos asumidos en la ordenación sacerdotal configurándose con Cristo, obediente, pobre y casto. 4 5 Al pensar en vuestras Iglesias particulares, tengo presente también a las diversas congregaciones y comunidades religiosas establecidas en las mismas. Además de su insustituible labor en la evangelización y catcque­ sis, así como en la pastoral litúrgica y sacramental, importantes y numero­ sas obras de la Iglesia en el campo de la enseñanza, asistencia y promoción social, atención a los pobres y enfermos, están dirigidas por religiosos y religiosas. Por ello, junto con vosotros, quiero agradecerles su dedicación al florecimiento espiritual de vuestras comunidades a la vez que les aliento a continuar contribuyendo generosamente, como almas consagradas, a la obra de evangelización, para que la semilla plantada por los abnegados misioneros que les han precedido dé en nuestros días abundantes frutos para bien de los amados hijos de Guinea Ecuatorial. 2 3 4 5 Lumen gentium, 25. Cf. Apostolicam actuositatem, 4. Christus Dominus, 2. Lumen gentium, 28. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 48 4. Preocupación prioritaria de vuestro ministerio episcopal ha de ser la pastoral vocacional. Durante los últimos años habéis tenido el gozo de ver crecer el número de vuestros seminaristas. Ellos constituyen una esperanza para los próximos años en que podréis incorporar a vuestros presbiterios un cierto número de sacerdotes nativos. El Concilio Vaticano II pone espe­ cial énfasis en que los Pastores dediquen una esmerada atención a los cen­ tros de formación sacerdotal, donde los candidatos, junto con la adecuada preparación intelectual, han de adquirir por medio de la oración y los sacramentos un trato personal íntimo con Cristo, que despierte en ellos la conciencia de estar llamados a continuar su obra en el mundo, en favor de los hermanos. Vuestro proyectado Seminario Nacional habrá de ser semille­ ro que garantice la continuidad de los servidores del Evangelio y sea vía de solución a la problemática actual que afecta al clero nativo. Como lo indican repetidamente las instrucciones emanadas de la Sede Apostólica, en los seminarios y casas de formación se ha de fomentar la piedad comu­ nitaria y personal, así como una seria dedicación al estudio y observancia de la disciplina; al mismo tiempo, se favorecerá la convivencia fraterna y la progresiva iniciación a la vida pastoral como base y garantía de una sólida preparación para el sacerdocio o la vida religiosa. Por tanto, no habéis de ahorrar esfuerzos en asumir esta responsabilidad prioritaria y de t a n t a transcendencia para el presente y el futuro de la Iglesia en vues­ tro País. 5. En el marco de la actividad evangelizadora, objeto de particular atención ha de ser la familia, pues ella, además de célula primaria de la sociedad, es lugar de encuentro con Dios y ámbito propicio para que se perfeccione la gracia propia del sacramento del matrimonio. Vosotros no habéis dejado de señalar los males que aquejan a la institución familiar en vuestro País: uniones ilícitas, infidelidad, abandono, violación del derecho a la vida, exclusión de la fecundidad, deterioro de los valores de la familia. Se hace, pues, urgente intensificar una acción pastoral que, respondiendo a los diversos retos que se presentan, lleve a las familias a cumplir con la mi­ sión de ser cenáculo de amor y espacio de santificación para sus miembros. Mucho pueden hacer en este campo los laicos, hombres y mujeres cris­ tianos. Por ello, habéis de fomentar la participación y corresponsabilidad eclesial de los seglares. Si bien se han dado ya algunos pasos en este terre­ no, es aún largo el camino que queda por recorrer. Es preciso, por tanto, avanzar hacia una presencia nueva de la Iglesia y de los católicos en la sociedad ecuatoguineana. Los fieles laicos han de ser fermento del Evange- Acta Ioannis Pauli Pp II 49 lio para la animación y transformación de las realidades temporales con el dinamismo de la esperanza y la fuerza del amor cristiano. De un particular reconocimiento por el importante papel que desarro­ llan en sus comunidades son merecedores los catequistas. J u n t o con mi viva gratitud, en nombre del Señor, por el trabajo apostólico que realizan, les aliento a un decidido empeño en actualizar su formación para afrontar más adecuadamente los retos de la nueva evangelización. Ellos, con su labor constante y abnegada, colaboran en la urgente tarea de presentar al pueblo fiel los contenidos esenciales de la fe católica, especialmente en el momento presente en el que sectas fundamentalistas y nuevos grupos reli­ giosos llevan a cabo en ciertas zonas de vuestro País campañas proselitistas, sembrando la confusión y diluyendo la coherencia y unidad del men­ saje evangélico. 6. Por otra parte, el necesario crecimiento en la fe y el testimonio cris­ tiano para la transformación de las realidades temporales según los de­ signios de Dios, han de estar fundados en una participación más activa del laico en la vida litúrgica y sacramental de la Iglesia. En efecto, el Concilio Vaticano II nos recuerda que la liturgia es « la cumbre a la cual tiende la actividad de la Iglesia y al mismo tiempo la fuente de donde mana toda su fuerza. Pues los trabajos apostólicos se ordenan a que, una vez hechos hi­ jos de Dios por la fe y el bautismo, todos (...) participen en el sacrificio y coman la Cena del Señor ». 6 Los seglares, mujeres y hombres, han de sentirse llamados a contri­ buir generosamente al bien común. Todos deben promover la justicia y la solidaridad, en su vida cotidiana, en el campo de sus responsabilidades so­ ciales concretas, en la actividad económica, en la acción sindical o política, en la actividad educativa y cultural, en las instituciones al servicio de la salud, en los proyectos de promoción humana integral, en los medios de comunicación social. Por otra parte, conviene también recordar que —res­ petando siempre la legítima autonomía de la esfera política— es, sin em­ bargo, misión de los Pastores del Pueblo de Dios iluminar desde el Evan­ gelio la actuación de los fieles laicos en la vida pública. 7 7. Para hacerse presentes en medio del mundo, como testigos de Dios y mensajeros de la Buena Nueva de la salvación, los seglares cristianos nece­ sitan estar firmemente enraizados en la fidelidad a Cristo y a la Iglesia. Por ello, quiero exhortaros una vez más a insistir en el desarrollo de la 6 7 Sacrosanctum Concilium, 10. Cf. Gaudium et spes, 76. 4 - A. A S. 50 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale catequesis. A ello contribuirá la adecuada difusión y estudio del reciente­ mente publicado « Catecismo de la Iglesia Católica ». En la catequesis no debe faltar —especialmente para los comprometidos en el campo social y político— un adecuado conocimiento de la doctrina social de la Iglesia, que ha de inspirar la conducta cristiana en una conversión continua a los valo­ res evangélicos. Exigencia específica de la vocación del seglar cristiano ha de ser un de­ cidido compromiso por la justicia, por el respeto de los derechos humanos, por la moralidad y honradez en la vida pública, denunciando todo aquello que atenta al bien común y a la pacífica convivencia. El cristiano no pue­ de permanecer impasible cuando tantos hermanos suyos se debaten en situación de miseria, o no son respetados sus derechos como personas y miembros de la sociedad. Por ello, la paz, que es esencialmente obra de la justicia, hallará su camino de realización en un mayor respeto de la digni­ dad de la persona y sus libertades, y una más amplia participación de los ciudadanos en todo aquello que interesa al bien común en un Estado de derecho. 8. El presente y el futuro de vuestras comunidades eclesiales requiere que se preste una particular atención a la juventud. No cejéis en vuestro empeño pastoral en favor de los jóvenes, pues de ellos, de como se identi­ fiquen con el Evangelio, dependerá en gran parte el futuro de la Iglesia en Guinea Ecuatorial. Proponedles los ideales altos y nobles a que Cristo los llama. Sólo cuando Cristo es conocido y amado como centro de la pro­ pia vida es posible pensar en una entrega total de la existencia a su ser­ vicio, y cabe proponer adecuadamente la vocación a la vida sacerdotal y religiosa. Al volver a vuestras diócesis os ruego que transmitáis a vuestros sacer­ dotes, religiosos, religiosas, seminaristas, catequistas y fieles el saludo en­ trañable del Papa, que en todos piensa y por todos ora con gran afecto y firme esperanza. A la intercesión de la Santísima Virgen encomiendo vues­ tras personas, vuestras intenciones y propósitos pastorales, para que el nombre de Cristo esté siempre presente en el corazón y en los labios de todos los ecuatoguineanos. Con estos deseos os acompaña mi plegaria y mi Bendición Apostólica. Acta Ioannis Pauli Pp II 51 HI Ad Ganae episcopos occasione oblata sacrorum liminum visitationis.* Dear Brother Bishops, 1. "Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ". I make my own these words of Saint Paul in greeting you, my Brother Bishops of Ghana. Even though it is over a decade since my Pastoral Visit to your country, I fondly recali the warm hospitality I received from your people. In welcoming you today I wish once more to embrace in love and communion all the priests, Religious and lay faithful of your Diocèses. I ask you to assure them of my closeness and of my con­ stant prayers as they strive to grow in Christ and to p u t on t h a t "new man, created after the likeness of God in true righteousness and holiness". 1 2 Among the important events in the life of the Church in Ghana since your last ad Limina visit has been the élévation of the Diocèse of Accra to the status of a Metropolitan See, and the establishment of the new Diocèse of Koforidua. These are welcome signs of the vitality of the Church in your land, and I join with you in thanking God, who has given this growth. 3 2. Down the centuries the visit ad Limina Apostolorum has had one constant aim: to give visible expression to the bonds of ecclesial commu­ nion uniting the Successor of Peter and the Bishops throughout the world. In visiting the Vatican and the Ostian Way, you pray at the very places where Peter and Paul completed their apostolic witness, and you strive to understand better the weighty office you have inherited as Successors of the Apostles. To you has been entrusted the mission to preach the word of God, in season and out of season, to convince, rebuke and exhort, and to be unfailing in patience and in teaching. Yours is the charge to persevere faithfully in the office of sanctifying and leading the people of God in the Christian life, no matter what the cost. This is what it means to be a Suc­ cessor of the Apostles, today and always. 4 Zeal for making known to ali the salvation offered in Jesus Christ must thus be the motivating force for all of your pastoral efforts. The Bishop's * Die 22 m. Februarii a 1993. 1 Cor 1:3. Cf.. Eph 4:24. Cf. 1 Cor 3:7. Cf.. 2 Tim 4:2. 1 2 3 4 52 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale preaching and teaching of God's word is the clearest way for him to obey the Lord's injunction to give freely what he has received freely. Your zeal for the Gospel is ultimately the best expression of your gratitude for the priceless gift you have received in Christ, and there is no more fitting way to discharge the debt you owe to those who at great personal cost brought the Gospel to Ghana in the last Century t h a n to take up their work with similar generosity and self-sacrifice. 5 In the work of evangelization in Ghana, as indeed in all of Africa, the Church faces many obstacles, yet she does not give way to discouragement. She knows t h a t she has received a strength and energy far beyond the sum of her human resources, and so she is confident t h a t from the seeds she scatters God will bring forth an abundant harvest. In truth, the word of God cannot be constrained and it will always be clear t h a t it is not to us b u t to the "Lord of the harvest" t h a t the glory is due. 6 7 3. In thèse last years leading up t o the Third Christian Millennium we are invited to look forward with confidence to the dawning of a new missionary age, conséquent upon a renewed zeal on the p a r t of all Christians to share the gift of eternai life in Jesus Christ. The forthcoming Special Assembly of the Synod of Bishops for Africa is a gift from Providence which will surely result in a heightening of this zeal and its spreading among the members of the Church. 8 The Instrumentum laboris released at Kampala during my Pastoral Visit earlier this month in préparation for the Special Assembly of the Synod reminds us t h a t those who are set apart for the work of preaching must not fail to read the signs of the times, both positive and negative. Significant among the latter is the growth of sects and other new religious movements, which often appeal to alleged apparitions, prophecies and miraculous cures. The attraction of thèse movements sometimes lies in their apparent success in responding to the spiritual needs of people—the hunger of their hearts for something deeper, for healing, consolation and contact with the transcendent. We must humbly acknowledge t h a t in certam cases the baptized have not yet, for whatever reason, discovered the fulfilment of these needs in the mystery of the Incarnate Word en9 10 5 6 7 8 9 10 Cf Mt 10:8. Cf. 2 Tim 2:9. Cf. Mt 9:38; Lk 10:2. Cf. Redemptoris missio, 92. Cf. Acts 13:2. Nos. 22-23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 53 trusted to the Church. In your response to this challenge, you will want to foster sound dévotion to the Blessed Virgin Mary, who is the "Image and Motherof the Church". As the "Health of the Sick" and "Fountain of Sal­ vatione she is the exemplar of the Church as the Saviour's chosen means for communicating his gifts of grâce and healing. As the "Comforter of the Afflicted", she is the model of a Church called to stand in solidarity with ali who share Christ 's sufferings. As the "Gate of Heaven", she is the type of the Church, the Body of Christ, in which ali men and women are called to become Citizens of the heavenly Jerusalem. 11 12 13 14 4. The inculturation of the Gospel in your country faces a number of particular challenges, especially in the areas of marriage and family life. Your unremitting efforts to lead couples to discover the t r u t h and beauty of the demands of their new life in Christ are an essential part of your pas­ toral responsibilities. The 1980 Synod of Bishops on the Family reflected the concern of the whole Church for t h a t unit of ecclesial life which is the "domestic Church". The doctrine contained in the Post-Synodal Exhortation Familiaris consortio still needs to be more widely disseminated. It pro vides a suitable framework for an ever more effective catechesis, especially in the urgent area of marriage préparation. An indispensable element of such préparation must be the présentation of the Church's complete teaching on responsible parenthood. Likewise, I wish to encourage you to do ali you can to give special pastoral préparation to Catholics entering marriages with non-Christians, and care to those couples in irregular matrimonial situations. 15 5. In facing the tasks of evangelization and the building of a solid ecclesial life, the Church in Ghana is blessed by the many missionarios who continue to off er an irreplaceable service to your local Churches, often serving God's People in the most difficult and challenging pastoral situa­ tions. Their présence is a positive sign of t h a t "exchange of gifts" which so eloquently bespeaks the Church's Catholic unity. I rejoice t h a t their example has inspired many Ghanaians to embrace the missionary voca­ tion, thereby manifesting the growing maturity of your communities. The preaching of the word of God remains the primary and vital mission of the 16 11 12 13 14 15 16 Cf. Lumen gentium, 53, 63; Collectio Missarum de Beata Maria Virgine, Nos. 25-27. Ibid., nos. 44, 31. Ibid., 41. Ibid., 46. Cf. op. cit., 28-35. Cf. Redemptoris missio, 85. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 54 Church, and in this task the catechists have played an outstanding role. I encourage your efforts to promote their sound, integral formation, for they are called not only to pass on the truths of the faith but also to be joyful and authentic witnesses to the moral life demanded of Christ's followers. Your efforts to provide this formation will be assisted by the recently issued Catechism of the Catholic Church, which lays the foundations for a catechesis inspired by the teaching of the Second Vatican Council and renewed at the living sources of the faith. 17 The strength of the Church's witness to the Gospel largely dépends on the formation of an active laity, able to cooperate with you and your priests in planning and carrying out pastoral initiatives. The lay faithful are increasingly called to become missionaries to themselves, drawing nourishment from the Eucharist, which is the source and summit of the Church's evangelizing mission, and leading others in turn to a fruitful par­ ticipation in the sacred mysteries. Here, as in other áreas, your Episcopal Conference is meant to provide a forum for practical coopération in directing and coordinating the pastoral life of the local Churches, and in supporting the promising spiritual renewal evident in the life and apostolate of lay movements. 18 19 6. A special sign of the growing maturity of your particular Churches has been the increase of vocations to the priesthood. Since priests are your chief cooperators in carrying out the Church's apostolic mission, it is essential t h a t your relations with them be marked by unity, fraternity and appréciation of their gifts. Ali who have been confìgured by Holy Orders to Christ the Head and Shepherd of the Church must share his attitude of complete self-giving for the sake of the flock and the progress of the Gospel. Carrying out the priestly vocation requires permanent formation, and especially a commitment to unceasing personal conversion. Your li ves and those of your priests should reflect an authentic evangelical poverty and detachment from the things and attitudes of this world. The sign value of celibacy as a complete gift of self to the Lord and his Church must be carefully guarded, and any behaviour which could give scandal must be carefully avoided or corrected where necessary. You ali know how important it is to pay particular attention to seminary formation, for the convictions and practical training imparted to future priests are essential 17 18 19 Cf.. Apostolic Constitution Fidei depositum, 1. Cf. Presbyterorum ordinis, 5. Cf. Code of Canon Law, Canon 447; cf, Christus Dominus, 38. Acta Ioannis Pauli Pp. II 55 to the success of the Church's mission. A Bishop's pride should be his seminary fully conformed to the Church's expectations as set forth both in the Post-Synodal Exhortation Pastores dabo vobis and in the Document "Some Guidelines on Formation in Major Seminaries", issued by the Congré­ gation for the Evangelization of Peoples. I would also mention as a positive sign the growth of vocations to the religious life, and in particular to the contemplative life. Religious have played an essential part in the growth of the Church in Ghana. Intrinsic to t h a t vocation is concern for the ordered growth of the Church, the desire to think with the Church, and to foster her communion and missionary zeal. While the legitímate autonomy granted to religious congrégations by the Church's supreme authority is a sign of their commitment to the Church's universal mission, religious—precisely because of their public consécration—are deeply involved in the life and mission of the locai Church under the guidance of the legitímate Pastor, whose task it is to respect and foster the orderly coopération of the variety of charisms in the one Body. Your concern for religious must not only extend to vigilance over those aspects of their ministry involving the care of souls, the liturgy and other works of the apostolate. Ali pastoral activity in fact must be carried out in a spirit of communion with the locai Church and respect for the legitímate pastors. 20 21 7. The Church in Ghana can certainly be proud of her commitment to the good of the Nation, as manifested in the gamut of her social services such as éducation and work training, health-care and the promotion of agricultural development. Your concern for the common good was especially evident in the Pastoral Letter which you issued in conjunction with the leaders of other Christian Communities before the last élections, calling for prayer and inviting the Christians of your country to a respon­ sive exercise of their citizenship. The challenges involved in the transition to multi-party democracy require of Ghana's Catholics a continued willingness to support and take part in their country's politicai development. Especially important in this regard is your own role as leaders of the Catholic community, who recognize the desirability and need for a constructive dialogue with ali sectors of the population regarding the just and solid bases of life in society. Such a dialogue, while seeking to keep open all Channels of communication in a spirit of patience and good will, will not 20 21 Cf. CIC, Canon 678. Cf. Redemptoris missio, 66. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 56 prevent you from presenting openly and respectfully the Church's convic­ tions, especially regarding such important matters as religious freedom and the objective moral norms which ought to be reflected in civil législation. I encourage you to continue your dialogue with the authorities regarding the proper place of religious instruction in the schools, in accordance with the Church's teaching. 22 8. Dear Brothers, on the happy occasion of your visit I rejoice with you in the grâces which the Lord has lovingly bestowed upon the Catholic people of Ghana. I pray t h a t your pastoral service will be favoured abundantly, so t h a t in unity of mind and heart, you and your people will draw nearer to the sources of God's mercy in the Sacraments and "continue in the faith, stable and steadfast, not shifting from the hope of the Gospel which you have heard, which has been preached to every creature under heaven". I commend you and your Diocèses to the loving protection of the Mother of God, Mary Most Holy, and to you and ali the priests, reli­ gious and laity of Ghana I cordially impart my Apostolic Blessing. 23 IV Ad Lettoniae praesules Apostolorum limina visitantes.* Venerabiles Fratres, Quot cum cogitationibus exspectavimus hunc nostrum hodiernum con­ gressum apud Apostolorum limina et sepulchra! quanta semper cum spe ac fiducia miserentem Redemptorem precati sumus pro salute et prosperitate ecclesiarum vestrarum! quam vehementer vobiscum quoque ex longinquo exsultavimus de restituta tandem communitatis vestrae catholicae liberta­ te et pace! Nunc igitur, Deo dante, licet simul praesentibus nobis non so­ lum laetari communiter de praeterita rerum conversione sed prudenter etiam sollicitari et consiliari de ventura populi vestri curatione spiritalique condicione. D u m vos fraterno omnino ex animo coram hodie consalutamus, singu­ los eodem tempore sacerdotes gregum vestrorum salutamus et singulas 22 23 Cf. Gravissimum educationis, 3 Col 1:23. * Die 25 m. Februarii a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp. II 57 pariter paroecias ubi fides numquam interiit, ubi pietas et vita catholica maximas inter difficultates perstitit. Quantum quidem humanitus possumus nos, adiuvante Deo, cupimus et contendimus confirmare vos cotidiano vestro in opere et cohortari ad mini­ sterium salutare vestrum pro Domino et hominibus vobis concreditis pro­ sequendum et absolvendum. Volumus sane ut haec congressio fraterna et conlocutio sincera cum Christi Vicario claudat superius historiae et tempo­ ris spatium aperiatque novam prorsus apostolatus vestri aetatem, immo vero novum tempus vitae operaeque totius catholicae Ecclesiae in amatis­ sima patria vestra. Ecclesia Mater omnino confidit viribus vestris et consiliis ut communi­ tas vestra ecclesialis omnibus nempe in partibus suis renovetur et redintegretur. Necessitates christifidelium illic non minus nobis notae sunt quam vobis. Commutatum rei publicae regimen haudquaquam impedimen­ ta Evangelii et evangelizationis abstulit omnia, sed maiorem certe vobis tribuit agendi libertatem in adiunctis revera novis ac maxima ex parte im­ provisis. Nemo sane brevi tempore miracula postulat neque exspectat. Et Nos ipsi in primis t a n t a m vobis patientiam suadere volumus, at constan­ tiam quoque, dum catholicorum communitates paulatim quasi a principio renascuntur vel funditus reiiciuntur secundum Concilii Vaticani principia, monita et praecepta. Cogitamus vobiscum illuminatam cleri institutionem atque evangelicam prorsus vivendi consuetudinem. Sapiens et lenta laicorum educatio hodier­ no in mundo poscitur ut ad fidei maturitatem progrediantur plenamque ecclesiae localis participationem. Inter crescentem ubique materialismum bona spiritalia et aeterna ipsius nuntii Christi omnibus modis defendi opor­ tet atque exemplis ministrorum Ecclesiae proponi. Augescentibus iam — ut speramus et praevidemus — inter vos religio­ sis Familiis Ordinibus et Congregationibus, novus flos actuositatis apostoli­ cae et industriae etiam socialis Ecclesiae merito exspectari potest. Parvis plane gressibus novae compages et structurae vestrarum ecclesiarum stabi­ lientur, unde pastoralis hominum cura facilior reddatur et efficacior. Dum ante oculos nostros et vestros necessitates immensae ac difficul­ tates fortasse obversantur, tot tamen et tantae simul offeruntur opportu­ nitates cum laetitia et fiducia operandi ut in patria vestra veluti ab integro nova renascatur catholica communitas, libera quidem a veteribus rationibus et sententiis ac parata ad novam fidei experientiam, ad no­ vam ex Evangelio vivendi viam, ad novam Christi doctrinarum testifica­ tionem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 58 Utendum est his occasionibus; messis quidem multa erit proximis hisce annis metenda. Et nos hac e Petri Apostoli cathedra gaudentes conspicie­ mus vos in electa illa Redemptoris vinea fructuose laborantes — in scholis et paroeciis, in domibus et fabricis, in coetibus variis publicis et societati­ bus hominum bonae voluntatis — una cum devotis Ecclesiae adiutoribus presbyteris, religiosis et laicis fidelibus. Vobiscum Episcopus Romanus semper coniungetur et consentiet; ani­ mos vestros in perdifficili hoc opere confirmabit; inceptis vestris caeleste semper auxilium effectumque precando efflagitabit. Iisdem scilicet sensibus vobis procul favebit, quibus hodie vos coram complectitur et diligit qui­ busque vobis singulis ac vestris gregibus caris Benedictionem suam Apo­ stolicam largiter impertit. V Ad episcopos Lituaniae coram admissos.* Gerbiami Broliai Vyskupai! 1. Su kokiu lūkesčiu laukiau šio bičiuliško mūsų susitikimo ad Limina proga. Šiandien dėkoju Viešpačiui, kad atvykote, — mylima lietuviu t a u t a šitaip išreiškia ištikimybę Petro Sostui. K u o nuoširdžiausiai J u s sveikinda­ mas, dėkoju brangiajam kardinolui Vincentui Sladkevičiui, vyskupų konfe­ rencijos Pirmininkui, išreiškusiam Jūsų mintis ir išdėsčiusiam viltis tos bažnytinės bendruomenės, kurią Viešpats patikėjo J u m s , Ganytojams. Po neseniai praūžusių ivykių tatai yra pirmasis « Petro sosto » aplanky­ mas, kai iš pagrindų pasikeitė Lietuvos ir daugelio kitų R y t ų šalių san­ t v a r k a bei visas gyvenimas, kai pagaliau leista tautoms apsispręsti — atgauti taip svajotą laisvę. Sveiki, atvykę! Jūsų asmenyje sveikinu drąsiuosius krikščioniškosios tau­ tos atstovus, ilgai kentusius priespaudą, bet pagaliau galinčius laisvai skelbti savo tikėjimą Kristų, pasaulio Gelbėtoją. 2. Bažnyčia, gerai suprasdama istorijos, kaip pasirengimo besiartinan­ čiai Karalystei reikšmę, prisidėdama prie žmonių kovos už laisvę ir teisin­ gumą, visados žvelgia priekin, — niekados nepasitenkina tuo, kas pasiekta. Ji yra ikvèpta ir tiesiog įtaigota Kristaus meilės: « Caritas enim Christi 1 * Die 27 m. Februarii a. 1993. Plg. Gaudium et spes, 39. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 59 urget nos» [« Kristaus meilė mus valdo»]. Vis dėlto nesielgiama « greito­ mis », vien tik kaip « kūnas geidžia »: nerūpestingai ar nekantriai. 0 Bažnyčia su « uolumu dėl Dievo namų » nesiliauja iš kartos i k a r t a sėjusi dvasines Evangelijos sėklas, būdama tikra, jog pagaliau suleidusios šaknis, paslaptingu Dvasios veikimu jos duos savo vaisių. 2 3 Štai kokia kiekvienos istorinės epochos Viešpaties mokiniu pasiunti­ nybė! Štai kur svarbiausioji pareiga kiekvieno mūsų, vyskupo, prie trečiojo tūkstantmečio slenksčio, pašaukto liudyti Kristų, kuris « mus išvadavo, kad būtume laisvi ». 4 Gerbiamieji Broliai, Kristaus meilė verčia J u s savo šalyje sėti Tiesos sėkla, kad laisvė ir brolybė, tos didžiausios vertybės, už kurias praeityje lietuviai taip brangiai sumokėjo, J u m s visiems taptų vienybės jungtimi. 3. Jūsų Tėvynė, kuria turėsiu džiaugsmo aplankyti ateinanti rugsėjį, išgyvena didžiulių ir reikšmingų visuomeninių permainų meta. Žmogaus teisės, ypač religijos laisvė po pusšimčio sunkios priespaudos metų, ačiū Dievui, jau atgauta. Šitaip įvykiams susiklosčius, Šventasis Sostas per skirtąjį Apaštalinį Nuncijų galėjo visiškai atnaujinti diplomatinius santykius su Vyriausybe. Be to, sukurta Vilniaus metropolinė provincija. Gavus sta­ tutą ir paskyrus Generalinį Sekretorių, pagyvėjo vyskupų konferencijos veikla. Popiežinėje šv. Kazimiero kolegijoje jau gyvena ir Romoje mokosi pirmieji kunigai bei seminaristai. Taigi dabar — atgimimo ir pavasario metas. Tatai — naujosios kartos kūrimo, sąžinės ugdymo laikas, kad laisvės dovana, priimta evangelinės tie­ sos šviesoje, subręstų ir atneštų lauktųjų vaisių visose visuomeninio gyvenimo srityse. Krikščionys žino, jog jie dabar atsakingi — yra « pirmose linijose », — ten, kur turi būti a t s t a t y t a krašto dorovė, politika ir ekonomika. Šiam svarbiam ir sunkiam uždaviniui reikia gerai parengtų ir gerai išauklėtų dar­ bininkų. Savo šalyje, savaime suprantama, J ū s jaučiate įtampą t a r p vėl iš naujo patiriamos pilietinės vienybės ir t a r p tebejuntamu netolimos praeities neišvengiamų pėdsakų. Būtina auklėti kūrėjus teisingumu pagrįstos ateities, kur piliečių tarpusavio santykiai būtų nešališkai, teisiškai tvarkomi. Beje, šiandien išryškėja kitas sunkumas — būtinybė rinktis vieną iš skirtingų rai­ dos modelių ir jį atitinkantį ekonominį sprendimą, kurie, tegul ir ne visada akivaizdžiai, susiję su etiniais ir kultūriniais tikslais. Be to, didžiulių pasi- 2 3 4 2 Kor 5, 14. Plg. Jn 2, 17. Gal 5, 1. 60 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale keitimu apimtoje geografinėje aplinkoje, kur yra ir j ūsų kraštas, nėra taip lengva tvarkyti tarptautinius santykius. Šitokių ivykių akistatoje būtina, kad nauj os visuomeninės jėgos veiktų labai atsakingai ir apgalvotai: nesusiviliotų vien tik medžiagine gerove. Išsivystymas, — rašiau Enciklikoje Centesimus annus, — « negali būti su­ prastas vien tik ekonomine prasme, bet turi apimti visą žmogaus veiklą. Tai nereiškia vien tai, jog visos tautos turi susilyginti su turtingiausiomis dabarties šalimis, bet atkakliu darbu sukurti vertingesni gyvenimą, ugdyti kiekvieno asmens deramą orumą ir kūrybiškumą, sugebėjimą atsiliepti i savo pašaukimą ir jame glūdinti Dievo kvietimą ». 5 4. Nūdienė Lietuvos Bažnyčia nebijo pasitikti tokių grėsmingų iššūkių, — m a t supranta, kad Viešpats dar ir šiandien byloja savo apaštalams: « Eikite ir padarykite mano mokiniais visų tautų žmones ». Tarp Išganytojo kviečiamų tautų, taip p a t yra ir j ūsų atjaunėjusi Lietuva, kuriai Bažnyčia trokšta duoti garbingą dali, kad augtų kupina tikėjimo ir turtėtų žmogiško­ mis, evangelinėmis dorybėmis, darniai bendradarbiautų su visomis šalimis. J ū s aiškiai ir puikiai suprantate savo pašaukimą skelbti ir liudyti, kad Evangelijos žodis ir akivaizdus pavyzdys šviestų visai neramiai visuomenei. Neseniai paskelbtas Jūsų Ganytojinis laiškas « K u r i a n t brolišką ir laisvą Lie­ tuvą » ryškiai parodo Jūsų, Gerbiami Broliai vyskupai, rūpesti, kad pirmiej i imatės atsakomybės spręsti ir vadovauti ganytojiškai veiklai, kuri yra būdinga Jūsų pašaukimui ir Jūsų tarnystei. 6 Šias evangelizacijos pastangas lydi aktyvi veikla gailestingos meilės ba­ ruose; kai šalis išyvena tokias sunkias ekonomines bėdas, įvairiais būdais stengiamasi padėti žmonėms, ypač vargingiausiems. Išmintinga ir didžiad­ vasiška parama stokojantiems kasdien paliudija krikščioniškosios tautos evangelizacinę pasiuntinybė. 5. « Evangelizuoti », — priminiau Europos vyskupu konferencijos Pir­ mininkams posinodiniame susitikime pernai gruodžio mėnesį, — « tai būti liudininkais », o « naujiena », susijusi su Evangelija ir evangelizacija, be perstojo įpareigoja Kristaus liudininkus. Mūsų amžiuje Europos žemyne užderėjo gausus kankinių derlius, — t u r b ū t didžiausias po pirmųjų krikščionybės laikų. Bažnyčia bręsta šios palaimingos pj ūties dėka. Lietuva, irgi patyrusi ilgą kančių ir išbanymų metą, šiandien gyvena apaštalinį ir misionierišką pakilimą. 5 6 N. 29. Mt 28, 19. Acta Ioannis Pauli Pp. II 61 Gerbiami Broliai Vyskupai! Nūdien yra puiki proga nuodugniau įver­ tinti Evangelijos turtus ir iš jų pasisemti išminties, — kurlink pasukti ateinančiais metais savo ganytojišką veiklą. Dabar palankus metas įsigilinti į Antrojo Vatikano Susirinkimo mokymą, kurio gaivinančiai jėgai šitiek laiko buvo trukdoma pasireikšti Jūsų bendruomenėse. Atidžiai studijuokite Susirinkimo dokumentus, juos apmąstykite ir įgyvendinkite savo Bažny­ čiose. Ypač pasistenkite, kad juos pažintų ir pamiltų pasauliečiai! Nauja pasauliečių karta, išugdyta didžiųjų Susirinkimo Konstitucijų dvasia, — tebūna tatai vienas iš J ū s ų ganytojinės veiklos tikslų. Ypatingai svarbu, kad suaugusieji ir jaunimas imtų nagrinėti Dekretą apie pasauliečių apaštalavimą, suvoktų jo reikšmę dabartinei nelengvai krašto būklei, susietų jį su kartu žengiančiu apaštalavimu. Pagal Antrojo Vatikano Susirinkimo nurodymus kiekviena vyskupija teturi pasauliečių ugdymo « mokyklą », kur bręstų savitos krikščioniškos asmenybės, gebančios gaivinti įvairias gyvenimo sritis: šeimą, mokyklą, kultūrą, visuomenines ryšių priemones, ekonomiką... Todėl reikia skirti deramo dėmesio bažnytinių draugijų ir judėjimų, turinčių tvirtą dvasinį gyvenimą ir savo veikla tinkančių vietinei Bažnyčiai, apaštalavimo programoms. 6. Tenestokoja išskirtinio ganytojiško rūpesčio šeima, toji esminė krik­ ščioniškos bendruomenės ir visuomenės ląstelė, — reikia stengtis padaryti ją aktyviu evangelizacijos ramsčiu. Visaip stiprinkite jos dvasinį ir moralinį gyvenimą; šiam tikslui panaudokite naująjį « Katalikų Bažnyčios Kateki­ zmą ». Ypač daug dėmesio skirkite sužadėtinių parengimui ir nuolatinei vedusiųjų brandai, kad jie iki galo atrastų krikštu gautąjį pašaukimą ir p a t y s imtųsi evangelizacinės veiklos. Šitaip bus galima padėti stiprius gyvybės išsaugojimo pamatus, palaikyti tvirtą sutuoktinių ir šeimos dvasingumą, ku­ ris be jokių svyravimų užtikrina šeimos neišardomumą, sutuoktinių atsako­ mybę už gyvybę ir vaikų auklėjimą. Visad omenyje turėkite jaunimą, Bažnyčios ir lietuvių tautos viltį. Jei norime, kad augtų jų tikėjimas, būtina taikyti priderintą skirtingam amžiui katekezę. 7. Gilintis į Susirinkimo mokymą reikia ne tik pasauliečiams, bet taip p a t rengiant klierikus ir kunigus. Seminarijos gyvuos, jei bus atnaujintos pagal Antrojo Vatikano Susirinkimo nurodymus, jei bus naudojamasi pe­ dagogine ir pastoracine patirtim, sėkmingai pritaikyta kitose Europos šalyse. Kiekvienas Jūsų vyskupijos kunigas teugdo kilniadvasišką ganytojinę meilę, kurią nuolat tegaivina malda, bendrai rengiami planai ir vie­ ninga veikla. Mylėkite savuosius kunigus! Būkite jiems artimi, išklausykite Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 62 jų prašymų, skatinkite ir stiprinkite jų broliškumo dvasią. Tatai atneš vaisių —c ateities pašaukimų. Valandų liturgija, Dievo Žodžio apmąstymas, pagar­ bus Sakramentu, o pirmiausia — Susitaikymo ir Eucharistijos šventimas tebūna pirmaeilė pareiga kiekvieno kunigo, pašaukto visados nuoširdžiai priimti brolius, dalinti jiems tiesos ir dieviškos meilės duoną. Savo vyskupijose skatinkite ir drąsinkite Dievui pašvęstą gyvenimą. Būtina, kad kai kurios vyrų ir moterų vienuolijos po tiek izoliacijos metų atnaujintų ryšius su kongregacijomis, kurioms jie priklauso; stengtųsi de­ rinti savo gyvenimą pagal atitinkamus įstatus. Ypač moterų vienuolijos, susikūrusios pogrindžio laikais ir neturinčios įstatų, dabar konkrečiau teapibrėžia savąją karizmą. 8. Gerbiamieji Broliai, Jūsų laukia sudėtingas apaštalavimo uždavinys, tačiau koki reikšmingą įnašą Jūsų nesiliaujantis pasišventęs darbas galės du­ oti naujajai evangelizacijai! Pjūtis, kaip J ū s patys žinote, yra gausi ir čia laukia sunkus darbas. Be to, didžiai įpareigoja ir tie Jūsų laukią uždaviniai. Nebijokite! viešpats su jumis; Jis pažadėjo būti kartu: «Ecce ego vobiscum sum omnibus diebus, usque ad consummationem saeculi » [« Ir štai aš esu su jumis per visas die­ nas iki pasaulio pabaigos »]. Visi vieningai ženkite priekin, — tegyvena jumyse tvirta ir pranašiška dvasia. Teneblėsta jumyse budrumas ir jautru­ mas priimtinoms naujovėms ir pavojams, neišvengiamiems kiekvienos bažnytinės bendruomenės kelyje. 7 Kasdien būkite be išlygų pasirengę liudyti Kristų, kuris «yra tas pats vakar ir šiandien, tas pats ir per amžius ». Ypatingai lietuvių tautos gerbiama ir dažnai maldose minima Aušros Vartų Mergelė Marija teveda J u s ir tesaugo evangelizaciniame darbe. Teužtaria J u s šventieji Globėjai. Telydi ir testiprina Palaiminimas, kurį J u m s suteikiu ir kurį mielai siunčiu kunigams, pirmiesiems Jūsų talkinin­ kams ganytojiškoje tarnystėje, visiems vienuoliams ir vienuolėms, visai lie­ tuvių tautai. 8 7 8 Mt 28, 20. Žyd 13, 8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 63 VI Ad Mozambici episcopos coram admissos.* Senhor Gardeal! Venerados Irmâos no episcopado! 1. Nos dias passados em Roma, rezastes sobre o túmulo dos Principes dos Apostolos, podendo deste modo testemunhar a unidade de fé e amor que liga cada urna das vossas diocèses à Igreja Universal, presidida na caridade pelo Sucessor de Pedro, a Quem viestes visitar, aproveitando para Lhe expor — directamente e na pessoa dos seus colaboradores nos varios Dicastérios da Curia R o m a n a — os problemas e as expectativas das vossas Igrejas locáis. Devo confessar-vos que, a partir das relaçôes escritas e dos coloquios pessoais, pude de certo modo voltar ao seio das vossas comuni­ dades e reviver com alegria e saudade aquele abraco que o bom Deus nos concedeu trocar, em Setembro de 1988, na Visita Pastoral ao vosso País, cumprida sob o lema « Construamos a paz na justiça e no amor ». Guardei com solicitude esse anseio de paz e fraternidade que o povo moçambicano entäo me confìou. 1 Nesta nova fase da historia do vosso povo, feliz pela paz que sorri mas temeroso pelas feridas sociais que ainda sangram, desejei ardentemente esta Visita ad Làmina, corno urna significativa ocasiâo para convosco elevar ao Céu urna jubilosa acçao de graças e compartilhar fraternalmente a esperança e a coragem que nos vêm da certeza de o Senhor estar connosco. Com estes sentimentos na alma, vos acolho e saúdo a todos, e na vossa pessoa saúdo os sacerdotes, os missionarios, as religiosas, os catequistas e animadores das comunidades cristas, os fiéis todos das vossas diocèses e o inteiro povo moçambicano. Agradeço a dom Paulo Mandiate, Bispo de Tete e Presidente da Conferencia episcopal, as suas palavras de saudaçâo, que espelham as aspiraçôes, os sofrimentos e os projectos do Povo de Deus em Mocambique. Quero de modo especial saudar os bispos das novas diocèses de Chimoio e de Nacala, dom Francisco Silota e dom Germano Grachane respectiva­ mente, desejando-vos um fecundo ministerio pastoral ao serviço do rebanho a vos confiado. A criaçao destas novas diocèses, para além de vir res­ ponder as exigencias de reestruturaçao das circunscriçoes eclesiásticas, é * Die 12 m. Martii a. 1993. Cf. Odi 1, 18. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 64 também sinal daquele crescimento e maturaçâo da Igreja local, que é urna consoladora realidade na vossa Naçao. 2. A Igreja em Mocambique aparece-nos hoje justamente empenhada na sua consolidaçao. Assim escrevíeis recentemente às vossas comunidades cristas: « Neste momento, a consolidaçao da Igreja local surge como urna tarefa necessaria e inadiável para todos e cada um dos seus fïlhos ». Quinze anos atrás, obedecendo ao Espirito Consolador e atentos aos sinais dos tempos, vos optáveis pela « construçâo d u m a Igreja de base, de comunhao e familia, urna Igreja de ministerios », mediante a livre criaçâo de pequeñas comunidades cristas, que, pela graça do Senhor, se multiplicaram no seio das paróquias e das missôes, « para favorecer a iniciativa e responsabilidade de todo o Povo de Deus na consolidaçao da Igreja local ». 2 3 4 Agradecemos ao Pai celeste e « Deus de toda a consolaçao », o heroísmo admirável que suscitou no coraçao dos crentes, assim organizados em comu­ nidades, com mençao particular para os seus catequistas e animadores lo­ cáis, que souberam preservar a fé e alimentar a esperança crista das populaçôes que lhes foram confiadas. 5 3. Sem abandonar aquela primeira opçao, que continuará sem duvida a revelar-se necessària para se chegar a urna verdadeira personalizaçâo da fé e a urna válida e profunda inculturaçao moçambicana do Evangelho, eis-vos debruçados agora sobre « urna meta central e qualificativa da actividade missionaria »: a consolidaçao da Igreja local, que passa certamente pela valorizaçao das forças locáis, com a assunçao por parte délas de responsabilida­ des cada vez maiores na orientaçâo e na actividade pastoral, a nivel dioce­ sano e nacional. 6 Mas, nesta fase de crescimento e maturaçâo, serve de preciosa ajuda a presença e acçao de tantos missionarios vindos de fora, que entre vós tor­ n a n t i visível a vocaçao missionaria da Igreja e cuja acçao é precisamente diri­ gida à implantaçao e consolidaçao da Igreja local. É necessario, pois, que as forças locáis e as adoptivas unam os esforços e trabalhem em conjunto, para tornar sempre mais sólidas as estruturas eclesiais já existentes e para levar o primeiro anuncio do Evangelho aqueles que ainda nao conhecem Jesus Cristo. • Carta Pastoral Consolidar a Igreja Local, conclusio. Ibid., 11. Ibid., 12 2 Cor 1, 3. Redemptoris missio, 48. 2 3 4 5 6 Acta Ioannis Pauli Pp. II 65 Nesta linha de pensamento, exorto-vos à entreajuda, para que cada diocèse se veja dotada de um verdadeiro e pròprio presbitèrio diocesano, válido e necessàrio ponto de referencia tanto para os sacerdotes e diáconos incardinados como para aqueles que, de fora, vieram juntar-se-lhes. Como escrevi na Exortaçao Apostòlica Pastores dabo vobis, « o relacionamento com o Bispo no único presbitèrio, a partilha da sua solicitude eclesial, a dedicaçao ao cuidado evangélico do Povo de Deus, nas concretas condiçoes histori­ cas e ambientáis da Igreja particular, sao elementos de que nao se pode pres­ cindir ao delinear o perfil proprio do sacerdote e da sua vida espiritual ». P o r t a n t e cada sacerdote, sempre fiel ao seu carisma vocacional, procure pautar o seu ministerio por um profundo sentido de Igreja e pelo testemunho de urna estreita colaboraçâo e adesäo ao plano pastoral, cuja direcçao compete ao Ordinario da diocèse e, a nivel nacional, à Conferencia Episcopal. 7 Caros Irrnaos no episcopado! Acompanhai os vossos sacerdotes « com pe­ culiar solicitude », procurando ouvi-los como vossos colaboradores e conselheiros mais directos na reunificaçào e pastoreio do Rebanho do Senhor. Dentro das limitaçoes extremas, em que vivem as vossas diocèses, nao os deixeis sem « os meios e as instituiçôes de que careçam para fomentar a vi­ da espiritual e intelectual » e sem prover « à sua honesta sustentaçao e assis­ t e n d a social », a firn de que a preocupaçâo destas coisas nao acabe por os desviar da « sua entrega assidua à oraçao e ao serviço da palavra ». 8 9 4. Pude constatar pela leitura das vossas relaçoes que a Igreja em Mocambique, de um modo gerai, atravessa um momento feliz quanto ao número de candidatos ao sacerdocio e à vida consagrada nos Institutos religiosos masculinos e femininos. A esta reconfortante e promissora rea­ lidade vocacional deve corresponder um renovado empenho no discerni­ mento dos chamados e na sua adequada formaçao espiritual e eclesial. A promoçao do clero local, dentro de urna visäo ampla e generosa dos va­ riados carismas e ministerios, vai ainda por muitos anos constituir prioridade nas vossas preocupaçôes de Pastores. Conheço a solicitude com que seguis os vossos Seminarios, para os quais, neste momento, dirijo o meu pensamento afectuoso e pleno de esperança. Levai urna saudaçao particular do P a p a para todos os seminaristas moçambicanos, nomeadamente aqueles que já se encontram nos vossos Seminarios Maiores, para onde justamente se voltam os olhos suplicantes das comunidades cristas sem pastor. Procu- 7 8 9 N. 31. Cf. CIC, cân. 384.. Cf. Act 6, 2-4.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 66 rai, amados Irmäos, que os superiores dos Seminarios possam consagrar-se a tempo inteiro à nobre mas exigente tarefa de preparar sacerdotes segundo o Coraçao de D e u s : presbíteros configurados a Cristo Cabeça e Pastor da Igreja e animados por urna grande caridade pastoral, verdadeiros « homens de Deus », humanamente maduros, conscientes do chamamento ao celibato pelo Reino de Deus, e com urna sòlida formaçao intelectual e teològica para anunciar frutuosamente o Evangelho da salvaçâo. 10 P a r a os religiosos e religiosas em gerai, vai a minha e vossa gratidäo e estima, porque, durante estes anos de verdadeira emergencia nacional, ti veram de acorrer a tudo e a todos, n u m a atitude de filial abandono à Providencia divina. Esperamos em Deus que a normalizaçao da vida em Mocambique permita a cada consagrado, na fidelidade ao carisma que lhe vem do Fundador, empenhar-se frutuosamente ñas actividades a que a sua Familia Religiosa se sente particularmente chamada, dentro do campo imenso do serviço do Evangelho e da actuaçâo multiforme das obras de misericordia. Um fruto palpável da vitalidade eclesial da vossa Igreja local sao as congregaçôes diocesanas. A vida religiosa é, em toda a parte, um dom de Deus à Sua Igreja e, como tal, terá de ser acolhida, respeitada e amada. No desempenho da missäo que vos compete de discernir os caminhos do Espirito, procurai auxiliar cada urna das chamadas a identificar e dar pleno cumprimento aos designios de Deus a seu respeito. 5. Congratulo-me convosco pelo modo admirável como soubestes preser­ var, guiar e visitar, muitas vezes com risco da pròpria vida, o vosso Rebanho. Agora que a paz começa a permitir urna lenta normalizaçao da vida, maiores possibilidades e novos desafios reclamaräo a presença e a missäo evangelizadora da Igreja em Mocambique, nomeadamente contribuir para a reconciliaçao de todo um povo à procura da sua alma nacional; apoiar o regresso dos refugiados e deslocados; amparar a juventude, presa fácil do imediato, porque desprovida de valores e modelos perenes; criar comunida­ des fraternas e dinámicas nos centros urbanos, geradores de anonimato hu­ mano e apatia crista; irradiar a Boa Nova para grupos humanos e áreas de Mocambique, onde ainda faltam comunidades capazes de garantir um sinal claro da presença crista... 11 Deus estará ao vosso lado, amados Irmäos, nessa tarefa infindável de cuidar — de pessoa e através dos sacerdotes, irmäos, religiosas e demais 11 Cf. Pastores dabo vobis, 82. Cf. Redemptoris missio, 37. Acta Ioannis Pauli Pp. II 67 cooperadores empenhados na pastoral — com solicitude dessas multidöes imensas, carecidas de tudo, mas particularmente necessitadas de reencon­ trar a esperança e a razäo de ser da sua vida, que só Jesus Cristo lhes poderá dar. 6. Nestes anos difíceis, os fiéis leigos moçambicanos foram postos à pro­ va na sua fidelidade ao Evangelho, e Deus considerou-os dignos de Si, ao chamá-los aos milhares para líderes apostólicos das Suas comunidades de base, tendo eles demonstrado grande conscientia da sua pertença a Cristo e da sua missäo na Igreja. Mas é preciso olhar para o futuro. E este vai requerer que os leigos se robusteçam como testemunhas de Jesus Cristo na sociedade, até « chegar a atingir e como que a modificar pela força do Evangelho os criterios de julgar, os valores que contam, os centros de interesse, as linhas de pensamen­ to, as fontes inspiradoras e os modelos de vida da humanidade, que se apresentam em contraste com a Palavra de Deus e com o designio da salvaçâo ». Com a vossa Carta Pastoral Momento Novo, quisestes oferecer oportunas directrizes aos católicos e aos homens de boa vontade para essa fermentaçâo evangélica da cultura e vida moçambicana. 12 Fazendo eco as vossas exortaçôes, quería convidar sobretudo os fiéis leigos a tomarem consciência e assumirem corajosamente o seu papel na vida social e política do País, segundo os principios e criterios propostos pela doutrina social da Igreja. No meio de urna cultura de violencia e mor­ te, os leigos resplandeçam como testemunhas convictas do Eterno Vivente, Jesus Cristo Senhor, empenhados no respeito e defesa da vida e dignidade humana. Saibam denunciar a ganancia, a corrupçao e os interesses de gru­ po, e aceitem participar e partilhar os cargos públicos com verdadeiro espi­ rito de serviço e sentido de responsabilidade pelo bem comum. A democracia moçambicana, baseada na dignidade e igualdade funda­ mental das pessoas e grupos, no respeito dos seus direitos e deveres, pode­ rá assim encontrar os mestres e profissionais idóneos que, privilegiando a arte do diálogo e a pràtica da justiça social, consigam por cobro a tantos anos de rivalidades, exacerbadas até ao sangue e à morte, e possibilitem o desenvolvimento integral e gérai do País. 7. Esta presença sócio-política de leigos preparados e formados à me­ dida do Evangelho encontrará a sua escola necessaria e o seu banco de prova na familia. Esta encontra-se visivelmente em crise, nao só por causa Evangelii nuntiandi, 19. 68 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale da degeneraçâo derivada da guerra e ainda pela crescente invasäo de contra­ valores, que estäo a cavar um abismo entre pais e fílhos no seio de tantos lares, mas também por causa da educaçâo amoral, a que foram submetidos muitos dos que estäo agora em idade de formar um lar. Nos vossos relatónos, venerados Irmäos, pude medir com quanta atençâo vos debruçais sobre este sector, procurando multiplicar os esforços a firn de reconstruir o sentido da familia e educar a todos para a defesa da sua uniäo, fecundidade e estabilidade. Continuai a acompanhar com particular solicitude os jovens moçambicanos. E s t a é a sua hora, para a quai a Naçao näo pôde ou näo soube prepará-los. Agora teräo de crescer depressa, porque Mocambique näo pode fícar adiado. Eies foram obrigados a fazer a guerra; hoje os jovens moçambicanos voluntariamente väo fazer a paz. Comecem pela sua familia: procurem e amem os pais, se é que ainda os podem en­ contrar. Aprendam deles aquela sabedoria africana de sempre, entranhadamente respeitadora de Deus e da vida humana desde a sua geraçâo até ao ocaso natural. Aprendam a respeitar como Deus manda o seu corpo e as tendencias e capacidades de amar urna outra pessoa com igual dignidade e vocaçâo divina, a firn de juntos chamarem à vida o futuro de Mocambique. Possa este ser gerado dentro da estabilidade de um lar, abençoado pelo matrimònio uno e indissolúvel! Senhor C ardeat! Venerados Arcebispos e Bispos de Mocambique! 8. Agora que a paz foi assinada, depois de urna longa escrita com o sangue e o sofrimento de um povo exausto, com a oraçâo dos crentes e la­ boriosos consensos de boas vontades, amparai esta frágil primavera. Eia desabrochou da fé num Deus e Pai comum, e só poderá frutifìcar e consoli­ d a r l e mediante o perdäo generoso e a confîança m ù t u a entre os Seus fílhos moçambicanos, que ti veram a coragem de se reconhecerem irmäos. A hora que passa é de consolidaçao da paz, empenhando todos a que honrem seria­ mente os compromissos assinados. Quero neste momento encorajar todas as partes em causa a prosseguirem, com o apoio das Instancias Internacionais, o caminho da actuaçâo dos Acordos assinados. Ocorre fazê-lo, e sem demora: os pobres näo podem espe­ rar. A paz continua ameaçada... Näo sejam defraudadas as esperanças de todo um povo, mergulhado em misèria e sofrimento mortal! A Igreja em Mocambique näo pode nem vai abandonar os seus concidadäos nesta nova fase da edifícacao da paz. Como disse à Naçao na minha Via- Acta Ioannis Pauli Pp. II 69 gem Apostólica, « a presença e a actividade da Igreja mima determinada sociedade nunca säo urna cooperaçâo ou assistência vindas "de fora" ». Eia, de facto, näo é estranila ao Pais. Pagou um pesado tributo, vendo cair mortos tantos dos seus fílhos, para permanecer ao lado do povo martirizado; eia foi a primeira instituiçâo a « propor caminhos de reconciliaçao e de dialo­ go para se chegar a urna paz autentica », e neles « profeticamente se empenhou », como o povo moçambicano ampiamente lho reconhece. Näo se tratou de pessoas individuáis, mas foi a Igreja inteira e solidaria que sofreu, rezou e trabalhou para a paz. Näo pede qualquer recompensa ou privi­ legio, pede um espaço real e concreto que, por direito natural e histórico, lhe compete na vida da Naçao, como consciência moral e fermento de recon­ ciliaçao do povo moçambicano. 13 14 Com redobrada confîança, deposito este « momento novo » dos vossos destinos nacionais aos pés da Virgem Maria, Rainha da Paz e Mäe comum de todos os moçambicanos. Como penhor da assistência divina e dos dons do Espirito Santo, vos concedo de todo o coraçâo a Bênçâo Apostólica, que peço transmitais aos sacerdotes, aos missionarios, às religiosas e demais fiéis, bem como a todo o querido povo moçambicano. VII Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii de Communicationibus Socialibus interfuerunt coram admissos.* Dear Brother Bishops, Dear Brothers and Sisters in Christ, 1. It is a pleasure to receive the members and experts who have come from every continent to take part in the plenary meeting of the Pontifical Council for Social Communications. Conscious t h a t in the new evangelization which should prepare the dawn of the Third Christian Millennium "the Church's manifold apostolate regarding instruments of social communica­ tion calis for reinforced vigour", you are meeting in order to report, to plan and indeed to stimulate Worldwide efforts to make the Church more effec­ ti vely présent in the vast world of the communications media. I therefore 1 13 14 Discurso de Chegada, n. 7. Cf. Discurso às Delegaçôes signatarias do Acordo gerai de Paz, 5-10-1992. * Die 12 m. Martii a. 1993. Inter mirifica, 18. 1 70 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale greet you with warm gratitude and esteem for the expertise and dedication with which you serve the Holy See in this specific task. 2. You have had much to report from this year which has followed the publication of the Pastoral Instruction on communications, Aetatis Novae. That document was meant to become an instrument of reflection in the hands of the Bishops and of the Catholic communicators of the world. Not only the international Catholic communications organizations b u t also many Diocèses and Episcopal Conferences have already begun to p u t it into effect by formulating pastoral plans for communications and by including communications in every pastoral plan. I hope t h a t you will continue your efforts to spread awareness of the need for sound planning in the task of proclaiming the truths and values of the Gospel through the various media. Your reports also include références to new realities. There are, for example, many new Catholic radio stations in Latin America, in Asia, in Africa and in Europe. There are new Catholic television stations in Europe and in Latin America. There are many new Catholic publications, especially in Eastern Europe. New efforts are being made to ensure fruitful dialogue with media Professionals, including those of the world of entertainment, especially in North America. Throughout the world—including here in Rome itself—there is an increasing number of centres providing needed formation not only in the techniques of communication b u t also in t h a t philosophical, theological and spiritual reflection so necessary to sound communication. Communica­ tors who strive through the media to serve the integral well-being, spiri­ tual as well as cultural, of their audiences need an ethical and theological reflection on the way in which they are involved in the work of communi­ cations and on the motives for this involvement. In a sensé, you yourselves have corne together for just such a purpose: to deepen your own realization of the proper place of the media in the Church's saving mission and to help others in the Church to have t h a t same vision. 3. You have also come together to plan: to plan how better to coordi­ nate Catholic Communications efforts throughout the world so t h a t they become complementary and not competitive, so t h a t precious resources are used to develop Catholic media, not to duplicate them; to pian how to en­ sure the right of the Church to proclaim the message of Christ, the t r u t h of the Gospel, through the communications media. In this way you are fui- Acta Ioannis Pauli Pp. II 71 filling the mandate given to the Pontifical Council for Social Communica­ tions: to stimulate Worldwide efforts to proclaim the Gospel through the marvellous instruments which man has invented to enhance his capacity for communication. The Church's teaching in this field can become a dead letter if it is not repeated and acted upon, and I am therefore pleased to note t h a t you have published a collection of the principal conciliar and post-conciliar documents on communications: the Decree Inter mirifica and the Pastoral Instructions Communio et progressio and Aetatis novae. It is also encouraging to hear t h a t you will soon be Publishing—on the thirtieth anniversary of Inter mirifica—a collection of the messages which my predecessor Pope Paul VI and I myself have issued for successive World Communications Days. 4. Among the many items on the agenda of your meeting, you are studying how the Pastoral Instruction Aetatis novae is being implemented and seeing what needs to be done to promote its further application throughout the Church. You have again been looking at such important aspects as the training of Catholic communicators, the promotion of moral standards in advertising, and greater coordination in the field of Catholic radio broadcasting. The Church's relationship to the media is a complex one and requires constant reflection on your part. On the one hand, the Church sees the means of social communication as having endless potential not only for the diffusion of information, the création and communication of art and culture, the refreshment and refinement of the human spirit, but also for the spread and strengthening of God's kingdom. At the same time she is painfully aware of the damage which can be inflicted on individuáis and society by the misuse of thèse instruments. In concrete situations, it is the duty of the Church, her pastors and her members to acknowledge and en­ courage programmes and publications which promote unity, peace, virtue and true brotherly love. Likewise, it can be the duty of the Church and her shepherds, and indeed of ali the faithful, to protest against pro­ grammes and publications which are morally objectionable and which threaten to violate personal and public integrity and the sanctity of family life. The increasing number of occasions in which Church leaders and com­ municators meet for fruitful exchange and dialogue can help the members of the Church to understand the media and its special "language" more 2 2 Cf. Inter mirifica, 1 and 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 72 clearly. It can also help the media to gain a better understanding of the Church and of what she does by word and action to communicate the mes­ sage and the love of Jesus Christ. It only remains for me to encourage you in your work and to assure you of the Holy See's gratitude. Through the intercession of Mary, Mother of the Redeemer, may your efforts to foster an ever better use of the media by the members of the Church bear abundant fruit, so t h a t the world may know the creative, redemptive and sanctifying love of her Divine Son. I invoke upon you and your loved ones God's gifts of strength and joy, and I cordially impart my Apostolic Blessing. VIII Ad quosdam episcopos Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis coram admissos.* Dear Brother Bishops, 1. "I bow my knees before the Father... t h a t Christ may dwell in your hearts through faith". As we begin this series of ad Limina visits of the Bishops of the United States, this is the prayer which I make for the Church in your great and beloved nation: t h a t the faith of the Church's Bishops may be renewed and strengthened so t h a t ali the faithful may be helped to live their Christian vocation with integrity and courage! This morning I welcome you, the first group of Bishops—from Illinois, Indiana and Wisconsin. Your ad Limina visit brings you to Rome to venerate the tombs of the glorious martyrs, Peter and Paul, who established this "greatest and most ancient Church", and to meet Peter's Successor in this Apos­ tolic See which "presides over the universal communion of charity". I greet you with warm fraternal affection in the Lord. 1 2 3 Over the course of the year I shall meet with successive groups of Bishops from the United States. These meetings have a profound meaning for all of us. They are expressions of the collégial structure of the Church's hierarchica! communion. On thèse occasions we deeply expérience the spiri- * Die 20 m. Martii a 1993. Eph 3:14-17. S T . I R E N A E U S , Adv. haer., I I I . 3. 2. Cf. S T . I G N A T I U S , Ad Rom., preface. 1 2 3 Acta Ioannis Pauli Pp. II 73 tual solidarity of those who have "one Lord, one faith, one Baptism", and are "eager to maintain the unity of the Spirit in the bond of peace". While our private conversations deal with the situation of your individual Dioceses, thèse group meetings give me an opportunity to share with you and your brother Bishops in the United States some thoughts on more general aspects of your ministry and of the Church's life in your country. I wish to do so in the light of the Catechism of the Catholic Church, recently published, and which should soon be available in its English translation. This gift of Divine Providence — the resuit of a desire expressed by the Bishops at the 1985 Extraordinary Synod —is an authoritative expression of the full riches and marvelous harmony of the Catholic faith. I consider its publication among the principal fruits of the Second Vatican Council and one of the most significant events of my Pontificate. It is an invaluable instrument of the genuine ecclesial renewal which the Council intended. Following the structure of the Catechism, I wish to meditate with the various groups of Bishops on certain aspects of believing, praying, celebrating and living "the Catholic faith t h a t cornes to us from the Apostles". 4 5 6 2. From the beginning, I make thèse reflections in the context of a trusting and steadfast profession of the Church's faith in our Lord and Savior Jesus Christ. We ourselves must be constantly renewed in our own faith if we are effectively to fulfill our mission as Successors of the Apos­ tles. As Bishops we, above ail, are "witnesses of Christ before ail people", "preachers of the faith who lead new disciples to Christ". "Rightly handling the word of t r u t h " , we must hand on what we ourselves have received. As Bishops we have been configured to Christ in the fullness of the priesthood in order to proclaim t h a t word and teach it, not as our own, but in accord with the whole of the Church's tradition and in communion with the other members of the Episcopal College, always in union with its head. 7 8 9 10 Despite the inroads of secularization, people crave a genuine expérience of God in prayer and an inner spiritual life as antidotes to the dehumaniz- 4 5 6 7 8 9 10 Eph 4:5. 3. Cf. Final Report, II. B a 4. Eucharistie Prayer, I, Christus Dominus, 11. Lumen gentium, 25. 2 Tim 2:15. Cf. 1 Cor 15:3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 74 ing éléments in modern living. Sometimes even Catholics have lost or have never had the chance to expérience Christ personally: not Christ as a mere "paradigm" or "value", b u t the living Lord: "the way, and the truth, and the life". In addressing this need we, like Saint Paul, must never drift far from the core of the message: "Christ crucified... Christ, the power of God and the wisdom of God". In fact, the mystery of the Eternai Son's Incar­ nation, Passion, Death and Résurrection: this is the unfathomable "treasure" which is preached, celebrated and lived in the Catholic Church. This is the "saving grâce" which God offers through our ministry to those who are searching for him, to everyone without distinction. Jesus Christ is the Good News which the world is waiting for, and it is our duty to speak t h a t message clearly in his name. 12 13 14 3. Furthermore, because people are moved more by the witness of our lives t h a n by the power of our speech, they have a right to see in their Pastors men whose entire lives are centered on Jesus Christ, "the only Son who is in the bosom of the F a t h e r " . They expect that, like the Apostles, the first witnesses, we too will transmit what, by God's grace, we have "seen with our eyes... looked upon and touched with our h a n d s " , contem­ plata aliis tradere. It falls above all to the Bishop to build up a believing community by handing on the Church's faith and by explaining her authoritative teaching and discipline in a positive way, in a way t h a t is relevant to the difficulties and problems which worry people and weigh them down. 15 16 17 Since "the word of God is living and active", its full power comes alive in communities where the "obédience of faith" is given freely and with love. Our own profession of faith, sustained by fervent prayer, is therefore extremely pertinent to our efforts to communicate, with serenity, enthusiasm and courage, the communion of life which we share with the Father and the Son in the Holy Spirit. Every day I pray for you and your fellow Bishops t h a t you "be renewed in the spirit of your minds, and p u t on 18 19 20 11 12 13 1 4 15 16 17 18 19 2 0 Cf. Redemptoris missio, 38. Jn 14:6. 1 Cor 1:23-24 Cf. 2 Cor 4:7. Jn 1:18. 1 Jn 1:1. Cf. Christus Dominus, 13. Heb 4:12. Rom 1:5. Cf. 1 Jn 1:3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 75 the new nature, created after the likeness of God in true righteousness and holiness". The sanae favor I would ask of you: continue to pray t h a t I fulfìll faithfully my ministry as primary guardián of the deposit of faith, for the good of the Church throughout the world. 21 4. In meeting the challenges of your Episcopal office you confront a cultural climate in which many are suspicious of, if not hostile to, any claim of certainty in the knowledge of the truth. A positivist approach has produced a tendency to exclude questions of ultimate t r u t h from the pub­ lic sphère, and to confine religious belief and judgements on basic moral values to the private sphère. Consequently, the direction which society takes is often the resuit of the prevailing "consensus", which itself is open to various forms of conditioning by those who have the means to make their voices heard above those of others. In the end, even the law, which has a powerful formative influence on the way people think, can be separated from its foundation in morality. In this case it is seen as an instrument for externally regulating society without référence to the objective moral order. It follows t h a t you face particular difficulties in preaching and teaching "the word of truth, the gospel of... salvation". The majority of American Catholics understand t h a t the assent of faith is sublimely consonant with human dignity insofar as it is a free act of intelligence which welcomes God's word, received through the Church's preaching and teaching, trusting in God who can neither deceive nor be deceived. At the same time, the moral, psychologi cal and cultural pressures of life in the United States today are tempting some in the Church to compromise her teachings and her discipline, to the grave détriment of souls. In a climate of religious individualism, some assume the right to decide for themselves, even in im­ portant matters of faith, which teachings to accept, while ignoring those they find unacceptable. Selectivity in adhering to authoritative Church teaching, as I said to you in Los Angeles during my 1987 Pastoral Visit, is incompatible with being "a good Catholic", and by its very nature it poses an obstacle to full participation in ecclesial life. It is the Bishops' task to cali the whole Catholic community to accept in its fullness the Church's authoritative teaching on faith and moráis. And Pastors and others of good faith should not be discouraged, as though the Church's teaching on 22 23 24 21 22 23 24 Eph 4:23-24. Ibid. 1:13. Cf. Dei Filius, DS 3008; Catechism of the Catholic Church, no. 156. Cf. Discourse to American Bishops, 16 September 1987, no, 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 76 certain issues has been irretrievably lost. With the help of Christ, who has overeóme the world", it is never futile to preach, teach, and work against error, following Saint Paul's advice to be "urgent in season and out of season...". 25 26 5. As you wrote in your recent Statement, "The Teaching Ministry of the Diocesan Bishop: A Pastoral Reflection", Bishops best respond to "insufficient, defective or erroneous teaching" by a "positive, effective, consistent and forthright" présentation of Catholic doctrine. Indeed, only when your teaching is clear, unambiguous and united will it rise above the clash of conflicting opinions with the forcefulness and power of the truth. While certainly acknowledging the fact t h a t the Church présents her teaching with varying degrees of magisterial a u t h o r i t y , it is necessary to recover a sense of the wholeness and interior logie — the "symphony" of the faith. Undoubtedly the greatest service you can render to the Church at this présent time is to make every effort to présent anew the fullness and beauty of the apostolic faith, and thereby end the disharmony and confu­ sion produced by teachings on questions of faith, moráis and discipline which are at odds with the Church's Magisterium. 27 28 With the extensive system of Catholic schools at all levéis, parish catechetical programs for children and adults, and the Catholic press and other media available to the Church in the United States, you have the means to enrich the members of the Church with a deeper and more secure knowledge of the faith, so t h a t they will be better equipped to bear witness to t h a t faith in the family and in the wider community. It is my prayerful hope t h a t the new Catechism will provide the impetus for a na­ tional recatechizing endeavor, of young and old alike, so t h a t the Catholics of America will be more and more able to account for the hope t h a t is in t h e m . In this way they will be able to make an ever more specific and effective contribution in addressing the serious ethical and social questions facing the nation. 29 6. The Millennial Jubilee of the year 2000 invites the whole Church to prepare to commemorate the Eternai Son's redempti ve Incarnation. The National Pian and Strategy for Catholic Evangelization recently approved Jn 16:33. 2 Tim 4:2. Preface. Cf. ibid., I I . 2. Cf. 1 Pt 3:15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 77 by your Conference offers a framework for such préparation. A continuing conversion of mind and heart accompanied by intensified prayer, joyful and fréquent célébration of the Sacraments and a moral life compatible with Christian discipleship, will make the Catholic community in the Uni­ ted States ready to welcome the Jubilee with total confidence in Jesus Christ, the Lord of History, who is "the same yesterday and today and for ever". Moreover, beyond ali stratégies and objectives, all plans and assessments, let us never forget t h a t the Holy Spirit is the driving force of ali conversion and growth in holiness; and there are many promising signs of his présence and action in every one of your Diocèses. 30 I am confidently looking forward to the célébration of the World Youth Day in Denver, in August, as a magnifìcent occasion to proclaim anew to young people the saving mystery of Christ who said: "I carne t h a t they might have life, and have it to the full". I thank you for all t h a t you are doing in your Diocèses to enable as many young people as possible to take part in this important ecclesial event, as a sign and testimony of the vitality of the Church in your country. 31 7. Dear Brother Bishops, at the Last Supper Jesus invited his disciples to friendship with himself, telling them t h a t they were no longer servants and sealing this intimacy with the Eucharist. The Lord continues to draw you, Successors of the Apostles, into his confidence, in order to confimi you in his t r u t h so t h a t you, in turn, may proclaim its fresh and liberating power to the People of God entrusted to your pastoral care. The greatest witness of the Apostles lies in their martyrdom, and this is the example which we must keep before our eyes as we seek to build up and strengthen God's beloved people in faithfulness to the chief Shepherd, Jesus Christ. I entrust to Mary, Mother of the Church, the burdens and joys of your office and the needs and hopes of the Church in the United States. To each of you and to ali the priests, religious and laity of your Diocèses I cordially impart my Apostolic Blessing. 32 33 Heb 13:8. Jn 10:10. Cf. Jn 15:13-14. Cf. 1 Pt 5:4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 78 IX Ad maiorem Paenitentiarium necnon minores Paenitentiarios basilicarum Urbis.* 1. Mi è felice occasione di compiacimento la vostra presenza in questa, che è e dovete considerare casa paterna, Signor Cardinale Penitenziere Maggiore, Prelati ed Officiali della Penitenzieria, Padri Penitenzieri Ordi­ nari e Straordinari delle Basiliche Patriarcali dell'Urbe, e voi, cari alunni, di recente ordinati o anelanti a ricevere presto l'Ordinazione. Il compiacimento deriva sia dalla vostra affettuosa unione col Successo­ re di Pietro che, qui e ora, si fa quasi tangibile, sia dalla speciale vostra condizione di Penitenzieri, che dedicate il vostro impegno ministeriale in modo privilegiato al sacramento della Penitenza, ovvero di sacerdoti alle vostre primissime cure pastorali, o ancora di candidati al sacerdozio, i quali prima di assumere il particolare ufficio, che la Provvidenza, mediante la voce dei Superiori gerarchici, vi assegnerà nella Chiesa, con la frequenza al corso sul foro interno tenuto dalla Penitenzieria Apostolica, avete inteso approfon­ dire la vostra preparazione in ordine al servizio delle anime nella remissione del peccato. Al compiacimento è unita la gratitudine al Signore, poiché Egli nel vostro impegno e nella vostra diligenza rende evidente che continua a suscitare per il suo Popolo ministri di perdono e di riconciliazione. L'« Ordo Paenitentiae » oggi vigente così esprime, nella formula dell'as­ soluzione, le grandi realtà nelle quali si a t t u a il ritorno dell'uomo peccatore a Dio e si ripristina il suo ordine interiore: « Dio padre di misericordia... ti conceda, mediante il ministero della Chiesa, il perdono e la pace ». Orbene, il sacramento della Penitenza — ministero della Chiesa — produce il per­ dono di Dio, in quanto agisce per virtù divina, quali che siano il merito o il demerito personale e le qualità umane del ministro: così in proposito insegna (per tutti i sacramenti, non solo per quello della Penitenza) il Ca­ techismo della Chiesa Cattolica: « I sacramenti conferiscono la grazia che significano. Sono efficaci, perché in essi agisce Cristo stesso: è Lui che bat­ tezza, è Lui che opera nei suoi sacramenti per comunicare la grazia che il sacramento significa. Il Padre esaudisce sempre la preghiera della Chiesa del suo Figlio »- « E questo il significato dell'affermazione della Chiesa: i sacramenti agiscono ex opere operato ». 1 2 * Die 27 m. Martii a. 1993. N. 1127. N. 1128. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 79 Indubbiamente la pace annunciata dalla formula sacramentale, pace so­ prannaturale e che, pertanto, « exsuperat omnem sensum », deriva an­ ch'essa nell'anima « ex opere operato »; ma, nei limiti in cui ciò è possibile, attesa la sua trascendenza soprannaturale, la percezione gratificante di questa pace da parte del soggetto del sacramento dipende anche in notevo­ le misura dalla personale santità del sacerdote, ministro del sacramento della Penitenza, dalla sua sapienza coltivata nello studio, dalla sua sensibi­ lità psicologica, dalla sua accogliente umanità: egli, infatti, incoraggia a perseverare nella grazia restituita, ed alimenta la fiducia nella possibilità della salvezza, stimola all'umile gratitudine verso il Signore, ed aiuta (sal­ vo casi patologici o ai limiti della normalità) a ricostruire l'equilibrio della coscienza e la sanità del giudizio. 3 2. Nelle mie precedenti allocuzioni a questo uditorio ho fissato l'atten­ zione prevalentemente su aspetti dogmatici, morali e canonistici del sacra­ mento della Penitenza; esse sono state raccolte in volume e accompagnate da un sintetico commento a cura della Penitenzieria Apostolica; mi confor­ ta sapere che hanno avuto larga diffusione, e spero che giovino per l'auspi­ cata ripresa di un uso frequente del sacramento della Penitenza. Conside­ rando ora in concreto l'amministrazione del sacramento del perdono, ame­ rei intrattenermi sui menzionati aspetti di santità, sensibilità psicologica e accogliente umanità del ministro. Il confessore deve impegnarsi al massimo affinché, accanto all'effetto essenziale, che 1'« opus operatum » sempre produce, supposte le condizioni di validità, si producano anche a favore del penitente, nel mistero della Co­ munione dei Santi, i frutti della sua personale santità: per virtù di inter­ cessione presso il Signore, per forza trascinante di esempio, per l'offerta che il sacerdote santo fa delle sue espiazioni a vantaggio del penitente. Si t r a t t a di cose ben evidenti. Ma desidero insistere affinché la carità faccia sì che il vostro non sia mai « nudum ministerium » penitenziale, ma un dono paterno e fraterno accompagnato dalla vostra preghiera e dal vostro sacri­ ficio per le anime, che il Signore mette sul vostro cammino: « Per ciò... completo nella mia carne quello che manca ai patimenti di Cristo, a favore del suo corpo che è la Chiesa ». Così l'esercizio del ministero è santo ed è strumento di santificazione per lo stesso ministro. 4 3. Sul sacerdote confessore incombe il dovere grave di possedere dottri­ na morale e canonistica adeguata almeno ai « communiter contingentia », e 3 4 FU 4,7. Coli, 24. 80 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cioè al comportamento umano nell'ordinario dei casi, tenuto particolar­ mente conto delle condizioni generali dell'« ethos » socialmente dominante. Dico almeno, ma aggiungo subito che tale preparazione dottrinale deve sempre accrescersi e consolidarsi, sulla base dei grandi principi dogmatici e morali, i quali consentono di risolvere cattolicamente anche le situazioni problematiche che si affacciano alle coscienze, nell'incessante evoluzione culturale, tecnica, economica, e così via, della storia umana. Anche qui, il Catechismo della Chiesa Cattolica è paradigmatico: esso autorevolmente propone il giudizio morale da formulare su realtà della vita umana, effetti­ vamente presentatesi, o divenute statisticamente diffuse, in tempi recenti; si è detto a questo proposito che il Catechismo considererebbe nuovi pre­ cetti o nuovi peccati, mentre esso non fa che applicare a modalità dell'agi­ re umano, ora divenute comuni, l'identica legge divina, naturale o rivelata. Impegno particolarmente importante e delicato, nel quale applicare la ne­ cessaria solidità della dottrina, è per il confessore quello di facilitare al penitente l'accusa dei peccati, contemperando con l'esigenza di una morale completezza, irrinunciabile per i peccati mortali, quanto alla specie, alle circostanze determinanti per la specie stessa, e al numero, quella di non rendere la confessione odiosa o penosa, specialmente a coloro, la cui reli­ giosità è debole o di cui è incipiente il processo di conversione. A questo riguardo mai si raccomanderà abbastanza la delicatezza circa le materie oggetto del sesto precetto del Decalogo. Occorre inoltre considerare la possibilità che la limitatezza umana pon­ ga il ministro della Penitenza, anche senza sua colpa, di fronte ad argo­ menti sui quali egli non ha un'approfondita preparazione. Vige allora l'au­ reo principio del dottore moralista Sant'Alfonso Maria de' Liguori: « Sal­ tem prudenter dubitare ». La preparazione dottrinale del confessore dovrà esser tale da consentirgli almeno di percepire la possibile esistenza di un problema. In tal caso la prudenza pastorale, unita all'umiltà, tenendo con­ to dell'urgenza o meno, dell'ansia o meno del penitente, e delle altre con­ crete circostanze, lo porterà a scegliere se inviare il penitente stesso ad un altro confessore o fissare un appuntamento per un nuovo incontro e nel frattempo prepararsi: a questo riguardo giova tener presente che sono di­ sponibili i volumi dei « probati auctores », e che, salvo il rispetto assoluto del sigillo sacramentale, si può ricorrere a sacerdoti più dotti e sperimen­ tati, in particolare si può ricorrere — torna opportuno dirlo qui — alla Penitenzieria Apostolica, che è sempre pronta ad offrire per casi concreti, e quindi individuali, il suo servizio di consulenza, munito di valore autoritati vo. Acta Ioannis Pauli Pp. II 81 4. Il sacramento della Penitenza non è e non deve diventare una tecni­ ca psicoanalitica o psicoterapeutica. Tuttavia, una buona preparazione psi­ cologica, ed in generale nelle scienze umane, consente certamente al mini­ stro di meglio penetrare nel misterioso ambito della coscienza, con l'intento di distinguere — e spesso non è facile — l'atto veramente « umano », quin­ di moralmente responsabile, dall'atto « dell'uomo », talvolta condizionato da meccanismi psicologici — morbosi o indotti da abitudini inveterate — che tolgono la responsabilità o la diminuiscono, spesso senza che lo stesso soggetto agente abbia chiara nozione dei limiti discriminanti tra le due situazioni interiori. Si apre qui il capitolo della carità paziente e compren­ siva che si deve avere verso gli scrupolosi. Al tempo stesso, occorre chiara­ mente affermare che troppo spesso eerti atteggiamenti del pensiero moder­ no scusano indebitamente comportamenti, che a motivo del volontario ini­ zio di un'abitudine, non sono o non sono totalmente scusabili. La finezza psicologica del confessore è preziosa per facilitare l'accusa a persone timi­ de, soggette alla vergogna, impacciate nell'eloquio: questa finezza, unita alla carità, intuisce, anticipa, rasserena. 5. Nostro Signore Gesù Cristo ha t r a t t a t o i peccatori in un modo, che rivela nella concretezza dei fatti ciò che san Paolo scrive a Tito: « Benignitas et humanitas apparuit Salvatoris nostri », si è resa visibile la benignità di Dio, nostro Salvatore. Basti meditare sul racconto evangelico della peccatrice convertita, sulla donna adultera nella toccante pagina del Vangelo di san Giovanni (8, 3-11) e sulla stupenda parabola del figlio pro­ digo. Il sacerdote, t r a t t a n d o con i peccatori nel sacramento della Peniten­ za, si ispiri a questo divino Modello, chiedendo al Signore la grazia di poter meritare il titolo che Dante Alighieri riserva a san Luca: « Scriba mansue­ tudinis Christi », uno scriba che incide il suo racconto non sulle pagine di un libro, ma sulle pagine viventi delle anime. Così il sacerdote confessore non deve mai manifestare stupore, qualunque sia la gravità, l'impensabilità, per così dire, dei peccati accusati dal penitente, mai deve pronunciare parole che suonino di condanna alla persona anziché al peccato, mai deve inculcare terrore anziché timore, mai deve indagare su aspetti della vita del penitente, la cui conoscenza non sia necessaria per la valutazione dei suoi atti, mai deve usare termini che ledano anche solo la finezza del sen­ timento, anche se, propriamente parlando, non violano la giustizia e la 5 6 7 5 6 7 Tit 3, 4. Lc 7, 36-50. Ibid. 15, 11-32. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 82 carità; mai deve mostrarsi impaziente o geloso del suo tempo, mortificando il penitente con l'invito a far presto (salva, come è chiaro, l'ipotesi in cui l'accusa venga fatta con una inutile" verbosità). Quanto all'atteggiamento esterno il confessore mostri un volto sereno ed eviti gesti, che possano significare meraviglia, riprovazione, ironia. Analogamente, voglio ricordare che non si deve far pesare sul penitente il proprio gusto, ma rispettare la sua sensibilità per quanto concerne la scelta della modalità della confessio­ ne, cioè se faccia a faccia o attraverso la grata del confessionale. 6. Infine, una riassuntiva raccomandazione: t a n t o maggiore sia la mise­ ricordia quanto maggiore è la miseria morale del penitente. E se a confes­ sarsi è un Sacerdote, più umiliato per le sue colpe di un penitente laico, e forse più esposto allo scoraggiamento a motivo della sua stessa dignità pro­ fanata, pensiamo che senza una parola di rimprovero « Dominus respexit P e t r u m » — quel Pietro che solo poche ore prima aveva ricevuto il sacer­ 8 dozio e subito era caduto — e con quello sguardo amorevole in un istante lo sollevò dall'abisso. Come vedete, in questo nostro colloquio, molto ha parlato la ragione illuminata dalla Fede; vorrei che, nell'esercizio del ministero della Peni­ tenza, soprattutto parlasse il cuore infiammato dàlia carità, il cuore sacer­ dotale, che tenta, pur nella infinita distanza, di rassomigliare a Gesù mite ed umile di cuore. Ve lo conceda la divina misericordia, di cui, carissimi Fratelli, sia per voi auspice l'Apostolica Benedizione. NUNTII TELEVISIFICI I Feria VI in Passione et Morte Domini.* 1. Adorazione della Croce. Nel pomeriggio ci siamo accostati al legno a cui fu appeso il Cristo, Sal­ vatore del mondo: Ecce lignum Crucis. C'era un profondo silenzio nella grande Basilica di San Pietro; un forte raccoglimento regnava nei cuori dei presenti. Si adorava la Croce! 8 Le 22, 61. * Die 9 m Aprilis a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp. II 83 2. Siamo poi venuti al Colosseo per ripercorrere la Via Crucis. Cristo ha detto: « Chi non prende la sua croce e non mi segue, non è degno di me ».* Diceva questo non solo per i suoi discepoli di allora, ma anche per quelli che sarebbero venuti dopo. Lo ripete a noi suoi discepoli di oggi. Siamo venuti al Colosseo, che ci parla della Roma antica. Allora la Croce entrò nella vita e nella morte dei primi cristiani, chia­ mati a dare testimonianza a Cristo col sacrificio della loro esistenza. La Croce riempiva la loro morte con la morte di Cristo; riempiva la loro morte con l'inesprimibile Vita: la sua Vita. « Chi perderà la propria vita per causa mia e del Vangelo, la salverà ». Immolavano la vita, e la salvavano in Cri­ sto. Ave, Crux! 2 3. L'adorazione della Croce perdura lungo i secoli, nel succedersi delle generazioni. Anche il nostro secolo — questo secolo XX — ha conosciuto l'amara esperienza della persecuzione religiosa nei moderni « colossei » d'Europa e del mondo, in Oriente e in Occidente. A distanza di secoli, ecco ancora persone che, come i cristiani nell'anti­ ca Roma pagana, hanno saputo adorare la Croce col sacrificio della propria vita, hanno saputo abbracciare la Croce con la suprema testimonianza del martirio. Cristiani che sono andati incontro alla morte gridando: Ave, Crux! La loro morte, grazie alla Croce di Cristo, diventa seme di vita nuova. Ecce lignum Crucis. 4. Carissimi fratelli e sorelle, siamo venuti questa sera al Colosseo per partecipare alla Via Crucis. La Croce è anche la via. Cristo ha affermato: « Se qualcuno vuol venire dietro a me... prenda la sua croce ogni giorno e mi segua ». La Croce quindi è la via, la via della vita quotidiana. È, in certo modo, compagna "di questa vita. In quante forme l'esperienza del prendere la « croce ogni giorno » si ripropone anche per ciascuno di noi! Viene chiamata con modi e nomi diversi. Spesso anzi l'uomo freme, non vuole pronunciare questo nome: « la croce ». Cerca altre definizioni, altri appellativi. 3 Eppure questo nome è pieno di contenuto e di senso. Croce è parola salvifica, con cui il Figlio di Dio svela a ciascun uomo la totale verità su se stesso e sulla propria vocazione. Svela tale verità ad ogni uomo e ad ogni donna, e particolarmente a quanti sono nella sofferenza. 4 1 2 3 4 Mt 10, 38. Me 8, 35. Le 9, 23. Cf. Gaudium et spes, 22. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 84 Alia persona sofferente la parola « croce » rivela che non è sola, ma cammina con Colui che, per primo, ha accolto la croce e, mediante la cro­ ce, ha redento il mondo. 5. Ecce lignum Crucis... Ecco il legno della Croce, a cui fu appeso il Cri­ sto, Salvatore del mondo. Venite, adoremus. Oggi, Venerdì Santo, la Chiesa chiede a t u t t i di accogliere il messaggio salvifico della Croce di Cristo. Messaggio che è potenza di Dio e sapienza di Dio — come proclama san Paolo —. Messaggio che racchiude la storia del­ l'uomo sulla terra, di ciascuno e di tutti: racchiude la speranza della Vita e dell'Immortalità. Cristo ribadisce ad ogni creatura, a ciascuno di noi: « Io, quando sarò elevato da terra, attirerò t u t t i a me ». 5 Ave, Crux! Ave verum Corpus natum de Maria Virgine, vere passum, im­ mediatum in Cruce pro homine... Esto nobis praegustatum mortis in examine. Amen! II Die Paschatis missus.* 1. « Il Padre mi ama». «Per questo il Padre mi ama: perché io offro la mia vita... Il buon pastore offre la vita per le pecore». «Nessuno me la toglie — i figli degli uomini, infatti, non hanno potere sopra la vita del Figlio di Dio — ma la offro da me stesso, poiché ho il potere di offrirla e il potere di riprenderla di nuovo ». 1 2 Ho il potere di accettare la morte dalle mani degli uomini e ho il potere di vincere la morte per amore del Padre. « Questo è il giorno fatto dal Signore ». 3 In questo giorno la Chiesa professa l'amore del Padre, la potenza reden­ trice del Figlio risorto; professa lo Spirito, Signore e Datore della Vita. 2. Con la certezza di questa fede mi presento davanti a voi, carissimi fratelli e sorelle, nel Giorno che ha fatto il Signore, ed insieme a t u t t a la 5 Gv 12, 32. * Die 11 m. Aprilis a. 1993. Gv 10, 17. 11. Ibid. 18. Sai 118, 24. 1 2 3 Acta Ioannis Pauli Pp. II 85 Chiesa vi annuncio una grande gioia: « Ii Signore è risorto ed è apparso a Simone ». Cristo è veramente risorto: alleluia! 4 3. Cristo dice: « Il Padre mi ama ». Sì! Il Padre in Te, o Cristo, ha ama­ to l'uomo, ha amato il mondo: Dio ha tanto amato il mondo, da dare Te, Figlio unigenito, Figlio a Lui consostanziale, perché chiunque Ti accoglie mediante la fede abbia la vita eterna. 5 Tu hai il potere di dare la vita per il mondo e di riprenderla di nuovo nella risurrezione. Tu hai il potere di comunicare al mondo questa Vita di­ vina che è in Te. Questa Vita il mondo non la possiede in se stesso. In sé ha una vita soggetta alla morte. Tu solo hai la Vita immortale, la vita che proviene da Dio. Ma Dio ama il mondo e Dio ama Te che sei venuto nel mondo. In Te, il Padre, dona la Vita a coloro che sono nel mondo. E Tu stesso lo vuoi, o Cristo nostro Redentore. Tu vuoi che « abbiano la Vita, e l'abbiano in abbondanza ». 6 4. Padre, Figlio, Spirito Santo, Dio unico ed ineffabile, sii glorificato per il mondo, per questo mondo che è « teatro della storia del genere uma­ no, e reca i segni degli sforzi dell'uomo, delle sue sconfitte e delle sue vitto­ rie », questo mondo che è stato liberato da Te, — da Te, o Cristo crocifisso e risorto. In Te l'uomo, che vive nel mondo, è divenuto capace di spezzare il potere del maligno, per essere trasformato secondo il disegno di Dio e giungere alla perfezione. Dio, che sei unico nella Trinità delle Persone, Padre, Figlio, Spirito Santo, sii glorificato per la redenzione del mondo, realizzata in Cristo Gesù. 7 5. Professando questa consolante verità pasquale con le parole del Con­ cilio Vaticano Secondo, la Chiesa intera — in Urbe et Orbe — si unisce a t u t t i gli uomini, cittadini di questo mondo creato da Dio per amore, ed an­ nuncia con gioia che « Cristo è risorto, distruggendo la morte con la sua morte, e ci ha donato la vita, affinché figli nel Figlio, esclamiamo nello Spirito: "Abbà, Padre!" ». 8 Possa l'odierna umanità, pellegrina per le vie del mondo, attingere nuo­ va speranza a questa inesauribile sorgente. 4 5 6 7 8 Le 24, 34. Cf. Gv 3, 16. Ibid. 10, 10, Gaudium et spes, 2. Ibid., 22. 86 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6. L'annuncio pasquale risuoni potente soprattutto laddove violenza; angoscia e disperazione opprimono ancora individui e famiglie, popoli e na­ zioni. Penso particolarmente a quei Paesi dell'Africa, che si sentono fru­ strati nelle loro aspirazioni di pace, come l'Angola, il Rwanda, la Somalia, o fra mille difficoltà camminano verso i traguardi della democrazia e della concordia, quali il Togo e lo Zaire. E come tacere quest'oggi — giorno del­ la pace — di fronte alle lotte fratricide che insanguinano la regione del Caucaso, dinanzi al dramma atroce, che si consuma implacabile in Bosnia Erzegovina? Chi potrà dire: Non sapevo? Nessuno può ritenersi estraneo a così tragica vicenda, che umilia l'Europa e pregiudica il futuro della pace. Responsabili delle Nazioni, uomini di buona volontà, col cuore gonfio di dolore, ancora una volta mi rivolgo a ciascuno di voi: fermate la guerra! Ponete fine, ve ne supplico, alle indicibili crudeltà con cui si viola la digni­ tà dell'uomo e si offende Dio, Padre giusto e misericordioso! 7. Cristo è risorto! Dal sepolcro ormai vuoto, si sprigiona la Vita che sconfìgge le forze di morte insidiatrici dell'umana esistenza. I credenti non possono non agire con coraggio e dedizione dovunque c'è povertà, fame, ingiustizia, dovunque si a t t e n t a alla vita, dal suo nascere al suo naturale compimento, dovunque essa è disprezzata e vilipesa. I seguaci di Cristo si sentano impegnati a dedicarsi senza sosta al compito faticoso ed urgente di rinnovare la società, lavorando fiduciosi e concordi per imprimere al cam­ mino della storia i luminosi orientamenti evangelici, indispensabili per fare del mondo, del nostro mondo, alla vigilia del terzo Millennio cristiano, la patria ospitale d'ogni essere umano. Fratelli nella fede, il Risorto chiama t u t t i i suoi discepoli, a rendere gioiosa testimonianza di giustizia e di verità. 8. O Cristo, Tu solo possiedi la vita immortale, che proviene dal Padre celeste. E oggi l'offri di nuovo a t u t t i e a ciascuno. La Chiesa, pellegrina sulla terra, consapevole di dover rivelare al mondo il volto della misericor­ dia di Dio, grida verso di Te in nome di t u t t i gli uomini angosciati. In Te, Signore risuscitato, il Padre ha amato l'uomo, ha amato l'intera umanità. Tu, Cristo nostra speranza, sei veramente risorto. Donaci, Ti preghiamo, Re vittorioso, la vita piena e definitiva. Apri davanti a noi la porta della speranza, della speranza che non delude. Amen. Acta Ioannis Pauli Pp. II 87 NUNTII GRATULATOMI I E M . P. D. RADULFO FRANCISCO S.R.E. PRESBYTERO CARDINALI PRIMATESTA, ARCHIEPISCOPO CORDUBENSI IN ARGENTINA. Sub quinquagesimum anniversarium diem, quo providenter es ad ordi­ nem sacerdotalem evectus, Nos, qui ex occasione has ad Te litteras dandas censemus veluti Nostrae caritatis testes, magnopere iuvat et faustum Tibi, Venerabilis Frater Noster, eiusmodi eventum gratulari et gratum animum optimumque Nostrum de Te iudicium patefacere, frugifera praesertim pa­ storali actione inspecta, per quam videlicet tot annos bene de Ecclesia es meritus. Quoniamque in mentem iam sollemne occurrit, quod propediem in tuo cathedrali templo ad honorem atque amplitudinem t u a m pie celebrabitur, pro certo velimus apud Te tunc cogitatione praesentes Nos habeas, qui iam nunc vota facimus, ut proximo exspectati iubilaei die et coli a clero populoque tuo et diligi Te videas, utque, iusto affectus solacio, ceteris beneficiis novissimum annumerare valeas, quibus Deus, omnium bonorum auctor et distributor, opus t u u m presbyterale et episcopale collustrare vo­ luit. Etsi res singulae, quae gesseris, non hic sunt in memoriam redigendae, haud alienum tamen videtur actum iuventutis tempus breviter significare, quo primum Ecclesia Platensis, ubi Auxiliaris munus absolvisti, deinde Fororaphaeliensis, cuius Pastor fuisti, utilitatem e primordiis actionis tuae episcopalis percepit. Non enim dubitamus quin ambae, adhuc Tui memo­ res, gavisurae sint de iubilaeo hoc tuo, concorditer cum Metropolitana Ecclesia ista Cordubensi, quam ipse viginti septem iam annos egregie gu­ bernas. Ipsi Reipublicae Magistratus Te magni faciunt tuaque honori Tibi cedit auctoritas et existimatio, quae plurimum apud t o t u m tuae Nationis clerum omnesque Christifideles valet. Praestat ministerium t u u m in archi­ dioecesi Cordubensi, quam sollicitudine et opera t u a ita provectam esse constat, ut inter Argentinas Ecclesias solidior habeatur aptiusque ordinata, ubi videlicet frequentior clerus, frequentissimi Religiosi ac Religiosae suo funguntur munere, haud paucae sacrae videntur vocationes florere, bene instituti adsunt Christifideles laici in variis apostolatus regionibus operan­ tes; quae tamen exempli gratia hic commemoramus, ceteris haud exceptis laude dignis, cum etiam constet istic haud ita pridem Te duce Synodum dioecesanam celebratam et ad felicem exitum adductam esse, ex qua qui in 88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale votis erant fructus edi iam coepti sunt. Teque cogitantes, Venerabilis Fra­ ter Noster, quem bene novimus iterum iterumque plurium annorum spatio Conferentiae episcopali Argentinae digne praefuisse, putamus Te perutilem dedisse operam istis in episcopatu Fratribus et Pastoribus recte dirigendis etiam in imperatis Concilii Vaticani II faciendis necnon in fidelitate erga Apostolicam Sedem inconcussa iugiter servanda. Te deinde, qui divino quidem consilio in sacrum S.R.E. Cardinalium Collegium iam pridem es cooptatus, complectimur haud m u t a t a Nostra in Te benevolentia, in aureo iubilaeo tuo Tecum laetamur Deumque implora­ mus, qui omnia scit, ut donis vel lectioribus nunc et in posterum Te locu­ pletare dignetur. Quod reliquum est, omina Nostra et gratulationes confirmamus Aposto­ lica Benedictione Tibi, Venerabilis Frater Noster, peramanter impertita, quam et ad cunctos pertinere volumus, qui gaudiorum t a m fulgidi tui anniversarii diei participes erunt. Ex Aedibus Vaticanis, die vii mensis Octobris, anno MCMXCII, Pontifica­ tus Nostri quarto decimo. IOANNES PAULUS P P . I I II EM.MO P. D. MARIO S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI REVOLLO BRAVO, ARCHIE­ PISCOPO BOGOTENSI. De memoria minime dilabi arbitramur, Venerabilis Frater Noster, fau­ stum diem illum, quo necessariis circumdatus et supernis beneficiis firmatus, etsi armorum strepitus totum orbem concutiebat, in celebrato Urbis templo Iesu inter ministros Christi relatus es, hoc unum tibi destinatum simul habens, Evangelii scilicet praecepta latius diffundere et salutaria eiusdem instituta proferre. Ab eventu illo iam quinquaginta opinione citius abierunt anni, qui ta­ men uberes fructus recensent et meritorum copiam. N a m ager iste Domi­ nicus in quem operam t u a m contulisti ditiore segete vestitur. Bene enim sacerdotibus iuvantibus religiosisque viris ac mulieribus, quos colendos et instituendos optimo consilio curasti, Ecclesiam t u a m laetanter conspicimus florere et prosperare eandemque quam plurimos homines attingere, illos Acta Ioannis Pauli Pp. II 89 praesertim qui non paucis difficultatibus premuntur variisque necessitati­ bus urgentur. At officia tua, Venerabilis Frater Noster, ipsius Bogotensis Sedis fines praetergrediuntur, cum Romanae Curiae, inter Patres Cardinales adscrip­ tus, sustineas efficaciter partes, unde manifestius appareat cum universali Ecclesia t u a necessitudo et arcta coniunctio. Multa igitur exstant procurationis tuae argumenta et iudicia ministerii tui praeclara quae laudationes Nostras eliciant et meritum plausum. At quoniam locorum longinquitas Nobis non d a t copiam tibi iubilarem hanc commemorationem itemque totam t u a m presbyteralem operam coram gra­ tulandi, his demandamus Litteris sensus animi Nostri fraternos ad te deferendos, quos quidem cum tot festivis vocibus commiscere volumus, unde sollemnitas haec quodammodo ab omni Ecclesia collustretur et com­ probetur. In praesens demum adversa affici te valetudine scimus. Magno ideo cum fraterno affectu facile proximi tibi sumus et plurima prece benignissimum adimus Dominum ab Eoque obnixe deposcimus ut cumulate te ditet suis praesidiis, hac levet aegritudine, optatam sanitatem restituat, animi corporisque firmitudinem praestet, dum Benedictionem Nostram Apostoli­ cam tibi imprimis, Venerabilis Frater Noster, solaminis velut signum, libentes volentesque elargimur, quae Auxiliares Episcopos complectatur, universos pariter cleros et fideles cunctos. Ex Aedibus Vaticanis, die xxvin mensis Septembris anno Pontificatus Nostri quinto decimo. MCMXCIII, IOANNES PAULUS P P . I I III EM.MO P. D. EDUARDO FRANCISCO S.R.E. PRESBYTERO CARDINALI PIRONIO. Quattuor iam transierunt anni ex quo tibi, Venerabilis Frater Noster, alteras Litteras benévolas maxime inscripsimus, quibus t u a m voluimus te­ cum laetitiam communicare tuasque simul laudes praedicare studuimus ob similem memorabilemque vitae tuae eventum. Sicut enim tunc multiplex placuit episcopale celebrare ministerium t u u m ad vicesimum quintum illius natalem, ita nunc profecto universam decet industriam illustrare sacram 90 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale t u a m , eum singulari mox quidem ex Dei beneficio quinquagesimum ipsius sacerdotii tui annum sis felicissime commemoraturus. Quem ad modum illo tempore recensere iuvit singula munera t u a t a m in patria quam in Romana Curia diligentissime peracta ac numerare meri­ ta interim cuncta, quae gravissimis tibi in Ecclesiae officiis cumulaveras, sic his praecipue diebus gratulationem Nostram laetationemque de te augescere sentimus sensusque aestimationis redintegrare et iterum tibi testifica­ ri cupimus, adeo optabili Nobis adlata opportunitate. Quamvis saepius per hos quindecim pontificatus Nostri annos confirma­ re tibi multis modis potuerimus quanti cotidiana t u a pro Christo et Eccle­ sia opera iudicemus sedula fructuosa provida variis in magni momenti Sedis Apostolicae consiliis, hoc tamen tempore faustissimo peculiarem tibi nolumus adfectuum Nostrorum significationem praeterire, quibus omnem t u a m complectimur sacerdotalem operam pro Mercedensi communitate ac seminario Bonaerensi, pro archidioecesi Platensi deindeque pro dioecesibus Avellanediensi et Maris Platensis, pro universali Christi Vicarii ministerio, primum annos plures in Congregatione pro Religiosis, in praesenti vero apud Consilium pro Laicis ubi inter alia sollerter etiam sciteque diem in­ ternationalem de Iuventute nuper ordinavisti. At dignissima nimirum com­ memoratione laudativa esse arbitramur diuturnam t u a m navitatem veluti Secretarii ipsius Praesidis Consilii Episcopalis Americae Latinae. Easdem ubique, Venerabilis Frater Noster, sacerdotales commonstravisti virtutes eundemque apostolatus ardorem vere presbyteralem. Memo­ riam igitur iucundissimam celeberrimi illius loci, ubi et sacerdos prius crea­ tus dein et episcopus es ordinatus, scilicet Basilicae aedis Dominae Nostrae Luianensis, tecum hoc tempore pientissimo animo colemus: inde enim tot in te ac per te sunt ortae divinitus gratiae salutares. Tui nominatim memi­ nerimus non solum ipso presbyteratus tui anniversario die quinto mensis Decembris, verum in omni etiam iubilari, quam habueris, concelebratione sacerdotalis tuae ordinationis. Has velimus interea voces Nostras sententiisque ex animo depromptas ipse suscipias gratulantium sensuum plenissimas. Cum salutatione autem hac Nostra Apostolicam Benedictionem pariter accipies de Nostris quasi praesentibus manibus, quae posthac tibi adsit ubique caelestium donorum conciliatrix Nostraeque in te benevolentiae nuntiatrix fidelis. E x Aedibus Vaticanis, die xx mensis Octobris, anno Domini Pontificatus Nostri decimo sexto. IOANNES P A U L U S P P . I I MCMXCIII, Congregatio de Causis Sanctorum 91 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i ALATRIN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Mariae Raphaelae (in saec.: Sanctinae Cimatti) e Congregatione Sororum a Misericordia pro Infirmis (1861-1945). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Semper vos Christi amor ducat et Ecclesiae, quae vos dilectissimas ha­ bet et suae caritatis viventia signa; sit Christus vita vestra, vestrum tutamentum, solacium vestrum, et ex sacramentali eius mortis et resurrectionis Mysteriorum participatione vim haurite, ut eius testes sitis in valetudinarii ambitu, ubi Eius propagatio esse potestis "qui aegrotos sanat atque sauciatos, et ad meliores mores revocat peccatores, pueris benedicit et omnibus bene facit" (Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 46). Hoc propositum exemplar in difficultatibus vos sustineat et in incommodis, in perfectionis via vos impellat, quae nihil quaerit nihilque petit, nisi divini Sponsi hono­ rem et eius Regni in terra sicut in caelo amplificationem » (Insegnamenti di Paolo VI [1965], pp. 241-242). Quod Summus Pontifex Paulus VI religiosis mulieribus hospitalariis anno 1965 dixit, multo ante ad effectum adduxerat Serva Dei Maria Ra­ phaela, quae, caritate mota, in intima vixit coniunctione cum Domino et laboravit in materiali ac spiritali assiduitate praebenda aegrotis in vale- 92 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tudinariis iaeentibus, operam Christi producens pro aegris et praeceptum exsequens Evangelii: « Infirmus fui et visitastis me » (Mt 25, 36). Dei Serva, pauperum coniugum Iacobi Cimatti et Rosae Pasi primoge­ nita, in pago Celle est orta, ad Italiae Faventinum municipium pertinente, postridie Nonas Iunias anno 1861. Quinque alii filii post eam nati sunt, sed omnes mortem oppetiverunt infantes praeter duos, qui sodales fuere Socie­ tatis Sancti Francisci Salesii: Aloisium nempe, coadiutorem et in Peruvia missionarium pro exemplo accipiendum, et Vincentium, sacerdotem et conditorem operum Salesianorum in Iaponia, cuius virtutes heroicae agnitae sunt die 21 mensis Decembris anno 1991. Sanctina, ita denominata erat Serva Dei, est a piis parentibus optima imbuta educatione religiosa et Dei amorem ab eis didicit, simulque laboris et sacrificii. Fructuose ludum frequentavit, sed, quamvis vivaci intellegen­ tia praedita esset ac bona voluntate, ob paupertatem progredi nequivit. Aetate progrediente industrie vitae interfuit paroeciali utilemque explicavit apostolatum, praesertim inter puellas, quas globatim congregabat, ut eas christianas doceret veritates, ad bonum dirigeret adque sacramenta et cantu sacro erudiret. Modesta quoque sacra spectacula apparavit, nitens iungere utile dulci. Eodem autem tempore matrem in domus officiis adiu­ vabat. Faventiae, quo familia migraverat, consilium in animo volvere coepit se Deo consecrandi in religioso Instituto. Non potuit tamen statim hoc sequi propositum, quia ea egebat familia, praecipue post patris immaturam mor­ tem (anno 1882). Cum Deo nihilo minus ambulare perrexit atque vitae spi­ ritali et apostolicae necnon fidei lumini diffundendo operam navare. Congruenti collocatione pro matre reperta, pridie Nonas Novembres, anno 1889, Romae ingressa est Congregationem Sororum a Misericordia pro Infirmis, a Teresia Orsini Doria Pamphili institutam. Acto probandatus anno, religiosam vestem induit anno 1890 nomenque cepit Sororem Mariam Raphaelam. Novitiatu confecto vota nuncupavit temporanea die 8 mensis Decembris anno 1891, quae quotannis secundum Instituti sui Con­ stitutiones iteravit, donec anno 1905 perpetuam fecit professionem. Aegrotis inservivit in nosocomiis Sancti Ioannis in Laterano, Alatrino ac Frusinati, quo missa est t a m q u a m pharmacopola anno 1893. Anno 1921 est antistita nominata Communitatis religiosae, quae erat apud valetudinarium civile Frusinas et ab anno 1928 eodem est munere iuncta apud valetudinarium Alatrinum. Anno 1940, ob provectam aetatem, sponte antisti­ tae officium deposuit et, sicut simplex Soror, Sororibus sodalibus, infirmis et populo illius loci perseveravit utilis esse. Congregatio de Causis Sanctorum 93 Vita eius consecrata constanti n o t a t a est fidelitate erga vocationem, gaudio et diligentia in cotidianis munibus exsequendis, prompta alacrique erga proximum facilitate. Non conspicuos egit actus, sed in occultatione et in humilitate optimo modo Dei oboedivit voluntati et superiorum, et conata est eosdem, qui in Christo Iesu erant, in se ipsa sensus habere, qui cum in forma Dei esset semetipsum exinani vit, formam servi accipiens (cf. Ph 2, 5-7). Coniunctionem cum Deo coluit fervida Missae participa­ tione atque sacrorum, Communione cotidiana, crebra et diuturna Eucha­ ristiae adoratione, pietate in Christi passionem et in Virginem Mariam, deprecatione assidua. Ut Deo placeret cum perseverantia est gressa in per­ fectionis via, quolibet attente vitato peccati genere. Usque ad dierum suo­ rum finem solida mansit in fide et, ardore impulsa regni Dei aedificandi, exemplo, verbo et precatione operam dedit ut animas salvaret et in mundo disseminaret evangelium. Vera Ecclesiae filia, membrum vivum et impi­ gram fuit in mystico Christi corpore eminuitque spiritu pietatis ac docilitatis erga Summum Pontificem, episcopos et sacerdotes. Corde simplici et puro Deum dilexit plus quam seipsam et nihil aliud exoptavit, quam pro eius gloria laborare. Praecipue Deum vidit eique ser­ vivit in aegrotis et in pauperibus, bene verba Iesu considerans: « Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis » (Mt 25, 40). T a n t a eius fuit cura et benignitas in eos, qui in valetudinario iacebant, ut iure appellata sit « aegrorum angelus ». Altero mundano bello furente, cum Alatrinum nosocomium in gravibus versabatur periculis, in suo loco mansit, ut frequentes tueretur aegrotos et in omnes divini auxilii fiduciam infunderet. Plena fuit caritatis etiam in medicos et valetudinis curatores, a quibus ma­ gni est aestimata et apud quos magnum habuit momentum beneficum. Sincere Sorores sodales dilexit et antistitae officium summa cum prudentia sustinuit, iustitia, servitii ac maternitatis spiritu, semper p a r a t a ad se de­ dendum eis, ad eas adhortandas in boni via, et sustentandas in difficultati­ bus. Cum spem suam totam in Domino collocasset, serenitatem effundebat, pacem et consolationem. Sorores quae ei forte fortuna proximae fuerunt, t a m q u a m matrem illam dilexerunt utque sanctam veneratae sunt, videntes eam vere ex sua Deo consecratione vivere, perfecte regulam votaque reli­ giosa observare, a se alienam et a mundi vanitatibus, cotidianas ferre cru­ ces cum laetitia, suum invenire gaudium in se utili proximo reddenda laudesque Domino operum suorum bonitate canere. E t i a m vitae annis extremis, cum non ei dolores corporis et animi defue­ runt, splendidum obsequii erga Dei voluntatem, curae de aliis, deprecatio­ nis studii dedit testimonium. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 94 Sancte, sicut vixerat, mortem obiit die 23 mensis Iunii anno 1945. Ulti­ ma eius verba fuere: « Ecce, parata sum ». Sanctitatis fama, qua insignis fuit in vita, in morte quoque patefacta est et insequentibus annis aucta, multique cum fiducia eius invocant impe­ trationem. Canonizationis Causa apud episcopalem Alatrinam curiam inita est per processus ordinarii informativi celebrationem (annis 1962-1967), cui additus est processus rogatorialis Faventinus (anno 1967). Anno 1969 est decretum promulgatum super scriptis. Secundum M. P. « Sanctitas cla­ rior», Alatrii instructi sunt processus cognitionalis (annis 1980-1982) et processus additicius (anno 1983), quorum auctoritas et vis probata est de­ creto die 25 mensis Novembris anno 1983 prodito. Die 9 mensis Februarii anno 1993 felici cum exitu actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 18 subsequentis mensis Maii, Causae Ponente Exc.mo Domino Hieronymo Grillo, episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi, agnoverunt Matrem Mariam Raphaelam Cimatti heroum in modum virtutes théologales, cardinales et his adnexas exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscri- beretur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinali infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Raphaelae (in saec.: Sanctinae Cimatti), e Congregatione Soro­ rum a Misericordia pro Infirmis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 95 II BARCINONEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Petrae a S. Ioseph (in saec.: Annae Iosephae Pérez Florido), fundatricis Instituti Sororum Matrum Derelictorum (18451906). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei P e t r a a Sancto Ioseph (in saeculo: Anna Iosepha Pérez Florido) orta est die 7 mensis Decembris anno 1845 in loco Valle de Abdalajis sermone patrio appellato, ad provinciam Malacitanam pertinen­ te, in Hispania. A puella pietatem coluit erga Eucharistiam, Virginem Ma­ riam atque Sanctum Ioseph cumque alacritate se dedidit senibus derelictis assiduitati praebendae, necnon aegrotis et pauperibus. Pro eiusmodi classi­ bus Congregationem Sororum Matrum Derelictorum condidit, quae ab epi­ scopo Malacitano est canonice approbata. Meritis ornata mortem obiit die 16 mensis Augusti anno 1906 apud Sanctuarium Sancti Ioseph Barcinone, quod ipsa aedificandum curaverat. Canonizationis Causa inita est anno 1932 apud Curiam Barcinonensem et, iis peractis, quae normae iuridicae eius aetatis statuebant, postridie Idus Iunias anno 1971 Summus Pontifex Paulus VI edixit Matrem P e t r a m a Sancto Ioseph heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas exercuisse. Nuper Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum miram coniectam sanationem iudicandam permisit, intercessioni tributam memora­ tae Servae Dei, spectantem ad dominam Pastoram López Moya, Francisco Águila Vasco nuptam, quae mane diei 31 mensis Iulii anno 1951, in domo sua, filium peperit, obstetrice assidente. P a r t u s est recte ad exitum adduc­ tus, sed ob imperfectam placentae deiectionem et secutam haemorrhagiam, puerperae condiciones magnopere aggravatae sunt. Postquam frustra duo medici conati sunt haemorrhagiam sistere et manibus placentam eicere, gynecologiae doctor arcessitus est qui hora fere secunda postmeridiana mani­ bus et sine anaesthesia placentam extraxit, quae texto uterino adhaeserat. 96 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cum haemorrhagia pergeret et ultra aggravarentur dominae condiciones, iam sensu carentis, s t a t u t a est sanguinis transfusio, quae autem fieri non potuit, quia venae omnino ferme collapsae erant. Cum res esset, pro huma­ nis viribus, desperata, propinqua quaedam aegrotae cum fiducia divinum postulavit auxilium per Servae Dei Petrae a Sancto Ioseph deprecationem, cuius imago sub brachio puerperae sinistro collocata est. Simul familiares instanter mediastinum doctoris gynecologiae adhortati sunt ut ad ultimum transfusionem in brachium sinistrum experiretur. Is, quamvis persuasum haberet inutile esse morientem vexare, tamen efflagitationibus concessit et temptavit ac, omnibus mirantibus, acus facile venam penetravit et san­ guinis 600 cc. transfudit. Amissio haematica ad tria litra computata est. Addita est deinde ampulla medicae admixtionis cum glycosio quantitate 500 cc. Aegrota statim e sua defectione convaluit nec amplius oportuit aliam adhibere therapiam. De hoc casu apud Curiam episcopalem Giennensem instructus est anno 1991 processus canonicus, cuius auctoritas et vis probata est per decretum Congregationis de Causis Sanctorum die 18 mensis Octobris eodem anno promulgatum. Consilium Medicorum, quod sanationem inspexit in sessione diei 4 mensis Februarii anni 1993, hanc dixit Sententiam: diagnosis: « Gra­ vissima defectio haemorrhagica post p a r t u m ab haemorrhagia ad totam sanguinis massam attinente, quinque circiter horas provecta et orta ex imperfecta placentae separatione»; prognosis: «Quam maxime suspensa quoad vitam »; therapia: « Apta, sed non sufficiens, et tarda »; sanationis ratio: « Subitanea, perfecta et mansura. Recuperatio eiusmodi, facta sine sufficienti therapia amissionis haematicae substitutiva, scientiae nostrae inexplicabilis apparet quoad modum ». Nonis Maiis subsequentibus Consul­ torum Theologorum actus est Congressus Peculiaris, et die 15 mensis Iunii eodem anno Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Domino Angelo Palmas, Archiepiscopo titulari Vibianensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcopo­ rum, posito dubio n u m de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater Congregatio de Causis Sanctorum 97 declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Serva Dei Petra a S. Ioseph (in saec.: Anna Iosepha Pérez Florido), Fundatrice Insti­ tuti Sororum Matrum Derelictorum, videlicet de subitanea, perfecta et mansura sanatione Pastorae López Moya a « gravissimo shock emorragico Post­ partum da emorragia massiva prolungata per circa cinque ore e causata da distacco incompleto di placenta ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 83 S. © Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis III CAESARAUGUSTANA DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Mariae Rafols, fundatricis Instituti Sororum a Caritate Sanctae Annae (1781-1853). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria Rafols die 5 mensis Novembris orta est anno 1781 in loco Villafranca de Panadés (ad territorium Barcinonense pertinente, in Hispania). Parvi coetus iuvenum feminarum moderatrix, qui postea factus est Congregatio Sororum a Caritate Sanctae Annae, apud valetudinarium Caesaraugustanum « Domina Nostra a Gratia » appellatum se dedidit assiduitati praebendae aegrotis, pauperibus et orphanis necnon nascenti Instituto religioso formando atque regendo. Forti cum animo et sacrificii spiritu non paucas difficultates atque acerbitates subiit et vel car­ cerem et exsilium. Innocens agnita suum recepit locum in nosocomio Cae- 98 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale saraugustano, ubi caritate eminuit, perfecta paupertate et apostolico fervo­ re. F a m a sanctitatis insignis die 30 mensis Augusti obiit anno 1853. Causa inita canonizationis anno 1926 iisque peractis, quae ius statuit, die 6 mensis Iulii anno 1991 Summus Pontifex Ioannes Paulus II edixit Matrem Mariam Rafols heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas exercuisse. Ad beatificationem obtinendam Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem iudicandam permisit Caesaraugustae p a t r a t a m die 2 mensis Februarii anno 1926 et intercessioni ascriptam memoratae Venerabilis Servae Dei. Sanatio attinet ad iuvenem Antoniam Asensio Alcaine, quae mense Novembri anno 1925 dermatite cu­ tis capillorum laborare coepit. Morbus modo acuto exortus est multis cum forunculis et exsudatione purulenta; multae formatae sunt fissurae crustosae, quibus adiunctus est processus inflammatorius vehemens, qui febrim gignebat, cephalaeam ac discrimen condicionis universae, simulque iuvenis animi demissionem. Curans, peritissimus dermatologus ac in facultate me­ dicinae professor, diagnosim fecit de « eczemate pingui » vel seborrhoico, et therapiam praescripsit in unguentis innixam ut in fundamento, in me­ dicamentis corroborantibus inque radiis transviolaceis, sed sine ulla vera utilitate. Morbus inclinabat chronia fieri et ingravescere; continuae opus erant medicationes ob copiosissimam effusionem. Therapiae visa ineffica­ cia, mater et pater Antoniae, quibusdam puellis hortantibus, die 2 mensis Februarii anno 1926 cum fide divinum auxilium postulaverunt per preces Venerabilis Servae Dei Mariae Rafols, cuius imago in capite aegrotae est collocata, quae eam lacrimans accepit et sperans. Nocte, repentino, perfec­ te et inexplicabiliter morbus defecit et insequenti mane Antoniae familiares factam sanationem cognoverunt. Huius sanationis testimonia collecta sunt apud Curiam Caesaraugustan a m in processu ordinario informativo (annis 1926-1927 celebrato) et in inquisitione canonica additicia, instructa anno 1991. Consilium Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum in sessione die 3 mensis Decembris habita anno 1992 uno ore professum est sanationem subitaneam fuisse, perfectam, mansuram et pro scientia inexplicabilem. Die 23 mensis Aprilis anno 1993 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum est actus, et die 22 subsequentis mensis Iunii Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Martínez Somalo. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Epi­ scoporum, posito dubio n u m de miraculo constaret divinitus patrata, responsum est prolatum affirmativum. Congregatio de Causis Sanctorum 99 F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Ser­ va Dei Maria Rafols, Fundatrice Instituti Sororum a Caritate Sanctae An­ nae, videlicet de subitanea, perfecta et mansura sanatione iuvenis Antoniae Asensio Alcaine ab « eczema seborroico ad insorgenza acuta con rapida e grave super infezione da piogeni, con aspetti essudativi purulenti e vegetanti, a decor­ so cronico riacutizzato ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. ffl S. SB Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis IV CIVITATIS REGALEN. DECRETUM Beatificationis seu declarationis Martyrii Servorum Dei Caroli Eraña Guruceta et duorum Sociorum Fidelis Fuidio Rodríguez et Iesu Hita Miranda, Societatis Mariae (Marianistarum) (f 1936). SUPER DUBIO An constet de martyrio eiusque causa, in casu et ad effectum de quo agitur. «Beatus vir, qui suffert tentationem, quia, cum probatus fuerit, acci­ piet coronam vitae, quam repromisit Deus diligentibus se » (Iac 1, 12). 100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Qui in Dei amorem et providentiam credit, scit temptationes, difficulta­ tes et acerbitates opportunitates esse ad melius divinum Magistrum imi­ tandum, ad ei propriam testificandam fidelitatem, ad cooperandum bono eius Corporis Mystici et ad vitae coronam consequendam. Eiusmodi veritates bene noverant etiam Servi Dei Carolus E r a ñ a Guruceta, Fidelis Fuidio Rodríguez et Iesus H i t a Miranda, qui forti et sereno cum animo persecutionem obierunt et maximum dederunt caritatis testi­ monium, suo pro fide sanguine effuso. Eorum occisio in Hispania p a t r a t a est, saeviente in illa natione violenta contra Ecclesiam, et praesertim contra episcopos, sacerdotes ac religiosos, persecutione. Et cum hi Servi Dei ad Societatem Mariae id est Marianistarum pertinerent et plures iam annos institutionis apostolatum explicarent, in periculo adversariorum Christi peculiariter versabantur. Eorum nemo quaestionibus politicis studebat nec personales habebat inimicos; quam ob rem p u t a n d u m est eos ideo comprehensos esse ac necatos, quia Instituti vitae consecratae erant sodales. — Carolus E r a ñ a Guruceta natus est in municipio Arechavaleta appella­ to, intra fines posito dioecesis olim Victoriensis, postridie Calendas Novem­ bres anno 1884. Societatem Mariae ingressus, die 9 mensis Septembris an­ no 1903 professionem temporaneam fecit et die 15 mensis Augusti anno 1908 perpetuam. Multis in locis cum peritia et alacritate in institutionem incubuit et egregie est directionis muneribus functus in urbe Civitate Re­ gali, Tetuani in Mauritania et in Matritensi Ephebeo Dominae Nostrae a Columna. Vir altae fidei, pietatem coluit et religionem erga Eucharistiam atque Virginem Mariam. Suum dilexit Institutum, fratres sodales et disci­ pulos, qui eum propter bonitatem et commodorum contemptionem, pru­ dentiam et fortitudinem in difficultatibus admirabantur. Post occupatio­ nem Ephebei Matritensis, pluries comprehensus, est liberatus. Die 29 men­ sis Iulii, anno 1936, Civitatem Regalem venit, sperans fore ut auxilium inveniret apud eos, qui quondam alumni fuerunt illius Ephebei. Sed sane in illa urbe violentiae aura furebat adversus sacerdotes ac religiosos, adeo ut ipse dioecesanus episcopus sit necatus. Servus Dei Ephebeum Societatis Mariae invenit occupatum et communitatem dispersam. Caritate impulsus ierat fratres sodales illa in urbe absconditus adiuturus, suam non celans religiosi condicionem. Die 6 insequentis mensis Septembris a Militianis apprehensus, est ad « Domum populi » ductus. Etsi conscius erat se esse in discrimine vitae, tamen illos egit dies tranquille et voluntati Dei omnino commissus. Nocte diei 18 eiusdem mensis de custodia abductus, plumbo est interfectus pauca milia passuum procul ab urbe. Congregatio de Causis Sanctorum 101 — Fidelis Fuidio Rodríguez ortus est in oppido Yécora, ad dioecesim Victoriensem pertinente, die 24 mensis Aprilis anno 1880. Puer Societatem Mariae est ingressus et die 8 mensis Septembris anno 1897 temporaneam fecit professionem, Nonis vero Augustis anno 1904 perpetuam. Is quoque institutioni se dederat in pluribus Hispaniae urbibus, magnam suam cultu­ ram discipulis suppeditans, praesertim historicam et archaeologicam. Lae­ tus, effusus et tolerans indole erat, quae benevolentiam m a n a b a t et optimismum. Magni est a discipulis factus, in quos beneficum habebat momen­ tum. Fideliter sua religiosa observabat munia, semper paratus erat ad oboedientiam, suum amabat Institutum fratresque sodales et clara cum pietate Dei Matrem colebat. Anno 1933 est Matrito Civitatem Regalem missus, ubi suam perrexit praeceptoris professionem exercere. Die 7 mensis Augusti anno 1936, deprehensus Crucifixum collo ferens, ad carcerem praetorii civilis est ductus. Tempus custodiae t a m q u a m praeparationem ad mortem transegit. Constans erat in deprecatione, crebro peccata sua sa­ cerdotibus confitebatur, et ipsis in custodiam traditis, socios in afflicta fortuna confirmabat. Liberatus est quidem insequentibus Idibus Octobri­ bus, sed antequam a carcere discederet mox fere est iterum comprehen­ sus a Militianis et in vetere seminario reclusus. Illinc nocte inter diem 16 et diem 17 mensis Octobris est abductus et plumbo interfectus. Corpus eius est in puteum loci Carrion deiectum, ab urbe pauca milia passuum distantis. — Iesus Hita Miranda natus est die 17 mensis Aprilis, anno 1900, Calagurri, in dioecesi Calagurritana et Calceatensi-Logrognensi. Duobus exactis annis in seminario dioecesano, Societatem Mariae ingressus est et postridie Idus Augustas anno 1918 temporaneam fecit professionem ac, die 26 men­ sis Augusti anno 1928 perpetuam. Sacerdotium petebat, sed magno cum dolore debuit illud renuntiare propter linguae haesitantiam qua afficieba­ tur; fuit tamen praeceptor egregius, ob peritiam alacritatemque qua pro­ fessionem exercuit diversis in scholis, ad quas superiores eum miserunt, magni factus. Religiosus fuit piissimus, Beatae Mariae Virginis cultor, vo­ torum religiosorum observans atque disciplinae, in studio constans, sincere de discipulorum educatione sollicitus. Pridie Nonas Iulias anno 1936 Matrit u m reliquit ut Civitate Regali scholas explicaret. Ibi condicionem invenit turbulentam et periculosam. Paucis post diebus Ephebeum Marianistarum est a vigilibus civilibus occupatum; quam ob causam, superioribus praeci­ pientibus, Servus Dei in convictu est de versatus, ubi alii erant religiosi. Illic magnam ostendit animi tranquillitatem et plenum obsequium erga Dei voluntatem. Meditationi se tradidit, deprecationi et paenitentiae ac, 102 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale periculi imminentis conscius, quam optime ad martyrium se praeparavit. Die 25 mensis Septembris insequentis est a Militianis prehensus, quos ma­ nifesta cum animi tranquillitate est secutus. Eadem illa nocte est glande metallica perfossus in loco Carrion de Calatrava, u n a cum Beatis Ioanne Petro a S. Antonio et Paulo Maria a S. Ioseph, Congregationis Passionis sodalibus. Ilico in memorata Mariae Societate et inter eorum olim alumnos t u m Matriti quam Civitati Regalensi, tres illi Religiosi martyres fidei habiti sunt et non pauci eorum impetrationem invocare coeperunt. F a m a marty­ rii perdurante, Curia olim Cluniensis initium fecit processus ordinarii infor­ mativi, qui actus est annis 1962-1966. Die 20 mensis Decembris anno 1985 proditus fuit decretum super validitate processus ordinarii. Positione appa­ rata, prospero cum exitu die 16 mensis Martii anno 1993 habitus est Con­ gressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Deinde Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei insequentis mensis Maii 18, Causae ponente Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo Calaritano, professi sunt Servos Dei Carolum E r a ñ a Guruceta, Fidelem Fuidio Rodríguez et Iesum H i t a Miranda, fratres professores ex Societate Mariae, veros fidei martyres habendos esse. F a c t a de hisce omnibus rebus per subscriptum Cardinalem Praefectum Summo Pontifici Ioanni Paulo II fideli relatione, Sanctitas Sua vota Con­ gregationis excipiens, mandavit ut super martyrio eorumdem Servorum Dei decretum appararetur. Quod cum factum esset, accitis ad Se hodierna die infrascripto Cardina­ li Praefecto atque Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more convocandis, eisque adstantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Caroli Eraña Guruceta, Fidelis Fuidio Rodríguez et Iesu Hita Miranda, religiosorum laico­ rum ex Societate Mariae, anno 1936 in Hispania interfectorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 8BS. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Caváis Sanctorum 103 V CORDUBEN. DECRETUM Beatificationis seu declarationis Martyrii Servae Dei Victoriae Diez y Bustos De Molina ex Institutione Teresiana (1903-1936). SUPER DUBIO An constet de martyrio eiusque causa, in casu et ad effectum de quo agitur. « Patres synodales verba protulerunt aestimationis et animum erigentia ad omnes illos christifideles laicos, viros et mulieres, qui civili et christiano spiritu munus educativum in schola et in institutis exercent formati vis. Ul­ terius urgentem extulerunt necessitatem ut christifideles laici magistri et professores in diversis scholis, catholicis vel non catholicis, veri testes sint Evangelii per vitae exemplum, professionalem peritiam et rectitudinem, christianam inspirationem docentiae, salva semper, ut est evidens, varia­ rum scientiarum et disciplinarum autonomia. Momenti singularis est scien­ tificam et technicam investigationem a christifidelibus laicis peractam a criterio regi servitii versus hominem in omnibus eius valoribus et exigen­ tiis; his christifidelibus laicis Ecclesia munus committit efficiendi omnibus intellegibilius intimum vinculum inter fidem et scientiam existens, inter Evangelium et h u m a n a m culturam » (IOANNES PAULUS I I , Adhort. Apost. Postsynodalis Christifideles laici, 6 2 : AAS 8 1 [ 1 9 8 9 ] , 5 1 6 ) . Splendidum fidelitatis erga Evangelium testimonium et impigrae parti­ cipationis Ecclesiae muneris evangelizandi praebuit iuvenis christifidelis laica Victoria Diez y Bustos de Molina, quae cum ardore atque peritia apostolatui institutionis in scholis se tradidit et operibus interfuit paroecia­ libus. Eius exemplum, peculiariter fulgidum supremo vitae sacrificio pro Christo redditum, haud dubie magni momenti his omnibus est, qui in edu­ cationis provincia atque culturae operantur simulque omni christiano, qui cotidie debet se comparare cum societate saeculari spiritu imbuta, quae cuiusque fidem duriter exercet. Serva Dei Hispali (in Hispania) orta est die 11 mensis Novembris anno 1 9 0 3 , unica modestae et admodum christianae familiae filia. Ut parentum o p t a t a sequeretur nomen professa est in Hispalense Institutum magistrale 104 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et eodem tempore in cursus artis delineandi ac pingendi apud Scholam Ar­ tium et Professionum. Quoad spiritum et culturam bene formata cito ani­ madvertit se vita trahi omnino Domino dedita et fratribus. His in adiunc­ tis Institutionem Teresianam cognovit in Hispalensi sede per acroasim a sodali illius Institutionis habitam. Victoria mox intellexit in eadem Insti­ tutione, a Venerabili Petro Poveda condita, posse se suum sanctitatis appetitum ad apostolatum accommodare per exercitium professionis magi­ strae, et statuit hac ratione suam dirigere vitam, curans cum alacritate illam assequi formationem, quam ei Institutio praebebat. Serva Dei puella erat valetudine debilior, sed fortis indole atque amabi­ lis. Impensa vita interiore erat instructa et magna fide. Saepe deprecabatur, Virginem Mariam diligebat et multa enitebat audentia evangelizandi. Celerrime formationem teresianam concoxit, ita se praeparans ad fructuo­ sum explicandum apostolatum in suo magistrae labore. Anno 1927 est primum designata praeceptrix in vico Cheles, ad Pacensem provinciam pertinente, prope confinium cum Lusitania. Post scholam academicam, in qua magnum ostendit professionis usum et per quam iuve­ nes praesertim ad Iesu causam traxit, rogavit ut, sede mutata, ad locum mitteretur Hispali viciniorem, ubi pater eius laborabat, quo maius posset suis auxilium ferre. Idcirco in parvum locum agrestem est missa ad Mon­ tem Cordubensem, inter Cordubam situm et Hispalim, qui Hornachuelos appellabatur. Ibi usque ad mortem mansit. Professionis magistrae exercitium copiam fecit Servae Dei dona quae acceperat aliis suppeditandi, munera scholae atque apostolatus exsequen­ do. Illo in pago Hispaniae meridianae multiplices excitavit navitates pro humana progressione, catechesi, mutatione valoribus evangelicis postulata, magno habito momento in puerulas et puellas inque earum familias. Hinc ab auctoritatibus civilibus et academicis magni aestimabatur, et etiam a parocho, qui Victoriam principalem habuit adiutricem. Multarum virtutum testimonium praebebat, sed potissimum impenso eminuit exercitio carita­ tis, imprimis erga scholae pusas egeniores. Haec caritas populo admiratio­ nem iniciebat; nam omnes videbant eam in paupertate vivere: patebat eam se rebus necessariis privare, ut daret. Annis, quibus in vico Hornachuelos est commorata, alta vixit in com­ munione cum Institutione Teresiana; quod quidem et eius epistolarum commercium testatur et mansio in sede Hispalensi per ferias scholasticas. Aestate anni 1935 cursui formationis interfuit, Legione ab ipso Fundatore instructo, Venerabili Petro Poveda, pro magistris quae in scholis publicis operam navabant, universa in Hispania dispersis. Victoria impense illum Congregatio de Causis Sanctorum 105 frequentavi^ cursum, toto cum fervore et donatione, quae eius propria erat, et ad vicum Hornachuelos rediit fortiter in suo studio Regni Dei re­ novata. Hoc profecto evangelizandi studium, quod in opera m u t a t u m est pro educatione christiana, in deprecationem pro loco illo, in laborem since­ rum et immensum, ei vinculorum causa fuit et demum mortis. Serva Dei intima cum amica colloquens se ad martyrium esse paratam significaverat. In suis precibus pro vico Hornachuelos hanc ad Dominum orationem conceperat: « Pretium roga me ». F a c t a ostenderunt « pretium » vitae eius devo­ tionem esse. Difficiles condiciones anno 1936 factae, belli civilis initio, in vico Hor­ nachuelos in apertum impetum cesserunt adversus Ecclesiam. Die 11 men­ sis Augusti Victoria Diez in custodiam tradita est et insequentis diei diluculo est plumbo transfossa apud puteum fodinae Rincón, cum aliis sep­ temdecim viris, quorum unus parochus erat. Ea, unica erat mulier. Testes fortitudinem memoraverunt huius iuvenis quae, ad finem usque (ultima est interfecta) omnes confirmavit verbis, quae deprompta videntur ex priscae Ecclesiae martyrologio: « Eamus. Nos praemium exspectat. Video caelum apertum. Vivat Christus Rex! ». Eius corpus, de puteo fodinae extractum die 9 mensis Novembris anno 1936, quiescit hodie in crypta, ad hoc aedifi­ cata, iuxta sacellum sedis Institutionis Teresianae Cordubae (in Hispania). Crescens eius fama sanctitatis persuasioni coniuncta eam martyrem Christi fuisse, introductionem fovit canonizationis Causae. Processus ordi­ narius, qui initium habuit die 24 mensis Maii anno 1962, Cordubae est ce­ lebratus. Testium dictiones tres annos continuatae sunt, et die 26 mensis Maii anno 1965, conclusus est processus informativus, qui est iuridice vali­ dus agnitus per decretum anno 1988, die 11 mensis Martii promulgatum. Anno 1989 edita est Positio super martyrio. Prospero cum exitu die 16 mensis Martii anno 1993 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cui praefuit Fidei Promotor Generalis. Deinde Patres Cardi­ nales et Episcopi, in Sessione Ordinaria Calendis Iuniis eiusdem anni effec­ ta, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Martínez Somalo, professi sunt Servam Dei veram fidei martyrem p u t a n d a m esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, cer­ tior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servae Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Consta- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 106 re de martyrio eiusque causa Servae Dei Victoriae Díez y Bustos de Molina, anno 1936 interfectae, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1 9 9 3 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. SS. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Limen., a Secretis CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i PRAGENSIS - BUDOVICENSIS REGINAE GRADECENSIS - LITOMERICENSIS DECRETUM quo fines dioecesium mutantur. Maiori animarum bono prospicientes, Exc.mi P P . DD. Miloslav Vlk, Archiepiscopus Pragensis, Antonius Liška, Episcopus Budovicensis, Karolus Otčenášek, Episcopus Reginae Gradecensis et Iosephus Koukl, Episco­ pus Litomericensis, audita Conferentia Episcoporum Reipublicae Cechae, unanimi consensu, ab Apostolica Sede expostulaverant ut ecclesiastici fines circumscriptionum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur. Congregatio pro Episcopis, de consilio Secretariae Status, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Ioannis Coppa, Archiepiscopi titularis Sertensis, in Republica Cecha Nuntii Apostolici, r a t a petitam immutationem aeternae christifidelium saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia P p . I I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, praesenti Decreto quae sequuntur decernit: Archidioecesis Pragensis accipit a dioecesi Budovicensi: paroeciam Zlaté Hory-Kamberk olim appellatam; a dioecesi Reginae Gradecensis paroecias Borovnice, Křivsoudov, Cechtice, Zhoř, Sadská, Chleby, Velim, Předhradí, Congregatio pro Episcopis 107 Nebovidy, Ratboř, Suchdol, Solpysky, Košice, Pravonín, Suděj ov, Cestín, Petrovice I I , Kácov, Zruč nad Sázavou, Soutice, Keblov, Dolní Královice nuncupatas et partem occidentalem paroeciae Zahrádka dictae, ad laevam fluminis Želivka, cuius sedes translata est ad ecclesiam minorem apud Sněti sitam; a dioecesi Litomericensi paroecias Nymburk, Veleliby, Kostomlaty, Vsej any, Milovice, Lysá nad Labem. Dioecesis Budovicensis accipit ab archidioecesi Pragensi: paroecias Milín-Slivice, Třebsko, Smolotely, Kluóenice, Střeziměř, Vrcholtovice, Pecice; a dioecesi Reginae Gradecensis paroecias Křešín, Košetice, Vyklantice, Lukavec, Větrný Jeníkov, Branišov, Smrčná, Vyskytná, Dušejov. Dioecesis Reginae Gradecensis accipit paroecias Sány et Ohaře ab archidioecesi Pragensi. Dioecesis Litomericensis accipit paroecias Počáply, Libotenice, Doksany, Dolanky, Chotětov ab archidioecesi Pragensi. Quamobrem documenta et acta praedictarum paroeciarum et memora­ tae regionis clericos, fideles et bona temporalia respicientia a Curia a qua ad Curiam cui illa nuper sunt aggregata, ab eis ad quos spectat, quam pri­ mum, transmittantur. Ad clerum vero quod attinet statuit ut simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum officium legitime detinent; ceteri autem sa­ cerdotes, clerici Seminariique tirones illi dioecesi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec omnia perficienda eadem Congregatio pro Episcopis praefatum Exc.mum Nuntium Apostolicum in Republica Cecha deputat vel, si casus ferat, negotiorum Sanctae Sedis in Dicione Cecha gestorem, necessarias et opportunas iisdem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo L itterae datae forent. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 31 mensis Maii anno 1993. 68 BERNARDINUS card. GANTIN, Praef, 83 Iustinus Rigali, a Secretis L. © S . In Congr. pro Episcopis tab., n. 517/93 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 108 II TRANSCARPATIAE LATINORUM DECRETUM de Administrationis Apostolicae erectione. Quo aptius provideretur spiritualibus necessitatibus fidelium latini ritus versantium in parte dioecesis Satmariensis quae in territorio Ucrainae di­ cionis invenitur, opportunum visum est, ut nova pro ipsis circumscriptio ecclesiastica erigeretur. Quapropter Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia P p . I I , de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Congregationis pro Episcopis Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, praefatum territorium ab ipsa dioecesi Satmariensi distrahit et in eo Administrationem Apostolicam, Transcarpatiae Latinorum appelandam, erigit. Praelato Ordinario novae erectae Administrationis Apostolicae, cuius sedes in urbe vulgo nuncupata Mukacevo erit, tribuit omnia iura, faculta­ tes et officia quae Episcopis dioecesanis, congrua congruis referendo, ad normam iuris, competunt. Ad haec perficienda Summus Pontifex Exc.mum P. D. Antonium Fran­ co, Archiepiscopum titulo Gallesinum, Nuntium Apostolicum in Ucraina, deputat eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere impo­ sito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus perac­ tae exsecutionis remittendi. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 14 mensis Augusti anno 1993. 83 BERNARDINUS card. GANTIN, Praef. 83 Iustinus Rigali, a Secretis L. 83 S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 768/93 Congregatio pro Episcopis 109 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, in quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 28 Iunii 1993. — Cathedrali Ecclesiae Banguedensi R. D. Artemium Rillera e Societate Divini Verbi, hactenus templi Sancti Laurentii in dioe­ cesi Laoagensi parochum. die 27 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Rosgrensi R. D. Rai­ mundum Arguelles, hactenus Pontificii Insularum Philippinarum Collegii de Urbe rectorem. — Cathedrali Ecclesiae Roterodamensi R. D. Hadrianum Hermannum van Luyn, S.D.B., Conferentiae Episcoporum Nederlandiae a Secretis. die 30 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Sacramentensi, Exc.mum P. D. Villelmum Weigand, hactenus Episcopum dioecesis Civitatis Lacus Salsi. die 1 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Mutiensi R. D. Salva­ torem Rocha e clero brasiliapolitano, quem deputavit Auxiliarem eiusdem Sedis Metropolitanae. die 7 Decembris. — Praelaturae Chotensi R. P. Aemilianum Antonium Cisneros Martínez, Ordinis Agustinianorum Recollectorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Bisuldinensi R. D. Laurentium Voltoli­ ni, in dioecesi Latacungensi parochum ac Sectionis pro Liturgia Conferen­ tiae Episcoporum Aequatoriae moderatorem, quem constituit Auxiliarem dioecesis Portus Veteris. — Titulari episcopali Ecclesiae Germensi in Galatia, R. D. Paulum Gillet, e clero Urbis, hactenus apud Vicariatum Praelatum Secretarium, quem constituit Episcopum auxiliarem dioecesis Albanensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Calatinae, cum dignitate archiepiscopali, R. D. Ioannem Paulum Gobel, e clero dioecesis Anneciensis, quem consti­ tuit Nuntium Apostolicum in Georgia et Armenia. die 10 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Gadicensi et Septensi Exc.mum P. D. Antonium Ceballos Atienza, hactenus Episcopum Civita­ tensem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 110 die 15 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thalensi R. D. Mi­ chaelem Dallat, hactenus templi Sancti Pauli Apostoli in oppido vulgo dicto Belfast parochum et Vicarium generalem in dioecesi Dunensi et Connorensi. die 16 Decembris. — Coadiutorem dioecesis Pictaviensis, Exc.mum P. D. Albertum Rouet, hactenus Episcopum titularem Obbitanum et Auxilia­ rem archidioecesis Parisiensis. — Praelatitiae Ecclesiae Sinuensi Superiori R. D. Iulium Caesarem Vi­ dal Ortiz, e clero dioecesis Monteriensis, hactenus in eadem dioecesi Vica­ rium generalem. die 18 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Pisciensi R. D. Ioannem De Vivo, hactenus Vicarium generalem archidioecesis Senensis-Collensis-Ilcinensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Aggaritanae R. D. Antonium Iosephum Dlugosz, officio pro catechesi Curiae archiepiscopalis praepositum et cate­ chesis magistrum in Seminario maiore Czçstochoviensis archidioecesis, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Poenonomensi, noviter erectae, R. D. Uriah Ashley, e clero archidioecesis Panamensis, hactenus paroeciae vulgo nuncu­ patae « Nuestra Señora del Perpetuo Socorro » curionem. die 22 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Melphictensi-Rubensi-Iuvenacensi-Terlitiensi, R. D. Donatum Negro, e clero archidioecesis Lyciensis, hactenus Pontificii Seminarii Apuliae rectorem. die 24 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Altavensi R. D. Reginaldum Del P r e t t e Lissot, Vicarium generalem archidioecesis Valentinae in Venetiola, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 29 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Bellevillensi, Exc.mum P. D. Wilton Danielem Gregory, hactenus Episcopum titularem Olivensem et Auxiliarem archidioecesis Chicagiensis. Diarium Romanae Curiae 111 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Visita di Stato: Giovedì, 16 Dicembre 1993, S. E. il Signor NEM, Presidente della Repubblica Argentina. CARLOS SAUL ME- Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Lunedì, LIAM D E Dicembre 1993, S. E. il Signor FREDERICK WILKLERK, Presidente della Repubblica del Sudafrica. 13 Venerdì, 17 Dicembre 1993, S. E. il Signor JANEZ DRNOVSEK, Presidente del Consiglio dei Ministri della Repubblica di Slovenia. Venerdì, 17 Dicembre 1993, S. E. il Signor KLAUS KINKEL, Ministro degli Affari Esteri della Repubblica Federale di Germania. Giovedì, 23 dicembre 1993, si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 20 dicembre 1993. Mons. Francisco López Illana e mons. Giovanni Battista Defilippi, Prelati Uditori del Tribunale della Rota Ro­ mana. 112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 dicembre 1993. S. E. mons. Thomas A. White, Arcivescovo tit. di Sabiona, Nunzio Apostolico nelle Isole Marshall. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 29 novembre 1993. S. E. mons. Luciano Angeloni, Arcivescovo tit. di Vibo Valentia, Consultore della Segreteria di Stato, nella Sezione per gli Affari Generali. 7 dicembre » Mons. Luigi Moretti, Prelato Segretario del Vicariato di Roma. NECROLOGIO 20 dicembre 1993. Mons. Charles Herman Helmsing, Vescovo em. di Kansas CitySaint Joseph (Stati Uniti d America). 26 » » Mons. Abdon Potani, Vescovo di Solwezi (Zambia). 30 » » Mons. Horacio Bózzoli, Arcivescovo di Tucumán (Argentina). 31 » » Mons. Henrique Gelain, Vescovo di Vacaría (Brasile). 3 gennaio 1994. Mons. Antulio Parrilla-Bonilla, Vescovo tit. di Ucres. 5 » » Mons. Jean-Marie Maury, Arcivescovo em. di Reims (Francia). An. et vol. LXXXVI N. 2 7 Februarii 1994 ACTA APOSTOLICAE SE COMMENTARIUM O F F I C I A L E Directio Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice' ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIO APOSTOLICA qua Catholicae Ecclesiae Catechismus post Concilium Oecumenicum Vaticanum II instauratus publici iuris fît. VENERABILIBUS FRATRIBUS CARDINALIBUS, PATRIARCHIS, ARCHIEPISCOPIS, E P I ­ SCOPIS, PRESBYTERIS, DIACONIS CETERISQUE POPULI D E I MEMBRIS IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM FIDEI DEPOSITUM custodiendum Dominus Ecclesiae suae dedit, quod quidem munus Ipsa indesinenter explet. Concilii Oecumenici Vaticani I I , triginta ante annos a Decessore Nostro Ioanne P p . X X I I I fel. rec. sollem­ niter inchoati, mens atque optatum eo spectabant, ut Ecclesiae apostolica atque pastoralis missio a p t a in luce poneretur, et ita veritatis evangelicae fulgor homines alliceret cunctos ad inquirendam accipiendamque Christi caritatem supereminentem (cf. Eph 3, 1 9 ) . His congressionibus Ioannes P p . X X I I I munus praecipuum concredidit aptius tuendi explicandique catholicae doctrinae pretiosum depositum, ut idem magis perspicuum fieret Christifidelibus et universis bonae voluntatis hominibus. Ideo Concilii non erat statim aetatis illius errata damnare, sed ante omnia aequo animo niti doctrinae fidei ostendere fortitudinem venustatemque. « Huius ergo Concilii lumine illustrata — ait ille — Ecclesia 8 - A A S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 114 spiritualibus divitiis, ut confidimus, augebitur, atque, novarum virium ro­ bur ex illo hauriens, intrepide futura prospiciet tempora » nostrum est ut « alacres, sine timore, operi, quod nostra exigit aetas, nunc insistamus, iter pergentes, quod Ecclesia a viginti fere saeculis fecit ».* Deo adiuvante, potuerunt Patres Concilii, quattuor per annos laboran­ tes, doctrinarum normarumque pastoralium conficere haud spernendam summam universaeque Ecclesiae subicere. Pastores atque Christifideles ibi inveniunt consilia ad illam efficiendam « cogitationum, operositatis, morum moralisque virtutis, laetitiae atque spei restitutionem, quam sane Conci­ lium ardenter exoptavit ». 2 Suam post conclusionem non destitit Concilium a vita ecclesiali concitanda. Anno MCMLXXXV potuimus declarare: « Nobis quidem — Qui feliciter eidem interfuimus atque eiusdem progressui navam dedimus operam — Vaticanum Secundum semper exstitit, atque peculiari ratione manet his Nostri Pontificatus annis, constans comparationis punctum universae No­ strae pastoralis activitatis, scite quidem contendentes ad certam firrnamque ipsius normarum accommodationem, respectu habito cuiusque particu­ laris Ecclesiae totiusque catholicae Ecclesiae. Oportet sane indesinenter hunc repetere fontem ». 3 Hoc mentis consilio extraordinarium convocavimus Synodi Episcopo­ rum Coetum, die xxv mensis Ianuarii anno MCMLXXXV, vicesima incidente anniversaria memoria a conclusione Concilii. Huius Coetus propositum in eo erat ut gratias fructusque spiritales Concilii Vaticani II celebraret, utque ipsius doctrinam altius pervestigaret, quo melius christifideles uni­ versi ei assentirentur eiusque agnitio et accommodatio di vulgarentur. His in rebus adiunctis, Patres synodales affirmaverunt: « Valde commu­ niter desideratur catechismus seu compendium totius doctrinae catholicae, t a m de fide quam de moribus, conscribendum, quod quasi punctum refe­ rentiae sit pro catechismis seu compendiis quae in diversis regionibus componentur. Praesentatio doctrinae talis esse debet quae sit biblica et liturgica, sanam doctrinam praebens simul et vitae hodiernae christiano­ rum accommodata ». Inde a Synodi conclusione, Nostrum reddidimus hoc 4 I O A N N I S P P . XXIII allocutio in sollemni ritu ineundi Concilii Oecumenici Vaticani Secundi, die xi mensis Octobris, anno M C M L X I I : AAS 54 (1962), 788-791. P A U L I P P . VI allocutio in sollemni ritu conclusionis Concilii Oecumenici Vaticani Secundi, die V I I I mensis Decembris, anno M C M L X V : AAS 58 (1966), 7-8. Allocutio habita die xxv mensis Ianuarii, anno M C M L X X X V : L'Osservatore Romano, die X X V I I mensis Ianuarii, anno M C M L X X X V . S Y N O D U S E P I S C O P O R U M (in coetum generalem extraordinarium congregata, 1985), Relatio finalis, die V I I mensis Decembris, anno M C M L X X X V : Enchiridion Vaticanum 9, II, B, a, n. 4, p. 1758, n. 1797. 1 2 3 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II 115 propositum, recte existimantes quod idem « omnino respondet verae neces­ sitati Ecclesiae Universalis et Ecclesiarum particularium ». Qua de causa integro corde gratias agimus Domino hoc ipso die quo universae Ecclesiae offerre possumus, inscriptione adhibita « Catechismus Catholicae Ecclesiae », hunc « comparationis textum » pro catechesi renova­ ta vivis fidei fontibus! 5 Post Liturgiam renovatam atque novam Iuris Canonici Ecclesiae Lati­ nae codificationem catholicarumque Ecclesiarum Orientalium canonum, admodum adiuvabit hic catechismus totius vitae ecclesialis renovationem a Concilio Oecumenico Vaticano Secundo exoptatam atque ad praxim de­ ductam. Catholicae Ecclesiae Catechismus est fructus amplissimae cooperationis; ad maturitatem pervenit per enixam sex annorum operam intento apertio­ nis animo atque ferventi ardore peractam. Anno MCMLXXXVI credidimus duodecim Cardinalium Episcoporumque coetui, Cardinali Iosepho Ratzinger praeside, munus adparandi propositum pro catechismo a Patribus Synodalibus postulato. Redactionis consilium, septem constans episcopis dioecesanis doctrinae theologicae atque cateche­ seos peritis, coetui adlaboranti adfuit. Coetus, cuius erat proponere normas atque invigilare ad laborum evolu­ tionem, persecutus est diligenter cuncta itinera novem subsequentium editionum redactionis. Confectionis consilium, pro munere suo, facultatem recepit scribendi textum, immittendi mutationes a Coetu postulatas atque invigilandi notas multorum theologorum, explanatorum christianae doctri­ nae, institutorum atque praesertim Episcoporum totius mundi, ad t e x t u m meliorem conficiendum. In Consilio magno cum emolumento variae senten­ tiae comparatae sunt et ita textus ditior evasit eiusque unitas et congruen­ tia omnino in tuto positae sunt. Cogitatum propositum amplam obstrinxit catholicorum episcoporum consultationem, eorum episcopalium Conferentiarum vel Synodorum, theologiae atque catecheseos institutorum. In universum, propositum ab episcopis benigne admodum exceptum est. Affirmari potest eiusmodi Cate­ chismum fructum consociatae operae totius Episcopatus Catholicae Eccle­ siae, qui magno sane animo Nostram recepit invitationem ut particeps fie­ ret responsalitatis hoc in incepto ad vitam ecclesialem proxime spectanti. Haec responsio altum gaudium Nostrum concitat, quia tot votorum conAllocutio habita ad Patres congregatos exeunte Synodo Episcoporum (in coetum generalem extraordinarium congregata) die V I I mensis Decembris, anno M C M L X X X V , n. 6: AAS 78 (1986), 435.. 5 116 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gruentia designat profecto fidei quandam symphoniam. Huius Catechismi effectio ostendit insuper Episcopatus n a t u r a m collegialem: Ecclesiae catho­ licitatem testatur. Catechismus fideliter quidem atque disposite exhibere debet doctrinam Bibliorum Sacrorum vivaeque in Ecclesia Traditionis, authentici Magisterii pariterque spiritualis hereditatis P a t r u m , Doctorum, sanctorum sancta­ rumque Ecclesiae, quo melius christiana mysteria cognoscantur atque fides populi Dei reficiatur. Aptam oportet instituat rationem declarationum doc­ trinae, quam Sanctus Spiritus per saeculorum decursum Ecclesiae suae suggessit. Oportet insuper auxilio sit in collustrandis rerum novis condi­ cionibus lumine fidei quaestionibusque quae nondum proposita sunt prae­ terita aetate. Catechismus ergo exhibebit nova et vetera (cf. Mt 13, 52) cum semper eadem sit fides atque semper fons novorum luminum. Ut eiusmodi duplici postulationi responsum det, Catholicae Ecclesiae Catechismus repetit una ex parte antiquam translaticiam dispositionem iam a Catechismo Sancti Pii V exhibitam, materiam partiendo in quattuor partes: Credo; sacra Liturgia, cuius primas partes agunt sacramenta; chri­ stiana agendi ratio, cuius expositio initium sumit a decalogo; et demum christiana oratio. Tamen, eodem tempore, materia saepe exhibetur « nova » ratione, ut aetatis nostrae postulationibus respondeatur. Quattuor partes annectuntur aliae aliis: mysterium christianum est fidei obiectum (prima pars); idem celebratur atque communicatur per litur­ gicas actiones (secunda pars); praesto adest ad illuminandos sustentandosque Dei filios in eorum operibus (tertia pars); nostram conflat orationem, cuius praecipua significatio est « Pater Noster», atque constituit obiectum petitionis nostrae, nostrae laudis, nostraeque intercessionis (quarta pars). Liturgia ipsa est oratio; fidei confessio locum invenit sibi a p t u m in cul­ tus celebratione. Gratia, sacramentorum fructus, est actuositatis christia­ nae condicio quae substitui non potest, eadem ratione qua participatio liturgiae Ecclesiae poscit fidem. Si fides operibus nudatur: mortua est in semet ipsa (cf. Iac 2, 14-26) nec fructus ad vitam aeternam afferre potest. Catholicae Ecclesiae Catechismum legendo, percipere possumus miram mysterii Dei unitatem ipsiusque consilii salutis, sicut et Christi Iesu locum centralem, Unigeniti Filii Dei, a P a t r e missi, in Beatissimae Virginis Ma­ riae ventre hominis facti cooperante Sancto Spiritu, ut Salvator noster evaderet. Mortuus atque resuscitatus, semper Ecclesiae suae adest, prae­ sertim in Sacramentis; Ipse est verus fidei fons, navitatis christianae exemplar, precum nostrarum Magister. Acta Ioannis Pauli Pp. II 117 Ecclesiae Catholicae Catechismus, quem die quinto et vicesimo mensis Iunii p.p. probavimus cuiusque hodie Auctoritate Nostra Apostolica iube­ mus promulgationem, est Ecclesiae fidei doctrinaeque catholicae expositio, comprobatae vel illustratae a sacra Scriptura, apostolica Traditione atque Ecclesiae Magisterio. E u m declaramus firmam regulam ad fidem docen­ dam, ideoque validum legitimumque instrumentum pro ecclesiali commu­ nione. Utinam inserviat renovationi ad quam indesinenter Sanctus Spiritus vocat Dei Ecclesiam, Christi Corpus, in itinere versus Regni lumen nulla umbra foedatum! Catechismum Catholicae Ecclesiae comprobare illumque publici iuris facere pertinet ad ministerium quod Petri Successor praestare vult Sanc­ tae Catholicae Ecclesiae, omnibus particularibus Ecclesiis pacem et com­ munionem habentibus cum Romana Apostolica Sede: ministerium scilicet sustentandae atque confirmandae fidei omnium discipulorum Domini Iesu (cf. Lc 22, 32), pariterque solidandi unitatis vincula eadem in aposto­ lica fide. Rogamus ergo Ecclesiae Pastores atque Christifideles ut hunc recipiant Catechismum communionis animo eodemque assidue utantur in explendo munere nuntiandi fidem atque provocandi ad vitam evangelicam. Cate­ chismus hic iis traditur ut comparationis textus habeatur t u t u s atque authenticus in docenda doctrina catholica, et potissimum omnino in loco­ rum catechismis componendis. Praebetur insuper omnibus Christifidelibus cupientibus aptius cognoscere investigabiles salutis divitias (cf. Eph 3, 8). Afferre vult subsidium oecumenicis laboribus sancto concitatis desiderio unitatis omnium christianorum comparandae, fidei catholicae denotando diligenter summam miramque cohaerentiam. Catechismus Catholicae Ec­ clesiae demum praebetur omni homini poscenti rationem de ea, quae est in nobis, spe (cf. 1 Pt 3, 15) atque concitato desiderio cognoscendi quod Catholica Ecclesia credit. Hic Catechismus non vult substituere catechismos variis in locis compo­ sitos, ab auctoritatibus ecclesiasticis, Episcopis dioecesanis et Episcoporum coetibus legitime comprobatos, praesertim si probati fuerunt a Sede Apo­ stolica. Destinatur ad fovendam atque adiuvandam singulorum locorum compositionem novorum catechismorum, qui rationem habeant diversarum condicionum culturarumque, servent tamen diligenter fidei unitatem nec­ non erga doctrinam catholicam fidelitatem. Sub fine huius documenti, quod Catholicae Ecclesiae Catechismum pro­ fert, Nos Sanctissimam Virginem Mariam, Verbi Incarnati et Ecclesiae Ma­ trem, precamur, ut sua valida intercessione opus sustineat catecheticum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 118 totius Ecclesiae per omnes gradus, hoc tempore quo Ecclesia vocatur ad novum evangelizationis conatum. Utinam verae fidei lux liberet homines ab ignorantia peccatique servitute, ut eos conducat ad unicam libertatem hoc nomine dignam (cf. Io 8, 32), ad libertatem scilicet vitae in Christo Iesu sub Spiritus Sancti ductu hic in terra agendae, et in Regno caelorum ad plenitudinem felicis contemplationis Dei facie ad faciem (cf. 1 Cor 13, 12; 2 Cor 5, 6-8)! D a t u m die xi mensis Octobris, anno MCMXCII, triginta exactis annis ab inito Concilio Oecumenico Vaticano I I , Pontificatus Nostri quarto decimo. IOANNES PAULUS P P . II LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servo Dei Iosepho Marello Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — « Qui manet in me, et ego in eo, hic fert fructum multum » (Io 15, 5). Promissio haec evangelica miro modo perfecta est etiam in vita et in apostolatu episcopi Iosephi Marello, qui cum amore ac diligentia intimam coluit cum Domino coniunctionem et idem sentiens quod fuit in Christo Iesu (cf. Phil 2, 5), constanti cum studio ardentique pastorali caritate regno Dei in mundo aedificando interfuit atque copiosos spiritales fructus est assecutus. Eximius hic animarum pastor Augustae Taurinorum ortus est die xxvi mensis Decembris anno MDCCCXXXXIV. Puer m a t r e orbatus, caelestis Matris tutelae se commisit, quae eius vocationem direxit. In Astensi dioecesano Seminario iter ad sacerdotium est ingressus, difficultatum tempora exper­ tus, quae ad interiorem maturitatem consequendam ei profuerunt atque ad prompte contendendum in Dei proximique servitium cum sanctitate ac peritia. Hinc a superioribus et aequalibus magni est existimatus. Cum horum quibusdam arto amicitiae vinculo se coniunxit, quo ducti sunt ad vitae rationem sibi proponendam et una sequendam. Acta Ioannis Pauli Pp. II 119 Die XIX mensis Septembris, anno MDCCCLXVIII, sacerdos ordinatus est ab episcopo Astensi, domino Carolo Savio, eius electus secretarius et po­ stea confessor. I t a occasio ei d a t a est res novas et potissimas experiendi. Inexhaustam ab eo didicit se donandi facultatem, unde aridum suum se­ cretarii munus in disciplinam convertit apostolici servitii. Ministerium suum ad catecheticam institutionem contulit, ad spiritalem moderationem, ad bonorum librorum edendorum apostolatum, ad iuvenum educationem. Episcopum suum comitans in pastoralibus visitationibus, necessitatem ani­ madvertit in paroeciali apostolatu clerum adiuvandi. Suam fecit episcopo­ rum eius aetatis appetitionem, qui evangelicum fermentum in societatem ferre nitebantur etiam per laicorum auxilium, in catholicis consociationibus constitutorum. Simul autem exoptabat in aliquo monasterio Ordinis Cister­ ciensium Strictioris Observantiae se Domino consecrare. Si hoc votum ad effectum adducere non potuit, quandoquidem a Domino alia vocatione vo­ cabatur, hanc tamen consecrationis Deo voluntatem in alios iuvenes infudit, Congregationem Oblatorun Sancti Ioseph condendo. Hoc opere expe­ rientiam vitae consecratae masculinae, dissolutricibus legibus deletae Astae resuscita vit. Suis Oblatis proposuit ut in vita et in apostolatu christianum exprime­ rent mysterium, quo modo illud Sanctus Ioseph coluit in coniunctione cum Deo, in humilitate, in occultatione, in navitate. Dicere solebat: « Propria consilia a Sancto Ioseph accipiantur oportet, qui primus in terra res Iesu curavit, nobis illum infantem custodivit, puerum protexit eique pro patre fuit primis triginta annis eius vitae terrestris ». Voluit filios suos spiritales praesertim in iuvenum educationem moralem et religio­ sam incumbere, praecipue per catechesim ac pastorale ministerium in paroeciis. Mox eius lux super candelabro splenduit. Etenim Summus Pontifex Leo X I I I eum episcopum Aquensem nominavit, et sacerdotes laicique huius dioecesis impensam eius fidem admirati sunt, impigram pastoralem caritatem, bonitatem in omnes, humilitatem, patientiam et deprecationis spiritum, adeo ut alter haberetur Sanctus Franciscus de Sales. « Oblatum » se sentiebat utque « Oblatus » vivebat, videlicet omnino Deo deditus suo­ que populo donatus, ut operibus, verbo, scriptis, Patris caelestis benignita­ tem erga quemlibet hominem testificaretur, in primis iuvenes. Naviter atque sacrificii spiritu omnes dioecesis paroecias visitavit, quorumcumque incommodorum neglegens. Eum, bonum gregis pastorem, fideles adibant, ut illum consulerent ab eoque auxilia peterent, cumque fiducia pueros in­ firmos ad illum afferebant, ut iisdem benediceret. Propter eius apostolicum 120 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ardorem et eminentes virtutes P a p a Leo X I I I eum « episcopum integerrimum » definivit et Pius X « episcopum sanctum ». Post solum sex episcopatus annos est vita defunctus die xxx mensis Maii anno MDCCCXCV in urbe Savonensi, qua, etsi incommoda valetudine utens, iverat ob celebrationes tertii expleti saeculi a pio obitu Sancti Phi­ lippi Neri. Perdurante etiam post mortem sanctitatis fama, multis quoque gratiis ei tributis confirmata, canonizationis Causa inita est per processus ordinarii informativi celebrationem. Rebus peractis iure statutis Summus Pontifex Paulus VI die x n mensis Iunii anno MCMLXXVIII declaravit episcopum Iosephum Marello virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum more coluisse. Anno MCMXCI Astae celebratus est processus canonicus de mira asserta sanatione, anno MCMXXXXIV p a t r a t a et Venerabi­ lis Servi Dei deprecationi adscripta. Qua prospero cum eventu inspecta, die n mensis Aprilis MCMXCIII decretum super miro est promulgatum. Statui­ mus deinde ut beatificationis ritus Astae celebraretur, per Nostram illius dilectae dioecesis pastoralem visitationem. Hodie igitur in hac, quam nuper memoravimus, urbe, inter Missae sol­ lemnia hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota fratris nostri Severini Poletto, episcopi Astensis, plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu, familiae religiosae Oblatorum Sancti Ioseph multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Iosephus Marello, Episcopus, Oblatorum Sancti Ioseph Fundator, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die ipsius natali tricesimo mensis Maii, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac r a t a esse volumus ac firma, rebus quibuslibet contrariis minime obstantibus. D a t u m Astae, sub anulo Piscatoris, die xxvi mensis Septembris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES PAULUS PP. II Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.121 Acta Ioannis Pauli Pp, II 121 II Sanctus Laurentius, diaconus et martyr, Patronus principalis, atque sanctus Bernardus abbas Patronus secundarius apud Deum dioecesis Pelplinensis confirmantur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Notae sunt pietas ac veneratio quibus sanctus Laurentius, diaconus et martyr, nec non sanctus Bernardus abbas, coluntur a fidelibus dioecesis Pelplinensis, a Nobis constitutae die xxv mensis Martii anno MCMXCII per Litteras Apostolicas « Totus Tuus Poloniae populus ». Quam ob rem Venerabilis Frater Ioannes Bernardus Szlaga, Epi­ scopus Pelplinensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem sancti Laurentii in P a t r o n u m principalem et sancti Bernardi in P a t r o n u m secundarium apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, com­ probatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramento­ rum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra pote­ state, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanctum Lau­ rentium, diaconum et martyrem, P a t r o n u m principalem, atque sanctum Bernardum, abbatem, P a t r o n u m secundarium apud Deum dioecesis Pelpli­ nensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serven­ tur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.040 122 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Sanctus Casimirus Patronus principalis apud Deum dioecesis Radomensis confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Fideles ecclesialis communitatis Rado­ mensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII per Litteras Apostoli­ cas « Totus Tuus Poloniae populus » constitutae, sanctum Casimirum clara veneratione prosequuntur, atque Eodem impetrante caelestium gratiarum copiam sibi exposcunt. Ipsorum praesertim animarum utilitate permotus, Venerabilis F r a t e r Eduardus Materski, Episcopus Radomensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem sancti Casimiri in P a t r o n u m principalem apud Deum dioecesis suae rite peregit, deindeque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis huius Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramen­ torum, facultatibus a Nobis factis, hac in re egit, Apostolica Nostra pote­ state, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanctum Casimi­ rum P a t r o n u m principalem apud Deum dioecesis Radomensis confirma­ mus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Cete­ rum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.041 Acta Ioannis Pauli Pp. II 123 IV Beatus Sebastianus Pelczar episcopus Patronus principalis, atque beata Carolina Kózka, virgo et martyr, Patrona secundaria apud Deum dioecesis Rzeszoviensis confirmantur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Fideles ecclesialis communitatis Rze­ szoviensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII per Litteras Apo­ stolicas « Totus Tuus Poloniae populus » constitutae, Beatum Sebastianum Pelczar episcopum, nec non beatam Carolinam Kózka, virginem et marty­ rem, quos ambos Nos Ipsi in Beatorum catalogum retulimus, clara venera­ tione prosequuntur, atque Iis impetrantibus caelestium gratiarum copiam sibi exposcunt. Quam ob rem Venerabilis Frater Casimirus Górny, Episco­ pus Rzeszoviensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem beati Sebastiani in P a t r o n u m principalem et beatae Carolinae in P a t r o n a m secundariam apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero, enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, com­ probatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramento­ rum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potesta­ te, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum beatum Sebastia­ num Pelczar episcopum, Patronum principalem, atque beatam Carolinam Kózka, virginem et martyrem, Patronam secundariam apud Deum dioece­ sis Rzeszoviensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis conces­ sionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco ® Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.042 124 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V Sanctus Albertus Chmielowski, religiosus, Patronus principalis, atque sanctus Raphael Kalinowski, presbyter, Patronus secundarius apud Deum dioecesis Sosnoviensis confirmantur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Fideles ecclesialis communitatis Sosnoviensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII per Litteras Apostolicas « Totus Tuus Poloniae populus » constitutae, Sanctum Alber­ t u m Chmielowski, religiosum, nec non sanctum Raphaelem Kalinowski, presbyterum, quos ambos Nos Ipsi in Beatorum catalogum retulimus, cla­ ra veneratione prosequuntur, atque Iis impetrantibus caelestium gratiarum copiam sibi exposcunt. Quam ob rem Venerabilis Frater Adamus Smigielski, Episcopus Sosnoviensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem sancti Alberti in P a t r o n u m principalem et sancti Raphaelis in P a t r o n u m secundarium apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecun­ dantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanctum Albertum Chmielowski, religiosum, P a t r o n u m principalem, atque sanctum Raphaelem Kalinowski, presbyterum, Patronum secundarium apud Deum dioecesis Sosnoviensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indi­ cantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in poste­ rum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.043 Acta Ioannis Pauli Pp.. II 125 VI Beata Maria Virgo sub titulo « De perpetuo succursu » Patrona principalis apud Deum dioecesis Thoruniensis confirmatur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Fideles ecclesialis communitatis Tho­ runiensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII per Litteras Aposto­ licas « Totus Tuus Poloniae populus » constitutae, Beatam Mariam Virgi­ nem sub titulo « De perpetuo succursu » clara veneratione prosequuntur, atque Ea impetrante caelestium gratiarum copiam sibi exposcunt. Ipsorum praesertim animarum utilitate permotus, Venerabilis Frater Andreas Adalbertus Suski, Episcopus Thoruniensis, communia cleri populique vota exci­ piens, electionem Beatae Mariae Virginis in Patronam principalem apud Deum dioecesis suae rite peregit, deindeque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis huius Venerabilis Fra­ tris precibus libentissimo animo obsecundantes, comprobatis iis, quae Con­ gregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, facultatibus a No­ bis factis, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem sub titulo « De perpetuo succursu » Patronam principalem apud Deum dioecesis Thoru­ niensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serven­ t u r suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Con­ trariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.044 126 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VII Beata Maria Virgo sub titulo « Mater Dei de Victoria » Patrona principalis apud Deum dioecesis Varsaviensis-Pragensis confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Fideles ecclesialis communitatis Var­ saviensis-Pragensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII per Lit­ teras Apostolicas « Totus Tuus Poloniae populus » constitutae, Beatam Mariam Virginem sub titulo « Mater Dei de Victoria » clara veneratione prosequuntur, atque Ea impetrante caelestium gratiarum copiam sibi exposcunt. Ipsorum praesertim animarum utilitate permotus, Venerabilis Frater Casimirus Romaniuk, Episcopus Varsaviensis-Pragensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem Beatae Mariae Virginis in Patro­ nam principalem apud Deum dioecesis suae rite peregit, deindeque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis huius Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, com­ probatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramento­ rum, facultatibus a Nobis factis, hac in re egit, Apostolica Nostra potesta­ te, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem sub titulo « Mater Dei de Victoria » Patronam principalem apud Deum dioecesis Varsaviensis-Pragensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indi­ cantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in poste­ rum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vii mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.045 Acta Ioannis Pauli Pp. II 127 VIII Beata Maria Virgo sub titulo « Redemptoris Mater » Patrona principalis apud Deum dioecesis Zamosciensis-Lubaczoviensis confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Fideles ecclesialis communitatis Zamo­ sciensis-Lubaczoviensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII per Litteras Apostolicas « Totus Tuus Poloniae populus » constitutae, Beatam Mariam Virginem sub titulo « Redemptoris Mater » clara veneratione pro­ sequuntur, atque Ea impetrante caelestium gratiarum copiam sibi expo­ scunt. Ipsorum praesertim animarum utilitate permotus, Venerabilis Fra­ ter Ioannes Srutwa, Episcopus Zamosciensis-Lubaczoviensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem Beatae Mariae Virginis in Patro­ nam principalem apud Deum dioecesis suae rite peregit, deindeque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis huius Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, com­ probatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramento­ rum, facultatibus a Nobis factis, hac in re egit, Apostolica Nostra potesta­ te, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem sub titulo « Redemptoris Mater » Patronam principalem apud Deum dioecesis Zamosciensis-Lubaczoviensis confirmamus, omnibus fac­ tis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis consti­ tuendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES PAULUS P P . I I Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.046 128 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IX Sanctus Maximilianus Maria Kolbe, presbyter et martyr, Patronus principalis, atque sanctus Ioannes de Kety, presbyter, et beatus Ioannes Sarcander, presbyter et martyr, Patroni secundarii apud Deum dioecesis Bielscensis-Zyviecensis confirmantur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Christifideles dioecesis Bielscensis-Zy­ viecensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII constitutae per Lit­ teras Apostolicas « Totus Tuus Poloniae populus », peculiari cultu prose­ quuntur sanctum Maximilianum Mariam Kolbe, qui in urbe « Oswiçcim », intra fines eiusdem Ecclesiae, martyrium subiit, necnon sanctum Ioannem de Ke_ty, atque beatum Ioannem Sarcander. Qua re Venerabilis Frater Thaddaeus Rakoczy, Episcopus Bielscensis-Zyviecensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem sancti Maximiliani Mariae Kolbe in P a t r o n u m principalem atque sancti Ioannis de K ç t y et beati Ioannis Sar­ cander in Patronos secundarios apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo obsecundan­ tes animo, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica No­ stra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanc­ t u m Maximilianum Mariam Kolbe, presbyterum et martyrem, Patronum principalem, atque sanctum Ioannem de Kçty, presbyterum, et beatum Ioannem Sarcander, presbyterum et martyrem, Patronos secundarios apud Deum dioecesis Bielscensis-Zyviecensis confirmamus, omnibus factis iuri­ bus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Lit­ terae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vii mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco ©Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.986 Acta Ioannis Pauli Pp II 129 X Sanctus Adalbertus, episcopus et martyr, Patronus principalis, atque sanctus Maximilianus Maria Kolbe, presbyter et martyr, et beata Dorothea de Matowy, vidua, Patroni secundarii apud Deum dioecesis Elbingensis confirmantur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Christifideles dioecesis Elbingensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII constitutae per Litteras Aposto­ licas « Totus Tuus Poloniae populus », peculiari cultu prosequuntur sanc­ tum Adalbertum, qui in eadem regione passus est martyrium, necnon sanc­ tum Maximilianum Mariam Kolbe, sacerdotum Polonicorum decus, atque beatam Dorotheam de Matowy, quae t o t a m vitam suam iis in locis egit. Qua re Venerabilis Frater Andreas Iosephus Sliwiñski, Episcopus Elbin­ gensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem sancti Adalberti in Patronum principalem atque sancti Maximiliani Mariae Kolbe et beatae Dorotheae de Ma_towy in Patronos secundarios apud Deum dioece­ sis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostoli­ ca Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo obsecundantes animo, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpe­ tuumque in modum sanctum Adalbertum, episcopum et martyrem, Patro­ num principalem, atque sanctum Maximilianum Mariam Kolbe, presbyte­ rum et martyrem, et beatam Dorotheam de Matowy, viduam, Patronos secundarios apud Deum dioecesis Elbingensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituen­ dis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.987 130 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XI Beata Maria Virgo titulo « Mater Ecclesiae » invocata Patrona principalis, atque sanctus Adalbertus, episcopus et martyr, Patronus secundarius apud Deum dioecesis Liccanensis confirmantur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Christifideles dioecesis Liccanensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII constitutae per Litteras Aposto­ licas « Totus Tuus Poloniae populus », peculiari cultu prosequuntur beatam Mariam Virginem titulo « Mater Ecclesiae » invocatam, ad quem obtinen­ dum Polonici Praesules in Concilio Oecumenico Vaticano II congregati multum sane contulerunt, necnon sanctum Adalbertum, qui Patronus est Varmiensis archidioecesis, e cuius magna parte eadem nova Ecclesia est efformata. Qua re Venerabilis Frater Adalbertus Ziemba, Episcopus Licca­ nensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem beatae Mariae Virginis titulo « Mater Ecclesiae » invocatae in P a t r o n a m principalem atque sancti Adalberti in P a t r o n u m secundarium apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede con­ firmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo obsecundantes animo, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem titulo « Mater Ecclesiae » invocatam Pa­ tronam principalem, atque sanctum Adalbertum, episcopum et martyrem, P a t r o n u m secundarium apud Deum dioecesis Liccanensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Pa­ tronis constituendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effec­ tus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES PAULUS P P . I I Loco ffl Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.988 Acta Ioannis Pauli Pp. II 131 XII Sancti Apostoli Petrus et Paulus Patroni principales, atque beata Maria Virgo titulo « Mater caritatis et iustitiae socialis » invocata et sancta Anna, mater beatae Mariae Virginis, Patronae secundariae apud Deum dioecesis Glivicensis confirmantur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Christifideles dioecesis Glivicensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII constitutae per Litteras Aposto­ licas « Totus Tuus Poloniae populus », peculiari cultu prosequuntur sanctos Apostolos Petrum et Paulum, quorum in honorem dicatum est ipsum ca­ thedrale templum, necnon, una cum sancta Anna, beatam Mariam Virgi­ nem titulo « Mater caritatis et iustitiae socialis » invocatam, quae maxime colitur in clarissimo sanctuario in urbe « Piekary Sla_skie » posito intra fines Katovicensis archidioecesis, e cuius quadam parte eadem nova Ecclesia est efformata. Qua re Venerabilis Frater Ioannes Wieczorek, Episcopus Glivi­ censis, communia cleri populique vota excipiens, electionem sanctorum Apostolorum Petri et Pauli in Patronos principales, atque beatae Mariae Virginis memorato titulo invocatae et sanctae Annae in Patronas secunda­ rias apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venera­ bilis Fratris precibus libentissimo obsecundantes animo, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Lit­ terarum virtute perpetuumque in modum sanctos Apostolos Petrum et Paulum Patronos principales, atque beatam Virginem Mariam titulo « Mater caritatis et iustitiae socialis » invocatam et sanctam Annam, ma­ trem beatae Mariae Virginis, Patronas secundarias apud Deum dioecesis Glivicensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessioni­ bus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serven­ t u r suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Con­ trariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vii mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES PAULUS P P . I I Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.989 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XIII Sanctus Ioseph, beatae Mariae Virginis sponsus, titulo « Redemptoris custos » invocatus, Patronus principalis apud Deum dioecesis Calissiensis confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Christifideles dioecesis Calissiensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII constitutae per Litteras Aposto­ licas « Totus Tuus Poloniae populus », peculiari cultu prosequuntur sanc­ t u m Ioseph, beatae Mariae Virginis sponsum, titulo « Redemptoris custos » invocatum, cuius in honorem est dicata in eadem urbe episcopali Ecclesia Basilica, in qua decora imago Sacrae Familiae ab anno MDCVII pie servatur et quae est centrum spiritualis vitae et sanctuarium simul valde notum in t o t a Polonica Natione. Qua re Venerabilis Frater Stanislaus Napierala, Episcopus Calissiensis, communia cleri populique vota excipiens, electio­ nem sancti Ioseph memorato titulo invocati in P a t r o n u m principalem apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi elec­ tio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo obsecundantes animo, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum Sanctum Ioseph, beatae Mariae Virginis sponsum, titulo « Redemptoris custos » invocatum, P a t r o n u m principalem apud Deum dioecesis Calissiensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indican­ t u r .(AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in poste­ rum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.990 Acta Ioannis Pauli Pp II 133 XIV Sancti Apostoli Petrus et Paulus, Patroni principales, atque sanctus Ioseph, beatae Mariae Virginis sponsus, titulo « Redemptoris custos » invocatus, Patronus secundarius apud Deum dioecesis Legnicensis confirmantur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Christifideles dioecesis Legnicensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII constitutae per Litteras Aposto­ licas « Totus Tuus Poloniae populus », peculiari cultu prosequuntur sanctos Apostolos Petrum et Paulum, quorum in honorem est dicatum ipsum ca­ thedrale templum, necnon sanctum Ioseph, beatae Mariae Virginis spon­ sum, titulo « Redemptoris custos » invocatum. Qua re Venerabilis Frater Thaddaeus Rybak, Episcopus Legnicensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem sanctorum Apostolorum Petri et Pauli in Patronos principales, atque sancti Ioseph memorato titulo invocati in Patronum secundarium apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo obsecundantes animo, com­ probatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramento­ rum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potesta­ te, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanctos Apostolos Petrum et Paulum Patronos principales, atque sanctum Ioseph, beatae Mariae Virginis sponsum, titulo « Redemptoris custos » invocatum, Patro­ num secundarium apud Deum dioecesis Legnicensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis con­ stituendis indicantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES PAULUS P P . I I Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.991 134 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XV Sancta Victoria, virgo et martyr, atque beatus Honoratus Kozminski, presbyter, Patroni principales apud Deum dioecesis Lovicensis confirmantur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Christifideles dioecesis Lovicensis, a Nobis die xxv mensis Martii anno MCMXCII constitutae per Litteras Aposto­ licas « Totus Tuus Poloniae populus », peculiari cultu prosequuntur sanc­ t a m Victoriam, quae ab antiquo habetur P a t r o n a eiusdem civitatis episco­ palis, cuius reliquiae anno MDCXXV donatae sunt a Decessore Nostro Urba­ no P p . V I I I Poloniae Primati Henrico Firlej, necnon beatum Honoratum Kozminski, a Nobismet Ipsis ad altarium gloriam evectum, qui inibi vi­ vens est operatus cuiusque reliquiae in « Nowe Miasto » intra fines eius Ecclesiae pie servantur. Qua re Venerabilis Frater Aloisius Orszulik, Epi­ scopus Lovicensis, communia cleri populique vota excipiens, electionem sanctae Victoriae atque beati Honorati Kozminski in Patronos principales apud Deum dioecesis suae rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi elec­ tio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo obsecundantes animo, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, h a c i n re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanctam Victoriam, virginem et marty­ rem, atque beatum Honoratum Kozminski, presbyterum, Patronos princi­ pales apud Deum dioecesis Lovicensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indi­ cantur (AAS, vol. LXV, 1973, 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in poste­ rum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vii mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. IOANNES PAULUS P P . I I Loco ©Sigilli In Secret.. Status tab., n, 336.992 Acta Ioannis Pauli Pp. II 135 XVI Imago Beatae Mariae Virginis titulo « Nuestra Señora de la Fuensanta » invocatae, quae pie colitur in Hispaniae urbe Cordium, pretioso diademate redimiri sinitur « nomine et auctoritate Summi Pontificis ». IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Cordubae, in antiqua et insigni Hispa­ niae urbe, iam a saeculo xv a fidelibus loci totiusque dioecesis peculiari veneratione colitur decora imago Beatae Mariae Virginis titulo « Nuestra Señora de la Fuensanta » invocatae, eiusdem civitatis Patronae, quae quin­ que per saecula claruit miraculis ut constat ex probatis historicis docu­ mentis, praesertim ex Actis Capituli cathedralis templi. Qua re, cum Vene­ rabilis Frater Iosephus Antonius Infantes Florido, Episcopus Cordubensis, litteris die x x m mensis Iulii hoc anno datis, communia cleri populique sui vota excipiens, petiverit ut imago, quam diximus, Nostro nomine et auctoritate pretioso diademate posset redimiri, Nos, paternae benevolen­ tiae signum dilectis Cordubensibus filiis cupientes praebere, eius Pastoris precibus perquam libenter obsecundandum esse putamus. E sententia igi­ tur Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, quam r a t a m habemus, Apostolica potestate usi concedimus ut imago Beatae Ma­ riae Virginis titulo « Nuestra Señora de la Fuensanta » invocatae Nostro nomine et auctoritate, pretioso diademate possit coronari secundum pro­ b a t u m liturgicum ritum. Minime vero dubitamus quin concessus honor in religionis bonum populique spiritualem in profectum sit cessurus pariter­ que fore confidimus ut ii omnes, qui eandem venerantur imaginem, maxi­ me fideles Sodalitatum Hebdomadae Sanctae, magis magisque incitentur ad colendam praecelsam Dei Genetricem, Quae « fons signatus » (Ct 4, 12), gloria et auxilium quoque est Cordubensium generationum. Denique volu­ mus ut hae Litterae Nostrae accurate serventur omnesque plenos effectus suos legitime consequantur, contrariis quibuslibet rebus haudquaquam obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvm mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri sexto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ©Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.651 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 136 ALLOCUTIONES I Ad quosdam Lusitaniae episcopos limina sacra visitantes.* Carissimos Irmäos no episcopado. 1. Bem-vindos à Sé de Pedro, por ocasiäo da vossa visita quinquenal ad Limina. No inicio deste nosso encontró, permiti-me recordar o misterio da reconciliaçào universal no Verbo Encarnado, celebrado na Solenidade de Cristo-Rei, que tem lugar nestes dias: « Ao estabelecer a paz pelo Sangue derramado por Cristo na Cruz, Deus quis também, por Ele, reconciliar con­ sigo todas as coisas que há na Terra e nos Céus »- P a r a actuar este designio 1 divino, fomos chamados e ungidos como seus arautos e mediadores a favor da humanidade de ho je. Depois de me ter encontrado com cada um de vos nos dias passados, sinto-me feliz por poder agora saudar-vos a todos conjuntamente, e dou graças ao Senhor por esta ulterior ocasiäo que tenho de entrar em contacto, atra vés das vossas pessoas, com as varias diocèses da Provincia eclesiástica de Braga — algumas das quais tive já a alegría de visitar. P a r a todas elas, vai a minha saudaçao afectuosa e sincera. Dirijo-a em particular aos sacer­ dotes, aos religiosos e às religiosas, ao laicado cristäo, às familias, aos jovens e aos doentes. Pude conhecer as esperanças, inquietaçoes e desafíos que marcam a ho­ ra actual das vossas comunidades cristas, pelos relatónos enviados e pelos coloquios pessoais que tivemos. A isso mesmo acabou de aludir o Arcebispo de Braga, na delicada saudaçao que, em nome de todos, me dirigiu. Obrigado, Senhor dom Eurico, pelos sentimentos de devotamento e solidariedade, testemunhados à pessoa e ao ministerio do Papa! Da minha parte, cordialmente vos abraco a todos, aproveitando este momento para vos agradecer, em nome da Igreja, o trabalho que realizáis com t a n t o zelo, e para vos exortar no sentido de urna maior confîança e solidariedade entre as varias componentes da Igreja em Portugal. 2. Esta, obedecendo à opçao que o Espirito Santo lhe inspirou para o final do segundo milenio, revela um forte e generoso empenhamento na * Die 20 m. Novembris a. 1992. Col 2, 20. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 137 evangelizaçao e renovaçâo da fé das comunidades cristas — em particular das paróquias, elemento fundamental na t r a m a das diocèses. Com a graça de Deus, elas väo-se consolidando como su jeito de urna catequese permanente e integrai, de urna celebraçao litúrgica viva e participada, de um serviço de caridade efectivo e solidario com os mais necessitados. Este amadurecimento cristäo das comunidades tem frutifìcado n u m a maior disponibilidade apostòlica por parte dos fiéis leigos. Com efeito, ven­ cida a tendencia para a subjectivacäo da fé, muitos deles parecem hoje dispostos a dar o melhor de si para tornar possi vel um tempo de encontró, diálo­ go e colaboraçao no discernimento evangélico dos problemas e respectiva soluçâo. Sao disso exemplo o Sínodo ainda em curso na diocèse de Aveiro, a Semana Social 1991 e os Congressos diocesanos e Nacional sobre os fiéis leigos. Fostes ai testemunhas das maravilhas que o Espirito continua hoje a realizar no vosso meio, predispondo e comprometendo os crentes para a missäo universal. De facto, pudestes recolher dos labios de muitos deles, a generosa oferta pessoal: « Eis-me aqui, enviai-me! ». O P a p a congratula-se vivamente convosco pelo maior sentido de pertença à Igreja e pela crescen­ te consciência missionaria e profética, de que estäo a dar provas os cristäos portugueses, com o consequente desejo e abertura à formaçao crista e fortalecimento da sua vida espiritual. 2 3. Jesus Cristo conta convosco e com os vossos sacerdotes, para ilumi­ nar os leigos cristäos e confirmá-los como Seus apostolos fortes e decididos a proclamar o Evangelho em toda a sua integridade, ñas mais diversas cir­ cunstancias. Por isso, näo vos canséis de os acolher e amparar, ajudando-os fraternalmente a conhecer e a servir o Senhor, presente na comunidade eclesial. Podereis assim superar aquele sentimento de inquiétude que ainda se verifica no ambito das relaçoes entre o clero e os leigos cristäos. Estes lamentam a falta de direcçao e ajuda, queixam-se por vezes do désintéresse, quando näo da obstruçao, por parte dos sacerdotes, no que se refere ao seu crescimento humano e cristäo. Por seu lado, os sacerdotes invocam mil dificuldades e limitaçoes no atendimento dos fiéis, näo sendo a mais pequeña o peso dos anos e a sobrecarga pastoral que os impede de acorrer condigna­ mente a tudo e a todos. 4. Amados Irmäos, a nova evangelizaçao aguarda os seus profetas e apos­ tolos. A pastoral das vocaçoes começa a dar os seus frutos, com um maior 2 Cf. Is 6, 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 138 florescimento vocacional e um tímido aumento das ordenaçoes sacerdotais. Mas salta à vista a desproporçao entre o número de sacerdotes disponíveis e as reais necessidades pastorais do Povo de Deus. Por isso, sem a formaçao permanente dos sacerdotes de hoje, a reevangelizacäo näo poderá ser levada avante. Está aqui um nó crucial do crescimento da Igreja. Encorajo-vos a dar plena actuaçâo às indicaçoes da Exortaçao Apostólica Pós-Sinodal Pastores dabo vobis, sempre confiados na promessa divina que vos « assegura pastores segundo o seu coraçâo » entre os de ontem, de hoje, de amanhä — os sacerdotes de sempre. Todos eles sao chamados a « consciencializarem-se da singular urgencia da sua formaçao na hora presente: a nova evangelizaçao tem necessidade de evangelizadores novos, e estes säo os pres­ bíteros que se esforçam por viver o seu sacerdocio como caminho específico para a santidade ». 3 3 4 Assim, vencida qualquer tentaçâo que ainda pudesse existir de predomi­ nio ou de poder sobre os fiéis e superados os preconceitos ou ressentimentos do passado, os presbíteros empenhem-se generosamente na edificaçâo do Corpo de Cristo, valorizando a pluralidade dos ministerios e a providencial riqueza dos carismas, que o Espirito Santo näo cessa de fazer florescer na comunidade. Lembrem-se de que foram colocados à frente do Povo de Deus, quais administradores fiéis e prudentes, para, no tempo devido, lhe dar a sua raçâo de trigo. Urna leitura érente dos caminhos da divina Provi­ dencia assegurar-lhes-á que este é o tempo devido e propicio, para o qual eles foram preparados e enviados. 5 5. Por isso, reproduzindo em si mesmos a figura do Bom Pastor — que neles foi impressa pela Ordenaçao sacerdotal — os pastores saiam a conhecer as suas ovelhas para que elas também os possam reconhecer e ou vir: desenvolvam maior contacto com os fiéis, « compartilhando as suas alegrías e expectativas, as tristezas e as angustias, sobretudo dos pobres e daqueles que sofrem », conquistando a sua confianca e amizade. 6 7 Prioritaria nesta atençao e proximidade do pastor, deverà ser cada vez mais a familia. Infelizmente, continuam a multiplicar-se os sinais do seu declinio, t a n t o na sua unidade e perseverança, como na generosidade em transmitir a vida e na salvaguarda e educaçâo da mesma. Sei quanto vos tendes empenhado neste campo, mas, face à atitude de recusa, desconfìan3 4 5 6 7 Pastores dabo vobis, 82. Ibid. Cf. Lc 12, 42. Cf. Jo 10, 14-16. Cf. Gaudium et spes, 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 139 ça ou mera suspeita que continua a predominar no confronto do plano di­ vino para a familia anunciado pela Igreja, é justo interrogarmo-nos se as paróquias estäo a dar a resposta correcta e adequada às reais carencias e dramas dos esposos, dos pais e dos fílhos. Devemos-lhes a nossa porta aberta e o nosso coraçâo solidario: empreguemos « todas as forças para que a pastoral da familia se afirme e desenvolva, dedicando-nos a um sector verdadeiramente prioritario, com a certe­ za de que a evangelizaçao no futuro depende em grande parte da Igreja do­ méstica ». Por isso, o sacerdote visite as familias e compartilhe as suas do­ res e alegrías; incremente na paróquia a constituiçâo de grupos de espiritualidade familiar e de entreajuda conjugal; a comunidade paroquial apareça como urna familia de familias, onde lhes se ja dedicado o melhor dos seus recursos. 8 6. Sem esta solidariedade concreta, sem urna atençao perseverante às necessidades espirituais e materiais dos irmäos até as fazer suas, e mover a co­ munidade no sentido da solucäo das mesmas, näo há verdadeira fé em Cristo, nem ali se cumpriu ainda plenamente a dimensäo sócio-caritativa da Igreja que a define como bom Samaritano debruçado sobre a humanidade. 9 Esta revela-se hoje mais sensível àquele serviço da caridade, quai estra­ da primeira para descobrirem o amor infinito de Deus Pai. Por isso, os crentes procurem seriamente dar testemunho do amor que, pelo Espirito Santo, foi derramado nos seus coraçoes. Näo podendo mencionar todas as realizaçôes eclesiais sob este perfil da caridade, queria pelo menos referir aqui o contributo dos Institutos Religiosos masculinos e femininos, cujos carismas fundacionais, na sua maioria, represen t a m concretas respostas aos pedidos de auxilio da humanidade de entâo; hoje a sua acçao conjunta e fe­ cunda consegue dar vida a realizaçôes maravilhosas e decisivas no campo educativo, assistencial e de apostolado. 10 7. A presença e a acçao apostòlica de tantos Religiosos e Religiosas que actuam nas vossas diocèses é urna grande riqueza que deve ser mais eficaz­ mente reconhecida e valorizada, nas tarefas específicas que brotam dos seus proprios carismas. Também este representa um ponto crucial na concretizaçao do projecto comum da reevangelizaçâo de Portugal, näo apenas no sentido de a Igreja poder contar com numerosos e qualificados evangelizadores, mas sobretudo porque os homens e mulheres de hoje mostram-se 8 9 10 Familiaris consortio, 65. Cf. Tg 2, 14-17. Cf. Em 5, 5. 140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale absolutamente carecidos de tais testemunhos vivos, irradiando os valores de santidade, de oraçao e contemplaçâo, de serviço generoso e total que a consagraçao religiosa exprime. A próxima Assembleia Sinodal, como foi anunciado, ser-lhes-á dedica­ da. Faço votos por que o caminho feito em conjunto na preparaçao e viven­ cia do Sínodo para os Religiosos vos permita urna crescente coordenaçao en­ tre os Institutos de Vida Consagrada e a Hierarquia, tendo em vista urna presença mais orgánica e visível dos Religiosos e das Religiosas na vida da comunidade eclesial de que representam a indole profética. 8. Venerados Irmäos no episcopado, construí a unidade na verdade e na caridade entre os leigos e os sacerdotes, entre as diversas componentes da paróquia e os seus pastores, entre os pastores e os religiosos, e ainda entre as proprias diocèses, segundo a recomendaçâo conciliar: « os bispos, em uni­ versal comunhäo de caridade, prestem de boa vontade ajuda fraterna às outras Igrejas, em especial às mais vizinhas e necessitadas ». u Exorto-vos a prosseguir por essa estrada da aproximaçao e solidariedade eclesial, sempre no pleno respeito da autonomia de cada Ordinario local e da necessidade de encarnaçao da Igreja em cada sensibilidade e cultura: é que a evangelizaçao da vossa sociedade nacional nao será possível sem vencer o grande desnivel que continua a verifícar-se entre as diocèses portuguesas. Estou certo de que, evitando as insidias de um certo tipo de mal enten­ dida autonomia, que poderia, diante da prova dos factos, manifestar-se inútil ou ineficaz, conseguiréis encontrar a forma de lhes dar maior atençao — eventualmente tomando por Irmas gémeas as diocèses portuguesas que se apresentem mais desprovidas de meios e com menor capacidade para afirmar a sua presença no tecido social da regiäo; isto, naturalmente, sem vos esquecerdes dos horizontes cada vez mais vastos da missäo « ad gen­ tes », que já caracterizam a alma e a cultura crista portuguesa e de que a Igreja int eira vos está imensamente grata. 9. Carissimos Irmäos, fomos chamados e ungidos pelo Espirito Santo pa­ ra sermos hoje os arautos e mediadores da reconciliacäo da humanidade em Jesus Cristo Rei! Em conjunto convosco, quis estreitar ao coraçao e encora­ jar os actuáis agentes desse designio salvifico, a quem foi concedido testemunhar no dia-a-dia o amor de Deus à procura do hörnern. O Senhor chama-vos a um trabalho cada vez mais intenso e corajoso. Com Maria Santissima, prossegui confiantes na vossa missäo. Näo posso conLumen gentium, 23. Acta Ioannis Pauli Pp. II 141 cluir este encontró sem vos confiar a Eia, neste ano jubilar das suas Apariçoes em Fatima: deponho os vossos projectos e as vossas canseiras aos seus pés vitoriosos sobre a serpente maligna. Que Nossa Senhora vos proteja, bem corno às vossas diocèses, sustente todo o vosso esforço e torne frutuoso o vosso ministerio apostòlico! Acompanhe-vos também a minha Bênçao, que vos concedo de bom gra­ do, tornando-a extensiva com vivo afecto a cada urna das comunidades diocesanas. II Ad episcopos Litoris Eburnei in visitatione Apostolorum liminum.* Cher Monsieur le Cardinal, Chers Frères dans l'épiscopat, 1. C'est avec une grande joie que je vous accueille dans cette demeure et, en vos personnes, c'est toute l'Eglise en Côte-d'Ivoire que j'accueille, une Eglise qui m'a reçu chaleureusement à trois reprises déjà. Je remercie vivement Monsieur le Cardinal Yago, Président de la Conférence episco­ pale, de l'aimable adresse qu'il m'a présentée en votre nom. Mes premières paroles voudraient être des paroles d'action de grâce pour les fruits qu'a portés en terre ivoirienne la bonne graine de l'Evangile, alors que vous vous préparez à célébrer dans la ferveur le pre­ mier centenaire de l'évangélisation. C'est en octobre 1895, en effet, que les Pères H a m a r d et Bonhomme, de la Société des Missions africaines de Lyon, ont débarqué sur vos côtes, à Grand-Bassam, pour annoncer l'Évangile du Christ. Trois ans plus tard arrivaient les religieuses de NotreDame des Apôtres. Malgré toutes sortes de difficultés, les Pères et les Sœurs, qui collaboraient avec enthousiasme, ont fait connaître le Seigneur et ont organisé les premières communautés chrétiennes. Aujourd'hui, la Côte-dTvoire compte treize diocèses dont les Evêques sont tous Ivoiriens. Elle a également donné au Pape un proche collabora­ teur en la personne du cher Cardinal Archevêque d'Abidjan. Je saisis l'oc­ casion de cette rencontre pour saluer cordialement les membres de la Conférence episcopale qui accomplissent leur première visite ad limina: Monseigneur Alexandre Kouassi, Évêque de Bondoukou, Monseigneur Bar* Die 27 m. Martii a. 1993. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 142 thélemy Djabla, Évêque de San-Pedro, ainsi que le plus récemment nommé, Monseigneur Joseph Teky, Évêque de Man. 2. Dans le sillage de vos Frères membres du collège episcopal, vous ve­ nez, à votre tour, en pèlerinage aux tombeaux de saint Pierre et de saint Paul afin de raviver votre communion dans la profession de foi sur laquelle ils ont fondé ici l'Église. Votre démarche, faite au nom de vos communautés diocésaines ivoiriennes, témoigne également de votre unité avec le successeur de Pierre et elle aura pour effet, entre autres, d'affermir encore les liens qui vous unissent au sein de la conférence. Votre propre unité ainsi fortifiée, l'annonce de la Bonne Nouvelle pour conduire les hommes à la foi n'en sera que plus efficace: « Qu'ils soient un en nous, eux aussi, pour que le monde croie que tu m'as envoyé L'unité de l'Église, en effet, ne dépend pas seulement d'une bonne or­ ganisation ou d'une ferme discipline. Elle est de l'ordre de la communion, puisque, selon le Concile Vatican I I , « l'Église universelle apparaît comme un "peuple qui tire son unité de l'unité du Père et du Fils et de l'Esprit Saint" ». L'Église est une aussi de par son fondateur, « car le Fils incarné en personne, prince de la paix, a réconcilié tous les hommes avec Dieu par sa croix, rétablissant l'unité de tous en un seul peuple et en un seul corps ». Enfin, l'Église est une de par son « âme »: « L'Esprit Saint qui habite dans les croyants, qui remplit et régit toute l'Église, réalise cette admirable communion des fidèles et les unit tous si intimement dans le Christ, qu'il est le principe de l'unité de l'Église ». 2 3 4 Chers Frères, je souhaite que votre séjour à Rome vous procure le ré­ confort, le soutien et le nouvel élan que vous en attendez: c'est la grâce que je demande de grand cœur pour vous, par l'intercession des saints Apôtres. 3. À la lecture du document synthétisant vos rapports quinquennaux, il apparaît que l'un de vos soucis majeurs est la pastorale de la jeunesse. En Côte-dTvoire, les jeunes représentent près de soixante-dix pour cent de la population, et les difficultés qu'ils rencontrent, notamment dans le do­ maine scolaire et universitaire, se sont accentuées au cours de ces dernières années, par suite de la crise économique. Le chômage s'est accru; les vil­ lages ont peu d'occupation à leur offrir, ce qui entraîne l'exode rural avec son inévitable cortège de maux. 1 2 3 4 Jn 17, 21. Lumen gentium, 4. Gaudium et spes, 78. Unitatis redintegratio, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 143 Je sais que l'Église est présente à ce monde des jeunes, par ses prêtres en particulier. Continuez à être des porteurs d'espérance auprès des nou­ velles générations. Encouragez-les à accueillir la Parole de Dieu et à élabo­ rer leur projet de vie sur le fondement inébranlable qu'est le Christ: « Je suis le Chemin, la Vérité et la Vie ». 5 Aidez-les à développer une vraie conscience personnelle et le sens du devoir. Fortifiez en eux les valeurs morales de droiture, de loyauté, de res­ pect d'autrui et de don de soi. Accompagnez-les dans leur lutte contre ce qui menace leur équilibre personnel, comme le libertinage sexuel, l'avortement ou la drogue. Invitez-les à s'engager, individuellement et en équipe, à améliorer le sort de ceux qui les entourent et à poser des gestes concrets d'entraide, si simples soient-ils, dans l'assurance que le Seigneur, dans sa munificence, sait transfigurer les initiatives les plus humbles: l'Évangile ne nous raconte-t-il pas que le Christ a nourri des foules entières à partir de quelques pains d'orge et d'un peu de poisson présentés par un enfant? 6 4. A l'approche du jubilé de 1995, vous vous proposez d'inviter les fidèles à la conversion, au changement intérieur, au renouvellement de leur identité d'enfants de Dieu. Aussi, dans cette perspective, une autre préoccupation importante pour vous est la formation d'un laïcat adulte et compétent, capable d'assumer pleinement ses responsabilités dans l'Église. Je sais le grand effort que vous déployez pour que la foi chrétienne progresse dans votre pays, atteigne vos compatriotes dans leur culture et les engage, quand leur cœur s'est ouvert au don de la foi, à donner un témoignage de vie conforme à ce qu'ils croient. Je vous félicite et je vous encourage à poursuivre cet effort avec les prêtres, vos collaborateurs im­ médiats; avec les religieux et les religieuses, qui remplissent avec sérieux et efficacité de nombreuses activités: animation rurale, éducation sanitaire, enseignement catholique, catéchèse; enfin avec les catéchistes, qui ont un rôle capital pour la formation chrétienne des jeunes et des adultes et auxquels il convient d'offrir des moyens de se ressourcer, tel le « Caté­ chisme de l'Église catholique », publié précisément pour contribuer à une meilleure connaissance de la foi. Que les signes positifs de vie chrétienne dans votre pays, résultats de votre labeur apostolique, vous donnent confiance en l'avenir du christia­ nisme dans la Côte-dTvoire! 5 6 Jn 14, 6. Cf. ibid. 6, 5-13. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 144 5. Inspirés par leur foi en Jésus Christ, les fidèles laïcs, dans l'exercice de leurs tâches temporelles, transforment la société. C'est pourquoi les pas­ teurs doivent les encourager à être comme le levain dans la pâte. Ils les aideront à demeurer « la bonne odeur du Christ », à imprégner toujours plus vigoureusement de son Esprit les domaines de la famille, de la vie en société et du travail. Ils les stimuleront dans la recherche de meilleures conditions d'existence. Ils leur montreront que c'est ainsi qu'ils préparent la venue du Règne de Dieu. 7 8 Il convient donc de développer l'action pastorale auprès des élites en leur donnant une bonne connaissance de la doctrine sociale de l'Église. Faites votre possible pour mettre à leur service des prêtres compétents. 6. Vous observez dans votre société une tendance naturelle aux regrou­ pements et aux associations: une meilleure connaissance mutuelle et l'en­ traide réciproque contribuent à résoudre les problèmes qui se posent au niveau du village ou de la profession. Encouragez une solidarité effective. Cela suppose un effort en faveur d'un ordre social plus juste dans lequel les tensions pourront être mieux résorbées et où les conflits trouveront plus facilement leur issue négociée. Faites connaître cette conviction chère à l'Église que chaque homme doit devenir l'auteur de son progrès, de même que chaque peuple est appelé à être l'artisan de son destin. Préconisez un développement qui soit intégral, associant les aspects matériels et spirituels, en conformité avec le message évangélique, qui révèle la dignité de tout être humain, créé par Dieu à son image et appelé à vivre dans la communion avec Lui et la fra­ ternité avec ses semblables. « La vertu de solidarité va au-delà des biens matériels. En répandant les biens spirituels de la foi, l'Église a, de surcroît, favorisé le développement des biens temporels auquel elle a souvent ouvert des voies nouvelles. Ainsi s'est vérifiée, t o u t au long des siècles, la parole du Seigneur: "Cherchez d'abord le Royaume et sa justice, et t o u t cela vous sera donné par surcroît" ». 9 7. C'est avec satisfaction que j ' a i relevé dans votre document de syn­ thèse que la formation des grands séminaristes se fait avec sérieux. C'est un domaine d'une très grande importance, car il y va de l'avenir de l'Église. Ainsi que l'exprime l'Instrumentum laboris en vue de l'Assemblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques, « l'Église en Afrique est 7 8 9 2 Co 2, 15. Cf. Gaudium et spes, 39, § 2. Catéchisme de l'Église catholique, 1942. Acta Ioannis Pauli Pp. II 145 bien consciente que si un témoignage efficace de l'Évangile est nécessaire, il faut qu'il y ait des prêtres qui soient eux-mêmes bien formés, qui conduisent une vie authentiquement chrétienne, et qui s'adonnent aux besoins pastoraux des fidèles. Le prêtre est appelé avant tout à donner le témoignage d'une vie sainte. La vie spirituelle profonde est une condition essentielle. Dans le choix des candidats au sacerdoce, la qualité ne doit pas être sacrifiée pour sauver le nombre ». 10 Certes, il y a le problème prioritaire de constituer une bonne équipe de formateurs pour l'accompagnement des candidats au sacerdoce; je vous encourage à continuer à y faire face avec détermination et optimisme. Comme le recommande l'exhortation Pastores dabo vobis, je souhaite que le séminaire soit vraiment, au cœur de l'Église locale, une « communauté éducative en cheminement » qui forme les futurs prêtres par l'enseignement et l'action des responsables, mais aussi grâce à la qualité de la vie commu­ nautaire dirigée et animée spirituellement par toute l'équipe des forma­ teurs. Plus qu'un groupe d'étudiants, la communauté du séminaire est une communauté de disciples du Christ, unie dans la célébration de l'Eucha­ ristie, dans l'écoute de la Parole de Dieu, dans la charité fraternelle ainsi que dans le partage d'aspirations et de projets apostoliques. 11 8. Alors que la phase de préparation immédiate à l'Assemblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques est commencée et que s'intensifie la prière de tous pour le succès des importantes assises à venir, je voudrais, au terme de ce discours, me tourner avec vous vers Notre-Dame et lui confier vos diocèses, comme nous l'avons fait à Yamoussoukro le 10 septembre 1990: « O Vierge Marie, conduis-nous vers ton Fils, Lui qui est la voie, la vérité et la vie! Donne aux Pasteurs, aux consacrés, aux fidèles laïcs de faire vivre [ici] l'Église du Christ, avec foi et générosité, rendus forts par la grâce de ton Fils... ...Permets aux fidèles de Côte-dTvoire de vivre dans la paix, d'être inlassablement des artisans de paix, en union avec leurs frères et sœurs de cette terre et de tout le continent! ». En signe d'encouragement, je vous donne de grand cœur ma Bénédic­ tion Apostolique que j'étends bien volontiers à vos collaborateurs et à tous vos diocésains. 12 10 11 12 N. 27.. Cf. nn. 60-62. Homélie à la messe pour la Dédicace de la Basilique Notre-Dame de la Paix, 8. 10-A A s 146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Ad Africae Mediae praesules sacra limina visitantes.* Chers Frères dans V episcopal, 1. Soyez les bienvenus dans cette demeure où je suis heureux de vous accueillir à l'occasion de la visite ad limina que vous effectuez comme membres de la Conférence episcopale centrafricaine. Je salue cordialement chacun d'entre vous et ma pensée va naturellement vers votre Président, Monseigneur Joachim N'Dayen, Archevêque de Bangui, que la maladie empêche d'être ici. Je forme les meilleurs vœux pour le prompt rétablisse­ ment de sa santé. Je suis heureux de cette rencontre qui renforce les liens de communion entre l'Église de Rome et les Églises particulières de la République centra­ fricaine, et qui manifeste l'attachement de t o u t le peuple fidèle de votre pays au Successeur de Pierre. 2. Cette année, votre pèlerinage à Rome prend un relief particulier, car il a lieu à la veille des célébrations du centenaire de l'évangélisation en République centrafricaine. Dans votre prière de pèlerins, vous aimerez, j ' e n suis sûr, rendre grâce à Dieu pour les fruits qu'a portés la Bonne Nouvelle dans votre pays. Également, en vous recueillant ensemble à la tombe des saints Apôtres, vous ne manquerez pas non plus de recomman­ der à leur intercession l'approfondissement de la foi au sein de vos familles diocésaines, dans la perspective du témoignage qu'on attend d'elles à la veille de la prochaine Assemblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques. Au mois de janvier dernier, vous avez fait mémoire de l'arrivée de Monseigneur Augouard à Bangui. L'année 1994 marquera le centième anni­ versaire du commencement de l'évangélisation puisque c'est en 1894 que les Spiritains fondèrent la première mission sur les bords de l'Oubangui, à Saint-Paul des Rapides. Je sais que vous vous préparez dans la ferveur à commémorer cet événement et je forme les meilleurs vœux pour que ce que vous avez entrepris contribue efficacement à l'avance du Royaume dans les cœurs, afin que l'Église en Centrafrique soit vraiment, comme vous l'écrivez dans votre lettre pastorale du 15 mars 1992, « porteuse d'une Bonne Nouvelle et d'une Espérance pour les pauvres ». * Die 1 m. Aprilis a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp II 147 3. À cette fin, comme de nombreux épiscopats africains, vous apportez beaucoup de soin à la formation des fidèles laïcs. Certes, au sein du peuple confié à votre sollicitude pastorale, il ne manque pas de baptisés qui acceptent de prendre leurs responsabilités, mais le manque de solide culture chrétienne est un obstacle. Vous avez donc fait un effort considé­ rable pour permettre aux catéchistes et aux responsables de communautés de parfaire leurs connaissances. Vous avez créé des centres qui leur offrent des sessions et des stages suffisamment longs. Ainsi, les animateurs de communautés sont mieux préparés à être le levain dans la pâte, t a n t pour l'évangélisation que pour le développement du village ou du quartier. Comme partout en Afrique, les Catéchistes sont au cœur de l'histoire de l'Eglise. Bras droits des missionnaires à l'origine, ils sont devenus des col­ laborateurs de premier plan pour l'apostolat, avec un rôle prophétique dans la communauté et dans les écoles, que ce soit à la campagne ou en ville. P a r votre entremise, je leur exprime ma gratitude pour leur généreux dévouement à la cause de l'Evangile. Je souhaite qu'ils grandissent tou­ jours dans la foi: pour les y aider, vous disposez désormais du Catéchisme de l'Église catholique, « donné afin de servir de texte de référence sûr et authentique pour l'enseignement de la doctrine catholique..., offert à tous les fidèles qui désirent mieux connaître les richesses inépuisables du salut »1 4. Un désir souvent exprimé par les jeunes est celui de pouvoir mieux connaître leur foi. Puissiez-vous répondre le plus pleinement possible à cette attente, dans les structures dont vous disposez, m e t t a n t à profit, entre autres, la riche expérience des religieux et des religieuses, à qui l'Église doit tant! Encouragez les jeunes à être des sujets actifs dans l'évangélisation et dans la rénovation sociale en développant chez eux les valeurs de justice, de non-violence, de solidarité auxquelles ils sont natu­ rellement sensibles. « L'Église a t a n t de choses à dire aux jeunes et les jeunes ont t a n t de choses à dire à l'Église! Ce dialogue réciproque, qu'il faut mener avec une grande cordialité, dans la clarté, avec courage, favori­ sera la rencontre des générations et les échanges entre elles, il sera une source de richesse et de jeunesse pour l'Église et pour la société civile ». 2 5. À propos de l'enfance et de la jeunesse et, en particulier, des acti­ vités destinées à les former, l'Instrumentum laboris préparatoire à l'As­ semblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques, reprenant une dé- 1 2 Const. ap.. Fidei depositum, Christifideles laici, 46. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 148 claration de Familiaris consortio, remarque au n. 36: « Il faut cependant répéter qu'il n'existe aucun substitut à la famille comme premier milieu éducatif ». C'est pourquoi, la promotion de la famille chrétienne est pour vous un objectif de très grande importance. Dans ce domaine, comme d'ailleurs pour toute la pastorale sacramentelle, il convient que les membres de la Conférence episcopale se concertent et élaborent un plan d'ensemble afin de rendre plus efficace l'action évangélisatrice et afin d'éviter, d'une cir­ conscription ecclésiastique à l'autre, des disparités qui pourraient entraîner une certaine confusion parmi les fidèles. A cet égard, je forme le vœu que se développent les liens d'unité entre vous afin de « réaliser une sainte harmonie des forces en vue du bien commun des Eglises » et afin que les prêtres, qui ont besoin de soutien ou de ressourcement, bénéficient effica­ cement de votre sollicitude episcopale. 3 Continuez à aider les futurs époux ou les couples à vaincre les obstacles de certaines coutumes et à se préparer librement à accueillir la grâce du sacrement de mariage pour un don total, exclusif et ouvert à la vie. « En outre, la famille, comme l'Église, se doit d'être un espace où l'Évangile est transmis et d'où l'Évangile rayonne... Les parents non seulement commu­ niquent aux enfants l'Évangile mais peuvent recevoir d'eux ce même Évangile profondément vécu. Et une telle famille se fait évangélisatrice de beaucoup d'autres familles et du milieu dans lequel elle s'insère ». 4 6. En lien avec la promotion d'authentiques familles chrétiennes, se présente pour vous la préoccupation assurément prioritaire des vocations sacerdotales, qui naissent la plupart du temps dans des foyers chrétiens. De même, vous avez à résoudre les problèmes que posent leur accompagne­ ment et, ensuite, la formation permanente des prêtres. Les évêques sont les premiers responsables de la formation de leurs futurs collaborateurs, les prêtres. C'est pourquoi je vous invite à rester fermes dans l'admission des candidats: présentez-leur d'emblée les exi­ gences de la vie sacerdotale et ayez le plus grand souci de leur procurer des formateurs compétents, témoins irrécusables du sacerdoce ministériel, dont une des tâches principales sera le discernement de la vocation tout au long des années de formation. A la suite de Jésus, le Bon Pasteur, les prêtres ont la charge de conduire le peuple de Dieu: ils annoncent la Parole dont eux-mêmes sont 3 4 Concile Vatican II, Décret Christus Dominus, 37. Evangelii nuntiandi, 71. Ada Ioannis Pauli Pp. II 149 invités à témoigner dans le monde; ils communiquent la grâce par les sacrements qu'ils confèrent; ils célèbrent et président l'Eucharistie, où leur ministère trouve son accomplissement. Dans le sillage de celui des Apôtres, le ministère des prêtres est t o u t à la fois pastoral, sacramentel et missionnaire. Choisis par Dieu à l'intérieur de son peuple, c'est au sein de ce peuple qu'ils entendent son appel, dont l'authenticité est vérifiée par l'Église. Le sens des besoins de la mission, l'appel à animer les communautés ecclesiales, constituent des chemins par lesquels est perçue la vocation sacerdotale. Pour y répondre positivement, il faut un climat de prière et de générosité spirituelle. Outre la commu­ nauté du séminaire, on peut dire que c'est tout le peuple de Dieu qui a la responsabilité d'entretenir les conditions qui permettent à ces vocations d'éclore et de s'épanouir, pour son propre service. Plus spécialement, je vous encourage à aider votre clergé à demeurer fidèle à ses engagements et à écarter toute tentation de mener une double vie. A cette fin, je souhaite que vous partagiez avec vos collaborateurs immédiats dans le sacerdoce les réflexions et la prière que j'ai ajoutées à la lettre que j'adresse aux prêtres du monde entier à l'occasion du Jeudi saint 1993. 7. En République centrafricaine, comme sur l'ensemble du continent africain, un grand nombre de sectes lancent un défi pastoral à l'Église catholique. Ce problème a fait l'objet de votre réflexion et vous avez publié en janvier 1990 un document pour aider les pasteurs et les fidèles à faire face au prosélytisme des « nouveaux groupes religieux ». Parmi les personnes les plus vulnérables à l'influence des sectes, il faut mentionner les jeunes, volontiers attirés par la nouveauté qu'elles pré­ sentent ou par la sécurité qu'elles prétendent donner; il y a aussi les femmes, les gens isolés dans les zones urbaines ou dans les banlieues. Ces personnes peuvent être attirées par des offres de guérison corporelle ou spi­ rituelle, ou par la promesse de solutions immédiates à leurs problèmes, voire de réussite professionnelle ou économique. Parfois, l'accent est mis sur une conversion spirituelle entendue dans un sens étroit, qui n'est pas conforme à l'Évangile et qui veut ignorer les responsabilités sociales ou politiques. Tout en cherchant, à l'exemple du Christ, à entrer en relation avec tous, et en s'efforçant au dialogue chaque fois que c'est possible, il convient, comme vous le faites, de développer ce qu'il y a de meilleur dans l'Église. Une fois encore, il faut souligner l'importance du travail de forma- 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tion. En outre, les petites communautés chrétiennes, dont la vitalité est chez vous remarquable, contribueront à développer le sens de l'accueil, la fraternité chaleureuse et l'attention personnalisée, auxquels nos contempo­ rains sont particulièrement sensibles. 8. Dans votre pays, les musulmans, qui augmentent en nombre, sont des partenaires importants: ils sont porteurs d'authentiques valeurs reli­ gieuses. Toutefois, le manque de concepts communs peut rendre le dialogue difficile. En outre, certaines méthodes de conversion à l'Islam ne sont pas sans poser des problèmes. C'est sans doute au niveau de la famille, entendue dans son sens large, et de la vie commune au village qu'une bonne entente a des chances de progresser. Je souhaite que, notamment avec le concours des religieux et des religieuses, dont le dévouement dans les œuvres de miséricorde et le témoignage d'une vie consacrée à Dieu sont grandement appréciés des milieux musulmans, une collaboration fructueuse et pacifique s'instaure dans le domaine du développement et qu'on œuvre ensemble pour plus de justice dans la société. 9. Et j'en reviens à ce qui me semble un aspect particulièrement urgent de votre mission, aujourd'hui, en Centrafrique: donner de l'espoir à votre peuple. En effet, lorsque se fait sentir la tentation d'un diagnostic global de faillite, il faut prendre conscience des réalités positives qui sont sources de dynamisme pour l'avenir. Dans le sillage des pères et frères mission­ naires d'antan, poursuivez l'engagement social qui a t a n t favorisé le rap­ prochement des populations et développez l'esprit de service. L'Eglise en Centrafrique peut faire naître et entretenir une espérance réelle dans les cœurs: par certaines réalisations, telle la protection maternelle et infantile, bien enracinée chez vous; par le travail d'animation dans les villages et dans les villes; par le souci des pauvres, dont l'Eglise témoigne éloquemment en Centrafrique; par l'insistance sur le respect de la conscience pro­ fessionnelle chez les chrétiens jeunes et adultes ainsi que par leur engage­ ment à œuvrer au développement du pays en servant la cause de la justice et de la paix. 10. En conclusion, je voudrais vous adresser, à vous-mêmes et à vos communautés diocésaines, mes vœux de renouveau dans la foi à l'occasion de l'année du centenaire. J'invoque la lumière et la force de l'Esprit Saint spécialement sur ceux et celles qui sont chargés d'animer les diverses acti­ vités destinées à raviver l'engagement des baptisés à suivre le Christ et à témoigner authentiquement de l'Évangile dans leur vie. Acta Ioannis Pauli Pp. II 151 Je confie les souhaits que je forme pour vous tous à Notre-Dame, Reine des Apôtres. Puisse-t-elle vous conduire, pasteurs et fidèles, vers son Fils Jésus et vous donner un nouvel élan missionnaire pour annoncer l'Évangile! De grand cœur, je vous donne ma Bénédiction Apostolique, j'étends à vos collaborateurs et aux fidèles de vos diocèses. que IV Ad episcopos Madagascariae limina Apostolorum visitantes.* Monsieur le Cardinal, Chers Frères dans l'épiscopat, 1. Voici quatre ans déjà, en avril 1989, j'accomplissais une première visite pastorale à Madagascar: j'avais la joie de découvrir votre vaste et beau pays et surtout de faire la connaissance du peuple malgache, si attachant par ses riches qualités. Je garde bien vivant dans la mémoire de mon cœur le souvenir de l'accueil chaleureux qu'il m'a réservé. Aujourd'hui, c'est à mon tour de vous recevoir à Rome pour la tradi­ tionnelle visite ad limina et c'est avec affection que je vous souhaite la bienvenue dans la maison du Pape. Je remercie vivement Monseigneur Jean-Guy Rakotondravahatra, Évêque d'Ihosy et Président de la Confé­ rence episcopale, de s'être fait aimablement votre porte-parole. 2. Après être passés par la période d'entraînement spirituel du Carême, nous entrons maintenant dans les sept semaines de Pâques, qui évoquent la plénitude d'une nouvelle création: invités à nous purifier des vieux fer­ ments, nous cherchons à devenir une pâte nouvelle. Le temps pascal est un temps de renouveau, à l'image du printemps. C'est donc une période appropriée pour venir en pèlerinage aux tombeaux des saints Apôtres et se revivifier dans la foi au Christ Ressuscité, dont ils ont été les ardents té­ moins jusqu'au martyre. 1 Je souhaite que votre séjour dans la Ville Eternelle et, notamment, les contacts que vous aurez avec ceux qui y travaillent au service de l'Église, vous apportent soutien et réconfort, en sorte que vous retourniez à votre * Die 17 m. Aprilis a. 1993. Cf. 1 Go 5, 7. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 152 mission, satisfaits d'avoir été écoutés avec une fraternelle compréhension et renouvelés dans votre zèle de pasteurs. 3. Plus particulièrement, je forme le vœu que la visite ad limina soit pour vous l'occasion de renforcer l'esprit de communion avec le Siège Apostolique, avec l'Eglise universelle et entre vous. Ne dites-vous pas dans la Grande Ile que « le dialogue consolide les liens »? Chers Frères, profitez de ce temps fort de vie ecclésiale pour développer votre union profonde au sein de la Conférence, pour réaffirmer votre propos d'aller de l'avant ensemble au service de l'Evangile, dans une charité rayonnante, qui tombe « fine comme la bruine » mais qui est « capable de faire déborder les rivières », pour reprendre un autre de vos proverbes. 4. Ayant été témoin, lors de ma visite pastorale, de la vitalité de vos communautés chrétiennes, je voudrais d'abord rendre grâce à Dieu avec vous pour les fruits de l'évangélisation en terre malgache. L'histoire de l'implantation de l'Eglise dans votre pays a été bien marquée par la prise de responsabilité des laïcs: Victoire Rasoamanarivo, que j'ai eu la joie de béatifier sur votre propre sol, en est un bel exemple. Cela montre que l'an­ nonce de la Bonne Nouvelle peut être assurée par des chrétiens conscients de leur devoir missionnaire de baptisés. A la veille du troisième millénaire et dans la perspective de l'Assemblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques, il convient de poursuivre la formation des fidèles laïcs pour que la mission évangélisatrice de l'Église continue par eux. Offrez-leur les moyens de mieux connaître leur foi chré­ tienne et d'acquérir une profonde culture religieuse. Vous disposez main­ tenant du « Catéchisme de l'Église catholique ». Ce résumé synthétique du dépôt de la foi constitue une norme sûre pour l'enseignement de la doc­ trine, pour l'activité catéchétique au bénéfice du peuple chrétien. 5. Récemment, la vie nationale a pris chez vous un tournant important et vos compatriotes cherchent à progresser dans l'édification d'une société fondée à la fois sur vos solides vertus ancestrales et sur les meilleurs apports de la modernité. C'est pourquoi vous ne manquez pas d'accompagner le peuple de Dieu comme pasteurs, prenant le parti de l'homme et de ses droits. En particulier, vous avez cherché à aider les marginalisés, ceux qui risquaient de souffrir des mutations en cours; vous avez condamné t o u t ce qui était susceptible de mener à la division ou à la violence; vous avez convié vos concitoyens à œuvrer ensemble en vue d'une civilisation fondée sur l'amour. Acta Ioannis Pauli Pp. II 153 Dans le cadre de la formation du laïcat, je vous encourage à sensibiliser les fidèles à leurs responsabilités dans une vie démocratique retrouvée et à faire de votre mieux pour que l'Eglise apporte sa coopération spécifique à l'affermissement d'un ordre social toujours plus juste et plus fraternel, digne de votre grande nation. Veillez, toutefois, à ce que les fidèles sachent « distinguer avec soin entre les droits et devoirs qui leur incombent en t a n t que membres de l'Eglise et ceux qui leur reviennent comme membres de la société humaine » et invitez-les à « accorder harmonieusement les uns et les autres entre eux ». 2 6. Comme pour l'ensemble des épiscopats africains voisins de la Grande île, la question des vocations sacerdotales et de l'accompagnement des prêtres est pour vous une tâche prioritaire. Pour que le témoignage de l'Évangile soit efficace, il faut qu'il y ait des prêtres bien formés, qui mènent une vie authentiquement chrétienne et qui s'adonnent généreusement aux besoins pastoraux des fidèles. Avant l'ad­ mission aux ordres, il convient de présenter d'emblée aux candidats l'appel à une vie sainte, première exigence de l'état sacerdotal. Comme je l'écrivais récemment dans ma lettre à l'occasion du Jeudi saint, si les prêtres sont enracinés dans la vérité du Christ, leur vie et leur ministère deviendront, par eux-mêmes, d'éloquentes catéchèses pour le peuple confié à leur sollicitude. Certes, je me réjouis avec vous de l'augmentation du nombre des candi­ dats au sacerdoce. Outre le grand séminaire national d'Ambatoroka, vous disposez maintenant de deux grands séminaires interdiocésains à Antsiranana et à Fianarantsoa, ainsi que d'un grand séminaire philosophique in­ terdiocésain à Antsirabé. Puissiez-vous donner aux séminaristes des supé­ rieurs, des professeurs et des directeurs spirituels compétents, qui leur soient proches et les aident à s'avancer vers l'autel de Dieu avec une inten­ tion droite! Pour ce qui est de la formation permanente des prêtres, je vous invite d'une manière pressante à vous inspirer de l'Exhortation Pastores dabo vo­ bis. Soyez attentifs aux éventuelles situations d'isolement, génératrices de tendances individualistes et de tentations de découragement. Veillez à la fraternité et à l'unité du presbyterium, où séculiers et religieux, autoch­ tones et expatriés, donnent l'image d'une convivialité harmonieuse et offrent aux communautés chrétiennes, en particulier aux jeunes qui enten­ draient l'appel de Dieu, un visage de l'Église ouvert et accueillant. 2 Lumen gentium, 36. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 154 7. La pastorale familiale est pour vous également un objectif à la fois difficile et important. « L'alliance matrimoniale, [...] ordonnée par son ca­ ractère naturel au bien des conjoints ainsi qu'à la génération et à l'éduca­ tion des enfants, a été élevée entre baptisés par le Christ Seigneur à la dignité de sacrement »: ceux qui veulent vivre cette réalité du mariage se heurtent dans des pays comme le vôtre à bien des obstacles liés à certaines traditions ancestrales. 3 Certes, la promotion de la vie conjugale et des structures familiales, telles que l'Eglise les entend selon le dessein de Dieu, est une œuvre de longue haleine. Néanmoins, soyez bien convaincus que tout ce que vous aurez semé dans ce terreau fertile portera à long terme des fruits de jus­ tice, de bonheur et de prospérité pour votre nation et pour l'Église. La maison familiale a reçu le titre d'« Église domestique »: elle est une commu­ nauté de grâce et de prière, une école des vertus humaines et de la charité chrétienne, le lieu de la première annonce de la foi, et aussi de l'éveil des vocations. 8. Du fait des diverses confessions chrétiennes présentes sur son terri­ toire, Madagascar a une expérience déjà longue de l'œcuménisme, avec la « Fédération des Églises chrétiennes » (F.F.K.M.). La participation des fidèles aux réunions œcuméniques de prière montre que le souci de l'unité des chrétiens est réel. Ce souci se retrouve aussi dans les rencontres telles que les fêtes de familles ou les obsèques qui réunissent des membres de diverses confessions, ainsi que dans les écoles confessionnelles qui accueillent des élèves d'autres dénominations. En attendant la publication du Directoire œcuménique, où des orientations d'ordre pratique seront données, je souhaite que vous continuiez à guider les fidèles avec prudence et patience, leur rappelant « qu'ils favoriseront l'union des chrétiens, bien plus, qu'ils la réaliseront, dans la mesure où ils s'appliqueront à vivre plus purement selon l'Évangile ». 4 9. Les religieux, les religieuses ainsi que les membres des Instituts sécu­ liers constituent pour l'Église qui est à Madagascar des forces vives pré­ cieuses. Poussées par l'élan missionnaire, certaines congrégations envoient même des membres malgaches participer à l'évangélisation hors de la Grande Ile. Je me réjouis de ce dynamisme de la vie consacrée, souhaitant toutefois que se poursuive le discernement attentif des vocations. 3 4 CIC, can. 1055, § 1. Unitatis redintegratio, 7. Ada Ioannis Pauli Pp. II 155 Ces forces vives, encouragez-les, chers Frères, dans leur témoignage du don de soi: il y a t a n t à faire dans les domaines de l'enseignement, de l'éducation, des services sanitaires et sociaux, de la promotion féminine, ainsi que dans le vaste champ de la pastorale paroissiale, de la catéchèse, du soutien des mouvements d'action catholique et de l'animation liturgique! Que les religieux et les religieuses, d'Ordres actifs ou contemplatifs, continuent à montrer que le Seigneur Jésus mérite d'être aimé et suivi pour Lui-même, que son amour est une raison de vivre et que c'est à cause de Lui que l'on veut servir ses frères et sœurs! 10. Parmi les aspirations profondes de l'âme malgache, on ne manque pas de souligner le besoin de vivre dans l'unité, la solidarité et la réconci­ liation. Ces valeurs correspondent à ce que vous nommez « Fihavanana »; elles prennent racine dans la famille entendue au sens large: les différentes générations reliées aux lointains ancêtres. Elles inspirent l'existence indivi­ duelle et collective. Dans la perspective de l'Assemblée spéciale pour l'Afrique du synode des Evêques, où l'inculturation sera à l'ordre du jour, vous cherchez à approfondir ces richesses culturelles de votre peuple et à les vivifier par le ferment de l'Evangile. La poursuite de ce travail par les Malgaches euxmêmes sera un appui notable pour l'évangélisation. 11. Enfin, dans l'environnement d'alarmante pauvreté qui est le vôtre, par suite, entre autres, des expériences d'un passé récent, laissez-moi vous inviter instamment, chers Frères, à vous appuyer sur les dispositions natu­ relles des Malgaches à la solidarité pour les aider à être eux-mêmes les agents efficaces de leur propre développement; continuez, en bons samari­ tains, à vous pencher vers les malades et ceux qui souffrent; prenez soin des personnes handicapées et sous-alimentées. Suivant les moyens dont dis­ pose l'Eglise avec le légendaire dévouement des religieux et religieuses à l'œuvre dans la Grande île, puissent les Malgaches retrouver des conditions de vie plus favorables, avec la dignité qui leur est naturelle! Pour tous et pour toutes, soyez des porteurs d'espérance: c'est une dimension essentielle de la vocation chrétienne. Je voudrais conclure par ces vœux, que je forme ardemment pour vos compatriotes et je vous prie de leur exprimer ma vive sollicitude. Avec vous, je confie à la Reine du Ciel tout ce que vous espérez pour votre peuple et, de grand cœur, je vous donne ma Bénédiction Apostolique, que j'étends très volontiers à vos collaborateurs immédiats, les prêtres, aux personnes consacrées, aux catéchistes et à tous les fidèles de vos commu­ nautés diocésaines. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 156 NUNTIUS SCRIPTO D A T U S Ob diem ad pacem fovendam missus. DA FAMILIA NASCE A PAZ DA FAMÍLIA HUMANA 1. O mundo anela pela paz, tem extrema necessidade de paz. E, no entanto, guerras, conflitos, violencia crescente, situaçôes de instabilidade social e de pobreza endémica continuam a ceifar vidas inocentes e a gerar divisôes entre os individuos e os povos. Às vezes, a paz parece urna meta verdadeiramente inacessível! Num clima enregelado pela indiferença ou mesmo envenenado pelo odio, como esperar o advento duma era de paz, que apenas sentimentos de solidariedade e amor podem propiciar? Mas näo devemos render-nos. Sabemos que a paz, apesar de tudo, é possível, porque inscrita no projecto divino original. Deus quis para a humanidade urna condiçâo de harmonia e de paz, colo­ cando o seu fundamento na propria natureza do ser humano, criado « à sua imagem ». Esta imagem divina realiza-se näo só no individuo, mas também naquela singular comunhäo de pessoas que é formada por um hörnern e urna mulher, de tal modo unidos no amor que se tornam « urna só carne » (Gn 2, 24). Assim está escrito: « Criou-o à imagem de Deus; Ele os criou hörnern e mulher» (Gn 1, 27). A esta comunidade específica de pessoas, confìou o Senhor a missäo de dar a vida e déla cuidar formando urna familia, e contribuindo assim de maneira decisiva para a tarefa de administrar a criaçao e pro ver ao futuro mesmo da humanidade. A harmonia inicial foi quebrada pelo pecado, mas o plano original de Deus mantém-se. A familia permanece, por isso, o verdadeiro fundamento da sociedade, constituindo, como se diz na Declaraçao Universal dos Direi1 tos do Hörnern, o seu « núcleo natural e fundamental ». 2 0 contributo que aquela pode oferecer para a salvaguarda e promoçâo da paz, é tao determinante que quereria aproveitar o ensejo que me é proporcionado pelo Ano Internacional da Familia p a r a dedicar esta Mensagem do Dia Mundial da Paz, à reflexäo sobre a íntima ligaçâo existente entre a familia e a paz. Espero, com efeito, que o referido Ano constitua para todos quantos intentam 1 2 Cf. C O N C Ì L I O Artigo 16, 3, contribuir para a busca da verdadeira paz ECUMÉNICO VATICANO II, Constituiçào pastoral Gaudium et spes, 52. Acta Ioannis Pauli Pp II 157 -— Igrejas, Organismos Religiosos, Associaçoes, Go vernos, Instancias Internacionais — urna válida ocasiâo para estudarem juntos o modo de ajudar a familia a cumprir plenamente a sua insubstituível missäo de construtora de paz. 2. A familia, enquanto fundamental e indispensável comunidade educa­ dora, é o veículo privilegiado para a transmissäo daqueles valores religiosos e culturáis que ajudam a pessoa a adquirir a propria identidade. Baseada no amor e aberta ao dom da vida, a familia leva em si o futuro mesmo da sociedade; tarefa sua muito particular, é a de contribuir eficazmente para um futuro de paz. Isso será conseguido, antes de mais, mediante o amor recíproco dos cônjuges, chamados à plena e total comunhäo de vida pelo sentido natural do matrimonio, e mais ainda, se cristäos, pela sua elevaçâo a sacramento; e, depois, atra vés do adequado cumprimento do de ver educativo, que empenha os pais a formar os filhos para o respeito da dignidade de cada pessoa e para os valores da paz. Tais valores, mais do que « ensinados », devem ser testemunhados num ambiente familiar que viva, em seu seio, aquele amor oblativo capaz de acolher o outro na sua diversidade, assumindo as suas necessidades e exigencias e fazendo-o participante dos proprios bens. As virtudes domésticas, que se baseiam no respeito profundo da vida e da dignidade do ser humano e concretizam-se na compreensäo, na paciencia, no encorajamento e no perdäo mutuo, däo à comunidade familiar a possibilidade de viver a primeira e fundamental experiencia de paz. Fora deste contexto de afectuosas relaçôes e de operosa e recíproca solidariedade, o ser humano « permanece para si pròprio um ser incompreensível, e a sua vida é desti­ tuida de sentido, se nao lhe for revelado o amor, (...) se o näo experimenta e se o näo torna algo seu proprio ». Um tal amor, alias, näo se identifica com urna emocäo passageira, mas é urna intensa e duradoura força moral que procura o bem alheio, inclusive à custa do pròprio sacrificio. Além disso, o amor verdadeiro sempre inclui a justiça, tao necessària à paz. Aquele debruça-se sobre quantos se encontram em dificuldade: os que näo têm familia, as crianças privadas de assistência e afecto, as pessoas abandonadas e marginalizadas. 3 A familia que vive, mesmo se ainda de modo imperfeito, este amor, abrindo-se generosamente à restante sociedade, constitui o agente primario dum futuro de paz. Urna civilizaçâo de paz näo é possível, se falta o amor. 3 Encíclica Redemptor hominis, 10. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 158 3. Em contraste com a sua original vocaçâo de paz, a familia revela-se, infelizmente e t a n t a s vezes, lugar de tensäo e prepotencia, ou entäo vítima inerme das numerosas formas de violencia que caracterizam a sociedade actual. Tensôes registam-se, às vezes, ñas relaçoes entre os seus membros. Fre­ quentemente fícam-se a dever ao esforço por harmonizar a vida familiar, quando o trabalho mantém os cônjuges separados um do outro, ou a sua falta e precariedade os constringe à angustia da sobrevivencia e ao íncubo de um futuro incerto. Näo faltam, ainda, tensoes originadas por modelos de comportamento inspirados no hedonismo e no consumismo, que impelem os membros da familia a buscar mais as gratificaçôes pessoais do que urna serena e diligente vida comum. Brigas frequentes entre os pais, recusa da prole, abandono e maus tratos de menores säo os tristes síntomas de urna paz familiar já seriamente comprometida, e que näo pode ser restituida, por certo, pela lamentável solucäo da separaçâo dos cônjuges, e, menos ainda, pelo recurso ao divorcio, verdadeira « epidemia » da sociedade actual. 4 Depois, em muitas partes do mundo, há naçoes inteiras arrastadas na espiral de cruentos conflitos, dos quais, tantas vezes, as primeiras vítimas säo as familias: ou vêem-se privadas do principal, quando näo único, membro que ganha, ou säo forçadas a abandonar casa, terra e bens, fugindo p a r a o desconhecido; ou acabam, de qualquer modo, sujeitas a transes täo penosos que pöem em dúvida qualquer certeza. Como näo recordar, a proposito dis­ to, o sangrento confuto entre grupos étnicos, que perdura ainda na Bosnia Herzegovina? E é apenas um caso entre tantos cenários de guerra espalhados pelo mundo! Face a estas tristes realidades, a sociedade mostra-se, frequentemente, incapaz de oferecer urna válida ajuda, ou mesmo culposamente indiferente. As carencias espirituais e psicológicas de quem sofreu os efeitos dum confu­ to armado säo täo urgentes e graves como as necessidades de alimento ou de um lar. Fariam falta estruturas específicas, tendentes a desenvolver urna acçao de apoio às familias atingidas por imprevistas e dilacerantes desgraças, de modo que elas, apesar de tudo, näo cedam à tentaçâo do desánimo e da vingança, mas sejam capazes de inspirar os seus comportamentos no perdäo e na reconciliaçao. Muitas vezes, de tudo isso nem vestigios, infeliz­ mente! 4. Näo se deve esquecer, ainda, que a guerra e a violencia näo constituem forças desagregadoras apenas no sentido de enfraquecer e destruir as estru4 Cf. Gaudium et spes, 47. Acta Ioannis Pauli Pp. II 159 turas familiares; mas exercem urna influencia nefasta também sobre os áni­ mos, chegando a propor e quase a impor modelos de comportamento dia­ metralmente opostos à paz. A propósito disto, há que denunciar um dado bem triste: hoje infelizmente, adolescentes — senäo mesmo criancas — de ambos os sexos, tomam parte, realmente e em número sempre maior, nos conflitos armados. Vêem-se obrigados a arrolar-se em milicias armadas e têm de combater por causas que nem sempre compreendem. Noutros casos, vivem imersos numa verdadeira e propria cultura da violencia, onde a vida pouco conta e m a t a r näo parece imoral. No interesse da sociedade inteira, há que fazer com que estes jovens renunciem à violencia e se encaminhem pela via da paz, mas isso supôe urna paciente educaçâo, conduzida por pessoas que creiam sinceramente na paz. Neste ponto, näo posso deixar de mencionar outro sèrio obstáculo ao desenvolvimento da paz, na nossa sociedade: muitas, tantas crianças vivem privadas do calor de urna familia. Urnas vezes, esta, de facto, está ausente: dominados por outros interesses, os pais abandonam os fílhos a si mesmos. Outras vezes, a familia pura e simplesmente näo existe: há, assim, milhares de crianças que näo têm outra casa senäo a estrada, e näo podem contar com qualquer outro recurso além de si mesmas. Algumas destas crianças da rua encontram tragicamente a morte. Outras säo encaminhadas para o consumo ou mesmo o tráfico da droga, para a prostituiçâo, e näo raro acabam nas organizaçôes criminosas. Näo é possível ignorar situaçoes assim escandalosas e, no entanto, täo difusas! E s t á em jogo o proprio futuro da sociedade. Urna comunidade que rejeita as crianças, as marginaliza ou reduz a situaçoes sem esperança, jamais poderá conhecer a paz. Para poder contar com um futuro de paz, é preciso que cada pequenino ser humano experimente o calor de um afecto carinhoso e constante, e näo a traiçâo ou a exploraçâo. E, se o Estado muito pode fazer fornecendo meios e estruturas de apoio, insubstituível permanece o contributo da familia pa­ ra assegurar aquele clima de certeza e confiança, que t a n t a importancia tem para induzir as crianças a olharem com serenidade o futuro e prepará-las para, quando adultas, participarem responsavelmente na edificaçâo de urna sociedade de autèntico progresso e de paz. As crianças säo o futuro já presente no meio de nós; é necessario poderem experimentar o que significa paz, para serem capazes de criar um futuro de paz. 5. Urna ordern duradoura de paz precisa de instituiçoes que exprimam e consolidem os valores da paz. A instituiçâo que corresponde, de modo mais imediato, à natureza do ser humano é a familia. Só eia garante a Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 160 continuidade e o futuro da sociedade. Por isso, a familia é chamada a tornar-se activa protagonista da paz, graças aos valores que eia exprime e transmite no seu pròprio seio e, mediante a participaçao de cada um dos seus membros, à vida da sociedade. Nùcleo originàrio da sociedade, a familia tem direito a todo o apoio do Estado para cumprir pienamente a sua missäo peculiar. Por isso, as leis estatais devem ser orientadas para a promoçao do seu bem-estar, ajudando-a a realizar as tarefas que lhe competem. Perante a tendencia, hoje cada vez mais insistente, de legitimar como sucedáneos da uniäo conjugal, formas de uniäo que, pela sua intrínseca natureza ou intencional transitoriedade, näo podem de modo algum exprimir o sentido e assegurar o bem da familia, é dever do Estado encorajar e proteger a autentica instituiçâo familiar, respeitando a sua fisionomia naturai e os seus direitos congénitos e inalienáveis. Fundamental den tre eles, é o direito dos pais decidirem livre e responsavelmente, com base nas suas convicçoes moráis e religiosas e na sua consciência adequadamente formada, quando chamar à vida um filho, e depois educá-lo segundo tais convicçoes. 5 Um papel relevante tem ainda o Estado, na criaçao das condiçôes, que permitam às familias prover às suas necessidades primarias, de maneira consentanea à dignidade humana. A pobreza, antes, a miseria — ameaça perene à estabilidade social, ao progresso dos povos, à paz — atinge hoje tantas familias. Sucede, às vezes, que, por falta de meios, os casais jovens retardam a constituiçao de urna familia ou vêem-se mesmo impedidos de a formar, enquanto que as familias a bracos com a indigencia, nao podem participar plenamente na vida social, ou säo constrangidas a urna situaçao de total marginalizaçao. Mas, o dever do Estado näo isenta o simples cidadâo: a verdadeira resposta às mais graves solicitaçoes de cada sociedade é assegurada efecti­ vamente pela solidariedade concorde de todos. De facto, ninguém pode sentir-se tranquilo enquanto o problema da pobreza, que grava sobre fami­ lias e individuos, näo tiver encontrado urna soluçâo adequada. A indigencia é sempre urna ameaça para a estabilidade social, para o desenvolvimento econòmico, e consequentemente, em última análise, para a paz. Esta per­ manecerá insidiada, enquanto pessoas e familias se virem obrigadas a lutarem pela sua propria sobrevivencia. Cf. a propósito, a « Carta dos Direitos da Familia, apresentada pela Santa Sé a todas as pessoas, instituiçoes e autoridades interessadas na missäo da familia no mundo contemporàneo », (22 de Outubro de 1983). 5 Acta Ioannis Pauli Pp. II 161 6. Quereria agora dirigir-me directamente às familias; em particular, às familias cristas. « Familia, torna-te aquilo que és! » — escrevi na Exortaçâo apostólica Familiaris consortio. Ou seja, torna-te « íntima comunidade da vida e do amor conjugal », chamada a dar amor e a transmitir a vida! Familia, tens urna missäo de primaria importancia: a de contribuir para a construçao da paz, bem indispensável ao respeito e desenvolvimento da propria vida humana. Consciente de que a paz näo se obtém duma vez para sempre, nunca te de ves cansar de a procurar! Com a propria morte na cruz, Jesus deixou à humanidade a sua paz, assegurando a sua presença perene. Exige esta paz, reza por esta paz, trabalha por esta paz! 6 7 8 9 10 A vos, pais, compete a responsabilidade de formar e educar os fílhos para serem pessoas de paz: para isso, sede vos mesmos, primeiro, construtores de paz. Vos, fílhos, lançados para o futuro com o ardor da vossa idade jovem, repleta de projectos e sonhos, apreciai o dom da familia, preparai-vos para a responsabilidade de a construir ou promover, segundo a respectiva vocaçâo, no amanhä que Deus vos conceder. Cultivai aspiraçôes de bem e designios de paz. Vos, os avós, que, com os outros membros da casa, representáis na fa­ milia laços insubstituíveis e preciosos entre as geraçôes, dai generosamente o vosso contributo de experiencia e testemunho para ligar o passado ao fu­ turo num presente de paz. Familia, vive concorde e plenamente a tua missäo! Como esquecer, enfím, t a n t a s pessoas que, por varios motivos, se sen­ tenti sem familia? Quereria dizer-lhes que, também para elas, existe urna familia: a Igreja é casa e familia para todos. Eia abre de par em par as portas para acolher todos quantos vivem sozinhos e abandonados; neles, vé os fílhos predilectos de Deus, independentemente da idade e quaisquer que sejam as suas aspiraçôes, difículdades e esperanças. 11 Possa a familia viver em paz, de modo que déla brote a paz para a familia humana inteira! 6 7 8 9 10 11 N° 17. Gaudium et spes, 48. Cf. Catecismo da Igreja Católica, 2304. Cf Gaudium et spes, 78. Cf. Jo 14, 27; 20, 19-21; Mt 28, 20 Cf. Familiaris consortio, 85. 162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Eis a prece que, por intercessäo de Maria, Mae de Cristo e da Igreja, ele­ vo Aquele, « do Qual toda a paternidade, nos Céus como na Terra, toma o nome » (Ef 3, 15), na aurora do Ano Internacional da Familia. Vaticano, 8 de Dezembro do ano 1993. IOANNES P A U L U S P P . I I Acta Ioannis Pauli Pp II 163 SECRETARIA STATUS RESCRIPTUM EX AUDIENTIA SS.MI quo a die I mensis Ianuarii a. MCMXCIY provisiones pro familia comprobantur. Il Santo Padre Giovanni Paolo I I , nell'Udienza concessa al sottoscritto Cardinale Segretario di Stato il giorno 20 Gennaio 1994, ha approvato le unite « Provvidenze a favore della famiglia », emanate in favore del per­ sonale in servizio alle dipendenze della Curia Romana, dello Stato della Città del Vaticano, della Radio Vaticana, e degli Organismi o Enti esisten­ ti e futuri anche non aventi sede nello Stato della Città del Vaticano, gestiti amministrativamente in modo diretto dalla Sede Apostolica e co­ munque alle dipendenze di t u t t i gli Enti compresi nel campo di applicazio­ ne delle Norme per la disciplina della concessione dell'assegno per il nucleo familiare. Il Santo Padre ha altresì disposto la promulgazione delle suddette Nor­ me per mezzo della loro pubblicazione in Acta Apostolicae Sedis, stabilendo che esse entrino in vigore a decorrere dal I Gennaio 1994, Anno della o Famiglia. ANGELO card. SODANO Segretario di Stato Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 164 Provisiones pro familia PROVVIDENZE A FAVORE DELLA FAMIGLIA Per il personale in servizio alle dipendenze della Curia Romana, dello Stato della Città del Vaticano, della Radio Vaticana, e degli Organismi o E n t i esistenti e futuri anche non aventi sede nello Stato della Città del Va­ ticano, gestiti amministrativamente in modo diretto dalla Sede Apostolica e comunque alle dipendenze di t u t t i gli E n t i compresi nel campo di appli­ cazione delle norme per la disciplina della concessione dell'assegno per il nucleo familiare, sono disposte le seguenti provvidenze. TITOLO I Assegno per la nascita di figli Art. 1 Al dipendente, a motivo della nascita di un figlio, viene corrisposto un assegno di importo pari a due terzi della retribuzione (stipendio base + ASI + bienni) o della pensione del mese di nascita del bambino. Art. 2 Nel caso di p a r t o gemellare viene corrisposto un assegno di importo pa­ ri all'assegno di cui all'Art. 1 moltiplicato per il numero dei figli nati dal p a r t o gemellare. Art. 3 Nel caso entrambi i coniugi siano dipendenti vaticani, le provvidenze di cui agli Articoli 1 e 2 sono commisurate alla retribuzione o pensione di im­ porto più favorevole per i coniugi. Art. 4 Le stesse provvidenze di cui ai precedenti articoli sono corrisposte anche in caso di adozione di figli di età inferiore ad anni cinque. L'assegno di cui agli Articoli 1 e 2 dovrà essere correlato al mese del provvedimento di adozione del Tribunale. Acta Ioannis Pauli Pp. II 165 Art. 5 Alla domanda per l'assegno dovrà essere allegato il certificato di nasci­ ta e di battesimo o, in caso di adozione, copia integrale dell'atto di nascita dell'adottato rilasciato dall'anagrafe del Comune di appartenenza. TITOLO II Agevolazioni a tutela della maternità Le norme che seguono sono integrative delle vigenti disposizioni di tutela della maternità. Art. 6 Fino a tre mesi prima del parto, nel caso di gravi complicazioni della gestazione o di preesistenti forme morbose che si presume possano essere aggravate dalla gravidanza, sono disposti uno o più periodi di collocamen­ to in aspettativa per maternità in base ad apposita certificazione medica, confermata dalla Direzione dei Servizi Sanitari dello Stato della Città del Vaticano, che ne dispone la durata. Art. 7 È disposto, su richiesta dell'interessata, il collocamento in aspettativa per maternità della dipendente che abbia adottato un bambino o lo abbia ottenuto in affidamento, sempreché, in ogni caso, il bambino non abbia su­ perato al momento della adozione o dell'affidamento i sei anni di età. Tale aspettativa della durata di tre mesi ha inizio dalla d a t a dell'effet­ tivo ingresso del bambino nella famiglia adottiva o affidataria. Art. 8 Durante i periodi di aspettativa per maternità di cui agli Articoli 6 e 7 è corrisposta l'intera retribuzione, con esclusione dei compensi connessi con la presenza in servizio e con l'espletamento di specifiche funzioni ed il tem­ po trascorso in tali periodi è computato a t u t t i gli effetti correlati con l'an­ zianità di servizio. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 166 Art. 9 La dipendente madre, durante le malattie di figli od equiparati ai sensi dell'Art. 5 lett. c) delle norme per la disciplina della concessione dell'asse­ gno per il nucleo familiare, ha diritto, dietro presentazione di certificato medico, fino al compimento del terzo anno di età del bambino, ad assen­ tarsi dal lavoro. Durante i periodi di assenza la retribuzione viene ridotta complessiva­ mente dell'85%. Tali periodi sono computati a t u t t i gli effetti dell'anzianità di servizio e dell'eventuale t r a t t a m e n t o di quiescenza, previo versamento delle relative trattenute calcolate sull'intera retribuzione precedentemente goduta. Art. 10 Beneficia delle provvidenze di cui agli Articoli 7, 8 e 9 il padre, nel caso la madre si trovi nella condizione di completa impossibilità fisica di assi­ stenza al bambino, per decesso, separazione o abbandono del tetto coniu­ gale, ricovero ospedaliero ovvero stato invalidante temporaneo o perma­ nente accertati con giudizio insindacabile dal Collegio medico nominato dalla Direzione dei Servizi Sanitari dello Stato della Città del Vaticano in virtù della normativa vigente. TITOLO III Agevolazioni in favore di dipendenti con familiari disabili Art. 11 La dipendente madre nel caso di figli o equiparati ai sensi dell'Art. 5 lett. c) delle norme per la disciplina della concessione dell'assegno per il nucleo familiare, disabili in situazione di gravità, ha diritto, fino al compi­ mento del terzo anno di età del bambino, al collocamento in aspettativa successivamente a periodi di aspettativa fìssati da altre norme regolamen­ tari, con retribuzione mensile ridotta complessivamente del 7 0 % . Tale periodo di aspettativa è computato agli effetti dell'anzianità di servizio e dell'eventuale t r a t t a m e n t o di quiescenza, previo versamento delle relative ritenute calcolate sull'intera retribuzione mensile. Acta Ioannis Pauli Pp. II 167 Art. 12 Beneficia della provvidenza di cui all'Articolo precedente il padre, nel caso la madre si trovi nella condizione di completa impossibilità fìsica di assistere il minore, per decesso, separazione o abbandono del tetto coniuga­ le, ricovero ospedaliero, ovvero stato invalidante temporaneo o permanente accertati, con giudizio insindacabile, dal Collegio medico nominato dalla Direzione dei Servizi Sanitari dello S.C.V, in virtù della normativa vigente. Art. 13 I soggetti di cui agli Articoli 11 e 12 hanno diritto, in alternativa all'aspettativa, di fruire di due ore di permesso giornaliero retribuito fino al compimento del terzo anno di vita del bambino. Art. 14 Successivamente al compimento del terzo anno di vita del bambino di­ sabile, in situazione di gravità accertata, i soggetti di cui agli Articoli I l e 12 nonché il dipendente che assiste una persona appartenente al suo nucleo familiare, ai sensi dell'Art. 5 delle norme per la disciplina della concessione dell'assegno per il nucleo familiare, hanno diritto, ogni mese, a tre giorni di permesso retribuito, fruibili anche in modo continuativo, a condizione che la persona disabile in situazione di gravità non sia ricoverata a tempo pie­ no presso istituti specializzati. Art. 15 I soggetti di cui all'Art. 14 dovranno essere agevolati, compatibilmente con le esigenze di servizio, nell'orario giornaliero di lavoro. Art. 16 Agli effetti delle presenti disposizioni: a) E persona disabile colui che è portatore di una minorazione fisica, psichica o sensoriale stabilizzata o progressiva, che è causa di grave limita­ zione di funzioni psichiche o fisiche, con difficoltà di apprendimento o di relazione o di integrazione lavorativa nel contesto ambientale e sociale. b) Quando la minorazione singola o plurima riduce l'autonomia fìsica o psichica della persona, correlata all'età, in modo da rendere necessario un intervento assistenziale permanente continuativo e globale nella sfera 168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale individuale o in quella di relazione, la situazione (lo status) viene definito di gravità. c) L'accertamento clinico della disabilità e della connotazione di gra­ vità è effettuato da un Collegio medico nominato dalla Direzione dei Servi­ zi Sanitari dello S . C . V , e composto da esperti qualificati il cui giudizio è insindacabile. TITOLO IV Spese scolastiche Art. 17 Le provvidenze del presente Titolo sono disposte anche a favore dei titolari delle pensioni dirette o indirette erogate dalle Amministrazioni competenti. CAPO I Spese di iscrizione e frequenza di corsi di studio Art. 18 Sono deducibili dal calcolo del reddito del nucleo familiare, ai fini della determinazione dell'assegno mensile del medesimo, le spese sostenute nel­ l'anno per i componenti del nucleo familiare, a motivo di iscrizione e fre­ quenza di corsi regolari di studio in scuole di istruzione primaria, seconda­ ria, o di qualificazione professionale statali, pareggiate, parificate o legal­ mente riconosciute o comunque abilitate al rilascio di titoli di studio legali. CAPO II Assegni scolastici Art. 19 All'inizio di ogni anno scolastico, a titolo di contributo per l'acquisto di libri di testo, è concesso ai dipendenti che fruiscono dell'assegno per il nu­ cleo familiare, un assegno scolastico per ciascun componente del nucleo iscritto e frequentante corsi regolari di studio in scuole di istruzione secon­ daria o di qualificazione professionale statali, pareggiate o legalmente rico­ nosciute o comunque abilitate al rilascio di titoli di studio legali. Acta Ioannis Pauli Pp. II 169 Art. 20 Gli assegni scolastici competono nelle seguenti misure annuali, differen­ ziate in relazione allo scaglione di reddito corrispondente all'assegno per il nucleo familiare spettante al dipendente nel mese di agosto di ogni anno in base alla tabella di cui all'Art. 15, § 2 delle relative norme: a) per i dipendenti con livelli di reddito familiare ricompresi nei primi tre scaglioni d i reddito . . . L . 300.000 b) per i dipendenti con livelli di reddito familiare ricompresi nei secondi tre scaglioni d i reddito . . . L . 180.000 c) per i dipendenti con livelli di reddito familiare ricompresi nei restanti scaglioni d i reddito . . . . L . 90.000 Art. 21 Gli importi degli assegni scolastici sono rivalutati annualmente a decor­ rere dall'anno 1995 con effetto dal 1 luglio di ogni anno in misura pari alla variazione percentuale da applicarsi agli importi mensili dell'assegno per il nucleo familiare ai sensi dell'Art. 15, § 1 delle relative norme. Art. 22 Gli assegni scolastici sono corrisposti agli aventi diritto negli importi vigenti nel mese di ottobre di ogni anno con la retribuzione dello stesso mese. Art. 23 Le Amministrazioni competenti, di concerto tra loro, con propri prov­ vedimenti, approvano il modello uniforme di domanda per la concessione degli assegni scolastici e le certificazioni a corredo della medesima da pre­ sentarsi entro il 15 settembre di ogni anno. TITOLO V Disposizioni finali Art. 24 Le provvidenze a tutela della famiglia di cui ai Titoli precedenti non concorrono a formare la base imponibile delle contribuzioni previdenziali ed assistenziali e non si computano nel reddito ai fini della concessione del­ l'assegno per il nucleo familiare. In Secret. Status tab., n. 334.865JG.N. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 170 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus P p . II per Apostolicas sub plumbo Litteras iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit videlicet: die 29 Aprilis 1993. — Metropolitanae Ecclesiae Naxiensi, cui unitae sunt sedes Andrensis, Tinensis et Myconensis, R. D. Nicolaum Printesis e clero dioecesano. — Titulari episcopali Ecclesiae Aurusulianae R. D. Kamal H a n n a Bathish e clero dioecesano, quem constituit Auxiliarem Patriarcatus Hiero­ solymitani latinorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Simininae R. D. Iacintum Boulos Marcuzzo e clero dioecesano, quem pariter constituit Auxiliarem eiusdem Patriarcatus Hierosolymitani. — Titulari episcopali Ecclesiae Chonochoritanae R. D. Iosephum Khoury e clero eparchiali Tripolitano Maronitarum, quem constituit Visi­ tatorem Apostolicum pro christifidelibus Ecclesiae Antiochenae Maronita­ rum in Europa septemtrionali et occidentali degentibus. die 2 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae S. Nicolai Chicagiensi Ucrainorum R. P. Michaelem Wiwchar C.SS.R. — Titulari episcopali Ecclesiae Sicilibbensi R. P. Rogerum Franceschini O.F.M. Cap., quem praefecit Vicariatui Apostolico Anatoliensis. die 25 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Neotoniensi Graecorum Melkitarum Exc.mum P. D. Ioannem Adel Elya B.S., hactenus Auxiliarem eiusdem eparchiae. Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 171 ASSENSUS PONTIFICIUS Sanctissimus Dominus noster Ioannes Paulus P p . II assensum ad nor­ mam cann. 182 § 3-4 et 185 CCEO sequentibus provisionibus episcopalibus a Synodis Ecclesiarum canonice peractis dedit: In Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Maronitarum die 29 Aprilis 1993. — Metropolitanae Ecclesiae Tripolitanae Maronita­ rum R. D. Gabrielem Toubia e clero eiusdem eparchiae. In Synodo Episcoporum Ecclesiae Ucrainae die 20 Aprilis 1993. — Cathedrali Ecclesiae nuper erectae KolomyiensiChernivcensi Exc.mum P. D. Paulum Vasylyk, hactenus Auxiliarem epar­ chiae Stanislaupolitanae. — Cathedrali Ecclesiae nuper erectae Ternopolitanae, R. P. Michaelem Sabryha C.SS.R. — Cathedrali Ecclesiae nuper erectae Zborovensi, R. P. Michaelem Koltun C.SS.R. NOMINATIO Lato decreto a Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, Sanctissimus Dominus noster Ioannes Paulus P p . II renuntiavit: die 2 Iulii 1993. — Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Sedis » eparchiae S. Georgii Martyris Romenorum in Can­ ton R. D. Ioannem Michaelem Botean e clero eparchiali. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 172 CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i LAUDEN. DECRETUM Beatificationis Serri Dei Caesaris Mariae Barzaghi, Sacerdotis Congregationis Clericorum Regularium S. Pauli (Barnabitarum) (1863-1941). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Sunt presbyteri in Ecclesia et pro Ecclesia velut repraesentatio sacra­ mentalis Christi Capitis et Pastoris: cuius verba cum auctoritate procla­ mant, cuius misericordis indulgentiae gestum salutem offerentem imi­ t a n t u r , idque in Baptismate praesertim, in Paenitentia, in Eucharistia; eiusdem item exercent dilectionem et sollicitudines, usque ad totale sui do­ n u m pro grege, quem in unitatem congregant et ad Patrem perducunt per Christum in Spiritu. Uno verbo, exsistunt et operantur pro Evangelio mundo nuntiando, et nomine et persona Christi Capitis et Pastoris, ad Ecclesiam ipsius aedificandam » (IOANNES PAULUS II, Adh. Apost. Postsyno­ dalis Pastores dabo vobis: AAS L X X X I V [ 1 9 9 2 ] , 6 8 0 ) . Christi Capitis et Pastoris splendida imago sacerdos fuit Caesar Maria Barzaghi, qui vitae exemplo atque apostolatus operibus Evangelii lumen diffudit efficaciterque regni Dei interfuit incremento. Comi is natus est die 28 mensis Martii anno 1 8 6 3 a legitimis coniugibus Iosepho Antonio Barzaghi et Margarita Trombetta; postero die Baptisma­ tis sacramentum accepit et anno 1 8 7 1 Confirmationis. Ad humanam christianamque eius formationem utiliter pii parentes contulerunt, Clerici Re­ gulares a Somascha Comensis ephebei Gallio ac Patres Barnabitae Instituti a P a t r e Aloisio Maria Villoresi Modiciae conditi et recti. Ad sacerdotium vocatione animadversa, obtinuit a patre ut ingredi posset anno 1 8 7 8 Con­ gregationem Clericorum Regularium Sancti Pauli (Barnabitarum), in qua Congregatio de Causis Sanctorum 173 propter suas optimas humanas facultates, in vita spiritali diligentiam atque disciplinae observantiam inde ab initio eminuit. Anno 1879 vota simplicia nuncupavit et anno 1883 sollemnia. Studia theologica Romae exercuit, ubi est presbyter ordinatus die 19 mensis Iunii anno 1886. Eodem anno Superiores eum ad Laúdense ephebeum destinaverunt inque urbe illa multum atque multiplicem explicavit apostolatum, ob quem vocatus est « Laudis apostolus ». In sua religiosa Communitate non paucis est functus muneribus, in quibus hospitum et infirmorum praefecti, alumnorum magi­ stri, discreti, vicarii, confessarii et praedicatoris atque aliquamdiu Longo­ bardiae visitatoris generalis. Sed diutius munus explevit praeceptoris religionis in scholis publicis et praesertim litterarum (in quibus doctor est renuntiatus apud Studiorum Universitatem Taurinensem) in gymnasio et lyceo memorati ephebei. Moderatione atque amabilitate formationem mo­ ralem, religiosam et mentium discipulorum curavit, a quibus est magni ha­ bitus. Alumnis Barnabitis oboedientiam promptam et alacrem inculcabat, spiritum sacrificii et animi intentionis, Regulae amorem iisque hanc vitae proponebat rationem: « Solum Dei honorem, purum proximi amorem, ple­ nam sui contemptionem ». Pastorali caritate impulsus indefatigabilis fuit in Evangelii luce diffundenda in aetatis suae societate inque redemptionis bonis populo largiendis. Peculiari modo sedulus fuit in praedicando Dei verbo diversis in locis, mul­ tos adipiscens spiritales fructus; ministerio audiendarum peccatorum con­ fessionum cum prudentia se dedidit; de pauperibus, aegrotis, senibus, in carceribus inclusis et peccatoribus constanter sollicitus fuit. Pro iuventutis christiana formatione, circulos instituit (verbi gratia, Circulum « Carolus Pallavicino ») et consociationes; sodalicia ad corporis exercitationem per­ tinentia, montanos et marinos secessus constituit. Quilibet ordo socialis, artes profitentes, operarii, agricolae eius sacerdotalis cordis bonitatem experti sunt, et ubicumque poterat proximo utilis esse, ibi adfuit, prompte et humiliter exsequens misericordiae spiritalis et corporalis opera. Etsi continuo occupatus erat in animarum servitio nec fatigationem ostendebat, nec quemquam reiciebat; immo, sui ipsius oblitus, omnibus omnia fiebat, laetus regni Dei auctui cooperari. Fundamentum eius aposto­ licae navitatis erant solidissima fides et ardens caritas, quas alebat cotidie pia divinorum mysteriorum celebratione, deprecatio, meditatio et insignis erga Eucharistiam atque Virginem Mariam pietas. Ipsa didactica et pasto­ ralia negotia illi multo auxilio fuerunt ad progressus faciendos in Christi imitatione, supremi animarum Pastoris, et ad testificandas mundo Evange­ lii pulchritudinem atque divitias. Constanter cupivit in via christianae per­ fectionis proficere; quam ob rem omni tempore Dei voluntatem faciebat, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 174 ut aliis utilis esset talenta multiplicabat caelitus accepta, quodlibet fugieb a t peccati genus, Ecclesiam atque R o m a n u m Pontificem magno prosequebatur amore, cum diligentia Regulam observabat et vota religiosa quae susceperat. Totus esse voluit Dei et animarum idque est egregie assecutus, adeo ut fratres sodales, auctoritates ac populus eum carissimum haberent et verum ducerent sanctum. Post eius mortem, quam pie obiit die 3 mensis Maii anno 1941, sancti­ tatis fama crescere perrexit et confirmari; quapropter Episcopus Laudensis Causae canonizationis initium fecit per celebratum anno 1949 processum ordinarium informativum. Decreto super Causae introductione promulgato (die 14 mensis Martii anno 1966), apud eandem Curiam Laudensem est processus apostolicus instructus annis 1968-1969, cuius auctoritas et vis probata est die 9 mensis Iulii anno 1971. Apparata Positione super virtuti­ bus, eventu cum prospero Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus die 9 mensis Martii anno 1993. Patres Cardinales deinde et Epi­ scopi in Sessione Ordinaria die 15 sequentis mensis Iunii habita, Causae Ponente Exc.mo Domino Paulino Limongi, Archiepiscopo titulari Nicaeensi in Haemimonto, professi sunt Servum Dei Caesarem Mariam Barzaghi heroum in modum explicavisse virtutes théologales, cardinales et iis adnexas. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinali infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Caesaris Mariae Barzaghi, Sacerdotis Congregationis Clericorum Regula­ rium S. Pauli (Barnabitarum), in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 8 S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 175 II KANDIEN. seu GOANA DECRETUM Beatificationis Ven. Servi Dei Iosephi Yaz, sacerdotis Instituti Oratorii Sancti Philippi Nerii (1651-1711). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Iosephus Vaz, sacerdos Oratorii Sancti Philippi Nerii, n a t u s est die 21 mensis Aprilis anno 1651 Benaulimi, in Indiae dioe­ cesi Goana. Presbyter ordinatus anno 1676 pluribus in locis ministerium exercuit, peculiarem curam ostendens de iuventute educanda atque impen­ sam erga Virginem Mariam pietatem. Animarum salutis studio impulsus Sri Lanka petivit, ubi in periculis et incommodis immensam ac fructuosam explicavit industriam missionalem. Laboribus confectus Kandii obiit die 16 mensis Ianuarii anno 1711, ampla clarus sanctitatis fama. Paucis post annis est canonizationis inita Causa et, mensis Maii die 13 anno 1989, Summus Pontifex Ioannes Paulus II edixit sacerdotem Iose­ phum Vaz heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adne­ xas exercuisse. Cum leges, quae nunc vigent, praescribant ut ad beatificationem obti­ nendam Servorum Dei necessario miraculum approbetur eorum interces­ sioni tributum, Causae Postulatio Congregationis de Causis Sanctorum iudicio miram permisit coniectam sanationem in India p a t r a t a m et preci­ bus ascriptam memorati Venerabilis Servi Dei. Sanatio attinet ad domi­ nam Quiteriam Carmelam da Pietade Noronha, domino Damiano da Costa nuptam, quae mense Aprili anno 1938 gravidata, post quattuor menses coepit haemorrhagiis laborare, quam ob rem abortum facere periclitabatur. In Bangalorense valetudinarium a Sancta Martha denominatum deducta est ibique duabus mansit hebdomadis eiusque condiciones sunt stabiles fac­ tae. Attamen uno duobusve post mensibus haemorrhagiae rursus exortae sunt et aegrotae condiciones difficillimas reddiderunt. Postquam est in Goanum nosocomium deducta Escobar appellatum, diagnosis facta est de placenta praevia, et clinicorum praepositus gravem esse casum significavit. Die 26 mensis Novembris, haemorrhagia ingravescente, cogitatum est de p a r t u Caesareo experiendo, quae sectio id temporis peculiariter periculosa Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 176 habebatur. Priusquam haec fieret, aegrotae familiares atque amici divinum auxilium cum fiducia invocaverunt per intercessionem Servi Dei Iosephi Vaz, salutem postulantes matris et nascituri. Insequenti mane, die 27 men­ sis Novembris, repentino et inexplicabiliter haemorrhagiae terminatae sunt sine ulla chirurgica sectione et eiusdem diei vesperi naturaliter, per par­ tum podalicum, infans ortus est praematurus, vivus atque vitalis, qui est Cosmas vocatus quique est hodie sacerdos. De hac sanatione anno 1991 apud Curiam Goanam inquisitio canonica est instructa, cuius auctoritas et vis est per decretum probata die 18 men­ sis Octobris eodem anno promulgatum. Anno 1992, mensis Octobris die 28, acta est sessio Consilii Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, cuius sodales hanc de sanationis ratione sententiam dixerunt: « Celeris et perfecta haemorrhagiae cessatio quam effectus partus est secutus in exhibitione podalica. Eventus hic est pro nostra scientia inexplicabilis ». Mensis Februarii die 19 anno 1993 Consultorum Theologorum Congressus Peculia­ ris est habitus et die 4 mensis Maii eodem anno Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Em.mo Cardinali D. Simone Lourdusamy. Et, in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more' convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Servo Dei Iosepho Vaz, Sacerdote Instituti Oratorii Sancti Philippi Nerii, videlicet de celeri et perfecta sanatione Quiteriae Carmelae da Pietade Noronha Costa ab haemorrhagia in partus laboribus. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 177 III MADISONEN. DECRETUM Beatificationis Servi Dei Caroli Samuelis Mazzuchelli, O.P., missionarii apostolici et fundatoris Congregationis Sororum Dominicanarum a S. Rosario de Sinsinawa (1806-1864). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Missionarius quis sit, quibusve excellât praerogativis, integre declarat Concilium Vaticanum II huiusmodi definitione et adhortatione: Speciali vocatione signatur, qui congrua naturali indole praeditus, dotibus et inge­ nio idoneus, paratus est ad opus missionale suscipiendum... At vero vocan­ ti Deo homo respondere debet tali modo ut, carni et sanguini non acquie­ scens (cf. Gal 1, 16), t o t u m sese devinciat operi Evangelii... P a r a t u s esse debet ad vitam stare vocationi suae, renuntiare sibi et omnibus quae hu­ cusque sua habuit... Annuntians Evangelium in gentibus, cum fiducia no­ t u m faciat mysterium Christi, pro quo legatione fungitur (cf. Eph 6, 9), scandalum crucis non erubescens. Vita revera evangelica, in multa patien­ tia, in longanimitate, in suavitate, in caritate non ficta (cf. 2 Cor 6, 4), testimonium reddat Domino suo, si necesse est, usque ad sanguinis effusio­ nem (cf. Decretum de activitate missionali Ecclesiae Ad gentes, 23-24). Quam ad normam iugiter vitam dirigere sibi praestituit Carolus Caietanus Samuel, civis Mediolanensis, paenultimus e sexdecim liberis Aloysii Mazzuchelli et Racheiis Merlini: qui die 4 mensis Novembris, anno 1806, natus est et baptizatus. In paterna domo, religione et censu commendabili, crevit puerulus: at vix sex annorum, matre demortua, Lugani alumnus factus est in collegio, quod Clerici Regulares a Somascha moderabantur. Septimum supra decimum annum aetatis cum attigisset, in Ordinem Fra­ t r u m Praedicatorum ut ascisceretur postulavit; et in conventu Faventino, tempore probationis acto, die 6 mensis Decembris, anno 1824, solemnia vota nuncupavit. Subinde Romae ad S. Sabinam, pervetustum et vene1 2 - A A S. 178 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale randum sui Ordinis locum, quattuor annos philosophiam ac theologiam didicit. Nondum diaconus erat cum, appellante D. Eduardo Fenwick, O.P., epi­ scopo Cincinnatensi, a vicario generali F r a t r u m Praedicatorum institutus est « missionarius Americae Septentrionalis », quo advenit vergente anno 1828. In conventu de Somerset (Ohio) studiorum curriculum perfecit et die 5 mensis Septembris, anno 1830, ab eodem episcopo ad presbyteratus gra­ dum sublevatus est. Cuius etiam mandatu, audax incepit missionale munus in latissima superiori regione, Canadiae fines attingente. Tribus tunc eam incolebant Indorum aborigenum Menominee et Winnebago dictorum, pro quibus, alacri voluntate nullisque attritus aerumnis, « omnibus omnia sese fecit » (1 Cor 9, 22): ut catechesim traderet, sacramenta administraret, mo­ res renovaret. Difficile ideo dictu quot quantaque pertulerit dum, per pra­ ta, lacus et flumina, longissima et ipse solus confidebat itinera, loca adibat impervia, caeli asperitatem, cibi ac somni penuriam perpetiebatur. Quas molestias nec recusabat cum, peccata sua confitendi causa, longius ei opus erat ire. « Virtutem ergo et fortitudinem a Deo impetravit, ut cognosceret in multo experimento tribulationis et altissimae paupertatis abundantiam esse gaudii » (Ad gentes, n. 24). Nec illis in partibus tantum, sed pariter cum ad meridianam perrexit vallem, fluminis Mississippi copiosis feracem aquis, inter hodiernos Status Foederatos, Wisconsin, Illinois et Iowa. Prae­ ter enim nativos accolas, multi inerant undique demigrantes qui, ob effossum plumbi metallum, ditiori fruebantur victu, egentes tamen religionis auxiliis. Quos igitur erudi vit in fide, verbo et scripto assidue: catholicam insuper doctrinam recto et prudenti cum iudicio explanando, cum ad alius christianae confessionis praecepta animadvertendum erat. Nec minus architectonicae artis peritus, viginti aedificavit sacra templa: quorum Dubuquense cathedrale affabrius factum hodieque admiramur. Apostolica sua t a m laudabili navitate, pro vide cum aliis interfuit ut in Cincinnatensi latissima dioecesi novae inscriberentur Ecclesiarum diciones quarum prima, scilicet Detroitensis, anno 1833 s t a t u t a est; alia Dubuquensis, anno 1837, cuius factus est vicarius generalis; tertia demum Milvaukiensis, anno 1843. H a r u m primi antistites, alii ex alia natione oriundi, ita­ licum missionarium magni habuerunt. Ceterum, quinam fuerint eius apo­ stolici actus, bene compertum et nos habemus ex ipsius libro, cui titulus «Memorie istoriche ed edificanti di un missionario apostolico dell'Ordine dei Predicatori, fra varie tribù di selvaggi e fra i cattolici e i protestanti negli Stati Uniti d'America » (Milano, 1844). Qui fuerunt actus intrepidi Congregatio de Causis Sanctorum 179 praeconis, ex fide et oboedientia missi, quandoque vero ex animi cruciatu operantis, cum unius alteriusve superioris de illo discreparet iudicium et iussum. Anno 1844 Romam re versus, a Gregorio P p . XVI, qui eum titulo et onere « missionarii apostolici » insignivit, facultates petiit alteram instituen­ di Ordinis Praedicatorum Provinciam, intra limites dioecesium quas supra diximus. Cum hoc beneplacito de more copulata est licentia d a t a ab Ordi­ nis magistro Angelo Ancarani, qui fratrem Carolum Samuelem commissa­ rium generalem elegit. Propositum enim sibi esse fatebatur missionarius, formandi futuros Dei verbi ministros, iuventam catholica religione erudien­ di, et sacerdotes adiuvandi pro dioecesibus nuper constitutis. Non unum cordis angorem, nec unum mentis dubium, ad officium com­ missarii obeundum passus est: sive propter quosdam infensos sodales, sive propter demissam suipsius in arte gubernandi aestimationem. Huic officio ergo post quinque annos ultro abdicavit, quater postquam rogasset supre­ mum Ordinis moderatorem: una missionarii vice denuo functurus. Quam sibi solam putavit rationem proficue agendi quocumque ex oboedientia mitteretur. Ut ergo in pristinum munus semet impenderet, assentiente priore pro­ vinciali Sadoc Alemany, anno 1850 pagum Benton vulgo dictum adivit, prope Sinsinawa Montem (Wisconsin) ubi conventum cum quadam scien­ tiarum academia construxerat et sororum congregationem a S. Rosario appellatam annis 1847-1849 fundaverat. Quam, praeter antiquam Tertii Ordinis Praedicatorum regulam, anno 1860 legibus ditavit locis et tempori­ bus accommodatis. Sororum etenim sociata opera voluit adolescentium fe­ minarum religiosae curae prospicere. Ipsemet amussim pastorali officio continuo fungebatur usque ad mortem, cui placide et sancte obviam factus est in loco Benton, die 23 Februarii, anno 1864. Huius strenui « Evangelii praeconis », ita a Ioanne P p . X X I I I laudati, gesta et fama cum essent rite cognita per Commissionem historicam ad normam iuris institutam, Madisonensis episcopus anno 1966 mandavit ut processus informativus construeretur, adiectis rogatorialibus Dubuquensi, Milvaukiensi et Mediolanensi. De scriptis revisis decreto anno 1976 lato, in Congregatione de Causis Sanctorum apparata est Positio super vita, virtu­ tibus et fama sanctitatis: de cuius valore Consultores Historici anno 1990 uno ore favorabili senserunt. Postea anno 1993, die 26 mensis Ianuarii, adunatus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Quorum cum fuisset pariter favens iudicium, deventum est, die 20 mensis Aprilis, ad Sessionem Ordinariam P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, in qua Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 180 E.mus D.nus E d m u n d u s Szoka, Causae Ponens, diligenter retulit. Fausto sane exitu, iudicium prolatum est. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis virtutibus Servi Dei decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierna die Cardinalibus infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque adstantibus, Beatis­ simus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Carolis Samuelis Mazzuchelli, sacerdotis professi ex Ordine Praedi­ catorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis PARISIEN, seu MASSILIEN. DECRETUM Beatificationis Servi Dei Friderici Ozanam viri laici (1813-1853). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio de Causis Sanctorum 181 « Vocatio christifidelium laicorum ad sanctitatem secum fert ut vita se­ cundum Spiritum exprimatur speciatim se inserendo in rebus temporalibus et participando in navitatibus terrenis. Iterum Apostolus admonet: " E t omne quodcumque facitis in verbo a u t in opere, omnia in nomine Domini Iesu gratias agentes Deo Patri per ipsum" (Col 3, 1 7 ) . Et Concilium, dum verba apostoli ad christifideles laicos accommodât, graviter asseverat: « Neque curae familiares neque alia negotia saecularia extranea debent esse a spirituali vitae ratione » (IOANNES PAULUS I I , Adhort. Apost, post-syno­ dalis Christifideles laici, 1 7 : AAS LXXXI [ 1 9 8 9 ] , 4 1 8 - 4 1 9 ) . Erga officia baptismalia fidelis, Servus Dei Fridericus Ozanam cum ardore et perseverantia Christi exempla et praecepta secutus, Evangelii lu­ men diffudit in communione cum Ecclesia, fervidam navavit operam regno Dei in societate aetatis suae aedificando, perfecte coniugis ac patris mune­ re functus, culturae christianae apostoli, caritatis in pauperes et in aegro­ tos testis. Ita, in mundo vivens, cum tamen mundi non esset, ac terrenas navitates participans, secundum Dei voluntatem, verus fuit fidei missiona­ rius et libero cum corde celerique gradu iter fecit in sanctitatis via atque, summa cum magnanimitate, praeceptum Domini servavit: « Estote ergo vos perfecti, sicut Pater vester caelestis perfectus est » (Mt 5, 4 8 ) . Mediolani is est natus die 23 mensis Aprilis anno 1 8 1 3 a legitimis Galli­ cis coniugibus Ioanne Antonio Ozanam, medico, et Maria Nantas, qui eum solida imbuerunt humana christianaque educatione atque ad Dei pauperumque amorem direxerunt. Gratia in baptismo accepta ac diligenter a bo­ nis parentibus exculta fertile invenit in puero solum et mox copiosos edere coepit fructus. Lugduni, quo familia migraverat, discipulus fuit Ephebei Regii. Excel­ lentibus eminuit intellectus facultatibus et singulari officii sensu exitusque est splendidos adeptus ac, demum, baccalaurei diploma. Eodem tempore sedulo suam curavit moralem religiosamque formationem et pietatem atque molestas, etsi non voluntarias, vicit temptationes contra fidem. Dum Lutetiae Parisiorum in iuris studium incumbebat, perdidicit solidavit que — per assiduam sacramentorum frequentiam, deprecationem, veritatis cul­ tum, boni amorem et propinquitatem mundi catholici primorum — suam cum Deo coniunctionem et fecundam iniit apostolicam industriam, t o t a m ad Dei gloriam et animarum salutem intentam. Inter amicos et alumnos beneficam exercuit efficacitatem et signum factus est eis. Animose ac probe fidem testificatus est suam in Studiorum Universitatis ambitu inque societate, saepe Ecclesiae adversis. Persuasum habens renovationi religio­ sae Galliae necesse esse fidei testimonium compleri testimonio caritatis pro 182 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ordinibus egentioribus, institutioni interfuit clarae ac bene meritae Societa­ tis Sancti Vincentii de Paul (die 2 3 mensis Aprilis anno 1 8 3 3 ) , cuius alacer fuit praesidis vicarius. Iis annis patrocinatus est etiam Conferentiarum constitutioni, quae in Parisiensi ecclesia Dominae Nostrae agebantur et ini­ tio ab insigni oratore Patre Henrico Dominico Lacordaire habitae sunt. Doctoris gradum in iurisprudentia consecutus, Lugdunum rediit. Causas actitavit et iuris mercatorii fuit praeceptor, deinde, suas sequens naturales curas, ad doctoris in litteris dignitatem pervenit et litterarum externarum factus est professor Lutetiae Parisiorum apud Studiorum Universitatem Sorbonensem necnon rhetoricae apud Ephebeum Stanislas. Institutionem viam habuit ad Christianismum defendendum et veritatem fidemque catholicam disseminandam, praesertim inter iuvenes. Diligenter scholas praeparabat exponebatque cum fervore; suas disciplinarum notiones conti­ nenter augebat etiam frequentibus ad diversas Europaeas nationes itineri­ bus; non paucas edidit lucubrationes, semper spiritu refertas apologetico et apostolico. Cum eminentibus culturae et Ecclesiae viris amicitiam fecit, a quibus magni est aestimatus. Aliquamdiu vitam consecratam sibi finxit, sed postea intellexit se voca­ ri ad Deo Ecclesiaeque serviendum in matrimonio et, mensis Iunii die 2 3 , anno 1 8 4 1 , uxorem duxit Mariam Iosepham Ameliam Soulacroix, quacum intima cum amoris ac propositorum communione vixit. Simul familiam suam fecerunt parvam domesticam ecclesiam et personalis sanctificationis scholam. Ex coniugio filia orta est, Maria appellata, quae Dei Servum habuit patrem pro exemplo accipiendum. Bene officia familiaria temperavit cum professoriis et ecclesialibus, quae maxima cum assiduitate, aequabilitate altoque christiano spiritu est exse­ cutus. Fidem habuit vitae suae lumen, animae respirationem, actuum ducem. Firmiter credidit in divinam revelationem et in Ecclesiae magiste­ rium, ac indefatigabilis fuit in verbi Dei christianarumque veritatum fer­ mento in mundum ferendo. Egregie verba, quibus Dominus suos est allocu­ tus discipulos, explicavit: «Vos estis sal terrae... Vos estis lux mundi » (Mt 5, 1 3 - 1 4 ) et humiliter ac naviter Ecclesiae munus participavit, id ad effectum deducens, quod Concilium Vaticanum II postmodo de laicis scri­ psit: « Apostolatum reapse exercent sua operositate ad evangelizationem ac sanctificationem hominum et ad rerum temporalium ordinem spiritu evan­ gelico perfundendum ac perficiendum, ita ut eorum operositas in hoc ordi­ ne testimonium Christi manifeste perhibeat et ad salutem hominum inser­ viat » (CONC. OECUM. VAT. II, Decr. de Apostolatu Laicorum Apostolicam actuositatem, 2 ) . Congregatio de Causis Sanctorum 183 A iuventute cum Deo ambulavit, quem toto corde dilexit, tota anima, totis viribus (cf. Lc 10, 27). Caritate impulsus coniunctionem coluit cum Domino per deprecationem, fervidam in Eucharistiam inque Virginem Ma­ riam religionem, veritatum aeternarum meditationem, accuratam munium cotidianorum exsecutionem, amorem erga Ecclesiam, Romanum Pontifi­ cem, Episcopos et opera apostolica. Ut Deo placeret continuos progressus fecit in Christi imitatione et in oboedientia eius voluntati; quodlibet pecca­ ti genus vitavit et vitii; suae indoli est moderatus, liberum servavit cor ab inanibus mundi et fluxis terrae bonis; sapienter talenta multiplicavit caelitus accepta (cf. Mt 25, 15 ss.), quae omnia in Christi regnum impendit et in proximi utilitatem, in quo Domini imaginem videbat. Similiter ac Pater caelestis, « qui solem oriri facit super malos et bonos et pluit super iustos et iniustos » (Mt 5, 45), Servus Dei caritatem suam non circumscripsit, et studiosissimus fuit atque observantissimus familiarium, amicorum, discipu­ lorum, indigentium, peccatorum, inimicorum. Spiritus eius, actioni Spiritus Sancti semper obsequens, Dei paternitatem et Ecclesiae maternum nomen referebat quodammodo, quae « omnes infirmitate humana afflictos amore circumdat, imo in pauperibus et patientibus imaginem Fundatoris sui pau­ peris et patientis agnoscit, eorum inopiam sublevare satagit et Christo in eis inservire intendit » (CONC. OECUM. VAT. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 8). Non aliter Servus Dei fecit, qui plene et ardenter So­ cietatis Sancti Vincentii de Paul proposita coluit et operibus, verbo atque scriptis pauperes adiuvit et christianorum fovit curam de membris Domini patientibus. Hominum ac societatis temporis sui necessitatibus occurrit in animo ge­ rens spei in Deo lumen et divinae Providentiae fiduciae. Magnitudo et gra­ vitas maiorum spiritalium ac socialium, quae ante se habebat, eius servien­ di voluntatem non debilitaverunt nec effecerunt ut dubitaret de Christo potestatem tenebrarum victuro. Idcirco, humiliter et generose semen se vit ubique veritatis, bonitatis, fidei et caritatis, certus gratiam esse illud pro­ di turam et m a t u r a t u r a m . His persuasionibus nisus, constans in labore apo­ stolico fuit, fortis et patiens in difficultatibus, laetus in incommodis, serenus in acerbitatibus et etiam in morbo, qui eum amovit a praeceptione et ad mortem praeparavit, magnam servavit interiorem tranquillitatem. Sciens veram patriam in caelis esse (cf. Phil 3, 20), vitam exoptavit aeter­ nam nec quidquam necessarii praetermisit et utile ut eam consequeretur. Vir iustus et prudens, Deo dedit, quod Dei est et homini quod hominis (cf. Me 12, 17), omnique in casu bonum elegit et malum fugit, et suis viri­ bus non fisus, non erubescens se aluit in eo, quod egreditur de ore Domini Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 184 (cf. Dt 8, 3) et de fontibus gratiae sitim explevit. I t a magnas sibi peperit interiores divitias et thesaurum cumulavit in caelo, quo longum post mor­ bum ivit gavisum, die 8 mensis Septembris anno 1853, dum Massiliae ver­ sabatur. Sanctitatis fama, quam sibi vivus comparaverat, est post eius mortem confirmata et aucta, praesertim in Societate Sancti Vincentii de Paul. Cau­ sa canonizationis inita, processus ordinarius apud Curiam archiepiscopalem Parisiensem est celebratus annis 1925-1928. Anno 1949 decretum promul­ gatum est super scriptis Servi Dei et anno 1954 decretum super Causae in­ troductione. Deinde, annis 1955-1956 est processus apostolicus instructus. Apparata Positione, sunt secundum normas inspectae virtutes. Die 18 mensis Decembris anno 1992 Congressus Peculiaris Consultorum Theologo­ rum est actus, Fidei Promotore Generali praesidente. Patres Cardinales deinceps et Episcopi in Sessione Ordinaria die 4 mensis Maii habita anno 1993, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Francisco Pironio, Ser­ vum Dei Fridericum Ozanam heroum in modum virtutes théologales, car­ dinales iisque adnexas exercuisse professi sunt. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Friderici Ozanam, vin laici, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . © Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 185 V PONTISCURVI seu SORANA DECRETUM Beatificationis Servi Dei Iosephi a Iesu et Maria (in saec.: Vincentii Pesci), Sacerdotis professi Congregationis Passionis Iesu Christi (1853-1929). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Superiores, rationem pro animabus sibi commissis reddituri (cf. Heb 1 3 , 1 7 ) , voluntati Dei in munere explendo dociles, in spiritu servitii pro fratribus auctoritatem exerceant, ita ut caritatem qua Deus illos diligit exprimant. Subditos regant qua filios Dei et cum respectu personae hu­ manae, illorum voluntariam subiectionem promoventes » (CONC. OECUM. VAT. II, Decretum de accommodata renovatione vitae religiosae Perfectae caritatis, 1 4 ) . H a n c perfectam superioris imaginem expressit Servus Dei Iosephus a Iesu et Maria, qui multos per annos muneribus est functus magni momenti in sua religiosa familia, omnium vere se habens servum (cf. Mt 2 0 , 2 7 ) . Ortus est Servus Dei in oppido patrio sermone Filettino appellato, intra dioecesis Anagninae fines, Idibus Septembribus anno 1 8 5 3 , a nobilibus Francisco Pesci et Iosepha Petruzzi, et eiusdem mensis die 15 baptizatus est, Vincentius Franciscus Ernestus Bernardinus vocatus. Post initialem in familia educationem ludumque elementarium missus est ad clarum P a t r u m Scholarum Piarum ephebeum Anagninum, ut studia continuaret, ibique mansit annis scholasticis 1 8 6 4 - 1 8 6 8 . Ad familiam reversus semper fratribus atque oppidi iuventuti aedifica­ tioni fuit et exemplo, praesertim sua pietatis vita, peculiari insigni religio­ ne erga Eucharistiam, Sacrum Cor Iesu et Immaculatam Virginem. Interea philosophiae studium iniit, illius loci sacerdote moderante simulque avunculus Aloisius Petruzzi, oppidi Filettino pharmacopola voluit illum ad suam instituere professionem, eo consilio, ut illum in ea heredem relinque- 186 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ret, exercitationis quoque ei tempore parato in insigni Romano pharmacopolio. Anno 1873 ad militiam evocatus, brevi post tempore aegrotationis in militari Romano valetudinario, per trium mensium spatium est castrorum stativorum vitam expertus anno 1875; deinde domum rediit in suis altis religiosis persuasionibus confirmatus. Avunculi pharmacopolae amplae he­ reditatis oblatione recusata, si vitam matrimonialem instituisset, iuvenis Vincentius, id temporis viginti quattuor annos natus, explicite voluntatem significavit se totum Deo consecrandi in vita religiosa, ut deinde sacerdo­ tium adiret, t a m multarum animarum salutem respiciens. Ut suam vocationem ad effectum adduceret generosus iuvenis austeram elegit Regulam Sancti Pauli a Cruce, Congregationem Passionis Iesu Chri­ sti ingressus. Pridie Idus Novembres anno 1877 dilectam reliquit familiam et locum in quo natus erat ac recessum novitiatus adiit Sanctae Mariae de Pugliano apud Palianum in dioecesi Praenestina situm. Die 30 mensis No­ vembris insequenti vestem religiosam induit novumque cepit nomen Iose­ phum a Iesu et Maria, canonicum inchoans novitiatum. Etsi maior esset aetate ceteris sodalibus fratribus novitiis, optime tamen ad scrupulosam et assiduam disciplinam anni probationis se accommoda vit, et brevi novitius factus est exercitatus atque pro exemplo accipiendus. Ob id ipsum frater Iosephus R o m a m missus est ad novitiatum generalicium, quandoquidem in recessu Sanctorum Ioannis et Pauli ad Caelium montem illum voluit Bea­ tus Bernardus M. Silvestrelli, Congregationis Praepositus Generalis. I t a Dei Servus Calendis Decembribus anno 1878, apud Sancti Conditoris sepulcrum professionem perpetuam fecit, secundum illius temporis ius, tribus consue­ tis votis religiosis voto addito Congregationis proprio, videlicet « in cordi­ bus fidelium gratam propagandi Passionis Domini memoriam ». Subsequentibus annis Servus Dei ad diversos recessus est missus suae religiosae Provinciae, a Virgine Perdolente denominatae, quae conventus comprehendebat Latii meridiani et Campaniae, ut ibi philosophiae discipli­ n a m atque theologiae percoleret, respectu sacerdotii. Intimo cum spiritus gaudio vehementique cum fervore die 23 mensis Decembris anno 1882 Ser­ vus Dei in sacello Verulani episcopii presbyteratum accepit. Primam cele­ bravit Missam insequenti die Domini natali in ecclesia recessus Sancti Sosii martyris, apud Fabrateriam (in Frusinati provincia positam). Pater Iose­ phus mox iussus est moderari et docere philosophiam ac theologiam cleri­ cos alumnos illius Provinciae (annis 1886-1895), eodem autem tempore in ministerium praedicationis incumbebat, praesertim, spiritualium exercita­ tionum apud communitates religiosas. Alia deinde officia Servo Dei concre­ dita sunt per diversa Capitula provincialia, atque adeo bis Praepositus Congregatio de Causis Sanctorum 187 Provincialis electus est (in annos 1908-1911; 1914-1919). In ipso antistitis munere exercendo Servus Dei, vero cum spiritu servitii pro sodalibus fra­ tribus et animis, opportunitatem habuit adipiscendi christianarum ac reli­ giosarum virtutum heroicam vim, iis praecipue exemplar factus, qui officiis funguntur, quorum est ratio reddenda. Illa christianae sanctitatis cura, quam Servus Dei in familia inceperat quamque clare ostenderat ab ineunte aetate, verum facta est perfectionis iter cum, viginti quattuor annos natus, omnia relinquere statuit ut se to­ t u m Deo dederet in Passionistarum vita. Heroicae virtutis condicio in ipsa insita erat spirituali hereditate Sancti Pauli a Cruce, in eius austera regula expressa, ex qua, Servus Dei sincera cum impulsione vixit crescenteque fervore. .Rhythmus vitae communis nocte inibat intempesta cantu Matuti­ ni et Laudum, primo diluculo progressurus Eucharistiae participatione ac meditatione, dies vero aliarum canonicarum Horarum et actuum com­ munium rhythmo di videbatur. Maiorem per anni partem ieiunium et absti­ nentia vigebant; religiosi Passionistae solum soccati incedebant etiam hieme summa; saepe flagellis se caedebant paenitentialibus, silentium solum­ modo interrumpebatur in brevibus relaxationibus post cenam et prandium vel in periodicis deambulationibus. Servus Dei laetanter et ardenter regu­ lae praescriptiones observavit, et qua antistes, est prorsus nisus vivum tue­ ri spiritum sancti Institutoris exemplo, scriptis ac paternis adhortationibus et reprehensionibus, potissimum t a m q u a m Praepositus Provincialis in visi­ tationibus canonicis. Dei Servi fides heroica fuit in vivendo constanter coram Deo et in agendo semper vero cum supernaturali spiritu. Religiosus fuit singulari de­ precationis praeditus dono, Eucharistiae captus amore in piissima Missae celebratione inque productis adorationibus, etiam nocturnis. Inde ab in­ gressu in Congregationem mundum aversatus omnino, sola spiritualia et aeterna bona exoptavit, omne bonum vel terrenum appetitum nihili fa­ ciens. A testibus habitus a « deprecatio humana specie induta », amoris in Deum quasi ardens lucerna fuit, Deum, unicum eius bonum, et vel mini­ mas culpas defugit seque frequenter reconciliationis sacramento purificabat. Germanus Passionista Divini Crucifixi perstudiosus fuit, cuius assidue inenarrabiles meditabatur dolores, uti filius Virginis Perdolentis miserationi coniunctus, quam t a m q u a m teneram matrem venerabatur. Heroica caritatis virtus erga proximum in Dei Servo praesertim refulsit in eius antistitis muneris servitio temporibus etiam difficillimis, tum prae­ cipue, cum Provincialis fuit. Inter eius mandatum Provincia calamitoso Marsicae regionis terrae motu vexata est, propter quem multae vitae hu- 188 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale manae perierunt et conventus sunt destructi. Priore bello totius orbis ter­ rarum (annis 1915-1918 bellato) plus sexaginta religiosi (sacerdotes, clerici et coadiutores) ad Provinciam Virginis Perdolentis pertinentes, induere compulsi sunt vestimentum militare et etiam primas acies attingere. Ser­ vus Dei paterni cordis angore affectus est et omnia molitus ut absentibus religiosis suis, epistularum commercio et certis auxiliis adesset. Sollicitus insuper semper fuit de animarum salute, ad quas per deprecationem et sacerdotale ministerium se conferebat. Effulsit etiam heroicis virtutibus cardinalibus atque votorum religioso­ rum exsecutione, illa ratione et constantia cultos, quam testes omnes agno­ verunt. Extremos vitae annos egit in recessu Passionista Pontiscurvi, con­ fessionum peccatorum audiendarum potissimum ministerium exercens et vicarii rectoris munere fungens. Quinquagesimo die natali professionis reli­ giosae celebrato, ineunte anno 1929, Servus Dei est peripneumonia correp­ tus, qua est ad vitae finem adductus. Omnibus acceptis sacramentis, plene suae mentis compos, sancte animam exspiravit sabbato, pridie Idus Ianua­ rias, anno 1929, septuaginta sex annorum. Primo in coemeterio oppidano sepultus est, sed anno 1959 eius corpus translatum est in ecclesiam Domi­ nae Nostrae a Gratiis, recessui Passionistarum Pontiscurvi coniunctam, magno cum cleri populique concursu. Servi Dei sanctitatis fama crescente, annis 1950-1955 processus ordina­ rius Pontiscurvi pluresque Rogatoriales celebrati sunt multis interrogatis testibus et instrumentis collectis. Die 29 mensis Maii anno 1958 decretum promulgatum est super scriptis Servo Dei tributis et die 11 mensis Septem­ bris anno 1980 decretum de Causae introductione. Secutus est processus apostolicus annis 1982-1985 apud curiam Soranam novis acquisitis testimo­ niis ore factis et scriptis. Praecepta Positione super virtutibus apparata, pridie Idus Ianuarias anno 1993 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus. Die 20 mensis subsequentis Aprilis convenit Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Gagnon. Ambae disceptationes virtutum theologalium, cardinalium iisque adnexarum Servi Dei Iosephi a Iesu et Maria heroicum gradum approbaverunt. N F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 189 Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi a Iesu et Maria (in saeculo: Vincentii Pesci), Sacerdotis professi Congregationis Passionis Iesu Christi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1 9 9 3 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis VI ROMANA DECRETUM Beatificationis ven. Servae Dei Elisabethae Canori Mora matris familias e Tertio Ordine Ss.mae Trinitatis (1774-1825). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Elisabetha Canori Romae orta est die 21 mensis Novembris anno 1 7 7 4 , a divitibus et christianis parentibus, qui eam secun­ dum Dei et Ecclesiae legem educaverunt. Advocato Christophoro Mora nupta, quattuor habuit filias, quarum duae, simul atque partae sunt, de­ cesserunt. Eius vita coniugalis continuus fuit cruciatus atque calix aegritu­ dinum dolorumque plenus propter mariti atque quorundam propinquorum agendi rationem. Domus eius est patrimonii discrimine eversa atque fortunarum naufragio, cui succurrit se omnibus rebus privando atque in mise- 190 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale riam deducendo. Magna fide fulta forti ac patienti animo suas baiulavit cruces omnesque summa cum caritate tractavit. Peculiari amore et cura erga maritum egit, quem est nisa ad Dei viam revocare. Coniunctionem cum Domino coluit, deprecationem, paenitentiam et omnes christianas vir­ tutes. Singularibus donis spiritalibus est exornata atque contemplatione mystica. Pro peccatoribus et Ecclesiae salute se devovit. Siquidem insigni religione mysterium Sanctissimae Trinitatis venerabatur, Tertium Ordinem Sanctissimae Trinitatis est ingressa, cuius regulam diligenter observavit. Sancte Romae obiit Nonis Februariis anno 1825. Post eius mortem mari­ tus, pro quo t a n t u m deprecata erat et passa, ad bonam frugem se recepit et franciscanus factus est atque sacerdos. Canonizationis Causa inita et omnibus peractis, quae normae iuridicae eius aetatis statuebant, Summus Pontifex Pius X I , die 26 mensis Februarii anno 1928, Servam Dei Elisabetham Canori Mora virtutes théologales, car­ dinales iisque adnexas heroum in modum exercuisse declaravit. Ad exoptatam beatificationem obtinendam Causae Postulatio Congre­ gationis de Causis Sanctorum iudicio coniectam miram sanationem permi­ sit, intercessioni ascriptam memoratae Servae Dei, mense Iulio anno 1877 p a t r a t a m in oppido P etritoli, ad F i r m a n a m archidioecesim pertinente. Sanatio spectat ad Angelam Cecchini, innuptam, anno 1830 natam, quae anno 1875 fortem lateris sinistri dolorem animadvertere coepit, qui eam ambulare impediebat. Postero anno, perseverante dolore, de re est amitae locuta, quae, eam explorans, in inguine sinistro tumentiam vidit tantam, quantum est malum medicum. In oppidis P etritoli et Marino atque Romae est a nonnullis medicis visitata qui, etsi necessitatem agnoscerent sectionis chirurgicae ad tumorem recidendum, incerti tamen erant num ea efficax esset et aegrota sectioni supervivere posset. Nulla idcirco est therapia adhi­ bita. Cum Romae moraretur tempore, quo iubilaeus episcopalis celebraba­ tur Venerabilis Servi Dei Pii IX (anno 1877), summarium legit vitae Vene­ rabilis Servae Dei Elisabethae Canori Mora, eius sepulcrum invisit sibique aquam comparavit quae posita erat ante imaginem Iesu Nazareni, olim a Venerabili Elisabetha possessam. Dicebatur enim haec aqua, ab aegris po­ ta, miracula facere. Interim magnam coeperat in eandem Venerabilem pie­ tatem alere. Ad oppidum P etritoli reversa, vesperi quodam domina Cecchi­ ni est forti febri correpta et capitis atque dentium acerbis doloribus. Ea de re cum fiducia divinum petivit auxilium, precibus imploratis Elisabethae Canori Mora et parvo aquae poto, quam secum Roma portaverat. Subse­ quenti mane, cum est experrecta, tumor desierat et aegrota perfecte et semel sanata erat. Congregatio de Causis Sanctorum 191 Anno 1900 apud id temporis Congregationem Rituum celebratus est processus canonicus, cuius auctoritas probata est decreto die 10 mensis Aprilis anno 1992 promulgato. Nonis Novembribus eodem anno sessio acta est Consilii Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, cuius sodales uno ore dixerunt sanationem illam habendam esse subitaneam, perfectam, mansuram et ex scientia inexplicabilem. Die dein 23 mensis Aprilis anno 1993 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris habitus est et die 15 mensis Iunii insequentis Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium et Episcopo­ rum, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Gagnon. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Ser­ va Dei Elisabetha Canori Mora, matre familias, e Tertio Ordine Ss.mae Tri­ nitatis, videlicet de subitanea, perfecta et mansura sanatione Angelae Cecchini a « voluminosa tumefazione intraddominale localizzata al quadrante inferiore sinistro ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . ffi Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 192 VII SALMANTICEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Candidae Mariae a Iesu (in saec.: Ioannae Iosephae Cipitria et Barrióla) fundatricis Congregationis Filiarum a Iesu (1845-1912). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Ego, soli Deo » dixerat Ioanna Iosepha Cipitria et Barrióla initio limpidae suae adulescentiae, quasi miro dono respondens primae suae ad vitam consecratam vocationi. « Quadraginta anni vitae religiosae, et quadraginta anni toti pro Deo » dicere potuit et se « tranquillissime tranquillam » sentire in aeternitatis limine, cum altera, et ultima, vocatio eam ad supremam et in perpetuum beatam arcessebat coniunctionem cum Deo. Haec duo dicta t o t a m eius vitam describunt; vitam, quae initium habuit diluculo diei 31 mensis Maii anno 1845 in praedio Berrospe in pago Hispanico Andoain (ad regionem Guipúzcoa pertinente), quaeque finem habuit die 9 mensis Augusti anno 1912 Salmanticae, ubi die 8 men­ sis Decembris anno 1871 Ioanna Iosepha, facta Mater Candida Maria a Iesu, t a m q u a m Conditrix — moderante P a t r e Michaele de los Santos San José Herranz, Societatis Iesu sodali, qui illius animae magnitudinem cognovit — institutionem inceperat novae Congregationis necessitatibus temporis aptae, nempe christianae educationi num, praesertim ubi haec educatio magis puellarum omnium ordi­ necessaria esset, et mulieris progressioni. Eodem die quo n a t a est, primogenita Ioannis Michaelis Cipitria et Aramburu, humilis textoris, atque Mariae Iesu Barrióla et Querejeta, sep­ tem filiarum parentum, baptismum accepit in ecclesia paroeciali Sancti Martini, in qua etiam Confirmationis sacramentum ei ministratum est Nonis Novembribus anno 1848. Congregatio de Causis Sanctorum 193 Anno 1852 familia Cipitria ab Andoain Tolosam migraverat ibique Ioanna Iosepha primum ad Eucharisticam mensam accessit in paroecia Sanctae Mariae. Prima illa communio tale in ea occursus cum Iesu gau­ dium reliquerat, ut deinceps crebra esset eius communio, donec a suo con­ fessario veniam impetravit Eucharistiam cotidie sumendi, qui id temporis usus non communis erat. Cum eam morientem rogaverunt velletne illum postremum accipere, cum vi, pro sua corporis debilitate, inopinabili, re­ spondit: « Quomodo? si volo? non semel, sed millies, si fieri posset ». Eius simplex condicio, angusta eius formatio intellectualis, ex adiunctis socialibus eius temporis orta exque familiae condicionibus, opum et bono­ rum materialium egestas initio Congregationis, in lucem proferunt, sicut et per totam vitam, eius fidentem et perseverantem congruentiam cum Dei vocatione convertisse Ioannam Iosepham Cipitria in instrumentum aptum ad munus, ad quod erat praedestinata. Revera Mater Candida Maria a Iesu exemplar fidelitatis erga gratiam videtur nobis. Haud dubie eius proprietates non satis sunt ad aperienda nobis nova itinera, quae erat ingressura pro societatis bono et convenienter necessitatibus Ecclesiae aetatis suae; Ecclesiae male affectae, superiore sae­ culo, propter immoderatum liberalismi progressum in Hispania, sicut cete­ roqui in universa Europa eveniebat. Scholarum aperitione pro pueris et puellis omnium ordinum socialium, tempore quo eiusmodi completionem affectare, commentum videbatur, scholarum dominicarum pro puellis operariis et famulis, Serva Dei Congre­ gationem Filiarum Iesu, quam ipsa condiderat, in pastorale Ecclesias con­ silium inserit ad adiutricem operam praebendam in educationis christianae provincia. Eius religio alimentum hauriebat ex Spiritualibus Exercitiis Sancti Ignatii; quapropter impensum personalem amorem Christi coluit, in oboe­ dientia caeca et filiali, ut «Ecclesiam sentiret». Ei quoque, sicut Sanctae Teresiae a Iesu, filiam esse Ecclesiae maxima fuit gloria. Utili auxilio Patris Herranz Serva Dei Constitutiones conscripsit pro sua religiosa familia, spiritu Ignatiano instructa. Cupiens Opus suum stabi­ lire, Romam petiit ut Constitutionum approbationem pontificiam obtine­ ret; quae quidem est a P a p a Leone X I I I concessa die 18 mensis Septem­ bris anno 1902. Tota vita Servae Dei Matris Candidae Mariae a Iesu experientia ac sen­ su propinquitatis Dei pervasa est, iam prius quam suum Conditricis Con­ gregationis Religiosae inceptum iniret. Cum Burgi et Vallisoleti famulabatur singulares facultates apparuerunt huius iuvenis feminae, plenae fidei et 13 - A A. S 194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale amoris Dei, quae ad se personas trahebat, inenarrabile quiddam mirantes, quod ex ea manabat. Ante oculos habemus vitam virtutibus supernaturalibus et donis Spiri­ tus Sancti perfusam, quae in persona operantur illitterata, sed tamen peni­ tus accipiente, vera cum sapientia, inspirationes a Deo venientes. Sine hoc forti supernaturali sensu inexplicabilis est labor quem exanclavit, opera quae est aggressa et dolores quos tulit. Semper fidem suam, spem suam suumque in Deum amorem proclamavit animo eius, qui de praesentibus non queritur deque futuris non excruciatur. In eius vita supernaturali patet spiritus deprecationis, adeo ut dici pos­ sit anima contemplativa, mulier in Deo mersa, quae continuo precatur multumque temporis insumit in laudando, in postulando, in gratiis agen­ dis, in satisfaciendo ante Tabernaculum. Hoc spiritu nisa est filias suas imbuere et in scholis discipulas. Sat nota est eius fides in Mysterium Trini­ tatis, eius adhaesio ad liturgiam in ratione colendi mysteria Vitae, Mortis et Resurrectionis Domini nostri, notusque ingenuus modus tractandi et audiendi Spiritum Sanctum. Omnia, in vita, ad Dei gloriam faciebat, sicque scribit: « Omnia vota mea in hoc posita sunt: ut maiori usque Dei gloriae prospiciam per dilectae nostrae Congregationis sanctificationem et amplificationem, et Deus, Divi­ na Sua Providentia, ad hoc propositum adipiscendum nobis copiosissima concedit subsidia: infinitas ei gratias persolvamus... ». Definita eius religionis proprietas est fiducia. N u m q u a m dubitatio Ma­ tris Candidae Mariae a Iesu persuasionem de Dei potentia ac fidelitate turbavit. De sua humilitate certa, scribit: « Quo maior est mea miseria, eo magis spem habeo misericordiae Dei ». Spem suam semper proclamavit lae­ ta cum alacritate eius, qui manibus Patris se committit, in quem credit et cui fidit: « Causa nostra in Dei, manibus collocata est. Filiae Iesu sumus. Is nos ab omni malo defendet. Haec est spes nostra nec decipiemur ». Eius dictum: « Non mihi confido et t o t a m in Te pono spem meam, mea carissi­ ma Mater », eius fiduciam quoque ostendit in Virgine Maria collocatam, quam vocat « Nostrorum itinerum sidus ». Ratio, qua vitam suam ad Deum dirigebat, munus explebat Antistitae Generalis, quod ei per t o t a m vitam prorogatum est, modus oboediendi su­ perioribus ecclesiasticis itemque dandi consilia et ab aliis petendi, multam indicant prudentiam a Matre Candida adeptam. Quae prudentia, ut saepe accidit in sanctorum Conditorum experientia, non semper eadem est ac mera humana prudentia. Iustitiae virtus manifesto apparet in vita Servae Dei, imprimis quoad obsequium et cultum Dei, quae semper conata est in Congregatio de Causis Sanctorum 195 vitae suae adiunctis inque domibus condendis servare. Eius charismatis uni versalitas, « ad docendas alumnas internas et externas, divites ac paupe­ res, hic et illic, ubi maior Dei gloria id postulat » erat et esse pergit modus pastorali Ecclesiae consilio se astringenda estque ducenda eius, quam hodie appellant « iustitiam socialem », perspicientia. Propria eius humanae ac su­ pernaturalis imaginis nota est fortitudo, arcte eius gaudio eiusque humilitati coniuncta: « Quae causa est », aiebat, « cur Filia Iesu sit tristis? Volo vos omnes cum laetitia modesta et cum modestia laeta ». In rebus adversis inque doloribus t a m fortis fuit, ut serena maneret et sic potentiae Dei testis esset. Illam habebat in animo persuasionem, quam t a n t a cum sinceritate iterabat: « Sine cruce, nullum itur in locum: veniant cruces et fíat Dei voluntas». Et hoc spiritu t a m multas est perpessa indignitates, et tot fecit paenitentias magno animo pro Instituti sui bono. In Christo sequendo, qui propter nos « egenus factus est, cum esset di­ ves » (2 Cor 8, 9), Serva Dei manifesta praebet indicia se bona materialia contempsisse ut ea pauperibus donaret. « Ubi meis pauperibus locus non est, re mihi quidem locus est », respondit olim cum Burgi famulabatur. Facile intellegere possumus quae eius fuerit affectio in enuntiando pauper­ tatis voto veluti vocationis Dei postulato, ut Conditrix esset. Multi testes affirmant eam in paupertate vixisse, paupertatem amasse, numquam per­ sonalem paupertatem lamentatam semperque cum pauperis habitu egisse, ut dicit Decretum Perfectae caritatis Concilii Vaticani I I . Innotuit magnus eius amor in castitatem, unde dicere impellebatur: « Cor habeamus ma­ gnum, generosum, totum pro Deo et solum pro Deo ». Eius oboedientia auctoritatibus ecclesiasticis, ab eius confessariis et moderatoribus spiritali­ bus significatis, et plus etiam ab Episcopis et Summo Pontifice, devotissi­ ma fuit. Uti Conditrix et antistita generalis conscia fuit se rationem esse reddituram animarum sibi concreditarum (cf. Heb 13, 17); et ad Dei volun­ tatem docilis in suo munere exsequendo, suam exercuit auctoritatem cum spiritu serviendi fratribus suasque rexit religiosas t a m q u a m filias Dei (Per­ fectae caritatis, n. 14). Sanctitatis fama, qua Serva Dei in vita fuit insignis, firma manet in tempore et, immo, crescit in spatio, prout Congregatio ab ea instituta in diversis terrae regionibus diffunditur, quoquoversus eius cupiditatem ferens christianae pueritiam et iuventutem educandi. Canonizationis Causa Salmanticae incepit initio facto processus ordina­ rii informativi, qui instructus est annis 1942-1957. Die 22 mensis Septem­ bris anno 1978 Summus Pontifex Ioannes Paulus I Causae introductionem decrevit. Processus apostolicus Salmanticae celebratus est annis 1980-1981. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 196 Horum processuum auctoritas a Congregatione de Causis Sanctorum pro­ b a t a est per decretum Nonis Octobribus promulgatum anno 1982. Die 12 mensis Martii anno 1993 felici cum exitu Congressus Peculiaris Consulto­ rum Theologorum est actus. Die 22 mensis Iunii subsequentis Patres Car­ dinales et Episcopi in Sessionem Ordinariam congregati, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Martínez Somalo, professi sunt Servam Dei Ma­ trem Candidam Mariam a Iesu virtutes théologales, cardinales eisque adnexas heroum in modum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Candidae Mariae a Iesu (in saec.: Ioannae Iosephae Cipitria et Barrióla), Fundatricis Congregationis Filiarum a Iesu, in casu et ad effec­ tum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . ' & Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 197 VIII SYDNEYEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Mariae a Cruce (in saec.: Mariae MacKillop) fundatricis Sororum a Sancto Ioseph et a Sacro Corde (1842-1909). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria a Cruce (in saeculo: Maria MacKillop) die 15 mensis Ianuarii orta est anno 1842 Melburni in Australia. Iuventuti educandae Congregationem Sororum a Sancto Ioseph et a Sacro Corde in­ stituit, quae postea etiam in assiduitatem praebendam senibus atque ege­ nis incubuit. Suum rexit Institutum cum prudentia ac magno cum sacrifi­ cii spiritu in multis nec levibus difficultatibus, falsis interpretationibus et simultatibus, quas Dei fiducia et vi deprecationis, caritatis, humilitatis patientiaeque superavit. Meritis ornata de vita discessit Sydneyi die 8 mensis Augusti anno 1909, fama sanctitatis insignis. Canonizationis Causa inita anno 1925 iisque peractis, quae iure sta­ tuuntur, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , Idibus Iuniis anno 1992, edixit Matrem Mariam a Cruce heroum in modum virtutes théologales, car­ dinales eisque adnexas exercuisse. Cum vehementer in Australia optaretur ut ad honores altarium Serva Dei extolleretur, Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem iudicandam permisit, intercessioni t r i b u t a m eiusdem Venerabilis Servae Dei. Sanatio ad iuvenem dominam pertinet Veronicam Donohue, n u p t a m Hopson, quae post chirurgicam sectionem ostendere coepit condicionum generalium hebetationem gravi cum anhaemia. Praeter multam amissionem haemoglobini et lamellarum, frequentissi­ ma « blastorum » praesentia apparuit, t u m in sanguine peripherico, t u m in punctura extractoria in osse pectorali effecta. Postquam est in Sydneyense valetudinarium deducta, « Mater Misericordiae » denominatum, mense Octobri anno 1961, medici diagnosim fecerunt de leuchaemia acuta myeloblastica et prognosim enuntiaverunt infaustam quoad vitam. Inchoatae ta­ men sunt variae curationes, quae fuerunt inefficaces nec condiciones muta- 198 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale verrait. Eodem mense exeunte Sorores Congregationis a Sancto Ioseph et a Sacro Corde, aegrota eiusque familiares divinum auxilium invocare coeperunt per memoratae Servae Dei intercessionem. Progrediens praeter exspectationem animadversa est salutaris mutatio et status haematologicus est semel ad normam redactus mense Maio anno 1962. De hac sanatione anno 1971 apud Curiam Sydneyensem celebratus est processus canonicus, cuius auctoritas et vis per decretum probata est postridie Idus Iunias anno 1991 promulgatum. Nonis Novembribus subsequentis anni est Sessio acta Consilii Medico­ rum Congregationis de Causis Sanctorum, quod hoc modo sanationis ratio­ nem significavit: « (sanatio) progrediens, perfecta et mansura, pro nostra scientia inexplicabilis ». Nonis Februariis anno 1993 habitus est Consultorum Theologorum Con­ gressus Peculiaris et die 4 mensis Maii eodem anno Sessio Ordinaria Pa­ trum Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Em.mo Cardinali Villelmo Wakefield Baum. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Car­ dinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divini­ tus patrato, responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Ser­ va Dei Maria a Cruce (in saec.: Maria MacKillop), Fundatrice Sororum a Sancto Ioseph et a Sacro Corde, videlicet de perfecta et mansura sanatione Ve­ ronicae Donohue Hopson a leuchaemia aleuta myeloblastica. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 6B S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 199 IX VALENTIN. DECRETUM Beatificationis seu declarationis Martyrii Servi Dei Vincentii Vilar David viri laici (1889-1937). SUPER DUBIO An constet de martyrio eiusque causa, in casu et ad effectum de quo agitur. « Laicos oportet ordinis temporalis instaurationem t a m q u a m proprium munus assumere et in eo, lumine Evangelii ac mente Ecclesiae ductos et caritate christiana actos, directo et modo definito agere; qua cives cum civibus, specifica peritia et propria responsabilitate cooperari; ubique et in omnibus iustitiam regni Dei quaerere» (CONC.OECUM. VAT. II, Decretum de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, 7). In Christum insertus, sacerdotem, regem et prophetam, ac naviter Ecclesiae muneris particeps, laicus Vincentius Vilar David Deo obtulit seipsum, familiam suam suaque cotidiana negotia et, vitae bonitate atque apostolatu lumen diffudit evangelii, christianae ordinis temporalis anima­ tioni interfuit et Christi regni aedificationi in sui temporis societate, carita­ tem est testificatus praesertim in operarios, iuvenes, sacerdotes, Seminarii alumnos atque catholicos vexatos ac, demum, libere et sponte suum, effu­ dit sanguinem pro fide. Dignissimum hoc Ecclesiae membrum n a t u m est in oppido Manises, ad Valentinam archidioecesim pertinente, in Hispania, mensis Iunii die 28, anno 1889, a Iusto Vilar et Maria Carmelitide David; subsequenti die bap­ tismi sacramentum accepit et anno 1898 Confirmationis; postero anno pri­ mum ad Eucharisticam mensam accessit. H u m a n a e religiosaeque pueri educationi boni parentes consuluerunt egregie atque magister Bonaventura Guillen, qui eum discipulum habuit in ludo. Studia persecutus est et spiri­ talem formationem in ephebeo F r a t r u m Scholarum Christianarum Valen­ tiae, deinde Barcinonem migravit Studiorum Universitatem frequentaturus. Intellegentiae alacritate eminuit, diligentia qua sua exsequebatur munia, benevolentia in sodales et pauperes, continentiae spiritu et aequa­ bilitate. Ferventi pietate Eucharistica confirmatus et spiritaliter a sacer- 200 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dote Societatis Iesu gubernatus, nec incertus nec piger cum Deo ambulavit atque iam t u m claram ostendit curam in Domini Iesu imitatione. Anno 1914 doctor renuntiatus est scientiae machinalis ad quaestuosam indu­ striam spectantis ut defuncti patris voluntati obsequeretur, qui eum rogaverat ut figulina percallesceret industria. In oppido, ubi ortus est, cum tribus fratribus, figulinae fabricam rexit, quam pater iis reliquerat. Tam­ quam moderator technicus meliora fecit artificia laboris et formulas perfe­ cit vernicibus parandis. Optima habuit officia humana cum opificibus sibi obnoxiis, liberaliter eos adiuvans in variis personalibus et familiaribus ne­ cessitatibus et incepta suscipiens ut iis in morbis et in senectute assiderei. Suis persuasionibus consentaneus, modo quam optimo ad effectum ad­ ducere voluit in fabrica evangelii praecepta et socialem Ecclesiae doctri­ nam. Die 30 mensis Novembris anno 1922 uxorem duxit Isabellam Rodes Reig, quae christianas expetitiones cum eo communicabat eumque in apo­ stolicis sustinuit laboribus. Ei etsi invito Valentiae gubernator officium vicarii syndici credidit oppidi Manises (annis 1923-1930), quo functus est cum probitate, commodorum contemptione et boni communis cura. Inte­ rea eius condicio in fabrica difficilior facta est, quandoquidem duo eius fratres tractationem non probabant, quam erga opifices adhibebat. Sed, potius quam a suis bonis principiis descisceret, fabricam reliquit et per ali­ quod tempus in difficultatibus oeconomicis fuit. Postea fabricae laterculorum fictilium technicus fuit moderator (annis 1925-1927); deinceps, cum aliis, fabricam aperuit operum chemicorum, quam perite rexit. Ibi quoque erga opifices magna cum humanitate, iustitia et christiana caritate se ges­ sit. Dum eximie sua professionis munia explebat, evangelii fermentum in ambitu laboris ferens, cum fervore et perseverantia operibus paroecialibus interfuit, adeo ut illum parochus diceret suum esse brachium dextrum. Puerulis catechesim tradebat, sodalis erat diligens Confraternitatis Sanctis­ simi Sacramenti, oeconomice Seminarium sustentabat et sacerdotii atque vitae consecratae candidatos, Franciscanos locorum Cocentaina et Benisa atque missiones multum adiuvit. Cum, anno 1931, institutio religiosa est in scholis hispanicis prohibita, magno adiumento fuit, et quidem prompto ac decretorio, Sodalicio Actionis Socialis oppidi Manises, cuius erat institutio­ ni scholasticae et iuvenum formationi christianae prospicere. Ipse Servus Dei, periculorum neglegens quibus se offerebat, Sodalicii le­ gi subscripsit eamque potestatibus civilibus exhibuit; quae est approbata. Assuefactus palam fidem suam testificari et sine rubore ac timore pro Dei regno laborare, rationem agendi non mutavit, ne cum quidem violenta persecutio orta est contra Ecclesiam eiusque instituta (1936). Providentiae Congregatio de Causis Sanctorum 201 auxilio fisus et crebra refectus Communione, deprecatione et cotidiana Sa­ crarum Litterarum lectione, semper miram ostendit serenitatem in difficul­ tatibus. Hinc animo non defecit cum eius fabrica est conquisita et is ad simplicem gradum operarii deiectus; cum Sodalicium Actionis Socialis est clausum et aedificium t a m q u a m cibariorum receptaculum adhibitum; cum ecclesia paroecialis incensa est et non paucae religiosae Communitates sunt e suis domibus expulsae et dispersae. Multum sane doluit de iniusta Spon­ sae Christi tractatione, sed potius quam se in se reciperet, suam de aliis sollicitudinem multiplicavit et omni ope nisus est consolator esse et patro­ nus eorum, qui pro fide patiebantur. Caritate impulsus domum suam paro­ cho et pluribus Communitatibus religiosis aperuit, quae a suis Institutis erant amotae. Pluries ad seditionis Coetum se contulit ut earum causam acciperet, suaque bona et ante omnia seipsum iis suppeditavit, qui eius egebant auxilio et consolatione. Quamvis sciret hac agendi ratione inimico­ rum religionis invidiam in se convertere, nec se abdidit nec suam de mem­ bris Ecclesiae patientibus curam minuit. Ne territus quidem est sui dilecti parochi aliorumque sibi carorum sacerdotum occisione. Uxori suae, quae fractam se ostendebat ob temporum tristitiam, saepius dicebat: « Reminiscere Christi et sanctorum dolores et ex aegritudinibus, quas rerum publi­ carum conversio affert, fructum percipere nitamur. Usque ad hoc tempus Dominus nos a Calice submovet, sed parati ad martyrium esse debemus ». Persuasum insuper habebat vitam pro Christo devovere donum Dei magnum esse, et quodammodo iis invidebat, qui pro Domino sanguinem effundebant. Sed, cum sincere humilis esset, t a m excelsa gratia non se dignum putabat. Idibus Februariis cum uxore Valentiam ivit sumptus facturus. Ibi pec­ cata sua confessus est et cena Dominica usus atque, cum id sacerdos ei persuasisset, secum aliquas gessit hostias consecratas. Postridie, prima die dominica quadragesimae, domi pane Eucharistico se reiecit et multum temporis in adoranda Eucharistia consumpsit. Vesperi eiusdem diei est cum uxore comprehensus et ad sedem seditionis Coetum ductus. Accusatus est quod Ecclesiam adiuvisset. Alii eum liberare volebant, alii interficere obstinati erant. Alteris dixit: « In vos gratus sum propter id, quod facitis; sed si Deus vult hoc esse meum ultimum momentum temporis, accipio »; alteris vero, qui ei proponebant ut aut mortem eligeret aut accusationes infitiaretur, quibus eum insimulabant, respondit: « Mea maxima gloria est talem esse, qualis sum et ita me gessisse, sicut me gessi. Veritatem non ne­ go ». Dum de eius morte tractabant, is deprecabatur. Uxore liberata, statu­ t u m est eum in vincula ducere, eo secreto consilio, ut demum postea remit- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 202 terent. In itinere, qui mori eum volebant, custodibus illum subduxerunt. E t i a m iis temporis spatiis pluries iteravit se esse catholicum et ad monen­ dum paratum; immo suos hortabatur persecutores, ut se occiderent ibi, in via, potius quam in apertum ducerent, quo eandem illic sortem subiret. Ictum pyrobolo in eius crura miserunt. Sauciatus et humi iacens Deum invocabat et veniam pro suis inimicis implorabat, et subiecit: « Non solum vobis ignosco, sed bene vobis volo ». Post pauca temporis vestigia caput eius plumbo petiverunt, sicque martyrii est adeptus coronam. Occisionis nuntius incolas oppidi Manises multum permovit, qui eum iustum, bonum et liberalem populi benefactorem habebant. Omnes illum fleverunt, et prae primis fabricae operarii, qui patrem eum ducebant. Con­ festim verus est martyr putatus, et eiusmodi fama subsequentibus annis aucta est et confirmata: quam ob rem Archiepiscopus Valentinus canoniza­ tionis Causae initium fecit per processus ordinarii informativi celebratio­ nem (annis 1963-1968), cuius auctoritas et vis die 10 mensis Novembris anno 1990 est probata. P a r a t a Positione super martyrio, postridie Calen­ das Martias anno 1993 actus est, prospero cum exitu, Consultorum Theolo­ gorum Congressus Peculiaris. Calendis Iuniis eodem anno Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati, Causae Ponente Exc.mo Do­ mino Angelo Palmas, Archiepiscopo titulari Vibianensi, agnoverunt Ser­ vum Dei Vincentium Vilar David verum fidei martyrem esse ducendum. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, cer­ tior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis eisque astantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Vincentii Vilar David, viri laici, anno 1937 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. B S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio pro Episcopis 203 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 3 Aprilis 1993. — Titulari episcopali Ecclesiae Mosae Traiectensi Exc.mum P. D. Ioannem Baptistam Matthiam Gijsen, hactenus Episco­ pum Ruremundensem. die 27 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Hearstensi R. P. P e t r u m Fisette, P.M.E., e Societate pro missionibus exteris Provinciae Quebecensis. — Cathedrali Ecclesiae Gaspesiensi R. D. Raimundum Dumais, e clero S. Germani. die 3 Ianuarii 1994. — Titulari episcopali Ecclesiae Ambiensi R. D. Ca­ rolum Altamirano Arguello, in archidioecesi Quitensi parochum, quem con­ stituit Auxiliarem ipsius archidioecesis Quitensis. die 12 Ianuarii. — Ecclesiae praelaticiae Labreanae R. P. Salvatorem Moraza Ruiz de Azua, Ordinis Augustinianorum Recollectorum sodalem. die 17 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Salutiarum Exc.mum P. D. Didacum Natalem Bona, hactenus Episcopum Portuensem-Sanctae Rufinae. die 29 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Lesvitanae R. D. Ioan­ nem Mariam Leonardi Villasmil, Cancellarium-Secretarium et Administra­ torem curiae dioecesis Truxillensis in Venetiola, quem constituit Auxilia­ rem archidioecesis Emeritensis in Venetiola. die 3 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Basileensi R. D. Ioannem Geor­ gium Vogel, e clero eiusdem dioecesis, curionem et vicarium foraneum in urbe vulgo Bern atque in Facultate Catholicae Theologiae in urbe vulgo Luzern professorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Maximianensi in Byzacena R. D. Pe­ t r u m Burcher, e clero Lausannensi, Genevensi et Friburgensi, rectorem Se­ minarii maioris, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 204 NOMINATIONES Latis decretis a Congr. pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . II praefecit: die 14 Augusti 1993. — Administrationi Apostolicae Transcarpatiae La­ tinorum, noviter erectae, Exc.mum P. D. Antonium Franco, Archiepisco­ pum titularem Gallesinum. die 28 Octobris. — Administrationi Apostolicae Moldovensi, noviter erectae, R. D. Antonium Co§a, curionem in urbe vulgo Chisinau. die 30 Decembris. — Administrationi Apostolicae Caucasi Latinorum, noviter erectae, Exc.mum P. D. Ioannem Paulum Gobel, Archiepiscopum titularem Calatinum. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia P p . I I , latis decretis a Congregatio­ ne pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Lit­ teras praefecit: die 28 Maii 1993. — Titulari episcopali Ecclesiae Seliensi R. D. P e t r u m Sudar, rectorem Seminarii maioris Serai-, quem constituit Episcopum Auxi­ liarem archidioecesis Vrhbosnensis-Seraiensis. die 18 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Portus-Bergensi, noviter erectae in Madagascaria, Exc.mum P. D. Armandum Toasy, hactenus Episcopum Miarinarivensem. — Cathedrali Ecclesiae H o m a Bayensi, noviter erectae in Kenya, R. D. Linum Okok, e clero Kisumuensi, in praesens parochum paroeciae in Chiga. die 17 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Kokstadensi R. P. Villelmum Slattery, Ordinis F r a t r u m Minorum sodalem. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 205 — Cathedrali Ecclesiae Vellorensi R. D. Malayappan Chinnappa, Socie­ tatis S. Francisci Salesii sodalem, parochum templi « Lourdes Shrine » apud civitatem Maduraiensem. — Cathedrali Ecclesiae Kankanensi, noviter erectae in Guinea, R. D. Vincentium Coulibaly, e clero Praefecturae Apostolicae Kankanensis, rec­ torem Seminarii minoris Kindiae. — Titulari episcopali Ecclesiae Tabaicarensi R. P. Marianum Silvanum Bernacchi, Ordinis F r a t r u m Minorum sodalem, quem constituit Vicarium Apostolicum Cuevensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Bavagalianensi R. P. Aloisium Sudarso, Congregationis Sacerdotum a Sacro Corde Iesu sodalem, hactenus Supe­ riorem Provincialem, quem constituit Episcopum Auxiliarem Palembangensem. NOMINATIO Lato decreto a Congregatione pro Gentium Evangelizatione Ioannes Paulus P p . I I nominavit: die 18 Octobris 1993. — Episcopum auxiliarem Exc.mi P. D. Alberti Io­ sephi Tsiahoana, Archiepiscopi Antsiranensis, Exc.mum P. D. Michaelem Malo, Episcopum titularem Croensem et hactenus Auxiliarem Mahagianganum. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 206 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 1 3 Gennaio 1 9 9 4 , S. E . il Signor MICHAEL Ambasciatore di Australia presso la Santa Sede. Giovedì, 13 GOONETILLEKE, C. TATE, Gennaio 1 9 9 4 , S. E . il Signor BERNARD A. B. Ambasciatore dello Sri Lanka presso la Santa Sede. Giovedì, GOUT Gennaio 1 9 9 4 , S. E . il Signor EUGÈNE MILINMANGAKA, Ambasciatore del Gabon presso la Santa Sede. 13 Giovedì, 1 3 Gennaio 1 9 9 4 , S. E . la Signora Ambasciatore del Mali presso la Santa Sede. MADINA LY-TALL, Giovedì, 1 3 Gennaio 1 9 9 4 , S. E . il Signor TARIQ KHAN, Ambasciatore del Pakistan presso la Santa Sede. KAMAL Giovedì, 1 3 Gennaio 1 9 9 4 , S. E . la Signora URSULA BARROW, Ambasciatore di Belize presso la Santa Sede. HELEN Giovedì, ATCHO Gennaio 1 9 9 4 , S. E . il Signor ELLIOT LATÉVILAWSON, Ambasciatore del Togo presso la Santa Sede. 13 Giovedì, 1 3 Gennaio 1 9 9 4 , S. E . il Signor VIDHYA RAYANANONDA, Ambasciatore di Thailandia presso la Santa Sede. Giovedì, 1 3 Gennaio 1 9 9 4 , S. E . il Signor ALBERT NE, Ambasciatore del Burundi presso la Santa Sede. MBONERA- Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Venerdì, Gennaio 1 9 9 4 , S. E . il Signor VICTOR S. CHERNOMYRDIN, Presidente del Consiglio dei Ministri della Federazione Russa. 28 Diarium Romanae Curiae 207 Con Bolla papale del 10 Gennaio 1994 il Signor Cardinale Angelo So­ dano è stato nominato Vescovo del titolo della Chiesa suburbicaria di Albano. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 13 15 gennaio » 1994. S. E. mons. Angelo Acerbi, Arcivescovo tit. di Zelle, Nunzio » Apostolico in Ungheria, Nunzio Apostolico in Mol­ dova. S. E. mons. Jean-Paul Gobel, Arcivescovo tit. di Galazia, Nun­ zio Apostolico in Azerbaigian. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 18 novembre 1993. Le LL.EE. i monsignori Eiden Francis Curtiss, Arcivescovo di Omaha; Norberto Rivera Carrera, Vescovo di Tehuacán; Jorge Medina Estevez, Vescovo di Valparaíso, Membri del Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali James A. Hickey, Jean Margeot, Lucas Moreira Neves, Membri del Pontificio Consi­ glio per la Famiglia « in aliud quinquennium ». 29 » » I signori Marijo e Darka Zivkovic; Jorge e Beba Canterino; Tarcisio Meirelles e Ruth Padilha; Mario e Ana Maria Münzenmayer; Pierre e Liliane Rivet; Andrew e Jane Kiura; Oscar e Nestar De Stark; Manuel e Marilyn Dubon; José Luis e Pilar Gutiérrez Garcia; Thomas e Susan Hilghers; Alberto e Cristina Vollmer, Membri del Pontificio Consiglio per la Famiglia. » » » I signori Ron e Mavis Piróla; Jean Marie e Anouk Meyer; Norbet e Renate Martin; Danilo e Annamaria Zanzucchi; Andrzej e Wanda Poltawski; Arnaldo e Zelided Ruiz; Virgil e Ann Dechant; Juan e Eloisa Várela, Membri del Pontificio Consiglio per la Famiglia « in aliud quinquennium ». 2 dicembre » Gli Em.mi Signori Cardinali: Michael Michai Kitbunchu, José Freiré Falcâo, Simon Ignatius Pimenta, Frederic Etsou-Nzabi-Bamungwabi, Antonio Quarracino, Henri Schwery, Membri del Consiglio di Cardinali per lo studio dei problemi organizzativi ed economici della Santa Sede. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 208 20 dicembre 1993. I sacerdoti Rino Fisichella e Angel Rodríguez Luño, Consultori della Congregazione per la Dottrina della Fede. 31 » » S. E. mons. Andrea Cordero Lanza di Montezemolo, Arcivescovo tit. di Tuscania, Rappresentante Speciale della Santa Sede presso lo Stato d'Israele. 30 gennaio 1994. S. E. mons. Julián Herranz Casado, Vescovo tit. di Vertara, Segretario del Pontificio Consiglio per l'Interpretazio­ ne dei Testi Legislativi « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 11 15 » 19 23 1 3 gennaio » » 1994. Mons. Charles-Marie Himmer, Vescovo em. di Tournai (Belgio). » Card. Gabriel-Marie Garrone, del titolo di Santa Sabina. » Mons. Lawrence P. Graves, Vescovo em. di Alexandria-Shreveport (Stati Uniti d'America). » » Mons. Maurits Gerard De Keyzer, Vescovo tit. di Tino. » » Mons. Klaus Hemmerle, Vescovo di Aachen (Germania). febbraio » Mons. Jean-Paul Vincent, Vescovo em. di Bayonne, Lesear e Oloron (Francia). » » Card. Justinus Darmojuwono, del titolo « pro hac vice » dei Ss. Nomi di Gesù e Maria. An. et vol. LXXXVI 10 Martii 1994 N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio Libreria Editric ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE APOSTOLICAE « MOTU PROPRIO » DATAE quibus Pontificia Academia Scientiarum Socialium constituitur. IOANNES PAULUS P P . I I Socialium Scientiarum investigationes inter homines ad necessitudines solidandas efficaciter aliquid conferre possunt, quemadmodum demon­ strant variorum convictuum progressus hoc praesertim saeculo, quod ad finem iam vergit. Hanc propter causam Ecclesia, quae semper de hominis bono curat, studiosius in dies ad hanc investigationis provinciam se con­ vertit, ut indicia definita eruat ad officia magisterii sui complenda accom­ modata. Saeculum expletum ab editis Litteris Encyclicis Berum novarum copiam dedit clarius intellegendi efficacitatem, quam documentum illud in catholi­ corum conscientiis movendis habuit, itemque in discriminibus quaerendis problematum, quae ex operariorum quaestione oriebantur. In Litteris Encyclicis Centesimus annus, quae hanc centenariam memo­ riam egerunt, scripsimus documentum illud tribuisse Ecclesiae « civitatis s t a t u t u m » (cf. n. 5) in vitae publicae immutationibus. Per has enim Litte­ ras Ecclesia peculiariter iniit cogitationis processum, quo ob oculos transla­ tions usque ad Evangelium habitis praeceptis, illa paulatim principiorum summa est formata quae deinde « doctrinam socialem » stricto sensu consti14 - A. A. S 210 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tui t. Ipsa ita animadvertit ab Evangelio nuntiato « lucem atque vim » ma­ nare ad societatis vitam ordinandam. Lucem dicimus, quandoquidem ratio, a fide ducta, ex Evangelii praeconio decretoria principia depromere valet ad socialem ordinem constituendum homine dignum. Vim, quia Evange­ lium, in fide acceptum, non solummodo principia theorica tradit, verum et spiritalem vigorem, ut re compleantur officia, quae ex illis principiis manant. His centum superioribus annis Ecclesia gradatim hoc suum « civitatis statutum » solidavit doctrinam suam socialem perficiendo, arto semper ser­ vato nexu cum societatis hodiernae dynamico progressu. Cum, XL annis post Litteras Encyclicas Rerum novarum, operariorum quaestio facta est ampla socialis quaestio, Pius X I , suas per Litteras Encyclicas, quarum titulus Quadragesimo anno, clara praecepta enuntiavit, ut superaretur societatis divisio in classes. Cum regimina dictatoria libertati hominisque dignitati comminabantur, Pius XI et Pius X I I acribus quidem nuntiis reclamaverunt atque, alterum post bellum universale Europa maximam partem deleta, adhuc Pius X I I repetitis interpellationibus, et deinde Ioan­ nes X X I I I suis Litteris Encyclicis Mater et magistra et Pacem in terris, iter demonstraverunt ad socialem restitutionem et pacis confirmationem. Concilium Oecumenicum Vaticanum II Constitutione pastorali Gaudium et spes tractationem necessitudinum inter Ecclesiam et mundum in amplum theologicum ambitum inseruit atque declaravit « principium, subiectum et finem omnium institutorum socialium vere esse et esse debere humanam personam» (n. 25). I n t r a vero septuagesimum et octogesimum annum, quando clarius usque eminebat infelix nationum condicio prosperiorem sta­ t u m petentium, Paulus VI, adversus visionem oeconomicam unam t a n t u m partem spectantem suis Litteris Encyclicis Populorum progressio rationem viamque denotavit ad integrum populorum progressum. Recentioribus temporibus Nostris tribus Litteris Encyclicis socialibus de quaestionibus iisdemque maximi momenti mentem plane aperuimus: de humani laboris dignitate (Laborem exercens), de impeditionibus oeconomicis et politicis su­ perandis (Sollicitudo rei socialis), et, post lapsum institutionis socialismi realis, de novo ordine instituendo nationali atque internationali (Centesi­ mus annus). Quae summatim diximus ostendere volunt his postremis centum annis Ecclesiam a « verbo ad se pertinente » — quemadmodum Leo X I I I dixit — minime decessisse, immo diligentius id elaborare perrexisse, quod Ioannes X X I I I « locupletem hereditatem » appellavit socialis doctri­ nae catholicae. Acta Ioannis Pauli Pp. II 211 Illud considerantibus hos centum historiae annos plane patet: Eccle­ siam socialis doctrinae catholicae dives patrimonium cumulavisse, sociata opera tum catholicorum motuum socialium, tum peritorum scientiarum so­ cialium. Leo X I I I iam consociatam hanc operam collustravit, et Pius XI memor gratusque est locutus de studiosorum disciplinae humanarum scien­ tiarum adiumento ad socialem doctrinam enucleandam. Ioannes X X I I I autem in Litteris Encyclicis Mater et magistra affirmavit doctrinam socia­ lem semper considerare debere « verum rerum statum », continuatum ser­ vando dialogum cum socialibus scientiis. Concilium Oecumenicum Vatica­ num II demum congruentem « rerum temporalium autonomiam » (Gaudium et spes, 36) palam propugnavit, utpote quae, praeter theologicam conside­ rationem, scientiarum socialium aeque ac philosophiae sit obiectum. Multi­ plices hae rationes placitis fidei minime contradicunt. Haec igitur iusta autonomia Ecclesiae eiusque praesertim doctrinae socialis convenienter est animadvertenda. Nos Ipsi, in Litteris Encyclicis Sollicitudo rei socialis, collustravimus doctrinam socialem catholicam sua praestare posse munera in mundo hodierno solum «ratione humanisque cognitionibus adhibitis» (n. 1), quan­ doquidem, quamvis eius principia prima semper vigeant, ipsa in his ad effectum adducendis « temporum condicionibus perpetuisque eventuum im­ mutationibus » (n. 3) astringitur. Postremo, Rerum novarum centenaria recurrente memoria, in lucem protulimus, post lapsum institutionis socialismi realis, Ecclesiam et huma­ nitatem coram immanibus provocationibus versari. Terrarum orbis amplius inter duas partes inimicas non est discissus, et, tamen, in oeconomicis, so­ cialibus, politicisque discriminibus ad universum pertinentibus versatur. Ecclesia, quamvis sibi conscia sit suum non esse technica responsa dare ad has quaestiones, officio tamen se teneri animadvertit opem suam ferendi ad pacem servandam adque societatem quandam instaurandam homine di­ gnam. Ut haec adimpleat, oportet ipsa cum socialibus hodiernis scientiis earumque inquisitionibus et progressionibus continenter altam consuetudi­ nem habeat. Hoc modo ea « ingreditur... diverbium variis cum illis discipli­ nis quae hominem pertractant, dum earum fructus in se perficit eisque subvenit, ut in latiorem patescant provinciam ministerii » (Centesimus an­ nus, 59). Prae his magnis muneribus, quae futurum tempus prospicit, hic dialo­ gus inter disciplinas, praeteritis annis iam actus, nunc iterum est instituen­ dus. His rebus consideratis, ad efficiendum quod die xxin mensis Decem­ bris anno MCMXCI enuntiavimus, hodie Pontificiam Academiam Scientiarum 212 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Socialium in Civitate Vaticana sitam condimus. Ut ex eiusdem Statutis pa­ tet, Academia haec instituitur « ut promoveat studium et profectum scien­ tiarum socialium, oeconomicarum, politicarum atque iudicialium eoque modo materiam subministret unde altius persequi suam socialem doctri­ nam ampliusque dilatare valeat Ecclesia » (art. 1). D u m divinum auxilium in Academiae operam invocamus, cuius labores studiose persequemur, omnibus Sodalibus Sociisque peculiarem Benedictio­ nem Apostolicam impertimur. Ex Aedibus Vaticanis, die i mensis Ianuarii, anno MCMXCIV, Pontifica­ tus Nostri sexto decimo. IOANNES P A U L U S P P . I I Acta Ioannis Pauli Pp. II 213 ADNEXUM Pontificiae Academiae Scientiarum Socialium ordinatio. STATUTO delia P O N T I F I C I A ACCADEMIA D E L L E SCIENZE SOCIALI TITOLO I COSTITUZIONE E F I N E Art. 1 La Pontificia Accademia delle Scienze Sociali è istituita dal Sommo Pontefice Giovanni Paolo II col fine di promuovere lo studio ed il progres­ so delle scienze sociali, economiche, politiche e giuridiche, e di offrire in tal modo gli elementi di cui la Chiesa potrà avvalersi per l'approfondimento e lo sviluppo della sua Dottrina Sociale. L'Accademia, che è autonoma, è in stretto Rapporto col Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace, col quale coordinerà la programmazione delle varie iniziative e al quale farà riferimento per la sua attività. Art. 2 Per il raggiungimento dei suoi fini l'Accademia: a) organizza congressi e giornate di studio su temi specifici; b) promuove indagini e ricerche scientifiche; aiuta ed assiste istituzio­ ni e privati nella loro esecuzione; c) pubblica i risultati delle proprie consultazioni; d) cura pubblicazioni di carattere scientifico. TITOLO II ORDINAMENTO Art. 3 L'Accademia si compone di un numero di membri non inferiore a 20 e non superiore a 40. Essi vengono nominati dal Sommo Pontefice sulla base della loro competenza in scienze sociali e della loro integrità morale. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 214 Art. 4 Per la nomina di ogni Accademico, il Presidente propone al Sommo Pontefice una terna di nomi fra coloro che hanno ottenuto il voto favore­ vole del Consiglio dell'Accademia. Art. 5 I membri restano in carica per 10 anni e sono rieleggibili. Nella scelta degli Accademici occorre tenere presente l'opportunità di una congrua rap­ presentanza delle varie discipline delle scienze sociali e delle diverse aree geografiche. Art. 6 Gli Accademici partecipano alle tornate, vi fanno comunicazioni o vi presentano note e memorie scientifiche; discutono e votano; hanno diritto di proporre nomine e soggetti di lavoro. . Art. 7 Alle singole tornate accademiche potranno talvolta essere chiamati a partecipare, in qualità di invitati, personalità di spicco nelle scienze sociali o del mondo aziendale nonché di altri settori della vita sociale. Art. 8 La direzione ed il governo dell'Accademia spettano al Presidente, coa­ diuvato dal Consiglio Accademico. Art. 9 II Presidente è nominato dal Sommo Pontefice, dal Quale direttamente dipende. Rimane in carica cinque anni e può essere riconfermato nell'in­ carico. Il Presidente ha la rappresentanza dell'Accademia, e dirige l'andamento della medesima. Egli ne risponde di fronte al Sommo Pontefice e tiene i rapporti con il Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace. Convoca e presiede il Consiglio dell'Accademia come pure le tornate e dà esecuzione alle deliberazioni del Consiglio. Il Presidente può farsi supplire nella presidenza delle tornate da altri Accademici, membri del Consiglio e può deputare un Accademico a supplì- Acta Ioannis Pauli Pp. II 215 re un consigliere impedito, ove non vi sia alcuna disposizione del Regola­ mento interno. Infine il Presidente può delegare, quando e come ritenga opportuno, uno o più Accademici a rappresentare l'Accademia. Art. 10 Il Consiglio Accademico è composto dal Presidente, dal Presidente che per ultimo ha ricoperto tale carica, da cinque Accademici nominati dal Sommo Pontefice su proposta del Presidente in conformità al voto favo­ revole dell'Accademia. Essi durano in carica cinque anni e possono essere rieletti. Il Consiglio Accademico nomina il Segretario e un Comitato esecutivo composto da membri del medesimo Consiglio, eletti preferibilmente t r a gli Accademici che hanno domicilio o quasi domicilio in Roma. Le deliberazioni del Consiglio Accademico sono valide quando sia pre­ sente la maggioranza dei componenti e quando siano approvate dalla mag­ gioranza dei presenti. Art. 11 T u t t e le altre norme concernenti l'attività del Consiglio Accademico e lo svolgimento delle tornate sono fissate dal « Regolamento interno » del­ l'Accademia. TITOLO III ATTIVITÀ SCIENTIFICA ED I N C E N T I V I ALLA RICERCA Art. 12 L'Accademia intraprende direttamente o promuove lavori e ricerche nel campo delle diverse scienze sociali. Allo scopo di incentivare lo studio scientifico riguardo a temi di parti­ colare interesse l'Accademia può istituire premi, promuovere concorsi, costituire al suo interno comitati e commissioni per l'approfondimento di questioni particolari, di cui il Regolamento interno stabilisce il numero, valore, durata e modalità. Art. 13 L'Accademia cura la pubblicazione di Atti e Memorie. 216 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Gli Atti escono in fascicoli e la loro periodicità è determinata dal « Re­ golamento interno ». Essi contengono i verbali delle tornate, le comunica­ zioni e le note scientifiche, la lista delle pubblicazioni ricevute e le notizie riguardanti la vita accademica. Le Memorie hanno scadenze libere di pubblicazione, comprendono scrit­ ti scientifici, accolti dall'Accademia, e i lavori premiati. TITOLO IV MEZZI F I N A N Z I A R I E S E D E Art. 14 L'Accademia è sostenuta finanziariamente da un'apposita Fondazione, da eventuali donazioni ed elargizioni. Art. 15 Gli Statuti della Fondazione ed eventuali modifiche sono soggetti all'approvazione della Santa Sede. A far parte del Consiglio di Fondazione la Santa Sede nomina un pro­ prio rappresentante che trasmetta il suo pensiero e le sue decisioni. Il Consiglio della Fondazione ragguaglia annualmente la presidenza del­ l'Accademia in merito alle disponibilità finanziarie occorrenti per le sue attività. Art. 16 I locali e i servizi di Segreteria — per i primi tre anni e « ad experimen­ tum » — sono quelli della Pontificia Accademia delle Scienze e il Direttore della Cancelleria sarà — almeno per il periodo iniziale — il medesimo per le due Accademie. Si dovrà curare che le rispettive sessioni o tornate siano programmate per periodi differenti. Art. 17 Lo stato giuridico e il t r a t t a m e n t o economico del personale di ogni ca­ tegoria nonché le norme per il funzionamento della Cancelleria sono fissati dal « Regolamento interno ». Acta Ioannis Pauli Pp. II 217 Art. 18 La Presidenza cura la redazione di un rapporto annuale in merito alle risorse finanziarie di cui l'Accademia dispone per le proprie attività. TITOLO V DISPOSIZIONI F I N A L I Art. 19 Il Presidente, udito il Consiglio Accademico, presenterà il Regolamento interno dell'Accademia al Segretario di Stato per l'approvazione. Esso con­ tiene, oltre alle norme, a cui fa espresso riferimento il presente Statuto, ogni altra disposizione integrativa concernente l'ordinamento e il funziona­ mento dell'Accademia. Art. 20 Questo Statuto è approvato per tre anni e « ad experimentum ». Supe­ rato tale periodo, esso sarà sottoposto a verifica. Eventuali modifiche di tale Statuto dovranno essere sottoposte all'approvazione del Sommo Pontefice. Dal Vaticano, il I gennaio 1994. o Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 218 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servae Dei Floridae Cevoli Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « In fine autem omnes unanimes, com­ patientes, fraternitatis amatores, misericordes, humiles, non reddentes malum pro malo vel maledictum pro maledicto, sed e contrario benedicentes, quia in hoc vocati estis, ut benedictionem hereditate accipiatis » (1 Pe 3, 8-9). Illa Benedictione compelíante, quae ex aeterno Dei corde manat, Vene­ rabilis Florida Cevoli vigilantem suum servavit spiritum, se in id conver­ tens, quod credebat et sperabat; ita in habitu se posuit generosae et alacris benedictionis erga omnes qui eam adibant, cupientes illi ea gaudia aut do­ lores, acquisitiones aut deceptiones aperire, quibus vita vultus hominum mutare solet in vultus filiorum Patris. Venerabilis Florida Cevoli (in saeculo Lucretia Helena) « signum bene­ dictionis » esse statuit propositum sequendo consecrationis religiosae inter Clarissas Capuccinas Tifernatenses, quae eam in suo monasterio exceperant die VII mensis Iunii anno MDCCIII. Septemdecim erat annorum, cum est admissa, quandoquidem Pisis orta erat die xi mensis Novembris anno MDCLXXXV. Apud magnas interiores divitias Sanctae Veronicae Giuliani Soror Flori­ da animum suum aperuit ad Deum Amorem quaerendum et, per contem­ plativam diligentemque attentionem in cotidiano servitio proximi necessi­ tatibus praebito, illas amoris flammas cognovit, quibus Deus corda suas facit sedes et consecrat praesentiae suae. Deprecatio et caritatis testimonium effecerunt ut cor Venerabilis Flori­ dae solacio esset et benedictioni in omne paupertatis genus. Ab Eucharistia illum didicit amorem, qui h u m a n u m comprehendit. A Crucifixo peccati gravitatem cognovit, quod Deum offendit atque homi­ n u m conscientias ferit. In Iesu Infante serenitatem invenit animique diffu­ sionem, fiduciae plenam, ad Dei voluntatem faciendam necessarias. Virgi­ nis Mariae rationem maternam et benignam in monasterii moderatione imitata est; a Clara illam didicit austeritatem, quae novis spiritalibus viri- Acta Ioannis Pauli Pp. II 219 bus religiosarum vitam excitavit, ut sponsae essent Christo acceptae; a Francisco spiritum pacificationis, quo hominum animos suae civitatis leva­ vit. Ex deprecatione pro Purgatorii animis repperit omnia in Dei miseri­ cordia posita esse. Venerabilis Florida mulier fuit industria et alacris: quod quidem ex eius precatione atque religionibus proficiscebatur. Hinc diligentissima fuit in impigre studioseque muneribus exsequendis, quae ei in monasterio concre­ dita sunt. Rotaría fuit, coqua, dispensatrix, pistrix, novitiarum magistra, abbatissa, pharmacopola, id est medicinarum tabernae procuratrix. Omnes Sorores sodales memoria tenent illam adhortari communitatem ut otium vinceret; ipsaque in hac re exemplo erat, quandoquidem non solum in mu­ niis supra commemoratis, sed etiam cum vacui aliquid temporis habebat in plumaria arte se exercebat, in epistolis rescribendo, in provehendis ac diri­ gendis operibus aedificationis monasterii oppidi Mercatello appellati (in provincia Pisaurensi siti), in domo exstructi, ubi Sancta Veronica est nata. Opera initium habuerunt anno MDCCLIII et monasterium apertum est anno MDCCLXXIII. Humillima fuit, etsi a Domino nostro peculiaria acceperat dona: pro­ phetiae nempe, doloris ob culpas admissas, sanctitatis odoris, spineae coro­ nae, vulneris cordis, mysticorum sponsalium necnon stigmatum donum, quod propter Servae Dei indignitatis sensum m u t a t u m est in fastidiosas totius corporis plagas. «Iesus vult a nobis ministrari modo suo, non nostro... Dilecto nostro Sponso serviamus pura fide, integra per omnia nudatione, quoniam ita placebimus ei » (Epistula anno MDCCIL conscripta). Sic se gessit usque ad mor­ tem, quae contigit die xn mensis Iunii anno MDCCLXVII. Canonizationis Causa inita, processus canonicus dioecesanus annis MDCCCXXVII-MDCCCXXIX est actus, cuius vis declarata est a Decessore Nostro P a p a Leone xin anno MDCCCLXXX. Rebus peractis iure statutis, die x i x mensis Iunii anno MÇMX promulga­ tum est decretum super virtutibus heroicis. Die xin mensis Iunii anno MCMXCii mirum comprobavimus ad sanationem spectans cuiusdam pueri ef­ fectam anno MCMXXVIII. Posthaec decrevimus ut sollemnis Beatificationis ritus in Patriarchali Sancti Petri Basilica celebraretur die x v i mensis Maii anno MCMXCIII. Hodie igitur inter Missae sollemnia hanc sumus formulam elocuti: « Nos, vota F r a t r u m nostrorum Henrici Cardinalis Schwery, Episcopi Sedunensis, Francisci Garnier, Episcopi Lucionensis, Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana dioecesi, et Peregrini Thomae Ronchi, Episcopi 220 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Civitatis Castelli, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu mul­ torumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Mauritius Tornay, Maria Aloisia a Iesu Trichet, Columba Ioanna Gabriel et Florida Cevoli Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Mauritii Tornay die undecimo mensis Augusti; Mariae Aloisiae a Iesu Trichet die septimo mensis Maii; Columbae Ioannae Gabriel die vicesimo quarto mensis Septembris et Floridae Cevoli die duodecimo mensis Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem per has Litteras de­ crevimus nunc et in futurum firma ac r a t a esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Vocemus demum ipsum ineffabilem, inintelligibilem Deum, invisibilem, humanae mentis vim superantem, qui hac deprecante clara muliere nobis superna tribuat beneficia, ut easdem possimus consequi virtutes quas ipsa multa cum animi intentione multoque studio feliciter est adepta. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvi mensis Maii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab.., n. 328.981 II Venerabili Servae Dei Mariae Franciscae Rubatto, Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I I « Haec est virgo prudens quam Dominus vigilantem invenit; advenit sponsus et intravit cum eo ad nuptias » (cf. Mt 25, 10). Deo fidelis, vigilis actuosaque, id est ad opem fratribus praestandam parata, Venerabilis Dei Serva Maria Francisca R u b a t t o (cui saeculare no­ men Anna Maria) t o t a m suam vitam ad ultimis inserviendum impendit, peculiarem simul testans dilectionem quam Deus in parvos humilesque effundit. Acta Ioannis Pauli Pp. II 221 Haec vera Evangelii testis Carmaniolae orta est, in Taurinensi archi­ dioecesi, die XIV mensis Februarii anno MDCCCXLIV Thoma R u b a t t o et Catharina Pavesio, pietate et christianis moribus claris. Parentibus orbata, adulescens Augustam Taurinorum se contulit, ubi a nobili muliere Maria Anna Scoffone t a m q u a m famula fìducialis recepta est atque ibidem huma­ niter spiritaliterque adolevit cum se pietatis caritatisque operibus dederet, pauperes praesertim iuvando et derelictos necnon ipsam beneficam femi­ nam moderando. Domina Scoffone vita iuncta, se Loanum contulit feriandi causa atque ibidem F r a t r u m Capuccinorum templum cum frequentaret, a Domino vocata est ad religiosam vitam. Episcopi dioecesani de mandato anti­ stita facta est, mater et conditrix Instituti Sororum Tertiariarum Ca­ puccinarum Loani, quae hodie Matris R u b a t t o Sorores Capuccinae nuncu­ pantur. Necessitatibus sui temporis ipsa prompte et studiose subvenit. Franci­ scali spiritalitati quoad proclivitalem ad opitulandum vitam suam optavit, atque usque ad extremum se dedit serviens et amans sine questu. Dei vo­ luntatem semper quaesivit eique alacris et fidelis adhaesit. Firma autem voluntate, constantia et spiritali delectatione, virtutes christianas exercuit et perfectionis eminentem gradum adepta est. Maxima in proximum caritate praestitit, quae ex Dei dilectione oritur. Dilectio haec peculiariter in infirmorum famulatum versata est, praesertim domi degentium. « Servae sumus pauperum — suis sororibus dicebat — iisque quodcumque ministerium obire debemus ». Cura et de aegrotis solli­ citudo, qui praecipue vitam domi traducebant, apostolatum effecerunt, quoniam etiam animae salutem ipsa attingebat et domesticae catechesis copiam dabat. Fortis mulier cum esset et rerum cotidianarum curatrix, Providentiae confisa est atque res agendo, itinera saepe faciendo, negotia Instituti tractando, fidem et precationem coluit. « Semper in Ecclesia maneamus non necesse est — asseverabat — deprecari ubique possumus et bonum exem­ plum praebere ». Sancti Francisci persequens vestigia, qui evangelicam paupertatem ada­ mavit, pauperibus inservire non modo didicit, sed se ipsam facere paupe­ rem et hanc evangelizationis viam spiritalibus sororibus demonstravit. In­ stituto augescente, hoc primigenium consilium in missionarium studium conversum est, quod Matrem R u b a t t o eiusque opus in Americam Latinam egit, ubi nonnullae eius filiae pauperibus vitam devo vendo inservierunt, cum esset hoc Congregationis officium pro universa Ecclesia. 222 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cum Montisvidei versaretur, septichaemia correpta, intestinae appendi­ cis inflammatione orta, omnibus in dolore christianae fortitudinis clarum praebuit exemplum et mirae patientiae. De vita hac in urbe excessit die vi mensis Augusti anno MCMIV, ab aegrotis defleta, a pauperibus suisque soro­ ribus. Canonizationis Causa incohata est Processuum canonicorum informativorum celebratione apud Montis videi archiepiscopalem Curiam, ab anno MCMXLi ad annum MCMXLV; apud Ianuensem Curiam ab anno MCMXLVII ad annum MCMXLVIII. Processus quoque rogatorialis celebratus est apud Cu­ riam Albinganensem ab anno MCMXLI ad annum MCMXLVI. Die x i n mensis Aprilis anno MCMLXV Decretum Introductionis Causae prodiit. Processus Apostolici sunt celebrati: Montisvidei ab anno MCMLXVII ad annum MCMLXX, Genuae ab anno MCMLXVIII ad annum MCMLXX. His expletis quae iure praescribuntur, die i mensis Septembris anno MCMLXXXVIII coram Nobis decretum promulgatum est quo agnovimus Vene­ rabilem Dei Servam heroum in modum exercuisse théologales virtutes, car­ dinales iisque conexas. Interea apud Curiam Ianuensem celebratus fuit Processus canonicus de coniecta mira sanatione, quae contigit die VIII mensis Aprilis anno MCMXXXIX quaeque intercessioni huius Venerabilis adscripta est. Eventu consueto de more inquisito, Nobis coram die n mensis Aprilis anno MCMXCIII decretum super miro prodiit. Decrevimus igitur ut sollemnis beatificationis ritus Romae die x mensis Octobris eodem anno celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Basilicam Vaticanam sancti Petri spectante in­ ter Missae sollemnia hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota F r a t r u m nostrorum Rosendi Alvarez Gaston, Episcopi Almeriensis, Angeli Cardinalis Suquia Goicoechea, Archiepiscopi Matritensis, Iosephi Antonii Infantes Florido, Episcopi Cordubensis, Iosephi Gott ardi Costelli, Archiepiscopi Montisvidei, et Oddonis Fusi-Pecci, Episcopi Senogalliensis, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu multorum­ que christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum con­ sulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Didacus Ventaja Milán, Emmanuel Medina Olmos et septem So­ cii, Petrus Poveda Castroverde, Victoria Diez y Bustos de Molina, Maria Francisca R u b a t t o et Maria Crucifixa Satellico Beatorum nomine in poste­ rum appellentur eorumque festum: Didaci Ventaja Milán et Emmanuelis Medina Olmos die tricesimo mensis Augusti; septem F r a t r u m Scholarum Christianarum die decimo sexto mensis Novembris; Petri Poveda Castro- 223 Acta Ioannis Pauli Pp. II verde die vicesimo octavo mensis Iulii; Victoriae Diez y Bustos de Molina die duodecimo mensis Augusti; Mariae Franciscae R u b a t t o die nono mensis Augusti et Mariae Crucifixae Satellico die octavo mensis Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quod autem decrevimus, volumus et nunc et posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet efficientibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.247 III Venerabili Servae Dei Victoriae Diez y Bustos de Molina Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Laici « a Deo vocantur, ut suum pro­ prium munus exercendo, spiritu evangelico ducti, fermenti instar ad mundi sanctificationem velut ab intra conferant, sicque praeprimis testimonio vitae suae, fide, spe et caritate fulgentes, Christum aliis manifestent » (CONC. OECUM. VAT. II, Lumen gentium, 3 1 ) . I t a prorsus suam christianam est vocationem exsecuta Victoria Diez y Bustos de Molina iam ante tempus suis quidem moribus ad effectum ser­ mones deducendo illos, quos erat deinde Concilium Vaticanum Secundum pronuntiaturum. Opere enim sui abnegationis Victoria uti magistra soli­ dam in formam, laetam totamque in donationem, redegit spiritalem Teresianae Institutionis doctrinam, laicorum nempe christifidelium consociatio­ nis ad quam ab anno millesimo nongentesimo vicesimo sexto pertinuit. Nobis porro ipsa Spiritu sustentata per aetatis suae triginta duos annos exemplum, quod hodie quoque allicit, apostolicae fecunditatis praebuit. 224 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sanctimoniam vitae cotidiana sua educatricis navitate est assecuta rustica in communitate, dum simul intererat operibus paroeciae ipsius, potissimum rei catecheticae. P r o m p t a serviendi alacritas et laetitia eius praesentiae, quae facile diffundebatur, perfectum fuerunt quoddam speculum illius absolutae donationis sui ipsius Iesu Christo factae, quae eam tandem adduxit ad vitam pro Eo devovendam. Hispali n a t a Victoria Diez y Bustos de Molina est die xi mensis No­ vembris anno MCMIII unica familiae filia medii ordinis planeque christianae. Apud Institutum Magistrorum studia obiit cursusque pariter pingendi pe­ regit in Hispalensi Schola Artium ac Professionum. Cum autem completis studiis sese iam praeparabat ad descendendum in certamen ut opus asse­ queretur publicum, cognovit Institutum cui nomen « Institución Teresiana » ibidemque protinus intellexit appetitum suum sanctitatis atque apo­ stolatus conciliari posse cum magistrae scholarum munere. Hilaris erat adulescens et simplicis animi necnon ad martyrium usque magnanima. Ex alta sua spiritali vita amplaque simul evangelizandi facul­ t a t e adeo processit u t totam se Deo et proximo dediderit. Anno MCMXXVII primum suum docendi adepta est officium in magistrorum numero in oppi­ do Cheles apud Pacem Iuliani, posteroque autem anno ad locum est missa Hornachuelos prope Cordubam ubi ad mortem usque resedit. Convenienter instituta suum magistrae opus exercuit t a m q u a m veram missionem, in quam cum peritia et alacritate incubuit, humanam christianamque multorum singulorum atque coetuum educationem provehens: di­ scipularum et familiarum, sociorum operis et catechistarum, iuvenum Ac­ tionis Catholicae. Sine ulla porro exceptione sese paroeciae coeptis dedidit. Unde dici merito ea potest ex fide munera cotidiana explicando mirabiliter iis respondisse, quae vocationis laicalis christianorum propria sunt Evange­ lio obtemperantium, quam sacerdos Petrus Poveda Castroverde, conditor eiusdem Instituti, perspexit. Condiciones perquam difficiles in Hispania sub belli civilis principium exortae in oppido Hornachuelos in impetum apertum exarserunt adversus Ecclesiam. Die exinde xi mensis Augusti anno MCMXXXVI comprehensa Vic­ toria est postridieque mane vi interempta suam fidem professa, cum aliis septendecim viris inter quos et fuit parochus ipse. Una tamen illa et sola fuit mulier. Ex testibus huius eventus probe scimus quantae fortitudinis haec iuvenis fuerit, quae ad extremum usque omnes iis vocibus incitaverit quae ex Ecclesiae priscae martyrologio depromptae esse videntur. Ut vero canonizationis ipsius institueretur causa iam apud Curiam Cordubensem anno MCMLXII incollata, eius perpetuo augescens sanctitatis exi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 225 stimatio persuasit. Omnibus rebus iure statutis peractis die vi mensis Iulii anno MCMXCIII coram Nobis prodiit super martyrio decretum. Quapropter ut beatificationis ritus die x mensis Octobris eodem hoc anno celebraretur ediximus, una ritu beatificationis aliorum Servorum Dei, in quibus Condi­ tor ipse Instituti Petrus Poveda Castro verde. Hodie idcirco in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri spectante, inter Missarum sollemnia formulam hanc protulimus: « Nos, vota F r a t r u m Nostrorum Rosendi Alvarez Gaston, Episcopi A1- meriensis, Angeli Cardinalis Suquia Goicoechea, Archiepiscopi Matritensis, Iosephi Antonii Infantes Florido, Episcopi Cordubensis, Iosephi Gottardi Cristelli, Archiepiscopi Montisvidei, et Oddonis Fusi-Pecci, Episcopi Senogalliensis, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu multorum­ que christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum con­ sulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Didacus Ventaja Milán, Emmanuel Medina Olmos et septem So­ cii, Petrus Poveda Castro verde, Victoria Diez y Bustos de Molina, Maria Francisca R u b a t t o et Maria Crucifixa Satellico Beatorum nomine in poste­ rum appellentur eorumque festum: Didaci Ventaja Milán et Emmanuelis Medina Olmos die tricesimo mensis Augusti; septem F r a t r u m Scholarum Christianarum die decimo sexto mensis Novembris; Petri Poveda Castro­ verde die vicesimo octavo mensis Iulii; Victoriae Diez y Bustos de Molina die duodecimo mensis Augusti; Mariae Franciscae R u b a t t o die nono mensis Augusti et Mariae Crucifixae Satellico die octavo mensis Novembris in lo­ cis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quibus sic rite sollemniterque prolatis vocibus alacriter etiam, Noster ut ferebat mos, eandem Caelitem Beatam propriis suscepimus celebrandam sermonibus, cum virtutes ipsius operumque meri­ ta in exemplum hodie pariter imitandum extolleremus deprecationemque illius cunctis Christifidelibus fidenter deposceremus. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac r a t a et firma volu­ mus esse, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.737 15 - A A. S 226 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV Beata Maria Virgo titulo « Mater Misericordiae » invocata Patrona principalis atque sanctus Casimirus et sanctus Maximilianus Maria Kolbe, presbyter et martyr, Patroni secundarii apud Deum dioecesis Crodnensis Latinorum confirmantur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Probe novimus Christifideles Grodnensis Latinorum dioecesis peculiari cultu prosequi beatam Mariam Virginem titulo « Mater Misericordiae » invocatam, necnon sanctum Casimirum, qui Grodni mortuus est, et sanctum Maximilianum Mariam Kolbe, qui in eadem urbe sacrum ministerium suum inivit. Qua re Venerabilis Frater Alexander Kaszkiewicz, Episcopus Grodnensis Latinorum, communia cleri populique vota excipiens, electionem beatae Mariae Virginis memorato titulo invocatae in Patronam principalem, atque sancti Casimiri et sancti Maximiliani Mariae Kolbe, presbyteri et martyris, in Patronos secundarios apud Deum dioecesis suae rite probavit atque, litteris die xni mensis Apri­ lis hoc anno datis, petivit ut huiusmodi electio et approbatio secundum Normas de Patronis constituendis et ad normam Instructionis « De Calen­ dariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscen­ dis » n. 30, ab hac Apostolica Sede confirmentur. Nos vero enixis eius Ve­ nerabilis Fratris precibus libentissimo obsecundantes animo, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum beatam Mariam Virginem ti­ tulo « Mater Misericordiae » invocatam P a t r o n a m Principalem atque sanc­ t u m Casimirum et sanctum Maximilianum Mariam Kolbe, presbyterum et martyrem, Patronos secundarios apud Deum dioecesis Grodnensis Latino­ rum confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus secun­ dum rubricas consequentibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum con­ sequantur. Contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv mensis Novembris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri sexto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 338.592 Acta Ioannis Pauli Pp. II 227 ALLOCUTIONES I Ad praesides Conferentiarum episcoporum ab omni Europa.* Venerati Fratelli nell'episcopato! 1. La liturgia di questi giorni propone alla nostra riflessione l'invito della Prima Lettera di Pietro a costruire « un edifìcio spirituale », per offri­ re sacrifìci graditi a Dio. 1 Sono parole che ci aiutano a comprendere, ancor più a fondo, il valore e la portata dell'impegno della Chiesa in questo singolare periodo della sto­ ria europea: impegno di rinnovata evangelizzazione e di fattivo concorso alla costruzione della « nuova Europa », aperta alla solidarietà universale. In tale contesto, il presente incontro può definirsi, in un certo senso, « storico », giacché non solo imprime al Consiglio delle Conferenze Episcopa­ li d'Europa (CCEE) un deciso impulso nella linea della sua azione ormai consolidata da molti anni, ma contribuisce ad adeguarlo ai « segni » e alle «sfide» del momento presente, in modo da renderlo efficace strumento per la nuova evangelizzazione in vista del terzo Millennio del Cristianesimo. Si t r a t t a di ricercare insieme le vie più idonee per evangelizzare l'Europa, e di promuovere un autentico rinnovamento sociale fondato su Cristo risorto, « pietra viva, rigettata dagli uomini, ma scelta e preziosa davanti a Dio ». 2 I Pastori si stringono perciò a Cristo, in lui pongono la loro fiducia, su di lui, e solo su di lui, fondano i loro progetti apostolici e missionari. Con questi intendimenti ci siamo incontrati nell'Assemblea Speciale del Sinodo dei Vescovi per l'Europa, svoltasi nell'autunno del 1991, ed « uniti nel nome di Cristo, abbiamo pregato affinché potessimo ascoltare ciò che lo Spirito dice oggi alle Chiese d'Europa ed esse sappiano discernere le vie 3 per la nuova evangelizzazione del nostro continente ». 4 2. Da quell'importante assemblea sinodale sono scaturiti orientamenti e proposte che il CCEE, nella sua nuova composizione, dovrà approfondire e realizzare. * Die 16 m. Aprilis a. 1993. Cf. 1 Pt 2, 5 . Ibid. 2, 4. Cf. Ap 2, 7. 11. 17, Dichiarazione conclusiva, proemio. 1 2 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 228 Si è già iniziato a studiare t u t t o ciò nella riunione tenutasi qui, in Vati­ cano, all'inizio dello scorso dicembre, e della quale il presente incontro può considerarsi eco e prolungamento. I Presidenti delle Conferenze Episcopali Europee, chiamati ora a fare parte del rinnovato CCEE, ne hanno eletto il nuovo Presidente nella persona di Monsignor Miloslav Vlk, Arcivescovo di Praga, un Paese dell'Est europeo. Come non rimarcare questo dato alta­ mente significativo, che fino a qualche anno fa sarebbe stato diffìcile anche soltanto immaginare? E come non ringraziare ancora una volta Iddio per aver reso ciò possibile, rinsaldando i rapporti fra le Chiese dell'Europa occidentale ed orientale? Mentre cordialmente saluto ciascuno di voi, vene­ rati Fratelli nell'episcopato, esprimo di cuore a Mons. Miloslav Vlk e ai due Vice Presidenti, Mons. Karl Lehmann, Vescovo di Mainz e Mons. István Seregély, Vescovo di Eger, i miei sentimenti di stima e di affetto, uniti a vive felicitazioni per la fiducia in loro riposta dai Pastori che qui rappresentano l'intero continente europeo. Con gioia adempio inoltre il dovere di indirizzare, in questo momento, un pensiero riconoscente a quanti negli anni precedenti hanno guidato, con la loro esperienza, il CCEE: il Card. Roger Etchegaray, Presidente dell'Or­ ganizzazione dalla sua nascita fino al 1979, il Card. Basil Hume, che l'ha diretto dal 1980 al 1987 ed il Card. Carlo Maria Martini, attivo e stimato suo responsabile dal 1987 ad oggi. 3. La storia del CCEE prende il suo avvio negli anni immediatamente successivi al Concilio come risposta al bisogno, avvertito da molti, di opportune forme di collaborazione fra le Chiese d'Europa. Dopo i primi simposi — nel 1967 a Noordwijkerhout (Paesi-Bassi) e nel 1969 a Coirà (Svizzera) — che erano aperti ai vescovi dell'intero continente europeo, fu fondato a Roma, nell'incontro del 23-24 marzo 1971, il « Consilium Confe­ rentiarum Episcopalium Europae », i cui statuti vennero approvati il 10 gennaio 1977 dalla Congregazione per i Vescovi. Seguirono altri simposi, t u t t i svoltisi a Roma, mentre, grazie a regolari contatti fra i rappresentan­ ti delle varie Conferenze Episcopali, soprattutto dell'Europa occidentale, che potevano fra loro facilmente comunicare ed incontrarsi, si è sempre più intensificato lo scambio di informazioni, di esperienze e di punti di vi­ sta sui principali problemi pastorali di ogni nazione, favorendo l'affermarsi di uno spirito di reale collaborazione e fraterna comunione a dimensione europea. Né va sottaciuto il contributo dato al dialogo ecumenico con le diverse Confessioni cristiane mediante un apposito gruppo di lavoro misto creato Acta Ioannis Pauli Pp. II 229 nel 1971 tra il CCEE e la Conferenza delle Chiese Europee (KEK). Speciale attenzione è stata riservata anche alle problematiche delle altre religioni. I frutti di tale paziente opera di ascolto e ricerca fraterna sono consolanti: è, infatti, maturato un clima di reciproco rispetto e si è estesa la collabora­ zione t r a i cristiani dell'intero continente, preoccupati t u t t i di recare agli uomini del nostro tempo l'annuncio evangelico della salvezza. 4. Se ci si ferma ad analizzare gli argomenti affrontati nelle varie assemblee generali del CCEE si nota nel tempo una certa evoluzione: nei primi anni l'accento è posto sulle tematiche tipiche del post-Concilio, in seguito l'interesse viene rivolto a problemi più specificamente europei. A fronte delle profonde e complesse trasformazioni della società negli ambiti culturale, politico, etico e spirituale, è m a t u r a t a sempre più la coscienza di una nuova evangelizzazione. Dopo gli eventi del 1989, che hanno visto crollare ideologie per lunghi anni dominanti e cadere storiche barriere fra i popoli dell'Europa, l'Assem­ blea Speciale del Sinodo dei Vescovi per l'Europa svoltasi nel 1991 ha rap­ presentato in tale prospettiva una t a p p a importante e provvidenziale. « L'Europa — ricorda la Dichiarazione conclusiva — non deve oggi sempli­ cemente fare appello alla sua precedente eredità cristiana: occorre infatti che sia messa in grado di decidere nuovamente del suo futuro nell'incontro con la persona e il messaggio di Gesù Cristo ». 5 L'Europa è pertanto chiamata ad una necessaria opera di coraggiosa « autoevangelizzazione », missione a cui la Chiesa intende provvedere nel contesto delle m u t a t e situazioni sociali e politiche, che favoriscono sicura­ mente un più proficuo incontro e « scambio dei doni » fra le Comunità ec­ clesiali dell'Est e dell'Ovest. Auspico di cuore, e per questo prego, che il Signore benedica gli sforzi sin qui profusi dal vostro organismo ed infonda sempre più aperto slancio alla vostra azione quanto mai importante per il futuro del continente. 5. Il CCEE si trova, in effetti, di fronte a delicati compiti in ordine alla nuova evangelizzazione dell'Europa: occorre provvedere alla promozione di una sempre più intensa comunione fra le diocesi e fra le Conferenze Episco­ pali Nazionali, all'incremento della collaborazione ecumenica tra i cristiani e al superamento degli ostacoli che minacciano il futuro della pace e del progresso dei popoli, al rafforzamento della collegialità affettiva ed effetti­ va e della « communio » gerarchica. 5 N. 2. 230 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Venerati Fratelli nell'episcopato, mi sia permesso di offrirvi qui qualche riflessione che spero utile per meglio impostare i vostri lavori, in questa fase di rinnovamento e di programmazione. Alla luce della positiva esperienza degli anni passati, il CCEE, che è un organismo continentale, si occuperà dei problemi connessi con la situazione ed i compiti della Chiesa in Europa. Se è vero che, in base alle esigenze della sussidiarietà, ciascuna Conferenza nazionale si dedica a quanto è di sua precipua competenza, così come il Pastore di una diocesi si consacra al servizio della porzione di popolo cristiano affidata alle sue cure, è t u t t a v i a facilmente intuibile che essa non può ridurre il suo orizzonte ai confini del­ la Nazione, dal momento che la realtà riveste sempre un particolare « ta­ glio » europeo. Il compito del CCEE è allora quello di analizzare le proble­ matiche da tale angolatura, valutandone le implicazioni sovranazionali e con questo fornendo un valido aiuto agli Episcopati di ogni regione ed ai Pastori delle Chiese locali. 6. Conoscere l'uomo europeo e quanto lo concerne è indispensabile per l'adempimento della missione salvifica del popolo di Dio nel continente. Ma una tale e aggiornata conoscenza è ugualmente importante perché il CCEE possa autorevolmente presentarsi dinanzi all'opinione pubblica, nelle diverse sue istanze, come testimone e portavoce di una incisiva presenza della Chiesa. La comunità dei credenti ha così modo di far sentire la sua voce anche negli ambiti civili, voce di una comunità concorde e t u t t a pro­ tesa ad annunciare il vangelo della speranza e della carità. Da questo punto di vista risulta quanto mai opportuno il dialogo con le altre Confessioni cristiane, riunite nel K E K . La collaborazione, tuttavia, deve essere coltivata soprattutto in vista del ristabilimento progressivo della piena unità fra i cristiani nel « vecchio » continente, nel quale si sono prodotte da principio le divisioni e le sofferte lacerazioni. Così, oltre che alla sussidiarietà, il CCEE deve ispirare la propria azione alla solidarietà, nei suoi molteplici aspetti: solidarietà fra gli Episcopati cattolici, solidarietà nella ricerca dell'unità fra t u t t i i cristiani, solidarietà, infine, con l'Europa, continente nel quale popoli diversi sono incamminati sulla strada dell'intesa politico-sociale ed economica. Mediante il CCEE, la Chiesa cercherà di infondere alla comunità continentale un « sup­ plemento d'anima », ravvivando in essa quella che potrebbe dirsi « l'anima dell'Europa ». 7. Come non rendersi conto, venerati e carissimi Fratelli nell'episcopa­ to, che t u t t o ciò si collega strettamente con la svolta storica del nuovo Acta Ioannis Pauli Pp. II 231 Millennio? Una missione evangelizzatrice di vaste dimensioni t u t t i ci incal­ za. Occorre riscoprire e rinsaldare le radici cristiane delle diverse nazioni e dell'intero continente; occorre far emergere il lievito cristiano che ha per­ meato le molteplici espressioni del suo patrimonio culturale e promuovere la presenza del fermento evangelico nell'« oggi » e nel « domani » dell'Euro­ pa, specialmente dinanzi ai tentativi, non così nascosti, di emarginare la fede e la verità salvifica da ogni manifestazione della vita pubblica. E non si potrebbe pensare, proprio nell'ottica di questa urgenza evan­ gelizzatrice, ad un « programma » europeo in vista del prossimo giubileo della fede dell'anno 2000? 8. La solidarietà, che deve animare le relazioni fra le diverse compo­ nenti della società ecclesiale e civile, non mancherà di spingere il CCEE ad allargare gli orizzonti e ad avviare contatti ed intese anche con le Chiese ed i popoli « fuori dell'Europa ». Non si t r a t t a soltanto di un problema or­ ganizzativo e di rapporti permanenti da tessere con analoghe organizzazio­ ni operanti negli altri continenti. L'obiettivo è ben più alto e più essenziale è il compito che lo attende. Si tratta, infatti, di mettere in luce la stretta solidarietà che esiste fra l'Europa e i Paesi dell'Africa, dell'Asia e delle Americhe, nei confronti dei quali il continente europeo, e le Chiese in esso operanti, hanno meriti ma anche debiti da assolvere. Crescere in questa coscienza e far maturare nella solidale consapevolezza di essere gli uni responsabili degli altri, soprattutto dei più poveri e meno fortunati, sarà la vostra ansia costante, in adempimento di quel Vangelo della carità e della pace che in questo tempo di Pasqua il Risorto proclama con potenza per l'intera umanità. 9. Ci rivolgiamo, allora, a Cristo vincitore della morte e del peccato per riaffermare la nostra disponibilità a costruire con l'offerta di noi stessi quell'« edificio spirituale » in cui regna la sua giustizia ed il suo amore. Certo, grande è la consapevolezza del nostro limite, ma altrettanto potente è la certezza della sua presenza e del suo costante intervento salvifico. La missione dei credenti, venerati Fratelli nell'episcopato, è sempre e dappertutto rivolta al futuro. Verso il futuro escatologico, del quale siamo certi nella fede, e verso il futuro storico, del quale possiamo essere umana­ mente incerti. Pensiamo ai primi evangelizzatori del continente europeo, ai Santi Pietro e Paolo; a San Benedetto, Padre del monachesimo in occiden­ te, che t a n t o rilievo ha avuto nella formazione dell'Europa cristiana; pen­ siamo ugualmente a quanti hanno spianato le vie del Vangelo verso nuovi 232 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale popoli, come Agostino, Bonifacio o i santi Fratelli di Tessaloniça, Cirillo e Metodio. Neppure essi erano sicuri dell'umana riuscita della loro missione e persino della loro stessa sorte. Potente più di ogni incertezza fu la fede e salda la speranza; più potente fu l'amore di Cristo che li « spingeva ». Nel­ la loro audacia apostolica si rese visibile lo Spirito operante e santificatore. Come loro, anche noi siamo invitati ad essere, nell'epoca in cui viviamo, strumenti docili ed efficaci dell'azione dello Spirito. 6 Invochiamo per questo Maria, Stella dell'evangelizzazione, ed a Lei affi­ diamo lo sviluppo del nuovo CCEE, al servizio del continente europeo e del suo cristiano avvenire. Con tali sentimenti, vi ringrazio per il lavoro di questi giorni e rinnovo a ciascuno fervidi e fraterni auguri pasquali. Unisco una particolare Bene­ dizione Apostolica per le vostre persone e le comunità ecclesiali affidate alle vostre cure pastorali. II I expleto saeculo a Litt. Enc. Providentissimus Deus necnon L exeunte anno a Litt. Enc. Divino afflante Spiritu foras datis habita.* Messieurs les Cardinaux, Messieurs les Chefs des Missions diplomatiques, Messieurs les membres de la Commission biblique pontificale, Messieurs les Professeurs de l'Institut biblique pontifical, 1. De tout coeur je remercie Monsieur le Cardinal Ratzinger des senti­ ments qu'il vient d'exprimer en me présentant le document élaboré par la Commission biblique pontificale sur l'interprétation de la Bible dans l'Eglise. Avec joie, j'accueille ce document, fruit d'un travail collégial en­ trepris sur votre initiative, Monsieur le Cardinal, et poursuivi avec persévé­ rance pendant plusieurs années. Il répond à une préoccupation qui me tient à cœur, car l'interprétation de la Sainte Ecriture est d'une impor­ tance capitale pour la foi chrétienne et pour la vie de l'Église. « Dans les Saints Livres, en effet — comme nous l'a si bien rappelé le Concile —, le Père qui est aux cieux vient avec tendresse au-devant de ses enfants et 6 Cf. 2 Cor 5, 14. * Die 23 m. Aprilis a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp. II 233 entre en conversation avec eux; or, la force et la puissance contenues dans la parole de Dieu sont si grandes que celle-ci constitue pour l'Église un point d'appui plein de vigueur et pour les enfants de l'Église la force de leur foi, la nourriture de leur âme, la source pure et permanente de leur vie spirituelle ».* La façon d'interpréter les textes bibliques pour les hommes et les femmes d'aujourd'hui a des conséquences directes sur leur relation personnelle et communautaire avec Dieu, et elle est aussi étroitement liée à la mission de l'Église. Il s'agit d'un problème vital, qui méritait toute votre attention. 2. Votre travail s'achève à un moment très opportun, car il me fournit l'occasion de célébrer avec vous deux anniversaires riches de signification: le centenaire de l'encyclique Providentissimus Deus, et le cinquantenaire de l'encyclique Divino afflante Spiritu, l'une et l'autre consacrées aux ques­ tions bibliques. Le 18 novembre 1893, le Pape Léon X I I I , très attentif aux problèmes intellectuels, publiait son encyclique sur les études d'Écriture Sainte, dans le but, écrivait-il, « de les stimuler et de les recommander » et aussi de les « orienter d'une manière qui corresponde mieux aux besoins de l'époque ». Cinquante ans plus tard, le Pape Pie X I I donnait aux exégètes catholiques, dans son encyclique Divino afflante Spiritu, de nouveaux encouragements et de nouvelles directives. E n t r e temps, le Magistère pontifical avait manifesté son attention constante aux problèmes scriptu­ r a l e s par de nombreuses interventions. En 1902, Léon X I I I créait la Commission biblique; en 1909, Pie X fondait l'Institut biblique. En 1920, Benoît XV célébrait le 1500 anniversaire de la mort de saint Jérôme par une encyclique sur l'interprétation de la Bible. La vive impulsion ainsi donnée aux études bibliques a trouvé sa pleine confirmation dans le I I Concile du Vatican, de sorte que l'Église tout entière en bénéficie. La Constitution dogmatique Dei Verbum éclaire le travail des exégètes catho­ liques et invite les pasteurs et les fidèles à se nourrir plus assidûment de la parole de Dieu contenue dans les Écritures. 2 e e Je désire aujourd'hui mettre en valeur quelques aspects de l'enseigne­ ment de ces deux encycliques et la validité permanente de leur orientation à travers des circonstances changeantes, afin de mieux profiter de leur apport. 3. En premier lieu, on note, entre ces deux documents, une différence importante. Il s'agit de la partie polémique — ou, plus exactement, apolo1 2 Dei Verbum, 21. Enchiridion Biblicum, 82. 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gétique — des deux encycliques. En effet, l'une et l'autre manifestent le souci de répondre à des attaques contre l'interprétation catholique de la Bible, mais ces attaques n'allaient pas dans le même sens. Providentissimus Deus, d'une part, veut surtout protéger l'interprétation catholique de la Bible contre les attaques de la science rationaliste; d'autre part, Divino afflante Spiritu se préoccupe davantage de défendre l'interprétation catho­ lique contre les attaques qui s'opposent à l'utilisation de la science par les exégètes et qui veulent imposer une interprétation non scientifique, dite « spirituelle », des Saintes Ecritures. Ce changement radical de perspective était dû, évidemment, aux cir­ constances. Providentissimus Deus paraissait à une époque marquée par de virulentes polémiques contre la foi de l'Eglise. L'exégèse libérale apportait à ces polémiques un appui important, car elle utilisait toutes les ressources des sciences, depuis la critique textuelle jusqu'à la géologie, en passant par la philologie, la critique littéraire, l'histoire des religions, l'archéologie et d'autres disciplines encore. Par contre, Divino afflante Spiritu était publiée peu de temps après une polémique toute différente menée, surtout en Italie, contre l'étude scientifique de la Bible. Un opuscule anonyme avait été largement diffusé pour mettre en garde contre ce qu'il décrivait comme « un très grave danger pour l'Eglise et pour les âmes: le système criticoscientifique dans l'étude et l'interprétation de la Sainte Ecriture, ses dévia­ tions funestes et ses aberrations ». 4. Dans l'un et l'autre cas, la réaction du Magistère fut significative, car, au lieu de s'en tenir à une réponse purement défensive, il alla au fond du problème et manifesta ainsi — notons-le d'emblée — la foi de l'Église dans le mystère de l'Incarnation. Contre les offensives de l'exégèse libérale, qui présentait ses allégations comme des conclusions fondées sur des acquis de la science, on aurait pu réagir en jetant l'anathème sur l'utilisation des sciences dans l'interpréta­ tion de la Bible et en ordonnant aux exégètes catholiques de s'en tenir à une explication « spirituelle » des textes. Providentissimus Deus ne s'engage pas dans cette voie. Tout au con­ traire, l'encyclique invite instamment les exégètes catholiques à acquérir une véritable compétence scientifique de façon à surpasser leurs adver­ saires sur leur propre terrain. « Le premier » moyen de défense, dit-elle, « se trouve dans l'étude des langues anciennes de l'Orient ainsi que dans l'exer­ cice de la critique scientifique ». L'Église n'a pas peur de la critique scien3 3 Enchiridion Biblicum, 118. Ada Ioannis Pauli Pp. II 235 tifique. Elle se méfie seulement des opinions préconçues qui prétendent se fonder sur la science mais qui, en réalité, font subrepticement sortir la science de son domaine. Cinquante ans plus tard, dans Divino afflante Spiritu, le P a p e Pie X I I peut constater la fécondité des directives données par Providentissimus Deus: « Grâce à une meilleure connaissance des langues bibliques et de tout ce qui concerne l'Orient, ... un bon nombre des questions soulevées au temps de Léon X I I I contre l'authenticité, l'antiquité, l'intégrité et la va­ leur historique des Saints Livres... se trouvent aujourd'hui débrouillées et résolues ». Le travail des exégètes catholiques, « qui ont fait un usage correct des armes intellectuelles utilisées par leurs adversaires », avait porté ses fruits. Et c'est précisément pour cette raison que Divino afflante Spiritu se montre moins préoccupée que Providentissimus Deus par le combat contre les positions de l'exégèse rationaliste. 4 5 5. Mais il était devenu nécessaire de répondre aux attaques venues du côté des partisans d'une exégèse soi-disant « mystique », qui cherchaient à faire condamner par le Magistère les efforts de l'exégèse scientifique. Com­ ment répond l'encyclique? Elle aurait pu s'en tenir à souligner l'utilité et même la nécessité de ces efforts pour la défense de la foi, ce qui aurait favorisé une sorte de dichotomie entre l'exégèse scientifique, destinée à l'usage externe, et l'interprétation spirituelle, réservée à l'usage interne. Dans Divino afflante Spiritu, Pie X I I a délibérément évité d'aller dans ce sens. Au contraire, il a revendiqué l'union étroite des deux démarches, d'une part en soulignant la portée « théologique » du sens littéral, méthodi­ quement défini, d'autre part, en affirmant que, pour pouvoir être reconnu comme sens d'un texte biblique, le sens spirituel doit présenter des garan­ ties d'authenticité. Une simple inspiration subjective ne suffit pas. On doit pouvoir montrer qu'il s'agit d'un sens « voulu par Dieu lui-même », d'une signification spirituelle « donnée par Dieu » au texte inspiré. La détermina­ tion du sens spirituel appartient donc, elle aussi, au domaine de la science exégétique. 6 7 8 Nous constatons ainsi que, malgré la grande diversité des difficultés à affronter, les deux encycliques se rejoignent parfaitement au niveau le plus 4 5 6 7 8 Enchiridion Biblicum, 546. Ibid., 562. Ibid., 552. Ibid., 251. Ibid., 552-553. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 236 profond. Elles refusent, l'une comme l'autre, la rupture entre l'humain et le divin, entre la recherche scientifique et le regard de la foi, entre le sens littéral et le sens spirituel. Elles se montrent par là pleinement en harmo­ nie avec le mystère de l'Incarnation. 6. Le rapport étroit qui unit les textes bibliques inspirés au mystère de l'Incarnation a été exprimé par l'encyclique Divino afflante Spiritu dans les termes suivants: « De même que la Parole substantielle de Dieu s'est faite semblable aux hommes en tous points, excepté le péché, ainsi les paroles de Dieu, exprimées en des langues humaines, se sont faites semblables au langage humain en tous points, excepté l'erreur ». Reprise presque littéra­ lement par la Constitution conciliaire Dei Verbum, cette affirmation met en lumière un parallélisme riche de signification. 9 10 Il est vrai que la mise par écrit des paroles de Dieu, grâce au charisme de l'inspiration scripturaire, était un premier pas vers l'Incarnation du Verbe de Dieu. Ces paroles écrites constituaient, en effet, un moyen stable de communication et de communion entre le peuple élu et son unique Seigneur. D'autre part, c'est grâce à l'aspect prophétique de ces paroles qu'il a été possible de reconnaître l'accomplissement du dessein de Dieu, lorsque « le Verbe s'est fait chair et a habité parmi nous ». Après la glori­ fication céleste de l'humanité du Verbe fait chair, c'est encore grâce à des paroles écrites que son passage parmi nous reste attesté de manière stable. Unis aux écrits inspirés de la Première Alliance, les écrits inspirés de la Nouvelle Alliance constituent un moyen vérifiable de communication et de communion entre le peuple croyant et Dieu, Père, Fils et Esprit Saint. Ce moyen ne peut assurément pas être séparé du fleuve de vie spirituelle qui jaillit du Cœur de Jésus crucifié et qui se propage grâce aux sacrements de l'Église. Il a néanmoins sa consistance propre, celle, précisément, d'un texte écrit, qui fait foi. n 7. En conséquence, les deux encycliques demandent aux exégètes ca­ tholiques de rester en pleine harmonie avec le mystère de l'Incarnation, mystère d'union du divin et de l'humain dans une existence historique tout à fait déterminée. L'existence terrestre de Jésus ne se définit pas seu­ lement par des lieux et des dates du début du 1 siècle en Judée et en Galilée, mais aussi par son enracinement dans la longue histoire d'un petit peuple du Proche-Orient ancien, avec ses faiblesses et ses grandeurs, avec er 9 10 11 Enchiridion Biblicum, 559. N. 13. Jn 1, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 237 ses homines de Dieu et ses pécheurs, avec sa lente évolution culturelle et ses avatars politiques, avec ses défaites et ses victoires, avec ses aspira­ tions à la paix et au règne de Dieu. L'Eglise du Christ prend au sérieux le réalisme de l'Incarnation et c'est pour cette raison qu'elle attache une grande importance à l'étude « historico-critique » de la Bible. Loin de la réprouver, comme l'auraient voulu les partisans de l'exégèse « mystique », mes prédécesseurs l'ont vigoureusement approuvée. « Artis criticae discipli­ nam — écrivait Léon X I I I —, quippe percipiendae penitus hagiographorum sententiae perutilem, Nobis vehementer probantibus, nostri (exegetae, scilicet, catholici) excolant». La même «véhémence» dans l'approbation, le même adverbe (« vehementer ») se retrouvent dans Divino afflante Spiritu à pro­ pos des recherches de critique textuelle. 12 13 8. Divino afflante Spiritu, on le sait, a particulièrement recommandé aux exégètes l'étude des genres littéraires utilisés dans les Livres Saints, en allant jusqu'à dire que l'exégèse catholique doit « acquérir la conviction que cette partie de sa tâche ne peut pas être négligée sans grave dommage pour l'exégèse catholique ». Cette recommandation p a r t du souci de comprendre le sens des textes avec toute l'exactitude et la précision pos­ sibles et, donc, dans leur contexte culturel historique. Une fausse idée de Dieu et de l'Incarnation pousse un certain nombre de chrétiens à prendre une orientation opposée. Us ont tendance à croire que, Dieu étant l'Etre absolu, chacune de ses paroles a une valeur absolue, indépendante de tous les conditionnements du langage humain. Il n'y a donc pas lieu, selon eux, d'étudier ces conditionnements pour opérer des distinctions qui relativise­ raient la portée des paroles. Mais c'est là se faire illusion et refuser, en réa­ lité, les mystères de l'inspiration scripturaire et de l'Incarnation, en s'attachant à une fausse notion de l'Absolu. Le Dieu de la Bible n'est pas un Ê t r e absolu qui, écrasant tout ce qu'il touche, supprimerait toutes les dif­ férences et toutes les nuances. Il est au contraire le Dieu créateur, qui a créé l'étonnante variété des êtres « chacun selon son espèce », comme le dit et le répète le récit de la Genèse. Loin d'anéantir les différences, Dieu les respecte et les valorise. Lorsqu'il s'exprime dans un langage humain, il ne donne pas à chaque expression une valeur uniforme, mais il en utilise les 14 15 16 Lettre apostolique Vigilantiae, pour la fondation de la Commission biblique, 30 octobre 1902: Enchiridion Biblicum, 142. Cf. ibid., 548. Ibid., 560. Cf. Gn chap. I. Cf. 1 Co 12, 18. 24. 28. 12 13 14 15 16 238 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nuances possibles avec une souplesse extrême et il en accepte également les limitations. C'est ce qui rend la tâche des exégètes si complexe, si néces­ saire et si passionnante! Aucun des aspects humains du langage ne peut être négligé. Les progrès récents des recherches linguistiques, littéraires et herméneutiques ont amené l'exégèse biblique à ajouter à l'étude des genres littéraires beaucoup d'autres points de vue (rhétorique, narratif, structura­ liste); d'autres sciences humaines, comme la psychologie et la sociologie, ont également été mises à contribution. A tout cela on peut appliquer la consigne que Léon X I I I donnait aux membres de la Commission biblique: « Qu'ils n'estiment étranger à leur domaine rien de ce que la recherche industrieuse des modernes aura trouvé de nouveau; bien au contraire, qu'ils aient l'esprit en éveil pour adopter sans retard ce que chaque mo­ ment apporte d'utile à l'exégèse biblique ». L'étude des conditionnements humains de la parole de Dieu doit être poursuivie avec un intérêt sans cesse renouvelé. 17 9. Cependant, cette étude ne suffit pas. Pour respecter la cohérence de la foi de l'Église et de l'inspiration de l'Écriture, l'exégèse catholique doit être attentive à ne pas s'en tenir aux aspects humains des textes bibliques. U lui faut aussi et surtout aider le peuple chrétien à percevoir plus nette­ ment dans ces textes la parole de Dieu, de façon à mieux l'accueillir, pour vivre pleinement en* communion avec Dieu. A cette fin, il est évidemment nécessaire que l'exégète lui-même perçoive dans les textes la parole divine et cela ne lui est possible que si son travail intellectuel est soutenu par un élan de vie spirituelle. F a u t e de ce soutien, la recherche exégétique reste incomplète; elle perd de vue sa finalité principale et se confine en des tâches secondaires. Elle peut même devenir une sorte d'évasion. L'étude scientifique des seuls aspects humains des textes peut faire oublier que la parole de Dieu invite chacun à sortir de lui-même pour vivre dans la foi et dans la charité. L'encyclique Providentissimus Deus rappelait, à ce propos, le caractère particulier des Livres Saints et l'exigence qui en résulte "pour leur "interpré­ tation: « Les Livres Saints, déclarait-elle, ne peuvent être assimilés aux écrits ordinaires, mais, puisqu'ils ont été dictés par l'Esprit Saint lui-même et ont un contenu d'extrême gravité, mystérieux et difficile sous bien des aspects, nous avons toujours besoin, pour les comprendre et les expliquer, de la venue de ce même Esprit Saint, c'est-à-dire de sa lumière et de sa Vigilantiae: Enchiridion Biblicum, 140. Acta Ioannis Pauli Pp. II 239 grâce, qu'il faut assurément demander dans une humble prière et conserver par une vie sanctifiée ». Dans une formule plus brève, empruntée à saint Augustin, Divino afflante Spiritu exprimait la même exigence: « Orent ut intellegant! ». 18 19 Oui, pour arriver à une interprétation pleinement valable des paroles inspirées par l'Esprit Saint, il faut être soi-même guidé par l'Esprit Saint et, pour cela, il faut prier, prier beaucoup, demander dans la prière la lu­ mière intérieure de l'Esprit et accueillir docilement cette lumière, deman­ der l'amour, qui seul rend capable de comprendre le langage de Dieu, qui « est amour ». Durant le travail même d'interprétation, il faut se maintenir le plus possible en présence de Dieu. 20 10. La docilité à l'Esprit Saint produit et renforce une autre disposi­ tion, nécessaire pour la juste orientation de l'exégèse: la fidélité à l'Eglise. L'exégète catholique ne nourrit pas l'illusion individualiste qui porte à croire que, en dehors de la communauté des croyants, on peut mieux com­ prendre les textes bibliques. C'est le contraire qui est vrai, car ces textes n'ont pas été donnés aux chercheurs individuels « pour la satisfaction de leur curiosité ou pour leur fournir des sujets d'étude et de recherche »; ils ont été confiés à la communauté des croyants, à l'Eglise du Christ, pour nourrir la foi et guider la vie de charité. Le respect de cette finalité condi­ tionne la validité de l'interprétation. Providentissimus Deus a rappelé cette vérité fondamentale et a observé que, loin de gêner la recherche biblique, le respect de cette donnée en favorise l'authentique progrès. Il est récon­ fortant de constater que des études récentes de philosophie herméneutique ont apporté une confirmation à cette façon de voir et que des exégètes de diverses confessions ont travaillé dans des perspectives analogues, en souli­ gnant, par exemple, la nécessité d'interpréter chaque texte biblique comme faisant partie du Canon des Ecritures reconnu par l'Eglise, ou en étant plus attentifs aux apports de l'exégèse patristique. 21 22 Ê t r e fidèle à l'Église, cela signifie, en effet, se situer résolument dans le courant de la grande Tradition qui, sous la conduite du Magistère, assuré d'une assistance spéciale de l'Esprit Saint, a reconnu les écrits canoniques comme parole adressée par Dieu à son peuple et n'a jamais cessé de les méditer et d'en découvrir les inépuisables richesses. Le deuxième Concile 18 19 20 21 22 Enchiridion Biblicum, 89. Ibid., 569. 1 Jn 4, 8. 16. Divino afflante Spiritu: Enchiridion Biblicum, 566. Cf. Enchiridion Biblicum, 108-109. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 240 du Vatican l'a encore affirmé: « Tout ce qui concerne la manière d'interpré­ ter l'Écriture est finalement soumis au jugement de l'Église, qui exerce le ministère et le m a n d a t divinement reçus de garder la parole de Dieu et de l'interpréter ». 23 Il n'en reste pas moins — c'est encore le Concile qui le déclare, en re­ prenant une affirmation de Providentissimus Deus — qu'il « appartient aux exégètes de s'efforcer [...] de pénétrer et d'exposer plus profondément le sens de la Sainte Écriture, afin que, par leurs études en quelque sorte pré­ paratoires, mûrisse le jugement de l'Église ». 24 11. Pour mieux s'acquitter de cette tâche ecclésiale très importante, les exégètes auront à cœur de rester proches de la prédication de la parole de Dieu, soit en consacrant une partie de leur temps à ce ministère, soit en entretenant des relations avec ceux qui l'exercent et en les aidant par des publications d'exégèse pastorale. Ils éviteront ainsi de se perdre dans les méandres d'une recherche scientifique abstraite, qui les éloignerait du vrai sens des Écritures. En effet, ce sens n'est pas separable de leur finalité, qui est de mettre les croyants en relation personnelle avec Dieu. 25 12. Dans ces perspectives — Providentissimus Deus l'affirmait — « un vaste champ de recherche est ouvert au travail personnel de chaque exégète ». Cinquante ans plus tard, Divino afflante Spiritu renou­ velait, en termes différents, la même constatation stimulante: « U reste donc beaucoup de points, et d'aucuns très importants, dans la discussion et l'explication desquels la pénétration d'esprit et le talent des exégètes catholiques peuvent et doivent s'exercer librement ». 26 27 Ce qui était vrai en 1943 le demeure encore de nos jours, car le progrès des recherches a apporté des solutions à certains problèmes et, en même temps, de nouvelles questions à étudier. En exégèse, comme dans les autres sciences, plus on repousse les frontières de l'inconnu, plus on élargit le domaine à explorer. Moins de cinq ans après la publication de Divino afflante Spiritu, la découverte des manuscrits de Qumrân éclairait d'un jour nouveau un grand nombre de problèmes bibliques et ouvrait d'autres champs de recherches. Depuis, beaucoup de découvertes ont été faites et de nouvelles méthodes d'investigation et d'analyse ont été mises au point. Dei Verbum, 12. Dei Verbum, 12; cf. Providentissimus Deus: Enchiridion Biblicum, 109: « ut, quasi praeparato studio, iudicium Ecclesiae maturetur ». Cf. Divino afflante Spiritu: Enchiridion Biblicum, 551. Enchiridion Biblicum, 109. Ibid., 565. 23 24 25 26 27 Acta Ioannis Pauli Pp. II 241 13. C'est ce changement de situation qui a rendu nécessaire un nouvel examen des problèmes. La Commission biblique pontificale s'est attelée à cette tâche et présente aujourd'hui le fruit de son travail, intitulé « L'inter­ prétation de la Bible dans l'Eglise ». Ce qui frappera à première vue dans ce document, c'est l'ouverture d'esprit dans lequel il est conçu. Les méthodes, les approches et les lectures pratiquées aujourd'hui dans l'exégèse sont examinées et, malgré quelques réserves parfois graves qu'il est nécessaire d'exprimer, l'on admet, dans presque chacune d'elles, la présence d'éléments valables pour une interpré­ tation intégrale du texte biblique. Car l'exégèse catholique n'a pas une méthode d'interprétation propre et exclusive, mais, en commençant par la base historico-critique, dégagée de présupposés philosophiques ou autres contraires à la vérité de notre foi, elle met à profit toutes les méthodes actuelles, en cherchant dans chacune la « semence du Verbe ». 14. Un autre trait caractéristique de cette synthèse est son équilibre et sa modération. Dans son interprétation de la Bible, elle sait harmoniser la diachronie et la synchronie, en reconnaissant que les deux se complètent et sont indispensables pour faire ressortir toute la vérité du texte et pour donner satisfaction aux légitimes exigences du lecteur moderne. Plus important encore, l'exégèse catholique n'attache pas son attention aux seuls aspects humains de la révélation biblique, ce qui est parfois le tort de la méthode historico-critique, ni aux seuls aspects divins, comme le veut le fondamentalisme; elle s'efforce de mettre en lumière les uns et les autres, unis dans la divine « condescendance », qui est à la base de toute l'Écriture. 28 15. On pourra enfin percevoir l'accent mis dans ce document sur le fait que la Parole biblique agissante s'adresse universellement, dans le temps et dans l'espace, à toute l'humanité. Si « les paroles de Dieu [...] se sont faites semblables au langage humain », c'est pour être entendues par tous. Elles ne doivent pas rester lointaines, « au-delà de tes moyens ni hors de ton atteinte. [...] Car la Parole est tout près de toi, elle est dans ta bouche et dans ton cœur pour que tu la mettes en pratique ». 29 30 Tel est le but de l'interprétation de la Bible. Si la tâche première de l'exégèse est d'atteindre le sens authentique du texte sacré ou même ses 28 29 30 Dei Verbum, 13. Ibid. Dt 30, 11. 14. 16 - A . A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 242 différents sens, il faut ensuite qu'elle communique ce sens au destinataire de l'Écriture Sainte qui est, si possible, toute personne humaine. La Bible exerce son influence au cours des siècles. Un processus cons­ t a n t d'actualisation adapte l'interprétation à la mentalité et au langage contemporains. Le caractère concret et immédiat du langage biblique faci­ lite grandement cette adaptation, mais son enracinement dans une culture ancienne provoque plus d'une difficulté. U faut donc sans cesse retraduire la pensée biblique dans le langage contemporain, pour qu'elle soit exprimée d'une manière adaptée aux auditeurs. Cette traduction doit cependant être fidèle à l'original, et ne peut pas forcer les textes pour les accommoder à une lecture ou à une approche en vogue à un moment donné. Il faut mon­ trer tout l'éclat de la parole de Dieu, même si elle est « exprimée en paroles humaines ». 31 La Bible est diffusée aujourd'hui sur tous les continents et dans toutes les nations. Mais pour que son action soit profonde, il faut qu'il y ait une inculturation selon le génie propre à chaque peuple. Peut-être les nations moins marquées par les déviances de la civilisation occidentale moderne comprendront-elles plus facilement le message biblique que celles qui sont déjà comme insensibles à l'action de la parole de Dieu à cause de la sécula­ risation et des excès de la démythologisation. En notre temps, un grand effort est nécessaire, non seulement de la p a r t des savants et des prédicateurs, mais aussi des vulgarisateurs de la pensée biblique: ils doivent utiliser tous les moyens possibles — et il y en a beaucoup aujourd'hui — pour que la portée universelle du message bi­ blique soit largement reconnue et que son efficacité salvifique puisse se manifester partout. Grâce à ce document, l'interprétation de la Bible dans l'Église pourra trouver un nouvel élan, pour le bien du monde entier, pour faire resplendir la vérité et pour exalter la charité au seuil du troisième millénaire. 16. En terminant, j ' a i la joie de pouvoir, comme mes prédécesseurs, Léon X I I I et Pie X I I , présenter aux exégètes catholiques, et en particulier à vous, membres de la Commission biblique pontificale, à la fois des remer­ ciements et des encouragements. Je vous remercie cordialement pour l'excellent travail que vous accom­ plissez au service de la parole de Dieu et du peuple de Dieu: travail de re­ cherche, d'enseignement et de publication; aide apportée à la théologie, à Dei Verbum, 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 243 la liturgie de la parole et au ministère de la prédication; initiatives qui favorisent l'œcuménisme et les bonnes relations entre chrétiens et juifs; participation aux efforts de l'Eglise pour répondre aux aspirations et aux difficultés du monde moderne. A cela, j'ajoute mes encouragements chaleureux pour la nouvelle étape à parcourir. La complexité grandissante de la tâche requiert les efforts de tous et une large collaboration interdisciplinaire. Dans un monde où la recherche scientifique prend plus d'importance en de nombreux do­ maines, il est indispensable que la science exégétique se situe à un niveau comparable. C'est un des aspects de l'inculturation de la foi qui fait partie de la mission de l'Eglise, en lien avec l'accueil du mystère de l'Incarnation. Que le Christ Jésus, Verbe de Dieu incarné, vous guide en vos re­ cherches, lui qui a ouvert l'esprit de ses disciples à l'intelligence des É c r i t u r e s ! Que la Vierge Marie vous serve de modèle non seulement par sa généreuse docilité à la parole de Dieu, mais aussi et d'abord par sa façon de recevoir ce qui lui était dit! Saint Luc nous rapporte que Marie méditait en son cœur les paroles divines et les événements qui s'accomplis­ saient, « symballousa en tê kardia autês ». Par son accueil de la Parole, elle est le modèle et la mère des disciples. Qu'elle vous apprenne donc à accueillir pleinement la parole de Dieu, non seulement par la recherche intellectuelle, mais aussi par toute votre vie! 32 33 34 Pour que votre travail et votre action contribuent de plus en plus à faire resplendir la lumière des Écritures, je vous donne de tout cœur ma Bénédiction Apostolique. Cf. Le 24, 45 Ibid. 2, 19. Cf. Jn 19, 27. 244 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Ad eos qui conventui de iure Ecclesiae, X expleto anno a Codice Iuris Canonici promulgato, interfuerunt.* Signori Cardinali e venerati Fratelli nell'episcopato, Illustri Professori di Diritto Canonico e Giudici di Tribunali ecclesiastici! 1. Sono lieto di accogliervi in speciale Udienza a coronamento del Sim­ posio Internazionale, col quale s'è voluto opportunamente celebrare il X anniversario della promulgazione del nuovo Codice di Diritto Canonico. Saluto ciascuno di voi con viva cordialità e ringrazio Mons. Vincenzo Fagiolo per i pensieri ed i sentimenti manifestati a nome di tutti. Desidero esprimere cordiale apprezzamento ad organizzatori e relatori del Simposio per l'apporto che con questa iniziativa essi arrecano alla riflessione sull'incidenza che il Codice di Diritto Canonico sviluppa nella vita e nella missione della Chiesa. 2. In questa luce, è doveroso innanzitutto ricordare quanti hanno im­ pegnato le loro energie per promuovere il rinnovamento della legislazione canonica, accogliendo le istanze, le indicazioni e le sollecitazioni del Con­ cilio Ecumenico Vaticano I I . Primo fra tutti, il Sommo Pontefice Giovan­ ni X X I I I di v.m., che nel medesimo giorno 25 gennaio 1959, in cui annun­ ciava il Concilio Ecumenico rese altresì noto l'intento di riformare l'allora vigente corpus delle leggi canoniche, che era stato promulgato nella solen­ nità di Pentecoste dell'anno 1917; ed in seguito, il 29 marzo 1963, istituì la Commissione per la revisione del Codex Iuris Canonici, alla quale diede poi grande impulso il mio Predecessore Paolo VI di f.m. Insieme è doveroso ricordare e ringraziare i Signori Cardinali, che furo­ no Presidenti della Commissione, i validi Segretari della medesima con i loro collaboratori, i Padri delle Congregazioni Plenarie, gli esperti e i Con­ sultori. Lo spirito squisitamente collegiale, con il quale i lavori furono con­ dotti e portati a termine, si rivelò prezioso e particolarmente fecondo con la consultazione dell'intero episcopato, dei Dicasteri della Curia Romana, delle Università e delle Facoltà ecclesiastiche e delle Unioni dei Superiori Maggiori. Come già dissi dieci anni or sono promulgando il nuovo Codice, desidero ancor oggi manifestare a t u t t i e pubblicamente i sentimenti della * Die 23 m. Aprilis a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp. II 245 mia viva riconoscenza, mentre raccomando alla bontà del Signore quanti ci hanno lasciato dopo un servizio fedele e generoso alla Chiesa. 3. La gioia ed il conforto di ieri trovano conferma e si ripetono oggi con la felice ricorrenza del decimo anniversario della promulgazione del nuovo Codice, resa particolarmente solenne con la celebrazione di questo Simposio internazionale, al quale la scelta dei temi, la ben nota dottrina dei Relatori, la partecipazione numerosa e qualificata di tanti studiosi con­ feriscono, con la dimensione dell'universalità che le varie scuole esprimono, la rilevanza di un avvenimento altamente ecclesiale e di indubbio valore scientifico. Non si è voluto celebrare un atto puramente accademico, né si è andati alla ricerca di prestigiosi traguardi che conferissero lustro, fosse pure a questa Sede Apostolica. Ma, come apparve chiaro fin dal primo momento, quando fu avanzata e presentata la proposta, il Simposio ha inteso finalizzare il suo impegno nel cogliere gli elementi portanti e la struttura essenziale del Codice, quale novità fondamentale del Concilio Va­ ticano I I , in linea di continuità con la tradizione legislativa della Chiesa, per quanto concerne soprattutto l'ecclesiologia. Da qui la trattazione approfondita dei temi che caratterizzano e qualificano il nuovo Codice, quali soprattutto la communio nella dimensione della Chiesa universale ed in quella della Chiesa particolare, con il relativo raffronto t r a ius universa­ le e ius particulare e del sacerdozio ministeriale e sacerdozio comune, con riferimento specifico alla pastorale sacramentale e al ministero ecclesiastico. 1 E sono lieto che, nel quadro di questo Simposio, si sia trovato spazio anche per il Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, che ho avuto la gioia di promulgare nel 1990. Infatti, tale attenzione corrisponde ai miei auspici, spesso ripetuti, che t u t t a la Chiesa respiri con due polmoni. Testimonianza operativa di ciò offre il Pontificio Consiglio per l'interpretazione dei testi legislativi, che segue fedelmente quanto ho scritto nella Costituzione Apo­ stolica Sacri Canones: il Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium non solo « veluti novum complementum magisterii a Concilio Vaticano II propositi habendus est, quo universae Ecclesiae ordinatio canonica tandem exple­ t u r », ma costituisce, insieme al Codex Iuris Canonici e alla Costituzione Apostolica sulla Curia Romana Pastor Bonus, una delle tre componenti dell'unico « Corpus Iuris Canonici » della Chiesa universale. La conoscenza di questo intero Corpus, come ho sottolineato il 25 ottobre 1990, nell'ulti­ mo Sinodo dei Vescovi, deve essere opportunamente promossa nella forma2 1 2 Cf. Const. Apost. Sacrae disciplinae leges, 25 Ian. 1983: AAS 75 (1983) Pars II, X I . Const. Apost. Sacri Canones, 18 Oct. 1990: AAS 87 (1990) 1038. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 246 zione sacerdotale, e, in primo luogo, in t u t t e le Facoltà di Diritto canonico. Infatti, la conoscenza non potrà che arricchire gli studiosi e far sì che la scienza canonica, praticata negli Atenei, sia « plene respondens titulis stu­ diorum, quos hae Facultates conferunt ». 3 4. Al fine scientifico il Simposio ha unito quello pastorale, sia con la scelta dei temi e dei Relatori, t r a i quali troviamo Vescovi diocesani, sia con la visione delle esigenze inerenti alla vita e alla missione della Chiesa. Donde l'auspicio, che condivido, di uno studio più diffuso ed accurato del nuovo Codice di Diritto Canonico, che coinvolga non solo i centri acca­ demici e gli operatori del diritto, ma diventi impegno concreto di ogni co­ munità ecclesiale, perché avverta l'esigenza di una verifica, a dieci anni dalla promulgazione del Codice che traduce in esperienza di vita le indica­ zioni del Concilio. Le comunità s'interroghino anzitutto sull'applicazione e l'osservanza delle norme che il Codex ha sancite per l'attuazione delle decisioni e diret­ tive del Concilio Ecumenico Vaticano I I . E vedano ed esaminino inoltre se l'incidenza del nuovo Codice nella loro vita e nella missione che svolgono nella Chiesa corrisponda allo sviluppo ed agli intenti dello stesso Concilio. 5. Il vostro Simposio avrà così contribuito ad accrescere la stima e la fiducia nel Codice, quale strumento che ben corrisponde alla n a t u r a della Chiesa. « Anzi — come dicevo dieci anni or sono — in un certo senso, que­ sto nuovo Codice potrebbe intendersi come un grande sforzo di tradurre in linguaggio canonistico... la ecclesiologia conciliare ». 4 In esso, infatti, si riflettono ed assumono struttura e forma giuridica i chiari insegnamenti conciliari sulla Chiesa, quale popolo di Dio che vive ed opera nella comunione organica di t u t t i i suoi membri sotto la tutela e la guida dell'autorità gerarchica, che perpetua nella comunità ecclesiale il ser­ vizio del Buon Pastore per la salvezza integrale del gregge. Queste verità, per la fonte da cui promanano, per i contenuti cristologici ed ecclesiologici che le qualificano e per le finalità salvifiche che comportano, emergono oggi anche dalla normativa e sistematica del nuovo Codice, al quale deve perciò riconoscersi di aver svolto un servizio proficuo alla comunità eccle­ siale. Voi avete messo in luce l'esigenza, anzi la necessità, di una commu­ nio disciplinae che sostenga la vita e la missione della Chiesa, sottolinean­ do quanto sia essenziale alla struttura carismatica quella istituzionale, in modo da operare congiuntamente al conseguimento di quella salus in cui 3 4 Allocutio, 25 Oct. 1990, 8: AAS 83 (1991) 490. Cf. Const. Apost. Sacrae disciplinae leges, 25 Ian. 1983: AAS 75 (1983) Pars II, XI. Acta Ioannis Pauli Pp. II 247 trovano ragion d'essere t u t t e le realtà, sia teologiche e liturgiche sia pasto­ rali e giuridiche della Chiesa. « Nella vita della Chiesa — dichiarava il mio predecessore Paolo VI di f.m. — vediamo che la funzione del diritto non rimane estranea al mysterium salutis; ...ma entra nella dinamica del dise­ gno salvifico; ...così entra a far parte del mistero della salvezza il patrimo­ nio delle realtà giuridiche, alla giustizia e alla persona umana inscindibil­ mente legate ». 5 6. Il Diritto Canonico si rivela così connesso con l'essenza stessa della Chiesa; fa corpo con essa per il retto esercizio del munus pastorale nella triplice accezione di munus docendi, sanctificandi, regendi. Nella Chiesa di Cristo — ci ha ripetuto il Concilio — accanto all'aspetto spirituale ed eter­ no, c'è quello visibile ed esterno. La chiara affermazione del § 1 del canone 375, in base al quale i Vescovi « pastores constituuntur, ut sint ipsi doctri­ nae magistri, sacri cultus sacerdotes et gubernationis ministri », vista alla luce di t u t t a la tradizione canonista e in quella del magistero del Vati­ cano I I , mentre ci ribadisce l'intrinseca pastoralità del diritto canonico, sta insieme a dirci che non sono pastorali soltanto i munera docendi e sanctifi­ candi, ma con essi e non meno di essi è ugualmente pastorale il munus re­ gendi, che il Concilio più volentieri chiama pascendi, ricollegandolo al testo giovanneo che riporta il conferimento del primato di Pietro. 6 7 L'ossequio all'ordinamento canonico, espresso nella osservanza delle sue norme, contribuisce alla crescita della comunione ecclesiale. Questa rag­ giunge infatti la sua pienezza quando i battezzati sono congiunti con Cristo « mediante i vincoli della professione di fede, dei sacramenti e del governo ecclesiastico ». Quest'ultimo, infatti, mediante il corpo delle leggi canoniche, regola la vita e la missione della Chiesa, i doveri e i diritti dei suoi membri e quanto è necessario ed utile alla sua compagine visibile. Nasce da qui l'esigenza, t r a d o t t a dal Codice in obbligo, che « t u t t i conser­ vino sempre, anche nel loro modo di agire, la comunione con la Chiesa »; e l'azione apostolica sia condotta sempre nella comunione con la Chiesa. 8 9 10 7. In tal modo concepito, strutturato, interpretato ed applicato, il Di­ ritto canonico, oltre a giovare alla 5 6 7 8 9 10 Chiesa nell'adempimento Cf. Allocutio, 25 Maii 1968: AAS 60 (1968) 338. Cf. Lumen gentium, 20c. Cf. Gv 21, 17; Lumen gentium, 18; can. 331. Lumen gentium, 14b; can. 205. Can. 209 § 1. Cf. can. 675 § 3. della sua Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 248 missione, acquista una dimensione di esemplarità per le società civili, spin­ gendole a considerare il potere ed i loro ordinamenti come un servizio alla comunità, nel supremo interesse della persona umana. Come al centro del­ l'ordinamento canonico c'è l'uomo redento da Cristo e divenuto con il bat­ tesimo persona nella Chiesa « con i doveri e i diritti che ai cristiani, tenuta presente la loro condizione, sono propri » , così le società civili sono invitate dall'esempio della Chiesa a porre la persona umana al centro dei loro ordi­ namenti, mai sottraendosi ai postulati del diritto naturale, per non cadere nei pericoli dell'arbitrio o di false ideologie. I postulati del diritto naturale sono infatti validi in ogni luogo e per ogni popolo, oggi e sempre, perché dettati dalla recta ratio, nella quale, come spiega S. Tommaso, sta l'essen­ za del diritto naturale: « omnis lex humanitus posita intantum habet de ratione legis, inquantum a lege naturae derivatur ». L'aveva già compre­ so il pensiero classico, che Cicerone così esprimeva: « E s t quidem vera lëx recta ratio, naturae congruens, diffusa in omnibus, constans, sempiterna, quae vocet ad officium iubendo, vetando a fraude deterreat, quae tamen neque probos frustra iubet a u t vetat, nec improbos iubendo aut vetando movet ». n 12 13 Nel rinnovato sforzo della Chiesa per una nuova Evangelizzazione, in vista del terzo Millennio cristiano, il Diritto Canonico, come ordinamento specifico ed indispensabile della compagine ecclesiale, non mancherà di contribuire efficacemente alla vita e alla missione della Chiesa nel mondo, se t u t t e le componenti ecclesiali sapranno saggiamente interpretarlo e fe­ delmente applicarlo. Lo conceda il Signore Gesù, il quale ha voluto la Chie­ sa come nuovo Israele, in cammino nel secolo presente verso la città futura e permanente, sotto la guida dei pastori, che Egli stesso ha posto a reggere il suo popolo, munendoli dei mezzi adatti per tale compito. 14 Accompagno questo auspicio con una speciale Benedizione, che imparto a voi qui presenti ed a quanti, nei vari campi connessi col Diritto Canoni­ co, recano il proprio contributo all'adempimento della missione della Chiesa nel mondo. 11 12 13 14 Can. 96. Summa Theol, I - I I , q. 95, a. 2. De Re Publica, 3, 33: L A C T . Inst., Cf. Lumen gentium, 9. VI, 8, 6-9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 249 IV Ad quosdam episcopos Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis limina Apostolorum visitantes.* Dear Brothers in Christ, 1. In the love of the Risen Lord I welcome you, the United States Bishops from Michigan and Ohio, on the occasion of your ad Limina visit. My prayer for you in thèse days of the Church's Easter joy is t h a t your lives and ministry will testify with ever increasing power t h a t "Christ has been raised from the dead". In this way you will be authentic witnesses and teachers of the faith, and so effectively fulfíll the mission entrusted to you as members of the Episcopal College. God's people need, now and always, to be able to count on the clear witness of the faith of the Church's Bishops: "Since in Jesus, the Son of God, we have the supreme high priest who has gone through to the highest heaven we must never let go of the faith we have professed". 1 2 Gathered here near the tomb of Peter, whom the Lord, after the Rés­ urrection, confirmed in the role of strengthening his brothers, we are joined in a communion t h a t is both fraternal and hierarchical. This union in Christ reaches out to embrace the clergy, religious and laity of your local Churches. With you I praise the Holy Spirit for the giffcs and ser­ vices he inspires in them, and for his power to bind all together in a marvelous unity. 3 4 2. With trust in the same Spirit we continue our reflections on the pastoral challenges facing the Church in your country. Building on what I said last month to the first group of Bishops with référence to the Catechism of the Catholic Church, I wish once more to underline the significance for the Church's life of a better knowledge of the truths of the Creed, the expression of the Church's faith, the guarantee of her doctrinal apostolicity and unity. It is not possible to think of the Church without her Creed, without the truths which must be professed by those who wish to remain within the bounds of her visible communion. Consequently, within the communion of the one Church of Christ, each particular Church must stand steadfast in authentic Catholic doctrine, most especially through the teaching of the Bishop. * Die 24 m. Aprilis a. 1993. 1 Cor 15:20. Heb 4:14. Cf. Jn 21:15-19. Cf. 1 Cor 12:4ff. 1 2 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 250 The Church's growth and vitality, her capacity to sanctify and transform, her service to the human family and her missionary expansion, all dépend on guarding the t r u t h entrusted to her. The Second Vatican Coun­ cil reminds Bishops t h a t one of their chief duties is to "expound the mys­ tery of Christ in its entirety... to point out the divinely revealed way to give glory to God...". The revitalization and true renewal to which the Council called Bishops, priests and deacons in the ministry of the word, both as proclamation and as catechesis, involves not only an adaptation to the needs of the times but also—as the Council explicitly indicates— t h a t ail should guard the doctrine, teaching the faithful to défend and spread it. 5 6 7 3. This is an important point, for among the way s in which the grâce of Christ reaches us, singly and together in the Mystical Body, the word of proclamation has special signifícance. A false or superficial preaching will not serve to actualize the mystery. It will not lead to faith, grace and sacrament. It will not foster the realization in time of the salvation gained "through the offering of the body of Jesus Christ once for all". I urge you to consider carefully the essential values at stake. The time is ripe for concentrating your planned, sustained and prayerful pastoral efforts on reappropriating and deepening the full riches of the Catholic tradition. This monumental endeavor, an essential p a r t of the "new evangelizaron", will be successful only if it is accompanied by a new fervor, only if it embodies a style of pastoral life which in all things conforms to the pattern of the Good Shepherd. If the "new evangelization" is to bear fruit t h a t will last, it is first necessary to assess soberly the présent situation. Only then can we ensure a proper response to what the Holy Spirit is saying to the Churches t o d a y . 8 9 10 11 4. F r o m recent publications of your Conference and from our conversa­ tions during this ad Limina visit, it is clear t h a t many of you perceive a streng£hening of catechetics as one of the most significant tasks facing the Church in the United States. In some places young people have not received adequate instruction in the basic t r u t h s of the faith. Parents are 5 6 7 8 9 10 11 Cf. 1 Tim 6:20. Christus Dominus, 12. Cf. ibid., 13. Heb 10:10. Cf. Pastores dabo vobis, 18. Cf. Jn 15:16. Cf. Rev 3:22. Acta Ioannis Pauli Pp. II 251 often ill-equipped to fulfill their role as primary educators in the faith. Even well-educated adults sometimes lack the ability to formulate their faith in relation to the many questions raised by the wide diversity of outlooks présent in society. Pastors may be inclined to delegate too much of their teaching responsibility. Professional catechetical organizations and centers of training for catechists sometimes fail to recognize the ineffectiveness of those programs and publications which do not give enough im­ portance to the content of the faith. Certain methods have been adopted, in which the fides quae creditur is too much neglected. I appeal to each one of you personally, and to the body of Bishops as a whole, to face this challenge. The Catechism of the Catholic Church will be a most valuable in­ strument, an indispensable point of departure for helping you and the faithful to meet contemporary challenges with the inexhaustible riches of the Gospel. 12 You also recognize t h a t maintaining the ecclesial character of major institutions,—primarily the vast educational, health care and social service facilities of which American Catholics are justly proud—présents the Church in the United States with ever increasing challenges. Changes in the cultural climate of the nation call for such institutions to be more active in fostering their Catholic identity, and thereby fulfill their responsibilities to the Church and to society. If the mission and policies within such institutions have too uncritically followed secular models, you, the Bishops, must call them to embrace anew the perennial freshness of the Gospel. 13 5. Previous générations of United States Catholics made great sacrifices to build a system of parochial schools which has been immeasurably successful in transmitting the faith and in offering an excellent educational expérience. This has been made possible by the boundless dedication of so many Religious and lay persons, and I avail myself of this occasion to t h a n k all those who give so generously of themselves in this task and mission. These schools, based on an educational philosophy in which faith, culture and life are brought into harmony, are integral to the Church's evangelizing and catechizing mission. Likewise, they have an enormous social value, inculcating as they do sound ethical and moral principies, the 14 Cf. 1993 Holy Thursday Letter to Priests, 2. Cf. Meeting with Leadership of Catholic Higher Education, New Orleans, September 12, 1987, 3 Cf. C O N G R É G A T I O N F O R C A T H O L I C E D U C A T I O N , The Religious Dimension of Education in a Catholic School, 34. 12 13 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 252 primacy of the person, and universal and effective solidarity with those in need. Your efforts, despite fìnancial hardship and population shifts, to pre­ serve Catholic schools in urban areas and to serve minorities and newly arrived immigrants, demónstrate the firm commitment of Diocèses and religious communities to multicultural solidarity as a requirement of evangelical love. Your pastoral leadership is now required in order to reconfirm the Catholic community in the "deep conviction t h a t Catholic schools must exist for the good of the Church". 15 6. I would also repeat what I said in New Orleans to the leadership of Catholic higher éducation: "the greatest challenge is, and will remain, t h a t of preserving and strengthening the Catholic character of your collèges and universities—that institutional commitment to the word of God as proclaimed by the Catholic Church". The Catholic académie community as such and not just individuáis within it, is called to embrace this vision, without false dichotomies between the roles of reason and révélation, between académie freedom and the demands of Catholic identity. The claim to be Catholic involves a relationship to the Church's teaching in all aspects of the life of such an institution: in the ethical and moral impli­ cations of its scholarship, the witness of intellectual integrity and principled conduet of its professors and teachers, and the models of goodness, discipline and knowledge offered to student s. 16 In some instances, the local Bishop can strengthen the Catholic iden­ tity of a College or University through his juridically recognized role in the institutione internal governance. In other cases the Bishops must car­ ry out this grave responsibility indirectly, through the Religious and lay people involved. In every case, Catholic institutions must recognize the Bishop's role as the chief teacher of the faith in the Diocèse. As I pointed out during my last Pastoral Visit to the United States, the Bishops must not be seen "as external agents b u t as participants in the life of the Cath­ olic University". As Pastors of the whole of God's people entrusted to you, you rightly support, encourage and, when necessary, offer fraternal correction to those engaged in the noble cause of Catholic higher éducation. 17 7. Finally I wish to say a brief word about the health and social ser­ vices in your pastoral charge. Testifying to the inalienable dignity of the U. S. Bishops, In Support of Catholic Elementary and Secondary Schools, 14 November 1990, 1. Loc. cit., September 12, 1987, 9. Cf. ibid., 4. 15 16 17 Acta Ioannis Pauli Pp. II 253 human person and sharing with compassion the sufferings of the sick and the elderly, those engaged in thèse services bear striking witness to the love of the "Good Samaritan". To maintain, b u t even more, to make such institutions flourish, precisely as Catholic, is a task requiring détermina­ tion and courage. Within the Church and in society at large further explanation and éducation concerning their Catholic identity and their specific contribution to the common good are needed. Christians engaged in medi­ cal research, health care and social services need your firm support in resisting pressures to tolérate or engage in immoral practices which com­ promise the trae dignity of the human person. Furthermore, Bishops should encourage all those dedicated to alleviating human suffering to see their activity as an eminent form of Christian love. The evangelical inspiration of their service must not be obscured or undermined by the increasing "industrialization" of health care. 18 8. Dear Brother Bishops, your ministry embraces in a special way the rising generation of United States Catholics, the young people of your Dio­ cèses, who have a right to expect t h a t you, and their families, schools and parishes, will pass on to them the treasure of a full and authentic faith. I am looking forward to seeing many of them at the World Meeting of Youth at Denver in August. The spiritual préparation leading up to t h a t event will have important conséquences for the realization of the goal which we ali seek: t h a t Christ, "the way and the t r u t h and the life", be proclaimed to the world of youth. It is Jesus Christ, and none other, who answers the deepest aspirations of young people in their demand for a world of truth, justice and peace. I encourage you to continue being enthusiastic supporters of the meeting in Denver. There are so many serious pastoral tasks before you as the next Chris­ tian Millennium approaches. The Church in the United States is experiencing a period of particular challenge. Her institutions are being called upon to embody ever more completely the Savior's liberating t r u t h . American Catholics face the challenge of being renewed in their "obédience of faith" to Christ and to his Church. In my prayers I commend you and the priests, Religious and laity of your Diocèses to Mary, Mother of the Redeemer. 19 20 May the Risen Lord himself support your determined efforts to remain ever faithful to the mission and ministry entrusted to you when you received the fullness of the priesthood. With my Apostolic Blessing. 18 19 20 Cf. Salvifici Doloris, 29. Cf. Jn 8:32. Cf. Rom 1:5, 16:26. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 254 V Scodrae, occasione oblata consecrationis quattuor episcoporum habita.* Signor Presidente della Repubblica, Signori Cardinali, Cari Fratelli Vescovi, Cari Fratelli Sacerdoti, Vëllezër e motral Qofìe lëvduar Jezu Krishti! (Fratelli e sorelle! Sia lodato Gesù Cristo!) 1. «Non bisognava che il Cristo sopportasse queste sofferenze per en­ trare nella sua gloria? »1 Carissimi fratelli e sorelle, figlie e figli della Nazione albanese: « Questo è il giorno fatto dal Signore »! Davvero, il Signore « ha fatto » questo gior­ no per la vostra terra, per il vostro popolo, passato attraverso una partico­ lare esperienza di morte, che è d u r a t a molti anni e ha provocato numerose vittime. La storia dell'Albania risplende anche attraverso i nomi dei marti­ ri che hanno partecipato in modo peculiare alla croce e alla risurrezione di Cristo. 2 Come i due discepoli, di cui parla il brano evangelico appena proclama­ to, ci troviamo anche noi oggi sulla strada di Emmaus. Siamo in cammino insieme con quei due discepoli che ricevettero il dono dell'incontro miraco­ loso col Cristo risorto. « Questo è il giorno fatto dal Signore ». Giorno di gioia, che il Vescovo di Roma è venuto a celebrare insieme con voi; il Vescovo di Roma, che per lunghi anni ha circondato con la propria preghiera, unita a quella di t u t t a la Chiesa, la tomba nella quale qui, in questa terra, era stato deposto Gesù e il suo corpo mistico che è la Chiesa. E Cristo che ha sofferto nei suoi Confessori: nei Vescovi e nei Sacerdoti, nei Religiosi e nelle persone consa­ crate, nonché in t u t t i coloro che nella vostra terra sono passati attraverso la sconvolgente esperienza di morte, che ha dolorosamente segnato la sto­ ria recente. 2. Ma non era possibile, come afferma lo stesso Pietro nella prima let­ tura dell'odierna celebrazione, che la morte «lo tenesse in suo potere...», * Die 25 m. Aprilis a. 1993. Le 24, 26. Sai 118, 24. At 2, 24. 1 2 3 3 Acta Ioannis Pauli Pp. II 255 cioè che tenesse in suo potere Cristo e coloro che hanno creduto a Lui. Pie­ tro completa l'annuncio pasquale su Gesù dicendo che « Dio lo ha risuscita­ to, sciogliendolo dalle angosce della morte, perché non era possibile che questa lo tenesse in suo potere ». 4 Pietro annuncia questa verità a Gerusalemme nel giorno della Penteco­ ste, giorno della nascita della Chiesa. Oggi il Successore di Pietro ripete queste parole dinanzi a voi, qui riu­ niti! Dinanzi all'Albania e all'Europa, alla Chiesa universale e al mondo in­ tero. La vostra esperienza di morte e di risurrezione appartiene a t u t t a la Chiesa ed a t u t t o il mondo. Ogni uomo deve riflettere ancora una volta su « t u t t o ciò che riguarda Gesù Nazareno », condannato a morte e crocefisso quasi duemila anni fa. Deve anche riflettere su ciò che è successo a voi in questi anni, anzi nei re­ centi decenni del ventesimo secolo. Non bisogna dimenticare quel che è stato! Guardare avanti per costruire un futuro libero e a dimensione del­ l'uomo è giusto; occorre però tener conto dell'esperienza trascorsa, per evi­ tare di ripetere gli stessi errori d'un periodo tanto miserando. Quel che è avvenuto in Albania è qualcosa di mai registrato nel corso della storia. Ve­ ramente, « Misericordiae Domini quia non sumus consumpti ». L'Albania è sprofondata in un abisso dal quale è un vero miracolo che sia p o t u t a uscire senza spargimento di sangue. Ma quando t u t t o sembrava perduto, proprio allora è sopraggiunta la liberazione. 5 6 3. «Haec est dies... ». Oggi la Chiesa rivive nei suoi membri il mistero della Pasqua del Signore. Essa si trova sulla via di Emmaus, ed incontra lo stesso Cristo il quale, pur non riconosciuto in un primo momento, spiega poi ai discepoli il significato profondo del mistero della sua passione, morte e risurrezione: « Cominciando da Mose e da t u t t i i profeti — narra l'evan­ gelista — spiegò loro in t u t t e le Scritture ciò che si riferiva a lui ». che, cioè, Egli doveva soffrire e morire per giungere così alla gloria della risur­ rezione. 7 La Chiesa ritorna a questa catechesi primitiva, a questa catechesi pa­ squale trasmessa dagli Apostoli, affinché l'evento di Emmaus possa rinno­ varsi pure oggi in mezzo a voi in t u t t a la sua pienezza. La Chiesa vi ritor­ na dopo gli anni delle brutali interdizioni e delle severe condanne, affinché 4 5 6 7 At 2, 24. Lc 24, 19. Lam 3, 22. Lc 24, 27. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 256 — rinfrancati dalla Parola di Dio — voi possiate sperimentare in piena libertà quanto hanno vissuto i discepoli di Emmaus: « Prese il pane, disse la benedizione, lo spezzò e lo diede loro. Ed ecco si aprirono loro gli occhi e 10 riconobbero ». Lo riconobbero nel sacramento dell'Eucaristia. Lo riconobbero con il cuore. «Non ci ardeva forse il cuore nel petto mentre conversava con noi lungo il cammino, quando ci spiegava le Scritture? ». Ecco, l'Eucaristia torna nella vostra terra. Torna la Chiesa, uscendo dalle catacombe, come ai tempi dell'antico impero romano, e, piena di gioia per la libertà riacquistata, annuncia: «Il Signore è risorto... Davvero 8 9 11 Signore è risorto... Christos woskres ». 4. Rivolgo ora il mio affettuoso pensiero a voi, venerabili e cari fratelli, che state per ricevere l'Ordinazione episcopale. Il conferimento di questo Sacramento, che vi unirà in modo particolare a Cristo-Buon Pastore, desta in t u t t i noi grande commozione. E un momento davvero commovente, per­ ché ci fa naturalmente pensare a quanti vi hanno preceduto nel ministero pastorale, a t u t t i quei Vescovi e sacerdoti martiri, che qui, in Albania, hanno dato la vita per Cristo e per la Chiesa. E dunque un momento molto commovente, che ci tocca nel profondo anche perché, con la vostra Ordinazione episcopale, la Chiesa albanese co­ mincia di nuovo a vivere in pienezza; ad esprimere la vita che le è propria, nella quale si manifesta in ogni suo aspetto l'eredità apostolica. E un momento commovente: « Se il chicco di grano caduto in terra non muore, rimane solo; se invece muore produce molto frutto ». Ecco la verità che riassume il mistero della Pasqua e che vi trasmetto­ no con la loro testimonianza coloro che prima di voi hanno svolto fedel­ mente il ministero di Pastori, in mezzo al vostro popolo. 10 5. Facendo spirituale memoria di ognuno di loro, vi saluto con partico­ lare affetto, carissimi Fratelli! Saluto te, Mons. Frano lilia, Arcivescovo di Scutari, che proprio in questo giorno ricordi l'anniversario della t u a condanna a morte, pronuncia­ ta 25 anni or sono e poi commutata in condanna ai lavori forzati, da te scontati per ben 20 anni. Saluto il tuo Ausiliare, Mons. Zef Simoni, con­ dannato pure lui 1 anno prima di te, il 25 aprile 1967, a 15 anni di prigio­ ne. La Provvidenza ha voluto che il 25 aprile fosse anche il giorno della 8 9 10 Le 24, 30-31. Ibid. 24, 32, Gv 12, 24. Acta Ioannis Pauli Pp. II 257 vostra Ordinazione episcopale. Saluto poi te, Mons. Rrok K. Mirdita, Arci­ vescovo di Durazzo-Tirana, che hai generosamente accettato d'affrontare le sfide e i disagi di un servizio pastorale esigente e faticoso. E saluto in­ fine te, Mons. Robert Ashta, Vescovo di Pulati, al quale va pure la grati­ tudine dei fedeli di questa terra per le sofferenze subite nei passati anni difficili. Con la vostra Ordinazione, venerati fratelli, la Comunità cattolica ritro­ va stabilità e sicurezza nella propria struttura gerarchica e, mediante il vo­ stro sostegno e la vostra illuminata guida pastorale, può guardare con maggiore serenità e fiducia verso l'avvenire. Essa sarà così più pronta ad offrire generosamente il proprio contributo, come del resto non ha mancato di fare in passato, allo sviluppo spirituale, culturale e sociale della Nazione albanese. La vostra Ordinazione ha luogo in questa Cattedrale di Scutari, una fra le più maestose chiese dei Balcani, trasformata negli anni scorsi in palaz­ zotto dello sport, e riportata ora al suo primitivo splendore e per questo divenuta come il simbolo della risurrezione della Chiesa in Albania. Questo dato acquista pertanto un significato singolare: è segno gioioso per la Chie­ sa della ritrovata libertà e del suo rifiorire dopo il doloroso e prolungato inverno di solitudine e di persecuzione. Avendo preso parte alle sofferenze e alla morte del Redentore, i credenti d'Albania possono ora condividere il gaudio spirituale della Pasqua di risurrezione, da cui provengono nuove opportunità apostoliche e missionarie: ecco l'opera di Dio, ecco il giorno che ha fatto il Signore! « Haec est dies! ». A voi, nuovi Pastori di questo gregge di Cristo, viene oggi affidato il ministero di custodirlo nella fedeltà, di ammaestrarlo nella verità, di gui­ darlo alla santità ed alla piena comunione nello Spirito santificatore, per­ ché possa esprimere la ricchezza dei suoi carismi e portare frutti abbondan­ ti di solidarietà e di pace. 6. La fede cristiana, che giunse in questa vostra terra grazie alla predi­ cazione di san Paolo e dei suoi discepoli, deve essere ora custodita, appro­ fondita e trasmessa alle nuove generazioni da voi, cari fratelli, che grazie all'Ordinazione episcopale diventerete successori degli Apostoli. Sappiate avvalervi, in tale importante ed impegnativo servizio apostolico, dell'aiuto e della fraterna collaborazione dei sacerdoti, vostri primi e più stretti colla­ boratori, dei religiosi, delle persone consacrate e dei laici, alla cui formazio­ ne dedicherete il meglio delle vostre energie. Come non esprimere, proprio in questa circostanza, sincera gratitudine a t u t t e quelle organizzazioni ed 17-A., A, S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 258 istanze ecclesiali che, accogliendo gli appelli a favore della Chiesa albanese, hanno prontamente offerto il loro contributo per non farle mancare l'indi­ spensabile supporto di persone e di mezzi, così da ridarle vita e speranza? Cara Chiesa, Comunità cattolica d'Albania, sii fiduciosa e guarda con ottimismo al tuo avvenire! Come in passato hai saputo rimanere fedele all'unico Signore Gesù Cristo, anche a costo del supremo sacrificio della vita, e sii pronta ora ad accogliere prontamente il Vangelo della carità divina e a testimoniarne con coraggio t u t t e le esigenze. Dà l'esempio di un amore senza condizioni, di un amore che va al di là delle offese ricevute e che anzi, dimen­ ticandole, è pronto ad offrire il perdono ai propri persecutori. Gesù sulla croce, pregando per i suoi crocifissori, ha chiesto al Padre di perdonarli « perché non sapevano quello che facevano », e nel « Padre Nostro » ha insegnato a noi a completare la richiesta a Dio della remissione delle colpe personali con la disponibilità a perdonare a nostra volta. Abbia­ te sempre presente al vostro spirito gli insegnamenti del Maestro divino soprattutto in quest'ora di cambiamenti sociali e potrete collaborare a scri­ vere pagine di vera e piena riconciliazione nazionale nella storia del vostro Paese. n 7. « Signore, resta con noi... ». 12 Le parole, pronunciate dai due discepoli in cammino verso Emmaus, ri­ suonano oggi in questa nostra assemblea con un'intensità t u t t a speciale. Allora uscirono dal cuore di persone che avevano trascorso tre giorni di sofferta esperienza della passione di Cristo e della sua morte in croce. Oggi, le proferite voi, carissimi figli e figlie dell'Albania, di questa Patria tanto dolorosamente provata. Le pronunciate dopo decenni di autentico martirio per la Chiesa di Cristo, di una morte decretata dalle leggi e messa in prati­ ca da t u t t o il sistema sociale ateo imposto da uno Stato totalitario. « Resta con noi perché si fa sera e il giorno volge al declino... ». Resta, Signore, ora che è finita la notte — questa notte storica dell'Al­ bania — ed è di nuovo iniziato il giorno. 13 Resta con noi, Signore! Offriamo a Te questo giorno! Haec dies! Vèîlezër e motra! Me të vërtetë, kjo èshtè dita e falur prej Zotit: të ngazëllohemi dhe të gëzohemi në të! Amen. (Fratelli e Sorelle! In verità, questo è il giorno fatto dal Signore: esul­ tiamo e gioiamo in esso! Amen.) 11 12 13 Cf. Lc 23, 34. Ibid. 24, 29. Ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 259 VI Tiranae, ad plebem universam congregatam una cum civilibus Albaniae auctoritatibus habita.* Signor Presidente, Gentili Autorità civili, militari e religiose, Vëllezër e motra shqiptarë! (Fratelli e sorelle albanesi!). 1. Ju përshëndes përzemërsisht! (Vi saluto cordialmente!). Dopo una intensa giornata di celebrazioni ed incontri, che mi hanno dato modo di toccare con mano non solo la fede vibrante della Comunità cattolica, ma anche la calda ospitalità del popolo albanese, è giunto il mo­ mento del congedo ed è con viva commozione che mi accingo a lasciarvi. Nell'amicizia che mi avete dimostrato ho avvertito il palpito di persone capaci di profondi sentimenti; nella vostra aperta franchezza ho visto il coraggio di una giovane democrazia decisamente incamminata sui sen­ tieri della libertà, dopo lunghi ed oscuri anni di dittatura e di soffocante ateismo. Grazie per la vostra accoglienza! Torno a Roma col vivo ricordo della vostra terra impresso nella mente e nel cuore. Grazie! Mille grazie! Sono venuto t r a voi per adempiere la mia missione di Successore di Pietro nel servizio alla Chiesa universale, per testimoniare ai credenti, così a lungo provati, la solidarietà di t u t t i i loro fratelli di fede sparsi nel mondo. Sono venuto t r a voi per esprimere la mia stima fraterna anche alle diverse Co­ munità religiose, che qui da secoli convivono: la Comunità cristiana dell'or­ todossia e la Comunità musulmana, alle quali invio un cordiale saluto. Sono venuto per manifestare ad ogni albanese ammirazione e sostegno in questa delicata fase di trapasso storico e di auspicato rinnovamento sociale e spirituale. 2. Carissimi Albanesi, fratelli e sorelle! Quante volte nel passato avete dovuto difendere con forza la vostra identità! In tale impegno, come que­ sta piazza ci ricorda, si distinse un'eminente figura di cristiano, Gjergj Kastriota Skënderbeu, stimato dai Pontefici Romani, e sempre vivo nel ricordo del popolo albanese. Voi avete sofferto per la vostra Nazione. Avete dunque ragione di amarla con passione. Quella del vostro popolo è stata una vera sconvolgen­ te tragedia sotto i rigori dell'oppressione comunista. * Die 25 m. Aprilis a. 1993. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 260 Terribile era, in effetti, l'immagine della vita u m a n a nei regimi totalita­ ri come quello che voi avete conosciuto, nel quale si privava l'uomo di uno dei suoi diritti più fondamentali: la libertà del proprio giudizio e della pro­ pria azione; la libertà di coscienza. Privazione, questa, che non di rado ha assunto carattere di indicibile brutalità. Non sono forse state chiuse le chiese di ogni confessione e persino condannati a morte i sacerdoti che osa­ vano amministrare i sacramenti? Non sono forse stati perseguitati i creden­ ti, imprigionati, osteggiati in ogni modo? Nella vostra terra, flagellata più che altrove dalla persecuzione, è facile allora riconoscere i segni delle antiche catacombe cristiane e dei circhi, nei quali i testimoni di Cristo venivano gettati per essere sbranati dalle fiere. Si è t r a t t a t o di una dura lotta contro la religione, in linea con un intocca­ bile dogma del programma sociale e politico propugnato dall'ideologia co­ munista. Sembrava quasi che il mezzo più necessario per realizzare l'auspi­ cato e sbandierato « paradiso sulla terra » fosse quello di privare l'uomo della forza che egli attinge da Cristo, forza decisamente condannata come debolezza indegna della persona. In realtà, più che indegna, era piuttosto scomoda, come i fatti hanno poi dimostrato: l'individuo umano, infatti, forte dell'energia che gli proviene dalla fede, non permette facilmente di essere spinto nell'anonimato collettivo. 1 Quanto è avvenuto in Albania, carissimi fratelli e sorelle, mai era stato registrato nella storia. È vero, anche durante l'impero romano si sono avu­ te persecuzioni brutali nei confronti dei cristiani: si trattava, però, di uno Stato che, in nome della religione — quella pagana — combatteva gli ade­ renti al Vangelo di Cristo. Qui, invece, lo Stato ha cercato di annientare qualsiasi espressione religiosa in nome di un ateismo radicale, assurto a sistema universale e totalizzante. T u t t o ciò succedeva senza che nessuno potesse intervenire a difesa della dignità di uomini privati di t u t t o , spo­ gliati persino della loro stessa « umanità », della loro libertà. Il vostro dramma, pertanto, carissimi Albanesi, interessa, deve interessare, l'intero Continente europeo ed è necessario che l'Europa non dimentichi. Questa, infatti, sembra essere oggi la tendenza: voltare rapidamente pagina, scor­ dando quel che è stato, per guardare avanti. Atteggiamento, sotto un certo aspetto, giusto e persino necessario, ma a p a t t o che si conservi sempre Viva la memoria dell'esperienza m a t u r a t a in precedenza. È questa, infatti, la condizione necessaria per non incorrere negli stessi lacrimevoli errori, ed è il presupposto di un autentico processo di riconciliazione. 1 Cf. 2 Cor 12, 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 261 3. Voi oggi avete riacquistato la libertà in maniera praticamente in­ cruenta. Siete risaliti quasi miracolosamente da un baratro di tirannia e di morte. Quando pareva ormai spegnersi ogni ragionevole motivo di fiducia, è spuntata l'alba della liberazione. E rinata la vita. E riemerso il coraggio di esistere, si è accesa nuovamente la luce della speranza. Ma la libertà re­ ligiosa, di cui oggi finalmente voi godete, non è solo un prezioso dono del Signore per quanti hanno la grazia della fede: è un dono per t u t t i , perché è garanzia basilare d'ogni altra espressione di libertà. Essa tocca l'uomo nel­ l'intimo, in quel sacrario inviolabile che è la coscienza, dove l'essere umano si incontra col Creatore ed acquista piena consapevolezza della propria di­ gnità. Da tale libertà, quando essa è correttamente usata, non v'è da te­ mere alcun disordine sociale. La fede sincera, infatti, non divide gli uomini, ma li unisce, pur nelle loro differenziazioni. Niente come la fede ci ricorda che, se abbiamo un unico Creatore, siamo anche t u t t i fratelli! La libertà religiosa è così un baluardo contro i totalitarismi e un contributo decisivo all'umana fraternità. La vera libertà religiosa rifugge dalle tentazioni del­ l'intolleranza e del settarismo, e promuove atteggiamenti di rispettoso e costruttivo dialogo. Il popolo albanese — mi piace poterlo ricordare in questo momento — è esemplare sotto tale punto di vista. Le tre grandi Comunità religiose intrattengono rapporti di reciproca stima e di cordiale collaborazione. Per­ severate in tale atteggiamento, carissimi fratelli e sorelle! Vi renderete benemeriti della solidarietà e della pace nella vostra Patria e nell'intera e tormentata regione dei Balcani. Potrete costruire una m a t u r a e solida uni­ tà nazionale. 4. Tuttavia il senso della Patria, che sentite forte in questo momento, non degeneri mai in quel nazionalismo intollerante ed aggressivo che anco­ ra oggi miete vittime e rinfocola odi feroci in diverse parti del mondo, an­ che non lontano da qui. Cresca invece sempre di più l'armonia nella vostra convivenza. Occorre imparare l'arte del dialogo e dell'ascolto, anche quan­ do questo comporta fatica. E il prezzo della libertà, il segreto dell'autenti­ co progresso morale e civile. Albania, sii all'altezza di questa grande sfida storica! Il cammino che ti attende è t u t t ' a l t r o che facile. Ci sono ferite non ancora rimarginate. Il passato serva di ammaestramento, ma non induca ad astiose rivalse. Ora è tempo di guardare con fiducia verso l'avvenire. Immane, certo, è il compi­ to che ti attende ed al quale hai posto già mano con lodevole solerzia. Allo sforzo della ricostruzione economica, assolutamente necessario perché a Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 262 t u t t i venga garantito il lavoro e l'essenziale per vivere con dignità, si uni­ sce la preoccupazione di consolidare la t u a giovane democrazia. Ciò non può avvenire se non nel pieno riconoscimento di alcuni valori fondamenta­ li, a partire dalla dignità intangibile della persona e della vita umana. « Una democrazia senza valori — ho scritto nell'Enciclica Centesimus an­ nus — si converte facilmente in un totalitarismo aperto oppure subdolo, come la storia dimostra ». 2 5. La costruzione di una società democratica non è mai compiuta una volta per t u t t e : essa richiede una quotidiana vigilanza ed u n ' a t t e n t a colla­ borazione da parte di tutti. A nessuno è lecito starsene a guardare. A questa rinnovata giovinezza dell'Albania la Chiesa non farà mancare il suo contributo. Essa certo non dimentica che la sua missione è essenzial­ mente religiosa, e dunque si guarderà bene dall'interferire in questioni di ordine strettamente politico. Ma proprio in forza del Vangelo, di cui è sta­ ta costituita da Cristo messaggera nel mondo, cercherà di offrire il suo apporto sia con la presenza operosa delle sue istituzioni, sia soprattutto con la sua testimonianza a favore di un vero umanesimo, che ponga la per­ sona umana, vista alla luce di Dio e colta in t u t t e le sue dimensioni, al centro di ogni progetto economico, sociale e politico. L'uomo e Dio non stanno in alternativa, non sono concorrenti. Al con­ trario, l'uomo ha una dignità altissima, proprio in quanto creatura fatta a immagine di Dio. U riconoscere alla persona umana questo valore e questa centralità farà sì che nell'economia sia trovato il giusto equilibrio t r a le ragioni dell'efficienza e quelle preminenti della solidarietà, e renderà l'im­ pegno politico una ricerca responsabile del bene comune, da perseguire sempre nel rispetto di t u t t e le esigenze etiche e morali. 6. Popolo di Albania, avanza con coraggio sul sentiero della libertà e della solidarietà. È una strada, questa, irta di difficoltà, ma anche semina­ ta di speranza. Ti accompagni la forza dei tuoi martiri, vigili testimoni del­ la libertà nei lunghi anni dell'oppressivo regime totalitario. Illuminino i tuoi passi l'amore per la famiglia, lo spirito di fratellanza, l'accoglienza verso lo.straniero e le virtù tipiche delle tue genti, che costituiscono il patrimonio prezioso della secolare tradizione albanese. Alimenti il tuo coraggio la fede dei credenti nell'unico Dio, i quali insie­ me ad ogni uomo di buona volontà si consacrano al servizio della giustizia e della pace. Come non ricordare, in proposito, questa eletta figlia del 2 N. 46. Acta Ioannis Pauli Pp. II 263 popolo albanese, Suor Teresa di Calcutta, madre di tanti poveri t r a i più poveri del mondo? Col calore della fede, questa piccola grande donna reca dentro di sé lo slancio generoso e indomito del cuore albanese. Albania! Guarda al tuo futuro e non temere, giacché grandi sono le tue risorse di umanità! Sappile investire a piene mani per il bene di t u t t i . Non sarai lasciata sola nella difficile opera della tua ricostruzione materiale e spirituale. A nome tuo vorrei qui chiedere alla Comunità internazionale di rivolge­ re la sua attenzione fattiva alle esigenze del tuo sviluppo integrale. Solo così si potrà costruire la pace in questa regione dei Balcani, insanguinata da ignobili ed assurdi conflitti fratricidi. 7. È giunto il momento del congedo: saluto con animo commosso e gra­ to voi qui presenti. Saluto in particolare il Presidente della Repubblica, che mi ha riservato una calda accoglienza e gli sono riconoscente per le parole cordiali che mi ha rivolto. Saluto le Autorità civili e militari. Saluto i rappresentanti delle varie Confessioni religiose. Saluto i miei fratelli nell'episcopato e specialmente quelli che ho avuto la gioia di ordinare stamattina. Saluto Mons. Joakim Herbut con i fedeli provenienti da Skopje-Prizren. Saluto i presbiteri, i religiosi e le religiose. Saluto i militari del Contingente Pellicano, che da tanti mesi si prodigano con ammirevole dedizione nel servizio umanitario alle popolazioni bisognose. Saluto t u t t i gli Albanesi dispersi nelle regioni limitrofe e nel mondo intero. Su ciascuno di voi imploro la protezione del Signore e della Vergine Santa qui in Albania invocata col titolo di Madon­ na del Buon Consiglio. Vëllezër e motra shqiptarëfort të dashur! Zoti e ruajtë atdheun tuaj. Zoti e mbrojtë popullin shqiptar në mbarë boten. Në emër të Zotit ju përqafoj dhe ju bekoj të gjithëve. Mirupafshim. Ju uroj me gjithë zemër: gjithë të mirât! (Carissimi fratelli e sorelle albanesi! Iddio protegga la vostra Patria. Iddio protegga il popolo albanese in t u t t o il mondo. In nome di Dio vi abbraccio t u t t i e vi benedico. Arrivederci. Di cuore vi auguro ogni bene). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 264 NUNTIUS GRATULATORIUS EM.MO P.D. EUGENIO S.R.E. PRESBYTERO CARDINALI DE ARAÚJO SALES ARCHIE­ PISCOPO SANCTI SEBASTIANI FLUMINIS IANUARII. Fructuosissimum illud ac multiplex t u u m sacerdotium, Venerabilis Fra­ ter Noster, quod tot iam annos t o t in ecclesialibus Brasiliae locis exercuisti secundum episcopalem etiam ipsius plenitudinem, attinget novam mox honorificam metam novumque tibimet decorem inter praestantes Ecclesiae Patres adiunget. Quinquagesimus enim annus feliciter fausteque vicesimo primo mensis Novembris die exibit, ex quo tempore filius dilecti populi tunc Natalensis divinitus tu vocatus ordinem presbyteratus suscepisti, atque clarum omnino iniisti ibidem ministerii curriculum, quod nemo sane nescit quantum utilitatis spiritalis et quantum firmitatis toti Ecclesiae Brasilianae passim hos quinquaginta continuos annos adtulerit. Te probe novimus, Venerabilis Frater Noster, ac t u a m erga Petri Suc­ cessorem perspeximus pridem fidelitatem necnon in hanc Apostolicam Sedem studium. Permagna cum animi iucunditate et consolatione recorda­ mur de crebris nostris congressionibus hic tuaque in patria, de collocutionibus communibusque celebrationibus. Eosdem omnes de te sensus et adfectus, singulari hac praehabita Nobis opportunitate, in te renovamus, dum vehementer apostolatus tui diuturnitatem tibi gratulamur precamurque simul suavem humilem memorabilem aurei huius tui iubilaei commemorationem. Cum illis ergo communitatibus catholicis libenter consociamus gratulan­ tes has voces Nostras, quae sacerdotalis animi tui expertae sunt virtutes, consiliorum prudentium tuorum laudes, operis adsidui proprietates: Nata­ lensis et Sancti Salvatoris et ipsius Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii. Ibi namque pia t u a ac devota gregum curatio effulsit; ibi eluxit humilis volun­ tas hominibus serviendi pro Christo; ibi tot inceptorum salutarium merita eminuerunt. Quae omnia gratulatio Nostra cum aliorum benevolentiae documentis coniuncta, complectitur et extollit. Illuc tandem spectat salu­ tatio epistularis haec fraterna, quam tibi hodie amantissime profecto inscribimus. Quem ad modum coram antehac saepius fecimus, ita, licet procul, velut praesentes te, Venerabilis Frater Noster, amplexamur ad sacerdotii tui an­ niversarium diem, quem splendidum tibi atque universae Ecclesiae Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii precantes ominamur. Adsit caelitus tibi sem- Acta Ioannis Pauli Pp II 265 per Pastor Divinus tuis favens consiliis, operibus adsistens tuis potenter. Benedictio Apostolica Nostra esto posthac tibi lectissimorum omnipotentis Dei donorum conciliatrix et pignus, quam hisce cum Litteris benevolentissimi ad te deferimus. Ex Aedibus Vaticanis, die v mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontifica­ tus Nostri decimo quinto. IOANNES PAULUS P P . I I ITINERA APOSTOLICA EX HABITIS DUM SUMMUS PONTIFEX HISPANIAM PERAGRAT D ELECTAE ALLOCUTIONES Hispali, exeunte Eucharistico coetu ab omnibus nationibus.* 1. ¡Alabado sea el Santísimo Sacramento del Altar! Con esta bella jaculatoria, con la que el pueblo fiel de España rinde ho­ menaje al misterio de la Eucaristía, me uno espiritualmente a todos voso­ tros, amadísimos hermanos y hermanas, congregados en torno a este altar, que es hoy como el corazón de toda la Iglesia: Statio orbis, la Estación del orbe entero, el lugar de reunión de la asamblea cristiana, que hoy hace de Sevilla el centro privilegiado de adoración y culto en esta Santa Misa de clausura del XLV Congreso Eucaristico Internacional. Y como testimonio de esta universalidad, que quiere abarcar a todo el orbe, participan en nuestra celebración numerosos pastores y fieles de mu­ chos países de los cinco continentes. A todos ellos dirijo mi saludo lleno de afecto, comenzando por mi Legado en el Congreso, el Señor Cardenal Arzo­ bispo de Santo Domingo, quien, como Presidente del CELAM, representa también a las Iglesias de América Latina, particularmente vinculadas a la Iglesia de España. Mi saludo se hace abrazo fraterno a todos mis Herma­ nos en el episcopado, en especial al Arzobispo de Sevilla, a los Obispos de Andalucía y de España entera. * Die 13 m Iunii a. 1993 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 266 Viva gratitud deseo expresar a sus Majestades los Reyes, que nos hon­ ran con su presencia y participación en este rito sagrado, así como a las Autoridades civiles y militares que nos acompañan. 2. Hoy vuelvo a tener la dicha de encontrarme bajo el cielo luminoso de Sevilla, ciudad de larga y profunda devoción eucaristica y mariana, pre­ cisamente en la solemnidad del Corpus Christi, que t a n t o arraigo tiene en la religiosidad popular. Hace once años, en mi primera visita apostólica a España, vine a esta hermosa ciudad del Guadalquivir para beatificar a Sor Angela de la Cruz, cuya vida, hecha evangelio y eucaristía al servicio de los más pobres y abandonados, se elevó como una luz que sigue iluminan­ do al mundo. En este día, el Señor me concede la gracia de volver a estar reunido con vosotros y con los numerosos hermanos y hermanas prove­ nientes de los cuatro puntos cardinales; todos juntos formamos una gran familia en la fe de la Iglesia, Una, Santa, Católica y Apostólica. Se realiza así el misterio de la unidad de la Iglesia que tiene como centro y culmen la Eucaristía: « El pan es uno, y así nosotros, aunque somos muchos, forma­ mos un solo cuerpo, porque comemos todos del mismo pan ».* Statio orbis! Aquí, en Sevilla, la Iglesia entera quiere postrarse en recogimiento ante el misterio eucaristico. De modo particular, desea testimoniar con todas sus fuerzas aquel anuncio que repite incesantemente: « Este es el sacramen­ to de nuestra fe ». Proclama así la verdad de la Eucaristía, en la que se ve indentificada la Iglesia universal, de oriente a occidente, de norte a sur: to­ dos los pueblos, lenguas y culturas. Y en nuestra celebración de hoy ella quiere poner ante los ojos de todos las cuestiones que el apóstol Pablo diri­ ge a los fieles de Corinto: « El cáliz de bendición que bendecimos ¿no es la comunión de la sangre de Cristo? y el pan que partimos ¿no es la partici­ pación del cuerpo de Cristo? ». Estas preguntas las dirige hoy el Apóstol de las gentes, por boca del Obispo de Roma, a toda la Iglesia, a todos los presentes y a cuantos escuchan la profesión de la fe apostólica: « Anuncia­ mos tu muerte, proclamamos tu resurrección; ven, Señor Jesús ». 2 3. Statio orbis, la estación que abarca al orbe entero. Aquí, en la sede hispalense, hemos hecho un alto en el camino, una estación para celebrar y adorar la Eucaristía, a Jesús Sacramentado. Hemos hecho un alto porque estamos en camino, somos viandantes, peregrinos, como nos lo recuerda Moisés, en la primera lectura del libro del Deuteronomio: « Recuerda el ca1 2 1 Cor 10, 17. Ibid. 10, 16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 267 mino que el Señor tu Dios te ha hecho recorrer... el Señor Dios tuyo que te sacó de la tierra de Egipto, de la casa de la servidumbre... y te alimentó en el desierto con el maná ». 3 El maná, con que el Señor alimentó al pueblo elegido durante la pere­ grinación por el desierto, era símbolo de aquel P a n que nutre para la vida eterna. El peregrinar del pueblo de Dios lleva hasta Jerusalén, hasta el Ce­ náculo, que es la primera Statio orbis, donde fue instituida la Eucaristía. Allí se cumplen las palabras pronunciadas por Jesús cerca de Cafarnaún, tras la multiplicación milagrosa de los panes: « Yo soy el pan vivo que ha bajado del cielo: el que come de este pan vivirá para siempre. Y el pan que yo daré es mi carne para la vida del mundo ». Estas palabras se veri­ fican con la institución de la Eucaristía durante la Ultima Cena. Por eso, las preguntas de san Pablo, « el cáliz de bendición que bendecimos ¿no es la comunión de la sangre de Cristo? y el pan que partimos ¿no es la parti­ cipación del cuerpo de Cristo? », tienen su respuesta en la misma lectura evangélica que hemos escuchado: « El que come mi carne y bebe mi sangre tiene la vida eterna, y yo le resucitaré en el último día ». 4 5 6 4. Statio orbis. Hagamos un alto, una estación en el camino. Parémo­ nos a pensar por un momento hacia dónde vamos, cuál es el final que nos espera. « Este es el pan que ha bajado del cielo —dice Jesús—; no como el de vuestros padres, que lo comieron y murieron... ». Esta celebración nos invita, queridos hermanos y hermanas, a hacer un alto para considerar que Cristo, crucificado por nuestros pecados en el altar de la cruz y resucitado para nuestra redención ha vencido a la muerte y « vive para siempre ». 7 8 Es ésta la gran verdad que anima a todos los creyentes en Cristo. En esta solemne celebración del Congreso Eucaristico tengo presentes de modo especial a tantos hermanos de otras Iglesias cristianas, que aspiran a reci­ bir la sagrada Eucaristía. La Iglesia conoce bien todo lo que nos une con estos amados hermanos en virtud del bautismo, pero sabe también que la comunión eucaristica es signo de la plena unidad eclesial en la fe. Ella ora intensamente al Señor para que llegue el día t a n anhelado en el que, concordes en la fe, se pueda participar todos juntos en el banquete euca­ ristico. 3 4 5 6 7 8 Deut 14-16. Jn 6, 51. 1 Cor 10, 16 Jn 6, 54. Ibid. 6, 59. Cf. Ap 1, 18. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 268 5. El lema del Congreso Eucaristico que clausuramos hoy, pone ante nuestros ojos la íntima relación que existe entre la Eucaristía y la evange­ lización, y proclama el anhelo misionero que el Espíritu Santo ha suscitado en la Iglesia de nuestro tiempo. La relación entre Eucaristía y evangeliza­ ción se hace también, ahora entre nosotros, memoria de un acontecimiento histórico de especial significación y trascendencia para la Iglesia Católica: el V Centenario de la Evangelización de América, en cuya conmemoración se ha puesto de relieve una vez más el papel primordial de los misioneros españoles en la implantación de la Iglesia en el Nuevo Mundo. A ello les movía no « intereses personales, sino el urgente llamado a evangelizar a unos hermanos que aún no conocían a Jesucristo ». 9 Eucaristía y Evangelización. Del altar eucaristico, corazón pulsante de la Iglesia, nace constantemente el flujo evangelizador de la palabra y de la caridad. Por ello, el contacto con la Eucaristía ha de llevar a un mayor compromiso por hacer presente la obra redentora de Cristo en todas las realidades humanas. El amor a la Eucaristía ha de impulsar a poner en práctica las exigencias de justicia, de fraternidad, de servicio, de igualdad entre los hombres. 6. Si echamos una mirada en derredor, nuestro mundo, aunque sienta una innegable aspiración a la unidad y pregone más que nunca la necesi­ dad de justicia, aparece marcado por tantas injusticias, quebrado por las diferencias. Esta situación se opone al ideal de « koinonía » o comunión de vida y amor, de fe y de bienes, de pan eucaristico y de pan material, de la que nos habla el Nuevo Testamento, precisamente en relación con la Euca­ ristía. Como exhortaba san Pablo a los fieles de Corinto, es una contradic­ ción inaceptable comer indignamente el Cuerpo de Cristo desde la división y la discriminación. El sacramento de la Eucaristía no se puede separar del mandamiento de la caridad. No se puede recibir el cuerpo de Cristo y sentirse alejado de los que tienen hambre y sed, son explotados o extranje­ ros, están encarcelados o se encuentran enfermos. Como afirma el «Cate­ cismo de la Iglesia católica »: « La Eucaristía entraña un compromiso en fa­ vor de los pobres: P a r a recibir en la verdad el Cuerpo y la Sangre de Cristo entregados por nosotros, debemos reconocer a Cristo en los más pobres, sus hermanos ». 10 11 12 13 9 10 11 12 13 Discurso IV Conf. Gen. del Episcopado Latino-americano, Santo Domingo, 12.X.1992, n. 3. Cf. Sollicitudo rei socialis, 14. 1 Cor 11, 18-21. Cf. Mt 25, 41-44. N. 1397. Acta Ioannis Pauli Pp. II 269 De la comunión eucaristica ha de surgir en nosotros tal fuerza de fe y amor que vivamos abiertos a los demás, con entrañas de misericordia hacia todas sus necesidades, como lo hacía de modo ejemplar aquí en Sevilla, aquel caballero del siglo X V I I , Don Miguel de Manara, que dio todo su esplendor al Hospital de la Santa Caridad. Qué bellamente describía él la actitud cristiana frente al pobre, cuando ordenaba a los hermanos de la Santa Caridad: al encontrarse un enfermo en la calle, « ¡acuérdese que debajo de aquellos trapos está Cristo pobre, su Dios y Señor »! 14 7. Statio orbis. La Iglesia, en su peregrinar, hace hoy su estación en Sevilla para anunciar al mundo que sólo en Cristo, en el misterio de su cuerpo y de su sangre, está la vida eterna. « El que come este pan —dice el Señor— vivirá para siempre ». La Iglesia se congrega para proclamar que el camino que conduce hasta aquí pasa por el Cenáculo de Jerusalén, pasa por el Gòlgota. Es camino de cruz y de resurrección. « Recuerda el camino que el Señor tu Dios te ha hecho recorrer », nos dice Moisés en la primera lectura. El te alimentó con maná en el desierto prefigurando a aquel que, al llegar la plenitud de los tiempos, proclamaría: « Yo soy el pan vivo que ha bajado del cielo: el que come de este pan vivirá para siempre ». 15 16 17 Cristo luz de los pueblos. Palabra hecha carne para ser nuestra luz. P a n bajado del cielo para ser la vida de todos. « Cuando yo sea elevado sobre la tierra, atraeré todos hacia mí ». Cristo, elevado en la cruz entre el cielo y la tierra, exaltado a la derecha del Padre, levantado sobre el mundo por las manos de los sacerdotes en gesto de ofrenda al Padre y de adoración, es la luz de los pueblos, faro luminoso para nuestro camino, viático y meta de nuestro caminar. 18 Statio orbis. El mundo ha de hacer un alto para meditar que, entre tantos caminos que conducen a la muerte, uno sólo lleva a la vida. Es el camino de la Vida eterna. * * * 14 15 16 17 18 Renovación de la Regia. Jn 6, 59. Dt 8, 2. Jn 8, 51. Ibid. 12, 32. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 270 Onobae, V expleto saeculo ab Evangelio in novo mundo nuntiato. 1. « El Espíritu Santo descenderá sobre ti Estas palabras que el ángel san Gabriel dirige a María en Nazaret son un eco de las que hemos oído en la primera lectura del profeta Isaías, cuando anuncia que « brotará un renuevo del tronco de Jesé », es decir, de la casa de David. El evangelista san Lucas, en su relato de la anunciación, precisará que la Virgen estaba « desposada con un varón de nombre José, de la casa de David ». 2 3 María, que por la potencia del Espíritu Santo concebirá y dará a luz un hijo, « que será santo y será llamado Hijo de Dios... porque para Dios nada hay imposible », es « la llena de gracia », la Theotokos, la Madre de Dios, a la que, junto con todos vosotros, amadísimos hermanos y hermanas de la diócesis de Huelva, quiero venerar con esta peregrinación a los Lugares Co­ lombinos, en recuerdo de aquella gloriosa gesta que llevó la luz del Evan­ gelio al Nuevo Mundo. 4 5 2. Es para mí motivo de honda satisfacción celebrar esta Eucaristía y encontrarme con los hijos e hijas de la querida Iglesia onubense. Una Igle­ sia cargada de historia, pues muchos de sus hombres fueron pioneros, hace medio milenio, de aquella gran empresa descubridora y evangelizadora, que convertiría en realidad geográfica y humana la vocación universal —católica— del cristianismo. Deseo agradecer vivamente las amables pala­ bras de bienvenida que vuestro Obispo, Mons. Rafael González Moralejo, en nombre también del Obispo Coadjutor, de los sacerdotes, religiosos, reli­ giosas y fíeles ha tenido a bien de dirigirme. En coincidencia con el V Centenario del descubrimiento y Evangeliza­ ción de América, se celebraron en esta diócesis, el pasado año, los Con­ gresos XI Mariológico y X V I I I Mariano Internacionales, bajo el evocador lema de « María, Estrella de la evangelización ». Ella fue, en efecto, la estrella de aquella gran epopeya misionera que llevó la luz de Cristo a las tierras recién descubiertas. « E n el nombre de Dios y de Santa María » —como consta en los escritos de la época— se embarcaron con Colón en el 6 * Die 14 m. Iunii a. 1993. Lc 1, 35. Is 11, 1. Lc 1, 27. Ibid. 1, 35-36. Ibid. 1, 28 Cf. Evangelii nuntiandi, 82. 1 2 3 4 5 6 Acta Ioannis Pauli Pp. II 271 puerto de Palos los valerosos marinos de esta tierra que hicieron de la mar océana un camino para la difusión del Evangelio. El nombre dulcísimo de Nuestra Señora de la Cinta, cuya venerada imagen nos preside, fue invocado por ellos durante los peligros de la trave­ sía. Y a su santuario del Conquero fueron a postrarse ante ella a la vuelta del viaje descubridor, en homenaje de reconocimiento y gratitud por la protección maternal que les había dispensado la que siempre fue Abogada singular de los marineros onubenses. 3. Venimos, pues, en peregrinación mariana por esta bendita tierra an­ daluza en una jornada que, con la ayuda de Dios, me llevará también a los pies de la imagen de Nuestra Señora de los Milagros, en el Monasterio de la Rábida, y junto a la Blanca Paloma, como vosotros filialmente la llamáis, en el Santuario de El Rocío. Deseo con ello unirme también yo ahora a la sentida profesión de fe que fueron los últimos Congresos Mariológico y Mariano, y, a la vez, agradecer a «María, Estrella de la evan­ gelización », su protección maternal en la gloriosa gesta que abrió nuevos caminos al mensaje salvador de su divino Hijo. Quiero venerar a la que « todas las generaciones llaman bienaventurada » en estos lugares donde el pueblo peregrino de la fe ha experimentado « las maravillas de Dios ». 7 8 Hemos celebrado, con recuerdo agradecido y gozoso, el V Centenario de aquella gran epopeya de los misioneros españoles, a quienes, con mi pre­ sencia en Huelva, cuna del descubrimiento, quiero rendir homenaje en nombre de toda la Iglesia. Pero la Iglesia no puede limitarse solamente a la evocación de ese pasado glorioso. La conmemoración de lo acontecido hace cinco siglos es para ella « un llamamiento a un nuevo esfuerzo creador en su evangelización ». El recuerdo del pasado ha de servir de estímulo y acicate para afrontar con decisión y coraje apostólicos los desafíos del presente. 9 4. En la narración de las bodas de Cana, que hemos escuchado en la lectura del evangelio de san J u a n , María, acercándose a Jesús le dice: « No tienen vino ». El rico simbolismo del vino en el lenguaje bíblico nos descu­ bre todo el alcance de la súplica de María a Jesús: falta la manifestación del poder de Dios, no tienen el vino bueno del Evangelio. María aparece así como portavoz de Israel y de la humanidad entera que espera la mani10 7 8 9 10 Cf. Lc 1, 28. Act 2, 11. Homilía en Santo Domingo, 11 de octubre 1984. Jn 2, 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 272 festación salvadora del Mesías, que está sedienta del Evangelio, que aguar­ da con impaciencia la Verdad y la Luz que sólo de Cristo puede recibir. Ese es el vino nuevo, vino mejor que el que se echó en falta. En Cana se nos muestra así « la solicitud de María por todos los hombres, al ir a su encuentro en toda la gama de sus necesidades » . u « No tienen vino ». Con estas mismas palabras María se dirige hoy a una sociedad como la nuestra, que, pese a sus hondas raíces cristianas, ha visto difundirse en ella los fenómenos del secularismo y la descristianiza­ ción, y « reclama, sin dilación alguna, u n a nueva evangelización ». La Iglesia, que tiene en la evangelización su «dicha y vocación propia..., su identidad más profunda », no puede replegarse en sí misma. Ha de escu­ char y hacer suya la súplica de María, que sigue intercediendo como madre en favor de los hombres, que, sean conscientes o no de ello, tienen sed del « vino nuevo y mejor » del Evangelio. Los signos de descristianización que observamos no pueden ser pretexto para una resignación conformista o un desaliento paralizador; al contrario, la Iglesia discierne en ellos la voz de Dios que nos llama a iluminar las conciencias con la luz del Evangelio. 12 13 14 5. Es cierto que el hombre puede excluir a Dios del ámbito de su vida. Pero esto no ocurre sin gravísimas consecuencias para el hombre mismo y para su dignidad como persona. Vosotros lo sabéis bien: el alejamiento de Dios lleva consigo la pérdida de aquellos valores morales que son base y fundamento de la convivencia humana. Y su carencia produce un vacío que se pretende llenar con una cultura —o más bien, pseudocultura— centrada en el consumismo desenfrenado, en el afán de poseer y gozar, y que no ofrece más ideales que la lucha por los propios intereses o el goce narcisista. El olvido de Dios, la ausencia de valores morales de los que sólo El puede ser fundamento, están también en la raíz de sistemas económicos que olvidan la dignidad de la persona y de la norma moral, poniendo el lu­ cro como objetivo prioritario y único criterio inspirador de sus programas. Dicha realidad de fondo no es ajena a los penosos fenómenos económicossociales que repercuten en tantas familias, como es la tragedia del paro —que muchos de vosotros conocéis por dolorosa experiencia—, y que lleva a numerosos hombres y mujeres —privados de ese medio de realización personal que es el trabajo honrado— a la desesperación o a engrosar las filas de los marginados sociales. 11 12 13 14 Redemptoris Mater, 21, Jn 2, 3. Christifideles laici, 4. Evangelii nuntiandi, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 273 6. El alejamiento de Dios, el eclipse de los valores morales ha favoreci­ do también el deterioro de la vida familiar, hoy profundamente desgarrada por el aumento de las separaciones y divorcios, por la sistemática exclusión de la natalidad —incluso a través del abominable crimen del aborto—, por el creciente abandono de los ancianos, tantas veces privados del calor fami­ liar y de la necesaria comunión intergeneracional. Todo este fenómeno de obscurecimiento de los valores morales cristianos repercute de forma graví­ sima en los jóvenes, objeto hoy de una sutil manipulación, y no pocos de ellos víctimas de la droga, del alcohol, de la pornografía y de otras formas de consumismo degradante, que pretenden vanamente llenar el vacío de los valores espirituales con un estilo de vida « orientado a tener y no a ser, y que quiere tener más no para ser más, sino para consumir la existencia en un goce que se propone como fin en sí mismo ». La idolatría del lucro y el desordenado afán consumista de tener y gozar son también raíz de la irresponsable destrucción del medio ambiente, por cuanto inducen al hom­ bre a « disponer arbitrariamente de la tierra, sometiéndola sin reservas a su voluntad, como si ella no tuviese una fisonomía propia y un destino ante­ rior dados por Dios, y que el hombre puede desarrollar ciertamente, pero que no debe traicionar ». 15 16 7. Es el clamor de esta sociedad necesitada de la luz y de la verdad del Evangelio lo que traen a nuestra mente las palabras de María: « No tienen vino ». Urge, pues, un nuevo esfuerzo creador en la evangelización de nuestro mundo. El reto es decisivo y no admite dilaciones ni esperas. Ni hay motivos para el desaliento pues por muchas que sean las sombras que oscurecen el panorama, son más los motivos de esperanza que en él se vislumbran: vuestras propias raíces cristianas, vuestra fe en Jesucristo, vuestra devoción a su divina Madre. De ello habéis de sacar las energías capaces de dar impulso a la nueva evangelización. Por eso repito hoy a la comunidad cristiana de Huelva aquellas palabras que, durante mi primera visita pastoral a España, dirigí desde Santiago de Compostela a Europa entera: « Sé tú misma. Descubre tus orígenes. Aviva tus raíces. Revive aquellos valores auténticos que hicieron gloriosa tu historia y benéfica tu presencia en los demás continentes ». 17 18 Un nuevo esfuerzo creador en la evangelización de nuestro mundo es empresa para la que se necesitan sacerdotes, religiosos y religiosas. Conozco 15 16 17 18 Centesimus annus, 36. Ibid., 37. Jn 2, 3. Discurso, 9 XI. 1982. 18 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 274 bien la penuria de vocaciones de vuestra Iglesia onubense. Por eso, desde aquí hago un llamamiento a vosotros y vosotras, jóvenes de Huelva: ¡Sed generosos! ¡no hagáis oídos sordos a la voz de Cristo si os llama a seguirle en el ministerio sacerdotal o en la vida religiosa! La Iglesia necesita após­ toles profundamente enraizados en Dios y conocedores, al mismo tiempo, del corazón del hombre, solidarios de sus alegrías y esperanzas, angustias y tristezas, anunciadores creíbles de propuestas de vida cristiana que sean capaces de dar un alma nueva a la sociedad actual. 8. La nueva evangelización necesita también de un laicado adulto y responsable. En la misión evangelizadora, los laicos « tienen un puesto ori­ ginal e irreemplazable: por medio de ellos la Iglesia de Cristo está presente en los más variados sectores del mundo, como signo y fuente de esperanza y de amor ». La evangelización no debe limitarse al anuncio de un mensa­ je, sino que pretende « alcanzar y transformar con la fuerza del Evangelio los criterios de juicio, los valores determinantes, los puntos de interés, las líneas de pensamiento, las fuentes inspiradoras y los modelos de vida de la humanidad que están en contraste con la Palabra de Dios y con su de­ signio de salvación ». Según esto, no debemos seguir manteniendo una situación en la que la fe y la moral cristianas se arrinconan en el ámbito de la más estricta privacidad, quedando así mutiladas de toda influencia en la vida social y pública. Por eso, desde aquí animo a todos los fieles lai­ cos de España a superar toda tentación inhibicionista y a asumir con deci­ sión y valentía su propia responsabilidad de hacer presente y operante la luz del Evangelio en el mundo profesional, social, económico, cultural y político, aportando a la convivencia social unos valores que, precisamente por ser genuinamente cristianos, son verdadera y radicalmente humanos. 19 20 9. Queridos hermanos y hermanas onubenses: Estamos reunidos aquí para celebrar la Eucaristía en torno a la imagen de Nuestra Señora de la Cinta, vuestra patrona. A diario, desde su santuario del Conquero, ella hace llegar a nuestros oídos la súplica dirigida a su Hijo en las bodas de Cana: « No tienen vino ». Pero ella también nos repite las palabras que dirigió a los sirvientes y que son como su testamento: « Haced lo que El os diga »\ El objetivo de la evangelización no es otro que éste: acoger la palabra de Cristo en la fe, seguirla en la vida de cada día, hacer de ella la 21 22 19 20 21 22 Christifideles laici, 17. Evangelii nuntiandi, 19. Jn 2, 3. Ibid. 2, 5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 275 p a u t a inspiradora de nuestra conducta individual, familiar, social y públi­ ca. Permitidme que os lo recuerde con las mismas y apremiantes palabras con que comencé mi ministerio al servicio de la Iglesia universal: « ¡No tengáis miedo! ¡Abrid, de par en par, las puertas a Cristo! Abrid a su po­ testad salvadora los confínes de los Estados, los sistemas tanto económicos como políticos, los dilatados campos de la cultura, de la civilización, del desarrollo. 23 La venerable imagen de Nuestra Señora de la Cinta, que hoy nos presi­ de, se remonta al tiempo del descubrimiento de América y es rica de conte­ nido histórico y salvifico. Ella ha sido testigo de esa historia de gracia y de pecado —como todo lo humano— que fue la epopeya del Nuevo Mundo. Pero, con palabras de san Pablo, decimos que « donde abundó el pecado, sobreabundó la gracia ». La narración del milagro de las bodas de Cana de Galilea donde, por intercesión de su Madre, Jesús convirtió el agua en vino, simboliza, en cierto modo, el insondable misterio del hombre, necesi­ tado siempre del poder mesiánico de Cristo que lo transforme, que lo con­ vierta en ese « vino nuevo » que el maestresala descubrió sorprendido. 24 Ella, a la que invocamos como Omnipotentia supplex, intercederá ante su divino Hijo, como en las bodas de Cana, para que nada nos falte. Sabe­ mos que su intercesión llega misteriosamente incluso hasta donde no nos atrevemos a pedir; como dice la liturgia « quod conscientia metuit et oratio non praesumit ». Ella sabe que « para Dios no hay nada imposible », pues, en las manos divinas, ha sido dócil instrumento en la historia de la salvación. Conociendo la infinita potencia de la gracia de la Redención —mediante la Cruz y la Resurrección de su propio Hijo— Ella, la Theoto­ kos, puede decir a todos y cada uno: « Haced lo que El os diga ». ¡Todo lo que El os diga! 25 26 27 Que María, Nuestra Madre, os proteja y acompañe siempre en vuestro caminar, y os conduzca a Cristo, que es « el Camino, la Verdad y la Vida ». Amén. 28 * * * 23 24 25 26 27 28 Discurso, 22.X. 1978. Rom 5, 20. Colecta, X X I V Domingo del año. Lc 1, 37. Jn 2, 5. Ibid. 14, 6. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 276 Matriti, ad episcopos congregatos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Hace poco más de diez años, al inaugurar esta sede de la Conferencia Episcopal Española, testigo de tantos afanes pastorales vuestros en favor de la Iglesia, tuve el gozo de compartir con vosotros intensos momentos de plegaria y de íntima comunión eclesial. Con todo afecto os expreso ahora mi entrañable saludo fraterno con las mismas palabras del apóstol Pablo: « Gracia y paz, de parte de Dios nuestro Padre y del Señor Jesucristo ».* El Señor nos concede hoy la gracia de este nuevo encuentro, en el que vuestra unión con el Sucesor de Pedro se hace testimonio elocuente y se fortalecen los vínculos de caridad de nuestro ministerio, continuación de la misión encomendada por el mismo Cristo a los Apóstoles. Agradezco viva­ mente las amables palabras que Mons. Elias Yanes Alvarez, Arzobispo de Zaragoza y Presidente de la Conferencia Episcopal Española, ha querido dirigirme en nombre de todos. 2. Leemos en la Constitución dogmática sobre la Iglesia, del Concilio Vaticano I I : « Así como por disposición del Señor, san Pedro y los demás Apóstoles forman un único Colegio apostólico, por análogas razones están unidos entre sí el Romano Pontífice, sucesor de Pedro, y los Obispos, suce­ sores de los Apóstoles ». Esta unidad, que hoy podemos vivir con particu­ lar intensidad y expresar de manera visible, es fuente de consuelo para no­ sotros en el arduo ministerio que se nos ha confiado y, a la vez, garantía y aliento p a r a los fieles, que pueden ver nuestro servicio pastoral como naci­ do verdaderamente del Espíritu del Señor, que acompaña y dirige a su Iglesia en cada momento y en todas las coyunturas de su historia. 2 Me complace vivamente saber que el trabajo común de la Conferencia y los planes pastorales de vuestras Diócesis se centran en el propósito de im­ pulsar decididamente u n a vigorosa pastoral de evangelización. La hora presente, queridos Hermanos, debe ser la hora del anuncio gozoso del Evangelio, la hora del renacimiento moral y espiritual. Los valores cristia­ nos, que han configurado la historia de esta noble Nación, han de inspirar un renovado impulso en todos los hijos de la Iglesia católica para dar un testimonio diáfano de su fe. Ha llegado el momento de desplegar la acción pastoral de la Iglesia en toda su plenitud, con unidad interna, solidez espi* Die 15 m. Iunii a. 1993. Rom 1, 7. Lumen gentium, 22. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 277 ritual y audacia apostólica. La nueva evangelización necesita nuevos testi­ gos, personas que hayan experimentado la transformación real de su vida en contacto con Jesucristo y sean capaces de transmitir esa experiencia a otros. Esta es la hora de Dios, la hora de la esperanza que no defrauda. Esta es la hora de renovar la vida interior de vuestras comunidades eclesiales y de emprender una fuerte acción pastoral y evangelizadora en el conjunto de la sociedad española. 3. En este encuentro me siento particularmente cercano a vosotros « con lazos de unidad, de amor y de paz », como Pastor de toda la Iglesia, y quiero, queridos Hermanos, compartir algunas reflexiones que os acom­ pañen en vuestra solicitud en favor de las comunidades que el Señor ha confiado a vuestro cuidado. 3 4 Ante todo es preciso que sepamos presentar al hombre de hoy las mara­ villas de Dios y de sus promesas. El hombre actual, absorbido muchas veces por la grandiosidad y complejidad de un mundo maravilloso, tiene necesidad de aprender a ver por encima de todo la Sabiduría y la Bondad infinita de Dios creador. El conocimiento y la adoración del Creador pro­ porcionan al hombre la posibilidad de ver el mundo y verse a sí mismo en su indigencia más radical y en su más alta grandeza. J u n t o a esta fe en Dios Creador, el hombre moderno tiene necesidad de conocer y aceptar la gracia divina, ofrecida en Jesucristo, para librarnos del pecado y del poder de la muerte. La mejor contribución que la Iglesia puede dar a la solución de los problemas que afectan a vuestra sociedad —como son la crisis económica, el paro que aflige a tantas familias y a tantos jóvenes, la violencia, el terrorismo y la drogadicción— es ayudar a todos a descubrir la presencia y la gracia de Dios en nosotros, a renovarse en la profundidad de su corazón revistiéndose del hombre nuevo que es Cristo. La nueva evangelización a la que os invito exige un esfuerzo singular de purificación y santidad. Por ello, reavivando las mejores tradiciones de tantos Obispos evangelizadores y santos como ha dado vuestra Iglesia, téneis que ser anunciadores incansables del Evangelio, predicando la verdad de Cristo « fuerza y sabiduría de Dios », seguros de que de esta manera prestáis el mejor servicio posible a la Iglesia y a la sociedad entera. El anuncio de la Palabra tiene que ir respaldado por una vida santa, fraguada 5 3 4 5 Lumen gentium, 22. Cf. ibid. 1 Gor 1, 24. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 278 en la oración y desgranada día a día en la caridad, es decir, en el humilde servicio de amor y misericordia a todos los necesitados. 4. Soy consciente de la grave crisis de valores morales, presente de mo­ do preocupante en diversos campos de la vida individual y social, y que afecta de manera particular a la familia, a la juventud, y que tiene tam­ bién repercusiones —de todos bien conocidas— en la gestión de la cosa pú­ blica. Es innegable la existencia de un creciente proceso de secularización, que halla puntual eco en algunos medios de comunicación social, favore­ ciendo así la difusión de una indiferencia religiosa que se instala en la con­ ciencia personal y colectiva, con lo cual Dios deja de ser para muchos el origen y la meta, el sentido y la explicación última de la vida. Como habéis reiterado en numerosas ocasiones, amadísimos Hermanos, la Iglesia está llamada a iluminar, desde el Evangelio, todos los ámbitos de la vida del hombre y de la sociedad. Y ha de hacerlo desde su fin propio, que « es de orden religioso. Pero precisamente de esta misma misión religio­ sa —enseña el Concilio Vaticano I I — derivan funciones, luces y energías que pueden servir para establecer y consolidar la comunidad humana según la ley divina ». La Iglesia, por su vocación de servicio al hombre en todas sus dimensiones, se esfuerza en contribuir a la consecución de aque­ llos objetivos que favorecen el bien común de la sociedad, sobre todo para ser « a la vez signo y salvaguardia del carácter transcendente de la persona humana ». Por eso, como pone de relieve el mismo documento conciliar, «la Iglesia... por razón de su misión y de su competencia, no se confunde en modo alguno con la comunidad política ni está ligada a sistema político alguno ». Sin embargo, esto no significa que ella no tenga nada que decir a la comunidad política, para iluminarla desde los valores y criterios del Evangelio. 6 7 8 9 5. La Iglesia española, no pocas veces en la historia, ha sabido dar una respuesta a los retos y dificultades del momento, trabajando denodada­ mente, bajo la guía del Espíritu de Dios y en estrecha comunión con la Santa Sede, por la evangelización de los pueblos. Ya en mi visita a Zarago­ za de 1984, y más recientemente en Santo Domingo el mes de octubre pa­ sado, tuve ocasión de expresar mi viva gratitud y la de toda la Iglesia, por la ingente labor evangelizadora de aquella pléyade de misioneros espa6 7 8 9 Gaudium et spes, 42. Ibid., 76. Ibid. Cf. ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 279 ñoles que llevaron el mensaje de salvación al Nuevo Mundo. Hoy lo hago nuevamente, ante vosotros, consciente de que os transmito también el reconocimiento de las comunidades eclesiales de América. Sé los esfuerzos que habéis hecho en estos últimos años para estrechar la comunión y cooperación misionera con aquellas Iglesias hermanas, y os aliento a conti­ nuar e intensificar dicha labor, con la que también podrá contrarrestarse la creciente acción proselitista de sectas y nuevos grupos religiosos en Améri­ ca Latina. Con este espíritu apostólico, os invito igualmente a que extendáis vues­ t r a cooperación misionera a los nuevos e inmensos espacios que se abren para el anuncio del Evangelio en los diversos continentes, sin olvidar la misma Europa. España, que t a n apreciables progresos ha realizado dentro del marco democrático y como miembro de la Comunidad Europea, podrá contribuir también de modo relevante a la revitalización de las raíces cris­ tianas del viejo continente. Quiera Dios que el Año Santo Compostelano, que se está celebrando, contribuya a estrechar aún más los lazos entre los ciudadanos de Europa y a redescubrir los valores del espíritu como fuente fecunda de su patrimonio cultural y moral. 6. Os animo, pues, a seguir con fortaleza y perseverancia en vuestra atención preferencial a la pastoral juvenil. Tratad sobre todo de presentar ante los jóvenes, en toda su autenticidad y riqueza, los altos ideales de la vida y la espiritualidad cristiana. Dedicad lo mejor de vuestro tiempo y esfuerzo a la catequesis con el ánimo de enseñar a conocer y vivir el evan­ gelio a las nuevas generaciones, al cultivo y cuidado de las vocaciones para la vida consagrada y el ministerio sacerdotal, y al servicio multiforme y eficiente de la caridad en favor de todos los necesitados. Vivid gozosamente la unidad y la paz que es fruto y garantía de la pre­ sencia del Espíritu Santo. Atended con solicitud a los sacerdotes, unidos a vosotros « en el honor del sacerdocio », viviendo con ellos en amistad y fraternidad, ayudándoles a desempeñar con gozo y fidelidad el ministerio que han recibido de Cristo en favor de los hombres. Animad con vuestra palabra y vuestro ejemplo a todos los miembros de la comunidad cristiana, religiosos y seglares, para que sientan la alegría de formar parte del Pue­ blo de Dios, germen de unidad, de esperanza y salvación para toda la sociedad. 10 No tengáis miedo ante los poderes de este mundo, no retrocedáis ante las críticas ni ante las incomprensiones. El mejor servicio qué podemos Lumen gentium, 28. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 280 hacer a nuestra sociedad es recordarle constantemente la palabra y las pro­ mesas de Dios, ofrecerle sus caminos de salvación, tan necesarios hoy como en cualquier otro momento de la historia. El ocultamiento de la verdadera doctrina, el silencio sobre aquellos puntos de la revelación cristiana que no son hoy bien aceptados por la sensibilidad cultural dominante, no es cami­ no para una verdadera renovación de la Iglesia ni para preparar mejores tiempos de evangelización y de fe. 7. El verdadero progreso de la Iglesia requiere como algo esencial el mantenimiento de su tradición entera, defendida por el magisterio vivo del P a p a y de los Obispos en comunión con El. Si esta integridad doctrinal padece quebranto, pronto aparecen las desconfianzas y divisiones dentro de la Iglesia, disminuye su credibilidad, se debilita y empobrece el servicio de la salvación. Una Iglesia que dejara de ser fiel a su Señor no podría seguir siendo luz ni esperanza para nuestro mundo. Por todo ello, es preci­ so cuidar esmeradamente la elección y la formación de las personas más directamente responsables en la transmisión de la fe, en primer lugar, los profesores en los seminarios y en los centros académicos donde se forman candidatos al sacerdocio y a la vida religiosa. La enseñanza de la teología es un verdadero ministerio eclesial, que en­ t r a ñ a una bien determinada responsabilidad para con el depósito de la fe. Especial atención, en las circunstancias de nuestro tiempo, merece el cam­ po de la moral, y en particular la moral familiar y social. Es necesario que los sacerdotes, los agentes de pastoral y los fieles sean formados cuidadosa­ mente en los principios, criterios y pautas morales que se derivan de la fe católica y de una comunión eclesial plena. En este momento de la vida de la Iglesia, tenemos un precioso instrumento de evangelización en el « Cate­ cismo de la Iglesia Católica », tesoro inestimable para la fe y al servicio de la unidad. 8. Al concluir este encuentro fraterno, mis palabras quieren ser sobre todo un mensaje de viva esperanza, de aliento y estímulo para vosotros, en obediencia al mandato de Cristo de « confirmar en la fe a mis hermanos ». Con todo mi corazón quiero apoyaros en esta hermosa labor de dirigir e iluminar la vida de vuestras Iglesias. Que el Apóstol Santiago, Patrón de España, en este Año jubilar os ilumine y fortalezca para que la fe y la vi­ da cristiana siga creciendo en vuestra patria por encima y más allá de los cambios y las transformaciones sociales. n 11 Cf. Lc 22, 32, 281 Acta Ioannis Pauli Pp. II En estos momentos, dejadme tener también un recuerdo lleno de afecto para todos los miembros de vuestras Iglesias diocesanas: especialmente los sacerdotes, generosos y abnegados colaboradores de vuestro ministerio, los seminaristas y sus formadores, los catequistas y educadores, los padres y madres cristianos, todos los fíeles que son testigos del Evangelio de Jesu­ cristo en el campo y en la ciudad, en la universidad y en las fábricas, en la salud y en la enfermedad, en la cultura, la política, la vida social. A todos imparto con gran afecto la Bendición Apostólica. * * * Matriti, ob decretos beato Henrico de Osso et Cervello, Sanctorum caelitum honores.* 1. « Vosotros sois la sal de la tierra... Vosotros sois la luz del mundo Estas palabras del Señor resuenan con toda su fuerza y grandeza cada vez que la Iglesia se reúne para celebrar el don de la santidad en uno de sus hijos. Resuenan hoy, de manera especial, en esta gran asamblea, que, junto con el Obispo de Roma, se congrega como « linaje escogido, sacerdo­ cio real, nación consagrada, pueblo adquirido por Dios para proclamar las obras del que os llamó de las tinieblas a su luz admirable ». Aquí está, en efecto, el pueblo santo de Dios, llamado a ser, por la gracia divina, sal de la tierra y luz del mundo. 2 Testigo de la luz divina fue el beato Enrique de Ossó y Cervello, a quien la Iglesia eleva hoy a la gloria de la santidad y lo propone como mo­ delo al pueblo cristiano. La Iglesia universal se alegra y se goza con este hijo suyo que, fiel a la llamada de Dios, entendió que «la aportación pri­ mera y fundamental a la edificación de la misma Iglesia en cuanto "comu­ nión de los santos" » era su propia santidad. La semilla de santidad que recibió en el bautismo, maduró, dio fruto y fue devuelta a la Iglesia enri­ quecida con su carisma personal. 3 2. ¿Cuál fue este carisma? ¿Cuál fue el don recibido de Dios que fructi­ ficó en la vida del nuevo santo? Las lecturas bíblicas que han sido procla­ madas nos dan la respuesta justa a estas preguntas. Enrique de Ossó buscó * Die 16 m. Iunii a. 1993. Mt 5, 13-14. i Pe 2, 9. Christifideles laici, 17. 1 2 3 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 282 y encontró la sabiduría; la prefirió a los cetros, a los tronos y a la rique­ za. Desde su juventud, al abandonar la casa paterna, refugiándose en el monasterio de Monserrat, sintió que Dios le llamaba para hacerle partícipe de su amistad. Seducido por la luz que no tiene ocaso encontró « el tesoro inagotable » y lo dejó todo por poseerlo. Su padre quería que fuera comer­ ciante; y él, como el comerciante de la parábola evangélica, prefirió la per­ la de gran valor, que es Jesucristo. El amor a Jesucristo le condujo al sacerdocio, y en el ministerio sacerdotal Enrique de Ossó encontró la clave para vivir su identificación con Cristo y su celo apostólico. Como « buen soldado de Cristo Jesús » tomó parte en los trabajos del evangelio y en­ contró fuerzas en la gracia divina para comunicar a los demás la sabiduría que había recibido. Su vida fue, en todo momento, contacto íntimo con Jesús, abnegación y sacrificio, generosa entrega apostólica. 4 5 6 7 8 9 3. Además del sacerdocio supo desarrollar su gran vocación a la ense­ ñanza. No sólo hizo descubrir a otros la sabiduría escondida en Cristo, sino que sintió la necesidad de formar personas « capaces a su vez de enseñar a otros », según la expresión de san Pablo a Timoteo. La Compañía de San­ ta Teresa de Jesús, fundada por él, no tiene otro fin que conocer y amar a Cristo, y así hacer que sea conocido y amado por los demás. El carisma de vuestro Fundador, amadas religiosas, sigue vivo en vosotras. La celebra­ ción de hoy es una invitación que el Señor os dirige para que continuéis vuestro fecundo servicio eclesial desde la santidad de vida y empeño apos­ tólico, sobre todo a través de la enseñanza y formación de la juventud. 10 De la mano de Teresa de Jesús, Enrique de Ossó entiende que el amor a Cristo tiene que ser el centro de su obra. Un amor a Cristo que cautive y arrebate a los hombres ganándolos para el evangelio. Urgido por este amor, este ejemplar sacerdote, nacido en Cataluña, dirigirá su acción a los niños más necesitados, a los jóvenes labradores, a todos los hombres, sin distinción de edad o condición social; y, muy especialmente, dirigió su que­ hacer apostólico a la mujer, consciente de su capacidad para transformar la sociedad: « E l mundo ha sido siempre —-decía— lo que le han hecho las mujeres. Un mundo hecho por vosotras, formadas según el modelo de la 4 5 6 7 8 9 10 Sab 1, 8. Cf. ibid. 7, 14. Cf. ibid. 7, 10. Ibid. 7, 14. Cf. Mt 13, 44-46. 2 Tim 2, 3. Ibid. 2, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 283 Virgen María con las enseñanzas de Teresa ». Este ardiente deseo de que Jesucristo fuera conocido y amado por todo el mundo hizo que Enrique de Ossó centrase toda su actividad apostólica en la catequesis. En la cátedra del Seminario de Tortosa, o con los niños y la gente sencilla del pueblo, el virtuoso sacerdote revela el rostro de Cristo Maestro que, compadecido de la gente, les enseñaba el camino del cielo. Su espíritu está marcado por la centralidad de la persona de Jesucristo. « Pensar, sentir, amar como Cristo Jesús; obrar, conversar y hablar como El; conformar, en una palabra, toda nuestra vida con la de Cristo; revestir­ nos de Cristo Jesús es nuestra ocupación esencial ». Y junto a Cristo, pro­ fesaba una piedad mariana entrañable y profunda, así como una admiración por el valor educativo de la persona y la obra de Santa Teresa de Jesús. 12 4. Avui és un dia gran per a l'Església, arreu del món, pero a Espanya en primer Hoc. Ho és especialment per a vosaltres, eis tortosins. Un fili de l'entranyable terra catalana és proclamat sant; queda incorporât d'aquesta manera a la llarga corrua de sants i beats que son signe éloquent de la riquesa espiritual d'aquest poblé cristiá. Espanya pot gloriar-se, certament, d'una magnífica historia de santedat; és cert pero igualment que, en eis nostres dies, per afrontar amb deci­ sio i esperança el repte del futur, aquest país necessita retornar a les seves arrels cristianes. Avui mes que mai es pot percebre la nécessitât de Déu. A mesura que la visio de la vida es secularitza, la societat es deshumanitza encara mes, perqué es perd la perspectiva justa de les relacions entre eis homes; quan es debilita la dimensio trascendent de Texisténcia, s'empetiteix el sentit de les relacions personáis i de la historia, i es posa en perill la dignitat i la llibertat de la persona humana, que només té Déu, el seu Creador, com a font i com a terme. 5. Por ello, en esta celebración litúrgica, que ve reunidos a t a n grande número de personas de la archidiócesis de Madrid y de las diócesis de Al­ calá y Getafe, de la diócesis de Tortosa, patria del nuevo santo, y de las demás diócesis catalanas, así como de otros muchos lugares de la querida España, quiero dirigir un especial mensaje de aliento y esperanza a las fa­ milias españolas. A ellas, que son los santuarios del amor y de la vida, las exhorto a ser verdaderas « iglesias domesticas », lugar de encuentro con 13 11 12 13 Escritos t. I, Barcelona 1976, 207. Ibid., t. III, Barcelona 1976, 456. Cf. Centesimus annus, 39. 284 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dios, centro de irradiación de la fe, escuela de vida cristiana, « El futuro de la humanidad se fragua en la familia; por consiguiente, es indispensable y urgente que todo hombre de buena voluntad se esfuerce por salvar y promover los valores y exigencias de la familia». Son bien conocidos los problemas que en nuestros días asedian al matrimonio y a la institución familiar; por eso, es necesario presentar con autenticidad el ideal de la fa­ milia cristiana, basado en la unidad y fidelidad del matrimonio, abierto a la fecundidad, guiado por el amor. Y ¿cómo no expresar vivo apoyo a los reiterados pronunciamientos del Episcopado español en favor de la vida y sobre la ilicitud del aborto? Exhorto a todos a no desistir en la defensa de la dignidad de toda vida humana, en la indisolubilidad del matrimonio, en la fidelidad del amor conyugal, en la educación de los niños y de los jóve­ nes siguiendo los principios cristianos, frente a ideologías ciegas que niegan la transcendencia y a las que la historia reciente ha descalificado al mos­ trar su verdadero rostro. 14 6. Que en el seno de los hogares cristianos, los jóvenes, que son la gran fuer­ za y esperanza de un pueblo, puedan descubrir ideales altos y nobles que sa­ tisfagan las ansias de sus corazones y les aparte de la tentación de una cultura insolidaria y sin horizontes que conduce irremediablemente al vacío y al desa­ liento. La educación de los niños y jóvenes, queridos hermanos y hermanas, si­ gue teniendo una importancia fundamental para la misión de la Iglesia y para la misma sociedad civil. Por eso es preciso que los padres y madres cristianos sigan afirmando y sosteniendo el derecho a una escuela católica, auténtica­ mente libre, en la que se imparta una verdadera educación religiosa y en la que los derechos de la familia sean convenientemente atendidos y tutelados. Todo ello redundará en beneficio del bien común, ya que la instrucción reli­ giosa contribuye a preparar ciudadanos dispuestos a construir una sociedad que sea cada vez más justa, fraterna y solidaria. Jóvenes que me escucháis: dejadme repetiros lo que ya os dije en San­ tiago de Compostela, en la J o r n a d a Mundial de la Juventud: « ¡No tengáis miedo a ser santos! ». Seguid a Jesucristo, que es fuente de libertad y de vida. Abrios al Señor para que El ilumine todos vuestros pasos. Que El sea vuestro tesoro más querido; y si os llamara a una intimidad mayor en la vida sacerdotal o religiosa, no cerréis vuestro corazón. La docilidad a su llamada no mermará en nada la plenitud de vuestra vida: al contrario, la multiplicará, la ensanchará hasta abrazar con vuestro amor los confines del mundo. ¡Dejaos amar y salvar por Cristo, dejaos iluminar por su pode­ rosa luz! Así seréis luz de vida y de esperanza en medio de esta sociedad. Familiaris consortio, 86. Acta Joannis Pauli Pp. II 285 7. Estamos celebrando esta Eucaristía en la Plaza dedicada a Colón, el descubridor de América. Los monumentos que nos rodean recuerdan aquel encuentro de dos mundos, en el que jugó un papel t a n decisivo la fe católi­ ca. En el marco de la conmemoración del V Centenario de la Evangeliza­ ción de América, el 12 de octubre pasado, en Santo Domingo, y junto con todo el Episcopado Latinoamericano, quise dar gracias a Dios una vez más por « la llegada de la luz que ha alumbrado de vida y esperanza el caminar de los pueblos que, hace ahora quinientos años, nacieron a la fe cristia­ n a » . Aquel descubrimiento, que cambió la historia del mundo, fue una apremiante llamada del Espíritu a la Iglesia, y especialmente a la Iglesia española, que supo responder generosamente con ferviente ardor misionero. También hoy se hace apremiante la nueva evangelización, para renovar la riqueza y vitalidad de los valores cristianos en una sociedad que da mues­ tras de desorientación y desencanto. Es necesario, pues, una acción evangelizadora que fomente las actitudes cristianas de mayor autenticidad per­ sonal y social, y en la que participen todos los miembros de las comunida­ des eclesiales. En esta solemne ceremonia de canonización del sacerdote Enrique de Ossó, hay que resaltar que la nueva evangelización a la que estamos llamados ha de tener como primer objetivo el hacer vida entre los fíeles el ideal de santidad. Una santidad que se manifieste en el testimonio de la propia fe, en la caridad sin límites, en el amor vivido y ejercido en las actividades de cada día. 15 8. Por ello, con la fuerza del amor que irradia de los santos y la espe­ ranza cristiana que nos llena de gozo, dirijo mi llamada a la Iglesia dé España: Renueva en ti la gracia del bautismo, ábrete de nuevo a la luz. Es la hora de Dios, no la dejes pasar. No permitas que la sal se vuelva insípi­ da, pues entonces, como dice el Señor, « no sirve para nada, sino para que la pisen los hombres ». ¡Sé, también hoy, una Iglesia, que en virtud del testimonio de sus santos, muestre a todos el camino de la salvación! Abrid vuestras vidas a la luz de Jesucristo; buscadle donde El está vivo: en la fe y en la vida de la Iglesia, en el rostro de los santos. Que, a imitación y ejemplo de san Enrique de Ossó, seáis sal de la tierra y luz del mundo, pa­ ra que los hombres « vean vuestras buenas obras y den gloria a vuestro Padre que está en los cielos ». 16 17 Amén. N. 3. Mt 5, 13. Ibid. 5, 16. 286 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i TOLETANA et DERTOSEN. DECRETUM Beatificationis seu declarationis Martyrii Servorum Dei Petri Ruiz de los Paños Angel et octo Sociorum sodalitatis Sacerdotum operariorum dioecesanorum a S. Corde Iesu (f 1936). SUPER DUBIO An constet de martyrio eiusque causa, in casu et ad effectum de quo agitur. « Sacerdos » et « Hostia » verba sunt et notio inter se semper coniuncta; ipsum regale sacerdotium, quo omnes fideles ornantur illos impellit ut spi­ ritales offerant hostias Deo per Iesum Christum (cf. CONC. OECUM. VAT. II, Presbyterorum ordinis, 2 ) . Sacerdotium autem ministeriale novo splendore hanc rationem magis spiritalem reddit, ita ut munus sacrificium Deo offerendi sacerdotis sit pro­ prium, utpote personaliter consecrati. Christus vero « pontifex futurorum bonorum, per amplius et perfectius tabernaculum, non manufactum, id est non huius creationis, neque per sanguinem hircorum et vitulorum sed per proprium sanguinem introivit se­ mel in Sancta, aeterna redemptione inventa» (Heb 9 , 1 1 - 1 2 ) . N a m ille est «pastor bonus: bonus pastor animam suam ponit pro ovibus» (Io 1 0 , 1 1 ) . Sacrificium Christi est aliquid personale, exsistentiale: non t a n t u m aliquid mere rituale. E s t verum sui ipsius donum. Inde exercitium ministerii sacerdotalis et sacrificium personale m u t u o se requirunt: « In qua pastorali caritate primum contineatur necesse est Congregatio de Causis Sanctorum 287 donum sui: donum scilicet totale, Ecclesiae tradendum, ad imaginem Chri­ sti eiusdemque donationis imitationem» (IOANNES PAULUS II, Adhort. Apost. Pastores dabo vobis, n. 2 3 ) . Tota vita sacerdotis christiani hac sacrificii et martyrii significatione imbuitur, t a m q u a m constanti et essentiali manifestatione proprii sacerdo­ tii. Providentia plerumque hoc quaerit in ministerii generoso et indefesso labore sacerdotis, nempe, in sacrificio virium, temporis et affectuum in altaris apostolatu; sed etiam, uti donum excellens, tot sunt in historia Ecclesiae divinae ad veram sanguinis effusionem vocationes. Gratia martyrii revera in Ecclesia adimpletur prophetica promissio: « Et inebriabo animam sacerdotum pinguedine, et populus meus bonis meis adimplebitur » (Ier 3 1 , 1 4 ) . Cum enim sacerdos signo martyrii insignitur et ipse praecipuam demonstrationem suae devotionis populo Dei praebet, et eius anima inscrutabili gaudio et amore Christi repletur. Beatus Emmanuel Domingo y Sol, ab Ecclesia « sanctus apostolus vo­ cationum sacerdotalium » appellatus, Institutum Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum condidit, cuius sodales perquirendis, fovendis et formandis sacerdotalibus vocationibus se dedunt. Omnes Operarii Dioecesani, cum Hispania anno 1 9 3 6 religiosa violenta insectatione vexabatur, ministerio seminariorum dediti erant; in semina­ riis vero, et cum sacrorum alumnis, persecutionis religiosae condicionibus assuescebant, immo et de possibilitate martyrii frequenter inter se loque­ bantur. Et ita Petrus Ruiz de los Paños Angel eiusque octo socii, supra memo­ rati Instituti sodales, qui omnes in ministerium seminariorum incumbebant, digni inventi sunt qui martyrii decus adipiscerentur. — Petrus Ruiz de los Paños Angel, die 18 mensis Septembris anno 1 8 8 1 natus est Morae, in archidioecesi Toletana, piis parentibus Francisco et Braulia. Seminarium Toletanum ingressus, pietate, virtutibus, apostolico ardore et facultatibus moderandi eminuit. In eodem seminario Sacerdotes Operarios cognovit et est illam Confraternitatem ingressus. Die 9 mensis Aprilis anno 1 9 0 5 est sacerdos ordinatus. Deinde per totam vitam ministerium sacerdotale explicavit in seminariis dioecesanis Malacae, Giennii, Pace Iulia disciplinae praefectus munere fungens (annis 1 9 0 4 - 1 9 1 2 ) , Hispali oeconomi, Plasentiae rectoris, Romae rectoris Pontificii Hispanici Collegii Sancti Ioseph, demum anno 1 9 3 3 Moderator generalis sui Instituti Sacerdotum Operariorum est electus. Constans eius ardor fuit iis omnibus annis; namque praeter propria munera in seminariis vel in mode­ ratione sustinenda, programmata et coeptus est aggressus pro vocationibus 288 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sacerdotalibus; inter quae eminent auxilia eisdem vocationibus sacerdotali­ bus suppeditata et constitutio Instituti religiosarum « Discipularum Iesu », pro eodem proposito. Ex hac impensa navitate vere apparet tunc temporis animator operis vocati « Obra del Fomento de Vocaciones » in Hispania. Toletum profectus, ut supra memoratum Institutum initiaret, cum apud seminarium incoleret, nova vi persecutione religiosa in civitate orta, inventus est et confessus se sacerdotem esse, anno 1936, die 23 mensis Iulii, apud locum dictum « Paseo del Transito », et ante meridiem est mar­ tyrio coronatus. — Iosephus Sala Picó, die 24 mensis Iunii anno 1888 natus est in loco Pons, ad dioecesim Urgellensem pertinente, piis parentibus Hyacintho et Iosepha. In seminario dioecesano omnia studia ecclesiastica perfecit. Die 25 mensis Aprilis anno 1911 sacerdos est ordinatus. Vicarii paroecialis et cappellani officia exercuit apud diversas paroecias dioecesis, postea ingres­ sus est Institutum Operariorum die 12 mensis Augusti anno 1915. Ministe­ rium explicavit sacerdotale t a m q u a m praefectus disciplinae et oeconomus apud seminarium Segoviense, deinde Toletanum, primum uti praefectus in Collegio vocationali, postea primus rector seminarii minoris. Die 23 mensis Iulii anno 1936, eodem temporis momento eodemque loco quo Petrus Ruiz de los Paños, est martyrio decoratus. — Guillelmus Plaza Hernández, die 25 mensis Iunii anno 1908 natus est in oppido Y uncos, intra fines posito archidioecesis Toletanae, parenti­ bus pauperibus et christianis. In seminario archidioecesano studia ecclesia­ stica peregit usque ad primum annum theologiae; die 26 mensis Iunii anno 1932 sacerdos ordinatus, Institutum Sacerdotum Operariorum ingressus est die 12 mensis Augusti anno 1932. Ministe­ rium sacerdotale exercuit in seminario Caesaraugustano, praefectus disci­ plinae annis 1931-1935, eodemque munere est functus in seminario Toletano maiore anno academico 1935-1936. Die 22 mensis Iulii anno 1936, una cum quodam seminarii alumno in huius domum Toletanam migravit ibique mansit 18 dies. Mane diei 9 mensis Augusti refugium quaesivit apud oppi­ dum Cobisa et, post paucas t a n t u m horas, uti sacerdos detectus, circa oppidum Toletanum Argés, vespere eiusdem diei martyrii gloriam est adeptus. — Paschalis Carda Saporta, die 29 mensis Octobris anno 1893, in loco Villarreal, tunc temporis intra fines sito dioecesis Dertosensis, piis parenti­ bus n a t u s est. In Collegio vocationali et in seminario dioecesano Dertosensi studiis ecclesiasticis peractis, sacerdos ordinatus die 15 mensis Maii anno 1918, Institutum Sacerdotum Operariorum ingressus est die 12 mensis Au- Congregatio de Causis Sanctorum 289 gusti eodem anno. Praefectus disciplinae fuit in seminariis Tarraconensi, Belchitensi, Vallisoletano et Caesaraugustano, rector memorati seminarii minoris Belchitensis; oeconomus Collegii vocationalis Burgensis, magister spiritus in huius civitatis seminario maiore; rector seminarii maioris Civita­ tis Regiae. Anno 1924 Mexicum petivit ibique mansit usque ad annum 1926, ministerium ingens exercens. Mense Iunio anno 1936, dum ferias age­ bat apud suos, sciens de motibus violentis in Hispania initis, Civitatem Regiam, quo, a Mexico regressus, iterum ut seminarii rector destinatus est, rediit. Die 4 mensis Septembris anno 1936, in urbe Oropesa, occisori suo parcens eique horologium donans in veniae signum, est martyrio coronatus. — Recaredus Centelles Abad, die 23 mensis Maii anno 1904 natus est apud locum Vali de Uxó, tunc temporis in dioecesi Dertosensi sito, piissimis parentibus Vincentio et Eleonora. Studia ecclesiastica peregit in Colle­ gio vocationali et, sacerdos ordinatus die 25 mensis Maii anno 1929, admis­ sus est in Instituto Sacerdotum Operariorum die 12 mensis Augusti eodem anno. Munus explevit praefecti disciplinae in seminario Dertosensi, deinde rectoris seminarii minoris eiusdem dioecesis. Optimis quoque catechistae dotibus ornatus fuit. Die 25 mensis Octobris anno 1936, apud portam coe­ meterii novi, in oppido N ules, est martyr factus. — Martinus Martínez Pascual, die 11 mensis Novembris anno 1910 na­ tus est apud Valdealgorfa, oppidum dioecesis Terulensis, piissimis parenti­ bus. In seminario minore apud Belchitem et in maiore Caesaraugustano studia ecclesiastica perfecit. A Spiritu fortiter vocatus pro seminarii alum­ nis formandis, Institutum Sacerdotum Operariorum introivit et sacerdos est ordinatus die 15 mensis Iunii anno 1935. Solum exercuit ministerium praefecti disciplinae et professoris in seminario. A die 26 mensis Iunii ad diem 5 mensis Iulii anni 1936 exercitationibus spiritualibus cum aliis Sa­ cerdotibus Operariis in Collegio vocationali Dertosensi vacabat, quibus per­ fectis oppidum suum Valdealgorfa petivit. Die 18 mensis Augusti anno 1936 in via apud Alcañiz occisus est. Inter martyres Instituti Sacerdotum Operariorum Martinus minimus natu erat, nempe 25 annorum. — Antonius Perulies Estívil, die 5 mensis Maii anno 1892 natus est in oppido Cornudella (in Tarraconensi territorio sito), parentibus pauperibus et pietatis plenis. In Collegio vocationali Dertosensi admissus, Institutum Sacerdotum Operariorum intravit mense Augusto anno 1915 et presbytera­ tus Ordinem accepit die 20 mensis Decembris anno 1916. Munera sustinuit praefecti disciplinae, postea oeconomi in Collegio vocationali Burgensi; vi­ carii rectoris in seminario maiore eiusdem archidioecesis; oeconomi in semi19 - A, A. S. 290 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nario dioecesis Oriolensis; ad ultimum rectoris in eodem. Die 12 mensis Au­ gusti anno 1936, in via inter oppida Mola et Falset, in spatio appellato Marza, martyrii honorem est consecutus. — Isidorus Bover Oliver, die 2 mensis Maii anno 1890 natus est in urbe Vinaroz, piissimis parentibus et familia vera levitica. Vocationem sacerdo­ talem animadvertere coepit ministerio sacerdotali ipsius Conditoris Institu­ ti Sacerdotum Operariorum, et ita aetate iuvenili quidem in Collegium vocationale Dertosense, postea in Institutum admissus est. Sacerdos ordina­ tus die 8 mensis Decembris anno 1912, ministerium sacerdotale explicavit uti professor in seminariis Cuernavacensi et Tacubayensi (in Mexico). Mexi­ co relicto ministerio se tradidit librorum typis edendorum in Instituto, in quo per 22 annos multum laboravit, simul auxilium praestans in disciplina et in spiritali moderatione Collegii vocationalis. Die 2 mensis Octobris anno 1936, in coemeterio civitatis Castellón martyrium subiit. — Iosephus Maria Peris Polo. Calendis Novembribus anno 1889 natus est apud oppidum Cinctorres, tunc temporis ad dioecesim Dertosensem per­ tinens, parentibus vere christianis. Alumnus Collegii vocationalis, studia ecclesiastica complevit et in Institutum Sacerdotum Operariorum est ad­ missus die 12 mensis Augusti anno 1913. Sacerdos ordinatus est die 6 men­ sis Iunii anno 1914. Munus praefecti disciplinae est exsecutus in eodem Collegio Dertosensi et in studium musicae Valentiae incubuit. Anno 1916 rector Collegii Dertosensis est nominatus, anno 1928 rector seminarii dioe­ cesani Cordubensis, demum anno 1933 rector seminarii Barcinonensis. Die 13 mensis Augusti anno 1936 in vincula coniectus in oppido Cinctorres, nocte insequentis diei in locum Almazora translatus est, ubi primis horis diei 15 eiusdem mensis martyr est mortuus. Martyrium donum est Spiritus, quod saepissime vitam sequitur virtu­ t u m plenam: novem sacerdotes egregia dederunt exempla earum virtutum, quae sacerdotium ornant, ita ut vere cogitari possit pro eis coronam fuisse vitae sacerdotalis eximiae, in deditione sui apostolico ministerio. Immo, eo tempore motuum violentiae et persecutionis, desiderium martyrii apparet praevius habitus moralis, donum Dei et responsio generosa eius fidelium. Corpora horum martyrum, excepto corpore Paschalis Carda, quod in­ ventum non est, in sacello « Reparationis » reposita sunt anno 1947, ubi omnia adhuc adservantur, praeter corpus Petri Ruiz de los Paños, quod est postea translatum ad sacellum Religiosarum « Discipularum Iesu », apud domum principem Vallisoletanam. Horum novem sacerdotum mors verum igitur martyrium fuit; quam ob rem, a die 13 mensis Ianuarii anni 1958 usque ad Calendas Martias anni Congregatio de Causis Sanctorum 291 1969 Toleti celebratus est processus trium priorum sacerdotum, et quidem super fama martyrii, super scriptis et super non cultu; de ceteris vero sa­ cerdotibus etiam triplex processus Dertosae a die 2 mensis Iulii anni 1958 ad Calendas Iulias anni 1959. Rescripto Congregationis diei 31 mensis Maii anni 1988, selectis imprimis inter alios septem sacerdotibus, et in unum coactis duobus processibus; additis, per rescriptum diei 7 mensis Iulii anni 1989, aliis duobus sacerdotibus, cum novo lemmate; apparata Positione su­ per martyrio, actus est prospero cum exitu Congressus Peculiaris Consulto­ rum Theologorum die 5 mensis Martii anno 1993. Patres Cardinales et Epi­ scopi in Sessione Ordinaria die 22 mensis Iunii habita anno 1993, Causae Ponente Exc.mo Angelo Palmas, Archiepiscopo tit. Vibianensi, professi sunt Servorum Dei Petri Ruiz de los Paños Angel et octo eius Sociorum mortem verum martyrium esse ducendum. De hisce omnibus rebus facta per subscriptum Cardinalem Praefectum Summo Pontifici Ioanni Paulo II fideli et accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum super eorum martyrium conscriberetur. Quo rite facto, accitis ad Se hodierna die Cardinali infrascripto Praefec­ to necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis cete­ risque de more convocandis, eisque adstantibus, Beatissimus Pater sollem­ niter declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Petri Ruiz de los Paños Angel et octo Sociorum, sacerdotum Sodalitatis Operario­ rum Dioecesanorum, anno 1936 interfectorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit insuper Summus Pontifex ut hoc decretum in vulgum ederetur et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. & S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 292 II VALENTINA DECRETUM Beatificationis seu declarationis Martyrii Servarum Dei Angelae a Sancto Ioseph Lloret Marti et XVI Sociarum e Congregatione Doctrinae Christianae (t 1936). SUPER DUBIO An constet de martyrio eiusque causa, in casu et ad effectum de quo agitur. «Non sunt condignae passiones huius temporis ad futuram gloriam, quae revelabitur in nobis » (Rom 8, 18). Pro certo habentes aeternam hereditatem futuram esse longe praesenti­ bus aegritudinibus superiorem, Christi discipuli aequo animo et non raro laetanter persecutiones tulerunt, res adversas et ipsam cruentam mortem. Firmiter enim divini Magistri doctrinam credebant, qui dixit: « Nisi gran u m frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet: si autem mortuum fuerit, multum fructum affert » (Io 12, 24), et insuper: « Qui perdiderit animam suam propter me, inveniet eam » (Mt 10, 39). His verbis illustratae et a Spiritu Sancto fortes factae, Serva Dei Ange­ la a Sancto Ioseph Lloret Marti et sedecim Sociae eius libenter sanguinem suum pro fide effuderunt, cum earum patria, Hispania, violento bello civili vexabatur, quod multas etiam inter Ecclesiae membra messuit victimas. Hae Evangelii heroinae ad Congregationem Doctrinae Christianae pertine­ b a n t et, omnino alienae ab omni studio et politica navitate, cum simplici­ t a t e ac fidelitate ex sua consecratione vivebant necnon ex sua pro Hispani­ co populo missione. Domini Iesu exemplum imitantes, omnibus bene facere nitebantur, sed odio repensae sunt, persecutione atque\ ex manuballista internecione; et eiusmodi tractationis causa in eo solummodo requirenda est, quod religiosae erant, Dei deditae servitio. Orta contra Ecclesiam eiusque instituta persecutione, die 18 mensis Iu­ lii anno 19à6, Serva Dei Angela a Sancto Ioseph Lloret Martí, Congrega­ tionis suae antistita generalis, statuit novitias et nonnullas Sorores aetate provectas in domum quandam privatam valentinam congregare. Ibi, peri­ culorum neglegentes quibus se offerebant, Instituti regulam observare Congregatio de Causis Sanctorum 293 perrexerunt, cotidianam sibi providerunt Missae celebrationem, ad paeni­ tentiae accedebant sacramentum et aliquantum apostolatus pro vicinis explicarunt. Interim autem inimici eas inspiciebant atque iniuriis contumeliisque affecerunt; eas praeterea obstrinxerunt sibimet vestes conficere. Sed tamen magnam servaverunt pacem interiorem et, prorsus Dei voluntati obsequentes, se paratas esse ad vitam pro Christo fundendam affirmabant. Die 20 mensis Novembris anno 1936 comprehensae sunt et impulsae ad conscendendum in autocinetum onerarium. Suos persecutores sunt secutae sicut agni ad occisionem ducti et quasi oves, quae coram tondentes se, obmutuerunt (cf. Is 53, 7). Cum consciae sortis essent, quae eas manebat, non solum minime obstiterunt, sed manifeste serenae erant et patientes. In itinere invicem hortabantur, ut usque ad supremum sacrificium erga voca­ tionem suam fideles essent, deprecabantur atque veniae sensus in suos ini­ micos significabant. Postquam ad lanienam loci Picadero de Paterna, non longe ab urbe Valentía siti, pervenerunt, omnes glandibus metallicis necatae martyrii coronam sunt adeptae. Eae fuerunt: — Angela a Sancto Ioseph Lloret Marti in vico Villajoyosa nata, intra fines dioecesis Oriolensis-Lucentinae, die 16 mensis Ianuarii anno 1875, quae Congregationem Doctrinae Christianae ingressa anno 1903, muneribus est iuncta secretariae generalis, antistitae localis et demum antistitae ge­ neralis. Suum Institutum suasque Sorores sodales dilexit, quibus exemplo caritatis in omnes fuit, fidelitatis erga regulam et constitutiones, ferventis in Sacrum Iesu Cor pietatis. — Maria a Suffragio Orts Baldó, in oppido Altea nata, intra fines dioe­ cesis Oriolensis-Lucentinae, die 9 mensis Februarii anno 1888, quae iuvenis operibus caritatis se dederat et catecheticae institutioni, quoad anno 1922 in Congregationem Doctrinae Christianae introivit. Antistita localis fuit, vicaria generalis et novitiarum magistra. Caritate sua coniunctionem fove­ b a t inter Sorores semperque de egenis se sollicitam ostendit. Quamvis ad propinquos confugiendo incolumis esse posset, cum Sororibus sodalibus ele­ git manere, quibuscum egregie terrenam conclusit vitam. — Maria a Monserrato Llimona Planas, postridie Calendas Novembres n a t a anno 1860 in loco Molins de Rey, ad Barcinonensem archidioecesim pertinente, anno 1882 Congregationem Doctrinae Christianae ingressa. Ac­ cepta a Conditrice Michaela Grau, antistita generalis fuit per annos tres et triginta, peritiam in gubernando ostendens, simplicitatem, humilitatem, patientiam et indolis amabilitatem. — Teresia a Sancto Ioseph D u a r t Roig, orta in loco Benifayó de Espioca, in archidioecesi Valentina posito, die 21 mensis Maii anno 1876. Con- 294 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gregationem Doctrinae Christianae introivit anno 1899. Novitiarum magi­ stra fuit et antistita localis. Ad picturam aperte inclinabat et ad artem insignesque tabulas pinxit et mira aulaea. Delicatae erat conscientiae et in labore indefatigabilis. Eximie deprecationem coluit, castigationem, silen­ tium et regulae observantiam. Cum potuisset ad fratrem fugere, maluit cum Sororibus sodalibus manere et mortem subire. — Elisabetha Ferrer Sabriá, n a t a in oppido Villanueva y Geltrú, intra fines archidioecesis Barcinonensis, die 15 mensis Novembris anno 1852. Una fuit ex primis Congregationis Doctrinae Christianae sodalibus, quam anno 1880 introierat. Optime Conditricis spiritum concoxit et caritate emi­ nuit in pauperes, humilitate, sacrificii spiritu atque pietate erga Virginem Mariam. Antistita fuit localis. Cum rerum conversio est orta, in domo principe vitam solitariam agebat. — Maria ab Assumptione Mongoche Horns, in oppido Ulldecona nata, in dioecesi Dertosensi posito, die 12 mensis Iulii anno 1859, a familia reli­ giosissima, in qua plures floruere vocationes ad vitam consecratam. Anno 1885 Congregationem Doctrinae Christianae introivit. Antistita fuit non­ nullarum Instituti domorum, diligens in suis muniis explendis, altae vitae interioris manifestaeque in Dei Matrem religionis. Postquam in domum principem se abdidit, in consuta incubuit inque túnicas pro Sororibus soda­ libus conficiendas. — Maria a Conceptione Martí Local, n a t a in vico Garlet, in finibus sito archidioecesis Valentinae, die 9 mensis Novembris anno 1861. Congregatio­ nem Doctrinae Christianae intravit anno 1885 magnamque vitae partem egit in Communitate Sollanensi, ubi caesionem docuit et consuta. Soror simplex fuit, humilis et fervoris plena. Multum suum diligebat Institutum et Sorores sodales, quas semper laudibus extollebat. — Maria Gracia a Sancto Antonio, Valentiae n a t a Calendis Iuniis anno 1869. Congregationem Doctrinae Christianae anno 1900 ingressa institutio­ ni se dedidit, magnum ostendens discipularum educationis studium. Infir­ mos visitabat et aptissima erat in eis praeparandis ad ultima sacramenta accipienda. Regulae observans fuit, p a r a t a semper ad Dei voluntatem fa­ ciendam, patiens et multae religionis in Domini passionem atque in Virgi­ nem Mariam Perdolentem. Magnopere ab incolis dilecta est loci Turis, ubi vitae religiosae magnam vixit partem. — Corazón de Jesús (Cor Iesu) Gómez Vives, Valentiae n a t a postridie Nonas Februarias anno 1881. In Congregationem Doctrinae Christianae in­ troivit anno 1906 et per totam vitam in institutionem incubuit. Discipulis verum inculcavit deprecationis pietatisque spiritum. Moderatrix fuit Ephe- Congregatio de Causis Sanctorum 295 bei oppidi Molins de Rey (in territorio Barcinonensi posito). Multum diligebatur, quia affabilis erat et materna erga omnes atque piissima. — Maria a Subsidio Jiménez Baldoví, n a t a die 13 mensis Martii anno 1885 in vico San Martín de Provensals, ad archidioecesim Barcinonensem pertinente. Anno 1907 intravit Congregationem Doctrinae Christianae. Of­ ficium ei concreditum est parvulos curandi, quos semper cum benignitate ac matris spiritu tractavit. Propria eius virtus humilitas fuit. — Maria Dolorosa Suris Brusola, Barcinone n a t a die 17 mensis Februa­ rii anno 1899. Congregationem Doctrinae Christianae ingressa est anno 1918 seque institutioni tradidit t a m multis cum fructibus, ut eius discipulae semper optimae essent. Humilis fuit et benigna atque egregie pauperta­ tem coluit. — Ignatia a Sanctissimo Sacramento Pascual Pallardó, Valentiae n a t a anno 1862. In Congregatione Doctrinae Christianae introivit anno 1889. Vitam egit in humili coquae Communitatis Sollanensis ministerio, peritiam ostendens et gaudium. Piissima fuit et deprecationis atque silentii studiosa. — Maria a Rosario Calpe Ibáñez, Suecae orta in archidioecesi Valenti­ na die 25 mensis Novembris anno 1855. Congregationem Doctrinae Chri­ stianae ingressa anno 1893, magnam partem vitae suae consecratae in Communitate Valentina vixit coquae munere fungens. Indole gravis, consi­ derata et amabilis, omnibus cara fuit. Silentii, regularis observantiae lectionisque librorum pietatis atque historiae fuit studiosa. —- Maria Pacis López García, orta in vico Turis, in archidioecesi Valen­ tina pridie Idus Augustas anno 1885. Congregationem Doctrinae Christia­ nae introivit anno 1911 incubuitque prius in coquinae labores, deinde in Sororum infirmarum curam. Dei amans fuit, spiritu abnegationis, sacrificii et oboedientiae ornatissima. Caritas eius virtus propria fuit. — Marcella a Sancto Thoma Aurea Navarro, orta in provincia Albasitensi die mense annoque ignotis ob tabulariorum destructionem. Constat tamen eam in Congregationem Doctrinae Christianae ingressam esse qua­ draginta quinque annos n a t a m anno 1934. No vitia fuit humillima et ama­ bilis, bene morata et urbana in more inque agendi rationibus et, quamvis grandis esset aetate, cum simplicitate agebat, humilitate et oboedientia. Tempore martyrii novitia erat. Praeter quindecim religiosas supra memoratas, duae aliae Congregatio­ nis Doctrinae Christianae Sorores suam vitam pro Christo de voverunt. Ambae sodales erant Communitatis Ephebei Valentini pagi Carlet. Die 19 mensis Septembris, anno 1936, comprehensae sunt et nocte inter diem 26 atque diem 27 eiusdem mensis interfectae. Eae fuerunt: Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 296 — Maria a Rifugio Rosat Balasch, Mislatae orta in archidioecesi Valen­ tina Idibus Octobribus anno 1873. Ingressa est Congregationem Doctrinae Christianae anno 1896, fuitque plurium Instituti domorum antistita; tem­ pore mortis antistita erat Communitatis pagi Carlet. Religiosa fuit impen­ sae vitae interioris et magnae caritatis; generosissima in Sorores sodales, erga se rigida et austera. In persecutione animosam se ostendit et fortem. — Maria a Calvaria Romero Clariana, n a t a die 11 mensis Aprilis anno 1871 in pago Carlet, ad archidioecesim Valentinam pertinente. Congregatio­ nem Doctrinae Christianae introivit anno 1892 et cum suavitate, diligentia humilitateque coquae munere est iuncta in diversis Instituti domibus. Occultationem coluit, silentium et oboedientiam. H a r u m septemdecim Sororum mors illico verum est habitum marty­ rium; quam ob rem Archiepiscopus Valentinus canonizationis Causae ini­ tium fecit per celebrationem processus ordinarii informativi (annis 19651967), cuius auctoritas probata est per decretum pridie Idus Ianuarias pro­ mulgatum anno 1990. Apparata Positione super martyrio, secundo cum exitu actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris postridie Idus Martias anno 1993. Patres Cardinales porro et Episcopi in Sessione Ordinaria subsequentibus Calendis Iuniis habita, Causae Ponente Exc.mo Domino Angelo Palmas, Archiepiscopo titulari Vibianensi, professi sunt Servae Dei Angelae a Sancto Ioseph et sedecim Sociarum mortem verum martyrium esse ducendum. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, cer­ tior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servarum Dei rite conscriberetur. Quod cum factum esset, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus, Beatissimus Pater declaravit: Con­ stare de martyrio eiusque causa Servarum Dei Angelae a Sancto Ioseph Lloret Marti et XVI Sociarum, e Congregatione Doctrinae Christianae, anno 1936 interjectarum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. B S. £fi Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 297 III VICTORIEN. VENETORUM DECRETUM Beatificationis Ven. Servi Dei Claudii Granzotto (in rei.: Richardi), laici professi Ordinis Fratrum Minorum (1900-1947). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Claudius Granzotto ortus est Sanctae Luciae ad Plavim, in provincia Tarvisana, die 25 mensis Augusti anno 1900. Artes fecit sutrinam, fabri lignarii, caementarii, donec, suas sequens facultates suaque vota, artes est aggressus delineandi et ungendi estque in eis diplo­ m a t a adeptus. Opera est exsecutus praestantissima. Anno 1933 Ordinem F r a t r u m Minorum intravit t a m q u a m frater laicus, in quo primum tempo­ raneam fecit professionem, deinde perpetuam. Virtutum christianarum et votorum religiosorum exercitium cum statuarii professione coniunxit. Pau­ cis annis est perfectionem assecutus in Christi imitatione et, fama sanctita­ tis insignis, pie Patavii mortuus est die 15 mensis Augusti anno 1947. Beatificationis atque canonizationis Causa inita est apud Curiam epi­ scopalem Victoriensem Venetorum. Rebus peractis iure statutis, coram Summo Pontifice Ioanne Paulo I I , die 7 mensis Septembris anno 1989 de­ cretum promulgatum est super virtutibus heroum in modum exercitis. Deinde, ad beatificationem obtinendam, mira coniecta sanatio iudicio permissa est Congregationis de Causis Sanctorum, effecta in pago Sancto Ioanne Barione, in dioecesi Vicentina sito, atque memorati Servi Dei inter­ cessioni ascripta. Sanatio pertinet ad puerulum Brunonem Pozza, anno 1948 natum, qui duorum ferme mensium trium ve oculo sinistro laborare coepit, qui lacrimabat et pus secernebat. Cum condicio in peius mutaretur, infans, qui ad id tempus methodis empiricis curatus erat, est a medico oculario visitatus, qui therapiam praescripsit, numquam tamen adhibitam. Cogitatum est etiam de sectione chirurgica. Postea infantuli condiciones peiores etiam factae sunt. Ineunte mense Iunio anno 1950 febri aestuabat, sacci lacrimalis tumore affectus, vehementibus loci doloribus, puris ab oculo effusione copiosa, palpebrarum inflatione. Haec symptomata aucta Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 298 sunt vesperi diei 7 mensis Iunii, qua re infirmus continenter fiebat. Pater, insequenti mane, campum petens opus rusticum facturus, pro filio interces­ sionem invocavit Servi Dei Claudii Granzotto. Per idem mane parvulus Bruno celerrime sanatus est, perfecte et perpetuo. De hac sanatione processus canonicus est instructus apud Curiam Vicentinam annis 1965-1966, de cuius auctoritate decretum editum est die 19 mensis Septembris anno 1986. Consilium Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, in sessione Calendis Aprilibus habita anno 1992 confes­ sum est pro scientia inexplicabilem esse Brunonis Pozza sanationem a « dacryocystite chronica cum iterata irritatione phlegmonea in oculo sinistro ». Die 9 mensis Octobris eodem anno Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus et die 22 mensis Iunii anno 1993 P a t r u m Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Em.mo Cardinali Iose­ pho Caprio. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Servo Dei Claudio Granzotto, laico professo Ordinis Fratrum Minorum, videlicet de celérrima, perfecta et mansura sanatione pueruli Brunonis Pozza a « dacriocistite cronica con riacutizzazione flemmonosa in occhio sinistro ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 68 S. 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio pro Episcopis 299 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS FODIANAE-BOVINENSIS et SANCTI SEVERI DECRETUM de finium mutatione. Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mi P P . D D . Iosephus Casale, Archiepiscopus Fodianus-Bovinensis, et Caesar Bonicelli, Episcopus Sancti Severi, ab Apostolica Sede expostulaverunt, ut religiosa do­ mus, vulgo « Convento Maria SS.ma di Stignano » appellata, intra fines sita municipii civilis vulgari nomine S. Marco in hamis nuncupati, a dioecesi Sancti Severi separaretur et archidioecesi Fodianae-Bovinensi iungeretur. Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Ca­ roli Furno, Archiepiscopi tit. Abaritani et in Italia Apostolici Nuntii, r a t a huiusmodi immutationem animarum bono profuturam, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia P p . I I , sibi tributarum, oblatas preces benigne accipiendas censuit. Quapropter praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, a dioecesi Sancti Severi distrahit partem memorati municipii S. Marco in Lamis in eadem dioecesi patentem atque archidioecesi Fodianae-Bovinensi adnectit ita ut integrum territorium eiusdem municipii huic archidioecesi pertineat. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P . D . Iosephum Casale, Archiepiscopum Fodianum-Bovinensem, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem authenticun exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 1 mensis Ianuarii anno 1994. 83 BERNARDINUS card. GANTIN, Praefectus L. 83 S. 83 Iustinus Rigali, a Secretis In Congr. pro Episcopis tab., n. 526/93 300 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 2 Februarii 1994. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Catharinae in On­ tario, Exc.mum P. D. Ioannem Aloisium 0'Mara, hactenus Episcopum dioecesis Sinus Tonitralis. die 8 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Pariensi in Proconsula­ ri, R. D. E d u a r d u m Petrum Cullen, e clero archidioecesis Philadelphiensis Latinorum, Vicarium generalem et moderatorem Curiae, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Antonii Iosephi S. R. E. Cardinalis Bevilacqua, Archiepiscopi Philadelphiensis Latinorum. die 12 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Reconquistensi R. D. Ioannem Rubén Martínez, hactenus rectorem Seminarii maioris Resistentiae. die 14 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Iacobi Equitum, noviter erectae, Exc.mum P. D. Ioannem Antonium Flores Santana, hac­ tenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. NOMINATIONES Latis decretis a Congregatione pro Episcopis Ioannes Paulus P p . II nominavit: die 13 Ianuarii 1994. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Pauli Vincentii Dudley Episcopi Siouxormensis, Exc.mum P. D. Robertum J. Carlson, hactenus Episcopum titularem Avioccalensem et Auxiliarem archidioecesis Paulopolitanae et Minneapolitanae. die 9 Februarii. — Coadiutorem dioecesis Sinopensis R. D. Gentilem Delázari, hactenus Vicarium generalem dioecesis Sanctae Crucis in Brasilia. COLLATIO DIGNITATIS ARCHIEPISCOPALIS die 7 Februarii 1994. — Exc.mo P. D. Stephano Wesoly, episcopo tit. Dragonariensi, auxiliari archiepiscopi Gnesnensis, curae pastorali Polono­ r u m in exteris regionibus commorantibus addicto. 301 Congregatio pro Gentium Evangelizatione CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia P p . I I , latis decretis a Congregatio­ ne pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Lit­ teras praefecit: die 6 Decembris 1993. — Cathedrali Ecclesiae Bokunguensi-Ikelaensi R. D. Iosephum Mokobé Ndjoku, in praesens Vicarium generalem Basankusuensem. — Cathedrali Ecclesiae Kurnoolensi R. D. Ioannem Gorantla, professo­ rem Seminarii regionis Haiderabadensis. — Cathedrali Ecclesiae Guruaensi, noviter erectae in Mozambico, R. D. Emmanuelem Chuanguira Machado, e clero archidioecesano Beirensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Bencennensi, R. P. Leonem Laba Ladjar, Ordinis F r a t r u m Minorum sodalem, hactenus Ministrum provincia­ lem, quem constituit Auxiliarem Iayapuraënsem. — Titulari episcopali Ecclesiae Scampinensi R. D. Silvestrum Monteiro, in praesens Vicarium generalem Nagpurensem, quem constituit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 20 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Tarahumarensi, noviter erec­ tae in Mexicana regione, R. D. Iosephum Aloisium Dibildox Martinez, pa­ rochum in oppido vulgo Tequizquiapan. — Titulari episcopali Ecclesiae Fallabensi R. P. Laurentium Ceresoli, Vice-Superiorem Provinciae Italicae Missionariorum Combonianorum Cor­ dis Iesu, quem constituit Vicarium Apostolicum Avasanum. — Titulari episcopali Ecclesiae Vanarionensi R. D. Philippum Neri An­ tonium Sebastianum do Rosario Ferrao, directorem apostolatus Christifi­ delium laicorum in urbe Goa, quem constituit Auxiliarem patriarchatus Goani et Damanensis. 302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Titulari episcopali Ecclesiae Avioccalensi R. D. Philippum Za Hawng, oeconomum dioecesanum et directorem nationalem Pontificalium Operum Missionalium, quem constituit Auxiliarem Myitkyinaënsem. NOMINATIO Peculiari lato decreto, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 21 Decembris 1993. — R. P. Carolum Noel O'Regan, Societatis Mis­ sionum ad Afros sodalem, hactenus parochum in oppido vulgo Kabompo, Administratorem Apostolicum « sede plena et ad n u t u m Sanctae Sedis » dioecesis Solveziensis. 303 Diarium Romanae Curiae DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 1 0 Febbraio 1 9 9 4 , S. E. il Signor TADAO Ambasciatore del Giappone presso la Santa Sede. ARAKI, Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Lunedì, 3 1 Gennaio 1 9 9 4 , S. E. il Signor NY, Primo Ministro del Madagascar. FRANCISQUE RAVO- Venerdì, 4 Febbraio 1 9 9 4 , S. E. il Signor MATE GRANIÓ, Vice-Primo Ministro e Ministro degli Affari Esteri di Croazia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 27 gennaio » » » » 31 » 1994. Gli Em.mi Signori Cardinali Anthony J. Bevilacqua, Antonio M. Javierre Ortas; le LL. EE. i monsignori Angelo Scola, Vescovo di Grosseto; Joseph Cheng Tsai-fa, Vescovo di Tainan, Membri della Congregazione per il Clero. » S. E. mons. Renato Corti, Vescovo di Novara; mons. Luigi Giussani, mons. Francisco López Illana; il sac. Max Thurian; P. Maciel Degollado, Consultori della Con­ gregazione per il Clero. » Gli Em.mi Signori Cardinali Michele Giordano, Giovanni Canestri, Edmund C. Szoka, Eduardo Martínez Somalo, Angelo Felici, Membri della Congregazione per il Cle­ ro « in aliud quinquennium ». » Mons. Romano Penna, Consultore della Congregazione per la Dottrina della Fede. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 304 31 » 5 9 10 12 » » gennaio 1994. Gli Em.mi Signori Cardinali Jaime L. Sin, Miguel Obando Bravo, Lucas Moreira Neves, Adrianus Johannes Simonis, Pio Laghi, Membri della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apo­ stolica. » » Gli Em.mi Signori Cardinali Bernardin Gantin, Paul Zoungrana, Maurice Michael Otunga, Hyacinthe Thiandoum, William Wakefìeld Baum, Aloisio Lorscheider, ' George Basil Hume, Carlo Maria Martini, JeanMarie Lustiger, Bernard Francis Law, James Aloysius Hickey, Edmund Casimir Szoka, Lászlo Paskai, Hans Hermann Groër, Jozef Tomko, Membri della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica « in aliud quinquennium ». febbraio » Il dott. Pier Giuseppe Magnani, Consultore della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « in aliud quin­ quennium ». » » Mons. Paul Canart, Vice Prefetto della Biblioteca Apostolica Va­ ticana. » » Suor Lucia dell'Immacolata, della Congregazione di Nostra Signora di Belém, Membro del Consiglio Internazionale per la Catechesi. » » Mons. José Luis Gutiérrez Gómez, Relatore della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». » » P. Yvon Beaudoin, O.M.I., Relatore della Congregazione delle Cause dei Santi « ad biennium ». » » Mons. Giuseppe De Andrea, Sotto-Segretario del Pontificio Con­ siglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium ». NECROLOGIO 7 febbraio 9 10 11 » » » 16 20 22 » » » » 23 » » 1994. Mons. Sebastiano Rosso, Vescovo em. di Piazza Armerina (Italia). » Mons. Urbain-Marie Person, Vescovo tit. di Cime. » Mons. Johannes Vonderach, Vescovo em. di Chur (Svizzera). » Card. Joseph Cordeiro, del titolo di S. Andrea delle Fratte, Arcivescovo di Karachi (Pakistan). ,» Card. François Marty, del titolo di San Luigi de' Francesi. » Mons. Franz Zauner, Vescovo em. di Linz (Austria). » Mons. Germain Berthold, Vescovo em. di Ubon Ratchathani (Tailandia). » Mons. Alfred Kostelecky, Vescovo tit. di Wiener Neustadt. » Mons. Charles Msakila, Vescovo di Sumbawanga (Tanzania). An. et vol. LXXXVI 11 Aprilis 1994 N. 4 ACTA APOSTOLICAE S COMMENTARIUM O F F I C I A L E \ s \ io. C BIS"- Directio: PALAZZO APOSTOLICO - CITTÀ DEL VATICANO - Administratio: LIBRERIA EDITRICE VATI^&FRA^-^. ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES Beatus Claudius La Colombière, professus Societatis Iesu sacerdos, cáeles renuntiatur sanctus. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Notum feci eis nomen t u u m et notum faciam, ut dilectio, qua dilexisti me, in ipsis sit, et ego in ipsis » (Io 17, 26). Hisce vocibus discipulis suis patefacit Dominus Iesus Amoris se tem­ plum divini esse qui idcirco hominibus impertitur ut redemptionis simul participes fiant vitaeque et sanctitatis. Sic autem aperit una etiam arca­ n u m cordis sui quod cum Verbi Dei coniunctum persona Altissimi est ta­ bernaculum atque ardentis pariter fornax caritatis fonsque inexhaustus unde universi salutis profluunt thesauri. In iis vero qui homines vehementius impulerunt divinum ad contem­ plandum et compensandum amorem quique vires impenderunt plenas in Sacratissimi Cordis Iesu cultum dilatandum, quod interminatae eius cari­ tatis insigne est et intimae item vitae, oportet beatus Claudius La Colom­ bière plane numeretur. Altero die mensis Februarii, anno millesimo sexcentésimo quadragesimo primo ortus est apud oppidum St. Symphorien d'Ozon in Delphinatu actuarii Bertrandi La Colombière ac Margaritae Coindat filius. Cum autem 20 - A . A. S. 306 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eadem domus omnis Viennam deinde commigrasset, primis ibidem schola­ rum elementis est tinctus ac Lugduni post rhetorices philosophiaeque pere­ git studia. Septendecim natus annos Societatis Iesu ingressus est novi­ tiatum apud Avenionem situm. Anno millesimo sexcentésimo sexagesimo sexto Lutetiam ut theologicis operam daret disciplinis transiit. Quo eodem tempore crediderunt illi do­ cendi officium liberos administri a nummariis negotiis regis Ludovici X I V . Presbyteratus auctus ordine die sexto mensis Aprilis anno millesimo sex­ centésimo undeseptuagesimo Lugdunum remeavit magistri primum munere honoratus deindeque opere praedicandi ac Marianae Congregationis guber­ nandae. Quod quidem ministerium maxima pastorali caritate explevit nec­ non fervido studio ac singulari efficacitate, non solum únicas naturae dotes commonstrans sed supernaturales etiam virtutes praecipuas et solidam ad Deum perducendi homines facultatem. Fidelis servus Iesuque amicus per­ fectus aliud non concupiscebat quidquam quam ut humili liberali perseve­ ranti animo eius exsequeretur voluntatem atque omnibus prorsus viribus maiorem Dei gloriam procurare niteretur Ecclesiamque aedificare. Quo autem in se apostolatus speciem a Sancto Ignatio depictam certius effingeret, votum nuncupavit cunctas se Regulas Constitutionesque Societatis Iesu completurum. Sollemnia tunc pronuntiavit vota die secundo mensis Februarii anno millesimo sexcentésimo septuagesimo quinto ac rector post­ modum est Collegii Paray-le Monial destinatus. Non tamen deerant qui ita excellentem virum mirarentur in urbem t a m procul amotam amandatum. Facile vero id inde explicatur quod noverant probe ipsius antistites ibidem apud Visitationis Monasterium demissam sororem religiosam Mar­ garitam Mariam Alacoque, cui Cordis sui divitias paulatim recludebat Do­ minus, in dubitationibus versari acerbissimis et exspectare praeterea quoad suam idem Dominus impleret promissionem, missurum se nempe aliquem suum « fidelem servum amicumque perfectum » qui ipsam adiuvaret ad commendatum peragendum opus: ut imperscrutabiles universo orbi resera­ ret amoris illius divitias. Peracri sic beatus Claudius rerum divinarum per­ spicienda prudentiaque supernaturali consiliarius prudens illius Sanctae Margaritae evasit t u m etiam additus, provido Dei motu, adiutor in Cordis Sacratissimi Iesu proferenda pietate. Designatus autem comitissae Eboracensis in Britannia praedicator Londinium processit, ubi adsiduum ac fru­ giferum maxime egit apostolatum quo plurima etiam cum sui consolatione multos in Ecclesiae catholicae revocavit sinum. Ardua t a m e n industria illa caelique haud secunda temperie valetudinem interea eius evertentibus indi­ cia paulatim pergravis pulmonum morbi emergebant. Acta Ioannis Pauli Pp. II 307 Exeunte anno millesimo sexcentésimo septuagesimo octavo per calum­ niam accusatus repente coniurationis Summi Pontificis fautricis, comprehenderunt illum ac tres quidem hebdomadas in horrífico continuerunt carcere « King's Bench » nuncupato. De Britannia eiectus in Galliam rediit adiecta penitus salute. Aestate igitur anno millesimo sexcentésimo octogesimo primo, cum aegritudo in­ gravesceret, remissus in civitatem est Paray-le-Monial ubi pientissime suum supremum obiit diem scilicet decimum quintum mensis Februarii anno millesimo sexcentésimo octogesimo secundo, sanctitatis insignis fama. Quae licet post mortem aequabiliter vigeret, canonizationis tamen est cau­ sa duobus d u m t a x a t post saeculis instituta. Omnibus quidem iis servatis canonicis normis quae illa valebant aetate Decessor Noster Pius XI die decimo sexto mensis Iunii anno millesimo nongentesimo undetricesimo titulum ei caelitis Beati indidit. Post illa apud Angelopolitana»! Curiam in California canonica peracta est inquisitio de coniecta sanatione prodigiosa quae in urbe Duarte die vicesimo quinto mensis Februarii anno millesimo nongentesimo nonagésimo p a t r a t a erat atque deprecationi ipsius beati Claudii La Colombière adsignata. Feliciter casu ex more apud Congregationem pro Causis Sanctorum inspecto decre­ tum de miro coram Nobis die vicesimo primo mensis Decembris prodiit anno millesimo nongentesimo nonagésimo primo. Adsentientibus deinceps Cardinalibus atque Episcopis in Consistorio globatis die duodetricesimo mensis Aprilis anno millesimo nongentesimo nonagésimo altero ipsi Nos censuimus sollemnem canonizationis ritum Romae peragendum pridie Kalendas Iunias eodem ipso anno. Hodie igitur in templo S. Petri, Romae, fidelibus utriusque ordinis re­ ferto, sollemnissima caerimonia Missam celebravimus, ac suetam formulam pronuntiavimus, sic ut sequitur: « Ad honorem Sanctae et Individuae Tri­ nitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, m a t u r a deliberatione praehabita et divina ope saepius im­ plorata, ac de plurimorum F r a t r u m Nostrorum consilio, beatum Claudium La Colombière Sanctum esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Cata­ logo adscribimus, statuentes eum in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». His verbis prolatis, iussimus ut hae Litterae Decretales conficerentur; ac deinde sermonem habuimus de vita et egregia S. Claudii virtute, quem fidelibus imitandum proposuimus. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 308 Hae vero Litterae nunc et in posterum ratae habeantur, contrariis nihil obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die tricesimo primo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo secundo, Pontifi­ catus Nostri quarto decimo. EGO I O A N N E S P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 324.346 Acta Ioannis Pauli Pp. II 309 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I KANKANENSIS In Guinea Praefectura Apostolica Kankanensis ad gradum et dignitatem dioecesis attollitur immutatis finibus et nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum in Apostolica Praefectura Kankanensi intra fines Guineae sita ca­ tholica religio missionariorum et cleri illius regionis Africae opera haud parva incrementa suscepisset, ut iisdem ministris Evangelii meritum tri­ bueretur testimonium laudis simulque eorum pastorales firmarentur labo­ res, Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules Congre­ gationi pro Gentium Evangelizatione praepositi, re mature perpensa audi­ tisque pariter eorum, quorum interest, faventibus votis, censuerunt nuper ut eadem ad gradum et dignitatem dioecesis eveheretur. Nos vero de totius Dominici gregis bono solliciti, talem sententiam r a t a m habentes, summa Apostolica potestate harumque Litterarum virtute memoratam Praefectu­ ram Apostolicam Kankanensem ad gradum et dignitatem dioecesis attollimus immutatis finibus et nomine. Quam insuper novam dioecesim me­ tropolitanae Sedi Konakriensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus; cuius episcopalem sedem in urbe « K a n k a n » ponimus ac templum ibidem exstans Deo di­ catum in honorem Deiparae Virginis titulo « Notre Dame des Victoires » invocatae dignitate cathedralis ecclesiae honestamus. Cetera quidem secun­ dum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perficienda com­ mittimus Venerabili Fratri Aloisio Travaglino, Archiepiscopo titulo Litterensi atque in Guinea Apostolico Pronuntio, vel ab eo delegato sacerdote, factis nempe necessariis facultatibus. Re autem acta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Congre­ gationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Has denique Apo­ stolicas Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis qui­ buslibet rebus non obstantibus. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 310 D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die septimo decimo mensis No­ vembris, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Cascone, Protonot. Apost. s.n. Loco 33 Plumbi In Secret. Status tab., n. 341.685 II TARAHUMARENSIS In Mexico Vicariatus Apostolicus Tarahumarensis ad gradum et dignitatem dioecesis attollitur immutatis finibus et nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum esset notum Vicariatum Apostolicum Tarahumarensem in Mexico situm et Societatis Iesu sodalium curis creditum hisce recentioribus annis in catholica religione haud parum feliciter profecisse, Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositi, re mature perpensa auditisque pariter eorum, quorum interest, faventibus votis, censuerunt nuper ut idem ad gradum et dignitatem dioecesis eveheretur. Nos vero existimantes id in animarum bono esse cessurum atque cupientes simul iisdem sodalibus meritum laudis testimonium tribuere eorumque pastorales labores confirmare, talem sen­ tentiam ratam nunc habemus summaque Apostolica potestate harumque Litterarum virtute memoratum Vicariatum Apostolicum Tarahumarensem ad gradum et 'dignitatem dioecesis attollimus immutatis finibus et nomine. Quam insuper novam dioecesim metropolitanae Sedi Chihuahuensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangeli­ zatione subicimus; cuius episcopalem sedem in urbe « Guachochi » ponimus 311 Acta Ioannis Pauli Pp. II et templum ibidem exstans Deo dicatum in honorem Deiparae Virginis ti­ tulo « Nuestra Señora de Guadalupe » invocatae dignitate cathedralis eccle­ siae honestamus. Cetera quidem secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum Venerabilis Frater Hieronymus Prigione, Archiepiscopus titulo Lauriacensis atque in Mexico Apostolicus Nuntius, vel ab eo delegatus sacerdos, factis nempe necessariis faculta­ tibus. Re autem acta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Con­ gregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. H a s denique Apostolicas Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontificatus Nostri sexto decimo. ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Cascone, Protonot. Apost. s.n. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 341.498 L I T T E R A E APOSTOLICAE Venerabili Servo Dei Mauritio Tornay Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U I U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Christus passus est pro vobis, vobis relinquens exemplum, ut sequamini vestigia eius » (1 P e 2, 21). Exemplum Domini Iesu, boni pastoris qui suam pro grege vitam immolavit, prompta cum generositate secutus est etiam Venerabilis Servus Dei Mauritius Tor­ nay, qui omnia reliquit ut Evangelium nuntiaturus Sinas peteret ac deinde Tibetum, ubi, missionalis plenus ardoris, in animarum salutem incubuit et sanguine effuso suum amorem suamque fidelitatem erga Christum atque Ecclesiam testificatus est. 312 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Intrepidus hic regni Dei servus in loco Rosière est natus, parvo pago paroeciae oppidi Orsières in Helvetiae dioecesi Sedunensi, die xxxi mensis Augusti anno MCMX. Boni parentes illum ad magnos vitae ac fidei valores educaverunt, quos puer cordis nitore et indolis vi appropriavit. Ab anno MCMXxv ad annum MCMXXXI ephebei Abbatiae Sancti Mauritii alumnus fuit; ibi, dum in sapientia crescebat et in gratia, Dei vocationem animadvertit, atque anno MCMXXXI ingressus est inter Canonicos Regulares sancti Augu­ stini Congregationis sanctorum Nicolai et Bernardi Montis Iovis. Die VIII mensis Septembris anno MCMXXXV sollemnem fecit professionem et subse­ quenti anno, proposito impulsus animas ad Deum ducendi, profectus est ad Missionem sancti Bernardi, quae sedem habebat in oppido Weisi, perti­ nente ad Vicariatum Apostolicum Tatsienluensem, qui postea est factus dioecesis Camtimensis (in Sinis). Ordinatione presbyterali accepta die xxiv mensis Aprilis anno MCMXXXVIII, cum fervore et se devovendi studio institit in vinea Domini colenda, primum t a m q u a m rector probandorum Seminarii alumnorum loci Houa-lo-pa, deinde uti parochus parvae communitatis christianae oppidi Yerkalo in Tibeto libero. Ut homines ad Christum addu­ ceret, fideliter in sua vocatione vivebat suumque pastoris munus magno cum fervore et caritate explicabat. Fieri coepit Tibetanus cum Tibetanis, eorum sermoni discendo se dedit et inter Christifideles, suae curae commis­ sos, vixit sicut qui ministrat (cf. Lc 22, 27). Mense Ianuario anno MCMXXXXVI Christi religionis inimici, Missionem depraedati, eum ab oppido Yerkalo pepulerunt, sperantes fore ut id eveniret, quod Sacra Scriptura di­ cit: « Percutiam pastorem, et dispergentur oves gregis » (Mt 26, 31). Etsi a suo populo seiunctus, illum amare non desiit nec propter eius fidem trepi­ dare in gravi periculo apostasiae versantem. Frustra nisus est iterum se iungere cum sua communitate: idcirco, suorum superiorum permissu pere­ grinationem suscepit ad urbem Tibeti caput, ut obtineret se in dilectissimae paroeciae moderationem restitui. Pluries iter faciens dixit ad vitam devovendam pro christianis Tibetanis se esse paratum, et occidi periclitans pro fide, nec fugit nec se abdidit. Ita, die xi mensis Augusti, anno MGMIL, apud saltum Choula, insidiis factis, pyroballista christiani nominis hostes eum necaverunt, dum ultimum exsequebatur caritatis actum pro famulo suo, qui primus ceciderat ab interfectoribus ictus. Huius dignissimi missionarii mors ilico est verum martyrium habita et eiusmodi fama sequentibus annis vulgata est atque confirmata; quam ob rem Episcopus Sedunensis anno MCMLIII Causae canonizationis initium fe­ cit. Die xi mensis Iulii anno MCMXCII, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum ac deinde Sessionis Ordinariae P a t r u m Cardinahum et Epi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 313 scoporum sententiis habitis faventibus, coram Nobis est super martyrio decretum promulgatum. Statuimus porro ut Beatificationis ritus Romae celebraretur die x v i mensis Maii insequentis anni. Hodie igitur, in Vaticana Basilica Beato Apostolo Petro dicata, inter Missae sollemnia hanc ediximus formulam: « Nos, vota F r a t r u m nostrorum Henrici Cardinalis Schwery, Episcopi Sedunensis, Francisci Garnier, Epi­ scopi Lucionensis, Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana Dioecesi, et Peregrini Thomae Ronchi, Episcopi Civitatis Castelli, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Mauritius Tornay, Maria Aloisia a Iesu Trichet, Columba Ioanna Gabriel et Florida Cevoli Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Mauri­ tii Tornay die duodecimo mensis Augusti; Mariae Aloisiae a Iesu Trichet die septimo Maii; Columbae Ioannae Gabriel die vicesimo quarto Septem­ bris et Floridae Cevoli die duodecimo Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem per has Litteras decrevimus nunc et in reliquum tempus firma esse volumus et rata, rebus contrariis haudquaquam obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x v i mensis Maii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 330.362 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 314 HOMILIA In Vaticana basilica habita ob decretos Dei servis Mauritio Tornay, Mariae Aloisiae a Iesu Trichet, Columbae Ioannae Gabriel et Floridae Cevoli Beatorum caelitum honores.* 1. « Acclamate a Dio da t u t t a la terra ».* Il salmo responsoriale dell'odierna liturgia costituisce un gioioso invito alla lode. Dice il Salmista: « Venite e vedete le opere di Dio, mirabile nel suo agire sugli uomini ». Il riferimento è anzitutto all'esodo: la liberazione 2 del popolo eletto dalla schiavitù d'Egitto e l'intervento salvifico operato in suo favore nel passaggio del Mar Rosso. Si t r a t t a di un motivo tipicamente pasquale. Dalla Pasqua dell'antica Alleanza la liturgia passa all'Alleanza nuova stipulata nel sangue di Cristo: « Cristo è morto una volta per sempre per i peccati, giusto per gli ingiusti, per ricondurvi a Dio ». Ecco, fratelli e sorelle, il nuovo « esodo », così come 3 10 presenta l'apostolo Pietro, che esclama: « Adorate il Signore, Cristo, nei vostri cuori ». In questo tempo pasquale giunge a noi rinnovato e insistente 4 l'annuncio di Pietro, primo t r a i testimoni del Mistero pasquale di Cristo. 2. In questo medesimo tempo, la liturgia torna frequentemente anche alle parole pronunciate da Cristo alla vigilia della sua morte in Croce. Pa­ role pre-pasquali, che la Chiesa rilegge nella luce della Pasqua. Prima della morte e risurrezione di Cristo, esse erano annuncio e promessa. Ora, dopo la Pasqua, la Comunità dei credenti — come narrano gli Atti degli Aposto­ li — riconosce la realtà della salvezza: le promesse si sono adempiute. Ecco 11 tempo per gioire delle parole prima ascoltate e custodite nella memoria degli apostoli e dei discepoli del Risorto. Quant'è mirabile il modo in cui esse si sono verificate! Cristo assicura ai suoi: « Non vi lascerò orfani, ritornerò da voi. Ancora un poco e il mondo non mi vedrà più; voi invece mi vedrete, perché io vivo e voi vivrete ». 5 Io vivo, perché sono nel Padre mio; anche voi vivrete, perché siete in me e io in voi. 6 * Die 16 m. Maii a. 1993. Sai 66 (65) „ 1. Ibid. 66 (65), 5. 2 P i 3, 18. Ibid. 3, 15. Gv 14, 18-19. Cf. ibid. 14, 20. 1 2 3 4 5 6 Acta Ioannis Pauli Pp. II 315 3. Durante il tempo di Pasqua, in modo particolare, la Chiesa intera è chiamata a riconoscere e sperimentare le opere mirabili che Dio compie t r a gli uomini, specialmente in coloro che « amano Cristo » in maniera eroica accogliendo senza riserve i suoi comandamenti e osservandoli fino in fon­ do. Dio stesso ama questi suoi figli con singolare predilezione, e viene a loro: il Padre e il Figlio prendono dimora in essi mediante lo Spirito Santo. A quanti sono stati pienamente disponibili alla sua parola, il Figlio ha rivelato se stesso e il Padre, poiché ama con un amore particolare coloro che lo amano. 7 8 Oggi, carissimi fratelli e sorelle, la Chiesa ha la gioia di proclamare « beati » quattro di questi discepoli, così disponibili alla parola del Signore da ricevere in se stessi la pienezza dell'amore del Padre e del Figlio. Ecco i loro nomi: Maurice Tornay, Marie-Louise de Jésus Trichet, Colomba Gabriel, Florida Cevoli. Essi provengono da vari Paesi, da diversi popoli. Davvero in essi e per essi « t u t t a la terra acclama il Signore ». 9 4. Pour répondre généreusement à l'appel de Dieu, Maurice Tornay dé­ couvre qu'« il faut aller jusqu'au bout », vivre l'amour héroïquement. L'amour de Dieu n'éloigne pas des hommes. Il pousse à la mission. Dans l'esprit de sainte Thérèse de Lisieux, Maurice Tornay n'a qu'un désir: « Conduire les âmes à Dieu ». Dans l'esprit de son Ordre, où chacun risque sa vie pour arracher des hommes à la tempête, il demande à partir au Tibet pour gagner des hommes au Christ. Il commence par se faire Tibétain avec les Tibétains: il aime ce pays, qui devient sa seconde patrie; il s'attache à en apprendre la langue, afin de mieux communiquer le Christ. Comme le bon Berger qui donne sa vie pour ses brebis, Maurice Tornay aime son peuple, au point de ne jamais vouloir l'abandonner. Frères et soeurs, implorons l'Esprit Saint. L'Église et le monde ont besoin de familles qui, comme la famille Tornay, soient des creusets où les parents transmettent à leurs enfants les appels du Christ à la vie chré­ tienne, sacerdotale ou religieuse. Rendons grâce pour les germes d'espé­ rance dans la terre d'Asie. La mission et la passion du Père Tornay, et de ses prédécesseurs des Missions étrangères de Paris et des Chanoines du Grand Saint-Bernard, portent des fruits, silencieusement, dans la lente maturation. On ne peut que se réjouir du dialogue respectueux entre les 7 8 9 Cf. Sal 66 (65), 5. Cf. Gv 14, 21. Cf. Sal 66 (65), 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 316 moines tibétains et les moines catholiques, pour découvrir Celui qui est la voie, la vérité et la vie. Des vocations se lèvent, comme en témoigne l'ordi­ nation récente d'un élève du bienheureux; des chrétiens poursuivront l'œuvre du Père Tornay qui souhaitait instruire les enfants et les conduire à la sainteté; car seule une vie sainte mérite d'être vécue. 5. LrÉvangile nous a fait entendre les paroles de Jésus: « Si quelqu'un m'aime, il gardera ma parole ». Garder la parole du Christ, Sagesse éter­ nelle de Dieu, rester fidèle à ses commandements, c'est apprendre, comme l'a fait Mère Marie-Louise Trichet à l'école de saint Louis-Marie Grignion de Montfort, à méditer la richesse infinie de sa présence et de son action dans le monde. 10 Marie-Louise de Jésus s'est laissée saisir par le Christ, elle qui a re­ cherché passionnément l'alliance intérieure de la sagesse humaine avec la Sagesse éternelle. Et le déploiement naturel de ce lien d'intimité profonde, ce fut une action passionnément dévouée aux plus pauvres de ses contem­ porains. L'adoration de la Sagesse du Père, incarnée dans le Fils, porte toujours à servir quotidiennement ceux qui n'ont rien pour plaire aux yeux des hommes, mais qui demeurent très chers au regard de Dieu. Ce matin, frères et sœurs, rendons grâce au Seigneur pour la fondation de la grande famille religieuse des Filles de la Sagesse, fruit de la sainteté personnelle de saint Louis-Marie et de la bienheureuse Marie-Louise de Jésus. Leur eminente charité, leur esprit de service, leur aptitude à conser­ ver, comme la Vierge Marie, « toutes choses en leur cœur » , nous sont désormais donnés en exemple et en partage. n 6. Quando una persona si rende disponibile interamente al soffio del­ l'amore di Dio, viene coinvolta in una « avventura » spirituale, che sfugge ad ogni umana previsione. La sua anima come vela s'apre al vento dello Spirito e Dio può spingerla secondo gli imperscrutabili disegni della sua provvidenziale Misericordia. Così è stato per Madre Colomba Gabriel, che già dalla prima adolescenza pronunciò il suo « sì » pieno e sincero a Cristo, decisa a « non anteporre nulla al suo amore », secondo, l'insegnamento del grande Padre Benedetto. Lo Spirito Santo, attraverso la via della sofferenza, la distaccò dalla terra d'origine, la condusse a lasciare t u t t o e a ricominciare da capo. In lei, infatti, il Signore aveva posto .un carisma speciale: il dono dell'apostolato attivo della carità, da innestare sul tronco contemplativo della regola benedettina. 1 0 1 1 Jn 14, 23. Cf. Lc 2, 51. Acta Ioannis Pauli Pp. II 317 Com'è attuale, Madre Colomba, la missione da te vissuta e trasmessa alle tue Figlie! Oggi più che mai le nuove generazioni hanno bisogno di guide che siano testimoni fedeli di Dio: esse vanno alla ricerca di persone che chiamino alla vita con la voce del Cristo vivente. I giovani domandano — magari in modo implicito — educatori veri, animati da un profondo senso di maternità e paternità spirituale, né possessiva né dimissionaria, ma liberante con la forza della verità e dell'amore, con quella forza dolcis­ sima che Dio solo può donare. 7. Un profondo desiderio di piena conformazione alla volontà di Dio ca­ ratterizzò anche l'intera vita di consacrazione della beata Florida Cevoli, formata alla scuola spirituale di santa Veronica Giuliani. Animata dallo Spirito di Verità, che conduce i credenti ad interiorizzare la Parola di Dio trasformando e santificando dall'interno la loro esistenza, la nuova Beata, nel suo ufficio di abbadessa, seppe vivere con stile evangelico il suo compi­ to, come vera serva delle consorelle. Con l'esempio trascinò l'Ordine delle Clarisse Cappuccine alla generosa osservanza della regola francescana, in modo speciale per quel che riguarda la povertà, l'austerità e la semplicità della vita. La riservatezza della clausura e il desiderio del raccoglimento in Dio non le impedirono tuttavia di accogliere e condividere i problemi della società circostante. L'intimità spirituale rese anzi maggiormente convinto ed efficace il suo interessamento, come testimonia sia la corrispondenza che tenne con alcuni personaggi influenti del suo tempo, sia l'autorevole mediazione da lei offerta per la pacificazione della popolazione di Città di Castello. L'espressione « Iesus amor, fiat voluntas t u a », con cui costantemente ini­ ziavano le sue lettere, ben riassume il senso profondo dell'intera sua esisten­ za, totalmente orientata all'amore di Gesù crocifisso e al servizio dei fratelli. 8. « T u t t a la terra acclama il Signore ». Oggi, carissimi, u n a grande gioia si diffonde in questa Città, nella Roma di Pietro e di Paolo, e si espande fino alle regioni e ai Paesi d'origine dei Beati, da cui essi sono entrati nel mistero della Comunione dei Santi. Ecco, essi hanno adorato il Signore, Cristo, nei loro cuori. Nella potenza di Cristo, sono stati sempre pronti a rispondere a chiunque ha domandato ragione della speranza che era in l o r o — della speranza che t u t t i ci unisce in quanto popolo messianico della Nuova ed Eterna Alleanza. 12 1 3 1 2 13 Cf. 1 Pt 3, 15. Ibid. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 318 Siate benedetti, Fratelli e Sorelle, oggi proclamati Beati, per la gioia pa­ squale dell'odierna domenica. Voi avete dato questa grande gioia alla Chiesa mediante la testimonianza della vostra vita. Cristo ha vissuto in voi. Per vostro mezzo, Cristo viene oggi a noi e ci ripete: « Non vi lascerò orfani ». 14 Vieni, Signore Gesù, e resta con noi! ALLOCUTIONES I Ad quosdam Canadae episcopos sacra limina visitantes.* Chers Frères dans Vépiscopat, 1. Au terme de nos entretiens particuliers, je suis heureux de cette ren­ contre avec tous les membres de l'Assemblée des Evêques du Québec. Je remercie votre Président, Monseigneur Bernard Hubert, des paroles qu'il m ' a adressées en votre nom, exprimant le sens et la portée de votre dé­ marche. Votre préparation à la visite ad limina souligne bien l'importance que vous lui accordez. C'est en effet un acte significatif de communion ecclésiale. Par-delà la personne du Successeur de Pierre, vous venez à Rome sur les traces des Apôtres fondateurs: Pierre et Paul furent témoins et hérauts de l'Évangile reçu du Christ Sauveur, martyrs de la foi, colonnes de l'édifice auquel sont incorporées toutes les Églises particulières. A son tour, le Québec a beaucoup donné à l'Église universelle. J ' a i eu la joie d'honorer plusieurs saints et bienheureux qui illustrent l'Église dans votre pays, comme le grand évêque missionnaire que fut François de Montmorency-Laval ou, t o u t récemment, la remarquable mystique que fut Sœur Dina Bélanger. Et combien de jeunes Églises ne bénéficient-elles pas de l'ardeur désintéressée de milliers de missionnaires québécois ou de la solidarité généreuse pratiquée par les fidèles de vos diocèses? L'échange des dons apparaît bien aujourd'hui comme une condition de la vitalité des Églises dans toutes les régions du monde. La pause de ré­ flexion et de prière que vous faites à Rome vous permet de percevoir ce qui fonde la communion universelle des disciples du Christ, la vérité qui 1 1 4 Gv 14, 18. * Die 6 m. Maii a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp. II 319 rend libre, l'amour fraternel qui répond à l'Amour de Dieu, l'espérance qui ne déçoit pas. 2. Chers Frères, ma pensée se tourne vers le peuple québécois dont les préoccupations sont l'objet de votre attention pastorale. Il cherche les voies de son avenir en cette époque de changements rapides des conditions de vie et des mentalités. Il connaît des incertitudes et des avancées no­ tables. La crise économique l'atteint et, malgré la prospérité réelle de votre pays, les zones de pauvreté tendent à s'élargir. On prend aussi conscience de la situation souvent difficile des héritiers actuels des premières nations de vos terres, à qui l'on n'a pas toujours permis un épanouissement har­ monieux dans le respect de leurs spécificités. Si j'évoque ces questions en quelques mots, c'est simplement pour sou­ ligner que, dans la plupart des domaines de la vie sociale, les chrétiens ont à se montrer solidaires et, quand il le faut, secourables. Le plus souvent, les laïcs se trouvent là dans le domaine de leur compétence propre, puis­ qu'il s'agit de leur milieu de vie ou du champ de leur activité profession­ nelle qui est aussi le premier champ de leur mission de baptisés; continuez à stimuler leur désir de servir leurs frères dans l'esprit de l'Évangile tra­ duit par l'enseignement social de l'Église. L'éclairage si équilibré porté par le Concile Vatican II sur le rôle de l'Église dans le monde de ce temps est précieux pour inspirer l'action des chrétiens dans la société; par des moyens de formation appropriés, aidez-les à approfondir leur connaissance de ces sources qui demeurent indispensables, notamment à l'aide des déve­ loppements ultérieurs de la doctrine sociale. 3. Il semble que l'accomplissement de votre mission pastorale soit en­ core marqué par ce que vous appelez la « révolution tranquille », ces chan­ gements sociaux qui ont eu de profonds retentissements dans la commu­ nauté chrétienne. Il en est résulté une modification sensible de la figure de l'Église chez vous. Une telle évolution, vous le notez, comporte des aspects positifs, mais aussi des effets préoccupants. La pratique religieuse diminue, les structures familiales sont ébranlées, l'avenir semble plus obscur pour les jeunes en particulier. De manière très claire, malgré la proportion importante des baptisés, vous vous trouvez face à une tâche de nouvelle évangélisation. Vous parlez opportunément de prendre un « virage communautaire » et un « virage mis­ sionnaire », en associant la recherche à l'action pour assurer l'avenir des communautés locales qui composent vos diocèses. Il est temps d'agir réso­ lument, sans s'attarder à regarder en arrière ni en rester à l'analyse des 320 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale situations; il faut bien envisager les moyens et déterminer les principes pastoraux, mais c'est en se m e t t a n t à l'ouvrage qu'on pourra faire les véri­ fications; sous la conduite de l'Esprit, les fruits attesteront l'authenticité de l'action. 4. Dans quel sens convient-il d'agir? Comme le suggère votre double orientation, il est nécessaire d'allier communion et mission. On ne méditera jamais assez les Actes des Apôtres où l'on voit les disciples, illuminés par l'Esprit de Pentecôte, faire grandir le Corps du Christ qu'est l'Eglise: en même temps qu'ils découvrent la splendeur de la vérité, ils règlent sur elle leur manière de vivre, ils constituent une communauté unie, ils mènent une action dynamique. L'enseignement des Apôtres et la fraction du pain fondent fermement la communauté sur la Parole et la Présence du Christ vivant. J ' a i entendu votre souci d'aider les fidèles à mieux vivre les sacre­ ments. En effet, grâce à la structure sacramentelle de l'Église, la commu­ nauté reçoit sa cohésion de la rencontre avec son Seigneur véritablement présent dans l'Eucharistie. Les baptisés sont membres de son Corps; ils progressent d'étape en étape dans leur vie grâce au pardon et à la réconci­ liation accordés p a r le sacrement de pénitence au-delà de nos capacités hu­ maines; ils reçoivent la force et la lumière de l'Esprit dans la confirmation; leur vie et leur amour d'époux sont sanctifiés dans l'Alliance par le sacre­ ment du mariage; au temps de la souffrance, ils reçoivent le réconfort d'être unis à la Passion rédemptrice par l'onction des malades; enfin l'im­ position des mains consacre les ministres appelés à rassembler, enseigner et agir in persona Christi. Oui, l'itinéraire des fidèles et des communautés est jalonné par ces signes majeurs qui sont des dons inappréciables et, pour chacun selon sa vocation, des appels à se mettre au service de la commu­ nauté. Invitez chacun à les vivre comme des conditions essentielles pour avancer à la suite du Christ, pour traverser l'épreuve et pour répondre à l'appel de Dieu. Ainsi, les diverses tâches accomplies au jour le jour dans les communautés seront mieux coordonnées entre elles et éclairées par la même lumière de l'amour du Christ, que ce soient les fonctions d'anima­ tion générale, le service liturgique ou l'assistance aux pauvres, pour n'en citer que quelques-unes. 5. A la suite de diverses concertations, vous insistez beaucoup sur l'éducation de la foi des adultes dans vos communautés. À cet égard, la publication du Catéchisme de l'Église catholique met à votre disposition un instrument de référence particulièrement utile. Veillez à ce que la for- Acta Ioannis Pauli Pp. II 321 mation donnée soit bien eentrée sur l'annonce évangélique et intégrée dans la vie ecclésiale, qu'elle favorise l'expérience spirituelle et le dynamisme apostolique, et qu'elle manifeste les exigences morales qui découlent de l'Evangile. Les adultes pourront ainsi assurer de nombreuses formes de ser­ vice de la communion, dans l'Église telle que le Seigneur a permis qu'elle se constitue, assistée par son Esprit, et selon les règles de vie et la disci­ pline interne qu'elle a été amenée à définir. En disant cela, c'est bien d'éducation de la foi que nous parlons. Sans doute certains débats seraient-ils apaisés et clarifiés si, par le regard de la foi, on savait mieux découvrir dans l'institution la Personne du Verbe in­ carné qui lui a promis sa présence, dans les ministères, la fidèle intendance des mystères confiés par le Seigneur, dans l'enseignement magistériel, l'ex­ pression de la Tradition vivante assistée par l'Esprit. En particulier, je pense aux questions posées sur l'état de vie et la personne des ministres ordonnés: l'Église-Épouse est fidèle à son Seigneur en appelant au sacer­ doce des hommes destinés à être personnellement, par un don total et plénier, des signes du Fils de Dieu incarné. Elle n'éprouve pour autant, vous le savez bien, aucune réticence à l'égard des femmes; même si elle « ne se considère pas autorisée à admettre les femmes à l'ordination sacerdotale », elle reconnaît la grande importance de leur participation à la vie de la communauté, notamment par l'exercice de responsabilités significatives, comme celles dont vous les chargez de plus en plus fréquemment, avec une confiance bien normale et dans le respect de « la mission respective de l'homme et de la femme »} 6. Naturellement, les jeunes retiennent toute votre attention pour leur éveil à la foi dès l'enfance, pour une saine formation à l'âge scolaire et la préparation aux sacrements de l'initiation chrétienne dans le cadre des paroisses, pour les accompagner de l'adolescence à l'âge adulte. Vous êtes justement préoccupés par les difficultés de ces tâches, à commencer par celles du système éducatif général. Même si l'Église n ' a plus chez vous les mêmes charges que par le passé, l'école est un domaine dont les chrétiens ne peuvent se désintéresser, dans leur désir légitime de favoriser l'épa­ nouissement personnel des jeunes. En ce qui concerne l'éducation religieuse et l'entrée dans la vie ecclésiale, de nombreux éducateurs à plein temps ou bénévoles prennent p a r t aux diverses missions nécessaires, en lien avec les pasteurs. Ces laïcs généreux méritent la confiance et l'appui de l'ensemble 1 Déclaration Inter insigniores, 15 octobre 1 9 7 6 . 21 - A A . S, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 322 des communautés diocésaines: je sais que vous veillez avec soin à ce qu'ils soient préparés sur les plans doctrinal, spirituel et pédagogique. Il importe aussi que leur mission délicate auprès des jeunes soit bien intégrée dans la vie et l'activité de l'Église locale, vivante et accueillante, heureuse de transmettre les trésors qu'elle a reçus. 7. Sous ses différents aspects, la pastorale diocésaine repose grandement sur les prêtres; elle bénéficie aussi de la précieuse contribution des reli­ gieux, prêtres ou frères, et des religieuses. P a r votre intermédiaire, je voudrais adresser mes encouragements chaleureux à vos collaborateurs du presbyterium diocésain, comme aux personnes consacrées présentes chez vous. Qu'ils soient heureux de se dévouer, de répondre à leur vocation, de demeurer dans l'intimité du Seigneur et de servir avec une inlassable géné­ rosité les hommes et les femmes qui attendent d'eux, sans toujours bien l'exprimer, un témoignage personnel irremplaçable afin d'être éclairés sur leurs raisons d'espérer, de croire et d'aimer. Donnez toute l'importance qui convient à la pastorale des vocations: que l'appel à se consacrer au Seigneur dans son Église soit lancé avec clarté, en faisant confiance aux qualités réelles de beaucoup de jeunes dé­ sireux de servir. J'ajoute également que j ' a i remarqué avec joie votre réso­ lution de poursuivre l'animation missionnaire dans vos diocèses, selon la grande tradition qui honore le Québec. 8. Chers Frères dans l'épiscopat, en ces jours, nous sommes particuliè­ rement attentifs à la figure du Christ ressuscité. Avec les Apôtres, dont la succession nous échoit, nous comprenons que du sein du Fils de l'homme coulent des fleuves d'eau vive, signes de l'Esprit vivifiant. Nous pouvons voir dans l'eau et le sang écoulés de son côté ouvert les signes du Baptême et de l'Eucharistie. Nous savons que, vainqueur de la mort, Jésus-Christ nous apporte la paix et la réconciliation en même temps qu'il nous envoie comme le Père l'a envoyé dans le monde. Nous pouvons l'entendre nous ouvrir l'esprit à l'intelligence des Écritures afin de saisir le sens de l'épreuve qu'il a acceptée par un amour sans limite. Nous avons l'assu­ rance de sa présence parmi nous jusqu'à la fin des temps. 2 3 4 5 6 2 3 4 5 6 Cf. Cf. Cf. Cf. Cf. Jn 7, 37-39. ibid. 19, 33-35. ibid. 20, 19-23. Le 24, 44-48. Mt 28, 20. Acta Ioannis Pauli Pp. II 323 Puisse la méditation du mystère pascal être pour vous le véritable en­ couragement à avancer sur les routes de votre ministère episcopal! Puissiez-vous éprouver l'émotion joyeuse des disciples d'Emmaüs: « Notre cœur n'était-il pas tout brûlant...? »! 7 Ce rappel méditatif du message de la Résurrection, entendez-le comme l'expression des vœux que je forme du fond du cœur pour vous-mêmes, pour les prêtres, les religieux, les religieuses, les collaborateurs, les collabo­ ratrices et tous les membres de vos communautés diocésaines. Assurez-les que l'Évêque de Rome est proche d'eux dans les moments ardus comme dans le temps de la joie. Invoquant la Mère du Seigneur, qui partageait la prière des disciples au Cénacle dans l'attente de l'effusion de l'Esprit, je vous donne ma Bénédic­ tion apostolique et je l'étends très volontiers à toute l'Église au Québec. II Ad quosdam Australiae episcopos in Apostolorum liminum visitatione.* Dear Brother Bishops, 1. With fraternal affection I welcome you, the first of the two groups of Australian Bishops to come to Rome this year for your visit ad Limina Apostolorum. In greeting you I embrace in spirit ali the belo ved clergy, re­ ligious and laity of the particular Churches under your pastoral care: "To the saints who are also faithful in Christ Jesus: grâce to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ". Your coming from so far away bears eloquent witness to the universal character of the Church, which the Spirit has caused to spread from Jerusalem to the farthest cor­ ners of the earth. Your présence is an affirmation of the bonds of ecclesial communion which unite the faithful of your Diocèses with the Bishop of Rome. Although nearly seven years have passed since I visited Australia, I still recali with great fondness the warmth and love with which I was welcomed there. 1 2 7 Le 24, 32. * Die 22 m. Maii a. 1993. Eph 1:1-2. Cf. Acts 1:8. 1 2 324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Today I would like to consider some aspects of the episcopal office and some of the conséquences which more immediately follow from it. Then, with the next group of Bishops, there will be the opportunity to give further thought to some of the particular challenges facing the Church in Australia. 2. When in the First Letter t o the Corinthians Saint Paul asserts t h a t he has "handed on" to the Christians at Corinth what he himself had received, he speaks out of a profound awareness of the role which God gave him in the work of salvation. His words bear witness to the fact t h a t he considers himself a link in passing on to those he served the gift given by God the Father in his Only-Begotten Son. In order t h a t the salvation offered by the F a t h e r once for all in Christ would be available in every age, the Apostles in t u r n passed on to some of their co-workers their own mission and responsibility. As the Fathers of the Second Vatican Council p u t it: "In order to keep the Gospel fore ver whole and alive within the Church, the apostles left Bishops as their successors, 'handing over their own teaching role' to t h e m " . 3 4 5 Thus the members of the College of Bishops in every age are called to do what the Apostles did: to keep the d e p o s i t and to hand on what they themselves have received. Understanding this sacred office more deeply is an indispensable p a r t of discharging it more faithfully. To understand what it means to be a Bishop we should consider carefully the nature of the deposit entrusted by the Apostles to their successors. As the Council points out, "what was handed on by the apostles includes everything which contributes to the holiness of life and the increase in faith of the people of God: and so the Church, in her teaching, life and worship, perpétuâtes and hands on to ail générations all t h a t she herself is and ail t h a t she believes". The Good News of life in Christ, and t h a t very life itself, have been transmitted to us so t h a t "entire and incorrupt" they will be available for ail mankind. This then is your high calling: t o be stewards of t h a t T r i n i t a r i a n commu­ nion which the F a t h e r offers to the human race through his Son in the Holy Spirit. 6 7 8 9 3 4 5 6 7 8 9 1 Cor 11:23; 15:3. Cf. Dei Verbum, 7. Ibid. Cf. 1 Tim 6:20. Cf. 1 Cor 15:3. Dei Verbum, 8. Rite for the Ordination of a Bishop. Acta Ioannis Pauli Pp. II 325 3. This leads us t o consider first the Bishops' role in the sanctification of the faithful, especially through the liturgy. The Council describes Bishops as "the principal dispensers of the mysteries of God... the governors, the promoters and the guardians of the entire liturgical life in the Church committed to t h e m " . The Fathers of the Council indicated t h a t one of the most significant duties of the Bishop's priestly office is "to ensure t h a t the faithful take p a r t in the liturgy knowingly, actively and fruitfully". W h a t you and your predecessors have done in this regard over the last three decades cannot be passed over without a word of commendation. However, your reports do not hide the anxiety which you are experiencing in relation to the liturgical life of the faithful in your nation: the continuing decline in Sunday Mass attendance in Australia is justifiably a cause of concern. 10 11 Efforts to bring all Catholics back to the weekly célébration of the Eucharist and to fréquent use of the Sacrament of Penance—which offers "the certainty of forgiveness through the power of the redeeming blood of Christ" — a r e fundamental to ali genuine liturgical renewal, because they are fundamental to ecclesial life itself. Without continuing catechesis in this regard there will be no realistic striving for t h a t "full and active parti­ cipation" in the Sacred Mysteries called for by the Council. 12 13 The Bishop's place in the Church's sanctifying mission leads him to have special concern for the observance of liturgical law in his diocèse. The liturgy is, as the Fathers of the Second Vatican Council remind us, "the outstanding means by which the faithful can express in their lives and manifest to others the mystery of Christ and the real nature of the true Church". Clearly then the sacred rites should be celebrated in accord with the mind of the Church, for she is the one to whom Christ has revealed himself, and she has ordered her liturgy to express what he has taught her. Unfortunately, excesses in one direction or another have led to a certain polarization within communities. Perhaps it is appropriate to repeat what I wrote in the Letter Dominicae coenae: "The problems of the liturgy, and in particular of the Eucharistie Liturgy, must not be an occa­ sion for dividing Catholics and for threatening the unity of the Church. 14 15 10 11 12 13 14 15 Christus Dominus, 15. Ibid., 11. Reconciliatio et paenitentia, 28. Sacrosanctum Concilium, 14. Ibid., 2. Cf. Vicesimus quintus annus, 10; CIC, canon 846. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 326 This is demanded by an elementary understanding of t h a t sacrament which Christ has left us as the source of spiritual unity. And how could the Eucharist, which in the Church is the sacramentum pietatis, signum unitatis, vinculum caritatis, form between us at this time a point of divi­ sion and a source of distortion of thought and behaviour, instead of being the focal point and constitutive centre, which it truly is in its essence, of the unity of the Church herself?". 16 If in some instances liturgical renewal has been seen merely in terms of external change or adaptation, it is necessary now to place appropriate emphasis on the liturgy's transcendent character: "every liturgical célébra­ tion, because it is an action of Christ the priest and of his Body the Church, is a sacred action surpassing all o t h e r s " . The spiritual vitality of your communities dépends greatly on the dignified and worthy célébration of the liturgy. In ali of this you need the support and help of your priests and ali the faithful, b u t the greatest responsibility lies with you who have received the fullness of the sacrament of the priesthood. 17 4. A Bishop prays, exhorts and works to ensure t h a t every aspect of the life of the Christian community favours the working of the Holy Spirit in the minds and hearts of the faithful. The promotion of the common dis­ cipline of the whole Church and the observance of ecclesiastical laws are not secondary éléments in the fulfìlment of this obligation. The canons and norms of the Church exist to preserve the structure in which is incarnated the life entrusted to the Church by Christ. They form the structure through which t h a t life is mediated to the Church's members. 18 Consequently, we must reject a false dichotomy between pastoral charity and vigorous pastoral government. Charity requires t h a t one should act justly, and justice demands t h a t a Bishop should teach and foster a form of ecclesial life which, because it conforms to the Church's laws, builds up and sustains "the community of faith, hope and charity, as a visible structure, through which (the Lord) communicates t r u t h and grace to a l l " . Nor can it be claimed t h a t fìdelity to t h e Second Vatican Council justifies laxity in ecclesiastical discipline. The Church's canons have been thoroughly and authoritatively revised, in order to reflect the insight about the mystery of Christ and the Church given by the Holy Spirit at 19 1 6 17 18 19 No. 13. Sacrosanctum Concilium, 7. Cf. Code of Canon Law, canon 392 § 1. Lumen gentium, 8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 327 t h a t same Council. To ignore thèse norms or to permit their violation would be to allow t h a t insight to be obscured or forgotten. 5. In relation to the Bishop's teaching role, I have high hopes t h a t the "Catechism of the Catholic Church" will call forth from the Church in Australia ever more zealous efforts to uphold and teach Catholic doctrine. I am confident t h a t this compendium of the faith will make it all the easier to ensure t h a t the catechetical texts prepared for the Christian faithful of all ages and at every stage of their development will be accurate, sys­ tematio and complete expressions of the Church's teachings. And since in the task of religious instruction no élément has as great an impact as the teachers themselves, it is especially important t h a t the Catechism should be warmly received and properly assimilated by those who aspire to serve as catechists. It is even more important for priests, especially parish priests, t o give the example of their own tireless efforts to communicate t o children, young people and adults the riches of the Church's doctrinal hér­ itage as expressed in the Catechism. With so m a n y Catholic children attending the well-established system of Catholic schools in your country, there is ample opportunity for thorough catechesis. In these schools pupils are taught t h a t the realities of this world and life in Christ are inextricably linked: in Christ the whole cosmos receives its füllest meaning, for "in him all things were created" and "through him all things have been reconciled to the F a t h e r " . They learn t h a t it is the vocation of Christians to be instruments of the restoration of ail things in Christ. High praise is due to those who at no little personal cost have contributed to setting up and supporting these schools. 20 I likewise share your satisfaction at the recent foundation of two Catholic universities. This expansion of the scope of Catholic tertiary éducation holds great promise for the life and mission of the Church. It will help students to achieve t h a t synthesis between faith and culture, faith and science, to which Catholic institutions of higher learning are dedicated by way of a corporate commitment. Your network of Catholic éducation is a precious héritage, and the most appropriate way to show gratitude is to hand it on to the next generation with an even stronger Catholic identity and institutional stability. I join you in urging the Catholic parents of Australia to make the greatest possible use of these schools and to support them as the appropriate way of fulfilling their responsibility to educate their children. 21 2 0 21 Cf. Col 1:16, 20. Cf. Ex Corde Ecclesiae, no. 1, 14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 328 6. After speaking of preaching and catechesis, schools and other aca­ démie institutions, the Council's Decree Christus Dominus mentions the communications media as a further important means of proclaiming the Gospel. You serve as Pastors in a country possessing a well-developed system of social communications, and therefore you have a wide choice of effective instruments for evangelization. This is an area in which the laity, especially professional people, are called to play an outstanding part in the Church's mission. B u t there are aspects of the Church's présence in the media which require the Bishop's personal attention and careful vigilance. In particular he should make efforts to satisfy the faithful's right to sound teaching, offsetting the harm which inevitably arises from the spreading of confused ideas about faith and moráis. It should be made clear t h a t not every Catholic who expresses an opinion in the media is speaking on behalf of the Church. A prompt réfutation of error and an unambiguous reaffir­ mation of authentic teaching by the Bishop is often a needed manifesta­ tion of pastoral charity. It is important t h a t media Professionals should have the spiritual support and firm solidarity of the whole community in order to succeed in making the Gospel more présent. 22 23 7. Dear Brother Bishops, I have spoken of some of the duties of your episcopal office. I have done so out of my closeness to your concern for the people of God entrusted to your care. The grâce of Christ and the power of his Cross and Résurrection are the sources of your confidence, and so you must constantly take heart and lead the faithful in the new evangelization required to meet the challenges of the présent time. I pray t h a t God who has called you to be Pastors of his flock will sustain you in your labours on behalf of his people. I commend you and the whole Church in Australia to Our Lady Help of Christians, and I cordially im­ p a r t my Apostolic Blessing. 2 2 No. 13. Cf. C O N G R É G A T I O N F O R T H E D O C T R I N E O F T H E F A I T H , Instruction on Some Aspects of the Use of the Instruments of Social Communication in Promoting the Doctrine of the Faith, 30 March 1992. 2 3 Acta Ioannis Pauli Pp. II 329 III Ad quosdam sacros praesules Americae Septemtrionalis occasione oblata visitationis Apostolorum liminum.* Dear Brother Bishops, 1. This is a moment of profound joy for me, to be united with you —the Bishops from Iowa, Kansas, Missouri and Nebraska—in a spirit of prayer and fraternal communion. You have come to Rome for your ad Limina visit during the Novena of Pentecost, when we pray t h a t the Spirit will renew the whole Church with the fire of his love. May you too "be strengthened with might through his Spirit in the inner man... to know the love of Christ which surpasses knowledge". J u s t as the Apostles were united in prayer with "Mary, the mother of Jesus", so, at the beginning of our meeting, we implore her intercession t h a t the clergy, religious and faithful of your Diocèses may be renewed in faith and love for the tasks which lie before them. 1 2 Today I express to you my prayerful hope for the spiritual renewal of the Church in America, insofar as holiness of life is of the essence of the Church's mission and ministry. And first we must praise God for the marvellous witness of holiness which has always been in évidence among American Catholics. The names of Blessed Kateri Tekakwitha, Saint J o h n Neumann, Saint Elizabeth Ann Seton stand out; but there have been so many others. In our own time, the Second Vatican Council's call to holi­ ness, addressed to the whole of God's people, needs to be presented once more in ali its evangelical urgency. This is what the Spirit is saying to the Churches: "but as he who called you is holy, be holy yourselves in ali your conduct; since it is written, 'You shall be holy, for I am holy' " . 3 4 2. It is not an exaggeration to say t h a t man's relationship to God and the demand for a religious "expérience" are the crux of a profound crisis affecting the human spirit. While the secularization of many aspects of life continues, there is a new quest for "spirituality" as evidenced in the appearance of m a n y religious and healing movements which look to respond to the crisis of values in Western society. This stirring of the homo religiosus * Die 28 m. Maii a. 1993. 1 2 3 4 Eph 3:16, 19. Ac 1:14. Cf. Rev 2:7. 1 Pt 1:15-16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 330 produces some positive and constructive results, such as the search for new meaning in life, a new ecological sensitivity, and the desire to go beyond a cold, rationalistic religiosity. On the other hand, this religious re-awakening includes some very ambiguous éléments which are incompatible with the Christian faith. Many of you have written Pastoral Letters on the problems presented by pseudo-religious movements and sects, including the so-called "New Age Movement". New Age ideas sometimes find their way into preaching, catechesis, Workshops and retreats, and thus influence even practising Catholics, who perhaps are unaware of the incompatibility of those ideas with the Church's faith. In their syncretistic and immanent outlook, these parareligious movements pay little heed to Révélation, and instead t r y to come to God through knowledge and expérience based on éléments bor­ ro wed from Eastern spirituality or from psychological techniques. They tend to relativize religious doctrine, in favor of a vague world-view ex­ pressed as a system of m y t h s and symbols dressed in religious language. Moreover, they often propose a pantheistic concept of God which is in­ compatible with Sacred Scripture and Christian Tradition. They replace personal responsibility to God for our actions with a sense of d u t y to the cosmos, thus overturning the true concept of sin and the need for rédemp­ tion through Christ. 3. Yet, in the midst of this spiritual confusion, the Church's Pastors should be able to detect an authentic thirst for God and for an intimate, personal relationship with him. In essence, the search for meaning is the stupendous quest for the Truth and Goodness which have their foundation in God himself, the author of ali t h a t exists. Indeed, it is God himself who awakens this longing in people's hearts. The often silent pilgrimage to the Living Truth, whose Spirit "directs the course of the ages and renews the face of the earth", is a "sign of the times" which invites the Church's mem­ bers to examine the credibility of their Christian witness. Pastors must honestly ask whether they have paid sufficient attention to the thirst of the human heart for the true "living water" which only Christ our Redeemer can give. They should insist on the spiritual dimension of the faith, on the perennial freshness of the Gospel message and its capacity to transform and renew those who accept it. 5 6 7 5 6 7 Gaudium et spes, 26. Cf. Pastores dabo vobis, 6. Cf. Jn 4:7-13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 331 Saint Paul tells us t h a t we must "seek the things t h a t are above, where Christ is seated at the right hand of God". To neglect the supernatural dimension of the Christian life is to empty of meaning the mystery of Christ and of the Church: "If for this life only we have hoped in Christ, we are of ail people most to be pitied". Nevertheless, it is a sad fact t h a t some Christians today are succumbing to the temptation "to reduce Christianity to merely human wisdom, a pseudo-science of well-being". To preach a version of Christianity which benignly ignores, when it does not explicitly deny, t h a t our ultimate hope is the "résurrection of the body and life everlasting" runs counter to Révélation and the whole of Catholic tradition. More vigorous preaching and catechesis on eschatological thèmes is needed in order to eliminate confusion regarding the true nature of Christian life and of the Church's unfailing hope in her Lord who is "the résurrection and the life". 8 9 10 11 12 4. The "Catechism of the Catholic Church" offers a summary of the truths about the "last things" which God has revealed to us in Christ. The absolute uniqueness of each human person and the finality of d e a t h , the soul's immediate judgment after d e a t h , prayer for the dead in need of purification preceding the vision of G o d , and a sober reflection on the existence and eternity of hell—all these belong to a proclamation t h a t is "obedient from the heart to the standard of preaching to which you were committed". The "fullness of the t r u t h which God has enabled us to know" tells us t h a t life in the body has a transcendent goal and t h a t dé­ cisions and actions in this life have irrevocable conséquences which cannot be ignored. While many prefer to avoid these ultimate questions and some are tempted to think of salvation as a right and as a foregone conclusion, the Church must continue to remind people of the awesome reality of hu­ man freedom, the priée of salvation and the riches of divine mercy. 13 14 15 16 17 18 19 8 9 10 11 12 13 1 4 15 16 17 18 1 9 2 0 Col 3:1. 1 Cor 15:19. Redemptoris missio, 11. Apostles' Creed. Jn 11:25. Nos. 988-1065. No. 1013. No. 1022. Nos. 1030-1032. Rm 6:17. Redemptoris missio, 5. Cf. 1 Cor 7:23. Cf. Eph 2:4. 20 332 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In doing so the Church is defending the worth and dignity of every indi­ vidual against all efforts to trivialize human existence. 5. To those who are thirsting for the Living God you must answer as men whose lives are "hid with Christ in God" and as authentic teachers of the spiritual life. This is not to retreat into a religious privatism. It is to act in accordance with the true nature of the Church as sacrament and in­ strument of intimate union with God and of the unity of ail m a n k i n d . It is to ensure t h a t ecclesial communion and social solidarity flow from their deepest source: the Triune God revealed in Jesus Christ. 21 22 23 24 Your efforts to give a fresh impulse to the spiritual renewal of the Church in the United States will dépend greatly on your careful attention to the spiritual formation of future priests. The implementation of "The Program of Priestly Formation" awaits your determined guidance and leadership. I wish to encourage you once more to give your best efforts to supporting the spiritual formation and growth of your priests, the vast majority of whom are devoted followers of Christ, ardent workers in his vineyard, and men who are deeply sensitive to the needs of their brothers and sisters. 6. The call to holiness whereby God invites every one to be "holy and blameless before h i m " , is addressed in a specific way to those who are "consecrated to God in Jesus Christ as his exclusive possession". The renewal of Religious Life dépends on each consecrated person's seeking and loving God above ali else, ever bearing in mind t h a t the "contem­ plation of divine things and assiduous union with God in prayer is to be the first and foremost duty of ail Religious". The only effective way to reform Religious Life is the arduous p a t h of personal and prayerful con­ version, with a humble acknowledgment of one's mistakes and sins and with confidence t h a t the "power of his r é s u r r e c t i o n " will overeóme all weakness and medioerity, and heal the sense of disappointment and anger experienced by some Religious. 25 26 27 28 2 1 2 2 23 24 2 5 26 27 28 Cf. Ps 42:2. Col 3:3. Cf. Lumen gentium, 1. Cf! Christifideles laici, 18; Jn 17:3, 20. Eph 1:4. Redemptionis donum, 7. Code of Canon Law, canon 663:1. Phil 3:10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 333 The 1994 Assembly of the Synod of Bishops dedicated to the consecrated life and its role in the Church and in the world will provide the Church with an opportunity to read the "signs of the times" regarding the future of Religious Life. As a Conference and as individual pastors, you will undoubtedly examine, with objectivity and respect, the reasons for the decline in numbers and the continuing scarcity of vocations being experienced by many Institutes, while others flourish and new ones are being formed. Fortunately there are signs of a serious re-evaluation of attitudes and practices adopted in the post-conciliar years which, in the judgment of many Religious and lay people, have not brought the renewal advocated by the Second Vatican Council. It is a hopeful sign t h a t m a n y individual Religious and communities in the United States, having experienced the fruitlessness of self-preoccupation, of confusion over the meaning of the evangelical counsels, and the lack of a sense of corporate identity and apostolate, are now open to serious reflection on the Church's authentic traditions of religious consécration. History teaches t h a t in m a n y instances a decline in the fervor and vitality of Religious Life is linked to a corresponding decline in understanding and practising evangelical poverty. By imitating Christ who "became poor" for our sake and freeing themselves from the tyranny of "having" over "being", Religious are called to be truly austere in their way of living and to "carry out a sincere review of their lives regarding their solidarity with the p o o r " . By their free and total gift of self to Christ and the Church, consecrated women and men pro vide a striking testimony t h a t the spirit of the Beatitudes is the sole p a t h of the world's transformation and of the restoration of ail things in Christ. 29 30 31 I pray t h a t your préparation for the Synod, in union with the Leader­ ship Conference of Women Religious, the recently formed Council of Major Superiors of Women Religious, and the Conference of Major Superiors of Men will be guided by reflection on the Church's teaching regarding the essential éléments of Religious Life, by truthfulness in charity, and by a sincere openness to Christ who makes "ail things n e w " . The Synod and its préparation is surely a time of grâce, in which Religious Life in the United States, in ail its variety of charisms and apostolic witness, can acquire a 32 2 9 30 31 3 2 Cf. 2 Cor 8:9. Redemptoris missio, 60. Cf. Lumen gentium, 31. Rev 21:5. 334 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale new vitality, a new power of attraction among the faithful, especially the young, when it is clearly seen to be a radical following of Christ. 7. Finally, I wish to assure you t h a t I look forward to joining the great pilgrimage of young people who will converge on Denver in August to cele­ brate the Eighth World Youth Day. We will gather to proclaim t h a t Jesus Christ, the Son of God and the Son of Mary, is "the résurrection and the life" and t h a t we have come "to fullness of life in h i m " . In the Mile High City, surrounded by the beauty of the "everlasting h ü l s " , we will raise our hearts in praise for the perennial youth of the Church. 33 34 35 36 More t h a n merely a festive occasion, the gathering in Denver is intended to be an authentic moment of evangelization. When the saving word of Christ enters the sanctuary of the human heart, it invites each young person to become a courageous and generous e v a n g e l i z e t I am confident t h a t in the next few months the Bishops of the United States will make every effort to encourage and support the young people who wish t o join the Successor of Peter in professing the Church's perennial faith: "You are the Christ, the Son of the Living G o d " . The Church counts on her young people, remade as "a new création", to proclaim the Gospel in ali the circles in which they move: in their families, among their friends, at school, in the work place. My visit to Denver will truly be a pilgrimage which I, along with so many young men and women, am preparing for through reflection, prayer and penance. I invite you to join me in this so t h a t we shall be spiritually ready for t h a t kairos. 37 38 39 8. Dear Brother Bishops, as Pastors you have been charged with expounding "the whole mystery of Christ" Allow me to exhort you to be ever faithful in this task. There are m a n y reasons for persevering in trust. Not least, because it is Christ himself who has called you to this ministry and has given you the Holy Spirit for the building up of his body, the Church. Furthermore, you are convinced t h a t "opening the doors to Christ, accepting him into humanity... is the only road to take to arrive at the 40 33 3 4 35 36 37 38 3 9 40 Jn 11:25. Col 2:20. Dt 33:15. Cf. Christifideles laici, 2. Cf. Message for the 1992 World Youth Day, 4. Mt 16:16. 2 Cor 5:17. Christus Dominus, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 335 total t r u t h and the exalted value of the human individual". You have every reason to be wise and courageous shepherds of the particular Churches entrusted to your ministry. Through the intercession of Mary, Mother of the Church, I invoke an abundant outpouring of the Holy Spirit upon you, and upon the priests, deacons, Religious and laity of your Diocèses. May the Spirit continue to work in the world through the hearts of all who believe. 41 42 IV Ad quosdam Americae Septemtrionalis episcopos sacra limina visitantes.* Dear Brother Bishops, 1. I welcome you—the Bishops of Alabama, Kentucky, Louisiana, Mis­ sissippi and Tennessee—and extend cordial greetings to you and to the priests, deacons, Religious and lay faithful of your belo ved Diocèses. "I do not cease to give thanks for you, remembering you in my prayers, t h a t the God of our Lord Jesus Christ, the Father of glory, may give you a spirit of wisdom... t h a t you may know... what is the immeasurable greatness of his power in us who believe". I am particularly glad to meet you on the Eve of the Church's solemn célébration of the Feast of the Holy and Undivided Trinity. 1 It is precisely in the inner life of the Father, Son and Holy Spirit t h a t the reality of hierarchical communion in the Church, to which the ancient custom of ad Limina visits testifìes, has its model and deepest source. In order to strengthen the Church's visible unity, Christ makes each Succes­ sor of Peter its "visible source and foundation". Because my pastoral ministry on behalf of your particular Churches is intrinsic to their fullness of communion in the one, holy, catholic and apostolic Church, it is only natural t h a t I should rejoice in your many accomplishments, and share your trials and hardships with personal concern and affection. With senti­ ments of fraternal union I wish to continue the reflections I began last 2 41 42 Christifideles laici, 34. Cf. Opening Prayer, Pentecost Sunday. * Die 5 m. Iunii a. 1993. Cf. Eph 1:17-19. Lumen gentium, 23. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 336 week with another group of Bishops from your country, on the spiritual renewal of the Church in the United States. 2. Today I will refer to some aspects of sacramentai life. It is especially through the worthy célébration of the Sacraments t h a t God's plan of ré­ demption unfolds and takes effect in the lives of the Church's members. Through these actions of Christ himself, the Bridegroom communicates to his Bride the power of his saving death until he comes again in glory. 3 This whole series of ad Limina talks is following the outline of the recently published "Catechism of the Catholic Church". The Catechism is truly God's timely gift to the whole Church and to every Christian at the approach of the new millennium. Indeed, I pray t h a t the Church in the United States will recognize in the Catechism an authoritative guide to sound and vibrant preaching, an invaluable resource for parish adult for­ mation programs, a basic text for the upper grades of Catholic High Schools, Colleges and Universities. The Catechism présents in a clear and complete way the riches of the Church's sacramentai doctrine, based on its genuine sources: Sacred Scripture and Tradition as witnessed to by the Fathers, Doctors and Saints, and by the constant teaching of the Magisterium. 3. From the dawn of the Church at Pentecost, conversion to Christ has been linked to Baptism as the way in which people are incorporated into the body of Christ. This regeneration is "not simply a seal of conversion, a kind of external sign indicating conversion and attesting to it. Rather, it is the Sacrament which signifies and effects rebirth from the Spirit". When the Church administers Baptism "for the remission of sins"—especially origi­ nal sin, t h a t state into which ali are born deprived of original holiness and justice —its récipients become the Father's adopted children in the Son. They are formed into the likeness of Christ, united with him in the likeness of his Death and Résurrection, and are made holy and living temples of the Spirit. 4 5 6 7 8 At the beginning of my ministry in this Apostolic See, I approved the publication of the "Instruction on Infant Baptism", which reaffirmed the 3 4 5 6 7 8 Cf. 1 Cor 11:26. Cf.^cfs 2:38. Redemptoris missio, 47. Cf. Catechism of the Catholic Church, 405. Cf. Lumen gentium, 7. Cf. Christifideles laici, 11-13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 337 Church's belief in the necessity of Baptism, and her immemorial practice of baptizing infants. The Code of Canon Law incorporated this doctrine when it states t h a t "parents are obliged to see to it t h a t infants are baptized within the first weeks after b i r t h " . In keeping with the salutary counsel t h a t Baptism is to be celebrated only when a well-founded hope exists t h a t the child will be raised as a Catholic and so allow the sacra­ ment to bear fruit, many Diocèses issued particular guidelines to implement these directives. Although intended neither to discourage infant Bap­ tism nor to render its célébration unduly difficult, such diocesan or parish guidelines have sometimes been applied in more restrictive ways t h a n prescribed by the Holy See. On occasion Baptism has been unwisely denied to parents requesting it for their child. Pastoral charity would bid us to wel­ come those who have strayed from the practice of their faith, and to refrain from making demands not required by Church doctrine or law. Nowhere is the gratuitous and unmerited nature of grace more evident t h a n in infant Baptism: "not t h a t we loved God b u t t h a t he loved us and sent his Son to be the expiation of our s i n s " . It is certainly right t h a t Pastors prepare parents for the worthy célébration of their child's Baptism, but it is also true t h a t this Sacrament of initiation is first of all a gift from the Father to the child itself. 9 10 11 12 13 4. The forgiveness of sins first experienced in Baptism is a recurring need in the life of every Christian. Restoring a proper sense of sin is the first step to be taken in facing squarely the grave spiritual crisis looming over men and women today, a crisis which can well be described as "an eclipse of conscience". Without a healthy awareness of their own sinfulness, people will never expérience the depth of God's redeeming love for them while they were still sinners. Given the prevailing idea t h a t happiness consists in satisfying oneself and being satisfied with oneself, the Church must proclaim even more vigorously t h a t it is only God's grace, not therapeutic or self-convincing schemes, which can heal the divisions in the human heart caused by sinfulness. 14 15 16 9 10 11 12 Cf. no. 3. Canon 867:1; cf. Catechism of the Catholic Church, 1250-1252. Cf. Instruction, no. 30; CIC, canon 862:2. Cf. Lk 15:4-7. 13 1 ,/7*4:10. 14 Reconciliatio et paenitentia, 18. Cf. Rom 5:8. Cf. Rom 3:24; Eph 2:5. 1 5 1 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 338 The pastoral ministry of Bishops and priests constantly comes up against a failure to recognize the full t r u t h about the human person. As you have rightly pointed out, a onesided and distorted anthropology pré­ sents the Ghurch in America with a serious pastoral challenge. 17 W h a t can be done to help Priests, Religious and laity to have a true and balanced sense of what it means to be unfaithful to God, and therefore to sin? Certainly, proper teaching is required. Undoubtedly the first stage in renewing the practice of the Sacrament of Penance is to preach clearly what Saint J o h n tells us: "If we say we have no sin, we deceive ourselves, and the t r u t h is not in u s " . 18 By stirring up in people's hearts an ardent desire for forgiveness and the consolation of meeting the F a t h e r who is "rieh in mercy", 19 those who preach the Gospel of salvation will help the faithful to redisco ver "the beauty and joy of the Sacrament of P e n a n c e " . B u t knowl20 edge needs to be accompanied by efforts to make as readily available and as helpful as possible the practice of the Sacrament of Penance. Despite some hopeful signs, this remains a grave and urgent pastoral problem. I urge you to respond to it with concrete initiatives. Düring your 1988 ad Limina visit, I emphasized t h a t "in something as sacred as this Sacrament sporadic efforts are not enough to overeóme the crisis". 21 Once again I renew my appeal to you to implement pastoral plans with the explicit purpose of encouraging fréquent, devout and joy fui célébration of Penance. 5. One of the responsibilities of your Episcopal ministry is t h a t of overseeing the observance of the doctrinal and liturgical norms governing the célébration of P e n a n c e . 22 For Catholics in a state of mortal sin, individual and integral confession and absolution remains the ordinary way of being reconciled with God and the Church. 23 The absolving word of the Divine Physician—"your sins are forgiven" — s p o k e n by the priest acting in perso­ 24 na Christi Capitis, is addressed personally to the individual pénitent. Any exceptions to this practice are governed by the conditions of gravis necessi- Cf. NCCB, Committee for Pastoral Research and Practices, Reflections on the Sacrament of Penance in Catholic Life Today. 1 Jn 1:8. Eph 2:4. Pastores dabo vobis, 48. Address to the Bishops of the United States, 31 May 1988, 8. Cf. Christus Dominus, 15. Cf. Catechism of the Catholic Church, 1484; CIC, canon 960; Reconciliatio et paeni­ tentia, 17. Mk 2:5. 17 1 8 1 9 20 21 22 23 2 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II 339 tas required for granting general absolution, to be understood according to the Church's clearly expressed mind in this regard. Essential to the renewal of sacramental practice is the generosity of priests, zealous to serve as ambassadors of Christ's m e r c y , and wise in the ways in which the Holy Spirit leads the soul to ever greater love of God. Programs of formation should provide priests with the training necessary to become good and holy confessors. Seminarians need to have a full grasp of dogmatic, spiritual and moral theology. Inspired by the example of fervent priests, they should develop a pastoral sensibility founded on a sound psychology of the human person. They should grow to have a welcoming attitude and a deep compassion towards all those who seek God's mercy. Confessors, who are instruments of divine forgiveness, must be pa­ tient, never hurrying pénitents or, as sometimes happens, restricting the number of sins they can confess. Parishes should guarantee scheduled times for Penance or, when pastoral need recommends it, make the Sacra­ ment available to the faithful before Mass. Advent, Lent and the days of the Sacred Triduum are especially appropriate times for evoking conver­ sion and celebrating the Sacrament of Penance. 25 26 6. We cannot speak of the spiritual renewal of your Diocèses without carefully examining also the state of your people's faith and participation in the Eucharist, which is the source, center and culmination of the Church's life. Jesus' "sincere gift" of himself offered on the Cross is made présent and applied in the Eucharist which "créâtes" his body, the Church. It follows t h a t stewarding this great mystery is among the greatest privi­ lèges and responsibilities of your Episcopal Office. Regrettably, it can sometimes happen t h a t the Liturgy is seriously marred by illicit omissions or additions to the approved texts. In such instances, "it is for the Bishops to root out such abuses, because the régulation of the Liturgy dépends on the Bishop within the limits of the l a w " . 27 28 29 Because a Parish is essentially a Eucharistie community, it should have a priest who has the "utterly irreplaceable" role of offering Mass for the faithful. Some of you are confronted with the situation of not being able 30 25 2 6 27 28 29 30 CIC, canon 961; cf. Catechism of the Catholic Church, 1483. Cf. 2 Cor 5:20. Cf. Lumen gentium, 11; Catechism of the Catholic Church, 1324-1327. Cf. Lumen gentium, 28; Mulieris dignitatem, 26. Vigesimus quintus annus, 13. Cf. Pastores dabo vobis, 26. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 340 to provide a priest for every community t h a t has traditionally had one. As an interim and emergency measure—for Catholic doctrine would admit no other judgment—, it has become necessary in some places to conduct a Sunday célébration in the absence of a priest, and for this the Holy See has issued appropriate n o r m s . Such situations offer only a temporary solution. While greatly appreciating the generous assistance of Religious and members of the laity in this regard, a truly living community cannot resign itself to being without a priest to offer the Eucharist for them. Conscious of the urgent need of priests for the Church's continuing life and mission, I urge you to promote prayer for vocations, to become personally in volved in inviting young men to consider this call, t o appoint suitable priests as Vocations Directors in your Diocèses, and to give them the support they need. In the meanwhile, such assemblies, which are "in expectation of a priest", are an occasion of m a n y blessings for their parti­ cipants. 31 32 7. My final thoughts this morning turn to Denver and the World Day of Youth, when I will have the opportunity to meet young men and women from ali over America and the rest of the world. I wish t o express my deep gratitude to the Bishops and all those involved in preparing this event. Thanks to your enthusiastic encouragement, m a n y young men and women will be in Denver, where they will proclaim t h a t Jesus Christ is their Companion on their pilgrim w a y and the Giver of the fullness of life. We must pray that, from the heart of your beloved Nation, the world's youth will be stirred to accept the mission of proclaiming t h a t they "have been born anew to a living hope through the résurrection of Jesus Christ from the d e a d " . 3 3 34 35 Entrusting you, and ali the priests, Religious and faithful of your Dio­ cèses to the loving protection of Mary, the Virgin Mother of Mercy, I cordially impart my Apostolic Blessing. 3 1 Cf. CONGRÉGATION sence of a Priest. Directory, 27. Cf. Jn 15:15. Cf. ibid. 10:10. 1 Pt 1:3. 32 33 34 3 5 FOR DIVINE WORSHIP, Directori/ for Sunday Célébrations in the Ab­ Acta Ioannis Pauli Pp. II 341 V Ad quosdam Americae Septemtrionalis episcopos in visitatione sacrorum liminum.* Dear Brother Bishops, 1. "Grace to you and peace from him who is and who was and who is to come". I welcome you this morning, pastors chosen to shepherd the Lord's flock in Arizona, Colorado, New Mexico and Wyoming. This ad Limina meeting testifìes to the responsibility we have in common for all the Churches, and to our shared duty to guard the t r u t h t h a t has been entrusted to us by the Holy Spirit who dwells within u s . We are experiencing this moment of fraternal union as the Church prepares to celebrate the Solemnity of the Body and Blood of the Lord. This solemn Feast affords us the opportunity to reaffìrm t h a t communion between the particu­ lar Churches in the universal Church is rooted above ali in the Eucharist, "by which the unity of the Church is both signified and brought about". In this way we are reminded t h a t only by being one with Christ in his self-offering t o the Father, made présent and applied at the Altar of Sacri­ fice, can we be worthy and effective instruments of the sanctification of God's beloved people. 1 2 3 4 5 In fact, in these ad Limina dialogues with the United States Bishops I have been referring to the Bishop's d u t y to preach the call to holiness. My conversations with the members of your Conference strengthen me in the conviction of the urgent need for a genuine spiritual renewal in the life of the Church in your country. You too must be convinced t h a t the principal aim of your ministry is to lead the people entrusted to you to "put on the new nature, created after the likeness of God in true righteousness and ho­ liness". Ali the other demands made on you take their sense and purpose from this fundamental task. 6 2. Last week I spoke to another group of Bishops about some aspects of Baptism, Penance and the Eucharist. Today I wish to say something * Die 8 m. Iunii a. 1993. Rev 1:4. Cf. Lumen gentium, 21. Cf. 2 Cor 11:28. Cf. 2 Tim 1:14. Unitatis redintegratio, 2. Eph 4:23. 1 2 3 4 5 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 342 about Marriage and Holy Orders, two sacraments ordained to the corpo­ rate life of the ecclesial community. Those who receive these Sacraments are consecrated by the Holy Spirit for a special mission in the Chúrch, either as Christian spouses and parents or as pastors of souls. The general crisis of values in society has had an especially harmful effect on the way these two Sacraments are considered and lived. B u t the Church, as a living and dynamic reality whose strength is the Gospel, "the power of God for salvation to every one who has faith", must react to défend the whole t r u t h and support the rightful application of God's intentions for marriage and the priesthood. 7 8 3. An outlook expressing the supposed absolute autonomy of personal judgement claims to see the family as just one of m a n y freely chosen and disposable institutions whose purpose is to foster the individual's selffulfìllment. This outlook gives rise to efforts to legitimize other so-called "domestic partnerships" which claim rights t h a t properly belong only to families. Instead, for the Church, marriage and the family are sacred realities. They are not simply a personal lifestyle, the personal project of the individuáis involved. Respect for God's will so clearly revealed in the order of c r é a t i o n demands t h a t the Church oppose any a t t e m p t to redefìne marriage and the family on any other basis. The Church continues to proclaim t h a t authentic family values can only be built upon marriage between man and woman as ordained "in the beginning". Pastors should encourage the laity to assume their full responsibility for promoting civil laws, national policy and social institutions t h a t défend and foster the rights and duties of the family in its originai t r u t h . 9 10 11 In a recent statement of the National Conference of Catholic Bishops, you noted with alarm t h a t the United States has "the highest divorce rate, the highest teen-age pregnancy rate, the highest child poverty rate and the highest abortion rate in the Western w o r l d " . These indications of social and moral breakdown provide a serious challenge for the Catholic com­ munity to respond with pastoral realism. Serious attention should be given to strengthening the sense of marriage and family life among Catholics themselves, especially among young couples preparing for marriage. 12 7 8 9 1 0 11 12 Catechism of the Catholic Church, 1534-1535. Rom 1:16. Cf. Gen 1:26-28. Cf. Mt 19:4. Cf. Familiaris consortio, 44. Putting Children and Families First (1991), H.A. Acta Ioannis Pauli Pp. II 343 A rich and demanding program of préparation for catechumens has given excellent results in m a n y Diocèses of the United States. Given the importance of marriage as the vocational sacrament through whose grace most men and women are sanctifìed, and children are schooled in life as well as in faith, an analogous spiritual préparation for those who are to be married "in the Lord" is surely needed. A strengthening of Pre-Cana and other programs, and the personal involvement of priests in the spiritual préparation of couples will help provide the foundation for stronger marriages. Moreover, just as the catechumenate is followed by a period of mystagogia, so also sustained pastoral care should be offered to the newly married. 13 4. This year the Church célébrâtes the twenty-fifth anniversary of Humanae vitae, in which Pope Paul VI reaffirmed the teaching on the immorality of separating—intentionally and by artificial means—the two intrinsic meanings of the marital act: the unitive and the procreative. This teaching has been repeated over and over again in the Church during the past twenty-five y e a r s . The "Catechism of the Catholic Church" clearly reaffìrms i t . However, inadequate and insuffìcient explanation is at least partially responsible for the fact t h a t many Catholics have diffìculty in applying t h a t teaching. The challenge is to make better known and appreciated the dignity and joy of human sexuality li ved according to the t r u t h of the body's nuptial meaning. In programs for marriage préparation, and other pastoral efforts directed to the support of marriage and family life, couples should be presented with the full t r u t h of God's pian for living their conjugal love with integrity. 14 15 16 Again, I encourage you and your Brother Bishops of the United States to give generous support to naturai family planning programs. Each Dio­ cèse should candidly examine its priorities to determine whether it pro­ vides the necessary means to make better known the naturai methods of regulating fertility. Likewise, in your ministry you should inspire confi­ dence and hope in parents, emphasizing the joys and challenges of their vocation. Pastoral charity requires t h a t Church agencies be particularly concerned with families in diffìculty, broken families, one parent families, 17 1 3 1 4 15 16 17 Cf. Cf. Cf. Cf. Cf. 1 Cor 7:39. no. 14. for example, Familiaris consortio, 29-33. no. 2370. Familiaris consortio, 35. 344 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale b u t it also demands t h a t the central object of the Church's pastoral atten­ tion should be the traditional, stable family where éducation, socialization and transmission of Catholic faith and values is accomplished. The Holy See, acknowiedging the value of the United Nations proposai to make 1994 the Year of the Family, has willingly adhered to t h a t initiative. At the local level, Diocèses and Catholic institutions are called to take this opportunity in order to increase their efforts to défend and promote family life. 5. Recognizing the new challenges to be met in preparing men to be priests for the Third Millennium of Christianity, the last Synod of Bishops dealt at length with the question of priestly formation. Garnering the fruits of this discussion, I subsequently issued the Apostolic Exhortation Pastores dabo vobis to guide Pastors and all concerned in their task of revitalizing the human, spiritual, intellectual and pastoral préparation of seminarians. I am encouraged too by your Conference's approvai of the revised "Program of Priestly Formation". T h a t document provides a solid framework for formation insofar as it clearly présents the sacramental consécra­ tion of the priest as a configuration to Jesus Christ so t h a t he can truly act in persona Christi Capitis and in the name of the Church. No other way of conceiving the priesthood does justice to the Church's understanding of the Lord's intentions. It only remains for me to urge you to be demanding in the sélection of candidates, to provide well-qualified priests for seminary ministry, and not to compromise the standards required by the challenges facing priests today. Only the Ordinary can cali a candidate to the diaconate and priesthood. He must therefore feel personally respon­ s i v e before the Lord and before the Church for the décisions he makes in this regard. 18 I pray t h a t the increase in candidates to the priesthood, apparent in some Diocèses, will be the beginning of a trend t h a t will spread to all corners of your great country. Bishops who know their seminarians and who take time to shepherd them as spiritual sons will build Churches strong in fraternity and spiritual communion. The consistent witness of your own zeal for soûls, your own fidelity t o the Gospel transmitted in the Church, your interior joy and simple life style, will so often provide the example from which men are first able to recognize their call to priesthood. 18 Cf. Catechism of the Catholic Church, 1548-1553. Acta Ioannis Pauli Pp. II 345 For the new evangelization to bear fruit, the Church will need priests whose spiritual life has been shaped by asceticism, interior discipline, a spirit of sacrifice and self-denial. Where a culture of self-centeredness and self-indulgence has made inroads, these essential virtues and disposi­ tions need to be given specific attention in spiritual formation. The minis­ terial priesthood marks a man permanently and indelibly in his inner being. It is not a profession or a "career" in the secular sensé. A certain worldliness, exaggerated financial concerns and secular attitudes towards "retirement" are among the factors t h a t work against fostering a genuine pastoral charity which flows from an interior life enlivened by the Spirit. Bishops and priests together must face these demands and rise to the chal­ lenges involved. Similarly, associations whose purpose is to support priests by providing opportunities for fraternal support and spiritual growth, thus rejuvenating enthusiasm for their ministry, deserve your encouragement. 19 20 21 Permit me a few words of confidence about situations t h a t profoundly grieve you and so many others, and whose bürden we ail feel deeply. As a "fellow eider and a witness of the sufferings of Christ", I share your sadness and disappointment when those entrusted with the sacred ministry fail in their commitment, becoming a cause of public scandai t h a t undermines people's trust in the Church's Pastors and damages priestly morale. These failures are tragic for the victims and for the clerics involved. We must pray ardently for ail those affected by this misconduct, knowing t h a t our Redeemer is close to those who suffer injustice from the hands of others, and t h a t his mercy reaches the contrite of heart. 22 23 The failures of a small number of clerics make it all the more impor­ t a n t t h a t seminary formation discern scrupulously the charism of celibacy among candidates for the priesthood. This requirement is not just a passing legal norm or an externally imposed condition for ordination, b u t a value profoundly linked with the priest's sharing in the Bridegroom's care of his Body, the Church. By supporting their healthy psychosexual development, a sound human formation and growth in grace and virtue will enable seminarians to accept joyfully and live serenely this "precious 24 19 20 21 2 2 2 3 24 Pastores dabo vobis, 48. Cf. ibid., 70. Cf. ibid., 19. Cf. Gal 6:2. 1 Pt 5:1. Cf. Pastores dabo vobis, 50. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 346 gift of G o d " , Church, heart. 26 25 by which they share in Christ's spousal self-giving to the whereby he loves his People with a pure, generous and constant 27 7. Finally, my thoughts t u r n to the World Y o u t h Day in Denver, which is fast approaching. There we will join young people from ali over the world to profess with Peter: "You are the Christ, the Son of the living God"; "You have the words of eternai life". This is a pilgrimage of faith and friendship to encounter Christ in the City—in his Eucharistie selfoffering, in the sufferings of our brothers and sisters, in the prayers of his People. May the Savior who gave himself "for the life of the world" find a youth prepared to meet him, encouraged by your generous assistance and enthusiasm. Young people are special gifts t o the Church, her aids of hope and protagonists of Christianity's new springtime. 28 29 30 31 In this era of the Church, the Holy Spirit perpétuâtes the grace of Pentecost, preserving unity, guiding Christ's disciples into the fullness of t r u t h and enlivening the communion of ali the faithful. 32 33 Yet, like her Spouse and Lord, the Church must also pass through an earthly "hour" of dedicated commitment and work, even of suffering. I pray t h a t Our Lady of Guadalupe, Protectress of the Americas, to whom I entrust the priests, Religious and lay faithful of your Diocèses, will accompany and strengthen you in your ministry. Through her maternal médiation may she obtain for you a share in her unfaltering faith, con­ stant hope and fervent love. With my Apostolic Blessing. 34 25 26 27 28 2 9 30 31 32 33 3 4 Optatam totius, 10. Cf. Eph 5:25-27. Cf. Pastores dabo vobis, 22. Mt 16:16. Jn 6:68. Ibid. 6:51. Cf. Redemptoris missio, 86. Cf. Jn 16:13. Cf. Dominum et Vivificantem, 25. Cf. Jn 17:1. Congregatio de Causis Sanctorum 347 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i CARACEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Aemiliae a Sancto Ioseph (in saec.: Mariae Aemiliae Chapellín Istúriz), Fundatricis Congregationis Parvarum Servarum Pauperum de Maiquetia (1858-1893). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « H u m a n a e aegritudinis ambitus continenter quodammodo alium postu­ lat, qui in caritate humana consistit; quodammodo dolor causa est ut ho­ mo, suae utilitatis immemor, hoc amore in animo suo et operibus excite­ tur. Non licet homini "proximo" neglegenter pertransire aliorum dolores vi­ dens, propter hominum necessitudinem fundamentalem, eo minus ei licet propter amorem erga proximum. Debet ille "consistere", "animo commoveri, ita se gerere sicut Samaritanus in parabola evangelica" » (IOANNES PAULUS I I , Epistula Apostolica Salvifici doloris, 29: AAS 76 [1984] 244). Evangelica doctrina illuminata et caritate impulsa, Serva Dei Aemilia a Sancto Ioseph Domini laudi necnon pauperum aegrotorumque ministerio vitam consecravit, in quibus Christi patientis videbat praesentiam, et pro eorundem spiritali ac materiali bono novam condidit congregationem religiosam, quam exemplo suo proximum egenum amare docuit ad donum usque sui. 348 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dei Serva Caracis in Venetiola orta est die 7 mensis Decembris anno 1858, nobili diviteque familia. Pii parentes, Raimundus Chapellin Ochoteco et Trinitas Istúriz Pérez eam paucos post dies baptizandam curaverunt nomenque ei Mariam Aemiliam indiderunt. Duos ferme annos nata, ex tem­ poris illius consuetudine, Confirmationis sacramentum accepit et postea se eucharistico P a n e assidue alere coepit. Educationi, qua erat imbuta, doci­ lis, cito pietatem incepit et virtutem colere, erga indigentes et aegros opera misericordiae exercere, puerulos christiana doctrina instituere et modeste atque simpliciter vivere, mundi inania vitans et oblectationes. Matre mor­ t u a (anno 1885) se Deo consecrare statuit et, cum in Venetiola Ordines re­ ligiosi aboliti essent, patria relicta in insula Curaçao ingressa est in Soro­ rum Tertiariarum Franciscanarum Nederlandiensium Congregationem. At gracilis infirmaque valetudo eam ibi manere non sivit; quam ob rem invita in Venetiolam rediit, appetitione se t o t a m Deo dedendi non deposita. Hoc votum ad effectum adduxit in urbe Maiquetia, quo cum familiaribus se contulerat ut se curaret. Spiritaliter recta a loci parocho Iacobo Machado, particeps facta est Consociationis a Sancto Ioseph, quae aegrotis pauperi­ bus assiduitatem in eorum domibus praebebat cuiusque est praeses facta. Deinde cum sociis curam adhibuit de infirmis qui in parvo valetudinario iacebant, ab eodem alacri sacerdote instituto. Ibi, cum archiepiscopi Caracensis approbatione, condidit, die 25 mensis Septembris anno 1889, Parva­ rum Servarum Pauperum de Maiquetia Institutum, quod prima fuit Con­ gregatio Venetiolana feminina. Paulo post vestem religiosam induit et nomen cepit Sororem Aemiliam a Sancto Ioseph. Die 19 mensis Aprilis an­ no 1890 vota religiosa nuncupavit temporanea et die 11 mensis Decembris anno 1892 perpetua. Cum prudentia et summa cum diligentia Communitatem rexit, Consti­ tutionibus instruxit et Regula atque eius prospexit confirmationi et in­ cremento. Anno 1892, etsi parvae erant opes, potuit Caracis quoque do­ mum aperire. Materna cum sollicitudine, benignitate et firmitudine for­ mationi consuluit Sororum sodalium, quibus continenter fidelitatis erga vocationem splendido fuit testimonio pariterque heroicae perfectionis in religiosis votis christianisque virtutibus colendis. Solidae namque et vivae fuit fidei, quae eius cogitationum lumen fuit, eius verborum et actuum. Mente et corde assensa est divinae revelationi atque Ecclesiae magisterio et etiam in difficilioribus casibus Dei est confisa bonitate et Providentiae auxilio. Sine exceptione et cum gaudio Christum pauperem, oboedientem et ca­ stum est secuta, et eius regni aedificationi, animarum saluti, fidei propa- Congregatio de Causis Sanctorum 349 gationi, praesertim per misericordiae spiritalis et materialis opera, impigre interfuit. Dominum a iuventute omnibus viribus dilexit, eius divina man­ d a t a et Ecclesiae praecepta perfecte servavit, peccatum vitavit omneque vitii genus; sine intermissione progredi exoptavit in Domini imitatione, in­ timam cum Deo coluit coniunctionem; assidua fuit in deprecatione, ardens in pietate erga Eucharistiam, Christi Passionem et Virginem Mariam. Pe­ culiarem Sancti Ioseph nutrì vit fiduciam, quem invocabat ut adiuvaretur in serviendo membris Christi patientibus, quae eius pretiosi fuerunt the­ sauri, pro quorum bono se devovit, eos in necessitatibus consolando et adiuvando. Pro eis familiae suae commoda relinquere non dubitavit nec eam puduit in viis Caracensibus stipem corrugare. Pro eis, salutem neglexit suam, iam infirmam, persuasum habens proximum usque ad donum sui amandum esse, praeceptum sequens et exemplum Magistri, qui dixit: « Hoc est praeceptum meum, ut diligatis invicem, sicut dilexi vos » (Io 15, 12). Cum spem suam in Deo collocasset in eiusque misericordia, aequo animo difficultates tulit, incommoda, egestatem et indignitates, semperque prae­ mium aeternum appetivit. Viribus suis non est confisa nec terrestribus bo­ nis et omni tempore humile se habuit instrumentum in Domini manibus. Plane temperans fuit, in Deum iusta et in proximum, in fidelitate erga suam vocationem fortis, constans in munere exsequendo, diligens in officiis conficiendis, patiens in aerumnis et in morbis, prudens in rebus adhibendis ad vitam aeternam consequendam et in sua Congregatione moderanda. Phthisi affecta, studiose perrexit se Operi suo dedere, et etiam cum fuit ei Communitas aliquandiu relinquenda, ut se curaret, nec pauperes est oblita nec cum perfectione ex sua religiosa consecratione vivere. Plene Dei volun­ tati obsequens, Macuti obiit die 18 mensis Ianuarii anno 1893, pie Sancta accepta Eucharistia. Cum fama sanctitatis, qua viva fuit insignis, post eius mortem duraret, Archiepiscopus Caracensis Causae canonizationis initium fecit per processus ordinarii informativi celebrationem (annis 1957-1959). Decretum super Causae introductione est die 24 mensis Februarii promulgatum anno 1979. Celebrationis processus apostolici vacatione concessa, instrumenta collecta sunt ad Servam Dei pertinentia. Apparata Positione super virtutibus, die 22 mensis Iunii anno 1993 prospero cum exitu actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Deinde, die nempe 16 mensis Novem­ bris subsequentis, Patres Cardinales et Episcopi in Sessionem Ordinariam congregati, Causae Ponente Em.mo Cardinali Antonio Innocenti, agnove­ runt Servam Dei Aemiliam a Sancto Ioseph heroum in modum virtutes coluisse théologales, cardinales iisque adnexas. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 350 F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandos, eisque astantibus, Beatissi­ mus P a t e r sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Aemiliae a Sancto Ioseph Istúriz), fundatricis Congregationis (in saec.: Mariae Aemiliae Chapellin Parvarum Servarum Pauperum de Mai­ quetia, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . £B Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis II CURIEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Mariae Theresiae Scherer (in saec.: Annae Mariae Catharinae), Confundatricis et Primae Moderatricis Generalis Congregationis Sororum a Caritate S. Crucis ab Ingenbohl (1825-1888). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria Theresia Scherer mensis Octobris die 31 n a t a est anno 1825 in oppido patrio sermone Meggen appellato, in Helve- Congregatio de Causis Sanctorum 351 tica Basileensi dioecesi posito. Anno 1845 inter Sorores Magistrarum a Sancta Cruce introivit, paulo ante a P. Theodosio Fiorentini conditas. Cum Institutum in duas distinctas autonomasque congregationes divisum est (anno 1856), facta est Antistita Generalis Sororum a Caritate Sanctae Cru­ cis, domum principem habentium Ingenbohlii. Omnibus viribus summaque cum prudentia in suae religiosae familiae bonum incubuit, cui continua splendidaque exempla praebuit fidelitatis erga voluntatem Dei, erga Evan­ gelium atque vocationem et vota religiosa. Maternam adhibuit curam de Sororibus sodalibus, aegrotis, pauperibus, orphanis, grandibus natu, opera­ riis, sacerdotibus infirmis. Pie mortua est die 16 mensis Iunii anno 1888. F a m a sanctitatis durante, Episcopus Curiensis Causae canonizationis initium fecit et annis 1941-1942 processus ordinarius informativus celebra­ tus est. Iis peractis, quae ius canonicum statuit, postridie Calendas Apriles anno 1993 Summus Pontifex Ioannes Paulus II declaravit Matrem Mariam Theresiam Scherer heroum in modum coluisse virtutes théologales, cardi­ nales iisque adnexas. Ad beatificationem obtinendam Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum iudicandam permisit coniectam miram sanationem Vene­ rabilis Servae Dei deprecationi tributam. Sanatio pertinet ad puellam Brunam Hötzel, triennem, quae die 20 mensis Augusti anno 1951, dum parvu­ lorum puerorum ludum frequentabat Sororum a Caritate Sanctae Crucis Laxenburgi (in territorio Vindobonensi) obiter in labrum cecidit aquae pluvialis. Nemo rem animadvertit donec puella candidata circiter horam undecimam ante meridiem, pusae corpus exanime et gelidum collegit, cuius oculi aperti erant et immoti. Soror, cui statim corpusculum traditum est, decem vel quindecim horae momenta nisa est illam redanimare, sed fru­ stra. Arcessitus deinde est medicus qui, hora undecima et semihora advenit repperitque Brunam sensu carentem, quae faciem habebat cineream, cadaverosam, nec respirabat. Eius arteriarum pulsus non percipiebatur nec cor­ dis palpitationes; pupillae, maxime dilatatae, luci non respondebant et oculorum tunica obscurior erat. Idem medicus, quamvis iudicavisset mor­ tem demersione evenisse, respirationem artificiosam facere perrexit. Inte­ rim ludi Sorores multa cum fide et instantia Matris Mariae Theresiae Sche­ rer intercessionem invocabant, et cum pusa est in diaetam valetudinarii delata, sub eius cervicali eiusdem Servae Dei reliquiae positae sunt. Meri­ die et semihora Bruna sponte coepit respirare, etsi inaequabiliter; paulo post arteriarum pulsus leviter animadvertebatur itemque cordis palpitatio­ nes. Circiter horam quartam postmeridianam sensus rediit nec quaequam apparebat perturbatio motoria aut psychica. Orta est tamen febris, et me- Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 352 dicus diagnosim fecit de peripneumonia duplici, et penicillinam praescri­ psit. Postridie pusam visitans, eam naturalem deprehendit, quae quinto die assurgere coepit iocaque resumpsit, eamque sanatam declaravit. Eventus hic tractatus est in processu apostolico apud Curiam Vindobonensem celebrato anno 1955 et ex iure valido habito per decretum die 21 mensis Februarii anno 1992 promulgatum. Consilium Medicorum Congrega­ tionis de Causis Sanctorum in sessione diei 27 mensis Aprilis anni 1993 sic elocutum est: « Puera in suffocationem incidit ex demersione cum morte clinica, et subiecta est tractationibus quae a morte revocarent, sed imperfectis, tardis atque inefficacibus. Suffocatio diutius hora duravit. Idcirco motuum vit alium recuperatio, perfecta et mansura paucis horis facta est: pro nostris praesentibus cognitionibus inexplicabilis ». Die 22 mensis Iunii anno 1993 Congressus Peculiaris est actus Consultorum Theologorum et die 16 mensis insequentis Novembris P a t r u m Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Exc.mo Domino Ottorino Petro Alberti, archiepiscopo Calaritano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Car­ dinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divini­ tus p a t r a t o , responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Serva Dei Maria Theresia Scherer, Confundatrice et Prima Moderatrice Generali Con­ gregationis Sororum a Caritate S. Crucis ab Ingenbohl, videlicet de perfecta et mansura sanatione puellae Brunae Hötzel ab « asfissia da annegamento con morte clinica ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . EB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 353 III FOROLIVIEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Benedictae Bianchi Porro, iuvenis saecularis (19361964). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. «... Licet is, qui foris est, noster homo corrumpitur, tamen is, qui intus est, noster renovatur de die in diem » (2 Cor 4, 16). Haec Apostoli verba bene in terrenam Benedictae Bianchi Porro expe­ rientiam adhibentur: infaustorum eventuum series, qui eius corporis vale­ tudinem affecerunt, interiori maturitati ac spiritali magnitudini in ea coniuncta fuit, adeo ut hominibus exemplo sit animum movente. Benedicta, ex sex filiis secundo loco nata, in oppido Dovadola orta est, tunc in dioecesi Mutilensi sito, nunc vero Poroliviensi, die 8 mensis Augu­ sti anno 1936, ex machinatore hydraulico Vidone Bianchi Porro et Elisabetha Giammarchi. Cum pusa recens n a t a esset haemorrhagia correpta, est ab ipsa matre domi baptizata; baptismi ritus est postea completus in ecclesia Sanctissimae Mariae Annuntiatae Idibus Augustis. Diebus mensis Maii 7 et 21 anno 1944 primam Communionem accepit et Confirmationem. In oppido Dovadola ludum frequentava, deinde Fori Livii apud Sorores Dorotheas; scholas medias Fori Livii et lyceum Desentiani, quo cum fami­ lia anno 1951 migraverat. Morborum et sectionum chirurgicarum, quas subiit, horrendus est nu­ merus. Vix trium mensium est poliomyélite arrepta, unde est eius corpus notatum: per t o t a m namque brevem vitam suam clauda mansit. Anno 1945 ei orthopaedicis calceamentis utendum fuit, gravibus et acerbis; inde a tredecim annorum aetate fuit ei strophium induendum orthopaedicum. Arthritidis generibus laboravit, quae eam impediebant quominus scriberet, genus doloribus, febribus, cephalaeis, etc. Puella indolem ostendebat mol- 354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lissimam, multam intellegentiam; studiosa erat; patienter dolores tolerabat et, praesertim, indignitates quae ex his malis proveniebant. Sedecim annorum prima animadvertit surditatis signa, et in suis com­ mentariis scripsit: «... Sed semper vocem audiam animae meae, et haec vera est dux mihi sequenda ». Mediolani, quam urbem bene noscebat, cum ibi multos pueritiae annos egisset, nomen professa est in Studiorum Uni­ versitatem, post inceptum physicae, medicinae ordine electo. Serva Dei, prius quam medici, suum existimaverat morbum: nervorum fibromatosim, vel morbum a Recklinghausen denominatum, nempe minusculorum turnorum irruptionem, qui gradatim paralyticas reddunt nervo­ rum sedes actionis sensoriae et motoriae; qui tumores, praeter mentis aciem, omnes auferunt facultates. Anno 1957 in cerebro est secta. Chirur­ gus per imprudentiam nervum laesit facialem, dimidiam vultus partem alienans. Benedicta aequo animo notitiam excepit. Dolores multiplicati sunt, utque ambularet baculo inniti debebat. Interea, etsi naturalibus diffi­ cultatibus onerata, ex condicione eius valetudinis proficiscentibus, et prae­ cipue ex integra surditate, prospero exitu studia pergebat et ad ultimum pervenit periculum, quod tamen superare non potuit. Anno 1959 initialis est coorta paresis utriusque lateris artuum inferio­ rum: fere plane est paralytica facta, sensu quoque totius corporis amisso, praeter faciei partem et brachium dextrum. Omnes dentes ei sunt postea evulsi. Mense Maio anno 1962 Lapurdum iter fecit, prorsus voluntati Dei commissa, voto nuncupato se religiosam esse facturam, si consanuisset. Reversa scripsit: « Ivi sanationem petitura: sed Dei consilium est nostro superius isque semper pro nostro agit bono ». Die 27 mensis Februarii anno 1963 postremum est ei caput sectum. Subsequens dies atrocissimus fortasse et maximus eius vitae fuit. Sacerdo­ ti, qui Missam apud eius lectum celebraverat, dixit: « Pater, serena sum t a n t a m q u e in me habeo lucem, etsi nuper plane lumina oculorum amisi ». Ad quendam amicum suum scripsit: « Mea haec obscuritas gravis est mihi; sed illam praefero, si pretium est hoc ut ambulem maiore cum lumine in­ tus in corde ». Caecitas ei status gratiae esse videbatur, ad gaudium via et ad lucem. Unus modus, ut cum mundo externo communicaret, Benedictae erat iam dextrae manus usus, per quam, peculiari alphabeto a matre et ab ami­ cis adhibito, cum ea hi « colloqui » poterant: quorum aliqui cum ea fuerunt eamque sustinuerunt; sed iustius est dicere illos, ex Benedictae exemplo et supernaturali visione, multo magis accepisse, quam quod ipsi poterant da­ re. Spiritus contemplationis, simplicitas eius apostolatus, ipse naturae Congregatio de Causis Sanctorum 355 amor et creatxirarum, ei non iam aspectabilium nec auditu sensibilium, t u m in epistulis apparent, quas scripsit, t u m in amicorum recordationibus. Die 24 mensis Iunii anno 1963 est iterum Lapurdum vecta. Ante cryptam, cui nomen Massabielle, non sanationem postulavit, sed gratiam crucis mysterium altius perdiscendi; ita condicionis suae divitias intellexit eam­ que servare exoptavit. Vivebat conscia se, dolore suo, accepto ac Deo oblato, Regno Dei coo­ perari; idcirco vicissim aliis consolandis et adiuvandis se dedidit, utilem et fructuosum explicans apostolatum. Dum eius corpus magis in dies debilitabatur, ipsa continuos faciebat progressus in imitatione Christi crucifixi et miram adipiscebatur interiorem pulchritudinem magnamque in exercitio christianarum virtutum perfectionem. Virtus fidei cum tota vita Servae Dei coniuncta est; etenim ad fidem educata et gratia fulta, vivum ostendit a pueritia pietatis religiosae sensum, spiritum deprecationis, sacramentorum frequentiam, religionem in Virginem Mariam, multam in accipiendis doloribus et indignitatibus magnanimitatem. Fides eam sustinuit in noctibus sensuum ac spiritus obscuris, in temptationibus animi demissionis atque desperationis ante taetros futurorum prospectus ob violentum gravissimi morbi ortum, adeo ut cuidam amicae patefecerit futurum fuisse ut se de fenestra praecipitaret, nisi fidem habuisset. Fidei virtus evidentissimum eius suae condicioni rebusque omnibus, quaesivit responsionem. Temporibus bat et Deus exsistentiae eius res ipsa vitae testimonium fuit, siquidem toti quae ei accidebant, nullam nisi fidei vitae suae maturioribus ex fide vive­ erat. In suis commentariis scripsit: « Fides est vivere sinendo sensum vitae nostrae. Ille solus sciat et cognoscat faciatque ut illum prospiciamus, si hoc Ei placeat ». « Fides pinnaculum est, quod omnia circumspicit ». « Maxima est medicina, quam Deus dedit nobis ». Spei exercitium in Servae Dei vita potissimum fulsit ex quo tempore in lecto, inhabilis ad omnia et per omnia alieno indigens auxilio, t o t a Deo nisa est omnemque suum dolorem significatione supernaturali notavit, sta­ t u m gratiae illum ducendo. Benedictae vita tota, spei vita fuit, pieni erga Divinam Providentiam obsequii, fidens exspectatio praemii Domini, terre­ stri itinere confecto. Tamque viva eius spes fuit, ut eam disseminaret et in eorum corda dif­ funderet, qui illam adibant vel illi scribebant, ac famosas, ante et post mortem, conversiones efficeret. « Semper — aiebat — puto me non amplius 356 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale valere; sed Dominus, qui magna facit, misericors me sustentat, egoque semper ad crucem stantem me invenio ». Spes Benedictae non in consideratione humana, etsi spiritali, collocata erat, sed in actu altae fidei et vehementis amoris. Fidei atque spei exercitio in Serva Dei exercitium caritatis respondit, cum plena et prompta divinae voluntatis acceptione, quae ab ea sensim documenta acerbiora usque poscebat. Et quo duriora erant documenta, eo laetiorem et tranquilliorem se ostendebat, adeo ut cruciatam vitam suam iucundum reddiderit amoris cantum in Deum. Et pridie mortis suae Bene­ dicta vel ad lectum suam matrem arcessivit ab eaque petiit ut genibus ni­ teretur, quo Domino gratias ageret propter omnia, quae ab eo acceperat, et matre recusante, institit: « Minime, minime, mater: Deo gratias age, quia fecit mihi magna qui potens est ». Amor Dei in Benedicta res fuit continua, t a m q u a m responsio ad conso­ r t i o n e s et dulcedines, quibus a Deo, etiam in tot doloribus, donabatur. Voluit Domino placere, voluitque animam suam amore eius invadi, ita ut per suam docilitatem omnino se posset seipsa exuere, donec physice Dei manibus se traderet. Amor erga proximum in Serva Dei ex amore in Deum exuberanti ma­ navit. Cum plene Deum amaret eumque in omnibus videret, in suis com­ mentariis scribere potuit caritatem esse se demittere in fratrum nostrorum dolores propter amorem Dei; est alios in aliis habitare: et ipsa quidem cu­ piebat posse in aliis habitare, ut in eorum cordibus ille Dei amor arderet, quo cor eius inflammabatur. In lecto, ubi dolens iacebat, oblivionem sui ipsius semper quaesivit, ut alios animadverteret; de aliorum difficultatibus curam adhibebat; dubita­ tionibus, doloribus corporis et animi eorum consulebat, qui ad eam confugiebant, et pro peccatorum conversione precabatur. Usque ad mortis suae diem animas Christo est enisa lucrari; hocque maximum est amoris in proximum exercitium. Ex caritate, in hac anima insigni, virtutes cardinales floruere: pruden­ tia, iustitia, fortitudo, temperantia. Singulariter in his eminet fortitudo, ra­ tione habita gravissimorum corporis maiorum, quae eam vexaverunt, t o t chirurgicarum sectionum acrium ac difficilium, quas obiit, illiusque progre­ dientis deminutionis facultatum, quae eam non impedivit animose pergere studia; et deinde ferme integrae immobilitatis acceptionis, quam semper serena tulit, patiens, quin etiam laeta et felix cum Christo dolente dolere. Epistularum liber praeparationem testatur ad occursum cum Deo. Scri­ bit Benedicta: « Dicit Canticum Canticorum: "Amor est morte fortior"; et 357 Congregatio de Causis Sanctorum etiam — dico ego — longinquitate... Immo nunc, cum in me dolor habitet, omnia purificata sunt... Tranquilli esse debemus, quod ad ea omnia atti­ net, quae Deus a nobis vult, quod ad omnia quae nobis aufert et donat. Namque aufert, ut donet. Omnia gratia sunt, etiam malum. Aequo animo sitis. Si in hac terra non conspiciemur inter nos, nihil refert. In caelo nos invicem videbimus. Ibi me exspectate, a u t ego exspectabo vos ». Die 23 mensis Ianuarii anno 1964 Sirmione ad Benacum, sola sicut Iesus in cruce, Benedicta tranquille suum perfecit martyrium. Sanctitatis fama, qua in vita floruit, post mortem aucta et confirmata est; quapropter episcopus Foroliviensis canonizationis Causam iniit. Anno 1976 inchoatus est processus canonicus, qui est anno 1977 conclusus; eius auctoritas agnita est per decretum die 5 mensis Iunii anno 1981 editum. Apparata positione, inspectae sunt pro normis virtutes. Mensis Maii die 11 anno 1993 factus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Pa­ tres Cardinales porro et Episcopi in Sessione Ordinaria die 19 mensis Octo­ bris anno 1993 collecti, Causae Ponente Exc.mo Domino Paulino Limongi, archiepiscopo titulari Nicaeensi in Haemimonto, Servam Dei Benedictam Bianchi Porro théologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroum in modum coluisse professi sunt. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinali infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Benedictae Bianchi Porro, iuvenis saecularis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS L. £8 card. FELICI, Praefectus S. ffi Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 358 IV LAUS ANNEN. -GENE VEN. -FRIBURGEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Margaritae Bays, mulieris laicae Tertii Ordinis Saecularis S. Francisci (1815-1879). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Margarita Bays orta est in paroecia pagi Siviriez ad regionem Friburgensem in Helvetia pertinente, die 8 mensis Septembris anno 1815. Ex baptismi vixit officiis magna cum alacritate, perseverantia ac perfectione, intimam cum Christo coniunctionem coluit et cum fervore apostolatui se dedidit. Solitudinis studiosa fuit atque deprecationis, pecu­ liarem aluit erga Eucharistiam et Virginem Mariam religionem, puerorum christianam curavit formationem, pauperibus, aegrotis et moribundis assiduitatem praebuit et operibus missionalibus interfuit. Physice passionis Domini dolores communicavit. F a m a sanctitatis clara die 27 mensis Iunii mortem obiit anno 1879. Canonizationis Causa inchoata est anno 1927 ab Episcopo Lausannensi, Genevensi et Friburgensi. Rebus peractis iure statutis, die 10 mensis Iulii anno 1990 Summus Pontifex Ioannes Paulus II declaravit Margaritam Bays heroum in modum virtutes théologales, cardinales et his adnexas ser­ va visse. Ut o p t a t a obtineretur beatificatilo Venerabilis Servae Dei, Causae Po­ stulator Congregationi de Causis Sanctorum iudicandum permisit mirum coniectum eventum, eius deprecationi tributum, quod anno 1940 accidit. Hoc factum. Die 25 mensis Martii eiusdem anni, id temporis seminarii alumnus Marcellus Ménétrey, undeviginti annos natus, quamvis omnino imperitus esset rerum ad montes attinentium, sequi assensus est sacerdo­ tem Augustum Davet, paroeciae Siviriez cappellanum, in ascensu montis Dent-de-Lys vocati, qui est in Helvetia. Eorum socii in incepto, difficili reddito frigore et nive, quae copiosa ceciderat, fuerunt sacerdotis neptis Margarita et puer sacris ministrans Aloisius Aubert, quattuordecim anno­ rum. Ascensus sine difficultatibus effectus est, et ad summum montem per- Congregatio de Causis Sanctorum 359 ventum est circiter horam 14. Ad horam 16, postquam ientaverunt seque omnes religaverunt, sicut montis ascensus postulant normae, viae periculo­ sae inierunt descensum. Primus descendit seminarii alumnus, qui longe a sacerdote Davet octo vel novem constitit metra, areolam nactus in qua considere potuit; deinde Aloisius, qui ferme quattuor metra restitit longe a Marcello; postea Margarita, et ipsa admodum territa difficultate ex ni ve orta recenti. Ea, cum subsistere nequivisset, delapsa est, super Aloisium ruens; ambo violenter praecipitaverunt, prope exterritum Marcellum tran­ seuntes. In lapsum est sacerdos quoque tractus. Seminarii alumnus, qui per diem tutelam postulaverat Venerabilis Servae Dei Margaritae Bays, tunc cum fiducia invocationem iteravit, ut a mortifero servaretur periculo, quod in illum impendebat. Potius quam volveretur, traxit ad se restim, qua sociis colligabatur delapsis eamque inexplicabiliter funditus recisam in­ venit, nulla eiusdem restis quassatione animadversa, quae in nulla rupe implicata nec congelata erat, ita ut facilius rumperetur. Paulo post Marcel­ lus descensum redintegravit, prope trium sociorum corpora exanimata transiens. Circiter horam 20 ad deversorium pervenit, Hôtel des Paccots appellatum, et casum narravit. Modus abruptionis restis et consequens vi­ t a t u m mortis periculum statim Servae Dei deprecationi tributa sunt, quae expresse et sola invocata erat. De hoc eventu celebrati sunt processus canonicus apud Curiam Lausannensem, Genevensem et Friburgensem annis 1987-1988, et processus addi­ tionis anno 1990, audito testimonio Marcelli Ménétrey, qui interim factus erat sacerdos. Horum actuum auctoritas est per decretum pridie Idus Apriles anno 1991 editum probata. Die 25 mensis Februarii anno 1993 Consilium Technicum est actum, quod una voce enuntiavit non posse se ratione id declarare, quod iuveni Marcello Ménétrey die 25 mensis Martii anno 1940 contigerat in monte Dent-de-Lys. Postridie Calendas Iulias anno 1993 factus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 16 insequentis mensis Novembris, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Gagnon, Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium et Episcoporum. In utraque congressione agnitum est eventum supra memoratum verum habendum esse miraculum, intercessioni Margaritae Bays tributum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicto miro eventu conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 360 gregationis ceterisque de more convocandos, eisque astantibus, Beatissimus P a t e r declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Ser­ va Dei Margarita Bays, muliere laica Tertii Ordinis Saecularis S. Francisci, de incolumitate scilicet Marcelli Ménétrey anno 1940 a mortis certae periculo liberati, in monte Helvético « Dent-de-Lys ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . SB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis V MARACAYEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Mariae a S. Ioseph (in saec.: Laurae Evangelistae Alvarado Cardozo), Fundatricis Sororum Augustinianarum Recollectarum a Sacro Corde (1875-1967). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria a Sancto Ioseph (in saeculo: Laura Evan­ gelista Alvarado Cardozo) orta est die 25 mensis Aprilis anno 1875 in par­ vo portu maritimo Choroni patrio sermone appellato, intra Venetiolanae civitatis Araguae fines. Anno 1901 novam familiam religiosam ad adiuvandos pauperes, infir­ mos orphanosque condidit, quae hodie Congregatio Augustinianarum Re­ collectarum a Sacro Corde denominatur. Usque ad annum 1960 Antistitae Generalis munus in Instituto suo obtinuit, quo simplicitate, prudentia atque sollicitudine est iuncta. Ultimos vitae annos in urbe Maracayensi egit, ubi, sancta habita, piam mortem obiit die 2 mensis Aprilis anno 1967. Congregatio de Causis Sanctorum 361 A Sancta Sede «nihil obstat» obtento ad normam M. P. Sanctitas cla­ rior, Episcopus Maracayensis canonizationis Causae initium fecit per pro­ cessus cognitionalis celebrationem annis 1983-1986. Consuetis disceptationi­ bus prospere peractis, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , die 7 mensis Martii anno 1992, edixit Matrem Mariam a Sancto Ioseph heroum in mo­ dum virtutes coluisse théologales, cardinales iisque adnexas. Nonnullis annis ante, in urbe Maracayensi coniecta mira sanatio evenit, quam Causae Postulatio nuper Congregationi de Causis Sanctorum ad iudi­ candum misit. Res pertinet ad Sororem Teresiam Silva, Congregationis So­ rorum Augustinianarum Recollectarum a Sacro Corde sodalem, quae anno 1960 ex crure et gluteo sinistro laborare coepit, 28 annos nata, ac praete­ rea deambulane!! difficultate affecta est. Anno 1966 post fortuitum lapsum, infirmae condiciones ita in peius versae sunt, ut ei strophium orthopaedicum suaserint. Permulti fuerunt medici qui eam perscrutati sunt, permulta quoque fuerunt examina quae t u m patefecerunt eam osteoarthrite, osteo­ porosi, hernia discali, vesicis radicularibus necnon atrophia musculorum sinistra affectam esse. Laminarum sectio facta est anno 1978. Condicioni­ bus ex parte in melius versis, post menses duos et dimidiatum, dolores revixerunt in inferiore artu sinistro atque difficultates deambulandi auctae sunt, sed etiam asymmetria artuum propter atrophiam est orta, ita ut sellae paralyticorum usus necessarius fuerit. Examen « myelographicum » an­ no 1979 factum, gravem laesionem neurogenam ostendit. Dolores et atro­ phia musculorum graviores facti sunt, adeo ut medici sanationem fieri non posse putaverint. Die 14 mensis Septembris anno 1982 infirma in sella pa­ ralyticorum se ad Matris Mariae a Sancto Ioseph sepulcrum vehi iussit eiusque intercessionem apud Deum imploravit ad sanationem consequen­ dam. Nocte inter diem 16 et diem 17 eiusdem mensis, Soror Teresia plane sanatam se animadvertit: dolores atque atrophia musculorum desierant, vires recuperaverat et deambulare sine difficultate poterat. De hac sanatione anno sequenti apud Curiam Maracayensem processus canonicus celebratus est, cuius validitas iuridica agnita est per decretum die 3 mensis Aprilis anno 1992 promulgatum. Deinde Consilium medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, in sessione die 10 mensis Februarii anno 1993 acta, sanationem perfectam, subitaneam, mansuram et pro no­ strae aetatis scientiarum cognitionibus inexplicabilem esse declaravit. Die 7 mensis Maii anno 1993 actus est Theologorum Consultorum Congressus Peculiaris et die 5 mensis Octobris subsequentis effecta est Sessio Ordina­ ria P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Martínez Somalo. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive 362 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divini­ tus p a t r a t o , responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Ser­ va Dei Maria a Sancto Ioseph (in saec.: Laura Evangelista Alvarado Cardo­ zo), Fundatrice Sororum Augustinianorum Recollectarum a Sacro Corde, vi­ delicet de perfecta, subitanea et mansura sanatione Sororis Teresiae Silva a « sindrome irritativa compressiva delle radici L5, SI a sinistra per stenosi del canale vertebrale da protusioni discali multiple, rotoscoliosi, osteoartrosi del rachide lombare ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 83 S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis VI MARIANOPOLITANA DECRETUM Beatificationis Servae Dei Aemiliae Tavernier vid. Gamelin, Fundatricis Congregationis Sororum a Providentia (1800-1851). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio de Causis Sanctorum 363 « Beata Virgo in peregrinatione fidei processit, suamque unionem cum Filio fideliter sustinuit usque ad crucem, ubi non sine divino consilio stetit (cf. Io 19, 25), vehementer cum Unigenito suo condoluit et sacrificio Eius se materno animo consociavit, victimae de se genitae immolationi amanter consentiens » (CONC. OECUM. VAT. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gen­ tium, 58). Imaginem contemplans Virginis Perdolentis, quae iuxta crucem Filii passiones spiritaliter communicat, Serva Dei Aemilia Tavernier, vidua Gamelin, intellexit se a Domino vocari ad vitam suam dedendam amori atque servitio membrorum Christi patientium. Quocirca omnia reliquit et usque ad mortem, maxima cum alacritate, sacrificii spiritu ac perseverantia, in opera caritatis incubuit pro pauperibus, aegrotis, senibus, omnibus splendi­ dum praebens testimonium fidelitatis erga evangelium et christianae de proximo indigenti sollicitudinis. Serva Dei, quindecim filiorum ultima, n a t a est die 19 mensis Februarii anno 1800 Marianopoli in Canadia, ex Antonio Tavernier et Iosepha Mau­ rice, divitibus civibus et piis christianis, qui cito eam orbam reliquerunt; quapropter eius educatio a quibusdam propinquis et a Sororibus Dominae Nostrae perfecta est. Etiam tum indolem ostendit gravem, aequabilem, do­ cilem, et curam de pauperibus atque aegris. Anno 1823 nupsit Ioanni Bap­ tistae Gamelin, a quo tres habuit filios; sed paucos post annos vidua facta est et filiis priva, quandoquidem omnes mortui sunt. Sola relicta, non in suo dolore se tenuit; quin eam Providentia delegit ad diffundendam in so­ cietate eius aetatis Christi caritatem utque lapis angularis esset novae reli­ giosae familiae. Eo tempore, ante imaginem Virginis Perdolentis, statuit, propter amorem Dei pauperibus servire et dolentibus. Recusavit igitur ite­ rum matrimonium inire et variis consociationibus laicis nomen dedit, bene­ ficentiae operibus deditis. Anno 1828 domum suam aperuit mulieribus grandibus natu et pauperibus. Per choleram morbum anni 1832 et bellum civile annorum 1837-1838 multam explicavit caritatis industriam. Haec cura existimationem in eam et admirationem suscitavit, sed etiam murmu­ rationes et falsas interpretationes. Auxilio Providentiae et Virginis Perdo­ lentis confisa, difficultates non timuit, non obtrectationes, non incommoda, et Dei voluntati obsequens, munus perrexit sibi caelitus concreditum, non­ nullarum mulierum cooperatione utens, quae eius consilia participabant. Ecclesiae filia oboediens, praecepta superiorum ecclesiasticorum sequebatur et cum Episcopus Marianopolitanus Opus, quod ipse condiderat et rexerat, Filiabus Caritatis Sancti Vincentii de Paul concredidit, Serva Dei humiliter obtemperavit et fideliter se consociavit in propositi exsecutionem, quod Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 364 tamen non est ad effectum adductum, quia Filiae Caritatis consentire non potuerunt. Tum idem Episcopus constituit novam Congregationem religio­ sam condere et statim eius novitiatum in domo Aemiliae posuit, sed ea non est inclusa in numerum septem primarum novitiarum. Quasi advena in domo propria, vitam et pietatis exercitia novitiarum communicabat sine ulla auctoritate et in inferiore condicione. Anno 1843 u n a novitiarum communitatem reliquit. Serva Dei hoc ex Providentia proficisci animadvertit, a qua vocabatur ut locum occuparet vacantem. Episcopi et confessoris audito consilio, petivit et obtinuit ut no­ vitiatum ingrederetur. Insequenti anno, cum ceteris, professionem religio­ sam fecit et postridie electa est prima antistita Congregationis Sororum a Caritate, quae hodie Sorores a Providentia vocantur, cuius iure conditrix habetur. Novum Institutum diligenter ac prudenter rexit, quod celeriter crevit novis domibus apertis, in quibus excepti sunt parentibus orbatae, mulieres senes, sacerdotes infirmi, mente capti, surdi mutique aliique egeni. Ubicumque erant personae male affectae, illuc Serva Dei eiusque Sorores portare nisae sunt suae caritatis solacium. E t i a m ad institutionem et edu­ cationem puellarum se contulerunt. Hic operum flos multis alebatur sacri­ ficiis Servae Dei, cuius vita religiosa verus cruciatus definita est. Nec pau­ cae enim nec leves ei obeundae fuerunt difficultates t u m in Congregatione t u m extra. In sua vocatione firma et erga suam missionem fidelis, Aemilia omnia magno animo, patienter et humiliter toleravit. Ut in Christi imi­ tatione progrederetur et voluntatem, sua Virginis Perdolentis, seipsam delectamenta et plene assensa est abnegavit, suam consiliis divinis et auctoritatis ecclesiasticae praescriptionibus. Voluntas Dei regula suprema fuit vitae eius eiusque navitatis, nec unquam voluit ab hac norma discede­ re, ne in casibus quidem difficilioribus et acerbioribus. Vera Christi testis, eum nuntiavit operum bonitate et sanctitate vitae; Iesum portare ad pau­ peres, eorum interesse saluti, levare dolores, efficere ut se a Deo amari et ab Ecclesia sentirent propositum fuit indefessi eius apostolatus. I t a effi­ caciter cooperata est Christi regni aedificationi et Ecclesiae incremento in Canadia. Simul autem se sedulo, perseveranter ac spiritali cum laetitia exercebat in christianis virtutibus, altum perfectionis gradum adipiscens: Enituit enim fidei firmitate, spei robore, caritatis erga Deum et proximum ardore, tranquillitate in difficultatibus, paupertatis atque humilitatis amo­ re, facilitate in oboedientia, spiritu deprecationis et sacrificii, pietate in Eucharistiam, in Domini Passionem, in Virginem Mariam, in sanctos Vin­ centium de Paul et Elisabettiani Hungariae. Congregatio de Causis Sanctorum 365 Ad finem usque dierum suorum cum Deo ambulavit, et cum morte est de improviso correpta, die 23 mensis Septembris anno 1851, accensa cum lucerna aeternitatem introivit. His ultimis verbis Sorores suas erat adhor­ tata: « Humilitas, simplicitas, caritas, praesertim caritas ». Eius eminentium virtutum memoria diu in eius Congregatione mansit, apud clerum et populum Canadensem. Sanctitatis famae addita est signo­ rum fama. Anno 1980 Congregatio de Causis Sanctorum, ad normam M. P. Sanctitas clarior, introductionem Causae canonizationis permisit. Processus cognitionalis celebratus est apud Curiam Marianopolitanam anno 1983 et est ex iure validus habitus per decretum anno 1984 promulgatum. Exitu cum secundo die 29 mensis Maii anno 1990 sessio acta est Consultorum Historicorum et die 27 mensis Aprilis anno 1993 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Insequentis mensis Octobris die 19 Patres Car­ dinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Gagnon, professi sunt Matrem Aemiliam Taver­ nier heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Aemiliae Tavernier viduae Gamelin, Fundatricis Congregationis Sororum a Providentia, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . © Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 366 VII MERCEDEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Eleonorae López de Maturana, Sororis professae Congregationis Sororum Carmelitarum a Caritate (1884-1931). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Gaudete in Domino semper. Iterum dico: Gaudete! Modestia vestra nota sit omnibus hominibus. Dominus prope » (Phil 4, 4-5). Inter notas, quae Dei Servam Eleonoram López de Maturana desi­ gnant, fulgor allicit qui ex ea manat, eius laetitia «contagiosa», hilaritas spiritalis, orientes, ut patet, ex flamma quae in corde eius ardet, « quasi ignis exaestuans claususque in ossibus » (Ier 20, 9). In eius vultu, in habi­ tu, in omnibus actibus, quaedam apparebat animae effusio vel illius munditiae repercussus, quam Serva Dei in suo alebat spiritu et qua tota eius persona illuminabatur. Eadem Eleonora est, quae se dicit esse « indolem parum ad maestitiam propensam », quae « undique exsultationem emittit », quae « in deprecatio­ ne gaudet et quiescit in Deo ». In suis scriptis affirmat se « in statu glo­ rioso » vivere, et simul « confringi » vellet, « ut mundus totus Christum sequeretur ». Brevis Servae Dei vita sine magnis eventibus fuit. Flaviobrigae (in Hi­ spania) orta est die 25 mensis Iulii, sollemnitate Apostoli Iacobi, Hispaniae Patroni, anno 1884. Eius parentes, Vincentius López de Maturana et Ioan­ na Ortiz de Zarate, ob suam sanam solidamque christianam pietatem noti erant. Soror gemina fuit Venerabilis Margaritae Mariae, conditricis Mercedariarum Missionariarum urbis Bérriz (in Vizcaya). Haec naturalis co­ niunctio gemellaris alte t o t a m insignivit earum historicam atque spiritalem vitam. Ambae baptismum acceperunt die 26 mensis Iulii et die 6 mensis Iulii anno 1886 Confirmationem. Deinde cum sorore gemina initialia studia Congregatio de Causis Sanctorum 367 exercuit in schola Filiarum a Cruce Flaviobrigae. Suam perrexit formatio­ nem in litteris et in artibus — perita clavicymbali fuit — sorore maiore moderante, incumbens praesertim in linguas discendas et musicam, quae perutilia eius futuro muneri instrumenta fuerunt. Undecim annorum, anno 1895, permissu sui magistri spiritus, P. Ra­ phaelis Vicente, S. I., castitatis votum nuncupavit. Inde a tenera aetate, t u m propter suam educationem, t u m ob peculiarem indolem atque exquisi­ t u m sensum, ex eius facultatibus in arte proficiscentem, Serva Dei dici potest n a t u r a fuisse praedita peculiari modo prompta, apta ad actionem gratiae. Haec naturae cum gratia coniunctio a prima Communione incepit. Ipsa testante scimus post lectam vitam Sanctae Margaritae Mariae Ala­ coque eam esse cupidine tractam se Domino t o t a m in vita religiosa con­ secrandi. Ut Dei voluntati commissa viveret et aliena ab omni humano affectu, noluit ipsa Institutum religiosum eligere nec sororem geminam sequi, sed suo spiritali moderatori electionem permisit. Eleonora communitatem reli­ giosam « observantem » quaerebat: quam ob rem ei est proposita Congrega­ tio iam tunc matura, nempe Sorores Carmelitae a Caritate, a Sancta Ioachima de Vedruna (quae annis vixit a 1783 ad 1854) institutae iuventuti educandae et aegrotis curandis. Haec Congregatio, cum Serva Dei eam est ingressa, iam sanctitatis fructibus adfluebat. Novitiatum introivit Idibus Iuliis anno 1903 in urbe Vitoria et priorem fecit professionem die 15 mensis Augusti anno 1905. Duos annos in novi­ tiatu mansit t a m q u a m Magistrae novitiarum adiutrix. Anno 1907 missa est ad Collegium Guernicae (in Vizcaya) uti musicae atque linguarum praeceptrix. Pridie Nonas Septembres anno 1908 in perpetuum se Domino «inenarrabili cum consolatione» consecravit. Appetitu sanctitatis cre­ scente, anno 1911 votum suscepit omnia vitandi peccata venialia delibe­ rata, hocque consilium quotannis in festo Conversionis Sancti Pauli iterabat. Anno 1912, cum eius Congregatio novas domus aperire statuisset in America Latina, Eleonora, quae magno flagrabat animarum studio, volun­ tariam se obtulit. Eius petitione accepta, cum aliis Sororibus sodalibus est ad Argentinam profecta pridie Nonas Apriles anno 1913. Eiusdem mensis die 22 Bonaëropolim pervenit. Tribus diebus post cum aliis quinque Sorori­ bus vicum Suipacha attigit, centum quinquaginta milia passuum ab urbe Lujan distantem, in quo sine intermissione usque ad mortem habitavit. Rectrix fuit Collegii Carmeli, antistita communitatis Sororum et musi­ cae atque linguarum magistra versatissima. Eius vita instructa fuit spiritu 368 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale deprecationis, laboris magnis dotibus paedagogicis iuncti, oboedientiae, sa­ crificii, ardoris gloriae Dei, et magna laetitia. Eius religiositas in funda­ mento posita erat ferventis Christi amoris, Eucharistiae, simulque in tene­ ra et illuminata pietate erga Virginem Mariam: idque vehementi cum sensu Ecclesiae operam navandi. Eius decor habitusque in deprecatione omni tempore indicabat eam alte Domino adhaerere in ipsa praesenti. Anno 1920 Servae Dei apostolicus ardor novam est adeptus mensuram: per Patres Albos necessitudinem iniit cum Opere Propagationis Fidei et Sanctae Infantiae, et in corde eius incendium exarsit, quod ad t o t a m Ame­ ricam sese extendit atque ad t o t a m eius Congregationem. « Apostolam apo­ stolorum » eam definivit missionologus P. Zameza, S. I. Eius animi aestus « contagiosus » Collegium vici Suipacha affecit, alia multa totius Argenti­ nae, Collegia eius Congregationis in Hispania ipsamque Congregationem qua talem. Ad ampliores usque fines semper aperta multimodis huic motui interfuit, uti scriptrix, linguarum interpres et etiam uti efficax auctrix ope­ ris missionalis. P r o m p t a ad incepta capienda et in difficultatibus perseve­ rans, « t o t a fuit pro Dei gloria lux et ignis ». Poterat sicut Apostolus dicere: «Vae mihi est si non evangelizavero » (1 Cor 9, 16). Hoc missionale propo­ situm, quod t a m fortiter in spiritum suum ipsa indiderat, propositum fuit distinens, fructus et via incrementi spiritalis habuitque magistram sanctam Teresiam a Iesu Infante, cuius « parva via » ab initio vitae religiosae eam allexit. Multa a scriptis et exemplis hausit huius Sanctae, quae illis ipsis annis est ab Ecclesia publice glorificata atque P a t r o n a renuntiata Missio­ num. Vehementer optavit in numero esse parvarum victimarum Amoris misericordis et ad supremum amoris gradum pervenire. Impensa iis annis arsit in illa cupiditas sanctitatem consequendi. Du­ cente P a t r e Corominas, S. I., post longam et a t t e n t a m considerationem, die 19 mensis Martii anno 1923 votum fecit semper quod esset perfectius faciendi. Eius dynamismus collocatus erat in eo, quod ipsa definiverat « raptus ». Deus prorsus animam eius potitus erat et ceperat. Nihil omittebat ut sanctitatem assequeretur: magnam animi docilitatem in superiores, mode­ ratores, impigerrimam in exercendis omnibus virtutibus generositatem. Dux semper erat Dei amor, cui respondere omnibus viribus nitebatur. Eius epistulae elocutionibus redundant, quae de eius immensa donatione loquuntur. Haec continui auctus via in simplicitate et in amore vere fuit eius reli­ giositatis proprietas. Multa eius cura fuit continentiae ac paenitentiae. Semper gravitatem atque prudentiam ostendit in consiliis dandis et in Congregatio de Causis Sanctorum 369 agendo, magnam aequabilitatem ac moderationem necnon tranquillitatem et benignitatem. Eius indoles admodum effusa fortem illecebram atque admirationem excitabat. Singularis fuit in actibus ordinariis, felicitate sem­ per et serenitate permeata, qua continenter afficiebatur. A sodalibus Socie­ tatis Iesu recta, didicerat « Deum in omnibus rebus invenire », semper « in actione contemplativa », sicut Sanctus Ignatius volebat. Anno 1930 stomachi tumore inducta est ad urgentem sectionem chirurgicam subeundam in valetudinario Ribadaviae (Bonaëropolis). Propter morbi gravitatem ad Collegium Dominae Nostrae a Sacro Corde traducta est, ubi placide est mortua die 28 mensis Ianuarii anno 1931. Corpus eius est ad vicum Suipacha relatum, in quo funus est factum magna cum populi frequentia, qui pro certo habebat « sanctam esse mort u a m ». Haec sanctitatis fama subsequentibus annis crescere perrexit; quocirca Episcopus Mercedensis anno 1953 canonizationis Causae initium fecit per processus ordinarii informativi celebrationem, qui est anno 1969 conclusus, cuique additi sunt processus rogatoriales Cochabambensis et Montisvidei: de quorum processuum auctoritate et vi decretum promulgatum est Idibus Decembribus anno 1985. Praeparata Positione super virtutibus, die 23 mensis Februarii anno 1993 prospero cum exitu actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Die autem 5 insequentis mensis Octo­ bris Patres Cardinales et Episcopi, in Sessionem Ordinariam congregati, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Francisco Pironio, agnoverunt Servam Dei Eleonoram López de Maturana heroum more virtutes théolo­ gales, cardinales iisque adnexas exercuisse. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandos, eisque astantibus, Beatis­ simus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fi­ de, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Eleonorae López de Maturana, sororis professae Con­ gregationis Sororum Carmelitarum a Caritate, in casu et ad effectum de quo agitur. 25 - A . A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 370 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. & S. E8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis VIII NEAPOLITANA DECRETUM Beatificationis Ven. Servi Dei Modestini a Iesu et Maria (in saec.: Dominici Mazzarella), Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Alcantarinorum (1802-1854). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Modestinus a Iesu et Maria (in saeculo: Domini­ cus Mazzarella) in oppido Frattamaggiore, ad Aversanam dioecesim in Ita­ lia pertinente, Nonis Septembribus ortus est anno 1802. Ordinem F r a t r u m Minorum Alcantarinorum ingressus, anno 1824 sollemnem fecit professio­ nem et anno 1827 sacerdotalem accepit ordinationem. Pluribus praefuit conventibus, confessionum ministerio cum fervore se dedidit atque aposto­ latui, pro pauperibus praesertim atque aegrotis. Pietatem propagavit erga Virginem Mariam Matrem a Bono Consilio. Cholera morbo correptus dum terribilis pestilentiae huius victimis assiduitatem praebebat, Neapoli obiit anno 1854, die 24 mensis Iulii, fama sanctitatis clarus. Canonizationis Causa inita est anno 1870 apud Curiam archiepisco­ palem Neapolitanam. Rebus perfectis iure statutis, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , die 9 mensis Iunii anno 1983, enuntiavit Patrem Modestinum a Iesu et Maria heroum in modum virtutes coluisse théologales, cardinales iisque adnexas. Congregatio de Causis Sanctorum 371 Ad beatificationem obtinendam nuper Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem iudicandam permisit, in oppido Frattamaggiore p a t r a t a m et Venerabilis Servi Dei Modestini a Iesu et Maria deprecationi tributam. Sanatio pertinet ad puellulam Paschalinam Cimmino, sex menses natam, quae Idibus Augustis anno 1922 fortuito duodecim metra de podio domus suae corruens, violenter caput ad subiacentem viam stratam offendit. Statim est sensu deiecta et vomuit. Cum mater, quae in vicinia erat, casum cognovit, in domum mulieris propinquae se abdidit exitus poenales timens, et fervide invocare coepit et instanter Patrem Modestinum, in illa plaga notum ob supernaturales pro infantibus interventus. Interea Paschalina, quae mortua esse videbatur, est a medico visitata, qui diagnosim fecit de cerebri commotione repperitque haemorrhagicam effusionem in regione temporali capitis dextra. Unica therapia adhibita simplicia fuerunt fomenta glaciei capiti admota. Mater magna cum fiducia Patrem Modestinum invocare perrexit, nec est decepta, siquidem hora fere post casum filia eius resipuit, atque matris lactis suetum repetivit. Insequenti mane medicus bonas generales condiciones Paschalinae animadvertit nullumque factum esse calvae et cerebri vulnus nec membrorum internorum nocumenta. Annis 1926-1927 de hoc eventu apud Curiam Neapolitanam est proces­ sus apostolicus celebratus, cuius auctoritas probata est per decretum die 31 mensis Maii anno 1991 promulgatum. Consilium Medicorum Congrega­ tionis de Causis Sanctorum in sessione diei 9 mensis Ianuarii anni 1992 de­ claravit ex scientia illustrari non posse Paschalinam Cimmino in lapsu nul­ lam accepisse fracturam aut calvariae et viscerum nocumentum. Die 10 subsequentis mensis Aprilis Consultorum Theologorum Congressus Peculia­ ris est actus. Patres Cardinales et Episcopi, Causae Ponente Em.mo Cardi­ nali Iosepho Caprio, casum inspexerunt in Sessionibus Ordinariis dierum 7 mensis Iulii anni 1992 et 9 mensis Novembris anni 1993, et concluserunt sanationem illam verum fuisse miraculum utque tale tribuendum esse de­ precationi Patris Modestini a Iesu et Maria, instanter et unice invocati. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Servo Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 372 Dei Modestino a Iesu et Maria, Sacerdote professo Ordinis Fratrum Mino­ rum Alcantarinorum, pro puellula Paschalina Cimmino, quae a duodecim metrorum altitudine in viam stratam praecipitavit incolumitate servata, id est « senza gravi lesioni di alcun organo e apparato, stato commotivo di breve durata con completo recupero in poche ore ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . © Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis IX REMEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servi Dei Nicolai Roland, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum a Sancto Puero Iesu (1642-1678). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Nicolaus Roland Remis in Gallia n a t u s est die 8 mensis Decembris anno 1642. Diaconus etiam est canonicus ecclesiae cathedralis urbis suae nominatus, ubi, post sacerdotalem ordinationem, multum ac fervidum explicavit apostolatum. Ministerio se dedidit praedi­ cationis, confessionum audiendarum, moderationis spiritalis laicorum et personarum consecratarum; in agris missiones praedicavit curavitque cleri formationem. Caritate impulsus rectionem suscepit orphanotrophii atque educationi institutionique puellarum consuluit, pro quibus communitatem religiosam condidit, quae postea facta est Congregatio Sororum a Sancto Puero Iesu. Remis obiit, ferme ex improviso, die 27 mensis Aprilis anno 1678, fama sanctitatis ornatus. Congregatio de Carnis Sanctorum 373 Canonizationis Causa inchoata est anno 1941. Die 21 mensis Decembris anno 1992 Summus Pontifex Ioannes Paulus II declaravit Servum Dei Ni­ colaum Roland virtutes théologales, cardinales et iis adnexas heroum in modum coluisse. Nuper Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum miram permisit coniectam sanationem anno 1981 p a t r a t a m et precibus ascriptam sacerdotis Nicolai Roland. Haec attinet ad Sororem Ioannam Régnier, Congregationis Sororum a Sancto Puero Iesu sodalem, quae anno 1955 laborare coepit ex arteriarum hypertensione. Undequinquaginta an­ nos nata, est hysterotomiae subiecta ob immanes haemorrhagias ex utero, tumore fibrato affecto. Ab anno 1964 ad annum 1970 quaedam passa est phaenomena orta ex nimio sanguinis pressu, vehementi cephalaea notata ac vertiginibus; eodem temporis spatio crebros subiit praecordiorum dolo­ res. Peritissimus medicus, qui eam visitavit mense Ianuario anno 1980, diagnosim fecit de cardiopathia et ischaemia cum exitibus necrosis anterosaeptalis et diaphragmaticae. Mense Iunio eodem anno affici coepit gradiendi difficultate, libramenti amissione et asthenia. Subsequenti mense Iulio repentino cecidit caput offendens; indeque multa secuta est sanguinis e naribus distillatio: quam ob rem oportuit eam in valetudinarium deduci. Post aliquantam salubrem mutationem, mense Decembri iterata est gradiendi difficultas et mense Ianuario anno 1981 apparuit mutabilitas psychomotoria et plena gradiendi impossibilitas. Diagnosis facta est de syn­ drome extrapyramidali ac piramidali; ostensus est etiam status lacunaris, laesionis vascularis cerebralis proprius. Maxima facta est gravitas die 7 mensis Februarii anno 1981 ob statum confusionis mentis, hemiparesim dextram, turbores bulbares. Eodem illo die Antistita Generalis Sororum a Sancto Puero Iesu et quaedam Soror sodalis, administra generalis, sui con­ ditoris deprecationem invocare coeperunt, cuius reliquiae sub pulvino Soro­ ris Ioannae positae sunt, quae non conscia erat. Insequenti mane, die 8 mensis Februarii, eius condiciones ex improviso meliores factae sunt et perfectae, adeo ut e lectulo surgere potuerit atque cum Sororibus sodalibus in ecclesiam se conferre. Huius inopinatae sanationis, ilico intercessioni tributae Servi Dei Nico­ lai Roland, annis 1989-1990 apud Curiam Remensem recognitio canonica celebrata est, ex iure valida habita per decretum postridie Calendas Octo­ bres anno 1992 promulgatum. Consilium Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, in sessione diei 27 mensis Aprilis, anno 1993, haec dixit: Diagnosis: « Hypertensio arteriarum; cardiopathia ischaemica. Gravis casus difficultatis vascularis cerebralis cum evidenti statu lacunari ac signifi- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 374 cationibus clinicis multiplicibus pyramidalibus et extra pyramidalibus »; Prognosis: « Valde suspensa quoad valetudinem »; Therapia: « Idonea »; Sa­ nationis ratio: « Celérrima et mansura, perfecta; pro nostris scientiae co­ gnitionibus inexplicabilis ». Die 22 mensis Iunii eodem anno Congressus Pe­ culiaris est actus Consultorum Theologorum et die 19 mensis subsequentis Octobris P a t r u m Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Exc.mo Domino Paulino Limongi, archiepiscopo titulari Nicaeensi in Haemimonto. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus p a t r a t o responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus P a t e r declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Servo Dei Nicolao Roland, Sacerdote dioecesano, Fundatore Congregationis Sororum a Sancto Puero Iesu, videlicet de celérrima, mansura et perfecta sanatione Soro­ ris Ioannae Régnier a « ipertensione arteriosa, cardiopatia ischemica; grave episodio di insufficienza vascolare cerebrale con evidente stato lacunare ed espressioni cliniche multiple piramidali ed extrapiramidali ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus h. © S . 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 375 Congregatio pro Episcopis CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETA I MOLDOVENSIS de Administrationis Apostolicae erectione DECRETUM Quo aptius provideretur spiritualibus necessitatibus Christifidelium ver­ santium in territorio Rei publicae Moldovae, opportunum visum est, ut nova pro ipsis circumscriptio ecclesiastica erigeretur. Quapropter Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia P p . I I , de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Congregationis pro Episcopis Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, in praefato territorio Administrationem Apostolicam, Moldovensem appellandam, erigit. Praelato Ordinario novae erectae Administrationis Apostolicae, cuius sedes in urbe vulgo nuncupata Chisinau erit, tribuit omnia iura, facultates et officia quae Episcopis dioecesanis, congrua congruis referendo, ad nor­ mam iuris, competunt. Ad haec perficienda Summus Pontifex Exc.mum P. D. Franciscum Colasuonno, Archiepiscopum titulo Truentino, deputat eidem tribuens facul­ tates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 28 mensis Octobris anno 1993. © BERNARDINUS card. GANTIN, Praefectus © Iustinus Rigali, a Secretis L. © S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 898/93 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 376 II CAUCASI LATINORUM de Administrationis Apostolicae erectione DECRETUM Quo aptius provideretur spiritualibus necessitatibus fidelium latini ritus versantium in parte dioecesis Tiraspolitanae, quae in territorio Armeniae, Azerbaigian et Georgiae dicionibus invenitur, opportunum visum est, ut nova pro ipsis circumscriptio ecclesiastica erigeretur. Quapropter Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia P p . I I , de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Congregationis pro Episco­ pis Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, praefatum territorium ab ipsa dioecesi Tiraspolitana distrahit et in Administrationem Apostolicam, Caucasum Latinorum appellandam, erigit. Praelato Ordinario novae erectae Administrationis Apostolicae, cuius sedes apud N u n t i a t u r a m Apostolicam in Rebuspublicis Caucasicis erit, tri­ buit omnia iura, facultates et officia quae Episcopis dioecesanis, congrua congruis referendo, ad normam iuris, competunt. Ad haec perficienda idem Summus Pontifex Exc.mum P. D. Ioannem Paulum Gobel, Archiepiscopum titulo Calatinum, Nuntium Apostolicum in Armenia, Azerbaigian et Georgia, deputat eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 30 mensis Decembris anno 1993. 68 BERNARDINUS card. GANTIN, Praefectus Ioannes M. Rossi, Subsecr. L. © S . In Congr. pro Episcopis tab., n. 68/94 Congregatio pro Episcopis 377 III THORUNIENSIS de Concathedralis erectione DECRETUM Ut spirituali Populi Dei bono aptius consulatur utque pastorale suum munus efficacius adimplere valeat, Exc.mus P. D. Andreas Adalbertus Suski, Episcopus Thoruniensis, ab Apostolica Sede expostulavit, ut basilica minor, in urbe vulgo Chelmza exstans, Deo in honorem Ss.mae Trinitatis dicata, ad dignitatem et fastigium Ecclesiae concathedralis eveheretur. Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Io­ sephi Kowalczyk, Archiepiscopi titularis Heracleensis et in Polonia Aposto­ lici Nuntii, vigore specialium facultatum sibi, a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia, P p . I I , tributarum, oblatas preces benigne acci­ piendas esse censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, decernit, ut, servata dioece­ sis Thoruniensis Cathedrae episcopalis dignitate, templum Deo in honorem Ss.mae Trinitatis in urbe nuncupata Chelmza exstans dicatum, titulo ac fastigio Ecclesiae concathedralis decoretur, cum omnibus iuribus, honori­ bus et privilegiis ac oneribus et obligationibus quae huiusmodi Ecclesiis sunt propria. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P. D. Iosephum Kowalczyk deputat, necessarias et opportunas eidem tri­ buens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum onere imposito ad eandem Congregationem, ubi primum fas erit, authenticum exemplar actus perac­ tae exsecutionis transmittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 10 mensis Decembris anno 1994. & BERNARDINUS card. GANTIN, Praefectus 68 Georgius Mejia, a Secretis L. & S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 237/94 378 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 8 Februarii 1994. -— Titulari episcopali Ecclesiae Cenanensi, R. D. Thomam Curry e clero archidioecesis Angelorum in California, quem depu­ ta vit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Tamascaniensi, R. D. Gabinum Zavala e clero archidioecesis Angelorum in California, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Oliviensi, R. D. Iosephum Sartoris e clero archidioecesis Angelorum in California, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 12 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Cabimensi R. D. Fridericum Fuenmayor Suárez, e clero dioecesis Tequinensis, hactenus Seminarii inter­ dioecesani « Santa Rosa de Lima » rectorem. die 15 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Placentinae in Hispania, R. D. Carolum López Hernández, hactenus Vicarium iudicialem Abulensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Obbensi, R. D. Iosephum E d u a r d u m Velázquez Tarazona, in dioecesi Huarazensi Pro-Vicarium generalem ac Se­ minarii maioris rectorem, quem Auxiliarem praefatae dioecesis constituit. — Titulari episcopali Ecclesiae Pocofeltanae, R. D. Carolum J. McDonnell, e clero archidioecesis Novaricensis, ibique Vicarium generalem et mo­ deratorem Curiae, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 19 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Liberaliensi R. D. Hyacinthum Jezierski, Seminarii maioris Varmiensis moderatorem spiritus, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Mariae Angelorum Exc.mum P. D. Mi­ chaelem Caviedes Medina, hactenus Episcopum Osornensem. die 22 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Timicitanae R. D. Franciscum Cases Andreu, hactenus rectorem Seminarii theologici Oriolensis-Lucentini, quem constituit Auxiliarem eiusdem dioecesis. 379 Congregatio pro Episcopis — Cathedrali Ecclesiae Carolinanae, Exc.mum P. D. Villelmum Geor­ gium Curlin, hactenus Episcopum titularem Rosamarkensem et Auxiliarem archidioecesis Vashingtonensis. die 25 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Posadensi Exc.mum P. D. Alfonsum Delgado Evers, hactenus Episcopum Sancti Thomae in Ar­ gentina. — Metropolitanae Ecclesiae Portus Veteris, noviter erectae, Exc.mum P. D. Iosephum Marium Ruiz Navas, hactenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. die 5 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Sanctissimae Conceptionis in Para­ guay R. D. Ioannem Baptistam Gavilán Velásquez, in dioecesi Caacupensi parochum et Vicarium pastoralem. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Petri Apostoli R. P. Ferdinandum Lugo Méndez, e Societae Verbi Divini, hactenus Superiorem provincialem eiusdem Instituti religiosi in Paraquaria. die 9 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Ioinvillensi R. D. Rolandum Brandes, Seminarii theologici Lagensis rectorem. — Cathedrali Ecclesiae Parintinensi R. P. Hyginum Malvestio, Pontifi­ cii Instituti pro Missionibus Exteris sodalem, paroeciae Sancti Ioseph in oppido Parintinensi curionem. NOMINATIO Lato decreto a Congregatione pro Episcopis Ioannes Paulus P p . II per Apostolicas sub plumbo Litteras nominavit: die 22 Februarii 1994. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Ioannis Roberti Roach, Archiepiscopi Paulopolitani et Minneapolitani, Exc.mum P. D. Henricum J. Flynn, hactenus Episcopum Lafayettensem. COLLATIO DIGNITATIS ARCHIEPISCOPALIS die 5 Martii 1994. — Exc.mo P. D. Georgio Mariae Mejia, Episcopo titulari Apolloniensi, Congregationis pro Episcopis a Secretis. 380 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO PRO GENTUM EVANGELIZATIONE Ioannes Paulus divina Providentia P p . I I , latis decretis a Congregatio­ ne pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Lit­ teras praefecit: die 3 Februarii 1994. — Metropolitanae Ecclesiae Antananarivensi Exc.mum P. D. Armandum Caietanum Razafindratandra, hactenus Epi­ scopum Mahagianganum. — Cathedrali Ecclesiae Batouriensi, noviter erectae in Camaruniensi regione, R. P. Rogerum Pirenne, Missionariorum Combonianorum Cordis Iesu sodalem, parochum paroeciae cathedralis et Vicarium generalem dioe­ cesis Yokadumanae. — Coadiutorem Carolinensium Exc.mum P. D. Amandum Samo, Epi­ scopum titularem Libertinensem, hactenus Auxiliarem Carolinensium. — Titulari episcopali Ecclesiae Buffadensi, R. D. Alexandrum Cheongduk Sye, Cancellarium archiepiscopalem, quem constituit Auxiliarem archi­ dioecesis Taikuensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Flumenpiscensi, R. D. Andream Changmu Tchoi, rectorem Seminarii maioris regionalis in urbe Seulensi, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Seulensis. 381 Diarium Romanae Curiae DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Visita Ufficiale: Giovedì, 3 Marzo 1 9 9 4 , S. E . il Dottor RICHARD VON WEIZSÄCKER, Presidente della Repubblica Federale di Germania. Lunedì, 7 Marzo 1 9 9 4 , S. E . il Signor dente della Repubblica Ceca. WACLAW HAVEL, Giovedì, 1 7 Marzo 1 9 9 4 , S. E . il Signor Presidente della Repubblica di Lettonia. Presi- GUNTIS ULMANIS, Ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 28 Febbraio 1 9 9 4 , S. E . il Signor CHRISTOPH NARO, Ambasciatore d'Austria presso la Santa Sede. COR- Giovedì, 1 0 Marzo 1 9 9 4 , S. E . il Signor basciatore d'Italia presso la Santa Sede. BRUNO BOTTAI, Am- YITZHAK RABIN, Pri- Ha altresì ricevuto in Udienza: Giovedì, 1 7 Marzo 1 9 9 4 , S. E . il Signor mo Ministro dello Stato di Israele. Venerdì, 25 Marzo 1 9 9 4 , S. E . il Signor MICHEL ROUSSIN, Ministro per la Cooperazione della Repubblica di Francia. Giovedì 3 marzo 1994 il Santo Padre ha presieduto una riunione degli Em.mi Signori Cardinali Capi dei Dicasteri della Curia Romana. 382 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 2 marzo 5 » 1994. S. E. mons. Luigi Dossena, Arcivescovo tit. di Carpi, Nunzio Apostolico con incarichi speciali e Nunzio Apostolico in Slovacchia. » S. E. mons. Jorge María Mejía, Arcivescovo tit. di Apollonia, Segretario della Congregazione per i Vescovi. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 25 gennaio » » 3 febbraio 19 » 1994. Gli Em.mi Signori Cardinali Eduardo Francisco Pironio, Henryk Roman Gulbinowicz, Giovanni Saldarmi, Edward I. Cassidy; le LL.EE. i monsignori Luigi Poggi, arciv. tit. di Forontoniana; Luciano Angeloni, arciv. tit. di Vibo Valentia; il sac. Philippe Ouedraogo, Membri della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». » Gli Em.mi Signori Cardinali Bernardin Gantin, Joseph Ratzinger, Stephen S. H. Kim, Eugenio Sales de Araújo, Maurice M. Otunga, Hyacinthe Thiandoum, William W. Baum, Roger Etchegaray, Michael M. Kitbunchu, Alexandre do Nascimento, Alfonso Lopez Trujillo, Godfried Danneels, Thomas S. Williams, Ricardo J. Vidal, John J. O'Connor, Alexandre J. M. dos Santos, Simon I. Pimenta, Christian W. Turni, John Baptist Wu Cheng-chung, Eduardo Martínez Somalo, Achille Silvestrini, Angelo Felici; le LL.EE. i monsignori Gordon A. Pantin, Petero Mataca, Nicholas M. Fernando, Anthony S. Fernandez, Henry S. D'Souza, Francis X. K. Shimamoto, Dario Castrillón Hoyos, Faustin Ngabu, Javier Lozano Barragán, Paul Shan Kuo-hsi, Henry Goudreault; i padri Peter-Hans Kolvenbach, S.I.; Egidio Vigano, S.D.B., Membri della Congregazione per l'Evangeliz­ zazione dei Popoli « in aliud quinquennium ». » Mons. Michael Sable, Difensore del Vincolo presso il Tribunale della Bota Romana. » Il sac. Hanna Alwan, Promotore di Giustizia aggiunto con fun­ zioni di Difensore del Vincolo del Tribunale della Ro­ ta Romana. 383 Diarium Romanae Curiae T marzo 1994. Mons. Jozef Zlatñansky, Sotto-Segretario della Congregazione per la Dottrina della Fede «usque ad 70 annum». » P. Charles A. Schleck, C.S.C., Sotto-Segretario della Congrega­ zione per l'Evangelizzazione dei Popoli « usque ad 70 annum ». » Mons. Milan Simcic, Sotto-Segretario della Congregazione per il Clero « usque ad 70 annum ». » P. Jesús Torres Llórente, C.M.F., Sotto-Segretario della Congre­ gazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica « in aliud quinquennium ». » Mons. Juan José Dorronsoro Allo, Sotto-Segretario della Congre­ gazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica « in aliud quinquennium ». » Mons. Eleuterio Francesco Fortino, Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani « in aliud quinquennium ». » Mons. Diarmuid Martin, Sotto-Segretario del Pontificio Consi­ glio della Giustizia e della Pace « in aliud quinquen­ nium ». » P. Simon Tugwell, O.P., Consultore della Congregazione delle Cause dei Santi « ad quinquennium ». » I padri Gilles Pelland, S.I.; Velasio De Paolis, C.S., Consultori della Congregazione per la Dottrina della Fede « in aliud quinquennium ». » Mons. Angelo Mottola, Delegato per VAmministrazione della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « in aliud quinquennium ». » P. Marino Maccarelli, O.S.M., Promotore di Giustizia della Con­ gregazione per la Dottrina della Fede « in aliud quin­ quennium ». » Mons. Paolo De Nicolò, Reggente della Prefettura della Casa Pontificia « ad quinquennium ». » Gli Em.mi Signori Cardinali John Baptist Wu Cheng-chung, Henri Schwery; le LL.EE. i monsignori Dionigi Tettamanzi, Arcivescovo em. di Ancona-Osimo; Michel-Gaspard Coppenrath, Arcivescovo di Papeete; Antonio Montero Moreno, Vescovo di Badajoz; Raymundo Damasceno Assis, Vescovo tit. di Novapietra; Bernard Agre, Vescovo di Yamoussoukro, Mem­ bri del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Socia­ li « ad quinquennium ». » Gli Em.mi Signori Cardinali Eugenio de Araújo Sales, Hyacinthe Thiandoum, Jaime L. Sin; le LL.EE. i monsignori Dario Castrillón Hoyos, Paul Shan Kuo-hsi, Hermann Josef Spital, Roger Francis Crispian Hollis, Membri del Pontificio Consiglio delle Comunica­ zioni Sociali « in aliud quinquennium ». » S. E. mons. Jorge María Mejía, Arcivescovo tit. di Apollonia, Segretario del Collegio Cardinalizio. um » » um » » um » » » » » » » » 2 » 7 » 8 » 10 » » » » » » » » » 384 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NECROLOGIO 19 dicembre 1993. Mons. Gérard-Marie Coderre, Vescovo em. di Saint-Jean Longueuil (Canada). 28 febbraio 1994. Mons. Fernand Lacroix, Vescovo em. di Edmundston (Ca­ nada). marzo » Mons. Miloslaw-Jan Kolodziejczyk, Vescovo tit. di Avissa. » » Mons. Joseph Lin Thien-chu, Vescovo di Chiavi (Formosa). » » Mons. Octave Terrienne, Vescovo tit. di Menelaite. » » Mons. Marie-Joseph Lemieux, Arcivescovo em. di Ottawa (Ca­ nada). » » Mons. Francisco Xavier Nierhoff, Vescovo em. di Floresta (Brasile). 7 » » Mons. James Hannigan, Vescovo di Wrexham (Gran Bretagna). 12 » » Mons. Aghnatios Yaacoub, Vescovo di Luqsor dei Copti (Egitto). 14 » » Mons. Tarcisio Pisani, Vescovo di Altamura-Gravina-Acquaviva delle Fonti (Italia). 21 » » Mons. Alfred J. Jolson, Vescovo di Reykjavik (Islanda). 24 » » Mons. John L. May, Arcivescovo em. di Saint Louis (Stati Uniti d'America). 26 » » Card. Owen McCann, del titolo di Santa Prassede. Recens nuntiatum est Iosephum Colaço episcopum emeritum Sancti Iacobi Capitis Viridis die 1 Ianuarii a. 1991 de vita decessisse. An. et vol. LXXXVI 9 Maii 1994 N. 5 ACTA APOSTOLICAE S COMMENTARIUM OFFICIAL St\ BIBLIOTHECA Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrick Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE quibus Pontifìcia Academia pro Vita constituitur. 1. Vitae mysterium, hominis potissimum, magis magisque intentum animum allicit studiosorum virorum, qui miris vestigationibus concitan­ tur amplos fructus prospectantibus, quas scientiae technicaeque artis progressus cotidie eis praebet. Nova condicio, dum singulares quasdam dat facultates sese interponendi in ipsius vitae fontes et capita, multi­ plices etiam insuetas moralis ordinis quaestiones exhibet, quas homo ne­ glegere nequit, quin in periculum incidat ne irreparabiliter forsitan aberret. Hac de re sibi conscia Ecclesia, quae per Christi mandatum praestat ministerium illuminandi hominum conscientiam de moralibus necessitati­ bus quae ex eorum natura effluunt, « postquam comperta habet elementa quae investigationibus scientificis et re technica suppeditantur, ipsa, vi muneris evangelici officiique apostolici, moralem intendit proponere doctri­ nam, quae cum personae dignitate cumque eius integra vocatione con­ gruat » (Instructio Congregationis pro Doctrina Fidei Donum vitae, 1). Hoc potissimum premit hac nostra aetate, si perpenditur quod « Ecclesia cum quamcumque vitam amore ac magnanimitate recipit humanam, prae­ sertim si de debilibus agitur vel aegris, hodie aspectum exsequitur funda­ mentalem suae missionis, quae eo vel magis necessaria effecta est quanto 26 - A, A . S /&J Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 386 p r a e v a l e n t e r "cultura mortis" facta est » (Adhortatio Apostolica Christifi­ deles laici, 38). 2. Complura iam saecula in valetudinis provincia operatur Ecclesia, quae nonnunquam Civitatum actiones antecepit. Per adiutricem pastora­ lemque navitatem ipsa pergit enuntiare « Evangelium vitae » in mutabili­ bus culturalibusque historiae condicionibus, illam adhibendo disciplinam, quae veritatis evangelicae fidem servet ac pariter in « signa temporum » intendat. In sanitatis ambitu ipsa praesertim animadvertit necessitatem penitus perspiciendi in singulas cognitiones pro hominis vita, ut, ubicum­ que technica ratio quidquam explorate absoluteque explicare nequeat, ibi « caritatis lex » patefiat. Haec Lex sane quae cunctam eius missionariam actionem imbuit, ipsamque clarius aptiusque compellit ad enuntiandum praeconium Christi, qui venit ut vitam habeant et abundantius habeant (cf. Io 10, 10). 3. Die xi mensis Februarii anno MCMLXXXV NOS instituentes Pontificiam Commissionem, nunc Pontificium Consilium de Apostolatu pro valetudinis Administris, inter proposita posuimus « explanare, tueri atque diffundere Ecclesiae doctrinas de rebus sanitatis earumque fovere ingressionem in actionem ad salutem pertinentem » (Motu proprio Dolentium hominum, 6). Quae huius supra memorati Dicasterii proposita Constitutione Apostolica Pastor bonus sunt confirmata (art. 153, §§ 3-4). Id requirit ut omnes valetu­ dinis administri de re morali deque bioëthicis rationibus convenienter insti­ t u a n t u r (cf. Peculiaris Coetus Synodi Episcoporum Europaeorum, Declara­ tio, 10, anno MCMXCI), ut aperte ostendatur scientiam technicamque, quae humanae personae eiusque praecipuis iuribus inservire debent, totum ho­ minis bonum iuvare et divinum salutis mysterium complere (cf. Const. past. Gaudium et spes, 35). 4. Quod attinet ad haec optata capienda, postquam sententias praeci­ puorum pro valetudinis apostolatu administrorum collegimus, probe scien­ tes Ecclesiam, vitae famulando, necessario cum scientia concurrere debere (Concilium Oecumenicum Vaticanum II, Nuntius ad homines doctrinae scientiaeque, die VIII mensis Decembris anno MCMLXV), hoc Motu proprio Pontificiam Academiam pro Vita constituimus, quae secundum S t a t u t a est sui iuris. Ipsa tamen arte cum Pontificio Consilio de Apostolatu pro vale­ tudinis Administris iungitur atque iunctim operatur. Eius erit peculiare officium perscrutari, docere et instruere circa praecipuas quaestiones ad biomedicinam adque iura pertinentes, quae vitam provehendam et tuen- Acta Ioannis Pauli Pp. II 387 dam respiciunt, quaeque potissimum cum morali christiana et Ecclesiae Magisterii praescriptis necessitudinem habent. 5. Pontificiae Academiae pro Vita, quae sedem in urbe Vaticana habe­ bit, moderabitur a nobis nominatus Praeses, cui subsidium dabunt Consi­ lium atque ecclesiasticus Consiliarius. Pontificiae Academiae Praesidis erit Coetum convocare, eius actionem concitare, annua proposita comprobare, administrationi invigilare, ad Statutorum normam ab Apostolica Sede comprobandorum. Academiae Participes, a Nobis designati, partes sustinebunt in variis provinciis biomedicae scientiae necnon illarum scientiarum quae artius causam contingunt vitae promovendae et tutandae. Participes insuper etiam per epistularum commercium praevideri po­ terunt. 6. Divinum auxilium in novae Academiae operam devocantes, cuius na­ vitatem perstudiose sectabimur, grato animo cunctis eiusdem Sodalibus et Sociis atque iis quotquot operam sunt daturi ut hoc inceptum quam opti­ mum habeat exitum, Benedictionem Apostolicam elargimur. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die xi mensis Februarii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. IOANNES PAULUS P P . I I 388 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ADNEXUM Pontificiae Academiae pro Vita Ordinatio. STATUTO DELLA PONTIFICIA ACCADEMIA PER LA VITA TITOLO I ISTITUZIONE E F I N E Art. 1 La Pontificia Accademia per la Vita, con sede in Vaticano, è istituita dal Sommo Pontefice Giovanni Paolo II col fine di studiare in un'ottica in­ terdisciplinare i problemi riguardanti la promozione e la difesa della vita, di informare in maniera chiara, tempestiva e capillare i responsabili della Chiesa, delle varie istituzioni di scienze biomediche e delle organizzazioni socio-sanitarie su quanto è stato oggetto di studio, nonché di formare, nel rispetto del Magistero della Chiesa, a una cultura della vita. Nell'autono­ mia propria prevista dai presenti statuti, T Accademia sarà collegata al Pontificio Consiglio della Pastorale per gli Operatori Sanitari. Art. 2 Per il raggiungimento dei suoi fini, l'Accademia: a) organizza ogni anno un'Assemblea Generale nel corso della quale vie­ ne approfondito, con un approccio multidisciplinare, un argomento di note­ vole rilevanza ed attualità; b) studia le legislazioni vigenti nei diversi Paesi, gli orientamenti di po­ litica sanitaria internazionale e le principali correnti di pensiero che hanno incidenza sulla cultura contemporanea della vita; c) collabora con i Dicasteri della Curia Romana direttamente impegnati a servizio della vita, primi fra t u t t i la Congregazione per la Dottrina della Fede e il Pontificio Consiglio per la Famiglia, oltre che con la Congregazio­ ne per l'Educazione Cattolica e col Pontificio Consiglio della Cultura; d) promuove il coordinamento fra t u t t i coloro che — al di là dell'appar­ tenenza religiosa — difendono la vita secondo l'insegnamento della Chiesa Acta Ioannis Pauli Pp. II 389 e sono disposti a fare una dichiarazione scritta proposta dall'Accademia stessa; e) partecipa con i suoi rappresentanti alle più importanti iniziative scientifiche, biomediche, giuridiche, politiche, filosofiche, antropologiche, caritativo-assistenziali, morali, pastorali ... attinenti alle finalità di studio dell'Accademia; f) pubblica i risultati dei suoi studi, delle sue ricerche e delle sue proposte. TITOLO II ORDINAMENTO Art. 3 L'Accademia si compone di 70 membri, dei quali 10 sono nominati solo « perdurante munere », essendo scelti in ragione del loro ufficio. Essi vengo­ no nominati dal Santo Padre sulla base della loro serietà professionale, del­ la loro competenza e del loro inequivocabile servizio al diritto alla vita di ogni persona umana. Al compiere l'80° anno di età i membri effettivi diventano membri « ad honorem ». Art. 4 Gli Accademici Pontifici sono scelti, senza alcuna discriminazione reli­ giosa, fra le personalità ecclesiastiche, religiose e laiche appartenenti a di­ verse nazionalità e che rappresentano le discipline attinenti alla vita (medi­ cina, scienze biologiche, teologia, diritto, filosofia, sociologia, antropologia). Art. 5 Appartengono all'Accademia anche i membri corrispondenti che sono tramite con gli istituti e i centri « satellite » di studio e prassi della cultura della vita presenti nel mondo. Art. 6 Per la promozione e la difesa dei principi circa il valore della vita e del­ la dignità della persona in conformità con il Magistero della Chiesa, i nuovi Accademici sono invitati a firmare 1'« Attestazione dei Servitori della Vi- 390 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ta ». La qualità di Accademico si perde nel caso di azione o dichiarazione pubblica e deliberata contraddittoria a questi principi. Art. 7 Gli Accademici partecipano alle Tornate, vi fanno Comunicazioni o vi presentano Note e Memorie scientifiche; discutono e votano; hanno diritto di proporre nomine e soggetti di lavoro. Art. 8 Alle singole Tornate dell'Accademia possono essere chiamati a parteci­ pare personalità particolarmente esperte nelle problematiche in studio, purché in sintonia con il Magistero della Chiesa Cattolica. Art. 9 La direzione ed il governo dell'Accademia spettano al Presidente, coa­ diuvato dal Consiglio Direttivo. Art. 10 Il Presidente è nominato dal Sommo Pontefice; rimane in carica cinque anni e può essere riconfermato nell'incarico. Il Presidente rappresenta l'Accademia, la dirige e ne risponde di fronte al Sommo Pontefice; convoca e presiede il Consiglio Direttivo dell'Accade­ mia, e pure le Tornate, e dà esecuzione alle deliberazioni del Consiglio. Il Presidente tiene i rapporti con il Pontificio Consiglio della Pastorale per gli Operatori Sanitari. Il Presidente può farsi supplire nella presidenza delle Tornate da altri Accademici, membri del Consiglio, e può deputare un Accademico a suppli­ re un consigliere impedito, ove non vi sia alcuna disposizione del Regola­ mento interno. Infine il Presidente può delegare, quando e come ritenga opportuno, uno o più Accademici a rappresentare l'Accademia. Art. 11 Il Consiglio Accademico è composto dal Presidente e da cinque Accade­ mici, nominati dal Sommo Pontefice; essi durano in carica cinque anni e possono essere riconfermati. Acta Ioannis Pauli Pp. II 391 Il Consiglio Accademico nomina il Segretario e il Tesoriere dell'Accade­ mia, che non sono degli Accademici. Il Consigliere Ecclesiastico dell'Acca­ demia viene nominato dal Santo Padre. Il Consiglio Accademico può nominare dei Cooperatori; i Corrispondenti e i Cooperatori sono sottoposti all'Art. 6 dello Statuto. Le deliberazioni del Consiglio Accademico sono valide quando è presen­ te la maggioranza dei componenti e quando sono approvate da questa maggioranza. Art. 12 Le norme riguardanti l'attività del Consiglio Accademico e lo svolgi­ mento delle riunioni sono fissate dal Regolamento dell'Accademia. TITOLO III ATTIVITÀ SCIENTIFICA E S T R U M E N T I O P E R A T I V I Art. 13 L'attività scientifica ed interdisciplinare della Pontificia Accademia per la Vita dovrà mantenere un vivo collegamento con il servizio pastorale del­ la presenza della Chiesa nel mondo della sanità e della salute, ispirandosi a volontà di collaborazione anche con i medici non-cattolici e non-cristiani, purché riconoscano come fondamento morale essenziale della scienza e del­ l'arte medica la dignità dell'uomo e l'inviolabilità della vita umana dal concepimento alla morte naturale, come sono proposte dal Magistero della Chiesa. Art. 14 Per rendere efficace la sua azione, la Pontificia Accademia per la Vita si avvale degli strumenti seguenti: a) per lo studio — la costituzione di grappi di studio con particolare competenza su­ gli argomenti da trattare; — la collaborazione con facoltà universitarie in cui si possa formare una vera cultura della vita. 392 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale b) per Y informazione — la creazione di un apposito mezzo di informazione per far conosce­ re al pubblico gli studi, le ricerche e le attività dell'Accademia a servizio della vita; — la diffusione, attraverso le riviste cattoliche internazionali e nazio­ nali ed anche non-cattoliche, delle informazioni di maggior rilievo. c). per la formazione — la promozione e il sostegno delle ricerche fondamentali ed appli­ cate nelle varie discipline attinenti alla vita, nonché dei corsi di aggiorna­ mento di bioetica, particolarmente nei Paesi dove essa è maggiormente carente o dove particolari problemi sono maggiormente avvertiti; — facendo capo, come a riferimento concreto, ad una istituzione sani­ taria cattolica, nella quale, in maniera esemplare, siano ampiamente rispettate ed applicate le direttive della Chiesa in campo medico e sanitario. TITOLO IV MEZZI F I N A N Z I A R I Art. 15 La Pontificia Accademia per la Vita è sostenuta finanziariamente da un'apposita Fondazione, dalle entrate derivanti da offerte e da contributi di provenienza sia pubblica che privata. Art. 16 Lo Statuto della Fondazione ed eventuali modifiche sono soggetti all'approvazione della Santa Sede. Art. 17 Le norme relative allo stato giuridico, al funzionamento e alla rimune­ razione del personale della Segreteria dell'Accademia sono fissate dal Re­ golamento proprio. Art. 18 La Presidenza prepara una relazione annuale in merito alle risorse finanziarie della Pontificia Accademia. Acta Ioannis Pauli Pp. II 393 TITOLO V DISPOSIZIONI F I N A L I Art. 19 Il Regolamento Interno dell'Accademia, presentato dal Presidente, udi­ to il Consiglio Accademico, sarà sottoposto all'approvazione del Segretario di Stato. Esso contiene, oltre alle norme, a cui fa espresso riferimento il presente Statuto, ogni altra disposizione integrativa concernente l'ordina­ mento e il funzionamento dell'Accademia. Art. 20 Questo Statuto è approvato per tre anni e « ad experimentum ». Supe­ rato tale periodo, esso sarà sottoposto a verifica. Eventuali modifiche di tale Statuto dovranno essere sottoposte all'approvazione del Sommo Pontefice. Dal Vaticano, 11 Febbraio 1994. 394 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I In Republica Insularum Marshallensium Nuntiatura Apostolica conditur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Ad plenius confirmandas necessitudi­ nis rationes, quae inter hanc Apostolicam Sedem et Rempublicam Insula­ rum Marshallensium hoc ipso die feliciter sunt initae, simulque ad aptius providendum evangelizationis operi atque spirituali regimini catholicorum fidelium illic degentium, Nobis peropportunum videtur in memorata Na­ tione Apostolicam Nuntiaturam condere. De communi igitur utriusque partis voto, audita quoque Congregatione pro Gentium Evangelizatione, summa Nostra potestate harumque Litterarum virtute in Republica In­ sularum Marshallensium Nuntiaturam Apostolicam constituimus, factis omnibus iuribus, privilegiis, honoribus, praerogativis et indultis, quae huiusmodi Legationum, praesertim earum sub iurisdictione Congregationis, quam diximus, propria sunt. H a s denique Litteras, in forma Brevis maioris expeditas, nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxx mensis Decembris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri sexto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret, Status tab., n. 341.646 II Beata Maria Virgo titulo « Domina nostra Palaestinae Regina » invocata, Patrona apud Deum Ordinis Equestris S. Sepulcri Hierosolymitani confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Est quidem notum sodales illustris Or­ dinis Equestris S. Sepulcri Hierosolymitani singulari veneratione ab anti- Acta Ioannis Pauli Pp. II 395 quo colere Deiparam Virginem titulo « Domina nostra Palaestinae Regina » invocatam. Qua re ductus, Venerabilis Frater Noster Iosephus S.R.E. Car­ dinalis Caprio, eiusdem Ordinis Magnus Magister, communia excipiens vota, electionem Beatae Mariae Virginis memorato titulo invocatae in P a t r o n a m apud Deum Ordinis Equestris S. Sepulcri Hierosolymitani rite probavit atque, litteris die xxix mensis Novembris superiore anno datis, petivit ut huiusmodi electio et approbatio secundum Normas de Patronis constituendis et ad normam Instructionis « de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis », n. 30, ab hac Apostolica Sede confírmarentur. Nos vero cupientes huiusce Eminentissimi Domini preces audire itemque dilectis filiis istius Ordinis praecipuum bene­ volentiae Nostrae documentum praebere, cum constet has electionem et approbationem ad iuris praescriptum peractas esse, ratis plane habitis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, tributis a Nobis facultatibus, hac in re egit, summa Apostolica potestate, harum Lit­ terarum virtute perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem titulo « Domina nostra Palaestinae Regina » invocatam Patronam apud Deum Ordinis Equestris S. Sepulcri Hierosolymitani confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis privilegiis secundum rubricas consequentibus. Minime dubitamus quin sodales dicti Ordinis, Romanis Pontificibus Decessoribus Nostris Nobisque etiam cari, hoc sollemni decreto magis magisque possint incitari ad colendam praecelsam Dei Genetricem adque fovendam pariter catholicam fidem atque avitam et artam prorsus coniunctionem cum hac beati Petri Sede. Denique volumus has Litteras religiose servari suosque effectus nunc et in posterum obtinere, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxi mensis Ianuarii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 88 Sigilli In Secret, Status tab., n. 344.534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 396 HOMILIAE I Hastae habita, ob decretos Dei Servo Iosepho Marello Beatorum caelitum honores.* L « Va'... a lavorare nella mia vigna ».* Vigna di Dio può dirsi, in un certo senso, il mondo, affidato dal Creato­ re all'uomo perché lo soggioghi e lo domini. 2 Soggiogare e dominare il mondo è, dunque, l'ultimo fine dell'uomo? L'unico suo scopo? Dice Gesù: Dio ha amato il mondo... lo ha amato tanto « da dare il suo Figlio unigenito, perché chiunque crede in lui non muoia, ma abbia la vita eterna ». 3 Ecco: vigna di Dio è, in un senso più profondo, il mondo redento da Cristo, abbracciato dalla sua missione salvifica, dalla croce e dalla risurre­ zione. Questo mondo è dato all'uomo, fatto « nuova creatura » nel Figlio unigenito. 2. Per questo, nell'odierna liturgia l'Apostolo Paolo ci esorta: « Abbiate in voi gli stessi sentimenti che furono in Cristo Gesù, il quale, pur essendo di n a t u r a divina... umiliò se stesso facendosi obbediente fino alla morte e alla morte di croce ». 4 Non si può forse dire che proprio Gesù, l'Unigenito, il Figlio della stes­ sa sostanza del Padre, è il prototipo di ciascun figlio e figlia, che il Padre chiama al lavoro nella vigna? Tutti siamo chiamati in Lui a coltivare il mondo in modo tale da pre­ pararvi il Regno di Dio. Dobbiamo coltivare il mondo, trasformare la no­ stra umanità grazie alla potenza dello Spirito Santo, a somiglianza di Colui che è il Primogenito di ogni creatura. 5 3. Carissimi fratelli e sorelle, sono lieto di essere t r a voi, in questa anti­ ca Chiesa di Asti che ci riporta ai primi tempi della evangelizzazione del Piemonte, in questa terra astigiana che è terra di santi: * Die 26 m. Septembris a 1993. Cf. Mt 21, 28. Cf. Gen 1, 28. Gv 3, 16. Fil 2, 5-6. 8. Cf. Col 1, 15. 1 2 3 4 5 Acta Ioannis Pauli Pp. II 397 san Giovanni Bosco, san Giuseppe Cafasso, il Beato Giuseppe Allamano, nati a Castelnuovo d'Asti, oggi Castelnuovo Don Bosco; san Giuseppe Benedetto Cottolengo, che fu alunno del Seminario di Asti e per un certo tempo membro del presbiterio astigiano; san Domenico Savio, vissuto e morto a Mondonio, nella diocesi di Asti; il venerabile fratel Teodoreto, di Vinchio d'Asti, apostolo della catechesi. E come non ricordare che da queste colline astigiane, che non chiudono ma aprono ad orizzonti sempre più vasti, sono partiti grandi missionari come il Card. Guglielmo Massaia, l'apostolo dei Galla, Mons. Giuseppe Fagnano, l'apostolo della Patagonia e della Terra del Fuoco, il venerabile Luigi Variara, l'apostolo dei lebbrosi in Colombia? 4. « Va' a lavorare nella mia vigna ». Mons. Giuseppe Marello, Fondato­ re degli Oblati di san Giuseppe, che oggi ho la gioia di proclamare Beato, si inserisce in questa storia stupenda di vitalità religiosa e di santità. Oggi noi rendiamo omaggio a questo Pastore che ha t a n t o lavorato nel­ la vigna del Signore. Qui ad Asti egli si formò al presbiterato e per vent'anni fu membro del clero diocesano, spendendosi in ogni modo per il bene delle anime. Nominato poi Vescovo di Acqui, espresse in un breve ma intenso ministero pastorale il meglio delle sue doti umane e sacerdotali, con grande profìtto per le popolazioni di quella diocesi. L'esortazione di Paolo, che abbiamo ascoltato nella seconda Lettura, fu per lui costante norma di vita: nulla fece per spirito di rivalità o per vana­ gloria; con t u t t a umiltà considerò gli altri superiori a se stesso, senza cer­ care il proprio interesse, ma sempre quello degli altri. 6 5. « Abbiate in voi i medesimi sentimenti che furono in Cristo Gesù ». Quali sentimenti, carissimi fratelli e sorelle, se non quelli di un'esistenza 7 donata agli altri per amore del Padre, di un'esistenza filiale e fraterna? Ecco il volto di ogni vita autenticamente umana e cristiana, il volto dei vostri Santi, che continuate a sentire così profondamente a voi vicini; il volto che ha segnato per lunghi secoli la vostra cultura, così ricca di valori umani proprio perché cristianamente fondata e ispirata. Attraversiamo un momento storico di grandi cambiamenti culturali. Tanti aspetti del vivere sociale si son fatti frammentari e violenti, interessi particolari tendono a prevalere sul bene comune, arroganza e rivalità si propongono a volte come costume di vita. 6 Cf. FU 2, 3-4. 7 Ibid. 2, 5. 398 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nell'animo della gente, tuttavia, cresce l'aspirazione ad un modo di vivere più umano e fraterno. Ma come costruire un'esistenza realmente solidale, se si percorre la strada del secolarismo e dell'indifferenza religiosa, o anche di una religiosità non autentica? La vita infatti si apre al senti­ mento fraterno solo quando Dio è percepito, conosciuto e amato come Pa­ dre, il Padre di t u t t i . 6. Chiesa di Asti, nobile ed antica nella t u a lunga tradizione intessu­ ta di valori cristiani, fìssa nella memoria questa giornata gloriosa! Oggi, Mons. Marello, un tuo illustre figlio, è stato elevato agli onori degli altari e la sua santità viene additata come modello all'intero popolo cri­ stiano. Affronta con rinnovato slancio il cammino della nuova evangelizzazio­ ne, superando ogni rischio di stanchezza e di paura. Non vengano meno in te, dinanzi all'avanzare della cultura secolarizzata, il coraggio e la gioia di proclamare la tua fede in Cristo. Gesù Cristo è la ragione del tuo esistere, il fondamento della t u a missio­ ne, la vera speranza da offrire alle nuove generazioni che s'affacciano alla vita. Annuncia il Vangelo con fiducia e perseveranza. Annuncialo a tutti, ma specialmente ai giovani e alle famiglie. Possa la gente astigiana riscoprire quelle virtù e quei valori che hanno caratterizzato in passato la vita degli avi. In famiglie timorate di Dio sono maturati quei frutti di concretezza e di competenza, di creatività e di in­ traprendenza, di coraggio personale e di fede nella Provvidenza che ancora caratterizzano la parte migliore di queste popolazioni. Anche oggi, gli abitanti di questa Città e dei meravigliosi paesi disse­ minati sulle colline e nelle valli dell'astigiano hanno una missione da compiere: imprimere a questo territorio un'autentica e credibile impron­ ta cristiana. Alla luce del Vangelo troveranno una soluzione adeguata i problemi che assillano molte persone, soprattutto quelle che sono alla ricerca di un'occupazione sicura, di una casa, di migliori condizioni di vita. La giustizia e la solidarietà, sostenute dalla carità che attinge sempre nuove energie alla grandezza dell'amore di Dio, sapranno indi­ care le vie da percorrere per giungere ad una convivenza più giusta e fraterna. 7. Con tali auspici t u t t i vi saluto, a cominciare dal Pastore della dioce­ si, Mons. Severino Poletto, e dagli altri Presuli presenti, t r a i quali mi è caro ricordare l'Arcivescovo di Torino, Cardinale Giovanni Saldarini, ed il mio Segretario di Stato, Cardinale Angelo Sodano, figlio di questa Chiesa Acta Ioannis Pauli Pp. II 399 astense e il Cardinale Simon Ignatius Pimenta, Arcivescovo della lontana Bombay. Saluto poi i religiosi e le religiose, in particolare gli Oblati di san Giuseppe, che oggi esultano per la Beatificazione del loro Fondatore. Saluto i laici attivamente impegnati nell'apostolato, i giovani, le famiglie, gli ammalati. Rivolgo un grato pensiero alle Autorità civili e militari presenti ed a quanti hanno reso possibile questo mio pellegrinaggio apostolico nella diocesi di Asti. Unisco, infine, un ricordo cordiale a t u t t e le Comunità cristiane del Piemonte e della Valle d'Aosta, qui rappresentate nelle persone dei loro venerati Pastori. Esse sono particolarmente interessate alla X L I I Settimana sociale dei cattolici italiani, la quale si aprirà fra due giorni a Torino, ed avrà per tema « Identità nazionale, democrazia e bene comune ». Iddio renda feconda di bene anche questa preziosa occasione per annunciare il Vangelo della giustizia e della solidarietà. 8. Ricorda l'apostolo Paolo: Dio ha esaltato Cristo, il quale ha assunto la condizione di servo, « e gli ha dato il nome che è al di sopra di ogni altro nome, perché... ogni lingua proclami che Gesù Cristo è il Signore, a gloria di Dio Padre ». 8 Della glorificazione di Cristo ci rallegriamo anche noi oggi; si rallegra­ no, in modo particolare, la Chiesa di Asti e quella di Acqui, perché della esaltazione di Cristo nella gloria di Dio Padre è partecipe anche Mons. Giuseppe Marello, che esse venerano come figlio generoso ed infaticabile Pastore. Egli accolse la chiamata del Padre e andò a lavorare nella vigna del Signore. Seguendo Cristo buon Pastore, condusse il Popolo di Dio ai pascoli del­ la verità sulle vie della speranza, una speranza che non poteva e non può deludere, perché ha la sua fonte in Dio. Amen! FU 2, 9-11. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 400 II In foro Sancti Petri habita ob decretos Dei Servis Didaco Ventaja, Emmanueli Medina, Aurelio Mariae et sociis eius, Mariae Franciscae a Iesu Rubatto et Mariae Crucifixae Satellico, Petro Poveda et Victoriae Diez, Beatorum caelitum honores.* 1. « T u t t o posso in colui che mi dà la forza »} Sono parole dell'apostolo Paolo, poste oggi dalla Chiesa sulle labbra dei martiri che, nel nostro secolo, in maniera rinnovata, hanno reso testimonianza di una forza sorprendente. T u t t o posso in Cristo! In Cristo crocifìsso. La forza redentrice si trova nella sua agonia, nella sua mor­ te, nel suo sacrifìcio. Questa è la forza dell'amore: un amore più forte della morte; un amore vivificante, che si è rivelato appieno nella risur­ rezione. T u t t o possiamo in Cristo crocifisso e risorto, ci dicono i nuovi Beati. Egli ci ha donato lo Spirito della definitiva testimonianza e forti di questo Spirito siamo andati incontro alla morte. Possa la nostra morte diventare seme di vita, possa il seme che muore portare frutto. La Chiesa sente queste parole dei Martiri, che oggi proclama Beati. Guarda con venerazione alla loro testimonianza. La Chiesa saluta voi, Bea­ ti: «Beati i perseguitati per causa della giustizia, perché di essi è il regno dei cieli ». 2 2. « A Dios, nuestro Padre, la gloria por los siglos de los siglos ». Con estas palabras de san Pablo, —queridos Hermanos en el episcopa­ do, dignísimas Autoridades y amadísimos fieles— se nos hacen presentes los mártires de la Iglesia de España, a los cuales hemos aclamado con gran gozo al ser elevados al honor de los altares. Todos ellos, fieles ser­ vidores del Señor, fueron como los enviados del rey, según hemos escucha­ do en la parábola del Evangelio, a quienes también « maltrataron hasta matarlos ». 3 4 Estos enviados fueron los dos Obispos y siete Hermanos de las Escuelas Cristianas, que en Almería recibieron la palma del martirio. Don Diego Ventaja Milán, Obispo de Almería, y don Manuel Medina Olmos, Obispo * Die 10 m. Octobris a. 1993. Fil 4, 13. Mt 5, 10. Flp 4, 20. Mt 22, 6. 1 2 3 4 Acta Ioannis Pauli Pp II 401 de Guadix, fueron, ante todo, la imagen viva del Buen Pastor que ama a las ovejas, que no las abandona en el momento del peligro y que, final­ mente, da la vida por ellas. Y ellos la dieron, siguiendo el ejemplo de Cristo, perdonando a los pro­ pios verdugos. Como relataron testigos presenciales, Monseñor Ventaja dijo a los que iban a matarlo: « Que Dios os perdone como yo os perdono de todo corazón, y que ésta sea la última sangre que derraméis ». 3. Testigos de Jesucristo fueron también los Hermanos de las Escuelas Cristianas, del colegio La Salle de Almería: Aurelio María, José Cecilio, Edmigio, Amalio, Valerio Bernardo, Teodomiro Joaquín y E venció Ricar­ do. Su vida consagrada al Señor, con los tres votos de pobreza, castidad y obediencia, se había ido forjando a través de su trabajo humilde y callado en la enseñanza. Con las mismas palabras de san Pablo habrían podido repetir: « Sé vivir en pobreza y abundancia. Estoy entrenado para todo y en todo ». 5 Estos Religiosos sabían muy bien, teniendo presentes las enseñanzas y ejemplo de su fundador, san J u a n Bautista de La Salle, que estaban expuestos a todo tipo de ultrajes y calumnias, a pesar de su abnegada labor de educar cristianamente a los niños y jóvenes. A este respecto, Aurelio María, al enterarse del martirio de los Hermanos de Turón, en As­ turias, exclamaba: « ¡Qué dicha la nuestra si pudiéramos verter nuestra sangre por tan elevado ideal! Redoblemos nuestro fervor de educadores religiosos y así nos haremos dignos de tal honor ». 4. Sentimientos parecidos latían en el ánimo del padre Pedro Poveda Castroverde, fundador de la Institución Teresiana, el cual también supo mantener el propio testimonio hasta derramar su sangre. Su máxima aspi­ ración fue siempre responder, como Jesús, a la voluntad del Padre. « Señor, que yo piense lo que Tú quieres que piense —leemos en sus escritos—; que yo quiera lo que Tú quieres que quiera; que yo hable lo que Tú quieres que hable; que yo obre como Tú quieres que obre ». 6 Del profeta Isaías hemos escuchado: « La mano del Señor se posará sobre este monte ». En efecto, a los pies de la Santina en Covadonga, llevado de su profundo amor a la Virgen María, el nuevo Beato encontró la inspiración de sus anhelos apostólicos, que se centraron en promover la 7 5 6 7 Flp 4, 12. Diario, 15-3-1933 Is 25, 10a. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 402 presencia evangelizadora de los cristianos en el mundo, principalmente des­ de el campo de la enseñanza y de la cultura, con un espíritu de profundo sentido eclesial, de fidelidad sin reserva y de generosa entrega. Así lo comprendió igualmente Victoria Diez y Bustos de Molina, la cual, desde el trabajo abnegado como maestra, supo encarnar la espiritua­ lidad de la Institución Teresiana, en la que había hecho su entrega total a Dios pronunciando estas palabras: « Si es necesario dar la vida para identi­ ficarse con Cristo, nuestro divino modelo, desde hoy dejo de existir para el mundo, porque mi vida es Cristo y morir ganancia ». E s t a Beata es un ejemplo de apertura al Espíritu y de fecundidad apostólica. Supo santificarse en su trabajo como educadora en una comuni­ dad rural, colaborando al mismo tiempo en las actividades parroquiales, particularmente en la catequesis. La alegría que transmitía a todos era fiel reflejo de aquella entrega incondicional a Jesús, que la llevó al testimonio supremo de ofrecer su vida por la salvación de muchos. 5. Oggi, la Chiesa gioisce anche per le due Religiose italiane che fanno parte di questa numerosa schiera di Beati. Esse non hanno versato il san­ gue per Cristo, ma hanno conosciuto ugualmente il martirio del dovere quotidiano compiuto con ineccepibile esattezza ed eroica costanza. La Chiesa saluta te, Suor Maria Francesca di Gesù, Fondatrice delle Suore Terziarie Cappuccine di Loano, che hai fatto della t u a esistenza un continuo servizio agli ultimi, testimoniando lo speciale amore che Dio ha per i piccoli e gli umili. Seguendo fedelmente le orme di Francesco, l'innamorato della povertà evangelica, hai imparato non solo a servire i poveri, ma a farti povera tu stessa e hai indicato alle tue figlie spirituali questa speciale via di evange­ lizzazione. Con la crescita dell'Istituto, questa iniziale intuizione è diventa­ ta profondo slancio missionario che ha condotto te e la t u a opera in Ame­ rica Latina, dove alcune tue figlie spirituali hanno suggellato col sacrificio della vita quel servizio ai poveri che costituisce il carisma affidato alla t u a Congregazione a vantaggio dell'intera Chiesa. Oggi la salutiamo come la prima Beata dell'Uruguay. Continua la t u a profetica testimonianza della carità ancora oggi nei molteplici campi di apostolato in cui opera la Congregazione, contribuendo a far giungere ad ogni uomo, in particolare ai sofferenti e agli abbandona­ ti, l'invito universale al banchetto delle nozze celesti. 8 8 Cf Mt 22, 9 Acta Ioannis Pauli Pp. II 403 6. La Chiesa saluta anche te, Maria Crocifìssa, figlia fedele di Chiara, umile pianticella di Francesco! Tu hai conformato la vita a Colui che per amore dell'uomo si è lasciato inchiodare alla croce. Tu hai piantato l'esi­ stenza nella casa del Signore, così da abitare per sempre negli atri del­ l'amore, fedele alla Trinità beata. In una breve esistenza, hai cercato costantemente il volto dell'Amato in cui hai sperato. Lo hai trovato sul viso dei poveri che bussavano alla tua carità; lo hai visto nelle Consorelle affidate alle tue cure e alla tua autorità; lo hai udito tra le mura del mona­ stero di Ostra Vetere, che ha custodito la tua consacrazione. Ma ben più intensamente lo hai sentito vicino nell'incontro quotidiano del banchetto eucaristico, cosciente che chi mangia la sua carne e beve il suo sangue sarà vera dimora dell'Altissimo, e vivrà in eterno. 9 10 Così, seguendo la regola d'oro dei consigli evangelici, ti sei trovata ado­ rante ai piedi della croce del Redentore, discepola della Vergine Immacola­ ta, verso cui nutrivi una filiale devozione. Povertà, castità e obbedienza vissute in francescana semplicità e letizia sono state lo strumento che ti ha resa sicura di poter compiere t u t t o in Colui che dà forza, ed ora con­ templi la gloria del tuo Signore. 11 7. Oggi, illustri e cari campioni della fede, la Basilica e la piazza di San Pietro vi accolgono come Martiri e Beati. Questo è il giorno in cui voi stes­ si celebrate la solenne liturgia. Voi stessi proclamate la gloria di Dio con le parole t r a t t e dal libro del profeta Isaia: « Ecco il nostro Dio; in lui abbia­ mo sperato ». 12 La vostra speranza, piena di immortalità si è compiuta. «Il Signore è il vostro P a s t o r e » . . . per sempre abiterete nella sua casa. 13 14 9 1 0 1 1 12 1 3 1 4 Cf. Sal 23 (22), 6. Cf. Is 25, 9. Cf. Fil 4, 13. Is 25, 9. Cf. Sap 3, 4. Cf. Sal 23 (22), 1, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 404 ALLOCUTIONES I Ad quosdam Americae Septemtrionalis episcopos sacra limina visitantes.* Dear Brothers in Christ, 1. It is a joy to welcome you—Pastors of the particular Churches in the Provinces of Baltimore, Washington, Atlanta and Miami. Gathered in the name of "Christ Jesus our Lord, in whom we have boldness and confi­ dence of access through our faith", this meeting is meant to manifest and 1 strengthen the communion t h a t binds us together in the grace of the Holy Spirit, the living and enduring source of ali the Church's life. Your "visit to Peter" 2 coincides with the Solemnity of the Blessed Apostles Peter and Paul, founders of this "greatest and most ancient Church". United in giving 3 testimony to their faith through a cruel martyrdom, these glorious mar­ tyrs labored together for the sake of the Gospel. They exchanged the "right hand of fellowship" (koinonia), recognizing t h a t the Lord Jesus himself had 4 made Peter the universal Shepherd of his flock 5 and the visible foundation of the Church's unity. In t h a t same spirit of coopération I share these re6 flections with you on some aspects of the care of God's belo ved people. It was thirty years ago, on the Feast of the Commémoration of Saint Paul, t h a t my predecessor Pope Paul VI solemnly began his papal minis­ try. With full realization of the mission entrusted to him, Paul VI ex­ pressed on t h a t occasion a commitment which I too fully endorse and for the fulfìllment of which he has been a constant model and example: "We will défend the Holy Church from errors in faith and moráis which from within or without threaten her integrity and cloud her beauty; we will strive to maintain and increase the Church's pastoral vigor". Dear Brother 7 Bishops, this is an objective which I know you too share. Herein we have a pastoral d u t y which belongs to the essential core of our ministry, and * Die 2 m Iulii a. 1993. Eph 3:12.. Cf. Gal 1:18. S T I R E N A E U S , Adv. haer., III. 3. 2. Gal 2:9. Cf. Jn 21:15-17. Cf. Mt 16:18 Homily, 30 June 1963. 1 2 3 4 5 6 7 Acta Ioannis Pauli Pp II 405 which imposes itself with evangelical urgency. As Pastors, we bear responsibility for "rightly handling the word of t r u t h " , by proclaiming in a way t h a t is clear and uncompromising, yet attractive and encouraging, "the light of the Gospel of the glory of Christ". My reflections with the various groups of Bishops from the United States are inspired by concern for the fulfíllment of this primordial task. 8 9 2. One of the strengths of the Church in the United States has always been the role of the parish as the focal point not only of sacramental life but also of Catholic formation and éducation, of charitable and social activity. The fragmentation which marks modern living has caused a certain weakening of the sense of belonging to the parish community, especially where there has been polarization around issues of doctrine or liturgy. A great effort is needed by priests and laity to renew parish life in the image of the Church herself, as a communion beneíitting from the complementary gifts and charisms of all her members. Communion is a dynamic reality which implies a constant exchange of gifts and services between all the members of the people of God. The vitality of a parish dépends on merging the diverse vocations and gifts of its members into a unity which manifests the communion of each one and of ail together with God the Father through Christ, constantly renewed by the grace of the Holy Spirit. The point of departure is an awareness on the part of priests, laity and Religious t h a t their gifts—hierarchical and charismatic — a r e différent though complementary; and t h a t they are ail necessary "for building up the body of Christ". In our conversations, some Bishops have mentioned t h a t the emphasis on baptismal equality—a t r u t h solidly rooted in the Church's tradition—sometimes leads to minimizing the real distinction between the royal priesthood of ali believers and the ministerial priesthood conferred by sacramental ordination. It is necessary to insist on the fact t h a t the différence "in essence" between them has nothing to do with "power" understood in terms of privilège or dominion. Both are derived from the one priesthood of Christ and they complément each other, ordered as they are t o serving each other. 10 11 12 13 8 9 10 11 12 13 2 Tim 2:15. 2 Cor 4:4. Cf. Lumen gentium, 4 Eph 4:12. Lumen gentium, 10. Cf. Pastores dabo vobis, 17, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 406 Authentic communion involves a mutual abiding in love which ensures t h a t clergy and laity support each other with respect for the identity of each one. W h a t you refer to as "collaborative ministry", when completely faithful to the Church's sacramental doctrine, provides a sure foundation for building communities which are internally reconciled, and the spiritual énergies of which are positively harnessed for the new evangelization. 14 15 3. It is a blessing for the Church t h a t in so many parishes the lay faithful assist priests in a variety of ways: in religious éducation, pastoral counseling, social service activities, administration, etc. This increased par­ ticipation is undoubtedly a work of the Spirit renewing the Church's vigor. In some cases, where a temporary dearth of priests makes it necessary, members of the laity can be made responsible for administering a parish according to canonical n o r m s . When such situations arise, Bishops have the sensitive task of seeing t h a t the faithful do not confuse these "ministe­ rial" responsibilities with the specific sacra potestas proper to the ordained priesthood. It is not a wise pastoral strategy to adopt plans which would assume as normal, let alone désirable, t h a t a parish community be without a priest pastor. To interpret the decreased number of active priests—a situation which we pray will soon pass—as a providential sign t h a t lay persons are to replace priests is irreconcilable with the mind of Christ and of the Church. The royal priesthood of the laity is never furthered by obscuring the ministerial priesthood of the ordained, which makes priests not only célébrants of the Eucharist, but also spiritual fathers, guides and teachers of the faithful entrusted to them. 16 4. The development in the United States of what is commonly called "lay ministry" is certainly a positive and fruitful result of the renewal begun by the Second Vatican Council. Particular attention needs to be paid to the spiritual and doctrinal formation of all lay ministers. In every case they should be men and women of faith, exemplary in personal and family life, who lovingly embrace "the full and complete proclamation of the Good News" taught by the Church. Clear diocesan guidelines are needed for the initial and continuing formation of the lay people who are officially involved in parish and diocesan life. But guidelines need to be correctly implemented, and therein lies a challenge to your leadership. 17 14 15 16 17 Cf, 1 Jn 4:12-13, Cf. Redemptoris missio, 3 CIC, canon 517:2; cf. Christifideles laici, 23. Reconciliatio et paenitentia, 9 Acta Ioannis Pauli Pp II 407 As I said to you during my last Pastoral Visit t o the United States, a sound ecclesiology must take pains to avoid either "laicizing" the ordained priesthood or "clericalizing" the lay vocation. The laity should be conscious of their own standing in the Church: not as mere récipients of doctrine and the grace of the sacraments, b u t as active and responsible agents of the Church's mission to evangelize and sanctify the world. It falls especially to the lay faithful to bring the t r u t h of the Gospel to bear on the realities of social, economie, politicai and cultural life. Theirs is the specific charge to sanctify the world from within by engaging in secular work. Their task is to order society to the fullness which dwells in Christ, always in commu­ nion of faith and order with the Bishops who "preside in place of God over the flock... as teachers of doctrine, priests of sacred worship, and officers of good order". Perhaps, as the Apostolic Exhortation Christifideles laici points out, more attention should be given in catechesis and preaching to the "deep involvement and the full participation of the lay faithful in the affairs of the earth, the world and the human community", so t h a t the laity may better understand t h a t this is their primary apostolate within the Church. They need your constant encouragement. They expect their Bishops to strengthen them in holiness and guide them with authentic teaching, while at the same time leaving them room for initiative and freedom of action in the world. 18 19 20 21 22 23 5. A question closely connected with what we are saying here is t h a t of the role of women in the life of the Church, a question which needs to be addressed with a keen sensé of its importance. At the same time the ques­ tion as it affects the Church is influenced by the fact t h a t the place and role of women in society at large is undergoing profound transformations. Respect for women's rights is without doubt an essential step towards a more just and mature society, and the Church ' cannot fail to make her own this worthy objective. Your Bishops' Conference has given much attention to the place of women in society and in the Church, and you will continue to do so. Other Episcopal Conferences and I myself have spoken and written extensively on the subject. However, in some circles there continues to exist a climate 18 19 2 0 21 2 2 23 Discourse to the Lay Faithful, 18 September 1987, no. 5. Cf.. Lumen gentium, 31; Christifideles laici, 15. Cf Col 1:19. Lumen gentium, 20. No. 15. Cf., Apostolicam actuositatem, 7. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 408 of dissatisfaction with the Church's position, especially where the distinc­ tion between a person's human and civil rights and the rights, duties, ministries and functions which individuáis have or enjoy within the Church is not clearly understood. A faulty ecclesiology can easily lead to presenting false demands and raising false hopes. W h a t is certain is t h a t the question cannot be resolved through a com­ promise with a feminism which polarizes along bitter, ideological lines. It is not simply t h a t some people claim a right for women to be admitted to the ordained priesthood. In its extreme form, it is the Christian faith itself which is in danger of being undermined. Sometimes forms of nature worship and the célébration of m y t h s and symbols take the place of the worship of the God revealed in Jesus Christ. Unfortunately this kind of feminism is being encouraged by some people in the Church, including some women Religious, whose beliefs, attitudes and behavior no longer correspond to what the Gospel and the Church teach. As Pastors we are to challenge individuáis and groups having such beliefs and to cali them to the honest and sincere dialogue t h a t must go on, within the Church, on women's expectations. 6. In respect to not ordaining women to the ministerial priesthood, this "is a practice t h a t the Church has always found in the expressed will of Christ, totally free and sovereign". The Church teaches and acts with reliance on the présence of the Holy Spirit and on the Lord's promise to be with her always. "When she judges t h a t she cannot accept changes, it is because she knows t h a t she is bound by Christ's manner of acting. Her attitude... is one of fìdelity". The equality of the baptized, which is one of the great affirmations of Christianity, exists in a differentiated body, in which men and women have roles which are not merely functional b u t are deeply rooted in Christian anthropology and sacramentology. The distinction of roles in no way favors the superiority of some over others; the only better gift, which can and must be desired, is love. In the Kingdom of Heaven the greatest are not the ministers but the saints. 24 25 26 27 28 I realize the amount of attention and prayerful reflection which you continue to give to these difficult questions, and I invoke the gifts of 24 25 26 27 28 Christifideles laici, 51. Mi 28:20. Inter insigniores, 4, Cf. 1 Cor 12-13. Cf. ibid. 6. Acta Ioannis Pauli Pp II 409 the Holy Spirit upon you as you strive to présent a fully Christian anthropologica! and ecclesiologi cal understanding of the role of women, both for the renewal and humanization of society and for the rediscovery by believers of the true face of the Church. We are called as Bishops to hand on to men and women alike the Church's teaching in its fullness with regard to the ordained priesthood. It would amount to a betrayal of them if we fail to do so. We must help those who do not understand or accept the Church's teaching to open their hearts and minds to the challenge of faith. We must confirai and strengthen the whole community by responding when necessary to confusion or error. 29 7. I shall shortly be returning your visit to Rome with my own visit to Denver. With great anticipation I look forward to joining the young people from ali over the world who will make this spiritual pilgrimage to find Christ in the heart of the "modern metrópolis". These biennial gatherings are unquestionably occasions of grace for the universal Church. They also reléase énergies for spiritual renewal in the countries where they are celebrated. With thanksgiving we see from the expérience of past World Youth Days t h a t young people are a powerful force for evangeli­ zation! Their restless search for meaning and truth, their desire for close communion with God and with the ecclesial community, and their enthusiasm in serving their brothers and sisters are a challenge to all of us. With filial trust I commend each of your particular Churches to the loving intercession of Mary Immaculate, Mother of the Redeemer and Patroness of your nation. May God abundantly bless your "work of faith and labor of love and steadfastness of hope in our Lord Jesus Christ". May his love be poured forth upon the priests, Religious and laity of your Diocèses. 30 29 Cf. 30 1 Thess 1:2-3 ibid. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 410 II Ad episcopos Papuae Novae Guineae necnon Insularum Salomoniarum in visitatione Apostolorum liminum.* Dear Br other Bishops, 1. I welcome you, the Bishops of P a p u a New Guinea and Solomon Is­ lands, and in the words of Saint Paul I ask t h a t "the Lord of peace himself may give you peace at all times and in all ways. The Lord be with you all". I am grateful for the devoted sentiments expressed on your behalf today, as well as for the kind message which you sent just a few days ago from the Annual General Meeting of your Episcopal Conference. I call upon the Holy Spirit to sustain and strengthen t h a t unity of heart and mind, spirit and action which links you as the members of the Episcopal College with the Successor of Saint Peter, and I assure you of my prayers t h a t God will bring to a fruitful conclusion your efforts to make your Con­ ference an ever more effective instrument of your pastoral ministry. 1 To greet you here is to extend my affection to all the belo ved priests, men and women Religious, and the lay faithful of your Diocèses. Although it is almost ten years now since I visited your région, I have not forgotten the warmth of the welcome which I received, the ardour of your prayer and the fìrmness of your détermination to be faithful sons and daughters of the Church. 2. The visit ad Limina Apostolorum is a moment of profound ecclesial communion, a providential opportunity to express and confirm the ties of faith and charity which bind the local Churches with the See of Peter and with the Church Universal. The communion of which we speak extends not only in space b u t through time. Peter and Paul and the other Apostles are living members of the Body of Christ, and they continue to be active in the Church, for as the Liturgy affïrms—"from their place in heaven they guide us still". 2 We share in their mission, entrusted to us through the laying on of hands and the invocation of the Holy Spirit, the same Spirit who led the Apostle to cry out: "Woe is me if I do not preach the gospel". This is no 3 * Die 6 m. Iulii a. 1993 2 Th 3:16 Preface of Apostles, I. 1 Cor 9:16. 1 2 3 Ada Ioannis Pauli Pp. II 411 "spirit of timidity, b u t a spirit of power", of boldness—the boldness of Peter and Paul, who faced with serene confidence the forces of a great empire so hostile to their mission. This is our inheritance, and in the days following the Solemnity of these Holy Apostles we ask for a double share of their spirit, so t h a t we may faithfully imitate their missionary labours. 4 5 3. The local Churches which you govern are among the youngest in the world. In some cases the initial plantatio Ecclesiae is not yet completed. The missio ad gentes in your nations is not finished; the priests and Reli­ gious who have gone there from other lands continue to play a vital role and many more are needed. And yet, by God's grace, a great deal has been accomplished in a very short time, often in conditions which made the work difficult and even dangerous. Praise and thanks is due first of all to the Lord, who wondrously brings forth from the seed of his word a hundredfold harvest. And in the name of the whole People of God I pay tribute to the missionaries of yesterday and to those of today, who selflessly announce the love of God poured forth in Christ his Son and who invite their hearers to accept the incomparable possibility of becoming God's children. 6 4. In carrying forward the work of evangelization, much dépends on the formation of those sons and daughters of P a p u a New Guinea and Solo­ mon Islands whom God has called to be the priests and Religious, instru­ ments of salvation for their fellow-country men. Dedicated to sharing the light of truth, these servants of Christ rely on your fatherly support to sustain them in their work of spreading his Kingdom. Among the many qualities to be cultivated as part of their continuing formation, I would single out thinking with the Church—sentire cum Ecclesia. However novel the Gospel message and its demands may sound to some of their hearers, there is never a justification for offering anything but the authentic form of Christian existence found in the Catholic Church and faithfully safeguarded by her Bishops in union with the Successor of Peter. Peoples of mission lands are no less capable of accepting God's demands than were those to whom the word was proclaimed générations earlier. I wish to encourage you ail to have great trust—in the Lord and in the power of the Gospel to sa ve. 7 4 5 6 7 2 Tim 1:7 Cf 2 Kg 2:9. Cf. Lk 8:8. Cf Born 1:16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 412 While there is a welcome increase of priestly and religious vocations, I share your concern at the fact t h a t the number of those responding to God's call is not sufficient to give adequate instruction to the catechumens and the baptized. "How are [men] to believe in him of whom they have never heard? And how are they to hear without a preacher?". I encourage you and all our co-workers to make one of your highest priorities the pastoral care of those whom the Lord of the harvest invites to enter the priesthood or religious life. I invite Catholic families to pray each day for vocations, and especially to pray t h a t God will bestow such a gift on a son or daughter of their own household. 8 In this regard one of the encouraging signs is the need you have felt to establish two seminaries for teaching philosophy. I understand t h a t this happy development has required a reorganization of your system of seminary formation. I am confident t h a t the latest Post-Synodal Exhortation, Pastores dabo vobis, taken together with the Conciliar Decree Optatam to­ tius and other authoritative documents, especially the Congrégation for the Evangelization of People's Guidelines on Formation in Major Seminaries, will help you complete the Programme for Priestly Formation intended for the running of your seminaries. 5. Among your pastoral initiatives you have given particular attention to the evangelization of culture. As the Fathers of the Second Vatican Council remind us, "the term culture in general refers to everything by which man develops his many spiritual and physical endowments". It follows t h a t when a people—or some portion of it—is elevated and transformed by divine grace there will be a renewal of attitudes and behaviour, in short a renewal of society in conformity with the Gospel. Your commit­ ment to evangelization continues an approach which from the first has marked the preaching of Christ in your lands, and has had notable success. The challenge which new religious movements and sects présent today to the Church in P a p u a New Guinea and Solomon Islands is évidence of the pressing need to pursue this course with even greater dedication. 9 The central place which you gave to discussing the pastoral care of families at the recent meeting of your Conference is a clear indication of your concern to evangelize this basic institution of Melanesian culture. The reports which you submitted in anticipation of your quinquennial visit identify a number of ways in which opinion and behaviour in regard to 8 9 Rom 10:14. Gaudium et spes, 53 Acta Ioannis Pauli Pp. II 413 married life and human sexuality, even among the baptized, are sometimes not in accord with God's original plan for married love, what I have called "the t r u t h from the 'beginning' " . Progress in this matter is often slow, and it is easy to become disheartened, but I am confident t h a t you and your co-workers, especially your priests, will p u t full trust in the efficacy of God's word. You must preach the word in season and o u t , certain t h a t God who began this good work in you "will bring it to completion at the day of Christ J e s u s " . 10 11 12 6. An important and indeed indispensable help to the lay faithful in their struggle to live married love according to God's will is the fidelity of priests and Religious in their commitment to celibacy and virginity. "Marriage and virginity or celibacy are two ways of expressing and living the one mystery of the covenant of God with his people", and what is required in a covenant is faithfulness. In our age, so much in need of a profound change of heart about sexual morality and married love, we can be confident t h a t the Lord is even more urgent in calling many of his dis­ ciples to be celibate "for the sake of the Kingdom of Heaven" and t h a t he is even more generous in strengthening them in their response. The Pastors of the Church are aware of the profound sacrifices demanded by a wholehearted response to the vocation to celibacy or virginity, but we echo the Lord's cali without hésitation. The example of chaste priests and Religious will help the laity to bear the sacrifice, mortification and self-denial de­ manded by obédience to God's pian for human sexuality. In this way they will lead truly fruitful lives and find lasting happiness. 13 14 15 7. From the first days of the Church in your lands, Pastors and faithful have sought to give expression to the love of God in works of éducation, health care and social development. In this matter the Catholics of modem P a p u a New Guinea and Solomon Islands seek to carry on this worthy tra­ dition. The "Statements Issued for Publication", which have become a regu­ lar part of your Conference's Annual Assembly, clearly testify to your ré­ solve to apply the teachings of the Church, especially her social doctrine, to the milieux in which the faithful are called to live out their baptismal 10 1 1 12 13 1 4 15 Familiaris consortio, 13; cf. Mt 19:5 and Gen 2:24. Cf. 2 Tim 4:2. Phil 1:6. Familiaris consortio, 16.. i i i 9:12. Cf. Familiaris consortio, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 414 promises. A climate of moral confusion and the breakdown of the struc­ tures and values which traditionally provided for a cohesive communal life make such initiatives all the more necessary. It is important to support the laity's efforts to live out their specific vocation to be a "light" and "leaven" in their communities. Here special men­ tion should be made of the need to provide the faithful with a thorough catechesis in préparation for receiving the Sacraments, the necessary sour­ ces of strength for them to fulfil their mission. For this purpose the Catechism of the Catholic Church, published last year, is a providential help. The current social situation also shows the importance of a renewed dedication to the pastoral care of young people, so t h a t the future leaders of the Church and society will be formed in habits of virtue, solidarity and generosi ty. 8. With regard to the civil order of your nations, I cannot fail to ex­ press my continued concern at the situation in Bougainville, and especially my anxiety for the personal security of the Bishop of the Diocèse and for the clergy and Religious. I pray t h a t the All-Merciful Lord will guard and protect all who have been caught up in this unrest, especially the innocent victims of violence. I join my voice to yours in urging ail involved to use every possible means to find a just and peaceful resolution to the conflict. The way of reconciliation is the only p a t h to this goal. May the Prince of Peace strengthen the Citizens of your lands and ali the peoples of the région and enable them to walk this p a t h and support one another in preserving and spreading a spirit of concord. 9. The Catholics of P a p u a New Guinea and Solomon Islands are the heirs of a great patrimony, the light of the Gospel, the faith of Peter and Paul, the faith of the Church. One of the first missionaries in your région, Blessed J o h n Mazzucconi, eloquently gave voice to the depth of this faith when he said: "I know t h a t God is good and t h a t he loves me immensely. Ali the rest, cairn and tempest, danger and safety, life and death, are nothing b u t changing and momentary expressions of the dear, immutable and eternai l o v e " . May the faithful of your Diocèses have this same loving trust in Divine Providence, and in your own ministry and service which express the love of the Good Shepherd himself. May Saint Michael the Archangel défend you in the struggle against sin and evil. By the in­ vocation of the Holy Name of Mary and through her intercession may 16 Homily at the Béatification, 19 February 1984. Ada Ioannis Pauli Pp.. II 415 you be led to ever greater service of Christ her Son. To you, my Brothers, and to all your clergy, religious and laity I gladly impart my Apostolic Blessing. III Denverii, ad iuventam ex omnibus nationibus in nocturnis vigiliis congregatami habita.* PRIMA VIGILIA Dear Young People, Young Pilgrims on the Path of Life: "I came t h a t they might have life, and have it abundantly". 1 1. This evening these words of Christ are addressed to you, young people gathered for the World Youth Day. Jesus speaks these words in the parable of the Good Shepherd. The Good Shepherd: what a beautiful image of God! It transmits something deep and personal about the way God cares for all t h a t he has made. In the modern metrópolis it is not likely t h a t you will see a shepherd guarding his flock. But we can go back to the traditions of the Old Testament, in which the parable is deeply rooted, in order to understand the loving care of the Shepherd for his sheep. The Psalm says: "The Lord is my shepherd, I shall not w a n t " . The Lord, the Shepherd, is God-Yahweh. The One who freed his people from oppression in the land of their exile. The One who revealed himself on Mount Sinai as the God of the Covenant: "If you will obey my voice and keep my covenant, you shall be my own possession among ali peoples; for all the earth is mine". 2 3 God is the Creator of ali t h a t exists. On the earth which he created he placed man and woman: "male and iemale he created t h e m " . "And God blessed them, and God said to them, 'Be fruitful and multiply, and fili the earth and subdue it; and have dominion over... every living thing t h a t moves upon the earth' ". 4 5 * Die 14 m. Augusti a. 1993 in vigiliis nocturnis. Jn 10:10. Ps 23:1. Ex 19:5. Gen 1:27. Ibid. 28. 1 2 3 4 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 416 2. The special place of human beings in all t h a t God made lies in their being given a share in God's own concern and providence for the whole of création. The Creator has entrusted the world to us, as a gift and as a responsibility. He who is eternai Providence, the One who guides the entire universe towards its final destiny, made us in his image and likeness, so t h a t we too should become "providence"—a wise and intelligent provi­ dence, guiding human development and the development of the world along the p a t h of harmony with the Creator's will, for the well-being of the human family and the fulfillment of each individual's transcendent calling. 3. Con todo, millones de hombres y mujeres viven sin darse cuenta de lo que hacen ni de lo que les sucede. Aquí, esta tarde, en el Cherry Creek State Park de Denver, representáis a la juventud del mundo, con todas las cuestiones que los jóvenes de fines del siglo XX necesitan y tienen derecho a plantearse. Nuestro tema es la vida, y la vida está llena de misterio. La ciencia y la tecnología han hecho progresos enormes para descubrir los secretos de nuestra vida natural, pero un examen superficial de nuestra experiencia personal muestra que hay muchas otras dimensiones para nuestra existen­ cia individual y colectiva en este planeta. Nuestro corazón inquieto busca más allá de nuestros límites, en alas de nuestra capacidad de pensar y amar: pensar y amar lo inconmensurable, lo infinito, la forma absoluta y suprema del Ser. Nuestra mirada interior se extiende hacia el horizonte ilimitado de nuestras esperanzas y aspiraciones. Y en medio de todas las contradicciones de la vida, buscamos el significado verdadero de la vida. Nos maravillamos y nos preguntamos, ¿Por qué? ¿Por qué estoy aquí? ¿Por qué existo? ¿Qué debo hacer? Todos nos planteamos esas cuestiones. La humanidad en su totalidad siente la necesidad apremiante de dar un sentido y una finalidad a un mundo en el que aumenta la complejidad y la dificultad de ser feliz. To­ dos los obispos del mundo reunidos en el Concilio Vaticano II se expresa­ ron de este modo: «... Ante la actual evolución del mundo, son cada día más numerosos los que se plantean o los que acometen con nueva pene­ tración las cuestiones más fundamentales [...]. ¿Qué es el hombre? ¿Cuál es el sentido del dolor, del mal, de la muerte, que, a pesar de tantos progresos hechos, subsisten todavía? ... ¿Qué puede ofrecer el hombre a Acta Ioannis Pauli Pp. II 417 la sociedad? ¿Qué puede esperar de ella? ¿Qué hay después de esta vida temporal? ». 6 Dejar de plantearse esas cuestiones básicas significa renunciar a la gran aventura de buscar la verdad acerca de la vida. 4. You know how easy it is to avoid the fundamental questions. But your présence here shows t h a t you will not hide from reality and from responsibility! You care about the gift of life t h a t God has given you. You have confi­ dence in Christ when he says: "I came t h a t they may have life, and have it abundan tly". 7 Our Vigil begins with an act of trust in the words of the Good Shep­ herd. In Jesus Christ, the Father expresses the whole t r u t h concerning création. We believe t h a t in the life, death and Résurrection of Jesus the Father reveáis all his love for humanity. That is why Christ calis himself "the sheepgate". As the gate, he stands guard over the créatures entrusted to him. He leads them to the good pastures: "I am the gate. Whoever enters through me will be safe. He will go in and out, and find pasture". 8 9 Jesus Christ is truly the world's Shepherd. Our hearts must be open to his words. For this we have come to this World Meeting of Youth: from every State and Diocèse in the United States, from ali over the Americas, from every Continent: all represented here by the flags which your delegates have set up to show t h a t no one here this evening is a stranger. We are all one in Christ. The Lord has led us as he leads the flock: The Lord is our Shepherd; we shall not want. In green pastures he makes us find rest. Beside restful waters he leads us; He refreshes our souls. Even though we walk in a dark valley we fear no evil; for he is at our side. He gives us courage. As we reflect together on the Life which Jesus gives, I ask you to have the courage to commit y oursei ves to the truth. Have the courage to be­ lieve the Good News about Life which Jesus teaches in the Gospel. Open 10 6 7 8 9 1 0 Gaudium et spes, 10 Jn 10:10 Ibid. 10:7, Ibid. 10:9. Cf. Ps 23 28 - A. A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 418 your minds and hearts to the beauty of all t h a t God has made and to his special, personal love for each one of you. Young people of the world, hear his voice! Hear his voice and follow him! Only the Good Shepherd will lead you to the full t r u t h about Life. SECUNDA VIGILIA 1. At this point the young people gathered in Denver may ask: what is the Pope going to say about Life? My words will be a profession of the faith of Peter, the first Pope. My message can be none other than what has been handed on from the beginning, because it is not mine b u t the Good News of Jesus Christ himself. The New Testament présents Simon—whom Jesus called Peter, the Rock—as a vigorous, passionate disciple of Christ. But he also doubted and, at a decisive moment, he even denied t h a t he was a follower of Jesus. Yet, despite these human weaknesses, Peter was the first disciple to make a full public profession of faith in the Master. One day Jesus asked: "Who do you say t h a t I a m ? " And Peter answered: "You are the Christ, the Son of the Living G o d " . Beginning with Peter, the first apostolic witness, multitudes of witnesses, men and women, young and old, of every nation on earth, have proclaimed their faith in Jesus Christ, trae God and trae man, the Redeemer of man, the Lord of history, the Prince of Peace. Like Peter, they asked: "To whom shall we go? You have the words of eternai life". This evening we profess the same faith as Peter. We believe t h a t Jesus Christ has the words of Life, and t h a t he speaks those words to the Church, to ali who open their minds and hearts to him with faith and trust. 2. "I am the good shepherd. The good shepherd lays down his life for the sheep". Our first reflection is inspired by these words of Jesus in the Gospel of Saint John. The Good Shepherd lays down his life. Death assails Life. At the level of our human expérience, death is the enemy of life. It is an intruder who frustrâtes our natural desire to live. This is especially 11 12 13 11 1 2 13 Mt 16:16 Jn 6:68. Ibid. 10:11 Acta Ioannis Pauli Pp, II 419 obvious in the case of untimely or violent death, and most of all in the case of the killing of the innocent. It is not surprising then t h a t among the Ten Commandments the Lord of Life, the God of the Covenant, should have said on Mount Sinai: "You shall not kill". 14 The words "you shall not kill" were engraved on the tablets of the Covenant—on the stone tablets of the Law. But, even before that, this law was engraved on the human heart, in the sanctuary of every individual's conscience. In the Bible, the first to expérience the force of this law was Cain, who murdered his brother Abel. Immediately after his terrible crime, he felt the whole weight of having broken the commandment not to kill. Even though he tried to escape from the truth, saying: "Am I my brother's keeper?", the inner voice repeated over and over: "You are a murderer". The voice was his conscience, and it could not be silenced. 15 3. Avec le temps, les menaces contre la vie ne faiblissent pas. Elles prennent des dimensions énormes. Ce ne sont pas seulement des menaces venues de l'extérieur, des forces de la nature ou des « Cain » qui assassinent des « Abel »; non, ce sont des menaces programmées de manière scientifique et systématique. Le vingtième siècle aura été une époque d'attaques mas­ sives contre la vie, une interminable série de guerres et un massacre permanent de vies humaines innocentes. Les faux prophètes et les faux maîtres ont connu le plus grand succès. De la même manière, de faux modèles de progrès ont conduit à mettre en danger l'équilibre écologique de la terre. L'homme — fait à l'image et à la ressemblance du Créateur — était appelé à être le bon pasteur de l'en­ vironnement, cadre de son existence et de sa vie. C'est la charge qu'il a reçue depuis longtemps et que la famille humaine a assumée non sans succès tout au long de son histoire, jusqu'à une époque récente où l'homme est devenu lui-même le destructeur de son environnement naturel. Cela s'est déjà produit en certains lieux, ou c'est en train de se réaliser. Mais il y a davantage. Nous assistons aussi à la diffusion d'une menta­ lité de lutte contre la vie — une attitude d'hostilité à la vie — dans le sein maternel et à la vie dans ses dernières étapes. C'est au moment où la science et la médecine réussissent à avoir une plus grande capacité de veiller sur la santé et sur la vie que, précisément, les menaces contre la vie deviennent plus insidieuses. L'avortement et l'euthanasie — meurtre réel 14 15 Ex 20:13; cf. Mt 5:21. Gen 4:9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 420 d'un véritable être h u m a i n — sont revendiqués comme des « droits » et des solutions à des « problèmes », des problèmes individuels ou des problèmes de société. Le massacre des innocents n'est pas un acte moins pécheur ou moins destructeur parce qu'il est accompli de manière légale et scienti­ fique. Dans les métropoles modernes, la vie — premier don de Dieu et droit fondamental de chaque individu, base de tous les autres droits — est souvent traitée tout au plus comme une marchandise à organiser, à commercialiser et à manipuler à sa convenance. T u t t o questo avviene mentre Cristo il Buon Pastore, vuole che noi ab­ biamo la vita. Egli conosce ciò che minaccia la vita; sa riconoscere il lupo che arriva per rapire e disperdere le pecore. Egli sa individuare quanti ten­ tano di entrare nel gregge, ma sono ladri e mercenari. Si accorge di quanti giovani dissipano la loro esistenza fuggendo nell'irresponsabilità e nella falsità. Droga, abuso di sostanze alcooliche, pornografia e disordine sessuale, violenza: ecco alcuni gravi problemi che richiedono una seria ri­ sposta dalla società intera, in ogni Paese e a livello internazionale. Ma essi sono anche tragedie personali da affrontare con atti concreti interpersonali di amore e di solidarietà, grazie ad un grande rinnovamento della propria responsabilità personale davanti a Dio, davanti agli altri e davanti alla nostra stessa coscienza. Siamo i custodi dei nostri fratelli! 16 17 4. W h y do the consciences of young people not rebel against this situa­ tion, especially against the moral e vil which flows from personal choices? Why do so many acquiesce in attitudes and behavior which offend human dignity and disfigure the image of God in us? The normal thing would be for conscience to point out the mortai danger to the individuai and to humanity contained in the easy acceptance of evil and sin. And yet, it is not always so. Is it because conscience itself is losing the ability to distinguish good from evil? In a technological culture in which people are used to dominating mat­ ter, discovering its laws and mechanisms in order to transform it according to their wishes, the danger arises of also wanting to manipúlate conscience and its demands. In a culture which holds t h a t no universally valid truths are possible, nothing is absolute. Therefore, in the end—they say—objec­ tive goodness and evil no longer really matter. Good comes to mean what is pleasing or useful at a particular moment. Evil means what contradicts our subjective wishes. Each person can build a private system of values. 16 17 Cf Gv 10, 1.13 Cf. ibid. 4, 9,. Ada Ioannis Pauli Pp II 421 5. Young people, do not give in to this widespread false morality. Do not stille your conscience! Conscience is the most secret core and sanctuary of a person, where we are alone with God. "In the depths of his con­ science man detects a law which he does not impose upon himself, b u t which holds him to obédience". T h a t law is not an external human law, b u t the voice of God, calling us to free ourselves from the grip of evil dé­ sires and sin, and stimulating us to seek what is good and true. Only by listening to the voice of God in your most intimate being, and by acting in accordance with its directions, will you reach the freedom you yearn for. As Jesus said, only the t r u t h will make you free. And the t r u t h is not the fruit of each individual's imagination. God gave you intelligence to know the truth, and your will to achieve what is morally good. He has given you the light of conscience to guide your moral décisions, to love good and avoid evil. Moral truth is objective, and a properly formed conscience can perceive it. 18 19 20 But if conscience itself has been corrupted, how can it be restored? If conscience—which is light—no longer enlightens, how can we overeóme the moral darkness? Jesus says: "The eye is the body's lamp. If your eyes are good, your body will be fìlled with light; if your eyes are bad, your body will be in darkness. And if your light is darkness, how deep will the dark­ ness b e ! " . 21 But Jesus also says: "I am the light of the world. No follower of mine shall ever walk in darkness: no, he shall possess the light of life". If you follow Christ you will restore conscience to its rightful place and proper role, and you will be the light of the world, the sait of the e a r t h . 22 23 A re-birth of conscience must come from two sources: first, the effort to know objective t r u t h with certainty, including the t r u t h about God; and secondly, the light of faith in Jesus Christ, who alone has the words of Life. 6. Con el espléndido telón de fondo de las montañas del Colorado, con su aire puro que da paz y serenidad a la naturaleza, el alma se eleva es­ pontáneamente para cantar la alabanza del Creador: « ¡Oh Señor, Señor nuestro, qué glorioso tu nombre por toda la tierra! ». 24 18 19 2 0 21 2 2 2 3 2 4 Cf.. Gaudium et spes, 16.. Ibid. Cf.. Jn 8:32. i i i 6:22-23. Jn 8:12. Cf. Mt 5:13 Sal 8, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 422 Jóvenes peregrinos: ei mundo visible es como un mapa que señala el cielo, la morada eterna del Dios vivo. Aprendemos a ver al Creador con­ templando la belleza de sus criaturas. En este mundo resplandecen la bon­ dad, la sabiduría y el poder omnipotente de Dios. Y la inteligencia huma­ na, incluso después del pecado original —con tal que no esté ofuscada por el error o la pasión— puede descubrir la mano del Artista en las obras ma­ ravillosas que ha hecho. La razón puede conocer a Dios por medio del libro de la naturaleza: un Dios personal, infinitamente bueno, sabio, poderoso y eterno, que trasciende el mundo y, al mismo tiempo, está presente en lo más íntimo de sus criaturas. San Pablo escribe: « Porque lo invisible de Dios, desde la creación del mundo, se deja ver a la inteligencia a través de sus obras: su poder eterno y su divinidad ». 25 Jesús nos enseñó a ver la mano del Padre en la belleza de los lirios del campo, las aves del cielo, la noche estrellada, los campos maduros para la cosecha, los rostros de los niños y las necesidades del pobre y el humilde. Si observáis el universo con corazón puro, también vosotros ve­ réis el rostro de Dios, porque revela el misterio del amor providencial del Padre. 26 Los jóvenes son especialmente sensibles a la belleza de la naturaleza y su contemplación les inspira espiritualmente. Pero tiene que ser una con­ templación auténtica. Una contemplación que no revele el rostro de un Pa­ dre personal, inteligente, libre y amoroso, sino que llegue sólo a la figura oscura de una divinidad impersonal o fuerza cósmica, no es suficiente. No debemos confundir al Creador con su creación. La criatura no tiene vida por sí misma, sino por Dios. Al descubrir la grandeza de Dios, el hombre descubre la posición única que ocupa en el mundo visible: « Lo hiciste poco inferior a los ángeles, lo coronaste de gloria y dignidad; le diste el mando sobre las obras de tus manos, todo lo sometiste bajo sus pies ». Sí, la contemplación de la naturaleza no sólo revela al Creador, sino también el papel del ser humano en el mundo que ha creado. Con fe, revela la grandeza de nuestra dignidad como seres crea­ dos a su imagen. 27 Para tener vida y tenerla en abundancia, para restablecer la armonía original de la creación, debemos respetar esa imagen divina en toda la creación y, de modo especial, en la misma vida humana. 2 5 2 6 2 7 Rom 1, 20. Cf. Mt 5, 8. Sal 8, 6-7. Acta Ioannis Pauli Pp. II 423 7. When the light of faith pénétrâtes this naturai consciousness we reach a new certainty. The words of Christ ring out with utter truth: "I eame t h a t they might have life, and have it abundantly". Against ali the forces of death, in spite of ali the false teachers, Jesus Christ continues to offer humanity the only true and realistic hope. He is the world's true Shepherd. This is because he and the Father are o n e . In his divinity he is one with the Father; in his humanity he is one with us. 28 Because he took upon himself our human condition, Jesus Christ is able to communicate to all those who are united with him in Baptism the Life t h a t he has in himself. And because in the Trinity, Life is Love, the very love of God has been poured out into our hearts through the Holy Spirit who has been given to u s . Life and love are inseparable: the love of God for us, and the love we give in return—love of God and love of every brother and sister. This will be the thème of the last part of our reflection later this evening. 29 TERTIA VIGILIA Dear Young Pilgrims, 1. The Spirit has led you to Denver to fili you with new Life: to give you a stronger faith and hope and love. Everything in you—your mind and heart, will and freedom, gifts and talents—everything is being taken up by the Holy Spirit in order to make you "living stones" of the "spiritual house" which is the Church. This Church is inseparable from Jesus; he loves her as the Bridegroom loves the Bride. This Church today, in the United States and in ali the other countries from which you come, needs the affection and coopération of her young people, the hope of her future. In the Church each one has a role to play, and ali together we build up the one Body of Christ, the one People of God. 30 As the Third Millennium approaches, the Church knows t h a t the Good Shepherd continues, as always, to be the sure hope of humanity. Jesus Christ never ceases to be the "sheepgate". And despite the history of humanity's sins against life, he never ceases to repeat with the same vigor and love: "I carne t h a t they may have life, and have it a b u n d a n t l y " . 31 28 2 9 3 0 31 Cf. Cf. Cf. Jn Jn 17:22. Rom 5:5 1 Pt 2:5. 10:10. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 424 2. How is this possible? How can Christ give us Life if death forms p a r t of our earthly existence? How is it possible if "it is appointed t h a t human beings die once, and after this the judgment"? 32 Jesus himself provides the answer—and the answer is a supreme déc­ laration of Divine Love, a high-point of the Gospel révélation concerning God the Father's love for all of création. The answer is already présent in the parable of the Good Shepherd. Christ says: "The good shepherd lays down his life for the sheep". 33 Christ—the Good Shepherd is présent among us, among the peoples, nations, générations and races, as the One who "lays down his life for the sheep". W h a t is this but the greatest love? It was the death of the Innocent One: "The Son of Man is departing, as Scripture says of him, but woe to t h a t man by whom the Son of Man is b e t r a y e d " . Christ on the Cross stands as a sign of contradiction to every crime against the commandment not to kill. He offered his own life in sacrifice for the salvation of the world. No one takes t h a t human life from him, b u t he lays it down of his own accord. He has the power to lay it down and the power to take it up again. It was a true self-giving. It was a sublime act of freedom. 34 35 Yes, the Good Shepherd lays down his life. But only to take it up again. And in the new life of the Résurrection, he has become—in the words of Saint Paul—"a life-giving spirit", who can now bestow the gift of Life on all who believe in him. 36 37 Life laid down—Life taken up again—Life given. In him, we have t h a t Life which he has in the unity of the Father and of the Holy Spirit. If we believe in him. If we are one with him through love, remembering t h a t "whoever loves God must also love his b r o t h e r " . 38 3. Buen Pastor: El Padre te a m a porque das tu vida. El Padre te ama como el Hijo crucificado, porque vas a la muerte dando tu vida por nosotros. Y el Pa­ dre te ama, cuando vences la muerte con tu resurrección, revelando una vida indestructible. Tú eres la vida y, por tanto, el camino y la verdad de nuestra v i d a . 39 3 2 33 34 35 36 37 3 8 39 Heb 9:27. Jn 10:11. Mt 26:24. Cf. Jn 10:18. Cf. Jn 10:17. 1 Cor 15:45. U n 4:21. Cf. Jn 14, 6. Acta Ioannis Pauli Pp. II 425 Tú dijiste: « Yo soy el buen pastor; y conozco mis ovejas y las mías me conocen a mí, como me conoce el Padre y yo conozco a mi Padre ». Tú que conoces al P a d r e —el único Padre común de todos— sabes por qué te ama el P a d r e . Te ama porque das tu vida por cada uno. Cuando dices: « Doy la vida por mis ovejas », no excluyes a nadie. Viniste al mundo para abrazar a todos los hombres y reunir en uno a los hijos de toda la familia humana que estaban dispersos. Todavía hay muchos que no te conocen: « También tengo otras ovejas, que no son de este redil; también a ésas las tengo que conducir ». 40 4 1 42 43 44 4. Good Shepherd, teach the young people gathered here, teach the young people of the world, the meaning of "laying down" their lives through vocation and miss­ ion. J u s t as you sent the Apostles to preach the Gospel to the ends of the earth, so now challenge the youth of the Church to carry on the vast miss­ ion of making you known to ali those who have not yet heard of you! Give these young people the courage and generosity of the great missionaries of the past so that, through the witness of their faith and their solidarity with every brother and sister in need, the world may discover the Truth, the Goodness and the Beauty of the Life you alone can give. Teach the young people gathered in Denver to take your message of life and truth, of love and solidarity, to the heart of the modem metrópolis—to the heart of ali the problems which afflict the human family at the end of the twentieth Century. Teach these young people the proper use of their freedom. Teach them t h a t the greatest freedom is the füllest giving of themselves. Teach them the meaning of the Gospel words: "He who loses his life for my sake will f i n d it" 4 5 5. For all of this, Good Shepherd, we love you. The young people gathered in Denver love you because they love life, the gift of the Creator. They love their human life as the p a t h through this created world. They love life as a task and a vocation. And they love t h a t other Life which, through you, the Eternai Father has given us: the Life of God in us, your greatest gift to us. 4 0 41 42 43 44 45 Jn 10, 14-15 Cf. ibid. 10, 15. Cf ibid. 10, 17. Cf. ibid. 11, 52. Ibid, 10, 16. Mt 10:39. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 426 You are the Good Shepherd! And there is none other. You have come t h a t we may have Life—and t h a t we may have it abundantly. Life, not only on the human level, but in the measure of the Son—the Son in whom the Father is eternally pleased. Lord Jesus Christ, we thank you for having said: "I carne t h a t they may have life, and have it a b u n d a n t l y " . The young people of the Eighth World Youth Day thank you from their hearts. Maranathaf 46 Here, from Cherry Creek State Park in Denver, from this gathering of young people from ali over the world, we cry out: Maranaiha! "Come Lord J e s u s " . 47 IV Denverii, die Assumptionis Beatae Mariae Virginis habita.* "God who is mighty has done great things for m e " . 1 Beloved Young People and Dear Friends in Christ, 1. Today the Church fînds herself, with Mary, on the threshold of the house of Zechariah in Ain-Karim. With new life stirring within her, the Virgin of Nazareth hastened there, immediately after the Fiat of the Annunciation, to be of help to her cousin Elizabeth. It was Elizabeth who first recognized the "great things" which God was doing in Mary. Filled with the Holy Spirit, Elizabeth marvelled t h a t the mother of her Lord should come to her. With deep insight into the mystery, she declared: "Biest is she who believed t h a t the Lord's words to her would be fulfilled". With her soul full of humble gratitude to God, Mary replied with a hymn of praise: "God who is mighty has done great things for me and holy is his ñame". 2 3 4 46 47 Jn 10:10. Rev 22:20. * Die 15 m. Augusti a. 1993 Lk 1:49. Cf. ibid. 1:43. Ibid. 1:45. Ibid. 1:49. 1 2 3 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II 427 On this Feast the Church célébrâtes the culmination of the "great things" which God has done in Mary: her glorious Assumption into Heaven. And throughout the Church the same hymn of thanksgiving, the Magnificat, rings out as it did for the first time at Ain-Karim: All générations call you blessed. 5 2. Gathered at the foot of the Rocky Mountains, which remind us t h a t Jerusalem too was surrounded by hüls and t h a t Mary had gone up into those hüls, we are here to celebrate Mary's "going u p " to the heavenly Jerusalem, to the threshold of the eternai Temple of the Most Holy Trinity. Here in Denver, at the World Youth Day, the Catholic sons and daughters of America, together with others "from every tribe and tongue, people and nation", join all the générations since who have cried out: God has done great things for you, Mary—and for all of us, members of his pilgrim people! 6 7 8 9 With my heart full of praise for the Queen of Heaven, the sign of hope and source of comfort on our pilgrimage of faith to "the heavenly Jerusa­ lem", I greet all of you who are présent at this Solemn Liturgy. It is a pleasure for me to see so many priests, Religious and lay faithful from Denver, from the State of Colorado, from all parts of the United States, and from so many countries of the world, who have joined the young people of the World Youth Day to honor the definitive victory of grace in Mary, the Mother of the Redeemer. 10 2. The Eighth World Youth Day is a célébration of Life. This gathering has been the occasion of a serious reflection on the words of Jesus Christ: "I came t h a t they may have life, and have it a b u n d a n t l y " . Young people from every corner of the world, in ardent prayer you have opened your hearts to the t r u t h of Christ's promise of new Life. Through the Sacraments, especially Penance and the Eucharist, and by means of the unity and friendship created among so many, you have had a real and transforming expérience of the new Life which only Christ can give. You, young pilgrims, have also shown t h a t you understand t h a t Christ's gift of Life is not for you alone. You have become more conscious of your voca11 5 6 7 8 9 10 11 Cf. Lk 1:48. Cf Ps, 142:2, Cf. Lk 1:39. Rev. 5:9. Cf Lk. 1:49. Heb 12:22. Jn 10:10. 428 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tion and mission in the Church and in the world. For me, our meeting has been a deep and moving expérience of your faith in Christ, and I make my own the words of Saint Paul: "I have great confidence in you, I have great pride in you; I am filled with encouragement, I am overflowing with j o y " . These are not words of empty praise. I am confident t h a t you have grasped the scale of the challenge t h a t lies before you, and t h a t you will have the wisdom and courage to meet t h a t challenge. So much dépends on you. 12 3. This marvelous world—so loved by the Father t h a t he sent his only Son for its s a l v a t i o n — i s the theater of a never-ending battle being waged for our dignity and identity as free, spiritual beings. This struggle parallels the apocalyptic combat described in the First Reading of this Mass. Death battles against Life: a "culture of death" seeks to impose itself on our desire to live, and live to the full. There are those who reject the light of life, preferring "the fruitless works of darkness". Their harvest is injustice, discrimination, exploitation, deceit, violence. In every age, a measure of their apparent success is the death of the Innocents. In our own Century, as at no other time in history, the "culture of d e a t h " has assumed a social and institutional form of legality to justify the most hor­ rible crimes against humanity: génocide, "final solutions", "ethnie cleansings", and the massive "taking of lives of human beings even before they are born, or before they reach the natural point of d e a t h " . 13 14 15 Today's Reading from the Book of Révélation présents the Woman surrounded by hostile forces. The absolute nature of their attack is symbolized in the object of their evil intention: the Child, the symbol of new life. The " d r a g o n " , the "ruler of this world" and the "father of lies", relentlessly tries to eradicate from human hearts the sensé of gratitude and respect for the original, extraordinary and fundamental gift of God: human life itself. Today t h a t struggle has become increasingly direct. 16 17 18 4. Dear Friends, this gathering in Denver on the thème of Life should lead us to a deeper awareness of the internal contradiction présent in a p a r t of the culture of the modem "metrópolis". 12 13 1 4 15 16 17 18 2 Cor 7:4. Cf. Jn 3:11. Eph 5:11. Cf. Dominum et Vivificantem, 57. Rev 12:3. Jn 12:31. Ibid. 8:44. Acta Ioannis Pauli Pp. II 429 When the Founding Fathers of this great nation enshrined certain in­ alienable rights in the Constitution—and something similar exists in many countries and in many International Déclarations—they did so because they recognized the existence of a "law"—a series of rights and duties— engraved by the Creator on each person's heart and conscience. In much of contemporary thinking, any référence to a "law" guaranteed by the Creator is absent. There remains only each individual's choice of this or t h a t objective as convenient or useful in a given set of circumstances. No longer is anything considered intrinsically "good" and "universally binding". Rights are affìrmed but, because they are without any référ­ ence to an objective truth, they are deprived of any solid basis. Vast sectors of society are confused about what is right and what is wrong, and are at the mercy of those with the power to "create" opinion and impose it on others. 19 The family especially is under attack. And the sacred character of hu­ man life denied. Naturally, the weakest members of society are the most at risk: the unborn, children, the sick, the handicapped, the old, the poor and unemployed, the immigrant and refugee, the South of the world! 5. Young pilgrims, Christ needs you to enlighten the world and to show it the " p a t h to life". The challenge is to make the Church's "yes" to Life con­ crete and effective. The struggle will be long, and it needs each one of you. Place your intelligence, your talents, your enthusiasm, your compassion and your fortitude at the service of life! 20 Have no fear. The outcome of the battle for Life is already decided, even though the struggle goes on against great odds and with much suffering. This certainty is what the Second Reading declares: "Christ is now raised from the dead, the first fruits of those who have fallen asleep. ... so in Christ all will come to life again". The paradox of the Christian mes­ sage is this: Christ—the Head—has already conquered sin and death. Christ in his Body—the pilgrim People of God—continually suffers the onslaught of the Evil One and ali the evil which sinful humanity is capable of. 21 6. At this stage of history, the liberating message of the Gospel of Life has been p u t into your hands. And the mission of proclaiming it to the ends of the earth is now passing to your generation. Like the great Apostle 19 Cf. 20 Ps 16:11 1 Cor 15:20-22. 21 CONGRÉGATION FOR T H E DOCTRINE OF THE FAITH, Threats to Human Life, I, I I I . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 430 Paul, you too must feel the full urgency of the task: "Woe to me if I do not e v a n g e l i z e t Woe to you if you do not succeed in defending life. The Church needs your énergies, your enthusiasm, your youthful ideáis, in order to make the Gospel of Life penetrate the fabric of society, transforming people's hearts and the structures of society in order to create a civilization of true justice and love. Now more t h a n ever, in a world t h a t is often without light and without the courage of noble ideáis, people need the fresh, vital spirituality of the Gospel. 22 Do not be afraid to go out on the streets and into public places, like the first Apostles who preached Christ and the Good News of salvation in the squares of cities, towns and villages. This is no time to be ashamed of the Gospel. It is the time to preach it from the rooftops. Do not be afraid to break out of comfortable and routine modes of living, in order to take up the challenge of making Christ known in the modem "metrópolis". It is you who must "go out into the byroads" and invite everyone you meet to the banquet which God has prepared for his people. The Gospel must not be kept hidden because of fear or indifférence. It was never meant to be hidden away in private. It has to be put on a stand so t h a t people may see its light and give praise to our heavenly F a t h e r . 23 24 25 26 Jesus went in search of the men and women of his time. He engaged them in an open and truthful dialogue, whatever their condition. As the Good Samaritan of the human family, he came close to people to heal them of their sins and of the wounds which life inflicts, and to bring them back to the Father's house. Young people of World Youth Day, the Church asks you to go, in the power of the Holy Spirit, to those who are near and those who are far away. Share with them the freedom you have found in Christ. People thirst for genuine inner freedom. They yearn for the Life which Christ came to give in abundance. The world at the approach of a new millennium, for which the whole Church is preparing, is like a field ready for the harvest. Christ needs laborers ready to work in his vineyard. May you, the Catholic young people of the world, not fail him. In your hands, carry the Cross of Christ. On your lips, the words of Life. In your hearts, the saving grace of the Lord. 2 2 2 3 24 25 26 1 Cor 9:16. Cf. Rm 1:16. Cf. Mt 10:27. Ibid, 22:9. Cf. ibid 5:15-16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 431 7. At her Assumption, Mary was "taken up to Life" — body and soul. She is already a part of "the first fruits" of our Savior's redemptive Death and Résurrection. The Son took his human life from her; in return he gave her the fullness of communion in Divine Life. She is the only other being in whom the mystery has already been completely accomplished. In Mary the final victory of Life over death is already a reality. And, as the Second Vatican Council teaches: " I n the most holy Virgin the Church has already reached the perfection whereby she exists without spot or wrinkle". In and through the Church we too have hope of "an inheritance which is imperishable, undefiled, and unfading, kept in heaven for u s " . 27 28 29 You are blessed, O Mary! Mother of the Eternai Son born of your vir­ ghi womb, you are full of grace. You have received the abundance of L i f e as no one else among the descendants of Adam and Eve. As the most faithful "hearer of the W o r d " , you not only treasured and pondered this mystery in your h e a r t , but you observed it in your body and nourished it by the self-giving love with which you surrounded Jesus throughout his earthly life. As Mother of the Church, you guide us stili from your place in heaven and intercede for us. You lead us to Christ, "the Way, and the Truth, and the Life", and help us to increase in holiness by conquering sin. 30 31 32 33 34 35 8. The Liturgy présents you, Mary, as the Woman clothed with the s u n . But you are even more splendidly clothed with t h a t Divine Light which can become the Life of ali those created in the image and likeness of God himself: "this life was the light of the human race; the light shines in the darkness, and the darkness has not overeóme i t " . O woman clothed with the sun, the youth of the world greet you with so much love; they come to you with ali the courage of their young hearts. Denver has helped them to become more conscious of the Life which your Divine Son has brought. 36 37 27 28 2 9 3 0 31 32 33 34 35 3 6 37 1 Cor 15:20. Lumen gentium, 65. Cf. 1 Pt 1:4. Cf. Lk 1:28. Cf Jn 10:10. Cf. Lk 11:28. Cf. ibid. 2:19, 51. Jn 14:16. Cf. Lumen gentium, 65. Cf. Rv 12:1 Jn 1:4-5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 432 We are all witnesses of this. These young people now know t h a t Life is more powerful t h a n the forces of death; they know t h a t the Truth is more powerful t h a n darkness; t h a t Love is stronger t h a n d e a t h . 38 Your spirit rejoices, O Mary, and our spirit rejoices with you because the Mighty One has done great things for you and for us, —for all these young people gathered here in Denver—and holy is his name! His mercy is from age to age. We rejoice, Mary, we rejoice with you, Virgin assumed into heaven. The Lord has done great things for you! The Lord has done great things for us! Alleluia. Amen. 38 Cf. Song 6:8. Congregatio de Causis Sanctorum 433 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i ROMANA DECRETUM Beatificationis Ven. Servi Dei Hyacinthi Mariae Cormier, LXXVI Magistri Generalis Ordinis Fratrum Praedicatorum (1832-1916). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Hyacinthus Maria Cormier est Aureliae (Orléans) ortus die 8 mensis Decembris anno 1832. Anno 1856 est ordinatus sacerdos eodemque Ordinem F r a t r u m Praedicatorum ingressus, in quo diversis est muneribus functus, et supremo etiam Magistri Generalis (annis 1904-1916). Alter conditor fuit Congregationis Sororum Dominicanarum Tolosanarum ab Immaculata Conceptione et Congregationis Dominicanarum Auxitanarum a Sancta Catharina Senensi. Romae Pontificium Athenaeum Angeli­ cum instituit, quod nunc Pontificia Universitas a Sancto Thoma Aquinate appellatur. Ministerio praedicationis et spiritali moderationi fructuose se dedidit. Plures edidit libros naturae paedagogicae, asceticae atque hagio­ graphicae. Studia theologiae fovit et spiritale culturaeque sui Ordinis augmentum, in quo est magni habitus ob vitae sanctitatem, regiminis pru­ dentiam, caritatem in omnes, erga Ecclesiam, fratres sodales et animas amorem. Meritis ornatus et fama sanctitatis insignis Romae decessit die 17 mensis Decembris anno 1916. Canonizationis Causa inita est anno 1935. Rebus peractis iure statutis, pridie Idus Maias anno 1983 Summus Pontifex Ioannes Paulus II declara­ vit Patrem Hyacinthum Mariam Cormier heroum in modum virtutes théo­ logales, cardinales iisque adnexas coluisse. 29 - A A. S 434 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ad Venerabilis Servi Dei beatificationem obtinendam Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem permisit, anno 1955 p a t r a t a m et deprecationi adscriptam eiusdem Patris Cormier. Haec attinet ad P. Georgium Vesely, O. P., qui, post abolitionem civilem Ordinum religiosorum in Cechoslovachia, anno 1950 una cum fra­ tribus sodalibus in monasterium Zelivense, apud Pragam, in publicae cu­ stodiae campum m u t a t u m , relegatus est. Ibi, paulo post, ei diagnosis facta est de phthisi pulmonea cavearum, ex qua consanuit. Ad ulcus intestini duodeni curandum, quo iam inde ab anno 1936 laborabat, mense Iunio anno 1955 liquores in eum infusi sunt, non servatis tamen praeceptis de valetudine tuenda. Ex hac therapia orta est febris magna et abscessus in clunibus, qui die 3 mensis Iulii anno 1955 secti sunt et ex eis multum pus foetidum est egressum. Condicio séptica non solum non defecit, sed contra etiam in aliis corporis partibus apparuit; quam ob rem medici diagnosim fecerunt de gravi sepsi generali. Quodlibet artis medicinae remedium ineffi­ cax fuit. Infirmi condiciones gradatim in peius sunt mutatae, donec pro­ gnosis infausta est facta quoad vitam. Interim ipse Pater Vesely, fratres sodales et multi sacerdotes in monasterio Zelivensi custoditi invocare coe­ perunt Servi Dei Hyacinthi Mariae Cormier deprecationem. Mensis Augusti die 4, anno 1955, cum aegroti obitus subesse videbatur, eius condiciones celeriter meliores fieri coeptae sunt, ratione pro scientia inexplicabili. Inse­ quenti mense Decembri animadversum est sanationem esse perfectam. Propter difficultates in quibus tunc Cechoslovachia versabatur, proba­ tiones collectae sunt apud Romae Vicariatum per processum instructum anno 1969 ac rite validae agnitae decreto die 27 mensis Septembris anno 1991 promulgato. Nonis Novembribus anno 1992 sessio acta est Consilii Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, quod affirmavit diagno­ sim sic exprimi posse: « Gravis sepsis cum multiplicibus abscessus definitio­ nibus; syndrome nephrosica cum ingentibus oedematibus in persona parum nutrita cum antecedentibus phthisis pulmoneae cavearum et ulceris ». Idem Medicorum Consilium dixit inversionem processus clinici rapidam fuisse et sanationem progredientem, perfectam, mansuram, pro scientiae cognitionibus inexplicabilem. Pridie Idus Maias anno 1993 actus est Con­ sultorum Theologorum Congressus Peculiaris et die 19 mensis Octobris in­ sequentis Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Domino Hieronymo Grillo, Episcopo CentumcellarumTarquiniensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Congregatio de Causis Sanctorum 435 F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Servo Dei Hyacintho Maria Cormier, LXX VI Magistro Generali Ordinis Fratrum Prae­ dicatorum, videlicet de rapida inversione processus clinici ac progredienti, per­ fecta et mansura sanatione Patris Georgii Vesely, O. P., a « grave sepsi con loca­ lizzazioni ascessuali multiple, sindrome nefrosica con imponenti edemi in sogget­ to malnutrito con precedenti di tubercolosi polmonare cavitaria e di ulcera ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 8 S. ffl Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis II ROMANA DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Iosephinae Vannini, Fundatricis Congregationis Filiarum S. Camilli (1859-1911). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Dei Serva Iosephina Vannini in Urbe n a t a est die 7 mensis Iulii anno 1859. Adiuvante Reverendo P a t r e Ludovico Tezza, Procuratore Generali Ordinis Clericorum Regularium Ministrantium Infirmorum, Con­ gregationem Filiarum Sancti Camilli ad aegrotos adiuvandos condidit anno 436 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1892. Professione perpetua emissa, antistitae generalis munus ei creditum est, in quod valde incubuit cum prudentia atque amore sacrificii. Sororum institutioni spirituali earumque in arte medica profectui fovendo cum fer­ vore peculiari se dedicavit eisque perpetuum exemplum praestantium vir­ t u t u m praebuit. F a m a sanctitatis fruens, animam suam Deo reddidit die 23 mensis Februarii anno 1911. Canonizationis causa incepta, processus ordinarius informativus apud Vicariatum Urbis celebratus est anno 1955. Deinde, expletis investigatio­ nibus iure praescriptis, Summus Pontifex Ioannes Paulus II Servam Dei Matrem Iosephinam Vannini heroum in modum virtutes théologales, cardi­ nales iisque adnexas coluisse die 7 mensis Martii anno 1992 sollemniter declaravit. Praefatae Fundatricis beatificationem exspectans, haud multo ante Causae Postulatio assertam miram sanationem Congregationi de Causis Sanctorum examinandam misit, quae in civitate Bonaerensi evenit. Res ad mulierem Olgam Nuñez spectat, quae, 34 annos nata, ineunte anno 1958 ex capite valde laborare coeperat, qua de causa in nosocomium recepta est. Variis inquisitionibus factis, medici iudicium emiserunt eam tumore cerebrali affectam esse frontis ima in parte, linea media posito. Cuius inda­ gationis causa die 23 subsequentis mensis Iulii statuerunt medici necesse esse, ut sectio chirurgica fieret, id est sectio « craniectomia » nuncupata; qua re vera melanoma malignum necnon metastaticum dein patefactum est. Interea, quod tumor exstirpari non potuit, aliquot t a n t u m particulae detractae sunt, quibus biopsis fieret; unde iudicium clinicum verum qui­ dem apparuit. Exinde provisio infausta emissa fuit de brevitate vitae illius mulieris. Morbus cum ingravescens patuerit neque medicina iam multum valuerit, nonnullae Sancti Camilli Filiae preces novendiales, die 25 mensis Iulii Matri fundatrici adhibuerunt, cuius ipsius aliquae reliquiae capiti mu­ lieris Olgae Nuñez impositae sunt. Quattuor dies post, aegrotae status ita refici coeptus est, ut plenam quidem sanationem consecuta sit; quod scien­ tiis nequaquam explicari potuit. Ad eiusmodi eventum quod attinet, anno 1982 apud Curiam Bonaërensem processus canonicus celebratus est, qui decreto die 20 mensis Decem­ bris anno 1985 edito ratus habitus est. Consultatio medica Congregationis de Causis Sanctorum in consilio, quod die 16 mensis Martii anno 1993 pe­ ractum est, declaravit sanationem fuisse comparate velocem, completam, diuturnam, neque explicari posse pro humana huius temporis scientia. Die 4 mensis Iunii anno 1993 actus est Theologorum Consultorum Congressus Peculiaris; die 5 mensis Octobris subsequentis effecta est Sessio Ordinaria 437 Congregatio de Causis Sanctorum P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Angelo Pal­ mas, Archiepiscopo titulari Vibianensi. Et in utroque Coetu, sive Consulto­ rum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo consta­ ret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Serva Dei losephina Vannini, Fundatrice Congregationis Filiarum S. Camilli, videlicet de comparate rapida, completa et mansura sanatione mulieris Olgae Nuñez a « metastasi cerebrali ed ossee di melanoma accertato istologicamente a partenza occulta; sindrome neurologica ingravescente con emiparesi sinistra ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 83 S. £B Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis III ROMANA SEU LEODIEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Mariae a Iesu (in saec.: Aemiliae d'Ouitremont), Fundatricis Societatis Sororum a Maria Reparatrice (1818-1878). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. 438 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Maria « Christum concipiens, generans, aiens, in templo Patri sistens, Filioque suo in cruce morienti compatiens, operi Salvatoris singulari pror­ sus modo cooperata est, oboedientia, fide, spe et flagrante caritate, ad vitam animarum supernaturalem restaurandam » (CONC. OECUM. VAT. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 61). Exemplum secuta Beatae Virginis, Serva Dei Maria a Iesu naviter Chri­ sti regno aedifìcando cooperata est oboedientia caelestis Patris voluntati, amore in Iesum Salvatorem humili que et alacri servitio Ecclesiae praestito, cui novam dedit congregationem religiosam offensis contra Deum expiandis maloque hominum peccatis parto. Serva Dei orta est die 11 mensis Octobris anno 1818 in castello Wegimont dicto, apud Leodium sito, nunc in Belgio, a comitibus Aemilio d'Oultremont et Maria de Lierneux de Presles, qui eam solida imbuerant chri­ stiana educatione. A pueritia, amore Dei tracta, virtutes excoluit et pecu­ liarem pietatem erga Eucharistiam, Sacrum Iesu Cor et Virginem Mariam, quandam que animadvertit ad vitae consecrationem propensionem. Quam­ vis hanc vitam exoptaret, voluntati tamen parentum obtemperavit sicque, anno 1837, baroni Victorio Vanderlinden d'Hooghvorst nupsit, a quo duos habuit filios ac duas filias. Illis annis impensius deprecationi se dedidit et operibus caritatis, cum maritum haberet verum socium, qui eius christia­ nam curam communicabat. Vitae societatis participatio eam non avertit a summorum spiritus bonorum inquisitione et a coniunctione cum Domino, qui eius affectuum factus est caput eiusque fons laetitiae. Prompte et ge­ nerose vocationi divinae respondit, quae ei fugae mundi viam, paenitentiae et expiationis peccatorum hominum indicabat. Coniuge defuncto anno 1847, voto castitatis Deo se consecra vit ac diligenter in filiorum educatio­ nem incubuit. Eodem tempore fortius eius propositum fiebat omnia relin­ quendi, ut Dominum sequeretur et consolaretur. Qua re plus etiam a mun­ di vanitatibus est alienata, sumptuosas vestes deposuit pretiosaque monilia et acrius in deprecationem se immersit et in amorem piacularem. Cum Dei cognovit voluntatem in se, propinquorum tenaci repugnantia neglecta, Belgium reliquit cumque duabus filiabus sedem ac domicilium Lutetiae Pari­ siorum collocavit, ut novum conderet institutum religiosum, constans ex virginibus expiationi deditis culparum hominum peccatorum et Mariae imi­ tationi, Filii sociae in redemptionis opere. Patribus Societatis Iesu consilio adiuvantibus, qui iamdiu eius erant spiritales moderatores, die 21 mensis Decembris anno 1855 Societatem So­ rorum a Maria Reparatrice instituit, quae canonicam habuit approbatio­ nem ab episcopo Argentoratensi Calendis Maiis anno 1857, cum Serva Dei Congregatio de Causis Sanctorum 439 vestem religiosam cum primis sociis induit. Postero anno vota nuncupavit, quae usque ad mortem observavit diligenter, constanter ac perfecte. Anti­ stita Generalis studiose formationem Sororum curavit, quibus fidelitatem erga consecrationem, oboedientiam regulae, humilitatem et supernaturalem prudentiam inculcavit. Pari cum fervore sui Instituti direxit incrementum et diffusionem, novis apertis domibus in missionum terris (nempe in India, in Henoseos Insula, in Insula Mauriciana) et in pluribus Europaeis urbi­ bus, inter quas Roma, ubi anno 1876 domum principem collocavit. Dum fervide bono suae religiosae familiae prospiciebat, sua erga filios officia non neglexit et hoc ei solacio fuit, quod in sua Congregatione filias Olympiam et Margaritam accepit, quae libere se Deo consecraverunt, ásperas paren­ tum reprehensiones in eam convertentes. Forti animo harum falsarum in­ terpretationum et aliarum multarum acerbitatum crucem tulit, quae non parum contulerunt ad eam similiorem reddendam Christo atque in dono sui Deo dando et proximo perfectiorem. Difficultates et dolores ei attule­ runt etiam aliquae cooperatrices et praesertim Communitates Fernensis et Cordubensis atque Indicae, quae a Congregatione se disiunxerunt. Aliae doloris causae fuerunt mors Margaritae, gravis Olympiae morbus, fratris Caroli mors et acres magistri spiritus obiurgationes, qui eam rigide ac duriter moderatus est ad sui abnegationem. Ad haec omnia accesserunt aerum­ nae interiores et longa spiritus nox, quas accepit cum patientia ac divini auxilii fiducia, semper in sua vocatione firma et in voluntate Deo servien­ di, Ecclesiae et animis, omnibus viribus. In difficilioribus etiam casibus lu­ mine fidei et Dei voluntate sivit se duci, quae lex fuit suprema vitae eius et actionum. Evangelii doctrinam firmiter credebat et Ecclesiae magiste­ rium semperque caritatis ignem accensum tenebat per arctam coniunctio­ nem cum Christo, per eius Passionis contemplationem, piam Eucharistiae adorationem, deprecationem assiduam, religionem erga Sacrum Cor Iesu et Dei Matrem. Egregie misericordiae spiritalis et corporalis opera exercuit in pauperes, aegrotos, peccatores. Tamquam vera mater Sorores sodales dile­ xit et magnanimam se praebuit et ad veniam promptam in eos, qui diffi­ cultatum ac dolorum ei causa fuerunt. Actioni gratiae docilis, suam casti­ g a v a indolem natura mollem, fortem et imperiosam atque paenitentiam exercuit et continentiam. Magnae prudentiae fuit in vitae suae spiritalis re­ gimine suique Instituti; singularis fortitudinis in vocatione sequenda, in oboedientia Domino et ecclesiasticis auctoritatibus; perfectae iustitiae erga Deum et proximum. Per omnia temperans fuit, pauper et humilis. Paucis dici potest ea, amore mota Christi patientis, voluisse illum consolari vitae bonitate ac sanctitate et cotidiana sui ipsius oblatione. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 440 Cum mors eam deprehendit Florentiae fere ex improviso die 22 mensis Februarii anno 1 8 7 8 , in Belgium iter facientem, eius virtutum gradus iam multos annos eminens erat et solida atque diffusa sanctitatis fama, qua erat insignis. Quae fama progrediente tempore mansit, quapropter Episco­ pus Leodiensis anno 1 9 1 3 Causae canonizationis initium fecit celebratione processus informativi et postridie Calendas Iulias anno 1 9 4 1 post consuetas pervestigationes decretum promulgatum est super Causae introductione. Postea celebratus est processus apostolicus Romanus (annis 1 9 4 2 - 1 9 4 3 ) , cui additi sunt varii rogatoriales, quorum auctoritas est agnita anno 1 9 4 6 . Deinde, iuxta temporis illius praxim, inspectae sunt Servae Dei virtutes. Anno 1 9 5 2 acta est Congregatio Antepraeparatoria et anno 1 9 5 7 Congrega­ tio Praeparatoria. Fidei Promotor Generalis anno 1 9 5 8 « alias novas ani­ madversiones » exhibuit, quibus responsum est in Positione super virtuti­ bus, anno 1 9 8 9 vulgata. Prospero cum exitu die 25 mensis Maii anno 1 9 9 3 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris et die 16 subse­ quentis mensis Novembris Patres Cardinales et Episcopi, in Sessionem Or­ dinariam congregati, Causae Ponente Cardinali Eduardo Gagnon, confessi sunt Matrem Mariam a Iesu heroum more virtutes théologales, cardinales iisque adnexas observavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae a Iesu (in saec.: Aemiliae d'Oultremont), Fundatricis So­ cietatis Sororum a Maria Reparatrice, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 2 3 mensis Decembris A . D . 1 9 9 3 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Carnis Sanctorum 441 IV SANCTI IACOBI IN CHILE DECRETUM Beatificationis Ven. Servi Dei Alberti Hurtado Cruchaga, Sacerdotis professi Societatis Iesu (1901-1952). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Albertus H u r t a d o Cruchaga Vineae Maris ortus est, in Chile, die 22 mensis Ianuarii anno 1901. Doctoris gradum in iuris­ prudentia adeptus, Societatem Iesu ingressus est, in qua professionem reli­ giosam fecit die 15 mensis Augusti anno 1925. Sacerdos ordinatus anno 1933, S. Iacobi de Chile se dedidit religioni atque paedagogiae docendae ac pastorali ministerio, praesertim pro iuvenibus, pauperibus et operariis. Fuit etiam adiutor nationalis Actionis Catholicae. Pauperibus excipiendis et adiuvandis condidit Opus « El Hogar de Cris­ to », quod a Servo Dei cum cura rectum atque prudentia, multum est auctum et amplam explicavit beneficam et socialem navitatem. Pater Al­ bertus, verus homo Dei, alacrem et multiplicem suum aluit apostolatum impensa vita interiore, posita in fideli voluntatis Dei exsecutione. Sancte interiit die 18 mensis Augusti anno 1952. Canonizationis Causa inita est anno 1977, secundum normas M. P. Sanctitas clarior. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 21 mensis De­ cembris anno 1991 enuntiavit Patrem Albertum H u r t a d o Cruchaga he­ roum in modum coluisse virtutes théologales, cardinales iisque adnexas. Non multo ante S. Iacobi de Chile coniecta mira sanatio effecta erat, eius intercessioni tributa, quam Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum iudicandam subiecit ad beatificationem obtinendam. Sanatio attinet ad Mariam Aliciam Cabezas, triginta quattuor annos natam, quae die 25 mensis Iulii anno 1990 sensu frigoris in capite correpta est, vehe­ menti cephalaea, vomitione, convulsionum crisibus, quas sensus defectio sequebatur. Postquam est in valetudinarium deducta in statu veternoso gradus 3 1 (vel 4 ) Glasgow, est in ea reperta haematomatis sub cerebri 1 membrana praesentia ex haemorrhagia subaracnoide propter aneurysmatis 442 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale abruptionem. Aegrota interventui chirurgico subici non potuit ob condicio­ nes in quibus versabatur, sed est therapia intentiva curata. Prognosis facta est infausta quoad vitam. Condicio in deterius versa est ob peripneumoniam basalem dexteram et corruptionem viarum urinalium. Primis mensis Augusti diebus nova etiam supervenit haemorrhagia, quae aegrotae condi­ ciones universas difficiliores reddidit. Cum casus clinice irreversibilis visus esset ideoque desperatus, divinum auxilium est cum fiducia invocatum. Die 17 mensis Augusti perplures, qui Patris Alberti H u r t a d o Cruchaga sepulcrum adierant, palam eius deprecationem imploraverunt ut Mariae Aliciae sanationem consequerentur, cui traditae erant eiusdem Servi Dei reliquiae. Eodem die, tempore postmeridiano, cum sacra peregrinatio iam finem habebat, aegrota subito et pro scientia ratione inexplicabili animum linquentem revocavit et artuum recuperavit mobilitatem. Inopinatus hic profectus, intercessioni adscriptus Patris Alberti, possibilem reddidit inter­ ventum chirurgicum, quem perfecta et mansura sanitas est secuta. Huius eventus recognitio apud Curiam Sancti Iacobi in Chile est cele­ brata annis 1991-1992 et valida ex iure habita per decretum die 22 mensis Maii editum anno 1992. Consilium Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, in sessione acta die 10 mensis Februarii anno 1993, edixit sa­ nationem celerrimam fuisse, mansuram et secundum praesentes scientiae cognitiones inexplicabilem. Die 4 mensis Iunii eodem anno Congressus Pe­ culiaris est actus Consultorum Theologorum et die 9 subsequentis mensis Novembris P a t r u m Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Martínez Somalo. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de mi­ raculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus,infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Servo Dei Alberto Hurtado Cruchaga, Sacerdote professo Societatis Iesu, videlicet de celérrima et mansura sanatione Mariae Aliciae Cabezas ab « emorragia subaracnoidea recidivante da rottura di aneurisma del sifone della carotide destra, stato di coma, emiparesi sinistra complicata da polmonite basale destra ed in­ fezione urinaria ». Congregatio de Causis Sanctorum 443 Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 23 mensis Decembris A. D. 1993. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 83 S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis V T ARR ACONEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Mariae Antoniae a S. Petro (in saec.: Antoniae Paris i Riera), Fundatricis Congregationis Religiosarum a Maria Immaculata Missionariarum Claretianarum (1813-1885). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Catholici omnes ad perfectionem christianam tendere debent atque, pro sua quisque condicione, eniti ut Ecclesia, humilitatem et mortificationem Iesu in corpore suo portans, de die in diem mundetur et renovetur, donec Christus eam sibi exhibeat gloriosam, non habentem maculam aut rugam » (CONC. OECUM VAT. II, Decretum de Oecumenismo Unitatis redintegratio, 4). Verba haec Concilii Vaticani II esse possunt vitae atque navitatis Ser­ vae Dei Mariae Antoniae a Sancto Petro compendium, quae constanter ad perfectionem christianam tetendit ardenti que cum caritate et humilitate Ecclesiae renovationi se tradidit, perfectiorem exoptans Dei legis observan­ tiam ac paupertatis clarius exercitium. Serva Dei orta est die 28 mensis Iunii anno 1813 in parvo vico Vallmoll, intra fines Tarraconensis archidioecesis posito, quo mater eius Teresia Riera confugerat ut e militibus Napoleonis evaderet. Pater Franciscus Pa- 444 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ris mortuus erat mense ante quam filia nasceretur. Postquam Gallicae copiae discesserunt, familia ad domum Tarraconensem rediit. Ibi Antonia — hoc nomen ei inditum erat ad fontem baptismalem — infantiam et pueritiam egit egregie, rebus domesticis, deprecationi bonisque lectionibus dedita. I a m t u m evidentem ostendit propensionem ad silentium et medita­ tionem. Cum quattuordecim circiter erat annorum, inter missionem a Fra­ tribus Minoribus praedicatam, t a m magna in eius vita facta est mutatio, ut eam « conversionem » definierit. Castitatis perpetuae votum nuncupavit, desiderium concepit se Deo consecrandi et asperis se paenitentiis dedit. Anno 1841 Tarracone ingressa est Societatem Mariae et, propter leges civi­ les eius temporis, decem ferme annos obstricta est postulans manere. Illa aetate arcanas coepit percurrere vias contemplationis et coniunctionis cum Domino, a quo singulares gratias accipiebat. Vehemens in eius anima accensus est Ecclesiae amor, id temporis non paucis vexatae difficultatibus, statuitque vitae suae sanctitate et apostolatu eius restitutioni interesse. Intellexit etiam suum esse institutum religiosum condere « non doctrina novum, sed actione ». Permissu igitur confessorum et superiorum Societa­ tem Mariae reliquit et aliquanto post, cum nonnullis sociis Sanctum Iaco­ bum in Cuba est profecta, ut archiepiscopum Antonium Mariam Claret peteret, qui iam eius noverat consilium institutum apostolicum condendi, quod ex Evangelio viveret illudque omnes doceret creaturas. I t a nova reli­ giosa communitas initium habuit, quae, plena in paupertate, ad contem­ plationem se conferret et ad humanam christianamque puellarum educatio­ nem. Communitas est canonice instituta ab archiepiscopo Claret die 25 mensis Augusti anno 1855. Biduo post Conditrix, capto nomine Maria An­ tonia a Sancto Petro, vota suscepit sollemnia et paulo post a Sororibus so­ dalibus est antistita electa. Communitas, quae ex voluntate Sanctae Sedis est regulae benedictinae subiecta, exempli ac praeceptorum antistitae gra­ tia, rigidam observavit internam disciplinam et utilem explicavit pro puel­ lis Cubanis apostolatum. In Hispaniam revocata (anno 1859) a Sancto Antonio Maria Claret, qui interea confessor erat factus reginae Isabellae I I , cum cura ac prudentia incubuit in novitias Sororesque formandas, in domos condendas, quae sui iuris manserunt, donec anno 1922 factae sunt Congregatio cum votis sim­ plicibus cumque regimine centrali, quae nunc appellatur Congregatio Reli­ giosarum a Maria Immaculata Missionariarum Claretianarum. Hac in ope­ ra, quae tota ad Dei gloriam spectabat et ad Ecclesiae eiusque Instituti bonum, Serva Dei difficultates etiam subiit ac maerores, quae animo forti ac patienti plenaque Dei providentiae fiducia tulit. Rebus adversis externis Congregatio de Causis Sanctorum 445 adiunctae sunt acerbiores animae aegritudines, quae multum profuerunt ad illam purificandam provehendamque in Christi cognitione, amore et imita­ tione inque virtutum incremento, quas excellenter coluit, cum perseveran­ tia atque spiritali delectatione. Fides, spes et caritas erga Deum et proxi­ mum lucernae ardentes fuerunt, quae totam eius vitam, eius opera et scripta illustraverunt. Has aluit virtutes deprecatione continua, contempla­ tione, intima cum Domino iunctione, religione in Christi humanitatem, in Eucharistiam, Virginem Mariam; continentia, sui ipsius ac mundi rerum inanium contemptione. Semper voluntati Dei prompte oboedivit, omne vitavit vitii genus; nihil aliud cupivit, nisi Redemptorem consolari hominum peccatis offensum et praesertim suorum asseclarum infidelitate et neglegen­ tia. Quamvis caelitus gratiis specialibus luminibusque esset ornata, non hinc gloriata est, sed cum simplicitate ac docilitate superiorum ecclesiasti­ corum praeceptis se subiecit. Idcirco aequo animo accepit nec suum refor­ mationis Ecclesiae consilium probari, nec constitutiones quas pro suo Insti­ tuto praeparaverat. Non solum accepit et oboedivit, sed multo magis fecit: namque pura caritate impulsa, vitam suam devovit pro Ecclesia et cotidie omnique in casu in sua oblatione perseveravit, qualibet impensa, laeta se esse coniunctam divino Pastori, pro grege suo immolato. Egregie etiam prudentiam servavit in respondendo suae vocationi, in sui muneris exerci­ tio et in regenda Congregatione. Iusta fuit in omnes, temperans, pauper, casta et humilis. Sorores sodales et qui eam adibant, eius bonitatem, reli­ giosum fervorem, apostolicum ardorem admirabantur. Ideo, etiam viva, fa­ ma sanctitatis erat insignis. Post eius mortem, quae evenit in conventu loci Reus die 17 mensis Ianuarii anno 1885, singularium eius virtutum memoria viva mansit apud filias eius spiritales et apud populum, qui cum fiducia eius deprecationem invocabant. F a m a sanctitatis durante, Archiepiscopus Tarraconensis, anno 1968 ini­ tium fecit processus ordinarii informativi et anno 1982, ad normam M. P. Sanctitas clarior, decretum promulgavit de Causae introductione et proces­ sum cognitionalem celebrandum suscepit, cuius auctoritas probata est per decretum die 9 mensis Aprilis anno 1984 proditum. Exitu cum prospero die 17 mensis Octobris anno 1989 Congressus Consultorum Historicorum est actus et die 8 mensis Iunii anno 1993 Congressus Peculiaris Consulto­ rum Theologorum. Deinde Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordi­ naria habita die 9 mensis Novembris subsequentis, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Francisco Pironio, professi sunt Servam Dei Mariam Antoniam a S. Petro heroum in modum virtutes théologales, cardinales eisque adnexas coluisse. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 446 F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Antoniae a S. Petro (in saec.: Antoniae Paris i Riera), Fundatricis Congregationis Religiosarum a Maria Immaculata Missionaria­ rum Claretianarum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 2 3 mensis Decembris A . D . 1 9 9 3 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis VI TURONEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Mariae Poussepin, Fundatricis Sororum Caritatis Dominicanarum a Praesentatione S. Virginis (1653-1744). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria Poussepin in oppido Dourdan, quod ad dioecesim tunc Carnutensem (Chartres) pertinebat, die 14 mensis Octobris Congregatio de Causis Sanctorum 447 anno 1653 apud familiam satis locupletem n a t a est, a qua et in pauperes et in aegros amorem didicit. Domui suae pro rei necessitate subveniens, paternam industriae machinalis moderationem suscepit, quam magna cum peritia ac sedulitate pro operariis gessit. Congregationem Sororum Caritatis Dominicanarum a Praesentatione S. Virginis ad iuventutem instituendam aegrosque adiuvandos condidit. F a m a sanctitatis cum clara esset, anno 1744 obdormivit in Domino die 24 mensis Ianuarii. Causa canonizationis inita est celebratione ordinarii processus informa­ tivi anno 1911. Deinde, Causa introducta, processus apostolicus est subse­ cutus. Suetis investigationibus prospere expletis, Summus Pontifex Ioannes Paulus II Servam Dei Mariam Poussepin heroum in modum virtutes théo­ logales, cardinales iisque adnexas excoluisse sollemniter declaravit die 21 mensis Decembris, anno 1991. Coram in oculis beatificationem habens, Postulator Causae magno ex numero miraculorum, quae Venerabili Servae Dei adsignanda videbantur, unum inter septem praesertim ad normas legis inquisita, elegit atque Congregationi de Causis Sanctorum iudicandum commisit. De puella age­ batur nomine Carola Laniol, quae, 21 annos nata, dum apud valetudinarium in loco Beaugency situm (in regione videlicet Loiret) ministra aegro­ tis prospiciebat, die 21 mensis Iulii anno 1911 valetudinis incommodo, ce­ falalgia, my algia febribusque affici coepta est. Quibus deinceps et plura addita sunt indicia, quae decoctionis organorum, cutis et mucosarum necnon praecipui nervorum systematis quidem sunt propria. Repertumque est eiusmodi febrim typho tribuendam esse, quod et seri recognitione confirmatum est. Quod viginti post diebus aegra iam duriore defatigatione affligebatur, decimo autem die mensis Augusti ob dolores abdominales gravioremque febrim collapsa est, tunc coniectura facta est de sanguine ex extis erupto. Condiciones igitur in peius versae erant ac medici provisio­ nem emiserunt infaustam de brevitate vitae eius, qua ipsa de causa Unc­ tionis Sacramentum puellae infirmae est ministratum. At interea Sorores Caritatis Dominicanae a Praesentatione S. Virginis curam memorati valetudinarii agentes, secundas preces novendiales Deo adhibere coeperunt die 9 mensis Augusti, ut auxiliante Matre Maria Poussepin sanationem illius Carolae ab eo impetrarent. Imaginem Servae Dei, cuius intercessio­ nem aegrota ipsa petiverat, eius ipsius capiti supposuerunt die 11 post meridiem. Ineunte die 12 mensis Augusti, quod scientiarum ratione expli­ cari nequit, Carola, quae imminenti iam morti destinata visa erat, salutem necopinate ac ita perfecte recuperavit ut nec convalescendi tempus successerit. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 448 Cuius eventus testimonia iuris collecta sunt apud Curiam Turonensem processu ordinario informativo (annis 1 9 1 1 - 1 9 1 3 celebrato) et processu apo­ stolico super virtutibus (annis 1 9 2 6 - 1 9 2 7 habito) ipsoque processu ad hoc instituto (anno 1 9 3 1 celebrato), quorum auctoritas atque vis Decreto, quod die 22 mensis Novembris editum est anno 1 9 9 1 , iure probatae sunt. Consi­ lium medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, quod sanationem perscrutatum est in sessione acta die 17 mensis Decembris anno 1 9 9 2 , eandem subitaneam fuisse, plenam, mansuram confirmavit, quae pro huius aetatis scientia explicari nequit. Die 14 mensis Maii anno 1 9 9 3 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris et die 5 mensis Octobris subsequentis P a t r u m Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordina­ ria, Causae Ponente Exc.mo Domino Angelo Palmas, Archiepiscopo titulari Vibianensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Serva Dei Maria Poussepin, Fundatrice Sororum Caritatis Dominicanarum a Praesen­ tatione S. Virginis, videlicet de subitanea, perfecta et mansura sanatione Carolae Laniol a «febbre tifoide complicata da shock settico ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 2 3 mensis Decembris A . D . 1 9 9 3 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. & S. 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 449 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 22 Martii 1994. — Cathedrali Ecclesiae Birminghamiensi, Exc.mum P. D. Davidem Eduardum Foley, hactenus Episcopum titularem Octabensem et Auxiliarem dioecesis Richmondiensis. die 23 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Gummitanae in Byzacena R. D. Iosephum Clementem Weber, e clero Portalegrensi in Brasilia, quem deputavit Auxiliarem Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Arassatubensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Iosephum Carolum Castanho de Almeida, hactenus Episcopum dioecesis Itumbiarensis. die 25 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Iomnitensi R. D. Armandum Brambilla, paroeciae S. Cyrilli in Urbe curionem, quem deputavit Em.mi Camilli S.R.E. Cardinalis Ruini, vicaria potestate Urbis Antistitis, Auxiliarem. die 30 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Vilcanniensi-Forbesinae, Exc.mum P. D. Barrium F. Collins, e clero archidioecesis Sydneyensis. die 5 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Lubbokensi, Exc.mum P. D. Placidum Rodríguez, C M . F . , hactenus Episcopum titularem Fortisventurae et Auxiliarem archidioecesis Chicagiensis. — Cathedrali Ecclesiae Bellomontensi, Exc.mum P. D. Iosephum A. Galante, hactenus Episcopum titularem Equiliensem et Auxiliarem archi­ dioecesis Sancti Antonii. die 6 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Flenucletensi R. D. Ioan­ nem Braz De Aviz, paroeciae cathedralis Apucaranensis curionem, quem deputavit Auxiliarem Archiepiscopi Victoriensis Spiritus Sancti. 10 - A A. S 450 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 7 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Novoraniensi, R. D. Marium An­ tonium Cargnello, hactenus rectorem cursus propaedeutici Seminarii Caia­ marcensis. die 8 Aprilis. — Archiepiscopali Ecclesiae Albae Iuliensi Exc.mum P. D. Georgium Nicolaum Jakubinyi, hactenus Episcopum titularem Aquaeregiensem et Administratorem dioecesanum eiusdem archidioecesis. die 16 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Avissensi R. D. P e t r u m Jarecki, professorem Sociologiae in Seminario maiore Varsaviensis archi­ dioecesis, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 18 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Castrensi Galbae R. D. Ladislaum Biró, curionem paroeciae cathedralis Quinque Ecclesiensis dioe­ cesis, quem deputavit Auxiliarem Colocensis-Kecskemetensis archidioecesis. — Metropolitanae Ecclesiae Panamensi, Exc.mum P. D. Iosephum Di­ m a n i Cedeño Delgado, hactenus Episcopum Sancti Iacobi Veraguensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Sebargensi R. D. Casparem Ladocsi, professorem Theologiae in Seminario maiore Strigoniensis-Budapestinensis archidioecesis, quem deputavit Ordinarium Militarem in Hungaria. NOMINATIO Lato decreto a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . II per Apostolicas sub plumbo Litteras nominavit: die 31 Martii 1994. — Episcopum Coadiutorem Ecclesiae Sancti Mi­ chaelis Exc.mum P. D. Abelardum Franciscum Silva, hactenus Episcopum Sancti Rochi. Diarium Romanae Curiae 451 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Sabato, 9 Aprile 1 9 9 4 , S. E. il Signor Luis ALBERTO HERRERA, Presidente della Repubblica dell'Uruguay. Sabato, 9 Aprile 1 9 9 4 , S. E. il Signor nistro della Cultura della Francia. LACALLE JACQUES TOUBON, Sabato, 23 Aprile 1 9 9 4 , S. E. il Signor Ministro degli Affari Esteri del Panama. Mi- JOSÉ RAÚL MULINO, Sabato 26 Marzo 1994, si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. Lunedì 11 Aprile 1994, alla presenza del Santo Padre, hanno avuto inizio le Congregazioni Generali dell'Assemblea speciale per l'Africa del Sinodo dei Vescovi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 9 aprile 23 » 1994. S. E. mons. Mariano Oles, Arcivescovo tit. di Raziaría, Nun­ zio Apostolico in Kazakhstan, Kyrgystan ed Uzbe­ kistan. » S. E. mons. Fortunato Baldelli, Arcivescovo tit. di Bevagna, Nunzio Apostolico in Perà. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 452 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 7 febbraio 1994. Mons. Mario Zenari, Rappresentante Permanente della Santa Se­ de presso l'Agenzia Internazionale dell'Energia Atomi­ ca, Osservatore Permanente della Santa Sede presso l'Organizzazione delle Nazioni Unite per lo Sviluppo Industriale e presso l'Ufficio delle Nazioni Unite e Capo della Delegazione della Santa Sede presso le Isti­ tuzioni della Conferenza sulla Sicurezza e Cooperazio­ ne in Europa a Vienna. Il sac. Paul Sayah, Consultore del Pontificio Consiglio per il 15 » » 7 marzo » 8 aprile » L'Em.mo Signor Cardinale Bernardin Gantin, Prefetto della Congregazione per i Vescovi e Presidente della Pontifi­ cia Commissione per l'America Latina «iuxta vigentes normas ». L'Em.mo Signor Cardinale Roger Etchegaray, Presidente dei Pontifici Consigli della Giustizia e della Pace e « Cor Unum » « iuxta vigentes normas ». L'Em.mo Signor Cardinale Eduardo Francisco Pironio, Presi­ » » » » » » 9 » » » » » 13 » » Dialogo Inter-Religioso. S. E. mons. Ugo Donato Bianchi, Arcivescovo di Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado; i padri Ferruccio Pascual Basso, O.P., Victor Francisco X. Feytor Pinto, Con­ sultori del Pontificio Consiglio della Pastorale per gli Operatori Sanitari. dente del Pontificio Consiglio per i Laici « iuxta vi­ gentes normas ». Mons. Diarmuid Martin, Segretario del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace « ad quinquennium ». Mons. Giampaolo Crepaldi, Sotto-Segretario del Pontificio Con­ siglio della Giustizia e della Pace « ad quinquen­ nium ». I padri Benito Gangoiti, O.P., e Mario Carlo Cicconetti, 0. Carm., Giudici esterni del Tribunale d'Appello del Vicariato di Roma « ad quinquennium ». Protonotari Apostolici soprannumerari: 4 settembre 1993. Mons. Joseph Charles Shenrock (Trenton). 9 12 » » » » Mons. Reinaldo Iriarte Ríos (Barranquilla). Mons. Guido Terranova (Salerno-Campagna-Acerno). 20 18 » ottobre » » Mons. Rosvaldo Renzi (Terni-Narni-Amelia). Mons. Abílio Ferreira da Nova (Säo Sebastiäo do Rio de Janeiro). Diarium Romanae Curiae 23 ottobre 1993. Mons. William A. Varvaro (Brooklyn). » » » Mons. Georg Ratzinger (München und Freising). » » » Mons. Guido Marchetti (Ravenna-Cervia). 18 novembre » Mons. Gerald Chidgey (Cardiff). 23 novembre » Mons. Franco Tantardini (Cremona). 6 dicembre » Mons. Dante Benazzi (Bologna). » » » Mons. Ernesto Vecchi (Bologna). » » » Mons. Claudio Baggini (Lodi). » » » Mons. Vittorio Palestro (Sassari). 17 » » Mons. Salvatore Ferrandu (Sassari). 18 » » Mons. Stanislaw Bartoszewski (Sandomierz). » » » Mons. Ignacy Ziembicki (Sandomierz). Prelati d'onore di Sua Santità: 17 luglio 1993. Mons. Bruno Musare (Otranto). » » » Mons. Pierre Pham Van Thuong (Phú Cuong). » » » Mons. Ciro Bovenzi (Teano-Calvi). 27 agosto » Mons. Agatino Caruso (Catania). » » » Mons. Salvatore Consoli (Catania). » » » Mons. Stanislaw Swierczyñski (Katowice). » » » Mons. Nicola Bonomo (Roma). 4 settembre » Mons. Anthony Lawrence Capitani (Trenton). » » » Mons. Samuel Cari Constance (Trenton). » » » Mons. William John Dailey (Trenton). » » » Mons. James Harold Dubell (Trenton). » » » Mons. Joseph Lawrence Ferrante (Trenton). » » » Mons. John Joseph Gibbons (Trenton). » » » Mons. Martin Michael Komosinski (Trenton). » » » Mons. James Joseph McGovern (Trenton). » » » Mons. Walter Edward Nolan (Trenton). » » » Mons. Hugh F. Ronan (Trenton). » » » Mons. Edward Daniel Strano (Trenton). » » » Mons. Michael Joseph Walsh (Trenton). 12 » » Mons. Joseph Creegan (Dunkeld). » » » Mons. Hugh Francis Mclnally (Dunkeld). » » » Mons. Hermann Weber (Köln). » » » Mons. John Raymond Noel Mullin (Lancaster). » » » Mons. Johann Hillreiner (München und Freising). » » » Mons. Battista Mutti (Rottenburg-Stuttgart). 20 » » Mons. Antonio D'Urso (Napoli). » » » Mons. Aleksander Franciszek Klos (Pelplin). » » » Mons. Jean Milet (Sens). 8 ottobre » Mons. George W. Tribou (Little Rock). » » » Mons. Michael J. Alliegro (Metuchen). 453 454 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8 ottobre 1993. Mons. William Benwell (Metuchen). » » » Mons. William R. Capano (Metuchen). » » » Mons. Michael J. Cashman (Metuchen). » » » Mons. Anthony J. Gambino (Metuchen). 16 » » Mons. Vicente Justiniano Coronel Argudo (Portoviejo). » » » Mons. Miguel Boris Feme Luzar (Portoviejo). » » » Mons. John Mervar Makovek (Portoviejo). » » » Mons. Emilio Palcic Misic (Portoviejo). » » » Mons. Wenceslao Rijavek Podgornik (Portoviejo). 21 » » Mons. George Mifsud (Akka dei Greci Melkiti). » » » Mons. Edoardo Menichelli (Camerino-San Severino Marche). » » » Mons. Rolando Magnani (Città di Castello). » » » Mons. Michel Berger (Digne). » » » Mons. Lucian Lamza (Fulda). 22 » » Mons. Gérard Hartmann (Tours). » » » Mons. Marc Nambrard (Tours). 23 » » Mons. Ferenc Benkovich (Gyôr). » » » Mons. Reith Barltrop (Westminster). » » » Mons. George Stack (Westminster). 25 » » Mons. Stanislaw Rylko (Krakow). » » » Mons. Henryk JózefNowacki (Tarnów). 26 » » Mons. Arthur James Amos (Pensacola-Tallahassee). 1 novembre » Mons. Johann Paarhammer (Salzburg). » » » Mons. John P. Shine (Waterford and Lismore). 10 » » Mons. Thomas Joseph Birch (Allentown). » » » Mons. John Gregory Chizmar (Allentown). » » » Mons. John George Engler (Allentown). » » » Mons. Gerald Edward Gobitas (Allentown). » » » Mons. Robert Francis Rozel (Allentown). » » » Mons. Walter Terrence Scheaffer (Allentown). » » » Mons. Joseph Raymond Sobiesiak (Allentown). » » » Mons. Robert James Wargo (Allentown). » » » Mons. Antoni Bañkowski (Grodno). » » » Mons. Boleslaw Gawrychowski (Grodno). 18 » » Mons. Kieran Heskin (Leeds). » » » Mons. Marian Stasiak (Lublin). » » » Mons. Antonin Béai (Lyon). » » » Mons. Paul Guay (Trois-Rivières). » » » Mons. Claude Thompson (Trois-Rivières). 19 » » Mons. Jan Bielaszewski (Lublin). 23 » » Mons. Patrick Earley (Ardagh and Clonmacnois). » » » Mons. Paolo Antonini (Cremona). » » » Mons. Angelo Bornati (Cremona). » » » Mons. Ernesto Cappellini (Cremona). » » » Mons. Vittorio Formento (Cremona). » » » Mons. Franco Robusti (Cremona). » » » Mons. Rino Stellardi (Cremona). » » » Mons. Carlo Valli (Cremona). » » » Mons. Juan Luis Bernaldo Lasa (Opus Dei). Diarium Romanae Curiae 455 23 novembre 1993. Mons. Ernst Burkhart (Opus Dei). » » » Mons. Gregory Haddock (Opus Dei). » » » Mons. José Luis Illanes Maestre (Opus Dei). » » » Mons. José Luis López-Jurado Escribano (Opus Dei). » » » Mons. Renato Mariani (Opus Dei). » » » Mons. Pedro Rodríguez García (Opus Dei). » » » Mons. Bernhard Rah (Rottenburg-Stuttgart). 30 » » Mons. Jean-Marie Tran Van Hien-Minh (Bui Chu). » » » Mons. Temistocle De Leo (Lecce). » » » Mons. Clemente Martín y Muñoz (Madrid). » » » Mons. Abelardo Benítez de León (Menorca). » » » Mons. Salvatore Ardesini Andolfí (Napoli). » » » Mons. Federico Suárez Verdaguer (Opus Dei). » » » Mons. John P. Corcoran (Salford). 6 dicembre » Mons. József Váradi (Debrecen-Nyíregyháza). » » » Mons. John Fleming (Limerick). 12 » » Mons. Luigi Moretti (Roma). 14 » » Mons. Jean-Marie-Marcel Onfroy (Sées). 17 » » Mons. Miguel Huguet Ameller (Avila). » » » Mons. José Antonio Almandoz Garmendía (San Sebastián). » » » Mons. Giuliano Gallorini (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino). 18 » » Mons. Pedro Julián Viia Duffy (Tacna y Moquegua). 19 » » Mons. Emmanuel-Mathieu Metuolé Dabiré Ruu-ku-Yaar (Diébougou). 21 » » Mons. Mato Zovkic (Vrhbosna). Cappellani di Sua Santità: 29 marzo 1992. Il sac. Vincenzo Di Meo (Latina-Terracina-Sezze-Priverno). 24 settembre » Il sac. John Gordon Johnson (Columbus). 27 agosto 1993. Il sac. Armando Brambilla (Bergamo). » » » Il sac. Piero Coda (Frascati). » » » Il sac. Guido Mazzotta (Lamezia Terme). » » » Il sac. Angelo Bergamaschi (Novara). » » » Il sac. Gino Amicarelli (Roma). » » » Il sac. Manlio Asta (Roma). » » » Il sac. Franco Cece (Roma). » » » Il sac. Roberto De Odorico (Roma). » » » Il sac. Marco Frisina (Roma). » » » Il sac. Marcello Giannini (Roma). » » » Il sac. Lorenzo Leuzzi (Roma). » » » Il sac. Gianfranco Martella (Roma). » » » Il sac. Fabio Paglioni (Roma). » » » Il sac. Mario Quagliozzi (Roma). » » » Il sac. Luigi Retrosi (Roma). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 456 1993. II sac. » II sac. » » » II sac. » II sac. 4 settembre » » II sac. » » » » II sac. » » » II sac. » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. » 12 II sac. » » II sac. » » II sac. 20 II sac. 1 ottobre » » » II sac. » II sac. » 4 » » » II sac. » » II sac. 8 » II sac. » » » II sac. » » » » II sac. » » » II sac. II sac. » » » II sac. 16 » » II sac. 20 » » » II sac. » » II sac. 21 » » II sac. » » II sac. II sac. » » » 22 II sac. » » II sac. » » » II sac. II sac. » » » II sac. » » II sac. » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. » » II sac. 23 » » » II sac. » » » II sac. » 1 novembre II sac. » » II sac. 10 » » » II sac. » » II sac. » » II sac. » » II sac. 27 agosto » » Vittorio Taddei (Roma). Benedetto Tuzia (Roma). Lorenzo Vecchiarelli (Roma). Angelo Mariani (L'Aquila). Filippo Murri (L'Aquila). Luca Nardis (L'Aquila). Giuseppe Romagnoli (L'Aquila). Edward James Arnister (Trenton). Sean Patrick Flynn (Trenton). John W. Russo (Trenton). Johannes Bastgen (Köln). Heiner Koch (Köln). Aleksander Marian Radecki (Wroclaw). Marian Buczek (Zamosc-Lubaczów). Bronislaw Gwózdz (Zamosc-Lubaczów) Miroslaw Dudek (Stockholm). Jan Erik Smith (Stockholm). Jonas Balciünas (Panevèzys). Klemensas Gutauskas (Panevèzys). Petras Kuzmickas (Panevèzys). Jonas Kauneckas (Telsiai). Tadas Poska (Telsiai). Petras Puzaras (Telsiai). Gioacchino Bella (Rieti). Luigi Lojali (Terni-Narni-Amelia). Antonio Maniero (Terni-Narni-Amelia). Paul Ouédraogo (Bobo-Dioulasso). Cesare Pazzagli (Città di Castello). Ferdinando Rosmini (Città di Castello). Maximilian Gierl (Regensburg). Josef Winfried Herweg (Köln). Heinz-Manfred Jansen (Köln). Marek Józef Adaszek (Legnica). Tadeusz Jurek (Legnica). Ludwik Rosmidek (Legnica). Józef Marian Lisowski (Legnica). Wieslaw Migdal (Legnica). Stefan Regmunt (Legnica). Walenty Kazimierz Szalçga (Legnica). Karel Kulhánek (Litomërice). Bernhard Joseph Stodt (Köln). Modesto Candela (Mondovì). Ugo Salvatori (Ravenna-Cervia). Joäo Batista Lima (Estancia). William Francis Baver (Allentown). Edward John Coyle (Allentown). Josef Heissenberger (Eisenstadt). Josef Mikovits (Eisenstadt). Ernst Pöschl (Eisenstadt). Diarium Romanae Curiae 10 novembre 1993. Il sac. Andrea Oberto (Ivrea). » » » Il sac. Lorenzo Patrito (Ivrea). » » » Il sac. Mieczyslaw Edward Dworakowski (Lomza). » » » Il sac. Witold Jemielity (Lomza). » » » Il sac. Piotr Lada (Lomza). » » » Il sac. Stanislaw Lupiñski (Lomza). » » » Il sac. Antoni S. Czarnecki (Lomza). » » » Il sac. Józef Nowakowski (Torun). » » » Il sac. Zdzislaw Wyrowiñski (Toruñ). » » » Il sac. Krzysztof Kilarski (Wroclaw). 18 » » Il sac. Antonio S. Dumaual (Balanga). » » » Il sac. Amando M. Morales (Balanga). » » » Il sac. Victor D. Ocampo (Balanga). » » » Il sac. Giovanni Cenami (Frosinone-Veroli-Ferentino). » » » Il sac. Pietro Cerniglia (Latina-Terracina-Sezze-Priverno). » » » Il sac. Vito Bartolini (Volterra). 19 » » Il sac. Jan Romeo Pawlowski (Gniezno). » » » Il sac. Grzegorz Erlebach (Opole). 23 » » Il sac. Lisetto Bottino (Milano). » » » Il sac. Angelo Brizzolani (Milano). » » » Il sac. Celso Elli (Milano). » » » Il sac. Attilio Grassi (Milano). » » » Il sac. Ugo Mocchetti (Milano). » » » Il sac. Pedro Barreto Celestino (Opus Dei). » » » Il sac. Carlos José Errázuriz Mackenna (Opus Dei). » » » Il sac. Javier García de Cárdenas (Opus Dei). 30 » » Il sac. Giuseppe Metrango lo (Lecce). » » » Il sac. Angelo Magni (Milano). » » » Il sac. Elias Gómez Martínez (Tampico). » » » Il sac. Ryszard Józef Lapiñski (Warszawa-Praga). » » » Il sac. Wieslaw Daniel Nowosielski (Warszawa-Praga). 6 dicembre » Il sac. Xavier Désiré (Angers). » » » Il sac. Angelo Carboni (Bologna). » » » Il sac. Francesco Finelli (Bologna). » » » Il sac. Giuseppe Lanzoni (Bologna). » » » Il sac. Celso Ligabue (Bologna). » » » Il sac. Domenico Nucci (Bologna). » » » Il sac. Roberto Tassinari (Bologna). » » » Il sac. Celso Antonio de Almeida (Limeira). 12 » » Il sac. Levy de Paula Figueira (Caratinga). 18 » » Il sac. Ludwik Bielawski (Sandomierz). » » » Il sac. Tadeusz Lutkowski (Sandomierz). » » » Il sac. Czeslaw Przewlocki (Sandomierz). » » » Il sac. Giovanni Di Placido (Sulmona-Valva). » » » Il sac. Camillo Lombardi (Sulmona-Valva). » » » Il sac. Eulo Tarullo (Sulmona-Valva). » » » Il sac. Vincenzo Volpe (Sulmona-Val va). 21 » » Il sac. William V. Millea (Bridgeport). 26 » » Il sac. Sandro Panizzolo (Padova). 457 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale 458 ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: Il Collare dell'Ordine Piano: 3 dicembre 1993. A S. E. il sig. Carlos Saúl Menem, Presidente della Repubblica Argentina. La Gran Croce dell'Ordine Piano: 25 settembre 1993. A S. E. il sig. Edilberto Moreno Peña (Venezuela). 16 ottobre » A S. E. il sig. Alf Cornelius Jönsson (Danimarca). » » » A S. E. il sig. Oscar S. Villadolid (Filippine). » » » A S. E. il sig. René Ala (Francia). » » )> A S. E. il sig. Hans-Joachim Hallier (Germania). » » » A S. E. il sig. Masami Tañida (Giappone). » » » A S. E. il sig. Alejandro Emilio Valladares Lanza (Honduras). » » » A S. E. il sig. Mohammad Masjed Jame'i (Iran). » » » A S. E. il sig. Antoine Jemha (Libano). » » » A S. E. il sig. Francisco José Fiallos Navarro (Nicaragua). » » » A S. E. il sig. Roald Knoph (Norvegia). » » » A S. E. il Conte Roland Hugo van Limburg Stirum (Paesi Bassi). » » » A S. E. il sig. Frantisek X. Halas (Repubblica Ceca). » » » A S. E. il sig. Guido Di Telia (Repubblica Argentina). 3 dicembre » A S. E. il sig. Hugo Alfredo Anzorreguy (Repubblica Argentina). » » » A S. E. il sig. Eduardo Bauza (Repubblica Argentina). » » » A S. E. il sig. Francisco Eduardo Trusso (Repubblica Argentina). » » » A S. E. il sig. Esteban Juan Caselli (Repubblica Argentina). » » » A S. E. il sig. Angel M. Centeno (Repubblica Argentina). La Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 8 ottobre 1993. Al sig. Javier Benjumea Puigcerver (Spagna). » » » Al sig. Antonio Duran Tovar (Spagna). » » » Al sig. Alfonso Escámez López {Spagna). 10 novembre » Al sig. Robert Vandeputte (Mechelen-Brussel). 3 dicembre » A S. E. il sig. Ricardo Gutiérrez (Repubblica Argentina). » » » A S. E. il sig. Juan Carlos Kreckler (Repubblica Argentina). 21 » » Al sig. Joseph Henry Hagan (Worcester). La Commenda con placca dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 17 » agosto » 1993. Alla sig.ra Dorothy Leavey (Los Angeles). » Alla sig.ra Rathleen McCarthy (Los Angeles). Diarium Romanae Curiae 459 17 agosto 1993. Al sig. Thomas McCarthy (Los Angeles). 27 » » Al sig. Panayotis D. Cangelaris (Grecia). 3 settembre » Al sig. Lucio Marsicano (Italia). 12 » » Al sig. Roberto Bertazzoni (Reggio Emilia-Guastalla). 22 ottobre » Al sig. Emilio Enrique Máspero Haguadra (Venezuela). 18 novembre » Al sig. Günther A. Granser (Austria). 30 » » Al sig. Joël-Benoît d'Onorio (Aix). 3 dicembre » Al sig. Ramón Hernández (Repubblica Argentina). 4 » » Al sig. Javier Guerra Laspiur (Costa Rica). 14 » » Al sig. Vicente Azula de la Guerra (Venezuela). 21 » » Al sig. Sandro Maria Giurlani (Avezzano). La Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 4 27 1 4 6 20 » 8 13 15 16 18 21 22 26 10 » 18 » » » » » » 23 » » 30 9 14 17 19 » » agosto 1993. Al sig. Robert Quinlan (Stati Uniti). » » Al sig. Henryk Slaby (Lublin). settembre » Al sig. Fiorenzo Petitta (Roma). » » Al sig. Masao Takezawa (Giappone). » » Al sig. Sung Min Ro (Corea). » » Al sig. Richard Uno Heiander (Stockholm). » » Al sig. Giovanni Paolino (Velletri-Segni). ottobre » Al sig. Heinz Weinberger (Wien). » » Al sig. José Nunes Lopes (Brasile). » » Al sig. Jaime Araújo Rentería (Colombia). » » Al sig. Mario Bocchetti (Rieti). » » Al sig. Eugenio Giannini (Roma). » » Al sig. Edoardo Fani (Arezzo-Cortona-Sansepolcro). » » Al sig. Herbert Reiger (Austria). » » Al sig. Hans Oehen (Basel). novembre » Al sig. Baptiste Leseigneur (Bayeux). » » Al sig. Onorio Barbina (Udine). » » Al sig. Simon Ik-Soon Park (Corea). » » Al sig. John Chin-Hyong Yoo (Corea). » » Al sig. Albert Zimmermann (Köln). » » Al sig. Silvestro Bardazzi (Prato). » » Al sig. Evans Giagnoni (Prato). » » Al sig. Giuseppe Pasquetti (Prato). » » Al sig. Egidio Bonadies (Santissima Trinità di Cava de'Tirreni). » » Al sig. Costantino Maglio (Italia). » » Al sig. Alfonso Pesolano (Italia). » » Al sig. Antonio Giusti (Rieti). » » Al sig. Wladimir S. Plavsic (Belgio). dicembre » Al sig. Giulio Favino (Roma). » » Al sig. Edoardo Bove (Napoli). » » Al sig. Lorenzo Pietro Ganadu (Sassari). » » Al sig. Fikry Abdallah Abdel-Messih (Alessandria dei Copti). » » Al sig. Raymond Azizberzi (Alessandria dei Copti). » » Al sig. Kurt Lanl (Austria). 460 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 21 dicembre 1993. Al sig. John Gillham (Westminster), 23 » » Al sig. Lino Rizzi (Italia). La Croce di Dama dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 10 17 » » » » » » » 16 23 agosto » » » » » » » » ottobre » 1993. » » » » » » » » » » Alla sig.na Collette Lanteigne (Canada). Alla sig.ra Idei Bannon (Los Angeles). Alla sig.ra Rosemary Donohue (Los Angeles). Alla sig.ra Virginia Hayden (Los Angeles). Alla sig.ra Dorothy Nigg (Los Angeles). Alla sig.ra Dorothy Olsen (Los Angeles). Alla sig.ra Katherine Pike (Los Angeles). Alla sig.ra Margaret Rendler (Los Angeles). Alla sig.ra Mary Jane Von der Ahe (Los Angeles). Alla sig.ra Müzehher Onan (Turchia). Alla sig.ra Marie Thérèse Flanagan (Birmingham). Il Cavalierato dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 29 17 luglio agosto » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1993. Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. » Al sig. Jacobus Cornelius Maria Bruys (Utrecht) Alphonse Antczak (Los Angeles). Ronald Boeddeker (Los Angeles). Robert Campion (Los Angeles). William Close (Los Angeles). Paul Conn (Los Angeles). Robert Erburu (Los Angeles). Richard Ferry (Los Angeles). William Ferry (Los Angeles). Richard Gadbois (Los Angeles). George Gibs Jr. (Los Angeles). Richard Grant Jr. (Los Angeles). Paul Griffin Jr. (Los Angeles). William Hannon (Los Angeles). Stanley Hayden (Los Angeles). Ivan Houston (Los Angeles). William Huston (Los Angeles). Leo Majick (Los Angeles). Peter Mullin (Los Angeles). Doy ce Blackman Nunis (Los Angeles). Samuel Perricone (Los Angeles). Raymond Rodeno (Los Angeles). Roland Seindler (Los Angeles). John Shea (Los Angeles). Diarium, Romanae Curiae 461 1993. Al sig. Robert A. IH Smith (Los Angeles). » Al sig. Robert A. Smith Jr. (Los Angeles) » Al sig. Owen Traynor (Los Angeles). » » Al sig, John S. Wilson (Los Angeles). » » » Al sig. William Wilson (Los Angeles). » » » Al sig Raymund Wood (Los Angeles). » 1 settembre Al sig Mario Infante (Roma), » » Al sig, Pietro Triboldi (Cremona). 4 » » Al sig. Jean-Georges Leques (Nouméa). 12 » Al sig, Alberto Avanzi (Italia). 18 » » » Al sig. Antonio Falconi (Italia). » » » Al sig. Fulvio Frattarolo (Italia). » 20 Al sig. Johannes Petrus Veelenturs (Rotterdam). 22 » » Al sig. Abdel Hamid M. El-Rady (Egitto). » » 25 Al sig. Marc Bairy (Belgio). » 16 ottobre Al sig. Maurizio D'Olimpio (Rieti). » 22 » Al sig. Donald R. Kenney (Columbus). » » » Al sig. Raymond Mercier (Lyon). » » » Al sig. Vladimir Atlas (Stamford degli Ucraini). » » » Al sig. Roman Hezzey (Stamford degli Ucraini). » » » Al sig. Peter J. Koczanski (Stamford degli Ucraini). » » » Al sig. Robert T. Regets (Stamford degli Ucraini). » Al sig. Anthony Peter Flanagan (Birmingham). 23 » » » Al sig. Levi Marrero (Cuba). » » » Al sig. Norman Patrick Wallace (Westminster). » novembre Al sig. Prisco Gasbarri (Roma). 7 » » Al sig. Girolamo Ra velli (Chioggia). 10 » » 11 Al sig. Anton M. Moeliono (Jakarta). » » 18 Al sig. Gonzalo Bantugan (Balanga). » » » Al sig. Sergio Medina (Balanga). » » » Al sig. Antoine Félix (Cayenne). » » Al sig. Daniel Nelson (Cayenne). » » » Al sig. Francis de Baecque (Dijon). » » » Al sig. Jean-Alain Vaujour (Dijon). » » Al sig. Joseph Louis Desoiza (Gibraltar). » » Al sig. James George Garbarino (Gibraltar). » » » Al sig. Mario Leopold (Gibraltar). » » » Al sig. Albert Nigel Pardo (Gibraltar). » » » Al sig. Henry Wilkie (Gibraltar). » » » Al sig. Wilhelm Schepping (Köln). » » Al sig. Sergio Rotondo (Italia). 23 » » Al sig Adrianus Johannes Latijnhouwers ('s-Hertogenbosch) 30 » » » Al sig. Jocelyn George Power Millard (Westminster). » 14 dicembre Al sig. Thierry de Beaumont-Beynac (Périgueux). » » Al sig. Louis Blanchard (Nancy). 19 » » » Al sig. Jean-Pierre Parisot (Nancy). » » » Al sig. Philippe Vieille-Cessay (Nancy). » » » Al sig. Walter Mullen (New York). » 21 » Al sig. Bernard Finnigan (Paderborn). 17 agosto » » » » » 462 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La Gran Croce dell'Ordine dì San Silvestro Papa: 20 ottobre 1993. Al sig. Everardo Zanella (Roma). 26 novembre » A S. E. il sig. Friedrich Hoess (Wien). » » » A S. E. il sig. Max Turnauer (Wien) La Commenda con placca dell'Ordine di San Silvestro Papa: 12 settembre 1993 Al sig. Alexander Wolfgang Ritter (Austria). 22 ottobre » Al sig. Luis Enrique Marius Martínez (Venezuela). 6 dicembre » Al sig. Francesco Lucchesi (Latina-Terracina-Sezze-Priverno). 21 » » Al sig. Reinhard Raiser (Sankt Pölten). » » » Al sig. Norbert von Salburg zu Falkenstein (Sankt Pölten). La Commenda dell'Ordine di San Silvestro Papa: 27 agosto 1993. Al » Al 3 settembre » » » Al » » » Al » » Al » » 12 Al » » » Al » » Al 20 » Al 8 ottobre » » » Al » » Al 16 » » » Al » » 22 Al » Al 23 novembre » Al 6 dicembre » » » Al » » 7 Al » 12 Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Tadeusz Buczko (Boston). Livio Carpino (Italia). Gianfranco Di Bella (Italia). Franco Monteferri (Italia). Andrea Zipoli (Italia). Udo Liwa (Austria). Heinrich Neumayer (Austria). Antonio Oscar Pinheiro (Belo Horizonte). Giovanni Ricaldone (Casale Monferrato). Gino Alluvion (Roma). Massimo Claudio Poltronieri (Milano). Giulio Ar cesi (Rieti). Walter Son (Austria). Enrico Merendi (Rieti). Oscar Zigiotti (Concordia-Pordenone). Luigi Zilli (Concordia-Pordenone). Gaetano Vari (Roma). Thaddäus Ruhnel (München und Freising) La Croce di Dama dell'Ordine di San Silvestro Papa: 3 novembre 1993. Alla sig.ra Monika Pankoke-Schenk (Paderborn). » » » Alla sig.ra Elsbeth Rickers (Paderborn). 21 » » Alla sig.ra Winefried Pruden (Arundel and Brighton). 30 dicembre » Alla sig.ra Nuala Ann Scarisbrick (Birmingham). Il Cavalierato dell'Ordine di San Silvestro Papa: 3 settembre 1993. Al sig. Pasquale Bellissima (Italia). » » » Al sig. Sergio Bertini (Italia). Diarium Romanae Curiae 3 settembre 1993. Al sig. Antonio Cesarmi (Italia), » » » Al sig. Giuseppe Cipullo (Italia). » » » Al sig Giovanni D'Orso (Italia). » » » Al sig. Gilberto Lotti (Italia). » » » Al sig. Marcello Magnini (Italia). » » » Al sig. Marcello Nobili (Italia). » » » Al sig Virginio Ricciardi (Italia). » » » Al sig. Remo Trovalusci (Italia). » » » Al sig. Luciano Zitella (Italia). 4 » » Al sig. Gabriele De Cata (L'Aquila). » » » Al sig. Leonardo Nardis (L'Aquila). » » » Al sig. Virginio Ravazzolo (L'Aquila). » » » Al sig Aldo Trotta (L'Aquila). » » » Al sig. Marcello Lombardo (Roma). 18 » » Al sig. Giuseppe Bruni (Italia). » » » Al sig. Marco Brusco (Italia). » » » Al sig. Agostino China (Italia). 20 » » Al sig. Alfonso D'Antonio (Avellino). » » » Al sig. Roberto Iannaccone (Avellino). » » » Al sig. Giuseppe Milone (Avellino). » » » Al sig. Giuseppe Nappa (Avellino). » » » Al sig. Alberto Paganini (Italia). » » » Al sig. Gerardus A. Rlein Schiphorst ('s-Hertogenbosch). 16 ottobre » Al sig. Michele Sanseverino (Roma). 18 » » Al sig. Francesco Stirpe (Roma). 22 » » Al sig. Gerardus Johannes Emma Linden (Haarlem). » » » Al sig. Gerard Petrus Willemsen (Haarlem). 23 » » Al sig. Giovanni Balboni (Italia). 1 novembre » Al sig. Ferruccio Zecchin (Vicenza). 10 » » Al sig. Stanislaw Mierzejewski (Lomza). » » » Al sig. Czeslaw Nowosielski (Lomza). » » » Al sig. Franco Cru ciani (Roma). » » » Al sig. Vittorio Candusso (Udine). » » » Al sig. Gerardus Bernardus Raineras Heister (Utrecht). 11 » » Al sig. Ludovicus J.M.H. Corbey (Roermond). » » » AI sig. Hubertus J.M. Geurts (Roermond). » » » AI sig. Hubertus Wolfs (Roermond). 18 » » AI sig. Abraham Joseph Benatar (Gibraltar). » » » AI sig. Ludwig Gierse (Köln). » » » AI sig. Hans Hillebrand (Köln). 19 » » Al sig. Franco Baldeiii (Roma). » » » Al sig. Ottavio Catini (Roma). » » » Al sig. Antonino Enea (Roma). 23 » » Al sig. Saturnino A. Abesamis (Cabanatuan). » » » Al sig. Angelo Peppicelli (Fiesole). » » » Al sig. Alfredo Barlesi (Italia). » » » Al sig. Felice Caramia (Italia). » » » Al sig. Beniamino Colagrosso (Italia). » » » Al sig. Gerardo Jorio (Italia). 463 464 Acta Oí 23 novembre 1993. Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » Al 30 » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al Al 2 dicembre » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » Al 17 » » Al 18 » » » Al » » » Al » » Al 19 » » 21 Al » » » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Stefano Leuzzi (Italia),. Alessandro Mazzei (Italia). Giovanni Piepoli (Italia). Roberto Romani (Italia).. Alberto Sordi (Italia). Claudio Vinello (Italia). Antonio Zampicolli (Italia). John Joseph Scarisbrick (Birmingham). Johannes Franciscus van Gerwen (Roermond). Everardus Adrianus Maria Coppens ('s-Hertogenbosch) Jules Edgar Tielens ('s Hertogenbosch). Henricus Johannes B. Wigman (Utrecht). Mario Bianchi (Milano). Francesco Favro (Concordia-Pordenone). Luigi Goi (Concordia-Pordenone). Francesco Lovisotto (Concordia-Pordenone). Luciano Mattesco (Concordia-Pordenone). Johannes Rasper Platte (Paderborn). Vittorio Annibalci (Porto-Santa Rufina). Marcello Olivier (Belluno-Feltre). Giuseppe Angelini (Taranto). Pasquale Martemucci (Taranto). Francesco Zito (Taranto). Francesco Giuliano (Teano-Calvi). August Bonni (Liège). Lorenz Wollein (Wien). An. et vol. LXXXVI 6 Iunii 1994 N. 6 ACTA APOSTOLICAE SE COMMENTARIUM O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES Beatam Teresiam a Iesu de Los Andes sanctam esse decernitur et definitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Qui habet m a n d a t a mea et servat ea, ille est qui diligit me; qui autem diligit me, diligetur a P a t r e meo, et ego diligam eum et manifestabo ei meipsum » (Io 14, 21). Tota Christi amore capta, Beata Teresia a Iesu (in saeculo Ioanna Fer­ nández Solar) Evangelii praecepta perfecte ac laetanter servavit et, corde inanibus mundi rebus libero, vitam suam adorationi, laudi Deique servitio consecravit ac plenum invenit gaudium in divinorum mysteriorum con­ templatione atque in coniunctione cum Salvatoris cruce, qui quidem illam dignam fecit, quae ad eius sederet mensam eiusque vultum videret. Iuvenis haec Domini discipula, Carmeli Teresiani Americae Latinae sanctitatis primitiae, Sancti Iacobi in Chile n a t a est die xin mensis Iulii anno MCM locupletibus ac sincere christianis parentibus, qui eam Deum amare super omnia docuerunt. A pueritia in fidei lumine ambula vit et a Virgine Maria quasi manu ducta, quam filiae pietate et fiducia venerabatur, obviam Christo se dedit, quocum miram fecit amicitiam, quae aucta est ac solidata post primam Communionem acceptam, quam ardenter exoptaverat. Eucharistico Pane confirmata, quem crebro sumebat, alacrius fervidiusque est in perfectionis christianae via progressa, familiaritatem cum Iesu colendo, cooperando redemptionis operi seseque castigando. Dum in studia incumbebat apud Sorores a Sacro Corde, statuit se Deo consecra­ re et privatum castitatis votum nuncupavit, ad quod postea votum addi- 33 - A. A. S 466 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dit nullum voluntarium peccatum committendi. Dum exspectabat quoad Carmelitarum Discalceatorum Ordinem ingrederetur, altius divini Sponsi cor penetravit, adeo ut cum eo crucifigi cuperet pro peccatorum conversio­ ne et sacerdotum sanctificatione. Caritatis ignis, qui in eius spiritu flagrabat, lucem circumfundebat et calorem, admirationem excitans familiarium, aequalium ac pauperum, quibus libenter spiritale et materiale praebebat auxilium. Vere incrementi regni Dei studiosa, instrumentum fieri gratiae docilius in dies nitebatur, apostolatus operibus se dedebat bonumque Chri­ sti ubique effundebat odorem. Die VII mensis Maii anno MCMXIX, iam t u m sanctitate dives, dilectam familiam in perpetuum reliquit et summa cum laetitia ingressa est inter Carmelitides Discalceatas pauperis monasterii Sancti Spiritus in urbe de Los Andes siti; ubi paulo post vestem religiosam induit et novitiatum iniit. Ei in religione impositum fuerat hoc nomen: Teresia a Iesu. Fidelis volun­ tatis Dei exsecutio, diligens Regulae observantia, silentii, contemplationis ac sacrificii amor pretiosae fuerunt margaritae quae eius ornaverunt ani­ mam, caritatis sitientem et devotionis pro animarum salute eandemque spirituali studio flagrantem. Ante tabernaculum et ante crucem orabat, et sub inspiratione et ad exemplum legislatricis Matris Carmeli S. Teresiae a Iesu Abulensis, obsecrabat et expiabat pro mundi redemptione, deprecatio­ nis cruciatuumque vi apostolatum animans missionariorum atque sacerdo­ tum, quorum se sororem habebat. Cum Iesu et sicut Iesus hostia voluit es­ se immaculata, in continuum sacrificium pro Dei gloria oblata, divinique Magistri exemplum imitans in sua religiosa Communitate in habitu esse voluit humilitatis atque servitii. Eius terrena ad caelestem civitatem peregrinatio celeriter metam atti­ git. Hebdomada sancta anni MCMXX typho aegrota vit. Acerbis vexata dolo­ ribus cum lucerna accensa vesteque nuptiali in aeternitatem intravit die XII mensis Aprilis, facta professione religiosa « in articulo mortis ». Sanctitatis fama, quam viva sibi comparaverat, multum vulgata est: quam ob rem Episcopus Sancti Philippi canonizationis Causam inchoavit. Rebus peractis iure statutis, die xxn mensis Martii anno MCMLXXXVI pro­ mulgatum est decretum super virtutibus heroicis ac die xvi mensis Martii subsequentis anni decretum super miro. Sollemnis beatificationis ritum ipsi celebravimus die III mensis Aprilis anno MCMLXXXVII Sancti Iacobi in Chile, per Nostram illius dilectae nationis pastoralem visitationem. H a u d multo post aliud feliciter sane Providentia sanctitatis Sororis Teresiae a Iesu dedit signum. Namque die VII mensis Decembris anno MCMLXXXVIII Sancti Iacobi in Chile miraculum est factum novae Beatae ascriptum. De eo processus canoni­ cus est actus; deinde prospero exitu apud Congregationem de Causis Sancto­ rum consuetae factae sunt indagationes ac die xi mensis Iulii anno MCMXCII coram Nobis decretum super miro est promulgatum. Postea, auditis senten- Acta Ioannis Pauli Pp. II 467 tiis affirmantibus P a t r u m Cardinalium atque Episcoporum in Consistorium congregatorum, die xi mensis Decembris eodem anno statuimus ut canoniza­ tionis ritus Romae celebraretur die xxi mensis Martii anno MCMXCIII. Hodie igitur, in Vaticana Basilica beato Petro Apostolo dicata, inter Missae sollemnia pronuntiavimus hanc formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolo­ rum Petri et Pauli ac Nostra, m a t u r a deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum F r a t r u m Nostrorum consilio, Beatas Claudinam Thévenet et Teresiam a Iesu "de Los Andes" Sanctas esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eas in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomi­ ne Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quibus inter plausus studiosos prolatis vocibus alacriter sumus ipsi adgressi novensilis huius caelitis Beatae col­ lustrare singillatim virtutes vitaeque praedicare laudes, unde universus Ecclesiae populus nova perciperet morum christianorum exempla validaque eam ad imitandam incitamenta ut Teresiana ipsa vivendi precandique consuetudo suos ista etiam aetate parere posset salutares passim effectus. Quae vero per has Litteras decrevimus nunc et in posterum firma rataque esse volumus, rebus contrariis quibuslibet minime obstantibus ». D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die xxi mensis Martii, anno Do­ mini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontificatus Nostri quinto decimo. EGO IOANNES P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 330.210 468 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I PORTUS BERGENSIS In Madagascaria nova conditur dioecesis Portus Bergensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules, qui Con­ gregationi pro Gentium' Evangelizatione sunt praepositi, solliciti de spiri­ tuali salute atque regimine Madagascariae fidelium in finibus Ecclesiae Mahagianganae degentium, re mature perpensa auditoque pariter faventi voto Venerabilis Fratris Blasci Francisci Collaço, Archiepiscopi titulo Octavensis et in eadem Natione Apostolici Pronuntii, censuerunt nuper ibidem novam condendam esse dioecesim. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris totius gregis Dominici, talem sententiam r a t a m habentes, summa Apostolica po­ testate haec decernimus. A Mahagiangana dioecesi separamus territorium regionis civilis patrio sermone nuncupatae Port-Bergé, Mandritsara et Mampikony; ex eoque novam constituimus dioecesim Portus Bergensis appellandam, quam me­ tropolitanae Sedi Antsirananensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus, cuius limites iidem erunt ac memoratae civilis regionis. Praeterea iubemus Episcopi cathedram poni in templo Mariae Sanctissi­ mae in caelum Assumptae exstante in urbe « Port-Bergé »; cetera vero se­ cundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum Venerabilis Frater Blascus Franciscus Collaço, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos, factis nempe necessariis facultatibus. Re autem acta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Congre­ gationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. H a s denique Apo­ stolicas Litteras sub plumbo datas nunc et in posterum ratas esse volu­ mus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. 469 Acta Ioannis Pauli Pp. II D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die duodevicesimi mensis Octo­ bris, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontificatus Nostri sexto decimo. ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 341.150 II GURUENSIS In Mozambico nova conditur dioecesis Guruensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Enixam suscipientes postulationem Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules, qui Congregationi pro Gentium Evangelizatio­ ne sunt praepositi, re mature perpensa auditisque pariter eorum, quorum interest, votis, censuerunt nuper intra fines Mozambici novam condendam esse dioecesim. Nos igitur, pro gravissimo, quo fungimur, munere solliciti quoque de spirituali salute atque regimine Christifidelium eadem in Natio­ ne commorantium, talem sententiam r a t a m habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. A Quelimanensi dioecesi separamus sive territo­ rium districtuum civilium, qui patrio sermone nuncupantur Guruè, Namarrói, Ile, Alto Molócuè, Gilè et Pebane sive districtus civilis Milange partem Molumbo appellatam; ex iisque novam constituimus dioecesim Guruensem, quam metropolitanae Sedi Beirensi suffraganeam facimus atque iurisdic­ tioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus, cuius limites iidem erunt ac illi qui supra sunt definiti. Praeterea iubemus Episcopi se­ dem poni in urbe Guruè atque templum ibidem exstans, Deo in honorem Sancti Antonii dicatum, ad dignitatem cathedralis ecclesiae evehimus; cete- 470 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ra vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus per­ ducet ad exitum Venerabilis Frater Petrus Stephanus Zurbriggen, Archie­ piscopus titulo Glastoniensis et in Mozambico Apostolicus Delegatus, vel ab eo delegatus sacerdos, factis nempe necessariis facultatibus. Re autem acta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Has denique Apostolicas Litteras sub plumbo datas nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis qui­ buslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo Nostri sexto decimo. ANGELUS card. nonagésimo SODANO tertio, IOSEPHUS Secretarius Status Pontificatus card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 344.349 III POENONOMENSIS In Panama nova conditur dioecesis Poenonomensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo aptius consuleretur spirituali bono atque regimini fidelium archi­ dioecesis Panamensis, Venerabilis Frater Marcus Gregorius McGrath, Ar­ chiepiscopus Metropolita eiusdem Ecclesiae, audita Conferentia Episcopali Panamensi, ab hac Apostolica Sede petivit ut, quodam distracto territorio a perampla circumscriptione ecclesiastica sua, nova dioecesis conderetur. Nos, favente quoque eidem rei Venerabili F r a t r e Osvaldo Padilla, Archie­ piscopo titulo Piensi, in memorata Natione Nuntio Apostolico, de consilio Congregationis pro Episcopis, admotae postulationi libenter concedendum Acta Ioannis Pauli Pp. II 471 esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate, consensu suppleto eorum, quorum interest, vel qui sua interesse id p u t a n t , quae sequuntur decerni­ mus. A Panamensi archidioecesi separamus integrum territorium civilis re­ gionis patrio sermone « Coclé » nuncupatae, atque ex ita distracto territorio novam constituimus dioecesim Poenonomensem appellandam, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praedictum territorium, ut civili lege exstat, in praesens terminatur. Sic conditae Ecclesiae sedem in urbe « Penonomé » po­ nimus, ibique exstans templum, Deo in honorem Sancti Ioannis Baptistae vulgo « Parroquia de San J u a n Bautista » dicatum, ad gradum et dignita­ tem cathedralis templi evehimus cuique propria insignia, privilegia et honores tribuimus. Praeterea dioecesim Poenonomensem suffraganeam fa­ cimus metropolitanae Sedi Panamensi eiusque pro tempore Episcopum me­ tropolitico iuri Archiepiscopi Panamensis subicimus iisdem iuribus, privile­ giis, insigniis et honoribus ornatum atque oneribus et officiis adstrictum, quae Episcoporum residentium propria sunt. Mandamus insuper ut quam primum ibi Collegium Consultorum ad normam iuris constituatur qui Episcopo, consilio et opera, valido sint auxilio. Congruae quidem ac dignae sustentationi Praesulis novae dioecesis provideatur Curiae emolumentis, fidelium oblationibus ac portione bonorum, quae ad normam canonis 122 C.I.C. eidem obvenire debent quaeque hactenus ad patrimonium Panamen­ sis archidioecesis pertinuerunt. In iis autem quae respiciunt ad Seminarii dioecesani aedificationem atque ad sacrorum alumnorum institutionem, serventur praescripta iuris communis, habita praesertim ratione norma­ rum ac regularum a Congregatione de Institutione Catholica statutarum; suoque tempore selecti Seminarii dioecesani alumni philosophicis ac theo­ logicis disciplinis imbuendi necnon sacerdotes sua studia completuri, Ro­ mam mittantur. Quod vero attinet ad conditae dioecesis regimen, bonorum ecclesiasticorum administrationem, dioecesani Administratoris « sede va­ cante » electionem, fidelium iura et onera aliaque id genus, quae sacri cano­ nes praescribunt ad amussim serventur. Simul ac dioecesis erectio ad effec­ t u m deducta fuerit, sacerdotes illi adscripti censeantur Ecclesiae in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici Seminariique alumni incardinati maneant vel incardinentur Ecclesiae in cuius territorio legitimum habent domicilium. Acta et documenta quae ad noviter constitutam dioecesim eiusque clericos, fideles et forte bona tem­ poralia respiciunt, a Curia Panamensi ad Curiam Poenonomensem quam primum transmittantur. Haec, quae statuimus, perficienda committimus Venerabili Fratri Osvaldo Padilla, quem diximus, vel, absente eo, illi, qui curat negotia Apostolicae Nuntiaturae in Panamensi Natione, eisdem tri- 472 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale buentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effec­ tum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, remittendi. Hanc deni­ que Constitutionem nostram nunc et in posterum r a t a m esse volumus, con­ trariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die duodevicesimo mensis De­ cembris, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. ANGELUS card. SODANO £8 BERNARDINUS Secretarius Status card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco & Plumbi In Secret. Status tab., n. 341.203 IV BATURIENSIS Intra Cammaruniae fines noya conditur dioecesis Baturiensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo aptius consuleretur evangelizationis operi in Cammaruniensi Natio­ ne, Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules Congre­ gationi pro Gentium Evangelizatione praepositi, re mature perpensa audi­ tisque pariter eorum, quorum interest, faventibus votis, censuerunt nuper optime fieri si ibidem nova conderetur dioecesis. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere Pastoris et Patris universi populi Dei, talem sententiam r a t a m habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. A Bertuana dioecesi separamus territorii partem patrio sermone « Département de K a dei » nuncupatam; ex eaque novam constituimus dioecesim ab urbe princi­ pe eiusdem regionis Baturiensem appellandam, quam metropolitanae Sedi Acta Ioannis Pauli Pp. II 473 Yaundensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus, cuius limites iidem erunt ac territorii supra memorati. Praeterea iubemus Episcopi cathedram poni in templo Deo in honorem Beatae Mariae Virginis titulo « Nôtre Dame » invocatae di­ cato et in urbe Baturiensi exstante atque pro canonicis consultores dioece­ sanos eligi et adhiberi ad normam iuris; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum Venerabilis Frater Sanctes Abril y Castellò, Archiepiscopus titulo Tamadensis atque in Cammarunia Pronuntius Apostolicus, vel ab eo delegatus sacerdos, factis nempe necessariis facultatibus. Re autem acta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Volumus denique singula et omnia hisce Apostolicis Litteris de­ creta plene vim sortiri suam t a m nunc quam in posterum usque tempus, contrariis quibuslibet rebus haudquaquam obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die tertio mensis Februarii, an­ no Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. GB ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 344.453 LITTERAE APOSTOLICAE Mariae Angelae Astorch, Moniali Capuccinae, honores Beatorum attribuuntur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Dei contuitum iis qui mundo sunt cor­ de Dominus pollicetur (cf. Mt 5, 8). «Vere autem mundo corde sunt qui terrena despiciunt, caelestia quaerunt et semper adorare et videre 474 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dominum Deum vivum et verum mundo corde et animo non desistunt » (S. FRANCISCUS ASSIS., Admon., 1 6 ) . Castitas namque propter regnum caelorum (cf. Mt 1 9 , 1 2 ) cor hominis singulari modo liberat ad sollicitu­ dinem habendam de iis quae Domini sunt atque ad adhaerendum Domino sine distractione (cf. 1 Cor 7 , 3 2 - 3 5 ) . Insuper « signum est et stimulus caritatis ac quidam peculiaris fons spiritualis fecunditatis in mundo » {LC 4 2 ; PC 1 2 ) . Virginitatis vero respectus iste ad Dei verbi contemplationem Deique profundorum scrutationem (cf. 1 Cor 2, 1 0 ) elucet in vita sororis Mariae Angelae Astorch, monialis Capuccinae ex Ordine S. Clarae. Quae sane e familia nobilitate christianisque moribus insigni, anno Do­ mini MDXCii Barcinone orta, utroque parente mox orbata est. Praecoci autem animi maturitate praedita, anno MDCIII, undecim annos nata, inter moniales Capuccinas, post rite ab episcopo Barcinonensi datam licentiam, admissa est, claustra illarum ingressa. Noviciatus autem curriculo canonice emenso, anno MDCIX sollemnem professionem emisit. Eius vero vita religiosa indutias non novit; quin immo, in virtutum exercitatione brevi ita progressa est, ut perfectionis evangelicae exemplar omnibus imitabile fieret. Caritate erga Deum in primis excelluit; qua im­ pulsa, anno MDCXXVI mysticis sponsalibus Christo Domino se iunxit, pactio­ nibus se obligans nuptialibus, in quibus firmum propositum eminet semper id quod voluntati Dei congruit perficiendi. Mellifluum cor Iesu tenera prosequebatur pietate; Salvatoris passionem assidua colebat meditatione, in Deique contemplatione amorem divinarum Personarum intime experiebatur. Inde autem a iuventute muneribus magni momenti fungi debuit: primo quidem institutioni Noviciarum ac iuvenum professarum Caesaraugustae dedita, postea ut Abbatissa. Anno MDCXLV, novum monasterium Murciae fundavit, cui praefuit usque dum, vita vergente ad occasum, a Deo impe­ travit ut inhabilis ad quaevis munia evaderet, in omnimoda sui ipsius abdicatione et exinanitione. Sorores sincera animi dilectione amplectebatur, eis strenue in corporis et animi necessitatibus serviens, easque exemplo ac verbo in Dei secreta introducens, necnon in virtutibus suaviter et instanter exercens. Quarum in moderamine principiis rationibusque vere Evangelicis, sensui hodierno valde consonis, ducebatur. Magno enim cum singularum personarum obse­ quio, unamquamque iuxta propriam indolem propriamque viam a Deo ostensam regebat, earumque consilio in crebro dialogo utebatur, eas docens m a t u r a atque recta conscientia in omnibus se gerere. Ada Ioannis Pauli Pp. II 475 Mariae Angelae caritas praeterea ad omnia Ecclesiae membra omnesque homines extendebatur, pro quibus supplicationes atque opera paeniten­ tiae offerebat. Ceterum ei solatio erat se vocare « Ecclesiae filiam per Bap­ tismum »; pro quo beneficio saepe gratias Domino agebat; neque consilio non multis per clausurae cratem profuit sive ecclesiasticis sive laicis, qui complures caelestis eius luminis auxilia petebant. Mariae Angelae pietas, ut nonnulla subiungamus, spiritu biblico atque liturgico, ut pro illis temporibus insolito, imbuebatur, utpote quae verbi Dei studio ac amore praecelleret. Negotium facilius effecit linguae Latinae mirabilis usus, quo assiduae lectioni non t a n t u m eorum textuum qui in Missali et Breviario inveniuntur, verum totius Sacrae Scripturae, immo plurium sanctorum Patrum, aptissima facta est. Ex verbi Dei proclamatione, aeque Psalmorum chorali recitatione pro­ fundum uniuscuiusque sententiae sensum percipiebat, adeo ut, ea teste, videretur Deus ipse factus esse magister et interpres eorum quae legebat vel cantabat, spiritum eius capacem reddens infinitarum veritatum, quae Sacris Litteris continerentur, ita ut merito dici possit « mystica Breviarii », ut Ipsi eam definivimus in homilia diei xin Maii, hoc anno. Ceteroqui venerabilis haec mulier Murciae sancte obiit die altero mensis Decembris, anno MDCLXV. Duobus autem annis post mortem vix transactis, Murciae processus in­ formativus, ut aiunt, de vita, sanctitatis fama, virtutibus et miraculis Mariae Angelae intercessione attributis actus est. Annis tamen MDCCLIXMDCCLXXI alius processus institutus fuit. Post quae Causa apud Sacram Congregationem quae tunc Rituum vocabatur, anno MDCCLXXVI introducta est; atque die undetricesimo mensis Septembris, anno MDCCCL praedecessor Noster Pius IX sollemniter Servae Dei virtutes fuisse heroicas decreto sanxit. Postquam igitur diligenti examine a Sacra Congregatione pro Causis Sanctorum expensum est miraculum Mariae Angelae Astorch intercessione a Deo obtentum, die undecimo mensis Februarii, anno MDCCCCLXXXIV prodigialem facti naturam probavimus, atque publici iuris fieri decrevimus, eximentes a lege alterius miraculi probandi, ut ad eiusdem Venerabilis bea­ tificationem deveniretur. Quae sane hodie locum habuit in Foro S. Petri, Romae, per hanc formulam inter Missae sollemnia: « Nos, vota F r a t r u m Nostrorum Ioannis Bluyssen, Episcopi Boscoducensis, Ioannis Hermil, Epi­ scopi Vivariensis, Pauli Grégoire, Archiepiscopi Marianopolitani, Francisci Xavier Azagra, Episcopi Carthaginensis in Hispania, necnon plurium alio­ rum F r a t r u m in episcopatu, multorumque christifidelium explentes, de Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 476 Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Petrus Donders, Maria Anna Rivier, Maria Rosa Durocher, Maria Angela Astorch, Andreas Bessette, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali: beati Petri Donders, die decima quarta Ianuarii, beatae Mariae Annae Rivier, die tertia Februarii, beatae Mariae Rosae Durocher, die sexta Octobris, beatae Mariae Angelae Astorch, die secunda Decembris, beati Andreae Bessette, die sexta Ianuarii, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen ». Contrariis nihil obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxni mensis Maii, anno MDCCCCLXXXIV Pontificatus Nostri quarto. AUGUSTINUS card. CASAROLI a publicis Ecclesiae negotiis Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 99.717 ALLOCUTIONES I Vilnae, precatio Summi Pontificis ad « cruces » seu sepulcra benedicenda.* 1. Gyvybės ir mirties Viešpatie, Tu ryžaisi tapti žmogum, kad kryžiaus mirtimi atpirktum žmogų; Miręs ir prisikėlęs Kristau! Galingųjų buvai nesuprastas, persekiotas ir nuteistas; gyvenai t a r p mūsų, žodžiais, darbais visiems darei gera, gydei ligonius, maitinai alkanus, ir leidai save prikalti prie kryžiaus. Iš savosios garbės aukštumų pažvelk į šiuos kryžius, primenančius Lietuvos vaikus, paskutines netolimos praeities skaudžios nelaimės aukas. * Die 5 m. Septembris a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp. II Skausminga patirtis igyta brangia kančios, prievartos ir persekiojimų kaina. Ji taip p a t kupina niekad neprarastos vilties, neužgesusio laisvės lūkesčio, giliai įsišaknijusio krikščioniško tikėjimo drąsos. Tikėjimas padėjo atsispirti prieš tamsias ir dažnas prievartos bangas, neigusias Dievą ir žeminusias žmogų. 2. Šie dar nauji mediniai kryžiai, Viešpatie, iškilą čia kitą dieną po tūkstantis devyni šimtai devyniasdešimt pirmųjų sausio tryliktosios (1991 sausio 13), mena Tavo Kryžių tuoj po Prisikėlimo, Kalvariją ir tuščią kapą. Prie šių kryžių, Viešpatie, regim kitus, tikėjimo išaugintus, ašarom aplaistytus. Jie — gyva atmintis brangių žmonių, užmigusių tavo ramybėje, kurie vedini nuoširdaus, veiklaus tikėjimo, paaukojo gyvenimą šeimai ir darbui. Štai anie kryžiai primena kritusius kovos lauke karius, krauju aplaisčiusius žemę, kuri turėjo t a p t i grūdui saulės ir vilties gaivinama dirva. Šiose kapinėse matom ir kapų be kryžių. 3. J a k o pielgrzym pokoju i nadziei przybywam, o Panie, aby przy grobach ostatnich męczenników Litwy, ich przodków i ich dawnych nieprzyjaciół głosić wiarę w Twoje i nasze zmartwychwstanie. Modlę się także za tych, którzy na grobie nie mają znaku Twojego krzyża. Wraz z litewskimi braćmi i siostrami pragnę się modlić i przebaczać, odnawiając wiarę w moc miłości i odrzucając pokusę zemsty, która zawsze prowadzi na zgubne manowce nienawiści. 4. Spraw, o Panie, aby te krzyże, przypominające niedawne jeszcze czasy brutalnej przemocy i zaciekłej wrogości, były cichą, ale stanowczą przestrogą 477 478 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale przed nowymi złowrogimi doświadczeniami, do których popycha ślepa moc ideologii i narodowej pychy oraz świadome lekceważenie godności człowieka. Niech krzyże na grobach żołnierzy poległych w bratobójczych wojnach staną się naglącym wezwaniem do zgody i braterstwa. Nie dopuść już nigdy, by bracia w wierze stali się wrogami, podzieleni przez odmienne interesy, język, narodowe sztandary, tradycje i gwałtowne namiętności. Dla przychodzących na ten cmentarz, aby modlić się i wspominać, niech groby pozbawione krzyżów będą dramatyczną przestrogą pozostawioną przez historyczne doświadczenie wyrosłe z próby życia bez Ciebie, o Panie, i stworzenia nowego człowieka, który żyjąc z dala od Ciebie znów się przekonał, jak bardzo jest słaby, ułomny i smutny. 5. Kryžiai, primeną mylimus asmenis, — jie tvirti ir tokių čia daugiausia — tepaskatina artimuosius ir bičiulius atgaivinti savo krikščionišką tikėjimą. Prie šių kryžių teauga meilės, vilties ir atlaidumo daigai. O kad Tavojo Kryžiaus šviesa, Viešpatie, nušviestų ir įprasmintų visus kryžius! Žvelgdamas į j u o s kiekvienas Lietuvos sūnus teprisimena, jog žmogaus — jo paties ir visų brolių orumas remias į T a v e , miręs ir prisikėlęs Kristau, laiko ir istorijos Viešpatie, kiekvienos žmogiškos būties pradžia ir pabaiga. Amen! Abbiamo pregato e benedetto t u t t i i sepolcri, cattolici e non cattolici, cristiani, lituani, polacchi, russi, t u t t i . Perché davanti a Dio, in questo grande mistero delia morte, t u t t i siamo una sola cosa, siamo il suo popolo, siamo comunione dei Santi. Che la luce di questa comunione dei Santi illumini la vita terrena di noi t u t t i che ancora viviamo il nostro pellegrinaggio che ci conduce al Regno dei Cieli. Acta Ioannis Pauli Pp. II 479 II Vilnae, ad academicas auctoritates et Universitatis alumnos habita.* Gerbiamas Š vietimo ir Kultūros Ministre, Gerbiamas Rektoriau, Gerbiami Profesoriai, kultūros ir meno pasaulio Atstovai! 1. Pirmasis iš Romos popiežių aplankau Baltijos šalis ir tikrai džiau­ giuosi, kad galiu susitikti su jumis po šios garsios Alma Mater stogu. J a u daugelį amžių ji yra plakanti j ūsų miesto širdis, savo įvarialype intelektua­ line veikla, besistengianti suvokti ypatingą šios t a u t ų ir kultūrų kryžkelės pašaukimą, apie kurį ką tik dabar kalbėjo šios įžymios mokslo šventovės Rektorius: už jo raiškų ir pagarbų, visų j ūsų vardu Popiežiui t a r t ą žodį, maloniai dėkoju. Šis nuoširdus j ūsų man surengtas priėmimas nestebina todėl, kad jis ne tik kyla iš J ū s ų jausmų taurumo, bet taip p a t įsilieja į gilią bičiuliškų ir vaisingų santykių tarp j ūsų Tėvynės ir Katalikų Bažnyčios istoriją. Tai gali paliudyti ir šis Universitetas. Kaip žinoma, vyskupas Valerijonas Protasevičius jį įkūrė, kad ir Vilnių paliestų tas kultūrinis ir apaštalinis paki­ limas, kurį Europoje ir pasaulyje sužadino Jėzaus Draugija. Be to, tūk­ stantis penki šimtai septyniasdešimt devintaisiais (1579) metais mano pirmtakas Grigalius Tryliktasis (XIII) ir L enkijos karalius, L ietuvos Didy­ sis Kunigaikštis Steponas Batoras, Universitetą apdovanojo teisėmis bei privilegijomis. Šitaip j ūsų Alma Mater įsteigimui ir augimui Katalikų Baž­ nyčia atliko neantraeilį vaidmenį. Deja, istorijos tėkmėje iš pradžių susiklostę bičiuliški santykiai ne vi­ suomet buvo gerbiami. Ypač neseniai prabėgusiais metais t a r p šių sienų buvo girdėti Bažnyčiai ir jos mokslui kritiški, kupini įtarumo ir net atviro priešiškumo balsai. Dėl to mano šiandienis pokalbis su jumis yra itin reikšmingas. Jis atverčia naują j ūsų šalies kultūros gyvenimo puslapį. 2. Praeityje — ilga ir skausminga istorija. Užtat jaučiame nenumaldo­ mą būtinybę žvelgti į ateitį. K a d šių be galo ilgų dešimtmečių patirtis mus praturtintų, istorinė atmintis negali būti ištrinta. Šiuo laikotarpiu ir j ūsų Šalis patyrė žiaurią diktatūrą, kuri teisingumo ir lygybės vardu paniekino asmens, visuomenės laisvę ir orumą. Kaip visa tai galėjo atsitikti? * Die 5 m. Septembris 1993. 480 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Analizė b ū t ų sudėtinga. Man regis, derėtų pasakyti, jog cia ne pasku­ tinė priežastis — kovingasis ateizmas, iš kurio marksizmas sėmėsi įkvė­ pimo. Šis ateizmas užgavo ir p a t į žmogų, nes trypė jo orumo pagrindą ir tvirtą laidą. Prie šios klaidos prisidėjo kitos: materialistinė istorijos samp­ rata, kraštutinis konfliktinis požiūris į visuomenę, « mesijinis » (kabutėse) vaidmuo, skirtas valstybėje šeimininkavusiai vienintelei partijai. Dėl visa to ši sistema, iš pradžių ketinusi išvaduoti žmogų, galų gale padarė jį vergu. 3. Tačiau marksizmas — ne vienintelė mūsų amžiaus tragedija. Iš kitos pusės — ne mažesnė ir « dešiniųjų » režimų atneštoji žala. Jie « nacijos » ir « tradicijos » vardu lygiai taip p a t paniekino orumą, kuris nepriklauso­ mai nuo rasės, įsitikinimų ir asmeninių savybių priklauso kiekvienam žmogui. Kaip čia neprisiminus nacizmo parodyto baisaus smurto, ypač prieš žydų tautą, pasmerktą sunaikinimui tariamo rasinio pranašumo var­ du ir dėl beprotiškų viešpatavimo kėslų? ! Antra vertus, pagal teisinės valstybės principus kurtose « demokratijo­ se » buvo ir dar šiandien galima pastebėti t a r p formalaus laisvės, žmogaus teisių pripažinimo ir gausių neteisybių bei socialinės diskriminacijos tole­ ruojamus ryškius prieštaravimus. Iš tiesų čia turime omenyje socialinius modelius, kur laisvės principas ne visada eina kartu su moraline atsakomy­ be. Demokratinėms santvarkoms gresiantis pavojus — tapti tam tikra sistema taisyklių, nepakankamai įsišaknijusių į vertybes, kurių negalima atsisakyti, nes jos įdiegtos į pačią žmogaus esmę. Jos turi būti kiekvieno sambūvio pagrindas ir j okia dauguma, nesukėlusi žmogui ir visuomenei pragaištingų pasekmių, jų negali atmesti. Bažnyčia tvirtai kėlė balsą prieš tokį laisvės iškraipymą tiek politinėje, tiek ir ekonominėje srityje. Šia prasme nuo p a t Leono Tryliktojo (XIII) enciklikos Rerum novarum kartu su socializmu buvo pasmerktas ir ekonominis liberalizmas, nepaisantis jo­ kių ribų ir neatsižvelgiantis į solidarumo keliamus reikalavimus. Bažnyčia ir šiandien be atvangos priešinasi tiems visuomenės poslinkiams, kurie ta­ riamos teisės į laisvę vardu tinkamai neapsaugo gimstančiųjų žmogiškosios gyvybės ir silpniausių visuomenės klasių orumo. 4. Mūsų amžiaus istoriją supurtė visokie totalitarizmai ir ligotos de­ mokratijos. Besikeičiančios ir viena kitai prieštaravusios santvarkos turėjo savitus, išskirtinius bruožus, bet, manau, nesuklysime pasakę, jog visas jas pagimdė toji imanentiškoji kultūra, kuri paskutiniais amžiais taip plačiai pasklido po Europą ir atnešė Dievo nepripažįstančius, su jo planais žmo­ gaus atžvilgiu nesiskaitančius asmens ir visuomenės projektus. Acta Ioannis Pauli Pp. II 481 Tik ar gali žmogus egzistuoti ir « išlikti » be Dievo? Antrasis visuotinis Vatikano susirinkimas labai teisingai priminė, jog « kūriniai be Kūrėjo išnyksta ». Vargas, jei ši esminė tiesa užmirštama! 1 Dar laimė, kad Dievas, kurį ateistinė kultūra veltui mėgino išbraukti iš žmogaus gyvenimo, vis iš naujo grįžta ir pasirodo, tiesia kelią per didžiuo­ sius klausimus, į kuriuos mokslo ir technikos atradimai nemoka ir negali atsakyti. « Šiuolaikinės pasaulio evoliucijos akivaizdoje, — pabrėžia Susi­ rinkimas, — kasdien auga skaičius žmonių, kurie arba kelia, arba iš naujo aštriai svarsto svarbiausius klausimus: kas yra žmogus? Kokia kančios, blogio ir mirties prasmė, jei, nepaisant visos pažangos, šie reiškiniai dar tebeegzistuoja? K a m reikalingi tokia brangia kaina pirkti laimėjimai? Ką žmogus gali duoti visuomenei? Ko jis gali iš jos laukti? Kas bus po šio žemiškojo gyvenimo? ». 2 Tokių neišvengiamų klausimų akistatoje Dievas, tikrasis ir vienintelis Dievas, Paslaptis, iš kurios visa gema ir gauna prasmę, nuolatos pasirodo žmogaus širdies akiratyje, žadina gilų ir išganingą ilgesį. « Sukūrei mus, Viešpatie, dėl savęs ir nenurims mūsų širdis, kol neras atilsio tavyje », — dūsavo didysis Augustinas. Dievo siekimas yra būties įstatymas, kurio jokia santvarka niekada negalės nuslopinti. 3 5. J ū s , kultūros ir mokslo žmonės, labiau nei kiti esate atsakingi, kad protui nebūtų užtveriamas kelias, vedąs link paslapties. Ši j ūsų pareiga įsibrauna ne iš šalies, — tarsi pažabojanti mokslinį tyrinėjimą ir apribojanti laisvę. Iš tikrųjų ji atsiranda iš nuoseklios logiškos mąstysenos. Mąstydamas žmogus pajunta savo ribotumą, suvokia, kad jis pats nėra tiesa. Priešingai, — jos turi lyg apgraibomis ieškoti. Tuo pačiu metu paste­ bi, kad ieškodamas tiesos negali ir nepajėgia pasitenkinti nei atrasta jos dalimi, nei mažais trupiniais, — jis vis labiau galingai yra traukiamas aukštyn, į begalybę. Kerinčiai proto veiklai yra būdingas šis esminis veržlumas, dėl kurio žmogus atsiduria tarp savo riboto suvokimo ir absoliuto troškimo. Todėl, kai žmogus, giliai pasirėmęs tiksliu protu ir atvira širdimi « mąsto », jau eina keliu, vedančiu link susitikimo su Dievu. Tačiau pagrįstai galime klausti: kodėl šitiek mąstytojų atkakliausiai ir nuodugniausiai neigė Dievą? 1 2 3 Gaudium et spes, 36. Ibid., 1 0 . Išpažinimai, 34 - A.. A.. S 1, 1, 1. 482 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Į ši opų klausimą Bažnyčia atsako: tiesa, kad Dievo buvimą galime pažinti vien protu, tačiau dabartinei nuodėmės sudrumstai žmonių giminei šis pažinimas yra labai apsunkintas. Mąstymas nėra su niekuo nesusijusi smegenų veikla, bet artimai susietas su visu žmogaus gyvenimu. 4 Todėl, jei norim, kad mąstymas atneštų brandžiausių vaisių, ypač ta­ da, kai ieškom metafizinių tiesų, būtina puoselėti mąstymo etiką, kuri ieško ne vien loginio tikslumo, bet proto veiklai sukuria dvasinį klimatą, pasižymintį nuolankumu, nuoširdumu, drąsa, garbingumu, pasitikėjimu, atidumu kitiems, atvirumu Paslapčiai. Ši visuotinė « mąstymo » etika neatpalaiduoja nuo tyrinėjimo pastangų, bet jas palaiko ir padeda. O kai veržiamės į Paslaptį, net nurodo kryptį. Mat yra vidinė sąsaja t a r p verum ir bonum: tiesos ir gėrio, — tatai Dieve sutampa su pačia jo esme. 6. Gerbiami ir Godotini Ponai! Dabarties įvykiai verčia mus teisėtai galvoti, jog gyvename epochinę pasaulio istorijos lūžio akimirką. Šiuo sun­ kiu keliu į ateitį kurios niekas šiandien negali nuspėti ar nubrėžti jos ribų, tikrai lemiamą reikšmę turi intelektualų vaidmuo. Jį reikia iš naujo pabrėžti, ypač nūnai, kai žlugusios ideologijos sugriovė pasitikėjimą, o filosofinė mintis, ko gero, pakrypusi į skepticizmą ir pavojingą pragma­ tizmą. Nereikia iškart galvoti, kad ši minties krizė gali paveikti tikintįjį — lyg tikėjimas privalėtų užkariauti proto nuopuolio paliktą tuščią lauką. Tikra­ sis tikėjimas protą pripažįsta ir jį vertina, jį ugdo ir skatina. Bažnyčios mokslas šitai daug k a r t ų yra pabrėžęs. Naujame kultūros klimate, kurį dar reikia sukurti, esama atviros pla­ čios erdvės tikėjimo pokalbiui su kultūra. Jis neapsiribos vien tik religinė­ mis problemomis, bet taip p a t palies artimai susijusias didžiąsias etikos ir antropologijos temas. 5 Atnaujintas Bažnyčios ryšys su kultūros pasauliu, kur b ū t ų atsižvelgta į skirtumus ir tarpusavio supratimą, regis, yra būtinas ir skubus. Šis bend­ radarbiavimas padėtų suvokti tokią painią mūsu d a b a r t į ir n u m a t y t i rei­ kiamą k r y p t į ateičiai. 7. Iš tikrųjų mūsų pasaulyje apstu juodų baltų dėmių, čia daug šviesos ir tamsos. Užtat reikia kantrybės ir išmintingų sprendimų. Žmoniją dar per daug žemina prievarta ir visokia nepakanta, milijonus žmonių kamuoja badas ir skurdas. J a i gresia tokio masto ekologinės 4 5 Plg. Katalikų Bažnyčios Katekizmas, 37. Plg. Denzinger-Schonmetzer, 3015-3019; Gaudium et spes, 15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 483 nelaimės, kad « aplinkos tragedija » t a m p a ne mažiau grėsminga už bran­ duolinę. Visa tai liūdina ir baugina. Tad kaip neatvėrus širdies vilčiai! J u k matome, kad daugel visuomenės sluoksnių, ypač jaunoji karta, trokšta naujos bičiulystės, vis aiškiau suvokia žmogaus teises, kultūrą be prievar­ tos, stengiasi savanoriškai padėti vargšams ir atstumtiesiems, kovoti už švarią gamtą. Taigi pinasi šviesa ir tamsa. Lauktoji Bažnyčios ir kultūros santarvė turės išsklaidyti tamsą ir atverti duris šviesai. Šiam tikslui, kaip svarbus « laiko ženklas », turi padėti daug žadantis ekumeninis judėjimas t a r p krik­ ščionių, tarpreliginis dialogas, įvairių tikybų žmones kviečiąs bendradar­ biauti žmonijos labui. Praeityje likę liūdni religinių kovų prisiminimai, tikra tikėjimo naktis, bet jau aušta žadėtoji religinės taikos aušra, priside­ danti prie gražaus visuomenės sambūvio. 8. Taigi šių įvykių akistatoje, Garbieji Ponai, j ūsų Universitetas, tam­ pa reikšmingu simboliu. Jis įkurtas geografiniame centre Europos, pašauk­ tos į vis artimesnę vienybę, kad šitaip pasitarnautų pasaulio taikai. Šis uždavinys gerai atitinka jos daugiatūkstantmetės kultūros tradiciją. Senas ir gilus Europos ryšys su krikščionybe taip p a t stiprina taiką. Dabar Baž­ nyčia, iš savo pusės, labiau nei bet kada yra pasiryžusi dėti į naująją Europos ateitį savo seną ir visuomet naują dalį. Tai Kristaus « Dievo su mumis », « Dievo su žmogumi » liudijimas. Tai Dievo, kuris apsireiškė Sūnaus kryžiuje, Sūnaus, kuris tapo žmogum, paskelbimas. Tai Dievo — Meilės — skelbimas. Šios Meilės paskatintas ir atvykau pas jus. Sujaudintas žvelgiu į j ūsų akis, pažinusias ašaras. J ū s ų asmenyje apglėbiu visus ilgai kentėjusius bro­ lius. Bet pirmiausia trokštu kartu su jumis žvelgti į ateitį, į mūsų laukian­ tį pažangos ir taikos kelią. Nebijokite, Bičiuliai, atverti durų Kristui! Jis pažįsta žmogaus širdį ir moka atsakyti į skaudžiausius jo nerimo klausimus. Jis kviečia mus kartu darbuotis ir kurti tikrai laisvą, vieningą žmoniją. Tokiomis mintimis jus sveikinu. Dėkoju, kad atidžiai ir nuoširdžiai klausėtės. Meldžiu jums, j ūsų darbams, j ūsų brangiems asmenims Dievo palaimos. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 484 III Rigae, occasione oblata recognitionis cultus sancti Meinardi episcopi habita.* Dārgie brāŖ un māsas! Ļoti priecājos šodien b ū t jūsu vidū! Sirsnīgi sveicu visus klātesošos un pateicos jūsu mīļotajam arhibīskapam J ā n i m Pujātam par man pirms brīža, arī jūsu vārdā, teikto laipno uzrunu. 1986. gadā jūs, šīs vietējās Baznīcas ticīgie, svinējāt savas zemes kristianizācijas 800 gadu jubileju: svētā Meinarda bīskapa iesvēte vēstīja Livonijas­Latvijas Baznīcas sākumu un vienlaicīgi ievadīja arī tautas veidošanās norisi. Zinātnieku pētījumi un Kongregācijas Svēto lietās dziļās studij as atklāja Meinarda izvērstās darbības nozīmi Latvij as evaņģelizācij ā, kuru viņš pārstaigāj a simpliciter pro Christo et praedicandi causa. Viņu godināja kā svētu jau pirmajos pēcnāves gados, to atzina arī Pāvestu autoritāte. Šodien Pētera pēctecis, garīgā vienotībā ar tiem, kuri gadsimtu gaitā ir godinājuši dižo Apustuli, ar prieku atsaucas uz šo seno tradīciju un to svinīgi atjauno. 1 Nos itaque, vota F r a t r u m nostrorum in episcopatu multorumque chri­ stifidelium explentes, Auctoritate Nostra Apostolica statuimus cultum Sancto Meinardo, episcopo Ykescolensi, restituere, praesertim in hac eccle­ sia particulari, quae Apostolum et Fundatorem eum habuit. Insuper facul­ t a t e m facimus ut eius festum die decimaquarta mensis augusti, in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. Lai svētā Meinarda aizbildniecība, kas bija šīs vietējās Baznīcas gud­ rais Gans laikā, kad kristītie bija pilnīgi vienoti, arī šodien vada un atbal­ sta L atvijas kristiešu ekumēnisko ceļu uz atjaunotu vienību un palīdz vi­ siem kopīgi risināt šī brīža sarežģītos j autāj umus. Dodu visiem savu Svētību! Opatrzności Bożej składam najgłębsze dzięki za to, że doprowadziła mnie dzisiaj na Waszą ziemię, na Łotwę, i do Waszej stolicy, Rygi, że dane mi jest dzisiaj być z Wami tu, w tej katedrze, że dane mi było w tej katedrze potwierdzić wielowiekowy kult św. Meinarda, Waszego apostoła, założyciela Kościoła w Rydze, na Łotwie, nad Bałtykiem. Witając Księdza Arcybisku­ pa, Waszego pasterza, i wszystkich biskupów łotewskich, a także wszyst* Die 8 m. Septembris a. 1993. Henrici Chronicon Livoniae, 1, 2, 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 485 kich obecnych tu gości: Kardynała Prymasa Polski, biskupów z różnych krajów sąsiednich i dalszych, aż po Amerykę Północną, Stany Zjednoczone, witając również delegata Patriarchatu Prawosławnego z Moskwy, pragnę wyrazić moją radość, że znajdujemy się tutaj wspólnie. Trudno mi w tej chwili nie wspomnieć Arcybiskupa, kard. Julijansa Vaivodsa, którego miałem szczęście spotykać wielokrotnie w Rzymie, którego miałem szczęście wprowadzić do Kolegium Kardynalskiego. Niech P a n przyjmie jego duszę do wiecznej światłości. Witam wszystkich zgromadzonych, całą społeczność katolicką archidie­ cezji w Rydze, tu reprezentowaną przez licznych braci i siostry. Witam bardzo licznie zgromadzonych kapłanów, nie tylko łotewskich, z archidie­ cezji w Rydze, ale także wielu tych biskupów i kapłanów, którzy przeszli przez Wasze seminarium w Rydze, przygotowali się do kapłaństwa i do po­ sługi apostolskiej na szerokich obszarach dawnego Związku Radzieckiego. Dziękujmy Bogu wspólnie za wszystkie łaski, z pomocą których prowa­ dził Was, drodzy bracia oraz drogie siostry, przedstawicielki różnych zgro­ madzeń zakonnych, do służby Ludu Bożego, do pracy w swojej ewangelicznej winnicy; dziękujmy z głębi serca za łaskę tej posługi, a równocześnie przy­ gotowujmy się — jak głosi napis na t y m transparencie — do ewangelizacji roku 2000. Łotwa jest krajem, w którym wezwanie ekumeniczne, modlitwa Chry­ stusa o jedność chrześcijan nabiera specjalnej aktualności. Pozdrawiam wszystkich braci chrześcijan, zwłaszcza wielką wspólnotę luterańską, także prawosławnych i innych mieszkających na Łotwie wyznawców Chrystusa. Stąd zresztą, po odwiedzinach u władz Łotwy i rozmowie z panem prezy­ dentem, udajemy się do katedry luterańskiej na modlitwę o jedność. Dzisiaj rano opuszczałem Vilnius, stolicę Litwy, i świeciło słońce; kiedy wylądowałem na ziemi łotewskiej w Rydze, też świeciło słońce, ale zaraz potem przyszedł bardzo rzęsisty deszcz. Ufamy, że to słońce, które dotarło na ziemię litewską, dotrze również na Waszą ziemię i będzie towarzyszyć naszym spotkaniom. Pragnę jeszcze podziękować Księdzu Arcybiskupowi za to, że nie tylko jest Metropolitą Ryskim, ale stał się także tłumaczem dla Papieża, wtedy gdy on przemawia po polsku. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale 486 IV Tallini, ad Christif ideles congregatos habita.* 1. «Sellepārast votke vastu iiksteist, nónda nagu ka vastu votnud ». Kristus teid on 1 Tānane liturgia, mida mulle on antud piihitseda Eesti pealinnas Tallin­ nas, algab sónadega, millega kord Apostel Paulus poordus roomlaste poole. Kristus on meid vastu votnud ja Armulauasakrament, mida me piihit­ seme, on selle jumaliku vastuvotu, armastuse ulima vāljenduse, sakra­ ment. Sest armastus votab vastu. Kristus tuli maailma Immaanuelina, et J u m a l oleks meiega. Ta vottis inimesed vastu kóige selle kaudu, mida Ta tegi ja ópetas, tóe ja armastuse Evangeeliumi kaudu. L ihavottesaladuse, see tāhendab oma Ristisurma ja Ulestóusmise, kaudu vottis Ta lóplikul kuj ul vastu kogu inimkonna. K a s ta siis ei óelnud: « J a kui mind maa pealt iilendatakse, siis ma tómban kóik enese juurde ». Ning parast iilestóusmist, sel hetkel, kui ta laks iiles taevasse īsa aujārjele, olid tema viimasteks sónadeks maa peal: « Ja vaata, mina olen iga pāev teie juures ajastu otsani ». 2 3 Armsad Vennad ja Ōed, meie praeguse, Armulauasakramendile kesken­ datud kohtumise eesmārgiks on just nimelt uuendada ja siivendada tead­ likkust sellest armastusest, millega Kristus meist igaiihe vastu votab. 2. «Kannatlikkuse ja lohutuse J u m a l aga andku teile iiksmeelt omava­ hel Kristuse Jeesuse eeskuju jārgi », et te oleksite valmis iiksteist vastu votma, nii nagu ka Kristus teid on vastu votnud. 4 5 H e t k tagasi meie kohtumisel ette loetud Piihakirjakohad juhivad tāhe­ lepanu sellele, missugused on erinevad viisid iiksteist vastu votta, see tāhendab armastada iiksteist Kristuse eeskujul. Tema nimel p a k u t u d « karikatāis vett»! See on teataval viisil kóikide nende tegude siimbol, mille kaudu ilmutab end tóeline vennaarmastus. Seega voib armastus vāljenduda iiheainsa hādas oleva inimese vastu, aga see voib olla suunatud ka mitmesuguste probleemide ja vajaduste all kan­ natavatele inimruhmadele ja tervetele uhiskondadele. * Die 10 m. Septembris a. 1993. Eo 15, 7. Jh 12, 32. Mt 28, 20. Eo 15, 5, Vrd. ibid. 15, 7. 1 2 3 4 5 Acta Ioannis Pauli Pp. II 487 On olemas veel teinegi moodus Kristust jārgida ja see seisneb iiksteise vastastikuses kandmises: «Meie kohus on kanda jóuetute nórkust ilma et otsiksime omaenese meelehead ». 6 « K a n d a » tāhendab iihtlasi « olla kannatlikud »; see tāhendab « hoida eius lootust », anda lohutust róhutuile. 7 J u h i t u n a armastusest iga inimese vastu, iitleb Kristus vaga karmid só­ nad nende kohta, kes teisi eksitavad. Ta iitleb: « Aga kes iganes on vorgu­ tuseks kellele tahes neist pisukesist minusse uskujaist, sellele oleks parem, et talle veskikivi kaela riputataks ja ta meresugavusse heidetaks ». 8 Seetóttu tāhendab Kristuse eeskujul teistele head teha — mitte tóuga­ ta neid kurja teele. Eksitamine on vorreldav inimese tapmisega, sest t a p p a saab mitte ainult fuusiliselt, vaid ka vaimselt ja moraalselt. 3. Armsad vennad ja óed, kogudus, mille liikmeteks te oma riigis olete, peab tānase liturgia poolt p a k u t u d sónade ille póhjalikult jārele mótlema. On vaja mótiskleda, mida tāhendab Kristuse poolt vastu voetud olla ja missugune on sellest jārelduv kohustus iiksteist vastu votta. Mi nagu voetakse vastu Issanda jiingrit ja Apostlite jārglast votsite te armastuse ja vaimustusega vastu oma Apostelliku Administraatori mon­ sinjoor J u s t o Mullor Garcia. Tema esindab mind Balti riikides ja on teile siin maal katoliku Koguduse tunnistajaks ja juhiks Kristuse teedel. Tervitan teda ja teisi kohal viibivaid prelaate kogu siidamest. Tervitan soojalt Preestreid, Kongregatsioonide Vendi ja Ōdesid ning kóiki teisi, kes aktiivselt votavad osa Evangeeliumi levitamisest. Paljud neist Jumalariigi apostlitest on parit erinevatest maadest ja on tulnud, et uuele evangelisat­ sioonile kaasa aidata. Nad on tulnud teie hulka « armastusest Kristuse ni­ me vastu ». 9 Armsad Vennad ja Ōed, votke nad avatud sudamega lahkesti vastu; votke heldesti vastu ka E m a Teresa ō e d ja katoliiklike liikumiste ja assot­ siatsioonide liikmed, kes voivad t ā n u oma pastoraalsele kogemusele olla teile toeks, nende silmapiiride tundmises ja hindamises, mille Vatikani II Kirikukogu a vas Kiriku teekonnale meie ajastus. Teie kogudus hólmab t ā n a ka paiju neid vendi katoliiklasi, kes on parit teistest regioonidest: venelasi, valgevenelasi ja poolakaid, leedulasi, lātlasi ning veelgi kaugemalt, nāiteks Ameerikast tulijaid. Piiudke alati móista ja « vastu votta niisuguseid inimesi, et saada tóe kaastoólisteks ». 10 6 7 8 9 10 Ibid. 15, 1. Vrd. ibid. 15, 4. Mt 18, 6. 3 Jk 7. Ibid. 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 488 4. Aga on ka seesuguseid «iiksteise vastu votmise viise », mis on seotud konkreetsete kutsumuste ja sotsiaalsete struktuuridega, millesse Jumalik Ettehooldus teid on asetanud. Kóigepealt vastuvott perekonnas abikaasade truu ja v a ā r a m a t u arma­ stuse nāol, mis on piihitsetud ja piihitsev, iilendatud Kristuse poolt erilise armu ja halastuse vāel abielu sakramendiks. Elu vastuvotmine abielus ja iihiskonnas. Me ju teame, kuivord meie sa­ jandil vālja kujunenud inimelu vāārtust eirav mentaliteet on kibe viii, mil­ le juureks on J u m a l a puudumine inimeste sūdameist. Jārgides ustavalt Kristuse ópetust, t a h a b Kirik, et sundivat elu voetaks vastu ja austataks kui andi, et voetaks kaitse alia selle elu, kes k a n n a t a b , et uletataks egoism ja pessimism ning et elu teenitaks alati armastusega J u m a l a nimel: « Nón­ da nagu Kristus teid on armastanud ». Armsad, valitsegu teie seas tóeline vastuvotuvaim vendade suhtes teis­ test kogudustest. Sest kogudustes saavad «iihise apostolaadi helendava n ā i t e n a » teoks ettevotmised, mille allikaks on preestrite ja ilmikute iiłiine kutsumus misjonitooks. Koguduses leiab andide mitmekesisus oma iihtsuse; siin kujuneb vālja Piihalt Vaimult inimeste teadvusse lāhetatud iilesannete ja missioonide solidaarsus. 11 Olge samuti vastuvotlikud iihiskonna elule, toimides selles arengut ja progressi esilekutsuva tegurina. Olge voimelised viljakaks ja hoolsaks tóóks maistel elualadel, sāilitage tegutsemise óiget korda jāādes truuks Kristu­ sele ja tema Evangeeliumile. Sedasi inspireerib nii teie isiklikku kui ka iihigkondlikku elu óigluse ja armastuse seadus ja nóudmised. 12 5. « Ja vaata, mina olen teie juures ». Suutku iga teie poolt vastu voe­ t u d inimene āra t u n d a Kristuse elavat kohalolekut ja tunnetagu, kuidas te Kristuse nimel ja tema eeskujul tegutsete temaga iihendatud elavate liik­ metena. Nāhku nad teie tegudes, et Kristus on teis. Mārgaku seda teie vennad usus teistest kristlikest konfessioonidest. Tundku seda āra need, kellel on tei­ sed religioossed tóekspidamised vói kes vāidavad end olevat mitteusklikud. Olge igaiihe suhtes vastuvotva armastuse tunnistajad ja andke oma pa­ nus erapooletuse ja tóe, iiksmeele ja koostōō, vennaliku armastuse ja iihi­ nemise edendamisele. Olge móistmise ja tundmise tee algatajad nii et kui umbusu ja eelarvamuste tókkeist — kui neid esineb — vāhehaaval iile saadakse, oleks voimalik iiha enam koonduda selles iihtsuses, mida Kristus algusest peale andis ja soovis oma Kirikule ja kogu maailmale. 11 12 Apostolicam actuositatem, 10. Mt 28, 20. Acta Ioannis Pauli Pp. II 489 6. «Issanda seadus on laitmatu, ta kosutab hinge. Issanda tunnistus on ustav, ta teeb lihtsa targaks ». 13 J u m a l a seadus saab oma tāie tāhenduse tānu tunnistusele, mille meile jattis Kristus. Saatku see tunnistus alati me elu ja me kaitumisviisi. Argu meid kunagi pimestagu uhkus, mille suhtes manitseb meid ka responso­ riaalpsalm. Ainult sel juhul, kui inimene fikseerib pilgu Kristusesse, kes on Immaa­ nuel, elu ulim eeskuju, saab ta end teostada oma olemuse taies tóes, sest just nimelt Kristus «avas inimesele tāielikult ta olemuse », ilmutades talle tema tóelist vaārikust. 14 7. Mida voiksin ma veel soovida teie kogudusele, kui mitte seda, mida valjendab «soola» móiste Evangeeliumis? Sool on maitseaine, mis hoiab āra isikliku ja iihiskondliku inimeksistentsi lagunemist. Nii nagu tavaline sool sāilitab inimesele tarvilikku toitu, nii evangeelne sool hoiab alai iiksi­ kisikute ja iihiskondade vaimset tervist. « Hoidke seda soola enestes ja rahu olgu teie keskel ». Kristus vottis meid vastu — J u m a l a auks. Votke iiksteist vastu. Aamen! R a k k a a t suomalaiset. Koko sydamestani tervehdin ja siunaan teitā, hiippakuntaanne ja teidān maatanne. 15 Pragnę jeszcze pozdrowić wszystkich obecnych tutaj Polaków mieszkają­ cych w Estonii i w innych krajach nad Bałtykiem, a także wszystkich Pola­ ków w mojej Ojczyźnie. Niech Bóg W a m błogosławi na drogach wolności, prawdy i sprawiedliwości. V Ad quosdam Canadae episcopos coram admissos.* Dear Brother Bishops, 1. "Behold how good and pleasant it is when brothers dwell in unity!". To you—the Bishops of Alberta, British Columbia, Manitoba, the North­ west Territories, Saskatchewan and the Yukon—allow me to express my 1 13 14 15 Ps 19 (18), 8. Vrd. Gaudium et spes, 22. Mk 9, 50. * Die 16 m. Septembris a. 1993. Ps 133:1. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 490 gratitude for our communion in the College of Bishops and, in the words of Saint Paid, for "the joy and comfort of your love". Your visit comes at a significant moment. The Fiftieth Anniversary of the Canadian Confer­ ence of Catholic Bishops is a fitting time for us to give thanks together to the Most Blessed Trinity, from whom all grace descends, for the life of the Church in Canada, which you have been called to serve in the Lord's name as successors of the Apostles. 2 Your ad Limina visits, as well as the more frequent meetings of the leaders of your Conference with the Roman Curia, provide opportunities for fraternal dialogue and increased unity among us. In this way the bonds of faith and communion linking your particular Churches with the Apostolic See are strengthened. The Second Vatican Council reminded us t h a t in each particular Church, "the one, holy, catholic and apostolic Church of Christ is truly pre­ sent and active". The universal ministry of the Successor of Peter therefore assists the People of God entrusted to your pastoral care "from within", as a divine gift integral to the life of your dioceses. This is especially so in safeguarding the depositum fidei which must be preserved intact and un­ tarnished until the Lord returns. Truth is itself a unifying force. Signs of division dull the power of the Church's witness, whereas harmony increases her credibility. It is incumbent upon Bishops, in communion with the Successor of Peter, to show t h a t in their teaching they are "of one heart and soul", "united in the same mind and the same judgment". 3 4 5 6 7 2. I was especially moved at the recent World Youth Day celebration in Denver to see so m a n y young people—including thousands from Canada—earnestly seeking to love and serve Christ in his Church. These men and women of the third millennium expect their Bishops and priests to help them to live according to t h a t t r u t h which is Christ's precious gift to them. True pastoral charity requires t h a t nothing be omitted in preaching the saving word of Christ. The success of the new evangelization in Canada will depend in no small measure on your effective and unified proclamation of all the Gospel's demands. 8 2 3 4 5 6 7 8 Philem 1.7. Christus Dominus, 1 1 . Cf. Cf. CONGREGATION FOR THE DOCTRINE OF THE FAITH, PAUL VI, Acts 4 : 3 2 . 1 Cor 1 : 1 0 . Cf. Gal 5 : 1 . Paterna cum benevolentia, 3. Communionis notio, 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 491 The faithful look to the Bishops of the Church to be "authentic teachers, t h a t is, teachers endowed with the authority of Christ, who preach the faith to the people assigned t h e m " . In this respect we must continually renew in ourselves the charism of vigilance. Like good senti­ nels, devoted to the Apostles' teaching and entrusted with the task of preserving, explaining and spreading "the heritage of the faith", we must never cease to preach the fulness of the knowledge of Christ and of his Church. We are all aware of how truly difficult it is to be a watchful guardian and zealous proclaimer of "the t r u t h of the Gospel". Saint Augustine reminds us of the seriousness of our responsibilities when he says: "Besides being a Christian... I am a leader also, and for this shall render to God an account of my ministry". 9 10 11 12 13 3. Canada, like so many countries, is influenced by the many positive aspects b u t also by the moral ills of contemporary culture. Many of your fellow citizens are suffering from a loss of the moral sense. This frequently leads to a systematic calling into question of Catholic teaching in matters of faith and morals. As Pastors who are to "expound the mystery of Christ in its e n t i r e t y " , we can meet this challenge if our teaching is clear, unam­ biguous and united. Only then will it rise above the confusion of conflict­ ing opinions with the forcefulness and power of the Truth. In our concern to meet the faithful's right to hear the fulness of Catho­ lic teaching, we—with humility, courage and charity—should be vigilant lest anyone be led into error by those who would trouble them and "want to pervert the gospel of Christ". This is particularly so with regard to teachings which the Magisterium proposes as "definitively to be held" by all the faithful. These call for a response of firm assent. As stated in Donum veritatis: "When the Magisterium proposes 'in a definitive way' truths con­ cerning faith and morals, which, even if not divinely revealed, are nev­ ertheless strictly and intimately connected with Revelation, these must be firmly accepted and held". With great love and patience—and looking constantly to Christ, the "light of the world" — w e have the serious obliga14 15 16 17 9 10 11 1 2 13 14 15 1 6 Lumen gentium, 25. Cf. Acts 2:42. Cf. Dei Verbum, 10. Gal 2:5. Sermon 46: On the Shepherds, 2. Christus Dominus, 12 Gal 1:6. CONGREGATION FOR T H E DOCTRINE OF T H E FAITH, Fidei et Iusiurandum Fidelitatis. Jn 8:12. 17 Donum veritatis, no. 23; cf. Professio 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tion to guide the faithful in forming a moral conscience t h a t will judge and act in accordance with the truth—to teach "those acts which in them­ selves conform to the demands of faith and foster their expression in life, and those which, on the contrary, because intrinsically evil, are incompat­ ible with such d e m a n d s " . As the word of life, the Gospel includes univer­ sal and unchanging moral norms, which need to be taught with new ar­ dour and conviction. I encourage each of you to persevere in bearing the burden of this prophetic role of vigilant love, ensuring in every possible way t h a t the "sound doctrine" of faith and morals is taught throughout your Dioceses—consistently and at every level. 18 19 4. To assist us all in our ministry at this time, as heralds of the t r u t h which sets us free, the Lord has given us a precious instrument and gift: the "Catechism of the Catholic Church". In your hands this mature outcome of the Second Vatican Council will be an apt instrument by which the authentic teaching of the Council—itself a witness to the Church's great Tradition—can faithfully enter preaching and catechesis. Stating the mes­ sage of faith serenely and systematically, the Catechism reveals the unity, coherence, beauty and relevance of the Catholic faith. 20 It is not just for Pastors and specialists—as has been shown by its en­ thusiastic reception by the laity in many countries—but is destined for all sectors of the Church. I know t h a t the Church in Canada will welcome the "Catechism of the Catholic Church" and that, in a spirit of universal commu­ nion, you will make its treasures available in every possible way to all the faithful. 5. Your country is blessed in having one of the most extensive Catholic educational systems in the world—one of which you are justly proud. To­ gether with the numerous Catholic colleges and universities, your schools have made an immense contribution iri forming young men and women as devout and learned Catholics and as responsible and generous citizens. In this way Catholic education has prepared generations of lay men and women in whom a profound harmony between their being members of the Church and members of civil society has enabled them to overcome the tragic separation of faith from life and of the Gospel from culture. 21 18 1 9 2 0 21 Donum veritatis, 16. 1 Tim 1:10. Cf.. J n 8:32. Cf. Christifideles laici, 59. Acta Ioannis Pauli Pp. II 493 Now, however, you are facing new problems: these include the need to protect the Catholic identity of your schools and t h e challenge presented by the increasing religious and moral relativism present in public opinion. Catholic educational institutions need to reaffirm their responsibility to evangelize and catechize, fully meeting the demanding task of presenting the word of God in all its strength. In some Provinces the right to publicly funded independent Catholic school boards—important to the survival of Catholic education—has recently come into question. Your determined efforts to govern your own schools, in harmony with Catholic faith and practice, is founded on the Church's inalienable right to establish and conduct schools freely and in accordance with her needs. May you be wise and provident Shepherds in this important aspect of the Church's life in your nation. I likewise wish to encourage you to continue supporting efforts to provide a sound formation in Catholic tradition, doctrine and life for all those involved in the Church's educational, catechetical or social apostolates. 22 6. Je sais avec quelle profonde sollicitude pastorale vous désirez tra­ vailler à bâtir l'unité que le Christ a voulue pour son Eglise, l'unité authentique qui, par nature, est la pleine communion visible de tous les chrétiens dans la vérité et la charité. Le « Directoire pour l'Application des Principes et des Normes sur l'Œcuménisme », publié récemment par le Conseil pontifical pour la Promotion de l'Unité des Chrétiens, a pour b u t de stimuler les activités œcuméniques et de souligner l'urgence de développer la formation dans ce domaine. En entretenant la « pauvreté d'esprit » spiri­ tuelle qui invite à surmonter la défiance et l'ignorance, l'Eglise au Canada peut apporter une contribution significative au mouvement œcuménique dans son ensemble. Chacun doit garder présentes à l'esprit la nécessité de sauvegarder la priorité de la vérité dans le dialogue et en même temps l'ouverture à l'enrichissement mutuel qui caractérise l'œcuménisme authen­ tique. Par-dessus tout, aucun de nous ne doit oublier que l'objectif du mou­ vement œcuménique « dépasse les forces et les capacités humaines » et qu'il s'appuiera essentiellement sur la « conversion du cœur et la sainteté de vie, unies aux prières publiques et privées pour l'unité des chrétiens ». 2 3 24 7. Chers Frères dans l'épiscopat, votre ministère doit répondre à beau­ coup d'exigences! Par mes paroles, je désire sincèrement vous affermir 22 23 24 Cf. Gravissimum educationis, 8. Unitatis redintegratio, 24. Ibid., 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 494 dans le Seigneur! D'une manière toute spéciale, je voudrais assurer ceux d'entre vou?, qui travaillent dans le Grand Nord de ma prière et de mes encouragements pour leur ministère auprès des peuples autochtones qui tient compte de leurs conditions et de leurs nécessités particulières. Je souscris volontiers au rappel fait par le message pastoral de votre Con­ férence, à l'occasion du cinquième centenaire de l'évangélisation des Amé­ riques, quand vous écrivez que la qualité de solidarité vécue dans la so­ ciété canadienne est à estimer en fonction des mesures prises pour amélio­ rer la situation économique, politique et sociale des peuples autochtones. En exprimant ma confiance dans le Seigneur, qui continuera à accroître la ferveur et la fidélité des prêtres, des religieux et religieuses et des laïques de vos diocèses — car « Celui qui a commencé en vous cette œuvre excellente en poursuivra l'accomplissement » —, je vous recommande, vous-mêmes et vos communautés diocésaines, à la sollicitude aimante de Marie, Mère de l'Église, et à la protection de saint Joseph, patron du Ca­ nada. Avec ma Bénédiction apostolique. 25 2 6 VI Ad quosdam Americae Septemtrionalis episcopos coram admissos.* Your Eminence, Dear Brother Bishops, 1. "I t h a n k my God in all my remembrance of you, always in every prayer of mine for you all, making my prayer with joy, thankful for your partnership in the gospel". With these sentiments of the Apostle Paul I cordially welcome you—the Bishops of New England. Paul's journeys to Jerusalem to meet P e t e r provide the first example of those fraternal encounters which have become the Bishops' visits ad Limina Apostolorum. We have conversed and prayed together as brothers in the Lord. Thus, these meetings foster the bonds of hierarchical and affective communion between us. Through them we are mutually strengthened—in the words of 1 2 25 2 6 Cf. CECC, Vers une nouvelle evangelisation, 23 septembre 1992, n. 19. Ph 1, 6. * Die 21 m. Septembris a. 1993. 1 2 Phil 1:3-5. Cf. Gal 1:18, 2:1-2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 495 Lumen gentium—"by the common sharing of all things and by the common effort to attain to fullness in unity". Today I wish to thank the whole Church in the United States, particu­ larly the Archdiocese of Denver, for hosting the Eighth World Youth Day. My visit in the Rocky Mountain State, where hundreds of thousands of young people gathered to profess their faith in Christ, experience commu­ nion with the Church and commit themselves to the pressing task of the new evangelization, was a time of great joy and renewed hope. I was moved many times by the young people's obvious and joyous love of God and of the Church. They told us their stories of suffering for the Gospel, of conquering seemingly overwhelming obstacles with divine help, and of their anguish before a world tormented by despair, cynicism and conflict. I came away from Denver praising God who reveals to the young the secrets of his Kingdom. All of us, Bishops of the Church, should reflect anew on our ministry to young people and on our responsibility to present to them the full t r u t h of Christ and his Church. 3 4 The young people gathered at Denver certainly deserved to hear the words of Saint Paul which I used at the closing Mass: "I have great confi­ dence in you, I have great pride in you; I am filled with encouragement, I am overflowing with joy". From the very many letters I have received, I share with you what one young woman, who is about to begin her univer­ sity studies, wrote to me. She says: "We were asleep in the arms of Christ: it was (the World Youth Day which) awakened us from our nightmares of self-indulgence and loneliness, to look up into the eyes of t h a t God-Man who is our way, our t r u t h and our life". In such words we Pastors must read a continuing challenge to accompany young people in their pilgrimage of faith, the journey they make in response to God's grace at work in their hearts, t h a t journey which from time to time needs moments of special in­ tensity, such as pilgrimages, prayer-meetings, retreats. It requires time and attention to listen to young people, to teach them, to encourage them. The apostolate to youth must be a priority of the Church at the approach of the third millennium. 5 2. We cannot ignore the deep desires t h a t are stirring in people's hearts today. In spite of negative signs, m a n y hunger for an authentic and chal­ lenging spirituality. There is "a fresh discovery of God in his transcendent No. 13. * Cf. Mt 11:25. 2 Cor 7:4. 3 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 496 reality as the infinite Spirit", and young people especially are looking for a solid foundation upon which to build their lives. The youth of America look to you to lead them to Christ, who is the only "existentially adequate response to the desire in every human heart for goodness, t r u t h and life". Allow me to repeat what I said to the Bishops last month in Denver: "Are we always ready to help the young people discover the transcendent ele­ ments of the Christian life? From our words and actions do they conclude t h a t the Church is indeed a mystery of communion with the Blessed Trin­ ity, and not just a human institution with temporal aims?". 6 7 8 3. Among the concrete lessons of the World Youth Day we should not overlook young people's capacity and desire for prayer. They expect their pastors to be teachers of truly Christian prayer, which leads to sharing in the Son's own filial dialogue with the Father in accordance with Saint Paul's marvelous expression in the Letter to the Galatians: "because you are sons, God has sent the Spirit of his Son into our hearts, crying, 'Abba! Father!' ". Prayer is not one occupation among many, b u t is at the center of our life in Christ. It turns our attention away from ourselves and dir­ ects it to the Lord. Prayer fills the mind with t r u t h and gives hope to the heart. Without a deep experience of prayer, growth in the moral life will be shallow. The authentic renewal of your Dioceses calls for the apostolate of prayer rooted in faith, strengthened by the sacramental and liturgical life, and active in charity. 9 10 4. H a n d in hand with nurturing the spiritual vitality of young men and women goes the challenge of presenting them with "the fullness of the t r u t h which God has enabled us to know about himself'. It is clear t h a t the controversies and dissent of past decades are of little interest to them. They are not inspired by a Gospel which is diluted, disguised or made to seem effortless. Every effort should be made to guarantee t h a t catechetical and religious education programs, Catholic schools and Institutions of higher learning and, in particular, the preaching ministry of the Church, present serenely and convincingly—but without embarrassment or com­ promise^—the whole treasury of Church teaching. 11 6 7 8 9 10 11 Dominum et vivificantem, 2. Centesimus annus, 24. Homily, 2. GaU:6. Cf. Catechism of the Catholic Church, 2558. Redemptoris missio, 5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 497 Only by forming young people in genuine Oatholic spirituality and in the fullness of Catholic doctrine can you help them to assume fully their role and responsibilities in the Church, something of which they them­ selves are very conscious. With their enthusiasm and boundless energy, they should be encouraged to be "leading characters in evangelization and participants in the renewal of society". Not just evangelized, they are themselves evangelizers who bring the Gospel to their peers, including those alienated from the Church and those who have not yet heard the Good News. Likewise, many young people have an enormous potential for generosity, dedication and commitment and are attracted to forms of volunteer work, especially in serving the needy. With them, the leaders of the Church in the United States should continue to explore ways in which their talents and desire to participate in the Church's mission can be more fully realized. The ordinary means of "youth ministry", which focus on the parish, should continue so t h a t the young are not isolated from the broader community. But, as your own experience tells you, it is often helpful to supplement this through associations, movements, special centres and groups t h a t meet their particular needs. 12 13 5. As the increased interest in ethical questions and the growing debate about "values" in American life demonstrate, the need for moral formation through the work of families, schools and other institutions is being felt more and more. Given this situation, Pastors have many opportunities to provide leadership in the area of moral development, bearing as they do the t r u t h of Christ, the wisdom of God who sets us free. Yet direction and vision will only be effective when there is a consensus about how to live. The Church has t h a t vision of life's meaning and purpose in the "one faith" of the Gospel. Is it not true t h a t the question asked by the young man in the Gospel, " W h a t must I do to inherit eternal life?" is being asked of us today with an urgency t h a t demands our close attention? The needed renewal of social and political life can only take place if the intrinsic connection between faith and morality is clear. Young Catholics are sensitive to the need for consistency between faith professed and faith lived. They demand a clear sense of what it means in practice to be Cath­ olic. Pastors ought to preach with a new confidence and zeal the "answer" 14 15 16 12 13 1 4 1 5 16 Christifideles laici, 46. Cf. Redemptoris missio, 37. Cf. 1 Cor 1:24, Cf. J n 8:32. Mk 10:17. 35 - A.. A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 498 about morality t h a t the Lord has entrusted to his Church. Among the themes of this Good News is the essential bond between human freedom and t r u t h , in the sense t h a t a freedom which refuses to be bound to t r u t h loses its foundation. Young people sense—perhaps sometimes without knowing why—that religious, moral and cultural relativism does not lead to happiness and t h a t freedom without t r u t h is illusory. 17 One of the key pastoral problems facing us is the widespread misunder­ standing of the role of conscience, whereby individual conscience and ex­ perience are exalted above or against Church teaching. The young women and men of America, and indeed of the whole Western world, who are often victims of educational theories which propose t h a t they "create" their own values and t h a t "feeling good about themselves" is a primary guiding moral principle, are asking to be led out of this moral confusion. All those who teach in the name of the Church should fearlessly honour the dignity of the moral conscience as the sanctuary in which the voice of God is h e a r d ; b u t with equal care they should proclaim, in opposition to all subjectivism, t h a t conscience is not a tribunal which creates the good, b u t must be formed in the light of universal and objective norms of morality. Clear teaching on these matters is also an essential p a r t of the necessary return to the practice of the Sacrament of Penance. The thousands of Con­ fessions heard by the priests present in Denver show t h a t the young people know the value of this Sacrament, in spite of the widespread crisis affecting i t . 18 19 6. Clear teaching on all such matters is liberating because it presents the true meaning of discipleship: Christ calls his followers to friendship with h i m . In fact, the personal following of Christ is the essential foun­ dation of Christian morality. The "obedience of faith" is both an intellec­ tual assent to doctrine as well as a life commitment which draws us into ever more perfect union with Christ himself. The Church must always be careful not to reduce "the word of t r u t h " to an abstract code of ethics and morality, or a treatise of rules for good behavior. The preaching of Christian morality, so closely linked to the new evangelization, must not empty the Cross of Christ of its power. 20 21 22 23 17 18 19 20 21 2 2 2 3 Cf. Centesimus annus, 41. Cf. Gaudium et spes, 16. Cf. Reconciliatio et paenitentia, 28. Cf. J n 15:15. Rom 16:26. Col 1:5. Cf. 1 Cor 1:17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 499 I am confident t h a t the Bishops of the United States will continue to give special pastoral attention to young people, in whom the Church recog­ nizes her own divinely given youthfulness as the Bride of Christ. I entrust all the priests, Religious and faithful of your Dioceses to Mary, Mother of the Redeemer, t h a t she may remain with you in prayer and make you messengers of hope and bearers of life to the world. With affec­ tion in the Lord I cordially impart my Apostolic Blessing to you and all the faithful of New England. 24 25 VII Ad Malaviae episcopos coram admissos.* Dear Brother Bishops, 1. With affection in the Lord I welcome you, the members of the Epis­ copal Conference of Malawi, in Rome for your visit ad Limina Apostolo­ rum. Four years ago I was a pilgrim to your homeland in order to visit, as I said, "the sanctuary of the People of God" which he has established as his dwelling place in t h a t p a r t of Africa. Now, at the tombs of the Holy Apostles Peter and Paul you bear witness to the communion linking the Churches of Blantyre, Chikwawa, Dedza, Lilongwe, Mangochi, Mzuzu and Zomba to the Bishop of Rome and through him to the Church Universal. It is fitting t h a t on this occasion we should rejoice in the intimate fellow­ ship t h a t is ours in the body of Christ. 1 Through you I greet the dear priests, Religious and laity of Malawi, and I ask you to assure them t h a t they are never far from my thoughts and prayers. I continue to give thanks to God for granting me the consola­ tion during the visit to your country to see for myself the faith of Malawian Catholics, and to join with them in proclaiming Christ's Gospel and in offering the Eucharistie Sacrifice. 2. Being so near to the very places where the Princes of the Apostles freely laid down their lives in witness to Christ gives us a vivid sense of how the grace of their calling to serve the Gospel reshaped their lives and their destinies. For us, who have been made successors of the Apostles by 24 25 Cf. Eph 5:22-23. Cf. Acts 1:14. * Die 25 m. Septembris a. 1993. Cf. Discourse, General Audience, 10 May 1989. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 500 Episcopal Ordination, the transformation worked in us by the imposition of hands and the invocation of the Holy Spirit entails our complete conse­ cration to the task of spreading the Gospel. We must repeat with Paul: "Woe to me if I do not preach the Gospel", and we should say with Peter: "We have the prophetic word made more sure". 2 3 4 The youthfulness of the Churches which you shepherd makes you keenly aware t h a t evangelization is the fundamental responsibility laid upon a Bishop. The Gospel was first effectively planted in Malawi little more t h a n a century ago. I know from participating in your centenary celebrations t h a t the self-sacrifice of those earlier generations of missionaries is a continual stimulus for you to imitate and continue their generous service in sowing the seed of God's word. Even today m a n y of your co-workers come to you from abroad out of dedication to the missio ad gentes. The Church is grateful to them. She prays t h a t they will be strengthened to persevere in their labours in your midst, and she asks her Lord to send many more faithful servants to work in his vineyard, already ripe for the harvest. 3. The task of incarnating the Gospel in the culture of Malawi, which began only a few generations ago, will continue until the end of time. With you I t h a n k God for the positive fruits t h a t it has already borne, and I pray t h a t God will give you, the Pastors of Church in Malawi, the gift of discernment and right judgment so t h a t you may exercise ever more effectively your indispensable role as leaders in this process. I like­ wise share with you and all the Bishops of Africa the hope t h a t through the forthcoming Special Assembly for Africa of the Synod of Bishops the genuine inculturation of the Gospel will receive new impetus throughout the Continent. The family is at the heart of the life of society and its members, and for this reason is one of the most important objects of the Church's ministry and care. This is especially true in the African context, where the family and the ties binding together its members are of such great signif­ icance. The goal of your ministry in this field cannot be other t h a n to foster t h a t form of family life which is at one and the same time truly rooted in Malawi and completely filled with Christ. 4. In the process of the transformation of family life through the grace and light of the Gospel, one aspect which calls for particular attention 2 3 4 Cf. Lumen gentium, 25. 1 Cor 9:16. 2Pt 2:19. Acta Ioannis Pauli Pp. II 501 —because it is always in need of being purified and elevated—is t h a t of procreation: something which is so highly prized among the peoples of Africa. In the context of the new creation achieved by grace, parenthood takes on the sense of having a share in God's work as t h e author of all life. From him, all parenthood in heaven and on earth is named. It follows t h a t the proper context for engendering a new human life is the permanent and exclusive union which spouses establish by the com­ plete and irrevocable gift of self to each other. The Church's insistence on monogamous marriage is not an imposition of a foreign reality displacing local traditions. Rather, in fidelity to her Lord, the Church proclaims—as the Apostolic Exhortation Familiaris consortio states—that "Christ renews the first plan t h a t the Creator inscribed in the hearts of man and woman... J u s t as the Lord Jesus is the 'faithful witness', the 'yes' of the promises of God and thus the supreme realization of the unconditional faithfulness with which God loves his people, so Christian couples are called to partici­ pate truly in the irrevocable indissolubility t h a t binds Christ to the Church his bride, loved by him to the end". The understanding of marriage and parenthood given us by Christ is the key for unlocking the fullest meaning of these realities in every time and place. As the Exhortation concludes: "To bear witness to the inestimable value of the indissolubility and fidelity of marriage is one of the most precious and most urgent tasks of Christian couples... in a humble and courageous manner, they perform the role com­ mitted to them of being in the world a 'sign'—a small and precious sign, sometimes also subjected to temptation, but always renewed—of the un­ failing fidelity with which God and Jesus Christ love each and every human being". 5 6 7 5. Living this renewed reality is the vocation to which the vast major­ ity of the Catholics in Malawi are called by God. In order to respond well to his invitation, the faithful must receive the necessary formation, in re­ gard not only to marriage and family life in particular, but to the whole Christian mystery which is their foundation. The efforts being made in your Dioceses to impart this training, especially to young people, who from the earliest age should be educated to walk in the ways of the Spirit, are the sure sources of the future strength of Catholic family life. I share, dear Brothers, your concern t h a t a merely generic syllabus of religious education in schools is insufficient. I am confident t h a t when 5 6 7 Cf. Eph 3:15. Familiaris consortio, 20. Ibid. 502 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale such programmes are measured against the "Catechism of the Catholic Church", recently promulgated as "a sure norm for teaching the faith", any inadequacies will be easily detected and corrected. To the devoted catechists, working tirelessly to help catechumens and the baptized to mature in the life of faith, I express the Church's appreciation. I pray t h a t God will aid and sustain them in their vital work. 8 6. The witness given in Malawi by Religious is indispensable for evan­ gelization. Through their lives of chastity, poverty and obedience in this world, Religious are signs of the life of the world to come. By giving up home and marriage, by forgoing the privilege of physically engendering new life, they show all the more clearly t h a t the gift of self made un­ der the impulse of grace is—even contrary to appearances—the true source of life. With a powerful clarity their lives of self-denial remind us t h a t it was on the seemingly most sterile tree, the Cross, t h a t God brought forth the most abundant harvest. 9 Since religious life bears witness to the presence of God's Kingdom and to the power of the Gospel to transform the realities of daily existence into channels of supernatural life, your efforts to foster an increase of vocations to the consecrated life and your support of initiatives aimed at strengthen­ ing formation are vitally important. 7. Priestly zeal and dedication is likewise so necessary for the growth of the Church t h a t Bishops must give their primary care to the members of their presbyterates. Priests must be encouraged to support one another and to challenge one another to achieve an ever closer identification with Christ the Good Shepherd. Especially important in this regard is the good influence which older priests of proven virtue can have, in trying situa­ tions, upon those who have just begun their ministry. When difficulties arise, a Bishop must earnestly seek guidance in prayer, and be like the Lord himself who was "gentle and lowly in h e a r t " , always ready to save the brother who was lost and is found. The celibate life of priests fittingly expresses the new identity received at Ordination. Sacramental configuration with Christ calls for total dedica­ tion to the pastoral care of God's people. Priests' manner of living should 10 11 8 9 10 11 Fidei depositum, 4. Cf. Mulieris dignitatem, 21. Cf. Mt 11:29. Cf. Lk 15:32. Acta Ioannis Pauli Pp. II 503 show t h a t zeal for the salvation of others has become the all-consuming purpose of their activities. Through a priest's spiritual fatherhood the Holy Spirit brings to birth new children of God, and these brothers and sisters of Christ are brought to their full stature in Christ. 12 Your conviction of the importance of having priests truly filled with zeal for the Lord's house is the reason for your special concern for the Seminaries in your nation. It is indispensable to have exemplary priests as directors of priestly formation. This is the best guarantee t h a t those to be ordained will receive the spiritual, intellectual, human and pastoral forma­ tion they require if they are to be worthy ministers of the Gospel. Those of your clergy assigned to this significant work are especially deserving of your support. Even when there is an urgent need for more priests, pres­ sures to lower standards or to overlook deficiencies in candidates must be resisted. The Church's wisdom, valid no less today t h a n in the past, is t h a t a lessening of demands is no real solution to the scarcity of priests. God is with his Church, and exemplary ministers of the altar are his most effec­ tive instruments for building up the Church and providing for the needs of the faithful. 13 8. The more deeply the Gospel takes root in Malawi, the greater will be the transformation of society, for evangelization offers the basis for authentic human development. Recently, your Episcopal Conference has devoted a great deal of attention to applying the wisdom and light of Christ's message to current challenges. In this regard your Pastoral Letters "Living Our F a i t h " (Lent 1992) and "Choosing Our F u t u r e " (2 February 1993) have been of particular significance. In the evolving political context such help is especially important in guiding the members of your flock as they exercise their rights and duties in the life of the nation. I am pleased t h a t the efforts of the Pontifical Representative and other officials of the Holy See have been of assistance in fulfilling your responsibilities as the chief teachers of your particular Churches. 14 W h a t the Church seeks is her rightful freedom to teach the message entrusted to her by the Prince of Peace. By faithfully carrying out her divine mission she helps the peoples of the world to achieve their just aspirations. By conscientiously discharging your obligation to teach 15 12 13 14 15 Cf. Eph 4:13. Cf. Jn 2:17. Cf. Redemptoris missio, 58,. Cf. Nostra aetate, 13. 504 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale the Church's social doctrine, you loyally serve the nation and make a necessary contribution to the common good. Dear Brothers, I share your hope t h a t under the guiding hand of God's Providence Malawi will move steadily along the p a t h of justice and solidarity towards t h a t authentic development which supports the whole good of the human person. 9. In Malawi, those who first planted the Gospel and those who preach it today have generously devoted themselves to works of charity and ser­ vice, which are an essential p a r t of proclaiming the Good News. They were so in Jesus' own earthly ministry and they remain so today, for love re­ mains the driving force of mission. Through schools, hospitals and dis­ pensaries, indeed in all your efforts to promote full h u m a n development, the message of God's love in Christ is made perceptible, and the dignity and transcendent destiny of every human person is upheld and promoted. I express the ardent hope t h a t all these good works will be able to con­ tinue in a climate of peace and social harmony based upon the mutual respect and understanding of all sectors of society. 16 With full trust in the unfailing love of Mary Mother of the Church, I commend you and your Dioceses to her protection. To you and all the faithful I cordially impart my Apostolic Blessing. Cf. Redemptoris missio, 60. Congregatio de Carnis Sanctorum 505 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM CATANEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Magdalenae Catharinae Morano, Religiosae professae Instituti Filiarum Mariae Auxiliatricis (1847-1908). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Magdalena Catharina Morano in Italiae archi­ dioecesi Taurinensi orta est die 15 mensis Novembris anno 1847. Magistrae diploma consecuta, in schola municipali oppidi Montaldi Taurinensis praeceptrix fuit, ubi apostolatui alacriter se dedidit. Anno 1878 Institutum Fi­ liarum Mariae Auxiliatricis ingressa est, accepta ab altera conditrice Sanc­ ta Maria Mazzarello. Post religiosam professionem est in Siciliam missa t a m q u a m communitatis loci Trecastagni antistita, in Catanensi archidioe­ cesi positi. Miro cum ardore in catechesim tradendam incubuit, in puella­ rum educationem atque in progressionem humanam christianamque clas­ sium indigentium fovendam. Multas instituit religiosas domus, oratoria, scholas, parvorum puerorum ludos, officinas, ephebea et religionis scholas. Coniunctionem coluit cum Deo et vitae sanctitate fulsit. Die 26 mensis Martii anno 1908 mortem obiit. Canonizationis Causa inita est apud Curiam Catanensem anno 1935. Quae ius statuit peractis, Summus Pontifex Ioannes Paulus II Calendis Septembribus anno 1988 enuntiavit Servam Dei Magdalenam Catharinam Morano he­ roum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. Interim Catanae mira erat effecta coniecta sanatio, quam nuper Causae Postulatio iudicandam permisit Congregationi de Causis Sanctorum ad beati­ ficationem eiusdem Servae Dei obtinendam. Sanatio ad Sororem Ioannam Pulvirenti pertinet, Instituti Filiarum Mariae Auxiliatricis sodalem. Haec anno 1942 exeunte laborare coepit ex febris accessionibus et tussi continua, quae mensibus Iulio et Septembri subsequentis anni iteratae sunt. 506 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ex radiographica inspectione thoracis manatio basalis dextera apparuit, postquam diagnosis facta est de syndrome arteriarum pulmonearum assidua cum febris aestu constanti per duos ferme menses. Ob eiusmodi contagionem, naturae probabiliter tubercularis habitae, curatio proposita est per pneumathoracem; sed adhiberi illa non potuit, siquidem anno 1944 ineunte tumor dorsualis dexter initialis apparuit: ex radiologica inspectione repertum est nonae vertebrae dorsualis vulnus, morbo P o t t tribuendum. Deinceps costae septima et octava dextrae correptae sunt, posteaque abscessus ossifluentes. Hi apparuerunt etiam in sede lumborum, lumborum sacrali et inguinum crurumque; deinde eodem processu infiammatorio correpta sunt sinistrum genu, regio capitis dextra, lymphonodi laterocervicales dexterae. Interim debilitas facta est totius corporis cum notabili ponderis amissione, gravi asthenia, cibi fastidio, doloribus diffusis. Accessit insuper maior contagio ex streptococcis cum genere quodam erysipelatis in regionibus lumborum inque artubus infe­ rioribus diffusae. Variae adhibitae sunt therapiae, quae tamen omnino ineffi­ caces fuerunt. Morbi tempus difficillimum mensis November fuit anni 1945, cum omnes curantes prognosim edixerunt infaustam. Hac in condicione So­ rores sodales, familiares et aegrotae discipulae divinum auxilium cum fiducia et instanter invocaverunt per Matris Magdalenae Catharinae Morano inter­ cessionem Sororis Ioannae sanitatem, quae preces cum ceteris consociavit Servae Dei admotas. Gradatim ea melior fieri coepit, donec perfectam recu­ p e r a v a sanitatem et solita munia repetiit. Processus canonicus de coniecta mira sanatione apud Curiam Catanensem anno 1991 celebratus, legitimus habitus est per decretum die 19 men­ sis Iulii promulgatum anno 1992. Congregationis de Causis Sanctorum Con­ silium Medicorum in sessione Calendis Aprilibus habita anno 1993 declara­ vit sanationem Sororis Ioannae Pulvirenti per gradus factam, perfectam fuisse, mansuram et huius temporis scientia inexplicabilem. Postridie Ca­ lendas Iulias eodem anno Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum est actus et postridie Idus Décembres insequentes P a t r u m Cardinalium atque Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Em.mo Cardinali Pio Laghi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episco­ porum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus p a t r a t o , responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum esset factum, Beatissimus Pater declaravit: Constare de mi­ raculo a Deo patrato, intercedente Ven. Serva Dei Magdalena Catharina Mo- 507 Congregatio pro Episcopis rano, religiosa professa Instituti Filiarum Mariae Auxiliatricis, videlicet de sanatione per gradus facta, perfecta et mansura Sororis Ioannae Pulvirenti a « grave forma tubercolare polmonare complicata da osteite specifica in sede co­ stale e vertebrale con ascessi ossißuenti, con artrosinovite al ginocchio sinistro, linfoadenite laterocervicale destra, con eresipela e stato cachettico ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 2 8 mensis Ianuarii A . D . 1 9 9 4 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . ffi Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 19 Aprilis 1994. — Cathedrali Ecclesiae Rockfordiensi, R. D. Tho­ mam Georgium Doran, e clero eiusdem dioecesis, praelatum auditorem Tri­ bunalis Rotae Romanae. — Cathedrali Ecclesiae Helenensi, Exc.mum P. D. Alexandrum Brü­ nett, e clero archidioecesis Detroitensis. die 21 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Guadalaiarensi Exc.mum P. D. Ioannem Sandoval Iñiguez, hactenus Episcopum Civitatis Iuarezensis. die 27 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Tullanensi R. D. Octavium Ville­ gas Aguilar, hactenus in archidioecesi Moreliensi Vicarium episcopalem pro regione pastorali « el Bajío » paroeciaeque Sancti Iacobi in civitate « Valle de Santiago » parochum. — Titulari episcopali Ecclesiae Hirinensi R. D. Ferdinandum Mariam Bargalló, hactenus templi cathedralis Sancti Isidori in Argentina curionem, quem constituit Auxiliarem Moronensem. die 7 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Maturinensi Exc.mum P. D. Didacum Raphaelem Padrón Sánchez, hactenus Episcopum titularem Gisipensem et Auxiliarem Caracensem. die 18 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Limoëirensi R. D. Emmanuelem Edmilson da Cruz, hactenus Auxiliarem Archiepiscopi Fortalexiensis. 508 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM ROMANAE ROTAE T R I B U N A L N O R M A E PROOEMIUM Quammaxime decet Apostolicae Sedis Tribunal ordinarium a Summo Pontifice constitutum appellationibus recipiendis, quae est Rota Romana (cf. can. 1443), suis regi peculiaribus normis (cf. can. 1402 et art. 130 Const. Apost. Pastor bonus), sive quod attinet ad eiusdem constitutionem necnon singula Auditorum seu Iudicum aliorumque addictorum officia, sive quod spectat ad proprium ordinem iudiciarium. Exinde, quo ad nostra tempora propius accedamus, factum est ut, promulgato Codice iuris canonici Piano-Benedictino, quem vocant, anno M C M X X X I V die 29 mensis Iunii « Normae Sacrae Romanae Rotae Tribunalis » ederentur Pii Pp. XI imp. mem. auctoritate adprobatae et promulgatae, in Rota vim legis hodie usque habentes. Pro temporum necessitatibus autem oportuit, potissimum post Concilium Vaticanum II et renovatum Codicem iuris canonici a Summo Pontifice Ioanne Paulo Pp. II in Ecclesiae Dei aedificationem anno M C M L X X X I I I die xxv mensis Ianuarii pro Latinis, necnon post editum Codicem Canonum Ecclesia­ rum Orientalium anno M C M X C die xvm mensis Octobris promulgatum, ut eaedem Normae iuxta novam accommodatae disciplinam recognitioni subicierentur, ne praetermissa quidem instauratione novi ordinis Curiae Romanae, per Const. Apost. Pastor bonus diei 28 mensis Iunii a. M C M L X X X V I I I effecta. Etenim vero Praelatorum Auditorum Romanae Rotae Collegium una cum et sub moderamine eiusdem Decani curavit ut, per trium ex senioribus Auditorum commissionem adlabo- Romanae Rotae Tribunal 509 raretur ad opus istud perficiendum. Quapropter, primum schema compositum fuit, examini eiusdem Collegii subiectum auditis etiam quibusdam in scientia canonica Viris praeclaris: quorum omnium animadversionibus attentis ac matura sollertia pensatis, iterum per eandem Commissionem prodiit tandem schema alterum, in collegiali Praelatorum Auditorum sessione ad hoc celebrata decretorio voto confirmatum. Quod idem igitur ad Summum Pontificem, per officium Secretariae Status, delatum est ut novae Normae suprema sanctione et auctoritate fulcirentur et vim legis in posterum haberent in hoc Apostolico Tribunali. Verum quidem Ioannes Paulus Pp. II, feliciter XVI annum universalis sui ministerii agens, in audientia die 7 Februarii a. M C M X C i v Em.mo Cardinali Secretario Status concessa, adprobare dignatus est Normas easdem prouti continuo inferius prodeunt, insimul statuens ut ipsaemet, publici iuris factae in Actorum Apostolicae Sedis commentario officiali, legis servandae vigorem a die 1 mensis Octobris anni M C M X C I V obtinerent. Romae, apud aedes Romanae Rotae Tribunalis, die 18 mensis Aprilis anni M C M X C I V . MARIUS F. P O M P E D D A Decanus TITULUS I DE ROMANAE ROTAE TRIBUNALIS CONSTITUTIONE CAPUT I De Tribunalis compositione atque officiis Art. 1 Rota Romana est Tribunal, Apostolicae Sedis ordinarium appellationis, constans certo Iudicum seu Praelatorum Auditorum numero qui, e variis terrarum orbis partibus a Summo Pontifice selecti, collegium constituunt. Eidem collegio, primus inter pares praeest Decanus, ex ipsis Iudicibus a Summo Pontifice pariter nominatus. 510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 2 Dicasterii Praesidis officia, de quibus in Ordine generali Curiae Romanae, in Rotae Tribunali exercet, pro diversitate negotiorum secundum articulos infra relatos, aut unus Decanus vel, eodem impedito, Iudicum antiquior, de quo in art. 4, § 1, aut integrum Praelatorum Auditorum Collegium. Art. 3 § 1. Iudices sacerdotes sint oportet, maturae aetatis, laurea doctorali saltem in utroque iure praediti, honestate vitae, prudentia et iuris peritia praeclari. § 2. Iidem, vix attigerint septuagesimum quintum aetatis annum a munere Iudicis cessant; si quidem ipsi, insimul, compleverint duodecim saltem annos in officio Auditoris, emeriti evadunt. § 3. Decanus a munere cessat expleto septuagesimo quinto aetatis anno. Art. 4 § 1. Iudices post Decanum ordine sedent ratione antiquioris nominationis, et in pari nominatione ratione antiquioris ordinationis ad sacerdotium, et in pari nominatione et ordinatione presbyterali, ratione aetatis. § 2. Vacante Decanatu, eiusdem officia explet Auditorum antiquior, usquedum Summus Pontifex novum Decanum e gremio Collegii nominet. Art. 5 Apostolici Rotae Romanae Tribunalis iurisdictionem et competentiam moderantur Codex Iuris Canonici, Codex Cano­ num Ecclesiarum Orientalium, Const. Apost. Pastor bonus nec- non Normae eiusdem propriae. Romanae Rotae Tribunal 511 Art. 6 § 1. Pro bono publico tuendo officium constituitur Promotoris iustitiae, quem Adiunctus coadiuvabit. § 2. Uterque, plerumque sacerdos, erit laurea doctorali in utroque iure vel in iure canonico simul et civili atque diplomate advocati rotalis insignitus, maturae aetatis, bonis moribus, prudentia, plurium annorum experientia et rerum usu in Rota Romana aut in aliis Tribunalibus ecclesiasticis praestans; insuper Adiunctus prae ceteris e ritibus orientalibus assumetur. Art. 7 § 1. Pro tuendis sacra ordinatione et matrimonio, stabiliter constituuntur Defensores vinculi, qui, plerumque sacerdotes, sint laurea doctorali in iure canonico et advocati rotalis diplomate donati, maturae aetatis, bonis moribus, prudentia et experientia apud Romanam Rotam aut alia Tribunalia ecclesiastica praestantes. § 2. In officium Defensoris vinculi titularis, nominari poterunt unus vel plures Substituti ad tempus, requisitis praediti de quibus in § 1 huius articuli. § 3. Promotor iustitiae Adiunctus operam potissimum dat in causis christifidelium rituum orientalium: sive in istis sive in aliis idem, nisi interveniat tamquam Promotor iustitiae, designari quoque poterit vinculi Defensor. § 4. Animadversiones in singulis causis exarandas, Decanus, ad instantiam Defensoris vinculi titularis, committere potest deputato, qui sit laurea doctorali in iure canonico et advocati rotalis diplomate exornatus. Art. 8 Apud Decanum de Cancellariae officiis respondet eiusdem Moderator. Qui, plerumque sacerdos, laurea doctorali in iure canonico et advocati rotalis diplomate ornatus esse debet, maturae aetatis atque experientiae, et, propter sua munera pecu- 512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale liaría, ordinarie ex Tribunalis Notariis selectus, quorum iura atque munia servat. Art. 9 § 1. Ad interna Cancellariae negotia explenda deliguntur quidam Notarii, qui sint laurea doctorali in iure canonico et advocati rotalis diplomate praediti, necnon experientia et usu iudiciario praestantes. § 2. Ex Notariis alius bibliothecarii munus quoque obtinebit, alius autem colliget summa iurisprudentiae rotalis capita. § 3. Quoties res id postulaverit, Decanus et alios deputare potest Notarios qui interrogatoriis assistant. Art. 10 § 1. Custodiendis atque asservandis causis pendentibus praeficitur Archivista, qui laurea doctorali in iure canonico potiatur. § 2. Ad explenda negotia administrativa, Arcarius seu Ratiocinatur erit, qui speciali diplomate exornari debet. Art. 11 Cancellariae erunt Addicti qui, praeter linguam latinam, bene duos saltem sermones ex hodie latius cognitis calleant et dactylographiae diplomate ornentur, aut titulo academico et usu artis dactylographicae. Art. 12 § 1. Custodiae munditiaeque sedis Tribunalis quidam addicuntur Apparitores, qui et Cursorum munere fungentur pro actis iudicialibus notificandis. § 2. Duo ex Apparitoribus custodient causarum pendentium acta typis impressa itemque causarum in archivo repositarum. Romanae Rotae Tribunal 513 CAPUT II De assumptíoníbus et nominationibus Art. 13 § 1. Promotores iustitiae, Defensores vinculi, eorumdemque Substituti a Summo Pontifice nominantur, Rotali Collegio proponente. § 2. Cancellariae Moderator, ceterique Officiales et administri assumuntur, Decano proponente, ex favorabili Collegii voto, ad normam Ordinis Generalis Curiae Romanae. Art. 14 Promotore iustitiae Officiales maiores praeeunte, pro aliis Officialibus servetur Ordo generalis Curiae Romanae. TITULUS II DE OFFICIO IUDICUM ALIORUMQUE ROMANAE ROTAE ADDICTORUM CAPUT I De Iudicibus seu Auditoribus Art. 15 § 1. Iudex, praestito iuramento, ad normam art. 42, § 1, in Rotale Collegium adscitus suum suscipit officium, et iuribus ac privilegiis fruitur Apostolici Tribunalis, Praelatorum Auditorum propriis. § 2. Auditores, pro viribus ac sua prudentia atque salvis partium iuribus, curabunt ut causae quam citius fieri possit ad definitionem perducantur. .36 - A. A. S 514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 16 § 1. Ad Decanum, uti Praesidem, pertinet Collegium convocare, quoties negotia requirunt; ipsius insuper est curare ut omnes Tribunalis addicti suum munus diligenter adimpleant. § 2. In moderandis Tribunalis officiis, si agatur de extraordinario consilio capiendo, Decanus rem ad Collegium deferat. § 3. Deliberationum regestum, ab Auditore exaratum, nec non aliarum scripturarum tabularium ad Collegium pertinentium, sub Decani cura et custodia erunt. § 4. Impedito Decano, munera eiusdem propria explebit antiquior Auditor, qui non sit impeditus. Art. 17 Causa legitime in protocollo Rotae recepta, Decanus statuet Turnum ad eandem iudicandam, iuxta ordinem in art. 18 statutum. Art. 18 § 1. Turni eo ordine procèdent, ut primus constet ex Decano et Auditoribus secundo et tertio; alter ex secundo, tertio et quarto; tertius ex tertio, quarto et quinto, et ita deinceps ea lege ut Turnus subsequens constituatur ab altero ex Auditoribus praecedentis Turni et duobus sequentibus Auditoribus, iterum incluso Decano cum duobus postremis Auditoribus, vel cum ultimo ex iisdem Auditoribus et secundo. § 2. Quod si agatur de appellatione a sententia rotali, Turnus ad quem ille est qui constat ex Iudicibus immediate antecedentibus eos Turni a quo. § 3. Pro rerum adiunctis constitui poterit Turnus quinque vel plurium Auditorum aut videntibus omnibus; item si res ita postulet, Decanus poterit aliquam causam Turno extra ordinem committere. § 4. Decreto, quo constituit Turnum, Decanus designet etiam causae Ponentem qui generatim est munere antiquior. Romanae Rotae Tribunal 515 § 5. Si Iudex vel Ponens, infirmitate aut alia iusta causa impediatur quominus in Turno partem habeat, substituitur a Decano per alium Auditorem. Art. 19 Quoties Iudici impedito alius substitutus fuerit, postea, cessante impedimento, primus Auditor in Turnum restitui potest accedente Decani decreto, nisi suffectus partes habuerit in iudicanda quaestione incidentali, quae in sententiam definitivam sua natura influat. Art. 20 § 1. Iudex, ob impedimentum alterius suffectus, licet antiquior, non potest esse Ponens, quoties Ponens antea designatus permaneat. § 2. Si Ponens, ad normam art. 18, § 4 designatus, iustum habeat motivum, poterit, auditis ceteris de Turno Auditoribus, uni ex ipsis suum munus committere, edito ad hoc decreto omnibus quorum interest notificando. Art. 21 Caveat Ponens ne typis edi iubeat aut sinat sententias Turni cui praefuit, ex quarum divulgatione scandala, odia, diffamationes, personarum dissidia aut alia huiusmodi gravia mala oriri possint. Art. 22 Ad continendos in officio advocatos aut procuratores, qui praescripta Codicis aut Rotae Normarum transgredi insimulentur, Collegium Rotale rem remittere poterit Signaturae Apostolicae ad normam art. 124, I Const. Apost. Pastor bonus, aut iuxta art. 49, § 3 procedere. o Art. 23 Apostolica Sede vacante, Rotae Tribunal negotia sua exsequi pergit. 516 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CAPUT II De Promotore iustitiae et vinculi Defensore Art. 24 § 1. Promotor iustitiae intervenire debet in omnibus causis poenalibus, itemque in contentiosis in quibus Ponentis iudicio res est de bono publico, praesertim ad leges processuales quod attinet, salvo officio vinculi Defensoris. § 2. Promotor iustitiae eiusque Adiunctus aderunt in Tribunali, praeter dies in tabella praestitutas, quoties convocentur in suis causis. Art. 25 § 1. In causis poenalibus unus Promotor iustitiae accusatoris partes gerit. § 2. Licet vero eius sit accusare et sustinere ex officio accusationem, id tamen praestare non poterit, si Decani iudicio accusatio fundamento destituatur. § 3. Si causa agatur ex appellatione a tribunali inferiori, iustitiae Promotor accusationi renuntiare poterit, audito Ordinario. Art. 26 Si Promotor iustitiae legitime audiatur, itemque pro munere instet, vel se opponat, rationes seu motiva voti, instantiae, oppositionis ipse adducere debet. Art. 27 De gratuito patrocinio concedendo vel negando audiendus est Promotor iustitiae; qui instabit quoque ut illud revocetur, si casus ferat. Art. 28 Quoties Promotor iustitiae in officio explendo impediatur, Decanus ei sufficiet Adiunctum; idque vicissim. Romanae Rotae Tribunal 517 Art. 29 § 1. Defensor vinculi intervenire debet in omnibus causis in quibus agitur de nullitate sacrae ordinationis aut matrimonii, vel de dispensatione super rato, iuxta Codicis praescripta. § 2. Defensores vinculi aderunt in Tribunali, praeter dies in tabella unicuique praestitutas, quoties convocentur in suis causis. Art. 30 Quoties aliquis ex vinculi Defensoribus in officio explendo impediatur, Decanus ei alium ex iisdem sufficiet. C A P U T III De Moderatore Cancellariae Art. 31 § 1. Moderator Cancellariae, sub ductu Decani, de eiusdem officiis respondere tenetur. § 2. Ipse in ordine iudiciario Notarii quoque muneribus fungitur. Art. 32 Moderatoris Cancellariae erit potissimum: 1) curare ut per Notarios exsecutioni mandentur rescripta, decreta et decisiones Tribunalis; 2) parare breve summarium novarum causarum Decano submittendum pro congrua provisione; 3) curare commercium epistulare Tribunalis, atque subsignare acta a Decano vel Ponente non subscribenda; 4) emittere mandata solutionis aut exactionis. 518 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CAPUT IV De Officialibus minoribus et de Officii administris Art. 33 Munera omnium Notariorum, praeter peculiaria ipsis concredita in Cancellariae officiis, sunt: 1) componere exemplaria epistularum, quas Iudices ratione muneris et causarum sibi commissarum, mitti iubeant; 2) curare exsequenda decreta, vel cum congrua explicatione eorum omnium quae iisdem breviter indicantur, vel cum exaratione et subsignatione litterarum adiunctarum et notificationis, nisi singulis in casibus Ponens easdem epistulas subsignare ipse malit. Art. 34 Primi Notarii erit: 1) referre in protocollo eaque communiendo sigillo acta omnia, quae ad Tribunal pervenerint; 2) redigere, de consensu Moderatoris Cancellariae, mandata pecuniae solutionis exactionisve; 3) admittere Advocatos, horis statutis, pro notitiis de statu causarum et exhibendis instantiis; 4) substituere Moderatorem Cancellariae absentem aut impeditum. Art. 35 Secundi Notarii erit explere praecipue ea quae art. 33, n. 2 praescripta sunt de iisque adnotare exsecutionem. Art. 36 Tertii Notarii erit: 1) curare ut quotannis iurisprudentiae rotalis principia in indicem systematicum redigantur; Romanae Rotae Tribunal 519 2) redigere regesta causarum seu protocollum neo non archi viationum, decretorum incidentalium et sententiarum atque repertorii generalis; 3) fungi quoque bibliothecarii munere. Art. 37 Archivista: 1) traditum tenet Archivum causarum pendentium; 2) iussu Ponentis, transmittit acta ad Promotorem iustitiae aut vinculi Defensorem; 3) advigilat ut positiones, traditae pro studio legitimis Patronis, integre et in ordine restituantur. Art. 38 § 1. Addictus administrationi munere ratiocinatoris, arcarii et expedit oris fungitur. § 2. Ipse utpote Ratiocinatur: 1) signare debet pecuniam omnem acceptam et solutam sive ordine generali sive pro singulis causis; 2) quolibet exeunte mense parat compendium rationale accepti et expensi aerarii (cassa Santa Sede); exeunte autem anno redigit consumptivum generale accepti et expensi pro causis fiduciae, pro causis gratuiti patrocinii et pro expensis generalibus Cancellariae. § 3. Qua Arcarius: 1) custos est suo periculo pecuniae et documentorum depositorum in arca munita; cuius ipse claves habet, Decanus alteras; 2) sub debitis cautelis solvit et accipit pecuniam Tribunali creditam debitamque; 3) singulis mensibus stipendia solvit omnibus qui ad Tribunal pertinent; 520 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4) venditat folia et chartulas sigillum Sedis Apostolicae referentia; 5) extremo quoque mense defert Administrationi Patrimonii Sedis Apostolicae pecuniam eidem debitam. § 4. Arcarius tamquam expeditur: 1) consulit expeditioni citationum aut litterarum sive per cursores tradendarum sive per publicos tabelliones mittendarum; 2) quolibet exeunte mense parat notam solutionum cursoribus debitarum iuxta taxas a Decano probatas. Art. 39 Addictorum Cancellariae Tribunalis Apostolici est epistulas, decreta et rescripta exscribere, et quae paucis recepto usu indicata sunt verbis, ea fusius evolvere. Iidem curam omnem adhibebunt ut quavis menda scriptura careat; nec subscribendam tradent nisi prius attente perlegerint. Art. 40 Cursores, qui etiam munere apparitoris funguntur, debent: 1) notificare citationes aliaque Tribunalis acta, ac de traditione deque huius tempore modoque fidem facere; 2) epistulas et actorum fasciculos ad quos spectat deferre; 3) Tribunalis aedium nitorem curare aliaque peragere quae a Decano commissa habeant in ipsius Tribunalis commodum; 4) duo ex ipsis custodient etiam acta typis impressa et archivum causarum finitarum. CAPUT V De normis disciplinaribus Art. 41 § 1. In iudicio quovis Auditores omnesque Tribunalis administri tenentur ad secretum officii. Romanae Rotae Tribunal 521 • § 2. Inviolabile etiam a Iudicibus secretum est servandum de discussione quae in Tribunali ante ferendam sententiam habetur itemque de rebus omnibus ibidem actis. Quae regula pariter sancte servetur super disceptationibus in Collegio habitis aut super partibus, quas singuli in iisdem habuerunt. Art. 42 § 1. Singuli Rotae Romanae Iudices post nominationem, antequam officium suscipiant, coram universo Collegio, adstante Notario, qui in acta referat, iusiurandum dabunt de munere rite et fideliter implendo, atque de secreto servando ad normam articuli praecedentis. § 2. Item praescriptum iusiurandum dabunt omnes Tribunalis administri coram Decano, adstante Notario. Art. 43 § 1. Auditores qui secretum violaverint, aut ex dolo grave litigantibus detrimentum attulerint, tenentur de damnis ad instantiam partis laesae, vel etiam ex officio, Signaturae Apostolicae iudicio, a Romano Pontifice confirmato. § 2. Tribunalis administri, qui similia egerint, pariter tenentur de damnis, ad instantiam partis laesae aut etiam ex officio, Rotalis Collegii iudicio. Art. 44 Firmis muneribus cuiusvis Addicti, viget principium quemque adiumento aut substitutioni esse debere conlegae absenti aut impedito, prouti Decanus opportunum duxerit, sine ulla speciali remuneratione. Quod valet etiam quoties Decanus quemque designaverit munus obeuntem in officio quod suo titulari vacat. 522 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 45 Pro horario et absentiis ab officio serventur normae Ordinis Generalis Curiae Romanae. Art. 46 Attenta peculiari natura atque ratione procedendi Tribunalis, aestivae feriae pro Auditoribus, Addictis aliisque Administris, simul cum clausura officiorum, erunt per tempus continuum iuxta Curiae Romanae Ordinem. CAPUT VI De Advocatis et Procuratoribus Art. 47 Advocati aut procuratoris munere apud Rotae Romanae Tribunal fungi poterunt qui in Albo proprio inscripti sunt. Art. 48 § 1. In Advocatorum Albo admittuntur qui, laurea doctorali saltem in iure canonico donati, advocati rotalis diploma adepti sunt. § 2. In Procuratorum autem Albo inscribi poterunt ii qui, laurea saltem in iure canonico praediti, exercitationes et pericula per biennium penes Studium Rotale superaverint. § 3. Qui in Urbe fixam non habent moram causarum patrocinium suscipere poterunt. At procuratoris munus ii tantum exercere valent qui Urbem continenter incolunt. Art. 49 § 1. Procuratores et advocati in causis agendis coram Romana Rota tenentur servare tum communes leges canonicas tum normas eiusdem Tribunalis. Romanae Rotae Tribunal 523 § 2. Procuratorum advocatorumque emolumenta non alia admittantur, quam quae sunt probata. § 3. Firmo praescripto art. 22, procuratores et advocati, qui officio defuerint, a Collegio Rotali poterunt reprehensionis nota inuri, suspendi, vel etiam ex Albo expungi, auditis tamen tribus ex senioribus Advocatis. TITULUS III DE ORDINE IUDICIARIO ROTAE ROMANAE CAPUT I De introductione causae, de citatione ac dubiorum concordatione Art. 50 Decretum, quo Decanus Turnum constituit ad normam art. 18, feret quoque nomina Defensoris vinculi vel Promotoris iustitiae cui causa adsignatur, partium, dioeceseos cui pertinet causa, eiusdem obiectum, necnon competentiae fontem. Art. 51 Si indubie constet de incompetentia Rotae Romanae, Decanus, auditis duobus senioribus Auditoribus, appellationem vel libellum per decretum, indicatis rationibus, reiciet. Art. 52 Salvo praescripto can. 1444, § 2, Decani erit, auditis duobus antiquioribus Auditoribus, iam a prima instantia avocare causas de quibus in eiusdem canonis § 1, quoties peculiaria adiuncta sive locorum sive personarum propter bonum animarum idipsum urgeant. 524 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 53 § 1. Nemo procurator aut advocatus admittatur absque mandato pro lite expresse apud Rotam agenda. § 2. Quolibet in processu pars actrix suum habeat patronum ab ipsa constitutum aut ex officio datum; quod, si casus ferat, Ponens ut fiat curet etiam pro parte conventa, salvo praescripto can. 1481, § 2. § 3. Pro iis qui ad normam iuris in iudicio stare non possunt, Ponentis erit tutorem vel curatorem constituere aut iam constitutum confirmare. Art. 54 § 1. Turni constituti decreto omnibus, quorum intersit, notificato, Archivista curabit ut causae acta omnia, vulgo Posi­ zione, Auditori Ponenti statim transmittantur. § 2. Quaelibet documenta aut scripta aut vota ad singulas causas pertinentia, statim ac ad Cancellariam eadem pervenerint, Notarius cito Ponenti transmittenda curabit. Art. 55 § 1. Si agitur de causa videnda a prima instantia, Ponens, auditis vinculi Defensore aut Promotore iustitiae, statim Turnum convocabit qui libellum admittat aut reiciat. § 2. Quoties in causis matrimonialibus iuxta can. 1683 novum caput adducatur, item Turni erit decernere de eodem admittendo vel reiciendo. Art. 56 Admisso libello aut causa in gradu appellationis accepta, gressus fiet ad citationes et litis contestationem iuxta articulos qui sequuntur. Romanae Rotae Tribunal 525 Art. 57 § 1. In causis a prima instantia admissis, omnibus intervenientibus notificabitur decretum admissionis libelli una cum, si casus feret, istius exemplari; insimul Ponens, ad mentem can. 1507, § 1 atque salvo can. 1677, § 2, decretum dabit, pariter omnibus notificandum, statuens diem pro litis contestatione, propositis dubio vel dubiis inter partes concordandis vel disceptandis. § 2. Die statuta pro litis contestatione, Ponens, comprobatis legitimis citationibus atque attentis partium petitionibus aut responsionibus, dubia concordata decreto firmat; quodsi partes dissentiant, ipse ex officio rem definiet. Quod contra decretum, intra decendium a die notificationis, patet recursus ad Turnum, qualibet ulteriore appellatione remota. Art. 58 § 1. In gradu appellationis, postquam constiterit de legitima causae prosecutione, Ponens decretum dabit de dubio vel dubiis disceptandis; quod, omnibus in causa intervenientibus notificandum, locum tenet citationis et litis contestationis, nisi partes, ex Iudicis praecepto aut ex sua petitione coram eodem sisterint. Contra idipsum decretum item unus patet recursus, de quo in art. 57, § 2. § 2. Quodsi agatur de causa nullitatis matrimonii, agenda ad mentem can. 1682, § 2, praemonitis partibus et audito vinculi Defensore, Turnus decretum dabit, quo vel decisionem continenter confirmet, vel motiva definite et singillatim exponet quae assertae nullitati statu quo obstent atque ideo causam admittat ad ordinarium novi gradus examen, vel denique instructionem suppletivam forte perficiendam indicet necessariam antequam causa ad definitivam sententiam remittatur. In altero et tertio casu, Ponens, cognita partium voluntate de iudicio prosequendo, causam ulterius curabit, iuxta § 1 huius articuli. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 526 Art. 50 Quoties ignoretur commoratio alicuius partis, locus est aut citationi aut notifîcationi decreti litis contestationis per edictum, publicandum in commentario officiali Acta Apostolicae Sedis vel in ephemeride L'Osservatore Romano. Art. 60 § 1. Partibus, quae in iudicio per Patronum stant, notificabuntur omnia acta usque ad sententiam definitivam. § 2. Partibus, quae sese remittant iustitiae Tribunalis, notificari debent decretum litis contestationis, nova forte facta petitio et omnes Iudicis pronuntiationes. § 3. Parti, cuius absentia a iudicio declarata fuerit, notificabuntur decretum litis contestationis et sententia definitiva. Art. 61 § 1. Quolibet in iudicii gradu et causae statu, Ponenti videre licet an locus sit concordiae inter partes experiendae, deputata ad negotium prudenti persona. § 2. Si ineatur concordia, huius conditiones a partibus acceptatae et a Ponente adprobatae, ab iisdem partibus et a Ponente subscriptae, inserendae sunt in decreto Turni, omnia definitive adprobantis; quo decreto finis liti imponitur. Art. 62 § 1. In causis nullitatis matrimonii formula dubii est: An constet de matrimonii nullitate in casu, additis capite vel capi- tibus. § 2. In causis, ubi agitur de sententia rotali appellata, adhibebitur dubii formula: Utrum confirmanda an infirmanda sit sententia rotalis diei... mensis... anni... in casu, nisi claritatis gratia in dubiorum formula renovandi sint singuli controversiae articuli. Romanae Rotae Tribunal 527 CAPUT II De instantiae suspensione, peremptione et renuntiatione Art. 63 § 1. Instantia suspensa per mortem partis, aut eius status vel officii mutationem, ad normam can. 1518, heres aut successor aut is cuius intersit, si causam prosequi velit, Ponenti libellum exhibere debet, quo demonstret se ius ad causam prosequendam habere et admitti petat. § 2. Libellus a Ponente alteri parti ceterisque in causa legitime intervenientibus notificatur; quolibet contradicente, quaestio incidens ad normam iuris definienda erit. § 3. Si pars litigans moriatur, aut statum vel officium mutet causa iam conclusa, instantia quidem non suspenditur; si vero is qui partem suffecit novas probationes habeat legitime proponendas, id in libello Ponenti significare debet. Art. 64 Suspensa instantia per procuratoris mortem, aut huius a mandante remotionem, vel legitimam mandato renuntiationem, pars, quae per procuratorem agere debeat, quam primum alium habeat. Art. 65 Si nullus actus processualis, quin aliquod obstet impedimentum, a parte actrice vel diligentiore per annum ponatur, instantia ipso iure perimitur; quod et decreto Ponens declarat. Art. 66 Si pars a Ponentis decreto intra tempus utile decem dierum ad Turnum provocaverit, recursus expeditissime definietur. 528 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 67 § 1. Si pars aliquem actum iudicialem intra terminum a Iudice praefixum, absque legitima excusationis causa, ponere neglegat, censetur iuri suo renuntiasse; Ponens autem non modo ad ulteriora progredi valet, sed, aut ex officio aut ad alterius partis instantiam, declarare partem certi iudicialis actus positionem aut instructionem, vel etiam, monitione praemissa, ipsam litem deseruisse. § 2. De causa excusationis a parte allegata iudicat Ponens, audita altera parte, quae si contradicat, datur locus quaestioni incidentali expeditissime definiendae. Art. 68 Si pars instantiae, vel omnibus aut quibusdam actis iudicialibus renuntiare intendit, Ponens rem definiat ad normam can. 1524, § 3. Art. 69 § 1. Quod attinet ad effectus peremptionis, renuntiationis atque desertionis, vim habent praescripta cann. 1521-1522. § 2. Perempti iudicii expensas, quas quisque ex litigantibus fecerit, ipse ferat. Pars vero quae instantiae renuntiaverit, solvere tenetur omnes expensas iudiciales, haud exceptis advocati alterius partis honorariis, aut, si quibusdam tantum actis renuntiaverit, expensas illas quae his respondent. Art. 70 Si peremptio aut renuntiatio aut desertio obtinuerit, apud unam Rotam reassumi potest causa sive Tribunali Apostolico commissa sive ad idipsum per appellationem deducta. Romanae Rotae Tribunal 529 C A P U T III De causae instructione Art. 71 Quando causa ad Rotam delata instrui debet, Ponens hanc instructionem vel sibi reservare vel alii Iudici de Turno committere potest; quod si agatur de causa poenali, officium Instructoris opportunius a Decano demandetur Auditori extra Turnum. Art. 72 Causae instructionem sive in Urbe sive extra Urbem expleat Ponens per se Ipse aut per loci Tribunal aut per personam ex industria delegatam, datis ad rem litteris rogatoriis. Art. 73 Adversus actum aut decretum a Ponente vel a Iudice instructore positum recursus patet ad Turnum, nisi agatur de decretis mere ordinatoriis; quaestio autem expeditissime definienda erit. Art. 74 Nisi ex rei natura, aut ex prudenti Instructoris vel Ponentis existimatione aliter statutum fuerit, partium patroni ius habent nomina personarum excutiendarum et peritorum, pariter ac obiectum interrogationum seu peritiarum cognoscendi, antequam iidem interrogentur aut deputentur, idque praeter facultatem concessam vel minus assistendi interrogatoriis. Item interesse iidem possunt cuilibet actui instructorio ad normam iuris. 37 - A A. S 530 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CAPUT IV De incidentibus et praeiudicialibus Art. 75 Quaestione incidentali exorta, Ponentis est decernere utrum eadem solvi debeat iudicii forma servata, ideoque cum dubiorum propositione, an per memorialia, id est per decretum; itemque utrum necne causa definienda sit servatis cann. 16561670. Definitio autem semper ad Turnum deferenda est. Art. 76 Nisi quaestio solvenda sit iuxta normas processus oralis, Ponens post dubia forte concordata et instructionem peractam, terminos pro exhibendis scripturis atque diem definitionis quam citius statuat. Art. 77 Firmis praescriptis cann. 1629, 4° et 1618, contra Turni decisionem appellatio non datur; quaestio autem incidens iterum proponi poterit coram Turno una cum causa principali. Art. 78 Quae in praecedentibus articulis de causis incidentibus statuuntur, congrua congruis referendo serventur etiam in quaestionibus praeiudicialibus solvendis, uti sunt admissio libelli aut nova causae propositio. Romanae Rotae Tribunal 531 CAPUT V De processus publicatione, conclusione in causa et de discussione Art. 79 Firmo art. 60, testificationes ceteraeque omnes probationes, quae in actis reperiuntur, Ponentis decreto sunt publicandae ad normam can. 1598. Art. 80 Conclusivis defensionibus ab omnibus qui in causa interveniunt exhibitis, conclusum in causa ipso iure habetur atque exinde vim obtinet can. 1600. Art. 81 § 1. Exhibita prima defensione, fiet distributio omnium causae actorum. § 2. Summarii, sub cura Addicti Cancellariae, exemplaria fiant more probato, nisi aliter singulis in casibus Ponens statuerit. Art. 82 Instantiae omnes aut defensiones seu memorialia ab Advocatis exhibenda sunt lingua latina; in causis vero iurium poterit Ponens admittere defensiones lingua vulgari conscriptas. Scripturae autem seu defensiones excedere non debent paginarum numerum more admissum. Art. 83 § 1. In causis nullitatis matrimonii aut sacrae ordinationis, vinculi Defensor scribat post exhibitas scripturas a Patronis. § 2. Defensiones pro vinculo exhibeantur non ultra quadraginta dies a distributis Patronorum scripturis, aut si in 532 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale causa Defensor deputatus sit, a recepta nominationis notificatione. § 3. Patronorum responsiones exhiberi poterunt usque ad diem decimam secundam ante causae sive principalis sive incidentalis definitionem; scripturae autem pro vinculo non ultra sextam diem ante decisionem. Art. 84 Sive in causis bonum publicum attingentibus sive in causis boni privati, ne definitio ultra debitum differatur Ponentis erit terminos statuere exhibendis aut commutandis scripturis defensionalibus. Art. 85 Quando Patroni petunt ut termini statuti differantur, Ponentis erit et motiva petitionis perpendere et dilationem concedere vel recusare; dilatio autem uni parti facta et alteri concessa habeatur. Art. 86 § 1. Informationes orales ad Iudicem ne fiant. Ponentis autem est, ad instantiam unius vel utriusque partis, proprio rescripto moderatam causae disputationem oralem concedere coram Turno. Tunc pars, vel partes instantes, referre in scriptis tenentur quaestionum capita, quae sunt disceptanda vel illustranda, et Ponens, assignata die disputationi, hanc regit. § 2. Ponens ex officio eam decernere etiam valet. § 3. Quaestionum capita inter partes communicanda sunt. Art. 87 § 1. Discussioni assistunt partium patroni, et Promotor iustitiae et vinculi Defensor in causis in quibus intersunt. Romanae Rotae Tribunal 533 • § 2. Ponentis est ipsas partes, rationabili de causa, ad earum instantiam, discussioni admittere, nec non peritos, si adsint, ad discussionem vocare. § 3. Discussioni unus etiam ex Tribunalis Notariis assistere debet, ut, Ponente decernente, disceptata referat in actis. CAPUT VI De sententiis Art. 88 § 1. Auditores die et hora constitutis, congregati in sede Tribunalis, nisi peculiaris ratio alio convenire suadeat, definientes causam a litigantibus propositam et iudiciali modo pertractatam, dubiis respondendo sententiam dicunt. § 2. Sententia aut interlocutoria est aut definitiva; illa, si dirimat incidentem causam; ista, si principalem; ceterae Iudicum pronuntiationes decreta vocantur. Art. 89 § 1. Assignata conventui die, singuli Iudices scripto afferant conclusiones suas seu vota, de causae merito, cum rationibus tam in facto quam in iure. § 2. Suas conclusiones seu vota quisque Auditor latino idiomate exaret et propria manu subsignet. § 3. Scripta Auditorum vota, postquam a Ponente exarata et exhibita fuerit sententia, in clauso involucro consignentur Decani archivo decem post annis comburenda. Art. 90 Causae discussio secreta sit, cui non intersint nisi soli Iudices, et a Ponente sumat initium qui votum legat, datis, si opus sit, declarationibus etiam super causae processu per 534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale acta apud se posita; deinde ceteri Auditores ex ordine sua vota legant. Art. 91 In discussione fas est unicuique Iudici a pristina sua conclusione partim vel ex integro recedere, et accedere voto vel votis unius vel plurium Coauditorum: cuius rei rationes significentur in voto scripto. Art. 92 Est ea sententia, sive interlocutoria, sive definitiva, in qua conveniat pars absolute maior votorum. Art. 93 Quoties in prima discussione Iudices ad sententiam devenire nolint aut nequeant, differtur iudicium ad novum conventum per rescriptum: « Resolutio dabitur in proximo Auditorum conventu », aut simpliciter: « Dabitur in proximo ». Dilatio vero comperendinari non debet ultra hebdomadam, nisi forte vacationes Tribunalis intercedant. Art. 94 Si nec in altero Iudicum conventu haberi possit pars maior votorum necessaria ad decisionem, Ponens quaestionis statum Decano significet, qui provideat Auditorum numero augendo. Art. 95 § 1. Constabilita decisione, Ponens eam scribit sub forma responsionis ad dubia, eamque subscribit una cum Auditoribus de Turno et unit fasciculo actorum. § 2. Dummodo Tribunal non decernat decisionem secreto servandam esse, usque ad formalem sententiae publicationem, Romanae Rotae Tribunal 535 Notarius, protocollo addictus, oretenus causae decisionem partibus communicare valet, eisdemque decisionis exemplar, si petatur, tradat. Si vero decisio secreto servanda sit usque dum prodeat sententia, Ponens id decreto statuat. Art. 96 § 1. Sententiam Ponens curet edendam non ultra bimestre. § 2. Sententia latino idiomate exaranda est a Ponente, nisi Turnus iusta de causa hoc munus alii ex Auditoribus commiserit. § 3. Sententia ab extensore conficiatur oportet prae oculis habitis singulorum Auditorum votis, ex iis rationes decidendi aut difficultates deducendo in iure et in facto, distincte, ordinate atque breviter. Art. 97 § 1. Sententia ferri debet, Divino nomine invocato; exprimat oportet nomen Summi Pontificis, indicationem diei, mensis, anni et loci quo prolata est: quibusnam Auditoribus constituatur Turnus seu Tribunal iudicans; quaenam causa et ex quanam dioecesi; qui sint pars actrix, pars conventa, procuratores et advocati, Promotor iustitiae et Defensor vinculi, si partem in iudicio habuerint. § 2. Referre postea debet facti speciem cum dubiorum formulis; subsequantur rationes seu motiva tam in iure, quam in facto; denique pars dispositiva sententiae, quae propositis dubiis respondeat. § 3. Statuat quisnam litis expensas et patronorum honoraria solvere teneatur; quod fiet et in incidentalibus si liti terminus imponatur. § 4. Claudatur cum decreto exsecutorio pro diversa causarum natura iterum indicatis die, mense, anno et loco quibus lata est, et cum subscriptione Auditorum et Notarii. 536 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 98 § 1. Sententiae definitivae ne a Turno quidem, vel Auditorum coetu, qui eas protulit, revocari aut corrigi possunt, nisi correctio referatur ad errorem materialem; quo in casu servetur can. 1616. § 2. At si causa recursu seu appellatione deferatur ad integrum Collegium seu videntibus omnibus, in iudicio partem habebunt etiam Auditores qui iam rem eandem cognoverint. Art. 99 Pars sententiae dispositiva singulis dubiis respondeat aut simpliciter « Affirmative » vel « Negative », aut, pro opportunitate, additis consuetis formulis: « Iuxta modum... », «Ad mentem », « Pars utatur iure suo, si et quatenus, coram quo de iure », « Dilata et coadiuventur probationes, iuxta instructionem dandam », vel similibus. Art. 100 § 1. Ponens extensam sententiam a Coauditoribus Turni et a Notario subscribendam, Cancellariae tradat, quo iuxta praxim exemplaria in authentica forma partibus aliisque interesse habentibus notificentur. § 2. Nullum sententiae exemplar extraneis dabitur, nisi de mandato Ponentis aut Decani. Art. 101 Exemplar authenticum cuiuslibet decisionis integre notificabitur Promotori iustitiae et vinculi Defensori, si iudicio interfuerint, ipsis partibus per Curiam competentem nec non earundem procuratoribus; de peracta notificatione aut exsecutione eadem Curia testimonium Rotae Tribunali exhibeat. Romanae Rotae Tribunal CAPUT 537 VII De appellationibus Art. 102 Appellatio a decisione rotali, iuris ordine servato, defertur ad Turnum proxime sequentem. Art. 103 Appellatio interponitur per petitionem exhibitam Ponenti Turni, qui sententiam protulit. Ponens autem, si locus sit appellationi, rescribit: « Admittatur et procedatur ad ulteriora, idque notificetur ». Secus, rationibus expositis petitionem reiicit, salvo art. 106. Art. 104 § 1. Appellatio interponi debet intra viginti dies a notificatione sententiae et prosequenda est coram Ponente subsequentis Turni, ad quem dirigitur, intra mensem a legitime cognita notitia constituti novi Turni, salvo praescripto can. 1633. § 2. Dies fatales ad appellandum et ad prosequendam appellationem computantur ita ut in eis includantur dies vacationis qui interea occurrant. Quod si postrema dies fatalis sit vacationis, fatalia ad primam sequentem diem non feriatam protrahuntur. Quibus inutiliter elapsis, deserta censetur appellatio. Art. 105 Appellationis libellus gravaminis motiva innuere debet, exceptis causis de statu personarum. Art. 106 Si oriatur quaestio de iure appellandi, quaestionis decisio inappellabilis Turno devolvitur proxime sequenti. 538 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 107 Si sententia plura capita seu dubia complectatur, et quoad nonnulla sit confirmatoria, quoad alia sit revocatoria, appellatio non conceditur pro ea parte, quae iam fuerit duabus conformibus sententiis iudicata, nisi una pars sit cum alia connexa eique accessoria. Art. 108 Si Iudices Turni a quo fit appellatio quaedam ex propositis dubiis insoluta reliquerint, appellatio fit tantum dubiis decisis. Proponi tamen poterunt in iudicio appellationis etiam dubia non decisa, si haec connexionem cum decisis habeant vel eisdem sint accessoria. j Art. 109 Hisce appellationis iudiciis communes sint normae processuales statutae pro instantiis in primo gradu apud Rotae Tribunal pertractandis. CAPUT VIII | De expensis iudicialibus et de gratuito patrocinio Art. 110 Finita instantia per sententiam vel decretum, Patroni exhibere debent Ponenti, qui adprobet, notulam expensarum nec non honorariorum, idque in triplici exemplari; quorum aliud notificandum partibus una cum decisione, aliud Advocato restituendum, aliud denique cum actis causae in archivo asservandum erit. Art. 111 Notula expensarum Cancellariae et instructionis processus, conficiatur a Ratiocinatore, atque tempore opporuno exhibeatur Advocatis ad effectum de quo in praecedenti articulo. I I j ! i 1 i Romanae Rotae Tribunal 539 Art. 112 In proferenda decisione sive definitiva sive incidentali Turnus statuat taxam solvendam et quaenam pars, forte quidem pro rata, teneatur expensis iudicialibus. Art. 113 Adversus Ponentis decisionem, de qua in art. 110, patet recursus ad Turnum, qui rem expeditissime solvat. Contra vero Turni statuitionem, de qua in art. 112, nullus patet recursus, nisi cumuletur una cum appellatione. Art. 114 Quando in causa ex officio constituti Patroni, aut ad casum deputati fuerint vinculi Defensor vel Promotor iustitiae, Turnus in decisione definitiva vel incidentali statuet etiam de honorariis iisdem solvendis, atque tribuendis aut aerario Sanctae Sedis aut alteri parti. Art. 115 Qui in totum expensis iudicialibus sustinendis sunt impares, ius habent ad exemptionem ab eis obtinendam; qui autem ex parte exsolvere possunt, ad earum expensarum deminutionem. Art. 116 § 1. Qui exemptionem ab expensis iudicialibus, vel earum deminutionem vult obtinere, Ponenti libellum exhibere debet, adiunctis documentis, quibus quaenam sit oeconomica eius conditio demonstret. § 2. Probare etiam debet se, in lite agenda, praesumpto bono iure frui, nisi de causa agatur quae vi Commissionis Pontificiae ad Rotam delata fuerit. 540 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 117 § 1. Ponens, accepto libello, petitionem adversae parti notificat, praefixo termino, ut suum hac de re sensum aperiat. Deinde libellum et omnia documenta transmitti curat Promotori iustitiae et, in causis in quibus partem habeat, Defensori vinculi, pro voto. § 2. Processui, de quo in superiore paragrapho, locus non est, quando Tribunal acta causae ad Rotam transmittens fidem facit partem iam exemptionem expensarum et gratuitum patrocinium iam obtinuisse in priore iudicio; servato quidem art. 116, § 2. Art. 118 Super petitione partis, Ponens decreto statuet de expensarum exemptione aut deminutione; insimul postulat a Decano ut designare velit Advocatum qui gratuitum patrocinium suscipiat; a quo explendo munere nullus Advocatus rotalis se subducere potest, nisi ex causa Ponenti probata. Art. 119 A decreto Ponentis, de quo in articulo superiore, appellari potest ad Turnum, qui quaestionem incidentalem expeditissime solvat. CAPUT IX De Normarum interpretatione Art. 120 Si quaestio oriatur de interpretatione harum Normarum, recursus fiat ad Normas anno 1934 promulgatas, iis exceptis, quae vigenti Iuris Canonici Codici refragantur. Pontificium Consilium de Legum textibus interpretandis 541 ACTA CONSILIORUM PONTIFICIUM CONSILIUM DE LEGUM T E X T I B U S I N T E R P R E T A N D I S Responsio ad propositum dubium Patres Pontifìcii Consilii de Legum Textibus Interpretandis proposito, in ordinario coetu diei 30 Iunii 1992, dubio, quod sequitur, respondendum esse censuerunt ut infra: D. Utrum inter munera liturgica quibus laici, sive viri sive mulieres, iuxta C.I.C. can. 230, § 2 fungi possunt, adnumerari etiam possit servitium ad altare. R. Affirmative et iuxta instructiones a Sede Apostolica dandas. Summus Pontifex Ioannes Paulus II in Audientia die 11 Iulii 1992 in­ frascripto impertita, de supradicta decisione certior factus, eam confirma­ vit et promulgari iussit. £8 VINCENTIUS FAGIOLO archiep. em. Theatinus-Vastensis, Praeses Ê8 Iulianus Herranz Casado ep. tit. Vertarensis, a Secretis Cum quidem Summus Pontifex mandaverit ut quaedam indicarentur et collustrarentur circa quae can. 230, § 2 C.I.C. praecipit aeque ac circa huius canonis authenticam interpretationem, Congregatio de Cultu Divino et Disci­ plina Sacramentorum Conferentiarum Episcoporum Praesidibus Litteras cir­ culares misit quae sequuntur, die 15 mensis Martii a.D. 1994, significans et demonstrans: 542 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1. Can. 230 § 2 vim habet permittendi non praecipiendi: «Laici... pos­ sunt ». I t a q u e licentia ab aliquo Episcopo concessa hac in re nullo pacto haberi potest pro ceteris Episcopis obstringens. Quisque igitur Episcopus in dioecesi sua, Conferentiae Episcoporum audita sententia, facultatem habet prudenter iudicandi et disponendi quid sit faciendum ad vitam litur­ gicam in sua dicione recte agendam. 2. Sancta Sedes servat quae attentis locorum rerum adiunctis nonnulli Episcopi iusserunt, can. 230 § 2 spectato, at Eadem simul commonefacit peropportunum esse, ut clara teneatur traditio quod attinet ad munus ad altare ex parte puerorum. Notum enim est hoc effecisse ut sacerdotales vocationes feliciter augerentur. Semper igitur manebit officium ut puero­ rum ministrantium manipuli continuentur et sustententur. 3. Si autem in aliqua dioecesi, prae oculis can. 230 § 2 habito, Episco­ pus sinet ut peculiares ob rationes ad altare munus etiam mulieribus per­ mittatur, hoc, ad normam quam supra diximus, plane fidelibus explicari debet, et pariter ostendendum mulieres saepe munus lectoris in liturgia complere easque Sacram Communionem distribuere posse, t a m q u a m ex­ traordinarias Eucharistiae ministras, atque alia officia praestare, quemad­ modum can. 230 § 3 prospicit. 4. Perspicuum exinde esse debet haec liturgica munera « ex temporanea deputatione » obiri, ad Episcopi iudicium, nullo exsistente iure ut laici, sive viri sive mulieres, ea expleant. ANTONIUS M. card. JAVIERRE ORTAS, Praefectus SB Geraldus M. Agnelo, a Secretis Diarium Romanae Curiae 543 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 14 maggio » » 18 » 1994. S. E. mons. Blasco Francisco Collaço, Arcivescovo tit. di Ottava, Nunzio Apostolico nella Repubblica delle Seychelles. » S. E. mons. Thomas White, Arcivescovo tit. di Sabiona, Nun­ zio Apostolico negli Stati Federati di Micronesia. » S. E. mons. Agostino Marchetto, Arcivescovo tit. di Astigi, Nunzio Apostolico in Bielorussia. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 28 febbraio » » 5 marzo 17 » » » 1994. Gli Em.mi Signori Cardinali George Basil Hume, Marco Cé, Godfried Danneels, Carlo Maria Martini, Angel Suquia Goicoechea, Membri della Congregazione per le Chiese Orientali « ad quinquennium ». » Gli Em.mi Signori Cardinali Bernardin Gantin, Joseph Ratzinger, Eugenio de Araújo Sales, Salvatore Pappalardo, William Wakefield Baum, Eduardo Francisco Pironio, Jean-Marie Lustiger, Józef Glemp, László Paskai, Hans Hermann Groër, Angelo Felici, Membri della Congregazione per le Chiese Orientali « in aliud quinquennium ». » S. E. mons. Jorge María Mejía, Arciv. tit. di Apollonia, Segretario della Congregazione per i Vescovi, Membro del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti. » Le LL.EE. i monsignori Andrea Mariano Magrassi, Arcivescovo di Bari-Bitonto; Stephen Sulyk, Arcivescovo di Philadelphia degli Ucraini; Tadeusz Kondrusiewicz, Amministratore Apostolico della Russia Europea; Karl Lehmann, Vescovo di Mainz; Vartan Ackarian, Vescovo tit. di Tokat degli Armeni, Membri della Congregazio­ ne per le Chiese Orientali « ad quinquennium ». » I monsignori Emilio Colagiovanni, Stanislaw Czerwik; i sacerdoti Paul De Clerck, Antonio Donghi, Julio Manzanares Marjiuan, Franz Willem Thiele, Max Thurian; i padri Matías Augé, C.M.F., José Maria Pinero Carrion, Ildebrando Scicolone, O.S.B., Anthony Ward, O.M.V., Consultori della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 544 17 marzo » » » » » » 1994. Le LL. EE. i monsignori Luigi De Magistris e Mario Francesco Pompedda; i monsignori Filho Amaro Cavalcanti de Albuquerque, Sebastiano Másala, Benedetto Marchetta; i sacerdoti Vincenzo Raff a, F.D.P., Manlio Sodi, S.D.B., Heinrich Rennings; i padri Crescenzio da Jesi, O.F.M. Cap., Giuseppe Sima, O.F.M. Conv., Jean-Bernard Allard, P.S.S., Urbano Navarrete, S.I., Consultori della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « in aliud quinquennium ». » Sr. Denise Blockausen, F.M.M.; p. Xavier Jacob, A.A.; il sac. Rafiq Khoury; la sig.ra dr. Jane Dämmen McAuliffe; padre Richard Nnymbi, M.Afr., Consultori della Commissione per i rapporti religiosi con i Musulmani presso il Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Re­ ligioso « ad quinquennium ». » I padri Ephrem Carr, O.S.B., Manuel Nin, O.S.B., il prof. Tommaso Federici, Consultori della Commissione Speciale per la Liturgia presso la Congregazione per le Chiese Orientali « ad quinquennium ». » S. E. mons. Boutros Gemayel, Arcivescovo di Cipro dei Maroniti; i padri Boutros Youssif e Paolo Ananian, dei Mechitaristi di Venezia, Olivier Raquez, O.S.B., alfonso Abdallah, O.F.M., Jean Tabet, O.L.M., Robert Taft, S.I., Ermanno Tomolo, O.S.M., Severiano Yakymyshyn, O.S.B.M., Athanase Renoux, O.S.B., Consultori della Commissione Speciale per la Liturgia presso la Congregazione per le Chiese Orientali « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 12 marzo 23 30 31 » » » 1 5 aprile » 12 16 20 24 26 12 20 » » » » » maggio » 1994. Mons. Emile Durrheimer, Vescovo em. di Katiola (Costa d'Avo­ rio). » Mons. Alvaro del Portillo, Vescovo tit. di Vita. » Mons. Florian Kuntner, Vescovo tit. di Irina. » Mons. Ignace Ziadé, Arcivescovo em. di Beirut dei Maroniti (Libano). » Mons. Patrick Winters. Vescovo em. di Mbulu (Tanzania). » Mons. Emilio Pizzoni, Vescovo em. di Latina-Terracina-SezzePriverno (Italia). » Mons. József Cserháti, Vescovo em. di Pécs (Ungheria). » Mons. Charles A. Halpin, Arcivescovo di Regina (Canada). » Mons. Bertrand Lacaste, Vescovo em. di Oran (Algeria). » Mons. Jorge Gottau, Vescovo em. di Añatuya (Argentina). » Mons. John J. Mulcahy, Vescovo tit. di Penafiel. » Mons. Eric Benjamin, Vescovo di Darjeeling (India). » Mons. Martino Matronola, Vescovo tit. di Torri di Numidia. An. et vol. LXXXVI N. 7 5 Iulii 1994 ACTA APOSTOLICAE SE COMMENTARIUM O F F I C I A L E U Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Va^eana" ACTA IOANNIS PAULI PP. II EPISTOLA APOSTOLICA De Sacerdotali ordinatione viris tantum reservanda. Venerabiles Fratres in episcopatu! 1. Ordinatio sacerdotalis, per quam munus traditur, quod Christus Apostolis suis concredidit fideles docendi, sanctificandi et regendi, in Eccle­ sia Catholica inde ab initio semper solis viris reservata est. Quam traditio­ nem Ecclesiae etiam Orientales fideliter retinuerunt. Quando quaestio orta est de ordinatione mulierum apud Communionem Anglicanam, Summus Pontifex Paulus VI, pro sua fidelitate erga officium custodiendi Traditionem apostolicam, atque etiam ut novum impedimen­ t u m positum in itinere ad unitatem christianorum amoveret, fratres Angli­ canus commonefecit de Ecclesiae Catholicae positione: « Ipsa retinet non esse admittendam ordinationem mulierum ad sacerdotium ob rationes fun­ damentales. Quae rationes complectuntur: exemplum Christi in Sacra Scriptura memoratum, qui tantummodo inter viros elegit suos Apostolos; constantem Ecclesiae usum, quae Christum imitata est in solis viris eligen­ dis; eiusque vivum magisterium, quod congruenter statuit mulierum exclu­ sionem a sacerdotio convenire cum consilio Dei pro sua Ecclesia »1 Cf. P A U L U S V I , Rescriptum ad litteras Suae Gratiae Rev.mi Doctoris F. D. Googan, Archiepi­ scopi Cantuariensis, de sacerdotali mulierum ministerio, die 30 mensis Novembris anno 1975: AAS 68 (1976) 599-600: « Your Grace is of course well aware of the Catholic Church's position on this question. She holds that it is not admissible to ordain women to the priesthood, for very fundamental reasons. These reasons include: the example recorded in the Sacred Scriptures of Christ choosing his Apostles only from among men; the constant practice of the Church, which has imitated Christ in choosing only men; and her living teaching authority which has consistently held that the exclusion of women from the priesthood is in accordance with the God's plan for his Church » (p. 599). 1 38 - A. A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 546 Cum tamen etiam inter theologos atque in aliquibus catholicis circulis quaestio in controversiam deducta esset, Paulus VI Congregationi pro Doc­ trina Fidei mandavit ut de hoc argumento Ecclesiae doctrinam exponeret atque illustraret. Quod factum est per Declarationem Inter insigniores, quam ipse Summus Pontifex approbavit et publici iuris fieri iussit. 2 2. Quae quidem Declaratio huius doctrinae rationes fundamentales, a Paulo VI propositas, repetit et explicat, atque concludit Ecclesiam « aucto­ ritatem sibi non agnoscere admittendi mulieres ad sacerdotalem ordinatio­ nem ». Talibus rationibus fundamentalibus idem documentum alias addit rationes theologicas quibus convenientia illustratur illius consilii divini, et etiam aperte ostendit Christi agendi modum non ex causis sociologicis vel culturalibus, illius aetatis propriis, proficisci. Sicut deinde Paulus VI expli­ cavit, « ratio vera in eo est, quod Christus, Ecclesiam propria fundamentali constitutione propriaque anthropologia theologica instruendo, sic statuit, quam deinceps eiusdem Ecclesiae Traditio semper observavit ». 3 4 In Epistola Apostolica Mulieris dignitatem Nos Ipsi de hac materia scripsimus: « Advocans solos viros uti Apostolos suos Christus sese ratione gessit prorsus libera suique iuris. Eadem istud libertate fecit, qua toto in vitae suae instituto dignitatem extulit mulieris vocationemque, non tamen accommodans se vigentibus moribus ac traditionibus lege illius temporis constitutis ». 5 Evangelia enim et Actus Apostolorum testificantur hanc vocationem factam esse secundum aeternum Dei consilium: Christus elegit quos voluit ipse (cf. Me 3, 13-14; Io 6, 70), idque fecit una cum Patre, «per Spiritum Sanctum» (Act 1, 2), postquam pernoctaverat in oratione (cf. Lc 6, 12). Quapropter in admissione ad sacerdotium ministeriale, Ecclesia semper t a m q u a m constantem normam agnovit Domini sui agendi rationem in duo­ decim virorum electione, quos Ipse posuit Ecclesiae suae fundamentum (cf. Apc 21, 14). Qui quidem non t a n t u m munus acceperunt, quod deinde a quolibet Ecclesiae membro exerceri potuisset, sed iidem peculiariter et arte 6 Cf. C O N G R E G A T I O P R O D O C T R I N A F I D E I , Declaratio Inter insigniores quoad admissionem mulierum ad sacerdotium ministeriale, die 15 mensis Octobris anno 1976: AAS 69 (1977) 98-116. Ibid., 100. P A U L U S VI, Allocutio II ruolo della donna nel disegno della salvezza, die 30 mensis Ianuarii anno 1977: Insegnamenti, vol. XV (1977) 111. Cf. etiam I O A N N E S P A U L U S II, Adhortatio Apostolica Christifideles laici, die 30 mensis Decembris anno 1988, n. 51: AAS 81 (1989) 492-496; Caté­ chisme de l'Église Catholique, n. 1577. Epistola Apostolica Mulieris dignitatem, die 15 mensis Augusti anno 1988, n. 26: AAS 80 (1988) 1715. Cf Constitutio dogmatica Lumen gentium, n. 28; decretum Presbyterorum Ordinis, n. 2b. 2 3 4 5 6 Acta Ioannis Pauli Pp. II 547 cum ipsius Verbi Incarnati missione sunt consociati (cf. Mt 10, 1. 7-8; 28, 16-20; Me 3, 13-16; 16, 14-15). Apostoli idem fecerunt cum cooperatores suos elegerunt, qui ipsis successuri erant in ministerio. Qua in electione illi quoque inclusi erant qui, decursu temporum Ecclesiae, ipsorum Aposto­ lorum munus prosequerentur, scilicet vicem gerendi Christi Domini ac Re­ demptoris. 7 8 9 3. Ceterum, quod Maria Sanctissima, Dei et Ecclesiae Mater, munus non accepit Apostolorum proprium, neque sacerdotium ministeriale, clare ostendit non admissionem mulierum ad sacerdotalem ordinationem non posse minorem earum dignitatem significare nec discrimen erga eas, sed fidelem observantiam consilii, quod sapientiae Domini universi est tribuendum. Mulieris praesentia eiusque in Ecclesiae vita missioneque partes, etsi non sunt cum sacerdotio ministeriali coniunctae, perstant tamen ratione absoluta necessariae et eae quae substitui non possint. Sicut sane ipsa illustrat Declaratio Inter insigniores, « exoptat sancta Mater Ecclesia, ut christianae mulieres sibi plene consciae fiant, quanta sit ipsarum missio: partes earum hodie maximae sunt, ut simul et instauretur atque humanior fiat societas et fideles veram Ecclesiae imaginem agnoscant ». Novum Testamentum cunctaque Ecclesiae historia satis superque testantur in Ec­ clesia praesentiam mulierum germanarum discipularum et testium Christi in familia atque in civili professione praeter quam in integra dedicatione famulatui Dei et Evangelii. « Mulieris dignitatem tutando Ecclesia eiusque vocationem honorem tribuit atque gratias iis quae, Evangelio fideles, omni aetate apostolicum communicarunt totius Dei Populi munus. De martyri­ bus sanctis agitur et de virginibus ac de matribus familias fortiter quae fidem sunt testificatae ac suis educandis liberis in Evangelii principiis fidem tradiderunt Ecclesiaeque traditionem » . 10 u Ceterum ad fidelium sanctitatem funditus ordinatur hierarchica Eccle­ siae constitutio. Ideo memorat Declaratio Inter insigniores, « unum charis­ ma melius, quod quis aemulari potest ac debet, est caritas (cf. 1 Cor 12-13). Maiores in Regno caelorum non sunt ministri, sed sancti ». 12 7 8 9 1 0 Cf, 1 Tim 3 , 1 - 1 3 ; 2 Tim 1, 6 ; Tit 1, 5 - 9 . Cf. Catéchisme de l'Église Catholique, n. 1 5 7 7 . Cf. Constitutio dogmatica Lumen gentium, n. 20 et n. 2 1 . C O N G R E G A T I O P R O D O C T R I N A F I D E I , Declaratio Inter insigniores, VI: AAS 69 (1977) 115-116 1 1 1 2 IOANNES P A U L U S I I , Epistola Apostolica Mulieris dignitatem, n. Declaratio Inter insigniores, CONGREGATIO PRO D O C T R I N A F I D E I , 27: VI: AAS 8 0 ( 1 9 8 8 ) AAS 6 9 ( 1 9 7 7 ) 1719. 115. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 548 4. Quamvis doctrina de ordinatione sacerdotali viris t a n t u m reservanda constanti et universali Ecclesiae Traditione servetur atque Magisterio in recentioribus documentis firmiter doceatur, temporibus tamen nostris diversis in partibus disputabilis habetur, a u t etiam Ecclesiae sententiae non admittendi mulieres ad ordinationem illam vis mere disciplinaris tri­ buitur. Ut igitur omne dubium auferatur circa rem magni momenti, quae ad ipsam Ecclesiae divinam constitutionem pertinet, virtute ministerii Nostri confirmandi fratres (cf. nullatenus ordinationem habere hancque sententiam ab Lc 22, 32), declaramus Ecclesiam facultatem sacerdotalem mulieribus omnibus Ecclesiae fidelibus esse conferendi, definitive te­ nendam. In vos omnes, Venerabiles Fratres, atque in omnem Christianum popu­ lum implorantes perpetuum divinum praesidium, libentes quidem omnibus Apostolicam Benedictionem impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die xxn mensis Maii, in Sollemnitate Penteco­ stes, anno MCMXCIV, sexto decimo Pontificatus Nostri. IOANNES P A U L U S P P . I I CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SANCTI IACOBI EQUITUM Sancti Iacobi Equitum intra Dominicanae Nationis fines conditur nova Provincia ecclesiastica, quae ad dignitatem archiepiscopalem et metropolitanam attollitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sollicitam sane curam continenter adhibemus ut Domini salus quam amplissimam multitudinem attingat: qua de causa Nos aptare propera- 549 Acta Ioannis Pauli Pp. II mus ecclesiastica instituta ad eiusmodi proposita commodius assequenda. De consilio igitur Congregationis pro Episcopis, consentiente Venerabili F r a t r e Fortunato Baldelli, Archiepiscopo titulo Mevaniensi atque in Repu­ blica Dominicana Apostolico Nuntio, Apostolica Nostra potestate suffulti, haec quae sequuntur decernimus et statuimus. Sancti Iacobi Equitum Sedem a metropolitico iure Ecclesiae Sancti Dominici separamus eamque ad dignitatem archiepiscopalis metropolitanae Ecclesiae evehimus, privi­ legiis porro additis et obligationibus iniunctis quae sacri canones prae­ cipiunt. Novam Provinciam ecclesiasticam constituunt dioeceses Vegensis, Maoensis-Montis Christi et Sancti Francisci de Macoris, quae usque adhuc ad Provinciam ecclesiasticam Sancti Dominici pertinuerunt. Sancti Iacobi Equitum Episcopum moderantem Sedem, in praesentiarum Venerabilem Fratrem Ioannem Antonium Flores Santana, dignitate Archiepiscopi et gradu Metropolitae honestamus secundum sacrorum canonum praescripta. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem F o r t u n a t u m Baldelli, quem antea memoravimus legamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re de­ mum ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exem­ pla ad Congregationem pro Episcopis diligenter mittantur, contrariis rebus minime quibuslibet obsistentibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die quarto decimo mensis Fe­ bruarii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. © ANGELUS card. SODANO Secretarius Status 83 BERNARDINUS card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Antonius Macculi, Protonot. Apost. s.n. Loco 68 Plumbi In Secret. Status tab., n. 344.759 550 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II PORTUS VETERIS In Aequatoria constituitur nova Provincia ecclesiastica Portus Veteris, cuius metropolitana Ecclesia erit Sedes eiusdem nominis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Maiori spirituali Christifidelium suorum bono studentes consulere, nuper Venerabiles Fratres sacrorum Antistites Provinciae Ecclesiasticae Guayaquilensis, audita Conferentia Episcopali Aequatoriana, ab hac Apo­ stolica Sede unanimo consensu postulaverunt ut, detractis quibusdam territoriis a memorata Provincia necnon ab illa Quitensi, nova Provincia Ecclesiastica Portus Veteris constitueretur et simul dioecesis eiusdem nominis ad dignitatem et honorem eveheretur Sedis archiepiscopalis et me­ tropolitanae. Nos vero solliciti de cunctis Ecclesiis deque omnium anima­ rum salute, favente quoque eidem rei Venerabili F r a t r e Francisco Canalini, Archiepiscopo titulo Valariensi atque in eadem Natione Apostolico Nuntio, e consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi libenter con­ cedendum esse putavimus. Summa igitur Apostolica potestate, consensu suppleto eorum, quorum interest, vel qui sua interesse id putant, quae sequuntur decernimus. Sedem episcopalem Portus Veteris a metropolitana Ecclesia Guayaquilensi seiungimus et ad gradum archiepiscopalis metropolitanae Sedis eve­ himus, cui proinde iura et privilegia cuncta conferimus, quibus ceterae metropolitanae Sedes ad normam iuris fruuntur. Nova condita Provincia Ecclesiastica Portus Veteris constet ex metro­ politana Ecclesia eiusdem nominis et ex praelatura territoriali Coloratensi, hactenus ad Provinciam Ecclesiasticam Quitensem spectanti. Insuper Por­ tus Veteris sacrorum Antistitem archiepiscopali dignitate augemus et gradu Metropolitae insignimus iuribus ac privilegiis cumulatum, quae in catholico orbe sunt secundum canones Iuris Canonici ceteris Metropolitis, dum aequalibus etiam officiis cumulamus oneribusque obstringimus quibus illi quoque gravantur. Praeterea Portus Veteris nunc ipsum Episcopum, Venerabilem Fratrem Iosephum Marium Ruiz Navas, ad archiepiscopalem dignitatem et gradum Metropolitae promovemus, quem iuribus quoque exornamus et privilegiis, 551 Acta Ioannis Pauli Pp. II quibus potiuntur alii Metropolitae, at oneribus similiter nectimus et offi­ ciis, quibus illi itidem subiacent. Quae praescripsimus, committimus perficienda Venerabili Fratri Fran­ cisco Canalini, quem diximus, eidem tribuentes necessarias et opportunas facultates quem libet alium delegandi virum in ecclesiastica dignitate con­ stitutum, onere imposito mittendi sincerum exemplar actus effectae exse­ cutionis ad Congregationem pro Episcopis. Iubemus denique omnia et singula hisce Apostolicis Litteris decreta vim sortiri suam t a m nunc quam in posterum usque tempus, quibusvis rebus haud quaquam obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto et vicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Ponti­ ficatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO 83 BERNARDINUS Secretarius Status card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco 68 Plumbi In Secret. Status tab., n. 346.160 III DOMINAE NOSTRAE LIBANENSIS IN CIVITATE ANGELORUM IN CALIFORNIA Nova constituitur Eparchia pro fidelibus ritus Antiocheni Maronitarum titulo Dominae Nostrae Libanensis in civitate Angelorum in California, et ea Sanctae Sedi immediate subicitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Omnium catholicorum rituum communitates ob oculos usque versantur, de quibus haud parum sollicitamur, ut floridiorem statum consequantur iisque prosperrima salus contingat. 552 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quapropter cum Maronitarum m Foederatis Civitatibus Americae Sep­ temtrionalis fidelibus aptius consuleretur, aliam Eparchiam condere censui­ mus, preces etiam exaudientes Nobis fidenter admotas. Itaque, sententia audita Patriarchae Antiocheni Maronitarum cum eius Synodo necnon Coetus Episcoporum illius Nationis quam supra memora­ vimus, consentiente pariter ibidem Pronuntio Apostolico, scilicet Venera­ bili F r a t r e Augustino Cacciavillan, Archiepiscopo titulo Amiternino, haec quae sequuntur statuimus et decernimus Apostolica Nostra suffulti aucto­ ritate. Eparchiam constituimus quae complectetur fideles has Foederatas Ci­ vitates in praesentia incolentes, scilicet Ohio, W. Virginia, Illinois, Alaba­ ma, Michigan, Minnesota, Missouri, Texas, Utah, Arizona, Nevada, Ore­ gon, California, Alaska, Hawaii, Indiana, Kentuchy, Tennessee, Mississipi, Wisconsin, Iowa, Arkansas, Louisiana, North Dakota, South Dakota, Kan­ sas, Oklahoma, Nebraska, Montana, Wyoming, Colorado, New Mexico, Idaho et Washington. Quam Eparchiam ab altera Sancti Maronis Bruklyniensis separamus illaque proinde titulum obtinebit « Dominae Nostrae Libanensis in civitate Angelorum in California ». Ad haec tandem perficienda consuetudines iuraque congrua serventur et quae a Codice Orientali praecipiuntur. Nihil quibusvis rebus minime efficientibus. Communitates demum hae respicientes antiquissima suo­ rum annalium monumenta et documenta exoptamus fore ut animosam voluntatem roborent ad proposita renovanda et p a t r u m pietatem confir­ mandam. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum die duodecimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status ACHILLES card. SILVESTRINI Congr. pro Ecclesiis Oriental. Praef. Angelus Lanzoni, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 346.749 553 Acta Ioannis Pauli Pp. II IV RUNDUENSIS Vicariatus Apostolicus conditur in Namibiae finibus, Runduensis appellandum. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sollicitam sane curam continenter adhibemus ut Domini salutaria bene­ ficia et praecepta omnia loca contingant et quam plurimas gentes. Idcirco nullam Nos interponere moram volumus quin cuncta disponamus ut hoc facilius commodiusque eveniat. De consilio igitur Congregationis pro Gen­ tium Evangelizatione, iis quoque quorum interest rogatis sententiam, haec statuimus et decernimus. Novum Vicariatum Apostolicum condimus Runduensem appellandum, qui territorium vel regionem civilem populari lo­ quela Okavango et Caprivi atque illas partes regionum quas appellant Otjozondjupa et Otjikoto, intra fines latitudinis 20 et longitudinis 18 sitas, complectitur, quodque a Vicariatu Apostolico Vindhoekensi distrahitur. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Ambrosium De Paoli legamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, docu­ menta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gen­ tium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime officientibus quibusvis. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die quarto decimo mensis Mar­ tii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. & ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Angelus Lanzoni, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffl Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.119 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 554 V VINDHOEKENSIS Provincia ecclesiastica in Namibia constituitur, Vindhoekensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Vigili quidem cum sollicitudine id usque agere studemus, ut res catholi­ cae commodius disponantur, quo religio magis solidetur et necessitatibus cunctis efficacius occurratur. Nunc autem de Namibiae locis cogitamus, ad quorum salubriorem prosperitatem ecclesiastica instituta aptare contendi­ mus. Quapropter postquam Venerabiles Patres Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositi consenserunt benignamque sententiam protule­ runt, iudiciis quoque auditis quorum interest, quae sequuntur decernimus et iubemus. Provinciam Ecclesiasticam condimus Vindhoekensem, quam efformant Vicariatus Apostolicus eiusdem nominis, qui posthac ad Archi­ dioecesim Metropolitanam evehetur, cui nectuntur dioecesis Keetmanshoopensis, veluti suffraganea Sedes, post elevationem Vicariatus Apostolici eiusdem nominis, atque Vicariatus Apostolicus Runduensis. Nominamus exinde et renuntiamus Venerabilem Fratrem Bonifatium Haushiku, adhuc Vicarium Apostolicum Vindhoekensem, Archiepiscopum Metropolitam Vin­ dhoekensem, titulo videlicet solutum Troyniensi. Ad haec omnia peragenda Venerabilem Fratrem Ambrosium De Paoli deputamus, in Namibia Apostoli­ cum Delegatum, facta facultate quempiam virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta confi­ ciantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangeli­ zatione mittantur. Contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die quarto decimo mensis Mar­ tii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. SB ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Angelus Lanzoni, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffl Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.121 Acta Ioannis Pauli Pp. II 555 VI KEETMANSHOOPENSIS Vicariatus Apostolicus Keetmanshoopensis ad dignitatem et condicionem dioecesis attollitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui suo iam nomine interioreque flore quadraginta quinque continuos hos superiores annos prosperatur et convenienter omnino administratur Vicariatus Apostolicus Keetmanshoopensis, t a n t a m fidei firmitatem actio­ nisque catholicae consecutus est, ducentibus pastoribus, soliditatem ut no­ vam sibi induere structuram et novam simul suae historiae ingredi posse aetatem videatur, evectus legitime videlicet ad ipsius gradus canonici dioe­ cesis dignitatem. Sic enim faciendum censuit Venerabilis Frater Antonius Chiminello, Episcopus titulo Numanensis ipseque Vicarius Apostolicus Keetmanshoopensis quem nuperrime ad eandem destinaveramus regendam ecclesialem communitatem, sic ut fieret suasit Venerabilis Frater Ambro­ sius De Paoli Apostolicus scilicet in Namibia Noster Delegatus. Ne igitur ullam partem canonicae constitutionis in posterum huic amato gregi deesse patiamur, sententias Venerabilium F r a t r u m Nostrorum causis negotiisque Congregationis pro Gentium Evangelizatione praefectorum libenter omnino amplectentes ratasque habentes, Nos pro apostolicae Nostrae auctoritatis amplitudine, commemoratum Vicariatum Apostolicum Keetmanshoopensem promoveri volumus atque hisce Litteris revera edicimus ad dioecesis condicionem, concessis una singulis iuribus additisque officiis, quae cum eodem illo iunguntur in Ecclesia dioecesis statu. Episcopalem sedem hanc metropolitanae Ecclesiae Vindhoekensi subditam necnon iuris dictioni Con­ gregationis pro Gentium Evangelizatione commissam constituimus nimi­ rum in urbe eodem vulgari nomine Keetmanshoopensi, ubi templum Deo sacrum in honorem sancti Stanislai Kostka augemus cathedralis aedis no­ mine ac decore. Vicarium vero hucusque Apostolicum Keetmanshoopensem superius memoratum in munus provehimus ipsius posthac Episcopi Keet­ manshoopensis, cunctis nempe solutum prioris sedis titulo Numanensis vin­ culis. Quae pastoralis Nostrae voluntatis universa decreta quo certiorem deducantur quam primum ad effectum, eundem Apostolicum in Namibia Delegatum, Ambrosium De Paoli, Archiepiscopum titulo Larensem, nominamus eorum exsecutorem, factis necessariis quibuslibet facultatibus qui Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 556 re congruenter confecta sincera actus canonici documenta exarabit exaratorumque exempla ad Gongregationem pro Gentium Evangelizatione transmittenda curabit. Plurimum denique confisi Nos futurum ut provida haec consilia Nostra maiorem etiam adferant eidem Ecclesiae Keetmanshoopensi felicitatem firmitudinemque, iubemus eadem omnia iam nunc firmissima esse et postera pariter in tempora usquequaque valere, quibus­ vis causis contrariis neutiquam obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum die decimo quarto mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri decimo sexto. £8 ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.122 VII IBADANENSIS In Nigeriae finibus nova Provincia ecclesiastica constituitur Ibadanensis nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum in Nigeria catholica fides haud parva cepisset incrementa, quae pastorali navitate Episcoporum, sacerdotum ac missionariorum videntur posse in futurum augeri, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, re ma­ ture perpensa auditisque quorum interest votis, censuit nuper ut in eadem Natione inter alias nova Provincia Ecclesiastica constitueretur Ibadanensis nomine. Nos vero pro summo Apostolico, quo fungimur, munere de super­ na totius Dominici gregis salute solliciti, talem sententiam r a t a m habemus ac sequentia decernimus. A metropolitana Ecclesia Lagosensi distrahimus dioeceses Ibadanensem, Adoëkitiensem, Ondoënsem et Oyoënsem atque ex 557 Acta Ioannis Pauli Pp. II his efficimus Provinciam Ecclesiasticam Ibadanensem, cuius Sedes princeps erit Ecclesia Ibadanensis, quam ad gradum et dignitatem archidioecesis metropolitanae evehimus, omnibus datis iuribus et officiis huiusmodi Se­ dium propriis, assignantes eidem ceteras, quas diximus, dioeceses uti suf­ fraganeas. Insuper Venerabilem Fratrem Felicem Alaba Adeosin J o b , hac­ tenus Episcopum Ibadanensem, Archiepiscopum Metropolitam Ibadanen­ sem renuntiamus, cunctis factis iuribus impositisque pariter obligationibus. Quae praescripsimus committimus perficienda Venerabili Fratri Carolo Ma­ riae Vigano, Archiepiscopo titulo Ulpianensi atque in Nigeria Apostolico Pronuntio, onere imposito mittendi sincerum exemplar actus effectae exse­ cutionis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione. Hanc denique Nostram Constitutionem nunc et in posterum r a t a m esse volumus, contra­ riis quibuslibet rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. & ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco & Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.181 VIII ABUGENSIS In Nigeria nova Provincia ecclesiastica Abugensis constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo aptius consuleretur Evangelizationis operi in Nigeriae finibus, ubi in praesens exstant tres Provinciae Ecclesiasticae Lagosensis, Kadunaënsis 558 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et Onitshana, Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositi, re mature perpensa auditisque votis quorum interest, praesertim Venerabilis Fratris Caroli Ma­ riae Vigano, Archiepiscopi titulo Ulpianensis atque in eadem Natione Apostolici Pronuntii, censuerunt nuper constituendam esse ibidem inter alias novam Provinciam Ecclesiasticam Abugensem nomine. Nos quidem, Successores beati Petri, de totius Dominici gregis bono solliciti, talem sententiam r a t a m habemus ac sequentia decernimus. A metropolitana Ecclesia Kadunaënsi distrahimus dioeceses Abugen­ sem, Idahinam, Lokoianam et Makurdensem atque ex his efficimus Pro­ vinciam Ecclesiasticam Abugensem — in qua sita est eodem nomine urbs caput Reipublicae Nigerianae — cuius Sedes princeps erit Ecclesia Abugensis, quam ad gradum et dignitatem archidioecesis metropolitanae evehi­ mus, omnibus datis iuribus et officiis huiusmodi Sedium propriis, assignan­ tes eidem ceteras, quas diximus, dioeceses uti suffraganeas. Insuper Venerabilem Fratrem Ioannem Olorunfemi Onaiyekan, hacte­ nus Episcopum Abugensem, Archiepiscopum Metropolitam Abugensem renuntiamus, cunctis factis iuribus impositisque pariter obligationibus. Quae praescripsimus exsequenda curabit memoratus Venerabilis Frater Carolus Maria Vigano, onere imposito mittendi sincerum exemplar actus effectae exsecutionis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione. Hanc denique Nostram Constitutionem nunc et in posterum r a t a m esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. 68 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.271 559 Acta Ioannis Pauli Pp. II IX IOSENSIS Nova constituitur Provincia ecclesiastica in Nigeria, Iosensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Universae Ecclesiae sustinentes rationes et causas, omni sollicitudine properamus ut catholicum nomen magis magisque in orbe terrarum floreat ipsumque nihil patiatur detrimenti. Nunc autem de Nigerianis regionibus cogitamus, quas volumus aptis instructas ecclesiasticis institutis. Idcirco sententiam amplectentes Congregationis pro Gentium Evangelizatione, consentiente Venerabili Fratre Carolo Maria Vigano, Archiepiscopo titulo Ulpianensi et in Nigeria Apostolico Pronuntio, haec decernimus et iube­ mus. A metropolitana Sede Kadunaënsi dioecesibus losensi, Maiduguriensi et Yolaensi seiunctis, novam condimus Provinciam Ecclesiasticam, Iosensem appellandam, in ipsa Sede losensi, quam ad Archidioecesis Metropoli­ tanae dignitatem attollimus, cui subiciantur veluti suffraganeae dioeceses Maiduguriensis et Yolaensis. Praeterea Venerabilem Fratrem Gabrielem Gonsum Ganaka, ad hoc usque tempus Episcopum Iosensem, ad gradum Archiepiscopi Metropolitae Iosensis elevamus, cunctis simul additis iuribus et congruentibus officiis impositis, secundum canonum praescripta. Ad haec omnia exsolvenda Venerabilem Fratrem Carolum Mariam Vigano, quem an­ tea memoravimus, legamus. Re tandem perfecta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione sedulo mittantur, contrariis rebus quibusvis minime officientibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco EB Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.272 560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale X URBIS BENINENSIS Provincia ecclesiastica in Nigeria conditur Urbis Beninensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Multis nominibus est sane laetandum quod catholica res ubique terra­ rum felix capit incrementum. Nos autem properamus et contendimus ut ecclesiastica instituta immutatis condicionibus aequentur. Nunc vero ad Nigerianas communitates animum mentemque Nostram convertimus et occurrentibus necessitatibus dirigere proposita volumus et rationes. I t a q u e de consilio Congregationis pro Gentium Evangelizatione, rogatis senten­ tiam iis quorum interest, Apostolica Nostra usi potestate, quae sequuntur statuimus et decernimus. Novam Provinciam Ecclesiasticam in Nigeria condimus Urbis Beninensis, quae veluti suffraganeas complectetur dioece­ ses Isseleukuanam et Varriensem, quae antehac ad Ecclesiam metropolita­ nam Lagosensem pertinuerunt, cui quoque additur Missio sui iuris Bomadiensis. Sedes exinde Urbis Beninensis ad Archidioecesim Metropolitanam attollitur. Porro Venerabilem Fratrem Patricium Ebosele Ekpu, adhuc Urbis Beninensis Episcopum, ad statum evehimus Archiepiscopi Metropoli­ tae eiusdem Urbis Beninensis, omnibus iuribus officiisque congruentibus concessis secundum ius canonicum. Haec omnia ut expediantur, Venerabi­ lem F r a t r e m Carolum Mariam Vigano, Archiepiscopum titulo Ulpianensem et in Nigeria Apostolicum Pronuntium, legamus eique haec officia commit­ timus. Re tandem ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum exempla sincera ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittan­ tur, contrariis rebus minime quibuslibet obsistentibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nogentesimo nonagésimo quarto, Pontifica­ tus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab.., n. 349.273 Acta Ioannis Pauli Pp. II 561 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servae Dei Mariae Ludovicae a Iesu Trichet Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I l Ad perpetuam rei memoriam. — « Laudabo Dominum in vita mea, psallam Deo meo, quamdiu fuero » (Ps 146, 2). Deum verbis, operibus to­ taque vita laudare constanter cupivit Maria Ludovica a Iesu Trichet quae, Evangelii sapientia illustrata, ut Christum sequeretur aegrotisque ac pau­ peribus serviret omnia reliquit, m a n d a t a Domini exsequens qui dixit: « Hoc est praeceptum meum, ut diligatis invicem, sicut dilexi vos » (Io 15, 12), et etiam: « Quamdiu fecistis uni ex his fratribus meis minimis, mihi fecistis » (Mt 25, 40). Venerabilis Serva Dei Pictavae est n a t a die VII mensis Maii anno MDCLXXXiv, et a pueritia Dei legi oboedivit multamque de proximo indigen­ ti curam adhibuit. Cum septemdecim esset annorum, Providentia effecit ut in sanctum Ludovicum Mariam Grignion de Montfort incurreret, qui eius dux factus est in Dei voluntate cognoscenda inque sua vocatione ad effec­ t u m adducenda. Consilia namque sequens magistri spiritus ingressa est consociationem « Sapientia » denominatam apud valetudinarium generale Pictaviense ibique, die II mensis Februarii anno MDCCIII, vestem religiosam induit, altera conditrix facta et prima sodalis futurae Congregationis Filia­ rum a Sapientia, constantis ex mulieribus confundendae falsae sapientiae mundi, Verbi Incarnati Sapientiae consecratis. Novum religiosum Institu­ t u m re vera Rupellae est ortum, cuius Episcopus illud canonice approbavit anno MDCCXV. Anno postero Conditor, sanctus Ludovicus Maria Grignion de Montfort, mortuus est, solam relinquens Servam Dei in Congregationis regimine, quae magno animi robore atque caelestis auxilii fiducia multas gravesque suscepit acerbitates, ex extrema paupertate, ex iniustitiis aucto­ ritatum loci, ex morte iuvenum Sororum, ex acerbis calumniis obortas. Quamvis eiusmodi essent difficultates, Opus tamen, sapienter a Matre Maria Ludovica gubernatum, confirmatum est et auctum novis conditis religiosis domibus. Constanter Serva Dei formandas curavit quam optime suas Sorores, quibus 39 - A A. S spiritalem tradidit hereditatem sancti Institutoris, 562 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eas ad. amorem et imitationem Iesu Christi, Dei Sapientiae (cfr 1 Cor 1, 24) adhortando, ad parvulorum institutionem in scholis caritatis, ad paupe­ rum aegrotorumque curam. Non tamen sollicitudo de aliorum bono eam abduxit ab officio in via christianae perfectionis progrediendi. Fide fulta, spe atque caritate, cum Deo ambulavit et humiliter ac perseveranter Virgi­ nem Mariam imitans omnibus in rerum adiunctis eius fecit voluntatem. Assidua fuit in deprecatione, fervens in pietate erga Eucharistiam et Sanctissinam Virginem, Domini crucis amans, Ecclesiae auctoritatibus oboe­ diens, in aerumnis fortis et patiens, in persecutionibus serena, prompta ad ignoscendum inimicis, diligens in Regulae ac votorum observantia. Meritis affluens pie est vita defuncta Sancti Laurentii ad Separim, die xxvin mensis Aprilis anno MDCCLIX. Canonizationis Causa inchoata, processus ordinarius informativus cele­ bratus est apud Curiam Lucionensem annis MCMLIII-MCMLIV. Praeparata Positione super virtutibus et solitis recognitionibus factis, die x mensis Iulii anno MCMXC declaravimus Servam Dei Mariam Ludovicam a Iesu Trichet heroum more virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. Interim, apud eandem Curiam instructus erat anno MCMXXXXVII processus canonicus de asserta mira sanatione effecta anno MCMXXXXIV et interces­ sioni tributa Matris Mariae Ludovicae a Iesu. Prospero eventu inspecto ca­ su apud Congregationem de Causis Sanctorum est coram Nobis decretum super miro proditum die vii mensis Martii anno MCMXCII. Statuimus dein­ de ut Beatificationis ritus Romae celebraretur die xvi mensis Maii inse­ quentis anni. Hodie in Vaticana Basilica S. Petri Apostoli, inter Missae sollemnia hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota F r a t r u m nostrorum Henrici Cardinalis Schwery, Episcopi Sedunensis, Francisci Garnier, Episcopi Lu­ canensis, Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana dioecesi et Peregrini Thomae Ronchi, Episcopi Civitatis Castelli, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apo­ stolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Mauritius Tornay, Maria Ludovica a Iesu Trichet, Columba Ioanna Gabriel et Florida Cevoli Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Mauritii Tornay die undecima mensis Augusti; Mariae Ludovicae a Iesu Trichet die septima mensis Maii; Columbae Ioannae Gabriel die vicesima quarta mensis Septembris et Floridae Cevoli die duodecima mensis Iunii in lo­ cis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris statuimus volumus Acta Ioannis Pauli Pp. II 563 nunc et in futurum tempus vim habere, rebus contrariis quibuslibet non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvi mensis Maii, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ©Sigilli In Secret. Status tab., n. 330.562 II Venerabilibus Dei servis Didaco Ventaja Milán, Emmanueli Medina Olmos et VII Sociis Martyribus, Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Ego veni, ut vitam habeant et abun­ dantius habeant » (Io 10, 10). Per mortem et resurrectionem suam Do­ minus Iesus mundum redemit atque ipsius verbum suscipientibus et adimplentibus vitam aeternam est pollicitus. Idem Dominus docuit t a m pretiosum donum esse vitam aeternam, ut cuivis terrestri bono sit anteponendum et vel supremo sacrificio tuendum: « Nolite timere eos qui occidunt corpus, animam autem non possunt occidere » (Mt 10, 28). Evangelii praeceptis imbuti ac Spiritus Sancti robore sustentati, bello intestino in Hispania saeviente, non pauci Christiani sanguinem suum fuderunt, ne a Christi dilectione desciscerent atque ut vitae aeternae praemium conse­ querentur. Inter illos Christi strenuos testes duo Episcopi annumerantur et septem Fratres Scholarum Christianarum. Deo penitus inserviebant ii et proximo, veritatem pacemque amabant, omnino a politicis studiis alieni, quibus Hi­ spania sub vertebatur. Nihilo minus odio fuerunt et persecutioni obnoxii. Quod autem divini Magistri fuerunt discipuli, Ecclesiae membra et fideles regni Dei famuli, hoc satis habuerunt ut ipsi inter mundi inimicos annumerarentur et morte digni ducerentur. At ipsi, de periculis in se imminentibus quanquam conscii erant, simpliciter humiliterque fidem testari perrexerunt atque cum se abdere vel fugere possent, manere in suo loco maluerunt, ut suam explicarent missionem et caritate apostolatuque proximum iuvarent. 564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ii fuerunt: Didacus Ventaja Milán, Episcopus Almeriensis. Die xxn mensis Iunii anno MDCCCLXXX natus, post ordinationem sacerdotalem canonici et doc­ toris in Sacro Monte Granadae functus est munere. Annum tantummodo fuit bonus industriusque pastor Almeriensis dioecesis, cum Christi inimici eum sunt persecuti. Vitam servare potuerat, at gregem suum deserere noluit. Emmanuel Medina Olmos, Episcopus Guadicensis, natus die ix mensis Augusti anno MDCCCLXIX, parochus fuit et deinde rector Sacri Montis Gra­ nadae. Multum adlaboravit veluti concionator et catechista; Auxiliaris por­ ro fuit Granadensis, et inde ab anno MCMXXVIII industrius Episcopus Gua­ dicensis. In carceribus una cum Didaco Ventaja Milán detentus, cum eo vexationes, contumelias et ignominias participavit. Precantes et ignoscentes ambo pastores una cum aliis captivis manuballista, nocte inter xxix et xxx diem mensis Augusti anno MCMXXXVI necati sunt, in loco quem « Barraco del Chisme » vocant, quemque terminant Felix et Vicar. Septem Fratres Scholarum Christianarum egregie apostolatum suum praestabant institutionis in urbe Almeria, cum in vincula ducti sunt. Ibi­ dem quoque eximium testimonium christianae fortitudinis, caritatis erga omnes, amoris precationis dederunt. Nocte inter xxx et xxxi diem mensis Agusti anno MCMXXXVI interempti sunt: Frater Edmigius (saeculari nomine Isidorus Primo Rodríguez vocatus), in dioecesi Palentina natus, die iv mensis Aprilis anno MDCCCLXXXI; Frater Amalius (saeculari nomine Iustus Zariquiegui Mendoza vocatus), Pampilonensi in dioecesi natus, die vi mensis Augusti anno MDCCCLXXXVI; Frater Valerius Bernardus (saeculari nomine Marcianus Herrero Martí­ nez vocatus), in dioecesi Burgensi natus, die xi mensis Iulii anno MCMIX. Vespera autem diei VIII mensis Septembris anno MCMXXXVI martyrium tulerunt: Frater Theodemarus Ioachimus (saeculari nomine Adrianus Sáiz Sáiz vocatus), in dioecesi Burgensi natus, die VIII mensis Septembris anno MCMVII; Frater Evencius Richardus (saeculari nomine Eusebius Alonso Uyarra vocatus), in dioecesi Calaguritana natus, die v mensis Martii anno MCMVII. Nocte inter x n et x m diem mensis Septembris anno MCMXXXVI inte­ rempti sunt: Frater Aurelius Maria (saeculari nomine Benvenutus Villalón Acebrón vocatus), natus in dioecesi Conchensi, die xxn mensis Martii anno MDCCCXC; 565 Acta Ioannis Pauli Pp. II Frater Iosephus Caecilius (saeculari nomine Bonifacius Rodríguez Gon­ zalez vocatus), natus in dioecesi Burgensi, die xiv mensis Maii anno MDCCCLXXXV. Tum duo Episcopi, t u m septem Fratres Scholarum Christianarum, con­ tinuo suam post heroicam mortem, veri fidei martyres habiti sunt. Eorum sacrificii fama increbruit et annorum decursu confirmata est. Idcirco Almeriensis Episcopus anno MCMLIV Canonizationis Causam incohavit. Inquisi­ tionibus theologicis suetis felici cum exitu apud Congregationem de Causis Sanctorum absolutis, die xxi mensis Decembris anno MCMXCII super marty­ rio decretum iussimus promulgari. Statuimus ideo ut beatificationis ritus Romae die x mensis Octobris subsequentis anni celebraretur. Hodie igitur, in foro ante basilicam praeclaram Sancti Petri Apostoli in Vaticano, inter sacra hanc diximus formulam: « Nos, vota F r a t r u m nostrorum Rosendi Alvarez Gaston, Episcopi Almeriensis, Angeli Cardinalis Suquia Goicoechea, Archiepiscopi Matritensis, Iosephi Antonii Infantes Florido, Episcopi Cordubensis, Iosephi Gottardi Cristelli, Archiepiscopi Montisvidei, et Oddonis Fusi-Pecci, Episcopi Senogalliensis, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu multorum­ que christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum con­ sulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Didacus Ventaja Milán, Emmanuel Medina Olmos et septem So­ cii, Petrus Poveda Castroverde, Victoria Diez y Bustos de Molina, Maria Francisca R u b a t t o et Maria Crucifixa Satellico Beatorum nomine in poste­ rum appellentur eorumque festum: Didaci Ventaja Milán et Emmanuelis Medina Olmos die tricésima mensis Augusti; septem F r a t r u m Scholarum Christianarum die decima sexta mensis Novembris; Petri Poveda Castro­ verde die vicesima octava mensis Iulii; Victoriae Diez y Bustos de Molina die duodecima mensis Augusti; Mariae Franciscae R u b a t t o die nona mensis Augusti et Mariae Crucifixae Satellico die octava mensis Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quod autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum tempus vim habere volumus, contrariis rebus quibusvis minime obsistentibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 344.597 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 566 III Venerabili Servo Dei Petro Poveda Castroverde Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « F u n d a m e n t u m enim aliud nemo potest ponere, praeter id quod positum est, qui est Iesus Chistus » (1 Cor 3, 11). « Ecce ego fundamentum ponam in Sion, lapidem, lapidem probatum, angularem, pretiosum, fundatum; qui crediderit, non turbabitur » (Is 28, 16). Suae vitae fundamentum operisque quod condidit, cui nomen « Institu­ ción Teresiana», ipsum Christum posuit presbyter Petrus Poveda Castro­ verde veluti radicem. In « Spiritualibus scriptis » sanctum Paulum inter­ pretans, autumavit: «Nemo elementum quidquam coniunctivum u m q u a m ponere potest vel poterit, fundamentum videlicet aliud ab eo quod initio positum est, quod est Iesus Christus. Sic opus intellegimus, haec est doctrina quam professi sumus, atque nulla ratione humana elementa admiscere debe­ mus ad id, quoad in Christo, per Christum Christique causa conditum est ». Hoc in angulari lapide suam ipse spiritualitatem formavit, cardine posi­ to Incarnationis mysterio et peculiariter Christo cruci affixo, usque adeo ut vellet sodales suos « cruci affixos viventes » esse. Hoc in solo, quod animum et studium requirebat, evangelizationis actionem in institutionis cultusque variis provinciis collocavit, anthropologiam excitans quae ex Incarnatione manabat. In Evangelio instrumenta apta invenit ad humanam personam fovendam et provehendam, atque ad respondendum simul necessitatibus et societatis provocationibus omnibus in locis et temporibus historiae. A suis asseclis, laicis scilicet qui velut sal ac lux in societatis structuris operabantur, efflagitabat ut « t a m interius singulares, quam exterius essent commu­ nes », ut t a m q u a m fermentum pro Dei regno in societate agerent, quemad­ modum prisci Christiani. Ipse scripsit: « Sicut illi, sic sancti, sic studiosi atque a terrenis rebus alieni, sic Dei gloriae cupidi, sic fortiter ecclesiales ». Sacerdos Petrus Poveda Castroverde Linariae (Gienni, in Hispania) die III mensis Decembris anno MDCCCLXXIV ortus est. Christiana disciplina insti­ tutus, inde a pueritia sacerdos fieri voluit. In Seminario Giennensi recep­ tus, iam theologiae studiosus, ad Accis Seminarium transiit, ubi die xvn mensis Aprilis anno MDCCCXCVII sacerdos est ordinatus. Complura ecclesia­ stica ministeria ei concredita sunt, qui eodem tempore studiose pauperes humane christianeque provehendos curavit, qui Accitanas « cuevas », ut Acta Ioannis Pauli Pp. II 567 aiunt, incolebant misere, ab omnibus reiecti. Scholis condendis prospexit pueris puellisque erudiendis et officinis pro maioribus natu, operam magni momenti, humanam et institutoriam perficiens. Hoc intermisso opere anno MCMV, ad Asturiam migravit, ubi, in sanc­ tuario mariano Covadongae annis MCMVI-MCMXIII canonici functus est munere. Ibidem precationi studioque se dedere potuit necnon sociales spiri­ tuales Hispaniae quaestiones meditari. Ad pedes Virginis Mariae Covadon­ gae provolutus, vehementi flagrans amore in eandem, se vocari animadver­ tit ad praesentiam evangelizatricem in mundo christianorum provehen­ dam, in provincia praesertim institutionis et cultus, spiritu motus alto ecclesiali sensu, fidelitate summa magnaque sollertia imbuto Anno MCMXI Institutum condidit cui nomen vulgo « Institución Teresiana », laicorum scilicet consociationem in complures manipulos partitam, quae evangeliza­ tionis suum munus in variis cultus societatisque campis, prae oculis Incar­ nationis mysterio habito, complet. Anno MCMXiii Giennum se contulit, ubi instituere perrexit, usque di­ stinctius paedagogicae institutionis sedes, quae loca quoque congressionis evaserunt, ad vitam christianam altius agendam. Priscorum Christianorum vivendi genus induxit atque sanctam Teresiam a Iesu patronam constituit. Ab anno MCMXXI Matriti suum domicilium collocavit, t a m q u a m capellanus Realis Domus et operam suam compluribus educationis ministeriis nava­ vit. Inter alia Institutum Catholicum Mulierum, Divini Magistri Acade­ miam condidit, quae est Consociationis Magistrorum Catholicorum veluti germen. Electus est etiam Nationalis Curator Consociationis Catholicae Pa­ rentum; Nationalem Foederationem Catholicarum Discipularum constituit; socius fuit idemque fundator Foederationis « Amigos de la Enseñanza » appellatae. Sed eius praecipua actio in Opere ab eo instituto versari per­ rexit, quod anno MCMXXIV pontificiam comprobationem obtinuit. Per totam vitam sacerdotium maxima eius fuit identitas. « Ut sacerdos sim semper in cogitationibus, verbis operibusque », Dominum deprecabatur. « Sacerdos equidem sum Christi »: sic iis respondit, qui eum ad marty­ rium perducebant. Christianae virtutes, quibus mire in vita enituit, summum gradum atti­ gerunt assimulationis cum Christo in dilectione, humilitate et mansuetu­ dine, quae fructus fuerunt actionis Spiritus Sancti, quem ipse accepit et coluit facilem, indulgentem summeque benevolum se praebens. Anno MCMXXXVI bello civili Hispanico orto, suum locum minime dese­ ruit, etsi sibi conscius erat se in maximo discrimine versari. At contra san­ guinem ad dilectionem erga Dominum testandam fundere paratum se prae- 568 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale buit et ad opus apostolicum fecundandum. Die xxvn mensis Iulii, anno MCMXXXVI, mane, deprehensus est ut sacerdos et propter suum munus actuosum christianas res per cultum et educationem provehendi. Subse­ quenti die XXVIII, eius corpus vulneribus ex manuballista signatum, in coemeterio Almudenae Matritensi in urbe inventum est. Cum sacerdos sanctus et Christi martyr haberi pergeret, anno MCMLV canonizationis causa apud Matritensem Curiam incohata est. Iis, quae ius statuit peractis, die x x i mensis Decembris anno MCMXCII, Nobis coram decretum prodiit super virtutibus heroicis et super martyrio. Statuimus igitur u t beatificationis ritus die x mensis Octobris anno MCMXCIII cele­ braretur. Hodie idcirco in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri spectante, inter Missarum sollemnia formulam hanc protulimus: « Nos, vota F r a t r u m Nostrorum Rosendi Alvarez Gaston, Episcopi Almeriensis, Angeli Cardina­ lis Suquia Goicoechea, Archiepiscopi Matritensis, Iosephi Antonii Infantes Florido, Episcopi Cordubensis, Iosephi Gottardi Cristelli, Archiepiscopi Montisvidei, et Oddonis Fusi-Pecci, Episcopi Senogalliensis, necnon plu­ rimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Didacus Ventaja Milán, Emmanuel Medina Olmos et septem Socii, Petrus Poveda Castroverde, Victoria Diez y Bustos de Molina, Maria Francisca R u b a t t o et Maria Crucifixa Satellico Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Didaci Ventaja Milán et Emmanuelis Medina Olmos die tricesimo mensis Augusti; septem F r a t r u m Scholarum Christianarum die decimo sexto mensis Novembris; Petri Poveda Castro verde die vicesimo octavo mensis Iulii; Victoriae Diez y Bustos de Molina die duodecimo men­ sis Augusti; Mariae Franciscae R u b a t t o die nono mensis Augusti et Mariae Crucifixae Satellico die octavo mensis Novembris in locis et modis iure statu­ tis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac r a t a et firma volu­ mus esse, contrariis rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.736 Acta Ioannis Pauli Pp. II 569 IV In Civitatibus Foederatis Micronesiae Nuntiatura Apostolica conditur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Quae incremento catholicae fidei per orbem terrarum diffusae necnon paci, civili cultui et progressioni popu­ lorum proficiunt, ea Romani Pontifices omni sollicitudine praestare sa­ tagunt. Qua re, quo plenius confirmentur publicae necessitudinis rationes inter hanc Apostolicam Sedem et Civitates Foederatas Micronesiae hoc ipso die feliciter initae, simulque aptius provideatur evangelizationis operi atque spirituali regimini Christifidelium illic degentium, Nobis peropportunum videtur in memorata Natione Apostolicam Nuntiaturam condere. De communi igitur utriusque partis voto, audita quoque Congregatione pro Gentium Evangelizatione, summa Nostra potestate harumque Littera­ rum virtute in Civitatibus Foederatis Micronesiae Nuntiaturam Apostoli­ cam constituimus, factis cunctis iuribus, privilegiis, honoribus, praeroga­ tivis et indultis, quae huiusmodi Legationum, praesertim earum sub iuris­ dictione Congregationis, quam diximus, propria sunt. Has denique Litteras, in forma Brevis maioris expeditas, nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstan­ tibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvi mensis Ianuarii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 346.571 570 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V Imago Beatae Mariae Virginis Scapularis, quae pie servatur in ecclesia paroeciali Annuntiationis B.M.V., loco Tomaszów Lubelski in dioecesi ZamosciensiLubaczoviensi, pretioso diademate redimiri sinitur « nomine et auctoritate Summi Pontificis ». IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Imago illa Beatae Mariae Virginis Sca­ pularis, quae exornat ecclesiam paroecialem Annuntiationis B.M.V, loco vulgo Tomaszów Lubelski, ob artis genus et momentum historicum atque potissimum ob religionis cultum praeclara est in t o t a dioecesi ZamosciensiLubaczoviensi. Christifideles illius Polonicae regionis sacram hanc imagi­ nem a septimo decimo saeculo peculiari veneratione prosequuntur, caele­ stium gratiarum copiam precantes sibi suisque. Qua re permotus Venerabilis Frater Ioannes Srutwa, Episcopus Zamosciensis-Lubaczoviensis, suum atque cleri et populi proferens votum Nos rogavit, ut imaginem pretioso diademate Nostro nomine et auctoritate posset redimire. De sententia igitur Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacra­ mentorum, quam r a t a m habemus, Apostolica Nostra potestate petenti Praesuli partes committimus ut imagini Beatae Mariae Virginis Scapularis, pie custoditae in ecclesia paroeciali Annuntiationis B.M.V, loco vulgo To­ maszów Lubelski, Nostro nomine et auctoritate pretiosam imponat coro­ nam, iuxta probatum liturgicum ritum. Nos quidem minime dubitamus, quin haec sacra sollemnia in religionis bonum populique spiritale emolumentum bene non vertant, pariterque fore confidimus ut ii omnes, qui eandem venerantur imaginem, ad colen­ dam Matrem Dei magis magisque incitentur. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die altero mensis Februarii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 344.533 Acta Ioannis Pauli Pp. II 571 VI Nuntiatura in Republica Africae Australie erigitur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Ad firmiores magisque frugiferas red­ dendas publicae necessitudinis rationes, quae inter Apostolicam Sedem et Rempublicam Africae Australis intercedunt, nec non ad aptius providen­ dum simul catholicae Ecclesiae regimini atque profectui in illa Natione, legationis officium ad elatiorem gradum evehere opportunum censuimus. I t a q u e certa scientia ac m a t u r a deliberatione, harum Litterarum vi No­ straque auctoritate, Apostolicam illic Delegationem ad statum Nuntiaturae Apostolicae attollimus, quae sedem habebit in urbe Pretoria, cunctis pari­ ter additis iuribus, privilegiis, honoribus, praerogativis et indultis quae ad huiusmodi Pontificias Legationes pertinent, praesertim ad regiones illas, quae a Congregatione pro Gentium Evangelizatione curantur, contrariis quibuslibet rebus minime obsistentibus. His autem statutis, magna Nos tenet spes res ibidem feliciorem ingressuras cursum, unde experiantur cives religionis humanitatisque progressum et congruentem prosperitatem. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Martii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. S ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 349.033 VII Beata Maria Virgo sub titulo « de Guadalupe » Patrona apud Deum dioecesis Colimensis confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Fideles ecclesialis communitatis Coli­ mensis, a Leone P p . X I I I die xi mensis Decembris anno MDCCCLXXXI per 572 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Litteras Apostolicas « Si principum » constitutae, Beatam Mariam Virginem sub titulo « de Guadalupe » clara veneratione prosequuntur, atque Ea im­ petrante caelestium gratiarum copiam sibi exposcunt. Ipsorum praesertim animarum utilitate permotus, Venerabilis Frater Gilbertus Valbuena Sán­ chez, Episcopus Colimensis, communia cleri populique vota excipiens, elec­ tionem Beatae Mariae Virginis sub titulo « de Guadalupe » in patronam apud Deum dioecesis suae peregit rite, deindeque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis huius Vene­ rabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, facultati­ bus a Nobis factis, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Lit­ terarum virtute perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem sub titulo « de Guadalupe » P a t r o n a m apud Deum dioecesis Colimensis confir­ mamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, 65 [1973] 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effec­ tus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvn mensis Martii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 346.100 VIII Sanctus Adalbertus, episcopus et martyr, Patronus urbis Gnesnensis apud Deum confirmatur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Sanctus Adalbertus, episcopus et mar­ tyr, fere mille annos a cuncto Poloniae populo colitur; Christifideles vere Gnesnae, urbis nobilissimae atque primae sedis ecclesialis communitatis in Acta Ioannis Pauli Pp. II 573 Polonia institutae, peculiari profecto cultu sanctum prosequuntur, caele­ stium gratiarum copiam ad eius sepulcrum a Deo exposcentes. Quam ob rem Venerabilis Frater Henricus Iosephus Muszynski, Archiepiscopus Me­ tropolita Gnesnensis, communia cleri Christifìdeliumque vota excipiens, electionem sancti Adalberti in Patronum apud Deum Gnesnae peregit rite, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obse­ cundantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum vi perpetuumque in modum sanc­ t u m Adalbertum, episcopum et martyrem, Patronum apud Deum urbis Gnesnensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessio­ nibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, 65 [1973] 276-279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serven­ t u r suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Con­ trariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv mensis Martii, in sollemnitate Annuntiationis Domini, anno MCMXCIV, Pon­ tificatus Nostri sexto decimo. ffl ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 88 Sigilli In Secret. Status tab., n. 346.099 574 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONVENTIO INTER APOSTOLICAM SEDEM ET HUNGARIAE REM PUBLICAM de spirituali cura militum custodiumque publicae securitatis ad confinia Accordo tra la Santa Sede e la Repubblica d'Ungheria sull'assistenza religiosa alle Forze Armate e di Polizia di Frontiera Megállapodás amely létrejott egyfelôl az Apostoli Szentszék, masfelôl a Magyar Koztársaság kòzòtt a Magyar Honvédségnél és a Határórségnél végzendô lelkipásztori szolgálat tárgyában LA SANTA SEDE Az APOSTOLI SZENTSZÉK E LA REPUBBLICA D'UNGHERIA ÉS A MAGYAR KOZTÁRSASÁG desiderando promuovere, in ma­ niera stabile e conveniente, l'assi­ stenza religiosa ai cattolici, membri delle Forze Armate e di Polizia di Frontiera Ungheresi, convengono quanto segue: attól az óhajtól vezérelve, hogy a Magyar Honvédség és a Határórség katolikus tag jai számára alian­ do és megfelelö módon biztosítsák a lelkipásztori ellátást, az alábbiakban állapodik meg: I I. 1. La Santa Sede erigerà in Un­ gheria un Ordinariato Militare per l'assistenza religiosa ai cattolici membri delle Forze Armate e di Polizia di Frontiera. 2. L' Ordinariato Militare, cano­ nicamente assimilato ad una dioce­ si secondo la Costituzione Aposto­ lica Spirituali militum curae, sarà diretto da un Ordinario Militare, che avrà diritti e doveri propri dei Vescovi diocesani. L'Ordinario Mi­ litare potrà cumulare la carica con quella di Vescovo residenziale. 1. A Magyar Honvédség és a Határórség katolikus tagjainak lel­ kipásztori ellátására a Szentszék felállítja Magyarországon a K a t o nai Ordinariátust. 2. A Katonai Ordinariatus a Spi­ rituali militum curae apostoli konstitúció értelmében kánonjogilag az egyházmegyével azonos megítélés ala esik. Ennek vezetöje a katonai ordinarius, aki a megyéspüspokokével megegyezó jogokkal és kötelességekkel rendelkezik. A katonai or­ dinarius feladata nem osszeférhetetlen a megyéspüspoki tisztséggel. Acta Ioannis Pauli Pp. II 575 II II. L'Ordinario Militare sarà nomi­ nato dalla Santa Sede, previa noti­ ficazione al Governo Ungherese, tenendo conto dei criteri legali vi­ genti in Ungheria e delle norme relative al servizio militare. Il Go­ verno Ungherese può presentare eventuali obiezioni di carattere po­ litico generale nei riguardi del can­ didato entro quindici giorni. A katonai ordináriust a Szentszék nevezi ki a Magyar K o r m á n y elözetes értesítése után, szem elótt t a r t v a a magyarországi torvényes kovetelményeket és a katonai szolgálat ellátásával kapcsolatos elóírásokat. A Magyar Kormány a kinevezések esetén tizenöt n a p alatt a jelölttel szemben általános politikai jellegú kifogást emelhet. III III. L'Ordinario Militare sarà coa­ diuvato da un Vicario Generale da lui scelto d'accordo con le compe­ tenti Autorità delle Forze Armate e di Polizia di Frontiera. A katonai ordináriust munkája­ ban egy általa a Magyar Honvédség, illetve a Határórség vezetésének egyetértésével kiválasztott általános helynök segíti. IV IV. 1. Al servizio religioso dell'Ordi­ nariato Militare saranno destinati sacerdoti del clero secolare e reli­ gioso, i quali formeranno il suo presbiterio, potendo i primi essere incardinati nell'Ordinariato secon­ do le norme del Diritto Canonico. 1. A Katonai Ordinariátusban a lelkipásztori szolgálat végzésére világi és szerzetes papok kapnak megbízást, ók képezik az Ordina­ riatus papságát. A világi papokat a kánonjog elóírásai szerint inkardinálni lehet az Ordinariátusba. 2. I sacerdoti designati in ma­ niera stabile per il servizio religio­ so delle Forze Armate e di Polizia di Frontiera, quale loro impegno principale, saranno chiamati in senso proprio Cappellani Militari e avranno i diritti e i doveri canoni­ ci analoghi a quelli dei Parroci. 2. Azok a papok, akik a Magyar Honvédség és a Határórség korében a lelkipásztori szolgálat ellátására aliando jelleggel, fófoglalkozásban kapnak megbízást, kato­ nai lelkészek, és kánonjogi kötelezettségeik és jogaik a plébánosokéhoz hasonlóak. 3. L'Ordinariato Militare potrà avvalersi anche dell'aiuto di sacer- 3. A Katonai Ordinariatus igénybe veheti kisegító és tartalékos vilá- 576 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale doti e religiosi ausiliari e di com­ gi és szerzetespapok segitségét is. plemento. V V. 1. Appartengono all'Ordinariato Militare e si trovano, secondo le norme del Diritto Canonico, sotto la sua giurisdizione: 1. A Katonai Ordinariátushoz és annak egyházi joghatósága ala - a kánonjog szabályai szerint - az alábbi személyek tartoznak: a) i fedeli che sono militari, non­ ché gli impiegati pubblici delle Forze Armate e della Polizia di Frontiera; a) a katonahívek és a Magyar Honvédség, valamint a Határorség közalkalmazottai ; b) quanti compongono le loro fa­ miglie, cioè coniugi e figli, anche maggiorenni, se abitano nella stes­ sa casa, e così i parenti e le perso­ ne di servizio che, parimenti, abi­ tano nella stessa casa; b) a velük közös háztartásban együttélo családtagjaik, azaz házastársuk, gyermekeik, (a nagykorúak is), rokonaik (hozzátartozóik), valamint a házi személyzet; c) coloro che frequentano scuole militari o si trovano degenti o pre­ stano servizio negli ospedali mili­ tari, nelle case per anziani o in al­ tri simili istituti; c) a katonai iskolákban tanulók, a katonai kórházakban fekvö betegek, a katonai idósek otthonában és más hasonló intézményben lakók és dolgozók; d) t u t t i i fedeli, uomini e donne, membri o meno di un Istituto reli­ gioso, che svolgono stabilmente un compito loro affidato dall'Ordina­ rio Militare o con suo consenso. d) mindazok a hívek, férfiak és nók, akár szerzetesek, akár nem, akik a katonai ordinarius megbízására, vagy jóváhagyásával tartos jelleggel valamilyen feladatot végeznek. 2. La giurisdizione dell'Ordina­ rio Militare è personale, ordinaria, propria ma cumulativa con la giu­ risdizione dei Vescovi diocesani. 2. A katonai ordinarius személyes, rendes, saját, de a megyéspüspokével párhuzamos joghatósággal rendelkezik. VI VI. L'organico dell'Ordinariato Mili­ tare s'adatterà alle strutture inter­ se A Katonai Ordinariatus felépítéa Magyar Honvédség és a Acta Ioannis Pauli Pp. II 577 ne delle Forze Armate e di Polizia di Frontiera Ungheresi; esso com­ prenderà un numero adeguato di cappellani in servizio stabile, ausi­ liari e di complemento. Határórség belsó szervezetéhez alkalmazkodik, megfeleló számú aliando lelkész, segéd- és tartalékos lelkész tartozik hozzá. VII VII. L'Ordinariato Militare ha sede in Budapest. A Katonai Ordinariatus székhelye Budapest. VIII VIII. Spetta ai Ministri della Difesa e dell'Interno, tenuto conto delle possibilità del bilancio statale, provvedere i mezzi materiali, di personale e finanziari necessari al funzionamento dell'Ordinariato Militare. A honvédelmi és a belügyminiszter feladata, hogy az aliami koltségvetés lehetóségeinek figyelembevételével biztositsa a K a t o ­ nai Ordinariatus múkodéséhez szükséges anyagi, technikai, pénzügyi és személyi feltételeket. IX IX. I Cappellani Militari cattolici nell'esercizio delle loro attività mi­ litari saranno subordinati ai loro superiori gerarchici; nell'esercizio della loro attività pastorale segui­ ranno l'ordinamento e le prescri­ zioni dell'Ordinario Militare, se­ condo le norme del Diritto Cano­ nico. A katolikus katonai lelkészek katonai tevékenységük tekintetében katonai feletteseiknek alárendeltek, lelkipásztori múkodésükben a kánonjog elóírásai szerint a katonai ordinarius utasításait követik. X X. 1. Se qualche membro del clero dell'Ordinariato Militare dovesse essere soggetto a sanzioni discipli­ nari di carattere militare, il supe­ riore gerarchico vi provvederà in contatto con l'Ordinario Militare. 1. Ha a Katonai Ordinariatushoz tartozó klerikus eilen katonai jellegü fegyelmi eljárás indul, a katonai felettes intézkedik a kato­ nai ordináriussal összeköttetest tartva. 40 - A A S 578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2. Le sanzioni disciplinari di ca­ rattere canonico saranno di com­ petenza deirOrdinario Militare, che ne darà comunicazione all'au­ torità militare competente per i provvedimenti del caso. 2. A kánonjogi fegyelmi intézkedéseket a katonai ordinarius teszi meg, aki az eljárásról tájékoztatja az illetékes katonai felettest. XI XI. L'Ordinario Militare, oltre che inviare istruzioni ai Cappellani Mi­ litari e richiedere loro relazioni, potrà effettuare personalmente o per mezzo di suoi delegati ispezio­ ni « in loco » sulla situazione del servizio religioso castrense. A katonai ordinarius rendelkezéseket ad és beszámoltatja a kato­ nai lelkészeket, a katonai lelkészi szolgálat helyzetét személyesen vagy képviseloje út jan végzett látogatás során a helyszínen is ellenörizheti. XII XII. Il Ministero della Difesa d'ac­ cordo con il Ministero dell'Interno e con la Conferenza Episcopale emetterà un Regolamento relativo a questioni riguardanti il funziona­ mento dell'Ordinariato Militare. A honvédelmi miniszter a belügyminiszterrel és a Magyar Püspöki Karrai egyetértésben kiadja a Katonai Ordinariatus szervezeti és XIII XIII. Se sorgesse qualche difficoltà d'interpretazione o d'applicazione del presente Accordo, le Alte Parti Contraenti cercheranno una giusta soluzione per mezzo di m u t u a in­ tesa. Ha a jelen megállapodás értelmezésével vagy alkalmazásával kapcsolatban valamilyen nehézség merülne fel, a Magas Szerzôdô Felek közös megegyezéssel keresik meg a legmegfelelöbb megoldást. XIV XIV. Il presente Accordo sarà ratifi­ cato secondo le norme legali delle Alte P a r t i Contraenti ed entrerà in vigore al momento dello scambio A jelen Megállapodás a Magas Szerzödö Felek jogi normáinak megfelelóen kerül megerosítésre, és a megerósíto okmányok cseréjével müködesi szabályzatát. Acta Ioannis Pauli Pp. II degli strumenti di ratifica, da ef­ fettuarsi il più presto possibile. 579 lép hatályba, aminek a lehetö legrövidebb idón belül meg kell történnie. Nel caso che una delle due P a r t i Contraenti consideri che sono mu­ tate radicalmente le circostanze nelle quali si stipula questo Accor­ do, avranno inizio trattative a fine di aggiornarlo. Amennyiben a Magas Szerzodö Felek egyike úgy ítélné meg, hogy gyökeresen megváltoztak azok a körülmenyek, amelyek között a megállapodást megkötöttek, tárgyalásokat kezdeményez a megállapodásnak az új korülményekhez torténo igazítására. Dato a Budapest il 10 gennaio 1994, in due esemplari originali in lingua ungherese ed italiana, il cui testo è ugualmente autentico in ambedue le lingue. Készült Budapesten 1994. január 10-én két eredeti példányban, olasz és magyar nyelven, mindkét nyelvú példány egyaránt híteles. Per la Santa Sede Az Apostoli Szentszék nevében 83 ANGELO ACERBI 83 ANGELO ACERBI Per la Repubblica d'Ungheria A Magyar Koztársaság nevében FÜR LAJOS FÜR LAJOS Conventionis inter Apostolicam Sedem et Hungariae Rem Publicam consti­ tutae, ratihabitionis instrumenta accepta et reddita mutuo fuerunt in Civitate Vaticana die XVI mensis Aprilis anno MCMXCIV; a quo die Conventio vige­ re coepit ad normam eiusdem Pactionis. Acta Apostolicae SeUis - Commentarium Officiale 580 ALLOCUTIONES I Ad quosdam Americae Septemtrionalis episcopos sacra limina visitantes.* Dear Brother Bishops, 1. "Now m a y our Lord Jesus Christ himself, and God our Father... com­ fort your hearts and establish them in every good work and word". With 1 this prayer I welcome you—the Bishops of Alaska, Arkansas, Idaho, Mon­ tana, Oklahoma, Oregon, Texas and Washington—on the occasion of your ad Limina visit. Through you I warmly greet each member of the Churches in which the Holy Spirit has made you his overseers. 2 In a special way I t h a n k God for the profound solidarity—sacramental and fraternal—which unites us in the episcopal ministry for the service of God's beloved people. The Second Vatican Council reminded Bishops t h a t it is their " d u t y to promote and safeguard the unity of faith and the discipline common to the whole Church". 3 Like the Apostles, who were missionaries with a mission extending far beyond a local community, we are "ambassadors for Christ", 4 called to serve the Church's catholic unity and communion through a pastoral solicitude which embraces the whole Body of Christ. Through your union with the body of Bishops, your particular Churches remain open to universal koinonia, they welcome and receive the fullness of the apostolic faith, and they enrich the Church by contributing the wealth of their own gifts. Each of you is a living instrument of unity and catholicity, nourishing your particular Church's fidelity to Christ by foster­ ing the bonds of ecclesial communion with t h e Successor of Peter and the other members of the Episcopal College. 2. One of t h e recurring themes of this series of ad Limina reflections with the Bishops of the United States has been the urgent need for a genuine spiritual and moral renewal in the Church and in society. In the period remaining before the turn of the millennium and the great Jubilee * Die 2 m. Octobris a. 1993. 2 Thess 2:16. C£ Acts 20:28. Lumen gentium, 23. 2 Cor 5:20. 1 2 3 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II 581 celebration recalling the mystery of the Son's Redemptive Incarnation, the Holy Spirit is summoning the Church to purification, repentance and re­ newed spiritual fervor. The whole Church needs to respond generously to this call, lest the grace of the millennium be offered in vain. For your Diocesan communities it is a question of ever greater commitment to being the salt of the earth and the light of the world in a society which is more and more fragmented through a loss of spiritual vision and purpose. For many people the t r u t h of God's loving providence over creation and of the grace of salvation in our Lord Jesus Christ is less and less a vital p a r t of their lives. The radical pastoral challenge which the Church and her mem­ bers are facing at the end of the twentieth century is to show the rele­ vance of the Gospel message for the individual's transcendent destiny, as well as for authentic human development. 5 In God's design, the Second Vatican Council constituted an outpouring of divine light and assistance, enabling the Church to meet with full confi­ dence and security the challenges of the present. Our episcopal ministry must be decidedly oriented to the renewal and strengthening of the Church called for by the Council, so t h a t through her activity—in the words of Gaudium et spes—"the world might be fashioned anew according to God's design and might reach its fulfilment". The p a t h of ecclesial reform passes through the ecclesiology of communion, which is the central and funda­ mental idea of the Council's documents. Flowing from the living wellspring of sacred tradition, the ecclesiology of koinonia can bring the Church t h a t necessary and authentic reform, t h a t true ecclesial metanoia which "is to be measured not primarily in terms of external structures, b u t in deeper and more effective implementation of the core vision of her true nature and mission". 6 7 8 3. Ecclesial communion in fact is a profound reality which reaches into the very heart of the Trinitarian Mystery, wherein the real distinction of Persons in no way diminishes the unity of the Godhead. The vertical dimension of communion—the love of God poured forth into our hearts through the Holy Spirit, which raises us to new life in Jesus Christ—is the fundamental and central experience of our Christian life. This grace, which reaches its fulfillment only in the heavenly Church where "God may 9 5 6 7 8 9 Cf. 2 Cor 6 : 1 . No. 2. Cf. E X T R A O R D I N A R Y S Y N O D O F 1 9 8 5 , Relatio Finalis, C. 1. Ad Limina Speech to a group of United States Bishops, September 1 6 , 1 9 8 7 , 1. Cf. Bom 5 : 5 . 582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale be everything to every o n e " , is the end for which every human person is created in his image and likeness. It is the sublime mystery of God's sav­ ing love which the Church must always proclaim in her teaching, celebrate in her sacraments and foster in all her life and activity. Every aspect of Church renewal, whether in the Liturgy, in catechesis, or in pastoral and canonical practice and discipline, must have as its goal the revitalization and growth of grace in our hearts, the deepening of communion with the Triune God. 10 11 For all its sublimity, the communion of which we are speaking is not a distant, abstract reality. It is the very foundation of the organization and activity of the Church at every level. It follows t h a t the ministries, organ­ isms and relationships which foster ecclesial communion in its horizontal dimension must have one overriding purpose: they must serve to bring people to Christ, they must lead the baptized to grow in faith, hope and love, and they must build up the body of Christ in unity of faith and discipline. 4. Since the Council, and as formulated by the Code of Canon Law, the theology of communion within the Church has led to the widespread set­ ting-up of consultative structures at different levels. The effective partici­ pation of the faithful in the Church's mission, through parish councils, fi­ nancial councils, committees for specific activities on both the parish and diocesan level, is an important development in the life of your Dioceses. You are well aware of the successes of this process, b u t also of the difficul­ ties which remain to be solved, with regard to the educational and forma­ tion base of lay cooperators, and in forging more explicit bonds with the Dioceses and parishes in which the laity serve. Through its Committee on the Laity, your Conference has issued helpful guidelines for those serving on parish councils, in order to acquaint them with the teachings of the Second Vatican Council on the role of the laity and the application of t h a t teaching found in the Post-Synodal Apostolic Exhortation Christifi­ deles laici. ... Lay people, "by reason of the knowledge, competence, or outstanding ability which they enjoy, are able and sometimes even obliged to express their opinion on things which concern the good of the Church". They can do this either individually or through appropriate bodies. It is therefore 12 13 10 11 12 1 3 1 Cor 15:28. Cf. Catechism of the Catholic Church, 1720-1722. Lumen gentium, 37. Cf. C O N G R E G A T I O N F O R T H E C L E R G Y , Omnes Christifideles, January 25, 1973. Acta Ioannis Pauli Pp. II 583 incumbent upon the Church's Pastors to be attentive to the suggestions and proposals of the lay faithful, while at the same time exercising the freedom and authority which is theirs by divine right to shepherd t h a t part of God's people entrusted to them. It would be an error to judge ecclesial structures of participation and cooperation by secular democratic standards, or to consider them as forms of "power-sharing" or means of imposing partisan ideas or interests. They should be looked on as forms of spiritual solidarity proper to the Church as a communion of persons who, "though many, are one body in Christ, and individually members one of a n o t h e r " . Such structures are fruitful to the extent t h a t they manifest the true nature of the Church as a hierarchi­ cal communion, animated and guided by the Holy Spirit. 14 When they function according to the spirit of Christ, they are valid signs of how the baptized bear one another's burdens in ways t h a t are appropriate for a community enriched by differentiated hierarchical and charismatic gifts. 15 16 5. Many other forms of lay participation in the Church's mission call for your attention and pastoral leadership. One significant measure of the vitality of the Catholic community in the United States is the growing number of lay people who serve as missionaries or volunteers, either for a limited period or permanently. Another is the extensive network of lay movements and organizations active in your country. The National Lay Forum under the auspices of your Conference's Committee on the Laity is a deserving initiative which can stimulate serious reflection on the lay apostolate, as well as being an incentive for organizations and movements to collaborate more explicitly with one another and with the Bishops. I offer prayers for the success of the next Forum which will be held in 1994 and which will focus on the impact of faith on culture in contemporary American society. Likewise, the growth of small Christian communities especially within the boundaries of parishes is both a means of formation for lay people and an impetus for mission to the world. In most cases these communities serve to enliven parish life by being active instruments of evangelization and mission. In some cases sensitive pastoral leadership is required in order to ensure t h a t they remain in full communion and harmony with the 1 4 1 5 16 Bom 12:5. Cf. Gal 6:2. Cf. Lumen gentium, 4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 584 local Church. Christifideles laici contains appropriate criteria and guide­ lines for the integration of small communities into the wider ecclesial body. 17 6. Some of your Dioceses have a very high Hispanic Catholic popula­ tion, which means above all t h a t your ministry must take account of the richness of religious expression and cultural diversity t h a t characterizes the Hispanic community and demands appropriate pastoral programs and initiatives. Among the principal pastoral tasks in relation to the Hispanic community is t h a t of evangelization and catechesis, especially in the face of extremely active proselytism by other religious groups. Leaders in the Catholic Hispanic community frequently point to the need to sustain the family within a community of faith and solidarity, especially through small ecclesial communities t h a t are personal and relevant to the everyday lives of their members. Ministry to young Hispanics should not overlook the importance of transmitting a genuine and demanding spirituality cen­ tered on the knowledge and love of Christ the Redeemer and directed to incarnating the spirit of the Beatitudes in daily living. In the end, the success of the Church's efforts will greatly depend on the fostering of na­ tive-born vocations among Hispanic men and women, and the appropriate formation of seminarians and religious, with standards no less challenging t h a n those used for other candidates. The Missions of the Southwest testify to the fact t h a t the first evange­ l i z e t of many of your Dioceses, who spoke Spanish, left a distinct and abiding mark on the religious and cultural traditions of the region. In these traditions there are m a n y values which can serve today as effective channels of a deeper and more effective evangelization. I would ask you to take my heartfelt good wishes and prayerful encouragement to all those involved in the pastoral care of the Hispanic Catholics of the United States. 7. A constant concern of the Church's Pastors must be the question of whether Catholic laity are receiving a continuing theological and spiritual formation, including formation in the Church's social doctrine, of a suffi­ ciently high level to enable them to fulfil their role in the Church and in society. This formation should be arranged in such a way as to meet prac­ tical difficulties at the parish level where so many secular interests com­ pete for people's attention. 17 Cf. no. 30. Acta Ioannis Pauli Pp. II 585 One particular problem, which touches the heart of the Church's com­ munion in faith, is the confusion and even scandal caused by Catholics in public office or in the media who advance positions contrary to Church teaching. This is a matter which calls for sensitive leadership on your part. I encourage you in your efforts to offer a clear defense of authentic Cath­ olic doctrine and to foster a better understanding of the "religious assent" of mind and heart required of all the Church's members. 18 8. Dear Brother Bishops, your presence calls to mind these and other great responsibilities which you face in shepherding the part of God's people entrusted to your care. May the maternal mediation of the Immac­ ulate Mother of God, Patroness of your country, obtain for you—and all the priests, Religious, lay men and women of your Dioceses—an ever deeper faith, livelier hope and more ardent charity! With my Apostolic Blessing. II Ad Aethiopiae et Erythraeae episcopos in Apostolorum liminum visitatione.* Your Eminence, Dear Brother Bishops, 1. My heart is filled with profound joy as I welcome you, the Pastors of the Church in Ethiopia and Eritrea on the occasion of your visit ad Li­ mina Apostolorum. When you were last here for this purpose in 1987 you spoke to me movingly of your deep anxiety for the safety and well-being of your beloved people beset by war, and I gave you my assurance t h a t not only I, b u t the whole Church, would be praying for the Lord to send you peace. Now, violence has ended. It is a great comfort today t h a t to­ gether we can t h a n k God, the Father of all gifts, for the deliverance of the peoples of Ethiopia and Eritrea from t h a t terrible scourge. As once you came "in tears" to the tombs of Saints Peter and Paul in order to intercede for deliverance, now you have "come back rejoicing". 1 The ad Limina visit provides an opportunity for the Pastors of the particular Churches to give an account of how God's grace is bearing fruit 18 Cf. Lumen gentium, 25. * Die 4 m. Octobris a. 1993. Cf. Ps 126:5-6. 1 Acta 586 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in the lives of their people. Your Eminence's remarks vividly call to mind the harsh realities of the situation in which the faithful of Ethiopia and Eritrea have had to live out their baptismal promises. You have testified to their fidelity in the practice of the faith and their generosity in deeds of love. I ask each one of you to express to your clergy, Religious and laity my deep affection in the Lord, my esteem for their courage and constancy, and my confident hope t h a t just as God strengthened them to bear the distress of the past, so he will now sustain them in responding to the chal­ lenges which lie ahead. 2. In the new era which is opening up for Ethiopia and Eritrea, the Churches you shepherd are ready to shoulder a twofold responsibility: to help in the pressing work of recovery from the damage caused by the war, and to contribute to the long-term development of your peoples. In regard to the immediate task of repairing the harm caused by war, no one can doubt the extent of what needs to be done: the care of those left wounded in body or spirit, the support of widows and orphans, the resettlement of displaced persons and demobilized soldiers, the reunion of families, the rebuilding of homes, the restoration of normal social and eco­ nomic life. These are monumental tasks which require the dedicated coop­ eration of everyone. The Catholic faithful, following the example of Christ, who was moved to compassion by the sufferings of the people he met, will share fully in seeking to alleviate these burdens. In this regard the Ethio­ pian Catholic Secretariat, which has been so meritorious in assisting the victims of famine caused by war and drought, is a clear sign and an effec­ tive instrument of the will of Catholics to render practical service to those in material or spiritual need. 2 3. No healing of the wounds of war and violence can come without a spirit of reconciliation on t h e p a r t of individuals and of the peoples in­ volved. As you emphasized in your 1991 Pastoral Letter "Peace Comes from Reconciliation", the hopes of the Ethiopian aM Eritrean."peoples for peace depend upon achieving national reconciliation, especially through a commitment to ethnic and religious tolerance. I share your satisfaction at the signs which indicate t h a t at m a n y levels there is indeed a firm com­ mitment to reconciliation and cooperation. To heal divisions, pardon injus­ tice, t u r n enemies into friends, and restore the bonds of solidarity are the 2 Cf. Mt 14:14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 587 signs t h a t "God's love has been poured into our hearts through the Holy Spirit which has been given to u s " . His power is at work in all those who are dedicated to these aims. May the Almighty sustain the Eritrean and Ethiopian peoples and their leaders in making ever greater progress along this path, and may the spirit of reconciliation spread beyond the borders of your nations to all parts of the Horn of Africa. 3 4. The citizens of Ethiopia and Eritrea have high expectations of estab­ lishing a society dedicated to the true good of its members, a society committed to safeguarding human rights, to rooting out corruption and lawlessness, and to fostering ethnic and civil harmony. Ethiopian and Eri­ trean Catholics, although they are a small minority, love their country and have a strong sense of their d u t y to secure for it a brighter future. They seek to be a leaven of justice and solidarity, and they are eager to work with the members of the other Christian Churches, and with men and women of other religions and all people of good will, in building up the communities to which they belong. The Church offers to your countries, as to every nation or society in which she dwells, the t r u t h which she has received from her divine Found­ er about the meaning of human life. She proclaims t h a t the root cause of violence is the corruption of man's h e a r t and t h a t a society built on the denial of God's existence and on the encouragement of class conflict can­ not succeed, as the events of your recent history bear witness. Man is God's creature, made by him to live as a social being, working with others for the common good, in such a way t h a t all may pursue their transcen­ dent destiny. Your proclamation of these truths lights up the p a t h to­ wards t h a t integral development which is needed in order for your peoples to move beyond the difficulties bequeathed by the past. 4 In order to accomplish this important service, the Church in Ethiopia and Eritrea must ever more clearly shine out as t h a t sign of the unity which God wills for all mankind. It is of the greatest importance t h a t within the Christian community there should be no rivalry or discord. Whatever their language, race, ethnic background or cultural heritage, the faithful of Ethiopia and Eritrea are part of the one Body of Christ, one in communion of life with the Most Holy Trinity, and "members one of another". 5 6 3 4 5 6 Rom 5:5. Cf. Mt 15:18-19. Cf. Lumen gentium, 1. Rom 12:5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 588 5. Changes in the political and social conditions of your peoples not only present the Church with many challenges in her service of society, b u t also offer new opportunities for the growth of the Christian commu­ nity itself. In particular I share your satisfaction at the prospects for evangelization being opened up through the guarantee of religious liberty. I join you in ardent prayer t h a t the clergy, Religious and lay faithful will fully meet the demands of this moment and give shining witness to the Gospel through ever more generous acts of love for God and neighbour. As Pastors, whose task it is "to moderate everything pertaining to the ordering of worship and the apostolate" in your local Churches, you are obliged at this time, in response to the new situation, to devote special attention to reorganizing many elements of ecclesial life. I am confident t h a t everything will be done to ensure effective preaching of the Gospel and increased efforts to extend God's kingdom—the purpose of all Church structures and activities. Indeed, one of the most fortunate results of peace is t h a t more resources can be devoted to evangelizing those to whom the light of the Gospel has not yet come. Even in your own lands, where the faith took root so many centuries ago, there is still a first evangeliza­ tion to be carried out. The restoration of civil peace makes it all the more possible for the word of God to resound more freely, more widely and more clearly. Much needs to be done. Your clergy and Religious, together with the generous men and women missionaries who serve among you, are all called to renew and strengthen their commitment to the task of evangelization and catechesis. I express my heartfelt affection for all these heralds of the Gospel, and I remember them in my prayers. 7 6. In this new atmosphere it is likewise to be hoped t h a t the schools and all the other educational programmes of the Church, especially reli­ gious education, will develop into ever more effective instruments of the apostolate. In the recently promulgated "Catechism of the Catholic Church", the faithful in Ethiopia and Eritrea have a most a p t instrument for -the task of handing on the faith in its fulness. The Bishop's mission to be the chief teacher in his local Church re­ quires him to provide sound teachers of authentic Christian doctrine for his flock. I encourage you to continue to provide well-formed priests and Religious, teachers and catechists for this service to your people. 8 7 8 Lumen gentium, 27. Cf. Christus Dominus, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 589 Priests are sacramentally consecrated for a special share in the apostol­ ic ministry handed on to Bishops, and therefore one of your chief concerns is their formation both before and after ordination. Every effort made to strengthen the spiritual, intellectual, human and pastoral development of priests will be rewarded abundantly by the increased effectiveness of their service of God's people. 7. In the months and years ahead, the advancement of ecumenical rela­ tions, especially with the clergy and faithful of the Ethiopian Orthodox Church, will naturally be a matter of particular urgency. As I recalled during my meeting earlier this year with Abuna Paulos, Patriarch of the Ethiopian Orthodox Church: "We share the faith handed down from the Apostles, as also the same sacraments and the same minis­ try, rooted in the apostolic succession". The success of the dialogue of charity which has been restored between the Catholic Church and the Ethiopian Orthodox Church requires "an improvement in fraternal relation­ ships on all levels". I am confident t h a t the Lord who so ardently desires the unity of his followers will sustain you in all your efforts to promote mutual esteem and love, so t h a t everyone who bears the name of Christian will rediscover the fulness of communion. 9 10 8. Even in the darkest days of violent conflict, the faithful of Ethiopia and Eritrea never lost their confidence in the power of the intercession of Mary Mother of Mercy, for she embraces all who call upon her in their distress and never ceases to ask for their deliverance from evil. Your filial trust was not disappointed, and so with all the greater confidence and hope I join you in commending the faithful of your Churches to her loving protection. She will obtain for you the strength you need to do all t h a t her Divine Son is asking of you in this decisive hour of your nations' histories. With heartfelt affection I impart to you and your peoples my Apostolic Blessing. 9 10 Discourse of 11 June 1993, 2 Ibid., 3. Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 590 III Ad quosdam Australiae episcopos occasione oblata visitationis sacrorum liminum.* Your Eminence, Dear Brother Bishops, 1. With "the affection of Christ J e s u s " , I greet you, the second group of Australian Bishops in Rome this year for your visit ad Limina Apostolo­ rum. I give heartfelt thanks to our Heavenly F a t h e r for our "partnership in the gospel" and for the communion of faith and charity which binds us together in the service of God's people. I ask you to express to all the cler­ gy, religious and laity of your Dioceses my solicitude for their continuing growth in grace and holiness of life. 1 2 My meeting with t h e Bishops from Australia who were here in May was an opportunity to consider the nature of the threefold Episcopal Office and some practical consequences for its exercise in contemporary society. The Bishop's identity as priest, teacher and shepherd of Christ's flock is a gift which we hold in common, for the Episcopal Order is collegial in nature and meaning. It is in the context of our shared responsi­ bility to fulfil the Lord's mandate for the universal preaching of the Good N e w s t h a t I make the following reflections, in order to encourage you in your pastoral ministry. 3 4 2. I remember my conversation with young people via radio during the flight to Darwin in the course of my Pastoral Visit to your country in 1986. One of the children asked, " W h a t is the hardest thing about being Pope?", and I answered: "To see t h a t many people do not accept the love of Jesus, do not know who he really is and how much he loves t h e m " . Although formulated to be understood by a child, this reply goes to the very centre of what is involved in our call to evangelize. We exist to preach Christ. 5 All the strength of our hearts and minds must be dedicated to making him known—to sharing with others "the word of life... the eternal life * Die 9 m. Octobris a. 1993. Phil 1:8. Ibid. 1:5. Cf. Lumen gentium, 23. Cf. Mk 16:15. In Flight Meeting with the Katherine School of the Air, 29 November 1986. 1 2 3 4 5 Acta Ioannis Pauli Pp. II 591 which was with the Father and was made manifest to u s " . The person and message of Jesus are the form and substance, the source and goal, the inspiration and the reward of our whole ministry. 6 Pastors need to be able to understand in the light of faith the cultural context within which they serve, so t h a t they can judge correctly the most effective ways to present the Gospel message to their hearers. "Reading the signs of the times" means identifying the values and currents within society which positively conform to the spirit of the Gospel and those which, on the contrary, are in contrast with the teaching given by Christ, and which form barriers to the assent of faith. Fidelity to baptismal grace demands t h a t the members of the Church should avoid assimilating from their social milieu values, opinions or patterns of behaviour in conflict with the Chris­ tian life. As Saint Paul reminds us, Christians ought not to be "conformed to this world". Rather it is the world t h a t needs to be conformed to Christ. As Bishops, your discernment and leadership is essential. 7 3. One of the clearest manifestations of the "newness" of life in Christ is family life lived in accordance with the Saviour's call for the restoration of God's original plan for this fundamental human reality. The renewed dedication of yourselves and your priests to the zealous pastoral care of young people and of engaged and married couples—especially by means of sound and thorough catechesis—will help the People of God in Australia to bear this much needed witness. The Apostolic Exhortation Familiaris consortio invites every Bishop to devote to the pastoral care of the family "personal interest, care, time, personnel and resources, b u t above all person­ al support for the families and for all those who, in t h e various diocesan structures, assist him in the pastoral care of the family". I wish to encour­ age you and your brother Bishops to continue your efforts in this field, realizing the importance of a strong family life for the future of the Church, as also for the future of society itself. 8 9 4. At a time when powerful forces are working to advance a "culture of death", it is incumbent upon the Pastors and the faithful of the Church to proclaim boldly and unambiguously the sanctity of human life from con­ ception to the moment of natural death. No human life is ever without meaning. The unborn must be guaranteed the right to live; the physical 6 7 8 9 1 Jn 1:2. Bom 12:2. Cf. Mk 10:6-9. No. 73. 592 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale and mental integrity of the incurably sick and the severely handicapped must be inviolable; and the terminally ill must be supported and cared for with full respect for their dignity. The recent World Youth Day in Denver showed how deeply young people feel about the value of life and the defence of the right to life. They have a spontaneous perception of the fact t h a t manifestations of the "cul­ ture of death" are not the progressive steps towards a better world and a more dignified life for people t h a t they are often made out to be. Rather, they are the product of the darkening of the moral conscience which occurs when certain anthropological and ethical theories of human behav­ iour or the exaggeration of freedom distort the true light of conscience: the light by which the individual perceives—in words of the recent Encyclical Veritatis splendor—"that primordial insight about good and evil, t h a t reflec­ tion of God's creative wisdom which, like an imperishable spark (scintilla animae), shines in the heart of every m a n " . One of the principal services which the Church can offer to humanity at this time is to teach the true nature of conscience, to defend the universality and permanent validity of moral norms, and to foster a genuine sense of human freedom. The precise purpose of the new Encyclical is to present the Church's teaching on these fundamental matters which are at the heart of the moral crisis affecting contemporary society. 10 5. In a highly secularized environment, the proclamation of the King­ dom of God through the witness of men and women religious takes on heightened importance, and I wish to invite you to p a y renewed attention to the promotion and care of religious life in your country. The practice of the evangelical counsels testifies "to the fact of a new and eternal life acquired by the redemption of Christ. It foretells the resurrected state and the glory of the heavenly K i n g d o m " . The distinctive role of religious in announcing these fundamental elements of the Gospel message fully justi­ fies your expanding of initiatives, both in your Dioceses and through your Episcopal Conference, to encourage more young men and women to respond generously to the vocation to Institutes of Consecrated Life and Societies of Apostolic Life. 11 This is the appropriate moment to express once again the Church's ap­ preciation of all t h a t the zealous religious in Australia have accomplished through schools, hospitals and other works and institutions. This vast ser1 0 11 No. 59. Lumen gentium, 44. Acta Ioannis Pauli Pp. II 593 vice to God's people has been strengthened where religious communities have appropriately answered the Council's call for renewal through greater fidelity to the Gospel, the reappropriation of their founding charism, and a recommitment to the essential elements of religious life. Your confirmation of these good fruits, as well as your assistance to individuals and commu­ nities in difficult situations of discernment, is a necessary and significant part of your episcopal ministry to the religious of your Dioceses. 6. The essential nature of the priestly ministry in the life of the Church calls the whole Catholic community to be concerned about a decline in the number of those answering God's call to become priests. As you have already shown, your serious efforts at recruitment, complemented by a commitment to rigorous screening, do bring results. You must sow and plant: the Lord will give the increase. As indicated in the reports pre­ pared for this quinquennial visit, you are aware of the need for careful attention to all aspects of vocational recruitment, including the increased number of candidates to the priesthood entering formation after being established in secular professions and the training of students in seminaries which have ties with other educational institutions. 12 Pressures to place older candidates in an accelerated programme must take account of the fact t h a t priests need those experiences of spiritual, intellectual, human and pastoral formation which the Church has directed to be spread over a full course of philosophical and theological studies. To abbreviate or curtail any essential aspect of priestly training is to p u t the future priest in the position of not being fully able to respond to the heavy demands of priestly life and ministry. Moreover, when a seminary is affiliated with another post-secondary institution, especially one of an ecumenical character, the Bishop has a particular obligation to ensure t h a t the course of studies is suitable to the specific nature of the priestly ministry in the Catholic Church. At stake is the candidate's very understanding of the priesthood and his assimilation of the convic­ tions, attitudes and behaviour required for a worthy and virtuous priestly life. 13 The experience of past generations, confirmed by empirical evidence, indicates t h a t the grace of a priestly vocation is often manifested early in a boy's life, in ways t h a t are appropriate to his age. This fact indicates the need to provide pastoral care for those who show the first stirrings of a 1 2 1 3 Cf. 1 Cor 3:7. Cf. CIC, can. 250. 41 - A A. S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 594 vocation—a pastoral care which will /help them to identify its signs and support them in seeking to follow i t . Consequently, various forms of pastoral work on behalf of vocations should be an integral p a r t of the catechesis of children and adolescents. 14 7. In your efforts to strengthen the Church for her mission of evangeli­ zation, many of you—like Bishops in other parts of the world—are taking advantage of processes for assessing resources and planning for the future. Such procedures and strategies, often borrowed from secular institutions, can help, insofar as they take on a new purpose and a new internal prin­ ciple within the context of the Church's life. Because the Church is the efficacious sign of man's communion with the Holy Trinity, such proce­ dures, like all the consultative structures we use, must serve to strengthen the bonds of ecclesial fellowship. While consulting with others in all good faith and listening to them in a spirit of true dialogue, a Bishop can never set his magisterial office to one side. As "the visible principle and foundation of unity in his particular Church", he, like Christ, speaks with a u t h o r i t y , and this grace is given to him so t h a t he can confirm the faith of the disciples and correct their errors "in season and out of season". 15 16 17 8. Dear Brothers, the Third Millennium is fast approaching. We should remember the Lord's words about the abundance of the harvest to be reaped through our service of the Gospel. We are being called to dedicate ourselves with fresh vigour to the work of sharing the light of t r u t h with all men and women. I pray t h a t through your pilgrimage to the tombs of the Holy Apostles Peter and Paul the Spirit of God will strengthen you for the work of the new evangelization. I entrust you, your priests, religious and lay faithful to the loving intercession of Mary, Mother of the Incar­ nate Word, and I impart my Apostolic Blessing as a pledge of grace and peace in her Divine Son. 18 14 15 1 6 17 1 8 Cf. Pastores dabo vobis, 8-9 and 40. Lumen gentium, 23. Cf. Mt 7:29. 2 Tim 4:2. Cf. Mt 9:37. Acta Ioannis Pauli Pp. II 595 IV Ad eos qui plenario coetui Pontificiae Commissionis pro America Latina interfuerunt coram admissos.* Señores Cardenales, Amados hermanos en el episcopado, Queridos sacerdotes, religiosos y laicos: 1. Me complace reunirme esta mañana con vosotros, al final de la I I I Asamblea Plenaria de la Pontificia Comisión para América Latina, organis­ mo de la curia Romana que, al servicio de la comunión entre las diócesis de aquellas naciones y la Sede de Pedro, promueve y anima las activida­ des de la Iglesia en el continente de la esperanza. Agradezco vivamente al señor Cardenal Bernardin Gantin las amables palabras, que en nombre de todos, ha tenido a bien dirigirme. Vuestras sesiones de trabajo han coincidido precisamente con el primer aniversario de la Conferencia de Santo Domingo, que yo mismo tuve el gozo de inaugurar el 12 de octubre de 1992, conmemorando también así el V Centenario de la llegada del mensaje de Cristo al Nuevo Mundo. La celebración de esta efemérides ha sido verdaderamente un evento muy importante en el momento actual de la Iglesia, la cual, lejos de cual­ quier otra motivación ajena a su misión pastoral, ha querido conmemorar la llegada y proclamación de la fe y del Evangelio de Jesús, la implanta­ ción y desarrollo de esta espléndida realidad que son las comunidades eclesiales de América Latina. Por todo ello, damos fervientes gracias a Dios, rico en misericordia, pero hay que tener presente que es aún arduo y urgente el trabajo evangelizador que, ya a las puertas del año 2000, la Iglesia ha de afrontar en Latinoamérica. Ella está llamada a ser protago­ nista en el tercer milenio del cristianismo, para lo cual es de vital impor­ tancia que siempre sea fiel a su identidad católica, que se renueve profun­ damente en sus personas y en sus estructuras, que se comprometa a fondo en la promoción integral del hombre y de la mujer latinoamericanos, y que ofrezca al mundo una fisonomía auténticamente evangélica. 2. A este respecto, las Conclusiones de la IV Conferencia General del Episcopado Latinoamericano « podrán orientar la acción pastoral de cada Obispo diocesano ».* Es verdad que no todos los problemas pastorales * Die 15 m. Octobris a. 1993. Carta a los Obispos Diocesanos de América Latina, 10-11-1992. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 596 dei momento presente en Latinoamérica pudieron ser afrontados exhausti­ vamente en la Conferencia de Santo Domingo. Por otro lado, las líneas pastorales han de ser continuamente puestas al día y enriquecidas por los episcopados junto con los demás miembros del Pueblo de Dios. A tal pro­ pósito, el CELAM tiene u n a misión particular que cumplir en esta acción pastoral de conjunto, como « organismo de contacto, reflexión, colabora­ ción y servicio de las Conferencias episcopales de América Latina ». 2 3. La evaluación que durante los días pasados habéis hecho de la Con­ ferencia de Santo Domingo puede dar luces para proyectar, más intensa­ mente y en todas las direcciones, los frutos de t a n importante reunión episcopal. Conviene profundizar atentamente y aplicar, con discernimiento y decisión, las « líneas pastorales » recogidas en las Conclusiones de la cita­ da Asamblea, con miras a la acción evangelizadora que necesitamos en nuestros días. En la tarea de precisar los contenidos doctrinales y las prio­ ridades pastorales de la Nueva Evangelización, el Catecismo de la Iglesia Católica constituye un instrumento providencial y de gran importancia. En el marco de un proyecto completo y eficaz de Nueva Evangeliza­ ción hay puntos que, por lo que se refiere a América Latina, han de ser profundizados y examinados más certeramente. E n t r e otros, es necesario dedicar una particular atención a la acción pastoral con los pobres, los in­ dígenas y los afroamericanos, y fomentar también una mayor solidaridad eclesial. Esto me lleva a poner de relieve la importancia de los organismos de ayuda, aquí representados, así como la necesidad de una creciente cooperación bien coordinada, sobre todo por lo que se refiere al envío de agentes pastorales. 3 Ante la proliferación y propaganda agresiva de las sectas en América Latina, es urgente que la Iglesia se haga presente con una renovada acción evangelizadora, disponiendo de un mayor número de evangelizadores, ade­ cuadamente preparados, para la proclamación y preservación de la fe, so­ bre todo « en aquellos sectores más vulnerables, como migrantes, poblacio­ nes sin atención sacerdotal y con gran ignorancia religiosa, personas sen­ cillas o con problemas materiales y de familia ». 4 En esta acción pastoral de conjunto, hay que procurar que se integren plenamente y participen activamente todos los movimientos, asociaciones eclesiales y grupos de apostolado. Siguiendo las directrices de la Jerarquía, 2 3 4 Estatutos del CELAM, art. 1. Cf. Motu proprio Decessoris Nostri, II. Documento de Santo Domingo, Conclusiones, 141. Acta Ioannis Pauli Pp. II 597 podrán colaborar así de manera unitaria en el crecimiento y consolidación de cada Iglesia particular, enriqueciéndola con la pluralidad de carismas y servicios. 4. Me complace manifestar de nuevo que en mis viajes a América Lati­ na he encontrado Iglesias vivas y dinámicas que, bajo la acción del Espíri­ tu, se preparan también ellas para evangelizar a otros continentes. P a r a esto es necesario que Latinoamérica sea evangelizada aún más por numero­ sos y santos sacerdotes, religiosos y religiosas, bien centrados en su voca­ ción, y que pueda contar también con un laicado adulto muy preparado, que participe de forma activa en las tareas apostólicas y en el campo socio-político, en orden a difundir sobre todo la cultura cristiana, de tal manera que «Jesucristo ayer, hoy y siempre», sea « la vida y esperanza de América Latina ». 5 6 A Nuestra Señora de Guadalupe, Estrella de la Evangelización, enco­ miendo los frutos de vuestros trabajos, mientras, en prenda de la constan­ te ayuda divina, os imparto con gran afecto la Bendición Apostólica. V Ad episcopos Novae Zelandiae sacra limina visitantes.* Your Eminence, Dear Brother Bishops, 1. With fraternal affection I greet you, the Bishops of New Zealand, on the occasion of your visit ad Limina Apostolorum. Your prayer at the tombs of the Apostles Peter and Paul, and your fraternal meeting with the Successor of Peter, are the expression of the communion which binds us together in the one Body of Christ, in which we are "ministers of the evan­ gelical t r u t h which is to be received and shown forth through the whole life and activity of the Church". 1 In your reports on the state of your Diocèses, many of you have pointed to the importance of a more effective proclamation of the word s Cf. Heb 13, 8. 6 Cf. Documento de Santo Domingo, III. * Die 21 m. Octobris a. 1993. Cf. Pastoral Letter of the New Zealand Bishops, In the Service of Unity, 7. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 598 of God in today's society. This then is the thème of our reflection: our mission as preachers and teachers of the faith. It falls to you, as the primary evangelizet of God's people in New Zealand, to stimulate, encourage and lead the ever-pressing task of evangelization, which remains the cen­ tral priority of the Church's mission in every age and her primary service to humanity. 2 2. In the Church, all pastoral action has its origin in the mystery of communion, t h a t divine life which the Son shares with the F a t h e r in the Holy Spirit, and which he communicates through the ministry of his Church. Through Baptism, the faithful enter this communion, and are called to manifest it in their lives and communicate it to others by taking an active p a r t in the Church's saving mission. This transcendent aspect of discipleship must always be distinguishable in the life and activity of the faithful. The Bishops for their p a r t "should constantly exert themselves to have the faithful know and live the paschal mystery more deeply through the Eucharist and thus become a fìrmly knit body in the solidarity of Christ's love". 3 4 You and the priests who are your co-workers in the service of the Gos­ pel are called to be the active builders of ecclesial communion, strengthening the unity of the Church in the harmony of diverse vocations, charisms and ministries. I encourage your efforts to pro vide for the permanent spiritual and theological formation of the clergy, so that, by participating in the "anointing" and "mission" of Christ, your priests "can continue Christ 's prayer, word, sacrifice and salvine action in the Church". Amid the often confusing din of ideas and opinions about ecclesial life and renewal, it is essential t h a t priests should be equipped to discern, in fidelity to the apostolic faith, what is truly valuable for the growth of God's people. 5 6 Likewise, the good of the Church requires t h a t the whole community —families, schools and Catholic youth groups—should encourage and foster vocations to the priesthood. But it is above all the Bishop's duty to give the closest attention to the training of future priests in seminaries and houses of formation. A Bishop must be able to accompany his seminarians with personal interest and paternal affection, ensuring t h a t they are given the spiritual, intellectual and human formation needed 2 3 4 5 6 Cf Redemptoris missio, 4A. Cf. Christifideles laici, 8. Christus Dominus, 15. Cf. Pastores dabo vobis, 16. Cf. ibid. 599 Acta Ioannis Pauli Pp. II to make them men of communion, possessing mature faith and true apos­ tolic zeal. The relatively large number of men and women religious in New Zealand is a source of special grace and strength for the Christian community. Through their specific way of witnessing to the kingdom of God already présent in the midst of human realities, Religious exemplify the transcen­ dent and eschatological nature of the Christian life. As the whole Church prepares for the forthcoming Assembly of the Synod of Bishops on Reli­ gious Life, I am confident t h a t you will be close to the communities in your Diocèses as they seek to discern before God the appropriate p a t h of renewal and reform, leading to ever greater harmony with the true nature of their calling and the original charism of their Founders. Religious living and working in your Diocèses will appreciate this pastoral concern and guidance from those to whom the care of the particular Churches has been entrusted. I ask you to take my greetings and prayerful support to all the members of Religious Institutes and Societies of Apostolic Life in New Zealand, and to the many who are missionaries, especially in the Pacific région. 7 3. No commitment to evangelization can overlook the need to promote the continuing formation of the laity. This spiritual and doctrinal forma­ tion should aim at helping them to carry out their prophétie office in a society which does not always recognize the t r u t h and the humanizing force of the Gospel, or the values which spring from it. As indicated in the Apostolic Exhortation Christifideles laici, if the laity are to carry out effectively their important role in the new evangelization they must be helped to overeóme any séparation between the Gospel and life, by learning to see and judge ali things in the light of Christ. 8 Conversion to Christ involves a conversion of the intellect as well as the heart, and in bringing this about lay people rightly expect both wise spiritual guidance and authentic teaching from their pastors. In fact, your apostolic responsibility for handing down the deposit of f a i t h finds concrete expression in your concern for the integrity of the catechetical and theological doctrine imparted in your Diocèses. This of course demands a criticai discernment with regard to ali t h a t threatens the fullness of the Catholic faith. We cannot ignore the disturbing tendencies 9 7 Cf. Christus Dominus, 11. 8 Cf. no. 34. Cf. 2 Tim 1:14. 9 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 600 seen in certam currents of spirituality, theology and pastoral practice, tendencies which call into question the Church's identity as the only ordinary means of salvation for all mankind, or which obscure the t r u t h t h a t the Sacraments remain the definitive and essential locus of our encounter with Christ. In the face of the m a n y différent challenges to our pastoral ministry, we cannot lose confidence in the power of the Gospel to transform people's minds and hearts! By remaining faithful to our charge to proclaim the word unfailingly, in season and out of season, we are doing no more t h a n what is required of u s ! Among God's m a n y gifts to the Church in these times, the "Catechism of the Catholic Church" will assist greatly in providing a solid and sustained catechesis for children, young people and adults. At the same time your pastoral efforts cannot afford to ignore those baptized Catholics who do not practise their faith. This preoccupying phenomenon calis for intensified pastoral action, and a coordinated re­ sponse by parishes and diocèses. 10 1 1 4. Today, the exercise of our apostolic ministry often requires us to address difficult and complex issues in the field of morality. The Gospel contains not only the t r u t h s to be believed but also those to be applied to life. As the Encyclical Veritatis splendor indicatesi "The unity of the Church is damaged not only by those who distort the truths of faith, but also by those who disregard the moral obligations to which they are called by the Gospel". The t r u t h about moral action, which the Church teaches, is a necessary and sublime service to the h u m a n family, for it sheds light on the lives of individuáis and of society, indicating the p a t h of true in­ terior freedom, namely, ransom from sin and the capacity to choose what effectively leads to fulfilling our God-given destiny. In this light too a renewed, more positive catechesis regarding the Sacrament of Reconciliation will be the source of a deeper expérience of God and a more generous selfgiving love. 12 13 Conscious of your praiseworthy tradition of intervening as a respected voice in favour of the poor and in defence of human rights, I encourage your efforts to make known the Church's teaching on the moral issues raised by the advances of science and technology, and by the utilitarian outlook which often dominâtes public discussion and législation. Because 1 0 11 12 1 3 Cf. 2 Tim 4:2. Cf. Lk 17:10. Cf. Lumen gentium, 25. No. 26. Acta Ioannis Pauli Pp. II 601 they are so fundamental to human life and fulfilment, sexual morality and family life must be illuminated by the light of Christ's teaching. The Church cannot remain silent in the face of widespread divorce and the break-up of the family. Today more t h a n ever, those preparing for mar­ riage need solid religious instruction on the implications of t h a t Sacra­ ment, while young married couples need help and support in living their union in respect for God's plan for marriage and the family. In the face of attempts to give other forms of cohabitation legal equality with the fam­ ily, the nature, role and rights of the family must be strenuously defended. In supporting this fundamental institution, the active involvement of the laity themselves, especially through associations of families and profes­ sional people, is needed. 5. In New Zealand, the work of evangelization must take into consid­ ération the demands of your multi-cultural society, whereby the Church is enriched in her catholicity by the présence of various social and cultural groups. The spiritual care of Maori Catholics, and the effective pastoral care of the growing numbers of Samoans, Cook Islanders, Tokelauans and Tongans immigrating to urban areas, require a sensitive and committed pastoral response. Practical attempts to promote the inculturation of the faith require a patient and rigorous reflection grounded in a genuine theology inspired by Catholic principies on inculturation,—principies which are indissolubly rooted in the mystery of the Incarnation and authentic Christian anthropology. A truly criticai and genuinely evangelical discernment of cultural realities can only be undertaken in the light of the saving Death and Résurrection of Jesus Christ. 14 A sound theology of inculturation cannot overlook the Church's unequivocal conviction t h a t culture, as a human création, is inevitably marked by sin and needs to be healed, ennobled and perfected by the Gospel. The contact of cultures with God's saving word will naturally bring about a profound transformation as these cultures find their deepest meaning and the fulfilment of their aspirations in the knowledge and love of the person of the Word Incarnate. The Gospel pénétrâtes the very life of cultures, and becomes incarnate in them, precisely by "overcoming those cultural éléments t h a t are incompatible with the faith and Christian living and by raising their values to the mystery of salvation which comes from 15 4 5 Cf. Pastores dabo vobis, 56. Cf. Lumen gentium, 17. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 602 Christ". The challenge before every group and people is to let the Gospel of Christ continue to penetrate and permeate their way of life, shaping their sensé of identity as a unique part of God's household. 16 6. Dear brother Bishops: the tasks facing the Church as the third millennium approaches are immense and arduous. B u t they do not diminish our zeal and commitment, for our trust is in the sustaining grace of Christ. Divine providence has shown itself at work in the growth of the Church in your country, reflected in so m a n y lives of radiant holiness and devoted service to the common good, especially in the untiring service of the needy, the sick and the neglected. Today, amid new challenges, you are called to build upon this foundation, by cooperating with "him who by the power at work within us is able to do far more abundantly t h a n all we ask or t h i n k " . I commend you and the clergy, religious and laity of your Diocèses to the maternal care of Mary, Mother of the Church, and I cordially impart my Apostolic Blessing. 17 VI Ad eos qui plenario coetui Congregationis pro Clericis interfuerunt coram admissos.* Signori Cardinali, Venerati fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio! 1. Sono particolarmente lieto di accogliervi quest'oggi, insieme con i Membri, gli Esperti e gli Officiali della Congregazione per il Clero, riuniti in sessione Plenaria. Sono grato al Prefetto del Dicastero, il Signor Cardinale José Sánchez, per le parole con cui ha presentato i contenuti della riflessione svolta in questi giorni e ringrazio anche il Segretario, Mons. Crescenzio Sepe, per la preziosa collaborazione. Desidero anzitutto manifestarvi grata soddisfazione per il lavoro da voi compiuto, lavoro che ha coinvolto l'intero Episcopato su argomenti di pri­ maria importanza. Rivolgo al tempo stesso a t u t t i voi il mio incoraggia­ mento affinché, quanto prima, si possa offrire ai Vescovi e, per il loro tra­ mite, a t u t t i i Sacerdoti, un Direttorio per la vita, il ministero e la forma16 17 Pastores dabo vobis, 55. Eph 3:20. * Die 22 m. Octobris a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp. II 603 zione permanente dei Presbiteri. Esso, come ben sapete, è stato richiesto da buona parte dei Presuli sparsi nel mondo, oltre che dall'Assemblea ordi­ naria del Sinodo dei Vescovi del 1990 e da numerosi Sacerdoti in cura d'anime. E quanto mai urgente, in questa nostra epoca segnata da una diffusa, anche se talora non espressa, sete di valori, che i ministri dell'altare, aven­ do costantemente presente allo spirito la grandezza della loro vocazione, siano formati a svolgere con fedeltà e competenza il loro ministero pastora­ le e missionario. 2. « Prima di formarti nel grembo materno — dice il Signore al profeta Geremia — ti conoscevo; prima che tu uscissi alla luce, ti avevo consacra­ to; ti ho stabilito profeta delle nazioni ». Per una vita sacerdotale autentica è assolutamente necessario avere chiara coscienza della propria vocazione! Il sacerdozio è dono che viene da Dio ad immagine della vocazione di Cristo, Sommo Sacerdote della Nuova Alleanza: « Nessuno può attribuire a se stesso questo onore, se non è chia­ mato da Dio, come Aronne ». Non si t r a t t a , infatti, di una « funzione », bensì di una « vocazione » libera ed esclusiva di Dio che, come chiama l'uomo all'esistenza, così lo chiama al sacerdozio, non senza la mediazione della Chiesa. Con l'imposizione delle mani del Vescovo e la preghiera con­ s a c r a t o l a , lo rende poi ministro e continuatore dell'opera di salvezza, da Lui compiuta per mezzo di Cristo nello Spirito Santo. 1 2 «... Il sacerdozio dei presbiteri — ricorda il Concilio Vaticano II — pur presupponendo i sacramenti dell'iniziazione cristiana, viene conferito da quel particolare Sacramento per il quale i presbiteri, in virtù dell'unzione dello Spirito Santo, sono segnati da uno speciale carattere che li configura a Cristo sacerdote, in modo da poter agire in nome e nella persona di Cri­ sto capo ». Agendo « in persona Christi Capitis », il sacerdote annunzia la divina Parola, celebra l'Eucaristia e dispensa l'amore misericordioso di Dio che perdona, divenendo così strumento di vita, di rinnovamento, di progresso autentico dell'umanità. Ministro delle azioni salvifiche essenziali, egli mette a disposizione di t u t t i gli uomini non beni che periscono e neppure progetti socio-politici, ma la vita soprannaturale ed eterna, insegnando a leggere e ad interpreta­ re in prospettiva evangelica gli avvenimenti della storia. E questo il compito prioritario del sacerdote anche nell'ambito della nuova evangelizzazione, la quale richiede presbiteri che, in quanto primi 3 4 1 2 3 4 Ger 1, 5. Eb 5, 4. Presbyterorum Ordinis, 2. Ibid., 6, 12; Sacrosanctum Concilium, 33; Lumen gentium, 10. 28. 37. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 604 responsabili, unitamente ai vescovi, di tale rinnovata seminagione evange­ lica, siano « radicalmente ed integralmente immersi nel mistero di Cristo ». 5 3. Il sacerdozio dei sacri ministri partecipa dell'unico sacerdozio di Cri­ sto, costituito Sacerdote e Intercessore mediante l'offerta del suo sacrifìcio, consumato una volta per t u t t e sulla croce. Per poter avere un'adeguata comprensione del sacerdozio ordinato ed affrontare correttamente ogni questione relativa all'identità, alla vita, al servizio e alla formazione permanente dei Presbiteri, bisogna aver sempre presente il carattere sacrificale dell'Eucaristia, di cui essi sono ministri. E nell'Eucaristia che brilla in modo del t u t t o peculiare l'identità sacer­ dotale. Essa costituisce il cardine dell'assimilazione a Cristo, il fondamento di un'ordinata vita di preghiera e di una autentica carità pastorale. 6 4. Configurato al Redentore, Capo e Pastore della Chiesa, il sacerdote deve avere la chiara coscienza di essere, in modo nuovo, ministro di Cristo per il suo popolo. Si t r a t t a di una « coscienza di pastoralità ministeriale » propria soltanto di chi è « inviato », ad imitazione del Buon Pastore, per essere guida e pastore del gregge, nella gioiosa e integrale donazione a t u t t i i fratelli, specialmente a quelli più bisognosi di amore e di misericordia. 7 5. Ad imitazione del divin Maestro, il Sacerdote è chiamato a fare dono della propria volontà e a divenire come un prolungamento del « Christus oboediens » per la salvezza del mondo. L'esempio di Cristo è luce e forza per i vescovi e per i presbiteri. Il ve­ scovo, da parte sua, con la propria obbedienza alla Sede Apostolica e la comunione con l'intero Corpo episcopale, crea le condizioni più favorevoli per instaurare le stesse relazioni con il presbiterio e con ciascuno dei suoi membri. Sul modello del rapporto di Gesù con i discepoli, il vescovo deve t r a t t a ­ re come figli, fratelli ed amici i suoi sacerdoti, interessandosi soprattutto della loro santificazione, ma anche della loro salute fisica, della loro sere­ nità, del loro giusto riposo, della loro assistenza in ogni fase e condizione della vita. T u t t o ciò non solo non diminuisce, ma illustra meglio la sua autorità di pastore che, in spirito di autentico servizio, sa assumersi le responsabilità indelegabili e personali — qualche volta anche ardue e com­ plesse — della guida. Tale esemplarità alimenta la fiducia dei presbiteri, stimola la loro vo­ lontà di ordinata cooperazione e di sincera fraternità. 5 6 7 Pastores dabo vobis, 4. Cf. Eb 7, 27. Cf. Pastores dabo vobis, 21. Acta Ioannis Pauli Pp. II 605 Quale bene prezioso è la fraternità sacerdotale! Essa è sollievo nelle dif­ ficoltà, nella solitudine, nelle incomprensioni, nelle fatiche e favorisce, sul­ l'esempio della primitiva comunità apostolica, la concordia e la pace, « per proclamare a Dio e testimoniare ai fratelli l'unità dello spirito ». 8 6. In tale clima di fattiva comunione sacerdotale troverà le condizioni migliori per svilupparsi e portare frutti abbondanti anche la formazione permanente dei presbiteri, per la quale è necessario riservare personale fedele e qualificato. Nell'opera di formazione si intrecciano positivamente l'autorevole e in­ sieme fraterna premura del vescovo per i suoi sacerdoti e, da parte di que­ sti, la coscienza di dover approfondire continuamente l'immenso dono della vocazione e la responsabilità dell'impegno ministeriale. E questo un tema che è stato al centro della vostra considerazione nel­ la presente Assemblea Plenaria e che troverà adeguato rilievo nel « Diret­ torio » che state approntando. 7. In realtà, ogni progetto di formazione sacerdotale deve avere, come principale obiettivo, la santificazione del Clero. Se infatti è vero che la Pa­ rola e i Sacramenti agiscono in forza dello Spirito che trasmettono, è vero anche che, quando essi trasfigurano la vita del Ministro, egli stesso diviene come un Vangelo vivente. Il miglior evangelizzatore è sempre il santo. La preghiera, in special modo, è necessaria al Sacerdote per santificare se stesso e le anime a lui affidate. Il principio interiore, la virtù che plasma e guida la sua vita spirituale è la carità pastorale sgorgante dal cuore misericordioso di Gesù Salvatore. Il contenuto essenziale di tale carità pastorale è il radicale dono di sé alla Chiesa, la quale, pertanto, costituisce l'interesse principale del presbitero ben formato e maturo. L'esistenza sacerdotale è, in effetti, un aspetto del mistero stupendo del Corpo Mistico, per cui essa non si può correttamente interpretare con criteri puramente umani. Quanto più, ad esempio, la Chiesa, condotta dallo Spirito, penetra nella verità del sacerdozio di Cristo, t a n t o maggiormente prende gioiosa coscien­ za del dono del sacro celibato, il quale appare sempre meno sotto la luce della pur nobile disciplina, per spalancarsi agli orizzonti di una singolare convenienza col sacramento dell'Ordine. Il celibato ecclesiastico costituisce, per la Chiesa, un tesoro da custodire con ogni cura e da proporre soprattutto oggi come segno di contraddizione per una società bisognosa di essere richiamata ai valori superiori e definiti­ vi dell'esistenza. 9 8 p. 4, 9 G I O V A N N I P A O L O II, Catechesi n. 1. Cf. Pastores dabo vobis, 50. dell'1-9-1993, in «L'Osservatore Romano» del 2.9.1993, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 606 Le difficoltà presenti non possono far rinunciare a tale prezioso dono che la Chiesa ha fatto suo, ininterrottamente, fin dal tempo apostolico, superando altri momenti difficili che ne ostacolavano il mantenimento. Occorre leggere anche oggi le situazioni concrete con fede ed umiltà senza privilegiare criteri di tipo antropologico, sociologico o psicologico, che men­ tre danno l'illusione di risolvere i problemi, in realtà finiscono per ampliarli a dismisura. La logica evangelica, provata dai fatti, dimostra chiaramente che i più nobili traguardi sono sempre ardui da conseguire. Bisogna perciò ardire, mai ripiegare! È allora sempre urgente imboccare la strada di u n a corag­ giosa e incisiva pastorale vocazionale, sicuri che il Signore non farà manca­ re operai alla Sua messe se ai giovani saranno offerti alti ideali ed esempi concreti di austerità, coerenza, generosità e dedizione incondizionate. È vero, il sacerdozio è dono dall'Alto, al quale bisogna corrispondere accogliendolo con gratitudine, amandolo e donandolo agli altri. Non va considerato come una realtà puramente umana, quasi fosse espressione di una comunità che elegge democraticamente il suo pastore. Va invece visto alla luce della sovrana volontà di Dio che elegge liberamente i suoi pastori. Cristo ha voluto la sua Chiesa s t r u t t u r a t a sacramentalmente e gerarchica­ mente, per cui a nessuno è lecito cambiare ciò che il divino Fondatore ha stabilito. 8. Il Sommo ed Eterno Sacerdote sulla Croce ha consegnato Giovanni come figlio alla Sua Santissima Madre, e a Giovanni ha affidato come ine­ stimabile eredità la Madre Sua. Da quel giorno si è instaurato fra Maria Santissima ed ogni sacerdote un singolare legame spirituale, grazie al quale Ella può ottenere e donare ai Suoi figli prediletti l'impulso a rispondere sempre più generosamente alle esigenze dell'oblazione spirituale che il ministero sacerdotale comporta. Carissimi fratelli, affidiamo a Lei, Regina degli Apostoli, i sacerdoti di t u t t o il mondo; confidiamo al suo Cuore di Madre quanti si preparano a diventarlo; poniamo fiduciosi nelle sue mani i nostri umili ma sinceri pro­ positi di adoperarci in ogni modo per il loro bene. Possa ogni sacerdote sentirsi mosso a consacrare se stesso alla Vergine Immacolata: sperimenterà di certo la pace, la letizia, la fecondità pastorale derivanti dall'essere figli suoi! Questo è il mio auspicio che diviene preghiera. Lo accompagna una spe­ ciale Benedizione Apostolica che volentieri imparto a t u t t i voi qui presenti ed ai presbiteri operanti in ogni parte del mondo. 10 1 0 p. 4. Cf. GIOVANNI PAOLO II, Udienza generale, in «L'Osservatore Romano» del 30.6-1.7.1993, Congregatio pro Episcopis 607 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i SEDUNENSIS ET SANCTI MAURITII AGAUNENSIS DECRETUM De finium mutatione Quo uberius gregi fidelium consuleretur visum est aetatis nostrae neces­ sitatibus congruens ac normis per Apostolicas Litteras Catholica Ecclesia de abbatiarum nullius regimine perfectius promovendo, a Summo Pontifice Paulo VI, v.m., die xxin mensis Octobris anno MCMLXXVI datis, consenta­ neum si abbatiae territorialis Sancti Mauritii Agaunensis territorium aptius disponeretur. Congregatio pro Episcopis, auditis locorum Ordinariis quorum interest et praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Eduardi Rovida, Archiepiscopi titularis Tauromenitani et in Helvetia Apostolici Nuntii, r a t a huiusmodi immutationem animarum saluti profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia P p . I I , tributa­ rum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Proinde hoc decreto valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae da­ tae forent, quae sequuntur decernit: Ab abbatia territoriali Sancti Mauritii Agaunensis separat et dioecesi Sedunensi adnectit paroecias lingua vernacula appellatas: Saint-Sylvestre de Choex in municipio vulgo Monthey en Valais; Sacré-Cœur in municipio vulgo Lavey-Morcles; paroecias sic dictas « regulares » seu pleno iure unitas, videlicet: Vérossaz; Collonges (Outre-Rhône); Evionnaz; Aigle-Leysin. A dioecesi Sedunensi distrahit et abbatiae territoriali Sancti Mauritii Agaunensis adiungit paroeciam lingua vernacula nuncupatam Saint- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 608 Sigismund (Saint Maurice en Valais) in municipio vulgo Saint-Maurice et Méx. Territorium proprium abbatiae territorialis Sancti Mauritii Agaunensis posthac comprehendet monasterium Agaunense cum adnexo collegio, inclu­ sis t u m monasterii t u m collegii propriis septis, et cum oratorio Dominae Nostrae de Saxo; item domum Sororum S. Mauritii de Vérolliez cum sacel­ lo Ss. Martyrum de Vérolliez nec non orphanotrophio et senum hospitio; atque insuper paroecias nomine vernáculo dictas: Saint-Sigismond (Saint Maurice en Valais) in municipio vulgo SaintMaurice et Mex; Saint Maurice in municipio vulgo Salvan; Notre-Dame de F Assomption in municipio vulgo Finhaut; Nativité de Notre-Dame in mu­ nicipio vulgo Vernayaz, quarum fines iidem sunt ac limites sui cuiusque municipii civilis. Statuit quoque eadem Congregatio ut, una cum territorio paroeciarum, ecclesiae, oratoria et quaecumque alia ecclesiastica bona et iura quomodo­ cumque ad paroecias illas spectantia adnectantur. Mandat insuper ut documenta et acta praefatorum territoriorum, cle­ ricos, fideles et bona temporalia forte respicientia, a Curia a qua ad Cu­ riam circumscriptionis ecclesiasticae cui territoria aggreganda sunt tra­ dantur. Ad haec perficienda Congregatio pro. Episcopis deputat memoratum Exc.mum P. D. E d u a r d u m Rovida, necessarias et opportunas eidem tri­ buens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemli­ bet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad ean­ dem Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 3 mensis Martii anno 1993. 83 BERNARDINUS card. GANTIN, Praef. & Iustinus Rigali, a Secretis L. & S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 805/77 Congregatio pro Episcopis 609 II BEROLINENSIS ET SVERINENSIS DECRETUM De finium mutatione Ad uberius praesentis aetatis Christifidelium spirituali bono consulen­ dum atque locorum Antistitum pastoralem actionem efficaciorem redden­ dam, iuxta normas a Decreto Concilii Oecumenici Vaticani II Christus Dominus n. 23 exaratas, Em.mus P. D. Georgius Maximilianus S. R. E. Cardinalis Sterzinsky, Episcopus Berolinensis et Exc.mus P. D. Norbertus Werbs, Administrator dioecesanus territorii Sverinensis ab Apostolica Sede enixe expostulaverunt, ut fines circumscriptionum ecclesiasticarum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur. Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia P p . I I , praehabi­ to favorabili voto Exc.mi P. D. Ludovici Kada, Archiepiscopi tit. Thibicensis et in Germania Apostolici Nuntii, de consilio Secretariae Status, pre­ ces ad Se admotas animarum saluti valde profuturas censuit benigneque excipiendas decrevit. Quapropter idem Summus Pontifex praesenti decreto, valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, quae sequuntur statuit: a territorio Sverinensi distrahuntur et dioecesi Berolinensi adiunguntur partes paroeciae lingua vernacula nuncupatae St. Hedwig, Fürstenberg/ Havel, locatae in regione foederata nomine vernáculo dicta Brandenburg, scilicet municipia vulgo Fürstenberg (mit allen Ortsteilen), Barsdorf (mit Ortsteil Qualzow), Blumenow (mit Ortsteil Boltenhof), Buchholz (mit Orts­ teil Drögen), Darmenwalde (mit Ortsteil Gramzow), Steinforde (mit allen Ortsteilen), Tornow (mit allen Ortsteilen). Partes memoratae paroeciae quae manent in regione foederata nomine vernáculo dicta Mecklenburg-Vorpommern adnectuntur paroeciae vulgo « Maria-Hilfe der Christen », Neustrelitz dictae, scilicet oppida lingua ver­ nacula appellata Dabelow (mit allen Ortsteilen) et Godendorf (mit allen Ortsteilen). Sequentes partes territorii dioecesis Berolinensis, sitae in regione foede­ rata nomine vernáculo nuncupata Mecklenburg-Vorpommern, adiunguntur territorio Sverinensi: — de circumscriptione civili vulgo Ludwigslust, municipia lingua ver­ nacula appellata Krinitz (samt Ortsteil Görnitz), Steesow (mit allen Orts­ teilen) et portiones Milow et Deibow municipii Milow, quae territoria paroeciae vulgo St. Helena, Ludwigslust adiunguntur; 42 - A.. A. S.. 610 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — de circumscriptione civili vulgo Parchim, portiones Suckow et Drenkow (samt Ortsteil Görnitz) municipii lingua vernacula appellati Suckow, quae adnectuntur paroeciae vulgo St. Josef, Parchim; — de circumscriptione civili vulgo Strasburg, portiones Hildebrandshagen et Ottenhagen municipii lingua vernacula appellati Woldegk, quae paroeciae vulgo St. Josef/St. Lukas, Neubrandenburg adsignantur. Municipium nomine vernáculo dictum Porep in regione foederata vulgo Brandenburg a territorio Sverinensi distrahitur et dioecesi Berolinensi adiungitur. Statuit quoque idem Summus Pontifex ut, una cum territorio paroecia­ rum, ecclesiae, oratoria, domus et coemeteria paroecialia, piae fundationes et quaecumque alia ecclesiastica bona et iura quomodocumque ad paroe­ cias praefatas spectantia adnectantur. Mandat insuper ut documenta et acta territoria dismembrata, clericos, fideles et bona temporalia forte respicientia, a Curia a qua ad Curiam cir­ cumscriptionis ecclesiasticae cui territoria aggreganda sunt transferantur. Ad clerum vero quod attinet statuit ut simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum officium legitime detinent; ceteri sacerdotes, clerici, seminariique tirones circumscriptioni illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio habent domicilium. Uniuscuiusque tamen circumscriptionis Ordinariis fas est, iusta de cau­ sa, rationibus perpensis cum sacerdotibus et clericis quorum interest, aliter de eorum incardinatione disponere. Ad haec perficienda Summus Pontifex deputat memoratum Exc.mum P. D. Ludovicum K a d a , necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesia­ stica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem pro Episcopis autheticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 7 mensis Aprilis anno 1994. £B BERNARDINUS card. GANTIN, Praef. SB Georgius Mejia, a Secretis L. 6B S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 353/94 Congregatio pro Episcopis 611 III HILDESIENSIS ET SVERINENSIS DECRETUM De finium mutatione Quo aptius Christiani gregis fidelibus consuleretur atque locorum Anti­ stitum pastoralis actio efficacior redderetur, iuxta normas a Decreto Concilii Oecumenici Vaticani II Christus Dominus n. 23 exaratas, Exc.mi P P . D D . Iosephus Homeyer, Episcopus Hildesiensis, et Norbertus Werbs, Administrator dioecesanus territorii Sverinensis ab Apostolica Sede enixe expostulaverunt, ut fines circumscriptionum ecclesiasticarum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur. Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia P p . I I , praehabi­ to favorabili voto Exc.mi P. D. Ludovici Kada, Archiepiscopi tit. Thibicensis et in Germania Apostolici Nuntii, de consilio Secretariae Status, pre­ ces ad Se admotas animarum saluti valde profuturas censuit benigneque excipiendas decrevit. Quapropter idem Summus Pontifex praesenti decreto, valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, quae sequuntur statuit: a territorio Sverinensi distrahitur et dioecesi Hildesiensi adiungitur quasi-paroecia, lingua vernacula nuncupata Neuhaus, cum municipiis vul­ go Dellien, Haar, Kaarssen, Neuhaus (Elbe), Stapel, Sückau, Sumte, Trip­ kau atque portionibus vulgo appellatis Neu Bleckede, Neu Wendischthun et Stiepelse municipii Teldau et territorio « das historisch-hannoverische Gebiet im Forstrevier Bohldamm in der Gemeinde Garlitz in den Grenzen der Flur 5 der Gemarkung Garlitz » vulgari sermone dicto. Statuit quoque idem Summus Pontifex ut, una cum territorio quasiparoeciae, ecclesiae, oratoria, domus, piae fundationes et quaecumque alia ecclesiastica bona et iura quomodocumque ad illam spectantia adnectantur. Mandat insuper ut documenta et acta territoria dismembrata, clericos, fideles et bona temporalia forte respicientia, a Curia a qua ad Curiam cir­ cumscriptionis ecclesiasticae cui territoria aggreganda sunt mittantur. Ad clerum vero quod attinet statuit ut simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum officium legitime detinent; ceteri autem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 612 sacerdotes, clerici, seminariique tirones circumscriptioni illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio habent domicilium. Uniuscuiusque tamen circumscriptionis Ordinariis fas est, iusta de cau­ sa, rationibus perpensis cum sacerdotibus et clericis quorum interest, aliter de eorum incardinatione disponere. Ad haec perficienda Summus Pontifex deputat memoratum Exc.mum P. D. Ludovicum Kada, necessarias et opportunas eidem tribuens faculta­ tes etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congrega­ tionem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 7 mensis Aprilis anno 1994. £B BERNARDINUS card. GANTIN, Praef. 68 Georgius Mejia, a Secretis L. & S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 354J94 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 31 Maii 1994. — Titulari episcopali Ecclesiae Octabensi R. D. Ber­ nardum Hasslberger, e clero archidioecesis Monacensis et Frisingensis, concathedralis in urbe vulgo Freising rectorem atque domus formationis « Kardinal Döpfner » moderatorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Maganguensi Exc.mum P. D. Armandum Larios Jiménez, hactenus Cancellarium archidioecesis Barranquillensis. Congregatio pro Episcopis 613 die 8 Iunii 1994. — Cathedrali Ecclesiae Ruibarbosensi R. D. Andream De Witte, hactenus Vicarium generalem dioecesis Alacunensis. die 11 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Theatinae-Vastensi R. D. Eduardum Menichelli, e clero archidioecesis Camerinensis-Sancti Severini in Piceno, apud Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus officialem. die 15 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Tucumanensi Exc.mum P. D. Arsenium Radulfum Casado, hactenus Episcopum Iuiuyensem. die 20 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Drohiczinensi R. P. Pacificum Antonium Dydycz, Ordinis F r a t r u m Minorum definitorem generalem. die 21 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Huanucensi R. D. Hermannum Artale Ciancio, Societatis Sancti Francisci Salesii sodalem, hactenus eiusdem diócesis Administratorem Apostolicum. die 21 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Neo-Pampilonensi Exc.mum P. D. Victorem Manuelem López Forero, hactenus Episcopum titularem Cilibiensem et Ordinarium Militarem in Columbia. — Cathedrali Ecclesiae Duitamensi Exc.mum P. D. Carolum P r a d a Sanmiguel, hactenus Episcopum titularem Balianensem et Auxiliarem Medellensem. die 22 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Corrientensi Exc.mum P. D. Dominicum Salvatorem Castagna, hactenus Episcopum Sancti Nicolai de los Arroyos. die 24 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Hueiutlensi R. D. Salvatorem Martínez Pérez, hactenus archidioecesis Angelorum Seminarii vulgo nuncu­ pati « Palafoxiano » rectorem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 614 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Giovedì, 2 Giugno 1 9 9 4 , S. E. il Signor Presidente degli Stati Uniti d'America. WILLIAM CLINTON, Giovedì, 23 Giugno 1 9 9 4 , S. E. il Signor F R E D R I C K Ministro degli Affari Esteri della Repubblica Cinese. F. CHIEN, Lunedì 13 e Martedì 14 Giugno 1994 il Santo P a d r e ha tenuto Conci­ storo straordinario. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 6 giugno 7 » 9 » 25 » 1994. Mons. Robert Michael Sable, Prelato Uditore del Tribunale della Bota Romana. » S. E. mons. François Bacqué, Arcivescovo tit. di Gradisca, Nunzio Apostolico nella Repubblica Dominicana. » Mons. Egidio Turnaturi, Prelato Uditore del Tribunale della Rota Romana. » S. E. mons. Ambrose De Paoli, Arcivescovo tit. di Lares, Nunzio Apostolico nella Repubblica del Sud Africa. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 9 aprile 1994. Mons. Diarmuid Martin, Segretario del Pontifìcio Consiglio della Giustizia e della Pace, Membro del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti. Diarium Romanae Curiae 615 13 aprile 1994. P. Manuel Arroba Conde, C.M.F., Referendario del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica « ad quinquen­ nium ». 25 » » » » » 2 maggio » S. E. mons. Luigi De Magistris, Reggente della Penitenzieria Apostolica « in aliud quinquennium ». 9 » » Il prof. Giuseppe Dalla Torre, Presidente del Tribunale dello Stato della Città del Vaticano. 25 » » Mons. Salvatore Nicolosi; i padri Manuel Ruiz Jurado, S.I., Tomas Spidlik, S.I.; il prof. Pietro Borzomati, Con­ sultori della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». 28 » » S. E. mons. Gabriele Montalvo, Arcivescovo tit. di Celene e Presidente della Pontificia Accademia Ecclesiastica, Consultore della Segreteria di Stato « ad quinquen­ nium ». 6 giugno 18 » » » S. E. mons. John Patrick Foley, Arcivescovo tit. di Neapoli di Proconsolare, Presidente del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium ». P. Cuthbert Peter Johnson, O.S.B., Capo Ufficio nella Congre­ gazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacra­ menti. 1994. Gli Em.mi Signori Cardinali Bernardin Gantin, Eduardo Francisco Pironio, Eduardo Martínez Somalo, Membri della Congregazione per la Dottrina della Fede « in aliud quinquennium ». » S. E. mons. Bruno Bertagna, Vescovo tit. di Drivasto, Segreta­ rio della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano « in aliud quinquennium ». » Mons. Giovanni Danzi, Segretario Generale del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano « ad quinquen­ nium ». Protonotari 11 23 25 gennaio » » Apostolici soprannumerari: 1994. Mons. Carlos Alberto Diaz La Torre (Facatativá). » Mons. Fabijan Veraja (Split-Makarska). » Mons. Giuseppe Chiusano (Sant'Angelo dei Lombardi-ConzaNusco-Bisaçcia). 17 febbraio « Mons. Joseph R. Riniry (Altoona-Johnstown). 25 » » Mons. Paul D. Panza (Altoona-Johnstown). 18 » » Mons. Robert Emmett Freeman (Corpus Christi). » » » Mons. William Thomas Thompson (Corpus Christi). 24 » » Mons. Salvatore Filippo Giuliano (Tivoli). » » » Mons. Stanislaw Oleknik (Wloclawek). 25 » » Mons. Rodolfo Roa (Cagayan de Oro). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 616 Prelati d'onore di Sva Santità: 23 marzo 1992. 26 dicembre 1993. 30 » » 4 gennaio 1994. » » » 7 11 » 23 » 25 » » » » » 29 » 1 » » » 2 5 17 » » » » » » 18 » » » » » » » » » » » » » » » » febbraio » » 24 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 25 4 » » » marzo » » Mons. Richard P. LaRocque (Norwich). Mons. Luis Guillermo Eichhorn (Gualeguaychú). Mons. Giuseppe Anfossi (Torino). Mons. Olaf Colerus-Geldern (Gurk). Mons. Ladislav Banus (Spis). Mons. Stefan Kostial (Spis). Mons. Viktor Trstensky (Spis). Mons. Lluís Cia veli Ortiz-Repiso (Opus Dei). Mons. César Hernando Torres Martónez (Facatativá). Mons. Jerzy Bors (Lowicz). Mons. Alfredo Cardano (Novara). Mons. Jaroslav Nemec (Olomouc). Mons. Josef Blaschko (Passau). Mons. Hermann Herzig (Passau). Mons. Lorenz Hüttner (Passau). Mons. Attilio Mauriello (Sant'Angelo dei Lombardi-Conza-Nusco-Bisaccia). Mons. Michael John Francis Burgess (Wagga-Wagga). Mons. Douglas Hugh George (Wagga Wagga). Mons. Franco Santangelo (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela). Mons. Rosario Colantonio (Roma). Mons. André Delépoulle (Lille). Mons. Louis-Etienne Ghesquières (Lille). Mons. Jean Madelin (Orléans). Mons. Carlo Bessonnet (Porto-Santa Rufina). Mons. Michel Kohü (Nouméa). Mons. Fabio Fabbri (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino). Mons. Dennis R. Boggs (Altoona-Johnstown). Mons. Stanley B. Carson (Altoona-Johnstown). Mons. David A. Lockard (Altoona-Johnstown). Mons. Thomas J. Maher (Altoona-Johnstown). Mons. Robert J. Saly (Altoona-Johnstown). Mons. Benso Benni (Città di Castello). Mons. Vicente Vilar Hueso (Valencia). Mons. Raffaele Volta (Fossano). Mons. Robert J. Bussen (Salt Lake City). Mons. Robert R. Servatius (Salt Lake City). Mons. Earl Vincent Provenza (Shreveport). Mons. Donai Bambury (Hallam). Mons. Tino Mariani (Palestrina). Mons. Bruno Barbieri (Tivoli). Mons. Lorenzo Ciccotti (Tivoli). Mons. Rey Manuel S. Monsanto (Cagayan de Oro). Mons. Erminio Balossi (Cremona). Mons. Giuseppe Gallina (Cremona). Mons. Ettore Macchi (Cremona). Diarium Romanae Curiae 617 Cappellani di Sita Santità: 8 » » 4 » » » » » » » » » » » » » 11 » » » » 21 » » » » » 23 26 » » » » 2 » » » » » » » » » » » ottobre » » gennaio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » febbraio » » » » » » » » » » » 1993. » » 1994. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Ernst Blömeke (Wien). Rupert Riegler (Wien). Friedrich Zeinar (Wien). Anton Granitzer (Gurk). Markus Mairitsch (Gurk). Joachim Joseph Onotu (Lokoja). Jan Gajdos (Presov). Vojtech Havassi (Presov). Jan Hric (Presov). Jozef Molcanyi (Presov). Vladimir Polácek (Presov). Vasil Prokipcak (Presov). Mikulás Rojkovic (Presov). Jan Seman (Presov). Frantisek Dlugos (Spis). Jan Maga (Spis). Ludovít Piovarci (Spis). Tomás Gális (Banská Bystrica). Werner Hilberath (Köln). Lothar Massberg (Köln). Stanislaw Pisarek (Lowicz). John Cunningham (Paisley). Antun Barbis (Krk). Antun Benvin (Krk). Andrija Depikolozvane (Krk). Nikola Radie (Krk). Marijan Valkovic (Krk). Valter Ëupan (Krk). Romeo T. Bañaban (Balanga). Lothar Oberem (Köln). Michael Kasigwa (Masaka). George Appleyard (Saint Josaphat in Parma degli Ucraini). Jaroslav Fedyk (Saint Josaphat in Parma degli Ucraini). Michael Nestor (Saint Josaphat in Parma degli Ucraini). Giovanni Lattuada (Milano). Gaetano Blumetti (Napoli). David Forde (Nottingham). Gennaro Alfano (Salerno-Campagna-Acerno). Canio Caramuta (Salerno-Campagna-Acerno). Alessandro Covelluzzi (Salerno-Campagna-Acerno). Osvaldo Giannattasio (Salerno-Campagna-Acerno). Rosario Migliaccio (Salerno-Campagna-Acerno). Angelo Quaranta (Salerno-Campagna-Acerno). Raimondo Russo (Salerno-Campagna-Acerno). Teodoro Russomando (Salerno-Campagna-Acerno). Vincenzo Schiavini (Salerno-Campagna-Acerno). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 618 2 febbraio » » » » » » » » » » » » » » » 3 » 7 17 » » » » 18 21 » 24 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 25 » » » 4 » » » » » » » » marzo » » » » » » » » 1994. Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. >> Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. » Il sac. Ludwik Królik (Warszawa). Józef Roman Maj (Warszawa). Wieslaw Aleksander Niewçglowski (Warszawa). Nikollë Mazreku (Sape). Lorenc Nodaj (Shkodrë). Carlos Alberto Romero Moreno (Margarita). Anthony B. Little (Altoona-Johnstown). John J. Little (Altoona-Johnstown). Luca Bonari (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino). Diarium Romanae Curiae 5 » » » » » 8 » » marzo » » » » » » » » 1994. » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 619 Jozef Antal (Trnava). Jozef Bábik (Trnava). Jan Formánek (Trnava). Ferdinand Javor (Trnava). Julius Koller (Trnava). Ferdinand Mondok (Trnava). Franciskus Scepavicius (Kaunas). Jurgis Uzusienis (Kaunas). Lionginas Vaiciulionis (Kaunas). Gentilitomini di Sua Santità: 4 novembre 1993. Il sig. Mariano Fontecilla de Santiago-Concha (Santiago de Chile). 3 gennaio 1994. Il sig. Theobald Düring (Brooklyn). » » » Il sig. Alfredo Santini (Ferrara-Comacchio). » » Il sig. Gonzalo de Mora y de Aragón (Madrid). » » » » Il sig. Antonio Zappi (Roma). » » Il sig. Iñigo de Aránzadi y de Cuervas-Mons (Madrid). 11 » » » Il sig. Luigi Roth (Milano). » » » Il sig. Alberto Bochicchio (Roma). » » » Il sig. Alberto Giulio Ciocci (Roma). » » » Il sig. Alessandro Falez (Roma). » » Il sig. Piergiorgio Imbrighi (Roma). » » » » Il sig. Luciano Lami (Roma). » » Il sig. Franco Pallini (Roma). » » » » Il sig. Alessandro Serlupi Crescenzi (Roma). » » » Il sig. Francesco Paolo Carducci Artenisio (Taranto). ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: Il Collare dell'Ordine Piano: 3 marzo 1994. A S. E. il sig. Richard von Weizsäcker, Presidente della Repubblica Federale di Germania. La Gran Croce dell'Ordine Piano: 28 » 3 » febbraio 1994. A S. » » A S. marzo » A S. » A S. » E. E. E. E. il sig. Alberto Etchegaray Aubry (Cile). il sig. Enrique Krauss Rusque (Cile). la sig.ra Marianne von Weizsäcker (Germania) il sig. Prasong Soonsiri (Thailandia). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 620 Il Cavalierato dell'Ordine Piano: 5 » febbraio » 1994. Al sig. Raffaele Colitti (Campobasso-Boiano). » Al sig. Giovanni Ricci (Campobasso-Boiano). La Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 4 11 14 gennaio » febbraio 1994. Al sig. Yosoji Kobayashi (Giappone). » Al sig. Giovanni Battista Santucci (L'Aquila). » A S. E. il sig. Carlo Pietrangeli (Roma). La Commenda con placca dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 21 dicembre 1993. Al sig. Daniel J. Relly (New York). 25 gennaio 1994. Al sig. Florent-Germain Arnaud (Francia). 24 febbraio » Al sig. Emilio Palomba (Rieti). La Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 11 gennaio » » » » » » » » 15 23 25 » » » » » » » 28 » » » 1 febbraio » » » » » » » » » » 7 16 17 » » » » » » » 2 5 » » 1994. Al sig. Salmi Warden (Antiochia dei Greci Melkiti). » Al sig. Antonio Falcini (Città di Castello). Al sig. Mario Franchi (Città di Castello). » Al si g. Nino Baldeschi (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado). » Al sig. John Goble (Westminster). » Al sig. Yohanes Rristiarto Soeryo Lego wo (Indonesia). » Al sig. Mario Vannucchi (Pistoia). » Al sig. Antonio D'Ambrosio (Roma). » Al sig. Enrico Sini Luzi (Roma). » Al sig. Fausto Solaro del Borgo (Roma). » Al sig. Javier Luis Egaña Baraona (Cile). » Al sig. Udo Reitter (Dresden-Meissen). » Al sig. Alberto Quadrio-Curzio (Milano). Al sig. Ugo Farinelli (Roma). » » Al sig. Antonio Golini (Roma). » Al sig. Alain Berhaut (Autun). » Al sig. Jean Giroud (Grenoble). » Al sig Antonio Giovanni Prisco (Latina-Terracina-Sezze-Priverno). » Al sig. Joseph Reveyron (Lyon). Al sig. Pasquale Graziano (Italia). » Al sig. Giovanni Bianchi (Milano). » Al sig. Pio Nicora (Milano). » Al sig. Giovanni Tagnocchetti (Milano). » Al sig. Giorgio Fini (Modena-Nonantola). » Al sig. Gianni Fortunato (Roma). Diarium Romanae Curiae 24 febbraio » » » » 2 7 marzo » 1994. Al » Al » Al » Al » Al sig. sig. sig. sig. sig. Elias Mourany (Damas dei Maroniti). Selim Tabagi (Damas dei Maroniti). Mario Fabbretti (Trieste). Franz Jost (Lugano). Peter Scholz (Germania). La Croce di Dama dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 19 24 gennaio 1994. Alla si g.ra Rosie J. Gallo (Filippine). » febbraio Alla si g.ra Jennifer Demolder (Brentwood). Il Cavalierato dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 21 dicembre 1993. Al sig. Guido Beer-Boimond (Roma). » » 26 Al sig. Salvatore Giavante (Napoli). 11 gennaio 1994. Al sig. Maximilian Reichsgraf von Spee (Köln). » » » Al sig. Giovanni Antonucci (L'Aquila). » » » Al sig. Antonio Battaglia (L'Aquila). » » » Al sig. Anthony James Clarke (Westminster). » » 23 Al sig. Guido Barbone (Chieti-Vasto). » » 25 Al sig. Augusto Pellegrini (Roma). » » » Al sig. Brian Esler (Wagga Wagga). » » » Al sig. Vincent Joseph Farmey (Wagga Wagga). » » 26 Al sig. Edward Anthony Bryant (Lancaster). » » » Al sig. Albert Grant (Lancaster). » » 28 Al sig. Charles-Albert Vuylsteke (Gent). » » » Al sig. Hohannes Cornelius Verkade (Haarlem). » » » Al sig. Thomas A. Horkan Jr. (Pensacola-Tallahassee). » » » Al sig. Jacobus Josephus Nieskens fs-Hertogenbosch). » 1 febbraio Al sig. Jacques Montouroy (Nanterre). » » » Al sig. Ambrogio M. Piazzoni (Roma). » » Al sig. Cesare Massimo (Campobasso-Boiano). 5 » » » Al sig. Giuseppe Uliano (Campobasso-Boiano). » Al sig. Reginald Adams (Gran Bretagna). » » » Al sig . Giovanni Zanella (Siena-Colle di Val d'Elsa cino). » » 9 Al sig. Germano Coppini (Brescia). » » » Al sig. Pier Luigi Coppini (Brescia). » » » Al sig. Jean Deneux (Versailles). » » 17 Al sig. Claudio Coralla (Italia). » » 24 Al sig. Joseph Aram Basmaji (Bagdad degli Armeni). » » » Al sig. Roger Duizabo (Créteil). » » Al sig. Wilhelm Haneke (Essen). » » » Al sig. Anton Ludwig Minkus (Essen). » » » Al sig. James Philip Relly (Hallam). » » » Al sig. Silvio Carrado (Nanterre). 621 622 24 febbraio » » » » Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1994. Al sig. Claudio Andreoli (Padova). » Al sig. Gerardus A. Giezeman (Rotterdam). » Al sig. Herman Fred J. Snijdewindt (Rotterdam). La Commenda con placca dell'Ordine di San Silvestro Papa: 21 dicembre 1993. Al sig. Michele Malagiero (New York). 4 gennaio 1994. Al sig. Seiichiro Ujie (Giappone). 25 » » Al sig. Nicola Di Biasio (Rieti). » » » Al sig. Enrico Fedele (Roma). La Commenda dell'Ordine di San Silvestro Papa: aprile 1992. Al sig. 15 10 novembre 1993. Al sig. » 30 dicembre Al sig. 4 gennaio 1994. Al sig. » » 25 Al sig. » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » 26 Al sig. » » » Al sig. » 9 febbraio Al sig. » 24 » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. Carlo Fiore (Roma). Ruggero Murano (Roma). Federico Maffiotto (Roma). Morihisa Takagi (Giappone). Massimo Giuli (Rieti). Carmelo Sarcià (Rieti). Raffaele De Vito (Roma). Francesco Mauro (Roma). Giuseppe Montalbotti (Roma). Giulio Cesare Zampini (Roma). Werner Henke (Paderborn). Herbert Schwiete (Paderborn). Cesare Patuelli (Faenza-Modigliana). Flavio Poluzzi (Como). Giorgio Pennacchi (Porto-Santa Rufina) Raffaele Ferrillo (Rieti). Fernando Mistretta (Rieti). La Croce di Dama dell'Ordine di San Silvestro Papa: 24 febbraio 1994. Alla sig.ra Leonida Vera (Manila). Il Cavalierato dell'Ordine di San Silvestro Papa: 26 dicembre 1993. Al sig. Mario Angelino (Casale Monferrato). » » » Al sig. Ettore Borimi (Casale Monferrato). » » » Al sig. Gianfranco Caldi (Casale Monferrato). » » » Al sig. Rodrigo Orsoli (Teramo-Atri). 30 » » Al sig. Achille Cignoli (Pavia). » » » Al sig. Angelo Sassi (Pavia). Diarium Romanae Curiae 623 30 dicembre 1993. Al sig. Luigi Bartolucci (Roma). » » » Al sig. Giuseppe Di Stefano (Roma). » » » Al sig. Gaetano Faita (Roma). » » » Al sig. Antonio Placidi (Roma). 4 gennaio 1994. Al sig. Günter Fettweis (Graz-Seckau). 25 » » Al sig. Wallace Clyde Fife (Australia). » » » Al sig. Vincenzo Cannone (Roma). » » » Al sig. Mario Tucci (Roma). 26 » » Al sig. Giovanni Giungata (Crotone-Santa Severina). » » » Al sig. Karl Arnold Jansen (Köln). » » » Al sig. Josef Schneider (Köln). » » » Al sig. Bernard Bukesa (Masaka). 28 » » Al sig. Aurelio Scolobig (Gorizia). 2 febbraio » Al sig. Razimierz Tomaszewski (Ordinariato Militare in Polonia). 9 » » Al sig. Angelo Battariga (Brescia). » » » Al sig. Angiolino Lancellotti (Brescia). » » » Al sig. Antonio Pettini (Brescia). 17 » » Al sig. Davide Angrisani (Italia). » » » Al sig. Giacomo Bitto (Italia). » » » Al sig. Angelo Mozzi (Italia). » » » Al sig. Gian Battista Micheletti (Italia). » » » Al sig. Savino Piedilato (Italia). 18 » » Al sig. Eduard Meze (Innsbruck). 24 » » Al sig. Mark Chang Tsai-chi (Hsinchu). » » » Al sig. Peter Hsu Yuan-da (Hsinchu). » » » Al sig. John Baptist Sun Ming-hsiuan (Hsinchu). » » » Al sig. Ignatius Wang Chia-i (Hsinchu). » » » Al sig. Giovanni Porazzini (Rieti). » » » Al sig. Adalberto Risa (Rieti). » » » Al sig. Fredericus Johannes G. Werter (Utrecht). 25 » » Al sig. Giuseppe Cinesu (Iglesias). 4 marzo » Al sig. Francesco Mancini (Cremona). NECROLOGIO 25 » 26 28 29 3 » 4 » maggio » » » » giugno » » » 1994. » » » » » » » » Mons. Wladislaw Jçdruszuk, Vescovo di Drohiczyn (Polonia). Mons. Nikölle Troshani, Vescovo tit. di Cisamus. Mons. René Boudon, Vescovo em. di Mende (Francia). Mons. James Charles Burke, Vescovo tit. di Lamiggiga. Mons. Roman Acevedo Rojas, Vescovo tit. di Thamugadi. Card. Pablo Muñoz Vega, del titolo di S. Roberto Bellarmino. Mons. James Monaghan, Vescovo tit. di Celi Ausaille. Mons. Celestin Bezmalinovic, Vescovo em. di H var (Croazia). Mons. Antoine Joubeir, Arcivescovo em. di Tripoli dei Maroniti (Libano). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 624 7 giugno 8 8 » 11 » » » » 12 13 » » 15 16 » » 20 21 » » 1994. Mons. Boutros Raï, Esarca di Caracas dei Greci Melkiti (Vene­ zuela). » Mons. Vincent Nsengiyumva, Arcivescovo di Kigali (Ruanda). » Mons. Thaddée Nsengiyumva, Vescovo di Kabgayi (Ruanda). » Mons. Joseph Ruzindana, Vescovo di Byumba (Ruanda). » Mons. Sebastian Mankuzhikary, Vescovo di Thamarassérry (India). » Mons. Joseph Rozier, Vescovo di Poitiers (Francia). » Mons. John Edward Cohill, Vescovo em. di Goroka (Papua Nuova Guinea). » Mons. Guglielmo Giaquinta, Vescovo em. di Tivoli (Italia). » Mons. Lorenzo Miccheli Filippetti, Vescovo Prelato em. di Chuquibambilla (Perù). » Mons. Antonio Brivá Mirabent, Vescovo di Astorga (Spagna). » Mons. Anton Hänggi, Vescovo em. di Basilea (Svizzera). An. et vol. LXXXVI 8 Augusti 1994 N. 8 ACTA APOSTOLICAE SED COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Và^fCana BIBLIOTHECA ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES Beatus Henricus de Ossó y Cervello Sanctus decernitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Haec est autem vita aeterna, ut cognoscant te solum verum Deum et, quem misisti, Iesum Christum » (Io 17, 3). Beatus Henricus de Ossó y Cervello, horum S. Ioannis verborum veri­ tatem detexit puer, quae res ad vitam suam penitus consecrandam eum compulit ut « Iesum cognosceret et diligeret Ipsumque traderet cognoscen­ dum et amandum ». In pago quodam ortus quem Vinebre vocant, in Tar­ raconensi Hispaniae provincia, die x v i mensis Octobris anno MDCCCXL, Dei amorem cognovit matre iuvante, Michaela Cervello, muliere christiana vita praestanti. Dei amoris reconditum impulsum, quem Henricus in matre repperit, necessitudine cum Virgine Maria exinde consummavit. Montis Serrati pro ipsa Virgine sistens, x i v d u m t a x a t annos natus, Deo diligenti obsequens, hoc statuit: « Iesu totus semper ero, ipsius apostolus, eiusdem pacis amo­ risque missionarius ». Ex eo inde tempore unum est persecutus propositum, Iesum scilicet amandi et sequendi, cum Eo cupiens se aequare Eumque omnibus signi­ ficare. 4 3 - A A S. / <§>j 626 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale U t hoc consequeretur, ad sacerdotium iter incepit. Anno MDCCCLXVII or­ dinationem presbyteralem Dertosae recepit. Seminarii tirones plus decem annos docuit, atque in munere perfungendo pastorales necessitates illius temporis plane cognovit iisque apostolice occurrit convenientem multiplicemque in modum. Anno MDCCCLXXVI Societatem Sanctae Teresiae a Iesu condidit, mulie­ rum scilicet religiosam congregationem pro educatione catholica, ad Sanc­ tae Teresiae spiritum. Pueri mulieresque exstiterunt ipsius apostolici mune­ ris cura: pueri nempe quia futuri temporis sunt spes, quandoquidem « quod a pueritia discitur, novissimum e memoria deponitur », mulieres, quia « si puer instituitur, homo instituitur, si puella, mulier, educantur, familia edu­ catur ». Pro pueris, puellis familiisque impigre operatus est, ut societatem christianam redderet, efficiens scilicet ut Iesum cognoscerent et amarent, unde Is ab omnibus cognosceretur et amaretur. Beati Henrici de Ossó y Cervello vita penitus Dei amore imbuta est. Omnes qui eum noverunt, eius ingenii facilitatem sunt experti, ipsius obli­ vionem sui senserunt, quas virtutes vivendo et agendo demonstravit. Eius eximiam fidelitatem amici sunt experti, atque etiam in eos qui inique se gesserunt eumque prodiderunt eandem benignitatem, magnanimum silen­ tium et indulgentem veniam semper exhibuit. Neminem a suo apostolatu seclusit, n u m q u a m in eo nimius amor sui fi­ nes terminavit, sed potius infinitae veluti regiones patebant ad fovendam hominis assimilationem Deo. Quos per se ipse contingere non potuit, per scripta petiit, semper illo permotus magno proposito, ut « Iesum cognosce­ ret et amaret et Ipse cognosceretur et amaretur ». Magnus, promptus fidelisque amor Beati Henrici ex Dei amore nati vi­ tus effluebat. Quod fundamentum aliis proposuit, ut ii quoque cognosce­ rent, humano ex amore quem in eos ipse vertebat, amorem personalem infinitumque quem Deus in unumquemque nostrum confert. Ut cresceret in agnitione caritateque Dei, efficaci instrumento est usus, precatione videlicet. Quae precatio usque perstitit, ex qua vis fecunda apo­ stolatus effluxit cuique ipse magister et praeco strenuus studuit. Precari docuit complures generationes, variis moribus locisque dispares, librum praesertim adhibens qui fuit « Quadrans horae precationis ». Precationem, quam est complexus et docuit, a S. Teresia a Iesu didicit. Per eius scripta assidue lecta eam convenit, ei eiusque spiritui se aequavit. Cum ipse exper­ tus esset S. Teresiam flagrantem in Iesum Christum, in P a t r e m et Spiri­ t u m Sanctum dilectionem augescere et transmittere, thesaurum hunc idem deinceps omnibus tradere voluit. Idcirco teresianismus peculiare est quid­ dam atque charisma eius presbyteralis apostolatus. Acta Ioannis Pauli Pp. II 627 Sacerdos, catechista, institutor, diurnarius, sollicitus apostolus fuit: Christi amor eum impellebat ut hic ab omnibus agnosceretur, quos interea concitabat ut ipsum Iesum personaliter convenirent. Vivens continuate Dominum precabatur, ut « ei divini amoris vita morsque divini amoris darentur ». Efflagitavit quoque ut vel in solitudine pariter et in paupertate eandem Christi mortem consequeretur. I t a evenit. Nam permultos annos iniquum diuturnumque iudicium in eum pendit. Hanc crucem fortiter ipse baiulavit, usque veritatem defendens et adversariis ignoscens. Anni MDCCCXCVI principio, solus, a percara sua opera amotus, a Sodalitate scilicet S. Teresiae, abnuentibus et adversantibus nonnullis sororibus, in Franciscale monasterium Sancti Spiritus Montis, in oppidum quod Gilet Valentiae appellant, se contulit. Solitudinem silentiumque requirebat spiritalium exercitationum causa atque novarum institutionum concitandarum gratia. Sed eum convenit Dominus. Cerebri ictu correptus die xxvn mensis Ianuarii anno MDCCCXCVI de hac vita demigravit. Canonizationis Processus anno MCMXXV incohatus est. Die xv mensis Maii anno MCMLXXVI, Paulus P p . VI declaravit eum heroum in modum exercuisse virtutes théologales, cardinales hisque coniunctas, atque die xxx mensis Maii anno MCMLXXIX Nos ipsi de miraculis ei adscriptis decretum ediximus; deinde solemnis Beatificationis, die xiv mensis Octobris anno MCMLXXIX absolvimus ritum. Paucis post annis, anno scilicet MCMLXXXIV, novum signum dedit Domi­ nus sanctitatis sui Servi Henrici. Hac de causa congruus canonicus proces­ sus celebratus est, atque die xxi mensis Decembris anno MCMXCII, Nobis coram decretum super miro evulgatum est. Consentientibus Patribus Cardinalibus et Episcopis in Consistorio con­ gregatis, statuimus ut Canonizationis ritus die xvi mensis Iunii anno MCMXCIII celebraretur. Quem ritum, Deo iuvante, in urbe Matritensi in foro v.d. Plaza de Colón hodie Ipsi fecimus. Inter sacra igitur hanc pronuntiavimus formulam: « En honor de la Santísima Trinidad, para exaltación de la fe católica y crecimiento de la vida cristiana, con la autoridad de nuestro Señor Jesucristo, de los Santos Apóstoles Pedro y Pablo y la Nues­ tra, después de haber reflexionado largamente, invocado muchas veces la ayuda divina y oído el parecer de numerosos hermanos en el episcopado, declaramos y definimos Santo al Beato Enrique de Ossó y lo inscribimos en el Catálogo de los Santos, y establecemos que en toda la Iglesia sea de­ votamente honrado entre los Santos. En el nombre del Padre y del Hijo y del Espíritu Santo ». 628 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quibus prolatis verbis, iussimus ut Litterae Decretales conscriberentur. Sermonem deinde de Henrico habuimus ipsumque fidelibus proposuimus imitandum. H a e tandem Litterae nunc et in posterum tempus ratae ha­ beantur, contrariis rebus nihil quibusvis obstantibus. D a t u m Matriti, die sexto decimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo tertio, Pontificatus Nostri quinto decimo. EGO I O A N N E S P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 344.983 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I ARASSATUBENSIS In Brasilia nova constituitur dioecesis Arassatubensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Progrediens usque ecclesiasticae Linensis dicionis prosperitas Venerabili Fratri Irenaeo Danelon, eiusdem communitatis catholicae episcopali mode- Acta Ioannis Pauli Pp. II 629 ratori suasit ut, ad plenius prospiciendum spiritali commodo omnium inibi christifidelium, audita prius Conferentia Episcopali Brasiliensi, ab hac Apostolica Sede postularet ut circumscriptionis illius sibi commissae fini­ bus divisis nova exinde excitaretur dioecesis. Nos itaque percepta secunda sententia Venerabilis Fratris Alfii Rapisarda, Archiepiscopi titulo Cannensis et in Brasilia Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis preces ad Nos pie admotas animarum saluti plurimum profuturas arbitrati, haec quae sequuntur fieri censuimus. De plenitudine apostolicae Nostrae potestatis distrahi volumus a dioe­ cesi Linensi t o t a m regionem, sicut in praesentia civili circumscribitur lege, municipiorum nominatim vulgo: Araçatuba, Andradina, Bento de Abreu, Bilac, Birigüí, Castilho, Coroados, Gabriel Monteiro, Guaraçai, Guararapes, Lavinia, Mirandópolis, Murutinga do Sul, Nova Independencia, Piacatú, Rubiácea, Santópolis do Aguapeí, Valparaíso — quibus subductis locis dioecesim Arassatubensem posthac appellandam erigimus et constituimus iisdem signatam finibus quibus commemorata municipia in praesenti terminantur. Huius novae dioecesis sedem in urbe vulgo nuncupata Araça­ t u b a statuimus templumque paroeciale eodem exstans in loco Deo in ho­ norem Beatissimae Mariae Virginis « Aparecida » appellatae dicatum ad gradum evehimus dignitatemque Ecclesiae Cathedralis, cui insignia iura privilegia decora cuncta tribuimus quibus reliquae per orbem catholicum Cathedrales aedes fruuntur. Arassatubensis huius dioecesis pro tempore Episcopo honores et privile­ gia et iura concedimus, at iisdem eum simul oneribus atque officiis adstringimus quibus ceteri Praesules Ordinarii locorum gaudent et ligantur. No­ vam dioecesim Arassatubensem Metropolitanae Ecclesiae Botucatuensis suffraganeam constituimus eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepi­ scopi pro tempore eiusdem Ecclesiae Metropolitanae submittimus. Congruae sustentationi Praesulis conditae dioecesis provideri iubemus Curiae emolumentis, fidelium oblationibus et portione ei obveniente ex di­ visione, ad normam canonis 122 Codicis Iuris Canonici facienda, bonorum quae adhuc ad mensam episcopalem, quae communiter « Mitra » dictitatur, Linensem pertinebant. Ut pastor novae dioecesis istius cotidiano in regimi­ ne efficaciter adiuvetur, collegium consultorum ex iuris communis regula quam primum instituatur. De Seminarii dioecesani erectione necnon candidatorum ad sacerdotium institutione servabuntur ad amussim communis iuris praescripta, ratione simul normarum habita legumque a Congregatione de Institutione Catholi­ ca foras datarum. Si quando fieri potuerit, lecti Seminarii alumni philoso- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 630 phicis atque theologicis disciplinis erudiendi necnon ipsi iam ordinati sacer­ dotes altiorum studiorum persequendorum causa R o m a m mittentur ad Pontificium videlicet Collegium Pium Brasiliense. Quod ad eiusdem huius dicionis gubernationem bonorumque admini­ strationem spectat et ad dioecesani Administratoris « sede vacante » nomi­ nationem fideliumque iura et onera aliaque id genus sacris canonibus praestituta serventur. Cum primum Arassatubensis dioecesis erectio ad ef­ fectum erit adducta, presbyteri illi dioecesi habebuntur adscripti in cuius finibus ecclesiasticum officium detinent; ceteri vero sacerdotes seminariique tirones illi quidem dioecesi incardinati vel incardinabuntur in cuius provin­ cia legitimam habent habitationem. Acta et documenta quae novam dioe­ cesim eiusque clerum fideles respiciunt a Curia Linensi ad Arassatubensem primo quoque tempore transvehantur. Quae ad singula perficienda deputamus fidenter superius memoratum Venerabilem Fratrem Alfium Rapisarda istic Apostolicum Nuntium vel eo deficiente negotiorum Sanctae Sedis in Brasilia procuratorem, necessariis cunctis et opportunis tributis facultatibus etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis cum primum licuerit verum exemplar ipsius actus ita peractae exsecutionis remittendi. H a s postremo Apostolicas Litteras etiam in posterum volumus valere tempus contrariis quibuslibet causis haudquaquam obstantibus. D a t u m Romae apud Sanctum Petrum, die vicesimo tertio mensis Mar­ tii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri decimo sexto. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status & BERNARDINUS card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.245 631 Acta Ioannis Pauli Pp. II II OVERRIENSIS In Nigeriae finibus nova Provincia Ecclesiastica Overrieusis constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad aptius efficaciusque fovendam catholicam fidem in Nigeriana Na­ tione, ubi Ecclesia hac praesertim aetate haud parva incrementa cepit, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, re mature perpensa auditisque quorum interest votis, censuit ibidem inter alias novam Provinciam Eccle­ siasticam nomine Overriensem esse condendam. Nos igitur in beati Petri Cathedra constituti atque de universo Dominico grege solliciti, talem sen­ tentiam r a t a m habemus ac sequentia decernimus. A metropolitana Eccle­ sia Onitshana seiungimus dioeceses Overriensem, Abanam, Ahiaranam, Okigvensem, Orluanam et Umuahianam atque ex his constituimus Provin­ ciam Ecclesiasticam Overriensem, quarum dioecesium primam, scilicet Over­ riensem, ad gradum et dignitatem archidioecesis metropolitanae attollimus, omnibus datis iuribus et officiis huiusmodi Sedium propriis, mandantes ut ce­ terae, quas diximus, dioeceses eidem sint suffraganeae. Insuper renuntiamus Archiepiscopum Metropolitam Overriensem Venerabilem Fratrem Antonium Obinna, hactenus Episcopum Overriensem, cunctis factis iuribus impositisque pariter obligationibus. Haec omnia ad effectum adducat Venerabilis Frater Carolus Maria Vigano, Archiepiscopus titulo Ulpianensis atque in Ni­ geria Apostolicus Pronuntius, onere imposito mittendi sincerum exemplar actus effectae exsecutionis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione. Hanc denique Nostram Constitutionem nunc et iugiter plene vim suam sorti­ ri volumus, rebus quibusvis haud quaquam obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Angelus Lanzoni, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.182 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 632 III CALABARENSIS In Nigeria nova Provincia ecclesiastica Calabarensis constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Laetis captis feliciter incrementis a catholica communitate in Nigeriae finibus, ut ipsis Episcopis, sacerdotibus, religiosis et Christifidelibus inibi sedule operantibus meritum laudis testimonium tribueretur eorumque si­ mul animi confirmarentur ad novos maioresque in dies exantlandos labores in aedificationem Ecclesiae, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, re mature perpensa auditisque quorum interest votis, censuit nuper ut in eadem Natione inter alias nova Provincia ecclesiastica Calabarensis consti­ tueretur. Nos vero, Qui pro summo Apostolico, quo fungimur, munere to­ tius Dominici gregis bono providere satagimus, talem sententiam r a t a m habemus ac sequentia decernimus. A metropolitana Ecclesia Onitshana distrahimus dioeceses Calabarensem, Ikotekpenensem, Portus Harcurtensis, Ogogiaënsem et Uyoënsem atque ex his efficimus Provinciam ecclesiasticam nomine Calabarensem, cuius Sedes princeps erit Ecclesia Calabarensis, quam ad gradum et digni­ tatem archidioecesis metropolitanae evehimus, omnibus datis iuribus et officiis huiusmodi Sedium propriis, assignantes eidem ceteras, quas dixi­ mus, dioeceses uti suffraganeas. Insuper Venerabilem Fratrem Brennum Davidem Usanga, hactenus Episcopum Calabarensem, Archiepiscopum Me­ tropolitam Calabarensem renuntiamus, cunctis factis quidem iuribus impositisque pariter obligationibus. Quae praescripsimus perducet ad exitum Venerabilis Frater Carolus Maria Vigano, Archiepiscopus titulo Ulpianensis atque in Nigeria Apostoli­ cus Pronuntius, onere imposito mittendi sincerum exemplar actus effectae exsecutionis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione. Hanc deni­ que Nostram Constitutionem nunc et in posterum r a t a m esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. 633 Acta Ioannis Pauli Pp. II D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.274 IV LAHORENSIS Provincia ecclesiastica Lahorensis conditur atque dioecesis eiusdem nominis ad archidioecesis statum attollitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Inter cotidiana opera expedienda id magni momenti existimamus ipsumque cupimus, ut res catholicae commodius disponantur, quo religio magis proferatur et necessitatibus cunctis efficacius occurratur. Nunc autem Lahorensis regio ob oculos versatur, ad cuius salubriorem prosperi­ tatem ecclesiastica instituta aptare properamus. Quandoquidem igitur Pakistaniana Episcoporum conferentia expostulavit ut, seiunctis nonnullis territoriis a Provincia Ecclesiastica Karachiensi, nova conderetur Provincia ecclesiastica scilicet Lahorensis, consentiente quoque Venerabili F r a t r e Laurentio Fratini, Archiepiscopo titulo Botrianensi atque in Pakistania Apostolico Nuntio, de consilio Congregationis pro Gentium Evangelizatio­ ne, iudiciis quoque auditis quorum interest, Apostolica Nostra auctoritate, quae sequuntur decernimus et iubemus. Provinciam ecclesiasticam condi­ mus Lahorensem, quam adhuc dioecesis eiusdem nominis constituet, quae, a metropolitico iure Karachiensis Ecclesiae separata, posthac ad Archidioe- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 634 cesim Metropolitanam evehetur, cui nectentur dioeceses Faisalabadensis, Islamabadensis-Ravalpindensis et Multanensis, veluti suffraganeae Sedes, quae antehac pertinuerunt ad Provinciam ecclesiasticam Karachiensem. Renuntiamus exinde Episcopum Lahorensem Archiepiscopum Metropo­ litam, Venerabilem F r a t r e m Armandum Trindade, cunctis additis iuribus congruentibus ad sacrorum canonum praescripta. Ad haec omnia exsolvenda Venerabilem F r a t r e m Laurentium Fratini deputamus, quem supra memoravimus, facta facultate quempiam virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta con­ ficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evange­ lizatione mittantur. Contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die tertio et vicesimo mensis Aprilis anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 352.099 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servo Dei Didaco Aloisio de San Vítores Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S I I Ad perpetuam rei memoriam. — Dominus Iesus Christus, unus media­ tor Dei et hominum (1 Tim 2, 5), cum Sacram Scripturam in synagoga Nazarethana legeret, affirmavit in persona sua impleri verba prophetae de futuro Messia dicentis « Spiritus Domini super me: propter quod unxit me, evangelizare pauperibus misit me, sanare contritos corde » (Lc 4, 16ss.; Acta Ioannis Pauli Pp. II 635 cf. Is 61, lss.). Tandem, ut missio eius in mundo perpetuaretur, revertens ad Patrem, discipulis mandavit: « Euntes ergo docete omnes gentes, bapti­ zantes eos in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, docentes eos servare quaecumque mandavi vobis» (Mt 28, 19-20). Quamvis cuilibet discípulo Christi onus fidei disseminandae pro parte sua incumbit, Christus Dominus semper e numero discipulorum vocat quos vult ipse, ut sint cum illo et ut m i t t a t eos gentibus praedicare (cf. Me 3, 13s.). Inter heroicos sacerdotes et religiosos qui, divinae vocationi responden­ tes, onus fidei inter gentes disseminandae perlibenter et usque ad sanguinis effusionem susceperunt, procul dubio adnumerandus est Didacus de San Vitores, qui die x n mensis Novembris anno MDCXXVII in civitate Burgos nobilissimo genere ortus est, patre scilicet Hieronymo de San Vitores de la Portilla, altissimo magistratu Regni Hispanici, et Francisca Alonso de Maluenda y Salamanca, quae a celeberrimo « Cid Campeador » Roderico Diaz de Vivar originem trahebat. In baptismate, quod septem post dies recepit, Dei Famulo nomen Didaci est impositum, cui postea ipse, ob ferventem erga sanctum Aloisium de Gonzaga pietatem, nomen Aloisii adiunxit. Anno M D C x x x v n i Societatis Iesu Matritense Collegium « Imperiale » in­ gressus, ingenio et virtutibus ita excelluit, ut summo Instituti praemio mox decoratus sit. Ceterum Didaci dotes personales necnon parentum nobilitas, divitiae et potestas in tuto collocare eique promittere videbantur vitae curriculum quavis naturali satisfactione repletum. Res vero diversimode e venerunt. Nam Dominus iam ad ostium cordis eius stabat et pulsare coeperat (cf. Apc 3, 20), cui Didacus illico ianuam aperuit. Carni et sanguini non acquiescens et strenua patris resistentia vieta, nondum x m annos natus, die xxv mensis Iulii anno MDCXL ingressus est Societatem Iesu, in eaque apud omnes, superiores et aequales, ob pieta­ tis fervorem, virtutum omnium exercitium, affabilitatem et ingenii acu­ men, inde ab initio magnam de se exspectationem movit. Tirocinio expleto et nuncupatis votis religiosis, simplicibus quidem sed perpetuis, Dei Famulus in studia superiora summa cum laude incubuit et die XXIII mensis Decembris anno MDCLI sacerdotio auctus est. Ardenter quidem Servus Dei speraverat fore ut ad missiones exteras mitteretur; verba enim Domini « evangelizare pauperibus misit me, sanare contritos corde » (Lc 4, 16) animum eius inde a prima iuventute percusserant; sed, voluntati superiorum oboediens, spatio plurium annorum in Hi­ spania in magisterium studiosorum Universitatum et in varia apostolatus opera incubuit, donec Praepositus Generalis Gosvinus Nickel ei tandem concessit u t Manilam urbem peteret. Annis MDCLXII-MDCLXVI munera Ma- 636 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gistri Novitiorum, Praefecti Studiorum et Professoris theologiae explevit; magnoque cum zelo etiam apostolatui inter indígenas se dedicavit. Sed maxime in votis habebat insularum Marianarum incolis annuntiare Christum, de quo sciverat nihil eos ad id tempus audivisse. Difficultatibus cuiusvis generis tandem superatis, anno MDCLXVIII cum aliis Societatis Iesu sodalibus in insulam Guam pervenit et, cum inter navigandum satis de insulanorum difficili lingua esset edoctus, statim Iesum Christum in pu­ blica platea nuntiare coepit; atque iam ex eo primo sermone catechumeno­ rum plurimi doctrina christiana erudiendos se dedisse dicuntur. Parvulos quoque ibidem statim baptizavisse fertur, pro quorum aeterna salute ipse et indesinenter orabat et cotidie corpus suum vexationibus affligebat, Deum adprecans ne morte abriperentur prius quam eos fide regeneratos vidisset. Vitae quadriennio divinitus concesso, Dei Famulus indefesso zelo plures insulas Marianas visitavit, Evangelium Domini ubique annuntians, et sa­ cramenta administrans; plura quoque templa construxit et aedificavit scholas pro iuventute utriusque sexus, pacem inter incolas conciliavit nec non sodales et catechistas omni tempore fulcivit atque sustinuit. Ceterum multa patientia, longanimitate, suavitate, caritate non ficta in ministerium evangelicum incubuit atque consolationes et cruces missionariorum exper­ tus est. Dum autem opus sacerdotale in insula Guam penes pagum Tumon impense exsequebatur, die II mensis Aprilis anno MDCLXXII, ab irato apostata lancea transfossus est et animam efflavit, Dei misericordiam sibi suoque carnifici mitissime adprecatus. Haec mors statim verum habita est martyrium; quapropter paulo post canonizationis Causa initium habuit per canonicorum processuum celebra­ tionem. Positio super martyrium solum haud ita multo ante confici potuit. Anno MCMLXXXIV exitu cum secundo Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum est actus et postea P a t r u m Cardinalium atque Episcoporum Congregatio Ordinaria. Decretum super martyrio coram Nobis promulga­ t u m est die ix mensis Novembris eodem anno. Statuimus dein ut beatificationis ritus die vi mensis Octobris anno MCMLXXXV celebraretur. Hodie igitur in Vaticana Basilica Sancti Petri Apostoli, inter Missae sollemnia, hanc ediximus formulam: « Nos, vota F r a t r u m Nostrorum An­ geli Goicoechea, Archiepiscopi Matritensis, Felixberti Camacho Flores, Archiepiscopi Aganiensis, Aloisii Mariae De Larrea y Legarreta, Episcopi Flaviobrigensis, necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu, mul­ torumque Christifidelium explentes, de Congregationis pro Causis Sancto- Acta Ioannis Pauli Pp. II 637 rum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Vene­ rabiles Servi Dei Didacus Aloisius de San Vitores, Iosephus Maria Rubio et Franciscus Gárate, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die ipsorum natali: Didaci Aloisii de San Vitores die secunda men­ sis Aprilis, Iosephi Mariae Rubio die secunda mensis Maii, Francisci Gárate die nona mensis Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis cele­ brari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem hic decrevimus, volumus nunc et in posterum vim habere, rebus quibusvis contrariis minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Octobris, anno MCMLXXXV, Pontificatus Nostri octavo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 333.950 II Sanctus Stanislaus, episcopus et martyr, Patronus caelestis urbis Siedlecensis confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Sanctus Stanislaus, episcopus et mar­ tyr, qui t o t a in Polonia pie colitur, a Christifidelibus urbis atque dioecesis Siedlecensis, quibus saepe tutela sua mirabiliter succurrit, merito peculiari veneratione invocatur. Qua de causa Venerabilis Frater Ioannes Mazur, Episcopus Siedlecensis, communia cleri et populi fidelis vota excipiens, electionem sancti Stanislai in P a t r o n u m apud Deum urbis Siedlce rite peregit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eiusdem Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disci­ plina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostoli­ ca Nostra potestate, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanc­ tum Stanislaum, episcopum et martyrem, P a t r o n u m caelestem urbis Sie- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 638 dlecensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur (AAS, 65 [1973] 276279). Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis qui­ buslibet rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvi mensis Martii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 346.195 III In Regno Hashemita Iordaniae Nuntiatura Apostolica conditur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Quo plenius confirmentur vincula ami­ citiae et consociatae operae ac praesertim publicae necessitudinis rationes, nuper inter hanc Apostolicam Sedem et Regnum Hashemitam Iordaniae feliciter initae, simulque aptius provideatur spirituali bono catholicorum fidelium illic degentium, Nobis peropportunum videtur in memorata Na­ tione Apostolicam Nuntiaturam condere. De communi igitur utriusque partis voto, audita Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, summa No­ stra potestate harumque Litterarum virtute in Regno Hashemita Iorda­ niae Nuntiaturam Apostolicam constituimus, factis omnibus iuribus, privi­ legiis, honoribus, praerogativis et indultis, quae huiusmodi Legationum propria sunt, mandantes ut eius sedes in urbe « Amman » ponatur. Quod faustum sit etiam dilecto lordano populo itemque felix fiat auspicium ad optatam restituendam pacem iis in regionibus, in quibus exstant Christia­ nae nostrae fidei historica, sacra et clarissima monumenta. Has denique Litteras, in forma Brevis maioris expeditas, nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Acta Ioannis Pauli Pp. II 639 D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Aprilis, anno MCMXCIV,- Pontificatus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 33 Sigilli In Secret. Status tab., n. 349.658 IV Sanctus Michael Archangelus Patronus caelestis Provinciae ecclesiasticae Capitanatae confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Regionis Capitanatae clerus et Christi­ fideles iam ab antiquo sanctum Michaelem Archangelum peculiari cultu prosequuntur. Quam ob rem Venerabilis Frater Iosephus Casale, Archiepi­ scopus Metropolita Fodianus-Bovinensis, communia cleri et populi fidelis vota excipiens, una cum episcopis istius Provinciae, electionem sancti Mi­ chaelis Archangeli in caelestem P a t r o n u m apud Deum Provinciae ecclesia­ sticae Capitanatae rite approbavit, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eiusdem Venerabilis Fratris precibus libenter obsecundantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum vi perpe­ tuumque in modum Sanctum Michaelem Archangelum Patronum caele­ stem Provinciae ecclesiasticae Capitanatae confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in normis de Patronis constituen­ dis indicantur [AAS, vol. LXV (1973) 276-279]. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xix mensis Aprilis, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 8B Sigilli In Secret. Status tab., n. 346.524 640 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V Sanctus Gerardus Maiella, sodalis Congregationis Sanctissimi Redemptoris, Patronus caelestis Provinciae ecclesiasticae Basilicatae confirmatur. IOANNES PAULUS P P . II Ad perpetuam rei memoriam. — Regionis Basilicatae clerus et Christifi­ deles sanctum Gerardum Maiella, qui humilis eximiusque exstitit filius illius terrae, centum abhinc annos pie assidueque excolunt. Quapropter Venerabilis Frater Ennius Appignanesi, Archiepiscopus Metropolita Potentinus-Muranus-Marsicensis, u n a cum episcopis eiusdem Provinciae, communia cleri et populi fidelis vota excipiens, electionem sancti Gerardi Maiella, sodalis Congregationis Sanctissimi Redemptoris, in P a t r o n u m apud Deum Provinciae ecclesiasticae Basilicatae rite appro­ bavit, atque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confir­ maretur. Nos vero enixis eiusdem Venerabilis Fratris precibus libenter obsecun­ dantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica No­ stra potestate, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Gerardum Maiella P a t r o n u m caelestem Provinciae ecclesiasticae Basilicatae confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis indicantur [AAS, vol. L X V (1973) 276-279]. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contra­ riis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxi mensis Aprilis, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 346.555 Acta Ioannis Pauli Pp. II 641 EPISTULA Feria V in Coena Domini anno 1994 presbyteris missa. Cari Fratelli nel Sacerdozio! 1. Ci incontriamo oggi intorno all'Eucaristia, nella quale, come ricorda il Concilio Vaticano I I , « è racchiuso t u t t o il bene spirituale della Chiesa ». Quando nella liturgia del Giovedì Santo facciamo memoria dell'istituzione dell'Eucaristia, ci è ben chiaro quel che Cristo ci ha lasciato in così sublime Sacramento. « Dopo aver amato i suoi che erano nel mondo, li amò sino al­ la fine ». Quest'espressione di san Giovanni racchiude, in un certo senso, l'intera verità sull'Eucaristia: verità che costituisce contemporaneamente il cuore della verità sulla Chiesa. È, infatti, come se la Chiesa nascesse quoti­ dianamente dall'Eucaristia, celebrata in molti luoghi della terra in condi­ zioni tanto varie e fra culture così diverse, da far sì che il rinnovarsi del mistero eucaristico diventi quasi una giornaliera « creazione ». Grazie alla celebrazione dell'Eucaristia, m a t u r a sempre più la coscienza evangelica del popolo di Dio, sia nelle nazioni di secolare tradizione cristiana, sia nei po­ poli da poco entrati nella dimensione nuova che sempre e dappertutto vie­ ne conferita alla cultura degli uomini dal mistero dell'incarnazione del Ver­ bo e della redenzione mediante la sua morte in croce e la sua risurrezione, x 2 II Triduo Sacro ci introduce in questo mistero in modo unico per t u t t o l'anno liturgico. La liturgia dell'istituzione dell'Eucaristia costituisce una singolare anticipazione della Pasqua, che si sviluppa attraverso il Venerdì Santo e la Veglia pasquale fino alla Domenica e all'Ottava della Risur­ rezione. Alla soglia della celebrazione di questo grande mistero della fede, cari Fratelli nel Sacerdozio, voi vi incontrate, oggi, intorno ai vostri rispettivi Vescovi, nelle cattedrali delle Chiese diocesane, per rivivere l'istituzione del Sacramento del Sacerdozio insieme con quello dell'Eucaristia. Il Vescovo di Roma celebra tale liturgia circondato dal Presbiterio della sua Chiesa, così come fanno i miei Fratelli nell'episcopato insieme con i presbiteri delle loro Comunità diocesane. Ecco il motivo dell'odierno appuntamento. Desidero che in questa cir­ costanza giunga a voi una mia speciale parola, affinché tutti insieme 1 2 Presbyterorum ordinis, 5. Gv 13, 1. 44 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 642 possiamo vivere appieno il grande dono che Cristo ci ha elargito. Per noi presbiteri, infatti, il Sacerdozio costituisce il dono supremo, una particolare chiamata a partecipare al mistero di Cristo, che ci conferisce la sublime possibilità di parlare e di agire a suo nome. Ogni volta che celebriamo l'Eucaristia, questa possibilità diventa realtà. Operiamo « in persona Chri­ sti » quando, nel momento della consacrazione, pronunciamo le parole: « Questo è il mio corpo offerto in sacrificio per voi (...). Questo è il calice del mio sangue per la nuova ed eterna Alleanza, versato per voi e per t u t t i in remissione dei peccati. F a t e questo in memoria di me ». Facciamo pro­ prio questo: con umiltà grande e profonda gratitudine. Questo a t t o sommo ed allo stesso tempo semplice della nostra missione quotidiana di sacerdoti allarga, si potrebbe dire, la nostra umanità fino agli estremi confini. Partecipiamo al mistero dell'incarnazione del Verbo, « generato prima di ogni creatura », che nell'Eucaristia restituisce al Padre t u t t o il creato, il mondo del passato e quello del futuro, e prima di t u t t o il mondo contem­ poraneo, nel quale egli vive insieme con noi, è presente per mezzo nostro e proprio per nostro mezzo offre al Padre il sacrificio redentore. Parteci­ piamo al mistero di Cristo, « il primogenito di coloro che risuscitano dai morti », che nella sua Pasqua trasforma incessantemente il mondo facen­ dolo progredire verso « la rivelazione dei figli di Dio ». Così, dunque, l'inte­ ra realtà, in ogni suo ambito, si fa presente nel nostro ministero eucaristi­ co, che si apre contemporaneamente ad ogni concreta esigenza personale, ad ogni sofferenza, attesa, gioia o tristezza, a seconda delle intenzioni che i fedeli presentano per la Santa Messa. Noi riceviamo tali intenzioni in spiri­ to di carità, introducendo così ogni problema umano nella dimensione della redenzione universale. 3 4 5 Cari Fratelli nel Sacerdozio! Questo ministero forma una nuova vita in noi ed intorno a noi. L'Eucaristia evangelizza gli ambienti umani e ci raf­ forza nella speranza che le parole di Cristo non passano. Non passano, le sue parole, radicate come sono nel sacrificio della Croce: della perpetuità di questa verità e del divino amore noi siamo testimoni particolari e ministri privilegiati. Possiamo allora gioire insieme, se gli uomini sentono il bisogno del nuovo Catechismo, se prendono nelle mani l'Enciclica Veritatis splen­ dor. T u t t o ciò ci conferma nella convinzione che il nostro ministero del Vangelo diventa fruttuoso in virtù dell'Eucaristia. Nel corso dell'ultima 6 3 4 5 6 Coli, 15. Ibid. 1, 18. Em 8, 19. Cf. Lc 21, 33. Acta Ioannis Pauli Pp. II 643 Cena, del resto, Cristo disse agli Apostoli: « Non vi chiamo più servi (...); ma vi ho chiamati amici (...). Non voi avete scelto me, ma io ho scelto voi e vi ho costituiti perché andiate e portiate frutto e il vostro frutto rimanga ». 7 Quale immensa ricchezza di contenuti la Chiesa ci offre durante il Tri­ duo Sacro, e specialmente il Giovedì Santo, nella liturgia crismale! Queste mie parole sono soltanto un parziale riflesso dei sentimenti che ognuno di voi eertamente porta nel cuore. E forse questa Lettera per il Giovedì San­ to servirà a far sì che le molteplici manifestazioni del dono di Cristo, spar­ se nel cuore di tanti, confluiscano davanti alla maestà del grande « mistero della fede » in una significativa condivisione di ciò che il Sacerdozio è, e per sempre rimarrà, nella Chiesa. Possa allora la nostra unione intorno all'altare comprendere quanti portano in sé il segno indelebile di questo Sacramento, nel ricordo anche di quei nostri fratelli che in qualche modo si sono allontanati dal sacro ministero. Confido che tale ricordo conduca ciascuno di noi a vivere ancora più profondamente la sublimità del dono costituito dal Sacerdozio di Cristo. 2. Oggi desidero consegnarvi idealmente, cari Fratelli, la Lettera che ho indirizzato alle Famiglie nell'Anno ad esse dedicato. Ritengo circostanza provvidenziale che l'Organizzazione delle Nazioni Unite abbia proclamato il 1994 Anno Internazionale della Famiglia. La Chiesa, fissando lo sguardo sul mistero della Santa Famiglia di Nazaret, partecipa a tale iniziativa, trovandovi una speciale occasione per annunziare il « vangelo della fami­ glia ». Cristo lo ha proclamato con la sua vita nascosta a Nazaret nel seno della Santa Famiglia. Questo vangelo è stato poi annunziato dalla Chiesa apostolica, come ben emerge dal Nuovo Testamento e, più tardi, è stato testimoniato dalla Chiesa postapostolica, dalla quale abbiamo ereditato la consuetudine di considerare la famiglia come ecclesia domestica. Nel nostro secolo il « vangelo della famiglia » è presentato dalla Chiesa con la voce di tanti sacerdoti, parroci, confessori, Vescovi; in particolare, con la voce del Successore di Pietro. Quasi t u t t i i miei Predecessori hanno dedicato alla famiglia una significativa parte del loro « magistero petrino ». Il Concilio Vaticano II ha, inoltre, espresso il suo amore per l'istituto fami­ liare attraverso la Costituzione pastorale Gaudium et spes, nella quale ha ribadito la necessità di sostenere la dignità del matrimonio e della famiglia nel mondo contemporaneo. 7 Gv 15, 15-16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 644 Il Sinodo dei Vescovi del 1980 è all'origine dell'Esortazione Apostolica Familiaris consortio, che può considerarsi la magna charta della pastorale della famiglia. Le difficoltà del mondo contemporaneo, e specialmente della famiglia, affrontate con coraggio da Paolo VI nell'Enciclica Humanae vitae, esigevano uno sguardo globale sulla famiglia umana e sull'ecclesia domestica nella società attuale. L'Esortazione Apostolica proprio questo si è propo­ sta. E stato necessario elaborare nuovi metodi di azione pastorale secondo le esigenze della famiglia contemporanea. In sintesi, si potrebbe dire che la sollecitudine per la famiglia e in particolare per i coniugi, per i bambini, i giovani e gli adulti, richiede da noi, sacerdoti e confessori, prima di t u t t o la scoperta e la costante promozione dell'apostolato dei laici in tale ambi­ to. La pastorale familiare — lo so per mia esperienza personale — costi­ tuisce in un certo senso la quintessenza dell'attività dei sacerdoti ad ogni livello. Di t u t t o questo parla la Familiaris consortio. La Lettera alle Fami­ glie nuli'altro fa che riprendere ed attualizzare tale patrimonio della Chiesa postconciliare. Desidero che questa Lettera risulti utile alle famiglie nella Chiesa e fuo­ ri della Chiesa; che serva a voi, cari sacerdoti, nel vostro ministero pasto­ rale dedicato alle famiglie. E un po' come la Lettera ai Giovani del 1985, che diede inizio ad una grande animazione apostolica e pastorale dei giova­ ni in ogni parte del mondo. Di questo movimento sono manifestazione le Giornate Mondiali della Gioventù, celebrate nelle parrocchie, nelle diocesi ed a livello di t u t t a la Chiesa — come quella svoltasi recentemente a Den­ ver, negli Stati Uniti. Questa Lettera alle Famiglie è più ampia. Più complessa ed universale è, infatti, la problematica della famiglia. Preparandone il testo, mi sono con­ vinto ancora una volta che il magistero del Concilio Vaticano II e, in par­ ticolare, la Costituzione pastorale Gaudium et spes, è veramente u n a ricca fonte di pensiero e di vita cristiana. Spero che questa Lettera, ispirata all'insegnamento conciliare, possa costituire per voi un aiuto non minore che per t u t t e le famiglie di buona volontà, alle quali essa è indirizzata. Per un corretto approccio a questo testo converrà tornare a quel pas­ saggio degli Atti degli Apostoli, dove si legge che le prime comunità erano assidue « nell'ascoltare l'insegnamento degli Apostoli e nell'unione fraterna, nella frazione del pane e nelle preghiere ». La Lettera alle Famiglie non è t a n t o un t r a t t a t o dottrinale quanto, piuttosto, una preparazione ed un'esortazione alla preghiera con le famiglie e per le famiglie. È questo il 8 8 2, 42. Acta Ioannis Pauli Pp. II 645 primo compito attraverso il quale voi, cari Fratelli, potete iniziare o svi­ luppare la pastorale e l'apostolato delle famiglie nelle vostre Comunità par­ rocchiali. Se vi trovate davanti all'interrogativo: come realizzare i compiti dell'Anno della Famiglia?, l'esortazione alla preghiera, contenuta nella Let­ tera, vi indica in un certo senso la direzione più semplice da intraprendere. Gesù ha detto agli Apostoli: « Senza di me non potete far nulla». È, dun­ que, chiaro che dobbiamo « fare con Lui »; cioè in ginocchio e in preghiera. «Perché dove sono due o tre riuniti nel mio nome, io sono in mezzo a loro ». Queste parole di Cristo vanno tradotte in concrete iniziative in ogni Comunità. Da esse si può ricavare un bel programma pastorale, un programma ricco, pur con grande povertà di mezzi. 9 10 Quante famiglie nel mondo pregano! Pregano i bambini, ai quali, in pri­ mo luogo, appartiene il Regno dei c i e l i ; grazie a loro pregano non soltan­ to le madri, ma anche i padri, ritrovando a volte la pratica religiosa da cui si erano allontanati. Non lo si sperimenta forse in occasione della Prima Comunione? E non si avverte forse come sale la « temperatura spirituale » dei giovani, e non dei giovani soltanto, in occasione di pellegrinaggi nei santuari? Gli antichissimi percorsi di pellegrinaggi nell'Oriente e nell'Occi­ dente, cominciando da quelli per Gerusalemme, per R o m a e per San Giaco­ mo di Compostella, fino a quelli verso i santuari mariani di Lourdes, Fati­ ma, J a s n a Gòra e molti altri, sono divenuti nel corso dei secoli occasione di scoperta della Chiesa da parte di moltitudini di credenti e certamente an­ che di numerose famiglie. L'Anno della Famiglia deve confermare, amplia­ re ed arricchire questa esperienza. Veglino su ciò t u t t i i pastóri e t u t t e le istanze responsabili della pastorale familiare, di concerto con il Pontifìcio Consiglio per la Famiglia, al quale è affidato questo ambito nella dimensio­ ne della Chiesa universale. Com'è noto, il Presidente di questo Consiglio ha inaugurato, a Nazaret, l'Anno della Famiglia nella solennità della Santa Famiglia il 26 dicembre 1993. 11 3. « Erano assidui nell'ascoltare l'insegnamento degli Apostoli e nel­ l'unione fraterna, nella frazione del pane e nelle preghiere ». Secondo la Costituzione Lumen gentium la Chiesa è la « casa di Dio (cf. 1 Tm 3, 15), nella quale abita la sua famiglia, la dimora di Dio nello Spirito (cf. Ef 2, 19-22), "la dimora di Dio con gli uomini" (Ap 21, 3) ». Così l'immagine 12 13 9 10 11 1 2 1 3 Gv 15, 5. Mt 18, 20. Cf. ibid. 18, 2-5. At 2, 42. N. 6. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 646 della « casa di Dio », t r a le t a n t e altre immagini bibliche, è ricordata dal Concilio per descrivere la Chiesa. Tale immagine, del resto, è racchiusa in qualche modo in ogni altra; entra anche nell'analogia paolina del Corpo di Cristo, alla quale si riferiva Pio X I I nella sua storica Enciclica Mystici Corporis; entra nelle dimensioni del Popolo di Dio, secondo i riferimenti del Concilio. L'Anno della Famiglia è per noi t u t t i un appello a rendere la Chiesa più ancora « casa in cui abita la famiglia di Dio ». 14 E una chiamata, è un invito che può rivelarsi straordinariamente fecon­ do per l'evangelizzazione del mondo contemporaneo. Come ho scritto nella Lettera alle Famiglie, la fondamentale dimensione dell'esistenza umana, co­ stituita dalla famiglia, è seriamente minacciata nella civiltà contemporanea da varie p a r t i . Eppure quest'« essere famiglia » della vita umana rappre­ senta un grande bene dell'uomo. La Chiesa desidera servirlo. L'Anno della Famiglia costituisce allora un'occasione significativa per rinnovare 1'« essere famiglia » della Chiesa nei suoi vari ambiti. 15 Cari Fratelli nel Sacerdozio! Ciascuno di voi troverà di sicuro nella pre­ ghiera la luce necessaria per sapere come a t t u a r e t u t t o ciò: voi, nelle vo­ stre parrocchie e nei vari campi di lavoro evangelico; i Vescovi nelle loro Diocesi; la Sede Apostolica nei riguardi della Curia Romana, seguendo la Costituzione Apostolica Pastor bonus. La Chiesa, conformemente alla volontà di Cristo, si sforza di diventare sempre più « famiglia », e l'impegno della Sede Apostolica è volto a favorire una tale crescita. Lo sanno bene i Vescovi, che qui giungono in visita ad limina Apostolorum. Le loro visite, sia al P a p a che ai singoli Dicasteri, pur conservando quanto è prescritto dalla legge canonica, perdono sempre più l'antico sapore giuridico-amministrativo. Si assiste in modo crescente ad un clima di « scambio di doni », secondo l'insegnamento della Costituzione Lu­ men gentium. I Fratelli nell'episcopato spesso ne rendono testimonianza durante i nostri incontri. 16 Desidero in questa circostanza far cenno al Direttorio preparato dalla Congregazione per il Clero, che verrà consegnato ai Vescovi, ai Consigli Presbiterali e a t u t t i i sacerdoti. Esso non mancherà di recare un provvido contributo al rinnovamento della loro vita e del loro ministero. 4. L'appello alla preghiera con le famiglie e per le famiglie riguarda, cari Fratelli, ciascuno di voi in modo quanto mai personale. Dobbiamo la 1 4 1 5 1 0 Cf. 1 Cor 12, 13. 27; Rm 12, 5 Cf. n. 13. Cf. n. 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 647 vita ai nostri genitori ed abbiamo nei loro riguardi costanti debiti di grati­ tudine. Con loro, ancora vivi o già passati all'eternità, siamo uniti da uno stretto vincolo che il tempo non distrugge. Se a Dio dobbiamo la nostra vocazione, in essa una parte significativa va riconosciuta anche a loro. La decisione di un figlio di dedicarsi al ministero sacerdotale, specialmente in terra di missione, costituisce un sacrificio non piccolo per i genitori. Così è stato anche per i nostri cari, i quali tuttavia hanno presentato a Dio l'of­ ferta dei loro sentimenti, lasciandosi guidare da fede profonda, e ci hanno poi seguito con la preghiera, come fece Maria nei confronti di Gesù, quan­ do egli lasciò la casa di Nazaret per recarsi a svolgere la sua missione mes­ sianica. Quale esperienza fu per ciascuno di noi e, allo stesso tempo, per i nostri genitori, per i nostri fratelli e sorelle e per le persone care il giorno della prima S. Messa! Che cosa sono diventate quelle primizie per le nostre par­ rocchie e gli ambienti in cui eravamo cresciuti! Ogni nuova vocazione ren­ de la parrocchia consapevole della fecondità della sua maternità spirituale: più spesso ciò avviene, più grande è l'incoraggiamento che ne deriva per gli altri! Ciascun sacerdote può dire di sé: « Sono diventato debitore a Dio e agli uomini ». Numerose sono le persone che ci hanno accompagnato con il pensiero e con la preghiera, 'così come numerose sono quelle che accom­ pagnano con il pensiero e la preghiera il mio ministero sulla Sede di Pietro. Questa grande solidarietà orante è per me fonte di forza. Sì, gli uomini ri­ pongono la loro fiducia nella nostra vocazione al servizio di Dio. La Chiesa prega costantemente per le nuove vocazioni sacerdotali, gioisce del loro aumento, si rattrista per la loro mancanza là dove ciò accade, così come si addolora per la scarsa generosità di molte persone. In questo giorno rinnoviamo ogni anno le nostre promesse legate al Sa­ cramento del Sacerdozio. E grande la portata di tali promesse. Si t r a t t a della parola d a t a a Cristo stesso. La fedeltà alla vocazione edifica la Chie­ sa; ogni infedeltà, invece, diventa una dolorosa ferita nel Corpo mistico di Cristo. Mentre, dunque, contempliamo, riuniti insieme, il mistero dell'Eu­ caristia e del Sacerdozio, imploriamo il Sommo Sacerdote che — come dice la Sacra Scrittura — si dimostrò fedele, affinché sia dato anche a noi di mantenerci fedeli. Nello spirito di questa « sacramentale fratellanza » preghiamo vicendevolmente — i sacerdoti per i sacerdoti! Che il Giovedì Santo diventi per noi una rinnovata chiamata a cooperare alla grazia del Sacramento del Sacerdozio! Preghiamo per le nostre famiglie spirituali, per 17 1 7 Cf. Eb 2, 17. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 648 le persone affidate al nostro ministero; preghiamo specialmente per coloro che attendono in modo particolare la nostra preghiera e ne hanno bisogno: la fedeltà alla preghiera faccia sì che Cristo diventi sempre più vita delle nostre anime. O grande Sacramento della Fede, o santo Sacerdozio del Redentore del mondo! Quanto ti siamo grati, Cristo, che ci hai ammessi alla comunione con te, che ci hai resi una sola comunità intorno a te, che ci permetti di celebrare il tuo sacrifìcio incruento e di essere ministri dei misteri divini dappertutto: all'altare, nel confessionale, sul pulpito, in occasione delle vi­ site agli ammalati e ai carcerati nelle aule scolastiche, sulle cattedre uni­ versitarie, negli uffici in cui lavoriamo. Sii lodata, Santissima Eucaristia! Ti saluto, Chiesa di Dio, che sei il popolo sacerdotale, redento in virtù del preziosissimo Sangue di Cristo! 18 Dal Vaticano, il 13 marzo — quarta Domenica di Quaresima — dell'an­ no 1994, decimosesto di Pontificato. IOANNES P A U L U S P P . I I CONVENTIO inter Civitatem Vaticanam et Italiam de re nummaria. Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e la Repubblica Italiana Lo Stato della Città del Vaticano e la Repubblica italiana, considerata l'opportunità di stipulare una nuova Convenzione monetaria, hanno conve­ nuto quanto segue: Art. 1 Il Governo italiano mette, come nel passato, a disposizione dello Stato della Città del Vaticano la Zecca di Roma per la coniazione delle monete vaticane e delle medaglie pontificie. 18 Cf. 1 Pt 2, 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 649 Lo Stato della Città del Vaticano si impegna da parte sua a servirsi esclusivamente della Zecca di Roma per la coniazione delle sue monete, finché sarà in vigore la presente Convenzione. Art. 2 Le monete, nei valori che lo Stato della Città del Vaticano intenda co­ niare, saranno identiche a quelle italiane per quanto concerne il metallo, la composizione chimica, il valore nominale, le dimensioni ed il valore intrin­ seco dei singoli pezzi. Art. 3 Le monete vaticane e le monete italiane avranno, rispettivamente, nel territorio italiano e nella Città del Vaticano, identico corso legale e potere liberatorio nei rapporti t r a i privati ed in quelli con le pubbliche casse. Art. 4 Lo Stato della Città del Vaticano e la Repubblica italiana avranno la facoltà di domandare il cambio, in valuta italiana, delle monete vaticane, che si accumulassero nelle casse dello Stato italiano. Art. 5 La coniazione delle monete d'oro potrà essere fatta per valore illimitato. Lo Stato della Città del Vaticano rinuncia a chiedere alla Repubblica italiana il riconoscimento del corso legale di dette monete nel suo territo­ rio; pertanto le stesse avranno corso legale soltanto nel territorio dello Sta­ to della Città del Vaticano. Il valore nominale delle monete coniate diverse dall'oro — di cui al­ l'art. 2 — non potrà eccedere ogni anno la somma complessiva di un mi­ liardo di lire italiane e, comunque, per un quantitativo non superiore a cento milioni di pezzi. Art. 6 In Sede Vacante, nell'anno nel quale si è verificata la vacanza, lo Stato della Città del Vaticano potrà anche coniare monete in aggiunta al limite massimo stabilito nell'articolo precedente, per l'importo di trecento milioni di lire italiane e per non oltre trenta milioni di pezzi. 650 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In ciascun Anno Santo giubilare lo Stato della Città del Vaticano potrà del pari coniare monete, in aggiunta al limite massimo stabilito nell'artico­ lo precedente, per l'importo di trecento milioni di lire italiane e per non oltre t r e n t a milioni di pezzi. Art. 7 Saranno presi speciali accordi per il caso che una moneta fosse dall'una o dall'altra P a r t e dichiarata fuori corso, e ciò per reciprocità sia dell'esten­ sione del provvedimento, sia del t r a t t a m e n t o da fare al corrispondente ta­ glio di moneta dell'altra Parte. Art. 8 La Repubblica italiana si impegna a reprimere e punire le falsificazioni delle monete vaticane che si perpetrassero nel suo territorio. Uguale impe­ gno assume lo Stato della Città del Vaticano per eventuali falsificazioni di monete italiane nel suo territorio. Art. 9 La presente Convenzione è soggetta a ratifica ed entrerà in vigore tren­ ta giorni dopo lo scambio degli strumenti di ratifica, fermi restando gli effetti della coniazione da parte della Zecca e della circolazione delle mone­ te dello Stato della Città del Vaticano sul territorio italiano intervenute dal 2 agosto 1981 fino all'entrata in vigore della Convenzione stessa. La presente Convenzione resterà in vigore per dieci anni, salva la facol­ tà di ciascuna delle P a r t i di denunciarla con un preavviso di sei mesi. In fede di che i Plenipotenziari sottoscritti, muniti dei Pieni Poteri, hanno firmato la presente Convenzione e vi hanno apposto i loro sigilli. F a t t a nella Città del Vaticano in duplice originale, il tre dicembre millenovecentonovantuno. Per lo Stato della Città del Vaticano ANGELO card. SODANO Per la Repubblica italiana EMANUELE SCAMMACCA DEL MURGO Conventione inter Civitatem Vaticanam et Italiam rata habita, die XI m. Iunii a. MCMXCIV, instrumenta ratihabitionis accepta et reddita sunt; a die autem XI m. Iulii eiusdem anni, ad normam art. 9 Conventio vigere coepit. Acta Joannis Pauli Pp. II 651 ALLOCUTIONES I Ad episcopos regionis Oceani Pacifici coram admissos.* Your Eminence, Brother Bishops, Dear Pastors of the Church in the Pacific, 1. "Wishing you the grace and the peace of God our F a t h e r and the Lord Jesus Christ", I offer a cordial welcome to you, the members of the Episcopal Conference of the Pacifìc, in Rome for your visit ad Limina Apostolorum. I fondly recali my Pastoral Visit to some of your particular Churches, where the Lord gave me the grace to join in the hymn of praise and thanksgiving which, with such remarkable dévotion, rises to God our Father from t h a t strikingly beautiful p a r t of the world. Your visit is marred by the sadness of the sudden death of Bishop Patelisio Finau of Tonga who was called to our Heavenly Father's house while on his way to this meeting. May the God of all mercies grant him the reward which awaits the faithful servants of the Gospel. 1 The ancient practice of "coming to see Peter" reminds us of the days t h a t Paul spent with Cephas in Jerusalem. In the fraternal embrace of Peter and Paul, the original community acknowledged Paul's con verts as true brothers and sisters in the faith. In Paul's account of the abundant outpouring of grace upon the Gentiles, the community found even greater reason to praise the boundless goodness of God. Similarly, through our meetings in these days the union of your par­ ticular Churches with the Church Universal is reaffirmed, and before the whole world you bear witness to the fact t h a t in Melanesia, Polynesia and Micronesia the words of the Prophet Isaiah have attained surpassing fulfilment: "In the islands they give glory to the Lord, in the islands of the sea, to the name of the Lord, the God of Israel". 2 3 4 2. In the near future, a number of your Churches will celebrate the centenary or sesquicentenary of the arrivai of the first Catholic missionar* Die 29 m. Octobris a. 1993. 1 2 3 4 Phil 1:3. Cf. Gal 1:18. Cf. Acts 15:6ff. Is 24:15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 652 ies. These festivities will show what a bountiful harvest has already been reaped from t h a t first plantatio Ecclesiae. To him who gives the increase let ns offer heartfelt thanks for the countless men and women who left home and family in order to spread the Good News of the salvation won for us by Christ. They were impelled by t h a t same zeal for the Gospel which led Saint Peter Chanel and Blessed Diego de San Vítores to seal their missionary consécration with the shedding of their blood. 5 At the same time, we are all very much aware t h a t in your lands, as in the other young Churches throughout the world, the task of evangelization is not yet completed. As my predecessor Paul VI said when he visited Western Samoa: "Missionary work... is always necessary and urgent", for there are still many people "who have not found the t r u t h " . It must be our constant prayer t h a t m a n y generous hearts will respond to the call to share with their brothers and sisters the grâce of Rédemption which God has so generously given. I pray with special fervour t h a t out of the Christian families of your far-flung islands young men and women will come forward in ever greater numbers to fili the ranks of priests and Religious. 6 7 You have organized the commémorations of the first evangelization of your communities in such a way t h a t they will be an occasion of recommitment to the task of spreading the light of the Gospel. In this way you are calling upon the faithful to keep alive the proud missionary héritage of the Church in the Pacific, even as they grow "fully mature with the fullness of Christ himself'. Because evangelization "is not considered a margi­ nal task for the Church but is situated at the centre of her life, as a funda­ mental commitment of the whole People of God", dedication to this enterprise is a source of growth in all other aspects of the life of a Christian community; for "missionary activity renews the Church, revitalizes faith and Christian identity, and offers fresh enthusiasm and new incentive. Faith is strengthened when it is given t o others!". 8 9 10 3. The Fathers of the Second Vatican Council affirmed t h a t the College of Bishops, headed by the Successor of Peter, has the primary responsibility for fulfilling the Lord's command to "proclaim the Good News to all 5 6 7 8 9 10 Cf. 2 Cor 9:10. Homily at Leulumoega, 30 November 1970. Cf. Redemptoris missio, 65-66. Eph 4:13; cf. Redemptoris missio, 48. Ibid., 32 Ibid., 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 653 création". That "holy union of énergies", which the Council envisagea as the fruit of the exchange of insights and resources within an Episcopal Conference, is of great help to you as you strive to carry out the missionary mandate. Düring this twenty-fífth anniversary of the founding of your Conference, it is a pleasure to acknowledge the remarkable unity of vision and action which you have achieved, especially when one considers the great challenges which you face. Not only are your communities widely scattered over vast distances, but they differ in culture, language, history, politicai life and ecclesiastical héritage. In the face of these circumstances, which could possibly be pretexts for estrangement and division, your com­ munion is all the more compelling as a witness to the power of God's Spirit, who gathers the one Body of Christ from "every race, language, people and n a t i o n " . For the Church's Pastors, united in the love of the Lord, différences are not barriers obstructing t h a t "carrying of each others troubles" which fulfils "the law of C h r i s t " ; they are gifts to be shared in mutuai solicitude and service, for mutual enrichment and édification. 11 12 13 14 The duty of Pastors "to promote missionary activity, to direct it, and to coordinate it" requires you to pay special attention to the sound formation of the clergy, the fostering of religious life, and the thorough training of catechists. In preparing these heralds of the Gospel, we must never lose sight of the fact t h a t without holiness of life whatever talents and accomplishments are devoted to announcing the kingdom of Heaven have little effect. In this regard the celibacy and virginity of priests and Religious and the chaste married life of deacons and lay leaders is espe­ cially significant. Tempérance and purity of life are powerful signs t h a t in the Paschal Mystery the old self with its old ways has been stripped off, and a new way of living has been acquired. 15 16 17 18 4. Si l'on ne peut, certes, faire la même analyse de la situation pour chacune des sociétés dans lesquelles les membres de vos Eglises particu­ lières vivent leur condition de baptisés, c'est un fait que les nations insu­ laires du Pacifique connaissent une transformation profonde de leur ma- 11 12 13 14 15 16 17 18 Mk 16:15; cf. Ad gentes, 38. Christus Dominus, 37. Rev 5:9.. Gal 6:2. Ad gentes, 3. Cf. ibid., 16-18. Cf. Col 3:9. Cf. Eph 4:24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 654 nière de vivre. Au cours des années écoulées depuis l'indépendance, la p a r t plus grande de responsabilité prise par tous dans l'ensemble des activités politiques et économiques a exercé inévitablement une influence sur les structures sociales. Les peuples du Pacifique, comme t a n t d'autres dans les pays en voie de développement, sont désormais placés devant l'énorme défi de parvenir à un modèle de développement qui protège et affermisse les meilleures valeurs traditionnelles de leur vie en commun. Dans ces domaines, comme dans tous les « divers domaines où les hommes et les femmes déploient leur activité à la recherche du bonheur, toujours relatif, qui est possible en ce monde », l'Eglise « apporte sa pre­ mière contribution à la solution du problème urgent du développement quand elle proclame la vérité sur le Christ, sur elle-même et sur l'homme, en l'appliquant à une situation concrète». À l'imitation du Christ qui éprouvait de la compassion en voyant les foules, il nous faut continuer de proclamer à temps et à contretemps que tout le système économique et social doit être mis au service de la personne humaine, en renforçant la solidarité entre les peuples, en assurant une gestion prudente des res­ sources naturelles et en protégeant l'environnement de toute forme de pol­ lution. 19 20 21 22 Le progrès véritable des peuples est d'ordre moral: il « ne vient pas d'abord de l'argent, ni des aides matérielles, ni des structures techniques, mais bien plutôt de la formation des consciences, du mûrissement des men­ talités et des comportements ». A cet égard, j'espère que la récente ency­ clique Veritatis splendor, avec sa réflexion sur les principes fondamentaux de la morale, vous aidera, ainsi que tous ceux qui enseignent sous votre autorité, à apporter une contribution significative au renforcement du tissu social de vos nations. L'Église donne aux peuples du Pacifique, comme à tous les peuples du monde, la certitude qu'il y a une vérité éternelle en fonction de laquelle tous les actes humains peuvent être jugés. Du moment que cette vérité peut être connue, les personnes et les sociétés sont respon­ sables de leurs actes. L'édification d'une société vraiment digne de la per­ sonne humaine ne résulte pas de processus déterministes ou de choix aléa­ toires, mais des actes libres d'hommes et de femmes qui recherchent ce qui est bon, vrai et juste. 23 19 2 0 2 1 22 23 Sollicitudo rei socialis, 41. Cf. Me 6, 34. Cf. 2 Tm 4, 2. Cf. Message pour la Journée mondiale de la Paix du 1 janvier 1990, n. 12. Redemptoris missio, 58. er Acta Ioannis Pauli Pp. II 655 5. The high priority you give to the pastoral care of families and of youth demonstrates your solicitude for those who are placed under a par­ ticular strain by the cultural transformations occurring in the Pacific. A systematio and complete catechesis about the purpose of human existence, the dignity of life from conception until natural death, the sacredness of sexuality and married love, and the nature of real happiness and fulfilment is a safeguard against the excesses of a materialistic and consumerist culture. As I wrote in the Encyclical Centesimus annus: "it is not wrong to want to live better; what is wrong is a style of life... which wants to have more, not in order t o be more b u t in order to spend life in enjoyment as an end in itself. It is therefore necessary to create life-styles in which the quest for truth, beauty, goodness and communion with others for the sake of the common g r o w t h " will determine the choices people make. The "shield of faith" in Christ, who is the "power of God and the wisdom of G o d " . is a sure defence against the forces which produce t h a t spiritual void which pushes men and women, especially the young, to hopelessness and self-destructive behaviour. In this regard, the success of lay associa­ tions and movements in supporting their members in the struggle to be faithful to the way of Christ is a factor to be kept in mind in all pastoral activity, especially in the light of the growing spread of sects in the Pacific région. 24 25 26 6. Belo ved Brothers, I pray t h a t your pilgrimage to the tombs of the Apostles Peter and Paul will give you renewed strength for your Apostolic ministry, so t h a t you will never grow weary of preaching God's word, celebrating the sacraments, guiding the flock entrusted to you and seeking the sinner who has strayed. I join with you in interceding for the safety of your people, especially against the tropical storms, earthquakes and other naturai disasters which come upon them with such suddenness and frequency. I entrust you and your clergy, along with the Religious and laity, to the loving protection of Our Lady Help of Christians, and I impart my Apostolic Blessing as a pledge of grace and peace in Christ Jesus. 2 4 2 5 2 6 No. 36. Eph 6:16. 1 Cor 1:24. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 656 II Ad quosdam Canadae episcopos limina sacra visitantes.* Dear Brother Bishops, 1. With great joy I welcome you—the Bishops of New Brunswick, Newfoundland, Nova Scotia and Prince Edward Island: "Grâce to you and peace from him who is and who was and who is to corne". Our meeting manifests the profound spiritual and visible communion which exists between your particular Churches and the Church Universal, a communion which Springs from our being "grafted" into Christ. We must constantly t u r n to him, the chief Shepherd, in order to realize what are the "unsearchable r i c h e s " with which he has invested us for the building up of the spotless spouse. She it is whom he unités t o himself by an unbreakabïe covenant, and whom he unceasingly "nourishes and cherishes". Our unfailing trust and confidence rests in him and in the power of his Gospel to save. 1 2 3 4 5 6 7 Following upon the ad Limina visits of your brother Bishops from Que­ bec and from the West and North, your présence is a reminder of the vastness of your land which extends a mari usque ad mare and which pré­ sents so many challenges for the "new evangelization". With the other Bishops I reflected on some aspects of their pastoral care of the Church and I encouraged them to be vigilant guardians of the truth, shepherds who proclaim the full t r u t h of Christ and the Church. Today our thoughts turn to some other aspects of your ministry. 8 2. As Pastors you are called to feed your flocks, refreshing their souls with the abundant life won by the Good Shepherd as he freely gave him­ self up to death on the Cross. At the centre of your sacramental ministry is the Eucharistie Sacrifice, offered to nourish the faithful with the Bread which gives life to the world. In some cases the shortage or uneven 9 10 11 * Die 8 m. Novembris a. 1993. Rev 1:4. Cf. Rom ll:17ff. Cf. 1 Pt 5:4. Eph 3:8. Cf. Rev 19:7. Eph 5:29; cf. Lumen gentium, 6. Cf. Rom 1:16. Cf. Ps 72:8. Cf ibid. 23:3. Cf. Jn 10:10-11. Cf. ibid. 6:51. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Acta Ioannis Pauli Pp. II 657 distribution of priests makes it difficult to meet the faithfuPs need for the Eucharist—the very source, center and culmination of the Church's life. This situation, coupled with a criticai decline in the number of Catholics attending Sunday Mass, calis for vigorous pastoral action t h a t is faithful to Church teaching. 12 In meeting this challenge, certam fundamental principies should always guide your pastoral response. The parish is a community of the baptized who express and confirai their identity through the célébration of the Eucharistie Sacrifice. This requires the présence of an ordained priest whose first privilège and irreplaceable responsibility is to offer the Euchar­ ist in persona Christi. * Great care must be taken to ensure t h a t no misunderstanding arises about the nature of the Eucharist and its essential link with the ordained priesthood. 13 1 When a community is deprived of the priest who acts publicly in the ñame of Christ, this regrettable situation calis for an emergency response. Sunday célébrations should continue, and the lay persons who lead their brothers and sisters in prayer are exercising in a commendable way the common priesthood of ali the faithful, based on the grace of Baptism. It would be a serious mistake, however, to accept this as a normal way of involving Religious and lay men and women in the Liturgy. Such provisions should be regarded as only temporary, while the community is "in expectation of a priest". Your assiduous oversight is required so t h a t all will see "the substitutional character of these célébrations, which should not be regarded as the optimal solution to new difficulties". Your Pastoral Let­ ter "The Ministry of Priests" (January 18, 1990) reaffîrmed the Church's tradition when it stated unequivocally t h a t "a Church without priests is unthinkable". On the contrary, the sacramental incompleteness of these célébrations should lead the whole community to pray more fervently t h a t the Lord send laborers into his harvest. And I join you in pleading with him t h a t the Church in Canada may expérience a fresh springtime of priestly and religious vocations. 15 16 17 18 12 13 14 15 1 6 Lumen gentium, 1 1 . Christifideles laici, 26. Lumen gentium, 1 0 ; Pastores dabo vobis, 4 8 . Presbyterorum ordinis, 2. CONGRÉGATION FOR DIVINE WÖRSHIP, Directory for Sunday Célébrations, June Cf. Cf. Cf. Cf. no. 27. Ibid. 2 1 . Cf. Mt 9 : 3 8 . 17 1 8 45 - A. A . S.. 2, 1988, Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 658 3. The forthcoming apostolic visitations of your seminaries will pro vide the Episcopal Conference of Canada with ample opportunity to reflect on ways of improving the human, spiritual, intellectual and pastoral forma­ tion of priests. In the light of the relevant documents of the Holy See and the Post-Synodal Apostolic Exhortation Pastores dabo vobis, the updated ratio fundamentalis which you intend to draw up will address the challenging task of deepening—both among the faithful and the candidates themselves—an understanding of the ontologioal bond uniting the priest to Christ, the High Priest and Good Shepherd. In this way the whole com­ munity will have a correct awareness and esteem for the priest's transcen­ dent mission of being "the means and the living instrument for conferring God's grace" upon his people. 19 20 4. At this time, when some question the desirability of maintaining the discipline of priestly celibacy, Bishops must courageously teach the fittingness of linking this "sign of contradiction" with the ministerial priesthood. On the basis of her expérience and reflection, the Church has discerned, with growing clarity through the ages, t h a t priestly celibacy is not just a legai requirement imposed as a condition for ordination. It is profoundly connected with a man's configuration to Christ, the Good Shepherd and Spouse of the Church. As Pastores dabo vobis states: "Certainly it is a grace which does not dispense with, but counts most definitely on, a conscious and free response on the p a r t of the receiver. This charism of the Spirit also brings with it the grace for the receiver to remain faithful to it for all his life and be able to carry out generously and joyfully its concomitant commitments" 2 1 Cultural considérations, and the scarcity of priests in certam régions, sometimes give rise to calis for a change in this discipline. To give decisive weight to solutions based on criteria deriving more from certam currents of anthropology, sociology or psychology t h a n from the Church's living tradition is certainly not the p a t h to follow. We cannot overlook the fact t h a t the Church comes to know the divine will through the interior guidance of the S p i r i t and t h a t the difficulties involved today in keeping celibacy are not sufficient reason to overturn the Church's conviction regarding its value and appropriateness, a conviction constantly reaffìrmed 22 19 20 21 22 Cf. From Pain to Hope, VII, Recommendation 50. Pastores dabo vobis, 73. Ibid., 50. Cf. Jn 16:13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 659 by the Church's Magisterium, not least by the Second Vatican Council. Like the Church in other countries, the Church in Canada is called to face this situation with faith and courage, trusting "in the Spirit t h a t the gift of celibacy... will be generously bestowed by the Father, as long as those who share in Christ's priesthood through the Sacrament of Orders, and indeed the whole Church, humbly and earnestly pray for i t " . 23 24 The scandal given by those members of the clergy and those Religious who have failed in this regard has been a source of great suffering for the Church in Canada. I wish you to know t h a t I have personally shared this anguish with you and t h a t it has been the cause of much prayer to the "Father of mercies and God of ali comfort" for those who have been victims of sexual misconduct, as well as for those who have been guilty of it. Let us abide by Saint Paul's sound counsel: "Do not be overeóme by evil, b u t overeóme evil with good". Recalling with profound gratitude the fidelity and zeal of so m a n y priests in Canada who, with pure and selfless hearts, have made the total gift of themselves to Christ and his Church, I ask you to convey my encouragement to every priest whose father in God you a r e . 25 26 27 5. Among your pastoral concerns, you are also called upon to address the vital question of the role of women, with their rights and duties, in your particular Churches and in Canadian society. The whole People of God needs to recognize and rejoice in the irreplaceable gifts of "feminine genius" t h a t women bring to the life and mission of the Church. These rich gifts of femininity originate with the first covenant of création, which confers on woman "an expression of the 'image and likeness of God' t h a t is specifically h e r s " . In t h e New Covenant, which seáis the redemptive union of Christ and the Church, women enjoy a special priority in the "order of love". 28 29 30 31 Since "God entrusts the human being to her in a special w a y " , woman's commitment to the home, marriage and family should not be 32 23 24 2 5 26 27 28 29 3 0 31 32 Cf. Presbyterorum ordinis, 16. Ibid. 2 Cor 1:3. Rom 12:21. Cf. Christus Dominus, 16. Cf. Christifideles laici, 51. Mulieris dignitatem, 10. Cf. Eph 5:32. Cf. Mulieris dignitatem, 29. Ibid., 30. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 660 seen as restrictive or demeaning. Rather t h a t commitment reflects, in a profound and specific, though not exclusive way, the love which God himself has for his création insofar as he cares personally for every one of his sons and daughters. In this perspective it constitutes a serious pastoral responsibility, as well as a m a t t e r of charity and justice, to foster t h e authentic advancement of women, which will be achieved only if it is anchored in the t r u t h of création and of divine Révélation. 33 6. Dans les mois qui nous séparent de la tenue du Synode de 1994 sur la vie consacrée et son rôle dans l'Eglise et le monde, je voudrais inviter les religieux et les religieuses du Canada à se préparer à cet événement par une prière toujours plus fervente. La vie religieuse est un don de l'Esprit « à » l'Eglise et « pour » l'Eglise. Le vaste ensemble d'écoles et d'hôpitaux catholiques existant chez vous n'aurait jamais pu être constitué, et il ne pourrait poursuivre ses missions, sans l'esprit d'initiative, la détermination et le don d'eux-mêmes de milliers de religieux et de religieuses. Je pense en particulier aux travaux héroïques de sainte Marguerite Bourgeoys, de sainte Marguerite d'Youville — les premières saintes nées au Canada — et de la bienheureuse Marie-Léonie Paradis dont j ' a i présidé la béatification au cours de ma visite pastorale dans votre pays. Cependant vous êtes tous inquiets de voir que, dans certains groupes, l'idéal de la vie religieuse n'exerce plus le même attrait depuis quelques années; nous espérons que les religieux et les religieuses canadiens mettront à profit l'occasion fournie par le Synode « pour réfléchir à nouveau à la question de leur renouveau, à la lumière des défis et des possibilités de notre temps ». Il est particulièrement urgent pour eux de méditer sur leur identité et sur le charisme de leur fondation. Dans un esprit d'humilité profonde et en s'en remettant à Celui « dont la puissance agissant en nous est capable de faire bien au-delà, infiniment au-delà de tout ce que nous pouvons demander ou concevoir », les religieux et les religieuses devraient s'interroger sur le renouveau proposé par le deuxième Concile du Vatican: a-t-il été effectivement mis en œuvre et a-t-il porté les fruits de sainteté et de zèle apostolique qui étaient attendus? Vous êtes pasteurs de toute la communauté de vos diocèses, et votre ministère concerne les religieux présents dans vos Eglises particulières. Ils ont besoin de votre soutien et 34 35 36 3 3 Cf. 1 Jn 4:16. 34 Lineamenta, 33. Ep 3, 20. Cf. Perfectae caritatis, 2. 3 5 36 Acta Ioannis Pauli Pp. II 661 de vos orientations non seulement pour leurs activités pastorales mais aussi pour promouvoir l'observation des conseils évangéliques par lesquels ils sont « consacrés à Dieu en Jésus Christ pour lui appartenir exclusi­ vement ». 37 7. Chers frères dans l'épiscopat, nous arrivons au soir du deuxième mil­ lénaire qui déjà touche à son t e r m e . Vous, pasteurs de l'Eglise au Cana­ da, je vous invite à commencer les préparatifs du grand Jubilé de l'Incar­ nation rédemptrice de notre Seigneur. Par-dessus tout, dans les différents moments de la vie pastorale, fortifiez et encouragez un nouvel « élan de sainteté » chez les prêtres, les religieux, les religieuses et les laïcs. Comme des pasteurs selon le cœur du Seigneur, conduisez les fidèles catholiques aux sources de la vie: « La vie éternelle, c'est qu'ils te connaissent, toi, le seul véritable Dieu, et celui que tu as envoyé, Jésus Christ ». 38 3 9 40 41 Recourant à l'intercession des saints du Canada, et vous confiant, avec tous ceux dont vous avez la charge pastorale, à la protection bienveillante de Notre-Dame, je vous accorde de grand cœur ma Bénédiction apostolique. III Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii pro Laicis interfuerunt coram admissos.* Monsieur le Cardinal, Chers frères dans l'épiscopat, Chers amis, membres et collaborateurs du Conseil pontifical pour les Laïcs, 1. C'est avec plaisir que je vous accueille à l'occasion de la quatorzième Assemblée plénière de votre dicastère et je vous remercie de venir exprimer ici votre fidélité et votre disponibilité pour le service de l'Eglise et de sa mission. 37 3 8 39 4 0 4 1 Redemptionis donum, 7. Cf. Lc 24, 29. Cf. Redemptoris missio, 90. Cf. Jr 3, 15. Jn 17, 3,. * Die 8 m„ Novembris a. 1993. 662 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale En particulier, je suis heureux de renouveler en votre présence mes féli­ citations à M. le Cardinal Pironio, Président de votre Conseil, qui célèbre en ces jours le cinquantième anniversaire de son ordination sacerdotale. Nous rendons grâce ensemble pour tout ce que le Seigneur lui a donné d'accomplir au cours de ses années de ministère, avec un dévouement généreux et une foi rayonnante. 2. Le thème de votre Assemblée plénière est central dans la compétence du Conseil pour les Laïcs: la participation des fidèles laïcs à la vie de l'Église. Il s'agit de la vocation des baptisés qui participent à la vie et à la mission du Christ lui-même; en effet, l'Église est appelée à rendre présent son Seigneur dans l'histoire et dans le monde. Dans sa réflexion sur le peuple de Dieu, et particulièrement sur les fi­ dèles laïcs, le Concile Vatican II a bien situé la condition de ces derniers: « É t a n t incorporés au Christ par le baptême, intégrés au peuple de Dieu, faits participants à leur manière de la fonction sacerdotale, prophétique et royale du Christ, [ils] exercent pour leur part, dans l'Église et dans le monde, la mission qui est celle de tout le peuple chrétien ».* La vocation des laïcs — leur « être dans le Christ » — est d'abord un appel exigeant à la sainteté: ils ont à s'unir à l'offrande sacerdotale du Christ qui se donne tout entier et qui présente le monde au Père. Seul l'Esprit Saint répandu dans les cœurs peut ouvrir à cette participation intérieure. Et alors, rendus forts par la grâce des sacrements, éclairés par la Parole de Dieu, constituant le peuple saint et royal qui appartient au Seigneur, tous les fidèles peuvent et doivent rendre visible aujourd'hui, en témoins dignes de confiance, la lumière venue dans le monde. 2 Votre Assemblée se propose d'établir un bilan de l'application des en­ seignements et des orientations du Concile sur la participation des laïcs à la vie de l'Église; je pense que votre réflexion prendra appui d'abord sur cette intuition centrale de Vatican I I : le baptême introduit dans l'ordre de la grâce, il libère les hommes de leur condition de pécheurs pour les rendre « fils dans le Fils ». Là se trouve la source véritable de toute action et de toute responsabilité dans l'Église. 3. Loin d'être une réflexion purement théorique, ces rappels fonda­ mentaux permettent de mieux situer les divers aspects de l'activité des laïcs et d'éviter certains déséquilibres. La tentation existe de ne concevoir * Die 8 m. Novembris a. 1993. Lumen gentium, 31. Cf. Jn 1, 9. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 663 la participation à la vie de l'Église que selon les lois de l'efficacité propre à l'ordre temporel ou selon une logique du pouvoir étrangère à l'esprit ecclésial. Il est vrai que l'Eglise, mystère de communion à la vie de Dieu, est en même temps la communauté visible et bien concrète des croyants, qui doit être structurée comme tout corps social et qui doit faire face à de nom­ breuses nécessités. Il convient de répartir les tâches dans les meilleures conditions. Dans leur diversité, les mouvements, les associations de fidèles ou les communautés doivent répondre à des critères d'ecclésialité que votre Conseil est souvent appelé à préciser et à apprécier. D'autre part, vous êtes bien placés pour connaître la richesse des Eglises locales, avec leurs physionomies variées, et pour inviter au partage des ressources spirituelles et matérielles, demeurant toujours dans l'unité de la Catholica. 3 À travers tous les efforts d'information mutuelle, de réflexion, d'organi­ sation, vous êtes amenés à constater les fruits que portent les nombreux sarments de la vigne, à quelque trente années du Concile. L'histoire de l'Église en notre siècle est riche de la créativité et de la merveilleuse géné­ rosité manifestées notamment par les laïcs engagés à son service et dans sa mission. La source en est, je le redis ici, l'enracinement toujours plus profond dans le Christ et l'adhésion à l'offrande qu'il fait de l'humanité au Père. Nous rendons grâce au Seigneur pour l'ampleur de l'oeuvre ac­ complie par le peuple de Dieu tout entier, et les fidèles laïcs en particulier. 4. En un moment décisif de l'histoire, dans les conditions changeantes du monde et face aux nouveautés belles ou tristes de notre époque, le Seigneur appelle tous les fidèles à proclamer son salut à ceux qui attendent sa Bonne Nouvelle. L'été dernier, nous avons vécu à Denver un temps de grâce pour l'Évangile, reçu par les jeunes et confié aux jeunes. La qualité de l'expérience faite par de nombreux jeunes à l'occasion de leur Journée mondiale doit beaucoup à l'important travail du Conseil pontifical pour les Laïcs. Je vous en remercie et je rends grâce au Seigneur pour les fruits de cette manifestation. 5. Les tâches d'animation qui reviennent à votre Conseil vous amènent à donner une grande importance à la formation des laïcs: formation hu­ maine et formation chrétienne. Il ne s'agit pas t a n t de se préoccuper des compétences techniques, certes indispensables, que de susciter chez les fidèles un engagement toujours plus grand dans le monde où ils vivent, de 3 Cf. Christifideles laici, 30„ 664 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale les provoquer à la disponibilité et au service, à l'échange des région du monde à l'autre, en même temps qu'à l'assimilation ments du message chrétien, car ils sont souvent les témoins les tement en contact avec ceux de leurs contemporains qui n'ont accueilli l'Évangile. dons d'une des fonde­ plus direc­ pas encore J e suis heureux de savoir que votre Assemblée pleniore va être suivie par un Symposium sur le Catéchisme de l'Église Catholique, instrument privilégié pour la formation et pour l'évangélisation. Vous mettrez en relief l'utilité de cet instrument pour assurer l'unité dans la foi et dans la vie à la suite du Christ. 6. Au terme de cette rencontre, je souhaite que votre Assemblée et le Symposium qui va suivre soient des moments forts dans l'action de votre Conseil: renouvelez votre élan missionnaire et celui des personnes qui œuvrent dans tous les mouvements. Devant les questions angoissantes de nos frères et sœurs sur le sens de la vie et de l'existence humaine, faites redécouvrir la « nouveauté » du Christ, Rédempteur de l'homme, fondement de notre espérance. Pour vous ici rassemblés, pour l'ensemble de ceux dont vous animez la participation à la vie de l'Église, j'invoque l'intercession de Notre-Dame, Mère du Christ et Mère de l'Église. Et je vous donne de grand cœur ma Bénédiction apostolique. IV Ad quosdam Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis praesules Apostolorum limina visitantes.* Your Eminence, Dear Brother Bishops, 1. With fraternal affection I welcome you—the Bishops of New Jersey and Pennsylvania—and p r a y t h a t our meeting will further strengthen our unity of heart and niind, and our communion in faith, hope and charity. "May mercy, peace and love be multiplied to you". United with Christ and with one another, we share the sublime privilège of the episcopal min1 2 * Die l i m . Novembris a. 1993. Cf. Acts 4:32. Jude 1:2. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 665 istry, as bearers of the Gospel message of salvation to the world, to every individual and to all peoples. The fulfìlment of this task, including the missionary mandate which it involves, may seem as difficult and challenging today as it did when the Apostles first set out to preach the t r u t h of the Gospel to all création. We need constantly to reaffirm our trust in the Lord's words: "I am with you always, to the close of the age". With this certainty, your ad Limina visit is an occasion for us to support and encourage one another in the fulfìlment of our ministry, remembering the words of Saint Paul, t h a t "it is required of stewards t h a t they be found trustworthy". 3 4 5 2. To speak of mission is to recali the fundamental and personal d u t y of every Bishop to evangelize: to proclaim the Gospel of Jesus Christ and to communicate divine life through the sacraments. This means going out in search of the men and women of our time, with a sensitive and loving heart, spreading the grace and love which come from the Spirit. It means helping them to recover a sense of the transcendence of God, the Father of all, who is to be adored "in spirit and t r u t h " . It means bearing witness to the power of the Cross of C h r i s t in a complex and often confused social and cultural context. 6 7 In fulfilling these tasks, the disciple of Christ is constantly challenged by a spreading "practical atheism"—an indifférence to God's loving plan which obscures the religious and moral sense of the human heart. Many either think and act as if God did not exist, or tend to "privatize" reli­ gious belief and practice, so t h a t there exists a bias towards indifferentism and the élimination of any real référence to binding truths and moral val­ ues. When the basic principies which inspire and direct human behavior are fragmentary and even at times contradictory, society increasingly struggles to maintain harmony and a sense of its own destiny. In a desire to find some common ground on which to build its programmes and policies, it tends to restrict the contribution of those whose moral conscience is formed by their religious beliefs. 3. Against this background and trusting in the word of her Savior, the Church invites the faithful to let their light shine before the world 8 3 4 5 6 7 8 Cf. Mk 16:15. Mt 28:20. 1 Cor 4:2. J%4:23. Cf. 1 Cor 1:17. Cf. Mt 5:16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 666 and to eommunicate to society the religious and ethical principies which give full meaning to human life. In this way the Church seeks to sustain an urgent and necessary dialogue with contemporary culture, especially with regard to moral principies. Fundamental moral principies, in fact, are an essential ingrédient of t h e formation of public policy, as was clearly understood and intended by your nation's Founding Fathers. As I had occa­ sion to say during my recent visit to Denver: "Only by instilling a high moral vision can a society ensure t h a t its young people are given the possibility to mature as free and intelligent human beings, endowed with a robust sense of responsibility for the common good, capable of working with others to create a community and a nation with a strong moral fibre. America was built on such a vision, and the American people possess the intelligence and will to meet the challenge of rededicating themselves with renewed vigor to fostering the truths on which [their] country was founded and by which it grew". Perhaps more t h a n ever before in the history of your country, Catholics who are aware of the Church's true intellectual héritage can make a clarifying and much needed contribution to the dis­ cussion of the direction in which society must go if it is to be truly just and truly free. 9 Such a dialogue is fostered by "emphasizing the rational—and thus universally understandable and communicable—character of moral norms belonging to the sphère of the natural moral l a w " . 10 It is a blessing t h a t the Church in the United States has been successful in educating and motivating many lay people to contribute actively to the public debate on important issues, and to become personally involved in public service. This is their right and duty, deriving from their vocation "to seek the kingdom of God by engaging in temporal affairs and directing them to God's will". The Pastors need to call on the Catholic people of the United States to realize ever more clearly t h a t society needs the testimony of their Christian life and good works, as well as their capacity to explain and défend certain fundamental t r u t h s and values essential to society's well-being, especially in relation to the inalienable dignity and value of human life, and its transmission in a stable family setting. 11 4. In a spirit of fraternal solidarity, I encourage your efforts to assert the Church's teaching on the absolute inviolability of human life from the 9 10 11 Arrivai Speech, 12 August, 1993, n. 3. Veritatis splendor, 36. Lumen gentium, 31. Acta Ioannis Pauli Pp. II 667 moment of conception until natural d e a t h . The pro-life movement, overwhelmingly dependent upon the work of lay persons who have provided both its leadership and "grass roots" support, deserves your continued support and guidance. To défend the right to life of unborn children is one of the greatest human rights issues of our day. This is the only "choice" open to conscience, which as I wrote in Veritatis splendor—"expresses itself in acts of 'judgment' which reflect the t r u t h about the good, and not in arbitrary 'décisions'. The maturity and responsibility of these judgments —and, when all is said and done, of the individual who is their subject— are not measured by the libération of the conscience from objective truth, in favor of an alleged autonomy in personal décision, but, on the contrary, by an insistent search for t r u t h and by allowing oneself to be guided by t h a t t r u t h in one's actions". 12 13 Since it is never lawful to do evil in order t h a t good may corne of i t , Catholics have a duty to promote législation which corresponds to the moral law and to seek to reform législation which does not reflect the t r u t h of man's dignity and transcendent destiny, always by lawful means and rational debate. As a Conference, you have rightly asserted t h a t safeguarding respect for the sanctity and dignity of human life is the primary and decisive criterion to be used in evaluating public policy. I pray t h a t society will take up your challenge "to p u t children and families first" and will support your endeavors "to promote life-giving alternatives to abortion" by encouraging the loving choice of adoption and programmes of support for pregnant women, especially among the p o o r . 14 15 16 5. Catholics should also express their deep concern regarding the grave threats to human dignity posed by euthanasia, assisted suicide and ail other actions which p u t at risk the elderly, the ailing and the disadvantaged. Despite the intentions or circumstances, direct euthanasia is an act which is always and per se intrinsically e v i l — a violation of divine law, an offense against the dignity of the human person. The faithful are looking to you as spiritual and moral teachers to make ever more widely known, with clarity and compassion, the Church's teaching on the end-oflife questions increasingly faced by so m a n y families and health personnel. 17 Cf. Centesimus annus, 47. N. 61. Cf. Rom 3:8; cf. Veritatis splendor, 79-83. Cf. NCCB, Resolution on Health Care Reform, 18 June 1993. Cf. NCCB, Putting Children and Families First: A Challenge f or Our Church, Nation and World, 14 November 1991, VI.A.l. Cf. Veritatis splendor, 80; Catechism of the Catholic Church, 2277. 12 1 3 14 15 16 17 668 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Naturally, t h a t teaching should be placed in the wider context of the whole Christian approach to suffering, whereby "the redemptive value of suffering, accepted and offered to God with love, derives from the sacrifice of Christ himself, who calis the members of his Mystical Body to share in his sufferings, to complete them in their own flesh " . Indeed, in a so­ ciety which often values people more for what they " d o " or "have" t h a n for who they "are", the Church must continue to implement the Gospel parable of the Good Samaritan. Her pastoral activity "for" and "with" the infirm ought to be solidly grounded on the affirmation that, because we are all created in the image and likeness of G o d , we enjoy an indestruc­ tible personal dignity which is not lessened by pain or serious illness. The witness of a convincing solidarity with the suffering and the dying should be the normal mark of a society genuinely on the side of life. 1 8 1 9 20 21 6. Dear Brothers: integrai to our prophétie mission as heralds of "the t r u t h of the Gospel" is the challenge to proclaim the Church's full teach­ ing on the responsible transmission of human life within marriage. I note with satisfaction your Conference's statement entitled " H u m a n Sexuality from God's Perspective", marking the twenty-fìfth anniversary of the En­ cyclical Humanae vitae, This is an opportune moment for you to increase your efforts to restore respect for God's wise and loving plan for human sexuality. With admirable clarity, my predecessor Pope Paul VI reaffirmed the Church's constant tradition of "the inseparable connection, willed by God and unable to be broken by man on his own initiative, between the two meanings of the conjugal act: the unitive meaning and the procreative m e a n i n g " . A fully consistent ethic of life requires a concerted effort by Bishops, moral theologians and pastors of soûls to help the faithful to understand more clearly t h a t conjugal fulfilment is linked to respect for the intrinsic meaning and purpose of human sexuality. 22 23 An enormous challenge awaits you in proclaiming—in a way t h a t is convincing and supporti ve—the beauty and splendour of true conjugal love. As Shepherds you must be watchful t h a t the word of God in its fullness is faithfully taught. When necessary, you must take the "appropriate 1 8 19 2 0 21 2 2 23 Cf. Col 1:24. Redemptoris missio, 78. Cf. Gen 1:27. Cf. Christifideles laici, 37. Gal 2:14. Humanae vitae, 12. Acta Ioannis Pauli Pp II 669 measures to ensure t h a t the faithful are guarded from every doctrine and theory contrary to i t " . Your priests should be helped to give their firm assent to this teaching and to commit themselves to forming the con­ sciences of those entrusted to their pastoral care according to the full t r u t h of the Gospel. 24 7. While recognizing t h a t we are "men who will have to give account" of our pastoral stewardship to the F a t h e r , we can take comfort in the fact t h a t Christ has called us his "friends". Let us place our episcopal ministry in the hands of Mary, Mother of Mercy, and commend to her maternal care all the priests, Religious and laity of your Diocèses. I pray t h a t the Spirit who renews the face of the e a r t h will illumine with the splendor of divine t r u t h the mind and heart of America! With my Apostolic Blessing. 25 26 2 7 V Ad eos qui plenario coetui organismi compendiariis litteris F.A.O. nuncupati interfuerunt coram admissos.* Mr Chairman, Mr Director General, Ladies and Gentlemen, 1. I am very pleased to greet the distinguished international leaders in the sector of food and agriculture taking p a r t in the Twenty-seventh Con­ ference of FAO. Our meeting, which has become traditional, is a sign of the coopération existing between the Holy See and FAO. In spite of their différent missions and purposes, both are committed to serving the cause of man and promoting human dignity. H u m a n dignity requires t h a t under no circumstances and for no cause whatsoever may people be deprived of the fundamental right to nutrition. As last year's International Conference on Nutrition sponsored by FAO and the World Health Organization recalled, the right to nutrition is a direct expression of the right to life. 24 Veritatis splendor, 116. 2 5 Cf. Heb 13; 17. 26 Cf. Jn 15:14. Cf. Ps 104:30. 27 * Die 1 1 m . Novembris a. 1993. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 670 Indeed, nutrition does not merely involve responding to physical necessities. It also includes providing the opportunity for every person to have access to sufficient and healthy food, and to take p a r t in its production and distribution. The right to nutrition thus means being able to share fully in the harmony of création. 1 2. Our meeting today is particularly significant because it is taking place forty-fìve years after the establishment of officiai relations between the Apostolic See and FAO. On 23 November 1948 the Conference, at its fourth session, decided to admit the Holy See to participation in the activity of the Organization with the status of "Permanent Observer". In according the Holy See this status, unique even with regard to other insti­ tutions of the United Nations System, the Conference recognized the specific nature of the Holy See as the central and supreme organ of government of the Catholic Church, which throughout the world carries out a mission of service to humanity, working for justice, peace, social harmony and development. As is well known, the Holy See's international activity is p a r t of its mission of proclaiming the "Good News" to all peoples, without distinc­ tion, for the sole purpose of serving man in his dignity as a person and thus contributing to the common good of the whole human family. The particular status enjoyed by the Holy See continues to reflect the specific nature of its contribution to the purposes and activity of FAO. Without entering into technical and specialized matters, the Holy See wishes to provide those ethical guidelines which inspire the values which have gained ground in the life of the international community and which ought to guide ali its activities, including, as in the case of FAO, those which are more technical in nature. This is the necessary basis for a déter­ mination of the conditions and the means needed for the ordered co-existence of humanity. In forty-five years the Holy See has never failed to offer this particular Cooperation, which it wishes to continue at this time of change in the direction of the Organization. I take this occasion to express my gratitude to the Director General, Mr Edouard Saouma, who in his m a n y years of leadership has guided FAO in meeting the challenges of changing global realities. His notable gifts of professionalism and broad expérience will now benefit his native Lebanon, which today desires to redisco ver in the unity of its peoples the solid basis for national reconstruction, peaceful co-existence and the recovery of its own tradition. 1 Cf. Address to the International Conference on Nutrition, 5 December 1992. Acta Ioannis Pauli Pp. II 671 To the Director General-elect, Mr Jacques Diouf, I offer my good wishes for the success of his work in the years to corne on behalf of FAO and the entire international community. His knowledge of the situation in the developing countries, his expérience in the field of multilateral diplomacy and his commitment to international development hold out the pro­ mise of fruitful activity in favour of the whole rural world, and especially in favour of those who until now have benefitted least from agricultural improvements, such as the small farmers of the poorest countries. 3. J u s t as at H o t Springs, fifty years ago, when the United Nations Conference on Food and Agriculture laid the foundations of FAO, the présent session of the Conference is also taking place at a time when the international community has undergone profound changes and is still experiencing new developments almost daily. Now as then, there are new actors on the world scene, new international relationships are needed, new problems must be faced and appropriate responses have t o be given. Such responses are called for by t h a t universal common good which consists of making possible all the conditions needed for the development of individ­ uáis, of peoples and of the whole human family. The important décisions which you are called to make can contribute to improving the plight of millions of people who expect concrete actions which can alter their situa­ tion of underdevelopment, of poverty and of hunger. At the H o t Springs Conference there was already an acknowledgment t h a t "the first cause of hunger and malnutrition is poverty". Today the same awareness must inspire all your work. There is an urgent need to ask why, after so many years, poverty continues to be the cause of hunger and of malnutrition. Perhaps it has too often been forgotten t h a t "the poor —be they individuáis or Nations—need to be provided with realistic opportunities" . 2 3 The présent Conference, the twenty-seventh, underlines the universality of FAO in terms of the number of its member States, with the admission of a conspicuous number of new ones. But, as you are aware, this univer­ sality should not be read only in terms of numbers, or interpreted as representing some kind of equality. R a t h e r it should be compared to the various situations within countries and between them: the wealth of some, the extreme poverty of others. In the universality of FAO, therefore, there is reflected the reality of a world 2 3 United Nations Conference on Food and Agriculture, Resolution XXIV. Centesimus annus, 52. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 672 divided, in which often the selfishness of a few will not permit the weaker ones to benefit fully from resources and other goods, from commerce, scientific disco veries, the benefits of new technology; ail this can help to negate the equal right of every people to "be seated at the table of the common b a n q u e t " . 4 Is it not also because of this selfishness, this lack of sharing and com­ munion between countries, t h a t a large p a r t of humanity suffers from hunger and malnutrition, to the point of seeing its hopes for life itself compromised? 4. Your daily commitment and the varied activities of FAO testify t h a t hunger and malnutrition are not just the resuit of natural disasters b u t also represent the conséquences of individual and collective attitudes, whether active or omissive, which dépend on the will and the action of man. There is a collection of factors preventing ali individuáis from having sufficient food, notwithstanding t h a t the d a t a examined in this Conference show, yet again, t h a t world production is sufficient to respond to the demand of the world's population considered as a whole. Indeed, the longer view which an accurate study by FAO offers on thèse works is precisely t h a t of a more balanced relationship in the world between agriculturalfood production and démographie growth, which at this time appears to be stationary or tending to a slowing-down with respect to today. As a conséquence the solution of limiting the number of participants at the "common banquet" rather t h a n multiplying the bread to be shared seems ever less justifiable! 5 The persistent imbalances between différent parts of the globe—and therefore the crises or shortages of food—cannot be explained only by the différent level of growth which separates the developed and the developing countries. They are rather to be attributed to the action of economie policy and in particular to the agricultural policy of individuai countries or groups of countries whose effect in global terms assumes importance with regard to levéis of production, sale and distribution, therefore affecting the availability of agricultural and food products. This means t h a t it is necessary to modify the list of priorities in the struggle against hunger and mulnutrition at both the national and interna­ tional levéis. In fact, while food self-sufficiency remains a valid objective in the development of a given country, the adequate distribution of goods 4 5 Sollicitudo rei socialis, 33. Cf. FAO Conference, Agriculture Towards 2010, Doc. C 93/94. Acta Ioannis Pauli Pp. II 673 assumes greater importance, so t h a t they will be effectively, available, especially t o the very poor. The adoption of criteria of solidarity and of sharing requires a proportionately stronger and disinterested readiness on the p a r t of the richest countries and the major producers. This is a readiness more t h a n ever necessary at a time when the criteria inspired by the latest global economie tendencies require the weaker économies to make structural adjustments which can in the short term compromise the basic rights of peoples, and even in some cases the actual availability of food commodities. Besides this, the struggle against hunger and malnutrition requires t h a t ali countries should come together and adopt new and binding régulations responding to the changed demands of trade and international exchange and not to the interests of a small number of countries. In this way it will be possible to avoid clear Symptoms of protectionism in its various forms, which constitute the principal obstacle to trade and create actual barriers to markets for the developing countries. Thus the movement towards a new world order of trade which does not penalize agricultural progress in developing countries should be p u t into opération as quickly as possible, thus fostering the integration of their potential into the économies of the rieh countries. The pursuit of the goal of sustainable development thus involves the need to find a proper balance between the demands of production required by the struggle against hunger and the need to safeguard the environment and preserve the great variety of the resources of création. By means of such a criterion FAO can respond with ever greater précision to the task of putting into practice a p a r t of the conclusions of the Rio Conference, thus off ering a real service also to future générations. Ladies and Gentlemen, 5. It is clear t h a t choices leading to solidarity between countries must be made concrete in the indispensable work of making goods and resources available for the immediate and future use of the most needy. The stability of international coexistence requires it, the conditions for true peace demand it. This duty also requires a careful re-reading of the aims and objectives of ali the institutions of the United Nations System, so as to give full reality to the directives of the United Nations Charter, where it is affirmed t h a t to realize "conditions of stability and well-being which are necessary 4 6 - A A. S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 674 for peaceful and friendly relations among nations... the United Nations shall promote conditions of economie, social progress and development". And notwithstanding the fact t h a t the methods and means need to be made more precise, it cannot be forgotten t h a t even recently the impera­ tive to guarantee sufficient food, denied by situations of confliet, has been the central motive for international humanitarian action. 6 Thus the idea is maturing within the international community t h a t humanitarian action, far from being the right of the strongest, must be inspired by the conviction t h a t intervention, or even interférence when objective situations require it, is a response to a moral obligation to come to the aid of individuáis, peoples or ethnie groups whose fundamental right to nutrition has been denied to the point of threatening their existence. 6. Upon your work, therefore, rest precise responsibilities, and your dé­ cisions will have not only technical conséquences b u t also conséquences fìlled with human implications. Stri ve to ensure t h a t ali people, and espe­ cially those who live and work in the rural world, can continue to have confidence in the activity of FAO. May the Almighty Creator of the Universe strengthen your persévér­ ance and enlighten your work. VI Ad eos qui plenario coetui Congregationis pro Doctrina Fidei interfuerunt coram admissos.* Venerabili Fratelli, 1. Mi è gradito incontrarmi con voi al termine di questa vostra « Ple­ naria », che costituisce come il punto nodale dell'impegno della vostra Con­ gregazione a servizio della Sede di Pietro e della Chiesa universale. Sono grato al caro card. Ratzinger per i sentimenti espressi a nome di t u t t i e per l'illustrazione dei lavori svolti in questi giorni. Seguo sempre con molta attenzione e partecipazione gli sviluppi delle vostre ricerche e delle vostre attività, soprattutto mediante gli incontri set­ timanali con il vostro Cardinale Prefetto e con Mons. Segretario, ma mi è 6 Art. 55. * Die 19 m. Novembris a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp. II 675 molto prezioso poter incontrare periodicamente anche voi, membri del Di­ castero, per esprimervi più direttamente quanto mi sta a cuore l'opera che voi svolgete. 2. In particolare, vorrei approfittare di questa circostanza per dirvi la mia gratitudine per l'importante « Lettera ai Vescovi della Chiesa Cattolica su alcuni aspetti della Chiesa intesa come comunione », con la quale la Congregazione ha inteso mettere in luce il concetto corretto di « comu­ nione », riferito al mistero della Chiesa, nella linea del Concilio Vaticano II e del Sinodo straordinario dei Vescovi del 1985, dove si è sottolineata la centralità di questa nozione per una visione adeguata della Chiesa. In effetti, subito dopo il Vaticano I I , il concetto di « comunione », insieme al concetto di « popolo di Dio », fu tra le nozioni che maggiormente attrassero l'interesse della riflessione teologica. Accanto però all'approfondimento rea­ le della dottrina ecclesiologica nel periodo post-conciliare, apparivano an­ che delle tendenze ad una interpretazione riduttiva di questi concetti-chia­ ve, con il conseguente pericolo di alterare l'ecclesiologia cattolica. Il con­ cetto di « comunione » veniva interpretato in senso orizzontale e sociologico e si insinuava un'idea di Chiesa che si riduceva ad una federazione di Chie­ se locali. Con tale Documento è stato offerto ai Vescovi, ai teologi ed a t u t t i i credenti un contributo dottrinale autorevole perché la comunione dei fedeli di t u t t i i luoghi e tempi sia vissuta non puramente come un elemento oriz­ zontale ed esteriore, ma come una grazia interiore e nello stesso tempo co­ me segno visibile del dono del Signore, il quale solamente può realizzare l'unità del genere umano, superando ogni barriera e limite dovuto al pecca­ to e alla debolezza dell'uomo. 3. Recentemente la vostra Congregazione ha emanato anche una « Istruzione su alcuni aspetti dell'uso degli strumenti di comunicazione so­ ciale nella promozione della dottrina della fede », che ha offerto un valido contributo all'unità della Chiesa, fondata innanzitutto sulla fede. Tale Do­ cumento, che ha fatto seguito alla pubblicazione dell'« Istruzione sulla vo­ cazione ecclesiale del teologo » del maggio 1990, ha ripresentato in forma organica la legislazione della Chiesa sull'uso degli strumenti di comunica­ zione sociale ed in specie sui libri nella promozione della dottrina della fede. Richiamando le norme canoniche, chiarendone le disposizioni, svi­ luppando e determinando i procedimenti attraverso cui eseguirle, si è proposta di incoraggiare ed aiutare i Pastori nell'adempimento del loro compito. 676 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I mezzi di comunicazione sociale offrono di fatto un ministero della Chiesa nella diffusione del messaggio di segue con grande interesse i progressi che si verificano esprimendo t u t t o il suo apprezzamento per quello che i al riguardo, pur in mezzo a difficoltà di ogni genere. grande servizio al Cristo e la Chiesa in questo campo, Vescovi già fanno II testo della Congregazione si è limitato all'aspetto disciplinare, cioè alla presentazione organica del diritto vigente; ma poiché nella Chiesa il diritto è sostegno alla verità e alla libertà, l'Istruzione ha un grande valore. Le norme in materia infatti costituiscono una garanzia per la libertà di tutti: sia dei singoli fedeli, che hanno il diritto di ricevere il messaggio del Vangelo nella sua purezza e nella sua integralità; sia degli operatori pasto­ rali, dei teologi e di t u t t i i pubblicisti cattolici, che hanno anch'essi il dirit­ to di comunicare il loro pensiero, salva restando l'integrità della fede e dei costumi ed il rispetto verso i Pastori. 4. Colgo l'occasione per esprimere la mia soddisfazione anche per un'al­ tra iniziativa, che si colloca nella suddetta prospettiva della promozione dell'unità della Chiesa e che fu presa dalla « Plenaria » del 1982 del vostro Dicastero, anche se si è venuta dispiegando poi nel corso degli anni seguen­ ti. Si t r a t t a degli incontri con i Presidenti delle Commissioni Dottrinali del­ le Conferenze Episcopali dei vari Continenti. L'ultimo di questi incontri, ri­ guardante l'Asia, si è tenuto ad Hong Kong dal 2 al 5 marzo u.s., facendo seguito ai precedenti analoghi incontri per l'America Latina (1984), per l'Africa (1987) e per l'Europa (1989). Come scrivevo nel Messaggio inviato ai partecipanti a detta Assemblea, ritengo che tali incontri possano « offrire sostegno e sicuro indirizzo al mi­ nistero specifico dei Vescovi quali maestri principali della fede nelle loro rispettive comunità, così che t u t t o il popolo di Dio possa beneficiare di una chiara presentazione della dottrina cattolica e crescere così nella cono­ scenza delle inesauribili ricchezze di Cristo ». 5. Sempre in questo contesto ritengo opportuno dire una speciale parola di apprezzamento per t u t t a la collaborazione che offrite agli altri Dicasteri, sotto molteplici aspetti, nella costante preoccupazione di assicurare alla Chiesa quell'unità della fede che nasce dalla fedeltà alla persona di Cristo e che u n a costante meditazione della Parola di Dio ed un continuo e pazien­ te dialogo possono assicurare. Vorrei anche accennare all'importanza che attribuisco a quanto la vo­ stra Congregazione fa per l'approfondimento dei molteplici problemi di Acta Ioannis Pauli Pp. II 677 Teologia morale, che le vengono sottoposti dalle diverse parti del mondo. Sono a conoscenza degli studi che sono stati intrapresi in relazione a nuove questioni correlate ai problemi della contraccezione, della sterilizzazione, dell'aborto, dei trapianti di organi o di tessuti, delle cure ai malati in fase terminale, della morte e dell'eutanasia. Questi studi hanno consentito di offrire a diversi settori della Chiesa risposte e indicazioni su problemi ta­ lora assai complessi e delicati. Vi esorto a continuare in questa linea con coraggio e perseveranza, sia pure in mezzo alle difficoltà che un simile compito presenta. 6. Nel compiacermi infine per l'intenso lavoro svolto in questi quattro giorni, vorrei esprimere il mio apprezzamento soprattutto per lo studio che state conducendo sulla relazione fra fede e filosofia, tema che mi sta parti­ colarmente a cuore. Al termine di questo incontro, che ci ha permesso di guardare insieme al cammino percorso, traendone incoraggiamento e stimolo per i futuri compiti, affido il vostro impegno a Maria, modello insigne di un ascolto orante della Parola del Signore, e, quale pegno del mio affetto riconoscen­ te, vi imparto di cuore la mia Benedizione. 678 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i CONCHEN. IN AEQUATORE DECRETUM Beatificationis Servi Dei Iulii Mariae Matovelle sacerdotis et fundatoris Congreg. Oblatorum et Oblatarum Ss. Cordium Iesu et Mariae (1852-1929). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. «Finis quem ministerio atque vita persequuntur presbyteri est gloria Patris in Christo procuranda. Quae gloria in eo est quod homines opus Dei in Christo perfectum, libere atque grate accipiunt, illudque in t o t a vita sua manifestant» (CONC. OECUM. VAT. I I , Decretum de Presbyterorum ministe­ rio et vita Presbyterorum Ordinis, 2). Inter eos, qui operam enixe contulerunt ad augendam gloriam Dei, Iu­ lius Maria Matovelle est referendus, quem quidem constat et varietate apo­ stolicae navitatis et sanctitate vitae vehementer profuisse in Aequatoria ad bonum animarum, ad humanam christianamque progressionem populi, ad prolationem regni Christi. Memoratus Servus Dei, in urbe Cuenca en Ecuador die 8 mensis Sep­ tembris natus anno 1852, cum legitimus non esset filius, a matre fere statim derelictus est. Attamen studium auxiliumque, quod parentibus defuerat, pupulus apud propinquos quosdam prius invenit, deinde apud dominam Mariam Quinde; quae humilis mulier a parvulo eduxit eum et amanter educavit, animum eius magna erga Deum pietate imbuens tene- Congregatio de Causis Sanctorum 679 raque erga Virginem Mariam veneratione. Aliquantum Sodales Societatis Iesu ad eius formationem sane contulerunt: eorum enim alumnus in Conchensi fuit ephebeo ac Seminario, ubi, non modo benignitate fortique ani­ mo acieque mentis, sed distincta etiam pietate in Sacra Corda Iesu eiusque Matris, quibus se ipse totum tradiderat, excelluit. Eo iam tempore catho­ licam coeperat doctrinam promovere; litterarum sedem et commentarios inter socios condidit; litterarias quoque docuit disciplinas. Iuris doctor summa cum laude anno 1877 renuntiatus, causas forenses maiorem in modum et pro pauperibus et pro ipsis in custodia habitis agere coepit. Spectatus praeceptor plures docuit disciplinas apud Athenaeum suae urbis, ut, v. g., oeconomiam politicam, doctrinam de forma reipublicae, ius publi­ cum ecclesiasticum. Interea qui se ad presbyteratum parare coeperat, tan­ dem, cum sanctus fieri sacerdos vellet omnino, anno 1880 sacrum Presby­ teratus Ordinem, die 21 mensis Februarii susceptum, usque ad mortem magno cum fervore exercuit assiduusque in imitatione Christi Boni Pasto­ ris valde profecit. Ardenti incensus caritate pastoralis operis, Ecclesiae et patriae, suis autem commodis neglectis, intellegenter servivit ac perseveranter. Etenim sive ad praedicandum verbum Dei et ad divina mysteria celebranda, sive ad ministerium Sacramenti Paenitentiae et ad spiritalem ductum .Christifi­ delium se applicabat, etiam ad pietatem fovendam erga Eucharistiam de­ ditus atque ad cultum Sacrorum Cordium Iesu et Mariae longe lateque pervulgandum. In oppido, quod Azogues vulgo dicitur, paucos per annos parochi munere fungens, omni studio operam dedit ut fides refloresceret et observantia Evangelii; cleri et Christifidelium laicorum intente institutio­ nem curavit cultumque religionis; libros haud paucos, specimina atque scriptiones edidit de rebus theologicis, historicis, iuridicialibus, politicis et litterariis; novorum auctor fuit commentariorum; varias condidit consocia­ tiones; strenuus fuit oppugnator errorum atheismi necnon francomurariorum atque liberalismi. Primum universae Aequatoriae Congressum propo­ suit Eucharisticum recteque ordinavit. Decem annorum spatio Legatus Concilii Nationalis atque Reipublicae Senator magnopere valuit in vita civili suae civitatis. Fortiter Ecclesiae populique iura defendit et cum auctoritate; ipse impetravit ut quattuor Vicariatus Apostolici iterum in sil­ va regionum Aequatoriae ad orientem spectantium aperirentur; felici cum exitu per eum eiusque opera factum est, ut christianae doctrinae institutio in scholis et athenaeis lege sanciretur, itemque ut populus ille Immaculato Cordi Mariae se totum traderet, utque opera pro operariis et egentioribus augerentur socialia. 680 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Prudentem semper ac fortem veritatis et iustitiae defensorem se prae­ buit, in publicos adversarios officiosum, patientemque vexationum, quae nec paucae nec breves erant, adeo ut, ad exilium coactus, se in Peruviam recipere debuerit. In patriam regressus, Quiti aedificavit templum votivum in honorem Sacratissimo Cordis Iesu. Egregiora inter opera, quae ex eius corde sacerdotali exorta sunt, congregationes religiosae commemorandae duae sunt, quas ad id condidit, ut in mundo regnum Christi instauraretur, utque Sacrorum Cordium Iesu et Mariae devotio pervulgaretur necnon poenae solverentur peccatorum. Prius in vitam institutum ingressum est Oblatorum Sacrorum Cordium Iesu et Mariae conditum a Servo Dei in urbe Cuenca anno 1884, quod Ordinarius loci anno post probavit; alterum, iam nunc iuris pontificii, ipsa est Congregatio Oblatarum Sacrorum Cor­ dium Iesu et Mariae eademque anno 1894 ab Episcopo dioecesano appro­ bata. Ambae religiosorum familiae conditorem etiam certum verumque sibi vitae magistrum et patrem sollicitum ducemque prudentia plenum habuerunt. Servus Dei in multiplici navitate nihil aliud spectavit nisi maiorem Dei gloriam, spiritale Ecclesiae ac populi bonum, vereque copiosi fuerunt fruc­ tus, quos ex labore suo apostolico suisque ex incommodis perceperit. Quamvis optimis praeditus facultatibus, non suis tamen viribus, sed auxi­ lio divinae gratiae confisus est, quam merere conabatur t u m voluntati Do­ mini fideliter obsequens omnique magnanimitate vitam vivens sacerdota­ lem, t u m in via christianae sanctitatis progrediens, nulla quiete intermissa. Id in vita sua explevit, quod anno 1882 scripserat: «Confisus gratiae Dei et patrocinio Sacrorum Cordium Iesu et Mariae, pro viribus ad sanctitatem tendam, quam sacerdos profiteri obligor, eaque omnia, quae sanctitati assequendae obstare agnoverim, devincenda promptus magnoque animo curabo. Via inita, quae ad summam eiusmodi virtutem attingendam percurri debeat, me ipsum plene despiciam, corpus animumque meum veluti hostias semper aestimabo in primis Deo tenero ardentique amore immolatas, deinde proximis meis, qui omnes in Domino amari debent ». Quibus consiliis confirmatus, apostolus magnus factus est verusque homo Dei, splendidus quidem in medio clero populoque ob fidei stabilitatem, spei ro­ bur, ardentem sedulamque erga Deum hominesque caritatem. Animarum famulatui cum deditus esset, sapiens ac diligens Servus Dei coluit vitam animi propriam, adhaesionem Deo, deprecationes ei assidue adhibendas, in ipsum incubuit studium aeternarum veritatum earumque in meditationem. Pie Sacrum faciebat, Sacramenta horasque Liturgiae celebrabat, distincta devotione Sanctissimam Trinitatem et Eucharistiam ipsaque Iesu eiusque Congregatio de Causis Sanctorum, 681 Matris corda prosequebatur. Studiosus medendi contumeliis Domino illatis, continenter voluntatem aluit sese devovendi pro conversione peccatorum. Temperantiam per omnia, modestiam, in angustiis patientiam, fortitudi­ nem in Evangelio nuntiando atque testando, continentiam, paenitentiam, discessum ab opibus mundique vanitatibus, oboedientiam iis qui praees­ sent, integram castitatem, cui se inde ab adulescentia devoverat, egregie haec omnia exercuit. Vir iustus fuit erga Deum et homines; prudenter sem­ per se gessit, quippe qui exemplum Christi eiusque doctrinam sequeretur et Ecclesiae magisterium, quique in omnibus considerate ageret aliorumque consilium demisse peteret. Quotquot ad eum accedebant, ii omnes t a n t a m eius virtutum altitudi­ nem admirabantur sanctumque eum habebant. Quae opinio per speciales testificationes tunc patefacta est cum mortuus est clarus Servus Dei, die scilicet 18 mensis Iunii anno 1929, postquam aequo fortique animo mor­ bum tulerat. Magnus populus, multi pauperes, omnes scilicet, qui u n a cum magistratibus civitatis funeri eius interfuerant eiusque mortem fiebant, iam tunc eum sibi invocabant veluti intercessorem apud Deum. Eiusmodi fama sanctitatis insequentibus annis ita solidata est magisque adhuc pro­ pagata, ut Episcopus Conchensis, postulationes excipiens spiritalium filio­ rum filiarumque Servi Dei, necnon episcoporum, presbyterorum, magistra­ r u m multorumque Christifidelium, initium fecerit Causae canonizationis per celebrationem processus ordinarii informativi (annis 1959-1964) cuius ipsius vim iuridicialem anno 1987 confirmavit decretum die 8 mensis Maii editum. Aliis deinde documentis collectis, etiam parata est Positio super virtutibus, quae anno 1989 est peracta. Secundo denique cum exitu Con­ gressus Peculiaris Consultorum Theologorum die 23 mensis Martii celebra­ tus est anno 1993. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria col­ lecti die 7 mensis Decembris eodem anno, Causae Ponente Exc.mo Domino Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi, sacerdotem Iulium Mariam Mato velle virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum coluisse professi sunt. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinali infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congre­ gationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 682 Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iu­ stitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iulii Mariae Matovelle, Sacerdotis et Fundatoris Congregationum Oblatorum et Oblatarum Ss. Cordium Iesu et Mariae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 2 6 mensis Martii A . D . 1 9 9 4 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . Ê8 Eduardus Nowak, archiep. tit. Lünen., a Secretis II FLAVIOBRIGEN. DECRETUM Beatificationis Servi Dei Felicis a Virgine (in saec.: Felicis Monasterio y Ateca) sacerdotis professi Ordinis Ss.mae Trinitatis (1902-1951). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Unusquisque ad professionem consiliorum vocatus sedulo curet, ut in quam vocationem a Deo vocatus est, in ea permaneat atque magis excellât, ad uberiorem Ecclesiae sanctitatem, ad maiorem gloriam unius et indivisae Trinitatis, quae in Christo et per Christum est omnis sanctitatis fons et origo » (CONC. OECUM. VAT. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 4 7 ) . Domini Iesu praecepto obsequens, qui dixit: « Estote ergo vos perfecti, sicut Pater vester caelestis perfectus est » (Mt 5, 4 8 ) , Felix a Virgine non modo usque ad mortem in vocatione religiosa mansit, sed amore Dei im­ pulsus continenter progressus est in christianae perfectionis via diligenter Congregatio de Causis Sanctorum 683 exsequendo sacerdotalia munera et consilia evangelica atque sui Ordinis Regulam accurate observando, sicque gloriam Deo reddidit et Ecclesiae bono interfuit. Is natus est postridie Calendas Maias anno 1902 in vico Rigoitia, tunc in dioecesi Victoriensi, nunc vero in Flaviobrigensi posito, a Petro Mona­ sterio et Anastasia Ateca, fortis fidei catholicae agricolis, qui eum secun­ dum Dei legem educaverunt. Cum utilitate ludum vici, in quo est ortus, frequentavit, inter condiscipulos eminens in bonitate et suavitate indolis, in pietate ac docilitate. Tredecim annorum familiam reliquit ut Ordinem Sanctissimae Trinitatis ingrederetur. In loco Algorta tempus petitionis egit, socium habens Beatum Dominicum a Sanctissimo Sacramento. Per novi­ tiatum, in oppido Marron peractum, fidelitatem erga Regulam ostendere coepit scrupulosam et ad singula attentam, quae postea nota eius propria fuit semper. Anno 1920 professionem temporaneam fecit et anno 1923 vota sollemnia nuncupavit. Studia theologica Romae perfecit et est doctoris gradum dignitatemque assecutus apud Pontificiam Studiorum Universita­ tem Gregorianam; die 9 mensis Augusti anno 1925 sacrum presbyteratus ordinem accepit. In Hispaniam reversus, est ilico in conventum loci La Rambla missus, ut se reficeret. Ex anno 1927 in diversis fuit conventibus: Cordubae inque locis Andújar, Belmonte et Algorta vocatis. In cursu vitae suae consecratae cum cura est muneribus functus magi­ stri clericorum, moderatoris spiritualis, praeceptoris philosophiae, theolo­ giae, litterarum aliarumque disciplinarum, superioris communitatis, definitoris provincialis, magistri novitiorum, vicarii provincialis. Inter bellum civile Hispanicum assiduitatem praebuit sedulam sauciatis in conventu receptis, in valetudinarium castrense mutato. Constanter de salute anima­ rum sollicitus fuit et libenter in Madagascariam ivisset, si superiores id non vetuissent. Efficacem in patria explicavit apostolatum, praesertim per praedicationem ac ministerium confessionum atque moderationis spiritualis cum in ecclesiis Ordinis sui, tum in paroeciis. Ob suam humanitatem mi­ tem et refrenatam superioribus, fratribus sodalibus, discipulis, clero dioe­ cesano et laicis carus factus est. Ex eius agendi ratione atque loquendi verus homo Dei apparebat, qui aequo animo suam excolit consecrationem et altum adeptus est perfectionis gradum. Non actus fecit insuetos nec mu­ nera sustinuit mirifica, quae ei mundi admirationem conciliarent, quae ta­ men ei non defuit, sed propter alias causas. Est enim existimatus, amatus, cultus ob alacritatem, accurationem et constantiam qua vocationi respon­ dit et sua ordinaria munia est exsecutus. P a t e b a t eum fundavisse vitam suam super petram verbi Dei, in quod firmiter credidit. In lumine fidei 684 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale semper ambulavit, cum simplicitate; quam fidem abundanter aluit pie di­ vina mysteria celebrando, intimam cum Deo fovendo coniunctionem, aeternarum veritatum meditationem, assiduam precationem, religionem in Sanctissimam Trinitatem, in Christum crucifixum, in Eucharistiam et in Virginem Mariam. Ex iis nempe, quae credebat, vivebat et fidem dissemi­ nare nisus est actuum suorum bonitate et apostolico ministerio. Corde puro et generoso Dominum amavit et conatus est eius quam optime facere vo­ luntatem et impigre pro eius gloria laborare. Ut Deo placeret m a n d a t a servavit, Ecclesiae praecepta et vota religio­ sa; seipsum abnegavit, omne peccati genus vitavit et mira cum patientia sacrificia tulit ex vita consecrata et infirma valetudine proficiscentia. Misericordissimus fuit in proximum, quem spiritualiter et materialiter adiuvit quotiens potuit. Paci et concordiae in sua communitate favit. Vitia aliena excusavit. Iis ignovit, qui dolore illum affecerunt. Pro conversione peccato­ rum est deprecatus et crebro pro animis oravit in purgatorio poenas luentibus. Sollicitus fuit de aegrotis et pauperibus. Liberum se servavit ab omni inordinato rerum mundi studio et immodico affectu; acer vero fuit in the­ sauro spirituali acervando pro regno caelorum. Cum totam spem suam in Deo collocasset, non est turbatus in difficultatibus et aegritudinibus nec in prosperitate et rebus secundis. Semper cum prudentia, aequabilitate ac su­ pernaturali sapientia locutus est et egit. Humilitatis studiosus fuit, silentii et sinceritatis, castigationem exercuit et paenitentiam, otium fugit, fortis fuit, temperans et iustus erga Deum et proximum. Etiam anno (19491950), quem egit in nosocomio oppidi Iturralde, apud Matritum, ob phthisim ingravescentem, vivendi rationem non mutavit, sed, plene Dei volun­ tati obsequens, patienter suam tulit crucem et arduum perfectionis mon­ tem ascendere perrexit. Ad conventum loci Algorta reversus, pie obiit mane diei 17 mensis Ia­ nuarii anno 1951, fama sanctitatis clarus. Post exsequias, quibus magna multitudo interfuit, corpus sepultum est in Coemeterio oppidi Guecho. An­ no 1965 idem translatum est ad locum Algorta in cryptam P a t r u m Ordinis Sanctissimae Trinitatis, ubi etiamnunc quiescit a fidelibus veneratum. Durante fama sanctitatis, Episcopus Flaviobrigensis initium fecit Cau­ sae canonizationis per celebratum processum ordinarium informativum (annis 1963-1966), cuius auctoritas agnita est decreto die 10 mensis Iulii anno 1987 promulgato. Pridie Nonas Iulias anno 1993 actus est exitu cum prospero Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardina­ les deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 11 mensis Februarii anno 1994, Causae Ponente Exc.mo Domino Paulino Limongi, Archiepiscopo titu- 685 Congregatio de Causis Sanctorum lari Nieaeensi in Haemimonto, professi sunt Servum Dei Felicem a Virgine heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinali infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Felicis a Virgine (in saec.: Felicis Monasterio y Ateca), Sacerdotis pro­ fessi Ordinis Ss.mae Trinitatis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS L. card. FELICI, Praefectus ©S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis III GRANATEN. DECRETUM Beatificationis Servi Dei Iosephi Gras y Granollers sacerdotis fundatoris Congregationis Filiarum Christi Regis (1834-1918). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. 686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « Si cordi nostro litteris igneis dictum inseverimus Christus regnat; si effecerimus ut illud ab omnibus familiis recipiatur, ita ut eius membra apostoli fiant divini Principatus, Christum proclamabunt Regem populi, urbes, nationes et imperia ». Haec verba Servi Dei Iosephi Gras y Granollers possunt breviter eius vitam astringere, in Christi actam servitio, Regis regum et Domini domi­ nantium. A Christi persona et regia maiestate vehementissime attractus totam egit vitam acriter nitens et laborans continenter ut Iesus Christus, rex agnitus, re in cuiusque hominis corde regnaret, in familiis, in societate. Ad hoc propositum persequendum magna cum perseverantia eius fovit pieta­ tem et cultum, cum nondum Ecclesia festum liturgicum non statuerat. Ha­ beri potest igitur religionis erga Christum Regem antesignanus. Servus Dei in loco Agramunt est natus, in dioecesi Hispanica Urgellensi posito, die 22 mensis Ianuarii anno 1834: piorum sed pauperum agricola­ rum filius, Ioannis Gras et Rosa Granollers. E s t postridie baptizatus, et anno 1837 Barcinone Confirmationis sacramentum accepit. Tredecim annorum Barcinonense ingressus est seminarium, qua in urbe sacerdos ordinatus est die 20 mensis Martii anno 1858. I a m seminarii alumnus suum ostendit studium apostolicum, Beato Francisco Palau cooperans in eius opera Escuela de la Virtud annis 1853-1854. Anno sequenti (1855) suam incepit diurnarii navitatem, diversis in ephemeridibus et commentariis scripta vulgans; quam navitatem usque ad mortem perrexit. Per totum tempus, quo edita est, diurnarius fuit ephemeridis La España Católica, ab Episcopo Barcinonensi conditae. Post ordinationem sacerdotalem fuit praeceptor Theologiae Dogmaticae in seminario Tarraconensi ab anno 1858 ad annum 1860. Hoc exeunte an­ no Matritum se contulit t a m q u a m diurnarius ephemeridis catholicae, quae inscripta erat La Regeneración et exeunte anno 1862 ad oppidum Astigim Augustam (in Hispalensi provincia situm), t a m q u a m cappellanus Marchionum de Peñaflor et eorundem filiorum praeceptor. H a c in urbe varia scrip­ ta publicavit in honorem Beatae Mariae Virginis et, anno 1864, triduanas preces peregit « in honorem et satisfactionem divinitatis Christi », a Renan negatae in opere suo cui titulus est Vie de Jésus, quod eventum multum habuit momentum in eum. Die 14 mensis Octobris anno 1866, certamine vieto, in possessionem ca­ nonicatus venit in Abbatia Sacri Montis Granatensis. Eodem hoc anno instituit Consociationem religiosam-litterariam, Academia y Corte de Cristo appellatam, ad defendendum et dilatandum Christi Principatum per scrip- Congregatio de Carnis Sanctorum 687 ta et eucharisticam adorationem. Huic aggregati sunt eius sodales canonici Sacri Montis, alii sacerdotes et laici, ipse Archiepiscopus, qui eam approba­ vit die 15 mensis Decembris anno 1866. Ut propositum Consociationis ad effectum adduceret, commentarios condidit, qui El Bien inscripti erant, quos usque ad mortem publicavit. Initialis sociorum fervor et cooperatio gradatim defecit et cito ortae sunt difficultates et adversi casus, quos Servus Dei superavit animo non deficiens, solus pondus commentariorum sustinens cum se devovendi studio et sacrificii spiritu per plus quinquaginta annos. Anno 1876, videns institutionis laicae pericula, condidit Institutum reli­ giosum Filiarum Christi Regis, ut facerent Christus regnaret et religionem foverent erga Principatum in cordibus puerorum et in familiis per institutionem. Institutum ei peperit alium laborem aliasque difficultates, quas cum fi­ de superavit et magna Dei fiducia, firmo animo, etsi afflictae condiciones urgebant, praesertim primis annis: Sororum desertiones, cuiusdam Commu­ nitatis separatio, oeconomicae difficultates, et alia id genus. Omnes hae curae non impediverunt quominus fideliter sua exsequeretur munia in Sacro Monte, ubi magnam explicavit vitam pietatis, nulla neglec­ ta re, quae splendori et cultus divini faveret magnitudini. Eodem tempore Ecclesiae Historiam docebat aliasque disciplinas in Seminario-Ephebeo cum Abbatia coniuncto, et diligenter muneribus et officiis sibi concreditis est functus. Vir contemplativus simulque luctator indefessus, animi defectionis expers, plenus solidae fidei et constantis caritatis, repercussus paulinos sapiens, Christi igne consumebatur; qua re potest mysticus actionis haberi, qui multiplicem suam contrivit exsistentiam (canonici, scriptoris, praecep­ toris, conditoris) in regali Christi Principatu proclamando, in efficiendo ut reapse in omnibus regnaret ambitibus et in omni possibili forma, Christi Regis cultum propagans. Octoginta quattuor annos natus, die 7 mensis Iulii anno 1918, Grana­ tae mortuus est, in domo coniuncta cum novitiatu Filiarum Christi Regis, ab omnibus homo existimatus singularium virtutum, qui illum noverant et praesertim a suis Capituli sociis, inter quos Beato Emmanuele Medina Olmos, qui eius recenset praecipuas virtutes: paupertatem, pietatem, magnam conscientiae mollitudinem, animi simplicitatem, altam hominis absconditi humilitatem, miro ardore animatum; quibus virtutibus Beatus Didacus Ventaja Milán, et ipse Capituli socius, patientiam addit et casti­ gationem sui. Hic vitam eius hac locutione astringit: « Sicut totus Christi Regis fuit, ita totus Christi Regis ostenditur ». 688 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale F a m a sanctitatis, qua vivus floruit, post mortem quoque duravit. Qua­ propter Archiepiscopus Granatensis anno 1950 initium fecit canonizatio­ nis Causae per celebrationem processus ordinarii informativi, cui additi sunt rogatoriales Matritensis et Asturicensis. Die 22 mensis Septembris anno 1978 promulgatum est decretum super Causae introductione, deinde Granatae est processus apostolicus celebratus, cuius auctoritas est agni­ ta decreto die 3 mensis Decembris edito, anno 1982. Apparata Positione super virtutibus, secundo cum exitu actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris die 16 mensis Novembris anno 1993. Patres Cardi­ nales et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 15 mensis Februarii sub­ sequentis anni, Causae Ponente Exc.mo Domino Paulino Limongi, Archie­ piscopo titulari Nicaeensi in Haemimonto, agnoverunt sacerdotem Iose­ phum Gras y Granollers virtutes théologales, cardinales et his adnexas coluisse. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinali infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Gras y Granollers, Sacerdotis, Fundatoris Congregationis Filia­ rum Christi Regis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S. © Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis 689 Congregatio de Causis Sanctorum IV LUCEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Mariae Dominicae Brun Barbantini fundatricis Congregationis Sororum Infirmis Ministrantium (1789-1868). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Omnes, qui habebant infirmos variis languoribus, ducebant illos ad eum; at ille manus imponens curabat eos » (Lc 4, 40). Dominus Iesus, « qui pertransivit benefaciendo et sanando omnes oppressos a diabolo » (Act 10, 38), discipulos suos docuit curam et caritatem adhibere in aegrotos dixit que: « Quandiu fecistis uni de his fratribus meis minimis mihi fecistis » (Mt 25, 40). Redemptoris exemplum atque doctrinam magna cum alacritate etiam Serva Dei Maria Dominica Brun Barbantini secuta est quae, amore erga egenos impulsa, t o t a m tradidit vitam sedulitati aegrotis praebendae et condidit Congregationem Sororum Infirmis Ministrantium a Sancto Camil­ lo, quibus hoc concredidit munus: « Cum corde ad Cor Iesu conformato et prorsus ardenti eius caritate ibunt, ut miseras curent infirmas ac moribun­ das, memores salutem suam spiritualem et temporalem esse subiectum vo­ cationis, et finem esse, ad quem sorores infirmorum ministrae omnes suas curas et occupationes dirigere debent » (Reg. anni 1841, Cap. V, § 1). Serva Dei Lucae orta est die 17 mensis Ianuarii anno 1789, a Petro Brun, Helvetio, et Ioanna Granucci, probis civibus et sinceris christianis; postero die baptismum accepit et anno 1796 sacramentum Confirmationis. Tribus post annis primum ad eucharisticam mensam accessit. A pueritia in oboedientia legi Dei ambulavit, in studio boni et deprecationis, in vir­ tutum christianarum exercitio. Anno 1811 nupsit Salvatori Barbantini, iuveni optime morato, sed post quinque menses ex improviso in viduitate relicta est, filium nasciturum exspectans. Tunc, dolore correpta et fide illu47 - A.. A., S. 690 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale minata, precata est: «Deus cordis mei, gratias tibi ago in amaritudinibus quibus opprimor; m a n u m osculor, quae me percussit ad salutem; a matri­ monii vinculis me liberam ac solutam fecisti, ut me tibi constantis indivisi amoris nodis coniungam. Tu, posthac, bonum meum crucifixum, solus et unicus meus erit amor, portio mea in aeternum ». Novam ita vitam inibat, totam deprecationi deditam, continentiae et occultationi. Eius corporis cul­ t u s simplex factus et vilis, neque aliud exoptavit, nisi Dei voluntatem quam optime facere et in via perfectionis christianae progressus facere. Altae condiciones uxoriae ei propositae sunt, quas fortiter reiecit; ex con­ trario assistendo infirmis in earum domibus se dedidit atque carissimo filio Laurentio educando, qui ob suas eminentes intellectus dotes felicis futuri spem afferebat. Sed etiam maternitatis gaudia non longa fuerunt, quia puer, post brevem morbum, mortuus est anno 1820. Serva Dei, castitatis voto nuncupato, maiore cum fervore operibus misericordiae se tradidit pro proximo indigenti et curae pauperum infirmarum in earum habitationibus. Ad hunc finem persequendum cum aliis matronis condiderat « Piam Unio­ nem Sororum Caritatis sub tutela Mariae Sanctissimae Perdolentis », cuius lex ab archiepiscopo Philippo Sardi erat approbata. Cum utilis esse exoptaret, per plures annos cum generositate et sacrificii spiritu adiuvit Oblatas a Sancto Francisco de Sales, pro quibus sedem aptam emendam curavit ac novam ecclesiam aedificandam et postea earum coniunctionem cum Ordine Visitationis, sic efficiens ut Lucae institueretur Monasterium Visitationis Sanctae Mariae. Interim clarius usque perspiciebat quae esset de se volun­ tas Dei; qua re, post multam considerationem, et prudentibus ecclesiasticis monentibus, statuit Monasterium Visitationis relinquere ubi iam aliquot annos vivebat, et vitam communem iniit cum nonnullis sociis (anno 1829), constituta Pia Unione Sororum Oblatarum Ministrarum Infirmorum, quae peculiari cum sedulitate ac sollicitudine mulieribus aegris pauperioribus et derelictis urbis assidebant. Sororum numero augescente, condidit anno 1841 Congregationem Sororum Oblatarum Ministrarum Infirmorum sub tutela Mariae Sanctissimae Perdolentis et Sancti Camilli de Lellis, quam approbavit archiepiscopus Ioannes Stefanelli. Secundum Regulam quam scripserat, Sorores vota non nuncupabant religiosa, sed se obstringebant ad serviendum « Domino nostro in personis pauperum infirmarum cum ge­ nerositate et recta intentione, semper paratae vitam suam devovere pro amore Iesu, in cruce mortui pro nobis » (I, 11). Anno 1842 novum Institu­ t u m aggregatus est Ordini Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis. Non multo post Sorores a Vicario Capitulari Lucensi obtinuerunt ut vota religiosa susciperent. Anno 1852 Summus Pontifex Pius IX Decretum Lau- Congregatio de Causis Sanctorum 691 dis concessit et statuit ut nomen Congregationis esset Sororum Infirmis Ministrantium, usque ad hoc tempus continuatum. Dum Serva Dei impigre incumbebat in suum Institutum augendum et confirmandum, ei superiores ecclesiastici mandaverunt ut Pium Conservatorium Caelestinarum reformaret et curam ageret Operae S. Dorotheae: quod quidem solita cum pruden­ tia fecit atque peritia. Sui ipsius immemor, vivebat, laborabat et patiebatur solummodo pro Dei gloria et proximi bono spirituali ac materiali. Fortiter atque patienter labores obiit, incommoda, indignitates, aegritudines et etiam calumnias quae, etsi graves, eam non demoverunt a via, quam a iuventute erat in­ gressa quamque usque ad finem emensa est crescente cum generositate et perfectione. Semper erga Dei voluntatem obsequens, quae eius actuum norma fuit suprema, egregie est exsecuta uxoris et matris munia: vidua, cor suum Domino consecravit et servitio egenorum atque pauperum infirmarum; sui Instituti conditrix, mater ac magistra vera fuit vitae suis filia­ bus spiritualibus, quas in viis Dei sapienter duxit. In epistula, quam tam­ quam testamentum spirituale reliquit, haec suasit eis: « Patimini libenter; ex toto corde Deum amate. Eius creaturas amate, et praesertim egenas, in­ firmas et moribundas; agnosci te in illis Iesum vestra exspectare servitia, vestra sacrificia. Mementote in divino iudicio omnia opera vestra, et vestras etiam cogitationes, appetitiones inspectum iri: qua re non solum facite, sed omnia facite perfectione quam maxima et recto proposito placendi Deo ». Quae Sororibus suadebat, ipsa iam cum diligentia, perseverantia et gaudio spirituali explicaverat, cum firmiter statuisset ad virtutum chri­ stianarum magnitudinem, heroum propriam, contendere. Etenim semper in fidei lumine ambulavit, et in fervore caritatis Dei fundamentum fuit eius affectionum et alacris navitatis. In divinam revelationem credidit et in Ecclesiae magisterium; intimam cum Domino coluit coniunctionem, deprecationem, contemplationem aeternarum veritatum. Diligenter amore Domi­ ni Iesu m a n d a t a divina observavit, Evangelio oboedivit, crucem tulit sa­ crificii sui, caelitus accepta talenta multiplicavit, nisa est quodlibet vitare peccati genus et vitii, naviter regno Dei aedificando operam dedit. Diu noctuque se contulit ad Christi membra dolentia et utilem explicavit apo­ stolatum pro mulieribus pauperibus infirmis, pro puellis et pro iis, qui ad eius confugiebant auxilium. I t a in urbe Luca caritatis christianae lucem effudit et omnibus splendidum dedit testimonium fidelitatis erga Deum et seduli amoris in populi classes egeniores. Suo iuncta est munere, tempori­ bus iniquis difficiliore facto, cum humilitate et prudentia, tenaci voluntate et plena auxilii Providentiae fiducia. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 692 Usque ad dierum suorum finem suam consecrationem sancte observavit est pro suae Congregationis bono alacriter est operata. Pauco ante quam suam industriam conficeret vitam, ita Sorores suas est allocuta: « Pauperes infirmas committo vobis et misellos, illis assidete, his succurrite... Coniunc­ tionem inter vos suadeo vobis ». Meritis ornata, pie interiit die 22 mensis Maii anno 1868. F a m a sanctitatis, qua in vita fuit insignis, post mortem mansit; hinc archiepiscopus Lucensis canonizationis Causae initium fecit celebratione processus ordinarii informativi (annis 1927-1931 celebrati), quem secutus est processus additicius (anno 1939). Deinde necesse fuit aliquot vitae Ser­ vae Dei aspectus pernoscere; postid iter Causae resumi potuit. Apparata Positione super virtutibus, die 20 mensis Aprilis anno 1993, prospero cum exitu, actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi deinde, in Sessione Ordinaria diei 7 insequentis mensis Decembris, Causae Ponente Em.mo Cardinali Iosepho Caprio, agno­ verunt Matrem Mariam Dominicam Brun Barbantini heroum in modum virtutem théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus P a t e r sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Dominicae Brun Barbantini, Fundatricis Congregationis Sororum Infirmis Ministrantium, v. « Camilliane », in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. & S. £8 Eduardus Nowak, archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Carnis Sanctorum 693 V MEDELLEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Mariae a Perpetuo Succursu (in saec.: Isabellae Tejada Cuartas) Sororis professae Instituti Missionariarum a Maria Immaculata et S. Catharina Senensi (1887-1925). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Cuilibet discipulo Christi onus fidei disseminandae pro parte sua incumbit » (CONC. OECUM. VAT. I I , Const, dogm. de Ecclesia Lumen gen­ tium, 1 7 ) . Erga gratiam et baptismatis officia fidelis, Maria a Perpetuo Succursu a pueritia cum Deo ambulavit, cuius cognitionem diffudit per opera miseri­ cordiae et praesertim per catechisticam institutionem. Deinde Domino consecrata in Instituto missionario, fervide atque fruc­ tuose Evangelium nuntiavit t u m vitae sanctitate tum operibus apostolicis, mire studium deprecationis temperans et contemplationis cum cura pro­ gressionis humanae et christianae puerorum, pauperum atque aegrotorum. Orta est Serva Dei in loco Remedios, ad dioecesim Sanctae Rosae de Osos in Columbia pertinente, die 13 mensis Octobris anno 1 8 8 7 , ab Emma­ nuele Salvatore Tejada et Anna Iulia Cuartas, divitibus mercatoribus et christianis proborum morum, qui illam ad fontem baptismalem Isabellam appellaverunt. Paucis post mensibus ex improviso est patre orbata; quam ob rem mater eam ceterosque filios educandos curavit. Dum ludum fre­ quentabat in domum suam puerulos congregabat ut eos catechismum duce­ ret; quem apostolatum peculiari cum peritia erat usque ad finem dierum suorum explicatura. Studia est prosecuta in Lyceo Medellensi Sanctae Te­ resiae, diligentiam ostendens, oboedientiam praeceptoribus et amabilitatem in condiscipulas. Pariter existimationem sibi conciliavit propter pietatem, caritatem et religionem erga Eucharistiam, quam ipsis illis annis primum 694 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale accepit. Coniunctionem cum Iesu auxit assidua precatione et virtutum christianarum exercitio, praecipue castigatione sui et paenitentia. Decem et septem annorum, cum intellexisset se a Domino non ad matrimonium vocari, maiore cum alacritate vitam suam spiritualem colere coepit et se dedere apostolatui atque assidui tati praebendae pauperibus, aegrotis et parvulis, pro quibus ludum aperuit pueritiae. Matre mortua, quae, quam­ vis bona catholica esset, semper tamen eius vocationi religiosae contraria fuerat, anno 1918 exeunte est novitiatum ingressa Sororum Praesentationis Bogotae, sed post aliquot menses fuit ei exeundum, quandoquidem habita est « spiritu contemplativo » instructa, potius quam « activo », sicut Congre­ gatio postulabat. Tunc cogitavit se conferre ad conventum carmelitanum clausurae legi subiectum in Hispania; sed archiepiscopus Medellensis eam avertit. Providentia ei succurrit per P. Nareissum Rodríguez, eius con­ fessarium, qui eam direxit ad Venerabilem Servam Dei Lauram a Sancta Catharina Senensi Montoya, conditricem Congregationis Missionariarum a Maria Immaculata et Sancta Catharina Senensi, cuius officium erat indigenas Columbiae evangelizare. Hoc Institutum ingressa mense Ianuario anno 1921, insequenti anno vestem religiosam induit nomenque cepit Sororem Mariam a Perpetuo Succursu. Die 22 mensis Maii anno 1923, postquam se cum fervore et humilitate paraverat, vota nuncupavit oboedientiae, pau­ pertatis et castitatis, quae semper summa cum diligentia et singulari sim­ plicitate observavit, constanter ostendens se progressus velle facere in imitatione Christi et in acquisitione perfectionis evangelicae. Mense Martio anno 1924, Dabeiba relicta, ad pauperem et remotum pagum U ré pervenit, quem soli indigenae incolebant. Ibi vicaria fuit rectricis scholae, praeceptrix classis subnigrorum, habilis et studiosa catechista. Sua munera exple­ vit cum alacritate, bonitate, spiritu sacrificii et facilitate erga Sorores so­ dales, discipulos et populum. Non ei aegritudines et privationes defuerunt, quas aequo animo tulit, laetam se ostendens laborare et pati pro Dei glo­ ria et parvorum pauperumque bono, memor divini Magistri doctrinae, qui dixit: « Quandiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis » {Mt 25, 40). Sui apostolatus fundamentum iecit impensam vitam spiritualem, quam a iuventute aluit deprecatione, contemplatione veritatum aeternarum, pia divinorum mysteriorum participatione, religione in Eucharistiam, Passio­ nem Domini et Beatam Virginem Mariam. Fide ducta et caritate, prompte Dei voluntati oboedivit et omni ope saluti animarum operam navavit atque Christi regni incremento. A bonis et vanitatibus terrenis aliena fuit et aeternum cupivit praemium, gratiae auxilio fisa et caelesti misericordia. 695 Congregatio de Causis Sanctorum Supernaturali cum prudentia semper egit cum in virtutum exercitio, t u m in apostolatus operibus et caritatis. Iustitiam erga Deum et proximum co­ luit necnon fortitudinem in sua sequenda vocatione et sacrificiis atque incommodis vitae consecratae et missionalis obeundis. Sensus, corpus et voluntatem castigavit crucemque Christi et humilitatem dilexit. Dominus, qui eius cogitationum, affectuum totiusque vitae cardo fuerat, quasi improviso eam ad se vocavit; nam post paucos morbi dies, quam pa­ tienter et omnino Dei voluntati obsequenter tulit, pie exstincta est die 29 mensis Iulii anno 1925, a Sororibus sodalibus et a populo pagi Uré venerata. Sanctitatis fama etiam post mortem perduravit; quapropter Archiepi­ scopus Medellensis Causam iniit canonizationis per celebratum processum ordinarium informativum (annis 1965-1966). Post promulgatum decretum super Causae introductione, Medellii instructus est processus apostolicus (annis 1982-1986). Apparata Positione super virtutibus, secundo cum exitu actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum die 29 mensis Septembris anno 1993. Deinde Patres Cardinales atque Episcopi in Sessione Ordinaria diei 15 mensis Februarii anni 1994, Causae Ponente Em.mo Cardi­ nali Eduardo Gagnon, agnoverunt Sororem Mariam a Perpetuo Succursu heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae a Perpetuo Succursu (in saec.: Isabellae Tejada Cuar­ tas), Sororis professae Instituti Missionariarum a Maria Immaculata et S. Catharina Senensi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. ES S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis 696 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VI MEDIOLANEN. DECRETUM Beatificationis Servi Dei Alfredi Ildefonsi Schuster, O.S.B., archiepiscopi Mediolanensis et S.R.E. Cardinalis (1880-1954). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Forti­ tudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Qua Pastores, miserenti Pastoris Summi consilio electi sumus, etsi im­ pares, ad Verbum Dei cum potestate praedicandum, ad congregandum Popu­ lum Dei dispersum, ad innutriendum hunc Populum signis actionis Christi, quae Sacramenta sunt, ad illum per salutis iter ducendum in eaque servan­ dum unitate, cuius nos ipsi in variis ordinibus activa ac vitalia instrumenta constituti sumus, denique ad continenter animandam hanc communitatem circa Christum congregatam, secundum intimam eius vocationem. Cum au­ tem haec omnia absolvimus pro nostris humanis viribus et secundum gratiae Dei mensuram, t u n c profecto evangelizationis opus perficimus » (PAULUS VI, Adhort. apost. Evangelii nuntiandi, 68: AAS 68 [1976], 58). Magnus evangelizator fuit Cardinalis Alfredus Ildefonsus Schuster qui, summa cum alacritate, sacrificii spiritu ac perseverantia Ecclesiae Ambro­ sianae t a m q u a m archiepiscopus servivit, exemplari modo officio fungens docendi, sanctificandi et gubernandi. Boni Pastoris diligens imitator, qui venit ministrare, non ministrari (cf. Mt 20, 28) et vitam ponere pro ovibus (cf. Io 10, 11), ad solam Dei gloriam spectavit solumque populi spirituale bonum, quem non modo assidua pastorali industria aedificavit, verum etiam vitae suae sanctitate, forma factus gregis (cf. I P e 5, 3). Servus Dei Romae n a t u s est die 18 mensis Ianuarii anno 1880 ex Ioan­ ne Schuster et Maria Anna Tutzer, ac biduo post baptismi sacramentum accepit, Ludovicus, Alfredus, Aloisius appellatus. P a t r e orbatus, educatus a pia matre, quae eum in Dei duxit viis, inventa in puero docili ac promp­ ta assensione. Ludo confecto, ingressus est monasterium benedictinum Sancti Pauli de Urbe, cum votum significasset Deum quaerendi et amandi secundum doctrinam Sancti Benedicti. Etsi gracilis esset valetudinis, sedu­ lo precationi se dedidit et studiis, Regulae observantiae, vitae asperitati et Congregatio de Causis Sanctorum 697 seiunctioni a mundo. Anno 1899 vota simplicia nuncupavit et anno 1902 sollemnia. Iis formationis annis sanctam iniit amicitiam cum Beato Placido Riccardi, qui ei exemplo fuit monasticae perfectionis. Doctoris philoso­ phiae gradum et dignitatem est adeptus et diligenter fructuoseque in stu­ dia theologica incubuit. Die 19 mensis Martii anno 1904 sacrum presbyte­ ratus Ordinem accepit et aliquot post annis, ratione habita eius altae spi­ ritualitatis ac prudentiae, ei est munus magistri novitiorum concreditum posteaque Procuratoris Generalis Congregationis Casinensis. Ab anno 1918 ad annum 1929 Abbas fuit ordinarius Abbatiae Nullius Sancti Pauli de Urbe, quam sapienter rexit et naviter, Regulae observantiam, precatio­ nem, silentium et meditationem fovens. Non minore cum studio curam adhibuit de paroeciis suae iurisdictioni commissis. Nullo alio munere neglec­ to, studia coluit liturgica, historica, archaeologica, pastoralia, ascetica et mo­ nastica multaque scripsit et edidit opera, ex quibus u n u m commemoramus, quod inscribitur « Liber Sacramentorum ». Praeceptor fuit magni habitus apud Scholam Superiorem Musicae Sacrae, Collegium S. Anselmi et Pontifi­ cium Institutum Orientale, cuius Praeses fuit. Cum peritia ac fidelitate Sanc­ tae Sedi servivit t a m q u a m Pontificiae Commissionis pro Arte Sacra in Italia Praeses, Congregationum pro Ecclesia Orientali, Rituum, Seminariorum et Universitatum Studiorum Consultor, plurium Italicorum seminariorum Visi­ tator Apostolicus. Tanta navitas, prudentiae coniuncta et exemplari vitae monasticae, existimationem illi conciliavit Ordinis eius, Curiae Romanae et Summi Pontificis Pii X I , qui die 26 mensis Iunii anno 1929 Mediolanensem archiepiscopum eum nominavit et insequenti mense ad cardinaliciam evexit dignitatem, illique Ordinem episcopalem ipse contulit. Officium Pastoris magna cum caritate explevit, omnibus omnia factus, et pro bono populi sui incommoda oppetens et labores innumeros. Quin­ quies paroeciarum totius archidioecesis Visitationem Pastoralem peregit, ad remotissima quoque loca Christi lucem afferens et eminentium suarum virtutum odorem relinquens. Quinque Synodos dioecesanas celebravit, no­ vas instituit ecclesias et altaria consecravit, episcopos consecravit multosque sacerdotes. Extruendo seminario maiori oppidi Venegono prospexit et Instituto Immaculatae Conceptionis Beatae Mariae Virginis pro novis sa­ cerdotibus; operam dedit ut nova sedes aedificaretur Studiorum Universi­ tatis Catholicae a Sacro Corde. Conclavi interfuit, quod Summum Pontifi­ cem Pium X I I elegit. Legatus Pontificius fuit ad Congressus Eucharisticos nationales Assisiensem et Taurinensem. Verbi Dei nuntius indefessus atque doctrinae christianae, sacerdotibus et laicis fidei magister fuit per praedicationem, epistulas pastorales, adhor48 - A. A, S 698 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tationes, necessitudines personales quae, in eos, quibuscum colloquebatur, vim spiritualem multam habebant. Praesertim eius mores consueti vitae schola fuerunt et bonorum supernaturalium speculum. Multimodis forma­ tionem theologicam et pastoralem cleri et alumnorum seminarii fovit, po­ puli institutionem religiosam et catechesim iuvenibus puerisque traden­ dam. Catechesim voluit a t t e n t a m esse ad exigentias et necessitates mundi huius temporis. Fortiter fidei orthodoxiam defendit; adversus errores doc­ trinales et morales atque peccatum contendit. Semper sollicitus fuit de Christi fidelium sanctificatione deque eorum fructuosa actionum liturgica­ rum participatione. H a c in re ipse omnibus exemplo erat multae efficaciae, quandoquidem magna cum pietate divina mysteria celebrabat et sancta administrabat sacramenta. Religionem provexit in Eucharistiam, in Sa­ crum Cor Iesu et in Virginem Mariam, atque ecclesiarum decus. Caritatis plenus erga filios suos spirituales, non solum neminem offendit, sed pater esse et videri voluit, semper paratus ad adiuvandum, ad consolandum et ad consilia danda. Sacerdotes dilexit, in primis grandes natu, infirmos et pauperes; largus fuit in opitulando Institutis religiosis et monasteriis legi clausurae obnoxiis, familiis egenis, operariis, opere carentibus, in carcere detentis, vexatis politicis, Hebraeis legum iniquarum victimis. Per alterum totius mundi bellum defensor fuit urbis Mediolani et populi dioecesis suae atque omni ope, quae ei erat in promptu, nisus est ad levandos eius dolores, t u m ad corpora, t u m ad animos spectantes. Bello confecto, continenter apo­ stolatum caritatis perrexit aequabiliter erga omnes; animorum concordiae fa­ vit ac mundo meliori aedificando. « Domum Ambrosianam » condidit ut iis succurreret, qui sine tectis ac sedibus passim vagi erant, et « Caritatem Am­ brosianam », pro indigentibus bonorum expertibus. Iustitiam exercuit in Deum et in proximum. Quamvis homo mitis esset et temperatus, vocem ex­ tollere non timuit ut Dei, Ecclesiae, sacerdotum iniuste incusatorum, humi­ lium, pauperum et quotquot odium et violentiam subibant, iura defenderet. Fortitudinem ad paternitatem accommodavit, firmitudinem ad misericor­ diam, et tunc quoque, cum ei fuit monendum, reprehendendum ac providen­ dum quoad disciplinam, n u m q u a m est studio motus, sed est cuiusque v e n t u s dignitatem solumque bonum respexit animarum. In omni actu et in omni cir­ cumstantia, supernaturali prudentia se gessit, instrumentis magis idoneis utens pro sua sanctificatione et populi auctu religioso. In quaestionibus poli­ ticis et in rationibus cum civilibus potestatibus cum simplicitate, recta inten­ tione et cura gloriae Dei filiorumque suorum aeternae salutis egit. A commoditatibus fuit alienus, a vanitatibus mundi, ab honoribus bo­ nisque terrenis. Maxime, e contrario, humilitatem coluit, paupertatem ac Congregatio de Causis Sanctorum 699 temperantiam. Paenitentia, ieiunio et cilicio corpus castigavit et, pro suo episcopali ministerio, sicut simplex monachus vixit, austeritatis amans et sacrificii. Precatio fuit animae eius respiratio et eius apostolatus sucus. Mente et corde semper in contemplatione aeternarum veritatum erat defi­ xus et vel in gravioribus pastoralibus negotiis cum Domino mansit co­ niunctus. Dictum benedictinum usurpans « ora et labora », navus fuit in contemplatione et in operibus servitii ecclesialis contemplati vus. Ad sum­ mam, totus Dei evasit et simul totus gregis sibi concrediti. Usque ad exi­ t u m dierum suorum fervide progressus est in Christi imitatione et etiam morte imminente fide effulsit, spe et caritate. Post brevem morbum sancte obiit die 30 mensis Augusti anno 1954 in seminario oppidi Venegono, postquam dixit: « Fiat, Domine, voluntas tua. Mater mea, fiducia mea ». Eius exsequiis clerus, Auctoritates et multitudo ingens interfuerunt: omnes certi Servum Dei monachum exemplarem fuisse, magnum Pastorem verumque sanctum. Sanctitatis fama, qua in vita claruit et in morte, est procedentibus an­ nis aucta; quam ob rem archiepiscopus Mediolanensis Ioannes Baptista Montini, deinceps P a p a Paulus VI, Causae canonizationis initium fecit per celebratum processum ordinarium informativum (annis 1957-1963), cui additus est processus rogatorialis Romanus (annis 1959-1961). Decretum super scriptis Servo Dei tributis promulgatum est anno 1970 et anno 1986 decretum super horum processuum auctoritate et vi. Instructa Positione super virtutibus, secundo cum exitu actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris die 12 mensis Octobris anno 1993. Deinde Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 11 mensis Ianuarii anno 1994, Causae Ponente Em.mo Cardinali Vergilio Noè, professi sunt Servum Dei Alfredum Ildefonsum Schuster heroum in modum coluisse virtutes théologales, cardinales iisque adnexas. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus P a t e r sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 700 Servi Dei Alfredi Ildefonsi Schuster, O.S.B., Archiepiscopi Mediolanensis, S.R.E. Cardinalis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 2 6 mensis Martii A . D . 1 9 9 4 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . © Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PADERBORNENSIS DECRETUM de Provinciae ecclesiasticae finium mutatione Spirituali bono christifidelium solliciti, Sacrorum Antistites quorum in­ terest, audita Conferentia Episcoporum Germaniae, a Sancta Sede enixe expostulaverunt ut Ecclesiae Erfordiensis et Magdeburgensis noviter erec­ tae, uti suffraganeae dioeceses Provinciae ecclesiasticae Paderbornensi aggregarentur. Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia P p . I I , praehabi­ to favorabili voto Exc.mi P. D. Ludovici K a d a , archiepiscopi tit. Thibicensis et in Germania Apostolici Nuntii, de consilio Secretariae Status, preces ad Se admotas, animarum saluti valde profuturas censuit benigneque exci­ piendas decrevit. Quapropter praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, ad iuris conventi normam, novas Ecclesias Erfordiensem et Magdeburgensem dioeceses suffraganeas Ecclesiae Metro­ politanae Paderbornensi constituit earumque episcopos metropolitico iuri archiepiscopi Paderbornensis subicit. Ad haec omnia perficienda, Summus Pontifex deputat Exc.mum P. D. Ludovicum Kada, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates Congregatio pro Episcopis 701 etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in eccle­ siastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Epi­ scopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 8 mensis Iulii anno 1994. 83 BERNARDINUS card. GANTIN, Praefectus L. © S . & Georgius Mejia, a Secretis In Congr. pro Episcopis tab., n. 624/94 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 25 Iunii 1994. — Cathedrali Ecclesiae Altanae, noviter erectae, Exc.mum P. D. Iesum Juárez Párraga, S.D.B., hactenus Episcopum titu­ larem Gummitanum in Proconsulari et archidioecesis Pacensis in Bolivia Auxiliarem. — Titulari episcopali Ecclesiae Uerensi R. D. Villelmum Rodríguez Melgarejo, hactenus in civitate Bonaerensi curionem, quem constituit Auxiliarem Bonaërensem. die 28 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Deultensi, R. D. Ignatium Antonium Catanello, e clero dioecesis Bruklyniensis, rectorem Instituti vul­ go dicti « Cathedral Preparatory Seminary » eiusdem dioecesis, quem depu­ tavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Thomae Vose Daily, episcopi Bruklyniensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Gisipensi, R. D. Geraldum Michaelem Barbarito, e clero dioecesis Bruklyniensis, Exc.mi P. D. Thomae Vose Dai­ ly episcopi Bruklyniensis a secretis necnon caeremoniarum magistrum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem episcopi. die 8 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Vallipolitanae R. D. Iosephum Gua­ dalupe Gal van Galindo, hactenus archidioecesis Monterreyensis bonorum 702 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale administratorem parochumque Beatae Mariae Virginis a Guadalupe paroe­ ciae in urbe « Monterrey ». die 9 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Massanae-Plumbinensi R. D. Valtherum Bassetti, hactenus Vicarium generalem in archidioecesi Florentina. die 12 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Marianum Iosephum Parra Sandoval, hactenus in Conferentiae Episcoporum lem atque sectionis pro Vocationibus et Sancti Ferdinandi Apurensis R. D. e clero archidioecesis Cumanensis, Venetiolae subsecretarium genera­ Ministeriis moderatorem. die 13 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Megalopolitanae in Procon­ solari R. D. Augustum Iosephum Zini Filho, e clero Sancti Sebastiani Flu­ minis Ianuarii quem deputavit Auxiliarem Archiepiscopi eiusdem archi­ dioecesis. die 21 Iulii. — Suburbicariae Ecclesiae Portuensi-Sanctae Rufinae R. D. Antonium Buoncristiani, hactenus dioecesis Fulginatensis Vicarium generalem. die 23 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Bredanae R. D. Martinum Petrum Mariam Muskens, e clero dioecesis Buscoducensis, hactenus Pontificii Colle­ gii Neerlandici in urbe rectorem. die 28 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Matritensi Exc.mum P. D. Antonium Mariam Rouco Várela, hactenus Archiepiscopum Compostellanum. COLLATIO DIGNITATIS ARCHIEPISCOPALIS die 9 Iulii 1994. — Lato decreto a Congregatione pro Episcopis, Sum­ mus Pontifex Ioannes Paulus II dignitatem archiepiscopalem Francisco Marchisano episcopo tit. Populoniensi contulit. 703 Diarium Romanae Curiae DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II lia ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Sabato, 2 5 Giugno 1 9 9 4 , S. E. il Signor F I L A D E L F O C H A M O R R O C O R O N E L , Ambasciatore del Nicaragua presso la Santa Sede. Lunedì, 4 Luglio 1 9 9 4 , S. E. il Signor A N T O N N E U W I R T H , Ambasciatore della Repubblica Slovacca presso la Santa Sede. Ha altresì ricevuto in Udienza: Lunedì, 2 7 Giugno 1 9 9 4 , S. A. E. F R A A N D R E W B E R T I E , Principe e Gran Maestro del Sovrano Militare Ordine di Malta. Venerdì, 1 Luglio 1 9 9 4 , S. E. il Signor S E R G I O N I L L A , Ministro degli Affari Esteri dell'Uruguay. Giovedì, 7 Luglio 1 9 9 4 , S. E. il Signor mo Ministro del Canada. ABREU BO­ JEAN C H R É T I E N , Pri- SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 28 giugno 9 luglio 13 » 16 » 23 » 1994. S. E. mons. Andrea Cordero Lanza di Montezemolo, Arcivescovo tit. di Tuscania, Delegato Apostolico di Gerusalemme e Palestina, Nunzio Apostolico nello Stato di Israele. » Mons. Francisco Javier Lozano Sebastian, Arcivescovo tit. eletto di Penafìel, Nunzio Apostolico in Tanzania. » S. E. mons. Eugenio Sbarbaro, Arcivescovo tit. di Tiddi, Nun­ zio Apostolico nella Repubblica di Suriname. » S. E. mons. Luigi Bressan, Arcivescovo tit. di Severiana, Nun­ zio Apostolico in Cambogia. » Mons. Giuseppe Lazzarotto, Arcivescovo tit. eletto di Numana, Nunzio Apostolico nel Regno Hashemita di Giordania e nella Repubblica dell'Iraq. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 704 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 23 maggio 3 giugno » » » » » » » » 1994. Le LL. EE. i monsignori Fernando Sebastian Aguilar, Arcivescovo di Pamplona, Victor Dammertz, Vescovo di Augsburg; Pierre Raffin, Vescovo di Metz; Nicola De Angelis, Vescovo tit. di Remesiana; Thomas Menamparampil, Vescovo di Guwahati; i padri PeterHans Kolvenbach, S.I., Pierre Drouin, C.I.M.; il sac. Antonio Bravo, Membri della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apo­ stolica « ad quinquennium ». 1994. L'Em.mo Signor Cardinale Francis Arinze, Membro della Congre­ gazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». » Gli Em.mi Signori Cardinali William W. Baum, Alfonso López Trujillo, Antonio Innocenti, Jozef Tomko, Membri della Congregazione per la Dottrina della Fede « in aliud quinquennium ». » L'Em.mo Signor Cardinale Eduardo Francisco Pironio; le LL. EE. i monsignori Ramón Arrieta Villalobos, Arcivescovo di San José de Costa Rica; Augusto Vargas Alzamora, Arcivescovo di Lima; Juan Sandoval Iñiguez, Arcivescovo di Guadalajara; Joseph Lafontant, Vescovo tit. di Gilba e Amministratore Apostolico « sede piena » di Port-au-Prince, Consi­ glieri della Pontificia Commissione per VAmerica La­ tina « ad quinquennium ». » Le LL. EE. i monsignori: Jorge María Mejía, Segretario della Congregazione per i Vescovi; Geraldo M. Agnelo, Segretario della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti; Raymundo Damasceno Assis, Segretario Generale del CELAM; Diarmuid Martin, Segretario del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace; i monsignori Ivan Marín López, Segretario del Pontificio Consiglio « Cor Unum »; Franc Rodé, Segretario del Pontificio Consiglio della Cultura, Membri della Pontificia Commissione per l'America Latina « durante munere ». » Gli Em.mi Signori Cardinali Joseph Ratzinger, Alfonso Lopez Trujillo, Miguel Obando Bravo, José Freiré Falcäo, Eduardo Martínez Somalo, Edward I. Cassidy; le LL. EE. i monsignori Jan P. Schotte, Segretario Generale del Sinodo dei Vescovi; Antonio José Gonzalez Zumárraga, Arcivescovo di Quito; Ramon Ovidio Pérez Morales, Arcivescovo di Maracaibo; Dario Castrillón Hoyos, Arcivescovo di Bucaramanga; Adolfo Suárez Rivera, Arcivescovo di Monterrey; Estanislao Esteban Karlic, Arcivescovo di Paraná; Jaime Lucas Ortega y Alamino, Arcivescovo di San Diarium Romanae Curiae 705 Cristóbal de la Habana; Luis Saínz Hiño josa, Arcivescovo di La Paz; Antonio Moreno Casamitjana, Arcivescovo di Concepción; Willem Michel Ellis, Vescovo di Willemstad; Jorge Adolfo Carlos Li vieres Banks, Vescovo di Encarnación, Consiglieri della Pontificia Commissione per l'America Latina « in aliud quinquennium ». 3 giugno » » » » » » » » » » » » 11 » » 20 » » 24 » » 1 luglio 1994. Le LL. EE. i monsignori Alberto Bovone, Segretario della Congregazione per la Dottrina della Fede; José Sarai va Martins, Segretario della Congregazione per l'Educazione Cattolica; Serafini Fernandes de Araujo, Arcivescovo di Belo Horizonte; Oscar Andrés Rodríguez Maradiaga, Arcivescovo di Tegucigalpa; Alvaro Leonel Ramazzini Imeri, Vescovo di San Marcos; Pierfranco Pastore, Segretario del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali; mons. Dieter Spelthahn, Membri della Pontificia Commissione per l'America Latina « in aliud quinquennium ». » S. E. mons. Jorge María Mejía, Segretario della Congregazione per i Vescovi, Consultore della Congregazione per la Dottrina della Fede « durante munere ». S. E. mons. Piergiorgio Nesti, OP., Arcivescovo di CamerinoSan Severino Marche, Membro soprannumerario della Congregazione delle Cause dei Santi. Il sig. Gian Ludovico Masetti Zannini, Consultore della Congre­ gazione delle Cause dei Santi « ad quinquennium ». Il sig. Joseph Chittilappilly, Consultore del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». Le LL. EE. i monsignori Eric D'Arcy, Arcivescovo di Hobart; Laszló Dankó, Arcivescovo di Kalocsa; Héctor Rubén Aguer, Vescovo tit. di Enera; Mario Joseph Conti, Vescovo di Aberdeen; Paul-Marie Guillaume, Vescovo di Saint-Die; Friedhelm Hoffmann, Vescovo tit. di Taddua; Antonio Vilaplana Molina, Vescovo di León; i monsignori Giancarlo Menis, Gianfranco Ravasi, Franc Rodé, Crispino Valenziano; il padre Jos Janssens, S.I.; il dott. Rainer ligner; l'arch. Glauco Gresleri, Membri della Pontificia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa « in aliud quinquennium ». I monsignori Joaquín Alonso Pacheco, Lorenzo Dattrino, Guido Mazzotta; i padri Francesco Costa, O.F.M. Conv., Antolin González Fuente, O.P., Benito Goya Echeberría, O.C.D., Carlo Laudazi, O.C.D., Ubaldo Terrinoni, O.F.M. Capp., Consultori della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». Mons. Mario Marini, Capo Ufficio nella Congregazione per il Clero. Il sig. Maurizio Trombetta, Capo Ufficio nella Sezione Ordina­ ria dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 706 6 luglio 11 1994. Mons. Grzegorz Erlebach, Capo della Cancelleria del Tribunale della Rota Romana. » Mons. Alfonso Badini Confalonieri, Delegato della Sezione Ordi­ naria dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « ad quinquennium ». » Mons. Piero Marini, Maestro delle Celebrazioni Liturgiche Ponti­ ficie « in aliud quinquennium ». Protonotari 4 8 » 17 18 30 » » » marzo » » » » » » » » 1994. » » » » » » » » » 2 14 24 » aprile » » » » » » Apostolici soprannumerari: Mons. Paolo Orrù (Ales-Terralba). Mons. Paolino Stella (Caltagirone). Mons. Kazimierz Dominik Korszeniewicz (Siedlce). Mons. Robert L. Ferring (Dubuque). Mons. Telio Taddei (Pisa). Mons. Leopold Städtler (Graz-Seckau). Mons. Jan Jaworski (Lodz). Mons. Marco Mori (Massa Carrara-Pontremoli). Mons. Urbano Simonetti (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto). Mons. Antonio Federico Gatti (San Justo). Mons. Bruno Bazzoli (Forlì-Bertinoro). Mons. Luiz Gonzaga Furtado Mendonça (Fall River). Mons. Daniel Leonard (Birmingham). Prelati d'onore di Sua Santità: 4 » » » » 5 » » » 8 » » » » » 11 marzo » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 16 marzo 1994. Mons. Romualdo Azarcón (Capiz). Mons. Nephtali S. Irisari (Capiz). Mons. Jorge Vacaro (Capiz). Mons. Daniel Viloria (Capiz). Mons. Barnabe Nguyên Van Phuong (Vinh Long) Mons. Francis A. De Domenico (Newark). Mons. Richard F. Groncki (Newark). Mons. Raymond J. Pollard (Newark). Mons. Joseph T. Slinger (Newark). Mons. Sisto Gualtieri (Roma). Mons. Antonio Natale Serrano (Roma). Mons. Leon Balicki (Siedlce). Mons. Roman Krawczyk (Siedlce). Mons. Mieczyslaw Luszczynski (Siedlce). Mons. Mieczyslaw Marczuk (Siedlce). Mons. Robert Getz (Las Cruces). Mons. Juan Calzada Galache (Salamanca). Mons. Jesús García Rodríguez (Salamanca). Mons. Antonio Reyes Calvo (Salamanca). Mons. Juan Manuel Sánchez Gómez (Salamanca). Mons. Eugene Harkness (East Anglia). Diarium Romanae Curiae 16 » » 17 18 » » » 30 2 » » » » 18 » » » » 2 marzo » » » » » » » » aprile » » » » » » » » » maggio 1994. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. 707 Anthony B. Rogers (East Anglia). Richard Wilson (East Anglia). Gianfranco Bella (Roma). Rarel Pilik (Praha). Agostino Di Venanzio (Sabina-Poggio Mirteto). Giuseppe Mancini (Sabina-Poggio Mirteto). Carlo Nastasio (Sabina-Poggio Mirteto). Guido Trombetta (Sabina-Poggio Mirteto). Patrick Wallace (Dublin). Miguel Castillejo Gorraiz (Cordoba). Dino Zattini (Forlì-Bertinoro). Erich Läufer (Köln). Wilhelm Schneider (Köln). Giovanni Barbareschi (Milano). George E. Dobes (Chicago). John J. Raising (Cincinnati). William J. Dendinger (Omaha). Ambrose Macauley (Down and Connor). Joseph Maguire (Down and Connor). George Panikulam (Irinjalakuda). Cappellani di Sua Santità: 4 » » » 5 » 8 » 11 16 » 17 » » » 18 » » » » » » » » » marzo » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1994. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il sac. John Blancaver (Capiz). Il sac. Alden Bolivar (Capiz). Il sac. Diosdado Borres (Capiz). Il sac. Ambrose Obioma Nwohu (Umuahia). Il sac. Richard J. Arnhols (Newark). Il sac. James F. Bouffard (Newark). Il sac. Franciszek Juchimiuk (Siedlce). Il sac. Wieslaw Antoni Wyrzykowski (Siedlce). Il sac. Georg Unterstrasser (München und Freising). Il sac. Francesco Maria Tasciotti (Roma). Il sac. Tullio Dreossi (Udine). Il sac. Karel Janousek (Brno). Il sac. Georg Stoff (Graz-Seckau). Il sac. Héctor Montecino Parra (Temuco). Il sac. Marcos Uribe Gutiérrez (Temuco). Il sac. Benjamin Ad vincula (Capiz). Il sac. Luís Alberto Pescarmona (Guarabira). Il sac. José Nicodemos Rodrigues de Sousa (Guarabira). Il sac. Santo Gangemi (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela). Il sac. Franco Coppola (Otranto). Il sac. Gino Barzacchini (Pisa). Il sac. Lino Bernardi (Pisa). Il sac. Giuseppe Bonci (Pisa). Il sac. Guido Corallini (Pisa). Il sac. Aldo Martinelli (Pisa). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 708 18 marzo » » » » » » » » » » » » » » » » » » 30 » » » » » » » » » » » » » 2 aprile » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 14 » » 18 » » » 26 16 maggio 1994. Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » Il » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » sac. Ottorino Nuti (Pisa). sac. Giuseppe Stagni (Pisa). sac. Carlo Valenti (Pisa). sac. Aldo Andreozzi (Sabina-Poggio Mirteto). sac. Attilio Attili (Sabina-Poggio Mirteto). sac. Luigi Blasilli (Sabina-Poggio Mirteto). sac. Attilio Falcetta (Sabina-Poggio Mirteto). sac. Vittorio Munzi (Sabina-Poggio Mirteto). sac. Mario Patrignani (Sabina-Poggio Mirteto). sac. George Wagner (Bethlehem). sac. Cesare Scarpa (Caserta). sac. Giuseppe Baldas (Gorizia). sac. Geraldo Schneider (Maringá). sac. Carlos Federico Guillot (Ordinariato Militare Argentina). sac. Cataldo Di Napoli (Rossano-Cariati). sac. Paolo Di Luca (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto). Il sac. Ricardo Bianco Abate (San Justo). Il sac. Alejandro Inzaurraga Frías (San Justo). Il sac. Martín Raúl Moyano (San Justo). Il sac. Juan Horacio Suárez (San Justo). Il sac. Gregorio Zitmann (San Justo). Il sac. Bruno Carnaroli (Fano-Fossombrone-Cagli-Pergola). Il sac. Romualdo Magnoni (Fano-Fossombrone-Cagli-Pergola). Il sac. Giuliano Marinelli (Fano-Fossombrone-Cagli-Pergola). Il sac. Giorgio Spinaci (Fano-Fossombrone-Cagli-Pergola). Il sac. Attilio Tomassini (Fano-Fossombrone-Cagli-Pergola). Il sac. Mario Capanni (Forlì-Bertinoro). Il sac. Pietro Mario Dasadei (Forlì-Bertinoro). Il sac. Enzo Donatini (Forlì-Bertinoro). Il sac. Quinto Fabbri (Forlì-Bertinoro). Il sac. Gian Michele Fusconi (Forlì-Bertinoro). Il sac. Antonio Giorgini (Forlì-Bertinoro). Il sac. Remo Gordini (Forlì-Bertinoro). Il sac. Gian Luigi Pazzi (Forlì-Bertinoro). Il sac. José Domingos Alves Cachadinha (Huambo). Il sac. Karl Königs (Köln). Il sac. Heribert Peters (Köln). Il sac. Alessandro Luoni (Milano). Il sac. Livio Milani (Milano). Il sac. Alessandro Valtorta (Milano). Il sac. Stanislaw Majda (Wroclaw). Il sac. Peter-Martin Schmidt (Fulda). Il sac. Albert Hederá (Nitra). Il sac. José Tomás Martín de Agar y Valverde (Opus Dei). Il sac. Noel Treanor (Clogher). Il sac. Wolfgang Offermann (Essen). Il sac. Alberto Boldorini (Genova). Il sac. Vincenzo Di Renzo (Ancona-Osimo). Diarium Romanae Curiae 709 ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: Il Collare dell'Ordine Piano: 22 febbraio 1994. A S. E. il sig. Kurt Waldheim (Austria). La Commenda dell'Ordine Piano: 14 aprile 1994. Al Ten. Col. Alois Estermann (Città del Vaticano). La Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 25 marzo 1994. Al sig. Raphael Chainarong Monthienvichienchiai (Thailandia). La Commenda con placca dell 'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 5 » 26 30 marzo » » » 2 aprile 10 18 » 21 24 » » » » » 1994. Al sig. Pier Vincenzo Gabbani (Milano). » Al sig. Gino Trombi (Milano). » Al sig. Cameron R. Hume (Stati Uniti d'America). » Al sig. Vincenzo Acciarri (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto). » Alla sig.ra Maria Joanna Catharina van den MuijsenberghGeurts (Utrecht). » Al sig. Kyuya Komatsu (Giappone). » Al sig. Antonio Passarelli (Napoli). » Al sig. Volker Götz (Roma). » Alla sig.na Mary Elizabeth Sweeney (Baltimore). » Alla sig.na Edith Cicerchia (Roma). '• La Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 7 » » aprile » » 1991. » » Or 24 febbraio 1994. » » » 8 11 18 25 2 14 marzo » » » » » » » aprile » » » » » 18 24 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Daniel J. Callahan (Washington). John Collins Barvey (Washington). Paul Francis Interdonato (Washington). Ferd Niehaus (Svizzera). Giuliano Androvandi (Milano). Paolo Borin (Milano). Angelo Pietro Della Vedova (Milano). Cosimo Lupo (Milano). Antonello Sanò (Roma). Giuseppe Spampinato (Velletri-Segni). John Van Hengel (Phoenix). Francesco Lotti (Manfredonia-Vieste). Lino Bosio (Bergamo). Michel Mansourah (Hassaké-Nisibi dei Siri). Pedro Lasaletta Nocedal (Jerez de la Frontera). Argeo C ipolletta (Perugia-Città della Pieve). Guido Mazzucchi (Roma). Benito Augusto Frendo (Napoli). Gian Luigi Colalucci (Roma). Nazzareno Gabrielli (Roma). Franco Ghezzi (Roma). Guido Gusso (Roma). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 710 24 » 28 » 29 » 8 » aprile » » » » » maggio » 1994. » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Fabrizio Mancinelli (Roma). Mauro Rossi (Roma). Vincenzo Carpineto (Roma). Armando Silvi (Roma). Alessandro Bosisio (Bergamo). Karl Zihlmann (Chur). Bernard Hay (Tarbes et Lourdes). Sergio Cibin (Alessandria). La Croce di Dama dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 24 febbraio 7 aprile 1994. Alla sig.ra Vigdis Jonckheer Mensing (Willemstad). » Alla sig.na Ana Claudia Pacheco Márquez (Bolivia). Il Cavalierato dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 5 marzo » » » » » » » » » 8 » » » » » » 16 17 18 » » » » 25 » » » » » » » » » » » » » » » » » » 14 aprile » » » » » 18 » » 24 » » » » » » » » » 1994. Al sig,. Ernst Kreisler (Bamberg). » Al sig,, Giuseppe Tedaldi (Catania). » Al sig,. Feargal Quinn (Dublin). » Al sig,. Hejo Boddeker (Essen). » Al sig,, Salvatore D'Arezzo (Milano). » Al sig.. Reinold Petermann (Osnabrück). » Al sig. William F. Brown (Buffalo). » Al sig.. William M. Collins (Buffalo). » Al sig. Terrence M. Connors (Buffalo). » Al sig. Robert M. Greene (Buffalo). » Al sig. Donald J. Piotrowski (Buffalo). » Al sig. Adrianus Hendrikus W. Naterop (Utrecht). » Al sig . Ennio Giovanni Gualberto Perrini di Nevado (Getafe) Al sig. Giuseppe Gnesutta (Udine). » Al sig. Maxime Teppe (Lyon). » Al sig. William E. McCann (Armagh). Al sig. Jean-Paul Catry (Lille). » Al sig. Jacques Calard (Nantes). » Al sig. Joseph Septier (Nantes). » Al sig. Pierre Suet (Nantes). » Al sig. Kevin Francis Hume (Sydney). » Al sig. Robert Molhant (Belgio). » Al sig. Peter Cooper (Lancaster). » Al sig. Dunstan Meiling (Lancaster). » Al sig. Robert Halbheer (Città del Vaticano). » Al sig. Neville Cooper (Southwark). » Al sig. Attilio Rotolone (Chieti-Vasto). » Al sig. Johannes Heinrich Antonius M. Roes fs-Hertogenbosch). » Al sig. Domenico Colagrosso (Velletri-Segni). Al sig. Fulvio De Sibi (Roma). » » Al sig. Roberto Gioacchini (Roma). » Al sig. Ercole Orlandi (Roma). » Al sig. Amerigo Tesei (Roma). » Al sig. Raffaele Vessicchio (Roma). Diarium Romanae Curiae 2 maggio » » » » » » » » 9 12 1994. Al » Al » Al » Al » Al » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. 711 Paul Francis Connolly (Portsmouth). Robert Mann (Westminster). Frank Mercieca (Westminster). Barry Nash (Westminster). Sergio Tinti (Alessandria). Severino Ercolani (Terni-Narni-Amelia). La Commenda con placca dell'Ordine di San Silvestro Papa: 5 11 » marzo » » 1994. Al sig. Teodoro Giovanni Risino (Milano). Al sig. José García-Miguel Camblor (Salamanca). Al sig. Jesús Rodilla García (Salamanca). La Commenda dell'Ordine di San Silvestro Papa: 5 marzo » » » » 8 30 2 14 » 18 » 24 » » » 29 2 aprile » » » » » » » » » maggio 1994. Al » Al » Al » Al » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Massimiliano Ludovici (Milano). Emilio Maggioni (Milano). Giancarlo Selli (Bologna). Vittorio Laureati (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto). Heinz Nusterer (Sankt Pölten). Jean Petitjean (Mechelen-Brüssel). Secondo Vestrelli (Perugia-Città della Pieve). Donald MacDouglas (London). Andreas Hendrik Jacobus Roes (Rotterdam). Silvano Bellizzi (Roma). Antonio Berardini (Roma). Franco D'Agostino (Roma). Giampietro Paolo Gusso (Roma). Luigi Ricca (Roma). Gaetano Fattopace (Montepulciano-Chiusi-Pienza). La Croce di Dama dell'Ordine di San Silvestro Papa: 16 30 marzo 2 aprile » » » » » » 14 » » 1994. Alla sig.ra Gertrud Peuschel (München und Freising). » Alla sig.ra Elena Tiburzi ved. Amadio (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto). » Alla sig.ra Khunyung Malee Snidvongs Na Ayudhya (Bangkok). » Alla sig.ra Prakin Xumsai Na Ayudhya (Bangkok). » Alla sig.ra Marie-Thérèse Suphanni Kitcharoen (Bangkok). » Alla sig.ra Elisabetta Ladovaz (Italia). Alla sig.ra Luciana Tarquini (Italia). » Il Cavalierato dell'Ordine di San Silvestro Papa: 4 marzo » » » » » » » » 5 » 8 » » » 1994. Al » Al » Al » Al » Al Al » » Al Al » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Nello Pulcinelli (Fano-Fossombrone-Cagli-Pergola). Domenico Gottarelli (Imola). Raffaele Colombo (Milano). Tarcisio Ferrano (Milano). Aldo Agnelli (Bologna). Rinaldo Bergamini (Bologna). Guglielmo Dardi (Bologna). Giuseppe Naldi (Bologna). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 712 8 marzo » » » » » » » » 16 18 » 30 » » » » 2 aprile » » » » » » » » » » 25 » » » » » » » » » » » » » » » » » 12 maggio » » 14 » » 18 » » 24 » » » » 29 1994. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Ai Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig . Pietro Orlandi (Bologna). sig . Enrico Tiocchi (Bologna). sig . Guido Ramenghi (Imola). ,} sig . Antonius Maria Laddrak (Utrecht). sig. Enrico Santinelli (Udine). sigr. Alvaro Scortechini (Fano-Fossombrone-Cagli-Pergola). sig . Hans-Dieter Strofi (Paderborn). sig . Rudolf Schick (Fulda). sig . Karl M. Schweitzer (München und Freising). sig;. Federico Sciocchetti (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto). sig . Julius Masarn Vongphakdi (Bangkok). sig . Cornelis Hubertus de Wijs (Haarlem). sig . Karlheinz Scheuer (Köln). sig . Giulio De Carli (Piacenza-Bobbio). sig . Karl Schwankhart (Sankt Pölten). sig . Bernhard Seyr (Sankt Pölten). sig . Adrianus Gerrit Verhoeff (Utrecht). sig . Markus Lerjen (Città del Vaticano). sig . Raffaele Feltri (Siracusa). sig . Francesco Fato (Taranto). sig . Ermenegildo Benini (Imola). sig. Cari Joseph J. Antonius Blommestijn ('s-Hertogenbosch). sig. Christiaan Elisabeth Joannes Harden ('s-Hertogenbosch). sig . Herman Gerardus Ruygers (Breda). sig,, Hubertus Antonius Laeven (Roermond). sig. Alessandro Breccia (Roma). sig. Felice Giordani (Roma). sig., Eugenio Orlandi (Roma). sig., Rodolfo Barbieri (Modena-Nonantola). sig.. Nino Saguatti (Modena-Nonantola). sig., Leonardo Nu cera (Asti). sig., Piero Vastadore (Asti). Si rende noto che, in data 6 luglio 1994, Mons. Giovanni Danzi, Segretario Generale del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano, è stato nominato Rappresentante del medesimo Governatorato nel Consiglio dell'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica. NECROLOGIO 24 27 giugno » 2 3 luglio » 17 » 22 » 1994. Mons. Ladislau Paz, Vescovo em. di Corumbá (Brasile). » Mons. Joseph Aloysius Durik, Vescovo em. di Nashville (Stati Uniti d'America) » Mons. Santiago Pérez Sánchez, Vescovo tit. di Castel Mediano. » Mons. John A. Marshall, Vescovo di Springfield in Massachusetts (Stati Uniti d'America). » Mons. Enrique San Pedro, Vescovo di Brownsville (Stati Uniti d'America). » Mons. Paul Dalmais, Vescovo em. di N'Djamena (Ciad). An. et vol. LXXXVI 9 Septembris 1994 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SED COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE APOSTOLICAE I Imago Beatae Mariae Virginis Auxiliatricis, quae pie servatur in ecclesia Sanctuarii B.M.V, loco Twardogóra in dioecesi Calissiensi, pretioso diademate redimiri sinitur « nomine et auctoritate Summi Pontificis ». IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — In ecclesia sanctuario loci vulgo dicti Twardogóra gratiosa colitur imago B. Mariae Virginis Auxiliatricis. De sententia Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, quam ratam habemus, Apostolica Nostra potestate Venerabili Fratri Stani­ slao Napierala, Episcopo Calissiensi, partes committimus ut imagini illi, pie eustoditae in ecclesia sanctuario oppidi vulgo Twardogóra, in dioecesi Ca­ lissiensi, Nostro nomine et auctoritate pretiosam imponat coronam, iuxta probatum liturgicum ritum. Minime dubitamus, quin sacra quae ibi cele­ brabuntur sollemnia in religionis bonum populique spiritale emolumentum bene non vertant, pariterque fore confidimus ut ii omnes, qui eandem venerantur imaginem, ad colendam Matrem Dei magis magisque incitentur. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die quinto mensis Maii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 349.525 49 - A. A. S. 714 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Beatae Mariae Virginis divinae Gratiae imago, quae in templo paroeciali S. Caroli Borromaei asservatur, in urbe Wratislaviensi, nomine et auctoritate Summi Pontificis coronatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Saeculorum quidem decursu omnium ordinum fideles ad Virginem Mariam fidenti animo decurrerunt, pro com­ perto habentes superna se beneficia indulgenter accepturos. Nos vero hanc pietatem cupimus augeri et proferri, ideoque occurren­ dum diiudicavimus postulatis Venerabilis Fratris Nostri Henrici Romani S.R.E. Cardinalis Gulbinowicz, Archiepiscopi Wratislaviensis, qui poposcit, ut clara imago Beatae Mariae Virginis divinae Gratiae, in paroeciali templo S. Caroli Borromaei in urbe Wratislaviensi servata, nomine auctoritateque Nostra pretioso diademate coronaretur. Itaque, probatis iis quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sa­ cramentorum statuit, potestatis Nostrae usi plenitudine, concedimus ut Beatae Mariae Virginis imago quam supra memoravimus pretioso diadema­ te nomine Nostro Nostraque auctoritate redimiri possit, prae oculis videli­ cet sacrae liturgiae habitis praescriptis. Ceterum omnes noverunt Franciscum Assisiensem ardenti sane animo Virginem Mariam coluisse. Ideo eiusdem asseclas cohortamur fidelesque cunctos, ut illius eximii vi­ ri exempla sequantur, quo, templo restituto ipso et Virginis imagine elata, animi quoque reficiantur et ad maiorem pietatem concitentur. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv, mensis Maii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. Ê8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco E8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 349.526 Acta Ioannis Pauli Pp. II 715 III Imago Beatae Mariae Virginis Gratiarum, quae in ecclesia S. Francisci Assisiensis oppidi v.d. Wieliczka colitur, pretioso diademate redimitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Merito invocatur a populo fideli Beata Virgo Maria, quae « mater nobis in ordine gratiae exstitit » (Lumen gen­ tium, 61). Igitur, petente Eminentissimo Domino Francisco Cardinali Macharski, Archiepiscopo Metropolita Cracoviensi, qui litteris die xv mensis Decembris superiore anno datis communia vota cleri et Christifidelium expromit, concedimus libentes ut pulchra multisque gratiis praeclara ima­ go Beatae Mariae Virginis Gratiarum, quae in oppido v.d. Wieliczka in templo paroeciali sancto Francisco Assisiensi dicato ab antiquis iam tem­ poribus pie colitur, quamque Nos Ipsi olim venerati sumus, Nostro nomine et auctoritate pretioso diademate redimiri possit. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Maii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 349.527 716 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONVENTIO INTER APOSTOLICAM SEDEM ATQUE ISRAELIS STATUM FUNDAMENTAL AGREEMENT BETWEEN THE HOLY SEE AND THE STATE OF ISRAEL Preamble The Holy See and the State of Israel, Mindful of the singular character and universal significance of the Holy Land; Aware of the unique nature of the relationship between the Catholic Church and the Jewish people, and of the historie process of reconciliation and growth in mutual understanding and friendship between Catholics and Jews; Having decided on 29 J u l y 1992 to establish a "Bilateral Permanent Working Commission", in order to study and define together issues of common interest, and in view of normalizing their relations; Recognizing t h a t the work of the aforementioned Commission has produced sufficient material for a first and Fundamental Agreement; Realizing t h a t such Agreement will provide a sound and lasting basis for the continued development of their présent and future relations and for the furtherance of the Commissione task, Agree upon the following Articles: Artide 1 § 1. The State of Israel, recalling its Déclaration of Independence, affirms its continuing commitment to uphold and observe the human right to freedom of religion and conscience, as set forth in the Universal Déclaration of H u m a n Rights and in other international instruments to which it is a party. Acta Ioannis Pauli Pp. II 717 CONVENTIO ENTER APOSTOLICAM SEDEM ATQUE ISRAELIS STATUM i ^ 3 *? ^NIU)" r n - ' T P tiiiTpn o p n \ •> g -no-- o j ó n N ian •?N7ur n]-im tuiTpn nun D-DJDH r a o m n "?ui u T a 7 T T i m u ? n^imn n m T Q n^ann nn-nm o v s n "?UJ - - n m r n n i - ' p n n ' P T / n ^ n a u n rn ? ivzinpn ;D 7irr'? o^inr? r n n n ' r n í n ^ T T n n 1 1 -, 1992 o^Ntim iwn mun i-7rr ••^í"' umrr3 -i-7;iit?i numm Tin*?*? ognuno ivrSnnui ina*? "nm3j7 n - T 7 i ¿ - i T r i 7 i 3 U n 7 i n " p i s * ? N - a r r ? n m r m ,ori3 i m a m r^u Drr? WUJ -733 jorran-^ m ¿ T ^ m i ] i m n r v s n ^ n " ? m a n n m i n n mi3i)uj 7 , 3 3 n-rDm JTID- T3DOn NiniD , U30tT? 13 "'"T 1 -pnn*? Nn^p-nm ;muin \ r r a o^-on uinur HT DDDH nadara nnmun n n v ^ i 7 T i m m i n a orrorr "?ui umnnsnn 1 «T"ua n i T x r j ,rT?ui mNnüun nl-m na m 3 i T 3 ,"?N7ur n:-7rj ,nniN n^i2*?i - p a ü n m m n m a i r r ? uixn ni3T3 l i n n * ? r o u j o j n D-TIN"?]^ D • ' • n o T U I D7NH m - i 3 T l niztrg nmn-inrj 7373 n - ^ t m - " 1iun m n s m n m o - 3 3 .DD3 7Ü NTUJ VITm 718 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale § 2. The Holy See, recalling the Déclaration on Religions Freedom of the Second Vatican Ecumenical Council, Dignitatis humanae, affirms the Catholic Church's commitment to uphold the human right to freedom of religion and conscience, as set forth in the Universal Déclaration of Hu­ man Rights and in other international instruments t o which it is a party. The Holy See wishes to affirm as well the Catholic Church's respect for other religions and their followers as solemnly stated by the Second Vati­ can Ecumenical Council in its Déclaration on the Relation of the Church to Non-Christian Religions, Nostra aetate. Artide 2 § 1. The Holy See and the State of Israel are committed to appropriate coopération in combatting all forms of antisemitism and ali kinds of racism and of religious intolérance, and in promoting mutuai understanding among nations, tolérance among communities and respect for human life and dignity. § 2. The Holy See takes this occasion to reiterate its condemnation of hatred, persécution and ali other manifestations of antisemitism directed against the Jewish people and individuai Jews anywhere, at any time and by any one. In particular, the Holy See deplores attacks on Jews and desecration of Jewish synagogues and cemeteries, acts which offend the memory of the victims of the Holocaust, especially when they occur in the same places which witnessed it. Article 3 § 1. The Holy See and the State of Israel recognize t h a t both are free in the exercise of their respective rights and powers, and commit themselves to respect this principie in their mutual relations and in their coop­ ération for the good of the people. § 2. The State of Israel recognizes the right of the Catholic Church to carry out its religious, moral, educational and charitable functions, and to have its own institutions, and to train, appoint and deploy its own per­ sonnel in the said institutions or for the said functions to thèse ends. The Church recognizes the right of the State to carry out its functions, such as promoting and protecting the weif are and the safety of the people. Both the State and the Church recognize the need for dialogue and coopération in such matters as by their nature call for it. Acta Ioannis Pauli Pp. II 719 rvjtun m n - i ¡ ? N n nsinnn htidn t i n 173113 ,un772n U 3 n 2 nfltrg n m a - i n n "?u 7 - n * n /'dinh tud" n^na nrmign , r n n uigin *?u iptinizi n n i ü - 3 3 , i i 3 ü n m m n uigirr? nmn n i 3 T 3 l i n n " ? r v ? i n ¡ 7 n n-*033n "sui tr7TiN o ^ d i n? 3 "* 3 Q-'DOUTin m í e n m - D I T 7373 r r ^ c m - 3 inh m n i ¿ n 3 r r í i n p n n-u33nuj 7 i 3 3 n ' p u id-iüd l - n ^ n * ? ngn tui772n t o n . o m ts- n i h ü j n m u n n-mifZNn r u w m r w i 'g3 , in-3173 o - o ^ i n " ? ! n n r a n i n i " ? nrorrn l i • • n o i m m ? n^D^Dn o n * nniiDNa rrnun i-*?3J n n - ^ i n tj7Tini3 . "riN t n nu3" D"'?D3 nnm gn , n r i ü i ] 1 1 1 - , 2 cfUD D'pin n"?iug «^irrm ? domito "?aim^ m ^ m u n 7 p n D 3 n 1 npn-'g miuTjn - ; n o *?3 7331 n'nnis niT3uri33Nn 733 ? j3 N T 3 3 1-3 ni3 ?3io ,mniN 1-3 r r 7 7 n n33n di7T23i , r r r r m r m ^ i o n - ' H i . 1 7 1 3 3 1 D7NH •• TT n7T3tUl m ^ T ï p 1 , na în'p-'Dg "?u tittTzi 3101"? it ni3D7Tn " ? m 3 u m p n o d h 2 nrzo^g 3nDnn mTjuj-'uiNn "?uj d ^ t w i D^i^^an *?3 tini n g 7 7 n na ,namn *?3 ••T'-^UI \T3T "?33 ,1317213 *?33 ^""TTT^D IPTIiT* 7 3 3 1 -7171T1 DUn 7 3 3 m ^ J J - T i a i T1D33-T13 "?1*?TT1 D" 7in-' I i g - ' p n U)1772n 0 3 H H33T3 ,13733 .7TTN a n 7UJN3 7 n i T 3 3 ,nNiiun m 3371p * u j d i d m na ü ^ ^ r m n D^cuun , D • • 7 ^ n • .n*? wiv l-ntu ürcxu n i m p n n o n i N 3 D - m ? -, , , , 3 «T'uu ann 7T7N 5 3 ^3 1 3 3 d^too ïanw r u " ^ n i u n 7 | 2 n 0 3 n l n p t r g na 733"? D- 3" Trnm , i"? 7 ü i n n r i D n o n rV7D3n3i niMDTn u n n - ' m ""tugin .'p'PDn n3iiD'? n n - 3 3 n * ? i u g n v i m i n i D" 777in n n ^ r n nTn i n p i r n , , , , ,, na n i o ? n ^ i n p n n - u 3 3 n "PUI n n i 3 T 3 m - D o "?N7ur n3-7i3 2 npcrg ni7DlI3'?l ,n727ü D NIDI 3 ti] n*2N1 D"-313-nn , 0 - 7 D 1 1 3 n ,ü" T17n 71"'7"'72gn in d71i3Nn ni7Dii33 n*?uj n-'ujiN na 3" i¿n'?i m i n " ? ,TiD3n'? p i 7 ,V ? U ] t 3 n 3 - 7 D n "21D n n i 3 T 3 m o n n - 0 3 3 n . n ^ N n n a n s t r T i n N n n - ^ p a ñ n nur? .nn-"?u n i 3 m n i m m r ? 3 n n n m n i 7 - ¡ 2 ii3d ,n-7T?gn na n ü 3 * n ^ i u i 3 3 n"2ing «^in-aiai n - t u - i 7 3 I 7 i ü 3 inTitu m r ^ n n 'D33m n 3 - 7 n n .na t d "-un 17 diouod 1 1 ,, , , , , - , 720 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 3. Concerning Catholic legal personality at canon law the Holy See and the State of Israel will negotiate on giving it full effect in Israeli law, following a report from a joint subcommission of experts. Article 4 § 1. The State of Israel affìrms its continuing commitment to maintain and respect the "Status quo" in the Christian Holy Places to which it applies and the respective rights of the Christian communities thereunder. The Holy See affìrms the Catholic Church's continuing commitment to respect the aforementioned "Status quo" and the said rights. § 2. The above shall apply notwithstanding an interprétation to the contrary of any A r t i d e in this Fundamental Agreement. § 3. The State of Israel agrées with the Holy See on the obligation of continuing respect for and protection of the character proper to Catholic sacred places, such as churches, monasteries, convents, cemeteries and their like. § 4. The State of Israel agrées with the Holy See on the continuing guarantee of the freedom of Catholic worship. Artide 5 § 1. The Holy See and the State of Israel recognize t h a t both have an interest in favouring Christian pilgrimages to the Holy Land. Whenever the need for coordination arises, the proper agencies of the Church and of the State will consult and cooperate as required. § 2. The State of Israel and the Holy See express the hope t h a t such pilgrimages will provide an occasion for better understanding between the pilgrims and the people and religions in Israel. Article 6 The Holy See and the State of Israel jointly reaffirm the right of the Catholic Church to establish, maintain and direct schools and institutes of study at all levéis; this right being exercised in harmony with the rights of the State in the field of éducation. 721 Acta Ioannis Pauli Pp. II u m p n c o n / n ^ o i D n uaiuna r r 7 i n p r r u s u i n n m u - N ? i t u N n 3 npn^s , ••"PNiüj-n usuino, n"? riN?n m p s i i n n 7 n n r r i INUP 7N7UT m n m . D ' n m o ?iu n s m u r a m u m - r m n 7tu p a t u m i n m a p n a 4 TUU 7HD7I D-'-'p'? n a u r c n n n n u ^ i n n "?u m T i s n 7N7U1- na •"in 1 npo^a FINI 7 n N i n u r r 7 i j u j n • m a n n n ^ u i n p n m m ¡ ? n n n m ? o " n p u iDi3u"n JIN DDD . i 3 7 u m n D i in"? ui-ui n m ü n n n n n n \rmm nua 7 3 7UJ n r i D m o i u t a a ' T i n a TQD^ n - ^ i n p n r r o i D n 7ui r o a i n i n n r n a m r m 7JJ i"nxn u i n p n . m n i w n n i n a m nai ï^vï iDim "np 1 n N n iw 7D n D ü j r jn rpuo 7ui 7 3 1 3 tu 11 s * ? J J 1 i:i3 t u n p n DDP DU ,DnT3-"n , n r o ] D i n a 7 U N J --giNn 7iJ p r T P i , n n 7 n T i n n ì m m n rimira naturam nnnnn 7373 "pin-* 7- JJ7 , n T D N n 2 nptrg n n - o o n 7N7tir n3 n n 3 npn^s a- ?inp trurnpn m t n p n 7 3 3 " ? ,,nnnp TQ , ri7 iU3N7 n-'TTTjjD . nn7 , , , , f u i n p n DDH UJJ nra^Don 7N7UT n i n n 4 npo^g .m7inpn umpn-rni3]j u i3in? 5 *ruo l ^ n u o r n n n u r j u i 7.33 n n o n 7N7ur n i n n i t u n p n DDH 1 npo^s 77inn-'UJ nnN 73 . u m p n H7N7 D-7ÜI3 "?UJ 7 ; n ? - m 7 3 J n s r u a n i N T ? ignori l ü i r - m m n n n 7uii n ' - o i a n 7 tu niniN3n m r n ^ u i n » Ü I N T O T.71H .1117733 n 7 i U 3 n Dmipn ? r a ? "?3 4 -, nira 77-n 7ii»n -, - 1 n n m3 tunpn nam 7N7ur m nn 2 nptrs r a m m a n 33n? n i 3 D 7 T n l u i n u r n 7 N 3 ?;n?-m "•TJJUJ .7N7ur3 m m m T i n ^ s n 773 6 tuo n ^ D D i n 7U1 n n D iT 7 u nnTixni n n n n i n i r * 7 N 7 u r m n m t u i 7 p n u a n n D i T ; m m n 733 7 1 1 3 ^ ? n n o i m 7SD-TQ 7n37i o - ' - ' p ? ,7o7 m7i7ipn • li3Tm m i r r o n m n n n n : i n u n m m m n m ü - ' a - nai , 722 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Article 7 The Holy See and the State of Israel recognize a common interest in promoting and encouraging cultural exchanges between Catholic institutions W o r l d w i d e , and educational, cultural and research institutions in Israel, and in facilitating access to manuscripts, historical documents and similar source materials, in conformity with applicable laws and régulations. Article 8 The State of Israel recognizes t h a t the right of the Catholic Church to freedom of expression in the carrying out of its functions is exercised also through the Church's own communications media; this right being exer­ cised in harmony with the rights of the State in the field of communica­ tions media. Artide 9 The Holy See and the State of Israel jointly reaffirm the right of the Catholic Church to carry out its charitable functions through its health care and social welfare institutions; this right being exercised in harmony with the rights of the State in this field. Artide 10 § 1. The Holy See and the State of Israel jointly reaffirm the right of the Catholic Church to property. § 2. Without préjudice to rights relied upon by the Parties: a) The Holy See and the State of Israel will negotiate in good faith a comprehensive agreement, containing solutions acceptable to both Parties, on unclear, unsettled and disputed issues, concerning property, economie and fiscal matters relating to the Catholic Church generally, or to specific Catholic Communities or institutions. b) For the purpose of the said negotiations, the Permanent Bilateral Working Commission will appoint one or more bilateral subcommissions of experts to study the issues and make proposais. c) The Parties intend to commence the aforementioned negotiations within three months of entry into force of the présent Agreement, and aim to reach agreement within two years from the beginning of the negotiations. Acta Ioannis Pauli Pp. II 723 7 q-JJD -•aiP ' TT T-nir?! ntr?*? d p * ? «Tjnura n n n n 7a-iur m n m tunpn d d h main ,-pi n nnmn rn ? 07iun ^ m a n - ^ i n p n n o i n r n m a n n mmuuT nmnn? ^ ' • - • ' a r o ? ntunn n a 7pn*?i , 7 a i u r 3 ipntn .n 7nn nnprrzi n •••p i rr? nanna ,n'*nn -nprj-nmrr?i 1 n n 8 q^ua •Mu-an tuam? n-7inpn n^uian ?tu nniÒTtu i a a m n n 7a-iur m n n mdt ;nnsuj n^oian ?tu miuiprin -•Düna in nnüann n n ^ g n n ^ m .n-ntupnn •'vxnn oirma n i n n n m ""ta t du n n m i n a nui s f a - hnt 9 T'na nenian 7U1 n n D i T 7u n n ^ n s m i o n n n i n r r ?anar n i n m tunpn oan m a n a n n n o i n mnsinaa nn n m np7ü naiuuuj n n ^ p a n na usa"? r r 7 i n p n nriDi nn n m nina n i n s f a - naT m a i ; n ? nuia m r r n n n n n m m .nT ninna n i n n n 10 «può 7i> ü n T ü m n n n n : r i n 1 ?a-iur m n r n tunpn aan 1 . u j i a n 7 m ? m p n r r o i D n 7ui in 7D n n n n u n n m a n u i m n a í a u n a ? •'7a -, npn-'a n m a T 2 nptra 7u a7 Dina n n n - i a u r 7a-iur n i n n i tunpn oan .a li^atu m m o a ,nm*rn noi 7u o ^ a i p n n m ina 7-onn ,7713 Dann n-aum?i onai7 m n a ,npi?rrn3 m n a m n n7aai , m o i n a?tu , n n n a i a m tir? i a ,7733 r r 7 i n p n mena ? m o n ^ n n n , n - " ' z a p t r a i d--'7373 . o ' n ^ i ü n n ^ ^ i n p m~roin7 1 n m s - n n n n aun m i n , i m a n ljrani-aiunn mun"? .3 na T1D77 ,-im ' ía nna »n^nnin ?tu n m a - n m u r n - m í n ninn ninapn . m u s n uinn7i m m a n - l i n ? ir? -|3T3n inm-Nuraa nina"? nn narra n m s n .i nnaon*? n n n ? nrnmn ,- nann n 3 o n n 7tu lapin n^rmn o ^ n n nun?tu . irrani-atunn muia-in n^mtu ~pn n , Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 724 d) Düring the period of these negotiations, actions incompatible with thèse commitments shall be avoided. Artide 11 § 1. The Holy See and the State of Israel declare their respective com­ mitment to the promotion of the peaceful resolution of conflicts among States and nations, excluding violence and terror from international life. § 2. The Holy See, while maintaining in every case the right to exercise its moral and spiritual teaching-office, deems it opportune to recali t h a t , owing to its own character, it is solemnly committed to remaining a stranger to all merely temporal conflicts, which principie applies specifically to disputed territories and unsettled borders. A r t i d e 12 The Holy See and the State of Israel will continue to negotiate in good faith in pursuance of the Agenda agreed upon in Jerusalem, on 15 J u l y 1992, and confirmed at the Vatican, on 29 J u l y 1992; likewise on issues arising from Articles of the présent Agreement, as well as on other issues bilaterally agreed upon as objects of negotiation. Article 13 § 1. In this Agreement the Parties use these terms in the following sensé: a) "The Catholic Church" and "the Church" - including, inter alia, its Communities and institutions; b) "Communities" of the Catholic Church - meaning the Catholic reli­ gious entities considered by the Holy See as Churches sui iuris and by the State of Israel as Recognized Religious Communities; c) "The State of Israel" and "the S t a t e " - including, inter alia, its authorities established by law. § 2. Notwithstanding the validity of this Agreement as between the Parties, and without detracting from the generality of any applicable rule of law with référence to treaties, the Parties agrée t h a t this Agreement does not préjudice rights and obligations arising from existing treaties between either P a r t y and a State or States, which are known and in fact available to both Parties at the time of the signature of this Agreement. Acta Ioannis Pauli Pp. II ni7iugra uinrn7 ur nin innm-Ntunn .n?N r i r D 1 1 725 n g i p n -[tuna .1 ™ D U inN m p a m ? i u TI-'NUJ 1 1 T>ua 7a nu 7ui inn"inn 7 u D M ™ ^N-iur m n m l u n p n o a n 1 npp^a m n i N i m i n n r a o m o a o 7tu ni7iD m i : i n n g n nn" ?*? n n o i n a .n-«"rnN?]-»an n - n n n i n n 7 f i n n n - ' N x i n - m u n ì m m ^ N n 1 1 , i na uaa? m a m na i n u ?aa n-'-'pn am n n a ,ail7¡7n oan 2 npo^g i-giN 7Uia ,-*a - r a m ? i n u a - i a i a H N I I ^ m m n o m m m : iT^pan nTn o ? i u n n ^ n n a t u n m o a o n 7a ? IT iNurn? mnun a ^ n n n Nin , i7tu ni7ia;> 7U1 nr2i?TTnaiu DTTUÜJ 7U i n r n : ?nn \Ti\2u .nmuin-T^a 1 12 =ruü n n N n •* N7on nntua a"? n i n a uroi-Ntiraa l a e t u m 7N-UU"' n n TRI uinpn oan , 1 9 9 2 muta u m n a "luiu nurnna n ^ u n m n'pn naomuj D I T TTO o p t i m a i a ; 1 9 9 2 ruma "•"zi ' u m n a nutum Dnuina iprnNia HUHNI m n ü - n üTiaoin u-ma n - N i u n a ni i a i naonn -•g-'nan o - 7 i u n . inm-Ntun 7tu NIUU un •'a - 13 : ra «ruo j a m a n?N n o m i n a a n i ü n Dannarci n T D a n n a ,77ia - mo3an i 1 npa-g m?mi7n m o j a n .N ;mm-roim ¡rrinu ,iNUin n n r n nui-rg m 7 i n r 2 n m o a a n 7tu nni) .a , " o m •* "'NID" n n o ^ a " ? a n i p n u a n --f-ïv m a i u m n n n ' z i n p n n r m n ; n n a i n m - m n n n ? - 7Niur m n n n - - 7 n i ra ,771a - •''pai ,D-TTan n-*naan7 u r n a mainai ,nnnn naonn m n a i a mnnn r a 7n i 7Nior n n n .2 .pina n o i um mm n u n ,iNtun Ninuj •'ga m n a a n 7tu i g p m m i n ? 2 npo^g IUJN ,Nintu -"ugtun 77a 7a 7tu inT*77an u n 3 7 u n a ii^a n T n a o n n o m a n n ^ n a n , n - n i N 7 3 - a , - , , ,IN m n n r a " ? n n i a n n 72¿ r a n-'m-'i? n ^ n a n n n n ^ i u n 7tu m r r n n n n a o i ^ - u u m a n n naiun? ituNi n m a n -itti? m u n - n .mn 726 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Article 14 § 1. Upon signature of the présent Fundamental Agreement and in pré­ paration for the establishment of full diplomatie relations, the Holy See and the State of Israel exchange Special Représentatives, whose rank and privilèges are specifìed in ari Additional Protocol. § 2. Following the entry into force and immediately upon the beginning of the implementation of the présent Fundamental Agreement, the Holy See and the State of Israel will establish full diplomatie relations at the level of Apostolic Nunciature, on the part of the Holy See, and Embassy, on the p a r t of the State of Israel. Artide 15 This Agreement shall enter into force on the date of the latter notifica­ tion of ratification by a P a r t y . Done in two original copies in the English and Hebrew languages, both texts being equally authentic. In case of divergency, the English text shall prevail. Signed in Jerusalem, this thirtieth day of the month of December, in the year 1993, which corresponds to the sixteenth day of the month of Tevet, in the year 5754. Mgr. CLAUDIO M. CELLI FOR THE H O L Y SEE Dr. Yossi BEILIN F O R THE GOVERNMENT OF THE STATE OF ISRAEL A D D I T I O N A L PROTOCOL 1. In relation to Art. 14 § 1 of the Fundamental Agreement, signed by the Holy See and the State of Israel, the "Special Représentatives" shall have, respectively, the personal rank of Apostolic Nuncio and Ambassador. 2. These Special Représentatives shall enjoy ali the rights, privilèges and immunities granted to Heads of Diplomatie Missions under interna­ tional law and common usage, on the basis of reciprocity. 727 Acta Ioannis Pauli Pp. II 14 n nrr n-mai n - P 3 •'D? nn-ma marni , TONN mg^rra ?N-iur .ngoia D ^ n g n TUO -no n n a o n n m n n DU 1 nrrn^g m ••-mi un-Tpn o a n ^ N ^ n n ^ D m ^ n nn7ui - i m n n r i D T i n m i T u i » n n n i T J n DU i-m ,-rrann T i n - n nann ?UI npin"? í n o ' i D irmi 2 npn^a D-NTn D " - u n T? g •'-r n - o r r "PN-IUP n 3 " • i m u i n p n D a n 1331a-* , i m u r n ? T m . 7 N i u j - - n 3 - T D T a n m i ^ j o n , u j i T p n o a n i a n r m o i r s m - j . ?ui n m a 1 1 5 «rua 7u Ta ma IMUJ r r i n ¡ 7 n T'iujnn .1993 INI'' MNINNN ?UJ T-NANA «APIN*? DIA um na lama umna Mons. BEILIN oan n n m umpn con r a uunm -MOTI ODDÜ ?ÜJ ( 1 ) 14 t r u o ? a r f a "'PIÜOIDN v a m " "?m -UTN r n n^n-- " o n m - n n D - r m " ? ,7MTOP . ? í n u r n r m nunn " v - n u r i , m n p n DDH ouon n v i D T DNnna » n v i a m ?Dn m i n ^ n r ü m p g - i . n m n D-NDT r m i j r s n t r o a 7U I T T rr?N D - i n r n D J' Ü3 -IUNT? i r p i u i n n n r i r o n n i , ? a i ¡ j n n 3NI37I - n i N ? - r a n -, , NNM Ninuí CLAUDIO M . CELLI uinpn 11903 "írrn HT NAON . i nn u rN T"U ,NRN M^un-ra n-un'Püjn M •*'? "p-apn •pNiur m nn RÍ?uirjn naia osran? -1 ,nnauni M7:I3NN m g u i a n - ' m p n . n - p m u n m a nuun .-•733NN n n i 3 n u n r , m u í ?ÜJ m p n a . ü ' m n i n n o i ? nao N3UIA Dott. Yossi NUIMN .2 NULA Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 728 3. The Special Représentative of the State of Israel to the Holy See, while residing in Italy, shall enjoy ali the rights, privilèges and immunities defìned by Art. 12 of the Treaty of 1929 between the Holy See and Italy, regarding Envoys of Foreign Governments to the Holy See residing in Italy. The rights, privilèges and immunities extended to the personnel of a Diplomatie Mission shall likewise be granted to the personnel of the Israeli Special Représentative 's Mission. According to an established custom, neither the Special Représentative, nor the officiai members of his Mission, can at the same time be members of Israel's Diplomatie Mission to Italy. 4. The Special Représentative of the Holy See to the State of Israel may at the same time exercise other représentative functions of the Holy See and be accredited to other States. He and the personnel of his Mission shall enjoy ali the rights, privilèges and immunities granted by Israel to Diplomatie Agents and Missions. 5. The ñames, rank and functions of the Special Représentatives will appear, in an appropriate way, in the officiai lists of Foreign Missions accredited to each P a r t y . Signed in Jerusalem, this thirtieth day of the month of December, in the year 1993, which corresponds to the sixteenth day of the month of Tevet, in the year 5754. Mgr. CLAUDIO M. CELLI FOR THE H O L Y SEE Dr. Yossi BEILIN F O R THE GOVERNMENT OF T H E STATE OF ISRAEL Conventio rata est ab Israelis Statu anno 1994 die XX mensis Februarii, eodemque die Apostolica Sedes de hac re est edocta. Comprobatio ab Apostolica Sede facta est die VII mensis Martii anno 1994, atque Status Israelis edoctus est die X eiusdem mensis, quo die Conventio ipsa auctoritatem incepit. 729 Acta Ioannis Pauli Pp. II NUN .nun ''? ""NDT rrrr ONIPN DD? ?NIUT NI-IN ?ÜJ INRNN ; r ï » n O-RUINN N I ' U ' O N N I m - n i r r / p T JNNDTN ?an ,N ?Ü" ND n u n im RR'ZO-N r a ? UNIPN ODH ri 1929 mora RUNA? 12 «RUON ,NI"*IDTH .RR?TRNA RRNURMN UMPN OD? M I T M?TUNN ?ra TRTR?IU NRURXJ ?QJ ?3ON a u N 7 o n n u n NR* N ••ORMI IIRN N R I D I . I M - n n R M N ?QI INRTTTON ?;»O -"tniN? p MA I P I U R r r r u m S s n O^NANN ?3ON -NANI IRRRNN ;rü3n 1 7DT- N? »tr-pn J M I ? NANNA ?OJ N-AMPG-IN N I R S I A ?JO '•IAN IMN MIAA NI N? INRR?AIN ?AI .N^TRAA ?N1UT - , , T N?n? ini iniNa ?DV ?NIIIR N I - m ? UNIPN ODH ?ID INRNN J'XIN .MIRA m n n ? \mm n r ^ i uinpn OAN NUNN TRINA J I S -I^PGN m-IDT .NVIDTN PAN M I N ' ' ? D-NDT R N INRT?ÜJN ?JO -IUINI NIH O-'ÜM'PG-'T OU-ÜJ? 7N10T ""u D-PIUINN NIMJ'ONM INTI 1 1 MISA , MANG * o-INRNN D R S ] N ?ro IRVPGNM N U I I N ,RNNUIN .ik ?D? NUNNINN MU NVIJRX] ?UJ NRNUNN M N ANA ,NN?IN 1 7 .5 1 r'iuinn rao 1993 mura Dott. Yossi tonna larati u n i r a BEILIN ?NIUT N N N N?UJNN ORNA TRUN?TUN Dr? ?-*apn NIHUI Mons. CLAUDIO M. CELLI UNÍAN ODH DUO Conventio rata est ab Israelis Statu anno 1994 die XX mensis Februarii, eodemque die Apostolica Sedes de hac re est edocta. Comprobatio ab Apostolica Sede facta est die VII mensis Martii anno 1994, atque Status Israelis edoctus est die X eiusdem mensis, quo die Conventio ipsa auctoritatem incepit. 50 - A. A. S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 730 ALLOCUTIONES I Ad quosdam Canadae episcopos coram admissos.* Dear Brother Bishops, 1. I gladly welcome you—the Bishops of Ontario—and rejoice "when I remember you in my prayers, because I hear of your love and of the faith which you have". Your ad Limina visit affords us the opportunity to meditate together on "the joys and hopes, the griefs and anxieties" of the faithful for whom you are vicars of the Chief Shepherd. 1 2 3 When the Lord challenges us with the question which one day he addressed to Peter: "Do you love m e ? " , he makes an almost overpowering demand on us. He calis us to an inexpressible union of love with himself. Having first loved us, he asks of us—his "stewards" and "friends"—a steady, ardent and heroic heart from the depths of which we can respond: "Yes, Lord, you know t h a t I love you". Our fidelity to "the Shepherd and Guardian" of our s o u l s will then be displayed in a profound and selfgiving love for the Church, for which Christ "gave himself up... t h a t he might sanctify her". This evangelical love, which the Holy Spirit pours into our hearts, must be the force animating ali our pastoral activity on behalf of God's people. I pray t h a t your visit to the tombs of the Apostles Peter and Paul will strengthen and encourage you in your ministry, and t h a t you will return to your Diocèses renewed in pastoral charity. 4 5 6 7 8 2. Having spoken with previous groups of Canadian Bishops about holding firm to the sure word of t r u t h and nourishing the People of God with the life of divine grace through the sacraments, our thoughts turn today to our duty to teach "the faithful the things which lead them to 9 * Die 19 m. Novembris a. 1993. Philem 4-5. Cf. Gaudium et spes, 1. Cf. 1 Pt 5:4. Cf. Jn 21:15-17, Ibid.. 1 Pt 2:25. Eph 5:25-26. Cf. Rom 5:5, Cf. Tim 1:9. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Acta Ioannis Pauli Pp. II 731 God, just as the Lord Jesus d i d " . At a time when the ethieal roots of grave social problems are not always evident, it is more essential t h a n ever t h a t we, the Church's Pastors, should zealously support and guide the laity's efforts to play an active p a r t in the harmonious and integrai development of a just and caring society. When the "Pastoral Constitution on the Church in the Modem World" speaks of the faithful's duties towards society, it exhorts Christians to give a conspicuous example of ser­ vice to the advancement of the common good: "Prudently and honourably let them tight against injustice and oppression... and lack of tolérance. Let them devote themselves to the welfare of ali sincerely and fairly, indeed with charity and politicai courage". 10 11 The diffusion of the Church's social doctrine is therefore "part of the Church's evangelizing mission", which should result in ali the Church's members having a deep "commitment to justice". Bishops have a d u t y not only to speak out against injustice, but above all to bring to bear the principies of the Church's social teaching on the problems confronting their people, with particular attention to the poor and the victims of society's imbalances. This you have in fact done recently in the document "Widespread Unemployment: A Call To Mobilize" (14 Aprii 1993), in which you remind your fellow-citizens t h a t unemployment, because it undermines human dignity and stability, cries out for a just solution. Justice in this case involves humanizing the economy and rebuilding it in such a way t h a t the social and moral disorder of unemployment can be overeóme. 12 13 3. Inspired and motivated by living faith, the laity should assume responsibility for making the Church's social teaching their own and for implementing it in everyday life. In a recent Pastoral Message you asked your people to discern in what concrete way God calis them to show soli­ darity with ali the members of the human family residing in Canada, as well as with those in other countries where individuáis or groups are unable to meet their most basic n e e d s . Living in a nation richly blessed in human and naturai resources, Canadians have generally taken to heart their responsibilities to the less fortunate, especially the poor, the home­ less, immigrants and refugees. This tradition of solidarity, generosity and Christian hospitality now needs to be consciously nourished, taught and 14 10 11 12 13 14 Veritatis splendor, 114. Gaudium et spes, 75. Sollicitudo rei socialis, 41. Cf. no. 20. Cf. A Prophétie Mission for the Church, 16 March 1993, 2,. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 732 spread, so t h a t Canada may continue to be a voice for justice and solidarity in the international community, and so t h a t Canadian Catholics will continue to be deeply concerned about the needs of the disadvantaged. Your Conference deserves récognition for the ways in which it fosters ecclesial communion and solidarity: through the generosity of the Cana­ dian Catholic Organization for Development and Peace, which recently celebrated its twenty-fifth anniversary; through your commitment to the Church in Central and Eastern Europe; and through your constant teaching, particularly in your recent Pastoral Letter "Toward a New Evangeli­ zation", which affìrms t h a t the création of a truly just society in your country requires t h a t more efforts be made to transform the economie, politicai and social situation of the Native Peoples. 15 4. The Church is well aware t h a t the longed-for renewal of social and politicai life has its foundation in the moral order revealed through cré­ ation and illuminated by the mystery of Christ, in whom "ail things hold together". The de-christianization of society in volves not only an increasing indifférence to religion, a loss of faith, b u t also an obscuring of the moral sensé. As Pastors, we have a duty—a task integral to the new evangelization—to rekindle awareness of fundamental moral truths as the necessary ethical foundation for a society worthy of man. By reaffirming the universality and immutability of those truths, you render a vital ser­ vice to the community, for whenever there is confusion about what is good and evil it is impossible to preserve and build up the moral order. 16 17 18 Yours is a country which for over one hundred and twenty-five years has prized its nationhood and respected the enriching diversity of its cul­ tural, ethnie and linguistic traditions. The continuing search for what is true, good and just for every per son and group always in volves an honest and respectful dialogue, and an overriding concern for the common good. Because the Church respects the legitímate autonomy of the politicai com­ m u n i t y , she does not identify herself with any particular politicai theory or solution: "Her contribution to the politicai order is precisely her vision of the dignity of the person revealed in its fullness in the mystery of the Incarnate W o r d " . 19 20 15 1 6 17 18 19 20 CCCB, 23 September 1992, no. 19. Cf. Rom 2:15. Col 1:17. Cf. Veritatis splendor, 93. Cf. Gaudium et spes, 76. Centesimus annus, 47. Acta Ioannis Pauli Pp. II 733 Pastors contribute to national and social life by helping t h e faithful to understand t h a t their debates and décisions should be illumined by "the word of the truth, the Gospel". A grave risk for modern democracies is the raising of ethical relati vism t o the level of a governing principie. Botti reason and expérience show t h a t the idea of a "social consensus" which ignores the underlying objective t r u t h about man and his transcendent destiny is insufficient as a basis for an honest and just social order. " I n every sphere of personal, family, social and politicai life, morality—founded upon t r u t h and open in t r u t h to authentic freedom—renders a primor­ dial, indispensable and immensely valuable service not only for the indi­ vidual person and his growth in the good, but also for society and its genuine development". The teaching of objective, binding and concrete moral demands should be a central p a r t of ail éducation, catechesis and preaching in your Diocèses. 21 22 Likewise, the moral principies guiding the laity's activity in public life should be entirely in harmony with those governing their private lives. The Second Vatican Council emphasized the need for consistency between public and private morality: "The layman, at one and the same time a believer and a citizen of the world, has only a single conscience; it is by this t h a t he must be guided continually in both domains". Catholics in public life should be helped to work out the relationship between their faith and their politicai commitment. I encourage you to pro vide appropri­ ate leadership in this important area. 23 5. Parmi les signes de réel déséquilibre qui apparaissent dans la société — et que la communauté ecclésiale devrait s'attacher à corriger —, on re­ lève l'incapacité d'apprécier la vie humaine comme « un magnifique don du Dieu de bonté ». Devant certains événements récents au Canada, vous avez courageusement dénoncé les tentatives pour convaincre les gens que, dans le cas des malades en phase terminale qui le demandent, l'aide au sui­ cide ou l'euthanasie sont moralement acceptables. En t a n t qu'Evêques, vous ne pouvez manquer d'enseigner qu'une attitude responsable devant la vie exclut qu'aucune personne puisse jamais avoir l'intention explicite de provoquer sa propre mort ou la mort d'une autre personne innocente, par action ou par omission. Effacer la distinction entre guérir — en faisant 24 25 2 1 22 23 24 25 Col 1:5. Veritatis splendor, 101. Apostolicam actuositatem, 5. Familiaris consortio, 30. Cf. Catéchisme de l'Église catholique, nn. 2276-2279. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 734 appel à tous les moyens ordinaires disponibles — et tuer constitue une grave menace pour la santé morale et spirituelle d'une nation, et cela expose les plus faibles et les plus vulnérables à des risques inacceptables. Il est nécessaire de rappeler à ceux qui demandent la légalisation du soidisant « droit à mourir dans la dignité » qu'aucune autorité ne peut légiti­ mement recommander ou permettre une telle offense à la dignité de la personne h u m a i n e . Une législation qui contredit des vérités morales essentielles au sujet du don suprême de la vie ouvre la voie à ces formes modernes du totalitarisme qui, par la négation de la vérité transcendante, détruisent la dignité humaine authentique. 26 27 6. L'Eglise au Canada est justement fière de ses très nombreux éta­ blissements hospitaliers. Fondés pour la plupart par des communautés religieuses, ils rendent un témoignage exemplaire par la défense du res­ pect de la vie, depuis la conception jusqu'à la mort naturelle, et par le soutien apporté dans la foi aux personnes qui connaissent toutes sortes d'épreuves. Dans votre pays, vous avez connu une longue et fructueuse coopération de l'Eglise et du gouvernement pour organiser les services de santé. Ce partenariat suppose que l'Eglise conserve le droit, exercé ordi­ nairement par l'action des instituts religieux, d'administrer librement les hôpitaux en accord avec son enseignement moral. Il importe que vous poursuiviez inlassablement vos efforts pour maintenir l'identité catholique de toutes les institutions ecclesiales, afin que leur fidélité au Christ et aux enseignements du Magistère soit assurée. 28 7. Tandis que ce millénaire approche de son terme, l'Église avance dans son pèlerinage; elle veille et elle attend son Seigneur, l'Alpha et l'Oméga, Lui qui fait toutes choses nouvelles. En achevant nos entretiens à l'occa­ sion des visites ad limina, je voudrais inviter toute l'Église au Canada à demander au « Père des miséricordes » la grâce de l'Esprit, afin de « ne pas se modeler sur le monde présent » mais d'être de plus en plus «l'image de son F i l s » . Que la Croix de Jésus Christ, plantée en terre canadienne par Jacques Cartier il y a plus de quatre cent cinquante ans, 29 3 0 3 1 32 2 6 Cf. CONGRÉGATION POUR 1980, I I . 27 2 8 2 9 3 0 3 1 32 Cf. Centesimus annus, 4 4 . Cf. Mt 25, 4 0 . Cf. Ap 21, 5 2 Co 1, 3 . Cf. Rm 1 2 , 2 . Cf. ibid. 8 , 2 9 . LA DOCTRINE DE LA FOI, Déclaration sur l'euthanasie, 5 mai Acta Ioannis Pauli Pp. II 735 déploie dans une lumière toujours plus vive sa puissance de salut auprès des prêtres, des religieux, des religieuses et des laïcs de votre pays! En confiant chacun des diocèses canadiens à l'intercession de votre patron saint Joseph et à la bienveillance aimante de Marie, Mère de Dieu et Mère de l'Église, je vous accorde cordialement ma Bénédiction apostolique. II Ad eos qui conventui de conceptu tuendo interfuerunt coram admissos.* Excellences, Mes Révérends Pères, Madame, Messieurs, 1. Vos journées de travail, sur le thème « Les aspects légaux et éthiques relatifs au projet du génome humain », se déroulent à un moment parti­ culièrement opportun. De récentes communications sur des expérimenta­ tions en génétique humaine ont bouleversé la communauté scientifique et beaucoup de nos contemporains. Face aux progrès scientifiques rapides, la réflexion éthique et juridique sur des questions aussi graves paraît urgente en cette fin de siècle. 2. Il me faut tout d'abord saluer les nombreux efforts des scientifiques, chercheurs et médecins qui s'attachent à décrypter le génome humain et à en analyser les séquences pour avoir une meilleure connaissance de la biologie moléculaire et des bases géniques de nombreuses maladies. On ne peut qu'encourager ces études, à condition qu'elles ouvrent des perspec­ tives nouvelles de soins et de thérapies géniques, respectueux de la vie et de l'intégrité des sujets, et tendant à la sauvegarde ou à la guérison indivi­ duelle de patients, nés ou à naître, atteints de pathologies le plus souvent létales. On ne doit pas cependant occulter que ces découvertes risquent d'être utilisées pour opérer des sélections entre les embryons, en éliminant ceux qui sont atteints de maladies génétiques ou porteurs de caractères génétiques pathologiques. L'approfondissement permanent des connaissances sur le vivant est de soi un bien, car la recherche de la vérité fait partie de la vocation primor­ diale de l'homme et constitue la louange première à l'égard de celui « qui a * Die 20 m. Novembris a. 1993 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 736 formé le genre humain et qui est à l'origine de toute chose »- La raison humaine, aux puissances innombrables et aux activités variées, est tout à la fois raison scientifique et raison éthique. Elle est capable de mettre au point les procédures de connaissance expérimentale de la création et, en même temps, de rappeler à la conscience les exigences de la loi morale au service de la dignité humaine. Le souci de connaître ne peut donc pas être, comme on est parfois tenté de le penser, le seul motif et la seule justifica­ tion de la science au risque de mettre en péril le b u t de la démarche médi­ cale: rechercher, de manière indissociable, le bien de l'homme et de l'huma­ nité entière. 1 Parce qu'elle nous fait découvrir l'infiniment grand et l'infiniment petit, et qu'elle obtient des résultats impressionnants, la science est sédui­ sante et fascinante. Mais il convient de rappeler que, si elle a la capacité d'expliquer le fonctionnement biologique et les interactions entre les molé­ cules, elle ne saurait cependant énoncer à elle seule la vérité ultime et proposer le bonheur que l'homme souhaite atteindre, ni dicter les critères moraux pour parvenir au bien. En effet, ces derniers ne sont pas établis sur la base des possibilités techniques et ne se déduisent pas des constats des sciences expérimentales, mais ils doivent « être recherchés dans la dignité propre à la personne ». 2 3. Le projet qui consiste à décrypter les séquences du génome humain et à en étudier la structure macromoléculaire pour établir la carte génique de chaque personne met à la disposition des médecins et des biologistes des connaissances dont certaines applications peuvent dépasser le champ médical; il peut faire peser sur l'homme des menaces redoutables. Il suffit d'évoquer les multiples formes d'eugénisme ou de discrimination liées aux utilisations possibles de la médecine prédictive. Pour garantir le respect dû à la personne, face aux recherches nouvelles, la responsabilité de la com­ munauté humaine t o u t entière est engagée. Selon leurs compétences, les fa­ milles spirituelles, les moralistes, les philosophes, les juristes et les autorités politiques exerceront leur vigilance pour que toute démarche scientifique respecte l'intégrité de l'être humain, « nécessité imprescriptible ». 3 4. Il importe donc de prendre la mesure des problèmes moraux qui portent, non sur la connaissance elle-même, mais sur les moyens d'acquisi­ tion du savoir ainsi que sur ses applications possibles ou prévisibles. En 1 2 3 2 M 7, 23. Cf. Encycl. Veritatis splendor, 50. Ibid., 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 737 effet, nous savons que l'on est capable aujourd'hui d'acquérir la connais­ sance du génome humain sans pour a u t a n t léser l'intégrité du sujet. Le premier critère moral, qui doit guider toute recherche, est donc le respect de l'être humain sur lequel se fait la recherche. Mais certaines découvertes, qui se présentent comme des exploits techniques et comme des prouesses de la p a r t des scientifiques, peuvent être à la source d'une certaine tension pour l'esprit scientifique lui-même: cela suscite, d'une part, l'admiration devant l'ingéniosité déployée et, d'autre part, la crainte souvent fondée que la dignité de l'homme ne soit gravement blessée et menacée. Cette ten­ sion est tout à l'honneur de celui qui réfléchit sur les valeurs qui guident ses choix en matière de recherche, car elle dénote le sens éthique, naturel­ lement présent dans toute conscience. 5. Il ne revient pas à l'Eglise de fixer les critères scientifiques et tech­ niques de la recherche médicale. Mais, il lui revient de rappeler, au nom de sa mission et de sa tradition séculaire, les limites à l'intérieur desquelles toute démarche demeure un bien pour l'homme, car la liberté doit toujours être ordonnée au bien. L'Eglise contemple dans le Christ, l'Homme parfait, le modèle par excellence de tout homme et le chemin de la vie éternelle; elle souhaite offrir des pistes de réflexion pour éclairer ses frères en huma­ nité et proposer les valeurs morales nécessaires à l'action, qui sont aussi les points de repère indispensables pour les chercheurs amenés à prendre des décisions dans lesquelles le sens de l'homme est engagé. En effet, seule la Révélation ouvre à la connaissance intégrale de l'homme que la sagesse philosophique et les disciplines scientifiques peuvent appréhender de ma­ nière progressive et merveilleuse, mais toujours incertaine et incomplète. 6. Chaque être humain doit être considéré et « respecté comme personne dès le moment de sa conception », constituée d'un corps et d'une âme spi­ rituelle et ayant une valeur intrinsèque: tel est pour l'Eglise le principe qui guide le développement de la recherche. La personne humaine ne se définit pas à partir de son action présente ou future, ni du devenir que l'on peut entrevoir dans le génome, mais à partir des qualités essentielles de l'être, des capacités liées à sa nature même. A peine fécondé, le nouvel être n'est pas réductible à son patrimoine génétique, qui constitue sa base biologique et qui est porteur de l'espérance de vie du sujet. Comme le dit Tertullien, « il est déjà homme celui qui doit devenir un homme ». En ma4 5 6 4 CONGR. POUR LA D O C T R I N E DE LA F O I , 5 Cf. Jr 1, 5. 6 Apologétique, IX, 8. Instr. Donum vitae, TL, 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 738 tière scientifique comme dans tous les domaines, la décision morale juste nécessite d'avoir une vision intégrale de l'homme, c'est-à-dire une concep­ tion qui, dépassant le visible et le sensible, reconnaisse la valeur transcen­ dante et prenne en considération ce qui l'établit comme être spirituel. En conséquence, utiliser l'embryon comme un pur objet d'analyse ou d'expérimentation est attenter à la dignité de la personne et du genre hu­ main. En effet, il n'appartient à personne de fixer les seuils d'humanité d'une existence singulière, ce qui reviendrait à s'attribuer un pouvoir exor­ bitant sur ses semblables. 7. À aucun moment de sa croissance, l'embryon ne peut donc être sujet d'essais qui ne seraient pas pour lui un bénéfice, ni d'expériences qui impli­ queraient inéluctablement soit sa destruction, soit des amputations ou des lésions irréversibles, car la nature même de l'homme serait, dans le même temps, bafouée et blessée. Le patrimoine génétique est le trésor apparte­ nant ou susceptible d'appartenir à un être singulier qui a droit à la vie et à un développement humain intégral. Les manipulations inconsidérées sur les gamètes ou sur les embryons, qui consistent à transformer les séquences spécifiques du génome, porteur des caractéristiques propres de l'espèce et de l'individu, font courir à l'humanité des risques sérieux de mutations gé­ nétiques qui ne manqueront pas d'altérer l'intégrité physique et spirituelle non seulement des êtres sur lesquels ces transformations ont été effectuées, mais encore sur des personnes des générations futures. Si elle n'est pas ordonnée à son bien, l'expérimentation sur l'homme qui, dans un premier temps, paraît être une conquête dans l'ordre de la connaissance, risque de conduire à la dégradation du sens authentique et de la valeur de l'humain. En effet, le critère moral de la recherche demeure toujours l'homme dans son être à la fois corporel et spirituel. Le sens éthique suppose d'accepter de ne pas s'engager dans des recherches qui of­ fenseraient sa dignité humaine et qui entraveraient sa croissance intégrale. Ce n'est pas cependant condamner à l'ignorance les chercheurs, qui sont invités à redoubler d'ingéniosité. Avec un sens aigu de l'homme, ils sauront trouver des chemins nouveaux de connaissance et remplir ainsi le service inestimable que la communauté humaine attend d'eux. L'utilisation de la médecine prédictive, qui naît avec le séquençage du génome humain, pose aussi d'autres problèmes délicats. Il s'agit en particulier du consentement éclairé du sujet adulte sur lequel se fait la recherche génétique ainsi que du respect du secret sur les éléments qui pourraient être connus, portant sur la personne et sur sa descendance. On ne négligera pas non plus la délicate Acta Ioannis Pauli Pp. II 739 question de la communication aux personnes des données qui mettent en évidence l'existence, sous forme latente, des pathologies génétiques, autori­ sant des pronostics funestes pour la santé du sujet. 8. L'Église désire rappeler aux législateurs la responsabilité qui leur in­ combe en matière de protection et de promotion des personnes, car les projets d'analyse du génome humain ouvrent des voies riches de promesses mais elles comportent des risques multiples. L'embryon doit être reconnu comme sujet de droit par les lois des nations, sous peine de mettre l'huma­ nité en danger. En défendant l'embryon, la société protège tout homme qui reconnaît dans ce petit être sans défense celui qu'il a été au début de son existence. Plus que toute autre, cette fragilité humaine des commen­ cements demande la sollicitude de la société, qui s'honore en garantissant le respect de ses membres les plus faibles. Elle répond ainsi à l'exigence fondamentale de justice et de solidarité qui unit la famille humaine. 9. Au terme de notre rencontre, je désire renouveler à la communauté scientifique mon appel pour que le sens de l'homme et les valeurs morales demeurent le fondement des décisions dans le domaine de la recherche. Je souhaite que les réflexions menées par votre groupe de travail apportent des éléments de référence aux chercheurs ainsi qu'aux rédacteurs des docu­ ments déontologiques et législatifs. Ma gratitude va à ceux qui ont coopéré de différentes manières à ces journées d'études. Vous qui avez apporté votre contribution au cours de riches échanges, je vous remercie vivement de votre participation à ce groupe de recherches dont on peut espérer de nombreux fruits et je prie le Tout-Puissant de vous assister dans vos efforts de réflexion morale ainsi que dans vos recherches. III Ad episcopos regionis Oceani Indiani coram admissos.* Chers Frères dans l'épiscopat, Cher Père, 1. C'est avec une grande joie et avec toute mon affection dans le Sei­ gneur que je vous accueille comme membres de la Conférence episcopale de l'Océan indien (C.E.D.O.I.), à l'occasion de votre visite ad limina. A * Die 24 m. Novembris a. 1993. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 740 travers vos personnes, je salue cordialement le clergé, les religieux, les reli­ gieuses, les catéchistes et les fidèles laïcs de vos diocèses. Depuis notre dernière rencontre de 1987, j ' a i eu le plaisir d'ajouter aux îles Seychelles, que j'avais visitées en 1986, celles de La Réunion, de Mau­ rice et de Rodrigues, où je me suis rendu en 1989. Le lieu de votre apos­ tolat ne m'est donc pas étranger, à l'exception malheureusement de l'ar­ chipel des Comores, dont la communauté catholique est administrée par un Romain, le Révérend Père Gabriel Franco Nicolai, que je suis heureux de saluer dans sa ville natale. 2. De ces contacts pastoraux avec vos communautés diocésaines, je garde un excellent souvenir: je rends grâce à Dieu pour la vitalité et la ferveur de la foi dont témoignent chez vous t a n t de baptisés, ainsi que pour l'estime en laquelle sont tenues les valeurs spirituelles. Le grand élan missionnaire parti d'Europe pour l'Océan indien a porté du fruit, au point que d'illustres protagonistes de ce mouvement d'évangélisation sont main­ tenant honorés et priés sur les autels, tels le bienheureux Jacques Laval et le bienheureux Scubilion. 3. Le second Concile du Vatican nous dit que l'Eglise, née à la Pen­ tecôte, « comprend et embrasse dans sa charité toutes les langues, et triomphe ainsi de la dispersion de Babel »} Cela se vérifie particulièrement dans votre Conférence episcopale, qui recouvre des territoires où vivent des personnes de races et de cultures diverses, dans une collaboration harmo­ nieuse. Les échanges entre vos îles, favorisés par l'usage d'une langue véhiculaire commune, le français, se sont développés; vous avez éprouvé le be­ soin de partager vos initiatives apostoliques dans le cadre de la zone pasto­ rale de l'Océan indien, tissant ainsi entre vous des liens très utiles. Puisse l'exemple de solidarité ecclésiale entre vos communautés diocé­ saines être pour les populations de l'Océan indien un encouragement à tra­ vailler ensemble aux niveaux politique, social ou économique, afin de contribuer au bien de la société et à la paix entre les peuples qui vivent en cette partie du monde, dans le respect de chaque nation! N'est-ce pas, du reste, votre projet pastoral commun d'édifier des paroisses qui soient « communautés de communautés » dans une Eglise au service du monde? 4. Au nombre de vos préoccupations pastorales majeures figure la for­ mation et l'avenir de la jeunesse. Je dois dire qu'au cours de mes voyages, j ' a i été agréablement frappé par la qualité des générations montantes de 1 Ad gentes, 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 741 vos îles, qui m'ont posé des questions fort pertinentes. Certes, on sent chez elles une inquiétude face à un monde pluri-culturel, pluri-religieux et en voie d'industrialisation rapide; mais on remarque également une soif réelle de connaître le vrai et le bien, signe que l'Esprit de Dieu est à l'œuvre dans les coeurs. Je sais que vous offrez aux jeunes de vos diocèses, entre autres, des moyens de grandir humainement et chrétiennement par des publications et des organisations appropriées. Je vous encourage ardemment, ainsi que vos collaborateurs immédiats, à poursuivre votre tâche prioritaire de guides spirituels à l'égard des jeunes de vos nations respectives. Avec le « Catéchisme de l'Église catholique », vous disposez maintenant de la lettre encyclique Veritatis splendor: vous en dégagerez pour eux les pensées directrices afin de les encourager à bien se prendre en main et à vivre conformément à leur eminente dignité d'enfants de Dieu: « De même que l'homme façonne le monde par son intelligence et par sa volonté en le maîtrisant, de même l'homme confirme, développe et consolide en luimême sa ressemblance avec Dieu en accomplissant des actes moralement bons ». 2 5. Le mariage et la vie de famille sont aussi au nombre de vos cons­ tants soucis de pasteurs. Face au grave problème de la surpopulation, vous avez essayé, à travers l'Action familiale, par exemple, d'aider les couples à devenir vraiment responsables de leur fécondité dans l'esprit de l'ency­ clique Humanae vitae. En outre, vous continuez à encourager les hommes et les femmes de notre temps à ne pas être esclaves de leur sexualité mais à y reconnaître un langage magnifique que Dieu donne pour construire l'amour et transmettre la vie. Soyez remerciés, chers Frères, pour la pro­ motion de la pastorale familiale dans votre région: votre influence rayonne au-delà des limites de vos circonscriptions ecclésiastiques. A ce propos, au seuil de l'« Année internationale de la Famille », comment ne pas avoir une pensée reconnaissante pour M. le Cardinal J e a n Margéot, qui se dépensa sans compter pour annoncer la Bonne Nouvelle de Jésus Christ sur l'amour humain et le mariage, le don de la vie, l'éducation des enfants, en un mot, sur la famille? Vous voudrez bien lui transmettre mes affectueuses salutations. 6. Avec le thème de la famille, celui de la formation et du rôle des fi­ dèles laïcs fait également l'objet de vos réflexions. En effet, il importe que 2 N. 39. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 742 le laïcat soit capable de rendre compte de sa foi chrétienne et d'être « sel de la terre » et « lumière du monde ». C'est pourquoi la poursuite de l'évangélisation en profondeur prendra en considération les tendances géné­ rales de la société qui sont à purifier et à régénérer par la sève chrétienne, dans une perspective morale où le bonheur se fonde sur les Béatitudes. 3 7. Depuis le deuxième Concile du Vatican, l'Église latine a rétabli le diaconat « en t a n t que degré propre et permanent de la hiérarchie ». Ainsi que le souligne le « Catéchisme de l'Église catholique », le diaconat perma­ nent constitue un enrichissement important pour la mission de l'Église. Il est approprié et utile que des hommes qui accomplissent un ministère vraiment « diaconal » dans l'animation liturgique, la pastorale ou les œuvres sociales et caritatives reçoivent l'ordination pour qu'ils s'acquittent de leur ministère d'une manière plus efficace avec le secours de la grâce sacramentelle. 4 5 8. Par ailleurs, chers Frères, je souhaite que les fidèles laïcs de vos dio­ cèses se pénètrent bien de la doctrine sociale de l'Église afin d'être en me­ sure d'animer d'esprit évangélique les réalités temporelles. En particulier, il importe qu'ils se préparent à prendre p a r t à la vie politique: ces tâches, qui ne sont pas celles des pasteurs d'âmes, font partie de la vocation des fidèles laïcs, agissant de leur propre initiative avec leurs concitoyens. Si les îles de l'Océan indien ont des problèmes communs au niveau pas­ toral, elles vivent, par contre, des situations différentes dans leurs relations avec les systèmes politiques: à chacune de rechercher son style de colla­ boration constructive avec les pouvoirs publics. Ce à quoi il faut tendre, c'est à favoriser partout l'épanouissement des principes fondamentaux de civilisation dont la religion catholique, dépositaire de l'Évangile, se veut messagère. 9. L'évangélisation, qui est au cœur du ministère episcopal, passe par l'inculturation de la foi. C'est une des grandes intuitions du Concile Vati­ can I I , que vous mettez en pratique. Je salue les efforts du Président de votre Conférence episcopale, Monseigneur Gilbert Aubry, qui s'est considé­ rablement investi dans ce domaine, jusqu'à célébrer en vos îles la « matrice de Créolie dont la mémoire s'origine en mille mémoires et dont les races s'enfantent de mille races ». 6 3 4 5 6 Cf. Mt 5, 13. 14, Lumen gentium, 29. Cf. n. 1571. L'Hymne à la Créolie. Acta Ioannis Pauli Pp. II 743 Bien qu'il y ait de réelles différences entre vos Églises et celles des grands pays africains de la côte est, et même de Madagascar, vous avez tenu à devenir membres à part entière du « Symposium des Conférences episcopales d'Afrique et de Madagascar » (S.C.E.A.M.). A ce titre, vous êtes donc intéressés par l'Assemblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques, qui se tiendra l'année prochaine et dont l'un des thèmes à traiter sera précisément l'inculturation. Demeurant dans la logique de l'Incarnation, l'Église proclame le Verbe fait chair, suivant les diverses expressions culturelles, les utilisant pour an­ noncer l'Évangile, « pour mieux le découvrir et mieux l'approfondir, pour l'exprimer plus parfaitement dans la célébration liturgique comme dans la vie multiforme de la communauté des fidèles ». 7 10. Permettez-moi maintenant quelques réflexions sur le tourisme inter­ national, appelé à devenir une des industries les plus importantes de cette fin de siècle. Vos îles, qui avaient jadis une vocation essentiellement agri­ cole, ont voulu tirer profit de la beauté de leurs sites et de leurs plages pour diversifier leur économie. Certes, la créativité artistique, les activités culturelles et l'artisanat local en ont été stimulés, et de fructueuses rela­ tions humaines se sont tissées. Mais des effets négatifs apparaissent: prosti­ tution, toxicomanie, passion des jeux d'argent, détérioration d'estimables usages sociaux. Vous cherchez à y faire face par une pastorale du tou­ risme. L'Église a une parole à dire à l'égard de cette réalité qui concerne des rencontres et des échanges entres personnes de diverses parties du monde. Les catholiques favoriseront l'équilibre entre la détente des loisirs et le service d'autrui, n'hésitant pas à affirmer leur sens de la justice so­ ciale et leur respect de l'homme, image de Dieu. 11. Chers Frères, comme l'enseigne le Seigneur lui-même, «le Royaume des Cieux est comparable à un homme qui a semé du bon grain dans son champ ». Malgré les épines, le sol pierreux et le soleil de plomb, l'Église nourrit la semence du Royaume pour que, par la puissance de l'Esprit Saint, elle produise du fruit à raison de trente, soixante et cent pour u n . L'Évêque de Rome se sent proche de chacun d'entre vous par la prière, par la pensée et par le cœur. Que le maître de la moisson soit avec vous! Qu'il guide vos pas et qu'il vous accorde ses dons de joie et de paix! A tous, en gage d'affection et en signe d'encouragement, je donne très volon­ tiers ma Bénédiction apostolique. 8 9 7 8 9 Gaudium et spes, 58 „ Mt 13, 24 Cf. ibid. 13, 23.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 744 IV Ad Congi episcopos limina Apostolorum visitantes.* Chers Frères dans Vépiscopat, 1. Soyez les bienvenus dans cette demeure où je vous accueille avec joie pour la traditionnelle visite ad limina, que vous accomplissez, à votre tour, dans le sillage de vos frères membres du collège episcopal. Je suis heureux, en particulier, de saluer le nouveau Président de votre Conférence, Monsei­ gneur Bernard Nsayi, évêque de Nkayi. Je le remercie de l'aimable adresse qu'il m'a présentée en votre nom et je lui offre mes meilleurs vœux pour le service ecclesial qui lui est demandé. La rencontre de ce jour est motivée par un souci pastoral que nous avons en commun: celui d'annoncer l'Evangile par toute la terre, selon le m a n d a t reçu du Christ. Ainsi que le rappelle le Concile Vatican I I , « les évêques, chacun pour sa part, dans toute la mesure où l'accomplissement de sa propre charge le lui permet, doivent accepter d'entrer en commu­ nauté d'effort entre eux et avec le successeur de Pierre, à qui a été confiée, à titre singulier, la charge considérable de propager le nom chrétien ». 1 Où en est donc au Congo cette propagation du nom chrétien? Où en est l'annonce de l'Evangile du Seigneur, notre premier et plus cher devoir? Le bilan quinquennal que vous êtes venus faire ici répond à ces questions. Je souhaite de t o u t cœur que votre séjour à Rome renforce votre dynamisme afin que, de retour au pays, vous poursuiviez avec des forces rajeunies la mission évangélisatrice qui vous est confiée. Au moment de la consécration episcopale, chacun de vous a reçu l'Es­ prit qui fait de vous les grands prêtres et les pasteurs du Peuple saint: je demande pour vous la grâce d'être renouvelés dans le Spiritum principa­ lem, résolus à prendre les initiatives qui s'imposent et à exercer votre auto­ rité dans un partage judicieux des responsabilités, pour le bien de chacune de vos Églises particulières. 2. En venant ainsi vous entretenir avec le successeur de Pierre et ses collaborateurs dans les divers dicastères de la Curie romaine, vous expri­ mez d'une manière tangible les liens qui nous unissent, malgré l'éloignement géographique. P a r votre prière aux tombeaux des saints Apôtres, vous affermissez encore ces mêmes liens afin que votre ministère éveille * Die 25 m. Novembris a. 1993. Lumen gentium, 23. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 745 toujours davantage vos frères et sœurs à l'unité dans la foi, selon la sup­ plique de Jésus: « Que tous soient un, Père, ... afín que le monde croie que tu m'as envoyé ». La mise en commun de vos efforts favorise la concorde entre les membres du Peuple de Dieu, à l'image de Pierre et de Paul, dont il est dit dans la préface de la messe de leur fête que « l'un et l'autre ont travaillé, chacun selon sa grâce, à rassembler l'unique famille du Christ »! 2 Une telle mission est d'actualité brûlante dans votre pays, où les consé­ quences du tribalisme sont ressenties t a n t dans la vie ecclésiale que dans la vie sociale. Le programme pastoral élaboré à Yaounde en 1981, à la sixième assemblée plénière du Symposium des Conférences episcopales d'Afrique et de Madagascar, garde toute sa valeur: « Tous s'efforceront d'éliminer les traces de racisme et de discrimination. Personne n'encoura­ gera le tribalisme par ses attitudes ou ses propos. Au lieu de jeter de l'huile sur le feu en soulignant les défauts des autres et les antagonismes anciens ou récents, il faut prêcher la charité et l'affection mutuelles. Il faut se plaire à souligner que les qualités et les talents de chaque groupe hu­ main concourent au bien de tous et à l'enrichissement mutuel ». 3 3. Au Congo, comme dans bon nombre de pays africains, la formation permanente des prêtres est une de vos tâches prioritaires. Vos collabora­ teurs immédiats attendent de vous une affection comprehensi ve, un accueil attentionné, ainsi que des conseils et des encouragements personnalisés afin de « raviver le don que Dieu a déposé » en chacun d'eux, pour reprendre les paroles de l'Apôtre Paul à Timothée. Aux heures difficiles, que connais­ sent tous les pasteurs, ils éprouvent le besoin de votre soutien bienveillant, comme de celui de leurs confrères et aussi des fidèles. 4 Selon l'exhortation apostolique Pastores dabo vobis, « la formation per­ manente vise à ce que le prêtre soit un croyant et le devienne toujours davantage ». En raison de leur ordination, les prêtres ont tous entre eux des liens de fraternité sacramentelle, mais c'est au niveau du presbyterium diocésain que se développe principalement le sens de l'appartenance à une communauté sacerdotale. Il convient de procurer aux prêtres, appelés à grandir comme membres d'un presbyterium, les rencontres fraternelles destinées à refaire leurs forces physiques, psychiques et spirituelles; et il importe de veiller à ce qu'ils aient les moyens économiques nécessaires 5 2 3 4 5 Jn 1 7 , 2 1 N. 1 6 . Cf. 2 Tm 1, 6. N. 7 3 . 51 - A. A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 746 pour vivre décemment, notamment en rendant les fidèles attentifs à leurs besoins divers. 4. Lié au problème précédent, celui des séminaires est également de très grande importance, car « l'Eglise en Afrique est bien consciente que, si un témoignage efficace de l'Évangile est nécessaire, il faut qu'il y ait des prêtres qui soient eux-mêmes bien préparés, qui conduisent une vie authentiquement chrétienne, et qui s'adonnent aux besoins pastoraux des fidèles ». 6 La plupart de vos diocèses ont un petit séminaire. En raison du manque d'écoles et étant donné la nécessité d'assurer une formation appro­ priée aux candidats au sacerdoce dès leur adolescence, ces institutions sont très utiles. Brazzaville abrite le grand séminaire national. Pour l'admission dans ces différentes maisons de formation, laissez-moi vous inviter à rester fermes, en veillant à ce que soient présentées d'emblée aux séminaristes les exigences de la vie sacerdotale et en encourageant leurs formateurs à pour­ suivre attentivement le discernement de la vocation au cours des années de séminaire. A propos des formateurs, il vaudrait la peine d'envisager, à intervalles réguliers et sur des bases régionales, des sessions leur permettant d'harmo­ niser leurs objectifs et de développer en eux le sens de la responsabilité à l'égard de l'Église universelle. Ils chercheront à assurer aux séminaristes l'indispensable direction spirituelle, à leur donner une sérieuse discipline de vie, à leur faire estimer le célibat et à surmonter énergiquement les ten­ dances au tribalisme. Enfin, les formateurs auront soin d'inculquer aux futurs prêtres un esprit de collaboration sincère entre membres du clergé diocésain et re­ ligieux. Également, ils leur donneront l'estime de la vie consacrée et le désir de la promouvoir en respectant le charisme propre à chaque institut, car l'active présence des religieux et des religieuses dans les domaines paroissiaux, éducatifs et hospitaliers est particulièrement précieuse pour la propagation de l'Évangile. 5. Et ceci m'amène à dire un mot des membres des Instituts de Vie consacrée qui, selon vos rapports quinquennaux, constituent pour l'Église congolaise un groupe important d'agents apostoliques. Dans votre capitale, par exemple, les congrégations missionnaires internationales ont mis en œuvre certaines de leurs meilleures initiatives. 6 Assemblée spéciale pour F Afrique du Synode des Évêques, Instrumentum laboris, 27. Acta Ioannis Pauli Pp. II 747 C'est avec satisfaction que j ' a i noté, entre autres, le témoignage trans­ parent des religieuses, dans leur ensemble. Elles donnent de l'Eglise une image orante, apostolique, charitable, pauvre, fraternelle et miséricor­ dieuse. Orientées plus particulièrement vers la catéchèse, le monde sani­ taire, la promotion de la femme, elles méritent la gratitude de tous et je les encourage à demeurer, dans la présente conjoncture du pays, des mes­ sagères d'espérance. En outre, il est remarquable de constater qu'au sein de leur activité missionnaire s'affirme une forte exigence de vie spirituelle, alliée à une stricte discipline de prière personnelle et communautaire. Chers Frères, dans votre sollicitude pastorale à l'égard des personnes consacrées, vous vous plairez à favoriser le développement de relations confiantes entre elles et les membres du clergé diocésain. Appelés à être d'authentiques maîtres spirituels, les évêques savent que l'axe central de leur ministère n'est pas l'administration, aussi nécessaire soit-elle, mais bien la sanctification de tous. Aussi la vie religieuse est à promouvoir comme telle, c'est-à-dire comme école de sainteté. 6. Le Concile Vatican II a rendu hommage à « l'armée des catéchistes hommes et femmes qui, pénétrés de l'esprit apostolique, apportent par leurs labeurs considérables une aide singulière et absolument nécessaire à l'expansion de la foi et de l'Église ». 7 Cet hommage s'applique particulièrement aux catéchistes congolais. Après avoir été à l'origine les bras droits des missionnaires, ils se sont transformés en professeurs de religion qualifiés, en collaborateurs dans l'apostolat et en animateurs de la prière communautaire dans les lieux où il n'y a pas de prêtre résidant. Il convient de veiller à ce qu'ils aient une solide formation doctrinale et pédagogique, et à ce qu'on leur assure un constant renouvellement spirituel, sans parler de la nécessité de leur mé­ nager un état de vie décent. Une telle formation peut non seulement être dispensée au cours de rencontres ponctuelles mais se faire aussi dans des centres spécialisés créés à cette fin. La préparation adéquate des catéchistes et des autres agents pastoraux, dans le b u t de les rendre aptes à s'acquitter pertinemment de leur mission, est d'autant plus nécessaire qu'il faut faire face au défi pastoral des sectes. Tous ont besoin d'être formés à répondre avec sagesse au besoin d'expé­ rience spirituelle communautaire qui se manifeste chez beaucoup, à la soif de pénétrer le sens de la Parole de Dieu et au désir de connaître la réponse aux questions vitales posées par la souffrance, la maladie et la mort. 7 Ad gentes, 17. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 748 7. La vocation et la fonction des fidèles laïcs dans l'Église ont été pré­ sentées en termes clairs dans l'exhortation apostolique post-synodale Chri­ stifideles laici. Dans votre pays, les laïcs représentent un grand capital de disponibilité et d'énergies à mettre en œuvre, suivant une pastorale d'en­ semble bien définie, en vue d'un plein épanouissement de tous les baptisés. Comme je le vous disais, il y a déjà cinq ans, la famille mérite une place de choix dans votre pastorale. L'Église a une responsabilité réelle dans la promotion de la vie conjugale et des structures familiales, essen­ tielles pour l'avenir de la communauté chrétienne et celui de la nation. Tout ce que vous faites en faveur des réalités familiales est gage de prospé­ rité pour votre pays, sans parler des vocations sacerdotales et religieuses qui ont leur terreau d'élection dans les foyers chrétiens. Permettez-moi d'insister également sur un point important et actuel pour votre pays: l'enseignement social de l'Église. Donnez aux laïcs les moyens de bien le connaître afin qu'ils remplissent leurs devoirs de citoyens avec compétence professionnelle et en toute honnêteté. La cons­ truction politique et l'organisation de la vie sociale relèvent de leur compé­ tence. Puissent les catholiques du Congo, comme ceux de tous les pays africains, se pénétrer de la doctrine sociale de l'Église afin d'être vraiment lumière, sel et levain, et de prendre les initiatives souhaitables pour animer d'un esprit chrétien toutes les réalités temporelles! 8. Il arrive à des pasteurs d'accepter temporairement, par esprit évangélique, une mission d'ordre politique, comme l'a fait Monseigneur Kombo avec t a n t de sincérité et de générosité, pour le bien de la nation. Ce sont des situations exceptionnelles car, pour qui a charge d'âmes et veut être un rassembleur du Peuple de Dieu, il convient d'être indépendant par rap­ port à l'action politique directe dans le pays. En revanche, vous aurez à cœur d'être présents à votre peuple par des messages appropriés, surtout lorsqu'en temps de crise il éprouve le besoin d'être éclairé, soutenu et réconforté. Que l'opinion générale garde de vous une image modelée sur celle du Christ: une image d'hommes de Dieu, qui aiment profondément leur patrie et qui partagent toutes les conditions de vie, heureuses et malheureuses, de leurs compatriotes, comme le fit le Seigneur sur terre! Enfin, contribuez sans relâche à la reconstitution du tissu social en étant les apôtres de la fraternité et de la convivialité, et poursuivez l'en­ seignement des grands principes de la morale chrétienne en ce qui con­ cerne notamment la personne humaine, la vie en société et l'engagement Acta Ioannis Pauli Pp. II 749 politique. À cette fin, après le « Catéchisme de l'Église catholique », l'ency­ clique Veritatis splendor récemment publiée vous servira de guide. 9. Dans un environnement religieux pluraliste comme le vôtre, le dia­ logue avec ceux qui n'adhèrent pas à la foi de l'Église est particulièrement important et même nécessaire en vue de l'évangélisation. P a r le dialogue, en effet, on cherche à renverser les obstacles que des divergences de doctrines, de disciplines ou de structures ont créés contre l'unité. L'Église catholique, en Afrique comme ailleurs, doit soutenir et promouvoir le dia­ logue. A la lumière du « Directoire pour l'application des principes et des normes sur l'œcuménisme », publié cette année par le Conseil pontifical pour la Promotion de l'Unité des Chrétiens, il conviendra de clarifier et d'approfondir votre participation aux activités du Conseil œcuménique des Églises chrétiennes du Congo, afin de contribuer le mieux possible à l'unité entre les disciples du Christ, étant sauve la fidélité à l'enseignement de l'Église catholique, parce que, dans la recherche de la Vérité, la norme, c'est le Christ vivant dans l'Église. 10. En conclusion, dans la perspective de l'Assemblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques, je voudrais vous adresser, à vous-mêmes et à vos communautés diocésaines, mes encouragements à prier pour le succès de ces importantes assises. Un réel effort de réflexion a eu lieu sur votre continent en ce qui concerne l'évangélisation et l'on sent le désir d'annoncer la Bonne Nouvelle avec plus de dynamisme, en vue de répondre aux enjeux du troisième millénaire. Cependant, l'évangélisation n'aura son plein épanouissement que par l'action de l'Esprit Saint: aussi faut-il lui demander lumière et force. Comme l'exprimait l'exhortation apostolique Evangelii nuntiandi, « c'est grâce à l'appui du Saint-Esprit que l'Église s'accroît. Il est l'âme de cette Église. C'est lui qui explique aux fidèles le sens profond de l'enseignement de Jésus et son mystère. Il est celui qui, aujourd'hui comme aux débuts de l'Église, agit en chaque évangélisateur qui se laisse posséder et conduire par lui, et met dans sa bouche les mots que seul il ne pourrait trouver, tout en prédisposant aussi l'âme de celui qui écoute pour le rendre ouvert et accueillant à la Bonne Nouvelle et au Règne annoncé ». 8 Je confie à Notre-Dame, Reine des Apôtres, les souhaits que je forme pour vous tous. Puisse-t-elle vous assister, pasteurs et fidèles, dans votre N. 75.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 750 œuvre missionnaire, elle qui, au matin de la Pentecôte, présida dans la prière au début de l'évangélisation, sous l'action de l'Esprit Saint! De grand cœur, je vous donne ma Bénédiction apostolique, que j'étends bien volontiers à vos collaborateurs, aux religieux et religieuses, aux catéchistes et aux fidèles de tous vos diocèses. V Ad quosdam Europae civitatum ab exteris negotiis administros coram admissos.* Excellences, 1. C'est avec une vive satisfaction que je vous accueille ce soir, au terme de votre première journée de travail. Je vous remercie de tout cœur d'avoir accepté de venir jusqu'à moi et de prendre le temps de partager quelques-unes des préoccupations du Pape, qui suit avec une grande solli­ citude les pas encore mal assurés de l'Europe nouvelle, dont la Conférence sur la Sécurité et la Coopération en Europe a été un artisan convaincu. 2. La réunion annuelle du Conseil des Ministres des Affaires étrangères des pays qui composent aujourd'hui la C.S.C.E. vous permet de faire le point sur l'évolution de ce continent aux ressources culturelles et humaines fécondes. Mais il vous appartient aussi de prévenir, autant que faire se peut, les tensions et les conflits, et surtout de tenter courageusement de résoudre les crises qui fragilisent la construction européenne encore en chantier. En vous voyant ici, je pense spontanément que « Europe » veut dire « ouverture »! En effet, à la sécurité et à la coopération en Europe tra­ vaillent également des nations appartenant à d'autres continents, comme le Canada et les Etats-Unis, ou comme des É t a t s d'Asie centrale. La C.S.C.E. est donc le cadre naturel de la réalisation d'une large commu­ nauté de nations, ouvertes aux autres continents et, en particulier, aux pays du pourtour méditerranéen. 3. La nouvelle Europe, voulue par la Charte de Paris de 1990, n'est ni l'annexion d'une partie du continent par l'autre, ni la substitution d'une confrontation économique à une confrontation idéologique. L'Europe devrait se caractériser par l'élaboration de projets communs, inspirés par * Die 30 m. Novembris a. 1993 Acta Ioannis Pauli Pp. II 751 les valeurs que la C.S.C.E. a promues avec persévérance depuis 1975. L'ex­ périence récente montre que c'est en m e t t a n t la dignité des personnes et des peuples au centre de ses préoccupations que l'Europe peut contribuer à l'élimination des différents totalitarismes qui, durant trop d'années, ont défiguré son visage. 4. Voilà pourquoi je voudrais vous dire avec quelle détresse je prends connaissance des nouvelles toujours dramatiques qui nous parviennent de l'ancienne Fédération yougoslave, et plus particulièrement de Bosnie-Her­ zégovine. On ne peut affirmer sa souveraineté ou revendiquer ses droits en piétinant ceux de ses frères! On avait pensé ne plus jamais revoir la guerre sur le sol européen. Qui pouvait prédire que des prétentions racistes et des nationalismes iniques auraient de nouveau fait résonner leurs slogans sur ce continent? Que dire de l'atroce spectacle de villages entiers rasés, de leurs populations sauvagement maltraitées et déportées? Cela rappelle du­ rement un passé qui a avili l'histoire des hommes! Et pourtant cela se pro­ duit à peu de kilomètres d'ici. Tout le monde le sait, tout le monde le voit. Il importe que la C S . C E . continue d'exprimer un jugement politique et moral sur le déroulement de la crise yougoslave: de cette manière, elle évi­ tera le scandale du désintérêt face à des événements inadmissibles, et elle obligera l'ensemble des É t a t s à prendre conscience qu'ils sont directement concernés dès lors que les droits fondamentaux d'une personne ou d'un peuple sont en jeu. Le plus grand malheur qui puisse arriver à l'Europe d'aujourd'hui serait de se résigner à la guerre qui martyrise des millions d'hommes et de femmes, en particulier dans les Balkans et dans le Caucase. Il est possible d'y mettre un terme en prenant les moyens de faire pré­ valoir les règles du droit. L'aide humanitaire généreusement consentie aux populations de Croatie, de Bosnie-Herzégovine, de Serbie et des autres Ré­ publiques de ce qui était hier la Yougoslavie fédérée ne saurait dispenser les responsables politiques de continuer à rechercher des solutions origi­ nales afin de mettre un terme à des débordements de violence et de haine qui ne mènent nulle p a r t et qu'aucune cause ne peut justifier. La C S . C E . a la mission de réunir les conditions d'une sécurité com­ mune, globale et contrôlée. Mais il est désormais clair que celle-ci ne s'éta­ blira jamais si l'on cautionne les conquêtes territoriales obtenues par la force, si la « purification ethnique » — qui n'est autre qu'un génocide — est élevée au rang de méthode, ou si les règles les plus élémentaires du droit humanitaire sont ostensiblement violées. 752 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale En Bosnie-Herzégovine comme en Serbie ou en Croatie, il existe des femmes et des hommes de paix; on ne leur laisse pas assez la parole. Ces populations, que l'histoire a accoutumées à traverser l'épreuve et à se re­ dresser, ont des ressources humaines et spirituelles; donnons-leur la chance de s'exprimer dans le dialogue et la négociation. 5. Excellences, permettez-moi de redire une fois encore, et aujourd'hui devant les plus hauts responsables de la diplomatie européenne, que l'heure est venue — souhaitons qu'il ne soit pas trop tard — de redonner un souffle d'espérance aux personnes et aux peuples; l'heure est venue de créer les conditions pour que les principes et les engagements si heureu­ sement définis et souscrits à Helsinki, à Vienne et à Paris par les partici­ pants à la Conférence sur la Sécurité et la Coopération en Europe, soient réellement appliqués par tous, pour qu'ils aient la même valeur pour tous et en toutes circonstances. P a r son histoire, par son extension géographique et par sa grande di­ versité culturelle, la C.S.C.E. ne peut se contenter d'être, parmi d'autres, un simple instrument pour contribuer au maintien de la paix. Elle doit donner une véritable impulsion pour que toutes les nations qu'elle ras­ semble s'affirment en t a n t que communauté, partageant les valeurs hu­ manistes et morales qui ont fait de ce continent une référence pour t a n t d'autres peuples. Ainsi les peuples que vous représentez se sentiront da­ vantage unis et solidairement responsables de leur avenir. Il convient que cette idée de « communauté de nations » devienne réalité. 6. La haine n'est jamais définitive entre les nations. Des peuples euro­ péens divisés se sont réunis; des pays hier ennemis travaillent aujourd'hui ensemble. La volonté politique, l'intelligence de l'histoire, la générosité du cœur permettent d'entreprendre en commun de grands projets de coopéra­ tion et de développement. A ce propos, un fait doit être pris en considération: la renaissance de nations qui, d u r a n t de longues années, ont été empêchées de manifester leur volonté de vivre libres et d'exprimer leur identité. Cependant il est né­ cessaire d'éviter qu'à une société de nations unies par la peur ne succède une société divisée par les particularismes; qu'à une société internationale faussement unitaire ne succède une société faussement diversifiée. Certes, il convient de reconnaître les aspirations légitimes des personnes et des peuples à la liberté; mais il est urgent que, aujourd'hui comme hier, tous prennent conscience de leurs devoirs a u t a n t que de leurs droits, et qu'ils donnent la priorité à la solidarité pour la construction d'une véritable communauté de nations. Acta Ioannis Pauli Pp. II 753 7. Dans ce vaste continent, il y a place pour les grandes et pour les pe­ tites nations. Chacune a ses droits et ses devoirs. Chacune doit respecter les autres. Il importe d'assurer l'éducation de tous à la liberté. Les croyants, et l'Église catholique en particulier, désirent y contribuer en for­ m a n t les consciences, notamment celles des jeunes, en insistant sur l'impé­ rieuse nécessité de la réconciliation entre les peuples, en un mot, en pro­ mouvant les valeurs morales et religieuses sur lesquelles doivent reposer solidement les fondations de la maison commune européenne. Cette tâche, l'Église catholique s'efforce de la mener à bien en étroite collaboration avec les autres communautés chrétiennes et les croyants d'autres traditions. Il s'agit de recomposer la trame de tout le tissu spirituel de l'Europe! 8. Excellences, je confie à votre réflexion ces quelques pensées que me suggère l'histoire européenne d'hier et d'aujourd'hui. Je prie Dieu d'inspirer à chacun de vous les vertus et le courage indispensables à ceux dont la charge est non seulement de guider leurs frères mais aussi de susciter en eux assez d'enthousiasme pour s'engager sur le chemin de la paix. Vous avez en quelque sorte une mission prophétique! Permettez-moi, depuis cette colline du Vatican, de vous rappeler les paroles de saint Paul, l'Apôtre des Nations: « Recherchons donc ce qui contribue à la paix, et ce qui nous associe les uns aux autres en vue de la même construction »1 Que Dieu tout-puissant bénisse l'Europe! Qu'il lui donne de montrer au monde l'exemple de la concorde et de la solidarité! VI Ad quosdam civitatum Americae Septemtrionalis episcopos in sacrorum liminum visitatione.* Your Eminence, Dear Brother Bishops, 1. With affection I greet you, "beloved in God the Father... May mercy, peace, and love be yours in abundance". It is a great joy to welcome you—the Bishops of California, Nevada and Hawaii—and to celebrate the faith and charity which unités us in the 1 1 Rm 14, 19. * Die 4 m. Decembris a 1993 Jude, 2:3. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 754 College of Bishops. Within the Body of Christ which is the Church there is a constant exchange of spiritual gifts from one particular Church to another, and between the particular Churches and the Church universal. In this context, your ad Limina visit is an expression of the mystery of grace by which "the Holy Spirit has placed us to shepherd the Church of God... as teachers of doctrine, priests of sacred worship, and ministers of governance". With God's grace your visit will mutually encourage and enrich us as we seek to continue the work of Christ, the Eternai Pastor, the Shepherd of our soûls. 2 3 4 Yours is the last in this series of ad Limina visits by the Bishops of the United States. These visits to the tombs of the Apostles Peter and Paul have enabled us to reflect on the moment t h a t the Church is living in your country, and on the reponsibilities of the Bishops before the Lord in carrying out the evangelical command to preach the Gospel to all peoples, to sanctify the faithful in the t r u t h and to nourish them with the divine life of grace. Though your task is ne ver easy, I remember the words of Archbishop Keeler, the President of your Conference, in Denver last August, when he pointed out t h a t the Church in the United States is very much alive and growing, and mentioned t h a t last year alone one million new members were added to its number. The vast majority of priests, Religious and laity sustain you through their fervent faith and steadfast witness of Christian life and love. 2. Indeed, the World Youth Day in Denver offered us ali a confirma­ tion of the vitality of the Catholic community in the United States. The young especially are a lively and promising sign of God's life-giving prés­ ence in the heart of the world. The Holy Spirit is awakening in the Church's members a longing for transcendence, stirring up in their hearts a desire for an intimate, personal relationship with the Triune God. People are increasingly asking: "What must I do to inherit eternai life?". Individually and as a group, the Bishops of the United States are being challenged to respond to t h a t spir­ itual thirst by making available to everyone the fullness, relevance, and unifying force of the mystery of Christ. 5 6 2 3 4 5 6 Cf. Lumen gentium, 23. Ibid., 20. Cf. 1 Pt 2:25. Mk 10:17. Cf. Col 1:27. Acta Ioannis Pauli Pp, II 755 As shepherds after the Lord's own heart, one of your principal tasks and joys is to lead your communities in worship and prayer. The "Catechism of the Catholic Church" reminds us t h a t prayer is t h a t "enthusiasm of the heart", which is the fruit and life-blood of the mystery of salvation—founded on faith, strengthened by the sacraments and active in charity. In our prayer we must be careful to safeguard divine transcen­ d e n s and to purify our hearts of false images. Our prayer must always reflect the Church's true faith. The core of Christian prayer is the révéla­ tion of the Father to the "little ones", his adopted children. In union with the Son through the Holy Spirit we are able to approach the F a t h e r and say "Abba! F a t h e r " . Not to teach this sublime t r u t h or to teach anything less would be to fail in our responsibility to be true spiritual guides, offering the solid food of genuine Christian spirituality and helping the members of the Church to grow into full maturity in Christ. 7 8 9 10 11 12 13 You are presently involved in a re vision of some liturgical texts, and this has been on the agenda of the recent Plenary Meeting of your Confer­ ence. One of your responsibilities in this regard, as stewards of the grace of the supreme priesthood, is to make available exact and appropriate translations of the officiai liturgical books so that, following the required review and confirmation by the Holy See, they may be an instrument and guarantee of a genuine sharing in the mystery of Christ and the Church: lex orandi, lex credendi. 14 15 The arduous task of translation must guard the full doctrinal integrity and, according to the genius of each language, the beauty of the originai texts. When so many people are thirsting for the Living God —whose majesty and mercy are at the heart of liturgical prayer—the Church must respond with a language of praise and worship which fosters respect and gratitude for God's greatness, compassion and power. When the faithful gather to celebrate the work of our Rédemption, the language of their prayer—free from doctrinal ambiguity and ideological influence—should 16 7 8 9 10 11 1 2 1 3 14 1 5 1 6 Cf. Jer 3:15. No. 2558. Cf. ibid., 2779. Cf.. Mt 11:25. Cf. 1 Jn 3:1-2. Rom 8:15. Cf. Eph 4:13. Cf. Lumen gentium, 26, Cf. CIC, can,, 838, 2-3. Ps 42:2, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 756 foster the dignity and beauty of the célébration itself, while faithfully expressing the Church's faith and u n i t y . 17 3. From a profound spiritual renewal, from the holiness of her members and communities, the Church in the United States will draw inspiration and strength for the new evangelizaton and the myriad forms of service to society which she exercises in response to the Gospel commandment of love. American Catholics have always been noted for the generous way in which they express their faith through works of justice, charity and solidarity. F a r from diminishing, the situations calling for an effective response seem daily to increase, especially in view of growing poverty, homelessness and unemployment, as well as the crisis of values which often brings increased self-centredness, fragmentation and aggressiveness in human relations. I can only encourage you to continue to inspire the lay faithful to imbue America's politicai, social and cultural institutions with the spirit and virtue of genuine social solidarity. To embody the Church's social teaching in the fabric of society requires both rigorous fîdelity to the Gospel and courageous creativity—a daring t h a t knows no f e a r in proclaiming the kingdom of God openly and unhindered. Christian consciences must be awakened to a true sensé of concern for the poor and oppressed, the weak and defenseless—who can­ not be excluded from their share in the universal destination of the earth's goods. "There is a duty to safeguard carefully the importance of 'the poor' and of 'the option in favour of the poor' in the word of the living God". From this there follows the task of promoting the genuinely Christian meaning of freedom and of the libération of humanity and of the universe. I repeat the appeal made in my Encyclical Letter on the Church's missionary mandate, in which I exhorted "the disciples of Christ and ali Christian communities—from families to diocèses, from parishes to Religious Institutes—to carry out a sincere review of their lives regarding their solidarity with the p o o r " . If this examination is everywhere carried out, the Church's efforts to promote social justice will gain credibility. Since the love of Christ impels the Church to see her Spouse especially in 18 19 20 21 22 23 17 1 8 19 20 21 22 23 Cf.. Vicesimus quintus annus, 9 and 21. Cf. Heb 13:6. Cf.. Acts 28:31. Cf. Centesimus annus, 31. Redemptoris mater, 37. Cf. ibid. Redemptoris missio, 60. Acta Ioannis Pauli Pp II 757 the w e a k , she must ever be alert to ensure social justice and solidarity among her own members and in her own institutions. 24 4. In your pastoral ministry you are often challenged by manifestations of a persistent racism which undermines the foundations of a just and démocratie society. Racism is an intolerable injustice by reason of the social conflicts which it provokes, but even more so by reason of the way in which it dishonors the inalienable dignity of ali human beings, irrespec­ tive of their race or ethnie origin. Your fréquent déclarations on these matters, and the great variety of pastoral activities directed to the various ethnie groups présent in your Diocèses, far from avowing séparation or isolation among groups and communities, aim to implement the Church's vocation as the sign and instrument of the wider unity of the whole human family. With another group of Bishops I spoke about the needs and the special contribution to the Church's life of the large Hispanic communities in your diocèses. In supporting a National Black Catholic Pastoral Plan you have shown your esteem and support for the faithful who wish to be "truly black and authentically Catholic". I also acknowledge your pledge to foster solidarity with the Native American community, especially re­ garding social justice in the áreas of health, housing, employment and éducation The success of ail of this dépends greatly on efforts aimed at renewing family life, parochial schools, ministry to alienated youth, and on promoting priestly and religious vocations among the various groups. 25 26 27 5. Before ending this series of meetings with the United States Bishops I wish to refer, if only briefly, to your efforts on behalf of ecumenical understanding and coopération. With thankfulness to God, the Church recognizes t h a t the Holy Spirit, "who points out the ways leading to the union of Christians", has brought about new attitudes between divided Christians. Guided by your country's long struggle to implement religious freedom and tolérance, American Catholics have enriched the Church's ecumenical commitment with the fruits of their expérience. 28 Cf. 2 Cor 5:14; Mt 25:31-46, Cf. Ad limina Address, 2 October 1993. Cf. "Here I Am, Send Me", 9 November 1989. 27 Qf Time for Remembering, Reconciling and Recommitting Ourselves as a People, December 1991 Dominum et Vivificantem, 2. 24 25 26 28 17 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 758 Howe ver, after the rapid improvements made in ecumenica! relations following the Second Vatican Council, some are now discouraged by the seemingly slower progress in this more mature stage of ecumenical endeavors. Because the Church is irrevocably committed to the search for Christian unity, there can be no lessening of efforts to promote common prayer, dialogue and coopération. As Pastors you will reassure those who are disheartened, moderate those whose enthusiasm leads to doctrinal or disciplinary confusion, encourage new initiatives, and ensure t h a t ail ecumenical activity in your Diocèses is in harmony with the Church's faith and discipline. One especially relevant area of dialogue is t h a t which concerns the ethical and moral truths necessary for the renewal of society. Christians ought to give a united witness to those moral truths which ren­ der "a primordial, indispensable and immensely valuable service not only for the individual person and his growth in the good, b u t also for society and its genuine development". 29 30 31 6. Dear Brother Bishops, the présent season of Advent speaks to us of "the Lord God Almighty, who was and is and is to corne!". While reminding us t h a t Christ will come again in glory, thèse weeks of prépara­ tion for Christmas also lift our hearts to the "new time of advent" — t h e years of préparation for the great Jubilee commemorating the redemptive Incarnation of the Eternai Son. It is my prayer t h a t the Church in America will prepare for t h a t event—"as a continuation and further development of the 'fullness of time' t h a t belongs to the ineffable mystery of the Incar­ nation of the W o r d " . With confidence I pray t h a t under your zealous, firm and loving care each of your particular Churches will expérience the "great springtime for Christianity" which God is preparing for his Church. 32 33 34 35 The thoughts which I have shared with the United States Bishops during this year's ad Limina visits have been guided by the outline and content of the "Catechism of the Catholic Church". In your hands the Catechism will be an extremely effective help in making available to ail 29 Cf. Directory for the Application of Principies and Norms on Ecumenism, 25 March 1993, n. 30. 30 31 3 2 33 34 35 Cf., Veritatis splendor, 36. Ibid., 101. Rv 4:8. Dominum et Vivificantem, 56,. Redemptoris custos, 32. Cf. Redemptoris missio, 86. Acta Ioannis Pauli Pp. II 759 the faithful the inexhaustible riches of what the Church believes, prays, célébrâtes and lives. Precisely at this stage of the Church's pilgrimage the Holy Spirit has anointed us as high priests to bring the good news to the poor and heal the broken-hearted, to proclaim reléase to the troubled and oppressed. Sound teaching, fervent célébration of the sacraments and vigorous pasto­ ral activity are the "treasures" we have to offer to a waiting world. With ardent hope and confidence I ask t h a t same Holy Spirit to pour out the fullness of his gifts upon the Church in the United States. Entrusting all her members to the intercession of Mary Immaculate, Patroness of your country, I gladly impart my Apostolic Blessing. 36 36 Cf. Lk 4:18-19. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 760 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i BAIOCEN. ET LEXOVIEN. DECRETUM Beatificationis Servi Dei Ludovici Martin patrisfamilias (1823-1894). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Coniuges christiani ad sui status officia et dignitatem peculiari sacra­ mento roborantur et veluti consecrantur; cuius virtute munus suum co­ niugale et familiare explentes, spiritu Christi imbuti, quo t o t a eorum vita, fide, spe et caritate pervaditur, magis ac magis ad propriam suam per­ fectionem mutuamque sanctificationem, ideoque communiter ad Dei glori­ ficationem accedunt» (CONC. OECUM. VAT. II, Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 4 8 ) . Matrimonii sacramenti gratiae fidelis, Ludovicus Martin exemplari mo­ do munus suum mariti et patris explevit, a r t a coniunctione amoris et fidei cum uxore vivens et cum sapientia ac diligentia filiarum colens educatio­ nem, quas exemplo vitae suae in Dei viis ambulare docuit. I t a familiae suae serviens in caritate, altum est adeptus gradum christianae perfectionis et societatis Ecclesiaeque bono operam navavit. Servus Dei Burdigalae natus est die 22 mensis Augusti anno 1 8 2 3 a Pe­ tro Francisco Martin et Maria Anna Stephania Boureau, qui eum accurata Congregatio de Causis Sanctorum 761 instruxerunt educatione. Studiis peractis se admitti postulavit inter cano­ nicos Montis Io vis, sed non est acceptus, cum linguam Latinam nesciret. Alensonii, ubi cum parentibus vivebat, horologiorum tabernam aperuit et cum peritia atque probitate suae se dedidit industriae. Eodem autem tem­ pore sedulo munia religiosa exsequebatur et coniunctionem colebat cum Deo, precationem atque meditationem, ad quam peculiarem ostendebat propensionem, quandoquidem indolis erat consideratae et silentii atque solitudinis studiosae. Die 13 mensis Iulii anno 1858 matrimonium iniit cum Maria Azelia Guérin, quae operum acu pictorum et denticulatorum officinam regebat parvam. Ambo coniugium observaverunt secundum Dei leges et Ecclesiae, in fide, in amore, in m u t u a devotione, in fidelitate atque in plena onerum communicatione, itemque gaudiorum et dolorum. Depreca­ tionis auxilio voluntati Dei oboedierunt et una sanctitatis iter fecere adeptique sunt altum perfectionis christianae gradum. Eorum familia novem ortis filiis laetificata est, quorum tres solum paucos menses vixerunt et una sex annos. Pii illi coniuges, conscii se esse debere gratiae cooperatores et fidei in domo sua primos testes et nuntios, quinque filias, quae superfuerunt, solida imbuerant educatione ad magnos vitae ac religionis valores. Verbo et exemplo docuerunt eas suas excolere personas, Deum cognoscere et amare, providentiae confidere, membra viva esse Corporis Christi mysti­ ci, castigationem exercere et ademptiones pauperibus opitulari. Ita, cum simplicitate et benignitate, in dies singulos familiam suam scholam fece­ runt humanitatis et verum domesticum sanctuarium, in quo Deo sentieba­ tur eiusque laudes praedicabantur. Acerbissimus casus in eorum contigit domo, sed ea « non cecidit; funda­ ta enim erat supra petram » (Mt 7, 25) oboedientiae verbo Christi. Die namque 28 mensis Augusti anno 1877 pie Servi Dei uxor interiit, filias relinquens aetate tenellas. Ludovicus, in dolore fortis et auxilio divino fisus, partes simul patris egit atque matris et, cum prudentia, auctoritate et amabilitate totum se familiae servitio tradidit quae, Alensonio relicto, Noviomagum Lexoviorum migravit. Ibi quoque Servus Dei filiarum curam cum Dei cura temperavit. Cum studio, perseverantia et spirituali delecta­ tione vitam suam interiorem coluit, quam Missa cotidiana alebat, peccato­ rum confessione crebra et communione, deprecatione, aeternarum verita­ t u m meditatione, bonis lectionibus, impigra Conferentiarum Sancti Vincen­ tii de Paul participatione, pariterque Circuli Catholici et Consociationis Nocturnae Sanctissimi Sacramenti, erga quod peculiarem nutriebat pieta­ tem. Tam copiosi eius operis institutorii fructus fuerunt, ut in filiarum animis ardens votum incenderet Christum sequendi per consiliorum evan52 - A A S 762 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gelicorum exercitium. Omnes enim Dei vocationi responderunt et libere se Domino in vita religiosa consecraverunt. Et earum una, Carmelum Lexoviensem ingressa, nempe Maria Francisca Teresia, nomine capto Soror Teresia a Iesu Infante, sic fuit in divino Magistro sequendo perfecta, ut Summus Pontifex Pius X I , anno 1925, eam in numerum Sanctorum retu­ lerit. Ipsa dixit: « Benignus Deus patrem mihi donavit et matrem Caelo digniores quam terra ». Revera Servus Dei, sicut et uxor eius, vitam suam reddidit continuam Dei laudem et constantem ad aeternitatem praeparationem. Fide impensa ductus et viva, a iuventute omnia fecit « in maiorem Dei gloriam » et quae­ libet eius electio splendidum fuit Evangelii testimonium. Fidem expressit in vita cotidiana et Christi lumen in familiam attulit, in paroeciam, in laborem et in societatem. Verus Dei amicus, eum ex toto corde, ex tota mente et ex t o t a virtute dilexit (cf. Me 12, 29), adeo ut se amoris victi­ mam devoveret. Eius praecepta diligentissime servavit, peccatum fugit, per precationem, sacrificium et apostolatum eius regno in terra aedificando operam dedit. Ecclesiae filius oboediens, semper eius m a n d a t a veritus est et doctrinam. Sincera veneratione est Romanum Pontificem, episcopos et sacerdotes prosecutus. Eius caritas, familiae fines transgressa, ad propin­ quos se extendit, ad amicos, ad pauperes, ad aegros et ad eos, quotquot ei occurrebant. Aeternae animarum salutis studiosus, precabatur et ad pre­ candum hortabatur pro fidei disseminatione et peccatorum conversione, et curabat ut infirmi sacramenta reciperent. Spem suam in Domino collo­ cavit et etiam in difficultatibus, in luctibus, qui eius familiam affecerunt, in separatione a filiabus, quae in conventum intraverunt, spiritus tran­ quillitatem servavit et sivit se Dei voluntate duci atque providentia. Inte­ ger fuit mercator, erga subiectos iustus et de aere solvendo sollicitus. Quamvis quadam frueretur opulentia, vitam vixit simplicem et sobriam, a divitiis et a mundi vanitatibus alienam. Nisus est ex contrario thesaurum in caelis cumulare, quo « fur non appropiat, neque tinea corrumpit » (Lc 12, 33). Extremi vitae anni gravibus afflicti sunt morbis, quos christiana forti­ tudine tulit, patientia et humilitate. Paralysi est correptus atque arterio­ sclerosi, ex qua et memoriam amisit et in potestate mentis suae desiit esse. In Cadomense valetudinarium deductus est, in partem morborum mentis (annis 1889-1892): hoc ei, qui suam condicionem animadverterat, maximae fuit indignitati, quam tamen t a m q u a m magnam Dei gratiam accepit. Post­ quam est ad familiam re versus, eius valetudo est gradatim peior facta. Be­ nevola cura fruens filiae Mariae Caelinae, quae postea fuit et ipsa Carmeli- Congregatio de Causis 763 Sanctorum tis discalceata, sancte obiit die 29 mensis Iulii anno 1894, in castello « L a Musse » appellato, in loco Arnières, apud Mediolanum Eburovicum. In familia et iuxta notos vivus fama sanctitatis claruit; anno 1866 uxor scripsit de eo: « Qualis sanctus homo est maritus meus! Talem omnibus mulieribus exopto ». Haec opinio annis, qui mortem secuti sunt, confirmata est et dilatata, etiam propter scripta Sanctae Teresiae a Iesu Infante, quae patrem verum p u t a b a t sanctum. Canonizationis Causa inita est ab Episco­ po Baiocensi-Lexoviensi per celebratum processum ordinarium informati­ vum (annis 1957-1960), cui additi sunt rogatoriales Parisiensis, Sagiensis, Venetensis et Cenomanensis. Horum processuum auctoritas et vis agnita est decreto die 8 mensis Iunii promulgato anno 1990. Officio Historico Hagiographico Congregationis de Causis Sanctorum moderante colecta sunt de Servo Dei instrumenta. Prospero cum exitu die 13 mensis Octobris anno 1987 sessio acta est Consultorum Historicorum et die 21 mensis Decembris anno 1993 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Deinde Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria Idibus Martiis habita anno 1994, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Gagnon, professi sunt Servum Dei Ludovicum Martin heroum in modum virtutes théologales, cardinales et iis adnexas coluisse. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pruden­ tia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Ludovici Martin, patrisfamilias, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 83 S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 764 II BASILEEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Bernardae Heimgartner Instituti Sororum a S. Cruce primae Moderatricis generalis (1822-1863). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Haec est prex quam Dei Filius, hunc mundum ingrediens, Patri adhi­ buit, sicut Sacrae Litterae docent: « Corpus autem aptasti mihi: ecce venio, ut faciam voluntatem t u a m » (Heb 10, 5.7). Et insuper: «Meus cibus est, ut faciam voluntatem eius, qui misit me, et ut perficiam opus eius » (Io 4, 34). Serva Dei Mater Bernarda Heimgartner, vera Christi discipula, amore Dei illecta, nihil aliud cupiebat, nisi opus perficere sibi a Divina Providen­ tia concreditum, id est I n s t i t u t u m Sororum a Sancta Cruce. Antistita pla­ ne iuvenis nascens I n s t i t u t u m definivit: « Opus, quod Is per nos inire pla­ cuit », et etiam: « Benevolus hic Pater nos ad eiusmodi opus elegit ». Ipsa, igitur, nonnisi serva erat, vocata ad invigilandum operi, quod Deus volue­ rat et inceperat: Instituto nempe, quod Ecclesiae serviret in educatione iuventutis. Suo idcirco officio fungens de hoc Instituto, ea mansura erat « serva », quae se convertit ad Dei voluntatem quoad Opus, quod Is volue­ rat. Hinc nomen « Serva Dei » magis significat impensissimam eius intimae vocationis rationem. Anna Maria Heimgartner orta est die 26 mensis Novembris anno 1822 in Helvetiae septemtrionalis pago Fislisbach, et postridie est baptizata. Ex more loci primam Communionem accepit quattuordecim fere annos nata, et sacramentum Confirmationis die 10 mensis Iulii anno 1839. Eo tempore, in illius patria, gravi contentione opponebantur pars liberalismi-radica­ lismi, qui dicuntur, fautrix, cuius plures ex numero erant Novatores, et pars rerum conservandarum studiosa, cuius plures ex numero catholici erant. Cum prior institutionem popularem maxime provexisset, in regioni- Congregatio de Causis Sanctorum 765 bus catholicis Helvetiae centralis institutio popularis iuventutis progredi non valebat. Huius periculosae condicionis observator erat capuccinus Theodosius Florentini, partium Ecclesiae in societate acer defensor. Is sta­ tuit vim confirmare illius, favendo in ambitibus catholicis institutioni populari a mulieribus religiosis bene formatis impertiendae. Iuvenis Heimgartner cum duabus sociis, quae et ipsae creverant in regione Argovia, contentionis centro, animose se praebuit pro Patris paedagogico proposito. Tres illae iuvenes mulieres, post suam professoriam praeparationem, insti­ tutionem ad vitam consecratam acciperunt in novitiatu Sororum Scholae Divinae Providentiae loci RibeauvilM in Alsatia, semper in suo munere spectatarum in patria. Sororum Divinae Providentiae spiritualitas intimae vocationi Servae Dei, ut patet, respondebat. Providentiae fiducia enim futura erat fons inexhaustus eius fortis perseverantiae in ipsius — qua ser­ vae — contentione, etsi multa fuerunt impedimenta et ludificationes, Dei voluntatem exsequendi, quoad Institutum quod Is voluerat. Postridie Idus Octobres anno 1844 Soror Bernarda eiusque sociae vota religiosa nuncuparunt in manibus P. Theodosii Florentini, secundum Re­ gulam quam ipse conscripserat ad tempus. I t a conditum est Institutum tunc appellatum Sororum Magistrarum a Sancta Cruce, quod hoc ipso anno iubilaeum celebrat centum quinquaginta annorum ex quo exsistit. Parochus loci Menzingen, regionis Tugiensis, ad dioecesim Basileensem pertinentis, Iosephus Rolliti, et ipse educationis femininae fautor, nascens Institutum in suam paroeciam inseruit, approbante Episcopo Basileensi. Constitutiones, semel approbatae postridie Calendas Octobres anno 1851, clarissime antistitae tribuunt plenam in Institutum suscepti officii ratio­ nem, quae potestas ab initio est ipsi Servae Dei concredita. In se opus recepisse, quod Deo placuerat inire, Matri significabat illud Ei esse conformandum, qui idem voluerat. Sed quid Mater Bernarda sen­ serat de Deo? In eo ipsa inveniebat Deum amorem, et huius persuasionis vis totius eius vitae fuit gratia exsistentialis. Tres Dei aspectus ei erant peculiariter cari: eum Patrem appellabat, « benignum Patrem, optimum Patrem, amoris Patrem ». Sponsus quoque erat ei Deus, praesertim Spon­ sus crucifixus, et in hac re se patefaciebat veram Sanctae Crucis soro­ rem. Sponsum crucifixum amare significabat etiam Matri Bernardae velle ei similem esse ipsis in doloribus. Sorores sodales monebat: « Dominum laudemus et amemus in dolore, sicut in gaudio, in consolatione sicut in aegritudine ». « Nobis non esset optandum sine cruce esse, cum ea pars sit sponsarum propria et discipulorum Christi ». Tertius aspectus amantis familiaritatis Matris cum Deo fides erat in Hospitem divinum in propria 766 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale anima praesentem. Demissas Sorores hortabatur ut sibi suaderent: « Dulcis hic Sponsus latet in intimo corde tuo: tibi semper adest, etsi eum non vides ». Institutum conformare ad P a t r e m Amoris, qui illud voluerat, idem erat Servae Dei ac communitatem creare affectu et m u t u a caritate coniunctam. Bernarda coniunctionem inter Sorores condicionem ducebat necessariam tum earum felicitatis, t u m fructuosi apostolatus. Eius fundamentum erat coniunctio in vita spirituali. U n a ex eius Sororibus, Venerabilis Serva Dei Maria Teresia Scherer, futura antistita generalis Sororum a Caritate S. Crucis ab Ingenbohl, in Notis de vita sua, testatur: « Multa efficiebantur a Röllin et a Sororibus ut vitam religiosam augerent » communitatis. Soror quaedam grandis natu, memoriam repetens temporis probationis in « domuncula », « spiritum religiosum » commemorat, quo omnia membra comi­ tabantur: paupertatem, quae ibi colebatur, sinceram pietatem, amorem et benevolentiam mutuam. Prima Serva Dei verae caritatis erat exemplo. Multam alebat reverentiam erga omnem sodalem, una cum humanitate et sedulitate, in primis erga dolentes, ostendens iam tum, cum prorsus iuvenis antistita erat, miram maturitatem in singulis Sororibus moderandis. Dicere solebat: « Me ipsam perdere mallem, quam unam ex Sororibus ob meam culpam ». Ex humilitate « prima inter pares » videbatur. Inclinabat ad So­ rores participes reddendas officii sui erga Institutum. Si consideratur quanti antistita faceret veram Sororum unitatem, bene eius dolores intelleguntur, quos est passa per duo temporis spatia, quibus contentiones internae contigerunt. Per prius conditor Florentini exigebat ab ea ut « absolute se subiceret » quoad coniunctionem Sororum Magistra­ rum Instituti Sanctae Crucis cum Instituto Sororum Caritatis, quod ipse condiderat. Mater, contra, tuebatur nullam obnoxietatem Instituti sui, quam Episcopus quoque volebat Basileensis, pro utili apostolatu institutorio et interna utriusque Instituti concordia. Sorores, quae magni existima­ bant t u m Matrem Bernardam, t u m P. Theodosium, acribus comprehendebantur erroribus, sed ipsa Serva Dei maxime dolebat. Quattuor extremi anni vitae Servae Dei afflicti sunt habitu adverso, immo hostili parochi Röllin contra eam, necnon Praelati cuiusdam conatibus adiungendi Insti­ t u t u m Sanctae Crucis, quod ratione franciscana regebatur, Ordini benedic­ tino. Contumeliae et obtrectationes, quas in utroque casu obiit, in luce ponunt Matris virtutes: Providentiae fiduciam, fidelitatem erga Ecclesiam, firmitudinem et, ante omnia, humilitatem, qua propensa est facta ad ve­ niam, adeo ut conflictationem superaret sine ulla simultate. Ad Matrem dolorum confugit. Illi coniuncta precari discebat cum Iesu: « Pater, dimitte Congregatio de Causis Sanctorum 767 illis, non enim sciunt quid faciunt» (Lc 23, 34). Post longos acerborum dolorum menses, quos veluti Crucifixi sponsa toleravit, Serva Institutum Ei restituit, qui idem inierat et per eam servaverat. Id evenit Idibus Decembribus anno 1863. Vix unius et quadraginta annorum erat. Lapis sepulcri Matris Bernardae inscriptionem habet, quae est eius sanctitatis compendium: « Crucem elegit, Crucem portavit, in Cruce vicit ». Inchoata Causa canonizationis ab Episcopo Basileensi, processus ordinarius informativus celebratus est ab anno 1952 ad annum 1955, eiusque auctori­ tas est probata decreto a Congregatione de Causis Sanctorum promulgato. Secundo cum exitu die 26 mensis Novembris sessio Consultorum Historico­ rum, anno 1991, est acta, et die 18 mensis Iunii anno 1993 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales et Episcopi, in Ses­ sione Ordinaria collecti Calendis Februariis anno 1994, Causae Ponente Em.mo Cardinali Andrea Maria Deskur, Servam Dei Bernardam Heimgartner virtutes théologales, cardinales et his adnexas heroum in modum coluisse professi sunt. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Bernardae Heimgartner, Instituti Sororum a S. Cruce primae Moderatricis generalis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. S S . £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 768 III C ARTH AGINEN, IN COLUMBIA DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Mariae Bernardae Butler fundatricis Congregationis Sororum Missionalium Franciscalium a Maria Auxiliatrice (18481924). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria Bernarda Butler die 28 mensis Maii orta est anno 1848 in loco Auw, intra fines dioecesis Basileensis in Helvetia. Anno 1867 ingressa est Monasterium Mariae Auxiliatricis oppidi Altstätten, ubi vigebant Regula Tertii Ordinis S. Francisci Asisinatis et S t a t u t a ab Urbano V I I I approbata anno 1625. Muneribus iuncta est alicuius oneris inter quae magistrae novitiarum et antistitae. Suam communitatem rexit cum prudentia et sacrificii spiritu, renovationem fovens vitae religiosae et Regulae observantiam. Cum in Aequatoriam se contulisset cum nonnullis sociis ut ibi navitatem missionalem explicaret, Congregationem Sororum Missionalium Franciscalium a Maria Auxiliatrice condidit, anno 1912 pro­ batam ab archiepiscopo Carthaginensi in Columbia. Ibi, meritis ornata et fama sanctitatis insignis, obiit die 19 mensis Maii anno 1924. Canonizationis Causa inchoata est ab archiepiscopo Carthaginensi in Columbia per celebrationem processus ordinarii informativi (annis 19491951 peracti), cui additi sunt aliquot processus rogatoriales. Iis confectis quae normae iuridicae statuebant, die 21 mensis Decembris anno 1991 Summus Pontifex Ioannes Paulus II declaravit Matrem Mariam Bernardam Butler virtutes théologales, cardinales hisque adnexas heroum in modum coluisse. Ad eius beatificationem obtinendam Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum iudicandam permisit coniectam miram sanationem, intercessioni Venerabilis Servae Dei Mariae Bernardae Butler ascriptam, in Columbiana urbe Barranquilla p a t r a t a m . Sanatio pertinet ad puellulam Lilianam Sánchez, quae inde a primo die post ortum, qui contigit die 17 mensis Augusti anno 1967, in parte dextra culminis capitis tumorem osten- Congregatio de Causis Sanctorum 769 dit, qui gradatim est auctus usque ad mensuram cm. 9 x 7 . Medici consultati diagnosim edixerunt de agenesia ossium capitis et ex aliqua parte ossis temporalis dextri cum formatione herniae cerebralis; enuntiaverunt etiam prognosim infaustam, cum nulla esset possibilitas corrigendi illam distortionem. Suasum est igitur ut radiographia fieret, quae tamen non est effec­ ta. Hac in condicione, quadam Sorore Missionali Franciscali a Maria Auxi­ liatrice suggerente, puerae parentes vespere diei 1 mensis Septembris anno 1967, invocare coeperunt etiam atque etiam intercessionem Matris Mariae Bernardae Butler, cuius reliquiae positae sunt in parte aegra pusae Lilianae. Insequenti mane, ex improviso et ratione pro scientia inexplicabili tumor evanuit, nullo vestigio facto pathologico. De hac sanatione instructus est processus canonicus apud Curiam Barranquillensem annis 1974-1975; qui est ex iure validus agnitus per decre­ t u m diei 4 mensis Maii anni 1992. Consilium Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, in sessione diei 17 mensis Iunii anni 1993, hanc dixit sententiam: Diagnosis: « Tumor ad os lateris capitis dextri magnitudine cm. 9 x 7 , superficie levi, spissitudine molli, qui definiri potest "cephalohaem a t o m a " »; prognosis: « Benigna, cum lenta valetudine clinica »; therapia: « non effecta »; sanationis ratio: « subitanea, perfecta et mansura; inexplicabilis pro nostra scientia ». Die 26 insequentis mensis Novembris Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum actus est et die 18 mensis Ianuarii anno 1994 Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Domino Ottorino Petro Alberti, archiepiscopo Calaritano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Serva Dei Maria Bernarda Bütler, fundatrice Congregationis Sororum Missionalium Franciscanum a. Maria Auxiliatrice, videlicet de subitanea, perfecta et man­ sura sanatione puellulae Lilianae Sánchez a « tumefazione a livello dell'osso parietale destro della dimensione di 9 cm. x 7 cm.; di superficie liscia e di con­ sistenza pastosa, definibile come "cefaloematoma" ». 53 - A A S Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 770 Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1 9 9 4 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . Ê8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis IV CHICAGIEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Mariae Teresiae Dudzik fundatricis Congregationis Sororum Franciscanarum a B. Cunegunde (1860-1918). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Ut sodales vocationi suae ad Christum sequendum imprimis respon­ deant, ac ipsi Christo in Eius membris deserviant actio eorum apostolica ex intima cum Ipso unione procedat oportet. Inde fit ut caritas ipsa erga Deum et proximum foveatur » (CONC. OECUM. VAT. II, Decretum de accom­ modata renovatione vitae religiosae Perfectae caritatis, 8 ) . Intima cum Christo unio, a pueritia eulta, in anima Servae Dei Mariae Teresiae Dudzik magnum in Dominum amorem accendit et fervidam de pauperibus atque aegrotorum curam, pro quibus totam se dedidit, novam condidit Congregationem religiosam ac, caritate cum excelsa, alacrem explicavit apostolatum, non paucas nec leves tolerans aerumnas. Orta est Pomerania, Polaszczyk, Paucis post Dei Serva die 30 mensis Augusti anno 1 8 6 0 in pago Plocicz in tunc sub Borussiae dominio posito, a Ioanne Dudzik et Agnete Polonicis agricolis bene moratis et sincerae fidei catholicae. diebus baptizata est in ecclesia paroeciali loci Kamien, in dioe- Congregatio de Causis Sanctorum 771 cesi Culmensi, eique nomen inditum est Iosephina. Ludos frequentavit et postea professionis scholam apud Sorores S. Elisabethae et est vestificae diploma consecuta. In Tertium Ordinem Franciscanum et in sodalicium Rosarii est nomen professa. Anno 1881 cum familia in Foederatas Civitates Americae Septentrionalis migravit et Chicagiae domicilium collocavit, in territorio magnae paroeciae S. Stanislai Kostka, quae e Polonis constabat peregre necessario habitantibus quaeque a sodalibus Congregationis a Re­ surrectione Domini Nostri Iesu Christi regebatur. Vestificinam aperuit et opus habuit, quod sustinendae familiae sufficiebat. Naviter vitae paroeciae interfuit et aliquarum catholicarum consociationum, in quibus muneribus gravibus est iuncta. Patre mortuo (anno 1889), caritate impulsa domum suam pauperibus et aegris aperuit, quibus cum amore et patientia assiduitatem praebebat. Ipsa scripsit: « Impense alienam miseriam et dolores sentiebam mihique videbar Dominum Nostrum amare non posse et paradisum sperare, si de me sola cogitassem et de matre mea, atque in me impulsio­ nem animadvertebam continuo ad me magis aliis tradendam, haecque con­ stans cogitatio, quo modo pauperibus servirem et aegrotis, nec die nec nocte me relinquebat». Anno 1894, parocho monente et auxiliante, P. Vin­ centio Barzynski, cum nonnullis Tertii Ordinis Franciscani sociis, condidit Congregationem Sororum Franciscanarum a Beata Cunegunde, cuius est antistita electa. Non multo post maior earum iuvenum pars communita­ tem deseruit, cum disciplinae rigorem et graves labores non ferret. Serva Dei animo non defecit et insequenti anno prope vicum Avondale, in subur­ bio Chicagiensi, aedificationem iniit primae Instituti domus, quo se contu­ lit anno 1898 cum sororibus sodalibus cumque iis, qui curabantur, senibus nempe et invalidis. Mense Octobri eodem anno P. Barzynski eam officio antistitae removit et Sororem Annam Wisiñska pro ea substituit, quae fere extra communita­ tem vivebat, quandoquidem parentibus et sorori aegrotae assidere debe­ bat. Post hanc substitutionem, nec a Servae Dei ratione vivendi exortam nec eius contemptione, ea operis administrationem curavit atque domui exstruendae consuluit pro orphanis novaeque aediculae, dum assidere per­ gebat senibus. Simul autem nisa est sociis regulae observantiam et silentii inculcare, vituperationes in se excitans, et recusationes. Anno 1900, novi­ tiatu peracto, priorem professionem religiosam fecit coram novo rectore ecclesiastico, P. Andrea Spetz, qui ei munus concredidit magistrae novitia­ rum, quo cum studio iuncta est, bonitate et sacrificii spiritu. Interea Con­ gregatio confirmabatur et novis vocationibus augebatur novisque domibus atque navitatibus, inter quas puerorum institutione. Anno 1905 Vicaria ge- 772 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale neralis facta est et Calendis Ianuariis anno 1909 Antistita generalis, nego­ tio ei commisso regulae lineamenta et formas recognoscendi ac primum praeparandi capitulum generale. Die 8 insequentis mensis Decembris vota perpetua nuncupavit. Cum Capitulum est actum (anno 1910), nullum est illi munus creditum, quin etiam exinde eius incepit exclusio et in umbram atque silentium descensus. Neglectae et negatae sunt ipsae eius conditricis partes, inique Matri Annae Wisinska tributae. Hanc rerum condicionem magna cum animi fortitudine accepit, patientia et tranquillitate atque indignitatum immemor, labori se tradidit in florum saepto et in vestificina communitatis, dum cancer eius valetudinem consumebat. I t a ultimos egit annos in extremis Congregationis quam instituerat et cui vero cum amore continuisque servierat sacrificiis. Eius vita semper est illustrata et ducta fide atque oboedientia volun­ tati Dei. Ad Christi exempla et praecepta parata, se ipsam abnegavit et crucem suam cotidie tulit multumque laboravit et passa est pro Dei regno aedificando, in deprecatione vi reperta, in meditatione fervidaque pietate erga Eucharistiam, Sacrum Iesu Cor et Mariam Immaculatam. Obsequens fuit auctoritati Papae, Episcoporum et sacerdotum, cumque moderatores ecclesiastici gravia ab ea postulaverunt sacrificia, non solum non restitit, sed facilitatem ostendit et gaudium in eorum sequendis praescriptis. Plene Providentiae fidebat. Aiebat: « Non timeo: Providentia divina de me curam adhibebit ». Et revera semper Dei auxilium et generositatem est experta, qui eam in difficultatibus sustinuit, in rebus adversis est consolatus et in Congregatione instituenda est tuitus. Deum ex toto corde amavit, ex t o t a mente, ex omnibus viribus, utque ei placeret perfecte eius servavit legem, Ecclesiae praecepta, vota religiosa et sui Instituti regulam, continuos fecit progressus in Christi imitatione et omne peccati ac vitii genus vitavit. Propter Dei amorem plus proximum amavit, quam seipsam secundum Do­ mini verba, qui dixit: « Diligite invicem, sicut dilexi vos » (Io 15, 12), nempe usque ad propriae vitae donum. Ut aliis utilis esset erga suam vo­ cationem fidelis mansit et erga munus suum, senes curavit, aegrotos et orphanos, Sororum sodalium formationem coluit, suae servivit Congrega­ tioni, libenter graviores et humiliores suscepit labores et lentum excepit tormentum improbationum. Animarum saluti interfuit, ut potuit, caritatis testimonio, deprecatione, sacrificiis, consilio et apostolatu. Omnes docuit, potius operibus quam verbis, Evangelium non solum esse credendum, ve­ rum cotidie efficiendum cum fidelitate, generositate atque humilitate. Su­ pernaturali cum prudentia egit cum in usu instrumentorum ad se sanctam faciendam, t u m in muneribus exsequendis, quae ei credita sunt. A se ipsa Congregatio de Causis Sanctorum 773 fuit aliena et a bonis terrenis, temperans, fortis in Christo sequendo, iusta erga Deum et proximum, prompta ad ignoscendum iis, qui ei difficultatum et angorum causa fuerunt. Morbo consumpta, quem tacita tulit, pie interiit mane diei 20 mensis Septembris anno 1918. Eius exsequiae modestae fuerunt, et Sorores illae, quae eam vivam excluserant et inique iniuriis affecerant, etiam post mor­ tem nisae sunt eius memoriam delere et eius conditricis partes negare. Sed non deerant qui Servam Dei sanctam haberent et eius deprecationem peterent. Denique Providentia effecit ut veritas appareret et lucerna non abscondita maneret sub modio (cf. Mt 5, 15). Archiepiscopus Chicagiensis igitur, Sanctae Sedis obtento permissu iuxta normam M. P. « Sanctitas Clarior », Causam iniit canonizationis per celebrationem processus cognitio­ nalis (annis 1979-1981), cui additus est processus rogatorialis Arausicanus Californiae, cuius auctoritas agnita est decreto die 3 mensis Martii anno 1989 promulgato. Apparata Positione super virtutibus, exitu cum prospero Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum est actus die 25 mensis Iunii anno 1993. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordi­ naria diei 7 subsequentis mensis Decembris, Causae Ponente Cardinali Edmundo Casimiro Szoka, professi sunt Matrem Mariam Teresiam Dudzik heroum in modum virtutes théologales, cardinales et his adnexas coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Teresiae Dudzik, Fundatricis Congregationis Sororum Franciscanarum a B. Cunegunde, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . SB Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 774 V CORDUBEN. IN ARGENTINA DECRETUM Beatificationis Servi Dei Iosephi Leonis Torres, Sacerdotis professi Ordinis B. Mariae Virginis de Mercede, fundatoris Congregationis Sororum ab Infante Iesu e Tertio Ordine de Mercede (1849-1930). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Religiosi, suae professioni fideles, omnia propter Christum dimittentes (cf. Me 1 0 , 2 8 ) , ipsum t a m q u a m unum necessarium (cf. Lc 1 0 , 4 2 ) , sequan­ t u r (cf. Mt 1 9 , 2 1 ) , eius verba audientes (cf. Lc 1 0 , 3 9 ) , de iis quae eius sunt solliciti (cf. 1 Cor 7, 3 2 ) . Quapropter cuiuslibet instituti sodales, Deum prae omnibus et unice quaerentes, contemplationem, qua ei mente et corde adhaereant, cum amore apostolico, quo operi redemptionis adsociari Re­ gnumque Dei dilatare nitantur, coniungant oportet » (CONC. OECUM. VAT. II, Decretum de accommodata renovatione vitae religiosae Perfectae caritatis, 5 ) . Cum cura et perseverantia Servus Dei Iosephus Leo Torres imitationi Christi se dedidit, munia sacerdotalia diligenter explens et sedulo evangeli­ ca colens consilia; caritate impulsus vitam exercuit interiorem, ad bonum Ordinis, cuius erat sodalis, se contulit et educationi atque institutioni pro­ spexit puellarum, pro quibus novam condidit congregationem religiosam. Servus Dei ortus est Luyabae in archidioecesi Cordubensi in Argentina die 19 mensis Martii anno 1 8 4 9 a Gregorio Torres et Margarita Rivero. Subsequentis mensis Iunii die 11 est baptizatus et anno 1 8 6 0 Confirmatio­ nis sacramentum accepit. In ambitu familiae, valde christianae, consilium cepit Deo se consecrandi in Ordine B. Mariae Virginis de Mercede, ubi anno 1 8 6 8 vota simplicia suscepit et anno 1 8 7 2 sollemnia. I a m t u m ardenter assen­ sus est reformationi quam novus superior provincialis P. Laurentius Morales inierat ut in conventibus mercedariis Argentinis religiosorum vitam commu­ nem restitueret atque paupertatis observantiam. Presbyteralem ordinatio­ nem excepit die 27 mensis Aprilis anno 1 8 7 3 et, cum a superioribus magni duceretur, mox munera alicuius oneris ei concredita sunt. Fuit enim novitio- Congregatio de Causis Sanctorum 775 rum magister, theologiae praeceptor, pluries vicarius et superior provincialis, vicarius generalis ac Provinciae visitator, complurium capitulorum provin­ cialium praeses et capituli generalis legatus. Prudenter vitam spiritualem fovit atque Regulae et disciplinae conventualis observantiam; constanter re­ formationem provexit a P. Morales initam; vocationibus religiosis favit et studiis ecclesiasticis; operam dedit Ordinis sui incremento et veterum con­ ventuum recuperationi atque novorum aperitioni. Romae Constitutionum Ordinis recognitioni interfuit. Tam assidua, patiens et fructibus copiosa fuit eius industria, ut haec illius provinciae religiosae evaserit renovatio. Anno 1887, conferre volens ad christianam reddendam societatem Argentinam, Congregationem Sororum ab Infante Iesu e Tertio Ordine de Mercede, Cordubae instituit, quam alacritate et firmitudine rexit usque ad mortem. De Sororum formatione semper fuit sollicitus, quibus pietatem in­ culcavit, Regulae observantiam, virtutum exercitium atque Ecclesiae et Ordinis Mercedarii studium; eas spirituali cum cura adiuvit, consilio, dili­ gentibus normis, nummariis subsidiis et praesertim vitae suae exemplo, prorsus in Dei servitio impensae et in animarum ministerio. Eius fidelitas erga consecrationem religiosam stimulo fuit fratribus sodalibus atque Soro­ ribus continuo, ut cum generositate vocationi responderent et cum fervore apostolico contemplationem temperarent. Auxilio divino fisus, in difficulta­ tibus fortis, in improbationibus patiens, placide non paucos obiit labores nec pauca incommoda ut alios in viis Dei duceret et ad christianam perfec­ tionem. Copiosi profecto exitus fuerunt, quos est adeptus, sed, cum homo humilis esset, non est de iis gloriatus, sed contra humile se habuit in Dei manibus instrumentum. Occultationem dilexit; honores fugit, nec umquam singulariter tractari voluit, ne tunc quidem, cum officiis est functus magni momenti. Amorem paupertatis, oboedientiae, castitatis et temperantiae multimodis excoluit et docuit. Deus fuit illi solus thesaurus et cogitatio­ num, affectuum navitatisque centrum. Omnia in Dei gloriam faciebat et in eius regni dilatationem. Ut hoc consequeretur propositum, cum constantia spiritualique cum gaudio in suam sanctificationem incubuit, sedulo Regu­ lam et Constitutiones sui Ordinis ac religiosa servavit vota, peccatum fugit et quodlibet vitii genus, ex omnibus viribus sanctitatem appetivit, nisus est proximo prodesse opera faciendo spiritualis et corporalis et praedicatio­ nem explicando, itemque confessionum ministerium et spiritualem modera­ tionem, atque assiduitatem praebendo pauperibus. Fidem aluit et carita­ tem coniunctione cum Domino, precatione, meditatione Verbi Dei, pia Mis­ sae celebratione, fervida erga Eucharistiam, Passionem Domini, Sacrum Cor Iesu et Virginem Mariam pietate. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 776 Ad exitum usque dierum suorum cum Deo ambulavit, eius exsequens voluntatem et proximo bene faciens. Aeternitatem est ingressus, quam semper optaverat, nocte diei 15 mensis Decembris anno 1930 post morbum christiana patientia toleratum. Sanctitatis fama, qua in vita claruit, post eius mortem diffundi per­ rexit; quam ob rem Archiepiscopus Cordubensis in Argentina Causae cano­ nizationis initium fecit per processus ordinarii informativi celebrationem (annis 1957-1959). Anno 1972 decretum a Congregatione promulgatum est super Causae introductione; deinde instructus est processus apostolicus (annis 1973-1974), quem secutus est processus apostolicus additicius. Ho­ rum processuum auctoritas et vis probata est decreto pridie Nonas Octo­ bres anno 1978 promulgato. Apparata Positione super virtutibus, die 26 mensis Octobris anno 1993 prospero cum eventu actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales deinceps et Episco­ pi, in Sessione Ordinaria Calendis Marths habita anno 1994, Causae Ponen­ te Eminentissimo Cardinali Eduardo Francisco Pironio, professi sunt Ser­ vum Dei Iosephum Leonem Torres virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Leonis Torres, Sacerdotis professi Ordinis Beatae Mariae Virginis de Mercede, fundatoris Congregationis Sororum ab Infante Iesu e Tertio Ordine de Mercede, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. ffi S. €8 Eduardus Nowak, archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio pro Episcopis III CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 12 Ianuarii 1994. — Cathedrali Ecclesiae Malaibalaiensi R. D. Ho­ nestum Pacana, e Societate Iesu, hactenus Seminarii in oppido vulgo dicto Cagayan de Oro rectorem. die 25 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ficensi R. D. Chrisostomum Yalung, hactenus Seminarii maioris archidioecesis Manilensis recto­ rem, quem Auxiliarem eiusdem archidioecesis deputavit. die 24 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Elphinensi R. D. Christophorum Jones, hactenus cathedralis templi eiusdem dioecesis administratorem. die 7 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Trium Tabernarum R. D. Fiachra O Ceallaigh, hactenus hibernicum Ordinis F r a t r u m Minorum Pro­ vincialem, quem Auxiliarem archidioecesis Dublinensis deputavit. die 21 Iunii. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Michaelis H a r t y , Episcopi Laoniensis, R. D. Guillelmum Walsh, hactenus cathedralis templi eiusdem dioecesis administratorem. die 28 Iunii. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Antonii Mabutas, Archiepi­ scopi Davaensis, Exc.mum P. D. Ferdinandum Capaila, hactenus Episco­ pum luganensem. die 5 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Portus Cabellensis, noviter erectae, suffraganeae metropolitanae Ecclesiae Valentinae in Venetiola, R. D. Rai­ mundum Antonium Linares Sandoval, hactenus dioecesis Sancti Caroli in Venetiola Vicarium generalem. — Cathedrali Ecclesiae Carorensi, Exc.mum P. D. Eduardum Herrera Riera, hactenus Episcopum titularem Ubazensem et Auxiliarem archidioe­ cesis Barquisimetensis necnon ipsius Ecclesiae Carorensis Administratorem Apostolicum. 778 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 13 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Thomae in Argentina R. D. Franciscum Polti Santillán, e clero Praelaturae personalis Sanctae Crucis et Operis Dei. die Io Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Civitatensi R. D. Iulianum López Martín, hactenus pro opere pastorali liturgico dioecesis Zamorensis le­ gatum. die 12 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Viracensi R. D. Emmanuelem de los Santos, hactenus paroeciae Sancti Antonii in oppido vulgo dicto Irriga parochum. die 18 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Zamorensi in Mexico Exc.mum P. D. Carolum Suárez Cazares, hactenus Campecorensem Episcopum. die 22 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Babahoiensi, noviter erectae, R. D. Iesum Raimundum Martínez de Ezquerecocha Suso, hactenus Prelatum Fluminum. die 23 Augusti. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Danieli Villelmi Kucera, O.S.B., Archiepiscopi Dubuquensis, Exc.mum P. D. Hieronymum Geor­ gium Hanus, O.S.B., hactenus Episcopum Sancti Clodoaldi. die 24 Augusti. — Coadiutorem Em.mi P. D. Roberti S.R.E. Cardinalis Coffy, Archiepiscopi Massiliensis, Exc.mum P. D. Bernardum Panafieu, hactenus Archiepiscopum Aquensem in Gallia. die 27 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaeregiensi R. D. Vil­ lelmum Garlatti, hactenus seminarii Platensis rectorem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Rochi Exc.mum P. D. Iosephum Lau­ rentium Sartori, e clero dioecesis Sancti Rochi, hactenus eiusdem circum­ scriptionis Administratorem dioecesanum. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 779 CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia P p . I I , latis decretis a Congregatio­ ne pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Lit­ teras praefecit: die 14 Martii 1994. — Metropolitanae Ecclesiae Bukavuensi Exc.mum R. D. Christophorum Munzihirwa Mwene Ngabo, S.I., hactenus Episcopum Kasongoënsem ed Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nu­ tum Sanctae Sedis » Bakuvuensis archidioecesis. — Metropolitanae Ecclesiae Vindhoekensi, noviter erectae, Exc.mum R. D. Bonifatium Haushiku, Servorum Christi Sacerdotis sodalem, hacte­ nus Episcopum titularem Troyniensem et Vicarium Apostolicum Vindhoekensem. — Cathedrali Ecclesiae Keetmanshoopensi, noviter erectae, Exc.mum R. D. Antonium Chiminello, Instituti Oblatorum S. Francisi Salesii soda­ lem, hactenus Episcopum titularem Numanensem et Vicarium Apostolicum Keetmanshoopensem. — Cathedrali Ecclesiae Dorumaënsi-Dunguensi, R. D. Richardum Domba Mady, rectorem Seminarii maioris interdioecesani philosophiae Kisanganiae. — Cathedrali Ecclesiae Navrongensi-Bolgatanganae, R. D. Lucam Abadamloora, hactenus Vicarium generalem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Caprensi R. P. Iosephum Shipandeni Shikongo, Vice-Pro vinciae Congregationis Missionariorum Oblatorum B.M.V. Immaculatae in Namibia praepositum, quem constituit primum Vi­ carium Apostolicum Runduensem. die 23 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Hanoiensi Exc.mum R. D. Paulum Iosephum P h a m Dinh Tung, hactenus Episcopum Bacninhensem et Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Se­ dis » Hanoiensis archidioecesis. 780 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae de Than Hoa Exc.mum R. D. Bartholomaeum Nguyen Son Lam, P.S.S., hactenus Episcopum Dalatensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Igilgilitanae R. D. Paulum Le Dac Trong, hactenus Vicarium generalem et curionem paroeciae in oppido vul­ go Nam Dinh archidioecesis Hanoiensis, quem constituit Auxiliarem eiu­ sdem archidioecesis. die 26 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Tamalensi Exc.mum R. D. Gregorium Ebo Kpiebaya, hactenus Episcopum Vaënsem. — Metropolitanae Ecclesiae Abugensi, noviter erectae, Exc.mum R. D. Ioannem Olorunfemi Onaiyekan, hactenus Episcopum eiusdem sedis epi­ scopalis. — Metropolitanae Ecclesiae Urbis Beninensis, noviter erectae, Exc.mum R. D. Patricium Ebosele Ekpu, hactenus Episcopum eiusdem sedis episco­ palis. — Metropolitanae Ecclesiae Calabarensi, noviter erectae, Exc.mum R. D. Brennum Davidem Usanga, hactenus Episcopum eiusdem sedis episco­ palis. — Metropolitanae Ecclesiae Ibadanensi, noviter erectae, Exc.mum R. D. Felicem Alaba Adeosin J o b , hactenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. — Metropolitanae Ecclesiae Iosensi, noviter erectae, Exc.mum R. D. Gabrielem Gonsum Ganaka, hactenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. — Metropolitanae Ecclesiae Overriensi, noviter erectae, Exc.mum R. D. Antonium Obinna, hactenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. — Cathedrali Ecclesiae Klerkpolitanae Exc.mum R. D. Zithuele Patri­ cium Mvemve, hactenus Episcopum titularem Lupercianensem et Auxilia­ rem Ioannesburgensem. — Cathedrali Ecclesiae Surabayanae R. D. Ioannem Sudiarna Hadiwikarta, hactenus Vicarium generalem dioecesis Semarangensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Molicunzensi R. D. Cyprianum Monis, oeconomum Seminarii maioris interdioecesani « Morning Star College » Calcuttae, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Calcuttensis. die "23 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Lahorensi, noviter erectae, Exc.mum R. D. Armandum Trindade, hactenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. Congregatio pro Gentium Evangelizarione 781 die 11 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Madraspolitanae et Meliaporensi Exc.mum R. D. Iacobum Masilamony Arul Das, hactenus Episcopum Ootacamundensem. die 20 Maii.— Metropolitanae Ecclesiae Bhopalensi Exc.mum R. D. Pasqualem Topno, S.I., hactenus Episcopum Ambikapurensem. die 10 Iunii.— Metropolitanae Ecclesiae Bulauaiensi, noviter erectae, Exc.mum R. P. Henricum Ernestum Karlen, C.M.M., hactenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. — Cathedrali Ecclesiae Amboinaënsi R. P. Petrum Canisium Mandagi, Missionariorum Sacratissimi Cordis Iesu in Indonesiana regione Provin­ cialem. — Cathedrali Ecclesiae Tonganae R. P. Soane Lilo Foliaki, Societatis Mariae sodalem, hactenus Administratorem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Bogorensi R. P. Cosmam Michaelem Angkur, Ordinis F r a t r u m Minorum, paroeciae Sancti Paschalis in urbe Giakartana curionem. — Cathedrali Ecclesiae Diphuensi R. D. Ioannem Thomam K a t t r u k u diyil, iam rectorem « Oriens Theological Seminary » in oppido vulgo Shillong. — Cathedrali Ecclesiae Kisantuensi R. D. Fidelem Nsielele, hactenus Administratorem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Tangaënsi R. D. Antonium Banzi, Seminarii maioris nationalis philosophiae in oppido vulgo Kibosho rectorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Fesseitanae R. D. Patricium Iacobum Dunn, Vicarium generalem dioecesis Aucopolitanae, quem deputavit Auxi­ liarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Lupercianensi R. P. Leonem Dobbelaar, Vice-Provinciae aethiopicae Congregationis Missionis Superiorem et Semi­ narii eiusdem Congregationis in oppido vulgo Addis Abeba rectorem, quem constituit Vicarium Apostolicum Nekemteënsem. die 1 Iulii.— Cathedrali Ecclesiae Muyingano Exc.mum R. D. Ioannem-Berchmans Nterere, hactenus Coadiutorem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Kiayiensi R. D. P e t r u m Liu Chengchung, Semi­ narii minoris rectorem e Sedis dioecesanae operum pastoralium pro-moderatorem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 782 — Cathedrali Ecclesiae Rosensi R. D. Eduardum Iosephum Gilbert, Congregationis Sanctissimi Redemptoris, Vicarium paroecialem templi « St. Joseph's » in Virginia. — Cathedrali Ecclesiae Anehensi, noviter erectae, R. D. Victorem Dovi Hounnaké, Directorem nationalem institutionis catholicae. — Cathedrali Ecclesiae Karaënsi, noviter erectae, R. D. Ernestum Patili Assi, hactenus Vicarium generalem Sokodensem. — Cathedrali Ecclesiae Kpalimensi, noviter erectae, R. D. Petrum Koffi Seshie, hactenus Vicarium generalem archidioecesis Lomensis. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 14 Martii 1994. — Exc.mum R. D. Christophorum Munzihirwa Mwene Ngapo, S.I., Archiepiscopum Bukavuensem, Administratorem Apo­ stolicum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Sedis » Kasongoënsis dioecesis. die 23 Martii. — Exc.mum R. D. Stephanum Nguyen Nhu The, Ar­ chiepiscopum titularem Tipasitanum in Mauretania, iam Coadiutorem Huéensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Sedis » eiusdem archidioecesis Huéensis. die 5 Maii. — R. P. Raphaelem Morales Duque, Ordinis F r a t r u m Mi­ norum, in praesens Pro-Praefectum Praefecturae Apostolicae Guapiensis, Praefectum Apostolicum Guapiensem. die 30 Maii. — Exc.mum R. D. Gilbertum Aubry, Episcopum S. Dio­ nysii Reunionis, Administratorem Apostolicum « sede plena et ad n u t u m Sanctae Sedis » Portus Victoriae dioecesis. die 10 Iunii. — R. P. Berhane-Yesus D. Souraphiel, Congregationis Missionis sodalem, primum Praefectum Apostolicum Jimma-Bonganae. die 25 Iunii. — Exc.mum R. D. Armandum Caietanum Razafindratandra, Archiepiscopum Antananarivensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Sedis » dioecesis Miarinarivensis. die 15 Iulii. — R. P. Robertum Gay, Missionariorum Africae sodalem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Sedis » dioecesis Kabalenae. Diarium Romanae Curiae 783 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 10 agosto 1994. S. E. mons. Thomas White, Arcivescovo tit. di Sabiona, Nun­ zio Apostolico nello Stato Indipendente di Samoa Occi­ dentale. 20 » » S. E. mons. Osvaldo Padilla, Arcivescovo tit. di Pia, Nunzio Apostolico nello Sri Lanka. 1 settembre » S. E. mons. Thomas White, Arciv. tit. di Sabiona, Nunzio Apostolico nella Repubblica di Vanuatu. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 20 giugno 27 » » » » » 1994. S. E. mons. John Basii Meeking, Vescovo di Christchurch, Membro del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani « in aliud quinquennium ». » Le LL.EE. i monsignori Kuriakose Kunnacherry, Vescovo di Kottayam e Paul Shan Kuo-Hsi, Vescovo di Kaohsiung, Membri del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « ad quinquennium ». » Gli Em.mi Signori Cardinali Christian Wiyghan Turni e John Baptist Wu Cheng-chung; le LL.EE. i monsignori Fernando R. Capaila e John Bosco Manat Chubsamai, Membri del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « in aliud quinquennium ». » Gli Em.mi Signori Cardinali Antonio Ribeiro, Alexandre do Nascimento, Ricardo J. Vidal, Adrianus Simonis, Bernard Francis Law, Giacomo Biffi, Simon Ignatius Pimenta, Lucas Moreira Neves, Christian Wiyghan Turni, Eduardo Martínez Somalo, Achille Silvestrini; le LL.EE. i monsignori Carlos Oviedo Cavada, Arcivescovo di Santiago de Chile; Miloslav Vlk, Arcivescovo di Praha; Adam Maida, Arcivescovo di Detroit; Antonio María Rouco Várela, Arcivescovo di Santiago de Compostela; Juan Sandoval Iniguez, Arcivescovo di Guadalajara; Carmelo Juan Giaquinta, Arcivescovo di Resistencia; Arturo Rivera Damas, Arcivescovo di San Salvador; Józef M. 1 1 Trasferito a Madrid il 28 luglio 1994. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 784 27 giugno 4 luglio » » Zycinski, Vescovo di Tarnów; Emile Marcus, Vescovo di Nantes, Membri della Congregazione per l'Edu­ cazione Cattolica « ad quinquennium ». 1994. Gli Em.mi Signori Cardinali Bernardin Gantin, Joseph Ratzinger, Eduardo F. Pironio, Roger Etchegaray, Franciszek Macharski, Godfried Danneels, Carlo Maria Martini, Friedrich Wetter, James A. Hickey, Hans H. Groër, Vincentas Sladkevicius, Jozef Tomko, Paul Poupard, Antonio M. Javierre Ortas, Membri della Congregazione per l'Educazione Cattolica « in aliud quinquennium ». » Le LL.EE. i monsignori Nerses Der Nersessian, Arcivescovo tit. di Sebaste degli Armeni; Michel Hrynchyshyn, Vescovo tit. di Zigri; Anarghiros Printesis, Vescovo tit. di Grazianopoli; Sia wo j Leszek Glodz, Vescovo tit. di Bettona; Youssef Khoury, Vescovo tit. di Conocora; i Reverendi: Mons. Pio Abresch, Mons. Giuseppe Pasini, Mons. Antonio Petti, Sac. Basilio Pet r a , Sac. Dimitrios Salachas, P. Velasio De Paolis, CS., P. Willem De Smet, O.S.B., P. Edward Farrugia, S.I., P. Clarence Gallagher, S.I., P. Vittorino Grossi, O.S.A., P. George Nedungatt, S.I., P. Viktor Papez, OF.M., P. Rosario Scognamiglio, O.P., P. Tomas Spidlik, S.I., P. Jannis Spiteris, O.F.M. Cap., Consultori della Congregazione per le Chiese Orientali « ad quinquennium ». » Le LL.EE. i monsignori Youssef Ibrahim Sarraf e Pierre Duprey; i Reverendi: P. Ivan Zuzek, S.I., Mons. Elias Jarawan, P. Isydor Patrylo, Archim. Paolo Giannini, O.S.B.I., P. Clemente Pujol, S.I., P. Anastasio Gutiérrez, C.M.F., P. Miguel Angel Batiz, O.C.D., P. Emmanuel Lanne, O.S.B., P. Sofroni Mudryj, O.S.B.M., Sac. Umberto Neri, Consultori della Congregazione per le Chiese Orientali « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 29 luglio 1 agosto 8 » 10 U agosto » » » 16 » 18 » » » 1994. Mons. Paul Francis Tanner, Vescovo em. di Saint Augustine (Stati Uniti d'America). » Mons. Jorge Martínez Martínez, Vescovo tit. di Macomades Rusticiana. » Mons. Michael Harty, Vescovo di Killaloe (Irlanda). » Mons. Josip Arneric, Vescovo em. di Sibenik (Croazia). » Mons. Raimundo Lui, Vescovo em. di Paracatu (Brasile). » Mons. Marko Jozinovic, Arcivescovo em. di Vrhbosna-Sarajevo (Bosnia Erzegovina). » Mons. John Gabriel, Vescovo di Pathein (Myanmar). » Mons. André Pailler, Arcivescovo em. di Rouen (Francia). » Mons. Francis R. Shea, Vescovo em. di Evansville (Stati Uniti d'America). An. et yol. LXXXVI 7 Octobris 1994 N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM Directio OFFICIALE Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice ACTA IOANNIS PAULI PP. II CONSTITUTIO APOSTOLICA BULAUAIENSIS Nova Provincia ecclesiastica in Zimbabuana Civitate conditur Bulauaiensis cognominanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ipso bene iuvante Domino, diversis de causis est laetandum quod ca­ tholica res ubique terrarum felix capit incrementum et uberes fructus fundit. Nos autem pro virili parte contendimus ut ecclesiastica instituta propi­ tius condicionibus concinantur. Nunc autem ad Zimbabuanas commu­ nitates animum mentemque Nostram convertimus utpote cum earundem occurrere necessitatibus commodisque velimus. Itaque de consilio Congre­ gationis pro Gentium Evangelizatione, rogatis sententiam iis quorum in­ terest, Apostolica Nostra usi potestate, quae sequuntur statuimus et decer­ nimus. Novam Provinciam ecclesiasticam in Zimbabua condimus scilicet Bulauaiensem, quam ad gradum archidioecesis metropolitanae attollimus, cui videlicet veluti suffraganeae nectantur et subiciantur dioeceses Gueruensis et Huangensis. Porro Venerabilem Fratrem Henricum Karlen, adhuc Episcopum Bulauaiensem ad dignitatem statumque Archiepiscopi Metropolitae evehimus, omnibus iuribus officiisque congruentibus concessis secundum iuris canonici praescripta. Haec omnia ut expediantur, Venera­ bilem Fratrem Petrum Paulum Prabhu, Archiepiscopum titulo Titulanum 54 - A A S.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 786 in Numidia et in Zimbabua Apostolicum Nuntium, legamus eique haec of­ ficia praestanda committimus. Re tandem ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum exempla sincera ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, contrariis rebus minime quibusvis obstantibus. Datum Roiiiae, apud Sanctum Petrum, die decimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nogentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. 68 ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang, Praef., Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Antonius Macculi, Protonot. Apost. s.n. Loco & Plumbi In Secret. Status tab., n. 363.033 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servae Dei Mariae Faustinae Kowalska Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Confitemini Domino, quoniam bonus, quoniam in saeculum misericordia eius » (Ps 117, 1). «Misericordias Domini in aeternum cantabo » (Ps 88, 2). Opus nostrae Redemptionis intime coniunctum est cum opere miseri­ cordiae divinae, amoris Dei, qui in Corde Filii Dei in terram descendit. Per Verbum Incarnatum Deus demonstrat altam abyssum misericordiae suae, in redemptione enim hominis perfectissimo modo revelatur infinita eius misericordia erga hominem. Venerabilis Serva Dei, in saeculo Helena Kowalska, Stanislao Kowalski et Marianna Babel, catholicis ferventissimis, in pago Glogowiec, Poloniae centralis, die vicesimo primo mensis Augusti anno MCMV n a t a est et secun­ do die vitae suae gratiae baptismi donum accepit. Novem annos n a t a pri­ mum ad eucharisticum convivium pientissime accessit. A septimo iam an- Acta Ioannis Pauli Pp II 787 no suae aetatis a Deo se ad vitam religiosam vocari sentiebat. Vita eius spiritualis christocentrica et sacramentalis facta est, continuae consuetudi­ nis cum Christo abscondito in Sanctissimo Sacramento. Quaerendo Deum in eius domo, in tabernaculo E u m invenit et semel ibi inventum numquam deseruit. Inde ab initio sex per annos vitae religiosae, quam ingressa est vicesi­ mo anno suae vitae, Christus servam Dei accuratissime educavit, praeparans eam ad munus apostolae infinitae Suae misericordiae, munus cuius fuit patefacere mysterium divinae misericordiae ac evocare in memo­ riam animae hanc fundamentalem veritatem fidei: Deus est amor et mise­ ricordia. Ipsa imprimis experta est gratiam misericordiae: « Misericordia Dei in anima mea », posuit in capite primi fasciculi diarii. Usque ad finem suae vitae Christo fidem servavit et persécuta est omnia eius mandata ac desi­ deria. Ex toto immersit se in amorem Christi; quod tamen minime impedi­ vit eam fideliter adimplere omnia officia laboris et socialis communionis. Maria Faustina conscia fuit se esse missam a Christo cum Eius misericordia. Unusquisque sanctorum unam praecipue proprietatem Dei in sua vita perficere conatur, Maria Faustina desiderio sponsali cupivit ac quaesivit in se proprietatem misericordiae Christi ingenerare. Finis eius vitae fuit bene­ dicere misericordiae Christi eamque glorificare, oculis misericordiae, corde misericordi omnes homines aspicere. Amore Christi infiammata modo heroico cum ardore, constantia ac per­ severantia suum iter spirituale perfecit. Instrumentum docile in manibus superiorum in multis domibus Congregationis in laboribus humillimis con­ stanti alacritate excellebat. Sanctitas Mariae Faustinae eximie apta est nostris temporibus praecipue ob eius simplicitatem, quae accessibilem omni homini imitationem misericordiae Christi reddit et quae in eius vita abscondita apparet. Lampade amoris Christi misericordis accensa ac muni­ ta vitam aeternam ingressa est die quinto mensis Octobris anno MCMXXXVIII, trigesimum tertium annum nata. Canonizationis Causa Servae Dei Mariae Faustinae apud Curiam Craco­ viensem inchoata est anno MCMLXV. His completis quae ius praescribit, No­ bis coram, die octavo mensis Februarii anno MCMXCII decretum prodiit, quo agnovimus Dei Servam heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque annexas exercuisse. Apud Curiam interea Cracoviensem et Bostoniensem inquisitio peracta est de sanatione quadam mira, anno MCMLXXXI perac­ ta et Dei Servae intercessioni adscripta. Cum autem felicem exitum habuis­ sent suetae inquisitiones, die vicesimo primo mensis Decembris anno 788 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale decretum super miro promulgatum est. Statuimus igitur u t beatifi­ cationis ritus die duodevicesimo mensis Aprilis anno MCMXCIII celebraretur. Hanc igitur hoc die in foro ad Basilicam Vaticanam Sancto Petro Apo­ stolo dicatam spectante inter sacra diximus formulam: « Nos, vota Fra­ trum Nostrorum Michaelis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Richardi Mariae Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis et Francisci Macharski, Archiepiscopi Cracoviensis necnon plurimorum aliorum F r a t r u m in episco­ patu, multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ludovicus a Casaurea, Paula Montai Fornés a Sanc­ to Iosepho Calasanctio, Maria Angela Truszkowska et Faustina Kowalska, Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum die ipsorum natali: Ludovici a Casaurea die tricésima mensis Martii; Paulae Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio die vicesima sexta mensis Februarii, Mariae Angelae Truszkowska die decima mensis Octobris et Faustinae Ko­ walska die quinta mensis Octobris in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his decrevimus Litteris nunc et in posterum vim habere volumus rebus quibuslibet minime obstantibus. MCMXCii Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvm mensis Aprilis, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 336.579 II Venerabili Servae Dei Mariae Crucifixae Satellico Beatorum honores decernuntur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Christo confixus sum cruci: vivo au­ tem iam non ego, vivit vero in me Christus» (Gal 2, 20). «Vita Christi», quam Paulus Apostolus experiebatur in se, vita est etiam omnis, qui, in spi­ ritu fidei seipsum abnegat, tollit crucem suam et prompta cum alacritate Dominum Iesum sequitur (cf. Lc 9, 23) vitam vivens ab eo omnino anima­ tam. Mirum eiusmodi vitae exemplum splendet in Maria Crucifixa Satellico. Ada Ioannis Pauli Pp. II 789 Venetiis orta die xxxi mensis Decembris anno MDCCVI Maria Crucifixa pueritiam egit et adulescentiam precocem adhibens intellegentiam in chri­ stianis officiis colendis, in bonis lectionibus et in musica. Tredecim annos n a t a a Clarissis monasterii Ostrae Veteris, in dioecesi Senogalliensi positae, est excepta, t a m q u a m cantus liturgici moderatrix. In eodem monasterio, novitiatu peracto, professionem fecit anno MDCCXXVI. Sanctitatem vehementer appetens, suum religiosae contemplativae mu­ nus explevit impensa cum generositate se continuae deprecationi dedens austeraeque paenitentiae, magis in dies se Christi passioni pro mundi salu­ te coniungens. Vitam suam theologalem cum consiliorum evangelicorum professione, quae exercebat in Beatae Virginis Mariae imitatione, con­ gruenter consociabat, ad effectum adducens caritatis perfectae exemplar eximium, quod, sicut in Sancto Francisco et in Sancta Clara, apparebat in seraphico ardore erga Deus Patrem in Iesu Crucifixo atque in amore fra­ terno erga omnes Cruce Domini redemptos. In eius sublimis contemplationis Mysterii Crucis vita multae fuerunt strenuae luctationes, semper quidem victrices, contra temptationes, crebras insidias et vexationes inimici; sed etiam singularia supernaturalia dona et mystica phaenomena, peculiaris divinae caritatis signa. Electa abbatissa, auctoritatem exercuit in impensi servitii spiritu, ut monasterii spiritalem aleret vitam utque sorores sodales in perfectionis itinere deduceret. Pro omnibus discipulis Domini Venerabilis Maria Crucifixa amplum de­ scripsit vitae spiritalis consilium, quod paucis ita potest exponi: Aedificium vitae spiritalis exstruitur super fundamentum humilitatis, extollitur super abnegationis columnas, odii adversus peccatum, fervoris in bono faciendo, cuiuslibet rei despicientiae. Totius aedificii culmen est caritas, aureum vin­ culum, quod nos Deo coniungit. Haec vitae christianae elementa potissima inveniuntur sane acria et effi­ cientia in vita Mariae Crucifixae, sicut et fructus ex iis manantes. Scripsit: « Cum aedificium spiritale ita erit munitum et sanctarum virtutum thesauris decore exornatum, tunc nihil deerit, nisi Spiritus Sancti adventus munificus, qui ibi suam collocabit habitationem secundum Domini promissionem: "Si quis diligit me, sermonem meum servabit, et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus et mansionem apud eum faciemus" (Io 14, 23-24) ». Usque ad mortem hac caelesti praesentia donata, Venerabilis Maria Crucifixa Satellico ad aeternam Dei domum evolavit die VIII mensis No­ vembris anno MDCCXXXXV. F a m a sanctitatis durante, Episcopus Senogalliensis canonizationis Cau­ sas inchoavit anno MDCCLII. Rebus peractis quae iure statuuntur, die xiv Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 790 mensis Maii anno MCMXCI promulgatum est coram Nobis decretum, quo de­ claravimus Mariam Oucifixam Satellico heroum more virtutes théologales, cardinales iisque adnexas observavisse. Interea apud Curiam Senogalliensem celebratus erat processus canonicus super asserta mira sanatione, effecta anno MCMXVII et precibus attributa eiusdem Venerabilis Servae Dei. Haec sanatio faventi cum eventu est consuetis inspectionibus commissa apud Congregationem de Causis Sanctorum et die II mensis Aprilis anno MCMXCIII est super miro decretum promulgatum. Statuimus post ut beatificationis ritus Romae celebraretur mensis inse­ quentis Octobris die x. Hodie igitur, in foro ante Basilicam Sancti Petri Apostoli in Vaticano inter Missae sollemnia hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota fratrum nostrorum Rosendi Alvarez Gaston, Episcopi Almeriensis, Angeli Cardina­ lis Suquia Goicoechea, Archiepiscopi Matritensis, Iosephi Antonii Infantes Florido, Episcopi Cordubensis, Iosephi Gottardi Cristelli, Archiepiscopi Montisvidei, et Oddonis Fusi-Pecci, Episcopi rimorum aliorum F r a t r u m in episcopatu Senogalliensis, necnon plu­ multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Didacus Ventaja Milán, Emmanuel Medina Olmos et septem Socii, Petrus Poveda Castroverde, Victoria Diez y Bustos de Molina, Maria Francisca R u b a t t o et Maria Crucifixa Satellico Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Didaci Ventaja Milán et Emmanuelis Medina Olmos die tricésima Augusti; septem F r a t r u m Scholarum Christianarum die decima sexta Novembris; Petri Poveda Castroverde die vicesima octava Iulii; Vic­ toriae Diez y Bustos de Molina die duodecima Augusti; Mariae Franciscae R u b a t t o die nona Augusti et Mariae Crucifixae Satellico die octava No­ vembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomi­ ne Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris decrevimus firma ac rata nunc et posthac volumus esse, rebus quibuslibet contrariis minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Octobris, anno MCMXCIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco & Sigilli In Secret. Status tab., n, 336.368 791 Acta Ioannis Pauli Pp. II III Imago Beatae Mariae Virginis de Perpetuo Succursu, pie servata in ecclesia paroeciali Sanctissimo Redemptori dicata, loco Podgórze, Cracoviae in regione, pretioso diademate redimiri sinitur « nomine et auctoritate Summi Pontificis ». IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Sacra illa paroecialis aedes Sanctis­ simo Redemptori dicata loco Podgórze, Cracoviae in regione, gratiosam imaginem Beatae Mariae Virginis de Perpetuo Succursu servat, quam Chri­ stifideles pie colunt caelestium gratiarum copiam sibi suisque a Deo exposcentes. De sententia Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacra­ mentorum, quam ratam habemus, Apostolica Nostra potestate Venerabili Fratri Nostro Francisco S.R.E. Cardinali Macharski, Archiepiscopo Craco­ viensi, partes committimus ut imagini illi, Nostro nomine et auctoritate pretiosam imponat coronam, iuxta probatum liturgicum ritum. Confidimus sane Nos fore ut fideles istius Provinciae ad Beatam Virginem Mariam colendam magis magisque incitentur. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die quarto decimo mensis Maii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. EB ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 349.528 IV Sanctus Ioseph, Beatae Mariae Virginis Sponsus, Patronus apud Deum dioecesis Coatzacoalsensis confirmatur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Notae sunt pietas ac veneratio quibus sanctus Ioseph, Beatae Mariae Virginis Sponsus, colitur a fidelibus dioece­ sis Coatzacoalsensis. Quam ob rem Venerabilis Frater Carolus Talavera Ramírez, Episcopus Coatzacoalsensis, communia cleri populique vota exci- 792 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale piens, electionem sancti Ioseph in Patronum apud Deum dioecesis suae pe­ regit rite, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede con­ firmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum Sanctum Ioseph, Beatae Mariae Virginis Sponsum, P a t r o n u m apud Deum dioecesis Coatzacoalsensis confirmamus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae Normis de Patronis constituendis nec non Instructione « de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis », n. 30, indicantur. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Iunii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. 68 Angelus card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 349.912 ALLOCUTIONES I Ad Nigeriae episcopos limina Apostolorum visitantes.* Dear Brother Bishops, 1. It is a great joy for me to welcome you, the members of the Catholic Bishops' Conference of Nigeria, here in Rome for your visit ad Limina Apostolorum. I have been looking forward to our meeting as an occasion to celebrate and strengthen the bonds of our fraternal and ecclesial com­ munion. I offer a particular word of welcome to those of you who are making your first quinquennial visit, with special congratulations to Bishop Obinna and Bishop 0'Donnell, who were only recently ordained. The establishment of five new Diocèses and two Missions sui iuris since * Die 18 m. Decembris a. 1993. Acta Ioannis Pauli Pp II 793 your last ad Limina visit are sure signs t h a t Christ is building up his Church in your nation. For this we praise and bless his holy name. A significant event in the life of the Church in Nigeria was last year's National Eucharistie Congress. This important gathering, with its thème of "The Eucharist and Evangelization", was an opportunity to confirm and increase t h a t love and dévotion for the Blessed Sacrament which is such an outstanding characteristic of Nigérian Catholics. The divine life which Christ pours out into his Church in the Eucharist is too great to be contained. It must be offered with loving urgency to all the world. 2. As the Fathers of the Second Vatican Council said with eloquent simplicity, the Church is "missionary by her very n a t u r e " . This essential ecclesial quality must shine forth with unobscured brilliance in each of the particular Churches, because, by a special relationship of mutual interiority, the Universal Church is présent in each of them with all her essential éléments. In the particular Churches of Nigeria the memory of the first evangelization is still fresh, stimulating you to continue t h a t work unabated. In some régions only a small number of the people have come to know and accept the merciful love of the Saviour, while in other places the Church has taken firm root within a remarkably short time, and has al­ ready brought forth a marvellous abundance of fruit—not least the many vocations to the priesthood and religious life. Such striking proof of God's power at work in your midst should encourage you and the faithful to spare no effort in spreading the Gospel's light, so t h a t what Christ once aecomplished for the salvation of all may in the course of time come to achieve its effect among all peoples. How can we not be deeply grateful at the fact t h a t the Church in Nigeria is already engaged in missionary activity through the work of many Diocesan and Religious priests, as well as the many Sisters and Brothers, in all parts of your own country and in other countries of Africa and beyond? In particular, let us thank God for the positive contribution of the Missionary Society of Saint Paul, sponsored by your Conference. 1 2 3 To show ardent zeal for spreading the word of God is to stand steadfast in the héritage established by those courageous missionaries who first brought the Good News to Nigeria. Even today there are many generous men and women from abroad who have left home and family in order to 1 2 3 Ad gentes, 2. Cf., Communionis notio, 7-9. Cf. Ad gentes, 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 794 serve the Gospel in your country. In view of the incomparable service they give to the Nigérian people, we must hope t h a t your efforts to remove the legal obstacles to their residence will soon succeed. 3. The first proclamation of the Gospel, which through the Holy Spirit's gentle action in the hearts of those who hear it leads to conversion and Baptism, finds its complément and perfection in catechesis. F a i t h grows more mature, as Christ's disciples are educated and formed in a thorough and systematic knowledge of his person and message. The popularity of Bible-study in so many of your parishes and communities testifies to the great thirst of the faithful for the word of God. This direct contact with the sacred text itself, accompanied by devout prayer and supported by a clear exposition of doctrine as found in "The Catechism of the Catholic Church", will ensure t h a t the members of the Church will be secure in their faith and prepared to implement its demands in ali the circumstances of their life and activity. 4 5 Furthermore, as they are confirmed in the revealed t r u t h , the faithful will be able to respond to the objections raised with increasing frequency by the followers of sects and new religious movements. Catechesis is espe­ cially important for young people, for whom an enlightened faith is a lamp to guide their path into the future. It will be their source of strength as they face the uncertainties of the politicai and economie situation now evolving in Africa. Firm and humble submission to the word of Christ, as authentically proclaimed in the Church, also forms the basis for your relationship with other Churches and ecclesial communities, and for the dialogue which you seek with the followers of Islam and African traditional religion. By your continued study of ail t h a t is good, true and noble in your peoples' cultures, it will become clearer how evangelization can spread deeper roots among them. 4. At this crucial moment in the history of Nigeria, it is vital t h a t Catholics should continue to work wisely and courageously for the com­ mon good. In a special way they should show, by mutual.love and respect, t h a t ethnie antagonism and clannishness have no place in the Christian community. Sustained by you, their Pastors, the faithful will be able to bear witness to the transcendent dignity and worth of every human per­ son, and to the right of every one to particípate in ail aspects of national 4 s Cf.. Catechesi tradendae, 19. Cf. Dei verbum, 25. Acta Ioannis Pauli Pp II 795 life. These fundamental values, and the universal and unchanging moral norms which serve to guard and protect them, "represent", as I pointed out in the Encyclical Letter Veritatis splendor, "the unshakable foundation and solid guarantee of a just and peaceful human coexistence, and henee of genuine democracy". It is this moral law which you have proclaimed in your recent appeals for respect for the religious liberty of ail Nigérians, for an end to corrup­ tion in the conduct of civil affairs, and for the observance of sound ethical norms in the transmission of human life. Your Episcopal Conference has earned the respect of many of your fellow-citizens by forthrightly applying the Church's moral and social teaching to the présent situation. In re­ sponse to events earlier in the year, you have reaffirmed t h a t respect for the will of the people and love for the nation, together with honesty and justice, must be the basis for décisions about the country's future. The more you give évidence of unity within the realm of your Conference, the more you will build up unity in the Church and win greater credibility as witnesses of Christ and teachers of Catholic doctrine in your vast country. Likewise, the building of unity goes beyond your national frontiers. The Catholic Institute of West Africa, for example, by offering a solid forma­ tion and fostering theological reflection, should be a catalyst of ever deeper ecclesial communion and increasing pastoral coopération throughout English-speaking West Africa. 6 5. Turning now to your helpers in the pastoral ministry, I wish to encourage you, in the words of the Council, always to welcome priests with a special love and to regard them as sons and friends. At ordination, priests receive a share in the consécration and mission of Jesus Christ, Head and Shepherd. The Holy Spirit reshapes their hearts according to the pattern of the heart of Christ the Priest, so t h a t with his own compas­ sion they will be ready to put aside ali earthly ambition in order to bring to the poor, the weak and the defenceless the protection and support of the t r u t h of the Gospel. Filled with the very love which Christ himself has for his flock, they will gladly go in search of one lost sheep, one stray sinner in need of the light of life. 7 8 9 10 6 7 8 9 10 No. 96. Cf. Christus dominus, 16. Cf. Pastores dabo vobis, 16. Cf. Mt 9:35-36, Cf. Mt 18:12-14; cf. Pastores dabo vobis, 22-23. 796 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale The priest is not the mere caretaker of an institution; he is an evangelist and doctor of the human soul. All of his talents and éducation and accomplishments are rightly directed only to this end. In order to carry out faithfully their sublime mission, your priests—especially the newly ordained—must have your fatherly and fraternal support. They rely on your friendship, as well as on t h a t of their brother priests. 11 As they grow in appréciation of the incomparable privilège of acting in the person of Christ, it will become easier for them to devote themselves completely, in chastity and simplicity, to their ministry, and they will find immeasurable joy and peace in their work. The dispositions of a true shepherd must be nurtured in the heart of a priest long before the day of his ordination. This is the purpose of the human, spiritual, intellectual and pastoral formation provided in the seminary. In your quinquennial reports you have expressed a great solicitude for your seminaries. It is my hope t h a t the Post-Synodal Exhortation Pastores dabo vobis, together with the "Guidelines" from the Congrégation for the Evangelization of Peoples, will direct you in evaluating and improving thèse institutions. I would like to take this occasion to urge you once more to give your best priests to the work of priestly formation, even if it means sacrifice in other areas; and it goes without saying t h a t it is especially important t h a t every candidate should be in contact with an exemplary spiritual director. 6. In the life of the People of God, Religious and Missionary Institutes have historically offered outstanding service in the spread of the faith and the formation of new locai Churches. This is certainly the case in Nigeria, today as yesterday. While respecting the legitímate autonomy established for religious communities, it is a Bishop's d u t y to help them fulfil their obligation to bear witness to Christ 's Kingdom and to proclaim the Good News. This includes encouraging superiors to discern carefully the suitability of those who seek admission, and helping them to pro vide a solid spiritual and intellectual formation both before and after profession. The more faithfully and devotedly the Religious in your midst live out their consécration to Christ in chastity, poverty and obédience, the more clearly will the men and women of your country see t h a t "the Kingdom of God has come n e a r " . 12 13 11 12 13 Cf. Lumen gentium, 28. Cf. Redemptoris missio, 69-70. Lk 10:9 Acta Ioannis Pauli Pp II 797 7. From the earliest days of the planting of the Church in Nigeria, the lay faithful, especially in the respected figure of the catechist, have played a significant role; and justly so, for as full members of the Church they "have the vocation and mission of proclaiming the Gospel". Your local Churches are blessed with gifted cooperators in the evangelization of society and culture. Receiving from their Pastors the formation and en­ couragement they need, they are truly a leaven for renewal. Of particular importance is the task of transforming marriage and family life according to the Creator's original design, for part of the new covenant in Christ is the recovery for mankind of this fundamental good. 14 15 8. Dear Brothers, on the occasion of the Eucharistie Congress in Owerri, your people used a special prayer, entrusting to our Eucharistie Lord ail their hopes and expectations, their cares and anxieties. Their concerns are not unlike those which Christians throughout Africa daily pour out in supplication to our Heavenly Father: the safety of their children and the protection of their homes, a longing for peace and reconciliation, the spread of the Gospel, a hunger for holiness and for the présence of God. In the months to corne, you and I, together with our Brother Bishops of Africa, will be ever more mindful of the prayerful support of the whole Church as we prepare for the Special Assembly for Africa of the Synod of Bishops. Let us ask the Holy Spirit to continue to bless and make fruitful our préparations for this important ecclesial e vent. Commending you and your priests, Religious and lay faithful to the loving protection of Mary Queen of Africa, I cordially impart my Apostolic Blessing as a pledge of grace and communion in her Divine Son. II Ad Patres cardinales, praesules, praelatos et officiales Romanae Curiae coram admissos.* 1. « O admirabile commercium] »: « O scambio meraviglioso! ». Questa frase, che in un certo senso segna il culmine del periodo natali­ zio, la troveremo di fatto nella liturgia del primo giorno dell'Anno Nuovo, benché il suo contenuto sia ben presente sin dall'inizio di questo tempo be14 15 Christifideles laici, 33 Cf. Mk 10:6-12. * Die 21 m. Decembris a. 1993 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 798 nedetto. « O admirabile commercium »: è anzitutto la notte della Nascita del Signore a proclamarlo. « Dio si è fatto uomo perché l'uomo potesse diven­ tare Dio »: è un pensiero, questo, che ricorre sovente negli scritti dei Padri della Chiesa dell'Oriente come dell'Occidente, diventando un p u n t o fermo della fede e dell'insegnamento ecclesiale. La liturgia riprende, quasi come motivo conduttore, questo stesso annuncio. In modo particolare lo fanno le antiche liturgie orientali, le quali nella presentazione dei doni eucaristici pongono in rilievo il fatto che essi vengono offerti utilizzando doni ricevuti da Dio stesso: « Tibi ex tuis ». La stessa cosa fa la liturgia romana, special­ mente dopo il rinnovamento postconciliare, quando presenta all'offertorio il pane e il vino, allo stesso tempo dono di Dio e frutto del lavoro delle mani dell'uomo. Ancora una volta, dunque, « Tibi ex tuis ». Questa « coscienza offertoriale » ritorna in vari modi anche nella lettera­ tura. Il poeta polacco J a n Kochanowski nel X V I secolo scriveva: « E tua di fatto qualunque cosa su questa terra l'uomo chiama sua. Dunque, con il cuore grato ti lodiamo Signore, perché non abbiamo niente di meglio da offrire »- Offrendo i doni a Dio, l'uomo, nel corso dei secoli e delle genera­ zioni, mantiene la consapevolezza di presentargli quanto egli ha da lui rice­ vuto. Proprio per questo lo offre. Il fatto di offrire manifesta la consapevo­ lezza che egli ha del dono, recato come offerta. Questa consapevolezza era già presente durante la notte di Betlemme. La esprimevano i pastori, che portavano con sé i doni per il Bambino, così come più tardi i Magi del­ l'Oriente. 1 2. Perché oggi, in così singolare circostanza, mi soffermo a parlare di t u t t o ciò? Lo faccio per entrare nel clima delle Feste alle quali ci stiamo ormai avvicinando, ed anche per immettermi nell'atmosfera di questo nostro annuale appuntamento. Mi incontro infatti oggi con i rappresen­ tanti della Curia Romana e del Vicariato di Roma; mi incontro pertanto con quanti costituiscono l'ambiente in cui costantemente avviene lo scam­ bio dei doni, anche nel senso in cui ne parla la Costituzione conciliare Lu­ men gentium. Questo scambio di doni costituisce la Chiesa nei suoi vari ambiti. Al centro si trova Roma, vi trovate voi, venerati Signori Cardinali, voi, arcivescovi e vescovi, presbiteri, persone consacrate e dipendenti laici, qui presenti, e quanti con voi quotidianamente cooperano. È diffìcile, spe­ cialmente dopo le parole del cardinale Decano, che ringrazio per i senti­ menti espressi, non far riferimento alla liturgia e non ricordare l'espressio2 1 2 Traduzione da: Píesni, Ksiegi wtóre, Piesñ X X V , w. 5-8. Cf. n 13.. Acta Ioannis Pauli Pp. II 799 ne: « Tibi ex tuis », oppure quell'altra espressione latina che pone in rilievo l'unione del dono divino con il lavoro delle mani dell'uomo. Una tale unio­ ne si opera costantemente al vostro banco di lavoro e di collaborazione con il Vescovo di Roma. Oggi il P a p a desidera dirvi grazie per questo. Il mi­ glior modo per ringraziarvi è proprio quello di presentare t u t t o questo la­ voro e questa collaborazione come dono ai piedi del Dio Uomo nato a Be­ tlemme, ponendolo nelle mani della Madre di Dio e di Giuseppe, suo Sposo, come fecero i pastori di Betlemme, ed in seguito i Magi dell'Oriente: « Tibi ex tuis ». 3. Il 1993, che si avvia al suo termine durante l'Ottava di Natale, è stato un anno ricco e mi è difficile non far riferimento ad almeno alcune « ricchezze » che esso ci ha donato. Come non menzionare anzitutto il se­ condo Sinodo della Chiesa in Roma, sinodo postconciliare dopo quello svol­ tosi durante il pontificato di Giovanni X X I I I nel 1960, poco prima del Concilio Vaticano II? Chiaramente postconciliare è stato il carattere della recente Assemblea sinodale, e ciò è stato messo in giusto rilievo pure nel documento finale. Basta scorrere « Il Libro del Sinodo » per rendersene con­ to. In esso la Chiesa di Roma, che nel Sinodo si è impegnata attivamente dal 1987 al 1993, trova la fedele descrizione della sua situazione, delle sue necessità ed aspirazioni, dei suoi progetti e disegni apostolici. Questi ultimi sono importanti non solo per la diocesi di Roma, ma per la Chiesa t u t t a intera, che Roma desidera servire. Roma e il suo Vescovo sono al servizio delle Comunità ecclesiali del mondo: questo è stato confermato, nell'anno che sta per finire, da nume­ róse visite: in Italia, ricordo in particolare la Sicilia, e fuori d'Italia. Già visitando le parrocchie romane, legate in genere ai vari membri del Colle­ gio Cardinalizio, il Papa, in un certo senso, ha modo di sentire la voce delle Chiese, vicine e lontane, a cui i Cardinali appartengono e che atten­ dono anch'esse il servizio del Successore di Pietro, il « ministerium Petrinum ». 4. Nell'anno che volge al termine, ho potuto visitare le Chiese del Be­ nin, dell'Uganda e del Sudan in Africa, continente che va preparandosi a celebrare la speciale Assemblea del Sinodo dei Vescovi, che si terrà a Roma dal 10 aprile all'8 maggio del prossimo anno. Non era la prima volta che il P a p a si recava in terra africana; forse non sarà nemmeno l'ultima. L'Afri­ ca è ospitale: è contenta di accogliere il P a p a ed è disposta ad affrontare, per questo, ogni sacrificio, anche economico. E una caratteristica che la distingue nobilmente. E povera l'Africa, ma allo stesso tempo ricca della 800 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stessa ricchezza con cui Cristo ha reso ricchi t u t t i noi, facendosi povero per noi. 3 Ciò non vuol dire che nell'Africa si possa tacere riguardo ai problemi della giustizia sociale, non solo in ambito interno ma anche a livello di rap­ porti intercontinentali; al contrario, bisogna parlare. Bisogna parlare anche dei problemi che interessano le nostre relazioni con i seguaci della grande religione dell'Islam, cercando di affrontarli con animo aperto in ordine alle possibili soluzioni. La mia visita di un solo giorno in Sudan si inserisce in tale contesto. L'ospitalità dei padroni di casa è stata genuina e di questo sono loro grato. Le Autorità hanno formulato apprezzate promesse per quanto concerne la vita della Comunità cattolica in quella Nazione. Espri­ mo il fervido auspicio che esse trovino pratica attuazione, come segno di un dialogo costruttivo col mondo islamico. Particolarmente significativo è stato l'incontro con la Chiesa di quella Nazione a cui il P a p a ha potuto restituire una degna figlia del Sudan, la beata Giuseppina Bakita, elevata agli onori degli altari il 17 maggio 1992, in piazza San Pietro. Il P a p a l'ha consegnata alla sua patria terrena, come prima Patrona. Così, dunque, accanto ai Martiri Ugandesi, appare questa povera schiava sudanese, gui­ data da Cristo alla santità lungo sentieri a Lui solo noti. La ricchezza del­ l'Africa non sta soltanto nella sua ospitalità, bensì anche nei suoi santi, il cui numero va aumentando. Ecco una grande gioia per la Chiesa che è in Roma e per il Sinodo dei Vescovi Africani, che si avvicina ormai alla sua conclusione. 5. Vorrei aggiungere qui una parola sul mio ritorno nella terra di Cri­ stoforo Colombo: mi sono recato dapprima a Siviglia per il Congresso Eu­ caristico Internazionale, poi a Huelva e nei luoghi dove Colombo si prepa­ rò insieme al suo equipaggio per la decisiva spedizione oltre oceano, pur non sapendo dove tale spedizione lo avrebbe condotto. La mia presenza in Spagna ha assunto singolare rilievo nell'ambito delle celebrazioni per il quinto centenario dell'inizio dell'evangelizzazione dell'America. Tale evan­ gelizzazione si sviluppò, a partire dal 1492, grazie alle risorse spirituali por­ tate da Colombo nelle sue diverse spedizioni e, successivamente, grazie a quelle di cui disponeva allora la Chiesa in Spagna. Come dimenticare che quella era l'epoca nella quale emersero Sant'Ignazio di Loyola, Santa Tere­ sa di Gesù e San Giovanni della Croce? E r a l'epoca in cui ebbe inizio il grande splendore della scuola di Salamanca, che pose i fondamenti del mo3 Cf. 2 Cor 8, 9. Acta Ioannis Pauli Pp. II 801 derno diritto internazionale. Già prima, tuttavia, l'aveva fatto in un certo senso l'Accademia di Cracovia attraverso i suoi portavoce al Concilio di Costanza. La presenza del P a p a in terra spagnola è stata salutata con entusia­ smo, specialmente a Madrid, in occasione della consacrazione della catte­ drale dedicata a « Nostra Signora de la Almudena » e per la canonizzazione del Fondatore della Famiglia Teresiana, Enrique de Ossó y Cervello. In questa tappa del « V Centenario Colombiano » si sono attenuate le conte­ stazioni e si è levato, specialmente a Madrid, un coro d'entusiasmo nei confronti della Chiesa e della sua missione nel mondo contemporaneo. Gli spagnoli mi hanno colpito per il loro entusiasmo, specialmente i giovani. Siano rese grazie a Dio per t u t t o ciò. E stato quasi un pregustare l'espe­ rienza di Denver. 6. Denver è stata, infatti, la grande sorpresa del 1993. La Giornata Mondiale della Gioventù, che si celebra di volta in volta in varie località della terra — l'ultima era stata a J a s n a Gòra in Polonia, nel 1991 — ha avuto luogo quest'anno a Denver negli Stati Uniti, ai piedi delle Montagne Rocciose. Nel corso del pellegrinaggio apostolico che mi portava a Denver ho potuto completare le visite riguardanti il quinto centenario dell'evange­ lizzazione dell'America, soffermandomi presso la comunità afro-americana dell'isola di Giamaica, e poi presso la comunità indo-messicana a Mérida nello Yucatán, sulle orme degli indigeni del Messico. La partecipazione di una grande schiera di loro discendenti ha testimoniato quanto sia stata efficace l'evangelizzazione in quel Paese. Perché Denver è stata per me la grande sorpresa del 1993? Si prevede­ va, almeno secondo alcuni mezzi di informazione, una grande contestazio­ ne, ed invece la Giornata mondiale è risultata una grande affermazione. Non un'affermazione del P a p a o della Chiesa, ma, prima di t u t t o un'affer­ mazione di Cristo. E non era la prima volta che i giovani esprimevano con tanto vigore il lóro desiderio di portare il Vangelo nel nuovo millennio. Cri­ sto è la via, la verità e la vita; Cristo è con loro, ed essi, con ardente ani­ 4 mo giovanile, ne anelano la presenza. E per questo che desiderano la Chie­ sa, nonostante le umane debolezze dei suoi membri e non accettano che sia tolto loro un simile tesoro. Come affermare allora che essi amano slogans del tipo: « Cristo — sì, la Chiesa — no! »? Non seguono piuttosto, molti fra di loro, una strada « contro corrente » rispetto alla propaganda anticristia4 Cf. Gv 14, 6 55 - A. A.. S 802 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale na? Questo ovviamente ha stupito ed anche imbarazzato alcuni mezzi di comunicazione sociale, preparati ad assistere ad una grande contestazione. E stata una sorpresa persino per l'Episcopato americano, il quale ha con­ statato di non essere solo nella sua missione evangelizzatrice, ma di essere affiancato anzitutto dai giovani, artefici del domani. I Vescovi americani continuano ancora a parlarne e ripetono: « E la grande, straordinaria gra­ zia di quest'anno... ». Non si poteva, dunque, non parlarne anche qui, tan­ to più che il 1993 è stato l'anno della visita ad limina dei Presuli degli Stati Uniti e del Canada: la grazia dell'incontro di Denver è divenuta così anche la grazia di tale visita. 7. A questo punto, sento il bisogno di ritornare con la mente e col cuo­ re ai Paesi situati sul Baltico: la Lituania, la Lettonia e l'Estonia. E stato finalmente possibile mettere piede in quella terra martire, t r a contempora­ nei testimoni della croce e della risurrezione di Cristo; là dove l'annuncio missionario, partito da Roma verso il nord e l'est dell'Europa, s'è incontra­ to con lo slancio della evangelizzazione proveniente da Costantinopoli. In quelle terre la testimonianza della fede ancora u n a volta è diventata la for­ za dell'uomo. E difficile non provare profonda commozione al ricordo della Collina delle Croci in Lituania. E difficile non peregrinare col pensiero e col cuore alla Porta dell'Aurora, a Siluwa, oppure ad Aglona, in Lettonia. E difficile non esprimere meraviglia al vedere che non soltanto Riga, in mag­ gioranza luterana, ma la stessa Estonia, dove il numero dei cattolici non supera le poche migliaia, hanno accolto il Papa con così viva cordialità. Dopo Vilnius, Kaunas e Riga, pure Tallinn, attendeva la presenza del Suc­ cessore di Pietro e la sua visita ecumenica nella cattedrale luterana, come pure quanto egli avrebbe detto agli Estoni durante la celebrazione pomeri­ diana nella Vecchia Città. Le parole allora improvvisate sono risultate il momento più importante non solo per l'Estonia ma, in qualche modo, per t u t t a l'Europa. Undici anni fa, Santiago de Compostela in Spagna è stato il luogo dell'Atto Europeo. Nel 1993 l'Europa ha come sentito il completa­ mento di quell'Atto proprio da Tallinn, dopo i noti eventi del 1989. 8. Ed eccoci all'Enciclica Veritatis splendor. Avverto, al riguardo, im­ pellente il bisogno di rendere grazie allo Spirito di verità perché, mediante il ministero della Sede Apostolica, coadiuvata dall'infaticabile opera della Congregazione per la Dottrina della Fede, ed in particolare del suo Cardi­ nale Prefetto, come pure dall'apporto di vescovi e teologi, si è potuto pub­ blicare questo documento, elaborato con diligenza nell'arco di quasi sei anni. Oggi non è possibile negare che esso era necessario. In passato occor- Acta Ioannis Pauli Pp. II 803 reva dire la verità sull'uomo all'Europa dell'est, oltre il muro di Berlino; ora è necessario ribadire tale verità anche all'uomo che vive ad ovest e guarda con interesse verso l'est. L'uomo è lo stesso dappertutto; non c'è luogo in cui non abbiano valore le parole di Cristo sulla verità, la sola capace di rendere liberi. Tali parole costituiscono la base della dottrina sociale della Chiesa, come emerge dalla Centesimus annus, e sono il fonda­ mento dell'intera morale umana, se questa non vuole condannarsi all'auto­ distruzione relativistica. 5 6 7 Non è questo, purtroppo, il triste spettacolo offerto dal diffondersi nel mondo di deviazioni morali di ogni genere, tra le quali particolarmente penose quelle sessuali, in cui sono risultati coinvolti a volte, «flens dico», membri stessi del clero? 8 E come tacere poi delle varie forme di sette che si vanno moltiplicando in zone tradizionalmente cristiane, con manifestazioni di sincretismo reli­ gioso in cui il rapporto dell'uomo con Dio risulta privato della sua verità profonda? La Chiesa desidera servire la causa dell'uomo, operando per affermarne concretamente la dignità in un consolidato contesto di giustizia e di pace. A questo mira la sua azione dottrinale e pastorale, nella consapevolezza che l'annuncio di Cristo non può andare disgiunto da tale servizio. La giustizia e la pace: quale lungo cammino, al riguardo, attende anco­ ra l'umanità! Nubi minacciose di distruzione e di morte incombono t u t t o r a su numerose regioni della terra. Come tacere, ad esempio, a proposito delle efferate azioni di guerra che continuano ad imperversare nelle regioni del­ l'ex Jugoslavia? Come non preoccuparsi di fronte all'acutizzarsi in tante parti del globo delle manifestazioni di nazionalismo esasperato? Possa il Natale, col suo messaggio di speranza e di amore, toccare il cuore dei responsabili e sorga finalmente per i popoli martoriati dalla violenza e dal­ l'ingiustizia un'alba di pace e di serenità. 9. Nell'esprimere questo augurio penso, in special modo, alle iniziative di pacificazione che si stanno sviluppando in Medio Oriente e prego il Di­ vin Salvatore di voler benedire una così meritoria azione alla quale si guar­ da con speranza da ogni parte del mondo. 5 6 7 8 Cf. Cf Cf.. Fil ibid. 8, 32. n. 46. Veritatis splendor, 87. 3, 18. 804 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Anche il P a p a segue con trepidazione gli sviluppi delle trattative in corso ed affida quotidianamente a Dio nella preghiera gli sforzi che com­ piono a tal fine le persone di buona volontà. Confido, in particolare, di poter compiere, a Dio piacendo, un primo viaggio in quella regione alla fine della prossima primavera. Esso riguarde­ rà la terra tormentata del Libano, che ha t a n t o sofferto negli oltre sedici anni di guerra e che ora sta preparandosi a celebrare l'Assemblea Speciale del Sinodo. Lo scopo sarà, pertanto, ecclesiale e pastorale: intensificare lo sforzo per la preparazione del Sinodo libanese e ridare al tempo stesso fiducia a quelle popolazioni, nella speranza che, ritrovata la serena convi­ venza tra comunità di tradizioni diverse, esse possano quanto prima gode­ re della piena libertà in una patria sovrana e unita. Incontrerò i cattolici delle varie Chiese Orientali, ma sarò lieto di poter salutare anche i fratelli ortodossi, come pure i seguaci dell'Islam. Confido, altresì, di poter in seguito ritornare ancora in Medio Oriente, culla delle tre religioni monoteistiche: ebraica, cristiana e musulmana, per visitare t u t t i i principali luoghi legati alla fede cristiana, dove sono passati i Patriarchi, da Abramo in poi, e dove hanno operato Gesù Cristo e gli Apostoli. 10. Neil'« offertorio » della Notte Santa vorrei portare anche questi proget­ ti e queste speranze ai piedi di Gesù nella Grotta di Betlemme. Ringraziamo insieme, venerati Fratelli e carissimi Collaboratori, lo Spirito di verità, perché non ha cessato di assistere la Chiesa nel suo quotidiano ministero pastorale. La liturgia orientale, t a n t o profonda e ricca, concentra la sua attenzione sull'espressione « sancta sanctis ». Con i doni del pane e del vino recati all'al­ tare, Cristo rinnova il suo sacrificio divino-umano; sacrificio nel quale Egli si dona al Padre e contemporaneamente a noi nella comunione eucaristica: « sancta sanctis ». Riceviamolo inginocchiati sulla soglia della capanna di Be­ tlemme. Riceviamolo insieme alla sua Vergine Madre e a Giuseppe, custode della sacra Famiglia, volgendo lo sguardo verso l'Anno della Famiglia, che avrà inizio Domenica prossima, 26 dicembre, festa della Sacra Famiglia. Venerati Fratelli nell'episcopato, carissimi fratelli e sorelle! Questo è ben il luogo ed il momento opportuno per scambiarci gli auguri natalizi e per il nuovo anno. « Sancta sanctis »: da quanto viene compiuto in ogni « posto di lavoro » della Sede Apostolica e del Vaticano, dei molteplici Di­ casteri della Curia Romana, del Vicariato di Roma, possa nascere e matu­ rare la santità che il Cristo, da noi contemplato nel mistero del Natale, de­ sidera donarci. «Sancta sanctis»... Questi sono i miei auguri per ciascuno di voi, che prendete parte all'odierno incontro solenne e familiare. Buon Natale e felice Anno Nuovo a tutti! Con una particolare Benedi­ zione Apostolica. Acta Ioannis Pauli Pp. II 805 III Ad Legatos nationum coram admissos.* Excellences, Mesdames, Messieurs, 1. « Les desseins que je forme pour vous sont des desseins de paix et non de malheur, pour vous donner un avenir et une espérance ». Ainsi le prophète Jérémie rapporte-t-il des paroles reçues de Dieu même. 1 Avenir et espérance. Tels sont mes vœux pour vous, Excellences, Mes­ dames, Messieurs, pour vos familles et vos patries. Vous représentez la majeure partie des peuples de la terre. Aussi, à travers vos personnes, ce sont tous vos compatriotes que je salue et auxquels j'offre mes voeux priants pour que soient donnés à chacun bonheur et prospérité, dans la liberté et la justice. Ces souhaits, je les adresse également, avec la même sympathie, à toutes les nations qui ne sont pas encore représentées auprès du Saint-Siège, mais qui ont certes leur place dans le cœur et dans la prière du Pape. Votre Doyen, le cher Monsieur Joseph Amichia, a bien voulu évoquer, avec sa délicatesse coutumière, mes diverses activités au cours de l'année qui vient de s'achever. Je le remercie vivement de ses paroles d'estime et des vœux si cordiaux qu'il m'a exprimés en votre nom. J ' y vois un encou­ ragement pour toute l'Église catholique à poursuivre sa tâche de témoin de la foi en la « bonté de Dieu », celle que la fête de Noël vient de nous manifester, une fois encore, dans son étonnante fraîcheur. 2 2. Car Noël n'est autre que la révélation de l'amour divin, offert à tout homme. C'est la lumière qui a éclairé la nuit de Bethléem; c'est la Bonne Nouvelle annoncée à tous les peuples, le jour de l'Epiphanie. Ces récentes célébrations ont naturellement orienté nos pensées vers la Terre Sainte où Jésus est né et où nous nous sommes rendus spirituellement en pèlerinage. Pour la première fois depuis bien longtemps, la paix y semble possible, grâce à la bonne volonté des peuples qui l'habitent aujourd'hui. Les en­ nemis d'hier se parlent et parlent ensemble de l'avenir. La dynamique de la Conférence de Madrid, inaugurée en 1991, continue d'inspirer tous ceux qui s'emploient courageusement à faire en sorte que triomphent le dialogue * Die 15 m. Ianuarii a 1994. Cf. 29, 11 Tt 3, 4. 1 2 806 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et la négociation sur les extrémismes et les égoïsmes de toute sorte. Israé­ liens et Palestiniens, fils d'Isaac et d'Ismaël, ont ouvert une voie: tous leurs amis ont le devoir de les aider à la parcourir jusqu'au bout. Il s'agit d'un impérieux devoir, car perpétuer une situation d'incertitude et surtout de lourdes souffrances pour les populations palestiniennes — épreuves qui nous sont bien connues — rend plus graves les difficultés présentes et risque d'éloigner encore les fruits concrets t a n t attendus du dialogue amorcé. C'est dans ce contexte d'espoir et de fragilité que se situent les conver­ sations qui ont permis à l'État d'Israël et au Saint-Siège de signer un accord sur quelques principes fondamentaux propres à régir leurs relations mutuelles et à garantir des conditions d'existence normales à l'Eglise ca­ tholique qui se trouve dans ce pays. Nul doute que tous les croyants en tireront également des bienfaits. En outre, le Saint-Siège est convaincu que cette nouvelle forme de relation avec l ' E t a t d'Israël lui permettra, tout en sauvegardant sa spécificité spirituelle et morale, d'aider à consolider le désir de justice et de paix de tous ceux qui sont engagés dans le processus de paix. Ne renonçant à aucun des principes qui ont inspiré son action dans le passé, il continuera donc à œuvrer pour que, dans le respect du droit et des aspirations légitimes des personnes et des peuples, on parvienne à trouver sans tarder des solutions à d'autres questions qui n'ont encore reçu que des réponses partielles. Il est inutile de souligner outre mesure que parmi ces questions figure le s t a t u t de la Ville Sainte de Jérusalem, à laquelle les croyants des religions du Livre sont intéressés au premier chef. En réalité, c'est toute la région qui devrait bénéficier de cette heureuse évolution. Je pense, en particulier au Liban, dont la souveraineté et l'unité ne sont pas encore adéquatement assurées. Et je n'oublie pas, non loin de là, l'Irak dont les habitants continuent de payer très cher le prix de la guerre. 3. En regardant plus à l'Orient, je voudrais rappeler à votre attention l'Afghanistan. On a peut-être oublié les souffrances de ses populations, otages de divisions et de violences qui ne connaissent pas de trêve. Je saisis l'occasion qui m'est offerte aujourd'hui pour inviter la Communauté internationale à ne pas se désintéresser de ce pays et à favoriser une solu­ tion régionale qui pourrait lui donner quelques garanties pour le futur. Dans le continent asiatique vivent des peuples laborieux qui s'efforcent de développer leur économie, au prix de grands sacrifices sur le plan ma- Acta Ioannis Pauli Pp. 807 II tériel et humain. Je pense au grand peuple de Chine, bien sûr, mais aussi à la nation vietnamienne, dont on doit accueillir les efforts d'ouverture et de réinsertion internationales. Je salue les progrès pacifiquement réalisés par le Cambodge, avec le soutien des Nations Unies, et qui permettent de regarder l'avenir de manière plus sereine. Hélas, des zones d'ombre persistent encore dans cette partie du monde. Les ethnies du Sri Lanka s'affrontent sans pitié. La population du Timor oriental aspire à voir davantage sauvegardée son identité culturelle et reli­ gieuse. Les habitants de l'île de Bougainville, dramatiquement isolés du reste du monde, sont victimes de rivalités sanglantes. Nous ne saurions oublier leurs épreuves. Dans ce vaste espace de l'Extrême-Orient, vivent des communautés catholiques ferventes, d'une étonnante vigueur apostolique. Plusieurs d'entre elles, je le dis avec une peine profonde, sont aujourd'hui encore entravées dans leurs libertés les plus fondamentales, victimes de discrimi­ nations inacceptables. Certaines en sont réduites à survivre difficilement, ne pouvant, par exemple, recourir à l'aide de missionnaires dont l'entrée est rendue quasi impossible à cause de mesures administratives. D'autres communautés sont empêchées de se réunir pour le culte ou de diffuser li­ brement les écrits religieux. A d'autres encore est dénié le droit de s'orga­ niser conformément au droit de l'Eglise ou d'entretenir des contacts nor­ maux avec le Siège Apostolique. Il en est même qui connaissent la dure condition de la clandestinité. En attirant votre attention sur ces doulou­ reuses situations, je souhaiterais que les responsables des nations collabo­ rent généreusement aux solutions qui s'imposent, car il s'agit aussi d'un problème de justice. 4. L'an passé, l'Amérique Latine est encore demeurée une région con­ trastée. Certes, à quelques exceptions près, les gouvernements en place sont issus d'élections démocratiques. L'inflation et le poids de la dette ont légèrement diminué, même si les coûts sociaux ont été élevés et si l'indice de pauvreté absolue s'est accru. Ce début d'année est malheureusement marqué par les graves tensions et la violence qui se sont répandues dans certaines régions du Mexique. Souhaitons que, là aussi, le dialogue prévale, afin que la concertation per­ mette de mieux déceler les causes de ces douloureux événements et que l'on puisse répondre dans le respect mutuel aux légitimes aspirations des populations concernées. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 808 II ne fait pas de doute que les pays américains de l'hémisphère sud ont des possibilités humaines et matérielles encore insuffisamment exploitées. Des structures de concertation sont à encourager, comme celles qui exis­ tent déjà (je pense par exemple au Groupe de Contadora ou au Marché commun du Cône Sud). Les sommets réguliers entre chefs d ' E t a t et la signature récente de l'accord de libre-échange entre les Etats-Unis, le Mexique et le Canada sont venus s'ajouter à ces instances traditionnelles. Souhaitons qu'en découlent de réels bienfaits pour toutes ces populations démunies. Il est également urgent d'accélérer la normalisation de situations poli­ tiques encore précaires. Au Guatemala et au Salvador, le désarmement des factions armées, la réinsertion des combattants d'hier, les réformes po­ litiques et sociales ne progressent que lentement, et parfois reculent. Une véritable culture de la paix ne s'est pas encore affirmée dans cette région, malgré les efforts soutenus de beaucoup de responsables, en particulier de l'Eglise catholique et de ses pasteurs. Le Nicaragua connaît, lui aussi, une conjoncture préoccupante, car les diverses composantes de la société n'ar­ rivent pas toujours à convenir d'un projet de société reposant sur des va­ leurs partagées par tous. De grands pays continuent à être la proie de maux endémiques tels que le clivage toujours plus marqué entre riches et pauvres, la corruption administrative, le terrorisme et le commerce de la drogue. Toutes ces na­ tions, petites et grandes, ont besoin d'un sursaut de vigueur morale qui ne devrait pas être impossible, puisque leurs populations professent la foi chrétienne. C'est dire que l'Eglise catholique se sait investie d'une responsabilité particulière, j ' a i eu l'occasion de le souligner lors de mes visites aposto­ liques dans cette partie du monde. Les Episcopats expriment d'ailleurs avec vigueur les principes essentiels de la doctrine sociale catholique. Il faut que le bien commun soit l'unique but des gouvernants comme des gouvernés, «le bien de tous et de chacun parce que tous nous sommes vraiment responsables de tous ». 3 Nous ne pouvons pas nous éloigner de cette région du globe sans faire mention de deux pays particulièrement éprouvés: Cuba et Haïti. La population de Cuba connaît des difficultés matérielles particuliè­ rement graves, dues à des facteurs internes et externes. Il est important de ne pas laisser ce pays dans l'isolement; il faut aider les Cubains à retrouver 3 Encycl Sollicitudo rei socialis, n. 38, Acta Ioannis Pauli Pp. II 809 confiance en eux-mêmes. Dans leur courageux message, « L'amour espère tout », les Évêques ont indiqué une priorité: « Revitaliser l'espérance des Cubains ». Nous devons tous les aider à se retrouver unanimes sur les chemins d'une société toujours plus solidaire et plus respectueuse des valeurs que chacun porte en soi. En tout cas, l'Église catholique qui est à Cuba a bien manifesté son désir d'apporter au pays sa contribution spiri­ tuelle et morale en favorisant l'éducation au pardon, à la réconciliation et au dialogue, qui sont les fondements sur lesquels se bâtit une société où chacun se sent chez soi. Non loin de là, Haïti continue de vivre des épreuves sans fin. Dans leur récent message de Noël, les Évêques haïtiens ont bien décrit les « misères physiques et morales qui assaillent le peuple, rongent le corps social et entraînent la destruction dans le pays ». En Haïti aussi, la pleine réconci­ liation des esprits et le renoncement aux divisions qui se sont accentuées ces deux dernières années doivent devenir réalité. Et cela n'adviendra que par le dialogue de toutes les composantes de la société. Un dialogue hon­ nête, respectueux, sans préjugés, avec un seul et unique but: rechercher de manière désintéressée le vrai bien de la nation. Je ne puis qu'inviter la communauté internationale à contribuer a u t a n t que possible à la réalisa­ tion rapide d'un tel dessein. On ne saurait imposer aux Haïtiens des for­ mules politiques toutes faites, sous peine de susciter de nouvelles divisions. Ce sont les Haïtiens eux-mêmes qui doivent bâtir leur devenir, selon les principes si opportunément rappelés par l'épiscopat dans le message déjà mentionné: la fin ne justifie pas les moyens; la force ne peut primer le droit; la vie politique est indissociable de la morale. 5. Prenons le temps de considérer la situation en Afrique, continent qui change et traverse une période charnière de son histoire. De nombreux peuples ont exprimé encore ces derniers mois leurs légitimes revendications pluralistes et démocratiques. C'est une réalité positive, dont on doit tenir compte. On ne peut retourner en arrière! Il est de bon augure que plu­ sieurs nations aient entrepris, par des voies pacifiques, un vaste effort de renouvellement institutionnel. Le processus de paix se consolide au Mozambique, lentement certes, mais avec la perspective d'élections en automne 1994. L'Afrique du Sud a courageusement surmonté les derniers obstacles inspirés par des réflexes raciaux, pour édifier une société pluri-ethnique où chacun devrait se sentir responsable du bonheur de l'autre. Dans l'Océan Indien tout proche, Ma­ dagascar a su effectuer pacifiquement la transition vers une société démo- 810 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Gratique. Souhaitons que ces exemples soient contagieux, car trop de pays africains sont encore empêchés de s'engager sur le chemin du renouveau politique et social. Le cas de l'Angola est dramatique. Les élections ont été suivies par la reprise des combats entre factions, et cela au mépris des choix de la popu­ lation. De récentes nouvelles font état toutefois d'un retour au dialogue. Puissent les Angolais comprendre que personne ne sortira vainqueur de tels combats fratricides! En tout cas, le peuple ne peut qu'en souffrir, ré­ duit à des conditions d'existence indignes de l'homme. Le Burundi a récemment vu se rallumer des rivalités ethniques qui l'ont replongé dans les affres de la barbarie et de la misère, affaiblissant gravement ses structures institutionnelles les plus fondamentales. Après les tueries de l'automne dernier, le moment du pardon et de la réconciliation est venu. Dieu attend cela des Burundais. L'élection d'un nouveau Prési­ dent de la République, advenue il y a deux jours, est de bon augure. Non loin de là, un vaste pays aux ressources humaines et matérielles considérables est en train de se décomposer: le Zaïre. Il traverse une crise politique qui pourrait bien dégénérer en une guerre civile incontrôlable. Je voudrais ici lancer un appel paternel mais ferme à tous ceux qui ont quelque responsabilité dans la prolongation et la dégradation de la situa­ tion: les choses doivent changer rapidement. Aucune cause ni aucune am­ bition ne peut justifier l'état de délabrement institutionnel et matériel dans lequel sont contraints de vivre près de trente millions de citoyens. Les intérêts des personnes et des groupes doivent s'effacer devant le bien commun et devant les aspirations légitimes de l'ensemble de la commu­ nauté nationale. Sinon, le chaos prévaudra, l'isolement international sera plus rigoureux et finalement l'avenir du pays sera hypothéqué pour de longues années. Au Congo voisin, et de même au Togo, nous devons regretter, là aussi, que les désirs exprimés par la population n'aient pas pu encore aboutir. Ce ne sont certes pas les tergiversations politiques ou le recours à la force qui pourront faire germer un ordre crédible et motiver la collaboration des po­ pulations à un projet de société. Espérons aussi que le processus de démocratisation entrepris au Gabon ne sera pas définitivement confisqué et que ceux qui détiennent le pouvoir auront la clairvoyance de permettre à tous les Gabonais d'être eux-mêmes les artisans d'un avenir meilleur. Souhaitons également que le Nigeria sache éviter les dérives autori­ taires pour que ses populations puissent librement se retrouver autour de 811 Acta Ioannis Pauli Pp,, II valeurs communes: cela rendrait enfin possible le d é v e l o p p e m e n t des potentialités économiques de ce grand p a y s , dans l'ordre et la stabilité. Puisse le Libéria, qui t e n t e de sortir de la guerre qui l'a démantelé depuis 1989, être aidé par ses partenaires traditionnels dans ses premiers pas sur le chemin de la paix et de la reconstruction! Si nous portons notre regard vers l'Est du continent, nous nous réjouissons de voir l'Erythrée s'affermir dans la stabilité et connaître une certaine croissance, m ê m e si elle reste encore modeste. Malheureusement, deux foyers de guerre subsistent, s e m a n t mort et désolation: je pense é v i d e m m e n t a u x c o m b a t s qui d é v a s t e n t encore la Somalie et le Soudan. A u x morts s'ajoutent les blessés et le drame des personnes déplacées, condamnées à la précarité matérielle et morale. Comment ne pas inviter toutes les parties à ces conflits, qui revêtent trop s o u v e n t des dimensions tribales, à entrer dans un dialogue sérieux? Je souhaite que les Organisations internationales c o m p é t e n t e s s'emploient à faire appel aux personnes et aux groupes locaux les plus épris de paix et qu'elles soutiennent également les institutions qui sont en mesure de faire prévaloir sur place un courageux et nécessaire processus de retour à la fraternité. Car la p a i x et la sécurité ne p e u v e n t venir que des Somaliens et des Soudanais e u x - m ê m e s . Je me dois de mentionner encore la grave crise qui secoue l'Algérie. L'engrenage de la violence armée et l'escalade terroriste semblent avoir placé ce p a y s dans une impasse politique. Il faut que les diverses instances du peuple algérien se rencontrent. Les amis de ce grand p a y s devraient l'aider à établir un dialogue loyal entre tous, afin de sortir du cercle vicieux du mépris, de la vengeance et des tueries. Que soit épargnée à la Méditerranée, lieu de civilisation par excellence, une nouvelle blessure! Dans beaucoup de p a y s d'Afrique, n o u s nous trouvons face à des formes nouvelles d'intervention des peuples dans la construction de leur devenir. On a d m e t s o u v e n t qu'il s'agit d'un m o u v e m e n t irréversible. Mais il importe que l'alternative politique ne se traduise pas par une alternance ethnique: ce serait la preuve que rien ne change. J'ai la conviction que l'originalité des structures ethniques, culturelles et sociales de l'Afrique peut permettre à chaque nation d'inventer son propre É t a t de droit et de démocratie. Ce qui est urgent, c'est de m e t t r e un terme à l ' E t a t de nondroit qui se répand dans trop de p a y s africains. Il conviendrait de tenir c o m p t e de ce facteur dans l'établissement des programmes de coopération avec ces É t a t s . Car la coopération est toujours nécessaire: les Africains d o i v e n t pouvoir compter sur l'aide multiforme de leurs amis — spécia- 812 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lement de leurs partenaires européens — pour que leur développement ma­ tériel et technique aille de pair avec leur développement démocratique. Il est clair, en particulier, qu'ils ont besoin d'être soutenus face au fléau que constitue l'épidémie du sida et, par ailleurs, pour l'accueil et la subsistance des personnes déplacées et des réfugiés si nombreux sur ce continent. C'est dans ce contexte tourmenté du continent que l'Eglise catholique va célébrer bientôt l'Assemblée spéciale du Synode des Evêques pour l'Afrique. Avec l'aide de Dieu, ce sera un grand moment de prière et de réflexion qui permettra aux catholiques de ces régions, pasteurs et fidèles, de se remettre en présence de Dieu pour recentrer leur vie personnelle et collective, de regarder aussi autour d'eux pour apprendre à voir en chaque Africain l'être humain qu'il est et non pas d'abord son apparte­ nance ethnique. Il faut bâtir des ponts et non des murs entre les per­ sonnes, comme entre les nations et les différents groupes qui les com­ posent. 6. Et nous voilà parvenus sur les rives du « vieux continent », tiraillé entre l'intégration et la fragmentation. D'une part, en effet, l'Europe pos­ sède un réseau d'institutions pluri-étatiques qui devraient lui permettre de porter à terme son noble projet communautaire. Mais, d'autre part, cette même Europe est comme débilitée par des tendances au particularisme qui vont s'accentuant et qui engendrent des réflexes inspirés par le racisme et le nationalisme les plus primitifs. Les conflits qui ensanglantent le Caucase et la Bosnie-Herzégovine en sont la manifestation. Ces contradictions européennes semblent avoir laissé les responsables politiques démunis, sans possibilité de maîtriser ces tendances paradoxales de manière globale et par la négociation. Il est certain que la guerre barbare et injustifiable qui, depuis près de deux ans, ensanglante la Bosnie-Herzégovine, après avoir dévasté la Croatie, a érodé considérablement le capital de confiance dont bénéficiait l'Europe. Les combats continuent. Les extrémismes les plus iniques s'af­ firment toujours. Les populations sont encore aux mains de tortionnaires sans morale. Des civils innocents sont systématiquement la cible de tireurs embusqués. Des mosquées et des églises sont détruites. On ne compte plus les villages vidés de leur population. Ce matin, devant vous, Mesdames et Messieurs, je voudrais condamner une nouvelle fois, de la manière la plus catégorique, les crimes contre l'homme et l'humanité qui sont perpétrés sous nos yeux. Je voudrais encore une fois en appeler à la conscience de chacun: Ada Ioannis Pauli Pp. II 813 — à tous ceux qui ont une arme à la main, je demande de la déposer; ce qui est acquis ou éliminé par la force ne fait jamais honneur à un homme ou à la cause qu'il prétend promouvoir; — aux organisations humanitaires, je dis mon admiration pour le tra­ vail qu'elles accomplissent, au prix de t a n t de sacrifices, et je leur demande de continuer sans se décourager; — je supplie les responsables politiques européens de redoubler leurs efforts de persuasion auprès des factions en lutte pour que la raison finisse par prévaloir; — aux peuples de l'Europe, je demande de ne point oublier, par lassi­ tude ou par égoïsme, ces frères pris au piège de conflits qui leur ont été imposés par leurs chefs. À tous, je voudrais faire partager une forte conviction qui m'habite: la guerre n'est pas une fatalité; la paix est possible! Elle est possible parce que l'homme a une conscience et un cœur. Elle est possible parce que Dieu aime chacun de nous, tel qu'il est, pour le transformer et le faire grandir. C'est ainsi que, après t a n t d'années, la paix en Irlande du Nord pour­ rait devenir une réalité. Que personne ne la repousse! Il dépend de la bonne volonté de chaque personne et de chaque groupe que l'espoir d'au­ jourd'hui soit autre chose qu'une illusion. Il serait scandaleux, en effet, de voir l'Europe se résigner et accepter que le droit soit définitivement bafoué, que l'ordre international soit tourné en dérision par l'action de bandes armées, que des projets de société soient conçus en fonction de la suprématie d'une nationalité. Le fait que l'Organisation des Nations Unies ait institué un tribunal pour juger les crimes de guerre et les crimes contre l'humanité perpétrés dans l'ancienne Fédération yougoslave est un signe que l'on est de plus en plus conscient de l'ignominie qui s'y consume. Certains demandent même la constitution d'un Tribunal international permanent chargé de juger les crimes contre l'humanité. Cela ne montre-t-il pas que, loin de progresser, la société inter­ nationale risque sérieusement de régresser? 7. Si nous réfléchissons à ce qui est à la base des comportements collec­ tifs que nous venons d'évoquer en Afrique ou en Europe, nous décèlerons sans peine la présence de nationalismes exacerbés. Et il ne s'agit pas là d'amour légitime de la patrie ou d'estime pour son identité, mais d'un rejet de l'autre dans sa différence pour mieux s'imposer à lui. Tous les moyens sont bons: l'exaltation de la race qui va jusqu'à identifier nation et ethnie; la surestimation de l'État qui pense et décide pour tous; l'impo- 814 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sition d'un modèle économique uniforme; le nivellement des spécificités culturelles. Nous nous trouvons face à un nouveau paganisme: la divinisa­ tion de la nation. L'histoire a démontré que, du nationalisme, on passe bien vite au totalitarisme et que, lorsque les E t a t s ne sont plus égaux, les personnes finissent, elles aussi, par ne plus l'être. Ainsi la solidarité natu­ relle entre peuples est-elle anéantie, le sens des proportions, perverti, le principe de l'unité du genre humain, méprisé. L'Église catholique ne saurait accepter une telle vision des choses. Uni­ verselle par nature, elle se sait au service de tous et ne s'identifie jamais à une communauté nationale particulière. Elle accueille en son sein toutes les nations, toutes les races, toutes les cultures. Elle se souvient — bien plus, elle se sait dépositaire — du projet de Dieu sur l'humanité: rassembler tous les hommes en une même famille. Et cela parce qu'il est Créateur et Père de tous. Voilà pourquoi, chaque fois que le christianisme — qu'il soit de tradition occidentale ou orientale — devient l'instrument d'un nationa­ lisme, il est comme blessé en son cœur même et rendu stérile. Mon prédécesseur le Pape Pie XI avait déjà stigmatisé ces graves dé­ viations en 1 9 3 7 dans son Encyclique Mit brennender Sorge, quand il affir­ mait: « Quiconque prend la race, ou le peuple, ou l'Etat, ou la forme de l'État, ou les dépositaires du pouvoir ou toute autre valeur fondamentale de la communauté humaine [...] et les divinise par un culte idolâtrique, celui-là renverse et fausse l'ordre des choses créé et ordonné par Dieu ». 4 L'Europe est composée désormais en majorité d ' É t a t s de petite ou de moyenne taille. Mais tous ont leur patrimoine de valeurs, la même dignité et les mêmes droits. Aucune autorité ne peut limiter leurs droits fonda­ mentaux, à moins qu'ils ne mettent en péril ceux des autres nations. Si la Communauté internationale ne parvient pas à s'entendre sur les moyens de traiter à la source ce problème des revendications nationalistes, on peut prévoir que des continents entiers seront comme gangrenés et l'on retour­ nera progressivement à des rapports de puissance dont les premiers à souf­ frir seront les personnes. Car les droits des peuples vont de pair avec les droits de l'homme. 8. Je voudrais évoquer à ce propos, devant les diplomates qualifiés que vous êtes, la grande responsabilité qui incombe à ceux qui administrent la chose publique. Ils sont tout d'abord les serviteurs de leurs frères, et, dans un monde incertain comme le nôtre, ces derniers les considèrent comme 4 AAS 29 (1937), p. 149 Acta Ioannis Pauli Pp. II 815 des références. Dans ma dernière encyclique, je rappelais que « la transpa­ rence dans l'administration publique, l'impartialité dans le service public, le respect des droits des adversaires politiques, la sauvegarde des droits des accusés face à des procès ou à des condamnations sommaires, l'usage juste et honnête des fonds publics, le refus de moyens équivoques ou illicites pour conquérir, conserver ou accroître à tout prix son pouvoir, sont des principes qui ont leur première racine [...] dans la valeur transcendante de la personne et dans les exigences morales objectives de fonctionnement des E t a t s ». Dans trop de sociétés, y compris en Europe, les responsables semblent avoir abdiqué devant les exigences d'une éthique politique qui tienne compte de la transcendance de l'homme et de la relativité des systèmes d'organisation de la société. Il est temps qu'ils se retrouvent unanimes pour se conformer à certaines exigences morales qui concernent aussi bien les pouvoirs publics que les citoyens. A ce sujet, j'écrivais dans la même encyclique: « Devant les formes graves d'injustice sociale et économique ou de corruption politique dont sont victimes des peuples et des nations en­ tiers, s'élève la réaction indignée de très nombreuses personnes bafouées et humiliées dans leurs droits humains fondamentaux et se répand toujours plus vivement la conviction de la nécessité d'un renouveau radical person­ nel et social propre à assurer la justice, la solidarité, l'honnêteté et la transparence ». 5 6 Dans cette œuvre difficile mais combien nécessaire de relèvement mo­ ral, les catholiques, avec les autres croyants, sont appelés à assumer leur responsabilité de témoins. La présence des catholiques dans la gestion des sociétés fait partie de la doctrine sociale de l'Eglise, et les autorités civiles comme les citoyens doivent pouvoir compter sur eux. Il s'agit là d'une forme d'annonce de l'Evangile et des valeurs qu'il contient, utile, voire né­ cessaire pour la construction d'une société plus humaine. Je suis persuadé que, comme ils ont su le faire hier dans t a n t de pays de la vieille Europe, les chrétiens sauront encore s'engager politiquement et socialement pour dire, et plus encore pour montrer, par leur générosité et leur désintéresse­ ment, que nous ne sommes pas les créateurs du monde. Nous le recevons au contraire de Dieu qui le crée et nous crée. Nous ne sommes donc que des intendants qui, dans le respect du dessein de Dieu, ont à mettre en valeur des biens afin de les partager. Je voudrais vous citer ici ces paroles fortes de saint Paul: « Vous, frères, c'est à la liberté que vous avez été 5 6 Veritatis splendor, 101 Ibid., n. 98. 816 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale appelés... Par l'amour, m e t t e z - v o u s au service les uns des autres... Mais, si vous v o u s mordez et v o u s dévorez les uns les autres, prenez garde: v o u s allez v o u s détruire les uns les autres ». 7 9. Après avoir connu p e n d a n t trop d'années une division qui lui était imposée par des idéologies réductrices, le m o n d e ne saurait connaître maint e n a n t le t e m p s des exclusions! C'est au contraire le t e m p s de la rencontre et de la solidarité entre l'Est et l'Ouest, entre le N o r d et le Sud. En jetant un regard sur ce m o n d e aujourd'hui, c o m m e nous v e n o n s de le faire, nous ne p o u v o n s que constater a v e c a m e r t u m e que trop d'hommes sont encore victimes de leurs frères. Mais nous ne p o u v o n s pas n o u s y résoudre. E n t r é s dans l'année que l'Organisation des N a t i o n s unies consacre à la Famille, faisons en sorte que l'humanité ressemble de plus en plus à une vraie famille où chacun se sait écouté, apprécié et aimé, où chacun est prêt à se sacrifier pour que l'autre grandisse, où aucun n'hésite à aider le plus faible. Sachons écouter l'interpellation de l'Apôtre Jean: « Si quelqu'un, jouissant des biens de ce monde, voit son frère dans la nécessité et lui ferme ses entrailles, c o m m e n t l'amour de D i e u demeurerait-il en lui? ». 8 En ce t e m p s de Noël, la tendresse inouïe de D i e u est offerte à t o u t homme; l'Enfant de la crèche la manifeste si bien! Chacun de nous est invité à l'audace de la fraternité. C'est là m o n v œ u le plus cher, pour chacun de v o u s , pour chacun de v o s compatriotes, pour t o u t e s les nations de la terre. NUNTIUS TELEVISIFICAS Die Nativitatis Domini missus * «O admirabile commercium]...». «O meraviglioso scambio! Il Creatore del genere u m a n o ha preso un'anima e un corpo ed è n a t o da u n a Vergine; fatto u o m o senza opera d'uomo, ci dona la sua D i v i n i t à ». 1. O meraviglioso scambio! D i o , fatto u o m o , ci dona la sua Divinità. E c c o il messaggio di N a t a l e , messaggio della n o t t e di B e t l e m m e , che riecheggia in questa mirabile giornata. Messaggio che ancora u n a v o l t a la Chiesa ci t r a s m e t t e con le parole del Vangelo di Luca, richiamanti la profezia di I s a i a . Messaggio espresso, con il linguaggio loro proprio, dall'Autore 1 7 8 Ga 5, 13. 15. Un 3, 17, * Die 25 m. Decembris a, 1993 Cf. Lc 2, 10-11; Is 9, 5-6. 1 Acta Ioannis Pauli Pp II 817 della Lettera agli E b r e i e dall'Apostolo Giovanni nel Prologo del suo Vangelo: « Il Verbo si fece carne e venne ad abitare in mezzo a noi ». O meraviglioso scambio! Il Creatore riceve dalla Vergine un corpo; fatto uo­ mo, ci dona la sua divinità. 2 3 2. Questo accadde in Betlemme di Giuda. Tutto però aveva avuto ini­ zio a Nazareth, dove l'angelo aveva annunciato alla Vergine che avrebbe concepito un figlio e lo avrebbe dato alla luce chiamandolo Gesù. Lo stes­ so annuncio l'angelo aveva poi rivolto a Giuseppe per prepararlo all'evento della notte di Betlemme. A Nazareth si è formata dunque la Famiglia, da cui è venuto al mondo il Figlio di Dio come Figlio dell'uomo. E a Naza­ reth Gesù è vissuto per trent'anni. Mistero della Santa Famiglia! 4 3. Domani, proprio a Nazareth, con la solenne Celebrazione eucaristica presieduta dal Legato Pontificio, inizierà l'Anno della Famiglia, indetto dalla Chiesa in sintonia con l'Anno Internazionale della Famiglia, promos­ so dall'Organizzazione delle Nazioni Unite. I popoli del mondo insieme con la Chiesa guardano all'istituzione familiare, come al futuro delle Nazioni e della Comunità ecclesiale. Essa è la culla naturale di ogni umana esistenza. Ogni uomo ha diritto di godere del calore di una famiglia, e la Chiesa è vicina con particolare affetto a quanti ne sono, purtroppo, privi. Il senso della famiglia, come quello di t u t t a l'esistenza, si coglie pienamente soltan­ to nell'orizzonte del mistero. Nessuno nasce soltanto per i suoi genitori, né solo per il mondo, come l'Apostolo ci ricorda: « Sia che viviamo, sia che moriamo, siamo dunque del Signore ». 5 4. Così, per ogni famiglia umana la Chiesa ripete oggi le parole della liturgia: « O admirabile commercium: o meraviglioso scambio ». Nascendo dall'uomo e dalla donna, l'uomo diventa « corpo vivente »: « animatum cor­ pus sumens». In forza della nascita tra gli uomini del Figlio di Dio, ogni uomo è chiamato in qualche modo a diventare, in Cristo, « spirito datore di vita ». La genealogia dell'uomo passa, quindi, attraverso il Natale, passa attraverso la famiglia. L'uomo nasce come figlio dell'uomo per diventare in Cristo « figlio di Dio ». Il Verbo Incarnato, come ci annuncia l'apostolo Gio­ vanni, ci « ha dato il potere di diventare figli di Dio ». 6 7 2 3 4 5 6 1 Cf. Eh 1, 1 - 2 . Gv 1, 1 4 . Cf Lc 1, 3 1 Rm 1 4 , 8 1 Cor 1 5 , 4 5 , Qvi, 1 2 , 56 - A A. S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 818 5. E se siamo figli di Dio, siamo anche fratelli. Tutti. Quale grande responsabilità! L'annuncio gioioso del Natale, che quest'oggi risuona nel mondo, ripropone l'arcano progetto divino: fare dell'intera umanità un'uni­ ca solidale famiglia. Fratelli e sorelle qui presenti, uomini e donne di buo­ na volontà d'ogni nazione e continente! Sia il Natale la festa dell'accoglien­ za e della solidarietà. Si aprano le braccia ed il cuore ad accogliere l'altro, chiunque egli sia. Abbandoni le armi chi le brandisce minaccioso; provveda al fratello nel bisogno chi ha mezzi in abbondanza; si dilati in ogni angolo della terra lo spazio della fraternità, frantumando ostacoli e barriere etni­ che e culturali, politiche e religiose. Il Natale, questo giorno benedetto e familiare, diventi per ciascuno giorno di speranza e di pace. 6. Rifulga all'orizzonte del nostro tempo la luce di Betlemme, e rechi conforto e serenità soprattutto alle vittime delle umane tragedie della guerra, dell'esilio, della fame, dell'ingiustizia, dell'odio e della paura. Ri­ splenda, quella luce, sulle martoriate popolazioni della Bosnia-Erzegovina, e della vasta regione del sud-est dell'Europa, dove la violenza pretende di imporre la propria legge senza alcuna pietà. E come non ricordare i popoli del Caucaso, straziati anch'essi da lotte fratricide? Nemmeno l'Africa è og­ gi risparmiata dall'inumana logica dei conflitti interetnici, le cui conse­ guenze patiscono ancora, ad esempio, i popoli dell'Angola, del Burundi e della Somalia. Solo il rispetto reciproco e la fraterna accoglienza potranno sconfiggere l'odio e l'ostilità. 7. Non è questa, carissimi fratelli e sorelle, l'umile e silenziosa lezione di vita che ci offre Gesù Bambino, avvolto dalla tenerezza di Maria e di Giu­ seppe? A Lui, « Principe della pace », si leva fiduciosa la nostra implorante preghiera. Ispira e sostieni, divino Redentore del mondo, gli sforzi di quan­ ti con tenacia e coraggio difendono ed edificano la concordia fra individui e nazioni; benedici particolarmente coloro che si adoperano a rafforzare la dinamica della pace nella cara regione del Medio-Oriente, Terra Santa tra tutte, perché scelta per accogliere Te, Dio fatto uomo. Dona lungimirante saggezza ed intrepida audacia ai responsabili dei popoli, perché s'impegni­ no ad orientare il cammino della storia verso traguardi di autentico pro­ gresso sociale. Riempi la t u a Chiesa, Salvatore del mondo, di rinnovato vigore spirituale ed apostolico, perché sappia annunciare il Vangelo della salvezza a t u t t i gli uomini e a t u t t o l'uomo. 8 Is 9, 5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 819 8. « O admirabile commercium: o meraviglioso scambio »! Questa, carissi­ mi fratelli e sorelle, è la Buona Novella; questa la lieta notizia del Natale: la verità della salvezza dell'uomo in Cristo. A voi t u t t i che oggi mi ascolta­ te, qui in Piazza San Pietro e in ogni parte del mondo, io « annuncio una grande gioia »! Accogliete questa lieta notizia, divulgata nel silenzio della notte di Betlemme, e giunta fino a noi attraverso venti secoli di storia. Accogliamola insieme, e per t u t t i sarà veramente Natale! 9 9 Le 2, 10. 820 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO DOCTRINA F I D E I RESPONSA AD PROPOSITA DUBIA circa « interclusionem uteri » et alias quaestiones Patres Congregationis pro Doctrina Fidei, propositis in ordinario coetu quae sequuntur dubiis, respondendum esse censuerunt ut infra ad singula: D. I. U t r u m liceat ablatio etiam totalis uteri (hysterectomia), uterus graviter laedatur (uti accidit v.gr. in partu vel in sectione et secundum medicorum iudicium suadeatur ad praecavendum stans grave periculum vitae vel sanitatis, etiamsi mulier hinc permanenti afficiatur. cum ipse caesarea) matri in­ sterilitate R. Affirmative. D. I I . Utrum liceat auferre uterum (hysterectomia) eo proposito ut preveniatur forte eventurum periculum ex conceptione, cum ipse uterus (ex. gr. ob praecedentes sectiones caesareas) in tali condicione versetur, quae, etsi ex se mulieri non afferat praesens periculum vitae vel sanitatis, sinat tamen praevidere hoc impedimento fore ut praegnatio eveniat sine periculo matris; quod periculum in quibusdam casibus etiam grave evadere posset. R. Negative. D. I I I . Utrum in eadem condicione, de qua in superiore n. II agitur, li­ ceat in hysterectomiae locum substituere t u b a r u m ligationem (quae proce­ dendi ratio etiam «interclusio uteri» vocatur), hoc animadvertendo, quod idem exitus hoc modo obtinetur, scilicet praecavere pericula forte eventurae praegnationis ratione simpliciore pro medico et minus gravi pro muliere, ac praeterea quod in quibusdam casibus sterilitas ita procurata reverti potest. R. Negative. Explicatio In primo casu, actio hysterectomiae licita est, quia indolem directe the­ rapeuticam habet quamvis sterilitas permanens inde secutura praevidea- 821 Congregatio pro Doctrina Fidei tur. Pathologica enim condicio uteri (v. gr. aliqua haemorragia quae aliis modis obturari nequit) causa est cur iuxta artem medicam eius ablatio in­ dicetur. Quae igitur ablatio t a m q u a m finem proprium habet avertere grave periculum quod matri instat, nulla habita ratione futurae praegnationis forte eventurae. Aliter autem, ordine morali spectato, se habent casus actionum hyste­ rectomiae et « interclusionis uteri » prout describuntur in numeris II et I I I ; qui quidem speciem sterilizationis directae induunt, quae in documento Quaecumque sterilizatio (AAS L X V I I I , 1976, 738-740, n. 1) definitur ut actio quae «immediate hoc solummodo efficit ut facultas generativa inca­ pax reddatur ad consequendam procreationem ». « Absolute, ergo — idem documentum prosequitur — interdicta manet iuxta doctrinam Ecclesiae, non obstante quacumque recta intentione subiectiva agentium consulendi curae vel praeventioni mali sive physici sive psychici, quod ex praegnatio­ ne praevidetur vel timetur eventurum ». Revera, uterus, prout describitur in n. I I , nullum praesens periculum in se et per se mulieri affert. Propositum enim substituendi « interclusionem uteri » in locum hysterectomiae iisdem condicionibus praecise demonstrat uterum suapte natura problema pathologicum mulieri non constituere. Quare procedendi rationes supra expositae indolem proprie therapeuticam non habent, sed efficiuntur ut steriles reddantur futuri actus sexuales, qui libere ponuntur. Finis vitandi pericula matri, orta ex fortuita praegnatio­ ne, obtinetur per sterilizationem directam, quae ex se ipsa semper morali­ ter illicita est, dum aliae viae moraliter licitae semper liberae electioni apertae manent. Opinio contraria, iuxta quam supra expositae agendi rationes, in nume­ ris II et I I I , tamquam sterilizatio indirecta considerantur, quae quidem certis condicionibus licita est, nequit valide sustineri, neque in praxim catholicorum valetudinariorum admitti potest. Summus Pontifex Ioannes Paulus Pp. II, in Audientia infrascripto Car­ dinali Praefecto concessa, supradicta responsa adprobavit et publici iuris fieri iussit. Ex aedibus Congregationis pro Doctrina Fidei, die 31 Iulii 1993. 83 IOSEPHUS card. RATZINGER, Praefectus EB Albertus Bovone archiep. tit. Caesarien. in Numidia, Secretarius 822 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i RUREMUNDEN. DECRETUM Beatificationis Ven. Servae Dei Mariae Helenae Stollenwerk confundatricis Congregationis Servarum Spiritus Sancti (1852-1900). SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Serva Dei Maria Helena Stollenwerk orta est anno 1852 in oppido Bollesbroich, in paroecia loci Simmerath, tunc intra fines posita dioecesis Coloniensis, nunc vero Aquisgranensis, in Germania. A pueritia se Domino consecrare exoptavit et in missionem ire ut Evangelium populis non christianis nuntiaret. In pago Steyl Nederlandiensi Beato Arnoldo Janssen cooperata est in instituenda Congregatione Servarum Spiritus Sancti (anno 1889), cuius prudens fuit et studiosa antistita. Summa et con­ stanti cum fidelitate vixit erga suam vocationem, continenter est Christum secuta, ardentem coluit spiritum missionalem, suo religioso Instituto ma­ gna cum generositate et simplicitate servivit, voluntati et praescriptionibus Conditoris semper oboedivit, t u m etiam, cum hic ab ea postulavit ut offi­ cium antistitae deponeret et ramum ingrederetur Congregationis institu­ t u m pro adoratione perpetua in vita claustrali. Humiliter alterum iniit no­ vitiatum, sed membranae cerebri inflammatione tuberculorum exstincta est die 3 mensis Februarii anno 1900. Sanctitatis fama, qua in vita floruit, post mortem duravit; quam ob rem episcopus Ruremundensis anno 1950 canonizationis Causam iniit. Re­ bus peractis iure statutis, die 14 mensis Maii anno 1991 Summus Pontifex Ioannes Paulus II edixit Mariam Helenam Stollenwerk heroum more virtu­ tes théologales, cardinales et his adnexas coluisse. Ad eius beatificationem obtinendam, a multis fidelibus cupitam et praesertim a Congregatione Servarum Spiritus Sancti, Causae Postulatio Congregationis de Causis Sanctorum iudicio permisit coniectam miram sa­ nationem, anno 1962 p a t r a t a m et intercessioni eiusdem Servae Dei tribu- Congregatio de Causis Sanctorum 823 tam. Sanatio pertinet ad mulierem Ikuko Terumichi, Kanazavae in Iapo­ nia anno 1926 natam, quae ab infantia laborare coepit intestinorum hae­ morrhagia ex intervallo rediente. Anno 1940 fortibus abdominis doloribus est correpta, vomitione atque animi defectione. Diagnosis facta de ulcere duodeni, etiam propter insequentes continuas haematemeses, quae sunt transfusionibus curatae. Constantes intestinorum perturbationes, ab aegro­ ta animadversae, effecerunt ut initialis diagnosis de intestinis mutaretur: sermo factus est de tumore ulceroso regionis ileocaecalis, sed interea tu­ berculorum contagio suspectabatur. Mense Augusto anni 1946 novum phaenomenon acutum factum est, intestinorum appendicis inflammatio iu­ dicatum: secuta est appendicis sectio et simul acta est vagotomia. Cum perturbationes perseverarent transitus intestinorum, peracta est ileotrans versostomia. A mense Octobri anno 1949 crebriora apparuerunt signa occlusionis intestinorum ex ileo paralytico, unde opus fuerunt plures cura­ tiones ex manu ad occurrendum phaenomenis stenosis canalis intestino­ rum et adhaerentias renovandas. Interea aegrotae condiciones universae deteriores fiebant. Colostomia adhibenda fuit et deinde ileostomia, quam secuta est ampla pellis inflammatio infecta, impetiginosa. Cum, anno 1962, aegrotae proposita est alia sectio, octava scilicet, ea renuit, spe amis­ sa utilitatis. Tunc Sorores Servae Spiritus Sancti valetudinario Sancti Spi­ ritus Kanazavensi praepositae, scientes prognosim prorsus suspensam esse quoad vitam, novendiales preces inierunt die 23 mensis Aprilis anno 1962 Servae Dei Mariae Helenae Stollenwerk adhibitas, cuius reliquiae positae sunt in parte infirma Ikuko. Die 29 mensis Aprilis, mox post Communio­ nem eucharisticam, aegrota subito finem animadvertit abdominis dolorum et sensum salutis. Paulo post potuit e lectulo surgere atque intestinorum functiones iterare. Sanatio non solum subitanea fuit, sed etiam perfecta et diuturna. De hoc eventu annis 1970-1972 apud Curiam episcopalem Nagoyaënsem celebratus est processus canonicus, qui ex iure validus habitus est per de­ cretum diei 31 mensis Maii anni 1991. Consilium Medicorum Congregatio­ nis de Causis Sanctorum hunc casum inspexit in sessione diei 17 mensis Iu­ nii anni 1993, concludens sanationem Ikuko Terumichi ducendam esse ex scientia inexplicabilem. Die 26 mensis Novembris eodem anno Consulto­ rum Theologorum Congressus Peculiaris est actus et die 18 mensis Ianuarii anno 1994 Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Em.mo Cardinali Bernardin Gantin. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miracu­ lo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 824 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscritum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus. Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Ser­ va Dei Maria Helena Stollenwerk, Confundatrice Servarum Spiritus Sancti, videlicet de subitanea, perfecta et mansura sanatione mulieris Ikuko Terumichi a « complesso quadro di emorragie intestinali e di episodi occlusivi da fe­ nomeni infiammatori febbrili e aderenziali, che hanno richiesto ripetuti inter­ venti chirurgici; condizioni generali molto gravi ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 83' S. E8 Eduardus Nowak, archiep. tit. Lünen., a Secretis II NICOPOLITAN. SEU URBANIEN. DECRETUM Beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Eugenii Bossilkov, C.P., episcopi Nicopolitani in Bulgaria (1900-1952). SUPER DUBIO An constet de martyrio eiusque causa, in casu et ad effectum de quo agitur. « Ego sum pastor bonus: bonus pastor animam suam ponit pro ovibus; mercennarius et qui non est pastor, cuius non sunt oves propriae, videt lupum venientem et dimittit oves et fugit — et lupus rapit eas et disper- Congregatio de Causis Sanctorum 825 git — quia mercennarius est, et non pertinet ad eum de ovibus. Ego sum pastor bonus: et agnosco meas, et cognoscunt me meae, sicut me Pater, et ego cognosco Patrem; et animam meam pono pro ovibus » (Io 10, 11-15). Haec verba et exemplum Divini Martyris Golgotha, saeculorum chri­ stianorum cursu, ratio vitae fuerunt t o t Pastoribus, Apostolorum successo­ ribus, qui fideles manserunt, interdum usque ad martyrium, mandato oves ovilis Christi pascendi. Ne nostro quidem saeculo Pastores defuere, qui ob fidelitatem erga Christum suumque gregem sanguinem fuderunt. In horum numerum referendus est Servus Dei Eugenius Vincentius Bossilkov, C. P., Episcopus Nicopolitanus in Bulgaria, qui in persecutione concitata ab imperio sectatorum doctrinae Caroli Marxii et Lenini in eius Natione contra Ecclesiam Catholicam, Christo, Ecclesiae et Papae fidelis mansit, poenam capitis passus. Is natus est die 16 mensis Novembris anno 1900 ab Aloisio Bossilkov et Beatrice Djantova in oppido B elene, ad ripam Bulgaricam Danuvii posito, intra fines dioecesis Nicopolitanae, et postero die baptizatus est appellatusque Vincentius, quartus ex quinque filiis fami­ liae Bossilkov, simplicis condicionis agrestis, sed fidei catholicae bene radicatae et cultae. Die 16 mensis Augusti anno 1909 confirmationem accepit. Post frequentatum ludum admissus est in seminarium minus Congregatio­ nis Passionis Iesu Christi, cuius sodales inde ab anno 1781 dioecesi Nico­ politanae serviebant. In Belgium et in Nederlandiam missus ut studia pro­ sequeretur, mensis Aprilis die 28, anno 1919, habitum induit illius Con­ gregationis, annum iniens novitiatus ac nomine capto Eugenio a Sacro Corde. Insequenti anno, die 29 mensis Aprilis, priorem fecit professionem et eodem die anno 1923 professionem perpetuam, tribus consuetis votis addito voto Congregationis proprio, provehendi nempe apud Christifideles « gratam memoriam Passionis Domini ». In Bulgariam reversus anno 1924 ut studia theologica ibi pergeret, die 25 mensis Iulii anno 1926 ordinatio­ nem accepit presbyteralem. Romam missus anno 1927, nomen est profes­ sus in Pontificium Institutum Orientale. Doctoris gradum et dignitatem est adeptus anno 1932, thesi disceptata « De unione Bulgarorum cum Ecclesia Romana primo dimidio saeculo X I I I ». Postquam in patriam rediit, Episcopus eum suum secretarium elegit et parochum nominavit ecclesiae cathedralis loci Roussé, ubi Episcopi Nicopolitani sedem habebant. Ad paroeciam agrestem pagi Bardar ski-Gheran translatus, multam explicavit pastoralem atque praedicationis industriam, pro suae Congregationis charismate, adeo ut optimus haberetur Bulgariae sacer orator. Altero totius mundi bello, vere bonus pastor cum Christi fide57 - A.. A S 826 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale libus dolores communicabit et incommoda necnon incursionis Germanicae vexationes multorumque Hebraeorum vitam servavit. Bello confecto, con­ stituta est in Natione communismi disciplina, gravibus cum angustiis civi­ lis ac religiosae libertatis. Mortuo Episcopo dioecesano anno 1946, Servus Dei nominatus est Administrator Apostolicus dioecesis et die 26 mensis Iulii anno 1947 Episcopus factus Nicopolitanus, vero ordinationem inse­ quentibus Nonis Octobribus accepit. Breve Servi Dei ministerium episcopale in condicionibus molestarum contentionum a potestatibus explicatum est, sed is non est territus; nam­ que plene ac studiose explebat quae eius successoris Apostolorum officium postulabat. Eiusmodi agendi rationem fervida et simplex eucharistica ac marialis pietas sustinebat, quam colebat ipse et fidelibus quocumque, quo poterat, modo inculcabat. Anno 1948 potestates communistae scholarum catholicarum cessationem decreverunt et deinde sacerdotum atque religio­ sorum exterorum expulsionem: hinc dioecesis Nicopolitana est validis ani­ mosisque pastoribus privata, quibus fuit Bulgaria relinquenda, post minas, carcerem et tormenta obita. In iis rerum angustiis Episcopus obtinuit ut Romam peregrinaretur et in Nederlandiam iret fratres sodales revisurus atque benefactores. Pium X I I nactus, qui bene noverat difficilem Bulgariae condicionem, ab eo accepit hortamenta pro se, pro sacerdotibus et Christi fidelibus. Amicis, qui eum monebant ut exspectaret, prius quam in dioecesim rediret, respondit: « Pastor ego sum gregis mei. Gregem meum deserere non licet mihi ». Anno 1949 lex lata est in Bulgaria de cultibus, gravibus cum exceptio­ nibus quoad omne apostolatus genus extra ecclesias; episcopi et sacerdotes custodiebantur et observabantur; infames contra Ecclesiam vulgatae sunt accusationes, quales occultae explorationis, traditionis, morum turpitudinis. Missionariis exteris expulsis, ad ecclesiam nationalem constituendam spectabatur, a Roma segregatam, potestatibus facilius inspiciendam. Per epistulam publicam Servus Dei rogatus est ut sineret se episcopum fieri duarum Bulgariae dioecesium Latinarum, respectu ecclesiae nationalis. Is respondit se probare non posse et a sua conscientia et ab Ecclesiae cano­ nibus alienum. Hac fortissima recusatione sortem suam statuit, volunta­ tem confirmans, quam in suo scripto significaverat: « Animo forti sum, ut vivam, spero etiam ut peiora subeam, Christo, Papae et Ecclesiae fidelis manens ». Servus Dei comprehensus est postridie Idus Iulias anno 1952 circum Sophiam, quo se contulerat brevis temporis relaxationis causa. Multo mane a vigilibus exsuscitatus, ad carcerem urbis principis ductus est et instanti- Congregatio de Causis Sanctorum 827 bus interrogationibus, vexationibus et privationibus omne genus subditus. Instructa est causa, sed re, fabula composita, quae acta est a die 29 mensis Septembris ad diem 3 mensis Octobris anno 1952, reis episcopo, pluribus sacerdotibus nonnullisque laicis. Accusatus est occultae explorationis pro Vaticano et civitatibus opibus capitalibus innixis atque corporibus seditiosis. Sententia de capitis damnatione dicta est postridie Calendas Octobres et tunc Servus Dei a nepoti religiosa conveniri potuit. Is dixit: « Nolo gra­ tiam petere, quia animadverto Dominum mihi gratiam concedere mortem accipiendi, quam Ipse mihi largitur... Nec Sanctam Ecclesiam negavi, nec Sanctum Patrem, nec D. Galloni » (ultimum Legatum Pontificium). Tabella supplicii, inventa in archivis post lapsum communismi, affirmat damna­ tionem capitis esse ad effectum adductam per internecionem ex manuballista in carcere Sophiae hora vicesima tertia et dimidia diei 11 mensis No­ vembris anno 1952, una cum supplicio trium sodalium Congregationis Au­ gustinianorum ab Assumptione. Corpora ad coemeterium translata sunt ibique sepulta, probabiliter in fossa communi; quam ob rem Servi Dei sepulcrum agnosci non potuit. F a m a martyrii Servi Dei statim in totum mundum catholicum, quo­ dammodo, manavit, etiam quia de eo locutus erat directo P a p a Pius X I I in Litteris Encyclicis Orientales Ecclesias die 15 mensis Decembris anno 1952 datis (cf. AAS 45 [1953]); nec umquam eiusmodi fama, progrediente tempore, defecit. Ob notos Bulgariae politicos eventus tempestivus proces­ sus canonicus celebrari non potuit. Solummodo annis 1985-1992 acti sunt in Italia processus Urbaniensis et Sancti Angeli in Vado atque in Nederlandia, rogatoriales Ruremundensis et Buscoducensis, multis testibus inter rogatis multisque collectis documentis. Processus auctoritas et vis est a Congregatione de Causis Sanctorum probata die 10 mensis Iulii anno 1992. Apparata Positione super martyrio, actus est prospero cum exitu Congres­ sus Peculiaris Consultorum Theologorum die 7 Decembris anno 1993. Pa­ tres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria Calendis Martiis habita anno 1994, Causae Ponente Exc.mo Angelo Palmas, archiepiscopo titulari Vibianensi, professi sunt Servi Dei Eugenii Bossilkov mortem verum mar­ tyrium esse ducendum. De hisce omnibus rebus facta per subscriptum Cardinalem Praefectum Summo Pontifici Ioanni Paulo II fideli et accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum super eius martyrium conscriberetur. Quo rite facto, accitis ad Se hodierna die Cardinali infrascripto Prae­ fecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 828 ceterisque de more convocandis, eisque adstantibus, Beatissimus P a t e r sol­ lemniter declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Eugenii Bossilkov, C. P., Episcopi Nicopolitani in Bulgaria, anno 1952 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit insuper Summus Pontifex ut hoc decretum in vulgum ederetur et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. ® S. £8 Eduardus Nowak, archiep. tit. Lünen., a Secretis III SAGIEN. DECRETUM Beatificationis Servae Dei Mariae Azeliae Guérin sponsae Martin matrisfamilias (1831-1877). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Forti­ tudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Coniuges parentesque christiani oportet ut propriam viam sequentes, amore fideli, totius vitae decursu se invicem in gratia sustineant, et prolem amanter a Deo acceptam christianis doctrinis et evangelicis virtutibus im­ buant. I t a enim exemplum indefessi et generosi amoris omnibus praebent, fraternitatem caritatis aedificant, et foecunditatis Matris Ecclesiae testes et cooperatores exsistunt, in signum et participationem illius dilectionis, qua Christus Sponsam suam dilexit Seque pro ea tradidit » (CONC. OECUM. VAT. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, Al). Quod de coniugibus parentibusque christianis Ecclesia docet, perfecte ad effectum adduxit etiam Maria Azelia Guérin quae, in lumine fidei et in fervore caritatis, exemplari modo est uxoris et matris munere iuncta. In vitae cotidianae simplicitate semper se gessit « sicut decet sanctos » Congregatio de Causis Sanctorum 829 (Eph 5, 3 ) , et cum viro suo familiam reddidit non solum societatis cellulam vivam et sanam, verum et sanctuarium domesticum Ecclesiae (cf. CONC. OECUM. VAT. I I , Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, 1 1 ) . N a t a est Serva Dei die 23 mensis Decembris anno 1 8 3 1 in paroecia Sancti Dionysii ad Sarthon, intra fines dioecesis Sagiensis, a piis parentibus Isidoro Guérin et Aloisia Ioanna Macé. Alensonii, quo cum familia migraverat, optimis cum exitibus scholam frequentavit Sororum Sacrorum Cor­ dium et Adorationis Perpetuae Sacramenti (Picpus). In paroecia nomen professa est in Sodalicium Scapularis Dominae Nostrae a Monte Carmelo, in Consociationem Precum pro salute Galliae et in Sodalicium Sacri Cordis Iesu. Vitae Domino omnino consecratae pulchritudine illecta, ut inter Fi­ lias Caritatis Sancti Vincentii de Paul ingrederetur petivit, sed non est accepta, ob causas quas nescimus. Deinde parvam fabricam claris Alensoniensibus operibus textilibus denticulatis conficiendis aperuit et perite im­ pigroque rexit. Navitas prospere evenit et ex ea Serva Dei aequam perce­ pit opulentiam, quae eius caris futur aeque familiae profuit Ad statum matrimonialem se praeparavit Dei voluntatem facere cu­ piens eique multos filios consecrare posse. Et quidem a Providentia est adiuta ad hanc nobilem sanctamque appetitionem perficiendam. Cum casu incidit in Ludovicum Martin, optimum christianum et horologiorum artificem magni factum, interiorem vocem audivit, quae ei dixit: « Iuvenis hic est, quem ego tibi paravi ». Post breve sponsalium tempus, matrimonii sa­ cramentum celebraverunt in ecclesia Nostrae Dominae, die 13 mensis Iulii anno 1 8 5 8 . Eorum coniugium impensa evasit vitae, fidei et christiani testi­ monii communio. In matrimonii gratiam fideles, sedulo amoris firmitatem coluerunt, magnanimitatem, spiritum sacrificii, et, deprecatione roborati, cotidie se dederunt legi Dei et Ecclesiae servandae, quam optime status sui officiis explendis Christoque in mundo bono testimonio praebendo. Quoniam «Matrimonium et amor coniugalis indole sua ad prolem pro­ creandam et educandam ordinantur » (CONC. OECUM. VAT. I I , Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 5 0 ) , suum esse ani­ madverterunt divina verba perficere: «Crescite et multiplicamini » (Gn 1, 2 8 ) . Hinc ex eorum matrimonio novem orti sunt filii, omnes t a m q u a m Dei dona accepti. Ex iis quattuor puerili aetate mortui sunt, et quinque filiae, quae superfuerunt, a parentibus sunt excellenti imbutae humana christia­ naque educatione, quae fertile fuit solum, in quo Dominus religiosam co­ luit vocationem. Singillatim libere se Deo consecraverunt et earum minima natu, inter Carmelitides Discalceatas ingressa monasterii Lexoviensis, no­ mine capto Sorore Teresia a Iesu Infante, ita vitae sanctitate fulsit, ut 830 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Summus Pontifex Pius XI in sanctorum numerum eam rettulerit et dein­ ceps missionum catholicarum patronam renuntiaverit. Dum magno studio et gaudio munus explebat uxoris, matris et sapien­ tis filiarum educatricis, Serva Dei pie vitae Ecclesiae intererat et paroe­ ciae; nava sodalis fuit multarum consociationum, in quibus Tertii Ordinis Franciscani, cuius Regulam diligenter observavit. Eodem tempore cum se­ dulitate se tradidit labori in sua officina operum textilium denticulatorum, maritum habens proximum adiutorem, qui, ut ei maiori esset auxilio, se horologiorum taberna levaverat. A iuventute Serva Dei maxime quidem Deum glorificare exoptavit t o t a vita sua et continenter in via progredi sanctitatis; quapropter animi impetu, perseverantia et spirituali laetitia Christi praeceptum semper nisa est effice­ re: « Estote ergo vos perfecti, sicut Pater vester caelestis perfectus est » (Mt 5, 48), et una cum viro suo altum est adepta christianae perfectionis gradum. Firmiter est divinae revelationi assensa atque Ecclesiae magisterio et Christi regno aedificando in terra operam dedit. Fidem suam vivam et indu­ striam in familia est testificata, inter propinquos et amicos, in loco laboris, in communitate ecclesiali necnon in societate. Pro suorum sanctificatione et pro peccatorum conversione est deprecata opusque sustinuit Propagationis Fidei. Eius verba et actus continua fuere Dei bonitatis ac providentiae cele­ bratio verusque apostolatus. Corde puro et humili Deum amavit, eius man­ data accurate observavit et prompte eius voluntati oboedivit etiam in vitae rebus adversis. Artam auxit coniunctionem cum Deo cotidiana Missae parti­ cipatione, Communione et peccatorum confessione crebris, precatione, fervi­ da pietate erga Eucharistiam, Sacrum Cor Iesu, Virginem Mariam et animas in Purgatorio poenas luentes. Christi exemplo ducta plus proximum dilexit quam seipsam eique constanti cum cura servivit, a sua communitate fami­ liari incipiens. Cum firmitudine ac prudentia filiarum educationi prospexit; eas Dei docuit vias et in earum corda rerum caelestium infudit amorem et aeternitatis cupidinem. Generosa fuit in pauperes, aegrotos, operarios suos et subiectos, quos semper cum iustitia tractavit atque affabilitate, ac si ip­ sius familiae membra essent. Aliena excusabat vitia, contumelias dimittebat iis, quotquot dolorum aegritudinumque ei causa erant. Utilis fuit proximo, ei non solum in necessitatibus materialibus subveniendo, sed etiam in spiri­ tualibus ac non pauca pro eo oppetendo sacrificia. A mundi vanitatibus et bonis aliena fuit et vitam egit simplicem, austeram et castigatam. Gravis morbi sui (tumoris sinus) crucem tulit mira animi vi et interiore exterioreque tranquillitate. Familiares, et praesertim iuvenes filias conata est consolari. Postquam est a peregrinatione Lapurdensi reversa, eius fides luci- 831 Congregatio de Causis Sanctorum dior apparuit, plenius eius erga Deum obsequium, ardentior vitae aeternae appetitio. Menses extremi verus fuerunt cruciatus, quem est perpessa arte Ie­ su crucifixo coniuncta et magna divinae misericordiae fiducia. Sanctis refecta sacramentis, Alensonii obiit in domo sua, die 28 mensis Augusti anno 1877. A familiaribus, propinquis et notis semper habita est uxor et mater exemplaris, eminentibus ornata christianis virtutibus. Eiusmodi sanctitatis fama aucta est et dilatata ubique terrarum, etiam ob filiae eius scripta, Sanctae Teresiae a Iesu Infante. Quapropter Episcopus Sagiensis Causam iniit canonizationis anno 1957 per celebratum processum ordinarium infor­ mativum, cui additi sunt rogatoriales Carnutensis, Venetensis, Parisiensis et Baiocensis-Lexoviensis. Testis fuit etiam unica filia superstes, Soror Genovefa a Sancto Vultu et Sancta Teresia, monacha in Carmelo Lexoviensi. Ho­ rum processuum auctoritas probata est decreto Congregationis de Causis Sanctorum. Collectis instrumentis ad Servam Dei pertinentibus, die 13 men­ sis Octobris anno 1987 acta est Consultorum Historicorum sessio. Die 21 mensis Decembris anno 1993 secundo cum eventu habitus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Deinde Patres Cardinales et Episcopi in Sessionem Ordinariam congregati Idibus Martiis anno 1994, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Gagnon, professi sunt Mariam Azeliam Guérin heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Azeliae Guérin sponsae Martin, matrisfamilias, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 83 S. 83 Eduardus Nowak, archiep. tit. Lünen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 832 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DUITAMENSIS DECRETUM de nominis dioecesis mutatione Cum Congregatio pro Episcopis, Decreto die 24 mensis Novembris anno 1971, Concathedralem dioecesis Duitamensis in urbe Sogamosensi erexisset, cumque abhinc, communi cleri populique sententia, eadem ecclesiastica cir­ cumscriptio « Duitama-Sogamoso » sit appellata, Exc.mus P. D. Iesus Ma­ ria Coronado Caro, Episcopus Duitamensis, postulavit ab Apostolica Sede ut denominatio de Curia in « Duitamensis-Sogamosensis » mutaretur, verna­ cula dictione « Duitama-Sogamoso » vertenda. Haec Congregatio, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Pauli Ro­ meo, Nuntii Apostolici in Columbia atque Exc.mi P. D. Petri Rubiano Sáenz Praesidis Conferentiae episcopalis illius Nationis, porrectis praecibus benigne annuendum censuit. Quapropter, eadem Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia P p . I I , tributarum, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit ut dioecesis Duitamensis novo nomine « DuitamensisSogamosensis », vulgo « Duitama-Sogamoso », designetur. Ad haec perficienda, Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Exc.mum Apostolicum Nuntium vel, ipso a sede absente, negotiorum Sanctae Sedis in Columbia gestorem, necessarias et opportunas eisdem tri­ buens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, cum primum fas erit, autheticum exemplar actus perac­ tae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. D a t u m Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 4 mensis Iunii anno 1994. 83 BERNARDINUS card. GANTIN, Praefectus L. 83 S. 83 Jorge Mejía, In Congr. pro Episcopis tab., n.. 499/94 a Secretis Congregatio pro Episcopi 833 PROVISIO ECCLESIAE Lato decreto a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, constituit: die 14 Septembris 1994. — Coadiutorem Exc.mi P. D. Adolphi Mariae Hardy, Episcopi Bello vacensis, Exc.mum P. D. Guidonem Thomazeau, hactenus Episcopum titulo Chunaviensi ac Auxiliarem dioecesis Meldensis. 834 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 2 9 Settembre 1 9 9 4 , S. E. il sig. S H M U E L H A D A S , Ambasciatore dello Stato d'Israele presso la Santa Sede. Sabato, 1 Ottobre 1 9 9 4 , S. E. il Signor Y O U S S E F Ambasciatore del Libano presso la Santa Sede. ARSANIOS, Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Visita: Venerdì, 9 Settembre sidente delle Filippine. 1994, S. E. il Signor FIDEL RAMOS, Giovedì, 1 5 Settembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor Presidente della Repubblica di Estonia. Pre- LENNART M E R I , Ha altresì ricevuto in Udienza: Venerdì, 1 6 Settembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor Ministro degli Affari Esteri della Costa d'Avorio. AMARA ESSY, Sabato 10 e Domenica 11 settembre 1994 il Santo P a d r e si è recato in Apostolico pellegrinaggio a Zagabria. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 1 settembre 1994. S. E. mons. Miguel Irizar Campos, S. E. mons. James A. Griffin, sig.ra Claudette Habesh, sig.ra Maria Adelaide Buranelli D'Amelio, sig. Gerhard Meier, Sr. Inés Mercedes Mejia Toro, P. Robert P. Maloney, C. M., sig.ra Gabrielle Lachance, sig. Pierre Boisard, Membri del Pon­ tificio Consiglio « Cor Unum » in aliud quinquennium. Diarium Romanae Curiae 835 9 settembre 1994. L'Em.mo Signor Cardinale Antonio María Javierre Ortas, Membro della Congregazione per i Vescovi « ad quin­ quennium », gli Em.mi sig.ri Cardinali Eduardo Francisco Pironio e Angel Suquia Goichoechea, Membri della Congregazione per i Vescovi « in aliud quinquennium ». 13 » » I monsignori Renato Volante e Luigi Bonazzi, Consiglieri della Nunziatura Apostolica negli Stati Uniti d'America, Osservatori Permanenti Aggiunti della Santa Sede pres­ so l'Organizzazione degli Stati Americani (O.A.S.). 15 » » Mons. Justo Fernandez Alonso; Mons. Brunero Gherardini; P. Francesco Antonelli, O.F.M.; P. Alessandro Galuzzi, O.M.; P. Benito Gangoiti, O.P.; P. Giacomo Martina, S.I.; P. Alfonso Pompei, O.F.M. Conv.; P. Roberto Zavalloni, O.F.M.; P. Paolino Zavarella, O.F.M., Con­ sultori della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». 17 » » S. E. mons. Thomas A. White, Arcivescovo tit. di Sabiona, Nun­ zio Apostolico nel Regno di Tonga. 24 » » Il Dr. Erwing Pougin e il sig. John Riccardo, Membri del Collegio dei Revisori della Prefettura degli Affari Economici del­ la Santa Sede « in aliud quinquennium ». 24 » » Mons. Bernard J. Yarrish, Membro del Collegio dei Revisori della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « in aliud quinquennium ». 24 » » Mons. Angelo Bruno Bottone, Difensore del Vincolo del Tribunale della Rota Romana. Protonotari 16 8 9 marzo giugno » Apostolici soprannumerari: 1994. Mons. Abilio Real Martins (Niterói) » Mons. Angel Rogelio Loaiza Serrano (Loja) » Mons. John Wayne Hayne (Fresno) Prelati d'onore di Sua Santità: 29 4 16 25 28 aprile maggio » » » » » 8 giugno » » » » » » » » » 9 1994. Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. Sebastian Manzi (Salzburg) Charles W. Lejeune (Cape Coast) Barry Jones (Christchurch) Vitus Paschierer (Regensburg) Giuseppe Angelini (Milano) Francisco Martínez Garcia (Santander) Patrick J. Brophy (Kildare and Leighlin) Anno Quadt (Köln) Wilhelm H. Passa vanti (Köln) Johannes Weschoff (Köln) Gottfried Weber (Köln) Santino Pes (Cagliari) Acta Ioannis Pauli Pp 836 9 giugno » •» » » » 11 22 24 » » » » » » 1994. Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. II José Correira de Noronha (Lamego) Verissimo Lémos Peliz (Lamego) Simao Morai Botello (Lamego) Americo Albino Gómez (Lamego) Ivo Cassiani (Modena-Nonantola) Renato Boccardo (Susa) Antonino Scianna (Palermo) Francesco Guercio (Palermo) Francesco Masi (Palermo) Cappellani di Sua Santità: 24 aprile » » 29 2 » » maggio » » » » » » » » » » » » » 12 » » » 16 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 19 25 » » » » » » » » 1994. Il sac. Lucio B. Odi ver (Manila) » Il sac. Rodolfo Gallarado (Manila) » Il sac. Roberto Knopper (Graz-Seckau) » Il sac. Henryk Zganiacz (Katowice) Il sac. Stanislaus Sierla (Katowice) » Il sac. Josef Pawliczek (Katowice) » Il sac. Alojzy Klon (Katowice) Il sac. Oswald Bulka (Katowice) » Il sac. Marek Solczynski (Warszawa) Il sac. Paul Nyaga Nwaha (Douala) » » Il sac. Edgar Peña Parra (Maracaibo) » Il sac. Joachim Schmitt (Rottenburg-Stuttgart) » Il sac. Ludwig Röhrl (München und Freising) Il sac. Eugenius Wieczorek (Cze_stochowa) » Il sac. Joseph Franelak (Czçstochowa) » Il sac. Christianus F. Gawron (Cze_stochowa) » Il sac. Bronislavus Preder (Czejstochowa) » Il sac. Ioannes Kwasik (Wroclaw) » Il sac. Joseph Wang (Manila) » Il sac. Gaetano Chimenti (Monreale) » Il sac. Giuseppe Geraci (Monreale) » Il sac. Giuseppe Giordano (Monreale) » Il sac. Giuseppe Provenzano (Monreale) » Il sac. Alfonso Cannella (Monreale) » Il sac. Leoluca Quaglino (Monreale) » Il sac. Michelangelo Drago (Monreale) » Il sac. David George (Saint Maron of Brooklyn) » Il sac. Sami Hayek (Saint Maron of Brooklyn) » Il sac. Paul Mouawad (Saint Maron of Brooklyn) » Il sac. Joel Z. Baylon (Legazpi) » Il sac. Maurizio Piscolla (Saint Maron of Brooklyn) » Il sac. Paolo Link (Fulda) » Il sac. Mario Ingegnoli (Novara) » Il sac. Albert Wotruba (Regensburg) » Il sac. Emmeram H. Ritter (Regensburg) » Il sac. Robert Huettner (Regensburg) 25 8 maggio giugno » » CD Diarium Ramanae Curiae » » » » 11 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1994. II » II » II » II » II » II II » II » II » II » II » II » II II » II » II sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 837 Georg Dobmeier (Regensburg) Andres A. Aguilar (Dumaguete) Carlos Erréis (Loja) Eugenio Aiello (Crotone-Santa Severina) Luigi Cantafora (Crotone-Santa Severina) Pietro Pontieri (Crotone-Santa Severina) Angelo Bocchi (Modena-Nonantola) Lidio Botti (Modena-Nonantola) Antonio Cappi (Mantova-Nonantola) Ivo Ghidoni (Mantova-Nonantola) Antonio Giusti (Mantova-Nonantola) Franco Nicolini (Modena-Nonantola) Ettore Rovatti (Mantova-Nonantola) Antonio Zanfi (Mantova-Nonantola) Josef Tiefenthaler (Innsbruck) Adolf Karlinger (Innsbruck) ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: II Cavalierato di Gran Croce dell'Ordine Piano 9 giugno 1994. Al sig. Henry Beyens (Belgio) Il Cavalierato di Gran Croce dell'Ordine di 8. Gregorio Magno 16 22 maggio » 1994. Al sig. Salvatore Zingale (Roma) » Al sig. Guzman Carriquiry (Uruguay) La Commenda con Placca dell'Ordine di 8. Gregorio Magno 7 12 » 17 8 maggio » » » giugno 1994. » » » » Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. Domingo Rafael Rodriguez (Caracas) Cari Theodor Horn (München und Freising) Herbert Kohlmaier (Wien) Pier Luigi Silvan (Roma) Pier Felice degli Uberti (Roma) La Commenda dell'Ordine di 8. Gregorio Magno 28 aprile 4 maggio 1994. Al sig. Antonio Martini (Roma) » » » 12 » » » » » » Al sig. Carlo Alberto Fumi Campi Gado (Siena-CollevaldelsaMontalcino) Al sig. Rodolfo Pistoiesi (Siena-Collevaldelsa-Montalcino) Al sig. Francesco Cateni (Siena-Collevaldelsa-Montalcino) Al sig. Hans Ramisch (München und Freising) Acta Ioannis Pauli Pp. II 838 12 » 16 3 maggio » » » » giugno » » » » » 1994. » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Eduard Szincsek (Wien) Peter Leinwather (Wien) Nemo Sarteanesi (Città di Castello) Alvaro Sarteanesi (Città di Castello) Libero Lo Sardo (Rieti) George De Souza Fernandes (Brasile) Arnoldus Ludovicus Van der Velden ('s-Hertogenbosch) Alfonso Gambino (Agrigento) Andrea Cilona (Agrigento) Eugenio Bonfiglio (Agrigento) Sergio Picciolini (Agrigento) Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno aprile » » 4 maggio » » CO 28 » » » » » 14 16 » » » » » 12 28 7 9 » » » » giugno » » » » » 1994. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . Pietro Coralli (Roma) Aldo Gianfelici (Roma) Carlo Rossi (Siena-Collevaldelsa-Montalcino) Yves Terrat (Niamey) Donald McDermott (Shrewsburg) Joseph Oberberg (Essen) François Catta (Paris) Richard Walsh (Leeds) Aniello Cicalese (Pompei) Sergio Centola (Rieti) Antonio Maria Carotalo (Rieti) Massimo Ruspantini (Viterbo) Peter Mullen (Glasgow) Waldemar A. Roebuck (New York) Dominio Massaro (New York) Vigg Rambusch (New York) John Dwight (New York) George Doty (New York) La Croce di Dama dell'Ordine di S. Gregorio Magno 9 8 » 22 maggio giugno » » 1994. » » » Alla sig.ra Mary McDermott (Shrewsburg) Alla sig.ra Betty O'Dowd (Christchurch) Alla sig.ra Jacqueline Stuyt Mbe (Westminster) Alla sig.ra Lidice Maria Gomez de Carriquiry ( Uruguay) Il Cavalierato di Gran Croce dell'Ordine di S. Silvestro Papa 9 giugno 1994. Al sig. William L. Eagleton (New York) La Commenda con Placca dell'Ordine di S. Silvestro Papa 12 28 maggio » 1994. Al sig. Franz Skacel (Wien) » Al sig. Giovanni Tedesco (Roma) Diarium Romanae Curiae 839 La Commenda dell'Ordine di S. Silvestro Papa 24 28 12 » » » » 25 » 9 aprile » maggio » » » » » » giugno 1994. » » » » » » » » » Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. AI sig. AI sig. AI sig. AI sig. Al sig. Al sig. Angelo Cacciamani (Roma) Angelo Lacagnina (Roma) Robert Brannekamper (München und Freising) Bernhard Tachezi (Wien) Johann Wagner (Wien) Heinz Trompisch (Wien) Josef Kolley (Wien) Giuseppe Di Marzio (Benevento) Lamberto Ingaldi (Benevento) Eugenio Gurrado (Taranto) La Croce di Dama dell'Ordine di S. Silvestro Papa 9 maggio 1994. Alla sig.ra Mireta Da Costa Barros (Campo Grande) 18 28 marzo aprile » » » CD Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa maggio 12 » » » » 16 21 » » » » » » » » » » » » » » giugno » » » » » CD 8 1994. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig sig Hans Dieter (Paderborn) Eugenio Colucci (Roma) Emilio Della Portella (Roma) Giuseppe Righetti (Roma) Eimbert Johannes De Laat ('s-Hertogenbosch) Pietro Vastadore (Asti) Leonardo Nucera (Asti) Rudolf Schutz (Essen) Sauro Maserati (Piacenza-Bobbio) Karl H. Spilar (München und Freising) Eduardo R. Visaya (Manila) Francesco Otti (Italia) Giuliano Di Carlo (Italia) Luigi Finelli (Italia) Giovanni Vitaloni (Italia) Yolando Cijntse (Willemstadt) Hipólito Tromp (Willemstadt) Antonie C. J. Vander Ven (Haarlem) Vincenzo De Vincentis (Taranto) NECROLOGIO 19 agosto 22 » 27 28 » 1994. Card. Antoine Pierre Khoraiche, Patriarca em. di dei Maroniti. » Mons. Alberto Zambrano Palacios, Vescovo em. (Equatore) » Mons. Dermot O'Sullivan, Vescovo di Kerry (Irlanda) » Mons. Vincent Martin Leonard, Vescovo em. di Pittsburgh (Stati Uniti d'America). 840 Acta Ioannis Pauli Pp. II 30 agosto 1994. Mons. Hubert D'Rosario, Arcivescovo di Shillong (India). 31 » » Mons. Alfonso de Oliveira Lima, Vescovo em. di Brejo (Brasile). 2 settembre » Mons. Edward F. Kelly, Vescovo em. di Toowoomba (Australia). 6 » » Mons. Edward Russell Gaines, Vescovo di Hamilton (Nuova Zelanda). 8 » » Mons. John Michael Bilock, Vescovo tit. di Pergamo. 14 » » Mons. Gerard Tickle, Vescovo tit. di Bela. 16 » » Card. Albert Decourtray, del titolo della SS. Trinità al Monte Pincio, Arcivescovo di Lione. 21 » » Mons. René Joseph Pierard, Vescovo em. di Chalons-sur-Marne ( Francia ) 22 » » Mons. Jacques Joseph François de Bernon, Vescovo di Maroua-Mokolo (Camerun) 4 ottobre » Mons. Maurice Perrin, Arcivescovo tit. di Gurza di Nova. An. et vol. LXXXVI 7 Novembris 1994 N. 11 ACTA APOSTOLICAE S COMMENTARIUM OFFICIALES Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio flL\ BIBLIOTHECA Libreria EditrioeVatacaría §5 ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE Quibus ultima ordinatio Officii Laboris apud Sedem Apostolicam foras datur. La sollecitudine per coloro che coadiuvano il Vescovo di Roma nel mi­ nistero di Pastore delia Chiesa Universale mi ha indotto ad esporre, con Lettera del 20 novembre 1982 indirizzata al Cardinale Segretario di Stato, il significato del lavoro prestato alla Sede Apostolica e ad istituire, con Motu Proprio « Nel Primo Anniversario » del I gennaio 1989, l'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica (ULSA), approvandone lo Statuto, « ad expe­ rimentum », per un quinquennio. o Come ho sottolineato nella ricordata Lettera, i membri della comunità che presta servizio alla Santa Sede devono avere la profonda convinzione che il loro lavoro comporta una responsabilità ecclesiale da vivere in spiri­ to di servizio e di autentica fede e che gli aspetti giuridico-amministrativi del loro rapporto con la Sede Apostolica assumono una conseguente confi­ gurazione del t u t t o peculiare. Desidero ora riaffermare la funzione, attribuita all'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica, di Organo della medesima che ha specifica identità istituzionale ed è preposto alla tutela dei legittimi interessi degli apparte­ nenti alla comunità di lavoro della Santa Sede, per assicurare armonia e perequazione, nella pluralità, diversità e specificità delle mansioni, favoren­ do una corretta applicazione dei principi della giustizia sociale, a garanzia 58-A.. A S / ¿o 842 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dell'unità di tale comunità e della crescita dei rapporti interpersonali in se­ no alla medesima. L'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica dovrà quindi proseguire nel consolidamento di d e t t a comunità di lavoro, esplicando opportuni inter­ venti volti al pieno adempimento delle norme poste a salvaguardia della medesima e componendo eventuali questioni di carattere amministrativo o sociale-economico che si verifichino nei vari Organismi della Santa Sede. A tale scopo, l'ULSA promuoverà le vie del dialogo per la ricerca di soluzioni che escludano il ricorso a metodi rivendicativi di forza e, per la definizione del contenzioso, ricorrerà alle procedure previste di conciliazione e di arbi­ trato. Durante gli scorsi anni, l'ULSA ha svolto una lodevole azione per far sì che, nella particolare comunità dei lavoratori operanti al servizio della Santa Sede « sia fattivamente onorata la dignità di ciascun collaboratore; siano riconosciuti, tutelati e promossi i diritti sociali ed economici di ogni membro; siano sempre più fedelmente adempiuti i rispettivi doveri; sia sti­ molato un vivo senso di responsabilità; sia reso sempre migliore il servizio » (cf. Motu Proprio citato). L'esperienza m a t u r a t a consiglia ora di adeguare il suo Statuto alle esigenze rilevate nel corso del quinquennio e di renderlo definitivo. Pertanto, dopo approfonditi studi e consultazioni, in attuazione della mia Lettera del 20 novembre 1982, che costituisce la regola fondamentale del lavoro prestato alla Sede Apostolica, insieme al Codice di Diritto Cano­ nico, alle Leggi dello Stato della Città del Vaticano, agli altri Documenti Pontifici ed ai Regolamenti del Personale, approvo il nuovo Statuto del­ l'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica (ULSA), unito al presente Motu Proprio, e nel quale, alla luce dell'esperienza degli anni recenti, sono state inserite alcune modifiche rispetto al precedente testo del 1989. Quanto è stabilito nella presente Lettera, in forma di Motu Proprio, ordino che abbia pieno e stabile valore a partire dal I ottobre 1994, nono­ stante qualsiasi disposizione contraria, pur meritevole di speciale menzione. o Dato a Roma, dal Palazzo Apostolico, il 30 Settembre dell'anno 1994, sedicesimo del Pontificato. IOANNES PAULUS PP. II Acta Ioannis Pauli Pp. II 843 Officii Laboris apud Sedem Apostolicam ordinatio. STATUTO D E L L ' U F F I C I O D E L LAVORO D E L L A S E D E APOSTOLICA Art. 1 Normativa L'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica è regolato dagli articoli del presente Statuto. Art. 2 Competenza 1. L'attività dell'Ufficio si riferisce al lavoro, in t u t t e le sue forme ed applicazioni, prestato dal personale dipendente della Curia Romana, dello Stato della Città del Vaticano, della Radio Vaticana e degli Organismi o Enti, esistenti e futuri, anche non aventi sede nello Stato della Città del Va­ ticano, gestiti amministrativamente, in modo diretto, dalla Sede Apostolica. La competenza è estesa ad altri Organismi o Enti unicamente con provvedimenti della Superiore Autorità. 2. La specifica qualifica di personale dipendente è determinata dai Re­ golamenti e dalle tabelle organiche rispettivamente dei singoli Organismi o Enti, di cui al comma precedente. Dalla competenza del medesimo Ufficio sono esclusi rapporti di lavoro, pur esistenti con gli stessi Organismi o E n t i ma derivanti da altri singolari contratti di lavoro o di prestazione d'opera. 3. In caso di controversia la certificazione della n a t u r a di Organismo o E n t e gestito amministrativamente in modo diretto dalla Sede Apostolica è rimessa alla Segreteria di Stato. 4. Gli Organismi ed E n t i di cui ai commi precedenti saranno di seguito indicati, complessivamente e senza pregiudizio della natura di ciascuno, co­ me Amministrazione. Art. 3 Funzioni L'Ufficio promuove lo sviluppo della comunità di lavoro; a tal fine in par­ ticolare, attraverso i suoi organi ed in collaborazione con le Amministrazioni: 844 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale a) esclusivamente per quanto concerne in materia il rapporto e la pre­ stazione di lavoro, elabora e propone modifiche, integrazioni, interpretazio­ ni autentiche degli atti normativi ed esprime parere su ogni modifica, inte­ grazione, abrogazione proposta dalle singole Amministrazioni ai rispettivi Regolamenti; b) promuove, in tale materia, l'applicazione dei Regolamenti generali e particolari e l'unità di indirizzo nella gestione del personale delle singole Amministrazioni anche per favorire la mobilità del personale t r a Ammini­ strazioni e ruoli diversi; c) promuove l'uniformità e il miglioramento, nel quadro delle compa­ tibilità, delle condizioni economiche, assistenziali e previdenziali del personale; d) raccoglie, elabora e diffonde le informazioni necessarie e utili al per­ seguimento dei suoi fini istituzionali; e) predispone ed a t t u a programmi di studio e di ricerca sul lavoro, in collaborazione con le Amministrazioni; f) tenuto conto della n a t u r a specifica della Sede Apostolica promuove, in collaborazione con le Amministrazioni e attraverso la partecipazione a qualificate iniziative, l'elevazione culturale in materia e l'aggiornamento di metodi, strumenti, professionalità, nonché l'attuazione di piani di forma­ zione e corsi; g) promuove la conciliazione, ed in mancanza procede alla decisione del­ le controversie individuali, plurime o collettive, in materia di lavoro, t r a le Amministrazioni ed i loro dipendenti o ex-dipendenti, entro i limiti di com­ petenza di cui all'Art. 2 del presente Statuto. Art. 4 Struttura L'Ufficio si articola in: Presidenza Consiglio Direzione Generale e rispettivi Servizi Collegio di Conciliazione ed Arbitrato. Art. 5 Presidenza 1. La Presidenza è composta dal Presidente, eventualmente dal Vice-Presidente, nominati entrambi dal Santo Padre, e da due Assessori, Acta Ioannis Pauli Pp. II 845 nominati dal Cardinale Segretario di Stato, esperti nei problemi del lavoro e nella organizzazione e gestione del personale, non appartenenti al perso­ nale direttivo delle Amministrazioni di cui all'Art. 2 del presente Statuto. 2. La Presidenza esercita in materia di lavoro i poteri di proposta legi­ slativa e regolamentare e le funzioni promozionali dell'unità di indirizzo nelle attività delle Amministrazioni. 3. Nelle materie di cui al comma precedente il Presidente agisce dopo aver sentito il parere degli Assessori. Art. 6 Presidente Il Presidente: a) rappresenta l'Ufficio in ogni sede; b) convoca e presiede le riunioni della Presidenza e del Consiglio; c) indirizza, attraverso il Direttore Generale, l'attività dei servizi; d) promuove, con l'ausilio del Direttore Generale, l'uniforme osservanza delle normative e l'unità di indirizzo nella gestione del personale delle sin­ gole Amministrazioni; e) presenta alle Autorità competenti le proposte dell'Ufficio in materia di normativa del lavoro; f) dispone la notifica alle parti interessate delle deliberazioni degli or­ ganismi collegiali e rende noti, ove ne sia richiesto, i provvedimenti delle superiori Autorità in materia di lavoro. Art. 7 Consiglio 1. Il Consiglio, presieduto dal Presidente, è composto dai due Assessori, da un altro esperto nominato dal Cardinale Segretario di Stato, da un rap­ presentante della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, uno del­ l'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica, uno della Tipo­ grafìa Vaticana-Editrice « L'Osservatore Romano », uno della Radio Vati­ cana, uno della Fabbrica di S. Pietro, uno del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano, e da sette membri del personale di cui uno eccle­ siastico, un religioso, una religiosa, e quattro laici, nominati dal Cardinale Segretario di Stato, previa consultazione del personale. 2. In caso di cessazione o decadenza, anche per assenza ingiustificata a tre sedute consecutive o per perdita della qualità che ha determinato la Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 846 nomina, si procede negli stessi modi alla sostituzione dei componenti il Consiglio, per il periodo di tempo rimanente del mandato. 3. Il Consiglio dura in carica cinque anni. Le procedure di designazione devono essere avviate tre mesi prima della scadenza. 4. Il Consiglio deve essere convocato almeno quattro volte l'anno ed ogni volta che la Presidenza lo giudica necessario o che nove componenti del Consiglio lo richiedono. 5. La convocazione è fatta mediante lettera raccomandata, contenente l'ordine del giorno, almeno dieci giorni prima dell'adunanza. 6. L'ordine del giorno è stabilito dal Presidente che vi include anche gli argomenti eventualmente proposti da almeno sei componenti. 7. Il Consiglio delibera con la presenza della maggioranza dei suoi com­ ponenti e a maggioranza assoluta dei presenti. A parità di voti spetta al Presidente la decisione finale. 8. I verbali di t u t t e le sedute devono essere trasmessi al Cardinale Se­ gretario di Stato. 9. Il Consiglio è organo di consulenza e di elaborazione delle proposte normative in materia di lavoro e può essere investito delle funzioni di con­ ciliazione delle controversie a norma dell'Art. 10, 6° comma. 10. La Presidenza tiene informato il Consiglio, e ne promuove il parere, sullo stato dei problemi e delle iniziative nelle materie di cui all'Art. 3. Art. 8 Commissioni speciali 1. Il Consiglio può affidare la disamina di determinati problemi a spe­ ciali Commissioni referenti, delle quali possono essere chiamati a far parte rappresentanti delle Amministrazioni e del personale, nonché esperti esterni. 2. Le Commissioni devono riferire nel termine fissato dal Consiglio, for­ mulando, ove ne siano in grado, proposte su cui il Consiglio delibera. 3. I componenti delle Commissioni sono nominati dal Presidente che ne stabilisce le modalità di lavoro. Art. 9 Direzione Generale e rispettivi Servizi 1. Il Direttore Generale è nominato dal Santo Padre. 2. Il Direttore Generale dura in carica cinque anni e può essere rinnovato. Acta Ioannis Pauli Pp. II 847 3. Il Direttore Generale: a) coadiuva il Presidente nel dirigere il personale dell'Ufficio ed esprime il suo parere sulle assunzioni e sulle nomine del medesimo; b) partecipa con voto consultivo e funzioni di segretario alle adunanze del Consiglio e della Presidenza; c) collabora strettamente con il Presidente nella programmazione delle adunanze del Consiglio e della Presidenza e nella preparazione dei provve­ dimenti, di cui cura l'esecuzione; d) assicura il collegamento t r a l'Ufficio e le Amministrazioni; e) tiene i rapporti con le rappresentanze del personale; j) in materia di lavoro cura lo studio e l'istruttoria delle proposte di evoluzione delle normative e dei programmi di formazione del personale; g) promuove la attuazione, secondo le direttive della Presidenza ed in collaborazione con le singole Amministrazioni, delle politiche di formazione e mobilità del personale. Art. 10 Controversie 1. Le controversie, sia individuali che plurime o collettive, per violazio­ ne della specifica normativa applicabile al rapporto di lavoro, entro l'ambi­ to della competenza definita dall'Art. 2 del presente Statuto, troveranno soluzione attraverso le forme di conciliazione di cui appresso e, in caso di fallita conciliazione, attraverso l'esame e la decisione del Collegio di conci­ liazione e arbitrato. 2. Qualora i Regolamenti delle rispettive Amministrazioni lo prevedano con specifiche norme, il dipendente, prima di avvalersi dei mezzi di cui al precedente comma, dovrà, sotto pena di inammissibilità della propria istanza, esperire in t u t t i i suoi gradi il ricorso interno. 3. Chiunque ritenga che un suo diritto soggettivo in materia di lavoro sia leso da un provvedimento amministrativo, salvo che lo stesso emani dal Santo Padre o da Lui sia stato specificamente approvato, può proporre istanza entro trenta giorni dalla notifica o comunicazione, ovvero, in sua mancanza, dall'effettiva conoscenza del provvedimento o dalla scadenza del termine di cui al comma successivo. Il medesimo termine di trenta giorni è stabilito per la presentazione dell'istanza conseguente all'esito del ricorso di cui al comma precedente. 4. Si considera provvedimento amministrativo anche il silenzio-rigetto dell'Amministrazione, quando la stessa non adotti alcuna decisione entro 90 giorni dal ricevimento della domanda dell'interessato. 848 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5. L'istanza deve contenere l'indicazione delle parti, del provvedimento impugnato e gli ulteriori elementi che il ricorrente ritenga di addurre a so­ stegno delle sue ragioni. 6. L'istanza è presentata al Direttore Generale, il quale ove non ne rilevi la inammissibilità per difetto dei presupposti su indicati, convoca le parti di­ nanzi a sé per il tentativo di conciliazione, avendo cura di rimettere all'Am­ ministrazione copia della istanza e degli eventuali documenti ad essa allegati. Il Direttore Generale può, con l'autorizzazione del Presidente, rimettere il tentativo di conciliazione al Consiglio. Avverso la dichiarazione di inammissibilità può essere proposto recla­ mo, entro dieci giorni dalla comunicazione, allo stesso Direttore Generale. In caso di conferma del provvedimento può essere proposto ricorso, a norma dell'Art. 11, 3° comma, al Collegio di conciliazione e arbitrato il quale entro trenta giorni dalla d a t a di presentazione si pronuncia in camera di con­ siglio a norma dell'Art. 11, sentite le parti, sulla ammissibilità dell'istanza, rinviando, se del caso, al Direttore Generale per il tentativo di conciliazione. 7. Colui che ha proposto l'istanza deve comparire di persona e può farsi assistere da persona scelta nell'ambito dei dipendenti o pensionati della propria Amministrazione o di altra Amministrazione. L'Amministrazione deve essere rappresentata da un proprio Addetto autorizzato a conciliare. 8. Il procedimento di conciliazione deve essere definito entro 90 giorni dalla data di presentazione della istanza se esperito di fronte al Direttore Generale; entro 180 giorni invece se rimesso al Consiglio. Il termine può essere prorogato una sola volta, per non più della metà della sua durata, per accordo scritto tra le parti o con provvedimento mo­ tivato, rispettivamente, del Direttore Generale o del Presidente. 9. Del tentativo di conciliazione il Direttore Generale dovrà redigere verbale. In caso di esito positivo tale verbale costituisce titolo esecutivo. In difetto di conciliazione il Direttore Generale ricorda nel verbale alle parti che hanno facoltà di proporre ricorso ai sensi del successivo Art. 11; la mancata comparizione dell'Amministrazione equivarrà ad esito negativo del tentativo di conciliazione e se ne darà atto nel relativo verbale. 10. Ogni diritto derivante dal rapporto di lavoro si prescrive nel termi­ ne di cinque anni, con decorrenza dal giorno in cui può essere fatto valere. 11. Sono escluse dalla istanza e dal ricorso le materie di competenza della Autorità giudiziaria e delle Commissioni Disciplinari previste nei Re­ golamenti Generali. Acta Ioannis Pauli Pp, II 849 Art. 11 Collegio di conciliazione e arbitrato 1. Il Collegio di conciliazione e arbitrato è composto da persone qualifi­ cate per preparazione giuridica, prudenza ed equanimità, nominate dal Cardinale Segretario di Stato cui spetta la scelta del Presidente. 2. I Membri del Collegio durano in carica cinque anni e possono essere confermati. 3. Il Collegio è investito della controversia a seguito di ricorso, da pre­ sentarsi al Direttore Generale entro 30 giorni dalla d a t a del verbale di non riuscita del tentativo di conciliazione o dalla scadenza dei termini di cui al­ l'Art. 10, 8° comma. Il ricorso deve contenere, a pena di inammissibilità, l'indicazione delle parti e del provvedimento impugnato, l'esposizione dei fatti e la specifica­ zione dei motivi di impugnativa, la determinazione dell'oggetto della do­ manda, l'indicazione delle prove su cui questa si fonda. Il ricorso è trasmesso immediatamente al Collegio a cura del Direttore Generale insieme ai documenti ad esso allegati ed agli atti del procedimen­ to del tentativo di conciliazione. 4. Il Collegio decide con un numero invariabile di tre Membri. Il Presidente semestralmente fìssa il calendario delle udienze e la com­ posizione dei collegi delle medesime. Se all'udienza partecipano più di tre Membri ciascuna decisione è deliberata dal Presidente, dal componente de­ signato dallo stesso Presidente come relatore e dal più anziano in ordine di nomina degli altri componenti presenti. In assenza del Presidente, il Collegio è presieduto dal più anziano, in ordine di nomina, dei Membri presenti. A parità di d a t a di nomina l'anzianità dei Membri del Collegio è deter­ minata dall'età. 5. Nella trattazione dei ricorsi ad esso sottoposti, il Collegio procede se­ condo le norme seguenti: a) Il Presidente del Collegio fìssa l'udienza per la comparizione delle parti e dispone la trasmissione del ricorso almeno 30 giorni prima all'Am­ ministrazione, che può presentare le sue deduzioni ed eventuali prove fino a 10 giorni prima della stessa udienza; b) per quanto lo consente la specifica n a t u r a non giudiziaria del Colle­ gio, sono ad esso applicabili, per analogia, le disposizioni del Codice di Pro­ cedura Civile Vaticano relative alla incompatibilità ed alla ricusazione del giudice, alle ferie giudiziarie, ai mezzi di prova, alla rappresentanza e dife- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 850 sa delle parti, alla forma della decisione, alla revocazione e alla querela di nullità, nonché alle spese di giudizio; la difesa delle parti può essere assun­ ta esclusivamente dagli iscritti all'Albo costituito a norma dell'annesso Re­ golamento (Ali. 1); c) all'udienza il ricorrente deve comparire di persona e l'Amministrazio­ ne deve essere rappresentata nei modi di cui all'Art. 10, 7° comma; in caso di controversie collettive o plurime i ricorrenti devono comparire attraver­ so una rappresentanza composta da non più di tre di loro; d) in udienza il Collegio tenta nuovamente la conciliazione, per la quale si osserva l'Art. 10, 9° comma, e in caso di esito negativo procede all'inter­ rogatorio libero delle parti; il tentativo di conciliazione può essere rinnova­ to in ogni momento fino alla pubblicazione della decisione; e) nella stessa o, se necessario, in successiva udienza, il Collegio ammet­ te o dispone d'Ufficio gli eventuali mezzi di prova che possono essere as­ sunti anche da uno dei suoi Membri a ciò delegato; f) una volta m a t u r a la causa, il Presidente invita le parti alla discussio­ ne finale, riservando al Collegio la decisione che, salvo gravi motivi, deve essere pronunciata entro 120 giorni dal ricorso; g) il Collegio, con ordinanza motivata, risolve t u t t e le questioni pregiudi­ ziali o incidentali necessarie per decidere sulle domande avanzate nel ricorso; h) in caso di accoglimento del ricorso il Collegio annulla, in t u t t o o in parte, il provvedimento impugnato e decide sui diritti soggettivi dedotti in giudizio. Art. 12 Ricorso per legittimità 1. Ferma restando la competenza del Collegio per quanto attiene alla Procedura di revocazione e di querela di nullità (cf. Art. 11, comma 5°, lett. b), contro le decisioni del Collegio medesimo può essere proposto ricor­ so per legittimità: a) sia per mancata osservanza o violazione delle norme essenziali previ­ ste nel procedimento dinanzi all'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica; b) sia per violazione o falsa applicazione di leggi, disposizioni e regola­ menti vigenti circa la materia in oggetto. 2. Il ricorso deve essere proposto davanti alla Corte di Appello dello Stato della Città del Vaticano. 3. In caso di accoglimento del ricorso, la Corte decide con unica senten­ za anche sul merito: tale decisione non è soggetta ad impugnativa. 4. Il ricorso per legittimità è regolato dalle annesse Norme (Ali. 2). Acta Ioannis Pauli Pp. II ADNEXUM 851 I ALBO D E G L I AVVOCATI PRESSO IL COLLEGIO DI CONCILIAZIONE E ARBITRATO D E L L ' U F F I C I O D E L LAVORO DELLA SEDE APOSTOLICA (ULSA) Art. 1 La difesa della controversia dinanzi al Collegio di trato dell'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica può che dagli avvocati della Rota Romana che abbiano civile, anche dagli iscritti allo speciale Albo istituito mativa. conciliazione e arbi­ essere assunta, oltre la laurea in diritto con la presente nor­ L'Albo degli avvocati è tenuto dal Segretario del Collegio di conciliazio­ ne e arbitrato sotto la vigilanza del Presidente dell'ULSA. Art. 2 Possono essere iscritti a tale Albo, i laureati in giurisprudenza aventi esperienza forense e speciale competenza in materia di lavoro e che eccella­ no per preparazione giuridica e probità di vita. v Art. 3 L'iscrizione all'Albo va richiesta con domanda diretta al Presidente del­ l'ULSA corredata dei documenti che accertino le sopra descritte qualità, con espressa dichiarazione che il richiedente è domiciliato a Roma. Art. 4 L'iscrizione all'Albo è disposta dal Presidente dell'ULSA assunte even­ tuali informazioni ed udito il parere del Presidente del Collegio di concilia­ zione e arbitrato. L'iscrizione ha durata triennale e può essere confermata di triennio in triennio fino al compimento del 75° anno di età. Art. 5 Il Presidente dell'ULSA non è tenuto a motivare il diniego dell'iscrizio­ ne e non è ammesso alcun ricorso contro tale provvedimento. 852 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 6 L'esercizio dell'attività di difesa da parte degli iscritti all'Albo è subor­ dinato al giuramento prestato nelle mani del Presidente dell'ULSA o di un suo Delegato secondo la formula di cui all'allegato A. Art. 7 Nell'esercizio della professione, gli iscritti all'Albo dovranno sempre prestare ossequio ai precetti della legge naturale e cristiana, serbare il se­ greto sulle questioni sottoposte al loro patrocinio, e rispettare i principi della deontologia professionale. Art. 8 I consulenti legali ed i responsabili degli uffici delle Amministrazioni interessate ad una controversia possono difendere le rispettive Amministra­ zioni dinanzi al Collegio di conciliazione e arbitrato dell'ULSA. Art. 9 Ove qualcuno degli iscritti venisse meno ai sopra cennati doveri, il Pre­ sidente dell'ULSA, anche a mezzo di un suo Delegato, espletata l'istrutto­ ria del caso, sentito l'interessato ed il Collegio di conciliazione e arbitrato, dispone con proprio decreto, non soggetto a reclamo, la eventuale cancella­ zione dall'Albo del predetto iscritto. Adnexum Io A iscritto all'Albo degli Avvocati presso l'Uf­ ficio del Lavoro della Sede Apostolica (ULSA) prometto e giuro di essere fedele al regnante Sommo Pontefice e ai suoi legittimi successori; di accettare e rispettare fermamente il Magistero della Chiesa circa la dot­ trina e la morale cattolica; di adempiere con diligenza e abnegazione i miei doveri professionali e di osservare rigorosamente il segreto di ufficio. Così mi aiutino Dio e questi Santi Vangeli che tocco con le mie mani. Firma Acta Ioannis Pauli Pp. II 853 10 sottoscritto testifico che il prefato Signore, iscritto nell'Albo degli Avvocati presso l'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica (ULSA), ha pre­ stato oggi giuramento, come sopra, nelle mie mani. Nella sede dell'ULSA Firma ADNEXUM II NORME CIRCA LA P R O C E D U R A DI RICORSO P E R LEGITTIMITÀ CONTRO LE DECISIONI D E L L ' U F F I C I O D E L LAVORO D E L L A S E D E APOSTOLICA Art. 1 11 ricorso per legittimità può essere presentato alla Corte di Appello dello Stato della Città del Vaticano entro trenta giorni dalla notifica alle parti della decisione del Collegio di Conciliazione e Arbitrato. Il ricorso non sospende l'esecuzione della decisione impugnata, salva di­ versa disposizione del Presidente della Corte, d a t a su istanza di parte. Art. 2 Il ricorso deve essere presentato simultaneamente alla Presidenza del­ l'Ufficio del Lavoro e alla Cancelleria della Corte di Appello, con allegata la decisione impugnata. Il Presidente dell'Ufficio del Lavoro provvederà a trasmettere immedia­ tamente copia integrale degli atti del procedimento alla Corte di Appello. Art. 3 Il Presidente della Corte di Appello provvederà sollecitamente a far no­ tificare il ricorso alla parte avversa, con invito a costituirsi presentando scrittura di risposta entro trenta giorni. Con lo stesso decreto, il Presidente stabilirà la composizione del Colle­ gio giudicante, indicando anche il relatore e assegnando i ricorsi, secondo l'ordine del ruolo di causa, ai Giudici della Corte. 854 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I ricorsi dovranno sempre essere definiti da collegi di tre giudici, fra i quali possibilmente vi sarà un laico. Art. 4 Nel procedimento del ricorso per legittimità, le parti dovranno sempre essere rappresentate e difese da avvocati scelti fra coloro che sono iscritti nell'albo degli abilitati a patrocinare dinanzi ai Tribunali dello Stato della Città del Vaticano, oppure che sono iscritti nell'Albo degli Avvocati presso l'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica (cf. Art. 11, 5° comma, lett. b dello Statuto). II gratuito patrocinio potrà essere richiesto e concesso a norma degli Art. 43 ss. del Codice di procedura civile dello Stato della Città del Vaticano. Art. 5 Trascorso il termine di cui all'Art. 3, con suo decreto il Presidente provvederà a: a) chiamare in causa il Promotore di Giustizia della Corte, chiedendone il parere, da notificare immediatamente alle parti; b) fissare l'udienza dibattimentale per la decisione sul ricorso; c) invitare i difensori delle parti e il Promotore di Giustizia a depositare le rispettive scritture di preparazione al dibattimento entro quindici giorni avanti l'udienza stessa. Art. 6 L'udienza dibattimentale dovrà tenersi possibilmente entro novanta giorni dal deposito del ricorso in Cancelleria. Essa si svolgerà dinanzi all'intero Collegio, con la partecipazione del Promotore di Giustizia e l'intervento dei difensori delle parti. Art. 7 L'udienza dibattimentale è ordinata: I O alla lettura della relazione di causa fatta dal Giudice a ciò designato; 2° alla esposizione e discussione delle ragioni di fatto e di diritto dei di­ fensori delle parti; 3° alla richiesta conclusiva del Promotore di Giustizia circa il merito del ricorso. Acta Ioannis Pauli Pp. II 855 In corso di udienza i Giudici potranno sollecitare chiarimenti sull'ogget­ to della causa dal Promotore e dai difensori: è comunque facoltà di questi l'intervento di replica. Art. 8 Dichiarata chiusa l'udienza, il Presidente tratterrà la causa per la deci­ sione della Corte, ed immediatamente riunirà i congiudici in camera di con­ siglio per deliberare sulla sentenza. La sentenza, motivata in diritto e in fatto, dovrà essere depositata dal Giudice designato all'estensione entro venti giorni dalla Udienza dibatti­ mentale. A cura della Cancelleria si provvederà alla tempestiva notifica alle parti in causa e al Promotore di Giustizia, con contestuale comunicazione alla Presidenza dell'ULSA, della decisione con copia della sentenza. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I JIMMA-BONGANA In Aethiopia constituitur nova Praefectura Apostolica nomine Jimma-Bongana. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad expeditius et efficacius consulendum Evangelizationis operi atque spirituali saluti Christifidelium degentium in civilibus Aethiopiae regioni­ bus patrio sermone nuncupatis « Keffa », « Illubabor » et « Gambela », Con­ gregatio pro Gentium Evangelizatione, re mature perpensa auditisque pari­ ter iis, quorum interest, necnon accepto faventi voto Venerabilis Fratris Patricii Coveney, Archiepiscopi titulo Satrianensis et in eadem Natione Apostolici Pronuntii, censuit nuper ibidem novam Praefecturam Apostoli­ cam esse condendam. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris totius gregis Dominici, talem sententiam r a t a m habentes, summa Nostra potestate sequentia decernimus. A Vicariatu Apostolico Nekemteënsi territoria, quae supra dictas civiles regiones efformant, distrahimus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 856 atque ex iis constituimus novam Praefecturam Apostolicam Jimma-Bonganam appellandam, quam concredimus pastoralibus curis sodalium Congre­ gationis Missionis, plane confisi fore ut iidem, nullis parcentes laboribus ac superna gratia fisi, laetos et uberes fructus possint colligere ad omnipoten­ tis Dei gloriam itemque ad aedificationem Ecclesiae, quod est « universale salutis sacramentum » (Lumen gentium, 48): cetera vero secundum canoni­ cas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum memoratus Venerabilis Frater Patricius Coveney, vel ab eo delegatus sacerdos, factis nempe necessariis facultatibus. Re autem acta, documenta exarentur sincerisque exemplis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Has denique Apostolicas Litteras sub plumbo datas nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. & ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Franciscus Cascone, Protonot. Apost. s.n. Archangelus Moscone, Protonot. Apost. s.n. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 353.651 II ALTANA In Bolivia nova conditur dioecesis Altana. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Spirituali Christifidelium bono studens efficacius consulere, Venerabilis Frater Aloisius Sáinz Hinojosa, Archiepiscopus Metropolita Pacensis in Bo­ livia, audita Conferentia episcopali eiusdem Nationis, ab hac Apostolica Sede petivit ut quibusdam distractis territoriis a circumscriptione ecclesia­ stica sua nova conderetur dioecesis. Nos, Qui gravissimo fungimur munere Acta Ioannis Pauli Pp. II 857 Supremi Pastoris totius gregis Dominici, favente quoque eidem rei Venera­ bili F r a t r e Ioanne Tonucci, Archiepiscopo titulo Torcellano, in memorata Natione Nuntio Apostolico, de consilio Congregationis pro Episcopis admo­ tae postulationi libenter concedendum esse putavimus. Summa igitur No­ stra potestate sequentia decernimus: ab archidioecesi Pacensi in Bolivia se­ paramus integrum territorium, prout in praesens lege civili circumscribitur, provinciarum nuncupatarum Muñecas, Camacho, Manco Kapac, Omasuyos, Los Andes atque Ingavi illudque territorium provinciae Murillo dictae quod in oropedio Boliviano exstat, id est urbs EI Alto, integrum pagum Zongo necnon partem pagi Achocalla, atque ex ita distractis ter­ ritoriis novam constituimus dioecesim Altanam appellandam, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praefata territoria simul sumpta nunc terminantur. Sic conditae Ecclesiae sedem in urbe EI Alto ponimus, ibique exstans templum, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis « Nuestra Señora de Candelaria » dicatum, ad gradum et dignitatem cathedralis templi evehi­ mus cuique propria insignia, privilegia et honores tribuimus. Praeterea dioecesim Altanam suffraganeam facimus metropolitanae Se­ di Pacensi in Bolivia eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Pacensis in Bolivia subicimus iisdem iuribus, privilegiis, insignibus et ho­ noribus ornatum atque oneribus et officiis adstrictum, quibus dioecesani Praesules fruuntur atque adstringuntur. Mandamus insuper ut quam pri­ mum ibi Collegium Consultorum ad normam iuris communis constituatur qui Episcopo, consilio et opera, valido sint auxilio. Congruae quidem ac dignae sustentationi Praesulis novae dioecesis provideatur Curiae emolu­ mentis, fidelium oblationibus ac portione bonorum, quae eidem debent ob­ venire e divisione ad normam canonis 122 Codicis Iuris Canonici facienda quaeque hactenus ad patrimonium archidioecesis Pacensis in Bolivia perti­ nuerunt. In iis autem quae spectant ad Seminarii dioecesani aedificationem atque candidatorum ad sacerdotium institutionem, serventur praescripta iuris communis, habita praesertim ratione normarum ac regularum a Con­ gregatione de Institutione Catholica statutarum; suoque tempore selecti sa­ cerdotes sua studia completuri, Romam mittantur. Quod vero attinet ad conditae dioecesis regimen, bonorum ecclesiaticorum administrationem, dioecesani Administratoris « sede vacante » electionem, fidelium iura et one­ ra aliaque id genus, quae sacri canones praescribunt ad amussim serventur. Simul ac dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, eo ipso sacerdotes illi adscripti censeantur Ecclesiae in cuius territorio ecclesiasticum officium de­ tinent; ceteri autem clerici Seminariique alumni incardinati maneant vel incardinentur Ecclesiae in cuius territorio legitimum habent domicilium. 59 - A. A. S Acta 858 Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Acta et documenta, quae ad noviter constitutam dioecesim eiusque cleri­ cos, fideles et bona temporalia forte respiciunt, a Curia archidioecesis Pacensis in Bolivia ad Curiam Altanam quam primum transmittantur. Haec, quae statuimus, perficienda committimus Venerabili Fratri Ioanni Tonucci, quem diximus, vel, absente eo, illi, qui curat negotia Apostolicae Nuntia­ turae in Boliviana Natione, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, remittendi. H a n c denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum r a t a m esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto et vicesimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifica­ tus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO 83 BERNARDINUS Secretarius Status Congr. pro card. Episcopis GANTIN Praef. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Antonius Macculi, Protonot. Apost. s.n. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 353.664 III PORTUS CABELLENSIS In Venetiola nova conditur dioecesis Portus Cabellensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sollicitus de spirituali bono suorum fidelium, quorum numerus hisce temporibus est auctus, Venerabilis Frater Georgius Liberatus Urosa Savi­ no, Archiepiscopus Metropolita Valentinus in Venetiola, audita Conferentia Episcopali eiusdem Nationis, ab hac Apostolica Sede petivit ut quodam seiuncto territorio a circumscriptione ecclesiastica sua nova dioecesis con- Acta Ioannis Pauli Pp. II 859 deretur. Nos vero, favente quoque eidem rei Venerabili Fratre Oriano Quilici, Archiepiscopo titulo Tablensi, in memorata Natione Nuntio Apostoli­ co, de consilio Congregationis pro Episcopis enixas preces libenter audien­ das esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate, sequentia decernimus: ab archidioecesi Valentina in Venetiola separamus integrum territorium municipiorum nuncupatorum «Puerto Cabello» et « J u a n José Mora» at­ que ex ita distracto territorio novam constituimus dioecesim Portus Cabellensis appellandam, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praedicta mu­ nicipia simul sumpta, prout in civili lege exstant, nunc terminantur. Sic conditae Ecclesiae sedem in urbe « Puerto Cabello » ponimus, ibique situm templum, Deo in honorem Sancti Ioseph dicatum, ad gradum et dignita­ tem ecclesiae cathedralis evehimus cuique propria insignia, privilegia et ho­ nores tribuimus. Praeterea dioecesim Portus Cabellensis suffraganeam faci­ mus metropolitanae Sedi Valentinae in Venetiola eiusque pro tempore Epi­ scopum metropolitico iuri Archiepiscopi Valentini in Venetiola subicimus iisdem iuribus, privilegiis, insignibus et honoribus ornatum atque oneribus et officiis adstrictum, quibus Praesules Ordinarii locorum fruuntur atque adstringuntur. Mandamus insuper ut quam primum ibi Collegium Consul­ torum ad normam iuris constituatur qui Episcopo, consilio et opera, valido sint auxilio. Congruae quidem ac dignae sustentationi Praesulis novae dioecesis provideatur Curiae emolumentis, fidelium oblationibus ac portio­ ne bonorum, quae eidem obvenire debent e divisione ad normam canonis 122 C.I.C. facienda quaeque hactenus ad mensam episcopalem archidioece­ sis Valentinae in Venetiola pertinuerunt. In iis autem quae respiciunt ad Seminarii dioecesani aedificationem adque sacrorum alumnorum institutio­ nem, serventur quidem praescripta iuris communis, habita praesertim ra­ tione normarum ac regularum a Congregatione de Institutione Catholica statutarum; suoque tempore selecti Seminarii dioecesani alumni philosophi­ cis ac theologicis disciplinis imbuendi, necnon sacerdotes sua studia completuri, Romam mittantur. Quod vero attinet ad conditae dioecesis regi­ men, bonorum ecclesiasticorum administrationem, dioecesani Administra­ toris « sede vacante » electionem, fidelium iura et onera aliaque id genus, quae canones Codicis Iuris Canonici praescribunt ad amussim serventur. Simul ac dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, eo ipso sacerdotes illi adscripti censeantur Ecclesiae in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri autem clerici Seminariique alumni incardinati maneant vel incardinentur Ecclesiae in cuius territorio legitimum habent domicilium. Acta et documenta quae ad noviter constitutam dioecesim eiusque clericos, fideles et bona temporalia pertinent, a Curia Valentina in Venetiola ad Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 860 Curiam Portus Cabellensis quam primum transmittantur. Haec, quae sta­ tuimus, perficienda committimus Venerabili Fratri Oriano Quilici, quem diximus, eidem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, de more remittendi. H a n c denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum r a t a m esse vo­ lumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. ffi ANGELUS card. SODANO £8 BERNARDINUS Secretarius Status card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n.. 353.802 LITTERAE APOSTOLICAE I In Regno Cambogiae Nuntiatura Apostolica conditur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Ad aptius fovendas et confirmandas publicas necessitudinis rationes, quae inter hanc Apostolicam Sedem et Re­ gnum Cambogiae hoc ipso die feliciter sunt initae, simulque ad efficacius consulendum catholicae Ecclesiae operi et incremento necnon spirituali bono Christifidelium illic degentium, Nobis peropportunum videtur in memorato Regno Apostolicam Nuntiaturam condere. De communi igitur utriusque partis voto, audita quoque Congregatione pro Gentium Evangeli­ zatione, summa Nostra potestate harumque Litterarum virtute in Regno Cambogiae Nuntiaturam Apostolicam constituimus, factis omnibus iuribus, privilegiis, honoribus, praerogativis et indultis, quae huiusmodi Legationum, praesertim earum sub iurisdictione Congregationis, quam diximus, Acta Ioannis Pauli Pp. II 861 propria sunt. Has denique Litteras, in forma Brevis maioris expeditas, nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv mensis Martii, in Sollemnitate Annuntiationis Domini, anno MCMXCIV, Pon­ tificatus Nostri sexto decimo. © ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 355.049 II Imago Beatae Mariae Virginis, quae sub titulo « Nuestra Señora de Monserrate » in sacrario eiusdem nominis pie colitur, pretioso diademate redimitur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Omnibus manifestum est a primordiis evangelizationis Americae Beatam Virginem Mariam vehementer ibi auxi­ liari, qua de causa a populo fideli prolixe colitur. Inter antiquiores Dei Ge­ n e r i c i s aedes enitescit sacrarium v.d. « Nuestra Señora de Monserrate », dioecesis Maiaguezensis Patronae, quod etiam totius Portus Divitis Natio­ nis est sanctuarium universosque Portudivitenses iam a saeculis circa dilec­ t a m Matrem et Dominam congregat. Igitur, petente Excellentissimo Domino Ulixe Aurelio Casiano Vargas, Episcopo Maiaguezensi, qui litteris die xxvin mensis Aprilis hoc anno datis communia vota cleri et Christifidelium expromit, concedimus libentes ut pulchra multisque gratiis praeclara imago Beatae Mariae Virginis, quae sub titulo « Nuestra Señora de Monserrate » in sacrario eiusdem nominis pie colitur, Nostro nomine et auctoritate pretioso diademate redimiri possit. Contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvm mensis Iulii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 353.211 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 862 ALLOCUTIO Ad Panamenses episcopos sacra limina visitantes * Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Con ocasión de vuestra visita ad Limina, el Señor nos concede hoy la gracia de este encuentro, que es testimonio elocuente de vuestra unión con el Sucesor de Pedro y en el que se fortalecen los vínculos de caridad de nuestro ministerio, como continuación de la misión encomendada por el mismo Cristo a los Apóstoles. Esta unidad, que hoy expresamos de manera visible, es fuente de consuelo para nosotros en el ministerio que se nos ha confiado y, a la vez, garantía y aliento para los amadísimos fieles de Panamá, que pueden ver vuestro servicio pastoral como nacido verdadera­ mente del Espíritu del Señor, que acompaña y dirige en todo momento a su Iglesia. Deseo agradecer vivamente las amables palabras que Gregorio McGrath, Arzobispo de P a n a m á y Presidente de Episcopal, ha querido dirigirme en nombre de todos y también el afecto y cercanía del querido pueblo panameño Pedro. Mons. Marcos la Conferencia que expresan al Sucesor de Los coloquios personales con cada uno de vosotros, junto con las rela­ ciones quinquenales, me han servido para acercarme con mayor conoci­ miento a la realidad de vuestras diócesis, con sus luces y sombras, pero siempre animadas por el estímulo de vuestro celo pastoral por conseguir en vuestras comunidades eclesiales esa renovación auténtica de toda la vida cristiana, según las directrices del Concilio Vaticano I I . En este encuentro conclusivo de vuestra visita ad Limina, amados Her­ manos, me siento particularmente cercano a vosotros « con lazos de uni­ dad, de amor y de paz »/ como Pastor de toda la Iglesia, y quiero com­ partir algunas reflexiones que os acompañen en vuestra solicitud en favor de las comunidades que el Señor ha confiado a vuestro cuidado. 2 2. En un documento colectivo reciente titulado « Nueva evangelización y sociedad panameña », habéis querido trazar las líneas pastorales que han de alentar y dirigir la acción evangelizadora en vuestro País en este final * Die 20 m. Ianuarii a. 1994. Lumen gentium, 22. Cf. ibid. 1 2 863 Acta Ioannis Pauli Pp. II de milenio. Me complace vivamente constatar que el trabajo común, t a n t o en el seno de la Conferencia como en vuestras respectivas diócesis, se propone impulsar una renovada pastoral de evangelización. En efecto, ha llegado el momento de desplegar con nuevo vigor la acción de la Iglesia con decisión y audacia apostólica, pues los retos de los tiempos actuales y los problemas con que se enfrenta vuestra patria panameña demandan una presencia más incisiva de los valores cristianos. Vuestra tarea, pues, es hacer que la verdad sobre Cristo y la verdad sobre el hombre penetren aún más profundamente en todos los estratos de la vida individual y social de P a n a m á y la transformen. Como habéis reiterado en numerosas ocasiones, amados Hermanos, la Iglesia está llamada a iluminar, desde el Evangelio, todos los ámbitos de la vida del hombre y de la sociedad, sin excluir la dimensión moral y social. Como señalaba en mi reciente encíclica Veritatis splendor, « la contraposi­ ción, más aún, la radical separación entre libertad y verdad es consecuen­ cia, manifestación y realización de otra más grave y nociva dicotomía: la que se produce entre fe y moral ». Por ello, en el documento colectivo antes citado, habéis puesto especialmente de relieve la necesidad de cohe­ rencia entre fe y vida. « La fe es una decisión que afecta a toda la existen­ cia: es encuentro, diálogo, comunión de amor y de vida del creyente con Jesucristo, Camino, Verdad y Vida. Implica un acto de confianza y aban­ dono en Cristo y nos ayuda a vivir como él vivió, o sea, en el mayor amor a Dios y a los hermanos ». 3 4 5 6 3. Por todo ello, entre los objetivos pastorales que se ha propuesto vuestra Conferencia episcopal está el de orientar y armonizar la fe de los cristianos con la propia vida individual y colectiva. Ello reviste una parti­ cular importancia si pensamos en la presencia de los cristianos en la vida pública. El Concilio Vaticano II nos recuerda que a los laicos cristianos co­ rresponde el « impregnar y perfeccionar todo el orden temporal con el espí­ ritu evangélico », ejerciendo « su apostolado en el mundo a manera de fer­ mento ». Es especialmente necesaria en nuestro tiempo la presencia activa de los laicos cristianos en las realidades temporales con todo el vigor profé­ tico y testimonial que los valores religiosos le imprimen. 7 8 3 N. 88„ 4 Cf. Jn 14, 6. Cf. Gal 2, 20. 5 6 7 8 Veritatis splendor, 88. Apostolicam actuositatem, 5. Ibid., 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 864 Mirando a la realidad de Panamá, vemos que se hace cada vez más nece­ saria la presencia activa de un laicado adulto, que sepa comprometerse deci­ didamente en lo social y que sea capaz de superar el individualismo y ante­ poner siempre el bien común a los egoísmos e intereses de parte. Estoy con­ vencido de que, en la medida en que los laicos cristianos vivan más abiertos a la presencia y a la gracia de Dios en lo profundo de su corazón, serán más capaces de ofrecer a sus hermanos el testimonio de una vida renovada, ten­ drán la libertad y la fuerza de espíritu necesarias para transformar las rela­ ciones sociales y la sociedad misma según los designios de Dios. P a r a hacer presente en medio del mundo los valores del Evangelio, los cristianos necesitan estar firmemente enraizados en el amor de Dios y en la fidelidad a Cristo tal como se transmiten y se viven en la Iglesia. Quiero, por ello, exhortaros a intensificar la catequesis a todos los niveles, de ma­ nera que los fieles hallen una verdadera guía a la vida cristiana, desde sus aspectos mas íntimos de conversión personal a Dios hasta el desarrollo de la vida comunitaria, sacramental y apostólica. 4. En esta labor de educadores de la fe os animo a que prestéis una particular atención a los jóvenes. Es necesario que la comunidad cristiana y todos los sectores pastorales apoyen con especial interés aquellas iniciati­ vas que contribuyan a la formación cristiana de los jóvenes y a su partici­ pación activa en la vida de la Iglesia, sin olvidar la perspectiva vocacional. A este propósito, es de suma importancia la labor de los educadores en los centros de enseñanza, la dedicación de los sacerdotes, religiosos y religiosas y seglares adultos comprometidos en el apostolado con los jóvenes. Ciertamente que una consecuente pastoral juvenil ha de prestar una atención prioritaria a la familia, « iglesia doméstica », donde la semilla del Evangelio ha de hacerse fecunda. En este Año internacional de la Familia, que acabamos de iniciar, deseo reiterar las palabras que dirigí al amado pueblo panameño durante mi inolvidable visita apostólica: « El cristiano auténtico... habrá de decir no a la unión no santificada por el matrimonio y al divorcio; no a la esterilización, máxime si es impuesta a cualquier persona o grupo étnico por razones falaces; no a la contracepción y no al crimen del aborto que m a t a al ser inocente. El cristiano cree en la vida y en el amor. Por eso dirá sí al amor indisoluble del matrimonio; sí a la vida responsablemente suscitada en el matrimonio legítimo; sí a la protección de la vida; sí a la estabilidad de la familia ». De modo particular, los laicos 9 9 Discurso a las familias, Panamá 5-3-1983, 8. Acta Ioannis Pauli Pp II 865 creyentes, hombres y mujeres, están llamados a dar testimonio de vida fa­ miliar cristiana y defender los valores de esta célula primordial de la socie­ dad frente a las amenazas de los tiempos presentes. 5. En esta ingente tarea que representa la nueva evangelización con­ táis, en primer lugar, con la colaboración de vuestros sacerdotes. Ellos, como nos lo recuerda el Concilio Vaticano I I , son « próvidos cooperadores » del Obispo, servidores del anuncio de la verdad salvifica, maestros y guías responsables de santidad, coordinadores de comunión. Los tiempos actuales requieren sacerdotes dispuestos al sacrificio, formados en el espíri­ tu de oración y de trabajo, con una seria preparación en las ciencias ecle­ siásticas, entusiasmados con el ideal del servicio a Cristo y a la Iglesia en el ejercicio del ministerio. 10 Sea vuestro trato con los sacerdotes como el de un padre, hermano, amigo. Apoyadles y confortadles en sus tareas pastorales y en su vida per­ sonal. Ante la cercanía del Obispo, el sacerdote se siente animado a vivir con alegría y dedicación su vocación de seguimiento a Cristo y de amor incondicional a la Iglesia. Igualmente, fomentad el espíritu de colaboración con los religiosos y religiosas, que en gran manera contribuyen a difundir y consolidar el mensaje del Evangelio en vuestras diócesis. Como señala la Exhortación Apostólica Evangelii nuntiandi, a ellos « se les encuentra no raras veces en la vanguardia de la misión y afrontando los más grandes riesgos para su santidad y su propia persona 6. Me complace comprobar que la formación espiritual, disciplinar e in­ telectual de los candidatos al sacerdocio y a la vida religiosa es objeto de particular atención por parte del Episcopado panameño. Motivo de gozo es el florecimiento de los Seminarios menores en vuestro País. El Señor está suscitando numerosas vocaciones y es consolador ver la vitalidad de esos prometedores centros de formación espiritual y humana. Como señalaba en la Exhortación Apostólica Pastores dabo vobis, « una larga experiencia de­ muestra que la vocación sacerdotal tiene, con frecuencia, un primer mo­ mento en los años de la preadolescencia o en la juventud. E incluso en quien decide su ingreso en el Seminario más adelante, no es raro constatar la presencia de la llamada de Dios en períodos muy anteriores ». Os alien­ to, pues, a cuidar con todo esmero esas esperanzadoras promesas para vuestras diócesis, que son los Seminarios menores. 12 10 1 1 1 2 Cf. Lumen gentium, 28. N. 69. N. 63. 866 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La formación integral en los Seminarios habrá de llevar, ante todo, a la experiencia personal con el Señor, a formarse sólidamente en el campo humano, científico y pastoral para ser verdaderos « ministros de Cristo y dispensadores de los misterios de Dios ». Ya desde el Seminario, el candi­ dato al sacerdocio ha de sentir la solicitud personal y la cercanía de su Pastor, creándose de este modo una relación de amistad que luego se con­ solidará en el lazo fraterno del Obispo con su presbiterio. 13 7. Uno de los motivos de preocupación para vosotros, Pastores de la Iglesia en Panamá, es la difícil realidad social por la que atraviesa hoy vuestro País, donde muchas personas y familias sufren marginación y po­ breza. Vosotros tocáis de cerca la situación angustiosa de tantos hermanos que carecen de lo necesario para una vida auténticamente humana. Por todo ello, movidos por vuestra solicitud pastoral, no habéis dejado de mos­ trar particular atención a lo social, pues ello forma « parte de la misión evangelizadora de la Iglesia ». Pienso, en esta circunstancia, en determi­ nados sectores de la población panameña particularmente desprotegidos, como son los indígenas, afroamericanos y campesinos, a los cuales la Igle­ sia ha de mostrar su amor preferencial, como ha querido reafirmar la IV Conferencia General del Episcopado Latinoamericano. 14 8. El P a p a os agradece vivamente, queridos Hermanos, vuestra abnega­ da labor en favor de las Iglesias particulares que el Señor ha confiado a vuestros cuidados, vuestra cercanía y solicitud por quienes más sufren. El pueblo de Dios en P a n a m á espera y necesita vuestra guía doctrinal para poder así purificar y afianzar en la verdad sus hondas creencias religiosas. Al mismo tiempo, necesita vuestras orientaciones para saber cómo actuar y defenderse frente a la actividad proselitista de las sectas. En vuestro docu­ mento colectivo « Las opciones pastorales de la Iglesia en P a n a m á » hacéis notar con preocupación que « uno de los grandes problemas de la prolifera­ ción de los nuevos grupos religiosos es su interpretación caprichosa de la Biblia y de la tradición cristiana, como también la fragmentación de la unidad que identifica y constituye al pueblo. Nuestra fe, en lugar de ser motivo de unión y solidaridad creciente entre todos los estratos de nuestro pueblo —señaláis—, se está tornando en causa de división y de distanciamiento entre los que deberíamos considerarnos miembros de una sola fami­ lia o comunidad humana en Cristo ». 15 13 14 1 5 1 Cor 4, 1. Sollicitudo rei socialis, 41 N. 50. Acta Ioannis Pauli Pp. II 867 Antes de concluir este encuentro deseo recordar las palabras que, hace diez años, dirigí a todos los panameños durante el acto de despedida en el aeropuerto de Tucumen: « En la sede de vuestra más alta institución nacio­ nal sé que se hallan cinco estatuas de bronce que representan las cualida­ des que han de acompañar a todo hijo de esta tierra: el trabajo, la cons­ tancia, el deber, la justicia y la ley. Que esos valores básicos de la persona y de la sociedad se vean incrementados por la riqueza espiritual y, sobre todo, por una fe cristiana que inspire vuestra convivencia y conducta hacia metas cada vez más altas ». Quiera Dios que las raíces cristianas del noble pueblo panameño infundan en todos una esperanza viva y un dina­ mismo nuevo, que les lleve a superar las dificultades del momento presente y asegure un porvenir de creciente progreso espiritual y humano. 16 Al volver a vuestras diócesis os ruego que transmitáis a los sacerdotes, religiosos, religiosas y fieles el saludo entrañable del Papa, que en todos piensa y por todos ora con gran afecto. A la intercesión de Nuestra Señora de la Antigua encomiendo vuestras personas e intenciones pastorales, para que llevéis a cabo la tarea de una nueva evangelización que prepare los corazones a la venida del Señor. Con estos deseos os acompaña mi plegaria y mi Bendición Apostólica. Discurso de despedida, Panamá 5-3-1983, 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 868 NUNTIUS Litterae Familiis datae ipso volvente sacro Familiae anno MCMXCTV Carissimae Familiae! 1. Gratissimam sane subministrat mihi Familiae Annus occasionem pulsandi ostia domuum vestrarum, quandoquidem vos singillatim consalu­ tare cupio magno amoris adfectu atque vobiscum pariter sermocinari. Hac epistula illud efficio, a vocibus nempe iis profectus litterarum encyclicarum Redemptor hominis inscriptarum, quas primis quidem ministerii mei Petria­ ni divulgavi diebus, ubi sum elocutus: « Hic ipse homo est... prima et prae­ cipua Ecclesiae via Vocabulis illis ante omnia multiplices indicare volui vias, quibus homo procedit, eodemque etiam tempore inculcare quam esset viva magnaque Ecclesiae voluntas comitandi homines has vitae terrestris suae semitas percurrentes. Laetitiarum scilicet atque exspectationum consortem se praestat Ecclesia, luctuum atque angorum terrenae hominum peregrinationis, cum 2 sibi penitus habeat persuasum Christum ipsum eam induxisse hos in trami­ tes: ipse Ecclesiae concredidit hominem, quem veluti « viam » ipsius mune­ ris ministeriique commendavit. 2. Complures inter vias istas, prima est familia eademque maximi mo­ menti: communis nimirum via, quamvis particularis et unica restet quae­ que repeti non possit, perinde atque haud potest quisquam repeti homo; via porro a qua homo sese seiungere nequit. Nam intra familiam plerum­ que is nascitur, unde iure dici licet familiae ipsi acceptum esse referendum quod quis uti homo exsistat. Quotiens familia desideratur, in persona hunc ingrediente orbem timenda quaedam oritur ac dolorosa lacuna, quae t o t a m deinceps gravabit vitam. Ecclesia ideo adest benevola cum sollicitudine omnibus qui degunt similibus in vitae condicionibus, cum probe noverit principales illas partes quas vocatur familia ut exsequatur. Scit ea insuper exire plerumque hominem e familia ut ipse vicissim novum intra familia­ rem nucleum suae vitae expleat vocationem. Etiamsi solus in vita manere maluerit, superest tamen familia veluti necessarius quidam eius finiens orLitt, Enc. Redemptor hominis ( 4 Martii 1 9 7 9 ) , 1 4 : AAS 7 1 ( 1 9 7 9 ) , 2 8 4 - 2 8 5 . Cf. C O N C . O E C U M . V A T . I I , Const.. past de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 1. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. 869 II bis, haud secus ac primaria illa societas, in qua t o t a socialium necessitudi­ num summa agit radices, a proximis et vicinis ad longinquas usque. Nonne loquimur fortasse de « humana familia », cum homines cunctos in terris in­ colentes significamus? Eodem illo ex amore familia suam ducit originem quo orbem effectum amplectitur Conditor, quem ad modum « in principio » iam est enuntiatum apud Genesis librum (1, 1). In Evangelio hoc Iesus summopere confirmat: «Sic... dilexit Deus mundum, ut Filium suum unigenitum daret» (Io 3, 16). Unigenitus Filius consubstantialis Patri, « Deus de Deo, lumen de lu­ mine », hominum in historiam est ingressus per familiam: « Filius Dei incar­ natione sua cum omni homine quodammodo Se univit. Humanis manibus opus fecit... humano corde dilexit. Natus de Maria Virgine vere unus ex nostris factus est, in omnibus nobis similis excepto peccato ». Si igitur 3 Christus « hominem ipsi homini plene manifestat », in primis id a familia 4 incipiens facit ubi nasci voluit atque adolescere. Constat magnam vitae suae partem Redemptorem transegisse abdito in Nazareth recessu, « subditum » (Lc 2, 51) ut « filium hominis » matri suae Mariae fabroque Io­ sepho patri. Nonne haec eius filialis « oboeditio » prima iam est declaratio illius oboedientiae Patri « usque ad mortem » (Philp 2, 8), qua nempe or­ bem redemit? Quapropter divinum Incarnationis Verbi mysterium cum familia ipsa humana artissime cohaeret: neque vero solum cum una, videlicet Nazare­ thana, sed quadamtenus quaque cum familia, perinde atque Concilium Va­ ticanum II de Dei Filio pariter adseverat, qui incarnatione sua « cum omni homine quodammodo Se univit ». 5 Christum secuta, qui inter homines « venit ut ministraret » (cf. Mt 20, 28), ministerium pro familia aestimat Ecclesia unum suorum munerum necessariorum seu essentialium. Sic t a m homo quam familia « Ecclesiae viam » efficiunt. 3. Has omnino ob causas laetissima quidem agnoscit Ecclesia coeptum illud Nationum Unitarum ut annus MCMXCIV Internationalis Familiae An­ nus commemoraretur. Luculenter hoc consilium illustrat quantum ponderis ac momenti prae se ferat tota familiaris quaestio singulis illis civitatibus quae ad eandem pertinent Nationum Consociationem. Quod si participem 3 spes, Cf. CONC. OECUM. VAT. I I , 22. 4 Ibid. 5 Ibid. Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 870 se illius rei cupit esse Ecclesia, propterea id agit quia a Christo ipsa quon­ dam est ad « omnes gentes » missa (Mt 28, 19). Ceterum non primum nunc suam reddit Ecclesia inceptionem quandam Nationum Unitarum. Meminis­ se sufficiat verbi gratia MCMLXXXV Internationalem Iuventutis Annum. H a c ratione etiam praesentem se in huius aetatis orbe sistit, ad effectum sen­ tentiam deducendo Pontifici Ioanni X X I I I caram necnon incitatricem con­ ciliaris Constitutionis Gaudium et spes. In festivitate Sacrae Familiae anno MCMXCIII initus est cunctam per ec­ clesialem communitatem « Familiae Annus » proprius t a m q u a m unus ex ad­ modum significantibus passibus totius itineris ad Magnum Iubilaeum anni bis millesimi comparandum, quod simul huius saeculi finem simul millennii tertii a Iesu Christi ortu principium signabit. Iste porro annus mentes no­ stras dirigat oportet et animos ad Nazareth, ubi die xxvi mensis Decembris proximi praeteriti ille sollemni eucharistica celebratione est apertus praesi­ dente pontificio Legato. Interest autem hunc omnem per annum testificationes denuo retegere caritatis curaeque ipsius Ecclesiae in familiam: caritas et cura iam a pri­ mis patent Christiani nominis initiis, cum sicut « ecclesia domestica » aesti­ m a n t u r familia. Nostris dein temporibus crebrius illam « ecclesiae dome­ sticae » locutionem repetimus, quam suam effecit Concilium cuiusque doc­ 6 trina cupimus ut viva usque vigeat et praesens. Neque haec cupiditas de­ ficit propter conscientiam ipsam mutatarum condicionum familiae in huius temporis societate. Propter hoc significantior etiam idcirco fit titu­ lus quem Concilium sua in pastorali Constitutione Gaudium et spes desti­ navit quo officia Ecclesiae hodierno in rerum statu definiret: « De dignita­ te matrimonii et familiae fovenda deque eius promotione ». Aliud praete­ 7 rea magnae gravitatis miliarium post Concilium stat postsynodalis Adhor­ tatio Apostolica cui nomen Familiaris consortio, anno MCMLXXXI foras da­ ta. Illo nempe in documento ampla reperitur multiplexque experientia fa­ miliam tangens, quae, vel inter gentes ac civitates diversas, ubique sem­ per omnibus locis « Ecclesiae via » remanet. Certo quodam modo talis ea multo magis evadit ibi omnino ubi familia interiora subit discrimina aut impulsibus obicitur culturalibus, socialibus et oeconomicis perniciosis, quae intimae eius minitantur cohaerentiae, si non vel ipsius prorsus obs­ t a n t constitutioni. 6 7 Cf. Const.. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 11. Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, pars II, cap. I. Acta Ioannis Pauli Pp II 871 4. Hisce ego litteris in animo habeo compellare non quamlibet « in re abstracta » familiam, sed unamquamque veram solidamque familiam cuius­ libet terrarum regionis, ad quamcumque longe lateque provinciam pertinet, quantumvis multiformis sit ipsius varietas culturae atque historiae. Dilec­ tio illa qua « dilexit Deus mundum » (Io 3, 16) quaque Christus « in finem dilexit», quemque atque universos (Io 13, 1), sinit ut nuntius hic omni fa­ miliae intendatur velut vitali cuidam « cellulae » magnae universalisque ho­ minum « familiae ». Rerum conditor Pater atque Verbum incarnatum, ho­ minis Redemptor, fontem statuunt huius latissimae apertionis hominibus t a m q u a m fratribus et sororibus, atque impellunt ut singuli illa precatione comprehendantur quae a dulcissimis verbis incipit: « Pater noster ». Efficit namque precatio ut Dei Filius inter nos commoretur: « Ubi enim sunt duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum » (Mt 18, 20). Haec epistula ad Familias vult in primis imploratio esse Christo conversa, ut apud quamque familiam humanam maneat: invitatio scilicet Ei porrecta, ut parvam per parentum filiorumque familiam incolat ipse in­ ter amplissimam nationum familiam, unde omnes cum Eo vere dicere pos­ simus: « Pater noster! » Fiat precatio necesse est elementum praecipuum Anni Familiae in Ecclesia: precatio ipsius familiae, precatio pro familia, cum familia precatio. Plurimum nimirum illud significat, quod prorsus in precatione ac per precationem simplicissimo quodam altissimoque modo detegit homo pro­ priam suam naturam ut subiecti: « ego » enim humanum in precatione faci­ lius intellegit suae ipsius personae altitudinem. Quod ad familiam aequabi­ liter valet quae non principalis t a n t u m societatis « cellula » est, verum suam insuper habet subiecti rationem. Ipsa autem suam praecipuam inve­ nit probationem roboraturque, quotiens familiae partes communi sociantur in prece: « Pater noster ». Precatio spiritalem familiae firmitudinem corro­ borat ac necessitudinem, dum efficit ut particeps ipsa fiat « fortitudinis » Dei. Intra matrimonii ritum minister celebrans, dum sollemnem « benedictionem nuptialem » persolvit, hisce Dominum vocibus implorat: « E m i t t e super eos (modo nuptos) Spiritus Sancti gratiam, ut, caritate t u a in cordibus eorum diffusa, in coniugali foedere fideles permaneant ». Hac 8 vero de « Spiritus Sancti effusione » interiores profluunt familiarum vires necnon ipsa potestas eas in amore veritateque coniungendi. 8 p. 26. Rituale Romanum, Ordo celebrandi matrimonium, n. 74, editio typica altera, 1991, 872 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5. Utinam Familiae Annus concinens evadat continuataque precatio omnium « ecclesiarum domesticarum » universique Dei populi! Utinam ea­ dem precatio attingat etiam familias in difficultatibus versantes sive in pe­ riculo, familias sine fiducia ac disiectae vel quae in condicionibus iacent quas Adhortatio Apostolica Familiaris consortio « abnormes » describit. Omnes utinam sese comprehendi sentiant caritate curaque fratrum et soro­ rum! Per hunc Familiae Annum reddat in primis precatio hortativum quod­ dam testimonium de iis familiis quae intra ipsam familiarem coniunctio­ nem suam implent humanae christianaeque vitae vocationem. Tot quidem huius modi sunt quaque in civitate, dioecesi, paroecia! Licet ratio habeatur non paucarum « abnormium condicionum », convenienter tamen colligi po­ test illas familias prae se ferre normam sive « regulam » communem. Rerum usus porro ostendit quam sit grave officium familiae cum norma morali congruentis, ut homo in ea natus atque educatus, sine dubitationibus viam arripiat boni in corde ipsius semper inscripti. Ad disiungendas vero fami­ lias nostris diebus, pro dolor!, varia videntur tendere instituta quae valida habent sua in potestate subsidia. Interdum immo opera dari videtur plane ut aliqui familiae status quasi « ad regulam » et allicientes praebeantur, aliunde additis decoris signis, qui reapse « abnormes » sunt. Etenim ipsi « veritati et amori » adversantur, quae movere ac dirigere debent m u t u a m inter homines ac mulieres necessitudinem, proindeque contentiones pariunt partitionesque intra familias, gravibus cum consectariis in liberos maxime. Moralis obscuratur conscientia; ea quae bona sunt ac pulchra deformantur, atque in libertatis locum vera subrogatur servitus. His coram omnibus, quam adcommodatae resonant et incitantes apostoli Pauli voces de illa, qua nos liberavit Christus, libertate, deque peccato inducta servitute (cf. Gal 5, 1)! 9 Exinde profecto intellegitur quam sit opportunus immo vero necessa­ rius in ecclesia Familiae annus; quam emergat essentialis cunctarum fami­ liarum testificatio quae suam cotidie vocationem vivunt; quantopere ma­ gna familiarum precatio urgeat, quae ubique increscat totumque terrarum pervadat orbem ipsa, et in qua gratiarum peragatur actio de amore in ve­ ritate, de « Spiritus Sancti gratiae emissione », de Christi praesentia paren­ tes inter prolemque: Christi nempe Redemptoris et Sponsi, qui nos « in fi­ nem dilexit» (cf. Io 13, 1). Intus nobis persuadetur hanc caritatem maio10 Cf. Adh. Ap., Familiaris consortio (22 Novembris 1981), nn. 79-84: AAS 74 (1982), 180-186. Cf. Rituale Romanum, Ordo celebrandi matrimonium, n 74, ed. cit., p. 26. 9 10 Acta Ioannis Pauli Pp. II 873 rem esse ex his omnibus (cf. 1 Cor 13, 13), quocirca omnia eam censemus feliciter posse vincere quae non sint caritatis. Attollatur adsidua hunc annum precatio Ecclesiae, familiarum « ecclesiarum domesticarum » precatio! Atque a Deo in primis audiatur deindeque ab hominibus quoque, ne in dubitationem hi recidant, atque quotquot humanam ob fragilitatem t i t u b a n t non cedant suasori invitamen­ to bonorum d u m t a x a t apparentium, qualia in omni suggerantur tempta­ tione. Apud Canam Galilaeae, quo Iesus in nuptiarum cenam est invitatus, Mater eius pariter adstans famulos monet: « Quodcumque dixerit vobis, fa­ cite » (Io 2, 5). Nobis, haud secus Familiae annum ingressis, easdem profert Maria voces. Et quod Christo nobis hoc proprio historiae tempore dicit, continet vehementem hortationem ad amplam cum familiis ac pro familiis precationem. Virgo Mater nos incitat ut per hanc precem adiungamur sen­ sibus Filii sui, qui unamquamque diligit familiam. Illum testatus est amo­ rem sui operis in exordio sua ipsius sanctificante apud Galilaeae Canam praesentia, quae etiamnum perseverat. Pro totius orbis precemur familiis. Per Ipsum et cum Ipso et in Ipso Pa­ trem obtestemur « ex quo omnis paternitas in caelis et in terra nominatur » (Eph 3, 15). 6. Immensus ipseque maxime variatus orbis, animantium omnium summa, inscriptus in Dei paternitate est sua t a m q u a m in origine ac fonte (cf. Eph 3, 14-16). Est inibi nimirum inscriptus secundum similitudinis normam, ex qua, ipso iam libri Genesis initio, discernere licet paternitatis ac maternitatis veritatem proindeque humanae etiam familiae. Interpre­ tandi autem modus in ipso principio consistit « imaginis » et « similitu­ dinis » Dei, quod biblica scriptio magnopere effert (Cri 1, 26). Sui sermo­ nis vi condit res Deus: «Fiat! » (v.gr. Gn 1, 3). Notatu vero dignum illud est quod hoc Dei verbum in homine condendo aliis simul vocabulis com­ pletur: « Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram » (Gn 1, 26). Prius quam hominem creet velut in se regreditur Deus, ut exem­ plum eius instinctumque conquirat suae in exsistentiae mysterio quod hic iam uti « nos » divinum quadamtenus demonstratur. Quo e mysterio, per creationem, exoritur homo: « Et creavit Deus hominem ad imaginem suam; ad imaginem Dei creavit illum; masculum et feminam creavit eos » (Gn 1, 27). Benedicens autem novis creatis dicit Deus: « Crescite et multiplicamini et replete terram et subicite eam» (Gn 1, 28). Locutionibus utitur Genesis 60 - A A. S 874 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale liber iam alibi usurpatas intra creationis narrationem aliorum animantium: « multiplicamini »; eorum tamen elucet consimilis sensus. Nonne haec gene­ rationis analogia est et paternitatis maternitatisque, quae t o t a m inibi per contextam orationem est legenda? Nullum scilicet animalium, praeter ho­ minem, « ad imaginem et similitudinem Dei » effectum est. H u m a n a pater­ nitas et maternitas, quamvis biologica ratione similes sint aliis in n a t u r a animantibus, in se tamen essentiali et exclusivo modo « similitudinem » cum Deo complectuntur, in qua familia stabilitur, accepta uti vitae huma­ nae communitas, communio personarum in amore iunctarum. Sub Novi Testamenti lumine introspicere licet quo pacto pristinum fa­ miliae exemplum conquiri debeat in Deo ipso, in trinitario videlicet eius vitae arcano. Illud namque « Nos » divinum instituit sempiternum humani « nos » exemplum; hoc « nos » in primis constituunt vir ac femina ad imagi­ nem conditi divinamque similitudinem. Libri Genesis verba de homine am­ plectuntur veritatem cui ipsa hominum respondet experientia. Creatus est « in principio » homo ut mas et femina: vita inde humanae communitatis — a parvis coetibus sicuti a magnis multitudinibus — signum prae se fert priscae huius duplicitatis. Hinc « masculina res » et « feminina » singulorum hominum deducuntur, quem ad modum inde omnis communitas proprias suas haurit divitias m u t u a in personarum consummatione. Huc porro spec­ tare videtur libri Genesis locus: «Masculum et feminam creavit eos » (Gn 1, 27). Prima etiam haec est confirmatio aequalis dignitatis viri et feminae: sunt nempe duo pares personae. Haec eorum constitutio, atque dignitas si­ mul propria inde profecta, iam « ab initio » circumscribunt qualitates com­ munis hominum boni omni in parte provinciaque vitae. Hoc in bonum commune uterque, vir ac femina, operam suam confert, cuius vi in ipso ve­ luti fundamento hominum consortionis detegitur indoles communionis mu­ tuaeque perfectionis. 7. Habita semper familia est prima ac principalis socialis naturae homi­ nis declaratio. Nec suo in nucleo essentiali hic rerum prospectus immutatus est hodie. Atqui Nostris quidem diebus extollere malunt quid in familia, quae minimam efficit maximeque pristinam hominum communitatem, importetur ab ipsis viro ac femina. Personarum namque ea est communitas, quibus genus proprium exsistendi vivendique una simul communio est: ni­ mirum communio personarum. Hic aequaliter, dum in t u t o omnino collo­ catur plene Conditoris transcendentia quod spectat ad rem creatam, exem­ plum exoritur illius « Nos » divini. Personae d u m t a x a t vivere « in communio­ ne » valent. Ex conubiali ipsa coniunctione, quam Concilium Vaticanum II Acta Ioannis Pauli Pp II 875 t a m q u a m « foedus » definit, ubi coniuges « sese mutuo t r a d u n t atque acci­ piunt », suum demum accipit exordium familia. n Genesis Liber nos ad hanc recludit veritatem, dum familiae per conu­ bium enarrans constitutionem affirmat: « Relinquet vir patrem suum et ad­ haerebit uxori suae; et erunt in carnem unam » (Gn 2, 24). Cum Pharisaeis dein disputans Christus eadem repetit verba atque addit: « Itaque iam non sunt duo sed una caro. Quod ergo Deus coniunxit, homo non separet » (Mt 19, 6). Denuo regulam patefacit alicuius facti quod « ab initio » (Mt 19, 8) exsistit in seque semper talem adservat doctrinam. Si vero «nunc» illam confirmat Magister, id nempe facit ut, in Novi Foederis limine, claram red­ dat indubiamque matrimonii indolem indissolubilem t a m q u a m communis familiarum boni fundamentum. Cum genua flectimus ad Patrem, ex quo omnis paternitas ac maternitas nominantur (cf. Eph 3, 14-15), conscii nobis evadimus ipsum « esse paren­ tes » eventum praeberi quo familia, iam conubiali constituta foedere matri­ monii, « omnino proprieque » efficiatur. Paternitatem porro necessario con­ tinet maternitas ac vicissim maternitatem involvit paternitas: fructus nam­ que est duplicis naturae quam Conditor homini « ab initio » est largitus. 12 Duas memoravi inter se coniunctas notiones, verum haud eiusdem si­ gnificationis: « communionis » videlicet atque « communitatis ». « Commu­ nio » respicit necessitudinem inter « ego » et « tu ». « Communitas » autem excedit hanc rationem tenditque ad « societatem », ad « nos ». Hinc familia velut personarum communitas prima est hominum « societas ». Tum enim enascitur, cum matrimonii coniugale perficitur foedus, quo ad plenam amoris vitaeque communionem coniuges aperiuntur, ac plene consummatur proprieque liberorum generatione: coniugum « communio » familiarem gi­ gnit « communitatem ». Pervaditur autem penitus haec familiaris « commu­ nitas » iis rebus quae propriam « communionis » naturam componunt. N u m inter homines altera quaevis « communio » exsistere potest illi par quae in­ ter matrem filiumque constituitur, quem in utero gerit in lucemque deni­ que prodit? I n t r a sic institutam familiam nova quaedam demonstratur unitas, in qua ratio « communionis » parentum usquequaque completur. Docet prae­ terea ipsum rerum experimentum hanc completionem secum etiam obliga­ tionem inferre ac provocationem. Obligatio tangit coniuges suum primum exsequentes pactum. Geniti ab iis liberi debent idem confirmare foedus 11 12 Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 48. Adh. Ap. Familiaris consortio (29 Novembris 1981), 69: AAS 74 (1982), 165. 876 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — haec provocatio est — dum locupletare augentque patris ac matris conubialem communionem. Quod si non evenit, interrogari licet sitne for­ tasse egoismus qui ob hominum in malum proclivitatem etiam in amore viri ac feminae latet, valentior quam hic amor. Coniuges oportet sibi huius rei memores sint. Necesse quidem est iam a principio habeant illi animos mentesque in illum intentas Deum, « ex quo omnis paternitas nominatur », ut paternitas eorum ac maternitas eodem de fonte vim sumant potestatemque sese perpetuo in amore renovandi. Peculiarem amoris confirmationem in se ipsae paternitas et maternitas commonstrant, cuius amplitudinem detegere patiuntur altitudinem primi­ geniam. H a u d tamen hoc sua sponte contingit. Id enim munus utrique po­ tius concreditur viro atque uxori. Eorum quidem in vita paternitas maternitasque « novitatem » adierunt atque ubertatem adeo excelsam ut ad eam nemo accedere valeat nisi « genua flectens ». Rerum usus docet hominum amorem, suapte n a t u r a ad paternitatem ordinatum et maternitatem, permagno interdum discrimine adfligi proinde­ que gravibus exponi periculis. Iis in casibus itaque perpendi debebit bene­ ficiorum usus ex officiis consultatoriis pro matrimonio et familia, per quae adiumenta etiam peti poterunt psychologorum ac psychotherapeutarum ad hoc proprie instructorum. Verumtamen oblivisci nefas est Apostoli voces semper valere: « Flecto genua mea ad Patrem, ex quo omnis paternitas in caelis et in terra nominatur ». Conubium, matrimonium, sacramentum, per­ sonarum foedus est in amore. Augeri potest amor custodirique d u m t a x a t Amore, illo videlicet « diffuso in cordibus nostris per Spiritum Sanctum qui datus est nobis » (Rom 5, 5). Nonne ideo per hunc Familiae annum preces sunt dirigendae in rem tanti profecto discriminis ac momenti qualis est transitio a coniugali amore ad generationem proin ad paternitatem et ma­ ternitatem? Nonne tunc maxime necessaria fit « mentium visitatio a Spiri­ tu Sancto », efflagitata in liturgica sacramenti matrimonii celebratione? Ad Patrem genua flectens Apostolus implorat « ut det... virtute corrobo­ rari per Spiritum eius in interiorem hominem » (Eph 3, 16). Haec « interioris hominis virtus » poscitur in familiae vita, difficilioribus praesertim ipsius temporibus, cum amor qui in liturgico coniugalis consensus ritu est declara­ tus verbis: «Promitto me tibi fidem servaturum (servaturam)... omnibus diebus vitae meae », necesse est arduam quandam perferat periclitationem. 8. Ea verba « personae » solae enuntiare possunt; illae unae vivere va­ lent « in communione » secundum m u t u a m electionem, quae est vel esse de­ bet conscia prorsus ac libera. Genesis liber, ubi de homine n a r r a t qui pa- Acta Ioannis Pauli Pp. II 877 trem relinquit ac matrem ut suae adhaereat uxori (cf. Gn 2, 24), consciam illam liberamque electionem collustrat quae matrimonium parit, dum fi­ lium reddit maritum filiamque uxorem. At quo pacto haec satis intellegi­ tur m u t u a electio, nisi prae oculis plena habetur veritas de ipsa persona, id est de creatura rationali et libera? Concilium Vaticanum II edisserit de si­ militudine cum Deo, ubi maxime significantia adhibet vocabula. Etenim non imaginem solam commemorat similitudinem que divinam, quam omnis ex se iam possidet homo, verum etiam et praesertim « aliquam similitudi­ nem innuit inter unionem personarum divinarum et unionem filiorum Dei in veritate et caritate ». 13 Formula haec, locupletissima quidem ac pienissima, id in primis confir­ mat quod intimam cuiusque viri feminaeque naturam eandem statuit. Ea­ dem haec indoles ex facultate constat in veritate atque amore vivendi; quin, magis immo, in eo consistit quod est semper opus ac necessitas veri­ tatis amorisque uti partis personarum vitam constituentis. Necessitas haec veritatis atque amoris hominem Deo reserat aliisque simul creaturis: ad re­ liquas videlicet personas aperit, ad vitam « in communione », praesertim ad matrimonium et familiam. In Concilii elocutionibus personarum « commu­ nio » certo quodam modo deducitur ex arcano illius « Nos » trinitarii; quo­ circa « communio coniugalis » ad idem refertur mysterium. Familia, de viri feminaeque profecta amore, funditus ex Dei m a n a t mysterio. Hoc essentiae viri et mulieris respondet intimae, necnon nativae eorum veraeque perso­ narum dignitati. In conubio vir inter se feminaque sic firmiter coniunguntur ut ad libri Genesis dicta evadant «in carnem u n a m » (Gn 2, 24). Sua ipsius corporis complexione mas et femina, duo subiecta humana, licet corporis distent compage, participes nihilominus pariter sunt vivendi « in veritate et amo­ re » potestatis. Quae facultas, propria hominis ut personae, amplitudinem quandam spiritalem simulque corpoream refert. Ex illo enim corpore mas et femina parantur ut « personarum communionem » in coniugio efficiant. Cum enim foederis conubialis virtute ita sese iungunt ut « in carnem unam » sint (Gn 2, 24), eorum est exsequenda coniunctio « in veritate et amore », dum eo more in lucem profertur propria hominum maturitas ad imaginem ac Dei similitudinem conditorum. Inde vero enata familia interiorem suam firmitatem trahit e coniugum pacto, quod ad sacramenti ordinem sustulit Christus. Propriam ducit com­ munitariam indolem, immo suas « communionis » qualitates, primaria de 13 Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 24. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 878 illa coniugum communione quae in liberis perpetuatur. « Estisne parati ad prolem amanter a Deo suscipiendam et... educandam? », ipse interrogat ce­ lebrans administer in matrimonii liturgico ritu. Coniugum autem responsio congruit intima cum veritate eos amoris consociantis. Ipsorum tamen iunctio non modo eos haud in sese concludit, verum contra ad novam eos re­ cludit vitam novamque simul personam. Tamquam parentes dein vitam creaturae donare poterunt sui simili, quae est non solum « os ex ossibus suis et caro de carne sua» (cf. Gn 2, 23), sed imago ac similitudo Dei, id est persona. 14 Cum quaerit Ecclesia: «Estisne parati...?», admonentur coniuges se consistere ante creantem Dei potentiam. Ut genitores fiant vocantur, vel potius ut cum Creatore cooperentur in elargienda vita. Cum Deo autem operari novis ad vitam vocandis hominibus idem profecto est atque adiu­ vare ad illam imaginem transfundendam similitudinemque cuius « quisque ex muliere natus et n a t a » gestator est. 9. Per communionem personarum, quae in conubio impletur, originem familiae tribuunt vir ac mulier. Cum familia vero hominis copulatur genus et ortus: personae genealogia. In biologia ipsa figuntur hominum paterni­ tas et maternitas, quae eam tamen simul excedunt. Apostolus, « flectens genua ad Patrem, ex quo omnis paternitas (et omnis maternitas) in caelis et in terra nominatur », ante oculos nostros universum constituit animan tium orbem, a spiritalibus scilicet in caelo ad corporalia in terra. Singulae aetates reperiunt in Dei Paternitate pristinum suum exemplar. Atqui, quod attinet ad homines, haec « cosmica » ratio similitudinis cum Deo mi­ nime sufficit ut paternitatis maternitatisque necessitudo convenienter defi­ niatur. Etenim cum e conubiali duorum coitu novus nascitur homo, secum in mundum peculiarem omnino adfert imaginem similitudinemque cum Deo ipso: in generationis biologia personae genealogia inscribitur. Adfirmantes vero coniuges uti parentes cum Deo Conditore cooperari in concipiendo generandoque novo homine 15 non unas t a n t u m repetimus biolo- giae leges; inculcare potius contendimus in humana paternitate ac materni­ tate Deum ipsum adesse aliter atque in reliquis cunctis generationibus con­ tingat « in terra ». Solo enim a Deo illa cooriri potest « imago et similitudo » quae hominis est propria, perinde ac factum est in ipsa creatione. Genera­ tio enim est creationis propagatio. 14 15 16 16 Rituale Romanum, Ordo celebrandi matrimonium, n. 60, ed. cit., p. 17. Cf. Adh.. Ap. Familiaris consortio (22 Novembris 1981), 28: AAS 74 (1982), 114. Cf. Pius XII, Litt. Enc. Humani generis (12 Augusti 1950): AAS 42 (1950), 574. Acta Ioannis Pauli Pp. II 879 Sic igitur t a m in conceptu quam in novi hominis ortu sistunt parentes coram « sacramento magno » (cf. Eph 5, 32). Porro haud secus ac parentes, novus arcessitur homo velut persona ad vitam; ad vitam « in veritate et amore » arcessitur. Quae vocatio non ad ea sola aperitur quae in tempore sunt, verum in Deo ad aeternum aperitur aevum. Haec amplitudo est ip­ sius originis personae, quam semel Christus nobis patefecit in perpetuum, cum etiam Evangelii sui lumen in vitam mortemque hominis, ideoque in humanae familiae significationem, coniecit. Quem ad modum Concilium adseverat, homo ipse « in terris sola creatu­ ra est quam Deus propter seipsam voluerit ». Non t a n t u m biologiae regulis 17 respondet hominis effectio, verum etiam creatrici ipsi Dei voluntati recta via: quae proin voluntas filiorum filiarumque in humanis familiis respicit originem. I a m inde ab initio « voluit » Deus hominem — quem etiamnum in omni conceptione et nativitate humana « vult ». Similem sibi uti perso­ nam « vult » hominem Deus. Hic homo, quisque homo, a Deo creatur « propter seipsum ». Ad universos hoc pertinet, etiam qui aegroti minutive nascuntur. In singulari cuiusque compositione inscribitur Dei voluntas, qui hominem vult ordinatum quadamtenus ad se ipsum. Tradit Deus hominem sibi ipsi eodem tempore familiae concredens ac societati sicut proprium quoddam earum munus. Parentes, coram novo homine, plenam conscien­ tiam habent aut habere debent, Deum hunc hominem « propter seipsum velle ». Compressa haec locutio admodum copiosa est et alta. Ab ipso conceptionis momento, deindeque tempore ortus, novus homo destinatur ut humanitatem suam eius in plenitudine exprimat seseque velut personam « inveniat ». Tanguntur hac re omnes, perpetuo aegri quoque et impediti. 18 « Hominem esse » principalis illius est vocatio: « hominem esse » pro recepto dono. Pro illo « talento » quae ipsa est humanitas atque, postmodum dum­ taxat, secundum reliqua talenta. Hoc pacto quemque hominem vult Deus « propter seipsum ». I n t r a Dei consilium autem personae vocatio temporis fines praetergreditur. Patris obviam procedit voluntati, in Verbo incarnato demonstratae: suae enim ipsius vitae divinae communicationem homini concedere vult Deus. Dicit nimirum Christus: « Ego veni ut vitam habeant et abundantius habeant » (Io 10, 10). Dissidetne hominis finis extremus ab illa adfirmatione qua Deus dicitur velle hominem « propter seipsum »? Si ad vitam aeternam homo est crea17 18 Const.. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 24. Ibid. 880 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tus, verene « propter seipsum » exsistit? Haec decretoria est magnique mo­ menti quaestio, t u m terrestris cum oritur eius vita t u m eadem cum exstin­ guitur: pondus profecto habet per totum vitae spatium. Deus forsitan vi­ deatur, hominem destinans ad divinam vitam, subducere illum in sempi­ ternum ab ea vita sive exsistentia qua «propter seipsum» est. 19 Quae de­ mum intercedit ratio inter personae humanae vitam atque vitae Trinitatis communicationem? Praeclaris sanctus Augustinus vocibus nobis respondet suis: « Inquietum est cor nostrum, donec requiescat in Te ». Cor istud « in20 quietum » indicat nihil revera dissensionis inveniri utrumque inter finem, contra vero vinculum, compositionem, congruentiam maximam. Suam propter genealogiam persona humana, ad imaginem condita Deique simili­ tudinem, nominatim vitam illius communicans « propter seipsam » exsistit seque complet. Huius autem completionis doctrina intima est ipsa Vitae plenitudo in Deo, de qua Christus loquitur (cf. Io 6, 37-40), qui ut nos in eam introduceret nos redemit (cf. Me 10, 45). Sui nimirum causa concupiscunt liberos coniuges, atque in eis sui mutui amoris videant cumulum et coronam. Propter familiam illos cupiunt, velu­ ti summi pretii donum. 21 Appetitio sane comprehensibilis ratione quadam. In coniugum amore tamen, perinde ac patris matrisque amore, veritas in­ scribatur oportet de homine, quam breviter summatimque Concilium enun­ tiavit dictione illa: « Deus hominem propter seipsum voluit ». Dei autem cum voluntate oportet parentum etiam concilietur voluntas: eodem enim adfectu novam creaturam cupere debent quo Conditor illam vult: « propter seipsam ». Hominum enim voluntas semper necessarioque subicitur legibus temporis atque fragilitatis. Divina contra voluntas in aeternum manet. Le­ gitur in libro Ieremiae prophetae: « Priusquam te formarem in utero, novi te et, antequam exires de vulva, sanctificavi te » (1, 5). Personae sic igitur ortus coniungitur in primis cum Dei aevo aeterno ac solummodo multo post cum paternitate ac maternitate h u m a n a explendis in tempore. Ipso conceptionis puncto iam ad Dei aeternitatem homo dirigitur. 10. Circumscribit stabilitque simul conubialis consensio bonum quod co­ niugii et familiae est commune. « Ego accipio te... in uxorem meam (in ma­ ritum meum) et promitto me tibi fidem servaturum (servaturam), inter prospera et adversa, in aegra et in sana valetudine, ut te diligam et honoConst. past de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 2 4 . Confessiones, I , 1: CCL, 2 7 , 1. Cf. C O N C . O E C U M . V A T . I I , Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 50. 19 2 0 21 S. AUGUSTINUS, Acta Ioannis Pauli Pp. II rem omnibus diebus vitae meae ». 881 Singularis quaedam personarum commu­ nio est matrimonium. Secundum hanc communionem invitatur familia ut transeat in personarum communitatem. Officium hoc adsumunt sibi novelli coniuges « coram Deo et Ecclesia », prout eos celebrans commonet, cum consensus in vicem profertur. 23 Huius officii sunt testes quotquot eiusdem ritus sunt participes; ibidem etiam quodam modo Ecclesia ipsa ac societas exhibentur, quae vitales sunt locorum ambitus novae familiae. Verba conubialis consensionis id definiunt quod commune bonum efficit paris ipsius ac familiae. Ante omnia bonum coniugum commune: amorem, fidelitatem, honorem, diuturnitatem eorum usque ad mortem coniunctio­ nis: « omnibus diebus vitae meae ». Utriusque porro bonum, quod cuiusque bonum est, fiat oportet liberorum bonum. Suapte natura commune com­ modum, singulas dum copulat personas, uniuscuiusque in t u t o collocat commodum. Quodsi Ecclesia, sicut et ceterum Status, consensionem recipit coniugum declaratam vocabulis superius memoratis, id profecto facit quo­ niam est «opus legis scriptum in cordibus» eorum (Rom 2, 15). Ipsi nam­ que coniuges inter se permutant coniugalem consensionem, iurantes confirmantesque nempe coram Deo sui consensus veritatem. Quatenus sunt illi baptizati, eatenus illi in Ecclesia ministri sunt sacramenti matrimonii. Sanctus Paulus hoc m u t u u m eorum munus docet «mysterium... magnum» esse (Eph 5, 32). Consensionis verba illud ideo exprimunt quod coniugum bonum consti­ tuit commune et id simul indicant quod venturae familiae et domus com­ mune esse debebit. Hoc rite ut efferatur, percontatur Ecclesia sintne parati ad suscipiendos instituendosque filios ac filias quos iis voluerit tribuere Deus. Ad futuri familiaris nuclei commune bonum refertur ista interro­ gatio, ratione habita genealogiae personarum in ipsa constitutione matri­ monii familiaeque inscriptae. De liberis quaestio eorumque institutione proxime cum conubiali iungitur consensu, cum amoris iuramento, cum co­ niugali honore atque fidelitate usque ad obitum. Receptio et educatio filio­ rum — duo e principalibus familiae p r o p o s i t i s — huius muneris exsecutio­ ne adiiciuntur. Paternitas enim ac maternitas produnt officium indolis non modo psychicae, verum et spiritalis; per eas enim transit personae originatio, quae aeternum suum in Deo habet principium ad eumque perducere debet. Familiae Annus, qui peculiaris familiarum precationis est annus, redde­ re omnem familiam horum omnium consciam debet nova altaque ratione. 22 23 Rituale Romanum, Ordo celebrandi matrimonium, n. 62, ed. cit., p. 17. Ibid., n. 61, ed. cit., p. 17. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 882 Quos sensuum biblicorum thesauros secum adferet talis precationis funda­ mentum intimum! At necesse semper est sermonibus Sacrarum Litterarum adiungatur singularis recordatio coniugum — parentum, necnon filiorum ac nepotum. Per ipsam personarum originem coniugalis communio fit ge­ nerationum communio. Sacramentalis duorum coniunctio, foedere ante Deum inito consignata, persistit roboraturque in aetatum successione. Evadere autem illa debet precationis unitas. Ut vero hoc significanter per Familiae Annum eluceat, precandi morem fieri oportet consuetudinem in vita cotidiana cuiusque familiae insitam. Oratio namque est gratiarum ac­ tio, Dei laus, indulgentiae imploratio, supplicatio atque invocatio. Multum habet quod Deo dicat familiae precatio sub qualibet illarum formarum. Plura pariter continet quae hominibus ostendat, initio facto a m u t u a per­ sonarum communione familiaribus vinculis coniunctarum. « Quid est homo, quod memor es eius? » (Ps 8, 5), Psalmista rogat. Locus quidam precatio est ubi quam simplicissimo modo, memoria creatrix ac pa­ terna Dei commonstratur: non solum nec t a n t u m Dei recordatio ab homine renovata, quantum potius hominis memoria a Deo repetita. Familiaris idcir­ co communitatis prex evadere potest locus communis mutuaeque recordatio­ nis: aetatum enim multarum communitas est familia. Precationi omnes plane oportet intersint: viventes haud secus ac mortui, quin immo etiam nascitu­ ri. In familia necesse est pro unoquoque precatio fiat, pro illo bono quod cuique familia adferre potest, tum etiam pro bono quod ipse familiae adde­ re valet. Firmius precatio illud stabilit bonum, perinde ac familiae totius commune bonum. Immo huic bono nova semper ratione originem dat. Suis namque in precibus sese reperit familia sicut primum illud « nos » in quo singuli sunt « ego » et « tu »; quisque pro altero est ex ordine maritus a u t marita, pater aut mater, filius aut filia, frater a u t soror, avus a u t nepos. Suntne tales familiae illae, quas his Litteris adloquor? Non paucae ni­ mirum sic se habent; tempora vero quibus nunc vivitur certam indicant proclivitatem ad nucleum familiarem intra duas generationes circumscribendum. Quod ob angustias plerumque domiciliorum accidit, praesertim magnis in urbibus. Crebrius tamen illud sententiae sive opinioni debetur plures simul viventes aetates intimam impedire vitam eamque difficiliorem reddere. At nonne hoc debilissimum est caput? Humanitatis parum in no­ strorum dierum familiis deprehenditur. Personae desiderantur quibuscum bonum commune constituatur et dividatur; atqui sua n a t u r a bonum postu­ lat ut gignatur et cum aliis communicetur: « Bonum est diffusivum sui ». 24 2 4 S. THOMAS AQUINAS, Summa Theologiae, I, q. 5, a. 4, ad 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 883 Quo autem magis bonum commune est, eo similiter est etiam proprium: meum — tuum — nostrum. Haec logica consecutio est, cum in bonitate vivitur, in veritate et caritate. Quodsi eam homo percipere scit ac perse­ qui, reapse fit vita ipsius « donum sincerum ». 11. Dum confirmat Concilium hominem unam esse in orbe terrarum creaturam quam Deus propter seipsam voluit, statim addit eum plene se­ ipsum invenire non posse nisi per sincerum sui ipsius d o n u m . 25 Haec secum pugnare videntur, sed profecto minime discrepant. E s t potius magnum mirumque paradoxon humanae existentiae, quae ad inserviendum veritati in amore vocatur. Amor efficit ut homo se ipsum perficiat per sui ipsius do­ num sincerum: amare sibi vult dare et accipere quod neque emi potest ne­ que venire, sed libere vicissimque impertiri. Personae porro donum per se stabile ut sit requirit et irrevocabile. Co­ niugii vinculi perpetuitas ex huius doni n a t u r a primum manat: de personae dono videlicet personae facto. Cum mutuo se dant, amoris sponsalis indoles manifestatur. In matrimonii consensu novensiles coniuges proprio nomine se nuncupant: «Ego... accipio te... in uxorem (in maritum) et promitto me tibi fidem servaturum (servaturam)... omnibus diebus vitae meae». Huius­ modi donum artius altiusque devincit quam quod quovis modo et quolibet pretio « emi » potest. Positis genibus Patri, ex quo omnis paternitas maternitasque oriuntur, futuri coniuges sibi conscii fiunt se esse « redemptus ». Caro enim pretio empti sunt, pretio sincerissimi doni, Christi profecto san­ guine, quem per sacramentum participant. Coniugalis consensus liturgicum fastigium est Eucharistia — « corporis traditi » sacrificium atque « sanguinis effusi » — quae per coniugum consensum ipsa quodammodo ex­ primitur. Cum in matrimonio vir mulierque in unitate « unius carnis » mutuo dan­ t u r et accipiuntur, sinceri doni consentaneum propositum in eorum vitam ingreditur. Quo deficiente, matrimonium inane est, dum personarum com­ munio, super hanc rationem fundata, parentum fit communio. Cum coniu­ ges filium gignunt, nova persona « tu » appellanda interponitur inter eos qui « nos » nuncupantur, persona scilicet nascitur quae novo nomine appel­ labitur: «filius noster...; nostra filia...». «Acquisivi virum per Dominum» (Gn 4, 1), dicit Eva, prima historiae mulier: homo, primum novem per menses exspectatus, deinde parentibus, fratribus sororibusque « manifestatus ». Conceptionis processus necnon in materno sinu progressus, Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 24. 884 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale partus ortusque spatium paene quoddam efficiunt a p t u m ad creaturam ve­ luti « donum » demonstrandam: talis est enim ipsa usque a principio. Aliter forsitan iste definiri potest debilis et inermis, parentibus penitus obnoxius iisque omnino addictus? Modo natus homo parentibus se dedit, eo quod in hunc mundum venit. Exsistendo donum is fit, primum Creatoris donum creaturae factum. In modo edito filio bonum familiae commune perficitur. Quemadmo­ dum coniugum bonum commune in amore sponsali completur, qui ad no­ vam vitam suscipiendam paratur, ita bonum commune familiae per ipsum amorem sponsalem absolvitur, qui per n a t u m perficitur. In personae ge­ nealogia domus genealogia inscribitur, quae memoriae mandatur per litte­ ras in baptismorum albis relatas, quamvis haec t a n t u m sint sociales conse­ cutiones, « quia natus est homo in mundum » (Io 16, 21). At verumne profecto est hominem modo n a t u m esse solummodo paren­ tum donum? Donum societati? Nihil hanc rem, ut apparet, ostendere vide­ tur. Hominis ortus interdum solummodo computationis elementum habe­ tur, quod sicut ceterae populorum rationes in tabulas refertur. Certe natus filius prae se parentibus alios labores fert, alia opum onera, alias cotidianas coactiones, quae eos impellere possunt ad alium n a t u m respuendum. Qui­ busdam in locis socialibus culturalibusque acrior fit temptatio. Estne ideo filius donum? Ipsene ad accipiendum, non ad dandum, venit? Haec sollici­ te postulantur, quibus huius aetatis homines laboriose levantur. Filius enim spatium occupabit aliquod, at spatium in mundo magis magisque im­ minuitur. At verumne profecto est familiae societatique nihil eundem affer­ re? Nonne ipse « particula » quaedam est illius boni communis, sine quo hu­ manae communitates franguntur et ad interitum vergunt? Quis id infitiari potest? Puer t u m fratribus, tum sororibus, t u m parentibus, cunctae deni­ que domui se praebet donum. Eius vita ipsis vitae largitoribus fit donum, qui necessario persentiunt filium adesse eundemque in eorum vita sociari, bonum commune iuvare eorum et familiaris communitatis. Veritas haec est, quae simplicitate altitudineque sua perspicua manet, quamvis psycho­ logicae pathologicaeque complicentur quorundam personarum structurae. Totius societatis bonum commune in homine immoratur, qui, ut supra dic­ t u m est, est « Ecclesiae via ». Is enim ante omnia « gloria Dei » est: « Gloria Dei vivens homo », secundum omnibus notum Sancti I r e n a e i effatum, 26 27 28 Cf. Litt. Enc. Sollicitudo rei socialis (30 Decembris 1987), 25: AAS 80 (1988), 543-544. Litt,. Enc, Redemptor hominis (4 Marti 1979), 14: AAS 71 (1979), 884-885; Cf. Litt. Enc. Centesimus annus (1 Maii 1991), 53: AAS 83 (1991), 859. Adversus Haereses IV, 20, 7: PG 7, 1057; SCh 100/2, 648-649. 26 27 28 Acta Ioannis Pauli Pp. II 885 quod sic quoque interpretari licet: « Gloria Dei est ut vivat homo ». Excelsissime quidem hic definitur homo: Dei gloria est bonum commune omnium rerum quae sunt; bonum scilicet commune humani generis. I t a est! homo est bonum commune, bonum commune familiae et huma­ nitatis, singulorum coetuum multipliciumque socialium structurarum. At hac in re gradus et modi distinctio quaedam plane in lucem proferenda est: homo est profecto bonum commune, exempli gratia, Nationis ad quam pertinet vel Civitatis cuius est civis: attamen certius et initerabilius bonum est pro sua familia; est non modo velut individuus, qui in humana multi­ tudine partem habet, verum t a m q u a m « hic homo ». Deus Creator facit ut is sit « per se ipsum », atque mundum ingrediens homo in familia « magnum vitae eventum » incipit. « Homo hic », utcumque res se habet, ius vindicat suae auctoritatis propter humanam quam habet dignitatem. Haec dignitas ipsa personae locum inter homines statuit, praecipue vero in familia. Fami­ lia est enim — magis quam alia humana institutio — locus in quo per do­ num sui sincerum homo « per se ipse » esse potest. Quocirca eadem usque exstat socialis institutio quae subici non potest neque debet: est enim « sanet u a r m m vitae ». Quod porro « nascitur homo », « natus est homo in mundum » (Io 16, 21), «paschale signum» constituit. Hac de re discipulis locutus est Iesus ipse, ut commemorat Ioannes Evangelista, antequam pateretur et morere­ tur, cum sui excessus tristitiam cum aegritudine parientis mulieris compararet: « Mulier, cum parit, tristitiam habet (id est patitur), quia venit hora eius; cum autem peperit puerum, iam non meminit pressurae propter gau­ dium, quia natus est homo in mundum » (Io 16, 21). « Hora » Christi mortis (cf. Io 13, 1) confertur hic cum «hora» parientis mulieris; novi hominis or­ tus perconsentaneum invenit locum in vitae victoria supra mortem, quam Dominus resurgens reportavit. Multa sane de hac similitudine considerari possunt. Quemadmodum Christi resurrectio vitam significat ultra mortis limen, ita pueri etiam ortus vitam demonstrat, quae per Christum destina­ tur « ad vitae plenitudinem » quae est in ipso Deo: « Ego veni ut vitam habeant et abundantius habeant » (Io 10, 10). Nunc in suo alto sensu illud S. Irenaei explicatur: « Gloria Dei vivens homo ». Doni sui haec est evangelica veritas, qua carens homo « plene se inveni­ re » nequit, quaeque perpendere sinit quam radicitus « sincerum donum » innitatur Dei Creatoris Redemptorisque dono, « gratia Spiritus Sancti », cuius « effusionem » in sponsos in matrimonii ritu invocat celebrans. Sine 29 Litt. Enc. Centesimus annus (1 Maii 1991), 39: AAS 83 (1991), 842. Acta 886 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « hac effusione » haec omnia difficulter intelleguntur atque complentur si­ cut hominis vocatio. Attamen tot homines haec perspiciunt! Multi viri mu­ lieresque hanc adipiscuntur veritatem prospicientes in ea una conveniri « Veritatem et Vitam » (Io 14, 6). Hac adempta veritate coniugum vita pa­ riter ac familiae nullum humanum sensum plene consequi potest. Quapropter Ecclesia docere testarique hanc veritatem numquam intermittit. Quamvis materno affectu multa illa et complicata familiae discrimi­ na intellegat aeque ac hominis moralem debilitatem, persuasum sibi habet Ecclesia humani amoris veritati fidelitatem esse prorsus servandam: si eam dimitteret, se ipsa proderet. Ab hac enim veritate discedere « oculos fidei » (cf. Eph 1, 18) sibi vult claudere, qui contra semper sunt extendendi ad lu­ men quo Evangelium humanas vicissitudines collustrat (cf. 2 Tim 1, 10). Sinceri sui doni conscientia, per quam « se ipse perficit » homo, solide est iteranda et continenter praestanda, obsistentibus saepenumero Ecclesiae multis fautoribus qui perperam cultum progressus intellegunt. 30 Familia semper novam boni speciem pingit pro hominibus, eaque de causa novam officii conscientiam gignit. De officii conscientia in peculiare bonum com­ mune versa agitur, in quo hominis bonum continetur: item cuiusque do­ mus membri; bonum certe « difficile », « bonum arduum », at fascinosum. 12. Hoc in loco Litterarum Familiis datarum duae sunt quaestiones afferendae inter se complicatae. Altera communior, in amoris cultu ver­ satur; altera districtior, de paternitatis maternitatisque conscio officio edisserit. Antea iam dixi matrimonium singularem officii conscientiam requirere ad bonum commune: primo coniugum, deinde familiae. Hoc bonum com­ mune ab homine concitatur, a personae bono et ab ea re quae eius dignita­ tis mensuram significat. Hanc amplitudinem nimirum in socialibus, oeco­ nomicis politicisque omnibus ordinibus secum fert homo. In matrimonii ambitu familiaeque tamen haec muneris conscientia complures ob rationes magis obstringens evadit. Non sine causa Constitutio pastoralis Gaudium et spes t r a c t a t « de dignitate matrimonii et familiae fovenda ». Concilium hanc promotionem ducit Ecclesiae et Civitatum munus; attamen, in omni cultu­ ra, ipsa officiose pertinet ad personas, quae matrimonio coniunctae certam quandam familiam constituunt. « Paternitatis maternitatisque ministerii conscientia » officium prae se fert, ut eiusmodi compleatur munus, quod nostra aetate notas peculiares suscipit. 30 Cf. Litt.. Enc. Sollicitudo rei socialis (30 Decembris 1987), 25: AAS 80 (1988), 543-544. Ada Ioannis Pauli Pp. II 887 Particulatim ipsum momentum attingunt in quo vir mulierque « in car­ ne una » se iungentes, fieri possunt parentes. Hoc momentum peculiarem inducit praestantiam, sive ob interpersonalem necessitudinem, sive propter eorum ministerium pro vita: fieri parentes possunt — tum pater t u m ma­ ter — hominem gignentes. Duae coniugalis coniunctionis rationes, altera coniunctiva alteraque procreativa, seiungi artificiose non possunt, quin ipsius actus coniugalis intima veritas laedatur. 31 Haec stabilis fuit ecclesiae doctrina, atque « signa temporum », quorum nos hodie sumus testes, novas rationes praebent hanc peculiari alacritate confirmandi. Sanctus Paulus, vigilanti animo sui temporis necessitates circumspectans, firmiter planeque postulabat: « Insta opportune, importune » (2 Tim 4, 2) timore deposito eo quod « sana doctrina non sustinetur » (cf. 2 Tim 4, 3). Eius verba notissima quidem sunt iis qui, hodiernas vicissitudi­ nes penitus intellegentes, exspectant ut ecclesia non modo « sanam doctri­ nam » non relinquat, verum renovata alacritate eam edicat, dum in hodier­ nis « signis temporum » rationes requiruntur ad ipsius cuiusdam altiorem tempestivam perceptionem. Multae eiusmodi rationes inveniuntur iam in ipsis scientiis, quae ex ve­ tere anthropologiae stirpe ortae in varias disciplinas se explicaverunt, quae sunt biologia, psychologia, sociologia, ceteraeque scientiae ab his manan­ tes. Haec omnia quodammodo in medicinam vergunt, quae est scientia aeque ac ars (ars medica), quaeque vitae hominisque saluti inservit. At ra­ tiones, quae memorantur, ex humana praesertim experientia oriuntur, quae multiplex est quaeque, ratione quadam, antecedit scientiam ipsamque sequitur. Ex usu suo discunt coniuges quid sibi velit paternitatis maternitatisque conscium officium; idem quoque ex aliorum coniugum experientia perci­ piunt, qui similibus fere in condicionibus vivunt et ideo apertiores ad scientiae rationes facti sunt. Quodammodo dici potest « inquisitores » ex « coniugibus » paene discere, ut deinde vicissim altius eos doceant procrea­ tionis consciae officium eiusque concretas exsecutiones. Argumentum hoc in Concilii documentis penitus explicatum est, in Lit­ teris Encyclicis Humanae vitae, in Episcoporum Synodi « Propositionibus » anno MCMLXXX, in Adhortatione apostolica Familiaris consortio et in id ge­ nus scriptis, usque ad Instructionem Donum vitae Congregationis pro Doc­ trina Fidei. Ecclesia de conscia paternitate maternitateque veritatem moCf. P A U L U S V I , Litt,. Enc. Humanae vitae Catholicae Ecclesiae Catechismus, n. 2 3 6 6 . 31 (25 Iulii 1968), 12: AAS 6 0 (1968), 488-489; 888 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ralem docet, eamque t u t a t u r contra erratas opinationes proclivitatesque, quae nostris temporibus vulgo proferuntur. Cur hoc persequitur Ecclesia? Num fortasse quia minime argumenta ipsa intellegit, quae afferunt qui laxamenta quaedam hac in re suadent, in suam sententiam eam pariter adducere conantes, interdum quoque iniqua adhibita pressura, vel minis admotis? Ecclesiale enim Magisterium nonnumquam reprehenditur eo quod obsoletum est et t a r d u m ad postulationes « spiritus temporum » recentium percipiendum, quod insuper humanitati obest et immo vero Ecclesiae ipsi. Suis pertinaciter perseverans in sententiis — affirmant — Ecclesia « popularem favorem » amittet et fideles magis magisque ab ea digredientur. At quomodo dici potest Ecclesiam, Episcopatum praesertim cum Ponti­ fice coniunctum, his gravissimis huius temporis quaestionibus esse alie­ nam? Paulus VI in his ipsis t a m praestantes quaestiones prospectabat, ut ad Litteras Encyclicas Humanae vitae compelleretur edendas. Fundamen­ tum, quo Ecclesiae doctrina de « paternitatis maternitatisque conscio offi­ cio » innitur, solidum est atque amplum. Concilium ante omnia id tradit in doctrina de homine, cum asseverat quod ille « in terris sola creatura est quam Deus propter seipsam » voluit, neque potest « plene seipsum invenire nisi per sincerum sui ipsius donum ». Hoc quia ipse ad imaginem et simili­ tudinem Dei creatus est et a Patris Filio unigenito redemptus, qui propter nos et propter nostram salutem homo est factus. 32 Concilium Vaticanum I I , de hominis quaestione deque eius vocatione prorsus sollicitum, a u t u m a t coniugalem coniunctionem, quae est sacrorum Bibliorum « una caro », intellegi et plane explicari posse, notionibus dumta­ xat « personae » et « doni » prolatis. Quisque vir et mulier quaeque per sui sincerum donum plane perficiuntur, atque coniugalis coniugum coniunctio persingularem attingit significationem. Tunc quidem vir mulierque, in sua­ rum virilitatis et muliebritatis « veritate », m u t u u m fiunt donum. Omnis quidem in matrimonio vita donum est; at clarius illud liquet, cum coniu­ ges, alteri se in amore dans alter, congressionem efficiunt eam, quae duo « in carnem unam » (Gn 2, 24) redigat. Momentum tunc ipsi experiuntur peculiaris sponsalitatis, procreativam quoque propter facultatem coniugali actui coniunctam. Coniuges enim eodem temporis momento pater et mater fieri possunt, novum humanum germen incohantes, quod deinde in mulieris sinu coalescet. Si quidem pri­ mum animadvertit mulier se matrem futuram, vir, quocum ipsa convenit Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 24. Congregatio de Causis Sanctorum 889 «in c a r n e m ' u n a m », vicissim per eius testimonium sibi conscius fit se pa­ trem factum. Potentiales, deindeque reales, paternitas ac maternitas utri­ que sunt adscribendae. Effectum huius voluntatis vir non potest non agno­ scere vel non accipere, quandoquidem hanc et ipse voluit. Non potest is in id genus sententiis se abdere: « nescio », « nolui », « tu hoc voluisti ». Coniu­ galis coniunctio utcumque res ceciderit, cum viri t u m mulieris sponsalitatem inducit, potentialem quidem quae cum res postulaverint, realis fiet. Id praesertim pertinet ad virum, qui, quamvis artifex sit in generationis pro­ cessu, biologice ab eo seiungitur: in muliere enim explicatur. Quomodo po­ test vir onus istud non suscipere? Oportet uterque, vir scilicet et mulier, si­ mul coram se aliisque sibi sumant munus officiumque novae vitae, quam ipsi concitarunt. Consecutionem hanc comprobant ipsae humanae disciplinae. At oportet altius progredi, coniugalis actus sub lumine memoratorum bonorum, quae « persona » et « donum » sunt, altius perquirere. Hoc ipsum Ecclesia usque docet et persequitur, peculiariter in Concilio Vaticano I I . Coniugali actu exstante, vir et mulier scientes volentesque inducuntur ad confirmandam sui m u t u a m donationem, quam in sacramentali foedere inierunt. Atqui cum quis alii se penitus d a t ex necessaria consecutione procreationi dat locum: matrimonium hac ratione t a m q u a m familia plene ad effectum deducitur. Certe m u t u u m viri mulierisque donum non illuc dum­ t a x a t tendit, ut filii pariantur, verum in se vitae amorisque est m u t u a communio. Semper huius doni intima veritas est praestanda. « Intima » non idem est atque « subiectiva ». Ipsa potius veritati obiectivae aequatur eius qui se donat vel quae donat. Ad propositum quoddam adipiscendum numquam persona instrumentum haberi potest; numquam « voluptatis » res cumprimis: ipsa est atque esse debet omnium actuum finis. Tunc vero cum sincera personae dignitate actio congruit. Nostrae hac de re t a m gravi subtilique cogitationi imponens finem, pri­ mum Vobis, coniuges carissimi, animum addere peculiariter volo, omnibu­ sque pariter qui vos adiuvant, ut intellegatis atque ad rem deducatis Ec­ clesiae de matrimonio doctrinam deque maternitatis paternitatis conscio officio. De Pastoribus potissimum cogito itemque compluribus inquisitoribus, theologis, philosophis, scriptoribus et vulgatoribus, qui ad cultum iu­ diciaque quae nunc vigent non inclinant, qui vero animose « contra vulgi opinionem sentiunt ». Confirmare exinde cupio manipulum peritorum, me­ dicorum paedagogorumque plus plusque frequentem, qui, germani laici apostoli, matrimonii familiaeque dignitatem aestimare praestans vitae in­ stitutum tenent. Ecclesiae nomine omnibus edico: gratias! His deficienti61 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 890 bus, quid Pastores faciant, quid Sacerdotes, Episcopi ipseque Petri Succes­ sor? Inde a sacerdotii primordio mihi magis magisque persuadere incepi, ex quo scilicet tempore in reconciliationis tribunali sedere incohavi, ut tot co­ niugum sollicitudines, timores spesque participarent: quosdam sum nactus difficiles reclamationis repugnationisque eventus, at eodem tempore per­ multi se mire sui officii conscios et liberales ostenderunt. H a n c mihi conscribenti epistulam omnes hi coniuges ob oculos versantur, quos mea pre­ catione animique affectione complector. 13. Familiae carissimae, paternitatis maternitatisque consciae argumen­ t u m continetur t o t a in quaestione « civilis cultus amoris », de qua nunc sermocinari studeo. Ex iis quae hucusque dicta sunt plane indubieque liquet « amoris civili cultui », ut Paulus VI dixit, subesse familiam, quae sententia in Ecclesiae doctrinam immigravit et communis iam facta est. Difficulter hodie cogitari potest aliquid Ecclesiam declarare vel aliquod de Ecclesia verbum, dempto « amoris civilis cultus » sermone. Sententia haec nectitur « ecclesiae domesticae » primaeva in christianitate, at ea hoc quoque no­ strum tempus expresse contingit. 33 Etymologiae ratione, « civilis » vocabulum cum « civis » voce copulatur, quod videlicet in quolibet cive politicam inesse rationem confirmat. At al­ tior huius vocis significatio non t a n t u m ad politicam rem spectat quantum potius ad « humanitatem ». Verumtamen civilis cultus ad hominum annales pertinet, quippe qui eius spiritalibus moralibusque respondeat necessitati­ bus: ad imaginem similitudinemque Dei creatus, ipse ex Creatoris manibus mundum suscepit, ut eum ad suam imaginem similitudinemque effingeret. Ab hoc sane ipso munere compiendo civilis cultus defluit, qui ad summam non secus habetur atque « mundi ad humanam speciem conversio ». « Civilitas » denique idem fere est ac « cultus ». Quapropter « amoris cul­ tura » quoque dici potest, quamvis locutio illa, iam facta familiaris, potius sit servanda. Civilis cultus amoris, ad hodiernam verbi vim, locutioni adhaerescit quam affert conciliaris Constitutio Gaudium et spes: «Christus... hominem ipsi homini plene manifestat eique altissimam eius vocationem patefacit ». Asseverari igitur licet amoris cultum civilem a Dei revelatione initium capere, qui «caritas est», ut Ioannes ait evangelista (1 Io 4, 8.16), quam quidem efficaciter Paulus describit in hymno de caritate in prima epistula ad Corinthios (13, 1-13). Is cultus arte cum caritate coniungitur, « diffusa in cordibus nostris per Spiritum Sanctum, qui datus est nobis » 34 33 34 Cf. Homilia de Anni Sancti conclusione (25 Decembris 1975): AAS 68 (1976), 145. Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 22. Congregatio de Causis Sanctorum 891 (Rom 5, 5), atque per continentem culturam augescit, de qua vitis et palmitum similitudo sic presse disserit: « Ego sum vitis vera, et Pater meus agrícola est. Omnem palmitem, in me non ferentem fructum, tollit eum, et omnem, qui fert fructum, purgat eum, ut fructum plus afferat » (Io 15, 1-2). Sub luce Novi Testamenti horum locorum aliorumque, intellegi potest quid « amoris civilis cultus » significet et cur familia cum hoc cultu n a t u r a coniungatur. Si quidem prima « Ecclesiae via » est familia, addendum est etiam amoris cultum civilem « viam esse Ecclesiae », quae in mundo iter fa­ cit atque ad eiusmodi iter familias vocat ceterasque societatis partes tum nationales t u m internationales ipsius familiae causa perque familias. Fami­ lia enim pendet complures ob rationes ex amoris civili cultu, in quo con­ grua invenit argumenta quibus ipsa consistat familia. Amoris item cultus civilis familia paene cardo est et cor. Amor tamen verus non datur nisi conscientia exstat « Deum esse carita­ tem » atque pariter hominem in terrarum orbe creaturam unam esse quam Deus « per se ipsam » efficit ut sit. Homo ad Dei imaginem similitudinemque creatus non potest « se ipse prorsus invenire » nisi per sui sincerum do­ num. Hac de homine, de persona deque in familia « personarum communio­ ne » adempta notione, amoris civilis cultus non admittitur; vicissim perso­ nae personarumque communionis opinatio sine civilis cultus amore penitus tollitur. Familia «cellula» exstat praecipua societatis: at Christo opus est — t a m q u a m « vite » ex qua sucum excipiunt « palmites » —, ut cellula ista intus forisque a quadam culturali evulsione arceatur. Si enim hic « civilis cultus amor » est, illic « contraria civilitas » exsistere potest et manere, quae vim habet delendi, quemadmodum multa hodie comprobant indicia rerum­ que condiciones. Quis neget, nostram aetatem in discrimine magnopere versari, quod summum cedat potissimum in veritatis discrimen? Veritatis discrimen si­ gnificat primo opinationum discrimen. Voces « amor », « libertas », « since­ rum donum », immo etiam « persona », ... « personae iura » exprimunt revera quod natura continent? Hac de causa plane magni sunt ponderis Ecclesiae terrarumque orbi — ad occidentem praesertim verso — litterae Encyclicae, quae sunt Veritatis splendor. Si t a n t u m de libertate deque personarum in matrimonio familiaque communione veritas splendorem suum recuperaverit, t u m vero amoris civilis cultus efficietur et « de matrimonii familiaeque dignitate aestimanda» efficaciter dici poterit — ut Concilium asseverat. 35 Cf. Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 47. 892 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cur t a m magnum habet pondus « splendor veritatis »? Cumprimis prop­ ter quandam oppositionem: hodierni cultus processus cum scientiae techni­ caeque progressu arte coniungitur, qui saepenumero una t a n t u m facie evol­ vitur, atque aliquas sinceri positivismi species prae se fert. Haec autem doctrina, uti constat, agnosticismum ratione parit, utilitarismum vero re atque ethice. Nostra quidem aetate res gestae quodammodo iterantur. Utilitarismus opera resque colit, usum, « res ipsas » non « personas »; personas veluti « res » adhibere studet. Ubi voluptatis cultus viget, fieri potest mu­ lier hominis obiectum, filii parentibus officere possunt, familia institutio fit quaedam, quae t a m q u a m onus in singula membra inclinatur. Ut id perci­ piatur, de sexu quasdam educandi rationes perpendere sufficit, quae in scholas saepe inducuntur, parentibus crebro renuentibus. Istud pariter pla­ num fit in abortus proclivitatibus, quae nequiquam se abdere nituntur « iu­ re eligendi», quod coniuges sibi vindicant, praesertim mulier ipsa. Duo d u m t a x a t sunt allata exempla ex multis quae afferri possunt. Liquet talibus cultus vigentibus propositis, familiae minas necessario admoveri, quandoquidem eius ipsa fundamenta excutiuntur. Quod amoris civilis cultui obsistit, id toti de homine veritati officit, eique comminatio evadit: ei se ipsum inveniendi non d a t facultatem neque se securum perci­ piendi, sicut coniugem, parentem, filium. « Sexus securus », quem vocant, qui « technico cultu » divulgatur, reapse, spectatis in universum personae necessitatibus, est radicitus non securus, immo graviter periculosus. Perso­ na enim periclitatur, sicut vicissim etiam familia. Quod est periculum? Amissio veritatis de se ipsa, cui discrimen iacturae libertatis iungitur et deinceps amoris. « Cognoscetis veritatem, — Iesus asseverat — et veritas liberabit vos » (Io 8, 32): veritas, veritas dumtaxat, ad amorem vos comparabit de quo dicere liceat: « quam pulchrum! ». Huius temporis familia, perinde ac omnium aetatum, «pulchram di­ lectionem » quaeritat. Amor non « pulcher », qui ad voluptatem explendam t a n t u m redigitur (cf. 1 Io 2, 16), vel ad m u t u u m viri mulierisque « usum », personas reddit earum infirmitatum servas. Nonne ad hanc adducunt ser­ vitutem quaedam « culturales emissiones » hodiernae? Ipsae hominis imbecillitatibus « ludunt », quem sic magis magisque infirmum efficiunt et inermem. Civilis cultus amor laetitiam revocat, laetitiam, inter cetera, eo quod homo venit in mundum (cf. Io 16, 21), et insuper quia coniuges fiunt pa­ rentes. Amoris civilis cultus sibi vult « congaudere veritati» (cf. 1 Cor 13, 6). Sed cultus, qui mentem consumendarum rerum persequitur quaeque natalitati adversatur, numquam amoris civilis cultus esse potest. Si familia Acta Ioannis Pauli Pp II 893 quoad amoris civilem cultum sic magnum habet pondus, hoc evenit prop­ ter peculiarem propinquitatem gravitatemque vinculorum, quae in eo inter personas generationesque instituuntur. Ipsa tamen vulnerari potest et peri­ cula obire quae hebetent vel etiam eius unitatem et firmitatem deleant. Haec ob pericula familiae amplius civilem amoris cultum non testantur, quem omnino negare possunt, ratione quadam contra-testari. Familia nem­ pe disiecta potest vicissim formam quandam « cultui adversantem » confir­ mare, amorem in variis exstantem provinciis exstinguendo, in cunctam so­ cialem vitam necessario quibusdam evenientibus effectibus. 14. Caritas cui Paulus apostolus in epistula ad Corinthios hymnum dicavit — caritas scilicet quae « patiens » est, « benigna est » atque « omnia suffert » (1 Cor 13, 4.7) — certe est amor imperans. Eius pulchritudo in eo stat, quod multum postulat et hoc modo verum hominis bonum constituit, atque in alios fundit. Bonum enim, ut ait S. Thomas, est natura sua « diffusivum sui ». Amor t u m verus est cum personae societatumque bonum 36 parit idque gignit et aliis dat. Qui solummodo a se ipse amoris titulo mul­ tum poscit, is amorem ab aliis etiam postulare potest. Nam amor multum requirit, cum in omnibus humanis condicionibus, t u m vehementius ex iis qui Evangelio student. Nonne Christus eundem in « suo » maximo mandato praedicat? Homines hodierni hunc amorem multum postulantem detegant oportet, quandoquidem in eo familiae admodum solidum invenitur funda­ mentum, quod « omnia sufferre » potest. Ad Apostoli mentem, amor « sufferre » omnia non potest, si « aemulationibus » cedit, si « agit super­ be », si «inflatur», si «est ambitiosus » (cf. 1 Cor 13, 5-6). Amor germa­ nus, sanctus Paulus docet, aliud est: « omnia credit, omnia sperat, omnia sustinet » (1 Cor 13, 7). Hic amor ipse « omnia sufferet ». In eo ipsa omni­ potens agit vis Dei, qui « caritas est » (1 Io 4, 8.16). Agit pariter omnipollens Christi vis, hominis Redemptoris atque mundi Salvatoris. Caput X I I I Pauli primae epistulae ad Corinthios considerantes, semi­ t a m ingredimur illam, quae propius penitusque ad intellegendam nos per­ ducit plenam circa amoris civilem cultum veritatem. Nullus alius sacrorum bibliorum locus planius altiusque hanc veritatem exprimit quam caritatis hymnus. Pericula in amorem impendentia etiam amoris civili cultui minantur, cum res eidem contrarias prorsus suppeditent. Hic in primis de nimio sui studio dicitur, non modo de unius personae nimio sui amore, verum et coSumma Theologiae, I, q. 5, a. 4, ad 2. 894 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale niugum vel, in ampliore provincia, de societatum nimio amore sui, veluti classium nationis ve (quod est nationis studium). Verumtamen nimium sui studium, quavis sub specie, recto et radicitus amoris cultui obest. Dicemusne amorem esse habendum aliquid nimio huic studio d u m t a x a t contrarium? Nimis esset definitio inops eademque tandem negans, etiamsi infitiari non potest varias nimii studii formas esse praetergrediendas ut amor amori­ sque civilis cultus efficiantur. Hac in re de « aliorum studio » rectius dici­ tur, quod « nimio sui studio » opponitur. Locupletior absolutior que est amoris notio, quam sanctus Paulus enodat. Caritatis hymnus, qui in epi­ stula prima ad Corinthios invenitur, amoris civilis cultus veluti « magna charta » perstat. In ea non perpenduntur t a n t u m singulae significationes (sive amoris sui sive aliorum studii), verum ipsa hominis intima notio ex­ hibetur, qui se ipsum t a m q u a m persona per sincerum sui donum « invenit ». Donum, ut liquet, in alios convertitur: haec est civilis cultus amoris praeci­ pua nota. Sic evangelicae de libertate veritatis attingimus cardinem. Persona per libertatis exercitium in veritate perficitur. Libertas non intellegitur veluti facultas quidlibet faciendi: donum sui ipsa dicit. Immo altius dicit interio­ rem doni disciplinam. Doni notione non tantummodo liberum subiecti in­ ceptum designatur, sed officii quoque significatio. Haec omnia in « persona­ rum communione » complentur. In ipso familiae corde versamur. Insistimus etiam vestigiis individualismi et personalismi inter se pu­ gnantium. Amor, civilis cultus scilicet amor, cum personalismo nectitur. Cur autem cum personalismo? Cur porro amoris civili cultui individualismus minatur? In conciliari sententia caput invenitur responsionis: « donum sincerum ». Individualismus prae se libertatis usum fert, ad quam subiectum quod vult p a t r a t u r , « veritatem » statuens illius rei quae sibi probatur vel sibi congruit. Ut alius a se aliquid veritatis obiectivae titulo « velit » postuletve non patitur. « Dare » alii non vult veritatis nomine ne­ que ipse « donum sincerum » fieri. Individualismus ideo in statione sistit sui studii ibique circumscribitur. Quod autem personalismo opponitur, non ex rationibus quibusdam oritur, sed potius ratione quae est « ethos ». Persona­ lismi enim ethos aliis addicitur: nam personam concitat ut donum aliis ipsa fiat et in se donando gaudium inveniat. Gaudium est de quo Christus sermocinatur (cf. Io 15, 11; 16, 20.22). Quocirca necesse est humanae societates, iis familiae quoque annumerandae quae in dimicationis condicione inter amoris civilem cultum et quod ei opponitur vivere consueverunt, solidum suum fundamentum anquirant in recta hominis consideratione atque eorum quae de eius humani- Acta Ioannis Pauli Pp. II 895 tate plene « perficienda » decernunt. Amoris civili cultui procul dubio obsi­ stit « amor liber », qui eo est periculosior quod sicut alicuius « verae » affec­ tionis fructus afferri solet, dum contra re amorem destruit. Quot familiae hunc ob amorem corruerunt! Ad omnes casus « veram » affectionem consectari, inducto amore quibuslibet condicionibus soluto, reapse idem valet at­ que hominem iis voluptatibus mancipare, quas S. Thomas passiones ani­ mae vocat. « Amor liber » humanis infirmitatibus abutitur, generosam quandam nobilitatis formam ei exhibens, illecebris iuvantibus multorum­ que opinione favente. Hac ratione conscientiam « placare » homines conan­ tur, moralem quandam absentiam inducendo. Omnes tamen consecutiones quae sequuntur non considerantur, praesertim cum, praeter coniugem, filii patiuntur, patre matreve orbati, qui re veluti pupilli parentum viventium damnantur. 37 In ipso utilitarismi ethici fundamento habetur, ut fert opinio, continua­ ta conquisitio « summae » felicitatis, quae est « felicitas in utilitatem ver­ sa », quae t a n t u m sicut voluptas existimatur itemque proxima satisfactio ad individui singularis commodum vergens, praeter vel contra obiectivas veri boni necessitates. Utilitarismi propositum, quod libertate innititur in individualismum prona, libertate scilicet officii conscientia carente, amori adversatur, cul­ tum quoque humanum exprimenti simul sumptum. Cum eiusmodi liberta­ tis notio in societate recipitur, foedere cum variis hominum imbecillitatibus icto, continenter et constanter familiae minitari videtur. Complura gravia hac de re incommoda afferri possunt, documentis ad rationariam artem explicabilia, etsi eorum multa vehementerque dolentia in virorum mulierumque cordibus abduntur, veluti acerba vulnera. Coniugum amor ac parentum his vulneribus medendi habet potestatem, si insidiae de quibus dictum est, non auferant regenerationis vim commu­ nitatibus humanis omnino beneficam et salutarem. Haec potestas pendet e veniae reconciliationisque divina gratia, quae spiritalem dat facultatem ite­ rum incipiendi. Hac de causa necesse habent familiae membra Christum convenire in Ecclesia per mirabile Paenitentiae Reconciliationisque sacra­ mentum. His propositis rebus, intelligi facile potest quantum habeat momenti precatio in familiis et pro familiis, in iis potissimum in quas dissipatio ali­ qua impendet. Precandum est ut coniuges suam diligant vocationem, etiam cum iter difficile fit vel t a m arduum in ascensu, ut aditus prohiberi 37 Summa Theologiae, I-II, q. 22. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 896 videatur; deprecari necesse est, ut etiam tunc fideles sint foederi cum Deo peracto. « Familia via est Ecclesiae ». Litteris his profiteri et simul enuntiare cu­ pimus hanc viam, quae per coniugalem familiaremque vitam ad regnum caelorum (cf. Mt 7, 14) perducit. Multum interest sane ut in familia « communio personarum » comparatio fiat ad « communionem Sanctorum ». Idcirco Ecclesia confitetur illudque enuntiat: caritas « omnia suffert » (1 Cor 13, 7), cum in ipsa conspiciatur, sancto Paulo iuvante, virtus «maior» (1 Cor 13, 13). Apostolus nemini fines imponit. Omnes ad amandum vocan­ tur, ut liquet, etiam coniuges familiaeque. In Ecclesia enim omnes aeque ad sanctitatis perfectionem vocantur (cf. Mt 5, 48). 38 15. Quartum Decalogi m a n d a t u m familiam respicit eiusdemque interio­ rem soliditatem; solidarietatem dicere possumus. In eius perscriptione familia haud plane affertur. At re de hac ipsa agi­ tur. Ut inter generationes communionem significaret, divinus Legifer nul­ lum verbum hoc aptius repperit: «Honora... » (Ex 20, 12). Alia quidem ad­ ducitur ratio quae quid sit familia planum facit. Sententia haec non « artificio quodam » familiam elevat, sed eius subiecti n a t u r a m in propatulo ponet eiusdemque inde manantia iura. Familia est communitas permagnarum necessitudinum inter personas: inter coniuges scilicet, inter parentes et filios, et deinceps inter generationes. Haec communitas peculiari modo est servanda. Quapropter Supremus Legifer nullam invenit aptiorem hac cau­ tionem: « Honora ». « Honora patrem t u u m et matrem tuam, ut sis longaevus super terram, quam Dominus Deus tuus dabit tibi » (Ex 20, 12). Mandatum hoc tria praecepta subsequitur praecipua, quae necessitudinem inter hominem et Israelis populum cum Deo respiciunt: « Shema, Israel... », «Audi Israel: Do­ minus Deus noster Dominus unus est» (Dt 6, 4). «Non habebis deos alie­ nos coram me» (Ex 20, 3). Primum maximumque m a n d a t u m habemus, amoris scilicet m a n d a t u m , ut Deus ametur « super omnia »: Ipse diligendus est « ex toto corde tuo et ex t o t a anima t u a et ex t o t a fortitudine t u a » (Dt 6, 5; cf. Mt 22, 37). Merito iureque quartum m a n d a t u m hoc in ambitu locatur. « Honora patrem t u u m et matrem t u a m », quandoquidem tibi quo­ dammodo Dei Domini ipsi agunt partes, ii vitam tibi dederunt te in huma­ nam vitam producentes: in gentem aliquam, nationem, culturam. Post Deum primi ipsi sunt beneficii auctores. Si quidem Deus solus est bonus, 3 8 Cf. CONC. OECUM. VAT. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 11, 4 0 et 41. Acta Ioannis Pauli Pp II 897 immo summum Bonum, parentes singulariter hanc bonitatem summam participant. Itaque: honora parentes tuos! Est hic quaedam cum cultu Deo tribuendo similitudo. Quartum mandatum arte cum dilectionis mandato iungitur. Illa « honora » et « ama » maximo vinculo copulantur. Honor, in praecipua significatione, cum iustitiae virtute coniungitur, quae vicissim plane expli­ cari non potest, nisi amore inducto: erga Deum et proximum. Quis vero est propinquior familiaribus, parentibus filiisque? Estne alicui parti obnoxia inter personas necessitudo, quam quartum m a n d a t u m obnuntiat? Compellitne ad parentes tantummodo honorandos? De verbo sane, ita est. At oblique, de « honore » quoque loqui possumus quem filiis tribuere debent parentes. Ipsum « honora » idem valet ac ipsum « agnosce »! Sine ergo certa personae agnitione te adduci, in primis patris matrisque, deinde ceterorum familiae membrorum. Honor est motus qui­ dam essentialiter utilitatis immemor. Dixerit quis eum esse « sincerum per­ sonae donum in personam versum », atque hac significatione honor cum amore convenit. Si quidem quartum mandatum deposcit ut honor patri matrique tribuatur, id ipsum pro familiae bono expostulat. At hanc prop­ ter causam a parentibus quoque aliquid requirit. Parentes — commonere praeceptum divinum videtur — ita vos gerite ut mos vester honorem me­ reatur (et amorem) filiorum! « In vacuum quiddam morale » divinam hono­ ris vestri postulationem cadere ne patiamini! Agitur tandem de mutuo ho­ nore. Mandatum illud « honora patrem t u u m et matrem t u a m » oblique quidem parentibus dicit: vestros filios filiasque vestras honorate. Hoc ipsi merentur quia exsistunt, quia sunt id quod sunt: hoc ex ipso conceptionis momento viget. Hoc mandatum, totum familiae vinculum exprimens, eius­ dem interioris soliditatis collustrat fundamentum. Mandatum pergit: « ut sis longaevus super terram, quam Dominus Deus tuus dabit tibi ». Istud « quia » consociationem quandam rationum « utilita­ tis » evocare potest: honorare propter futuram longaevitatem. Dicendum interea, hoc minime infirmare vim praecipuam illius imperativi « honora », quod n a t u r a sua cum consuetudine alios respicienti copulatur. Honorare numquam significat: « prospecta commoda ». Difficile tamen est non agno­ scere ex mutui honoris habitu, qui inter membra familiaris communitatis viget, varia manare commoda. « Honor » certe est utilis, quemadmodum est « utile » omne bonum verum. Familia ante omnia efficit bonum, ut « plures una sint », quod bonum est ipsius matrimonii praecipuum (ex hac re ipsius perpetuum vinculum) familiarisque communitatis. Bonum etiam naturae subiecti definiri potest. 898 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nam persona est subiectum aliquod aeque ac familia, quae, a personis est constituta arto communionis vinculo iunctis, quae unum communiter su­ biectum efficiunt. Immo familia, magis quam alia socialis institutio, est su­ biectum: magis quam Natio, quam Civitas, quam societates, atque interna­ tionales Consociationes. Societates hae, Nationes praesertim, t a n t u m gau­ dent propria subiectivitate quantum ex personis percipiunt earumque fa­ miliis. Suntne hae « rationis » animadversiones, ut familia vulgo « eleve­ tur »? Minime quidem, sed potius alius modus est agnoscendus ut quid fa­ milia sit proferatur. Et hoc quoque ex quarto mandato eruitur. Veritas haec digna est quae collustretur et planius explicetur: confirmat enim momentum et pondus huius mandati. Instituta composita pro hodier­ na temperatione iurium hominum iuridicialia verba adhibent: Deus autem dicit: « honora ». Omnia « hominis iura » sunt, ultimo, debilia et imbecilla, si non subest imperativum illud: « honora »; si, aliis verbis, hominis testifica­ tio deest, ex eo quod ipse homo est, « hic » homo. Ex se iura ipsa haud suf­ ficiunt. Immoderatum itaque non est confirmare Nationum vitam, Civitatum, internationalium Institutionum per familiam transire eamque Decalogi quarto mandato niti. Nostrae autem aetati, quamvis multiplices effictae et enuntiatae sint iuris sententiae, « alienatio » notatione digna minatur, quae ex « illuminismi » propositis oritur, ad quam homo « magis » est homo, si sit homo « t a n t u m ». Facile intellegi potest alienationem, ab iis omnibus quae ad hominis divitias varias ob causas pertinent, nostrae aetati insidian. Et hoc in medium profert familiam. Nam personae confirmatio maxima ex parte ad familiam et congruenter ad quartum m a n d a t u m refertur. In Dei consilio familia prima est hominis schola variis de causis: homo esto! Hoc praeceptum in ea enuntiatur: homo veluti patriae filius, Status civis, et, ut vulgo hodie asseveratur, mundi civis. Qui quartum m a n d a t u m humanitati tradidit Deus est erga hominem « benignus » (ut Graecano utamur verbo, philanthropos). Universi Creator amoris est Deus vitaeque. Ipse vult ut homo vitam habeat et abundantius habeat, ut Christus enuntiat (cf. Io 10, 10): ut vitam habeat ante ceteros per familiam. Hinc plane liquet « amoris civilem cultum » arte cum familia iugari. Compluribus amoris civilis cultus est adhuc mera utopia. Arbitrantur enim a nullo expeti posse amorem neminique imponi: eum homines libere eli­ gunt, accipiunt scilicet vel respuunt. Quaedam veritas in hoc invenitur. Attamen plane constat Iesum Chri­ stum amoris m a n d a t u m reliquisse, quemadmodum in monte Sina praeceperat Deus: « Honora patrem t u u m et matrem t u a m ». Amor igitur non est Acta Ioannis Pauli Pp. II 899 d u m t a x a t utopia: homini datur t a m q u a m munus explendum, divina iuvan­ te gratia. Homini mulierique committitur, in Matrimonii sacramento, velu­ ti principium et eorum « officii » fons, qui eis mutui muneris fit fundamen­ tum, coniugalis officii primum, deinde patris et matris. In Sacramenti cele­ bratione, coniuges se dedunt vicissimque se recipiunt, significantes se para­ tos esse ad liberos suscipiendos excolendosque. Hi sunt humani civilisque cultus cardines, qui aliter definiri potest ac « amoris civilis cultus ». Huius amoris familia est declaratio et fons. Per eam hominis civilis cul­ tus transit praecipuus cursus, qui in ea sua « socialia fundamenta » invenit. Ecclesiae Patres, christiana procedente traditione, de familia sunt locuti veluti de « ecclesia domestica », « parva scilicet ecclesia ». Amoris civilem cultum sic denotabant t a m q u a m vitae quandam rationem humanique con­ victus: « simul esse », sicut familia est, alios aliis inservire, communitatis lo­ cos singulis hominibus, ut sunt homines, suppeditare, ut « hic » homo individuus compleatur. Nonnumquam de personis agitur aliqua corporis animi­ que parte laborantibus, quas societas « progressum appetens », ut aiunt, reicere mavult. Etiam familia huius societatis similis fieri potest. Hoc re perficit cum mox senes ipsa respuit vel quempiam pravitatibus affectum vel morbo correptum. I t a autem geritur, deficiente fide in Deo per quem « omnes vivunt » (Lc 20, 38) cunctique ad vitae plenitudinem vocantur. Sane quidem, Amoris civilis cultus exstare potest, non est utopia quae­ dam. Attamen hoc fieri potest tantummodo per stabilem praesentemque necessitudinem ad « Deum et Patrem Domini nostri Iesu Christi ex quo omnis paternitas in caelis et in terra nominatur » (cf. Eph 3, 14-15), ex quo omnis humana familia proficiscitur. 16. Quibus rebus constituitur institutio? Ut postulatis his respondeatur, duae praecipuae veritates sunt memorandae: primum, in veritate amoreque hominem ad vivendum vocari; deinde, quemque hominem per sui sincerum donum perfici. Hoc momentum inducit t u m pro institutoribus, t u m pro iis qui sunt instituendi. Institutio idcirco processus est peculiaris, in quo mu­ tua personarum communio summam habet significationem. Institutor est persona quae spiritaliter « gignit ». Hac ex parte, institutio apostolatus ve­ rus ac germanus haberi potest. E s t vitalis communicatio, quae non modo necessitudinem inter praeceptorem et educandum comparat, verum insuper utrumque in veritatem amoremque penitus inserit, ad postremam scilicet metam ad quam quisque homo a Deo Patre, Filio et Spiritu Sancto vocatur. Paternitas maternitasque prae se ferunt ut una sui iuris individui sint unaque conspirent. Id prorsus liquet in matre novum hominem concipien- 900 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale te. Primis mensibus cum ipse in materno sinu vivit peculiare vinculum constituitur, quod iam processus institutorius habetur. Mater, iam ante­ quam filius nascatur, non modo eius corpus efformat, verum oblique etiam omnem eius humanitatem. Tametsi de processu agitur ex matre in filium, non est obliviscendum nasciturum filium affectionem quandam in matrem habere. Hunc m u t u u m processum, qui, nato puero, exterior fit, non directe communicat pater. Is tamen pro sua conscientia curam ac fulcimentum suum praegnanti matri praestare debet eidemque, si fieri poterit, etiam parienti. « Amoris civilis cultus » penitus postulat ut vir mulieris, uxoris suae, maternitatem omnino animadvertat homo t a m q u a m donum: quod vero in t o t u m institutionis processum recidit. Multum pendet ex eo quod is para­ tus est ad recte partecipanda prima haec momenta doni humanitatis adque se implicandum uxoris maternitati veluti maritum et patrem. Educatio t u m est primo utriusque parentis humanitatis « elargitio »: uterque simul suam humanitatem modo nato communicat, qui vicissim iis impertitur novitatem humanitatisque viriditatem, quam secum affert in mundum. Hoc accidit etiam cum pueri corporis animique infirmitatibus notantur: immo his in casibus res ipsa peculiarem educationis virtutem concitare potest. Iure meritoque igitur Ecclesia matrimonii ritu progrediente rogat: « Estisne parati ad prolem amanter a Deo suscipiendam, et eam secundum legem Christi eiusque Ecclesiae educandam? ». Coniugalis amor in educatio­ ne sicut germanus parentum amor demonstratur. « Communio persona­ rum », quae incohante familia t a m q u a m coniugalis amor significatur, com­ pletur deinde et perficitur educatione, quae in filios redundat. Obvenientes divitiae, quae in quolibet homine insunt qui nascitur et in familia adolescit, sunt officiose ita sumendae ne corrumpantur neve diffluant, sed con­ tra in humanitate magis magisque firmata perficiantur. Hic quoque est mutuus dynamicus processus, in quo parentes iique praeceptores vicissim quodammodo instituuntur. Humanitatis magistri ipsi sunt filiorum, ean­ demque a liberis suis exinde discunt. Inde plane concinna familiae compa­ ges exsistit atque quarti mandati praecipua significatio manifestatur. 39 Illud « nos » parentum, viri scilicet uxorisque, per procreationem educa­ tionemque in ipsum « nos » familiae evolvitur, quod superioribus generatio­ nibus inseritur quodque ad progredientem amplitudinem patet. H a c de re, peculiares sustinent partes hinc parentum parentes, hinc filiorum filii. 39 Rituale Romanum, Ordo celebrandi matrimonium, n. 60, ed. cit., p. 17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 901 Si vero vitam donantes parentes Dei creatricem operam participant, educando eius paternae maternaeque ipsi sociantur puerili disciplinae. Di­ vina paternitas, ad sancti Pauli mentem, exemplar est primigenium om­ nium paternitatum maternitatumque in mundo universo (cf. Eph 3, 14-15), paternitatum maternitatumque potissimum humanarum. De divina puerili disciplina nos uberius docuit Patris aeternum Verbum, quod caro factum ipsi homini veram absolutam que magnitudinem vocationis revela vit: se esse scilicet filium Dei. Sic pariter revelavit, qui esset educationis hominis verus sensus. Per Christum quaevis educatio, sive in familia agenda sive extra, in artis institutoriae divinae salutis ratione locatur, quae hominibus familiisque destinatur et in paschali mortis resurrectionisque Domini my­ sterio perficitur. Hoc ex « corde » nostrae redemptionis proficiscitur chri­ stianae educationis processus omnis, qui eodem tempore ad plenae humani­ tatis educationem refertur. Primi praecipuique educatores filiorum sunt parentes, atque hoc in mi­ nisterio tuendo primas agunt partes: sunt educatores quia sunt parentes. Ipsi quidem hoc munus peculiare cum aliis hominibus aliisve institutioni­ bus participant, cum Ecclesia, et cum Civitate; quod vero usque usu venire debet ad subsidiarii officii principium recte adhibitum. Id autem sibi vult legitimum esse, immo officiosum parentibus praestitum auxilium, sed eorum praepollenti iure eorumque certis facultatibus intrinsece praeciseque finitur. Subsidiarii ideo officii principium parentum amori inservit, familiae nucleo opem ferendo. Plenae enim cunctis educationis postulatis satisfacere uni parentes non possunt, quod praesertim ad eruditionem attinet et ad magnum civilis convictus ambitum. Subsidiarietas hoc modo complet pa­ ternum maternumque amorem, dum eius praecipuam naturam confirmat, quandoquidem quilibet educationis processum participans operari non po­ test nisi nomine parentum iisque consentientibus et, ratione quadam, vel iis mandantibus. Iter institutionale ad educationem sui ipsius perducit, quae attingitur cum, congruo corporis animique maturitatis recepto gradu, homo « se ipse educare » incipit. Progrediente tempore educatio sui praetergreditur metas iam ante in educationis processu aequatas, in quo tamen radices agere per­ git. Adulescens novos homines convenit novaque loca, cumprimis magi­ stros et scholae condiscipulos, qui in eius educationis iter ad bonum vel malum vim habent. Hac in mansione is quodammodo a familiae educatio­ ne abducitur, induens interdum erga parentes censoris speciem. Nihilo mi­ nus tamen educationis sui processus notari non potest affectione institutoria quam habent familia et schola in puerum atque in adulescentem. Vel 902 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dum immutatur suamque semitam ingreditur adulescens, penitus continuat suae existentiae stirpem amplecti. Hoc in prospectu nova ratione quarti mandati adumbratur significatio: « Honora patrem t u u m et matrem t u a m » (Ex 20, 12), quod composite continuateque educationis processui toti coniungitur. Paternitas maternitasque, hoc scilicet primum praecipuumque humanitatis donum, novas amplioresque facultates pro parentibus proque filiis recludunt. Generare se­ cundum carnem est aliam paene « generationem » incohare, quae gradatim et implicate educationis t o t u m processum occupat. Decalogi m a n d a t u m a filio poscit ut is patrem matremque honoret. At, quemadmodum supra dic­ t u m est, idem praeceptum quodammodo « aequale simileve » imponit offi­ cium. Parentes quoque « honorare » filios debent, t u m minores t u m maiores natu, isque mos est toto educationis processu continuandus, tempore quo­ que scholae sumpto. « Honorandi principium », quo homo scilicet agnosci­ tur et colitur ut homo, omnes rectos institutorios processus temperare prorsus debet. In educationis provincia peculiarem agit partem Ecclesia. Sub Traditio­ nis magisteriique conciliaris lumine est prorsus asseverandum non agi mo­ do de educatione Ecclesiae demandanda quod ad rem moralem religiosam­ que personarum attinet, verum de « una cum ecclesia » personae continuata educatione excolenda. Familia vocatur « in Ecclesia » ad munus educatorium explendum, ad vitam missionemque ecclesialem participandam. Ec­ clesia cupit educare potissimum per familiam, quippe quae matrimonii sa­ cramento ad hoc munus designetur « gratia status », inde insequenti, atque iuvante charismate familiaris communitatis proprio. Procul dubio inter munera omnino necessario familiae obeunda religiosa educatio annumeratur, qua videlicet nisa familia veluti « ecclesia domesti­ ca » incrementum capit. Religiosa educatio et liberorum catechesis efficiunt ut familia in Ecclesia t a m q u a m obiectum ponatur verum evangelizationis atque apostolatus. Agitur de iure arte cum libertatis religiosae principio coniuncto. Familiis, verius parentibus, copia optioque dantur libere eligen­ di certam quandam rationem liberorum religiose moraliterque educando­ rum, quae ad eorum mentem conveniat. Attamen etiam cum ministerium hoc ipsi ecclesiasticis institutis scholisve a religiosis temperatis commit­ tunt, ii continenter actuoseque adesse debent et institutoriam operam con­ tinuare. Nec in educando propositum praecipuum est neglegendum de vocatione eligenda et in ea peculiariter de coniugali vita praeparanda. Studiose pro­ fecto Ecclesia contendit satagitque ut matrimonium congruenti institutio- Acta Ioannis Pauli Pp II 903 ne contrahatur, exempli gratia per curricula quibus desponsati recte dispo­ nuntur et instituuntur. Omnia haec apta necessariaque sunt. At non est obliviscendum familiae esse potissimum advenientem vitam coniugum comparare. Procul dubio d u m t a x a t familiae spiritaliter sibi consciae munus hoc obire congruenter possunt. Quapropter confirmatur peculiaris inter fa­ milias conspiratio, quae variis formis effici potest, quales sunt familiarum pro familiis consociationes. Familiaris institutio hac consociata opera vim haurit, qua non modo singulae personae coniunguntur, verum et communi­ tates, quandoquidem ad communem precationem compelluntur et simul concitantur ut, omnibus concurrentibus, praecipuis postulatis recte respon­ deant, quae ex vita effulgent. Nonne hoc modo aliae familiae aliis aposto­ latum luculenter exhibent? Magni igitur refert ut familiae operam sociare contendant. Ceterum id mutuum sinit educationis ministerium dari: paren­ tes ab aliis parentibus instituuntur, liberi a liberis. Peculiaris sic inducitur translaticia institutoria consuetudo, quae ex « ecclesiae domesticae » nota vim haurit, familiae propria. Amoris evangelium est perennis fons, unde humana familia veluti per­ sonarum communio haurit alimentum. Amore autem educationis totus pro­ cessus nititur et firmatur, qui est veluti fructus maturus mutuae parentum deditionis. Per labores, aegritudines animique destitutiones, quae personae educationem comitantur, amor continuo exploratur. Ut eiusmodi pericula superentur spiritalis roboris opus est fonte, qui t a n t u m reperitur in Eo qui «in finem dilexit eos» (Io 13, 1). I t a educatio ad cultum civilem amoris plene pertinet; ab eo pendet, atque maxima ex parte eundem aedificandum confert. Familiae evolvente anno, Ecclesia usque fidenter pro hominis educatio­ ne precatur, ut familiae in educationis munere, animo, fiducia speque sustentatae, perseverent, quamvis difficultates nonnumquam obstent t a m graves ut superari non posse videantur. Ecclesia precatur ut « civilis cultus amoris » vires superiores evadant, quae ex amoris Dei fonte defluunt, quas­ que Ecclesia indesinenter universae humanae familiae bono commodat. 17. Familia est personarum communitas, minima societatis cellula, at­ que idcirco praecipua est institutio in omnium societatum vita. Familia, ut institutio, quid a societate poscit? Ante omnia ut agnosca­ t u r ipsa in natura sua atque pariter ut in sociali sua subiectivitate recipia­ tur. Subiectivitas haec cum identitate coniungitur, quae est matrimonii et familiae propria. Matrimonium nempe, quo familiaris institutio sustenta­ tur, ex foedere constituitur « quo vir et mulier inter se totius vitae consor- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 904 tium constituunt, indole sua naturali ad bonum coniugum atque ad prolis generationem et educationem ordinatum ». Iunctio eiusmodi u n a veluti « matrimonium » agnosci confirmarique in societate potest. Interpersonales autem ceterae consortiones non ita sunt habendae, quae his carent condi­ cionibus de quibus supra facta est mentio, quamvis hodie inclinationes quaedam diffundantur, in periculum familiam et societatem futuro de tempore adducentes. 40 Nulla humana societas nimiae licentiae concedere potest cum de rebus agitur summi ponderis ad ipsum matrimonium pertinentibus et familiam! Id genus immodica moralis licentia sine dubio germanis pacis necessitati­ bus et inter homines communioni damna infert. Quocirca intellegitur cur authenticam familiae rationem strenue tueatur Ecclesia atque legitimas concitet institutiones, rerum politicarum potissimum custodes itemque in­ ternationales Consociationes, ne rerum novarum illecebrae fallacis speciei cedant. Veluti amoris vitaeque communitas, familia aliquid est sociale, quod radicitus defigitur, atque proprie peculiariterque societas nemini obnoxia, quamvis varias ob rationes condicionibus quibusdam adstricta. Quando­ quidem nemini obnoxia dicitur familia-institutio, cumque ipsa aliquibus condicionibus obstringatur, de familiae iuribus sermo est instituendus. Hac de re Sancta Sedes anno MCMLXXXIII "Familiae Iurium Chartam" evulgavit, quae etiam nunc maxima vi pollet. Familiae iura cum hominis iuribus arte coniunguntur: personarum ete­ nim ex eo quod communio est familia, sui ipsius consummatio perfectio ve magna ex parte a recte adhibitis iuribus pendent personarum quae eam participant. Altera iura ipsam respiciunt familiam, veluti parentum ius fi­ lios responsaliter gignendi et educandi; altera iura autem ad familiae nu­ cleum solummodo oblique t a n t u m referuntur: inter quae, magni momenti annumeratur ius mancipii, familiaris praesertim mancipii, atque ius operae praestandae. Familiae iura tamen haud « summam mathematicam » constituunt sim­ pliciter personae, cum sit familia plus quiddam quam membrorum summa singulariter sumptorum. Communitas est ipsa parentum et filiorum; non­ numquam multiplicium generationum communitas. Hac de causa eius subiectivitas, quae in divino consilio consistit, propria iura constituit et re­ quirit. "Familiae Iurium Charta" ex memoratis moralibus principiis sumens initium, efficit ut familiaris institutio firmior sit in sociali iuridicialique 40 Codex Iuris Canonici, can. 1055, 1; Catholicae Ecclesiae Catechismus, n. 1601. Acta Ioannis Pauli Pp II 905 ordine « magnae » societatis: Nationis scilicet, Civitatis, internationalium Communitatum. Unaquaeque « magna » societas oblique saltem pendet a familia; quapropter summi est momenti definire necessitatisque « magnarum societatum » iura officiaque erga familiam. Primum tenet locum quasi descriptum vinculum quod inter familiam Nationemque accedit. H a u d in omnibus casibus, ut liquet, de Natione pro­ pria ratione loqui licet. Sunt veruntamen gentes, quae, quamquam verae Nationes haberi non possunt, « magnarum » tamen societatum munus quo­ dam modo sustineant. In utraque opinatione, familiae cum gente Nationeve vinculum in cultura participanda primum invenit firmamentum. Paren­ tes quodammodo etiam Nationi liberos pariunt, ut eiusdem sint membra eiusque historicum culturaeque patrimonium participent. Inde a primordio familia iisdem fere fingitur et fruitur lineamentis atque Natio ad quam ip­ sa pertinet. Familia, culturale nationis patrimonium participans, peculiares illas li­ bertatem immunitatemque iuvat, quae eius e cultura sermoneque scatent. Hoc de argumento Congressionem UNESCO, ut dicitur, Lutetiae Parisio­ rum anno MCMLXXX habitam, sum allocutus, atque saepenumero idem repe­ rii argumentum, quippe quod magni sit momenti. Per culturam sermonem­ que non modo Natio, sed omnis familia suum spiritalem principatum inve­ nit. Difficulter ceteroquin complures eventus explicarentur ad populorum, Europaeorum potissimum, annales pertinentes; eventus dico antiquos et recentes, praeclaros et lamentabiles, victoriarum cladiumque, ex quibus in­ tellegitur quam apposite cum Natione familia vicissimque cum familia Na­ tio coniungantur. Circa Civitatem partim fere idem est hoc familiae ligamen, partim aliud. Nam Civitas propter minus « familiarem » structuram a Natione di­ scernatur, et ad politicam rationem componitur adque magis « grapheocraticam » formam. Verumtamen Civitatis quoque compages paene « animam » propriam habet, prout cum sua ipsius natura « communitatis politicae » congruit, iure ad bonum commune ordinatae. Hac cum « anima » arte fami­ lia copulatur, cum Civitate vi ipsius subsidiarii officii principii coniuncta. Familia enim res est socialis cui non omnia praesto sunt instrumenta ad suos fines consequendos, etiam in provincia institutionis educationisque. Civitas ergo secundum memoratum principium arcessitur, ut opem ferat suam et opituletur. Ubi autem familia sibi res suppetit, sini debet ut ipsa sua voluntate operetur; nimius Civitatis intercursus detrimentum afferet 41 41 62 - A Cf., Const.. past, de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 74. A s 906 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale atque contumeliosus fiet, quoniam familiae iura violabit; ubi reapse ipsa si­ bi non sufficit, potest Civitas debetque adesse. Praeter quemvis educationis institutionisque ordinem, civitatis auxi­ lium, quod minime privatorum subsidia interdicere debet, exprimitur, exempli gratia per instituta spectantia ad vitam valetudinemque civium servandam, potissimumque ad cautionem eorum omnium quae rationem habent ad operariorum coetus. Coacta operis vacatio gravissime hodiernis temporibus familiari vitae minatur, atque de ea merito omnes societates sollicitantur. Ipsa provocationem infert politicae civitatum arti atque ad multam meditationem elicit pariter in Ecclesiae doctrinam socialem. Festi n a t a ergo ratione necessarioque ideo huic rei mederi animose oportet, con­ gruis adhibitis rationibus, quae quidem ultra etiam cuiusque nationis fines prospiciant tot familiis, quae opere carentes in iniquo discrimine versantur. 42 Cum de opere disceptatur quod familiam respicit, aequum est momen­ tum extollere et pondus navitatis mulierum in familiae gremio, cui auctori­ tas tribui debet quodque omni ex parte efferri debet. Mulieris « labor », quae, postquam filium peperit, eundem alit, curat et curiose excolit priori­ bus praesertim vitae annis, t a m est gravis, ut cum nullo artis opere confer­ ri possit. Quod convenienter est agnoscendum non minus quam in ceteris operibus ius vindicandum. Maternitas, atque in ea insidens labor, oecono­ mice etiam sunt agnoscenda, saltem aeque atque alia opera quae sustinen­ tur, ut familia in suae exsistentiae peculiari momento sustentetur. 43 Omni ope oportet ut familia primigenia societas agnoscatur et ratione quadam « alii non obnoxia »! Eius « libertas et immunitas » ad societatis bo­ num sunt necessariae. Natio quae nemini obnoxia vere dici potest spiritali­ ter que fortis, semper solidis familiis constituitur, quae suae vocationis sui­ que in historia muneris sibi sunt consciae. Familia medium praecipuumque harum quaestionum munerumque occupat locum: si ad secundas partes agendas compellitur adque minoris momenti ordinem, eam exturbando ex loco ei proprio in societate, magnum detrimentum societatis corpori vere augendo importatur. 18. Cum Ioannis discipulis olim loquens Iesus de invitatione ad nuptias mentionem fecit, adstante inter convivas sponso: «Cum illis est sponsus» (Mt 9, 15). Denotabat sic in sua persona compleri Dei sponsi imaginem, in Vetere Foedere iam adhibitam, ut plene Dei mysterium veluti Dilectionis mysterium revelaret. 42 43 Cf. Litt. Enc. Centesimus annus (1 Mai 1991), 67: AAS 83 (1991), 862-863. Cf. Litt. Enc. Laborem exercens (14 Septembris 1981), 19: AAS 73 (1981), 625-629. Acta Ioannis Pauli Pp. II 907 Tamquam « sponsum » se ostendens, Iesus Dei essentiam patefacit pari­ terque suam in hominem immensam dilectionem confirmat. At huius ima­ ginis electio oblique altam quoque sponsalis amoris veritatem collustrat. Il­ la enim usus Iesus ut de Deo loquatur, demonstrat ipse quanta Dei pater­ nitas quantusque amor reluceant in viri mulierisque amore matrimonium ineuntium. Idcirco suum incohans ministerium, Iesus est in Cana Gali­ laeae, ut nuptiarum convivium una cum Maria primisque discipulis (cf. Io 2, 1-11) participet. Hoc modo ipse comprobare vult quantum veritatis de familia inscribatur in divina Dei revelatione atque in salutis historia. In Antiquo Testamento, in Prophetis imprimis, pulcherrima de Dei amore re­ periuntur verba; est amor sollicitus sicut matris in filium et tener veluti amor sponsi in sponsam, atque eodem tempore admodum aemulus; hic amor ante omnia non ulciscitur, sed ignoscit; amor qui in hominem inclina­ tur quemadmodum pater in filium prodigum, eum extollit et vitae divinae participem reddit. Amor hic admirationem movet: aliquid novi omnino, apud gentes usque ad id tempus incognitum. In Cana Galilaeae Iesus est veluti praeco divinae de matrimonio verita­ tis, veritatis scilicet qua niti humana familia potest, contra omnes vitae casus adversos se roborans. Hanc veritatem Iesus participando nuptias in Cana enuntiat et signum ibidem patrando primum, aquam in vinum im­ mutando. Matrimonii quoque veritatem edicit, pharisaeus alloquens et ipse decla­ rans quemadmodum amor, qui a Deo est, amor tener sponsalisque, postu­ lata quaedam alta penitus requirat. Minus sane requirebat Moyses, qui repudii libellum dari sivit. Cum pharisaei acriter disputantes ad eundem se revocant, Christus praecise respondit: « Ab initio autem non sic fuit » (Mt 19, 8). Ipse memorat: Qui hominem creavit, masculum et feminam fecit, Isque statuit: « Relinquet vir patrem suum et matrem et adhaerebit uxori suae; et erunt in carnem unam » (On 2, 24). Quod ratione congruenterque Christus absolvit: « Itaque iam non sunt duo sed una caro. Quod ergo Deus coniunxit, homo non separet » (Mt 19, 6). Pharisaeis, lege Moysis nitentibus et contra dicentibus, respondet: « Moyses ad duritiam cordis vestri permisit vobis dimittere uxores vestras; ab initio autem non sic fuit » (Mt 19, 8). Iesus ad « principium » se revocat, in ipsis primordiis creationis divinum consilium inveniens, in quo familia firmatur atque per eam hominum uni­ versae res gestae. Matrimonii res et natura, Iesu volente, Novi Foederis ve­ rum solidumque fit sacramentum, sanguinis Christi redemptoris sigillo ob­ signatum. Coniuges familiaeque, mementote quo pretio « redempti » sitis (cf. 1 Cor 6, 20). 908 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Praeclara haec veritas ad humanam mentem est difficilis acceptu factuque. Quid miramur suorum popularium postulatis concessisse Moysem, cum Apostoli ipsi, auditis Magistri verbis, respondeant: « Si ita est causa hominis cum uxore, non expedit nubere » (Mt 19, 10)! Iesus tamen, homi­ nis mulierisque, familiae cunctaeque societatis ob oculos habens bonum, usque a principio posita confirmat postulata. Simulque tamen hanc occasionem nanciscitur ut illam roboret electionem, ad quam matrimonium propter regnum caelorum recusatur: etiam electio haec, quamvis alio mo­ do, « gignere » patitur. Hinc vita consecrata initium capit, hinc Ordines Congregationes religiosae Orientis et Occidentis, aeque ac sacerdotalis cae­ libatus disciplina, ad Ecclesiae Latinae traditionem. Verum igitur non est illud: « non expedit nubere », at studium in regnum caelorum ad matrimo­ nium declinandum impellere potest (cf. Mt 19, 12). Matrimonium inire tamen manet primigenia hominis vocatio, quod lon­ ge Dei populi maxima pars complectitur. In familia sane spiritalis aedificii lapides finguntur vivi, quemadmodum Petrus memorat apostolus (cf. 1 P e 2, 5). In coniugum corporibus habitat Spiritus Sanctus (cf. 1 Cor 6, 19). Quoniam autem vitae divinae transmissio humanae vitae transmissionem requirit, ex matrimonio non hominum d u m t a x a t filii nascuntur, verum etiam, per baptismum, filii Dei adoptivi, qui vita nova a Christo per Spiri­ tum Sanctum recepta fruuntur. Hoc modo, cari fratres caraeque sorores, coniuges et parentes, Sponsus est vobiscum. Eundem esse bonum Pastorem scitis eiusdemque vocem no­ vistis. Scitis quo ipse vos ducat, quomodo de pascuis dimicet in quibus vi­ t a m et quidem abundantius inveniatis; scitis quemadmodum in lupos rapa­ ces invadat, ex eorum faucibus paratus ad oves evellendas: quemque scili­ cet maritum, quamque uxorem, quemque filium, quamque filiam, omnia denique vestrarum familiarum membra. Novistis Eum, quemadmodum Bo­ num Pastorem, ad vitam dandam pro ovibus esse paratum (cf. Io 10, 11). In semitis vos ducit, quae non sunt praecipites salebrosaeque sicut illae in quibus complures hodiernae doctrinae decurrunt; omnem quidem veritatem repetit haud aliter quam cum ad pharisaeos se convertebat cumque Apo­ stolos docebat, qui deinde eandem per universum orbem vulgaverunt, illius temporis hominibus nuntiando, cum Iudaeis t u m Graecis. Discipuli sibi prorsus conscii erant Christum omnia renovavisse; hominem « novam creaturam » factum: non iam Iudaeum neque Graecum, non servum neque libe­ rum, non iam hominem neque mulierem, sed « unum » in Eo (cf. Gal 3, 28), eundemque filii adoptivi Dei dignitate cumulatum. Pentecostes die homo hic Spiritum Paraclitum recepit, Spiritum veritatis; sic Dei novus Populus Acta Ioannis Pauli Pp II 909 initium sumpsit, Ecclesia videlicet, caeli novi terraeque novae praeceptio (cf. Apc 21, 1). Apostoli, antehac de matrimonio deque familia quoque reformidantes, animosi mox sunt facti. Matrimonium familiamque veram esse vocationem intellexerunt ex ipso Deo exsurgentem, et pariterque apostolatum: aposto­ latum laicorum. Orbi convertendo atque mundo, rerum naturae, cunctae humanitati renovandis inserviunt. Familiae carissimae, vobis quoque sunt animi addendi, paratae usque ad testimonia reddenda spei illius quae est in vobis (cf. 1 Pe 3, 15), quan­ doquidem in cordibus vestris eam per Evangelium bonus Pastor penitus immittit. In expedito esse debetis ad Christum persequendum in pascua il­ la quae vitam impertiunt quaeque Ipse per mortis resurrectionisque myste­ rium comparavit. Pericula discriminave ne timueritis: divinae virtutes vestris difficultati­ bus multo sunt praestantiores: longe maior malo, quod in mundo operatur, est vis sacramenti Reconciliationis, quod a Patribus non immerito « alterum Baptisma » nuncupatur. Multo valentior corruptela quae in mun­ do grassatur est Confirmationis sacramenti virtus divina, quae Baptismum perficit. Facile maxima est prae ceteris praesertim Eucharistiae potentia. Eucharistia sacramentum est vere mirabile, in eo Christus veluti cibum et potum se Ipse reliquit, potentiae salutaris fontem. Se ipse reliquit ut vi­ t a m haberemus et abundantius haberemus (cf. Io 10, 10): vitam nimirum quae est in eo, quam ipse per Spiritus donum tertia die resurgens a mor­ tuis communicavit. Nobis enim vita est quae ab eo manat. Vobis, dilecti coniuges, parentes familiaeque ipsa destinatur! Nonne Ipse familiariter Eu­ charistiam inter postremam cenam instituit? Cum ad manducandum una convenitis unaque estis, Christus prope vos est. Magis insuper, ipse est Emmanuel, Deus nobiscum, cum ad eucharisticam Mensam acceditis. Idem accidere potest quod in pago Emmaus, ut t a n t u m « in fractione panis » agnoscatur (cf. Lc 24, 35). Fieri potest quoque ut Ipse ante ianuam diutius sistat pultetque, exspectans ut ianua aperiatur et ingredi possit nobiscum cenaturus (cf. Apc 3, 20). Novissima in ipsius Cena verba tunc enuntiata, Crucis sacrificii virtutem sapientiamque penitus servant. Nulla alia datur vis, nulla sapientia, per quas ipsi salvi esse possimus aliosque salvare. Alia non dantur virtus aliave sapientia quibus usi vos, parentes, liberos educare possitis, immo etiam vos ipsos educare. Eucharistiae institutoria vis per generationes saeculaque est confirmata. Bonus Pastor ubique est nobiscum. Quemadmodum in Cana Galilaeae, Sponsus inter sponsum sponsamque, cum alter alteri vitam suam commit- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 910 tebat, bonus Pastor est hodie vobiscum veluti spei causa, cordium robur, studii usque flagrantis fons atque « amoris civilis cultus » vincentis signum. Iesus, bonus Pastor, nobis repetit: Nolite timere. Ego sum vobiscum. « Vo­ biscum sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi » (Mt 28, 29). Unde t a n t a vis? Unde certa probatio te esse nobiscum, quamvis te interemerint, Dei Eili, atque mortuus sis sicut ceteri homines? Unde haec fi­ ducia? Evangelista dicit: « I n finem dilexit eos» (Io 13, 1). Tu ideo nos amas, Qui Primus es et Novissimus, Vivens; et fuisti mortuus et ecce vi­ vens es in saecula saeculorum (cf. Apc 1, 17-18). 19. Sanctus Paulus familiaris vitae argumentum his complectitur ver­ bis: «magnum mysterium » (Eph 5, 32). Quod ille in Epistula ad Ephesios de « magno sacramento » scribit, etsi Libro Genesis fundatur totaque Anti­ qui Foederis traditione, novam tamen habet structuram, quae porro deinde in Ecclesiae magisterio pernotescet. Ecclesia profitetur esse matrimonium veluti sacramentum foederis co­ niugum « magnum mysterium » esse, quoniam in eo Christi sponsalis amor in eius Ecclesiam continetur. Scribit sanctus Paulus: « Viri, diligite uxores, sicut et Christus dilexit Ecclesiam et seipsum tradidit pro ea, ut illam sanctificaret mundans lavacro aquae in verbo » (Eph 5, 25-26). Hoc loco Apostolus de Baptismo loquitur, de quo in Epistula ad Romanos longe tractat, ostendens eundem mortem communicare cum Christo ad eiusdem vitae partem habendam (cf. Rom 6, 3-4). Hoc sacramento fidelis nascitur velut novus homo, quandoquidem Baptismus habet vim novam vitam communicandi ipsam Dei vitam. Mysterium Dei hominisque Baptismi eventu quodammodo perstringitur. « Christus Iesus Dominus noster, Filius Dei Altissimi, — asseverabit serius sanctus Irenaeus atque cum eo tot Ec­ clesiae orientalis occidentalisque Patres — factus est filius hominis, ad hoc ut et homo fieret filius Dei ». Sponsus itaque est idem Deus qui homo factus est. In Vetere Foedere, J a h v e t a m q u a m Israelis, populi nempe electi, Sponsus ostenditur, Sponsus facilis et Severus, aemulus et fidelis. Traditiones cunctae, disertiones atque idololatriae Israelis, quas dramática et viva ratione Prophetae narrarunt, exstinguere non valent dilectionem, qua Deus Sponsus usque in finem dili­ git (cf. Io 13, 1). Inter Deum populumque suum sponsalis communio in Christo, confir­ matur et completur in Novo Foedere. Christus certiores nos facit nobiscum 44 Cf. Adversus haereses, I I I , 1 0 , 2: PG 7 , 8 7 3 ; SCh 2 1 1 , 1 1 6 - 1 1 9 ; S . natione Verbi, 5 4 : PG 2 5 , 1 9 1 - 1 9 2 ; S . A U G U S T I N U S , Sermo 1 8 5 , 3 : PL 3 8 , PL 3 8 , 1 0 1 6 . 44 ATHANASIUS, 999; Sermo De incar­ 1 9 4 , 3, 3: Acta Ioannis Pauli Pp. II 911 esse sponsum (cf. Mt 9, 15), nobiscum omnibus est cum Ecclesia. Ecclesia fit sponsa: Christi sponsa. Sponsa haec, de qua ad Ephesios Epistula loqui­ tur, in quolibet baptizato praesens est et est veluti persona Sponsi obtutui offerenda: « Christus dilexit Ecclesiam et seipsum tradidit pro ea... ut exhi­ beret ipse sibi gloriosam ecclesiam non habentem maculam aut rugam a u t aliquid eiusmodi, sed ut sit sancta et immaculata » (Eph 5, 25-27). Amor, quo Sponsus usque « in finem dilexit » Ecclesiam, efficit ut ipsa semper ite­ rumque sit sancta in sanctis suis, etiamsi Ecclesia esse peccatorum num­ quam desinit. Peccatores quoque, « publicam et meretrices », ad sanctita­ tem vocantur, quemadmodum Christus ipse in Evangelio testatur (cf. Mt 21, 31). Omnes concitantur ut Ecclesia gloriosa fiant, sancta et immacula­ ta. « Sancti estote — dicit Dominus —, quoniam et ego sanctus sum » (Lv 11, 44; cf. 1 Pe 1, 16). Hic est « magni mysterii » altissimus gradus, intima sacramentalis doni in Ecclesia significatio, Baptismi et Eucaristiae altissimus sensus. Fructus sunt dilectionis, qua Sponsus usque in finem dilexit; quae dilectio usque profertur et hominibus vitae divinae augescentem consortionem elargitur. Sanctus Paulus postquam dixit: « Viri, diligite uxores » (Eph 5, 25), ve­ hementius quidem continuo addit: « I t a et viri debent diligere uxores suas ut corpora sua. Qui suam uxorem diligit, seipsum diligit; nemo enim um­ quam carnem suam odio habuit, sed nutrit et fovet eam sicut et Christus Ecclesiam, quia membra sumus corporis eius » (Eph 5, 28-30). Cohortatur deinde coniuges verbis: « Subiecti invicem in timore Christi » (Eph 5, 21). Procul dubio nova haec est ratio veritatis aeternae de matrimonio familiaque Novi Foederis sub lumine. Eandem Christus in Evangelio revelavit in Cana Galilaeae adstans, per Crucis sacrificium et Ecclesiae Sacra­ menta. Sic in Christo rationem amoris sui sponsalis inveniunt coniuges. Christum inducens Ecclesiae Sponsum, sanctus Paulus per similitudinem ad amorem sponsalem se revocat. Genesis Librum repetit: « Relinquet vir patrem et matrem suam et adhaerebit uxori suae; et erunt in carnem unam » (Gn 2, 24). Hoc est « magnum mysterium » amoris aeterni, quod iam ante creationem exsistit, quod a Christo revelatur atque Ecclesiae de­ mandatur. « Mysterium hoc magnum est — affirmat Apostolus — ego au­ tem dico de Christo et Ecclesia! » (Eph 5, 32). Veluti igitur mysticum cor­ pus itemque veluti hominis cum Deo Foederis signum, veluti denique uni­ versale salutis sacramentum non intellegitur Ecclesia, nisi « magnum my­ sterium » aeternum repetitur, quod hominis, scilicet viri mulierisque, crea­ tionem et utriusque ad coniugalem amorem vocationem complectitur, pa­ ternitatem maternitatemque. Non datur « mysterium magnum », quod est Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 912 Ecclesia et in Christo humanitas, si « magnum mysterium » adimitur, quod significatur locutione « in carnem unam » (cf. Gn 2, 24; Eph 5, 31-32), in natura matrimonii familiaeque. Magnum Dei mysterium ipsa est familia. Instar « domesticae ecclesiae » sponsa est Christi. Universalis quidem Ecclesia, in eaque particularis Ec­ clesia omnis, citius sese Christi praestant sponsam in « domestica ecclesia », necnon in amore quem agunt in ea: est conubialis amor, amor paternus ac maternus, fratrum amor atque amor communitatis personarum et aeta­ tum. Cogitari hominum forsitan possit amor sine Sponso et sine amore, quo Ipse in primis usque ad finem dilexit? Tum solum, cum talis consortes sunt amoris talisque etiam « mysterii magni », coniuges valent amare « usque ad finem »: etenim aut participes eius evadunt aut ad imum usque non intellegunt quid sit amor quamque gravia ipsius sint postulata. Iis si­ ne dubitatione hoc magnum infert periculum. Epistulae ad Ephesios doctrina permovet nos altitudine sua atque ethica vi. Dum enim matrimonium et oblique etiam familiam indicat tam­ quam « mysterium magnum » ad Christum videlicet Ecclesiamque relatum, Paulus apostolus iterum id inculcare potest quod antea maritis dixerat: « Unusquisque suam uxorem sicut seipsum diligat ». Ad quod deinde addit: « Uxor autem timeat virum » (Eph 5, 33). Timet quidem, quoniam amat novitque se redamari. Huius porro virtute amoris reciprocum donum fiunt coniuges. Amore namque agnitio continetur dignitatis singularis alterius atque unicitatis non iterabilis: uterque nempe eorum, qua homo, inter omnes orbis creaturas est a Deo electus propter seipsum; 45 verum uterque conscio ac responsali actu tribuit liberum sui donum alteri coniugi necnon liberis a Domino acceptis. Suam hortationem continuat sanctus Paulus seque ad quartum revocat mandatum magna cum utilitate: « Filii, oboedite parentibus vestris in Domino, hoc enim est iustum. "Honora patrem tuum et matrem", quod est m a n d a t u m primum cum promissione, " u t bene sit tibi et sis longaevus super terram". E t , patres, nolite ad iracundiam provocare filios vestros, sed educate illos in disciplina et correptione Domini » (Eph 6, 1-4). Quapropter quarto in mandato dispicit Apostolus latens officium mu­ tuae observantiae virum inter atque uxorem, parentes inter ac filios et filias sicque in illo cohaerentiae familiaris principium agnoscendo. Complexio haec mirabilis Paulina de « magno mysterio », uti compen­ dium vel summa quadamtenus perhibetur magisterii de Deo et homine, Cf. C O N C . et spes, 24. 4 5 OECUM. VAT. II, Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium Acta Ioannis Pauli Pp. II 913 quod Christus consummavit. Dolendum verum quod occidentis philoso­ phia, rationalismo recenti progrediente, ab illa paulatim descivit doctrina. Qui enim philosophus principium contexuit: « Cogito, ergo sum », recentissi­ mae simul notioni de homine insculpsit duplicem sive dualisticam rationem qua ea signatur. Rationalismi quidem proprium est extremo quodam modo opponere in homine animum corpori, et corpus animo. Homo contra est persona in corporis et animi unitate. 46 N u m q u a m potest ad unam materiam redigi corpus: est enim corpus spiritu penetratum, perinde ac spiritus t a m alte corpori coniungitur ut iure describi possit spiritus corpore pervasus. Uberrimus autem fons, unde corpus cognoscatur, Verbum est caro factum. Hominem Christus homini ipsi manifestat. 47 Concilii Vaticani II adfirmatio haec quodam sensu responsio est, diu iam exspectata, quam recentioris aetatis rationalismo reddidit Ecclesia. Haec responsio praecipuum quoddam pondus prae se fert ad familiam comprehendendam, prae oculis habitis praesertim recentissimae humanita­ tis elementis; illa namque, uti iam superius est dictum, tot in casibus vide­ tur récusasse ne « civilis cultus amoris » sit. Permagni effecti sunt recentio­ re hoc tempore progressus in mundo corporeo intellegendo atque etiam in hominis psychologica ratione percipienda; verumtamen ad maxime eius in­ timam quod spectat partem, metaphysicam nempe rationem, hodiernus homo sibi plerumque ignotus esse pergit proindeque res ignota manet fami­ lia quoque. Quod idcirco evenit quia a « magno mysterio » seiuncta est de quo loquitur Apostolus. Animi corporisque segregatio in homine effecit demum ut iam plures corpus tractare velint non secundum normam propriae eius cum Deo simi­ litudinis, sed ad regulam similitudinis cum ceteris corporibus in rerum na­ tura exstantibus, quae uti materiam homo ad sua opera usurpât in rerum consumendarum effectionem. Protinus vero omnes intellegere possunt accomodationem principiis hominum similium re vera ingentia secum im­ portare pericula. Quotiens enim hominis corpus, procul consideratum a spi­ ritu et cogitatu, velut materies adhibetur more corporum animalium — id quod verbi gratia in embrionum fetuumque tractatione accidit — necessa­ rio obviam proceditur terrificae cladi ethicae. Simili quidem in anthropologico prospectu vivere cogitur familia huma­ na experientiam novi Manichaeismi, ubi inter se corpus et animus funditus opponuntur: neque ex spiritu vivit corpus neque anima vivificat corpus. 46 47 « Corpore et anima unus », sicut apta locutione definit Concilium: ibid, 14. Ibid. 22. 63 - A A S 914 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I t a sane t a m q u a m persona et subiectum vivere desinit homo. Quamquam sunt contrariae opinationes et adfirmationes, tunc homo evadit solum obiectum. Sic exempli gratia haec neo-manichaea humanitas facit ut homi­ nis sexus magis uti locus tractationis respiciatur atque abusus, quam se­ cundum veritatem illius primi stuporis, qui in ipso creationis diluculo Adamum impellit ut coram E v a exclamet: « Haec nunc os ex ossibus meis et caro de carne mea! » (Gn 2, 23); atque illius item stuporis, qui verbis refer­ tur Cantici Canticorum: « Vulnerasti cor meum, soror mea sponsa, vulnera­ sti cor meum in uno oculorum tuorum » (Gt 4, 9). Quam contra longe di­ stant quaedam recentiores notiones ab alta illa intellegentia masculinae ac femininae naturae hominum, quam divina praebet Revelatio! Ea quidem adducimur nos ut detegamus in humano sexu divitias ipsius personae, quae in familia vere aestimatur quaeque suam celsam etiam vocationem in virginitate aperit et caelibatu propter Regnum Dei. Mysterium haud perfert recens rationalismus. Minime quidem hominis, maris ac feminae accipit arcanum, neque agnoscere vult plenam de homine veritatem patefactam esse in Christo Iesu. At potissimum non tolerat « mysterium magnum » in Epistula ad Ephesios nuntiatum, quod radicitus adgreditur. Etsi secundum quandam deismi sententiam fatetur esse posse, immo debere, supremum Ens vel divinum, mordicus tamen Dei repudiat notionem se hominem facientis ut hominem salvet. Concipere non valet ra­ tionalismus Deum esse redemptorem eoque minus «Sponsum» esse, primi­ genium nempe unicumque amoris sponsalis humani fontem. Rerum effectio­ nem vitaeque ipsius significationem alio prorsus interpretatur modo. At­ qui, si homini prospectus deficit Dei qui eum diligit et per Christum vocat ut in Eo et cum Eo vivat, si praeterea non suppetit familiae facultas com­ municandi « magni mysterii », quid tandem superest nisi una d u m t a x a t ae­ stimatio vitae temporanea? Restat temporalis vita uti dimicationis campus de exsistentia, sollicitae conquisitionis lucrorum in primis nummariorum. «Mysterium magnum», amoris vitaeque sacramentum, quod in creatio­ ne ortum est et in redemptione, et cuius est pignus Christus-Sponsus, suas amisit radices altas in ipsa recentiore mente. I n t r a nos et circa nos ei minantur. Ut Familiae Annus in Ecclesia celebratus fieri possit coniugibus optata opportunitas ad illud mysterium denuo reperiendum atque vi ma­ gna et fortitudine et studio iterum adfirmandum! 20. « Pulchrae dilectionis » historia incipit ab Annuntiatione, iis videli­ cet a vocibus mirandis, quas Mariae angelus protulit, quae invitabatur ut Filii Dei efficeretur Mater. Mariae adsensione, qui erat « Deus de Deo lu- Acta Ioannis Pauli Pp. II 915 men de lumine », ipse hominis fit filius; ita tamen eius Mater est Maria, ut haud cesset virgo esse quippe quae «virum non cognoscat» (cf. Lc 1, 34). Ut Mater-virgo, Maria transit in pulchrae dilectionis Matrem. I a m haec aperitur veritas ipsis archangeli Gabrielis sermonibus, sed plena eius signi­ ficatio confirmabitur altiusque sensim explicabitur Maria Filium sequente sua in fidei peregrinatione. 48 Recepta est « Mater pulchrae dilectionis » ab eo, qui secundum Israelis traditum morem iam terrenus eius erat vir, Iosephus e stirpe Davidis. Co­ gitare illi licebat promissam sponsam uti uxorem suam suorumque libero­ rum matrem. Suo tamen consilio intercedit Deus huic conubiali foederi: « Ioseph fili David, noli timere accipere Mariam coniugem tuam. Quod enim in ea n a t u m est, de Spiritu Sancto est » (Mt 1, 20). Conscius sibi Io­ sephus est suisque cernit oculis novam in Maria conceptam esse vitam, quae a se non venit ideoque vir iustus antiquaeque legis observans, quae tali in causa divortii iniungebat officium, dissolvere cupit benigna ratione conubium suum (cf. Mt 1, 19). Docet eum angelus Domini istud non fu­ turum esse secundum vocationem ipsius, immo contrarium sponsali amori, qui eum cum Maria coniungit. Coniugalis hic mutuus amor, ut plene « pulchra dilectio » evadat, postulat ut ille Mariam eiusque Filium sub do­ mus suae Nazarethanae tectum recipiat. Nuntio divino Ioseph paret et se gerit secundum id quod est illi praeceptum (cf. Mt 1, 24). Ob Iosephi operam incarnationis mysterium simulque Sacrae Familiae arcanum ins­ cribitur penitus in conubiali viri ac mulieris amore atque obliqua via in cuiusque humanae familiae origine. Id quod postmodum appellabit Paulus « mysterium magnum » iam supremam suam invenit in Sacra Familia declarationem. Sic ideo collocatur familia reapse in medio ipso Foedere Novo. Dici etiam « pulchrae dilectionis » historia quadamtenus cum primo pari humano, Adamo et Eva, coepisse. Nec temptatio, cui cesserant, nec subse­ quens peccatum originale plane eos facultate destituii « pulchrae dilectio­ nis ». Hoc intellegitur, exempli causa, in libro Tobiae, ubi Tobias et Sara coniuges, sui amoris describentes vim, protoparentes advocant Adamum et E v a m (cf. Tb 8, 6). Novo autem in Testamento idem sanctus Paulus testa­ tur cum de Christo loquitur uti Adamo novo (cf. 1 Cor 15, 45): non venit Christus ut primum Adamum et E v a m primam condemnet, verum ut redimat; ad illud venit renovandum quod in homine Dei est donum, quidquid in ipso bonum et pulchrum semper est, et quod pulchrae dilectionis fundaCf. CONC. OECUM. VAT. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 56-59. 916 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale meritum constituit. Historia « pulchrae dilectionis » certo quodam modo sa­ lutis hominum est historia. N u m q u a m non capit « pulchra dilectio » initium a sui ipsius patefactione ut personae. Sese E v a in creatione Adamo recludit, haud secus atque E vae sese aperit Adamus. Progrediente autem historia nova hominum pa­ ria inter se dicunt: « Simul ambulabimus in vita ». I t a oritur familia tam­ quam duorum coniunctio virtuteque sacramenti veluti nova in Christo communitas. Ut revera pulcher sit amor, donum sit Dei oportet, a Spiritu Sancto hominum cordibus insertum ibidemque usque enutritum (cf. Rom 5, 5). Huius rei probe conscia Ecclesia in matrimonii sacramentalis ritu Spiri­ tum Sanctum obsecrat ut corda hominum révisât. Ut vere « pulchra dilec­ tio » sit, munus videlicet personae ad personam, ab eo eam procedere ne­ cesse est qui ipsemet donum est omnisque doni fons. Hoc in Evangelio contingit, quod attinet ad Mariam et Ioseph, qui in Novi Foederis limine experientiam denuo « pulchrae dilectionis » vivunt, si­ cut in Cantico Canticorum describitur. Cogitat enim Ioseph suaeque dicit Mariae: « Soror mea sponsa » (Ct 4, 9). Dei Mater Maria Sancti Spiritus opera concipit filium, unde « pulchra dilectio » profluit, quam prudenter Evangelium intra « magnum mysterium » reponit. Cum de « pulchra dilectione » fit sermo, de illo definite loquitur quod est pulchritudo: amoris nimirum pulchritudo atque hominis pulchritudo, quae Spiritus Sancti virtute capax talis est amoris. De pulchritudine loqui­ mur viri ac mulieris: de eorum pulchritudine uti fratrum ac sororum, ut sponsorum atque coniugum. Illustrat Evangelium non solum mysterium « pulchrae dilectionis », sed etiam illud haud minus altum arcanum pulchritudinis quae a Deo provenit ut amor. Vir ac femina ex Deo proficiscuntur, personae scilicet arcessitae, ut m u t u u m fiant donum. De primigenio Spiri­ tus munere, « qui vivificat », scaturit m u t u u m donum quo vir sunt atque uxor, nihil minus quam donum quo frater sunt et soror. Universa vero haec sacramento confirmantur Incarnationis quod in ho­ minum historia factum est novae pulchritudinis fons, unde innumerabilia artis opera adspirata sunt. Post severam interdictionem ne imaginibus in­ visibilis effingeretur Deus (cf. Dt 4, 15-20), christiana aetas, e contrario, Dei hominis facti picturam artificiosam exhibuit, necnon Mariae ipsius Ma­ tris ac Iosephi, caelitum Veteris Novique Testamenti, atque in universum omnium rerum creatarum a Christo redemptarum, nova sic suscepta neces­ situdine cum cultus humani artisque mundo. Novus artis canon, qui altam habet aestimationem hominis eiusque venturae aetatis, initium potest dici sumpsisse a mysterio Incarnationis Christi secundum ipsius vitae mysteria: Acta Ioannis Pauli Pp. II 917 ortum apud Bethlehem, vitam in Nazareth absconditam, publicum mini­ sterium, Golgotham, resurrectionem atque postremum reditum in gloriam. Probe intellegit Ecclesia praesentiam suam in huius temporis mundo ac praesertim partes suas et favorem pro dignitatis matrimonii ac familiae promotione proxime coniungi cum humani cultus progressione; de his meri­ to quidem sollicitatur. Idcirco curioso animo sectatur Ecclesia inclinationes instrumentorum communicationis socialis, quorum est officium conformare praeter quam educare magnas hominum multitudines. 49 Bene cum explora­ t u m Ecclesia habeat, quam late quamque alte haec instrumenta homines moveant, admonere non desistit communicationis opifices ut sibi caveant a periculis abusus et corruptionis veritatis. Quae enim revera esse potest ve­ ritas in ludis cinematographicis, in spectaculis, in transmissionibus radiophonicis televisificis, in quibus pornographia dominatur et violentia? N u m hoc bonum est erga veritatem de homine ministerium? Quaestiones hae sunt, quibus eorundem instrumentorum rectores sese subducere non pos­ sunt, nec varii auctores effectionis atque diffusionis illorum operum. Similem ob deliberationem criticam civilis cultus temporis nostri, qui tot prae se fert bonas partes ac rationes in rebus ipsis necnon in culturae promotione, ille sentire se debet pluribus modis humanitatem aegram, ut­ pote quae mutationes in homine altas gignat. Cur istud accidit? Propterea quidem id evenit, quod a plena de homine veritate recessit nostra societas atque a veritate de illo quod vir et femina uti personae sunt. Quocirca ne­ scit congruenter ea percipere, quid reapse personarum donum in matrimo­ nio sit, quid responsalis amor in paternitatis maternitatisque utilitatem, quid vera generationis educationisque granditas. N u m igitur nimium quid­ dam est adseverare instrumenta communicationis multitudinum, nisi sanis dirigantur ethicis principiis, minime veritati prodesse in essentiali ipsius natura? En ergo discrimen: obiciuntur recentiora socialis communicationis instrumenta invitamento, ut nuntium ipsum detorqueant, falsam reddendo de homine veritatem. Non is sane homo est, qui praeconiis praedicatur at­ que recentibus universalis communicationis instrumentis illustratur. Ete­ nim multo ipse est plus, uti ex anima corporeque constans, uti persona, uti unum compositum anima et corpore. Magis tamen suam propter vocatio­ nem ad amorem, qui marem ac feminam in fines inducit « mysterii magni ». Hanc in regionem prima est Maria ingressa suumque eo pariter mari­ tum adduxit Ioseph. Facti itaque illi sunt prima exemplaria illius pulchrae 49 Cf. PONTIFICIUM CONSILIUM DE COMMUNICATIONIBUS SOCIALIBUS, (22 Februarii 1992), 7. Instr. past. Aetatis novae 918 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium officiale dilectionis, quam haud umquam inculcare Ecclesia cessat iuvenibus et co­ niugibus et familiis ipsis. Et quot ex iis studiose sese adiungunt eidem pre­ cationi! Quis hic non cogitat peregrinatorum turmas, iuniorum ac seniorum, qui ad marialia convolant sanctuaria, ibidemque oculos in Matris Dei intendunt vultum, in Sacrae Familiae membrorum faciem, in quibus t o t a redditur amoris a Deo homini tributi venustas? In Sermone in Monte sextum repetens m a n d a t u m Christus proponit: « Audistis quia dictum est: Non moechaberis. Ego autem dico vobis: Om­ nis, qui viderit mulierem ad concupiscendum eam, iam moechatus est eam in corde suo » (Mt 5, 27-28). Ad Decalogum relatae, qui eo spectat ut tra­ ditam tueatur matrimonii familiaeque firmitatem, voces illae magnum gressum constituunt. Iesus peccati adulterii fontem attingit: ipse fons resi­ det in hominis interiore parte atque se prodit certa quadam spectandi iudi­ candique via, cui concupiscentia dominatur. Per concupiscentiam enim tendit homo ad asciscendum sibi alium hominem qui eius non est, sed ad Deum pertinet. Dum suos alloquitur Christus aequales, omnium simul aetatum homines alloquitur omniumque saeculorum; ad nostram potissi­ mum aetatem se convertit, quae sub nomine vivit societatis omnia consumentis omnibusque perfruentis. Quare vero in Sermone in Monte adeo vehementer Christus loquitur atque imperiose? Responsum admodum est perspicuum: in t u t o collocare Christus contendit coniugii sanctimoniam et familiae; plenam t u t a r i studet de persona humana eiusque dignitate veritatem. Sub huius t a n t u m veritatis lumine esse familia potest usque ad extre­ mum permagna «revelatio», prima nempe alterius detectio: mutua, id est, coniugum patefactio deindeque cuiuslibet filii ac filiae ex iis nascentis. Id quod inter se vicissim coniuges iurant, fideles scilicet fore se « inter prospe­ ra et adversa ut se diligant et honorent omnibus diebus vitae », fieri dum­ t a x a t valet intra « dilectionis pulchrae » prospectum. Huius temporis homo non potest haec omnia discere e placitis a u t commentis recentioris cultus civilis multitudinum. Etenim « pulchra dilectio » ediscitur precando in pri­ mis. Nam precatio semper rationem certam quandam secum importat inte­ rioris recessus absconditi cum Christo in Deo, ut sancti Pauli dictio adhi­ beatur: «vita vestra abscondita est cum Christo in Deo » (Col 3, 3). Solum­ modo eiusmodi in abdita recessione operatur Spiritus Sanctus, pulchrae di­ lectionis scaturigo. Illum quidem amorem ipse non in corda Mariae solius et Iosephi effudit, verum etiam in animos coniugum qui ad audiendum Dei verbum custodiendumque (cf. Lc 8, 15) sunt parati. Cuiusque nuclei fami­ liaris futurum tempus ab hac « pulchra dilectione » dependet: dilectio enim Acta Ioannis Pauli Pp. II 919 est coniugum mutua, parentum et liberorum, omnium aetatum est dilectio. Etenim fons unitatis ac fortitudinis familiarum est amor. 21. Iesu infantiae perbrevis narratio significanter nobis fere eodem tem­ pore ortum ipsius enarrat necnon periculum quod oportet eum continuo adire. Vaticinium senis Simeonis profert Lucas, cum quadraginta post or­ t u m diebus in Templo Infans Domino sistitur. Loquitur ille de « lumine » et de « signo contradictionis »; Mariae autem praenuntiat: « Et t u a m ipsius animam pertransiet gladius » (cf. Lc 2, 32-35). Insidias contra Matthaeus explicat ab Herode Iesu infanti comparatas: a Magis edoctus, qui ab Oriente venerant ut novum regem nasciturum vidèrent (cf. Mt 2, 2), sibi minas intendi sentit suaeque auctoritati; quocirca iis profectis, interrici iu­ bet cunctos in Bethlehem et circumcirca puerulos duos annos vel minus natos. Peculiarem ob divinam intercessionem elabitur Herodis Iesus e ma­ nibus necnon propter paternam Iosephi sollicitudinem, qui cum Matre si­ mul in Aegyptum illum transportât, ubi ad mortem usque Herodis commo­ rantur. In oppidum dein Nazarethanum revertuntur, nativam videlicet suam civitatem, in quo longum intervallum abditae vitae init Sacra Fami­ lia quae fideli liberalique cotidianorum officiorum procuratione signatur (cf. Mt 2, 1-23; Lc 2, 39-52). Eloquentiae cuiusdam propheticae illud proprium videtur quod iam in­ de ab ortu minationibus Iesus est obiectus ac periculis. Uti Infans iam « signum contradictionis » est. Complectitur item innocentes pueros Bethlehemitas prophetica eadem eloquentia, Herodis iussu occisos effectosque na­ tivitatis ac passionis redemptricis participes, secundum antiquam Ecclesiae liturgiam. 50 Per suam enim « passionem » ipsi adimplent « ea, quae desunt passionum Christi, ... pro corpore eius, quod est Ecclesia » (Col 1, 24). In Evangelio ergo Infantiae vitae nuntius, quem mirabiliter eventus ipse nascentis Redemptoris perficit, vehementer opponitur discrimini vitae, quae Incarnationis mysterium t o t a in eius summa amplectitur t u m etiam arcanum veritatis divinae-humanaeque Christo. Verbum caro factum est (cf. Io 1, 14); Deus homo est factus. Crebrius Ecclesiae Patres excelsum hoc commemorabant mysterium: « Ipse siquidem homo factus est, ut nos dii efficeremur ». Quae quidem fidei veritas simul de homine est veritas. In 51 apertum producit gravitatem omnis iniuriae fetui in matris utero illatae. In sacra eorum celebritatis liturgia, quae a saeculo quinto repetitur, Sanctos Innocentes adloquitur Ecclesia vocabulis describens eos poetae Prudentii (+ cir. 4 0 5 ) : « Sálvete, flores martyrum, quos lucis ipso in limine Christi insecutor sustulit, ceu turbo nascentes rosas ». S. A T H A N A S I U S , De incarnatione Verbi, 5 4 : PG 2 5 , 1 9 1 - 1 9 2 . 50 5 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 920 Hic, hic omnino consistimus ante ipsa contraria « pulchrae dilectionis ». Si enim ad voluptatem solam quis dirigitur, eo deduci potest ut amorem interimat, eius nempe interficiendo fructum. In societate voluptati dedita « benedictus fructus ventris tui » (Lc 1, 42) quadamtenus fit « fructus maledictus ». H a c de re, quis non meminit errorum quos sic dictus iuris status com­ pluribus in nationibus subiit? Lex tamen Dei, quod ad hominis spectat vi­ tam, univoca est atque inclemens Deus imperat: « Non occides » (Ex 20, 13). Nullus ideo homo legum lator adfirmare valet: occidere tibi licet, ius est tibi occidendi, occidere debes. Pro dolor!, in huius nostri saeculi histo­ ria istud evenit, cum rerum potiti sunt popularibus etiam suffragiis, ii poli­ tici qui leges tulerunt contrarias iuri cuiusque hominis ad vitam secundum quasdam praesumptas simulque erratas causas eugenicas ethnicas similes­ que. Res vero haud minus gravis, quoniam eam etiam comitatur lata ap­ probatio a u t consensio publicarum opinionum, est legum latio quae ius ad vitam iam a conceptione minime observant. Quomodo accipi possunt mo­ rali iudicio leges, quae hominem nondum n a t u m at iam in sinu materno viventem interfici sinunt? Hoc pacto ius ad vitam unicum fit adultorum privilegium, qui iisdem senatibus legumque latoribus a b u t u n t u r ut sua per­ sequantur proposita suaque impetrent commoda. Occurrimus hic ingenti minationi adversus vitam: non a singulis modo hominibus verum universa a civilitate. Adfirmatio illa: hodiernum civilem cultum pluribus rationibus factum iam esse « civilem mortis cultum », hic terrifico modo confirmatur. Nonne id forte propheticus est eventus quod vitae ipsius periculum consecutum est Christi ortum? I t a est: Illius vita, qui hominis simul filius est simul Dei, minis obnoxia fuit et a principio in discrimine est versata soloque divino portento e morte est erepta. Nihilo minus superioribus hisce decenniis quaedam animadvertuntur consolantia quidem signa expergiscentium conscientiarum: agitur t a m de orbe notionum quam de opinione ipsa publica. Nova, inter iuvenes potissi­ mum, increscit conscientia observantiae erga vitam inde iam a conceptio­ ne; motus percrebrescunt « pro vita ». Fermentum quoddam spei est pro ventura aetate familiae hominumque generis. 22. Coniuges totius orbis atque familiae: Sponsus vobiscum est! Hoc an­ te omnia vobis dicere cupit Summus Pontifex ineunte anno quem Conso­ ciatio Nationum Unitarum et Ecclesia familiae devoverunt. « Sic enim dile­ xit Deus mundum, ut Filium suum unigenitum daret, ut omnis, qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam aeternam. Non enim misit Deus Fi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 921 lium iii mundum, ut iudicet mundum, sed ut salvetur mundus per ipsum» (Io 3, 16-17); « Quod n a t u m est ex carne, caro est; et, quod n a t u m est ex Spiritu, spiritus est... Oportet vos nasci denuo » (Io 3, 6-7). Nascendum vi­ delicet est « ex aqua et Spiritu » (Io 3, 5). Vos praesertim patres matresque, primi estis testes ac ministri huius ortus novi de Spiritu Sancto. Vos, qui liberos vestros in terrenam generatis patriam, nolite oblivisci vos eos simul gignere pro Deo. Eorum namque nativitatem ex Sancto Spiritu concupiscit Deus: filios illos optat ut adoptivos in unigenito Filio qui nobis tribuit «potestatem filios Dei fieri» (Io 1, 12). Salutis opus in mundo perseverat perque Ecclesiam completur. Quod omne est opus Filii Dei, Sponsi divini, qui ad nos Patris Regnum detulit nosque admonet discipulos suos: « Ecce enim regnum Dei intra vos est » (Lc 17, 21). Docet nos nostra fides Christum Iesum, qui « sedet ad dexteram Pa­ tris », venturum esse qui vivos mortuosque iudicet. Aliunde vero evangeli­ sta Ioannes nobis confirmat esse illum in mundum missum non « ut iudicet mundum, sed ut salvetur mundus per ipsum» (Io 3, 17). Qua ideo re illud consistit iudicium? Responsum ipse reddit nobis Christus: « Hoc est autem iudicium: lux venit in mundum (...). Qui facit veritatem, venit ad lucem, ut manifestentur eius opera, quia in Deo sunt facta» (Io 3, 19.21). Quod nuper memoraverunt Encyclicae Litterae Veritatis splendor. Iudex ergo est 52 Christus? Ad veritatis lucem quam no visti tui iudicabunt actus proprii. Patres autem et matres filios et filias illorum opera iudicabunt. Nostrum quisque ex mandatis indicabitur; iis quoque quae his meminimus in Litte­ ris: quartum sunt et quintum, sextum et nonum. Verumtamen indicabun­ t u r singuli ad amorem, qui compendium est mandatorumque summa: « In vitae crepúsculo secundum amorem iudicabimur » — scripsit sanctus Ioan­ nes a Cruce. 53 Christus, Redemptor ac hominum generis Sponsus, « in hoc natus est et ad hoc venit in mundum, ut testimonium perhibeat veritati; omnis, qui est ex veritate, audit vocem eius » (cf. Io 18, 37). Erit ipse iu­ dex, illa vero ratione quam significavit de extremo loquens iudicio (cf. Mt 25, 31-46). Eius enim erit iudicium de amore, quod nempe veritatem illam in sempiternum confirmabit: fuisse nobiscum Sponsum idque fortassis igno­ ra visse nos. Sponsus Ecclesiae hominumque est iudex. Idcirco iudicat dicens: «Venite, benedicti Patris mei... Esurivi enim, et dedistis mihi manducare; sitivi, et dedistis mihi bibere; hospes eram, et collegistis me; nudus, et ope52 53 Cf.. Veritatis splendor (6 Augusti 1993), AAS 85 (1993). Verba lucis et amoris, 59. Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 922 ruistis me... » (Mt 25, 34-36). Prolatari profecto hic index potest, in quo re­ censeri pariter possunt quaestiones innumerae quibus coniugalis etiam familiarisque adficitur vita. Inibi tales item inveniri possunt sententiae: « Infantulus eram necdum natus, meque recepistis ac vivere sivistis; puerulus eram ab aliis abiectus, mihique vos familia fuistis; orbus eram, meque adoptavistis vestri instar filii et educavistis ». Vel etiam haec: « Dubitantes iuvistis matres vel subiectas malis impulsionibus ut nondum enatos liberos acciperent nascique paterentur; frequentes sustinuistis familias, in rebus versantes adversis ut alerent liberos instituèrent que, quos concesserat iis Deus ». Sic catalogum longum possumus ac multiplicem pertexere qui bo­ norum moralium et humanorum omne genus contineat in quibus proditur amor. Amplam en messem quam mundi Redemptor, cui iudicium Pater cre­ didit, veniet ut colligat: messis gratiarum est operumque bonorum, sub aura Sponsi in Spiritu Sancto maturata, qui operari haud cessat u m q u a m in mundo atque Ecclesia. Omnium ideo bonorum Largitori referamus grates. Novimus nihilo minus in postrema sententia ab evangelista Matthaeo adlata alterum reperiri ponderosum terrificum indicem: « Discedite a me... Esurivi enim, et non dedistis mihi manducare; sitivi, et non dedistis mihi potum; hospes eram, et non collegistis me; nudus, et non operuistis me... » (Mt 25, 41-43). Hoc similiter in indice diversi possunt detegi mores, in qui­ bus se praebet Iesus uti repudiatum hominem. Eundem sic se uti uxorem aut virum derelictos ipse praestat, cum infantulo concepto ac reiecto: «Non collegistis me! ». Hoc etiam iudicium per familiarum nostrarum hi­ storiam transit, progreditur per aetates Nationum et hominum generis. Christi vox: « Non collegistis me » institutiones sociales quoque complecti­ tur et Gubernia et Consociationes omnium gentium. Scripsit olim Pascal: « Erit in agonia Christus ad finem usque saeculo­ rum ». Agonia horti Gethsemani atque Calvariae agonia sunt apex testifica­ tionis amoris. Utraque enim agonia Sponsum commonstrat qui nobiscum est, qui novo semper a d a m a t modo, qui « in finem diligit» (cf. Io 13, 1). Amor ipse qui est in illo et qui ex illo fines excedit historiarum singularium vel familiarium, totius hominum generis historiae supergreditur limites. 54 Sub harum meditationum finem, cari Fratres caraeque Sorores, ea om­ nia ponderans quae variis e suggestibus pronuntiabuntur hunc per Fami­ liae Annum, velim vobiscum confessionem iterare a Petro ad Christum di­ rectam: «Verba vitae aeternae habes» (Io 6, 68). U n a etiam dicimus: Ver­ ba tua, Domine, non transibunt! (cf. Me 13, 31). Quid Pontifex Romanus 54 B. PASCAL, Pensées, Le mystère de Jésus, 553 (ed. Br.). Acta Ioannis Pauli Pp. II 923 vobis sub longioris huius considerationis termino exoptare potest de Anno Familiae? Cupit, ut vos omnes his in sermonibus inveniamini, quae « spiritus sunt et vita » (Io 6, 63). 23. Flecto genua mea ad Patrem, ex quo omnis paternitas et materni­ tas nominantur, « u t det vobis... corroborari per Spiritum eius in interio­ rem hominem » (Eph 3, 16). Libens ad has Apostoli voces equidem revertor, quas prima in harum Litterarum parte commemoravi. Sunt certo ali­ quo sensu decretoria verba. Pari enim gressu familia, paternitas et mater­ nitas simul progrediuntur. Eodem autem tempore primus locus humanus familia est, ubi conformatur « interior homo » de quo Apostolus loquitur. Fortitudinis ipsius confirmatio donum est Patris ac Filii in Spiritu Sancto. Coram nobis atque Ecclesia collocat Familiae annus maximum offi­ cium, haud aliud quam quod singulis diebus annisque singulis adficit fami­ liam, sed intra huius Anni prospectum praecipuam quandam obtinet signi­ ficationem gravitatemque. Apud Nazareth hunc incohavimus Familiae An­ num, ipsa in Sacrae Familiae sollemnitate; eundem hunc per Annum pere­ grinan volumus ad illum gratiae locum, qui in humani generis historia fac­ tus est Sacrae Familiae sanctuarium. Peregrinationem hanc peragere cupi­ mus, redintegrata conscientia patrimonii veritatis de familia, quae a princi­ pio thesaurum Ecclesiae efficit. Cumulatur ille thesaurus iam a copiosa Ve­ teris Testamenti traditione, in Novo autem consummatur et plene signifi­ canterque declaratur in Sacrae Familiae mysterio, in qua universarum re­ demptionem familiarum divinus Sponsus operatur. Hinc quidem « Evan­ gelium familiae » praedicat Iesus. Hoc ex veritatis thesauro omnes discipu­ lorum Christi aetates hauriunt, inde ab ipsis Apostolis, quorum doctrinis hac in Epistula adfatim sumus usi. Nostris diebus pervestigatur penitus idem hic thesaurus in Concilii Va­ ticani II documentis; utiles pariter inquisitiones et explicationes in pluri­ mis enodatae inveniuntur Pontificis Pii X I I sermonibus ad coniuges habi­ tis, in Encyclicis Litteris Humanae vitae Romani Pontificis Pauli VI, in adfirmationibus prolatis inter Episcoporum Synodum familiae dedicatam (an­ no MCMLXXX) necnon in Adhortatione Apostolica Familiaris consortio. H a s Magisterii enuntiationes initio iam designavi. Illuc si nunc redeo, id ago ut efferam quam locuples sit et abundans veritatis christianae thesaurus su­ per familia. Verumtamen minime sufficiunt scripta testimonia. Maioris 55 56 55 Cf. praecipue Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 47-52. Praecipuam animi attentionem meretur Allocutio ad participes Coetui Unionis Catholicae Italicae Obstetricum (29 Octobris 1951): in Discorsi e Radiomessaggi, XIII, 333-353. 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 924 enim sunt momenta vivae testificationes. Professus est Paulus VI: « Nostrae aetatis homines libentius testes quam praeceptores auscultant aut, si quidem magistros audiunt, propterea aures praebent quod testes sunt ipsi ». In Ecclesia porro testibus ipsis commendatur familiae the­ saurus: iis nempe patribus ac matribus, filiis ac filiabus, qui suae humanae christianaeque vocationis semitam per familiam reppererunt, amplitudinem nempe « hominis interioris » (Eph 3, 16) de quo dicit Apostolus, sicque sanc­ titatem sunt consecuti. Aliarum t o t sanctarum familiarum est Sacra Familia exordium. Commonuit Concilium sanctimoniam universalem esse vocatio­ nem baptizatorum. Aetate autem nostra, quem ad modum antehac, haud de­ siderantur « evangelii familiae » testes, quamvis non sint noti neque ab Eccle­ sia sancti sint renuntiati. Familiae Annus optabilem adfert opportunitatem adaugendi conscientiam eorum verae existentiae magnique eorum numeri. 57 58 Profluit per familiam hominum historia, narratio scilicet hominum salu­ tis. Hisce in paginis ostendere studeo quo pacto familia media in illa repo­ n a t u r pugna inter bonum ac malum, vitam inter et mortem, amorem inter et amori ipsi contraria. Familiae opus committitur dimicandi in primis ut vires boni liberentur, quarum in Christo hominum Servatore reperitur fons. Faciendum itaque est ut huiusce modi vires propriae evadant cuiusque fa­ miliaris nuclei, unde familia ipsa fiat « in Deo fortis », quem ad modum dic­ t u m est anniversaria in celebritate mille annorum nominis christiani in Po­ lonia. En rationem cur motae pervasaeque hae Litterae sint apostolicis illis elocutionibus quas in Pauli deprehendimus scriptionibus (cf. 1 Cor 7, 1-10; Eph 5, 21-6, 9; Col 3, 18-25) t u m in Epistulis Petri et Ioannis (cf. 1 Te 3, 1-7; 1 Io 2, 12-17). Licet dissimiles sint historica atque culturali condicio­ ne, quam tamen consimiles sunt christianorum familiarumque status illius ac nostri hodie temporis! 59 Mea ideo est invitatio: invitatio praesertim vobis facta, carissimi viri atque uxores, patres ac matres, filiae filiique. Invitamentum ad particula­ res conversum Ecclesias, ut in apostolicae veritatis magisterio coniunctae persistant; ad Fratres in episcopatu, ad presbyteros, ad religiosas familias consecratasque personas, ad sodalicia laicorumque fidelium motus; ad soro­ res fratresque quibuscum nos communis iungit in Iesu Christo fides, tamet­ si plenam necdum communionem experimur a Redemptore cupitam; ad 60 Cf Allocutio ad sodales « Consilii de Laicis» (2 Octobris 1974): AAS 66 (1974), p. 568. Cf. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 40. Cf. Card. Stefan Wyszynski, Rodzina Bogiem silna, Homilia enuntiata in Claro Monte (26 Augusti 1961). Cf. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 15. 57 58 59 60 Acta Ioannis Pauli Pp. II 925 omnes qui, fidei Abrahami consortes, haud secus ac nos ad latissimam per­ tinent credentium eundem in Deum unicum communitatem; ad heredes singulos ceterarum traditionum spiritalium ac religiosarum; ad virum feminamque omnem bonae voluntatis. 61 Nobiscum restet Christus, qui est « heri et hodie idem, et in saecula! » (Heb 13, 8), cum genua ad Patrem flectimus, ex quo omnis paternitas et maternitas et quaeque hominum familia proficiscuntur (cf. Eph 3, 14-15), atque iisdem prorsus verbis orationis ad Patrem quae ipse nos ille edocuit rursus nunc praebeat amoris testificationem qua nos « in finem dilexit » (Io 13, 1). Ipsius veritatis vi loquor ego ad temporis nostri homines, ut demum percipiant quanta sint bona illa: conubium, familia, vita; quantum secum inferant periculum nulla illa talium veritatum observantia et minor usque reverentia erga summa bona quae familiam constituunt hominisque digni­ tatem. Utinam Dominus Iesus iterum nobis haec omnia inculcet sapientia ac virtute Crucis (1 Cor 1, 17-24), ne incitamento homines succumbant « mendacis patris » (cf. Io 8, 44), qui perpetuo eosdem homines in latas spatiosasque vias impellit, faciles quidem specie ac delectabiles, verum reapse insidiarum periculorumque plenas. Concedatur semper nobis ut Ipsum con­ sectentur, qui est « via et veritas et vita » (Io 14, 6). Carissimi fratres ac sorores carissimae, haec officium sunt christianarum domuum atque missionalis Ecclesiae sollicitudo hunc per Annum gratiis di­ vinis singularibus adeo refertum. Familia Sacra exemplar specimenque cuiusque hominum familiae, opituletur ut quisque animo Nazareth semper ambulet; cuivis auxilietur familiari nucleo, ut suum altius perspiciat civile ecclesiaeque munus per Verbi Dei auditionem, per precationem fraternamque vitae participationem. Maria, pulchrae dilectionis Mater, atque Ioseph, Redemptoris custos, nos singulos comitentur continenti tutela deprecationeque! Hisce egomet permotus sensibus ac sententiis unicuique benedico domui ac familiae, Sanctissimae Trinitatis nomine: Patris Filii Spiritus Sancti. Romae, ex aedibus Vaticanis, die altero mensis Februarii, Domini no­ stri Praesentationis festo, anno MCMXCIV. IOANNES PAULUS PP. II 61 Cf. ibid., 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 926 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Ioannes Paulus P P . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Praesules praefecit, videlicet: die 4 Octobris 1994. — Cathedrali Ecclesiae Honoluluensi, Exc.mum P. D. Franciscus X. Dilorenzo, hactenus Episcopum titularem Tigiensem et Auxiliarem dioecesis Scrantonensis atque Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Sedis » Honoluluensem. die 7 Octobris 1994. -— Cathedrali Ecclesiae Civitatis Iuarezensis Exc.mum P. D. R e n a t u m Ascensio León, hactenus Episcopum Praelatum Materiensem. die 27 Octobris 1994. — Titulari episcopali Ecclesiae Naratcatensi, R. D. Ioannem Valtherum Yanta, e clero archidioecesis Sancti Antonii, hacte­ nus curionem paroeciae Sancti Iacobi in oppido vulgo San Antonio, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Patricii F. Flores, Archiepiscopi eius­ dem archidioecesis. die 27 Octobris 1994. — Cathedrali Ecclesiae Vigorniensi, Exc.mum P. D. Danielem Patricium Reilly, hactenus Episcopum Norvicensem. 927 Acta Ioannis Pauli Pp. II DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Sabato, 1 5 Ottobre 1 9 9 4 , S. E . il Sig. E D U A R D O T A G L E , Presidente della Repubblica del Cile. FREI RUIZ Dal 2 al 29 ottobre 1994 si è tenuta in Vaticano alla presenza del Santo Padre la IX Assemblea generale ordinaria del Sinodo dei Vescovi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 20 giugno 1994. Le LL.EE. i monsignori William Henry Keeler, Arcivescovo di Baltimore; Basii Harry Losten, Vescovo di Stamford degli Ucraini; Henryk Muszynski, Arcivescovo di Gniezno; Alexandra Mesian, Vescovo Coadiutore di Lugoj, Membri del Pontificio Consiglio per la Promo­ zione dell'Unità dei Cristiani « ad quinquennium ». » » » Gli Em.mi Signori Cardinali Joseph Ratzinger, George Basii Hume, Roger Etchegaray, Albert Decourtray, Adrianus Johannes Simonis, Francis Arinze, Jozef Tomko, Angelo Felici; le LL.EE. i monsignori: George Francis Daniel, Ramon Torrella Cascante, Habib Bacha, Hans Ludvig Martensen, Alberto Abiondi, Pierre Mamie, Paul-Werner Scheele, Mario Joseph Conti, Alfons Nossol, Bebe Vincent Heather, Donald James Reece, Raymond John Lahey, Membri del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani « in aliud quinquennium ». 15 settembre » Le LL.EE. i monsignori Jorge Maria Mejia, Arcivescovo tit. di Apollonia; Daniel Reilly, Vescovo di Norwich; Patrick Kelly, Vescovo di Salford; Leo Schwarz, Vescovo tit. di Abbir Germaniciana; P. Anton Stress, CM., P. Sergio Berna, S.I., il prof. Alberto Quadrio Curzio, la sig.ra Jeanine Wynants, Consultori del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace « ad quinquennium ». 928 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 15 settembre 1994. P. Fernando Bastos de Avila, S.I.; il prof. Carlos Alberto Fioria; P. Johannes Schasching, S.I.; il prof, don Mario Toso, S.D.B. Consultori del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace « in aliud quinquennium ». 24 » » Il prof. dott. Erwin Pougin e il sig. John Riccardo, Membri del Collegio dei Revisori della Prefettura degli Affari Eco­ nomici della Santa Sede « ad quinquennium ». Mons. Bernard J. Yarrish, Segretario del Collegio « ad trien­ nium ». 1 ottobre » Il dott. ing. Giò Maria Poles, Direttore Generale dell'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica « in aliud quinquen­ nium ». 12 ottobre » Il dott. Pietro Menchini, Direttore della Sezione Straordinaria dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apo­ stolica. NECROLOGIO 4 ottobre 10 » 13 » 17 21 24 » » » 1994. Mons. Florencio Sisínio Vieria, Vescovo em. di Amargosa (Bra­ sile). » Mons. Benedict Varghese Gregorios Thangalathil, Arcivescovo di Trivandrum dei Siro-Malankaresi (India). » Mons. Julius Aloysius Husin Vescovo di Palangkaraya (Indo­ nesia). » Mons. René Dupanloup, Vescovo em. di Belley, (Francia). » Mons. Kajetan Matousk, Vescovo tit. di Serigene. » Mons. Joseph W. Regan, Vescovo tit. di Isinda. An. et vol. LXXXVI 9 Decembris 1994 N. 12 ACTA APOSTOLICAE SED COMMENTARIUM O F F I C I A L E Directio Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice ACTA IOANNIS PAULI PP, II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I ANEHENSIS Nova dioecesis conditur in Togo, Anehensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Diligentem sane curam continenter adhibemus ut Domini salutaria be­ neficia et praecepta omnia loca contingant et quam efficacissime gentes. Idcirco Nos cuncta disponere properamus ut hoc facilius commodiusque eveniat. De consilio igitur Congregationis pro Gentium Evangelizatione, auditoque voto Venerabilis Fratris Andrea Dupuy, Archiepiscopi titulo Saelesiensis atque in Togo Apostolici Nuntii, haec statuimus et decerni­ mus. Novam dioecesim condimus Anehensem appellandam, quae territo­ rium districtuum civilium populari sermone « Lacs », « Vo », « Yoto » et « Afagnan » complectetur, a dioecesi Lomensi distractum. Novam dioecesim Metropolitanae Ecclesiae Lomensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Cathedram episco­ palem in templo Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, in urbe sito quod « Aného » vocant, locamus. Cetera vero secundum leges canonicas temperentur. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Andream Dupuy, quem supra memoravimus, legamus, facta videlicet facultate quempiam 64 - A A S Acta 930 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tan­ dem ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime efficientibus quibuslibet. D a t u m Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status Congr. pro card. Gentium TOMKO Evang. Praef. Angelus Lanzoni, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 356.645 II KP ALBIENSIS Quibusdam ab archidioecesi Lomensi distractis territoriis nova constituitur dioecesis Kpalimensis IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Supremo in Ecclesia munere fungentes ad provehendum christifidelium spirituale bonum, accipiendam esse expostulationem putamus ut communi­ tatis ecclesialis Lomensis territorium dividatur et nova exinde dioecesis eri­ gatur. Summa igitur Apostolica Nostra potestate, audito consilio Venerabi­ lium F r a t r u m Nostrorum S.R.E. Cardinalium Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositorum atque accepto favorabili voto Venerabilis Fratris Andreae Dupuy, Archiepiscopi titulo Saelesiensis et Apostolici in Togo Nuntii, ab archidioecesi Lomensi distrahimus territoria vulgo dicta « Kioto », « Agou », « Dayes », « Haho » et « Moyen-Mono » ex iisque novam condimus dioecesim Kpalimensem appellandam, quam metropolitanae Sedi Lomensi subicimus nec non iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione. Huius novae dioecesis sedem in urbe vulgo Kpalimé sta- Acta Ioannis Pauli Pp. II 931 tuimus, templumque ibi exstans, Spiritui Sancto dicatum, ad gradum et dignitatem Ecclesiae cathedralis evehimus, eique insignia, privilegia et ho­ nores tribuimus quibus ceterae in orbe catholico Cathedrales Ecclesiae fruuntur. Iubemus deinde, ut Pastor constitutae communitatis ecclesialis in suo regimine validum recipiat adiutorium, atque Collegium Consulto­ rum, ad normam iuris communis, quam primum instituatur. Circa sacro­ rum candidatorum institutionem serventur praescripta iuris communis, prae oculis habitis normis et regulis a Congregatione pro Institutione Ca­ tholica statutis. Quod vero attinet ad novae dioecesis regimen, administra­ tionem bonorum, Administratoris dioecesani, sede vacante, electionem, fi­ delium iura, et onera aliaque id genus, quae sacri canones praescribunt adamussim serventur. Haec, quae praescripsimus, committimus perficienda memorato Venerabili Fratri Andreae Dupuy, necessarias et opportunas ei tribuentes facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quem­ libet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Con­ gregationem pro Gentium Evangelizatione authenticum exemplar actus pe­ ractae exsecutionis remittendi. Has denique Litteras Nostras firmas esse nunc et in posterum volumus, quibusvis rebus haudquaquam obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die primo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Angelus Lanzoni, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. L o c o 83 P l u m b i In Secret, Status tab., n. 355.643 932 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III VIGILANTIS - SANCTI CAROLI ZULIENSIS In Venetiola nova conditur dioecesis Vigilantis-Sancti Caroli Zuliensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sacrorum Antistites Conferentiae episcopalis Venetiolae maiori Christi­ fidelium bono studentes consulere, unanimo consensu ab hac Apostolica Sede petiverunt ut quibusdam seiunctis territoriis ab archidioecesibus Emeritensi in Venezuela et Maracaibensi necnon a dioecesi Cabimensi, no­ va dioecesis conderetur ad australem ripam Maracaibi Lacus, quo aptius ibidem provideretur praecipuis et haud parvis pastoralibus necessitatibus. Nos vero, favente eidem rei Venerabili Fratre Oriano Quilici, Archiepisco­ po titulo Tablensi, in memorata Natione Nuntio Apostolico, de consilio Congregationis pro Episcopis enixis precibus libenter obsecundandum esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate, sequentia decernimus: separa­ mus singulatim: ab archidioecesi Emeritensi in Venezuela integrum territo­ rium municipiorum nuncupatorum Alberto Adriani, Obispo Ramos de Lo­ ra, Caracciolo P a r r a y Olmedo, Tulio Febres Cordero, Justo Briceño, Julio César Salas; ab archidioecesi Maracaibensi municipium Colón a Cabimensique municipium Sucre ex quibus novam constituimus dioecesim Vigilantis-Sancti Caroli Zuliensis appellandam, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praedicta municipia simul sumpta, prout in civili lege exstant, nunc terminantur. Sic conditae Ecclesiae sedem in urbe El Vigía ponimus, ibi­ que situm templum, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis « Nuestra Se­ ñora del Perpetuo Socorro » dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae Cathedralis evehimus cuique propria insignia, privilegia et honores tribui­ mus simulque decoramus titulo ecclesiae Concathedralis, propriis factis ho­ noribus et privilegiis, templum paroeciale Deo in honorem Sancti Caroli Borromeo dicatum, quod in urbe San Carlos del Zulia exstat. Praeterea dioecesim Vigilantis-Sancti Caroli Zuliensis suffraganeam efficimus metro­ politanae Sedi Maracaibensi eiusque pro tempore Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Maracaibensis subicimus iisdem iuribus, privilegiis, insi­ gnibus honoribusque ornatum atque oneribus officiisque adstrictum, qui­ bus Praesules Ordinarii locorum fruuntur atque adstringuntur. Acta Ioannis Pauli Pp. II 933 Mandamus insuper ut quam primum ibi Collegium Consultorum ad nor­ mam iuris constituatur qui Episcopo, consilio et opera, valido sint auxilio. Congruae quidem ac dignae sustentationi Praesulis novae dioecesis providea­ t u r Curiae emolumentis, fidelium oblationibus ac portione bonorum, quae ei­ dem obvenire debent e divisione ad normam canonis 122 C.I.C. facienda quaeque hactenus ad mensas episcopales archidioecesium Emeritensis in Ve­ nezuela et Maracaibensis necnon dioecesis Cabimensis pertinuerunt. In iis au­ tem quae respiciunt ad Seminarii dioecesani aedificationem adque sacrorum alumnorum institutionem, serventur quidem praescripta iuris communis, ha­ bita praesertim ratione normarum ac regularum a Congregatione de Institu­ tione Catholica statutarum; suoque tempore selecti Seminarii dioecesani alumni, philosophicis ac theologicis disciplinis imbuendi, necnon sacerdotes sua studia completuri, Romam mittantur. Quod vero attinet ad conditae dioecesis regimen, bonorum ecclesiasticorum administrationem, dioecesani Administratoris « sede vacante » electionem, fidelium iura et onera aliaque id genus, quae canones Codicis Iuris Canonici praescribunt ad amussim serven­ tur. Simul ac dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, eo ipso sacerdotes illi adscripti censeantur Ecclesiae in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri autem clerici Seminariique alumni incardinati maneant vel incardinentur Ecclesiae in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ac­ ta et documenta quae ad noviter constitutam dioecesim eiusque clericos, fi­ deles et bona temporalia pertinent, a Curiis Emeritensi in Venezuela, Maracaibensi et Cabimensi ad Curiam Vigilantis-Sancti Caroli Zuliensis quam pri­ mum transmittantur. Quae statuimus, perducet ad exitum Venerabilis Fra­ ter Orianus Quilici, quem diximus, cuique tribuimus necessarias et opportu­ nas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet vi­ rum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregatio­ nem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis de mo­ re remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status 6B BERNARDINUS card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 353.867 934 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV ESCUINTLENSIS IN GUATIMALA Praelatura territorialis Escuintlensis in Guatimala ad gradum ac dignitatem dioecesis evehitur servatis iisdem finibus et nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum praelatura territorialis Escuintlensis hisce recentioribus annis ca­ tholicorum fidelium numero operibusque religiosis et civilibus auctis haud parva incrementa cepisset, Venerabilis Frater Gerardus Humbertus Flores Reyes, sacrorum Antistes Verae Pacis atque Conferentiae Episcoporum Guatimalae Praeses, eadem Conferentia audita, ab hac Apostolica Sede pe­ tivit ut haec praelatura territorialis ad gradum et dignitatem dioecesis eveheretur. Nos vero existimantes id in animarum bonum esse cessurum, fa­ vente quoque eidem rei Venerabili Fratre Ioanne Baptista Morandini, Ar­ chiepiscopo titulo Numidensi, in memorata Natione Apostolico Nuntio, de consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi libenter conce­ dendum esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate, praelaturam ter­ ritorialem Escuintlensem ad gradum et dignitatem dioecesis attollimus, servatis iisdem finibus, quibus nunc ipsa terminatur, et nomine. Sic condi­ tae dioecesis sedem in urbe « Escuintla » ponimus, ibique exstans praelaticium hucusque templum, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis Immacu­ latae dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae cathedralis evehimus cui­ que propria insignia, privilegia honoresque tribuimus. Praeterea dioecesim Escuintlensem suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Guatimalensi eiusque pro tempore Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Guatimalensis subicimus iisdem iuribus, privilegiis, insignibus honoribusque orna­ tum atque oneribus officiisque adstrictum, quae Episcoporum residentium propria sunt. Mandamus etiam ut quam primum ibi Collegium Consulto­ rum ad normam iuris constituatur qui Episcopo, consilio et opera, valido sint auxilio. Congruae sustentationi Praesulis novae dioecesis provideatur Curiae emolumentis, fidelium oblationibus atque omnibus bonis temporali­ bus, quae ad dictam praelaturam pertinuerunt. In iis autem quae respi­ ciunt ad Seminarii dioecesani aedificationem adque sacrorum alumnorum institutionem, serventur praescripta iuris communis, habita praesertim ra- Acta Ioannis Pauli Pp. 935 II tione normarum ac regularum a Congregatione de Institutione Catholica statutarum: selecti quidem iuvenes sacerdotes, sua studia completuri, Ro­ mam, si fieri potest, mittantur. Quod vero attinet ad conditae dioecesis regimen, bonorum ecclesiastico­ rum administrationem, dioecesani Administratoris « sede vacante » electio­ nem, fidelium iura et onera aliaque id genus, quae sacri canones praescri­ bunt ad amussim serventur. Simul ac dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, eo ipso clerus, eidem praelaturae adscriptus, novae dioecesi incardi­ natus censeatur. Insuper Venerabilem Fratrem Ferdinandum Claudium Gamalero González, memoratae praelaturae Ordinarium, ipsius dioecesis Escuintlensis Episcopum ac Pastorem confirmamus. Quae statuimus perfi­ cienda committimus Venerabili Fratri Ioanni Baptistae Morandini, quem diximus, vel, absente eo, illi, qui curat negotia Apostolicae Nuntiaturae in Guatimala, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas fuerit remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die duodetricesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus No­ stri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status 83 BERNARDINUS Congr. pro card. Episcopis GANTIN Praef. Franciscus Chiaurri, Protonot. Iacobus Drago, Protonot. Apost. Loco ¡E8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 355.115 Apost. 936 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V EMERITENSIS AUGUSTANA-PACENSIS Nova constituitur in Hispania Provincia ecclesiastica Emeritensis AugustanaPacensis et Sedes ad Metropolitanae Ecclesiae statum attollitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Universae Ecclesiae sustinentes rationes et causas, omni sollicitudine properamus ut catholica instituta fidelibus opportuna afferant beneficia eorundemque necessitatibus feliciter aptentur. Nunc autem de quadam Hi­ spaniae regione cogitamus, nominatim de territorio civilis autonomiae, quod « Extremadura » appellatur, cuius Praesules, ut ibidem nova condere­ t u r Provincia ecclesiastica, poposcerunt. Idcirco Conferentia Hispaniae Episcoporum consentiente aeque ac Venerabili F r a t r e Mario Tagliaferri fa­ vente, Archiepiscopo titulo Formiano et in Hispania Apostolico Nuntio, de consilio Congregationis pro Episcopis, pro Apostolica Nostra potestate, haec statuimus et decernimus. Condimus Provinciam Ecclesiasticam, Emeritensem Augustanam - Pacensem appellandam, ac Pacensem Sedem epi­ scopalem, cuius nomen hoc ipso actu in Emeritensem Augustanam - Pa­ censem m u t a t u r a Metropolitana Ecclesia Hispalensi seiungitur, atque ad Metropolitanae Ecclesiae gradum evehimus. Nova archiepiscopalis Sedes locupletem hereditatem eximiasque traditiones t u m antiquae Metropolita­ nae Ecclesiae Emeritensis Augustanae t u m vetustae dioecesis Pacensis sus­ cipit. Provincia ecclesiastica Emeritensis Augustana - Pacensis noviter erecta constituitur Ecclesia eiusdem nominis ac suffraganeis dioecesibus Castrorum Caeciliorum et Piacentina in Hispania, ad hoc usque tempus Provinciis Ecclesiasticis Hispalensi et Toletanae spectantibus. Pacensem in praesentia Episcopum, scilicet Venerabilem Fratrem Antonium Montero Moreno ad dignitatem statumque Archiepiscopi Metropolitae novae Pro­ vinciae ecclesiasticae attollimus itemque iura officiaque addimus quae ad iuris canonici normas cum hac condicione nectuntur. Archiepiscopus Me­ tropolita in urbe Pacensi vel Emeritensi commorari poterit atque officia archidioecesana alia in alio loco ponere. Templum paroeciale « Santa María la Mayor », quod situm est in urbe Merida, Deo in honorem Assumptionis Beatae Mariae Virginis dicatum, ad gradum Concathedralis evehimus cum Acta Ioannis Pauli Pp. II 937 cunctis iuribus et privilegiis quae ad id genus aedes sacras spectant. Capi­ tulum canonicorum, pro opportunitate, secundum iuris praescripta, ibidem etiam erigi poterit. Ad haec omnia exsolvenda Venerabilem Fratrem Ma­ rium Tagliaferri, quem antea memoravimus, legamus, opportunis necessariisque factis facultatibus subdelegandi quemvis virum in ecclesiastica di­ gnitate constitutum. Re tandem absoluta, documenta conficiantur, quo­ rum sincera exempla ad Congregationem pro Episcopis sedulo mittantur, contrariis rebus quibusvis minime obsistentibus. D a t u m Romae, apud S. Petrum, die octavo et vicesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontificatus No­ stri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO £B BERNARDINUS ' Secretarius Status card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Eugenius Sevi, Protonot. Apost. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret,, Status tab., n. 355.084 VI FLUMINUM IN AEQUATORIA Praelatura territorialis Fluminum in Aequatoria ad gradum ac dignitatem dioecesis evehitur nomine Babahoiensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Constat praelaturam territorialem Fluminum his postremis temporibus catholicorum numero fidelium operibusque religiosis et civilibus auctis haud parva incrementa cepisse. Qua re, cum Venerabilis Frater Antonius Iosephus González Zumárraga, Conferentiae Episcoporum Aequatoriae tunc Praeses, atque Venerabilis Frater Iosephus Marius Ruiz Navas, eius­ dem Conferentiae nunc Praeses, auditis sacrorum Antistitibus Aequatorianis, ab hac Apostolica Sede petiverint ut haec praelatura territorialis ad gradum et dignitatem dioecesis eveheretur, Nos existimantes id in anima- 938 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rum bonum esse cessurum, favente quoque eidem rei Venerabili Fratre Francisco Canalini, Archiepiscopo titulo Valariensi, in memorata Natione Apostolico Nuntio, de consilio Congregationis pro Episcopis admotae po­ stulationi libenter concedendum esse putamus. Summa igitur Nostra potestate, praelaturam territorialem Fluminum ad gradum et dignitatem dioecesis attollimus, servatis iisdem finibus, quibus nunc ipsa terminatur, ac novo dato nomine Babahoiensi. Sic conditae dioecesis sedem in urbe « Babahoyo » ponimus, ibique exstans praelaticium hucusque templum, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis « Nuestra Señora de la Merced » di­ catum, ad gradum et dignitatem ecclesiae cathedralis evehimus cuique pro­ pria insignia, privilegia honoresque tribuimus. Praeterea statuimus ut dioe­ cesis Babahoiensis, sicut hactenus praelatura territorialis Fluminum fuit, suffraganea sit metropolitanae Sedi Guayaquilensi, atque Babahoiensem Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Guayaquilensis subicimus iis­ dem iuribus, privilegiis, insignibus honoribusque ornatum atque oneribus officiisque adstrictum, quae Episcoporum residentium propria sunt. Man­ damus etiam ut quam primum ibi Collegium Consultorum ad normam iuris constituatur qui Episcopo, consilio et opera, valido sint auxilio. Congruae sustentationi Praesulis novae dioecesis provideatur Curiae emolumentis, fi­ delium oblationibus atque omnibus bonis temporalibus, quae ad praelatu­ ram territorialem Fluminum pertinuerunt. In iis autem quae respiciunt ad Seminarii dioecesani aedificationem adque sacrorum alumnorum institutio­ nem, serventur praescripta iuris communis, habita praesertim ratione nor­ marum ac regularum a Congregatione de Institutione Catholica statuta­ rum; selecti quidem iuvenes sacerdotes, sua studia completuri, Romam, si fieri potest, mittantur. Quod vero attinet ad conditae dioecesis regimen, bonorum ecclesiasticorum administrationem, dioecesani Administratoris « sede vacante » electionem, fidelium iura et onera aliaque id genus, quae sacri canones praescribunt, ad amussim serventur. Simul ac dioecesis erec­ tio ad effectum deducta fuerit, eo ipso clerus, eidem praelaturae territoriali adscriptus, novae dioecesi incardinatus censeatur. Quae statuimus perfi­ cienda committimus Venerabili Fratri Francisco Canalini, quem diximus, vel, absente eo, illi, qui curat negotia Apostolicae Nuntiaturae in Aequatoria, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdele­ gandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignita­ te constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenti­ cum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, remitten­ di. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum r a t a m esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. 939 Acta Ioannis Pauli Pp. II D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, die altero et vicesimo mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo quarto, Pontifi­ catus Nostri sexto decimo. 83 ANGELUS card. SODANO 03 BERNARDINUS Secretarius Status card. GANTIN Congr. pro Episcopis Praef. Franciscus Chiaurri, Protonot. Apost. Iacobus Drago, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 355.562 LITTERAE APOSTOLICAE I Beata Virgo Maria sub titulo « Nuestra Señora de las Nieves » et sanctus Carolus Borromaeo, episcopus, Patroni caelestes dioecesis Sancti Caroli Vurolicensis confirmantur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Beatam Virginem Mariam sub titulo « Nuestra Señora de las Nieves » et sanctum Carolum Borromaeo, clerus et Christifideles dioecesis Sancti Caroli Vurolicensis peculiari cultu prose­ quuntur. Qua de causa Venerabilis Frater Ruben Ansgarius Frassia, Episcopus eiusdem dioecesis, communia cleri et populi fidelis vota excipiens electio­ nem Beatae Virginis Mariae sub titulo « Nuestra Señora de las Nieves » in Patronam principalem et sancti Caroli Borromaeo episcopi in Patronum se­ cundarium apud Deum dioecesis Sancti Caroli Vurolicensis rite approbavit. Idem vero enixe petivit, ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede con­ firmaretur. Nos ergo piis eiusdem Venerabilis Fratris precibus libentissimo animo obsecundantes, comprobatis iis quae Congregatio de Cultu Divino et Disci­ plina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostoli­ ca Nostra potestate, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Bea­ t a m Virginem Mariam sub titulo « Nuestra Señora de las Nieves » in Patro­ nam principalem et sanctum Carolum Borromaeo episcopum in Patronum secundarium apud Deum dioecesis Sancti Caroli Vurolicensis confirmamus, 940 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae in Normis de Pa­ tronis constituendis indicantur et ad normam Instructionis « de Calenda­ riis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis », n. 30. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suos­ que plenos effectus sive nunc sive in posterum consequantur. Contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xviu mensis Iulii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 353 214 II Templum Sancto Patricio episcopo dicatum, quod intra fines archidioecesis Perthensis exstat, ad gradum Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Hoc anno, dum primum recolitur exple­ tum saeculum ex quo archidioecesis Perthensis Missionariis Oblatis B.M.V. Immaculatae fuit concredita, Nostra convertitur cogitatio ad paroeciale templum Sancto Patricio episcopo dicatum, iisdem Missionariis commissum et in loco vulgo dicto Fremantle intra memoratae archidioecesis fines situm. Hoc enim templum, inde ab anno quo conditum est usque ad hodiernum diem quasi singularis exstat scaturigo, unde innumeri christifideles per hanc saecularem fere periodum caeleste quoddam robur hauriunt ad sese spiritua­ liter renovandos suamque fidem firmandam. Ut igitur locus ille rite extolleretur ac quasi corona dignitatis eidem adderetur, unde in posterum tempus efficacius accenderetur christifidelium pietas inibi maiorque perciperetur fructuum spiritualium proventus, Venerabilis Frater Barrius Iacobus Hickey, Archiepiscopus Perthensis, preces et vota cleri populique sui excipiens, provido nimirum consilio ab hac flagitavit Sede Apostolica ut memoratum templum pleno iure eveheretur ad Basilicae Minoris gradum. Quapropter, cum eam rem Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum perpenderit, Nos, eiusdem Congregationis sententiam r a t a m facientes ac spi­ rituali christifidelium bono prospicientes, ex potestate Nostra Apostolica per Ada Ioannis Pauli Pp. II 941 has Litteras perpetuumque in modum dilaudatum paroeciale templum Sanc­ to Patricio episcopo dicatum ad gradum Basilicae Minoris evehimus eique iura et privilegia addimus, quae sacros ad canones eiusdem Basilicae ordinis sunt propria. Eodem tamen praecipimus tempore ut accurate ea universa adserventur quae Decretum « de titulo Basilicae Minoris » anno MCMLXXXIX die ix mensis Novembris in lucem editum statuit. Has Litteras Nostras nunc et in posterum religiose omnino exerceri volumus suosque etiam sortiri effec­ tus, quibuslibet minime contrariis rebus obsistentibus. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xx mensis Iulii, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. £B ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco ©Sigilli In Secret. Status tab., n. 353.213 III Sancta Familia Iesu, Mariae et Ioseph, Patrona apud Deum dioecesis Campi Limpidi confirmatur. IOANNES P A U L U S P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Notae sunt pietas ac veneratio quibus Sancta Familia Iesu, Mariae et Ioseph colitur a fidelibus dioecesis Campi Limpidi. Quam ob rem Venerabilis Frater Aemilius Pignoli, Episcopus Campi Limpidi, communia cleri populique vota excipiens, electionem Sanc­ tae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph in P a t r o n a m apud Deum dioecesis suae peregit rite, itemque petivit ut huiusmodi electio ab hac Apostolica Sede confirmaretur. Nos vero enixis eius Venerabilis Fratris precibus liben­ tissimo animo obsecundantes, comprobatis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, factis a Nobis facultatibus, hac in re egit, Apostolica Nostra potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum Sanctam Familiam Iesu, Mariae et Ioseph P a t r o n a m apud Deum dioecesis Campi Limpidi confirmamus, omnibus factis iuribus ac li­ turgicis concessionibus, quae in Normis de Patronis constituendis nec non in Instructione « de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missa­ rum Propriis recognoscendis », n. 30, indicantur. Contrariis quibuslibet re­ bus non obstantibus. 942 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xm mensis Septembris, anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. SB ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco & Sigilli In Secret,, Status tab., n. 365 083 IV Beatae Mariae Virginis « de Guadalupe » imago, quae paroeciali in templo urbis « Puerto de Manzanillo » asservatur, nomine et auctoritate Summi Pontificis coronatur. IOANNES PAULUS P P . I I Ad perpetuam rei memoriam. — Progredientibus quidem temporibus omnium ordinum fideles ad Virginem Mariam fidenti animo decurrerunt, pro comperto habentes superna se beneficia indulgenter accepturos. Nos vero hanc pietatem cupimus augeri et proferri, ideoque occurrendum cen­ suimus postulatis Venerabilis Fratris Gilberti Valbuena Sánchez, Episcopi Colimensis, qui poposcit, ut clara imago Beatae Mariae Virginis « de Gua­ dalupe », in paroeciali templo eiusdem tituli in urbe Manzanillo servata, nomine auctoritateque Nostra pretioso diademate coronaretur. Itaque, pro­ batis iis quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum statuit, potestatis Nostrae usi plenitudine, concedimus ut Beatae Mariae Virginis imago quam supra memoravimus pretioso diademate nomine No­ straque potestate redimiri possit, ob oculos videlicet sacrae liturgiae habi­ tis praescriptis. Ceterum omnes noverunt apud Mexicanas gentes sub hoc vocabulo ar­ denti sane animo coli Virginem Mariam. Quapropter ultro cohortamur, ut huius loci fideles, patrum sectantes exempla, Virginis imagine eximiis ho­ noribus elata, ad maiorem in caelestem Matrem pietatem concitantur. D a t u m Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv, mensis Septembris anno MCMXCIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. EB ANGELUS card. SODANO Secretarius Status Loco «Sigilli In Secret, Status tab., n. 353.211 Acta Ioannis Pauli Pp. II 943 CHIROGRAPHUM quo Opus fundatum « Populorum progressio » constituitur. Il mio predecessore di venerata memoria, il P a p a Paolo VI, il 26 marzo 1969, d a t a in cui ricorreva il secondo anniversario della sua Enciclica Po­ pulorum progressio, istituì un Fondo per aiutare i contadini poveri e per promuovere la riforma agraria, la giustizia sociale e la pace in America La­ tina, secondo gli orientamenti offerti dai Vescovi di quel continente. In questo anno, durante il quale si celebrerà il V Centenario dell'inizio dell'Evangelizzazione del Continente Americano e si riunirà la IV Assem­ blea generale dell'Episcopato latinoamericano, desidero mettere in rilievo tali avvenimenti con la istituzione, nello Stato della Città del Vaticano, di una Fondazione Autonoma finalizzata a promuovere lo sviluppo integrale delle comunità dei contadini più poveri d'America Latina. Questo vuole es­ sere un gesto d'amore solidale della Chiesa verso quanti sono nell'abbando­ no e necessitano maggiormente di protezione, come lo sono le popolazioni indigene, meticce e afro-americane, dando anche continuità, in tal modo, all'iniziativa del mio Augusto Predecessore. La Fondazione si dispone a collaborare con t u t t i coloro che, consci del­ la sofferente condizione dei popoli latinoamericani, desiderano contribuire al loro sviluppo integrale, facendo in modo che la dottrina sociale della Chiesa trovi una giusta ed opportuna applicazione. A questo scopo e in virtù della mia suprema potestà nella Chiesa e della mia sovranità sullo Stato della Città del Vaticano, visti i canoni 331, 114 §§ 1 e 2, 115 § 3, 116 § 1, del Codice di Diritto Canonico, e l'art. 1 della Legge Fon­ damentale dello Stato della Città del Vaticano, del 7 giugno 1929, e l'art. 1, lettera a), della Legge sulle fonti del diritto, del 7 giugno 1929, I I , erigo la Fondazione Autonoma « Populorum progressio » come persona giuridica canonica pubblica e come persona giuridica civile, con sede nello Stato della Città del Vaticano. Che la Fondazione sia segno e testimonianza del desiderio cristiano di fratellanza e di autentica solidarietà. La Fondazione sarà retta secondo le Leggi canoniche e civili vigenti nella Città del Vaticano e gli Statuti che ora approvo. Città del Vaticano, 13 febbraio 1992. IOANNES PAULUS PP. II Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 944 ALLOCUTIONES I Ad quosdam Dacoromanos episcopos ritus bizantini coram admissos.* Venerati amatissimi e Fratelli nell'episcopato, sacerdoti seminaristi, 1. « Gli Apostoli si radunarono intorno a Gesù e gli riferirono t u t t o quello che avevano insegnato »- 1 Anche noi, sull'esempio dei primi testimoni di Cristo, siamo di nuovo insieme, dopo tre anni dalla nostra prima visita « ad Limina » nella Città eterna, a pregare e riflettere sui passi che abbiamo nel frattempo compiuti nel nome del Signore. Quel primo incontro fu un evento storico e provvidenziale: la vostra Chiesa, uscita dopo quarant'anni dal carcere di sofferenze inenarrabili e di pesanti umiliazioni, ricominciava a progettare una vita cristiana nella ri­ trovata libertà. Davvero noi sentivamo presenti, in quel momento, t u t t i i vostri martiri e confessori della fede, potenti intercessori presso il Trono dell' Agnello per il loro popolo finalmente uscito dalla cattività. Per t a n t i anni « una preghiera saliva incessante a Dio dalla Chiesa » per 2 voi. Poi, d'improvviso, l'angelo del Signore vi apparve e vi disse: « Alzati in fretta! ». Ed anche a voi, come all'apostolo Pietro, le catene caddero dal­ le mani. A ciascuno di voi l'angelo si rivolse: « Mettiti la cintura e legati i sandali... Avvolgiti il mantello e seguimi! ». 3 « Pietro uscì e prese a seguirlo ». In questi anni avete veramente seguito 4 l'angelo della libertà, scoprendo i frutti abbondanti di quelle prove. Come potrebbe spiegarsi altrimenti che numerosi giovani bussino alle porte dei seminari e dei conventi? Come spiegare lo zelo con il quale i laici si sforza­ no di assumere il ruolo che è loro proprio nella comunità ecclesiale, soste­ nendovi con piena disponibilità nelle vostre iniziative? * Die 21 Ianuarii 1994. Me 6, 30. At 12, 5. Cf. ibid., 12, 7-8. Ibid., 12, 9, 1 2 3 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II 945 2. In questi giorni, accogliendo l'invito della Santa Sede, siete venuti a Roma per cercare di maturare, in comunione di intenti con i miei collabo­ ratori nella Curia Romana e con esperti qualificati, le scelte ispirate dallo Spirito. È lo Spirito infatti che « illumina t u t t i alla conoscenza di Dio, en­ tusiasma i profeti, rende saggi i legislatori, consacra i sacerdoti, consolida i re, perfeziona i giusti, fa degni di onore i temperanti, elargisce il dono della santificazione ». 5 Un isolamento non voluto, ed anzi subito con grande sofferenza, vi ha impedito di partecipare pienamente a quella primavera della Chiesa che fu il Concilio Vaticano I I , nel quale fu possibile attingere dalla Scrittura, dai Padri e dalla Liturgia la linfa vitale per rispondere con solidità e freschez­ za alle domande ed alle attese dell'uomo contemporaneo. In questi giorni avete avuto modo di lasciar permeare la vostra espe­ rienza cristiana, dalla corroborante vitalità del Concilio, perché il suo mes­ saggio fecondi in modo originale anche la vostra specifica identità, facen­ dola risplendere di nuova forza e vigore. 3. Avete anzitutto riconosciuto come la vitalità della Chiesa e la credi­ bilità del messaggio evangelico molto dipendono da una accurata formazio­ ne del clero. Una crescita armonica della personalità, una vita interiore di profonda, affettuosa comunione con il Signore, nutrita soprattutto dalla li­ turgia e dalla preghiera personale, una piena e calda consapevolezza dei misteri della salvezza acquisita attraverso lo studio esigente, aggiornato, interdisciplinare sono alcuni degli aspetti che devono fondare il vostro im­ pegno educativo. Le angustie del passato non vi impediranno di rinvigorire la giovinezza della vostra Chiesa, se darete spazio primario alla formazione dei nuovi sa­ cerdoti, che sono chiamati ad essere gli animatori di tale speranza, anzi di una vera risurrezione. Per ottenere questo risultato, saranno vostra cura prioritaria la scelta e la preparazione dei formatori del clero: incaricate persone sagge e di vita esemplare, adorne di virtù anche umane. Assicurate loro una vera compe­ tenza nelle discipline che saranno chiamati ad insegnare, in modo che pos­ sano essere guide qualificate nella preparazione di quanti lavoreranno nella vigna del Signore. La Chiesa, in particolare mediante la Congregazio­ ne per le Chiese Orientali, è pronta a sostenere in ogni modo questo vo­ stro sforzo. 5 Basilio, Omelia sulla fede, 3 65 - A A S 946 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Non dimenticate inoltre la formazione permanente del clero, soprattut­ to dopo che per tanti anni la possibilità di studio è stata precaria, quando non del t u t t o impossibile. Perché questo programma educativo sia pienamente realizzato è neces­ saria una stretta, fiduciosa ed assidua collaborazione fra le Istituzioni edu­ cative della vostra Chiesa: concentrate i vostri sforzi, in modo da privile­ giare la qualità. 4. Un altro impegno di grande importanza è costituito dalla cura per la Liturgia Santa, luogo nel quale la fede si fa proclamazione ed adorazio­ ne, e si manifesta la comunione e la fraternità fra i credenti: essa è la ve­ ra formatrice della vita cristiana e la sintesi più completa dei suoi vari aspetti. Le circostanze del passato vi hanno privato di celebrazioni liturgiche vissute in t u t t a la loro solennità, come la tradizione bizantina particolar­ mente richiede. Si t r a t t a ora di ritrovare senza indugio una sempre più profonda conoscenza e l'uso esemplare di essa, per recuperare piena ade­ renza alle vostre avite tradizioni. 6 Il lavoro dovrà essere prudente, ma sintetico e coraggioso, fondato su uno studio attento delle fonti e sulla opportuna catechesi. In particolare si curi che senza ritardi i libri liturgici siano messi a disposizione di clero e fedeli. Questo approfondimento nella coscienza dell'identità liturgica e l'impe­ gno a tradurre le esigenze nella concretezza della vita, saranno il fonda­ mento di un'autentica rinascita ecclesiale e gioveranno anche a rinsaldare il rapporto con la Chiesa Ortodossa, nella consapevolezza e nell'esercizio di questo comune patrimonio. 5. Sappiamo che alcuni impedimenti creano ancora difficoltà nel cam­ mino della piena e visibile fraternità fra Cristiani, pur così necessaria alla testimonianza del Vangelo. A questo riguardo già ho avuto modo di ribadi­ re: « Deve essere convinzione di tutti che, anche in questi casi di vertenze piuttosto contingenti e pratiche, è ancora il dialogo lo strumento più adat­ to per affrontare uno scambio fraterno volto a risolvere il contenzioso in spirito di giustizia, di carità e di perdono » (Lettera ai Vescovi del conti­ nente europeo circa i rapporti t r a Cattolici e Ortodossi nella nuova situa­ zione dell'Europa Centrale e Orientale). Cf. Orientialium Ecclesiarum, 6 Ada Ioannis Pauli Pp. II 947 La Chiesa greco-cattolica in Romania non abbonda di averi e di strut­ ture materiali, anche se queste cominciano a risorgere: la sua vera ricchez­ za è la vitalità di quella stessa fede che ha pagato senza esitazione un alto prezzo di fedeltà a Dio, alla Chiesa, ai diritti della coscienza umana. 6. Non possiamo dimenticare che molti sono ancora coloro che occorre raggiungere con l'annuncio evangelico; tanti giovani aspettano dalla Chiesa una speranza e un significato per la loro vita; tanti nuovi poveri attendono un buon Samaritano che si prenda cura di loro. Una più stretta collabora­ zione ed un più efficace coordinamento, sia a livello eparchiale, sia nell'in­ tera Metropolia, saranno indispensabili per il diffondersi di una catechesi fruttuosa e sistematica, per il rinforzarsi delle associazioni e dei movimenti laicali, nella formazione, nel vigore e nella fedeltà, in piena coerenza con un progetto pastorale organico; infine per l'incremento di opere e iniziative di carità e aiuto sociale. 7. Carissimi Fratelli nell'episcopato, si avvicina ormai l'anniversario dei trecento anni della vostra unione con la Sede di Pietro, che ricorrerà il 7 ottobre 1998; questa meta sia a t u t t i di forte stimolo ad un'opera ancor più intensa ed efficace, in spirito di fraternità e di apertura. Portate a t u t t i il saluto del Papa, specialmente al venerato Signor Car­ dinale Alexandru Todea, il quale quotidianamente offre a Dio la sua pre­ ghiera e le sue sofferenze per il bene della vostra Chiesa, per la quale ha veramente dato la vita. Un ricordo anche per il Vescovo Lucian Muresan che, anch'egli per ragioni di salute, non ha potuto essere oggi con noi. A t u t t a la nobile nazione romena assicurate il mio affetto e il mio ricordo co­ stante nella preghiera. Seguo personalmente, con intensa partecipazione, il cammino della vostra Chiesa. Con questi sentimenti di profonda comunione vi imparto la mia Bene­ dizione, con la quale intendo abbracciare anche t u t t i i fedeli affidati alle vostre cure pastorali. II Ad Romanae Rotae iudices et administros coram admissos.* 1. Le sono vivamente grato, Monsignor Decano, per i nobili sentimenti espressi a nome di t u t t i i presenti. Saluto cordialmente, insieme con Lei, il * Die 28 Ianuarii 1994, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 948 Collegio dei Prelati Uditori, gli Officiali e quanti prestano la loro opera nel Tribunale delia R o t a Romana, come pure i componenti dello Studio Rotale e gli Avvocati Rotali. A t u t t i vadano i miei più fervidi voti di ogni bene nel Signore! Un particolare augurio di sereno e profìcuo lavoro desidero, poi, rivol­ gere personalmente a Lei, Monsignor Decano, che ha da poco assunto l'onore e l'onere della direzione del Tribunale, succedendo a Mons. Ernesto Fiore, che ricordo con affetto. La Madre del Buon Consiglio, Sede della Sa­ pienza, L'assista ogni giorno nell'adempimento del suo importante servizio ecclesiale. 2. Ho ascoltato con vivo interesse le profonde riflessioni da Lei svolte sulle radici umane ed evangeliche che alimentano l'attività del Tribunale e ne sorreggono l'impegno a servizio della giustizia. Vari sarebbero i temi meritevoli di essere ripresi e sviluppati. Ma lo specifico riferimento che Ella ha fatto alla recente Enciclica Veritatis splendor mi induce a trattenermi stamane con voi sul suggestivo rapporto che intercorre tra lo splendore della verità e quello della giustizia. Come partecipazione alla verità, anche la giustizia possiede un suo splendore, capace di evocare nel soggetto una risposta libera, non puramente esterna, ma nascente dall'intimo della co­ scienza. Già il mio grande Predecessore Pio X I I , rivolgendosi alla Rota, autore­ volmente ammoniva: « Il mondo ha bisogno della verità che è giustizia, e di quella giustizia che è verità Giustizia di Dio e legge di Dio sono il riflesso della vita divina. Ma anche la giustizia umana deve sforzarsi di riflettere la verità, partecipando del suo splendore. «Quandoque iustitia veritas voca­ tur », ricorda san Tommaso, vedendo il motivo di ciò nell'esigenza che la giustizia pone di essere a t t u a t a secondo la retta ragione, cioè secondo veri­ tà. È legittimo, pertanto, parlare dello « splendor iustitiae » ed anche dello « splendor legis »: compito di ogni ordinamento giuridico, infatti, è il servi­ zio della verità, « unico fondamento saldo su cui può reggersi la vita perso­ nale, coniugale e sociale ». E doveroso, quindi, che le leggi umane aspirino a rispecchiare in sé lo splendore della verità. Ovviamente, ciò vale anche del­ la applicazione concreta di esse, che è pure affidata ad operatori umani. 2 3 L'amore per la verità non può non tradursi in amore per la giustizia e nel conseguente impegno di stabilire la verità nelle relazioni all'interno del1 2 3 AAS 34 (1942) 342 II-II, q. 58, art. 4 ad 1. Allocuzione alla Rota: AAS 82 (1990) 875. Acta Ioannis Pauli Pp. II 949 la società umana; né può mancare, da parte dei sudditi, l'amore per la leg­ ge e per il sistema giudiziario, che rappresentano lo sforzo umano per offri­ re norme concrete nella risoluzione dei casi pratici. 3. E necessario, per questo, che quanti, nella Chiesa, amministrano la giustizia giungano, grazie all'assiduo colloquio con Dio nella preghiera, ad intravvederne la bellezza. Ciò li disporrà, tra l'altro, ad apprezzare la ric­ chezza di verità del nuovo Codice di Diritto Canonico, riconoscendone la fonte ispiratrice nel Concilio Vaticano I I , le cui direttive altro scopo non hanno se non quello di promuovere la vitale comunione di ciascun fedele con Cristo e con i fratelli. La legge ecclesiastica si preoccupa di proteggere i diritti di ciascuno nel contesto dei doveri di tutti verso il bene comune. Osserva, al riguardo, il Catechismo della Chiesa Cattolica: « ...la giustizia verso gli uomini dispone a rispettare i diritti di ciascuno e a stabilire nelle relazioni umane l'armo­ nia che promuove l'equità nei confronti delle persone e del bene comune ». 4 Quando i Pastori e i Ministri della giustizia incoraggiano i fedeli, non soltanto ad esercitare i diritti ecclesiali, ma a prendere anche coscienza dei propri doveri per adempierli fedelmente, proprio a questo vogliamo indurli: a fare esperienza personale ed immediata dello « splendor legis ». Infatti il fedele che « riconosce, sotto l'impulso dello Spirito, la necessità di una pro­ fonda conversione ecclesiologica, trasformerà l'affermazione e l'esercizio dei suoi diritti in assunzione dei doveri di unità e di solidarietà per l'attuazio­ ne dei valori superiori del bene comune ». 5 Per contro, la strumentalizzazione della giustizia al servizio di interessi individuali o di forme pastorali, sincere forse, ma non basate sulla verità, avrà come conseguenza il crearsi di situazioni sociali ed ecclesiali di sfidu­ cia e di sospetto, in cui i fedeli saranno esposti alla tentazione di vedere soltanto una lotta di interessi rivali, e non uno sforzo comune per vivere secondo diritto e giustizia. 4. T u t t a l'attività del Giudice ecclesiastico, come ebbe ad esprimersi il mio venerato predecessore Giovanni X X I I I , consiste nell'esercizio del « ministerium veritatis ». In questa prospettiva è facile capire come il Giu­ dice non possa fare a meno di invocare il « lumen Domini » per poter di­ stinguere la verità in ogni singolo caso. A loro volta, però, le parti interes6 4 5 6 N. 1807. Allocuzione alla Rota: AAS 71 (1979) 425s. Ibid.: AAS 53 (1961) 819. 950 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sate non dovrebbero mancare di chiedere per sé nella preghiera la disposi­ zione di accettazione radicale della decisione definitiva, pur dopo aver esaurito ogni mezzo legittimo per contestare ciò che in coscienza ritengono non corrispondente alla verità o alla giustizia del caso. Se gli amministratori della legge si sforzeranno di osservare un atteg­ giamento di piena disponibilità alle esigenze della verità, nel rigoroso ri­ spetto delle norme procedurali, i fedeli potranno conservare la certezza che la società ecclesiale sviluppa la sua vita sotto il regime della legge; che i di­ ritti ecclesiali sono protetti dalla legge; che la legge, in ultima analisi, è oc­ casione di una risposta amorosa alla volontà di Dio. 5. La verità t u t t a v i a non è sempre facile: la sua affermazione risulta a volte assai esigente. Ciò non toglie che essa debba essere sempre rispettata nella comunicazione e nelle relazioni fra gli uomini. Altrettanto vale per la giustizia e per la legge: anch'esse non sempre si presentano facili. Il compi­ to del legislatore — universale o locale — non è agevole. Dovendo la legge riguardare il bene comune — « omnis lex ad bonum commune ordinatur » 7 è ben comprensibile che il legislatore chieda, se necessario, sacrifici anche gravosi ai singoli. Questi, per parte loro, vi corrisponderanno con l'adesio­ ne libera e generosa di chi sa riconoscere, accanto ai propri, anche i diritti degli altri. Ne seguirà una risposta forte, sostenuta da spirito di sincera apertura alle esigenze del bene comune, nella consapevolezza dei vantaggi che da esso derivano, in definitiva, al singolo stesso. E a voi ben nota la tentazione di ridurre, in nome di una concezione non retta della compassione e della misericordia, le esigenze pesanti poste dall'osservanza della legge. Al riguardo occorre ribadire che, se si t r a t t a di una violazione che tocca soltanto la persona, è sufficiente rifarsi all'ingiun­ zione: « Va' e d'ora in poi non peccare più ». Ma se entrano in gioco i diritti 8 altrui, la misericordia non può essere data o accolta senza far fronte agli obblighi che corrispondono a questi diritti. Doverosa è pure la messa in guardia nei confronti della tentazione di strumentalizzare le prove e le norme processuali, per raggiungere un fine « pratico » che forse viene considerato « pastorale », con detrimento però della verità e della giustizia. Rivolgendomi a voi alcuni anni addietro, face­ vo riferimento ad una « distorsione » nella visione della pastoralità del dirit­ to ecclesiale: essa « consiste neh"attribuire portata ed intenti pastorali uni7 8 I-II, q. 90, art. 2. Cv 8, 11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 951 camente a quegli aspetti di moderazione e di umanità che sono immediata­ mente collegabili con l'aequitas canonica; ritenere cioè che solo le eccezioni alle leggi, l'eventuale non ricorso ai processi ed alle sanzioni canoniche, lo snellimento delle formalità giuridiche abbiano vera rilevanza pastorale ». Ma ammonivo che, in tal modo, facilmente si dimentica che « anche la giu­ stizia e lo stretto diritto — e di conseguenza le norme generali, i processi, le sanzioni e le altre manifestazioni tipiche della giuridicità, qualora si ren­ dano necessarie — sono richiesti nella Chiesa per il bene delle anime e sono pertanto realtà intrinsecamente pastorali ». E pur vero che non sempre è facile risolvere il caso pratico secondo giustizia. Ma la carità o la misericor­ dia — ricordavo nella stessa occasione — « non possono prescindere dalle esigenze della verità. Un matrimonio valido, anche se segnato da gravi dif­ ficoltà, non potrebbe essere considerato invalido, se non facendo violenza alla verità e minando, in tal modo, l'unico fondamento saldo su cui può reggersi la vita pastorale, coniugale e sociale ». Sono principi, questi, che sento il dovere di ribadire con particolare fermezza nell'Anno della Fami­ glia, mentre ci s'avvede con sempre maggior chiarezza dei rischi a cui una malintesa « comprensione » espone l'istituto familiare. 9 10 6. Un giusto atteggiamento verso la legge, infine, tiene conto anche del­ la sua funzione di strumento a servizio del buon funzionamento della socie­ tà umana e, per quella ecclesiale, dell'affermazione in essa della « com­ munio ». Per alimentare l'autentica « communio », quale il Concilio Vaticano II la descrive, è assolutamente necessario fomentare un retto senso della giusti­ zia e delle sue ragionevoli esigenze. Proprio per questo, preoccupazione del legislatore e degli amministrato­ ri della legge sarà, rispettivamente, di creare ed applicare norme basate sulla verità di ciò che è doveroso nelle relazioni sociali e personali. L'auto­ rità legittima dovrà poi impegnarsi e promuovere la retta formazione della coscienza personale, perché, se ben formata, la coscienza aderisce natural­ mente alla verità ed avverte in se stessa un principio di obbedienza che la spinge ad adeguarsi alla direttiva della legge. 11 12 7. In tal modo, sia nell'ambito individuale come in quello sociale e spe­ cificamente ecclesiale, verità e giustizia potranno sprigionare il loro splen9 10 11 12 Allocuzione alla Rota: AAS 82 Ibid., (1990) 873. 875. Veritatis splendor, n. 75, Cf. ibid. n. 60; Dominum et vivificantem, n. 43. 952 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dore: di esso ha oggi bisogno come non mai l'umanità intera per trovare la retta via e la sua meta finale in Dio. Quale importanza ha dunque il vostro lavoro, illustri Prelati Uditori e cari componenti della R o t a Romana. Confido che le considerazioni ora svolte vi siano di stimolo e di sostegno nello svolgimento della vostra atti­ vità, per la quale vi esprimo il mio augurio più cordiale ed insieme l'assicu­ razione di uno speciale ricordo nella preghiera. A conferma di questi sentimenti volentieri vi imparto la mia Bene­ dizione, con la quale intendo abbracciare anche t u t t i coloro che nella Chie­ sa attendono al delicato compito dell'amministrazione della giustizia. III Ad Antillarum episcopos limina Apostolorum visitantes.* Dear Brother Bishops, Chers Frères dans Vépiscopat, 1. With great pleasure I welcome you, the members of the Antilles Episcopal Conference, in Rome for your visit ad Limina Apostolorum. Coming as you do from twenty-four distinct territories — so différent in history, cultural background and ethnie composition, and so scattered geographically — your Conference is itself a clear sign of the universality of Catholic communion. The mystery of unity in the Church makes it pos­ sible t h a t through the power of divine charity people "from every tribe and tongue and people and nation" 1 transcend their différences without destroy- ing them, as they are fashioned by the Holy Spirit into the one body. I 2 give thanks to our Heavenly Father t h a t t h a t mystery grows increasingly among you. In the course of my pontificate my pastoral journeys have brought me to the Caribbean région a number of times to see at first hand the faith and love of your people. These are memories I cherish, and I pray constantly t h a t your priests, Religious and lay faithful will "not lack in any spiritual gift as [they] wait for the revealiñg of our Lord Jesus Christ". * Die 29 Ianuarii 1994. Rev 5:9. Cf. 1 Cor 10:17. Ibid., 1:7 1 2 3 3 Acta Ioannis Pauli Pp. II 953 2. My visit last year to Jamaica was in many ways a continuation of the Quincentenary observance in which the Church commemorateci not primarily an event of secular history but the first enduring proclamation of the Gospel in the Western Hémisphère. Indeed, it was Christ her Lord and the works of his grace t h a t she celebrated, and from this the whole Church in the New World is called to draw fresh strength for a renewed planting of God's word in the Americas. In your Pastoral Letter "Evangelization for a New Caribbean", you called upon the faithful to give themselves generously to the New Evange­ lization, so t h a t society will blossom into a civilization of love. This is pos­ 4 sible because the Good News "renews the life and culture offallen man... it combats and removes the errors and evil which flow from the ever-present attraction of sin... it never ceases to purify and elevate the morality of peoples... it makes fruitful, as it were from within, the spiritual qualities and gifts of every people... it strengthens, perfects and restores them in Christ". The social context in which you minister to God's people, so full of 5 challenges and even overwhelming difficulties, must never lead you to lose confidence in the power of the Gospel to heal, and to inspire authentic jus­ tice and holiness. 3. The role of strong and united families in building up a culture of solidarity is irreplaceable. In Kingston last summer, I could not f ail to speak about the importance of the family. I pointed out t h a t in a context where systematio forms of exploitation such as slavery had helped to en­ gender patterns of sexual irresponsibility, Christian husbands and wives have a pressing duty to dispel the darkness of sin and selfishness by their life-long fidelity to each other and by their commitment to the children conceived through their union. In this way they witness t o the t r u t h t h a t 6 it is only through a sincere gift of self t h a t a person can find himself. 7 In marriage the spouses make this gift of self according to the charac­ ter of their sexual identity. As wife and mother, the woman reveáis and develops her femininity in a deep communion of love with her husband and in nurturing the children who from the first moment of their existence absorb her mental and physical énergies. The husband finds and perfects 8 4 5 6 7 8 Cf. ibid., n. 10, 12. Gaudium et spes, n 58. Cf. Homily, Kingston, 10 August 1993, n. 6. Cf. Gaudium et spes, n. 24. Cf. Mulieris dignitatem, nn. 18, 29-30. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 954 his masculinity by completely entrusting all t h a t he is and has to his wife and children, and by exercising generous responsibility for their well-being. 9 When so many voices seek to beguile people into a false understanding of who they are and where their happiness lies, it is more important than ever t h a t we Pastors speak the truth: the real measure of a couple's suc­ cess and the path to their fulfilment lies in whether or not they hold themselves accountable for the spiritual and material welfare of each other and of their children. Your commitment to the proclamation of thèse and the other truths t h a t make up the Church's teaching about the family is an indispensable response to the crisis affecting family life in the Antilles. The number of children born out of wedlock, the growing practice of abortion and an ul­ erease in divorce are disturbing signs of the difficulties to be faced. These serious problems are made even worse by unemployment, the spread of drug abuse and the diffusion of a materialistic self-centred morality. By making catechesis and formation for family life a priority in all pastoral planning and a constant point of référence in the activity of every parish, you and your co-workers will provide the means to reinvigorate the funda­ mental cell of the Christian community and of the whole of society in the Caribbean. I am confident t h a t you will find the "Catechism of the Catholic Church" to be a providential instrument for a deeper evangelization and ec­ clesial renewal. Sound éducation in the faith will likewise provide the faithful with much needed help in responding to the pressing challenge posed by the growth of sects and new religious movements. The renewal of the family necessarily entails the strengthening of many other éléments of ecclesial life. Can there be any real progress in restoring the integrity of Christian marriage, a mystery of loving communion, unless spouses and children share in the mystery of Trinitarian communion through the Holy Eucharist? If liturgical participation is sometimes weak, is this not both cause and effect of a weak family life? If the "domestic church" is in crisis, will not many members of the local Church lack those dispositions necessary for the sacred liturgy to be able to "produce its full effect"? 10 4. Formation in the Christian life is required at every stage, b u t the Church owes particular attention to children and young people, especially 9 10 Cf. Familiaris consortio, n. 25. Sacrosanctum Concilium, n i l . Acta Ioannis Pauli Pp. II 955 in her schools. Catholic schools throughout the Caribbean région are held in high esteem, and I offer every encouragement in your efforts to sustain and improve them. In order t h a t these schools may achieve their full potential for ecclesial service it is important t h a t religious instruction enjoy a pre-eminent place in the curriculum. The message of Christ is the key to a student's advancement in maturity and virtue, which in t u r n is the condi­ tion of progress in learning. The light of the Gospel gives young people the strength to commit themselves to serving the common good, and instills in them the courage to face even times of social and economie trial with se­ rene hope. 5. Your reports in préparation for this visit speak with warm apprécia­ tion of the many generous priests who are your co-workers in the ministry of teaching, sanctifying and governing t h a t portion of the People of God entrusted to your pastoral care. 11 I join you in offering thanks to Jesus Christ the Eternai High Priest for these worthy "stewards of the mysteries of God". Whatever you do to encourage, sustain and help them in their fi­ 12 delity is an exquisite form of charity towards them and towards the Church. The Apostolic Exhortation Pastores dabo vobis, which grew out of the rieh legaey of the 1990 Synod of Bishops, exhorts Bishops to promote a well-organized programme of permanent formation, essential if priests are to maintain and reinforce their effectiveness and zeal. 13 Opportunities for continuing formation are particulari^ necessary when lacunae are dis­ co vered in the training received in seminaries, whether in the practice of a genuine priestly spirituality or in other aspects of priestly life. For every priest the objective must always be "to rekindle the gift of God t h a t is within", especially by strengthening the spirit of loving service, simplicity 14 of life, fidelity to celibacy and docility to the Bishop. Your reports also indicate t h a t you are taking action to improve the Regional Major Seminary at Port-of-Spain, as well as reviewing a number of other matters pertaining to priestly training. Some difficult questions remain, but I am sure t h a t your fraternal coopération and your sense of shared responsibility will lead to putting the true good of the Church be­ fore particular interests. Because the staff of a seminary should be outstanding not only for its learning but also for its priestly example, I draw 11 12 13 14 Cf. CIC, can 369. 1 Cor 4:1. Cf. nn. 78 and 79. 2 Tm 1:6. 956 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale your attention to the "Directives Concerning the Préparation of Seminary Educators", published by the Congrégation for Catholic Education just a short time ago. These will undoubtedly prove useful to you. The renewal of seminary training, together with appropriate pre-seminary formation and an intense programme of recruitment in every Diocèse, will help to ensure t h a t the faithful will have "shepherds after [the Lord's] own h e a r t " . 15 6. D'une manière spéciale, je vous demande de porter aux Antilles mes salutations cordiales aux religieux et aux religieuses en mission dans la vigne du Seigneur. Leur contribution à la vie de l'Eglise dans les Caraïbes est une page glorieuse de son histoire. Les Pères du deuxième Concile du Vatican nous rappellent que la source des innombrables bonnes œuvres ac­ complies par les religieux est leur consécration au Christ. En imitant sa chasteté, sa pauvreté et son obéissance, et « poussés dans cette voie par la charité que l'Esprit Saint répand dans leurs coeurs, [les religieux] vivent toujours davantage pour le Christ et pour son corps qui est l'Église ». Le soutien et les conseils que vous offrez à ces membres de vos communautés ecclesiales, spécialement en leur étant proches et par les contacts avec la Conférence régionale des Supérieurs majeurs, sont inappréciables pour les aider à rester fidèles à une authentique vision du Concile. 16 Chers frères, votre visite ad limina est un temps précieux pour expri­ mer et approfondir notre communion ecclésiale, dans une union inébran­ lable de coeur et d'âme. Je prie afin que, grâce à votre pèlerinage aux tom­ beaux des Saints Apôtres, la charité surnaturelle qui vous lie à l'Évêque de Rome, et qui nous lie à Pierre et aux autres Apôtres, devienne encore plus vive. En toutes choses, un évêque est ministre de la communion, ser­ viteur de la participation de son peuple à la vie du Père, du Fils et du Saint-Esprit. Je demande au Seigneur d'unir plus étroitement encore dans l'amour vos prêtres, vos religieux et religieuses ainsi que vos fidèles laïcs grâce à votre ministère et, en ces jours proches de la Semaine de Prière pour l'Unité des Chrétiens, je prie afin que vos nombreuses initiatives œcu­ méniques portent beaucoup de fruit. En vous confiant ainsi que tous les membres des Eglises locales aux Antilles à la tendre protection de la Mère de Dieu, je vous donne de grand cœur ma Bénédiction Apostolique. 17 Jer 3:15. Perfectae caritatis, n Cf. Ac 4, 32, 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 957 IV Ad Honduriae episcopos in visitatione sacrorum liminum.* Amadísimos Hermanos en el episcopado: 1. Os saludo con afecto en el Señor y os doy mi más cordial bienvenida a este encuentro con el que culmina vuestra visita « ad Limina Apos­ tolorum », que renueva el gozo y el compromiso de unidad eclesial entre los Pastores, clero y fieles de la Iglesia en Honduras y el Sucesor de Pedro. Con palabras de san Pablo, os deseo « gracia, misericordia y paz, de parte de Dios Padre y de Cristo Jesús, Señor Nuestro ».* Me llena de gozo poder compartir, una vez más, en espíritu de verdadera fraternidad, la solicitud pastoral por la vida, las esperanzas, las dificultades de vuestras respectivas diócesis, lo cual me permite también cumplir el mandato recibido del Señor de confirmar en la fe a mis hermanos. 2 Agradezco vivamente a Mons. Raúl Corriveau, Obispo de Choluteca y Presidente de la Conferencia episcopal, las amables palabras que me ha di­ rigido como expresión del sentir de todos sus Hermanos en el episcopado, y con las cuales ha querido reiterar la profunda comunión con la Sede Apostólica, que anima vuestro generoso y abnegado ministerio. 2. Del examen de las relaciones quinquenales y de los coloquios que hemos tenido, me es grato constatar que una de vuestras preocupaciones pastorales prioritarias es la consolidación y robustecimiento de la institu­ ción familiar en vuestro amado país. ¡Qué fuente de esperanza comprobar, cómo toda la Iglesia que peregrina en Honduras vibra, junto con voso­ tros, sus legítimos Pastores, en el deseo de fortalecer las estructuras de la familia! Conozco las peculiares dificultades que debéis afrontar en este apre­ miante apostolado, pero sé que estáis firmemente convencidos de que « la familia, como comunidad educadora fundamental e insustituible, es el ve­ hículo privilegiado para la transmisión de aquellos valores religiosos y cul­ turales que ayudan a la persona —y también a la sociedad— a adquirir la propia identidad. Fundada en el amor y abierta al don de la vida, la fami- * Die 4 Februarii 1994. 1 Tim 1, 2. Cf. Lc 22, 32. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 958 lia lleva consigo el porvenir mismo de la sociedad; su papel especialísimo es el de contribuir eficazmente a un futuro de paz ». 3 En la Asamblea Nacional de Pastoral, que celebrasteis el pasado mes de noviembre, y en la que participaron laicos cualificados así como delega­ dos de los sacerdotes, religiosos y religiosas, habéis analizado la realidad de la familia en Honduras, constatando con preocupación una vez más el he­ cho del alto porcentaje de uniones libres e inestables, que conllevan graves carencias de estructura familiar y están en la base de situaciones irregula­ res y de frecuentes fenómenos de desintegración; a todo ello se añade la in­ cidencia de funestas campañas antinatalistas, en oposición a las exigencias de una verdadera paternidad responsable, cosa que vosotros no habéis de­ jado de denunciar valientemente. A pesar de ello, vuestro pueblo conserva una religiosidad profunda, muestra de una aquilatada fe y amor a Dios, veneración filial a la Santísima Virgen y fidelidad a la Iglesia. A fin de que sus raíces cristianas conserven todo su vigor, os aliento en vuestro empeño por llevar a cabo el plan nacional de pastoral familiar, que habéis elabora­ do para este Año de la Familia, y que durante un acto solemne en el que participaron las fuerzas vivas de vuestra patria, pusisteis a los pies de la Virgen de Suyapa, vuestra celestial patrona. 4 3. Estoy persuadido de que cuanto hagáis en favor de la familia y de la promoción de sus valores redundará en un incremento de las vocaciones sa­ cerdotales y religiosas, t a n necesarias para un futuro más prometedor de la Iglesia en Honduras. A este propósito, me complace saber que el número de sacerdotes diocesanos va en aumento, que el Seminario mayor nacional de Nuestra Señora de Suyapa goza ya del reconocimiento civil de sus estu­ dios y que contáis ya con seis Seminarios menores, sobre los que tenéis puestas fundadas esperanzas. Sabéis bien que la vocación sacerdotal o religiosa nace y se consolida ordinariamente en el seno de una familia. Por otra parte, la experiencia nos muestra que aquellos hogares cuyos cónyuges están comprometidos en tareas apostólicas, son terreno abonado para que el Señor llame a su segui­ miento a alguno de sus miembros a la vida sacerdotal o religiosa. Alentad, pues, a todas las familias cristianas y especialmente a aquellas que militan en movimientos apostólicos, para que vivan intensa y gozosamente las vir­ tudes del hogar y estén siempre abiertas a la posibilidad de que el Señor llame a su exclusivo servicio a alguno de sus miembros. 3 4 Mensaje para la Jornada Mundial de la Paz, 1 1.1994, n. 2. Cf Gaudium et spes, 50-51. Acta Ioannis Pauli Pp. II 959 4. Uno de los factores que inciden de modo relevante en la concepción de los valores que encarna la institución familiar son, como bien sabéis, los medios de comunicación social. En efecto, mediante ellos pueden crearse estereotipos engañosos sobre la familia, presentando como atractiva la infi­ delidad conyugal, justificando el crimen del aborto y difundiendo la men­ talidad divorcista y la cultura hedonista de la sociedad de consumo. No ahorréis esfuerzos en la promoción y apoyo de los « mass media », en espe­ cial la radio, que en las condiciones concretas de vuestro país es, sin duda, un instrumento muy idóneo para la evangelización de la familia, para la defensa de la vida, y desde donde se pueden irradiar los valores que encar­ na la Sagrada Familia de Nazaret. Al mismo tiempo, la proclamación de los contenidos esenciales de la doctrina católica, desde los medios de difu­ sión, será una válida ayuda para contrarrestar la acción proselitista de las sectas y nuevos grupos religiosos que, también en Honduras, crean confu­ sión entre los fieles y amenazan su identidad católica sembrando división e incertidumbre. Sé que acabáis de vivir una nueva etapa en el proceso de consolidación democrática de vuestro amado país. Mientras pido a Dios que afiance los lazos de solidaridad y el progreso humano y espiritual de todos los amadí­ simos hijos de Honduras, hago votos para que sus Autoridades puedan cumplir cada vez más adecuadamente con sus apremiantes obligaciones en favor de la familia. Permitidme recordar, en esta circunstancia, las pala­ bras de mi reciente Mensaje para la J o r n a d a Mundial de la Paz: « Como núcleo originario de la sociedad, la familia tiene derecho a todo el apoyo del Estado para realizar plenamente su peculiar misión. Por tanto, las le­ yes estatales deben estar orientadas a promover su bienestar, ayudándola a realizar los cometidos que le competen. Frente a la tendencia cada vez más difundida a legitimar, como sucedáneos de la unión conyugal, formas de unión que por su naturaleza intrínseca o por su intención transitoria no pueden expresar de ningún modo el significado de la familia y garantizar su bien, es deber del Estado reforzar y proteger la genuina institución fa­ miliar, respetando su configuración natural y sus derechos innatos e inalie­ nables ». 5 La paz y la armonía en las familias, que todos deseamos, ha de tener sus raíces bien fundadas en la dignidad del hombre y de sus derechos. No puede existir verdadera paz si no existe un compromiso serio y decidido en la aplicación de la justicia social. En esta tarea, un papel primordial lo de5 N. 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 960 sempeñan las personas investidas de autoridad pública. Como señalaba en la Encíclica Redemptor hominis, « el deber fundamental del poder es la soli­ citud por el bien común de la sociedad ». Es necesario, pues, reavivar los 6 valores morales, como son la solidaridad, la laboriosidad, la honestidad en el desempeño de las funciones públicas, el espíritu de participación; todo ello será la mejor garantía para conseguir una mayor cohesión social entre los hondurenos y un más decidido empeño en la búsqueda activa del bien común. 5. Este encuentro de hoy, amados Hermanos, me brinda la oportunidad de manifestar mi complacencia porque en repetidas ocasiones habéis hecho oír vuestra voz en favor de los más pobres y desprotegidos. A vuestra misión de Pastores no es ajeno el vasto campo que represen­ ta la difusión y puesta en práctica de la doctrina social de la Iglesia, pues ello es « parte esencial del mensaje cristiano, ya que expone sus consecuen­ cias directas en la vida de la sociedad y encuadra incluso el trabajo coti­ diano y las luchas por la justicia en el testimonio de Cristo Salvador ». 7 En esta tarea se hace particularmente necesaria la contribución de to­ dos los agentes de pastoral, pero de modo especial de los laicos, los cuales, como exigencia de su vocación cristiana, han de « impregnar y perfeccionar con el espíritu evangélico el orden de las realidades temporales ». 8 Su empeño apostólico ha de llevarles también a una participación más activa en la vida litúrgica y sacramental de la Iglesia. En efecto, el Conci­ lio Vaticano II nos recuerda que la liturgia es « la cumbre a la cual tiende la actividad de la Iglesia y al mismo tiempo la fuente de donde m a n a toda su fuerza. Pues los trabajos apostólicos se ordenan a que, una vez hechos hijos de Dios por la fe y el bautismo todos (...) participen en el sacrifìcio y coman la Cena del Señor ». 9 A este propósito, quiero dedicar un especial y afectuoso recuerdo a los delegados de la Palabra, que ya han cumplido sus « Bodas de plata » de fundación por obra de Mons. Marcelo Gerin, Obispo Emérito de Choluteca, quien a pesar de su delicada salud ha regresado a Honduras y sigue ani­ mándolos con su sabiduría y testimonio. Dadas las condiciones geográficas y demográficas de vuestro país, ellos representan una fuerza apostólica de relevante importancia en el campo de la nueva evangelización. A este res6 7 8 9 N. 17. Centesimus annus, 5 Apostolicam actuositatem, 5. Sacrosanctum Concilium, 10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 961 pecto, además del Catecismo de la Iglesia Católica, los Delegados de la Pa­ labra podrán encontrar en la Exhortación Apostólica Familiaris consortio, así como en la Carta que dirigiré próximamente a las familias, válidos ins­ trumentos de estudio y reflexión con vistas a una presencia más incisiva en la pastoral familiar, no sólo en las zonas rurales, sino también en los núcleos urbanos. 6. Finalmente, como también vosotros formáis una familia en el minis­ terio episcopal, no quiero dejar de recordar con afecto a dos miembros del Episcopado hondureno, los cuales, uno por motivos de edad y el otro por razones de salud, no participan en esta visita « ad Limina »: Mons. Héctor Enrique Santos Hernández, S.D.B., Arzobispo Emérito de Tegucigalpa, y Mons. Jaime Brufau Macia, CM., Obispo Emérito de San Pedro Sula. A ambos, fieles servidores del Evangelio, os ruego que transmitáis mi saludo fraterno y la viva gratitud de la Sede Apostólica. Seguid adelante, con fortaleza y perseverancia, en el camino de renova­ ción que os habéis trazado. Vivid gozosamente la unidad y la paz, que es fruto y garantía de la presencia del Espíritu Santo. La consolidación del espíritu de colegialidad en el seno de vuestra Conferencia episcopal contri­ buirá ciertamente a dar vigor a vuestro ministerio y un mejor seguimiento a las realidades pastorales. El testimonio de unidad entre vosotros será también motivo y estímulo para acrecentar aún más la unión entre vues­ tros sacerdotes, entre los agentes de pastoral y con los demás miembros de vuestras Iglesias particulares. 7. Ayer el Señor nos concedió la gracia de concelebrar la Santa Misa en la festividad de Nuestra Señora de Suyapa, P a t r o n a de Honduras. Esto nos hace pensar en el Cenáculo, el día de Pentecostés, cuando los discípulos de Jesús estaban en torno a María. Que la Madre y Patrona de vuestra pa­ tria cubra con su manto protector a todas las familias hondurenas. A Ella confío vuestras intenciones y anhelos pastorales para que su divino Hijo haga muy fecundo vuestro ministerio episcopal. Con entrañable afecto os imparto la Bendición Apostólica, que hago ex­ tensiva a los Prelados ausentes, a vuestros sacerdotes, religiosos y religio­ sas, seminaristas y delegados de la Palabra, y a todos los amadísimos fieles de Honduras, en particular, a los pobres, los enfermos y cuantos sufren. 66 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 962 V Ad episcopos Nicaraguae sacra limina visitantes.* Venerables Hermanos en el episcopado: 1. Os doy mi más cordial bienvenida a este encuentro con el que culmi­ na vuestra visita « ad Limina Apostolorum », que me permite renovaros la expresión de mi profundo afecto, que extiendo de corazón a los queridos sacerdotes, religiosos, religiosas y fíeles de vuestras respectivas diócesis. Con esta venida a Roma, centro de la catolicidad, queréis poner aún más de manifiesto la íntima comunión en la fe y en la caridad con la Sede Apostólica. Por ello, con palabras de san Pablo, « doy gracias a Dios sin cesar por vosotros, por el favor que os ha concedido mediante Cristo Jesús, pues en El habéis sido enriquecidos en todo... »- 1 Tras agradecer vivamente las amables palabras que, en nombre de todos, ha tenido a bien dirigirme el Señor Cardenal Miguel Obando Bra­ vo, Arzobispo de Managua y Presidente de la Conferencia episcopal, de­ seo expresar mi aprecio por vuestra voluntad y esfuerzo en mantener y acrecentar vuestra unión como Pastores de la Iglesia en Nicaragua; bien sabéis la importancia de este testimonio que edifica al Pueblo de Dios y que ha de surgir de motivaciones profundas y sobrenaturales. La plega­ ria del Señor « que todos sean uno » 2 ha de hacerse vida en vuestros presbiterios, en las comunidades religiosas, parroquias y movimientos apostólicos. Los coloquios personales con cada uno de vosotros, junto con las rela­ ciones quinquenales, me han servido para acercarme con mayor conoci­ miento a la realidad de la Iglesia nicaragüense, con sus luces y sombras, pero siempre animada por el celo pastoral para conseguir en vuestras co­ munidades una profunda renovación de toda la vida cristiana, siguiendo las directrices del Concilio Vaticano I I . Movido por mi deseo de confirmar vuestros esfuerzos y alentar vuestras tareas, he aquí algunas reflexiones so­ bre temas que vosotros mismos, como Pastores de la Iglesia, habéis com­ partido conmigo y que forman parte de los objetivos prioritarios del minis­ terio episcopal. * Die 18 Februarii 1994.. 1 Cor 1, 4-5. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 963 2. La IV Conferencia General del Episcopado Latinoamericano, que tu­ vo lugar en Santo Domingo, ha puesto particularmente de relieve los gra­ ves desafíos pastorales de nuestro tiempo y « ha querido perfilar las líneas fundamentales de un nuevo impulso evangelizador que ponga a Cristo en el corazón y la vida de todos los latinoamericanos. Esta es nuestra tarea: ha­ cer que la verdad sobre Cristo, la Iglesia y el hombre penetre cada vez más profundamente en todos los estratos de la sociedad en búsqueda de su pro­ gresiva transformación ». Y ésta es la meta que también vosotros, queridos 3 Hermanos, os habéis propuesto, haciendo propias las Conclusiones de la Asamblea de Santo Domingo. Tal y no otro ha de ser vuestro objetivo, pues la Iglesia está llamada a iluminar, desde el Evangelio, todos los ámbi­ tos de la vida del hombre y de la sociedad. Y ha de hacerlo desde su fin propio, que « es de orden religioso. Pero precisamente de esta misma mi­ sión religiosa —enseña el Concilio Vaticano I I — derivan funciones, luces y energías que pueden servir para establecer y consolidar la comunidad hu­ mana según la ley divina ». En efecto, la Iglesia, por su vocación de servi­ 4 cio al hombre en todas sus dimensiones, alienta todo aquello que pueda fa­ vorecer el bien común de la sociedad y se esfuerza por ser siempre « signo y salvaguardia del carácter transcendente de la persona humana ». Por eso, 5 como pone de relieve el mismo documento conciliar, « la Iglesia... por razón de su misión y de su competencia, no se confunde en modo alguno con la comunidad política ni está ligada a sistema político alguno ». Sin embargo, 6 ella tiene que iluminar también las realidades temporales con los valores y criterios del Evangelio. 7 3. En las actuales circunstancias por las que atraviesa vuestro país es preciso dedicar gran atención a la formación de los laicos, abriéndoles ca­ minos para que colaboren más intensamente en la vida y misión de la Igle­ sia. A ellos les corresponde « impregnar y perfeccionar todo el orden tem­ poral con el espíritu evangélico », ejerciendo « su apostolado en el mundo a 8 manera de fermento ». 2 3 4 5 6 7 8 9 9 Jn 17, 21. Mensaje, 3. Gaudium et spes, 42. Ibid., 76. Ibid. Cf. ibid.. Apostolicam actuositatem, 5 Ibid., 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 964 Su vocación cristiana debe impulsar a los laicos a vivir en medio de las realidades temporales como constructores de paz y armonía, y como deci­ didos colaboradores en el bien común. Ellos han de promover la justicia y la solidaridad en el terreno de sus responsabilidades concretas: en la activi­ dad económica, en la acción sindical o política, en el campo educativo y cultural, en los medios de comunicación social, en las familias, asociacio­ nes, instancias públicas; en una palabra, en los múltiples campos de la ac­ tividad humana. 4. Mirando la realidad de Nicaragua, es motivo de preocupación los an­ tagonismos que persisten en el panorama social y que ponen en entredicho la convivencia pacífica y solidaria entre todos los nicaragüenses. A pesar de las tensiones y diferencias, toca a vosotros, Pastores de la Iglesia, ser siempre los primeros « signos e instrumentos de comunión », como el Conci­ lio Vaticano II os recomienda, que os fue confiado » 11 10 para que el « ministerio de reconciliación sea capaz de vencer la dialéctica de los enfrentamien- tos en favor de la civilización del amor. 12 Bien sabéis cómo la Sede Apostólica ve con aprecio y esperanza todas las iniciativas encaminadas a superar las divisiones y a fomentar el diálogo y un mayor entendimiento, que puedan satisfacer las legítimas aspiraciones de justicia y libertad de todos los ciudadanos. Movido por mi solicitud de Pastor, en esta circunstancia, deseo dirigir un apremiante llamado para que todos, líderes políticos y sindicales, empresarios y trabajadores, hom­ bres de cultura y de ciencia, padres y madres de familia, se unan en la construcción de una sociedad más justa, fraterna y responsable; una socie­ dad en la que sean superadas las descalificaciones y enfrentamientos; una sociedad en la que se consolide el proceso democrático y se instauren ver­ daderas condiciones de justicia y de paz a las que aspira y tiene derecho el pueblo de Nicaragua. A este respecto, es de particular importancia fomentar y poner en prác­ tica la doctrina social de la Iglesia, la cual « forma parte de la misión evan­ gelizadora » 13 y tiene el valor de ser también « instrumento "de evangeliza- ción », porque ilumina la vivencia concreta de la fe cristiana. Como he se­ 14 ñalado en la encíclica Redemptoris missio, « con el mensaje evangélico la 10 11 12 13 14 Cf. Lumen gentium, 4. 2 Cor 5, 18. Gaudium et spes, 73. Sollicitudo rei socialis, 41. Centesimus annus, 54. Acta Ioannis Pauli Pp. II 965 Iglesia ofrece una fuerza liberadora y promotora del desarrollo precisamen­ te porque lleva a la conversión del corazón y de la mentalidad; ayuda a re­ conocer la dignidad de cada persona; dispone a la solidaridad, al compro­ miso, al servicio de los hermanos », « salvando siempre la prioridad de las realidades transcendentes y espirituales, que son premisas de la salvación escatològica ». 15 16 5. Pero sabéis bien, amados Hermanos, que para poder dar un testimo­ nio claro y convincente de la propia fe en medio de la sociedad, es presu­ puesto indispensable que Jesucristo sea el centro y la fuente de donde el cristiano reciba gracia e inspiración para hacer vida la ley del amor. Cristo es « el Camino, la Verdad y la Vida ». La nueva evangelización necesita, ante todo, testigos, es decir, personas que hayan experimentado la transformación real de su existencia por la fe en Jesucristo y sean capaces de transmitir esa experiencia a otros. La nue­ va evangelización ha de tener como primer objetivo el hacer vida el ideal de santidad. Por ello, primera tarea del Obispo es hacer fructificar la gra­ cia de Dios para que resplandezca la santidad. Como « moderadores, pro­ motores y custodios de toda la vida litúrgica » en las comunidades eclesiales que os han sido confiadas, habéis de velar para que se observen diligen­ temente las normas y directrices relacionadas con su celebración. Una equivocada interpretación de la espontaneidad no debe llevar a que se alte­ re el sentido de las acciones litúrgicas y, en concreto, de la Santa Misa. 17 1 8 6. En este Año de la Familia, os invito a intensificar vuestros desvelos apostólicos en favor de la familia en Nicaragua. Como pone de relieve la IV Conferencia General del Episcopado Latinoamericano, « la Iglesia anun­ cia con alegría y convicción la Buena Nueva sobre la familia en la cual se fragua el futuro de la humanidad y se concreta la frontera decisiva de la nueva evangelización. Así lo proclamamos aquí, en América Latina y el Caribe, en un momento histórico en el que la familia es víctima de muchas fuerzas que t r a t a n de destruirla o deformarla ». En efecto, son muchos los factores que, también en vuestro país, han contribuido y contribuyen a de­ bilitar los valores humanos y cristianos que han de sostener la vida del ho­ gar. No se os oculta que los divorcios, abortos, campañas anticoncepciona19 15 16 17 18 19 N. 59. N. 20. Jn 14, 6, Christus Dominus, 15. Conclusiones de Santo Domingo, 210. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 966 les —en contraposición a la verdadera paternidad responsable —, uniones consensúales libres y la mentalidad « laicista », puntualmente fomentada por ciertos medios de comunicación social, son otras t a n t a s causas que afectan seriamente a los principios morales, y no sólo en las conciencias de los individuos sino también en el orden social. Se hace, pues, apremiante la necesidad de intensificar en los cristianos la formación religiosa. Vosotros mismos no habéis dejado de manifestar abiertamente vuestra preocupación ante las actitudes secularizadoras que promueven ciertas ideologías, que ponen en entredicho los valores irrenunciables de la fe de vuestro pueblo y que pretenden arrinconar el mensaje evangélico o vaciarlo de sus contenidos espirituales y transcendentes. Por todo ello, una profunda formación religiosa de los cristianos, y en particu­ lar de los niños y de los jóvenes, ha de ser un objetivo prioritario en la ac­ ción evangelizadora en Nicaragua, para lo cual contáis, como precioso ins­ trumento, con el Catecismo de la Iglesia Católica. 7. En los sacerdotes hallaréis los próvidos cooperadores de vuestro mi­ nisterio episcopal 21 para la realización de esta tarea apostólica, que ha de encontrar en la catequesis a todos los niveles, la pastoral litúrgica, los sa­ cramentos de la iniciación cristiana, la preparación al sacramento del ma­ trimonio, la celebración de la Eucaristía en el día del Señor, otros tantos elementos esenciales para llevar a todos el mensaje de salvación eterna que viene de Jesucristo. Por otra parte, al sacerdote se le pide una adecuada preparación doctri­ nal, espiritual y pastoral, que ha de reflejar siempre el mensaje íntegro de Jesús, respondiendo a las exigencias de nuestro tiempo. Esto será posible si el pastor de almas está unido a Dios mediante una intensa vida espiritual, alimentada con la oración asidua, la acogida de la Palabra de Dios y la ce­ lebración de sus misterios, para ser así testimonio vivo de caridad y entre­ ga generosa a la comunidad a la que sirve. En estrecha relación con la vida de los presbíteros está la problemática concerniente a las vocaciones sacerdotales y religiosas, que, según me cons­ ta, son objeto de vuestra paternal solicitud por la trascendencia que esto tiene para el presente y el futuro de la Iglesia en Nicaragua. En efecto, sin las suficientes vocaciones toda la acción evangelizadora se vería seriamente comprometida, especialmente en nuestros días, en que sectas fundamenta20 21 Cf.. Gaudium et spes, 50-51. Cf. Lumen gentium, 28. 967 Acta Ioannis Pauli Pp. II listas y nuevos grupos religiosos llevan a cabo una agresiva campaña proselitista, sembrando la confusión entre los fieles y diluyendo la coherencia y unidad del mensaje evangélico. 8. Por eso, el Seminario, como afirma el Concilio Vaticano I I , ha de ser « el corazón de la diócesis ». Dedicad, pues, sacerdotes debidamente prepa­ 22 rados para la importante obra de formación de los futuros presbíteros. Co­ mo señala un reciente documento de la Congregación para la Educación Católica, « el formador que vive de la fe educa más por lo que es que por lo que dice. Su fe se traduce en un coherente testimonio de vida sacerdo­ tal, animada por el celo apostólico y un vivo sentido misionero ». Procurad, 23 pues, que los formadores y profesores de vuestros Seminarios y de las casas de formación sean ejemplarmente fieles a las normas establecidas por la Santa Sede, a fin de que la riqueza doctrinal, el espíritu de servicio eclesial y el celo por la salvación de las almas preparen adecuadamente a los semi­ naristas para ser un día « ministros de Cristo y administradores de los mis­ terios de Dios ». Los centros de formación de los candidatos al sacerdocio 24 han de ser modelos de preparación integral de la persona, con una sólida base espiritual, moral e intelectual; con una adecuada disciplina y espíritu de sacrificio. Sólo así podrá responderse a las necesidades de las comunida­ des eclesiales de Nicaragua, que esperan que sus sacerdotes sean, ante to­ do, maestros en la fe y testigos del amor a Dios y al prójimo. 9. Por vuestra parte, atended con solicitud a los sacerdotes, unidos a vosotros « en el honor del sacerdocio », viviendo con ellos en amistad y fra­ 25 ternidad, ayudándoles a desempeñar, con gozo y fidelidad, el ministerio que han recibido de Cristo en favor de los hombres. Animad con vuestra pala­ bra y vuestro ejemplo a todos los miembros de la comunidad cristiana, reli­ giosos y seglares, para que sientan la alegría de formar parte del Pueblo de Dios, germen de unidad, de esperanza y salvación para toda la sociedad. Quiero concluir este coloquio fraterno pidiéndoos que llevéis mi saludo afectuoso a todos los miembros de vuestras Iglesias particulares: a los sacerdotes, religiosos, religiosas; a los catequistas y cristianos comprometi­ dos en el apostolado; a los jóvenes y padres; a los ancianos, a los enfermos y a los que sufren. De manera especial, decid a vuestros sacerdotes, perso22 23 24 25 Optatam totius, 5. Directrices sobre la preparación de los formadores de los Seminarios, 27. 1 Cor 4, 1. Lumen gentium, 28. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 968 ñas consagradas, demás agentes de pastoral y seminaristas, que el P a p a les agradece sus trabajos por el Señor y por la causa del Evangelio y que es­ pera y tiene confianza en su fidelidad. Al agradeceros, en el nombre del Señor Jesús, la entrega y solicitud pastoral por la grey que se os ha sido confiada, os encomiendo a vosotros, así como a vuestras comunidades eclesiales a la maternal intercesión de la Santísima Virgen, a la que el querido pueblo nicaragüense invoca como la « Purísima », mientras os imparto con gran afecto una especial Bendición Apostólica. NUNTIUS Admodum reverendo patri Praesidi pro tempore coetus Ministrorum generalium Ordinis Serafici VIII ineunte saeculo ab ortu sancti Antonii de Padova. AL REVERENDISSIMO PADRE LANFRANCO SERRINI, O.F.M. CONV., PRESIDENTE DI TURNO DELL'UNIONE DEI MINISTRI GENERALI FRANCESCANI. 1. Ho appreso con vivo compiacimento che le quattro Famiglie france­ scane si apprestano a celebrare con opportune iniziative l'VIII centenario della nascita di Sant'Antonio, figura carismatica universalmente venerata ed invocata. L'intero Ordine Francescano è impegnato nella preparazione del Giubi­ leo di questo suo esemplare modello, insieme con la città di Padova, che accoglie nel suo territorio il centro della devozione antoniana, e con quella di Lisbona, in cui il Santo è nato. La commemorazione centenaria si rivelerà ecclesiasticamente fruttuosa, se susciterà un'invocazione corale a Sant'Antonio affinché, con il suo esem­ pio e la sua intercessione, spinga i cristiani del nostro tempo ad impegnarsi per raggiungere le mete più alte e più nobili della fede e della santità. Perché questa comune speranza si avveri, è necessario che t u t t i , pastori e fedeli, riscoprano con devozione sincera la persona di Sant'Antonio, stu­ dino il suo cammino spirituale, sappiano capire le sue virtù, ascoltino do­ cilmente il messaggio che promana dalla sua vita. 2. Appena 36 anni durò la sua esistenza terrena. I primi quattordici li trascorse nella scuola episcopale della sua città. A quindici anni chiese di entrare t r a i Canonici Regolari di Sant'Agostino; a venticinque fu ordinato Acta Ioannis Pauli Pp. II 969 sacerdote: dieci anni di vita caratterizzati da premurosa e severa ricerca di Dio, da studio intenso della teologia, da maturazione e perfezionamento in­ teriore. Dio continuava però ad interrogare lo spirito del giovane sacerdote Fer­ nando: tale era il nome da lui ricevuto al fonte battesimale. Nel monastero di Santa Croce, a Coimbra, egli conobbe un drappello di francescani della prima ora, i quali da Assisi si recavano in Marocco per testimoniarvi il Vangelo anche a costo del martirio. In quella circostanza il giovane Fer­ nando sperimentò un anelito nuovo: quello di annunciare il Vangelo ai po­ poli pagani, senza fermarsi di fronte al rischio della vita. Nell'autunno del 1220 lasciò il suo monastero e passò alla sequela del Poverello di Assisi, assumendo il nome di Antonio. Partì quindi per il Ma­ rocco, ma una grave malattia lo costrinse a rinunciare al suo ideale missio­ nario. Ebbe inizio così l'ultimo periodo della sua esistenza, durante il quale fu guidato da Dio su strade che non avrebbe mai pensato di percorrere. Dopo averlo sradicato dalla sua terra e dai suoi progetti di evangelizzazione ol­ tremare, Dio lo condusse a vivere l'ideale della forma di vita evangelica in terra italiana. Sant'Antonio visse l'esperienza francescana appena undici anni, ma ne assimilò a tal punto l'ideale che Cristo e il Vangelo divennero per lui regola di vita incarnata nel quotidiano. Ebbe a dire in un sermone: « Per Te abbiamo lasciato t u t t o e ci siamo fatti poveri. Ma poiché Tu sei ricco, Ti abbiamo seguito affinché Tu ci fa­ cessi ricchi... Abbiamo seguito Te, come la creatura segue il Creatore, come i figli il Padre, come i bambini la mamma, come gli affamati il pane, come i malati il medico, come gli stanchi il letto, come gli esuli la patria » (Ser­ mones, I I I , 84). 3. T u t t a la sua predicazione fu un continuo ed instancabile annuncio del Vangelo « sine glossa ». Annuncio vero, coraggioso, limpido. La predica­ zione era il suo modo di accendere la fede nelle anime, di purificarle, con­ solarle, illuminarle (Ibid., p. 154). Su Cristo egli costruì la sua vita. Le virtù evangeliche, in particolare la povertà dello spirito, la mitezza, l'umiltà, la castità, la misericordia, il co­ raggio della pace erano gli argomenti costanti della sua predicazione. Tanto luminosa fu questa sua testimonianza, che nel mio pellegrinaggio al suo Santuario in Padova, il 12 settembre 1982, anch'io volli presentarlo alla Chiesa, come già il P a p a Pio X I I , col titolo di « uomo evangelico » (cf. Lett. Ap. Exulta Lusitania felix, 16-1-1946). Sant'Antonio insegnò, infatti, 970 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in modo eminente a fare di Cristo e del Vangelo un riferimento eostante nella vita quotidiana e nelle scelte morali private e pubbliche, suggerendo a t u t t i di alimentare a tale fonte il coraggio per un annuncio coerente ed attraente del messaggio della salvezza. 4. Proprio perché innamorato di Cristo e del suo Vangelo, Sant'Antonio « illustrava con intelletto di amore quella divina sapienza che aveva attinto dalla lettura assidua delle Scritture Sacre » (Pio X I , Lett. Ap. Antoniano, sollemnia, 1-3-1931). La Sacra Scrittura era per lui la « terra parturiens », che genera la fede, fonda la morale e attrae l'anima con la sua dolcezza (cf. Sermones, Prolo­ go, I, 1). Raccolta nella meditazione amorosa della Sacra Scrittura, l'ani­ ma si apre — secondo la sua espressione — « ad divinitatis arcanum » (Ibid., I I I , 36). Durante il suo itinerario verso Dio, Antonio nutrì a questo abisso arcano la propria mente, attingendone sapienza e dottrina, forza apostolica e speranza, instancabile zelo e fervida carità. Dalla sete di Dio, dall'anelito verso Cristo nasce la teologia, che per Sant'Antonio era irradiazione dell'amore a Cristo: sapienza di inestimabile valore e scienza di cognizione, cantico nuovo « in aure Dei dulce resonans et animam innovans » (Ibid., I, 255). Sant'Antonio visse questo metodo di studio con una passione che lo ac­ compagnò per t u t t a la sua vita francescana. Lo aveva designato San Fran­ cesco stesso ad insegnare « la sacra teologia ai fratelli », raccomandandogli, tuttavia, di guardarsi, in tale occupazione, dall'estinguere lo spirito di ora­ zione e di devozione (cf. Fonti Francescane, 252). Egli usò t u t t i gli strumenti scientifici allora noti per approfondire la conoscenza della verità evangelica e per renderne più comprensibile l'annuncio. Il successo della sua predica­ zione conferma che egli seppe parlare con il medesimo linguaggio dei suoi ascoltatori, riuscendo a trasmettere con efficacia i contenuti della fede e_ a far accogliere i valori del Vangelo nella cultura popolare del suo tempo. 5. Auspico di cuore che le celebrazioni centenarie in onore di Sant'An­ tonio consentano a t u t t a la Chiesa di conoscere sempre meglio la testimo­ nianza, il messaggio, la sapienza e l'ardore missionario di un così grande discepolo di Cristo e del Poverello d'Assisi. La sua predicazione, gli scritti e soprattutto la santità di vita offrono anche agli uomini del nostro tempo indicazioni assai vive e stimolanti circa l'impegno che occorre per la nuova evangelizzazione. Oggi, come allora, urge una rinnovata catechesi, fondata sulla parola di Dio, specialmente sui Vangeli, per far comprendere di nuo­ vo al mondo cristiano il valore della rivelazione e della fede. Acta Ioannis Pauli Pp. II 971 La comunità dei credenti deve prendere sempre rinnovata coscienza della perenne attualità del Vangelo, riconoscendo che, attraverso la predi­ cazione, la figura del Verbo Incarnato riappare a noi, come avvenne nella predicazione di Sant'Antonio, autentica, attuale, vicina alla nostrar storia, ricca di grazia e capace di suscitare nei cuori un'intensa effusione di so­ prannaturale carità. Gli scritti di Sant'Antonio, così ricchi di dottrina biblica, ma anche così intensamente pervasi di esortazioni spirituali e morali, sono anche oggi un modello ed una guida per la predicazione. Essi dimostrano ampiamente, tra l'altro, quanto nella celebrazione liturgica l'insegnamento omiletico possa far sperimentare ai fedeli la presenza operante di Cristo, che annun­ zia ancora il Vangelo al suo popolo per ottenerne la risposta nella preghie­ ra e nel canto (cf. Sacrosanctum Concilium, 33). Esorto, pertanto, t u t t i i membri della grande Famiglia francescana ad impegnarsi per diffondere un'adeguata conoscenza del Santo Taumaturgo, tanto venerato nelle Comunità cristiane di t u t t o il mondo. Rivivano t r a i Frati degli Ordini Francescani sentimenti di autentico fervore nell'annun­ cio della vera fede, insieme con la cura attenta e premurosa per la predica­ zione, la conoscenza e l'apprezzamento della parola di Dio, la dedizione in­ cessante e premurosa alla nuova evangelizzazione, alle soglie ormai del ter­ zo millennio cristiano. Chiedendo al Signore, Maestro e Pastore di t u t t e le anime, che per l'in­ tercessione di Sant'Antonio, insigne predicatore e patrono dei poveri, sia dato a t u t t i di seguire fedelmente e generosamente gli insegnamenti del Vangelo, imparto una speciale Benedizione Apostolica a Lei, all'intera Fa­ miglia francescana ed a t u t t i i devoti del grande Santo. Dal Vaticano, il 13 giugno dell'anno 1994, decimosesto di Pontificato. IOANNES P A U L U S P P . I I Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 972 SECRETARIA STATUS Rescripta ex audientia SS.mi quibus normae circa annui salarii computationem dantur. I NORME PER IL CONGLOBAMENTO DELL'AGGIUNTA SPECIALE DI INDICIZZAZIONE NELLO STIPENDIO BASE DI LIVELLO. Il Santo Padre Giovanni Paolo II nell'Udienza concessa al sottoscritto Cardinale Segretario di Stato il 31 Ottobre 1994 ha approvato le seguenti disposizioni per il personale in servizio appartenente alle diverse Ammini­ strazioni della Santa Sede ed al Governatorato dello Stato della Città del Vaticano. 1. Con decorrenza 1.01.1995 l'aggiunta speciale di indicizzazione al 31.12.1994 viene conglobata nello stipendio base di livello e conseguente­ mente le nuove tabelle retributive di base del personale, inquadrato nei dieci livelli funzionali, per 13 mensilità, sono le seguenti: LIVELLO Stipendio base di livello airi.01.1990 X IX VIII VII VI V IV III II I 2.062.736 1.963.257 1.863.778 1.764.299 1.689.690 1.615.081 1.528.036 1.453.427 1.378.818 1.304.208 ASI 31.12.1994 Nuovo stipendio base di livello 451.216 428.634 406.053 383.471 366.535 349.598 329.839 312.903 295.967 279.030 2.513.952 2.391.891 2.269.831 2.147.770 2.056.225 1.964.679 1.857.875 1.766.330 1.674.785 1.583.238 1.01.1995 2. Con decorrenza 1.01.1995 il compenso delle ore straordinarie dovrà essere determinato facendo riferimento alle tabelle retributive di base di cui al precedente p u n t o 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 973 3. Restano confermate le disposizioni di cui al punto 2 del Provvedi­ mento del Cardinale Segretario di Stato del 5 maggio 1990 in merito al conglobamento dell'aggiunta speciale di indicizzazione nello stipendio base di livello. & ANGELO card. SODANO Segretario di Stato In Secret.. Status tab., n. 359.033/GN II NORME PER IL CONGLOBAMENTO DELL'AGGIUNTA SPECIALE DI INDICIZZAZIONE NELLA RETRIBUZIONE DI BASE. Il Santo Padre Giovanni Paolo II nell'Udienza concessa al sottoscritto Cardinale Segretario di Stato il 31 Ottobre 1994 ha approvato le seguenti disposizioni per il personale in servizio con responsabilità dirigenziale o equiparata, appartenente alle diverse Amministrazioni della Santa Sede ed al Governatorato dello Stato della Città del Vaticano: 1. Con decorrenza 1.01.1995 l'aggiunta speciale di indicizzazione al 31.12.1994 viene conglobata nella retribuzione di base e conseguentemente le nuove tabelle retributive di base del personale con responsabilità diri­ genziale o equiparata, per 13 mensilità, sono le seguenti: Retribuzione di base all'1.01.1990 ASI 31.12.1994 Nuova retribuzione di base 1.01.1995 2.356.065 2.238.355 2.120.645 2.179.500 2.297.210 517.802 491.082 464.361 477.722 504.442 2.873.867 2.729.437 2.585.006 2.657.222 2.801.652 2. Restano confermate le disposizioni di cui al punto 2 del Provvedi­ mento del Cardinale Segretario di Stato del 5 maggio 1990 in merito al conglobamento dell'aggiunta speciale di indicizzazione nella retribuzione di base. SB ANGELO card. SODANO Segretario di Stato In Secret, Status tab., n. 359.034/GN Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 974 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO DOCTRINA F I D E I Epistula ad catholicae ecclesiae episcopos de receptione communionis eucharisticae a fidelibus qui post divortium novas inierunt nuptias Excellentissime Domine, 1. Annus internationalis Familiae peculiaris momenti occasionem prae­ bet, ut testificationes denuo retegantur caritatis curaeque ecclesiae in fami­ liam, et simul rursus proponantur inaestimabiles divitiae matrimonii chri­ stiani, quod familiae fundamentum constituit. 1 2. In praesentibus rerum adiunctis specialem animi attentionem postu­ lant difficultates et angores eorum fidelium, qui in abnormibus matrimonii condicionibus versantur. Pastores efficere debent, ut Christi caritas et pro­ xima ecclesiae maternitas animadvertantur; illos ergo cum amore excipiant atque hortentur ut in Dei misericordia fiduciam reponant, prudenterque et cum respectu eis suggerentes concreta itinera conversionis et participatio­ nis vitae in communitate ecclesiali. 2 3 3. Cum vero conscii sint veram comprehensionem germanamque miseri­ cordiam numquam seiungi a veritate, pastores officio obstringuntur hos fi­ deles commonendi de ecclesiae doctrina quae ad sacramentorum celebratio­ nem, peculiarique modo ad Eucharistiae receptionem attinet. H a c in re, postremis his in annis, in variis regionibus diversae solutiones pastorales propositae sunt, secundum quas fideles, qui post divortium novas nuptias inierunt, quamvis generali ratione profecto ad communionem Eucharisti4 Cf. I O A N N E S P A U L U S I I , Litterae familiis datae, n, 3: AAS 86 (1994) 800. Cf I O A N N E S P A U L U S I I , Adhort. Ap. Familiaris consortio, nn. 79-84: AAS 74 (1982) 180-186.. Cf. ibid., n. 84: AAS 74 (1982) 185; Litterae familiis datae, n, 5; Catéchisme de l'Église Catholique, n. 1651. Cf, P A U L U S V I , Litt. Encycl. Humanae vitae, n, 29: AAS 60 (1968) 501; I O A N N E S P A U L U S I I , Adhort.. Ap. Reconciliatio et paenitentia, n. 34: AAS 11 (1985) 272; Litt. Encycl. Veri­ tatis splendor, n. 95: AAS 85 (1993) 1208. 1 2 3 4 Congregatio pro Doctrina Fidei 975 eam admittendi non sunt, ad ipsam tamen accedere queunt quibusdam in casibus, cum scilicet secundum iudicium suae ipsorum conscientiae putent se hoc facere posse. Quod quidem evenire potest, verbi gratia, cum prorsus iniuste deserti fuerint, quamvis prius matrimonium salvum facere sincere conati sint, vel cum persuasi sint de nullitate prioris matrimonii, quae ta­ men probari non possit in foro externo, vel cum iam longum reflexionis et paenitentiae iter emensi sint, vel etiam cum ob rationes moraliter validas iidem separationis obligationi satisfacere non possint. I u x t a quasdam opiniones, ad veram suam condicionem obiective exa­ minandam, divortio digressis, qui novas inierunt nuptias, colloquium ineundum esset cum presbytero prudenti ac experto. Idem sacerdos tamen observet oportet eorum adventiciam decisionem conscientiae accedendi ad Eucharistiam, quin hoc significet admissionem ex parte auctoritatis. His et similibus in casibus ageretur de toleranti ac benevola solutione pastorali, ut ratio inducatur diversarum condicionum divortio digressorum, qui novas nuptias inierunt. 4. Etsi notum sit similes solutiones pastorales a quibusdam ecclesiae Patribus propositas easdemque etiam in praxim deductas fuisse, hae tamen numquam consensum P a t r u m obtinuerunt nulloque modo doctrinam com­ munem ecclesiae constituerunt nec eius disciplinam determinarunt. Spectat ad ipsius magisterium universale, fidelitate servata erga S. Scripturam et Traditionem, docere et authentice interpretari depositum fidei. Quare haec Congregatio, prae oculis habens novas superius memoratas propositiones pastorales, suum officium esse ducit in memoriam revocare doctrinam et disciplinam ecclesiae hac in re. Ipsa enim, propter fidelitatem erga Iesu Christi verbum, affirmat se non posse validum agnoscere novum 5 coniugium, si prius matrimonium validum fuit. Divortio digressi, si ad alias nuptias civiliter transierunt, in condicione versantur obiective legi Dei contraria. Idcirco, quoad haec durat condicio, ad Eucharisticam com­ munionem accedere iis non licet. 6 Quae norma minime habet indolem poenalem vel utcumque discriminantem erga eos de quibus agimus, sed potius obiectivam condicionem ex­ primit, quae suapte natura impedit accessionem ad communionem Eucha­ risticam: « Ipsi namque impediunt ne admittantur, cum status eorum et Me 1 0 , 1 1 - 1 2 : «Quicumque dimiserit uxorem suam et aliam duxerit, adulterium committit in eam; et si ipsa dimiserit virum suum et alii nupserit, moechatur ». Cf.. Catéchisme de l'Église Catholique, n. 1 6 5 0 ; cf. etiam n, 1 6 4 0 ; C O N C I L I U M T R I D E N T I N U M , sess. X X I V : Denz-Schönm. 1 7 9 7 - 1 8 1 2 . 5 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 976 condicio vitae obiective dissideant ab illa amoris coniunctione inter Chri­ stum et ecclesiam, quae Eucharistia significatur et peragitur. Restat prae­ terea alia peculiaris ratio pastoralis: si homines illi ad Eucharistiam admit­ terentur, in errorem turbationemque inducerentur fideles de ecclesiae doc­ trina super indissolubilitate matrimonii ». 7 Fidelibus, qui in tali condicione matrimoniali versantur, accessio ad communionem Eucharisticam patet unice per absolutionem sacramenta­ lem, quae dari potest « t a n t u m illis qui, dolentes quod signum violaverint Foederis et fidelitatis Christi, sincere parati sunt vitae formam iam non amplius adversam indissolubilitati suscipere. Hoc poscit revera ut, quoties vir ac mulier gravibus de causis — verbi gratia, ob liberorum educationem — non valeant necessitati separationis satisfacere, "officium in se suscipiant omnino continenter vivendi, scilicet se abstinendi ab actibus, qui solis co­ niugibus competunt" ». Tunc ad communionem Eucharisticam accedere pos­ 8 sunt, salva tamen obligatione vitandi scandalum. 5. Ecclesiae doctrina et disciplina hac de re fuse expositae sunt, tempo­ re post Concilium, in Adhortatione Apostolica Familiaris consortio. Adhor­ tatio, praeter alia, in memoriam revocat pastores, ob amorem veritatis, of­ ficio adstringi recte distinguendi varias condiciones, atque eos hortatur ut animum addant iis qui post divortium novas nuptias inierunt ut varia vi­ tae ecclesiae momenta participent. Simul confirmat consuetudinem con­ stantem et universalem « in Sacris ipsis Litteris innixam, non admittendi ad Eucharisticam communionem fideles qui post divortium novas nuptias inierunt », atque huius rei rationes adducit. Structura textus adhortationis 9 et ipsa verba clare demonstrant huiusmodi consuetudinem, quae exhibetur obligandi vi praedita, immutari non posse ob differentes condiciones. 6. Fidelis qui ex consuetudine convivit « more uxorio » cum persona quae neque legitima est uxor neque legitimus vir, non potest accedere ad communionem Eucharisticam. Quod si ille hoc fieri posse existimet, tunc pastores et confessores, propter gravitatem materiae nec non ob exigentias boni spiritualis personae 10 et boni communis ecclesiae, gravi obstringuntur officio eundem commonendi huiusmodi conscientiae iudicium aperte conAdhort. Ap. Familiaris consortio, n. Ibid., n 8 4 : AAS 7 4 ( 1 9 8 2 ) 1 8 6 ; cf. Synodi Episcoporum, n. 7 : AAS 7 2 ( 1 9 8 0 ) Adhort. Ap. Familiaris consortio, n. AAS 7 84: 8 IOANNES P A U L U S I I , 9 10 Cf. 1 Cor 1 1 , 27-29. 74 (1982) 185-186. Homilia habita in conclusione VI 1082. 84: AAS 74 (1982) 185. Congregatio pro Doctrina Fidei tradicere doctrinae ecclesiae. 11 977 Debent insuper memoriam facere huius doc­ trinae, cum omnes fideles sibi commissos instituunt. Hoc non significat ecclesiae cordi non esse condicionem horum fidelium, qui, ceterum, minime excluduntur a communione ecclesiali. Ipsa sollicitu­ dine ducitur eos pastorali actione prosequendi eosque invitandi ad vitam ecclesialem participandam, quantum fieri potest, salvis praescriptis iuris divini, a quibus ecclesia nullam habet dispensandi potestatem. 12 Necesse alioquin est illuminare fideles, quorum interest, ne censeant suam vitae ecclesiae participationem exclusive reduci ad quaestionem de Eucharistiae receptione. Fideles adiuventur oportet, ut magis magisque comprehendant valorem participandi sacrificium Christi in Missa, communionis spiritualis, orationis, meditationis verbi divini, operum caritatis et iustitiae. 13 14 7. E r r a t a persuasio, vi cuius aliquis post divortium et novas initas nup­ tias p u t a t se posse accedere ad communionem Eucharisticam, plerumque supponit conscientiae personali tribui facultatem ultimatim decidendi — ra­ tione habita propriae persuasionis 15 — de existentia vel minus prioris ma­ trimonii deque alterius unionis valore. At talis attributio admitti nullo mo­ do potest. 16 Matrimonium enim, quatenus imago unionis sponsalis inter Christum et eius ecclesiam atque nucleus primarius et elementum magni momenti in vita societatis civilis, est sua ipsius natura realitas publica. 8. Verum quidem est iudicium de propriis dispositionibus pro accessione ad Eucharistiam a conscientia morali recte formata procedere debere. At verum pariter est consensum, quo matrimonium constituitur, non esse de­ cisionem mere privatam, quia tum unicuique coniugi tum utrique statum gignit specifice ecclesialem et socialem. Quare iudicium conscientiae de pro­ prio statu matrimoniali non respicit d u m t a x a t relationem immediatam in­ ter hominem et Deum, quasi necessaria non sit ecclesialis illa mediatio quae etiam leges canonicas conscientiam obligantes includit. Non agnoscere hunc essentialem aspectum idem est ac negare revera matrimonium existe­ re veluti ecclesiae realitatem, hoc est veluti sacramentum. Cf. Codex Iuris Canonici, can, 9 7 8 § 2. Cf. Catéchisme de l'Église Catholique, n. 1 6 4 0 . Cf. C O N G R E G A T I O P R O D O C T R I N A F I D E I , Epistula Episcopis Ecclesiae Catholicae super ali­ quas quaestiones respicientes Ministrum Eucharistiae, 1 1 1 / 4 : AAS 7 5 ( 1 9 8 3 ) 1 0 0 7 ; S . T H E R E S I A D E A V I L A , Camino de perfección, N . 3 5 , 1; S . A L P H O N S U S M . D E ' L I G U O R I , Visite al SS. Sacramen­ to e a Maria Santissima. Cf. Adhort. Ap. Familiaris consortio, n, 8 4 : AAS 7 4 ( 1 9 8 2 ) 1 8 5 . Cf. Litt. Encycl,. Veritatis splendor, n. 5 5 : AAS 8 5 ( 1 9 9 3 ) 1 1 7 8 . Cf. Codex Iuris Canonici, can. 1 0 8 5 § 2. 11 12 1 3 14 15 16 "7 - A A S . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 978 9. Ceterum Adhortatio Familiaris consortio, cum pastores invitat ad be­ ne distinguendas varias condiciones eorum qui post divortium novam inie­ runt unionem, mentionem etiam facit condicionis eorum qui certi sua in intima conscientia sunt superius matrimonium iam irreparabiliter disruptum numquam validum fuisse. Discernendum utique est, num per viam fo­ 17 ri externi ab ecclesia s t a t u t a m huiusmodi matrimonii nullitas obiective exi­ stat. Disciplina ecclesiae, dum in examine de validitate matrimoniorum catholicorum confirmat competentiam exclusivam tribunalium ecclesiasti­ corum, vias etiam novas ad probandam nullitatem unionis praecedentis of­ fert hac mente, ut omne discrimen — inquantum fieri potest — inter veri­ tatem in processu accessibilem et veritatem obiectivam, a recta conscientia cognitam, excludatur. 18 Adhaerere utcumque ecclesiae iudicio et observare vigentem discipli­ nam circa obligationem formae canonicae utpote necessariae pro validitate matrimoniorum catholicorum, est quod vere prodest spirituali bono fide­ lium quorum causa agitur, ecclesia enim est Corpus Christi atque vivere in communione ecclesiali est vivere in Corpore Christi et pasci eius Corpore. In Eucharistiae sacramento recipiendo communio cum Christo capite nullo modo a communione cum eius membris, i.e. cum eius ecclesia separari po­ test. Qua de causa sacramentum nostrae cum Christo unionis etiam sacra­ mentum unitatis ecclesiae est. Sumere communionem Eucharisticam, di­ spositionibus communionis ecclesialis non servatis, est ergo res in se repu­ gnans. Communio sacramentalis cum Christo implicat et supponit obser­ vantiam, interdum quidem difficilem, ordinis communionis ecclesialis, nec fieri potest recte et fructuose per modum agendi quo fidelis desiderans im­ mediate accedere ad Christum, hunc ordinem non servat. 10. Secundum ea quae hucusque exposita sunt, plene est amplectendum votum a Synodo Episcoporum expressum, proprium a beatissimo patre Ioanne Paulo II factum, et ad rem deductum studio laudabilibusque in­ ceptis ab episcopis, sacerdotibus, religiosis et fidelibus laicis: hoc est, solli­ cita cum caritate summopere adniti ut fideles, qui in condicione matrimo­ niali abnormi versantur, in Christi et ecclesiae caritate roborentur. Hoc t a n t u m modo eis licebit plene recipere matrimonii christiani nuntium at­ que sustinere in fide angores condicionis suae. In actione pastorali omni Cf. Adhort. Ap, Familiaris consortio, n. 84: AAS 74 (1982) 185. Cf.. Codex Iuris Canonici, cann. 1536 § 2 et 1679 et Codex Canonum Ecclesiarum Orienta­ lium, cann, 1217 § 2 et 1365 circa vim probantem, quam habent declarationes partium iri talibus processibus, 17 18 979 Congregatio pro Doctrina Fidei ope adnitendum est, ut recte intellegatur non agi hic de discrimine, sed solummodo de fidelitate absoluta erga Christi voluntatem, qui rursus nobis dedit et noviter concredidit matrimonii indissolubilitatem veluti Creatoris donum. Necesse erit ut pastores atque communitas fidelium patiantur at­ que diligant una simul cum iis ad quos pertinet, ut conspicere valeant etiam in onere oboedientiae iugum suave atque onus leve Iesu. Eorum onus non est dulce et leve quatenus parvum vel inane, sed fit leve quia Dominus — atque cum eo omnis ecclesia — id participat. Proprium est pastoralis navitatis integra deditione exercendae praebere eiusmodi auxi­ lium, veritate simulque amore innixum. 19 Tecum coniunctus in munere collegiali ut Iesu Christi veritas in eccle­ siae vita et consuetudine splendescat, me profiteri gaudeo Excellentiae Tuae Reverendissimae in Domino £8 IOSEPHUS card. RATZINGER, Praefectus & Albertus Bovone archiep. tit. Caesariensis in Numidia Secretarius Hanc Epistulam in sessione ordinaria huius Congregationis deliberatam, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, in Audientia infrascripto Cardinali Praefecto concessa, adprobavit et publici iuris fieri iussit. Romae, ex aedibus Congregationis pro Doctrina Fidei, die 14 Septem­ bris 1994, in festo Exaltationis Sanctae Crucis. £8 Cf Mt 11, 30. IOSEPHUS card. RATZINGER Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 980 CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM i TAURINEN. DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS Beatificationis Servae Dei Iosephinae Gabrielae Bonino fundatricis Congregationis Sororum Sacrae Familiae a Savigliano (1843-1906). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Si distribuero in cibos omnes facultates meas et si tradidero corpus meum, ut glorier, caritatem autem non habuero, nihil mihi prodest » (1 Cor 13, 3). Caritas, Christi suprema lex et omnium virtutum mater, fundamentum fuit et anima vitae atque navitatis Iosephinae Gabrielae Bonino, quae, Do­ mini et proximi amore impulsa, servitio Dei se dedidit, puellarum egen­ tium educationi et pauperum assiduitati. Pro iis bona sua donavit, sed praesertim se ipsam, fideliter Iesu exemplum imitata, qui, cum esset dives, propter nos egenus factus est (cf. 2 Cor 8, 9) et semetipsum exinanivit for­ mam servi accipiens (cf. Phil 2,1). Haec Christi caritatis testis in vico Savigliano orta est, in archidioecesi Taurinensi, Nonis Septembribus anno 1843, e Dominico Bonino et Iosepha Ricci, coniugibus divitibus et sinceris christianis. Postridie est baptizata et septem post annis, magno cum spirituali fructu, primam Communionem accepit, anno vero 1852 Confirmationis sacramentum. Propter patris professionem medicam ab anno 1855 ad annum 1869 cum familia Augustae Taurinorum habitavit, ubi diligenter suam forma­ tionem culturalem est prosecuta et cum sedulitate atque alacritate pieta­ tem coluit, christianas virtutes et misericordiae opera erga pauperes et Congregatio de Causis Sanctorum 981 aegrotos. Votum temporaneum castitatis nuncupavit et libenter institutum vitae consecratae esset ingressa, nisi eam moderator spiritualis esset dehortatus. Locum Savigliano reversa cum parentibus, filiae cum cura patri infirmo assedit illumque suaviter ad mortem praeparavit, quae contigit anno 1874. Dum munia domestica et familiaria explebat ex more, alacriter in viis Dei progrediebatur, ostendens se nihil aliud exoptare, quam per­ fectius usque ex evangelio vivere et proximo prodesse. Nomen igitur est professa in Tertium Ordinem Carmelitanum; in sua paroecia instituit Piam Unionem Filiarum Mariae, cuius fuit praeses; anno 1875 suo sumptu aedi­ ficandum curavit, apud Opus Ioannae Colombo, orphanotrophium femininum, « Sacra Familia » appellatum, cuius fuit rectrix. Eodem tempore pau­ peres adiuvabat, sacerdotes et ecclesias egenas, aegros visitabat et consolabatur. Piam peregrinationem etiam Lapurdum suscepit ut Virgini Mariae gratias ageret, quod eam a gravi morbo sanasset. Matre mortua (anno 1877), domum paternam reliquit et in suo orphanotrophio sedem collocavit, ibique in precationem incubuit et in puerulas educandas. Anno 1881, iussu canonici Aloisii Davicino, regere coepit Opus Colombo et est nominata antistita communitatis, quacum condidit Congre­ gationem Sororum Sacrae Familiae a Savigliano, canonice probatam ab archiepiscopo Taurinensi, cardinali Caietano Alimonda, die 8 mensis Sep­ tembris anno 1887. Pridie Nonas Octobres subsequentes professionem reli­ giosam emisit. Cum dignitate, prudentia et sapientia munere antistitae generalis est iuncta usque ad mortem et constanter se tradidit Instituto suo confirmando et augendo, fortiter ac patienter superans non paucas dif­ ficultates et impedimenta. Peculiariter sollicita fuit de formatione Soro­ rum, quibus exemplum proposuit Sanctae Familiae Nazarethanae, ut eius « vitam pauperem, humilem, industriam, absconditam, sed simul ex toto caritatem et studium gloriae Dei atque mundi salutis » imitarentur. Do­ mum Principem Congregationis extruxit et vicinam ecclesiam Sanctae Fa­ miliae, et laetata est quod quinque alias domus aperuit, quarum prima Laureti structa est in signum pietatis erga Virginem Lauretanam et Sanc­ t a m Domum. Onus et graves curae administrationis atque rectionis curae minime eam averterunt ab officio vitam interiorem colendi atque virtutes; quin, magna cum aequabilitate actionem temperavit cum contemplatione, proximi curam cum Dei servitio et assidua deprecatione. Fide illuminata, mente et corde divinae revelationi est assensa et Ecclesiae magisterio; con­ stans fuit in arta coniunctione cum Domino, cumque simplicitate et facili­ tate eius voluntati oboedivit, nitens semper omnia facere in maiorem Dei gloriam. Peculiariter Christi humanitatem coluit et praesertim mysteria 982 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Incarnationis, Passionis et Mortis Redemptoris. Se contulit ad Iesum cruci­ fixum imitandum et Sorores sodales idem facere docuit. H a c in re scripsit: « Iesus crucem habuit, clavos, spinas, flagella, sputa, calumnias, ideoque religiosa haec debet amare, optare, cupere. Non consolationes nos assimulant Iesu, sed dolores cum patientia, immo cum gaudio propter eius amo­ rem, toleratos ». Pie Missae intererat sacrisque celebrationibus; studiosa erat crebro et diu morandi in adoratione Eucharistiae, persuasum habens « sponsae Iesu Eucharistiam esse Paradisum in terris ». Virginem Mariam coluit, quam invocabat potius iaculatoria prece « Monstra te esse matrem ». Ecclesiae filia fuit oboediens et cum humilitate episcoporum et sacerdotum normas est secuta, etiam cum non levia poscebant incommoda. Propter amorem Dei semper parata fuit ad seipsam abnegandam. Repetere solebat: « Deus est omnia mihi ». Et revera Deus eius affectuum et laborum centrum fuit. Propter Dei amorem fortem suam propensionem ad vitam claustralem et ad mundi commoda proiecit et accepit arduo munere fungi. Propter amo­ rem Dei divina m a n d a t a servavit, Ecclesiae praecepta, vota religiosa et Regulam, in Christi imitatione progredi exoptavit, omne vitii genus fugit, impigre operam navavit regno Domini Iesu aedificando. Saepe preces offerebat pro peccatorum expiatione. Constanter, generose et perfecte a pueri­ tia proximum amavit. Ut alios adiuvaret et consolaretur libenter bona sua profudit et cor aperuit ad necessitates puerarum orphanarum et egenarum, pauperum, aegrorum, Sororum suarum, quas materno cum sensu dilexit. Vere de animarum salute sollicita, non modo assidue opera misericordiae corporalis fecit, sed etiam spiritualia. Caritatem ostendit in ignoscendo iis, qui dolorum causa ei fuerunt et quasi lenti martyrii per suas dissensiones, reprehensiones, calumnias. Eius vis et constans tranquillitas evidenter Dei fiducia et providentia nitebantur, a qua sperabat se gratias adepturam esse necessarias ad bene munus suum explendum ut vitam aeternam con­ sequeretur. Diligenter se praeparavit ad extremum occursum cum Domino, qui eam ad se vocavit quasi subito die 8 mensis Februarii anno 1906 Savone, quo iverat ut quasdam quaestiones Congregationis suae componeret. Eius corpus est Savigliano translatum, ubi etiam nunc quiescit, a filiabus eius spiritualibus et a populo veneratum. F a m a sanctitatis, qua viva fuit insignis, in exsequiis patefacta est et post mortem perduravit; quapropter archiepiscopus Taurinensis Causae ca­ nonizationis initium fecit per celebratum processum ordinarium informati­ vum (annis 1964-1980), cuius auctoritas probata est decreto die 13 mensis 983 Congregatio de Causis Sanctorum Octobris anno 1989 promulgato. Apparata Positione super virtutibus, pro­ spero cum exitu die 5 mensis Octobris anno 1993 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Deinde Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 14 mensis Decembris insequentis, Causae Ponen­ te Exc.mo Domino Angelo Palmas, archiepiscopo titulari Vibianensi, fassi sunt Servam Dei Iosephinam Gabrielam Bonino heroum more virtutes théologales, cardinales iisque adnexas exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinali infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Iosephinae Gabrielae Bonino, Fundatricis Sororum Sacrae Familiae a Savigliano, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 8BS. & Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 984 II VERONEN. DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS Beatificationis Servi Dei Danielis Comboni episcopi titularis Claudiopolitani, Vicarii Apostolici Africae Centralis, fundatoris Missionariorum Combonianorum Cordis Iesu et Sororum Missionariarum Piarum Matrum Nigritiae (1831-1881). SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. « Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi perhibente conscientia mea in Spiritu Sancto, quoniam tristitia est mihi magna et continuus dolor cordi meo. Optarem enim ipse ego anathema esse a Christo pro fratribus meis » (Rom 9, 1-3). Sicut apostolus Paulus, qui pro salute suorum cognatorum « secundum carnem » ad omne paratus est sacrificium, episcopus Daniel Comboni liben­ ter multos obiit labores, difficultates et pericula pro Africae gentium evan­ gelizatione, quas dilexit quibusque cum patris ac pastoris corde servivit. Christi enim caritate impulsus — qui venit quaerere et salvum facere quod perierat (cf. Lc 19, 10) — Servus Dei omnia reliquit ut magno animo con­ stantique alacritate praedicationi Evangelii in terra Africana se dederet, praeceptum Domini exsequens, qui dixit: « Docete omnes gentes, baptizan­ tes eos in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, docentes eos servare omnia, quaecumque mandavi vobis » (Mt 28, 19-20). Insignis hic missionarius ortus est apud oppidulum Limone appellatum, ad lacum Benacum, intra fines dioecesis Brixiensis, Idibus Marths anno 1831, ex Aloisio Comboni et Dominica Pace. Est postridie baptizatus unusque ex octo filiis qui familiam laetitia affecerunt superstes fuit; quae fami­ lia inops quidem bonis materialibus erat, fide vero et sensu christiano vitae dives. Semper formationem acceptam in sanctuario domestico memoria te­ nuit, t a m q u a m signum ad quod se referret et quo suam inspiceret respon­ sionem divinae vocationi, prae oculis habens generositatis exempla paren- Congregatio de Causis Sanctorum 985 tum eorumque cruciatum in offerendo Deo pro remota missione unico filio. Duplex sigillum formationis familiaris et paroecialis fuerunt sacramentum Confirmationis et occursus cum Iesu in Eucharistia, qui contigit sub Pa­ scha anno 1842 in oratorio Veronensi, cui nomen erat « S. Giacomo della Pigna ». Insequens tempus ostendit quanti momenti Servo Dei haec duo sacramenta fuerint. Confectus namque febribus tropicis, sed paratus ad omnia patienda pro Africae redemptione, anno 1879 recordatus est de sua Confirmatione, sacramento nempe, quo puer erat perfecte obstrictus Eccle­ sia ac peculiari vi martyrii ditatus. Et qui puerum Danielem, in prima Communione accipienda, viderat singultantem in cogitando Deum ad se descendisse, addidit: « Tunc primum fortasse in eius labiis promissio perso­ nuit, numquam irrita facta, se totum Domino vovendi ». Veronae, quo se contulerat ut studia prosequeretur, seminarium dioece­ sanum frequentavit t a m q u a m alumnus externus et eodem tempore est ingressus Institutum Servi Dei Nicolai Mazza (1790-1865), ubi auram inspi­ ravit impensae spiritualitatis et apostolici fervoris. Lectio historiae marty­ rum Iaponiensium et necessitudo cum inceptis eiusdem domini Mazza pro Africae evangelizatione eum adiuverunt ad suam perficiendam vocationem missionalem, et septemdecim annos natus statuit se totum tradere aposto­ latui in Africa media, vocata etiam Nigritia, nec umquam ab hoc vinculo discessit. Die 31 mensis Decembris anno 1854, spiritualiter et theologice bene formatus, a Venerabili Ioanne Nepomuceno Tschiderer, episcopo Tri­ dentino, sacerdos est ordinatus et tribus post annis ardenter primam expe­ ditionem participavit, quam dominus Mazza ad interiorem Africae regio­ nem misit ad Christi lumen illuc ferendum. De apostolico illo inceptu, qui brevis fuit et acerbus, etiam Cardinalis Eugenius Pacelli est postea locutus in epistula nomine Pii XI scripta quinquagesimo expleto anno a morte Danielis Comboni: « Eius primis sociis morte correptis, voluit Providentia Comboni servare, ut eius vita lentum et continuum esset holocaustum pro Nigritia; inconcussa Dei fiducia, strenuus Crucis amor, inviolabile studium in Papam, fervida salutis infidelium cura magna eius exsistentiae lumina fuerunt ». Tristis primi itineris missionalis exitus fervorem Servi Dei non exstinxit, qui Veronam reversus in formationem incubuit Africanorum in Instituto do­ mini Mazza receptorum. Anno 1864 in Africam rediit nonnullos pueros nigros redempturus. Eodem anno aliquid accidit inopinati et miri, quod rationum eius apostolicarum discrimen fuit. Die enim 15 mensis Septembris anno 1864, ei apud sepulcrum Petri apostoli deprecanti in mentem venit celerrimum consilium de eius ipsius « Ratione pro Africae regeneratione », quae Magna Charta facta est subsequentis eius navitatis pro Africanorum evangelizatione 986 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et progressione humana. Scripsit: « Experientia clare ostendit missionarium Europaeum non posse operam suam redemptionis navare in inflammatis illis Africae internae regionibus, eius vitae exitialibus; laborum pondus sustinere non posse, incommodorum multitudinem, caeli asperitatem; itemque expe­ rientia ostendit hominem nigrum non posse in Europa completam accipere institutionem catholicam, ut postea aptus sit, ex constanti habitu corporis et animi, ad provehendam in terra sua natali fidei propagationem ». Quaprop­ ter proponebat ut ibi actionis apostolicae fundamentum iaceretur, ubi « Africanus vivit et non m u t a t u r et Europaeus agit et non succumbit » utque « Africae conversio per Africam proveheretur ». Efflagitabat idcirco coopera­ tionem institutorum ecclesiasticorum iam in oris Africanis praesentium et ephebeorum aedificationem ad Africanos iuvenes et puellas praeparandos ad fidem atque christianum humanum civilemque cultum ferendum in Nigritiae regiones internas mittendos. Pro videbat formationem in terra Africana sa­ cerdotum Africanorum et « virginum caritatis », quae « scholas puellarum regerent, graviora caritatis christianae munia expièrent et mulieris catholicae ministerium exsequerentur inter Nigritiae tribus incultas. Ad praestantiora ingenia colenda, quae proventura essent ex parte missionariorum indigena­ rum » instituendas suggerebat « parvas studiorum universitates theologicas atque scientificas ». Addebat: « Ita, per ministerium maximi momenti cleri indigenae et virginum caritatis, adiutum opera benefica catechistarum, magi­ strorum, artificum, praeceptricum, magistrarum et mulierum familiae, pau­ latim familiae catholicae formabuntur et floridae orientur societates christia­ nae; et sancta nostra religio salutarem vim suas expromens in Aethiopicam familiam, beneficum suum imperium extendet in amplum spatium inexploratarum totius Africae regionum ». Ratio, quae plures cogitationes continet et monitiones, quam quas nunc memoravimus, exhibita est Praefecto Sacrae id temporis Congregationis de Propaganda Fide et Summo Pontifici Pio I X , qui Servo Dei benedixit eumque confirmavit dicens: « Labora sicut bonus miles Christi pro Africa ». Christi Vicarii verba insculpta sunt in animo Danielis Comboni et ab eo habita sunt Dei voluntatis signum. Postid non pauca aggressus est itinera in Italia et in Europa ut totius Ecclesiae cooperationem suscitaret ad « Africae regenerationem ». I t a aditus habuit ad plures consociationes missionarias, ad eminentes ecclesiasticas personas et ferventes apostolos, in quibus Beatum Ludovicum a Casauria, quocum tertium iter fecit in Africam, quo deinceps pluries rediit, sed sem­ per tenaci cum voluntate se devovendi pro Christi causa et Africanorum, innumeros labores oppetens et sacrificia. Anno 1867, approbante episcopo Veronensi domino Aloisio ex marchionibus de Canossa, Institutum Missio­ num Nigritiae condidit, quod hodie appellatur Institutum Missionariorum Congregatio de Causis Sanctorum 987 Combonianorum Cordis Iesu. Sicut saepe in operibus Dei accidit, institu­ tionis initia in difficultates inciderunt et in impedimenta, quae tamen faci­ le sunt superata. Persuasum habens apostolatum mulieris in missionibus esse necessarium, aliquot post annis Congregationem Piarum Matrum Ni­ gritiae condidit, quae confirmata est et aucta etiam opera primae antisti­ tae generalis, Matris Mariae Bollezzoli. Magnus dein eventus factus est ecclesialis Concilii Oecumenici Vatica­ ni I, cui Servus Dei interfuit tamquam Episcopi Veronensis theologus. Illa in sede animum suum aperuit Patribus qui Romam convenerant per duo magni momenti documenta: « Postulatum pro Nigris Africae Centralis » et epistulam formalem eidem adiunctam. His in scriptis Daniel Comboni gau­ dium significabat, quod videbat « tot adesse » in Concilio « ex dissitis orbis terrarum regionibus praesules, qui de Christi regni amplificatione, deque Ecclesiae suae fecunditate mirandum testimonium ferebant ». Sed hoc ipsum testimonium « de Christi regni amplificatione » acriorem reddebat eius caritatis missionalis dolorem propter absentiam Nigritiae in Concilio: « ...inscius populus Aethiopum, seu Nigrorum Africae interioris... sedens in tenebris aeternae subditur morti absque apostolis, absque Ecclesia, absque fide ». Patres invocans ut sua aperirent viscera ad illas Africae regiones « quae decimam partem totius generis humani comprehendit » monebat ut debita haberetur ratio historici indicii: iam « horam » omnibus personuisse « Africae fabulosae ». Europa exploratorum, mercatorum, politicorum homi­ num gradatim eam detegebant et invadebant, cum Vicariatus Apostolicus Africae ad silentium esset redactus ob personarum et instrumentorum intertrimentum. Hinc, in Concilii opportunitate, clamor ardoris Servi Dei: « Quis Nigrorum pater, quae lingua, quae vox tot Chamitarum interpres extat apud vos? Dicite, amplissimi Patres, die et tu, Roma fidelis ». Et ta­ men — dicere persequebatur — etiam Nigritia iam sanguine Christi erat redempta, sed difficultates variae eius evangelizationem impediebant. Qua re Patres deprecabatur ut altius vocem suam apostolicam promerent ad causam Nigrorum Africae Centralis sustinendam. Concilii intermissio, ex temporum nequitia orta, non sivit Postulatum disseri in aula conciliari, sed non sterile fuit; etenim attentioni episcoporum totius mundi quaestiones Nigritiae proposuit, ortum fovit vocationum missionariarum et Sanctae Sedis fiduciam auxit erga Servum Dei, qui anno 1872 Pro Vicario Aposto­ lico nominatus est instaurati Vicariatus Africae Centralis, cuius sedes erat Khartumi. Fisus « gratia Sacri Cordis », cui suum Vicariatum consecraverat, maxima cum alacritate incubuit in suam rationem actionis apostolicae efficiendam, illam resuscitans arduam missionem, quae usque ad illud tem­ pus exitiosis casibus fuerat obnoxia. Viribus non parcens Evangelium dif- 988 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fudit et multimodis humanam illarum gentium dignitatem provexit. Cum efficacia et firmitate contra mancipiorum commercium contendit. Difficul­ tates omne genus obiit, et etiam in eius cooperatoribus non defuit, qui ei impedimenta et aegritudines moveret. Anno 1877 nominatus est Vicarius Apostolicus et Episcopus titularis Claudiopolitanus, et sacram ordinatio­ nem eodem anno Romae accepit pridie Idus Augustas. Solito cum fervore fortique animo suam evangelizandi operam perrexit et non paucas res adversas oppetiit, ex consuetis incommodis, annonae gravitate et morbis proficiscentes. Stationes missionales, quae in Vicariatu erant, confirmavit et evangelizationis campum in regione Nubarum dilatare meditatus est. Usque ad dierum suorum exitum fortissime voluit in sua vocatione ma­ nere, quam ipse definivit « arduam, difficilem, sanctam ». Optima utens valetudine et indole forti, audaci ac generosa praeditus, non restitit ante impedimenta, quae aliis hominibus aliisque naturis insuperabilia visa essent. Sed eius maxima facultas, qua aptus factus est ad se omnino dedendum Nigritiae et ad immania continuaque incommoda obeunda, fides firmissima fuit, ardens caritas pastoralis, Domini fiducia et persuasio suam missionem a Deo esse statutam atque tempus venisse Africanis corpus mysticum Christi participandi, ut illud spiritualitate et testimonio « africa­ nis » evangelii locupletarent. Africae redemptio prorsus eius cogitationes et vires distinuit et t a n t u m fuit gloriae Dei studium atque animarum salutis, ut ad hoc persequendum paratus esset vitam devovere et exoptare marty­ rium. Clarum est eius dictum: « Aut Nigritia aut mors ». Crucem amavit t a m q u a m « sponsam inseparabilem », pro certo habens redemptionem non esse sine cruce. Precabatur et hortabatur ad implorandum Cor Iesu ut sibi « magnam concederet crucum et spinarum multitudinem, unde vix respira­ re posset, quia sine crucibus opera Dei non seruntur ». Reapse eius cupido doloris expleta est multique fuere interiores maerores exterioresque difficultates: quae t a m q u a m Providentiae dona excepit et arta in communione cum Christo crucifixo tulit. Suum apostolatum fecun­ dum reddidit diligenti suorum munium sacerdotalium et episcopalium ex­ secutione, pietate erga Eucharistiam, Sacrum Cor Iesu, Virginem Mariam, precatione. Coniunctionem coluit cum Deo, legi divinae oboedivit, Eccle­ siae magisterio est assensus, sincere dilexit Christi Vicarium, vere per­ suasus in Cathedra Petri « sedem habere veritatem, caritatem et pretiosam hereditatem adorati nostri Iesu Christi humani generis salvatoris ». Mors eum quasi ex improviso corripuit K h a r t u m i vesperi diei 10 mensis Octobris anno 1881, magnam excitans animorum commotionem in Vicaria­ tu Apostolico et in nationibus Europaeis, ubi notus erat et insignis. Post 989 Congregatio de Causis Sanctorum exsequias, quibus interfuerunt non solum catholici, verum etiam Macometani, pagani et loci Auctoritates, est in missionis horto sepultus. In prae­ sens eius corporis reliquiae Veronae quiescunt, a filiis suis filiabusque spiri­ tualibus et a populo veneratum. F a m a sanctitatis, qua vivus floruit, post mortem quoque duravit et aucta est apud omnes populi Dei ordinem et ubique terrarum, quapropter Episcopus Veronensis canonizationis Causam inire statuit per celebratio­ nem processus ordinarii informativi (annis 1928-1929), cui additus est pro­ cessus rogatorialis Khartumensis (anno 1929). Inspectis scriptis Servi Dei, Causa est diu interrupta usque ad annum 1982, cum apparari coepit Posi­ tio super virtutibus. Die 21 mensis Februarii anno 1989 acta est Consulto­ rum Historicorum sessio secundo cum exitu, et die 12 mensis Octobris an­ no 1993 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardina­ les porro et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 14 mensis Decembris subse­ quentis, Causae Ponente Em.mo Cardinali Francisco Arinze, professi sunt Servum Dei Danielem Comboni heroum in modum virtutes théologales, cardinales et his adnexas coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Danielis Comboni, Episcopi titularis Claudiopolitani, Vicarii Apo­ stolici Africae Centralis, Fundatoris Missionariorum Combonianorum Cordis Iesu et Sororum Missionariarum Piarum Matrum Nigritiae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 26 mensis Martii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. 83 S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis 990 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III BEROLINEN. DECRETUM SUPER MARTYRIO Beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Bernardi Lichtenberg sacerdotis dioecesis Berolinensis (1875-1943) Presbyteri « populum Dei regentes et pascentes, caritate Boni Pastoris incitantur ut animam suam dent pro ovibus suis, parati quoque ad supre­ mum sacrificium, exemplum sequentes sacerdotum qui etiam hodiernis temporibus vitam suam ponere non renuerunt » (CONC. OECUM. VAT. I I , Decr. de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, 1 3 ) . Suae vocationi suoque muneri fidelis, sacerdos Bernardus Lichtenberg gregis Christi servitio magna cum caritate se dedidit, fidei veritates animo­ se nuntiavit, utque Dei, Ecclesiae et hominis iura defenderet violentam et iniquam persecutionem oppetivit, quae eius fuit causa mortis effecitque ut martyrii adipisceretur coronam. Dignus hic Evangelii minister die 3 mensis Decembris est ortus anno 1 8 7 5 in oppido Ohlau apud Vratislaviam in Silesia, ab Augusto Lichten­ berg et Aemilia Hubrich, a quibus altam accepit christianam educationem. Lycei studiis peractis, vocatione ad sacerdotium animadversa, Oeniponte studia iniit theologica, quae in Studiorum Universitate Vratislaviensi est prosecutus et in ea urbe anno 1 8 9 8 seminarium dioecesanum introivit. Die 21 mensis Iunii subsequentis anni sacrum presbyteratus Ordinem recepit statimque est ad pastorale ministerium destinatus, quod egregie t a m q u a m parochi vicarius, deinde parochus explicavit, variis in locis. Anno 1 9 1 3 est ecclesiae Sacri Cordis Berolini-Charlottenburg parochus nominatus, ubi mansit usque ad annum 1 9 3 1 . Cum fervore atque sedulita­ te in bonum incubuit, suae communitatis; liberaliter pauperes adiuvit et, stipes rogando, nonnullas novas exstruxit ecclesias. Eo tempore aliquam­ diu aliis est functus muneribus, nempe cappellani militum in regione Berolinensi, membri contionis legatorum populi in municipio eiusdem urbis, praesidis dioecesani Consociationis Crucis. Constituta Berolinensi dioecesi (anno 1 9 3 0 ) , eum Episcopus nominavit sodalem Capituli cathedralis et templi maximi parochum atque iudicem prosynodalem. Anno 1 9 3 5 , prop­ ter vicarii capitularis morbum, officium est ei concreditum suam regendi dioecesim; anno 1 9 3 8 praepositus Cathedralis est factus et anno insequenti a Sancta Sede protonotarii apostolici dignitate est insignitus. A superioribus ecclesiasticis et a populo magni est existimatus ob pa­ storalem suam alacritatem et probitatem vitae, quae tota est in Dei glo­ riam, in Christi regni incrementum et in animarum salutem impensa. Sim- Congregatio de Causis Sanctorum 991 plicis ac solidae fuit fidei, quam strenue verbo, scriptis et operibus est te­ status, et omni in casu industriam ostendit, caritatem magnamque Domini fiduciam. Coniunctionem cum Domino coluit, deprecationem ac meditatio­ nem aeternarum veritatum; divinis praeceptis oboedivit et Ecclesiae legi­ bus; pie Missam celebrabat et liturgiam Horarum; doctrinam christianam cum assiduitate praedicabat et efficacia. Libenter in confessionum ministe­ rium incumbebat et in aegrotorum atque morientium curam. Conspicuam in Eucharistiam atque in Virginem Mariam aluit pietatem. Magisterium et normas Romani Pontificis Episcopique dioecesani est obsequenter secutus. Proximum dilexit et in primis pauperes afflictosque. Cum adiutoribus cum­ que populo humane ac paterne communicavit; erga omnes iustus fuit; bo­ norum terrestrium neglegens; in difficultatibus fortis et patiens, in pastora­ li navitate prudens; in sensibus, in sermonibus ac moribus castus; humilis in rebus prosperis et in incommodis. Firmiter doctrinae et agendi ratio « nazismi », quem dicunt, restitit, quandoquidem Dei et Ecclesiae leges violabant et iura hominis fundamen­ talia. Reclama vit igitur aegrotorum sterilizationi, inhumanae tractationi conditorum in campis publicae custodiae, causis contra sacerdotes ac reli­ giosos, occupationi bonorum ecclesiasticorum et domuum religiosarum, usui euthanasiae adversus mente et corpore aegrotantes. Caritate motus palam in ecclesia cathedrali pro Hebraeis vexatis precabatur proque ceteris deportatis, atque hominis iura sine ullo generis ac religionis discrimine defendebat. Hac industria invidiam potestatum nazistarum sibi conflavit. Etsi gravium periculorum conscius, in quae erat incursurus, solito cum ar­ dore suum sacerdotis et pastoris officium exsequi perrexit, doctrinam chri­ stianam intrepidus proclamare et iura Ecclesiae ac vexatorum defendere. Maxime potestates irritabant preces quas Deo in cathedrali adhibebat pro Hebraeis et christianis « non arianis », quos operosa quoque navitate iuvabat. Die 23 mensis Octobris anno 1941 a rei publicae tutoribus secretis est comprehensus et in custodiam Ploetzensee traditus deindeque in custodiam Alt-Moabit, utramque Berolini positam. Iudicio arcessitus cum accusatione mali usus ministerii sacerdotalis et delicti contra rem publicam, duobus carceris annis est damnatus, quos luit in carcere Tegelensi. Eius valetudo, iam propter cordis et renium perturba­ tiones infirma, in peius est versa ob vexationum labores, mediam et medicarum curarum paucitatem. Paratus ad vitam pro Christo devovendam, forti ac tranquillo animo omnia tulit, in deprecatione et in obsequio erga voluntatem Dei solacium inveniens. Vix e carcere dimissus, die 23 mensis Octobris anno 1943 iterum est a rei publicae tutoribus comprehensus, qui illum in campum educationis ad Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 992 laborem pagi Wuhlheide miserunt, et paulo post ad campum Dachaviensem captivis custodiendis, quamvis eius valetudinis condiciones iam gravis­ simae essent. P a t e b a t eum itineris labores et incommoda tolerare non pos­ se; sed hoc nihili habitum est, siquidem eius exoptabatur mors. Cum ad oppidum Hof pervenit, oportuit illum in valetudinarium civile deducere. Medicorum curae eius vitam nequiverunt servare. Temporibus quibus con­ scius erat, constanter deprecabatur et pro studiosa opitulatione gratias agebat. Sanctis sacramentis refectus, quiete obdormivit in Domino vesperi diei 5 mensis Novembris anno 1943. Servi Dei mors ilico verum est p u t a t u m martyrium haecque fama secutis quoque annis duravit; quapropter Episcopus Berolinensis Causam canoniza­ tionis iniit per celebratum processum ordinarium informativum (annis 1967-1973), cuius auctoritas probata est decreto Congregationis de Causis Sanctorum anno 1988 promulgato. Positione apparata, disputatum est an constaret de martyrio eiusque causa. Eventu cum secundo die 30 mensis Martii anno 1993 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus, ac deinde Patres Cardinales et Episcopi, ad inspiciendum coniectum sacerdo­ tis Bernardi Lichtenberg martyrium convocati, Causae Ponente Em.mo Car­ dinali Alfonso Maria Stickler, confessi sunt illum libere vitam pro fide sacri­ ficasse eiusque mortem effectum fuisse acerbitatum vexationumque, quas est in vinculis passus, ideoque eum verum esse martyrem habendum. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, cer­ tior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus I I , vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus P a t e r declaravit: Consta­ re de martyrio eiusque causa Servi Dei Bernardi Lichtenberg, Sacerdotis Dioe­ cesis Berolinensis, anno 1943 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 2 mensis Iulii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. €B S. & Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 993 IV CAESARAUGUSTANA DECRETUM SUPER MIRACULO Beatificationis ven. Servae Dei Genovefae Torres Morales fundatricis Sororum a S. Corde Iesu et a Sanctis Angelis, v. d. « Angélicas » (1870-1956) Venerabilis Serva Dei Genovefa Torres Morales die 3 mensis Ianuarii orta est anno 1870 Almenarae in Hispania. Infantiam et pueritiam egit aerumnosam et afflictam. Ob gravissimum morbum est ei crus amputatum, hincque per t o t a m vitam est subalaribus baculis usa. Aliquot annos Valentiae hospes fuit Carmelitidum Caritatis, a quibus, cum postulavit se in earum Institutum admitti non est accepta utpote ad apostolatum acti­ vum non apta propter corporis imminutionem. Deinceps Congregationem Sororum a Sacro Corde Iesu et a Sanctis Angelis condidit, eo consilio, ut spiritualiter ac materialiter matronis solis assiderent. Cum prudentia, spiri­ tu materno et sollertia antistitae generalis est munere iuncta usque ad an­ num 1954, mirum sororibus suis praebens exemplum fidelitatis erga conse­ crationem religiosam, Regulam ac vota, fervidae Eucharistiae pietatis et in Sacrum Cor religionis, necnon constantis christianarum virtutum exercitii. Caesaraugustae pie obiit Nonis Ianuariis anno 1956, sancta habita. Canonizationis Causa inchoata est ab Archiepiscopo Caesaraugustano per celebrationem processus cognitionalis annis 1976-1978. Iis peractis, quae iure statuebantur, Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 22 mensis Ianuarii anno 1991 edixit Servam Dei Genovefam Torres Morales heroum in modum coluisse virtutes théologales, cardinales et iis adnexas. Paucis ante annis Matriti coniecta mira sanatio contigerat, Matris Geno­ vefae Torres Morales deprecationi ascripta. Haec sanatio pertinet ad Anto­ nium Diez Velasco, doctorem machinarium, duos et triginta annos natum, ulcere implicatum ad stomachum duodenumque spectantem cum pylori ste­ nosi. Mense Decembri anno 1982 gravibus laborare coepit haemorrhagiis interaneis, quam ob rem est in valetudinarium deductus et pluribus transfusionibus sanguinis subiectus. Postridie Calendas Ianuarias anno 1983 iterum est in nosocomium deductus, ut iam stabilitam ulceris sectionem subiret, sed postero die supervenerunt febris, musculorum dolores magnaque asthenia. His valetudinis perturbationibus crescentibus, inspectiones haematicae factae sunt, quae in lucem protulerunt hepatarium morbum acutum trans- 68 - a a s 994 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fusionem subsecutum. Aegroti condiciones celeriter factae sunt deteriores et mensis Ianuarii die 10 sensorii damnum apparuit, quod ad veternum perve­ nit. Mane diei 12 mensis Ianuarii haemorrhagiae pepticae redierunt, qua­ propter vesperi eiusdem diei properato est curatio ex manu facta ad fora­ men haemorrhagicum obstruendum. Interim aegroti familiares, rei gravitate intellecta, magna fiducia coeperant Matris Genovefae deprecationem invo­ care, cuius reliquiae sunt sub aegri cervical collocatae. Sectio chirurgica, pe­ racta dum aegrotus in veterno versabatur, duas duravit horas et constitit in ulceris sanguinolenti demersione, in nervi vagi sectione trunculari, in pylori plastice. Simul effecta est biopsis hepataria, cuius diagnosis histológica fuit de « hepático morbo acuto cum multa necrosi ». Haemorrhagia continuavit etiam post curationem ex manu. Domini Antonii mors iam imminere vide­ batur. Sed mane diei 13 mensis Ianuarii ex improviso atque inexplicabiliter is evasit ex veterno eiusque condiciones cito con valuerunt. Sanatio ilico est deprecationi Servae Dei tributa, quae instanter erat invocata. Annis 1990-1991 Archiepiscopus Matritensis de hac sanatione proces­ sum canonicum celebravit, cuius auctoritas et vis est probata decreto die 17 mensis Februarii anno 1992 promulgato. Consilium Medicorum Congre­ gationis de Causis Sanctorum, in sessione diei 21 mensis Octobris anni 1993 hanc dixit sententiam: Diagnosis: « Coma hepaticum ex morbo cerebri hypoxyco metabolico, in persona morbo hepático affecta transfusiones subsecuto et ulcere sanguinolento ad stomachum duodenumque pertinente cum pylori substenosi; defectio ex imminuto sanguinis volumine »; Progno­ sis: «Quam maxime suspensa quoad vitam»; Therapia:, «Chirurgica therapia a p t a et efficiens ad haemorrhagiam sistendam, sed non sufficiens »; Sa­ nationis ratio: « Modus exitus aegroti ex cornate, in extremis chirurgice secti, pro nostra scientia inexplicabilis videtur, quod attinet ad sensorii recu­ perationem et perfunctionis iecoris restaurationem. Haec recuperatio celér­ rima fuit; sanatio perfecta et mansura ». Pridie Nonas Februarias anno 1994 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum est actus et die 19 insequentis mensis Aprilis P a t r u m Cardi­ nalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Em.mo Cardinali Eduardo Martínez Somalo. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divi­ nitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Congregatio de Causis Sanctorum 995 Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinalibus infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare va Torres Dei Corde Genovefa Iesu sanatione et a Antonii co-metabolica gastroduodenale in Sanctis Diez V soggetto de miraculo Morales, affetto sanguinante con videlicet a da Deo patrato, Fundatrice Angelis, elasco, a « epatite substenosi Congregationis de coma intercedente celérrima, epatico acuta pilorica; Sororum perfecta da et e ipovolemico Ser­ a S. mansura encefalopatia post-trasfusionale shock Ven. ipossi- da ulcera ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 2 mensis Iulii A. D. 1 9 9 4 . ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis V C ATAÑEN. DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS Beatificationis Servae Dei Luciae Mangano instituti saecularis Societatis S. Ursulae (1896-1946) « Instituta saecularia, quamvis non sint instituta religiosa, veram ta­ men et completam consiliorum evangelicorum professionem in saeculo ab Ecclesia recognitam secumferunt. Quae professio viris ac mulieribus, laicis et clericis in saeculo degentibus, consecrationem confert. Proinde iidem to­ talem suipsius Deo dedicationem in caritate perfecta praecipue intendant et ipsa instituta propriam ac peculiarem indolem, saecularem scilicet, ser­ vent ut apostolatum in saeculo ac veluti ex saeculo, ad quem exercendum orta sunt, efficaciter et ubique adimplere valeant » (CONC. OECUM. VAT. II, Decr. Perfectae caritatis, n. 11). Plenam hanc Deo consecrationem in saeculo, « in perfecta caritate » adeptam Serva Dei Lucia Mangano effecisse videtur, sodalis Societatis 996 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Sanctae Ursulae, Institutorum saecularium antiquissimi, a Sancta Angela Merici (c. annis 1470-1540) conditi anno 1535. Non modo enim ipsa est perfectam cum Deo coniunctionem consecuta, mysticae vias percurrendo, verum et indefessa fuit apostola iuventutis femininae, simul providum in­ crementum amplificans Societatis Sanctae Ursulae, sua haud dubia spirita­ li illecebra multas validasque vocationes alliciendo. Orta est Serva Dei die 8 mensis Aprilis anno 1896 in oppido Trecastagni, sub Aetnae radicibus, in archidioecesi Catanensi, a Nuntio Mangano et Iosepha Sapienza, quarta ex novem filiis, qui pauperem sed admodum christianam familiam laetitia affecerunt. Idibus Aprilibus baptizata est appellataque Lucia, et die 28 mensis Augusti anno 1897 Sacro Chrismate confirmata, secundum diffusam loci consuetudinem. Talis erat familiae paupertas, ut Serva Dei ludum frequentare nequiverit nec translaticiam vestem albam habere in prima Communione accipienda. P a r v a Lucia, circi­ ter septem octove annos nata, sicut et ipsa narravit, quodammodo Spiritu mota, sola ad ecclesiam paroecialem se contulit ut peccata sua confitere­ tur, et mox privatim Panem eucharisticum reciperet. Tum incredibili affec­ ta est interiore suavitate et cupiditate se totam Deo consecrandi, magno horrore simul peccati concepto. Legere et scribere didicit a Sebastiano, fra­ tre maiore natu, numquam usitato scholarum cursu frequentato. Post bre­ ve adolescentiae discrimen, statuit nubere non velle nisi « caeli Regi et ter­ rae », ut et ipsa « regina » fieret. Namque die 8 mensis Decembris anno 1915 votum nuncupavit virginitatis, magistro spiritus suadente sacerdote Iosepho S calia. Triennium fere in valetudine exercita febribus crebris Melitensibus, iu­ venis Lucia fortiter incubuit in apostolatum laicalem paroeciae, t u m tam­ quam perita doctrinae christianae institutrix, t u m Filiarum Mariae et con­ sociationum iuvenilium Actionis Catholicae moderatrix. Quamvis exoptaret perfectam Deo consecrationem in clausura colere vel in aliqua religiosa fa­ milia, Lucia intellexit se ob infirmam valetudinem non posse hoc votum ad effectum adducere et serena est manifestae Dei voluntati obsecuta. Cognita Societate Sanctae Ursulae (Ursulinarum, in saeculo), Serva Dei se aggrega­ vit coetui paroeciae Sancti Ioannis La Punta, in archidioecesi Catanensi, in eo consilia evangelica professa die 8 mensis Septembris anno 1927. Paulo post nominata est Antistitae vicaria hocque usque ad mortem est munere iuncta. Die 23 mensis Novembris anno 1927 Lucia vitam communem iniit cum sororum sodalium coetu, domumque extruxit Sanctae Angelae Merici, quae sedes facta est alacris apostolatus catechesis et institutionis pro iuventute Congregatio de Causis Sanctorum 997 feminina Sancti Ioannis La P u n t a et locorum vicinorum, cum officinis et scholis, hodie quoque peropportune florentibus. Propter opus hoc Servae Dei innumeri fuerunt labores obeundi atque aegritudines; sed omnia ma­ gno supernaturali spiritu et alacritate impensa, etiam erga adversarios, su­ peravit. Ab anno 1931 Lucia sub moderatione spiritali fuit Servi Dei P. Generosi Fontanarosa a Crucifixo, sodalis Congregationis Passionis Iesu Christi (aa. 1881-1966), qui eius dux fuit et auxiliatur usque ad mortem et eiusdem primus vitae scriptor. Serva Dei, quae numquam ab impensa appetitione perfectionis defecit, praesertim ab anno 1933 visa est tempora maxime ardua percurrere vitae spiritalis, altissima quoque mysticae culmina attingere, quippe cum firmi­ ter statuisset « sancta quoquo modo fieri », plene actioni gratiae conve­ niens. Etenim, ut clare apparet ex eius scriptis et ex certis testimoniis, ad statum mysticum pervenit matrimonii spiritalis, quandoquidem ei fidei ve­ lum scindi visum est, ita ut eius spiritus unum factus sit cum Deo, sicut etiam docet sancta Teresia a Iesu, Ecclesiae doctor. Varia quoque chari­ smatum genera in eius vita fuerunt, qualia visiones et locutiones divinae, praesertim ad Passionis mysterium spectantes, insuper praedictiones, cor­ dium scrutationes, sanationum gratiae, etsi temptationes et diabolicae infestationes non defuerunt. Serva Dei testibus, omni in casu, visa est perfecte moderata, psychice sana, activa, humanitate abundans, prudens, affabilis semperque serena. Sed in his ipsis condicionibus Serva Dei omnium virtutum exercitium, heroum proprium, matura vit, quotquot eam cognoverunt et adierunt se praebens alliciens exemplar. Fide firmissima nisa, semper quodlibet peccati genus abhorruit, immo voto se obstrinxit ad id, quod est perfectius, in quo constanter mansit. Suas invenit delicias in participatione Eucharistiae coti­ diana, in assidua Christi Passionis meditatione, in filiali ac tenerrima erga Virginem Mariam pietate, praesertim Perdolentem. Eius fide piacularis fuit, actuosa, missionalis, id spectans, ut ad Deum quam plurimas duceret animas et sanctificationem obtineret sacrorum ministrorum. Acerrima eius spes se patefecit potissimum in assidua bonorum supernaturalium quaesi­ tione, iis neglectis omnino, quae terrena et humana sunt, siquidem iam pa­ triam suam caelos habebat (cf. Phil 3, 20) et in actione se veram ostende­ bat contemplativam. Lucia potissimum eminuit pleno suo in Deum amore, quem unum appetebat, Illi vero sponsali vinculo coniuncta, absoluta in fidelitate. Conti­ nua effulgebat in ea cum Domino coniunctio, quae foris etiam apparebat in eius aspectu limpido ac modesto in risu suavi et in imperturbata tran- 998 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quillitate. Omnem sermonem spiritali ratione proponebat, ac si de alia re loqui nesciret. Servo Dei P. Gabrieli M. Allegra, O.F.M., qui eam proxime cognovit, Lucia visa est seraphim in accedendo ad Communionem euchari­ sticam, amore sacramenti capta, quasi videret. Eius vehemens in proxi­ mum caritas in verbo Dei constabat, cum in omnibus ipsum videret Chri­ stum, sacrificiorum et propriorum incommodorum contemnens, antea in familia et deinde in suo apostolatu atque in vita communi. Tamquam An­ tistitae vicaria sicut vera mater agebat cum sororibus sodalibus, diligenter earum formationem curans ac singulas observans iisque auxilium, etiam materiale, ferens. Aegrotorum necessitatibus generosa semper subvenit, pa­ riterque pauperum et indigentium omne genus, praesertim altero totius mundi bello (aa. 1940-1945), « se pane privando ». Large et libenter detrectatoribus et persecutoribus suis ignovit, necnon adversariis Domus Sanctae Angelae, omnem compescens vindictae et odii sensum. Etiam in exercitio virtutum cardinalium et consiliorum evangelicorum Serva Dei exemplaris habita est omni ex parte ab illis, qui eam cognove­ runt. Prudentissima in consiliis accipiendis et dandis; vel in minimis rebus erga Deum et proximos iusta, in primis operarios et pauperes; constanter fortis in omnibus rebus adversis inque operibus arduis efficiendis, solum Providentiae fisa; quam maxime temperans, siquidem solum necessaria concedebat corpori. Vera virgo sponsa Christi, laeta in paupertate et oboe­ dientia vixit, personam gerens Regulae sanctae Angelae Merici et multas iuvenes ad consecrationem Deo in saeculo illiciens. Potissimum est eius incredibilis humilitas notanda; nam nihil se esse putabat, seque inductam di­ cebat et « pauperem vilici filiam », etsi dona Dei agnoscebat t a m q u a m ma­ ternae Mariae deprecationis fructum. Sic mysticas suas animi elationes texit, ut tantummodo post mortem aliquae quoque sorores eas cognoverint. Quamquam infirma, semper tamen vigil et sedula, Serva Dei ad quin­ quaginta annos pervenerat apostolicae navitatis; sed eius corpus paeniten­ tiis confectum erat et non communibus mysticis experientiis. Post diem consuetae industriae, tempore meridiano diei 9 mensis Novembris anno 1946 Serva Dei Cataniam se contulit, amabilem caritatis operam factura; sed ibi est cerebri accessione correpta. Ad domum Sanctae Angelae Sancti Ioannis La P u n t a deducta, sacramentis acceptis, Lucia suaviter animam edidit primis horis diei 10 mensis Novembris. Post magnificas exsequias eius corpus sepultum est in coemeterio illius loci; sed iam a die 28 mensis Aprilis anni 1947 illud translatum est in sacrarium domus Sanctae Angelae Ursulinarum, quo etiamnunc multi concurrunt, qui insignes spiritales et corporales favores nuntiant. Congregatio de Causis Sanctorum 999 H a u d dubia sanctitatis fama, qua Serva Dei viva enituit, post eius mortem aucta est divulgatione narrationum eius vitae eiusque scriptorum. Quam ob rem annis 1955-1961 apud curiam Catanensem celebratus est processus informativus, multis testibus interrogatis, cui additus est rogatorialis Vicariatus Romae. Idibus Aprilibus anno 1965 promulgatum est de­ cretum super revisione scriptorum Servae Dei. Secundum illius temporis normas, post permissum introductionis Causae die 19 mensis Iunii anno 1980 concessum, annis 1982-1984 celebratus est processus cognitionalis Ca­ tanensis, aliis auditis testibus et gravibus instrumentis collectis. Decretum super validitate processuum die 15 mensis Novembris est editum anno 1985 a Congregatione de Causis Sanctorum. P a r a t a Positione super virtutibus, disputatum est an constaret de vir­ tutibus in gradu heroico. Die 8 mensis Februarii anno 1994 Congressus Pe­ culiaris est actus Consultorum Theologorum felici cum eventu. Insequentis mensis Maii die 5 habita est Sessio Ordinaria Cardinalium et Episcoporum, Relatore Exc.mo Domino Angelo Palmas, Archiepiscopo titulari Vibianensi; qui omnes fassi sunt Servam Dei Luciam Mangano virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum exercuisse. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinali infra­ scripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Con­ gregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Luciae Mangano, Instituti Saecularis Societatis S. Ursulae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 2 mensis Iulii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . © Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis 1000 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VI FERENTEM, seu PONTIS CURVI DECRETUM SUPER MIRACULO Beatificationis Ven. Servi Dei Grimoaldi a Purificatione (in saec.: Ferdinandi Santamaria) clerici professi e Congregatione Passionis Iesu Christi (1883-1902) Venerabilis Servus Dei Grimoaldus a Purificatione (in saeculo: Ferdi­ nandus Santamaria) Ponte Curvo in Italia ortus est pridie Idus Maias an­ no 1883. Post piam et exemplarem pueritiam ingressus est Congregationem Passionis Iesu Christi, et anno 1900 professionem religiosam fecit. Firma voluntate, cum perseverantia cumque gaudio Regulae observantiae et vo­ torum se dedidit, deprecationi, sui ipsius castigationi et virtutum christia­ narum acquisitioni, Sancti Gabrielis a Virgine Perdolenti generositatem et fervorem aemulans. Dum apud locum Ceccano in studia incumbebat ad sa­ cerdotium praeparatoria, cerebri membranarum inflammatione correptus die 18 mensis Novembris anno 1902 sancte mortem obiit, prorsus Dei vo­ luntati obsequens et sanctitatis fama clarus. Canonizationis Causa inchoata est ab Episcopo Ferentino anno 1957 per celebratum processum ordinarium informativum. Rebus peractis iure statutis, Summus Pontifex Ioannes Paulus II pridie Idus Maias anno 1991 edixit Servum Dei Grimoaldum a Purificatione heroum more virtutes théo­ logales, cardinales et adnexas coluisse. Ad Beatificationem obtinendam Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum coniectum miraculum iudicandum permisit, Idibus Maiis p a t r a t u m anno 1982 in pago Cesa, ad dioecesim Aversanam pertinente, et precibus ascriptum eiusdem Servi Dei. Casus hic pertinet ad puerulum Ni­ colaum Romano qui, ad quinque annos natus, parentum effugiens custo­ diam, cum aliis propinquis in area colloquentium, a u t o m a t u m tractorium movit, quod prope erat. Improviso qui aderant automati tractorii mino­ rem audierunt et puerum viderunt humi iacentem et rotam posticam dextram ponderosissimae machinae agrestis parvuli vultum et thoracem praetergredientem. Pater Nicolai eo viso, quod accidebat, statim magna voce precationem invocavit Grimoaldi a Purificatione, in quem piissimus erat, idemque ceteri fecerunt. A u t o m a t u m tractorium ad murum constitit et parvulus humi immobilis mansit. P a t r u u s qui ruerat eum de terra sublaturus, eius pedem dextrum per imprudentiam protrivit, eundem infringens. Congregatio de Causis Sanctorum 1001 Nicolaus, manibus exceptus, Aere coepit: vultus et pectus signa cummis ro­ tae automati tractorii ostendebant, sed nullam contusionem. Dum preces Servo Dei adhiberi pergebant, puer deductus est in Aversanum valetudinarium, deinde in Neapolitanum. Inspectiones medicae pusum nullum cepisse detrimentum patefecerunt ex casu, qui ei contigerat. Cum eventum habitum esset divinitus effectum, Episcopus Aversanus processum canonicum celebravit annis 1989-1990, eodem sanato et testibus de visu auditis. Eius processus auctoritas probata est decreto die 20 mensis Decembris anno 1991 promulgato. Consilium Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum, in sessione habita Nonis Octobribus anno 1993 plena cum persuasione declaravit « pueri substantialem incolumitatem pro scien­ tia huius temporis inexplicabilem esse ». Pridie Nonas Februarias anno 1994 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus et pridie subsequentes Idus Apriles Sessio Ordinaria P a t r u m Cardinalium atque Epi­ scoporum, Causae Ponente Exc.mo Domino Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divi­ nitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicto miro eventu conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die Cardinali infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio­ nis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Ven. Servo Dei Grimoaldo a Purificatione (in saec.: Ferdinando Santamaria), Clerico profes­ so e Congregatione Passionis Iesu Christi, videlicet de mira liberatione a mor­ te pueruli Nicolai Romano, qui ceciderat sub automato tractorio super eum transeunte, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. D a t u m Romae, die 2 mensis Iulii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . © Eduardus Nowak Archiep. tit. Lünen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1002 VII LEOPOLITANA LATINORUM DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS Canonizationis beati Ioannis de Dukla sacerdotis professi ordinis Fratrum Minorum (1414-1484) Ecclesiae sanctitas, quae omni tempore per illius gratiae fructus expri­ mitur, quam Spiritus Sanctus in singulos fideles effundere pergit (cfr. CONC. OECUM. VAT. I I , Lumen gentium, 3 9 ) , etiam xv saeculo apparuit in vita atque in pastorali studio Franciscani Ioannis de Dukla, terrae Polonicae filii, cuius cultus, ex omni aetatum memoria tributus, die 21 mensis Ia­ nuarii anno 1 7 3 3 a Summo Pontifice Clemente X I I confirmatus est. Inde a die 29 mensis Septembris anni 1 4 8 4 , quo die est vitam aeternam ingressus, beatus Ioannes de Dukla, non in sola colitur sua religiosa fami­ lia, verum etiam in dioecesi Leopolitana necnon a catholicis et fratribus orthodoxis universae Poloniae et vicinae Lituaniae; quae Nationes ab anno 1 7 4 2 beatum illum Franciscanum Duklensem etiam t a m q u a m suum pecu­ liarem apud Deum P a t r o n u m venerantur. Probabiliter anno 1414 natus in Duklensi regione Poloniae, post bre­ vem vitae eremiticae experientiam, Beatus Ioannes receptus est in Custo­ dia Russiae (seu Ruteniae) vel Leopolitana Ordinis F r a t r u m Minorum Sancti Francisci Asisinatis. Translaticiam Ordinis apostolicam consuetudi­ nem secutus, ubi primum est sacerdos ordinatus, cum ardore verbi Dei praedicationi se dedidit et animarum curae pastorali, praesertim per assi­ duam et patientem sacramenti Reconciliationis celebrationem. Eius operae campus ampla fuerunt territoria rerum publicarum Ucrainae, Moldaviae atque Bielorussiae. In Custodia Franciscana Leopolitana muneribus est functus etiam moderatoris plurium conventuum, inter quos Krosniensis et Leopolitani, atque cunctae illius Franciscanae Familiae. Viginti quinque annis actis inter Minores Sancti Francisci, proposito illectus magnorum Ordinis Seraphici reformatorum, quales fuere Sanctus Bernardinus Senensis et Sanctus Ioannes a Capistrano, qui aliquot ante de­ cennia in Poloniam venerat, Ioannes de Dukla anno 1 4 6 3 postulavit ut so­ dalis esse posset eorum Franciscanorum, qui « Observantes » appellabantur. In nova condicione vitam egit absconditam et asceticam, omnes colens vir­ tutes ac praecipue paupertatem et humilitatem, simul constanti cum fervo- Congregatio de Causis Sanctorum 1003 re in paenitentiae atque ieiunii exercitium incumbens. Nec tamen inter « Observantes » sacrae praedicationis et clari prudentisque ministri sacra­ menti Reconciliationis laborem explicare desiit. Ex Eucharistiae mysterio, quod cum fervore semper celebrabat, et ex pietate erga Domini Matrem, Ioannes illum hausit caritatis ignem, qui ex eius verbis et misericordiae actibus apparebat, potissimum in dolentes, ege­ nos et peccatores. Ardore flagrans causae Ecclesiae Christi unitatis, pro qua ipse Dominus Iesus ferventer in Ultima Cena Patrem oravit (cfr. Io 17, 1-26), vehementi cum alacritate ad dialogum se contulit cum Fratribus separatis Rutenis et Armenis, qui in Polonia vivebant et in Russia, nitens eos ad Ecclesiam Ca­ tholicam adducere, adeo ut, nomen meruerit « ferventis propagatoris fidei ». Extremis vitae suae annis est videndi sensu orbatus. Attamen, quamvis hoc morbo esset affectus, gravi sane, fratrum servitio et vitae communi se tradere non neglexit, intus vivido lumine accensus caritatis Eius, qui in amo­ re proximi culmen collocavit perfectionis atque sanctitatis (cfr. Io 13, 35). Die 29 mensis Septembris anno 1484 Leopoli, dum psalmos paenitentia­ les cum fratribus, qui ei assidebant, recitabat, est a Christo in laetam Sanctorum suorum societatem acceptus. Sanctitatis fama, qua vivus singularis hic Sancti Asisinatis filius claruerat, mox in vulgatum publicum cultum m u t a t a est, Beato tributum apud eius sepulcrum et in aliis Poloniae regionibus atque propinquarum Natio­ num. Beati enim sepulcrum semper locus fuit, et etiamnunc est, quem multi petunt sacrarum peregrinationum causa, a Polonia, Lituania aliisque Nationibus, illum visitaturi et Beati deprecationem invocaturi. Ob communem hunc et continuum popularem cultum, anno 1522 Fra­ ter Ioannes a Komorovo, Franciscanorum « Observantium » Minister pro­ vincialis, exsecutus est elevationem corporis, antea a P a p a Innocentio V I I I concessam die 21 mensis Iulii anno 1487. Annis 1625-1630, apud Curiam Leopolitanam Latinorum processus est celebratus super fama sanctitatis, vita atque virtutibus Ioannis de Dukla. Romam missis processus instrumentis, anno 1727 alter instructus processus ordinarius super cultu ex omni temporum memoria tributo, qui conclusus est die 21 mensis Ianuarii anno 1733, confirmato a P a p a Clemente X I I cultu illo ex omni aetatum memoria Ioanni de Dukla tributo et Ordini Sancti Francisci ac Leopolitanae dioecesi Missa et Officio divino in hono­ rem Beati concessis. Anno 1948 Causa resumpta, recognitum est numquam Episcoporum at­ que populi Polonici voluntatem defecisse Causae iter persequendi ad cano- 1004 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nizationem obtinendam, sicut et recognitum est in ecclesiastica populi Po­ lonici et Ordinis Sancti Francisci conscientia vivam manere famam sancti­ tatis atque cultum Beati Ioannis de Dukla. A Causae Postulatione Positione super vita et virtutibus instructa ad publicam recognitionem virtutum heroum more exercitarum, sicut canoni­ ca requirit consuetudo, accurata instrumenta praevio Consultorum Histori­ corum consilio permissa sunt, qui in Sessione diei 25 mensis Ianuarii anno 1994, uno ore secundam edixerunt sententiam de collectorum instrumento­ rum historica fide. Deinde disputatum est an constaret de virtutibus in gradu heroico. Prospero cum eventu die 22 mensis Aprilis eodem anno Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus. Subsequentis mensis Iunii die 21 Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Em.mo Cardinali Andrea Maria Deskur, professa est Beatum Ioannem de Dukla heroum in modum virtutes coluisse. F a c t a demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, man­ davit ut super heroicis Beati virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die Cardinalibus in­ frascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissi­ mus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Pru­ dentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Beati Ioannis de Dukla, Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m Romae, die 2 mensis Iulii A. D. 1994. ANGELUS card. FELICI, Praefectus L. © S . £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio pro Episcopis 1005 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopi, Ioannes Paulus P p . I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros Prae­ sules praefecit, videlicet: die 27 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Osornensi Exc.mum P.D. Ale­ xandrum Goic Karmelic, hactenus Episcopum titularem Africanum et Au­ xiliarem dioecesis Talcensis. die 29 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Citrensi Exc.mum P.D. Iose­ phum Aloisium Lacunza Maestrojuan, O.A.R., hactenus Episcopum titula­ rem Partheniensem et Auxiliarem Panamensem. die 3 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Miamiensi, Exc.mum P.D. Ioannem Clementem Favalora, hactenus Episcopum Sancti Petri in Florida. die 3 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Ignatii Velascani, novi­ ter erectae, Exc.mum P. D. Fridericum Bonifatium Madersbacher Gasteiger, O.F.M., hactenus Episcopum titularem Bullensem et Vicarium Aposto­ licum Chiquitosensem. die 3 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Succubensi, R.D. Eu­ genium Tremblay e clero archidioecesis Quebecensis, quem deputavit Auxi­ liarem eiusdem archidioecesis. die 3 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tiniensi, R.D. Ioan­ nem P e t r u m Biais e clero archidioecesis Quebecensis, quem deputavit Au­ xiliarem eiusdem archidioecesis. die 8 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Lafayettensi, Exc.mum P.D. E d u a r d u m Iosephum 0'Donnell, hactenus Episcopum titularem Britoniensem et Auxiliarem archidioecesis Sancti Ludovici. die 9 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Neo-Iguassuensi, Exc.mum P.D. Varnerium Franciscum Siebenbrock, hactenus Episcopum titularem Taciamontanensem et Auxiliarem archidioecesis Bellohorizontinae. 1006 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 21 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Cilibiensi R.D. Xave­ rium Echevarría Rodríguez, praelaturae personalis Sanctae Crucis et Ope­ ris Dei Praelatum. die 26 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Suristensi R. P. Sta­ nislaum Szyrokoradiuk, Ordinis fratrum Minorum sodalem et curionem in urbe vulgo Polonne, quem deputavit Auxiliarem Zytomeriensis dioecesis. die 1 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Claudii R. D. Ivonem Patenôtre, Vicarium generalem dioecesis Trecensis. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 1007 CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia P p . I I , latis decretis a Congregatio­ ne pro Gentium Evangelizatione, singuli quae sequuntur Ecclesis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Lit­ teras praefecit: die 28 Iulii 1994. — Exc.mum P. D. Paulum Schmitz Simon, O.F.M. Cap., Episcopum titularem Eleplensem, hactenus Administratorem Aposto­ licum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Sedis » Vicariati apostolici Bluefieldensis, quem constituit Vicarium Apostolicum eiusdem circumscriptio­ nis ecclesiasticae. die 9 Septembris. — Coadiutorem Exc.mi Stephani Nweke Ezeanya, Ar­ chiepiscopi Onitshani, Exc.mum P. D. Albertum Kanene Obiefuna, hacte­ nus Episcopum Avkaënsem. — Cathedrali Ecclesiae Avkaènsi Exc.mum P. D. Simonem Akwali Okafor, hactenus Episcopum titularem Auguritensem et Auxiliarem eius­ dem dioecesis. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 15 Iulii 1994. — R . P . Henricum Hoser, Soc. Apostolatus Catholici, Visitatorem Apostolicum in Ruandensi regione. die 22 Augusti. — Exc.mum P. D. Vilfridum Fox Napier, O.F.M., Epi­ scopum Durbanianum, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad n u t u m Sanctae Sedis » dioecesis Umzimkulensis. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 1008 CONGREGATIO DE INSTITUTIONE CATHOLICA OPOLIENSIS DECRETUM Quo Facultas Sacrae Theologiae Opoliensis erigitur. Congregatio de Institutione Catholica (de Seminariis atque Studiorum Institutis), de studiis academicis ecclesiasticis valde sollicita, opus in hac re ab Exc.mo Episcopo Opoliensi instauratum attente consideravit, praeser­ tim intuitu Universitatis Civilis a Gubernio Polonicae Rei Publicae in ea­ dem Civitate ex lege erectae. Quae cum ita sint, idem Exc.mus Episcopus hanc Congregationem adi­ vit, exposcens ut in Civitate Opoliensi Facultas Sacrae Theologiae erigere­ tur et quidem ut pars integralis Universitatis Civilis Opoliensis. Haec Congregatio de Institutione Catholica, re undique perpensa, cum compererit omnia ad hoc necessaria esse comparata atque academicis rationibus esse aptata, praesertim quae ad curriculum studiorum ac corpus Docentium attinent; ratione habita Conferentiae episcopalis Polo­ nicae favorabilis sententiae; petitionem eiusdem Exc.mi Episcopi libenter excipiens, ad normam art. 61 Constitutionis Apostolicae « Sapientia Christiana ». FACULTATEM SACRAE THEOLOGIAE OPOLIENSEM pro munere hoc Decreto erigit erectamque declarat, eidem potestate acade­ micos gradus conferendi iuxta vigentem academicam Ecclesiae legem; ser­ vatis Statutis eiusdem Facultatis ab hac Congregatione approbandis; cete­ ris servatis de iure servandis, praesertim quae in Constitutione Apostolica « Sapientia Christiana » atque annexis Ordinationibus ceterisque Apostoli­ cae Sedis documentis de Studiorum Universitatibus et Facultatibus Eccle­ siasticis adimplenda praescribuntur. Insuper haec Congregatio Exc.mum Episcopum Opoliensem « pro tem­ pore » Congregatio de Institutione Catholica 1009 MAGNUM CANCELLARIUM ipsius Facultatis nominat atque renuntiat, omnibus eidem agnitis tributisque iuribus et officiis huiusmodi muneri inhaerentibus; eidemque mandans ut Facultatem promoveat ac tutetur; ceteris servatis de iure servandis; contrariis quibuslibet minime obstantibus. D a t u m Romae, ex aedibus eiusdem Congregationis, die xn mensis Sep­ tembris, a.D. MCMXCIV. PIUS card. LAGHI, Praefectus Loco ® Sigilli & Iosephus Saraiva Martins, a Secretis In Congr. de Instit. Cath. tab., n. 1328/93 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1010 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 3 1 Ottobre 1 9 9 4 , S. E. il Signor A R M A N D O MARIACA, Ambasciatore di Bolivia presso la Santa Sede. Sabato, 1 2 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor Ambasciatore del Belgio presso la Santa Sede. JUAN C A S S I E R S , Giovedì, 1 7 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor Ambasciatore di Svezia presso la Santa Sede. TORSTEN ÖRN, Sabato, 1 9 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor JAN Ambasciatore di Danimarca presso la Santa Sede. Sabato, 1 9 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor Ambasciatore di Tunisia presso la Santa Sede. Sabato, LOAIZA MARCUSSEN, ISMAIL LEJRI, Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor K I Z H A K K E P I S H A R A T H B A L A K R I S H A N A N , Ambasciatore dell'India presso la Santa Sede. 19 Sabato, 1 9 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor M. A N W A R SSUM, Ambasciatore del Bangladesh presso la Santa Sede. HA­ Sabato, 1 9 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor M U T A S I M I S M A I L B I L B E I S I , Ambasciatore di Giordania presso la Santa Sede. Sabato, GODWYLL, Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor B E N J A M I N Ambasciatore del Ghana presso la Santa Sede. 19 GODZI Ha, altresì ricevuto in Udienza: Venerdì, 1 1 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor P O U L I A S , Ministro degli Affari Esteri di Grecia. Martedì, TROS-GHALI, K A R O L O S PA- Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor B O U T R O S B O U ­ Segretario Generale dell'Organizzazione delle Na- 22 zioni Unite. Mercoledì, HOSNI Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor M O H A M M E D M O U B A R A K , Presidente della Repubblica Araba d'Egitto. 23 1011 Diarium Romanae Curiae Giovedì, 2 4 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor JoÄo V I E I R A , Presidente della Guinea-Bissau. BERNARDO Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Visita: Venerdì, 2 5 Novembre 1 9 9 4 , S. E. il Signor S T I L , Presidente della Repubblica d'Austria. THOMAS KLE- Con Bolla del 26 novembre 1994 il cardinale Jean-Marie Lustiger, Prete dei Ss. Marcellino e Pietro è stato trasferito al titolo di San Luigi de' Francesi. Sabato, 26 Novembre 1994 il Santo Padre Giovanni Paolo II ha tenuto Concistoro ordinario pubblico nel quale ha creato cardinali di Santa Romana Chiesa: Nasrallah Pierre Sfeir, Patriarca di Antiochia dei Maroniti; Miloslav Vlk, Prete di S. Croce in Gerusalemme; Peter Seiichi Shirayanagi, Prete di S. Emerenziana a Tor Fiorenza; Carlos Oviedo Cavada, O. de M., Prete di S. Maria della Scala ; Thomas Joseph Winning, Prete di S. Andrea delle Fratte; Adolfo Antonio Suárez Rivera, Prete di Nostra Signora di Guadalupe a Monte Mario; Jaime Lucas Ortega y Alamino, Prete dei Ss. Aquila e Priscilla; Julius Riyadi Darmaatmadja, S.I., Prete del Cuore Immacolato di Maria; Pierre E y t , Prete della SS. Trinità al Monte Pincio; Emmanuel Wamala, Prete di S. Ugo alla Serpentara*; William Henry Keeler, Prete di S. Maria degli Angeli; Augusto Vargas Alzamora, S.I., Prete di S. Roberto Bellarmino; Jean-Claude Turcotte, Prete di Nostra Signora del SS. Sacra­ mento e Santi Martiri Canadesi; Ricardo María Caries Gordó, Prete di S. Maria Consolatrice al Tiburtino; Adam Joseph Maida, Prete dei Ss. Vitale, Valeria, Gervasio e Protasio; Vinko Puljic, Prete di S. Chiara a Vigna Cla­ ra; Armand Gaétan Razafindratandra, Prete dei Ss. Silvestro e Martino ai Monti, Paul Joseph P h a m Dinh Tung, Prete di S. Maria « Regina Pacis » in Ostia mare; J u a n Sandoval Iñiguez, Prete di Nostra Signora di Guadalupe e S. Filippo martire a Via Aurelia; Bernardino Echeverría Ruiz, O.F.M., Prete dei Ss. Nereo e Achilleo; Kazimierz Swiatek, Prete di S. Gerardo Maiella a Centocelle*; Ersilio Tonini, Prete del SS. Redentore a Val Melaina*; Luigi Poggi, Diacono di S. Maria in Domnica; Vincenzo Fagiolo, Dia­ cono di S. Teodoro; Carlo F u m o , Diacono del S. Cuore di Cristo Re; J a n Pieter Schotte, C.I.C.M., Diacono di S. Giuliano dei Fiamminghi all'Argen­ tina*; Gilberto Agustoni, Diacono dei Ss. Urbano e Lorenzo a Prima Por­ ta*; Mikel Koliqi, Diacono di Ognissanti in Via Appia Nuova; Yves Con1 * Di nuova erezione. Diaconia elevata pro hac vice a titolo presbiterale. 1 1012 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gar, O.P., Diacono di S. Sebastiano al Palatino; Alois Grillmeier, S.I., Dia­ cono di S. Nicola in Carcere. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 12 novembre 1994. S.E. Mons. Francesco Colasuonno, Arcivescovo tit. di Tronto, Nunzio Apostolico in Italia. 3 dicembre » Mons. Bruno Musarò, Arcivescovo tit. eletto di Abari, Nunzio Apostolico in Panama. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 27 settembre 1994. Gli Em.mi Signori Cardinali: Bernard Francis Law, Michele Giordano, Nicolas de Jesús López Rodríguez, Giovanni Saldarini, Andrzej Maria Deskur, Eduardo Martínez Somalo, Edward Idris Cassidy; le LL. EE. i monsignori: Waclaw Swierzawski, Vescovo di Sandomierz; Pere Tena Garriga, Vescovo tit. di Cerenza, Membri della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad quinquennium ». » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Bernardin Gantin, Joseph Ratzinger, Eugenio de Araujo Sales, Jaime L. Sin, George Basil Hume, Marco Cè, Franjo Kuharic, Joseph Louis Bernardin, Godfried Danneels, Carlo Maria Martini, Jean-Marie Lustiger, Joachim Meisner, Giacomo Biffi, Hans Hermann Gröer, Antonio Innocenti, Jean Jerome Hamer, Jozef Tomko, Paul Poupard, Edouard Gagnon; le LL. EE. i Monsignori: Giuseppe Agostino, Andrea Mariano Magrassi, François Favreau, Rainhard Lettmann, Dieudonné M'Sanda Tsinda-Hata, Luis Reynoso Cervantes, Membri della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad aliud quinquennium ». 3 ottobre » Le LL. EE. i monsignori: Stanislaw Szymecki, Arcivescovo di Bialystok; Frantisek Tondra, Vescovo di Spis; Mons. Peter Erdo; Mons. Lluis Clavel Ortiz-Repiso; sac. Bernardo Antonini; sac. Salvatore Di Cristina; sac. Lope Rubio Parrado; p. Gintaras Vitkus, S.I.; p. Maurice Gilbert, S.I.; p. Anscar Chupungco, O.S.B.; Suor Enrica Rosanna, F.M.A.; prof. Giuseppe Dalla Torre, Consultori della Congregazione per l'Educazio­ ne Cattolica « ad quinquennium ». Diarium Romanae Curiae 3 5 » 8 9 14 » » 15 » » ottobre 1013 1994. S.E. mons. Marian Jaworski; Mons. José Machado Couto; p Raimondo Spiazzi, O.P.; p. Albert Vanhoye, S.I.; P Roberto Zavalloni, O.F.M.; il sac. Vincent Adjanohoun; p. Karl Becker, S.I.; Fr. Barney Garvan C.F.C.; p. Edward Kaczynski, O.P.; p. John Jago S.M.; p. Giovanni Battista Mondin, S.X.; don Mi' chele Pellerey, S.D.B.; p. Servais Pinkaers, O.P.; p Ciro Quaranta, R.C.I.; p. Francesco Riboldi, B.; p Julio César Teran Dutari, S.I., Suor Marie Albert Hetzel, S.S.I.; i professori Adriano Bausola, Gonzalo Herranz, Nikolaus Lobkowicz, Consultori della Con­ gregazione per l'Educazione Cattolica « in aliud quin­ quennium ». » » Suor Angela Ann Zukowski, M.H.S.B., Membro del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquen­ nium ». » » Il sac. Victor Sunderaj, Consultore del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». novembre » L'Em.mo Signor Cardinale Giovanni Canestri, Membro della Con­ gregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacra­ menti « usque ad octogesimum annum aetatis suae ». » » Gli Em.mi Signori Cardinali Simon D. Lourdusamy e Francis Arinze; Le LL. EE. i monsignori Zenon Grocholewski ed Alois Wagner; la Sig.na Dott. Rosemary Goldie, Membri del Pontificio Comitato per i Congressi Eucaristici Internazionali « in aliud quinquennium ». » » Le LL. EE. i monsignori: Fiorino Tagliaferri, Vescovo di Viterbo, e Andrea Maria Erba, Vescovo di Velletri-Segni, Membri della Congregazione delle Cause dei Santi « ad quinquennium ». » » Il prof. Vincenzo Fiocchi Nicolai, Membro della Pontificia Com­ missione di Archeologia Sacra « ad quinquennium ». » » I padri Angelo Giuseppe Urru, O.P.; Bernard J. Przewozny, O.F.M. Conv.; Mieczyslaw Lubomirski, S.I.; Mihaly Szentmartoni, S.I.; Aniano Alvarez, O.C.D., Consul­ tori delia Congregazione delle Cause dei Santi « ad quinquennium ». » » L'Em.mo Signor Cardinale Roger Etchegaray, Presidente del costituito Comitato Centrale e del Consiglio di Presi­ denza del medesimo Comitato Centrale dell'Anno Santo 2000. » » Gli Em.mi Signori Cardinali Camillo Ruini, Francis Arinze, Edward I. Cassidy, Virgilio Noè, Membri del Consi­ glio di Presidenza del Comitato Centrale dell'Anno Santo 2000. » » S.E. mons. Sergio Sebastiani, Arcivescovo tit. di Cesarea di Mauritania, Nunzio Apostolico, Segretario del Comi­ tato Centrale e del Consiglio di Presidenza, del Comi­ tato Centrale dell'Anno Santo 2000. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1014 24 novembre 1994. S.E. mons. François Xavier Nguyen Van Thuan, Arcivescovo tit. di Vadesi, Vice Presidente del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace. 26 » » L'Em.mo Signor Cardinale Gilberto Agustoni, Prefetto del Su­ premo Tribunale della Segnatura Apostolica. » » » L'Em.mo Signor Cardinale Luigi Poggi, Archivista e Biblioteca­ rio di Santa Romana Chiesa. Protonotari 16 giugno 1994. 4 » 11 luglio 23 » 27 » » » » » 8 agosto » » » » 5 settembre » 19 » » » » » 30 » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Apostolici soprannumerari: Raymond Klass (Madison) Humphrey Wilson (Nottingham) Onesimo Cepeda Silva (Cuernavaca) Roberto Béseos (Mercedes-Lujan) Robert Noisette (Nancy) Arturo Carucci (Salerno-Campagna-Acerno) José Romero Theis (Coro) Francis R. Tuohy (Indianapolis) Jan Sobotka (Lomza) Antonio Astillero Bastante (Madrid) Peter Erdo (Esztergom-Budapest) Eugenius Borowski (Drohiczyn) Elias 0. Poblete (San Pablo) Benjamino Bacierra (Palo) Prelati d'onore di Sua Santità: 28 15 » » » » » 16 » » » » » 21 » 24 28 1 » » » » » maggio 1994. Mons. Francisco Martinez Garcia (Santander) giugno » Mons. Joseph Wesolówski (Krakow) » » Mons. Mario Zenari (Verona) » » Mons. Orlando Antonini (L'Aquila) » » Mons. Giacomo Ottonello (Acqui) » » Mons. Dominique Rézeau (Luçon) » » Mons. Luigi Bonazzi (Bergamo) » » Mons. Iacob Colomina Torner (Toledo) » » Mons. Antonio Sainz-Pardo Moreno (Toledo) » » Mons. Santiago Caevo Valencia (Toledo) » » Mons. Mario Morigi (Cesena-Sarsina) » » Mons. Walter Amaducci (Cesena-Sarsina) » » Mons. Pierre de la Lande d'Olce (Aire et Dax) » » Mons. René Poveda Noya (Sucre) » » Mons. Walter Perez Villamonte (Sucre) » » Mons. Antonius Lambertus M. Hurkmans (Bois-le-Duc) » » Mons. Thomas Toner (Down and Connor) luglio » Mons. Robert D. Goodill (Erie) » » Mons. Louis J. Heberlein (Erie) » » Mons. John A. Kirk (Erie) » » Mons. John W. Mignot (Erie) » » Mons. Robert J. Reilly (Erie) » » Mons. Carlton Ritchie (Erie) Diarium Romanae Curiae 1 » » » » 3 9 11 8 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 11 » » 16 23 » » » » 26 » » » » » 27 » luglio 1994. Mons. James E. Sanner (Erie) » » Mons. Henry J. Schauerman (Erie) » » Mons. Joseph T. Scheffner (Erie) » » Mons. Robert F. Scheffner (Erie) » » Mons. Donald J. Scully (Erie) » » Mons. Dominicus Bartosiewicz (Nitra) » » Mons. Bernardus Ambrose Prince (Pembroke) » » Mons. Luis Rodríguez y Martin del Campo (Cuernavaca) agosto » Mons. John M. Wright (Indianapolis) » » Mons. Bernard R. Schmitz (Indianapolis) » » Mons. Kenny C. Sweeney (Indianapolis) » » Mons. Javier M. Echenique Lopez (Madrid) » » Mons. José Perez Reyero (Madrid) » » Mons. Luis Maicas Coarasa (Madrid) » » Mons. Mariano Herranz Marco (Madrid) » » Mons. Julio Navarro Panasero (Madrid) » » Mons. David E. Coats (Indianapolis) » » Mons. Richard C. Lawler (Indianapolis) » » Mons. Luigi Rossi (Massa Marittima-Piombino) » » Mons. Michael Heller (Tarnów) » » Mons. Boleslaus Humor (Tarnów) » » Mons. Henryk Jankowski (Lomza) » » Mons. Andrzej Mialchowski (Lomza) » » Mons. John Maurice Hoare (Camberra-Goulburn) » » Mons. German Alonso Fernandez (Lugo) » » Mons. Joseph Spelman (Achonry) » » Mons. Jerzy Abramowicz (Lomza) » » Mons. Henryk Golaszewski (Lomza) » » Mons. Sanele A. Utoaluca (Samoa-Apia) » » Mons. Joseph Stowers (Samoa-Apia) » » Mons. Lui Tevaga (Samoa-Apia) » » Mons. Michael Bernard Woster (Rapid-City) » » Mons William J. O'Connell (Rapid-City) » » Mons. Nestor Bacelar Queimadelos (Tui-Vigo) » » Mons. Francesco Palmero (Ventimiglia-S.Remo) » » Mons. Egidio Dradi (Roma) » » Mons. Gregorio Lopez (Mercedes-Lujan) » » Mons. Juan Guillermo Duran (Mercedes-Lujan) » » Mons. Carlos Blas Picco (Mercedes-Lujan) » » Mons. Ottorino Cacciatore (Nardo-Gallipoli) » » Mons. Luigi Mazzetti (Lugano) » » Mons. Ernesto Cruz (Manila) » » Mons. Ernesto Joaquin (Manila) » » Mons. Winfried Schwingenheuer (Paderborn) » » Mons. Stanislaw Gzlapa (Pelplin) » » Mons. Wicslaw Mering (Pelplin) » » Mons. José Zarraga (Coro) » » Mons. Karl-Heninz Vogt (Köln) » » Mons. Johannes Schlösser (Köln) 1015 1016 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5 settembre 1994. Mons. » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » » Mons. » » » Mons. » 6 » Mons. » 16 Mons. » » » » Mons. » » 19 Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » 21 Mons. » » » Mons. » » Mons. » » » » Mons. » » » Mons. » Mons. 23 » » Mons. » » » » Mons. » » Mons. 26 » » Mons. 30 Mons. 4 ottobre » » » Mons. » » Mons. » » Mons. » » » Mons. » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » Mons. 10 Miklos Blanckenstein (Esztergom-Budapest) Vilmos Khirer (Esztergom-Budapest) István Kovács (Esztergom-Budapest) Lászlo Németh (Esztergom-Budapest) Mihály Vigassy (Esztergom-Budapest) Timothy Dolan (Saint Louis) George Lucas (Saint Louis) Roscoe Roy Gosby (Arlington) Francesco Mancinelli (Casale Monferrato) Vjekoslaw Milovan (Porec-Pula) Walter Andermahr (Essen) Maximino Manalac (San Pablo) Domingo l)< » » » » » » 11 » » » » 23 27 » » » » » » » pio g Ì U £ *lio 1994. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac Francisco de Assis Marques de Almeida (Campinas) Laureano Diez y Diez (La Plata) Candido Vicente Montara (La Plata) Luigi Biastato (Chioggia) Mario De Dona (Belluno-Feltre) Vincenzo Del Favero (Belluno-Feltre) Eugenio Bertolotti (Milano) Natale Autellitano (Milano) Arturo Salvader (Vittorio Veneto) Joseph K. Bobal (Erie) Richard E. Butryn (Erie) Charles A. Kaza (Erie) Michael D. McGray (Erie) Richard J. McGuire (Erie) Jan C. Olowin (Erie) James W. Paterson (Erie) Bernard J. Urbanjak (Erie) Addison R. Yehl (Erie) Giuseppe Barbieri (Toronto) Eugenio G. Reyes (San Fernando) Petar Rajic (Mostar-Duuno) Richard G. May er (Erie) Piero Pioppo (Acqui Terme) Matthias Winna (Wien) Vincenzo Laureiti (Roma) Solzylaus Kroplewski (Koszalin-Kolobrzeg) Zbigniew Reglinski (Koszalin-Kolobrzeg) Petrus Kuta (Koszalin-Kolobrzeg) Luigi Raponi (Civitavecchia-Tarquinia) Giuseppe Papacchini (Civitavecchia-Tarquinia) Cono Firringa (Civitavecchia-Tarquinia) Sandro Sartori (Civitavecchia-Tarquinia) Carlo Pietra valle (Tri vento) Rafael Chavez Ponce Deleon (Cuernavaca) José Humberto Limon Lascurain (Cuernavaca) Pedro Camacho Soto (Cuernavaca) Rosendo Flores Lima (Cuernavaca) Gonzalo Rivera Saldaña (Cuernavaca) Sergio Vitulano (Molfetta-Ruvo-Giovinazzo-Terlizzi) Carlo Bianchi (Milano) Giovanni Bianchi (Milano) Francesco Maggi (Milano) Brian Edwin Ferme (Portsmouth) Adelmo Curletti (Orvieto-Todi) Rinaldo Magistrato (Orvieto-Todi) Marian Sinkiewicz (Warmia) José Clemente Bozo (Coro) Günther Von Den Driesch (Köln) Ernesto Tapparo (Ivrea) 1017 1018 27 luglio 1994. 8 agosto » » » » » » » 26 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 5 settembre » » » » » » » » » » » » » » » » ». » » » » » » » » » » » » » » 6 » » » » » 16 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 19 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 21 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 10 ottobre » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Il sac. Luigi Fumagalli (Ivrea) Il sac. Jan Roszkowski (Lomza) Il sac. Sreko Majic (Kotor) Il sac. Ivan Galic (Kotor) Il sac. Alessandro De Santis (Anagni-Alatri) Il sac. Konrad Prenz (Passau) Il sac. Kasimir Spielmann (Passau) Il sac. Erwin Dederichs (Köln) Il sac. Jürgen Nabbefeld (Mainz) Il sac. Peter Hilger (Mainz) Il sac. Hinz Heckwolf (Mainz) Il sac. Karlherman Hiss (Mainz) Il sac. Melchor David (Manila) Il sac. Mario Enrique (Manila) Il sac. Bernhard Hambach (Paderborn) Il sac. Robert Devine (Calgary) Il sac. Francesco Rogowski (Elk) Il sac. Laszlo Kiss-Rigo (Esztergom-Budapest) Il sac. Alajos Molnar (Esztergom-Budapest) Il sig. Tamas Papp (Esztergom-Budapest) Il sac. Istvan Pakozdi (Esztergom-Budapest) Il sac. Janos Schunk (Esztergom-Budapest) Il sac. Antal Spanyi (Esztergom-Budapest) Il sac. Hilary Odili Okeke (Onitsha) Il sac. Francis Nnalue Akukwe (Onitsha) Il sac. John Bosco Akam (Onitsha) Il sac. Thaddaeus Fitych (Wroclaw) Il sac. Rosario Pazzianotto (Piracicaba) Il sac. Helmut Jagersberg (Essen) Il sac. Robert Kleikamp (Essen) Il sac. Antun Hek (Porec-Pula) Il sac. Aldo Staric (Porec-Pula) Il sac. Vladimir Bartolic (Porec-Pula) Il sac. Marijan Bartolic (Porec-Pula) Il sac. Ivan Milovars (Porec-Pula) Il sac. Luigi Carosi (Velletri-Segni) Il sac. Paul Heinrich Haas (Köln) Il sac. Friedrich Vater (Köln) Il sac. Johannes Clemens Thüsing Il sac. Henricus Gerardus M. De Groot (Bois-le-Duc) Il sac. Fidel Menorca (San Pablo) Il sac. Renato Cósico (San Pablo) Il sac. Benito Pagruynin (San Pablo) Il sac. José Figuls (Jaboticabal) Il sac. Carlo Borghesani (Vercell) Il sac. Battista Uccellino (Vercelli) Il sac. Giuseppe Ferraris (Vercelli) Il sac. Piero Taricco (Vercelli) Il sac. Angelo Pasteris (Vercelli) Il sac. Francesco Silano (Vercelli) Il sac. Giancarlo Rossetti (Vercelli) Il sac. Raffaele Di Giacomo (Napoli) Diarium Romanae Curiae 1019 ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine Piano: 5 27 16 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 20 1994. Al sig. Tom Tscherning (Svezia) » A S.E. il sig. Jorge A. Fernandez (Panama) ottobre » A S.E. il sig. Achid Sjarif Achjadi (Indonesia) » » A S.E. il sig. Luis Angel Casati Ferro (Paraguay) » » A S.E. il sig. Jorge Silva Cencio (Uruguay) » » A S.E. il sig. Manuel Antonio Hernández Gutiérrez (Costa Rica) » » A S.E. il sig. Edmond Cakpo-Tozo (Benin) » » A S.E. il sig. Georges Christoyannis (Grecia) » » A S.E. il sig. Hermes Herrera Hernüandez (Cuba) » » A S.E. il sig. Omer Engin Lütem (Turchia) » » A S.E. il sig. Ive Livljanic (Croazia) A S.E. il sig. Kazys Lozoraitis (Lituania) » » » » A S E . il sig. Stefan Falez (Slovenia) » » A S.E. il sig. Ismail Azmy Elkattan (Egitto) » A S.E. il sig. Kiril Kirilov Maritchkov (Bulgaria) A S.E. il si g. Mario Alfonso de la Cerda Bustamante (Guatemala) » » A S.E. il sig. Luis Solari Tudela (Perù) » » A S.E. il sig. Hernando Duran Dussán (Colombia) » A S.E. il sig. Enrique Olivares Santana (Messico) » » A S.E. il sig. Gearoid P. Ó Broin (Irlanda) » » A S.E. il sig. Yaro Yusufu Mamman (Nigeria) » » A S.E. il sig. Roberto José Siman Jaci (El Salvador) » A S.E. il sig. Galo Alberto Leoro Franco (Ecuador) agosto » La Commenda con Placca dell'Ordine Piano: 20 luglio 1994. Al sig. Jesus N. Maravilla (Filippine) La Gran Croce dell'Ordine di S. Gregorio Magno: 28 27 8 giugno luglio agosto » » » » » 10 19 25 1994. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Thomas Sheahan (Limerik) Martin Bolldorf (Austria) Alvaro Lacalle Leloup (Madrid) Fernando Chueca Goitia (Madrid) Giuseppe Sormani (Milano) Georg e P. Morse (Washington) Luis Enrique Cuervo Torres (Colombia) La Commenda con Placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno: 17 8 9 maggio 1994. Al sig. Gonzalo Mendoza Negri (Cile) luglio » Al sig. Andreas Kraus (München und Freising) » » Al sig. Beniamino Colagrosso (Velletri-Segni) Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 1020 1994. Al » Al » 22 Al 2 settembre » Al » » Al 8 8 agosto » » » sig sig sig sig sig Pedro Francisco Ojalvo Manzanares (Madrid) Nicolas Perez-Serraro Jauregui (Madrid) François Del Marmol (Belgio) Paolo Righi (Italia) Dominique Lassus (Francia) La Croce con Placca di Dama dell'Ordine di S. Gregorio Magno: 20 agosto 1994. Alla s]g.ra Odile Ganghofer (Strasburg) La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno: 1994. Al » Al » » Al luglio » Al » » » Al » » Al » » » Al » » » Al » » Al 23 agosto » Al 8 » » » Al » » Al » » » Al » » » Al » » Al » » 11 Al » » Al » » » Al » » Al 17 » Al 20 » » » Al » » » Al » » » Al Al 5 settembre » » » Al » » » Al » Al 16 » » Al 19 » » Al 29 » 1 ottobre Al » » » Al » » » Al » » 4 Al » » » Al » Al 7 » » » Al » » » Al 12 » » Al 28 22 28 1 maggio giugno CD sig Dino Clerici (La Spezia-Sarzana-Brugnato) sig Davide Clerici (La Spezia-Sarzana-Brugnato) sig Bartolo Salvador (Vittorio Veneto) sig Teodorico Nanni (Ferrara-Comacchio) sig Gabriele Corbo (Ferrara-Comacchio) sig Cyril T. Garvey (Erie) sig. John M. Quinn, Sr. (Erie) sig. Richard J. Reuscher (Erie) sig. Karl Diill (Germania) sig. Antonie JammAl (Canada) sig. Giovanni Rossi (Roma sig. Roberto Antonini (Roma) sig. Costantino Iacometti (Roma) sig. Pietro Raffaelli (Bergamo) sig. Richard 0. Berndt (Baltimore) sig. Didier-Jacques Duchè (Parigi) sig. Kevin Keohane (Southwark) sig. Lanfranco Catastini (S. Miniato) sig. John A. Harrington (Limerick) sig. Alexander Hollerbach (Freiburg) sig. Josef Jsensee (Köln) sig. Wolfgang Rufner (Köln) sig. Dietrich Pirson (Germania) sig. Stefano Tinazzi (Modena-Nonantola) sig. Vincenzo Pennarola (Siena-Collevaldelsa-Montalcino) sig. David Jork (Australia) sig. Mario Valeriano Cozzi (Udine) sig. William Davis (Canada) sig. Joseph Emilio Gorostiaga Pena (Paraguay) sig. Willy Lorenz (Austria) sig. Edmond E. Landry (Montreal) sig. Sally K. Grubbs (Atlanta) sig. George Daix (Parigi) sig. Antonio J. Palumbo (Erie) sig. Jerzy Palmi (Southwark) sig. Roberto Ventura (Roma) sig. Paolo Micolini (Udine) sig. Alessandro Brendolan (Vicenza) Diarium Romanae Curiae 12 ottobre » » » 19 » » 1994. » » » Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Piero Cioni (Firenze) Filippo Boscia (Bari) Antonino Leocata (Catania) Vincenzo Rasetti (Pescara-Penne) co La Croce di Dama dell'Ordine di S. Gregorio Magno: 1 » » » 8 11 16 20 7 giugno luglio 1994. » » » » » » » agosto » » » » » » ottobre » Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra Marie Doty (New York) Colette B. Gabreski (Erie) Patricia A. Hepler (Erie) Mary C. Illig (Erie) Jacqueline J. Sobania (Erie) Elisabeth Reinle (Basilea) Thea Hendrarto (Indonesia) Carmina Lacruz Cuervo (Tui-Vigo) Maria Müller - Lutgenau (Köln) Krystyna Mochlinska (Southwark) Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno: 21 7 24 28 maggio giugno » » 1 luglio » » » » » » » » » » » » » » » co » 11 » » » » » » » 23 27 » » » » » » 6 8 agosto » » » 11 » 16 » » » » » 1994. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al AI Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. Giovanni Vitaloni (Italia) sig. Peter Mullen (Glasgow) sig. Ludovico Carini (Piacenza-Bobbio) sig. John A. Harrington (Limerik) sig. Timothy J. McCarthy (Des Moines) sig. Thomas L. Barletta (Erie) sig. William C. Bloomstine (Erie) sig. Robert S. Carter (Erie) sig. John P. Coughlin (Erie) sig. Wayne L. Hepler (Erie) sig. Vincent L. Jenco (Erie) sig. Harold C. Lanzel (Erie) sig. Gary P. Zielonis (Erie) sig. Ramon V. del Rosario (Manila) sig. Victor Paul Zonzie (Menevia) sig. Ian Jessiman (Southwark) Sia John Brasington (Southwark) sig. Sergio Enrique Muñoz Leiva (Santiago del Cile) sig. Angelo Golia (Sessa Aurunca) sig. Jean-François Costa (Nice) sig. Regis Arthaud (Lyon) sig. François Guolbaud (Tarbes et Lourdes) sig. Gilbert Levine (Stati Uniti d'America) sig. Sergio Torre (Rieti) sig. Sergio Mantegazza (Lugano) sig. Gerardus J. Beij er (Roermond) sig. Nicolaas Buurman (Haarlem) sig. Massimo Siciliano (Frosinone-Veroli-Ferentino) sig. Fiorentino Calvo Visa (Tui-Vigo) 1021 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1022 5 settembre 1994. Al » » Al 16 » » » Al » Al 19 21 » » Al » 1 ottobre Al » » 4 Al » » 7 Al » » » Al sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . Francis G.C. Uyanna (Onitsha) Wolfgang Jahn (Köln) Emile Faure (Le Puy-en-Velay) Jalcobus Maria S. Rutten ('s-Hertogenbosch) Desmond Samuel Morris (Menevia) alexander (Giovanni M.A.) Wesel (Utrecht) Richard Josef Keutner (Köln) Jan Blaha (Praha) Jan Uhlir (Praha) La Gran Croce di S. Silvestro Papa: 2 luglio 1994. Al sig . Pierre Dumas (Canada) La Commenda con Placca dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 3 27 luglio » 1994. Al sig. Orlando Canali (Roma) » Al sig. Abraham Hernández Prado (Coro) La Commenda dell'Ordine di S. Silvestro Papa: aprile 1994. Al sig. » maggio Al sig. » giugno Al sig. » » Al sig. » » Al sig. luglio » Al sig. » » » Al sig. » 26 agosto Al sig. 2 settembre » Al sig. » » » Al sig. 5 ottobre Al sig. 18 16 22 24 28 8 Donald MacDougail (London) Julian Donado Vara (Roma) Angel Berro (La Plata) Johann Felder (Innsbruck) Boleslaw Lachowski (Polonia) Hubert de Veye (Francia) Michelangelo Sambataro (Rieti) Friedrich Pescer (St. Pölten) Almerico Bonetti (Italia) Stefano Bolognesi (Italia) Mario Seren Tha (Roma) La Croce di Dama dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 24 8 giugno luglio 1994. Alla sig.ra Gertrud Felder (Innsbruck) » Alla sig.ra Dumphina Joanna Maria Oomen-Verhoef (Roermond) » » » Alla sig.ra Theodora Jacoba Teresia Kubbinga-Wouters (Rotterdam) 27 » » Alla sig.ra Gisela Anlemeyer (Paderborn) 8 agosto » Alla sig.ra Maria Montenegro (Taranto) 11 » » Alla sig.ra Hildegard Leonhardt (Bamberg) 5 settembre » Alla sig.ra Catherine Mary Tuxworth (Wollongong) 1 ottobre » Alla sig.ra Dusanka Djuric in Michelini Tocci (Belgrado) » » » Alla sig.ra Evi Tresp (Köln) 4 » » Alla sig.ra Agnes Ahlers (Münster) Diarium Romanae Curiae co Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 1 8 » » » 9 11 27 » » » 8 » » 11 16 » » 20 1 » » 5 » » » » » CD 9 » » » » » » » » » » » » » 1994. Al » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al agosto » Al » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » Al » Al » » Al settembre » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » Al » » Al » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » Al » » » Al » » Al » » Al » Al » marzo luglio sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . Bernardus Antonis Maria Laddrak (Utrecht) William M. Schuster (Erie) Henricus Josephus H. Stessen (Roermond) Lodevicus Vince (Roermond) Johannes Sebastianus A. Schgonoven (Haarlem) Adrianus Franciscus Horstman (Haarlem) Sergio Mascioli (Trivento) Jacobus Grimberg (Groningen) John Cronin (London) Bernhard Schmidt (Paderborn) Heinrich Vetter (Freiburg) Jesus Sánchez (Coro) Gerold Jouaux (Mainz) Edo Filippi (Rieti) Angelo Bertazzoni (Casale Monferrato) Arnoldus J. Mulder (Rotterdam) Ludovicus Gerardus Maria Schmeits (Roermond) Robert Johannes M. Nagel (Haarlem) Karel Joseph Van Laack ('s-Ertogenbosch) Albert Johannes Boereboom (Utrecht) Thomas Edward Sims (Wellington) Eduardo Petrus (Paesi Bassi) Jacobus Hendrikus Van Der Ree (Paesi Bassi) Jacobus Otto De Lange (Paesi Bassi) Arpad Götze (Esztergon-Budapest) Theodor Mbanefo (Onitsha) Victor 0. Ngangah (Onitsha) Lawrence N. Okeke (Onitsha) Charles E. Agbu (Onitsha) Gabriel A. Onwugbenu (Onitsha) Vinicio Rossetti (Udine) Franco Ciccioni (Pesaro) Giovanni Gliottone (Italia) Renzo Midei (Italia) Vincenzo Tuzi (Italia) Francesco D'Alia (Italia) Giovanni Mundo (Italia) Giuseppe Lagana (Italia) Gianfranco Cestra (Italia) Giuliano Marroni (Italia) Piero Tescione (Italia) Gabriele Leccia (Italia) Pasquale Paone (Italia) Giovanni D'Aniello (Italia) Stefano Pavoloni (Italia) Oscar Spath (Italia) Mauro Mari (Italia) 1023 1024 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 9 settembre 1994. Al sig. Luigi Roberti (Italia) » » » Al sig. Salvatore Ferrò (Italia) 10 » » Al sig. Domenico Frezzaroli (Roma) » » » Al sig. Giancarlo Valletta (Roma) 12 » » Al sig. Corrado Suani (Belluno-Feltre) 19 » » Al sig. Joseph Henricus Maria Creemers ('s-Hertogenbosch) » » » Al sig. Leonards Paner (San Pablo) » » » Al sig. Quintin Eala Jr. (San Pablo) » » » Al sig. Alfons Farcon (San Pablo) » » » Al sig. Uldaricus Gloria (San Pablo) » » » Al sig. José Carillo (San Pablo) » » » Al sig. Benjamin Enverga (San Pablo) 21 » » Al sig. William Aallcock (Menevia) » » » Al sig. Eric (Danny) Murphy (Menevia) 23 » » Al sig. Cario Colonna (Roma) » » » Al sig. Franco Cobal (Livorno) NECROLOGIO 3 ottobre 1994. Mons. John Reddington, Vescovo em. di Jos (Nigeria). » » » Mons. Paul E. Waldschmidt, Vescovo tit. di Cizio. 31 » » Mons. Thomas Stewart, Vescovo em. di Chun Cheon (Corea). » » » Mons. Gérard Mongeau, Arcivescovo di Cotabato (Filippine). 2 novembre » Mons. Tarcisio Ariovaldo Amarai, Vescovo em. di Campanha (Brasile). 8 » » Mons. Rafael García González, Vescovo di León (Messico). 12 » » Mons. José Manuel Lorenzo, Vescovo di San Miguel (Argentina). 13 » » Mons. Francis Frederick Reh, Vescovo em. di Saginaw (Stati Uniti d'America). 15 » » Mons. William Mahony, Vescovo em. di Ilorin (Nigeria). » » » Mons. Julian Luis Barni Vescovo em. di Léon (Nicaragua). » » » Mons. Augustinus Frotz, Vescovo tit. di Corada. 16 » » Mons. Peter M. Carretto, Vescovo di Surat Thani (Thailandia). 23 » » Mons. Leopoldo A. Arcaira, Vescovo tit. di Acrasso. 28 » » Card. Vicente Enrique y Tarancón, del titolo di San Giovanni Crisostomo a Monte Sacro alto. An. et vol. LXXXVI 31 Decembris 1994 (Index generalis) ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE I I N D E X GENERALIS ACTORUM (AN. ET VOL. L X X X V I ) I - ACTA SUMMI PONTIFICIS EPISTULA APOSTOLICA: CONSISTORIA: LITTERAE 614, ALLOCUTIONES: 545. 1011. DECRETALES: 5, 305, 465, 43, 46, 51, 56, 58, 72, 78, 136, 141, 146, 151, 244, 249, 254, 259, 318, 323, 341, 404, 410, 415, 426, 476, 486, 489, 494, 499, 580, 585, 597, 602, 651, 656, 661, 664, 730, 735, 739, 744, 750, 753, 805, 862, 944, 947, 952, 962. 625. 63, 227, 329, 479, 590, 669, 792, 69, 232, 335, 484, 595, 674, 797, L I T T E R A E A P O S T O L I C A E M O T U P R O P R I O DATAE: 209, 385, ADNEXA: 841. 213, 388, 851, 853. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE: 8, 9, 15, 18, 21, 23, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37, 118, 121, 122, 123, 124, 125, 126, 127, 128, 129, 130, 131, 132, 133, 134, 135, 218, 220, 223, 226, 311, 394, 394, 473, 561, 563, 566, 569, 570, 571, 571, 572, 634, 637, 638, 639, 640, 713, 714, 715, 786, 788, 791, 791, 860, 861, 939, 940, 941, 942. CONVENTIONES: 574, 648, GRATULATORII: NUNTII SCRIPTO NUNTII TELEVISIFICI: ITINERA HOMILIAE: 38, 156, 89, 868, APOSTOLICA: 82, 84, 265, 270, 276, 281, S E C R E T A R I A STATUS: Rescripta ex Audientia Ss.mi: 163, 972. Provisiones pro Familia: 164. II - ACTA CONGREGATIONUM C O N G R E G A T I O P R O D O C T R I N A FIDEI: Epistula: 974. Responsa ad proposita dubia: 820. PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS: Assensus pontificius : 171. 396, 968. 816. Provisio ecclesiarum: 170. 943. 314, 264. 716. 641. CHIROGRAPHUM: DATI: 88, 834. CONGREGATIO EPISTULA: 87, 11, 13, 113, 309, 310, 468, 469, 470, 472, 548, 550, 551, 553, 554, 555, 556, 557, 559, 560, 628, 631, 632, 633, 785, 855, 856, 858, 929, 930, 932, 934, 936, 937. LITTERAE APOSTOLICAE: NUNTII 400. Nominatio: 171. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1026 CONGREGATIO III - ACTA PONT. CONSILIORUM: DE CAUSIS S A N C T O R U M : . Decreta: 9 1 , 9 5 , 9 7 , 9 9 , 1 0 3 , 172, 1 7 5 , 177, 180, 1 8 5 , 189, 192, 1 9 7 , 199, 2 8 6 , 292, 297, 347, 350, 353, 358, 360, 362, 366, 370, 372, 433, 435, 437, 4 4 1 , 443, 4 4 6 , 5 0 5 , 6 7 8 , 682, 6 8 5 , 6 8 9 , 6 9 3 , 6 9 6 , 760, 764, 768, 770, 774, 822, 824, 828, 980, 9 8 4 , 990, 9 9 3 , 9 9 5 , 1000, 1002. PONT. CONSILIUM DE L E G U M T E X T I B U S IN- TERPRETANDIS: Responsio ad propositum dubium: 541. Instructiones Apostolicae Sedis: 5 4 1 . Coetus coram S. P.: 1 1 1 , 5 4 1 . IV - ACTA T R I B U N A L I U M : CONGREGATIO PRO EPISCOPIS: ROMANAE ROTAE TRIBUNAL: Decreta: 106, 108, 2 9 9 , 3 7 5 , 3 7 6 , 3 7 7 , 607, 609, 611, 700, 832. Provisiones Ecclesiarum: 1 0 9 , 2 0 3 , 300, 378, 449, 507, 612, 701, 777, 833, 926, 1005. Nominationes: 2 0 4 , 3 0 0 , 3 7 9 , 4 5 0 . Collationes dignitatis lis: 3 0 0 , 3 7 9 , 7 0 2 . CONGREGATIO PRO GENTIUM archiepiscopa­ EVANGELIZA- TIONE: Provisiones Ecclesiarum: 380, 779, 1007. Normae: 5 0 8 . V - DIARIUM ROMANAE CURIAE: AUDIENTIAE SOLLEMNIORES: 301, Nominationes: 2 0 5 , 3 0 2 , 7 8 2 , 1 0 0 7 . 206, 303, Nominatio: 2 0 7 . COETUS CARDINALIUM CASTERIORUM: 204, 111, 3 8 1 , 4 5 1 , 5 4 3 , 6 1 4 , 7 0 3 , 834, 9 2 7 , 1010. PRAEFECTORUM DI- 381. SECRETARIA STATUS: Nominationes*: 1 1 1 , 2 0 7 , 3 0 3 , 3 8 2 , 4 5 1 , 5 4 3 , 6 1 4 , 7 0 3 , 7 8 3 , 834, 9 2 7 , 1012. CONGREGATIO DE INSTITUTIONE CATHOLICA: Decretum: 1 0 0 8 . Necrologia: 112, 2 0 8 , 3 0 4 , 3 8 4 , 5 4 4 , 6 2 3 , 712, 784, 839, 9 2 8 , 1024. * Ad inquirentium commodum, haec ponitur distincta recensio: In Secretaria Status: 111, 615. In Secretaria Collegii Cardinalium, 383. In Congregatione pro Doctrina Fidei: 208, 303, 383, 615, 704, 705. In Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus: 543, 544, 784. In Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum: 543, 544, 615, 1012, 1013. In Congregatione de Causis Sanctorum: 304, 383, 615, 705, 835, 1013. In Congregatione pro Episcopis: 382, 452, 835. In Congregatione pro Gentium Evangelizatione: 382, 383. In Congregatione pro Clericis: 303, 705. In Congregatione pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae: 304, 704. In Congregatione de Institutione Catholica: 784; 1012, 1013. In Supremo Tribunali Signaturae Ap.: 615, 1014. In Tribunali Rotae Romanae: 111, 382, 614, 706, 835. In Paenitentiaria Apostolica: 615. Index generalis actorum 1027 In Pont Consilio pro Laicis: 452. In Pont. Consilio ad Unitatem Christianorum fovendam: 383, 783, 927. In Pont. Consilio pro Familia: 207. In Pont. Consilio de Iustitia et Pace: 383, 452, 927, 928. In Pont. Consilio « Cor Unum »: 452, 834. In Pont. Consilio de Spirituali Migrantium atque Itinerantium Cura: 304, 543, 614. In Pont. Consilio de Apostolatu pro valetudinis Administris: 452. In Pont. Consilio de Legum Textibus interpretandis: 208. In Pont. Consilio pro Dialogo inter Religiones: 452, 544, 783. In Pont Consilio de Communicationibus Socialibus: 383, 615, 705, 1013. In Coetu Cardinalium ad consulendum rebus organicis et oeconomicis Apostolicae Sedis: 207. In Pont. Commissione pro America Latina: 452, 704, 705. In « Consiglio Internazionale per la Catechesi »: 304. In Pont. Commissione de Sacra Archaeologia: 1013. In Pont. Commissione de Bonis Culturalibus Ecclesiae: 705. In Pont. Commissione pro Statu Civitatis Vaticanae: 615. In Pont,, Comitatu pro Eucharisticis Coetibus ab omnibus nationibus: 1013. In Comitatu centrali pro Anno Sancto Tertii Millennii: 1013. In Administratione Patrimonii Sedis Ap.: 705, 706, 928. In Praefectura Rerum Oeconomicarum S. Sedis: 304, 835, 928. In Praefectura Pontificalis Domus: 383. In Officio de Liturgicis Celebrationibus S. P.: 706. In Officio Laboris Apostolicae Sedis (ULSA): 928. In Bibliotheca Apostolica: 304, 1014, In Civitate Vaticana: 615. In Nuntiaturis et Delegationibus Ap.: 112, 207, 208, 382, 451, 452, 543, 614, 703, 783, 835; 1012. In Vicariatu Urbis: 112, 452. Protonotarii Ap. supra numerum: 452, 615, 706, 835, 1014. Praelati honoris causa: 453, 616, 706, 835, 1014. Cappellani Suae Sanctitatis: 455, 617, 707, 836, 1016. Viri Summo Pontifici astantes: 619. Ex Ordine Piano: Collare: 458, 619, 709; Commenda: 709; Gran Croce: 458, 619, 837, 1019; Commenda con Placca: 1019; Cavalierato: 620. Ex Ordine S. Gregorii Magni: Gran Croce: 458, 620, 709, 837, 1019; Commenda con Placca: 458, 620, 709, 837, 1019; Croce con Placca di Dama: 1020; Commenda: 459, 620, 709, 837, 1020; Croce di Dama 460, 621, 710, 838, 1021; Cavalierato: 460, 621, 710, 838, 1021. Ex Ordine S. Silvestri Papae: Gran Croce: 462, 838, 1022; Commenda con Placca: 462, 622, 711, 838, 1022; Commenda: 462, 622, 711, 839, 1022; Croce di Dama 462, 622, 711, 839, 1022; Cavalierato: 462, 622, 711, 839, 1023. II I N D E X DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I. ACTA IOANNIS PAULI PP. II I - EPISTULA APOSTOLICA 1994 Maii 22 Ordinatio sacerdotalis - De Sacerdotali ordinatione viris tantum reservanda 545 II - CONSISTORIA 1994 Iun. 13-14 » Nov. 26 Consistorium extraordinarium Consistorium ordinarium publicum 614 1011 III - LITTERAE DECRETALES 1992 Maii 31 1993 Mart. 21 » » » » Iun. 16 « Notum feci vobis ». - Beatus Claudius La Colombière, professus Societatis Iesu sacerdos, Sanctus renuntiatur « Luceat lux vestra ». - Beata Claudina Thévenet Sancta declaratur « Qui habet mandata ». - Beata Teresia a Iesu de Los Andes Sancta renuntiatur « Haec est autem ». - Beatus Henricus de Ossó y Cervello Sanctus declaratur 305 5 465 625 IV - LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE 1994 Ian. 1 » » » » » » Febr. » Sept. 11 » 30 » » » » » » » » » Socialium Scientiarum. - Pontificia Academia Scientiarum Socialium constituitur . . . . . Adnexum: Pontificiae Academiae Scientiarum Socialium ordinatio Vitae mysterium. - Pontificia Academia pro Vita constituitur . Adnexum: Academiae pro Vita ordinatio . . . . . . . . La sollecitudine. - Ultima ordinatio Officii Laboris Apostolicae Sedis foras datur . Officii Laboris Apostolicae Sedis ordinatio . Adnexum I: Albo degli Avvocati presso il Collegio di conciliazione e arbitrato dell'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica (ULSA) Adnexum II: Norme circa la procedura di ricorso per legittimità contro le decisioni dell'Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica 209 213 385 388 841 843 851 853 V - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 1992 Oct. 11 1993 Iul. 1 Fidei depositum. - Catholicae Ecclesiae Catechismus post Concilium Oecumenicum Vaticanum II instauratus publici iuris fit Ad aptius. - In India nova conditur dioecesis Srikakulamensis . 113 8 Index documentorum chronologico ordine digestus 1993 Iul. )> » 10 22 » » 22 » Oct. 18 » Nov. 17 » Dec. 6 » » 18 » » 20 1994 Febr. 3 » » 14 » » » Mart. 25 14 » » » » » » » » 16 » » 18 » » 23 » » 26 » » » » » » » » » » » » » Apr. 23 » Iun. 10 » » » » » 20 Magna quidem. - De Parania Superiore praelatura territorialis a d statum attollitur dioecesis . . . . . . . . . . . Quo facilius. - Distracto territorio a dioecesi Viedmensi nova constituitur dioecesis Rivi Nigri Vallensis Superioris . . . In hac beati Petri. - In Argentina nova conditur dioecesis Sancti Caroli Vurilocensis Venerabiles Fratres. - In Madagascaria nova conditur dioecesis Portus Bergensis Cum in Apostolica. - In Guinea Praefectura Apostolica Kankanensis ad gradum et dignitatem dioecesis attollitur immutatis finibus et nomine Enixam suscipientes. - In Mozambico nova conditur dioecesis Guruensis . , Quo aptius. - In Panama nova conditur dioecesis Poenonomensis Cum esset notum. - In Mexico Vicariatus Apostolicus Tarahumarensis ad gradum et dignitatem dioecesis attollitur immutatis finibus et nomine Quo aptius. - Intra Cammaruniae fines nova conditur dioecesis Baturiensis Sollicitam sane. - Sancti Iacobi Equitum intra Dominicanae Nationis fines conditur nova Provincia ecclesiastica, quae ad dignitatem archiepiscopalem et metropolitanam attollitur . Maiori spirituali. - In Aequatoria constituitur nova Provincia ecclesiastica Portus Veteris, cuius metropolitana Ecclesia erit Sedes eiusdem nominis Sollicitam sane. - Vicariatus Apostolicus conditur in Namibiae finibus, Runduensis appellandus Vigili quidem. - Provincia ecclesiastica in Namibia constituitur, Vindhoekensis appellanda Qui suo iam. - Vicariatus Apostolicus Keetmanshoopensis ad dignitatem et condicionem dioecesis attollitur Cum in Nigeria. - In Nigeriae finibus nova Provincia ecclesiastica constituitur Ibadanensis nomine Omnium catholicorum. - Nova constituitur Eparchia pro fidelibus ritus Antiocheni Maronitarum titulo Dominae Nostrae Libanensis in civitate Angelorum in California, et ea Sanctae Sedi immediate subicitur Progrediens usque. - In Brasilia nova constituitur dioecesis Arassatubensis Quo aptius. - In Nigeria nova Provincia ecclesiastica Abugensis constituitur Universae Ecclesiae. - Nova constituitur Provincia ecclesiastica in Nigeria, Iosensis appellanda Multis nominibus. - Provincia ecclesiastica in Nigeria conditur Urbis Beninensis Ad aptius. - In Nigeriae finibus nova Provincia Ecclesiastica Overriensis constituitur . Laetis captis. - In Nigeria nova Provincia ecclesiastica Calabarensis constituitur Inter cotidiana. - Provincia ecclesiastica Lahorensis conditur atque dioecesis eiusdem nominis ad archidioecesis statum attollitur Ipso bene. - Nova Provincia ecclesiastica in Zimbabuana Civitate conditur Bulauaiensis cognominanda Ad expeditius. - In Aethiopia constituitur nova Praefectura Apostolica nomine Jimma-Bongana Spirituali Christifidelium. - In Bolivia nova conditur dioecesis Altana 1029 9 11 13 468 309 469 470 310 472 548 550 553 554 555 556 551 628 557 559 560 631 632 633 785 855 856 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1030 1994 » » » » » » Iul. Diligentem sane. - Nova dioecesis conditur in Togo, Anehensis appellanda » » Supremo in Ecclesia. - Quibusdam ab archidioecesi Lomensi distractis territoriis nova constituitur dioecesis Kpalimensis . » 5 Sollicitus de spirituali. - In Venetiola nova conditur dioecesis Portus Cabellensis » 7 Sacrorum Antistites. - In Venetiola nova conditur dioecesis Vigilantis-Sancti Caroli Zuliensis » 28 Cum praelatura. - Praelatura territorialis Escuintlensis in Guati mala ad gradum ac dignitatem dioecesis evehitur servatis iisdem finibus et nomine » » Universae Ecclesiae. - Nova constituitur in Hispania Provincia ecclesiastica Emeritensis Augustana-Pacensis et Sedes ad metropolitanae Ecclesiae statum attollitur Aug. 22 Constat praelaturam. - Praelatura territorialis Fluminum in Aequatoria ad gradum ac dignitatem dioecesis evehitur nomine Babahoiensis 1982 Maii 1985 Oct. 1 23 6 1993 Apr. 18 » » » » » » » » 19 » Maii 16 » » » » » » » » » » Iun. 11 » » 18 » » » » » 22 » » 23 VI - LITTERAE APOSTOLICAE Dei contuitum. - Venerabili Servae Dei Mariae Angelae Astorch, Moniali Capuccinae, honores Beatorum attribuuntur . . . Dominus Iesus Christus. - Venerabili Servo Dei Didaco Aloisio de San Vitores Beatorum honores decernuntur « Sanctum timorem Dei ». - Venerabili Servae Dei Paulae Montai Fornés a S. Iosepho de Calasanctio, Beatorum honores decernuntur « Caritas Christi ». - Venerabili Dei Servo Ludovico a Casaurea, Beatorum honores decernuntur « Confitemini Domino ». - Venerabili Servae Dei Mariae Faustinae Kowalska Beatorum honores decernuntur « Qui evangelica consilia ». - Venerabili Servae Dei Mariae Angelae Truszkowska, Beatorum honores decernuntur . . . . « Quamdiu fecistis ». - Venerabili Servae Dei Columbae Gabriel Beatorum honores decernuntur « Infine autem ». - Venerabili Servae Dei Floridae Cevoli Beatorum honores decernuntur « Christus passus ». - Venerabili Servo Dei Mauritio Tornay Beatorum honores decernuntur « Laudabo Dominum ». - Venerabili Servae Dei Mariae Ludovicae a Iesu Trichet Beatorum honores decernuntur . . . . Inter paroeciales. - Templum Deo dicatum in honorem Beatae Mariae Virginis in caelum Assumptae, in archidioecesis Minscensis Latinorum-Mohiloviensis Latinorum loco vulgo Budslaw appellato, ad Basilicae Minoris gradum evehitur . . Christifideles qui. - Templum Deo dicatum in honorem sanctae Annae in loco vulgo Varennes appellato, in dioecesi Sancti Ioannis-Longoliensi, ad gradum Basilicae Minoris evehitur . Inter Apostolicam. - Memoriae proditur Summum Pontificem Ioannem Paulum Pp. II per Apostolicam visitationem in Hispania die xiv mensis Iunii anno M C M X C I I I pretioso diademate coronavisse imaginem Beatae Mariae Virginis titulo « Nuestra Señora de los Milagros », quae in franciscali monasterio « de la Rábida » nuncupato pie colitur . . . . Mediolani, in nobili. - Sanctuarium Sanctae Mariae Gratiarum, quod in Mediolanensi urbe exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur Romanorum Pontificum. - Templum paroeciale Sancti Antonii de Padova, quod in urbe « Rybnik » intra fines archidioecesis Katovicensis exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur 929 930 858 932 934 936 937 473 634 15 18 786 21 23 218 311 561 26 27 28 29 30 Index documentorum chronologico ordine digestus 1993 Iun. » Iul. » » 12 » » 29 » » Aug. 25 6 19 » » » Sept. 26 » Oct. 7 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Celebratum templum. - Paroeciale templum et sanctuarium, Beatae Mariae Virgini dicatum, quod vocatur populari loquela « Marienweiher », in archidioecesi Bambergensi, ad dignitatem Basilicae Minoris attollitur Curitibae, in perampla. - Templum cathedrale metropolitanae sedis Curitibensis Beatae Mariae Virgini Titulo « Nossa Senhora da Luz » invocatae dicatum, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur Merito quidem.. - Templum paroeciale Sancti Ludgeri, quod est in urbe episcopali « Essen-Werden » intra Germaniae fines, insignitur titulo ac dignitate Basilicae Minoris Olbiae, in maritima.. - Templum paroeciale Sancti Simplicii, quod in urbe Olbia intra fines Templensis-Ampuriensis dioecesis exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur Templum istud. - Sacra aedes, quam « EI Santo Cristo de la Gracia » appellant, eademque in urbe Barquisimetensi sita ad dignitatem Basilicae Minoris attolitur Sacras aedes. - Templum concathedrale Beatae Mariae Virginis in caelum Assumptae, quod in Apuliae oppido Gravina exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur . « Qui manet in me ». - Venerabili Servo Dei Iosepho Marello Beatorum honores decernuntur Sacras aedes. - Sanctuarium sanctae Rosae de Lima, quod in eadem urbe exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur Notae sunt pietas. - Sanctus Laurentius, diaconus et martyr, Patronus principalis, atque sanctus Bernardus abbas Patronus secundarius apud Deum dioecesis Pelplinensis confirmantur Fideles ecclesialis. - Sanctus Casimirus Patronus principalis apud Deum dioecesis Radomensis confirmatur Fideles ecclesialis. - Beatus Sebastianus Pelczar, episcopus, Patronus principalis, atque beata Carolina Kózka, virgo et martyr, Patrona secundaria apud Deum dioecesis Rzeszoviensis confirmantur Fideles ecclesialis. - Sanctus Albertus Chmielowski, religiosus, Patronus principalis, atque sanctus Raphaël Kalinowski, Patronus secundarius apud Deum dioecesis Sosnoviensis confirmantur Fideles ecclesialis. - Beata Maria Virgo sub titulo « De perpetuo succursu » Patrona principalis apud Deum dioecesis Thoruniensis confirmatur Fideles ecclesialis. - Beata Maria Virgo sub titulo « Mater Dei de Victoria » Patrona principalis apud Deum dioecesis Varsaviensis-Pragensis confirmatur Fideles ecclesialis. - Beata Maria Virgo sub titulo « Redemptoris Mater » Patrona principalis apud Deum dioecesis Zamosciensis-Lubaczoviensis confirmatur Christifideles dioecesis. - Sanctus Maximilianus Maria Kolbe, presbyter et martyr, Patronus principalis, atque sanctus Ioannes de Kejy, presbyter, et beatus Ioannes Sarcander, presbyter et martyr, Patroni secundarii apud dioecesis Bieiscensis-Zyviecensis confirmantur Christifideles dioecesis. - Sanctus Adalbertus, episcopus et martyr, Patronus principalis, atque sanctus Maximilianus Maria Kolbe, presbyter et martyr, et beata Dorothea de Matowy, vidua, Patroni secundarii apud Deum dioecesis Elbingensis confirmantur 1031 31 32 33 34 35 36 118 37 121 122 123 124 125 126 127 128 129 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 1032 1993 Oct. 7 » » » » » » » » » » » » » 10 » » » » » » » » » » » » » » 18 » » Nov. 25 » Dec. 30 1994 Ian. 21 » » 24 » Febr. 2 » Mart. 5 » » 17 » » 25 » » » Christifideles dioecesis. - Beata Maria Virgo titulo « Mater Ecclesiae » invocata Patrona principalis, atque sanctus Adalbertus, episcopus et martyr, Patronus secundarius apud Deum dioecesis Liccanensis confirmantur Christifideles dioecesis. - Sancti Apostoli Petrus et Paulus Patroni principales, atque beata Maria Virgo titulo « Mater caritatis et iustitiae socialis » invocata et sancta Anna, mater beatae Mariae Virginis, Patronae secundariae apud Deum dioecesis Glivicensis confirmantur Christifideles dioecesis. - Sanctus Ioseph, beatae Mariae Virginis sponsus, titulo « Redemptoris custos » invocatus, Patronus principalis apud Deum dioecesis Calissiensis confirmatur . Christifideles dioecesis. - Sancti Apostoli Petrus et Paulus, Patroni principales, atque sanctus Ioseph, beatae Mariae Virginis sponsus, titulo « Redemptoris custos » invocatus, Patronus secundarius apud Deum dioecesis Legnicensis confirmantur Christifideles dioecesis. - Sancta Victoria, virgo et martyr, atque beatus Honoratus Kozminski, presbyter, Patroni principales apud Deum dioecesis Lovicensis confirmantur . . . . « Haec est virgo ». - Venerabili Servae Dei Mariae Franciscae Rubatto Beatorum honores decernuntur Laici a Deo. - Venerabili Servae Dei Victoriae Diez y Bustos de Molina Beatorum honores decernuntur « Ego veni ». - Venerabilibus Dei servis Didaco Ventaja Milán, Emmanueli Medina Olmos et V I I Sociis Martyribus, Beatorum honores decernuntur « Fundamentum enim ». - Venerabili Servo Dei Petro Poveda Castroverde Beatorum honores decernuntur « Christo confixus ». - Venerabili Servae Dei Mariae Crucifixae Satellico, Beatorum honores decernuntur Cordubae, in antiqua. - Imago Beatae Mariae Virginis titulo « Nuestra Señora de la Fuensanta » invocatae, quae pie colitur in Hispaniae urbe Corduba, pretioso diademate redimiri sinitur « nomine et auctoritate Summi Pontificis » . . . . Probe novimus. - Beata Maria Virgo titulo «Mater Misericordiae » invocata Patrona principalis atque sanctus Casimirus et sanctus Maximilianus Maria Kolbe, presbyter et martyr, Patroni secundarii apud Deum dioecesis Grodnensis Latinorum confirmantur Ad plenius. - In Republica Insularum Marshallensium Nuntiatura Apostolica conditur Est quidem. - Beata Maria Virgo titulo « Domina nostra Palaestinae Regina » invocata, Patrona apud Deum ordinis Equestris S. Sepulcri Hierosolymitani confirmatur . . . Quae incremento. - In Civitatibus Foederatis Micronesiae Nuntiatura Apostolica conditur Imago illa. - Imago Beatae Mariae Virginis Scapularis, quae pie servatur in ecclesia paroeciali Annuntiationis B.M.V., loco Tomaszów Lubelski in dioecesi Zamosciensi- Lubaczoviensi, pretioso diademate redimiri sinitur « nomine et auctoritate Summi Pontificis» Ad firmiores. - Nuntiatura in Republica Africae Australis erigitur Fideles ecclesialis. - Beata Maria Virgo sub titulo « de Guadalupe » Patrona apud Deum dioecesis Colimensis confirmatur . Sanctus Adalbertus. - Sanctus Adalbertus, episcopus et martyr, Patronus urbis Gnesnensis apud Deum confirmatur . . . Ad aptius fovendas. - In Regno Cambogiae Nuntiatura Apostolica conditur 130 131 132 133 134 220 223 563 566 788 135 226 394 394 569 570 571 571 572 860 Index documentorum chronologico ordine digestus 1033 1994 Mart. 26 » Apr. » » » » » Maii » » » » » » » Iun. » » » » » » » » Sept. » Sanctus Stanislaus. - Sanctus Stanislaus, episcopus et martyr, Patronus urbis Siedlecensis confirmatur . . . . . . . 6 Quo plenius. - In Regno Hashemita Iordaniae Nuntiatura Apostolica conditur 19 Regionis Capitanatae. - Sanctus Michael Archangelus Patronus Provinciae ecclesiasticae Capitanatae confirmatur . . . . 21 Regionis Basilicatae. - Sanctus Gerardus Maiella, sodalis Congregationis Sanctissimi Redemptoris, Patronus Provinciae ecclesiasticae Basilicatae confirmatur 5 In ecclesia sanctuario. - Imago Beatae Mariae Virginis Auxiliatricis, quae pie servatur in ecclesia Sanctuarii B.M.V, loco Twardogóra in dioecesi Calissiensi, pretioso diademate redimiri sinitur « nomine et auctoritate Summi Pontificis ». . 14 Saeculorum quidem. - Beatae Mariae Virginis divinae Gratiae imago, quae in templo paroeciali S. Caroli Borromaei asservatur, in urbe Wratislaviensi, nomine et auctoritate Summi Pontificis coronatur » Merito invocatur. - Imago Beatae Mariae Virginis Gratiarum, quae in ecclesia S. Francisci Assisiensis oppidi v.d. Wieliczka colitur, pretioso diademate redimitur » Sacra illa. - Imago Beatae Mariae Virginis de Perpetuo Succursu, pie servata in ecclesia paroeciali Sanctissimo Redemptori dicata, loco Podgórze, Cracoviae in regione, pretioso diademate redimiri sinitur « nomine et auctoritate Summi Pontificis » . . . . . 11 Notae sunt. - Sanctus Ioseph, Beatae Mariae Virginis Sponsus, Patronus apud Deum dioecesis Coatzacoalsensis confirmatur . . • 18 Omnibus manifestum. - Imago Beatae Mariae Virginis, quae sub titulo « Nuestra Señora de Monserrate » in sacrario eiusdem nominis pie colitur, pretioso diademate redimitur . . . . » Beatam Virginem. - Beata Virgo Maria sub titulo « Nuestra Señora de las Nieves » et sanctus Carolus Borromaeo, episcopus, Patroni dioecesis Sancti Caroli Vurolicensis confirmantur 20 Hoc anno. - Templum Sancto Patricio episcopo dicatum, quod intra fines archidioecesis Perthensis exstat, ad gradum Basilicae Minoris evehitur 13 Notae sunt. - Sancta Familia Iesu, Mariae et Ioseph, Patrona apud Deum dioecesis Campi Limpidi confirmatur . . . . 15 Progredientibus quidem. - Beatae Mariae Virginis « de Guadalupe » imago, quae paroeciali in templo urbis « Puerto de Manzanillo » asservatur, nomine et auctoritate Summi Pontificis coronatur 637 638 639 640 713 714 715 791 791 861 939 940 941 942 VII - CONVENTIONES 1991 1993 1994 Dec. 3 » 30 Ian. 10 Inter Civitatem Vaticanam et Italiam, de re nummaria . . Inter Apostolicam Sedem atque Israelis Statum Inter Apostolicam Sedem et Hungariae Rem Publicam . . . . . 648 716 574 Feria V in Cena Domini anno 1994 presbyteris missa . . . . 641 VIII - EPISTULA 1994 Mart. 13 IX - CHIROGRAPHUM 1992 Febr. 13 Quo Opus fundatum « Populorum progressio » constituitur . . 943 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1034 X - HOMILIAE 1993 Apr. 18 » Maii 16 » Sept. 26 » Oct. 10 In foro S. Petri habita ob decretos Dei servis Ludovico a Casaurea, Paulae Montai Fornés, Stanislao Kazimierczyk, Angelae Truszkowska, Faustinae Kowalska Beatorum caelitum honores In Vaticana basilica habita ob decretos Dei servis Mauritio Tornay, Mariae Aloisiae a Iesu Trichet, Columbae Ioannae Gabriel et Floridae Cevoli Beatorum caelitum honores . . . Hastae habita, ob decretos Dei Servo Iosepho Marello Beatorum caelitum honores In foro Sancti Petri habita ob decretos Dei Servis Didaco Ventaja, Emmanueli Medina, Aurelio Mariae et sociis eius, Mariae Franciscae a Iesu Rubatto et Mariae Crucifixae Satellico, Petro Poveda et Victoriae Diez Beatorum caelitum honores. 38 314 396 400 XI - ALLOCUTIONES 1992 Nov. 20 1993 Febr. 15 » » 18 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Ad quosdam Lusitaniae episcopos limina sacra visitantes . . . Ad Gabonis episcopos sacra Limina visitantes Ad Guineae Aequinoctialis praesules Apostolorum sepulcra visitantes » 22 Ad Ganae episcopos occasione oblata sacrorum Liminum visitationis » 25 Ad Lettoniae praesules Apostolorum Limina visitantes . . . » 27 Ad episcopos Lituaniae coram admissos Mart. 12 Ad Mozambici episcopos coram admissos » » Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii de Communicationibus Socialibus interfuerunt coram admissos » 20 Ad quosdam episcopos Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis coram admissos » 27 Ad maiorem Paenitentiarium necnon minores Paenitentiarios basilicarum Urbis » » Ad episcopos Litoris Eburnei in visitatione Apostolorum liminum Apr. 1 Ad Africae Mediae praesules sacra limina visitantes » 16 Ad Praesides Conferentiarum episcoporum ab omni Europa . . » 17 Ad episcopos Madagascariae limina Apostolorum visitantes . . » 23 I expleto saeculo a Litt. Enc. « Providentissimus Deus » necnon L exeunte anno a Litt. Enc. « Divino afflante Spiritu » foras datis habita » » Ad eos qui conventui de iure Ecclesiae, x expleto anno a Codice Iuris Canonici promulgato, interfuerunt » 24 Ad quosdam episcopos Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis limina Apostolorum visitantes » 25 Scodrae, occasione oblata consecrationis quattuor episcoporum habita . . . . ........... . » » Tiranae, ad plebem universam congregatam una cum civilibus Albaniae auctoritatibus habita Maii 6 Ad quosdam Canadae episcopos sacra limina visitantes . . . 22 Ad quosdam Australiae episcopos in Apostolorum liminum visitatione » 28 Ad quosdam sacros praesules Americae Septemtrionalis occasione oblata visitationis Apostolorum liminum Iun. 2 Ad quosdam Americae Septemtrionalis episcopos sacra limina visitantes » 5 Ad quosdam Americae Septemtrionalis episcopos sacra limina visitantes 136 43 46 51 56 58 63 69 72 78 141 146 227 151 232 244 249 254 259 318 323 329 404 335 Index documentorum chronologico ordine digestus 1993 » » Iun. » Aug. 6 8 14 15 5 » » » Sept. » » » » » 8 » » » » » » 10 16 21 25 2 » » » Oct. » » 4 » » 9 15 » 21 22 » » » » » » » Nov. » » » » » 11 » » » » » 19 » » » 20 » » » » » » » » Dec. » » » » 1994 Ian. » » » » » » » » 29 8 24 25 30 4 18 21 15 20 21 28 .» 29 Febr. 4 » 18 Ad episcopos Papuae Novae Guineae necnon Insularum Salomo niarum in visitatione Apostolorum liminum . . . . . . Ad quosdam Americae Septemtrionalis episcopos in visitatione sacrorum liminum Denverii, ad iuventam ex omnibus nationibus in nocturnis vigiliis congregatam habita Denverii, die Assumptionis Beatae Mariae Virginis habita . . Vilnae, precatio Summi Pontificis ad « cruces » seu sepulcra benedicenda Vilnae, ad academicas auctoritates et Universitatis alumnos habita . Rigae, occasione oblata recognitionis cultus sancti Meinardi epiAd Ad Ad Ad quosdam Canadae episcopos coram admissos quosdam Americae Septemtrionalis episcopos coram admissos . Malaviae episcopos coram admissos quosdam Americae Septemtrionalis episcopos sacra limina visitantes Ad Aethiopiae et Erythraeae episcopos in Apostolorum liminum visitatione Ad quosdam Australiae episcopos occasione oblata visitationis sacrorum liminum Ad eos qui plenario coetui Pontificiae Commissionis pro America Latina interfuerunt coram admissos Ad episcopos Novae Zelandiae sacra Hmina visitantes . . . . Ad eos qui plenario coetui Congregationis pro Clericis interfuerunt coram admissos Ad episcopos regionis Oceani Pacifici coram admissos . . . . Ad quosdam Canadae episcopos limina sacra visitantes . . . Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii pro Laicis interfuerunt coram admissos Ad quosdam Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis praesules Apostolorum limina visitantes Ad eos qui plenario coetui organismi compendiariis litteris F.A.O. nuncupati interfuerunt coram admissos. . . . . Ad eos qui plenario coetui Congregationis pro Doctrina Fidei interfuerunt coram admissos Ad quosdam Canadae episcopos coram admissos Ad eos qui conventui de conceptu tuendo interfuerunt coram admissos Ad episcopos regionis Oceani Indiani coram admissos . . . . Ad Congi episcopos limina Apostolorum visitantes Ad quosdam Europae civitatum ab exteris negotiis administros coram admissos Ad quosdam civitatum Americae Septemtrionalis episcopos in sacrorum liminum visitatione A d Nigeriae episcopos limina Apostolorum visitantes . . . . Ad Patres cardinales, praesules, praelatos et officiales Romanae Curiae coram admissos Ad Legatos nationum coram admissos Ad Panamenses episcopos sacra limina visitantes Ad quosdam Dacoromanos episcopos ritus bizantini coram admissos Ad Romanae Rotae iudices et administros coram admissos . . Ad Antillarum episcopos limina Apostolorum visitantes . . . Ad Honduriae episcopos in visitatione sacrorum liminum . . . Ad episcopos Nicaraguae sacra limina visitantes 1035 410 341 415 426 476 479 484 486 489 494 499 580 585 590 595 597 602 651 656 661 664 669 674 730 735 739 744 750 753 792 797 805 862 944 947 952 957 962 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 1036 XII - NUNTII GRATULATOMI 1992 Oct. 7 1993 Sept. 28 » Oct. 5 » » 20 Em.mo P. D. Radulfo Francisco S.R.E. Presbytero Cardinali Primatesta, Archiepiscopo Cordubensi in Argentina . . . Em.mo P. D. Mario S.R.E. Presbytero Cardinali Revollo Bravo, Archiepiscopo Bogotensi Em.mo P. D. Eugenio S.R.E. Presbytero Cardinali de Araujo Sales, Archiepiscopo Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii . Em.mo P. D. Eduardo Francisco S.R.E. Presbytero Cardinali Pironio 87 88 264 89 XIII - NUNTII SCRIPTO DATI 1993 1994 Dec. Febr. 8 2 Ob diem ad pacem fovendam missus Litterae Familiis datae ipso volvente sacro Familiae anno » Iun. 13 Admodum reverendo patri Praesidi pro tempore coetus Ministrorum generalium Ordinis Serafici V I I I ineunte saeculo ab ortu Sancti Antonii de Padova MCMXCIV 156 868 968 XIV - NUNTII TELEVISIFICI 1993 Apr. » » » Dec. 9 11 25 Feria VI in Passione et Morte Domini . Die Paschatis missus Die Nativitatis Domini missus . 82 84 816 XV - ITINERA APOSTOLICA Ex HABITIS DUM SUMMUS P O N T I F E X HISPANIAM PERAGRAT DELECTAE ALLOCUTIONES 1993 » Iun. » » » » » 13 14 Hispali, exeunte Eucharistico coetu ab omnibus nationibus . . Onobae, v expleto saeculo ab Evangelio in novo mundo nuntiato 15 Matriti, ad episcopos congregatos 16 Matriti, ob decretos beato Henrico de O s s o et Cervello Sanctorum caelitum honores 265 270 276 281 XVI - SECRETARIA STATUS 1994 » Ian. Oct. 1 31 Rescriptum ex Audientia Ss.mi quo a die i mensis Ianuarii a. M C M X C I V provisiones pro familia comprobantur . . . . Rescripta ex audientia SS.mi quibus normae circa annui salarii computationem dantur 163 972 II - ACTA CONGREGATIONUM I - CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI 1993 Iul. 1994 Sept. 31 14 Responsa ad proposita dubia circa « interclusionem uteri » et alias quaestiones Epistula ad catholicae ecclesiae episcopos de receptione communionis eucharisticae a fidelibus qui post divortium novas inierunt nuptias 820 974 Index documentorum chronologico ordine digestus 1037 II - CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIETALIBUS 1993 Apr. 20 » » » » 29 » » » » Iul. » Nov. 2 » 25 Assensus Pontificius provisionibus episcopalibus a Synodo Episcoporum Ecclesiae Uerainae peractis Provisiones Ecclesiarum Assensus Pontificius provisionibus episcopalibus a Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Maronitarum Provisiones Ecclesiarum Nominatio Provisio Ecclesiae 171 170 170 170 171 170 III - CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM - De heroicis virtutibus S. D. Mariae Raphaëlae (in saec.: Sanctinae Cimatti) » » B A R C I N O N E N . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Petrae a S. Ioseph (in saec.: Annae Iosephae Pérez Florido) . . . » » C A E S A R A U G U S T A N A . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Mariae Rafols » » C I V I T A T I S R E G A L E N . - De martyrio S. D. Caroli Eraña Guruceta et duorum Sociorum Fidelis Fuidio Rodríguez et Iesu Hita Miranda » » C O R D U B E N . - De martyrio S. D. Victoriae Diez y Bustos De Molina . . . . » » L A U D E N . - De heroicis virtutibus S. D. Caesaris Mariae Barzaghi. » » K A N D I E N . S E U G O A N A . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Iosephi Vaz » » M A D I S O N E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S.D. Caroli Samuelis Mazzuchelli . . » » P A R I S I E N , S E U M A S S I L I E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Friderici Ozanam » » P O N T I S C U R V I S E U S O R A N A . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Iosephi a Iesu et Maria (in saec.: Vincentii Pesci) » » R O M A N A . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Elisabethae Canori Mora » » S A L M A N T I C E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Candidae Mariae a Iesu (in saec.: Ioannae Iosephae Cipitria et Barrióla) » » S Y D N E Y E N . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Mariae a Cruce (in saec.: Mariae MacKillop) » » V A L E N T I N A . - De martyrio in causa beatificationis S. D. Vincentii Vilar David » » T O L E T A N A E T D E R T O S E N . - De martyrio in causa beatificationis S. D. Petri Ruiz de los Paños Angel et V I I I Sociorum . . . . » » V A L E N T I N A . - De martyrio in causa beatificationis S. D. Angelae a Sancto Ioseph Lloret Marti et xvi Sociarum » » V I C T O R I E N . V E N E T O R U M . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Claudii Granzotto (in rei.: Richardi) Dec. 2 3 C A R A C E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Aemiliae a Sancto Ioseph (in saec.: Mariae Aemiliae Chapellin). » » C U R I E N . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Mariae Theresiae Scherer (in saec.: Annae Mariae Catharinae) . . . . » » F O R O L I V I E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Benedictae Bianchi Porro » » L A U S A N N E N . - G E N E V E N . - F R I B U R G E N . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Margaritae Bays 1993 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Iul. 6 ALATRIN. 91 95 97 99 103 172 175 177 180 185 189 192 197 199 286 292 297 347 350 353 358 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1038 1993 Dec. 23 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1994 Ian. 28 » Mart. 26 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » - De miraculo in causa beatificationis S. D. Mariae a S. Ioseph (in saec.: Laurae Evangelistae Al varado Cardozo) 360 M A R I A N O P O L I T A N A . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Aemiliae Tavernier vid. Gamelin 362 M E R C E D E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Eleonorae López de Maturana 366 N E A P O L I T A N A . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Modestini a Iesu et Maria (in saec.: Dominici Mazzarella) . . . 370 R E M E N . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Nicolai Roland 372 R O M A N A . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Hyacinthi Mariae Cormier 433 R O M A N A . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Iosephinae Vannini 435 R O M A N A S E U L E O D I E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Mariae a Iesu (in saec.: Aemiliae d'Oultremont) 437 S A N C T I I A C O B I I N C H I L E . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Alberti Hurtado Cruchaga 441 T A R R A C O N E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Mariae Antoniae a S. Petro (in saec.: Antoniae Paris i Riera) 443 T U R O N E N . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Mariae Poussepin 446 C A T A N E N . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Magdalenae Catharinae Morano 505 C O N C H E N , I N A E Q U A T O R E . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Iulii Mariae Matovelle 678 F L A V I O B R I G E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Felicis a Virgine (in saec.: Felicis Monasterio y Ateca) . 682 G R A N A T E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Iosephi Gras y Granollers 685 L U C E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Mariae Dominicae Brun Barbantini 689 M E D E L L E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Mariae a Perpetuo Succursu (in saec.: Isabellae Tejada Cuartas) 693 M E D I O L A N E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Alfredi Ildefonsi Schuster 696 B A I O C E N . E T L E X O V I E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Ludovici Martin 760 B A S I L E E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Bernardae Heimgartner . 764 C A R T H A G I N E N . I N C O L U M B I A . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Mariae Bernardae Butler 768 C H I C A G I E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Mariae Teresiae Dudzik 770 C O R D U B E N . I N A R G E N T I N A . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Iosephi Leonis Torres 774 R U R E M U N D E N . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Mariae Helenae Stollenwerk 822 N I C O P O L I T A N , S E U U R B A N I E N . - De martyrio in causa beatificationis S. D. Eugenii Bossilkov 824 S A G I E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Mariae Azeliae Guérin sponsae Martin 828 T A U R I N E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Iosephinae Gabrielae Bonino 980 MARACAYEN. Index documentorum chronologico ordine digestus 1994 Mart. 26 » Iul. » » » » » » » » » 1039 - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Danielis Comboni 2 B E R O L I N E N . - De martyrio S. D Bernardi Lichtenberg . . . . » C A E S A R A U G U S T A N A . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Genovefae Torres Morales C A T A Ñ E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Luciae Mangano » F E R E N T I N . S E U P O N T I S C U R V I . - De miraculo in causa beatificationis S. D. Grimoaldi a Purificatione (in saec.: Ferdinandi Santamaria) » L E O P O L I T A N A L A T I N O R U M . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis S. D. Ioannis de Dukla VERONEN. 984 990 993 995 1000 1002 IV - CONGREGATIO PRO EPISCOPIS 1993 Mart. 3 SEDUNENSIS E T SANCTI MAURITII AGAUNENSIS. - De finium muta- tione » » » » » 1994 » » » » » 607 PRAGENSIS-BUDOVICENSIS-REGINAE GRADECENSIS-LITOMERICENSIS. - » De finium dioecesium mutatione 106 - De administrationis Apostolicae erectione 108 Oct. 2 8 M O L D O V E N S I S . - De administrationis Apostolicae erectione . . . 3 7 5 Dec. 1 0 T H O R U N E N S I S . - De concathedralis erectione 377 » 3 0 C A U C A S I L A T I N O R U M . - De administrationis Apostolicae erectione 376 Ian. 1 F O D I A N A E - B O V I N E N S I S E T S A N C T I S E V E R I . - De finium mutatione . 299 Apr. 7 B E R O L I N E N S I S E T S V E R I N E N S I S . - De finium mutatione . . . . 609 » » H I L D E S I E N S I S E T S V E R I N E N S I S . - De finium mutatione 6 1 1 Iun. 4 D U I T A M E N S I S . - De nominis dioecesis mutatione 832 Iul. 8 P A D E R B O R N E N S I S . - De Provinciae ecclesiasticae finium mutatione 700 Aug. 14 TRANSCARPATIAE LATINORUM. V - CONGREGATIO DE INSTITUTIONE CATHOLICA 1994 Sept. 12 OPOLIENSIS. - Facultas Sacrae Theologiae Opoliensis erigitur . . 1008 III - ACTA PONT. CONSILIORUM PONT. CONSILIUM DE LEGUM TEXTIBUS INTERPRETANDIS 1992 Iul. 11 1994 Mart. 15 Responsio ad propositum dubium Instructiones Sedis Apostolicae 541 542 IV - ACTA TRIBUNALIUM TRIBUNAL ROTAE ROMANAE 1994 Apr. 18 Normae 508 III INDICES NOMINUM I - INDEX NOMINUM PERSONARUM (OMITTUNTUR NOMINA ACTIBUS SUBSCRIPTA) (CUM PARVA C R U X f ADEST, DE NUNTIO MORTIS AGITUR) A Abadamloora L., 779. Abbiati C, 618. Abdallah A., 544. Abdallah Abdel-Messih F., 459. Abesamis S. A., 463. Ablondi A., 927. Abramowicz J., 1015. Abresch P., 784. Abreu Bonilla S., 703. Abril y Castellò S., 473. Acciarri V., 709. Acerbi A., 207. f Acevedo Rojas R., 623. Ackarian V., 543. Adalbertus (S.), 129, 130, 572. Adams R., 621. Adaszek M. J., 456. Adjanohoun V., 1013. Advincula B., 707. Aemilia a Sancto Ioseph (in saec.: Maria Aemilia Chapellín Istúriz) (Ven.), 347. Agbu C. E., 1023. Agnelli A., 711. Agnelo G. M., 704. Agostino G., 1012. Agre B., 383. Aguer H. R., 705. Aguilar A. A., 837. Aguilar F. S., 704. Agustoni G., Card., 1011. Ahlers A., 1022. Aiello E., 837. Akwali Okafor S., 1007. Ala R., 458. Alaba Adeosin Job F., 557, 780. Albert Hetzel M., Sr., 1013. Alberti L., 618. Albertus Chmielowski (S.), 124. Albertus Magnus (S.), 33. Allcock W. 1024. Alfano G., 617. Allard J.-B., 544. Alliegro M. J., 453. Alluvion G., 462. Almandoz Garmendia J. A., 455. Alonso J. F., 835. Altamirano Arguello C, 203. Alvarez A., 1013. Alvarez Gaston R., 222, 225, 565, 568, 790. Alves Cachadinha J. D., 708. Alwan H., 382. Amaducci W., 1014. Amalius (in saec. Iustus Zariquiegui Mendoza) (B.): v. Didacus Milán (B). Ventaja f Amaral T. A., 1024. Amaro Cavalcanti de Albuquerque F., 544. Amicarelli G., 455. Amos A. J., 454. Ananian P., 544. Andermahr W., 1016. Andreas Bessette (B.), 476. Andreoli C, 622. Andreozzi A., 708. Androvandi G., 709. Anfossi G., 616. Angelini G., 464. Angelini G., 835. Angelino M., 622. Angeloni L., 112, 382. Angkur C. M., 781. Angrisani D., 623. Anlemeyer G., 1022. Anna (S.), 131. Annibalei V., 464. Antal J., 619. Antczak A., 460. Antonelli F., 835. Antonellis B., 618. Antonini B., 1012. Antonini O., 1014. Antonini P., 454. Antonini R., 1020. Antonius de Padova (S.), 968. Antonius Maria Claret (S.), 444. Antonucci G., 621. Anzorreguy H. A., 458. Appignanesi E., 640. Appleyard G., 617. Araki T., 303. Aram Basmaji J., 621. Araújo Rentería J., 459. f Arcaira L. A., 1024. Arcesi G., 462. Archangelus Palmentieri. v. Ludovicus (B.). a Casaurea Ardesini Andolfi S., 455. Arguelles R., 109. Arinze F., Card., 704, 927, 1013. Arnaud F-G., 620. f Arneric J., 784. Arnhols R. J., 707. Arnister E. G., 456. Arrieta Villalobos R., 704. Arroba Conde M., 615. Arsanios Y., 834. Artale Ciancio H., 613. Arthaud R., 1021. Ascensio León R., 926. Ashley IL, 110. Assis R. D . , 383, 704. Asta M., 455. Astillero Bastante 1014. Atlas V., 461. Attili A., 708. Atzei P., 34. Aubry G., 742. Aubry G., 782. A., Auge M., 543. Aurea Navarro Marcella a Sancto Thoma (Ven.), v. Lloret Sancto Martí Angela Ioseph (Ven.). a Aurelius Maria (in saec. Benvenutus Villalón Acebrón), (B.): v. Dida­ cus Ventaja Milán (B). Autellitano N., 1017. Avanzi A., 461. Azagra F.X., 475. Azarcón R., 706. Azizberzi R., 459. Azmy Elkattan I., 1019. Azula de la Guerra V., 459. B Bábik J., 619. Bacelar Queimadelos N., 1015. Bacha H., 927. Bacierra B., 1014. Bacqué F., 614. Badini Confalonieri A., 706. Baggini C., 453. Bairy M., 461. Balboni G., 463. Balciünas J., 456. Baldas G., 708. Baldelli F., 451, 549. Baldelli F., 463. Baldeschi N., 620. Balicki L., 706. Ballarmi L., 618. Balossi E., 616. Bambury D . , 616. Bañaban R. T., 617. Bañkowski A., 454. Bannon L, 460. Bantugan G., 461. Banus L., 616. Banzi A., 781. Barbareschi G., 707. 71 - A A. S, Index nominum personarum 1041 Barbarito G. M., 701. Barbieri B., 616. Barbieri G., 1017. Barbieri R., 712. Barbina O., 459. Barbis A., 617. Barbone G., 621. Bardazzi S., 459. Barlesi A., 463. Barletta T. L., 1021. Barltrop K., 454. f Barni J. L., 1024. Barreto Celestino P., 457. Barrow U. H., 206. Bartolic M., 1018. Bartolic V., 1018. Bartolini V., 457. Bartolucci L., 623. Bartosiewicz D., 1015. Bartoszewski S., 453. Barzacchini G., 707. Barzaghi Caesar Maria (Ven.), 172. Bassetti V., 702. Basso F. P., 452. Bastgen J., 456. Bastos de Avila F., 928. Batiz M. A., 784. Battaglia A., 621. Battariga A., 623. Baum W. W., Card., 304, 382, 543, 704. Bausola A., 1013. Bauza E., 458. Baver W. F., 456. Baylon J. Z., 836. Bays Margarita (Ven.), 358. Bazzoli B., 706. Béai A., 454. Beaudoin Y., 304. Becker K., 1013. Beer-Boimond G., 621. Beijer G. J., 1021. Bella G., 456. Bella G., 707. Bellissima P., 462. Bellizzi S., 711. Benatar A. J., 463. Benazzi D., 453. Benedictus XIII, 36. Benedictus XV, 233. Benini B., 1016. Benini E., 712. Beni tez de León A., 455. f Benjamin E., 544. Benjumea Puigcerver J., 458. Benkovich F., 454. Benni B., 616. Benvin A., 617. Benwell W., 454. Berardini A., 711. Bergamaschi A., 455. Bergamini R., 711. Berger M., 454. Berhaut A., 620. Berna S., 927. Bernacchi M. S., 205. Bernaldo Lasa J. L., 454. Bernardi L., 707. Bernardin J. L., Card., 1012. Berndt R. O., 1020. Berro A., 1022. Bertagna B., 615. Bertazzoni A., 1023. Bertazzoni R., 459. f Berthold G., 304. Bertie A., 703. Bertini S., 462. Bertoli F., 1016. Bertolotti E., 1017. Béseos R., 1014. Bessonnet C, 616. Bevilacqua A. J., Card., 300, 303. Beyens H., 837. f Bezmalinovic C, 623. Bianchi C, 1017. Bianchi G., 1017. Bianchi G., 620. Bianchi M., 464. Bianchi Porro Benedicta (Ven.), 353. Bianchi U. D., 452. Biastato L., 1017. Bielaszewski J., 454. Bielawski L., 457. Biffi G., Card., 783, 1012. Bilbeisi M. L, 1010. f Bilock J. M., 840. Birch T. J., 454. Biro L., 450. Bitto G., 623. Blackman Nunis D., 460. Blaha J., 1022. Biais I. P., 1005. Blancaver J., 707. Blanchard L., 461. Blanckenstein M., 1016. Bianco Abate R., 708. Blas Picco C, 1015. Blaschko J., 616. Blasilli L., 708. 1042 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Blockausen D., 544. Blömeke E., 617. Blommestijn C. J. J. A., 712. Bloomstine W. O, 1021. Blumetti G., 617. Bluyssen I., 475. Bobal J. K., 1017. Boccardo R., 836. Bocchetti M., 459. Bocchi A., 837. Bochicchio A., 619. Boddeker H., 710. Boeddeker R., 460. Boereboom A. J., 1023. Boggs D. R., 616. Boiardi G., 1016. Boisard P., 834. Boldorini A., 708. Bolivar A., 707. Bolldorf M., 1019. Bolognesi S., 1022. Bona D. N., 203. Bonadies E., 459. Bonari L., 618. Bonazzi L., 835, 1014. Bonci G., 707. Bonetti A., 1022. Bonfiglio E., 838. Bonino Iosephina Gabriela (Ven.), 980. Bonni A., 464. Bonomo N., 453. Borcz T., 1016. Borghesani C, 1018. Borin P., 709. Borlini E., 622. Bornati A., 454. Borowski E., 1014. Borres D., 707. Bors J., 616. Borzomati P., 615. Boscia F., 1021. Bosco Akam J., 1018. Bosio L., 709. Bosisio A., 710. Bossilkov Eugenius (Ven.), 824. Bottai B., 381. Botti L., 837. Bottino L., 457. Bottone A. B., 835. f Boudon R., 623. Bouffard J. F., 707. f Boutros R., 624. Boutros-Ghali B., 1010. Bove E., 459. Bovenzi C, 453. Bover Oliver Isidorus (Ven.), v. Ruiz de los Pa­ ños Angel Petrus (Ven.). Bovone A., 705. Bozo J. O, 1017. f Bózzoli H., 112. Brambilla A., 449. Brambilla A., 455. Brandes R., 379. Brannekamper R., 839. Brasington J., 1021. Bravo A., 704. Braz De Aviz L, 449. Breccia A., 712. Brendolan A., 1020. Bressan L., 703. t Brivá Mirabent A., 624. Brizzolani A., 457. Brophy P. J., 835. Brown W. F. , 710. Brufau Macia J., 961. Bruni G., 463. Brusco M., 463. Bruys J. C. M., 460. Bryant E. A., 621. Buczek M., 456. Buczko T., 462. Bukesa B., 623. Bulka O., 836. Buoncristiani A., 702. Buranelli D'Amelio M. A., 834. Burcher P., 203. Burgess M. J. F., 616. f Burke J. O, 623. Burkhart E., 455. Bussen R. J., 616. Butler Maria Bernarda (Ven.), 768. Butryn R. E., 1017. Buurman N., 1021. C Cacciamani A., 839. Cacciatore O., 1015. Cacciavillan A., 552. Caevo Valencia S., 1014. Cairoli A., 1016. Cakpo-Tozo E., 1019. Calabresi U., 11, 13, 14. Calard J., 710. Caldi G., 622. Callahan D. J., 709. Calpe Ibáñez Maria a Rosario (Ven.), v. Lloret Marti Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Calvo Visa F., 1021. Camacho Flores F., 634. Camacho Soto P., 1017. Campion R., 460. Canali O., 1022. Canalini F., 550, 938. Candela M., 456. Candida Maria a Iesu, (Ven.), 192. Candusso V., 463. Canestri G., Card., 303, 1013. Cangelaris P. D., 459. Cannella A., 836. Cannone V., 623. Canori Mora Elisabetha (Ven.), 189. Cantafora L., 837. Canterino B., 207. Canterino J., 207. Capaila F., 777. Capaila F. R., 783. Capanni M., 708. Capano W. R., 454. Capitani A. L., 453. Cappellini E., 454. Cappi A., 837. Caprio G., Card., 395. Caramia F., 463. Caramuta O, 617. Carboni A., 457. Carda Saporta Paschalis (Ven.), v. Ruiz de los Pa­ rios Angel Petrus (Ven.). Cardano A., 616. Carducci Artenisio F. P., 619. Cargnello M. A., 450. Carillo J., 1024. Carini L., 1021. Caries Gordó R.M., Card., 17, 20, 22, 788, 1011, Carlson R. J., 300. Carnaroli B., 708. Carofalo A. M., 838. Carolina Kozka (B.), 123. Carolus Eraña Guruceta (Ven.), 99. Carosi L., 1018. Carpinete V., 710. Carpino L., 462. Carr E., 544. Carrado S., 621. f Carretto P. M., 1024. Carriquiry G., 837. Carson S. B., 616. Carter R. S., 1021. Canicci A., 1014. Caruso A., 453. Casado A. R., 613. Casale I., 639. Casatelli L., 618. Casati Ferro L. A., 1019. Caselli E. J., 458. Cases Andreu F., 378. Cashman M. J., 454. Casimirus (S.), 122. Cassiani L, 836. Cassidy E. I., Card., 382, 704, 1012, 1013. Cassiers J., 1010. Castagna D. S., 613. Castanho de Almeida I . C , 449. Castillejo Gorraiz M., 707. Castrillón Hoyos D., 382, 383, 704 Catanello I. A., 701. Catastini L., 1020. Cateni F., 837. Catharina Tekakwitha (B.), 329. Catini O., 463. Catry J-P., 710. Catta F., 838. Caviedes Medina M., 378. Cè M., Card., 543, 1012. Ceballos Atienza A., 109. Cece F., 455. Cenami G., 457. Centelles Abad Recaredus (Ven.): v. Ruiz de los Pa­ ños Angel Petrus (Ven.). Centeno A. M., 458. Centola S., 838. Cepeda Silva O., 1014. Ceresoli L., 301. Cerniglia P., 457. Cesarini A., 463. Cestra G., 1023. Cevoli Lucretia Helena, v. Florida Cevoli (B.). Chainarong Monthienvichienchiai R., 709. Chamorro Coronel F., 703. Chang-mu Tchoi A., 380. Chang Tsai-chi M., 623. Chao A., 618. Chavez Ponce Deleon R., 1017. Index nominum personarum 1043 Cheng Tsai-fa J., 303. Cheong-duk Sye A., 380. Chernomyrdin V. S., 206. Chidgey G., 453. Chien F. F., 614. Chimenti G., 836. Chiminello A., 555, 779. China A., 463. Chin-Hyong Yoo J., 459. Chinnappa M., 205. Chirivella Várela T. E., 35. Chittilappilly J., 705. Chiusano G., 615. Chizmar J. G.., 454. Chrétien J., 703. Christoyannis G., 1019. Chuanguira Machado E., 301. Chueca Goitia F., 1019. Chupungco A., 1012. Ciatti G., 1016. Cibin S., 710. Cicalese A., 838. Ciccioni F., 1023. Cicconetti M. C, 452. Ciccotti L., 616. Cicerchia E., 709. Cignoli A., 622. Cijntse Y., 839. Cilona A., 838. Cimatti Sanctina (Ven.), v. Close W., 460. Coats D. E., 1015. Cobal F., 1024. Coda P., 455. f Coderre G.-M., 384. Coffy R., Card., 778. t Cohill J. E., 624. t Colaço L, 384. Colagiovanni E., 543. Colagrosso B., 463, 1019. Oolagrosso D., 710. Colalucci G. L., 709. Colantonio R., 616. Colasuonno F., 375, 1012. Colerus-Geldern O., 616. Colitti R., 620. Collaço B. F., 468, 543. Collins B. F., 449. Collins Barvey J., 709. Collins W. M., 710. Colombo C, 28, 800. Colombo R., 711. Colomina Torner L, 1014. Colonna C, 1024. Colucci E., 839. Columba Ioanna Gabriel (in saec. Ioanna Mathildis), (B.), 23, 220, 313, 314, 562. Congar Y., Card., 1011. Conn P., 460. Connolly P. F., 711. Connors T. M., 710. Consoli S., 453. Constance S. C, 453. Conti M. J., 705, 927. Cooper N., 710. Cooper P., 710. Coppa L, 106. Coppenrath M.-G., 383. Coppens E. A. M., 464. Coppini G., 621. Coppini P. L., 621. Coppola F., 707. Coralla C, 621. Coralli P., 838. Corallini G., 707. Corbey L. J.M.H., 463. Corbo G., 1020. Cor coran J. P., 455. f Cordeiro J., Card., 304. Cordero Lanza di Montezemolo A., 208, 703. Cormier Hyacinthus Maria (Ven.), 433. Cornaro C, 381. Coronel Argudo V. J., 454. Maria Raphaela ( Ven.). Cinesu G., 623. Ciocci A. G., 619. Cioni P., 1021. Cipitria et Barrióla Ioanna Iosepha, v. Candida Ma­ ria a Iesu (Ven.), 197. Cipolletti A., 709. Cipullo G., 463. Cisneros Martínez A. A., 109. Clarke A. J., 621. Claudina Thévenet (S.), 5, 467. Claudius La Colombière (S.), 305. Clavel Ortiz-Repiso L., 1012. Cia veli Ortiz-Repiso L., 616. Cleary W., 1016. Clerici D., 1020. Clerici D., 1020. Clinton W., Praeses Civita­ tum Foederatarum Ameri­ cae Septemtrionalis, 614. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1044 Correira de Noronha J., 836. Corriveau R., 957. Corti R., 303. Cosa A., 204. Cósico R., 1018. Costa F., 705. Costa J.-F., 1021. Coughlin J. P., 1021. Coulibaly V., 205. Covelluzzi A., 617. Coveney P., 855. Coyle E. J., 456. Cozzi M. V., 1020. Creegan J., 453. Creemers J. H. M., 1024. Crepaldi G., 452. Cristelli I. G., 222, 225, 565, 568, 790. Cronin J., 1023. Cruciarli F., 463. Cruz E., 1015. f Cserháti J., 544. Cuervo Torres L. E., 1019. Cullen E. P., 300. Cunningham J., 617. Curletti A., 1017. Curlin V. G., 379. Curry T., 378. Curtiss E. F., 207. Czarnecki A. S., 457. Czerwik S., 543. D Da Costa Barros M., 839. D Agostino F., 711. Dailey W. J., 453. Daix G., 1020. da Jesi C, 544. D Alia F., 1023. Dalla Torre G., 615, 1012. DallatM., 110. f Dalmais P., 712. D Ambrosio A., 620. Dämmen McAuliffe J., 544. Dammertz V., 704. Daneion L, 628. Danicki S., 1016. Daniel G. F., 927. D'Aniello G., 1023. Dankó L., 705. Danneels G., Card., 382, 543, 784, 1012. D'Antonio A., 463. Danzi G., 615, 712. D'Arcy E., 705. Dardi G., 711. D'Arezzo S., 710. Darmaatmadja J. R., Card., 1011. f Darmojuwono J., Card., 208. Dasadei P. M., 708. Dattrino L., 705. David M., 1018. Davis W., 1020. de Agar y Valverde J. T. M., 708. de Almeida C. A., 457. De Andrea G., 304. De Angelis N., 704. de Aránzadi y de Cuervas-Mons I., 619. de Araujo S. F., 705. de Baecque F., 461. de Beaumont-Beynac T., 461. t de Bernon J. J. F., 840. De Carli G., 712. De Cata G., 463. Dechant A., 207. Dechant V., 207. De Clerck P., 543. t Decourtray A., Card., 840, 927. Dederichs E., 1018. De Domenico F. A., 706. De Dona M., 1017. Defílippi G. B., 112. degli Uberti P. F., 837. Degollado M., 303. Degrandi F., 1016. De Groot H. G. M., 1018. f De Keyzer M. G., 208. De Klerk, F. W., 111. De Laat E. J., 839. de la Cerda Bustamante M. A., 1019. de la Lande d'Olee P., 1014. De Lange J. O., 1023. De Larrea y Legarreta, 636. Delázari G., 300. De Leo T., 455. Delépoulle A., 616. Del Favero V., 1017. Delgado Evers A., 379. Deila Portella E., 839. Della Vedova A. P., 709. Del Marmol F., 1020. de los Santos E., 778. f del Portillo A., 544. Del Prette Lissot R., 110. del Rosario R. V., 1021. De Magistris L., 544, 615. Demolder J., 621. de Montmorency-Lavai F., 318. de Mora y de Aragón G., 619. Dendinger W. J., 707. Deneux J., 621. De Nicolò P., 383. De Odorico R., 455. f de Oliveira Lima A., 840. De Paoli A., 553, 554, 555, 614. De Paolis V., 383. De Paolis V., 784. de Paula Figueira L., 457. Depikolozvane A., 617. Der Nersessian N., 784. De Santis A., 1018. De Sibi F., 710. Désiré X., 457. Deskur A. M., Card., 1012. De Smet W., 784. Desoiza J. L., 461. De Souza Fernandes G., 838. De Stark N., 207. De Stark O., 207. de Veye H., 1022. De Vincentis V., 839. Devine R., 1018. De Vito R., 622. De Vivo L, 110. de Wijs C. H., 712. De Witte A., 613. Diaz La Torre C. A., 615. Di Bella G., 462. Dibildox Martínez I. A., 301. Di Biasio N., 622. Di Carlo G., 839. Di Cristina S., 1012. Didacus Ventaja Milán (B.), 222, 225, 400, 563, 565, 568, 790. Dieter H., 839. Diez y Diez L., 1017. Di Giacomo R., 1018. Dilorenzo F. X., 926. Di Luca P., 708. Dimam Cedeño Delgado L, 450. Di Marzio G., 839. Di Meo V., 455. Dina Bélanger (B.), 318. Di Napoli C., 708. Diouf J., 671. Di Placido G., 457. Di Renzo V., 708. Di Stefano G., 623. Di Tella G., 458. Di Venanzio A., 707. Djabla B., 141. D j urie in Michelini Tocci D., 1022. Dhigosz A. I., 110. Dlugos F., 617. Dobbelaar L., 781. Dobes G. E., 707. Dobmeier G., 837. Dolan T., 1016. Dolleton D., 1016. D'Olimpio M., 461. Domba Mady R., 779. Dominicus Savio (S.), 397. Donado Vara J., 1022. do Nascimento A., Card., 382, 783. Donatini E., 708. Donghi A., 543. Donohue R., 460. d'Onorio J-B., 459. Donovan W. J., 1016. Dopierala W., 618. Dora P. A., 1016. do Rosario Ferrao P. N. A. S., 301. Dorothea de Matowy (B.), 129. Dorronsoro Allo J. J., 383. D'Orso G., 463. Dossena L., 382. Doty G., 838. Doty M., 1021. Dovi Hounnaké V., 782. Dradi E., 1015. Drago M., 836. Dreossi T., 707. Drnovsek J., 111. f D'Rosario H., 840. D'Souza H. S., 382. Duart Roig Teresia a Sancto Ioseph (Ven.): v. Lloret Martí Angela a Ioseph (Ven.). Dubell J. H., 453. Dubon M., 207. Dubon M., 207. Duché D.-J., 1020. Dudek M., 456. Sancto Index nominum personarum 1045 Dudley P. V., 300. Dudzik Maria Teresia (Ven.), 770. Duizabo R., 621. Düll K., 1020. Dumais R., 203. Dumas P., 1022. Dumaual A. S., 457. Dunn P. L, 781. f Dupanloup R., 928. Duprey P., 784. Dupuy A., 929, 930. Duran Dussán H., 1019. Duran G.J., 1015. Duran Tovar A., 458. f Durik J. A., 712. Düring T., 619. f Durrheimer E., 544. D'Urso A., 453. Dwight J., 838. Dworakowski M. E., 457. Dydycz P. A., 613. Engin Lütem O., 1019. Engler J. G., 454. Enrique M., 1018. f Enrique y Tarancón V. E Eagleton W. L., 838. Eala Jr. Q., 1024. Earley P., 454. Ebo Kpiebaya G., 780. Ebosele Ekpu P., 560, 780. Echenique Lopez J. M., 1015. Echevarría Rodríguez X., 1006. Echeverría Ruiz B., Card., 1011. Edmigius (in saec. Isidorus Primo Rodríguez) (B.): v. Didacus (B). Ventaja Milán Edyk E., 618. Egaña Baraona J. L., 620. Eichhorn L. G., 616. El-Rady A. H. M., 461. Elisabeth Ann Seton (S.), 329. Elli C., 457. Ellis W. M., 705. Emmanuel Domingo y Sol (B.), 287. Emmanuel Medina Olmos (B.), 222, 225, 563, 565, 568, 790. v. Didacus Ven­ taja Milán (B). Enea A., 463. E., Card., 1024. Enverga B., 1024. Eraña Guruceta Carolus (Ven.), v. Carolus Eraña Guruceta (Ven.). Erba A. M., 1013. Erburu R., 460. Ercolani S., 711. Erdo P., 1012, 1014. Erlebach G., 457. Errázuriz Mackenna C. J., 457. Erréis C, 837. Escámez López A., 458. Esler B., 621. Essy A., 834. Esteban Karlic E., 704. Estermann A., 709. Etchegaray Aubry A., 619. Etchegaray R., Card., 228, 382, 452, 784, 927, 1013. Etsou-Nzabi-Bamungwabi F., Card., 207. Evencius Richardus (in saec. Eusebius Alonso Uyarra) (B.), v. Didacus Ventaja Milán (B). Eyt P., Card., 1011. F Fabbretti M., 621. Fabbri F., 616. Fabbri Q., 708. Fagiolo V., 244. Fagiolo V., Card., 1011. Fagnano G., 397. Faita G., 623. Falcäo J. F., Card., 207, 704. Falcetta A., 708. Falcini A., 620. Falconi A., 461. Falez A., 619. Falez 8., 1019. Fani E., 459. Farcon A., 1024. Farinelli U., 620 Farmey V. J., 621. Farrugia E., 784. Fato F., 712. 1046 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Fattopace G., 711. Faure E., 1022. Faustina M. Kowalska (B.), 17, 20, 22. Favalora I. C, 1005. Favino G., 459. Favreau F., 1012. Favro F., 464. Fedele E., 622. Federici T., 544. Fedyk J., 617. Felder G., 1022. Felder J., 1022. Felici A., Card., 303, 382, 543, 927. Félix A., 461. Feltri R., 712. Feme Luzar M. B., 454. Ferme B. E., 1017. Fernandez A. S., 382. Fernandez G. A., 1015. Fernandez J. A., 1019. Fernando N. M., 382. Ferrandu S., 453. Ferrante J. L., 453. Ferrari L., 1016. Ferrario T., 711. Ferraris G., 1018. Ferreira da Nova A., 452. Ferrer Sabría Elisabetha (Ven.), Angela (Ven.). v. Lloret Marti a Sancto Ioseph Ferrillo R., 622. Ferring R. L., 706. Ferrò S., 1024. Ferry R., 460. Ferry W., 460. Fettweis G., 623. Feytor Pinto V. F. X., 452. Fiallos Navarro F. J., 458. Fife W. C, 623. Figuls J., 1018. Filippi E., 1023. Fillini M., 618. Finau P., 651. Finelli F., 457. Finelli L., 839. Fini G., 620. Finnigan B., 461. Fiocchi Nicolai V., 1013. Fiore C, 622. Fiore E., 948. Firlej H., 134. Firringa C, 1017. Fisette P., 203. Fisichella R., 208. Fitych T., 1018. Flanagan A. P., 461. Flanagan M. T., 460. Fleming J., 455. Flores Lima R., 1017. Flores P. F., 926. Flores Reyes G. H., 934. Flores Santana I. A., 300, 549. Floria C. A., 928. Florida Cevoli (B.), 25, 218, 220, 313, 314, 562. Flynn H. J., 379. Flynn S. P., 456. Foley D. E., 449. Foley J. P., 615. Fontecilla de Santiago-Concha M., 619. Forde D., 617. Formánek J., 619. Formento V., 454. Fortino E. F., 383. Fortunato G., 620. Fox Napier V., 1007. Franchi M., 620. Franciscus Gárate (B.), 637. Franco A., 108, 204. Franelak J., 836. Frassia R. A., 939. Fra_tczak W., 618. Fratini L., 633. Frattarolo F., 461. Freeman R. E., 615 Frei Ruiz Tagle E., Praeses Reipublicae Chiliensis, 927. Frendo B. A., 709. Frezzaroli D., 1024. Frisina M., 455. f Frotz A., 1024. Fuenmayor Suárez F., 378. Fuidio Rodríguez Fidelis (Ven.), v. Carolus Er aña Guruceta (Ven.). Fumagalli L., 1018. Fumi Campi Gado C. A., 837. Fumo C, Card., 1011. Furtado Mendonça L. G., 706. Fusconi G. M., 708. Fusi-Pecci O., 222, 225, 565, 568, 790. G Gabbani P. V., 709. Gabor F., 1016. Gabreski C. B., 1021. Gabriel Columba Ioanna Mathildis (B.), v. Colum­ ba Ioanna Gabriel. f Gabriel J., 784. Gabrielli N., 709. Gadbois R., 460. Gagnon E., Card., 1012. Gajdos J., 617. Galache J., 706. Galante I. A., 449. Galic L, 1018. Gális T., 617. Gallagher C, 784. Gallarado R., 836. Gallina G., 616. Gallo R. J., 621. Gallorini G., 455. Galuzzi A., 835. Gambino A., 838. Gambino A. J., 454. Ganadu L. P., 459. Gangemi S., 707. Ganghofer O., 1020. Gangoiti B., 452, 835. Gantin B., Card., 304, 382, 452, 543, 615, 784, 1012. Garbarino J. G., 461. García de Cárdenas J., 457. García de Haro R., 618. f García González R., 1024. García-Miguel Camblor J., 711. García Rodríguez J., 706. Garlatti V., 778. Garnier F., 25, 219; 313; 562. f Garrone, G.-M., Card., 208. Garvan B., 1013. Garvey C T., 1020. Gasbarri P., 461. Gatti F. A., 706. Gavilán Velásquez I. B., 379. Gawron C. F., 836. Gawrychowski B., 454. Gay R., 782. f Gelain H., 112. Gemayel B., 544. George D., 836. Geraci G., 836. Gerardus Maiella (S.). 640. Gerin M., 960. Gerrit Verhoeff A., 712. Getz R., 706. Geurts H. J.M., 463. Gherardini B., 835. Ghesquières L-E., 616. Ghezzi F., 709. Ghidoni L, 837. Giagnoni E., 459. Gianfelici A., 838. Giannattasio 0., 617. Giannini E., 459. Giannini M., 455. Giannini P., 784. Giaquinta C. J., 783. f Giaquinta G., 624. Giavante S., 621. Gibbons J. J., 453. Gibs G., Jr. 460. Gierl M., 456. Gierse L., 463. Giezeman G. A., 622. Gijsen I. B. M., 203. Gilbert E. L, 782. Gilbert M., 1012. Gillet P., 109. Gillham J., 460. Gioacchini R., 710. Giordani F., 712. Giordano G., 836. Giordano M., Card., 17, 20, 22, 303, 788, 1012. Giorgini A., 708. Giroud J., 620. Giuli M., 622. Giuliano F., 464. Giuliano S. F., 615. Giungata G., 623. Giurlani S. M., 459. Giussani L., 303. Giusti A., 459. Giusti A., 837. Giza C., 618. Glemp J., Card., 543. Gliottone G., 1023. Gloria U., 1024. Gnesutta G., 710. Gobel I. P., 109, 204, 207, 376. Gobitas G. E., 454. Goble J., 620. Godzi Godwyll B., 1010. Goi L., 464. Goic Karmelic A., 1005. Golaszewski H., 1015. Goldie R., 1013. Golia A., 1021. Index nominum personarum 1047 Golini A., 620. Gomez de Carriquiry L. M., 838. Gómez A. A., 836. Gómez Martínez E., 457. Gómez Vives Corazón de Jesús (Ven.), v. Lloret 543, 784, 1012. Groncki R. F., 706. Grossi V., 784. Grubbs S. K., 1020. Guadalupe Galván Galindo L, 701. Gualtieri S., 706. Guay P. 454. Guercio F., 836. Guérin Maria Azelia Martin (Ven.), 828. Guerra Laspiur J., 459. Guillaume P.-M., 705. Guillot C. F., 708. Gulbinowicz H. R., Card., 382, 714. Guolbaud F., 1021. Gurrado E., 839. Gusso G., 709. Gusso G. P., 711. Gutauskas K., 456. Gutiérrez A., 784. Gutiérrez Garcia J. L., 207, 304. Gutiérrez Garcia P., 207. Gutiérrez Gomez J. L., 304. Gutiérrez M. A. H., 1019. Gutiérrez R., 458. Gwózdz B., 456. Gzlapa S., 1015. Marti Angela a Ioseph (Ven.). Sancto Gonsum Ganaka G., 559, 780. González Fuente A., 705. González Moralejo R., 28. González Zumárraga A. J., 704, 937. Goodill R. D., 1014. Goonetilleke B. A. B., 206. Gorantla, I., 301. Gordini R., 708. Gordon Johnson J., 455. Górny C, 123. Gorostiaga Pena J. E., 1020. Gottarelli D., 711. t Gottau J., 544. Götz V., 709. Götze A., 1023. Goudreault H., 382. Goya Echeberría B., 705. Grachane G., 63. Gracz H. C, 1016. Granic M., 303. Granitzer A., 617. Granser G. A., 459. Grant A., 621. Grant R., Jr. 460. Granzotto Claudius (in rei. Richardus) (Ven.), 297. Gras y Granollers Iosephus (Ven.), 685. Grassi A., 457. f Graves L. P., 208. Graziano P., 620. Greene R. M., 710. Grégoire P., 475. Gregory W. D., 110. Gresleri G., 705. Griffin J. A., 834. Griffin P., Jr. 460. Grillmeier A., Card., 1012. Grimberg J., 1023. Grimoaldus a Purificatione (in saec.: Ferdinandus Santamaria) (Ven.), 1000. Grocholewski Z., 1013. Groër H. H., Card., 304, ; H Habesh C, 834. Hadas S., 834. Haddock G., 455. Hagan J. H., 458. Halas F. X., 458. Halbheer R., 710. Halber H-J., 458. f Halpin C. A., 544. Hambach B., 1018. Hamer J. J., Card., 1012. Haneke W., 621. Hanelt Z., 618. f Hänggi A., 624. f Hannigan J., 384. Hannon W., 460. Hanus H. G., 778. Harden C. E. J., 712. Hardy A. M, 833. Harrington J. A., 1020, 1021. Hartmann G., 454. f Harty M., 784. 1048 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Harty M., 777. Hashim A., 1010. Haas P. H., 1018. Hasslberger B., 612. Haushiku B., 554, 779. Havassi V., 617. Havel W., Praeses Reipu­ blicae Cekae, 381. Hay B., 710. Hayden S., 460. Hayden V., 460. Hayek S., 836. Heather B. V., 927. Heberlein L. J., 1014. Heckwolf H., 1018. Hederá A., 708. Heimgartner Bernarda (Ven.), 764. Heissenberger J., 456. Heister G. B. R., 463. Hek A., 1018. Helena Kowalska (B.), v. Faustina ska (B). Maria Kowal­ Heller M., 1015. f Helmsing C. H., 112. t Hemmerle K., 208. Hendrarto T., 1021. Henke W., 622. Henricus de Osso y Cervello (S.), 281, 625, 801. Hepler P. A., 1021. Hepler W. L., 1021. Hermil I., 475. Hernández R., 459. Herranz Casado J., 208. Herranz G., 1013. Herranz Marco M., 1015. Herrera Galvez T., 1016. Herrera Hernüandez H., 1019. Herrera Riera E., 777. Herweg J. W., 456. Herzig H., 616. Hesayne M. S., 13. Heskin K., 454. Hezzey R., 461. Hickey B. I., 940. Hickey J. A., Card., 207, 304, 784. Hieronymus (S.), 233. Hilberath W., 617. Hilger P., 1018. Hilghers S., 207. Hilghers T., 207. Hillebrand H., 463. Hillreiner J., 453. f Himmer C.-M., 208. Hiss K., 1018. Hita Miranda Iesus (Ven.). v. Carolus Eraña Curuceta (Ven.). Hoare J. M., 1015. Hoess F., 462. Hoffmann F., 705. Hollerbach A., 1020. Hollis R. F. O, 383 Honoratus Kozmiñski de Biala Podlaska (B.), 21, 134. Horkan T. A., Jr., 621. Horn C. T., 837. Horstman A. F., 1023. Hoser H., 1007. Houston I., 460. HricJ., 617. Hrynchyshyn M., 784. Hsu Yuan-da P., 623. Hubert B., 27, 318. Huettner R., 836. Hugh George D., 616. Huguet Ameller M., 455. Hume G. B., Card., 228, 304, 543, 927, 1012. Hume C. R., 709. Hume K. F., 710. Humor B., 1015. Hurkmans A. L. M., 1014. Hurtado Cruchaga Albertus (Ven.), 441. f Husin J. A., 928. Huston W., 460. Hüttner L., 616. I Iacometti O, 1020. Iannaccone R., 463. Iesus Hita Miranda (Ven.), 99. Ignatius de Loyola (S.), 800. Ik-Soon Park S., 459. ligner R., 705. Illanes Maestre J. L., 455. lilia Frano, 256. Illig M. O, 1021. Imbrighi P., 619. Infante M., 461. Infantes Florido I. A., 135, 222, 225, 565, 568, 790. Ingaldi L., 839. Ingegnoli M., 836. Innocenti A., Card., 704, 1012. Interdonato P. F., 709. Inzaurraga Frías A., 708. Ioanna Fernández Solar (S.), v. Teresia a Iesu (de Los Andes). Ioannes a Cruce (S.), 800. Ioannes Baptista de la Salle (S.), 401. Ioannes Bosco (S.), 397. Ioannes de Dukla (Ven.), 1002. Ioannes de Kçty (S.), 128. Ioannes Mazzucconi (B), 414. Ioannes Neumann (S.), 329. Ioannes Sarkander (B.), 128. Ioannes XXIII, 113, 210, 211, 244, 799, 949. Ioseph (S.), 132, 133. Iosephus a Iesu et Maria (in saec. Vincentius Pesci) (Ven.), 185. Iosephus Allamano (B.), 397. Iosephus Benedictus Cottolengo (S.), 397. Iosephus Caecilius (in saec. Bonifacius Rodríguez González) (B.) v. Didacus Ventaja Milán (B.). Iosephus Cafasso (S.), 397. Iosephus Marello (B.), 118, 396. Iosephus Maria Rubio (B.), 637. Marte Ríos R., 452. Irisari N. S., 706. Irizar Campos M., 834. J Jacob X., 544 Jacobus Laval (B.), 740. Jagersberg H., 1018. Jago J., 1013. Jahn W., 1022. Jakubinyi G. N., 450. Jammal A., 1020. Jankowski H., 1015. Janousek K., 707. Jansen H-M., 456. Jansen K. A., 623. Janssen B. G., 618. Janssens J., 705. Jarawan E., 784. Jarecki P., 450. Javierre Ortas A. M., Card., 303, 784, 835. Javor F., 619. Jaworski J., 706. Jaworski M., 1013. f Jedruszuk W., 623. Jemha A., 458. Jemielity W., 457. Jenco V. L., 1021. Jessiman I., 1021. Jezierski H., 378. Jiménez Baldoví Maria a Subsidio (Ven.), v. Lloret Marti Angela a Ioseph (Ven.). Sancto Joaquin E., 1015. Johnson C. P., 615. f Jolson A. J., 384. Jonckheer Mensing V., 710. Jones C, 777. Jönsson A. C, 458. Jorio G., 463. Jork D., 1020. Jost F., 621. Jouaux G., 1023. f Joubeir A., 623. t Jozinovic M., 784. Jsensee J., 1020. Juárez Párraga L, 701. Juchimiuk F., 707. Jurek T., 456. K Kaczmarek T., 618. Kaczynski E., 1013. Kada L., 609, 611. Kamal Khan T., 206. Kanene Obiefuna A., 1007. Karlen H., 785. Karlen H. E., 781. Karlinger A., 837. Kasigwa M., 617. Kastriota Skënderbeg G., 259. Kattrukudiyil I. T., 781. Kauneckas J., 456. Kaza C. A., 1017. Kazimierz Szaïçga W., 456. Keeler W. H., Card., 927, 1011. f Kelly E. F., 840. Kelly P., 927. Index nominum personarum 1049 Kenney D. R., 461. Kenny D. A., 1016. Kenny T., 1016. Keohane K., 1020. Keutner R. J., 1022. Khirer V., 1016. f Khoraiche A. P., Card., 839. Khoury R., 544. Khoury Y., 784. Kielczewski R., 618. Kilarski K., 457. Kreckler J. C., 458. Kredel E. M., 31. Kreisler E., 710. Królik L., 618. Kroplewski S., 1017. Kubbinga-Wouters T. J. T., 1022. Kucera D. V., 778. Kuharic F., Card., 1012. Kulhánek K., 456. Kunnacherry K., 783. f Kuntner F., 544. Kuta P., 1017. Kuzmickas P., 456. Kwasik I., 836. Kim S. S. H., Card., 382. Kinkel K., 111. Kirilov Maritchkov K., 1019. Kirk J. A., 1014. Kiss-Rigo L., 1018. Kitbunchu M. M., Card., 207, 382. Kiura A., 207. Kiura J., 207. Klass R., 1014. Kleikamp R., 1018. Klestil T., 1011. Klon A., 836. Klos A. F., 453. Knoph R., 458. Knopper R., 836. Kobayashi Y., 620. Koch H., 456. Kochanowski J., 798. Koczanski P. J., 461. Koffi Seshie P., 782. Kohlmaier H., 837. Kohü M., 616. Koliqi M., Card., 1011. Koller J, 619. Kolley J., 839. f Kolodziejczyk M.-J., 384. Koloniecki L., 618. Kolvenbach P.-H., 382, 704. Komatsu K., 709. Komosinski M. M., 453 Kondrusiewicz T., 543. Königs K., 708. Korszeniewicz K. D., 706. Kostial S., 616. f Kostelecky A., 304. Kouassi A., 141. Koukl I.. 106. Kovács I., 1016. Kowalczyk I., 377. Kraus A., 1019. Krauss Rusque E., 619. Krawczyk R., 706. L Laba Lad jar L., 301. Laboa I. S., 9. Lacagnina A., 839. Lacalle Herrera L. Praeses Reipublicae guayiae, 451. A., Uru- Lacalle Leloup A., 1019. f Lacaste B., 544. Lachance G., 834. Lachowski B., 1022. f Lacroix F., 384. Lacruz Cuervo C, 1021. Lacunza Maestrojuán I. A., 1005. Lada P., 457. Laddrak A. M., 712. LaddrakB. A. M., 1023. Ladocsi C, 450. Ladovaz E., 711. Laeven H. A., 712. Lafontant J., 704. Lagana G., 1023. Laghi P., Card., 304. Lahey R. J., 927. Lami L., 619. Lamza L., 454. Lancellotti A., 623. Landry E. E., 1020. Lanl K., 459. Lanne E., 784. Lanteigne C, 460. Lanzel H. C, 1021. Lanzoni G., 457. Lapinski R. J., 457. Larios Jiménez A., 612. LaRocque R. P., 616. Lasaletta Nocedal P., 709. Lassus D., 1020. 1050 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Latévi-Ateno Lawson E., 206. Latijnhouwers A. J., 461. Lattuada G., 617. Laudazi C., 705. Läufer E., 707. Laureati V., 711. Laurentius (S.), 121. Laureiti V., 1017. Law B. F., Card., 304, 783, 1012. Lawler R. C., 1015. Lazzarotto G., 703. Le Dac Trong P., 780. Leavey D., 458. Leccia G., 1023. Legitimas E., 618. Lehmann K., 228. Leinwather P., 838. Lejeune C. W., 835. Lejri L, 1010. f Lemieux M.-J., 384. Lémos Peliz V., 836. Leo XIII, 119, 210, 211, 233, 235, 237, 238, 242, 571. Leocata A., 1021. Leonard D., 706. f Leonard V. M., 839. Leonhardt H., 1022. Leopold M., 461. Leoro Franco G. A., 1019. Leques J-G., 461. Lerjen M., 712. Leseigneur B., 459. Leszek Glodz S., 784. Lettmann R., 1012. Leuzzi L., 455. Leuzzi S., 464. Levine G., 1021. Lichosyt L, 1016. Lichtemberg Bernardus (Ven.), 990. Ligabue C., 457. Lilo Foliaki S., 781. Lima J. B., 456. Limon Lascurain J. H., 1017. Linares Sandoval R. A., 777. Linden G. J. E., 463. Link P., 836. t Lin Thien-chu J., 384. Liska A., 106. Lisowski J. M., 456. Little A. B., 618. Little J. J., 618. Liu Chengchung P., 781. Livieres Banks J. A. C., 9, 705. Livljanic L, 1019. Liwa U., 462. Llimona Planas Maria a Monserrato (Ven.), v. Lloret Sancto Martí Angela Ioseph (Ven.). a Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.), 292. Loaiza Mariaca A., 1010. Lobkowicz N., 1013. Lockard D. A., 616. Lo j ali L., 456. Lombardi C., 457. Lombardo M., 463. Lopez G., 1015. López de Maturana Eleonora (Ven.), 366. López Forero V. M., 613. López Hernández C., 378. López Iiiana F., 111, 303. López-Jurado Escribano J. L., 455. López Martín I., 778. López Rodríguez N. de J., Card., 1012. López Trujillo A. Card., 382, 704. López García Maria Pacis (Ven.), Angela (Ven.). v. Lloret Marti a Sancto Ioseph Lorenz W., 1020. f Lorenzo J. M., 1024. Lorscheider A., Card., 304. Lo Sardo L., 838. Losten B. H., 927. Lotti F., 709. Lotti G., 463. Lourdusamy S. D., Card., 1013. Lovisotto F., 464. Lozano Barragán J., 382. Lozano F. J. S., 703. Lozoraitis K., 1019. Lubomirski M., 1013. Lucas G., 1016. Lucchesi F., 462. Lucia dell'Immacolata, 304. Ludovici M., 711. Ludovicus a Casaurea (B.), 17, 18, 22, 788. Ludovicus Maria Grignion de Montfort (S.), 561. Lugo Méndez F., 379. f Lui R., 784. Luoni A., 708. Lupinski S., 457. Lupo C, 709. Lustiger J.-M., Card., 304, 543, 1011, 1012. Luszczynki M., 706. Luthe H., 33. Lutkowski T., 457. Ly-Tall M., 206. M Mabutas A., 777. Macauley A., 707. Maccarelli M., 383. Macchi E., 616. Macchiarola G., 1016. MacDougail D., 1022. MacDouglas D., 711. Machado Couto J., 1013. Macharski F., Card., 17, 20, 22, 715, 784, 788, 791. MacKillop Maria. v. Maria a Cruce (Ven.). Madelin J., 616. Madersbacher Gasteiger F. B., 1005. Maffiotto F., 622. Maga J., 617. Maggi F., 1017. Maggioni E., 711. Magistrato R., 1017. Maglio C, 459. Magnani P. G., 304. Magnani R., 454. Magni A., 457. Magnini M., 463. Magnoni R., 708. Magrassi A. M., 543, 1012. Maguire J., 707. Maher T. J., 616. f Mahony W., 1024. Maicas Coarasa L., 1015. Maida A., 783. Maida A. J., Card., 1011. Mairitsch M., 617. Majda S., 708. Majic S., 1018. Majick L., 460. Malagiero M., 622. Malee Snidvongs Na Ayudhya K., 711. Malo M., 205. Maloney R. P., 834. Malvacini A., 1016. Malvestio H., 379. Mamie P., 927. Manalac M., 1016. Manat Chubsamai J. B., 783. Mancinelli F., 710, 1016. Mancini F., 623. Mancini G., 707. Mandagi P. C., 781. Mandiate P., 63. Maniero A., 456. t Mankuzhikary S., 624. Mann R., 711. Mansourah M., 709. Mantegazza S., 1021. Manzanares Marjiuan J., 543. Manzi S., 835. Maravilla J. N., 1019. Marchetta B., 544. Marchetti Feldato P. A., 32. Marchetti G., 453. Marchetto A., 543. Marchisano F., 702. Marcus E., 784. Marcussen J., 1010. Marczuk M., 706. Margéot J., Card., 207, 741. Mari M., 1023. Maria a Iesu (in saec.: Aemilia d'Oultremont) (Ven.), 437. Maria a Perpetuo Succursu (in saec.: Isabella Tejada Cuartas) (Ven.), 693. Maria Aloisia (Ludovica) a Iesu Trichet (B.), 25, 220, 313, 314, 561. Maria Angela Astorch (B.), 473. Maria Angela Truszkowska (B.), 17, 20, 788. Maria Anna Rivier (B.), 476. Maria Antonia a S. Petro (in saec.: Antonia París i Riera) (Ven.), 443. Maria Crucifixa Satellico (B.), 222, 225, 400, 565, 568, 788. Index nominum personarum 1051 Maria Faustina Kowalska Mascioli S., 1023. Maserati S., 839. Masetti Zannini G. L., 705. Masi F., 836. Masilamony Arul Das I., 781. Masjed Jamèi M., 458. Máspero Haguadra E. E., 459. Massaia G., Card., 397. Massaro D., 838. Massberg L., 617. Massimo C, 621. Mataca P., 382. f Matousk K., 928. Matovelle Iulius Maria (Ven.), 678. f Matronola M., 544. Mattesco L., 464. Mauriello A., 616. Mauritius Tornay (B.), 25, 220, 311, 314, 562. Mauro F., 622. f Maury J.-M., 112. Maximilianus Maria Kolbe (S.), 128, 129. f May J. L., 384. Mayer E., 618. Mayer R. G., 1017. Mazreku N., 618. Mazur L, 637. Mazzei A., 464. Mazzetti L., 1015. Mazzotta G., 455, 705. Mazzucchi G., 709. Mazzuchelli Carolus Samuel, O.P. (Ven.), 177. Mbanefo T., 1023. Mbonerane A., 206. f McCann O., Card., 384. McCann W. E., 710. McCarthy R., 458. McCarthy T., 459. McCarthy T. J., 1021. McDermott D., 838. McDermott M., 838. McDonnell C. J., 378. McGovern J. J., 453. McGrath M.G., 470. McGray M. D., 1017. McGuire R. J., 1017. Mclnally H. F., 453. Medina Estevez J., 207. Medina S., 461. Meeking J. B., 783. Mee P. R., 1016. Meier G., 834. (B„), v. Faustina M. Ko­ walska. Maria Francisca a Iesu Ru. batto (B.), 222, 225, 400, 565, 568, 790. Maria Mazzarello (S.), 505. Maria Raphaela (Sanctina Cimatti) (Ven.), 91. Maria Rosa Durocher (B.), 476. Mariani A., 456. Mariani R., 455. Mariani T., 616. Marín López L, 704. Marinelli G., 708. Marini M., 705. Marini P., 706. Marques de Almeida F. de Assis, 1017. Marrero L., 461. Marroni G., 1023. f Marshall J. A., 712. Marsicano L., 459. Martella G., 455. Martemucci P., 464. Martensen H. L., 927. Martin D., 383, 452, 614, 704. Martin Ludo vicus (Ven.), 760. Martin N., 207. Martin R., 207. Martín y Muñoz C, 455. Martina G., 835. Martinelli A., 707. Martínez de Ezquerecocha Suso I. R., 778. Martínez García F., 835, 1014. Martínez L. E. M., 462. t Martínez Martínez J., 784. Martínez Pascual Martinus (Ven.), v. Ruiz de los Pa­ ños Angel Petrus (Ven.). Martínez Pérez S., 613. Martínez Somalo E., Card., 303, 382, 615, 704, 783, 1012. Martini A., 837. Martini C. M., Card., 29, 228, 304, 543, 784, 1012. t Marty F., Card., 304. Másala S., 544. Masarn Vongphakdi J., 712. 1052 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Meinardus (S.), 484. Meirelles T., 207. Meisner J., Card., 1012. Mejia Toro I. M., 834. Mejia G. M., 379, 382, 383, 704, 705, 927. Mejia M., 543. Meiling D., 710. Menamparampil T., 704. Menchini P., 928. Mendoza Negri G., 1019. Menem C. S., Praeses Rei­ publicae Argentinae, 111. Menem Edilberto Moreno Peña C. S., 458. Menichelli E., 454, 613. Menis G., 705. Menorca F., 1018. Mercieca F., 711. Mercier R., 461. Merendi E., 462. Mereu A., 618. Meri L., Praeses Reipubli­ cae Estoniae, 834. Mering W., 1015. Mer var Makovek J., 454. Mesian A., 927. Metrangolo G., 457. Metuolé Dabiré Ruu-kuYaar E-M., 455. Meyer A., 207. Meyer J. M., 207. Meze E., 623. Mialchowski A., 1015. f Miccheli Filippetti L., 624. Micheletti G. B., 623. Micolini P., 1020. Midei R., 1023. Mierzejewski S., 463. Mifsud G., 454. Migdaì W., 456. Migliaccio R., 617. Mignot J. W., 1014. Mikovits J., 456. Milanese M., 618. Milani L., 708. Milet J., 453. Milingout Mangaka E., 206. Millea W. V., 457. Milone G., 463. Milovan V., 1016. Milovars L, 1018. Min Ro S., 459. Minkus A. L., 621. Mistretta F., 622. Mocchetti U., 457. Mochlinska K., 1021. Modestinus a Iesu et Maria (in saec.: Dominicus Mazzarella) (Ven.), 370. Moeliono A. M., 461. Mokobe Ndjoku L, 301. Molcanyi J., 617. Molhant R., 710. Molnar A., 1018. f Monaghan J., 623. Monasterio y Ateca Felix (Ven.), v. Felix a Virgine (Ven.). Mondin G. B., 1013. Mondok F., 619. t Mongeau G., 1024. Mongoche Horns Maria ab Assumptione (Ven.), v. Lloret Sancto Marti Angela Ioseph (Ven.). a Monis C., 780. Monsanto R. M. S., 616. Montai Fornés Paula (B.). v. Paula Montai Fornés. Montalbotti G., 622. Montalvo G., 615. Montara C. V., 1017. Montecino Parra H., 707. Monteferri F., 462. Monteiro S., 301. Montenegro M., 1022. Montero Moreno A., 383, 936. Montouroy J., 621. Morai Botello S., 836. Morales A. M., 457. Morales Duque R., 782. Morandini I. B., 934. Morano Magdalena Catharina (Ven.), 505. Moraza Ruiz de Azua S., 203. Moreno Casamitjana A., 705. Moretti L., 112,455. Mori M., 706. Morigi M., 1014. Morris D. S., 1022. Morse G. P., 1019. Mottola A., 383. Mouawad P., 836. Moubarak M. H., Praeses Reipublicae Arabae gypti, 1010. Mourany E., 621. Moyano M. R., 708. Ae­ Mozzi A., 623. Mrugacz L, 618. t Msakila C, 304. M'Sanda Tsinda-Hata D., 1012. Mudryj S., 784. f Mulcahy J. J., 544. Mulder A. J., 1023. Mulino J. R., 451. Mullen P., 838, 1021. Mullen W., 461. Müller-Lutgenau M., 1021. Mullin P., 460. Mundo G., 1023. Muñoz Leiva S. E., 1021. Münzenmayer A. M., 207. Munzi V., 708. Munzihirwa Mwene Ngapo C , 779, 782. t Muñoz Vega P., Card., 623. Murano R., 622. Murphy E. (D.), 1024. Murri F., 456. Musarò B., 453, 1012. Muskens M. P. M., 702. Muszynski H. L, 573, 927. Mutti B., 453. Mvé Engone B., 43. Mvemve Z. P., 780. N Nabbefeld J., 1018. Nagel R. J. M., 1023. Naldi G., 711. Nambrard M., 454. Nanni T., 1020. Napierala S., 132, 713. Nappa G., 463. Nardis L., 456. Nash B., 711. Nastasio C, 707. Naterop A. H. W., 710. Naughton L., 1016 Na varrete U., 544. Navarro Panasero J., 1015. N'Dayen J., 146. Nedungatt G., 784. Negro D., 110. Nelson D., 461. Nemec J., 616. Németh L., 1016. Neri U., 784. Nesti P., 705. Nestor M., 617. Neumayer H., 462. Neuwirth A., 703. Ne ves Moreira L., Card., 207, 304, 783. Ngabu F., 382. Ngangah V. O., 1023. Nguyen Nhu The S., 782. Nguyen Son Lana B., 780. Nguyên Van Phuong B., 706. Nicolai G.F., 740. Nicolini F., 837. Nicolosi S., 615. Nicora P., 620. Niehaus F., 709. t Nierhoff F. X., 384. Nieskens J. J., 621. Niewçglowski W. A., 618. Nigel Pardo A., 461. Nigg D., 460. Nin M., 544. Nnalue Akukwe F., 1018. Nnymbi R., 544. Nobili M., 463. Nodaj L., 618. Noè V., Card. 1013. Noel Mullin J. R., 453. Noisette R., 1014. Nolan W. E., 453. Nossol A., 927. Nowacki H. J., 454. Nowak S., 618. Nowakowski J., 457. Nowosielski C, 463. Nowosielski W. D., 457. Nsayi B., 744. f Nsengiyumva T., 624. f Nsengiyumva V., 624. Nsielele F., 781. Nterere I.-B., 781. Nucci D., 457. Nucera L., 712. Nucera L., 839. Nunes Lopes J., 459. Nusterer H., 711. NutiO., 708. Nweke Ezeanya S., 1007. Nyaga Nwaha P., 836. O Obando Bravo M., Card., 304, 704 , 962. Oberberg J., 838. Oberem L., 617. Oberto A., 457. Index nominum personarum 1053 Obinna A., 631, 780, 792. Obioma Nwohu A., 707. O'Brien J., 1016. Ó Broin G. P., 1019. Ocampo V. D., 457. O Ceallaigh F., 777. O'Connell W. J., 1015. O'Connor D. J. 1016. O'Connor J. J., Card., 382. Odili Okeke H., 1018. Odiver L. B., 836. O'Donnell, 792. O'Donnell E. L, 1005. O'Dowd B., 838. Oehen H., 459. Offermann W., 708. Ogrodowczyk J. J., 618. Ojalvo Manzanares P. F., 1020. Okeke L. N., 1023. Okok L., 204. Oleknik S., 615. Oies M., 451. Olivares Santana E., 1019. Olivier M., 464. Olorunfemi Onaiyekan L, 558, 780. Olowin J. O, 1017. Olsen D., 460. O'Mara I. A., 300. Onan M., 460. Onfroy J-M-M., 455. Onotu J. J., 617. Onwugbenu G. A., 1023. Oomen-Verhoef D. J. M., 1022. O'Regan C. N., 302. Orlandi E., 710. Orlandi E., 712. Orlandi P., 712. Örn T, 1010. Orrù P., 706 Orsoli R., 622. Orszulik A., 134. Ortega y Alamino J. L., Ouédraogo P., 382, 456. Oviedo Cavada O, Card., 783, 1011. Ozanam Fridericus (Ven.), 180. Card., 704, 1011. Orts Baldó Maria a Suffragio (Ven.), v. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.)., f O'Sullivan D., 839. Otcenásek K., 106. Otti F., 839. Ottonello G., 1014. Otunga M. M., Card., 304, 382. P Paarhammer J., 454. Pacana H., 777. Pacheco J. A., 705. Pacheco Márquez A. O, 710. Padilha R., 207. Padilla O., 470, 783. Paganini A., 463. Paglioni F., 455. Pagruynin B., 1018. t Pailler A., 784. Pakozdi L, 1018. Palcic Misic E., 454. Palestre V., 453. Pallini F., 619. Palmentieri Archangelus: v. Ludovicus a (B). Casaurea Palmero F., 1015. Palmi J., 1020. Palomba E., 620. Palumbo A. J., 1020. Panafieu B., 778. Paner L., 1024. Panikulam G., 707. Panizzolo S., 457. Pankoke-Schenk M., 462. Pantin G. A., 382. Panza P. D., 615. Paolino G., 459. Paone P., 1023. Papacchini G., 1017. Papez V., 784. Papoulias K., 1010. Papp T., 1018. Pappalardo S., Card., 543. Paris i Riera Antonia (Ven.), v. Maria Antonia a S. Petro (Ven.). Parisot J-P., 461. Parra Sandoval M. I., 702. f Parrilla-Bonilla A., 112. Paschierer B. J. V., 835. Pascual Pallardó Ignatia a Sanctissimo Sacramento (Ven.), Angela (Ven.). v. Lloret Martí a Sancto Ioseph Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1054 Pasini G., 784. Paskai L., Card., 304, 543. Pasquetti G., 459. Passarelli A., 709. Passavanti W. H., 835. Pasteris A., 1018. Pastore P., 705. Patenôtre I., 1006. Paterson J. W., 1017. Patili Assi E., 782. Patrignani M., 708. Patrito L., 457. Patrylo I., 784. Patuelli C, 622. Paula a Sancto Iosepho Calasanctio Montai Fornés (B.), 15, 20, 22, 788. Paulus, Apost. (S.), 131, 133. Paulus VI, 71, 120, 210, 244, 343, 404, 546. Pavoloni S., 1023. Pawhczek J., 836. Pawlowski J. R., 457. f Paz L., 712. Pazzagli C, 456. Pazzi G. L., 708. Pazzianotto R., 1018. Pecolt T., 618. Pelland G., 383. Pellegrini A., 621. Pellerey M., 1013. Penna R., 303. Pennacchi G., 622. Pennarola V., 1020. Peña Parra E., 836. Peppicelli A., 463. Perez Reyero J., 1015. Perez-Serraro Jauregui N., 1020. Perez Villamonte W., 1014. Pérez Florido Anna Iosepha (Ven.), v. Petra a S. Ioseph (Ven.). Pérez Morales R. O., 704. t Pérez Sánchez S., 712. Péris Polo Iosephus Maria (Ven.), v. Ruiz de los Pa­ ños Angel Petrus (Ven.). Perricone S., 460. f Perrin M., 840. Perrini di Nevado E. G. G., 710. f Person U.M., 304. Pemiles Estivil Antonius (Ven.), v. Ruiz de los Pa­ ños Angel Petrus (Ven.). Pes S., 835. Pescarmona L. A., 707. Pescer F., 1022. Pesolano A., 459. Petermann R., 710 Peters H., 708. Petitjean J., 711. Petitta F., 459. Petra a S. Ioseph (in saec. Anna Iosepha Pérez Florido) (Ven.), 95. Petra B., 784. Petrus, Apost. (S.), 131, 133. Petrus Donders (B.), 476. Petrus E., 1023. Petrus Poveda Castroverde (B.), 222, 225, 400, 565, 566, 568, 790. Petti A., 784. Pettini A., 623. Peuschel G., 711. Pham Dinh Tung P. J., Card., 779, 1011. Pham Van Thuong P., 453. Phoung F., 1016. Piazzoni A. M., 621. Picciolini S., 838. Piedilato S., 623. Piepoli G., 464. t Pierard R. J., 840. Pietrangeli C, 620. Pietravalle C, 1017. Pignoli A., 941. Pike K., 460. Pilik R., 707. Pimenta S. I., Card., 207, 382, 399, 783. Pinheiro A. O., 462. Pinkaers S., 1013. Pinero Carrion J. M., 543. Pioppo P., 1017. Piotrowski D. J., 710. Piovarci L., 617. Pirenne R., 380. Piróla M., 207. Piróla R., 207. Pironio E. F., Card., 89, 382, 452, 543, 615, 662, 704, 784, 835. Pirson D., 1020. f Pisani T., 384. Pisani T., 36. Pisarek S., 617. Piscolla M., 836. Pisharath Balakrishanan K., 1010. Pistoiesi R., 837. Pius V (S.), 116. Pius IX, 16, 475. Pius X (S.), 120, 233. Pius XI, 210, 211, 814. Pius XII, 210, 233, 235, 242, 948. f Pizzoni E., 544. Placidi A., 623. Plavsic W. S., 459. Plaza Hernández Guillelmus (Ven.), v. Ruiz de los Paños (Ven.). Angel Petrus Poblete E. O., 1014. Poggi L., Card., 382, 1011. Polácek V., 617. Poles G. M., 928. Poletto S., 120, 398. Pollard R. J., 706. Poltawski A., 207. Poltawski W., 207. Polti Santillán F., 778. Poltronieri M. C, 462. Poluzzi F., 622. Pompedda M. F., 544. Pompei A., 835. Pontieri P., 837. Porazzini G., 623. Pöschl E., 456. Poska T., 456. f Potani A., 112. Pougin E., 835, 928. Poupard P., Card., 784, 1012. Poussepin Maria (Ven.), 446. Poveda Noya R., 1014. Power Millard J. G., 461. Pozorski S. A., 618. Prabhu P. P., 785. Prada Sanmiguel C, 613. Prado A. H., 1022. Preder B., 836. Prenz K., 1018. Prigione H., 311. Primatesta R. F., Card., 87. Prince B. A., 1015. Printesis A., 784. Prisco A. G., 620. Prokipcak V., 617. Provenza E. V., 616. Provenzano G., 836. Pruden W., 462. Przewlocki C, 457. Przewozny B. J., 1013. Pujol C, 784. Pulcinelli N., 711. Puljic V., Card., 1011. Puzaras P., 456. Index nominum personarum 1055 Ravazzolo V., 463. Ravelli G., 461. Ravony F., 303. Rayananonda V., 206. Razafindratandra A. G., Ritter E. H., 836. Rivera Carrera N., 207. Rivera Damas A., 783. Rivera Saldaña G., 1017. Rivet L., 207. Rivet P., 207. Rizzi L., 460. Rlein Schiphorst G. A., 463. Roa R., 615. Roach I. R., 379. Roberti L., 1024. Robusti F., 454. Rocha S., 109. Rodé F., 704, 705. Rodeno R., 460. Rodilla García J., 711. Rodrigues de Sousa J. N., 707. Rodríguez D. R., 837. Rodríguez Luño, A. 208. Rodríguez Maradiaga O. A., 705. Rodríguez y Martin del Campo L., 1015. Rodríguez García P., 455. Rodríguez Melgarejo V., 701. Rodríguez P., 449. Roebuck W. A., 838. Roes A. H. J., 710. Roes J. H. A. M., 710. Rogelio Loaiza Serrano A., 835. Rogers A. B., 707. Rogowski F., 1018. Röhrl L., 836. Rojkovic M., 617. Roland Nicolaus (Ven.), 372. Romagnoli G., 456. Roman Maj J., 618. Romani R., 464. Romaniuk C, 126. Romboli O., 1016. Romero Clariana Maria a Calvaria (Ven.), v. Lloret Card., 380, 782, 1011. Q Quadrio Curzio A., 620, 927. Quadt A., 835. Quaglino L., 836. Quagliozzi M., 455. Quaranta A., 617. Quaranta C, 1013. Quarr acino A., Card., 207. Quilici O., 859, 932. Quinlan R., 459. Quinn F., 710. Quinn Sr. J. M., 1020. R Rabin Y., 381. Radecki A. M., 456 Radie N., 617. Raffa V., 544. Raffaella P., 1020. Raffin P., 704. Rager C, D., 618. Rah B., 455. Raiser R., 462. Raising J. J., 707. Rajic P., 1017. Rakoczy T., 128. Rakotondravahatra J. -G., 151. Ramazzini Imeri A. L., 705. Rambusch V., 838. Ramenghi G., 712. Ramisch H., 837. Ramos F., Praeses Insula­ rum Philippinarum, 834. Raphaël Kalinowski (S.), 124. Rapisarda A., 629. Raponi L., 1017. Raquez O., 544. Rasetti V., 1021. Rasper Platte J., 464. Ratzinger G., 453. Ratzinger J., Card., 115, 232, 382, 543, 704, 784, 927, 1012. Ravasi G., 705. f Reddington J., 1024. Reece D. J., 927. f Regan J. W., 928. Regets R. T., 461. Reglinski Z., 1017. Regmunt S., 456. f Reh F. F., 1024. Reichsgraf von Spee M., 621. Reiger H., 459. Reilly D. P., 926, 927. Reilly R. J., 1014. Reinle E., 1021. Reitter U., 620. Relly D. J., 620. Relly J. P., 621. Rendler M., 460. Rennings H., 544. Renoux A., 544. Renzi R., 452. Retrosi L., 455. Reuscher R. J., 1020. Revesz G., 1016. Reveyron J., 620. Revollo Bravo M., Card., 88. Reyes Calvo A., 706. Reyes E. G., 1017. Reynoso Cervantes L., 1012. Rézeau D., 1014. Ribeiro A., Card., 783. Riboldi F., 1013. Ricaldone G., 462. Ricca L., 711. Riccardo J., 835, 928. Ricci G., 620. Ricciardi V., 463. Rickers E., 462. Riegler R., 617. Righetti G., 839. Righi D., 1016. Righi P., 1020. Rijavek Podgornik W., 454. Rillera A., 109. Riniry J. R., 615. Risa A., 623. Risino T. G., 711. Ritchie C, 1014. Ritter A. W., 462. Marti Angela a Ioseph (Ven.). Sancto Romero Moreno C. A., 618. Romero Theis J., 1014. Ronan H. F., 453. Ronchi P. T., 25, 219, 313, 562. Rosanna E., 1012. 1056 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Rosat Balasch Maria a Rifugio (Ven.), v. Lloret Marti Angela a Ioseph (Ven.). Sancto Rosmidek L., 456. Rosmini F., 456. Rossetti G., 1018. Rossetti V., 1023. Rossi C., 838. Rossi G., 1020. Rossi L., 1015. Rossi M., 710. t Rosso S., 304. Roszkowski J., 1018. Roth L., 619. Rotolone A., 710. Rotondo S., 461. Rouco Várela A. M., 702, 783. Rouet A., 110. Roussin M., 381. Rovatti E., 837. Rovida E., 607. Roy Gosby R., 1016. Rozel R. F., 454. t Rozier I., 624. Rristiarto Soeryo Legowo Y., 620. Rubatto Anna Maria (B.), v. Maria Francisca a Ie­ su Rubatto. Rubén Martínez I., 300. Rubio Parrado L., 1012. Rufner W., 1020. Ruhnel T., 462. Ruini C, Card., 25, 219, 313, 449, 562, 1013. Ruiz A., 207. Ruiz de los Paños Angel Petrus (Ven.), 286. Ruiz Jurado M., 615. Ruiz Navas I. M., 379, 550, 937. Ruiz Z., 207. Rulka K., 618. Ruspantini M., 838. f Russell Gaines E. 840. Russo J. W., 456. Russo R., 617. Russomando T., 617. Rutten J. M. S., 1022. Ruygers H. G., 712. f Ruzindana J., 624. Rybak T., 133. Rylko S., 454. S Sable M., 382. Sable R. M., 614. Saguatti N., 712. Sainz-Pardo Moreno A., 1014. Saínz Hinojosa L., 705, 856. Sala Picó Iosephus (Ven.), v. Ruiz de los Paños An­ gel Petrus ( Ven.). Salachas D., 784. Saldarini G., Card., 382, 398, 1012. Sales E., de Araúyo, Card., 264, 383, 543, 1012. Salvader A., 1017. Salvador B., 1020. Salvatori U., 456. Saly R. J., 616. Sambataro M., 1022. Samo A., 380. f San Pedro E., 712. Sánchez J., 1023. Sánchez Gómez J. M., 706. Sánchez L, Card., 602. Sandoval íñiguez J., Card., 704, 783, 1011. Sanner J. E., 1015. Sanò A., 709. Sanse verino M., 463. Santamaria Ferdinandus (Ven.), v. Orimoaldus a Purificatione (Ven.). Santangelo F., 616. Santinelli E., 712. Santini A., 619. Santos dos A. J. M., Card., 382. Santos Hernández E., 961. Santucci G. B., 620. Saouma E., 670. Sarai va Martins J., 705. Sarcia C, 622. Sarraf Y. I., 784. Sarteanesi A., 838. Sarteanesi N., 838. Sartori I. L., 778. Sartori S., 1017. Sartoris L, 378. Sassi A., 622. Sasway J. R., 618. Sayah P., 452. Sbarbaro E., 703. Scarisbrick J. J., 464. Scarisbrick N. A., 462. Scarpa C., 708. Scazza E., 618. ¡Scepavicius F., 619. Schasching J., 928. Schauerman H. J., 1015. Scheaffer W. T., 454. Scheele P.-W., 927. Scheffner J. T., 1015. Scheffner R. F., 1015. Schepping W., 461. Scherer Maria Theresia (in saec.: Anna Maria Catharina) (Ven.), 350. Scheuer K., 712. Schgonoven J. S. A., 1023. Schiavini V., 617. Schick R., 712. Schleck C. A., 383. Schlösser J., 1015. Schmeits L. G. M., 1023. Schmidt B., 1023. Schmidt P-M., 708. Schmitt J., 836. Schmitz B. R., 1015. Schmitz Simon P., 1007. Schneider G., 708. Schneider J., 623. Schneider W., 707. Schnell P., 1016. Scholz P., 621. Schotte J. P., Card., 704, 1011. Schunk J., 1018. Schuster W. M., 1023. Schutz R., 839. Schwankhart K., 712. Schwarz L., 927. Schweitzer K. M., 712. Schwery H., Card., 25, 207, 219, 313, 383. Schwiete H., 622. Schwingenheuer W., 1015. Scianna A., 836. Scicolone L, 543. Sciocchetti F., 712. Scognamiglio R., 784. Scola A., 303. Scolobig A., 623. Scortechini A., 712. Scubilion (B.), 740. Scully D. J., 1015. Sebastiani S., 1013. Seindler R., 460. Selli G., 711. Seman J., 617. Sepe C, 602. Septier J., 710. Seregély L, 228. Seren Tha M., 1022. Serlupi Crescenzi A., 619. Serrano A. N., 706. Serrini L., 968. Servatius R. R., 616. Seyr R., 712. Sfeir Nasrallah P., Card., 1011. Shan Kuo-hsi P., 382, 383, 783. f Shea F. R., 784. Shea J., 460. Sheahan T., 1019. Shenrock J. C, 452. Shimamoto F. X. K., 382. Shine J. P., 454. Shipandeni Shikongo L, 779. Shirayanagi Seiichi P., Card., 1011. Siciliano M., 1021. Siebenbrock V. F., 1005. Sierla S., 836. Silano F., 1018. Silota F., 63. Silva A. F., 450. Silva Cencio J., 1019. Silvan P. L., 837. Silvestrini A., Card., 382, 783. Silvi A., 710. Sima Ngua Obono A., 46. Siman Jaci R. J., 1019. Simcic M., 383. Simonetti IL, 706. Simoni Z., 256. Simonis A. J., Card., 304, 783, 927. Sims T. E., 1023. Sin J. L., Card., 304, 383, 1012. Sini Luzi E., 620. Sinkiewicz M., 1017. Sima G., 544. t Sisínio Vieria F., 928. Sjarif Achjadi A., 1019. Skacel F., 838. Slaby H., 459. Sladkevicius V., Card., 784. Slattery V., 204 Slinger J. T., 706. Sliwinski A. I., 129. Smigielski A., 124. Smith J. E., 456. Smith R. A. III, 461. Smith R. A. Jr., 461. 72 - A A, S, Index nominum personarum 1057 Snijdewindt H. F. J., 622. Sobania J. J., 1021. Sobiesiak J. R., 454. Sobotka J., 1014. Sodano A., Card., 207, 398. Sodi M., 544. Solari Tudela L., 1019. Solaro del Borgo F., 620. Solczynski M., 836. Soldovieri V. A., 618. Son W., 462. Soonsiri P., 619. Sophia Camilla Truszkow- Suárez Verdaguer F., 455. Sudar P., 204. Sudarso A., 205. Sudiarna Hadiwikarta L, 780. Suet P., 710. Sulyk S., 543. Sun Ming-hsiuan J. B., 623. Sunderaj V., 1013. Suphanni Kitcharoen M.-T., 711. Suquia Goicoechea A., ska (B.): v. Maria Angela Truszkowska. Sordi A., 464. Sormani G., 1019. Souraphiel B.-Y. D., 782. Spampinato G., 709. Spanyi A., 1018. Spath O., 1023. Spelman J., 1015. Spelthahn D., 705. Spiazzi R., 1013. Spidlik T., 615, 784. Spielmann K., 1018. Spilar K., H., 839. Spinaci G., 708. Spital H. J., 383. Spiteris J., 784. Srutwa L, 127, 570. Stack G., 454. Städtler L., 706. Stagni G., 708. Stanislaus (S.), 637. Stanislaus Kazimierczyk (B.), 38. Staric A., 1018. Stasiak M., 454. Stassen J. J., 618. Stella P., 706. Stellardi R., 454. Stessen H. J. H., 1023. f Stewart T., 1024. Stirpe F., 463. Stodt B. J., 456. Stoff G., 707. Stollenwerk Maria Helena (Ven.), 822. Stowers J., 1015. Strano E. D., 453. Stress A., 927. Strofi H.-D., 712. Stuyt Mbe J., 838. Suani C, 1024. Suárez J. H., 708. Suárez Rivera A. A., Card., 704, 1011. Card., 222, 225, 543, 565, 568, 636, 790, 835. Suris Brusola Maria Dolorosa (Ven.), v. Lloret Marti Angela a Ioseph (Ven.). Sancto Suski A. A., 125, 377. Sweeney K. C, 1015. Sweeney M. E., 709. Swiatek K., Card., 26, , 1011. Swierczynski S., 453. Swierzawski W., 1012. Swope T. J., 618. Szentmartoni M., 1013. Szincsek E., 838. Szlaga I. B., 121. Szoka E. C, Card., 303, 304. Szymecki S., 1012. Szymerowski H., 618. Szyrokoradiuk S., 1006. T Tabagi S., 621. Tabet J., 544. Tachezi B., 839. Taddei T., 706. Taddei V., 456. Taft R., 544. Tagliaferri F., 1013. Tagliaferri M., 936. Tagnocchetti G., 620. Takagi M., 622. Takezawa M., 459. Tala vera Ramírez C, 791. Tañida M., 458. f Tanner P. F., 784. Tantardini F., 453. Tapparo E., 1017. Taricco P., 1018, Tarquini L., 711. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1058 Tarullo E., 457. Tasciotti F. M., 707. Tassinari R., 457. Tate M. C, 206. Tavernese V., 618. Tavernier vid. Gamelin Aemilia, (Ven.), 362. Tedaldi G., 710. Tedesco G., 838. Tejada Cuartas Isabella (Ven.), v. Maria a Perpe­ tuo Succursu (Ven.). Teky J., 142. Tena Garriga P., 1012. Teppe M., 710. Teran Dutari J. C, 1013. Teresia a Iesu Abulensis (S.), 466, 800. Teresia a Iesu « de Los Andes» (S.), 465. Terranova G., 452. Terrât Y., 838. t Terrienne O., 384. Terrinoni U., 705. Tescione P., 1023. Tesei A., 710. Tettamanzi D., 383. Tevaga L., 1015. Theodemarus Ioachimus (in saec. Adrianus Saiz Saiz) (B.), v. Ventaja Mi­ lán Didacus (B.). Theodoretus a Vinchio dAsti (Ven.), 397. Thiandoum H., Card., 304, 382, 383. Thiele F. W., 543. Thomazeau G., 833. Thompson C, 454. Thompson W. T., 615. Thönnes H-W., 618. Thurian M., 303, 543. Thüsing J. C, 1018. Tiburzi ved. Amadio E., 711. f Tickle G., 840. Tiefenthaler J., 837. Tielens J. E., 464. Tinazzi S., 1020. Tinti S., 711. Tiocchi E., 712. Toasy A., 204. Tolentino de Araújo J., 618. Tomassini A., 708. Tomaszewski R., 623. Tomko J., Card., 304, 704, 784, 927, 1012. Tondra F., 1012. Toner T., 1014. Tonini E., Card., 1011. Toniolo E., 544. Topno P., 781. Tornay Mauritius (B.), v. Mauritius Tornay (B.). Torre S., 1021. Torrella Cascante R., 927. Torres Iosephus Leo (Ven.), 774. Torres Llórente J., 383. Torres Martónez C. H., 616. Torres Morales Genovefa (Ven.), 993. Torti A., 618. Toso M., 928. Toubon J., 451. Tran Van Hien-Minh J-M., 455. Travaglino A., 309. Traynor O., 461. Treanor N., 708. Tremblay E., 1005. Tresp E., 1022. Tribolai P., 461. Tribou G. W., 453 Trichet Maria Aloisia a Iesu (B.), v. Maria Aloisia a Iesu Trichet. Trindade A., 634, 780. Trivero L., 1016. Trombetta G., 707. Trombetta M., 705. Trombi G., 709. Tromp H., 839. Trompisch H., 839. f Troshani N., 623. Trotta A., 463. Trovalusci R., 463. Trstensky V., 616. Trusso F. E., 458. Truszkowska Maria Angela (B.), v. Maria Truszkowska. Angela Tscherning T., 1019. Tsiahoana A. I., 205. Tucci M., 623. Tugwell S., 383. Turni C. W., Card., 382. Tuohy F. R., 1014. Turcotte J-C, Card., 1011. Turnaturi E., 614. Turnauer M., 462. Turner H., 1016. Tuxworth C. M., 1022. Tuzi V., 1023. Tuzia B., 456. U Uccellino B., 1018. Uhlir J., 1022. Ujie S., 622. Uliano G., 621. Ulmanis G. Praeses Rei­ publicae Lettoniae, 381. Uno Helander R., 459. Unterstrasser G., 707. Urbanjak B. J., 1017. Urbanus VIII, 134. Uribe Gutiérrez M., 707. Urosa Savino G. L., 858. Urru A. G, 1013. Usanga B. D., 632, 780. Utoaluca S. A., 1015. Uyanna F. G. C, 1022. Uzusienis J., 619. V Vacaro J., 706. Vaiciulionis L., 619. Valbuena Sánchez G., 572, 942. Valenti C, 708. Valenziano C, 705. Valerius Bernardus (in saec. Marcianus Herrero Martínez) (B.), v. Ventaja Milán Didacus (B.). Valkovic M., 617. Valladares Lanza A. E., 458. Valletta G., 1024. Valli C, 454. Valtorta A., 708. van den MuijsenberghGeurts M. J, C, 709. Van der Velden A. L., 838. Van Der Ree J. H., 1023. van Gerwen J. F., 464. Van Hengel J., 709. Van Laack K. J., 1023. van Limburg Stirum R. H., 458. van Luyn H. H., 109. Vandeputte R., 458. Vander Ven A. C. J., 839. Vanhoye A., 1013. 1059 Index nominum personarum Vannini Iosephina (in saec.: Iuditha Adelaides Agatha) (Ven.), 435. Vannucchi M., 620. Váradi J., 455. Várela E., 207. Várela J., 207. Vargas Alzamora A., Card., 37, 704, 1011. Vargas U. A. C, 861. t Varghese Gregorios Thangalathil B., 928. Vari G., 462. Variaria L. (Ven.), 397. Varvaro W. A., 453. Vastadore P., 712. Vastadore P., 839. Vater F., 1018. Vaujour J-A., 461. Vaz Iosephus (Ven.), 175. Vecchi E., 453. Vecchiarelli L., 456. Veelenturs J. P., 461. Velázquez Tarazona I. E., 378. Ventura R., 1020. Vera L., 622. Veraja F., 615. Verkade H. C., 621. Versaldi G., 1016. Vessicchio R., 710. Vestrelli S., 711. Vetter H., 1023. Victoria (S.), 134. Victoria Diez y Bustos De Molina (B.), 103, 222, 223, 400, 790. Victoria Rasoamanarivo (B.), 152. Vidal Ortiz I. C., 110. Vidal R. J., Card., 382, 783. Vieille-Cessay P., 461. Vieira J. B., 1011. Vigano C. M., 557, 558, 559, 560, 631, 632. Vigano E., 382. Vigassy M., 1016. Vigneron A., 1016. Viia Duffy P., 455. Vilaplana Molina A., 705. Vilar David Vincentius (Ven.), 199. Vilar Hueso V., 616. Villadolid O. S., 458. Villasmil I. M. L., 203. Viloria D., 706. Vince L., 1023. t Vincent J.-P., 208. Vinello C., 464. Visaya E. R., 839. Vitaloni G., 839, 1021. Vitkus G., 1012. Vitulano S., 1017. Vlk M. Card., 106, 228, 783, 1011. Vogel I. G., 203. Vogt K.-H., 1015. Volante R.. 835. Vollmer A., 207. Vollmer C., 207. Volpe V., 457. Volta R., 616. Voltolini L., 109. Voncina F., 618. Von Den Driesch G., 1017. f Vonderach J., 304. Von der Ahe M. J., 460. von Salburg zu Falkenstein N , 462. von Weizsäcker M., 619. von Weizsäcker R., Praeses Reipublicae Foederatae Germaniae, 381, 619. Vose Daily T., 701. Vuylsteke C-A., 621. w Wagner A., 1013. Wagner G., 708. Wagner J., 839. Waldheim K., 709. t Waldschmidt P. E., 1024. Wallace N.P., 461. Wallace P., 707. Walsh G., 777. Walsh M. J., 453. Walsh R., 838. Wamala E., Card., 1011. Wang Chia-i I., 623. Wang J., 836. Ward A., 543. Wardeh S., 620. Wargo R. J., 454. Way ne Hayne J., 835. Weber G., 835. Weber H., 453. Weber I. C, 449. Weigand V., 109. Weinberger H;, 459. Werter F. J., 623. Weschoff J., 835. Wesel A. (G. M.A.), 1022. Wesory S., 300. Wesolówski J., 1014. Wetter F., Card., 784. White T., 112, 543, 783, 783, 835. Wieczorek E., 836. Wieczorek I., 131. Wigman H. J. B., 464. Wilkie H., 461. Willemsen G. P., 463. Williams T. S., Card., 382. Wilson H., 1014. Wilson J. S., 461. Wilson R., 707. Wilson W., 461. Winna M., 1017. WinningT. J., Card., 1011. f Winters P., 544. Wiyghan Tumi C., Card., 783, 783. Wlazlo F., 618. Wolfs H., 463. Wollein L., 464. Wood R., 461. Woster M. B., 1015. Wotruba A., 836. Wright J. M., 1015. Wu Cheng-chung J. B., Card., 382, 383, 783. Wynants J., 927. Wyrowiñski Z., 457. Wyrzykowski W. A., 707. X Xumsai Na Ayudhya P., 711. Y f Yaacoub A., 384. Yago B., Card., 141. Yakymyshyn S., 544. Yalung C., 777. Yanta I. V., 926. Yarrish B. J., 835. Yarrish B. J., 928. Yehl A. R., 1017. Youssif B., 544. Yusufu Mamman Y., 1019. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1060 z Za Hawng P., 302. Zambelli A., 1016. f Zambrano Palacios A., 839. Zampicolli A., 464. Zampini G. C., 622. Zanella E., 462. Zanella G., 621. Zanfi A., 837. Zanzucchi A., 207. Zanzucchi D., 207. Zappi A., 619. Zarraga J., 1015. Zattini D., 707. f Zauner F., 304. Zavala G. 378. Zavalloni R., 835, 1013. Zavarella P., 835. Zecchin F., 463. Zeinar F., 617. Zenari M., 452, 1014. Zganiacz H., 836. t Ziadé L, 544. Zielonis G. P., 1021. Ziemba A., 130. Ziembicki L, 453. Zigiotti O., 462. Zihlmann K., 710. Zilli L., 462. Zimmermann A., 459. Zimon D., 30. Zingale S., 837. Zini Filho A. L, 702. Zipoli A., 462. Zitella L., 463. Zitmann G., 708. Zito F., 464. Zivkovic D., 207. Zivkovic M., 207. Zlatñansky J., 383. Zonzie V. P., 1021. Zoungrana P., Card., 304. Zovkic M., 455. Zuárez Cazares C, 778. Zukowski A. A., Sr., 1013. Zupan V., 617. Zurbriggen P.S., 470. Zuzek L, 784. Zycinski J. M., 784. II - I N D E X NOMINUM DIOECESIUM, VICARIATUUM, ETC. A Abana, 631. Abugensis, 557, 780. Adoënsis, 556. Africana, 1005. Aggaritana, 110. Ahiarana, 631. Alatrina, 91. Alba Iuliensis, 450. Albanensis, 109. Altamurensis-GravinensisAquavivensis, 36. Altana, 701, 857. Altavensis, 110. Ambiensis, 203. Ambikapurensis, 781. Amboinaënsis, 781. Anehensis, 782, 929. Angelorum in California, 378. Antananarivensis, 380. Antsirananensi, 468. Antsiranensis, 205. Apolloniensi, 379. Aquaeregiensis, 450, 778. Aquensis in Gallia, 778. Arassatubensis, 449, 628. Aucopolitana, 781. Auguritensis, 1007. Avasana (vic. ap.), 301. Avioccalensis, 300, 302. Avissensis, 450. Avkaënsis, 1007, 1007. B Babahoiensis, 778, 937. Bacninhensis, 779. Baiocensis, 760. Balianensis, 613. Bambergensis, 31. Banguedensis, 109. Barcinonensis, 95. Barquisimetensis, 35, 777. Barranquillensis, 612. Basileensis, 203, 764. Batouriensis, 380. Baturiensis, 472. Bavagalianensis, 205. Beirensis, 469. Bellevillensis, 110. Bellohorizontina, 1005. Bellomontensis, 449. Bellovacensis, 833. Bencennensis, 301. Berolinensis, 609, 990. Bertuana, 472. Bhopalensis, 781. Bielscensis-Zyviecensis, 128. Birminghamiensis, 449. Bisuldinensis, 109. Bluefieldensis (vic. ap.), 1007. Bogorensis, 781. Bokunguensis-Ikelaensis, 301. Bomadiensis (miss, sui iur.), 560. Bonaërensis, 701. Botucatuensis, 629. Bredana, 702. Britoniensis, 1005. Bruklyniensis, 701, 701. Budovicensis, 106. Buffadensis, 380. Bukavuensis, 779, 782. Bulauaiensis, 781, 785. Bullensis, 1005. C Cabimensis 378, 932. Caesaraugustana, 97, 993. Calabarensis, 632, 780. Calatina, 109, 204. Calcuttensis, 780. Calissiensis, 713. Campecorensis, 778. Campi Limpidi, 941. Caprensis, 779. Caracensis, 347. Carolinana, 379. Carolinensium, 380. 1061 Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Carorensis, 777. Carthaginensis in Columbia, 768. Castrensis Galbae, 450. Catanensis, 505, 995. Caucasus Latinorum (adm. ap.), 204, 376. Cenanensis, 378. Chicagiensis, 110, 449, 770. Chihuahuensis, 310. Chiquitosensis, 1005. Chotensis (prael. terr.), 109. Chunaviensis, 833. Cilibiensis, 613, 1006. Citrensis, 1005. Civitatensis, 109, 778. Civitatis Iuarezensis, 926. Civitatis Lacus Salsi, 109. Civitatis Regalensis, 99. Coatzacoalsensis, 791. Colimensis, 942. Colocensis-Kecskemetensis, 450. Coloratensis (prael. Dubuquensis, 778. Duitamensis, 613, 832. Duitamensis-Sogamosensis, 832. Durbaniana, 1007. E Elbingensis, 129. Eleplensis, 1007. Elphinensis, 777. Emeritensis AugustanaPacensis, 936. Emeritensis in Venetiola, 203, 932. Equiliensis, 449. Escuintlensis terr.), F terr.), 550. Compostellana, 702. Conchensis in Aequatore, 678. Cordubensis, 103, 135. Cordubensis in Argentina, 774. Corrientensis, 613. Cracoviensis, 715. Croensis, 205. Cuevensis (vic. ap.), 205. Curiensis, 350. Curitibensis, 32. (prael. 935. Escuintlensis in Guatimala, 935. Essediensis, 33. Faisalabadensis, 634. Fallabensis, 301. Ferentina, 1000. Fesseitana, 781. Ficensis, 777. Flaviobrigensis, 682. Flenucletensis, 449. Flumenpiscensis, 380. Fluminum in Aequatoria (prael. terr.), 937. Fodiana-Bovinensis, 299. Foroliviensis, 353. Fortisventura, 449. Friburgensis, 358. D G Dalatensis, 780. Davaensis, 777. De Parania Superiore, 9. Dertosensis, 286. de Than Hoa, 780. Deultensis, 701. Diphuensis, 781. Dominae Nostrae Libanensis in Civitate Angelorum in California, (eparchia), 551. Dorumaënsis-Dunguensis, 779. Dragonariensis, 300. Drohiczinensis, 613. Dublinensis, 777. Gadicensis et Septensis, 109. Gaspesiensis, 203. Genevensis, 358. Genuensis in Galatia, 109. Gisipensis, 701. Glivicensis, 131. Gnesnensis, 300. Goana, 175. Goana et Damanensis (patr.), 301. Granatensis, 685. Grodnensis Latinorum, 226. Guapiensis (praef, ap.), 782. Guatimalensis, 934. Guayaquilensis, 550, 938. Gueruensis, 785. Gummitana in Byzacena, 449. Gummitana in Proconsulari, 701. Guruaensis, 301. Guruensis, 469. H Hanoiensis, 779, 780. Hearstensis, 203. Hildesiensis, 611. Hispalensis, 936. Homa Bayensis, 204. Honoluluensis, 926. Huangensis, 785. Huanucensis, 613. Huarazensis, 378. Huéensis, 782. Hueiutlensis, 613. Hyderabadensis, 8. I Iayapuraënsis, 301. Ibadanensis, 556, 780. Idahina, 558. Igilgilitana, 780. Ikotekpenensis, 632. luganensis, 777. Ioannesburgensis, 780. Ioinvillensis, 379. Iomnitensis, 449. Iosensis, 559, 780. Islamabadensis-Ravalpindensis, 634. Isseleukuana, 560. Iuiuyensis, 613. J Jimma-Bongana ap.), 782, 855. (praef, K Kabalena, 782. Kadunaënsis, 557, 559. Kandiensis, 175. Kankanensis (praef, ap.), 205, 309. Kankanensis, 309. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1062 Karachiensis, 633. Karaënsis, 782. Kasongoënsis, 779, 782. Katovicensis, 30. Keetmanshoopensis, (vic. ap.), 554. Keetmanshoopensis, 554, 555, 779. Kiayiensis, 781. Kisantuensis, 781. Klerkpolitana, 780. Kokstadensis, 204. Konakriensis, 309. Kpalimensis, 782, 930. Kurnoolensis, 301. L Labreana (prael. terr.), 203. Lafayettensis, 379, 1005. Lagosensis, 556, 557; 560. Lahorensis, 633, 780. Laoniensis, 777. Laudensis, 172. Lausannensis, 358. Legnicensis, 133. Leodiensis, 437. Leopolitana Latinorum, 1002. Lesvitana, 203. Lexoviensis, 760. Liberaliensis, 378. Libertinensis, 380. Liccanensis, 130. Limana, 37. Linensis, 628. Litomericensis, 106. Lokoiana, 558. Lomensis, 929, 930. Lubbokensis, 449. Lucensis, 689. Lupercianensis, 780, 781. M Madisonensis, 177. Madraspolitana et Meliaporensis, 781. Maganguensis, 612. Mahagiangana, 205, 380, 468. Maiaguezensis, 861. Maiduguriensis, 559. Makurdensis, 558. Malaibalaiensis, 777. Maoensis-Montis Christi, 549. Maracaibensis, 932. Maracayensis, 360. Marianopolitana, 362. Massana-Plumbinensis, 702. Massiliensis, 180, 778. Materiensis, 926. Matritensis, 702. Maximianensis in Byzacena, 203. Medellensis, 613. Medellensis, 693. Mediolanensis, 696. Megalopolitana in Proconsolari, 702. Meldensis, 833. Melphietensis-RubensisIuvenacensis-Terlitiensis, 110. Mercedensis, 366. Miamiensis, 1005. Miarinarivensis, 204, 782. Minscensis Latinorum-Mohiloviensis Latinorum, 26. Moldovensis (adm. ap.), 204, 375. Molicunzensis, 780. Monacensis et Frisingensis, 612. Mosa Traiectensis, 203. Multanensis, 634. Mutiensis, 109. Muyinganus, 781. Myitkyinaënsis, 302. N Nagpurensis, 301. Naratcatensis, 926. Navrongensis-Bolgatangana, 779. Neapolitana, 370. Nekemteënsis (vic. ap.), 781, 855. Neo-Iguassuensis, 1005. Neo-Pampilonensis, 613. Nicopolitana, 824. Norvicensis, 926. Novaricensis, 378. Novoraniensis, 450. Numanensis, 555, 779. O Obbensis, 378. Obbitana, 110. Octabensis, 612. Ogogiaëgensis, 632. Okigvensis, 631. Oliviensis, 110, 378. Ondoënsis, 556. Onitshaënsis, 1007. Onitshana, 557, 631, 632. Ootacamundensis, 781. Opoliensis, 1008, 1008. Oriolensis-Lucentini, 378. Orluana, 631. Osornensis, 378, 1005. Overriensis, 631, 780. Oyoensis, 556. P Pacensis, 701. Pacensis in Bolivia, 857. Palembangensis, 205. Panamensis, 450, 470, 1005. Pariensis in Proconsulari, 300. Parintinensis, 379. Parisiensis, 110, 180. Partheniensis, 1005. Paulopolitana et Minneapolitana, 300. Pelplinensis, 121. Perthensis, 940. Philadelphiensis Latinorum, 300. Pictaviensis, 110. Pisciensis, 110. Piacentina in Hispania, 378. Platensis, 778. Pocofeltana, 378. Poenonomensis, 110, 470. Pontis Curvi, 185, 1000. Portuensis-Sancta Rufina, 203, 702. Portus-Bergensis, 204, 468. Portus Cabellensis, 777, 858. Portus Harcurtensis, 632. Portus Veteris, 109, 379, 550. Portus Victoria, 782. Posadensis, 379. Pragensis, 106. 1063 Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Q Quebecensis, 1005, 1005. Quelimanensis, 469. Quitensis, 203, 550. R Radomensis, 122. Reconquistensis, 300. Reginae Gradecensis, 106. Remensis, 372. Romana, 189, 433, 435, 437, 449. Rosamarkensis, 379. Rosensis, 782. Rosgrensis, 109. Roterodamensis, 109. Ruibarbosensis, 613. Runduensis (vic. ap.), 553, 554, 779. Ruremundensis, 203, 822. Rzeszoviensis, 123. S Sacramentensis, 109. Sagiensis, 829. Salmanticensis, 192. Salutia, 203. Sancta Catharina in Ontario, 300. Sancta Maria Angelorum, 378. Sancti Antonii, 449, 926. Sancti Caroli Vurolicensis, 13. Sancti Claudii, 1006. Sancti Clodoaldi, 778. Sancti Dominici, 549. Sancti Ferdinandi Apurensis, 702. Sancti Francisci de Maçoris, 549. Sancti Iacobi Equitum, 300, 549. Sancti Iacobi in Chile, 441. Sancti Iacobi Veraguensis, 450. Sancti Ignatii Velascani, 1005. Sancti Ioannis-Longoliensis, 27. Sancti Ludovici, 1005. Sancti Maronis Bruklyniensis (eparchia), 551. Sancti Mauritii Agaunensis, 607. Sancti Michaelis, 450. Sancti Nicolai de los Arroyos, 613. Sancti Pauli de Minnesota, 379. Sancti Petri Apostoli, 379. Sancti Petri in Florida, 1005. Sancti Rochi, 450, 778. Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, 702. Sancti Severi, 299. Sancti Thomae in Argentina, 379, 778. Sanctissimae Assumptionis, 10. Sanctissimae Conceptionis in Paraguay, 379. Satmariensis, 108. Scampinensis, 301. Scrantonensis, 926. Sebargensis, 450. Sedunensis, 607. Seliensis, 204. Seulensis, 380. Sinopensis, 300. Sinuensis Superioris, 110. Sinus Albi, 11, 13. Sinus Tonitralis, 300. Siouxormensis, 300. Solveziensis, 302. Sorana, 185. Sosnoviensis, 124. Srikakulamensis, 8. Succubensis, 1005. Surabayana, 780. Suristensis, 1006. Sverinensis, 609, 611. Sydneyensis, 197. T Tabaicarensis, 205. Taciamontanensis, 1005. Taikuensis, 380. Talcensis, 1005. Tamalensis, 780. Tamascaniensis, 378. Tangaënsis, 781. Tarahumarensis (vic. ap.), 310. Tarahumarensis, 301, 310. Tarraconensis, 443. Taurinensis, 980. Templensis-Ampuriensis, 34. Thalensis, 110. Theatina-Vastensis, 613. Thoruniensis, 125, 377. Tigiensis, 926. Timicitana, 378. Tiniensis, 1005. Tiraspolitana, 376. Toletana, 286. Tongana, 781. Transcarpatia Latinorum (adm. ap.), 108, 204. Tres Tabernae, 777. Troynensis, 554, 779. Tucumanensis, 613. Turonensis, 446. U Ubazensis, 777. Ucrensis, 701. Umuahiana, 631. Umzimkulensis, 1007. Urbaniensis, 824. Urbis Beninensis, 560, 780. Uyoensis, 632. V Vaënsis, 780. Valentina, 199, 292. Valentina in Venetiola, 777, 859. Vallipolitana, 701. Vanarionensis, 301. Varmiensis, 378. Varriensis, 560. Varsaviensis, 450. Varsaviensis-Pragensis, 126. Vashingtonensis, 379. Vegensis, 549. Vellorensis, 205. Veronensis, 984. Victoriensis Spiritus Sancti, 449. Victoriensis Venetorum, 297. Viedmensis, 11, 13. Vigilantis-Sancti Caroli Zuliensis, 932. Vigorniensis, 926. 1064 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Vileanniensis-Forbesina, 449. Vindhoekensis, 553, 554, 555, 779. Vindhoekensis, 779. Viracensis, 778. Visakhapatnamensis, 8. Vratislaviensis, 714. Vrhbosnensis-Seraiensis, 204. Wratislaviensis, v. Vrati­ slaviensis. Z Zamorensis, 778. Zamosciensis-Lubaczoviensis, 127, 570. Zytomeriensis, 1006. IV I N D E X RERUM MAIORIS MOMENTI A Academia pro Vita (Pont.). Litt. apost. « motu proprio » datae quibus constituitur, 385. V. Ordinatio. Academia Scientiarum Socialium (Pont.). Litt. apost. « motu proprio » datae quibus constituitur, 209. V. Ordinatio. Adalbertus, ep. et mart., V. Patroni caelestes. (S.). Columbia, Manitoba, Northwest Terrirories, Saskatchewan, Yukon, 489; New Brunswick, Newfoundland, Nova Scotia, Prince Edward Island, 656; Ontario, 730; Australiae, 323, 590; Papuae Novae Guineae, 410; Insularum Salomoniarum, 410; Malaviae, 499; Aethiopiae, 585; Erythraeae, 585; Novae Zelandiae, 597; Oceani Pacifici, 651; Oceani Indiani, 739; Congi, 744; Nigeriae, 792; Panamae, 862; Dacoromaniae, ritus byzantini, 944; Antillarum Insularum, 952; Honduriae, 957 ; Nicaraguae, 962. Administrationes Ad Limina Apostolorum visitationes. Ha- rum visitationum occasione capta, S. P. allocutiones ad praesules coram admissos habuit: Gabonis, 43; Guineae Aequinoctialis, 46; Ganae, 51; Lettoniae, 56; Lituaniae, 58; Mozambici, 63; Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis quae patrio sermone nuncupantur: Illinois, Indiana et Wisconsin, 72; Michigan et Ohio, 249; Iowa, Kansas, Missouri, Nebraska, 329; Alabama, Kentucky, Louisiana, Mississippi, Tennessee, 335; Arizona, Colorado, New Mexico, Wyoming, 341; Baltimore, Washington, Atlanta, Miami, 404; New England, 494; Alaska, Arkansas, Idaho, Montana, Oklahoma, Oregon, Texas, Washington, 580; New Jersey, Pennsylvania, 664; California, Nevada, Hawaii, 753; Lusitaniae, 136; Litoris Eburnei, 141; Africae Mediae, 146; Madagascariae, 151; Canadae regionum, quae patrio sermone nuncupantur: Quebec, 318; Alberta, British Apostolicae constituuntur: Transcarpatiae Latinorum, 108; Moldovensis, 375. Aemilia a Sancto Ioseph (in saec.: Maria Aemilia Chapellin Istúriz) (Ven.). De- cretum de virtutibus heroicis, 347. Aequatoria. V. Dioeceses; Provinciae eccl. Aethiopia. V. Praefectura Ap.; Ad Limina. Africa Australis. V. Nuntiaturae Ap. Africa Media. V. Ad Limina. Albania. Homilia S. P. Scodrae, occasione oblata ordinationis quattuor episcoporum, 254; Allocutio S. P. Tiranae, ad plebem universam congregatam una cum civilibus Albaniae auctoritatibus, 259. 1065 Index rerum analyticus Antiochenae Maronitarum: 171; In Synodo Episcoporum Ecclesiae Ucrainae : 171. Alvarado Cardozo Laura Evangelista. V. Maria a S. Ioseph (Ven.). Men­ Astorch Maria Angela (B). Litt. Ap. quibus America Latina. Allocutio S. P. ad sodales Pont. Comm. pro A. L. coram admissos, 595. Aurea Navarro Marcella a Sancto Thoma (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Amalius (in saec. Iustus Zariquiegui doza) (B.). V. Ventaja Milán Didacus (B) Aurelius Maria (in saec. Benvenutus lón Acebrón) (B.). V. Ventaja Milán Didacus (B). Anglicam. V. Ordinatio Sacerdotalis. Anna V. (S.). Basilicae minores; Patroni caelestes. S. P. Familiis datae ipso volvente sacro Familiae anno MCMXCIV: Familia, prima Ecclesiae via: 868. Annus Internationalis Familiae: 869. Precatio: elementum praecipuum Anni Familiae in Ecclesia: 871. Paternitas et maternitas secundum Dei verbum: 873. Amor et connubium: 876. Connubialis consensio: 880. Paternitatis et maternitatis conscium officium: 886. Veri amoris exigentiae: 893. De honore parentibus debito: 896. De filiorum institutione: 899. De familia et societate: 903. De praesentia Christi in familia, quae magnum mysterium est: 906. De Maria Matre pulchrae dilectionis: 914. De minatione adversus orituram vitam: 918. Antillae Insulae. V. Ad Limina. (S.). Nuntius S. P. ineunte saeculo ab eius ortu, 968. V. Villa- Australia. V. Ad Limina; Legati Nationum. Annus sacer Familiae. Nuntius seu Litterae Antonius de Padova Beata declaratur, 473. Basilicae minores. Argentina. V. Dioeceses. « Assegno per la nascita dei figli ». V. Provisiones pro familia. Assensus Pontificius provisionibus episcopa­ libus a Synodis Ecclesiarum canonice pe­ ractis. In Synodo Episcoporum Ecclesiae Austria. V. Legati Nationum. B Bangladesa. V. Legati Nationum. Barnabitae. V. Congr. Clericorum Regularium S. Pauli. Barzaghi Caesar Maria (Ven.). Decretum de virtutibus heroicis, 172. Basilicae minores constituuntur ecclesiae: B. M. V. in caelum Assumptae, in archidioecesis Minscensis Latinorum-Mohiloviensis Latinorum loco vulgo Budslaw appellato, 26; Sanctae Annae in loco vulgo Varennes appellato, in dioecesi Sancti Ioannis-Longoliensi, 27; Sanctuarium Sanctae Mariae Gratiarum, quod in Mediolanensi urbe exstat, 29; Sancti Antonii de Padova, quae in urbe « Rybnik » intra fines archidioecesis Katovicensis exstat, 30; Sanctuarium B. M. V., quod vocatur populari loquela « Marienweiher », in archidioecesi Bambergensi, 31; Cathedralis metropolitanae sedis Curitibensis B. M. V. titulo « Nossa Senhora da Luz » invocatae dicata, 32; Sancti Ludgeri, quae est in urbe episcopali « Essen-Werden », 33; Sancti Simplicii, intra fines Templensis-Ampuriensis dioecesis, 34; ecclesia quam « El Santo Cristo de la Gracia » appellant, in urbe Barquisimetensi, 35; B. M. V. in Caelum Assumptae, quae in Apuliae oppido Gravina exstat, 36; Sane- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1066 tuarium sanctae Rosae de Lima, quod in eadem urbe exstat, 37; Sancti Patricii episc, in dioec. Perthensi, 940. Brasilia. V. Dioeceses. Brun Barbantini Maria Dominica (Ven.). Decretum de heroicis virtutibus, 689. Basilicata. V. Patroni caelestes. Bay s Margarita (Ven.). Decretum de miraculo, 358. Beatorum honores decernuntur: Paulae Montai Fornés a S. Iosepho de Calasanctio, 15; Ludovico a Casaurea, 18; Mariae Angelae Truszkowska, 21; Columbae Ioannae Gabriel, 23; Iosepho Marello, 118; Floridae Cevoli, 218; Mariae Franciscae Rubatto, 220; Victoriae Diez y Bustos de Molina, 223; Mauritio Tornay, 311; Mariae Angelae Astorch, 473; Mariae Ludovicae a Iesu Trichet, 561; Didaco Ventaja Milán, Emmanueli Medina Olmos et VII Sociis, 563; Petro Poveda Castro verde, 566; Didaco Aloisio de San Vitores, 634; Mariae Faustinae Kowalska, 785; Mariae Crucifixae Satellico, 788. Burundia. V. Legati Nationum. Butler Maria Bernarda de miraculo, 768. (Ven.). Decretum C Calissiensis dioec. V. Patroni caelestes. Calpe Ibánez Maria a Rosario (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Cambogiae Regnum. V. Nuntiaturae Ap. Belgium. V. Legati Nationum. Cammarunia. V. Dioeceses. Beliza. V. Legati Nationum. Campi Limpidi dioec. V. Patroni caelestes. Benedictio. Precatio S. P. ad « cruces » seu sepulcra Vilnae, benedicenda, 476. Canada. V. Ad Limina. Bernardus, abb. (S.). V. Patroni caelestes. Candida Maria a Iesu (in saec.: Ioanna Io­ sepho, Cipitria et Barrióla) (Ven.). Decretum de virtutibus heroicis, 192. Bianchi Porro Benedicta (Ven.). de heroicis virtutibus, 353. Decretum Bibliotheca Vaticana. Archivista et Bibliothecarius: 1014. Bielscensis-Zyviecensis. V. Patroni caelestes. Bossilkov Eugenius martyrio, 824. (Ven.). (Ven.). Decretum Capitanata. V. Patroni caelestes. Capuccinae Ordinis S. Clarae. V. Maria Angela Astorch (B.). Bolivia. V. Dioeceses; Legati Nationum. Bonino Iosephina Gabriela (Ven.). tum de virtutibus heroicis, 980. Canori Mora Elisabetha de miraculo, 189. Decre- Declaratio de Bover Oliver Isidorus (Ven.). V. Ruiz de los Paños Angel Petrus ( Ven.). Carda Saporta Paschalis ( Ven.). V. Ruiz de los Paños Angel (Ven.). Cardinales Patres. V. Consistorium. Casimirus (S.). V. Patroni caelestes. Petrus 1067 Index rerum analyticus Catechismus Catholicae Ecclesiae. Const. Ap. qua Catechismus post Concilium Oecumenicum Vaticanum II instauratus publici iuris fit, 113. Centelles Abad Recaredus (Ven.). V. Ruiz de los Paños Angel (Ven.). tibus heroicis, 984. Commissio (Pont.) pro America Latina. Praeses, 452; Allocutio S. P. eis qui plenario coetui interfuerunt, 595. Petrus Centenariae Celebrationes. I expleto saeculo a Litt. Enc. « Providentissimus Deus » necnon L exeunte anno a Litt. Enc. « Divino afflante Spiritu » foras datis, 232; Onobae, V expleto saeculo ab Evangelio in novo mundo nuntiato, 270; Nuntius S. P. VIII ineunte saeculo ab ortu sancti Antonii de Padova, 968. Cevoli Florida (B). Litt. Ap. quibus Beata declaratur, 218; Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 314. ChapelUn Istúriz Maria Aemilia (Ven.). V. Aemilia a Sancto Ioseph (Ven). Chmielowski Albertus, relig (S.). caelestes. Comboni Daniel (Ven.). Decretum de virtu- Communio eucharistica. Epistula Congr. pro Doctrina Fidei de receptione Communionis eucharisticae a fidelibus qui post divortium novas inierunt nuptias, 975. Conceptus. Allocutio S. P. iis qui Conventui de eo tuendo interfuerunt: 735. V. Congr. pro Doctrina Fidei. Congr. Clericorum Regularium S. Pauli ( Barndbitae ) . V. Barzaghi Caesar Maria (Ven.). Congr. Filiarum a Cruce. V. Candida Maria a Iesu ( Ven.). Congr. Filiarum Christi Regis. V. Cras y Granoller s Iosephus (Ven.). V. Patroni Civitas Vaticana. V. Conventiones. Civitates Foederatae Micronesiae. V. Nuntiaturae Ap. Clarissae Capuccinae Tifernatenses. V. Florida Cevoli (B.). Coatzacoalsensis dioec. V. Patroni caelestes. Codex Iuris Canonici. Allocutio S. P. ad eos qui Conventui de iure Ecclesiae, X expleto anno a Codice Iuris Canonici promulgato, interfuerunt, 244. Congr. Filiarum S. Camilli. V. Vannini Iosephini (Ven.) Congr. Fratrum Caritatis vel Ravorum. V. Ludovicus a Casaurea (B.). Congr. Oblatorum et Oblatarum Ss. Cordium Iesu et Mariae. V. Matovelle Iulius Maria (Ven.). Congr. Oblatorum Sancti Ioseph. V. Marello Iosephus (B.). Congr. Parvarum Servarum Pauperum Maiquetia. V. Aemilia a Sancto Ioseph (Ven.). de Allocutio S. P. Hispali, exeunte Eucharistico coetu, 265. Congr. Passionis I.C. V. Iosephus a Iesu et Maria (in saec. Vincentius Pesci) (Ven.); Grimoaldus a Purificatione (in saec.: Ferdinandus San­ tamaria) (Ven.). Coetus plenarii. Consilii (Pont.) de Commu- Congr. pro Clericis. Allocutio S. P. eis qui Coetus Eucharisticus ab omnibus nationibus. nicationibus socialibus, 69; Comm. (Pont.) pro America Latina, 595; Congr. pro Clericis, 602; Consilii (Pont.) pro Laicis, 661; Congr. pro Doctrina Fidei, 674. Colimensis dioec. V. Patroni caelestes. plenario coetui interfuerunt, 602. Congr. pro Episcopis: Praefectus, 452; Se- cretarius, 382. Congr. pro Doctrina Fidei: Subsecretarius, 383; Allocutio S. P. eis qui plenario eoe- 1068 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tui interfuerunt, 674; Responsa ad proposita dubia circa « interclusionem uteri » et alias quaestiones, 820; Epistula adCatholieae Ecclesiae episcopos de receptione Communionis eucharisticae a fidelibus qui post divortium novas inierunt nuptias, 975. Congr. pro Gentium Evangelizatione: Subsecretarius, 383. Congr. pro Institutis vitae consecratae et So­ cietatibus vitae apostolicae: Subsecretarius, 383. Congr. Religiosarum a Maria Immaculata Missionariarum Claretianarum. V. Maria Antonia a S. Petro (Ven.). Congr. Ss. Redemptoris. V. Maiella Gerardus (S.). Congr. Servarum Spiritus Sancti. V. Stollenwerk Maria Helena (Ven.). Congr. Sororum ab Infante Iesu e Tertio Or­ dine de Mercede. V. Torres Iosephus Leo (Ven.). Congr. Sororum a Caritate S. Crucis ab In­ genbold. V. Scherer Maria Theresia ( Ven.). Congr. Sororum a Misericordia pro Infirmis. V. Maria Raphaela (Sanctina Cimatti) (Ven.). Congr. Sororum a Providentia. V. Tavernier vid. Gamelin (Ven.). Aemilia Congr. Sororum a Puero Iesu. V. Roland Nicolaus (Ven.). Congr. Sororum a S. Corde Iesu et a Sanctis Angelis, v. d. « Angélicas ». V. Torres Morales Genovefa (Ven.). Congr. Sororum Benedictarum a Caritate. V. Gabriel Columba Ioanna (B.). Congr. Sororum Capuccinarum Matris Ru­ batto. V. Rubatto Maria Francisca a Iesu (B.). Congr. Sororum Carmelitarum a Caritate. V. López de Maturana Eleonora (Ven.). Congr. Sororum Dominicanarum a S. Rosa­ rio de Sinsinawa. V. Mazzuchelli Carolus Samuel, O.P. (Ven.). Congr. Sororum Franciscalium a Sancta Eli­ sabeth vel Ravarum. V. Ludovicus a Casaurea (B.). Congr. Sororum Franciscanarum a B. Cunegunde. V. Dudzik Maria Teresia (Ven.). Congr. Sororum Infirmis Ministrantium. V. Brun Barbantini Maria Dominica (Ven.). Congr. Sororum Missionalium Francisca­ lium a Maria Auxiliatrice. V. Butler Maria Bernarda (Ven.). Congr. Sororum Missionariarum Matrum Nigritiae. V. Comboni Daniel (Ven.). Piarum Congr. Sororum Sacrae Familiae a Saviglia­ no. V. Bonino Iosephina Gabriela (Ven.). Congr. Sororum Tertii Ordinis Franciscalis S. Felicis a Cantalice. V. Truszkowska Angela Maria (B.). Congus. V. Ad Limina. Consilium (Pont.) ad Unitatem Christiano­ rum fovendam: Subsecretarius, 383. Consilium (Pont.) 452. « Cor Unum »: Praeses, Consilium (Pont.) de Communicationibus Socialibus: Allocutio S. P. iis qui plenario coetui interfuerunt, 69, Praeses, 615. Consilium (Pont.) de Spirituali Migrantium atque Itinerantium Cura: Subsecretarius, 304. Consilium (Pont.) de Iustitia et Pace: Praeses, 452; Secretarius, 452; Subsecretarius, 383, 452. Consilium (Pont.) pro Laicis: Praeses, 452; Allocutio S. P. iis qui plenario coetui interfuerunt, 661. Index rerum analyticus Consistorium extraordinarium: liensis, 932; Escuintlensis in Guatimala, 934; Babahoiensis, 937. 614. Consistorium ordinarium publicum dos Patres Cardinales: 1011. 1069 ad crean­ Dioecesium fines Conventiones. Inter Ap. Sedem et Hungariae Rem Publicam de spirituali cura militum custodiumque publicae securitatis ad confinia, 574; inter Civitatem Vaticanam et Italiam de re nummaria, 648; inter Ap. Sedem atque Israelis Statum, 716. mutaverunt: Pragensis - Budovicensis - Reginae Gradecensis - Litomericensis, 106; Fodianae-Bovinensis et Sancti Severi, 299; Sedunensis et Sancti Mauritii Agaunensis, 607; Berolinensis et Sverinensis, 609; Hildesiensis et Sverinensis, 611. Dioecesis nomen mutatur: Duitamensis in Duitamensis-Sogamosensis: 832. Conventus. Occasione Centenariae celebrationis a Litt. Enc. « Providentissimus Deus » necnon L exeunte anno a Litt. Enc. « Divino afflante Spiritu » foras datis, 232; de iure Ecclesiae, X expleto anno a Codice Iuris Canonici promulgato, 244; de conceptu tuendo, 735. Cormier Hyacinthus Maria (Ven.). Decre- Dishabiles. «Agevolazioni in favore di dipendenti con familiari disabili ». V. Provisiones pro familia. Divortium. Epistula Congr. pro Doctrina Fidei de receptione Communionis eucharisticae a fidelibus qui post divortium novas inierunt nuptias, 975. tum de miraculo, 433. Curia Romana. V. Nativitas D. N. I. C. Dacoromania, ritus V. Ad Limina. d'OuUremont Aemilia (Ven.). V. Maria a Iesu (Ven.). D Duart Roig Teresia a Sancto Ioseph (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). byzantini. Dudzik Maria Teresia Decretum de Dukla de Ioannes (Ven.). Decretum de vir- Dania. V. Legati Nationum. tutibus heroicis, 1002. Denverium. Allocutio S. P. ad iuventam ex omnibus nationibus in nocturnis vigiliis congregatam habita, 415; die Assumptionis Beatae Mariae Virginis habita, 426. Diez y Bustos De Molina (Ven.). heroicis virtutibus, 770. Victoria (B.). De- cretum de miraculo, 103; Litt. Ap. quibus Beata declaratur, 223; Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 400. Dioeceses constituuntur: Srikakulamensis, 8; De Parania Superiore, 9; Rivi Nigri Vallensis Superioris, 11; Sancti Caroli Vurolicensis, 13; Kankanensis, 309; Tarahumarensis, 310; Portus Bergensis, 468; Guruensis, 469; Poenonomensis, 470; Baturiensis, 472; Keetmanshoopensis, 555; Arassatubensis, 628; Altana, 857; Portus Cabellensis, 858; Anehensis, 929; Kpalimensis, 930; Vigilantis-Sancti Caroli Zu- E Edmigius (in saec. Isidorus Primus guez) (B.). V. Ventaja Milán Didacus (B.). Rodrí­ Elbingensis dioec. V. Patroni caelestes. Eparchia constituitur. Dominae Nostrae Libanensis pro fidelibus ritus Antiocheni Maronitarum in Civitate Angelorum in California, 551. Eraña Guruceta Carolus et duo Socii Fuidio Rodríguez Fidelis et Hita Miranda Iesus (Ven.). Decretum de miraculo, 99. Eryihraea. V. Ad Limina. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1070 Europa. Allocutio S. P. ad praesides Confe- Gabriel Columba Ioanna (B.). Litt. Ap. qui- rentiarum episcoporum, 227; ad quosdam ab exteris negotiis administros, 750. bus Beata declaratur, 23; Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 314. Evencius Richardus (in saec. Eusebius Alon­ so Uyarra) (B.). V. Ventaja Milán Didacus (B.). Exegesis Scripturae Sacrae. Allocutio S. P. I expleto saeculo a Litt. Enc. « Providentissimus Deus » necnon L exeunte anno a Litt. Enc. «Divino afflante Spiritu» foras datis, 232. Gana. V. Ad Limina; Legati Nationum. Glivicensis dioec. V. Patroni caelestes. Gómez Vives Corazón de Jesús (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). F Facultas Sacrae Theologiae erigitur: Opo- liensis, 1008. Familia. Nuntius scripto datus ob diem ad pacem fovendam: E familia oritur pax humanae familiae, 156; Rescriptum ex audientia SS.mi quo a die I mensis Ianuarii a. MCMXCIV provisiones pro familia comprobantur, 163; Provisiones pro familia: 164; Nuntius seu Litterae a S. P. familiis datae ipso volvente sacro Familiae anno MCMXCIV, 868. Granzotto Claudius (in Gras y Richardus) Granollers Iosephus (Ven.). Decre- tum de heroicis virtutibus, 685. Grimoaldus a Purificatione (in saec. Ferdi­ nandus Santamaria) (Ven.). Decretum de miraculo, 1000. Guatimala. V. Dioececes. F. A. O. Allocutio S. P. ad eos qui plenario coetui organismi interfuerunt, 669. Guérin Maria Azelia Martin Felix a Virgine (in saec.: Felix Monasterio y Guinea Aequinoctialis. V. Ad Limina. Ateca) (Ven.). Decretum de heroicis vir- rei. (Ven.). Decretum de miraculo, 297. (Ven.). Decre- tum de heroicis virtutibus, 828. tutibus, 683. Feria VI in Passione Domini. Nuntius tele- H visificas, a. 1993, 82. Ferrer Sabriá Elisabetha (Ven.). V. Lloret Marti Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Hasta. Allocutio S. P. ob decretos Dei Servo Iosepho Marello Beatorum caelitum honores, 396. Filiae Mariae Scholarum Piarum. V. Montai Fornés Paula (B.). Heimgartner Bernarda Foederatae Civitates Americae lis. V. Ad Limina; Eparchia. Septemtriona­ Fuidio Fidelis Rodríguez (Ven.). V. Carolus Eraña Ouruceta ( Ven.). G Gabon. V. Ad Limina; Legati Nationum. ( Ven.). Decretum de heroicis virtutibus, 764. Hispalis. Allocutio S. P. exeunte Euchari- stico Coetu ab omnibus nationibus, 265. Hispania. V. Itinera Apostolica; Provinciae eccl. Hita Miranda Iesus (Ven.). V. Eraña Guruceta Carolus Honduria. V. Ad Limina. (Ven.). Index rerum analyticus Hungaria. Conventio inter Ap. Sedem et Hungariae Rem Publicam de spirituali cura militum custodiumque publicae securitatis ad confinia, 574. Hurtado Cruchaga Albertus (Ven.). Decre- tum de miraculo, 441. Inst. V. 1071 Filiarum Mariae Auxiliatricis. Morano Magdalena Catharina (Ven.). Inst. Missionariarum a Maria Immaculata et S. Catharina Senensi. V. Maria a Perpetuo Succursu (in saec.: Isabella Tejada Cuartas) (Ven.). Inst. Oratorii Sancti Philippi Neri. V. Vaz Iosephus (Ven.). I Iaponia. V. Legati Nationum. Inst. saec. Societatis S. Ursulae. V. Mangano Lucia ( Ven.). Imagines B. M. V. nomine et auctoritate S. Inst. Sororum a S. Cruce. V. Heimgartner Bernarda P. coronantur: « Nuestra Señora de la Fuensanta », quae pie colitur in Hispaniae urbe Corduba, 135; a Scapulare nun: cupata, quae pie servatur in ecclesia paroeciali Annuntiationis B.M.V., loco Tomaszów Lubelski in dioecesi Zamosciensi-Lubaczoviensi, 570; titulo Auxiliatricis, quae pie servatur in ecclesia Sanctuario loco Twardogóra in dioecesi Calissiensi: 713; sub titulo divinae Gratiae, quae in templo paroeciali S. Caroli Borromaei asservatur, in urbe Wratislaviensi, 714; sub titulo Gratiarum, quae in ecclesia S. Francisci Assisiensis oppidi v.d. Wieliczka colitur, 715; de Perpetuo Succursu, pie servata in ecclesia paroeciali Sanctissimo Redemptori dicata, loco Podgórze, Cracoviae in regione, 791; quae sub titulo « Nuestra Señora de Monserrate » in sacrario eiusdem nominis in Maiaguezensi dioec, pie colitur, 861; «de Guadalupe», quae in paroeciali templo urbis « Puerto de Manzanillo » asservatur, 943. Imago B. M. V. a S. P. coronata occasione Apostolicae visitationis in Hispania quae sub titulo « Nuestra Señora de los Milagros » in franciscali monasterio « de la Rábida » nuncupato colitur, 28. (Ven.). Inst. Sororum a Caritate Sanctae Annae. V. Rafols Maria (Ven.). Inst. Sororum B.M.V, a Misericordia. V. Kowalska Faustina Maria (B.) Inst. Sororum Matrum Derelictorum. V. Petra a S. Ioseph ( Ven.). Inst. Sororum Tertiariarum Capuccinarum Loani. V. Congr. Sororum Capuccinarum Matris Rubatto. Insulae Marshallenses V. Nuntiaturae Ap. (Respublica). Insulae Salomoniae. V. Ad Limina. Iordaniae Hashemita Regnum. V. Nuntiaturae Ap.; Legati Nationum. Ioseph, B. M. V. sponsus, V. Patroni caelestes. (S.). Iosephus a Iesu et Maria (in saec. Pesci) India. V. Dioeceses; Legati Nationum. Vincentii Decretum de virtutibus heroicis, 185. Inspiratio Sacrae Scripturae. Allocutio S. P. I expleto saeculo a Litt. Enc. « Providentissimus Deus » necnon L exeunte anno a Litt. Enc. « Divino afflante Spiritu » foras datis, 232. Institutio T eresiano,. V. Diez y Bustos De Molina (B.); Poveda Castroverde Petrus (Ven.). Victoria (B.). Iosephus Caecilius (in saec. Bonifatius Ro­ dríguez González) (B.). V. Ventaja Milán Didacus (B.). Israel. V. Conventiones; Legati Nationum. Italia. V. Conventiones; Legati Nationum. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 1072 Itinera Apostolica (allocutiones selectae) : In quibusdam Hispaniae urbibus: Hispali, exeunte Eucharistico coetu ab omnibus nationibus, 265; Onobae, V expleto saeculo ab Evangelio in novo mundo nuntiato, 270; Matriti, ad episcopos congregatos, 276; Matriti, ob decretos beato Henrico de Osso et Cervello Sanctorum caelitum honores, 281. In quibusdam Civitatibus Balticae Regionis: Vilnae, precatio ad « cruces » seu sepulcra benedicenda, 476; Vilnae, allocutio ad academicas auctoritates et Universitatis alumnos, 479; Rigae, allocutio occasione oblata recognitionis cultus sancti Meinardi, episcopi, 484; Tallini, allocutio ad Christifideles congregatos, 486. Ius Ecclesiae. Allocutio S. P. ad eos qui Conventui de iure Ecclesiae, X expleto anno a Codice Iuris Canonici promulgato, interfuerunt, 244. Iuvenes. Allocutio S. P. ad iuventam Denverii ex omnibus nationibus congregatam in nocturnis vigiliis, 415; Homilia S. P. Denverii die Assumptionis B. M. V., 426. J Jiménez Baldovi Maria a Subsidio (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). K Kalinowski Raphael (S.). V. Patroni caelestes. Kazimierczyk Stanislaus Kozminski Honoratus, presb., V. Patroni caelestes. (B.). Beatorum (B.). L Labor. V. Officium Laboris apud Sedem Aposto­ licam. La Colombière Claudius (S.). Litt. decretales quibus ei honores Sanctorum decernuntur, 305. Laicus. Inter munera liturgica eius adnumerari potest etiam servitium ad altare: 541; Allocutio S. P. eis qui plenario coetui Pontificii Consilii pro Laicis interfuerunt, 661. Laurentius, diac. et mart. V. Patroni caelestes. (S.). Legati Nationum. Allocutio S. P. ad eos oc- casione novi anni, 805. Coram admissi: Australiae: 206; Srilankae: 206; Gabonis: 206; Maliae: 206; Pakistaniae: 206; Belizae: 206; Togi: 206; Thailandiae: 206; Burundiae: 206; Iaponiae: 303; Austriae: 381; Italiae: 381; Nicaraguae: 703; Reipublicae Slovachiae: 703; Israelis: 834; Libani: 834; Boliviae, 1010; Belgii, 1010; Sueciae, 1010; Daniae, 1010; Tunesiae, 1010; Indiae, 1010; Bangladesae, 1010; Iordaniae, 1010; Ghanae, 1010. Lettonia. V. Ad Limina. Libanum. V. Legati Nationum. (S.). Kolbe Maximilianus Maria, presb, (S.). V. Patroni caelestes. et mart., Liccanensis dioec. V. Patroni caelestes. Lichtemberg Kowalska Maria Faustina (B.). Legnicensis dioec. V. Patroni caelestes. honoribus auctus, a S. P. homilia celebratur, 38. Kçty de Ioannes, presb., V. Patroni caelestes. Kózka Carolina, virgo et mart., V. Patroni caelests. (in saec. Helena) (B.). Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 38; Litt. Ap. quibus Beata declaratur, 786. Bernardus super martyrium, 990. Lituania. V. Ad Limina. (Ven.). Decretum 1073 Index rerum analyticus Latus V. Eburneum. Ad Limina. Maria a Iesu (in saec.: Aemilia d'Oultremont) (Ven.). Decretum de virtutibus heroicis, 437. Llimona Planas Maria a Monserrato (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph Decretum de martyrio, 292. (Ven.), López de Maturana Eleonora (Ven.). tum de virtutibus heroicis, 366. Decre- Maria Aloisia a Iesu (B.) (in saec. Maria Ludovica Trichet). Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 314; Litt. Ap. quibus Beata declaratur, 561. Maria Antonia a S. Petro (in saec.: Antonia París i Riera) (Ven.). Decretum de virtutibus heroicis, 443. López García Maria Pacis (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Maria a S. Ioseph (in saec.: Laura Evange­ lista Alvarado Cardozo) (Ven.). Decretum de miraculo, 360. Lovicensis dioec. V. Patroni caelestes. Ludgerus (S.). V. Basilicae minores. Maria a Perpetua Succursu (in saec.: Isabel­ la Tejada Cuartas) (Ven.). Decretum de virtutibus heroicis, 693. Ludovicus a Casaurea (B.). Litt. Ap. quibus eidem Beatorum honores decernuntur, 18; Beatorum honoribus auctus, a S. P. homilia celebratur, 38. Lusitania. V. Ad Limina. Marianistae. V. Societas Mariae. Maria Raphaela (in saec. Sanctina Cimatti) (Ven.). Decretum de heroicis virtutibus, 91. Maria Virgo. V. Patroni caelestes. M Madagascaria. V. Ad Limina; Dioeceses. Maiella Gerardus (S.). V. Patroni caelestes. Malavia. V. Ad Limina. Malia. V. Legati Nationum. Mangano Lucia (Ven.). Decretum de virtutibus heroicis, 995. Marello Iosephus (B.). Litt. Ap. quibus a S. P. in Beatorum catalogum refertur, 118; Beatorum honoribus auctus, a S. P. homilia celebratur, 396. Maria a Cruce (in saec.: Maria MacKillop) (Ven.). Decretum de virtutibus heroicis, 197. 7 3 - A A S. Martí Local Maria a Conceptione (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Martin Ludovicus (Ven.). roicis virtutibus, 760. Decretum de he- Martínez Pascual Martinus (Ven.). V. Ruiz de los Paños Angel (Ven.). Petrus Maternitas. «Agevolazioni a tutela delia maternità ». V. Provisiones pro familia. Matovelle Iulius Maria (Ven.). de heroicis virtutibus, 679. Matowy de Dorothea, vid. V. Patroni caelestes. Decretum (B.). Matritum. Allocutio S. P. ad episcopos Hispaniae congregatos, 276; Allocutio ob Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1074 decretos Beato Henrico de Osso et Cervello Sanctorum caelitum honores, 281. Mazzarella Dominicus (Ven.). V. Modestinus a Iesu et Maria Mazzuchelli Carolus Samuel, (Ven.). O.P. (Ven.). Decretum de virtutibus heroicis, 177. Medina Olmos Emmanuel (B.). Beatorum honoribus auctus, a S. P. homilia celebratur, 400; Litt. Ap. quibus Beatus cum Sociis martyribus declaratur, 563. Meinardus, episc, (S.). Allocutio S. P. Ri- gae occasione oblata recognitionis cultus, 484. Michael Archangelus (S.). V. Patroni caelestes. bus cardinalibus, praesulibus, praelatis et officialibus Romanae Curiae eadem adveniente, 797; Nuntius televisifieus, 816. Nicaragua. V. Ad Limina; Legati Nationum. Nigeria. V. Provinciae eccl.; Ad Limina. Nova V. Guinea. Ad Limina. Nova V. Zelandia. Ad Limina. Nuntiaturae Apostolicae Iesu. miraculo, 370. Monasterio y Ateca Felix (Ven.). V. Felix a Virgine (Ven.). Passione et Morte D.ni nostri Iesu Christi a. 1993, 82; die Paschatis a. 1993, 84; die Nativitatis Domini a. 1994, 816. Nuntii a S. P. scripto dati: ob diem in uni- Mongoche Horns Maria ab, Assumptione (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Montai Fornés Paula a S. Iosepho de Cala­ sanctio (B.). Litt. Ap. quibus Beata de- verso mundo ad pacem fovendam dicatum, 156; ineunte VIII saeculo ab ortu sancti Antonii de Padova, 968. Nuntii gratulatorii a S. P. missi. V. Primatesta, Card.; Revollo Card.; Pironio, Card.; Sales de Card. claratur, 15; Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 38. Magdalena Catharina (Ven.). Bravo, Araújo, O De- cretum de miraculo, 505. Mozambicum. V. Ad Limina; Dioeceses. Mulier. V. Ordinatio in Nuntii televisifici a S. P. dati: Feria VI in Modestinus a Iesu et Maria (in saec.: Domi­ nicus Mazzarella) (Ven.). Decretum de Morano constituuntur: Republica Insularum Marshallensium, 394; in Civitatibus Foederatis Micronesiae, 569; in Republica Africae Australis, 571; in Regno Hashemita Iordaniae, 638; in Regno Cambogiae, 860. Micronesia (Respublica). V. Nuntiaturae Ap. Missionarii Comboniani Cordis V. Comboni Daniel (Ven.). Nativitas D. N. I. C. Allocutio S. P. Patri- Sacerdotalis. N Namibia. V. Vicariatus Ap.; Provinciae eccl.; Dioe­ ceses. Oceanus Indianus. V. Ad Limina. Oceanus Pacificus. V. Ad Limina. Officium Laboris apud Sedem Apostolicam. Litt. Ap. motu proprio datae quibus ultima ordinatio eius foras datur, 843; Ordinatio, 843. Onoba. Allocutio S. P. ibidem habita V ex- pleto saeculo ab Evangelio in novo mundo nuntiato, 270. 1075 Index rerum analyticus Opus V. Ordo Equestris S. Sepulcri V. Patroni caelestes. fundatum. Populorum progressio. Ordinatio Officii stolicam. Laboris apud Sedem Apo­ Statuto dell'Ufficio del lavoro della Sede Apostolica. 1. Normativa, 843. 2. Competenza, 843. 3. Funzioni, 843. 4. Struttura, 844. 5. Presidenza, 844. 6. Presidente, 845. 7. Consiglio, 845. 8. Commissioni speciali, 846. 9. Direzione Generale e rispettivi Servizi, 846. 10. Controversie, 847. 11. Collegio di conciliazione e arbitrato, 849. 12. Ricorso per legittimità, 850. Adnexum I. Albo degli Avvocati presso il Collegio di conciliazione e arbitrato dell'Ufficio del lavoro della Sede Apostolica (ULSA), 851. Adnexum II. Norme circa la procedura di ricorso per legittimità contro le decisioni dell'Ufficio del lavoro della Sede Apostolica, 853. Ordinatio Pontificiae rum Socialium. Academiae Academiae pro Vita. Statuto delia Pont. Accademia per la Vita. Tit. I, Istituzione e fine, 388. Tit. II, Ordinamento, 389. Tit. III, Attività scientifica e strumenti operativi, 391. Tit. IV, Mezzi finanziari, 392. Tit. V, Disposizioni finali, 393. Ordinatio Sacerdotatis. Epist. Ap. de Sacer- dotali ordinatione viris tantum reservanda, 545. Ordo B.M. V. de Mercede. V. Torres Iosephus Leo (Ven.). Fratrum Minorum Alcantarinorum. Modestinus a Iesu et Maria (Ven.). Ordo Fratrum Minorum. V. Ludovicus a Casaurea (B.); Granzotto Claudius (in rei. Richardus) (Ven.); Dukla de Ioannes (Ven.). Ordo Fratrum Praedicatorum. V. Mazzuchelli Carolus Samuel (Ven.); Cormier Hyacinthus Maria (Ven.). Ordo V. Paenitentiae. Paenitentiaria Apostolica. Ordo S. Clarae, Monasterium Montis Novi. V. Satellico Maria Crucifixa Ordo S. Clarae, Capuccinae. V. Astorch Maria Angela Ordo S. Benedicti. V. Schuster Alfredus S. Luciae (B.). (B.). Ildefonsus (Ven.). Ordo Ss.mae Trinitatis. V. Felix a Virgine (in saec.: Felix Mona­ sterio y Ateca) (Ven.). Scientia­ Statuto delia Pont. Accademia delle Scienze Sociali. Tit. I, Costituzione e fine, 213. Tit. II, Ordinamento, 213. Tit. III, Attività scientifica ed incentivi alla ricerca, 215. Tit. IV, Mezzi finanziari e sede, 216. Tit. V, Disposizioni finali, 217. Ordinatio Pontificiae Ordo V. Hierosolymitani. Ordo Sororum Carmelitarum. V. Teresia a Iesu « de Los Andes » (S.). Orts Baldó Maria a Suffragio ( Ven.). V. Lloret Marti Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Ossó y Cervello de Henricus (S.). Sanctorum honoribus auctus, a S. P. Matriti homilia celebratur, 281; Litt. decretales quibus ei Sanctorum honoribus decernuntur, 625. Ozanam Fridericus (Ven.). Decretum de heroicis virtutibus, 180. P Paenitentiae sacramentum. V. Paenitentiaria Apostolica. Paenitentiaria Apostolica. Allocutio S. P. ad maiorem Paenitentiarium et ad minores Paenitentiarios basilicarum Urbis coram admissos, 78; Regens: 615. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1076 Pakistania. V. Provinciae eccl.; Legati Nationum. Panama. V. Dioeceses; Ad Limina. Papua Nova Guinea. V. Ad Limina. Paraguaya. V. Dioeceses. Paschatis dies. Nuntius televisifica a. 1993, 84. Pascual Pallardó Ignatia a Sanctissimo Sa­ cramento (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Patricius, episc. (S.). V. Basilicae minores. Patroni caelestes confirmantur: S. Lauren- tius, diac. et mart., Patronus principalis, atque S. Bernardus, ab., Patronus secundarius dioec. Pelplinensis, 121; S. Casimirus Patronus principalis dioec. Radomensis, 122; B. Sebastianus Pelczar, ep., Patronus principalis, atque B. Carolina Kózka, virgo et mart., Patrona secundaria dioec. Rzeszoviensis, 123; S. Albertus Chmielowski, relig., Patronus principalis, atque S. Raphael Kalinowski, Patronus secundarius dioec. Sosnoviensis, 124; B. M. V. sub titulo « De perpetuo succursu » Patrona principalis dioec. Thoruniensis, 125; B. M. V. sub titulo « Mater Dei de Victoria » Patrona principalis dioec. Varsaviensis-Pragensis, 126; B. M. V. sub titulo « Redemptoris Mater » Patrona principalis dioec. Zamosciensis-Lubaczoviensis, 127; S. Maximilianus Maria Kolbe, presb, et mart., Patronus principalis, atque S. Ioannes de Ke_ty, presb., et B. Ioannes Sarcander, presb, et mart., Patroni secundarii dioec. Bielscensis-Zy vie censis, 128; S. Adalbertus, ep. et mart., Patronus principalis, atque S. Maximilianus Maria Kolbe, presb, et mart., et B. Dorothea de Matowy, vid., Patroni secundarii dioec. Elbingensis, 129; B. M. V. titulo « Mater Ecclesiae » invocata Patrona principalis, atque S. Adalbertus, ep. et mart, Patronus secundarius dioec. Lucanensis, 130; Ss. Apostoli Petrus et Paulus Patroni principales, atque B. M. V, titulo « Mater caritatis et iustitiae socialis » invocata et S. Anna, mater B. M. V. Patronae secundariae dioec. Glivicensis, 131; S. Ioseph, B. M. V. sponsus, titulo « Redemptoris custos » invocatus, Patronus principalis dioec. Calissiensis, 132; Ss. Apostoli Petrus et Paulus, Patroni principales, atque S. Ioseph, B. M. V. sponsus, titulo « Redemptoris custos » invocatus, Patronus secundarius dioec. Legnicensis, 133; S. Victoria, virgo et mart., atque B. Honoratus Kozminski, presb., Patroni principales dioec. Lovicensis, 134; B. M. V. sub titulo « Mater Misericordiae » invocata Patrona principalis atque S. Casimirus et S. Maximilianus Maria Kolbe, presb, et mart., Patroni secundarii dioec. Grodnensis Latinorum, 226; B. M. V. sub titulo « Domina nostra Palaestinae Regina», Patrona Ordinis Equestris S. Sepulcri Hierosolymitani, 394; B. M. V. sub titulo « de Guadalupe » Patrona dioec. Colimensis, 571; S. Adalbertus, episc, et mart., Patronus urbis Gnesnensis, 572; S. Stanislaus, episc, et mart., Patronus civitatis Siedlecensis, 637; S. Michael Archangelus Patronus Provinciae ecclesiasticae Capitanatae, 639; S. Gerardus Maiella, Patronus Provinciae ecclesiasticae Basilicatae, 640; S. Ioseph, B. M. V. Sponsus, Patronus dioec. Coatzacoalsensis, 791; B. M. V. sub titulo « Nuestra Señora de las Nieves» et S. Carolus Borromeo, Patroni dioec. Sancti Caroli Vurolicensis, 939; Sancta Familia Iesu, Mariae et Ioseph, Patrona dioec. Campi Limpidi, 941. Paulus Apostolus (S.). V. Petrus et Paulus, Apostoli (Ss.). Pax. Nuntius a S. P. scripto datus ob diem ad pacem fovendam dicatum, 156. Pelczar I. Sebastianus (B.). V. Patroni caelestes. Pelplinensis dioec. V. Patroni caelestes. Peris Polo Iosephus Maria (Ven.). V. Ruiz de los Paños Angel (Ven.). Petrus Pemiles Estívil Antonius (Ven.) V. Ruiz de los Paños Angel (Ven.). Petrus Index rerum analyticus Petra a S. Ioseph (in saec. Anna Iosepha Pérez Florido) (Ven.). Decretum de mi- raculo, 95. Petrus et Paulus, Apostoli V. Patroni caelestes. Provisiones Ecclesiarum: e Congr. pro Ec- simum quintum annum ab inito episcopali ministerio, 89. « Populorum Guillelmus los Paños R progressio ». Chirographum ( Ven.). Decretum de mi- raculo, 446. Poveda Castroverde Petrus (B.). Beatorum honoribus auctus, a S. P. homilia celebratur, 400; Litt. Ap. quibus Beatus declaratur, 566. Praelatura territorialis constituitur: De Pa- rania Superiore, 9. Praefectura Ap. constituitur: in Aethiopia Presbyter. V. Congr. pro Clericis. Presbyteri. Epistula S. P. universis Ecclesiae presbyteris missa, recurrente Feria V in Cena Domini, 641. Primatesta R. F., Card. S. P. ei gratulatur decem lustra a suscepto sacerdotio, 87. ecclesiasticae constituuntur: Sancti Iacobi Equitum, 548; Portus Veteris, 550; Vindhoëkensis, 554; Ibadanensis, 556; Abugensis, 557; Iosensis, 559; Urbis Beninensis, 560; Overriensis, 631; Calabarensis, 632; Lahorensis, 633; Bulauaiensis, 785; Emeritensis Augustana-Pacensis, 936. Provisiones pro familia. Radomensis dioec. V. Patroni caelestes. Rafols Maria (Ven.) Decretum de miracu- lo, 97. Res nummaria. V. Conventiones. Respublica Africae Australis. V. Nuntiaturae Ap. Revollo Bravo M., Card. S. P. ei gratulatur decem lustra a suscepto sacerdotio, 88. nomine Jimma-Bongana, 855. Provinciae clesiis Orientalibus, 170; e Congr. pro Episcopis, 109, 203, 300, 378, 449, 507, 612, 701, 777, 833, 926, 1005; e Congr. pro Gentium Evangelizatione, 204, 301, 380, 779, 1007. (Ven.). Angel Petrus quo Opus fundatum constituitur, 943. Poussepin Maria Tit. III, Agevolazioni in favore di dipendenti con familiari disabili: 166. Tit. IV, Spese scolastiche: 168. Tit. V, Disposizioni finali: 169. (Ss.). Pironio E. F., Card. S. P. ei gratulatur vice- Plaza Hernández V. Ruiz de (Ven.). 1077 Rescriptum ex Au- dientia Ss.mi, 163. Provvidenze a favore della famiglia: 164. Tit. I, Assegno per la nascita di figli: 164. Tit. II, Agevolazioni a tutela della maternità: 165. Riga. Allocutio S. P. ibidem habita occasione oblata recognitionis cultus Sancti Meinardi episcopi, 484. Ritus V. Antiochenus Eparchia. Roland Nicolaus Maronitarum. (Ven.). Decretum de mi- raculo, 372. Romero Clariana Maria a Calvaria (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Rosa de Lima (S.). V. Basilicae minores. Rosat Balasch Maria a Refugio (Ven.). V. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Rotae Romanae Tribunal. Praelatus Audi- tor, 614. Normae: Prooemium, 508. Tit. I: De Romanae Rotae Tribunalis constitutione: 509. De Tribunalis compositione atque officiis: 509. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1078 De assumptionibus et nominationibus: Tit. II: De officio Iudicum aliorumque Romanae Rotae addictorum: 513. De Iudicibus seu Auditoribus: 513. De Promotore iustitiae et vinculi Defensore: 516. De Moderatore Cancellariae: 517. De Officialibus minoribus et de Officii administris: 518. De normis disciplinaribus: 520. De Advocatis et Procuratoribus: 522. Tit. III: De ordine iudiciario Rotae Romanae: 523. De introductione causae, de citatione ac dubiorum concordatione: 523. De instantiae suspensione, peremptione et renuntiatione: 527. De causae instructione: 529. De incidentibus et praeiudicialibus: 530. De processus publicatione, conclusione in causa et de discussione: 531. De sententiis: 533. De appellationibus: 537. De expensis iudicialibus et de gratuito patrocinio: 538. De Normarum interpretatione: 540. Allocutio S. P. iudicibus et administris, 947. Rubatto Sales de Aráujo E., Card. S. P. ei gratulatur decem lustra a suscepto sacerdotio, 264. 513. Maria Francisca a Iesu (in saec. Anna Maria (B.). Litt. Ap. quibus Bea- ta declaratur, 220; Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 400. Ruiz de los Paños Angel Petrus (Ven.). De- cretum de martyrio, 286. Rzeszoviensis dioec. V. Patroni caelestes. Sanctorum honores decernuntur: Claudinae Thévenet, 5; Claudio La Colombière, 305; Teresiae a Iesu de Los Andes, 465; Henrico de Ossó y Cervello, 625. San Vítores de Didacus Aloisius (B.). Litt. Ap. quibus Beatus declaratur, 634. Sarcander Ioannes presb, V. Patroni caelestes. Satellico Maria Crucifixo et mart., (B.). (B.). Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 400; Litt. Ap. quibus Beata declaratur, 788. Scherer Maria Theresia (in saec.: Anna Ma­ ria Catharina) (Ven). Decretum de mi- raculo, 350. Schola. « Spese scolastiche ». V. Provisiones pro familia. Schuster Alfredus Ildefonsus, O.S.B., archiepisc. et S.R.E. Card. (Ven.). Decretum de heroicis virtutibus, 696. Scriptura Sacra. Allocutio S. P. I expleto saeculo a Litt. Enc. «Providentissimus Deus» necnon L exeunte anno a Litt. Enc. « Divino afflante Spiritu » foras datis, 232. Simplicius (S.). V. Basilicae minores. Slovachia. V. Legati S Sacerdotes. V. Presbyteri. Sacerdotium ministeriale. Allocutio S. P. eis qui plenario coetui Congr. pro Clericis interfuerunt, 602. Sala Picó Iosephus ( Ven.). V. Ruiz de los Paños (Ven.). Sancti Caroli Vurolicensis dioec. V. Patroni caelestes. Angel Petrus Solarium. Normae circa annui salarii computationem, 973. Nationum. Socialis actio. V. Academia (Pont.). Scientiarum Societas Iesu. V. La Colombière Claudius Cruchaga Albertus (Ven.). Socialium (S.); Hurtado Societas Mariae. V. Eraña Guruceta Carolus et duo Socii Fuidio Rodríguez Fidelis et Hita Miranda Iesus (Ven.). Index rerum analyticus 1079 Societas Sanctae Teresiae a Iesu. V. Ossó y Cervello de Henricus (S.). Tavernier vid. Qamelin Aemilia (Ven.). cretum de virtutibus heroicis, 362. Societas Sororum a Maria Reparatrice. V. Maria a Iesu (Ven.). Theodemarus Ioachimus (in saec. Adrianus Saíz Saiz), (B.). V. Ventaja Milán Didacus (B.). Sodalitas Sacerdotum operariorum dioecesa­ norum a S. Corde Iesu. V. Ruiz de los Paños Angel Petrus (Ven.). Sorores a Caritate Sanctae Annae. V. Rafols Maria (Ven.). Sorores a Sancto Ioseph et a Sacro Corde. V. Maria a Cruce (Ven.). Sorores Augustinianorum Recollectarum a Corde Iesu. V. Maria a S. Ioseph (in saec.: Laura Evangelista Alvarado Cardozo) ( Ven.). Sorores Caritatis Dominicanae a Praesenta­ tione S. Virginis. V. Poussepin Maria (Ven.). Sosnoviensis dioec. V. Patroni caelestes. Tertius Ordo Saecularis S. Francisci. V. Bays Margarita (Ven.). Tertius Ordo Ss.mae Trinitatis. V. Canori Mora Elisabetha (Ven.). Thailandia. V. Legati Nationum. Thévenet Claudina (S.). Litt. decretales quibus ei honores Sanctorum decernuntur, 5. Thoruniensis dioec. V. Patroni caelestes. Srilanka. V. Legati Nationum. Togum. V. Dioeceses; Legati Nationum. Stanislaus (S.). V. Patroni caelestes. Succia. V. Legati (Ven.). Teresia a Iesu « de Los Andes » (S.). Litt. decretales quibus ei honores Sanctorum decernuntur, 465. Sorores a Sacris Cordibus. V. Thévenet Claudina (S.). Stollenwerk Maria Helena tum de miraculo, 822. Tejada Cuartas Isabella ( Ven.). V. Maria a Perpetuo Succursu De- (Ven.). Decre- Nationum. Suris Brusola Maria Dolorosa (Ven.), v. Lloret Martí Angela a Sancto Ioseph (Ven.). Synodus Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Maronitarum. Provisiones episcopales: 171. Synodus Episcoporum Ecclesiae Provisiones episcopales: 171. Ucrainae. T Tallinum. Allocutio S. P. ad Christifideles ibidem congregatos habita, 486. Truszkowska Maria Angela (in saec. Sophia Camilla) (B.). Litt. Ap. quibus Beata declaratur, 21; Beatorum honoribus aucta, a S. P. homilia celebratur, 38. Torres Iosephus Leo (Ven.). heroicis virtutibus, 774. Decretum Torres Morales Genovefa (Ven.). super miraculum, 993. Tribunal Supremum Signaturae Praefectus, 1014. de Decretum Apostolicae: Tornay Mauritius (B.). Litt. Ap. quibus Beatus declaratur, 311; Beatorum honoribus auctus, a S. P. homilia celebratur, 314. Tunesia. V. Legati Nationum. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1080 U Universitas Studiorum. Allocutio S. P. ad academicas auctoritates et alumnos Vilnae, 479. quibus Beatus declaratur una cum Sociis, 563. Vicariatus Ap. erigitur: Runduensis. Victoria, virgo et mart., V. Patroni caelestes. (S.). V Valerius Bernardus (in saec. Marcianus Herrero Martínez), (B.). V. Ventaja Milán Didacus, (B.). Vannini Iosephina (in saec.: Iuditha Ade­ laides Agatha) (Ven.). Decretum de miraculo, 435. Varsaviensis-Pragensis dioec. V. Patroni caelestes. Vilar David Vincentius de martyrio, 199. Ventaja Milán Didacus (B.). Beatorum honoribus auctus cum Sociis martyribus a S. P. homilia celebratur, 400; Litt. Ap. Decretum Vilna. Precatio S. P. ad « cruces » seu sepulcra benedicenda, 476; Allocutio S. P. ad academicas auctoritates et Universitatis alumnos habita, 479. Vita. V. Academia pro tus. Vaz Iosephus ( Ven.). Decretum de miraculo, 175. Venetiola. V. Dioeceses. (Ven.). Vita (Pont.); Z Zamosciensis-Lubaczoviensis V. Patroni caelestes. Zimbabuana Civitas. V. Provinciae eccl. dioec. Concep­ CORRIGENDA in vol. L X X X V I ( 1 9 9 4 ) Commentarii ACTA APOSTOLICAE SEDIS pag. 8 3 7 , lineae 9, 1 0 , 1 1 , 1 3 , 1 4 : loco Mantova legatur Modena. OCTOGESIMUM SEXTUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS « ACTA APOSTOLICAE SEDIS » ABSOLVITUR DIE XXXI DECEMBRIS MCMLXXXXIIII TYPIS VATICANIS